Ogryzek Aureliusza Marcin Fabjański ebook

Niniejsza darmowa publikacja zawiera jedynie fragment

pełnej wersji całej publikacji.

Aby przeczytać ten tytuł w pełnej wersji

Niniejsza publikacja może być kopiowana, oraz dowolnie
rozprowadzana tylko i wyłącznie w formie dostarczonej przez
NetPress Digital Sp. z o.o., operatora

sklepu na którym można

nabyć niniejszy tytuł w pełnej wersji

. Zabronione są

jakiekolwiek zmiany w zawartości publikacji bez pisemnej zgody
NetPress oraz wydawcy niniejszej publikacji. Zabrania się jej
od-sprzedaży, zgodnie z

regulaminem serwisu

Pełna wersja niniejszej publikacji jest do nabycia w sklepie

internetowym

e-booksweb.pl - audiobooki, e-booki

też żadna część niniejszej publikacji nie może być powielana w jakiejkolwiek formie ani

rozpowszechniana w jakikolwiek sposób bez pisemnej zgody Wydawcy

ul. Jaworzyńska 7/7

00-634 Warszawa

tel.: (22) 331-03-05

e-mail:

telbit@telbit.pl

www.telbit.pl

edu.info.pl

Redakcja:

Arleta Niciewicz-Tarach

Korekta:

Halina Piątkowska

Projekt okładki:

Małgorzata Arska

Skład i łamanie:

Agnieszka Kielak

Dział Handlowy:

tel./fax: (22) 331-88-70

e-mail:

handlowy@telbit.pl

ISBN: 978-83-63551-01-8

lato będzie ciepłe, bo niedźwiedzice w Tatrach wcześnie się

obudziły. Też bym chciał budzić się raz w roku, na przykład odtąd
za rok — jak już będzie nowy premier, a o starym i związanych z
nim skandalach wszyscy zapomną. Ale nie jestem niedźwiedzicą.

Ta ładna pani w telewizji poinformowała:
— Do dużego zamieszania doszło w czasie wizyty premiera w

wiejskiej szkole w Ścichapękach. W czasie pamiątkowego zdjęcia
jeden z uczniów pokazał premierowi rogi. Zdarzenie uwiecznił
fotoreporter gazety „Tylko Prawda”, ale długo się nim nie cieszył.
Na korytarzu otoczyło go trzech funkcjonariuszy Biura Ochrony
Rządu. Ochroniarze premiera zażądali wykasowania zdjęcia.

Potem zobaczyliśmy na ekranie pana fotoreportera z „Tylko

Prawdy”, który był bardzo przerażony i mówił:

— Popychali mnie i grozili. Obleciał mnie strach, to potężni

faceci o wielkich barach. Skasowałem zdjęcie.

Pamiętam to wydanie „Przeglądu” doskonale. Do dzisiaj w nocy

przychodzi do mnie w snach i jeszcze się utrwala. Więc powiem
wam dokładnie, co było dalej.

Inny pan, szef Biura Ochrony Rządu, mówił:
— Nasi funkcjonariusze wykazali się nadgorliwością. Już u nas

nie pracują. Osobiście wręczyłem im wymówienia.

Potem znowu na ekranie pojawił się pan fotoreporter.

Uśmiechał się wielce zadowolony i oznajmił:

— Jedno zdjęcie udało mi się zachować.
A na koniec ta ładna pani z „Przeglądu” powiedziała:
— Więcej na ten temat w jutrzejszych wiadomościach. A teraz

sport. Tata tylko się zaśmiał.

— No pięknie — mruknął. — Afera na całą Polskę. To pewnie ten

szczeniak od Karolczuka pokazał premierowi rogi. Wdał się w
tatusia, nie ma co.

Tata nienawidzi Karolczuka i wszystkiego, co jego jest, łącznie z

tym szczeniakiem, a moim kolegą Waldkiem. Pewnie dlatego zaraz
dorzucił:

— Nie zdziwię się, jak ci wywaleni ochroniarze rządowi przyjadą

do Ścichapęk i sprawią lanie szczeniakowi Karolczuka. Sam im
pokażę, gdzie mieszka jego ojciec. To on chłopaka na łobuza

wychował. Ojcu to się należy dopiero manto, większe niż
szczeniakowi.

Mama nie mówiła nic, siedziała tylko zadumana, a babcia

pokiwała głową.

— Wojnę przetrwaliśmy, stan wojenny, ministra rolnictwa z

poprzedniego rządu, a teraz takie nieszczęście. Tego to już raczej
nie przeżyjemy — powiedziała i przeżegnała się z trwogą.

Mnie coś się zrobiło z oddechem. Jakby gdzieś odleciał, na

przykład do korony brzozy w rogu podwórka, i tam szumiał,
zamiast świszczeć w moich płucach. Chętnie odleciałbym razem z
nim, ale nie mogłem ruszyć się z miejsca. Oddech w końcu wrócił —
płytki i szarpany. Choć zbliżało się lato, po plecach chodziły mi
jakieś mrówki prosto z Antarktydy: białe i zimne jak szron.

— To ja już pójdę spać — rzuciłem i wycofałem się szybciutko do

swojego pokoju.

Mama spojrzała na mnie zaniepokojona, a tata powiedział, nie

odwracając wzroku od sportu:

— Moja krew. Dobrze wychowany chłopak. Sam wie, kiedy iść

spać. Nie to co ten szczeniak Karolczuka.

Tata znowu mówił o Waldku. A to, że Waldek jest moim kolegą,

przypomina mi, że miałem opowiedzieć wam o sobie. No to
wreszcie mówię. Kończę pierwszą klasę gimnazjum i mam już
prawie czternaście lat, za sześć miesięcy. Mam na imię Aureliusz,
trochę dziwnie, przyznaję. Nazywam się jeszcze gorzej — z błędem
ortograﬁcznym. Moje nazwisko brzmi: Szypki, ale koledzy mówią
na mnie: Spidi. Od angielskiego „speedy”, co chyba oznacza
„szybki”. Wy też tak możecie o mnie myśleć. Tak samo miałem na
imię i nazwisko przed przyjazdem pana premiera (w tych
szczęśliwych czasach, jak mówi mama), choć wtedy to nie było
wstydem. Lubię język polski, piłkę nożną, kwaśne jabłka i oglądać z
babcią telewizję. Nie lubię matematyki, szczawiowej, pająków,
myśleć, zanim coś powiem i się nudzić.

Tamtej nocy wcale się nie nudziłem. Myślałem, choć akurat

niepotrzebnie, bo i tak nie było w pobliżu nikogo, komu mógłbym
coś powiedzieć. Nie mogłem zasnąć. Wtedy przypomniałem sobie
telefony.

Było ich kilka. Od nieznajomej kobiety. Skąd mnie znała? — nie

miałem pojęcia ani odwagi, żeby ją o to zapytać. Chciała wiedzieć
zwykłe rzeczy: jak się miewam, co słychać w szkole, czy mam już
dziewczynę. Ale najdziwniejsze było to, że kiedy odkładałem
słuchawkę, nic się nie działo. Rodzice nie zadawali pytań. Nie
wołali: „Kto dzwonił?!” jak po innych rozmowach. Kiedy to oni
odbierali telefon od Nieznajomej, zaraz oddawali słuchawkę w moje
ręce. Nic nie mówili. Smutnieli.

Wyciągnąłem spod łóżka metalową puszkę po biszkoptach.

Trzymałem w niej trzy listy w różowych kopertach — bez wątpienia
od Nieznajomej. Były krótkie: życzenia, żebym był szczęśliwy,
nigdy nie krzywdził ludzi ani zwierząt i uczył się jak najwięcej. Ale
dodawały mi siły. Czytałem je zawsze, kiedy coś nie szło, bo ręczny
nie zadziałał jak trzeba. Tak jak teraz. Kim ona jest?...

Coś uderzyło w szybę i szybko wepchnąłem puszkę pod łóżko.

Ale nie byli to wywaleni ochroniarze rządowi, tylko nietoperz.
Brzuch bolał mnie okropnie — tylko niech nikt mi nie mówi, że to
przeze mnie. Tego dnia akurat nie jadłem niedojrzałych jabłek.

Było później i później, a potem tak późno, że aż wcześnie, a ja

nie spałem. Zasnąłem dopiero wtedy, gdy nietoperze poszły spać, i
śniło mi się, że pędzę w dół po jakimś wzgórzu, szybciej i szybciej.
Zamiast nóg miałem koła. Wiedziałem, że teraz to już na pewno nie
pójdę do szkoły wypoczęty. Ale nie miałem się czym martwić —
następnego dnia i tak nie było lekcji.

Wszyscy nauczyciele oglądali od rana „Telewizję Info” w pokoju

nauczycielskim, dlatego w klasach panowała anarchia, czyli
całkowity brak dyscypliny. Usiadłem w ostatniej ławce i zaraz
zostałem ogniskiem zainteresowania. Chłopaki i dziewczyny z
całego gimnazjum podsłuchiwali pod pokojem nauczycielskim, co
mówią w telewizji, a potem przychodzili mnie pocieszać.

— Bardzo ładnie wyglądasz na tym zdjęciu — powiedziała Lilka z

mojej klasy i otworzyła brukowiec „Tylko Prawda” na stronie ze
mną, premierem i jego rogami.

Lilka przyznała, że pierwszy raz w życiu kupiła tabloid, co

zawdzięcza mnie, i że powinienem być dumny, bo krzewię
czytelnictwo w Ścichapękach. Miła jest ta Lilka i trochę
przypomina mi panią z „Przeglądu Telewizyjnego”, choć czasem
mądrzy się nawet bardziej niż ona.

Tego dnia, a był to piątek, bardzo krzewiłem czytelnictwo w

Ścichapękach. Aż pani kioskarka musiała zamówić nową dostawę
gazety „Tylko Prawda”. Na każdą rodzinę przypadł przynajmniej
jeden egzemplarz, to więcej niż normalnie w miesiąc. Ludzie woleli
się zabezpieczyć, bo kto wie, jak długo trzeba będzie czekać, zanim
znowu napiszą coś w brukowcach o Ścichapękach?

Powinienem być dumny, że krzewię czytelnictwo i napędzam

gospodarkę, ale nie byłem. Bo co z tego, że nawet Karol Czyżyk z
drugiej gimnazjalnej, największy łobuziak w szkole, który nie zdał
do wyższej klasy już dwa razy, kupił tego dnia gazetę, skoro czytał
z niej tylko jedno zdanie, na okrągło? Tyle razy, że stało się ono
pierwszym zdaniem w jego życiu, które potraﬁł przeczytać płynnie,
a nie sylaba po sylabie. Pani od polskiego pewnie by go pochwaliła,
ale oglądała „Telewizję Info”.

A Karol biegał z gazetą jak oszalały, wybuchał co chwilę

końskim śmiechem i każdemu czytał:

— „Gimnazjalista Aureliusz Szypki okazał się za szybki dla

napakowanych ochroniarzy premiera”. — Nie