Karta kredytowa
"Plastikowe pieniądze" rozpoczęły swoją oszałamiającą
karierę już pod koniec lat czterdziestych w USA, kiedy
przedsiębiorstwa handlu benzyną zaczęły wydawać karty
tożsamości (działające jak talony) dla swoich klientów. Od
1947 roku pierwsze karty kredytowe były używane przez
klientów nowojorskiego Flatbush National Bank
W roku 1952 amerykanie Frank MacNamara i Ralph
Schneider wypuścili kartę płatniczą, którą można było płacić
w restauracji bez gotówki i spłacać dług pod koniec
miesiąca. MacNamara wpadł na pomysł karty, gdy pewnego razu nie mógł zapłacić za
obiad, bo zapomniał portfela.
Wykonana z tektury karta kredytowa nazywała się Diners'Club i miała na odwrocie
wypisane 28 restauracji, które ją honorowały. Obecnie najbardziej rozpowszechnione są:
- karta magnetyczna wykorzystywana w obrocie płatniczym do bezgotówkowego
regulowania płatności za towary i usługi oraz wypłat z bankomatów. Jest to karta z
naniesionym na jednej stronie paskiem z warstwą materiału ferromagnetycznego, w
której zapisane są, w zakodowanej formie, określone informacje. Ich przetwarzanie
możliwe jest po odczytaniu zapisu za pomocą specjalnego czytnika. W roku 1974 w USA
po raz pierwszy klucz do drzwi zastąpiono kartą magnetyczną.
- karta procesorowa (karta chipowa), karta inteligentna; karta z tworzywa sztucznego
zawierająca mikroprocesor i układy pamięci, stosowana do uwiarygodnienia użytkownika
bankomatu, klienta banku, realizacji bezgotówkowych operacji płatniczych, oraz jako
karta telefoniczna, przepustka itp.
W Polsce pierwsze trzy banki przystąpiły do systemu Visa dopiero w 1990 roku, a
pierwsze karty kredytowe pojawiły się rok póz
niej (przedtem tylko nieliczne sklepy i
hotele honorowały karty którymi płacili cudzoziemcy). Ale już w drugiej połowie 1996
roku ponad 50% transakcji dokonywano kartami.