WILLIAM KOTZWINKLE

E.T.

Przekład: Maria Zborowska

1

Statek kosmiczny łagodnie szybował i osiadł na Ziemi w smudze lawendowego światła.

Gdyby ktoś był obecny przy tym lądowaniu, mógłby przez chwilę pomyśleć, że to gigantyczna,

stara ozdoba choinkowa, spadła tej nocy z nieba - gdyż Statek był okrągły, błyszczący i widniał na

nim delikatny wzór.

Statek rozsiewał przyjemny blask, jakby diamentowy pył, tak że odruchowo szukało się

jakiegoś ozdobnego haczyka, na którym wisiał w dalekiej galaktyce. Ale w pobliżu nie było

nikogo. Statek wylądował tu zgodnie z planem i jego dowództwo nie popełniło żadnego błędu

nawigacyjnego. A jednak było bliskie popełnienia takiego błędu...

Otwarto właz, członkowie załogi wysiedli i rozproszyli się; by pobrać próbki Ziemi za

pomocą narzędzi o dziwnych kształtach; członkowie załogi przypominali małe stare elfy, które

pielęgnują swoje zamglone, skąpane w świetle księżyca ogrody. Gdy tu i ówdzie mgła rozrzedziła

się i pastelowe światło z dzioba Statku padło na nich, stało się jasne, że to nie są elfy, ale istoty

bardziej wykształcone, gdyż pobierały próbki - kwiatów, mchu, krzewów i zawiązków młodych

drzewek. Jednak ich niekształtne głowy, pochylone ramiona, pulchne, jakby odpiłowane tułowia,

przywodziły na myśl krainę elfów, a czułość i delikatność, z jaką odnosiły się do roślin, jeszcze

potęgowały to wrażenie - gdyby ktoś na Ziemi ich obserwował. Ale nikogo nie było i elfy, ci

botanicy z kosmosu, mogły pracować w spokoju.

Jednak ogarniał ich lęk, gdy zatrzepotał skrzydłami nietoperz, zahukała sowa czy też w

oddali zaszczekał pies. Wówczas mieli przyspieszony oddech, a płynąca z czubków ich palców

mgła tworzyła wokół nich osłonę; dzięki temu trudno ich było zauważyć; dzięki temu ktoś

samotnie spacerujący w świetle księżyca mógł przejść obok spowitej we mgle grządki nie widząc,

że tu zebrała się załoga ze starego kosmosu.

Statek kosmiczny to zupełnie inna sprawa. Ogromne wiktoriańskie ozdoby choinkowe

nieczęsto spadają na Ziemię. Ich obecność można wykryć - za pomocą radaru i innych urządzeń

badawczych - i to ogromne świecidełko zostało umiejscowione, wytropione. Było za duże, żeby go

nie zauważyć. Opiekuńcza mgła nie mogła go całkowicie przysłonić ani na Ziemi, ani gdy kołysało

się, jakby zawieszone na drzewie nocy. A więc... spotkanie było nieuniknione. Rządowe

samochody przystąpiły do akcji, rządowi specjaliści pracując po godzinach rozbijali się na

bocznych drogach, rozmawiając przez swoje radia i okrążając wielką ozdobę.

Ale nieliczna załoga starych botaników tym się nie przejmowała - w każdym razie jeszcze

nie teraz. Wiedzieli, że nie muszą się spieszyć, wiedzieli, ile czasu minie, nim dotrą do ich uszu

odgłosy ziemskich wozów. Byli tu już przedtem, ponieważ Ziemia jest duża i trzeba zebrać wiele

roślin, jeśli się chce mieć pełną ich kolekcję. Tak więc pobierali próbki, po czym każdy z nich

spowity mgłą wracał na Statek z darami Ziemi.

Weszli przez właz do wspaniałego błyszczącego wnętrza, wypełnionego pastelowym

światłem. Ruszyli beztrosko korytarzami pełnymi technicznych cudów i dotarli do głównego cudu

Statku: ogromnej katedry zbudowanej z listowia Ziemi. Ta olbrzymia cieplarnia była sercem

Statku, jego celem i specjalnością. Tu rosły kwiaty lotosu z indyjskiej laguny, paprocie z Afryki,

malutkie jagody z Tybetu, krzewy jeżyn z jakiejś polnej ścieżki w Ameryce. Tu znajdowały się

okazy wszystkiego, co rośnie na Ziemi, albo prawie wszystkiego - ponieważ praca nie została

jeszcze zakończona.

Wszystko kwitło. Gdyby jakiś ekspert z wielkiego ogrodu botanicznego na Ziemi przybył

do tej cieplarni, ujrzałby tu roślinność, której nigdy przedtem nie widział - chyba że w formie

skamielin. Oczy by mu wyskoczyły z orbit, gdyby zobaczył żywe rośliny, na których jadły

dinozaury, rośliny z pierwszych ogrodów, istniejących przed wiekami. Zemdlałby, a ocuciłyby go

zioła z wiszących ogrodów Babilonu.

Z półkolistego dachu spływały kropelki wody z odżywczymi substancjami dla

niezliczonych gatunków upiększających każde miejsce w sercu Statku, dla najdoskonalszej kolekcji

roślinności z Ziemi, równie starej jak stara jest Ziemia, jak starzy są mali botanicy, którzy

przychodzą i odchodzą, a zmarszczki w kącikach ich oczu wyglądają jak skamieliny odciśnięte w

ciągu wieków.

Wkroczył właśnie jeden z botaników, niosący jakieś ziele z opadającymi liśćmi. Włożył je

do zbiornika z płynem; natychmiast poprawił się jego stan: ożyły liście, drgnęły korzenie. W tej

samej chwili przez okno w kształcie rozety nad zbiornikiem wpadł snop pastelowego światła;

skąpana w nim roślinka wyprostowała się i stanęła obok małego, przedpotopowego kwiatka.

Botanik spojrzał na nią sprawdzając, czy wszystko w porządku, odwrócił się i

pomaszerował przez cieplarnię. Szedł między japońskimi kwitnącymi drzewkami wiśni, wiszącymi

kwiatami znad Amazonki i zwykłym chrzanem, który zręcznie torował sobie drogę. Pogłaskał go i

podążył dalej pulsującymi korytarzami do błyszczącego włazu.

Na dworze, w nocnym powietrzu, jego ciało zaczęło znów wydzielać lekką mgiełkę, która

go, otaczała, gdy maszerował, by zebrać więcej roślin. Minął go kolega trzymający w ręku korzeń

dzikiej pietruszki. Ich oczy nie spotkały się, ale klatki piersiowe jednocześnie rozbłysły czerwonym

światełkiem w okolicy serca, zabarwiając cienką, przezroczystą skórę. Każdy poszedł w swoją

stronę, ten z pietruszką i ten z pustymi rękami, w dół skalistej rozpadliny z wygaszonym już

światełkiem serca. Osłonięty mgiełką, zanurzył się w wysokiej trawie, tak wysokiej, jak on sam, i

znalazł się na skraju lasu sekwoi. Przy tych ogromnych drzewach wyglądał jak karzełek. Odwrócił

się w kierunku Statku i jego światełko serca znów się zapaliło, jakby dawał jakieś sygnały

Statkowi, swej ukochanej starej ozdobie, w której podróżował od wieków. Przy włazach i w

korytarzach inne światełka serca jarzyły się jak robaczki świętojańskie poruszające się tu i tam.

Wiedział, że ma jeszcze trochę czasu, by popracować, zanim nadejdzie niebezpieczeństwo, więc

zadowolony, że jego opiekuńczy Statek jest blisko, wszedł do lasu sekwoi.

W ciemnościach śpiewały lelki, bzykały owady, a on człapał dalej. Jego od urodzenia

rozdęty brzuch ślizgał się zabawnie po poszyciu lasu; taka budowa ciała zapewniała mu stały

środek ciężkości. Jednak nie był to wygląd, do którego ludzie na Ziemi mogli się łatwo

przyzwyczaić: te szerokie płetwowate stopy, wychodzące prawie bezpośrednio z nisko

zawieszonego brzucha, i długie, wlokące się jak u małpy ręce. Z tego powodu on i jego koledzy

byli od milionów lat nieśmiali i nigdy nie mieli ochoty zetknąć się z czymkolwiek innym na Ziemi

jak z życiem roślin. Może była to ich wada, ale dostatecznie długo zajmowali się śledzeniem rzeczy

na monitorach, by wiedzieć, że dla mieszkańców Ziemi ich piękny Statek to przede wszystkim cel,

a oni sami są materiałem dla wypychacza zwierząt, które można pokazywać w gablotce. Tak więc

pozaziemski botanik poruszał się w lesie ostrożnie, cichutko i rozglądał dokoła: miał oczy

bulwiaste, bardzo wypukłe, takie, jakie można zobaczyć u ogromnej skaczącej żaby. Wiedział, jaką

szansę przeżycia miałaby taka żaba na ulicy i podobnie oceniał swoją. Nauczanie ludzi na jakiejś

międzynarodowej konferencji nie wchodzi w grę, gdy masz nos jak kartofel i przypominasz z

wyglądu nadmiernie wyrośniętą opuncję.

Ukradkiem posuwał się dalej na swych kaczkowatych nogach, dotykając palcami dłoni

liści. Niech inni przybysze z kosmosu o bardziej swojskich kształtach staną się nauczycielami

ludzkości. On natomiast interesował się tylko małym zawiązkiem sekwoi, na którym od pewnego

czasu spoczywał jego wzrok. Zatrzymał się, dokładnie go obejrzał, potem wykopał, mrucząc do

niego swym chrypliwym głosem jakieś dziwne słowa w języku kosmosu; ale zawiązek chyba

zrozumiał i szok wywołany wyjęciem z podłoża jego korzeni został szybko zneutralizowany, gdy

leżał na dużej pomarszczonej dłoni botanika.

Sędziwy naukowiec odwrócił się i dostrzegł słabe światło, padające z małego osiedla w

dolinie za drzewami; ciekawiło go ono już dawno, ale dziś jest ostatnia noc, by mógł je zbadać, bo

tej nocy kończy się etap badań. Jego Statek opuści Ziemię na długo, aż nastąpi nowa wielka

mutacja roślinności ziemskiej, to znaczy na wieki. Tej nocy ma ostatnią szansę, by zajrzeć do

okien.

Wylazł zza drzew sekwoi i dotarł do skraju drogi biegnącej po zboczu pagórka, gdzie nie

wolno parkować. Morze żółtych świateł ze stojących tu domków migotało zachęcająco. Przeszedł

przez drogę, wlokąc swój brzuch pośród niskich krzewów. Podczas długiej powrotnej podróży w

kosmos będzie miał co opowiadać swym towarzyszom: o przygodzie wśród świateł samotnej

opuncji na ziemskiej drodze. Zmarszczki istniejące od wieków w kącikach jego oczu zaśmiały się.

Ostrożnie szedł poboczem drogi na swych kaczkowatych nogach z długimi palcami

spiętymi błoną. Ziemia nie była najlepszym miejscem dla niego; pracował na planecie, na której

takie nogi nie miały sensu. Tam, skąd przybył, więcej było wody, mógł więc brodzić i taplać się, a

tylko czasami musiał chodzić kaczkowatym krokiem po stałym gruncie. W dole w domach

migotały światła i w pewnej chwili jego serce odpowiedziało rubinowoczerwonym błyskiem. On

kochał Ziemię, a zwłaszcza jej roślinność, ale kochał również ludzi, i jak zawsze, gdy zapalało się

jego światełko serca, chciał ich uczyć, przewodzić im, podzielić się z nimi nagromadzoną od

wieków mądrością.

Jego cień tańczył przed nim w księżycowym świetle - zwłaszcza głowa jak opuncja na

długiej gałązce szyi. Natomiast uszy były ukryte w fałdach głowy niczym pierwsze nieśmiałe pędy

fasoli. Mieszkańcy Ziemi pękaliby ze śmiechu, gdyby wkroczył na posiedzenie ich rządu. Cóż

znaczy nagromadzona mądrość wszechświata, gdy ludzie będą się śmiać z jego sylwetki! Ukrył się

w świetle księżyca i w osłonie lekkiej mgiełki szedł naprzód. Do jego mózgu docierały

ostrzegawcze sygnały ze Statku, ale stary botanik wiedział, że są one przedwczesne, że są

przeznaczone dla bardziej niezdarnych członków załogi, by mogli na czas wrócić. Nie dla niego.

On, kaczkowaty potwór, poruszał się raz na jednej nodze, raz na drugiej. Był szybki. Oczywiście,

gdy się weźmie pod uwagę miary szybkości Ziemi, był straszliwie powolny. Każde dziecko na

Ziemi poruszało się trzy razy szybciej. Kiedyś jedno z nich o mało go nie potrąciło rowerem w

czasie jakiejś okropnej nocy. Znajdowało się blisko, bardzo blisko. Ale dzisiaj on będzie ostrożny.

Zatrzymał się, nasłuchiwał. Sygnał ostrzegawczy ze Statku powtórzył się, jego światełko

serca odebrało kod alarmowy. Całą załogę wzywano do powrotu. Było to drugie wstępne

wezwanie. Ale szybkie istoty miały jeszcze czas. Botanik kołysał się więc raz w lewo, raz w prawo,

znów w lewo, nadgarstkami rąk dotykając liści. I tak wlókł się do miasta. Był stary, lecz poruszał

się dziarsko, szybciej niż większość botaników mających dziesięć milionów lat i nogi jak kaczka.

Jego wielkie wypukłe oczy obracały się. Badał wzrokiem miasto, niebo, drzewa i ziemię.

Nikt nie zbliżał się z żadnej strony, był sam, szedł, by rzucić szybkie spojrzenie na mieszkańca

Ziemi. Potem pożegna się i ruszy w bardzo daleką podróż swym ukochanym Statkiem.

Nagle ujrzał na końcu drogi dwa snopy światła skierowane w jego stronę. Jednocześnie jego

serce znalazło się w stanie paniki. Alarm! Cała załoga wraca! Niebezpieczeństwo,

niebezpieczeństwo, niebezpieczeństwo!

Potknął się, zdezorientowany zbliżającym się światłem, które było szybsze niż rower,

głośniejsze i bardziej agresywne. To światło oślepiało go teraz, nieprzyjemne ziemskie światło,

zimne i ostre. Znów się potknął i wpadł w krzaki. Smugi światła leżały pomiędzy nim a jego

Statkiem, smugi światła oddzielały go od lasu sekwoi i polanki za nim, tam gdzie czekała Wielka

Ozdoba.

Niebezpieczeństwo, niebezpieczeństwo, niebezpieczeństwo ...

Rozbłysło - szaleńcze światełko jego serca. Chciał podnieść mały zawiązek sekwoi, który

spadł na drogę; jego korzenie wzywały go.

Wysunął swoje długie palce, ale cofnął je szybko, gdyż znów dostrzegł oślepiające światło i

usłyszał huk motorów. Schował się w krzakach, gorączkowo przysłaniając swoje światełko serca

gałęzią. Jego wielkie oczy rozglądały się na wszystkie strony, badając każdy szczegół. Wtem ujrzał

straszny widok: mały zawiązek sekwoi został zmiażdżony przez przejeżdżające wozy; ale chociaż

jego młode listki zostały poszarpane, wciąż jeszcze ostrzegał starego botanika: niebezpieczeństwo,

niebezpieczeństwo, niebezpieczeństwo!

Światło, coraz więcej światła pojawiło się na tej drodze, zawsze pustej, a teraz

rozbrzmiewającej hukiem wozów, głosami ludzkimi, krzykami, wrzaskami tych, co zamierzali go

pojmać. Przedzierał się przez krzaki, zasłaniając ręką migocące światełko serca, gdy zimny snop

światła szukając go omiótł zarośla. Inteligencja wszystkich gwiazd z siedmiu galaktyk nie była w

stanie mu pomóc, by poruszał się szybciej po nie znanym terenie. Jak absurdalnie bezużyteczne

okazały się kaczkowate palce. Czuł szybkość ludzkich nóg na ich własnej Ziemi, nóg, które

zbliżały się, i wiedział, jakim był głupcem, rzucając im wyzwanie.

Słyszał szybki tupot ich butów, widział zimne smugi światła, omiatające krzaki. Ryczeli w

niezrozumiałym języku, a jeden z nich z czymś głośno pobrzękującym przy pasie był już na jego

tropie. W błysku światła stary botanik zobaczył jego pas, z którego zwisało coś, cci przypominało

zęby wyrwane jakiejś nieszczęśliwej istocie z kosmosu i umieszczone na kółku.

“Już czas. Wracać, wracać, wracać!" - wzywał Statek swoich idących samopas członków

załogi.

Wypadł na skraj drogi oświetlonej światłami. Wozy rozpierzchły się tak, jak i kierowcy.

Pod osłoną swej mgiełki ślizgał się po szosie w świetle księżyca, a szkodliwy obłok spalin z ich

motorów łączył się z jego kamuflażem - aż wreszcie przeszedł na drugą stronę szosy i znalazł się w

długim wąwozie. Szybko podążyły za nim ich zimne światła, jakby wyczuwając, gdzie on jest.

Wtulił się w piasek i kamienie, gdy mieszkaniec Ziemi też tam wskoczył. Oczy starego botanika

zobaczyły kółko z ohydnie brzęczącymi zębami. Wślizgnął się jeszcze głębiej między kamienie,

osłonięty własną mgiełką; nie różnił się zupełnie od innych małych pasemek mgły, jakie widzi się

w wąwozach nocą, gdy zbiera się wilgoć. Tak, jestem tylko chmurką, mieszkańcu Ziemi, jednym z

twoich nic nie znaczących obłoczków. Nie szukaj mnie swoimi światłami, bo z tej chmurki wyłoni

się długa szyja i dwie kaczko watę nogi z palcami tak długimi i tak cienkimi, jak korzenie

purpurowego muchomora. Nie zrozumiesz, jestem tego pewny, że znajduję się na twojej planecie,

żeby ocalić waszą roślinność, zanim ją zupełnie unicestwicie.

Inni mieszkańcy Ziemi, dobrze uzbrojeni, też pośpieszyli, pokrzykując z podniecenia.

Rozkoszowali się tym polowaniem. Gdy minął go ostatni z ludzi, pobiegł galopem naprzód i

zanurzył się w lesie. Znał dobrze ten ukochany przez siebie teren, gdzie zbierał okazy. Jego oczy

obracały się szybko; rozpoznał ślady, lekkie wgłębienie wśród gałęzi oraz ścieżkę, którą on i jego

towarzysze podróży wydeptali, gdy nieśli sadzonki.

Ostre światło przebiło ciemność świecąc pod różnym kątem. Mieszkańcy Ziemi stracili

teraz orientację, a on kierował swe kroki wprost na Statek.

Jego światełko serca paliło się jaśniej; wzmacniała je bliskość załogi. Wszystkie serca, jak

również rośliny mające setki milionów lat wołały: Niebezpieczeństwo, niebezpieczeństwo,

niebezpieczeństwo!

Pomknął leśną ścieżką pomiędzy omiatającymi światłami, a jego długie, podobne do

korzeni, ogromnie wrażliwe palce od razu wyczuwały wszystkie ślady. Pamiętał każdą pajęczynę,

każdy liść. Słyszał ich ciche nawoływanie: Tędy, tędy. Chcieli przyspieszyć jego wędrówkę przez

las.

Szedł dalej. Palcami dotykał miękkiego podłoża, ciągnąc swoje nogi i odbierając sygnały z

lasu, a jego światełko serca paliło się jasnym blaskiem, chcąc połączyć się z sercami na polance,

tam gdzie czekał Statek z kosmosu.

Znajdował się teraz poza kręgiem zimnego światła, którego smugi zaplątały się wśród

gałęzi; to pozwoliło przejść staremu botanikowi, ale nie jego prześladowcom. Gałęzie splotły się i

zamknęły przejście. Mały korzeń stanął tak, że facet z kółkiem zębów przy pasie potknął się, a inny

korzeń chwycił za nogę jego podwładnego, który upadł na wznak, przeklinając językiem Ziemi,

podczas gdy rośliny krzyczały: uciekaj, uciekaj, uciekaj...

Pozaziemski botanik biegł przez las na polankę.

Wielka Ozdoba, Klejnot Galaktyki czekał. Poczłapał w jego kierunku, w stronę spokojnego

pięknego światła, światła dziesiątków milionów świateł. Jego cudowne siły skupiły się, emitując

wspaniałe fale promieni, które odbijały się dokoła. Z trudem torował sobie drogę przez źdźbła

trawy, aby Statek mógł go zobaczyć, ale jego długie głupie palce zaplątały się w jakieś chwasty,

które nie pozwalały mu przejść.

Zostań, zostań z nami - mówiły. Udało mu się uwolnić i pomknął dalej na skraj trawy.

Promienna ozdoba świeciła wśród łodyżek roślin, migocąc wspaniałą tęczą. Zauważył jeszcze

otwarty właz i członka załogi stojącego przy nim, który wzywał go, szukał rozpaczliwie.

Idę, już idę...

Powłóczył nogami po trawie, lecz jego zwisający brzuch, ukształtowany przez inną siłę

ciężkości, opóźniał jego ruchy.

Nagle poczuł, aż do szpiku kości, że załoga powzięła decyzję. Właz został zamknięty.

Statek uniósł się, gdy on wyskoczył z trawy machając ręką o długich palcach. Ale Statek

nie mógł go zobaczyć, gdyż wielka siła wyniosła go nad Ziemię, a maskujące światło zakrywało

każdy szczegół krajobrazu. Podniósł się natychmiast, krążąc nad wierzchołkami drzew. Wspaniały

ornament wracał w przestworza. Pozaziemski botanik stał na trawie, a jego światełko serca paliło

się z lękiem. Został sam, oddalony o trzy miliony lat świetlnych od domu.

2

Mary siedziała w sypialni z nogami uniesionymi do góry. Trochę czytała gazetę i trochę

słuchała głosów swoich dwóch synów oraz ich kolegów, którzy grali w “ Smoki" w kuchni na dole.

- A więc dochodzisz do skraju lasu, ale popełniasz jakiś głupi błąd, wtedy wzywam

Wędrujące Potwory.

Wędrujące Potwory - pomyślała Mary i odwróciła stronę gazety. A co można powiedzieć o

cierpiących matkach? Rozwiedzionych, skazanych na małe alimenty, które mieszkają z dziećmi

mówiącymi niezrozumiałym dla nich językiem.

- A czy ja mogę wycofać Wędrujące Potwory za to, że przyszły z pomocą gnomowi?

- Gnom jest na usługach złodziei, a więc ciesz się, że masz do czynienia tylko z

Wędrującymi Potworami.

Mary westchnęła, złożyła gazetę. Gnomy, potwory, maszkary, ona ma ich pełno co wieczór

w kuchni, a do tego stosy plastikowych butelek, torebek po frytkach, papierów oraz książek,

kalkulatorków i mnóstwo różnych kartek przypiętych do jej tablicy spraw do załatwienia. Gdyby

ktoś z góry wiedział, co to znaczy wychowywać dzieci, nigdy by się na to nie zdecydował.

Nagle dzieci zaczęły śpiewać. “Gdy wyrwał szpunt, lat miała dwanaście. Ach, dajcie mi

wina dzban i centów piętnaście..."

Co za piosenka - powiedziała do siebie Mary, - zgrzytając zębami na myśl o tym, że któreś

z jej dzieci weźmie garść centów pewnego wieczora lub też garść czegoś innego, LSD, DMT,

XYZ. Kto wie, z czym oni przyjdą do domu następnym - razem? Może z jakimś potworem?

- Steve jest hersztem złodziei. Ma absolutną władzę.

Absolutna władza. Mary wyciągnęła swą bolącą nogę i poruszyła szybko palcami. Jako

głową rodziny ona powinna posiadać absolutną władzę. Ale oni nawet nie chcą wytrzeć naczyń,

gdy o to prosi.

Czuję się jak potwór.

Miała słabe wyobrażenie, jak taki stwór wygląda, ale chyba było to właściwe określenie jej

obecnego nastroju. Czuła się potwornie. Z kuchni znajdującej się pod sypialnią nadal dobiegały

głosy rozmowy:

- Jakie są te Wędrujące Potwory?

- Są takie jak Itfdzie - odparł herszt złodziei.

- Aha. Bardzo złe. Cierpią na megalomanię, paranoję, kleptomanię. Są schizoidalne.

Ot, co... - powiedziała do siebie Mary. - Ja jestem schizoidalna. Czy wychowałam dzieci,

żeby stały się hersztami złodziei? Czy po to pracuję osiem godzin dziennie? Może by nie było tak

źle, gdyby moje życie toczyło się równie spontanicznie jak ich. Z niespodziewanymi telefonami od

wielbicieli.

Pomyślała o swoich adoratorach i stwierdziła, że oni też są potworni.

- W porządku, więc posuwam się naprzód i strzelam w nie moimi małymi strzałami, żeby

zaczęły mnie gonić. Moimi ołowianymi strzałami...

To mówi Elliott, moje najmłodsze dziecko - pomyślała Mary, słuchając jego cienkiego,

piszczącego głosu. Mój dzieciaczek strzelający ołowianymi strzałami! Miała wrażenie, jakby w nią

samą ugodziła jedna z nich. Prosto w tarczycę lub w jakieś inne miejsce, skąd wyciekała jej

energia. ,Boże, jak bardzo potrzebuję zmiany...

- Uciekam drogą. One za mną. W chwili, gdy mają mnie dopaść, a są rzeczywiście

wściekłe, " korzystam z mojej przenośnej kryjówki...

Przenośna kryjówka?

Mary pochyliła się na łóżku, żeby dowiedzieć Si$ czegoś więcej. To wszystko brzmiało

trochę dziwnie.

- Włażę do środka i zamykam wieko. Szybko znikam w rozrzedzonym powietrzu.

Żebym to ja miała taką kryjówkę - przeszło jej przez - myśl - by móc się tam schować około

czwartej trzydzieści każdego dnia.

- Elliott, możesz przebywać w swojej kryjówce tylko przez dziesięć okrążeń.

Mnie wystarczy kryjówka tylko na dziesięć minut w biurze. I może trochę później, w czasie

wielkiego ruchu na ulicach po pracy.

Wstała z łóżka z postanowieniem, by przyjemnie spędzić wieczór, bez żadnych oznak

niepokoju.

Ale gdzie jest jakiś romans? Gdzie podniecający mężczyzna jej życia?

Szedł kołysząc się drogą, na której nie wolno parkować. Było zupełnie cicho, jego

prześladowcy odeszli, ale on nie może długo istnieć w takich warunkach. Siła ciężkości Ziemi

dosięgnie go i wygnie mu kręgosłup; jego mięśnie zwiotczeją i znajdzie się w jakimś rowie, jak

wielka nadęta dynia. Cóż to za koniec dla botanika z międzygalaktyk!

Droga opadała w dół, a on dreptał w stronę świateł osiedla, które tak bardzo przyciągały go

już dawniej i przyciągały również teraz. Dlaczego ku nim schodził? Dlaczego odczuwał mrowienie

w koniuszkach palców i migotanie światełka serca? Czy może stamtąd oczekiwać pomocy dla

siebie w tym obcym środowisku?

Drogę zamykały niskie krzaki i zarośla. Przełazi ukradkiem między nimi, trzymając nisko

głowę i rękę na sercu. Światełko zamigotało triumfalnie, a on zaklął. “Światełko - powiedział do

niego w swoim języku - ty należysz do roweru". Dziwaczne kształty budynków, niepodobne do

pięknych kołyszących się tarasów, były tuż przed nim. Źle jest myśleć o własnym domu. Takie

wspomnienia są torturą.

Światła stawały się wyraźniejsze i tym samym bardziej przyciągające. Potknął się przy

jakimś krzaku i upadł na piaszczyste urwisko. Jego długie palce wyżłobiły ślady na piachu i na

wijącej się ścieżce, która prowadziła do domów. Naprzeciwko siebie ujrzał ogrodzenie. Musiał się

na nie wspiąć. Takie długie palce u rąk i nóg były dobre do pokonywania przeszkód. Jak bluszcz

owinął się dokoła ogrodzenia. Znalazł się na samej górze, lecz spadł na drugą stronę z brzuchem do

góry i z rozkraczonymi nogami. Uderzył się, poczuł ból w ustach i przekoziołkował jak dynia na

trawniku.

Co ja tutaj robię, chyba oszalałem?...

Zatrzymał się na obcym gruncie. Ziemski dom znajdował się przerażająco blisko, jego

światła i cienie tańczyły przed pełnymi lęku oczami stare - 1 go botanika. Dlaczego jego światełko

serca go tutaj przywiodło? Domy na Ziemi są groteskowe, okropne. Lecz coś na podwórku zaczęło

przesyłać łagodne sygnały. Odwrócił się i zobaczył warzywnik. Liście i łodygi warzyw w

nieśmiały sposób witały go gestami przyjaźni. Płacząc przyczołgał się do nich i pocałował

karczocha. Ukryty na grządce warzywnej zaczął się radzić roślin. Zachęcały go, by zajrzał do

kuchni.

- Dlatego mam kłopoty - zasygnalizował rot ślinom - że chciałem zaglądać do okien. Nie

mogę powtórzyć takiego szaleństwa.

Ale karczoch nalegał, pomrukując cichutko, i pozaziemski botanik wypełzł posłusznie z

grządki, obracając oczami na wszystkie strony.

Światło paliło się w kuchni, ale czworobok podworka wyglądał złowróżbnie, jak czarna

dziura w kosmosie. Poczuł zawrót głowy, gdy wpadł w ten nieopisany wir na skraju wszechświata.

Zobaczył na dachu plastikową chorągiewkę, a na niej myszkę i kaczkę z parasolką.

Przy stole na środku pokoju pięciu Ziemian uczestniczyło w jakimś obrzędzie. Siedzieli

zafascynowani. Krzyczeli poruszając małymi pionkami po stole. Machali kartami papieru, zapewne

zawierającymi jakieś wielkie tajemnice, ponieważ każdy z Ziemian chował przed drugim, co - było

tam wydrukowane. Potem rzucono potężną - kostkę i wszyscy wpatrywali się z przejęciem, , gdzie

wyląduje ten sześcianik. Znów wrzeszczeli, patrzyli na swoje tabliczki i poruszali swoimi

pionkami, a ich słowa rozbrzmiewały, w nocnym powietrzu.

- Mam nadzieję, że się udusisz w tej swojej kryjówce.

- Posłuchaj tylko: Wariactwo. Halucynacyjne wariactwo...

- Tak, przeczytaj trochę więcej.

- Dotknięty tą chorobą widzi, słyszy i wyczuwa rzeczy, które nie istniej ą.

Botanik zanurzył się znów w ciemności. Ta planeta była przedziwna. Gzy potrafi kiedyś

uczestniczyć w tym obrzędzie? Rzucać sześciokątną kostką i zostać zaakceptowany? Monstrualnie

skomplikowane wibracje płynęły do niego z domu, zawiłe kody i sygnały szły tam i z powrotem.

Miał dziesiątki milionów lat i widział bardzo wiele różnych miejsc, ale nigdy nie spotkał się

z czymś tak skomplikowanym jak to. Zdruzgotany, odsunął się, żeby jego mózg mógł odpocząć na

warzywnej grządce. Już kiedyś, przedtem, zaglądał do okien na Ziemi, ale nigdy z tak bliskiej

odległości i nigdy nie spotkał się z tak dziwnymi myślami ludzi. - To są tylko dzieci - powiedział

ogórek.

Stary botanik mruknął. Jeśli to, co słyszał, było falami wysyłanymi przez dzieci, to jakie są

fale wysyłane przez dorosłych? Cóż za nieprzeniknione zawiłości czekają go tutaj? Gwałtownie

opadł tuż obok kapusty i pochylił głowę. To już koniec. Niech rano przyjdą i go zabiorą.

Mary wzięła prysznic, żeby się odświeżyć. Potem obwiązała głowę ręcznikiem i stanęła na

macie wygryzionej przez psa Harveya. Zniszczone frędzle osiadły pomiędzy palcami stopy, gdy się

wycierała. Nałożyła kimono ze sztucznego jedwabiu i odwróciła się do lustra. Znów nowa

zmarszczka i jakieś wory pod oczami. Czy odkryje dzisiaj jeszcze coś, co pogłębi jej depresję?'

Na szczęście szkody nie były wielkie. Jednak nigdy nic nie wiadomo. Nie można

przewidzieć rozmiarów dziecięcego okrucieństwa, które w każdej chwili może owładnąć domem -

bójki, narkotyki, nieznośnie głośna muzyka - a to przyspieszyłoby jej fizyczny i moralny upadek.

Zaczęła smarować twarz bardzo drogim kremem nawilżającym i modliła się o chwilę spokoju.

Nagle pies zaczął szczekać na ganku z tyłu domu.

- Harvey! - zawołała z okna łazienki. - Uspokój się!

Pies był śmiesznie podejrzliwy, bał się wszystkiego, co poruszało się w ciemności. Mary

miała wrażenie, że wszędzie kręci się pełno maniaków, seksualnych. Gdyby szczekał na nich,

byłby przynajmniej pożyteczny. Ale on szczekał na samochody wiozące pizzę, na samoloty, na

satelity i cierpiał na halucynacje. A poza tym zjadał maty w łazience.

Znów krzyknęła przez okno: - Harvey, na miłość boską, uspokój się!

Zamknęła z trzaskiem okno i wyszła z łazienki.

To, co zastanie tam, na dole, nie jest bardzo podniecające, ale musi sobie z tym jakoś

poradzić. Otworzyła drzwi do pokoju Elliotta. Piętrzyła się w nim masa zupełnie bezużytecznych

przedmiotów. Jak zwykle w pokoju chłopca. Miała ochotę wrzucić to wszystko do jakiejś

przenośnej niewidzialnej kryjówki. Wzięła się do roboty.

Układała, odkładała, napełniała, zdjęła jego statki kosmiczne z sufitu, wsunęła piłkę

koszykową do szafy. Nie wiedziała, co zrobić ze skradzionym znakiem drogowym. Miała nadzieję,

że chłopiec nie należy do typów analnych, choć może mieć, z nimi coś wspólnego, pozbawiony

ojca, radości i spędzający każdą wolną chwilę z Wędrującymi Potworami. Właściwie on nie był

nawet miły. Ale może to taki wiek.

- Elliott! - zawołała swojego małego chochlika. Oczywiście chłopiec nie odezwał się.

- Elliott! - znów wrzasnęła. Podniosło się jej ciśnienie i pogłębiły zmarszczki dokoła

ust.

Kroki Elliotta zadudniły na schodach, a potem w hallu. Huknął w drzwi swoimi czterema

kończynami i stanął na progu, przyglądając się z niepokojem, co ona wyprawia z jego kolekcją

śmieci.

- Elliott, widzisz, jak teraz wygląda pokój?

- Tak, teraz nic nie będę mógł znaleźć.

- Nie ma brudnych talerzy, ubrania są w szafie, łóżko zostało pościelone. Blat biurka

czysty...

- W porządku, w porządku.

- Tak zawsze powinien wyglądać pokój dorosłego człowieka.

- Dlaczego?

- Żebyśmy nie uważali, iż mieszkamy w chlewie. Prawda?

- Prawdą.

- Czy to jest list od twego ojca? - Mary wskazała ręką w stronę biurka, na charakter

pisma tak dobrze jej znany. - Co nowego?

- Nic.

- Aha - spróbowała zmienić temat. Chcesz, żeby pomalować ściany? Jest już

trochę brudno.

- Dobrze.

- Na jaki kolor?

- Na czarny.

- Świetnie. Bardzo zdrowy objaw.

- Lubię czerń. To mój ulubiony kolor.

- Znów zezujesz. Nie nosiłeś okularów?

- Nie.

- Mary! - Główny potwór zawołał z dołu. - Grają twoją piosenkę. - Wychyliła się

zza drzwi.

- Jesteś pewien?

- Tak - rzekł Elliott. - To twoja piosenka, mamo, chodź.

Słyszała słabe dźwięki “Przekonaj mnie", rozlegające się z kuchni. W rytm piosenki

schodziła ze schodów, Elliott podążał przodem. - Czy ojciec wspomniał, kiedy się z wami

zobaczy?

- W święto Dziękczynienia.

- W święto Dziękczynienia? Przecież wie, że , to święto należy do mnie. Ale czyż można

było do - gadać się z nim na jakiś temat? Z wyjątkiem futbolu...

Przypomniała sobie, jak biegł gdzieś ze światłem księżyca na ciężkich powiekach i

westchnęła: - Och, no cóż...

Zje kolację Dziękczynienia w automacie. Albo w chińskiej restauracji - indyka

faszerowanego glutaminianem sodu.

Elliott uciekł od niej, a Harvey zaczął znów szczekać na przejeżdżające auto.

Pozaziemski botanik dał nura pomiędzy grządki warzyw, spłaszczył się zupełnie i przykrył

liśćmi swoje wystające kształty.

- Nie masz się czego obawiać - powiedział pomidor. - To tylko samochód z pizzą.

Ponieważ nie wiedział, co to jest samochód z pizzą, pozostał wśród liści.

Samochód zatrzymał się przed domem. Drzwi otworzyły się i ujrzał mieszkańca Ziemi.

- To Elliott - wyjaśnił zielony groszek. - On - tam mieszka.

Sędziwy naukowiec zerknął spod liści. Ziemianin był tylko trochę wyższy od niego. Ale

miał nogi groteskowo długie, a jego brzuch nie zwisał w elegancki sposób aż do Ziemi, jak u

pewnych na wyższym stopniu rozwoju osobników. Nie wzbudzał strachu swoją osobą.

Chłopiec poszedł podjazdem i znikł z pola widzenia.

- Idź dookoła - rzekł pomidor. - Zobaczysz, jak on wraca.

- Ale tam jest pies...

- Pies został przywiązany - wyjaśnił pomidor. - Zjadł kalosze Mary.

Pozaziemski czmychnął z grządki i okrążył dom. Ale światła samochodu z pizzą na

zakręcie nagle oświetliły podjazd i stary botanik przestraszył się. Gwałtownym ruchem wskoczył

na ogrodzenie i zaczął przełazić. Jeden z jego długich palców przypadkiem nacisnął zamek w

furtce. Znalazł się na podwórku. Mieszkaniec Ziemi był blisko. Pozaziemski, osłonięty mgiełką,

szybko zakrył swoje światełko serca, zsunął się z furtki i schował w szopie. Wpadł w pułapkę, ale

w szopie znajdowały się narzędzia, na przykład grabie do obrony. Na ogół były one podobne do

narzędzi z jego Statku, gdyż ogrodnictwo wszędzie jest takie samo. Swymi długimi - palcami

chwycił grabie. Był gotowy na przyjęcie napastnika. Nie należy sobie stroić żartów ze starego

botanika.

- Nie skalecz się w nogę - szepnął mały bluszcz - w doniczce.

Nabrał odwagi. Z ogrodu rozchodził się zapach drzewka pomarańczowego, gdyż dziecko

Ziemi zrywało pomarańcze. W chwilę potem pomarańcza wpadła do szopy i uderzyła go w pierś.

Stary botanik upadł, a pomarańcza potoczyła się po podłodze.

Co za upokorzenie! Botanik takiej rangi, uderzony pomarańczą. Zły, chwycił pomarańczę w

swą potężną rękę i rzucił przed siebie w mrok.

Mieszkaniec Ziemi wrzasnął i zaczął uciekać co sił w nogach.

- Na pomoc! Mamo! Na pomoc!

Mary zadrżała. Czyżby przeżywała proces starzenia się w przyspieszonym tempie? - Tam

coś jest - krzyczał Elliott, wpadając do kuchni. Trzasnął drzwiami i zamknął na zasuwkę.

Mary zrobiło się słabo. Popatrzyła na planszę gry w “Smoki". Żałowała, że nie ma

wystarczająco dużej przenośnej kryjówki, by wszyscy mogli się w niej schować.

Co ona ma teraz zrobić? O tym nie było mowy w czasie rozprawy rozwodowej w sądzie.

- W szopie... - paplał Elliott - rzucił we mnie pomarańczą.

- Och - zaśmiał się Tyler, Główny Potwór - to brzmi groźnie.

Chłopcy przerwali grę i pomknęli do drzwi, ale Mary zagrodziła im drogę.

- Stop! Nikt się stąd nie ruszy.

- Dlaczego?

- Bo tak. - Wyprostowała się, podniosła dzielnie głowę i chwyciła latarkę. Jeśli to jest

seksmaniak, ona wyjdzie pierwsza i odda siebie w ofierze. Miała jednak nadzieję, że będzie to choć

trochę czarujący maniak.

- Mamo, ty zostaniesz tutaj - powiedział Michael, jej starszy syn. - My zobaczymy, co to

jest.

- Nie traktuj mnie protekcjonalnie, młody człowieku.

Obok niej stanął inny potwór, mały Greg, z nożem rzeźnickim.

- Odłóż to! - Mary popatrzyła na nich wzrokiem władcy absolutnego.

Popchnęli ją, otworzyli drzwi i wyskoczyli na dwór. Ruszyła za nimi, kurczowo trzymając

Eliotta.

- Coś ty właściwie zobaczył?

- Tam! - Wskazał szopę na narzędzia.

Oświetliła latarką jej wnętrze: doniczki, nawozy, motyki, łopaty.

- Nic tam nie ma.

Michael po drugiej stronie trawnika zawołał:

- Furtka jest otwarta!

- Spójrz na te ślady! - krzyknął Główny Potwór biegnąc w stronę furtki.

Sędziwy podróżnik nie rozumiał ich prostackiego, zagmatwanego języka, ale ze swojego

ukrycia na piaszczystym pagórku mógł przyjrzeć się lepiej ich kształtom. Widział piątkę dzieci

Ziemi i...

Ale kim jest ta egzotyczna istota im towarzysząca?

Jego światełko serca zaczęło się świecić, więc szybko je zakrył.

Przydreptał cichutko, żeby lepiej zobaczyć tę wysoką wiotką postać towarzyszącą dzieciom.

Nie miała nosa jak opuncja ani nie wyglądała jak worek z kartoflami, ale.. .

Przyczołgał się jeszcze bliżej.

- Okay, koniec zabawy! Z powrotem do domu. Greg, daj mi ten nóż.

Dźwięczne sylaby jej mowy nic nie znaczyły dla niego, ale czuł, że ona była matką tej

załogi.

- Gdzie jest ojciec, wysoki i silny?

- Wyrzuciła go stąd kilka lat temu - odpowiedział zielony groszek.

- Tu jest pizza - rzekł Greg podnosząc ją. - Elliott w nią wlazł.

- Pizza? Kto wam pozwolił zamawiać pizzę?

Mary przeszła pod lampą na ganku. Pozaziemski naukowiec spojrzał na nią. Teraz przestał

myśleć o ucieczce. Zwariowane światełko serca - sędziwy botanik zwrócił się do swego

osobliwego organu, który teraz zaczął migotać - należysz do... do samochodu z pizzą.

Mary zabrała ich do domu, zadowolona, że najgorsze minęło. Elliott znów fantazjował, i to

wszystko. Przez niego pewnie dostała kilka nowych zmarszczek. Ale nie ma sensu dawać mu

małych dawek valium przy kolacji. To taki po prostu okres, przez który musi przejść.

- Tam coś było, przysięgam.

Tyler zachichotał:

- Przydałby ci się zimny prysznic, Elliott.

- Hej - rzekła Mary - żadnych pryszniców.

Za dużo wiedzieli; przewyższali ją wiedzą w każdym względzie. Mogła tylko mieć

nadzieję, że uda się jej zachować pewien dystans, ale jednocześnie czuła, że to będzie niemożliwe.

- No dobrze już, wracajcie do swoich domów.

- Jeszcze nie jedliśmy pizzy.

- Są na niej ślady nóg - powiedziała z rozpaczą chcąc, aby zapanował spokój, ale oni

oczywiście nie zwrócili uwagi na jej słowa i zaczęli jeść tę pizzę.

Podreptała w stronę schodów, czując się tak, jakby ktoś na nią nastąpił. Położy się z

ziołowymi kompresikami pod oczami i będzie liczyła jaszczurki.

Z podestu schodów zawołała:

- Jak skończycie pizzę, natychmiast wracajcie do domu!

Usłyszała pomruki Wędrujących Potworów.

Jakie to miłe były czasy, gdy dziewięcioletnie dzieci pracowały w kopalniach. Ale te dni

bezpowrotnie minęły - pomyślała zgryźliwie. Weszła do - pokoju i padła na łóżko. Oto typowy

wieczór wesołe rozwódki.

Dreszcze z przeziębienia, szok i Wędrujące Potwory. Położyła kompresiki pod oczy i

wpatrywała się w sufit. Miała wrażenie, że ktoś ją obserwuje. Ale to była tylko jej wybujała

fantazja. A jeśli ten przeklęty pies nie przestanie szczekać, to zostawi go na autostradzie z

karteczką w pysku. Zaczęła oddychać głęboko i liczyć jaszczurki, które zbliżały się do niej i

patrzyły na nią przyjaźnie.

Przenieśli się ukradkiem z grą do salonu.

Wszyscy grali w “Smoki" z wyjątkiem Elliotta, który poszedł do swego pokoju nadąsany.

Źle spał w nocy, nękały go dziwne sny, miał przed sobą jakąś ogromną przestrzeń, a potem

zobaczył linie, które utworzyły niezliczoną ilość drzwi, prowadzących do... kosmosu. Pobiegł

naprzód, ale znów pojawiły się drzwi.

Nie tylko on był spięty: pies Harvey przegryzł smycz i opuścił swój posterunek na ganku z

tyłu domu. Cichutko wkradł się do pokoju Elliotta; patrzył, jak chłopiec śpi, patrzył łakomie na

jego buty, ale zjedzenie ich mogłoby tylko wywołać awanturę. Był nerwowy, jakiś nieswój,

potrzebował rozrywki. Nawet nocne wycie do księżyca nie dało mu wiele radości. Coś dziwnego

znajduje się na podwórku. Najeżył się, zaskomlał, lecz wziął się w garść i zaczai normalnie

szczekać. Ale co tam było, nie wiedział. Zajął się swoim ogonem. Miękkim językiem oblizał go,

zębami wyłapał pchły. Nagle znów usłyszał ten dźwięk. Elliott również go usłyszał i usiadł na

łóżku. Harvey warknął, najeżył się, z lękiem przeszył spojrzeniem mrok. Chciał kogoś ugryźć.

Czatował, by razem z Elliottem wyjść z pokoju na schody i na dwór.

Stary botanik przespał się trochę na piaszczystym pagórku, potem wstał i poszedł w stronę

domu.

We wszystkich oknach było ciemno. Znalazł zamek w furtce, otworzył go palcem i wszedł

tak, jakby był mieszkańcem Ziemi. Ale cień jego sylwetki na trawniku zalanym księżycowym

światłem świadczył, że daleko mu do tych istot. Z jakiegoś dziwnego powodu ich brzuch nie

dotykał Ziemi, był inaczej uformowany. Mieszkańcy Ziemi przypominali raczej nieszczęsną

fasolkę szparagową rozpiętą na kracie kości i mięśni.

A on był istotą spokojną, nisko zawieszoną i rozważną. Tak rozmyślając przeszedł przez

dziedziniec swym kaczkowatym krokiem, żeby odbyć nowe strategiczne zebranie z warzywami.

Ale swoją dużą stopą nadepnął na brzeg metalowego ogrodniczego narzędzia, które z wielką

szybkością spadło mu na głowę. Przewrócił się z krzykiem na grządkę kukurydzy; w chwilę potem

otworzyły się drzwi na tyłach domu i wyskoczył z niego mieszkaniec Ziemi z psem. Elliott zapalił

latarkę i oświetlił nią szopę. Zimny promień skakał po narzędziach. Harvey przegryzł worek z

torfem i od razu poczuł się lepiej. Z pyskiem pełnym torfu tańczył i warczał trochę przytłumionym

głosem na cienie.

Stary botanik, gotowy do walki, przykucnął na grządce, trzymając kurczowo ogórek. Cały

drżał, zęby mu szczękały. Chłopiec rozgarnął łodygi kukurydzy, zajrzał do środka. Krzyknął i

pochylił się nad ziemią.

Pozaziemski wydostał się na zewnątrz i poczłapał w stronę furtki, uderzając swymi dużymi

stopami.

- Nie odchodź!

Głos chłopca brzmiał przyjemnie, niczym młodych roślinek, i stary botanik odwrócił się,

żeby na niego popatrzeć. Ich spojrzenia spotkały się.

Pies biegał w kółko, szczekając, a torf wylatywał mu z pyska. Dziwne pożywienie,

pomyślał botanik, ale nie miał zamiaru nad tym się zastanawiać. Zęby Harveya błysnęły w świetle

księżyca, lecz chłopiec nałożył mu obrożę i znów zawołał w stronę sędziwego botanika:

- Nie odchodź!

Ale pozaziemski naukowiec już minął furtkę i szedł w mrok.

Mary, z kompresikami pod oczami, obudziła się. Nagle poczuła, że dom jakby się nieco

przechylił. Wstała, włożyła szlafrok i zeszła do hallu.

Usłyszała głosy dobiegające z pokoju. Często zastanawiała się, w co oni tam się bawią.

Plakaty z półnagimi księżniczkami z kosmosu wydawały się nieodzowne w czasie tych zabaw.

- Moje dzieciaki... - westchnęła.

Zbliżając się do pokoju; usłyszała głos Tylera, Steve'a i Grega - “Smoków", którym

powiedziała wyraźnie, żeby poszli do domu. Oczywiście zlekceważyli jej polecenie. Oczywiście

nie śpią w nocy, a jutro staną przed swymi matkami z podkrążonymi oczami i będą wyglądali jak

zmory. Nie mogła już dłużej tego znieść. Mocniej związała szlafrok paskiem i zamierzała

przystąpić do szturmu, ale drzwi były uchylone. Ujrzała ostre czerwone światło - świecił wykonany

przez nich laser, żeby złagodzić brzmienie muzyki. Efekt był kojący, musiała to przyznać. Ale czy

nie był twórczy?

- Spójrz, to wygląda jak cycuszek. Jest nawet brodawka.

Chwyciła się ściany. Z nimi nie można wygrać. Gdyby tam wpadła jak wariatka, gdyby

ujrzeli dorosłą kobietę, krzyczącą, w szlafroku, pośrodku nocy, czy nie wpłynęłoby to ujemnie na

ich rozwój seksualny? Czy nie wywołałoby kompleksów? Ona na pewno dostałaby migreny.

Ociężale, niczym ranny łoś, zanurzyła się w mroku. I wtedy właśnie Elliott zaryglował drzwi

wejściowe i wpadł do pokoju zabaw.

- No co tam chłopaki?

- Popatrz... na tę parę cycuszków.

- Potwór był na podwórku!

- Potwór? Hej, ja mam tu prawdziwą nagą Marsjankę.

- To był gnom. Miał jakieś trzy stopy wzrostu i długie ręce. Był na poletku kukurydzy.

- Zamknij drzwi, żeby nie obudzić mamy.

Mama ruszyła wolno do swego pokoju. Dom stał na swoim miejscu. Nie odchylił się od

pionu ale Elliott tak.

Może to odstępstwo od normy, a może jakiś nieśmiały maniak seksualny wybrał jej ogródek

warzywny, żeby tu dokonywać nienaturalnych aktów. Dlaczego - zastanawiała się - dlaczego

wybrał mnie?

3

- To było tu, właśnie tu...

Pozaziemski naukowiec przysłuchiwał się głosom ludzi, którzy chodzili tam i z powrotem

po miejscu lądowania. Obserwował ich zza drzew i domyślał się, o czym mówili: był tu cudowny

Statek i uciekł im.

Tu zatrzymał się Statek - cud, na który mieszkańcy tej planety mogą tylko patrzeć, lecz

ruszył w drogę powrotną.

- .... i wyśliznął mi się z rąk.

Ich dowódca z pękiem kluczy przy pasku odwrócił się. Jego podwładni potakiwali

głupkowato. Dowódca wsiadł do wozu i odjechał. Oni odjechali również. Był dzień i miejsce

lądowania pozostało puste. Pozaziemski patrzał ze smutkiem na ślady odciśnięte przez Statek.

Wyśliznął mi się z rąk...

Z wysiłkiem podniósł rękę. Wyczerpanie i głód dawały o sobie znać. Nie było na Ziemi

silnie działających tabletek odżywczych, skondensowanych cudownych tabletek, dzięki którym on

i jego towarzysze mogli przeżyć. Żuł jakieś jagody, ale nie smakowały mu, więc wypluł twarde

pesteczki. W ciągu dziesiątków milionów lat zbierania dzikich roślin nigdy nie uważał za potrzebne

nauczyć się, które z nich nadają się do jedzenia, a teraz było już za późno. Och, ile by dał za jedną

małą tabletkę odżywczą, naładowaną energią! Cofnął się w krzaki, słaby, przygnębiony. Odczuwał

swędzenie całego ciała po wzięciu próbki jakiegoś pnącza. Zbliżał się koniec.

Elliott pedałował ulicą w stronę dalekich wzgórz. Właściwie nie wiedział, dlaczego się tam

udawał. Reflektor jego roweru zachowywał się jak namagnesowany, jakby szukał żelaza

zakopanego wśród wzgórz. Tak, rower jakby wiedział, dokąd ma jechać.

Elliotta uważano za głupka. Oszukiwał w czasie różnych gier. Miał ostry, piskliwy głos,

wyrywał się jak filip z konopi i zawsze w szkole czy w domu mówił coś od rzeczy. Gdy tylko

można było czegoś uniknąć w życiu, on tego unikał, mając nadzieję, że Mary lub Michael będą się

nim opiekować. Poza tym nosił grube okulary i wyglądał jak żaba w butelce. Tak, tak, neurotyczny

głupek. Jego ścieżka życia prowadziła donikąd, ale jeśli można by zaznaczyć jakieś miejsce na

mapie duszy, przeznaczeniem Elliotta była przeciętność i melancholia. Był ofiarą losu,

pechowcem. Coś takiego powiedziałby psycholog dziecięcy, tylko że dzisiaj ścieżka Elliotta

zmieniła kierunek - prowadziła do wzgórz.

Jechał tak, jak chciał rower. Wspinał się i pedałował po zasłanych liśćmi ścieżkach. Rower

był powyginany i zardzewiały, gdyż często go gdzieś rzucał, zostawiał na deszczu, ale dziś okazał

się lekki jak piórko. Dziś błyszczał jak nowy. Zaprowadził go do lasu, do wijącej się ścieżki. Elliott

zatrzymał się na polance. Wiedział, że coś niewiarygodnego wydarzyło się tutaj. Wszystko

przypominało obecność Wielkiego Statku. Patrząc zza szkieł na ślady na trawie mógł prawie

odtworzyć jego kształt. Serce Elliotta waliło jak młot. Czoło płonęło ogniem w poświacie jakiejś

ogromnej energii, która wciąż znajdowała się na polance.

Pozaziemski, ukryty w krzakach, nie ujawnił swojej obecności. Okropny pies chłopca mógł

być przecież w pobliżu i mógł ugryźć w kostkę wybitnego naukowca.

Ale nie, chłopiec był sam. Jednak lepiej pozostać w ukryciu. On i tak niedługo wyzionie

ducha, nie ma więc po co wciągać w to obcych.

Chłopiec wyjął z kieszeni torebkę, a z niej jakiś malutki przedmiot. Położył go na ziemi,

zrobił kilka kroków i znów położył, i znów zrobił kilka kroków, aż w końcu znikł gdzieś na

ścieżce.

Stary podróżnik wypełzł z krzaków. Ciekawość to jego największa wada, ale już był za

stary, żeby się zmienić. Na kolanach, podpierając się rękami, dotarł do polanki, by zobaczyć, co

chłopiec tam zostawił.

Była to okrągła malutka pastylka, niesłychanie podobna do odżywczych tabletek z

kosmosu. Odwrócił ją na dłoni. Widniały na niej dwie literki “M i M".

Włożył ją do ust i czekał, aż się rozpuści.

Wspaniałe.

Naprawdę. Nigdy w galaktyce nie próbował czegoś takiego. Ruszył tropem chłopca, jedząc

jedną pastylkę za drugą. Powracały mu siły, nadzieja napłynęła do serca. Ten trop zaprowadził go

znów do domu chłopca.

Mary podawała kolację. Była to jedna z jej bardziej udanych potraw: do makaronu z puszki

dodała świeże kiełki pszenicy, ser i dorzuciła jeszcze garść orzeszków, żeby nadać temu

wykwintny charakter.

- Jedz kolację, Elliott.

Siedział jak zwykle pochylony nad talerzem, jakby miał zamiar się w nim pogrążyć. Moje

dziecko ma depresję.

Mary przypomniała sobie inne kolacje, gdy Elliott był młodszy i gdy ona z mężem ciskali w

siebie nożami do masła. Kurczak znalazł się na ścianie, utłuczone kartofle jak stalaktyty zwisały z

sufitu, a sos z nich ściekał na wrażliwą głowę Elliotta. Nie wyszło mu to na dobre. Starała się

umilić dzisiejszą kolację rozmową.

- Jak macie zamiar się przebrać na święto Halloween? - Ten okropny wieczór zbliżał się

szybko. Setki dzieci odwiedzą jej dom, śpiewając i gapiąc się na nią.

- Elliott będzie gnomem - odparł Michael.

- Odczep się - burknął Elliott.

- Młody człowieku - Mary zastukała widelcem w szklankę Elliotta - jedz makaron.

- Nikt mi nie wierzy - pożalił się chłopiec i spojrzał jeszcze bardziej ponuro na posiłek.

Mary pogłaskała jego rękę.

- Nie o to chodzi, że ci nie wierzymy, kochanie...

- On był naprawdę, przysięgam. - Elliott popatrzył na nią zza swoich grubych szkieł.

Mary zwróciła się do Gertie, pięcioletniej dziewczynki.

- Gertie, kochanie, a w co ty się przebierzesz?

- Ja będę Bo Derek.

Obraz jej małej córeczki nago kroczącej ulicą stanął jej przed oczyma. Skubała widelcem

makaron i starała się myśleć o czymś innym, ale Michael znów zwrócił się do Elliotta:

- Może to była jaszczurka - odezwał się autorytatywnym tonem starszego brata.

- Ja mam jaszczurki - powiedziała Mary cichutko do orzeszka.

- Nie, to nie była jaszczurka - rzekł Elliott.

- Hm, a słyszałeś o aligatorach w kanałach ściekowych?

Aligatory, pomyślała Mary. Mogłabym dla odmiany zacząć liczyć aligatory.

Zamknęła oczy i wielki aligator wyszczerzył do niej zęby. Zwróciła się do Elliotta.

- Twój brat twierdzi, że ty sobie to wymyśliłeś. Takie rzeczy się zdarzają. My wszyscy

stale sobie coś wyobrażamy. Ja na przykład wyobrażam sobie, że dostaję w sklepie sukienkę od

Diora za dwa dolary. I w oszałamiającej kreacji wkraczam do restauracji McDonalda.

- Nie mogłem sobie tego wymyślić - żachnął się Elliott.

- A może - odezwał się Michael - to był jakiś zboczeniec?

- Bardzo cię proszę, Michael, nie poruszaj takich tematów w obecności Gertie.

- Co to jest zboczeniec, mamusiu?

- Taki facet w nieprzemakalnym płaszczu, kochanie.

- Albo niedorozwinięte dziecko - ciągnął Michael.

Obrzuciła go surowym spojrzeniem, nakazującym milczenie. Dlaczego dzieci tak bardzo

lubują się w dziwacznych wyjaśnieniach? Dlaczego każda rozmowa przy kolacji przebiega tak jak

ta? Gdzie są eleganckie żarty, przekomarzania się przy drugim daniu? Podała właśnie pałeczki

rybne.

- A może - nie ustępował Michael, jak zwykle nie zwracając uwagi na jej prośbę - to był

elf albo dobrotliwy duszek?

Elliott rzucił swój widelec. - Nic podobnego, ty kutasie!

- Co takiego? - Mary zdumiona otworzyła szeroko oczy. Jak takie słowo dotarło do jej

rodziny?

- Elliott, żebyś nigdy tak nie mówił przy kolacji. Ani kiedy indziej w domu.

Elliott zgarbił się nad obrusem. - Tatuś by mi uwierzył.

- Dlaczego nie zatelefonujesz do niego i nie opowiesz o tym? Jeśli telefon jeszcze działa, w

co wątpię...

- Nie mogę - odparł Elliott. - Jest w Meksyku z Sally.

Gdy padło imię jej dawnej przyjaciółki, obecnie znienawidzonego wroga, Mary zaczęła

nadrabiać miną, wędrując widelcem wśród pałeczek rybnych. Dzieci bywają tak okrutne,

pomyślała. Zwłaszcza Elliott.

- Jeśli znów zobaczysz to coś, nie zbliżaj się do niego. Zawołaj mnie to zaraz znajdziemy

kogoś, żeby je zabrał.

- Takiego hycla? - zapytała Gertie.

- Właśnie.

Harvey szczekał cicho na ganku z tyłu domu, gdzie gryzł swoją ukochaną matę.

- A wtedy - rzekł Elliott - oni zrobią mu lobotomię albo dokonają jakichś innych

eksperymentów.

- Będzie miał nauczkę - powiedziała Mary - żeby się trzymał z dala od ogródków

warzywnych.

Pozaziemski wylazł zza drzew, gdy miasto spało. Nigdy nie słyszał o lobotomii, ale bał się,

żeby nie został wypchany jak ptak. Nogi prowadziły go do domu chłopca. Gdy schodził ze

wzgórza, pozostawiał za sobą ślady dużego melona ciągnionego przez parę dziobaków. Dom

chłopca tonął w ciemności, tylko w jednym małym oknie paliło się światło.

Zerknął przez ogrodzenie, obracając oczami dokoła. Psa nigdzie nie było widać.

Obym tylko mógł chwycić furtkę palcem tak jak poprzednio..., a potem zakołysać się na

niej.

Pastylki “M i M" wróciły mi moją żywotność. Cudowne pożywienie. Statek zjawi się za

tysiące lat; dzięki “M i M" może uda mi się wrócić do swoich.

Przestań marzyć, stary głupcze.

Nigdy tam nie wrócisz, nigdy.

Popatrzył na niebo, ale zaraz smutek ogarnął jego serce. Żadna ilość pastylek “M i M" nic

nie pomoże, jeśli miłość członków jego załogi znikła z pola widzenia. Dlaczego go opuścili? Czy

nie mogli poczekać jeszcze chwilę? Zamknął nogą furtkę tak, jak zrobił to chłopiec. Musi się

nauczyć tych różnych sztuczek mieszkańców Ziemi, jeśli ma odnieść sukces. Na palcach przeszedł

przez podwórze. Ku swemu zdumieniu zobaczył chłopca śpiącego w worku obok warzyw. Dziecko

oddychało lekko. Obłoczek pary wydobywał się z jego ust, gdyż noc była zimna.

Pozaziemski wędrowiec też się trząsł, a mgiełka spływała z jego palców. Mgiełka smutku,

lęku i zakłopotania.

Nagle chłopiec uchylił powieki i spojrzał w ogromne oczy przypominające księżycową

meduzę z ledwo widocznymi czułkami energii, oczy pełne prastarej, wielkiej mądrości, które jakby

badały każdy atom jego ciała.

Pozaziemski spuścił wzrok, przerażony wystającym nosem chłopca, dużymi, odstającymi

uszami, a przede wszystkim jego malutkimi oczami, czarnymi i okrągłymi jak orzech kokosowy.

Ale małe, głęboko osadzone oczy chłopca zamrugały i strach malujący się w nich wzruszył serce

starego naukowca. Wyciągnął długi palec.

Elliott krzyknął i zamknął szczelnie swój śpiwór. Pozaziemski naukowiec odskoczył,

potykając się i wysyłając impulsy ultradźwiękowe, które przywołały nietoperza, ale tylko na

chwilę, gdyż sędziwy wędrowiec wyprawił powietrznego gryzonia z powrotem w mrok.

Zęby Elliotta dźwięczały jak woreczek pełen kostek do gry, kolana się uginały pod nim,

włosy na karku stanęły dęba.

Gdzie jest Harvey, opiekun, pies domowego ogniska? Na ganku z tyłu domu, z najeżoną

sierścią i dzwoniącymi zębami. Przerażone zwierzę ruszyło do drzwi, odskoczyło i zaczęło gonić

za swoim ogonem. Woń, którą czuło, nie przypominała zupełnie znany h mu zapachów. Była to

woń dalekich przestworzy i żaden zdrowy pies nigdy nie chciałby jej zbadać. Skulił się. Tylko

koniuszek pyska wystawał ze szpary w drzwiach. Znów przypłynął do niego obłok woni, więc

przycupnął i zaczai gryźć koniec miotły.

Pozaziemski przybysz zrobił krok w stronę Elliotta. Oczy chłopca rozszerzyły się ze

strachu. Cofnął się trochę. Nie był odważny, miał różne rzeczy do zrobienia, lekcje do odrobienia,

obowiązki domowe, ale to...

Oczy potwora badały naturę dziecka. Elliott czuł, jak sonda, pompując w niego energię,

penetruje go, analizuje. Usta tego ohydnego stwora wykrzywił przeraźliwy grymas. Czego on

chce?

Stary wędrowiec wyciągnął rękę. Na jego łuskowatej dłoni roztapiała się ostatnia pastylka

czekoladowa. Elliott popatrzał na malutką pastylkę, a później na potwora. Potwór wskazał długim

palcem dłoń, a potem usta.

- Dobrze - rzekł łagodnie Elliott. Otworzył kurtkę, wyjął z niej torebkę z pastylkami i idąc

tyłem wytyczał drogę przez podwórko. Kolana jeszcze wciąż się pod nim uginały, a zęby mu

szczękały, psując jakiś bardzo kosztowny aparat ortodoncyjny. Stary wędrowiec z kosmosu szedł

za Elliottem, zbierając pastylki i połykając je łapczywie. To było pożywienie bogów, królów,

zdobywców. Jeśli przetrwa ten pobyt na Ziemi, przyniesie próbkę owych cudownych pastylek

kapitanowi Statku, bo z nimi można przemierzać przestworza. Czekolada spływała mu z kącików

ust; palce miał też ubrudzone. Oblizywał je z przyjemnością. Powracały siły. Czuł, jak ta cudowna

substancja wędruje żyłami, niosąc swoje tajemnicze składniki chemiczne do mózgu, gdzie zapalały

się punkty świetlne radości. Teraz zrozumiał sens życia na Ziemi; dziesiątki miliardów lat ewolucji,

by stworzyć - pastylki “M i M".

Czegóż więcej można żądać od planety? Podnosząc małe pastylki, przeszedł szybko przez

trawnik i nim się zorientował, znalazł się w domu chłopca.

Jego oczy obracały się ze strachu. Zewsząd otaczał go obcy świat. Każdy przedmiot, każdy

kąt, każdy cień wywoływały w nim szok. Ale musiał to znieść, by zdobyć cudowne pastylki.

Poczłapał schodami i powędrował do pokoju chłopca. Tam Elliott obdarował go garścią “M i M".

Połknął je naraz. Nie było to może mądre, ale kto wie, co przyniesie jutro.

Chłopiec powiedział: - Jestem Elliott.

Usłyszał jakiś bełkot. Słowa były niezrozumiałe. Ale każdy, kto jada “M i M", zasługuje na

zaufanie. Pozaziemski wędrowiec położył się na podłodze, wyczerpany. Owinięty kocem, zasnął.

Elliott leżał na łóżku dosyć długo i bał się zasnąć. Potwór znajdował się obok niego,

groteskowe kształty wyzierały spod koca. Skąd on przybył? Wiedział na pewno, że nie był

mieszkańcem tej Ziemi. Próbował to zrozumieć, ale było to dla niego nieuchwytne, jakby chciał

wziąć w rękę obłok mgły. Fale energii wypełniły pokój. Powietrze zaczęło migotać. W kręgu tego

migotliwego wiru Elliott wyczuwał jakiś ruch - chociaż stwór spał, wydawało się, że ktoś bada ten

pokój, okna, mrok. Rozległ się cichy skowyt w hallu. Elliott zrozumiał, że Harvey znów uciekł z

ganku i jest przy jego drzwiach. Usłyszał, jak pies gryzie framugę, uderzając przy tym ogonem. Co

się dzieje? Co tam jest? - psa niepokoiła ciekawość, więc nerwowo gryzł drewno. Migotanie, które

ujrzał Elliott, dostrzegł również on. Skomlał, skrobał łapą drzwi, wreszcie zrezygnował: właściwie

nie chciał, aby chłopiec go wpuścił, nie chciał znaleźć się w pobliżu tej migotliwej fali blasku,

która pulsowała jak stara kość, kość z dawnych czasów, przerażająca, z czymś potężnym w szpiku.

Elliott przewrócił się na bok i wsunął rękę pod poduszkę. Ogarnęła go senność. Chciał

czuwać, ale powieki miał ciężkie i zapadał coraz głębiej w sen. Wylądował na planszy do gry i jego

nogi jakby zaczęły w niej grzęznąć. Nagle zobaczył ścieżkę wytyczoną przez małe świeczki, palące

się złotym płomieniem, ścieżkę z pastylek “M i M", które ułożył dla swego przyjaciela potwora.

Wtem ta dróżka zmieniła się w piękną drogę prowadzącą w, świat, więc ruszył nią.

4

Pozaziemski naukowiec obudził się następnego ranka, nie wiedząc, na jakiej planecie się

znajduje.

- Chodź, musisz się ukryć.

Elliott wepchnął starego botanika do schowka i zamknął za nim drzwi. W chwilę potem

cały dom wstał. Botanik słyszał głos starszego chłopca i matki. Skulił się w schowku, gdy matka

weszła i powiedziała:

- Już czas do szkoły, Elliott.

- Jestem chory.

Pozaziemski zerknął przez listewki zamkniętych drzwi. Chłopiec wrócił do łóżka i jakby

prosił o coś wysoką, wiotką postać, która włożyła mu do ust małą rurkę i wyszła z pokoju.

Chłopiec szybko wyjął rurkę i potrzymał chwilę pod lampą, znajdującą się przy jego głowie. Gdy

usłyszał kroki matki, szybko włożył ją z powrotem do ust. Sędziwy naukowiec pokiwał głową. To

stary trik, znany nawet w galaktyce.

- Masz gorączkę.

- Tak sądziłem.

- Wczoraj wieczorem czekałeś na dworze na tego stwora, prawda?

Chłopiec przytaknął.

Kobieta skierowała się do schowka. Pozaziemski skulił się w kącie, ale ona wsunęła tylko

rękę, wyjęła kołdrę, która leżała na górnej półce, i położyła ją na łóżku chłopca.

- Dasz sobie radę beze mnie? Mogę iść do pracy?

Zapewne znów ją nabiera, ale ostatnio źle sypiał. Ma jednak nadzieję, że nie bierze on

jakichś dziwacznych leków, które wywołują stan podniecenia i nerwowość. Jego oczy wyglądały

trochę niesamowicie, ale oczy jego ojca też często się rozszerzały. Może to dziedziczne.

- Dobrze - powiedziała - zostań w domu. Ale żadnej telewizji, rozumiesz?

Odwróciła się i wyszła z pokoju. Nagle zatrzymała się i spojrzała na futrynę drzwi.

- Ten przeklęty pies znów obgryza drewno. Chyba oblepię mu zęby gumą.

Zeszła do hallu, ale po kilku schodkach przystanęła, jakby przetoczyła się nad nią jakaś

fala. Gdy odzyskała równowagę, dotknęła ręką czoła. Czuła słabiutkie drgania, jakby jej głowę

pogłaskała wróżka. Po chwili wrażenie to znikło.

Otworzyła drzwi do pokoju Gertie. Dziewczynka, siedząc na łóżku, powiedziała:

- Mamusiu, śnił mi się seksualny maniak.

- Naprawdę?

- Miał długą, śmieszną szyję i duże, wyłupiaste oczy...

- Czy był w płaszczu nieprzemakalnym?

- Nic nie miał na sobie.

Rzeczywiście, tak mógł wyglądać zboczeniec, pomyślała Mary, ale dłużej się nad tym nie

zastanawiała.

- Czas na śniadanie. Idź, pomóż Michaelowi.

Weszła do łazienki, żeby szybko się umyć bardzo drogim mydłem, które rozpuszczało się

szybciej niż lód. W ciągu dwóch dni duży kawałek zmienił się w malusieńki, przezroczysty płatek.

Ale podobno zapobiega powstawaniu zmarszczek i wyprysków. Tak twierdziła jej przyjaciółka.

Namydliła twarz, mydło znikło zupełnie. Tak to właśnie jest. Sześć dolarów diabli wzięli!

Wytarła policzki i powrócił sen z ostatniej nocy: sen o mężczyźnie, bardzo niskim, z

ogromnym brzuchem i zabawnym, kaczkowatym chodem. Chyba był to zboczeniec. Myślała o tym

w czasie śniadania i idąc na podjazd, gdzie Michael, który uczył się jeździć, wyprowadzał tyłem

wóz na ulicę.

- Możesz jechać, mamo - rzekł, stojąc już przy samochodzie.

- Dziękuję, kochanie - odparła, siadając za kierownicą.

Nacisnęła sprzęgło, dała za dużo gazu iż piskiem ruszyła naprzód. Michael pomachał jej.

Elliott, gdy tylko usłyszał, że odjechała, wyskoczył z łóżka i otworzył schowek.

Pozaziemski naukowiec znów się skulił.

- Hej, wyłaź stamtąd! - zawołał chłopiec, wyciągając rękę.

Stary botanik niechętnie zakołysał się na swoich nogach i rozejrzał dokoła. Zobaczył różne

przedmioty o dziwnych kształtach, głównie z plastiku. Swojsko wyglądało jedynie biurko, lecz

było za wysokie dla kogoś o tak krótkich kończynach. Czy myślał może o napisaniu listu i

wysłaniu go na Księżyc?

- Jak mam do ciebie mówić? - zapytał Elliott, patrząc w niewielkie płonące oczy potwora.

Stary botanik poczłapał do przodu i Elliott odsunął się na bok, żeby go przepuścić.

- Jesteś z kosmosu, prawda?

Pozaziemski zamrugał potakująco i chłopiec poczuł w głowie jakieś bzykanie, jakby miał w

niej muchę.

Elliott otworzył drzwi do sypialni. Potwór odskoczył do tyłu, gdyż zobaczył wstrętną małą

bestię, psa ziemskiego z wyrazem głupiej ciekawości w oczach i wrogością w pysku.

- Harvey! Bądź grzeczny! Nie gryź! Dobry piesek, dobry. Errggg..., errrrgggg...

Pies zawarczał. Jego mowa była bardziej niezrozumiała niż chłopca, jakby kosmiczny

krążownik włączył tylny bieg.

- Widzisz, Harvey, on jest w porządku. On ci nic nie zrobi. Widzisz?

Z palców potwora spłynęła mgiełka. Harvey wetknął w nią nos i zobaczył ogromną świetlną

kość pędzącą pośród nocy, miotającą błyskawice z wyciem przywodzącym na myśl odległe echo

kosmicznych dali. Pies przywarował. Kręciło mu się w głowie. Zawył przejmująco.

Potwór podszedł do chłopca.

- Czy ty umiesz mówić? - zapytał Elliott, strzelając palcami.

Stary botanik zamrugał oczami i zaczął kreślić palcami wzory z galaktyki, kosmiczne

superkody przetrwania, mające dziesiątki milionów lat.

Elliott przypatrywał się w zdumieniu, jak jego palce rysowały delikatne orbity, spirale,

różne wzory praw fizyki.

Naukowiec opuścił ręce zmartwiony. Widział, że chłopiec nic nie rozumie. Uświadomił

sobie ponadto, że ma przed sobą dziesięcioletnie dziecko. Co robić? Stary potwór zastanawiał się

nad sytuacją. Jego mózg był dużo bardziej rozwinięty od mózgu chłopca, tak że nie wiedział, od

czego zacząć. Mam za bardzo wyspecjalizowaną wiedzę - rzekł do siebie. - Niech pomyślę, niech

pomyślę...

Próbował zniżyć się do poziomu mentalności ludzi na Ziemi. Jak może zapoznać ich z

tajemnicami kosmosu, jeśli nie potrafi poprosić o pastylki “M i M"? Elliott nastawił radio.

- Lubisz tę melodię? Lubisz rocka?

Z radia wydobywały się dźwięki nigdy przedtem nie słyszane i w jakiś telepatyczny sposób

ujrzał kamienie, spadające ze wzgórza. Zakrył rękami swoje wrażliwe uszy i przykucnął. Elliott

rozejrzał się. Co jeszcze powinien poznać wędrowiec z kosmosu? Wyjął monetę ćwierćdolarową i

powiedział:

- To jest jedna z naszych monet.

Stary wędrowiec popatrzył na chłopca i starał się pojąć jego mowę, ale język mieszkańców

Ziemi był dla niego zupełnie niezrozumiały.

- Widzisz, to jest dwadzieścia pięć centów.

Przedmiot, który otrzymał, był mały, płaski, okrągły, miał błyszczącą powierzchnię i inną

barwę niż pastylki “M i M", ale może to było jeszcze potężniejsze pożywienie. Ugryzł ów krążek.

Ale to tylko kawałek żelastwa.

- Och - żachnął się Elliott - tego się nie je. Jesteś znów głodny? Ja też. Chodźmy coś zjeść.

Harvey... - Elliott strofował psa: - Nie przeszkadzaj.

Harvey odsunął się na bok i wraz z chłopcem i potworem ruszył po schodach do kuchni.

Usiadł przy swojej miseczce, dając w ten sposób znać chłopcu, że chce trochę płatków na

uspokojenie, a może nawet całą puszkę, którą pochłonie za jednym zamachem. Ale to żądanie

zostało zignorowane i pies musiał poprzestać na gryzieniu brzegu miseczki.

Elliott otwierał szuflady i wyjmował różne produkty, aby przygotować swoje ulubione

śniadanie.

- Gofry - wyjaśnił i zaczai mieszać ciasto. - To moja specjalność. Jadłeś kiedy?

Sędziwy botanik obserwował pojawiające się różne przyrządy zupełnie nie związane z

podróżą w kosmos. Przyglądał się z uwagą niezrozumiałej krzątaninie. Nagle z szafki spadło na

podłogę trochę rzadkiego ciasta. Pies zlizał je natychmiast, natomiast Elliott wlał resztę do

maszynki do robienia gofrów.

- Widzisz? Teraz się pieką.

Nozdrza starego potwora drgnęły. Podszedł do maszynki, z której wydobywał się cudowny

zapach, podobny do zapachu dużych pastylek “M i M". Elliott wyjął ostatniego gofra i znów zaczai

otwierać różne szafki i szuflady.

- Syrop, masło, dżem. A co byś powiedział, żeby dodać trochę kremu?

Potwór podskoczył, gdy na rękę chłopca chlusnęła biała struga. - Nie bój się, to jest bardzo

dobre. - Na warstewce kremu Elliott położył czekoladową pastylkę i podał gofra sędziwemu

botanikowi. - A tutaj jest widelec. Potrafisz się posługiwać widelcem?

Botanik przyglądał się połyskliwym zębom widelca. Był to najlepszy przyrząd, jaki dotąd

dostrzegł w domu. W głowie zapaliły mu się małe światełka. Przedmiot z czterema zębami...

połączony z...? Przez chwilę poczuł, że w jego mózgu zabłysł mechanizm ucieczki, że powoli

układa się jej obraz.

- Tym się je. Widzisz? Tak jak ja to robię. Naukowiec niezdarnie posługiwał się nie

znanym przyrządem, ale udało mu się chwycić pastylkę “M i M". Zjadł ją i zaczął dobierać się do

kremu. Kosztując tę dziwną chemiczną substancję, kreślił przecinające się linie widelcem. Było to

trochę tak, jakby torował sobie drogę wśród chmur.

Wspaniałe, wspaniałe...

- A co powiesz o mleku? Masz tu szklankę.

Płyn tańczył mu przed oczami, trochę wylało się na jego palce. Nie potrafił trafić ustami do

szklanki, więc struga mleka pociekła mu po piersi, w okolice światełka serca.

- O Boże! Ty naprawdę nic nie umiesz.

Stary wędrowiec znów popatrzył na widelec, łowiąc kawałki gofra. Cztery zęby,

dzwoniące: klik, klik...

- Co się dzieje? Nagle zrobiło mi się jakoś bardzo smutno.

Ciało chłopca zakołysało się, przetoczyła się nad nim jakaś fala. Czuł się tak, jakby nagle

utracił coś niewiarygodnie cudownego, coś, co powinno być jego, na zawsze.

Klik, klik, klik...

Sędziwy wędrowiec zamknął oczy i pogrążył się w kontemplacji. Czy ktoś w dalekich

przestworzach usłyszy pieśń czterech zębów widelca? Ale w jaki sposób, w jaki sposób można

dotrzeć do wszechświata za pomocą tego małego przyrządu?

Sędziwy botanik żałował, że nie przysłuchiwał się uważniej rozmowom nawigatorów,

ponieważ oni wiedzieli dużo więcej na ten temat niż on.

- Teraz się zabawimy - rzekł Elliott, jakby odpędzając wszystkie smutki i biorąc za rękę

potwora. - Chodź...

Długie palce, przypominające korzenie, splotły się z jego palcami i Elliott miał wrażenie, że

prowadzi dziecko młodsze od siebie, ale nagle znów przetoczyła się nad nim fala pełna tajemnic

gwiazd i kosmosu i zrozumiał, że ta pozaziemska istota jest znacznie od niego starsza. Coś drgnęło

we wnętrzu Elliotta jak żyroskop, który w tajemniczy sposób poprawia swoje wskazania; zamrugał

oczami, zdumiony tym doznaniem, doznaniem, że on też jest dzieckiem gwiazd i nigdy nikogo nie

skrzywdził. Nigdy.

Poprowadził chwiejącego się potwora w stronę schodów. Harvey szedł za nimi z konserwą

dla psów w zębach, licząc, że może po drodze znajdzie jakieś inne jedzenie dla siebie.

Elliott przywiódł ten orszak do łazienki i zatrzymał się przed lustrem, chciał bowiem

wiedzieć, czy pozaziemski naukowiec widział siebie kiedykolwiek.

- Widzisz, to jesteś ty - rzekł.

Sędziwy wędrowiec popatrzał na swoje odbicie. Jego narządy łączności nie były widoczne,

jak również znikła tęczowa poświata fal błyszczących nad jego głową. Najpiękniejszej części jego

twarzy zupełnie nie było widać.

- To jest ręka - Elliott podniósł swoją dłoń. Pozaziemski wędrowiec poszedł za jego

przykładem. Jego palce kreśliły migotliwe wzory szybkich rakiet, gwiezdnych układów i

kosmicznych przepowiedni.

- Masz strasznie dziwne palce. - Chłopiec przyglądał się palcom, a nie ich subtelnemu

systemowi sygnalizowania.

Och, on jest głupszy niż ogórek - pomyślał czarodziej z kosmosu.

- Tu mamy wodę - wyjaśnił Elliott otwierając kurki. - Widzisz, gorąca. I zimna. A czy tam,

skąd przybywasz, macie bieżącą wodę?

Pozaziemski naukowiec wziął trochę wody w dłonie i zwilżył twarz. Potem skupił się na

oglądaniu świata małych wodnych istot.

- Lubisz wodę, prawda? Spójrz na to. To jest wspaniałe. - Elliott odkręcił kurki nad wanną

i dał swemu towarzyszowi znak ręką, żeby do niej wszedł. - Wejdź, nic ci nie będzie.

Pochylił się nad wanną, która przypominała zbiorniki na Statku kosmicznym, gdzie mógł

odpoczywać i badać wewnętrzny akwen wszechświata. W napadzie melancholii wszedł do wanny.

Zadzwonił dzwonek. Naukowiec podskoczył w wannie, rozlewając swoimi wielkimi

nogami wodę. Czyżby go ktoś potajemnie obserwował na monitorze? Czyżby to było laboratorium,

w którym ktoś mierzy jego fale?

- Spokojnie, to tylko telefon.

Chłopiec wyszedł z łazienki i pozaziemski wędrowiec pogrążył się w wodzie; jej przepływ i

ruch mikroorganizmów uspokajał go. Zamknął swój aparat do oddychania i wyciągnął się pod

wodą. Dotarł do atomowego jądra i zaczął badać cząsteczki wody, obserwując ich utajoną energię

cieplną. Czy mógłby kiedyś użyć ich, aby sobie pomóc?

Harvey przesunął się ostrożnie w stronę wanny. Spędził tu okropne chwile, gdy kąpano go,

by pozbył się pcheł. Zerkał na gościa w wannie, któremu kąpiel chyba sprawiała przyjemność

większą niż jemu. Harvey przypomniał sobie dużego, starego żółwia, którego kiedyś próbował

ugryźć. Ale tamto spotkanie skończyło się fatalnie, strasznym pokiereszowaniem nosa. Dlatego

pies wolał tylko patrzeć z daleka na zanurzonego nieznajomego. Czy Elliott umyje go szamponem?

Elliott wrócił i krzyknął:

- Hej! Możesz utonąć robiąc takie rzeczy! Pies zorientował się, że nie będzie mycia

szamponem. Widocznie gość nie miał pcheł.

- Czy jesteś wodnym elfem? - zapytał chłopiec.

Oby tylko nie był żółwiem, pomyślał Harvey i ostrożnie położył łapę na nosie, na wszelki

wypadek.

- Tu jest ręcznik. Umiesz się nim posługiwać?

Sędziwy naukowiec wpatrywał się tępo w ten przedmiot, jego skóra bowiem miała otoczkę

nie - przepuszczającą wody. Wziął ręcznik, popatrzał na niego i na chłopca.

- Wytrzyj się, głuptasie...

Ręce dziecka dotknęły go. Z ziemskich palców przeniknęły jakieś uzdrawiające cząsteczki

do jego bolącego kręgosłupa. Dziękuję ci, jesteś bardzo miły.

- Widzisz, każdy z nas ma swój ręcznik. Ten jest mój - pokazał Elliott - ten Michaela, ten

Gertie, a ten mamy. Ten należał do taty. Teraz on jest w Meksyku. Byłeś tam kiedyś?

Potwór zamrugał oczami, gdyż dotarła do niego fala smutku chłopca, który zbliżył się do

niego i rozpostarł ramiona jak skrzydła.

- Ty latasz w swoim statku do różnych miejsc, prawda? Masz taki statek?

Obraz Statku kosmicznego pojawił się w umyśle sędziwego naukowca, ujrzał jego

lawendowe światło i inskrypcje wyryte na kadłubie. Jego własne światełko serca rozbłysło leciutko

i teraz jemu również udzielił się smutek chłopca.

- Zatrzymaj ten ręcznik. Będzie twój. Oznaczymy go E.T. Istota Pozaziemska.

Elliot dotknął znów potwora i zdumiał się grubością jego skóry. Ponownie jakaś fala

przeniknęła chłopca. Wiedział, że ta istota jest starsza niż Matuzalem, starsza od najstarszych ludzi.

- Ty jesteś czymś w rodzaju węża - zawyrokował. - Prawda? Och, naprawdę jesteś

niesamowity.

Naukowiec poczuł, że energia chłopca dotarła do jego wewnętrznych kanałów. Bardzo

ciekawe są te siły ziemskie, brutalne, lecz dobre, jeśli im się daje jakąś szansę.

Potwór chciał za pomocą ruchu palców opisać budowę atomu, miłość do gwiazd i

pochodzenie wszechświata.

- Jesteś znów głodny? A może masz ochotę na ciasteczka Oreo?

Harvey machnął ogonem. Ciasteczka mogą być... Wprawdzie za nimi nie przepada, ale pies,

który zjada szczotki, nie jest wybredny. Wyjął z pyska konserwę i dał ją Elliottowi, który prowadził

potwora.

W porządku, pomyślał Harvey, pójdę za nimi. Ruszył do hallu, potem do pokoju chłopca,

gdzie potwora poczęstowano ciasteczkami. Harvey zaszczekał i uderzył w konserwę.

- Jesteś za gruby, Harvey.

Za gruby? Pies stanął bokiem i pokazał żebra. Ale nie potrafił nabrać Elliotta. Teraz potwór

stał się jego ulubieńcem. Harvey zaczął szukać jakiegoś pożywienia w torbie, którą chłopiec

zazwyczaj zabierał na wędrówki.

Elliott tymczasem otworzył drzwi schowka i powiedział:

- Będziesz tu miał swoje miejsce. Urządź je sobie jak kabinę w Statku kosmicznym, okay?

Musisz mieć tu wszystko, czego ci trzeba.

Ale istota pozaziemska wpatrywała się w sufit pokoju przedstawiający niebo. Był tam smok

z rozpostartymi skrzydłami, oświetlony promieniami słońca.

- Podoba ci się? Chodź tu, mam ich więcej.

Chłopiec położył książkę na podłodze i wraz z potworem zaczęli ją oglądać.

- To są gnomy... a to krasnale.

Potwór za pomocą specjalnych obrotów ustawił swoje oczy tak, że mógł ujrzeć nawet

włókna papieru. Z kart książki wpatrywały się w niego malowane małe stwory z dużymi

brzuszkami, trochę do niego podobne.

Czyżby inni wędrowcy osiedlili się tutaj dawno temu? Gdy potwór oglądał obrazki, Elliott

zaczai układać poduszki i koce w schowku. Cały czas zadawał sobie pytanie, dlaczego przygarnął

potwora. Wiedział, że to stworzenie przywędrowało do niego z przestrzeni międzygwiezdnych i on

musi iść za nim albo... albo umrze.

- Spodoba ci się tutaj - zawołał przez drzwi. Jego umysł i ciało poruszały się prawie bez

wysiłku, jakieś sygnały pulsowały w nim. Nie mógł wiedzieć, że znajduje się pod wpływem

działania praw kosmosu: uświadomił sobie tylko, że czuje się lepiej niż kiedykolwiek. Pies nie

przeszedł tej samej metamorfozy. Ani jego dusza, a tym bardziej jego żołądek niewiele mieli

korzyści z ogryzania obcasów.

Pocieszył się myślą, że z radością ugryzie w kostkę listonosza, ale nastąpi to dopiero jutro.

Elliott zszedł do hallu i wrócił z miską wody. Harvey ucieszył się, myśląc, że to dla niego,

ale chłopiec umieścił ją w schowku.

- To dla ciebie. Tu jest twój człon dowodzenia. - Chłopiec ustawił kilka pluszowych

zwierzątek przy drzwiach. - One są dla twojej osłony. Gdy będziesz razem z nimi, nikt cię nie

zauważy.

Stary botanik przyglądał się tej krzątaninie ze zdumieniem, Harvey natomiast pragnął

ugryźć w głowę małego misia. Chłopiec przyniósł teraz lampę.

- To jest światło. Popatrz.

Zapalił ją i pasmo ostrego światła poraziło szalenie wyczulone oczy naukowca. Cofnął się,

oparł o gramofon, ręką dotknął igły, która zazgrzytała na płycie. Mimo nieprzyjemnego dźwięku

przeniknęły do niego jakieś łagodne promienie i uświadomił sobie, że znalazł jeszcze jeden

przedmiot, prócz widelca, który przyda mu się w czasie ucieczki. Będzie się obracał i zgrzytał... i

będzie mógł przekazać informacje.

Popatrzał na gramofon. Ujrzał w nim swoje wybawienie. Potykając się szukał innych części

sprzętu elektronicznego. Otworzył szufladę biurka i zaczai w niej grzebać, wszystko przewracać i

wyrzucać na podłogę.

- Hej tam, spokojnie! - zawołał Elliott. - W tym miejscu powinien panować porządek.

Wędrowiec badał inne kąty pokoju, dokładnie się przyglądał każdej rzeczy, a wszystko było

tutaj takie dziwne. Siły twórcze tej planety są takie prymitywne... Gdzie mógłby znaleźć inspirację?

Popatrzał na plakat na ścianie przedstawiający półnagą księżniczkę z Marsa, odzianą

jedynie w luźne kawałki błyszczącego metalu.

Hmmm...

Obserwował przez chwilę. jej hełm, buty, rewolwer emitujący promienie.

- Podoba ci się?

Stary wędrowiec powoli nakreślił rękami bardziej klasyczny typ sylwetki.

- Nie mamy tutaj wiele takich - rzekł Elliott. Dotknął ręką łokcia potwora i łagodnie

poprowadził go do schowka.

- Zostań tam, dobrze? Zostań...

Zmęczony wędrowiec powłócząc nogami wszedł do schowka. On, który kiedyś opiekował

się życiem roślin w największym pałacu kosmosu, jest zamknięty razem z deskorolką. Osunął się

na podłogę.

Gdzie jest jego Statek, cud wszechświata, teraz, gdy on go potrzebuje?

Nagle dotarł do niego sygnał ze wszechświata szukający Ziemi.

- Widzisz - odezwał się Elliott - tutaj jest nawet okno. - Wskazał ręką mały kwadratowy

otwór nad głową potwora. - A tu jest twoja lampka do czytania. - Zapalił ją. - No dobrze, przyjdę

do ciebie później. Idę teraz kupić trochę ciasteczek i inne rzeczy.

Drzwi schowka zostały zamknięte. Wędrowiec zmrużył oczy pod wpływem przykrego

ostrego światła, po czym wziął czerwoną chusteczkę z półki i osłonił nią abażur. Światło

złagodniało, nabrało jasnoróżowego koloru, jak poświata jego Statku. Musi dać znać swojej

załodze, że żyje. W jego mózgu znów pojawił się obraz widelca. Usłyszał dzwonienie jego zębów:

klik, klik, klik.

5

Mary kierowała wóz na podjazd, gdy nagle uderzyła błotnikiem w pojemnik na śmieci i

wywróciła go. Cóż to ma za znaczenie? Przecież jest w domu. Wyłączyła silnik i przez chwilę

siedziała bez ruchu za kierownicą, wyczerpana. Może powinna się napić dżinu? Otworzyła drzwi i

wygramoliła się z samochodu. Powędrowała wzrokiem w stronę okna schowka Elliotta, gdzie

chłopiec ukrył swojego pluszowego gnoma.

Rzeczy, które teraz robią dla dzieci, mogą wywołać halucynacje, pomyślała. Wbiegła na

werandę. Harvey wyszedł jej naprzeciw z miseczką w pysku.

- Nie patrz tak na mnie, piesku, ja już i tak czuję się winna.

Minęła proszącą bestię i zaczęła oglądać pocztę leżącą na stole. Jakieś listy od

anonimowych adoratorów? Od Wędrujących Potworów? Nie, same śmieci, rachunki, zaległe

rachunki, bardzo zaległe rachunki i list z agencji charytatywnej. Oby złamali ręce i nogi. Wrzuciła

to wszystko do kosza stojącego obok i zdjęła pantofle.

Zawołała do swej gromadki: - Hej, jest tam kto?

Ale nikt jej nie odpowiedział, z wyjątkiem Harveya. - Wyjmij tę miskę z pyska.

Usiadła w fotelu w hallu zbyt zmęczona, by krzątać się dalej. Mucha zabzykała nad jej

głową, więc odgoniła ją raz i drugi i dopiero wtedy zauważyła, że nie ma wcale żadnej muchy,

tylko w jej głowie coś bzyka. Aha, później usłyszę dzwony i ... głosy. Nie mam dzisiaj czasu na

nerwowe załamanie.

Wstała i udała się do kuchni: zobaczyła, że Elliott przygotował dla siebie zdrowe

śniadanie... na podłodze. Wytarła szafki, drzwi i zrobiła sobie filiżankę mocnej kawy. Siedziała z

nią długo, kontemplując swoje nogi, zmęczone nogi. Nogi, które miały ochotę trochę postrajkować.

- Hej, czy jest ktoś w domu?

Oczywiście, nie odzywają się, zajęci jakimiś swoimi tajnymi planami. Może przygotowują

obalenie rządu? Byleby tylko robili to cicho. Tylne drzwi otworzyły się z hukiem kanonady i wpadł

Michael, jakby jechał na słoniu.

- Hej, mamo, jak ci minął dzień?

- Dobrze, a tobie?

Chłopiec wzruszył ramionami i dodał:

- Idę teraz pograć w piłkę. - Oznajmił to takim tonem, jakby nic, ale to nic nie mogło mu w

tym przeszkodzić.

- Świetnie - powiedziała. - Baw się dobrze.

Machnęła ręką, jakby dając mu pozwolenie, o które w ogóle nie prosił. Znów popatrzyła na

filiżankę z kawą, odzyskując energię. Jeśli jakiś nieznajomy czeka na nią w jej sypialni na górze, to

musi się uzbroić w cierpliwość, aż ona zbierze siły, by wspiąć się po schodach.

Michael włożył naramienniki i chwycił hełm. Był dzisiaj w agresywnym nastroju. Dwoma

skokami znalazł się w hallu, ale Elliott zagrodził mu drogę.

- Michael...

- Jak się masz, oszuście. - Michael popchnął go.

- Muszę ci coś ważnego powiedzieć.

- Co?

- Pamiętasz gnoma?

- Gnoma? Hej, daj mi przejść.

- Poczekaj chwilę. To poważna sprawa. On wrócił.

- Elliott... - Michael nie żywił wiele sympatii dla swego młodszego brata. Elliott był trochę

łasicowaty. Miał takie różne wstrętne zagrania.

- Puść mnie.

- Pokażę ci go, ale on należy do mnie. Michael zawahał się.

- No dobrze, ale pokaż szybko.

- Najpierw przysięgnij. Złóż najgorętszą przysięgę, jaką tylko znasz.

- Okay, okay, chcę go zobaczyć. Co to jest? Skunks? Masz go u siebie w pokoju? Mama

cię zamorduje.

Elliott zaprowadził Michaela do hallu.

- Zdejmij naramienniki - rzekł, gdy weszli do pokoju. - Możesz go przestraszyć.

- Nie dotykaj ich, Elliott.

Gdy znaleźli się w schowku, Elliott powiedział: - Zamknij oczy.

- Po co?

- Rób, co ci każę, Michael.

Stary botanik siedząc w schowku przypominał sobie wszystko, co wie na temat środków

łączności, które sam musi jakoś skonstruować. Słyszał, że dwie kapuściane głowy wchodzą do

pokoju, ale zignorował ten fakt, zajęty swoimi sprawami. Nagle drzwi schowka otworzyły się.

Elliott otoczył go ramieniem i rzekł:

- Poznaj mojego brata.

W tej samej chwili wbiegła Gertie, która wróciła z przedszkola. Gdy zobaczyła potwora,

zaczęła wrzeszczeć. Wrzeszczał również potwór i Michael, który właśnie otworzył oczy. Te głosy

dotarły do ośrodka dowodzenia domu, gdzie siedziała Mary, która próbowała wziąć się w garść.

- Och, Boże... - Wstała z fotela. Co za dzikie harce wyprawia jej rodzinka?! Może

rozbierają Gertie, może zdejmują jej majty. Za dwadzieścia lat dziewczynka będzie o tym

wspominała, leżąc na sofie u psychiatry.

Ociągając się zeszła do hallu i skierowała swe kroki do pokoju Elliotta. Cały dzień pracy w

biurze, a do tego przygoda dziecka, która może wywołać w nim uraz - jeszcze jedno małe

wyzwanie życia.

Zatrzymała się na chwilę przed drzwiami pokoju. Przynajmniej tutaj będzie porządek.

Otworzyła drzwi. Wszystkie rzeczy Elliotta poniewierały się na podłodze. Mary spojrzała na syna.

Jak wśród tego rozgardiaszu można mieć tak niewinny wyraz twarzy?

- Co tu się działo?

- Gdzie?

- Gdzie? Spójrz na ten bałagań. Do czego to podobne?

- Mówisz o moim pokoju?

- To nie jest pokój. To katastrofa, kataklizm! Czy wynająłeś kręcącego się w kółko

derwisza?

Sędziwy uczony znajdował się w schowku pomiędzy Gertie i Michaelem. Mała

dziewczynka miała ochotę go ugryźć. Michael z otwartymi ustami wodził wzrokiem, oniemiały.

Jego ogromne, niekształtne ramiona zajmowały dużo miejsca w tym małym schowku. Przybysz z

kosmosu spodziewał się, że dzieci nie pozostaną tu długo, gdyż było bardzo ciasno. Zerknął przez

listewki w drzwiach na matkę dzieci wskazującą rumowisko. A przecież to on spowodował ten

nieporządek, szukając części do nadajnika. Próbował ocenić kobietę z Ziemi, jej uczucia przyjaźni.

Nie miała na sobie metalowych łańcuchów ani broni, ale była równie atrakcyjna jak księżniczka z

Marsa na plakacie, chociaż jej sylwetka nie miała w dolnych rejonach kształtu gruszki.

- Elliott, słyszałam krzyk Gertie. Znęcaliście się nad nią?

- Cześć, mamusiu...

- Nie wolno wam robić takich rzeczy. To może drogo kosztować. Około

dziewięćdziesięciu dolarów za godzinę, jeśli chodzi o ścisłość.

- Mamusiu, ja niczego nie zrobiłem.

- To dlaczego ona krzyczała?

- Nie wiem. Wpadła tu, zaczęła wrzeszczeć i uciekła.

Mary zastanowiła się. Czy ona sama, gdy była małą dziewczynką, nagle wpadała do

pokoju, wrzeszczała bez powodu i wybiegała? Tak, często to robiła. I nawet teraz miała ochotę

krzyczeć. Właściwie już się darła. Może powinna jeszcze trochę pokrzyczeć na Elliotta i uciec?

- Przepraszam, mamusiu.

- Nie chciałam natrzeć ci uszu, Elliott. Mnie też jest przykro. Ale doprowadź pokój do

porządku albo cię zabiję.

- Dobrze, mamusiu.

Mary wyszła. Gdy Elliott usłyszał jej kroki na schodach, otworzył drzwi schowka i wyszli z

niego Michael, Gertie i stary potwór.

Michael w ciągu tych kilku minut zmienił się bardzo. Robił wrażenie, jakby przejechał po

nim walec drogowy; ciało miał odrętwiałe i wydało mu się, że śni albo że w czasie treningu na

boisku uderzył się w głowę i majaczy. Ale przecież jest tu Gertie, męczydusza. Jest ten parszywy

Elliott. I jest potwór.

- Elliott, musimy powiedzieć mamie.

- Nie możemy, Michael. Ona zechce zrobić to, co należy. A ty wiesz, co to znaczy. -

Chłopiec wskazał sędziwego wędrowca. - On się przestraszy.

Harvey uderzał ogonem w podłogę.

- Czy on mówi?

- Nie.

- Co on tutaj robi?

- Nie mam pojęcia.

Chłopcy popatrzyli na pięcioletnią siostrę, która oczami szeroko rozwartymi wpatrywała się

w istotę pozaziemską.

- Gertie, nie bój się. Możesz go dotknąć.

Sędziwy wędrowiec został znów poddany oględzinom i szturchańcom. Palce dzieci

powodując drgania przekazały całą swoją wiedzę głęboko osadzonym w jego wnętrzu receptorom i

chociaż była ona chaotyczna i mętna, to świadczyła o tym, że te małe “Fistaszki" nie są głupie. Ale

czyż mogą mu pomóc wznieść się w przestworza, na Wielką Mgławicę?

- Nic nikomu nie powiesz, prawda, Gertie? Nawet mamie.

- Dlaczego?

- Bo... dorośli nie mogą go zobaczyć. Tylko dzieci go widzą.

- Bujasz.

Elliott zabrał z rąk dziewczynki lalkę.

- Wiesz, co się stanie, jeśli powiesz? - zaczął wykręcać lalce rękę.

- Przestań! Przestań!

- Przyrzekasz, że nie powiesz?

- Czy on jest z Księżyca?

- Tak, on jest z Księżyca.

Mary leżała w swym pokoju na podłodze i ćwiczyła zgodnie ze wskazaniami telewizji.

Gimnastykę w studiu prowadziła pięćdziesięcioletnia Szwedka bez jednej zmarszczki i jej

przyjaciel, jakiś kretynek, który mięśniami brzucha wykonywał pornograficzne ruchy. - i raz, i

dwa... i trzy.

Mary nie nadążała za nimi, wszystko jej się pomieszało, więc wyłączyła dźwięk i leżała na

dywaniku w swojej ulubionej pozie; wyglądała, jakby strzała ugodziła ją w brzuch. Z pokoju

Elliotta dobiegały ciche głosy dzieci. Wiedziała, że coś knują. W powietrzu czuło się napięcie.

Może dlatego znów wróciło bzykanie w głowie Nie wykluczone, że był to skutek tych dziwnych

odmładzających ćwiczeń, które starała się wykonać, dotykając nogą ucha. Boże, już nigdy więcej

tego nie powtórzy. Mięsień uda jeszcze wciąż drgał, i to nie z namiętności.

Popatrzyła na kretynka w TV, który w ciszy wydawał polecenia. Mimo jego niskiego

współczynnika inteligencji paliła się do niego.

Dosyć, dosyć...

Wyłączyła telewizor. Już czas nakarmić głodne brzdące.

- Chodźcie pomóc mi przygotować kolację! - zawołała z hallu.

Oczywiście nikt nie odpowiedział na wezwanie, więc sama ruszyła do kuchni. Dzisiaj

będziemy mieli pierożki z indykiem, a do tego - niech się zastanowię - do tego puree kartoflane z

torebki, jak również trochę precelków.

Zaczęła przygotowywać kolację, patrząc od czasu do czasu przez kuchenne okno na

podwórko obok, gdzie jej sąsiad jeździł kosiarką jak zwariowany olbrzym na dziecięcej hulajnodze.

Na jej podwórku naturalnie nie rośnie trawa, bo Harvey wykopuje ziemię w poszukiwaniu nie

istniejących kości. Patrzał teraz na nią prosząco z jednym uchem postawionym do góry, a drugim

spuszczonym na dół.

- Kto zjadł miotłę, Harvey? Ktoś, kogo znamy?

Pies oblizał się, dotykając jęzorem nosa.

- No, piesku... Co zobaczyłeś, że jesteś taki podniecony? Czy ten mały francuski pudełek

znów miał kokardkę w lokach? Czy to cię wyprowadziło z równowagi?

Harvey cicho zaszczekał, a potem zaskomlał. Cały dzień nie dostał nic do jedzenia.

Wszyscy zapomnieli o swoim najważniejszym obowiązku - nakarmieniu psa. Co tu się dzieje? Czy

przyczyną tego jest ów potwór na górze? Będę musiał go zjeść, pomyślał spokojnie Harvey.

Mary podeszła do schodów i z wdziękiem zawołała:

- Chodźcie, kolacja gotowa!

Wreszcie usłyszała tupot słoni i zjawiła się jej trzódka. Miny mieli tajemnicze.

- Co tam knujecie? Czytam z waszych twarzy jak z książki.

- Nic, mamo. - Michael usiadł przy stole, a obok niego Gertie.

Dziewczynka popatrzyła na pierożki. - Ohydne.

- Bądź cicho, kochanie. Elliott, przysuń sól.

- W dużym schowku urządziłem sobie dom. - Chłopiec spojrzał przebiegle na matkę.

- Co za dom?

- Rodzaj kryjówki.

- Naprawdę? Znalazłeś na to czas, mimo iż miałeś uprzątnąć bałagan w pokoju?

- Czy mogę przebywać w kryjówce?

- Nie robisz tego, żeby się wykręcić od jakichś obowiązków? Mali chłopcy nie powinni

ciągle przesiadywać w schowku.

- Nie ciągle, tylko od czasu do czasu.

- Zastanowię się nad tym.

Ale dzieci wiedziały, że mama nie ma wyboru, że Elliott tak długo będzie ją nudził, aż

skapituluje. Mary spróbowała z wdziękiem zmienić temat.

- Te kartofle są świetne, prawda?

- E, tam.

- Zjedz jeszcze trochę, Gertie, przecież bardzo je lubisz.

- Jadłam coś lepszego w przedszkolu - odparła dziewczynka. - Mieliśmy duże pączki

oblane czekoladą.

- Naprawdę? Muszę pomówić o tym z panią kierowniczką.

- On jest zboczeńcem.

- Gertie, nie używaj słów, których nie rozumiesz.

- Zboczeniec... zboczeniec... - zaśpiewała cicho Gertie nad talerzem z kartoflami, a Mary

zakryła twarz dłońmi.

Na górze sędziwy przybysz wylazł ze schowka. Miał przed sobą cały pokój - stos rzeczy,

które sam zrzucił w poszukiwaniu części do nadajnika, w poszukiwaniu, które teraz będzie

prowadził dalej.

Wzrokiem omiótł pokój powiększając rejestrowane przez swój obiektyw obrazy. Dostrzegł

struktury złożone z wiecznie drgających cząstek. Te kosmiczne rezonatory nie mogły mu się

przydać. Potrzebował solidnych przedmiotów, takich jak... gramofon. Zmniejszył powiększenie

obrazu i poczłapał do gramofonu. Talerz był pusty. Dotknął go palcem i talerz zaczął się obracać.

Jak będzie działał widelec w tym układzie?

Czekam na odpowiedź, odbiór...

Kiwnął głową. Ucieczkę można przygotować nadając sygnały, i to w czasie nocy na

pasmach nadziei: setki milionów sygnałów rozchodzących się promieniście, jak jedwabiste włosy

wiotkiej istoty.

Z dołu dochodził odgłos widelców - już go teraz z łatwością rozróżniał - szklanek, talerzy i

bezładnej paplaniny.

- Mamo, dlaczego dzieci widzą rzeczy, których ty nie możesz zobaczyć?

- Co widziałaś, Gertie? Gnoma Elliotta?

- Mamo, co to za ludzie, którzy nie są ludźmi?

Osoba, która nie była osobą, czuła, że chłopcy jej rozmyślnie nie zdradzą, lecz ta mała

dziewczynka może narobić kłopotu, gdyż nie rozumie, że trzeba zachować tajemnicę. Ale na razie

wydawało się, że sytuacja nie jest groźna. Kolacja się kończyła i pewnie zjedzono dużo

czekoladowych pastylek. Miał nadzieję, że niedługo i jemu trochę przyniosą.

- Kto dzisiaj zmywa?

Głos wiotkiej istoty dotarł do niego wraz z jej telepatycznym obrazem - głowy w aureoli

fali promiennych włókienek szlachetniejszych niż jedwab. Gdyby tylko jej nos... bardziej

przypominał kartofel...

Znów wprawił w ruch talerz gramofonu. Rozległ się tupot nóg na schodach i do pokoju

wpadł Elliott z tacą w ręku.

- Przyniosłem ci kolację - wyszeptał i podał mu tacę. Na talerzu leżało kilka listków sałaty,

jabłko i pomarańcza. Sędziwy badacz roślin wziął pomarańczę i zjadł ją całą, razem ze skórką.

- Zawsze zjadasz w ten sposób?

Sędziwy przybysz zmarszczył czoło; jego wewnętrzny system analityczny radził mu

następnym razem najpierw umyć pomarańczę.

- Co porabiasz? Czujesz się dobrze? - Elliott zauważył, że talerz gramofonu obraca się. -

Chcesz czegoś posłuchać?

Potwór dał znać, że tak. Elliott położył płytę i opuścił igłę.

Wypadki się zdarzają.

Ale to tylko rock and roli...

Naukowiec słuchał tych dziwnych dźwięków, obserwował, jak czarna płyta kręci się, a jego

umysł był zaabsorbowany myślami o nadajniku. Cudowny Statek Nocy nie odpowie na dźwięk

spadających kamieni ze wzgórza. On musi przesłać sygnały w swojej mowie. Jak można

zwielokrotnić częstotliwość tych dźwięków aż do zakresu mikrofal? Do jego uszu dotarł głos

wiotkiej istoty w hallu.

- Gertie, co robisz, kochanie?

- Będę się bawić w pokoju Elliotta.

- Nie pozwól, by ci dokuczał. Dziewczynka weszła do pokoju z wózkiem pełnym zabawek,

wśród których znajdowała się również doniczka z geranium. Postawiła ją u stóp starego botanika.

Popatrzał na ten podarunek i jego światełko serca leciutko zamigotało.

- Dziękuję ci, mała dziewczynko, jesteś bardzo miła.

Wlazł również Harvey. Obwąchał potwora i zaczął wąchać geranium. Czy trzeba podlać tę

roślinkę?

- Harvey, bądź grzeczny!

Wkrótce też wpadł Michael. Łudził się, że może potwór znikł. Ale istota pozaziemska była

tutaj i należało coś z nią zrobić. Przyglądał się potworowi przez chwilę, a potem rzekł do Elliotta:

- Może to jest jakieś zwierzę, które nie powinno żyć?

- Nie gadaj głupstw, Michael.

- Ale ja nie wierzę w takie bajki, jak ta...

- A ja wierzę i zawsze wierzyłem, naprawdę.

Gertie wyjmowała z wózka inne swoje prezenty i kładła je przed potworem.

- Tu jest trochę gliny. Czy ty kiedyś bawiłeś się gliną?

Pozaziemski wędrowiec wziął bryłkę do ręki i podniósł ją do ust, chcąc ugryźć kawałek.

- Ależ nie, głuptasie, to się ugniata... - Gertie pokazała mu, jak to się robi, i E.T. zaczął

ugniatać kulkę w dłoni.

- Mam pomysł! - zawołał Elliott. - Gdzie jest globus?

Michael podał mu. Elliott obrócił globus przed gwiezdnym wędrowcem i pokazał palcem

Stany Zjednoczone. Powiedział:

- Popatrzymy jesteśmy tutaj...

Wędrowiec przytaknął, poznając teren, który często widział przelatując nad planetą w

swoim Statku. Tak, on znał planetę aż za dobrze...

- Popatrz - powtórzył Elliott - my pochodzimy stąd, a skąd ty jesteś?

Stary wędrowiec odwrócił się i przez okno spojrzał na wygwieżdżone niebo.

Elliott otworzył atlas i wskazał rysunek Układu Słonecznego.

- Jesteś z naszej części wszechświata? Potwór ulepił pięć kulek z gliny i położył je na

mapie Układu Słonecznego dokoła kulki - słońca, umieszczonej w środku.

- Pięć? Jesteś z Jowisza?

Nie mógł zrozumieć ich bełkotliwych pytań. Zwrócił końce palców w stronę pięciu kulek i

wytworzył wokół nich pole siłowe. Kulki uniosły się w powietrzu i zaczęły krążyć nad głowami

dzieci. Obracały się dokoła, dokoła, a dzieci wzdychały i nogi się pod nimi uginały.

- Och... nie... Czyżby je obraził?

Cofnął palce, otoczka pola siłowego wokół kulek znikła i natychmiast spadły one na

podłogę. Wtedy poczłapał do schowka ze swoim geranium.

6

- Mamusiu! - zawołała Gertie - Elliott ma w schowku potwora!

- To dobrze, kochanie... - Mary leżała na sofie z nogami podniesionymi do góry i starała

się nie słyszeć głosów dzieci, co było dość trudne, gdyż właśnie Elliott trzepnął Gertie zrolowaną

gazetą.

- Ach! Ach! - krzyczała dziewczynka. - Nienawidzę cię, Elliott!

- Przestań! - Mary poruszyła się. Miała na twarzy krem, dzięki któremu powinny w jakiś

cudowny sposób zniknąć jej zmarszczki. - Elliott, nie dokuczaj Gertie.

- Dlaczego?

- Bo to jest twoja siostra.

- Chodź, Gertie - powiedział chłopiec, któremu nagle minęła złość. - Pobawimy się na

podwórku.

- No, to już lepiej - rzekła Mary i położyła głowę na poduszce. Wpatrywała się przed

siebie. Z tą warstwą kremu czuła się tak, jakby ktoś rzucił jej w twarz surowe ciasto. Ale gdy zmyje

krem - pomyślała - wyłoni się zupełnie nowa istota..., jeżeli tylko w domu będzie panował

względny spokój. Słyszała, jak Elliott prowadzi Gertie do drzwi wyjściowych. On potrafi być taki

kochany i dobry dla niej, jeśli chce...

- Jeżeli powiesz jeszcze słowo o potworze - wyszeptał chłopiec, gdy znaleźli się na

podwórku - wyrwę wszystkie włosy twoim lalkom.

- Tylko spróbuj - odparła Gertie zaciskając piąstki.

- Posłuchaj, Gertie, potwór jest dla nas... wielkim darem. - Elliott walczył z własnymi

myślami, usiłując wyrazić to, co czuł, to znaczy, że coś wielkiego wtargnęło do ich życia, że jest to

coś najlepszego, co mogło im się przydarzyć. - Musimy mu pomóc.

- On wygląda jak duża zabawka - oznajmiła dziewczynka.

- To nie jest zabawka. To jest cudowna istota stamtąd. - Wskazał ręką niebo.

- Ale i tak wygląda jak zabawka. - Gertie wydęła wargi. - A mama mówiła, że powinniśmy

dzielić się zabawkami.

- Podzielę się nim z tobą. Ale musisz dotrzymać tajemnicy.

- Tajemnica, tajemnica... - zaśpiewała dziewczynka. - Znam małą tajemnicę... - Popatrzała

na Elliotta z szelmowskim błyskiem w oczach.

- A co mi dasz, jeśli nie powiem?

- Co chcesz?

- Twoją krótkofalówkę, twoje walkie - talkie.

- Gertie zaśmiała się triumfalnie.

Zdarzyło się coś naprawdę wspaniałego. Udało się zmusić starszego brata do rezygnacji.

- Okay - powiedział - możesz je mieć.

- I musisz bawić się ze mną moimi lalkami.

Elliott spojrzał na siostrę zbolałym wzrokiem.

- ...a więc wszystkie lalki jedzą podwieczorek... - Gertie w swoim pokoju krzątała się.

Lalki siedziały dokoła stołu i rozmawiały: - ... i moja lalka mówi do twojej: “prawda, że chłopcy są

okropni", a twoja lalka...

Elliott słuchał, co jego lalka ma powiedzieć, i powtarzał wszystko, poruszając jej głową i

ręką, udając, że ona pije herbatę. Przypomniał sobie dni, gdy wjeżdżał na wrotkach na przyjęcia

Gertie, przewracał lalki, krzesła, stolik i pękając ze śmiechu odjeżdżał. Czy te cudowne chwile

minęły już na zawsze?

Mary zajrzała do nich.

- Och, Elliott, jaki jesteś miły.

- Elliott będzie się bawił ze mną lalkami każdego wieczoru - powiedziała Gertie.

Lalka Elliotta jęknęła i zsunęła się pod stół.

Gdy Tyler przyszedł, żeby zagrać w “Smoki", zobaczył dziwny widok - Elliott siedział

razem z Gertie przy kuchence dla lalek. Miał na sobie fartuch kuchenny, a w ręce trzymał malutką

foremkę do ciastek.

- Odbiło ci? - Wyrośnięty, chudy Tyler o mało nie przysiadł na progu. Widać było tylko

jego długie ręce i nogi. Elliott skorzystał z okazji, żeby go nazwać Człowiekiem z Gumy. Tyler był

bardzo czuły na tym punkcie, gdyż bał się, że będzie miał siedem stóp wzrostu.

- Co ty wyprawiasz, Elliott? - Tyler pochylił się nad kuchenką. Gertie krzątała się w

ekstazie, a jej brat, niewolnik, rozrabiał piasek z wodą. - Wygląda to jak ciasteczka z haszyszu.

- Spływaj! - Elliott wytarł ręce w upiasz - czony fartuch.

- Pamiętasz, że dzisiaj gramy w “Smoki"?

- On się będzie bawił ze mną - oświadczyła Gertie - do końca swoich dni.

Otworzyły się boczne drzwi i wszedł Greg. W koszulce z jarzącym się napisem wyglądał

jak zabawka na zepsutym szyldzie neonowym. Wrażenie potęgował jeszcze fakt, że strasznie się

ślinił, gdy mówił.

- Co tu się dzieje?

- Nic, zaśliniona mordo - zasyczał Elliott.

- Elliott i ja - zaśpiewała Gertie - pieczemy ciasteczka.

Greg przysunął fotel, usiadł na nim i uśmiechając się chytrze zapytał:

- Zgwałciłeś ją, czy co?

- Spokojnie, Greg - wtrącił Tyler - spokojnie.

Greg, śliniąc się, rzekł:

- No, teraz już mnie nic nie zaskoczy.

Popatrzał na Elliotta, który dotąd zachowywał się jak każdy inny brat na świecie - bawił się

ze swoją siostrą tylko wtedy, gdy zabawa była ciekawa - na przykład łaskotał ją, prawie

doprowadzając do nerwowego załamania. To Greg również lubił. Albo przywiązywał ją do drzewa

i dopiero wtedy ją łaskotał. Albo wpadał do łazienki z czterema czy pięcioma chłopakami, gdy ona

się kąpała. Oni pękali ze śmiechu, a Gertie się darła. To były właściwe zabawy. Ale to? Kropelki

śliny spadały na jego neonową koszulkę.

Ostatni uczestnik ekipy “Smoków" pokazał się w oknie kuchni: Steve w baseballowej

czapce z przyczepionymi skrzydełkami. Wsunął palce za skrzydełka i ruszał nimi. Po tym

jowialnym powitaniu wszedł do domu.

- Nic nie mów - burknął Elliott, wkładając foremki do pieca.

- Cóż mogę powiedzieć? - Steve znów poruszył skrzydełkami na czapce. - Takie rzeczy się

zdarzają. - Jego siostra też go szantażowała. Trzeba się mieć na baczności. Zamykać drzwi, gasić

światło. Trzeba być ostrożnym.

- Elliott i ja prowadzimy małą piekarnię. - Gertie zanuciła, krzątając się przy swoich

brązowych ciasteczkach. - I każdy u nas kupuje, nawet święty Mikołaj. - Pokręciła gałkami przy

piecyku i zamknęła drzwiczki. Potem popatrzyła porozumiewawczo na Elliotta, przypominając mu

o potworze na górze.

Elliott skrzywił się i zaczął przygotowywać nową porcję foremek z błotem.

7

W nocy sędziwy naukowiec, leżąc na poduszkach, zobaczył, że Elliott wychodzi przez okno

na dach.

Dokąd chłopiec idzie?

Wędrowiec z kosmosu widział przez swoje małe okienko, że Elliott z dachu popędził

tylnymi schodami do ogrodu. A potem znikł. Sędziwy przybysz telepatycznie, jak na monitorze,

obserwował wędrówkę chłopca. Elliott wspinał się na pagórki za domem. Czy przyniesie coś do

jedzenia swojemu przyjacielowi ze schowka? Nie, chłopiec piął się drogą tam, gdzie zaczęły się

wszystkie kłopoty.

Delikatne anteny mózgu sędziwego wędrowca drgały spazmatycznie, gdyż czuł tej nocy, że

na kółku dzwonią zęby jakiegoś cennego trofeum. Elliott nie był sam na tej drodze. Ktoś inny był

tam również i czegoś szukał w ciemnościach. Czego szukał? Kogo szukał? Czy można mieć

wątpliwości? Czuł ciężkie kroki, czuł zimny wzrok mieszkańca Ziemi, wzrok, który przenikał noc

swoją własną telepatyczną siłą.

Wędrowiec z kosmosu wyłączył radar swojego mózgu i usiadł w schowku. Szukali go

swymi oślepiającymi światłami. Byli na wzgórzach, badali każdy skrawek ziemi, a ich myślowe

radary mówiły im, że pozaziemska istota jest tutaj i że oni ją znajdą.

I wypchają. I wstawią do szklanej gablotki.

Sięgnął po ciasteczko i zjadł je nerwowo. Nie wolno im go znaleźć. Ale są tak blisko.

Elliott tam jest i szpieguje ich. A co się stanie, gdy go złapią? Czy ujawni to, co wie o pewnym

dziwnie wyglądającym gościu w schowku? Zwrócił się w stronę geranium i spojrzał na roślinę

błagalnym wzrokiem. Malutkie pączki otworzyły się i natychmiast rozkwitły czerwone kwiatki.

Roślina westchnęła ledwie żywa po tak ogromnym wysiłku, lecz botanik pogłaskał ją swymi

długimi palcami i cichutko zamruczał. Jego mowa, kwintesencja doświadczeń z różnych światów,

ożywiła kwiat i nadała cech trwałości jej wspaniałemu kwieciu.

- Twój głos zawiera najczystszą formułę wzrostu, sędziwy mistrzu - powiedziało

geranium.

- Tak, ale to nie jest język angielski. - Podrapał się w głowę. Powinien nauczyć się

angielskiego, żeby lepiej sobie radzić i żeby lepiej rozumiano jego życzenia.

Gertie przyniosła mu swój elementarz. Wziął go do ręki i powoli zaczął sylabizować: M...

iM...

Elliott leżał w krzakach na poboczu szosy i obserwował, jak agenci rządowi omiatają

światłami teren we wszystkich kierunkach. Jeśli go zauważą, to im powie, że wyszedł z psem.

Harvey kręcił się koło niego, drżąc nerwowo. Pies miał niesłychaną ochotę wyskoczyć i

ugryźć w łydkę człowieka z kluczami. Każdego z tak wielką ilością kluczy trzeba gryźć.

- Dzisiaj nic tu nie ma - powiedział jeden z agentów.

- Wiem. Ale odnoszę wrażenie, że ktoś nas obserwuje. - Człowiek z kluczami omiótł

światłem pobocze drogi. - Ale kto?

- Wygłodniały pies - rzekł Harvey do siebie i począł się zastanawiać, czy zapasowe racje

mleka i kości znajdują się w samochodach zaparkowanych obok. Spróbował wślizgnąć się na

drogę, lecz Elliott zatrzymał go.

- Spokojnie, Harvey - wyszeptał i schował się głębiej w krzakach. Po chwili staczał się

cichutko po piaszczystym zboczu razem z psem. Niebo rozświetlały miliardy gwiazd i Elliott

wiedział, że jedna z wielkich tajemnic nocy ukryta jest w jego pokoju. Nigdy nie sprzeda tej

tajemnicy, nigdy jej nie odda, nawet gdyby go schwytano i torturowano.

Natomiast Harvey sprzedałby ją za kość, ale nikt go o nic nie pytał. Zaczął skrobać łapą,

próbując ułożyć jakiś plan.

- Harvey - odezwał się cichutko chłopiec - mamy wielki skarb w domu. Wiesz o tym?

Harvey popatrzył na drogę. Wiedział tylko, że na świecie nie ma dość jedzenia dla psów.

- Kocham go, Harvey. To jest najlepszy kolega, jakiego kiedykolwiek miałem. - Elliott

spojrzał na gwiazdy i spróbował sobie wyobrazić, która z nich należy do jego nowego przyjaciela.

- One wszystkie do niego należą - usłyszał szept Księżyca.

Harvey nastawił uszy. Czy coś słyszałem? Zaszeleściła jakaś torba z psim jedzeniem?

Rozejrzał się, ale ulica była pusta.

Hałas na dachu obudził Mary. Zdjęła swe ziołowe kompresiki z powiek i usiadła na łóżku.

Ale wszystko ustało i w domu znów panowała cisza. Podeszła do okna i wyjrzała na dwór.

Ogród był pusty, tylko Harvey jak oszalały wykopywał dziurę.

Zaciągnęła firankę i wróciła do łóżka. Coś dziwnego się działo, wiedziała o tym. Ale co?

Co jej dzieci mają zamiar zmalować? Wygładziła poduszkę i objęła ją. Sen, który śniła, wrócił do

niej. Tańczyła, ach, jak przyjemnie, z kimś... kto sięgał jej do pępka. Zamknęła oczy. Znów

usłyszała dziwną muzykę, jakieś dziwne, obce dźwięki... I znów wirowała w tańcu, a jej partner

dotykał nosem jej brzucha.

- Musimy o tym powiedzieć, Elliott. To zbyt poważna sprawa.

- Nie, on chce z nami zostać.

Dwaj bracia szli w stronę przystanku autobusu szkolnego. Michael był przygnębiony. Jego

świat został przewrócony do góry nogami. Krążyły mu po głowie jakieś dziwaczne myśli o drogach

satelitów, powierzchni Merkurego, zamiast o szczegółach gry w futbol i innych ważnych rzeczach

w życiu.

- To jest człowiek z kosmosu, Elliott. Nie wiemy, co on zrobi, ani dlaczego tu jest.

Możemy pewnego dnia obudzić się na Marsie, w otoczeniu milionów takich facetów z głowami jak

dynia.

Elliott nie słuchał. Jakaś postać na ulicy przykuła jego uwagę.

- To nie jest nasz mleczarz, prawda?

- Pewnie jest na wakacjach. To ktoś inny.

- Michael, słuchaj, w naszej okolicy krążą ludzie, którzy nie są stąd. Spójrz na ten

samochód z facetem, który czyta gazetę. Oni go szukają.

- Kto to są ci oni?

- Wszędzie ich pełno. Są na wzgórzach.

- Lepiej coś wymyśl, zanim oni nas zamkną.

- On musi mieć czas, żeby ułożyć sobie plan.

- Może on nie jest taki mądry, może on jest taki jak pszczoła robotnica, która wie tylko, jak

się naciska jakieś guziki czy coś takiego.

- Michael, on... on nas tak wyprzedza, że nie możesz sobie tego wyobrazić.

- No to dlaczego mieszka u nas w schowku?

- Bo miał pecha. Ale musimy to zmienić.

- Elliott, ty i ja jesteśmy po prostu parą głupich dzieciaków, nie możesz tego zrozumieć?

Jeżeli ktoś może mu pomóc, to tylko naukowcy. Faceci z... z głową. Mogą go zbadać i lepiej

odżywiać.

- My go dobrze żywimy.

- Ciasteczkami, Elliott. Co to za dieta?! Może go zabijasz i wcale o tym nie wiesz.

Twarz Elliotta stężała, głos spoważniał:

- Jeżeli go oddamy, on nigdy nie wróci do swego domu. Wiem to na pewno.

- Jak to wiesz?

- Czuję to, to tkwi we mnie. Przychodzi to do mnie i przychodzi... On nas wybrał,

ponieważ tylko my możemy mu pomóc.

- Ale dlaczego my? My jesteśmy nikim. Nie mamy pieniędzy, nie mamy pomysłów. My

nawet nie mamy ojca.

- To wszystko jest bez znaczenia. On o tym wie. Ale tylko my możemy coś dla niego

zrobić... coś dla niego złożyć.

- Co złożyć?

- Coś. Coś... - Elliott zaczął szukać słów, jakby nagle zbudził się ze snu, który chciał

zapamiętać, ale nie mógł, ze snu przekazanego mu przez istotę pozaziemską, zawierającego obraz

tego, co mu było potrzebne. Ale obraz znikł, a przystanek autobusowy był przed nimi.

Tyler, Steve i Greg już tam stali, dokuczając sobie nawzajem, a gdy podszedł do nich

Elliott, zaczęli i jemu dokuczać.

- Jak tam piekarnia? Upiekliście jakieś ciastka z jabłkami?

- Zamknij się, Tyler.

Greg poradził Elliottowi, jak ma postępować z Gertie. Ślina jak zwykle ciekła mu z ust.

- Wrzuć ją do kosza z brudną bielizną. Steve dotknął swej baseballowej czapki:

- Słuchaj no, Elliott, zapomniałem cię zapytać. Co się stało z twoim gnomem? Wrócił?

Stres, wywołany zabawą lalkami z Gertie i pieczeniem niezliczonej ilości różnych

ciasteczek z błota, dał o sobie znać. Wygadał się:

- Tak, wrócił. I to nie jest gnom. To człowiek z kosmosu.

- Co?! Kto jest człowiekiem z kosmosu? - wrzasnął mały rudzielec nosowym głosem. -

Wiesz, ile czasu trzeba, żeby dostać się z Ziemi na Uran?

- Wypchaj się, Lance - rzekł Elliott żałując, że się wygadał. Szczurze spojrzenie Lance'a

świadczyło, że rozumie, iż coś ważnego zaczyna się dziać.

Nadjechał autobus i chłopcy wsiedli do niego, przechodząc koło nowego kierowcy.

- Hej, co się stało z George'em?

- Jest chory - odpowiedział nowy kierowca, którego żadne z dzieci dotąd nie widziało.

Gertie krótko była dzisiaj w przedszkolu. Udała, że jest chora i woźny przywiózł ją do

domu, gdzie mogła się bawić z potworem. Bo Elliott trzymał go tylko dla siebie. Zaczęła do swego

wózka wkładać zabawki, które, wiedziała to, spodobają się potworowi. Miała nadzieję, że on

zostanie z nimi na zawsze i poślubi mamę.

Wjechała wózkiem do pokoju Elliotta, otworzyła drzwi do schowka i weszła do środka.

Potwór spojrzał na nią i przewrócił oczami. Gertie zachichotała i usiadła obok niego.

- Jesteś dużą zabawką, prawda? - Obejrzała go od stóp do głów. - Bo jeśli nie jesteś dużą

zabawką, to kim jesteś?

Stary wędrowiec siedząc w kącie wyglądał na przestraszonego. Dziewczynka nie bała się

ani trochę, już się nie bała, ponieważ w nocy śniło jej się, że potwór zabrał ją daleko, w piękne

miejsce wśród gwiazd. Wziął ją za rękę i pokazał cudowne kwiaty, a na jego głowie wylądowały

dziwne małe ptaszki i śpiewały. Wszędzie panowała wspaniała jasność. Teraz ona ujęła go za rękę.

- Nie bój się - powiedziała. - Jest tak jak we śnie. - Pogłaskała jego rękę w taki sposób, jak

głaskała Harveya. - Elliott i ja opiekujemy się tobą, więc nie musisz się o nic martwić, nawet jeżeli

nie jesteś dużą zabawką. Tu są moje lalki w wózku, widzisz? Prawda, że mają ładne włosy? A ty

wcale nie masz włosów, wiesz o tym?

Sędziwy przybysz patrzał na mówiącą dziewczynkę. Wprawdzie stanowiła lepsze

towarzystwo niż Harvey, ale jak takie dzieci pomogą mu dotrzeć do jego ludzi? Mogą go ukryć,

lecz na krótki czas. Ale jemu potrzebna jest nowoczesna technologia, a nie wózek z lalkami.

- ...A tu jest mój wałek do ciasta, a tu mój serdaczek pasterki. Prawda, że śliczny? A tutaj

“Mów i czytaj". Czy już kiedyś się tym bawiłeś?

Stary botanik wziął w swoje długie palce prostokątne pudełko. Jego światełko serca

zamigotało.

- To nauczy cię, jak wymawiać słowa - powiedziała Gertie. - Popatrz... - Nacisnęła w

pudełku klawisz z napisem “A". I natychmiast rozległ się męski głos: - A. - Potem nacisnęła

klawisz “B" i głos powiedział: - B.

Sędziwy przybysz nacisnął' “M" i usłyszał: - M.

- A teraz uważaj - rzekła Gertie i nacisnęła klawisz “Start". Pudełko zaczęło mówić:

- Przesylabizuj słowo: Mechanik.

Gertie znów nacisnęła klawisz, ale nie przesylabizowała dobrze. Pudełko powiedziało:

- Źle. Spróbuj jeszcze raz. Dziewczynka ponowiła próbę. Pudełko odezwało się:

- Źle. Poprawna wymowa brzmi: Me - cha - nik.

Pozaziemski przyglądał się temu urządzeniu płonącym wzrokiem. Tak, to pudełko nauczy

go mówić językiem mieszkańców Ziemi. Ale co ważniejsze, znacznie ważniejsze - właściwie

najważniejsze w tej chwili - że to jest komputer. Analizator radarowy w jego mózgu już badał

wnętrze pudełka: mikroprocesor, syntezator mowy, układy pamięci.

- Hej, dobrze się czujesz? - Gertie dotknęła sędziwego wędrowca, któremu drżały ręce.

Kiwnął głową dziecku, ale nie przestawał się wpatrywać w to cudowne urządzenie, w jego

mózgu myśli krążyły w niesłychanym tempie. Szukał coraz to innych rozwiązań, sposobów, dróżek

i dróg do wolności.

Gertie znów nacisnęła klawisz.

- Przesylabizuj: Nuda - powiedziało pudełko.

Dziewczynka zrobiła jakiś błąd, a sędziwy naukowiec obserwował ją, jak się bawi, i czekał,

aż się znudzi.

- Panie potworze, to jest twoja lekcja na dzisiaj. Zaraz wracam.

Dziecko wymknęło się z pomieszczenia.

Potwór położył sobie pudełko na brzuchu i podniósł pokrywkę.

Cuda nad cudami.

Głaskał układy scalone pudełka. To było serce jego nadajnika. Zjadł ciasteczko. Obraz

schematu “Mów i czytaj" ukazał się w jego mózgu, gdy się przyglądał pudełku, i jego tajemnice

stały się jego tajemnicami. Gromadzenie informacji i metody ich przechowywania były dziecinną

zabawką dla takiego starego wygi jak on. Komputery były bliskimi przyjaciółmi. Zabawne, że ten

umie mówić.

- Przesylabizuj: Mechanik.

Nastawił uszu i słuchał uważnie. Szybko opanował fonemy, z których zbudowany jest

język.

- Przesylabizuj: Nuda.

Mózg E.T. przetwarzał informacje, syntetyzując je. Oczy mu się zaszkliły, gdy jego mózg

przeniósł się na pasma nauki wyższego rzędu. Na innych planetach, martwych, zaginionych,

studiował tabliczki dawnych języków, aż w końcu je opanował. Teraz na jego łonie znajdowała się

taka tabliczka “Mów i czytaj" Ziemi, elektroniczny kamień, dzięki któremu może poznać znaki i

dźwięki tej planety.

- Przesylabizuj: Lodówka.

Słowo to wywołało w jego mózgu obraz przedmiotu, miejsca, gdzie trzyma się mleko i

ciasteczka.

- Lo - du - u - ka... - Dźwięk i pojęcie zachodziły na siebie, pokrywały się jednocześnie.

Miał wrażenie, że jego żołądek też mówi i rozumie: wszystko w jego wnętrzu zespalało się z tym

dźwiękiem.

Dzięki tej inspiracji ośrodek językowy w jego cudownym mózgu zaczął działać; tysiąc

przechowywanych języków dało o sobie znać, tak że mógł opanować podstawy języka Ziemi, a

potem jego subtelności.

- Cu - kie - rek... Ciastko...

Wkrótce będzie miał własny roboczy słowniczek, który pozwoli mu funkcjonować w

społeczeństwie i mówić wiele rzeczy.

- Lo - dy...

Naciskał wciąż klawisze. Co za wspaniałe urządzenie! Jest nauczycielem i przyjacielem.

Ale jest jeszcze czymś więcej, ponieważ ta maszyna z komputerem wewnątrz, gdy on już opanuje

język Ziemi, będzie mogła mówić również innym językiem. Jego językiem. I w ten sposób on

porozumie się z gwiazdami.

Jedynym błędem był kontakt telepatyczny z Elliottem. Skoncentrował całą swą uwagę na

tym cudownym pudełku, więc zupełnie zapomniał o chłopcu, ale łącza telepatyczne pozostały i

dlatego Elliott miał wielkie trudności w szkole. Elliott miał zrobić na lekcji biologii sekcję żaby.

Nauczyciel właśnie zaczynał wykład. Ale jeden z jego uczniów otrzymał żarzące się

polecenie dotyczące schematu: “Mów i czytaj".

- A więc najpierw zdejmiemy skórę... - Nauczyciel wskazał słój z żywymi żabami - i

zajrzymy do jej wnętrza. - Wyjął jedną żabę i narysował czerwoną linię na jej brzuszku. - To

będzie linia naszego nacięcia. Elliott, co ty właściwie robisz?

Nauczyciel popatrzył na zeszyt laboratoryjny chłopca, gdzie rysował on wielce

skomplikowane schematy elektronicznych układów scalonych. Jego ręka posuwała się prawie

automatycznie, jakby jakiś duch nią kierował. Tym duchem był oczywiście pozaziemski naukowiec

w schowku. Mózg E.T. przekazywał chłopcu tajemnice skomputeryzowanej mowy i

zaprogramowanej pamięci.

Ale nauczyciel o tym nie wiedział. Uczeń, z którym zawsze miał trudności, nie wiedział, co

się dzieje na lekcji. Pisał z takim przejęciem, tak gorączkowo, że na jego czoło wystąpiły krople

potu i wszyscy w klasie zaczęli mu się przyglądać. - Elliott...

Chłopiec pisał na brzegu kartki papieru, na pulpicie, w powietrzu. Podszedł do katedry,

porwał z niej rysunek anatomiczny żaby i zaczął pisać kredą na tablicy.

Tyler, Greg i Steve patrzyli ze zdumieniem. Tyler wyciągnął swoje długie nogi i kopnął w

kostkę Grega. Potem wskazał Elliotta i postukał się w głowę. Greg przytaknął. W jego kącikach ust

zebrały się ogromne ilości śliny, gdy tak obserwował Elliotta, który pisał jak szalony. Dziwaczne

diagramy przypominające wnętrze radia czy jakiegoś innego skomplikowanego urządzenia

wyłaniały się spod kredy. Ze zdenerwowania na wargach Grega utworzyła się banieczka śliny.

Chłopak często gromadził ślinę, by móc dmuchnąć taką banieczkę w powietrze, ale nigdy mu się to

nie udało. Teraz jednak banieczka uniosła się w kierunku nauczyciela i pękła na jego głowie.

Nauczyciel tego nie zauważył, krzyczał bowiem na Elliotta:

- Chłopcze, wracaj natychmiast na miejsce!

Złapał Elliotta za ramię. Było naładowane jakąś ogromną siłą, twarde jak z żelaza. Na

tablicy pojawiały się dalsze wykresy i w klasie powstało istne pandemonium.

- Koniec lekcji. W przyszłym tygodniu wrócimy do tego tematu. Elliott!

Kreda wyleciała chłopcu z ręki i upadła na podłogę. Odwrócił się do nauczyciela. Miał oczy

przesłonięte mgłą, a w mózgu cały schemat komputera, który zjawił się nie wiadomo skąd.

- ...Komputer analogowo - cyfrowy... - mruknął, a nauczyciel wypchnął go na korytarz.

Malutka kropla krwi ukazała się na nosie chłopca. Steve wyjął z kieszeni swoją baseballową

czapkę i nałożył na głowę. Wsunął palce za skrzydełka obserwując, jak nauczyciel ciągnie Elliotta

do dyrektora.

- Będzie musiał przez miesiąc czyścić gumki.

- Coś mu odbiło - stwierdził Tyler.

- Może zjadł pigułki Mary - zauważył Greg. - Przecież brała je, żeby mieć ładny biust.

- Słuchaj, to przez te ciastka z błota, które piekł. Ja wiem, co taka mała siostra może

zrobić. - Wygładził skrzydełka. - Może ci zniszczyć życie.

Gertie kolorowała obrazki w swojej książeczce i zastanawiała się, dlaczego to robi, zamiast

bawić się z potworem. Ale coś ją wypchnęło ze schowka i przywiodło do jej pokoju. Lecz teraz

znów miała ochotę pobawić się z potworem.

Weszła do pokoju Elliotta. Gdy tylko tam się znalazła, przypomniała sobie sen z zeszłej

nocy: ona z potworem byli w jakimś odległym miejscu, zjeżdżali z wodospadu trzymając się za

ręce.

Otworzyła drzwi schowka. Potwór bawił się jej pudełkiem “Mów i czytaj". Popatrzyła na

jego duże, śmieszne oczy i zobaczyła w nich wodospad ze snu mieniący się kolorami tęczy. Stary

wędrowiec odłożył pudełko. Był zadowolony, gdyż pochłonął całą skomplikowaną aparaturę,

najlepszy pokarm dla mózgu, jaki zdobył, odkąd przybył na tę planetę.

Zupełnie zapomniał o dzieciach: nie powinien jednak tak postępować, ponieważ są mu one

absolutnie potrzebne. Bez nich niczego nie dokona. Z malutkich rąk tej dziewczynki dostał to

wszechpotężne pudełko “Mów i czytaj". A jakie jeszcze prezenty ma w zanadrzu?

- Chodź, potworku. Droga wolna...

Gertie prowadziła go za rękę. Trzymał jej małe paluszki w swojej ogromnej dłoni, na której

wypisany był los człowieka z gwiazd - że trójka dzieci z Ziemi pomoże mu do nich wrócić. Ale

linię losu najtrudniej odczytać - wiedział o tym, a miał tych linii dużo, biegnących w różne strony.

Gertie szła przodem. - Chodź, spodoba ci się tam...

Teraz prawie rozumiał słowa dziecka. Całe popołudnie spędził na nauce “Mów i czytaj".

Tak, czas już spróbować mówić tym nowym językiem.

- Powiedz: Mechanik.

Gertie spojrzała na niego. - Me - cha - nyk.

- Źle.

- Ty umiesz mówić! - Zaciągnęła go do sypialni matki, gdzie E.T. złapał fale tej wiotkiej

istoty. Przyjemnie tu było, ale czuło się samotność.

Młoda wiotka istoto, Meksyk jest tylko punktem na znacznie większym ekranie - a tam

znajduje się piękny wielbiciel...

- Blip.blip.

Spojrzał przez okno i zobaczył ją. Wjeżdżała na podjazd i parkowała wóz obok

warzywnika. Pokrewna dusza, prawda? Lubi warzywa tak jak on. Czyż to nie wystarczy, by się

zaprzyjaźnić...? Czy powinien pokazać jej swój profil opuncji? Nie, to byłoby szaleństwo".

Mogłaby nie zrozumieć jego obecności w schowku syna. Trudno byłoby to wyjaśnić, nawet w tym

dopiero co opanowanym języku.

- Dobrze. Teraz powiedz: Nuda.

- Mamusia jest w ogrodzie - powiedziała Gertie. - Nie może nas stamtąd usłyszeć.

Gertie podeszła na paluszkach do telewizora i nastawiła go. Ukazał się py szalko waty

Muppet z wybałuszonymi oczami podobnymi do tych, jakie miał sędziwy botanik.

Przysunął się bliżej ekranu.

- Umiesz liczyć do dziesięciu? - zapytał Muppet.

- Tak - odparła Gertie.

- Jeden - powiedział Muppet.

- Jeden - powtórzył potwór.

- Dwa - zawołała dziewczynka. I szybko zaczęła liczyć dziesiątkami: - Dwadzieścia,

trzydzieści, czterdzieści, pięćdziesiąt.

- Pie - dziesiąt - powtórzył za nią błędnie potwór.

Muppet tańczył na swych dużych nogach. Gertie popatrzyła na płetwy istoty z przestworzy.

- Jesteś Muppetem?

- Nie.

- Jabłko - powiedział Muppet.

- Jabłko! - zawołała Gertie.

Potwór podszedł do tylnej ścianki telewizora, żeby z bliska zorientować się w jego

budowie. Potrzebny mu był odbiornik UHF do przetworzenia sygnałów z “Mów i czytaj" na

sygnały mikrofalowe. Aparat należał jednak do tej wiotkiej istoty, a on darzył ją sympatią. Mimo to

muszę go pożyczyć, pomyślał. Gertie dalej coś wykrzykiwała i nim genialny stary naukowiec

zdołał wyjąć odbiornik UHF, włożyła mu głęboko na głowę kapelusz kowbojski, a sobie sombrero.

- Teraz jesteśmy kowbojami.

- B - powiedział Muppet.

- B - powtórzył potwór.

- Widzę, że jesteś kowbojem - zanuciła Gertie.

- B... B... Bądź grzeczna - powiedział potwór.

Dobry humor hałasującej dziewczynki na pewno zwróci uwagę jej matki. Potwór poczłapał

do okna i wyjrzał. Ogród był pusty. Przesunął kapelusz do tyłu i skierował się do swego pokoju.

- Dom.

- Powiedz to jeszcze raz - poprosiła dziewczynka.

- Dom.

Gertie roześmiała się.

Wiotka istota zawołała z dołu: - Gertie, chcesz zobaczyć największą dynię na świecie?

- Bawię się, mamusiu. Z... z...

- Bądź grzeczna. Bądź grzeczna - powiedział potwór. Wziął lalkę i zaczął jej wykręcać

rękę. Podziałało, wiedział o tym, jakby to był wyłącznik.

Dziewczynka od razu zamilkła.

Poprowadził ją cichutko do hallu, gdzie zatrzymał się chwilkę przy poręczy, żeby zerknąć

na matkę, która przy stole przeglądała pocztę.

- Chodź, potworze - powiedziała Gertie. Pociągnęła go do zaśmieconego pokoju Elliotta.

Drzwi do schowka były otwarte i Gertie wepchnęła go do środka, gdy usłyszała głos Elliotta.

- Hej, jestem w domu.

Gertie też weszła do schowka. Wzięła ze sobą pudełko “Mów i czytaj" i nacisnęła klawisz

“B". Na ekranie ukazała się litera, której nigdy nie widziano na Ziemi. Dźwięk, który wydobył się z

pudełka, nie był znaną głoską “B", lecz jakimś “Blip" czy czymś podobnym. W każdym razie,

brzmiał bardzo dziwnfe, a stary czarodziej komputerowy uśmiechał się swoim żółwim uśmiechem.

- Nie wiem, co się popsuło w moim “Mów i czytaj" - powiedziała Gertie.

- Nic - odparł sędziwy naukowiec. Przeróbka mowy komputera była udana: włamał się do

bloków pamięci i zapełnił je słowami swojego języka. Do schowka wpadł Elliott.

- Elliott! - zawołał potwór, który siedział teraz na poduszkach.

Chłopiec otworzył ze zdumienia usta.

- Nauczyłam go mówić - pochwaliła się Gertie.

- Rozmawiasz ze mną! - krzyknął chłopiec. - Powtórz jeszcze raz.

- Elliott...

- E.T. Czy możesz to powiedzieć? Jesteś E.T.

- E.T. - rzekł Pozaziemski. Usłyszeli trzykrotne pukanie do drzwi.

- To Michael - wyjaśnił Elliott i otworzył schowek, po czym wszyscy przeszli do pokoju.

Potwór popatrzył na Michaela.

- Powiedz: Mechanik.

- M - E - CH - A... co?

Elliott uśmiechnął się. - Nauczyliśmy go mówić.

- Ja go nauczyłam - oświadczyła Gertie. Michael podszedł do Pozaziemskiego. - Co

jeszcze umiesz?

- Powiedz: nuda.

- Czy tylko to umie? Rozkazywać, jakie słowa masz mówić?!

Stary wędrowiec skromnie wzruszył ramionami. Nie potrafił jeszcze dobrze rozumieć

dzieci,

ale wiedział, że umie powiedzieć najważniejsze słowa. Będą musieli ukraść matce z

telewizora odbiornik UHF i dawać mu ciasteczka.

Dzwonek telefonu przerwał ich rozmowę. Mary zawołała:

- Elliott, do ciebie!

Chłopiec pobiegł do hallu, wziął słuchawkę, a ponieważ miała bardzo długi sznur, poszedł z

nią do swego pokoju.

- Halo, Elliott - usłyszał ostry, nosowy głos. - Tu Lance.

Elliott wyczuł jakiś niebezpiecznie badawczy ton w głosie Lance'a, który dzwonił tylko

wtedy, gdy chciał nabujać, jak wspaniałe miał wyniki w “Asteroidach". A teraz Lance nagle

opowiadał o Saturnie, Górze Olimp na Marsie i innych dziwnych rzeczach w kosmosie...

- Tak, Elliott, wszechświat, wszechświat, wszechświat. Wydaje mi się, że mam jego obraz

w mózgu. Nie jest to dziwne? Czy nie czujesz, że coś dziwnego się dzieje? Bo ja tak...

- Cześć, muszę już iść...

Chłopiec odłożył słuchawkę i potarł czoło. Lance zaczyna ich osaczać, czuł to. To samo

odczuwał telepatyczny stary wędrowiec, który podsłuchiwał tę rozmowę. Wciąż jeszcze wibrowała

w nim ciekawość, ciekawość dziecka..., które może sprawić kłopot.

A więc nie było czasu do stracenia. Wskazał telefon, a potem okno.

- Chcesz coś powiedzieć, E.T.?

Znów wskazał telefon, okno i niebo za oknem.

- Telefonować dom.

- Chcesz... zatelefonować do domu? Pozaziemski przytaknął. - E.T. telefonować dom.

8

- No, Elliott, mówienie o nauczycielu, że dobre z niego ziółko, nie jest właściwe.

- Naprawdę nie wiem, dlaczego się tak wściekł. Ja po prostu kręciłem się po klasie.

- A co cię napadło?

- Nic, mamo. To tylko faza, przez którą muszę przejść.

- Mówisz jak psychiatra - Mary wzięła dietetyczny, pozbawiony smaku krakers i zaczęła

chrupać. Była pora posiłku i gdyby chciała dogodzić swoim zachciankom, zjadłaby cały bochenek

chleba z masłem i dżemem truskawkowym. W ten sposób ukoiłaby swój żal, uleczyła swoje

niepokoje, te nieznane i te znane, jak choćby Elliott.

- Mamusiu, czy ty czasem spotykasz potwory? - zapytała Gertie.

- Często - odpowiedziała i zaraz pomyślała: Co gorsze, jednego z nich poślubiłam.

- Mam przyjaciela, który jest potworem - oznajmiła dziewczynka. Elliott złapał lalkę i

zaczął wykręcać jej szyję. - Elliott! - krzyknęła Gertie. - Przepraszam, zapomniałam.

- Elliott, nie bądź sadystą - powiedziała Mary.

Gertie pociągnęła nosem i pogłaskała lalkę. Chłopiec obserwował ją. Mary ukroiła kawałek

chleba, posmarowała go grubo masłem i nałożyła kilka łyżek dżemu. Po chwili, gdy już zjadła,

zrobiła sobie nową kanapkę, żeby się pocieszyć.

- Mamo - odezwał się Michael - w ten sposób zjesz cały bochenek.

- Nie wtrącaj się - poprosiła łagodnie Mary i dalej jadła, ale Michael zabrał chleb, Gertie

dżem, a Elliott schował masło. Popatrzyła na nich i powiedziała: - Dziękuję.

- Mania, która zjadła cały świat - oświadczył Michael.

- Macie rację - stwierdziła Mary i wzięła się do mycia naczyń. Nie dopuszczajcie mnie do

takich rzeczy. Wynieście je gdzieś daleko, bardzo daleko.

I tak zrobili. Zabrali wszystko na górę i nakarmili E.T.

Pudełko “Mów i czytaj" było całkowicie odsłonięte. Jego wnętrzności zostały powiązane

drutami, na niektórych z nich widniały ślady dżemu truskawkowego. Maszyna nie mówiła już

“mechanik", “nuda" ani żadnych innych słów używanych na Ziemi, lecz: dip, diple, skiggle i wiele

innych, których ludzkie ucho nie mogło zrozumieć.

Chłopcy usiedli obok E.T., który naciskał klawisze.

- Czy to jest twój język?

- E.T. telefonować dom. - Wskazał okno w schowku.

- I oni przyjdą? Przytaknął.

Ale była to tylko część jego nadajnika, ta nadająca rozkazy. Trzeba umieścić nadajnik pod

gwiazdami i musi on działać stale, noc i dzień, chociaż nikogo tam nie będzie, kto by naciskał

klawisze. Do tego potrzebna jest jakaś siła napędowa, coś, co wydawałoby dźwięk bez przerwy.

Wyprowadził ich ze schowka i podszedł do gramofonu. Ruchami rąk, urywanymi zdaniami,

chrząknięciami wyjaśnił, o co - mu chodzi.

Wpatrywali się w niego jak urzeczeni.

Wskazał talerz gramofonu i na migi pokazał, że kładzie płytę.

Nadal patrzyli na niego osłupiali.

Sfrustrowany, chodził tam i z powrotem, a potem zaczął się obracać, otworzył usta i

spróbował zaśpiewać:

To tyl...l...l...ko

rock and roll...

Brzmienie jego głosu, który mógł się wydawać melodyjny w niektórych sferach

wszechświata, wywołał u dzieci uśmiech. E.T. spojrzał na nich.

- On układa piosenki. - Patrzyli na niego wciąż z zakłopotaniem.

Piosenka, piosenka. E.T. układa piosenkę. Wziął płytę i zaczął nią wymachiwać.

- Chcesz mieć swoją płytę?

- Tak, tak.

- Z czego?

- Z czego... z czego? - Nie wiedział. Mógł tylko pokazać ręką, że potrzebne mu jest coś o

kolistym kształcie, coś okrągłego.

- Chcesz coś okrągłego?

- Tak, tak.

- I chcesz nagrać piosenkę?

Michael podszedł do potwora.

- To nie jest studio nagrań. Nagranie płyty kosztuje majątek.

E.T. wskazał swoją głowę. - Powiedz: mechanik.

- ME - Ch - A... Chwileczkę, o co ci chodzi? Co on chce powiedzieć, Elliott?

Elliott patrzał na potwora. - Czy to znaczy, że ty jesteś mechanikiem?

- Tak, tak, powiedz: mechanik.

Odwrócił gramofon i wyjął z niego garść drutów.

- No to możemy się pożegnać z tą maszyną - oznajmił Michael.

E.T. trzymając drut rzekł: - Więcej.

- Chcesz więcej drutu?

Kiwnął głową.

- Chce więcej drutu. - Patrzyli na siebie zastanawiając się, jak spełnić życzenie swojego

gościa, a on przemierzał pokój na kaczkowatych nogach pochłonięty myślami, jak znaleźć

rozwiązanie swoich problemów.

Potrzebował tak wielu rzeczy, żeby powstała jego rockowa płyta. Mózg wskazywał mu

wyjście, wciąż i wciąż podsuwał obrazy jakichś przedmiotów. Potrzebny mu jest... płaszcz. Poszedł

do schowka, wyjął płaszcz i nałożył go. Całkiem dobry strój dla kogoś, kto ma ramiona jak

kurczak... Guzik na brzuchu, wielkości kuli armatniej, ledwie się zapinał. Jednak... Obrócił się w

nim rozważając, co ma wspólnego płaszcz z nadajnikiem.

Nie, stary ośle, nie płaszcz.

A ramiączko na płaszcze?

Popatrzał na wieszak, oczy mu błyszczały, w głowie szumiało. Wydawało się, że ten

drewniany przedmiot błyszczy się i kołysze; jego kształt jakby go zahipnotyzował. Przymocuje go

do talerza gramofonu, a potem...

- Powiedz: ramię gramofonu.

Wziął ramiączko, dotknął palcem poprzeczki wieszaka i wypalił w niej dziurki, po jednej

dla każdego przewodu, żeby połączyć je z “Mów i czytaj".

- Hej, masz palec jak lutownica, E.T.

Wciąż w płaszczu, pobiegł do schowka, do magicznego pudełka. Palcem roztopił lutowe

łącza na klawiaturze. Do nich przymocował druty.

- Więcej... więcej...

Chłopcy wpatrywali się w drzwi. Pomachał ra - miączkiem.

- Więcej... więcej...

Przynieśli mu drut, formę na ciasto, lusterko i piastę. Zatrzymał drut, resztę odrzucił. Nie

przyda się to do jego rockowej płyty. Ona musi być twarda, płaska i okrągła. Czyż nie mogą tego

zrozumieć? Zwrócił się w stronę doniczki z geranium.

- To są dzieci Ziemi - powiedział kwiatek. - Dobre, ale powolne.

- Okay, E.T., znajdziemy ci coś innego.

- O tak, mamy przecież dużo różnych rupieci.

Patrzał, jak odchodzą. Nie powinien się niecierpliwić. Musi być Me - cha - ni - kiem, który

przylutuje wszystkie druty do pudełka “Mów i czytaj" i przeciągnie je do dziurek w poprzeczce

wieszaczka. W dziurkach trzeba jeszcze umocować palce kontaktowe, małe, metalowe,

sprężynujące. On widział takie metalowe palce gdzieś w tym domu. Ale gdzie? Dotarły do niego

promieniste fale, idące od wiotkiej istoty, matki załogi.

Zamknął oczy i skoncentrował się na jej pamięciowym obrazie. Tak, miała te metalowe

palce we włosach. Jak ona je nazywała? Podłączył się do jej pamięci, poszukał, znalazł.

- Gertie...

Do pokoju wpadł jego drugi wspólnik.

- Powiedz: spinki do włosów.

- Spin - ki.

- Źle. - Wskazał swoją gładką, pozbawioną włosów głowę.

- Chcesz kilka? Przytaknął.

Gertie wzięła go za rękę. Razem weszli do sypialni Mary. Popatrzyli przez okno. Wiotka

istota była w ogrodzie. Coś tam robiła przy największych na świecie warzywach. Jakieś dziwne

prądy zebrały się wokół jej głowy, gdy próbowała podnieść gigantyczną dynię, tak wielką, jakby

podlewano ją mlekiem. Kwiatki w doniczkach, stojących na parapecie, pochyliły się w jego stronę.

- Halo, sędziwy mistrzu! Czego szukasz? Jaką cudowną naukową misję przygotowujesz?

- Spinki do włosów.

- Tu są! - zawołała Gertie, otwierając porcelanową kurę.

Sędziwy naukowiec wyjmując spinki ujrzał swoje odbicie w lustrze Mary. Czy wiotka

istota mogłaby przezwyciężyć szok, gdyby miał na sobie nie tylko płaszcz, ale i spodnie? Musiałby

je skrócić i zdobyć papierowe torby na nogi. Ale wtedy...

- Chodź, E.T. - powiedziała Gertie, ciągnąc go za rękę. Wyszli z sypialni do hallu. Podążył

za nią do pokoju Elliotta, wszedł do schowka.

- Co zrobisz ze spinkami mamy?

Usiadł na poduszkach i przymocował spinki do drewnianej poprzeczki wieszaka na

płaszcze. Wieszak przypominał grabie, które miały przeczesywać płytę. Teraz zwisał z niego

szereg metalowych pręcików. Będą się one ślizgać po powierzchni jego płyty. Połączy spinki z

drutami w pudełku “Mów i czytaj".

- To bardzo zabawne urządzenie - powiedziała Gertie. - Czy ty zawsze robisz takie

zabawne rzeczy?

- Tak.

- Po co?

- E.T. telefonować dom.

- Gdzie jest twój dom?

Wskazał niebo. Gertie wyjrzała przez małe okno.

- Czy tam mnie zabierasz, kiedy śpimy? W to odległe miejsce?

- Odległe.

- Czy usłyszą cię w twoim domu?

Dzieci na Ziemi zadają strasznie dużo pytań.

- Czy podniosą słuchawkę i powiedzą: “Halo, E.T."?

- Powiedz: nuda.

- Nu...

- Źle.

- Nie umiem teraz wymawiać tak dobrze, bo zabrałeś mi “Mów i czytaj" i teraz ono mówi

tylko: glipl, dipl.

- Glipl, dupl...

- W każdym razie nie mówi: nuda.

Gertie odwróciła się plecami do potwora i zaczęła bawić się kuchenką, którą przyniosła do

schowka. Piekła nowy rodzaj ciasteczek zrobionych z kremu mamy i błota.

Sędziwy mechanik komputerowy sam się trudził, nucąc jeden z przebojów, które usłyszał w

radiu Elliotta. Gertie i on tak bardzo byli zaabsorbowani swoją pracą, że nie słyszeli, jak Mary

schodzi ze schodów. Gdy otworzyła drzwi do pokoju Elliotta, potwór podskoczył i schował się

wśród pluszowych zwierzaków, Muppetów z wybałuszonymi oczami i robotów z kosmosu.

Wkrótce zesztywniał w tej pionowej pozycji. Jego wielkie międzyplanetarne oczy, bardziej

wymyślne niż największe optyczne urządzenia na Ziemi, stały się równie niewidoczne jak Kermita

Żaby, a niezdarna sylwetka była równie bez życia jak robot - zabawka stojąca obok.

Weszła Mary. Powiodła wzrokiem po zawalonej zabawkami półce, napotkała spojrzenie

E.T. i popatrzyła na doniczkę z geranium, które zakwitło w schowku.

- Czemu przyniosłaś to tutaj, Gertie?

- Człowiek z Księżyca lubi kwiaty. Dzięki niemu rosną.

Mary dotknęła bujnego listowia i pokręciła głową ze zdumienia.

- Wszystko teraz rośnie jak szalone. Nie mogę tego zrozumieć.

- Zjedz ciasteczko, mamusiu.

- O, to wygląda zachęcająco - powiedziała Mary, przyglądając się foremce. Aż za dobrze,

pomyślała, jak na coś, co zostało zrobione z błota. Zapach był trochę znajomy...

- Och, Boże, Gertie, czy to jest mój krem do twarzy?!

- To krem bananowy.

Mary wpatrywała się w resztki cudownego kremu, mającego jej cerze przywrócić młodość.

- Gertie, nie chcę się denerwować, kochanie. Wiem, że nie zrobiłaś tego naumyślnie. Ale

ja płacę dwadzieścia pięć dolarów za słoiczek tego kremu, a teraz będę musiała wysmarować twarz

tym kremem zmieszanym z błotem, piaskiem i kamykami.

- Przepraszam.

- Wiem, że jesteś kochana. I kiedyś będę się z tego śmiała, ale nie dzisiaj.

Znów szybko rzuciła wzrokiem na zesztywniałą istotę pozaziemską zagrzebaną wśród

Muppetów, a właściwie tylko mrugnęła oczami, tak była roztrzęsiona z powodu sprofanowania jej

kremu. Odwróciła się, a E.T. odetchnął z ulgą, z lekka zabarwioną jednak melancholią. Jak ona

może go kochać, kiedy jest dla niej niczym więcej jak Kermitem Żabą.

Obserwował, jak wychodziła z pokoju, i czuł ciężar na sercu, gdy uwalniał się ze sznurków

wiszącej kukiełki. Dla Mary był tylko zabawką w schowku, taką samą jak inne pluszowe potworki.

Nieszczęśliwa istoto z kosmosu, powiedz: samotność.

Powiedz: odmowa.

Usiadł znów ze swoim nadajnikiem i przylutował palcem jeszcze kilka drutów.

Co za ironia: wiotka istota, piękna Mary, tęskni za swoim mężem, podczas gdy w schowku,

w zasięgu jej ręki, mieszka jeden z najlepszych mózgów kosmosu. Popatrzał na swój wielki jak

dynia brzuch, zwisający nad podłogą, i po raz pierwszy w życiu uznał go za groteskowy. Ale nawet

gdyby przestał jeść ciasteczka, brzuch nigdy nie zniknie. Należał do niego.

- Dlaczego jesteś taki smutny E.T.? - zapytała Gertie. Popatrzyła mu w oczy i zobaczyła,

że wodospad zmienił się w pustynię z wielkimi szczelinami. Było to najsmutniejsze miejsce, jakie

kiedykolwiek widziała.

Mrugnął oczami i pustynia znikła. Potem wziął “Mów i czytaj" i dotknął klawiszy.

- Glipl dupl złak, złak snafn olg minnnip...

Uspokajające tony wyższego rzędu inteligencji pocieszyły go. To był język. Dzięki niemu

można wypowiedzieć wszystko, co się ma na sercu. Będzie przemawiał wciąż i wciąż aż do

wieczora, jak tylko chłopcy wrócą z zakupów w sklepie “Tysiąc i jeden drobiazgów".

Kiedy opuści Ziemię, będzie miał przynajmniej satysfakcję, że wyszkolił i poprowadził

tych młodych mieszkańców Ziemi w wyższe rejony inteligencji. Jeśli opuści Ziemię...

Patrząc na zrobiony przez siebie nadajnik, zmontowany ze spinek do włosów i wieszaka na

ubranie, miał wątpliwości. Lecz mózg zapewnił go, że jest na właściwym tropie. Musi tylko

wykonywać jego polecenia i mieć nadzieję. Ale jeśli oni nie ukradli dla niego zębatego koła od piły

tarczowej... Usłyszał tupot nóg na schodach. Do pokoju wpadli Elliott i Michael. Z wiatrówek

wyciągnęli potrzebne koło, jak również mnóstwo śrub i innych łączy.

- Czy o to ci chodziło, E.T.? - Powiedz: rock and roli...

Ręka E.T. gorączkowo dotknęła powierzchni koła. Umieścił je na talerzu gramofonu i

obracał palcem. Koło z zębatą krawędzią kręciło się błyszcząc w promieniach słońca, które

wpadało przez okienko.

- Jak z takiego koła możesz zrobić płytę?

- Powiedz: malować. - Pokazał, że powierzchnię trzeba pomalować.

- Na jaki kolor? Wskazał niebo.

- Na niebieski? Kiwnął głową.

- Przyszła mama - odezwała się Gertie - i nawet nie zauważyła E.T.

- Tak? A więc kamuflaż działa? - Elliott spojrzał na rząd śmiesznych pluszowych

zwierzaków.

- Idźcie sobie! - E .T. wypędzał ich ze schowka. Dość upokorzeń przeżył w ciągu

dzisiejszego dnia.

Mary przejrzała się w lustrze toaletki i sięgnęła ręką do porcelanowej kury po spinkę do

włosów. Jej palce przesunęły się po pustym wnętrzu. - Gdzie one są?

Domyśliła się gdzie. Oczywiście u Gertie. Już robiła sobie makijaż. Spinki były pewnie też

potrzebne.

- Gertie!

Dziewczynka przybiegła. - Tak, mamusiu.

- Oddaj mi spinki do włosów.

- Nie mogę. Są potrzebne potworowi.

- Ach tak? Do czego?

- Do jego maszyny.

- Do jego maszyny... - Mary zastanowiła się. Czy warto walczyć z fantazją dziecka, żeby

odzyskać te spinki? Nie, oczywiście, że nie. Lepiej, by włosy opadały na oczy, nadając twarzy

modny wyraz załamania nerwowego.

- Dziękuję ci, Gertie.

- Powiem potworowi, że go pozdrawiasz.

- Tak, pozdrów go.

Potwór siedział w schowku i ciężko pracował. Koło zębate zostało pomalowane i schło, a

sędziwy mechanik zaczął wypalać dziurki w jego pomalowanej powierzchni.

- Hej! - zawołał Elliott. - Zrozumiałem. To ma być coś w rodzaju grającej szafy.

Michael zerknął przez ramię brata.

- To jest pianola - powiedział.

E.T. palcem wypalał w kole dziurki, układające się we wzorzystą siatkę, potem położył

podziurawione koło na talerzu gramofonu. Obrócił je palcem i obniżył ramię wieszaka. Sterczące

spinki do włosów zaczęły ślizgać się po wirującym kole, wpadając w wypalone dziurki.

- Och, E.T., jesteś fantastyczny...

Gdy płyta wirowała, spinki za pomocą drutów uruchamiały klawiaturę “Mów i czytaj" i

zaczął rozlegać się język gwiazd.

- ... glipl dupl złak, złak snafn olg minnnip...

- Udało się, E.T.! Zrobiłeś swoją płytę! Przyszła Gertie przynosząc nową krótkofalówkę

“walkie - talkie". Rozmawiała ze swymi lalkami siedzącymi daleko, bo w jej pokoju. “Halo,

laleczko, tu Gertie..."

E.T. wyciągnął swą długą rękę, wziął “walkie - talkie" i w ciągu dwóch minut zdemontował

mikrofon i doczepił go do głośnika “Mów i czytaj".

- E.T., psujesz wszystkie moje zabawki! - krzyknęła Gertie tak głośno, że słychać było w

całym domu.

Chłopcy cierpliwie jej tłumaczyli, wykręcając przy tym ręce lalce, że musi być

wspaniałomyślna.

- No dobrze - powiedziała pociągając nosem. - Tylko żeby on nic mi więcej nie popsuł.

Sędziwy naukowiec zapewnił dziewczynkę, że już nic złego nie zrobi jej zabawkom. Teraz

potrzebny był jeszcze koncentryczny kabel z anteny telewizyjnej jej matki. I odbiornik UHF...

Razem poszli do hallu.

Późno wieczorem Mary weszła do sypialni, nastawiła telewizor, zrzuciła pantofle i położyła

się do łóżka. Otworzyła gazetę i zaczęła czytać. Nagle zauważyła, że telewizor nie działa.

- Michael!

W domu panowała cisza.

- Elliott!

Zastanowiła się. Intuicja mówiła jej, że to sprawka synów. Ale jednocześnie nie wykluczała

Gertie.

- Gertie? - zapytała sama siebie łagodnie. - Czy Gertie coś zmalowała?

Zamknęła oczy i zmarszczyła czoło. Przez chwilę wydawało jej się, że widzi, jak Gertie

wchodzi na paluszkach do pokoju z wielkim Muppetem.

Za dużo pracuję. Westchnęła i wyciągnęła się na łóżku przykrywając twarz gazetą.

Chwilę drzemała, lecz wkrótce obudziła się głodna. Czy nadeszła już pora, żeby zjeść

bochenek chleba z truskawkowym dżemem? Czy wybiła godzina deprawacji?

Wstała z łóżka i cichutko weszła do hallu. Dzieci nie powinny jej widzieć - nie należy im

dawać złego przykładu. Cóż to za matka, która nie może poskromić swego apetytu, gdy owładnie

nią wizja galaretki!

Zatrzymała się, usłyszawszy głosy Elliotta i Michaela dochodzące - z pokoju zabaw.

Dobrze, że nie zobaczą, jak przeobraża się w odrażającego prosiaczka, ale co ważniejsze, że nie

powstrzymają jej od jedzenia.

Moi rozważni synowie nie chcą, żebym musiała przeciskać się bokiem przez drzwi życia.

Ale nie mogę się pohamować. Umieram z głodu.

Umieram z głodu... tęsknię za bułeczkami z marmoladą. Puddingiem z ryżu. Miseczkami z

kremem. Zeszła cichutko ze schodów i zatrzymała się, by zobaczyć, czy droga wolna.

Jadalnia była pusta. W kąciku panowała ciemność. Mary na palcach skierowała się do

kuchni. Najpierw zobaczyła światło, a potem Gertie siedzącą przy stole, na którym stały ciasteczka

i. mleko. Nie spostrzegła, że E.T. siedzi na stołeczku koło lodówki. Ten biedak, mały pozaziemski

gnom, skulił się, próbując uniknąć najgorszego.

Ale Mary rozmawiała z Gertie. Wskazawszy dwa talerzyki na stole zapytała:

- Dla kogo ten drugi talerz? Dla lalki? - i popatrzyła wygłodniałym wzrokiem na

ciasteczka.

- Dla człowieka z kosmosu - powiedziała Gertie. - On lubi ciasteczka.

- Czy pozwoli mi zjeść jedno?

- Och, tak. On cię kocha.

- Co to za miły człowiek ten z kosmosu - stwierdziła Mary i zaczęła jeść ciasteczka.

Och, Boże, cukier.

Poczuła się wspaniale, choć wiedziała, że jest stracona.

- Muszę zjeść galaretkę. - Podbiegła do lodówki i otworzyła ją. Drzwiczki uderzyły E.T.

tak, że spadł ze stołka do kosza na śmieci. Znalazł się na dnie, a jego nogi sterczały w górę. Ale

Mary nie widziała go.

- ...Masło jabłkowe... marmolada... mrożone pierożki z jagodami. Mogłabym zjeść ze

cztery...

- Mamusiu - odezwała się Gertie - czy znów masz atak?

- Tak, kochanie... ekierka... Nagle silne ręce schwyciły ją od tyłu.

- Opanuj się, mamo!

- Elliott... Michael... zostawcie mnie w spokoju!

- Mamo, prosimy. Przecież powiedziałaś nam, żebyśmy ci nigdy na to nie pozwalali.

- Zapomnijcie o tym.

Sięgnęła ręką po ciasteczka na talerzyku Gertie.

- Ależ, mamo - żachnął się Elliott, stojąc tyłem do E.T., którego nogi wciąż wystawały z

kosza. - Chodź, zagramy w “Monopol".

Mary spojrzała chłopcu w oczy. Widziała, że jest zaniepokojony i zdenerwowany. Miotał

się w różne strony, by odwrócić jej uwagę od lodówki.

- Jesteś kochany, Elliott.

- Powiedziałaś nam, że jeśli nie pohamujesz apetytu na słodycze, to w swoim kostiumie

kąpielowym będziesz wyglądała jak serdelek.

Elliott i Michael odwrócili jej uwagę od potwora i wyprowadzili z kuchni do hallu.

- Dobrzy z was chłopcy, surowi, ale dobrzy... Weszli razem z nią na schody.

- Nie odwracaj się, mamo. Wiesz, co się stanie, jak spojrzysz za siebie.

Następnego dnia padał deszcz. Mary chciała wziąć parasolkę. Ale nie mogła jej nigdzie

znaleźć, gdyż została zabrana do schowka i służyła za paraboliczny reflektor.

Parasolkę wyściełała folia. Do rączki przytwierdzona była puszka po kawie oraz odbiornik

UHF, od którego biegł koncentryczny kabel do mikrofonu z krótkofalówki Gertie “walkie - talkie".

Mikrofon został podłączony do “Mów i czytaj". Dźwięki glipl dupl złak - złak były teraz

przetworzone na częstotliwość mikrofal. Sędziwy operator radiowy wyjaśnił, że potrzebuje teraz

czegoś, co wytropił pod tablicą rozdzielczą w samochodzie Mary.

- Ostrzegacz przed policją. Chcesz mamy brzęczyk ostrzegawczy?

Michael potrząsnął przecząco głową, Elliott się z nim zgodził.

- To jedyna rzecz taty, którą mama sobie zostawiła. Jest do tego bardzo przywiązana.

Sędziwy przybysz nakreślił ręką jakieś wzory i pokazał chłopcom, jak ten przyrząd

powinien być umieszczony w puszce po kawie, żeby można było emitować mikrofale na zewnątrz.

Tego wieczora, gdy Mary pędziła do domu, jej system ostrzegawczy zawiódł, nie uprzedził,

że policja czyha z radarem, i musiała zapłacić mandat w wysokości dwudziestu pięciu dolarów.

Lecz komunikator był prawie gotowy.

- Dobrze - odezwał się Michael - ale kto będzie to poruszał? Kto będzie to obracał? -

przesunął koło zębate leżące na talerzu gramofonu. - Jeśli zabierzemy to na wzgórza - wskazał

okno - tam nie będzie elektryczności.

Przybysz z kosmosu właśnie skończył kolację. Za pomocą swego palca - palnika wydobył z

noża do smarowania masła stalowe ostrze, zgiął je i przymocował do wieszaczka razem z

widelcem, tworząc w ten sposób mechanizm zapadkowy: nóż i widelec poruszały koło zębate.

- Tak - rzekł Michael - ale nie możemy stać całą noc kręcąc to dokoła.

Pozaziemski botanik uśmiechnął się. Wszystko teraz rozumiał, doznał objawienia

obserwując, jak mały widelec krąży wokół talerza gramofonu. On stworzył ten mechanizm i będzie

on działał na wzgórzach bez pomocy ludzkich rąk, co więcej, bez żadnej pomocy.

- A więc kto to jest?

- Mój nowy bohater.

- Kim on jest?

- Czarodziejem pierwszej klasy. Oto jego karta.

- Słuchamy.

- Mądrość - dwadzieścia punktów, charyzma - dwadzieścia punktów, inteligencja

osiemnaście, siła czternaście.

- Jak się nazywa?

- E.T.

E.T. słyszał, jak dzieci grały w kuchni w “Smoki" , ale bardziej ciekawiło go

przysłuchiwanie się słowom, które dochodziły do niego każdego wieczoru z pokoju Gertie:

wystarczyło tylko przyłożyć ucho do drzwi. Przykucnął, pochylił głowę i uczył się historii Ziemi.

Rozległ się cichy głos Mary:

“Peter mówi: «Czerwonoskórzy zostali pobici? Wendy i chłopcy pojmani przez piratów? Ja

ją uratuję! Ja ją uwolnię!» Dzwoneczek wydaje otrzegawczy krzyk. «Och, to jest moje lekarstwo.

Zatrute? Kto mógł je zatruć? Obiecałam Wendy, że je zażyję, i to zrobię, jak tylko naostrzę mój

miecz». Dzwoneczek szlachetnie połyka lekarstwo w chwili, gdy Peter po nie sięga".

- Och, nie - mówi Gertie.

- Och, nie - szepcze do siebie sędziwy podróżnik.

“«Dlaczego, Dzwoneczku, wypiłaś moje lekarstwo? Było zatrute, a ty je wypiłaś, żeby

ocalić mi życie! Dzwoneczku, kochany, Dzwoneczku, umierasz?» Jej puls słabnie, a jeśli stanie, to

znaczy, że nie żyje! Jej głos jest taki cichy, że z trudem słyszę, co mówi..."

Sędziwy wędrowiec zwiesił głowę. To naprawdę okropne.

“... ona mówi, że wyzdrowieje, jeśli dzieci uwierzą w bajki. Czy ty wierzysz w bajki?

Powiedz szybko, czy wierzysz! "

- Tak - wyszeptała Gertie.

- Wierzę - oznajmił sędziwy wędrowiec z kosmosu i łzy ukazały się w kącikach jego oczu.

W tym momencie pojawił się Elliott. Szukał plastra, gdyż skaleczył się w palec ścierając ser

na tarce. Sędziwy lekarz roślin zobaczył skaleczenie i wskazał nań palcem, którego czubek żarzył

się różowym błyskiem. Elliott cofnął się o krok do tyłu, zdumiony. Wiedział, że E.T. może tym

palcem wypalać otwory w stali. Ale teraz palec ten żarzył się ciepłą różowością, gdy zbliżył go do

ranki. Krwawienie ustało i skaleczenie od razu zagoiło się.

Elliott patrzał zaskoczony. Chciał podziękować E.T., ale stary doktor z kosmosu dał mu

znać, żeby był cicho, i znów przyłożył ucho do drzwi pokoju Gertie.

“Jeśli wierzysz w bajki, zaklaszcz w dłonie..."

Stary doktor cichutko zaklaskał w swe ogromne nieziemskie dłonie.

Późno w nocy stał przy małym oknie w schowku i patrzał. Księżyc wywołał w nim

nieopisaną tęsknotę, a Droga Mleczna mrugała cichutko światłem gwiazd do jego serca. Jasność

materialna subtelnie świeciła przed jego otwartymi oczami; od strony Wielkiego Wozu do jego

uszu dobiegała cichutka muzyka gwiazd i planet, słyszał też ich rozmowę w ciemności. Uroczyste

głosy gigantów docierały z odległych przestworzy.

Oparł czoło o parapet. Jego mózg i serce przepełniał smutek. Kiedyś uczestniczył w pracy

Wielkiego Wozu. Był świadkiem cudów wszechświata, widział narodziny gwiazd. Teraz stoi w

malutkim schowku z ukradzioną parasolką i pluszowym Muppetem.

Zwrócił się do niego, ale Muppet patrzał przed siebie swoimi szklanymi oczami,

zaprzątnięty własnymi myślami.

Kosmiczna samotność zawładnęła E.T. Każdym porem swego ciała pragnął ujrzeć światło

gwiazd z bliskiego zasięgu, tam gdzie piękno Oriona zatyka dech w piersiach, wspaniałymi

kolorami wypełniając mgławicę. I Plejady, gdzie niebieska poświata młodej gwiazdy świeci prosto

do serca. I Mgławice pędzące naprzód, szepczące swoją majestatyczną tajemnicę tym, którzy wraz

z nimi mkną we wszechświecie.

Przygnębiony tymi i innymi wspomnieniami odszedł od okna i powoli otworzył drzwi

schowka.

Minął śpiącego Elliotta i wszedł do hallu. Poruszał się bez szmeru. Na ścianie zobaczył

swój nie - foremny cień: chodząca dynia, spacerujący arbuz, dziwadło w obcym kraju. Jego oczy

były teraz oczami Ziemi - wchłonął jej idee piękna i kształtu i uważał siebie za prawdziwie

groteskową postać, stanowiącą obrazę dla wzroku i umysłu, postać kretyna o straszliwej brzydocie.

Zajrzał do pokoju Gertie i przez kilka chwil patrzał, jak dziewczynka śpi. Ona sądziła, że

jest atrakcyjny, ale dla niej Kermit Żaba również jest przystojnym facetem.

Poczłapał do sypialni Mary i tam też zerknął. Wiotka istota spała głęboko. Obserwował Ją

przez długi czas. To bogini, najpiękniejsze stworzenie, jakie kiedykolwiek widział. Błyszczące

włosy rozrzucone na poduszce były same przez się odbiciem księżycowego światła; jej piękne rysy

stanowiły wykwit doskonałości natury - zamknięte oczy przypominały śpiące motyle na

rozkwitłym w nocy narcyzie, a wargi - płatki róży.

Mary - powiedziało jego stare serce. Potem poczłapał cichutko do jej łóżka i przyglądał się

jej z bliska.

To najpiękniejsza istota we wszechświecie, a cóż on jej dał? Nic.

Ukradł jej brzęczyk, ostrzegacz przed policją.

Znów popatrzał, jak przekręca się we śnie. Chyba o czymś śniła, ale na pewno nie o starym

botaniku z kosmosu. Położył delikatnie pastylkę czekoladową na jej poduszce i wrócił do hallu.

Tam czekał na niego Harvey. Pies wysunął język, obserwując, jak dziwny stwór zbliża się do

niego. E.T. pogłaskał Harveya. Prąd blipów przepłynął przez jego grzbiet, aż ogon zawinął mu się

jak haczyk. Obrócił się, spojrzał na E.T.

- Odwiń mi ogon, dobrze?

Pozaziemski dotknął nosa psa i ogon powrócił do dawnego położenia.

Każdego wieczoru, kiedy wszyscy już spali, Pozaziemski i pies włóczyli się po domu w

poszukiwaniu łupu. E.T. zatrzymał się w alkowie, gdzie stał telefon, i podniósł słuchawkę.

Przysłuchiwał się sygnałowi, potem przyłożył słuchawkę do ucha Harveya. Pies też pilnie słuchał.

Widział, jak Elliott nakręcał palcem tarczę i coś mówił do “tej rzeczy", a trochę później pokazała

się pizza. Harvey dotknął nosem tarczy, raz ją przekręcił i miał nadzieję, że ukaże się kanapka z

mięsem. E.T. przekręcił jeszcze kilka razy tarczę i jakiś zaspany głos zawołał: - Halo! Halo!

- Jedna kanapka z mięsem - powiedział Harvey.

E.T. odłożył słuchawkę na miejsce i udali się do salonu.

Kolorowa fotografia Mary stała na telewizorze. E.T. pocałował Mary w usta, po czym

pokazał zdjęcie Harveyowi. Pies gapił się na fotografię w ramkach. Szkło było brudne, a ponieważ

zawsze zwalano na niego winę za wszystko, co się działo w domu, wiedział, że za to też mu się

dostanie. Podniósł łapę i ponaglił E.T., żeby odstawił fotografię. Ale E.T. wziął ją pod pachę i

zabrał ze sobą.

Tak, powiedział do siebie pies, oni pomyślą, że ją zjadłem. Żałował, że pożarł matę w

łazience, szczotkę do zamiatania, kapelusz Mary i parę smakowitych skórzanych rękawiczek, bo

teraz on jest wszystkiemu winien.

E.T. krążył po salonie. Wazon z kwiatami stał na stole. Pogłaskał je czule i szepnął do nich

w swoim języku. Harvey drapał się w nos. Kiedyś przyśniło mu się, że znalazł krzak hamburgerów,

i odtąd stale go szukał w okolicy.

E.T. wyjął z wazonu różę i Harvey natychmiast zaczai ją obwąchiwać. Niestety, nie był to

pączek z krzaku hamburgerów, tylko głupi kwiatek. E.T. wsunął różę ostrożnie pod filigranową

ramkę z fotografią, tak by róża i Mary były razem - dwie najpiękniejsze rzeczy na Ziemi.

Potem poszli do kuchni.

Harvey machał ogonem i wyciągał język, ponieważ to miejsce było ośrodkiem psich

nadziei.

E.T. rzekł: - Lo - ddd - ów - ka.

Harvey cichutko zaskomlał. Od lat próbował otworzyć to pudło łapą, ale wskutek ewolucji

nie miał kciuka.

E.T. otworzył lodówkę, wyjął mleko i ciastko czekoladowe. Harvey zaczął się ślinić,

merdać ogonem i E.T. dał mu pozostawiony kotlet schabowy. Pies rzucił się na niego. Gdy dobierał

się do kruchego, delikatnego mięsa, wydawał wesołe pomruki. W pewnym momencie przestał jeść,

żeby popatrzeć na E.T.

Odtąd jestem twoim psem.

W razie kłopotów, daj mi znać.

9

Na ulicach o zmierzchu oprócz samochodu z pizzą ukazał się; inny wóz. Nie zawierał on

jednak pudełek rozsiewających zapach sera i pomidorów. Znajdowały się w nim urządzenia

podsłuchowe tak czułe, że mogły wywołać wrażenie nawet na podróżniku z kosmosu. A operator

siedzący przy oświetlonym pulpicie kontrolnym miał duże kółko z kluczami przy pasie. Docierały

do niego znane już nam głosy z okolicznych domów.

- Mamusiu, gdy się robi ciasteczka, trzeba wziąć filiżanką mleka i filiżanką mąki?

I:

- Zniknij z mego życia, dobrze?

I:

- Przez cały dzisiejszy wieczór opiekują się dzieckiem, Jack. Jeśli chcesz wpaść...

Wóz jechał powoli, badając każdy głos, każdą rozmowę, która miała miejsce w osiedlu.

- Peter mówi: «Czerwonoskórzy zostali pobici? Wendy i chłopcy pojmani...

I:

- Jego komunikator jest gotowy, Michael. Możemy go wyjąć i umieścić...

Człowiek z kluczami zatrzymał wóz.

- Wiesz, Elliott, on ostatnio nie wygląda za dobrze.

- Wcale nie, Michael. Czujemy się świetnie.

- Wcale nie, Michael. Czujemy się świetnie.

- Co to znaczy “my"? Cały czas mówisz “my":

- To z powodu jego telepatii. Jestem tak blisko niego, czują, jakbym byt nim...

Zwykły podsłuchiwacz nie zwróciłby uwagi na tę rozmowę, uznałby ją za świat fantazji

dziecka, ale dla tego podsłuchiwacza była ona jakby sygnałem z Marsa. Wyjął plan osiedla i dom

Mary obwiódł dużym czerwonym kółkiem. I samochód pojechał w tym kierunku, gdy wóz z pizzą

znikł za rogiem...

Elliott wyjaśnił E.T., jak mógł najlepiej, co to jest święto Halloween. Zaznaczył przy tym,

że dla E.T. to jedyna szansa wyjścia z domu i swobodnego spacerowania po osiedlu.

- ... bo każdy będzie wyglądał dziwacznie. Rozumiesz? Och, przepraszam, E.T., nie

chciałem powiedzieć, że jesteś dziwaczny... tylko inny.

- Powiedz: inny - rzekł E.T., gdy chłopiec nałożył mu przez głowę prześcieradło i wielkie,

futrzane bambosze na nogi. Cały strój zdobił kowbojski kapelusz.

- Świetnie wyglądasz. Możemy cię wszędzie wziąć ze sobą - oświadczył Elliott.

Chciał upodobnić się do E.T., by przybysz z kosmosu nie za bardzo rzucał się w oczy.

Michael był na dole z Mary. Miał jakieś kłopoty ze swoim kostiumem.

- Nie - żachnęła się Mary - nie ma mowy. Nie przebierzesz się za terrorystę.

- Ależ wszyscy chłopcy będą w takim stroju.

- Nie przejdziesz nawet kilku kroków tak ubrany.

- Proszę...

- Nie. A gdzie jest Gertie?

- Na górze, przygotowuje się razem z Elliottem.

Ale Gertie wcale tam nie było. Wymknęła się przez okno. Elliott zwrócił się do E.T.:

- Mama nic nie zauważy, jeśli będziesz cicho i przejdziesz w tym prześcieradle powłócząc

nogami. Okay? Ty jesteś Gertie, rozumiesz?

- Gertie - rzekł stary potwór i podreptał z chłopcem na dół.

Mary na nich czekała. W atmosferze podniecenia z okazji Halloween też się przebrała.

Miała na sobie suknię z materiału przypominającego skórę lamparta, na oczach maseczkę i w dłoni

różdżkę czarodziejską, której używała przeciw niesfornym dzieciakom wpadającym do domu po

słodycze.

- Mamo, wyglądasz wspaniale.

- Dziękuję, Elliott.

Ale nie tylko Elliott ją podziwiał. Stary potwór przebrany za Gertie i bezpiecznie schowany

pod prześcieradłem przyglądał się Mary oczarowany, ponieważ wyglądała jak istota z gwiazd,

niebiańsko piękna, piękniejsza niż zwykle.

- Gertie - zwróciła się do E.T. - to cudowny kostium. Jak tyś to zrobiła, że masz taki duży

brzuszek? - Poklepała postać o kształcie dużej dyni i sędziwy podróżnik cichutko westchnął.

- Wypchaliśmy ją poduszkami - wyjaśnił nerwowo Elliott.

- Świetnie, bardzo dobrze wypadło - powiedziała Mary. - Trzeba tylko włożyć ten kapelusz

bardziej zawadiacko, na bakier.

Jej ręce zbliżyły się czule do żółwiowatej głowy Pozaziemskiego. Jego policzki oblał

rumieniec, gdy palce Mary go dotknęły. Rozkoszny prąd energii przepłynął od niej do niego przez

jego strusią szyję. Rozbłysło światełko jego serca, więc szybko przykrył je ręką.

- Tak jest lepiej - orzekła Mary. Po czym zwróciła się do Elliotta. - Uważaj na nią i nie

jedzcie niczego, co nie jest opakowane. I nie rozmawiajcie z nieznajomymi...

Pojawił się Michael w zmodyfikowanym kostiumie terrorysty...

- I nie jedzcie jabłek, bo mogą być w nich żyletki, i nie pijcie ponczu, bo może w nim być

LSD.

Mary pochyliła się, pocałowała chłopców, a potem przybysza ze wszechświata. Jego

kaczkowate kolana ugięły się, zadrżał ze wzruszenia; światła tak piękne jak z Mgławicy Oriona

rozbłysły w jego mózgu.

- Bawcie się dobrze - rzekła matka.

Elliott musiał pociągnąć za rękę sędziwego gnoma, ponieważ stał osłupiały przed Mary,

jakby przyglądał się narodzinom gwiazdy. Potykając się w swoich bamboszach szedł ku drzwiom,

ale nagle się odwrócił i rzucił jej pożegnalne spojrzenie.

- Do zobaczenia, kochanie - powiedziała Mary.

- Do zobaczenia, kochanie - odpowiedział cichutko. Kosmiczne echa miłoścf

rozbrzmiewały w jego rozdygotanym mózgu.

Zawlekli go na podjazd i do garażu. Tam czekała Gertie w swoim prześcieradle. Miała jego

nadajnik, złożoną parasolkę i inne elementy zamknięte w tekturowym pudle. Spojrzał na te rzeczy i

zastanowił się, czy rzeczywiście chce ich użyć. Czy nie byłby szczęśliwszy w schowku, blisko

Mary do końca swoich dni?

- Okay, E.T., wskakuj.

Pomogli mu wsiąść do koszyka na rowerze, umocowali jego komunikator do siatki na

tylnym kole i pomknęli z podjazdu na ulicę.

Siedział w koszu z nogami zgiętymi i przyglądał się paradzie dzieci spacerujących ulicą:

księżniczki, koty, klowny, piraci, diabły, małpy, wampiry, Frankensteinowie. Ziemia to naprawdę

zadziwiające miejsce. - Trzymaj się, E.T.

Elliott czuł ciężar istoty pozaziemskiej w koszyku - małego, lecz o wielkim znaczeniu

stworu, zagubionego na Ziemi. Dziś wieczorem wykonywał misję, jakiej nigdy przedtem nie

spełniał.

Gdy tak trzymał w rękach kierownicę i naciskał na pedały wioząc E.T., zrozumiał, że nie

jest już głupkiem. Opuściła go jego głupota, pochłonęły ją cienie nocy. Wiedział, że wybrano go do

tej roboty, chociaż jest krótkowidzem, bałaganiarzem i często wpada w zły humor. Koła się kręciły,

a on czuł się szczęśliwy, wolny i czuł dotknięcie ręki kosmosu. Spojrzał na Michaela. Michael też

się uśmiechał, a klamerki ortodoncyjne błyszczały mu na zębach. Spojrzał na Gertie. Pomachała

mu ręką. Cały czas chichotała, patrząc, jak E.T. siedzi skulony w koszyku, z którego wystają jego

futrzane bambosze.

Musimy go odesłać tam, skąd przybył, pomyślał Elliott, patrząc na gwiazdy Drogi

Mlecznej.

Świeciły poprzez druty telefoniczne i zanieczyszczone powietrze i jakby cicho śpiewały.

Odbijały dziwne światło. Smugi zimnego promienia padały w dół, dotykały go, wirowały i

uciekały.

- To najbardziej nieprawdopodobny kostium, jaki kiedykolwiek widziałem - powiedział

mężczyzna w hallu. Jego żonie, stojącej obok, oczy stanęły w słup, a ich dzieci przerażone zerkały

zza swych rodziców na E.T.

E.T. zdjął prześcieradło. W kowbojskim kapeluszu i bamboszach, z niezwykłymi oczami,

brzuchem sięgającym podłogi i nogami jak ropucha stanowił klasę wśród przebierańców. W

każdym domu, do którego wchodzili, wywoływali nieopisane zdumienie. Jemu się to podobało.

Przecież od tygodni przebywał w schowku. Teraz trzymał swój koszyk na podarunki pełen

cukierków.

- Naprawdę zadziwiające... - mamrotał jakiś mężczyzna, odprowadzając ich do drzwi,

wpatrzony w długie jak korzenie palce E.T., które dotykały dywanu w hallu.

E.T. stanął na chodniku z koszykiem, w którym zgromadził prawdziwe skarby - wysoce

odżywcze wafle i dropsy. To wystarczy, by mógł odbyć podróż w kosmosie. Miał mnóstwo

pastylek czekoladowych “M i M" i jeden wspaniały batonik o nazwie “Droga Mleczna",

przeznaczony zapewne na dłuższe podróże.

- Jesteś prawdziwą atrakcją, E.T. - odezwał się Elliott, jadąc rowerem po chodniku.

Przybysz z kosmosu człapał obok i chłopiec czuł, że szczęście promieniuje z tej sędziwej istoty.

Elliott wiedział, co to znaczy być potworkiem wyśmiewanym przez ludzi, gdyż sam był dzieckiem,

którego nos przypominał kartofel. Ale nie myślał teraz o tym. Czuł się starszy, mądrzejszy i

interesowały go dalekie przestworza. Myśli o wielkich sprawach krążyły mu po głowie jak komety,

wlokące za sobą smugi ognia i zdumienia.

Stwór z nosem jak kartofel zauważył, że niektóre dzieci zaglądają w okna cudzych domów.

Szarpnął za rękaw Michaela i wyraził podobną chęć.

Przeczołgali się przez trawnik i zajrzeli do okna. Jakiś mężczyzna w podkoszulku, z puszką

piwa w ręku i z cygarem w zębach kręcił się po pokoju. Przybysz z kosmosu oparł brodę na

parapecie i uśmiechał się pod nosem. Gdyby mógł wychodzić ze swymi przyjaciółmi co noc i

zaglądać w okna, warto byłoby żyć na Ziemi.

- Chodź, E.T. - wyszeptała Gertie. - Chodź ze mną... Ruszyli dokoła domu, na ganek od

frontu. Nacisnęli dzwonek i uciekli. Jego futrzane bambosze człapały po Ziemi, jeden z nich spadł

mu z nogi, zgubił też kapelusz kowbojski. Krzyczał z radości. Teraz żył - był prawdziwym

mieszkańcem Ziemi.

- Szybciej, szybciej - zawołała Gertie. Zdyszani ukryli się w krzakach, osnuci mgłą, która

spływała z palców E.T. Sędziwy podróżnik był bardzo podniecony, jego palce pracowały same,

rysując kosmiczne znaki najskrytszych tajemnic wszechświata. Rząd krzewów słaniał się i ożywał.

A stary botanik już szedł do następnego domu, żeby zajrzeć w okna. I tak przechodzili od jednego

domu do drugiego. W tym podnieceniu zjedli dużo cukierków, a wtedy sędziwy przebieraniec dał

do zrozumienia, że chciałby zebrać jeszcze trochę słodyczy.

- Okay - powiedział Elliott. - Spróbujemy w tym domu naprzeciwko.

I poprowadził ich, przekonany, że dziwaczny osobnik, drepczący obok niego, uznany

zostanie za dziecko ubrane w kostium z gumy. Natomiast E.T. wcale już nie pamiętał, że wygląda

dziwacznie. Zaczął myśleć o swojej sylwetce jak o czymś, co przywdział na wieczór. Wewnątrz

siebie był już istotą ludzką, która je cukierki, naciska dzwonki przy drzwiach, prosi o słodkie

podarki. Ale gdy drzwi otworzyły się, jego oczy po raz pierwszy tego wieczoru zamrugały ze

strachu. Przed nimi stał rudy karzełek i E.T. od razu wiedział, że to jest Lance, który zawsze

wzbudzał w nim nieufność. Lance, ze swojej strony, patrzał podejrzliwie na E.T.

- Kto to jest? - zapytał, gdyż nie przyszło mu nawet do głowy, że te długie ręce, ten kulisty

brzuch na progu są zrobione z gumy.

- To, to... jest mój kuzyn - wymamrotał Elliott wściekły na siebie. Jak mógł nie zauważyć,

że to jest dom Lance'a. I oto znaleźli się w potrzasku.

- Co za dziwadło? - rzucił Lance, podchodząc bliżej, przyciągany jakąś siłą, której nie

mógł zrozumieć, ale głęboko zestrojony z podróżnikiem.

Ten chłopiec myślał, że sędziwy naukowiec jest wariatem. E.T. cofnął się, Elliott zrobił to

samo. Lance zbliżył się do nich, gdy oni wymykali się, i wsiadł na swój rower, gdy oni wskoczyli

na swoje.

- Powiedz: szybko - rzekł E.T.

Elliott pedałował z całych sił, wściekły, że był tak nierozważny, pokazując E.T. światu. Ale

jak można zatrzymać w tajemnicy przed światem istnienie E.T. Przecież aż kusiło, by go pokazać i

patrzeć, jak ludzie otwierają usta ze zdumienia.

Ale nie trzeba go było pokazywać zbzikowanym dzieciakom, takim jak Lance, bo

stukniętych nie można oszukać. Taki zawsze pozna przybysza z kosmosu, gdy go napotka.

E.T. jechał w koszyku ze spuszczoną głową i wystającymi nogami. Co zrobi Lance? Czy

powiadomi władze?

Czy zrobią ze mnie pluszową zabawkę?

Elliott na zakręcie odwrócił głowę do tyłu. Lance'a nie było widać. Pewnie nie potrafi

pedałować tak szybko. - Wszystko dobrze - rzekł. - Zgubiliśmy go.

Ale go nie zgubili. Skrótami znanymi tylko bzikom, Lance jechał wśród nocy zespolony ze

swoją ofiarą.

W jaki sposób wiedział, gdzie skręcić i jak jechać na skróty? Kierowała nim telepatia. Był

zestrojony, pozostawał w kontakcie z systemem E.T. Jechał jak szalony, szybciej niż jakikolwiek

wariat mógłby marzyć. Z przylizanymi rudymi włosami, odstającymi uszami, jak u dzbanka, pędził

w zawrotnym tempie w poświacie księżyca za Elliottem.

Światło jego roweru nie paliło się, tylko reflektory kreśliły jakieś wzory w mroku. Ale nikt

ich nie widział. Lance'owi robiło się raz gorąco, raz zimno. W ciągu swego krótkiego

zbzikowanego życia właściwie nigdy nic mu się nie udawało. Zawsze bawił się sam i sam grał w

gry elektroniczne. Ale tej nocy jego rower został obdarzony wielką mocą i Lance pędził jak

zawodowy rowerzysta. Wiatr targał mu włosy. Noc była dla niego miła.

Przeskoczył krawężnik, zjechał na piszczących oponach w blask latarni ulicznej. Uchwycił

spojrzenie Elliotta jadącego przed nim i światełko w tyle jego roweru. On jedzie w stronę wzgórz,

pomyślał i uśmiechnął się do siebie. Rower zabrzęczał, szybko i spokojnie prowadzony przez

rowerzystę, który nie mógł zgubić drogi. Lance promieniał, radość rozsadzała mu głowę.

Pochylił się nad kierownicą, kręcąc pedałami. Myśli o wszechświecie krążyły w jego

mózgu i czuł się tak, jakby mógł dosięgnąć nieba. Znów się uśmiechnął. Dzieciaki szydziły z

niego, bo jadł tylko szwajcarski ser. No to co? Jakie to miało znaczenie teraz, kiedy gnał

prowadzony przez jakąś niewiarygodną siłę?

Minął ostatnią latarnię i ruszył drogą prowadzącą w stronę wzgórz.

Elliott obejrzał się, ale nie mógł dostrzec swojego prześladowcy. Zjechał z szosy na boczną

drogę.

Wędrowiec z kosmosu podskakiwał w koszyku, brzuchem uciskając drut i dotykając go

palcami. Teraz, kiedy znajdował się tak blisko miejsca lądowania, jego mózg pracował w

przyspieszonym tempie. Musi umieścić komunikator i zacząć nadawać sygnały. Wszechświat jest

ogromny, a czas nieskończony. Nie można tracić ani chwili. Ale Elliott jedzie teraz bardzo wolno,

rower prawie się nie posuwa.

- Elliott...

- Tak?

- Powiedz: trzymaj się mocno.

Przybysz z kosmosu poruszył palcami i wbrew sile ciążenia rower uniósł się nad Ziemią.

Musnął krzewy, wierzchołki drzew i wzleciał nad lasem. Lepiej, dużo lepiej, pomyślał sędziwy

podróżnik i rozsiadł się wygodniej w koszyku.

Elliott przywarł do kierownicy roweru, z wrażenia otworzył usta. Włosy mu się z jeżyły.

Koła kręciły się wolno w powietrzu. Myśli chłopca kłębiły się z zawrotną szybkością, gdy patrzał

na las w dole. Widział drogę, gdzie nie wolno parkować, i ścieżki wśród drzew. I nad nim i za nim

sunął księżyc pomiędzy srebrnymi chmurami. Gdzieś tam zbudziła się sowa, leniwie rozpostarła

skrzydła. Trzasnęła dziobem, myśląc o schrupaniu myszy lub nietoperza. Frunęła w górę

nonszalancko. Nagle spojrzała swoimi wielkimi wyłupiastymi oczami i ostro zapikowała. Co się

dzieje?

Elliott wraz ze swym rowerem i gnomem z kosmosu w koszyku leciał nadal obok sowy.

Lecz ta nagle opuściła skrzydła i opadła na Ziemię, gdzie przycupnęła oniemiała. Właśnie zbliżał

się do niej Lance. Sowa zakręciła się dokoła i poczęła uciekać przed zbzikowanym chłopakiem.

- Co się dzieje w tym lesie? - dziwił się zdumiony ptak, ale Lance nie miał czasu mu

odpowiedzieć. Pędził naprzód. Rower podskakiwał na korzeniach, kamieniach, gałęziach. Głowę

miał pełną elektronicznych bipów. Dzięki tajemniczym sygnałom wiedział, dokąd się udać. Las

witał go, ścieżki otwierały się przed nim i chłopiec przejeżdżał przez miejsca, w których

wypróbowani leśnicy mogliby ugrzęznąć. Ale gdzie jest Elliott?

Zamglony księżyc ukazał się wśród drzew, nad którymi żeglował Elliott, ukryty przed

Lance'em i światem, dostrzegany jedynie przez zdumione piszczące nietoperze, gdy rower

przelatywał przez ich królestwo. Elliott poruszał pedałami wolno, łańcuch brzęczał w powietrzu.

Zawsze w głębi serca wiedział, że jego rower może latać, czasem nawet, gdy wspinał się na

wzgórze, był tego pewien, ale nigdy, aż do dzisiejszej nocy, nie doznał dotknięcia magicznej siły.

E.T. był źródłem tej siły, a jego magia była nauką kosmosu tak bardzo rozwiniętą, że tylko sędziwi

podróżnicy mogli ją znać. Nauka ta sprawiała, że latały ich wielkie statki, więc z pewnością mogła

sprawić, by zwykły rower przebył milę czy więcej - do miejsca lądowania. Sędziwy wędrowiec

zerknął ze swego drucianego koszyka, gdy rower zaczął opadać na polankę. Kontrolował to

lądowanie i rower delikatnie osuwał się na trawę, ale... w ostatniej chwili przewrócił się, gdy długi

palec podróżnika zaplątał się w szprychach.

- Uff...

E.T. wygramolił się z koszyka. Bolał go palec, ale był zbyt podniecony, żeby tym się

przejmować. Elliott wstał i zaczął rozpakowywać komunikator. Sędziwy podróżnik badał polankę,

żeby się upewnić, czy nikt z tych, którzy ścigali go pierwszej nocy, nie czai się w pobliżu. Jego

wiązka promienia radarowego trafiła na Lance'a, ale nie czuł już zagrożenia z jego strony.

Odwrócił się do Elliotta i dał sygnał, że powinni zainstalować nadajnik.

Zębate koło piły tarczowej obracało się jak zaczarowane, a obok tańczył nóż z widelcem,

zbliżając się do jego zębów. Co powodowało te zaczarowane obroty? Sznur ze sprężyną był

przywiązany do niewielkiego drzewa. Gdy wiatr pochylał drzewo, sznur napinał się i odciągał

zapadkę. Widelec popychał koło, a spinki do włosów uruchamiały program w pudełku “Mów i

czytaj". Co dawało energię “Mów i czytaj"?

Setki drutów, które sędziwy botanik czerpał z drzew. Te druty były teraz w żyłkach liści, w

gałęziach, korzeniach, zawierających elektryczność życia. Jak to działało, wiedział tylko sędziwy

botanik. Ale Elliott czuł, że życie lasu biegnie po drutach, dostarczając energii komunikatorowi.

Przewrócona parasolka wyłożona folią błyszczała w świetle księżyca. Ale odbijała nie tylko

jego blask. Odbijała również sygnał mikrofalowy z brzęczy ka ostrzegawczego, nadawany teraz

przez komunikator.

...Glipl dupl złak - złak, snafn olg nnmmnu... Mniej więcej, coś takiego... Dźwięk z tego

urządzenia był dużo elegantszy, ale nasz alfabet nie może oddać subtelności dźwięków,, które E.T.

wydobywał z “Mów i czytaj".

Elliott stał pośród tych dźwięków, mając nadzieję, że wszystko się uda, choć wydawało mu

się, że sygnały są tak słabe, iż nie dotrą do wszechświata.

Pozaziemski widząc jego wątpliwości dotknął ramienia chłopca.

- Znaleźliśmy okno - rzekł.

- My?

- Nasza częstotliwość to to okno. Dotrze do nich.

Stali długo przy nadajniku. Gwiazdy, jakby przysłuchiwały się ich rozmowie - no i

oczywiście dzieciak, który miał świra, również.

Mary tymczasem starała się przetrzymać najazd gromadki małych gnomów, które ją

odwiedziły.

- Tak, tak, proszę, wejdźcie. - Och, co za straszliwa banda...

Śpiewali dla niej, tańczyli. Kawałeczki gumy do żucia wypadały im z ust w czasie śpiewu i

spadały na dywan. Gdy tańczyli, wilgotne lizaki kleiły się do tapety. Harvey ugryzł jednego z

małych gnomów. Podczas gdy nieustraszony pies, który miał pilnować domu, napastował niewinne

dziecko, na górze, w pokoju Mary, otworzyło się okno i agent policji wszedł przez nie z

elektronicznym urządzeniem. Jego migoczące światełko i poruszająca się igła zaprowadziły go na

dół, do hallu. Gdy wszedł do pokoju Elliotta, urządzenie to zaczęło pracować bardzo szybko, a już

zupełnie oszalało, gdy znalazł się w schowku. Po kilku chwilach agent wygramolił się przez okno

na zewnątrz. Tymczasem Mary obwiązała Harveyowi pysk chustką, a płaczące dziecko próbowała

udobruchać czekoladkami.

- gliplduplzłak - złak...

Elliott i E.T. usiedli obok komunikatora, słuchając i obserwując niebo, a Lance im się

przyglądał. Niebo było spokojne, nie dochodziły z niego żadne sygnały.

Po wielu godzinach Elliott zasnął, a Lance musiał wrócić do domu na dziewiątą, więc

sędziwy podróżnik pozostał ze swoim sprzętem sam.

Śledził działanie sygnału. Nie czuł się zbyt dobrze. Chyba zjadł za dużo słodyczy.

Powędrował w głąb lasu, odwiedził rośliny. Nogi ciążyły mu, poruszał się z większym trudem niż

zwykle. Może przez to zaglądanie do okien, wpadanie do domów, jakby był w amoku. Nie był do

tego przyzwyczajony.

Wreszcie dotarł do małego strumienia i siadł przy nim. Szum wody był rozkoszny więc

zanurzył w niej głowę. W tej pozycji pozostał bardzo długo, słuchając arterii krwiobiegu Ziemi. W

końcu zasnął. Z głową pod wodą.

- Myślę, że ma jakieś cztery stopy wzrostu - powiedziała Mary policjantowi. - Mały

człowieczek, przebrany za garbuska. - Zaczęła płakać.

- Chyba zjadł żyletkę - westchnęła. - Czuję to.

- Proszę się uspokoić - rzekł policjant. - Wiele dzieci gdzieś się zapodziewa w czasie

Halloween. Jestem pewien, że chłopcu nic złego się nie stało.

Nadszedł szary świt. Gertie i Michael przebywali w domu od dziesiątej. Łóżko Elliotta stało

puste. Mary była zupełnie roztrzęsiona. Patrzyła na policjanta oczami pełnymi łez.

- Ostatnio bardzo źle go traktowałam. Kazałam mu zrobić porządek w pokoju.

- To nie jest takie nierozsądne - stwierdził policjant.

Harvey próbował dać jakiś znak, lecz wciąż jeszcze miał obwiązany pysk. Zaczai drapać

łapami w drzwi i skomlał stłumionym głosem.

- Elliott! - Mary podskoczyła. Chłopiec zbliżał się od strony trawnika. Z radości zdjęła psu

chustkę i Harvey zawył z ulgą poruszając pyskiem w górę i w dół.

- Czy to jest nasza zguba? - uśmiechnął się policjant. Złożył swój notes i pozostawił

rodzinę samą sobie.

- Musisz go odnaleźć, Mikę. Szukaj w lesie. Gdzieś niedaleko polanki...

Mary posłała Elliotta do łóżka. Teraz E.T. był tym, który zaginął. Michael poszedł do

garażu i wyciągnął swój rower. Po chwili pedałował ulicą, a jakiś samochód jechał za nim.

Odwróciwszy głowę, zobaczył, że siedzą w nim trzy postacie, które uważnie mu się

przyglądają. Skręcił ostro w wąską uliczkę pomiędzy dwoma domami, otarł się o samochód i ruszył

ku wzgórzom.

Odnalazł E.T. z głową zanurzoną w strumieniu. Stary wędrowiec nie wyglądał dobrze, ale

twierdził, że nic mu nie jest i że on tylko słuchał. Wskazał ręką strumień, niebo i wiele innych

rzeczy, ale Michaelowi wydało się, że jest blady i chodzi powoli, z trudem.

10

- To działało bardzo krótko - rzekł Michael. - Trzeba z tego sobie zdawać sprawę.

- Powiedz mu o tym - Elliott wskazał głową schowek, gdzie E.T. siedział zamyślony.

Sędziwy przybysz z kosmosu wiedział, że jest absurdem spodziewać się natychmiastowych

wyników, a nawet jakichkolwiek wyników. Ale cóż mógł na to poradzić? Marzył o Wielkim

Statku. Jak tylko zamykał oczy, od razu widział go, widział, jak ta piękna choinkowa ozdoba

zmierza ku Ziemi. Ale gdy się budził, był w dalszym ciągu sam, z prawie pustym pudełkiem po

ciasteczkach i głupim, zagapionym Muppetem.

Mary krzątała się w innej części domu i rozmyślała, czy życie może ją jeszcze czymś

zaskoczyć, z wyjątkiem dziecięcych trampek znalezionych w lodówce. Znudzona, odkurzała

mieszkanie, podnosząc przy tym kawałki strun od gitary i dziwnie wyglądające nasiona. Obawiała

się, że jest to może marihuana. Ostatnio Elliott i Michael bardzo dziwnie się zachowywali, zresztą

Gertie również. Czyżby jej cała rodzina zwariowała? Myślami była przy ich ojcu, wiecznym

próżniaku. Odszedł. Pojechał do Meksyku.

Zastanawiała się, czy nie zacząć chodzić na aerobic. A może kupić sobie nowe buty? Czyż

mogła się spodziewać jakichś przyjemnych niespodzianek w życiu? Czyż wszystko ciągle nie jest

takie samo? Tylko nowe zmarszczki wciąż się pojawiają. Musi więc kupić jeszcze droższy krem,

może z placenty, żeby je zlikwidować.

Gdy wyłączyła odkurzacz, uświadomiła sobie, że dzwoni dzwonek. Nie wiadomo dlaczego,

ucieszyła się. Było to szalone, wiedziała o tym; ale w tych dniach cały dom był szalony. Szła do

drzwi, myśląc, że może jej czarujący mąż, wałkoń, tam będzie przez wzgląd na dawne czasy. Albo

ktoś inny przez wzgląd na nowe czasy. Ktoś wysoki, o ciemnych włosach i zniewalającym uroku.

Na progu stał niski chłopak o rudych włosach. Wyglądał na zwariowanego. - Czy jest

Elliott?

- Chwileczkę, Lance... - Westchnęła, odwróciła się i wspięła po schodach do pokoju syna,

który jak zwykle był zamknięty na klucz. Co oni tam wyprawiają? Przez nich będzie musiała kupić

sobie krem z placenty, chociaż nie jest taka stara.

Zapukała.

- Elliott, ten chłopiec, Lance, przyszedł.

- On jest stuknięty. Powiedz mu, żeby spływał.

- Nie mogę tego zrobić. Powiem mu, żeby wszedł na górę.

Zeszła ze schodów, czując, że jej życie przemienią się w piekło. Czyż nic dobrego nie

wydarzy się w tej sytuacji?

- Dziękuję - powiedział Lance, mijając ją na schodach.

Coś niewiarygodnie nowego zaczęło się dziać w jego życiu i postanowił zbadać to na górze,

u źródła. Jego odstające uszy, które matka naciągała na noc, teraz odstawały jeszcze bardziej.

Zapukał do drzwi Elliotta.

- Wpuść mnie.

- Idź sobie...

- Ja chcę zobaczyć E.T.

Uśmiechnął się, wielce zadowolony z efektu swoich słów. Nagle w pokoju zrobiło się

cicho.

Drzwi otworzyły się. Lance wpadł do środka w swój stuknięty sposób.

- Słuchaj, pozwól mi wszystko opowiedzieć od początku. Przyznaję, że nie miałem racji.

Wierzę, że istnieją istoty z kosmosu. Widziałem jedną wczoraj w nocy, w lesie, z tobą.

- Przecież powiedziałem ci, że to mój kuzyn.

- Więc masz okropnie brzydką rodzinę. Widziałem go, Elliott, na własne oczy.

- Nie, nie widziałeś.

- Nie chcę być łajdakiem, ale w pobliżu jakiś typ puka do drzwi i zadaje wiele pytań, na

przykład: czy nie widziano czegoś niezwykłego w okolicy.

- No więc?

- Więc mogę pójść do niego i opowiedzieć, co wiem. A wiem dużo.

Lance popatrzał na Elliotta. Jego twarz podobna do szwajcarskiego sera błyszczała. To nie

był zły chłopak, lecz po prostu urodzony nudziarz. Tacy zawsze zjawiają się w chwili, kiedy ludzie

są w złym nastroju i przez nich czują się jeszcze gorzej.

- Albo mogę milczeć. Wybór należy do ciebie. Elliott westchnął. Lance wiedział, że to

oznacza poddanie się. Zaczął paplać:

- Gdzie go znalazłeś? Czy wiesz, skąd on tu przybył lub jakiej jest rasy? Czy on jest z

naszego Układu Słonecznego? Czy on mówi? Czy ma jakąś siłę nadprzyrodzoną?

Michael przerwał mu:

- Jeśli komuś o nim powiesz, to on cię rozłoży na czynniki pierwsze i staniesz się mokrą...

plamą.

- On może to zrobić? Naprawdę? Czy coś takiego już zrobił?

Elliott skierował się do schowka, otworzył go i wszedł. Sędziwy potwór patrzał zmieszany,

słyszał znajomy głos Lance'a. Sonda jego mózgu nie zawiodła go tym razem. Zjawił się ktoś

niebezpieczny.

- On ma hopla - rzekł Elliott. - Ale nic złego ci nie zrobi. Obiecuję.

E.T. zakrył twarz i potrząsnął głową. Święto Halloween już się skończyło. Teraz już nie

można, go ot tak pokazywać ludziom. Ocalił go dzwonek u drzwi. Elliott i Michael czuli, że coś się

zaraz stanie. Elliott wyszedł ze schowka i zobaczył, że Michael chyłkiem idzie do hallu.

Starszy brat cichutko stąpając po dywanie zszedł na podest, skąd mógł zobaczyć, co się

dzieje.

Mary podniosła się z sofy, gdzie znalazła ogromną kolekcję kulek wyplutej gumy do żucia i

czasopismo, poświęcone praktykom seksualnym jakichś zmysłowych nimf z wszechświata. Moje

dzieci, pomyślała ze znużeniem, moi niewinni, mali, zagubieni chłopcy.

Ruszyła do drzwi całkowicie pewna, że to nie będzie ktoś wysoki, ciemnowłosy, o

zniewalającym uroku.

Otworzyła.

Przed nią stał ktoś wysoki, ciemnowłosy, o zniewalającym uroku. Ale... był stuknięty.

- Słyszeliśmy o pojawianiu się jakichś latających obiektów.

Wpatrywała się w kółko z kluczami przy pasku. Z pewnością musi otwierać wiele drzwi w

życiu, niezależnie od tego, kim jest. Pokazał jej plakietkę pracownika ministerstwa. Ale mógł go

przecież mieć z jakiegoś pudła z owsianką...

- Przepraszam - wyjąkała - ale nie rozumiem...

- Niedaleko stąd wylądowało UFO. Przypuszczamy, że jeden z członków załogi

zabłądził...

- Pan chyba żartuje.

- Zapewniam panią - przeszył ją wzrokiem - że mówię poważnie.

Patrzyła na niego zdumiona. Oto do niej, rozwódki z trojgiem dzieci na utrzymaniu,

samotnej, sfrustrowanej, myślącej o tym, by brać lekcje tańca, otóż do jej drzwi przychodzi

atrakcyjny mężczyzna, prawdopodobnie kawaler, i szuka talerzy latających. Lekko pochyliła się i

dotknęła szczotki.

- Nie, nic nie widziałam.

Spojrzał na nią, potem podniósł wzrok wyżej, ponad nią, jakby już wiele wiedział o tym

domu i o niej i kończył opracowywać jakiś plan. Jeśli zechce ją pchnąć, żeby wejść do środka,

rozwali mu łeb szczotką, a potem będzie go pielęgnować, żeby wrócił do zdrowia.

Ale on przeprosił, że jej zabiera czas, i wyszedł. Obserwowała, jak szedł, i zastanawiała się,

czy w dzieciństwie nie czytał za dużo komiksów. A może spadł z dużej wysokości?

Potem zobaczyła samochód rządowy, który zatrzymał się przy krawężniku. Kierowca jakby

mu zasalutował, a on wsiadł do wozu, w którym siedzieli jacyś inni mężczyźni. Czy wszyscy spadli

z dużej wysokości?

Odeszła od okna i powróciła do odkurzania.

Może źle oceniła tego gościa. Może jest to poważny człowiek i ma spełnić poważną misję?

Tak, tak, a może jakaś istota z kosmosu jest w schowku? Otworzyła schowek, ułożyła rozrzucone

kalosze, płaszcze, rękawiczki, czapki. Parasolki nadal nie było. Wiedziała, że Elliott i Michael ją

zabrali. Miała nadzieję, że nie używają jej do jakichś celów pornograficznych. Michael wślizgnął

się do pokoju Elliotta.

- Facet prowadzi dochodzenie. Pokazał mamie znaczek. Powiedział, że wylądowało UFO.

Lance podskoczył kilka razy, jakby miał sprężyny.

- Widziałeś UFO? Jesteś najszczęśliwszym człowiekiem na świecie!

Elliott przerwał mu:

- Czy ona mu coś powiedziała?

- Nie.

- A czy on coś wie o komunikatorze? Lance znów podskoczył.

- Ach, więc to jest to! Czy przyniósł go z innego świata? Czy to wygląda jak prawdziwa

machina przyszłości?

- Zrobił go ze spinek do włosów.

- Ze spinek do włosów? - Lance zamilkł na chwilę, po czym zaczął dopytywać się, jak

tylko stuknięty dzieciak potrafi. - Czy on stara się dotrzeć na swoją planetę? Och, Boże, Elliott, czy

oni tu wylądują? Gdzie? Kiedy?

Potem czując, że osuwa mu się grunt pod nogami, ponowił swoją groźbę.

- Pokaż mi natychmiast E.T. albo pobiegnę do tego faceta ze znaczkiem. Naprawdę.

- Czy wiesz, że syczysz?

- Nic na to nie mogę poradzić.

Elliott wiedział, że musi spełnić jego życzenie, otworzył więc drzwi.

Potwór, spokojny, zatopiony w myślach, żując ciasteczko zbliżył się do nich. Patrzył na

Lance'a. Ręce chłopca opadły bezwładnie po bokach. Krew mu wyciekła z policzków, nadając im

kolor białego topionego amerykańskiego sera owiniętego w plastik. Docierały do niego różne

dźwięki, te same, które słyszał w czasie księżycowej jazdy rowerem.

- Mógłbym umrzeć dzisiaj - wyszeptał - i pójść do nieba.

- Mógłbyś - rzekł Michael. - Ale najpierw musisz złożyć przyrzeczenie przypieczętowane

krwią.

- Wszystko, co chcesz - odparł Lance, nie zwracając uwagi na Michaela i Elliotta, na cały

świat. Ponieważ tu przed nim był najbardziej nieprawdopodobny stwór na Ziemi.

- Marzyłem... o... tobie - powiedział cicho Lance - całe życie...

Michael chwycił chłopca za nadgarstek.

- Powtarzaj za mną: “Przysięgam, że nigdy nikomu nie powiem, co.dzisiaj widziałem".

Michael naciął scyzorykiem swój palec i palec Lance'a, gdy chłopiec zaczął mruczeć:

“Przysięgam..."

Trysnęła krew. Michael złączył ich dłonie. Wędrowiec z kosmosu przyglądał się temu ze

zdumieniem. Podniósł swój palec, który zaczął się żarzyć.

- Nie - zawołał Elliott - nie rób tego!

Ale było już za późno. Żarzący się palec dotknął ręki Michaela, potem Lance'a. Skaleczenia

przestały krwawić, skóra zabliźniła się i po ranach nie było śladu.

11

Każdy w zespole nazywał go Keys. Miał nazwisko, ale jego klucze najlepiej go określały:

klucze do magazynu wyglądającego zupełnie zwyczajnie, z wieloma pomieszczeniami

wyglądającymi niezwykle, do których też miał klucze.

W takim właśnie pomieszczeniu stał przed mapą operacyjną, na której były wyrysowane

koncentryczne koła, zmniejszające się do jednego punktu w środku. Nie odrywając wzroku od

mapy zwrócił się do swego asystenta:

- Słyszałem wczoraj przez radio jakichś religijnych fanatyków. Mówili o naszych

namiarach. Uważają, że pojazd kosmiczny to dzieło szatana.

Asystent pił kawę i nieprzerwanie pracował nad wykazem potrzebnych pracowników. Była

to lista nazwisk przeważnie z tytułami naukowymi - lekarzy, biologów, wszelkiego rodzaju

laborantów.

- Wiesz, że gdy ściągniemy tych ludzi, szansę na to, że uznają cię za idiotę,po ważnie

wzrosną.

- Już czas, żeby ich sprowadzić - rzekł Keys, nie odrywając oczu od mapy, od punktu,

gdzie znajdował się dom Elliotta. Asystent spojrzał na niego.

- Ale przypuśćmy, że dzieci to wymyśliły. Przypuśćmy, że to, co złapaliśmy w nasłuchu,

to jakaś dziecięca gra.

- Pojazd tu wylądował. - Keys wskazał jeden z zewnętrznych kręgów, po czym dotknął

jego punktu środkowego. - Złapaliśmy rozmowę o jakimś zagubionym członku załogi... o tutaj. -

Położył palec w punkcie, gdzie znajdował się dom Elliotta. - Niemożliwe, żeby to był tylko zbieg

okoliczności.

Keys nacisnął klawisz magnetofonu i usłyszeli głos Elliotta. “... z bardzo odległej

przestrzeni, Michael, z miejsca, którego jeszcze nie możemy zrozumieć. Musimy mu pomóc..."

Keys nacisnął klawisz “stop" i w pokoju operacyjnym znów zapanowała cisza. Poczuł grozę w

chwili, gdy Statek wylądował, gdy zobaczył jego nieprawdopodobne pojawienie się na ekranie:

zadziwiający pakunek z gwiazd, spadający na horyzoncie. Wygląd pojazdu odpowiadał kształtowi,

jaki jego agencja znała z innych namiarów. Tylko że tym razem Statek ich zaskoczył.

Asystent wstał zza biurka i też podszedł - do mapy.

- Dobrze - rzekł, trzymając kartkę z wykazem osób. - Tu są wszyscy, których chcesz.

Przypomina to listę gości zaproszonych na bankiet z okazji rozdania Nagród Nobla.

- Ściągnij ich.

- Czy zechcesz mnie wysłuchać, zanim sprowadzimy tych naukowców? Jeśli jakiś członek

załogi pozostał tutaj, to jest mało prawdopodobne, by się ukrywał w czyimś domu.

- Dlaczego?

- Dlatego, że jest obcy. Będzie się zachowywał jak partyzant, pozostanie na wzgórzach. -

Asystent wskazał teren, gdzie jego zdaniem może się chować ktoś, kogo szukają. - Sądzisz, że nie

potrafi przeżyć? Sądzisz, że służby wywiadowcze tego pojazdu nigdy nie brały pod uwagę takiego

wypadku?

- Zaskoczyliśmy ich - oświadczył spokojnie Keys.

- Może. Ale gdybyś był obcym, czy zapukałbyś do drzwi w pobliskim osiedlu?

- On jest w tym domu - odparł Keys.

- Upewnijmy się o tym, zanim zaczniemy telefonować do tych typów. - Asystent dotknął

kartki z wykazem. - Gdy ci ludzie przyjadą, zapanuje taki zamęt i wrzawa, że nie będzie można

zatrzymać lawiny. A jeśli się pomyliłeś, jeśli w tym domu nie ma nikogo poza kilkoma

postrzelonymi dzieciakami o umysłowości najeźdźców kosmosu, stracisz pracę, gdyż wydasz około

dziesięciu milionów dolarów na polowanie na dziką kaczkę. Rząd ogranicza wydatki, wiesz o tym.

Przecież działamy na marginesie.

Keys wskazał listę. - Zwołaj ich. Asystent westchnął.

- Jeśli się mylisz, to pozostanie nam tylko zbieranie dowodów w sprawach rozwodowych.

Praca kiepskich prywatnych detektywów w motelach... - A wskazując najdalsze kręgi na mapie

dodał: - Twój człowiek, jeśli w ogóle jest na Ziemi, żyje na wzgórzach, z trudem zdobywając

pożywienie.

- Robinson Crusoe, tak?

- Tak. Z pewnością nie siedzi w czyjejś kuchni i nie pije mlecznego koktajlu.

E.T. siedział w kuchni i pił mleczny koktajl przez słomkę. Uważał, że słomka to jeden z

największych wynalazków na Ziemi, gdyż tak bardzo ułatwia picie.

- Lubisz to, E.T.? - zapytał Elliott, siedzący naprzeciwko niego przy stole. E.T. kiwnął

potakująco głową, a wspaniały płyn gulgotał w szklance.

Naukowcy zostali wezwani: grupa różnych specjalistów poprzednio sprawdzonych już pod

względem bezpieczeństwa państwa i zaangażowanych do uczestniczenia w wielce osobliwej misji.

Niektórzy traktowali to z rozbawieniem, inni z pogardą, lecz wszyscy bez przekonania, nie marząc

nawet, że ich ekspertyza będzie mogła się kiedykolwiek do czegoś przydać. Tak więc z wielkim

zdumieniem słuchali głosu dobiegającego z drugiego końca drutu telefonicznego, potem z głęboką

zadumą odkładali słuchawkę, zastanawiając się, kto zwariował: oni czy rząd?

12

Z ukrytego punktu niedaleko miejsca lądowania komunikator ciągle wysyłał sygnały w

przestrzeń kosmiczną. Nie miał patentu, nie miał licencji i wyglądał jak coś, co można znaleźć na

publicznym wysypisku śmieci. Ale gdy Elliott zbliżył się, wyczuł energię, która go zasilała; i

wiedział, że ten stosik różnych części jest urządzeniem wysokiej klasy.

Nadeszła noc i został sam z tym urządzeniem. Zapadka klekotała cicho w trawie jak

świerszcze nawołujące się wzajemnie.

Chłopiec położył się i patrzył na rozgwieżdżone niebo. Leżał tak długo, mały dzieciak z

głową pełną głupstw, polubił bowiem światło gwiazd. Czasami księżyc świecił jakby żółtym

światłem i migotliwe welony przepływały pomiędzy gwiazdami. Jakiś cichy głos wypowiadał

niezrozumiałe słowa. Może był to tylko wiatr.

Słuchał nadajnika, kodu, którego nie rozumiał, ale przenikał go do głębi. Przewrócona

parasolka odbijająca światło księżyca świeciła wprost na niego.

W głowie dźwięczał mu głos Mary, która zastanawiała się, gdzie on się podziewa, co robi o

tak późnej porze, ale on po prostu wyłączył go i rozpostarł ręce na trawie. Gwiazdy wysyłały smugi

światła, subtelne smugi piękna, co wzruszały go i hipnotyzowały. Leżał tak godzinami, uwięziony

przez siły, którym nie mógł się oprzeć, siły, o których nigdy nie przypuszczał, że je pozna, i

wiedział, że tych przeżyć nikt z nim na Ziemi nie dzieli.

Chłopiec drżał, nie z zimna, lecz właśnie wskutek tych doznań.

Samotność kosmosu przenikała go do szpiku jego ziemskich kości. Jęczał, przytłoczony

ciężkim brzemieniem, ponieważ mieszkańcy Ziemi nie potrafili jeszcze zaspokoić pragnień

gwiazd. Jakiś głos szeptał mu to, otwierając szerzej i szerzej jego młody umysł.

Mieszkańcy Ziemi wciąż związani ze swoją planetą, nie mogą poradzić sobie z bólem

uniwersalnej miłości - tłumaczył mu złoty głos, który odbijał się echem w bezkresnych

przestworzach.

Elliott patrzał na niebo i jakby szedł na spotkanie światła gwiazd, tak słodko nęcącego,

którego sekrety są jednak ukryte przed ludźmi. I słusznie. Przeturlał się po trawie. Ciało pulsowało

zimnym ogniem gwiazd. To było polecenie wysłane całemu jestestwu - polecenie przekazane przez

istotę o znacznie wyższym stopniu ewolucji niż on, istotę, której wewnętrzna natura była taka, że

mógł kochać gwiazdę i w zamian być kochanym przez wszechpotężny Układ Słoneczny.

Muzyka ciał niebieskich trawiła go, pochłaniała jego małą duszę mieszkańca Ziemi,

pokonywała ekstazę kosmosu, przed którym mieszkańcy Ziemi od urodzenia są osłaniani.

Zdławił szloch, zerwał się na nogi i zataczając wsiadł na rower. Nie mógł tego wszystkiego

znieść, nie mógł poradzić sobie z obrazami, które spadały na niego kaskadą. Pedałował przed siebie

z zapalonymi światłami. Małe księżyce pojawiły się dokoła jego nóg.. Skręcił na boczną drogę,

drżąc na całym ciele.

W biurze Keysa na ścianach wisiały fotografie. Podpisy pod nimi podkreślały, że są

własnością wojsk lotniczych. Niektóre zdjęcia przedstawiały tylko plamy światła - piękne smugi

poruszające się poziomo lub pionowo po niebie - inne były bardzo wyraźne, zwłaszcza te, które

wykonał fotograf będący rekonesansowym pilotem lotnictwa, a jego trudno posądzić o halucynacje

czy też czarną magię.

Na biurku Keysa leżał odcisk stopy E.T. wzięty z miękkiej ziemi w pobliżu miejsca

lądowania, a przy nim teczka zawierająca analizę śladów emisji paliwa pozostawionych przez

pojazd kosmiczny.

Tak więc Keys nie był jakimś pijanym facetem w świetle księżyca ani sfrustrowanym

pomyleńcem, ani zawodowym oszustem. Był nieźle płatnym urzędnikiem rządowym i właśnie

rozmawiał przez telefon z kimś znacznie wyższym w hierarchii służbowej; zapewniał, że

pracownicy jego agencji zarobią na swoją pensję.

- To zajmie jeszcze kilka dni... Tak, zwłoka jest nieunikniona... Postępujemy zgodnie z

dyrektywą: trzeba zrobić wszystko, by utrzymać tego osobnika przy życiu.

Keys słuchał, kiwał głową, bębnił palcami, dawał nowe zapewnienia.

- Teren znajduje się pod kontrolą i nikt i nic nie może się przedostać... Tak, bardzo

dobrze...

Odłożył słuchawkę. Była noc, cisza przed burzą. Wypił parę łyków kawy. Jeśli się pomylił,

jeśli w tej zamkniętej sieci nie znajdzie niczego, z pewnością straci pracę. Ale teraz czekają go

wspaniałe przeżycia.

Drzwi otworzyły się i wszedł jego asystent.

- Zespół do odkażania i kwarantanny jest ogromny. Trzeba będzie osłonić cały dom.

- No więc?

- No więc... widziałeś już kiedy plastikowy namiot wielkości domu ze sterczącymi rurami?

Pokażemy najdziwaczniejsze widowisko w obrębie pięciu okręgów. Prawie milion ludzi będzie je

oglądać.

- Nie dostaną się do środka.

Asystent przyglądał się gipsowemu odlewowi nogi E.T. - Dlaczego nie wślizgniemy się

tam, nie porwiemy kosmity i nie znikniemy? To operacja na małą skalę.

- Ja też bym wolał ten sposób - odezwał się Keys - ale oni tak nie chcą. - Wskazał telefon.

- Oczywiście, ponieważ chcą nadać sprawie rozgłos, jeśli kosmita jest tutaj. Ale jeśli go

nie ma? Jeśli przystąpimy do szturmu ze sprzętem, który tu masz - dotknął pliku papierów -

wywołamy szok u wielu ludzi. Kto wniesie skargę przeciwko rządowi? Zapamiętaj to sobie. -

Asystent odwrócił się i wyszedł.

Keys zapamiętał to sobie. Ale tylko w jednym zakamarku mózgu. Ponieważ wiedział, że

pozaziemski stwór tam jest. Zapalił papierosa, wydmuchał dym w stronę sufitu i wetknął wypaloną

zapałkę w gipsowy odlew stopy E.T.

Wjechały samochody rządowe. Otwarły się drzwi magazynu i umundurowany personel

wniósł sprzęt do obszernych pomieszczeń w głębi budynku.

Keys wszystko sprawdził i wpisał na listę obecności tych, do których obowiązków należało

zebranie tego sprzętu i posługiwanie się nim. Wnętrze magazynu zaczęło przypominać wojskowy

szpital.

E.T. otworzył drzwi schowka i Elliott upadł na poduszki. Miał spuchnięte powieki, na

drżących wargach zawisły mu słowa gwiazd, których nie mógł wypowiedzieć. Usiadł i szlochał, a

jego sędziwy gość patrzał na niego. Pozaziemski wędrowiec dotknął czoła chłopca. Zebrane prądy

galaktyk ustąpiły. Powirowały w kierunku mieszkańców kosmosu, dla których były przeznaczone.

Elliott zgarbił się i ciężko wzdychał. Po kilku minutach zasnął w kokonie, przez który gwiazdy nie

mogły na niego oddziaływać.

Stary podróżnik przyglądał się śpiącemu dziecku i poczuł jakiś gorzko - słodki smak, ból, a

zarazem radość, których nie mógł zrozumieć. Aż wreszcie pojął - kochał to dziecko.

Jestem jego przewodnikiem i opiekunem. Ale dokąd go zaprowadziłem? Do ciemnego

obłędu nocy. A czego go nauczyłem? Kraść ze sklepu “Tysiąc i j eden drobiazgów "... Ale Elliott -

znów dotknął czoła chłopca - moje światełko serca jest jaśniejsze dzięki tobie. Ty jesteś moim

nauczycielem, przewodnikiem i opiekunem. Czy kiedyś było takie dziecko jak to? Tak pozbawione

egoizmu, tak ofiarne. Oby każda z gwiazd obdarzyła cię wiedzą, którą będziesz mógł zrozumieć i z

której będziesz mógł skorzystać.

Uczynił ręką znak w kierunku subtelnego przypływu światła księżyca i gwiazd i łagodnie

poprowadził je wokół śpiącego chłopca.

Obwąchiwanie szpary w drzwiach oznaczało, że nadbiegł Harvey, by spędzić noc z E.T.

Gnom z kosmosu otworzył mu i Harvey wślizgnął się bokiem do środka. Nadal nie czuł się

całkiem bezpiecznie. Obwąchiwał śpiącego Elliotta, okrążył kilka razy poduszkę i w końcu usiadł

przed E.T.

E.T. patrzał na Harveya, a pies przebiegle patrzał na niego. Harvey powoli wsunął język, a

ucho mu opadło, gdy zobaczył w swoich psich myślach Wielką Kosmiczną Kość, pływającą w

kosmicznej zupie. Mlasnął językiem nad płatami mięsa i cichutko zaskomlał.

E.T. wyjaśnił mu potem w snopie promieni światła to, o czym pies powinien wiedzieć

wyjąc do księżyca.

13

Mary stała przed szafką z aktami i porządkowała teczki. Była dopiero jedenasta, ale jej nogi

już odmawiały posłuszeństwa. Patrzała na stosy papierów, które miała włożyć do akt. Chętnie

wrzuciłaby je do szybu wentylacyjnego, by cała ta korespondencja pofrunęła w świat.

- Mary, kiedy będziesz mogła, przekaż te opinie do działu sprzedaży.

Kiedy będę mogła. Spojrzała na swego szefa. Bałwan, tyran, sadysta i osioł! Gdyby był

kawalerem, poślubiłaby go. Wtedy mogłaby usiąść.

- Tak, zajmę się tym, jak tylko będę mogła.

- A gdy już jesteś przy tym, czy mogłabyś...

- Oczywiście, z przyjemnością.

- Ale jeszcze nie powiedziałem, o co mi chodzi. - Pan Crowder zmarszczył czoło.

- Przepraszam, myślałam, że szafka zaraz się przewróci. To się czasami zdarza.

- Naprawdę?

- Jeśli otworzy się jednocześnie wszystkie szuflady.

Crowder, przez chwilę zbity z tropu, gapił się na szafkę. Mary często zastanawiała się, jak

to się stało, iż takiemu facetowi bez żadnych kwalifikacji udało się osiągnąć takie stanowisko w

korporacji, ale jeszcze częściej zastanawiała się, jak to możliwe, że mając taką pracę nie

zwariowała. Myślała o odejściu. Może zrobi to dzisiaj i zacznie pracować w warsztacie

samochodowym. Mechanicy zwykle mają poczucie humoru, zwłaszcza gdy naprawiają jej wóz.

- Mówisz, że to się dzieje po otwarciu wszystkich szuflad?

Crowder uważnie oglądał szafkę.

- Nie radziłabym próbować.

- Ale powinniśmy... przymocować ją do ściany.

- Może. - Bardziej interesujące byłoby przymocowanie pana Crowdera do szafy, pomyślała

Mary. I wykorzystanie go jako tablicy ogłoszeniowej.

- Muszę powiedzieć o tym administracji. - Crowder odszedł zbity z tropu. Milczał aż do

przerwy na lunch. Mary poszła do parku. Siedziała na ławce, jadła kanapkę i masowała podbicie

nogi. Obok niej jakaś starsza kobieta rozmawiała... z czymś, co znajdowało się w jej torbie na

zakupy.

Mary popatrzyła na nią. Pewnie też pracuje przy teczkach z aktami. I ja tak skończę. Będę

mówiła do papierowej torby. Wyciągnęła nogi i westchnęła. Gdyby tylko jakiś odpowiedni

mężczyzna z własnym kontem bankowym pojawił się w jej życiu! Zamknęła oczy i próbowała go

sobie wyobrazić.

Ale ujrzała obraz istoty z batonikiem, nie większej niż stojak na parasolkę, zbliżającej się

do niej kaczkowatym krokiem.

- Wyjazd służbowy? - zapytał jego towarzysz podróży na wysokości trzydziestu tysięcy

stóp.

- Tak - odparł mikrobiolog. - Mam zjazd...

Elliott otworzył swoją szafkę w szatni mieszczącej się w suterenie szkoły i wrzucił tam

książki. Wszystko się rozsypało, wypadły notatki, tak jak zresztą zawsze. Z przygnębieniem patrzał

na ten bałagan. Chciał się czegoś nauczyć, ale życie szkolne nie jest usłane różami, to męka.

Zatrzasnął drzwi szafki i ruszył do hallu. Szare ściany szkoły były wesołe jak w więzieniu.

Lance, ten Kretyn Roku, zbliżał się do niego. Trzymał okładkę czasopisma “Time", ze środka

której wyciął fotografię. Podniósł ją niczym ramkę na wysokość twarzy Elliotta i zawołał:

- Chłopiec Roku, przyjaciel prezydentów, królów i... E.T. - Po czym ustawił ją tak, że

obejmowała również jego twarz. - Oczywiście ktoś jeszcze będzie z tobą. Wiemy kto. Ktoś z

różowymi policzkami i niebieskimi oczami.

Ta niesmaczna uwaga, tak typowo kretyńska, wywołała zamierzony skutek - Elliottowi

ścierpła skóra. Zapragnął kopnąć Lance'a w tyłek.

Lance uśmiechał się zadowolony, że wreszcie coś mu się udało. Jeśli trafi na okładkę

“Time'a", może pójść prosto z podstawówki tam, gdzie przygotowują program dla astronautów i

doradzać, jak porozumiewać się z istotami pozaziemskimi, bo przecież jego głowa stale jest pełna

tych szumiących poleceń.

- On do mnie ciągle mówi, Elliott. On mnie lubi.

- Ciekaw jestem dlaczego.

- Czuje, że mogę być pożyteczny. - Lance chwycił Elliotta za rękaw. - Czy ty zdajesz sobie

sprawę, że obecnie jesteśmy najważniejszymi ludźmi w szkole? Bo mamy z nim kontakt. - Lance

zmrużył swoje małe oczy, które przypominały oczy wiewiórki w nocy.

Elliott spojrzał w te paciorkowate, wodniste ślepka i musiał przyznać - że był w nich blask

E.T. Nie mógł więc kopnąć Lance'a, chociaż tak wielką miał ochotę.

- Tak, racja, Lance. My mamy kontakt. Hej, muszę już iść.

Skierował się w stronę hallu. Obu chłopcom szumiało w głowach, ale Elliottowi bardziej. I

nie było to przyjemne. Poprzez ściany szkoły powróciła fala kosmicznej tęsknoty. Nie było trudno

odnaleźć jej źródło: po wyjściu ze szkoły należało skręcić w prawo, iść w stronę wzgórz, do kilku

małych domków, które się tam znajdują, i wejść do jednego z nich. Na górze, w schowku, siedział

z kwiatkami geranium sędziwy podróżnik z kosmosu pogrążony w głębokiej rozpaczy.

- ...Pozaziemski - mruczał mikrobiolog, gdy prowadzono go do pokoju odpraw. Nagle

zwrócił się do swego kolegi idącego obok: - Żałuję, że zaangażowałem się do tego.

- Och - odparł kolega naukowiec - potrzeba mi trochę wakacji.

- Rząd - rzekł mikrobiolog - powinien wymyślić coś sensownie jszego, bo jest to

marnowanie czasu.

Weszli do pokoju odpraw pełnego dymu, gdzie siedziały osoby należące do personelu

naukowego, wojskowego i medycznego, prowadząc cichą rozmowę.

Dźwięk kluczy zapowiedział zbliżanie się kierownika zespołu, który od razu podszedł do

stołu. Zapanowała cisza.

- Panie i panowie, to nie potrwa długo. Wiemy, że jesteście zmęczeni podróżą i musicie

wstać jutro o świcie. System kwarantanny, który stosujemy, jest wyszukany i wymaga znacznych

przygotowań...

Co to za facet ten Keys, ten opanowany człowiek w oku cyklonu, który stopniowo się

rozkręca?

Już jako dziecko marzył o tym, że pojazd kosmiczny przybędzie na Ziemię i tylko on będzie

mógł poznać jego przodującą technikę. I przekazać tę wiedzę ludzkości.

Marzenia z dzieciństwa rzadko się spełniają. Ale dzięki nim Keys zajął się zagadkowymi

strefami badań, aż w końcu stał się jednym z tych, którzy szukali tego, co było najbardziej

tajemnicze - błyszczącego światła na niebie, śladu pary na horyzoncie, niepokojącego kształtu na

ekranie radarowym.

Keys poznał pustynie i szczyty gór, spędził tam wiele miesięcy z pełnym firmamentem

gwiazd nad sobą, owianych tajemnicą, oszałamiająco dalekich. Ale jak każdy uparty tropiciel, Keys

w końcu odkrył pewien schemat w poruszaniu się swej ofiary. Chociaż sam znajdował się w

znacznie gorszej sytuacji. On jeździł dżipem, a jego ofiara kierowała kometą; on musiał się

zadowolić ziemską technologią, a pojazd kosmiczny poruszał się z nieziemską lekkością. Ale

pewne nawyki są uniwersalne i Keys odkrył, że nawet niebiański kapitan też je ma i mają one coś

wspólnego z cyklem wegetacji na Ziemi.

Wreszcie uświadomił sobie, że wielki Statek pojawia się w porze kwitnienia roślin.

Tak więc Keys był w tym okresie szczególnie czynny i oto na ścianie biura zawisła

fotografia Statku zrobiona z bliska, gdy wylądował na wzgórzach za domem Elliotta. Wokół jego

biura wrzało w miarę, jak przybywali coraz to inni specjaliści i technicy, i ich ekipy. Pułapka

zaczęła się wolno zamykać, zbyt wolno jak dla Keysa, ale wszystko było przygotowane tak, żeby

nie zniszczyć trofeum.

W magazynie znajdowała się wszelka dostępna aparatura utrzymująca przy życiu -

ponieważ martwa istota z kosmosu nie stanowiłaby żadnej nagrody. Nagroda to żywe trofeum i

Keys zrobi wszystko, co w jego mocy, żeby ta istota żyła. Na szok, wywołany długim pobytem w

obcym środowisku, miał antidotum. Wszystko, co stworzyła medycyna, było do jego dyspozycji.

Wszystko, co Ziemia ma do zaofiarowania, zaofiaruje zbłąkanemu członkowi obcej załogi.

Keys nie sądził, by zbyt wiele badań było niebezpiecznych. Uważał, że małemu kosmicie,

który miał się dobrze dzięki pastylkom “M i M", nie należy stosować dożylnego odżywiania, ani

przeprowadzać transplantacji jakiegoś organu.

Keys zarzucił sieć, jaką sam wymyślił: ogromną sieć, w której działali eksperci wszystkich

dziedzin tak, żeby w razie potrzeby można było przywrócić życie nieżywemu i zmarzniętemu

mastodontowi, obudzić wszelkie organy, odmłodzić komórki, podtrzymać wszystko, co pochodzi z

przestworzy wszechświata.

- Nie chcę martwej istoty z kosmosu - powtarzał ciągle swoim kolegom i całej ekipie.

Zbierano już sprzęt. I gdyby drutami potrzebnymi do badań, które teraz luźno zwisały,

opasano ciało E.T., wyglądałby on jak centralka telefoniczna. Każdy w tym budynku chciał

rozpaczliwie towarzyszyć tej istocie, o której tyle słyszał. Ale kto by nie chciał?

Gigantyczna sieć Keysa była elektryczna, błyszcząca, gotowa omotać istotę o trzech

stopach wzrostu, ukrywającą się w schowku. I w jakiś sposób ta istota o tym wiedziała.

Łodygi geranium pochyliły się, zresztą E.T. także zwiesił głowę, ręce ułożył na swym łonie

jak parę nieżywych kałamarnic. Stracił nadzieję, że komunikator mu pomoże. Nadawał już od kilku

- tygodni, ale nie nadeszła żadna odpowiedź z kosmosu. Załoga Wielkiego Statku znajdowała się

bardzo daleko, poruszała się bardzo szybko, tak że nie można jej było przywołać.

- Umieram - cichutko wyszeptało geranium, ale stary botanik nie mógł nic na to poradzić.

Roślina absorbowała jego uczucia, a nad nimi nie miał kontroli. Kosmiczna samotność przenikała

go do szpiku kości. Oparł się o Muppeta, przesunął jego głowę i wyjrzał przez okienko w schowku.

Jego wzrok powędrował do nieba. Niczym przez teleskop obserwował przestrzenie wszechświata,

ale nigdzie nie dostrzegał błysku Statku, ani jego otoczki energii termicznej, ani nawet śladu pary.

Przeleciał samolot reklamujący pobliskie centrum handlowe, gdzie dziś po południu będzie można

oglądać parę orangutanów.

E.T. odwrócił się. Niedługo jego też będzie można oglądać jako eksponat. Wypchają go,

pociągną lakierem i postawią na półce. A obok może położą kilka ciasteczek Oreo, żeby pokazać,

czym się żywił.

Otworzył drzwi i wszedł do pokoju Elliotta. Ze znużeniem torował sobie drogę poprzez

stosy rupieci chłopca. Bardzo przygnębiony wkroczył do hallu, zszedł ze schodów i swymi

kaczkowatymi nogami stąpał po dywanie. Gdy znalazł się na dole, wyczuł wewnętrzne tętno domu.

Było to pełne chaosu, zwariowane miejsce, ale lubił je. Jak bardzo by chciał przynieść temu

domowi dostatek, spełnić marzenia wszystkich jego domowników, ale mógł jedynie sprawić, że

meble fruwałyby w powietrzu. A co to dobrego może dać? Będzie jedynie trudno usiąść. Dreptał

po przedpokoju, nie większy niż stojak na parasolki. Miał z tego powodu kompleks, ale przy tylu

innych problemach, czy to naprawdę cokolwiek znaczyło?

Wszedł do kuchni i otworzył lodówkę. Co będzie dzisiaj jadł? Miał wielką ochotę na

kawałek ementalera.

- Mu - powiedział ser.

- Mu - odparł sędziwy gość i zrobił sobie kanapkę z musztardą.

Czego się teraz napiję? - zastanowił się i w końcu wybrał jasną butelkę.

Siedział przy stole kuchennym, jadł i pił.

Językiem szybko zbadał skład napoju: słód, jęczmień, chmiel, dodatki ryżu i kukurydzy.

Powinien być zupełnie nieszkodliwy. Spróbował trochę, smakowało mu, więc wypił do dna.

Promienie słońca padały na stół. Popatrzał w okno. Wydało mu się, że wiruje trochę, raz w lewo,

raz w prawo. Co za dziwne uczucie.

Otworzył nową butelkę i wlał wszystko od razu do gardła; bawiło go towarzyszące temu

gulgotanie. Gdy wstał, stwierdził, że nie może chodzić. A ' więc stało się, rzekł do siebie, trzymając

się stołu. - Siła ciężkości Ziemi w końcu przytłoczyła go.

Kolana ugięły się. Przewidywał, że to nastąpi, kiedy ciążenie będzie zbyt duże dla budowy

jego ciała. Miał miękkie nogi i każda z nich szła w innym kierunku. Wskoczył na kuchenkę,

zeskoczył, runął na drzwi. Ręce zwisały bezwładnie, stawy nadgarstka również nie działały. Wpadł

do saloniku, ciągnąc po dywanie brzuch, który jakby opadł jeszcze niżej niż normalnie. Żałował, że

nie ma kółek na brzuchu. Nawet wyobraził sobie, jak by wyglądały - jedno z każdej strony, a na

nich reflektory.

Nastawił telewizor.

“ ...wyciągnij rękę - ktoś śpiewał - i kogoś dotknij". Wpatrywał się w ekran, mrugając

oczami. Zadzwonił telefon. Wyciągnął rękę, chwycił słuchawkę tak, jak to robił Elliott. Usłyszał

kobiecy głos, podobny do głosu Mary, ale starszy, bardziej gderliwy i jakby trochę pomylony.

- Hallo, Mary? Mam tylko chwilę, ale chciałabym ci dać przepis... Na pewno będzie ci

smakować, a poza tym ma wiele składników niezbędnych dla ciebie przy tej twojej

niezrównoważonej diecie...

“.. .wyciągnij rękę - śpiewano w telewizorze - i po wiedz: hej".

- Powiedz: hej - powtórzył pijany stary gnom. - Elliott? Czy to mój śliczny aniołek? Co ty

robisz w domu? Jesteś chory? Mówi twoja babcia, kochanie.

- Powiedz: mechanik.

- Powinieneś leżeć w łóżku, Elliott. Wracaj natychmiast do łóżka. Poproś mamę, żeby do

mnie później zadzwoniła.

- Zadzwoń później.

- Bądź zdrów, kochanie.

Roztrzepana staruszka cmoknęła kilka razy w słuchawkę.

Stary botanik zrobił to samo i odłożył słuchawkę. Otworzył następną butelkę piwa, położył

nogi na stole i zaczął oglądać telewizję.

Nucąc coś pod nosem stukał jedną nogą o drugą. Zapomniał, że jego telepatyczny nadajnik

pracuje na całego i że jego mózg, będący w stanie zamroczenia, wysyła bardzo pijaną falę. Fala ta

rozeszła się po pokoju, odbiła od ściany, popłynęła przez miasto i dotarła do szkoły.

Elliott siedział akurat na lekcji biologii pochylony nad stolikiem, gdy ta pijana fala uderzyła

w niego.

Nauczyciel mówił: - Przed każdym z was stoi szklany słoik. Przejdę po klasie i włożę do

waszych słoików watę nasyconą eterem. Potem wy włożycie do niego żabę i poczekacie, aż

wyzionie ducha.

Elliott zachwiał się i dotknął wargami słoika. Zaczął wydawać dziwne dźwięki, takie, jakie

w tej chwili wydawał zalany stary gnom - jakieś" mamrotanie, beczenie, bekanie.

- Proszę, żeby komediant się uspokoił! - zawołał nauczyciel.

Elliott próbował się opanować, ale wydało mu się, że klasa traci swój kształt, zresztą tak

samo, jak i on. Spojrzał na dziewczynkę siedzącą przy sąsiednim stoliku, niejaką Peggy Jean, której

jakby podobało się jego bekanie. Uśmiechnęła się do niego słabo, on również odpowiedział jej

uśmiechem. Czuł, że jego wargi są jakby zalepione kitem.

- A więc... - Nauczyciel przygotował watę, żeby ją umoczyć w eterze.

Elliott spojrzał na słoik z żabą, która patrzała na niego. Po raz pierwszy chłopiec zauważył,

że E.T. jest bardzo do niej podobny: mała przykucnięta istota z kosmosu, rozglądająca się

bezradnie.

- Nie zabije pan tej bezbronnej istoty! - zawołał Elliott.

- Zrobię to - oświadczył nauczyciel.

Tymczasem mała przykucnięta istota z kosmosu oglądała w telewizji popołudniowy

melodramat. Przybiegł pies Harvey i usiadł obok E.T. spodziewając się, że potwór przekaże mu

dalsze wiadomości dotyczące wszechświata i da kawałek swojej kanapki.

Na ekranie telewizora bohater melodramatu przyciągnął do siebie bohaterkę melodramatu i

pocałował ją namiętnie. E.T. popatrzał na Harveya,

Harvey cichutko zaskomlał.

Zalany stary potwór wyciągnął rękę, objął ogłupiałego kundla i pocałował go w mordkę.

Elliott obrócił się ku Peggy Jean, przyciągnął ją do siebie i pocałował w usta.

Nauczyciel wpadł w szał, zresztą słusznie, bo chłopiec biegł teraz od słoika do słoika i

uwalniał więźniów o wyłupiastych oczach, którzy bez wahania uciekali, skacząc po podłodze i

przez otwarte drzwi na dwór.

- Ratujcie się! - krzyczał Elliott, nie wiedząc, co się z nim dzieje. Może porozumiewał się

teraz na innych falach, płynących z innych kanałów TV. Tak czy inaczej biegał po klasie i

wrzeszczał w tonie biblijnym. - Wychodźcie, wstrętne demony! W imieniu Boga nakazuję wam!

I ostatnie ociągające się żaby spełniły ten rozkaz skacząc z parapetu okna.

Tyler wyciągnął swoje długie nogi pod stolikiem i smutno potrząsnął głową. Po raz

pierwszy, odkąd znał Elliotta, zrobiło mu się go żal. Elliott się zmienił, już nie był tym skąpym

małym szczurem jak dawniej. Był fajny.

- Proszę pana, proszę pana! - zawołał Tyler, chcąc odwrócić uwagę nauczyciela od Elliotta.

- Żaba wskoczyła panu do torebki ze śniadaniem.

Nauczyciel chwycił torebkę, potrząsnął nią i - kanapka rozpadła się. Szynka i ser utonęły w

roztworze formaliny i od razu się zakonserwowały. Żaby nie było widać. Ostatniej pomagał stojący

przy parapecie Greg, z pianą na ustach z podniecenia. Żaba zeskoczyła w dół, a za nią popłynęła

błyszcząca w słońcu bańka śliny.

Wściekły nauczyciel wyprowadził Elliotta z klasy. Steve wyjął swoją baseballową

czapeczkę, nałożył ją i zaczai ruszać skrzydełkami.

- Na pewno nie będzie mógł przez pewien czas uczęszczać na lekcje - oznajmił i zaczai

snuć rozważania, co się może przytrafić, gdy mała siostra obejmie kontrolę nad czyimś życiem.

Ale prawdziwą kontrolę nad atakiem szału Elliotta sprawowały kanały działającego

telewizora. Pijany E.T. siedział w fotelu, a jego krótkie nogi wystawały spod poduszki. Nagle

nadeszła wiadomość, która zepsuła nastrój popołudnia: w kopalni wydarzyła się katastrofa.

- ...Zawalił się południowy tunel - mówił do mikrofonu ratownik pokryty pyłem. - Chyba

wyszli wszyscy, ale znajdują się w krytycznym stanie.

Pokazano światu rannych górników w zbliżeniu. Siedzący w fotelu pijany potwór podniósł

palec, którego koniuszek zaczai się żarzyć.

Chorzy górnicy zeskoczyli z noszy. Zaczęli obejmować się i krzyczeć ze zdumienia,

widząc, ze ich ręce i nogi zostały wyleczone.

Pozaziemski lekarz otworzył nową butelkę piwa.

Nauczyciel ciągnął Elliotta przez hali, wściekły z powodu jego zachowania. Życie

nauczyciela biologii nie jest usłane różami. Hordy krostowatych chłopaczków, z którymi miał do

czynienia każdego dnia, szarpały mu nerwy. Czasem myślał o tym, żeby samemu włożyć głowę w

eter. A już nie ulega wątpliwości, że chciałby włożyć tam głowę Elliotta. Teraz prowadził go do

dyrektora. Spodziewał się, że dyrektor go wychłosta, albo każe go wychłostać. Oczywiście takie

rzeczy się nie zdarzają we współczesnej szkole i zdenerwowany, roztrzęsiony nauczyciel biologii

wyszedł chwiejnym krokiem z gabinetu dyrektora. Wiedział, że ostatecznie dzieci zwyciężą - złożą

go w ofierze na jego stoliku w laboratorium z kawałkami waty pod nosem.

W gabinecie dyrektora postępowano z umiarkowaniem. Dyrektor, pracownik oświaty

myślący nowocześnie, wyjął z ust fajkę z korzenia wrzośca. Zapalił ją i spróbował wytworzyć

nastrój wzajemnego zaufania.

- Powiedz mi, synku, co to jest? Trawka? Anielskie skrzydła?

Zgasił zapałkę i pykał delikatnie fajkę.

- Twoje pokolenie, chłopcze, rozmienia się na - drobne. Musisz wziąć odpowiedzialność

za twoje życie.

Dyrektor był już myślami gdzieś daleko. Wsłuchiwał się z przyjemnością w swój głos i

fakt, że miał przed sobą, całkowicie zniewoloną publiczność w osobie Elliotta, który nie śmiał się

ruszyć, dodawał mu zapału. Smagał chłopca banałami zaczerpniętymi z telewizji, dzienników,

nudnych profesjonalnych magazynów i własnymi bzdurami. Pykał fajkę. Świat się nie wali.

Buntująca się młodzież wkrótce zrozumie, że nie ma sensu wywoływać niepokojów.

- ...Nie możesz zwalczać systemu, synku. To cię nigdzie nie zaprowadzi. To nie ma sensu.

- Cybuchem fajki podkreślił tę myśl. Jego poprzednik miał na sumieniu jakieś seksualne

przewinienia i gdy wyszły one na jaw, poszedł na emeryturę. Ale obecnie sytuacja w biurze

dyrektora jest unormowana, panuje atmosfera, którą można przewidzieć. Filary edukacji nie zostały

naruszone. Ziemia została ujarzmiona. System zatriumfuje.

Tylko że Elliott zaczął unosić się z fotela. Oczywiście winę za to ponosił E.T. Jego pijana

fala wciąż działała, nawet w gabinecie dyrektora, i w końcu zaczęła unosić biednego Elliotta

niczym korek.

Chłopiec chwycił się z całej siły poręczy fotela i usiadł głęboko. Dyrektor nie zwrócił na to

uwagi, sądził, że chłopiec się tylko kręci.

- ...przez to baśniowe podejście do życia, które ty i twoi koledzy macie, tracisz cenny czas.

Rozumiesz, do czego zmierzam? - I ględził dalej, nie zwracając uwagi na Elliotta, ukołysany

własnym głosem. - ...Świat jest znaną wielkością. Przestań patrzeć na pajęczyny. Przestań śnić o

niebieskich migdałach. Myślę, że w tym tkwi sedno twoich problemów.

Ale sedno problemów Elliotta tkwiło w tym, że został pozbawiony przyciągania

ziemskiego. Pijana fala, która znajdowała się znów pod jego fotelem, uderzyła z taką siłą, że nie

mógł już dłużej siedzieć... Zaczął unosić się po gabinecie dyrektora. Dyrektor czyścił okulary ze

wzrokiem utkwionym w szkłach, które trzymał pod światło i truł dalej...

- ...Trzeba umieć przewidzieć, do czego zaprowadzi cię twoje zachowanie, mój chłopcze.

Czy wiesz, jak wielki postęp osiągnęliśmy, gdy ludzkość odkryła, że materia zachowuje się w

sposób, który można przewidzieć?

Spojrzał na fotel Elliotta.

Ale chłopca tam nie było.

Był na suficie. Gdy w chwilę później zauważył to dyrektor, oczy zaczęły mu wyłazić z

orbit. Usiadł głębiej na swym obrotowym fotelu, ścisnął palcami szkła okularów. Deszcz banałów

zalewał go, jakby niebo runęło mu na głowę.

Nos mu puchł - może nawet krwawił - a mózg był całkowicie wyprany. Dał znak,

nakazujący ciszę, ale i tak nikt nie mówił. Tylko chłopcu na suficie dzwoniło w uszach, jakby się w

nich odezwały kowadełka, jakby krzyczał tłum, jakby przejeżdżał pociąg i słychać było stukot kół.

Dyrektor jeszcze głębiej usiadł w fotelu i jak pies Harvey cichutko zawył.

Elliott powoli opadał na dół, na swój fotel.

- Czy mogę odejść, panie dyrektorze?

- Tak, tak, proszę iść... - dyrektor machnięciem ręki odprawił chłopca, obrócił się ku oknu,

gdzie tańczyły promienie słońca, po czym znów się obrócił, otworzył szufladę ze skonfiskowanymi

środkami odurzającymi i połknął ich garść.

Powróciwszy do swego źródła pijana fala stała się jeszcze silniejsza, gdy zalany sędziwy

wędrowiec dreptał po domu. Wypił sześć butelek piwa. Dla mieszkańca Ziemi nie była to duża

porcja alkoholu, ale dla sędziwej, niewinnej istoty z wszechświata równało się to tonie cegieł.

Wpadał na różne rzeczy, przewracał je, wałęsał się z kąta w kąt, a Harvey wiernie mu

towarzyszył.

Harvey był w złej formie wskutek telepatii. Jego normalny lekki podskakujący psi krok

zamienił się teraz w ociężałe zataczanie. Biedne zwierzę wślizgnęło się pod krzesło, z trudem

stamtąd wylazło i padło z rozstawionymi nogami pod sofą.

- Co ci się stało? - zapytał stary potwór. - Nie potrafisz prosto chodzić? Chodź tak jak ja. -

I E.T. zademonstrował sztukę chodzenia przewracając podnóżek.

Psy na ogół lubią zwariowane zachowanie, ale Harvey zobaczył małe kości fruwające

dokoła niego razem z pojazdami kosmicznymi, na których widniał napis: “Jedzenie dla psów".

Spróbował je ugryźć, stwierdził jednak z rozczarowaniem, że ich nie ma.

E.T. kręcił się na podnóżku, potem odepchnął go i spróbował zrobić kilka tanecznych

kroków, których nauczyła go Gertie w takt piosenki: “Wypadki się zdarzają, ją... ją..." Śpiewał

cicho, ale głos jego wypełnił pokój. Harvey zaskomlał, gdyż wydało mu się, iż słyszy obciosywanie

kamieni w wielkich jaskiniach, w dalekich przestworzach, skąd przychodzą i dokąd odchodzą małe

potwory.

“...to jest tylko rock and roli..."

Potwór zataczał się i ciągnął swój brzuch. Ten dziwny pokaz tańca pewnie trwałby dłużej,

ale Mary wróciła do domu. Weszła frontowymi drzwiami, zerknęła na czasopismo, które leżało na

stoliku, gdzie zwykle kładło się pocztę, i poszła do kuchni.

Sędziwy bohater przestworzy zdecydował, że nadszedł czas, by powiedzieć jej o swej

miłości. Słyszał ją, czuł każdą falę myśli w jej mózgu. Zasługiwała, by mieć przy sobie osobę

dojrzałą, taką jak on.

Podreptał do hallu.

Harvey, chociaż sam był bombardowany dziwnymi marzeniami, wiedział, że to jest

szaleństwo.

Skoczył za E.T. w chwili, gdy Mary wyszła im naprzeciw. Pies usiadł na tylnych łapach

przed potworem, starając się ukryć go przed wzrokiem Mary, i wywiesił język.

Jak wiadomo E.T. nie był duży, nie był większy niż stojak na parasolki, i Harvey mógł go

zasłonić.

- O, Harvey - odezwała się Mary - nie wiedziałam, że tak ładnie służysz. Czy Elliott cię

tego nauczył?

Pies kiwnął głową.

- Ale teraz nic nie dostaniesz, dopiero później, piesku. - I Mary poszła do ogrodu.

Harvey opadł zmęczony tą trudną sztuką służenia, wyczerpującą psychicznie i fizycznie.

Spojrzał na starego potwora. Stary potwór popatrzał na niego i na ogród. E.T. zdecydował, że nie

ma sensu ukrywać swojej miłości przed Mary i że teraz nadeszła godzina, by zdobyć ją piosenką,

opowieścią i jakimiś znakami swego kosmicznego palca. Zepchnął na bok psa. Właśnie wtedy

Mary powróciła z naręczem kwiatów.

Harvey wyprzedził E.T. i uderzył go silnie ogonem, tak że E.T. stracił równowagę. Harvey

znów zaczął służyć. Chociaż kolana go bolały, trzymał się jakoś i gdy Mary przystanęła z

kwiatami, znów nic nie zauważyła.

- Harvey, jesteś dzisiaj szalenie aktywny. - Odwróciła się i popatrzyła na niego. - Czyżby

Michael dorzucił czegoś do twojego jedzenia?

Pies kiwnął głową.

Mary położyła kwiaty na stole w kuchni i wzięła paczkę z pralni. Zarzuciła ją sobie na

ramię i ruszyła ku schodom. Czy rzeczywiście pies kiwnął głową?

E.T. wstał, przytrzymując się krzesła, począł skakać po całym domu. To było gorsze niż

nawigowanie wśród gwiazd. Zatoczył się, głęboko odetchnął i postanowił iść w konkury.

Bo czyż to wiadomo? Może dzisiaj jest ostatni dzień na Ziemi. Przyciąganie ziemskie

wykręca mu kolana, więc nie wytrzyma do nocy. A nie chciałby umrzeć bez wyjawienia jej swego

głębokiego uczucia.

Z wysiłkiem dotarł do przedpokoju i zmierzał w kierunku schodów. Harvey z

wywieszonym językiem szedł obok niego nerwowo poszczekując, a jego ogon uderzał o szczebelki

poręczy, platta - ta, platta - ta, platt.

Mary weszła do sypialni, by przygotować się do swego ulubionego, popołudniowego

prysznica. W czasie tego gorącego seansu zazwyczaj odzyskiwała siły, by stawić czoło jeszcze

jednemu dniu.

Czy podczas zażywania tej przyjemności zechce, by pozaziemski przybysz był razem z nią

w wannie? By stojąc w wodzie na swych kaczkowatych nogach wpatrywał się w nią błagalnie

swymi wyłupiastymi oczami? Mało prawdopodobne. Ale to prawdopodobieństwo szybko wzrosło,

gdy E.T. wszedł na schody znów nucąc... “to tylko rock and roli".

Mary nie słyszała tego śpiewu, gdyż kran był już otwarty. Dopiero po kilku minutach

gorąca woda docierała do wanny z bojlera. W tym czasie Mary się rozbierała.

E.T. mijając sypialnię zerknął do niej i kwiaty pochyliły się miękko, jakby pijane, czy też

zakłopotane. Co ten sędziwy mistrz kwiatów tu robi? Rośliny poczuły wibrację, jakby legendarne

roje pszczół z Wenus niczym z ula wyroiły się z mózgu starego mistrza.

E.T. podreptał do łazienki: brzęczenie pszczół wyprzedzało go. Harvey skulił się, ponieważ

nie wolno mu było przebywać w łazience, odkąd zjadł matę. Ale zatrzaśnięte drzwi wywołały

niepokój u biednego zwierzęcia.

E.T. zatrzymał się; szwadron pszczół z Wenus spłynął nań wraz z ostrym światłem i znikł.

Sędziwy wędrowiec powłócząc nogami dotarł do schowka i padł na poduszki nieprzytomny.

Keys nie wiedział, że już prześladował swoją ofiarę, że dzięki telepatii E.T. wyczuwał

elegancką maszynerię medyczną i ten sygnał wywoływał w nim ociężałość. E.T. nie mógł

dokładnie określić, co to wszystko znaczy, ten zmieniający się wzór świetlny, ta sieć przewodów

atakujących jego świadomość. Ale odczuwał melancholię, depresję, niepokój, których nie

zlikwidował alkohol. Nawet gdy leżał w schowku, nie mogąc podnieść głowy, wyczuwał, jak

mechaniczne ręce zbliżają się do niego, obejmują go i mocno trzymają. Spał źle, miał koszmarne

sny.

Źródłem tych koszmarów był pewien pobliski magazyn, w którym panowało niesłychane

ożywienie. Keys miał wspaniały humor, przeczuwał zbliżający się triumf. Jego ekipa kręciła się

dokoła pełna radości; zbliżała się ważna chwila dla Ziemi. Keys wiedział, jak bardzo ważna,

ponieważ w jakiś sposób nawiązał telepatyczny kontakt z cywilizacją, która stworzyła i kierowała

Statkiem. Śniły mu się cudowne sny, znacznie piękniejsze niż sny z dzieciństwa, i wzbierała w nim

jakaś dziwna miłość, miłość dla tej wspaniałej inteligencji flirtującej z Ziemią.

Jego ekipa była w stanie pełnej gotowości. Ale to oczekiwanie mąciło jakieś dziwne

uczucie, którego Keys teraz doznawał. Wydawało mu się, że jest razem ze Statkiem i z jego załogą.

Ich siła ujawniła się, utożsamiła w stale drgającej fali myśli, która kontrolowała go, jak na

monitorze. Czuł, że oni nie znajdą tej istoty z kosmosu, bo brak im współczucia i doświadczenia.

Zrobił wszystko, co mógł, by uchronić ich zagubionego towarzysza.

Wozy naukowej ekipy świeciły się, a przez otwarte drzwi można było zobaczyć ich wnętrza

- czytniki migotały, wskazówki tańczyły, skomplikowane układy - błyszczały.

Przynosił to w ofierze owej zagubionej istocie ze wszechświata.

Elliott wrócił do domu, kretynek Lance mu towarzyszył.

- Co ci się stało na biologii, Elliott. Coś ci odbiło dzisiaj, wiesz?

- Wiem.

- Dziwaczne zachowanie. Nie sądzisz, że to głupio zwracać na siebie uwagę... w takiej

chwili? - . Kretynek rzucił Elliottowi znaczące spojrzenie, niczym mysz, która zjadła kawał sera i

rozgląda się teraz na lewo i prawo.

Elliott popatrzał na Lance'a i znów nabrał ochoty kopnąć go w tyłek, ale powstrzymał się,

ponieważ teraz, jak i przedtem w oczach kretynka odbijały się oczy E.T. z zapalonymi maleńkimi

światełkami.

Elliott westchnął i poszedł ku schodom, Lance nie odstępował go ani na krok, jakby był

przyklejony.

- Muszę przyznać, że dałeś w kość tej biokreaturze. Dzieci, które przyszły po nas do

pracowni, twierdziły, że on był odurzony eterem. Ty wiesz, co się dzieje w takim stanie? Facet traci

koordynację ruchów, potyka się. Tak właśnie z nim było.

Weszli do pokoju Elliotta, utorowali sobie drogę poprzez rumowisko rzeczy i otworzyli

schowek, gdzie znaleźli E.T. leżącego na poduszkach, z nogami uniesionymi do góry. Lance był

przerażony.

- Ty go zostawiasz samego? Zwariowałeś. To jest najcenniejsza istota na świecie! Każdy

może tu wtargnąć i porwać go albo on sam się skaleczy, czy coś złego sobie zrobi.

Elliott podniósł starego wędrowca z poduszki. - Jest pijany. E.T. otworzył oczy. - Powiedz:

sześć butelek.

- Dosyć wypiłeś, E.T.

Sędziwy pielgrzym z przestworzy gwiezdnych wykonał jakieś znaki swym kosmicznym

palcem i wybałuszył oczy. Miał czkawkę.

Lance mówił dalej osłupiały:

- Po co go ukrywasz? Czy wiesz, że wielu" ludzi płaci mnóstwo pieniędzy, żeby zobaczyć

grupę KISS? A on jest ważniejszy niż KISS, jest ważniejszy niż Jankesi w Nowym Jorku! Elliott,

masz tu kopalnię złota! Wyprowadź go na dwór.

Lance gestykulował, chciał pokazać, że ma wszelkie kwalifikacje, by być menedżerem.

Jego sterczący kosmyk włosów błyskał czerwienią, sprawiał więc wrażenie, jakby został

oskalpowany podczas trudnej ucieczki z pułapki na myszy pełnej sera; zasługiwał, by zrzucić go ze

schodów. Ale był kretynkiem i nie zdawał sobie z tego sprawy. Więc po kretyńsku ględził dalej:

- Ty, ja i E.T. Musimy to uprawomocnić. Elliott podtrzymywał E.T., ale sędziwy

wędrowiec chwiał się do przodu i do tyłu.

- Powiedz: ból głowy, Elliott.

- On ma kaca - jęknął Lance. - Ty nie wiesz, jak opiekować się istotą pozaziemską.

Powinieneś tu mieć jakiegoś “trenera".

Elliott w dalszym ciągu trzymał mocno E.T., ale czuł ciężar jego ciała - jakąś dziwną

ciężkość, ogromną ciężkość; niczego takiego dotąd nie doznał.

- E.T. - Potrząsnął nim i Pozaziemski skierował wzrok na niego. Chłopiec ujrzał w jego

oczach wizje kosmosu, których nigdy w ciągu kilku tygodni przebywania razem z nim nie widział.

Były to najbardziej odległe sygnały. Przeniknęły one ciało Elliotta i poczuł ciężar także własnego

ciała.

- E.T., co się... dzieje...?

Sędziwy wędrowiec osunął się. Jego gęstość zmieniła się. Był jak jądro spadającej gwiazdy,

siła przyciągania Ziemi kompletnie go obezwładniła. Stawał się czarną dziurą w przestworzach.

Lance również doświadczył działania siły ciężkości. Stał się jeszcze niższy, skurczył się jak

szczur pod ramieniem E.T.

- Widzisz, on się porozumiewa poprzez ciebie. On należy do ciebie. Ale musisz to

przeprowadzić prawnie. Mój tata jest adwokatem. On coś wymyśli. Zostaniemy milionerami,

pojedziemy wszędzie. Każdy zechce nas poznać. Staniemy się najsławniejszymi chłopcami na

świecie. Wszyscy będą chcieli zobaczyć E.T. A on będzie nasz.

Ale E.T. nie należał do nikogo, tylko do siły ciężkości. Doszedł do siebie, nieco

zneutralizował alkohol w swoim organizmie. Ale innej rzeczy, tej głębokiej implozji swej istoty,

nie mógł zmienić.

- Ach, ja...

Zataczał się, słaniał. To był koniec jego gwiezdnego życia. Kurczył się od wewnątrz do

wymiarów główki od szpilki... Ale nie wolno mu zabrać ze sobą chłopca. A jednak wszystko

zmierza ku temu. Czarna dziura jest otwarta i nie można od niej uciec. Lotnicy, którzy latają zbyt

blisko, zostaną pochłonięci - takie jest prawo wszechświata.

- Powiedz... odejdź...

Próbował odsunąć ich. Ale oni przylgnęli do niego i czuł ich miłość. Szalone dzieciaki, nie

idźcie ze mną! Ja jestem E.T. Wasze umysły nie mogą dotrzymać mi kroku. Ja jestem sędziwym

podróżnikiem w przestworzach, a wy małymi szczeniaczkami.

Harvey wślizgnął się do pokoju, spoglądając spode łba. Wracała Mary: pies słyszał, jak

zmierza do kuchni. A więc musi ostrzec Elliotta. Warknął przed drzwiami schowka i w chwilę

potem je otworzył.

Popatrzał na przybysza z kosmosu i swym psim mózgiem ogarnął czarną przepastną

otchłań, w którą wpadały świetlne kości, jedna za drugą.

- Zostawcie mnie... - powiedział E.T., próbując podnieść ręce, ale Wielka Teoria działała i

jego skoncentrowana energia, tak bardzo przydatna w przestworzach, tutaj nie miała zastosowania.

Musi znaleźć sposób, żeby mógł umrzeć tylko sam. Ale nawet kiedy tak się stanie, ta siła

może być tak wielka, że potrafi wchłonąć w siebie inne siły. Czyż on, samotny obcy przybysz,

mógłby wywołać implozję całej Ziemi? Czy jego śmierć może obrócić wszystko w niwecz?

- Powiedz... niebezpieczeństwo.

Przenosił się na różne kosmiczne poziomy, ale nie mógł znaleźć odpowiedniej formuły,

żeby to zneutralizować. Utknął tutaj, a jego Statek oddalił się o całe lata świetlne.

- On... jest... taki ciężki - sapał Lance, gdy taszczyli go przez pokój. Z ogromnym

wysiłkiem podnieśli go i położyli na łóżku Elliotta, właśnie w momencie, gdy usłyszeli kroki Mary

na schodach.

W chwilę potem Mary otworzyła drzwi.

- Cześć, chłopcy!

Harvey stanął przed nią i zaczął służyć. Sierść mu się zjeżyła, niebywale naelektryzowana,

gdy osłaniał Elliotta i Lance'a, przykrywających E.T. kocem.

- Co wy wyrabiacie z Harveyem? - zapytała Mary, gdy pies stał przed nią, dysząc i

machając łapą. - Daliście mu jakieś narkotyki? Mówcie prawdę.

- Harvey! - zawołał Elliott. - Uspokój się. E.T. spadał, spadał coraz głębiej. Czuł obecność

wiotkiej istoty, matki tego domu, i wiedział, że ją również pociągnie ta siła, lecz on nie miał już

ochoty na intymne wyznania, ponieważ kroczył zupełnie inną drogą niż ona. Jej kosmos i jego są

przeciwstawne. Jej świadomość ulegnie rozpadowi, tak samo jak chłopców...

Jeśli nie wstanę... nie wstanę... Powiedz: wstań. Ale nie mógł się ruszyć. Mógł tylko słuchać

obcego języka Ziemi.

- Jak było w szkole?

- Dobrze.

- Chcecie coś zjeść?

- Zaraz zejdziemy na dół.

- Macie... trochę ementalera? - Nagle Lance poczuł się dziwacznie. Wydało mu się, że się

gdzieś zapada. Podobnie czuł się podczas nocnej jazdy rowerem. Ale wtedy miał wrażenie, że

mógłby latać, a teraz ogarniał go mrok niczym jakaś lepka substancja, i chyba tylko ementaler

mógłby pomóc.

- Ktoś już zjadł cały ementaler - oznajmiła Mary, patrząc podejrzliwie na kretynka.

Wiedziała, że z tymi chłopakami coś jest nie w porządku. I nagle poczuła straszny ból głowy. Boże,

pomyślała, oby to tylko nie było wczesne klimakterium. Jeszcze tego brakowało.

Wyszła z pokoju. Elliott szybko odwrócił się w stronę E.T. Ręka starego przybysza

wystawała spod koca. Na twarzy chłopca odmalował się wyraz przerażenia, gdy zobaczył jej kolor.

Odcień szarości przyciągnął hipnotycznie jego spojrzenie. Chwycił tę rękę.

- E.T., wylecz się...

14

Zapadł zmierzch. Elliott przyniósł wszystkie lekarstwa z domowej apteczki, lecz stały w

jego pokoju jak jakieś zabaweczki, całkowicie nieprzydatne na dolegliwości istoty leżącej w łóżku.

E.T. został porwany przez wir siły grawitacyjnej. Jego marzenia o życiu na Ziemi i o

świetle gwiazd skończyły się. Jego słońce było teraz czarnym słońcem. A wszystko dlatego, że nie

mógł powstrzymać się od... zaglądania do okien. Musi jednak zapobiec swej osobistej klęsce, to

znaczy zabraniu z sobą tych mieszkańców Ziemi albo nawet samej Ziemi. Nie zna przecież

równania dla tej planety, nie zostało ono jeszcze sformułowane, więc oni mogą naprawdę pójść za

nim, gdyż jego ciało zawiera wielką atomową tajemnicę.

Rośliny w całym domu przestały żyć. Wydawało mu się, że ściany pochylają się ku niemu

przy każdym jego oddechu.

- Wylecz się - błagał Elliott, ponieważ sądził, że sędziwy geniusz jest w stanie zrobić

wszystko. Ale są sprawy, w obliczu których nawet sędziwi bogowie są bezradni.

E.T. przecząco pokręcił głową.

- Więc mnie ją daj - rzekł chłopiec, nie wiedząc, że naprawdę oddziałuje na niego ogromna

siła. Siła tak stara i tak szybka, że nigdy nie uda mu się jej opanować, a pęd do innego wymiaru

mógłby rozbić jego świadomość.

- Zabierz mnie... gdzieś daleko... - wyszeptał E.T. - ...i zostaw...

- E.T. - odparł chłopiec - nigdy cię nie opuszczę.

Zagubiony wędrowiec zdołał się wydobyć z otchłani na powierzchnię i zaczął prosić:

- Jestem... bardzo niebezpieczny dla ciebie... - podniósł swój wskazujący palec - ...i dla

twojej planety. - Podniósł głowę, jego oczy - gwiazdy błyszczały w świetle księżyca.

- Ale nasz komunikator - rzekł chłopiec - przecież dalej pracuje.

- Złom - powiedział E.T.

Jego oczy błyszczały w ciemności. Elliott dostrzegł w nich linie o niewiarygodnym splocie.

Widoczna w nich była ogromna głębia. Sufit za - stękał nad nimi. Harvey zawarczał w kącie, a E.T.

swym nieziemskim wzrokiem wpatrywał się w tajemnice rzeczy, na które nawet gwiezdny botanik

nie może mieć wpływu.

- Wcale nie próbujesz - oświadczył Elliott, przerażony, a zarazem zafascynowany

wyrazem jego oczu.

- Proszę cię, E.T.

Noc minęła. E.T. jeszcze bardziej zesztywniał i zszarzał. Poruszał wargami, ale

wydobywały się z nich tylko jakieś niezrozumiałe dźwięki. Ciało starego podróżnika, chociaż nie

większe niż stojak na parasolkę, miało niewiarygodną gęstość.

Elliott odniósł wrażenie, że jego ciało zostało zrobione z łańcuchów i że żelazne łańcuchy

trzymają go. Stawał się coraz cięższy; głowa mu pękała, a wielki smutek przygniatał go jak sto

tysięcy ton ołowiu. Wreszcie nadszedł świt. Gdy Elliott spojrzał na E.T., potwór nie był już szary,

lecz biały, przypominał białego karła.

Elliott powłócząc nogami przemierzył hali i zataczając się wszedł do pokoju Mary.

Przytłaczał go żelazny smutek, kosmiczna samotność. Czuł się tak jak pozaziemski wędrowiec,

obcy samemu sobie. I ogarnął go strach.

Mary otworzyła oczy, spojrzała na chłopca badawczo. - Co się stało?

- Wszystko... jest... bez sensu - oświadczył czując, że gdzieś się zapada, gdzieś odchodzi.

- Och, kotku, nie trzeba tak myśleć - rzekła Mary, chociaż sama też miała nie najlepsze

samopoczucie. Całą noc śniło się jej, że siedzi pod wodą i nie może się wydostać na powierzchnię.

- Mam cudownego przyjaciela - wyznał El - liot - ale przeze mnie on jest smutny.

- Każdy czasem jest smutny - pocieszała go Mary, szukając w myśli jakiegoś banału. Nie

umiała znaleźć dla siebie lekarstwa, więc cóż mogła poradzić Elliottowi? Dotknęła ręką łóżka,

wskazując mu miejsce obok siebie. Ciepło działa lepiej niż słowa, ale ją przeszywał poranny chłód,

chłód aż do szpiku kości. Lecz chłód ten stał się jeszcze dokuczliwszy, gdy chłopiec spoczął obok

niej.

Coś się w tym domu dzieje! Coś nieznanego, coś straszliwego.

- Czy możesz mi wszystko opowiedzieć?

- Później... - Chłopiec przytulił się do niej, ale znów wydało mu się, że gdzieś spada, że

wciąga go jakiś wir, gdzie nikt nie może go dosięgnąć... ponieważ nikogo nie ma.

- Śpij spokojnie - wyszeptała Mary, głaszcząc go po głowie. - Śpij spokojnie.

Elliott spał. Śniła mu się żelazna kula, która czasem stawała się większa, czasami mniejsza,

a on wraz z nią pędził poprzez nicość.

Kiedy o 7.30 zadzwonił budzik, Mary wstała. Elliott natomiast nadal pogrążony był w

głębokim śnie. Czasem udawał, że ma gorączkę, wiedziała o tym, ale tym razem miał ją chyba

naprawdę. Gdy wkładała szlafrok, jej powieki zaczęły się zamykać. Otrząsnęła się i przyjrzała

uważniej chłopcu. Tak, coś z nim nie było w porządku. Może się upił? Czyżby jej dziecko tak

wcześnie poszło w ślady swego ojca nicponia? Znalazła sześć pustych butelek po piwie...

Otworzyły się drzwi i wszedł Michael.

- Gdzie jest Elliott?

- Nie budź go - powiedziała Mary i wypchnęła Michaela do hallu. - Czy wiesz, co mu jest?

Wygląda na bardzo przygnębionego.

- Pewnie to szkoła - odparł Michael. - Szkoła przygnębia.

Starszy brat rozejrzał się po przedpokoju. Coś złego dzieje się z E.T., coś złego dzieje się z

Elliottem, a jemu też z bólu pęka głowa.

- Chcę, żeby odpoczął - powiedziała Mary.

- Pozwól mi z nim zostać - rzekł Michael. - Dzisiaj mam niewiele lekcji. Mamo, bardzo

proszę.

Mary wyciągnęła z kieszeni szlafroka aspirynę.

- Dobrze. Może uda ci się wyrwać go z tego stanu. - I ruszyła w stronę schodów, próbując

wyzwolić się z odrętwienia. Czy przez pomyłkę nie wzięła wczoraj valium? Głowa ciążyła jej jak

ołowiana kula.

15

- Obudź się! - zawołał Michael, siadając na łóżku obok Elliotta. Podniósł mu powiekę i w

oku, które na niego patrzało, zobaczył kamień.

Michael jęknął i potrząsnął Elliottem. - Obudź się, Elliott!

Chłopiec wstał powoli i Michael pomógł mu zejść do hallu, a potem do jego pokoju. Obaj

bracia słaniali się na nogach. Michael zadawał sobie pytania: Co to za dziwna siła go przygniata?

Co się dzieje z jego bratem? Co się dzieje z tym domem? Czy dom się zapada?

Michael dotknął ściany, żeby odzyskać równowagę, lecz ściana też się ruszała, jej

cząsteczki jakby były naładowane czarnym światłem.

- Chodź, Elliott, musisz oprzytomnieć.

Pociągnął brata w stronę jego pokoju: Elliott był zupełnie sztywny.

A E.T. leżał pod kocem, szary jak popiół. Oddychał ciężko. Wiedział, że musi odejść. Nie

panował nad sytuacją.

- Ocal mnie! - krzyczał do swego kapitana, który daleko stąd sterował Statkiem

kosmicznym. - Przybądź, kapitanie, przybądź do chorego botanika, naukowca pierwszej klasy.

Moje rośliny umierają. I ja też umieram.

- Musimy teraz odkryć naszą tajemnicę, Elliott - oświadczył Michael. - Potrzebna jest nam

pomoc.

Elliott odwrócił w stronę Michaela oczy jak księżycowa meduza: malował się w nich strach.

- Nie, nie możesz, Mikę. Nie...

Elliott wiedział, że reszta świata nie powinna o tym wiedzieć, że nikt nie powinien tu się

zjawić. Armia tego nie zrozumie. Tak samo rząd. Zabiorą cudowną istotę i wyrządzą jej krzywdę.

- Rozszczepię go... na połowę... Podzielę się nim z tobą - oddychając z trudem

wymamrotał Elliott. - Tylko to mogę zrobić.

Michael otarł pot z twarzy. Starał się pojąć, co to wszystko znaczy. Z łóżka oddziaływała na

niego jakaś siła, pochylała go w przód i w tył, popychała po pokoju, jak kukiełkę. Wiedział, że tego

dłużej nie zniesie. Ściany drgały i Michael zobaczył tysiące malutkich E.T., a za nimi palący się

kosmiczny ogień. Czy istota z kosmosu ma zamiar spalić świat?

- Elliott - Michael zatoczył się, próbując osłonić przed dzikim tańcem naładowanych

atomów. - Stracimy go, jeśli nie nadejdzie pomoc. Elliott, stracimy też ciebie...

W oczach Elliotta migotały czerwone błyski. Elliott płonął jak żelazo w piecu. Umiał

udawać, że ma gorączkę, ale coś takiego...

Michael chwycił Elliotta jedną ręką, a drugą podniósł E.T. Mikę to duży chłopiec, ale ciężar

tych dwóch istot... Wzmógł wysiłki: Elliott był niczym żelazna kula, a E.T. niczym kosmiczne

słońce. Palce Mike'a drgały, to E.T. tak nimi poruszał. Dotknięcie E.T. było elektryczną magią i

skupiało w sobie dziesiątki milionów lat nauki wszechświata.

Michael zaciągnął ich do łazienki i umieścił w wannie pod prysznicem. Musiał ugasić ten

płomień, musiał ochłodzić Elliotta. Puścił wodę, którą polał Elliotta i E.T. Sędziwy przybysz

potrząsnął głową, gdy woda w niego uderzyła. Ach tak, to jest prysznic, pod którym wiotka istota

tańczy. E.T. poczuł obecność Mary, poczuł jej samotność. Do widzenia, wiotka istoto...

Dreptał w miejscu pod tą kaskadą, lecz była to już kaskada na Wenus w ukrytej grocie,

gdzie tajemnicze rzeki wirują w mroku. E.T. zamknął oczy. To, co chciał wiecznie oglądać,

minęło.

Porzucił to wszystko, ciekawość zabiła go, jak zabija tych, którzy lecą w obce światy.

Dobrze jest zajrzeć w przestworza lub wyjrzeć z nich, ale nie dać się złapać śmierci.

Porzucił nieśmiertelność jak głupiec.

A teraz ostatni prysznic... który jedni biorą na Wenus, inni na Marsie... ale tylko szaleniec z

kosmosu bierze na Ziemi. Obmywał swoje kaczko - wate nogi i śpiewał cichutko głębokim

kosmicznym głosem, z pogłosem starych grot.

“...wypadki się zdarzają"...

Zanurzył się w wodzie. Jego kolana były z ołowiu. Elliott zrobił to samo, coś go ciągnęło na

dno wanny.

- E.T., wylecz się...

Otworzyły się drzwi na dole i weszła Mary i Gertie.

- Chodź, pociesz swego brata - powiedziała Mary.

Mary postawiła torbę z zakupami w kuchni. Gdy tylko przekroczyła próg domu, znów

poczuła ból głowy. Jak gdyby ostrze noża wbiło się w jej czoło...

Obróciła głowę w lewo, w prawo, starając się rozejrzeć dokoła, po czym dotknęła rękami

skroni. Wydało jej się nagle, że widzi swego lekarza, zapisującego jej lekarstwa, których nie chce

zażywać. Na schodach rozległ się ciężki krok Michaela, jakby kula z ołowiu toczyła się po

stopniach.

- Kochanie - powiedziała - zdaje się, że zaraz zarwą się schody.

- Mamo, muszę ci coś powiedzieć. Ale najpierw usiądź...

Mary usiadła w fotelu. Och, Boże, nie każ mnie dzisiaj znów jakąś dziecięcą katastrofą. Nie

chcę słyszeć o tym, że ktoś kogoś ugryzł, czy też że ktoś kogoś pobił.

- Czy to coś poważnego?

- Poważniejsze niż możesz sobie wyobrazić.

Drgnęła, pokręciła głową. Coś potwornego zbliżało się do niej.

- Pamiętasz gnoma?

Oby to tylko nie był seksmaniak - powiedziała do siebie. Coś prześladuje jej rodzinę! Oczy

Michaela przypominały meduzę.

Kroki Gertie zadudniły na schodach i Mary poczuła, że cały dom się trzęsie... pod ciężarem

pięcioletniego dziecka.

- Mamo! - krzyknęła Gertie. - Oni sobie poszli! Nie ma ich w schowku.

- Oni? - Mary spojrzała na Michaela.

- Lepiej ci pokażę. Zaprowadził ją do łazienki.

- Michael... - Mary czuła się tak, jakby postradała zmysły. - Co to jest?

Chłopiec odsunął zasłonę przy prysznicu. Mary zerknęła. Na chwilę zamknęła oczy,

ponieważ wydawało się jej, że na dnie wanny zobaczyła kłębowisko gadów. Gdy otworzyła oczy,

ujrzała Elliottai...

- Jesteśmy chorzy... - Elliott podniósł rękę. - Umieramy...

Woda lała się na nich, na Elliotta i tego potwora z koszmarnych snów, wielkości trzech

stóp. Usta potwora poruszyły się i Mary usłyszała jakiś odgłos z bezkresnych przestworzy:

- ... wio...tka...is...to...ta.

- On jest z Księżyca - oznajmiła Gertie.

Mary chwyciła Elliotta i wyciągnęła go z wanny. Myślała tylko o jednym, żeby jak

najszybciej uciec od tego mokrego gada, który trzymał przez chwilę chłopca.

- Wszyscy na dół! - krzyknęła, zarzucając na Elliotta ręcznik i popychając dzieci przed

sobą. Jej mózg nie pracował logicznie. Biegła, jakby w mroku szukając ratunku. Ten stwór w

wannie może tam zostać, ona ucieknie z dziećmi. Poza tym nic ją nie interesowało.

- Nie możemy go zostawić samego - zaprotestował Elliott.

Mary szła naprzód. Paniczny strach i potrzeba ucieczki wyzwoliły w niej stanowczość.

Popychała trójkę dzieci do drzwi, jakby były szmacianymi lalkami. Gdy otworzyła je, zdębiała. Na

progu stał astronauta.

Był w hełmie i w kombinezonie. Zatrzasnęła mu drzwi przed nosem i pobiegła do wyjścia

tylnego. Ale przez nie wchodził drugi astronauta. Skoczyła do okna, ale i tu zobaczyła astronautę.

Przyklejał do framugi arkusz plastiku.

Po kilku minutach ogromny namiot plastikowy osłonił cały dom.

Gdy zapadł zmierzch, dom przemienił się w ogromny hermetyczny pakunek z

przezroczystego winylu z wielkimi wężami biegnącymi po dachu i okrążającymi ściany. Jasne

światła umieszczone na wysokich rusztowaniach padały dokoła. Ulica została zablokowana, wozy i

furgonetki stały na parkingu. Mężczyźni w niebieskich dresach przychodzili i odchodzili. Do domu

wchodziło się z samochodu. Keys w wozie włożył kombinezon i hełm. Otworzył boczne drzwi i

wkroczył do jednego z olbrzymich węży. Potem odsunął zamek błyskawiczny i dostał się do domu,

który poddano kwarantannie.

- ...Zdumiewające... po prostu zdumiewające... - Sceptyczny mikrobiolog mówił do siebie

wewnątrz hełmu. Głos jego dziwnie syczał, twarz przypominała złotą rybkę prawie uduszoną

wskutek przebywania w akwarium. Stał zdumiony w pokoju, gdzie działała jego ekipa

specjalistów: mężczyźni i kobiety badali wycinki tkanek z organizmu E.T., organizmu, który

wprawił ich wszystkich w osłupienie.

W innej części domu lekarze zajmowali się członkami rodziny. W saloniku, który był teraz

oddziałem intensywnej terapii, pobierano krew Mary.

- Czy nastąpiły jakieś zmiany środowiska, odkąd ów osobnik... zatrzymał się w tym domu?

Zmiany temperatury, wilgotności, światła?

Mary patrzyła na nich zdezorientowana. Inny lekarz mierzył ciśnienie Michaelowi. - Czy

zauważyłeś jakieś zmiany w kolorze skóry lub sposobie oddychania tej istoty? Utratę włosów,

jakieś nadmierne pocenie?

- On nigdy nie miał włosów - odparł Michael.

- Okazuje się - zauważył jeden z lekarzy - że dzieci potrafiły stworzyć prymitywny system

porozumiewania z tą istotą, ograniczony do siedmiu, ośmiu jednosylabowych słów.

- Ja go nauczyłam mówić - oświadczyła z dumą Gertie lekarzowi, który ucinał pasemko jej

włosów. Psychiatra przykucnął przy niej.

- Ty go nauczyłaś mówić?

- Moim “Mów i czytaj".

Psychiatra nigdy nie korzystał z takiego urządzenia.

- Czy twój przyjaciel okazywał jakieś emocje? Śmiał się lub płakał?

- Płakał - odparła Gertie. - Chciał iść do domu.

Kierownik całej tej akcji przeszedł do jadalni, gdzie pracowała ekipa rentgenowska

badająca szkielet kostny. Keys otworzył suwak na innych plastikowych drzwiach i wszedł do

pokoju objętego najściślejszą kwarantanną. Całe pomieszczenie było osłonięte plastikiem, a

wewnątrz znajdowała się przenośna sterylna sala operacyjna 10 x 10 stóp z przezroczystego

plastiku. Tam leżeli Elliott i E.T., a wokół nich krzątała się ekipa lekarzy specjalistów.

- Mam teraz zapis. Nie jest to EKG człowieka.

- Jakieś załamki Q, R, S?

- Nie.

- Jakieś inne?

- Nie wiem.

Zapis, który otrzymał specjalista, nigdy nie figurował w żadnym podręczniku. Ale lekarze

to zabawni ludzie. Jeśli mają kilka minut na pokonanie jakiejś trudności, zaraz zaczynają wszystko

analizować na aparatach i natychmiast odzyskują spokój.

- To dziwne... - stwierdził któryś z nich, chociaż było to wręcz nieprawdopodobne.

Wszystko, co dotyczyło tej istoty leżącej na stole, nie pasowało jedno do drugiego - pewne części

były lekkie i miękkie, a inne miały twardość kamienia, będącego w stanie unieruchomić maszynę.

- Sonar, czy zlokalizowałeś serce istoty?

- Trudno to zrobić.

- A czy w ogóle ma serce?

- Cały ekran się pali, jakby cała klatka piersiowa była sercem.

Szarpali go, podnosili, zginali jego kończyny we wszystkich kierunkach. Kłuli igłami

szukając żył, innymi igłami badali refleksy. Znaleźli jego płaty uszne. Delikatne małżowiny

otworzyły się. Teraz z kolei poddawano działaniu ostrych promieni jego wzrok, o niezwykłej

czułości świetlnej, będący w stanie przenikać wszechświat. Ekipa pracowała gorączkowo, starając

się rozwikłać wszystkie jego tajemnice, przeprowadzając na zmaltretowanym organizmie wszelkie

możliwe znane medycynie badania, żeby odsłonić wewnętrzny system jego życia.

Lekarz, który kierował zespołem, kilkakrotnie próbował otrzeć czoło, ale za każdym razem

stwierdzał, że jest ono pod szkłem. Był sfrustrowany, zniechęcony, patrzał na E.T. jak na istotę

wyciągniętą z dna morza, potwór bez świadomości, odczłowieczony stwór, którego znaczenia, celu

i tajemnicy i tak nie zgłębi.

E.T. wywoływał w nim lęk, a równocześnie jego niewypowiedziana brzydota pozbawiała

lekarza zwykłej czułości. Zmęczony umysł lekarza prześladowały obrazy pterodaktyli, pierwotnych

jaszczurów, groteskowych, które nigdy nie powinny były istnieć i na szczęście przestały istnieć.

Ten stwór leżący przed nim był jednym z nich, zimną, bez uczuć istotą z koszmarów -

zniekształconym potworem, który groził możliwością pojawienia się w życiu. Było więc rzeczą

naturalną nienawidzić go i życzyć mu śmierci.

- Żyje - oznajmił laborant stojący obok niego - ale nie mogę uchwycić oddechu.

- Tętno regularne...

Sędziwy wędrowiec leżał spokojnie, niemal bez życia. Jasne fluoryzujące światła biły w

niego, ohydny ludzki blask porażał głęboko nerwy. Rozumiał, że znajduje się w mocy tych

ziemskich lekarzy, którzy posługiwali się najbrutalniejszą, prymitywną aparaturą w porównaniu z

delikatnymi przyrządami badawczymi stosowanymi na Wielkim Statku.

- Och, medycyna - wyszeptał, wzdychając do nocy za oknem, gdzie byli jego lekarze.

- Ciało wygląda jak przy zespole Marfana.

- Zanotuj: “wytrzeszcz".

- Obustronny odruch Babińskiego.

- Mam oddech... Właśnie...

E.T. próbował wyobrazić sobie swoją drogę na Statek, powrót do zadań, jakie powierzono

mu we wszechświecie. Czy ma to wszystko utracić?

- Ach, E.T. - znów westchnął - mają cię teraz. Żelazne łańcuchy Ziemi trzymały go. Został

zakuty w kajdany i ten ciężar był straszny, gdyż jego siła życia w dalszym ciągu malała.

- Czy mamy jakieś pierwiastki śladowe?

- Staramy się ustalić poziom radioaktywności. Ale nie stwierdziliśmy żadnych oznak

powierzchownych oparzeń w tej rodzinie, ani żadnych uszkodzeń kości.

- Doppler, czy znalazłeś jakieś ślady krwi?

- Chyba widzimy trochę krwi w pachwinie.

- Są też jakieś pobudzenia dodatkowe, wynika to z zapisu tego stworu i równoczesnego

zapisu chłopca.

Główny lekarz znów nerwowo otarł swój hełm. Chłopiec i potwór byli w jakiś sposób ze

sobą złączeni, jakby potwór żywił się życiem chłopca. Chłopiec to tracił przytomność, to ją

odzyskiwał, chwilami miał halucynacje, coś mamrotał i znów popadał w omdlenie. “Muszę

przeciąć nić, która ich łączy. Gdybym tylko wiedział, gdzie ona jest i co to za nić", pomyślał lekarz.

Badał dalej, znów ocierał hełm. Nie miał wątpliwości, że ta istota umiera; ale teraz

troszczył się o chłopca. Bicie serca było nieregularne, tętno słabe, a wszystko to zsynchronizowane

z potworem: ukryta nić związała ich w jakiś piekielny sposób. “Och Boże, pomyślał doktor,

spoglądając w stronę innych pokoi, że też nikt nie rozwiązał tej zagadki". Zobaczył głowy w

hełmach pochylone nad aparaturą i zrozumiał, że wszyscy byli bezradni.

Spojrzał ponownie na twarz potwora. Jeśli gdzieś we wszechświecie rzeczywiście istniała

jakaś nieczuła, zimna, pozbawiona miłości istota, to był nią właśnie ten przeklęty stwór leżący

przed nim. W jakiś sposób rozwinął on - swoją inteligencję - jest przecież Statek kosmiczny, ale

istoty, które nim kierują, są pasożytami, drapieżnikami, nie potrafią okazać sympatii, dobroci ani

żadnych innych ludzkich uczuć. Był tego pewien i miał wielką ochotę zadusić potwora. Było to

jednak niebezpieczne. Nie mógł wyjaśnić dlaczego, ale wiedział, że byłoby to niebezpieczne dla

nich wszystkich.

Igła nakłuwała skórę E.T. Leżący na stole obok niego Elliott drgnął, jakby nakłuwano jego

ciało. Zwrócił się do jedynej znajomej twarzy, a była to twarz Keysa:

- Sprawiacie mu ból. Zabijacie nas...

Keys obserwował E.T. Jego wizja szlachetnej istoty z kosmosu zmieniła się radykalnie w

obliczu brzydoty E.T. Ale jednocześnie uświadamiał sobie, że ten stwór, chociaż tak strasznie

brzydki, był ze Statku, a Statek uosabiał nieskończoność i potęgę. Służyć Statkowi - to była misja

Keysa.

- Staramy się mu pomóc, Elliott. Potrzebna mu jest nasza opieka.

- On chce zostać ze mną. On pana nie zna.

- Elliott, twój przyjaciel to bardzo cenny okaz. Chcemy go poznać. Gdy go poznamy,

nauczymy się wielu rzeczy o wszechświecie i o życiu. Ty go uratowałeś i byłeś dla niego dobry.

Pozwól nam teraz wykonać nasze zadanie.

- On chce być ze mną.

- Będzie z tobą. Gdziekolwiek on pójdzie, ty pójdziesz. Obiecuję ci to.

Ale dokąd ten stwór zmierzał, nikt nie wiedział. Wirujące siły w jego ciele przeniosły się do

jądra. Sędziwy botanik czuł ogrom tej siły, siły dawnych smoków. Jego rasa ujarzmiła ten ogień, to

życie. Czy to wszystko ma się skończyć kataklizmem? Czy ma on zniszczyć planetę? Nie, krzyknął

do siebie, nie można do tego dopuścić! Czyż może się zdarzyć coś straszliwszego niż zniszczenie

czegoś tak pięknego jak Ziemia? Byłbym przeklęty na zawsze przez wszechświat.

Ale smok w jego wnętrzu tańczył, oczy świeciły mu jak słońca. Jakaś potencjalna siła

zostanie wyzwolona, by zniszczyć lekarzy, aparaturę, przyjaciela i wroga, wszystko.

- Chłopiec znów stracił przytomność! - Zawołaj matkę.

E.T. przylgnął do krawędzi pustki resztką energii. Ryk wypełniał jego uszy. Ujrzał obok

siebie otwartą paszczę smoka i straszliwe czarne języki kosmicznego ognia, gotowe strawić

planetę, Układ Słoneczny i wszystko, co napotka. E.T. poczuł, że jego osłona pęka i wiedza o

gwiazdach wycieka coraz szybciej.

- Ciśnienie spada. Tętno niewyczuwalne.

- Zwiększyć dopływ tlenu.

- Teraz jest linia prosta.

- Zacznij masaż serca.

Wstrzyknęli mu adrenalinę, masowali serce.

- Nic...

EKG sędziwego wędrowca wskazywało jedną linię, ustała praca serca. E.T. leżał martwy,

ale Elliott poruszył się, powróciły mu siły, gdy tylko serce E.T. przestało bić. E.T. znalazł wreszcie

jedną z formuł, pozwalających uratować chłopca, gdy on sam zapadał się w śmierć. Elliott nagle

usiadł i zaczai krzyczeć:

- E.T., nie odchodź!

- Nie reaguje - rzekł lekarz. - Nie ma oddechu.

- On potrafi wstrzymać oddech! - wrzasnął Elliott. Lekarze potrząsnęli głowami. Stwór,

którego chcieli uratować, odszedł i teraz ich urażone uczucia wzięły górę. Nad czym oni właściwie

pracowali?

Nawet nie zauważyli chwilowego migotania świateł, ani lekkiego trzęsienia domu czy

doliny. Tym zajmowali się inni ludzie, inna aparatura, ci, którzy śledzą ruchy zachodzące w głębi

ziemi...

Keys jak dziecko, które nie może uwierzyć, że śmierć naprawdę istnieje, pochylił się nad

E.T. i wyszeptał:

- Jak możemy się skontaktować z twoimi ludźmi?

Elliott nie czuł dotknięcia ręki Mary na swym ramieniu, myślał tylko o stracie, którą

poniósł.

- On był... najlepszy - wyszeptał. Miał oczy pełne łez, gdy patrzał na swego przyjaciela.

Gertie i Michael weszli mimo protestów głównego lekarza.

Gertie stanęła na palcach przy stole i patrząc na potwora zapytała:

- Czy on nie żyje, mamusiu?

- Tak, kochanie.

- Czy wolno nam marzyć, żeby powrócił?

Ostatnią rzeczą, jakiej by chciała Mary, byłby powrót małego potwora. Spojrzała na jego

ohydne skurczone ciało, okropne usta, długie palce, groteskowy brzuch - na to straszliwe

brzydactwo, które omal nie zabiło Elliotta,

- Ja tego pragnę - rzekła Gertie. - Pragnę, pragnę, pragnę...

Pragnę, powtórzyła w myśli również Mary, nie wiedząc dlaczego.

Wszyscy musieli teraz opuścić sterylną salę operacyjną, nawet Elliott, który stał na

zewnątrz i obserwował, jak E.T. zapakowano w plastikowy worek i przykryto suchym lodem. Z

innych pokoi zabierano aparaturę i winylowe osłony.

Do sali operacyjnej wniesiono małą ołowianą trumnę i tam włożono E.T.

Keys podszedł do Elliotta i położył mu rękę na ramieniu.

- Czy chcesz go zobaczyć po raz ostatni? Keys dał znak ludziom, żeby wyszli i zostawili

Elliotta samego. Gdy chłopiec tam wszedł, opadła za nim klapa z plastiku. Stał nad

trumienką. Zdjął suchy lód z twarzy E.T. Na plastik okrywający pobrużdżone czoło

Pozaziemskiego spadły łzy z oczu chłopca.

- Myślałem, że zawsze będziesz ze mną. Jest milion rzeczy, które chciałem ci pokazać.

Byłeś jak marzenie, co się spełnia. Ale nawet nie wiedziałem o tym marzeniu, dopóki nie zjawiłeś

się u mnie. Czy teraz poszedłeś gdzie indziej?

- Wierzysz w bajki?

Gipl gipl snnnnnnn org...

Promień złotego światła przeniknął przestworza. Zdania historyków kosmosu są

podzielone, z której strony się ukazał. Był starszy niż E.T., starszy niż najstarsza skamielina. Są

tacy, co uważają, że była to uzdrawiająca dusza Ziemi migocąca w stronę obcego gościa.

- Nie zaglądaj więcej do okien - podobno powiedział promień i znikł.

Inni twierdzą, że Ziemia nie mogła się uratować i że siła uzdrawiająca przyszła z siostrzanej

planety, żeby spacyfikować smoka nuklearnej siły. A jeszcze inni słyszeli: Dipl zoonnggg

ummtrrdss. Wezwanie z przestworzy.

Ale cokolwiek to było, dotknęło ono palca E.T. o właściwościach leczniczych i rozżarzył

się jego czubek. E.T. wyleczył się. Nie wiedział jak. Miał przed oczyma obraz swego kapitana,

piękniejszego niż można sobie wyobrazić.

- Dobry wieczór, kapitanie - powiedział E.T.

- Nie zaglądaj do okien - odpowiedział jakiś głos.

- Nigdy więcej, kapitanie.

Blask oblał całe ciało E.T., ozłocił je, a zwłaszcza okolice serca, gdzie złoto przemieniało

się w czerwień. Para, która uniosła się z lodu, poróżowiała. Elliott zauważył to, zeskrobał lód z

klatki piersiowej E.T. i zobaczył, że żarzy się światełko serca starego podróżnika. Chłopiec

odwrócił się w stronę drzwi, gdzie Keys wciąż rozmawiał z Mary. Szybko zakrył światełko serca

swoimi dłońmi. E.T. otworzył oczy.

- E.T. telefonować dom.

- Okay wesoło wyszeptał chłopiec. Okay. - Ściągnął swoją koszulkę i zakrył nią

światełko serca. - Musimy cię wykraść stąd. Nie ruszaj się...

Elliott położył z powrotem lód na E.T. i zaciągnął suwak na worku. Potem udając

zmartwionego, wyszedł przez klapę, rękami osłaniając twarz, i przepchnął się między Mary i

Keysem. Tak znalazł się w kuchni razem z Michaelem. Na stole piętrzyły się instrumenty

chirurgiczne, maski na twarz, mikroskopy. Stała również doniczka ze zwiędłym geranium. Gdy

Elliott szeptał coś Mi - chaelowi, roślina tak jak Michael wyprostowała się i w chwilę później jej

martwe łodygi wypuściły świeże zielone liście. Ukazały się również pączki. Znów zaczęła kwitnąć.

Michael cicho zatelefonował i wyślizgnął się bocznymi drzwiami.

Elliott stał w głównym tunelu plastikowym prowadzącym z domu, gdy agenci Keysa nieśli

ołowianą skrzynkę. Otworzyli suwak na drzwiach, jeden z nich przytrzymywał je. Wnieśli

trumienkę do samochodu i wrócili do domu.

- Idę z E.T. - oświadczył Elliott.

- Ty i twoja rodzina pójdziecie ze mną, Elliott. Wszyscy idziemy do tego samego miejsca.

- Tam gdzie on idzie, ja idę. Pan mi obiecał. Teraz idę z nim.

Keys westchnął, pociągnął suwak na tylnych drzwiach i wypuścił chłopca. Elliott wgramolił

się do wozu i zapukał do kierowcy. Michael siedzący na miejscu kierowcy odwrócił się.

- Elliott, jest tylko jedna rzecz... Ja jeszcze nigdy nie jechałem do przodu.

Włączył bieg, nacisnął gaz i szarpnął. Cały system tuneli plastikowych zaczął się pruć,

rozdzierać i runął ogromny namiot otaczający dom. Samochodem rzuciło, ale wyjechał z podjazdu,

ciągnąc za sobą dwadzieścia stóp głównego tunelu, jakby to był ogon smoka.

Michael nacisnął klakson. Policjanci pospieszyli, by znieść bariery drogowe, a

zgromadzony tłum rozstąpił się przepuszczając wóz. Elliott podskakiwał na swoim siedzeniu, gdy

samochód jechał szosą. Wkrótce zauważył, że dwóch agentów znajdowało się w przezroczystym

wężu. Starali się z niego gorączkowo wydostać.

Gdyby chłopiec spojrzał w drugą stronę, zobaczyłby, jak matka wskakuje do swego

samochodu wraz z Gertie.

Mary wyjechała z podjazdu i wyprzedziła auto rządowe goniące wóz porwany przez jej

dzieci. Miała nadzieję, że nie jest to przestępstwo, chociaż nie była tego pewna.

- Dokąd jedziemy, mamusiu? - spytała Gertie.

- Kupić krem z placenty - zaskrzeczała Mary, przejeżdżając przez zapory policyjne.

- Czy Elliott i Michael ukradli samochód?

- Tak, kochanie...

- Dlaczego nie zabrali mnie ze sobą?

- Bo jesteś za mała, żeby kraść samochody - rzekła Mary, pędząc ulicą. - Jak będziesz

starsza, to co innego.

Wiedziała teraz, że potwór żyje, czuła to każdym nerwem swego ciała. Bez względu na to,

czy sprawiły to pragnienia dzieci, czy też po prostu przypadek przywrócił go z powrotem do życia,

cieszyła się. Bo chociaż powstały dalsze komplikacje, chociaż auta policyjne goniły ją i jego -

wiedziała, że mimo wszystko tak jest najlepiej.

Podskakujący w tunelu agenci trzymali się kurczowo jego brzegu. Widzieli, że Elliott przy

czymś pospiesznie manipuluje. “Hej - pomyślał jeden z nich - chyba ten dzieciak nie chce

odcumować tego węża".

W chwilę potem agenci koziołkowali po ulicy, a wóz popędził naprzód, zostawiając ich na

jezdni.

Michael walczył z kierownicą i pedałami.

- Zabijemy się, Elliott! - zawołał. - I nigdy nie dostanę prawa jazdy.

Dziwił się, że inne samochody nie wpadają na siebie. Elliott sięgnął do ołowianej skrzynki

E.T., otworzył ją i plastikowy worek.

E.T. usiadł, zrzucił z siebie suchy lód i rozejrzał się dokoła.

- E.T. telefonować dom.

- Czy oni przyjadą po ciebie? - zapytał Elliott.

Zipp ziiple złak - złak.

Oczy E.T. jarzyły się, ale jeszcze bardziej jarzyło się światełko jego serca, które

odpowiadało na pytanie Elliotta jasnością wypełniającą cały wóz.

Michael skręcił z alei na drogę prowadzącą na wzgórze, zwane Lookout. Z tego wzgórza

ujrzeli, że wszystkie “ Smoki", do których Michael telefonował przedtem, czekają z rowerami.

Samochód nagle się zatrzymał. Elliott i Michael pomogli E.T. wyjść. Greg, Tyler, Steve otworzyli

usta, kiedy zobaczyli małego potwora.

- To jest człowiek z kosmosu - oznajmił Elliott - i my odstawiamy go na jego Statek.

Tak jak przedtem lekarzom, tak teraz “Smokom" zakręciło się w głowie od tego widoku.

Ale dzięki zabawie w tę grę, w której przypadały im role potworów, czarodziejów, maszkar - byli

przygotowani na niezwykłe sytuacje. Tak więc chociaż osłupieli na widok E.T., wsadzili go do

kosza na rowerze Elliotta i pomknęli w stronę wzgórza. Prowadził Tyler, pedałował co sił. A gdy

odwracał się do tyłu i widział tego stwora z wybałuszonymi oczami w koszu Elliotta, jechał jeszcze

szybciej. Wolał na niego nie patrzeć, gdyż z wrażenia troiło mu się w oczach.

- Elliott! - krzyknął Greg, a ślina fruwała obok niego. - Co... co... - Jąkał się ledwie

obracając językiem. Ślina napływała mu do ust z zachwytu, gdy tak pedałował. Obok jechał Steve

pochylony nad kierownicą. On także popatrzył na potwora i zrozumiał, że kimkolwiek on jest, to

jego obecność jest jakoś związana z tym, że siostra każe ci robić ciasteczka z błota. Szczegółami tej

sprawy zajmie się później. Ale jedno wie: nigdy, ale to nigdy nie mieć nic wspólnego z

jakąkolwiek siostrą, nawet z własną. Dziwne rzeczy mogą się dziać, takie, o których zapewne

dowie się na pierwszym roku studiów, na wykładzie z higieny. Jeszcze niżej pochylił się nad

kierownicą, w głowie kotłowały się pytania, na które nie miał odpowiedzi, ale nogi nie przestawały

pedałować.

Gdy ta dziwna ekipa rowerzystów zniknęła z pola widzenia, na szczycie wzgórza pojawiły

się rządowe auta, policyjne wozy i Mary. Wszyscy raptownie zahamowali w pobliżu porwanego

wozu, a policjanci wyskoczyli z karabinami.

W tej samej chwili Mary podbiegła do policjantów krzycząc: - Nic im nie róbcie, to są

przecież dzieci! - Miesiące frustracji, lęku zabrzmiały w jej głosie. Policjanci cofnęli się, zdumieni,

a ona przepychała się do nich. Gdyby była równie stanowcza podczas rozprawy rozwodowej,

byłaby obecnie znacznie bogatszą kobietą.

Postój przy samochodzie wpłynął na zwiększenie odległości pomiędzy rowerzystami i

policjantami: wciąż zajmowali się porzuconym wozem, z którego ciekła woda topniejącego lodu.

Gdy otworzyli drzwi, zobaczyli, że wóz jest pusty. Wtedy zza krzaków wyszedł ktoś, kto wiedział,

że tego wieczoru ten teren jest najważniejszym miejscem na świecie.

- Zabrali rowery! - wrzasnął Lance. - Ja wiem, dokąd jadą!

Mary położyła rękę na ustach małego nudziarza i wciągnęła go do swego samochodu. Ale

Lance otworzył okno i krzyknął w stronę policjantów i agentów rządowych:

- Nad jezioro, oni jadą nad jezioro! Policja i agenci ruszyli w kierunku jeziora.

Lance zwrócił się do Mary: - Do lasu! Pokażę coś pani.

- Przecież powiedziałeś: nad jezioro?

- Może jestem nudziarzem, ale nie jestem głupi.

Chłopcy z E.T. zmierzali do miejsca lądowania Statku. “Smoki" patrzyły na E.T. ze

zdumieniem, lecz serca mówiły im, że to jest ich przyjaciel, że wreszcie biorą udział w grze

najwyższej klasy. Jechali szybko, pedałowali co sił, wioząc E.T. tam, gdzie coś na niego czeka.

Auta policyjne okrążyły jezioro, minęły obozy letnie, domki, chatę dozorcy parku. “Nie,

nikogo tu nie ma". Dozorca patrzał na auta gromadzące się na drodze. “Co się dzieje?" - pomyślał.

Samochody znów ruszyły. Opony rozpryskiwały błoto i kamienie. Ekipa pościgowa znikła.

- Dokąd teraz jedziemy? - zastanawiał się sierżant policji, który jechał na czele. Mrugał

powieką przez cały ranek, jakby odbierał jakieś sygnały i prowadził wóz, jakby za pomocą

wewnętrznego radaru. Auta pomknęły ku autostradzie.

Był to wielki pościg i nic nie mogło go powstrzymać;

- Tu jest skrzyżowanie. Niech twoi ludzie rozdzielą się...

Radia przekazywały rozkazy, policjanci przystąpili do nowej akcji. Otwierali i zamykali

jeden odcinek drogi za drugim.

- ...Zawróć, zawróć... - Powieka drgnęła i wraz z nią drgnęły koła wozu zawracając na

sygnał, który usłyszeli wszyscy kierowcy, sygnał biegnący z serca ich ofiary, pozaziemskiego

stworu. Szukał on łączności z wszechświatem. Jego telepatyczna sonda była tak silna, że nawet

kamienie ją czuły.

E.T. podskakiwał w koszyku Elliotta, przytrzymując się swymi długimi palcami. W głowie

dudniło mu od sygnałów, od różnych znaków:

- znakle, nerk, nerk, czy możesz nas odczytać?

- Tak, mój kapitanie. Ale proszę, pospiesz się, zingg, zingle, nerk, nerk.

Tyler mknął z całych sił na czele gromadki, obok jechał Michael pochylony nad

kierownicą. Nagle Michael usłyszał klaksony.

- Nadjeżdżają - spojrzał w stronę Elliotta.

- W boczną alejkę! - wrzasnął Elliott, skręcając. Za nim podążyli Greg i Steve. Opony

rowerów zapiszczały na wykruszonym asfalcie. Alejka prowadziła wprost do celu, do wzgórz,

które teraz wydawały się bardziej odległe niż kiedykolwiek przedtem.

Rowery podskakiwały na wyrwach, ściany domów błyszczały, okna migotały. Facetowi

pijącemu piwo przy oknie zadrżała ręka: “ Czyżbym widział potwora w koszyku?" Beknął i

podszedł do komody. “Człowiek musi się napić, gdy coś takiego zobaczy".

- W prawo...! - Agent wskazał drogę palcem, który jakby zaczął się jarzyć.

Skąd mogę wiedzieć, jak jechać? - zapytał sam siebie. - Wiem tylko, że wiem.

- Tam, w górę.

Auta policyjne pomknęły w stronę alejki. Wjechały na nią z siedmiu różnych stron, a potem

ruszyły karawaną po zniszczonym bruku. Pierwszy wóz, nadal prowadzony przez sierżanta z

drgającą powieką, wjechał wąskim przejściem na sygnale. Jego drugie oko pracowało w

dwójnasób.

Na zewnętrznej flance agenci zamknęli wylot alejki. Ten z jarzącym się palcem wskazał: -

Oto oni!

Elliott zeskoczył z roweru i pobiegł z E.T. schodami obok starego garażu. Michael i Tyler

podążali za nim i zaraz znaleźli się na tylnym podwórku otoczonym drewnianym płotem.

Greg i Steve, którzy byli już na górze, rozejrzeli się, ocenili sytuację i pomknęli w następną

alejkę. Byli już tam Tyler i Michael, a w środku, pomiędzy nimi - Elliott z E.T. Ogromne oczy E.T.

obracały się szybko.

- Nie pozwól, by mnie schwytano, xyeryer omnn, czy mnie słyszysz?

- Zerk nergle, nasz wielki kapitan prosi o pośpiech. Niebezpieczeństwo,

niebezpieczeństwo! Alejka zakręcała tworząc łagodny łuk. Pięć rowerów z potworem pędziło

boczną dróżką, lepiej znaną rowerzystom niż kierowcom. Duże wozy wpadły na siebie, blokując

drogę. Musiały wycofać się, zawrócić, potem znów ruszyły.

- Wstrętne małe szczury! - zawołał sierżant. Jego lewe oko mrugało jak błysk flesza.

Wjechał na jakiś pojemnik na śmieci. Miał nadzieję, że nie wyskoczy mu nagle na drogę staruszka,

pies, dziecko czy pijak, gdyż na pewno znaleźliby się pod kołami. Jechał na pełnym gazie, syreny

wyły, daszek czapki zsunął mu się na czoło.

- Mały drań - Keys mamrotał do siebie. - Paskudny smarkacz. - Stanęła mu przed oczyma

słodka twarzyczka Elliotta, gdy go okłamywał. Ten dzieciak daleko zajdzie z taką twarzą.

Wykantować w ostatniej chwili, gdy się już miało łup w rękach!

- Skręcaj, skręcaj! - krzyczał, znając drogę, czując ją w swoich palcach. Jego kierowca

wjechał w ulicę, gdy Tyler i Elliott ukazali się na horyzoncie.

- Cholera! - zaklął Tyler. - Już są...

Ostatni odcinek ulicy, ostatni ciąg domów przed lasem. Nagle z obu stron wysypali się z

otwartych drzwi wozów agenci i policjanci.

Elliott zawrócił w alejkę. W dali pojawiła się maska policyjnego auta, reflektory omiatały

teren... Samochód nadjeżdżał.

Krąg się zamknął. Wysoki Tyler pochylony nad kierownicą rzekł:

- Spróbujmy się przedrzeć! - I pomknął naprzód, a za nim Michael i Elliott. Pędzili, jak

tylko mogli najszybciej. Zobaczyli wąski pas pomiędzy dwoma parkującymi wozami. Tyler

wskazał nań, Elliott zgodził się. Greg i Steve stanowili flankę tego lecącego skrzydła. Usta Grega

po raz pierwszy od lat były suche, bez śliny.

- Nie uda się nam - szepnął, żałując, że nie ma choć jednego balonika śliny, który by im

puścił w twarz. Skrzydełka na czapce Steve'a opadły na skutek wiatru wywołanego pędem roweru.

Falanga rowerzystów ruszyła wprost na mur policji, rządowych agentów. Wszystkie

przejścia były zablokowane.

“Ostatnia kraksa - pomyślał Elliott. - Tylko to możemy mu dać". E.T. podniósł palec i

rowery uniosły się w powietrzu nad goniącymi ich autami.

- Niech to szlag trafi! - zawołał dowódca policji. Stał z rękami na biodrach, czapką

zsuniętą z czoła i wytrzeszczonymi ze zdziwienia oczami. Pięć rowerów płynęło nad domami.

Keys poczuł, że żołądek podchodzi mu do gardła. Rowery musnęły druty telefoniczne, wierzchołki

słupów i zniknęły w mroku.

E.T. spojrzał w dół. Tak, to była dużo lepsza, łagodniejsza jazda. Jego światełko serca znów

się zapaliło i świeciło poprzez koszyk Elliotta. Sowa, która powróciła na swoje drzewo, obudziła

się i poruszyła leniwie skrzydłami. Nadszedł czas, żeby zjeść starą mysz, postanowiła, i pofrunęła

do góry. Co tu się dzieje? Pięć rowerów przeleciało obok niej. Sowa cofnęła się, nerwowo ruszając

dziobem. Swym potężnym wzrokiem dostrzegła światełko serca E.T. Patrzyła na starego gnoma,

który wpatrywał się w mrok.

“Nietoperze tutaj są jakby większe - pomyślała sowa. - Albo straciłam rozum".

Rowery sunęły dalej w zapadających ciemnościach. Elliott skierował swój rower do

miejsca, które już znał. Chłopcy poszli w jego ślady.

- Powiesz mi, jak to się skończy - wyjąkał Greg.

Oczy miał zamknięte, wargi wilgotne. Znajdujący się za nim Steve, bez czapki, z

rozwichrzonymi włosami, patrzał w dół.

- Wszystko przez te siostry - wyszeptał do siebie cichutko.

Tyler i Michael byli najbliżej Elliotta, a E.T. wpatrywał się w dalekie niebo, starając się

przeniknąć chmury.

- znak zerkle, dergg oh, mój kapitanie, czy to naprawdę ty?

- znerkle dergg, dergg...

Ukazała mu się telepatyczna twarz, której najbardziej ufał. Najdoskonalsza i

najsubtelniejsza ze wszystkich twarzy sędziwych podróżników. Uśmiechnęła się żółwim

uśmiechem najwyższej świadomości i znikła.

- Las! - krzyknął Elliott, gdy rowery dotknęły nieba i inni chłopcy mogli również zobaczyć

wzgórza i głębokie cienie.

Mary prowadziła samochód zgodnie ze wskazówkami nudziarza.

- Teraz w górę, drogą, gdzie nie wolno parkować - ponuro mruczał Lance.

Największy pościg na świecie, a on nie bierze w nim udziału. Dlaczego? Ponieważ jest...

kretynkiem.

Gertie siedziała pomiędzy nimi z doniczką geranium w dłoniach. Pojawiły się nowe pączki,

gdy samochód podskakiwał na tej bocznej drodze.

Lance wpatrywał się w wierzchołki drzew.

- Łapię jakieś sygnały - rzekł. - Proszę zaparkować tutaj...

Zaparkowali, wysiedli i ruszyli do lasu. Lance szedł przodem. Mary trzymała Gertie za

rękę. Poruszali się wolno, natomiast jazda nad wierzchołkami drzew była szybka. Elliott prowadził

chłopców do ukrytego komunikatora.

- Tutaj... - E.T. wskazał palcem miejsce i latające rowery zaczęły opuszczać się w dół.

Lekko wylądowali na trawie. Ullll - lipl - lip.

Komunikator brzęczał. Gdy Elliott podszedł, nagle rozbłysł promień lawendowego światła,

który zmroził go. Chłopiec popatrzał na E.T. Stary potwór znalazł się wraz z nim w świetlnym

kręgu. Obaj spojrzeli do góry.

Zobaczyli Wielki Statek świecący łagodnie. Elliottowi wydało się, że ogromna ozdoba

choinkowa wynurza się z ciemności. Przyglądał się pięknemu pojazdowi, upajając się jego

wielkością. Był to jakby E.T. milion razy zwielokrotniony, największe światełko serca, jakie

widział świat. Jego tajemnice świeciły dla niego, a przesłanie miłości i zachwytu wzruszało go.

Chłopiec zwrócił się w stronę E.T. Oczy sędziwego podróżnika też się powiększyły na widok

ukochanego Statku matki, królowej Drogi Mlecznej. Światła dowódcze oświetlały eleganckie

wzory dokoła dziobu i E.T. odczytał w tym przejaw doskonałości mózgu kosmosu w najbardziej

rozwiniętej formie.

Spojrzał na przyjaciela, który pomógł mu przywołać swoich z niezmierzonych przestworzy.

- Dziękuję ci, Elliott... - Głos Pozaziemskiego zabrzmiał silniej, gdyż jego alikwoty

harmoniczne zestroiły się ze Statkiem.

- Obiecuję nie zaglądać do okien - powiedział do jarzącego się włazu. Ale wówczas

poczuł, że ktoś jeszcze wchodzi na polankę. Była to wiotka istota i E.T. przypatrywał się jej przez

długą chwilę.

Nagle podbiegła do niego Gertie.

Tutaj jest twój kwiatek! - zawołała podając mu doniczkę.

E.T. uniósł dziewczynkę do góry i rzekł: Bądź grzeczna.

Na krawędzi polanki poruszył się cień, potem rozległ się dźwięk dzwoniących kluczy.

E.T. szybko postawił Gertie. Wyciągnął do Elliotta rękę i rzekł: - Idziesz?

- Zostań - poprosił chłopiec.

Sędziwy podróżnik objął Elliotta i poczuł, że ogarnia go kosmiczna samotność, największa,

jakiej kiedykolwiek doznał. Dotknął serca Elliotta i zrobił swymi palcami jakiś skomplikowany

znak, żeby uwolnić chłopca z narkozy gwiazd.

- Będę tam - szepnął i czubek jego palca rozjarzył się tuż przy klatce piersiowej dziecka.

Potem sędziwy botanik wszedł na pomost Statku. Wewnętrzne światło Wielkiej Ozdoby

świeciło nad nim. Poczuł, że miliony obwodów jego świadomości zapalają się w nim, a jego serce,

tak jak serce Elliotta, napełnia się nie samotnością, lecz miłością,

Wszedł w krąg zamglonego światła, trzymając w rękach doniczkę z geranium.