Najdawniejsze ślady użycia cegły surowej pochodzą z VI tysiąclecia p.n.e. - zachowały się
w Azji Przedniej (Jarmo, Jerycho). Cegła była podstawowym materiałem budowlanym w
starożytnej Mezopotamii. Najdawniejsze cegły wytwarzano ręcznie, za pomocą
prostokątnej drewnianej formy otwartej od góry i od spodu, z mułu rzecznego lub z gliny
z domieszką sieczki. Przed użyciem suszono je zazwyczaj na słońcu przez kilka miesięcy.
Pod koniec IV tysiąclecia p.n.e. zaczęto produkować w Mezopotamii cegłę wypalaną.
Szersze użycie cegły palonej w państwie rzymskim datuje się od I wieku n.e. Cegła
rzymska była kwadratowa, stosunkowo płaska i miała znaczne rozmiary (największe
miały 58 x 58 x 4 cm). Kiedy zaczęto szeroko używać w budownictwie rzymskim betonu,
cegłę stosowano bardzo często jako licówkę murów betonowych, będącą jednocześnie ich
deskowaniem.
Po upadku zachodniego cesarstwa zanikło w Europie stosowanie cegły.
Dopiero w XI wieku produkcja cegieł rozpowszechniła się z mauretańskiej Hiszpanii na
południową Francję, a do XIII wieku na prawie całą Europę; cegła stała się podstawowym
materiałem budowlanym na obszarze od Niderlandów po kraje bałtyckie.
Pod koniec pierwszej połowy XIX wieku w USA i Wielkiej Brytanii zaczęto maszynową
produkcję cegieł.
Pomimo coraz szerszego stosowania nowoczesnych materiałów budowlanych, cegła
ma nadal poważne znaczenie w budownictwie, zwłaszcza mieszkaniowym.
Rok 1848 - opatentowano cegłę dziurawkę: lżejszą, tańszą i równie wytrzymałą
jak tradycyjna cegła.