Ligustrum vulgare - Sztorby ligustra od podstaw:

Do gruntu wysadzamy (kwiecień) patyczki, gdy temperatura przez dłuższy czas utrzymuje się
powyżej 0C w ciągu dnia, nocne przymrozki do -1C nie spowodują uszkodzeń mrozowych. Przed
wysadzeniem można całe pęczki zanurzyć w wodzie na 24 godz. Miejsce sadzenia powinno być
odchwaszczone, ziemia przekopana, zruszona, stanowisko półcieniste, w miarę potrzeby podlewać,
nie dopuszczając do zachwaszczenia. Głębokość sadzenia to 2/3 patyczka do ziemi, 1/3 ponad
ziemię (przynajmniej 2 oczka). Proszę nie wbijać sztobrów do ziemi, tylko wkładać je po
uprzednim zrobieniu otworu np.: szpikulcem. Po włożeniu patyka do otworu dobrze ubić ziemie
wokół niego. Do wiosny następnego roku, nie przycinamy oraz nie nawozimy. SZTOBRY JUŻ
NADAJĄ SIĘ DO WYSADZENIA WPROST DO GUNTU!!!

Wybór miejsca oraz przygotowanie gleby:

Odpowiednim stanowiskiem do posadzenia ligustru są miejsca nasłonecznione, ewentualnie
półcieniste. Wybór miejsc zacienionych spowoduje szybkie ogałacanie się krzewów w dolnych
partiach żywopłotu. Nie należy sadzić krzewów przeznaczonych na żywopłot w sąsiedztwie dużych
drzew. Nowo posadzone rośliny nie wytrzymają konkurencji o składniki pokarmowe, wodę,
światło. Wybieramy gleby urodzajne, żyzne, pozbawione chwastów, natomiast gleby ubogie
wymagają starannego przygotowania poprzez dodanie ziemi z torfem, obornikiem, kompostem.
Natomiast gleby ciężkie, gliniaste nieprzepuszczalne należy
przed posadzeniem żywopłotu najlepiej wymienić bądź wymieszać z ziemią piaszczystą w stosunku
1:1. Polega to na wykopaniu rowka o szerokości ok. 40cm
i głębokości ok. 30cm. Ziemia przed posadzeniem roślin powinna być pozbawiona chwastów
poprzez wykopanie ich korzeni, kłączy, lub zastosować środek chwastobójczy np.: Roundup.

Sadzenie i rozstawa pomiędzy roślinami:

Ligustr należy sadzić w dwóch rzędach, bowiem uzyskuje się żywopłot bardziej gęsty, zwarty.
Sposób sadzenia w dwóch rzędach polega na umieszczaniu roślin w rowku wcześniej
przygotowanym. Na 1m bieżący potrzeba ~ 11roślin. Sadzimy na przemian, przy krawędziach
rowka (szerokość szpadla), odległość w jednym rzędzie rośliny od rośliny to ok. 20cm.

Cięcie:

Podstawowym zabiegiem warunkującym prawidłowy rozwój żywopłotów jest cięcie. Drzewa i
krzewy w ciętym żywopłocie znacznie szybciej się regenerują niż te wolno rosnące. Duża liczba
krótkich krótkopędów przyczynia się do szybkiej odbudowy części nadziemnej. Najwięcej nowych
pędów wyrasta blisko miejsc cięcia. Mocne cięcie roślin sprzyja wybijaniu bujnych pędów.
Formując żywopłot ważne jest, aby żądana wysokość i szerokość nie była uzyskana zbyt szybko,
ponieważ prowadzi to do luk w dolnej jego części. Żywopłot formowany utrzymujemy
w określonych kształtach i rozmiarach. Przycinamy tak aby żywopłot wytworzył dużo gęstych
pędów. W kolejnych latach przycinanie możemy ograniczyć do jednego zabiegu w ciągu roku.

Kolejny rok od posadzenia sztobrów ligustru.

I cięcie wykonujemy 5-10cm nad ziemią w tym przypadku szkoda idzie
na pożytek . Często popełniamy błąd i przycinamy pędy zbyt wysoko, chcąc przyspieszyć żądaną



wysokość żywopłotu. Taki żywopłot będzie w dolnych partiach szybko się „ogałacał” widoczne
będą tylko pędy pozbawione liści. Ligustr jest rośliną przeznaczoną na żywopłot formowany więc
powinien być przycinany regularnie
2-3 razy w ciągu roku (sezonu wegetacyjnego). II cięcie wykonujemy, gdy rozwiną się już nowe

przyrosty- (czerwiec, początek lipca) w dni pochmurne. Wysokość kolejnych cięć uzależniona jest
od siły wzrostu. Proponuję to cięcie wykonać na wysokości ok. 15-20cm. III cięcie
przeprowadzamy w sierpniu, wysokość cięcia 25-30cm – na tym kończymy przycinanie. W
kolejnych latach uprawy cięcie można ograniczyć
do dwóch zabiegów rocznie, przycinając zawsze powyżej miejsca poprzedniego cięcia.
Zasada jest prosta: Im częściej w ciągu roku (np.:3razy) i w dłuższym okresie czasu (np.:5lat)
przycinamy żywopłot do pożądanej wysokości (np.:1,5m), tym będzie on dłużej atrakcyjny a co
najważniejsze zielony od ziemi aż po samą górę. Gdy Państwa żywopłot osiągnie zamierzona
wysokość, to przycinamy go tak by roczny przyrost miał długość 2-3cm. Nie zalecam prowadzić
żywopłotu z ligustru powyżej 2m wysokości.
Ligustr nadaje się do tworzenia wszelkiego rodzaju brył geometrycznych (kule, walce, stożki)
Więc jako żywopłot nie musi być koniecznie przycinany w formie prostokąta bądź trapezu.

Podlewanie:

Po wysadzeniu roślin należy je dokładnie podlać, tak aby ziemia wokół nich stała się całkowicie
mokra. Czynność tą w początkowym okresie od wysadzenia powtarzamy dosyć często tak aby
ziemia była cały czas wilgotna, sprzyjać to będzie lepszemu zakorzenieniu się młodych sadzonek.
Odpowiednia ilość dostarczonej wody jest podstawą dobrego wzrostu. Intensywność podlewania
zwiększamy gdy rośliny posadzone są na glebach suchych i piaszczystych, w czasie suszy (w
okresie upałów). Należy jednak przestrzegać zasady by nie wykonywać tych zabiegów w ciągu
dnia, ponieważ może to doprowadzić do poparzenia liści. Podlewanie najlepiej wykonywać w
godzinach wieczornych lub wcześnie rano, zwłaszcza w dni słoneczne i wietrzne, co zmniejszy
straty odparowanej wody. Wraz ze wzrostem roślin
w kolejnych latach uprawy podlewamy rzadziej, ale w większych dawkach wody niż dotychczas
(raz na tydzień).

Ściółkowanie:

Powierzchnię gleby wokół posadzonych roślin ściółkujemy korą, torfem lub przekompostowanymi
trocinami. Doskonale okrywa glebę gruby, płukany żwir oraz drobne kamyki. Zabieg ten ogranicza
parowanie wody z gleby, dzięki czemu poprawia jej strukturę i wilgotność, a także skutecznie
zapobiega kiełkowaniu i rozwojowi chwastów. Ponadto zimą gruba warstwa ściółki chroni system
korzeniowy przed mrozem, a roślinom zimozielonym zapewnia dostateczną wilgotność podłoża.
Warstwa ściółki zmniejsza również doborowe wahania temperatury w glebie. Pod ściółką znajdują
także optymalne warunki do rozwoju i działalności mikroorganizmy glebowe. Służące do
ściółkowania materiały organiczne po rozłożeniu wzbogacają glebę w próchnicę i składniki
pokarmowe. Bardzo dobrym materiałem do ściółkowania jest kora. Związki chemiczne zawarte w
prawidłowo przekompostowanej korze ograniczają rozwój chorób. Brązowa kora lub białe kamyki
użyte do ściółkowania podkreślają dodatkowo walory dekoracyjne posadzonych roślin. Kamyki
wykładamy wokół roślin sadzonych na skalniakach, w alpinariach i nad wodą. Można też wokół
roślin o kolumnowych, stożkowych lub kulistych formach posadzić płytko korzeniące się rośliny
zadarniające, które będą alternatywą dla ściółki: barwinek, bluszcz, runiankę, trzmielinę Fortune’a
oraz gatunki i odmiany bylin okrywowych – tojeść rozesłaną, macierzankę i rozchodniki.
Gdy w bezpośrednim sąsiedztwie roślin rośnie trawa, konkuruje ona z krzewami nie tylko o wodę,
ale także o składniki pokarmowe. Rośliny rozwijają się wtedy wolniej, są mniejsze i mniej
dekoracyjne. Użyta do ściółkowania czarna włóknina rozłożona wokół roślin skutecznie
uniemożliwia wzrost trawy.

Nawożenie:

Rośliny odpowiednio nawożone mają zdrowe, dobrze wybarwione liście, obficiej kwitną, są

bardziej odporne na nie sprzyjające warunki środowiska. O tym czy nawozić decydują zazwyczaj:
potrzeby pokarmowe danego gatunku lub odmiany, faza wzrostu oraz rodzaj gleby, na której rosną.
Na glebach żyznych, próchnicznych, nawożenie może być zbyteczne lub też stosujemy je w
niewielkiej ilości. Systematycznie zasilamy rośliny rosnące na glebach piaszczystych, ubogich.
Jeżeli na roślinach występują objawy chorobowe wskazujące na niedobór składników
pokarmowych stosujemy nawożenie dolistne.

Nawożenie organiczne:

Nawozy organiczne bardzo korzystnie wpływają na strukturę gleby i są bezpieczne w stosowaniu.
Poprawiają właściwości fizyczne, chemiczne i biologiczne gleby, wzbogacają ją w makro- i mikro
elementy oraz próchnicę. Dlatego też krzewy o dużych wymaganiach pokarmowych oraz rosnące
na słabych glebach co 2-3 lata jesienią nawozimy dobrze rozłożonym obornikiem. Nawóz ten w
ilości 3-5 kg na 1m2. rozsypujemy w zasięgu korony i ostrożnie przekopujemy aby nie uszkodzić
korzeni. Trudno dostępny obornik możemy zastąpić kompostem. Możemy przygotować go we
własnym zakresie wykorzystując większość materiałów organicznych dostępnych na naszej działce,
a więc liście, korę, chwasty, darń, odpady z kuchni itp. Do pryzmy kompostowej nie dajemy roślin
porażonych chorobami oraz tych, które wytworzyły już dojrzałe nasiona. Nie powinno się również
stosować materiałów trudno rozkładających się. Podczas kompostowania utrzymujemy stałą
wilgotność pryzmy polewając ją co jakiś czas wodą lub gnojówką. W celu przyspieszenia rozkładu
znajdujących się tam substancji dodajemy wapno węglanowe w ilości 20-30 dag na 100 kg
kompostu oraz Azofoskę lub mocznik. Równomierny rozkład materii organicznej uzyskamy
przerabiając pryzmę 3-4 razy w ciągu sezonu. Dojrzały kompost ma jednolitą strukturę i ciemną
barwę. Stosujemy go w ilości 4-6 kg na 1 m2.
Dobrym podłożem poprawiającym stosunki powietrzne i wodne oraz wprowadzającym do gleby
duże ilości substancji organicznej jest torf. Na glebach lekkich zatrzymuje on wodę opadową oraz
składniki mineralne wprowadzone do gleby wraz z nawozami. Rozluźnia także strukturę gleb
ciężkich, dzięki czemu stają się one bardziej pulchne i przewiewne. Stosujemy go w ilości 10 kg na
1 m2 gleby. W celu zwiększenia żyzności gleby lepiej wykorzystać torf niski. Odznacza się on
lekko kwaśnym lub obojętnym odczynem, oraz ma duże zdolności sorpcyjne (zatrzymywania
składników pokarmowych) . Z kolei silnie kwaśny (pH 3,5 - 4,5), torf wysoki niezbędny jest do
zakwaszenia gleby pod rośliny wrzosowate. Jest on też doskonałym materiałem do ściółkowania tej
grupy roślin. Dodany do pryzmy kompostowej utrzymuje jej wilgotność na właściwym poziomie.

Nawożenie mineralne:

Nawozy mineralne zaopatrują rośliny w składniki pokarmowe nie wzbogacają jednak gleby w
próchnicę. W nawożeniu drzew i krzewów ozdobnych doskonale zdają egzamin dostępne na rynku
nawozy wieloskładnikowe typu Azofoska, Fruktus 1 i 2. Drzewa i krzewy zasilamy najczęściej
dwukrotnie w okresie wegetacji dając jednorazowo 3-4 kg nawozu na 100 m2. gleby. Stosujemy je
jednak nie później niż do połowy lipca by rośliny zdążyły przygotować się do zimowania. Zbyt
późne nawożenie azotem przedłuża okres wegetacji roślin, wchodzą one później w stan spoczynku,
a ich niedostatecznie zdrewniałe pędy łatwiej przemarzają. Wiosną w okresie dużego
zapotrzebowania roślin na azot, w szczególności zaś dla roślin o dużych wymaganiach
pokarmowych możemy dodatkowo zastosować saletrę amonową lub wapniową w ilości 2-3 kg na
100 m2.
Aktualnie dostępne są w handlu wieloskładnikowe nawozy granulowane wzbogacone w
mikroelementy, np. Ogród 2001 czy Atut 2002, które stosujemy w ilości 9-12 kg na 100 m2, dzieląc
całkowitą dawkę na dwie części – 2/3 dajemy wczesną wiosną, a 1/3 w czasie wzrostu. Można też
zastosować granulowany, wieloskładnikowy nawóz z mikroelementami Hydro-Compleks w ilości 5
kg na 100 m2 gleby. Po wysiewie wskazane jest wymieszanie tych nawozów z glebą. W

porównaniu z nawozami tradycyjnymi są one łatwiej przyswajalne prze rośliny, gdyż poszczególne
granulki zawierają jednakowe proporcje składników pokarmowych. Granule chronią także składniki
pokarmowe przed nadmiernym wypłukiwaniem.
Nawożenie krzewów iglastych i zimozielonych liściastych potasem zwiększa ich wytrzymałość na
mróz i suszę. Z końcem lata lub na początku jesieni zastosować możemy siarczan potasowy w ilości
3 kg na 100 m2. Jeśli w okresie wegetacji wystąpią na liściach objawy niedoboru makro- lub
mikroelementów, stosujemy mające szybsze działanie nawożenie dolistne. Opryskiwania roślin
nawozami płynnymi zawierającymi dodatkowo mikroelementy powoduje szybkie wzmocnienie
roślin w okresie intensywnego ich wzrostu, wiązania pąków i kwitnienia. Z nawozów płynnych
zastosować można Agrovital BIO w dawce 250 ml na 10 l wody i Florovit w dawce 30 ml na 10 l
wody.
Coraz częściej spotkać można w sklepach wolno działające nawozy granulowane. Są to nawozy, w
których składniki pokarmowe są otoczone powłoką z naturalnej żywicy. W środowisku wilgotnych
woda przedostająca się do granulek rozpuszcza zawarte w nich sole mineralne. Są to nawozy
bezpieczne dla środowiska. Nawozy te stosuje się jednorazowo wiosną. Można wymieszać je z
podłożem przed sadzeniem roślin, w trakcie sadzenia lub w czasie wzrostu. Z nawozów
wolnodziałających dostępnych na rynku wyróżnić można: Osmocote, Plantacote i Multicote.