ALISTAIR MACLEAN
SIMON GANDOLFI

ZŁOTA ZEMSTA

PRZEŁOŻYŁ GRZEGORZ WOŹNIAK
TYTUŁ ORYGINAŁU: GOLDEN VENGEANCE
(THIRD IN ALISTAIR MACLEAN'S GOLDEN GIRL SERIES)


PODZIĘKOWANIA

Serdecznie dziękuję Marii Nielsen za cierpliwość, zachętę, a nade wszystko za cenną
dokumentację dotyczącą Filipin. Dziękuję także Beldonowi Butterfieldowi za gościnność i
pomoc, jaką mi okazał w Mexico City, gdy powstawał drugi szkic niniejszej książki. Słowa
wdzięczności kieruję również do pracowników American Airlines, moich wspaniałych
przewodników po labiryntach niezliczonych międzynarodowych portów lotniczych.


Dla Antony'ego i Caroline w prezencie ślubnym


PROLOG

W rękach ściskał snajperski manlicher kaliber .9. Był niewielkiego wzrostu. Mówiono, że
pochodził z Hiszpanii lub Ameryki Południowej, a w branży zwano go Sin, od
hiszpańskiego sin error - bezbłędny, bo nigdy nie chybiał.
Leżał na kawałku styropianu wewnątrz hebanowej trumny, która znajdowała się w
staromodnym karawanie z rzeźbionymi w mahoniu kolumnami i otwartymi bokami, jak - nie
przymierzając - stylowe, wiktoriańskie łoże. Silnik zagrzał się na zatłoczonych ulicach
Hongkongu i gdy przejeżdżali przez kutą bramę cmentarza, z chłodnicy buchnęła para.
Kierowca skręcił na trawnik. Karawan zakołysał się na krawężniku i wolno potoczył po
pochyłości.
Sin odsunął ruchomą deskę trumny. Z zewnątrz otwór przystawiały sztuczne lilie
plastikowego wieńca. Popatrzył na równe rzędy kamiennych nagrobków na zboczu i gdy w
polu widzenia pojawił się świeżo wykopany grób, zastukał dwukrotnie w wieko, dając znać
kierowcy, że już. Do mogiły znajdującej się w połowie wzgórza było nie więcej niż sto
metrów. Dwóch pracowników cmentarza układało właśnie płaty plastikowej, zielonej darni na
czerwieniejącej w słońcu i połyskującej rosą ziemi.
Zapiszczały resory, karawan zakołysał się, gdy zwalisty, skośnooki kierowca wygramolił się z
szoferki. Wyciągnął z kieszeni szwajcarski składany nóż wojskowy i jednym ruchem przebił
gumę w lewym przednim kole. Niespiesznie obszedł pojazd, po czym ze schowka obok
trumny wyjął podnośnik i klucze. Wyciągniętym ku górze kciukiem dał znak Sinowi, że
wszystko jest w porządku. Zdjął uszkodzone koło i zaczął toczyć je w stronę cmentarnej
bramy.

Pogrzeb Mai'sin Jasmine Li, wnuczki sir Philipa Li, zaczął się trzy godziny później. Był
piątek. Powietrze parne, jak zawsze gdy zaczynała się pora tajfunów. Ceremonię prowadził
biskup obrządku episkopalnego. W sprawozdaniach prasowych zastanawiano się później, czy
uroczystość oznaczała kres najbrutalniejszej wojny na szczycie hongkongijskiej finansjery,

czy tylko zawieszenie broni. W pogrzebie wzięło udział dwóch głównych przeciwników: sir
Philip Li - co było oczywiste - oraz Wong Fu - co było absolutnym zaskoczeniem, różniło ich
bowiem wszystko: interesy, pochodzenie, a nade wszystko sposób postępowania.
Sir Philipa Li szanowano jako seniora starej finansjery w Hongkongu. Należał do tych, którzy
uważają, że majątek i pieniądze to nie tylko przywileje, ale także obowiązki wobec
społeczeństwa. Zasiadał więc w radach wielu fundacji dobroczynnych, zabierał głos na temat
przyszłości kolonii i brał udział z ramienia rządu brytyjskiego w negocjacjach z Pekinem w
sprawie przekazania władzy. (W 1997 roku - jak wiadomo - upływa termin brytyjskiej
dzierżawy Hongkongu i dawny klejnot Korony przejmie Chińska Republika Ludowa).
Zapraszano go na posiedzenia Komisji Spraw Zagranicznych Senatu Stanów Zjednoczonych i
zasiadał w Komitecie Doradczym Banku Światowego ds. Azji.
Interesy swego imperium prowadził w tradycyjnym, paternalistycznym stylu. O jego dobroci i
uprzejmości opowiadano legendy: fundował stypendia, by nie marnował się jakiś obiecujący
talent, wysyłał czek do szpitala, gdy trzeba było pokryć koszty czyjegoś leczenia. Takimi
czynami zyskał sobie większą wdzięczność ludzi niż dużymi sumami pieniędzy, które
przelewał na konta fundacji dobroczynnych. Dziesiątki wiązanek i wieńców pokrywających
grób były bardziej wyrazem wdzięczności wobec sir Philipa niż hołdem dla zmarłej wnuczki.
Ceniono go także za działalność na polu kultury. Za młodu studiował literaturę francuską w
Oksfordzie, w Princeton zrobił dyplom z ekonomii i w obu uczelniach ufundował katedry
sinologii. Zasiadał w radzie powierniczej Opery Królewskiej. Hojnie łożył na nowojorską
Metropolitan Opera. Powiadano, że jego kolekcja szkła i jedwabnych kobierców
modlitewnych nie ma sobie równej w świecie.
Mówił znakomicie po francusku i hiszpańsku. Wiele podróżował - przyjmowano go w
pałacach prezydenckich i urzędach premierów, witano na uniwersytetach. Z równą swobodą
poruszał się w świecie polityki, co i wśród światowej elity intelektualnej. Cieszył się
zaufaniem swoich kolegów finansistów, którzy cenili jego zdanie. Nikogo więc nie dziwiło,
że w uroczystości pogrzebowej wziął udział sir Euan Wiley, prezes zarządu Cairns Oliver.
Był to subtelny dowód powiązań sir Philipa z wielkim zagranicznym hongiem.
W przeciwieństwie do sir Philipa Li, zawsze tajemniczy Wong Fu reprezentował tzw. nowe
pieniądze. Jego szanghajski akcent zdradzał dość skromne pochodzenie, choć niczego nie
można było powiedzieć z całą pewnością. O wszystkim, co tyczyło osoby Wong Fu,
mówiono "podobno". Podobno więc nosił tradycyjne, chińskie nakrycie głowy, podobno
zawsze korzystał z tłumacza w czasie oficjalnych konferencji i podobno kierował swoim
imperium za pomocą telefonu oraz grupki zaufanych osób i niemal nigdy nie opuszczał swego
apartamentu na ostatnim piętrze wieżowca Wong Fu przy prestiżowej Connaught Road. Jedno
tylko wiedziano z całą pewnością - nie znosił fotografów, czego dowodem były setki
roztrzaskanych przez jego goryli aparatów należących do tych, którzy podjęli ryzyko licząc,
że się uda. Jednak zdjęcia Wong Fu nie znajdziecie w żadnej agencji, żadnej firmie prasowej i
w ogóle nigdzie. Dzięki temu tajemniczy Wong Fu mógł poruszać się po Hongkongu nie
obawiając się, że zostanie rozpoznany. I oto teraz przybył na pogrzeb wnuczki swego rywala!
Wszyscy Wyciągali szyje, żeby zajrzeć do jego mercedesa, gdy nieliczna grupka żałobników,
których zaproszono do udziału w ceremonii, udawała się na cmentarz.
W oczach gapiów, którzy zgromadzili się przed bramą, kawalkada samochodów wiozących
wielkich i szlachetnych, czy raczej - co będzie ściślejsze - wielkich i potężnych, przypominała
paradę gwiazd przed rozdaniem Oscarów. Zapewne współczuli sir Philipowi, ale zmarła nie
budziła żadnych emocji. Urodziła się i wychowała w Stanach Zjednoczonych, tu, w
Hongkongu, nikt jej nie znał, a wypadek samochodowy, w którym straciła życie, wyglądał jak
setki innych, więc niewiele o nim mówiono. Prawda tymczasem była znacznie bardziej
skomplikowana i okrutna, niż można by to sobie wyobrazić.

1

Siedem tysięcy wysp i wysepek wchodzących w skład Filipin rozsypało się po Morzu
Południowochińskim jak paciorki z rozerwanego sznura korali. Na południe od Filipin leży
wyspa Kalimatan, której północna część, Sabah, stanowi prowincję Malezji. Tędy właśnie,
przesmykiem między Malezją a Filipinami, liczącym w najwęższym miejscu ledwie
dwanaście mil morskich, biegnie jeden z najbardziej uczęszczanych i niebezpiecznych
szlaków żeglugowych w świecie. Według danych Międzynarodowego Biura Żeglugi tu
właśnie notuje się najwięcej napadów pirackich.
W mdłym świetle księżyca, za rafą osłaniającą najbardziej na południe wysuniętą część
archipelagu, połyskiwał skrawek plaży, ale nawet najbystrzejsze oko nie wyłowiłoby z
ciemności dwóch smukłych jak strzały, czarnych łodzi, które czekały w mroku za koralową
skałą. Długie na osiemnaście metrów, szerokie na półtora mogły ciąć wodę jak brzytwy.
Przed wywrotką zabezpieczały je pływaki wysunięte daleko w bok na bambusowych prętach.
Dzięki potężnym silnikom nawet przy pełnym obciążeniu rozwijały prędkość czterdziestu
węzłów. Wysoki brzeg zasłaniał od wiatru, rafa - od oceanicznej fali. Basligi - jak
nazywano łodzie tego typu - unosiły się na gładkiej wodzie zatoki lekko jak drapieżne ptaki
czyhające na ofiarę - piękne, lecz wróżące śmierć.
Załogę każdej łodzi stanowiło osiemnastu Filipińczyków, muzułmanów z plemienia Badjao.
Wszyscy byli niscy i drobnej budowy. Teraz przekomarzali się z cicha, oczekując na sygnał
rozpoczynający polowanie na ofiarę. Inaczej Chińczycy. Było ich czterech. Milczeli i w ogóle
zachowywali powagę, jak przystało na zawodowców - specjalistów od mokrej roboty.
Wszyscy byli dłużnikami Wong Fu, najbogatszego spośród tych, którzy przybyli do
Hongkongu po upadku Czang Kaj-szeka i jego Kuomintangu w Chinach. Dług do spłacenia
miał cenę krwi. Ci współcześni piraci byli uzbrojeni w szybkostrzelne - dwieście pocisków na
minutę - automaty Kałasznikowa model 47. Mieli także noże - ostre jak lancet barongi, a
dwóch z nich dodatkowo po kilka granatów przy pasach.
Najstarszy, dowódca, przykucnął przy radarze. Uważnie śledził błyszczący punkt na ekranie.
Trzytysięcznik w dziewiczym rejsie z Korei Południowej do Davao na Filipinach i dalej do
Singapuru był ich celem.
Motorowiec Ts'ai Yen miał sto metrów długości i dwadzieścia w najszerszym punkcie
kadłuba. W ładowniach miał miejsce na dwa tysiące ton drobnicy. Diesle firmy Mann
gwarantowały szybkość osiemnastu węzłów. Był to jednak dziewiczy rejs frachtowca i
główny mechanik oszczędzał maszyny, zredukował więc obroty do dwóch trzecich. Ts'ai Yen
niósł filipińską banderę. Armator - South Asia Sail & Steam Ship Company - zarejestrował
frachtowiec w Manilii i nazwa stolicy Filipin widniała na rufie jako port macierzysty, choć w
rzeczywistości statek był najnowszym nabytkiem towarowo-pasażerskiej floty sir Philipa Li z
Hongkongu.
Załoga liczyła ośmiu filipińskich marynarzy, kapitan pochodził z Chorwacji, pierwszy oficer
z Seszeli, drugi z Hongkongu, a pierwszy i drugi mechanik legitymowali się paszportami z
Tajwanu. W przesmyku między Kalimatanem a Filipinami było tłoczno jak na autostradzie.
Radar sygnalizował obecność trzydziestu dwóch innych statków, więc kapitan z pierwszym
oficerem nie schodzili z mostka. Drugi oficer, wysoki młody Chińczyk, stał w cieniu szalupy
ratunkowej i obserwował jedyną pasażerkę w tym rejsie - pannę Jasmine Li.
Jasmine - czy jak ją zwano w rodzinie i wśród przyjaciół Jay - liczyła sobie dwadzieścia dwa
lata. Była jedyną córką Petera Li, młodszego z synów sir Philipa, naturalizowanego, podobnie
jak jej matka, obywatela USA. Rodzice nie żyli, zginęli z rąk przypadkowych rabusiów w
Waszyngtonie i dziadek zażyczył sobie, aby Jay zamieszkała w Hongkongu. Rodzina matki,
jak również małżonka sir Philipa przekonali jednak seniora, aby Jay najpierw ukończyła

naukę w Stanach. Zapisano ją więc do ekskluzywnej szkoły prywatnej w pobliżu
Waszyngtonu, w której przygotowywała się do studiów wyższych, specjalizując się w sztuce
pisarskiej. Po maturze chciała wstąpić na uniwersytet stanowy w Idaho, ale sir Philip był
zdania, że jeśli już, to powinna raczej wybrać prestiżową, żeńską uczelnię, jak na przykład
Wellesley albo Bennington. Nie odważyła się sprzeciwić i zapisała się do Wellesley -
żeńskiego Harvardu, gdzie zresztą spotkała większość przyjaciółek ze szkoły. Obecnie sir
Philip uznał, że czas wydać ją za mąż. Szukał odpowiedniej partii wśród młodych chińskich
spadkobierców wielkich fortun Hongkongu. Z dyskretnych uwag babki Jay dowiedziała się,
że sporządzono już nawet listę ewentualnych kandydatów. Osobiście nie życzyła sobie
żadnego z nich.
Stała przy burcie i wpatrywała się w fosforyzujące w świetle księżyca fale. Przez całe życie
zawsze ktoś czuwał, by nie zrobiła jakiegoś niewłaściwego kroku. I choć morze kojarzyło jej
się z wolnością i swobodą, także teraz miała swojego anioła stróża - młodego oficera, który
dyskretnie wtapiał się w cień szalupy ratunkowej.
Przez krótką chwilę zastanawiała się, czy nie powiedzieć mu, żeby wreszcie zostawił ją samą.
Zrezygnowała, wiedząc, że to i tak nic nie da. Owszem, usłyszy kilka uprzejmych słów,
zapewne jakieś przeprosiny, niewykluczone, że mężczyzna odejdzie parę kroków, spuści na
chwilę wzrok, ale nadal będzie czujnie penetrował wszystko dookoła.
Bez słowa odwróciła się i nie zważając na młodego oficera zeszła pod pokład, do kajuty.
Zajmowała kabinę właśnie drugiego oficera, zakładając, że człowiek, który jej pilnował, był
rzeczywiście marynarzem. Na czas rejsu przeniósł się on do mesy i tam sypiał na sofie, jeśli
w ogóle sypiał w tym rejsie.
Kabina była niewielka. Koja zajmowała całą przestrzeń pod jedynym iluminatorem, a wąski
stolik z szufladami musiał być i biurkiem, i toaletką. Umeblowania dopełniało składane
krzesło oraz szafa w ścianie. W małej łazience znajdowała się morska toaleta, prysznic i
umywalka.
Komputer typu laptop stał na stole. Ts'ai Yen wyposażono w najnowsze urządzenia
przeładunkowe i nawigacyjne, a Jay miała przygotować dla popularnego magazynu serię
artykułów z dziewiczego rejsu tego nowoczesnego frachtowca. Postanowiła pisać codziennie
co najmniej kilka stron, ale na razie stworzyła tylko ze dwieście wersji wstępu i nic więcej.
Popatrzyła w lustro, jakby tam szukała natchnienia.
W szkole i na uczelni zazdroszczono jej pewności siebie. Wszystko to zmieniło się jednak,
gdy znalazła się w Hongkongu. Zaraz w pierwszym tygodniu jej pobytu, w czasie lunchu w
restauracji Gabbiego w hotelu "Na Półwyspie" - ci, co znają Hongkong, potwierdzą, że nie ma
lepszego lokalu - babka ostrzegła ją, że ma uważać na siebie, bo wszystko rzutuje na opinię o
rodzinie: na przykład to, jak się nosi i ubiera na ulicy czy na korcie tenisowym, na basenie,
czy wreszcie na jachcie. Właśnie - wyprawy jachtem na zatokę to uświęcona tradycją
niedzielna rozrywka starej arystokracji. A wyprawa polegała na tym, że dwie, trzy luksusowe
motorówki - każda z dziesięcioosobową załogą w wykrochmalonych uniformach - cumowały
obok siebie niedaleko brzegu, pasażerowie składali sobie wizyty i zasiadali do tradycyjnego
mah jonga. Plansze i kości do gry byłyby ozdobą niejednego muzeum chińskiej sztuki
zdobniczej.
Dotychczas Jay znała zupełnie inne przejażdżki jachtem - bryzgi fal, ostrą żeglugę na wiatr, w
otwartej łodzi, tam gdzie Atlantyk obmywa brzegi stanu Massachusetts. Gdy z kolegami
wyczerpani wracali do przystani, czekała na nich najwyżej gorąca kawa z termosu. W
Ameryce, po żeglarskiej wyprawie zasiadało się na plaży przy ognisku i piekło steki. Tu zaś,
w Hongkongu, zawsze czekała armia kucharzy z pomocnikami i mnóstwem
najwyszukańszych dań. Noce na plaży w Massachusetts bywały namiętne. W Hongkongu
zawsze trzeba pamiętać, "co ludzie powiedzą".

Ale Massachusetts też miało swoje tajemnice - myślała Jay wspominając rodziców jej
przyjaciół. Nie wywieszano co prawda ostrzegawczych napisów na nadmorskich willach, ale i
tak wiadomo, że ich progi są za wysokie dla Żydów i dla tych, którzy nie należą do
towarzystwa. Jay należała. Była wnuczką sir Philipa, chrześcijanką, dziedziczką statków,
farm i banków.
Tak, Massachusetts to był jej świat i tam czuła się u siebie. Mogła być córką Richarda Smitha
- banki i stal.
Albo banki i węgiel.
Lub banki i inne surowce bądź gałęzie gospodarki.
Ale nade wszystko banki. Bank to paszport, karta wizytowa, zwłaszcza jeśli jest szacowny,
wiekowy, a pieniądze duże, jak bank sir Philipa Li, którego prapradziadek zaczynał ongiś W
Makao, kredytując szkockich kupców opium, Jacka Cairnsa i Matthew Olivera. Gdy zaś na
początku wojny opiumowej Lin Tse-hsu, Wysoki Komisarz Jego Wysokości cesarza Chin,
nakazał w 1839 roku konfiskatę ich towaru, prapradziadek Li pośpieszył z pożyczką, a
później sfinansował przenosiny szkockich firm do Hongkongu.
Cairns Oliver, Jardine Matheson, Swires - to były największe europejskie domy handlowe w
Chinach. W miarę upływu lat potężniały one, obrastały w majątek i wpływy, aż stały się
międzynarodowymi koncernami z akcjami notowanymi na pięciu najważniejszych giełdach,
od Nowego Jorku, po Frankfurt i Tokio. Firma Li natomiast miała tylko jednego
akcjonariusza. Był nim sir Philip.
Patrząc w lustro, Jay zadumała się nad przyszłością. Firma Li zawsze będzie miała tylko
jednego akcjonariusza. Następnym będzie właśnie ona, jeśli oczywiście pozostanie w
rodzinie. Inaczej zresztą być nie może. Nawet jeśli wyjdzie za mąż, pozostanie przede
wszystkim wnuczką sir Philipa. Była jego własnością, klejnotem. Tak było i tak będzie, i nie
ma o czym mówić.
Rozpięła zamek błyskawiczny. Pod jedwabnym dresem kryło się jędrne, szczupłe, chłopięce
niemal ciało, z ledwo tylko zaznaczonym, ale apetycznym biustem - efekt wielu godzin na
korcie. Piłki odbierała oburącz, nie było więc widać różnicy w umięśnieniu lewego i prawego
ramienia. Krótkie włosy odsłaniały uszy. Nos miała zgrabny, oczy szeroko rozstawione,
wyraźną szczękę - mogła się podobać nie tylko w Chinach. Tę atrakcyjną sylwetkę i miłą
aparycję także odziedziczyła po przodkach, jak wszystko w życiu.
Przed wyjazdem ze Stanów słyszała pogłoski, że dziadek wpadł w kłopoty finansowe.
Mówiono, że licząc na rychłe zakończenie recesji, zaczął sporo inwestować na londyńskiej
giełdzie nieruchomości. Powiadano, że w grę wchodziły miliardy dolarów. Kupował co
prawda tanio, ale oczywiście na kredyt i podobno wpadł w pułapkę zadłużenia. Krótko
mówiąc - przeinwestował. W fachowej prasie pojawiły się wzmianki, że będzie musiał
renegocjować zadłużenie, a tu i ówdzie spekulowano nawet na temat bankructwa. Pisano, że
sir Li nie rozumie współczesnych realiów, że jest staromodny i powoływano się na podobne
przykłady upadku starych firm.
Jay była innego zdania. Dobrze znała dziadka, wiedziała, że nie jest ryzykantem. Miał swoje
zasady i nigdy ich nie zmieniał. Ubierał się w szare, flanelowe garnitury, wieczorem do
obiadu wkładał granatowy lub czarny smoking. Uważał, że biały mogą nosić tylko muzycy,
kelnerzy i służba. Jay uśmiechnęła się do swego odbicia w lustrze - taki człowiek z pewnością
nie ryzykował.
Zastanowiła się nad własnym stosunkiem do dziadka. Trudno powiedzieć, żeby go kochała.
Kochać można ludzi, a sir Philip ucieleśniał władzę, moc i potęgę. Nie, władzę się szanuje,
podziwia. Władza budzi strach, jest groźna jak wulkan, który oglądała z pokładu kilka godzin
wcześniej. Można tę energię wykorzystać, ale jeśli się jej nie ujarzmi, staje się potężnym
czynnikiem destrukcyjnym.

Księżyc skrył się za chmurami. Na tle mrocznego nieba i ciemnego jak grafit morza światła
na burtach i masztach Ts'ai Yen jaśniały tak wyraźnie, że nie był już potrzebny wykrywacz.
Cel
widać było gołym okiem. Łodzie piratów wypłynęły zza rafy i teraz czekały dokładnie na
kursie frachtowca. Nocą dźwięk niesie się po wodzie, więc nawet Filipińczycy zamilkli. Ciszę
przerywały tylko uderzenia fal o smukłe burty i daleki jeszcze łoskot maszyn Ts'ai Yen. Na
północy horyzont rozświetlał pomarańczowy odblask wulkanu, a wiatr aż tutaj przyniósł
słaby zapach siarki, łodzie zaś czuć było zdechłą rybą i olejem kokosowym.
Ruszyli. Kilwater za smukłymi kadłubami połyskiwał w mroku jak rój świetlików. Łodzie
rozdzieliły się. Zajęły miejsca po obu stronach toru, środkiem którego płynął Ts'ai Yen.
Między sobą rozciągnęły zwój mocnej, nylonowej liny, jakby rzuciły sieć, w którą zaraz
wpadnie zdobycz.
Tak też się stało. Frachtowiec zahaczył o linę, pociągnął i basligi przylgnęły do burt statku
pod nawisem kadłuba, poza zasięgiem wzroku wachty w sterówce. Wprawne ręce wyrzuciły
w górę kilka lin z kotwiczkami i w mgnieniu oka pierwsi piraci znaleźli się na pokładzie.
Ubranych na czarno i bosych nie można było zauważyć w ciemnościach. Bez słów podzielili
się na dwie grupy i pod wodzą Chińczyków ruszyli w milczeniu wzdłuż burt ku trapom
prowadzącym z głównego pokładu na mostek. Tam zatrzymali się na chwilę i na sygnał -
cichy, ledwie słyszalny gwizd - wdarli się z obu stron do sterówki.
Kapitan - wysoki, siwy, postawny mężczyzna, sięgał właśnie po kubek z kawą, gdy trzy kule
z kałasznikowa trafiły go w serce. Pierwszy oficer zginął od jednej kuli. Statek szedł pod
automatycznym pilotem. Sternik, który przez lornetkę obserwował horyzont, padł na kolana i
wzniósł ręce do góry w błagalnym geście. Ponieważ polecał się Bogu chrześcijan, wyznawcy
Mahometa nie mieli dla niego litości. Pierwszą kulę dostał w nogi, sześć następnych
wymierzono w kręgosłup, żeby bardziej cierpiał, i dopiero ostatnia kula, w czoło, położyła
kres męce.
Drugi oficer odpoczywał w mesie. Na odgłos strzałów zerwał się z sofy. Z kabury, którą
ukrywał na łydce, nad kostką, wyciągnął broń - Colt, kaliber .9, automat. Uchylił drzwi na
korytarz i zobaczył dwóch Chińczyków z kałasznikowami. Pierwszy kopnięciem wyważył
drzwi do kabiny kapitana, drugi ubezpieczał go z tyłu. Gdyby Lu próbował teraz przyjść
pannie Jay z pomocą, zginąłby natychmiast.
Zatrzasnął więc drzwi do mesy i przekręcił zasuwkę. Miał najwyżej dziesięć sekund i ani
chwili więcej. Domyślał się, że piraci wdarli się na pokład od rufy. Pozostawała więc tylko
jedna droga. Otworzył iluminator, który wychodził na wąskie przejście przy burcie, tuż pod
mostkiem nawigacyjnym. Był pewien, że piraci zostawili straż na pokładzie, zakładał, że
tylko jednego człowieka.
Złapał kolta w zęby. Rękami chwycił się rury pod sufitem i nogami do przodu wyskoczył
przez iluminator na pokład. W momencie lądowania miał już broń z powrotem w ręku.
Przykucnął i pewnie dlatego pierwsza seria z automatu przeszła bokiem. Też strzelił. Nie
liczył, że trafi, chciał tylko zyskać sekundy, żeby się dostać na pokład dziobowy. Udało się.
Wsparł się jedną ręką o reling, strzelił jeszcze raz i wprawnie, jak nawykły do gimnastyki na
przyrządach zawodnik, przeskoczył przez burtę. W ułamku sekundy dojrzał jeszcze pod sobą
kadłub łodzi, która przylgnęła do statku. Jak na światłoczułym filmie zanotował, że burty i
wnętrze basliga pomalowano na czarno. Jaśniejsze, bo szare, były tylko wręgi oddzielające
przedział silnikowy na rufie i półpokład na dziobie. W powietrzu zwinął się w kłębek,
chroniąc głowę między ramionami. Spadł na bambusowy wysięgnik, który łączył pływak z
dziobem łodzi. Usłyszał jeszcze trzask łamanego drewna i pogrążył się w wodzie. Mocno
pracował rękami i nogami, aby jak najdalej odpłynąć od statku. W tej chwili bał się nie tyle
piratów, ile śmiercionośnego wiru, który zawsze się tworzy wokół pracującej śruby. Gdy się

wynurzył, światła Ts'ai Yen rozmazywały się już w oddali. Nikt go nie ścigał. Był sam. Sam
na oceanie.
Jay także usłyszała strzały. Przez chwilę nie była pewna, czy śniła, czy rzeczywiście coś się
stało. Seria na korytarzu potwierdziła, że to nie sen, a kolejne na pokładzie przeraziły ją
śmiertelnie. Nie ucichło jeszcze echo strzałów, gdy usłyszała trzask wyłamywanych drzwi do
kabin kapitana i pierwszego oficera. Ta ostatnia była tuż obok. Jay skuliła się na koi, wcisnęła
w róg unosząc koc wysoko pod brodę. Nie była w stanie myśleć. Znieruchomiała, jakby z
obawy, że najmniejszy ruch przekona ją jednak, że to nie sen. Nie ruszyła się nawet, gdy
zamek ustąpił z trzaskiem i do kabiny wdarło się dwóch Chińczyków w czarnych,
bawełnianych trykotach pod szyję i drelichowych, ciemnych, luźnych spodniach.
Pierwszy z nich, dowódca, zerwał z niej koc.
- Mamy ją - krzyknął.
- Wygląda jak chłopak - zachichotał jego towarzysz.
- No to zajmiemy się nią po męsku - przerwał dowódca, łapiąc ją za włosy.
Zawyła z bólu i paznokciami wpiła się w twarz napastnika. Czy tak samo zrobiłaby we śnie?
We śnie strach paraliżował, na jawie kazał się bronić.
Chwila świadomości była jednak krótka. Zaatakowany wymierzył jej cios w szczękę. Straciła
przytomność. Prześladowcy owinęli ją w prześcieradło i jak worek wynieśli na pokład. Tam
zameldowano o ucieczce - ktoś zdołał wyskoczyć za burtę. Do pilnowania pokładu
wyznaczeni byli dwaj Badjao i obu, nie rozstrzygając, który z nich zawinił, szef przywołał do
siebie. Podeszli potulnie. Kazał im stanąć przy relingu i spojrzeć w morze. Wykonali
polecenie bez słowa. Oddał dwa strzały, po czym ciała przerzucił przez burtę.
- Tak jak was ostrzegałem - zwrócił się do pozostałych Filipińczyków - za robotę najwyższa
stawka, za błąd najwyższa cena.
Nie czekał na reakcję. Pobiegł na mostek, a tymczasem jego towarzysze spuścili spętaną Jay
do jednej z łodzi. Na mostku herszt piratów kolbą karabinu unieruchomił radio, a następnie
zmienił kurs w automatycznym pilocie, kierując statek w bok od uczęszczanego szlaku.
Maszyny nastawił na całą naprzód i wyłączył światła nawigacyjne. Odpiął od paska i
uruchomił mininadajnik radiowy.


2

Urzędujący dyrektor Clean Construction Timber Company - firmy drzewnej w Davao City na
wyspie Mindanao, największej w południowej części Archipelagu Filipińskiego - wszedł do
gabinetu na ostatnim piętrze biurowca tuż przed wschodem słońca. Odbiornik radiowy na
biurku nastrojony był na częstotliwość nadajnika na pokładzie Ts'ai Yen. Sygnał zabrzmiał
dokładnie o 4.21. W chwilę później dyrektor włączył faks i do biura firmy w Hongkongu
przesłał kilka dokumentów: plan wyrębu na najbliższy tydzień i sprawozdanie finansowe za
zeszły miesiąc.
Tam budynek firmy znajdował się na zapleczu drewnianego nabrzeża, dzierżawionego na
wyłączność przez Clean Construction. Trwał właśnie wyładunek mahoniu z Filipin. Bale
przywiózł poprzedniego dnia drewnowiec ze znakami armatorskimi Wong Fu. W biurze od
kilku godzin czuwał kierownik - siostrzeniec właściciela. Cały zresztą personel Clean
Construction składał się z bliższych i dalszych kuzynów Wong Fu. Co się tyczy siostrzeńca,
to wyciągnięto go z Szanghaju w ostatnich latach rewolucji kulturalnej.
Najpierw starannie skopiował wszystkie dokumenty. Oryginały faksów umieścił w
odpowiednich teczkach, kserokopie wsunął w plastikowe koperty i wyszedł na zewnątrz.
Choć dzień dopiero miał się zacząć, powietrze było parne, gorące, aż gęste od wyziewów

okrętowych silników, od morskiej soli, odoru gnijących ryb, żywicy i zapachu świeżo
piłowanego drewna.
W żółtym świetle rtęciowych lamp uwijali się dokerzy: mali skośnoocy mężczyźni o
stalowych mięśniach. Z góry dobiegały pokrzykiwania brygadzistów. Piszczały dźwigi,
zawodziły syreny, terkotały motory podnośników, szumiały tartaczne piły.
Kierownik obszedł budynek biura i skierował się na zaplecze, między rzędy równo pociętych
desek, ku furtce, o której mało kto wiedział. Wyszedł na ulicę, pełną o tej porze furgonetek z
zaopatrzeniem, ciężarówek z towarem i dziesiątków rowerzystów. Jedni śpieszyli na pierwszą
zmianę, inni wracali do domu po nocnej pracy. O tej porze samochód zwracałby uwagę.
Kierownik szedł więc piechotą. Zagłębił się w wąskie portowe ulice, między domy, których
drzwi nigdy nie zamykano w nadziei, że bryza od morza rozpędzi stęchłe powietrze ludzkiego
mrowiska. Zaczynający się dzień wywiódł już na ulice właścicieli straganów z zieleniną,
stoisk z rybami i wszystkim, co morze oferuje. W powietrzu unosił się zapach rozpalanego
węgla drzewnego. Na dziesiątkach piecyków szykowano gorące jedzenie: miski białego ryżu,
skrawki ryb w sosie, opiekane skrzydełka kurcząt, pulchne pierożki gotowane na parze i
krewetki suto przyprawione imbirem i czosnkiem.
Z warsztatów dochodził zgrzyt tokarek i syczenie lutownic, przez które przebijał się odgłos
pracy wtryskarek, w powietrzu zaś czuć było rozgrzany plastik.
Na Connaught Road też zaczynał się dzień. Maklerzy i agenci giełdowi, urzędnicy z banków i
firm handlowych śpieszyli, by nie przegapić notowań dnia, które przekazywano z Nowego
Jorku. Połyskujący kryształowymi szybami w odcieniu jasnego błękitu wieżowiec Wong Fu
miał trzydzieści pięter. Kierownik wszedł drzwiami dla personelu, minął umundurowanego
strażnika i za pomocą karty magnetycznej uruchomił prywatną windę, która zatrzymywała się
dopiero na ostatnim piętrze. Wewnątrz była zainstalowana wideokamera. Na trzydziestym
piętrze czekał już agent z osobistej ochrony Wong Fu, który poprowadził go wąskim
korytarzem ku bogato zdobionym, antycznym drzwiom. Pochodziły one z trzynastowiecznej
chińskiej warowni, a wyszukał je osobisty architekt Wong Fu. Na polecenie doradcy do spraw
bezpieczeństwa zostały przepołowione i w środek wstawiono trzydziestomilimetrową stalową
płytę.
Drzwi otwierały się tylko od wewnątrz. Wong Fu stał za wielkim, krytym różowym
marmurem biurkiem z wmontowanymi pięcioma monitorami TV, przez które łączył się stąd z
całym światem. Był to wysoki mężczyzna o wyraźnych, ostrych rysach, krótkiej szyi,
szerokich barach i mocnej jak u zapaśnika klatce piersiowej.
Na starannie wygolonej głowie widniała podłużna blizna, która zaczynała się parę
centymetrów nad prawym łukiem brwiowym i biegła wyraźną kreską aż ku lewej małżowinie.
Blizny znaczyły również prawą dłoń. Ręce miał potężne, o grubych palcach - pozostałość po
latach, gdy młotem i cęgami zarabiał w kuźni na utrzymanie. Nie ukrywał tego, przeciwnie -
podkreślał przeszłość. Na sobie miał skromne, robociarskie ubranie, pod nim jednak bogatą,
jedwabną koszulę w kolorze bordo i różowy krawat tkany w delikatny wzór. Jedwabne były
także skarpetki. Obuwie - włoskie, z najdelikatniejszej skóry. Całości dopełniał ciężki złoty
sygnet ozdobiony zielonym jadeitem i szwajcarski zegarek firmy Patek Philippe na splecionej
ze złotych nitek bransolecie.
Czarne szeroko rozstawione oczy spoglądały przenikliwie. W jego postawie było coś
nieuchwytnego, czujnego i groźnego zarazem, coś co kojarzyło się z tygrysim sprytem, ale i
zwierzęcym okrucieństwem.
Wziął kopertę z dokumentami i gestem dał znak, że audiencja skończona. Gdy siostrzeniec
wyszedł, Wong Fu podszedł zamyślony do okna. Wyszukał wzrokiem wieżowce należące do
Philipa Li. Jakże go nienawidził! Nienawidził wszystkich właścicieli starych majątków za los,
który dla nich był łaskawszy, za wykształcenie, jakie odebrali, wytworne słownictwo, jakim

się posługiwali, wrodzoną elegancję i kulturę, której on, Wong Fu, ani nie chciał, ani nie
potrafił przejąć.
Urodził się w czasach japońskiej okupacji. Natura obdarzyła go wyjątkową siłą fizyczną, więc
już jako młody chłopak budził respekt i strach. Siła też była pierwszym narzędziem, którego
się chwycił budując swoją przyszłość. Zaczynał w czasie zmagań komunistów z wojskami
Czang Kaj-szeka. Nie interesował się polityką, ale miał dość sprytu, by uznać, że wojna
domowa to wyjątkowa okazja zdobycia tego, czego pragnął najbardziej. Zaczął więc łupić
bogaczy, wiedząc, że w wojennym zamęcie nikt nie będzie ścigał przestępców. Stanął na
czele pięcioosobowej bandy, mordował i kradł. Nie interesowały go pieniądze. Rabował
dzieła sztuki, antyki, oceniając, że są warte więcej niż brylanty i złoto. Zakładał też, że w
rewolucyjnym zamieszaniu nikt nigdy nie dojdzie ich pochodzenia.
Nie przystał do żadnej z triad - gangów, które wtedy działały w Chinach. Od początku liczył
tylko na siebie. Plan zaś miał prosty: zgromadzić tyle, ile się da, a następnie zbiec do
Hongkongu. Zrabowane dzieła sztuki były kapitałem, który zamierzał pomnożyć.
Gdy przyszła pora, wraz ze swą bandą uprowadził rybacką dżonkę i zmusił załogę do wzięcia
kursu na Hongkong. Co się stało na morzu, wie tylko Wong Fu, bo jedynie on dotarł do celu.
O wspólnikach i rybakach nikt więcej nie słyszał. Papiery mieszkańca Hongkongu nie są
problemem dla kogoś, kto nie dba o cenę. Wong Fu nie dbał. Działał jednak ostrożnie i z
namysłem. Przez pół roku oswajał się z miastem, pracując w starym, kowalskim fachu, a gdy
uznał, że nadszedł już czas, wziął najmniej cenny przedmiot i udał się do upatrzonej firmy
antykwarycznej. Wkrótce stał się cenionym dostawcą. Kolekcjonerzy - jak przewidywał - nie
zadawali zbędnych pytań. Płacili tyle, ile im dyktował. Tak było, nim dotarł do sir Philipa Li,
a musiał się do niego udać, bo wiedział, że tylko ten człowiek potrafi docenić
najwartościowsze okazy.
Wong Fu spodziewał się, że zostanie powitany z honorami. Liczył, że kontakt z sir Li
otworzy mu drogę na szczyty. Do spotkania przygotował się starannie. Biletem wizytowym
miały być najrzadsze antyki, prawdziwe klejnoty starożytnej sztuki. Nie docenił jednak
znawstwa sir Li i nie pojął żelaznych zasad, od których arystokrata nigdy nie odstępował.
Majordomus odesłał go do wejścia dla służby, skąd został skierowany do przybudówki, gdzie
czekał na niego sir Li. ' Przedmioty, które Wong Fu zamierzał sprzedać, leżały na czarnym
aksamicie. W pomieszczeniu było mroczno, a nisko zwieszona ampla oświetlała tylko stół.
Sir Philip Li trzymał się w cieniu, gdy pałeczką z kości słoniowej pokazywał poszczególne
przedmioty, objaśniając ich historię, pochodzenie i wymieniając nazwiska kolejnych
właścicieli, a ponadto przytaczając okoliczności, w których uznano je za zaginione. Mówił
cicho i nie podniósł głosu nawet wtedy, gdy kończąc, powiedział:
- Jest pan złodziejem i mordercą. Jest pan skończonym łajdakiem. A teraz niech pan bierze
swój łup i zabiera się stąd!
W jednej chwili wszelkie nadzieje Wong Fu zostały przekreślone. Zrozumiał, że tą drogą
nigdy nie wejdzie na szczyt. Co gorsza, sir Philip zawiadomił rodziny prawowitych
właścicieli, których Wong Fu kiedyś okradł i zamordował. Krótko mówiąc, Wong Fu został
zdemaskowany i od tej chwili musiał liczyć się z zemstą. To wyjaśnia stalowe drzwi, osobistą
ochronę i wszelkie środki ostrożności.
Jak zawsze, gdy przypominał sobie upokorzenie, którego doznał od sir Philipa, blizna na
czaszce spurpurowiała. Tym razem jednak nie był bezsilny. Stary arystokrata popełnił błąd i
wpadł w sidła, z których on, Wong Fu, już go nie wypuści. Spojrzał na monitory
komputerów, żeby jeszcze raz sprawdzić, czy pułapka jest zamknięta, a wróg osaczony.
Wedle tego, co zobaczył na ekranach, zadłużenie sir Philipa Li wynosiło prawie trzy miliardy
funtów szterlingów. Dwukrotnie już przekraczał terminy spłat. Za każdym razem o parę
ledwie dni, ale jednak. I teraz też od trzydziestu sześciu godzin zwleka ze spłatą dwunastu
milionów dolarów odsetek należnych jednemu z banków. Od dłuższego czasu agenci Wong

Fu dyskretnie informowali kogo trzeba o kondycji finansowej firmy Li, starając się
nadwerężyć reputację sir Philipa. Dotychczas jednak bez większego skutku.
W tej sytuacji Wong Fu postanowił zaatakować z innej strony. Scenariusz rozpisał na cztery
akty. Pierwszy to piracki napad na Morzu Południowochińskim. Akt drugi to psychiczne
unicestwienie młodej kobiety. W akcie trzecim ludzie Wong Fu "ratują" dziewczynę z rąk
złoczyńców. Akt czwarty i wielki finał to konferencja prasowa, w czasie której on, Wong Fu,
stojąc w świetle jupiterów, przed niezliczonymi kamerami telewizyjnymi przedstawi światu
miss Jay.
Oszalała od bólu, cierpień, tortur i gwałtów, jakie jej się zada - stanie się symbolem upadku
imperium sir Philipa Li, którego siłą była reputacja i zaufanie. Któż jednak zechce zaufać
człowiekowi, nie potrafiącemu ochronić własnej rodziny? Tak, to będzie prawdziwy koniec
wyniosłego arystokraty. Reputacja, "twarz", godność i duma są cenione na Wschodzie
najbardziej. Wystarczy usunąć jeden kamień z fundamentu, a runie budowany od pokoleń
gmach, ruszy lawina, z której on, Wong Fu, bezpiecznie ukryty, będzie wyławiał co
cenniejsze kąski. Gdy sir Philip utraci twarz, ci którzy powierzyli mu swoje pieniądze, zaczną
wycofywać kapitał i wtedy Wong Fu będzie wykupywał ich udziały. Nie chodziło mu nawet o
zysk, który może osiągnąć. Pragnął poczuć słodki smak zemsty. I o tym myślał, wyobrażając
sobie, jak samotny i opuszczony przez ludzi statek zmierza ku skałom.

Noc dobiegała końca. Z północnego zachodu wiała lekka bryza. Złota Dziewczyna -
oceaniczny, piętnastometrowy katamaran, doskonałe dzieło szkutników firmy MacAlpine
Downey - żwawo podążała pod spinakerem i grotem w kierunku wyspy Palawan w
zachodniej części Archipelagu Filipińskiego.
Dwa aluminiowe spinakerbomy trzymały wydęty jak balon żagiel. Katamaran szedł
baksztagiem, więc miecze były opuszczone. Przy sterach nie było nikogo. Żeglarz zablokował
rumple i zszedł do kabiny, aby sprawdzić kurs na mapie.
Kiedyś nosił nazwisko Patrick Mahoney. Przez osiemnaście lat był kadrowym agentem SIS -
brytyjskich służb specjalnych. Znał obce języki i słynął z rzadkiego talentu - penetrował
organizacje terrorystyczne, wnikając w ich szeregi. Pod koniec swej służby przez trzy lata
działał w Irlandii. Prawdopodobnie dla jego bezpieczeństwa w przyszłości zainscenizowano
napad, w którym Patrick Mahoney zginął. Tak przynajmniej uważali znajomi uczestniczący
kilka dni później w ceremonii pogrzebowej w South Armagh. Padał deszcz, gdy trumnę
składano do ziemi, a miejscowy pastor poświęcał kamienny nagrobek śp. Patricka Mahoneya.
Nikt nigdy nie sprawdził, czyje zwłoki znajdują się na przykościelnym cmentarzu. Wtedy to
narodził się Trent. Takie właśnie nazwisko widniało w brytyjskim paszporcie właściciela
katamarana i w papierach jachtu.
SIS tymczasem "wypożyczało" Trenta "kuzynom" w Ameryce, zwłaszcza gdy ci planowali
"mokrą robotę", której zabraniał Kongres. Po zakończeniu zimnej wojny niektóre szczegóły
przedostały się do opinii publicznej, gdy Trenta wezwano na przesłuchanie w jednej z
wysokich komisji Senatu USA. To, co wtedy opowiedział, zyskało mu licznych wrogów,
szczególnie w bardziej konserwatywnych kręgach wywiadu i służb specjalnych tak w
Waszyngtonie, jak i w Londynie. Reszta też miała go za odszczepieńca. A jeszcze inni - ci,
których demaskował i zwalczał - terroryści wszelkiej maści - uznali go za wroga numer jeden
i rozpoczęli polowanie. Trent o tym wiedział, więc się pilnował. Zawsze zresztą się pilnował.
Cenił sobie ostrożność - cechę skądinąd rzadko spotykaną w tym zawodzie.
Obfita broda i takaż czupryna ciemnych, kręconych włosów skrywały rysy i trudno było
powiedzieć, ile właściwie ma lat. W rzeczywistości dobiegał czterdziestki. Był dobrze
zbudowany, dbał o kondycję, a muskułów mógł mu pozazdrościć niejeden zawodnik. Na
sobie miał luźną, bawełnianą wiatrówkę, a nogawki spodni od kompletu były ucięte w
połowie łydek. Szortów nie nosił, bo blizny na nogach zdradzały przeszłość właściciela. Na

szyi miał sznur paciorków, który przytrzymywał nóż, ukryty przed ciekawymi oczami w
pochwie na karku, pod wiatrówką. Nóż został starannie dobrany i wyważony, aby móc nim
skutecznie rzucać.
Jako Patrick Mahoney był właścicielem willi nad rzeką Hamble. Teraz nie miał stałego
adresu. Mieszkał i żył na Złotej Dziewczynie. Kręcił się głównie po Karaibach. W te zaś
strony przybył na zaproszenie przyjaciela z Australii. Załadował katamaran na frachtowiec i
zjawił się w Manili. Tam jacht zwodował i razem z Australijczykiem przez jakiś czas
penetrowali wraki japońskich okrętów, które poszły na dno w 1944 roku, tuż na północ od
wyspy Palawan. Nurkowali miesiąc i gdy operacja dobiegła końca, Trent wyruszył do
Singapuru. Zamierzał złapać statek na Morze Śródziemne, by oszczędzić sobie i Złotej
Dziewczynie trudów rejsu wokół Afryki.
I oto obliczał kurs na najbliższe godziny. Wedle mapy najpierw trzeba będzie okrążyć wyspę
Balabac, wysuniętą jeszcze dalej na południe niż Palawan. Przedział nawigacyjny znajdował
się po lewej stronie zejściówki do kabiny. Wyposażony był we wszystko co trzeba.
Najnowsza elektronika satelitarna pozwalała na błyskawiczne oznaczenie pozycji z
dokładnością do piętnastu metrów.
Naniósł kurs na mapę, zaparzył świeżą kawę i wrócił do kokpitu. Wiało nieco silniej i wiatr
zmienił kierunek o kilka stopni. Trent skorygował ustawienie żagli i sprawdził kurs na
repetytorze kompasu w kokpicie. Złotą Dziewczynę projektowano z myślą o regatach
oceanicznych i rzeczywiście odpowiadała takim wymaganiom. Miała niewielkie zanurzenie -
ledwie sześćdziesiąt centymetrów z podniesionymi mieczami, płytkie zanurzenie i fakt, że
katamarany nie muszą nosić wielotonowego balastu daje im przewagę nad klasycznymi
jachtami. Katamaran ślizga się po oceanie, podczas gdy najsmuklejszy nawet
jednokadłubowiec zapada się głęboko i orze fale jak pług. Pod świeżym powiewem porannej
bryzy Złota Dziewczyna skoczyła do przodu, a wskazówka logu nie schodziła poniżej
piętnastu węzłów.
Za rufami rysowała się podwójna kreska kilwateru. Delikatna, ledwie widoczna, płytsza i
subtelniejsza niż głęboka bruzda, jaką zostawia kadłub klasycznego jachtu. Katamaran sunął
po falach jak narciarz po górskim zboczu i takie właśnie porównanie przyszło Trentowi do
głowy, gdy wsłuchiwał się w szum wody pod podwójnym jak narty kadłubem.
Niebezpieczeństwo dostrzegł w ostatniej chwili. Ciemny stalowy dziób i odkładające się
wokół niego białe grzywacze wyłoniły się z ciemności nagle, bez ostrzeżenia. Pchnął stery na
prawą burtę i jednocześnie zwolnił szoty z automatycznej knagi. Spinaker opadł jak przekłuty
balon. Grot przeleciał z furkotem na drugą burtę. Katamaran zakołysał się na grzbiecie fali
tworzonej przez pędzący frachtowiec. Statek szedł bez świateł. Czarna burta wznosiła się jak
gładka skała na wysokość masztu Złotej Dziewczyny. Przemknął w mgnieniu oka i tylko fala
wywołana pracującą na pełnych obrotach śrubą wlała się strumieniem do kokpitu katamarana.
Szok i zwyczajny strach napędziły adrenalinę do krwi. Ogarnęła go wściekłość. Trent zaklął,
patrząc z nienawiścią, jak wyniosły kontur statku rozmazuje się w mroku.
Zrzucił grot i poszedł na dziób, by zwinąć spinaker - ładnych kilkadziesiąt metrów
kwadratowych najlżejszego dakronu. Pracował metodycznie i starannie. Ruchy miał pewne
jak automat. Myślami jednak był gdzie indziej. Przy napotkanym statku. Płynął bez świateł.
Jego kadłub błyszczał świeżo położoną farbą. Lecz najważniejsze - skąd się wziął w tym
miejscu, daleko od zwykłego szlaku żeglugowego?
Sprawa była rzeczywiście intrygująca. Nie zwinął spinakera do końca. Przeszedł do kokpitu,
zerknął na kompas, w nawigacyjnej sprawdził na mapie przypuszczalny kurs frachtowca i
ewentualny port docelowy. Jeśli statek szedł do Puerto Princesa, a to był najbliższy port, to
najwyraźniej zboczył z kursu. Powinien go zmienić, gdyż może wylądować na skałach.
Ocenił, że frachtowiec płynął z prędkością osiemnastu węzłów, a więc czasu zostało niewiele
albo... Nie dokończył myśli. Co go to właściwie obchodzi?

Wrócił na dziób, schował spinaker do luku i na jego miejsce wciągnął mniejszy fok.
Skorygował ustawienie grotu i położył Złotą Dziewczynę na pierwotny kurs. Na wschodzie
strzeliły pierwsze promienie słoneczne i granat nocnego nieba zaczął błękitnieć.
Trent zadrżał na wspomnienie innego świtu, kiedy wschodzące słońce wyłowiło z ciemności
wąski trakt biegnący przez pustynię i gdy na horyzoncie pokazał się kremowy łazik, range
rover. W pastelowej poświacie ranka rysował się miękko, jakby bez konturów. Trent zmrużył
oczy, chroniąc je przed słońcem, i czekał, kiedy dobiegnie go szum silnika.
Leżał ukryty na wzgórzu jakieś dwieście metrów od traktu. Mierzył starannie. Zdecydował się
na karabin, ponieważ granaty rozniosłyby wóz na strzępy, a wraz z nim teczkę i - co
ważniejsze - radio, bez którego nie było ratunku.
Starał się oddychać równo i spokojnie. Liczył do ośmiu - wdech, znów do ośmiu - wydech. W
ten sposób starał się opanować strach. Nie, nie bał się o siebie. Bał się tego, co nastąpi.
Najpierw musi załatwić kierowcę, potem obu ochroniarzy, wreszcie - "cel". Musi się
upewnić, że strzały były skuteczne. Później zaś musi rozbroić teczkę, nafaszerowaną
plastikiem jak mina i wyjąć dokumenty ze szczegółami rosyjskiego systemu obrony
powietrznej. Następnie za pomocą plastiku z teczki musi zniszczyć samochód. Wcześniej
jeszcze wymontuje radio. Kiedy je uruchomi i wyśle sygnał do bazy, z której jechał "cel",
będzie miał godzinę na mały odpoczynek.
To był ten pierwszy raz i może właśnie dlatego zapamiętał najdrobniejsze nawet szczegóły.
Ostre kamienie wpijające się w ciało, kiedy leżał ukryty za załomem, ciepło pierwszych
promieni słońca i napływ energii do mięśni zmęczonych dwoma dniami na wielbłądzim
grzbiecie.
Pamiętał też, że tak naprawdę to myślał wtedy o jednym - żeby rzucić to wszystko, dosiąść
dromadera i odjechać, jakby nic się nie stało. Jakby nie było długich miesięcy prób, ćwiczeń i
przygotowań. Jakby nie miał z tym wszystkim nic wspólnego. Jakby nie istniał "cel" i trzech
pozostałych mężczyzn. W ciągu tych paru minut, gdy czekał, aby range rover znalazł się w
zasięgu ognia, wyobraźnia przeniosła go w przeszłość. Miał osiem lat i wbiegł właśnie do
gabinetu ojca nie opodal stajni Jego Wysokości Szejka. Ojciec siedział za biurkiem, na
którym leżał wielki, staromodny rewolwer. Spojrzał na syna nie widzącymi oczami. Chłopak
wiedział, co zrobić. Wiedział, że powinien podbiec do ojca i przytulić się, aby poczuł, że go
kocha. Powinien! Stało się jednak inaczej. Zamarł w progu, a potem odwrócił się na pięcie i...
uciekł.
Nigdy sobie tego nie wybaczył. Uciekł, schował się w kącie stajni przytłoczony
nieszczęściem i poczuciem winy.
Znaleziono go pół godziny po tym, jak w gabinecie rozległ się strzał. Trent nie płakał. Nie
wylał też ani jednej łzy, kiedy trzy miesiące później w wypadku samochodowym zginęła
matka. Jechała sportowym jaguarem. Piętnaście lat później Trent specjalnie przemierzył
dziewięć i pół kilometra pustynnej drogi, na której to się stało. Przez osiem kilometrów szosa
biegła prosto jak strzelił. Dalej był zakręt. Jeden jedyny na tym odcinku. Okolony betonowym
murem. Jaguar uderzył w niego z prędkością co najmniej stu sześćdziesięciu kilometrów na
godzinę.
Gdy to się stało, Trent mieszkał już w Londynie u wuja, pułkownika Smitha, który po śmierci
matki stał się jego oficjalnym opiekunem. Pułkownik zwrócił uwagę, że chłopak nawet nie
zapłakał. Uznał to za szczególną cechę charakteru, sądząc że nawet w życiu prywatnym
myślał kategoriami swojej profesji - był oficerem SIS - więc kilka lat później zwerbował
Trenta do służby. Wcześniej zaś zadbał o to, by młody człowiek odebrał wykształcenie godne
oficera i dżentelmena.
A wtedy, na pustyni, gdy nastąpił ten pierwszy raz, Trent wytrwał. Nie zbiegł, jak miał na to
ochotę. Wykonał zadanie. Gdy zaś później analizował swoją postawę, gdy zaczął zadawać
coraz więcej pytań - i "swoim" w Londynie, i "kuzynom" w Waszyngtonie - doszedł do

wniosku, że edukacja, o którą zadbał wuj, była naprawdę doskonała. Z ich, nie z jego punktu
widzenia. Zaprogramowano go jak najlepszy komputer, nie zostawiono żadnego marginesu na
myślenie, uczyniono zeń automat. Doskonały, inteligentny, ale tylko automat. Zrozumiał to
ostatecznie w Irlandii. Pułkownik wyczuł, co się święci, i żeby zapobiec zapowiadanym już
wtedy zeznaniom Trenta przed Komisją w Senacie, zastawił na niego pułapkę. Gdy idzie o
ochronę własnych interesów, SIS nie liczy się z niczym i nikim. Trent jednak wyszedł cało.
Przeżył też kolejny zamach, jaki na niego przygotowano, tym razem w Ameryce Środkowej.
Przeżył i wszystko, czego go nauczono, wykorzystał przeciwko swoim nauczycielom, a teraz
prześladowcom. Ze ściganego stał się łowcą. Osaczył wuja - pułkownika - i wymógł na nim
zwolnienie ze służby.
Niedługo cieszył się prywatnym życiem. W dalsze sprawy wmanewrował go jeden z szefów
amerykańskiej Agencji do Walki z Narkotykami. Skończyło się na operacji, której celem był
pewien kubański admirał.
Ale teraz wreszcie był wolny. Jak nigdy dotąd. Zdał sobie sprawę, że po raz pierwszy w
całym dorosłym życiu nie ciąży na nim żaden obowiązek. Niczego nie musi. A jednak nie
umiał się pozbyć myśli o dziwnym statku bez świateł. Wiedział, jakie niebezpieczeństwo
grozi na tych wodach ze strony piratów. Piraci! Wydawało się to zupełnie nieprawdopodobne.
A jednak o piratach ostrzegały i oficjalne komunikaty międzynarodowych organizacji
żeglugowych, i prasa, a nade wszystko ci, którzy mieli nieszczęście zetknąć się z szybkimi
motorówkami i ich skośnookimi osadami.
Od spotkania z tajemniczym frachtowcem minęło pół godziny. Mógł przepłynąć dziesięć mil
morskich - pomyślał Trent i choć wiedział, że z tej odległości niczego nie dojrzy, wspiął się
na maszt Złotej Dziewczyny, by ogarnąć wzrokiem horyzont. Zza mgieł wyłaniały się tylko
brunatne szczyty wygasłych kraterów na Palawanie i Balabacu. Bez sensu - przekonywał
siebie, a jednak nie odkładał lornetki. Wschodzące słońce malowało złotem mgły na
horyzoncie. Martwa fala pieściła Złotą Dziewczynę. Chłodne po nocy powietrze niosło
zapach budzącego się do życia oceanu, a w ciszy słychać było tylko plusk wody między
kadłubami katamarana.
Gdyby wiała mocniejsza bryza, pochłonęłaby go żegluga. Ale ocean był spokojny i nie
stawiał żadnych wymagań, niczego też nie usprawiedliwiał. Wybór należał do Trenta.
Nawet jeśli mgła się podniesie, to i tak z odległości dziesięciu mil morskich nie dostrzeże
statku na horyzoncie. Zszedł do kabiny i sprawdził mapę. Przez chwilę zastanawiał się, czy
nie wywołać przez radio miejscowej straży ochrony wybrzeża, ale stary nawyk, natura
człowieka, który zwykle krył się w cieniu, podpowiedziała, że lepiej nie podawać ani
nazwiska, ani pozycji. Niezdecydowany wrócił na pokład, pomrukując, że właściwie nie
powinno to go obchodzić i że jeśli obliczenia są trafne, i tak nic nie pomoże, bo statek z
pewnością wszedł już na skały. Z drugiej strony, do miejsca, gdzie doszło do ewentualnej
katastrofy, miał mniej więcej godzinę żeglugi. W Singapurze zaś powinien się stawić dopiero
za tydzień. Godzina to tylko sześćdziesiąt minut, które pozwolą uspokoić sumienie. Postawił
żagle, choć ciągle jeszcze nie powziął decyzji. Gdy jednak wiatr wypełnił płótna, położył
Złotą Dziewczynę na nowy kurs.


3

Obudził go uporczywy dzwonek telefonu. Aparat stał w gabinecie. Jedna z zasad sir Philipa
Li wykluczała telefon w sypialni. Sypialnia nie jest miejscem robienia interesów. Po omacku
znalazł okulary na nocnym stoliku. Sprawdził godzinę - 6.20. Wstał, wsunął stopy w
brokatowe pantofle i sięgnął po jedwabny szlafrok. Trzymał się prosto, przez co wydawało
się, że ma więcej niż sto siedemdziesiąt pięć centymetrów wzrostu, a z rysów twarzy też nikt

by się nie domyślił, że przekroczył siedemdziesiątkę. Po drodze do gabinetu zaszedł jeszcze
do łazienki. Przemył twarz zimną wodą, przyczesał włosy.
Staroświecki bakelitowy telefon oraz nowoczesny faks stały na stoliku przy biurku. Numer
był zastrzeżony i tylko kilku najbliższych współpracowników miało prawo z niego korzystać,
i to tylko w naprawdę ważnych, nie cierpiących zwłoki sprawach. Ktoś, kto dzwoni o tak
wczesnej porze, musi mieć coś istotnego do przekazania. Starszy pan zasiadł w fotelu za
biurkiem i sięgnął po słuchawkę.
- Tu Ching - odezwał się kierownik działu żeglugi. - Przepraszam, że pana niepokoję, ale
Ts'ai Yen nie zgłosił się o szóstej, jak powinien, i nie odpowiada na nasze sygnały. Nie znamy
jego pozycji.
Ostatnie połączenie ze statkiem miało miejsce sześć godzin wcześniej. Tsai Yen płynął z
prędkością czternastu węzłów, można więc wyliczyć, że obszar, w którym może się teraz
znajdować, obejmuje krąg o promieniu osiemdziesięciu czterech mil morskich. Poszukiwania
z powietrza będzie można zacząć za jakieś pół godziny, co oznacza, że promień owego
teoretycznego obszaru zwiększy się o siedem mil morskich, procedurę i zasady poszukiwań
określał regulamin firmy. Zgodnie z nim pierwszy raport powinien znaleźć się na biurku sir
Philipa Li o dziewiątej.
Starszy pan zdawał sobie sprawę z niepokoju, jaki brak łączności ze statkiem musiał wywołać
wśród personelu odpowiedzialnego za transport morski w firmie. Był przekonany, że
kierownik długo walczył ze sobą, nim zdecydował się na telefon o tak niezwykłej porze. W
cesarskich Chinach ten, kto przynosił niepomyślne wiadomości, płacił głową. Wyobraził więc
sobie, że pani Ching zapewne ścisnęła wymownie rękę małżonka, gdy ten sięgnął po telefon.
- Dziękuję panu, Ching. Słusznie pan zrobił dzwoniąc. Proszę uspokoić małżonkę i przekazać
jej moje ukłony.
Odłożył słuchawkę i wziął do ręki ołówek. Sprawdził, czy jest należycie zaostrzony, po czym
odłożył na biurko. Nie ma nic do zapisania. Mógł z dużą dozą prawdopodobieństwa
wyobrazić sobie, co się stało ze statkiem i wnuczką. Nie wchodząc w szczegóły mógł także
powiedzieć, kto za tym stoi.
Włączył przycisk w podłodze i odpowiednio umieszczony reflektor wyłowił z mroku
szesnastowieczny obraz malarza ze szkoły florenckiej, przedstawiający młodą dziewczynę.
Studiował jej rysy przez chwilę. Moment skupienia przed dziełem starego mistrza zwykle
wystarczał, by przemyśleć sprawę i wytyczyć dalsze postępowanie. Sir Philip przeżył już
niejeden kryzys. Ten jednak był groźniejszy niż inne. Wstał zza biurka, podszedł do okna.
Ogarnął wzrokiem budynki firmy: biurowce i magazyny - warsztaty, jak je kiedyś nazywano.
Kiedyś, to znaczy dawno, jeszcze w Makao.
Według rodzinnych dokumentów Quang Ji Li - kupiec i pożyczkodawca z Makao,
prapradziadek sir Philipa - przybył na niegościnną i położoną z dala od ówczesnych szlaków
żeglugowych wyspę Hongkong dokładnie 22 listopada 1840 roku. Kupił sto trzydzieści dwa
pręty gruntu i dwieście metrów wybrzeża. Ponieważ 26 stycznia 1841 roku wyspę zajęła
brytyjska Królewska Marynarka Wojenna, 25 czerwca Euan Cairns i Matthew Oliver
zarejestrowali owe sto trzydzieści dwa pręty i dwieście metrów brzegu pod swoimi
nazwiskami i w ten sposób własność gruntu została zabezpieczona wobec prawa chińskiego i
brytyjskiego. Przez kolejne sto pięćdziesiąt lat firma Dom Handlowy Li rozwijała się bez
większych przeszkód, ziarno zasiane przez pradziadów dało obfite plony. Ale teraz wrogowie
rozpoczęli atak. Sir Philip raz jeszcze objął myślą rodzinną własność - domy, magazyny,
wybrzeże i wielki tankowiec na redzie jednego z najbardziej zatłoczonych portów na świecie.
Służący przyniósł filiżankę gorącej czekolady i świeżo upieczoną brioszkę. Od trzydziestu lat
sir Philip nic innego nie jadał na śniadanie. Dziś jednak nie tknął europejskich specjałów. Pół
godziny później zjawił się w szarym flanelowym garniturze wśród dokerów w porcie i
widziano, jak gawędząc z robotnikami, jadł rybę z ryżem. Porozmawiał z szyprem holownika

należącego do firmy, pytał o żonę i dzieci, zainteresował się postępem remontu nabrzeża.
Zajrzał do magazynów, a o 7.20, punktualnie co do sekundy, wszedł do starego biurowca
Domu Handlowego Li.
Trzypiętrowy ceglany budynek z 1886 roku stał nie opodal głównego nabrzeża. Tu nadal
mieściła się księgowość firmy. Solidne, mahoniowe biurka liczyły tyle lat co budynek.
Równie stary był rzeźbiony sufit podzielony na kwadraty, w których wolno obracały się
wentylatory osuszające powietrze, aby nie szkodziło komputerom.
Do sir Philipa należało jedno z siedmiu biurek na podwyższeniu, oddzielonym od reszty sali
drewnianą barierką. Tu urzędowali jego poprzednicy, więc nie widział powodu, aby
cokolwiek zmieniać. Tradycyjny wystrój symbolizował ciągłość firmy, znakiem
nowoczesności były błyszczące monitory komputerów, przy których uwijali się młodzi ludzie
o skośnych oczach. Czekając na osobistą sekretarkę, która zjawi się punktualnie za dziewięć
minut, sir Philip zamienił kilka słów z ekspertami z działu analiz rynkowych.
Za biurkiem zasiadł o 7.25. Wszyscy w firmie wiedzieli, że w ciągu tych pięciu minut, jakie
pozostały do rozpoczęcia oficjalnego dnia pracy, sir Li jest do dyspozycji każdego
pracownika, który chciałby zgłosić nowy pomysł, przedstawić problem lub zaproponować
rozwiązanie. Dziś nie było chętnych. Sir Philip przywitał sekretarkę, która zjawiła się
punktualnie o 7.30. Pracowali razem od trzydziestu pięciu lat. Panna James położyła mu na
biurku sześć oprawnych w skórę teczek z poranną korespondencją. Pan Li zapoznawał się z
nocnymi meldunkami, zanim jego młodzi asystenci znajdą się przy swoich biurkach tuż przed
godziną ósmą. Dzisiaj będzie ich pięciu, reprezentujących: bankowość, przedsiębiorstwa
żeglugowe, nieruchomości, przemysł i rolnictwo. Odpowiedzialny za przemysł energetyczny
bierze udział w konferencji na Filipinach.
O godzinie 8.05 szef ochrony powinien zameldować, że sala konferencyjna została
sprawdzona i zabezpieczona przed podsłuchem, po czym zgodnie z tradycją wszyscy udadzą
się szerokimi, drewnianymi schodami na pierwsze piętro. Poranna konferencja trwa zwykle
parę godzin, tyle ile trzeba, aby omówić interesy, jakie firma prowadzi w różnych zakątkach
globu. Sir Li doceniał młodzieńczy zapał swych ekspertów i wspierał go swym
doświadczeniem oraz rozwagą. W czasie konferencji więcej słuchał, niż mówił, a bywało, że
w ogóle nie brał w nich
udziału.
Przejrzał sprawozdania i informacje z poprzedniego dnia. Zwrócił uwagę, że w prasie i w
zainteresowanych kręgach coraz głośniej mówi się o kłopotach finansowych firmy. W notatce
z działu banków informowano o nerwowej atmosferze, w której oczekuje się wyników jego
rozmów z kredytodawcami, mających się odbyć dziś o godzinie 10.00. Przedstawicielstwo w
Londynie informowało o dalszym spadku cen i zainteresowania budynkami biurowymi, a
właśnie w tego typu nieruchomości firma ostatnio wiele inwestowała.
Pierwszy zjawił się Rudi Beckenberg, odpowiedzialny w zarządzie za nieruchomości i
inwestycje. Młody Niemiec zwrócił uwagę sir Philipa ciekawym opracowaniem na temat
pewnych zasad polityki inwestycyjnej, które przedstawił na seminarium w filii Harvard
Business School w Brukseli. Gdy tylko zrobił dyplom, sir Philip zaoferował mu wysokie
stanowisko w firmie. Jako drugi przyszedł Tommy Li, daleki kuzyn sir Philipa, absolwent
London School of Economics. Prowadził bankowość. Peter Cameron, odpowiedzialny za
inwestycje rolne, był spokrewniony poprzez matkę z Cairnsami, jednak to nie rojone koneksje
sprawiły, że trafił do firmy. Głośno kiedyś było o niekonwencjonalnych rozwiązaniach, które
proponował jako specjalista w dziedzinie rolnictwa, zatrudniony w centrali Banku
Światowego i Międzynarodowego Funduszu Walutowego. Za sprawy transportu morskiego
odpowiadała Shirley Ching, stryjeczna wnuczka szefa działu żeglugi, który rano alarmował o
zaginięciu Ts'ai Yen. Uzyskała doktorat za pracę o ukrytych subsydiach, dzięki którym pewne
państwa próbują ułatwić działanie swoich armatorów na rynku międzynarodowym.

Nieobecny dziś Miki Tarma, główny specjalista do spraw energii, pochodził z Madrasu w
Indiach. Był uznanym autorytetem międzynarodowym, jeśli chodzi o rozwój energetyki i
zapotrzebowanie na energię w krajach Trzeciego Świata.
Podobnie jak sir Philip każdy z dyrektorów przejrzał już poranną korespondencję i rozmawiał
ze swoimi doradcami. Czekano tylko na meldunek szefa ochrony.
Ten zaś wyglądał jak żywe zaprzeczenie swojej profesji. Chudy, pryszczaty, z grzywą rudych
włosów Amerykanin sprawiał wrażenie niedorostka. Tymczasem miał za sobą studia na
Uniwersytecie Stanowym w Nebrasce i dyplom z MIT - Massachusetts Institute of
Technology - najsłynniejszej amerykańskiej politechniki. Do firmy trafił z polecenia
wyspecjalizowanej agencji. Przyjął proponowane mu warunki, ale z najwyższą niechęcią
przystał na obowiązek wkładania garnituru do pracy. Nadal zresztą manifestował
niezadowolenie, z całą nonszalancją obnosząc mocno zużyte ubranie w biało-niebieskie paski,
z tych co to pierze się w pralce i rzekomo nie trzeba prasować. Spodnie miał wyraźnie za
długie, a spod zbyt obszernej marynarki widać było bawełniany podkoszulek z kolorowym
napisem "miłość wyczerpuje". O butach nie warto nawet wspominać. Miał na imię Timothy,
lecz wszyscy z wyjątkiem pana Li używali zdrobnienia Timmy.
Oczywiście, pogłoski o kłopotach finansowych firmy nie były dla nikogo tajemnicą, więc
orszakowi udającemu się na piętro do sali konferencyjnej towarzyszyły ciekawsze niż zwykle
spojrzenia personelu. A zresztą sprawy posunęły się dalej i nie chodziło już o pogłoski.
Rozpoczęła się batalia, padły pierwsze strzały i sir Philip zastanawiał się, czy wiek pozwoli
mu wyjść zwycięsko z wojny, w której przeciwnik nie cofnie się przed niczym.
Timmy otworzył salę konferencyjną i skłonił się lekko przed sir Philipem. Nie można było
jednak mieć pewności, czy jest to wyraz szacunku, czy po prostu nerwowy tik. Finansista stał,
czekając, aż wszyscy zajmą swoje miejsca wokół stołu z różanego drewna. Sam usiadł jako
ostatni. Dłonie wsparł o teczki z porannymi raportami. Mówił doskonałym akcentem
brytyjskiego arystokraty, może tylko zbyt starannie dobierał słowa.
- Poranne meldunki - zaczął - wyrażają niepokój w związku z pewnymi pogłoskami
dotyczącymi naszej firmy. Chcę pani i panom przypomnieć, że firma oczekuje od was przede
wszystkim myślenia strategicznego i faktów, a nie plotek.
Rudi Beckenberg poruszył się niespokojnie, chcąc zabrać głos.
- Jeszcze nie teraz, Rudi. Pozwól mi wyłożyć pewne podstawowe zasady. Jak wiecie,
rozpoczął się atak na firmę i na mnie osobiście. Powiadają, że jestem za stary, że przestałem
się orientować, nie nadążam i nie rozumiem nowych czasów. W każdej innej firmie
najpewniej zgłoszono by wniosek w sprawie mojej dymisji, bo taki byłby obowiązek wobec
akcjonariuszy. Dom Handlowy Li nie jest spółką akcyjną w zwykłym tego słowa znaczeniu,
ma bowiem tylko jednego akcjonariusza w mojej osobie. Z drugiej strony - rzeczywiście
jesteśmy zadłużeni. Głównie wobec banków opartych na akcjonariacie. Każdy z was przeto
musi rozważyć we własnym sumieniu, jak chce dźwigać spoczywającą na nim
odpowiedzialność. Ważąc ten problem, a wiąże się z nim także kwestia waszej przyszłości,
pamiętajcie, że wasza rola w tym wszystkim polega na wyszukiwaniu koncepcji, na myśleniu,
na wychodzeniu z pomysłami. Otóż to - każdy z was powinien być pomysłodawcą.
Przepraszam cię, Shirley - uśmiechnął się do jedynej kobiety w tym gronie - ale nie znajduję
innego słowa, jak tylko to mające męską formę.
Uśmiechnął się jeszcze raz, tym razem już do wszystkich. Nie sądził, aby wśród najbliższych
współpracowników znalazł się judasz. Nie może nim być ani Rudi potrząsający grzywą
kręconych włosów, ani Tommy Li o sylwetce sportowca, ani elegancka, opanowana Shirley
Ching, ani też Peter Cameroll - zawsze skory do walki jak młody tygrys.
Sir Li westchnął z cicha i przymknął na chwilę oczy. Kiedy znów zaczął mówić, zwracał się
jakby wyłącznie do Shirley Ching.

- Dla mnie - rzekł - ta firma jest czymś więcej niż interesem. W moim wypadku odgrywają
także rolę więzy historyczne i rodzinne. Czuję się bardziej powiernikiem Domu Li niż szefem
czy właścicielem. Jednak wy powinniście pamiętać, że to jest zaledwie pewien etap w waszej
karierze. Tylko głupcy robią sobie niepotrzebnie wrogów i tylko ludzie zarozumiali oczekują
pochwały za decyzje, które nie są ich własne.
Przerwał. Spojrzał bacznie na zgromadzonych przy stole. Byli tacy młodzi.
- Nie ma więc powodu, abyście brali udział w walce, która rozgorzała. Traktujcie tę wojnę z
dystansem. Niech stanie się dla was okazją do przemyśleń, swego rodzaju egzaminem
umiejętności. W tej sytuacji oczekuję przede wszystkim codziennych analiz sytuacji firmy
oraz rad i pomysłów na przyszłość. A teraz dziękuję wam... - skłonił się lekko zebranym
zdając sobie sprawę, co mogą myśleć: że owszem, wiekowy mózg ma jeszcze pewne zalety,
ale okres gwarancyjny już się skończył.
Wyszedł z sali, pozwalając zebranym omówić sprawę we własnym gronie. Windą pojechał na
ostatnie piętro, do prywatnego gabinetu. Resztę pomieszczeń zajmowali specjaliści od
przepływu gotówki, którzy większość czasu spędzali w podróżach do różnych zakątków
świata, gdzie firma prowadziła interesy.
Okna gabinetu wychodziły na morze. Podwójne biurko wykonano na specjalne zamówienie
Jacka Cairnsa i Matthew Olivera w Edynburgu na początku lat siedemdziesiątych ubiegłego
stulecia. Skórzany, kapitański fotel pochodził z pierwszego parowca, który firma zamówiła w
Bristolu na wiosnę 1876 roku. Szafki z laki, stojące z obu stron okna, były prawdziwymi
arcydziełami sztuki rękodzielniczej z epoki Ming, podobnie jak znajdujący się w nich
porcelanowy serwis do herbaty. Na półce obok stał kamionkowy wazon pochodzący z
drugiego tysiąclecia przed narodzeniem Chrystusa, a w szklanych gablotach znajdowały się
modele statków. Nawet najnowocześniejsza wersja komputera laptop firmy Compaq
wyglądała jak dzieło sztuki.
Sir Philip włączył komputer, wprowadził hasło, które otwierało dostęp do danych
zastrzeżonych wyłącznie dla niego. Uzupełnił je bieżącymi informacjami na temat stanu
inwestycji w Ameryce.
W pokoju obok panna James prowadziła rozmowę telefoniczną. Urodziła się w Hongkongu.
Matka pochodziła z Kantonu, ojciec zaś był Szkotem, wysoko cenionym inżynierem. W
dzieciństwie wiele podróżowała i dzięki temu mówiła płynnie kilkoma językami. Była
wysoka, szczupła, zahartowana w różnych klimatach. Zdawało się, że tropikalny klimat,
gorąco i wilgoć wcale jej nie dokuczają. Nosiła wysoko zapięte białe bluzki i niebieskie,
bawełniane spódnice, które nawet pod koniec dnia wyglądały świeżo i schludnie. Gdy
udawała się do kraju o chłodniejszym klimacie, zastępowała płócienne rzeczy wełnianymi, ale
zawsze w tym samym kolorze i fasonie. W ciągu trzydziestu pięciu lat pracy w firmie nie
zmieniła swego stylu.
Od samego początku pracowała z sir Philipem. On uosabiał ludzką twarz kapitalizmu, ona
surowość i dyscyplinę. Wszyscy w firmie wiedzieli, że z panną James lepiej nie zadzierać.
Słuchała przez chwilę głosu w telefonie, po czym zapukała do drzwi gabinetu finansisty.
- Właśnie rozpoczęły się poszukiwania z powietrza - zakomunikowała.


4

Wyspy Palawan rozciągają się ukośnym pasem od Mindoro na północnym wschodzie po
Malezję na południu i oddzielają morze Sulu od Morza Południowochińskiego. Łańcuch liczy
około tysiąca wysp i wysepek, które wzięły nazwę od największej z nich - Palawan, ze stolicą
Puefto Princesa. Jest to całkiem spory kawałek suchego lądu, górzysty i zalesiony, liczący
czterysta kilometrów długości i czterdzieści w najszerszym miejscu. Najwyższy szczyt

wznosi się na dwa tysiące metrów. Czterdzieści kilometrów na południe od Palawanu leży
wyspa Balabac, zamykająca archipelag od tej strony. Przesmyk między Balabakiem a
Palawanem dostępny jest tylko dla wyjątkowych śmiałków. Pełno tu raf i skał wyłaniających
się z wody.
Ts'ai Yen wszedł na rafę niemal dokładnie w połowie drogi między Balabakiem a
Palawanem. Była 7.37. Sześć tysięcy ton, licząc z ładunkiem, pędziło z prędkością
osiemnastu węzłów. Siłę uderzenia można porównać z wybuchem trzech ton plastiku. Dziób
statku, który wszedł na rafę pod kątem czterdziestu pięciu stopni, rozorał ją na głębokość
ponad czterech metrów i szerokość około trzech metrów. Wzburzona woda wdarła się do
maszynowni i zalała silnik.
Z komina, który wystawał jakieś dwanaście metrów ponad lustro wody, ciągle jeszcze unosił
się dym i para. Zbiorniki paliwa ocalały. Wyrwa w kadłubie powiększała się z każdą chwilą.
Statek pogrążał się pod własnym ciężarem. O godzinie 8.09 puściła stępka z solidnej,
południowokoreańskiej stali. Rufa zanurzyła się, aż śruba oparła się o płytkie w tym miejscu
dno, wyrywając wał napędowy z łożysk. To dopełniło zniszczenia. Od wału pękł korbowód w
trzecim cylindrze, uszkadzając cały blok siłowni. Wreszcie nastała cisza.
Złota Dziewczyna szła kursem prosto na brzeg. Trent oparty o maszt badał frachtowiec przez
lornetkę. Obejrzał mostek kapitański i nadbudówkę z pomieszczeniami dla załogi, które
wznosiły się nad lustrem wody. Teraz szukał śladu łodzi lub tratwy ratunkowej.

Fale przypływu omiatały rafy. Błękit i seledyn wskazywały płycizny. Na horyzoncie zaś
można było dostrzec zieleń lasów palmowych i żółć piaszczystych plaż na obu wyspach
zamykających skalisty przesmyk. Nigdzie natomiast nie widać było śladów ludzkiej
obecności.
Trent zszedł do kokpitu i sprawdził prędkość na logu. Dwanaście węzłów. Do statku może
dotrzeć za dziesięć minut, po czym będzie musiał zrzucić żagle, położyć katamaran w dryf i
czekać na śmigłowce straży granicznej lub marynarki z garnizonu w Puerto Princesa. Jednak
helikoptery nie zjawią się przed upływem godziny, ponieważ będą musiały pokonać sto mil
morskich.
Do napadu musiało dojść ładnych kilka godzin temu. Ranni, jeśli są tacy na pokładzie, muszą
wytrzymać jeszcze kwadrans. Nie sądził, aby na statku byli napastnicy, a gdy nawet, to
filipińska marynarka wojenna z pewnością da sobie z nimi radę. Problem polegał tylko na
tym, że przez pomyłkę może zostać uznany za pirata i zastrzelony.
Przednią część kabiny katamarana wypełniała wykładana dermą ława w kształcie podkowy.
Okalała stół zamontowany wokół podstawy masztu. Trent podniósł środkowy segment ławy i
wyjął plik starannie złożonych koców. Pod nimi ukrywał dwa karabiny i parę tuzinów
pudełek z nabojami. Załadował i położył broń na ręczniku kąpielowym na stole.
Gdy jacht znalazł się pół mili morskiej od frachtowca, zrzucił fok. Szedł teraz na samym
grocie. Zabezpieczył ster i udał się na dziób, aby przygotować lekką boję, którą rzuci z
kotwicą. Znalazł ją w pontonie typu Zodiac, który był w kokpicie. Podczas tych wszystkich
czynności co chwila spoglądał na pokład statku. Pomyślał, że powinien włożyć kamizelkę
kuloodporną, lecz niestety, nie miał jej na pokładzie.
Gdy od wraku dzieliło go jakieś pięćdziesiąt metrów, rzucił kotwicę, wypuścił z sześćdziesiąt
metrów liny, wiatr zaś spychał Złotą Dziewczynę w stronę Ts'ai Yen. Manewrując grotem
wsunął jacht pod nawis rufowy statku. Z rozmachem rzucił małą kotwicę z zodiaca na pokład
statku. Odepchnął katamaran od kadłuba i rzucił drugą kotwicę. Obie cumy ułożyły się na
kształt litery V i mocno trzymały jacht w miejscu.
Zszedł do kabiny, zabrał jeden z dwunastostrzałowców i dopiero wtedy wspiął się po linie na
pokład frachtowca. Trzej Filipińczycy leżący bez życia na pokładzie wyglądali na marynarzy
z załogi statku. W sterówce znalazł zwłoki kapitana, pierwszego oficera i sternika.

Oficerowie, jak wydedukował, padli od razu. Sternik musiał cierpieć. Komuś widać sprawiło
to przyjemność. Radio było zniszczone. Sądząc po śladach, dokonano tego siekierą z
wyposażenia przeciwpożarowego.
Stalowe drzwi do maszynowni były wyrwane z zawiasów. Poczuł odór siarkowodoru. Zakrył
nos i usta koszulą i zszedł na dół. Domyślił się, że mechanicy próbowali się bronić, bo
wszędzie były porozrzucane klucze, młotki i obcęgi. Niewiele to pomogło. Obaj mieli szyje
okręcone kawałkiem kabla elektrycznego i leżeli zwróceni twarzami do siebie. Strzelono im
w brzuchy, na głowy wylano kwas siarkowy z akumulatorów.
Poczuł skurcz w żołądku i gwałtowny napływ śliny do ust. Policzył w myślach do dziesięciu,
próbując się opanować. Nie wolno dać się ponieść nerwom. Tych dwóch biedaków i tak już
nic nie przywróci do życia. Opuścił maszynownię i poszedł sprawdzić pomieszczenia załogi.
W kubryku odkrył kolejne dwa ciała. Marynarze nie zdążyli nawet zejść z koi. Sześć spośród
ośmiu koi nosiło ślady użycia. Była więc szansa, że dwóch marynarzy ocalało. Sprawdził
kabiny oficerskie: salon kapitański, kabinę pierwszego oficera, głównego mechanika i jego
zastępcy.
Emaliowana tabliczka na drzwiach informowała, że ostatnia kabina należy do drugiego
oficera. Uderzył go delikatny zapach perfum. Na podłodze leżał strzaskany przenośny
komputer. Zajrzał do łazienki. Powąchał mydło. Wrócił do kajuty. Pościel na koi była
rozrzucona. Zauważył, że brak prześcieradła, na krześle leżał dres, w szafce znalazł kilka
bawełnianych bluzek, wypłowiałe szorty w kolorze khaki i elegancką sukienkę z metką
dobrej, nowojorskiej firmy. Dziwne, jak na garderobę drugiego oficera.
Sukienka pachniała perfumami Chanel. Nie poczuł woni dymu papierosowego, a więc
właścicielka nie paliła. Torba podróżna w szafie była równie elegancka jak sukienka. Nie
mylił się. Firma Yarby nie należała do tanich. Takich przedmiotów nie kupuje się w zwykłych
domach towarowych ani na wyprzedażach. Nie było czasu na dalsze szczegóły. Kobietę,
kimkolwiek była, uprowadzono, więc liczyła się każda minuta. W mesie na sofie znalazł
koszulę mundurową z naszywkami drugiego oficera.
Wyszedł na pokład. Szalupa ratunkowa na lewej burcie nosiła ślady kul. Jedno spojrzenie do
środka uzupełniło rachunek strat. Szalupa okazała się chwilowym tylko schronieniem dla
dwóch marynarzy. Razem szukali ratunku i razem polegli.
Wrócił na jacht i w locji sprawdził częstotliwość morskiej stacji radiowej w Puerto Princesa.
Zameldował o napadzie, podał pozycję, nazwę statku i port macierzysty.
Kazano mu czekać. Po dziesięciu minutach już inny głos zapowiedział, że śmigłowiec jest w
drodze i nakazał mu pozostać na nasłuchu. W czasach służby w SIS uznałby, że polecenie
można zlekceważyć, teraz jednak, jako osoba prywatna, bez żadnych kontaktów na
Filipinach, musiał usłuchać, zwłaszcza że nie było pretekstu, aby postąpić inaczej. Nie mógł
na przykład wyłączyć radia i udawać, że wyczerpały się akumulatory, z daleka bowiem było
widać baterie słoneczne na dachu kabiny Złotej Dziewczyny.
Schował broń, zaparzył świeżą kawę i skupił się na mapie. Sprawdził, którędy biegnie
farwater z archipelagu Sulu, porównał z prawdopodobnym kursem Ts'ai Yen i
wywnioskował, że do napadu musiało dojść około trzeciej nad ranem mniej więcej
sześćdziesiąt mil morskich od miejsca, w którym statek wszedł na skały.
Pirackie łodzie osiągały zapewne trzydzieści węzłów i podejrzewał, że chciały dotrzeć do
kryjówki przed wschodem słońca. Dawało to promień około dziewięćdziesięciu mil morskich.
Krąg, w którym może się znajdować kryjówka bandytów, obejmował więc sporą część
archipelagu Sulu, północny Palawan, Balabac, wyspę San Miguel i około sześćdziesięciu mil
morskich wybrzeża Malezji, w sumie blisko tysiąc wysp i wysepek - w większości nie
zamieszkanych - liczne zatoki, ujścia rzek i setki innych miejsc, gdzie można ukryć nie tylko
motorówkę, ale całkiem spory statek.

Lata tajnej służby nauczyły go, że klucz do zagadki zwykle kryje się w szczegółach. Przyszło
mu na myśl prześcieradło, którego nie znalazł w kabinie jedynej pasażerki. Zapewne
napastnicy omotali nim swoją ofiarę. Jeśli jeszcze żyje, to tylko cud albo zdrada któregoś z
piratów mogłyby ją uratować. Pomyślał o torturach zadanych mechanikom w maszynowni.
Jaki los czeka uprowadzoną w rękach takich oprawców? A kim właściwie była? Tymczasem
instynkt i doświadczenie podpowiadały mu, że szanse na odnalezienie kobiety, jak również
drugiego oficera, którego nie było wśród ofiar na pokładzie, są nikłe.

Niewiele osób wie, jak naprawdę nazywał się człowiek, który na pokładzie Ts'ai Yen
uchodził za drugiego oficera. Nazwisko Lu przybrał bowiem dopiero w szkole, w której
przygotowywał się do zawodu. Agentów ochrony uczy się przede wszystkim technik
zabijania i w tej dziedzinie niewielu mogło się z nim równać. Przez pięć godzin płynął prosto
na północ, w kierunku archipelagu Sulu. Tylko śmierć mogłaby go zatrzymać, a tej się nie
bał. Przerażała go myśl, że zawiódł, że nie ochronił kobiety, którą oddano mu pod opiekę.
Musi ją odnaleźć. Nie mógłby żyć ze świadomością takiej porażki.

Robert Li był jedynym żyjącym synem sir Philipa. Podobnie jak ojciec i dziadek chodził
najpierw do ekskluzywnego gimnazjum w Hongkongu, a później pobierał nauki w Eton, w
Wielkiej Brytanii. Przyszłą żonę poznał w czasie studiów w Cambridge, w Trinity College.
Jeannine, spadkobierczyni utytułowanej rodziny francuskiej, przybyła do Cambridge po
studiach w Luwrze.
Pobrali się, zamieszkali w Londynie, w dzielnicy muzeów i galerii sztuki. Wakacje spędzali w
Szampanii, w rodowej posiadłości Jeannine Li. Dwa razy do roku udawali się do Hongkongu
z dwutygodniowymi wizytami w rodzinnym domu Roberta.
Nie afiszowali się majątkiem. Cenili sobie towarzystwo znawców sztuki, naukowców i
artystów, wśród których mieli wielu przyjaciół. Hongkongijska elita finansowa miała ich za
obcych, a Roberta Li w ogóle uważano za dyletanta i niezbyt udanego młodzieńca.
Gdy sir Philip zadzwonił do syna, była 1.30 czasu londyńskiego. W Hongkongu była 8.30.
Łączył się ze zwykłego telefonu, a nie z aparatu kodującego głos.
- Ts'ai Yen zaginął - rzekł bez większych wstępów. - Znajdziesz szczegóły w porannej prasie.
Powiedział to bez emocji, jakby mówił o sprawie obojętnej. Wyobraził sobie, jak syn siada na
łóżku i szuka okularów. Robert miał w sobie coś, co zawsze kojarzyło mu się z portretem
florentyńskiej patrycjuszki. Obraz ten zachował się w świetnym stanie dzięki współczesnej
technice konserwatorskiej. Dom Handlowy Li też przetrwa burzę, bo na swój sposób jest
równie doskonałym dziełem jak płótno florenckiego mistrza. W tej grze, w której wnuczka sir
Philipa była tylko pionkiem, stawka jest wysoka i przegra ten, kto pierwszy straci nerwy. Sir
Philip wykluczył więc wszelkie emocje, a przechodząc do bieżących spraw rzekł:
- W Londynie wystawiono wczoraj na sprzedaż dwa interesujące nas budynki. Sprawdź to.
Zaproponuj pół punktu więcej za metr. Terminy płatności uzgodnij z bankami.
Odłożył słuchawkę, nacisnął guzik interkomu, dając znać, że jest gotów. Wyszli razem. Panna
James niosła aktówkę, w której trzymała niezbędne dokumenty na konferencję w banku.
Wszyscy w Hongkongu wiedzieli o konferencji i wszyscy niecierpliwie czekali na wynik, od
którego zależał los nie tylko Domu Handlowego Li.
Czterdziestoletni rolls-royce model Phantom Five należał jeszcze do ojca sir Philipa.
Wykonano go na specjalne zamówienie, wyposażając w składane biurko obok miejsca dla
sekretarki. Sir Philip polecił zamontować klimatyzację, gdy pierwsze tego typu urządzenia
pokazały się na rynku, oraz faks i dwa telefony komórkowe. Kierowca już czekał. W kabinie
pasażerskiej, oddzielonej od szoferki płytą z grubego szkła, leżały najświeższe wydania
"Hongkong Standard" i "South China Morning Post". Wsiedli. Panna James nalała herbatę ze

srebrnego termosu ze złoconym monogramem Domu Handlowego Li. Ruszyli. Wielka
ciężarówka przyhamowała, dając drogę wytwornej limuzynie.
Do banku mieli co prawda niecałe pięć kilometrów, ale w hongkongijskim tłoku droga zajęła
prawie pół godziny. Panna James odebrała dwa telefony. Trzecia rozmowa była nieco
dłuższa. Informowano, że przypadkowy żeglarz natrafił na wrak Ts'ai Yen, ale nie ma
wiadomości o rozbitkach. Według wstępnych danych nie uratował się nikt z załogi. Mniej
więcej za kwadrans na miejsce katastrofy dotrze helikopter straży granicznej, a dziesięć minut
później - ekipa specjalistów z firmy.
Sir Philip wysłuchał relacji, a następnie własnoręcznie sporządził kilkupunktową instrukcję
dotyczącą dalszych działań. W ostatnim punkcie polecał zasięgnąć, za pośrednictwem sir
Euana Wileya, prezesa zarządu Cairns Oliver, informacji na temat owego przypadkowego
żeglarza, który jako pierwszy znalazł się na miejscu katastrofy.

Gdy nadleciał helikopter straży granicznej, Trent znów wdrapał się na pokład wraku. Pilot nie
był zbyt wprawny, podszedł od nawietrznej i maszyną silnie zakołysało, gdy otworzono
drzwi, szykując się do wysadzenia pasażerów. Helikopter zawisł trzy metry nad pokładem i
zniżył się dopiero wtedy, gdy pierwszy z pasażerów - widać dowódca - krzyknął gniewnie.
Pilot wykonał ten manewr niezręcznie i wyskakujący mężczyzna upadł na pokrywy ładowni,
po czym klnąc przetoczył się na pokład. W ślad za nim helikopter opuściło jeszcze dwóch
ludzi. Pilot poderwał maszynę i skierował się na plażę.
Ciała na pokładzie zaczęły już puchnąć pod wpływem tropikalnego słońca. Trent spodziewał
się, że oficer i dwóch marynarzy w mundurach khaki zechcą zejść pod pokład albo do mesy
lub salonu kapitańskiego, tymczasem zatrzymali się w cieniu nadbudówki, na pokładzie
rufowym. Dowódca otarł czoło, wyjął notatnik i długopis, nie zwracając uwagi na Trenta,
który czekał przy ładowni.
Pilot drugiego helikoptera był znacznie sprawniejszy i posadził maszynę na luku. Ze
śmigłowca wysiadło kilka osób, z dwoma Chińczykami na czele. Starszy z nich miał na sobie
kosztowny sarong tagalog. Za spodnie, które skutecznie maskowały spory brzuch właściciela,
krawiec też musiał wziąć niezłe pieniądze. Całości bogatego stroju dopełniały ręcznie szyte
mokasyny. Młodszy był ubrany z nonszalancją właściwą osiłkom. Bary miał szerokie jak
zawodowy zapaśnik.
Trzeci pasażer, Japończyk około czterdziestki, miał na nosie lustrzane okulary, które
skutecznie kryły oczy. Włosy nosił związane w kitkę. Ubrany był w całkiem przyzwoity
garnitur, pod nim jednak miał dżinsową koszulę i jaskrawy krawat w kwiatowy wzór. Buty do
połowy łydki, szpiczaste i na podwyższonym obcasie, byłyby bardziej na miejscu w Teksasie,
ale nie na Morzu Południowochińskim. Trent nie mógł się domyślić, za kogóż to nieznajomy
się przebrał. Po chwili zastanowienia uznał, że za jurora prowincjonalnego festiwalu
filmowego w Ameryce Południowej lub właściciela małomiasteczkowej galerii sztuki.
Dowódca patrolu straży przybrzeżnej z szacunkiem powitał przybyszów i odszedł na bok ze
starszym z Chińczyków. Młodszy pośpieszył w stronę kabin oficerskich. Japończyk oparł się
leniwie o reling i udawał, że drzemie. Żaden z mężczyzn nie interesował się Trentem, aż
wreszcie starszy z Chińczyków podszedł do niego i przedstawił się, podając mu bilet
wizytowy, na którym widniało nazwisko Ricardo Ligna, prezesa South Asia Sail & Steam
Ship Company - południowoazjatyckiego towarzystwa żeglugowego z siedzibą w Manili.
Jednocześnie, nienaganną angielszczyzną podziękował za zawiadomienie władz o wypadku i
wyraził podziw dla jego odwagi.
- Przecież mordercy mogli być jeszcze na statku - dokończył.
- Nikogo nie było.
- Nie zauważył pan niczego szczególnego?
- Tylko tyle, że załoga była martwa.

Chińczyk skrzywił się.
- I co jeszcze? - nalegał.
Trent był pewien, że chodzi mu o kobietę, ale nie miał zaufania do obcych.
Chińczyk zrezygnował z dalszych pytań i wrócił do rozmowy z dowódcą patrolu straży
granicznej.
Japończyk tymczasem demonstracyjnie ziewnął, oderwał się od relingu i przeszedł na dziób.
Przez chwilę przyglądał się rafom i skałom, po czym bez słowa wrócił na rufę, w cień pod
nadbudówką.
Trent miał wrażenie, a właściwie był pewien, że Japończyk zatrzymał się na moment na
zejściówce prowadzącej z jednego pokładu na drugi.
Oficer z Chińczykiem nadal rozmawiali i przywołali nawet Japończyka. O czym mówili,
Trent nie wiedział - stał za daleko. Po chwili oficer podszedł do Trenta i oznajmił, że sprawą
zajmie się Izba Morska i że obecność Trenta na rozprawie będzie konieczna.
Trent nie był zaskoczony, zapytał tylko, kiedy to się odbędzie.
- Za dwa, trzy dni - odparł oficer - najwyżej za cztery - spojrzał na Chińczyka, jakby szukał
potwierdzenia. - Jeden z moich ludzi - dodał - będzie panu towarzyszył do Puerto Princesa. -
Zerknął na Złotą Dziewczynę, jakby nie dowierzał, że ta łupina może dać sobie radę na
oceanie. - Jeśli pan chce, może zostać na statku. Będą tu strażnicy, więc nie będzie panu
grozić żadne niebezpieczeństwo.
Puerto Princesa było stosunkowo niedaleko - wszystkiego sto mil morskich, ale w odwrotnym
kierunku, niżby Trent chciał.
- Sądzę, że Ts'ai Yen nie jest pierwszym statkiem, który rozbił się na tych skałach -
stwierdził. - Zostanę tu i rozejrzę się trochę.


5

Szef osobistej ochrony Wong Fu obrzucił bacznym wzrokiem chodnik i boczne wejście do
banku. Najpierw upewnił się, że wszystko jest w porządku i dopiero potem uchylił drzwi
opancerzonego cadillaca. Drugi ochroniarz pilnował wejścia, a trzeci stał przy windzie. Wong
Fu wynurzył się z wnętrza limuzyny. Ubrany był - jak zwykle - w drelichowe, robociarskie
ubranie, a do tego jedwabną koszulę, takiż krawat i wytworne włoskie mokasyny z miękkiej
skóry. Głęboką bliznę na czaszce przykrywała haftowana mycka. Szybkim krokiem
przemierzył chodnik i hol, a gdy wszedł do windy, szef ochrony uruchomił przycisk piętra, na
którym znajdowała się sala konferencyjna.
Żaden z czterech właścicieli największych pakietów akcji banku nie śmiał wejść do sali przed
nim. Z szacunkiem oczekiwali przed drzwiami. Dwaj pochodzili z Chin, pozostali mieli
europejskie rysy. Z tymi Wong Fu przywitał się w pierwszej kolejności. Wyczuwał strach,
jaki budziła jego osoba. Zawsze tak było. Tak samo reagowali ci, których rabował i mordował
w Szanghaju. A tych tu - prominentnych członków hongkongijskiej elity - też zwyczajny
strach zmusił do opowiedzenia się po jego stronie. Dzięki temu wreszcie pokona Dom
Handlowy Li. Pomyślał o dziewczynie.

Krzyknęła przeraźliwie, gdy wrzucono ją do łodzi. Głos uwiązł w gardle, kiedy kopniakiem i
przekleństwami nakazano milczenie. Leżała na brudnej podłodze, słysząc tylko jednostajny
warkot silnika i czując, jak łódź wibruje i drży. Minęły trzy godziny, a może mniej. Traciła
rachubę czasu, ale modliła się, aby podróż trwała jak najdłużej. Nie wiedziała, gdzie ją wiozą.
Niczego nie widziała. Cały jej świat zamykał się w fałdach płótna, w które ją owinięto.
Przepełniał ją strach. Przenikał każdą tkankę ciała - strach przed tym, co ją jeszcze czeka.

Ton silnika stał się niższy - znak, że zwolniono obroty. Po chwili dno łodzi otarło się o piasek
i nastała cisza. Skuliła się w sobie, jakby chciała zmaleć, wręcz zniknąć, mając nadzieję, że
może zapomną o niej, nie zauważą, zostawią. Stało się jednak inaczej. Poczuła, jak silne ręce
unoszą ją wysoko w górę i raptem... rzucają. Wpadła do wody, co tylko spotęgowało jej
przerażenie, bo nie spodziewała się takiego kresu podróży. Szamotała się rozpaczliwie
przekonana, że zaraz pochłonie ją ocean. A oni? Oni śmiali się! W myślach zaczęła
przyzywać dziadka, modlić się, aby zjawił się i uratował ją. On jeden mógłby to zrobić.

Przed bankiem czekał spory tłum reporterów i fotografów. Wysiadając z rolls-royce'a sir
Philip uśmiechnął się i przyrzekł, że, owszem, odpowie na pytania, ale dopiero po
konferencji.
Szef banku, Anglik, powitał gościa w drzwiach. Znali się od lat i sir Philip z miejsca wyczuł
pewną sztuczność, gdy gospodarz zaproponował przejście do sali konferencyjnej.
- Tam będzie wygodniej - tłumaczył nie patrząc w oczy - skoro mamy rozmawiać w kilka
osób... - nie dokończył myśli, jakby zawstydzony.
- W kilka? - zdziwił się sir Philip, biorąc teczkę z rąk panny James. - Wydawało mi się, że
ustalimy co trzeba w cztery oczy. - Chciał dodać "jak zwykle", ale patrząc na wyraźnie
zmieszanego gospodarza uznał, że uwaga nie byłaby na miejscu. - Dziękuję - zwrócił się do
sekretarki oddając jej papiery. - Proszę, niech pani nam towarzyszy. Chciałbym mieć
pewność, że nie przeoczymy żadnych szczegółów.
Zaproszenie było niezwykłe. Cała sytuacja była niezwyczajna. Panna James spojrzała
uważnie na gospodarza. Może to i prawda, co sugerowały gazety, że sir Philip nie pasuje do
tego świata, w którym nie liczy się ani przyjaźń, ani lojalność i w którym wczorajszy
sojusznik staje się dzisiejszym wrogiem. Wszystko w imię interesów.
Jakby za sprawą niewidzialnego reżysera bankier myślał o tym samym: o świecie interesów,
w którym przetrwać mogą tylko najbardziej zahartowani, silni i bezwzględni - jak on. Poczuł,
jak wzbiera się w nim duma. Tak, będzie silny i twardy. Wszyscy się o tym przekonają, także
żona, która zawsze miała go za ofermę.
Cały środek sali konferencyjnej zajmował wielki stół z kryształowym blatem wsparty na
marmurowych nogach. Po jednej stronie zasiadło czterech udziałowców banku ze swymi
doradcami, po drugiej - sir Philip z panną James. Prezes banku, który był gospodarzem, zajął
miejsce u szczytu stołu.
Czekając na rozpoczęcie sir Li starał się skupić uwagę na dokumentach. Nie potrafił się
skoncentrować. Papiery wymykały mu się z rąk i gdyby nie pomocna dłoń panny James, cały
plik spadłby na podłogę.
- Dziękuję pani - opanował się i spojrzał na przewodniczącego.
Ten zerknął na akcjonariuszy, jakby chciał się upewnić, że to, co powie, będzie wyrażać także
ich stanowisko. Na wstępie przypomniał, że firma Li należy do najbardziej cenionych
klientów kierowanej przezeń instytucji, że jego bank zawsze miał zaufanie do polityki
prowadzonej przez nią, a pogłoski o kłopotach byłyby bez znaczenia, gdyby nie opóźnienie w
spłacie sześciu milionów dolarów tytułem procentów od zaciągniętego kredytu. Oczywiście -
dodał - nie ma takich spraw, których nie można by wyjaśnić i uzgodnić, zwłaszcza między
przyjaciółmi.
- Jesteśmy przecież w gronie przyjaciół - uśmiechnął się nieszczerze, unikając wzroku sir
Philipa.
- Absolutnie - wtrącił jeden z udziałowców - Brytyjczyk, a dwóch pozostałych - Chińczyków
przytaknęło. Radca prawny banku wtrącił, że firma Li nie przedstawia publicznych
sprawozdań ze swojej działalności, jak czynią to spółki akcyjne, co stanowi dość istotny
problem.

- Przepisy bankowe, Phil - powiedział przewodniczący. Pierwszy raz w życiu prezes banku
zwrócił się do sir Philipa w tak poufały sposób. Nigdy przedtem nie pozwolił sobie na
odrzucenie oficjalnej formy. - ...i są to sprawy, które musimy dziś rozwiązać - zakończył,
dając znak jednemu z doradców, aby przedstawił niezbędne liczby.
- Łączny kredyt udzielony firmie Li - zaczął ten ostatni - wynosi sto trzydzieści milionów
dolarów, co stanowi cztery procent kapitału banku.
- ...a w świetle znanych okoliczności klasyfikuje się jako kredyt wysokiego ryzyka - wtrącił
radca prawny, zwracając jednocześnie uwagę, że stosowny paragraf w umowie kredytowej
nakłada na pożyczkobiorcę obowiązek natychmiastowego zwrotu całej sumy z odsetkami w
razie niedotrzymania terminu spłaty kolejnej raty oprocentowania, a taki właśnie fakt miał
miejsce.
- To jest stanowisko zarządu, Phil - wtrącił przewodniczący. - Nie przeprowadziliśmy jeszcze
formalnego głosowania i nie ma oficjalnej uchwały, ale taka właśnie jest nasza opinia... - nie
dokończył, zaczął się dziwnie wiercić na krześle, gdy otworzyły się drzwi do sali
konferencyjnej.
Sir Philip nie widział, kto wchodzi, czytał właśnie depeszę, którą podała mu panna James -
Lloyd oficjalnie potwierdzał zaginięcie Ts'ai Yen na morzu Sulu.
- Phil, znasz, jak sądzę... - znów nie dokończył. Sir Philip odłożył depeszę i podniósł głowę.
W drzwiach stał Wong Fu.
- Pan Wong Fu - podjął wątek przewodniczący - nabył właśnie poważny pakiet akcji naszego
banku i dysponuje największym blokiem głosów w walnym zgromadzeniu.
Wydawało się, że sir Philip nie dostrzegł przybysza. Skupił się na dokumentach, które miał
przed sobą. Wybrał jeden z nich i rzucił na stół. Był to kontrakt na sprzedaż przedsiębiorstwa
przetworów spożywczych, wraz z zapasami, na Florydzie. Sprzedawcą był Dom Handlowy
Li, kupującym pewne przedsiębiorstwo zarejestrowane na Bahamach, płatność gwarantował
Morgan Trust - jeden z najpoważniejszych banków amerykańskich - a należność, w
wysokości stu trzydziestu siedmiu milionów dolarów, powinna wpłynąć na konto Domu
Handlowego Li w banku, w którym właśnie kontowano, w ciągu trzydziestu dni.
Jeden z doradców prezesa sięgnął po dokument. Sir Philip trwał bez słowa. Spojrzał jeszcze
na przewodniczącego - przez całe lata spotykali się trzy, cztery razy w miesiącu na lunchach i
nigdy nie było żadnych zatargów ani niedomówień. Cóż, ludzie się zmieniają, ale on, sir
Philip Li, nie będzie tolerował nielojalności. Od tej chwili ten człowiek przestał dla niego
istnieć.
Przeniósł wzrok na Wong Fu. "Łajdak" - powiedział po chińsku i jakby obawiając się, że
nienawistny widok może przyprawić go o mdłości, zasłonił usta chusteczką.
- Resztę uzgodni panna James - powiedział wyniośle i z godnością opuścił salę.
- Dom Handlowy Li wycofuje swoje interesy z tego banku - rzucił dziennikarzom
oczekującym przy wyjściu i wsiadł do rolls-royce'a.

Oficer straży granicznej odleciał śmigłowcem. Przedstawiciel armatora ze swoją ekipą też.
Kilka godzin później przypłynęła motorówka straży granicznej z Puerto Princesa, która
przywiozła czterech kolejnych strażników i zaopatrzenie. Tak więc na pokładzie
nieszczęsnego Ts'ai Yen było teraz sześciu ludzi.
Na błękitnym niebie pojawiły się obłoki. W rozmazanym świetle słonecznym morze
wydawało się teraz bardziej zielone. Na horyzoncie rysowały się kontury wzgórz na wyspach.
Wiatr ucichł. Katamaran kołysał się leniwie na martwej fali w piaszczystej zatoczce za
skałami, nie opodal Ts'ai Yen. Trent odkrył ją w czasie odpływu i gdy zaczął się przypływ,
przeprowadził Złotą Dziewczynę, uznając, że to doskonałe schronienie. Nie dawała mu
spokoju zaginiona kobieta. Myślał także o dwóch zamordowanych mechanikach, oblanych
kwasem siarkowym. Tak, piraci byli wyjątkowo okrutni. Nie sądził, aby zabili kobietę. Nie

było śladów krwi w jej kabinie, i pozostawała zagadkowa sprawa prześcieradła. Podejrzewał,
że kobietę uprowadzono.
I znów wrócił myślą do dwóch zamordowanych mechaników. Spotkał się już z podobnym
okrucieństwem w wioskach i miasteczkach pod władzą terrorystów. Gwałtami i brutalnością
wymuszali posłuszeństwo i uległość.
Może powinien był powiedzieć o kobiecie, zwrócić uwagę oficera. Z drugiej jednak strony,
Chińczyk - przedstawiciel armatora - nie wspomniał o niej. Zapomniał, czy też coś ukrywał.
Raczej to drugie. Skoro tak, to co teraz zrobią? Rozpoczną poszukiwania? A jeśli tak, to
gdzie?
Nie potrafił sobie odpowiedzieć. Irytowała go własna bezsilność. Siedział w kokpicie i patrzył
na dziób Ts'ai Yen. Musi zdobyć więcej informacji. Jeśli uda mu się ustalić nazwisko
uprowadzonej kobiety, to będzie można wywnioskować, czy porwano ją dla okupu, czy z
innych powodów.
Tymczasem nie mając nic innego do roboty, zaczął przeglądać zdjęcia japońskich wraków. Z
Australijczykiem zrobili kilka rolek filmów, nurkując w pobliżu Palawanu. Patrzył na
obrośnięte wodorostami szare kadłuby, na których było widać wyrwy po pociskach. Na kilku
zdjęciach uchwycili samotnego rekina. I znów wrócił myślą do mechaników i tajemniczej
kobiety. Tak, ta sprawa nie da mu spokoju, póki nie wyjaśni jej do końca.
Z myślą o wygodzie i przyjemnościach pasażerów Złotej Dziewczyny projektanci katamarana
wyposażyli go m.in. w windsurfer - deskę z żaglem. Spoczywała w specjalnych uchwytach
między obu kadłubami jachtu. Trent pomalował ją kiedyś na czarno. Gdy zapadł zmrok,
spuścił deskę na wodę. Wcześniej przygotował elektroniczny detektor, latarkę, komplet
wytrychów i solidny nóż, który zwykle zabierał na podwodne polowania. Wszystko to
zapakował w mały wodoszczelny plecak. Przygotował także zwój nylonowej liny i niewielką
kotwiczkę - "kocią łapę". Włożył czarny kombinezon do nurkowania i był gotów.
Odepchnął deskę od Złotej Dziewczyny i przesmykiem między rafami skierował się w stronę
Ts'ai Yen. Deska zaskrzypiała o ostre skały. Miał rację, wpław nie dałoby się przeprawić
wśród raf.
Przypuszczał, że na pokładzie będą co najmniej dwa posterunki: jeden na dachu sterówki,
skąd rozciągał się widok na cały statek, a drugi na rufie, gdzie najłatwiej było dobić do wraku.
W tej sytuacji skierował deskę w stronę dziobu, kryjąc się pod nawisem kadłuba.
Nadsłuchiwał ze czterdzieści minut, wreszcie rzucił "kocią łapę" w górę, zaczepił o reling i
wspiął się na pokład.
Płomień zapałki przeciął ciemność nad sterówką, a gdy przygasł, w mroku jarzyły dwa ogniki
zapalonych papierosów. Wartownicy trzymali straż dwójkami. Druga para pilnowała zapewne
rufy, a trzecia odpoczywała. Odczepił kotwiczkę z relingu i opuścił ją delikatnie na deskę.
Zabezpieczył cumę i ostrożnie, na czworakach, zaczął przesuwać się w stronę pomieszczeń
załogi. Dwójka strażników, która czekała na swój dyżur, ułożyła się do snu na ładowni
pokładu dziobowego. Trent przeszedł obok nich i skierował się w stronę drzwi prowadzących
do pomieszczeń załogowych. Były zamknięte na klucz, ale zamek ustąpił bez trudu pod
zręcznymi palcami Trenta. Wszedł i zamknął drzwi od wewnątrz. Z szafki w korytarzu wyjął
koc i skierował się do kabiny drugiego oficera. Firanki były zaciągnięte, ale na wszelki
wypadek przysłonił jeszcze iluminatory kocem.
Na koi leżało nowe prześcieradło. Z szafy zniknęła sukienka, a na jej miejscu wisiał mundur
oficerski. Z szuflad zostały usunięte damskie fatałaszki, a w mydelniczce w łazience leżało
nowe mydło o wyraźnie męskim zapachu. Zniknęły także damskie kosmetyki i pojawiła się
jednorazówka do golenia "Bic". Usunięto również komputer, który - gdy był tu poprzednio -
leżał ciśnięty o podłogę.
Trent przysiadł na stole i uważnie obejrzał koję. W kabinie unosił się jeszcze delikatny zapach
damskich perfum. Podszedł do łóżka. Odrzucił koc, obejrzał poduszkę. Znalazł kilka czarnych

włosów. Powąchał zagłówek. Nie wyczuł śladu potu, a więc osoba, która korzystała z tej koi,
musiała być raczej szczupła. Opierając się na gatunku perfum i zestawie kosmetyków, które
widział za pierwszym razem, ocenił jej wiek na dwadzieścia, dwadzieścia pięć lat. Ślad na
materacu sugerował wzrost raczej średni. Włosy nosiła krótko obcięte. Wytworna garderoba z
metkami dobrych firm świadczyła, że była zamożna i miała wyrobiony gust. Komputer
sugerował, że odebrała niezłe wykształcenie.
Dowiedział się więc sporo, nadal jednak nie znał jej nazwiska. Stwierdził, że dołożono starań,
aby ukryć jej obecność na statku, co oznaczałoby, że nie chodziło o przeciętną kobietę, a
skoro tak, to nazwisko da się ustalić bez większego trudu. Wygładził pościel, sprawdził, czy
nie zostały jakieś ślady jego obecności, zabrał koc i cicho wysunął się z kabiny. Wyszedł na
pokład, starannie zamykając za sobą drzwi wejściowe. Nagle nocną ciszę rozdarł ryk
podwójnych silników szybkiej motorówki. Zbliżała się od północy. Podszedł pod mostek
kapitański. Ukryty w cieniu słuchał, o czym rozmawiają strażnicy. Byli zaniepokojeni.
Rozległ się szczęk repetowanej broni. Ktoś przeklął usiłując obudzić pozostałą dwójkę śpiącą
na ładowni na dziobie.
Korzystając z zamieszania wyjął z plecaka elektroniczny detektor i omiótł nim statek. W
pewnym miejscu wskazówka drgnęła. A więc na statku działał ukryty nadajnik, a skoro tak, to
piracki napad nie był przypadkowy. Celem musiała być kobieta. Uprowadzono ją, załogę zaś
wymordowano, żeby ukryć ślady.
Na motorówce zapalono reflektor. Ostry promień światła przebił ciemność. Trent przykucnął
na pokładzie, nadsłuchując.
Z motorówki ktoś zawołał. Strażnicy na wraku zaśmiali się nerwowo, najwidoczniej
rozpoznając przybyszów. Trent nie rozumiał tego narzecza i tylko z tonu głosów domyślił się,
że strażnicy odnoszą się z wyraźnym szacunkiem do niespodziewanych gości. Opuszczono
sznurową drabinkę, aby ułatwić im wejście na pokład.
Trent wcisnął się w mrok pod zejściówką z mostka kapitańskiego. Strażnicy zgromadzili się
przy burcie witając gości. Było ich sześciu. Przynieśli alkohol, jakieś jedzenie i zaczęła się
pijatyka. Raz po raz wybuchały salwy śmiechu. Trent wyczuł coś sztucznego i fałszywego w
tonie, jakim przybysze zwracali się do wartowników. Chciał ich nawet ostrzec, ale myśl
ciągle wracała do tajemniczej kobiety.
Systematycznie i uparcie usuwano ślady jej obecności. Wszyscy, którzy wiedzieli o jej
istnieniu, zostali zamordowani. Podobny los czekał tych, którzy mogliby się ledwie domyślać,
że była na pokładzie. Dramat rozegrał się w parę sekund. Siły tylko pozornie były
wyrównane. Trunek, którym szóstka przybyszów poczęstowała szóstkę marynarzy, był
najwidoczniej zaprawiony jakimś środkiem obezwładniającym, a poza tym goście okazali się
mistrzami walki wręcz.
Uporawszy się ze strażnikami, napastnicy rozbiegli się po statku, szukając ewentualnych
świadków tej zbrodni. Dwóch z nich udało się do pomieszczeń załogowych, dwóch
sprawdzało mostek. Trent nie czekał dłużej. Chyłkiem pobiegł na rufę. Przesadził burtę,
jeszcze chwilę zawisł na rękach, czekając na nadbiegającą falę i skoczył. Wynurzył się tylko
na chwilę, aby nabrać powietrza i znów skrył się pod wodą. Płynął wzdłuż kadłuba, w
kierunku dziobu, tam, gdzie przycumował deskę. Przylgnął do niej całym ciałem i zwalniając
cumę odepchnął się rękami w stronę, gdzie napastnicy zostawili motorówkę. Potężne silniki,
wysmukły kształt. Sprzęt zawodowców, a nie amatorów. Żadnej nazwy na burcie, żadnych
znaków identyfikacyjnych.
Przymocował deskę między podwójnymi kadłubami Złotej Dziewczyny, wślizgnął się do
kabiny i ze schowka w ławie wyjął karabiny. Załadował i wsunął do wodoszczelnego plecaka.
Otworzył właz w podłodze, przygotowując sobie ewentualny odwrót. Tędy mógł się dostać
do wody między kadłuby. Usiadł i nadsłuchiwał. Domyślił się, że wśród napastników jest

zapewne młody Chińczyk, który rankiem towarzyszył przedstawicielowi armatora, i że to on
spiesznie uporządkował kabinę drugiego oficera.
Wiedział, że po Ts'ai Yen przyjdzie kolej na Złotą Dziewczynę. Ruszą jednak nie wcześniej
niż rankiem, kiedy zacznie się przypływ i będzie można przejść nad rafą. Będą dopytywać się,
co widział i czy poza władzami rozmawiał z kimś jeszcze przez radio. Później zaś zwyczajnie
go wykończą. Był bowiem ostatnim, który mógł wiedzieć o tajemniczej pasażerce. Ani oficer
straży granicznej, ani przedstawiciel armatora nie zaglądali do pomieszczeń załogowych.
Sprawa zaczynała się komplikować, a Trent nabierał coraz większej pewności, że napad
piratów nie był przypadkowy. Jeszcze bardziej intrygujący był fakt, że prawowici właściciele
statku dokładali teraz starań, aby usunąć wszelkie ślady obecności kobiety na pokładzie. A
Japończyk i oficer? - pomyślał Trent. - Po której właściwie byli stronie? Włączył radio na
kanał zastrzeżony dla wzywających pomocy. Odezwał się niemiecki tankowiec,
przepływający w pobliżu. Trent krótko opowiedział o napadzie na wrak Ts'ai Yen i poprosił o
przekazanie wiadomości dalej, do Puerto Princesa.
Radiooficer, który odebrał sygnał, zapytał jeszcze, czy Trent jest bezpieczny. Trent odparł, że
sytuacja jest groźna, ale nie sądzi, aby do świtu mogło się coś stać.
Dwadzieścia minut później radio z tankowca potwierdziło przekazanie meldunku do Puerto
Princesa i poinformowało, że patrol filipińskiej marynarki wojennej jest już w drodze.
- Niech pan się trzyma! - zakończył radiooperator.
- Dzięki - odparł Trent, myśląc, że nadmiar ostrożności nigdy jeszcze nikomu nie zaszkodził.
Wyłączył radio, wziął dwie manierki z wodą, zarzucił plecak i ześlizgnął się na deskę
przycumowaną między kadłubami katamarana. Położył się i zaczął rękami wiosłować w
kierunku małej wysepki z kilkoma palmami, którą zapamiętał za dnia. Pomarańczowa
poświata na horyzoncie wskazywała na czynny wulkan.


6

Tylko ktoś, kto w ogóle nie zna Hongkongu, mógłby powiedzieć, że Braemar Lodge nie
pasuje do otoczenia. Jeśli już, to okoliczne wieżowce ze szkła i aluminium kłócą się z
granitowym, pełnym wiktoriańskich ozdób budynkiem, w którym od stu dwudziestu pięciu lat
rezydują taipanowie, szefowie firmy Cairns Oliver.
Braemar Lodge świadczy o wielkiej historii Hongkongu na równi ze wspaniałym pałacem
brytyjskiego gubernatora i - oczywiście - bankiem.
W żyłach sir Euana Wileya płynęła krew Cairnsów, choć nie nosił już rodowego nazwiska -
jego matka, Cairnsówna, wyszła za mąż za Wileya. Po Cairnsach odziedziczył upór,
pracowitość i lojalność i tym cechom charakteru zawdzięczał poparcie sir Philipa Li, bez
czego nie wygrałby walki o prezesurę firmy. Na szczyty władzy wdrapał się późno. Dobiegał
już sześćdziesiątki i miał świadomość, że konkurenci traktują jego prezesurę jako okres
przejściowy w firmie.
Specjalny dzwonek przy łóżku zadźwięczał, dając znać, że właśnie włączył się faks.
Wyrwany z głębokiego snu sir Euan ziewnął, opuścił szerokie, małżeńskie łoże i poczłapał
gniewnie do gabinetu, zapalając po drodze światło. Konsultant firmy z Londynu przekazywał
informacje o Trencie, samotnym żeglarzu, który przypadkiem czy nie jako pierwszy dotarł na
miejsce katastrofy Ts'ai Yen. Sir Euan przeczytał dokument i niezwłocznie wykręcił prywatny
numer sir Philipa Li.
- Tu Euan. Będę u ciebie za dwadzieścia minut.
Narzucił na siebie to, co miał pod ręką - sportową koszulę i takież spodnie. Na nogi wsunął
mokasyny i zszedł do garażu. Zaspany strażnik pobiegł otworzyć główną bramę. Na poranną
wyprawę wybrał nie rzucającego się w oczy mini morrisa, którym zwykle jeździła opiekunka

Wileya juniora. Uznał, że o tej porze nie przystoi uruchamiać ani rolls-royce'a, ani jaguara,
kupionego na specjalne życzenie dużo młodszej od niego pani Wiley. Swoje drugie
małżeństwo uważał za bardzo udane, już choćby dlatego, że za sprawą młodej kobiety sam
też czuł się młodszy. Dokładał zresztą starań, aby tak było - uprawiał sporty, dbał o sylwetkę i
nosił się młodzieżowo.
Wiek jednak czasami dawał znać o sobie. Zadyszał się idąc po schodach do gabinetu sir
Philipa. Spokój i opanowanie, z jakim przywitał go gospodarz, sprawiły, iż poczuł się głupio i
pomyślał, że chyba zareagował zbyt impulsywnie na wiadomość przekazaną faksem.
- Ten żeglarz, Philipie... - zaczął, jakby się usprawiedliwiał, że wszczął alarm o tak wczesnej
porze - ...to były agent służb specjalnych, ekspert jeśli chodzi o operacje antyterrorystyczne.
Pracował także na zlecenie Waszyngtonu, zwłaszcza gdy w grę wchodziły zabójstwa.
Sir Philip słuchał uważnie, ale twarz nie zdradzała żadnej reakcji. Nikt, nawet Euan Wiley,
który znał go od lat, nie potrafił zgłębić tajemnic umysłu wiekowego arystokraty-finansisty.
Sir Euan miał czasami wrażenie, że stary Chińczyk wszystkich, nie wyłączając jego, traktuje
jak pionki w grze, którą toczy sam przeciwko całemu światu i że w tej grze przewiduje ruchy
przeciwnika na rok i więcej naprzód. Zresztą ci wszyscy niepisani władcy Hongkongu byli
tacy dalekowzroczni. Stanowili zamknięty klan, a ich rodziny zawsze działały na rzecz i w
interesie firmy, nie tak jak w Cairns Oliver. Wuj Charley, obecny senior rodu, mieszkał na
Lazurowym Wybrzeżu, cieszył się życiem, co w jego wypadku oznaczało coraz to młodsze
kochanki, i nigdy nie pokazywał się w Hongkongu. Kuzyn Tim zatrudnił się w Bank of
England, Charley-junior został architektem i nie dbał o rodowe dziedzictwo, Bertie hodował
konie, jeszcze inni zdecydowali się na kariery polityczne. Rodowy majątek topniał, gdy
kolejne generacje Cairnsów wycofywały swoje udziały w firmie.
- Z tego, co donoszą nasi ludzie - podjął wątek sir Euan - wydaje się, że ten Trent jest równie
groźny i skuteczny jak terroryści, których zwalczał. Mam wrażenie, że to człowiek, którego
potrzebujesz.
Sir Philip nie odpowiedział. Wpatrywał się w faks i tylko ci, co go nie znali, mogliby wahanie
poczytać za oznakę słabości. Euan Wiley zastanawiał się, co też stary Chińczyk odczuwa na
myśl o porwanej wnuczce. Cierpienie? Rozpacz?
- Trent, powiadasz - sir Philip oderwał oczy od faksu, złożył dokument i schował do kieszeni
szlafroka - tak, to racja. Ten człowiek może rzeczywiście nam się przydać.

Na drugim końcu miasta Wong Fu też studiował dokument z Londynu. Była to kopia
informacji, którą przekazano Euanowi Wileyowi i pochodziła dokładnie z tego samego źródła
- od emerytowanego pracownika British Military Intelligence - brytyjskiego wywiadu
wojskowego - z którego usług korzystał ten i ów na Dalekim Wschodzie. Wong Fu przeczytał
dokument dwukrotnie. Uznał, że warto było zań zapłacić tyle, ile żądał nadawca. Skinął na
urzędnika, który trwał w pełnym szacunku półukłonie, i kazał mu wezwać szefa działu
operacyjnego. Ten zjawił się pół godziny później. Niewielki wzrostem, schludny, wyglądał na
nauczyciela lub zwykłego urzędnika.
Wong Fu nic nie powiedział. Podsunął tylko kartkę, na której wypisał trzy krótkie zdania:
"Trent jest groźny. Musi umrzeć. Skontaktuj się z triadami".
Szef działu operacyjnego kiwnął głową na znak, że zrozumiał. Wong Fu zgniótł kartkę i
razem z faksem spalił w popielniczce. Zawsze dbał o to, by nie zostawiać niepotrzebnych
śladów. Z satysfakcją pomyślał o dziewczynie, którą jego ludzie uprowadzili z Ts'ai Yen.
Pewnie już odebrała pierwszą lekcję pokory.

Razem było ich dwudziestu czterech. Dwudziestu Filipińczyków z wysp i czterech
Chińczyków. Ci pierwsi wykonywali rozkazy. Najpierw kazano jej klęknąć przy palmie i

objąć rękami pień. Gdy to uczyniła, spętano jej dłonie i zostawiono samą. Nie wiedziała, co ją
czeka. Fakt, że do tej pory nikt jej nawet nie tknął, o niczym jeszcze nie świadczył.
- Lady Li - zawołał jeden z Chińczyków, dowódca, jak już wiedziała. - Czy napije się pani
czegoś?
Szarpnął ją za włosy i wlał trochę wody w spragnione usta.
- Właśnie - powiedział z szyderczym uznaniem, gdy wyszeptała podziękowanie - nie wolno
zapominać o manierach. - Podniósł dłoń, a ona ucałowała go w rękę, bo wiedziała już, że tego
oczekuje. Spojrzała nań błagalnym wzrokiem.
- Mój dziadek - szepnęła - zapłaci panu każdą sumę.
Nic nie odpowiedział. Zarechotał tylko pogardliwie, jak ktoś, komu za klejnot oferują nędzne
grosze.
Z nastaniem ciemności znów owinięto ją w prześcieradło i wrzucono do łodzi. Dźwięk
zapuszczanego silnika przyniósł jej ulgę. Póki są w drodze, nic jej nie grozi. Warkot silnika
gwarantował bezpieczeństwo. Jak świątynia. I nagle przypomniała sobie Salwador. Nie, nigdy
tam nie była, ale widziała kiedyś w telewizji koszmarne obrazy, jak dyktatorska armia
wyciąga z kościoła niewinnych ludzi i rozstrzeliwuje ich na stopniach świątyni. Szła później
w pochodzie przed Departamentem Stanu, protestując wraz z innymi przeciwko
amerykańskiej polityce wobec Salwadoru, a po pochodzie wybrała się z przyjaciółmi na
pizzę. Zamówiła pikantną, z mnóstwem chili.
Ameryka to przeszłość, która nigdy nie wróci. Gdzieś między San Francisco i Hongkongiem
dokonała się przemiana. Jasmine, dziewczyna z Ameryki, stała się Chinką. Teraz zrozumiała
przestrogi babki dawane jej podczas lunchu w restauracji hotelowej, a dotyczące ubrań, które
powinna nosić, ludzi, z którymi może rozmawiać, a także zachowania w miejscach
publicznych. Starsza pani starała się wyjaśnić jej, jaką pozycję zajmuje w świecie kobieta
nosząca nazwisko Li. Ważne są: twarz, kasta i władza. Jay próbowała się buntować, chciała
pozostać sobą. Jak mogła być tak ślepa? Zaczęła się modlić. Odmawiała chrześcijańską
modlitwę, choć w Ameryce szydziła z Kościoła episkopalnego, twierdząc, że przypomina
niedzielne zebrania członków klubu.
Łzy napłynęły jej do oczu, gdy pomyślała o nieszczęsnym drugim oficerze, którego tak nie
znosiła.

Po dziewięciu godzinach Lu wreszcie dopłynął do wyspy. Kiedy trochę odpoczął, wspiął się
na palmę przy plaży. Zerwał kokos, wypił płynną zawartość i wyjadł miąższ, a następnie
zagrzebał się w stertę wyschniętych liści pod drzewem. Wytrwał, wiedział, że wytrwa. Teraz
spokojnie poczeka do świtu, a rankiem znajdzie jakąś łódź rybacką.

Najpierw rozległ się głuchy dźwięk, gdy dno łodzi otarło się o płyciznę. Noc dobiegała końca.
Ucichł wiatr i tylko martwa fala chlupocząc rozlewała się po plaży. Trent przylgnął za
wydmą, gdy ostry promień reflektora wyłowił z ciemności Złotą Dziewczynę. Po chwili ciszę
przerwało głośne wołanie. Nie znał chińskiego, ale nie musiał niczego się domyślać. Szczęk
repetowanej broni mówił wszystko.
Spodziewał się, że zaraz seria z automatu rozerwie burty katamarana. Tymczasem z łodzi
zawołano po angielsku:
- Złota Dziewczyna, ahoj. Złota Dziewczyna, odezwij się!
Posłużyli się nazwą jachtu, co oznaczało, że nie wiedzą, kim jest.
Gdyby byli prawdziwymi zawodowcami, mogliby go załatwić o pierwszym brzasku.
Postanowił sprawdzić, jaką cenę są gotowi zapłacić, i celnym strzałem zgasił reflektor. Stek
przekleństw świadczył, że trafił też któregoś z drabów. Zawyły silniki. Sternik spiesznie
wycofał łódź poza zasięg ognia. Na podstawie pojedynczego strzału nie mogli oczywiście
ustalić jego kryjówki, ale Trent na wszelki wypadek przesunął się o kilkanaście metrów. Jeśli

będzie miał szczęście, piraci poczekają do świtu, a wtedy wpadną w ręce straży granicznej lub
filipińskiej marynarki wojennej. Jednak po chwili silniki znów zagrzmiały i łódź ruszyła na
wschód. Co najmniej czterdzieści węzłów, stwierdził Trent.

Kałuże krwi wokół ciał sześciu strażników na pokładzie Ts'ai Yen zdążyły już skrzepnąć. Z
pierwszym brzaskiem nadleciał śmigłowiec. Okrążył najpierw wrak, potem Złotą Dziewczynę
i znów frachtowiec. Pilot zrobił jeszcze sześć kręgów i manewrował w taki sposób, aby
pokład Ts'ai Yen był cały czas w zasięgu ciężkich karabinów maszynowych, umieszczonych
z obu stron helikoptera.
Jednocześnie obmyślano plan ataku. Najważniejsze to wziąć mostek kapitański. Z mostka
kontroluje się cały statek.
Kończąc szósty krąg, pilot poderwał lekko maszynę i sześciu uzbrojonych mężczyzn
wyskoczyło na dach sterówki. W mgnieniu oka zajęli pozycje. Dwóch ubezpieczało od strony
dziobu, dwóch wycelowało broń na zejściówki po lewej i prawej burcie. Dwóch ostatnich
zeskoczyło z dachu i podłożyło ładunki plastiku pod tylne drzwi do sterówki. Zapalniki
nastawiono na trzy sekundy. Wybuch zatrząsł statkiem. Wówczas do wnętrza wrzucono
granaty ogłuszające, a po chwili dwójka atakujących stanęła w drzwiach z automatami M-16
gotowymi do strzału. Sterówka była pusta.
Z helikoptera wyskoczyło jeszcze czterech ludzi, maszyna położyła się w wiraż i po chwili
zawisła nad katamaranem. Przez megafon krzyknięto, żeby Trent wyszedł na pokład, ale on
był czterysta metrów dalej, ukryty za wydmą. Nie miał zaufania do ludzi o podwyższonym
poziomie adrenaliny, a do tego z bronią w ręku. Zastanawiał się, jak im dać znać, żeby nie
wywołać nerwowej reakcji. Nawet najgłośniejszy krzyk będzie zagłuszony przez śmigłowiec.
Przywiązał podkoszulek do wiosła i uniósł je do góry. Zauważono go, o czym świadczyły
strzały ostrzegawcze oddane w jego kierunku.
Zupełnie niepotrzebnie. Wiedząc już, z kim ma do czynienia, Trent padł na piasek i rozłożył
nogi i ramiona jak mógł najszerzej. Paru żołnierzy desantowało się z helikoptera na plażę i
biegło już w jego stronę. Wtedy krzyknął, że jest Anglikiem, że nazywa się Trent i że to on
właśnie wzywał pomoc przez radio. Pozwolono mu wstać.
- Dowódca chce pana widzieć na pokładzie Złotej Dziewczyny - rozkazał kapral mówiący z
okropnym akcentem, którego z pewnością nabrał oglądając amerykańskie filmy.
Dalszy ciąg operacji połączonych sił filipińskiej straży granicznej, marynarki wojennej i
piechoty morskiej Trent oglądał z kokpitu swojego jachtu. Kuter patrolowy marynarki
wojennej oraz motorówka straży granicznej nadpłynęły niemal jednocześnie i zacumowały
przy okupowanym już przez żołnierzy Ts'ai Yen.
Z kutra spuszczono szalupę, która ostrożnie manewrując wśród raf przywiozła na jacht
dowódcę, młodego oficera z dystynkcjami komandora-porucznika piechoty morskiej, dobrze
zbudowanym, barczystym mężczyzną, co jest rzadkością wśród Filipińczyków, poruszał się
lekko i zręcznie, a nosił z godnością. W uśmiechu, którym obdarzył Trenta na powitanie, nie
było radości.
- Podziwiałem pańską operację - próbował przełamać lody Trent. - Ma pan wspaniale
wyszkolonych ludzi.
Komandor nie zareagował na komplement, pominął wszelkie wstępy i z miejsca zażądał
wyjaśnień.
Trent opowiedział mu więc, jak to nocą usłyszał, że do Ts'ai Yen dobija motorówka i że
zaniepokoiło go to, iż po półgodzinie przekomarzań i rozmów ze strażnikami nagle
zapanowała cisza. Na wszelki wypadek opuścił wtedy Złotą Dziewczynę i ukrył się na
wysepce za rafą. No i dobrze się stało, ponieważ ludzie z motorówki zaczęli się za nim
rozglądać.

- Miał pan broń? - upewnił się komandor. Mówił po angielsku z wyraźnym amerykańskim
akcentem.
- Sztucer - odparł Trent, wskazując broń.
Komandor sprawdził zamek, powąchał komorę.
- Oddał pan jeden strzał?
- Owszem.
Nie padło następne pytanie. Komandor się zastanawiał.
Tymczasem na pokładzie Ts'ai Yen robiono zdjęcia, pomiary, zabezpieczano ślady,
umieszczano w workach ciała ofiar. Promienie wschodzącego słońca wystrzeliły wysoko nad
horyzont.
Komandor ziewnął, potarł kark i oddał Trentowi jego strzelbę.
- Zgasił im pan światło, mam rację?
Kiedy Trent potaknął, komandor uśmiechnął się szeroko.
- Dranie. Myśleli, że rybka się złapała, a tu nagle bang! i nie ma rybki.
- Coś w tym sensie - mruknął Trent i wstał, żeby nastawić kawę. - Zje pan ze mną śniadanie?
- zaprosił oficera.
- Chętnie, czemu nie. A tymczasem czy mógłbym się tu trochę rozejrzeć?
- Niech się pan nie krępuje.
Obszerna kabina zajmowała niemal całą szerokość średniówki między dwoma kadłubami
katamarana. Wchodziło się do niej z kokpitu i tuż obok zejścia znajdował się przedział
nawigacyjny z pełną elektroniką: echosondą, elektronicznym logiem, wiatrowskazem, a nade
wszystko z systemem nawigacji satelitarnej, który pozwala na określenie pozycji z
dokładnością do kilkudziesięciu metrów. Repetytory urządzeń znajdowały się też w kokpicie.
W kajucie zaś, na przeciwległej burcie, znajdował się przedział radiowy.
Dalszą część kabiny zajmował elegancki salon z wygodną kanapą, która na kształt podkowy
otaczała stół zamontowany wokół podstawy masztu. Kanapę pokrywał ręcznie tkany kilim z
Gwatemali. Po obu stronach kanapy stały szafki z karafkami na rum i kubkami z rżniętego
szkła. Na podłodze leżał afgański dywan. Półki były pełne książek, a całości dopełniały dwa
dziewiętnastowieczne płótna olejne przedstawiające żeglugę na Tamizie.
Kambuz urządzono w lewym kadłubie, między dwiema sypialniami, dziobową i rufową. W
prawym było tylko jedno pomieszczenie mieszkalne. Resztę wypełniały schowki na żagle,
narzędzia i części zapasowe oraz kabina prysznicowa. Na kojach leżały meksykańskie kapy.
Zasłony na iluminatorach i dywany miały podobny wzór.
- Nieźle pan się urządził - rzekł komandor zajmując miejsce za stołem.
- Miło mi, że się panu podoba - odparł Trent podsuwając talerz z jajkami na bekonie i siadając
naprzeciwko gościa.
Filipińczyk zebrał żółtko kawałkiem chleba i uśmiechnął się szeroko.
- Tak, Norfolk, Wirginia, ale pan jest o parę lat starszy ode mnie.
- Rzeczywiście - odparł Trent.
Obaj, jak się okazało, przeszli podobne szkolenie. Nie liczy się kraj ani formacja, ważne jest
jedno, że należy się do tych, których się wzywa, gdy są "sprawy do załatwienia". To zaś
oznacza, że wyszkolono cię po to, byś zabijał, gdy ci każe twój rząd.
Szkolenie w służbach specjalnych to szkoła przetrwania, twardsza niż życie, o czym wiedzą
tylko ci, którzy przez to przeszli, jak Trent i młody Filipińczyk. Siedzieli teraz jak penetrujące
wzajemnie swe terytoria. Obaj przestrzegali tych samych zasad: należy cenić chwile lenistwa,
bo nigdy niewiadomo, kiedy znów zdarzy się okazja do odpoczynku; powinno się unikać
wtykania nosa w nie swoje sprawy, bo konsekwencje mogą być groźne; i wreszcie trzeba
mieć świadomość, że chętnie korzystają z twych usług, lecz traktują cię jak kogoś gorszego,
kogo nie zaprasza się na obiad do domu, nie pozwala się umówić na randkę z ukochaną
córeczką. Trent dolał kawy i podsunął gościowi śmietankę.

- Wspaniałe śniadanie - rzekł Filipińczyk odsuwając pusty już talerz. - I co pan o tym
wszystkim sądzi? - zapytał, po czym zaśmiał się tylko i dodał - gdyby pan czegoś
potrzebował, to niech mi pan da znać. Manolo Ortega - przedstawił się podając rękę.
- Dzięki. - Nie mając już dostępu do operacyjnych informacji, bo przecież odszedł ze służby,
Trent nie wiedział, czy może ufać komandorowi, czy nie. - A jak pana znajdę?
Komandor wyjął elegancki portfel, a z niego kartę wizytową, na której znajdowało się
nazwisko Manuela J. Ortegi, oficera do zleceń w sztabie admirała Jose Abalarda, szefa służb
operacyjnych.
Tytuł "oficera do zleceń" brzmiał dość enigmatycznie, podobnie jak określenie "służby
operacyjne". W krajach o skomplikowanej sytuacji wewnętrznej, jak Filipiny, nie tytuły są
ważne, ale faktyczne usytuowanie w strukturach władzy. Wyglądało jednak na to, że Manolo
Ortega znajduje się blisko miejsca, gdzie zapadają decyzje.
Oficer nie zwrócił uwagi, co Trent mógł sobie pomyśleć. Jeśli przyrzekł pomoc, to tylko w
imię zawodowej solidarności.
- Będzie pan musiał złożyć zeznania w Manili. Na czas pańskiej nieobecności zostawię na
jachcie kilku swoich ludzi, tak że nie musi się pan niczego obawiać.
Trent podziękował, a Ortega dodał jeszcze:
- I niech pan na siebie uważa, a poza tym radzę, aby się Pan jak najszybciej stąd wyniósł.
- Z Filipin?
- Z tej części świata, przyjacielu.

Gliniane ściany, ubita ziemia zamiast podłogi, kawał deski w miejsce drzwi i okno bez śladu
szkła. Pośrodku stał solidny pal podtrzymujący dach z liści palmowych. Za całe umeblowanie
służyły dwa kubły: jeden na nieczystości, w drugim przynoszono wodę. Dwa brudne sienniki
leżały na ziemi.
Zabrano jej ubranie i przykuto łańcuchem za nogę do pala. Czwórka Chińczyków zasiadła do
kart, by ustalić, który z nich ma być pierwszy. Grali powoli, żeby móc obserwować, jak
ogarniają coraz większe przerażenie. Próbowała się buntować, ale przywołano ją do porządku
paroma bolesnymi uderzeniami grubym pasem, a przy tym cały czas zwracano się do niej per
"Lady Li"! Chciano, by zdała sobie sprawę, iż wiedzą, kim jest i że władza jej dziadka nie
sięga do tej chaty. Kazano jej klęknąć i gruby Chińczyk zdzielił ją pasem po twarzy. Powinna
zrozumieć, że ani bunt, ani pokora, ani krzyk nie wpłyną na sposób, w jaki zamierzano ją
traktować. Mieli zadanie do wykonania. Zadanie polegało na tym, aby ją złamać: fizycznie,
moralnie i psychicznie.


7

Do Puerto Princesa przewieziono go motorówką straży przybrzeżnej. Stamtąd rejsowym
lotem Philippine Airlines odesłano do Manili. Na lotnisku czekał już sierżant piechoty
morskiej, który odstawił Tren ta do dowództwa, gdzie miało się odbyć przesłuchanie. Za
biurkiem zasiadało czterech mężczyzn, wszyscy po cywilnemu. Jeden z nich reprezentował
policję i odbył szkolenie w Stanach Zjednoczonych. Ten uznawał tylko siłę. Pozostała trójka
miała najwyraźniej wyższy wskaźnik inteligencji.
Pytano go najpierw, co robił i co widział na pokładzie Ts'ai Yen za pierwszym razem. Odparł,
że chciał udzielić pomocy, ale nie było już komu, więc zawiadomił przez radio straż
przybrzeżną, mając nadzieję, że władze znajdą piratów.
- I co jeszcze?
- Nic.

Później pytano o wydarzenia ostatniej nocy. Czy wchodził na pojdad Ts'ai Yeril Dlaczego
strzelał do ludzi w motorówce? Czy zawsze strzela, gdy jakaś łódź zbliży się do jego jachtu?
Oczywiście - zapewniano - wszyscy rozumieją, że właściwie nie było innego wyjścia, ale -
powtarzano pytanie - dlaczego strzelił i skąd właściwie wiedział, że ludzie z motorówki
wymordowali strażników? Musiał coś szczególnego widzieć, coś usłyszeć, a skoro tak, to co?
Odparł, że działał instynktownie. Nie mógł zasnąć, słyszał więc śmiechy i nagła cisza na
statku zastanowiła go, a nawet bardzo się zdenerwował.
- To dziwne, robi pan raczej wrażenie opanowanego człowieka - ni to stwierdzeniu, ni pytaniu
towarzyszył niewyraźny uśmiech mężczyzny o wyraźnych chińskich rysach, liczącego sobie
jakieś pięćdziesiąt lat. Do tej pory słuchał tylko i nic nie mówił. Bawił się ołówkiem i
wydawało się, że myślami jest zupełnie gdzie indziej. - Proszę mnie źle nie zrozumieć, panie
Trent - dodał - ale próbujemy rozwikłać zagadkę zbiorowego morderstwa. Szukamy motywu.
- Wydaje nam się, że ludzie z motorówki albo czegoś szukali, albo przeciwnie, próbowali coś
ukryć, zgodzi się pan ze mną? - wtrącił inny mężczyzna.
Trent odparł, że nie ma zdania, bo się nad tym nie zastanawiał.
Policjant też dołożył swoje trzy grosze. Chciał się dowiedzieć, dlaczego Trent ma broń na
pokładzie jachtu, a w ogóle to czy ma pozwolenie.
Trent odparł, że zadeklarował obie strzelby, gdy tylko wpłynął na wody terytorialne
Republiki Filipin, a co się tyczy pozwolenia, to zaraz pokaże, bo na wszelki wypadek wziął je
ze sobą z jachtu.
Policjant był rozczarowany i o nic więcej już nie pytał, a Chińczyk - ten, który dużo słuchał, a
niewiele mówił - zauważył, że tylko głupiec nie miałby broni udając się w rejon słynący z
napadów pirackich.
Wreszcie zabrał głos najważniejszy, jak się Trentowi wydawało, człowiek z całej czwórki.
- Bardzo nam pan pomógł - powiedział. - Będziemy zobowiązani, jeśli zechce pan zostać w
Manili do rana, bo być może będą potrzebne jeszcze jakieś dodatkowe wyjaśnienia.
Trent odparł, że zatrzyma się w hotelu "Manila". Zawiesił głos, sądząc, że powiedzą, aby nie
martwił się o rachunek, ale wysoka komisja miała już co innego na głowie. Pożegnano go i
odprowadzono do wyjścia.
Wsiadł do taksówki i kazał się zawieźć do Centrum Handlowego Robinsona. W cukierni
zamówił kawę. Nie zauważył, aby ktoś go śledził, ale raptem poczuł, że atmosfera wokół
niego gęstnieje. Właśnie - poczuł. Gdyby go zapytać, co zwróciło jego uwagę, zapewne nie
potrafiłby odpowiedzieć, ale czuł przez skórę, że spokój jest tylko pozorny. Instynkt
sygnalizował niebezpieczeństwo, a Trent ufał instynktowi. Tak więc bardziej wyczuł, niż
zauważył, że ktoś depcze mu po piętach. Kto? Nie znał ani otoczenia, ani ludzi. Był na obcym
sobie terenie, a co gorsza nie znał zamiarów przeciwnika.
Uciec? Wybiec z kawiarni? Wsiąść do pierwszej taksówki i zaszyć się w hotelu? Nonsens.
Nie dojdzie nawet do chodnika. Upił kawy i odnotował w pamięci siedzących w pobliżu. W
większości młodzież, raczej zamożna sądząc z wyglądu. Przy stoliku po lewej młoda
dziewczyna z nieśmiałym uśmiechem pronowała niemieckiemu turyście spędzenie reszty dnia
razem. Nieco dalej kilku Australijczyków bardzo głośno przechwalało się powodzeniem u
kobiet. Jeszcze dalej otyły Amerykanin po pięćdziesiątce ściskał rękę osiemnastoletniej
dziewczyny, jakby potrzebowała pomocy, a on chciał jej udzielić. Młody Chińczyk dawał
znaki przyjacielowi, który zajął miejsce za plecami Trenta.
Trent skinął na kelnera. Nie patrząc na rachunek zostawił na tacy sto peso. Zidentyfikował już
przeciwników i ruszył do wyjścia. Z pozoru wyglądali na zwykłych ludzi interesu w średnim
wieku. Zdradziły ich szczegóły i czujny wzrok. Jeden miał gazetę pod pachą. Dwaj pozostali
zachodzili go z boku. W fachowym języku nazywa się to wystawieniem zwierzyny. Ta trójka
to nagonka. Myśliwy czeka na zewnątrz. Trent pomyślał, że gdyby role uległy odwróceniu, to
on raczej zastosowałby nóż. Ostrze umieszczone między szóstym a siódmym żebrem daje

gwarantowane rezultaty. Co ważniejsze, unika się hałasu i zyskuje kilka cennych sekund, nim
ktokolwiek się zorientuje, co się stało.
Użycie rewolweru też ma swoje zalety. Wykonawca może działać z pewnej odległości, a
ofiara do ostatniej chwili nie wie, z której strony padnie strzał. Trent popchnął szklane drzwi i
skręcił w prawo, trzymając się szyby wystawowej. Z lewej ktoś krzyknął. Trent padł na
chodnik, prosto pod nogi przechodniów. Kłębowisko ciał zwalających się na trotuar dawało
chwilowe schronienie i sekundę na wykonanie następnego ruchu. Skoczył w lewo, w stronę
wyjścia z pasażu. Kątem oka zauważył, jak Japończyk z kitką włosów związanych na karku
uskakuje na chodnik, aby uniknąć kół mercedesa, który z piskiem zahamował przy
krawężniku. Z wozu wyskoczyło dwóch Chińczyków i żywa tarcza otoczyła Trenta z obu
stron. Trzeci młody człowiek o skośnych oczach stał w otwartych drzwiach limuzyny i
zapraszał do środka. Trent wsiadł.
- Dzięki za podwiezienie - rzekł.
- Cała przyjemność po naszej stronie, panie Trent - brzmiała odpowiedź.
Za skrzyżowaniem szofer przyhamował i Chińczycy wyskoczyli ginąc w tłumie. Mercedes
ruszył dalej. Trent nie pytał, gdzie jadą. Uznał, że gdyby to było ważne, to by mu
powiedziano. Samochód kierował się na południe. Minął przedmiejskie slumsy, które
wyrastały bez ładu i składu, i pędził teraz pylistym traktem pośród pól z rzadko rozrzuconymi
drzewami mangowymi i chlebowymi. Obok nędznych chat przy drodze zieleniły się
bananowce i papaje, a przepłoszone warkotem prosięta i kury szukały schronienia w
zagrodach. Dzieciarnia przeciwnie - stała przy szosie, obserwując auto.
Tu i ówdzie widać było solidniejsze zabudowania, z murowanymi ścianami i blaszanym
dachem. Należały do nielicznych szczęśliwców, którym udało się zarobić nieco grosza za
granicą. Mijali zdezelowane ciężarówki i zatłoczone autobusy zmontowane w miejscowych
warsztatach na podwoziach wojskowych łazików z demobilu. Wydawało się, że tylko drzewa
nie są naznaczone nędzą.
Po godzinie skręcili w boczną drogę i krajobraz nabrał rumieńców. Minęli dostatnie
miasteczko z rynkiem w starym hiszpańskim stylu, z ratuszem, kościołem i nieodzownym
pomnikiem na środku placu.
Za miastem wjechali między plantacje trzciny cukrowej, pastwiska i bogate hacjendy,
otoczone kamiennymi parkanami. Byli u celu. Mercedes minął bramę i zanurzył się w
ocienioną aleję. Za rzędem drzew widać było deszczownice zraszające pola lucerny, rzędy
drzew owocowych oraz uzbrojonych strażników na koniach. Minęli helikopter pobłyskujący
świeżym lakierem na betonowym lądowisku i jeszcze jeden mur otaczający elegancką willę w
stylu i kształcie, jakiego nie powstydziłby się żaden właściciel letniej rezydencji w
południowej Hiszpanii czy w Ameryce Środkowej, pod warunkiem że byłby bogaty jak
Krezus.
Od fontanny pośrodku podwórza tchnął miły chłód. Z boku Wznosiły się polerowane w
kamieniu podesty dla amatorów konnej jazdy, ułatwiające dosiadanie wierzchowców.
Chińskie róże splątały się z pędami bugenwilli, a nad nimi górowała wspaniała zieleń
oleandrów.
Kamerdyner w wykrochmalonej liberii pośpieszył otworzyć drzwi limuzyny i wprowadził
Trenta do holu z rzeźbionymi belkami i malowidłami na suficie. Pod ścianami były
rozstawione wybite skórą krzesła, na stole stały róże w wielkim gazonie, olejne obrazy
reprezentowały wschodnią i zachodnią sztukę. Nawet żelazne kraty w oknach były
niewątpliwie dziełem artysty, a nie kowala.
Kamerdyner otworzył kolejne drzwi i zgięty w ukłonie wprowadził Trenta do salonu
wychodzącego na wewnętrzne patio, ze wspaniałą rzeźbą zakochanej pary wspólnie unoszącej
dzban źródlanej wody. Salon miał co najmniej dwanaście metrów długości i tyleż szerokości.
W bezpiecznej od wilgoci odległości, na ścianach zawieszono cztery oryginały van Gogha,

między nimi zaś na półkach ze szlifowanego kryształu wystawiono kolekcję chińskich figurek
z nefrytu. Od wielkich wentylatorów pod sufitem wiał strumień chłodnego powietrza.
Jedynymi meblami były tu cztery obite jedwabiem sofy.
Siedziało tam dwóch mężczyzn: postawny Europejczyk w nieskazitelnej koszuli od Lacoste'a
i kremowych spodniach oraz niemłody Chińczyk ubrany z bardziej konserwatywną elegancją.
Ten pierwszy wstał na powitanie Trenta.
- Wiley - przedstawił się wyciągając rękę - Euan Wiley. Cieszę się, że zechciał pan przyjąć
nasze zaproszenie, panie Trent. Jeśli pan słyszał o firmie Cairns Oliver, to właśnie ja mam
przyjemność stać na jej czele.
- Owszem, słyszałem - odparł Trent ku wyraźnemu zadowoleniu swego rozmówcy, który
mógł sobie darować dalsze wstępy.
- A to sir Philip - przedstawił Wiley swego towarzysza. - Prowadzimy wspólnie pewne
interesy.
- Może pan sobie darować szczegóły. Wiem, kim jest sir Philip - rzekł Trent.
- Rozumiem - Wiley jakby stracił wątek. - Proszę, niech Pan siada - powiedział po chwili.
- Który z panów ma mi coś do powiedzenia? - spytał Trent, co sir Philip skwitował dość
chłodnym uśmiechem.
- Euan - zwrócił się do prezesa Cairns Oliver - jeśli pozwolisz, to chciałbym z panem Trentem
porozmawiać na osobności.
Wiley zawahał się.
- Wolałbym cię nie mieszać w te sprawy - dodał sir Philip.
- Oczywiście, rozumiem - odparł Wiley nie ruszając się z miejsca. Szanował sir Philipa i
chciał mu pomóc. Ten jednak był innego zdania. Wstał i dość zdecydowanie odprowadził
Wileya do drzwi.
- Napije się pan herbaty, panie Trent? - spytał, gdy zostali sami.
- Z przyjemnością - odrzekł Trent. Czuł, że klucz do zagadki Ts'ai Yen jest już blisko, w
zasięgu ręki niemal. Nie spał całą noc i był zmęczony. Nie miał ochoty na słowne gry, ale też
nie zamierzał ujawniać wobec swego rozmówcy niczego, co wiedział lub domyślał się na
temat statku i wydarzeń, jakie rozegrały się na jego pokładzie. Wiedza o tajemniczej
pasażerce już miała fatalne następstwa.
Sir Philip nacisnął dzwonek przy drzwiach i gdy zjawił się pokojowiec, kazał podać herbatę.
Wrócił następnie na środek salonu i bez słowa patrzył na strumień wody lejącej się z
rzeźbionego dzbana. Trent wstał i dołączył do gospodarza, zastanawiając się, czy fontannę
zainstalowano tu tylko ku ozdobie, czy też po to, aby szum wody zagłuszał ewentualne
urządzenia podsłuchowe. Nie potrafił odgadnąć, o czym myśli stary Chińczyk i jakie
przeżywa emocje.
Sir Philip pochylił się i wyłowił zwiędły liść, który jak łódka pływał w fontannie.
- To była pierwsza podróż Ts'ai Yen, a ja jestem jego właścicielem.
- Przykro mi.
Sir Philip wygładził niewidoczną zmarszczkę na znakomicie skrojonej marynarce i dał znak
kamerdynerowi, by ustawił tacę z herbatą na składanym stoliku przy fontannie. Osobiście
nalał aromatyczny płyn do filiżanek z cienkiej, niemal przezroczystej, chińskiej porcelany.
- Jeśli ceni pan dobrą herbatę, to odradzam cukier i mleko - powiedział.
Herbata była rzeczywiście znakomita. Zielona, o delikatnym jakby dymnym smaku
zadowoliłaby nawet największego smakosza. Trenta zaś rozbawiła nagła myśl, czy wielkich i
możnych nie nudzi ciągłe korzystanie z tego co w świecie najlepsze, i aż uśmiechnął się do
siebie zdając sobie sprawę, że on też należy do tej kategorii. Z czystym sumieniem i bez
fałszywej skromności mógł stwierdzić, że w swojej branży nadal jeszcze jest najlepszy.
Pewnie dlatego znalazł się tu i teraz.

- Wie pan - powiedział - próbowano mnie już zabić, wolałbym więc wiedzieć, o co właściwie
chodzi.
- Zaczęła się wojna, panie Trent - rzekł gospodarz bez cienia emocji. - To ludzie jednego z
moich rywali napadli na Ts'ai Yen. Ten człowiek mnie nienawidzi z całego serca. I niech pan
nie przykłada do tego europejskiej miary. Wy kojarzycie nienawiść z gniewem lub złością. U
nas, w Chinach, nienawiść oznacza coś zupełnie innego - przerwał, jakby stracił wątek. - Nie
mam żadnych dowodów - rzekł po chwili - ale wiem, że człowiek, o którym mówię, ponosi
odpowiedzialność za to, co zdarzyło się z Ts'ai Yen. Wiem o tym nie tylko ja. Wszyscy
wiedzą, a to oznacza, że straciłem twarz. A w tej części świata, panie Trent, nie ma nic
gorszego, jak stracić twarz. Niech pan znajdzie piratów.
- Nie jestem detektywem.
Chińczyk oderwał wzrok od fontanny. Było w jego czarnych oczach coś takiego, że Trent
zastanowił się, czy zdarza się, by ktoś odmówił jego żądaniu. Taki wzrok znamionuje ludzi
nawykłych do wydawania rozkazów. Tak właśnie patrzył pewien wysoki przedstawiciel
Waszyngtonu, gdy przedstawiał listę "obiektów", a Trent miał wtedy wrażenie, że wydawanie
wyroków śmierci sprawia mu wyraźną przyjemność.
Śmierć. Trent nienawidził tego pojęcia. Śmierć cuchnie.
- A ponadto, sir Philip, nie jestem zabójcą. Bez względu na to, co panu o mnie mówiono.
- Wiem, kim pan jest. Nasz człowiek w Londynie przysłał nam dość szczegółowe informacje.
Trent domyślał się, że sir Philip ma swoje źródła w wywiadzie wojskowym, a szczegóły były
tylko kwestią stawki. Fakt, że znów go sprzedano, przyprawił go o wściekłość.
- Pan mi grozi? - spytał z wyraźną nutą niechęci.
- Nigdy nie uciekam się do gróźb - odparł Chińczyk, jakby zaskoczony. - Wolałbym, żeby
pan spełnił prośbę niż rozkaz. Nie ma pan zresztą większego wyboru. Proszę, niech pan pije
herbatę, póki gorąca - znów nacisnął dzwonek i w drzwiach stanął sekretarz - pół Chińczyk,
pół Filipińczyk. Czekał w pełnej szacunku postawie, aż sir Philip dokończy herbatę.
- Rzeczywiście, znakomita - rzekł Trent.
- Zapraszam pana na degustację, gdy tylko zakończą się nasze sprawy - skłonił się sir Philip
odprowadzając Trenta do drzwi z równą uprzejmością jak Euana Wileya przed paroma
minutami. - Życzę miłego dnia. Pan Chung omówi z panem pozostałe sprawy.
Chung miał około czterdziestu pięciu lat i wszystkie zalety pielęgniarza w szpitalu dla
psychicznie chorych. Był uprzejmy, a zarazem uważny. Przeszli korytarzem do gabinetu,
którego ozdobę stanowiło wielkie biurko i dwa krzesła z wysokimi oparciami w starym
hiszpańskim stylu kolonialnym. Stała tam także antyczna chińska biblioteka i całkiem
współczesne, ogniotrwałe szafy na dokumenty. Światło sączyło się przez wąskie okno, a pod
sufitem wolno obracał się wentylator.
Chung z wyraźną ulgą wkroczył do swojego królestwa. Zasiadł za biurkiem i gestem wskazał
Trentowi drugie krzesło, wręczając mu jednocześnie dokument informujący kogo trzeba, że
Trent jest upełnomocnionym przedstawicielem South China Sail & Steam Ship Company we
wszystkich sprawach dotyczących motorowca Ts'ai Yen. Dodał do tego listę załogi i
miniaturowy radionadajnik, wyjaśniając, że gdy tylko Trent znajdzie kryjówkę piratów, to
powinien uruchomić radio, a w ciągu godziny zjawi się pomoc.
- Niech pan raczej nie próbuje załatwiać wszystkiego w pojedynkę - ostrzegł bez owijania w
bawełnę. Trent domyślił się, że Chung musi znać raport z Londynu i że w raporcie
podkreślano zapewne zbyt daleko idącą samodzielność agenta, który słynął z tego, że za nic
miał rozkazy, zakazy, ograniczenia i zalecenia.
Chung tymczasem starannie przecierał grube szkła w drucianej, złotej oprawie. Szczupły,
lekko przygarbiony, z łysiną jak mnisia tonsura, wyglądał na zakonnika po cywilnemu,
Sprawdził, czy na szkłach nie został jakiś pyłek, i wsunął okulary na nos.

- To bardzo niebezpieczni ludzie, panie Trent - dodał rzeczowo. - Niepotrzebnie by się pan
narażał, a gdyby coś się panu stało, nie mielibyśmy z tego żadnego pożytku.
Trent pośpieszył z zapewnieniem, że miał już okazję zapoznać się z metodami działań
piratów na pokładzie Ts'ai Yen i że da sygnał przez radio z odpowiednim wyprzedzeniem.
- Nie jestem bohaterem i nie prosiłem o tę robotę - dodał.
- Przyjmuję to zapewnienie - skwitował Chung z uśmiechem, odsłaniając dwie złote koronki
na siekaczach.
Trent poprosił jeszcze o dokumenty dotyczące statku, co zaskoczyło sekretarza.
- Te papiery - rzekł po chwili zastanowienia - ma pewnie pan Tanaka Kazuko, nasz japoński
współpracownik. Wydaje mi się, że poznaliście się panowie na pokładzie Ts'ai Yen.
- W istocie - odparł Trent, udając, że sprawa przestała go interesować, co Chung przyjął z
wyraźną ulgą. Cierpiał, gdy czegoś nie dopatrzył. Wziął z biurka wypchaną kopertę i z lekkim
ukłonem wręczył swemu gościowi. - Mam nadzieję, że honorarium pana zadowoli. Nie mam
doświadczenia w tych sprawach, pozwoliłem więc sobie zaszeregować pańską działalność
jako doradztwo prawne i dołożyć dziesięć procent za... - zawiesił głos jakby zawstydzony.
- ...pracę w szczególnie trudnych warunkach - uzupełnił Trent.
- Właśnie, panie Trent. Dokładnie tak myślałem. Jest jeszcze jedna sprawa, a dotyczy broni. -
Chung znów poczuł się nieco zażenowany. - Niestety, nie mam doświadczenia, bo jak
rozumiem, są to sprawy osobistych upodobań, jak pióro czy długopis. Na wszelki więc
wypadek przygotowałem trzy dokumenty - wręczył Trentowi trzy pozwolenia. - Są podpisane
przez szefa policji, wystarczy tylko wpisać szczegóły.
Trent też nie miał doświadczenia, więc nie był pewien, czy wypada sekretarzowi złożyć
podziękowania za trud, czy nie. Sam natomiast miał tylko jedną prośbę, chciał osobiście
obejrzeć ciała zamordowanych marynarzy. Chung natychmiast zadzwonił do policji w Manili.
- Zwłoki są w miejskiej kostnicy. Lekarz sądowy będzie pana oczekiwał, a w razie czego
inspektor Martino służyć będzie wszelką pomocą - rzekł odkładając słuchawkę. Na kartce
zanotował numer policji, a po chwili wahania ("Nie mam doświadczenia w tych sprawach" -
powtórzył) dopisał swój numer oraz pełne imię i nazwisko. Miał bardzo staranny charakter
pisma. - Samochód czeka, jeśli chce pan wrócić teraz do Manili. I jeszcze jedno - bardzo pana
proszę, bądźmy w kontakcie. Sir Philip będzie się bardzo niepokoił, panie Trent.
Była to groźba, wypowiedziana elegancko i uprzejmie, ale groźba.
- Do tego nie wolno nam dopuścić - zgodził się Trent, a Chińczyk uśmiechnął się uznając, że
porozumienie, czy jak to nazwać, zostało zawarte.


8

Młody mężczyzna wstrzymał oddech jadąc prywatną windą na ostatnie piętro. Tam czekał już
na niego człowiek z osobistej ochrony Wong Fu. Razem poszli schodami wyżej, pod drzwi
wiodące do "fortecy". Stanęli, jak trzeba, przed obiektywem kamery wewnętrznej telewizji.
Zamek szczęknął i otwarto drzwi. Rozległ się dzwonek - znak, że Wong Fu wzywa przybysza
przed swoje oblicze. Młody człowiek nie śmiał nawet podnieść wzroku, gdy wprowadzono go
do gabinetu z marmurowym biurkiem, za którym, jak za barykadą, rezydował Wong Fu. Z
trudem łapał powietrze i bał się, że za chwilę ze strachu zwymiotuje.
Drżącą ręką wziął arkusz papieru z pliku na biurku i napisał: "Trent, żeglarz, zbiegł w Manili.
Przejęli go ludzie Li".
Wyciągnął ręce przed siebie i jak na tacy podał szefowi meldunek pamiętając o głębokim
ukłonie. Wong Fu przeczytał i natychmiast wrzucił dokument do maszyny, która pocięła
papier na drobne kawałki. Blizna na łysej czaszce spurpurowiała. Wykrzywił się gniewnie,
oblizał górną wargę, a następnie uderzył młodego człowieka na odlew w twarz.

Lu kolanem przygniótł rybaka do ziemi, ręką złapał go za włosy wciskając twarz biedaka w
piasek.
- A więc - spytał głosem nie zdradzającym żadnej emocji - jakie łodzie przepływały tutaj
wczoraj? Interesują mnie tylko co większe - zwolnił nieco uchwyt, aby ofiara mogła
zaczerpnąć powietrza i wykrztusić odpowiedź. - Mów wszystko, jak były pomalowane, ilu
ludzi na pokładzie i co to za ludzie?
Niczego jednak się nie dowiedział. Rybak nie miał nic do powiedzenia. Lu docisnął go
mocniej kolanem, po czym gdy przestał dawać znaki życia, zdarł z niego ubranie i zabrał
maczetę. Zepchnął łódź na wodę, wciągnął żagiel i wziął kurs na następną wyspę. Wiedział,
że wcześniej czy później natrafi na trop piratów, a tym samym na ślad dziewczyny.

Męczyli ją całe przedpołudnie. Pragnęła umrzeć, ale nie miała niczego, co mogło sprowadzić
śmierć. Całe ciało pulsowało bólem. Odczuwała palący wstyd z powodu tego, co z nią
uczyniono i tego, że błagała, by pozwolono jej robić wszystko, na co mieli ochotę. Skamlała,
aby mówiono, jak jeszcze może ich zaspokoić. Wszystko po to, żeby oszczędzono jej bólu.
Ale przywódca zaśmiał się tylko chrapliwie i powiedział, że to jeszcze nic, to dopiero
początek, że każdy następny dzień będzie jeszcze gorszy, a tych dni będzie dużo, bardzo
dużo, aż do utraty zmysłów. Gdy zaś oszaleje, wtedy zjawi się Wong Fu, "uratuje ją" i pokaże
światu. Już nie ją, lady Li, ale bezwolny, ogłupiały ludzki strzęp, symbol upadku rodziny Li,
ostateczne świadectwo, że jej dziad, sir Philip stracił twarz, a tym samym całą władzę i
potęgę.
Błagała, aby jej powiedzieli, kim jest ów Wong Fu, który mógłby ją uratować. Jedyną
odpowiedzią było bicie, bo na cóż innego zasługuje ktoś, kto nie wie, kim jest Wong Fu i jak
bardzo nienawidzi wszystkich z rodziny Li. Ten zaś, kto udaje, że nie wie, jest
impertynentem, obraża cały klan Wong Fu i tym bardziej zasługuje na karę. Więc wymierzali
jej karę po kolei, jeden za drugim, ona zaś szlochała błagając, by pozwolono jej umrzeć.

Na powrót do Manili podstawiono zwykłego mercedesa 190. W mieście znów brakowało
prądu. Praktycznie codziennie elektrownia wyłączała prąd na co najmniej osiem godzin.
Wiadomo, że system energetyczny na wyspach już dawno się załamał, choć Filipińczycy
mówili tylko o "przejściowych ościach". Dotykały one szczególnie biedaków i przedstawicieli
klasy średniej. Czterogwiazdkowe hotele i bogate rezydencje korzystały z własnych
generatorów. Podobnie jak miejska kostnica.
Pełnomocnictwo okazane przez Trenta nie zrobiło na dyżurnym lekarzu sądowym większego
wrażenia, ale gdy dowiedział się, że przybysza interesuje oficjalny protokół, wydał polecenie,
aby urzędnik go przyniósł.
Z dokumentu wynikało, że kapitan, pierwszy oficer i jeden z marynarzy zostali zamordowani
niejako zwyczajnie, reszta - w sposób wyraźnie okrutny. Trent obejrzał ciała. Brak było
drugiego oficera. Według listy załogi nazywał się Lu i miał dwadzieścia osiem lat. W
dokumencie nie wymieniono nazwiska żadnej kobiety.
Lekarz zaproponował rum, Trent napił się, by nie posądzono go o nieuprzejmość. Lekarz
także pociągnął łyk i nagle zakrztusił się, gdy zobaczył w drzwiach Japończyka z kitką
włosów na karku. Tanaka Kazuko, jak mówił o nim Chung, zjawił się nieoczekiwanie.
Ubrany był z równie szokującą elegancją jak za pierwszym razem. Miał na sobie dwurzędowy
garnitur od Paula Smitha, w dobrym angielskim stylu. Pod nim widać było kwiecistą koszulę
z przypinanym na guziczki kołnierzykiem i krawat w intensywnym łososiowym kolorze.
Obuwie też zwracało uwagę - sporządzono je z białej i brązowej skóry. Tylko okulary miał te
same co poprzednio - duże, okrągłe, z lustrzanymi szkłami, dokładnie skrywającymi oczy. W
ręku trzymał niebieską, plastikową aktówkę.

- Widzę, że na koszt South China Sail & Steam Ship Company zafundował pan sobie
darmowy pokaz... - rzekł z wyraźnym liverpoolskim akcentem, nie kłaniając się, jak zwykle
czynią to Japończycy, i dokończył patrząc na butelkę - ...oraz coś mocniejszego też.
- A pan kto? Ostatni z fanów Beatlesów? - spytał Trent nawiązując do liverpoolskiego
akcentu skośnookiego przybysza. Nie miał zamiaru obrażać Japończyka, ale też nie lubił
Przytyków. - Pokaz pokazem - dodał - ale chciałbym zobaczyć papiery statku.
Tanaka Kazuko otworzył aktówkę i wyjął dokumenty.
Nie było wśród nich listy pasażerów. Trent oddał plik Japończykowi.
- Mówiono mi, że pańskie nazwisko brzmi... - zawiesił głos.
Japończyk sięgnął do kieszeni i wyjął wytworne etui z wizytówkami. Podał Trentowi
elegancki kartonik, z którego wynikało, że jego właściciel piastuje stanowisko pierwszego
wiceprezesa Biura Likwidacji Szkód Powypadkowych firmy Abbey z siedzibą w Tokio,
Hongkongu i Singapurze.
- Reprezentuję firmę ubezpieczeniową - rzekł niedbale, jakby to nie miało żadnego znaczenia.
Poprawił marynarkę, która zsunęła mu się z ramion. - Gdzie się pan zatrzymał?
- W hotelu "Manila".
- Lepsze to niż kostnica. Idziemy.
Wsiedli do taksówki. Po drodze nie zamienili ani słowa, raz - z uwagi na kierowcę, a dwa - że
w upale nawet mówić się nie chce. Trent wziął pokój w starej części hotelu. Nie miał zaufania
do nowoczesnej architektury skrzydła oddanego do użytku ledwie parę lat temu. Hotelowy
hol miał rozmiary kilku kortów tenisowych. Krokwie pod powałą dawno już poczerniały od
milionów cygar wypalonych w wiekowym wnętrzu. Jak "Continental" w Sajgonie, "Taj" w
Bombaju i równie stary "Raffles" w Singapurze, tak i ten hotel dawał świadectwo dawnych,
dobrych czasów. Właśnie o tym myślał Trent patrząc przez okno swego pokoju na zatłoczoną
ulicę, pełną spalin samochodowych.
Japończyk zdjął marynarkę, zsunął buty, poluzował krawat i rozsiadł się wygodnie na
podwójnym łóżku. Miało się wrażenie, że zamierza tu zostać dłużej.
- Ts'ai Yen już został spisany na straty, więc o co panu chodzi, panie Kazuko?
- O ładunek.
- Gówno prawda. Zdecydowano już, że ładunek zostanie przewieziony na ląd, a do tego nie
potrzeba żadnego prywatnego detektywa. Może jeszcze zafunduje mi pan historyjkę o tym, że
wie pan, komu trzeba dać łapówkę, żeby rozpocząć rozładunek. Ludzie od takich interesów
mogą mieć okulary od Armaniego, ale nie noszą garniturów od Paula Smitha ani nie związują
wstążką włosów, więc o co naprawdę chodzi?
Japończyk ziewnął znudzony.
- A właściwie kogo pan próbował ostrzec, gdy wychodziłem z kawiarni, mnie czy tamtych? -
Trent nagle zmienił temat.
Pytanie było głupie i nie warte odpowiedzi. Trent poczuł się zmęczony. Złościł się, że
wplątano go w sprawy, których sensu nie rozumiał. Jeśli już, to zależało mu tylko na
tajemniczej kobiecie. Choć nie potrafił tego wytłumaczyć, czuł się winny. Miał sobie za złe,
że nic nie robi, podczas gdy nie wiadomo, co się z nią dzieje. Jeszcze nie postanowił, od
czego zacznie, ale najpierw musi się pozbyć Japończyka. Nie mógł nawet położyć się na
własnym łóżku, bo je okupował Tanaka Kazuko.
- Jak się nazywa facet, który nienawidzi pana Li? - spytał.
- Wong Fu.
- I napad na Ts'ai Yen to jego sprawa?
- Zapewne - Japończyk znów ziewnął dając znak, że te sprawy niewiele go obchodzą.
- Co u diabła znaczy "zapewne"? - zdenerwował się Trent.
- Nic nie znaczy, ale gotów jestem odpalić połowę mojej gaży, jeśli ktoś udowodni, że Wong
Fu maczał w tym palce - odparł Tanaka. - I mówię o niezłym szmalu: o połowie z dwudziestu

procent wartości ubezpieczenia statku, a to wynosi szesnaście milionów hongkongijskich
dolarów, więc nie czepiaj się, że zajmuję ci łóżko.
- Nie czepiam się.
- Ejże! - Tanaka jakby czytał w jego myślach. - A ile dostałeś od Li?
Trent nie sprawdził jeszcze zawartości koperty, sięgnął więc do kieszeni. Potwierdzony czek
opiewał na trzysta czterdzieści tysięcy. Tanaka Kazuko zerknął na sumę. ' - To napiwek, a nie
honorarium. Trzeba było im powiedzieć, żeby się wypchali.
- Takiej możliwości nie było.
- Cóż za odwaga!
Trent zastanawiał się przez chwilę, czy nie powinien rzucić się na intruza i zwalić go z łóżka.
Wziął jednak pod uwagę Żelazne mięśnie Japończyka, które świadczyły o tym, że nie musi on
sięgać po broń, gdy już dojdzie co do czego, a z pewnością kierownictwo hotelu miałoby
wiele zastrzeżeń do takiego sposobu załatwienia sprawy.
- Właśnie, jestem zbyt dobry - rzucił Tanaka - nie warto nawet o tym myśleć. Opanuj się,
człowieku, bo można czytać w twoich myślach jak w książce. - Zdjął okulary, schował do
eleganckiego etui. - Słyszałem, że ty też jesteś niezły w tych sprawach, Mahoney. Takie
nosiłeś nazwisko?
Patrick Mahoney został pogrzebany na wiejskim cmentarzu w Irlandii pewnego dżdżystego
dnia w obecności tylko jednego świadka, jeśli nie liczyć księdza i czterech grabarzy. Trent
podsunął krzesło do łóżka.
- Skąd znasz to nazwisko?
- Od ludzi Li - odparł Tanaka wzruszając ramionami, jakby rzecz dotyczyła mało istotnych
spraw. - Mam opowiedzieć o sobie? - spytał.
Był kiedyś funkcjonariuszem policji kryminalnej w Kioto. Znudziły go jednak ciągłe
interwencje lokalnych prominentów, którzy decydowali, kogo można aresztować, a kogo nie.
- A teraz robię szmal, pieprzę, gdy mam na to ochotę, i słucham nagrań Beatlesów -
zakończył.
- No, no! - mruknął Trent.
- Tak, a ty co robisz takiego wielkiego? - Tanaka zsunął się z łóżka, przeciągnął się i
uśmiechnął lekko. - A jeśli masz kłopoty z rachunkami, to wyjaśnię ci, że dwadzieścia
procent od szesnastu milionów dolarów hongkongijskich to czterysta tysięcy dolarów
amerykańskich. Zarobisz połowę tego, a to niezły szmal jak na Angola.
- A dla żółtka?
- Nie pozwalaj sobie.
Tanaka wdział buty, zasznurował starannie, przerzucił marynarkę przez ramię.
- Co zamierzasz zrobić? - spytał.
- Dopaść piratów - odparł Trent.
- Wykończą cię, zanim się obejrzysz.
Trent wyjął miniaturowy nadajnik.
- Firma Li gwarantuje pomoc.
Japończyk obejrzał radio.
- Ruski szmelc - zawyrokował.
- A ty co? Bierzesz procent od reklamy japońskiej elektroniki? - zaśmiał się Trent.
Tanaka miał już wychodzić, ale zatrzymał się w drzwiach. Tylko ktoś zupełnie pozbawiony
zmysłu obserwacji mógłby przypuszczać, że ten dziwnie ubrany człowiek ze śmieszną kitką
włosów na karku jest tym, za kogo chciałby uchodzić: agentem prowincjonalnej agencji
reklamowej czy reżyserem tanich filmów reklamowych.
- Jestem jedynym człowiekiem w tej całej sprawie, któremu możesz zaufać, Trent -
powiedział dobitnie - i weź to pod uwagę. Nie wątpię, że znasz się na terroryzmie, w końcu
taki sam jest na całym świecie. Tu jednak w grę wchodzą wielkie pieniądze, azjatyckie

pieniądze, a konkretnie chińskie. Ty zaś nie masz pojęcia, co to naprawdę znaczy. Jutro rano
lecimy razem do Puerto Princesa. Posłuchaj mojej rady - zrób listę tego, co ci się wydaje, że
wiesz, i daj mi ją. Być może będę cię krył, a to twoja jedyna szansa, jeśli kiedykolwiek chcesz
podjąć swoje honorarium. - Zaśmiał się na koniec i skłonił głęboko, jak przystało na
Japończyka. - Baldzo biło mi psijemnie, mistel Tlent. Polecamy się na psisłość - rzekł z
uśmiechem.
Trent wyciągnął się na łóżku. Było jeszcze ciepłe po Tanace. Zastanawiał się, czy Japończyk
wie, że na pokładzie Ts'ai Yen była kobieta, a jeśli tak, to czy wie, kim ona jest. Nie zapytał o
to, aby nie zdradzić, że coś zauważył. Nie widział powodów, aby cokolwiek ujawniać przed
Tanaką. Nie ufał mu. Nikomu nie ufał. Raz tylko zaufał - pułkownikowi Smithowi, swemu
opiekunowi, a później oficerowi prowadzącemu - i miało to fatalne skutki.
Zastanawiał się też, co były policjant z Kioto rozumie pod pojęciem "niezłego szmalu" i czy
zawsze żąda dwudziestu procent za swoje usługi. Tanaka poradził mu, by sporządził listę
tego, co wie. Dobry pomysł. I tak musi przemyśleć wszystko.
A więc na pokładzie Ts'ai Yen ktoś zainstalował tajny nadajnik, co oznacza, że napad nie był
przypadkowy. Z raportu lekarza sądowego i z tego, co sam widział, wynika, że wśród
napastników było kilku fachowców, reszta to raczej amatorzy, zapewne muzułmanie z
archipelagu Sulu. Na pokładzie była kobieta. Nie wiadomo, co się z nią stało. Ludzie Li
dołożyli starań, aby ukryć jej obecność, gdy dotarli na pokład wraku po pierwszym meldunku.
Później jeszcze zapewne także ludzie Li popełnili masowe morderstwo, aby zatrzeć wszystkie
ślady po kobiecie. Nie wiadomo, co się dzieje z drugim oficerem. Nie można wykluczyć, że i
jego, i kobietę piraci po prostu zabili, a zwłoki wyrzucili do morza. Według tego, co mówił Li
i co potwierdził Tanaka, za całą sprawą kryje się Wong Fu - chiński magnat finansowy.
Pragnie on zniszczyć Li, pozbawić go twarzy, jak mówi się w Chinach. Li oraz Tanaka chcą,
aby on, Trent, wystawił piratów, co automatycznie czyni zeń wroga Wong Fu i pewnie
dlatego jego ludzie chcieli go zamordować dziś rano. Musi także założyć, że ludzie Li też
będą próbowali go wyeliminować, jeśli tylko przekonają się, że wie o kobiecie.
Wstał i wyszedł z pokoju. Na ulicy zatrzymał taksówkę i kazał się wieźć na południe. Dał
kierowcy sto peso, aby przejechał na czerwonym świetle. Później kazał gwałtownie skręcić w
boczną uliczkę i zatrzymać się za rogiem. Wysiadł. Obszedł cały kwartał ulic, a potem jeszcze
raz, w odwrotnym kierunku. Wziął następną taksówkę i kazał jechać do czytelni British
Council. Poprosił o najnowsze wydanie "Who is Who".
Sir Philip Li otrzymał tytuł szlachecki w 1976 roku. Żonaty. Syn Robert ożenił się z
Francuzką, dziedziczką tytułu hrabiowskiego, i z dwójką synów w wieku szkolnym mieszka
w Anglii. Drugi, młodszy syn sir Philipa Li przebywał w USA i tam się ożenił. Zginął wraz z
żoną w tragicznych okolicznościach kilka lat temu. Nie było informacji o dzieciach, co jednak
niczego do końca nie wyjaśniało. Być może dzieci miały obywatelstwo amerykańskie, więc
nie zamieszczono o nich wzmianki w brytyjskim przecież "Who is Who".
Skończył lekturę i z automatu w kawiarni obok zadzwonił do komandora Manuela Ortegi.
Odebrała sekretarka. Potwierdziła, że owszem, komandor wrócił z Puerto Princesa, ale nie ma
go chwilowo w biurze. Poradziła uprzejmie, aby Trent zostawił numer, pod którym można go
znaleźć, a ona da znać komandorowi. Trent przedstawił się jako d'Oro i podał numer telefonu
kawiarni.
Do kawiarni wiodły dwa wejścia od ulicy. Przejście do kuchni zasłaniała kotara. Wybrał
stolik znajdujący się obok i usiadł plecami do ściany. Nie miał powodów, aby podejrzewać,
że sekretarka albo ktokolwiek w biurze Ortegi da znać ludziom Wong Fu, ale ostrożność nie
zawadzi. Wong Fu miał tyle pieniędzy, że mógł kupić każdego Filipińczyka. Oceniał, że ma
jakieś pięć minut. Tyle wystarczy, aby sekretarka dała znać komandorowi, a jednocześnie
pięć minut to za mało, aby ludzie Wong Fu mogli cokolwiek zrobić. Telefon zadzwonił po
czterech minutach. Barman podał słuchawkę.

- Ortega z tej strony. Pewni ludzie marzą o spotkaniu z panem.
- Ludzie, których chciałbym zobaczyć?
- Nie, jeśli ma pan trochę sprytu. Gdzie pan jest?
Trent podał adres kawiarni i odłożył słuchawkę. Zapłacił i w sklepie z konfekcją męską po
drugiej stronie ulicy kupił parę skarpetek, pilnie obserwując wejście do kawiarni. Ortega
zajechał dżipem ze znakami dowództwa marynarki wojennej. Zatrzymał się przy zakazie
postoju i dał sygnał klaksonem. Trent upewnił się, że nikt go nie śledzi, i dopiero wtedy
wyszedł ze sklepu.
Wsiadł. Ruszyli. Okrążyli kwartał ulic i skręcili w boczną alejkę, aby upewnić się, czy nikt za
nimi nie jedzie. Ortega zatrzymał się i zaczął nerwowo bębnić palcami w kierownicę w rytmie
jakiegoś lokalnego przeboju rockowego, który właśnie nadawano przez radio. Nie był już ani
tak zrelaksowany, ani pewny siebie, jak przy śniadaniu na Złotej Dziewczynie. Nie patrzył na
Trenta.
- Mój kraj! - ni stąd, ni zowąd uderzył w patriotyczny ton. - Zdaniem jankesów - śmietnik, ale
co oni mogą wiedzieć. U nich tylko w Miami jest więcej zabójstw niż u nas W całym kraju,
choć u nas na południu rebelia muzułmanów, a na północy - komunistów. Teraz
zamordowano sześciu żołnierzy ze straży granicznej, ale coś mi mówi, że jedna z chińskich
triad ma podaną cenę za pańską głowę. Dziesięć tysięcy dolarów to dużo pieniędzy na
Filipinach. Chciałbym więc wiedzieć, o co na miłość boską tu chodzi?
- Takie samo pytanie zadał mi godzinę temu pewien Japończyk, Tanaka Kazuko. Uwielbia
Beatlesów - odparł Trent.
- Bardzo śmieszne - obruszył się Ortega. Wyłączył radio i przestał bębnić palcami w
kierownicę.
- Uwielbiam ciszę - pochwalił go Trent. - Jak rozumiem, zajmuje się pan głównie
zwalczaniem terrorystów, powstańców na północy i południu?
- To ja jestem od zadawania pytań, a nie pan - skarcił go Ortega. Trent nic nie powiedział.
Ortega też milczał. Po chwili zaklął, spojrzał Trentowi w oczy. - To prawda - rzekł - do moich
zadań należy ściganie rebeliantów. Powstanie muzułmanów wybuchło na Mindanao -
największej wyspie zamieszkanej przez filipińskich wyznawców islamu. Na południowy
zachód od Mindanao leży archipelag Sulu i wyspa Basilan, gdzie działają nie tylko
powstańcy, ale także piraci. W przewodnikach dla turystów ostrzega się przed jednymi i
drugimi.
- Powstańcy mają poparcie miejscowej ludności - rzekł Trent.
- Terroryści!
- To zależy od punktu widzenia. Mnie interesuje coś innego, to mianowicie, że współdziałają
z piratami. Niech mi pan pomoże, Ortega. Potrzebne mi dojście do rebeliantów.
Ortega milczał. Znów zaczął bębnić palcami o kierownicę. Zastanawiał się. Spojrzał
badawczo na Trenta i wreszcie rzekł:
- Ismael Muhammad. Niech pan zapamięta to nazwisko. To jeden z przywódców. Inteligentny
i wykształcony. Ukończył uniwersytet w Teheranie.. Trudno go namierzyć, ponieważ często
przenosi się z miejsca na miejsce. Głównie jednak krąży w rejonie Samali położonych na
północno-wschodnim krańcu archipelagu Sulu. Miejscowi traktują go jak Robin Hooda. Wie
pan, łupi bogatych i daje biednym, więc oczywiście kryją go, co nam utrudnia działanie. Ma
ze dwudziestu, może trzydziestu ludzi zdecydowanych na wszystko, toteż musi pan uważać
na siebie.
- Dzięki - rzekł Trent.
Ortega zaczął jeszcze głośniej bębnić palcami o kierownicę, aż złamał paznokieć. Zaklął
szpetnie.
- Dzięki - powiedział, jakby przedrzeźniając Trenta - to wszystko, co mi pan daje w zamian,
Trent?

Trent wyjął z kieszeni miniaturowy nadajnik i pokazał Filipińczykowi.
- Niech pan pogada z sir Philipem Li, to dostanie pan piratów.
- Może pan ich znajdzie.
- Znajdę - oświadczył spokojnie Trent.


9

Pogrążeni w rozmowie szli wzdłuż plaży. Szczupły sir Li zostawiał na piasku słaby ślad,
natomiast stopy idącego obok komandora Ortegi zapadały się głęboko. Ochroniarz trzymał się
dyskretnie z tyłu. Jakieś sto metrów za nimi jechał mercedes sir Philipa.
- Wszystkich, komandorze, bez wyjątku, a zwłaszcza przywódcę i jego kobietę. Czy to jasne?
- powiedział stanowczo sir Li.
Ortega raz jeszcze rzucił okiem na wykonane ołówkiem portrety. Jeśli chodzi o Trenta, to nie
było widać zbyt wielkiego podobieństwa. Jednak wielka broda i strzecha kręcących się
włosów nie pozostawiały żadnych wątpliwości. Dziewczyna miała delikatne, chłopięce
niemal rysy. Skośne oczy wskazywały, że była Chinką. Nie miało to jednak znaczenia. Mieli
umrzeć. Ustalono cenę - dziesięć tysięcy dolarów amerykańskich dla tego, kto zabije Trenta, i
tyleż za dziewczynę, plus sto tysięcy dolarów gratyfikacji dla Ortegi i pięćdziesiąt tysięcy do
podziału między jego ludzi. Lecz był jeden warunek: wszystko albo nic!
Ortega go przyjął.

Gdy w Manili i Hongkongu zapada późny zmierzch, w Londynie kończy się pora lunchu.
Robert Li kazał zatrzymać taksówkę przed siedzibą Traders Funds Bank. Odwiedził już
Union Bank, Royal Bank i Bank of Scotland. Jeszcze wcześniej był u Rothschilda i u
Schroedera i w kilku innych równie renomowanych firmach. Przyjmowano go uprzejmie, ale
z rezerwą, co było całkowicie zrozumiałe w sytuacji, gdy nikt nie był pewien, ile jest prawdy
w pogłoskach o kłopotach Domu Li. Niczego nie obiecywano, nie podejmowano żadnych
zobowiązań. Wszyscy postanawiali poczekać, aż sytuacja ostatecznie się wyjaśni.
Niemal wszyscy - myślał Robert Li - wchodząc do Traders Funds Bank. Już wstępny kontakt
był obiecujący. Holenderska firma dopiero niedawno zaczęła działać w Londynie. Po cichu
mówiło się, że stoi za nią kapitał południowoamerykański i że nie jest on do końca czysty,
czym nikt się specjalnie nie przejmował. Wizyta była zapowiedziana, więc dyrektor oddziału
oczekiwał gościa.
Mówił nienaganną angielszczyzną, bez obcego akcentu. Nosił się z angielska, a jedynym
obcym elementem jego stroju był włoski jedwabny krawat. Uśmiechał się szeroko, pokazując
białe zęby, które wspaniale kontrastowały z opalenizną. Tylko ktoś bardzo podejrzliwy
mógłby zastanowić się, czy nie ma czegoś niezwykłego w pośpiechu, z jakim przystał na
propozycję Roberta Li. Ten jednak uznał to za dowód, że bank stawia na wielkie,
długoterminowe inwestycje i ceni sobie klientów zaciągających takie właśnie kredyty.

Wizyta trwała krótko i zadowolony Robert Li opuścił gabinet dyrektora, który natychmiast
podniósł słuchawkę i wykręcił zastrzeżony numer w Hongkongu. Nim jeszcze Robert Li
wrócił do siebie, wiadomość o transakcji dotarła do jednego z kuzynów Wong Fu, który był
łącznikiem między londyńskim bankiem a chińskim finansistą.
Robert też zadzwonił do Hongkongu.
- Bardzo dobrze - pochwalił go ojciec.
Dwie ulice dalej, na najwyższym piętrze biurowca pracownicy Wong Fu wysłuchali tej
rozmowy przez mikrofon zainstalowany przez Timmy'ego Browna. Zachichotali, gdy Robert
zapytał, czy są jakieś wiadomości o dziewczynie.

Jakby mało było cierpień, powietrze przepełniała dusząca woń siarki. W nocy słyszała groźny
pomruk wulkanu, a poświata z gorejącej lawy wciskała się przez szpary jej więzienia.
Filipińskie radio ogłaszało alarm. Komunikaty wzywały okolicznych mieszkańców do
opuszczenia wiosek i przeniesienia się na północ, skąd - gdyby doszło do katastrofy - łatwiej
będzie zorganizować ewakuację.
Ludzie jednak nie słuchali. Nie ufali władzy, która nigdy jeszcze nie spełniła żadnej
obietnicy. Kolejne rządy zapowiadały reformę rolną, a żaden nie doprowadził sprawy do
końca, więc ludzie nie chcieli opuszczać swoich poletek, a zresztą plantacje papai i bananów
to było wszystko, co posiadali. Z czego mieliby żyć, gdyby zrobili, jak każe radio z Manili?
Obietnice nie wystarczą. Zresztą znali je - chrześcijańskie kłamstwa.

Obudził go dzwonek telefonu. Trent sięgnął po słuchawkę.
- Nie ma czasu na wyjaśnienia - dzwonił Tanaka - więc o nic nie pytaj. Zejdź na dół i
bocznym przejściem idź na basen. Lepiej, żeby cię nie widziano w recepcji. Mur wokół
basenu ma jakieś dwa metry wysokości. Będę czekał po drugiej stronie, od ulicy. Daję ci
kwadrans.
Japończyk już raz przyszedł mu z pomocą - myślał Trent spoglądając na zegarek. Siódma
piętnaście. Spał jedenaście i pół godziny. Włożył kąpielówki i bawełnianą koszulę. Ubranie
schował do torby, którą zostawił na łóżku. Korytarzem przeszedł do nowego skrzydła hotelu.
Nie wsiadł do windy. Na dół zszedł bocznymi schodami. Nie było jeszcze nikogo. Młody
człowiek z obsługi ukłonił się uprzejmie i podał ręcznik.
Między basenem a murem zieleniała gęstwina tropikalnych drzew. Trent zrzucił koszulkę i
skoczył do wody. Przepłynął szerokość basenu, gdy za murem rozległ się sygnał klaksonu.
Trent wyszedł z wody, pognał do leżaka, na który rzucił koszulkę, i w parę sekund później
przesadził mur. Tanaka czekał w taksówce. Dawał znaki, że nie ma chwili do stracenia.
- Co jest? - spytał Trent zajmując miejsce obok Japończyka.
- Nic specjalnego - zaśmiał się Tanaka - chciałem tylko sprawdzić, na ile mi ufasz.
- Nigdy więcej tego nie rób.
- Wolnego, przyjacielu! Wyznaczono cenę za twoją głowę. Dziesięć kawałków w dobrej,
amerykańskiej walucie. Nie za drogo - dodał ze złośliwym chichotem - ale jednak.
Kazał zatrzymać przed bocznym wejściem do hotelu. Wysiadł, polecając kierowcy, aby
okrążył hotel, sam zaś poszedł zapłacić rachunek i zabrać torbę Trenta.
- Dwieście trzydzieści dolarów - oznajmił po powrocie - odliczę ci od honorarium.
Do Puerto Princesa polecieli rejsowym samolotem Philippine Airlines. Stamtąd Trent wziął
motorówkę i wkrótce potem był już na pokładzie katamarana. Obok Ts'ai Yen cumowały
lichtugi, szykując się do wzięcia ładunku. Na wraku zainstalowano przenośny generator, co
pozwoliło na uruchomienie dźwigów pokładowych.
Korzystając z przypływu, Trent wyprowadził katamaran zza rafy. Wypłynął na głębszą wodę
i rzucił kotwicę. Pontonem dostał się na frachtowiec. Wspiął się na pokład i przede wszystkim
zbadał miejsca, na które zwracał uwagę Tanaka, gdy rano raz jeszcze analizowali wydarzenia.
Rzeczywiście, znalazł ślady krwi na pokładzie, a także na burcie, co mogło świadczyć, że w
tym właśnie miejscu wyrzucono do morza dwa ciała.
Pomieszczenia mieszkalne nie były zamknięte, więc jeszcze raz sprawdził kabinę drugiego
oficera. W szufladach znalazł komplet męskiej bielizny, starannie złożone koszule i skarpetki,
w szafie mundur wyjściowy i robocze drelichy oraz parę czarnych półbutów, adidasy i klapki.
W szufladzie biurka leżało parę książek z dziedziny nawigacji i transportu morskiego, trochę
papieru do pisania i kilka kopert. W kajucie unosił się zapach wody po goleniu, a cały flakon
stał pod lustrem w łazience obok nożyków do golenia i pasty do zębów. Zapasowa tuba

znajdowała się w łazienkowej szafce, a obok niej paczka prezerwatyw, maść na hemoroidy i
pudełko z multiwitaminą.
Zastanawiał się nad motywem zabójstwa Lu i kobiety, a jeszcze bardziej - dlaczego ludzie Li
za wszelką cenę starali się ukryć fakt, że kobieta była na pokładzie. Musiał istnieć jakiś
związek między sir Philipem Li a tajemniczą kobietą. Kto wie, może była jego kochanką.
Starszy pan nie wyglądał co prawda na kogoś, kogo można by o to posądzać, ale pozory
czasem mylą.
Poczuł na sobie czyjś wzrok. W drzwiach do kabiny stał Tanaka.
- Jest cały dobytek Lu, ale nie ma właściciela - rzekł do Japończyka. - Ślady na pokładzie
wskazują, że poza załogą piraci zamordowali jeszcze dwie osoby.
- Być może załatwiali jakieś porachunki między sobą. A jeśli chodzi o kobietę - Tanaka zrobił
tajemniczą minę - to pewnie nie wiesz, że chodzi o wnuczkę sir Philipa. Wychowała się w
Stanach i właśnie niedawno wróciła do Hongkongu. Jej rodzice zginęli. Przypadkowa sprawa,
jakich wiele w Ameryce... Nie powiem ci skąd, ale wiem, że wnuczka sir Li była na
pokładzie. Lu był jej ochroniarzem.
Wyjaśniła się więc kolejna tajemnica. Za wnuczkę sir Li piraci mogą zażądać miliony
dolarów okupu. Tylko głupcy mordowaliby kurę, która znosi złote jajka. Można więc było
założyć, że kobieta żyje. Być może wykończyli ochroniarza, ale jej na pewno nie.
- Pamiętaj, że jesteśmy w Azji - ciągnął Tanaka - a tu sprawy mają inną wartość. Liczy się
twarz. Stary Li straci twarz, gdy sprawa wnuczki wyjdzie na jaw. Szukałeś motywu napadu,
więc go masz.
Argumenty Tanaki stawiały sprawy w nowym świetle. Wizerunek dostojnego dżentelmena,
który z całym spokojem popija herbatę w eleganckim salonie hacjendy pod Manilą to tylko
złudzenie. W istocie staremu magnatowi groziło śmiertelne niebezpieczeństwo, jego
imperium mogło runąć z dnia na dzień. Z pewnością więc wynajmie najlepszych agentów,
najdoskonalszych specjalistów, żeby uratować dziewczynę. Jedni będą negocjować w jego
imieniu, inni obmyślać zemstę, a jeszcze inni, jak Trent....

Wysepka była niewielka, wszystkiego sto metrów wzdłuż i wszerz, z kilkoma palmami tu i
ówdzie. Lu wyciągnął łódź na brzeg. Po przeciwnej stronie wysepki, na lagunie odciętej od
morza rafą koralową, wznosiły się trzy rybackie chaty - ubogie domostwa na palach, kryte
liśćmi palmowymi. Przy każdej stała łódź - znak, że mężczyźni wrócili z połowu.
Na wysepce było tylko jedno źródło wody - studnia w kępie palm. Lu zakradł się w pobliże i
czekał. Zjawiła się kobieta z wiadrem. Złapał ją za gardło, szeptem polecając, aby zawołała
męża. Była tak przerażona, że nie mogła wykrztusić słowa. Lu zacisnął uchwyt i martwe ciało
opadło na ziemię. Znów zaczął czekać. Dziesięć minut później rozległo się wołanie, a z chaty.
Zaniepokojony mąż ruszył na poszukiwania.
Na tym skrawku ziemi, zapomnianym przez Boga i ludzi, nikt nie spodziewał się
niebezpieczeństwa. Człowieka, który wyszedł z chaty, zaniepokoił brak odpowiedzi na
wołanie, nie przeczuwał jednak, że żonę mogło spotkać coś złego. Szedł więc w stronę studni
spokojnie i dopiero, gdy zobaczył ciało kobiety na ziemi, zaczął biec.
Lu wymierzył straszny cios kantem dłoni w kark. Bezwładne ciało zaciągnął w cień pod
palmą. Uderzył kilka razy otwartą dłonią w twarz, aby ocucić zemdlonego. Rybak jęknął z
bólu. Odwrócił głowę szukając oczami kobiety.
Lu znów uderzył i zaczął przesłuchanie. Interesował się, czy w ostatnich dniach pojawiały się
w tych okolicach jakieś większe łodzie. Rybak zaklinał się, że niczego nie widział, ale sąsiad
z chaty obok mówił mu, że właśnie wczoraj dwa basligi wylądowały na plaży na jednej z
okolicznych wysp.
- Gdzie? - naciskał Lu.
- Na zachód stąd - odparł rybak.

Trzymając nieszczęśnika za włosy, Lu kazał narysować kierunki na piasku, a gdy rybak
wykonał polecenie, skręcił mu kark. Martwe ciało ukrył pod palmą. Zepchnął łódź na wodę.
Zatarł ślady i wciągnął żagiel na maszt. Gdy ruszał na zachód, z chaty dobiegło go żałosne
łkanie dziecka.

Trent mógł całkiem bezpiecznie żeglować także w nocy. System nawigacji satelitarnej
Magellan pozwala na określenie pozycji z dokładnością do kilkunastu metrów, więc nie było
obawy, że wyląduje na rafach czy skałach. Według logu na wyspie, do której
zmierzał, nie było źródeł słodkiej wody i w ogóle była bezludna. Zrefował żagle i jakieś
trzysta metrów od brzegu rzucił kotwicę. Wkrótce miał się zacząć przypływ więc zostawił
sporo luzu na linie kotwicznej. Zanurkował, aby sprawdzić, czy kotwica trzyma
wystarczająco mocno.
Wyspa była niewielka - trzysta metrów długa i pięćdziesiąt metrów szeroka. Obszedł ją
dookoła, a następnie przemierzył wzdłuż i wszerz. Ani śladu ludzi.
Wrócił na Złotą Dziewczynę. Zdemontował ster i wyciągnął miecze. Podniósł kotwicę. Na
fali przypływu katamaran zdryfował na brzeg.
Na wyspie nie było żadnych drzew. Trent wyciągnął zapasową kotwicę ze schowka i wyniósł
ją na brzeg. Osadził mocno, a linę owinął o kabestan, który zwykle służył do wyjmowania
silnika. Korzystając z zaimprowizowanej windy wyciągnął łódkę z wody.
Z dwóch spinakerbomów sporządził rodzaj dźwigu, poluzował sztag oraz wanty i położył
maszt. Starannie wszystko zabezpieczył, a następnie za pomocą kabestanu wyciągnął
katamaran jeszcze wyżej na plażę.
Po drodze z Palawanu przemyślał i sporządził listę rzeczy, które powinien wziąć ze sobą na
dalszą podróż, tym razem na desce windsurfingowej:
nadajnik od sir Philipa,
nóż płetwonurka,
krem chroniący przed promieniami słońca,
mocne buty do wędrówki przez dżunglę,
podręczny terminal magellana,
mapy,
zapas wody i jedzenia,
broń i wędki,
zwój lekkiej liny,
kotwiczkę,
pagaje,
płetwy, maskę i małą butlę ze sprężonym powietrzem.
Nie zapomniał oczywiście o nożu w pochwie na karku. Ekwipunek załadował do torby z
gumy piankowej, tę zaś przytroczył do deski. Przygotował maszt i żagiel. Był gotów do drogi.
Przedtem jeszcze zjadł pożywne śniadanie, wyjął ze schowka katamarana spinaker i nakrył
nim jacht, maskując całość warstwą piasku. Odpoczywał czekając, by z pierwszym brzaskiem
sprawdzić, czy niczego nie trzeba poprawić.
Nocna bryza ustała. Woń jodu i gnijących wodorostów mieszała się z wyraźnym zapachem
siarki dochodzącym tu z otwartego krateru, od którego daleko na horyzoncie unosiła się
pomarańczowa łuna. Na wschodzie ustępował już głęboki granat nocy i niebo zaczynało
błękitnieć.
O brzasku rzucił windsurfer na wodę. Odpłynął kawałek i uważnie obejrzał miejsce, gdzie
ukrył Złotą Dziewczynę. Ze stu metrów ledwie była widoczna pod warstwą piasku, z dwustu -
nikt by się nie domyślił, że jest tam coś ukryte. Jeśli wykluczyć przypadek, że nagle na
wyspie wyląduje jakaś zagubiona łódź rybacka, nikt nie zauważy jachtu.

Trent postawił żagiel i wziął kurs na Samale. W tym samym czasie ledwie dwadzieścia mil
morskich dalej na północ Lu dobijał do kolejnej wyspy na swojej drodze.

Nad pogrążonym w mroku nocy skrawkiem lądu unosiła się woń palonych drew. Lu skradał
się wśród palm. Przy ognisku siedziało czterech rybaków. Byli mali i szczupli. Piekli ryby na
patykach. Głodny wzrok utkwili w jedzeniu i gdy spostrzegli przybysza, było już za późno. W
mroku pojawił się jak duch, a na morzach południowych wierzy się głęboko w istnienie sił
nadprzyrodzonych. Zresztą szybkość, z jaką Lu pozbawił życia dwóch pierwszych
nieszczęśników, pozostałej dwójce musiała się wydać nadprzyrodzona.
Jeden z nich wypuścił z rąk patyk, padł na kolana, nie tyle błagając, ile gotując się na śmierć.
Czwarty i ostatni wzniósł ręce ku górze lamentując, że jeśli zginie, to siódemka jego sierot
niechybnie umrze z głodu.
Lu uciszył go mocnym ciosem w twarz, a następnie zajął się rybą. Poza kokosem nie miał nic
w ustach od chwili, gdy wyskoczył z Ts'ai Yen. Starannie jednak najpierw oczyścił mięso z
popiołu. Jadł powoli, wpatrując się w rybaka jak kobra w królika, którego rzucono jej na
pożarcie.
Gdy skończył posiłek, otarł usta wierzchem dłoni, a potem Wytarł ją o sarong jednego z
zamordowanych. Rybak podał Wu czarkę wody z szacunkiem. Lu napił się do syta, znów
otarł usta i rozpoczął przesłuchanie. Pytał o dwa duże basligi.
Rybak nie widział łodzi, ale słyszał, że takie właśnie basligi widziano na jednej z zachodnich
wysp. Patykiem narysował na piasku kierunki i podał kilka szczegółów, potwierdzających
informacje, które Lu już zdobył. Nic więcej rybak nie wiedział, niczego nie słyszał, więc Lu
uznał przesłuchanie za zakończone i bez wahania pozbawił go życia.
Następnie upiekł na ogniu resztę ryb. W łodzi zamordowanych znalazł cztery barongi. Wziął
dwa i starannie je naostrzył. Sprawdził, czy ryby są już wystarczająco upieczone. Wyjął je z
popiołu i schował pod półpokładem na dziobie łodzi. Do aluminiowej miski, którą znalazł w
łodzi rybaków, nalał wody morskiej i wystawił na słońce. Gdy wyparuje, będzie miał sól do
posiłku.
Ciała rybaków przeniósł do łódki, po czym zepchnął ją na wodę. Przypływ zabierze ją daleko
na zachód. Gdy wstał świt, położył się w cieniu łodzi i zasnął z całym spokojem człowieka,
który wie, że jest już blisko celu. Zastanawiał się tylko, czy dziewczyna jeszcze żyje.

Leżała bez ruchu na ziemi, tak jak ją zostawiono poprzedniego wieczoru. Można by
pomyśleć, że życie z niej uszło. Żyła jednak i gorączkowo rozmyślała o wszystkim, co ją
spotkało. Zrozumiała wreszcie, dlaczego ją porwano, i to dodało jej sił. Nie modliła się już o
śmierć. Narastała w niej głęboka nienawiść do prześladowców, a zarazem wiara, że dzięki
potędze sir Philipa Li zbrodniarzy dosięgnie sprawiedliwość.

Timmy Brown zameldował sir Philipowi, że sala konferencyjna jest "czysta", i orszak udał się
schodami na górę. Panna James przygotowała materiały na posiedzenie: depesze, które
nadeszły nocą, faksy, wycinki z prasy światowej. Nagła sprzedaż koncernu spożywczego na
Florydzie wywołała sensację. W komentarzach spekulowano, że firma Li straciła na tej
transakcji co najmniej trzydzieści procent.
DOM LI NA RÓWNI POCHYŁEJ - głosił jeden z tytułów. LI BEZ REZERW - pisano w
innej gazecie.
Philip obserwował twarze zebranych wokół konferencyjnego stołu. Wszyscy byli pogrążeni w
lekturze, jak zwykle na początku posiedzenia. A więc wojna się zaczęła i nikt nie wiedział,
jakie siły może rzucić do walki. On tymczasem zastanawiał się, który z jego młodych
współpracowników jako pierwszy go zdradzi.

- Jeszcze tego nam brakowało - zawołał Rudi Beckenberg oglądając londyńską
popołudniówkę ze zdjęciem Roberta Li na pierwszej stronie i wielkim tytułem:
NARKOTYKOWA TARCZA ORIENTALNEGO RYCERZA.
- Sprytny - rzekł Tommy Li.
Sir Philip, który też zwrócił uwagę na sensacyjny tytuł, potakująco kiwnął głową. Wyobrażał
sobie, jaką satysfakcję mogłyby te artykuły sprawić Wong Fu. Opowiadano jednak, że nie
umie on czytać i sir Philip był ciekaw, czy to jest prawda.

Dwudziestotrzyletni Pete był najmłodszym z klanu, któremu Wong Fu dał przywilej stawania
przed swoim obliczem. Jego matka jako dziecko była ulubioną kuzynką, więc pomógł jej
wydostać się z Chin. Zadbał o wykształcenie Pete'a. Posłał go najpierw do renomowanego
gimnazjum w Hongkongu, a później na studia ekonomiczne do Manchesteru. Pete uczył się
pilnie, a tematem jego pracy dyplomowej był komputerowy model obrotu gotówką z
wykorzystaniem różnic kursów głównych światowych walut. Po ukończeniu nauki wrócił do
Hongkongu i w sztabie swojego protektora pełnił obowiązki referenta prasowego:
przygotowywał codzienny wyciąg z bieżących doniesień agencyjnych, radiowych i
telewizyjnych i każdego ranka odczytywał swój raport szefowi.
Wong Fu siedział w fotelu, głowę odchylił do tyłu, poddając się codziennemu zabiegowi
golenia. Mistrzyni brzytwy miała nie więcej niż osiemnaście lat. Pete czekał cierpliwie, aż
skończy, i dopiero wtedy rozłożył na biurku faks z kopią artykułu z londyńskiej
popołudniówki i zdjęciem Roberta Li. Objaśnił sens tytułu. Wong Fu zarechotał z radości.
Jeszcze parę tygodni i wielki Li dostanie nauczkę.

Sir Euan Wiley nie lubił codziennych podróży z rezydencji Braemar Lodge do biura w
centrum. Krępował go rozłożysty rolls-royce z szoferem, ponieważ taki samochód robił
groteskowe wrażenie w tej małej kolonii. Wolałby chodzić do biura piechotą.
Uległ jednak małżonce, która zawsze zwracała uwagę na formy i przywileje należne
przewodniczącemu zarządu. Lubiła też kłuć w oczy żony pozostałych dyrektorów firmy,
wiedząc, że marzą, by zająć jej i sir Euana miejsce. Liczyły się przywileje, a nie realna
władza. Ta bowiem - i Euan Wiley doskonale sobie z tego zdawał sprawę - należała do
rodziny Li. Tak było zawsze, od samego początku, gdy założyciele rodów działali jeszcze w
Makao. Wiley był wdzięczny sir Philipowi, że oszczędził mu negocjacji z Trentem. O takich
sprawach wolał nie wiedzieć. Cenił sobie święty spokój. Z drugiej jednak strony, czuł się
dotknięty, że sir Philip tak bezpardonowo kazał mu opuścić salon w hacjendzie.
Dzisiejszy ranek w ogóle nie był specjalnie udany. Matka zadzwoniła z Londynu i trzymała
go przy telefonie prawie pół godziny. Oczywiście chodziło jej o zdjęcie Roberta Li w
popołudniówce i artykuł oskarżający ich o przemyt narkotyków. Czy on, Euan, słyszał o tym?
Czy wie, co mówi się na ten temat w klubie? Ostrzegała go przed tym Li, bo to przecież
Chińczyk. A Euan niech Bogu dziękuje, że jest Anglikiem, i niech pamięta o rodzinie i o
dzieciach. Przecież pewnie wyśle je do szkół w Anglii. Czy mają być narażone na przykrości
dlatego, że ojciec nie umie sobie dobrać odpowiednich przyjaciół?
Euan poczuł się zdruzgotany lamentami obu kobiet, a gdy przy śniadaniu spojrzał na
zaciśnięte usta żony, pośpiesznie przełknął ostatni kęs i czym prędzej wsiadł do limuzyny.
Gdy mijali szklany wieżowiec Wong Fu, spojrzał w górę i pomyślał, że pewnie już niedługo
ktoś od nich przedstawi mu jakąś propozycję.


10

Trent penetrował Samale w poszukiwaniu przywódcy muzułmańskich rebeliantów.
Pierwszymi Europejczykami, którzy dotarli w te strony, byli Hiszpanie. Przez trzysta
pięćdziesiąt lat rządzili Filipinami, ale na Samalach nigdy właściwie nie czuli się bezpieczni.
Po Hiszpanach przyszli Amerykanie, a następnie Japończycy. Gdy skończyła się wojna,
Filipiny uzyskały niepodległość, a władzę objął popierany przez Amerykanów dyktator
Marcos, później zaś zapanowała demokracja zdominowana przez chrześcijan. Dla wyspiarzy
była to tylko inna Odmiana rządów kolonialnych.
Samali nie ma w atlasach. Wyspy są niewielkie, przyroda uboga. Ani gór, ani lasów.
Mieszkańcy należą do dwóch plemion: wojowniczych Badjao i znacznie łagodniejszych
Samalów. Niewiele tu wiosek, a rzadko która liczy więcej niż dwadzieścia chat. Są one
stawiane na palach, na lagunie, a łączą je bambusowe kładki wsparte na łodziach. Samalowie
budują solidniejsze domy, ściany wyplatają z liści palmowych, na podłogach układają
wzorzyste maty. Badjao są bardziej prymitywni i za posłanie wystarcza im wiązka suszonej
morskiej trawy. Przy chatach cumują solidne, osiemnastometrowe basligi i mniejsze - banco.
Do poruszania się po lagunie i do sąsiedzkich wizyt wystarczają jeszcze mniejsze łódki, tak
wąskie, że siedzi się nie tyle w nich, ile na nich.
W ciągu dnia plecione ściany domów unosi się ku górze i przybysz może oglądać krzątające
się przy ogniu kobiety. Mężczyźni przykucnięci na kładkach prowadzą ożywione rozmowy.
Nagie dzieci pluskają się w wodzie połyskując białymi zębami, które podkreślają smagłość
ich skóry. Patroszone ryby suszą się na słońcu, a mewy i albatrosy kręcą się w poszukiwaniu
pożywienia.
Przez dwa dni Trent krążył od wyspy do wyspy na desce surfingowej. Na wszelki wypadek
unikał Badjao, natomiast ludzi z plemienia Samalów wypytywał o Ismaela Muhammada
Odpowiedzią było milczenie, a często wyraźna wrogość.
Trent opracował dość prosty plan i liczył, że wiadomość o białym brodaczu, który szuka
Ismaela Muhammada, musi wcześniej czy później dotrzeć do rebeliantów. I rzeczywiście -
już trzeciego dnia zjawili się powstańcy. Dopadli go, gdy odpoczywał na plaży w cieniu
drzew palmowych po posiłku, na który złożyła się ryba upieczona na ogniu i świeży orzech
kokosowy.
Było ich sześciu. Przypłynęli łodzią z zielonym napisem "Fatima" na burcie. Mieli co prawda
silnik, ale rafy i lagunę przeszli pod żaglem, aby hałas nie spłoszył Trenta. Odziani byli w
bajecznie kolorowe sarongi, za pasy zatknęli kampilany z długimi ostrzami, a w rękach nieśli
karabiny AK-47, zapewne pochodzące z Wietnamu lub Kambodży. Pięciu młodych i jeden
stary z blizną na plecach, która biegła od prawego ramienia aż po biodro. Nie on jednak
dowodził. Na czele drużyny stał jeden z młodych, którego twarz wyrażała jedynie nienawiść.
Trent wiedział, że trudno jest przewidzieć, jak się zachowa człowiek opanowany takim
uczuciem.
Przywódca kopniakiem obudził śpiącego. Trent wolno podniósł ręce, przesunął się na piasku,
aby nie było wątpliwości, że nie jest uzbrojony. Później zaś złożył ręce na karku i w ten
sposób w jego prawej dłoni znalazł się nóż. W razie czego mógł zabić przywódcę i nim reszta
zorientowałaby się, co się dzieje, złapałby jego broń i byłby panem sytuacji.
Filipińczyk wrzasnął i boleśnie ugodził Trenta lufą kałasznikowa pod żebra. Trent nie
zareagował. Świadomość, że w każdej chwili może zabić napastnika, pozwalała mu zachować
spokój.
- Szukam Ismaela Muhammada. Już od trzech dni go szukam - powiedział.
- Dlaczego? - spytał najstarszy z przybyszów. Nim jednak Trent zdołał odpowiedzieć,
przywódca wymierzył kolejny cios. Tym razem w udo. W jego wzroku była nienawiść. Trent
rozumiał, że Filipińczyk myśli tylko o jednym, aby go zabić.
Trent zaśmiał się szeroko, jak człowiek mający poczucie pełnego bezpieczeństwa.

- Są powody - odparł wreszcie. - Jakie? Tego się nie dowiecie, jeśli mnie zastrzelicie. A kto
wie, może chcę wam pomóc, może mam przekazać pieniądze - dolary, miliony dolarów, a
może jestem dziennikarzem, który o was napisze. Powodów jest wiele - zakończył z
uśmiechem.
- Wiele - powtórzył starszy mężczyzna. - Masz białą skórę, człowieku. A biali są draniami.
Lub turystami.
- Czy jest jakaś różnica? - spytał Trent, wywołując śmiech wszystkich poza przywódcą, który
znów wymierzył cios kałasznikowem. Muszka zaczepiła o tkaninę spodni, rozrywając je i
raniąc udo. Trysnęła krew.
- Chyba zapomniałeś - zauważył Trent - że Święta Księga nakazuje najpierw ugościć
wędrowca. - Te słowa wypowiedział śpiewnie, jak według islamskiej tradycji należy czytać
sury Koranu. Znał Koran i nieraz już wybawiło go to z wielkich kłopotów, a bywało, że cytat
ze Świętej Księgi ratował mu życie. Także i tym razem przeciwnicy byli zaskoczeni. Na
pytanie, czy jest wyznawcą Proroka, odpowiedział pytaniem:
- Czy niewierzący czyta Księgę?
- Masz rację - rzekł senior. Cytat z Koranu nie przekonał jednak przywódcy. Naoglądał się
filmów szpiegowskich w telewizji i wiedział swoje. Upierał się, że Trent to na pewno szpieg i
że lepiej będzie, jeśli zastrzelą go, zanim dowie się zbyt Wiele. Wycelował kałasznikowa, ale
jeden z podwładnych zdecydowanie odsunął go od jeńca. Zaczęła się gwałtowna wymiana
zdań. Trent niczego nie zrozumiał, ponieważ mówili zbyt szybko.
Na szczęście górę wzięli ci, którzy uważali, że lepiej jeńca oszczędzić. Spętano mu ręce z tyłu
i zagoniono do łodzi. Rzucono na dno i nakryto głowę sieciami, aby nie widział, dokąd płyną.
Deskę z żaglem wzięto na hol.
Płynęli na północ - tyle Trent mógł stwierdzić orientując się według słońca grzejącego go w
plecy. Po wyjściu z laguny prędkość łodzi się zmniejszyła. Zmierzchało, gdy dobili do
brzegu. I znów zaczęły się gwałtowne debaty, w większym już teraz gronie. Przywódca był
wyraźnie wściekły. Tymczasem zaś wzięto Trenta pod ręce i wysadzono z łódki. Udawał, że
stracił siły i na plaży mało nie upadł. Zaprowadzono go do klatki cuchnącej kozimi
odchodami. Dał znak, że prosi, aby skrępowano mu ręce z przodu, a nie z tyłu. Przyniesiono
mu trochę wody. Nie wypił jej, ale obmył sobie stopy i dłonie, a następnie obrócił się na
zachód, w stronę Mekki i zaczął się głośno modlić, jak prawdziwy wyznawca Proroka.
Znajomość islamskiej tradycji i muzułmańskich obyczajów wyniósł z dzieciństwa. Spędził je
w Emiratach, gdzie ojciec zarządzał stadniną szejka. Później wiele razy wcielał się w
gorliwego wyznawcę Mahometa: w Libanie wyśpiewywał modlitwy wspólnie z terrorystami,
którzy mieli go za prawdziwego Palestyńczyka. W Strefie Gazy uważano go za wysłannika
Iraku. Podawał się też, gdy była taka potrzeba, za Libańczyka. Gdy był w Mekce pierwszy
raz, mówił, że jest pielgrzymem z Jordanii. Za drugim - występował jako hadżi z Sudanu.
Teraz także bez trudu wcielił się w postać wyznawcy Proroka. Modlił się gorliwie, niemal tak,
jak za młodu odmawiał pacierze. Zresztą różnica w treści była niewielka.
Stary człowiek z blizną na plecach dał mu suszoną rybę, trochę ryżu i wodę do picia. Jeden z
młodszych zaprowadził go na plażę za potrzebą. Na noc znów zamknięto go w koziej klatce.
Trent oceniał, że w bazie jest około sześćdziesięciu ludzi - samych mężczyzn. Jak zawsze
wśród walczących o wolność lub wśród terrorystów było kilku przekonanych o słuszności
swej idei, paru fanatyków, których nigdzie nie brakuje, resztę zaś stanowili chłopi, których
bieda zmusiła do przyłączenia się, a wreszcie trafiali się zwykli bandyci przyzwyczajeni do
stosowania przemocy. Obóz urządzono na polanie między palmami. Była tam jedna jedyna
chata i kilkanaście prymitywnych namiotów pomalowanych na kolor ochronny. Większość i
tak spała w hamakach pod gołym niebem. Fatima, z której korzystał patrol wysłany po Trenta,
cumowała w zatoczce. Na brzegu zaś, pod stertą starych worków, Trent zauważył szare albo
czarne basligi.

Był wypoczęty, bo dobrze się wyspał przez poprzednie dwie noce; mógł teraz czuwać. Nożem
przeciął pęta, rozłożył się środku klatki i czekał. Na razie było cicho. Trwał bez ruchu,
słuchając brzęczenia moskitów. Ręce założył na kark i ktoś, kto patrzyłby z boku, uznałby, że
jest pogrążony w głębokim śnie. On tymczasem nasłuchiwał. Miał rację. Ktoś skradał się od
strony plaży. Po chwili zauważył nieznaczny ruch między palmami. Trent przekręcił się
bezwładnie na bok, a później jeszcze raz na plecy, ale w taki sposób, aby mieć napastnika
przed, a nie za sobą. Usłyszał syknięcie, jakby ktoś potknął się na kamieniu i cicho zaklął.
Jednocześnie rozległ się podejrzany szmer z drugiej strony.
Bywało już, że świadomie wystawiał się na niebezpieczeństwo, aby tylko przeciwnik odkrył
karty. Tym razem jednak nie wiedział, kto i po co się skrada, ale też niczego nie mógł
wykluczyć. Może wśród rebeliantów jest szpieg, który pracuje dla rządu, lub obcy agent
pragnący się z nim skontaktować, a nawet uwolnić go.
Czy jednak ci dwaj zachodzący go z obu stron ludzie współpracują ze sobą? A może wspólnie
postanowili go zabić? Jeśli jednak jeden jest sprzymierzeńcem...?
Musi ustalić, w którą stronę ma uciekać. Krzyknął więc z całej siły i w tym momencie padły
strzały. Kule przeszły o centymetry od głowy Trenta i wbiły się w ziemię. Wróg znajdował
się z tyłu. Trent uskoczył w bok, gdy po raz drugi gwizdnęły kule i ugrzęzły w belce
podtrzymującej dach więzienia. Znów uskoczył i znów z belki posypały się drzazgi. W tym
momencie z drugiej strony poszła cała seria. Człowiek, który strzelał z tyłu, wrzasnął
przeraźliwie i rzucił się do przodu. Ktoś krzyknął, próbując ostrzec Trenta. Ten wyciągnął
nóż i znów uskoczył w bok. W samą porę, bo kolejne kule trafiły dokładnie tam, gdzie był
przed ułamkiem sekundy. Jedna
jednak go dosięgła.
W odpowiedzi rozległy się dwa strzały z przeciwnej strony. Celne, jak świadczył o tym
bolesny jęk, a potem głuchy odgłos ciała padającego na ziemię i trzask łamanych prętów
bambusowych, gdy martwy już napastnik zwalił się na klatkę Trenta. Zapadła cisza, a po
chwili rozbłysło światło latarki. Trent zobaczył starszego człowieka z blizną, który pochylał
się nad ciałem młodego dowódcy i sprawdzał, czy jeszcze żyje. Po chwili jednak podniósł się
i potrząsnął ze smutkiem głową.
- Wola boska - mruknął patrząc na Trenta. Tymczasem wokół zebrał się tłum rebeliantów,
zwabionych strzałami.
- Cudzoziemcze - rzekł starzec - czy jesteś dobrym człowiekiem?
Trent milczał, bo cóż odpowiedzieć na takie pytanie. Wytrzymał badawczy wzrok starca,
który po chwili ciągnął dalej.
- Nienawidził obcych. Miał dwie siostry. Obie wyjechały do Ameryki. Obie życie zmusiło do
prostytucji. Módlmy się, aby Bóg obdarzył cię siłą, byś był dobrym człowiekiem i dobrze
przeżył swe dni.
- Postaram się - powiedział Trent.
- Inszallach - rozległo się z tłumu.
- Jesteś ranny? - spytał stary.
- Trafił mnie w nogę.
Otwarto klatkę i rozcięto spodnie Trenta. Krew spływała mu gęstym strumieniem po prawym
udzie. Posłano po środki opatrunkowe, a tymczasem jeden z rebeliantów starał się zatamować
upływ krwi kawałkiem uciętej nogawki.
- Zagoi się w parę dni - zawyrokował.
- To tylko draśnięcie - zgodził się Trent.
Zabrano ciało przywódcy. Trent poszukał wzrokiem starca. Myślami jednak był gdzie indziej.
Oto minęło już pięć dni od uprowadzenia kobiety. Zastanawiał się, czy zapłacono już okup.
- W zeszłym tygodniu - zwrócił się do starca - piraci napadli na statek na morzu Sulu. Pojmali
kobietę. Chinkę... - zawiesił głos.

- Teraz pora spać - stary nie podjął tematu.
- Ismael będzie tu rano i on zadecyduje - dodał któryś z młodszych.
Zdjęto mu więzy. Na szczęście nikt nie zauważył, że już wcześniej przy nich manipulował.
Przyniesiono wiązkę trawy morskiej, aby miał wygodniej. Rana na udzie jednak doskwierała.
Nie mógł zasnąć. Myślał o dziewczynie.

Leżała na brudnej podłodze jak zniszczona szmaciana lalka. Oprawcy nie oszczędzili jej
niczego. Twarz miała opuchłą od bicia. Krew spływała po policzkach. Nie była już w stanie
mówić. Uznano, że cel został osiągnięty, że ogarnęło ją szaleństwo. Tymczasem w
umęczonym ciele tliła się iskra życia. Tortury tylko podsycały nienawiść, a nienawiść
oznaczała pragnienie zemsty. Zemsta zaś jest sprawą żywych, więc powinna żyć. Pieściła w
sobie myśl o odwecie i wierzyła w potęgę sir Philipa Li.

Lu obserwował, jak rybak wyciąga na brzeg swoją łódkę. Był to stary człowiek, który nie
miał już nikogo bliskiego i resztę ubogiego życia pędził samotnie. Łowiąc ryby krążył od
wyspy do wyspy. Wszędzie witano go z radością, ponieważ przywoził różne plotki, karmiono
i pozwalano spocząć w chatach.
Lu opuścił kryjówkę wśród palm i stanął na brzegu. Nędzne ubranie skradzione
zamordowanemu człowiekowi kryło mięśnie jak stal. Twarz miał ogorzałą od słońca.
Pozdrowił rybaka zgodnie z obyczajem, składając ręce jak do modlitwy i objął go ramieniem.
Może nieco zbyt mocno, bo rybak aż jęknął z bólu i ze strachu. Lu nie chciał mu zrobić
krzywdy. Na razie. Usadził go w cieniu, nakarmił kawałkiem suszonej ryby, napoił wodą ze
źródła i czekał, aż stary zaspokoi głód.
Po zakończeniu posiłku Lu uśmiechnął się przyjaźnie i zaczął pytać o basligi piratów. Stary
rybak odparł, że zna wszystkie łodzie w całej okolicy, a basligi, o które Lu pyta, należą do
ludzi z plemienia Badjao. Mieszkają oni na północ stąd. Widział te łodzie zaledwie cztery dni
temu i zauważył obcych na pokładzie, skośnookich jak Lu. Radził, aby uważać, bo Badjao są
niebezpieczni, groźni i okrutni. Wszyscy się ich boją, nawet chrześcijanie zostawili ich w
spokoju. Ale chrześcijanie to tchórze, choć mają wielkie łodzie, wyposażone w armaty o
lufach tak grubych jak wiekowe palmy. Widział to na własne oczy. W ogóle dużo widział.
Widział na przykład, jak Japońscy przepędzili kiedyś chrześcijan. Tak, chrześcijanie to
tchórze. Nawet ich Bóg jest tchórzem, bo powiadają, że poddał się nieprzyjaciołom, a ci
przykuli go do krzyża.
Lu słuchał, kiwał głową na potwierdzenie, karmił i poił starca, licząc, że dowie się coś więcej
o basligach i Badjao.
Starzec powiedział, że trzeba pójść na brzeg i tam, na mokrym piasku, narysuje, gdzie widział
czarne łodzie. Poszli więc na plażę. Stary, szczęśliwy, że znalazł słuchacza, perorował o
wszystkim, o zatokach i rzekach, o tym jak ciągną się lasy i gdzie szukać słodkiej wody, a
także o tym, gdzie można złowić największe kraby. Lu ma szczęście, że go spotkał, bo on zna
tu wszystko i wszystkich.
Potok słów spływał z bezzębnych ust nie kończącym się strumieniem. Ale rysunek na piasku
był rzeczywiście dokładny i stary naprawdę znał każdy zakątek w tych okolicach. Tak więc
piraci mieli swoją kryjówkę nad zatoką okoloną palmami, do której wpływała rzeczka. Dalej
zaś było urwisko, a za nim wulkan.
Stary, dumny ze swojej wiedzy i pamięci, ciągnął opowieść. Lu wypytał go szczegółowo,
podziękował i nagle wymierzył jeden cios, którego rybak się nie spodziewał. Martwe ciało
osunęło się na piasek.


11

Trent przekuśtykał z klatki na placyk, na którym zwykle odprawiano modlitwy.
Ismael Muhammad, który zjawił się o świcie, siedział na pasku zwrócony twarzą w stronę
Mekki. Wyglądał na trzydzieści kilka lat, był szczupły i raczej wysoki. Zebrani odnosili się do
niego z wyraźnym strachem. Skinął głową Trentowi i zapytał go, skąd przybywa, dlaczego
starał się z nim skontaktować i kim jest Chinka, o której wspomniał. Czy to jest jego żona?
Trent nieraz już miał styczność z islamskimi fundamentalistami, więc miał się na baczności i
starannie formułował odpowiedzi. Jest Anglikiem - wyjaśnił - żeglarzem. Kobietę zaś
porwano ze statku, a załogę wymordowano. Powiedziano mu, że Ismael Muhammad wie
absolutnie wszystko, co dzieje się w tych okolicach. Przyszedł więc prosić go o pomoc.
Ismael zainteresował się, czy Trent śpieszy na ratunek wszystkim kobietom, które znajdą się
w niebezpieczeństwie. Patrzył badawczo, a od czasu do czasu przymykał oczy, jakby
jednocześnie rozmawiał z Bogiem.
Trent odparł, że to jest jego obowiązkiem, i przytoczył odpowiedni werset z Koranu.
- A więc czytałeś Świętą Księgę - zauważył Ismael.
- Tak trzeba, jeśli chce się pojąć wiarę milionów ludzi na całym świecie - odparł Trent.
- Zapewne studiowałeś też buddyzm?
Trent potwierdził.
- I hinduizm?
Łatwo było domyślić się, co będzie treścią następnego pytania. Trent postanowił je uprzedzić.
- Tak, poznałem także judaizm. Wprawdzie wyznawcy tej wiary nie są tak liczni, ale mają
wielkie wpływy na świecie.
Rozległ się wrogi pomruk świadczący o odwiecznym antagonizmie żydów i muzułmanów.
Nawet tu, na tej małej wysepce tysiące mil morskich od Morza Śródziemnego. Ismael
odwrócił wzrok i zamyślił się głęboko. Obracał w ręku paciorki różańca i sprawiał wrażenie,
jakby był nieobecny.
- A jaka jest twoja wiara? - spytał wreszcie.
- Człowiek powinien starać się być coraz lepszym.
- To ma być wiara?
- Styl życia - odparł Trent wzruszając ramionami. - Jeden z twoich ludzi zginął wczoraj -
Trent poszukał wzrokiem starca, jakby szukał potwierdzenia swoich słów. - Nie musiał
umrzeć. Bieda i ludzkie namiętności są przyczyną nieszczęść, niezależnie od wiary i koloru
skóry. Ale czy można je usunąć mordując i grabiąc?
- A więc ty nic nie robisz?
- Szukam jednej kobiety - sprostował Trent. - Wiesz już, że uprowadzili ją piraci. Znasz ich,
bo znasz tu wszystkich. Jeśli zechcesz ich chronić, ucierpi na tym twoja reputacja i sprawa, o
którą walczysz.
- Jest ich czterdziestu, może więcej. Mają broń. Karabiny maszynowe, a nawet rakiety.
Kupują od wojska, które później twierdzi, że poniosło straty w walce z nami, żołnierzami
Proroka. Cóż mógłbyś zdziałać? A może chcesz tylko spróbować?
- Raczej zwyciężyć - odparł Trent, a tłum przyjął to oświadczenie z uznaniem. - Piraci to źli
ludzie, którzy nie wierzą w Boga, więc nie jest ważne, kto ich pokona. Niech któryś z twoich
ludzi zajrzy do wnętrza masztu mojego windsurfera. Ukryłem tam mały nadajnik radiowy,
który mogłem włączyć, gdy twoi ludzie mnie schwytali.
W tłumie znów zaszumiało.
- Wszystkich was spotkałaby śmierć - rzekł dobitnie Trent. Po tych słowach zapadła cisza. -
Toczycie wojnę. Walczycie o swoją sprawę. Zapewne wielka to sprawa, bo nie
poświęcalibyście jej życia. Nie jest to jednak moja sprawa. Ja chcę ocalić kobietę i dlatego
muszę dopaść piratów. Piraci to moi wrogowie, ale także i wasi.
Ismael powiedział coś cicho do jednego ze swoich ludzi. Ten wstał i ruszył na plażę.

- Szukajcie w maszcie - krzyknął Trent, domyślając się treści polecenia.
W chwilę później posłaniec wrócił. Ismael ze znawstwem obejrzał urządzenie.
- Rosyjskie - skomentował.
- Jak niemal cała wasza broń - dodał Trent. Wiedział, iż w czasach zimnej wojny Rosjanie
uzbroili zarówno filipińskich komunistów, jak i muzułmanów walczących przeciwko
rządowym wojskom dyktatora Marcosa, popieranego przez Stany Zjednoczone.
- To prawda - rzekł Ismael - Rosjanie nie wierzą w Boga, ale pomogli nam.
- Nie tylko wam - sygnał odbierze komandor Ortega.
W tłumie znów zaszumiało. Nazwisko Ortegi, szefa oddziałów specjalnych i dowódcy
wszystkich akcji pacyfikacyjnych przeciwko powstańcom muzułmańskim na Mindanao i
Basilian, budziło zrozumiałą wściekłość.
- Właśnie - ciągnął Trent. - Wystarczy uruchomić ten nadajnik, a żołnierze Ortegi zjawią się
natychmiast. Gdy stanie się to na wyspie piratów, zginą z jego rąk. Chyba że chcecie ich
chronić, że uważacie ich za sojuszników.
To było wyzwanie. Trent postawił wszystko na jedną kartę i miał tego świadomość. Teraz
decyzja należała do Ismaela. Albo udzieli mu pomocy, albo każe go zabić.
W tłumie znów zawrzało. Dały się słyszeć podniecone głosy. Ismael wstał i dał znak, aby
odprowadzono Trenta do klatki.
Stary człowiek zamknął kłódkę i jeszcze raz badawczo spojrzał na Trenta, jakby się nad
czymś głęboko zastanawiał. Ruszył ścieżką, ale wrócił po chwili przynosząc orzech
kokosowy. Razem z owocem wrzucił do klatki nóż i Trent nie wiedział, czy uczynił to tylko
po to, by miał czym otworzyć orzech, czy też oznacza to, że radzi mu uciekać. Trent rozłupał
kokos. Wypił sok, wyjadł miąższ, położył się w cieniu i zamknął oczy. Drzemał czekając, co
postanowią.
Ismael zjawił się po godzinie. Towarzyszyło mu trzech mężczyzn. Otworzono kłódkę. Ismael
przykucnął przy więźniu.
- Mówiliśmy o tobie - rzekł, a jego palce niezmordowanie przesuwały bursztynowe paciorki. -
Część z nas ma cię za szpiega i uważa, że powinieneś ponieść karę.
Trent oparł się plecami o kraty. Rana na nodze doskwierała. Patrzył na Ismaela i coś w jego
brązowych oczach przywiodło mu na myśl zakonnika, nauczyciela filozofii w college'u.
Często z nim rozmawiał. Toczyli dysputy o architekturze i książkach. Zakonnik też zwykł
patrzeć tak badawczo i smutno zarazem jak Ismael i też zdawał się wiedzieć więcej o losach
Trenta niż on sam.
- Gdybym był szpiegiem, ty pierwszy padłbyś z moich rąk - rzekł pokazując Ismaelowi nóż. -
Gdybym uruchomił nadajnik, zginęlibyście wszyscy.
Ismael kiwnął głową w głębokim zamyśleniu.
- Tak też im mówiłem - rzekł po chwili. Bez przerwy przesuwał bursztynowe paciorki. Dłonie
miał delikatne, jak wielu ludzi jego pokroju - terrorystów, bojowników o wolność, zabójców.
Zwano ich różnie, zależnie od punktu widzenia. Trent znał ich wielu, obracał się między nimi
z woli tych, którzy wydawali na nich wyroki. Czuł ulgę, że ma to już za sobą.
- A więc - spytał cicho z niewyraźnym uśmiechem - będę żył, czy mam umrzeć? Krótko i
otwarcie.
Któryś z mężczyzn zachichotał nerwowo. Ismael przesunął kilka paciorków.
- Najpierw chciałbym wiedzieć - spytał - czy znalazłeś się tu przypadkowo?
Pytanie było dość oczywiste i jego obecni sojusznicy mieli prawo wiedzieć. Nie starał się
zresztą ukrywać, kim jest i czym się zajmuje. Liczyła się tylko ta kobieta, której nawet nie
znał. Wypełniał po prostu obowiązek człowieka, jakim teraz pragnął się stać.
- Confiteor omnipotens Deus - mruknął i po raz pierwszy zauważył reakcję na kamiennym i
nieprzeniknionym dotychczas obliczu Ismaela. Wyjaśnił, że działa sam, że nie ma ani

łożonych, ani podkomendnych. Chcąc jednak zasłużyć na zaufanie Ismaela, dodał, że
owszem, w przeszłości był agentem.
- Nie ma potrzeby, byś o tym mówił.
- Przeciwnie - odparł Trent - nie powinno być żadnych niedomówień między nami. Zależy mi
na twoim zaufaniu, więc nie chcę niczego ukrywać.
Ismael znów przesunął kilka paciorków w różańcu.
- A czy Manuel Ortega wie, że nas szukasz?
- To on podał mi twoje nazwisko.
Ismael nie okazał zdziwienia.
- Byliśmy razem w college'u. Przyjaźniliśmy się - dodał z ledwo wyczuwalną nutą żalu w
głosie, być może za tamtym życiem. - Manolo to dobry człowiek i nic ci z jego strony nie
grozi. Nie będzie się o nic wypytywał, bo uzna, że nie wypada. Ale w jego otoczeniu nie brak
łajdaków, którzy pozostają u władzy jeszcze od czasów Marcosa. Tych się strzeż. I radzę ci,
gdy tylko spełnisz swój obowiązek, opuść te strony. Jest wiele plaż i raf koralowych równie
pięknych jak nasze.
Ismael rozłożył mapę na piasku.
- Piraci - powiedział wskazując niewielką wysepkę na północy - mają bazę nad rzeką. Tu zaś -
wskazał na wyżynę - jest wulkan. Ale piraci są całkiem bezpieczni, bo gdy wybucha, to lawa
spływa na wschodnią stronę. Jeśli chodzi o rzekę, to podobno pełno w niej krokodyli.
Dżunglę wokół bazy zaminowano i do siedziby piratów wiedzie tylko jedna ścieżka, brzegiem
rzeki, ale tam piraci wystawiają straże.
- A czy na wyspie są jeszcze jakieś wioski? - spytał Trent.
- Tak, na wschód i na zachód od ujścia rzeki. Ich mieszkańcy pomagają piratom za pieniądze
albo ze strachu.
- A więc muszę popłynąć w górę rzeki... - zamyślił się Trent.
- Raczej nie ma innego wyjścia - rzekł Ismael. - Sprawa jest trudna, nawet dla kogoś, kto obie
nogi ma sprawne - dodał spoglądając na bandaże na udzie Trenta.
- To tylko zadrapanie.
- Które zacznie się paskudzić, jeśli nie będziesz uważał. I jeszcze jedno - zauważył Ismael -
musisz płynąć nocą.

Panowały nieprzeniknione ciemności, tylko nad kraterem była widoczna pomarańczowa
poświata. Zapach siarki unosił się w powietrzu. Lu płynął w stronę piaszczystej łachy u ujścia
rzeki. Po pięciu dniach wędrówki był już niemal u celu. Myślał o dziewczynie. Liczyła się
tylko ona i nic innego nie miało znaczenia, nawet dziewięć ludzkich istot, którym bez
żadnych skrupułów odebrał życie, by tu dotrzeć. Zmienił się w ciągu tych pięciu dni.
Wyszczuplał, pod skórą bez grama tłuszczu prężyły się stalowe mięśnie. Miał ogorzałą od
słońca twarz i niepokojące iskry w oczach. Wzrok szaleńca ogarniętego obsesją, zarazem
jednak uważny i czujny.
Mniej więcej milę morską przed wyspą wyskoczył z łodzi i resztę drogi pokonał wpław.
Między nim a wioską piratów rozciągała się tropikalna dżungla. Do świtu pozostało jeszcze
dziewięć godzin. Dwa ostre jak brzytwa barongi, które zabrał rybakom, umocował na
plecach, ponieważ rękami i nogami potrafił zadawać ciosy bardziej dotkliwe niż nożem. Był
maszyną do zabijania, tym groźniejszą, że nie lękał się niczego, nie dbał o swoje życie, bo
liczyło się tylko zadanie, jakie miał do wykonania. Myślał o wnuczce sir Philipa Li.

Czwórka oprawców weszła do chaty. Mieli poczucie dobrze wykonanego zadania. Wong Fu
kazał ją złamać, fizycznie, moralnie i psychicznie, i to też uczynili. Niewiele już ludzkich
cech zostało w nagim ciele rzuconym na ziemię. Jeden z Chińczyków kopnięciem odwrócił je
na plecy. Dziewczyna nawet nie jęknęła. Od dwóch dni nie wydawała żadnego dźwięku.

Wzrok miała pusty, martwy jak ryba wyrzucona przez fale na plażę. Nigdy już nie przyjdzie
do siebie. Nie pomoże nawet najczulsza opieka i najdoskonalsze zabiegi medyczne. Nie
odzyska zmysłów, pozostanie oszalała, nieświadoma wszystkiego. Nie podejrzewali, że w
tym umęczonym ciele tli się wola życia. I pragnienie zemsty.
Najpierw zada najstraszniejsze cierpienia oprawcom. Później zajmie się samym Wong Fu.
Wyobrażała go sobie w trumnie, do której wrzucą go żywego. Wieko jej zostanie nabite
stalowymi kolcami, które z wolna będą się pogrążać w ciele Wong Fu. Ona, Jay, postara się,
aby trwało to jak najdłużej. Tak - zemsta jest słodka - aż uśmiechnęła się na myśl o
cierpieniach, jakie staną się udziałem jej oprawców i ich mocodawcy. Uśmiechu jednak nie
było widać, bo opuchnięte od bicia wargi pozostały nieruchome jak oczy.

Wong Fu tymczasem siedział w fotelu, nieruchomy jak krokodyl czekający na żer i słuchał z
rozbawieniem przebiegu dyskusji odbywającej się w sali konferencyjnej w siedzibie firmy Li.
Debata tak go wciągnęła, że zapomniał nawet o angielskim żeglarzu, który nagle zniknął.
Jakość dźwięku była doskonała, ale też podsłuch wykonał prawdziwy zawodowiec. Timmy
Brown naprawdę zna się na rzeczy. Pomocnicy Wong Fu radzili, aby już zlikwidować
Amerykanina, bo na nic więcej się nie przyda, Wong Fu jednak uważał, że nie ma pośpiechu.
A zresztą, gdy nadejdzie właściwy moment, wówczas wystarczy tylko ujawnić podwójną grę
Timmy'ego Browna wobec ludzi Li, a oni sami zrobią, co trzeba. Jednocześnie zaś stary Li
pozna całej goryczy zdrady, a nade wszystko utraty twarzy.
Pod nieobecność Philipa Li w głosach dyskutujących w sali konferencyjnej pobrzmiewały
nuty pełne zwątpienia. Było już tylko kwestią czasu, kiedy szczury zaczną umykać z tonącego
okrętu. Pierwszy uczyni to zapewne Niemiec Beckenberg. Jest chciwy oraz arogancki i te
cechy przywiodą go do Wong Fu. Chinka, jedyna kobieta wśród najbliższych
współpracowników starego Li, też pewnie obróci się przeciwko niemu. W jej wypadku
zadziała inny motyw - obawa, by nie wiązano jej nazwiska z upadającym imperium. Wuj
dziewczyny, szef działu transportu morskiego w firmie Philipa Li, musiał jej powiedzieć o
porwaniu.

Jay nadal leżała bez ruchu. Nie czuła nic, nawet ciężaru ogromnego cielska jednego z
oprawców. Wciąż myślała o zemście, o cierpieniach, jakie zada tym draniom. Zginą wszyscy.
Krew będzie się lała strumieniami, a ona będzie się w niej nurzać jak w aksamitnej pościeli.
Nagle jakaś siła zrzuciła z niej prześladowcę. Świat oglądany przez zapuchnięte oczy był
pomniejszony jak w odwróconej lornetce. Z trudem rozpoznała drugiego oficera z Ts'ai Yen.
A zresztą, gdyby była najbardziej przytomna, też nie przyszłoby jej łatwo skojarzyć tę
ciemną, nagą postać, jeśli nie liczyć przepaski na biodrach, z młodym człowiekiem, który
śledził każdy jej krok. W rękach trzymał spływające krwią noże. Krew była wszędzie - na
ziemi, na ścianach nędznego więzienia, na nagim ciele oficera.
Chłonęła w siebie jej słodkawy zapach, zapach zemsty. Popatrzyła na Lu. W mroku widziała
tylko biel zębów, gdy uśmiechnął się do niej. I oto stanął nad nią w rozkroku, dzierżąc
krwawe ostrza w obu rękach. Gęste krople krwi spłynęły jej na twarz, jeszcze bardziej
rozmazując obraz. A za nim dostrzegła niewyraźną postać dziadka w szarym, flanelowym
ubraniu. Dalej stał wuj Robert z Londynu. Odwróciła wzrok w stronę, skąd dobiegało łkanie.
To jej babka szlochała pod ścianą, mówiąc, że wszystko stracone. Czyż nie ostrzegała, że
powinna się odpowiednio ubierać i zadawać z odpowiednimi ludźmi, nie mówiąc już o tym,
że panience nie wypada być po zmroku samej poza domem. Tymczasem ona leży naga na
ziemi, a ludzie Wong Fu traktują ją jak ostatnią ścierkę. Więc nie ma już innego wyjścia.
Wszystko stracone.
W tym momencie nóż spadł w dół.
Lu zniknął.

Były tylko jakieś podejrzane szmery za ścianą. I znów jak z oddali patrzyła na herszta swoich
prześladowców. W ręce ściskał pałkę.
- Nie wolno nam dopuścić, aby pani zginęła, lady Li. Pan Wong Fu byłby bardzo
niezadowolony.
Łzy napłynęły jej do oczu i jak ślimak wpełzła do swej skorupy, gdzie czuła się bezpiecznie.
Tam też poczeka, aż nadejdzie właściwy dzień. Przyjdzie taki dzień. Tego była pewna. Wtedy
będzie się delektować cierpieniem swych prześladowców, tak jak jej wuj - ten z Francji -
delektuje się doskonałym winem.


12

Mniej więcej półtora kilometra od piaszczystej łachy u ujścia znajdował się niewielki atol.
Było ciemno, gdy Trent dobił do jednej z wysepek. Wyciągnął deskę na brzeg. Gorejący
wulkan wskazywał miejsce, gdzie piraci urządzili sobie kryjówkę. Z krateru strzelały w niebo
języki ognia, a po wschodniej stronie zbocza spływała lawa. W powietrzu unosiła się ostra
woń siarki.
Gdy się trochę rozwidniło, Trent uważnie obejrzał brzeg przez lornetkę: rząd palm na plaży,
ujście rzeki i łachę. Dalej była tropikalna dżungla, za którą było widać urwisko, a jeszcze
dalej - wulkan. Z krateru unosił się gęsty słup dymu, co kwadrans buchały płomienie, gdy
ciśnienie wyrzucało z wnętrza ziemi rozpaloną lawę.
Tuż po wschodzie słońca od południa zbliżył się szary baslig. Łódź szła pod żaglami, minęła
łachę i wpłynęła na rzekę. Przez chwilę jeszcze widać było maszt na tle drzew. Na zachód od
ujścia rzeki Trent zaobserwował kilka rybackich łódek, a dalej - na skraju lasu - rząd ubogich
chat. Na wschód linia brzegu skręcała i nie widać było wioski, ale o jej obecności świadczyło
kilka rybackich basligów, które rankiem wypłynęły na połów.
Miał przed sobą czternaście godzin oczekiwania - cały dzień. Przypływ zacznie się o 21.00.
Trent potrafił czekać, nauczył się tego w czasie służby. Bywało, że czaił się godzinami przy
ścieżkach w dżungli, przy pustynnych szlakach, w zaułkach arabskich miast i za skałami na
irlandzkich wzgórzach. Zawsze jednak działo się tak z czyjegoś rozkazu. Jego zadania
zależały od polityki rządu. Wreszcie miał tego wszystkiego serdecznie dość.
Słońce przesunęło się wyżej, wydobywając wszystkie kolory dżungli. Gdy ustała nocna
bryza, powietrze jakby zgęstniało. Słup dymu nad kraterem unosił się prostopadle w górę.
Ustał świergot ptaków i wszystko zastygło w bezruchu.
Burza przyszła nagle. Pierwszy grzmot zabrzmiał głucho, a w chwilę później Trent poczuł
uderzenie wiatru. Na horyzoncie pokazały się ciemne chmury. Rybackie łódki spiesznie
opuszczały lagunę, szukając schronienia przy brzegu. Na morzu pojawiły się grzywacze.
Sztorm zaczął się na dobre późnym popołudniem. Powiało silniej i zaczęła się ulewa.
O zmierzchu Trent spuścił deskę na wodę. Przy pełnym wietrze w parę minut przepłynął
lagunę zmagając się z wichurą i falami. Natomiast deszcz był jego sojusznikiem. Osłaniał go
szczelnie jak nieprzenikniona kurtyna.
Sterował w stronę piaszczystej mierzei. Gdy tylko deska otarła się o brzeg, złożył maszt,
zwinął żagiel i ukryty pod palmą pilnie obserwował ujście rzeki. Widział niewiele, bo
wszystko tonęło w strugach deszczu. Chwilami tylko mrok rozświetlały błyskawice, na
ułamki sekund ukazując targane wiatrem palmy.
Za godzinę zacznie się przypływ, morska fala wedrze się głęboko w rzekę i spiętrzona woda
wystąpi z brzegów, rozlewając się szeroko po dżungli. Jeśli nic się nie zmieni, to przy
sprzyjającym wietrze Trent bez trudu pokona niespełna pięć kilometrów dzielących go od
obozowiska piratów, bezpieczny za deszczową zasłoną. Liczył się z tym, że w poprzek nurtu
mogą być przeciągnięte liny albo co gorsza - cienkie druty, których dotknięcie odpala ukryty

ładunek wybuchowy. Było to ryzyko, które musiał podjąć. Tymczasem wyjął z torby
niepotrzebny w tej sytuacji komplet do nurkowania i zagrzebał go w piasku pod palmą.
Wzbierająca fala zaczęła zmywać z plaży kłębowisko wodorostów - znak, że zaczął się
przypływ. Deszcz nieco zelżał, ale ciężkie chmury szczelnie pokrywały niebo, więc ani
gwiazdy, ani księżyc nie rozświetlały mroku. Wiatr nie słabł, a poświata na horyzoncie
wskazywała miejsce, gdzie znajdował się wulkan.
Trent odczekał jeszcze dwie godziny i zepchnął deskę na wodę. Przy pełnym wietrze wpłynął
na rzekę. Było ciemno, choć oko wykol. Poruszał się niemal po omacku; jedynie drzewa
porastające oba brzegi wskazywały, gdzie jest środek nurtu. Według mapy miał przed sobą
trzy rzeczne zakręty, później względnie prosty odcinek, dalej dwa zakola i jeszcze Jeden
prosty odcinek rzeki, na końcu którego u stóp urwiska znajdowała się kryjówka piratów.
W miejscu gdzie rzeka zagłębiała się w dżunglę, zrzucił żagiel i wziął się za wiosło. Starał się
płynąć wzdłuż brzegu, gdzie nurt jest słabszy. Kłopot polegał jednak na tym, że na wezbranej
wodzie trudno było określić, gdzie kończy się rzeka i zaczyna rozlewisko. Nasłuchiwał,
starając się w szumie deszczu i fal wyodrębnić dźwięki, które pozwoliłyby mu zorientować
się w otoczeniu. Wezbrane fale podniosły z dna rzeki przegniłe resztki tropikalnej roślinności
i wszędzie unosiła się stęchła woń. Z dżungli dobiegło skrzeczenie wylęknionej papugi, a nad
wodą rozległo się kłapnięcie zwierzęcych szczęk. Pewnie krokodyl ruszył na żer.
Deska otarła się o dno, gdy Trent mijał pierwsze rzeczne zakole. Za zakrętem stracił
orientację. Prąd zepchnął go na środek. Ostro pracował wiosłem, starając się trzymać bliżej
brzegu. Deszcz zelżał.
Burza ustała, ale niebo nadal pokrywały ciężkie chmury. Znów wyraźnie widać było
buchający ogniem krater i strumienie lawy spływające wschodnim stokiem wulkanu. W niebo
strzeliły płomienie, gdy nowa erupcja wstrząsnęła całą okolicą. W ciemności rozległ się pisk
przestraszonych małp.
Za zakrętem wiatr zmienił kierunek. Trent postawił maszt i żagiel. Lustro rzeki odbijało się
bladą poświatą od czarnych, zalesionych brzegów. Przypływ tracił już swoją moc, ale w
dalszym ciągu rzeka rozlewała się szeroko, stojąc jakby w miejscu, gdy fala przypływu i prąd
wzajemnie się znosiły. Tam zaś, gdzie dwa żywioły stanęły wobec siebie, piętrzyła się
potężna barykada wyrwanych z korzeniami drzew. Gdy tylko przypływ ustąpi, cała ta groźna
tama zacznie płynąć w dół rzeki, siejąc zniszczenie. Nieraz już widział skutki powodzi, gdy
wezbrane fale łamały najpotężniejsze drzewa jak zapałki, unosiły mosty i zalewały całe
osiedla.
Miał więc świadomość grożącego mu niebezpieczeństwa i wiedział, że musi pilnie
obserwować prąd, jeśli chce ujść z życiem. Starał się trzymać blisko brzegu, by - gdy rzeka
ruszy - skryć się między drzewa. Wulkan znów stęknął i z krateru wylała się lawa. Małpy
zaskrzeczały w mroku. Ich krzyk przepłoszył ptaki i nad drzewami uniósł się łopot
wylęknionej gromady. Głos cykad obwieszczał koniec ulewy, a zewsząd dobiegał rechot żab,
które też wyległy ze swych kryjówek.
Dopływał właśnie do końca prostego odcinka rzeki, gdy chmury zaczęły się rozstępować, a na
niebie pojawiły się pierwsze gwiazdy. W bladym świetle zobaczył skotłowane fale w miejscu,
gdzie przypływ i rzeczny prąd starły się ze sobą. Wyrwane przez huragan drzewa kręciły się
w miejscu jak rozbitkowie, których potężny wir wciąga w otchłań.
Chwycił za wiosło i skierował deskę dalej, w głąb dżungli. Żywioły rozegrały bitwę i prąd
ruszył, a wraz z nim barykada wyrwanych z korzeniami drzew, przepełniając wszystko
łoskotem toczących się pni, gałęzi i podniesionych z dna kamieni. Grozę potęgowała poświata
wybuchającego wulkanu. Powietrze gęstniało od woni rozpalonej siarki.
Fala przypływu zaczęła ustępować. Rzeka powoli wracała do swego koryta, oddając dżungli
to, co do niej należało. Nad lustrem wody pojawiły się gałęzie młodych drzew, a w chwilę
później krzaki. Gdzieś z lewej kłapnęły szczęki i wielkie cielsko z pluskiem pogrążyło się w

falach. Trent skierował deskę w stronę brzegu rzeki. Do jego uszu doszedł nowy dźwięk -
szum spadającej wody, jakby jednocześnie odkręcono kurki tysięcy kranów. Domyślił się, że
to wodospad, znajdujący się tuż za kryjówką piratów. Był więc blisko celu i najwyższy czas,
by zmienić taktykę. Znalazł drzewo z potężnym konarem zwisającym tuż nad lustrem wody.
Przycumował.
Najpierw wydobył nadajnik ze schowka, następnie wziął zwój liny, jeden koniec
przymocował do deski, resztę zarzucił sobie na plecy i zaczął się wspinać na drzewo. Gdy
uznał, że jest już dostatecznie wysoko, przytwierdził nadajnik do gałęzi i wciągnął deskę na
górę. Nie było to łatwe. Teraz jednak nawet przy dziennym świetle nikt przypadkowy nie
dostrzeże deski ukrytej wśród liści trzydzieści metrów nad lustrem wody. Włączył nadajnik i
zszedł w dół, dokładnie tam, skąd rozpoczął wspinaczkę - na gruby konar zwisający nad
wodą.
Przestało już padać, wiatr stracił na sile, a fala przypływu zaczęła się cofać i wody szybko
opadały. Trent ocenił, że co minutę lustro obniża się o jakieś dziesięć centymetrów, skoczył
do wody i spróbował sięgnąć dna, aby sprawdzić głębokość. Dwa i pół metra - stwierdził.
Przy tym tempie odpływu o czwartej nad ranem będzie tu nie więcej niż półtora metra, a o
świcie zostaną tylko kałuże. Do kryjówki piratów można by wtedy dotrzeć suchą nogą.
Można by - gdyby nie dziesiątki min i pułapek na leśnych ścieżkach, którymi piraci
zabezpieczyli się przed intruzami. Trent postanowił, że resztę drogi pokona wpław.
Starał się płynąć jak najciszej. Co parę minut przystawał pilnie nadsłuchując. Trud opłacił się,
bo nie minęło pół godziny, gdy usłyszał ludzki głos. Ktoś powiedział coś w lokalnym
dialekcie, a ktoś inny zareagował nerwowym chichotem, po czym rozległ się
charakterystyczny szum oddawanego moczu. Wszystko to działo się niedaleko, najwyżej
jakieś sto metrów od miejsca, gdzie Trent stał zanurzony w wodzie po szyję.
Usłyszał jeszcze kroki, domyślił się więc, że właśnie zmieniły się straże i na wysuniętym
posterunku został tylko jeden wartownik. Spojrzał na zegarek - była trzecia nad ranem.
Na podstawie tego co usłyszał i pamiętając rzeźbę terenu na mapie spróbował wyobrazić
sobie otoczenie obozowiska piratów. Wzniesiono je na wyżynie, tam gdzie nie sięga
największa nawet fala przypływu. Między drzewami rozciągają się pewnie druty, których
dotknięcie wyzwala ukryty ładunek wybuchowy. Nie wykluczone, że pomyślano także o
innych zabezpieczeniach: minach i wilczych dołach. Wokół obozowiska być może usypano
wał ochronny na wypadek, gdyby nieprzyjaciel zdołał przedrzeć się przez przeszkody.
Pośrodku Obozu pewnie wznosi się wieża, skąd straż obserwuje rzekę, wyżej zaś, na urwisku,
wystawiono posterunek, który ma ostrzegać przed atakiem z powietrza.
Trent nie miał zamiaru czekać, aż zjawi się Manolo Ortega i jego ludzie. Nie chciał niczego
ryzykować. Bo choć prawdopodobnie kobietę już oddano, biorąc wyznaczony okup, to
pewności nie było. Jeśli zaś jest ona nadal w obozie, to wiadomo, że gdy tylko zjawią się
żołnierze, bandyci natychmiast ją zabiją.
Tymczasem musiał znów zmienić taktykę. Nie sposób było płynąć dalej, ponieważ prąd był
zbyt silny. Teraz trzeba wydostać się na brzeg i przedrzeć się przez dżunglę. Gdyby było
sucho, mógłby badać grunt przed sobą kijem i w ten sposób zabezpieczyłby się przed
wejściem na minę. Teraz jednak pozostawało mu tylko liczyć na łut szczęścia.
Przepłynął jeszcze jakieś pięćdziesiąt metrów wzdłuż brzegu. Poruszał się ostrożnie, aby
plusk wody nie zwrócił uwagi strażnika, który stał - jak Trent oceniał - najwyżej czterdzieści
metrów dalej. Przy brzegu złapał się za gałąź. Drugą ręką zbadał dno. Było muliste, a rzeka
cuchnęła rozkładającymi się resztkami roślin i zwierząt. Sięgnął ręką wyżej, na brzeg,
szukając drutu czy kabla, co wskazywałoby na pułapkę. Brzeg był czysty. Spróbował więc
wspiąć się wyżej, cicho i ostrożnie, by hałas nie zdradził jego obecności. Zbyt ostrożnie
jednak, bo nie złapał następnej gałęzi. Zsunął się do rzeki i porwał go prąd. W ostatniej chwili
zdołał uchwycić się rosnącego nad wodą krzewu. Utrzymał się z trudem. Nurt w tym miejscu

był bystry i ciągnął go w dół. Wolno zaczął się przesuwać w stronę brzegu. Poczuł ulgę, gdy
wreszcie stwierdził, że prąd słabnie. Tak dotarł do niewielkiej zatoczki osłoniętej od nurtu
potężnym pniem.
Nagle nogą wyczuł dziwny przedmiot tuż pod powierzchnią wody, ni to korzeń, ni gałąź.
Zanurkował, by zbadać dokładniej. Poprzeczek jak ta pierwsza było więcej i wyglądało to,
jakby ktoś zawiesił drabinę pod wodą. Za nią zaś coś się kotłowało. Minęła dobra chwila, nim
wreszcie pojął, że ma przed sobą klatkę pełną krokodyli. Powódź sprawiła, że zwierzęta
zostały zatopione. W normalnych warunkach pozostawały w zamknięciu na brzegu i
uwalniano je, gdy zachodziła taka potrzeba. Teraz zaś dusiły się, bo tylko większe sztuki
mogły wystawić nozdrza nad powierzchnię wody. Mniejsze i słabsze stały się łupem
silniejszych i teraz w klatce trwała uczta.
I oto znów stanął przed wyborem: czy wydostać się na brzeg, czy próbować płynąć jeszcze
dalej. Jeśli wybierze to pierwsze, istnieje niebezpieczeństwo, że natrafi na minę. Jeśli zechce
płynąć, to bystry prąd może go zepchnąć w dół rzeki i całą wędrówkę będzie musiał zacząć
od nowa.


13

Mrok nadal był gęsty, świtać zacznie najwcześniej za godzinę. Wulkan pohukiwał groźnie, a
za każdym stęknięciem z krateru wydobywała się rozpalona lawa. Siarczany odór przenikał
całą okolicę mieszając się z bagienną wonią gnijących roślin wyrzuconych na brzeg przez falę
powodziową. Żabi rechot mieszał się z brzęczeniem moskitów, których całe gromady unosiły
się nad zalaną ziemią. W klatce z krokodylami ucichło. Czas było ruszyć dalej. Trent opuścił
kryjówkę w zatoczce za pniem i trzymając się klatki zaczął posuwać się wzdłuż brzegu.
Przezornie uzbroił się w ostry kij, by odpędzać gady, te jednak nie zwracały na niego uwagi.
Chmury ustąpiły i nocne niebo zajaśniało gwiazdami. Liczył pręty w klatce ustawione jak
szczeble drabiny. Ostrożnie i wolno posuwał się naprzód. Pięćdziesiąt metrów, sześćdziesiąt.
Woda nadal opadała odsłaniając coraz wyższy brzeg. Z lewej strony dżungla zaczęła rzednąć
i między drzewami zamigotał płomień lampy naftowej. Z ciemności wyłonił się zarys
wiejskiej chaty.
W klatce nagle się zakotłowało i wielkie cielsko otarło się o kratę tuż obok Trenta. Ten łupnął
napastnika kijem, a wystraszone zwierzę runęło w przeciwległy kąt. Nagły hałas obudził
wioskowe psy. Zaszczekał najpierw jeden, a po chwili zawtórowały mu następne. Trent
zamarł w bezruchu. Ktoś zaklął głośno i słychać było, jak rzuca kamień w kierunku sfory.
Pies trafiony celnym pociskiem zaskowyczał boleśnie. Minęło dobre pięć minut, nim znów
zapadła cisza i Trent zdecydował się na następny krok.
W miejscu gdzie kończyła się klatka z krokodylami, zaczynał się drewniany pomost.
Uwiązano do niego cztery basligi. Wśród nich Trent rozpoznał łódkę, którą widział
poprzedniego dnia, gdy z ukrycia obserwował ujście rzeki.
Trent wspiął się na brzeg. Przylgnął płasko do ziemi i starał się przebić wzrokiem ciemność.
Rozważał szanse. Myślał teraz nie o kobiecie, którą ma ratować, ale o "zadaniu", jakie jest do
wykonania. Jeśli kobiety nie odesłano i nadal jest w obozie, to przed jej chatą powinna stać
straż. Uznał, że musi podejść nieco wyżej, na wzgórze, skąd rozciąga się widok na cały teren.
Stamtąd zorientuje się, którą chatę zamieniono na więzienie.
Pełzł ostrożnie i wolno. Centymetr po centymetrze, by nagły ruch nie wzbudził niczyjej
uwagi. Namokła ziemia dawała niewielkie tylko oparcie. Wbijał palce głęboko w grunt, by
nie stoczyć się po pochyłości. Na wyznaczony sobie punkt obserwacyjny powinien dotrzeć
przed brzaskiem. Miał więc wszystkiego trzydzieści minut. Warunkiem sukcesu jest
zaskoczenie. Starą zasadę największych strategów Trent przełożył na warunki swojej

operacji. Jeszcze wtedy, gdy wśród gałęzi ukrywał nadajnik i deskę, zrzucił z siebie całe
odzienie. Czołgał się teraz skrajem pirackiego obozowiska zupełnie nagi. Nauczył się tego od
pewnego Jugosłowianina, z którym służył w oddziałach specjalnych.
- Rzecz w tym - tłumaczył mu on - że zawsze nagi człowiek wywołuje rodzaj szoku i każdy,
chce czy nie chce, zerka najpierw, no wiesz gdzie. Zyskujesz sekundę, czasami dwie, a to
oznacza przewagę. Jeśli nie potrafisz jej wykorzystać, to znaczy, że nie nadajesz się do tej
roboty.
Wioskę pobudowano bez ładu i składu na polanie w cieniu dwóch wielkich drzew
mangowych. Chaty, jak zwykle w tym rejonie świata, wzniesiono na palach - metr, może
półtora nad ziemią. Kilka pokryto blachą, większość jednak miała strzechy z liści palmowych,
a zamiast ścian plecione maty wzmocnione bambusem. Trent czołgał się pod zabudowaniami
uważając na straże i wioskowe psy. Pełzł wolno i ostrożnie, rękami omiatał grunt przed sobą
w obawie, by nie nastąpić na jakiś przypadkowy patyk czy porzuconą puszkę. Hałas mógłby
zaalarmować straże.
Usłyszał szmer odsuwanej maty. Migotliwy płomień lampy naftowej przez krótką chwilę
rozwiał ciemność. Człowiek, który przysiadł na przyzbie, miał wyraźne chińskie rysy, a chata,
z której właśnie wyszedł, różniła się od reszty tym, że wzniesiono ją na glinianym
fundamencie, a nie na palach.
Była solidniejsza od reszty. To, a także obecność strażnika, świadczyło, że może służyć za
więzienie albo zbrojownię, lub stanowi siedzibę szefa bandy. Trudno powiedzieć. Jednak
jedna sprawa budziła wątpliwości. Tu, na archipelagu, liczą się więzy krwi, strażnik zaś był
Chińczykiem. Ismael Muhammad nic jednak nie wspominał o Chińczykach wśród piratów.
Wartownik stał jakieś sześć, może siedem metrów od niego i Trent wiedział, że ma go w ręku.
Mógł go zabić lub oszczędzić. Jeszcze nie zdecydował. W każdym zadaniu, które przyszło
mu wykonać, zawsze następował taki moment, kiedy jakieś ludzkie istnienie zależało
wyłącznie od niego, gdy stawał wobec konieczności, tak właśnie - konieczności -
wyeliminowania przeciwnika. "Eliminacja" - takim to eufemizmem posługiwali się
zleceniodawcy. Niektórzy, jak na przykład Amerykanie, używali także innych określeń:
"załatwić" czy też "wykonać mokrą robotę".
W czasie bezsennych nocy, gdy nawiedzały go zmory przeszłości, Trent zastanawiał się nad
tymi słownymi manipulacjami. "Eliminacja" czy też "mokra robota" oznaczały zawsze to
samo - zwyczajne zabójstwo, a jednak preferowano to pierwsze określenie, jakby w ten
sposób można było zrzucić z siebie odpowiedzialność za ludzką śmierć.
Tylko pułkownik nie uciekał się do słownych sztuczek. Mówił jasno i zwyczajnie: "Chcę,
żebyś zabił! Wyciśnij z przeciwnika co trzeba, a potem skończ z nim, raz na zawsze".
Trent nie znał innego świata. Zawsze otaczała go śmierć-On zabijał i zabijano wokół niego.
Znacznie okrutniej, brutalniej, nie licząc się z niczym i nikim. Jego przeciwnicy - terroryści -
podkładali bomby w samolotach pasażerskich i ładunki wybuchowe w pociągach. Strzelali na
oślep z automatów w zatłoczonych barach w Belfaście. Zabijali ojców na oczach dzieci i
dzieci na oczach matek. Później zaś telewizja wyświetla dramatyczne zdjęcia nieszczęsnych
wdów i sierot.
Tak, śmierć zawsze towarzyszyła jego życiu. Przypomniał sobie ofiary morderstwa na Ts'ai
Yen, dwóch mechaników z twarzami spalonymi kwasem. Wytarł palce o czuprynę, wyjął nóż
z pochwy na karku i przewrócił się na plecy, cały czas nie spuszczając wzroku z wartownika.
Patrzył nań jak jastrząb na zdobycz. Za chwilę strażnik skończy papierosa, ciśnie niedopałek
na ziemię i automatycznie - bo tak dzieje się zawsze - rzuci wzrokiem za żarzącym się petem.
Prawdopodobnie niedopałek potoczy się zboczem w stronę Trenta. Dalszy ciąg łatwo
przewidzieć: strażnik chwyci za broń, a jednocześnie krzyknie na alarm.
Niedopałek spadł na ziemię, tam gdzie Trent przewidział, ale on tymczasem doczołgał się już
do chaty. Wykonano ją z mat palmowych wzmocnionych bambusowymi prętami. Z wnętrza

dobiegło stęknięcie, a w sekundę później chrapliwy śmiech. Trent przesunął się wzdłuż ściany
do miejsca, gdzie dwie maty niezbyt dokładnie nachodziły na siebie i przez szparę sączył się
promień światła. Podniósł się na kolana i zerknął do środka.
Zobaczył muskularnego mężczyznę, Chińczyka sądząc z rysów, który właśnie podciągał i
dopinał spodnie. Czynił to dość niezdarnie, podskakiwał w miejscu, chwiał się, aż musiał
oprzeć się o ścianę, co wywołało wybuch śmiechu drugiego mężczyzny, też Chińczyka. Obaj
byli podobni do siebie - mocno zbudowani, o nalanych twarzach. Wyglądali na komandosów,
a w każdym razie na zawodowców służb specjalnych. Lampę, która oświetlała wnętrze,
powieszono na belce pod sufitem. Na ziemi zaś leżały dwa zniszczone sienniki, na nich
nieruchoma naga kobieta, też Chinka. Uda miała rozwarte, a lewą nogę omotaną łańcuchem,
którego drugi koniec przytwierdzono kłódką do słupa podtrzymującego dach pośrodku chaty.

Użyła całej siły woli. Uznała, że nie ma i nie może mieć nic wspólnego z ludzkim strzępem,
który przykuto do pala. Nawet nie dzieliła z nim bólu, choć był przejmujący. Ból należał do
tego świata, ona tymczasem znalazła schronienie w innym, tym co istniał naprawdę, głęboko
w zakamarkach jej duszy, gdzie oprawcy nie dotrą. W tym zaś prawdziwym świecie nie była
ani kobietą, ani nawet ludzką istotą. Była pająkiem!
Wielki, groźny pająk czyhał nad żelaznym pudłem, w którym kołatał śmiertelny wróg jej
dziadka, Wong Fu. Pająk snuł jedwabną nitkę i z wolna opuszczał się w dół. W pokrywę
żelaznej skrzynki wbito od wewnątrz stalowe kolce i w miarę jak pająk naciskał na wieko,
ostrza zagłębiały się w ciało Wong Fu. Boleśnie i wolno, milimetr po milimetrze.
Wyobraźnia podsunęła jej także wizerunek dziadka. Stał niewzruszony, dostojny, ubrany w
swój szary, flanelowy garnitur i patrzył na nią. Syknęła i stało się coś dziwnego. Dziadek
nagle zszarzał, zmalał, zmarszczył się i zamiast niego miała przed oczami jakby wyschnięty
włoski orzech. Babka uderzyła w lament i załamała ręce. A Jay? Jay zachichotała z
zadowolenia.

Kobieta wydała z siebie jakiś nieokreślony dźwięk, co spotkało się z natychmiastową reakcją
jednego z mężczyzn - kopnął ją w brzuch i smagnął parę razy pasem przez plecy. Widać było,
że boleśnie i że nie po raz pierwszy. Plecy miała poranione, całe w strupach. Jednak nawet nie
jęknęła ani nie próbowała się bronić. Trent nieraz już widział ofiary brutalnych tortur i
wiedział, że czasami jedyną reakcją na cierpienie i ból jest otępienie. Bity i maltretowany
człowiek szuka ratunku zamykając się w sobie. Patrzył przerażony i wściekły zarazem.
Zawsze tak reagował na zwierzęcą brutalność. Zapominał o wszystkim. Tak też się stało tym
razem. Sięgnął po nóż, a gdy się obrócił, było już za późno. Strażnik, którego oszczędził,
poszedł za róg za potrzebą i teraz stał nad Trentem.
Zaalarmował swoich kompanów i trójka Chińczyków zawlokła Trenta na polanę pod
mangowce. Dniało już i w świetle wschodzącego słońca oczom Trenta ukazał się nowy,
przerażający obraz. Oto na ziemi między drzewami leżał spętany człowiek. Też Chińczyk, o
młodych jednak rysach. Do brzucha przywiązano mu spory plastikowy pojemnik pełen
najżarłoczniejszych mrówek. Torturę zadano jakiś czas temu, bo owady wyżarły już skórę i
pod plastikiem jak pod szkłem było widać żywe mięso ofiary. Młodzieniec leżał bez
zmysłów. Kopniakiem przywrócono go do przytomności. Herszt piratów stanął nad nim
okrakiem i plunął mu w twarz.
Trent dałby wszystko, by zabić bandytę. Niczego innego nie pragnął, o niczym innym nie
myślał. Nie miał jednak żadnych szans. Zdawał sobie sprawę, że nim uczyni jakikolwiek
ruch,
sam padnie martwy. Należało więc poczekać, aż nadarzy się sposobność. A nadarzy się na
pewno. Co do tego Trent nie miał żadnych wątpliwości. Wiedział, że ten człowiek zginie z
jego ręki. Tymczasem zaś przybrał pozę bezbronnej ofiary. W pewnym sensie życie

zawdzięczał... goliźnie. Nagi mężczyzna bowiem wzbudził ciekawość. Mieszkańcy wioski,
głównie kobiety i dzieci, zaczęli się tłoczyć, by obejrzeć gołego więźnia. Zgromadził się cały
tłum, szydzono i drwiono z nagości i białej skóry cudzoziemca.
Ktoś rzucił pierwszy kamień, ktoś inny szturchnął kijem i nie wiadomo, jak by się to
skończyło, gdyby nie herszt. Zjawił się i ciągnąc Trenta za ucho postawił go na nogi,
rozpędził tłum, a więźnia pognał do chaty, tej samej, przy której go schwytano. Kopniakiem
"zaproszono" go do wnętrza, a jedno uderzenie kolby w nogi wystarczyło, żeby Trent padł na
twarz, tuż obok skutej łańcuchem kobiety.
- Lady Li - zawołał Chińczyk - lady Li, niech pani tylko popatrzy. Co za wspaniały prezent od
dziadka! - zadrwił. Wymierzył Trentowi cios kolbą w plecy. - Okaż szacunek wielkiej,
wspaniałej lady Li - krzyknął chrapliwym głosem, każąc mu ucałować stopy nieszczęsnej
kobiety. - Ruszaj się, złóż hołd swojej pani.
Kobieta leżała bez ruchu, jakby bez życia. Zapewne nie dotarło do niej, że Trent wykonał
rozkaz - wycisnął pocałunek na brudnych nogach, czując na karku ostry jak brzytwa i ciężki
jak ołów malajski miecz. Spodziewał się, że za moment uniesie się on w górę, by w sekundę
później spaść z impetem w dół.
Kat zwlekał jednak z wyrokiem, czerpiąc przyjemność z samego oczekiwania na chwilę, w
której głowa ofiary oddzieli się od korpusu. Tymczasem zaś coś innego zwróciło jego uwagę.
Odgarnął ostrzem grzywę włosów i oto jego oczom ukazała się pochwa, a w niej nóż.
Chińczyk zaklął. Reakcja kompanów była automatyczna. Kopniakami przewrócili więźnia,
aby uniemożliwić mu sięgnięcie po broń.
Nagle rozpętało się piekło. Chata zadrżała od huku silników odrzutowych. Padły pierwsze
bomby. Rozległy się krzyki, wybuchła panika. Wszystko to nastąpiło w jednej sekundzie.
Herszt, który miał wykonać egzekucję, na sekundę odwrócił wzrok od Trenta i to
wystarczyło, by celnie rzucony nóż wbił się mu głęboko w gardło. Chińczyk wypuścił broń z
ręki i złapał się za szyję, patrząc na Trenta z wyrazem najwyższego zaskoczenia w oczach.
Trent uznał ten rachunek za wyrównany. Teraz musi załatwić następne. Przetoczył się
błyskawicznie w kąt, gdzie zostawiono kałasznikowa i nim nadleciał następny odrzutowiec,
wypuścił serię w kierunku pozostałej dwójki oprawców. Zginęli na miejscu.
Pierwsze bomby spadły na urwisko. Ułamek sekundy później rozległ się świst rakiet, które w
chwilę potem eksplodowały w pobliżu. Trent rejestrował te fakty, ale nie poświęcał im żadnej
uwagi. Miał ważniejsze sprawy. Nie zdejmując palca ze spustu automatu, przetoczył się w
lewo i wymierzył serię prosto w słup podtrzymujący dach. Posypały się drzazgi. Brutalnie
zsunął kobietę z sienników na ziemię i przykrył ją nimi. Wtedy naparł z całej siły na słup.
Drewno puściło. Trent zdążył jeszcze odczepić łańcuch od pala, gdy pozbawiony podpory
dach runął do środka jak przekłuty balon. Posypały się bambusowe krokwie i wysuszone
gałęzie palmowe ze strzechy.
Trent zarzucił łańcuch na plecy, wziął dziewczynę na ręce i puścił się w stronę chaty stojącej
najbliżej urwiska. Nie było czasu szukać drzwi. Staranował ścianę i wpadł do środka
dokładnie wtedy, gdy od strony morza nadleciał kolejny klucz bojowych maszyn. Wszystko
działo się błyskawicznie, choć w pamięci Trenta zapisało się jak obrazy w zwolnionym
filmie. Zobaczył, że od urwiska oddziela się potężny kawał skały i toczy zboczem w stronę
wioski. Rozległy się krzyki przerażonych ludzi. Kto mógł, szukał ratunku w dżungli. Nie na
długo jednak, bo oto nadleciały helikoptery, zawisły nad wioską i słały serię za serią, celując
we wszystko, co się jeszcze ruszało. Taśmowa robota - pomyślał Trent i przeklął Ortegę za
skuteczność.
Zasłaniał dziewczynę własnym ciałem. Leżeli wciśnięci w błoto i ruiny domu. Tymczasem
kolejny klucz samolotów zrzucił bomby na kamienne urwisko. I znów jak w zwolnionym
filmie od zbocza oddzielił się potężny skalny złom i z hukiem spadł na wioskę siejąc
zniszczenie. Wtedy to Trent dostrzegł bambusową drabinę przytwierdzoną do urwiska. Tam,

gdzie skała przetrwała bombardowanie, widać było niewielką jaskinię. Wejście miało około
metra średnicy.
Znad dżungli, od strony morza nadleciał klucz trzech śmigłowców, otwierając ogień z działek
pokładowych. Celowano w resztki chałup, jakby pośród belek i poszarpanych strzech mogło
się jeszcze tlić życie. Po lewej stronie, na polanie zebrała się gromadka kobiet i dzieci.
Wszyscy padli na kolana wznosząc ręce ku górze i wyraźnie prosząc o litość. Maszyny
zachybotały, jakby załogi nie były pewne, czy rzeczywiście rozkaz jest tak bezwzględny, ale
wahanie trwało najwyżej sekundę i cały klucz helikopterów natarł na bezbronnych ludzi.
Pociski zapalające zrobiły swoje. Część zabudowań już się dopalała, reszta stała w
płomieniach. Tu i ówdzie słychać było wybuchy, gdy ogień ogarniał ukrytą w chatach
amunicję. Trent przycisnął dziewczynę do ziemi i krzyknął, żeby się nie ruszała. Nie wiedział,
czy zrozumiała polecenie, ale i tak nic innego nie mógł zrobić. Sam tymczasem wślizgnął się
jak wąż pod zapadnięty dach chaty, która jeszcze przed paroma minutami służyła za
więzienie. Wyrwał swój nóż z ciała martwego Chińczyka, a z kieszeni ubrania drugiego
oprawcy wyjął pudełko zapałek. Wzniecił płomień, podpalił zwaloną strzechę i wyczołgał się
na zewnątrz. Klucz śmigłowców atakował cele na skraju wioski. Wybuchały pociski, słychać
było krzyki przerażonych ludzi.
Z podpalonej strzechy zaczął unosić się gęsty dym. Korzystając z tej osłony, Trent wziął
dziewczynę na ręce i pognał w kierunku urwiska. Skrył się w ruinach kolejnej chaty.
Powtórzył manewr - podpalił resztki ścian splecionych z liści palmowych i gdy tylko ogień
rozgorzał i zaczął się unosić dym, przeniósł dziewczynę do następnej chaty, jeszcze bliżej
urwiska. Tymczasem na skraju wsi, od strony rzeki wysadzono desant z helikopterów.
Podkomendni Ortegi z oddziałów specjalnych ruszyli tyralierą przez wioskę.

Trent podpalił następną chatę. Do drabiny miał jeszcze jakieś pięćdziesiąt metrów. Dopiero
teraz zauważył, że wejście do jaskini przysłaniała metalowa siatka. Za nią zaś kotłowała się
przerażona hukiem gromada kurcząt.
Gdy dymy z palących się strzech strzeliły w górę, Trent złapał dziewczynę na ręce i rzucił się
w stronę drabiny. W tej właśnie chwili zza ruin chaty wyskoczył jakiś żołnierz. Usta miał
skrzywione jakby w uśmiechu. Wymierzył broń. Trent rzucił dziewczynę na ziemię i podniósł
ręce do góry, na kark, jakby dawał znak, że kapituluje. Żołnierz nie zareagował, nadal
uśmiechał się ni to z ironią, ni z pogardą. Nie było więc wyjścia. Jeden ruch i celnie rzucony
nóż rozerwał tętnicę na szyi żołnierza. Ten zdążył jeszcze nacisnąć spust swego automatu M-
16, nim padł bez życia. Seria poszła w powietrze, ale zaalarmowała innych. Z prawej strony
wyskoczył następny żołnierz. Trent był jednak szybszy. W mgnieniu oka poderwał automat
zabitego i puścił serię w stronę napastnika. Następnie wyjął swój nóż z szyi martwego
żołnierza i strzelił trzykrotnie w ranę, aby ktoś, kto będzie badał ciało, nie domyślił się, że
śmierć zadano nożem. Wziął dziewczynę na ręce i podbiegł do drabiny. Obejrzał się jeszcze.
W zasięgu wzroku nie było nikogo, a od przeczesujących wioskę żołnierzy oddzielała go
dymna zasłona.
Zarzucił sobie kobietę na plecy, łańcuch owinął na ramieniu i zaczął wspinać się w górę. Od
wysiłku rana na nodze znowu krwawiła. Wiedział, że za chwilę siły go opuszczą. Miał do
pokonania piętnaście metrów, czterdzieści pięć szczebli. Każdy kolejny będzie wymagać
więcej wysiłku.
Tyraliera żołnierzy była już blisko. Szli jak nagonka na polowaniu. Trent przeklął Ortegę.
Wtedy to padł strzał i kula trafiła w skałę o centymetr, może dwa od miejsca, gdzie Trent z
dziewczyną wisieli na drabinie.


14

Unieruchomieni na zboczu, w świetle wschodzącego słońca stanowili doskonały cel. Trent
spojrzał w dół. U stóp urwiska klęczał jeden z porywaczy. Starannie mierzył z karabinu. Nie
trafił za pierwszym razem tylko dlatego, że nie skoncentrował się dostatecznie. Ciężko dyszał
po biegu. Twarz miał wykrzywioną z wściekłości i nienawiści. Może dlatego, że właśnie
stracił kogoś bliskiego w walce z żołnierzami - przemknęło Trentowi przez myśl, gdy patrzył,
jak pirat naprowadza muszkę na cel. Mierzył starannie, wstrzymał oddech, aby tym razem nie
chybić.
Trent obrócił się na drabinie, własnym ciałem osłaniając dziewczynę, choć nie miało to już
żadnego sensu. Nie było odwołania od wyroku - dziewczyna zginie od kuli lub złamie sobie
kark spadając z urwiska. Zaskoczyło go, gdy poczuł łzy spływające po policzkach. Nigdy
przecież nie płakał. Nawet gdy zginął ojciec...
Wtedy to od strony dżungli padła krótka seria. Trzy kule trafiły tuż obok pirata, wznosząc w
górę fontannę błota. Obrócił się on gwałtownie w kierunku, skąd strzelano. Przykucnięty pod
palmą młodziutki żołnierz piechoty morskiej walczył z magazynkiem swego M-16. Pirat
wystrzelił. Żołnierz upuścił broń i oburącz złapał się za pierś. Oczy miał rozwarte szeroko,
jakby pytał, czy to już naprawdę koniec.
Pirat obrócił się w stronę Trenta i dziewczyny. Na jego koszuli wykwitła szkarłatna plama.
Czwarta kula widać trafiła cel. Wolno, jakby z namysłem podniósł broń. Zmrużył lewe oko.
Nacisnął spust. Pocisk uderzył w skałę tuż nad głową Trenta, który stał się jakby świadkiem
własnej śmierci.
Zawieszony wysoko na drabinie nie mógł nic zrobić. Patrzył tylko, jak Filipińczyk stara się
skoncentrować, jak znów unosi broń, mierzy i jak karabin wypada mu z rąk, gdy siły wreszcie
go opuściły. Z głuchym jękiem przewrócił się na plecy i potoczył po zboczu.
Trent pokonał dwa pozostałe szczeble dzielące go od wejścia do jaskini. Podniósł siatkę i
przerzucił dziewczynę do środka. Kury i kurczęta rozpierzchły się w popłochu.
Jaskinia miała trzy metry długości. Ktoś, kto ją odkrył, wspomógł naturę powiększając ją
kilofem i młotem do prawie dwóch metrów wysokości. Kamienna podłoga spływała wodą
sączącą się ze ścian i kurzymi odchodami, których nigdy nie usuwano. Niosła się od nich
ostra woń amoniaku. Trent wciągnął dziewczynę w głąb, a sam - choć oczy łzawiły mu od
dymu - położył się na płask przy wejściu i obserwował, co dzieje się w wiosce.
Ognie przygasły, ale z nasiąkłych od deszczu strzech unosiły się chmury dymów. Żołnierze
podzielili się na dwie grupy: jedni zajęli pozycje na skraju dżungli, aby odciąć wszelką
ucieczkę, reszta przeczesywała wieś szukając niedobitków.
Jeden z żołnierzy dostrzegł między drzewami nieszczęśnika z pojemnikiem mrówek na
brzuchu. Nie zastanawiając się oddał dwa strzały prosto w skroń bezbronnego człowieka i
poszedł dalej.
Na drogę wyszła kobieta z dzieckiem na ręku. Stanęła w miejscu jak zaszczute zwierzę. Nie
widząc ucieczki, rzuciła się na kolana. Dołączyła do niej następna kobieta i trójka mężczyzn.
Nie mieli broni. Gromadka rosła w oczach. Przybiegł jeszcze chłopiec. Nie mógł mieć więcej
niż pięć, sześć lat.
Nie oszczędzono nikogo. Gdy już było po wszystkim, rozległ się gwizdek na zbiórkę. Oddział
stanął w szeregu nad rzeką. W zasięgu wzroku nie było Manola Ortegi. Akcją dowodził
młody oficer z dystynkcjami porucznika. Trent z bólem zdał sobie sprawę, że przynajmniej
część odpowiedzialności za masakrę spada na niego. To on przecież dał sygnał Ortedze...
Woń amoniaku z kurzych odchodów podziałała jak sole trzeźwiące. Dziewczyna
oprzytomniała, zanosiła się kaszlem i przecierała załzawione oczy. Trent uciszył ją gestem i
przywołał do siebie, dając znak, aby spojrzała na zewnątrz.
Tuż za mierzeją zamykającą ujście rzeki zakotwiczył trałowiec. Spuszczano właśnie szalupę.
Wkrótce potem łódź zjawiła się na przystani, przywożąc Manola Ortegę. Z porucznikiem

wymienili honory wojskowe, po czym Ortega zszedł na ląd, za nim zaś widać było potężną
sylwetkę nie kogo innego jak Tanaki Kazuko. Tym razem miał na sobie kremowy tropikalny
garnitur, a włosy na karku przewiązał czerwoną wstążką. Nie zszedł na ląd. Stał oparty
nonszalancko o dach kabiny na łodzi, manifestując całkowitą obojętność wobec krajobrazu po
bitwie.
Za Ortegą z kabiny wyszedł mocno zbudowany Chińczyk po cywilnemu, ale z rewolwerem
przy pasie. Pilnie rozejrzał się dookoła i widać było, że notuje w pamięci każdy
najdrobniejszy nawet szczegół. Skończył lustrację i stanął na brzegu w pozie wyrażającej
największy szacunek.
Trent miał wrażenie, że wszystko i wszyscy poderwali się na baczność, gdy w drzwiach
kabiny pojawił się sir Philip Li. Miał na sobie nieskazitelny szary garnitur, a w jego wzroku
nie było nawet cienia skrępowania całą sytuacją.
Porucznik zasalutował uroczyście, jak na paradzie. Trent już miał zamiar krzyknąć, dać znać,
że są tu, że żyją, gdy dziewczyna zadygotała z przerażenia i z wyrazem strachu w oczach
wcisnęła się w najdalszy kąt jaskini. Trent tłumaczył sobie, że tortury i cierpienia sprawiły, iż
nic do niej nie dociera, i że trzeba będzie wiele cierpliwości i wysiłku, aby odzyskała spokój.
Pogłaskał ją i przemówił szeptem, jakby uspokajał wystraszone zwierzątko. Spojrzał w dół i
ku swemu zaskoczeniu zobaczył, jak Manolo Ortega czubkiem buta odwraca zwłoki kobiety,
a sir Philip przecząco kręci głową. Przez chwilę nie dawał wiary własnym oczom i nie
dopuszczał do świadomości całej prawdy, ale po chwili ogarnęła go dzika wściekłość. Ortega
tymczasem wydał rozkazy porucznikowi. Ten z kolei przywołał sierżanta, który miał
dopilnować, aby żołnierze znieśli zwłoki na polanę i ułożyli je szeregiem.
Ortega kazał przynieść składany fotel z szalupy i ustawić go w cieniu dla sir Philipa. Magnat
skłonił się lekko dziękując za uprzejmość i usiadł, starannie wyrównując kanty flanelowych
spodni. Później zaś pełnym godności gestem złożył ręce na kolanach i cierpliwie czekał.
Goryl sir Philipa zajął miejsce za fotelem. Sprawa się przedłużała i nawet Tanaka zdecydował
się wyjść na ląd.
Godzinę trwało, nim żołnierze zebrali wszystkie ciała i ułożyli je rzędem na polanie obok
zwłok Lu. Równo, starannie, twarzami do góry, aby sir Li nie musiał się zbytnio fatygować,
gdy zacznie się identyfikacja. Philip Li z Ortegą i całym orszakiem kroczyli właśnie pośród
zgliszcz na miejsce oględzin. Słowem nie wspomniano o wnuczce. Jeśli o nią chodzi, to
przestała istnieć.
Tymczasem oględziny zwłok dobiegły końca i cały orszak ruszył na przystań. Wtedy to sir
Philip zwrócił uwagę na drabinę. Powiedział kilka słów do Ortegi, ale Tanaka był szybszy.
Skoczył w stronę urwiska i zaczął się wspinać w górę. Trent odczekał chwilę, po czym pchnął
dziewczynę w głąb jaskini, sam zaś zaczaił się przy wejściu. W ręce trzymał nóż, był gotów
na wszystko. Owszem, ani on, ani dziewczyna nie wyjdą z tego cało, ale zdrajca też zapłaci
życiem.
Japończyk wyjął pistolet z kabury pod ramieniem, podniósł siatkę skrywającą wejście i
kilkanaście sztuk drobiu z wrzaskiem i łopotem wyskoczyło na zewnątrz. Chwilowe
zamieszanie, a może uśmiech, jakim zareagował na widok Trenta, uratowały mu życie. Trent
zawahał się, a Tanaka oddał dwa strzały w ścianę jaskini.
Huk odbił się echem w głębi pieczary, a gdy nastała cisza, Tanaka wyszeptał uwagę w swoim
stylu.
- No, no, nie wiedziałem, że Brytyjczycy tak przepadają za drobiem.
Strzelił jeszcze raz, po czym wczołgał się do jaskini, by upewnić się, czy jest tam dziewczyna.
- O Boże, co za smród - jęknął. - Mają zamiar zablokować wszystkie przejścia na południe -
dodał szeptem - i nie żartują. Masz tylko jedną drogę, zboczem wulkanu. Daj mi czterdzieści
osiem godzin.

Wycofał się z jaskini. Do oczekujących na dole krzyknął, że nic tu nie ma poza kurzym
łajnem.
Trent nie do końca mu wierzył. Nie rozumiał motywów Tanaki, ale nie miał innego wyjścia,
więc musiał mu zaufać.
- Potrzebujemy wody - szepnął.
- Arabowie na pustyni także - odparł Tanaka ironicznie jak to leżało w jego zwyczaju - z tym
że oni płacą ropą - dodał i nie zwlekając zsunął się po drabinie w dół.
Ortega powitał go złośliwą uwagą na temat upstrzonego kurzymi odchodami garnituru,
marynarze przyjęli ze śmiechem żart przełożonego.
Helikoptery patrolowały okolicę z powietrza, a żołnierzy wysłano tyralierą przez dżunglę. Dał
się słyszeć wybuch, co oznaczało, że jakiś nieszczęśnik nastąpił na minę. Słońce świeciło
teraz prosto w jaskinię, a w nagrzanym powietrzu kurze odchody rozkładały się jeszcze
szybciej, przepełniając całe wnętrze odorem amoniaku.
Trent obserwował dziewczynę. Zastanawiał się, czy po tym, co przeszła, wytrzyma jeszcze to,
co ich czeka. Pot skleił jej włosy na czole. Brudne kosmyki drażniły oczy. Pragnął ją objąć,
pocieszyć, ale nie zdobył się na taki gest. Wyobraźnia podsuwała mu różne obrazy z
przeszłości. Myślał o kobietach w swoim życiu. Zawsze zarzucały mu, że jest zimny. Pewnie
chodziło im o to, że nie potrafi okazać uczuć, otoczyć serdecznością i miłością.
Służba w Wydziale narzucała rygory znacznie ściślejsze niż te, które obowiązują mnichów w
zakonach kontemplacyjnych. Ci przynajmniej modlą się wspólnie. On zaś zawsze był sam,
nie wolno mu było niczego z nikim dzielić. Patrzył teraz na dziewczynę i zdawał sobie
sprawę, że jeśli mają oboje wyjść z tego cało, musi zdobyć jej zaufanie. Najpierw jednak
powinien ją
uspokoić, upewnić, że nic jej nie grozi.
Znalazł się kiedyś w podobnej sytuacji, gdy przyszło mu ratować pewnego dyplomatę z rąk
porywaczy w Libanie. Był to człowiek o wielkiej inteligencji, znany intelektualista. Był, bo
przeżycia zmieniły go nie do poznania. Bał się wszystkiego, krzyczał przy najmniejszej
próbie zbliżenia. Zadanie Trenta polegało na tym, aby wyprowadzić tego człowieka z
kryjówki porywaczy. Przemocą zmusił go do milczenia, co tylko spotęgowało przerażenie
ofiary. Wyniósł dyplomatę na rękach. Potem dźwigał na plecach, aż wreszcie dotarli na
miejsce, gdzie czekali na nich swoi. Trent do końca życia będzie pamiętał wyraz twarzy
porucznika, kiedy spojrzał na uratowanego człowieka - malowała się na niej odraza, no bo
jakże można tak całkowicie stracić poczucie godności.
Była to zresztą wyjątkowa operacja. Nikt nie wierzył, że uda się wyrwać dyplomatę z rąk
oprawców. Trent wymógł zgodę kierownictwa. Uratował go, ale człowiek ten nigdy już nie
wrócił do równowagi. Nie pomogło leczenie, nie pomogły zabiegi terapeutyczne najlepszych
psychologów. Zamknął się w sobie, odgrodził od świata niewidzialną barierą. Nigdy już nie
zamienili z Trentem ani słowa. A koniec był taki, że ów człowiek utopił się któregoś ranka w
rzece Hamble, niedaleko domu Trenta. Ciało niesione prądem przepłynęło obok dworku.
Trent niczego nie widział, ale zrozumiał posłanie, gdy opowiedziano mu o sprawie.
Jak więc zdobyć zaufanie, jak natchnąć ją nadzieją, jak przywrócić życiu? Miała na ręce
bransoletkę, pamiątkową widać, bo po wewnętrznej stronie Trent znalazł wygrawerowaną
dedykację: "Dla Jay od kochającego ojca". Tak odkrył jej imię.
- Jay - szepnął. Nie zareagowała. Oczy miała zamknięte. - Jay, obiecuję ci, że wszystko
będzie dobrze. Wyjdziemy z tego. Zobaczysz. Daję ci na to moje słowo.
Delikatnym gestem odsunął kosmyk włosów z czoła.
- Jay - powtórzył - wszystko będzie dobrze. Jak się tylko ściemni, przyniosę wody do picia.
Widać już było pierwsze oznaki odwodnienia organizmu. Wargi miała wysuszone, opuchłe i
spękane. Trent przeczołgał się w głąb jaskini, tam gdzie woda sączyła się po ścianie. Nie

próbował nawet zmyć brudu z rąk. Nadstawił dłonie i łapał cenne krople. Podał dziewczynie,
aby choć trochę ulżyć jej cierpieniom.
Zaciągnął ją pod wilgotną ścianę, ułożył sobie na kolanach jak dziecko, tak aby krople
życiodajnego płynu trafiały prosto w spieczone usta. Miał wrażenie, że mija cała wieczność,
nim kropla nabrzmieje na skale i spadnie pod własnym ciężarem. Gdy jednak dziewczyna
poczuła wilgoć na wysuszonych ustach, wysunęła język i chciwie zlizywała wodę. Trent
modlił się, aby nie otwierała oczu. Nie miał pewności, czy wytrzymałby wyraz cierpienia w
jej wzroku.
Trwali tak pod ścianą całe popołudnie. Krople spływały ospale. Było ich za mało, aby zdarzył
się cud, ale wystarczyło, aby zapobiec katastrofie. O zmierzchu ktoś w wiosce zaczął
pogwizdywać znaną melodię rockową - znak, że tak jak zapowiedział Tanaka, wojsko
strzegło wszystkich przejść w stronę morza. Trent odczekał jeszcze dwie godziny i gdy
wreszcie mrok zgęstniał, wyślizgnął się z jaskini.
Wiedział, że w zbombardowanej wiosce rozstawiono straże. Zadrżał więc, gdy sfatygowana
drabina zachrobotała pod ciężarem. W nocnej ciszy, którą zakłócał tylko rechot żab niosący
się od rzeki i brzęczenie moskitów, trzask drewna brzmiał donośnie jak bicie na alarm. Woń
dopalających się domostw mieszała się z odorem siarki wydobywającym się przy każdym
wybuchu wulkanu. Od krateru biła żółta poświata.
Trent przylgnął do ziemi pilnie obserwując, czy w pobliżu nie ma wartownika. Pod stopami
wyczuł jakiś patyk, jakby specjalnie wetknięty w mokrą ziemię. Zbadał dokładniej. Do patyka
ktoś przywiązał kawałek sznurka. Pociągnął delikatnie. Na drugim końcu była uwiązana
butelka z wodą, którą ukryto w krzakach.
Wrócił do jaskini. Przycisnął pojemnik z życiodajnym płynem do ust Jay. Tak właśnie do niej
mówił, Jay. W mroku nie widział twarzy i może dlatego łatwiej mu przyszło mówić po
imieniu.
- Jay - powtórzył - nazywam się Trent i daję ci słowo, że wyjdziemy z tego. Wiem, co ci
zrobili, ale to już przeszłość. Nikt ci już nie zrobi krzywdy. Jestem z tobą, Jay.
Nie wiedział, czy dziewczyna rozumie, czy nie, ale powtarzał jej imię licząc, że może jednak
obudzi w niej iskrę życia i nadzieję.
- Jestem z tobą, Jay - powtarzał - chcę być z tobą i będę z tobą - zapewniał szeptem. - Nie
musisz się już niczego bać, nawet dziadka. Jestem z tobą i wyjdziemy z tego.
Nie reagowała. Nie powiedziała ani słowa, chciwie tylko piła płyn z butelki.
- Muszę cię teraz zostawić, ale nie na długo. Wrócę rano, a najpóźniej jutro wieczorem. To
zależy od tego, czego się dowiem i jaka jest sytuacja. Muszę wszystko dokładnie zbadać, aby
zdecydować, co powinniśmy zrobić.
Odwrót to najtrudniejsza faza każdej operacji. Amerykanie zawsze starają się zabezpieczyć
odwrót swoich agentów. Nie ludzie z Waszyngtonu, lecz stara gwardia z ery
przedkomputerowej. Czasami nawet wbrew poleceniom "z góry". Uważają, że jeśli posłało
się człowieka z niebezpieczną misją, to proste poczucie przyzwoitości wymaga, aby go
później z tego wyciągnąć.
Trent zaś nie miał żadnego oparcia, jeśli nie liczyć Tanaki. Japończyk dał słowo, że zjawi się
za czterdzieści osiem godzin. Problem polegał tylko na tym, czy można ufać zapewnieniu
byłego policjanta z Kioto, który zdobył majątek służąc bogaczom.
Nie było jednak innego wyjścia. Trent zdawał sobie sprawę, że jedyna droga odwrotu wiedzie
trawersem wulkanu i właśnie tamtędy zamierzał ruszyć. Wybrał takie rozwiązanie, bo kłóciło
się ono z wszelką logiką. Droga zboczem wulkanu była po pierwsze dłuższa, po wtóre
niebezpieczna. Ale właśnie dlatego, że wybór był bezsensowny, zakładał, że nikt nie będzie
ich tam szukał. Dalszy plan był prosty: gdy dotrą na wybrzeże, postarają się o jakąś łódź, a
następnie zaszyją się wśród wysp i wysepek archipelagu. Ortega i Li musieliby być
jasnowidzami, by ich tam znaleźć. A później? Później poczekają gdzieś w pobliżu

uczęszczanego szlaku żeglugowego i zabiorą się na pokład jakiegoś statku, najlepiej
amerykańskiego lub należącego do któregoś z krajów europejskich.
- Trzeba ich zwieść, naprowadzić na fałszywy trop - wyjaśniał Jay, nie wiedząc, czy rozumie.
- Chodzi o to, by wojsko doszło do przekonania, że wymknęliśmy się rzeką. Muszę więc
zostawić im jakiś ślad, my zaś ruszymy w górę, nad urwisko, a tam nie będą nas szukać.
Dał jej jeszcze trochę wody z butelki. Jeden łyk, nie więcej. Wodę trzeba oszczędzać.
- Zostań tutaj - powiedział - nie ruszaj się, ja niedługo wrócę. I nie wypij całej wody naraz -
ostrzegł.
Zakorkował butelkę i postawił pod ścianą. Zsunął się po drabinie i przekradł na przystań.
Szalupy nie było. Ortega i Li albo zostali na noc na pokładzie trałowca, albo odlecieli
śmigłowcami na Mindanao, gdzie czekały na nich apartamenty w jakimś pięciogwiazdkowym
hotelu. Teraz zapewne raczą się wykwintnymi potrawami przy suto zastawionym stole.
Życzył im, aby udławili się tym całym bogatym żarciem, a jeszcze lepiej niech dostaną
biegunki z przejedzenia. Ależ byłoby śmiesznie, gdyby ten dumny bogacz nie zdążył zdjąć
spodni.
Takie dziecinne wyobrażenia były oznaką skrajnego wyczerpania. Powinien był przespać się
w ciągu dnia, zamiast czuwać przy dziewczynie. Powinien też przestać myśleć o niej jako o
"dziewczynie" czy "kobiecie". Miała imię i nazwisko - Jay Li. On, Trent, nie zawaha się
przed niczym, aby ją uratować. Ale dlaczego? I co zrobi później, gdy już będzie bezpieczna?
Dawniej odpowiedź na takie pytanie była prosta - po wykonaniu zadania pisało się
sprawozdanie.


15

Noc była bezchmurna i rozgwieżdżone niebo odbijało się w rzece. Roztrzaskana klatka na
krokodyle wyglądała w mroku jak szkielet przedpotopowego dinozaura. Gady rozpełzły się i
czyhają teraz wśród korzeni nadbrzeżnych palm. Tym lepiej - uznał Trent - żołnierze nie
zbliżą się nocą do brzegu. Postanowił więc, że dalej będzie się posuwał właśnie ścieżką tuż
nad rzeką.
Czołgał się bezszelestnie jak wąż. Ostrożnie badał rękami teren, aby nie wpaść na minę czy w
pułapkę zastawioną przez piratów. Pot spływał mu strumieniem po plecach i klatce
piersiowej. Dziesiątki kleszczy i pijawek pasło się na jego gołej skórze.
Przeklinał dżunglę, tropik i smród padliny, który szedł od rzeki. Zwłaszcza złościło go to
ostatnie, bo trudno mu będzie wyczuć dym palącego się papierosa czy ostry zapach ludzkiego
potu. Wiedział z doświadczenia, że w ciemności najlepiej polegać na zmyśle powonienia.
Także na słuchu. Wsłuchiwał się więc pilnie, by wśród dobiegających z dżungli dźwięków
wyłowić fałszywą nutę - trzask łamanej gałęzi, przytłumiony odgłos ludzkich kroków czy
wreszcie świst wydychanego powietrza - znak, że w pobliżu jest człowiek. Słuchał też, czy w
mroku nie zasyczy wąż lub nie rozlegnie się ciężkie stąpanie krokodyla.
Pohukiwały sowy, bezgłośnie przemykały nietoperze, popiskiwały małpy. Wyczuły widać
drapieżnika i dawały sobie znak żeby mieć się na baczności.
Nagle doszedł go ostry zapach przetrawionego czosnku. Były tylko dwie możliwości: albo w
pobliżu skrada się ktoś z wioski, kogo nie dosięgli żołnierze, albo któryś z żołnierzy Manola
Ortegi wraca z patrolu. Ciemna sylwetka człowieka pokazała się na ścieżce.
Nie miał gdzie uciekać. Od rzeki oddzielała go klatka z krokodylami, w której zostało jeszcze
kilka bestii, a od strony dżungli ścieżkę okalała gęstwina nie do przebycia.
Trent przykucnął, gotując się do skoku i gdy sylwetka człowieka w mundurze przysłoniła
rozgwieżdżone niebo, skoczył jakby pchnięty sprężyną. Prawą ręką uderzył z całej siły w
podbródek, a jednocześnie wyprowadził straszny cios kolanem w krocze ofiary. Żołnierz

jęknął głucho, nie zdążył jednak osunąć się na ziemię. Trent złapał go pod ramiona i złożył
pod drzewem. Wiedział, że minie co najmniej pół godziny, nim ofiara odzyska przytomność.
Filipińczyk był rosły, ale mimo to Trent ledwo dopiął na sobie jego mundur w barwach
ochronnych. Zabrał też automat M-16 i pistolet marki Colt.
Ruszył dalej, idąc śladem żołnierza. Zakładał, że ścieżka została przetarta i na tym
przynajmniej odcinku nie natknie się na minę. Tak doszedł do drzewa z konarem
zwieszającym się nad nurtem wody. Wspiął się tam, gdzie wśród gałęzi ukrył deskę. W torbie
znalazł cztery puszki z racji żywnościowych z katamarana. Wziął także trochę lekarstw z
podręcznej apteczki i linę, deskę zaś puścił z biegiem rzeki.
Zdawał sobie sprawę, że deska nie musi wprowadzić w błąd Manola Ortegę i jego
doświadczonych żołnierzy, że na tej jednej jedynej podstawie mogą nie podejrzewać, że
zbiegowie wymknęli się z okrążenia drogą na południe. Najpierw jednak postanowił
wypocząć, nabrać sił, a dopiero potem coś wymyśli. Wyjadł więc zawartość jednej puszki,
wziął trzy pastylki przeciwko dyzenterii i jedną przeciwko malarii. Ranę na udzie posmarował
maścią z antybiotykiem i ruszył w kierunku wsi.
Nie dochodząc do wioski skręcił w zarośla, tam gdzie rosła kępa wysokich drzew. Otarł
stopy, aby nie zostawić na pniu śladów błota i zaczął się po nim wspinać. Pomagał sobie liną.
Spętał nią nogi, tak jak to czynią tubylcy, gdy wdrapują się na palmy kokosowe. Szło mu
ciężko. Rana na udzie znów się otworzyła. Ciężko dyszał z wysiłku i czuł, jak drzewo drży,
gdy wulkan wyrzuca z siebie strumień lawy. W końcu dotarł na szczyt, gdzie - jakieś
trzydzieści metrów nad ziemią - osłonięty gęstym listowiem, ułożył się na konarach, opierając
się plecami o pień. Owszem, nie po raz pierwszy w życiu przyszło mu spędzać noc na
drzewie, z tym jednak że poprzednie takie doświadczenia zdobywał, gdy był dużo młodszy. A
zresztą wtedy odpowiadał wyłącznie za siebie. Teraz była jeszcze dziewczyna - Jay Li...

Ocknęła się, gdy ziemia zadrżała. Z krateru wydostał się nowy potok lawy. Oczy ją paliły, a
łzy spływały nieprzerwanie po policzkach, jak niemal stale od czasu, gdy zabrano ją z
pokładu Ts'ai Yen. Nawykła do łez, tak jak nawykła do bicia. Teraz jednak nie czuła żadnych
nowych ognisk bólu - znak, że jest sama. Gdyby w pobliżu był ktoś jeszcze, to pewnie
spadłyby na nią ciosy, bo stale ją bito.
Zwinęła się w kłębek i wcisnęła w najdalszy kąt. W mroku widniała jakby jaśniejsza plama.
Wydało jej się, że stamtąd właśnie przyjdzie cios, który sprawi ból. Tak było zawsze. Nic
jednak nie nastąpiło. Wolno, bardzo wolno, aby nie alarmować oprawców, którzy pewnie
czyhają w pobliżu, zaczęła czołgać się w stronę, gdzie mrok wydawał się mniej gęsty.
Spodziewała się, że przemierzy metr, może dwa, tyle ile starczy łańcucha. Stało się jednak
coś dziwnego. Łańcuch jakby się wydłużył. Udało jej się dotrzeć do owej jaśniejszej plamy.
Spojrzała uważnie. Była to dziura, a na zewnątrz panowała noc. Nie czuć też było amoniaku
jak w środku, ale zapach był równie dokuczliwy.
Amoniak! Zaskoczyło ją to słowo i to, że rozumie jego treść. Amoniak, zapach, który ją
otacza. Wszystko, co ją otacza, jest groźne i niebezpieczne.
Znów skuliła się i wcisnęła w najdalszy kąt, aby nikt jej nie dostrzegł i nie znalazł. Zagłębiła
się w siebie, w swój intymny, własny świat, bo tylko w nim mogła zaznać spokoju.
Tymczasem w mroku było coś jeszcze. Nie umiała tego nazwać. Wolno jak ślimak z muszli
zaczęła znów wynurzać się ze swojego wnętrza, gotowa w każdej chwili cofnąć się z
powrotem, gdyby tylko coś ją zaalarmowało. Nic się jednak nie stało. Nie spadł na nią żaden
cios, nie doznała bólu. Natężyła uwagę. Tak, to coś, co wypełniało mrok, to był głos. Głos
mężczyzny. Był łagodny, cichy, inny niż słyszała do tej pory.
Ale wyobraźnia podsunęła jej nowy obraz. Obok mężczyzny, do którego należał głos, stanął
sir Philip. To było niebezpieczne, więc znów skuliła się w sobie. Jednak po chwili przestała

się bać, choć dalej widziała dziadka. Ochraniał ją przecież mężczyzna. Przyrzekł, że będzie ją
ochraniał.
Obiecał jeszcze więcej. Powiedział, że złapie Wong Fu i że zamknie go w żelaznej skrzyni.
Dopilnuje, żeby nie zbiegł, gdy ona tymczasem snuć będzie swoją pajęczą sieć. Tak
powiedział i na jej oczach zaczął zamykać żelazne wieko. Był jednak za słaby, równie słaby
jak jego głos. Potężny Wong Fu zaśmiał się szyderczo i chwycił mężczyznę za gardło, a ten
zaczął błagać o litość.
Jay nienawidziła mężczyzny. Nienawidziła równie mocno jak tego strasznego Wong Fu, jak
dziadka i wszystkich jego ludzi. Nienawidziła go za to, że jest słaby, że obiecuje, ale obietnicę
spełni tylko wtedy, gdy ona, Jay, zmusi go do tego. Nienawidziła go także dlatego, że był
mężczyzną. Mężczyźni są źli. Wszyscy są źli. Mężczyźni sprawiają ból.
Powoli z zakamarków pamięci wyłoniło się nazwisko - Trent. Wsłuchiwała się w jego
brzmienie i nagle przypomniała sobie o wodzie. Woda? A po cóż jej woda? Nie potrzebuje
też jedzenia. Jest silna. Silniejsza niż Trent. Dużo silniejsza. Siłę czerpie z nienawiści, a tej
ma w sobie wiele. Nienawiść przepełniała jej wnętrze jak rozpalona lawa, a ona, Jay, grzała
się w jej cieple.

Obudził się na odgłos serii wypuszczonej z automatu. Strzelano nad rzeką. Domyślił się, że
ktoś zauważył deskę niesioną nurtem. Także ze wschodu dobiegł huk strzału karabinowego.
Być może natrafiono na ślad niedobitków z wioski albo po prostu komuś wydawało się, że
widzi coś w mroku. Usłyszał też warkot zapuszczanego silnika motorówki. Zapewne ruszono,
by wyłowić deskę. Pod drzewem przebiegł patrol, kierując się w stronę plaży. Trent domyślił
się, że jednocześnie inny oddział zaczął przeczesywać dżunglę od drugiej strony, od ujścia
rzeki. Zwykły manewr okrążający. Jeśli nie znajdą niczego więcej, domyślą się, że deska to
tylko kamuflaż.
Do plaży było około trzech kilometrów. Uznał, że lepiej będzie płynąć rzeką, niż skradać się
ścieżką. Na ścieżce kryje się wiele pułapek.
Ześlizgnął się na ziemię. W rzece jak w gigantycznym zwierciadle odbijały się ognie wulkanu
i woda połyskiwała złotem. Prąd był bystry, bo zaczął się odpływ. Miał nadzieję, że nie
natrafi na krokodyle. Bestie wolą ciche zatoczki i stojącą wodę przy brzegu, gdzie kryją się
między korzeniami. Broń, którą zabrał żołnierzowi, byłaby tylko przeszkodą, więc związał
automat i pistolet kawałkiem koszuli i zatopił w rzece. Wreszcie skoczył i puścił się z prądem.
Woda była aż gęsta od szlamu i mułu, cuchnęła zbutwiałymi liśćmi. Trent mocno pracował
rękami. Na brzegu połyskiwały ni to ślepia dzikich zwierząt, ni ognie wulkanu. Za zakrętem,
gdzie zaczynał się prosty odcinek rzeki, Trent przyczaił się. Płynął z prądem, nadsłuchując
nawoływań żołnierzy. Przeczesywali oba brzegi, posuwali się wolno, długimi kijami badali
grunt, sprawdzając, czy nie ma min.
Spłoszony krokodyl opuścił kryjówkę przy brzegu i z pluskiem zanurzył się w rzece. Trent
obejrzał się. Sądząc z pęcherzyków powietrza na powierzchni, zwierz płynął w ślad za nim.
Po chwili jednak zboczył, tam gdzie rozciągała się błotnista płycizna. Prąd zaczął spychać
Trenta pod brzeg. Wybronił się kilkoma silnymi ruchami. Za zakolem zaczynał się ostatni
prosty odcinek. W dali, między drzewami, w bladej poświacie księżyca widać było
piaszczystą łachę osłaniającą ujście.
Woda rozlewała się tu szeroko. Trent aż zaklął, karcąc siebie za brak wyobraźni, gdy na tle
jaśniejącej w dali plaży dostrzegł złowrogą płetwę grzbietową rekina. Mógł przecież
przewidzieć, że unoszone prądem resztki krokodyli zwabią żarłacze. Zamarł, licząc, że zajęty
padliną potwór nie dostrzeże nowej zdobyczy.
Fale zawirowały, gdy bestia rzuciła się na unoszący się obok korpus krokodyla. Trent miał
wrażenie, że rekin wręcz otarł się o niego. Wyobraźnia podsuwała najgorsze obrazy: jeszcze
chwila, a potężne szczęki rekina zamkną się na udzie pływaka. Krew zwabi całą gromadę

bestii, które zaczną szarpać bezbronne ciało. Czuł niemal fizyczny ból i ogarnęło go
obrzydzenie aż do mdłości.
Leżał jednak bez ruchu przerażony i zafascynowany widokiem prujących fale płetw, które
obudziły w nim wspomnienia z odległych dziecinnych lat, gdy latem w Hyde Parku puszczał
na stawie modele żaglowców. Siłą woli zatrzymał przed oczami wyobraźni ów sielski obraz z
dzieciństwa, jakby ucieczka w przeszłość mogła odwrócić niebezpieczeństwo. Uspokoił się i
opanował. Obliczał, że za jakieś pół godziny zacznie się przypływ i wtedy wreszcie morski
prąd wyrzuci go na brzeg. Myślał teraz o dziewczynie, o sir Philipie i zbrodni, której był
świadkiem. To zaś przywiodło mu na myśl równie niechlubne czyny, jakich on sam
dopuszczał się w imię obowiązków, w czasach gdy był jeszcze w Wydziale i później, gdy
służył Amerykanom. I znów wyobraźnia podsunęła mu obraz dziewczyny kulącej się w
zakamarkach jaskini.

Zza grubej warstwy świeżej farby na murze wyzierały brunatne plamy, a wgłębienia, o które
nikt nie zadbał, wyraźnie wskazywały, gdzie utkwiły kule. I oto przed plutonem
egzekucyjnym stała teraz cała jej rodzina. Sześć pokoleń. Twarze jak na starych fotografiach.
Znała ich właśnie z rodzinnych albumów, olejnych portretów, z opowieści dziadków i
książek, w których historia Hongkongu przeplatała się z kroniką wielkich rodzin.
Głuchy odgłos podkutych butów był sygnałem, że pluton egzekucyjny już nadchodzi. Tylko
od niej zależało, kto uniknie śmierci. Patrzyła uważnie, ale twarze zaczęły się rozmywać w
blasku słońca. Poczuła się znużona.
Położyła się na ziemi. Przyjemny cień dawał wytchnienie. Wyciągnęła ramiona uśmiechając
się leniwie.
- Trent - zawołała. Był obok, na szczęście pamiętała jego imię. - Trent, zajmij się tym -
poleciła. Odgłos salwy zaświadczył, że Trent posłusznie wykonał polecenie.
Wyobraźnia podsunęła jej teraz widok pokręconych ciał leżących w bezładzie pod murem.
Musiałaby podnieść głowę, aby zobaczyć dokładniej. Był to jednak za duży wysiłek.
Przewróciła się na bok, wspierając policzek o złożone na ziemi dłonie. Wtedy zjawiła się
niania. Objęła ją i szeptem przypomniała, że przecież dziś są jej urodziny i koniecznie trzeba
rozpakować prezenty.
Najpierw zajęła się kokardą na wielkim pudle. Niecierpliwie zerwała błyszczący papier,
skrywający ogromną żelazną skrzynię. Próbowała podnieść wieko, ale nie dała rady.
Wezwała Trenta. Patrzyła, jak pod smagłą skórą natęża mięśnie, mocując się z ciężkim
wiekiem.
W skrzyni leżał Wong Fu. Dotknęła go palcem, ale ani drgnął. Znów szturchnęła i znów nic.
Niania powiedziała, że pewnie trzeba zmienić baterie. Zawsze tak mówiła, ale ona, Jay,
wiedziała swoje. Zabawka jest zepsuta i już. Zrobiło jej się żal, aż łzy napłynęły jej do oczu.
Niania wzięła ją w ramiona, przycisnęła do piersi, próbując pocieszyć. Jay poczuła ostrą woń
spoconego ciała. Gdy ziemia zadudniła, zapach amoniaku zastąpił odór roztopionej siarki.

Morze jakby zadrżało. Z daleka widać było buchające z krateru ogniste języki, a zboczem
popłynęła lawa. Trent z całej siły starał się dotrzeć do mierzei, ale prąd ciągle jeszcze był za
silny. Dopiero gdy zaczął się przypływ, fale poniosły go na piaszczysty brzeg.
Kierował się nieco na wschód, w bok od stanowisk prześladowców, w pobliże miejsca, gdzie
ukrył sprzęt do nurkowania. Maska i aparat były teraz niezbędne. Płynąc na powierzchni nie
przedostałby się już przez cieśninę.
Księżyc wisiał nisko nad horyzontem, a na wschodzie niebo zaczęło szarzeć z pierwszym
brzaskiem. Wyraźnie widać było rząd palm za wydmą. Trent był pewien, iż ludzie Ortegi są
rozstawieni wśród drzew. Wiedział też, że musi się przespać i coś zjeść. Był wyczerpany. W
tym stanie nie miał żadnych szans.

Tymczasem leżał bez ruchu na wodzie, aby nie zwrócić uwagi żołnierzy. Poczuł wreszcie
grunt pod nogami. Poczekał, aż fala wyrzuci go na piasek. Legł jak martwy. Pierwsze
promienie słońca oblały złotem horyzont. Wulkan znów zadudnił. W przepełnionym siarką
powietrzu Trent wyczuł ulotną woń dymu z papierosa. Nie mylił się. Nie upłynęła nawet
chwila, gdy usłyszał kroki. Wstrzymał oddech i czekał. Minęła sekunda, dwie. Cisza. Zaczął
liczyć.
Uznał, że dwie minuty wystarczą. Słona woda wdarła się głęboko w ranę na udzie. Głuchy
ból przenikał całe ciało. Trent był skrajnie wyczerpany. Wyobraził sobie osiłka w mundurze
piechoty morskiej, który stoi na wydmie. Wypoczęty, najedzony, silny, obserwuje pewnie
brzeg i dżunglę. Gdyby odwrócił się w stronę morza, musiałby dostrzec rozbitka. Patrzył
jednak na wyspę. Pilnował, czy w gęstwinie nie kryją się niedobitki z wioski. Nade wszystko
zaś obserwował, czy w zasięgu wzroku nie pojawi się dziewczyna. Sir Philip obiecał przecież
nagrodę.
Trent nadal liczył. To pozwalało skupić myśli, skoncentrować się. Obrócił się na bok.
Przypuszczał, że z tej perspektywy zobaczy przynajmniej stopy swego prześladowcy. Ale
wydma w tym miejscu wznosiła się wyżej i przed oczami miał tylko górę piasku. Sięgnął po
nóż i wolno zaczął się piąć po piaszczystym zboczu. Wyliczył, gdzie stoi przeciwnik,
orientując się, skąd płynie dym papierosowy. Słońce stało już wyżej. Trent zmrużył zmęczone
i podrażnione solą oczy.
Mniej więcej w połowie zbocza zapach dymu przestał dochodzić. Żołnierz zapewne skończył
palić. Nieco z prawej, licząc od miejsca, gdzie jak Trent przypuszczał, znajdował się
przeciwnik, rozległ się trzask włączanego radia. Były dwie możliwości: albo źle ocenił
pozycję strażnika, albo miał przed sobą dwóch dobrze wyszkolonych żołnierzy. Musi działać
szybko i załatwić pierwszego, nim drugi w ogóle się zorientuje.
Przypomniał sobie wczorajszą rzeź w wiosce. Każdy z żołnierzy mógłby powiedzieć, że tylko
wykonywał rozkaz. Jeśli on, Trent, ma teraz zabić, to dlatego, że w ten sposób ratuje
dziewczynę. I znów miał przed oczami obraz zmaltretowanej kobiety rzuconej na ziemię w
nędznej chacie. Gdyby tylko nie był tak zmęczony! Sił mogłaby mu dodać nienawiść.


16

Martwa fala delikatnie obmywała piaszczysty brzeg. Słońce wzniosło się wyżej i zaczęło
nagrzewać piasek. Ciszę poranka przerwał trzask zapałki, gdy żołnierz zapalał nowego
papierosa. Źródło dźwięku znajdowało się nieco w górę i na prawo od Trenta.
Nóż trzymał w pogotowiu.
Nie potrafił jednak tego zrobić.
Jakby nagle opuściła go cała energia.
Wiedział, że musi. Takie były reguły tej gry.
Radio zatrzeszczało. Ktoś zaczął mówić po tagalsku. Odpowiedź padła w tym samym języku.
Nie było już wątpliwości. Trent miał przeciwko sobie dwóch żołnierzy. Ten, który palił
papierosa, rzucił jakąś uwagę. Jego towarzysz zaśmiał się chrapliwie. Głosy pozwoliły na
dokładne ustalenie pozycji obu przeciwników. Z pewnością leżeli pod palmą i wsparci o
kolby automatów M-16 pilnie obserwowali skraj dżungli przez lornetki. Tak właśnie
wyobraził to sobie Trent.
Najważniejsze w tym były wielkie lornetki polowe, z gumową osłoną od strony okularu.
Ograniczają one pole widzenia obserwującego i to była szansa! Ryzyko polegało na tym, że
trzeba wyczekać na ten jeden moment, gdy obaj będą jednocześnie obserwować dżunglę.
Trent umiał czekać. Przesunął się nieco w lewo, na wysokość tego z żołnierzy, który
obsługiwał radio.

Czas jakby stanął w miejscu. Minuty trwały jak wieczność. Żołnierz rzucił niedopałek za
siebie. Wiatr rozwiał resztkę dymu. Drugi powiedział coś, podniósł się i zaczął manipulować
przy pasku. Za ułamek sekundy odwróci się i pójdzie za potrzebą za wydmę. To będzie
koniec. Zobaczy Trenta i podniesie alarm. Trent gorączkowo analizował sytuację,
przywołując wszystko, czego go kiedyś uczono.
W tym momencie znów odezwało się radio. Żołnierz odpowiedział coś niecierpliwie. Odłożył
aparat, wziął M-16 i ruszył ku wydmie, gdzie był ukryty Trent. Zostały sekundy, gdy nagle
znów odezwał się wulkan. Żołnierz odruchowo spojrzał w jego stronę.
Z krateru strzeliły płomienie, wśród których widać było rozpalone do białości głazy. Wybuch
wyrzucił je wysoko w górę. Żołnierz wsparł automat o kolana i podniósł lornetkę do oczu.
Trent poderwał się na nogi. Miał do przebycia osiem kroków. Szedł na palcach.
Instynkt chroni zawodowca jak tarcza. Żołnierze piechoty morskiej byli zawodowcami. Jeden
z nich odwrócił się nagle. Odruchowo sięgnął po broń odsłaniając kark. Tam właśnie spadł
piorunujący cios. Automat znalazł się w ręku Trenta. Mierzył w stronę drugiego przeciwnika.
We wzroku Filipińczyka więcej było nienawiści niż strachu. Też miał broń w ręku, ale
potrzebowałby jeszcze ułamka sekundy, by wymierzyć.
- Zostaw - ostrzegł Trent - nawet nie próbuj. Rzuć broń i podnieś ręce do góry. To twoja
jedyna szansa.
Filipińczyk splunął z nienawiścią.
Trent obalił go ciosem kolby pod żebra. Przygwoździł kolanem do ziemi i przede wszystkim
odrzucił daleko broń oraz radio.
Żołnierz, któremu Trent wymierzył cios w kark, jęknął odzyskując przytomność. Trent kazał
mu klęknąć i złożyć ręce jak do modlitwy. Szeroki nos i blizna nad łukiem brwiowym
wskazywały, że Filipińczyk próbował swych sił na ringu bokserskim. Chyba jednak bez
większego powodzenia. W jego wzroku mniej było nienawiści. Nawet nie zaklął. Na nocną
służbę ubrał się ciepło. Miał kurtkę, pod nią koszulę i trykotową bieliznę. Na pasie wisiał
służbowy kolt i maczeta.
Trent polecił mu odpiąć pas lewą ręką i rzucić daleko od siebie, za wydmę. Kazał także zdjąć
kurtkę i cały mundur.
- Kładź się na brzuchu - polecił. - Ręce na kark.
Nie miał pomysłu, co zrobić z drugim żołnierzem. Bez większego zastanowienia przycisnął
mu kark kolbą do ziemi, blokując dopływ krwi do mózgu. Mężczyzna stracił przytomność.
Trent działał systematycznie. Pociął mundur na wąskie pasy i związał "boksera". Następnie
zdarł ubranie z nieprzytomnego żołnierza i też go skrępował. Zaciągnął obu pod palmę.
Przywiązał do pnia tak, aby obaj - gdy oprzytomnieją - widzieli tylko morze.
Okazało się, że żołnierze znaleźli kryjówkę ze sprzętem do nurkowania. Butla i maska stały
pod drzewem.
Trent wyjął papierosy z kieszeni munduru palacza. Zapalił i wetknął jeńcowi między wargi.
- To bardzo niezdrowe - mruknął z troską.
Odpowiedzią było przekleństwo.
Trent zaśmiał się z ironią, ale pozwolił mu palić. Pomyślał, że nienawiść tego człowieka
bierze się nie tyle z przegranej, ile z utraty twarzy, co na Dalekim Wschodzie ma tak wielkie
znaczenie.
- A czy Ortega ostrzegł was, że byłem instruktorem w oddziałach specjalnych? - spytał.
Trafił w samo sedno. Obaj żołnierze ożywili się natychmiast.
- Mówią, że jestem niezły. Ortega powinien was ostrzec - ciągnął.
- Komandor powiedział tylko, że masz łódź - odezwał się "bokser".
- Katamaran - poprawił go Trent. - Widzę, że znaleźliście sprzęt do nurkowania. A ponton? -
skrzywił się. - Przegapiliście!
Obaj jeńcy spojrzeli po sobie.

- A właśnie - rzekł dobitnie Trent - trzeba było poszukać. Gdybyście znaleźli i zniszczyli,
mielibyśmy odciętą drogę na jacht. A tak to mamy szczęście, czego o was nie można
powiedzieć - dorzucił, wyjmując nóż z pochwy na karku. Bawił się nim przez chwilę. Słońce
odbiło się w wypolerowanym ostrzu. Żołnierz z lewej jęknął z przerażenia, gdy nóż wbił się
w pień o centymetry od jego głowy. - I o tym też Ortega nie powiedział? - ni to zapytał, ni
stwierdził Trent.
Wyrwał nóż z pnia i przykucnął przy "bokserze".
- Ilu was jest? Mów, gdzie są, a może ocalisz im życie. Jeśli sam znajdę, będę musiał ich
zabić. Jeśli skłamiesz, nie przeżyjesz dnia. Wypruję ci bebechy.
Filipińczyk spojrzał niepewnie na swego towarzysza.
- Liczę do pięciu - ostrzegł Trent.
Drugi żołnierz zaklął i zdecydował się mówić.
- Jest jeszcze dwóch oprócz nas. Pilnują obu krańców łachy.
- Dwóch? Na pewno? Mów prawdę, jeśli chcesz jeszcze trochę pożyć.
- On nie kłamie - wtrącił "bokser". - Jest jeszcze dwóch. Reszta przeczesuje dżunglę. Szukają
ciebie i kobiety.
A więc tak brzmiał rozkaz Ortegi.
- A dlaczego? - spytał Trent. - Po co aż tyle wysiłku, żeby nas znaleźć? Załatwiliście piratów.
Wykurzyliście ich z kryjówki, to nie wystarczy?
- Za piratów płacą po stówie od łebka. Za ciebie i za kobietę - pięć tysięcy.
- Razem, czy za każde z nas z osobna?
- I jeszcze dziesięć patyków dodatkowo dla tego, kto was znajdzie. Z tym że jeśli nie
załatwimy wszystkich, to znaczy piratów i was, to nie zobaczymy ani grosza.
- Nie macie szczęścia, chłopcy - zachichotał Trent - a może jednak macie - dodał - będziecie
żyć, a to chyba ważne, prawda?
Choć posterunki na obu krańcach mierzei były poza zasięgiem głosu, na wszelki wypadek
zakneblował obu jeńców.
W plecaku znalazł trochę sucharów, puszkę sardynek i wodę. Posilił się, a później poszedł na
plażę. Tam, gdzie wyrzuciły go fale, podreptał w kółko kilka razy, wytarzał się w piasku, tak
żeby nawet ślepy nie przeoczył śladów. Nie opodal zaś wygrzebał sporą dziurę, wystarczająco
pojemną, aby zmieściła się w niej złożona gumowa łódź.
Wrócił do swoich więźniów. Napoił ich wodą i ponownie zakneblował. Wziął lornetkę i
pozornie bez większego zainteresowania zaczął obserwować wybrzeże.
- Szukają nie tam, gdzie trzeba - powiedział do siebie. Zarzucił sprzęt do nurkowania na
ramię, zabrał kurtkę polową i spodnie roślejszego Filipińczyka i gestem jakby uchylał
kapelusza pożegnał obu jeńców.
- Powodzenia, chłopcy!
Ruszył w stronę plaży. Szedł po własnych śladach przez jakieś dwadzieścia metrów, a
następnie skręcił ostro w górę, na wydmę, na wschód od związanych żołnierzy. Kurtką
mundurową starannie zacierał ślady na piasku. Z góry raz jeszcze uważnie zbadał brzeg
wyspy, upewniając się, gdzie wystawiono posterunki.
O godzinie 8.15 nadleciał helikopter. Ortega i sir Philip wracali na miejsce akcji. Będąc na
miejscu Ortegi Trent zacząłby poszukiwania od wioski. Ustawiłby ludzi w tyralierę i metr po
metrze przeczesałby dżunglę aż do morza. Z Ortegą przeszli podobną szkołę, więc nie wątpił,
że komandor wyda takie właśnie rozkazy. Tymczasem brak odpowiedzi na wezwania radiowe
ze strony dwójki żołnierzy, których załatwił na wydmach, może wzbudzić pewne podejrzenia.
Niewykluczone, że Ortega wyśle patrol, choć bardziej prawdopodobne jest, że zażąda od
posterunków na mierzei, aby zbadały sprawę. Dalszy ciąg łatwo przewidzieć. Zwiadowcy
uwolnią obu żołnierzy i zameldują o śladach na plaży. Ortega wezwie śmigłowiec i osobiście
zajmie się nowym tropem. Jeśli da wiarę rzekomym dowodom, nakaże poszukiwania pontonu

i Złotej Dziewczyny. Najbliższy atol znajduje się dość blisko, o półtora kilometra ledwie od
mierzei. Tam Ortega wyśle pierwszy oddział. Później zaś wojsko zacznie przeczesywać
dalsze wyspy.
Nim jednak odnajdą związanych żołnierzy i podniosą alarm, minie kwadrans, a może
dwadzieścia minut. W tym czasie Trent musi pokonać przesmyk dzielący go od wyspy.
Groźniejsze niż wojsko były rekiny, ale Trent starał się nie myśleć o nich, gdy po zatarciu
śladów przykucnął na brzegu. Zarzucił butlę ze sprężonym powietrzem na plecy, sprawdził
regulator powietrza, nałożył płetwy i wślizgnął się do wody. Odpłynął kawałek, tam gdzie
zaczynała się głębia. Starym sposobem płetwonurków plunął i roztarł ślinę na masce - nie ma
lepszej metody, by zapobiec poceniu się szkła. Lewe ramię owinął szczelnie kurtką i
spodniami od munduru. W prawej ręce trzymał maczetę. Do pokonania miał czterysta
metrów. Niewiele, gdyby nie rekiny.
Fala przypływu oczyściła nieco wodę z mułu, ale widoczność była słaba, zaledwie około
metra. Trent trzymał się dna. Tylko na niewielkim odcinku od plaży było ono piaszczyste,
dalej zaczynał się grząski muł, wznoszący się w górę z każdym ruchem płetw i jeszcze
bardziej ograniczający widoczność.
Podnosząc wzrok ku górze, Trent zobaczył wysmukły jak cygaro kształt. Barakuda miała
może półtora metra. Tkwiła bez ruchu tuż pod powierzchnią czyhając na zdobycz. Rekinów
nie widział, ale czuł ich obecność i nie mylił się. Cztery bestie majaczyły w oddali. W
przeciwieństwie do barakudy nie stały w miejscu. Instynkt nakazywał im pracować bez
przerwy płetwami. Gdy tkwią bez ruchu, ich skrzela nie filtrują wystarczającej ilości tlenu.
Jeden z żarłaczy ruszył w stronę Trenta. Przemknął jak cień. Smukły, ponaddwumetrowy,
szybki jak torpeda. Szykował się do ataku, ale na razie łypał tylko na ofiarę szeroko
rozstawionymi, tępymi ślepiami. Zatoczył krąg, połyskując bielą podbrzusza. Trent śledził go
wzrokiem. Maczetę trzymał w pogotowiu. Instynkt podpowiadał mu, że powinien pierwszy
rozpocząć atak, ale musiał oszczędzać powietrze.
Im więcej wysiłku, im głębiej, tym szybciej wyczerpuje się zapas tlenu w butli. W najlepszym
razie może liczyć, że powietrza wystarczy na trzy kwadranse. Do pokonania miał czterysta
metrów. Miał więc rezerwę, chyba że zdarzy się coś nieprzewidzianego. Nie przestawał
pracować płetwami.
Rekin zataczał koła. Z każdym kręgiem był coraz bliżej celu. Ktoś, kto patrzyłby z boku,
mógłby odnieść wrażenie, że człowiek i bestia tańczą jakiś skomplikowany taniec.
Zwyczajny strach napędził adrenalinę do krwi. Trent poczuł ucisk w dołku i znajomy kwaśny
smak w ustach. Choć to nieprawdopodobne w wodzie, poczuł pot na ciele. Płynął
nieprzerwanie. Rekin towarzyszył mu jak złowrogi cień.
Kiedyś, gdy z ojcem mieszkali w Emiratach, widział, jak żarłacz porwał człowieka z rafy.
Miał wtedy osiem lat, a ów człowiek wydawał mu się okropnie stary. Gdy ma się osiem lat,
wszyscy poza rówieśnikami wydają się starzy. Człowiek stał po kolana w wodzie i rzucał
sieć. Trwało to może sekundę. Woda nagle się zagotowała. W słońcu błysnęło białawe
podbrzusze bestii - rekin musi odwrócić się na grzbiet, by chwycić szczękami zdobycz.
Jeszcze przez chwilę trwała walka. Człowiek przylgnął do skały. Coś krzyczał, próbował
wspiąć się wyżej, gdy szczęki następnej bestii zacisnęły się na jego brzuchu. Ocean
poczerwieniał od krwi. Nad powierzchnią pojawiło się jeszcze ludzkie ramię, jak na ilustracji
z opowiadań o królu Arturze i rycerzach Okrągłego Stołu, z tym jednak że ramię pływało
samo.
Trent krzyknął wtedy śmiertelnie przerażony i puścił się pędem szukając schronienia u boku
stajennego, z którym wysłano go na przechadzkę po plaży. Od tego czasu rekiny budziły w
nim paniczny przestrach i obrzydzenie zarazem. W kwestii żarłaczy nie szedł na żaden
kompromis z propagatorami idei ochrony środowiska naturalnego.

Zerknął na kompas. Sprawdził też czas. Minął kwadrans od chwili, gdy włożył maskę. Rekin
przyśpieszył nagle i znikł z pola widzenia. Mrok zgęstniał, jakby ktoś potężnym wiosłem
mącił wodę, unosząc z dna całe zwały szlamu. Za płynną kurtyną kotłowało się kilka, a może
kilkanaście bestii: rekiny i barakudy szarpały resztki krokodyla i siebie nawzajem.
Jeszcze jeden ruch płetwami i Trent znalazłby się w samym środku koszmaru, z którego
zapewne nie wyszedłby żywy. Skręcił i zanurzył się głębiej. Płynął tuż nad dnem, ocierając
brzuchem o śliski muł. Tuż nad nim znów przemknął złowrogi cień.
Korciło go, aby przyśpieszyć. Ale każdy gwałtowniejszy ruch mógł zwabić bestie. Im głębiej
się zanurzał, tym szybciej wyczerpywał się zapas powietrza. Jeśli zaś będzie musiał wyjść na
powierzchnię, to bez wątpienia dostrzegą go straże na brzegu. Cała operacja z
pozostawieniem fałszywego tropu spełznie na niczym.
Starał się więc płynąć spokojnie, co jednak przychodziło mu z coraz większym trudem. Bał
się. Zwyczajnie i po prostu ogarnął go strach.
Mrok gęstniał, w miarę jak zbliżał się do ujścia rzeki. Widoczność wynosiła teraz nie więcej
niż półtora metra. Trent miał wrażenie, że tkwi jakby w środku jaskini, której ścian nie był w
stanie ani dotknąć, ani zobaczyć.
Wreszcie stało się to, co musiało się stać. Na tej głębokości zapas powietrza wyczerpywał się
znacznie szybciej. Coraz mniej tlenu docierało do płuc. Wyjście było jedno: trzeba płynąć
bliżej powierzchni, gdzie ciśnienie wody jest znacznie niższe. Problem tylko w tym, że tam
właśnie krążyło stado rekinów.
Złowieszczy cień wyłonił się nagle z mroku i przemknął tuż obok Trenta, ocierając się niemal
o jego lewy bok. Po sekundzie rekin zawrócił. Tym razem natarł z prawej. Jeszcze nie
atakował, szykował się dopiero. Trent dostrzegł białe podbrzusze i groźną paszczę. Później
zaś jak na zwolnionym filmie paszcza rozwarła się, ukazując rzędy ostrych jak brzytwa
trójkątnych zębów. Trent bez namysłu ciął maczetą. Celował w gardło żarłacza. Zdawał sobie
sprawę, że w tej walce nie jest faworytem. Wcisnął między szczęki bestii lewe ramię,
owinięte filipińskim mundurem. Rekin szarpnął się najpierw do tyłu, a następnie natarł na
człowieka. Trent zostawił maczetę i chwycił nóż.
Raz po raz ciął łeb bestii. Woda wokół zaczerwieniła się od krwi i Trent miał świadomość, że
lada moment zwabi to inne rekiny. Musiał więc jak najszybciej zakończyć walkę. Także
dlatego, że ze zbiornika coraz mniej powietrza dopływało do przeciążonych płuc.
Na skutek szamotaniny z dna uniosły się całe tumany mułu, mrok zamienił się w ciemność.
Trent ciął nożem na oślep, cały czas z ręką w paszczy potwora. Gdyby wyrwał ramię, bestia
rzuciłaby się znów do ataku.
Jeszcze chwila, a siły go opuszczą z braku tlenu. Wtedy zdał sobie sprawę, że jednak
zwycięstwo należy do niego. Rekin już nie napierał, wyraźnie słabł. Trent wyrwał rękę z
paszczy, chwycił maczetę i odepchnął potwora. Teraz za wszelką cenę należy jak najszybciej
opuścić pole walki, nim zjawią się zwabione krwią i szamotaniną kolejne bestie. Mocnym
pchnięciem płetw Trent skierował się ku powierzchni. Zrzucił aparat tlenowy, sięgnął po
chrapy umocowane przy masce. Tuż pod powierzchnią wody wyrównał. Na zewnątrz
wystawała tylko rurka do oddychania. Pierwszy haust świeżego powietrza napłynął do
zmęczonych płuc.


17

Fala przypływu spiętrzyła wody rzeki, która wylała, zatapiając skraj dżungli po obu stronach
ujścia.
Prąd zepchnął Trenta nieco na wschód od nurtu. Nie wynurzając się, wpłynął między
mangrowe. Trzy złowieszcze płetwy pruły wodę tam, gdzie przed chwilą rozegrała się

śmiertelna walka. Strach i obrzydzenie podpowiadały Trentowi, by wynurzył się na
powierzchnię i jak najszybciej wyszedł z wody. Rozsądek nakazywał spokój. Na brzegu
groziło nowe śmiertelne niebezpieczeństwo - Ortega gęsto wystawił czujki. Trent pamiętał o
tym, płynął więc ostrożnie.
Wulkan pomrukiwał groźnie i nawet pod warstwą wody słychać było stęknięcia i dudnienia.
Już dzisiejszej nocy Trent poprowadzi dziewczynę ku zboczu góry. Zastanawiał się, jak
daleko sięgają strumienie lawy. Los sprawiłby okrutną niespodziankę, gdyby okazało się, że
mimo wysiłków i poświęcenia nie uda się im uciec drogą przez zbocze wulkanu.
Mangrowce stały nie tyle w wodzie ile w błotnistej mazi. Trent natrafił na plątaninę korzeni,
podciągnął się w górę. Najpierw wytarzał się dokładnie w błocie, aby jak najbardziej wtopić
się w otoczenie, po czym bardzo ostrożnie zaczął się zagłębiać w dżunglę. Z doświadczenia
wiedział, że uwagę obserwatora zwraca po pierwsze ruch. Pilnie się rozglądał i nadsłuchiwał.
Spodziewał się, że Ortega rozstawił straże na skraju dżungli. W Ameryce Południowej czy na
Karaibach byłby już zgubiony. Chmary ptactwa podniosłyby się z wrzaskiem, zdradzając
obecność intruza. Na Filipinach na szczęście ptaków jest niewiele.
Na błotnistej mazi wyraźnie odbijały się krokodyle ślady. Gady, wyglądające jak przerośnięte
jaszczurki, leżały bez ruchu w kałużach. Gromada krabów spiesznie ustąpiła Trentowi z
drogi. Tylko moskity nie objawiały strachu przed człowiekiem. Miliony tych owadów wisiały
w powietrzu, zakłócając ciszę jednostajnym brzęczeniem. Warstwa błota dość skutecznie
chroniła go przed ukąszeniami, niosła jednak inne niebezpieczeństwo. Dziesiątki pijawek
przyssały się do ciała. Trent był jednak zbyt zmęczony, by walczyć z robactwem. Parł do
przodu, pocieszając się, że gdy tylko znajdzie odpowiednią kryjówkę, to pełne pięć godzin
poświęci na sen.
O godzinie 10.30 usłyszał warkot śmigłowca. Maszyna leciała nisko, kierując się na łachę u
ujścia rzeki. Trent wyobrażał sobie, jak Ortega będzie węszył wokół śladów, które mu
zostawił na plaży. Filipińczyk pomaca piasek, badając wilgotność, aby na tej podstawie
ocenić, kiedy uciekinierzy opuścili wysepkę, a później długo będzie obserwował horyzont
próbując ustalić, w którą stronę popłynęli. Minęła już dobra godzina od czasu, gdy Trent
związał obu żołnierzy, a więc prześladowcy mogli przypuszczać, że wraz z dziewczyną
zdążył dotrzeć do najbliższego atolu.
Jakby na potwierdzenie tych myśli helikopter wystartował z łachy i wziął kurs na południe.
Trent zakładał jednak, że Ortega nie da się zwieść do końca. Owszem, zarządził przeszukanie
okolicznych wysepek z powietrza, ale zapewne obmyśliwał już następny ruch. Tak
przynajmniej zrobiłby on sam, gdyby był na miejscu Filipińczyka.
Na skraju dżungli Trent starł z siebie błoto. Ślady na drzewach mogłyby wiele powiedzieć
Ortedze. Pijawek nie ruszał. Gdy próbuje się je oderwać, w ciele pozostają ssawki i rana
zaczyna ropieć. Lepiej więc poczekać, aż same odpadną, chyba że się ma zapalniczkę lub
zapałki. Wystarczy wtedy przytknąć płomień, a pijawka natychmiast się odrywa.
Lewa ręka spuchła od wysiłku podczas walki z rekinem, a tam gdzie szczęki potwora ścisnęły
najsilniej, pokazały się krwawe wybroczyny. Trent przeżył wiele kontuzji, wiedział więc, że
wkrótce ramię zesztywnieje i minie sporo czasu, nim odzyska pełną sprawność. Tymczasem
zaś zaczął się wspinać na drzewo. Szło mu ciężko, ale z uporem, jak pająk, posuwał się w
górę, aż skrył się wśród listowia. Znalazł odpowiedni konar jakieś dwadzieścia metrów nad
ziemią, usadowił się wygodnie, opierając plecami o pień. Przywiązał się dla pewności
pociętymi na pasy spodniami żołnierza i zasnął. Doświadczenie i instynkt człowieka
ściganego nauczyły go wsłuchiwania się w dźwięki otoczenia i wyławiania tych, które
sygnalizują niebezpieczeństwo. Nie zwracał więc uwagi na wrzaski małp i brzęczenie cykad
ani nawet na głuche dudnienie wulkanu, gdyby jednak wśród tych głosów rozległy się ludzkie
kroki, na pewno ocknąłby się z najgłębszego nawet snu.

Erupcja była tak silna, że jaskinia zdawała się trząść w posadach. Jay zadrżała. Oczy miała
otwarte, umysł ciągle jeszcze błądził w sobie tylko znanym świecie. Przez pełne trzy dni żyła
myślą o zemście. Wyobrażając sobie cierpienia, jakie zada wrogom, przetrwała najgorsze
tortury. Teraz zaś, gdy nikt nie zadawał jej bólu, poczuła się zagubiona. Wyobraźnia straciła
ten jeden jedyny bodziec, który pozwalał trwać. Nie bito jej, nie męczono - nie pojmowała
dlaczego. Odczuwała spokój, ale spokój był niebezpieczny. Spokój bowiem pozbawiał ją woli
przetrwania. Leżała bez ruchu. Jej oddech stawał się coraz wolniejszy....
Wulkan znów zadudnił, ziemia zadrżała, w pieczarze posypały się kamienie.

Strzały rozdarły ciszę. Trent obudził się natychmiast. Żołnierze przeczesywali las. Byli około
kilometra na północ. Szli gęstą tyralierą, rozciągającą się od rzeki aż po pola kasawy na skraju
wioski rybackiej. Trent przypuszczał, że gdy żołnierze dojdą do wioski, tyraliera zmieni
kierunek, skręci ku rzece, zamykając sieć, a on znajdzie się w samym środku. Jeśli uda mu się
wymknąć, to Ortega będzie musiał uwierzyć, że istotnie razem z dziewczyną zbiegł
pontonem. Czekało go trudne zadanie.
Zbadał ramię. Opuchlizna się powiększyła. Obejrzał ranę na udzie. Bywało gorzej - pocieszył
się. Opuścił się na rękach na niższą gałąź. Poszło nieźle. Uznał, że jeśli nie będzie forsował
ramienia, to wszystko będzie w porządku. Kontuzja, choć bolesna, ominęła na szczęście kość.
Ześlizgnął się na ziemię. Jeszcze raz wsłuchał się w głosy dobiegające z oddali. Ocenił, że ma
mniej więcej pół godziny, żeby coś postanowić.
Najpierw skierował się między mangrowce, w miejsce gdzie lądował po przeprawie. Z ulgą
stwierdził, że fale zatarły wszelkie ślady. Przykucnął między drzewami i starannie odsunął
zbutwiałe liście. Pod nimi zalegała warstwa ciemnego błota. Nabrał pełną garść i zaczął
nacierać całe ciało: twarz, piersi, ramiona. Gdy skończył nakładanie "barw ochronnych",
starannie zatarł ślady. Wyprostował się i wziął głęboki oddech przez nos. Zapamiętywał woń
dżungli - mdły zapach butwiejących liści, słodkawy żywicy, gorzkawy aromat paproci i
przenikający wszystko ostry odór siarki wydobywający się z krateru. Najlżejszy nawet ślad
obcej w tym otoczeniu woni będzie sygnałem ostrzegawczym.
Leśne ścieżki były pełne pułapek zastawionych przez piratów. Żołnierze przeczesujący
dżunglę uzbroili się w długie kije i dokładnie badali grunt. Trent musiał zastosować inną
taktykę - stąpał po korzeniach, tam gdzie nie sposób ukryć minę czy pułapkę. Uważnie badał
wzrokiem grunt, zanim zrobił następny krok. Cały czas pilnie obserwował gęstwinę,
nadsłuchiwał i wietrzył jak zwierz szukający luki w nagonce.
Owszem, w tyralierze były słabe ogniwa. Nie wszyscy żołnierze mieli jednakowe
doświadczenie i znali dżunglę. Jeśli trafi na słaby punkt - przejdzie, jeśli nie - zwycięstwo
należeć będzie do Ortegi. Tam jednak, gdzie rządzi przypadek, doświadczenie nie ma
znaczenia. Trent musiał się zdać na szczęśliwy traf.
Tymczasem kanonada trwała nieprzerwanie. Wystarczyło, by wiatr zaszeleścił listowiem i
natychmiast w tym kierunku szła cała seria. Nikomu nie zależało, by wziąć go żywcem.
Chodziło o to, by wyeliminować go raz na zawsze. Tego oczekiwał sir Philip i za to obiecał
sowitą nagrodę.
Nagle Trent stanął przed przeszkodą nie do przebycia - wielki spróchniały pień, królestwo
jadowitych mrówek, których gromady strzegły swego terytorium. Nie mógł go przesadzić
jednym skokiem ani przejść po nim, ponieważ zostawiłby ślady, po których wojsko
wytropiłoby go natychmiast. Mrówki zaś wykluczały ukrycie się pod obalonym drzewem.
Nawoływania żołnierzy słychać było już całkiem wyraźnie. Nie mogli być dalej niż jakieś sto
metrów. Trent uznał, że przeszkoda nie do przebycia to zarazem szansa. W tym bowiem
miejscu gęsta tyraliera musi się rozstąpić. A więc znalazł lukę w nagonce. Obszedł pień i
skrył się w gęstwinie paproci. Postanowił, że gdy nadejdzie pora, odwróci uwagę przeciwnika
celnie rzuconym kamieniem i wtedy prześlizgnie się przez kordon. Obejrzał się upewniając,

czy gęstwina daje wystarczające schronienie przed wzrokiem prześladowców i wtedy
dostrzegł inne niebezpieczeństwo. Królewska kobra sykiem oznajmiała niezadowolenie z
obecności intruza, który śmiał zakłócić jej wypoczynek po nocnej wyprawie na żer.
Szykowała się do ataku, unosząc łeb pokryty łuskami, które w górnej części przypominały
okulary krótkowidza. Trent odskoczył i nagle ziemia zapadła mu się pod stopami. Zsuwał się
do dołu, którego dno było najeżone ostrymi jak kolce kołkami z bambusa. Trafił na piracką
pułapkę, jakich wiele urządzono w dżungli, by zapobiec nieproszonym wizytom. Trent starał
się powstrzymać śmiertelny zjazd. Chwytał się traw, wbijał palce w grunt. Na próżno. Osuwał
się w przepaść pełną ostrych kołków, które za chwilę rozorają ciało. Będzie miał szczęście,
jeśli zginie na miejscu. W przeciwnym razie przeleży na dnie długie godziny, a może dni,
cierpiąc katusze oczekiwania na śmierć, od której nic go nie uratuje. Ostatnim wysiłkiem
wyciągnął nóż z pochwy na karku i wbił w ziemię. Wsparł się na nim jak alpinista na haku
umocowanym w skalnej szczelinie. Sypka ziemia nie dawała jednak żadnego oparcia. Nóż
ciął grunt jak masło i Trent mógł tylko mieć do siebie pretensje, że zawsze dbał o to, by ostrze
było gładkie. Dół miał prawie cztery metry głębokości. Kołki wystawały na pół metra i to
wystarczało, by przebiły ciało. Umieszczono je gęsto, jeden przy drugim. Krąg żołnierzy
zacieśniał się. Z trzydziestu, a może mniej metrów od pułapki dobiegał szelest rozgarnianych
chaszczy. Ogarnięty paniką Trent chciał wołać o pomoc. Opanował się jednak. Żołnierz,
którego zwabiłby krzykiem, wytrąciłby mu nóż z dłoni, a potem patrzył spokojnie, jak
pozbawiony oparcia zbieg osuwa się w jamę.
Dziewczyna pewnie umarłaby z pragnienia i głodu albo zginęła łamiąc kark przy pierwszej
próbie opuszczenia pieczary. Wnuczka wielkiego sir Philipa! Trent nienawidził go jak nikogo
w życiu.
Nowy dźwięk rozległ się w pobliżu. Trzasnęła gałąź pod wojskowym butem. Trent zrozumiał,
że zostały mu tylko sekundy. Nóż nie dawał już żadnego oparcia, a ciężar ciała spychał go na
zaostrzone bambusy. Spojrzał w dół i nagle dostrzegł szansę ratunku. Ten, kto wbijał kołki w
ziemię na dnie jamy, a później ociosywał je maczetą, zostawił sobie do pracy niewielką, bo
zaledwie półtorametrową wolną przestrzeń. Była ona jednak oddalona od ściany, po której się
Trent osuwał. Nie miał więc żadnej pewności, że akurat tam trafi. Musiał zaryzykować.
Oburącz wsparł się na nożu. Stal wysunęła się z ziemi i nie było już odwrotu. Upadek trwał
mniej niż mgnienie oka. Trent wylądował na lewej stopie, o centymetry od pierwszego rzędu
bambusów. Zachwiał się pod własnym ciężarem. Siła upadku przygięła go ku ziemi i przez
ułamek sekundy widział, jak bambusowe ostrze z prędkością ekspresu zbliża się prosto do
jego oka. Pomógł mu instynkt, bo gdy wydarzenia następują błyskawicznie, nie może być
mowy o świadomym działaniu. Rzucił się do tyłu, a jednocześnie chwycił ręką bambus, który
właśnie miał przebić mu oko. Wytrzymał. Podparł się drugą ręką i wreszcie stanął na obu
nogach.
Upadek, strach, a może znów instynkt sprawiły, że wstrzymał oddech. Przez chwilę trwał
nieruchomo. Szmer rozgarnianych liści pobudził go jednak do działania. Podniósł nóż, który
wypuścił przy upadku, wytarł kciuk i palec wskazujący prawej dłoni, by ostrze, gdy trzeba
będzie nim cisnąć, nie wyślizgnęło się z ręki, zrobił krok do tyłu, by mieć więcej miejsca na
zamach, i czekał.
Nad krawędzią pokazała się najpierw kolba automatu M-16, a po chwili zajrzał do dołu
Filipińczyk. Ciekawość na jego twarzy ustąpiła miejsca zadowoleniu, gdy zobaczył nagiego
człowieka w pułapce. Więzień był bezbronny, bo niewielki nóż, który trzymał w dłoni, nie
stanowił żadnej groźby. Żołnierz obliczał już w myślach, że za nagrodę, którą oto przyznał
mu szczęśliwy los, kupi kawał ziemi w rodzinnej wiosce na Luzonie, najmie ludzi do pracy, a
sam, otoczony dostatkiem, zajmie się płodzeniem potomstwa. Nie wiadomo, czy zdążył
zauważyć nagły błysk noża, który ciśnięty z jamy pokonał cztery metry w górę i przebił mu

gardło. Odruchowo jeszcze sięgnął do szyi, jakby chciał wyrwać śmiertelne żądło, zachwiał
się nad krawędzią przepaści i zwalił w dół.
Trent oglądał upadek jak zdjęcia w zwolnionym filmie. Widział, jak ciało żołnierza nadziewa
się na bambusowe ostrza i jak pod wpływem śmiertelnego skurczu z ust nieszczęśnika tryska
treść żołądkowa. Opanował obrzydzenie i zbadał puls ofiary. Żadnego śladu życia. Wyciągnął
nóż. Poczuł nagle mdłości. Uspokoił się. Zmienił nieco położenie ciała, tak aby bambusowy
kołek utkwił dokładnie w otwartej ranie po uderzeniu nożem, i zaczął się modlić. Samego go
zaskoczyło, gdy w zakamarkach pamięci zaczął szukać słów pacierza, którego nie mówił od
dziecinnych lat.
Znów sięgnął po nóż i wprawnym ruchem cisnął broń w górę, mierząc jakiś metr poniżej
krawędzi jamy. Następnie wyciągnął z pochwy maczetę swojej ofiary i wbił głęboko w ścianę
na wysokości piersi. Wystającą rękojeść owinął kawałkami spodni, które wcześniej służyły
mu za linę. Karabin ustawił pod ścianą, kolbą do góry. To był pierwszy stopień
prowizorycznej drabiny. Złapał się oburącz maczety i stanął na kolbie. Wyprostowany mógł z
tego miejsca sięgnąć noża. Przytrzymał się go jedną ręką, oparł stopę na maczecie i znów
podciągnął w górę, pamiętając, aby kopniakiem odrzucić karabin na dno jamy. Ostrożnie
wychylił głowę na zewnątrz.
Jedno było pewne. Zostało piekielnie mało czasu. Żołnierzom nakazano, aby nie tracili
kontaktu ze sobą, więc lada chwila zwrócą uwagę na lukę w tyralierze.
Wyrwał nóż, znów wbił w ziemię, podciągnął się. Był wreszcie na twardym gruncie. Sięgnął
jeszcze po maczetę. Oczyścił ją z wilgotnej ziemi i rzucił na gałęzie maskujące dół.
- Tony - dobiegło z lewej strony i jeszcze kilka słów w lokalnym dialekcie. - Tony -
powtórzono po chwili, a w głosie wołającego zabrzmiała nuta niepokoju.
Trent ukrył się za obalonym pniem. Zdążył jeszcze zamaskować zeschłymi liśćmi ślad po
nożu.
Znów zawołano. Tym razem z drugiej strony. Nastała chwila ciszy, gdy żołnierze
nadsłuchiwali odpowiedzi. Po chwili rozległ się trzask włączanego radia. Składano
regulaminowy meldunek o zaginięciu. Dalszy ciąg był prosty do przewidzenia. Za chwilę
obaj żołnierze - ten z lewej i ten z prawej - odkryją jamę. Jeśli Trent nie zniknie, gra będzie
skończona.
Ruszył przed siebie na czworakach. Gdyby wstał i zaczął biec, natychmiast by go
dostrzeżono, gdyby się czołgał, odkryto by ślady, posuwał się więc jak zwierzę na czterech
łapach, pilnie uważając, by nie zostawić śladów. Za pierwszym drzewem przylgnął do ziemi.
W samą porę.
Pierwszy z żołnierzy wyłonił się z gęstwiny, okrążył obalony pień, zobaczył dół i krzykiem
ostrzegł towarzysza, który przedzierał się z drugiej strony. Zaklął na widok zwłok. Drugi
nerwowo włączył radio i pośpiesznie przekazał wiadomość.
Trent znajdował się pięć, najwyżej sześć metrów dalej. Wstrzymał oddech i trwał bez ruchu
czekając na właściwy moment. Gdy obaj żołnierze pochylili się nad jamą, rzucił się między
drzewa. Strach dodał mu sił i w parę sekund był już poza zasięgiem wzroku. Wtopił się w
gąszcz.
To, co nastąpiło potem, rozegrało się w ułamku sekundy. Padł strzał. Kula przeszła o
centymetry od prawego ramienia Trenta. Przeklął własną głupotę. Było niemal oczywiste, że
chytry Ortega ustawi swoich żołnierzy w dwa rzuty, aby w razie czego uzupełnić luki w
tyralierze. Trent padł na ziemię, przekoziołkował, a gdy podniósł wzrok, zobaczył przed sobą
uzbrojonego po zęby Filipińczyka.
W tej sytuacji spróbował swych talentów aktorskich i odegrał małą teatralną etiudę. Najpierw
opuścił głowę w głębokim pokłonie, potem wzniósł ręce do góry w błagalnym geście,
następnie opuścił ramiona, uderzył czołobitnie nosem w błotnistą ziemię i złożył dłonie na
płask między stopami żołnierza. Cały czas pojękiwał z cicha, jakby prosił o litość.

Filipińczyk zaśmiał się pogardliwie i podniósł broń. Nagle Trent z całej siły szarpnął
przeciwnika za stopy, zwalając go na plecy. Zaskoczony żołnierz wypuścił broń z ręki. Trent
skoczył, ale tamten zdążył już odkręcić się na bok, więc gdy zwarli się w śmiertelnym
uścisku, Trent znalazł się pod Filipińczykiem i poczuł na gardle żelazny uścisk.
Przeciwnik był silny, wypoczęty, syty i młodszy o co najmniej piętnaście lat.
Trent miał świeżą ranę na udzie i kontuzjowane ramię.
Jednak Filipińczyk walczył tylko o nagrodę, Trent zaś o życie, i chyba to przeważyło szalę.
Udało mu się wsunąć ręce między ramiona przeciwnika i rozerwać stalowy uścisk. Złapał
oddech. Zamierzył się pięścią w twarz Filipińczyka, ten jednak zrobił unik i trafił Trenta
łokciem w szczękę. Cios był mocny. Trent stracił ostrość widzenia. W szamotaninie
przewrócili się na bok i wtedy Filipińczyk zobaczył nóż za plecami Trenta. Chwycił go i
podniósł, by uderzyć z rozmachem.
Trent znów urządził teatr. Udał, że stracił siły i opadł na ziemię. Filipińczyk skrzywił się z
pogardą i przyklęknął, aby zadać cios z całej siły. Gdy zamachnął się nożem, prawe kolano
Trenta trafiło go w krocze. Zwinął się w bólu, Trent zaś skoczył mu na kark i z całej siły
zaczął cisnąć tętnicę szyjną.
Po chwili zwalił się ciężko obok ciała żołnierza.
Patrzył nie widzącymi oczami na gęstwinę liści. Był skrajnie wyczerpany. Oprzytomniał, gdy
wulkan zadudnił raptem ze zdwojoną siłą.
Powodzenie planu, który z uporem realizował, zależało ostatecznie od tego, czy Ortega
uwierzy, że razem z dziewczyną zbiegli w stronę morza. Właśnie dlatego musiał tak starannie
zacierać ślady walk. W jamie było to stosunkowo łatwe. Wystarczyło ułożyć martwe ciało
tak, aby wydawało się, że śmierć nastąpiła, gdy żołnierz spadł na zaostrzone bambusowe
kołki. Teraz będzie trudniej. Miał tylko nadzieję, że nikt nie zwrócił uwagi na strzał, bo w
dżungli było je słychać raz po raz.
Drżącymi rękami Trent przeszukał mundur Filipińczyka. W tylnej kieszeni znalazł scyzoryk z
dwoma ostrzami, wyposażony dodatkowo w rodzaj śrubokrętu, otwieracz do butelek, pilnik,
miniaturową piłę i rodzaj ostrego szydła.
Tym ostatnim nakłuł łydkę trupa w dwóch miejscach. Otworzył następnie ostrze i
zdecydowanym ruchem rozdarł nogawkę odsłaniając miejsca ukłucia. W obu przeciął skórę
na kształt krzyża i nacisnął mocno palcami, by trysnęła krew. Za mało. Jeszcze raz
zrewidował kieszenie, szukając tym razem zapalniczki. Znalazł. Zapalił i zbliżył płomień do
pijawki, która przypięła mu się do piersi. Oderwał ją i wycisnął krew na nacięcia na martwym
ciele.
Rozsmarował jeszcze nieco krwi na wargach i rękach trupa. Sprawdził uważnie. Wystarczy.
Starannie zatarł ślady walki. Całość robiła teraz dość przekonywające wrażenie. Problem
polegał tylko na tym, czy do takiego samego wniosku dojdzie Manolo Ortega.


18

Ciała czterech Chińczyków i drugiego oficera z Ts'ai Yen poddano szczegółowym
oględzinom. Zdjęto odciski palców, pobrano próbki krwi i zrobiono zdjęcia. Kazuko Tanaka
oświadczył, że osobiście odwiezie to do laboratorium policyjnego w Madrasie. Macki Wong
Fu sięgają wszędzie - wyjaśnił - a jest to przecież niezwykle ważna dokumentacja dla
dalszego śledztwa.
Ortega wrócił do wioski o zmierzchu. Przyleciał śmigłowcem. Sir Philip czekał na przystani.
Wyglądał tak, jakby nie odczuwał ani żaru lejącego się z nieba, ani tropikalnej wilgoci. Na
szarym garniturze nie widać było jednej zmarszczki, na koszuli śladu potu, a buty błyszczały
tak, jakby dzień spędził w klimatyzowanym biurze, a nie na skraju dżungli.

- Jeden z moich ludzi wpadł do dołu - rzekł ponuro Ortega.
- Zginął?
- Właśnie.
Sir Philip wyjął notes i złocony ołówek. Starannie, jakby szykował próbkę na konkurs
kaligrafii, dopisał nazwisko do listy ofiar, których rodziny otrzymają odszkodowanie. Były
tam już nazwiska dwóch żołnierzy, którzy zginęli przy ataku na wioskę, i kaprala, który
wszedł na minę przy przeczesywaniu dżungli. Cztery ofiary śmiertelne licząc z ostatnim
nieszczęśnikiem. Osobno zapisywał rannych. Na razie jedno nazwisko - żołnierza, któremu
pocisk urwał nogę.
- Jak to się stało? - spytał sir Philip obojętnym tonem.
- Może ten człowiek go popchnął.
- Tak pan myśli?
- Muszę brać pod uwagę każdą możliwość - Ortega wzruszył ramionami. Machnął dłonią, by
odpędzić szczególnie natrętnego moskita. - Czytał pan przecież życiorys Trenta. Wie pan, co
on potrafi. Zawsze i ze wszystkiego wychodzi cało. Niezniszczalny.
- Nie ma ludzi niezniszczalnych, komandorze.
- To tylko teoria. Wielu chciało go wykończyć. Nikomu się nie udało, a większość pożegnała
się z życiem. Tymczasem meldują mi, że jeden z moich żołnierzy z drugiego rzutu nie
odpowiada na wezwania przez radio. Niech pan popatrzy... - Ortega wyjął mapę i nakreślił
prostą linię od dołu do wioski. - Mój człowiek stał dokładnie na tej linii - pokazał punkt mniej
więcej w połowie drogi. - Nakazałem przeszukanie, ale na wyniki trzeba będzie poczekać do
rana.
Wulkan stęknął i w ciemniejące niebo strzelił ognisty płomień. Sir Philip odruchowo podniósł
wzrok, ale wydawało się, że nie dostrzega potęgi żywiołu. Jego myśli były zajęte
analizowaniem sytuacji. Zakładał, że sprawa Trenta i wnuczki zostanie ostatecznie załatwiona
podczas ataku na obóz piratów. Tymczasem minęło już trzydzieści sześć godzin od zdobycia
wioski, a sprawa nadal była otwarta. Likwidacja gniazda piratów stanowiła pewien sukces.
Odzyskał twarz, ale nie do końca. Rzecz będzie można uznać za zamkniętą dopiero wtedy,
gdy zostaną usunięte wszelkie ślady porwania, krótko mówiąc, gdy Jay i Trent znikną z
powierzchni ziemi.
- Tak pan myśli, komandorze? - spytał obojętnym tonem. - Uważa pan, że Trent posuwa się w
tym kierunku?
- Właśnie.
Wulkan nagle zamilkł. Cisza, jaka zapanowała, wydawała się wręcz nienaturalna.
- A dlaczego miałby iść w tym kierunku? - spytał wreszcie sir Philip i spojrzał na oficera.
Ortega stał bez ruchu wpatrując się w milczący wulkan. - Dlaczego? - powtórzył pytanie sir
Philip, zmuszając Ortegę do uwagi. - Trent to Anglik. Dlaczego miałby wracać tą właśnie
drogą?
- Jego ojciec pochodził z Irlandii. Był katolikiem - odparł Filipińczyk.
- Niezwykły powód - skomentował sir Philip z uśmiechem.
- Pozornie - odparł Ortega. - Powiedział pan, Anglik, bo o tym napisano w informacji, którą
dostał pan z Londynu, ja jednak mogę panu powiedzieć więcej. Otóż jego ojciec zastrzelił się,
gdy wyszły na jaw pewne nadużycia finansowe. Matka zginęła w wypadku samochodowym
kilka miesięcy później i nie był to przypadek.
Ortegę zawsze interesowała psychologia. Zastanawiał się, jakie skazy w psychice powodują,
że ktoś staje się terrorystą, a ktoś inny z narażeniem życia potrafi walczyć o wolność.
Przywiązywał wagę do analizy psychologicznej przeciwnika. Dzięki temu nieraz udawało mu
się przechytrzyć muzułmańskich powstańców na Mindanao i komunistycznych rebeliantów
na północy. Rozumiał ich motywy i potrafił wyciągać wnioski. Teraz starał się znaleźć klucz
do postępowania Trenta. Wiedział, że od tego zależy zwycięstwo i nagroda - sto tysięcy

dolarów od sir Philipa. Taka suma to na Filipinach cały majątek, wobec którego sympatia,
jaką darzył Trenta, przestawała mieć jakiekolwiek znaczenie. Ścigał go już trzydzieści sześć
godzin. Trent musi być zmęczony. Zmęczony człowiek popełnia błędy.
Rozległ się sygnał radiotelefonu. Ortega podniósł aparat do ucha. Słuchał uważnie.
- Sierżant melduje - powiedział po zakończonym połączeniu - że znaleźli tego żołnierza, o
którym panu mówiłem. Wygląda na to, że zmarł od ukąszenia żmii. Kazałem niczego nie
ruszać. Sam chcę sprawdzić na miejscu.
Stał jeszcze przez chwilę patrząc na dżunglę. O zmierzchu wydawała się bardziej
nieprzenikniona i tajemnicza.
- Tylko ci, którzy kochają dżunglę, są ekologami - stwierdził.
Skinął na jednego z żołnierzy i ruszył ledwie widoczną ścieżką.

Trent ukrył się w kępie paproci na skraju wioski. Pogorzelisko jeszcze dymiło i woń
spalonego drewna mieszała się z odorem siarki. Wiatr ustał, nic więc nie zakłócało
przedwieczornej ciszy.
Z daleka zobaczył, jak Ortega okrąża rumy domu tuż przy rzece i zagłębia się w las. Za
oficerem szedł żołnierz. Trzej inni oraz pilot stali przy helikopterze. Nieco dalej widać było
ochroniarza sir Philipa. Trent domyślił się, że musi on być na przystani.

Z lewej strony miał urwisko, które z tej perspektywy przypominało gigantyczną twarz z
jednym tylko oczodołem - wejściem do jaskini. Nie zauważył, aby z tej strony wioski
postawiono straże.
Był śpiący i zmęczony. Ale przejście w świetle dnia byłoby zwyczajnym samobójstwem.
Postanowił więc poczekać, aż zapadnie noc, a dudnienie wulkanu zagłuszy kroki. Wulkan
tymczasem milczał.
Z daleka dobiegały strzępy rozmów ludzi w mundurach. Trent zorientował się, że znaleziono
ostatnią ofiarę, i domyślił się, że Ortega postanowił osobiście sprawdzić wszystko na miejscu.
Wprawdzie bez badań laboratoryjnych niczego nie będzie wiedział na pewno, może jednak
nabrać podejrzeń. Trent zastanawiał się, czy Li wtajemniczył Ortegę w szczegóły, czy
przyznał się, że dziewczyna to jego wnuczka.
Po drodze zabrał ze skrytki na brzegu rzeki trzy puszki konserw i linę. Miał nadzieję, że po
posiłku Jay nabierze dość siły, by rozpocząć wędrówkę wokół wulkanu.

Jay tymczasem wędrowała wyobraźnią zupełnie gdzie indziej. Nie zauważyła nawet, że
zaczęło zmierzchać. Leżała bez ruchu na lewym boku, skulona jak dziecko i jak dziecko
niczego nieświadoma.
W pewien sposób upodobniła się do wulkanu. On też jakby przygasł. Z tym jednak że wulkan
gromadził teraz siły, by wybuchnąć z nową mocą, podczas gdy ona nie miała w ogóle energii.

Snop światła z latarki zasygnalizował powrót Ortegi. Sir Philip nadal siedział nieruchomo jak
posąg. Jak on to robi - pomyślał młody oficer - że nawet moskity traktują go z respektem.
Brzęczących owadów jakby przybyło wraz z nastaniem nocy. Wyległy ich całe chmary i
trudno było się opędzić. Pilot zamknął się w kabinie śmigłowca i klął jak szewc. Trzej
żołnierze, których Ortega zostawił dla ochrony sir Philipa, nie wytrzymali i odeszli daleko od
brzegu rzeki, szukając nieco spokojniejszego miejsca. Goryl sir Philipa drapał się bez przerwy
i bez skutku próbował odganiać owady. Tylko sir Philip stał spokojnie, jakby między nim a
całą nawiedzoną przez moskity resztą świata wznosiła się niewidzialna kurtyna.
- I czego się pan dowiedział? - spytał takim tonem, jakby odpowiedź wcale go nie
interesowała.
- Niewiele.

W obecności magnata Ortega czuł się nieswojo. Od samego początku sir Philip go
onieśmielał. Teraz też Ortega odwrócił wzrok i spojrzał z nadzieją na wulkan, jakby liczył, że
z krateru zaraz buchnie płomień i poleje się lawa, co wybawiłoby go z kłopotu. Wulkan
jednak milczał. Ortega przykucnął na brzegu rzeki, wziął parę kamyków i zaczął rzucać bez
celu przed siebie. Śledził wzrokiem pociski, aż przypadkiem spojrzał na obuwie finansisty.
Ręcznie szyte pantofle były tak wyczyszczone, że aż błyszczały w mroku. Przyszło mu do
głowy, żeby wziąć garść szlamu i zrobić porządek z tą elegancją. Opanował się jednak. Żart
byłby nie na miejscu i zbyt niebezpieczny.
- No cóż - odparł wreszcie na pytanie - wygląda to na ukąszenie żmii. Wyraźnie dwa ukłucia
kłów i głębokie nacięcia skóry na kształt krzyża. Chłopak próbował się ratować. Miał także
krew na wargach, co świadczyłoby o tym, że chciał wyssać jad. Widać jednak, że chyba za
późno się zorientował.
- Mam wrażenie, że pan nie wierzy, iż był to wypadek.
Ortega obserwował nadal milczący wulkan.
- Nie mogę wykluczyć, że tak rzeczywiście było, ale pewności nie mam. Tylko jedno nie
ulega wątpliwości - ten chłopak nie żyje. A jak zginął? Ostateczną odpowiedź na to pytanie
może dać tylko analiza krwi, a do tego potrzebne jest laboratorium. Trent, jeśli to jego dzieło,
też o tym wie. Trent jest przebiegły. Niech pan weźmie tego w dole. Wszystko wskazuje na
to, że wpadł do niego przypadkiem i że zginął, bo bambusowy kołek przebił mu gardło. Niby
logiczne, ale Trent jest mistrzem w posługiwaniu się nożem. Rzuca nim celnie na kilka
metrów. Niemal zawsze mierzy w gardło. Nie można więc wykluczyć, że najpierw zabił tego
faceta, a później upozorował wypadek.
Rzucił kamyk do wody i przez chwilę patrzył na rozchodzące się koła.
- Pytań jest więcej niż odpowiedzi - ciągnął - może rano dowiem się czegoś nowego. Teraz
już za ciemno, by dokładnie wszystko zbadać. Po wschodzie słońca jeszcze raz obejrzę i dół, i
miejsce, gdzie znaleziono tego drugiego nieszczęśnika. Jedno mogę tylko powiedzieć: Trent
jest zawodowcem. Najlepszy z najlepszych.
- Zabrzmiało to tak, jakby zamierzał się pan poddać, komandorze.
- Źle mnie pan zrozumiał, a może jestem zbyt zmęczony. Ale jeszcze jedno - jeśli pan
pozwoli - sir Philipie. Szczerze panu powiem, że do końca nie rozumiem, co jest grane. O co
panu właściwie chodzi?
Sir Philip zbył natarczywość oficera. Wyjął notes i ołówek w złoconej oprawie.
- A więc jak się nazywa ten człowiek? - zapytał.
- Pieniądze to nie wszystko - rzekł Ortega niby bez związku.
- To prawda, ale ułatwiają wiele spraw - dorzucił sir Philip z uśmiechem. - Boi się pan, że
Trent się wymknie?
W tym pytaniu była ukryta groźba. Sukces Trenta to klęska Ortegi. Potrójna klęska. Po
pierwsze ambicjonalna, po drugie finansowa - nie dostanie swoich stu tysięcy, a po trzecie
wreszcie - i to było najgroźniejsze - stary Chińczyk pewnie nie puściłby tego płazem. Kariera
Ortegi byłaby skończona. Za połowę, a nawet ćwierć sumy, jaką sir Philip wyznaczył na
nagrodę, mógłby kupić wszystkich w Manili, od których zależą dalsze losy komandora
Manola Ortegi. Mając sto tysięcy mógłby myśleć o odpowiednim małżeństwie, które
zapewniłoby mu właściwe koneksje. Na Filipinach prawdziwą władzę sprawuje dwadzieścia
rodzin i one dzielą wszystko między siebie: wpływy, stanowiska, urzędy i pieniądze. Właśnie,
wszystko zaczyna się i kończy na pieniądzach.
- Wulkan pewnie niebawem wybuchnie - rzekł, zmieniając temat. - Trzeba odesłać
śmigłowiec, bo potem nie wystartuje. Niech pan leci, sir Philipie. Tak będzie najrozsądniej.
- Wiem, że pan dołoży wszelkich starań rzekł Chińczyk. Gdyby zapytał Ortegę, skąd ta
pewność, że szykuje się erupcja wulkanu, nie otrzymałby logicznej odpowiedzi. Ortega po
prostu czuł, że wulkan lada moment wybuchnie. Ufał swojemu instynktowi, dlatego też mimo

"dowodów" nie wierzył ani w tragiczny wypadek w pułapce, ani w żmiję. Czuł przez skórę,
że za tym wszystkim stoi Trent. Więcej nawet, że jest gdzieś tu, w zasięgu ręki. I on, Ortega,
dopadłby go, gdyby tylko znał motywy działania przeklętego Anglika i gdyby wiedział, o co
właściwie gra sir Philip. Ten ostatni milczał jednak, a tego pierwszego nie ma jak zapytać.
Błędne koło.

Na polanie, pośrodku wioski, żołnierze rozniecili ognisko. Zostało ich ze dwudziestu. Garnęli
się do ognia, bo dym odstraszał komary, a jasne płomienie dawały poczucie bezpieczeństwa.
Śmigłowiec wystartował, zatoczył krąg i wziął kurs na Mindanao. Trent zastanawiał się, czy
nie powinien skorzystać ze zwykłego w takich sytuacjach zamieszania, gdy wszyscy
odruchowo kierują wzrok ku maszynie, i przedrzeć się do jaskini. Uznał jednak, że ryzyko
byłoby zbyt duże. Lepiej będzie poczekać, aż odezwie się wulkan. Obserwował stożek góry,
jakby wzrok mógł cokolwiek zdziałać. Jednak wulkan milczał.
Ortega też podszedł do ogniska. Powiedział coś do dwóch żołnierzy, którzy wzięli broń i
zniknęli w dżungli. Trent był ciekawy, czy Ortega uwierzył w historię ze żmiją.
Ze swojego miejsca nie widział ani urwiska, ani tym bardziej wejścia do jaskini. Ciekawiło
go, ile sir Philip obiecał Ortedze. Sądził, że sporo. Chodziło przecież o zamordowanie
wnuczki.
Tego ostatniego faktu Ortega zapewne nie znał. Jeśli zaś idzie o ekstra wynagrodzenie za
zlikwidowanie siedliska piratów, to zapewne nie miał żadnych obiekcji ani wyrzutów
sumienia. Taki był jego zawód - dowodzenie akcjami przeciwko powstańcom, rebeliantom i
terrorystom. Trent nie liczył się w tym rachunku. Fakt, że obaj z Ortegą przeszli podobną
szkołę, nie miał żadnego znaczenia, podobnie jak dwukrotna wymiana zdań. Rozmawiali
przecież w interesach, a nie z przyjaźni czy sympatii. A zresztą Trent to cudzoziemiec, a za
obcymi nikt na Filipinach nie przepada. Obcy oznaczają nieszczęście.
Pierwsi byli Hiszpanie. Łupili wyspy przez trzysta pięćdziesiąt lat. Potem przez osiemdziesiąt
szarogęsili się Amerykanie. Później zaś, choć niby odeszli, ale wiadomo było, że stary
Marcos rządził Filipinami, ponieważ miał poparcie Waszyngtonu. Trwało to kolejne
dwadzieścia lat, nim wreszcie Bush uznał, że czas skończyć komedię. Marcos z żoną Imeldą
znaleźli azyl na Hawajach.
Po Amerykanach została hamburgerowa kultura i korupcja. Ta ostatnia rozwija się jak pleśń
wszędzie tam, gdzie kupuje się i sprzedaje władzę.
Byli jeszcze Japończycy, którzy w czasie wojny okupowali wyspy. Mordowali dla czystej
przyjemności zabijania, a tysiące filipińskich dziewcząt wysyłali do przyfrontowych burdeli
dla wojska.
Dziś zaś rozwinęła się seksturystyka. Seksturyści!
Trent patrzył na wulkan i przyszło mu do głowy, że stosowny transparent na zboczu
stanowiłby wspaniałą reklamę.
CIERPIĄCYM NA PRZEDWCZESNY WYTRYSK UDZIELAMY RABATU.
Właśnie, im szybciej tym lepiej. A może napisać coś takiego, jak:
ULGI DLA ZBOCZEŃCÓW
albo
ODWIEDZAJCIE FILIPINY - SEKSLAND DLA PRAWDZIWYCH SAMCÓW.
To wściekłość sprawiała, że zmęczony umysł snuł takie myśli. Wściekłość jest niebezpieczna.
Jeśli chce wyjść z tego cało, musi zachować spokój, myśleć precyzyjnie i nie dać się ponieść
nerwom. Ostatni żołnierze Ortegi wyszli z dżungli. Do ogniska dorzucono wilgotnych gałęzi,
aby dym odpędził moskity. W gorącym popiele podgrzewano konserwy.
Gdy tak patrzył na krzątaninę przy ogniu, przypomniały mu się podobne obrazy z przeszłości
- kryjówki bojowników o wolność, obozy terrorystów, bazy łajdaków najprzeróżniejszej

maści, których śledził, z którymi walczył nie dopuszczając nigdy myśli o porażce. Trent raz
jeszcze spojrzał na ciemną sylwetę milczącego wulkanu.


19

Komunikaty o grożącej erupcji nadawano na wszystkich falach radiowych. Ostrzegano i
apelowano do mieszkańców, by natychmiast opuścili zagrożone tereny i ewakuowali się na
wschodnią stronę wyspy. Odnosiło to mierny skutek. Miejscowi nie ufali władzom w Manili.
Geofizycy śledzący rozwój wydarzeń wyjaśniali, że przez minione dwa tygodnie sytuacja
była stosunkowo mało groźna, ponieważ nagromadzone we wnętrzu wulkanu gazy
znajdowały ujście przez szczelinę. Stanowiła ona jakby zawór bezpieczeństwa. Gdy jednak
lawa wypełniła szczelinę, ów wentyl przestał funkcjonować. Wtedy wulkan zamilkł, ale
ciśnienie wewnątrz górotworu zaczęło rosnąć. Oceniano, że gdy osiągnie ono wartość
odpowiadającą mniej więcej stu tonom trotylu, nastąpi wybuch.
Jak wskazywały instrumenty pomiarowe, wielkość ta już została przekroczona. Wybuch
nastąpi więc lada chwila. Bez przerwy nadawano ostrzeżenia przez radio. Ponieważ jednak
wulkan milczał, ludność uznała komunikaty za jeszcze jedną próbę manipulacji ze strony
władz w Manili.
Ortega był prawie pewien, że Trent ukrył Złotą Dziewczynę gdzieś na Samalach i że sam
kręci się w pobliżu pirackiej wioski. Zakładał też, że dzisiejszej nocy będzie próbował
przedrzeć się przez kordon. Kierując się prostą logiką uznał, że Trent z dziewczyną będą
przekradać się na południe, bo tak nakazywał rozsądek. W tej sytuacji o 19.56 wydał rozkaz,
aby wojsko opuściło wioskę i obsadziło plaże. Na wszelki jednak wypadek zostawił na
miejscu, w wiosce, dwóch żołnierzy. Zajęli wyznaczone posterunki: jeden u stóp urwiska,
drugi, uzbrojony w karabin maszynowy, na szczycie skały. Sam Ortega z czterema ludźmi
odpłynął łodzią w dół rzeki.
Trent widział motorówkę. Reflektor na dziobie pobłyskiwał między drzewami rosnącymi
wzdłuż rzeki. Orientował się też, gdzie znajdują się główne siły przeciwnika, wyraźnie
bowiem słychać było odgłos maszerującego przez dżunglę oddziału.
Uznał, że sytuacja mu sprzyja, ale postanowił zachować ostrożność, gdy zaczął przekradać się
w stronę wejścia do jaskini.
Ortega wydał wyraźny rozkaz, że na służbie nie wolno palić, więc żołnierz, który stał na
straży u stóp urwiska, starannie osłaniał papierosa. Nazywał się Vincente Ramada. Koledzy
wołali nań Ram.
Gwiazdy i rozpalona lawa na szczycie krateru ledwo rozświetlały ciemności i Ram nie był
pewien, czy istotnie w krzakach poruszył się jakiś cień. Gdy jednak znów mignęła
ciemniejsza niż otoczenie plama, uznał, że to z pewnością bezpański pies. Ram wychował się
na wsi i miał kiedyś kundla, który zdechł z tęsknoty, gdy jego pan zaciągnął się do wojska.
Chciał już gwizdnąć, aby przywołać zabłąkane zwierzę, gdy dostrzegł, że cień jest zbyt duży
jak na psa.
Spocił się z wrażenia, gdy pomyślał, że los wreszcie się do niego uśmiechnął. W myślach
zaczął już liczyć, co zrobi z obiecaną nagrodą. Ręce drżały mu z podniecenia, kiedy szykował
się do strzału. Wstrzymał oddech, starał się mierzyć jak najdokładniej, ale w ciemności nie
widział muszki na lufie. Opuścił broń. Postanowił strzelić z biodra, jak go uczono i jak
widział na różnych filmach. Stanął w rozkroku, pociągnął za spust i w tym samym momencie
góra eksplodowała.
Trent padł na ziemię po pierwszym strzale i błyskawicznie potoczył się w bok. Był wściekły
na siebie, że nie pomyślał, iż chytry Ortega zostawi zapewne straże w wiosce, choć łatwo
było to przewidzieć. Przecież zaraz po starcie helikoptera wysłał dwóch żołnierzy na patrol i

ta właśnie dwójka została w wiosce. Jeśli chodzi o tego, który strzelił, to Trent wiedział już,
że stoi on jakieś dwadzieścia metrów od drabiny wiodącej do jaskini.
Na ułamek sekundy przed erupcją wulkanu ziemia zadrżała. Pod ciśnieniem gazów powstały
dwie wyrwy na szczycie: jedna tam, skąd wcześniej dobywały się gazy, a druga po
wschodniej stronie krateru.
Płomienie strzeliły w górę na dwieście metrów. Ciśnienie wyrzuciło strumień lawy i masę
głazów. Niektóre musiały ważyć co najmniej tonę. Spadały teraz z impetem na zbocze,
wyzwalając całą lawinę kamieni pędzącą w stronę poletek, które u stóp wulkanu uprawiali
okoliczni wieśniacy. Gorący popiół pochłonął nędzne chaty wraz z ich mieszkańcami. W
huku słychać było krzyki palonych żywcem ludzi.
Ktoś szukający barwnych porównań mógłby powiedzieć, że szczelina po wschodniej stronie
otworzyła się jak zamek błyskawiczny ściskający spódnicę na otyłych kształtach właścicielki,
która obżerała się bez opamiętania.
Lawa płynęła wolno, ale nieprzerwanie. Najpierw jednym gęstym potokiem, który niżej
podzielił się na sześć potężnych, ognistych jęzorów.
Z urwiska, które już wcześniej naruszyły rakiety, zaczęły odpadać wielkie kawały skał.
Wystraszony Ram rzucił się do ucieczki. Dopiero po jakichś stu metrach opanował się i
obejrzał za siebie, szukając wzrokiem człowieka, do którego strzelał, i sprawdzając, co się
dzieje. W migotliwym świetle rozpalonej lawy i ogni buchających z rozdartego krateru
wulkanu wszystko dookoła zdawało się ruszać, pląsać i tańczyć jakiś piekielny taniec.
Przyszło mu do głowy, że to prawdziwy koniec świata, a on musi teraz zapłacić za rzeź kobiet
i niewinnych dzieci, w której też miał swój udział. Pochodził z głęboko religijnej rodziny i
wiedział, że zasłużył na karę. Rodzice modlili się za jego duszę, gdy postanowił zaciągnąć się
do wojska. Teraz sam także zaczął się modlić, a z przerażenia posłał serię w miejsce, gdzie
przed chwilą widział podejrzany cień. Serce waliło mu jak młotem i już nie wiedział, co robi,
gdy wyczerpawszy magazynek sięgnął do pasa po następny. Przestał się modlić i tylko wołał
"mój Boże, Boże".
Trent posuwał się tak wolno, że trudno było dostrzec ruch. Huk wulkanu tłumił wszelkie
odgłosy, więc nie zauważony zbliżył się do żołnierza. Zaczaił się w cieniu za spaloną chatą i
rozejrzał uważnie, szukając wzrokiem drugiego wartownika. Ziemia drżała jak wstrząsana
konwulsjami i wszystko wokół zdawało się tańczyć pod dyktando wulkanu. Płomienie odbiły
się od lufy M-16, gdy żołnierz puścił serię w stronę urwiska. Kiedy zaś Filipińczyk zaczął
nerwowo zmieniać magazynek, Trent skorzystał z okazji. Wyskoczył z ciemności. Brodaty,
nagi - jeśli nie liczyć zwoju liny - wyglądał jak demon. Żołnierz padł na kolana drżąc z
przerażenia.
Trent wymierzył tylko jeden cios - kantem dłoni w kark i zaciągnął ciało w cień za
zgliszczami chaty. Związał jeńca, założył knebel. Ram był niewielkiej postury. Trent zdjął mu
buty i zabrał kurtkę z myślą o Jay. Wreszcie wsunął ofiarę między ruiny domu.
Walka sprawiła, że odeszło gdzieś zmęczenie i wróciła jasność umysłu. Rozejrzał się za
drugim żołnierzem, gdy przez huk wulkanu usłyszał przeraźliwe wołanie.

Wybuch sprawił, że Jay oprzytomniała. Odruchowo zasłoniła oczy, gdy ziemia zadrżała, a z
góry posypały się kamienie. Wystraszona nagłym blaskiem, który rozświetlił całą okolicę,
instynktownie cofnęła się w głąb jaskini. W samą porę, bo na skutek wstrząsu kamienna
lawina zasypała wejście. Jay poczuła ulgę, gdy zapadła ciemność.
Była osłabiona, a udręczone ciało zaczęło domagać się swoich praw. Poczuła pragnienie.
Powoli wracała świadomość, Przypomniała sobie, że znalazła się w tym miejscu za sprawą
tego dziwnego człowieka, Trenta. To on otworzył żelazną skrzynię, w której więziła Wong
Fu. Trent był słaby i Wong Fu zaraz go udusił. Na jej oczach.

Ziemia znów zadrżała i znów posypały się skalne odłamki. Niektóre spadły tuż przy niej.
Zrozumiała nagle, że stalowa skrzynia to sen, natomiast ciemność, która ją ogarnia, to jej
własny grobowiec. Jeszcze raz wspomniała Trenta, ale wszystko, co pamięć zachowała, to
czarna, kędzierzawa broda i czarne oczy. Przeklinała go za to, że ją zostawił, że był taki słaby
i za to jeszcze, że był mężczyzną. To przez niego rozstrzelano całą jej rodzinę i to wtedy, gdy
ona, Jay, chciała wymierzyć im należytą karę.
Ale to też był sen. Wymierzyła sobie policzek, aby odpędzić zmory, i nagle poczuła pod ręką
butelkę z wodą. Przypomniała sobie, że przyniósł ją ten człowiek, Trent. Napiła się chciwie i
wyciągając ręce "obejrzała" jaskinię. Wrócił strach, że zginie tu, żywcem pogrzebana.
Krzyknęła ze strachu, przerażenia i złości na Trenta, który nie pozwolił jej rozkoszować się
smakiem zemsty. Z nienawiścią wykrzykiwała jego imię, tupiąc i bijąc rękami o ziemię.

W świetle strzelających w niebo płomieni Trent widział, jak wejście do jaskini się zapada.
Nie mógł jednak od razu pośpieszyć na ratunek, bo był przecież jeszcze drugi żołnierz. Nie
widząc go nigdzie u stóp urwiska, Trent wydedukował, że musi siedzieć gdzieś na górze.
Ortega lubił się zabezpieczać.
Piraci wykuli w skale stopnie wiodące mniej więcej do połowy urwiska. Dalej umocowali
kilka drabin. Jednak na skutek wstrząsu uległy one zniszczeniu i nie było mowy, aby tą drogą
dostać się na górę. Poprzedniego rana Trent odkrył inny sposób - skalny komin, pionową
szczelinę szeroką na metr, głęboką na półtora. Można było próbować wspinaczki zapierając
się nogami i plecami. Z dziewczyną jednak będzie niezwykle trudno. Co gorsza - żołnierz na
górze ma się na baczności. Strzały na dole z pewnością go zaalarmowały.
Nie wiadomo, czy porozumiał się przez radio z Ortegą. Erupcja wulkanu mogła zakłócić
łączność. Jeśli jednak udało mu się przekazać meldunek, to Ortega przyśle posiłki, a wtedy
Trent z dziewczyną znajdą się w sytuacji bez wyjścia. Wyobrażał sobie, jak to się odbędzie.
Przypłynie motorówka. Wojsko zajmie pozycje u stóp urwiska. Zapalą się reflektory, które
oświetlą dwójkę zbiegów na skale i snajperzy wystrzelają ich jak kaczki. Ortega odetchnie z
ulgą, gdy dwa trupy spadną z urwiska. Dość! Nie wolno ulegać panice. Trzeba znaleźć inne
rozwiązanie. Najpierw załatwić żołnierza na górze, a później próbować wspinaczki z
dziewczyną.
Łatwo powiedzieć! Żołnierz zdaje sobie zapewne sprawę, że poza kominem nie ma innej
drogi na górę. Z drugiej jednak strony może zakładać, że nad tym przejściem czuwa strażnik
na dole, więc nie będzie ryzykował i nie podejdzie na skraj przepaści. Właśnie. To była
szansa. Wątła, niepewna, ale jedyna. Uda się, jeśli strażnik na górze nie sprawdzi komina.
Lawina ustała. Trent wyciągnął Rama z ukrycia i zawlókł pod urwisko, tuż obok skalnego
komina. Nałożył nowe więzy na jeńca, w taki sposób, że jedną rękę związał mu za plecami, a
drugą na piersi. Ram drżał ze strachu i patrzył błagalnie na Trenta.
- Nie bój się - uspokajał go Trent - wyjdziesz z tego. Wszystko będzie w porządku.
Gdyby Trent był w pełni sprawny, wspinaczka nie nastręczałaby większych trudności.
Dokuczało mu jednak ramię i rana na udzie. Miał pełną jasność, co i jak powinien zrobić.
Dawniej, gdy był jeszcze w Wydziale, tego typu zadania wykonywał bez wysiłku. Na tym
polegał jego zawód. Teraz jednak wszystko się zmieniło. Nikt mu nie rozkazywał. Działał z
własnej woli. Uświadomił sobie, ile ofiar padło od chwili, gdy uruchomił nadajnik. Nie
chodzi o piratów. Ci zasłużyli na swój los. Ale kobiety i dzieci w wiosce? To już inna sprawa.
Z żołnierzem na górze też będzie inaczej niż z tymi dwoma, z którymi walczył w dżungli.
Tamte starcia były jakby przypadkowe. Teraz zaś świadomie i z rozmysłem osacza
człowieka, szykuje się, aby zadać mu śmierć. Trent poczuł ucisk w piersi.
Ognie buchające z wulkanu oświetlały drogę i Trent bez trudu znajdował szczeliny w skale,
dzięki którym mógł się posuwać w górę. Huk towarzyszący erupcji przywiódł mu na myśl
kanonadę artyleryjską. Bywało, że musiał się kryć przed ogniem wrogich baterii, ale bywało

też, że artyleria osłaniała go - na przykład wtedy, gdy chodziło o odwrócenie uwagi
przeciwnika, kiedy miał dostać się niepostrzeżenie na jego tyły albo przedrzeć się przez linię
frontu do swoich.
Drzewo, wciskające się korzeniami w skalną szczelinę jakieś pięć metrów poniżej górnej
krawędzi, mogło stanowić dość solidny punkt oparcia, którego właśnie szukał, bo za wszelką
cenę powinien teraz wydostać się z komina. Zrobił pętlę z liny i przywiązał do pnia. Stanął na
niej i po omacku zaczął szukać szczeliny na gładkiej skale w lewo od komina. Była!
Niewielka, ale wystarczająco głęboka, by wcisnąć w nią ostrze maczety. Spróbował
podważyć skalny odłam i udało się. Ryzykując, że stal nie wytrzyma nacisku, ruszył z miejsca
spory głaz, który wypadł i z hukiem roztrzaskał się dwadzieścia metrów niżej, u stóp urwiska.
Ale to była tylko część planu. Teraz trzeba było działać błyskawicznie. Znalazł następną
szczelinę i znów wcisnął maczetę. Tym razem miała służyć właśnie jako hak. Chwytając się
jedną ręką za drzewo, zwolnił linę i zahaczył ją drugim końcem o rękojeść maczety w taki
sposób, że lina rozciągała się teraz na skale. Miał więc punkt oparcia na zewnątrz komina.
Dość niepewny, ale nie było innego wyboru.
Serce podeszło mu do gardła i aż krzyknął ze strachu, gdy drzewo zachwiało się
niebezpiecznie. Podniósł głowę do góry. Nie było sensu patrzeć w dół. Tam i tak będzie
musiał spojrzeć, jeśli puści lina albo korzenie nie wytrzymają ciężaru, lub też maczeta
wyślizgnie się ze szczeliny. Co wtedy zrobi żołnierz na górze? Włączy pewnie radio i
zamelduje Ortedze, że ktoś wspinał się na skałę, ale spadł. Ortega pewnie każe mu to
sprawdzić.
Nazywał się Ernesto Louis, miał dwadzieścia trzy lata, a w wojsku znalazł się dlatego, że nie
było innego wyjścia. Miał siedmioro rodzeństwa, więc nie mogło być mowy o dalszej nauce.
Siedząc wysoko na skale, Ernesto myślał o nagrodzie. Dostanie ją, tylko musi rozwalić łeb
zbiegowi, który lada chwila wypełznie z komina. Tymczasem usłyszał, że coś spada w
przepaść, a w chwilę później okrzyk przerażenia. A więc odpadł od skały - pomyślał Ernesto,
ale nie do końca uwierzył w swoje szczęście. Postanowił nie podawać żadnych meldunków
przez radio, bo wtedy przyślą tu kogoś i trzeba będzie nagrodę dzielić z innymi, a tego
Ernesto nie chciał. Teraz powinien spojrzeć w dół i sprawdzić, co się naprawdę stało.
Miał latarkę i linę. Postarał się o kawałek patyka, przymocował doń latarkę, zapalił i wysunął
światło nad krawędź komina. Policzył do dziesięciu... i nic. Nic się nie stało. Nikt nie strzelił,
nikt nie krzyknął. Może więc bezpiecznie wychylić głowę. Na dole ktoś leżał. Ubrany w
spodenki i trykotowy podkoszulek spoczywał u stóp skały w dziwnej pozycji, z jedną ręką za
plecami, drugą na piersi. Wyglądało to, jakby połamał kończyny na skutek upadku. Dobrze!
Ale oto leżąca postać zaczęła się wiercić, ruszać głową, przewracać na bok. W świetle latarki
Ernesto zobaczył, że leżący został spętany w taki dziwny sposób z jedną ręką na piersi, drugą
na plecach. A więc chodziło o to, aby uwierzył, że leżący spadł ze skały. Ale on nie da się
wyprowadzić w pole. Ktokolwiek podrzucił tu rzekomą ofiarę upadku, przekona się, że
Ernesto Louis nie da się przechytrzyć.
Sprawca kryje się pewnie w załomach komina i Ernesto znajdzie sposób, żeby go stamtąd
wykurzyć, zwłaszcza że wcale nie musi go brać żywcem. Nagroda należy się za żywego lub
martwego. Ernesto rozejrzał się, znalazł całkiem spory kamień i rzucił do komina. Głaz spadł
z hukiem. Rzucił następny i jeszcze jeden...
Pierwszy głaz przeleciał przez komin jak żelazna kula w automacie, których pełno w
przykoszarowych barach. Gdzieś w połowie wysokości odbił się od skalnej półki i
rykoszetem spadł na ziemię. Trent miał nadzieję, że nie ugodził nieszczęśnika, który spętany
leżał na dole. Nim spadł drugi głaz, Trent usłyszał, jak żołnierz dyszy z wysiłku - znak, że
kolejny pocisk jest znacznie większego kalibru. Nie mylił się. Spory skalny blok z trudem
mieścił się w kominie. Odbijając się od ścian, trafił w drzewo i przez ułamek sekundy
wyglądało na to, że wyrwie je z korzeniami. Drzewo jednak wytrzymało. Głaz spadł na skalną

półkę wybijając z niej całą lawinę kamieni, sam zaś odbił się rykoszetem i spadł jakieś
trzydzieści metrów dalej.
Trent poczuł, że lina lekko się opuściła. Zadrżał z przerażenia. Drzewo wprawdzie
wytrzymało uderzenie, ale przechyliło się niebezpiecznie, opierając koroną o przeciwległą
ścianę komina. Następny głaz dokończy dzieła zniszczenia, a nastąpi to już za sekundę.
Słychać było, jak żołnierz na górze mocuje się z kolejnym pociskiem.
Trent myślał gorączkowo, co może zrobić. Owszem - miał dwa wyjścia, ale oba równie
idiotyczne. Mógł więc wślizgnąć się do komina i wystawić głowę na nieuniknione uderzenie
głazu, mógł też puścić linę i odbyć błyskawiczną podróż w dół. W jednym i drugim wypadku
rezultat będzie taki sam: znajdzie się zmasakrowany u podnóża skały. Zrezygnował więc z
wyboru i przylgnął do skały jak jaszczurka. Był wściekły. Nie dlatego, że sam wmanewrował
się w sytuację bez wyjścia, a nawet nie dlatego, że zaraz przyjdzie mu pożegnać się z życiem,
ale dlatego, że zostawi dziewczynę na pastwę losu. Żołnierz na górze stęknął z wysiłku.
Znalazł rzeczywiście spory głaz. Przetoczył go na skraj komina i puścił, Głaz uderzył w
drzewo. Trent poleciał w dół.
Zagrzmiał wulkan. Ernesto ciężko dyszał ze zmęczenia. Głaz był ciężki jak diabli. Jedno było
pewne. Jeśli zbiega nie wykończyły dwa poprzednie pociski, to od tego nic go już nie uratuje.
Ernesto odprężył się myśląc o nagrodzie. Powinien oczywiście zameldować o wszystkim
przez radio, ale nie uczynił tego. Nikomu nie ufał, a zwłaszcza Chińczykom i Żydom. Ci są
najgorsi. Mają wszystko i wszystko zgarniają do siebie, a dla takich ludzi jak Ernesto czy ci
biedacy, których chaty zalewa teraz lawa, nie zostaje nic. Więc Ernesto nie włączył radia.
Najpierw zejdzie na dół i zabezpieczy zwłoki tego człowieka, którego wszyscy tropili, a on,
Ernesto, dopadł. Jak pokaże trupa, to ten przeklęty Chińczyk już się nie wywinie i będzie
musiał wypłacić nagrodę. Wszyscy słyszeli, jak obiecywał. Był jednak pewien problem. Co
powie Ram? Ram też chciałby coś dostać, więc jak przyjdzie co do czego, to może zacząć
opowiadać Bóg wie co, a jeśli Chińczyk usłyszy dwie różne historie, Rama i jego, skorzysta z
okazji i zacznie zwlekać albo powie, żeby pieniądze podzielić. A niby dlaczego? Kto w końcu
załatwił tego człowieka? On, Ernesto, podczas gdy Ram leży na dole spętany jak świnia. Nie!
Nie ma mowy, żeby się z nim dzielić. Ram to ani brat, ani swat - myślał Ernesto rozglądając
się za jeszcze jednym głazem. Znalazł. Przetoczył na skraj urwiska i zepchnął mierząc tam,
gdzie leżał związany Ram. Na wszelki wypadek powtórzył wszystko od początku. Razem
zepchnął sześć solidnych odłamków skalnych. Dopiero wtedy zaświecił latarkę i sprawdził,
czy wszystko jest tak, jak sobie umyślił. W porządku. Teraz trzeba będzie zejść na dół, zdjąć
więzy, żeby nikt niczego nie podejrzewał, i wtedy nada meldunek przez radio. Na dół zaś
zejdzie kominem. Tak będzie najlepiej. A tym, jak mu tam - Trentem - nie ma się co
przejmować. Na pewno leży bez życia pod skałą.


20

Ostatni głaz, ten co kosztował żołnierza na górze tak wiele wysiłku, był rzeczywiście potężny.
Za potężny. Wyrwał drzewo z korzeniami, ale razem z pniem zaklinował się w kominie jakieś
półtora metra niżej. O tyle też opuściła się lina. Trent szykował się na śmierć, ale los w
ostatniej chwili zmienił wyrok. Gdy Trent pojął, że szczęśliwy traf skazuje go na życie,
przeraził się. Ile tego życia mu przeznaczono? Sekundę, dwie, a może mniej? Bał się ruszyć,
nie wiedząc, czy lina wytrzyma, czy głaz będzie tkwił w miejscu, czy zdruzgotane drzewo
utrzyma obciążenie, czy wreszcie wszystko to razem nie runie, gdy wulkan znów wyrzuci z
siebie strumień lawy. Minęła dobra chwila, nim się opanował.

Wulkan jakby się uspokoił. Z góry znów dobiegł charakterystyczny łoskot toczonych z
wysiłkiem kamieni. Trent ponownie zdrętwiał ze strachu. Niech już raz nastąpi koniec. Był
wyczerpany, obolały, bliski rezygnacji.
Tak było wtedy, gdy zobaczył ojca i rewolwer. I co z tego, że miał tylko osiem lat? Faktem
jest, że nie sprostał. Teraz też tak będzie. W rozgorączkowanym umyśle pojawił się obraz
dziewczyny i Trent poczuł piekący wstyd. Opanuj się! Zacznij myśleć. Na litość boską, myśl!
- jakby usłyszał czyjeś wołanie i zdał sobie sprawę, że to on sam karci się za chwilę słabości.
Człowiek na górze stęknął z wysiłkiem i olbrzymi głaz stoczył się w dół. Po chwili jeszcze
jeden i jeszcze. Sześć, nim nastała cisza. Trent zdał sobie sprawę, że tym razem celem był nie
on, ale żołnierz, którego związał i zostawił na dole. Wielka jest moc pieniędzy i ludzka
pazerność, skoro człowiek człowieka kamienuje tylko dlatego, że w chciwej wyobraźni nosi
obraz iluś tam banknotów.
Strach znów ścisnął go za gardło, gdy głaz, który zaklinował się w kominie, obruszył się,
kiedy Trent spróbował nieco zmienić położenie. Na szczęście osiadł głębiej. Już śmielej i
pewniej, szukając nowych punktów oparcia, Trent w końcu wpełzł na skalny odłam, na
którym miał znaleźć śmierć, a który przyniósł wybawienie. Uśmiechnął się do siebie, z
sarkazmem raczej niż z radością wyjął nóż.
Kroki na górze świadczyły, że żołnierz jest już pewny swego. Ciemności rozproszył promień
latarki. Zabójca wychylił się zza skały i spoglądał tam, gdzie leżał skrępowany człowiek.
Trent rzucił nożem. Nie trafił w gardło. Chybił o milimetry.
Wspiął się na górę i poszukał wzrokiem przeciwnika. Wiedział, że Filipińczyk musi jeszcze
żyć, bo ostrze minęło cel. Nóż utkwił wyżej, pod szczęką, tam gdzie zaczyna się tchawica.
Śmierć przyjdzie za parę chwil. Nie ma od niej ratunku, więc to, co zrobił teraz Trent, nie
miało żadnego sensu. Wyjął mianowicie opatrunek z chlebaka żołnierza i przyłożył do
otwartej rany, jakby to mogło jeszcze pomóc.
Ernesto Louis dobrze wiedział, że nic nie zatrzyma uciekającego życia, ale w tych ostatnich
sekundach chciał powiedzieć, wyjaśnić, wytłumaczyć, jak to było z Ramem, z kamieniami i w
ogóle. Bo przecież nie on jest winien, ale Chińczyk. Wszystkiemu są winni Chińczycy,
Chińczycy i Żydzi. No bo kto ukrzyżował Pana Jezusa, który siedzi po prawicy swego Ojca,
Pana Najwyższego?
Tak bardzo chciał o tym powiedzieć, ale nie mógł. Uśmiechnął się jednak, bo przecież nie
chodzi o to, aby usprawiedliwić się wobec tego człowieka, który zadał mu śmierć.
Ważniejsze, aby Bóg go wysłuchał. Na pewno wysłucha. Zrozumie i wybaczy, gdy Ernesto
stanie tam, przed sądem i wszystko opowie. Najszczerzej, jak tylko można. Uśmiech zamarł
jednak, gdy gasnąca wyobraźnia roztoczyła mu przed oczami inny obraz - ciemny i
przerażający. Chciał krzyknąć, ale było już za późno.
Trent zobaczył uśmiech. Poczuł, jak dreszcz przeszywa ciało umierającego, jak otwiera usta,
jakby chciał coś powiedzieć, i jak w zamglonych oczach pojawia się wyraz przerażenia. To
był koniec.
Wyjął latarkę z martwej dłoni. Zapalił. Znalazł M-16, pistolet i zwój liny. Zepchnął kilka
kamieni w dół komina. Piąty głaz przyniósł oczekiwany skutek: wybił zaklinowany odłam
skalny i droga na dół stanęła otworem. Trent zszedł i najpierw zdjął więzy z martwego ciała,
które leżało u podnóża skały. Nie miało to większego sensu, ale w ten symboliczny sposób
Trent odcinał się od morderstwa, którego dopuszczono się tylko dlatego, że ktoś obiecał tym
biedakom trochę pieniędzy. Wsunął ciało między zgliszcza chaty, tam gdzie już raz je ukrył.
Zrobił to, by oszczędzić dziewczynie przykrego widoku.
Żółta poświata nad wulkanem, odór siarki, smród zgliszcz i słodkawa woń spalonych ciał -
wszystko to przywiodło mu na myśl obraz piekła, jaki zapamiętał z rycin w dziecinnych
książkach. Zemdliło go i byłby zwymiotował, gdyby w żołądku miał choćby odrobinę

pokarmu. Otarł usta wierzchem dłoni. Zabrał maczetę nieboszczyka, zarzucił linę na ramię i
ruszył w stronę drabiny.

Zdarła paznokcie do skóry starając się odsunąć kamienie, które zamknęły drogę na zewnątrz.
Ból był nie do zniesienia i nie miała już siły, a co gorsza, po drugiej stronie barykady rozległy
się podejrzane dźwięki. Oprawcy przypomnieli sobie o jej istnieniu i oto nadchodzą. Wtuliła
się w najdalszy kąt jaskini. Dygotała z przerażenia nie wiedząc, co ją czeka.

Trent przebijał się przez zwałowisko. Podważał głazy maczetą i spychał w dół, starając się nie
zniszczyć drabiny.
- Zaraz panią stamtąd wyciągnę, panno Li - powtarzał. - Jeszcze chwila cierpliwości.
Wszystko będzie dobrze, panno Li.
Pracował z uporem i z równym uporem powtarzał te słowa nie wiedząc, czy cokolwiek
dociera do dziewczyny. Nie wiedział nawet, czy żyje. Mogła zginąć pod kamieniami, umrzeć
z głodu, z pragnienia czy po prostu dlatego, że nie miała już siły ani chęci żyć.
Wbił maczetę między kamienie i omal nie stracił równowagi, gdy ostrze zagłębiło się po
rękojeść, nie napotykając oporu. A więc już niewiele. Podważył kamień, przesunął najpierw
w bok, potem za siebie. Warstwa kurzego łajna ułatwiała zadanie. Nie zapalił latarki, aby
nagły błysk nie przeraził dziewczyny. Musi najpierw ją uspokoić, natchnąć otuchą.
- Już dobrze, zaraz będę przy pani - powtarzał. - To ja, Trent. Pamięta pani, to ja panią tu
ukryłem i to ja przyrzekłem, że panią stąd wyciągnę. Wszystko będzie dobrze, naprawdę,
niech mi pani wierzy.
Jeszcze parę głazów i będzie w środku. Przysłonił latarkę palcami i oświetlił górę, aby
rozproszyć światło i nie oślepić ani jej, ani siebie. Wreszcie ją ujrzał. Brudna, unurzana w
kurzym łajnie, kuliła się w kącie. Wyglądała jak dziecko w azylu dla psychicznie chorych.
- To ja, Trent - powtórzył. - Pamięta pani? A teraz musimy stąd wyjść. Musimy się
pośpieszyć.
Żadnej reakcji. Spodziewał się strachu, agresji, histerii, tymczasem dziewczyna kuliła się jak
osaczone zwierzę, które nie widząc innego wyjścia rezygnuje z wszelkiej walki. Nie wiedział,
bo nie mógł wiedzieć, że Jay po prostu ma go za słabeusza, na którego nie ma co liczyć. Tak
odczytała łagodne nuty w jego głosie. Trent to człowiek, który nie potrafił pokonać podłego,
ale sprytnego jak lis Wong Fu.
Podał jej kurtkę, którą zdarł z żołnierza. Nie zareagowała. Zbliżył się więc i ubrał ją jak
dziecko.
Sięgnął po wodę. Nie wzięła. Dalej leżała obojętnie. Podsunął butelkę do jej ust, przechylił.
Krople ściekły dziewczynie po brodzie.
Łańcuch, co zrobić z łańcuchem? Owinął koniec wokół ramienia. Gestem poprosił, by ruszyła
za nim. Żadnej odpowiedzi.
Złapał ją za ramiona, chciał potrząsnąć, aby oprzytomniała, ocknęła się... Zmienił jednak
zamiar.
- Panno Li - powiedział cicho - niech mi pani pomoże. Proszę.
Nie odpowiedziała. Zaklął pod nosem i stanowczym tonem ostrzegł:
- Więc będę cię musiał wyciągnąć, moja panno, a przedtem będę ci musiał związać ręce, bo
nie ma innej rady.
Tak też zrobił. Wyciągnął ją do wyjścia. Zarzucił związane ręce sobie na szyję i powoli,
ostrożnie zaczął schodzić po drabinie, dźwigając bezwolne ciało jak worek na plecach.
Miał do przebycia połowę tego, co musiał pokonać wspinając się kominem, ale wysiłek był
znacznie większy. Nieprzytomna, a przynajmniej nieświadoma niczego dziewczyna nie
ułatwiała zadania. Spętane dłonie uciskały szyję, nie pozwalając oddychać, bolały go ramiona

i doskwierała rana na nodze. Wątpił, czy w tej sytuacji da radę wdrapać się na urwisko.
Bardzo chciał, żeby Ortega poniósł klęskę.
Przypuszczał, że minie jakiś czas, nim Ortega zorientuje się, że łączność z dwójką zostawioną
w wiosce została przerwana. Najpierw pomyśli, że to tylko kwestia zakłóceń na skutek erupcji
wulkanu, później jednak wyśle patrol, żeby sprawdzić, co się stało. Żołnierze przypłyną
pewnie rzeką. Znajdą zabitego w zgliszczach chaty. Wdrapią się na skałę. Znajdą drugiego
trupa i co potem? Potem zacznie się pościg. Pieszo, bo śmigłowce trzeba raczej wykluczyć.
Nie dadzą rady w pobliżu wulkanu. Ilu żołnierzy wyznaczy Ortega do pościgu? Chyba
kilkunastu. Kilku to za mało, by wziąć Trenta. A więc kilkunastu. Kiedy? Policzmy.
Dwadzieścia minut na zebranie ludzi. Drugie dwadzieścia, nim motorówka dopłynie do
przystani na rzece i jeszcze dwadzieścia, nim wszyscy wdrapią się na urwisko. A więc za
godzinę.
Posadził Jay na ziemi i jak dziecku nałożył buty Rama. Podsunął jej otwartą konserwę, ale nie
chciała jeść. Nie było czasu na spory. Nie chciała iść, więc zaciągnął ją w stronę skalnego
komina. Tu znów wziął ją na plecy. Jedna z zasad sztuki przeżycia mówi, że nie wolno
wyznaczać sobie celów ponad siły i możliwości. Trent nie zastanawiał się co dalej. Skupiał
się tylko na następnym kroku. Wyszukiwał szczeliny i skalne półki. Pamiętał o "trzech
punktach". To podstawowa zasada wspinaczki - mieć trzy punkty podparcia. Obie nogi, jedna
ręka. Dwie ręce, jedna noga. Nie zwracał uwagi na przebyte metry. Liczył w myślach do stu.
Sto i chwila wypoczynku, i znów sto. Liczenie pomagało regulować oddech. Starał się nie
pamiętać o bólu ani o wulkanie, ani o siarce. To prawda, że ciężkie od siarki powietrze
zatykało płuca, prawda, że wulkan mógł znów wyrzucić z siebie tony skał i lawy, i prawda, że
ból był coraz silniejszy. Zadanie polegało na tym, aby na przekór temu wszystkiemu wspiąć
się na górę. Także na przekór sobie.
Liczył wolniej, odsuwając "setkę".
Zrobisz to - rozkazywał sobie w myślach - dasz radę. Musisz dać radę. Do przodu. Jeszcze.
Przecież mieliśmy odpocząć - kłócił się sam ze sobą.
Odpoczniemy, za chwilę - pocieszał się.
Pochylił się, aby przerzucić ciężar z szyi bardziej na plecy. Ręka - chwyt, noga - skalna
szczelina i znów: ręka - chwyt... Podniósł wzrok. Poznał drzewo. To samo, któremu
zawdzięczał życie. Teraz jednak zbawcze korzenie były poza zasięgiem rąk. Z dziewczyną na
plecach nie da rady. Między nim a drzewem ściana była gładka jak wypolerowana. A więc to
jest kres. Koniec. Ślepy zaułek.
Daj spokój - podpowiadało mu jedno ja - nie dasz rady. Zostaw to wszystko. Ona i tak nie
przeżyje.
Do jasnej cholery, ocknij się - dopingowało drugie ja - rozejrzyj się, nie stój jak baran.
Raz jeszcze zbadał wzrokiem skałę. O kilkanaście centymetrów nad miejscem, gdzie oparł
prawą stopę, zauważył niewielki występ. Gdyby tylko zdołał postawić tam drugą nogę,
mógłby posunąć się odrobinę do góry, a stamtąd sięgnąłby już drzewa. Łatwo powiedzieć -
cały ciężar ciała wspierał na lewej nodze i nie było mowy, żeby zmienić jej położenie. A więc
nie tędy. Znalazł inny występ. Nieco niżej. Zaryzykował. Udało się, choć niezupełnie. W
nowej pozycji dziewczyna osunęła się z pleców i wisiała teraz na rękach dusząc go do utraty
tchu. Gdyby ktoś popatrzył z boku, pomyślał Trent sarkastycznie, mógłby powiedzieć, że
wyglądamy, jak dwie żaby w okresie godowym. Delikatnie, centymetr po centymetrze
przesunął ciężar na plecach na tyle, żeby móc złapać powietrze. Jednocześnie wspiął się na
występ, z którego wcześniej musiał zrezygnować. Wyprostował się. Z tego miejsca mógł już
chwycić za korzenie. Ale zwycięstwo było jeszcze daleko.
Jeszcze trochę - zachęcił go głos - ruszaj. Nie ma czasu - ponaglił.
Istotnie, czasu już nie było. Wśród pohukiwań i dudnienia wulkanu usłyszał warkot silnika.
Motorówka była blisko.

To nie jest uczciwe - poskarżył się głos. - Miało być inaczej.
A kto mówił, że ma być inaczej? Kto niby gwarantował, że będzie uczciwie? - argumentował
drugi głos.
Pot zalewał mu wzrok. Wilgotne dłonie z coraz większym trudem trzymały się ściany skalnej.
Chciał spojrzeć w górę, sprawdzić, ile jeszcze, ale nie zrobił tego. Takie spojrzenia niczego
nie przyśpieszą i nie zmienią. Za siebie też nie patrzył, bo i co z tego, że zobaczy łódkę
dobijającą do przystani?
Jeszcze krok. Już blisko. Kilka chwytów i już - ponaglił go głos.
Dotarł do przewężenia, gdzie utknął głaz, który miał go wykończyć. A więc jeszcze pięć
metrów. Ale najpierw wypoczynek. Choćby przez chwilę. Musi zmienić nieco pozycję, żeby
złapać oddech. Przenieść ciężar ciała na drugą nogę, bo rana na udzie znów się otworzyła.
Dziesięć sekund, nie więcej - obiecał sobie, jakby wydzielał najcenniejszy skarb. Obrócił się
plecami do ściany i odruchowo spojrzał w kierunku rzeki. Reflektor mignął między
drzewami. Ile im jeszcze zostało? Kilkaset metrów, nie więcej. Jak tylko tu się zjawią, to
pierwsza rzecz - spojrzą na urwisko i oczywiście na komin, bo wszyscy wiedzą, że to jedyna
droga. No właśnie - spojrzą w górę i...
Niech ich diabli wezmą. Zabrał się znów do wspinaczki. Noga - podpórka, ręka - chwyt. Jak
to się dzieje, że za pierwszym razem wszedł tu bez odpoczynku, a teraz szczeliny są tak
odległe od siebie, że trudno je znaleźć?
Ruszaj, do cholery - karcił go głos natarczywie. A obu głosom, które wiodły spór,
towarzyszył trzeci. Minęła chwila, nim Trent uświadomił sobie, że to on sam klnie głośno,
bluźni i złorzeczy. A niech tam, i tak wulkan wszystko zagłuszy.
Naprzód - zachęcał go głos - przynajmniej jeden krok. Jak się nie uda, to damy spokój.
Udało się. Wyraźnie już widział krawędź komina. Jeszcze trzy chwyty rękami i koniec -
przekonywał sam siebie. - Im bliżej szczytu, tym łatwiej - stwierdził z zaskoczeniem.
Spokojnie - karcił się - nie za wcześnie, Patrick, powoli. I przestań kląć. Lepiej się pomódl.
Słyszysz, módl się, ty tchórzliwy draniu. Ojcze nasz, któryś jest w Niebie...
Silnik zawył, a w chwilę później przycichł, gdy sternik zredukował obroty przed zakrętem.
Trent wychylił głowę ponad krawędź komina, ale musiał się cofnąć. Nie miał czego się
uchwycić, więc trzeba trochę inaczej. Znalazł niewielką półkę. Ot tyle, żeby postawić stopę
pół metra wyżej. Wspiął się. Wyprostował. Teraz mógł sięgnąć dalej za krawędź, gdzie już
było na czym wesprzeć dłonie. W tym momencie wyłowiło ich z ciemności światło latarki.
Ktoś krzyknął. Światło zgasło, co oznaczało tylko jedno: ów ktoś odłożył latarkę, żeby
chwycić za karabin. Strzał pod ostrym kątem w stosunku do celu nie jest łatwy. Seria chybiła.
Kule odbiły się rykoszetem od skał i na dół posypał się grad kamieni. Trent przerzucił
dziewczynę przez krawędź, po czym odciągnął ją poza pole ostrzału.
Podczołgał się tam, gdzie - jak pamiętał - leżał automat żołnierza. Chwilowo nie musiał
przejmować się nacierającymi u podnóża urwiska. Ważniejsze było, aby uszkodzić łódź. W
ten sposób może uda się opóźnić nadejście posiłków. Ognie wulkanu kładły się żółcią na
rzece. Ciemna sylweta łodzi wyraźnie odbijała się od połyskującego w ciemności lustra wody.
Trent puścił długą serię mierząc w burtę.
Żołnierze na dole to pewnie zwiadowcy, których Ortega wysłał przodem. Zasadniczy oddział
płynie łodzią i trzeba też zakładać, że Ortega, domyśliwszy się wreszcie kierunku ucieczki,
wezwie posiłki, by odciąć zbiegom drogę od północy. Dawało to niewielki wybór: Trent z
dziewczyną zginą albo na miejscu, na skale, albo dalej, pod ogniem idących z północy. Tak
czy owak, ich los jest przesądzony. Trent postanowił jednak przedzierać się na północ. Może
jest coś, czego nie wziął pod uwagę. Coś się wydarzy. Może zjawi się Tanaka z odsieczą,
choć diabli wiedzą, z kim Japończyk naprawdę trzyma. W każdym razie lepiej ruszyć z
miejsca. Jeśli nawet nie nastąpi cud, to przynajmniej zyskają na czasie.

Tymczasem rozejrzał się, znalazł spory głaz i zrzucił go do skalnego komina. Kamień
zaklinował się w przewężeniu. Trent wzmocnił jeszcze barykadę licząc, że w ten sposób
opóźni pościg. Wypuścił serię z automatu, aby ci na dole wiedzieli, że nie tak łatwo zdobędą
szmal przyrzeczony przez Chińczyka.
Zabrał maczetę, ograbił trupa z zapałek i papierosów, wziął także linę i oczywiście M-16.
Dziewczynę przerzucił przez ramię jak wór. Był gotów. Najpierw musiał pokonać spory
kawałek otwartej przestrzeni, za którą dopiero wyrastał dość gęsty bambusowy gaj, w którym
wycięto ścieżkę wiodącą prosto na północ. Przejście było wąskie. Szło się jakby tunelem
pośród wysokich na dziesięć metrów bambusowych tyk. Wziął dziewczynę na plecy. Gaj
szumiał kołysany nocną bryzą. Pod nogami chrzęściły opadłe liście i wyschnięte bambusowe
odrosty. Wystarczy iskra - pomyślał Trent - i wszystko to zamieni się w płonącą pułapkę.
Zaczął biec.
Liczył, że mają pół godziny przewagi nad pościgiem. Wcześniej niż w pół godziny ludzie
Ortegi nie pokonają barykady w skalnym kominie.
Co dziesięć minut dawał sobie sześćdziesiąt sekund wypoczynku. Za bambusowym gajem
wyszli na otwarte, pokryte stężałą lawą i popiołem zbocze. Zatrzymał się. Posadził
dziewczynę na ziemi. Nie odezwała się ani słowem. Siedziała skulona, jakby nieobecna, naga
- jeśli nie liczyć kurtki i wojskowych butów. Wyciął maczetą cztery spore bambusowe kije i z
pół tuzina krótszych. Położył je na ziemi obok niej. Jeszcze raz wrócił na skraj gaju. Ułożył
stosik wyschniętych liści i drobnych gałązek. Zostało najwyżej dwadzieścia minut.
Z bambusowych kijów sporządził rodzaj indiańskich sani, na których położył dziewczynę.
Powietrze gęstniało od pyłów i popiołów wyrzuconych z krateru. Z trykotowego podkoszulka
udarł dwa kawałki, zmoczył wodą z butelki. Jednym osłonił usta Jay, drugi zawiązał sobie.
- Wszystko będzie dobrze - pocieszał ją - zobaczysz. Naprawdę nie ma się czym martwić -
zapewniał.
Miał świadomość, że mówi bez sensu, i wyobrażał sobie szyderczy komentarz Tanaki,
którego Japończyk na pewno by nie darował, gdyby usłyszał te głupie zapewnienia. Ale
zdarzało się, że mówił jeszcze większe głupstwa, a poza tym największe głupstwo polegało na
tym, że w tej dramatycznej sytuacji pomyślał o Tanace. Aż się zaśmiał, przypominając sobie
liverpoolski akcent skośnookiego detektywa.
- A teraz sprawimy niespodziankę naszym kochanym przyjaciołom - rzucił, adresując tę
uwagę ni to do siebie, ni do dziewczyny, ni do Tanaki. Kucnął przy stosie suchych liści i
gałęzi i zapalił zapałkę. W sekundę płomień ogarnął całą ścianę bambusowego gaju. Trent
puścił jeszcze krótką serię z automatu, aby przypomnieć ścigającym, że nie jest bezbronny.
- A teraz w drogę - powiedział, zaprzęgając się do bambusowych sani.
Ścieżka wiodła teraz w dół. Trent czuł gorąco bijące od rozpalonej lawy. Kilka takich
płonących potoków płynęło z góry. Na szczęście żaden nie stanowił bezpośredniego
zagrożenia, a co ważniejsze - żaden jeszcze nie sięgnął tak daleko, aby zupełnie odciąć
możliwość ucieczki.
Przez ostatnie pół godziny wulkan był jakby spokojniejszy. Ustało dudnienie wewnątrz góry,
słychać było natomiast głuche pomruki. Przesycone pyłem i popiołami powietrze ograniczało
widoczność. Wszystko zaś było rozjaśnione niesamowitym światłem o odcieniach żółci i
oranżu.
Na pokrytym stężałą po poprzednich wybuchach lawą zboczu nie było najmniejszej kępy
traw. Nawet porosty nie miały się gdzie zaczepić na jałowym gruncie, pokrytym teraz
strumieniami świeżej lawy. Z każdym stęknięciem wulkanu z krateru jak z tygla trzymanego
przez olbrzyma ulewała się nowa porcja płonącej cieczy, a w górę strzelały jęzory ognia.
Bambusowy gaj płonął jak jedna wielka żagiew. Pościg będzie musiał pójść okrężną drogą,
przez co zbiegowie zyskają trochę czasu. Sanie sunęły bez oporu po pylistym zboczu. Jedyny

kłopot polegał na tym, że wszędzie wciskały się drobiny popiołu. Ciężko było oddychać, a
jeszcze trudniej iść. Popiół dostawał się do butów, boleśnie ocierając skórę.
Szli teraz wąską doliną wciśniętą w zbocze, gdy na drodze wyrosła nowa przeszkoda. Pod
ciężarem tężejącej lawy i na skutek podziemnych wstrząsów od zbocza oderwał się
gigantyczny zwał ziemi, odcinając przejście. Wspinaczka będzie prawie niemożliwa i Trent
odsuwał od siebie myśl o tym, jaki wysiłek go jeszcze czeka. Znów bezsensownie, pomyślał o
Tanace.
W przeszłości często musiał polegać na innych. Nigdy jednak w czasie wykonywania
zadania. Wtedy wolał działać sam. Takie miał usposobienie. Gdy jednak dochodziło do
ewakuacji, opuszczenia terenu operacji, wtedy - bywało - szukał pomocy i polegał na innych.
A owi inni to najczęściej Amerykanie, chłopcy z Teksasu, Oklahomy i Arizony, którzy często
nie czekając na polecenie "z góry", sadzali helikoptery w najbardziej nieprawdopodobnych
miejscach i wyciągali go z matni- Tak, na nich mógł liczyć, na swoich, Brytyjczyków,
znacznie rzadziej. Swoi zwoływali najpierw konferencję, potem toczyli nie kończące się
dyskusje, dbając przede wszystkim o własne interesy, a gdy wreszcie coś już tam postanowili,
to na ogół za późno. Kto nie wierzy, niech popatrzy, co dzieje się na przykład w takiej Bośni.
Nie czas na wspomnienia - skarcił się w myślach. Musi się opanować, zebrać siły, a przede
wszystkim myśleć logicznie, choć z położenia, w jakim się znalazł, nie było żadnego
sensownego wyjścia. Już nie strumień, ale rzeka płynnej lawy wyznaczała kres wędrówki.
Potok, szeroki na przeszło sześć metrów, płynął w poprzek drogi i nie mogło być mowy o
tym, aby obejść go z góry czy z dołu. Z tyłu następowali ludzie Ortegi.


21

Wulkan znów zagrzmiał. Nad kraterem rozkwitł płomienny kwiat. Zboczem spłynęła lawa.
Niżej, gdzie skalne występy przegradzały drogę, płonąca rzeka podzieliła się na
sześcioramienną deltę. Odnogi rywalizowały o pierwszeństwo, która popłynie najszybciej i
dotrze najdalej. W dolinie rozlewały się, tworząc jeziora.
Trent zatrzymał się nad brzegiem gorejącego potoku. Oddychał z trudem, Reszta wilgoci
wyparowała z przepaski na ustach i nic już nie osłaniało zmęczonych płuc ani wyschniętego
gardła. Spojrzał za siebie, na dziewczynę. Chciał się uśmiechnąć, by ją pocieszyć, dodać
otuchy, ale spieczona twarz pozostała nieruchoma. Wyschnięta na pergamin skóra nie
reagowała na grę mięśni.
Los zakpił z niego z całym okrucieństwem. Przeszkoda była na tyle wąska, że mógłby ją
przesadzić jednym skokiem, na tyle jednak szeroka, że z dziewczyną na plecach nie da rady.
Usiadł przy saniach, wsparł głowę na kolanach i patrzył ponuro na płonący potok, żółty i
pomarańczowy środkiem nurtu, szarzejący przy brzegach, gdzie lawa powoli stygła. Za rzeką
lawy teren w znosił się ostro w górę. Trzeba będzie wiele wysiłku, by wciągnąć sanie na
zbocze. Pościg był już pewnie blisko. Żołnierze zjawią się za godzinę, a może mniej. Gdyby
wspiął się w górę, widziałby zapewne wojsko podążające ich śladem. Nic już nie miało sensu.
Nie pozwoli, by dziewczyna wpadła w ręce żołdaków. Sam ją zastrzeli, gdy już naprawdę nie
będzie innego wyjścia. Zajdzie od tyłu, żeby się nie spostrzegła, i wpakuje kulę w głowę.
Celnie, by oszczędzić cierpień. A dalej co? Spróbuje jednak uciec? Zmylić pogoń? Bez sensu.
Ucieczka byłaby aktem równie odrażającym jak zabójstwo dziewczyny. Uśmiechnął się sam
do siebie, zaskoczony, że potrafi jeszcze zrezygnować z czegoś tylko dlatego, że uznaje czyn
za odrażający.
Jeśli nadzieja jest cnotą, to rezygnacja musi być grzechem. Nie wolno rezygnować, jeśli
jeszcze można żywić nadzieję. Zerwał się z miejsca i zaczął działać.

Po pierwsze kurtką owinął jej nogę. Na wszelki wypadek posypał jeszcze stopę grubą
warstwą wystygłego popiołu wulkanicznego. Następnie za pomocą maczety zsunął do
strumienia lawy łańcuch, który ciągle był przykuty do pierścienia na kostce. Poruszał nim,
mieszał jak w kuźni, a gdy żelazo rozpaliło się do białości, wziął karabin i odpalił kilka razy
celując w ogniwo. Udało się. Na metalu pokazała się rysa, więc znów wsunął łańcuch do
ognia i manipulując maczetą rozwarł ogniwo tak, że mógł teraz odłączyć większą część
łańcucha. Przy nodze Jay zostało tylko sześć ogniw.
Nie kryjąc dumy z własnej pomysłowości pokazał Jay rozkuty łańcuch.
- Widzi pani, panno Li, jeszcze nie wszystko skończone - uśmiechnął się i rzucił żelastwo do
strumienia lawy. Przyszli archeologowie będą zaskoczeni, gdy na pustkowiu odkryją ślady
kuźni.
Następnie zaczął rozbierać sanie. Wybrał solidny długi kawałek bambusa, wetknął jeden
koniec w sam środek strumienia i wspierając się jak skoczek na tyczce, dał susa na drugą
stronę gorejącego potoku. Znów się odbił i wrócił na miejsce, skąd zaczął powietrzną
wędrówkę.
Tyczka zapaliła się żywym płomieniem. Zdusił ogień wtykając żerdź głęboko w popiół.
- Proszę spojrzeć - zawołał przykucając na brzegu strumienia - to zupełnie proste. Musi pani
to zrobić - dodał poważniejszym tonem - albo pani skoczy, albo wpadnie pani w ręce
morderców nasłanych przez dziadka. Nie damy im tej satysfakcji, prawda?
Jay uśmiechnęła się. W mroku nie mógł jednak tego widzieć. Uśmiechnęła się zresztą do
siebie, nie do niego. Był za głupi i za słaby, by zasłużyć na jej uśmiech. Słuchała, jak prosił.
- Błagam panią, panno Li.
- Proszę, proszę... - powtórzyła udawanym brytyjskim akcentem, przedrzeźniając mężczyznę.
Nie słyszał. Poszukała wzrokiem jego oczu. Patrzył jak pies łaszący się do właściciela.
- Dobry, dobry psiunio - poklepała go po głowie.
Nie zareagował, więc przyszło jej na myśl, żeby uderzyć z całej siły, ale wstrzymała się.
Będzie jeszcze potrzebny. Spowije go pajęczą nitką jak siecią, żeby się nie wymknął. Uwolni
go, gdy przyjdzie pora, albo zostawi na pastwę losu, gdy okaże się, że nie jest już potrzebny.
- Dobry pies - powtórzyła wolno i wyraźnie, aby na pewno usłyszał, i nagle z całej siły
plunęła w tę słabą, spsiałą twarz. Nie wie, że go nienawidzi, jak wszystkich mężczyzn.
Plunęłaby jeszcze raz, gdyby nie stara dobra niania, która opiekowała się nią w dzieciństwie.
Niania powiedziała, żeby tego nie robić, bo ten człowiek jeszcze się przyda. Niania zawsze
miała rację.
Wyciągnęła więc rękę i pogłaskała po ramieniu.
- Nie mamy czasu, panno Li - powiedział - więc proszę, niech pani spróbuje.
Tak, ten człowiek należał do niej, ale musi go jeszcze bardziej przywiązać do siebie, bo
będzie potrzebny, gdy wreszcie zaczną się porachunki z Wong Fu, z dziadkiem i tymi ludźmi
w chacie... Nie - z tymi nie. Ci już nie żyją.
- Obiecaj - rozkazała.
Wydawało mu się, że coś zmieniło się w jej spojrzeniu. Opaska na ustach wyschła na wiór,
więc zdjął ją i skropił wodą z butelki. Zwilżył jej wargi. Nie opuszczał butelki, póki nie
przełknęła. Poruszyła ustami, jakby chciała coś powiedzieć. Przysunął się bliżej. Zrozumiał -
chciała, żeby coś obiecał. Nie wiedział co, ale przyrzekł.
- Przyrzekam, panno Li, daję pani słowo - powtórzył obietnicę - a teraz, proszę, niech pani
spróbuje.
Wziął ją pod ramiona i postawił na nogi. Była drobnej budowy, ale chyba silna.
- Niech pani spróbuje stanąć. Proszę, niech pani porusza nogami. Trzeba rozgrzać mięśnie.
Kucnął, pomasował jej łydki.
- Musi pani to zrobić szybko - pouczał - proszę się oprzeć na tyczce i od razu skoczyć, bo
inaczej bambus spłonie. I proszę się nie bać.

Wstał, podał jej żerdź.
Nawet nie spojrzała.
Nie wiedział, co myśleć. Nie miał pojęcia, co się dzieje w jej umyśle. Z ulgą jednak zauważył,
że mocno zacisnęła ręce na bambusie. Bał się o nią, ale wierzył, chciał wierzyć, że wszystko
będzie dobrze.
Dał jej tę samą tyczkę, którą sam wypróbował. Miała upalony koniec, przez co była nieco
lżejsza i trochę krótsza od innych. Manewr nie był skomplikowany, nie trzeba było się
rozpędzać, wystarczyło parę kroków, żeby złapać rytm, oprzeć się na tyczce i skoczyć. Nie
wiedział, czy Jay rozumie, co do niej mówi, czy nie. Jej wzrok nie wyrażał niczego.
Podniosła tyczkę, Trent zaczął się modlić...
Lawa była piękna. Błyszczała bielą, gdzie temperatura była najwyższa. Biel przechodziła
najpierw w oranż, a później, tam gdzie lawa zaczynała tężeć - w głęboką czerwień i wreszcie
w szarość. Jay chłonęła gorąco. Wbiła bambusowy kij głęboko w pierś Wong Fu i z całej siły
wpychała go w rozpalony potok. Z radością patrzyła, jak uchodzi z niego życie. Wepchnęła
go głębiej w gorejący nurt. Zaśmiała się radośnie, gdy wreszcie lawa pochłonęła ciało.
Zadowolona spojrzała na mężczyznę, Trenta, rozkazując, aby przyprowadził dziadka. On
tymczasem wcisnął jej w ręce bambusową tyczkę.
Wolno i ostrożnie zbliżyła żerdź do lawy. Bambus zapłonął żywym ogniem, nim jeszcze
zdołała oprzeć koniec kija o twardszy grunt. Trent miał wrażenie, że Jay bawi się, jakby
popychała coś, co stawia opór.
- Nie, panno Li - pouczył - to trzeba zrobić szybko.
Wziął nową żerdź i pokazał jej cały manewr od początku. Lawa płynęła teraz znacznie
szerszym strumieniem niż przedtem.
- Niech pani się nie zastanawia, proszę po prostu skoczyć - nalegał. - To naprawdę nic
trudnego i nic pani nie grozi. Zrobimy to razem - dobrze?
Skoczył. Jay została. Stała bez ruchu. Trent zaklął ze złości i wrócił na jej stronę. Zgasił
płonącą żerdź.
- Panno Li - powiedział ostrym tonem - mordercy nasłani przez pani dziadka są już blisko.
Albo pani skoczy, albo...
I znów poruszyła wargami, jakby chciała coś powiedzieć. Nachylił się, aby usłyszeć szept.
- Obiecaj.
- Przyrzekam - rzekł solennie. Nie wiedział, co przyrzeka, ale nie dbał o to. Zależało mu tylko
na jednym, aby jak najszybciej znaleźć się z nią na drugiej stronie, zanim nadejdzie wojsko.
- Przyrzekam - powtórzył - daję pani moje słowo. Z tym, że niewiele ono będzie warte, jeśli
zginę siedząc tu po tej stronie. Więc ruszajmy. Naprawdę - niech się pani niczego nie boi, to
całkiem proste. Idziemy? Raz, dwa, trzy. Już - krzyknął, choć nie było to potrzebne. Jay
zrobiła krok do przodu, odbiła się zgrabnie i przeskoczyła na drugą stronę.
Trent wrócił jeszcze po broń i butelkę z wodą. Wrzucił do płonącego strumienia bambusowe
żerdzie, aby nie zostawiać niepotrzebnych śladów. Zwilżył obie przepaski, zawiązał najpierw
jej, potem sobie. Wulkan znów się odezwał plując ogniem i lawą. Żołnierzy czeka ciężka
przeprawa, gdy dojdą na to miejsce. Wziął ją za rękę i pociągnął za sobą.
W tym momencie padły strzały. Odbiły się rykoszetem od skał dając początek kamiennej
lawinie. Trent rzucił Jay na ziemię. Czwórka prześladowców była blisko, za skalną krawędzią
po drugiej stronie płonącego rozlewiska. Mierzyli niedokładnie i strzały przeszły górą.
Gdyby zadziałali rozsądnie - pomyślał Trent - to podzieliliby się na dwie grupy. Jedna para
zeszłaby na dół, druga - zostałaby na górze, żeby zabezpieczać akcję. Mógłby oczywiście
zabić tych dwóch, którzy zejdą dołem, ale nie sięgnąłby tych, którzy zostaną na górze. W tej
sytuacji zabijanie nie miałoby sensu. Trent zawsze starał się działać rozsądnie.

Strumień lawy pęczniał z każdą chwilą. Jeszcze trochę, a żołnierze nie dadzą rady pokonać
przeszkody. Musi więc opóźnić pościg. Wystarczy naprawdę kilka chwil, a rozlewisko
całkowicie zagrodzi drogę.
Wyjął z magazynka kilka naboi. Podczołgał się do strumienia lawy i wcisnął naboje w popiół
przy brzegu. Powtórzył manewr kilka metrów dalej. Nie skończył nawet, gdy pierwsza kula
eksplodowała z hukiem. W chwilę później następna i jeszcze jedna.
Wrócił do dziewczyny. Objaśnił jej cały plan, choć nie wiedział, czy Jay cokolwiek z tego
pojmie. Jednocześnie opróżnił trzy zapasowe magazynki M-16. Na brzegu lawy ułożył cały
rząd naboi.
Nie minęła minuta, gdy zaczęła się kanonada. Stosy naboi wybuchały jeden po drugim i w
powietrzu aż gęsto było od kul. Trent z Jay mieli do pokonania sto pięćdziesiąt metrów
stromego zbocza. Za granią będą bezpieczni. Pociągnął dziewczynę, ona jednak nie ułatwiła
mu zadania. Zaparła się jak muł i nie chciała ruszyć z miejsca. Podniósł ją i przerzucił przez
ramię.
Żołnierze odpowiedzieli ogniem. Trent zastanawiał się, na jak długo starczy im amunicji. W
armii filipińskiej obowiązują amerykańskie regulaminy, a w US Army wojsko otrzymuje na
akcję siedem magazynków i dwie zapasowe taśmy. Dużo. Nie ma co liczyć, że zabraknie im
amunicji.
Zbocze było strome, a gruba warstwa popiołu jeszcze bardziej utrudniała wspinaczkę. Nie
doszedł nawet do połowy wzgórza, gdy opuściły go siły. Przystanął, położył dziewczynę na
ziemi, sam też padł obok, ciężko dysząc. Wybuchł kolejny stos naboi na brzegu płonącego
strumienia. Z drugiej strony znów odpowiedziano ogniem.
Podniósł się z najwyższym trudem. Wziął dziewczynę na plecy. Ruszył. Przeszedł zaledwie
trzydzieści kroków, gdy znów padł bez sił.
- Nie dam rady - rzekł dysząc ciężko - musi mi pani pomóc.
Nie zareagowała. Patrzyła pustym wzrokiem, leżąc bez ruchu. Chciał nią potrząsnąć, uderzyć,
żeby wreszcie oprzytomniała. W podręcznikach mówią, że gdy wszystko inne zawodzi, warto
uciec się do przemocy. Możliwe, ale uczeni autorzy pewnie nigdy nie mieli do czynienia z
takim przypadkiem, jak Jay.
- Jeszcze trochę i będziemy bezpieczni - pocieszał i siebie, i ją. - Jeszcze sto metrów -
przekonywał.
Natężył całą wolę, żeby wstać. Wziął dziewczynę na plecy. Na dole eksplodował kolejny stos
amunicji i żołnierze znów odpowiedzieli ogniem. Liczył kroki, okłamując siebie, że zostało
ich naprawdę niewiele, a może po to, by stłumić w sobie strach. Czuł, że ogarnia go panika,
że cały ten nieludzki wysiłek i tak nie ma sensu. Jeśli nawet nie zginą z rąk żołnierzy Ortegi,
to pochłonie ich lawa. Wulkaniczny popiół oblepiał całe ciało. Mieszał się z potem i pokrywał
skórę warstwą twardą jak cement. Sześćdziesiąt - liczył - sześćdziesiąt jeden, dwa....
Strumień lawy rozlewał się coraz szerzej. Ognista rzeka pęczniała, występowała z brzegów,
jakby żywioł nie znał granic. Wybuchły kolejne naboje. Żołnierze za chwilę się zorientują, że
to tylko naiwna pułapka, i przestaną strzelać na oślep, wypatrzą zbiegów na zboczu i...
właśnie. Siedemdziesiąt, siedemdziesiąt jeden.... - liczył w myślach. - Jeszcze trochę, już
niedaleko - przekonywał siebie, nie dając wiary własnym słowom.
Osiemdziesiąt, jeden, dwa... Tuż pod szczytem strome zbocze jakby złagodniało, jakby
obiecywało, że rzeczywiście jeszcze trochę, a wysiłek zostanie nagrodzony. W tej chwili
rozległ się strzał. Kula rykoszetem odbiła się od skały tuż obok Trenta. Padł na ziemię,
osłaniając dziewczynę własnym ciałem. Żołnierze mierzyli coraz staranniej i wiedzieli, gdzie
jest cel.
Zdarł z siebie kurtkę i osłonił lufę M-16, tak aby nie widać było błysków, gdy zacznie
strzelać. Przestawił bezpiecznik na ogień ciągły, wcisnął kawałek kamienia między spust i

osłonę i rzucił ziejący ogniem karabin w dół. Chwycił dziewczynę za rękę i pociągnął za
sobą. Jeszcze parę kroków i znajdą się po drugiej stronie, bezpieczni za skalną krawędzią.
Automat odwrócił uwagę prześladowców. Odruchowo przenieśli ogień tam, gdzie - jak im się
wydawało - ostrzeliwuje się Trent. Magazynek M-16 wyczerpał się i żołnierze też przerwali
ogień. Nastała chwila ciszy. Trent nie oglądał się, i tak wiedział, co się dzieje. Żołnierze
wypatrują teraz przez lornetki, szukając jego i dziewczyny na zboczu.
Mieli jeszcze pięćdziesiąt, sześćdziesiąt metrów do pokonania. Strzelec, który usadowi się na
przeciwległym zboczu, będzie miał łatwe zadanie. Cel, jak na dłoni. Nie może chybić, a Trent
wyczerpał już wszystkie pomysły. Nie wiedział, jak wydostać się z matni.
Jego ojciec zastrzelił się we własnym gabinecie, matka odebrała sobie życie pędząc jaguarem
prosto w mur. Dziewczynę gwałcono i torturowano, a teraz jej własny dziadek nastaje na jej
życie. Jeśli się zastanowić, zawsze można znaleźć przykład znacznie okrutniejszego losu.
Argument, że ktoś, że gdzieś, że kiedyś doznał większych cierpień i stał wobec jeszcze
większych problemów nie zmienia oczywiście naszego położenia - myślał Trent - ale pozwala
spojrzeć na sprawę z innej perspektywy. Nie, nie zamierzał rezygnować. Nie podda się, nie
skapituluje. Przetrwa. Wyjdzie z tego i wyprowadzi dziewczynę.
- Jeszcze dziesięć kroków - krzyknął. - Musi się udać.
Na dole, tam gdzie płynęła rzeka lawy, ktoś wrzasnął przeraźliwie. Pewnie któryś z żołnierzy
próbował przeskoczyć i nie dał rady. Rozległ się strzał i nagle rozpaczliwe wołanie ucichło.
Wulkan znów zadudnił, a z krateru strzelił płomień rozświetlając upiorny krajobraz. Byli już
na szczycie stromizny. Los zgotował im kolejną niespodziankę. Za granią rozciągał się
płaskowyż - pusta przestrzeń, wielka jak boisko, bez niczego, co dawałoby choćby
najmniejsze schronienie. Znów usłyszeli strzał. Tym razem celny.
Trent z trudem utrzymał równowagę. Parł do przodu, bo i tak nie było innego wyboru.
Wszystko - żywioł i ludzie sprzysięgli się przeciwko nim.
Rzucił okiem przed siebie. W świetle buchających z krateru płomieni widać było, że
płaskowyż przechodzi w łagodne zbocze. Pośród szarości wulkanicznego pyłu wiła się wąska
ścieżka. Rzeka lawy jeszcze jej nie ogarnęła. Dalej zaś, na horyzoncie, ścieżka wplatała się
między uprawne pola, za którymi rozciągał się rząd drzew.


22

Ognie z wulkanu rozświetliły krajobraz. Z krateru znów popłynęła rzeka lawy. Do ścieżki
mieli nie więcej niż kilkaset metrów. Wędrówka w dół zbocza była znacznie łatwiejsza. Trent
nie miał pojęcia, czy tam będą bezpieczniejsi. Nie o to chodziło i nie o tym myślał. Parł do
ścieżki, bo taki wyznaczył sobie cel. Nawet w beznadziejnej sytuacji trzeba do czegoś dążyć.
W butach miał pełno wulkanicznego pyłu. Drobiny pumeksu wżerały się w ciało. Każdy krok
sprawiał niewysłowiony ból. Z każdym też krokiem coraz trudniej było dźwigać dziewczynę.
Wreszcie nogi nie wytrzymały. Padł na kolana. Położył Jay na ziemi. Kula trafiła ją w ramię.
Założył opatrunek z kawałka kurtki i unieruchomił rękę na zaimprowizowanym temblaku.
Nie czuła bólu. Ból należał do innego świata, a ona znów zamknęła się w swoim. Jakże
śmiesznie wyglądał ten słaby mężczyzna, który klęczał obok niej. Szeptał jakieś słowa, jakby
słowa miały znaczenie. Gdyby chciała, mogłaby go zniszczyć jak Wong Fu, którego
wepchnęła do gorejącej lawy. Nie, tego jeszcze nie zrobiła, ale zrobi. Na myśl o cierpieniu,
jakie zada śmiertelnemu wrogowi, przeszedł ją dreszcz.
A ten człowiek, który bez przerwy o coś błagał i za coś przepraszał, należał do niej. Istniał
wyłącznie po to, by spełniać jej wolę. Przyjrzała mu się uważnie. Wiedziała już, że jest słaby.
Zmartwiła się jednak widząc, że jest bliski załamania. Będzie musiała mu pomóc. Nie

dlatego, że mu współczuła, ale dlatego, że jeszcze będzie jej potrzebny. Trzeba go więc
oszczędzić.
Przeniosła wzrok dalej, gdzie za plecami Trenta zamajaczył jakiś cień. Człowiek. Mężczyzna.
Uzbrojony. Skradał się jak kot. Zabij go - rozkazała Trentowi, a ten, głupi, nawet nie usłyszał.
Będzie więc musiała zstąpić do jego świata, do tego furiata, gdzie istnieje ból, cierpienie i
rozpacz. Nienawidziła tego świata i oczywiście ukarze Trenta za to, że zmusza ją do wejścia
w ten właśnie świat. Karę wymierzy, gdy przyjdzie pora. Tymczasem zaś musi objawić się w
tym świecie, bo człowiek z bronią był coraz bliżej. Był niebezpieczny.
- Zabij go - powtórzyła rozkaz, a ten głupi sługa znów niczego nie usłyszał. Mamrotał coś pod
nosem, przepraszał, manipulował przy jej ramieniu, choć przecież niczego takiego mu nie
kazała. Kretyn. Bawi się ręką, podczas gdy zagraża im wielkie niebezpieczeństwo. Głupota
Trenta obudziła w niej złość i nienawiść.
- Zabij go! - krzyknęła.
Spojrzenie miała puste, a jednak czuł, że go obserwuje. Wydało mu się, że nagle się ożywiła,
jakby wyzwoliła się drzemiąca w niej energia.
- Tak mi przykro, panno Li. To wszystko moja wina - powiedział cicho. Wyprostował
zmęczone ramiona, przeciągnął się, jakby chciał zrzucić dokuczliwy ból. Sięgnął ręką za
kark. - Przeszliśmy trudną drogę, panno Li.
Wyglądała tak krucho i tak bezbronnie, że przysunął się do niej, jakby chciał ją osłonić i
ukoić.
- Kilometr, a może nawet więcej - dodał patrząc w stronę, skąd przyszli.
Żołnierz stał jakieś trzydzieści metrów dalej. Ciemna sylwetka na tle gorejącego wulkanu.
- O mój Boże - westchnął Trent. - Bardzo panią przepraszam, panno Li - dodał, jakby chciał
ją o czymś uprzedzić. Podniósł lewą rękę dając znak żołnierzowi. - Jesteśmy ranni,
potrzebujemy pomocy - zawołał - pomocy - powtórzył, w myślach modlił się i błagał na
wszystkie świętości, by tylko żołnierz podszedł trochę bliżej.
Zwyczajna ciekawość, a może pewność siebie sprawiła, że Filipińczyk zrobił kilka kroków do
przodu. Automat gotowy do strzału trzymał w prawej ręce. Lewą sięgał do radia przy pasie.
Dwadzieścia metrów.
- Zabij go! - zawołała dziewczyna.
Wystarczył ten ułamek sekundy, kiedy żołnierz przeniósł wzrok na dziewczynę, by dosięgnął
go nóż Trenta. Trent nigdy nie chybiał. Z dziesięciu metrów trafiał bezbłędnie w gardło.
Teraz, mając do celu dwa razy więcej, na wszelki wypadek mierzył niżej, w brzuch. Rana nie
była śmiertelna, ale zaskoczenie całkowite. Żołnierz wypuścił broń z ręki i odruchowo
chwycił się za brzuch.
Trent skoczył i zwalił Filipińczyka na ziemię twarzą w dół. Żołnierz zawył z bólu, gdy nóż
pod ciężarem ciała wbił się jeszcze głębiej.
- Obróć się - rozkazał Trent - i żadnych podejrzanych ruchów - ostrzegł, choć nie było już
takiej potrzeby. Zaskoczenie i ból sprawiły, że Filipińczyk poddał się bez walki. Nie drgnął
nawet, gdy Trent odpiął mu pas z pistoletem, maczetę i granaty. Z chlebaka wyjął opatrunek.
- A teraz chciałbym zabrać swój nóż - powiedział rzeczowo, jak chirurg objaśniający istotę
zabiegu.
Filipińczyk zbladł. Kiwnął głową na znak, że rozumie. Trent wymierzył mu mocny policzek,
co na ułamek sekundy oszołomiło nieszczęśnika, i wyrwał nóż z rany, przykładając
jednocześnie opatrunek. Wziął Filipińczyka za rękę i położył ją na bandażu.
Żołnierz chciał coś powiedzieć, ale Trent nakazał mu milczenie.
- Lepiej nic nie mów, nie trać sił.
Rozwiązał sznurowadła w jednym bucie rannego, wziął granat, wyciągnął zawleczkę i
zabezpieczył dźwignię kawałkiem sznurowadła. Filipińczyk będzie potrzebował kilku minut,
aby uporać się z węzłem. W tym czasie on z dziewczyną będą już daleko.

- Jak zobaczysz swoich - poinstruował rannego - rzuć granat, tak daleko, jak tylko możesz. W
ten sposób zwrócisz uwagę na siebie i unikniesz przypadkowego strzału.
Taka była teoria. Obaj z Filipińczykiem wiedzieli jednak, że równie dobrze granat może
posłużyć w zupełnie innym celu.
- No, no - rzekł Trent z niekłamanym uznaniem - że też odważyłeś się przeskoczyć przez
lawę.
Filipińczyk skrzywił usta w uśmiechu, a Trent zaklął i zupełnie innym tonem dodał:
- Li i jego przeklęte pieniądze!
Przelał połowę manierki Filipińczyka do swojej butelki. Skropił mu opaskę na ustach.
Manierkę z resztą wody wcisnął rannemu w rękę.
- Przykro mi, ale to wszystko, co mogę dla ciebie zrobić.
Filipińczyk znów skrzywił usta w uśmiechu. Trent zajął się dziewczyną.
Cierpiała bardzo. Ból sprawiał, że nie była już w stanie zagłębić się w swoim intymnym
świecie. Znalazła się w tym obcym jak w pułapce. Patrzyła na Trenta, jak przyklęka nad
obcym człowiekiem - mordercą przecież - i niczego nie rozumiała. Trent powinien być tu,
przy niej, a nie opatrywać i pocieszać wroga.
No jasne - myślała - męska solidarność. Wszyscy są jednakowi. Szepczą coś sobie na ucho
udając, że chodzi o ważne sprawy, gdy tak naprawdę, to zawsze mówią o tym samym - o
kobietach, które wykorzystują i niszczą. Mężczyznom nie wolno ufać. Żadnemu. Już ona
dobrze o tym wie. Zapamiętała lekcję. Podczołgała się parę metrów, chwyciła karabin. Z
palcem na cynglu czekała na Trenta. Nie zwracała uwagi na Filipińczyka. Ten się nie liczył,
ale Trent to zdrajca, a dla zdrajców nie może być litości. Czekała, żeby się odwrócił, żeby
wyczytał w jej wzroku wyrok, jaki nań wydała.
Nacisnęła spust. Poczuła, jak łzy napływają jej do oczu. Nie mogła powstrzymać płaczu.
- Najpierw trzeba by odciągnąć bezpiecznik - zauważył Trent obojętnym tonem.
Tak - mogłaby to zrobić, zdążyłaby, ale już nie chciała. Nie będzie zabijać. Zabijanie to
sprawa prześladowców.
Zabrał jej broń i odrzucił na bok. Automat potoczył się po zboczu. Kucnął, spojrzał głęboko
w oczy pełne bólu, rozpaczy i wstydu. Wierzchem dłoni otarł jej łzy na policzkach.
Najważniejsze, że Jay oprzytomniała, że wróciła jej świadomość. Można więc żywić nadzieję,
jeśli w ogóle można mieć jakąkolwiek nadzieję siedząc na czynnym wulkanie.
- Wstajemy - ponaglił - zobaczymy, czy dasz radę iść.
Pomógł jej, wsparł ją ramieniem.
- Powoli - uprzedził - ostrożnie.
Filipińczyk podniósł rękę na pożegnanie, jakby chciał dać znak, że nie ma żalu.
Trent odpowiedział takim samym gestem, bo nie było sensu cokolwiek mówić. Wszystko
było jasne. Ruszył z dziewczyną w dół. Spodziewał się, że lada chwila usłyszy huk
eksplodującego granatu. Nic takiego jednak nie nastąpiło. Ciszę przerywało tylko dudnienie
wulkanu. Filipińczyk widać zebrał odwagę i siły i postanowił czekać.
Zbocze nie było strome, a lawa nie sięgnęła jeszcze ścieżki. Ale do wybrzeża, które było
celem, mieli jeszcze piętnaście kilometrów, a po drodze cztery rzeki lawy, bo potok lejący się
z krateru podzielił się na sześć odnóg, a przechodzili dopiero obok drugiego.
Od pierwszej erupcji minęły już dobre trzy godziny, nadal jednak rozpalone kamienie, które
wybuch wyrzucił z wnętrza ziemi, były czerwone jak węgle w palenisku.
Nie próbował nawet przyśpieszać marszu. Dostosował się do jej tempa. Nie chciał
ryzykować, bał się, że nadmierny wysiłek znów może pogrążyć tę nieszczęsną,
zmaltretowaną istotę w jej własnym świecie.
Każdy krok wzniecał tumany wulkanicznego pyłu, który grubą warstwą pokrywał wszystko
dookoła. Zapach siarki mieszał się z odorem palonego mięsa, tam gdzie pod zwałami
rozpalonych kamieni padły zwierzęta, i zapachem drewna, gdzie lawa dotarła do palm.

Doszli wreszcie do ścieżki. Trent przystanął. A więc skoro udało się do tej pory, to pewnie
uda się do końca. Nie wiedział wprawdzie, co ich jeszcze czeka. W każdej przecież chwili
zboczem może runąć lawina rozpalonych kamieni, z wulkanu może spłynąć nowa rzeka lawy
niszcząc resztkę życia, a kolejny podziemny wstrząs może sprawić, że pochłonie ich piekło.

Wreszcie ludzie Ortegi zacieśniali krąg. Jedni podążali ich śladem, inni zajmowali już
pozycje odcinając drogę na północ, gdzie miał czekać Tanaka Kazuko, jeśli wierzyć, że nie
zmienił zdania.
Senatorium na Mindanao wygląda jak na pocztówce. Starannie przystrzyżone trawniki okalają
klomby bajecznych kwiatów. Rzędy palm rzucają przyjemny cień na bungalowy, stylizowane
na wiejskie chaty, ale wyposażone we wszystko, co potrzeba: klimatyzację, sterylne łazienki,
wygodne łóżka, bogate lodówki pełne najszlachetniejszych trunków. Z niklowanych kranów
sączy się specjalnie filtrowana woda. Wszystko oczywiście sprowadzone z zagranicy.
Mając już pewność, że Trent wędruje zboczem wulkanu, Manolo Ortega poleciał
śmigłowcem na Mindanao, aby złożyć sir Philipowi meldunek. W polowym mundurze, z
bronią i granatami przy pasie wzbudził niekłamany zachwyt dwóch gwiazdeczek z
Diisseldorfu, które sprowadzono
tu, by w odpowiednich plenerach nakręcić reklamówkę kostiumów kąpielowych.
Służący sir Philipa, w błyszczącej bielą, wykrochmalonej kurtce, czekał przed wejściem.
Poprowadził Ortegę do jadalni W specjalnym apartamencie.
Chińczyk siedział przy stole skubiąc owoce. Cukiernik wyczarował z kawałków mango,
ananasa, melona i papai apetyczny, artystycznie wręcz ułożony stos. Miało się ku wieczorowi,
więc sir Philip przebrał się w odpowiedni do pory granatowy garnitur z delikatnej wełny.
Krawat świadczył, że jego właściciel należy do elity absolwentów Eton. Obuwie połyskiwało
głęboką Czernią. W stroju i postawie sir Philipa nie było niczego ostentacyjnego, jak przystoi
prawdziwie eleganckiemu dżentelmenowi.
Goryl zajął strategiczne miejsce, z którego mógł kontrolować Jednocześnie drzwi i okna,
wychodzące na prywatną plażę.
Oto życie, o jakim Ortega zawsze marzył i jakie stanie się Jego udziałem, gdy tylko zdobędzie
obiecaną nagrodę. A nie wątpił, że tak się stanie.
- Mamy ich - powiedział głosem wyrażającym absolutną pewność siebie. Rozłożył mapę i
pokazał wąski przesmyk między górskim szczytem a urwiskiem, które pionową ścianą
opadało ku morzu.
- Wysłałem samolot - ciągnął - i mamy cały zestaw zdjęć. Tu - pokazał miejsce tuż pod
szczytem wulkanu - powstała szczelina i tędy wypływa lawa. Nieco niżej jej potok dzieli się
na sześć odrębnych strumieni.
Podał jeszcze kilka szczegółów, nie pomijając faktu, że od południowej strony ognisty
strumień zamienił się w rozlewisko nie do przebycia, co oznacza, że zbiegowie mają odciętą
drogę powrotną, gdyby jednak chcieli zawrócić.
Dodał też, że w tej sytuacji przegrupował swoich ludzi, nakazując zajęcie stanowisk na
północy. Ściąga także posiłki w sile stu żołnierzy, aby ostatecznie zamknąć wszystkie wyjścia
z wąskiego przesmyku, którym podąża Trent i jego towarzyszka.
- Mamy ich w garści - zakończył - nie mogą skierować się w górę, bo cały teren stoi w ogniu.
Nie zejdą w dół, bo musieliby fruwać. Skały mają tu co najmniej sto metrów wysokości i
opadają pionowo do morza. Mogą iść tylko do przodu, a tam są moi ludzie.
Mapa przypadkowo dotknęła owoców na stole. Sir Philip bez słowa odsunął talerz. Ortega
myślał o nieszczęsnych wieśniakach, którzy nie dali wiary ostrzeżeniom przez radio i znaleźli
się w takiej samej matni co Trent. Ten ostatni dawał sobie całkiem nieźle radę. Teraz jednak
nie ma już wyjścia, jak nie mają go biedacy z wiosek, którzy w porę nie opuścili swoich
nędznych domostw.

- Ale muszę powiedzieć, że ten Trent rzeczywiście dużo potrafi - powiedział głośno.
Nie miał zamiaru szukać wymówek, że jeszcze nie wypełnił zlecenia sir Philipa, chciał
jednak, żeby magnat docenił, że zadanie wcale nie jest łatwe. Trent wymyka się z pułapek
jakby wiedziony tygrysim sprytem. Na Dalekim Wschodzie tygrys jest symbolem odwagi i
przebiegłości, dlatego właśnie takie porównanie przyszło Ortedze do głowy.
- Już go prawie mieliśmy - dodał - ale załatwił trzech moich ludzi, a czwarty nie odpowiada
na wezwania przez radio.
Sir Philip wyjął notes ze złoconymi brzegami i pióro.
Ortega podyktował nazwiska. Chińczyk zapisał, starannie kaligrafując litery. Zamknął notes.
- Miejmy nadzieję, że tym razem wszystko pójdzie jak należy - rzekł pozornie obojętnym
tonem.
Ortega zrozumiał groźbę i aż spurpurowiał ze zdenerwowania. Odwrócił wzrok. Spojrzał za
okno. Przyszło mu na myśl, że znacznie przyjemniej byłoby wziąć siłą cały ten kurort z bandą
bogatych do obrzydliwości lokatorów, niż zmagać się z Trentem na wulkanie.

- Jedno jest pewne - przybędzie nazwisk w pańskim notesie - mruknął na odchodnym.

Młody żołnierz miał na imię Rodriguez. Koledzy nazywali go Rocco. Nie miał siły, żeby się
ruszyć, i leżał tam, gdzie zostawił go Trent. Ból w brzuchu jakby ustąpił. Pojawiło się
odrętwienie. Myślał o kolegach. Z Kipem na przykład byli w jednej drużynie od samego
początku. Razem przyszli do wojska. Kip chciał przeskoczyć przez potok lawy. Nie udało się.
Boże! Jak on przeraźliwie krzyknął, gdy ogarnął go ogień, a on, Rocco, zrobił tę jedną jedyną
rzecz, jaką jeszcze można było zrobić, aby położyć kres cierpieniu.
A inni kumple? Też ich nie ma. Najpierw tych dwóch w dżungli. Potem jeszcze jeden u stóp
urwiska i ten na skale, z rozoranym gardłem. Na koniec Kip, a teraz on, Rocco.
Tyle ludzkich istnień w imię czego? Co też ta dziwna para - cudzoziemiec i młoda Chinka -
mogła zrobić, że za ich głowy wyznaczono wielką nagrodę? On nie zobaczy tych pieniędzy,
jego czas dobiegł końca, ale Chińczyk z Hongkongu obiecał, że w razie czego rodziny
dostaną odszkodowanie, mała to pociecha, ale dobre i to. Może wystarczy, żeby posłać siostrę
na studia.
Dziwny był ten Chińczyk. Rocco widział go dwa razy z bliska. Raz - gdy zbierano ciała
zabitych w wiosce, a później na przystani, nad rzeką. Wyglądał inaczej niż wszyscy ludzie,
których Rocco znał. Taki czysty, nieskazitelny, jakby z innego świata.
Tak naprawdę to Rocco wolał tego cudzoziemca, którego ścigali. Ten przynajmniej nie
zadzierał nosa. Był jak kumpel. To znaczy - byłby kumplem, gdyby nie był ściganym, a on
ścigającym.
Rocco czuł, że mógłby polubić tego człowieka. Więcej nawet, życzył mu, żeby się udało,
nawet pomógłby, gdyby miał taką możliwość. Teraz jednak jest już za późno. Może tylko
leżeć i czekać. Właśnie nadchodzi wojsko. Cały oddział.
Kosztowało go to wiele wysiłku, ale podniósł się i usiadł. Nie widział zbliżających się
żołnierzy, bo nie miał siły się odwrócić, ale słyszał wyraźnie, jak popiół chrzęści pod
dziesiątkiem wojskowych butów. Rozplątał węzeł na granacie i zaczął się modlić.

Rzucił granat za siebie, tam gdzie nadchodziło wojsko. Reszta była już kwestią sekund. Nikt
nie wie, czy Rocco usłyszał jeszcze wybuch granatu, czy też kula, która ostatecznie
przekreśliła jego istnienie, była szybsza.

Słysząc granat i strzały Trent ocenił, że mają pół godziny, a najwyżej czterdzieści pięć minut
przewagi nad ścigającym ich oddziałem. Modlił się w duchu. Za młodego Filipińczyka,
któremu zostawił granat, za siebie, a nade wszystko za dziewczynę. Przeszli już trzeci

strumień lawy, wąski jeszcze, więc nie nastręczył trudności. Ale oto mieli przed sobą kolejną
przeszkodę. Na skutek wstrząsu obsunęła się ziemia ze zbocza góry. Zniosła ścieżkę na
sporym, dwustumetrowym odcinku, a spadając niżej przykryła grubą warstwą skał i popiołu
poletka, z których jeszcze niedawno żyli mieszkańcy okolicznych wsi. Wsi też już nie było.
Tu i ówdzie sterczały jeszcze resztki chat i wiejskich zabudowań. Większość jednak po prostu
zniknęła z powierzchni ziemi, gdy żywioł strącił wszystko - chaty, ludzi, zwierzęta i drzewa -
do morza. Tych zaś wieśniaków, którzy uratowali się od katastrofy - myślał Trent - czeka
nędzny los w obozach dla uchodźców, gdzie brak będzie i wody, i jadła, i w ogóle
wszystkiego poza obietnicami. Obietnice są tanie. Zwłaszcza te, których i tak nikt nie spełnia.
Tam gdzie kończyła się ścieżka i zaczynało groźne zwałowisko, Trent przystanął. Wziął
dziewczynę na ręce. Zdrową ręką objęła go za szyję. Nic nie powiedziała. Milczała też, kiedy
ostrożnie postawił ją na ziemi, gdy minęli już niebezpieczny odcinek. Kolejny strumień lawy
zatrzymał się jakieś pięćdziesiąt metrów wyżej. Na jak długo? Ciśnienie pewnie wyrzuci z
krateru nową rzekę, a wtedy także i tu ognisty potok spłynie dalej.
Wulkan tymczasem milczał.
Szli ostrożnie. Trent wyszukiwał drogę między żarzącymi się odłamkami skalnymi. Starał się
nie tracić nadziei i czynił wszystko, aby i Jay nie straciła wiary. Mówił, że jest bardzo dzielna
i że już niedługo będą na miejscu.
Na miejscu - to znaczy gdzie?


23

Wulkan milczał, bo na skutek erupcji spadło ciśnienie wewnątrz górotworu, ale cały czas z
głębi ziemi parły w górę nowe potoki rozpalonego bazaltu. Lada moment żywioł znów wyleje
się na powierzchnię.
Trent z dziewczyną byli mniej więcej w połowie wyrwy, która powstała na zboczu wskutek
obsunięcia się wierzchniej warstwy skał i gruntu. Mieli jeszcze dziesięć metrów do
pokonania, by znów wyjść na ścieżkę. Wulkan zdawał się drzemać, więc Trent bardziej
niepokoił się pościgiem, niż lawą. Wybuch nastąpił nagle.
Ziemia stęknęła jak olbrzym, któremu zakłócono wypoczynek. Zaraz potem wulkan zadudnił,
wyrzucając z wnętrza ognistą fontannę. Płomień strzelił na trzysta metrów w górę. Sypnęło
rozpalonymi do białości skałami i popłynęła rzeka lawy. Najpierw szeroko, rozlewiskiem, a
nieco niżej nurt znów podzielił się na sześcioramienną deltę. Pierwsza i czwarta z odnóg
spływały najbardziej stromymi korytami, więc pędziły najszybciej.
- Uciekajmy - krzyknął Trent. Złapał dziewczynę wpół i rzucił się do przodu, tam gdzie
kończyła się wyrwa, a teren wznosił nieco wyżej. Ognisty strumień wylewał się ze starego
koryta i jak powódź pochłaniał wszystko, co stało na drodze. Dziewczyna patrzyła jak
zahipnotyzowana na gorejącą rzekę. Stąpnęła nieostrożnie i noga utknęła jej w skalnej
szczelinie. Krzyknęła z bólu. Trent przykucnął, chciał jej pomóc, ale nie było czasu na
odgarnianie kamieni. Wsunął się między jej nogi i podniósł na ramionach. Znów krzyknęła,
gdy skała rozorała jej ciało.
Ale najgorsza była lawa.
Rozpalona do białości, spływała zboczem potężną, metrową falą, która jak wezbrana
powodzią rzeka zalewała wszystko. Otaczała ich ściana żywego ognia. Trent wyprostował się
unosząc dziewczynę do góry. Nie sięgnęła jeszcze krawędzi wyrwy. Krzyknął, by stanęła mu
na ramionach. Starała się, uniosła nogę, ale zwichnięta kostka nie wytrzymała obciążenia.
Żar palił go z boku. Siłą woli powstrzymał się, by nie oglądać się za siebie. Jeszcze raz
przykucnął, podparł rękami jej stopy i podrzucił ją do góry. Przetoczyła się przez grań. Była

bezpieczna. Trent cofnął się parę kroków i z rozbiegu skoczył na zbocze. Udało się. Sięgnął
krawędzi skał. Przerzucił nogi i przetoczył się na drugą stronę.
Przed nimi był nowy potok lawy. Żar oślepił go. Po omacku złapał dziewczynę za rękę i
pociągnął w bezpieczniejsze miejsce. Bezpieczniejsze tylko chwilowo.
Z trudem łapał oddech. Był śmiertelnie wyczerpany. Spojrzał na nią. W przydużej kurtce i
wielkich wojskowych butach, posiniaczona wyglądała jak klown w pełnej charakteryzacji.
Zarazem jednak przedstawiała tragiczny obraz skrajnie umęczonej istoty ludzkiej. Chciał
natchnąć ją otuchą, przysiąc, że jednak wyciągnie ją z tego, uratuje, ale słowa więzły mu w
gardle. Zdał sobie zresztą sprawę, że słowa niczego nie zmienią.
Sam nie wyglądał lepiej. Pot i pył pokryły grubą warstwą całe ciało. Oczy miał czerwone i
opuchnięte z wyczerpania.
Był słaby - wiedziała o tym - ale wiedziała też, że z tego umęczonego ciała da się jeszcze
wykrzesać trochę siły. Musi się dać, jeśli chce jeszcze myśleć o zemście. Wiedziała również,
że nie wolno jej już zamykać się w swoim własnym świecie, że musi stawić czoło temu
światu, który ją otaczał, pełnemu bólu. Wyciągnęła rękę i delikatnie dotknęła ust Trenta.
Za sobą mieli wielkie rozlewisko lawy. Płonąca rzeka spływała zboczem, grzebiąc resztki
wiejskich chat w dolinie, pokrywając pola, aż wreszcie sięgnęła morza. W miejscu gdzie dwa
żywioły ścierały się ze sobą, unosiła się gęsta chmura pary. Powietrze przepełnił zapach jodu
i morskiej soli, mieszając się z odorem płonącej siarki.
Trent liczył, że pościg zatrzyma się przed rozlewiskiem, że płonące jezioro będzie przeszkodą
nie do pokonania. Przepatrując okolicę dostrzegł jednak, że wyżej, tam gdzie lawa wciskała
się w żleb między skałami, strumień zwężał się na tyle, że wojsko da radę przedostać się na
drugą stronę. Jednak trochę to potrwa. Trent obliczał, że mają teraz półtorej godziny przewagi
nad ścigającym ich oddziałem.
Dziewczyna wyciągnęła rękę i pogłaskała go po policzku.
- Ruszajmy w drogę - rzekł próbując ukryć zażenowanie.
Wziął ją na ręce i ruszył ścieżką w dół. Oceniał, że ma do przejścia około dziesięciu
kilometrów. Droga nie była trudna, ale rana na udzie i nadwerężone ramię doskwierały.
Postanowił, że co pięćset kroków będzie odpoczywał. Po pierwszym odcinku uznał jednak, że
jeśli przystanie choćby na chwilę, to nie zmusi już wyczerpanego organizmu do nowego
wysiłku. Zrezygnował więc z odpoczynku i szedł dalej, nie licząc nawet kroków.
Wulkan zamilkł jak pijak, który po przepiciu zapadł w ciężki, niespokojny sen. Trent miał
wrażenie, że ścieżka prowadzi teraz lekko w górę, ale w mroku rozświetlanym tylko żarem
lawy wzrok nie znajdował żadnych punktów odniesienia.
Dziewczyna pojękiwała z cicha, gdy tylko wziął ją na ramię. Później zamilkła nie dając
znaków życia. Może straciła przytomność z wyczerpania. Doszedł do grani i aż przystanął na
widok tego, co teraz roztaczało się przed oczami. Niemal całe zbocze góry osunęło się w dół.
Lawina wulkanicznych pyłów i skał pokryła wszystko, jak okiem sięgnąć. Wokół roztaczał
się księżycowy krajobraz.
Pył chrzęścił pod stopami jak piasek na wydmach. Wciskał się we wszystkie zakamarki,
tamował oddech. Ostre kawałki pumeksu raniły stopy do krwi. Każdy kolejny krok sprawiał
Trentowi niewysłowiony ból. Parł jednak do przodu uparcie, bez wytchnienia, z podniesioną
głową, by dziewczynie nie przyszło do głowy, że to już koniec.
Myślał o ludziach Ortegi, którzy zajęli pozycje u wylotu ścieżki i tych, którzy ścigali ich od
południa. Byli to biedacy z odległych wysp archipelagu, dla których wojsko stanowiło jedyną
szansę wyrwania się z kręgu nędzy i upodlenia. Najemnicy kupieni za grosze, przed którymi
teraz roztoczono wizję zdobycia fortuny, o jakiej nawet nie marzyli. Rozumiał to j nie miał
żalu. Potępiać trzeba tych, którzy za pieniądze kupili sobie ich lojalność.
Wspomniał Tanakę Kazuko. Japończyk powiedział, żeby dać mu czterdzieści osiem godzin.
Jeśli rzeczywiście stawi się na miejscu, jak obiecał, to widząc żołnierzy, zorientuje się, że

Trentowi nie udało się wyprowadzić Ortegi w pole. Ale obecność wojska będzie także
dowodem, że Trent żyje i że jeszcze go nie pojmano.
Cóż jednak będzie mógł zrobić wobec przeważających sił? Jeśli zachowa choć trochę
rozsądku, to po prostu da spokój. Wycofa się, zrezygnuje i wróci do swoich interesów, nie
narażając się potężnemu sir Philipowi Li.
Nie można jednak wykluczyć innego obrotu spraw. Tanaka to Japończyk, a Japończycy cenią
honor i dane słowo.
On także nie rzucał słów na wiatr, więc choć nie miało to sensu, choć wyczerpał siły, choć
ogarniało go zwątpienie, parł do przodu na przekór wszystkiemu.
Pogrążony w myślach, otępiały z wysiłku, szedł nie zwracając uwagi na otoczenie. W mroku
nie widział nawet przeszkody, jaka wyrosła na drodze. Stanął dopiero, gdy ktoś złapał go za
rękaw.
Oprzytomniał.
Znajdował się daleko poza pylistym zwałowiskiem. Ścieżka w tym miejscu była znacznie
szersza. Zatrzymał go zaś starzec, który prosił o pomoc, gestem wskazując ręczny wózek na
skraju drogi z jednym tylko kołem. Obok leżała kobieta, równie wiekowa. Wieśniak nie
puszczał Trenta jakby w obawie, że wraz z nim odejdzie wszelka nadzieja.
Kobieta patrzyła szeroko rozwartymi oczami. Była przytomna.
Trent przykucnął, a starzec pomógł mu ułożyć Jay na ziemi. Nie słuchał, co stary człowiek
mówił, wskazując na wózek. Jego sprawy muszą poczekać. Najpierw musi się zająć Jay.
Odwiązał jej opaskę i do spieczonych ust przytknął butelkę z wodą. Ocknęła się, wypiła kilka
łyków. Trent zwilżył szmatę, podsunął butelkę staruszce na wózku. Nie zareagowała. Nie
drgnęła nawet.
Starzec wziął butelkę i wlał kilka kropel w jej usta. Chciał oddać wodę Trentowi, ten jednak
gestem dał znak, żeby stary też się napił. Nie było potrzeby powtarzać zaproszenia. Starzec
wypił chciwie kilka łyków. W butelce zostało niewiele. Trent zrezygnował ze swojej porcji.
Zajął się wózkiem. Koło odpadło, bo wysunął się zabezpieczający je trzpień. Starzec był za
słaby, by samemu unieść i nałożyć koło na miejsce. Trent był wybawieniem.
Wsunął się pod wózek, uniósł pojazd i nasunął koło na oś. Wyszukał odpowiedni kawałek
skały i wbił trzpień na miejsce.
Bambusowa dwukółka miała ponad dwa metry długości i metr szerokości. Była równie stara
jak jej właściciel. Z przodu i z tyłu miała składane wsporniki, które wysuwało się, aby pojazd
stał prosto, gdy umieszczano na nim ładunek. Tak właśnie zrobił starzec, a następnie podniósł
z ziemi swoją towarzyszkę i troskliwie ułożył na wózku. Uśmiechnęła się do Trenta, jakby
dając znak, że ma go za dobrego człowieka.
Trent wsadził do wózka także Jay. Chwycił dyszel. Byli gotowi do drogi.
Trent widział, że Jay go obserwuje, ale unikał jej wzroku. Myśl o tym, co jej zrobiono i przez
co musiała przejść, była zbyt bolesna, wywoływała w nim uczucie głuchej nienawiści do
świata, który pozwalał na takie okrucieństwa. Człowiek zaś, który kieruje się nienawiścią,
traci ostrość widzenia otaczającej go rzeczywistości, a na to Trent nie mógł sobie pozwolić.
Ruszyli. Droga była dość szeroka, ale musieli wymijać porzucony dobytek mieszkańców
wiosek, którzy tędy uciekali przed kataklizmem. Obok potłuczonych glinianych garnków
walały się blaszane puszki. Porzucono koce, sienniki, kosze. Ktoś rozstał się z lustrem, które
zapewne było jedynym luksusowym przedmiotem w całym dobytku. Ktoś inny zostawił na
drodze krzesło. Wielu porzuciło narzędzia pracy: łopaty, motyki i widły - znak, że nikt już nie
wierzył, iż na wyspę wróci życie.
Dalej zaś przy drodze siedziała nieprzytomna ze strachu, przerażenia i bólu kobieta w
zaawansowanej ciąży, Za nią przykucnęło dwoje małych dzieci, które ledwie potrafiły same
chodzić. Nie wiadomo, czy należały do niej, czy tylko matkowała sierotom z wioski. Trent ze
starcem zabrali całą trójkę na wózek.

Półtora kilometra dalej napotkali cały tłum nieszczęśników, którym żywioł zabrał domy, pola
i wszelką wiarę. W tym też miejscu kamienie i ziemia, które zsunęły się ze zbocza po
pierwszym wybuchu, utworzyły wielką tamę, zagradzającą drogę lawie.
Wieśniacy próbowali najpierw ratować się przed żywiołem uciekając przez pola nad
urwiskiem, ale tam stał kordon żołnierzy i wszystkich odpędzano z powrotem na drogę. Szli
więc ze zwieszonymi głowami, niepewni losu, przerażeni. Wulkan stękał i dudnił. Na
szczęście erupcja ustała.
Trent spojrzał za siebie. Daleko, zboczem szła tyraliera ludzi w mundurach. Psy gończe
Manola Ortegi.

Po rozmowie z sir Philipem Ortega powrócił na wyspę. Śmigłowiec wylądował na plaży,
dwanaście kilometrów na północ od wulkanu. Bliżej nie dało się posadzić maszyny. Ortega
przesiadł się do dżipa i najpierw przez nadmorskie mokradła, a później wąską drogą wciśniętą
między urwisko a zbocze wulkanu dotarł na miejsce, gdzie urządzono blokadę. Silny oddział
pilnował ścieżki, a reszta żołnierzy zajęła pozycje wyżej - na zboczu i niżej - na polach
uprawnych między drogą a urwiskiem. Sieć była zbyt gęsta, aby ktokolwiek mógł się
prześlizgnąć.
U stóp ziemnego zwałowiska, które zagrodziło drogę spływającej z góry lawie, leżały zwłoki
kilkunastu tubylców.
- Nie było innego wyjścia - zameldował porucznik. - Ci ludzie próbowali obejść kordon, więc
musieliśmy otworzyć ogień.
Ogarnięci paniką wyspiarze z wiosek uciekali przed żywiołem którędy kto mógł. Rozkaz
Ortegi był wyraźny: wszystkich spędzać na ścieżkę, bo tylko w ten sposób będzie można
pochwycić Trenta i dziewczynę. W razie czego Ortega wyjaśni, że brutalna akcja była
uzasadniona, ponieważ podejrzewał, iż w tłumie tubylców może się kryć herszt piratów,
którego nie zdołano schwytać.
- Ile czasu minęło od ostatniego wybuchu wulkanu? - spytał porucznika, zastanawiając się w
myślach, jak długo jeszcze tama wytrzyma napór lawy spływającej z krateru.
- Półtorej godziny.
Ortega zostawił porucznika i podszedł tam, gdzie na drodze ustawiono parę stolików, przy
których w świetle lamp naftowych kontrolowano wszystkich przechodzących. Od
uciekinierów domagano się dokumentów. Podoficerowie porównywali posępne oblicza
tubylców z policyjnymi zdjęciami herszta piratów. Ortega zadbał o szczegóły, aby w razie
czego być krytym. Tłum napierał w obawie, że wulkan znów wybuchnie, a wtedy tama puści i
nikt już się nie uratuje. Ortega wszedł między ludzi, aby własną obecnością zaświadczyć, że
nie ma takich obaw.
Ludzie stali pokornie. Byli zmęczeni, brudni i przerażeni. Ortega unikał ich wzroku.
Zastanawiał się, czy o tej porze sir Philip udał się już na spoczynek.
Na skraju drogi stała półciężarówka, która nie wiadomo skąd się wzięła. Była tak stara i
zużyta, że aż dziwne, jak tu dojechała. Kierowca grzebał pod maską, nie tyle naprawiając, ile
zaklinając silnik, żeby dał się uruchomić. Cały ładunek pojazdu stanowiły dwie blaszane
beczki po nafcie.
Ortega raz jeszcze rzucił wzrokiem na tamę. Górą zaczynała już ściekać lawa. Z daleka
słychać było nawoływania żołnierzy, którzy ścigali zbiegów od południa. Widząc blokadę i
bojąc się, że nagroda za schwytanie Trenta i dziewczyny może im się wymknąć z rąk i
przypaść w udziale żołnierzom z blokady na drodze, ścigający napierali na tłum w nadziei, że
w ostatniej chwili uda im się jednak zidentyfikować i zatrzymać zbiegów.

Starzec pierwszy zobaczył kordon wojska. Zerknął na Trenta i zaczął coś szeptać, czego ten i
tak nie rozumiał. Tłum rozstąpił się i orszak z wózkiem znalazł się na czele kolumny

uchodźców. Trent widział posterunek sprawdzający wszystkich przechodzących i
półciężarówkę, która stała na skraju drogi.
Był spokojny. Zdawał sobie sprawę, że zrobił wszystko, co było w jego mocy, a mimo to
poniósł klęskę. Nie miał sobie nic do wyrzucenia, jednak nie potrafił spojrzeć dziewczynie w
oczy. Nie było wyjścia.
- Jay - powiedział to, co musiał powiedzieć - Jay, trzeba, żebyś zeszła z wózka.
Nie wiadomo, czy zrozumiała słowa, czy zareagowała na wymowny gest, dość, że podała mu
rękę i zsunęła się na ziemię. Objął ją wpół.
- Dasz radę? Tylko parę kroków.
Starzec mruknął gniewnie, że nie wolno słabej kobiety skazywać na niepotrzebny wysiłek, ale
Trent nie słuchał. Widział Ortegę. Oficer stał oparty o półciężarówkę obserwując
przechodzący tłum. Kierowca dłubał coś w silniku.
Ortega skrzywił się w uśmiechu na widok Trenta, jakby witał starego znajomego.
Przez jedną jedyną chwilę, ułamek sekundy, Trent zastanawiał się, czy nie zabić Filipińczyka.
Miał przecież nóż... Zrobił jednak coś zupełnie innego.
- Komandor Manolo Ortega, panno Jay Li.... - rzekł popychając dziewczynę do przodu. - Pan
komandor jest na usługach pani dziadka, panno Jay - ciągnął takim tonem, jakby dokonywał
prezentacji w salonie, a nie na zboczu płonącego wulkanu. - Myślę, że pan Ortega ma powody
do dumy, panno Jay. Ismael Muhammad, dawny kolega szkolny pana Ortegi, który wybrał
inną drogę, uważa, że pan Ortega jest człowiekiem honoru, cokolwiek to znaczy - dodał
sarkastycznie patrząc wymownie na trupy leżące obok tamy. - Właśnie - ciągnął - za
pieniądze ludzie gotowi są poświęcić wiele. Myślę jednak, że teraz, gdy pan komandor ma
nas w swojej mocy, nie będzie już więcej niewinnych ofiar.
Ortega inaczej wyobrażał sobie spotkanie z Trentem. Na taką tyradę nie był przygotowany.
Sięgnął po pistolet, a jednocześnie poczuł dziwny ucisk w sercu. Spurpurowiał ze złości, choć
może to urażona duma wywołała rumieniec na jego twarzy. Spojrzał na dziewczynę.
Przeniósł wzrok niżej. Zobaczył łańcuch, którym ją zakuto. Coś w nim drgnęło, gdy znów
spojrzał w jej oczy. Nie odwzajemniła spojrzenia. Patrzyła pustym wzrokiem. W oczach
Trenta zaś Ortega znalazł to, co chciał w sobie stłumić i co nie dawało mu spokoju.
W tym konflikcie siła była po stronie Ortegi, ale racja należała do Trenta. Ortega wiedział o
tym. Odpychał od siebie tę myśl, ale też od samego początku, od chwili gdy w czasie
nadmorskiego spaceru przyjął ofertę i warunki sir Philipa, nie dawała mu spokoju.
Przeniósł wzrok dalej, tam gdzie tłum rozstąpił się, patrząc w milczeniu, jak jeden z jego
żołnierzy okłada pałką jakąś kobietę, która naruszyła porządek. Z rewolwerem w ręce ruszył
do przodu krzycząc, żeby natychmiast wszystkich przepuścić. Dość już ofiar!
Z drugiej strony biegł porucznik. Ten nie miał ani oporów, ani wyrzutów sumienia. Krzyczał
z daleka, aby nie słuchać Ortegi, zacieśnić blokadę i nikogo nie przepuszczać. Było
oczywiste, że za chwilę dojdzie do konfrontacji, z której wyjdzie zwycięsko porucznik. Jego
bowiem rozkazy gwarantowały żołnierzom obiecaną nagrodę. Tam gdzie ścierają się racje
moralne i pieniądze, niemal zawsze wygrywają te ostatnie.
Ortega strzelił. Porucznik padł na ziemię.
Trent widział wszystko: jak Ortega wdziera się w tłum, jak wykrzykuje rozkazy i jak pada
śmiertelny strzał. Stałby tak osłupiały, nie wiedząc, co ma zrobić, gdyby nie kierowca
półciężarówki, który właśnie z trzaskiem zamknął maskę i rzucił tylko jedno zdanie:
- Właź do beczki, głupcze, chyba że dalej chcesz iść piechotą.
W zamieszaniu niewiele osób mogłoby zaświadczyć, że widziało, jak brodaty cudzoziemiec i
Chinka wdrapują się na ciężarówkę, a jeszcze mniej widziało, że jakieś pomocne ręce
pomogły im ukryć się we wnętrzu beczek po ropie. Tłum rozstąpił się i zawył z uciechy, gdy
Tanaka Kazuko ruszył rozwalając po drodze bariery, które zagradzały przejście. Ciężarówka
popędziła ku morzu.

24

Dziesięć dni po wybuchu wulkanu Wong Fu otrzymał sprawozdanie o przebiegu wydarzeń na
wyspie. Po stronie strat odnotowano czterech wybitnych specjalistów zatrudnionych w firmie,
którzy zginęli w czasie ataku na kryjówkę piratów. Przyznano, nie bez obawy, że stracono
wszelki ślad po wnuczce Li i że nie wiadomo także, co się dzieje z Anglikiem i jego
katamaranem.
Obawiano się, że Wong Fu będzie wściekły. Szef sztabu, który przedkładał mu dokument,
pocił się ze strachu. Czekał pokornie, aż Wong Fu skończy czytać. Spodziewał się
najgorszego.
Tymczasem nic takiego nie nastąpiło. Wong Fu nie okazał złości, ale też z jego punktu
widzenia operacja mimo strat przyniosła jednak pewne korzyści. Polegały one na tym, że pod
nieobecność starego Li, w krytycznym tygodniu, do obozu Wong Fu przeszło dwóch
najbliższych współpracowników sir Philipa: siostrzenica, Ching, i Niemiec, Rudi Beckenberg.
Ching kupiono za sto tysięcy dolarów. Tyleż otrzymała tytułem "zwrotu kosztów
przeniesienia" do Singapuru, gdzie miała objąć stanowisko szefa wydziału transportu
morskiego w firmie Wong Fu. Trick polegał na tym, że posada będzie aktualna po
ostatecznym upadku Domu Li.
Niemca nie trzeba było kusić. Sam zgłosił swoje usługi.
Wong Fu gratulował sobie decyzji, zgodnie z którą nie ujawniono prawdziwych powiązań
Timmy'ego Browna. Człowiek Wong Fu nadal działał w firmie Li, a co ważniejsze tak
ustawił komputery Ching i Beckenberga, że wszystkie dane o stanie finansów Li
automatycznie pokazywały się na monitorach w gabinecie Wong Fu. Jeszcze bardziej ceniono
sobie doniesienia obojga "tajnych współpracowników" o treści rozmów z sir Philipem.
Wong Fu miał więc pełną informację o stanie spraw w obozie swego rywala i wszelkie
powody, by wierzyć, że ostateczne zwycięstwo jest już blisko.
Irytowała go oczywiście sprawa wnuczki i Anglika, żeglarza. Lubił wszystko załatwiać do
końca, zapinać sprawy na ostatni guzik. Przeczytawszy więc sprawozdanie, napisał:
"odszukać ich".
Szef sztabu przeczytał polecenie, skłonił się z całym szacunkiem na znak, że zrozumiał i że
oczywiście natychmiast się tym zajmie. Wong Fu zniszczył papier, jak to miał w zwyczaju.
Nigdy nie zostawiał niepotrzebnych śladów.

Zawsze marzył o takim życiu, żeby choć cząstka tego wszystkiego należała do niego. Jechał
wolno ocienioną aleją i chłonął wspaniały widok, jaki roztaczał się przed oczami. Hacjenda
sir Philipa na Luzonie była imponująca, a jednocześnie urządzona ze smakiem. Manolo
Ortega nie śpieszył się. Od wybuchu wulkanu minęło sześć tygodni. Dwukrotnie już z
otoczenia sir Philipa słano zaproszenia na rozmowę, komandor odmawiał, zasłaniając się
nawałem pracy. Za trzecim razem nie mógł się wykręcić, zwłaszcza że sam admirał był za
tym, żeby złożył tę wizytę.
- Sir Philip - powiedział - chce osobiście podziękować.
Tak więc tego ranka Manolo wybrał się dżipem do hacjendy. Zatrzymał wóz przed głównym
wejściem i podziwiał elegancki dziedziniec otoczony kamiennym murem pokrytym
kwitnącymi pnączami. Stado gołębi harcowało wśród arkad, ptasi szczebiot mieszał się z
delikatnym szumem wody spływającej z paszczy kamiennego lwa.
Stałby tak jeszcze w niemym podziwie, gdyby nie służący sir Philipa, który chrząknął
dyskretnie i poprosił o kluczyki do dżipa, aby odprowadzić wóz na parking. Pokojowiec, do
którego zadań należało witanie gości na progu, zaprosił Ortegę do wnętrza. Przeszli przez

wielki hol z rzędem wąskich okien, przez które dyskretnie sączyły się promienie słońca.
Kształt okien świadczył o tym, że historyczna budowla pełniła ongiś funkcje zamku
obronnego. Z tamtych czasów pochodziły także płótna na ścianach i meble, które wprawiłyby
w zachwyt każdego znawcę sztuki użytkowej.
Wielki salon z galerią dla muzykantów kontrastował z holem - nie był mroczny, lśnił
kolorami, a cztery kryte jedwabiem sofy zapraszały do wypoczynku.
Służący prowadził dalej, do patio, gdzie sir Philip czekał na gościa przy sadzawce pełnej lilii
wodnych. Miał na sobie szary garnitur. Uśmiechnął się na widok gościa. Ortega miał
wrażenie, że sir Philip zestarzał się przez te sześć tygodni, jakby zmalał, skurczył się w sobie,
nawet mówił ciszej i Ortega musiał pochylić się w stronę rozmówcy, by usłyszeć.
- Jak rozumiem, był pan ostatnio bardzo zajęty, komandorze. Cieszę się, że jednak znalazł pan
trochę czasu dla starego znajomego. Jestem panu bardzo wdzięczny za wizytę. Czy mogę
zaproponować filiżankę herbaty? - zaczął uprzejmie. Przysunął się do gościa i szeptem, aby
pokojowiec nie usłyszał, zadał najważniejsze pytanie: - A więc uciekli?
- Nie sądzę - odparł Ortega i na poparcie swojej tezy pokazał sir Philipowi kilka zdjęć
lotniczych terenu objętego poszukiwaniami. - Jak pan widzi, lawa spływała z wulkanu
czterema wielkimi potokami i właśnie tu widziano ich po raz ostatni. Z tyłu napierali moi
ludzie i nasi przyjaciele nie mieli żadnej szansy. Zginęli, musieli zginąć przy pierwszej próbie
przekroczenia strumienia lawy. Ich szczątki leżą gdzieś tam pod warstwą popiołu i nikt ich
nie znajdzie.
Li przymknął oczy i miało się wrażenie, że wyobraża sobie, jak wyglądały ostatnie chwile
Trenta i Jay. Westchnął głęboko, poprawił mankiet u koszuli, aby wystawał dokładnie tyle, ile
powinien, zgodnie z zasadami elegancji. Dłonie miał zadbane, paznokcie starannie opiłowane
i tylko starcze plamy wątrobiane psuły efekt. W jego wzroku niczego nie można było
odczytać.
- Chciałbym - powiedział - żeby nie było między nami żadnych wątpliwości. Mówią mi, że
pańscy ludzie rozpowszechniają inną wersję wydarzeń. Podobno kazał pan zdjąć blokadę na
drodze. Rzeczywiście?
- Owszem, bo było to zgodne z moją oceną sytuacji.
- Oceną?
- Dowodziłem tą akcją. Operację prowadziła jednostka filipińskich sił zbrojnych - odparł
Ortega pompatycznie, co sir Philip skwitował niewyraźnym uśmiechem.
- No tak, rozumiem, choć to raczej trudne - rzekł - ale niektórzy utrzymują, że wystrychnął
mnie pan na dudka. Ośmieszył mnie pan, komandorze.
W tym momencie, jakby na dany znak, zjawił się pokojowiec z herbatą. Na tacy miał tylko
jedną filiżankę, z najcieńszej, chińskiej porcelany.
- Proszę, niech pan skosztuje - zaprosił sir Philip.
Ortega jednak miał dość tej komedii.
- Wolałbym już pójść.
Sir Philip gestem odesłał pokojowca.
- Skoro takie jest pańskie życzenie, komandorze, to pozwoli pan, że go odprowadzę - rzekł
podnosząc się z miejsca.
Przy dżipie kręciło się czterech ludzi. Ortega poznał ich natychmiast. Osobiście wysyłał za
nimi listy gończe. Byli to szefowie lewicowych grup powstańczych - Nowej Armii Ludowej,
organizacji kontrolowanej i firmowanej przez komunistów. Uzbrojeni po zęby, mieli
kałasznikowy AK-47, pistolety i noże.
Nagle zjawił się goryl sir Philipa i z bronią gotową do strzału stanął za swoim chlebodawcą.
- Jest mi bardzo przykro, panie komandorze - rzekł cicho sir Philip - ale rozumie pan, że... -
zawiesił głos nie kończąc zdania.
Ortega plunął mu w twarz.

Doktor Imai zbiegł truchtem po drewnianych schodach, przemierzył trawnik i skierował się
na plażę. Niewysoki, około sześćdziesiątki, z kruczoczarną czupryną nie wyglądał na swoje
lata.
Schował okulary do kieszeni kimona, rozebrał się, ręcznik i kimono powiesił na kołku
wbitym w pień nadmorskiej palmy. Był już po porannej gimnastyce, a teraz szykował się, by
dopełnić codziennego rytuału - bez względu na pogodę codziennie przepływał sto pięćdziesiąt
metrów w jedną i tyleż w drugą stronę.
Wyszedł z wody i z satysfakcją patrzył na swoje filipińskie miniimperium. Ośrodek, który
pobudował, był niewielki, ale niczego w nim nie brakowało. Pośrodku stał główny pawilon, a
wokół osiem wygodnych bungalowów. Doktor Imai był dumny ze swego dzieła. Zrobił
karierę jako wzięty kardiolog w Tokio. Kilka lat temu jednak, gdy sam doznał zawału, założył
ten właśnie ośrodek rehabilitacyjny - pustelnię, jak mawiali pacjenci, przeciwko czemu
zresztą stanowczo protestował. Nazwa była o tyle trafna, że rzeczywiście w pobliżu nie było
niczego, ani miasta, ani nawet tubylczych wiosek. Doktor Imai wierzył, że całkowita izolacja
i radykalna zmiana trybu życia to najlepsza recepta dla zawałowców, a ci najczęściej
korzystali z jego wiedzy i usług.
Wybierał długo, ale miejsce, które wreszcie znalazł, spełniało wszystkie oczekiwania. Było tu
cicho, spokojnie i bezpiecznie pod osłoną sporej góry, która chroniła ośrodek przed
silniejszymi porywami wiatru. Senatorium dysponowało własną elektrownią wiatrową, a
dodatkowa moc pochodziła z baterii słonecznych. Wodę czerpano z górskich źródeł,
postawiono nawet własną oczyszczalnię ścieków. Przy budowie korzystano z miejscowych
materiałów, a zdrowa dieta, jaką doktor Imai przepisywał swoim pacjentom, obfitowała w
ryby i jarzyny, które łowiono w okolicy.
Nie wycierając się po kąpieli, doktor Imai puścił się biegiem wokół trawnika, co też należało
do codziennego rytuału. Trzy okrążenia w umiarkowanym tempie. Zakończywszy poranną
gimnastykę, udał się na taras. Wziął z bufetu dwie patery z owocami i dwie filiżanki zielonej
herbaty i ruszył do bungalowu numer pięć. Usiadł na werandzie i z satysfakcją obserwował,
jak Sam pilnie wykonuje swoje poranne ćwiczenia.
Sam był Anglikiem, a to, co potrafił wyczyniać nożem, wręcz fascynowało doktora Imai.
Otóż Sam rozmieszczał na palmach wokół swojego bungalowu tuzin zwykłych kart do gry i
rzucał w nie nożem. Przyklękał, kładł się na ziemi, koziołkował, podskakiwał, a celnie
rzucony nóż nieodmiennie trafiał w kartę. Ćwiczył codziennie.
Może także dzięki temu Sam niezwykle szybko odzyskiwał siły i formę. Po sześciu
tygodniach kuracji rana na udzie zabliźniła się całkowicie, nie było już śladu po postrzale na
lewym ramieniu i w ogóle pacjent był w dobrej formie.
Właśnie cisnął nożem po raz setny i zakończył ćwiczenia. Sto rzutów nożem z różnych
pozycji to była jego norma. Zebrał karty, schował sztylet i zajął miejsce na werandzie obok
doktora.
- Minął się pan z powołaniem, Sam - rzekł doktor Imai. - Mógłby pan pokazywać te sztuczki
na scenie, a na pańskie występy przychodziłyby tłumy. I byłoby to znacznie bezpieczniejsze
zajęcie, niż to, co pan robił do tej pory. A tymczasem - doktor rzucił fachowym spojrzeniem
na bliznę na ramieniu Trenta, który tu ukrywał się pod imieniem "Sam" - możemy uznać
kurację za zakończoną. Zawiadomię pańskiego chlebodawcę, a zresztą spodziewam się go
lada chwila.
- Bardzo panu dziękuję, doktorze - rzekł Trent. Pił herbatę i myślał o Tanace.
- Bida z nędzą - Tanaka nie szczędził Trentowi złośliwości, gdy sześć tygodni temu Trent
wylądował na stole operacyjnym w gabinecie doktora Imai - nikt by cię nie kupił, nawet z
rabatem. Nadajesz się tylko na złom. I to ma być wspólnik! Żaden mój wspólnik nie

doprowadza się do takiego stanu. Koniec ze spółką. Mógłbym cię zatrudnić dopiero po
remoncie - oznajmił łaskawie.
Trent nie miał ani siły, ani ochoty na słowny pojedynek. Nie protestował nawet, kiedy Tanaka
wymyślił mu pseudonim - Sam.
- No więc co zagrasz, Sam? - żartował Tanaka naśladując akcent Humphreya Bogarta. W
filmie "Casablanca" Bogart stale się dopomina, żeby Sam, pianista, grał mu pewną melodię. -
Chyba że wolisz, abym cię nazywał "Jane", tylko wtedy doktor Imai będzie musiał zrobić
jeszcze jedną operację, żeby ci zmienić płeć - Tanaka nie szczędził uszczypliwości.
Trent spojrzał na plażę. Do prywatnej przystani dobijał właśnie baslig należący do ośrodka.
Łódka miała kadłub pomalowany na biało, a pływak na niebiesko. Płócienny daszek nad
miejscem dla pasażerów był w biało-błękitne pasy. Rzucono cumę.
Z łodzi wysiadł, któż by inny, Tanaka. Wolno szedł w kierunku bungalowu. Miał na sobie
bajecznie kolorową hawajską koszulę w kwiaty, biało-czerwone, pasiaste szorty i dźwigał
walizkę.
- I jak nasz pacjent? - rzucił na powitanie.
- Jak ryba. Właśnie go wypisuję - odparł doktor Imai.
- Wspaniale - Tanaka zatarł ręce. - Odszukaliśmy już katamaran. Trzej moi ludzie z klubu
sportowego w Kioto z porucznikiem Cesarskiej Marynarki Wojennej przeprowadzą jacht do
Japonii.
- Dzięki - odparł Trent i zapadła cisza.
- Bez zmian? - spytał po chwili Tanaka.
- Niestety - odparł doktor. Pytanie dotyczyło oczywiście pacjentki, którą Tanaka przywiózł
razem z Trentem. Owszem, rany się zagoiły, pod względem fizycznym wszystko było w
porządku, czego niestety nie można było powiedzieć o psychice pacjentki. Milczała. Od
sześciu tygodni nie wypowiedziała ani słowa.
- Nie sądzę, aby to był po prostu szok - rzekł doktor Imai - myślę, że sprawa ma głębsze
podłoże - zamyślił się. Złożył ręce jak do modlitwy, palcami wskazującymi delikatnie gładził
się po ustach. Tak właśnie zachowywał się doktor Kildare w słynnym serialu amerykańskim i
doktor Imai, wtedy jeszcze student medycyny, świadomie przejął ów gest, bo mu się szalenie
podobał. Później zaś weszło mu to w nawyk, z którym bezskutecznie walczył. Teraz też
skarcił się w duchu, że pozwala sobie na takie teatralne gierki. - Nie mam doświadczenia w
tych sprawach - powiedział. Zastanawiał się, czy powinien coś jeszcze dodać, coś co odkrył
obserwując pacjentkę fachowym okiem lekarza. Z jednej strony nie chciał nikogo dotknąć -
jak każdy Japończyk był niesłychanie wstrzemięźliwy - z drugiej, jako lekarz, uznał, że
jednak sprawa może mieć znaczenie dla dalszego leczenia.
- Wydaje mi się, że jest ona bardzo do ciebie przywiązana, Sam - powiedział i znów zaczął się
zastanawiać, czy dokładnie o to właśnie chodzi. - To znaczy, ma do ciebie ogromne zaufanie.
Polega na tobie... - wyjaśnił, nadal zresztą mając wątpliwości. Chinka, owszem, polegała na
Samie, jednocześnie jednak było w niej tyle nienawiści i ogromna złość. Nie okazywała jej,
nie manifestowała, ale doktor Imai czuł to instynktownie. - ...jakby na coś ciągle czekała -
ciągnął po chwili. - Nie wiem na co, nie wiem na kogo i dlaczego, ale tak właśnie to widzę -
dokończył i przepraszając obu rozmówców odszedł do swoich zajęć.
- No, no - rzekł Tanaka - na stare lata nasz przyjaciel staje się elokwentny. - Imai był starym
kolegą jego ojca i znali się od lat. - Myślę, że powinieneś stąd wyjechać - rzekł całkiem
poważnie, zmieniając temat - niekoniecznie zaraz, ale przecież nie będziesz tu siedział do
końca życia. Uratowałeś ją, co samo w sobie było zwariowanym pomysłem, i niech to
wystarczy. Reszta to już nie twoja sprawa. Masz zresztą inne zajęcia. Powinieneś
przynajmniej zobaczyć swoje nowe biuro.
- Biuro? - Trent spojrzał na Japończyka, a ten tylko się uśmiechnął.

- A tak - powiedział - na Abbey Road w Nassau. Myślałeś, że z nami koniec? O nie, mój
drogi! Całe życie marzył mi się ktoś taki jak ty: wystarczająco silny, dostatecznie sprytny i na
tyle głupi, żeby dać się posiekać, kiedy zajdzie potrzeba. A zresztą co innego masz do roboty?
Włóczyć się jachtem po świecie? Wcześniej czy później zaczniesz pić z nudów albo jeszcze
gorzej - rzucił na stół paszport, prawo jazdy i trzy karty kredytowe na nazwisko Sammi
Samuelson. - A więc - ciągnął - jesteś teraz byłym policjantem z Argentyny. Musiałeś odejść
ze służby, bo nie zmieściłeś się w nowych układach politycznych. Poznaliśmy się za
pośrednictwem Ricarda Acciapattiego z argentyńskiej bezpieki. Spodobałeś mi się i dałem ci
robotę, bo właśnie otwieraliśmy nowe biuro i potrzebowaliśmy faceta z doświadczeniem. W
walizce masz ubrania i papiery na poparcie legendy. Nie będzie więc żadnych kłopotów na
granicy.
Od strony trawnika dobiegł terkot kosiarki. Była to czynność, której doktor Imai nie
powierzał nikomu. Sam dbał o wygląd klombów i rabatek. Lubił kwiaty.
- W porządku - powiedział Trent - a teraz złe wiadomości? - spojrzał pytająco na Tanakę.
Japończyk wyjął kopertę, a z niej kilka wycinków prasowych.
Komandor Manuelo "Manolo" Ortega nie żyje. Został zamordowany przez komunistycznych
terrorystów z tzw. Nowej Armii Ludowej. Ciało komandora ze śladami tortur znaleziono
przybite na przydrożnym drzewie. Wybitny dowódca, zasłużony w walkach z bandami, był
bliskim przyjacielem sir Philipa Li, znanego finansisty i filantropa z Hongkongu. Wpadł w
pułapkę zastawioną przez terrorystów, gdy wracał do Manili po wizycie u sir Philipa w jego
posiadłości na Luzonie. Rzecznik sir Philipa wyraził ogromny żal w związku ze śmiercią
komandora Ortegi.
- Właśnie - rzekł Tanaka - ale to nie wszystko. Wyznaczono dwie nagrody za twoją głowę.
Każda po sto pięćdziesiąt tysięcy dolarów, co oznacza, że Li i Wong Fu zgadzają się co do
ceny, jaką warto za ciebie zapłacić. O ile wiem, kilka chińskich gangów, triad, podjęło się
zadania. Na twoim miejscu unikałbym Hongkongu, chyba że chcesz ryzykować - przerwał na
widok Jay.
Stała na werandzie bungalowu numer dwa. Mimo upału miała na sobie gruby szlafrok
kąpielowy, zapięty wysoko pod szyję. Popatrzyła na obu mężczyzn i ruszyła w stronę plaży.
Usiadła na brzegu, zanurzyła stopy w wodzie i wpatrywała się w morze.
Imai powiedział, że Jay "czeka". Trent zastanawiał się, czy Tanaka pojął, co lekarz chciał
przez to powiedzieć.
- Wyjeżdżasz dzisiaj? - spytał Japończyka.
- Jutro rano.
- Jadę z tobą - rzekł Trent. Wstał, poszedł do głównego pawilonu, nalał dwie filiżanki herbaty
i ruszył na plażę.
Usiadł na piasku obok dziewczyny. Podsunął jej napój. Piła małymi łykami. Czekał, aż
skończy. Wokół panowała cisza, tylko gromada ptaków świergotała wśród palm.
- Jay, jutro wyjeżdżam.
Spojrzała na niego z nienawiścią. On zaś pomyślał o torturach i cierpieniach, jakie jej zadano.
Pamięć o tych strasznych przeżyciach będzie jej towarzyszyć do końca życia, nawiedzać
nocami, niepokoić dniem. Ta rana nigdy się nie zabliźni.
Wiedział o tym. I znów stanął mu przed oczami ów dyplomata, którego kiedyś wydostał z
Libanu. Pamiętał wszystko: zapach pól, szmer rzeki, blask słońca. Był piękny poranek, gdy
siedział na ganku w swoim domu, nie wiedząc, że tuż obok rzeka niesie zwłoki człowieka,
który nie potrafił już żyć.
- Twój dziadek kazał zabić Ortegę. Pamiętasz Ortegę? To dzięki niemu zdołaliśmy się
uratować. Myślę, że powinnaś zostać tu jeszcze kilka tygodni. Ja tymczasem zorientuję się, co
można zrobić.

Jay wpatrywała się w fale i Trent nie wiedział, czy podziwia błyski słońca w morskiej toni,
czy też wspomina noc, gdy przedzierali się zboczem wulkanu. Zdawał sobie natomiast
sprawę, że Jay właściwie marzy tylko o jednym, żeby on - Trent - zginął. Niech zniknie.
Pragnęła tego. Chciałaby, żeby wszyscy świadkowie jej nędzy i upadku przestali istnieć.
Fala wyrzuciła na brzeg kolorową muszelkę. Trent podniósł klejnot zrodzony przez naturę.
Gdyby tylko potrafił znaleźć właściwe słowa, gdyby potrafił wyrazić to, co naprawdę czuje,
gdyby... Całe życie uczono go jednak, że powinien milczeć i ukrywać emocje.

Odwróciła się od niego. Cała jej postawa wyrażała potępienie. Trent doskonale wiedział, co
Jay zapamiętała z ich wspólnej odysei. Nie miał wątpliwości, że diagnoza postawiona przez
doktora Imai była trafna.
Zabłąkany krab przekradał się do wody. Od głównego pawilonu niósł się aromat świeżych
ananasów. W kuchni widać szykowano już deser na lunch.
Wstała i spojrzała nań z góry. W obszernym szlafroku wyglądała na znacznie drobniejszą, niż
była w rzeczywistości. Ogarniała poły okrycia, jakby zamykała się w kokonie. Na krótką
chwilę przesunęła czubkami palców po jego ustach, jak wtedy, gdy opuszczały go siły, kiedy
wulkan wybuchł po raz drugi.
- Nie trzeba - powiedział.
Nie usłyszała.
Wszystko to było upiorne i nie powinna o tym myśleć. Przynajmniej na razie. Ale później,
gdy doprowadzi sprawy do końca, gdy się oczyści, wtedy będzie mogła sobie pozwolić na
wspomnienia. Uporządkuje wszystko jak fotografie w albumie.
Album? Wklejała do niego zdjęcia rodziców. Starczyło tylko na trzy strony.
A zresztą to nieważne. Stary album nie budził wspomnień takich, jakie może budzić nowy,
więc najpierw trzeba wszystko oczyścić, zrobić porządek jak należy. Trent obiecał, że się tym
zajmie. Przyrzekł. Milczała tak długo, aż przypomniał sobie o danym słowie. Właśnie,
wystarczy, żeby pamiętał, a wszystko będzie jak trzeba. Trent wszystko załatwi, oczyści
teren.
Gdy tak patrzyła na niego z góry, wyglądał jak stary, zbity pies. Śmiesznie. Dała mu palce do
polizania. Zachichotała w duchu, widząc wyraz bólu w jego brązowych, psich oczach. Głośno
zaś powiedziała, po raz pierwszy od kiedy byli w tym dziwnym miejscu:
- Chcę przy tym być. Zobaczyć na własne oczy.
Trent wrócił do siebie. Tanaka czekał na werandzie. Trent wziął paszport i uważnie obejrzał
fotografię. Mały retusz i wszystko będzie w porządku.


25

Był tajnym agentem przez pełne osiemnaście lat. Używał wielu nazwisk i podawał się za
różne osoby. Z doświadczenia wiedział, że liczy się nie tyle charakteryzacja, co ruchy, gesty,
postawa i sylwetka. Krótko mówiąc, trzeba umieć się wcielić w określoną postać.
Wiek, kolor oczu, właśnie postawa i sposób noszenia się, wreszcie uczesanie to sprawy
podstawowe. Nie wolno przy tym zapominać o szczegółach, niby drobnych, ale niesłychanie
ważnych: jak wiązać krawat, jak sznurować buty, czy pieniądze chować w portmonetce, czy
luzem, w kieszeni. Trzeba przemyśleć, jaki typ samochodu będzie najodpowiedniejszy dla
osoby, za którą chce się uchodzić, w jakim hotelu rezerwować pokój, jakie kupować gazety,
jakie tygodniki, na co chodzić do kina i co oglądać w telewizji, nie mówiąc już o tym, że
należy zadbać o odpowiedni adres.
Z Sammim Samuelsonem poszło stosunkowo łatwo.

Argentyńczyk zamieszkały na stałe w Dominikanie uzyskał wizę brytyjską w biurze
Wysokiego Komisarza w Nassau na Bahamach. Spędził dobrą godzinę w miejscowym banku,
później zaś przez Miami na Florydzie, gdzie przesiadł się na samolot American Airlines,
odleciał do Londynu. Wyglądał na pięćdziesiąt parę lat. Czarne, siwiejące na skroniach włosy
zaczesywał gładko do tyłu. Nosił szkła, dwuogniskowe zresztą, jak wiele osób w jego wieku.
Trzymał się prosto, ruszał energicznie, dbał o kondycję.
Miał na sobie tweedowe ubranie, widać, że szyte na miarę, przez ramię przerzucił
kaszmirowy płaszcz, kupiony chyba w ostatniej chwili i wyłącznie na podróż, bo nie
najwyższej jakości. Na obuwiu też chyba oszczędzał, bo nosił buty - owszem - w angielskim
stylu, ale zrobione w Meksyku, jakich dżentelmen nigdy by nie włożył. Krawat w paski
wskazywał, że należy do jakiegoś klubu. Jakiego? Trudno powiedzieć. Stewardesa pomyślała,
że ma do czynienia z pijakiem, jakich wielu trafia się na liniach międzynarodowych. Zdziwiła
się więc, że poprosił wyłącznie o kawę i wodę sodową. Nie zmieniła jednak zdania, uznała
tylko, że pewnie jest na odwyku. Zauważyła, że nie palił. Na lotnisku w Londynie
potraktowano Sammiego Samuelsona zwyczajnie. Wojna o Falklandy należała już do historii,
Wielka Brytania wznowiła stosunki dyplomatyczne z Argentyną, więc po paru rutynowych
pytaniach o cel podróży urzędnik imigracyjny wbił pieczęć do paszportu. Na cle nie pytano o
nic. Nie zainteresowano się nawet zawartością walizki ze sztucznej skóry.
Do hotelu "Post", gdzie miał zarezerwowany pokój na cały tydzień, seńor Samuelson udał się
autobusem. Zameldował się w recepcji, wziął klucz i poszedł do numeru, ale nie zabawił tam
długo. Nawet się nie rozpakował. Wyszedł na miasto i metrem pojechał do centrum. Wysiadł
na stacji Green Park. Okrążył pałac Buckingham, wmieszał się w tłum przechodniów na
Mallu, potem skręcił przy pałacu Św. Jakuba i tam przystanął pod ścianą. Walcząc przez
dłuższą chwilę z oporną zapalniczką, zapalił wreszcie papierosa.
Nikt go nie śledził.
Wyrzucił ledwo co zapalonego papierosa i ruszył dalej w stronę Jermyn Street. Szedł wolno,
oglądał wystawy, za pięć pierwsza skręcił w stronę Hunt Club, który słynie z tego, że należą
doń bogaci katolicy. Nie doszedł do wejścia, gdy coś wpadło mu w oko. Zatrzymał się, zdjął
okulary i chusteczką próbował wyciągnąć obce ciało. Bez okularów niewiele widział, więc
nie ze swojej winy potrącił przechodzącego obok dżentelmena w eleganckim flanelowym
ubraniu, który właśnie zmierzał do klubu. Chodził tam zresztą codziennie na lunch. Pracował
w pobliżu.
Sammi Samuelson przeprosił po hiszpańsku, po angielsku zaś szepnął:
- Za kwadrans w Criterionie.
Criterion to taka sobie restauracja przy Piccadilly Circus. Swoje najlepsze dni przeżyła
dawno, ale ciągle jeszcze cieszyła się pewną popularnością z racji wystroju w stylu art
nouveau. Sammi wziął stolik w pierwszej sali, tuż za kolumną podtrzymującą sufit ozdobiony
mozaiką z luster. Był tu kiedyś na lunchu z pewną młodą damą i pamiętał, że aksamitne
zasłony i miękkie dywany skutecznie tłumiły wszelkie dźwięki, przez co można tu było
całkiem swobodnie porozmawiać, bez obawy, że słowa trafią także do niepożądanych uszu.
Anglik przyszedł punktualnie. Nie był specjalnie zachwycony wyborem miejsca. Czułby się
lepiej w nieco wytworniejszym lokalu i z lepszą obsługą. Masywna kelnerka wyraźnie go
peszyła. Nazywał się Charles Benson. Był mężczyzną średniego wzrostu, o piwnych oczach,
brązowych włosach, twarzy pociągłej i szczupłej budowie ciała. Niesforny kosmyk włosów
na czole nadawał mu chłopięcy wygląd, co kłóciło się z jego wiekiem. Był cywilem, ale
pobierał pensję według stawek wojskowych, należną generałowi brygady. Kiedy Trent
widział go po raz ostatni, Benson z zapałem grywał w polo. Jednak od tamtego czasu stracił
sporo na giełdzie, musiał zrezygnować z konia i przerzucił się na bieganie. Gdyby Trent był
jeszcze w Wydziale, Benson byłby jego oficerem prowadzącym.
- Sammi Samuelson - przedstawił się wyciągając rękę na powitanie.

- Co panom podać, piwo, wino? - przerwała kelnerka.
- Wodę mineralną - rzekł Benson nie podnosząc głowy. Siedzieli blisko siebie, może zbyt
blisko jak na obyczaje angielskie, ale cóż - Sammi to cudzoziemiec i nie musi znać
miejscowej etykiety.
- Miło cię zobaczyć, Charles, i dziękuję, żeś zechciał przyjść.
- Wbrew regulaminowi - rzekł Benson, co wcale nie znaczyło, że żywi jakieś szczególne
obawy, ale miało sugerować, że obaj powinni się mieć na baczności. Przynajmniej on. Wobec
bessy na giełdzie nie mógł sobie pozwolić na zwolnienie ze służby. Z czegoś przecież trzeba
żyć. Co zaś naprawdę chciał powiedzieć - Bóg jeden raczy wiedzieć. Benson zawsze był
tajemniczy.
- Słyszałem, że miałeś kłopoty - uśmiechnął się lekko - coś poważnego?
- I tak, i nie - odparł Sammi enigmatycznie, ale opowiedział o nagrodzie, jaką wyznaczono za
jego głowę.
- Triady są szczególnie niebezpieczne - skwitował opowieść Benson. Zamówił dania nie
patrząc na kelnerkę i bez dalszych wstępów przeszedł do sedna. - A więc, czego oczekujesz
ode mnie?
- Jest ktoś, kto rozpowiada o mnie wszystko na całym Dalekim Wschodzie. Nie wygląda na
to, aby był to ktoś aktualnie zatrudniony w Wydziale, raczej emeryt czy coś w tym rodzaju,
ale ma niezłe wejścia. Mogę sobie wyobrazić, że ów ktoś zrobił wam nawet przysługę:
przekazał ciekawe informacje z dziedziny handlu, żeglugi i tego typu spraw związanych z
Chinami...
- ...a drugiej stronie sprzedaje informacje o tobie - dokończył Benson. - Nieprzyjemna
kwestia.
- Chodzi mi tylko o nazwisko. Nie muszę wiedzieć, co wam przekazywał.
Była to rozsądna propozycja. Wiadomości, które trafiały do Wydziału, stanowiły tajemnicę i
gdyby Trent domagał się ich ujawnienia, postawiłby Bensona w trudnej sytuacji, a tak sprawa
była jasna i mieściła się w kategoriach koleżeńskiej przysługi.
- Niech mi pan da czas do końca tygodnia, panie Samuelson. A w ogóle to powinien pan
zacząć biegać. To bardzo dobrze wpływa na zdrowie. Namawiam pana na Richmond Park. W
sobotę rano, przy bramie Robin Hooda.
Kelnerka przyniosła zamówienie. Benson dziubał widelcem kawałek całkiem przyzwoicie
usmażonej wątróbki.
- Wygląda na to, że facet ma kontakty na dość wysokim szczeblu w Wydziale - powiedział.
- Wysokim?
- Tak sądzę. Ktoś na samej górze puszcza farbę. Myślę, że tobie byłoby łatwiej go namierzyć
niż nam. Wiesz, jak to jest: paragrafy, przepisy. Gdybyś więc zdobył jakiś dowód...
- Na przykład list?
Benson zamyślił się, ważył za i przeciw.
- Właśnie - powiedział po chwili - list. To byłoby dobre rozwiązanie, panie Samuelson.

Wiał zimny górski wiatr, który burzył wody Jeziora Genewskiego. Sammi Samuelson szedł
brzegiem. Ręce wcisnął w kieszenie płaszcza, postawił kołnierz i gratulował sobie, że zaraz
po przylocie, na lotnisku, kupił czapkę z daszkiem, dzięki czemu nie odczuwał zimna.
Spacerował już dwie godziny i przez ten czas najmniejszy nawet promień słońca nie przedarł
się przez ołowiane chmury. Dwie godziny wystarczyły, by upewnić się, czy nie wlecze się za
nim żaden ogon. Spokojnie ruszył w stronę genewskiego śródmieścia. Idąc do banku
skorzystał z bocznego wejścia. Strażnik zapytał, czy jest umówiony, i wskazał windę na
czwarte piętro. Pełna godności sekretarka w średnim wieku, w szarym kostiumie, uchyliła
obite drzwi i Trent znalazł się w gabinecie, gdzie już na niego czekano. Wszystko w tym
pokoju było szare lub popielate łącznie z gospodarzem, ubranym w mysi garnitur z perłowym

krawatem. Czuprynę miał w takiej samej tonacji siwizny, nawet oprawkę okularów zamówił
w odcieniu szarości. W tym otoczeniu i stroju wyglądał staro jak na swój wiek. Aurę szarości
potęgowało światło pochmurnego dnia wciskające się przez grube szyby zabezpieczone przed
podsłuchem.
Na tym piętrze obracano naprawdę poważnymi pieniędzmi. Bankier widział w życiu niejedno,
więc nie zaskoczył go skromny strój klienta. A zresztą pan Samuelson został zapowiedziany
przez godne najwyższego zaufania osoby z Nassau.
- Filiżankę kawy, seńor Samuelson - zaoferował uprzejmie. - Właśnie sprawiliśmy sobie
nowy ekspres. Wspaniały.
Była to jedna z tych maszyn, które bulgoczą, syczą, imponują wyglądem, ale parzą podłą
kawę.
- A więc czym mogę służyć? - spytał przechodząc do rzeczy.
- Chodzi o przejęcie konosamentu złota wartości piętnastu milionów franków szwajcarskich.
Bankier zmrużył oczy.
- Sporo - powiedział - tona z okładem, a dokładnie jedna tona trzynaście i trzy czwarte uncji,
według dzisiejszych notowań w Zurychu - zaśmiał się. - Arytmetyka, seńor Samuelson.
Zawsze robi dobre wrażenie na starych, bogatych damach i na gangsterach.
To nie był żart, ale subtelne ostrzeżenie.
- Wszystko legalne - zapewnił Sammi - jest tylko jedna kwestia: moi klienci nie mają nic
przeciwko temu, aby transakcję ujawnić, chcieliby jednak uzyskać dość poważny kredyt pod
to właśnie zabezpieczenie.
Rozmawiano rzeczowo, bez emocji. Tylko ekspres do kawy syczał niespokojnie, jakby wizja
tony złota pobudziła jego elektryczną wyobraźnię.
- Jak rozumiem, sprawa jest pilna? - upewnił się bankier.
- Właśnie - odparł Sammi - bank, z którego odbiorą panowie złoto, wystawi certyfikat
poświadczający wagę kruszcu. Rozumiem, że mimo to chcieliby panowie osobiście sprawdzić
całość depozytu. Nie ma przeszkód. Myślę, że najlepiej będzie przeprowadzić kontrolę
podczas załadunku. Anonimowo. Nikt nie będzie wiedział, że reprezentuje pan bank
przyjmujący depozyt. Kierowca otrzyma instrukcje co do trasy i miejsca przeznaczenia
dopiero po wyruszeniu. Przejazd zajmie dwadzieścia minut i w tym czasie można będzie
podać szczegóły transakcji do wiadomości publicznej.
Bankier zastanowił się. Potarł czoło koniuszkami palców. Miał poczucie humoru, a tacy
ludzie potrafią docenić inteligentny plan doskonałego rabunku. Zachichotał więc i
pogratulował swemu rozmówcy.
- Podoba mi się - powiedział - rzeczywiście oryginalna koncepcja. Sądzę, że dziesięć procent
od obrotu nie jest wygórowaną stawką za nasze usługi. Zgadza się pan? A zresztą niech pan
przekona swoich klientów, by nie myśleli w kategoriach kosztów, ale zysków.
- Moi klienci będą na pewno zadowoleni - rzekł Sammi.
Bankier osobiście odprowadził Trenta do windy. Czynił to rzadko. Tylko wobec najbardziej
godnych szacunku klientów.
- Zimno dziś - zauważył na pożegnanie.
- W Moskwie jeszcze zimniej - odrzekł Trent. Celowo zostawił ślad, na użytek wilków, które
łaknąc krwi mogą węszyć za nim.
- Robienie z panem interesów to przyjemność, panie Samuelson - pożegnał bankier gościa.

Ci, którzy kiedyś kryli się za murem tajemnicy państwowej, partyjnej i służbowej, dziś
reklamują swoje usługi, jak - nie przymierzając - przekupki. Urzędowa książka telefoniczna
podaje aż cztery numery doktora Dymitra Ignosiewa: numer jego biura w siedzibie KGB,
numer kliniki, rezydencji w osiedlu dla wysokich funkcjonariuszy państwowych w Moskwie i
oczywiście numer daczy w Melniszewie.

Dzwoniąc Sammi przedstawił się jako dziennikarz i powołał się na wspólnego znajomego -
majora KGB operującego w Ameryce Łacińskiej, któremu Sammi - naprawdę, czy rzekomo -
zawdzięczał życie. Nazwisko, które wymienił, stanowiło też gwarancję, że Trent oczywiście
przywiezie ze sobą odpowiednie honorarium za konsultację. W twardej walucie, rzecz jasna.
W ten to sposób umówił się z doktorem w jego daczy. Przed hotelem złapał "łebka", jakich
setki oferują swoje usługi w Moskwie dolarowym pasażerom, i ruszyli. Kierowca przez cały
czas narzekał na stan dróg publicznych, zwłaszcza w podmoskiewskich miejscowościach.
Zatrzymał się zresztą jakieś kilkaset metrów przed daczą i powiedział, że dalej nie pojedzie za
żadne skarby. Dolary dolarami, ale nawet za dolary nie kupi nowych resorów.
Muchy i komary stanowiły całą faunę brzozowego lasu, przez który Trent zmierzał do celu.
Postawił kołnierz, obciągnął rękawy i głębiej nacisnął czapkę. Na ramieniu dźwigał
ortalionową torbę.
Daczę zbudowano z bali. Na trawniku pasły się trzy owce, pod drzewem stała łada
nieokreślonego rocznika i koloru. Spod otwartej maski wystawał damski tyłek opięty błękitną
minispódniczką. Kobieta mruczała coś gniewnie, a sądząc z intonacji - zwyczajnie klęła. Po
chwili wyprostowała się i odwróciła. Była młoda i miała błyszczące, niebieskie oczy.
- A to pan - powiedziała - zagraniczniak do tatusia?
- Dziennikarz.
- Jak pan chce - krzyknęła coś po rosyjsku, żeby uprzedzić gospodarza, i dała nurka pod
samochód po upuszczony klucz.
Wysoki, szczupły, pięćdziesięcioletni na oko doktor Ignosiew wyglądał krzepko. Był swego
czasu mistrzem akademickim w skoku wzwyż i nadal dbał o formę. Zaraz na wstępie Sammi
wręczył kopertę, żeby nie było wątpliwości.
- Jeśli naprawi mi pan ten cholerny gaźnik, to może pan u nas przenocować - krzyknęła
dziewczyna, gdy Trent z doktorem wchodzili do środka. Doktor zaprowadził gościa do
gabinetu.
Ściany wypełniały półki z książkami. Umeblowania dopełniały dwa fotele, biurko z krzesłem
i wielki turkmeński dywan oraz - nieodzowny w daczy - kominek. Przez okno widać było
kilka kwitnących krzaków róż, kępę brzóz i samotną sosnę. Gaza na oknach stanowiła
skuteczną ochronę przed komarami. Nic w tym wnętrzu i tym otoczeniu nie wskazywało na
związki doktora z KGB. Dymitr Ignosiew był światowym autorytetem w dziedzinie urazów
po torturach.
- Jak na Argentyńczyka mówi pan wyjątkowo dobrze po rosyjsku - zauważył zajmując
miejsce w fotelu naprzeciwko gościa. Robił wrażenie zdenerwowanego, żeby nie powiedzieć
przestraszonego. - Z wyglądu powiedziałbym, że jest pan Gruzinem. Kim pan jest, panie
Samuelson?
- Mam do opowiedzenia pewną historię. O młodej dziewczynie. Chciałbym, żeby pan
wysłuchał, a jeśli pojawią się jakieś pytania, to chętnie na nie odpowiem. Potem, gdy zajmie
się pan stawianiem diagnozy, zajrzę do gaźnika pańskiej córki. Jeśli mi się uda, to poproszę
ją, aby po wizycie odwiozła mnie do miasta. Tymczasem napijemy się, jeśli pan pozwoli.
Trent miał w torbie butelkę piętnastoletniej "malt" whisky. Jak wiadomo - ten gatunek pije się
bez lodu i wody, podobnie jak koniak, czerpiąc całą przyjemność z bukietu.
Przy alkoholu Trent opowiedział, najdokładniej jak tylko potrafił, całą historię Jay. Doktor
słuchał uważnie. Kończąc Trent powtórzył zdanie, które Jay wypowiedziała na pożegnanie:
"Chcę przy tym być. Zobaczyć na własne oczy".
- Na własne oczy - powtórzył doktor - to jasne - dodał, choć uwaga ta niczego Trentowi nie
wyjaśniała. - Niech mi pan powie coś o sobie, panie Samuelson. Sądzę, że nie jest pan
dziennikarzem. Domyślam się, czym pan się zajmował w przeszłości. Bardziej jednak
interesuje mnie teraźniejszość. Pana - jak sądzę - też. Niech pan się zastanowi nad
odpowiedzią, a tymczasem niech pan idzie pomóc córce. Nie darzy mnie ona wielką

sympatią, co zrozumiałe, jeśli wziąć pod uwagę moje miejsce pracy. Ma mnie też za nic, jeśli
chodzi o różne drobne prace domowe. Moja żona umarła w zeszłym roku i córka najchętniej
chciałaby się mnie pozbyć, tylko nie bardzo majak, przecież mnie nie zastrzeli. Mówię o tym,
żeby pana ostrzec. Proszę nie zwracać na nią uwagi.
Siedziała na trawie przy samochodzie. Zdążyła usmarować już nie tylko ręce, ale i twarz.
Miała wystające policzki, mały nosek i pełne wargi. Wyglądała świeżo jak otaczająca zieleń i
nie miała w sobie nic z ojca. Tak wygląda nowa Rosja - pomyślał Sammi. Jeszcze tylko
uśmiech.
- Udało się? - spytał.
- Nie mogę złożyć, brak chyba jakiejś części.
Odpowiedź przywiodła mu na myśl odległe już lata, gdy jako dziecko uwielbiał
majsterkowanie. Rozkładał, składał i zawsze było tak, że albo czegoś brakowało, albo czegoś
było za dużo. Sięgnął do kieszeni, odliczył dwadzieścia dolarów.
- Spróbuję coś zrobić, a pani niech w tym czasie zapłaci taksówkarzowi. Tak, tak - wiem, że
dwadzieścia zielonych to zdzierstwo, ale na całym świecie taksówkarze zdzierają z klientów.
Takie jest prawo natury, jak to, że ziemia się kręci, a rodzice głupieją, gdy człowiek ma
osiemnaście lat.
Znalazł brakującą część. Leżała w trawie. Wyjął gaźnik, wyregulował. Wiedział, jak sobie
radzić z ładą. Nauczył się tego w Wydziale. Taka była konieczność. Każdy agent wysyłany na
Wschód musiał znać się na ładach, bo wtedy innych aut tam nie było. Dziś jest inaczej. W
takiej Moskwie na przykład na ulicach pełno najdroższych mercedesów i BMW. Jeżdżą nimi
grube ryby z podziemia gospodarczego i nie tylko.
Dziewczyna zdążyła już wrócić i uważnie mu się przyglądała. Wyglądał chyba posępnie, bo
w pewnej chwili rzuciła:
- Jeśli ma pan zamiar popełnić samobójstwo, to broń Boże tutaj.
- Wcale o tym nie myślałem.
Umył się pod kranem w kuchni i wrócił do gabinetu. Doktor był już przy drugiej szklaneczce
whisky.
- Za zdrowie dzielnego pana Samuelsona - wzniósł toast - dzielnego i wcale nie naiwnego.
Żaden z nas nie był naiwny, co nie znaczy, że wszyscy jesteśmy jednakowo winni. Ja, na
przykład, nikogo w życiu nie uśmierciłem i w ogóle nie sprzeciwiłem się etyce zawodu
lekarza. - Pociągnął łyk, chłonął bukiet. - Doskonała - powiedział - znakomita. Niech pan
powie, panie Samuelson, czy uprzedzono pana, że nie zajmuję się i nie zajmowałem brudną
robotą?
Nie szukał u Trenta zrozumienia. Mówił do siebie, a może do córki za oknem.
- Właśnie, panie Samuelson, żaden z nas nie był naiwną dziewicą. Pytanie, co teraz mamy
robić? Krążyć po świecie jak błędni rycerze, czy przenosić się z kwiatka na kwiatek jak
motyle.
Znów pociągnął łyk i spojrzał uważnie na Trenta.
- Widzi pan, zostało we mnie sporo goryczy. Więc jak to będzie z panem: błędny rycerz czy
motyl? Ale dość tego gadania, przyszedł pan do mnie po poradę w sprawie młodej damy, a
nie po opinie o własnej osobie. Niech pan pomyśli o setkach zgwałconych kobiet w Bośni -
ciągnął - niech pan pomyśli, jakiego doznają one poniżenia widząc w telewizji tych, którzy są
odpowiedzialni za gwałty - polityków, którzy w imię jakichś tam racji dopuszczają do
gwałtów. Tak samo jest z pańską młodą damą. Doznała strasznych cierpień, i tak jak w Bośni,
nie dlatego, że na to zasłużyła, ale dlatego, że stała się pionkiem w znacznie większej grze,
statystą w widowisku, chciałoby się powiedzieć. Nie wiem, jaka była pańska rola w tej grze.
Jedno jednak mogę powiedzieć: bez względu na rolę, był pan też świadkiem tego widowiska.
Świadkowie są niepotrzebni, panie Samuelson. Rycerz czy motyl, powinien pan zniknąć z jej
życia. Taki jest pański obowiązek.

Przerwał i napełnił szklanki. Komar brzęczał za oknem. Na werandzie rozległy się kroki.
Dziewczyna przestawiła krzesło na słońce. Zazdrościł jej młodości, a zwłaszcza tego, że nie
była niewolnikiem żadnej przeszłości.
Doktor zastukał palcami w oparcie swego fotela, aby przyciągnąć uwagę Trenta.
Wyprostował się i przybrał profesjonalny wyraz twarzy.
- Opierając się na wieloletnim doświadczeniu klinicznym - mówił dobitnie - mogę powiedzieć
jedno. To mianowicie, że tylko publiczne upokorzenie tego, który zadał cierpienie, pozwala
wyzwolić się od urazów. I jeszcze jedno, panie Samuelson, urazy tego typu nie podlegają
działaniu czasu. Mogą trwać latami. W tym wypadku czas wcale nie jest najlepszym
lekarzem. Tak, mój panie, ich wszystkich - pinochetów, stroessnerów, galtierisów - łajdaków
wszelkiego autoramentu, nie wyłączając nas samych, trzeba wypłoszyć z kryjówek,
wyciągnąć na światło dzienne. Nawet nie chodzi o to, aby im wymierzyć sprawiedliwość,
tylko obnażyć przed światem. Pokazać całą ich podłość. To, panie Samuelson, jest jedyne
lekarstwo na głębokie urazy.
Zerwał się z fotela i nie oglądając się za siebie wypadł z gabinetu i znikł wśród brzóz. Sammi
wyszedł na ganek.
- Co się stało temu staremu wieprzowi? - spytała dziewczyna.
- Nic takiego. Powiedział prawdę i to go zdenerwowało - odparł Sammi. - Wolałbym nie
zostawać na noc. Czy mogłaby mnie pani odwieźć do Moskwy?


26

Dwadzieścia cztery kilometry od West Endu - eleganckiej dzielnicy w zachodniej części
Londynu - na trzystu akrach rozciąga się Richmond Park. Kiedyś był to królewski teren
łowiecki, o czym przypomina liczne stado saren i jeleni, które pasie się na polanach między
kępami. Poza dębami niewiele zostało z dawnej puszczy. Wiązy, których rosły tu tysiące,
padły ofiarą szkodników. Był piękny, sobotni poranek. Pełnia słonecznego lata. Krótko
mówiąc zapowiadał się jeden z tych dni, o których marzy się siedząc przez cały tydzień za
biurkiem.
Charles Benson jeszcze w czasach szkolnych, a i później, na uniwersytecie, z zapałem
trenował biegi przełajowe, więc Samuelson nieźle się namęczył, żeby nie stracić go z oczu.
Wreszcie Benson skręcił ku kępie drzew na skraju boiska do gry w polo, zatrzymał się na
sekundę, poprawił sznurowadła i pobiegł dalej. Pod drzewem, wśród korzeni ukrył zwitek
papieru. Było na nim nazwisko - George Ross i kilka szczegółów z biografii oraz parę uwag
na temat trybu życia zwyczajów G.R.
George Ross przez pełne trzydzieści lat służył w oddziale zabezpieczenia wywiadu
wojskowego. Ktoś nie znający struktury i mechanizmów Military Intelligence mógłby
powiedzieć, że G.R. był zaledwie archiwistą. Tak też było. Trzeba jednak pamiętać, że
archiwum wywiadu to coś bardzo specjalnego i niewiele osób, nawet spośród
funkcjonariuszy, ma tam dostęp. Wystarczy wspomnieć, że odchodząc na emeryturę jako
kierownik archiwum, George Ross otrzymał odprawę i rentę należną pułkownikowi.
Załatwił sobie wtedy oficjalną zgodę na zatrudnienie w prywatnej firmie zajmującej się
ochroną, co oznacza, że został w branży. W nowym miejscu pracy bardzo ceniono jego źródła
i kontakty. Stara firma też była zadowolona. Tym pierwszym Ross przekazywał informacje
dotyczące - nazwijmy to - szeroko pojętych spraw bezpieczeństwa, które czerpał od tych
drugich. Im zaś w ramach rewanżu przekazywał wiadomości ze świata finansów i biznesu.
Krótko mówiąc, funkcjonował nieźle.
Szybko przywykł do nowej sytuacji. Cenił sobie dobre cygara, eleganckie garnitury, na które
wcześniej nie było go stać. Wynajął pied-e-terre w centrum Londynu i kupił wiejską

posiadłość w modnej miejscowości. Zapisał się do Royal Automobile Club, co było
posunięciem praktycznym, ponieważ klub ten cieszy się co prawda mniejszym prestiżem, ale
daje lepsze kontakty w sferach finansowych.
Rzadko kiedy wyjeżdżał na weekendy. Wolał Londyn, bo w soboty i niedziele ulice
pustoszały, nie było korków, a i w restauracjach obsługa bywała lepsza. Niedzielny obiad
spożywał w klubie, a wieczorem zasiadał do brydża.
Tego zaś wieczoru wygrał osiemdziesiąt sześć funtów i uznał, że wystarczy. Z szatni wziął
swój oficerski płaszcz, na szyję zarzucił jedwabny szal.
Od kiedy zaczęło mu się lepiej powodzić, utył, tusza zaś sprawiała, że łatwo się pocił. Płaszcz
wojskowy kupił z próżności. Starał się trzymać prosto i na pozdrowienia odpowiadał
nonszalanckim ukłonem. Skinął głową portierowi przy drzwiach, nałożył kapelusz i
rękawiczki i zadowolony ruszył przed siebie.
Daimlera - a jeździł teraz eleganckim modelem - zaparkował za rogiem. Wsiadając rozpiął
płaszcz i zdjął kapelusz. Lubił swój wóz, lubił zapach dobrej skóry - tapicerkę zamówił
skórzaną - lubił cygara i dobrą wodę kolońską, której zapach unosił się w aucie. Silnik zapalił
od razu. Ross ruszył.
- Jedź na Heathrow - usłyszał nagle z tyłu - parking przy terminalu numer trzy. - Ross poczuł
coś cienkiego i chłodnego na gardle. - To się nazywa garota - poinformował go głos.
Sammi nie życzył sobie, by Ross nagle wszczął alarm, więc gdy dojechali na parking,
zacisnął pętlę, aby wiedział, że to nie przelewki. Kiedy zaś wziął już bilet z automatu, kazał
mu zaparkować w takim miejscu, skąd mógł obserwować całe otoczenie.
- Znasz mnie? - zapytał.
George Ross pokręcił tylko głową na znak, że nie. Pocił się jak mysz.
- Jestem Trent. Musisz mnie pamiętać, bo przecież mnie sprzedałeś. A teraz opowiesz mi
grzecznie, komu, a także zdradzisz, od kogo dostałeś informacje, i podasz mi wszystkie
nazwiska, jakich według twojego informatora mogę używać. Zrozumiałeś? Oczywiście, jak
nie chcesz, możesz nic nie mówić, George. Żyjemy w wolnym kraju. Z tym jednak, że jak nie
zaczniesz śpiewać, to koniec z tobą.
Na poparcie tej groźby złapał George'a za kark, wbił palce w miejsce, gdzie znajduje się
tętnica, przytrzymał minutę, co wystarczyło, by Ross opadł z sił i pojął, że nie ma żartów.
- Zrozumiałeś?
George kiwnął głową, że tak.
- Znakomicie. Zaczynamy. A więc, komu sprzedałeś moje nazwisko?
George Ross opowiedział wszystko ze szczegółami. Przerywał od czasu do czasu, aby otrzeć
pot. Powiedział, że ma umowy z kilkudziesięciu klientami na Dalekim Wschodzie, którym
dostarcza poufnych informacji, i że dwie firmy: Cairns i Oliver i jeszcze jedna należąca do
grupy przedsiębiorstw Wong Fu zażądały informacji o brytyjskim żeglarzu nazwiskiem Trent.
George załatwił sprawę rutynowo, to znaczy uruchomił kontakty w Wydziale i dowiedział się
wszystkiego. Co się tyczy innych nazwisk, to nie pytał i żadne nie padło. Poza dwiema
firmami z Hongkongu nikt więcej nie zwracał się do niego w sprawie Trenta.
- Przysięgam - powiedział na zakończenie.
Zrazu nie chciał ujawnić "źródła" w Wydziale, ale gdy Sammi pociągnął go za ucho, ustąpił.
Może nawet nie tyle z bólu, ile na wspomnienie faktu, że podobny chwyt stosował wobec
niego nauczyciel-sadysta w szkole podstawowej. Też pomagało.
Sammi dał mu papier oraz pióro i kazał napisać szczegółowy meldunek o wszystkim, czego
George dowiedział się od informatora w Wydziale w ciągu ostatnich dziesięciu lat. Kazał mu
także napisać podobny list w sprawie kontaktów w Waszyngtonie.
Gdy George skończył, Sammi sprawdził oba listy, starannie złożył i schował do kieszeni.
Następnie wyjaśnił mu krótko, co zamierza zrobić. Po pierwsze, chodzi o to, aby dziewczyna

była bezpieczna, po wtóre, sir Philip musi wysupłać żądaną ilość złota. Trent opisał też, jak
transakcja ma przebiegać.
- Li zrobi to, co mówię. Musi zrobić, w przeciwnym bowiem wypadku wszystkie gazety
napiszą, jak to wynajął płatnych morderców, aby zabić własną wnuczkę, i będzie skończony.
Ja zaś chcę tylko, aby Jay była bezpieczna. Jeśli ma być bezpieczna, musi przestać istnieć.
W tym miejscu Trent zarysował szczegółowy plan pogrzebu.
- Tak więc masz powiedzieć sir Philipowi, aby postarał się o zwłoki jakiejś młodej
dziewczyny. Pogrzeb ma się odbyć w przyszły piątek, w południe. W uroczystości musi
wziąć udział Wong Fu. Gdyby Wong Fu odmawiał, to powiedz mu dokładnie to samo, co sir
Philipowi, że zależy mi wyłącznie na bezpieczeństwie dziewczyny i że jeśli nie przybędzie on
na pogrzeb, to dam znać do gazet, kto stał za napadem na Ts'ai Yen.
Trent nie ominął żadnego szczegółu. Dla pewności kazał George'owi wszystko dokładnie
zapisać.
- Zabiją mnie - skarżył się spocony i przerażony Ross.
- Niekoniecznie, nie jesteś aż tak ważny - uspokoił go Sammi. - Zostaw kluczyki w stacyjce i
wyłaź.
George z trudem stanął na nogi.
- Przestań się trząść. Nic ci się nie stanie, jesteś mi potrzebny. A teraz dawaj płaszcz i
kapelusz i właź do bagażnika. Połóż się możliwie wygodnie, bo spędzisz tam trochę czasu.
Z Rossem w bagażniku Trent wrócił do miasta. Zaparkował przed eleganckim domem przy
Regency nie opodal Holland Park Avenue i Ladbroke Grove.
W skład ścisłego kierownictwa Wydziału wchodzą: dyrektor generalny, jego zastępca i ośmiu
kierowników sekcji. Dom przy Regency należał do Marcusa Richwortha - jednego z owej
ósemki. Trent nacisnął dzwonek i nie zwalniał przycisku, aż ktoś wyjrzał z okna na piętrze.
Kapelusz i płaszcz Rossa nie budziły wątpliwości, także daimler pod latarnią był znany, więc
w chwilę później rozległo się człapanie i szczęk otwieranego zamka.
Drzwi otworzyła Jean Richworth. Nawet w szlafroku, a może zwłaszcza w szlafroku,
wyglądała całkiem atrakcyjnie, choć miała już swoje lata. Wychowała się na wsi i nigdy nie
przywykła do życia w wielkim mieście.
- Ach, to ty - powiedziała zaskoczona - stary myślał, że to George Ross.
- George też jest. W aucie - rzekł Sammi - w bagażniku, ale nic mu nie jest.
- Wydało się?
- Właśnie.
- Mówiłam im, że wcześniej czy później tak się stanie.
Trent zawsze ją lubił. Miała w sobie dużo ciepła, a przynajmniej robiła takie wrażenie.
Wszystkie kobiety, które natura obdarza obfitym biustem, robią takie wrażenie.
- Bardzo cię przepraszam za najście, ale muszę porozmawiać z twoim mężem. To nie potrwa
długo.
- Rozumiem - powiedziała z rezygnacją. - Zaraz go zawiadomię. Napijesz się czegoś - kawy,
herbaty, a może drinka?
- Kawy, jeśli jesteś taka miła.
Zaprosiła go do salonu. Na stole stały świeże róże. Łukowate okna wychodziły na taras, za
którym znajdował się niewielki ogródek. Wymarzony dom dla licznej rodziny z mnóstwem
dzieci. Richworthowie nie mieli dzieci. Nie kupili sobie nawet psa. Dopiero teraz Trent zdał
sobie sprawę, dlaczego Jean nie zdecydowała się na dziecko. Bała się, że brudne interesy
męża wyjdą kiedyś na jaw, i nie chciała, aby dzieci wyrastały w atmosferze skandalu. Dała
znać na górę i po chwili zjawił się Richworth. Był starszy od małżonki. W jedwabnej piżamie,
brokatowym szlafroku, wyglądał jak prawdziwy dżentelmen. Trent wyczuł zapach pasty do
zębów, co wskazywało, że Richworth właśnie włożył protezę, którą na noc zostawiał w
szklance. Tak jak oficer prowadzący Trenta, Richworth był wielkim zwolennikiem tzw.

specjalnych stosunków z Amerykanami - "kuzynami" z CIA. Przeciwnicy takiej polityki
powiadali, że "specjalne stosunki" to nic innego jak serwilizm.
- Gdzie George? - warknął. - A pan, u diabła, kto?
- Nie wygłupiaj się - wtrąciła Jean - nie pamiętasz Pata Mahoneya?
- Mahoney? Nonsens. Mahoney nie żyje. Zmarł w Irlandii wiele lat temu.
- Sammi Samuelson - przedstawił się Sammi nie podając ręki. - Chciałbym porozmawiać -
spojrzał wymownie na Jean.
- To ja zaparzę kawę - powiedziała - z mlekiem i cukrem? - spytała Trenta.
- Z mlekiem.
- A ty, mój drogi, bądź dzielny - pogłaskała męża po ramieniu i wyszła,
Richworth był wyraźnie zaniepokojony, co objawiło się agresją.
- O co właściwie chodzi? - krzyknął. - Co to za najście w środku nocy? Jak pan śmie
denerwować moją żonę?
- Sprzedałeś mnie Rossowi, Richworth - Trent pominął "pana" - nie wymigasz się. Charles
Benson wie o wszystkim, a tu jest list od Rossa adresowany do dyrektora generalnego. Ja zaś
chciałbym wiedzieć, komu jeszcze sprzedałeś moje nazwiska i które?
- Podałem tylko nazwisko Trent i tylko George'owi. I nie ma mowy o "sprzedaży". W zamian
uzyskałem bardzo ważne dla nas informacje.
- Lepiej to przeczytaj - rzekł Trent podając mu list. Dokument był obszerny. Ponad dziesięć
stron.
Richworth zdjął okulary w rogowej oprawie i sięgnął do kieszeni szlafroka po szkła do
czytania.
- Niech to diabli, zostawiłem na górze, ale mam drugie w gabinecie.
- Benson zjawi się tu za pół godziny z chłopcami z Sekcji Specjalnej - rzekł Trent.
Richworth poszedł do gabinetu. Trentowi wydawało się, że słyszy szczęk przekręcanego w
zamku klucza. Pomyślał, że powinien coś zrobić, tylko co?
Jean niosła kawę z kuchni i zatrzymała się przed drzwiami gabinetu.
- Nic ci nie jest, kochanie? - zawołała.
- Nic, nic, nie martw się - padła odpowiedź.
Jean postawiła tacę z kawą na stoliku w salonie i usiadła obok Trenta.
- Czy możesz mnie wziąć za rękę? - poprosiła. Łzy jak groch spływały jej po policzkach.
- W porządku - Trent próbował dodać jej otuchy. Był zmęczony, chciał już wyjść, a nade
wszystko nie chciał przypomnieć sobie ojca, jak stał za biurkiem z rewolwerem w ręku, a taki
właśnie obraz podsuwała mu wyobraźnia.
- Wiem, że nie jest ci łatwo - szepnął do Jean.
W tej chwili padł strzał, a jednocześnie zabrzmiał dzwonek u drzwi.
- Ja otworzę - powiedział Trent.

O siódmej rano był już na Paddington Station. Nad filiżanką kawy i croissantem czekał w
umówionej kafejce. Bilet lotniczy miał w kieszeni marynarki.
Amerykanin spóźnił się pięć minut. Najpierw podszedł do bufetu, wziął kawę i ciastko.
- Sammi Samuelson - przedstawił się Trent.
- Domyśliłem się - rzekł Amerykanin zerkając na bilet. Miał czterdzieści parę lat, szare oczy,
mocne ręce. Niewielki wzrostem ubrał się jak na wycieczkę za miasto: w sztruksowe spodnie,
flanelową koszulę i tweedową marynarkę. Robił wrażenie zamożnego człowieka, nie takiego,
co po prostu dobrze zarabia, ale dziedzica rodowej fortuny. Milczał przez chwilę.
- Muszę pana uprzedzić, Sammi - rzekł po chwili - że nie ma pan dobrej opinii w
Waszyngtonie. Z jednej strony, owszem, pamięta się to, co pan zrobił w czasie zimnej wojny,
z drugiej - podobno pomógł pan Fidelowi na Kubie. Co się z panem dzieje, na głowę pan
upadł, czy co?

Przerwał. Sięgnął po filiżankę, ale dworcowy zapach zniechęcił go do płynu, który udawał
kawę.
- Mówię o tym - ciągnął - żeby sprawa była jasna. Sprawdziłem wszystko i jeśli
zdecydowałem się na spotkanie, to tylko dlatego, że jest paru ludzi, którzy mają inne zdanie.
Twierdzą, że można panu zaufać. Do pewnego stopnia, oczywiście - zaśmiał się. - No więc
jestem - zakończył.
Trent wyjął list pisany ręką George'a Rossa, zawierający szczegóły jego współpracy z
"kuzynami", i dał swemu rozmówcy dwie pierwsze strony. Amerykanin przeczytał, wziął
głęboki oddech.
- Niech to diabli - powiedział - czego pan chce w zamian, panie Samuelson?
Trent opowiedział o Jay Li.
- Dziewczyna ma amerykańskie obywatelstwo - podkreślił. - Zależy mi na jej bezpieczeństwie
i spokoju. Chciałbym, żeby zaczęła nowe życie.
- Pieniądze?
- Ma.
- No to uprzedzę urząd skarbowy - zaśmiał się Amerykanin, a już całkiem poważnie dodał: -
więc potrzebna jest nowa tożsamość?
- Właśnie.
- To trzeba załatwić na miejscu. Gdzie nastąpi zamiana?
- W Tokio. Mam w pobliżu swój jacht.
- Tokio? To dobrze, jest stamtąd bezpośrednie połączenie do Dallas. Odbiorę ją na lotnisku.
- Dzięki - rzekł Trent i podał resztę rękopisu George'a Rossa.
Amerykanin przeczytał, złożył i schował do kieszeni.
- Wolałbym załatwić nową tożsamość dla tej pańskiej damy za darmo.
- Proszę się tym nie przejmować - uspokoił go Trent.

Na razie nie było powodu, żeby zmieniać nazwisko, więc w Sydney Trent w dalszym ciągu
był Sammim Samuelsonem. Wynajął forda na lotnisku i telefonicznie zapowiedział się w
agencji teatralnej. Po drodze do miasta kupił parę adidasów, dwie koszule sportowe, spodnie i
skarpetki oraz parę wysokich butów do konnej jazdy.
Recepcjonistka w agencji potraktowała go uprzejmie. Argentyńska elegancja nie budziła tu
takiego zdziwienia jak w Londynie czy Genewie. Dyrektorka agencji, czterdziestoletnia dama
o inteligentnym spojrzeniu, w kremowej bluzce i beżowej spódnicy wyglądała tak, jak
powinna wyglądać kobieta w jej wieku, która ma czas i pieniądze, by korzystać z
kosmetyczki, masażysty, trenera, dietetyka i niezłej firmy krawieckiej.
- A więc - powiedział Trent - dziewczyna musi być młoda, raczej drobna - metr sześćdziesiąt i
koniecznie Chinka. Rodowita. Żadna Wietnamka czy Tajka, która tylko udaje Chinkę, panno
Isaacs. Nie kryję, że nie chodzi o występ na scenie, ale sprawa jest całkiem czysta, a
honorarium przyzwoite.
Wyjął kartę wizytową. Na odwrocie zapisał numer telefonu inspektora australijskiej Policji
Federalnej. Poniżej dodał nazwisko - Cefyn Evans.
- Jeśli ma pani wątpliwości, proszę zadzwonić pod ten numer.
- Cefyn Evans to też pan, panie Samuelson?
- Owszem.
- Rozumiem, a więc...
- Zawód, jak każdy inny - uspokoił ją Sammi.
- Mam na imię Chloe - powiedziała.
- Tak jest, Chloe.
Trent pojechał drogą na wybrzeże. Zanocował w motelu. Następnego ranka wstał o piątej i
tym razem skierował się w głąb lądu. Pięćdziesiąt kilometrów pokonał w niewiele ponad pół

godziny. Za napisem obwieszczającym, że tu właśnie mieści się stadnina Glengar skręcił z
głównej drogi. Jechał teraz między pastwiskami z kępami drzew, pod którymi konie mogą
wypocząć w upalny dzień. Naliczył coś ze dwadzieścia klaczy i całą gromadę źrebaków, nim
dojechał do domu i stajni na wzgórzu. Kryty blachą budynek jaśniał bielonymi ścianami. Był
spory, w sam raz dla czteroosobowej rodziny. Za domem rozciągało się pole koniczyny. Z
kilkunastu urządzeń do podlewania tryskały fontanny wody. Od pola szedł chłód i zapach
świeżej trawy. Sammi wziął walizkę, torbę z zakupami i zapukał do drzwi. Otworzyła
wysoka, przystojna kobieta.
- Jasna cholera - powiedziała na powitanie, całując Trenta w policzek. - Charley jest na torze -
dodała, jakby to wszystko wyjaśniało.
- W porządku - odparł Trent. - Najpierw chciałbym pogadać z tobą, Marce.
Znali się od piętnastu lat i Trentowi zależało na jej przyjaźni. Przy filiżance kawy w kuchni
opowiedział jej o Jay.
Słuchała uważnie. Trent lubił tę silną, dbałą o rodzinę kobietę, która samodzielnie wychowała
dwójkę wspaniałych dzieci, podczas gdy Charley podobnie jak Trent zajmował się
wcielaniem w życie różnych pomysłów kolejnych ministrów, premierów, dyrektorów
generalnych. W tym czasie cały dom i rodzina była na jej głowie. Nie oszczędzała się, ale też
miała z czego czerpać. Natura obdarzyła ją mocnym ciałem i jeszcze mocniejszym duchem.
- O Jezu, co za dranie - powiedziała, gdy skończył opowieść. Poklepała go po ręce, jakby
chciała dać mu do zrozumienia, że jest po jego stronie. - Idź już do Charleya. Powiedz, że się
zgadzam - dodała z uśmiechem.
Sammi przebrał się, włożył buty do konnej jazdy i poszedł poszukać przyjaciela. Charley
pilnie obserwował klacz biegnącą po torze, z czarnoskórą amazonką w siodle. Przekroczył już
sześćdziesiątkę, był niewielkiego wzrostu i chudy jak tyczka. Obracał w zębach kawałek
słomy i nie odwracał wzroku od klaczy. Od stajni niosło końskim potem i mazidłem do
konserwacji uprzęży. Trent miał wrażenie, że czas stanął w miejscu.
- Zad jest coś nie w porządku - powiedział, mając na myśli klacz.
- A właśnie - rzekł Charley nie patrząc na rozmówcę - w zeszłym tygodniu otarła się o
półciężarówkę. A o co chodzi, Paddy, jeśli o robotę, to mów od razu.
- O robotę - potwierdził. Wolał to imię niż Sammi.
- Jestem już na emeryturze.
- Ja też odszedłem z Wydziału. Chodzi o całkiem prywatną operację. Można trafić dwieście...
Charley dał znak amazonce, żeby się zatrzymała. Rzucił kilka uwag i kazał odprowadzić
klacz do stajni.
- Gdzie? - zapytał, gdy zostali sami.
- W Hongkongu.
- Marce będzie wściekła.
- Już z nią rozmawiałem. Zgadza się.
Charley dał mu do dyspozycji kasztankę. Klacz kłusowała znakomicie i nie reagowała na
południowy upał, od którego zieleń jakby szarzała. Nawet ptaki gdzieś się pochowały. Po
sześciu kilometrach Paddy zatrzymał wierzchowca w kępie drzew. Łopatą zaczął kopać w
sobie wiadomym miejscu. Po paru minutach coś głucho stuknęło. Solidna skrzynia z kevlaru -
najtwardszego plastiku. Stalowy pojemnik można by namierzyć za pomocą wykrywacza
metali, plastikowy był znacznie pewniejszy.
Wewnątrz znajdowało się sześć pakietów starannie zabezpieczonych przed wilgocią,
opatrzonych nazwiskiem Richard O'Neill. Pan O'Neill był Australijczykiem na stałe
zamieszkałym w Normandii. Parał się doradztwem podatkowym, miał biuro w Lichtensteinie,
a wszystkie transakcje finansowe załatwiał przez Szwajcarię.
Kontrast między Sammim Samuelsonem a Richardem O'Neillem był uderzający. Jeśli ten
pierwszy kojarzył się raczej z motelami i hotelami średniej kategorii, miało się wrażenie, że

ten drugi rezerwuje pokoje wyłącznie w pięciogwiazdkowych, wytwornych hotelach. Richard
O'Neill miał krótko obcięte, siwe włosy i uderzająco niebieskie oczy. Nosił szkła w złotej
oprawie, doskonale skrojony jasnogranatowy garnitur, krawat w barwach klubu krykietowego
i dobraną ze smakiem koszulę z najcieńszej bawełny. Konserwatywna elegancja O'Neilla,
dżentelmena w każdym calu, budziła zaufanie.
- Mogłabym cię obsadzić w niezłym serialu w całkiem sporej roli - stwierdziła Chloe Isaacs z
niekłamanym podziwem.
Panienka, Chinka urodzona w Australii, czekała już w sąsiednim pokoju. Po dyplomie w
szkole aktorskiej zagrała kilka ról tu i ówdzie, ale jak na razie nie została "odkryta", więc
kariera artystyczna była jeszcze przed nią.
- Problem polega na tym - powiedziała rzeczowo - że nie jestem fotogeniczna. Wypadam
nieźle na scenie, gorzej na ekranie, a bez wielkiej roli w filmie nie ma mowy o tym, żeby się
przebić.
- Laura Sing - dopełniła prezentacji Chloe Isaacs.
- Czy możemy wyjść na zewnątrz? - zaproponował mężczyzna. - Przejdziemy się po plaży.
- Aż tak - zdziwiła się Chloe - nie wystarczy zamknąć się w łazience i puścić wodę, żeby nikt
niczego nie usłyszał?
- Na powietrzu będzie znacznie przyjemniej - odparł.
Pojechali na plażę. Spacerowali ponad godzinę. Richard O'Neill wyjaśniał, na czym polega
zadanie, jakie jest ryzyko, scharakteryzował Jay, nie wspomniał tylko o Charleyu. Laura
słuchała uważnie, a na zakończenie zapytała otwarcie, czy Richard kocha się w Jay.
- Nie.
- A więc robi pan to wszystko, ponieważ uważa, że po prostu tak trzeba?
Nie odpowiedział. Wrócili do miasta. Richard wstąpił jeszcze do agencji, aby uregulować
rachunek. Płacił gotówką i choć nie żądał tego, Chloe wypisała pokwitowanie.
Kolejny rozdział został zamknięty, a do rozpoczęcia następnego było jeszcze trochę czasu.
- Nie poszłabyś na kolację? - zaproponował.
Chloe odpowiedziała ciepłym uśmiechem.
- A więc?
- Poszłabym - odparła - gdyby nie to, że w moim wieku nie robi się już głupstw.
Miała absolutną rację. Richard przestał nalegać.


27

Na lotnisku w Manili Richard O'Neill wynajął nissana i pół godziny później można było
zobaczyć, jak parkuje wóz na szóstym poziomie wielokondygnacyjnego parkingu tuż obok
pasażu de Roxas w dzielnicy Makati. Zgodnie z umową Tanaka miał czekać dwa piętra niżej
w toyocie landcruiser z ciemnymi szybami. W mieście znów wyłączono prąd, więc minęło
parę minut, nim Richard wreszcie dotarł na miejsce. Tanaka otworzył drzwi. O'Neill wsiadł,
rzucając bagaż na tylne siedzenie.
Japończyk postarał się już o filipiński paszport wystawiony na nazwisko panny Angeliki Chu
z fotografią Jay Li. Zdjęcie zrobiono przy użyciu lampy błyskowej, bez kontry, więc rysy
uległy pewnemu spłaszczeniu. Jest to błąd, jaki często popełniają fotoamatorzy, i trick, z
którego korzystają zawodowcy chcąc uzyskać pewien szczególny efekt. Dość powiedzieć, że
Jay wyglądała na zdjęciu bez wyrazu i trudno byłoby ją odróżnić od setek innych młodych,
skośnookich dziewczyn. Richard uznał, że fotografia jest doskonała.
Niewiele rozmawiali po drodze. Jechali na południe, w stronę Sorsogonu, miasta odległego o
jedenaście godzin jazdy od Manili, na drugim krańcu wyspy Luzon, największej w
Archipelagu Filipińskim. Była późna noc, gdy nie dojeżdżając do miasta, skręcili w boczną

drogę, ku plaży, gdzie czekał już baslig doktora Imai. Richard O'Neill zostawił w aucie
okulary i niebieskie szkła kontaktowe.
Morze było gładkie jak jezioro, a rozgwieżdżone niebo bez jednej chmury. Baslig pruł wodę
ze stałą prędkością piętnastu węzłów. Rano dotarli na miejsce. Wyspa wyłoniła się z porannej
mgły, a gdy słońce wzniosło się nieco wyżej, ich oczom ukazał się ośrodek doktora Imai w
całej swojej okazałości.
Sternik wyłączył motor i ostatnie sto metrów łódź pokonała w kompletnej ciszy, siłą rozpędu.
Krążący nad zatoczką albatros zerkał ciekawie z góry. Ławica rybek pierzchła przerażona,
gdy baslig z szumem otarł się o piaszczyste dno na płyciźnie. Doktor Imai stał na werandzie
oczekując gości.
Tanaka z doktorem zaczęli odprawiać ceremoniał powitania, prześcigając się w
uprzejmościach - jak to Japończycy. Jay wyszła na ganek. Brała prysznic, bo czarne włosy
lśniły kroplami wody. Ubrana była w jedwabny sarong i białą bawełnianą bluzkę z długimi
rękawami.
- Dzień dobry, panno Li - rzekł Richard - jak się pani czuje? Lepiej, mam nadzieję.
Żadnej reakcji. Ani słowa, ani uśmiechu, ani nawet spojrzenia, nie mówiąc już o podaniu ręki.
Richard usiadł na schodkach prowadzących na ganek. Japończycy zakończyli konkurs
uprzejmości i zniknęli w drzwiach głównego pawilonu. Na trawniku dokazywał królik -
ulubieniec doktora Imai. Obróżka i smycz skutecznie ograniczały jego pole działania,
chroniąc kwiaty na klombie.
Obserwację zwierzątka przerwał doktor Imai, który zjawił się z trzema filiżankami herbaty.
Spytał, czy podróż była owocna.
- Owszem, bardzo - odparł Richard.
Wypili herbatę i doktor z Richardem, do którego nawiasem mówiąc zwracał się per "Sam" -
udali się na spacer nad morze, aby na osobności porozmawiać o Jay.
- No cóż - powiedział doktor - jest w niezłej formie i nie widzę przeciwwskazań, jeśli chodzi
o podróż. Mówię oczywiście o kondycji fizycznej pacjentki - zastrzegł się.
Richard wrócił na ganek. Usiadł na starym miejscu, na schodkach.
- Musimy porozmawiać o przyszłości, panno Li - zaczął. - W najbliższy piątek w Hongkongu
odbędzie się pani pogrzeb. Wszystko załatwione, ale - tak czy owak - muszę tam jechać. Z
chwilą kiedy zostanie pani oficjalnie uznana za zmarłą, będzie pani mogła swobodnie
podróżować i urządzić sobie życie, jak pani zechce. Podjąłem także pewne kroki, aby
zabezpieczyć dla pani środki utrzymania.
Zeszła z ganku na trawnik. Milcząc, spojrzała mu głęboko w oczy. Minęła dłuższa chwila,
nim wreszcie Trent powiedział:
- Wszystko załatwione, tak jak pani chciała.
Nie zareagowała.
- Nazywam się teraz Richard O'Neill - ciągnął - proszę to zapamiętać, bo przynajmniej część
podróży odbędziemy wspólnie. Oto pani paszport - podał jej dokument. - Do Hongkongu
poleci pani jako Angelica Chu. Na dalszą część podróży, do Dallas, co nastąpi po pogrzebie,
dostanie pani inne dokumenty. W Dallas odbierze panią mój przyjaciel. Dostanie pani nowy
paszport, amerykański, odpocznie parę dni i uda się do Nassau na Bahamach. Tam też ktoś
będzie czekał. Zaprowadzi panią do banku i to właściwie wszystko. Dalej może pani robić, co
pani chce. Osobiście sądzę, że powinna pani wrócić na studia.
Oglądała paszport. Przez jedną, krótką chwilę Trent miał wrażenie, że coś powie.

W Hongkongu pan Richard O'Neill i panna Angelica Chu zamieszkali oczywiście w hotelu
"Mandarin" w osobnych, ale sąsiadujących ze sobą pokojach. Wieczorem, o siódmej, Richard
zadzwonił do Braemar Lodge. Przedstawił się i poprosił o rozmowę z sir Euanem Wileyem.

Odpowiedziano mu, że sir Euan jest zajęty, więc natychmiast podał datę i miejsce wspólnego
spotkania na Filipinach.
Skutek był natychmiastowy. Sir Euan podniósł słuchawkę pytając, czego sobie życzy i kim
właściwie jest pan Richard O'Neill.
W odpowiedzi usłyszał, że pan O'Neill jest prawnikiem, specjalistą w zakresie prawa
ubezpieczeniowego, a zwłaszcza w kwestiach dotyczących likwidacji szkód związanych z
napadami pirackimi, szczególnie zaś na obszarze Filipin. Pan O'Neill prosi o osobiste
spotkanie, najchętniej jeszcze dziś, o - powiedzmy - jedenastej wieczorem, jeśli sir Euan nie
ma innych planów.
- O jedenastej? - prezydent firmy Cairns Oliver z trudem ukrył zaskoczenie i, co zrozumiałe w
takiej sytuacji, zdenerwowanie.
- O jedenastej.
- Gdzie?
Richard odparł, że chętnie stawi się w Braemar Lodge, dodając, że im mniej osób będzie
wiedziało o spotkaniu, tym lepiej.
Jeszcze na lotnisku wynajął nie rzucającą się w oczy hondę i telefon komórkowy. Z hotelu
wyjechał o dziewiątej. Zaparkował pod latarnią, pięćdziesiąt metrów od Braemar Lodge,
dokładnie między roverem striling a wielkim BMW. Przez godzinę obserwował rezydencję,
po czym zatelefonował do sir Euana, przepraszając, że spóźni się czterdzieści minut, ale nie
ma innego wyjścia, bo wcześniejsze spotkania znacznie się przedłużają.
Rezultat był zgodny z przewidywaniami. Pośród wieczornej ciszy wyraźnie było słychać
dzwonek telefonu w aucie zaparkowanym nieco dalej. W chwilę później z samochodu
wysiadł jakiś mężczyzna. Przeciągał się, podskakiwał, jakby chciał się rozruszać po dłuższym
siedzeniu za kierownicą. Zapalił papierosa. Zaciągnął się chciwie parę razy, po czym wyrzucił
niedopałek i wsiadł z powrotem.
Richard pomyślał, że wspólnik w aucie pewnie nie pali.
Spodziewał się, że telefon sir Euana jest na podsłuchu, nie wiedział tylko z czyjego polecenia
- sir Philipa, Wong Fu czy którejś z triad węszących jego tropem. Zdjął okulary i szkła
kontaktowe. Wysunął się z samochodu i podczołgał do podejrzanego auta. W środku było
dwóch mężczyzn, sądząc z rysów - Chińczyków. Ubrani byli na czarno, jeden siedział
skulony z przodu i pilnie obserwował Braemar Lodge, drugi drzemał na tylnym siedzeniu -
dyżurowali widać na zmianę. Drzwi nie były zablokowane. Sytuacja sprzyjała Richardowi.
Ryzyko polegało tylko na tym, że "dyżurny" mógł mieć broń gotową do strzału.
Richard szarpnął za drzwi i mężczyzna wyleciał na chodnik, raniąc sobie głowę. Drugi ocknął
się i próbował coś zrobić, ale Richard chwycił go za włosy, pociągnął do przodu, a drugą ręką
wymierzył obezwładniający cios w kark.
Pierwszy, z zakrwawioną głową, zwijał się z bólu na trotuarze. Richard przycisnął go do
tylnego koła i przede wszystkim rozbroił - wyrwał zza pasa browninga kaliber 9 mm. Pas też
mu zdjął, nałożył na szyję i przywiązał do klamki u tylnych drzwi. Zabezpieczywszy sobie w
ten sposób jeden front, Richard wsiadł do auta i zajął się drugim przeciwnikiem, eliminując
go na dłużej celnym uderzeniem kolby pistoletu w szczękę. Rozejrzał się za bronią. Znalazł
pistolet na podłodze między pedałami, a przy okazji odkrył coś jeszcze: zwój wyjątkowo
mocnej taśmy klejącej. Znalezisko dało mu do myślenia. Ktoś, kto nasłał tych dwóch, życzył
sobie, aby Richarda dostarczono żywego, co świadczyłoby, że wiązano z nim pewne plany.
Nie było czasu na analizy. Po pierwsze zrewidował obu osobników, nie dziwiąc się
specjalnie, że nie mieli żadnych papierów. Następnie związał obu taśmą klejącą i
zakneblował.
Jednego zamknął w bagażniku ich auta, zdejmując mu uprzednio spodnie. Wcisnął je
Chińczykowi pod głowę, w trosce o wygodę zemdlonego. Drugiego zawlókł do bagażnika
swojego samochodu. Do umówionej godziny zostało pięćdziesiąt minut. W tym czasie

przejechało kilka aut, Richard nie zauważył, aby jakiekolwiek pojawiło się więcej niż raz i
żadne też nie zatrzymało się w pobliżu.
Dokładnie o jedenastej trzydzieści wślizgnął się do Braemar Lodge bocznym wejściem. Miał
ze sobą plastikową aktówkę.
Sir Euan Wiley osobiście otworzył drzwi. Ubrany był po domowemu: w koszulę w paski,
granatowe bawełniane spodnie i pantofle ranne z monogramem. Takie obuwie otrzymuje się
w prezencie. Wiley był lekko zmieszany, jakby niezbyt pewny siebie, zachowywał się inaczej
niż w czasie spotkania w hacjendzie sir Philipa.
- O'Neill?
- To właśnie ja. - Przywitali się bez podawania rąk.
Obszerny, mroczny hol urządzono w stylu starych szkockich zamków: z obowiązkową
kamienną podłogą, zbrojami rycerskimi pod ścianą i wypchanym niedźwiedziem przy
schodach prowadzących na górę. Tuż obok znajdował się pokój śniadaniowy o ścianach
wyłożonych boazerią ze szlachetnego drewna, z mahoniowymi meblami i staroświeckim
żyrandolem z kryształu. Wiley zamknął drzwi.
- A więc jest pan prawnikiem? Sądząc z akcentu Australijczykiem. Co to za sprawa ze
spotkaniem na Filipinach?
- Jestem pełnomocnikiem panny Mai'sin Jasmine Li, sir Euan. Tu zaś - wskazał na aktówkę -
mam kompletne dossier dotyczące wydarzeń, jakie nastąpiły po napadzie na Ts'ai Yen.
Wiley wahał się przez chwilę, wziął jednak teczkę i zaczął przeglądać papiery.
Dokument liczył dwanaście stron. W miarę jak zagłębiał się w lekturze, twarz mu coraz
bardziej posępniała. Doczytał wreszcie do końca, gdzie widniały trzy podpisy:
Johna Patricka Trenta, Tanaki Kazuko i M. Jay Li, a niżej - podpis i pieczęć sędziego w
Manili, który poświadczał, że dokument sporządzono w jego obecności.
- M. Jay Li -, wyjąkał sir Euan.
- Moja klientka.
Wiley zaczął czytać jeszcze raz, jakby nie ufał własnym oczom.
- A dziewczyna, którą mamy jutro pogrzebać?
- Czy to ważne?
- Panie... - Wiley spojrzał na Richarda, jakby chciał go oskarżyć o najcięższą zbrodnię. -
Panie - powtórzył - oczywiście, że to ważne, bo niby skąd zwłoki? Musiano kogoś
zamordować w imię tej całej maskarady.
- Nie sądzę - rzekł Richard rzeczowym tonem. - Po pierwsze sprawa jest w rękach
specjalistów, a po wtóre po co mordować, skoro taniej kupuje się zwłoki w byle jakiej
kostnicy.
Wiley nadal miał wątpliwości.
- W rękach specjalistów powiada pan. Ma pan na myśli George'a Rossa?
- Właśnie. Zresztą działa on według moich wskazówek.
Wiley spojrzał na Richarda, jakby wreszcie poznał, z kim ma do czynienia.
- Czego pan chce?
- Żebyście dali spokój mojej klientce - odparł Richard.
Wiley otworzył szeroko oczy. Czekał, co jeszcze usłyszy.
- Nie wierzę wam, nie wierzę nikomu z was - bogaczom, którym wydaje się, że wszystko
mogą - powiedział stanowczo Richard czy raczej Trent albo Patrick Mahoney. - Człowieku,
rób, co ci mówię - prawie że krzyknął. Widać zmęczyło go już to ciągłe udawanie kogoś
innego.
Wiley milczał. Spojrzał przez okno na wielką, kutą bramę rezydencji. Zdawał sobie sprawę z
własnej roli w tej całej operacji, nad której przebiegiem nie panował, i intryg, w które go
wplątano. Wtedy, w hacjendzie, sir Philip wziął go za łokieć i zwyczajnie wyprosił. Wiley
zastanawiał się, czy stawiłby opór, protestował, gdyby znał rzeczywiste zamiary Philipa Li.

Trent zapowiedział, że wróci około północy. Jay włączyła telewizor, ale nie potrafiła się
skupić. Liczyła upływające minuty.
Do apartamentu Trenta weszła pokojowa, żeby posłać łóżko i zasunąć zasłony. Przeszła
następnie do jej pokoju, dygnęła i zajęła się łóżkiem. Poprawiła poduszki, odgarnęła koc.
Wychodząc uśmiechnęła się do Jay, jakby dawała do zrozumienia, że oczywiście wie, że Jay i
Trent...
Jay chciało się krzyczeć. Nogi jej drżały i nie była w stanie ruszyć się z miejsca. Opanowała
się z największym trudem.
Gdy pokojówka wyszła, Jay natychmiast przekręciła klucz w zamku. Pobiegła do pokoju
Trenta i zabarykadowała drzwi fotelem. Wróciła do siebie, usiadła tak, żeby nie patrzeć na
łóżko.
Wiedziała, że drzwi są zamknięte. Sama przecież zamykała. Klucz, z wielką mosiężną
wywieszką, jak to w hotelach, leżał na nocnym stoliku. Starała się go nie widzieć, ale nie
wytrzymała, chwyciła za klucz i raz jeszcze nerwowo zaczęła zamykać drzwi. Klucz spadł na
podłogę. Kucnęła, żeby go podnieść, i wtedy usłyszała, że ktoś jest na korytarzu i
najwidoczniej podsłuchuje, co dzieje się u niej w pokoju. Na kolanach, tak cicho jak tylko
można, dowlokła się do telefonu. Zadzwoniła do recepcji. Męski głos odpowiedział po
chińsku. Ta panienka w uniformie, co tu była przed chwilą, też była Chinką. Jay rzuciła
słuchawkę.
To wszystko za sprawą tego Trenta. To on ją tu przywiózł, Jak bardzo go nienawidziła. Tak
bardzo, że nagle przestała się bać. Sprawdziła jego bagaż szukając broni. Nie znalazła.
Oczywiście, Trent przewidział i to. Broń zabrał ze sobą. Chytry! Ale nie ma co panikować.
Musi się coś znaleźć. Przypomniała sobie, że na biurku widziała nóż do papieru. Sprawdziła.
Czubek był całkiem ostry.
Trent jest bardzo chytry. Wziął sobie wuja Euana za pomocnika. Dziadek miał zaufanie do
wuja, jak wszyscy zresztą. Zastanawiała się, ileż to dziadek zaoferuje Trentowi. Nie miała
ucieczki. Śledzono każdy jej ruch, bo na przykład po co przychodziła tu ta podejrzana
Chinka? Tylko po to, żeby ją obserwować. Nie bała się śmierci. Śmierć to wybawienie. Od
bólu, wstydu, strachu. Ale jeszcze im pokaże. Najpierw zabije Trenta. To nie będzie trudne.
Trent niczego się nie spodziewa, więc zaskoczy go i...
Ale - właśnie - trzeba najpierw wszystko uporządkować, żeby wyglądało, jak gdyby nigdy
nic, wtedy zaskoczenie będzie całkowite. Odsunęła fotel, którym zabarykadowała drzwi w
pokoju Trenta. W przejściu między obu apartamentami ustawiła krzesło. Ukłuła się w palec,
żeby sprawdzić, czy czubek noża jest wystarczająco ostry, a potem zaczęła układać sobie w
myślach, co powie, gdy tylko Trent wróci. Trent to Anglik, trzeba więc wymyślić coś bardzo
brytyjskiego, żeby uśpić jego czujność.

Do miasta wrócił "zdobycznym" samochodem, hondę z jednym z łotrów w bagażniku
zostawił tam, gdzie stała - pod latarnią przy rezydencji Wileya. Za trzecim rogiem z
zaparkowanego na poboczu auta dano znak światłami. Odpowiedział tak samo. Domyślił się,
że to rezerwowa para obserwatorów. Skręcił w pierwszą przecznicę. Przyśpieszył. Jakiś czas
krążył po ulicach, aby się upewnić, czy nikt za nim nie jedzie, i dopiero wtedy zajechał pod
miejski szpital. Zaparkował w miejscu zastrzeżonym dla specjalnych pojazdów i z budki
telefonicznej zadzwonił do izby przyjęć. Panienka, która podniosła słuchawkę, zaczęła
wypytywać, kto dzwoni, więc ją zwymyślał i kazał słuchać. Podał numer auta, markę oraz
kolor, powiedział, gdzie stoi i że w bagażniku jest nieprzytomny człowiek, po czym odwiesił
słuchawkę. Poczekał minutę, żeby sprawdzić, czy telefon odniósł skutek, i gdy zobaczył, że
ze szpitala wybiega dwóch sanitariuszy z noszami, spokojnie wyszedł na ulicę i zatrzymał
taksówkę. Wysiadł dwie przecznice przed hotelem i resztę drogi przeszedł piechotą.

Obiecywał Jay, że wróci około północy, tymczasem zbliżała się już pierwsza. Jeszcze w
windzie wyjął klucz, żeby nie tracić czasu, niemal pędem przeszedł korytarz, otworzył drzwi.
Jay powitała go promiennym uśmiechem. Siedziała na krześle w przejściu, wstała na jego
widok i zachwiała się, jakby była w długiej sukni i niechcący nastąpiła na rąbek.
- Tak mi ciebie brakowało - powiedziała śpiewnie - tak długo kazałeś mi czekać - w jej głosie
zabrzmiała nuta pretensji. - Myślałam, że umrę z tęsknoty, kochanie.
Trent był pewien, że kiedyś już słyszał coś podobnego albo przynajmniej czytał. Wytężył
pamięć - oczywiście - styl jak ze sztuki Noela Cowarda! Jay zamachnęła się, Trent zrobił unik
i wyjął jej nóż z ręki. Zaczęła płakać.
- Przepraszam za spóźnienie - powiedział spokojnie.
Miała ranę na palcu. Zaprowadził ją do łazienki i przytrzymał palec pod kranem. Rosjanin
uprzedzał, że nie wolno dopuścić do żadnego zbliżenia emocjonalnego.
- Rozmowa z Wileyem przebiegła tak, jak powinna - rzekł Richard sucho - jeszcze tylko
pogrzeb i zacznie pani nowe życie, panno Li.
Nie spodziewał się żadnej reakcji, gdy tymczasem Jay poprosiła o chusteczkę.
Użyła dokładnie tych samych słów - "daj mi chusteczkę" - co pewna młoda dziewczyna, którą
spotkał, gdy był jeszcze w Wydziale. Właściwie była to jego ostatnia operacja. Siedzieli
razem na Złotej Dziewczynie. Szczęśliwie skończył się huragan. Tuż przedtem musiał zabić
dwóch nękających ich bandytów i właśnie wtedy, gdy starał się jakoś pocieszyć przerażoną
kobietę, poprosiła o chusteczkę. Był kompletnie zaskoczony. Zaczął szukać w kieszeniach,
ale nic w nich nie było, jeśli nie liczyć noża, pistoletu i sporej garści amunicji. Dziewczyna
zaśmiała się i powiedziała, że nie szkodzi.
Zaraz potem wpadli w zasadzkę i znów lała się krew.
W końcu przyleciało paru chłopaków z oddziałów specjalnych i wszystko dobrze się
skończyło. Trent pamiętał, jak pod sam koniec siedział na stopniu ciężarówki, a dziewczyna
stała obok niego. Tak bardzo chciał jej dotknąć, ale ręce miał całe we krwi, a potem oficer dał
znak, że czas już jechać. Czuł się okropnie skrępowany, więc nie powiedział nawet do
widzenia.
Dziewczyna napisała później do niego na poste restante. W odpowiedzi wysmażył długą
epistołę starając się wszystko wytłumaczyć, na co ona odpowiedziała jednym tylko zdaniem:
"Dlaczego jesteś takim strasznym tchórzem, Trent?" Nigdy więcej jej nie widział. Pamiętał,
że nazywała się Mariana i miała niemal dokładnie tyle lat co Jay. Wyjął plaster z walizki i
opatrzył jej palec.
- Dziękuję, Trent.
- Richard - poprawił ją - Richard O'Neill. Jutro czeka nas ciężki dzień, więc lepiej będzie,
jeśli pójdzie pani do łóżka, panno Li. A ja tu jeszcze trochę posiedzę.

Sir Euan Wiley nie spał oczywiście i podniósł słuchawkę za drugim dzwonkiem. Philip prosił,
żeby zaraz przyjechał. Sprawa jest pilna.
Przez całą poprzednią godzinę Wiley zastanawiał się, co powinien zrobić w sprawie
dokumentu, który mu przedstawiono, i nie powziął żadnego postanowienia. Zastanawiałby się
dalej, gdyby nie wezwanie do sir Philipa. Pora była co prawda dziwna, ale też sprawy nie były
zwyczajne. Włożył spodnie, koszulę polo, mokasyny i zszedł do garażu.
Wybór samochodu nie nastręczał trudności. Spotkanie - jak rozumiał - nie miało charakteru
oficjalnego, przeto najlepiej będzie jeśli pojedzie nie rzucającym się w oczy mini morrisem, z
którego zwykle korzystała opiekunka dziecka. Miał już wsiąść, gdy nagle zmienił zamiar.
Wrócił do biblioteki i wykręcił numer sir Philipa, ten zastrzeżony dla najbliższych
współpracowników.

- Philip? Bardzo cię przepraszam, ale był tu u mnie przed chwilą pewien prawnik z Australii i
w ogóle jestem tak zmęczony, że chyba nie przyjadę. Wiesz, latka lecą. Spotkamy się jutro, w
kościele.
Odłożył słuchawkę i ze zdziwieniem zobaczył, że małżonka nie śpi. Stała w drzwiach i
patrzyła pytająco.
- Philip chciał się ze mną widzieć, ale powiedziałem, że jestem zmęczony.
- A to coś nowego - zauważyła ironicznie - do tej pory tylko dla mnie nie miałeś siły.
Przedtem jakby nie zauważał jej złośliwości. Teraz też postanowił zmilczeć. Nie ma co
wywoływać awantury i narażać się na rozwód. Trzeba myśleć o dzieciach. Dzieci są
najważniejsze.
- Wiesz - starał się załagodzić sytuację - ta sprawa z piratami podziałała nam na nerwy. Ale
po pogrzebie wszystko się ułoży.
- Gorzej być nie może
- Masz rację - zgodził się z żoną.


28

Wiele wpływowych osobistości z kręgów finansjery uważało, że sir Euan Wiley jest tylko
figurantem lub - jak dosadniej stwierdzano - sługą i podnóżkiem sir Philipa Li. Ten jednak
miał swoje zdanie i zupełnie inaczej oceniał Wileya. Lubił go, cenił jego poczucie humoru i
inteligencję, której inni nie dostrzegali. Może dlatego, że Szkot był z natury dość nieśmiały.
Sir Philip znał go jednak lepiej, widział zalety, zwłaszcza upór i poczucie honoru, a także
lojalność, choć ta ostatnia była niejako wymuszona sytuacją. Euan Wiley był zawsze "ubogim
krewnym".
Robert przybył z Londynu, aby wziąć udział w pogrzebie, i właśnie razem mieli się spotkać z
Timothym Brownem w siedzibie firmy o pierwszej w nocy. Philip chciał, żeby Euan był
obecny, ale bez niego też dadzą sobie radę. Zastanawiał się, co to za prawnik mógł składać
wizytę Wileyowi o tak późnej porze. Złożył to jednak na karb bałaganiarstwa Euana, który
nigdy nie potrafił należycie zorganizować sobie czasu. Potem pomyślał o zbiorach szkła,
dywanów i malarstwa.
- Na szczęście - rzekł do syna - mamy nie tylko firmę.
Stali przy oknie patrząc na port, który nawet o tej porze tętnił życiem. Przy nabrzeżach
cumowały dziesiątki statków, inne migotały światłami na redzie. Między kolosami ze stali
kręciły się setki dżonek, barek, motorówek i zwyczajnych łódek. Tak, ten port nigdy nie
zasypiał. Robertowi, który nawykł do innego klimatu i otoczenia, dokuczało przesycone solą i
wilgocią powietrze, a portowe opary drażniły nos. Zasłaniał go więc perfumowaną
chusteczką.
Sir Philip zauważył gest i zaśmiał się ze zrozumieniem. On też tak się zachowywał, gdy wiele
lat temu wracał do Hongkongu po studiach w Europie.
- Przywykniesz, nawet nie zauważysz kiedy - powiedział sir Philip i ruszył wraz z synem do
starej siedziby firmy na nabrzeżu portowym.
Ktokolwiek by chciał wejść o tej porze, musiał najpierw uprzedzić strażników. Dotyczyło to
wszystkich, nawet dyrektorów, ale nie sir Philipa, który jako jedyny dysponował własnymi
kluczami. Strażnik zasalutował służbiście i przepuścił chlebodawcę.
Sir Philip lubił stare biuro. Znał tu każdy kąt. Jeszcze kilka lat temu powitałby go o tej porze
stukot teleksów i dalekopisów, ale czasy się zmieniły, drukarki laserowe pracowały
bezszmerowo. Przy monitorach pracownicy działu obrotów kapitałowych śledzili kursy
giełdowe w odległych stolicach. Teraz jednak siedzieli bez marynarek, w swobodnych

pozach, a jeden położył nawet nogi na biurku. Niewiele brakowało, a spadłby z krzesła na
widok pryncypała.
Sir Philip rozdzielał uśmiechy, wymieniał spojrzenia z tymi, których znał najdłużej. Zdawał
sobie sprawę, że wszyscy wiedzą, jak ważna jest ta noc, i że długo będą ją wspominać, nawet
wtedy, gdy on, taipan Li, odejdzie już z tego świata.
Windą udali się na piętro. W prywatnym gabinecie sir Philip wskazał Robertowi kapitański
fotel.
- Trzeba, żebyś się zaczął przyzwyczajać, Robercie.
Robert włączył osobisty laptop sir Philipa. Ojciec wtajemniczył go w zawiłości szyfrowanego
zapisu.
- Ale najpierw trzeba załatwić sprawę tego padalca, Browna - powiedział.

Timmy Brown jechał taksówką. Tak więc nadchodzi wreszcie kres tego wszystkiego.
Pamiętał, do końca życia tego nie zapomni, jak to się zaczęło. Chińczyk był taki delikatny,
taki wrażliwy i czuły. Timmy zadrżał na wspomnienie subtelnej pieszczoty i gorących słów. I
znów łzy napłynęły mu do oczu, jak zawsze gdy wspominał tę okrutną miłość, namiętność i
zdradę, piękne słowa i brutalną rzeczywistość. Oczy miał półprzymknięte, czuł na sobie
ciężar jego ciała, poddawał się pieszczocie tych cudownych rąk, gdy otwarto drzwi, gdy
błysnęły flesze i zapaliły się telewizyjne reflektory. Jakby nie dość było tego, po chwili
kazano mu jeszcze obejrzeć na ekranie monitora całą scenę. Timmy i ten mężczyzna.
Cudowny, wspaniały... zdrajca.
- Chodzi tylko o drobną przysługę - powiedziano mu.
Wystarczyło, że kiwnął głową na znak, że się zgadza. A cóż innego miał powiedzieć? Ludzie
Wong Fu osaczyli go ze wszystkich stron.
Czy bał się? Wierzył w siebie. Gdy jednak, pod koniec, zakładał podsłuch w gabinecie
samego sir Philipa, poczuł strach. Zrobił wszystko, co mu kazano. Założył podsłuch na niemal
wszystkie telefony w firmie, zainstalował mikrofony w sali konferencyjnej i miał
świadomość, że "pluskwa" w gabinecie sir Philipa to ostatni akt. Wong Fu nie będzie go już
potrzebował, a skoro tak, to wybiła ostatnia godzina.
I tak by się stało, gdyby nie zdrada Beckenberga i Chinki. To go uratowało. Wong Fu zażądał,
aby stworzyć bezpośrednie połączenie między ich komputerami a jego biurem. Taka rzecz
wymaga ciągłego nadzoru, więc wyrok został zawieszony. Timmy Brown był znów
użyteczny.
Znał się na swojej robocie. Był dobry, nawet bardzo dobry. Z technicznego punktu widzenia
spisał się znakomicie, a teraz przyjdzie mu za to zapłacić. Wezwanie do sir Philipa o tej porze
mogło oznaczać tylko jedno i Timmy miał tego gorzką świadomość. Dał zresztą znać ludziom
Wong Fu, że otrzymał pilne wezwanie. Zaraz potem wyszedł z domu i wmieszał się w tłum
na ulicy.
Kazał taksówkarzowi jechać przez Connaught Road. Wyjął z kieszeni miniaturowy nadajnik -
sam go oczywiście skonstruował - i gdy mijali wieżowiec Wong Fu, otworzył okno i zrobił to,
co do niego należało. Wyobrażał sobie, jak to Chińczyk pochyla się nad monitorami siedząc
w swojej fortecy na szczycie drapacza chmur. Uśmiechnął się do siebie uruchamiając
nadajnik.
Później zaś, gdy wchodził do biura Li, uświadomił sobie nie bez goryczy, że zapewne
przekracza ten próg po raz ostatni. Pojechał windą na drugie piętro. Zapukał do gabinetu sir
Philipa i wchodząc myślał o tym, że Wong Fu poprawia słuchawki, aby nie uronić ani
jednego słowa.
Sir Philip długo ściskał ręce Timmy'emu. Patrzył na niego z troską i pytał o zdrowie. Timmy
odparł, że nic mu nie jest.

- To dobrze, bardzo się cieszę - rzekł sir Philip, a zwracając się do syna, powiedział: -
Robercie, poznaj Timothy'ego Browna. Pan Brown położył wielkie zasługi dla nas.
Wziął Timmy'ego pod rękę i zaprosił do stolika obok biurka. Stał tam srebrny kubełek z
lodem, a w nim butelka najlepszego szampana.
- To twoja zasługa i twoje zwycięstwo, Timothy, więc w twoje ręce.

Wong Fu wydał oczywiście polecenie, aby natychmiast schwytać tajemniczego adwokata z
Australii, który zamówił się do Euana Wileya na wieczorną rozmowę. Rozkazu jednak nie
wykonano. Jednego z ludzi, którzy mieli się tym zająć, znaleziono w szpitalu z urazem
czaszki. Lekarze wykluczali jakiekolwiek zeznania, przynajmniej przez najbliższe
dwadzieścia cztery godziny. Drugi człowiek zniknął bez śladu. Nikt nie wiedział, co się z nim
dzieje. Wong Fu był wściekły. Miotał się ze złości, od kiedy George Ross przyleciał z
Londynu i przedstawił "propozycję nie do odrzucenia", żeby on, Wong Fu, wziął udział w
pogrzebie rzekomej Jay Li. Tak więc wszystko w nim się gotowało, gdy słuchał, jak w
gabinecie Philipa Li, Timmy Brown mocuje się z korkiem od szampana.
Ale - myślał sobie - są to w istocie drobne kłopoty, przegrane potyczki, które nie wpłyną na
ostateczne zwycięstwo. Zwycięstwo w wojnie z Li będzie należeć do niego, do Wong Fu, co
do tego nie miał najmniejszych wątpliwości. Zaraz po pogrzebie przystąpi do decydującej
ofensywy, która doprowadzi do ostatecznego upadku Domu Li.
Natężył słuch. Nie przewidywał żadnego niebezpieczeństwa, ale był po prostu ciekaw, co
dzieje się w obozie wroga. Każde zresztą słowo wypowiadane w gabinecie Philipa Li
brzmiało w słuchawkach głośno i wyraźnie. Trzeba przyznać, że ten Amerykanin, Brown,
rzeczywiście zna się na rzeczy.
- Veuve Cliquot, dobry rocznik, 1982 - rzekł sir Philip smakując trunek. - A teraz, Timothy,
opowiedz Robertowi, jak to było naprawdę.
Wong Fu spurpurowiał ze złości. Zaciskał ręce i zęby słuchając, jak ten przeklęty
Amerykanin spokojnie relacjonuje wszystkie szczegóły operacji, jak zakładał podsłuch,
przekaźniki, mikrofony, słowem - całą sieć, dzięki której Wong Fu miał dostęp do wszystkich
tajemnic Li.
- A teraz opowiedz o ostatniej sprawie - zachęcił Timmy'ego sir Philip, chichocząc jak
dziecko, któremu udało się spłatać komuś figla.
Zegar wskazywał 2.25. Chichotowi Philipa Li zawtórował śmiech Timothy'ego Browna.
- Właśnie - powiedział - zrobiłem jeszcze coś. Znalazłem dojście do jego komputerów.
Wystarczy teraz, żeby pan Wong Fu nacisnął jakikolwiek klawisz na klawiaturze, a zacznie
działać wirus, który zainstalowałem. Efekt będzie taki, że z pamięci komputerów i ze
wszystkich twardych dysków znikną dane. Oczywiście Wong Fu ma zapasowe kopie, ale
naprawa całego systemu zajmie na pewno kilka dni, jeśli rzecz jasna znajdzie odpowiednich
fachowców.
Wong Fu zamarł. Serce podeszło mu do gardła i dusił się słuchając, jak stary Li opowiada
synowi, że korzystając z usług Timothy'ego Browna, przekazywano do Wong Fu całe tomy
fałszywych informacji.
- Tak, mój Robercie - mówił sir Philip - nawciskaliśmy mu kitu, że pozwolę sobie zacytować
powiedzenie naszego nieocenionego Timothy'ego Browna.
Wong Fu był bliski apopleksji, gdy okazało się, że najwięcej fałszywych informacji
przekazano za pośrednictwem Beckenberga i Shirley Ching, na ich bowiem doniesieniach
opierał całą strategię i szykował decydującą ofensywę. Zrozpaczony i przerażony zarazem
rzucił się do komputera, ale ręka zawisła w powietrzu. Pamiętał o groźbie Timothy'ego
Browna. Bez komputerów Wong Fu był bezsilny. Nigdy niczego nie zapisywał. Nie chciał
zostawiać śladów i wszystkie papiery natychmiast niszczył. Cała jego wiedza, wszystkie
tajemnice mieściły się w komputerze.

Chwycił za ołówek, zaczął gorączkowo odtwarzać z pamięci szczegóły operacji. Pisał z
trudem, pamięć też go zawodziła. Z bezsilnej wściekłości rzucił się na swoje cudowne
komputery. Roztrzaskał jedną klawiaturę, potem drugą. Zerwał się z krzesła, jak osaczone
zwierzę. Stanął przy oknie i ciężko dysząc patrzył ponad dachami tam, gdzie wznosiła się
główna kwatera największego wroga. Właśnie, trzeba było go po prostu zabić. Dlaczego
właściwie nie kazał zamordować starego? - pytał sam siebie i z goryczą odpowiedział: by
przedłużyć rozkosz zemsty, by agonia była bolesna, by wróg zaznał największych cierpień.
- A oto drugi milion - rzekł sir Philip wręczając Timmy'emu potwierdzony czek.
Pierwszy milion został zdeponowany w banku Li na nazwisko rodziców i siostry Timmy'ego.
W ten sposób Timmy zabezpieczył ich przyszłość. O własnej nie chciał myśleć. On jeden
wiedział, że nosi w sobie zarazki strasznej choroby, na którą nie ma jeszcze lekarstwa, ale
milion od sir Philipa pozwoli, że razem z przyjacielem w San Francisco zażyją spokoju, nim
stanie się to, co musi się stać.
- Przekazałem instrukcje do zaprzyjaźnionego z nami banku na Bermudach - rzekł sir Philip. -
Jestem panu ogromnie wdzięczny, Timothy. Czy mógłbym jeszcze coś dla pana zrobić?
Timothy wzruszył ramionami.
- Miło było z panem pracować, sir Philip - powiedział z niewyraźnym uśmiechem. - A czy
mogę teraz zdemontować urządzenia?
W ciszy, jaka zapadła na ostatnim piętrze wieżowca Wong Fu, dzwonek telefonu zabrzmiał
jak syrena wyjąca na alarm. Wong Fu zaklął i sięgnął po słuchawkę. Dzwonił Robert.
- Od jutra przejmuję kontrolę nad firmą - powiedział łagodnym jak ojciec głosem. - Jest parę
spraw do omówienia. Czy nie zechciałby pan wpaść do nas jutro po pogrzebie? - poprosił
uprzejmie.
Sir Philip był dumny z syna. Ostateczna eliminacja Wong Fu stanowić będzie dobry początek
kadencji nowego szefa firmy. Tak też planowali od samego początku. Wygrana Wong Fu
umocni opinię o talentach Roberta Li w świecie wielkiej finansjery. Pozostawała tylko jedna
nie załatwiona sprawa: Trent i dziecko, ale do czasu. Gdy skończy się ta cała farsa z
rzekomym pogrzebem, jego ludzie znajdą i jego, i ją. Tę sprawę Philip Li załatwi osobiście,
nie powierzy jej Robertowi. Robert musi mieć spokojną głowę. Więc on, Philip Li, sam
zajmie się Trentem i Jay, a także rozliczy się z tym głupcem, George'em Rossem. A zresztą,
tę ostatnią sprawę lepiej będzie załatwić w Anglii, a nie w Hongkongu. Zaaranżuje się jakiś
wypadek i nikt nawet nie będzie pamiętał, że był ktoś o nazwisku Ross.
Spojrzał na zegarek. Obliczył w myślach, która jest teraz godzina w Europie. Już niedługo
zacznie się załadunek złota. Jego człowiek będzie eskortował transport na miejsce, do banku,
który ma przejąć depozyt. Trent i Jay - jacy oni są naiwni! Jak można nie doceniać potęgi
Domu Li!

Opancerzona ciężarówka stanęła przy rampie załadowczej, Czterech pracowników banku
ładowało złoto, czterech agentów ochrony z firmy transportowej liczyło sztaby. Wśród nich,
ubrany dla niepoznaki w taki sam zielony kombinezon jak pozostali, był także bankier, z
którym Sammi Samuelson uzgodnił szczegóły transferu. Z zadowoleniem myślał, że dziesięć
procent od piętnastu milionów franków szwajcarskich to całkiem godziwa stawka za dwie
godziny pracy polegającej na starannym układaniu złotych sztab.
Piętnaście milionów to nie bagatelka, więc jeszcze jakiś czas trwało, nim sprawdzono i
podpisano niezbędne papiery. Wreszcie otwarto stalową bramę i pancerny furgon ruszył
ulicami Genewy. W tym też momencie bankier uruchomił telefon komórkowy i dał znać, że
wszystko przebiega zgodnie z planem. Dalej wypadki potoczyły się w błyskawicznym tempie.
Po pierwsze dokonano elektronicznego transferu odpowiedniej sumy na konto banku w
Nassau.

Przekaz wraz z potwierdzeniem zlecenia trwał jedną minutę i czterdzieści sekund. Jeszcze
krócej trwał dalszy etap transferu pieniędzy. Z Nassau, również za pomocą łączy
komputerowych, przekazano odpowiednie sumy na zaszyfrowane konta w kilkunastu bankach
w pięciu różnych krajach. Każda kolejna transakcja trwała czterdzieści dwie sekundy i w
kilka minut później nikt nie doszedłby, gdzie znajdują się pieniądze uzyskane - formalnie
rzecz biorąc - z tytułu kredytu pod zastaw tony z okładem złotego kruszcu.
Dopiero wtedy kierowcy opancerzonego furgonu podano przez radio adres banku, do którego
ma dostarczyć ładunek.
Wkrótce potem pancerny furgon zajechał pod rampę załadowczą banku przejmującego
depozyt. Podróż ulicami Genewy trwała dwadzieścia dwie minuty. W tym czasie dokonano
dwudziestu pięciu operacji bankowych, w wyniku których piętnaście milionów franków -
minus dziesięć procent prowizji dla banku - zniknęło w gąszczu szyfrowanych kont.
Osiem minut później pełnomocnik Domu Li wkroczył do gabinetu prezesa banku
depozytariusza w Genewie, żądając informacji na temat transferu piętnastu milionów franków
w złocie. Domagał się natychmiastowej odpowiedzi. Prezes wezwał zastępcę, który
nadzorował operację.
Ten wyraził ubolewanie i wyjaśnił, że jego rola ograniczyła się do sprawdzenia ładunku, co
uczynił z całą skrupulatnością. Dodał, że zgodnie z otrzymanym zleceniem uruchomił linię
kredytową w wysokości odpowiadającej wartości kruszcu. Pełna suma kredytu została już
przekazana do Nassau na Bahamach. Przykro mu, ale nie wiedział, że sprawa dotyczy tak
cenionej firmy jak Dom Li. Gdyby wiedział, być może działałby inaczej, choć z drugiej
strony pan Sammi Samuelson, który aranżował transakcję, dysponował wszelkimi
niezbędnymi pełnomocnictwami.
- Kto?
- Pan Sammi Samuelson z Ameryki Południowej - według paszportu, którym się legitymował.
Ponieważ bank w Genewie bardzo szanuje firmę Li, więc wiceprezes może dodać -
zastrzegając sobie dyskrecję - że pan Samuelson ma pewne kontakty w Moskwie. A w ogóle,
choć to wbrew zasadom, gotów jest okazać pełną dokumentację, jeśli tylko szanowny
przedstawiciel Domu Li zechce przejść do jego gabinetu...
Inny wysłannik Domu Li złożył wizytę w banku Nassau. Znał się na rzeczy, więc wystarczyło
mu dziesięć minut, by uznać, że operacja została zaplanowana w najdrobniejszych
szczegółach i nie ma mowy, by udało się dotrzeć do pieniędzy, które obecnie spoczywają na
szyfrowanych kontach w kilkudziesięciu bankach w różnych krajach.

Miejsce wiecznego spoczynku panny Jasmine Li odpowiadało randze i wpływom nieutulonej
w żalu rodziny. Grobowiec widoczny jest jak na dłoni, na malowniczym wzgórzu
hongkongijskiego cmentarza. W ceremonii żałobnej wzięła udział cała miejscowa elita.
Porządku strzegła policja, a bezpieczeństwa dostojnych żałobników, którzy przybyli, by
złożyć hołd tragicznie zmarłej wnuczce sir Philipa Li - cała armia osobistych ochroniarzy.
Obecny był również Richard O'Neill, prawnik z Australii. Jeszcze przed rozpoczęciem
ceremonii zdążył szepnąć pannie James, prywatnej sekretarce sir Philipa, że zmarła była jego
klientką i że na zlecenie pana Trenta zajmuje się wykonaniem ostatniej woli panny Jasmine.
Wręczył sekretarce kartę wizytową na czerpanym papierze i prosił o umożliwienie krótkiej
rozmowy z sir Philipem. Rozumie, że chwila nie jest właściwa, ale ma do przekazania sprawy
niezwykłej wagi.
Choć pan O'Neill od lat mieszkał w Europie, mówił wyraźnym, australijskim akcentem, co
żywo kontrastowało z wyszukaną angielszczyzną sir Philipa.
Na wstępie Richard O'Neill wyraził ubolewanie, że zakłóca smutną uroczystość, ale naprawdę
nie ma innego wyjścia, w grę wchodzą bowiem skomplikowane sprawy rodzinne. Otóż z
Ameryki przybyła wiekowa ciotka matki panny Li i również chciałaby złożyć należny hołd

zmarłej, ale wolałaby uniknąć spotkania z sir Philipem. Pan O'Neill przeprasza i jest mu
przykro, że występuje w tak delikatnej sprawie, ale ma nadzieję, że sir Philip okaże
zrozumienie dla uczuć wiekowej damy ze Stanów Zjednoczonych. Przy okazji zaś pan
O'Neill chciałby jeszcze zwrócić uwagę sir Philipa, że jacyś osobnicy, działający rzekomo w
jego, Philipa Li, imieniu interweniują w bankach w kwestiach dotyczących osobistego
majątku, jaki pozostawiła zmarła Jasmine i że są to sprawy niedopuszczalne. Jako egzekutor
ostatniej woli zmarłej i pełnomocnik jej rodziny ze strony matki Richard O'Neill ma nadzieję,
że sir Li położy temu kres. Gdyby bowiem sprawa przedostała się do opinii publicznej,
powstałaby bardzo nieprzyjemna i ze wszech miar niepożądana sytuacja.
Sir Philip wysłuchał tego wszystkiego z kamienną twarzą i tylko ktoś, kto go dobrze znał - a
takich było niewielu - zauważyłby, że jest po prostu wściekły i gotuje się ze złości.
- Jestem panu ogromnie wdzięczny za zrozumienie, sir Philip - rzekł z ukłonem Richard
O'Neill.

Wyprawa z Ameryki do Hongkongu musiała być dla starszej damy nie lada wysiłkiem.
Ubrana była odpowiednio do okoliczności w czarną suknię i takiż kapelusz z welonem.
Richard O'Neill podał jej ramię i z szacunkiem poprowadził na miejsce uroczystości, dbając o
zachowanie odpowiedniej odległości od sir Philipa i reszty rodziny. Robert stał u boku ojca.
Panna James i sir Euan Wiley zajęli miejsce w drugim rzędzie. Richard O'Neill, którego
uwagi nic nie umykało, zauważył stary karawan, najwidoczniej uszkodzony, który stał na
trawniku na wzgórzu. W pewnej odległości od karawanu jakaś Chinka modliła się przy
grobie. Nie opodal stał skuter, który służył jej za środek transportu.
Wong Fu wysiadł z cadillaca. Towarzyszyło mu trzech ochroniarzy. Szmer przeszedł wśród
żałobników. Wszyscy byli ciekawi, jak zachowają się obaj przeciwnicy. Wahanie trwało
chwilę, sir Philip i Wong Fu podali sobie ręce nie zamieniając ani słowa.
Trumnę opuszczono do grobu i tylko drobna niezręczność celebransa - biskupa Kościoła
episkopalnego, który odprawiał egzekwie - zakłóciła tę część uroczystości. Biskup był
krótkowidzem i przez dłuższą chwilę grzebał srebrną szufelką wśród plastikowej trawy,
szukając ziemi, aby zgodnie z rytuałem sypnąć symboliczną grudkę na wieko trumny.
Szukałby jeszcze dłużej, gdyby nie pomocna dłoń fachowca z przedsiębiorstwa
pogrzebowego, który podsunął mu pod nos kubełek starannie przesianej ziemi specjalnie
przygotowany na tę okoliczność.
Charley Smith obserwował zmagania biskupa. Patrzył, jak po biskupie sypie ziemię sir Philip
i jak przekazuje srebrną szufelkę Wong Fu.
Wysoki Chińczyk pochylił się nad kubłem z przesianą ziemią. Charley uznał, że jest jeszcze
czas. Tak przynajmniej wnosił z tego, co powiedział mu Paddy, a Paddy z Chinką naprawdę
precyzyjnie nakreślili całe zadanie.
Chyba nikt z żałobników nie miał najmniejszej wątpliwości, że Wong Fu maczał palce w
napadzie na Ts'ai Yen i we wszystkim, co nastąpiło potem. Gdy więc Wong Fu z szufelką
ziemi zrobił krok do przodu i pochylił się nad otwartą mogiłą, w tłumie znów rozległy się
szepty i nawet nie znając języka, można było się domyślić treści uwag i komentarzy.
W tym właśnie momencie Charley pociągnął za spust manlichera. Kula, która pomknęła w
kierunku Wong Fu, była wydrążona, a jej wnętrze napełniono rtęcią. Taki pocisk gwarantuje
rezultat. Charley nawet nie spojrzał, czy trafił. Był pewien, że tak. Nigdy nie chybiał i właśnie
dlatego zyskał przydomek Sin, od hiszpańskiego sin error - bezbłędny, bo wszyscy uważali,
że pochodzi z Hiszpanii lub Ameryki Łacińskiej. Choć w "zawodzie" działał od ćwierć wieku,
to niewiele osób, nie więcej niż palców u jednej ręki, znało jego prawdziwą tożsamość.
Kilka wydarzeń nastąpiło jednocześnie. Chinka, która modliła się przy grobie nie opodal,
uruchomiła skuter. Charley bez trudu wysunął się z trumny i zasłaniany od strony żałobników
rzeź karawan wskoczył na siodełko dla pasażera. Był - jak wiemy - niski, miał na sobie

mundur skautowski i każdy, kto zwróciłby uwagę na parę na skuterze, pomyślałby, że matka
wiezie syna na zbiórkę drużyny skautów. Bez specjalnego pośpiechu minęli bramę cmentarza.
Pocisk, który położył kres istnieniu Wong Fu, trafił dokładnie w czoło. Chińczyk zachwiał się
i wpadł do otwartego grobu Jasmine Li.
Rozległy się okrzyki zgrozy i przerażenia, tłum pierzchnął w panice na wszystkie strony,
policja próbowała opanować sytuację. Dostojną ciszę cmentarza zakłóciły wycia syren
policyjnych.
Nawet sir Philip stracił głowę. Trwało to jednak ułamek sekundy. Opanował się. Spojrzał na
martwe ciało rywala, po czym podniósł oczy i poszukał wzrokiem wśród żałobników
prawnika z Australii i wiekowej damy, której O'Neill towarzyszył.
Staruszka uniosła welon, aby sir Philip nie miał naprawdę żadnych wątpliwości. Zobaczył
uśmiechniętą twarz własnej wnuczki. Co gorsza, Jay śmiała się nie do, ale z niego. Nie
potrafił oderwać od niej wzroku. Patrzył jak zahipnotyzowany i prawdopodobnie roześmiana
twarz Jay była ostatnim obrazem, jaki zanotował jego mózg, nim trafiła go apopleksja.
- Możemy już iść - szepnęła Jay.
Wsparta na ramieniu O'Neilla starsza dama podreptała do czekającej nie opodal limuzyny.
- Do hotelu - polecił Richard kierowcy. Do Tokio odlatywali dopiero o 19.46, więc mieli
sporo czasu.

Parę minut po drugiej Charley Smith spojrzał na zegarek. Jazda skuterem przez zatłoczone
ulice Hongkongu była dość emocjonująca, lecz Charley liczył na znacznie większe emocje. O
trzeciej zaczynała się gonitwa, w której wystawił swoje wierzchowce. Za chwilę zasiądzie w
hotelu przed telewizorem i będzie ściskał palce, gdy na torze ważyć się będzie jego reputacja
jako hodowcy wyścigowych koni.


EPILOG

Jeśli pominąć wyraźnie orientalne rysy, Laura Sing nie miała w sobie nic z Chinki. Urodziła
się i wychowała w Australii, podobnie jak jej rodzice. Z Chin pochodzili dziadkowie, którzy
osiedlili się w Australii wiele lat temu. Hongkong był dla Laury miejscem bardzo
egzotycznym i przez pełne trzy dni chłonęła atmosferę wielkiego miasta, korzystając z
wszelkich atrakcji dostępnych turystom. Sporo myślała o Richardzie O'Neillu. Nie ma co
mówić, imponował jej ten mężczyzna, tak bardzo różny od tych, których znała do tej pory.
Obracała się głównie w środowisku teatralno-filmowym, wśród artystów czekających na swój
wielki dzień. Konkurencja jest wielka i tylko nieliczni zrobią karierę. Rywalizacja sprawia, że
lojalność wobec przyjaciół jest w tym środowisku rzadko spotykana, natomiast częstą wadą
jest zapatrzenie w siebie graniczące z narcyzmem.
Richard O'Neill był zupełnie inny. Laura nie zdecydowałaby się na tę pracę, gdyby nie to, że
w cichości ducha liczyła, że może zdarzy się coś jeszcze. Okoliczności były sprzyjające, więc
kto wie...
Bilet lotniczy opiewał na lot przez Tokio, do Dallas, oczywiście pierwszą klasą, której
pasażerowie korzystają ze specjalnego salonu na lotnisku. Laura usiadła więc w fotelu, wzięła
najnowszy numer "Vanity Fair" i dyskretnie, jak na scenie, obserwowała współpasażerów.
Richard O'Neill zjawił się w towarzystwie młodej Chinki, bardzo podobnej do Laury.
Dziewczyna miała na sobie beżowy kostium podróżny. Kapelusz z szerokim rondem
przysłaniał twarz, więc Laura nie mogła widzieć jej rysów. Zwróciła natomiast uwagę, jak
chyba każdy z czekających w salonie, na oryginalną torbę na ramieniu i kuferek na kosmetyki
firmy Gladstone, w tonacji błękitu z wyraźnym wzorem.

Wśród oczekujących w salonie pasażerek Jay dostrzegła co najmniej kilkanaście młodych
kobiet o orientalnych rysach. Zastanawiała się, która z nich znalazła się w tym miejscu, aby
odegrać jej rolę. Była nawet nieco zdziwiona, że sprawa ta v ogóle ją zajęła. Dała Trentowi
znak. Spojrzał na nią pytająco. Obróciła się na pięcie i zniknęła w drzwiach damskiej toalety.
Zamiana strojów trwała krótką chwilę. Jay z Laurą obejrzały siebie dokładnie, sprawdzając
szczegóły. Obie były nieco skrępowane miejscem i sytuacją i nie bardzo wiedziały, co i czy w
ogóle należy w tych okolicznościach powiedzieć. Wymieniły zdawkowe uprzejmości. Jay
powiedziała, że dziękuje, Laura odparła, że przyjemność jest po jej stronie.
Richard polecił, aby z toalety wyszły razem. Laura zarzuciła na ramię błękitną torbę, na którą
już wszyscy zwrócili uwagę, poszła do baru. Poprosiła o sok pomarańczowy.
- Zamów dla mnie kawę, Jay - zawołał Richard od stolika.

Robert Li, Euan Wiley i panna James zgromadzili się w klinice, w prywatnej poczekalni.
Robert dyktował oświadczenie, które wkrótce otrzymają wszystkie współpracujące z firmą
banki. Mówił cicho, wyraźnie i łagodnym tonem, zupełnie jak ojciec.
- Pogłoski, jakie niedawno obiegły sfery bankowe, powstały na tle konfliktu między sir
Philipem Li a panem Wong Fu. Aby ostatecznie położyć kres wszelkim nieporozumieniom,
nowe kierownictwo Domu Li w osobie pana Roberta Li, zrywając z dotychczasową tradycją,
postanowiło podać do wiadomości publicznej dane dotyczące stanu posiadania firmy.
Zainwestowany kapitał Domu Li przedstawia wartość jedenastu miliardów dolarów.
Zainteresowane instytucje mogą otrzymać szczegółowe informacje na temat lokat.
Depozyty gotówkowe Domu Li na kontach bankowych wynoszą jedenaście milionów
dolarów.
Wdrażając nową strategię rozwojową firmy, pan Robert Li postanowił, że w przyszłości Dom
Li nie będzie zaciągał kredytów bankowych. Wszystkie nowe inwestycje będą finansowane
ze środków własnych firmy. Zaciągnięte pożyczki bankowe zostaną spłacone w terminie
trzydziestu dni.
W celu ustabilizowania sytuacji rynkowej pan Robert Li postanowił także przejąć
bezpośrednią kontrolę nad przedsiębiorstwami związanymi z grupą Wong Fu, które są
zadłużone wobec Domu Li.
Zjawił się lekarz. Robert przerwał dyktowanie i z uwagą wysłuchał informacji o stanie
zdrowia ojca. Euan Wiley wytężał słuch, ale obaj panowie rozmawiali szeptem, więc niczego
się nie dowiedział.
Po skończonej konferencji doktor wyszedł, a Robert zaczął przekazywać pannie James
następne polecenia:
- Gabinety Beckenberga i Shirley Ching proszę zaplombować i zabezpieczyć. Proszę również
wysłać ludzi, aby zabezpieczyli papiery i dokumentację, jaką oboje mogą mieć u siebie w
domu. Proszę wydać dyspozycje, aby ich komputery przeniesiono na nasze piętro. Proszę
także dać do zrozumienia naszym partnerom - bankom, domom maklerskim i w ogóle
wszystkim, że ewentualne ich zatrudnienie traktować będziemy jako akt nieprzyjazny wobec
naszej firmy. I jeszcze jedno, panno James, proszę natychmiast zablokować konta
Beckenberga i Shirley, a także unieważnić ich karty kredytowe. A teraz sprawa tego
prawnika, O'Neilla...
- O'Neill nie istnieje - wtrącił pośpiesznie Euan Wiley. Z wielkim zdziwieniem stwierdzał, że
Robert - wbrew temu, co powszechnie sądzono - szalenie przypomina ojca. W każdym razie
decyzje podejmował bez wahania, był stanowczy i budził respekt. - Jeśli zaś chodzi o list do
banków - dodał Euan - to sądzę, że to raczej ja powinienem go podpisać. Proszę mi go
przynieść, gdy będzie gotowy.
Panna James wyszła. Wiley z Robertem zostali sami.

- Zabójstwo, próba zabójstwa, spisek, wymuszenie i jeszcze parę innych artykułów kodeksu
karnego, Robercie, oto, co Trent wymienia w dokumencie, który mi wczoraj dostarczył.
Obawiam się, że będę to musiał przekazać odpowiednim władzom, jeśli mnie nie posłuchasz.
Chciałbym, żebyś mnie dobrze zrozumiał. Uważam, że cały majątek należy rozdysponować
na cele charytatywne...

Samolot wylądował w Tokio. Trent z Laurą przebraną za Jay skierowali się do wyjścia, a Jay
w przebraniu Laury udała się do sali tranzytowej, skąd za chwilę stewardesa zaprowadzi ją na
pokład odrzutowca American Airlines, odlatującego do Dallas. Patrząc, jak Jay niknie w
tłumie pasażerów, Trent żałował, że nie zamienił z nią kilku słów na pożegnanie, że nie
ostrzegł, nie natchnął otuchą. Ale cóż, rozmowy tego typu nie były jego mocną stroną.
Zajął się własnymi sprawami. Na lotnisku czekali już ludzie Tanaki z informacją, że Złota
Dziewczyna stoi gotowa do wyjścia w morze w jachtklubie w Kioto. Radzili, którędy
najlepiej płynąć do Sydney, zapewniali, że katamaran jest zaopatrzony we wszystko co trzeba.
Trent zaplanował podróż na sześć tygodni. Miał nadzieję, że w tym czasie Jay przystosuje się
do nowych warunków i nowej tożsamości.
Laura wzięła go pod rękę i spojrzała wymownie. Odwzajemnił spojrzenie, ale zaraz przeniósł
wzrok dalej, na schody ruchome i Jay, która znikała w sali tranzytowej. W ostatniej chwili
odwróciła się jeszcze i z uśmiechem pokiwała ręką na pożegnanie. Zaklął pod nosem. Po co
ten gest - niepotrzebne ryzyko. Mówił jej przecież, żeby się nie odwracała.


ALISTAIR MACLEAN
Nieżyjący autor - szkoda - niezwykle popularnych powieści przygodowych i wojennych,
które weszły już do kanonu literatury tego gatunku. Urodził się w 1923 roku; w wieku
osiemnastu lat wstąpił do Marynarki Królewskiej; ponad dwa lata służył na pokładzie
krążownika. Po wojnie, po ukończeniu z wyróżnieniem Glasgow University, pracował jako
nauczyciel w gimnazjum dla chłopców.
Powieść wojenna "H.M.S. Ulisses" (1955) ukazująca bardzo realistycznie przejścia załogi
krążownika uczestniczącego w konwoju przewożącym broń i wyposażenie do radzieckiego
Murmańska przyniosła pisarzowi uznanie krytyków, niezależność finansową oraz
popularność w Wielkiej Brytanii. Druga książka "Działa Nawarony" (1957) uczyniła z
MacLeana autora światowej sławy; doczekała się też nie mniej sławnej ekranizacji z aktorami
tej miary co Gregory Peck i David Niven.
W następnych latach MacLean wyspecjalizował się w pisaniu książek przygodowych i
thrillerów, stając się szybko najchętniej czytanym autorem tego gatunku na świecie. Jego
utwory przetłumaczono na kilkadziesiąt języków, a wiele z wydanych przez niego dwudziestu
ośmiu powieści zostało sfilmowanych. Oprócz "Dział Nawarony" do najgłośniejszych
ekranizacji należały "Tylko dla orłów" z Richardem Burtonem i Clintem Eastwoodem,
"Komandosi z Nawarony" z Harrisonem Fordem, "Stacja arktyczna Zebra" z Rockiem
Hudsonem, "Czterdzieści osiem godzin" z Anthonym Hopkinsem, "Przełęcz Złamanego
Serca" z Charlesem Bronsonem.
Przez kilkanaście lat MacLean mieszkał w jugosłowiańskim Dubrowniku. Tam powstały jego
późniejsze, słabsze powieści, min. "Partyzanci" (1982), "San Andreas" (1984) i ostatnia,
"Santorini" (1986).
Pisarz zmarł w Szwajcarii na atak serca w lutym 1987 roku.


SIMON GANDOLFI

Pisarz angielski, wnuk znanego historyka i filozofa Fredericka Scotta Olivera. Urodził się w
Londynie, ale dzieciństwo spędził w Afryce Południowej. W 1991 roku, na zlecenie
spadkobierców MacLeana, wydawnictwo Chapmans powierzyło mu zadanie dokończenia nie
wydanej wcześniej powieści "Złota Dziewczyna" (tytuł pochodzi od nazwy jachtu, którym w
młodości pływał MacLean). Książka ukazała się rok później; spod pióra Gandolfiego wyszły
następnie "Złota sieć" (1993) i "Złota zemsta" (1994) stanowiące kontynuacje serii.
Autor mieszka w Worcester z żoną i dwójką dzieci.