"Poranna dostawa"
autor: Stephen King
tłum. Gambit

Świt spływał wolno na Culver Street.
Komuś, kto o tej porze nie spał, noc wydawałaby się wciąż jeszcze
czarna, ale poranek skradał się już od pół godziny. Wiewiórka, skryta
wśród gałęzi dużego klonu na rogu Culver i Balfour Avenue, zamrugała
ślepkami i zwróciła swoje bezsenne spojrzenie ku uśpionym domom. W
pół drogi do skrzyżowania jaskółka przysiadła na poidełku dla ptaków
pod domem państwa Mackenzie i zatrzepotała skrzydłami, rozpryskując
wokół perliste krople. Ślamazarnie wędrująca wzdłuż rynienki mrówka
natrafiła na drobną grudkę czekolady w porzuconym sreberku. Nocny
powiew, który szemrał w liściach i wydymał zasłony w oknach, zaczął
zbierać się do odejścia. Stary klon wydał ostatni poszmer i zastygł,
oczekując aż ten cichy prolog rozwinie się w prawdziwą uwerturę.
Kreska bladego światła zajaśniała na wschodnim niebie. Lelek przerwał
swój posępny koncert; niepewnie wracały do życia sikorki,
niezdecydowane, jakby nie śmiały samodzielnie witać wschodzącego
dnia. Wiewiórka znikła w okolonej fałdami kory dziupli w rozwidleniu
klonu. Jaskółka przysiadła na krawędzi poidełka i zastygła bez ruchu.
Mrówka także znieruchomiała, pochylona nad swoim skarbem jak
bibliotekarz nad opasłym tomem. Ulica Culver drżała w ciszy na
krawędzi światła - na tej przesuwającej się po powierzchni planety linii,
którą astronomowie zwą terminatorem. Z ciszy wyłonił się delikatny
pomruk, narastający niepostrzeżenie aż wydawało się, że trwa już od
dawna, skryty pod głośniejszymi dźwiękami dopiero co minionej nocy.
Dźwięk gęstniał i stawał się coraz wyraźniejszy, aż okazał się dyskretnie
wytłumionym warkotem silnika ciężarówki mleczarza. Ciężarówka
skręciła z Balfour Avenue w ulicę Culver - na eleganckim beżowym
lakierze widniały czerwone litery. Wiewiórka wychynęła z
przypominającej wydęte usta dziupli jak języczek, przyjrzała się
ciężarówce i, spostrzegłszy na ziemi coś, co wyglądało na smakowity
kąsek, zbiegła po pniu z ogonem zadartym do góry. Jaskółka odfrunęła.
Mrówka pochwyciła tyle czekolady ile mogła udźwignąć i potaszczyła
zdobycz do mrowiska. Ćwierkanie sikorek przybrało na sile.
Ulicę dalej zaszczekał pies.

Na burcie ciężarówki widniał napis: MLECZARNIA CRAMERA. Pod
spodem namalowana była butelka mleka, a jeszcze niżej słowa:
PORANNE DOSTAWY TO NASZA SPECJALNOŚĆ! Mleczarz miał
na sobie niebieskoszary kombinezon i przekrzywiony kapelusz, a na
kieszonce wyszyte złotą nitką imię: SPIKE. Pogwizdywał sobie, do wtóru
butelkom przyjaźnie dźwięczącym w pojemnikach z lodem. Zatrzymał
się przy krawężniku pod domem państwa Mackenzie. Podniósł
spoczywającą na siedzeniu pasażera skrzynkę z mlekiem i tanecznym
ruchem wysiadł z wozu. Zatrzymał się na chwilę, żeby wciągnąć głęboko
w płuca powietrze, świeże, rześkie i pełne tajemnic - po czym
pomaszerował żwawo w stronę drzwi. Na skrzynce pocztowej wisiała
mała kwadratowa karteczka, przytrzymywana magnesem w kształcie
pomidora. Spike odczytał zawartą na niej wiadomość powoli i dokładnie,
jak ktoś kto odcyfrowuje list znaleziony w zmurszałej butelce,
wyrzuconej przez fale na brzeg. 1 kw. mleka
1 śmiet ekonbr 1 sok pomarańcz
Dzięk
Nella M
Mleczarz Spike przyjrzał się w zamyśleniu swojej podręcznej skrzynce i
wydobył z niej mleko i śmietankę. Powtórnie zlustrował kartkę, uniósł
pomidorowy magnes aby upewnić się, że nie umknęła jego uwadze
kropka, przecinek albo myślnik, który mógł zmienić postać rzeczy,
pokiwał głową, odłożył magnes na miejsce i wrócił do samochodu.
Komora ciężarówki była wilgotna, ciemna i chłodna. Unosiła się w niej
stęchła, robaczywa woń, nie mieszająca się łatwo z zapachem produktów
mleczarskich. Kartony soku pomarańczowego stały za wilczą jagodą.
Spike wyjął z lodu jeden karton, pokiwał znów głową i zawrócił pod
drzwi. Postawił sok obok mleka i śmietany, po czym wrócił do
ciężarówki. Opodal rozległ się donośny gwizd zwiastujący godzinę piątą
- to Rocky, kumpel Spike'a, jak codzień otwierał pralnię. Spike zamyślił
się na chwilę, wyobrażając sobie jak Rocky uruchamia swoje maszyny
pralnicze w parnym, gorącym powietrzu, i uśmiechnął się. Możliwe, że
zobaczą się niedługo. Może jeszcze dziś wieczór... gdy wykona dostawę.
Spike zapuścił motor i ruszył w drogę. Z poplamionego krwią
rzeźniczego haka w suficie kabiny zwisało tranzystorowe radyjko.
Włączył je i dyskretne dźwięki muzyki splotły się z warkotem silnika gdy
podjeżdżał do domu państwa McCarthy. Karteczka od pani McCarthy

była tam gdzie zawsze, wciśnięta w szparę skrzynki na listy. Była krótka i
treściwa: Czekolada
Spike wyjął długopis, nabazgrał na kartce Zamówienie wykonane i
wcisnął ją z powrotem w szparę. Potem wrócił do ciężarówki. Mleko
czekoladowe stało w dwóch chłodziarkach, wygodnie ustawionych tuż na
brzegu, blisko tylnych drzwi, ponieważ w czerwcu wszyscy je zamawiali.
Mleczarz zerknął na chłodziarki, sięgnął poza nie i wydobył pusty karton
po mleku czekoladowym, który leżał w przeciwległym rogu. Karton był
naturalnie brązowy. Rozbrykany młodzieniec harcował nad napisem
informującym konsumenta, że opakowanie zawiera NAPÓJ MLECZNY
CRAMERA POŻYWNY I DOSKONAŁY W SMAKU PODAWAĆ NA
ZIMNO LUB NA GORĄCO FRAJDA DLA DZIECIAKÓW! Spike
ustawił karton na skrzynce z mlekiem. Odgarnął okruchy lodu aż dotarł
do słoika po majonezie. Podniósł go i zajrzał do środka. Tarantula
poruszyła się, choć niemrawo, otępiała od zimna. Spike zdjął zakrętkę i
przechylił słoik nad otwartym kartonem. Pająk podjął nieudolną próbę
wdrapania się po szklanej ściance, ale bez rezultatu. Wpadł do pustego
kartonu z tłustym plaśnięciem. Mleczarz zamknął starannie karton,
umieścił w swoim nosidełku i podbiegł do drzwi państwa McCarthy.
Pająki były jego ulubionym towarem, pająki były najlepsze, nawet jeśli
tylko on był tego zdania. Dzień, kiedy mógł dostarczyć pająka był dla
Spike'a szczęśliwym dniem. Gdy tak posuwał się wolno ulicą Culver,
symfonia świtu trwała. Perłowa wstęga na wschodzie ustąpiła
pogłębiającej się różowości, z początku ledwo dostrzegalnej, potem
rozjaśniającej się szybko w szkarłat, który równie natychmiast poczynał
blednieć i przeistaczać się w letni błękit. Pierwsze promienie słońca,
śliczne jak na obrazku z elementarza, czekały tuż za progiem. Pod
domem państwa Webber Spike zostawił butelkę po zwykłej śmietanie
wypełnioną żrącym kwasem. U Jennerów pięć kwart mleka - mają tam
dorastających chłopców. Spike nigdy ich nie widział, ale za domem stał
szałas, a na ganku stały czasem rowery i kije do baseballa. U państwa
Collins dwie kwarty mleka i karton jogurtu. U panny Ordway kogel-
mogel w kartonie, spiknięty z belladonną. Ulicę dalej trzasnęły drzwi.
Pan Webber, który każdego ranka musiał jeździć całą drogę do miasta,
otworzył drzwi garażu i wszedł do środka, wymachując aktówką.
Mleczarz odczekał, aż usłyszy silnik jego Saaba i uśmiechnął się na ten
dźwięk, przypominający bzyczenie osy. Urozmaicenie jest osłodą życia -
lubiła mawiać matka Spike'a, świeć Panie nad jej duszą, ale my jesteśmy

z Irlandii, a Irlandczycy to prości ludzie. Żyj jak każdy, synu, a będziesz
szczęśliwy. I była to święta prawda, przekonał się Spike jadąc przez życie
swoją schludną beżową ciężarówką. Jeszcze tylko trzy domy.
U państwa Kincaid znalazł informację "Dziś niczego nie zamawiamy.
Dziękujemy." i zostawił zakorkowaną butelkę mleka. Butelka wyglądała
na pustą, ale zawierała zabójczy cyjanowodór. Na progu domu państwa
Walker Spike postawił dwie kwarty mleka i pół litra śmietany. Gdy dotarł
do domu Mertonów na końcu ulicy, promienie słońca przeświecały już
między gałęziami drzew i tworzyły nieregularne plamy na wytartych
polach do gry w klasy na chodniku przed gankiem Mertonów. Spike
schylił się, podniósł kamyk idealnie nadający się do gry - spłaszczony z
jednego boku - i rzucił. Kamyk wylądował dokładnie na linii. Spike
uśmiechnął się i pogwizdując podszedł do drzwi. Lekki powiew,
przynoszący zapach mydła pralniczego sprawił, że Spike znów pomyślał
o Rockym. Miał coraz większą pewność, że zobaczy go już niedługo.
Wieczorem. Tym razem karteczka dla mleczarza przypięta była do
stojaka na gazety: Odwołane
Spike otworzył drzwi i wszedł do środka.
Wewnątrz było zimno jak w grobowcu i pusto. Dom był ogołocony z
mebli, pozostały tylko nagie ściany. Po kuchence gazowej został tylko
jaśniejszy ślad na linoleum. Tapetę w sypialni zerwano do ostatniego
skrawka. Z sufitu zwisała goła żarówka, spalona na czarno. Potężny kleks
schnącej krwi pokrywał część jednej ze ścian; przypominał atramentowe
plamy, jakie psychiatrzy dają do oglądania pacjentom. Pośrodku plamy
tynk tworzył niewielkie zagłębienie, jak krater, w którym spoczywał
zmatowiały kosmyk włosów i parę odłamków kości. Mleczarz pokiwał
głową, wyszedł na zewnątrz i zatrzymał się na werandzie. Dzień
zapowiadał się pięknie. Błękit nieba był już o tej porze czystszy niż oczy
dziecka, upstrzony niewinnie wyglądającymi obłoczkami, zwiastującymi
piękną pogodę. Baseballiści nazywają je "aniołkami". Oderwał kartkę,
zwinął ją w kulę i schował do lewej kieszeni swoich białych spodni
mleczarza. Na narysowanym kredą na chodniku polu do gry w klasy leżał
kamyk. Wracając do wozu, Spike kopnął go do rynsztoka. Rozległ się
warkot i po chwili ciężarówka znikła za rogiem. Słońce zaczynało
przygrzewać.
Jakiś chłopak wypadł z domu, zagapił się na niebo i wniósł butelkę mleka
do środka.

KONIEC