Hannah Bernard

Sąsiedzka przysługa

Rozdział 1

Laura King powoli uniosła głowę, spojrzała w górę, po czym znowu

przygarbiła się ze zmęczenia. Zdawało jej się, że wspinaczka trwa nieskończenie

długo.

Przecież to nie Mount Everest, ale zwykły blok mieszkalny w Chicago.

Wystarczy pokonać trzy piętra, żeby dojść do przytulnego mieszkania, zamknąć

drzwi i zapomnieć o całym świecie.

Jak dobrze, że u kresu wspinaczki znajduje się upragniona przystań.

Kolorowe liście klonów świadczyły o tym, że nadeszła już jesień, a Laura

prawie nie zauważyła lata. Nie zdążyła wyjechać na urlop i odetchnąć świeżym

powietrzem. Wprawdzie w pracy miała klimatyzację, ale to przecież nie to samo.

W dodatku zawsze gdy wracała do domu, na schodach czuła drażniący zapach

smażonego mięsa.

Od pół roku marzyła o wprowadzeniu w kalendarzu zmiany, dzięki której w

tygodniu byłoby więcej piątków, co automatycznie zwiększyłoby liczbę wolnych

dni.

Tym razem wyjątkowo w sobotę nie miała żadnego służbowego spotkania i nie

zabrała do domu papierkowej roboty. Cieszyła się, że ma przed sobą aż dwa dni, w

ciągu których może robić to, na co będzie miała ochotę. Na przykład posłucha

dobrej muzyki albo poczyta; kosz na bieliznę był już zapełniony książkami,

których nawet nie otworzyła. A może dorobi drugi rękaw do swetra rozpoczętego

przed podjęciem pracy u Younga i Warrena. Lub zadzwoni do znajomych, którzy z

powodu jej milczenia zapewne uznali, że przeniosła się na tamten świat.

Oczywiście, miała też mnóstwo sprzątania i zmywania. Przed trzema dniami

zabrakło jej czystego talerza do płatków na śniadanie. Ale to fakt bez większego

znaczenia, bo mleko skończyło się jeszcze wcześniej.

Rano nie znalazła też czystej bielizny, więc była zmuszona wyjść z domu

niekompletnie ubrana.

Pierwszy raz w życiu.

Wyobrażała sobie, że wszyscy dokoła wiedzą o skandalicznym braku w jej

garderobie, więc podczas dziesięciominutowej przerwy na lunch pobiegła do

najbliższego sklepu i kupiła pięć kompletów najtańszej bielizny z napisami po

francusku. Od biedy starczy na cały tydzień.

Ostatnio czuła się nieszczególnie. Jej życie nabrało szalonego tempa. Dni

mijały za szybko, nie miała wolnej chwili dla siebie. Gdyby akurat teraz zjawił się

wymarzony królewicz z bajki, musiałaby powiedzieć, że nie ma dla niego czasu, i

poprosić, by zgłosił się w późniejszym terminie.

– Dzień dobry.

Justin Bane jak zwykle minął ją biegiem i znikł na półpiętrze, nim zdążyła

odpowiedzieć na pozdrowienie.

Pomyślała, że sąsiad porusza się z zawrotną szybkością, ponieważ nie nosi

butów na wysokich obcasach i nie haruje w biurze od rana do wieczora. Dla niego

trzy piętra to drobiazg. A wieczorami ma jeszcze dość siły, by głośno śpiewać w

łazience.

Zrobiła kilka głębokich wdechów i posunęła się o jeden stopień wyżej, głośno

sapiąc. Los jest złośliwy!

Przeniosła się na przedmieście, by nie udusić się w malutkim mieszkaniu przy

skrzyżowaniu ruchliwych ulic. Teraz nie pojmowała, dlaczego wynajęła mieszkanie

na trzecim piętrze. Niestety, nie przewidziała, że będzie cierpieć z powodu

kaprysów windy. Prawdopodobnie pół roku wcześniej była wciąż jeszcze młoda i

nieprzewidująca. Otrzymała wymarzoną pracę i zdawało się jej, że wszystkiemu

podoła, nawet codziennej wspinaczce na trzecie piętro.

Cóż, jak widać spełnienie marzeń nie zawsze przynosi szczęście. W czasie

długich studiów nawet nie przypuszczała, że czeka ją prawie

osiemdziesięciogodzinny tydzień pracy i że wolne soboty będą rzadkością.

Westchnęła. W domu też miała obowiązki. Na przykład od czasu do czasu

trzeba było posprzątać. Ale nie dziś i nie jutro. Liczyła na to, że po sobotnim

odpoczynku nabierze sił i podejmie się takich trudnych zadań jak włączenie pralki

lub zmywarki. Pierwszy wieczór chciała spędzić bezczynnie przed telewizorem, bo

hollywoodzkie bajki dla dorosłych na ogół pomagały zapomnieć o sali sądowej, o

sprawach rozwodowych czy o decydowaniu, komu ze skłóconych małżonków

przyznać prawo do opieki nad dziećmi.

Laurze zaburczało w żołądku.

– Trzeba będzie coś ugotować – mruknęła. – To najpilniejsze zadanie.

Przez ostatnie tygodnie nie miała czasu na treściwe posiłki. Odżywiała się

owocami i czekoladą, które połykała w pośpiechu. Niemal zapomniała, jak smakują

gorące potrawy. A gdy codziennie wieczorem mijała drzwi sąsiada, w jej nozdrza

uderzał smakowity zapach, dobitnie świadczący o tym, że Justin nie zadowala się

owocami i czekoladą. Najbardziej lubił pikantnie przyprawiony drób oraz pizzę.

Tymczasem żołądek coraz głośniej dopominał się o swoje prawa. Laura nie

przepadała za gotowaniem. Szczytem jej osiągnięć kulinarnych były grzanki z

serem i pieczarkami. Postanowiła jednak, że dziś będzie nieco ambitniejsza. Jakie

skomplikowane danie by tu przygotować? Może hamburgery?

Niestety, gotowanie wiązało się nierozerwalnie z zakupami.

Laura jęknęła, weszła z trudem na kolejny stopień, potem następny, i jeszcze

jeden, aż wreszcie znalazła się na pierwszym piętrze. A więc pokonała jedną trzecią

drogi. Zadowolona z osiągnięcia oparła się o ścianę i przymknęła oczy. Jutro

pomyśli o zakupach i gotowaniu, a dziś odpocznie za wszystkie czasy.

– Słabo ci?

Głos rozległ się tuż-tuż. Laura uniosła ciężkie powieki i spojrzała w

zaniepokojone ciemne oczy. Nie miała siły mówić, więc przecząco pokręciła

głową. Nie słyszała, żeby sąsiad, który nigdy nie chodził powoli, zbiegał na dół.

Był bez marynarki, w pogniecionej czarnej koszuli i czarnych spodniach. Stał

pochylony nad nią, a ona starała się nie wdychać zapachu, jaki roztaczał. Gdy

szybkonogi Justin wbiegał przed chwilą na górę, bukiet jego feromonów

wystarczył, by ogarnęło ją podniecenie.

Starała się opanować. Justin od samego początku budził w niej uśpione

pożądanie. A to absurdalne. Laura uważała, że jest wiekowo zbyt zaawansowana,

by podkochiwać się w sąsiedzie.

To dobre dla podlotka.

Justin położył dłoń na jej czole, jakby sprawdzał, czy ma temperaturę. Potem

ujął ją pod brodę i zajrzał w oczy. Zbadał puls. Co on, bawi się w doktora?

Mówiono, że pracuje w szkole, ale z wyglądu nie przypominał żadnego znanego

Laurze nauczyciela. Lekarzem, owszem, mógłby być. Ciekawe, co by zrobił, gdyby

zaczęła się dusić. Czy ratowałby ją metodą usta-usta? Dość kusząca perspektywa.

– Masz przyśpieszony puls. Biegasz z góry na dół i z dołu do góry dla treningu,

czy przez pięć minut doszłaś dopiero tutaj? Co się z tobą dzieje?

Ładnie z jego strony, że zainteresował się, chciał pomóc. Oczywiście nie

wiedział, że sam jest przyczyną nienormalnego pulsu, który oszalał pod

dotknięciem jego dłoni. Jaki będzie dalszy ciąg? Czy rycerski sąsiad weźmie ją na

ręce, zaniesie do mieszkania i ostrożnie położy na kanapie? A potem...

Laura przymknęła oczy. Ramiona Justina będą mocne, ale delikatne, ruchy

spokojne. Ze zmysłowym uśmiechem zrobi to, o czym ona od dawna marzy.

Zachwycona perspektywą cichutko westchnęła. Mężczyźni bywają potrzebni. I są

mili, gdy postępują zgodnie z naszymi oczekiwaniami.

– Lauro?

Otworzyła oczy i zobaczyła, że Justin ma dziwną minę. Pomyślała

skonsternowana, że zapewne posądza ją o nadmierne spożycie jakiegoś napoju

wyskokowego.

– Nie jestem pijana – syknęła oburzona.

Chwiejnie odsunęła się od ściany i tym samym przysunęła do sąsiada. Justin

podtrzymał ją, by się nie przewróciła.

Przylgnęła twarzą do jego szerokiej piersi. Coraz gorzej. Trudno oddychać, a

płuca domagają się powietrza. Taka bliskość jest niebezpieczna. Laura zastanawiała

się, jak postąpiłaby, gdyby Justin zaprosił ją na przejażdżkę motorem. Bała się

takiej jazdy, lecz chyba nie odmówiłaby.

Odsunęła się, odetchnęła głęboko, schwyciła torbę i wyminęła sąsiada. Schody

wydawały się teraz jeszcze wyższe i bardziej strome, ale musiała je pokonać.

– Nie przejmuj się mną – rzuciła przez ramię. – Po prostu jestem

przepracowana. Nie każdy ma luksusową pracę tylko przez parę godzin dziennie.

Nie wiedziała, ile prawdy było w plotkach o sąsiedzie i gdzie on naprawdę

pracuje, ale zawsze wcześnie wracał do domu i miał wolne soboty.

Zazdrość jest silnym uczuciem. Laura była wobec siebie szczera i wiedziała, co

jest główną przyczyną jej niechęci do sąsiada. Fakt, że Justin nie pracuje po

godzinach. Oraz to, że sam gotuje. Słabo go znała, więc nie było rzeczywistych

podstaw do awersji, ale wmówiła sobie, że nie lubi go z powodu arogancji.

Mężczyźni jeżdżący najdroższymi pojazdami zwykle są aroganccy.

Gdyby przeprowadziła głębszą analizę – na co nie miała najmniejszej ochoty –

stwierdziłaby, że główna przyczyna niechęci leży w tym, że przystojny

motocyklista wykazuje brak zainteresowania sąsiadką zza ściany. Wprawdzie nigdy

nie mijali się bez słowa, owszem, pozdrawiali się, a niekiedy rozmawiali, jednak

zawsze była to zaledwie krótka wymiana zdań na temat pogody, wyglądu

podwórka albo ulicy. Fascynujące tematy!

Laura odwróciła głowę i spojrzała na Justina z niechęcią. Tak, pociągają,

chociaż nie jest w jej typie. Miała za dużo pracy, więc nie szukała bratniej duszy

płci męskiej czy dożywotniego towarzysza doli i niedoli. Poza tym w grę

wchodziła też kwestia urażonej kobiecej dumy. Nie zaszkodziłoby, gdyby sąsiad

chociaż od święta uśmiechnął się uwodzicielsko.

Ociężale weszła na schody.

– Czemu wmawiasz mi, że to zwykłe wyczerpanie? – spytał Justin z ledwo

dostrzegalną ironią. – Dawno nie widziałem tak zmordowanego człowieka. Chyba

jesteś chora.

– Nic mi nie dolega. Jestem potwornie zmęczona i głodna jak wilk. Moja wina,

bo przerwę obiadową – co za szumna nazwa, a chodzi zaledwie o dziesięć minut –

zmarnowałam na kupowanie bielizny. Od rana nic nie jadłam. – Zawstydziła się, że

narzeka na swój los, ale dodała: – Prawdę powiedziawszy, od wczoraj nie jadłam

solidnego posiłku. W domu nie miałam nic nadającego się na śniadanie, ale

myślałam, że kupię chociaż kanapkę. Niestety, przez cały dzień byłam za bardzo

zajęta.

– Jednak zdążyłaś kupić co innego. Tylko nie jedzenie! To wprost nie do

pojęcia. – Justin zatrzymał ją i obejrzał dokładnie od stóp do głów. – Straszna z

ciebie chudzina. Istna tyczka. Mógłbym podnieść cię jednym palcem i bez trudu

wnieść na trzecie piętro.

Och, byłoby cudownie...

Marzenia to jedna rzecz, a rzeczywistość druga. Na ogół diametralnie inna.

– Nie jestem kaleką – burknęła opryskliwie.

Schwyciła się poręczy i podciągnęła w górę. Chudzina! To określenie brutalnie

sprowadziło ją z wyżyn na ziemię. Dlaczego Justin nie użył ładniejszego słowa?

Mógł powiedzieć, że jest szczupła, smukła, wiotka lub eteryczna. Takie

przymiotniki są nacechowane pozytywnie, świadczą, że kobieta podoba się

mężczyźnie. A „chudzina” oznacza, że facet nie jest zainteresowany. To słowo

przywodzi na myśl wynędzniałego, bezpańskiego kota.

Laura uważała, że jeszcze nie wygląda tak źle. Groźnie zmarszczyła brwi.

Pomyślała, że mężczyzna lubiący dobre jedzenie, zapewne lubi pulchne kobiety. To

dlatego do niej Justin nie uśmiecha się uwodzicielsko.

– Nie potrzebuję pomocy – rzuciła gniewnie. – Jak widzisz, jeszcze umiem

chodzić.

– Widzę, widzę, ale daj mi przynajmniej torbę, bo wygląda, jakby ważyła tonę.

Laura podała mu czarną dyplomatkę, która po pół roku nosiła widoczne ślady

zużycia.

– Tylko ostrożnie, bo ta teczka zawiera ważne sprawy tego świata.

Przesadziła, ale rzeczywiście były tam dokumenty dotyczące kilku bardzo

zawiłych i przykrych konfliktów. Laura nie rozumiała, jak to się dzieje, że

otrzymuje najtrudniejsze zadania. Niektóre sprawy odbierały jej spokój za dnia i

zakłócały sen w nocy, a jedno i drugie jest przecież konieczne do życia. W wielu

wypadkach nie dawało się znaleźć dobrego rozwiązania, a największymi ofiarami

rodzinnych waśni stawały się dzieci.

Czasami nienawidziła pracy, o której marzyła już w szkole podstawowej.

Bez torby poczuła się dużo lepiej, więc nieco szybciej weszła na drugie piętro.

Tutaj ogarnęło ją takie zmęczenie, że niewiele myśląc, usiadła na schodach.

Musiała odpocząć przed dalszą drogą. Jęknęła i opuściła głowę na kolana.

Wstydziła się, że ujawnia słabość przed pełnym energii sąsiadem, ale naprawdę nie

miała już siły.

– Odsapnę chwilę, a ty idź dalej. Będę ci wdzięczna, jeśli zaniesiesz mi teczkę

pod drzwi.

Justin tylko zaklął pod nosem. Gdy wziął ją na ręce, Laura otworzyła usta, by

zaprotestować, ale nie zdążyła. Justin szybko i bez wysiłku wniósł ją po schodach.

I nawet się nie zasapał.

– Kobieto pracująca, ważysz mniej niż ptasie piórko. Nic dziwnego, że brak ci

energii.

Laura uważała, że koniecznie trzeba zaprzeczyć, ale nie mogła wykrztusić ani

słowa. Bliskość męskiego ciała odebrała jej mowę, rozpaliła ogień, którego żar

zaćmił umysł.

Głód ma przedziwny wpływ na organizm, pomyślała. Justin wszedł na trzecie

piętro, przystanął przed drzwiami, ale nie zamierzał pozbyć się ciężaru.

– Klucze – rzucił rozkazująco. – Czemu traktujesz swoje ciało po macoszemu?

Czy wiesz, jaką krzywdę wyrządzasz organizmowi? Każdy powinien znać swoje

możliwości i ograniczenia, bo inaczej doprowadzi się do ruiny.

Laura pomyślała, że skoro sąsiad wygłasza kazanie, z pewnością jest pastorem,

a nie lekarzem. Jak w związku z tym zwracać się do niego? Wielebny Justinie?

– Postaw mnie – mruknęła.

Później na pewno będzie na siebie zła, lecz teraz jedynie wstydziła się, że

ogarnia ją pożądanie. A raczej ogarnęło, gdy Justin wziął ją na ręce, i rosło w miarę

wchodzenia coraz wyżej. Wyczerpanie i głód wywierają zgubny wpływ na szare

komórki.

Justin miał ciało twarde jak skała, ale ciepłe. Nadal roztaczał zapach

wyprawionej skóry, chociaż był bez ulubionej marynarki. Laura marzyła, by

zarzucić mu ręce na szyję, przytulić się i... usnąć. Jaki byłby rozwój wypadków po

przebudzeniu? Nie ulegało wątpliwości, że dalszy ciąg mógłby być nader ciekawy.

– Czekam – niecierpliwił się Justin.

Laura otrząsnęła się z marzeń na jawie.

– Postaw mnie. Klucze są w dyplomatce. Nie mogę ich wyjąć, bo mnie

trzymasz.

Gdy spełnił prośbę i odsunął się, odniosła wrażenie, że utraciła coś bardzo

cennego. Otworzyła torbę i po chwili nerwowego szukania wyjęła klucze. Dom, ten

bezpieczny port, był tuż za progiem. Powinna myśleć o sprzątaniu i gotowaniu, a

nie o rozkoszach w ramionach sąsiada. Przedtem pragnęła natychmiast iść do

łóżka. Teraz też chciała się położyć, ale już nie sama.

Ręce jej się trzęsły i nie trafiła w dziurkę. Zerknęła na Justina, uśmiechając się

krzywo. Była naprawdę zmęczona, więc nie oponowała, kiedy potraktował ją jak

słabeusza. Nie zrobił nic niewłaściwego i na pewno miał dobre intencje. Nie jego

wina, że sąsiadka jest podniecona i chętnie zaprosiłaby go do mieszkania.

– Dziękuję za pomoc. Sama też bym jakoś doszła, ale dzięki tobie znalazłam się

tu bez wysiłku. A ty ani trochę się nie zasapałeś.

Justin schwycił ją za rękę.

– Zadzwoń po jakąś życzliwą istotę. Moim zdaniem nie powinnaś być sama.

– Przesadzasz. Czuję się dobrze i naprawdę nie ma powodu do obaw.

Wyrwała rękę, prędko weszła do mieszkania, zamknęła drzwi i bezsilnie się o

nie oparła. Po chwili usłyszała oddalające się kroki i odgłos zamykanych drzwi

sąsiada.

Miała ochotę skulić się na podłodze i zasnąć. Narzędzie tortur, czyli buty na

wysokich obcasach, nadal maltretowały stopy, a bluzka kleiła się do pleców.

Należałoby wykąpać się, przebrać, najeść i wyspać. W takiej kolejności. Ale w tej

chwili natychmiastowy sen na podłodze – która od dawna nie widziała szmaty i

wody – zdawał się najbardziej pociągającą perspektywą.

Minutę później zmęczenie ulotniło się jak kamfora.

W mieszkaniu był ktoś obcy.

Laura podniosła z podłogi dyplomatkę i przycisnęła do piersi, aby mieć

przynajmniej taką tarczę ochronną. Stała jak sparaliżowania, wytrzeszczając oczy i

patrząc w stronę sypialni. To stamtąd dochodził podejrzany dźwięk.

Czuła, że serce podskoczyło jej do gardła, a żołądek się skurczył. Bała się

oddychać, ale powoli opanowała paraliżujący strach. Na palcach – co przy

wysokich obcasach było nie lada wyczynem – przeszła kilka kroków i ostrożnie

wysunęła głowę zza szafy. Nic nie zobaczyła, ponieważ drzwi do sypialni były

przymknięte.

Starała się zebrać rozbiegane myśli, ale od intensywnego myślenia rozbolała ją

głowa. Nie mogła sobie przypomnieć, czy rano zamknęła drzwi. Nie pamiętała

żadnych szczegółów sprzed dwunastu godzin. Ze strachem spojrzała w stronę

salonu. Wszystko stało na swoim miejscu, nic nie zginęło.

Więc co to było? Przecież wyraźnie słyszała jakieś odgłosy.

Teraz znikąd nie dochodził żaden dźwięk. Może ogłuchła z powodu szumu w

uszach? Strach i złość nałożyły się na otępiające zmęczenie. Świadomość, że obcy

człowiek wszedł do mieszkania i szperał w jej rzeczach, była bardziej oburzająca

niż myśl, że ukradziono jakieś cenne drobiazgi.

Przez kilka minut strach walczył z oburzeniem i wygrał. Nie ma sensu, aby

bezbronna kobieta w pojedynkę rozprawiała się ze złodziejami. Lepiej wycofać się,

od sąsiada zadzwonić na policję i poprosić stróżów prawa o zajęcie się intruzem.

Istniało ryzyko, że rabusie zdążą uciec. Trudno. Nie było wyboru. Nigdy nie

miała siły walczyć z mężczyzną, a tym bardziej teraz, wygłodzona i wyczerpana.

Przyciskając teczkę do piersi, powoli się wycofała. Prawie doszła do drzwi

wejściowych, gdy znowu usłyszała osobliwy dźwięk. Stanęła jak wryta i

nadstawiła uszu. Nie był to brzęk tłuczonego szkła ani sapanie draba wynoszącego

komputer. Ani ludzki głos, ani stąpanie. Dziwny, nieokreślony dźwięk.

Wahała się, co robić. Przypomniała sobie poprzedni wypadek, gdy myślała, że

w pokoju jest złodziej. Wtedy natychmiast wybiegła z mieszkania i pięściami

załomotała do drzwi sąsiada. Gdy Justin stanął na progu, skoczyła ku niemu i

kurczowo go objęła. Ze strachu aż się jąkała i nie była w stanie sklecić prostego

zdania.

Później niechętnie przyznała, że jeszcze nieznany sąsiad zachował się bardzo

ładnie. Wprawdzie patrzył na nią z wyższością, ale przyszedł z pomocą. Z niejakim

trudem wyzwolił się z jej objęć, zaproponował filiżankę mocnej kawy dla ukojenia

nerwów, a gdy odcyfrował niezrozumiały bełkot, zaprowadził Laurę do telefonu.

Ręka tak jej się trzęsła, że on musiał wybrać numer. Jako typowy mężczyzna

oczywiście chciał natychmiast sprawdzić, co się stało, ale Laura nie pozwoliła mu

wyjść z pokoju.

Policja przyjechała po kwadransie. Przez ten czas Laura zaprezentowała się

sąsiadowi jako histeryczka. Do jej mieszkania policjanci weszli z groźnymi minami

i bronią gotową do strzału, jednak po krótkiej chwili wypuścili przestępcę. Na

wolność, bez kajdanków!

Włamywaczem okazał się piękny biały kot z plakietką informującą, że wabi się

Angel. Kot dał się złapać i spokojnie dokończył mycie pyszczka, mrucząc z

zadowolenia. Strat było niewiele. Nieproszony gość poczęstował się resztkami ryby

z kubła, którego zawartość wyrzucił na podłogę. Nic nie zginęło. Policjanci

uśmiechali się ironicznie, a jeden z nich poinformował Laurę, że wpiszą przestępcę

do rejestru zbrodniarzy i zdejmą odciski łap.

Justin przez cały czas stał niedbale oparty o futrynę drzwi i porozumiewawczo

uśmiechał się do policjantów. I choć mężczyźni nie komentowali „włamania”,

Laura wiedziała, co o niej myślą.

Histeryczka! Jak wszystkie baby!

Doskonale pamiętała tamto upokarzające doświadczenie I dlatego teraz

powstrzymała się przed pochopnym działaniem. Doszła do wniosku, że nie wypada

powtórzyć sceny, w której odegrała rolę rozhisteryzowanej kobietki przestraszonej

nieistniejącym niebezpieczeństwem.

Tymczasem w sypialni po raz trzeci rozległ się niezidentyfikowany dźwięk.

Nadal nic się nie stłukło, nikt nie przeklinał, nic nie upadło.

Nagle Laura doznała olśnienia: to coś przypominało miauczenie kota.

Aby ułatwić sobie ucieczkę, otworzyła drzwi wejściowe, podparła je butem i

stanęła na wycieraczce. Nerwowo przestępując z nogi na nogę, zastanawiała się,

jaką obrać taktykę. Co lepsze: samotnie sprawdzić, kto jest w sypialni, czy wezwać

policję? W tym drugim wypadku musiałaby skorzystać z telefonu sąsiada,

ponieważ jej aparat znajdował się w sypialni.

Postanowiła niezwłocznie kupić telefon komórkowy. Chwilami odnosiła

wrażenie, że jest jedyną osobą nieposiadającą tego, jak się okazuje, absolutnie

niezbędnego urządzenia.

– Co się dzieje?

Obejrzała się i zobaczyła Justina. Miał zagadkową minę i podejrzliwie mrużył

oczy. – Nic.

– Na pewno?

Nawet w obliczu zagrożenia Laura zdążyła pomyśleć, że sąsiad nie powinien

być taki przystojny. Irytowało ją, że patrząc na niego, zawsze wzdycha z zachwytu.

Miał pięknie rzeźbione rysy i falujące ciemne włosy, które wyglądały lepiej niż

czupryny w reklamach płynu do utrwalania fryzury.

A oczy! Nie pora o nich myśleć. Dobrze, że rzadko patrzyła w nie z bliska.

Ciemne, ocienione długimi rzęsami przywodziły na myśl czekoladę, a wiadomo, że

jedzenie czekolady jest grzeszną przyjemnością. Takie oczy odwracają uwagę

kobiety od innych spraw. Nawet gdy w jej mieszkaniu czyha morderca.

Bardzo niebezpieczne. Cudownie głębokie. Chciałoby się w nich zatonąć.

Justin nie doczekał się odpowiedzi, więc podszedł bliżej.

– Jesteś blada jak trup i milczysz jak zaklęta. O co chodzi?

Miał groźnego marsa na czole, ale lekki uśmiech na ustach. Laura głowiła się,

co znaczy takie połączenie. Czy to przyjazny uśmiech życzliwego sąsiada, czy

ironiczny grymas mężczyzny krytycznie nastawionego do kobiet? Czy Justin

przypomniał sobie histeryczkę, która kiedyś wczepiła się w niego i wrzeszczała

nieprzytomnie?

– Coś mi się zdaje, że jednak jesteś chora. Lepiej wezwać lekarza za wcześnie

niż za późno. Mam zadzwonić?

Laura wyprostowała się i zdobyła na pozornie nonszalancki uśmiech. Miała

nadzieję, że jej się udało.

– Dziękuję za troskę, ale naprawdę nie potrzebuję porady medycznej. – Justin

nawet nie drgnął, czym zmusił ją, by weszła do mieszkania. – Naprawdę dobrze się

czuję. Wzrusza mnie twoja troska.

Sąsiad obrzucił ją bacznym spojrzeniem. Nie był zadowolony z wyniku

oględzin, ale wzruszył ramionami i zniknął w swoim mieszkaniu. Laura została

sama z nierozwiązanym problemem. I choć nie chciała się do tego przyznać,

bardzo cieszył ją fakt, że sąsiad jest w domu. Jeśli będzie krzyczeć, Justin na

pewno usłyszy.

Odważnie zrobiła jeden krok, drugi, trzeci. Pocieszała się, że w sypialni nie ma

złodzieja ani mordercy. Nie należy zbyt łatwo ulegać panice. Zupełnie

prawdopodobne, że zostawiła otwarte okno i Angel znów przyszedł sprawdzić, czy

w kuchni są resztki ryby. Kot mieszkał gdzieś w pobliżu, bo często widywała go na

ulicy. Zawsze patrzyła na niego kosym okiem, by dać mu do zrozumienia, że nie

jest mile widzianym gościem. Być może jednak smaczna ryba bardziej przyciąga,

niż groźne spojrzenie odstrasza.

Laura nie chciała dopuścić do sytuacji, żeby kot ponownie popchnął ją w

ramiona sąsiada. Dlatego musi odważnie wejść do sypialni i wypędzić

czworonożnego złodzieja. Niech Angel szuka ryb gdzie indziej.

Na wypadek gdyby intruz okazał się groźniejszy niż biały kot, wzięła parasolkę

i upewniła się, że drzwi na klatkę schodową się nie zatrzasną. Skradając się w

stronę sypialni, poczuła lekki przewiew, co oznaczało, że jednak zostawiła otwarte

okno.

Spięta, kurczowo ściskając parasolkę, zajrzała do pokoju, który wyglądał tak,

jak go zostawiła. Łóżko nie było pościelone, półki uginały się pod niedbale

ustawionymi książkami, na prowizorycznym nocnym stoliku leżała bielizna.

Nie widać żadnego włamywacza, ani dwunożnego, ani czworonożnego.

Laura odłożyła parasolkę, wyprostowała się i zrobiła dwa kroki. Nadal nie

widziała nic podejrzanego. Widocznie nieokreślony dźwięk dochodził z zewnątrz.

Usiadła na łóżku i odetchnęła z ulgą.

– Dobrze, że wzięłam się w garść i nie wrzeszczałam – szepnęła zadowolona.

Ale zmęczony człowiek nie powinien siadać – szczególnie na łóżku – bo potem

trudno wstać. No i trzeba zamknąć drzwi na klucz. Laura z niesmakiem patrzyła na

bałagan na nibystoliku. Wypada wreszcie kupić prawdziwy nocny stolik. Teraz to

możliwe. Zarabiała już tyle, że nie musiała na wszystkim oszczędzać.

Nagle coś poruszyło się na łóżku. Nim uświadomiła sobie, co robi, znalazła się

pod ścianą i zaczęła krzyczeć tak przeraźliwie, że jej samej pękały bębenki.

Justin wyjął resztę pizzy z lodówki. Z niewiadomego powodu był poirytowany i

zastanawiał się, dlaczego odgrzewa pizzę, skoro nie jest głodny.

Zapracowana sąsiadka wyglądała źle. Przydałaby się jej pomoc domowa. Całe

dnie spędzała w pracy i wracała bardzo zmęczona. W domu chyba jedynie spała,

zza cienkich ścian rzadko dochodziły odgłosy krzątaniny.

Za to często słyszał szum wody. Ich łazienki przylegały do siebie i niekiedy

kąpiel sąsiadki zbiegała się z jego porą mycia. Stojąc pod prysznicem, wiedział, że

ona jest za ścianą. Miał wielką ochotę umyć jej plecy.

Już wcześniej zauważył, że dziewczyna chudnie. Nic dziwnego, skoro zamiast

jedzenia kupuje bieliznę. Ach, te kobiety!

Niepewnie zerknął na pizzę. Dzielenie się jedzeniem jest ładnym gestem, ale

czy przysługa zostanie właściwie zrozumiana? Czy przejaw życzliwości nie zdradzi

wielbiciela, który za często i za długo słucha szumu wody, gdy sąsiadka bierze

prysznic?

Wyimaginowany widok mokrej sylwetki zakłócił altruistyczne myśli. Justin

często śnił na jawie o Laurze, ale ostatnio doszedł do wniosku, że będzie zmuszony

wprowadzić poprawki do swoich marzeń. Sąsiadka tak prędko chudła, a on nie

lubił liczyć żeber.

Zaklął pod nosem. Pani adwokat nie jest w jego typie.

Zbyt delikatna, zanadto drażliwa. Wiedział, że daleko mu do świętości, ale miał

określone zasady i nie wiązał się z kobietami, które oczekiwały więcej, niż był

skłonny im dać.

Tylko raz ją nakarmi i na tym koniec.

Nagle przeraźliwy krzyk odbił się echem na klatce schodowej. Justin odstawił

pizzę, złapał długi kij i jednym susem znalazł się przed sąsiednim mieszkaniem.

Rozdział 2

– To kot, tylko kot – powtarzał ktoś.

Laura zorientowała się, że sama to mówi. Zmusiła się, by spojrzeć na łóżko,

spodziewając się zobaczyć kota obrażonego z powodu braku ryby.

Ani śladu białego czworonoga.

Zamrugała gwałtownie, gdy kształt na łóżku się zmaterializował. To nie kot, to

coś większego. Bez futra i chyba samo się nie myje.

Niemowlę!

Laura zamknęła oczy i policzyła do dwudziestu. Zupełnie prawdopodobne, że

zbyt wyczerpany umysł płata jej kolejnego figla. Od ponad dwóch tygodni

pracowała po dwanaście, czternaście godzin dziennie, a taka harówka musi w

końcu odbić się niekorzystnie na zdrowiu. Tak, to wina przepracowania. Wiadomo,

że zmęczenie powoduje różne majaki. Teraz przyczyniło się do powstania iluzji, że

na jej łóżku leży niemowlę. A jeśli to skutek przebudzenia ciała, które zetknęło się

z mężczyzną na jawie, a nie tylko we śnie? Dziecko na pewno jest iluzją. Gdyby

było żywe, już by się obudziło.

Tak. Niewątpliwie jest to swego rodzaju fatamorgana.

Laura poczuła się lepiej i otworzyła oczy.

Złudzenie nadal leżało na łóżku i spokojnie spało. Miało pucołowate policzki,

perkaty nosek i długie rzęsy. Ciche posapywanie dowodziło, że dziecko jest

prawdziwe. Iluzje nie sapią.

Jakim cudem osesek znalazł się na łóżku? Przecież mieszkanie było zamknięte

na klucz. Jeśli to nie są dzienne zwidy, to może majaki o zmierzchu?

Laura uszczypnęła się, by mieć pewność, że nie śni.

– Lauro?

Głos zabrzmiał aksamitnie, gładko i słodko jak czekolada. Rycerski sąsiad

widocznie usłyszał przeraźliwe krzyki i przybiegł na ratunek.

– Lauro? – powtórzył Justin głośniej. – Dlaczego krzyczałaś? Czemu drzwi są

otwarte? Mogę wejść? Zadzwonić po policję?

Laura wybiegła do przedpokoju i ujrzała sąsiada przygotowanego do walki. W

jednej ręce trzymał kij, w drugiej telefon.

– Przepraszam. – Usiłowała się uśmiechnąć. – Policja nie jest potrzebna. Nie

ma żadnego niebezpieczeństwa. Wstyd mi, że się wystraszyłam.

– To był mrożący krew w żyłach krzyk. Co się stało?

Laura pociągnęła się za włosy, żeby sprawdzić, czy nie śpi i nie śni.

– Nic złego.

To prawda. Chodziło jedynie o to, że na jej łóżku leży niemowlę.

– Czy znowu wlazł tu kot złodziej?

--Nie.

– Pies bandyta?

– Też nie. Wyobraź sobie, że to... osesek włamywacz. Czy zauważyłeś dzisiaj,

że kręci się tu ktoś podejrzany?

– Nikogo nie widziałem, bo też późno wróciłem do domu. – Justin schował

telefon do kieszeni. – O czym ty mówisz? Jaki osesek?

– Ktoś podrzucił mi niemowlę.

– Aha. W takim razie broń niepotrzebna. – Justin odstawił kij. – Czyli będziesz

dziś dyżurować przy dziecku?

– Na to wygląda, ale nie mam pojęcia, przy czyim. Chcesz zobaczyć podrzutka?

Nie czekając na odpowiedź, odwróciła się i ruszyła do sypialni. Była

zadowolona, że nie jest sama. Stanęła przy łóżku i wskazała dowód rzeczowy.

– Patrz. Osesek. Prawdziwy. Leży i śpi, jakby był u siebie.

Widzisz go?

Zdumiony Justin patrzył na malutkiego intruza.

– Widzę.

– No i co o tym sądzisz? – spytała zniecierpliwiona, że sąsiad nie komentuje

niebywałego wydarzenia.

– Hm... twoja... diagnoza... jest trafna. To rzeczywiście niemowlę.

– Zawsze traktujesz kobiety lekceważąco, czy tylko ja budzę w tobie licho?

Justin pochylił się nad oseskiem.

– Zdrowy, prawda? – spytał półgłosem. – Śpi normalnie?

Nie jest nieprzytomny?

– Skąd mam wiedzieć? Dopiero przed chwilą go zobaczyłam. – Szok mijał,

narastało zakłopotanie. – Według mnie wygląda normalnie, oddycha normalnie,

więc chyba jest zdrowy. Przedtem narobił trochę hałasu.

Ona znacznie więcej!

Dziwiła się, że przeraźliwe krzyki nie zbudziły niemowlęcia, które spało

spokojnie, nieświadome, że jest w cudzym domu. Było prawie niewidoczne pod

kołdrą. Laura z przerażeniem uświadomiła sobie, że gdyby leżało bliżej brzegu,

byłaby je przygniotła.

Przycupnęła na skraju łóżka i przyjrzała się maleństwu. Miało sweterek w białe

i zielone paski, zielone spodenki oraz białe skarpetki. I zielony smoczek.

Czyżby zielony kolor wskazywał na irlandzkie pochodzenie rodziców dziecka?

Najwyższa pora opanować panikę i logicznie pomyśleć. Jest czas, póki osesek

grzecznie śpi. Laura nic nie wiedziała o niemowlętach. Jej doświadczenie

ograniczało się do niej samej, ale było to dawno, dawno temu.

Czyje to niemowlę? Skąd się tu wzięło? Widziała je pierwszy raz.

– Czyje jest to maleństwo?

Laura drgnęła. Pytanie Justina wyrwało ją z zadumy.

– Już ci mówiłam, że nie wiem. Nie przypominam sobie żadnych znajomych,

którzy niedawno zostali rodzicami. Nie znam żadnej kobiety, która byłaby ostatnio

w zaawansowanej ciąży. A jak ty myślisz, czyj to potomek?

– Nic nie myślę. Dawno nie miałem do czynienia z niemowlakami.

Laura przekrzywiła głowę, jakby to pomagało oceniać wiek dzieci.

– Według mnie to stworzenie ma kilka miesięcy. Niemożliwe, żeby dopiero co

się urodziło. Za duże. Chociaż moim zdaniem noworodki zawsze są za duże.

– Matka natura chyba wie, co robi.

– Łatwo ci mówić. Mężczyźni nie muszą sprawdzać na sobie, co matka natura

wie.

Justin przyjrzał się jej uważnie.

– Masz fobię na punkcie ciąży i porodu?

Laura podniosła palec do ust w uciszającym geście, by nie obudzić

nieproszonego gościa.

– Nie mam żadnej fobii. Dajmy spokój. Oboje gadamy od rzeczy. Lepiej

poradź, co mam z tym fantem zrobić. Wydaje mi się, że śnię. O, ja nieszczęśliwa!

– Ono po przebudzeniu będzie bardziej nieszczęśliwe niż ty teraz. Na pewno

nie znasz jego rodziców? Dlaczego zostawiono je akurat u ciebie? Jak dostał się

tutaj ten, co przyniósł ci taki prezent? Czy ktoś jeszcze ma klucze?

– Nie znam rodziców żadnych podrzutków! Nie wiem, kto i jak tu wszedł.

Całkiem możliwe, że zostawiłam otwarte okno i ułatwiłam nieznajomemu zadanie.

Justin dokładnie obejrzał futryny.

– Ty je zamknęłaś, ale ktoś siłą otworzył.

– A widzisz. Mówiłam, że było włamanie.

Laura bała się, że za moment dostanie ataku histerii. Nie. Nie dopuści do tego.

Będzie spokojna i zrobi to, co do niej należy. Czyli wezwie policję.

– Sądziłam, że to bezpieczna dzielnica – powiedziała z pretensją.

– Jest bezpieczna, cicha i spokojna.

– Była. Teraz już nigdy nie będę czuła się bezpieczna, bo przeszkadza mi, że

byle kto może wejść na trzecie piętro, łomem otworzyć okno i wpakować się do

mojego mieszkania.

– Tam coś jest.

Justin nadal stał przy oknie, więc Laura nie usłyszała, co powiedział. Sięgnęła

po słuchawkę.

– Dzwonię po policję.

Justin błyskawicznie znalazł się przy niej.

– Zaczekaj. Jeszcze nie.

– Czemu?

– Nie wiemy, co się za tym kryje. A policja zabierze maleństwo i odda byle

komu. Jeśli to dziecko twoich znajomych... albo jeśli zaszło nieporozumienie...

rodzice będą mieli poważne trudności z odzyskaniem zguby. Może nigdy więcej

nie ujrzą swojej pociechy.

– Pociechy! – Laura prychnęła pogardliwie. – Ludzie, którzy porzucają dzieci,

zasługują na to, żeby władze dobrały im się do skóry. Gdy ta kruszyna leżała tu

sama, mogło zdarzyć się coś... nie wiadomo co.

– Niemowlę nie było bez opieki. – Justin wychylił się za okno. – Chodź.

Widzisz?

– Widzę.

Za oknem wisiała zielona siatka.

– To chyba znak, że ktoś czekał na twój powrót. Chciał mieć pewność, że

dziecko jest bezpieczne.

– Ciekawe, czy tutaj znajdziemy wyjaśnienie zagadki.

Justin wychylił się bardziej, by dosięgnąć siatki, ale Laura szarpnęła go.

– Zostaw! Może są odciski.

Justin nie posłuchał, wziął siatkę i zajrzał do środka.

– Jest jakaś kartka.

– Nie ruszaj!

Lata studiów nie poszły na marne i Laura wiedziała, jak postępować. Przyniosła

z łazienki pęsetę i spomiędzy niemowlęcych rzeczy ostrożnie wyjęła wyrwaną z

zeszytu kartkę. Położyła ją na parapecie i przeczytała słowa nagryzmolone

zielonym atramentem: „Dziękujemy. Życzymy powodzenia. Będziemy w

kontakcie”. Bez podpisu.

– Co to znaczy?

– Według mnie, ten ktoś cię zna, darzy zaufaniem i dlatego podrzucił ci swój

skarb.

Justin wysypał zawartość siatki na łóżko. Dokładnie oglądał każdą część

niemowlęcej garderoby i odkładał na bok.

– Hm, wiemy o matce dwie rzeczy. Nie brak jej pieniędzy, bo wszystko jest w

dobrym gatunku, i myśli ekologicznie.

– Skąd wiesz?

Wskazał biały stos.

– Tradycyjne pieluszki, które nie zaśmiecają środowiska.

Laura przeraziła się. Kłopoty zaczynały się mnożyć.

– Takie, które trzeba prać?

--Tak.

– Tym bardziej muszę zawiadomić policję.

– Przebrała się miarka, co? Ale nie możesz wezwać policji.

Ktoś ufa, że zaopiekujesz się jego maleństwem. Ten ktoś ma pewnie poważne

zmartwienie. Chcesz zawieść jego zaufanie i oddać dziecko nie wiadomo komu?

– Mówisz takim tonem, jakbym skazywała dziecko na śmierć. Przecież opieka

społeczna jest po to, żeby zajmować się sierotami i podrzutkami.

– Wiem, że robią, co mogą, gdy dziecko nie ma nikogo, kto by się nim

zaopiekował. Ale w tym wypadku jest ktoś taki.

– Niby kto?

– Ty. Osoba, której bezgranicznie ufają rodzice tego bezbronnego stworzenia.

– Nie znam ani tego bezbronnego stworzenia, ani jego bezgranicznie ufnych

rodziców.

Justin wzruszył ramionami.

– Może jego matka chodziła z tobą do szkoły albo ojciec na studia. Na pewno

masz znajomych, których od dawna nie widziałaś, nie jesteś na bieżąco.

– Zgadłeś.

Laura usiadła na łóżku i spojrzała na podrzutka. Widocznie coś mu się śniło, bo

wymachiwał rączką, ale nie obudził się, co oznaczało jeszcze parę minut spokoju.

– Ostatnio byłam tak zapracowana, że zerwałam kontakty nawet z najbliższymi

przyjaciółmi. Mam różnych znajomych, ale wątpię, żeby ktoś podrzucił mi dziecko

bez uprzedzenia.

– Ostrożnie wstała. – Przejdźmy do drugiego pokoju, żeby swobodniej

rozmawiać.

Justin szedł tuż za nią. Zderzyli się, gdy nagle przystanęła w drzwiach.

– O, do licha!

Justin rozejrzał się.

– A jednak było włamanie.

Laura zaczerwieniła się.

– Nie było. Ostatnio zawsze tak tu wygląda.

Justin spojrzał na nią z niedowierzaniem, więc nie wytrzymała i wybuchła:

– Może ty masz czas na prowadzenie domu, ja jestem zawalona robotą i

codziennie wracam zmordowana. Dziś myślałam, że nie wejdę na trzecie piętro.

Nie wiem, jak to się dzieje... sprawy nawarstwiają się i rośnie góra. Nie krytykuj

mnie, bo z natury nie jestem bałaganiarą i brudasem.

– Czy ja coś powiedziałem?

– Nie musisz mówić. Wystarczy, jak patrzysz. Masz bardzo wymowne oczy.

Oczy, w które lepiej nie patrzeć z bliska, bo hipnotyzują. Każda kobieta chętnie

poddałaby się takiej hipnozie. Justin nieśmiało wskazał kanapę.

– Czy można przełożyć... to, co tam leży... i usiąść?

– Oczywiście. – Laura zgarnęła książki i gazety i rzuciła na stolik. – Proszę,

miejsce wolne.

– Czy znasz jakichś zwariowanych ekologów? – spytał Justin.

Gdy usiadła, poczuła nawrót zmęczenia. Jak dobrze, że nie musi uciekać przed

jakimś łotrem. Wystarczy zmieniać „włamywaczowi” pieluszki. Perspektywa mało

pociągająca, ale nie tak bardzo przerażająca.

– Znam dużo osób, którym ochrona środowiska leży na sercu, więc segregują

wyrzucane rzeczy i martwią się o lasy tropikalne.

– To już coś.

– Czy proponujesz, żebym wzięła notes z ich adresami i zadzwoniła do

wszystkich po kolei? Mam pytać, czy przypadkiem zostawili u mnie dziecko?

– Można zaczekać, aż matka sama zadzwoni.

– Albo ojciec. Albo oboje. Nie wiadomo, kto to niemowlę zostawił.

– Prawda.

– Najmądrzej będzie zawiadomić policję. Możliwe, że dziecko było źle

traktowane.

– Wygląda na bardzo zadbane. A rzeczy ma nowe, dobrane pod kolor.

– Nie mogę zatrzymać oseska. – Laura pokręciła głową. – Naprawdę nie mogę.

Choćbym chciała. To niezgodne z prawem, z przepisami. Jeśli rodzice nie zgłoszą

się, a my z opóźnieniem wezwiemy policję, wiesz, co mnie czeka? Pozbawienie

prawa do wykonywania zawodu.

– Wezmę na siebie całą odpowiedzialność.

– Co takiego?

Justin niecierpliwie machnął ręką.

– Powiem, że dziecko zostało znalezione u mnie i czekałem, aż jego rodzice

skontaktują się ze mną.

– Będziesz kłamał? Złożysz fałszywe zeznania?

– Nie, tylko odrobinę minę się z prawdą. O jedno mieszkanie dalej.

– Ty też jesteś prawnikiem?

--Nie.

– A gdzie pracujesz? Pani Carlson mówi o tobie „nasz kochany nauczyciel”.

Jest w tym choć ziarno prawdy czy starsza pani zmyśla?

– Nie zmyśla. Mam dyplom nauczycielski, ale pracuję jako logopeda.

Laura była zaskoczona. Czarny strój i motor nie pasowały do wizerunku

logopedy. Postanowiła później dowiedzieć się szczegółów.

– Czemu nie chcesz wezwać policji? Zachowujesz się tak, jakby zatrzymanie

cudzego dziecka było dla ciebie niezwykle istotne.

– Bo jest. Wiem coś na temat rodzin zastępczych. Nie chcę narażać niewinnego

stworzenia.

Powiedział to ostrym tonem, niemal ze złością. Coś się za tym musiało kryć.

– Przykro mi, że miałeś złe doświadczenia, ale rodzina zastępcza to idealne

rozwiązanie. Jeśli nowi rodzice są dobrzy, serdeczni...

– Rzadko tacy bywają.

– Bądź rozsądny. Nie wiesz, kto zostawił maleństwo ani dlaczego. Może

rodzice w tej chwili szukają swojego dziecka.

Jeśli go nie oddam, zostaniemy uznani za kidnaperów. Lepiej, żeby małym

śpiochem zajęli się powołani do tego ludzie.

– Niemowlęta potrzebują troskliwej opieki, czułości. Czy wiesz, co dzieje się z

tymi, które nie nawiążą więzi uczuciowej podczas pierwszych miesięcy życia? Są

skrzywione emocjonalnie, mogą nie wyleczyć się do końca życia.

– Więc to maleństwo potrzebuje kogoś, kto wie, co dać oseskowi do jedzenia,

jak nawiązać emocjonalny kontakt, a my nie mamy o tym pojęcia. Poza tym ja nie

mam czasu...

– Warto spróbować. Ja mam czas i chcę pomóc.

– Weźmiesz dziecko do siebie?

Justin westchnął, co oznaczało, że Laura utrudnia sprawę.

– Nie proponuję, żebyśmy je ukradli, ale żebyśmy się nim zaopiekowali i

poszukali jego rodziców. Musieli mieć jakiś powód, że właśnie tutaj je zostawili.

Znajdziemy i powód, i rodziców.

– A co potem? Oddamy dziecko ludziom, którzy porzucili je na progu cudzego

domu?

– Nie na progu, ale na łóżku.

Laura znów pokręciła głową.

– Człowieku, pomyśl logicznie. Oddanie podrzutka jest jedynym rozsądnym

rozwiązaniem. Policjanci i opiekunowie społeczni mają doświadczenie, wiedzą, jak

należy postępować w takich sytuacjach.

– Może tak, a może nie. Nie mamy żadnej gwarancji. A jeśli dziecko będzie

zaniedbywane? Albo przerzucane z miejsca na miejsce? Do końca życia nie

odzyska poczucia bezpieczeństwa. My zapewnimy mu lepsze warunki.

– Nie jestem przekonana. Boję się, że będę miała poważne kłopoty. Oboje

możemy je mieć.

– Jestem pewien, że dziecko zostawił ktoś, kogo znasz. Na przykład dawna

koleżanka. Napisała, że będzie w kontakcie, więc może zadzwoni za dzień lub dwa

i wszystko wyjaśni.

Albo zgłosi się osobiście.

– Za dzień lub dwa? – Laura przygryzła wargę. – Czy wiesz, ile razy w ciągu

dnia trzeba przewijać takie niemowlę?

– Nie.

– Ja też. Nie wiem nic o potrzebach osesków. Dlatego lepiej zawiadomić

policję. Dla dobra dziecka.

– Nie śpiesz się. – Justin miał poważną i zdecydowaną minę. – Pomogę ci,

wspólnie damy sobie radę.

– A jeśli to porwane dziecko? Będziemy wspólnikami przestępstwa. Może

matka już go szuka.

– Radio i telewizja podają informacje o zaginięciu.

– Niekoniecznie. Czasem kidnaperzy grożą rodzicom, że jeśli doniosą na

policję...

– To bez sensu. Kidnaperzy wybrali na chybił trafił mieszkanie w jakimś bloku,

bo chcieli zapewnić dziecku bezpieczeństwo i za kilka dni zgłoszą się, żeby od

rodziców zażądać okupu, tak?

Laura zazgrzytała zębami.

– Może liczą, że my przekażemy dziecko policji, więc nikt ich nie złapie...

– Mało prawdopodobne. Nie popełniamy przestępstwa.

Jeżeli w ciągu dwóch dni nikt się nie zgłosi, zawiadomimy policję. Dobrze?

Z sypialni dobiegło kwilenie, więc pobiegli tam i pochylili się nad dzieckiem.

Miało błękitne oczy i patrzyło na nich zdumione. Laura pomyślała, że podrzutek z

pewnością zaraz otworzy buzię i zacznie krzyczeć.

Dziecko rzeczywiście otworzyło buzię, ale... uśmiechnęło się, pokazując dwa

ząbki.

Może rzeczywiście będzie mu lepiej tu, gdzie widocznie czuje się dobrze?

Może poczekać na zgłoszenie się rodziców?

– Ma bardzo zadowoloną minę – rzekł Justin półgłosem.

– Trzeba kupić pampersy – powiedziała Laura, co oznaczało, że ustępuje. – Nie

zamierzam myśleć o lasach tropikalnych przy przewijaniu.

– Popieram wniosek.

– Ciekawe, czy ma mokro. Może już powinniśmy włożyć mu suchą pieluszkę?

– My? – Justin cofnął się. – Jak to, przy przewijaniu też mam pomagać?

Laura na moment zaniemówiła, a potem ze złością wycedziła:

– Przecież to twój pomysł. Dlaczego ja mam być od brudnej roboty? Gdybym

postawiła na swoim, dziecko już znalazłoby się pod opieką fachowych przewijaczy.

Albo włączysz się na całego, albo oddaję podrzutka.

Justin zmrużył oczy.

– Żartujesz?

– Ani trochę. No więc, jak będzie z tym przewijaniem?

– Nie umiem...

– To się nauczysz. Oboje mamy jakie takie osiągnięcia zawodowe, więc chyba

jesteśmy inteligentni. Jakoś sobie poradzimy. Pierwszy punkt programu to kupno

pampersów.

– Racja. – Justin odetchnął z ulgą. – Idę do sklepu.

– Ja pójdę.

– Nie. Jesteś przemęczona. Nie wiadomo, czy dojdziesz o własnych siłach do

sklepu, ale wiadomo, że nie wejdziesz na trzecie piętro. Zostań w domu i

odpocznij.

Laura dostrzegła strach w jego oczach i domyśliła się, że chciał uciec choćby na

pół godziny. Oboje bali się nieznanych obowiązków.

– Nie zostanę sama na placu boju. Nie mam pojęcia, jak się obchodzić z

intruzem w tym wieku. Na studiach tego nie uczono.

– To bardzo proste. Wystarczy pilnować dziecka, uważać, żeby... nie zrobiło

sobie krzywdy.

– W takim razie najlepiej będzie, jeżeli pójdziemy oboje – zadecydowała Laura.

– To znaczy we troje, razem z amatorem pieluszek.

W supermarkecie półki z pieluszkami ciągnęły się kilometrami. Wybór był

przeogromny. Laura nie wiedziała oczywiście, że przy tego rodzaju zakupie trzeba

wziąć pod uwagę mnóstwo czynników. Na przykład wagę dziecka.

– Ile ten brzdąc waży? – Ponownie zerknęła na opakowanie. – Ze trzy kilo?

– Chyba więcej – orzekł Justin.

Niemowlę nadal się uśmiechało, ale taki stan nie mógł trwać bez końca. Z

pewnością niebawem zorientuje się, że coś jest nie w porządku. A już na pewno

przekona się o tym, gdy dwoje nowicjuszy zabierze się do rozwijania tradycyjnej

pieluszki.

– Siedem kilo?

Justin pohuśtał dziecko.

– Tak. To bardziej prawdopodobne.

– Dobrze, ale tu są pieluchy dla niemowląt od pięciu kilogramów do siedmiu, a

w tej paczce od siedmiu do dziesięciu. Które wziąć?

Justin bez namysłu wziął pierwsze z brzegu opakowanie i wrzucił je do wózka.

– Bierzemy to.

– Dobrze.

– Co jeszcze potrzebujemy? Najważniejsze jest mleko i butelka, prawda?

– Oczywiście. Chyba że będziesz je karmić własną piersią – zażartowała Laura.

Justin nawet się nie uśmiechnął.

– A treściwsze jedzenie? – Wskazał półki ze słoiczkami i buteleczkami. –

Przetwory też będą potrzebne?

– Nie mam pojęcia, kiedy niemowlęta dostają coś konkretnego. Zresztą nie

wiemy, ile to stworzenie ma miesięcy.

– Kupimy kilka różnych specjałów i sprawdzimy, co małemu konsumentowi

najbardziej smakuje. – Nie czekając na opinię Laury, Justin wstawił do wózka pięć

słoiczków. – Co jeszcze?

– Chyba specjalne mydło, smoczki...

– Musimy kupić misia. Chodźmy do działu z zabawkami.

– Misia?

Justin spojrzał na nią groźnie.

– Każde dziecko musi mieć misia. Szczególnie gdy leży samo i nikt go nie

zabawia.

– Racja. – Laura uśmiechnęła się. – Wiesz, mój miś wciąż jest w niezłej formie

i siedzi na półce w sypialni. Ma dwoje oczu, ale tylko jedną łapę. A ty masz

swojego?

– Nigdy nie miałem. Musimy znaleźć jakiegoś solidnego.

Laura wyciągnęła rękę po dziecko i wskazała wysoką półkę.

– Weź, proszę, ten płyn. Tak, Patrick wygląda na energiczne dziecko, więc musi

mieć porządnego misia.

– Patrick? Czemu tak go nazywasz?

– Biedactwo musi mieć jakieś imię.

Justin stanął na środku przejścia i ostrzegawczo popatrzył , na Laurę.

– Nie przywiązuj się do niego za mocno.

– Czemu mnie ostrzegasz? Przecież sam jesteś gotów zaryzykować więzienie,

byle go zatrzymać.

Justin rozejrzał się.

– Cicho. Chcesz, żeby nas tutaj zaaresztowano? – Uśmiechnął się do dziecka. –

No proszę, już masz imię.

Laura mocniej objęła podrzutka.

– Nie będę mówić „dziecko” czy „niemowlę”, bo to odczłowiecza.

Justin wzruszył ramionami.

– Dobrze, ale dlaczego Patrick?

– Wygląda na Irlandczyka. Ma zielone ubranko.

– Kobieca logika – prychnął Justin.

W drodze powrotnej Patrick się rozpłakał.

– Pewnie jest głodny. Może pójdziemy do mnie? – zaproponował Justin. – U

mnie nie ma takiego... jest bardziej... więcej miejsca.

– Aaa, mniejszy bałagan?

– To też.

– Wiem, że mieszkam w chlewie. – Laura westchnęła. – Ostatnio pracuję po

czternaście godzin. Potrzebna mi pomoc domowa. Dziś rano nie znalazłam czystej

bielizny.

Justin spojrzał na nią tak, że poczerwieniała.

– Teraz jestem już kompletnie ubrana. Mówiłam ci, co kupiłam podczas

przerwy obiadowej.

– Aha.

Laura pomyślała, że przystojny sąsiad wyobraża ją sobie nagą. Aby ukryć

zażenowanie, rozejrzała się wokół. Rozkład mieszkania był identyczny, ale

panował tu wzorowy porządek. Justin byłby dobrą gospodynią.

Na stołku przy drzwiach stał talerz z pizzą.

– Na wynos?

Justin speszył się.

– Jesteś zabiedzona... Niosłem dla ciebie, kiedy rozległ się przeraźliwy krzyk...

– Chciałeś mnie nakarmić? – Laura zamrugała, żeby nie rozpłakać się ze

wzruszenia. – Och, jak to miło z twojej strony.

– Nie zdążyłaś nic zjeść, prawda? Zaraz podgrzeję. To nic specjalnego,

zwyczajna pizza.

– Ale domowa.

– Skąd wiesz?

Nie odpowiedziała. Wolała nie przyznawać się do tego, że co wieczór z

zazdrością wącha smakowite zapachy wydostające się z jego mieszkania.

– Najpierw trzeba nakarmić Patricka. Jest głodny i dlatego tak się wierci.

Przygotuję butelkę, a ty go popilnuj. Gdzie jest czajnik?

– Stoi na szafce.

Laura przygotowała butelkę białego płynu. Sprawdziła, czy temperatura jest

odpowiednia, i poszła do pokoju.

– Nakarm dziecko, a ja odgrzeję pizzę.

Patrick pił mleko łapczywie, więc Laurę ogarnęły wyrzuty sumienia, że tak

późno dali mu jeść.

Justin wrócił z gorącą pizzą i dużą szklanką mleka.

– Proszę.

– Dziękuję. Mleko do pizzy?

– Dobrze ci zrobi. Daj mi Patricka.

Dziecko zjadło i znowu zaczęło płakać.

– Pewnie ma mokro... albo gorzej... – Laura poczuła się silniejsza i bardziej

pewna siebie. Skoro od tysięcy lat kobiety przewijają dzieci, to ona, kobieta,

instynktownie będzie wiedziała, jak to zrobić. – Odżałujesz jakiś ręcznik?

Położyli na podłodze aż dwa grube ręczniki, na nich dziecko i przygotowali się

do rozwinięcia pieluszki. Była mokra i ciężka. Krzywiąc się, Laura wrzuciła ją do

plastikowej torby. Kiedy brała myjkę, zauważyła osobliwą minę Justina.

– O co chodzi?

– Patrz.

Spojrzała na podrzutka i zaniemówiła.

Rozdział 3

– Dziewczynka! – wykrztusiła, gdy odzyskała głos.

– Celująca nota za spostrzegawczość. Dlaczego myślałaś, że to chłopiec?

– Bez konkretnego powodu. Po prostu zdawało mi się, że podrzutek musi być

chłopcem. Nawet przez myśl mi nie przeszło, że to dziewczynka.

Czyżby niemowlę ich rozumiało? Czy dlatego rozpłakało się tak żałośnie?

– Cicho, cicho. – Justin delikatnie pogładził pucołowate policzki. – Ciocia nie

mówiła poważnie. Dostaniesz sukienkę, kokardkę i będziesz śliczną panienką.

Obiecuję, że kupię ci coś różowego. – Spojrzał na Laurę. – Wiesz, teraz wydaje mi

się oczywiste, że to dziewczynka. Duże błękitne oczy, długie rzęsy... Nie ma

wątpliwości.

– Chłopcy też miewają takie rzęsy, ale w wieku dojrzewania bardzo się wstydzą

i zastanawiają się, jak je skutecznie skrócić. Sam jesteś najlepszym przykładem.

– Co ty wygadujesz? Ja miałbym obcinać rzęsy?

– Nie wiem. Ale masz cudowne oczy.

Justin patrzył na nią nieodgadnionym wzrokiem tak długo, że się zaczerwieniła.

Była na siebie zła.

– Dziękuję za komplement – bąknął.

– Nie ma za co. Czy możemy wrócić do przewijania?

– Proszę bardzo.

Laura przygryzła wargę. Nie mogła sobie darować, że prawi komplementy

mężczyźnie, który nazwał ją chudziną.

Teraz jednak nie czas na leczenie zranionej dumy. Trzeba zamiast

przedpotopowej pieluszki założyć dziecku nowoczesną. Laura podwinęła rękawy i

przygotowała niezbędne akcesoria: waciki, zasypkę, oliwkę i tak dalej. Zadanie

było o tyle trudne, że wszystko musiało znajdować się pod ręką, ale poza zasięgiem

dziecięcej rączki.

Laura umyła i wytarła różowe pośladki. Są różowe czy zaczerwienione? Czy to

znak, że dziecko za długo leżało w mokrej pieluszce i dostało wysypki? Która

oliwka jest najlepsza? Który pomoże? Przeczytała instrukcje na trzech butelkach.

– Ale zrobiliśmy zakupy. Napisy są po francusku, hiszpańsku i po japońsku.

– Po angielsku jest z drugiej strony.

– A, rzeczywiście.

Długi i zawiły tekst małą czcionką dałoby się skrócić do jednego zrozumiałego

zdania: posmarować zaczerwienione pośladki.

– Co tu wybrać? – głowiła się Laura. Wszystko było drogie, więc cena nie

ułatwiała decyzji. Jedna oliwka działa przy silnej wysypce, druga przy słabej, a

trzecia oliwka zapobiegawczo.

Powtórnie obejrzała pośladki.

– Pomóż mi. Jaka to wysypka: łagodna czy mocna?

– Nie mam pojęcia.

– Jakaś oliwka na pewno będzie skuteczna. Ale która?

Justin patrzył na nią tak, jakby oczekiwał, że kobieta instynktownie wie takie

rzeczy. Laura w duchu przysięgła sobie, że gdy on będzie miał kłopoty podczas

dyżuru, też mu nie pomoże.

Wysypka chyba nie dokuczała dziecku, bo niemowlę energicznie wymachiwało

rączkami i nóżkami. Usiłowało złapać za nos Justina, który siedział pochylony nad

nim i robił komiczne miny.

– Dobrze, że jeszcze nie raczkuje. – Laura posmarowała pośladki mieszanką

trzech oliwek. – Z raczkującym bobasem tacy nowicjusze jak my na pewno by

sobie nie poradzili. – Przysiadła na piętach i wytarła mokre ręce. – Koniec mycia i

smarowania. Teraz odsłona druga: sucha pieluszka.

Przygotowałeś?

– Chwileczkę. – Justin tępo patrzył na zamknięte opakowanie. – Mam kłopot.

– Bo instrukcja obsługi jest po chińsku?

– Nie. Ale opakowanie niebieskie.

– I co z tego?

– Kupiliśmy pieluszki dla chłopców.

--Och!

Oboje wlepili wzrok w istotę, której płeć nie odpowiadała ich założeniom.

– Myślisz, że tej małej przeszkodzi pieluszka dla chłopca?

– spytała szeptem Laura, jakby chciała ukryć wielki sekret przed

niepowołanymi uszkami.

Zastanawiała się, czy kolejne wykroczenie z ich strony będzie przyczyną

poważnego urazu psychicznego dziecka. Niemowlę już i tak dużo wycierpiało.

Najpierw porzucili je rodzice, a potem zostało uznane za chłopca.

Justin obracał paczkę na wszystkie strony i pilnie wpatrywał się w drobny druk.

– Możliwe, że są inaczej wyprofilowane, mają specjalnie dostosowany kształt.

Co o tym sądzisz?

– Nic.

– A jeśli nieodpowiedni fason przecieka?

Laura wyrwała mu paczkę, rozcięła ją i wyciągnęła ozdobioną kolorowymi

rysunkami pieluszkę.

– Lepszy rydz niż nic. Zakładamy.

Dziesięć minut później dwie pieluszki wylądowały w koszu, ale trzecia znalazła

się na miejscu przeznaczenia. No, mniej więcej.

– Nie myślałam, że przylepce są takie złośliwe – syknęła Laura ze złością.

Wspólnym wysiłkiem, choć niezręcznie, ubrali w końcu dziecko. Dlaczego

przewijanie i ubieranie jest takie skomplikowane? Czemu matka natura nie

postarała się, żeby to przychodziło instynktownie? Czy niemowlęta mają szansę

przeżyć w świecie, w którym dorośli przy przewijaniu boją się, że popłaczą im

rączki z nóżkami? Jak ludzie radzą sobie z odczytywaniem instrukcji, które

przeszły przez kilka tłumaczeń, zanim wydrukowano je po angielsku?

– Koniec udręki?

– Tak. – Laura westchnęła. – Czas kłaść maleństwo spać, ale pytanie, gdzie

będzie spało.

– Razem ze mną. Nie ma innej możliwości.

– Trzeba było postarać się o łóżeczko. Moi bracia mają aż trzy na zbyciu. Nie

spadnie z twojego?

– Przecież łóżko jest duże, a to drobina. Położymy ją na środku i otoczymy

wałem ochronnym, żeby się nie sturlała.

– Zadzwonię do brata i za pół godziny dostaniemy łóżeczko.

– Nie dzwoń. – Justin wstał i wziął niemowlę na ręce. – Po co wciągać w to

osoby trzecie?

– Racja.

Sypialnia była przytulna, bez prowizorycznych stolików i stosów brudnych

rzeczy. Meble były proste, z ciemnego drewna, na ścianach wisiały ładnie

oprawione rysunki. Łóżko było zaścielone.

– Matka dobrze cię wychowała – skomentowała Laura.

Justin rzucił jej zagadkowe spojrzenie, podał jej dziecko i zdjął narzutę.

– Skąd taki wniosek?

– Bo nie ma bałaganu. Moich braci nie można było nauczyć porządku. Rzucali

swoje rzeczy, gdzie popadło.

– Gdyby nikt po nich nie sprzątał, prędzej czy później nauczyliby się porządku.

– Wątpię.

Justin zgasił górne światło i zapalił nocną lampkę. Czekali, żeby niemowlę

zasnęło. Ale dziewczynka patrzyła na nich jakby z wyrzutem. Rączki zacisnęła w

piąstki, jakby im groziła.

– Czeka na kolejny punkt programu – orzekł Justin. – Może przeczytać jej

bajkę?

– Jest za mała, żeby docenić literaturę.

– Pewnie śpiewano jej kołysanki.

– To bardziej prawdopodobne. Proszę, śpiewaj.

– Ja? – spytał Justin przerażony. – Nie umiem.

Laura popatrzyła na niego znacząco. Justin zaczerwienił się.

– Słychać mnie przez ścianę?

– Tak. Masz ładny głos.

– Dziękuję. Czemu ona nie zasypia?

Niemowlę ziewnęło, jego powieki opadły, ale oczy znowu się otworzyły.

Nieszczęśliwa mina wróżyła, że za chwilę z oczu tryśnie fontanna.

– Pewnie boi się nieznanego otoczenia. Położę się koło niej.

– Laura niepewnie zerknęła na sąsiada. – Jeśli pozwolisz.

– Pozwalam.

Gdy Laura położyła się koło dziecka, z malutkiej twarzyczki zniknął wyraz

gniewu.

– Nic nie rozumiem – szepnęła Laura sennym głosem. – Czy ten osesek jeszcze

na coś czeka?

Oczy jej się kleiły. Rozbawiony Justin pomyślał, że Morfeusz pomylił się i

zsyła sen na niewłaściwą osobę.

– Ja też nie rozumiem – rzekł, chociaż wiedział, że Laura go nie słyszy.

Zasnęła momentalnie. Wyglądała bardzo mizernie. Justin postanowił, że

nazajutrz solidnie nakarmi obie sublokatorki. Dla mniejszej będzie mleko, dla

większej mięso, frytki, tuczący deser. Sąsiadka potrzebowała dużo kalorii.

Niemowlę wciąż nie spało, tylko poważnie patrzyło na Justina oczami jak

bławatki. Justin poczuł ból w sercu. Odwrócił wzrok.

Tłumaczył sobie, że wszystkie dzieci wyglądają podobnie. Lecz oczy tej istotki

mają identyczny kolor... jeśli go pamięć nie myli.

Miał cztery latka, gdy urodził się brat.

Od tamtego czasu rzadko zbliżał się do niemowląt. Celowo unikał małych

dzieci. Lecz teraz nie mógł obojętnie stać z boku i pozwolić, by Pat zajęły się

nieodpowiednie osoby. Tym bardziej, że niemowlę ma oczy Bena. Przypomniały

mu się dni, gdy zajmował się bratem – karmił go, przewijał, mył. Jego pięcioletnie

serce bardzo pragnęło, by braciszek był szczęśliwy i uśmiechnięty.

Zamknął oczy. To było bardzo dawno temu. Ben miałby teraz dwadzieścia

siedem lat. Rzadko świadomie rozmyślał o ukochanym bracie, który na zawsze

pozostał w jego sercu.

Nie zdołał go uratować, ale przysiągł sobie, że jeśli w obecnej sprawie

cokolwiek od niego zależy, uchroni niemowlę przed losem braciszka.

– Kruszyno, poszukam twoich rodziców – szepnął. – Jeśli nie są w stanie

opiekować się tobą, znajdę odpowiednich ludzi, którzy cię pokochają. Obiecuję.

Nie oddam cię do sierocińca.

Wiedział, że dziecko go nie rozumie, ale Pat uśmiechnęła się, jakby

pokrzepiona jego słowami, machnęła rączką I wreszcie zasnęła.

Justin ostrożnie przykrył ją kołdrą, po czym otulił kocem Laurę.

Wyglądały jak matka i córka. Justin skrzywił się niezadowolony.

– To tylko sąsiadka i podrzucone niemowlę – mruknął. – Nie jesteśmy rodziną.

Do nikogo nie należę.

Laura wyspała się, umyła i przebrała. Przespała dwanaście godzin bez przerwy.

Była w wyśmienitym nastroju. Wprawdzie inaczej zaplanowała pierwszą od dawna

wolną sobotę, lecz nie miała wyboru. Nie sprzeciwiła się wyraźnie, więc niejako

zaakceptowała plan Justina, żeby zatrzymać niemowlę do czasu zdobycia

informacji o jego rodzicach. Nie powiedziała ani tak, ani nie.

Obudziła się, ponieważ coś ciągnęło ją za włosy. Otworzyła jedno oko i

zobaczyła gniewnie skrzywioną buzię dziecka.

W pierwszej chwili nie wiedziała, co robi w mieszkaniu sąsiada z dzieckiem,

które podrzucono do jej sypialni. Być może Justin miał rację, ale byłoby lepiej,

gdyby powiadomili policję. Są przecież fachowcy, którzy wiedzą, jak postępować

w takich sytuacjach.

Laura wychowała się w ciepłej, rodzinnej atmosferze, więc z własnego

doświadczenia nie znała życia w rodzinie zastępczej. Może Justin ma rację? Kto

wie?

Najlepiej ani się nie zgadzać, ani nie sprzeciwiać, tylko czekać. Dziecku przyda

się spokój przez dwa dni. A poza tym...

Laura zaczęła coś podejrzewać.

Pat wymachiwała rączkami i starała się złapać kolorową zabawkę, dużego misia

w zielonym kapeluszu.

Justin długo go wybierał. Spoglądał przy tym groźnie na Laurę, ale oczy mu się

śmiały. Laurę bawiła sympatyczna, choć dziecinna strona charakteru sąsiada. Teraz

na wspomnienie tamtej sceny uśmiechnęła się.

– Dzień dobry. Mała wygląda, jakby wcale nie tęskniła za matką – powiedziała.

Justin od rana siedział przy komputerze i zbierał informacje na temat rozwoju

niemowląt.

– Jeśli nie zauważa nieobecności matki – oświadczył z mądrą miną – to znaczy,

że nie ma pół roku.

– Wiedziałam to wcześniej, bo jeszcze nie siada.

– Hm, racja. Nic bliższego już nie ustalimy. Jeśli Pat normalnie się rozwija, ma

od trzech do pięciu miesięcy.

– Wychodzisz?

– Nie. Porozmawiajmy.

– O czym?

Laura usiadła naprzeciwko, pochyliła się i nabrała tchu przed zadaniem pytania,

które musiało paść. To podejrzenie stanowiło główny powód, dla którego nie

zawiadomiła policji. Zdawało się jej, że niemowlę jest z własnym ojcem.

– Wybacz, że zadam ci bardzo osobiste pytanie, ale to ważne. Czy byłeś... –

Zakłopotana odwróciła wzrok. – Czy byłeś z kimś... mocniej związany rok, półtora

roku temu?

– Czemu cię to interesuje?

Widocznie nie rozumiał. Musi zapytać wprost.

– Miałeś kochankę?

Justin patrzył na nią bardziej obrażony niż zakłopotany.

– A co tobie do tego?

Laura uznała, że źle prowadzi śledztwo. Niezadowolona z siebie spuściła wzrok

i staranniej dobrała słowa.

– Nasze okna są tuż obok. Jeśli to jest twoje dziecko i matka postanowiła je

tobie oddać, sprawa byłaby jasna. Matka Pat pomyliła okna, o co nietrudno. Czy to

twoja córeczka?

Justin nie wahał się, chociaż pytanie go oburzyło.

– To nie jest moje dziecko.

Laura patrzyła na niego podejrzliwie.

– Jesteś pewien? Pat jest trochę do ciebie podobna... Możesz mieć

stuprocentową pewność tylko wtedy, jeśli w tym okresie z nikim nie sypiałeś albo

jeśli twoja partnerka nie zaszła w ciążę. Musisz to wiedzieć, a nie tylko

przypuszczać.

Pomyśl. Czy to mogłoby być twoje dziecko?

Justin myślał przez kilka minut. Serce biło mu mocno. Taka ewentualność nie

była wykluczona.

– Przypuszczenie logiczne, ale to niemożliwe. Musi być inne rozwiązanie.

– Rozumiem.

Laura była zła. Czuła się tak, jakby Justin ją okłamał.

– Mam stuprocentową pewność, że nie jestem ojcem tego podrzutka.

Przez chwilę Laura przyglądała się Justinowi w milczeniu, po czym skinęła

głową na znak, że przyjmuje jego oświadczenie.

– Szkoda. – Westchnęła. – Pat jest taka podobna do ciebie.

Popatrz na jej włoski. Odcień trochę inny, ale też się podwijają, jak twoje, gdy

długo ich nie obcinasz.

Justin automatycznie przygładził włosy. Zdziwiło go, że Laura zauważyła taki

drobny szczegół.

– Zbieg okoliczności. Pat nie jest moją córką.

Dwa dni minęły bez większych kłopotów, ale w niedzielę wieczorem Laura

zrobiła się nerwowa.

– Jutro muszę iść do pracy, nie mogę wziąć wolnego – powiedziała zasępiona. –

Czemu oni nie dzwonią? Czy liczą, że zatrzymamy ich dziecko na zawsze? –

Nerwowo splatała i rozplatała palce. – Musimy zawiadomić policję. Nie ma innego

wyjścia. Rodzice nie zgłosili się, nie nawiązali kontaktu.

– Nie martw się na zapas – rzekł Justin. – Przełożę jutrzejsze spotkania na inny

dzień i zostanę w domu. Zapomniałaś o deserze.

Laura popatrzyła na lody czekoladowe.

– Nie powinnam tego jeść – mruknęła. – Chcesz mnie utuczyć? Wiem, ile

lodów i czekolady można tygodniowo bezkarnie zjeść. Ty stale tak się odżywiasz?

Niemożliwe. Inaczej twój ukochany motor dawno by się rozleciał.

– Nie jest „ukochany” – powiedział oburzony Justin.

– Czyżby? To czemu obwiesiłeś go ozdóbkami? I lśni z daleka. Myjesz go i

pucujesz chyba co drugi dzień. Popisujesz się nim.

– Przyznaję, że go lubię. – Justin uśmiechnął się szelmowsko. – A ty przyznaj

się, że chciałabyś sprawdzić, jak smakuje szybka jazda.

– Wcale nie. Spróbowałam tej przyjemności jeden raz. Na motorowerze brata.

Starczy mi do końca życia. To była mała maszyna, nie takie monstrum.

– Czyli moped?

– Jak zwał, tak zwał. Według mnie to był motorower. Miał dwa koła,

kierownicę i silnik. Wzbudzał zachwyt wszystkich wyrostków.

Justin poważnie spojrzał na dziecko.

– Pat, kiedyś powiem ci, jaka jest różnica między motorowerem a mopedem.

Dziewczynki też powinny lubić motory.

– Zerknął na Laurę. – Co się stało z mopedem twojego brata?

Przetrwał w całości twoją jazdę?

– Oczywiście. Brat powiedział, że mam coś przekręcić, żeby coś tam włączyć.

Wsiadłam, zrobiłam, co kazał, a to diabelstwo poleciało jak rakieta kosmiczna.

Sunęło na jednym kole! Nie masz pojęcia, jak się przeraziłam. Wrzeszczałam, żeby

brat mnie ratował.

Justin pochylił się nad dzieckiem, starając się zdusić gwałtowny atak śmiechu.

Nie udało mu się.

– Bardzo zabawne, co? Trochę trwało, zanim brat mnie posłuchał, bo najpierw

musiał pozbierać się z ziemi.

– Powinnaś krzyczeć, żeby ratował motor. To by go bardziej zmobilizowało.

– Wiem. On ma bzika na punkcie motorów. Ta machina miała nawet imię. Brat

wciąż mi wypomina, że boleśnie ją zraniłam. Przedmiot! Pewnie nigdy mi nie

wybaczy.

– Dla mężczyzny motor nie jest przedmiotem. Stosunek do urządzeń

mechanicznych buduje największą przepaść między kobietami i mężczyznami.

Kobiety nic nie rozumieją. – Justin udawał, że nie widzi irytacji Laury. –

Człowiekowi byłoby z wami łatwiej, gdybyście rozumiały cokolwiek, co wiąże się

z działaniem mechanizmów albo z grą w piłkę nożną.

– Z nami byłoby łatwiej? – Laura uderzyła go w rękę. – Próbujesz wyprowadzić

mnie z równowagi, prawda?

– Myślałem, że jesteś do tego przyzwyczajona. Ten twój brat...

– Teraz jest mechanikiem samochodowym i dba o mój wóz. Naprawia go

rzekomo za darmo, ale muszę wysłuchiwać, jak swoim współpracownikom

opowiada ubarwioną wersję mojej przygody z motorowerem. Uważa, że to uczciwa

wymiana, ale ja jestem innego zdania.

– Biedna Laura.

– Uwierzyłabym w szczere współczucie, gdybyś nie szczerzył zębów. Masz

brata z ostrym językiem albo siostrę, którą dręczysz?

Pytanie sprawiło mu przykrość. Nawet po dwudziestu pięciu latach

wspomnienia bolały.

– Miałem tylko brata, ale zmarł dawno temu.

– Och, bardzo mi przykro.

Justin nie chciał współczucia. Przesunął swoje nietknięte lody w stronę Laury i

zapytał:

– Ilu masz braci?

– Dwóch. Pasowałbyś do nich. Ten drugi też wariuje na punkcie samochodów i

piłki nożnej. Prowadzi sklep sportowy.

– A co opowiada o swojej siostrzyczce?

Laura wzdrygnęła się i machinalnie zabrała do lodów.

– Uczono cię biologii, więc wiesz, że są miłe i niemiłe zwierzęta, robactwo,

żaby, węże. Ten drugi braciszek opowiada, jak to musiał się mną zająć i żeby nie

psuć sobie zabawy, zamknął mnie w pokoju, a pod drzwiami postawił pudło z

pająkami.

– Miałaś fascynujące dzieciństwo.

– Na szczęście zostałam pomszczona, bo obaj mają synów.

– A bratankowie dostają od cioci zabawki, które robią dużo hałasu.

– Skąd wiesz? Chłopcy bardzo mnie kochają. Rzeczywiście, Gavin ostatnio

dostał bębenek.

– Co zrobisz, jeśli te potwory będą miały siostry? Opracowałaś jakiś plan

ochrony niewinnych bratanic?

– Oczywiście. Zagrożę chłopcom, że jeśli nie będą traktować sióstr z czcią

należną damom, będą musieli pożegnać się z wymarzonymi prezentami. –

Zdumiona popatrzyła na czarkę. – Och, zjadłam twoje lody!

– Bardzo dobrze. Nie mogę pozwolić, żebyś sterczącymi żebrami zrobiła

krzywdę niewinnej, małej damie.

Justin podał jej śpiące niemowlę, a Laura przesunęła dłonią po klatce

piersiowej, jakby sprawdzała, czy żebrami nie ukłuje dziecka.

– Jeśli sam nie zauważyłeś, to cię informuję, że teraz bardzo szczupła sylwetka

jest najmodniejsza – powiedziała na swoją obronę.

Nieoczekiwanie Justin pocałował ją w usta, po czym wstał i z obojętną miną

zajął się sprzątaniem.

– Na twoich wargach zostało trochę lodów i chciałem sprawdzić, jak smakują.

Pocałował ją tak samo obojętnie, jak całował dziecko, lecz hormony nie

zorientowały się i ruszyły do akcji. Laura irytowała się, że reaguje jak typowa

kobieta. Czyli niemądrze! Pozwala, żeby przelotny całus zburzył spokój jej ducha.

Oddała Justinowi niemowlę i wypchnęła oboje z kuchni. Sprzątając, starała się

zapomnieć o pocałunku. Też pomysł!

Była chuda, więc nie w typie Justina. On też nie był w jej typie. Pomimo

czekoladowych oczu.

Sprzątnęła kuchnię w rekordowym tempie. Musiała definitywnie rozmówić się

z Justinem. Raz zręcznie uniknął dyskusji o tym, co zrobić z podrzutkiem, ale nie

mogli dłużej odkładać ostatecznej decyzji.

Zajrzała do łazienki. Justin klęczał koło wanny i był mokry od głowy do pasa.

– Jak sobie radzisz?

– Świetnie, ale przyszłaś w samą porę. Weź ręcznik, żebym mógł skrzata

położyć.

Laura rozłożyła ręcznik, a Justin sprawnie wyjął Pat i okrył ręcznikiem.

– Widzisz? Gdy ją natychmiast zawinąć, nie płacze. Nabieram wprawy, uczę

się.

– Będziesz wzorowym ojcem z poradnika dla młodych rodziców.

Justin spojrzał takim wzrokiem, jakby zaproponowała, żeby oddał motor na

złom.

– Nie będę.

Położyli niemowlę spać i wtedy Laura zaatakowała ponownie.

– Wracając do przerwanej rozmowy... Jutro zostaniesz w domu, a co pojutrze?

Tak dalej być nie może. Zaczną się problemy.

– Poczekajmy – upierał się Justin. – Rodzice przecież zostawili dziecko pod

naszą opieką, prawda? Jeszcze dwa, trzy dni, potem zawiadomimy, kogo trzeba.

Nie możemy zrzucać na innych odpowiedzialności za Pat.

Laura zrozumiała, że nic więcej nie osiągnie. Westchnęła i pomyślała o innym

rozwiązaniu.

– Wiesz co, zaangażujmy detektywa. Jeśli matka nie zgłosi się sama, wytropimy

ją i zażądamy wyjaśnień.

– Nie ma żadnych poszlak.

– Od tego są eksperci. Dla takiego nawet metka na koszulce jest poszlaką. Na

szybie albo framudze powinny być odciski palców. Jutro się tym zajmę. Ta mała

musi mieć rodzinę.

– Dobrze – zgodził się Justin po chwili przykrego milczenia. – Jeżeli nic się nie

zdarzy, zatrudnimy fachowca.

Rozdział 4

W ciągu dnia Pat spała nawet przez pięć godzin, natomiast w nocy budziła się

po godzinie lub dwóch, ale kiedy pełnili dyżury na zmianę, nie było to szczególnie

uciążliwe.

W niedzielę wieczorem Justin zadecydował, że Laura musi wypocząć przed

kolejnym tygodniem wytężonej pracy. Gdy został sam, opiekowanie się oseskiem

przestało być łatwe i przyjemne. Laura miała poczucie humoru, które nie

opuszczało jej nawet w środku nocy. Jej sarkazm czasem dopiekał do żywego, ale

warto było pocierpieć.

O czwartej rano Justin zrezygnował z uśpienia dziecka. Oboje męczyli się,

ponieważ jesienna noc była gorąca jak w środku lata.

– Nocny marku, idziemy na spacer. Zobaczysz, co mamy na podwórku, a ja

sprawdzę, czy huśtanie działa na ciebie usypiająco.

Było bardzo ciepło, więc Justin włożył tylko spodnie, ale niemowlę ubrał na

cebulkę.

W ciemnościach Pat natychmiast przestała płakać. Justin bał się potknąć, więc

ostrożnie zszedł po schodach i wyszedł na wewnętrzny dziedziniec.

– Czy ty wiesz, że jesteś bardzo podobna do mojego brata?

– zagadnął, siadając na huśtawce. – Ben też miał kłopoty ze spaniem. Często się

budził, a ja nie wiedziałem, czy czegoś chce, czy coś mu dolega. Miałem niecałe

pięć lat, a on sporo ważył, więc trudno mi było go dźwigać. Na pewno chciał,

żebym go nosił. Ty też to lubisz, prawda?

Odepchnął się nogą, rozhuśtał i oddał wspomnieniom. Nie mógł długo nosić

Bena, więc zwykle siedział z nim na podłodze, głaskał po główce i kołysał. Czasem

pomagało, Ben uspokajał się i nawet uśmiechał. Kiedy indziej krzyczał coraz

głośniej, robił się purpurowy, drobne ciałko dygotało, a starszy brat nie wiedział,

jak temu zaradzić.

Justin zacisnął pięści na wspomnienie dnia, w którym zabrano ich od ojca. W

domu Ben był bardzo niespokojny, często głośno płakał, nawet krzyczał. Podczas

pierwszej nocy poza domem co jakiś czas popłakiwał, ale uspokajał się, gdy Justin

trzymał go za rączkę.

Następnego dnia zabrano Bena rzekomo do lekarza i Justin nigdy więcej go nie

widział.

Mocniej przytulił podrzutka. Miarowy ruch huśtawki podziałał i Pat usnęła,

ufnie przytulona do piersi opiekuna.

– Przysięgam, że próbowałem odnaleźć braciszka – szepnął Justin. – Przez

kilka miesięcy strasznie się awanturowałem. Potem kilka razy uciekałem,

wymykałem się na poszukiwania, bo naiwnie sądziłem, że sam go znajdę. Nic nie

pomogło. Nie powiedziano mi, co się z nim stało. Dopiero wiele lat później

dowiedziałem się, że gdy nas rozdzielono, Ben był już poważnie chory i wkrótce

umarł.

Justin długo siedział, patrząc na niemowlę i wspominając swoje nieszczęśliwe

dzieciństwo. Zatopiony w myślach, zapomniał się odpychać i huśtawka zatrzymała

się. Justin wrócił do teraźniejszości.

– Ciekawe, moja mała, czy obudzisz się, gdy położę cię do łóżka. Lepiej nie, bo

chętnie bym się przespał.

Zadowolony, wszedł na trzecie piętro, ale wtedy okazało się, że jednak się nie

położy. Bezradnie oparł się o drzwi.

– Gdzie ja mam głowę?

Odgłos pukania zakłócił niespokojny sen. Laura usiadła zdezorientowana, ale

po sekundzie wyskoczyła z łóżka jak z procy i pobiegła do drzwi. Stukanie o tej

porze oznacza, że dziecku stało się coś złego.

Miała wyrzuty, że zostawiła Justina samego, uwierzyła mu jednak, że sobie

poradzi. Kazał jej porządnie się wyspać i nabrać sił na cały tydzień. Poza tym

słusznie zauważył, że oboje mają tyle samo doświadczenia i kwalifikacji.

Na pewno stało się coś złego. To jedyny powód pobudki o tej porze.

– Co się dzieje? – zawołała, nim otworzyła drzwi. – W nocy słyszałam płacz,

ale od jakiegoś czasu było cicho.

Przyjrzała się niemowlęciu. Nie jest zakrwawione, śpi spokojnie, czyli całe i

zdrowe.

Justin uśmiechnął się zawstydzony.

– Nie chodzi o małą. Nie mogę wejść do mieszkania.

– Dlaczego?

Justin wzruszył ramionami.

– Było gorąco i duszno, Pat nie chciała usnąć, więc wyszedłem na spacer.

– A klucze zostawiłeś w domu?

--Tak.

Laura szerzej otworzyła drzwi. Była zadowolona, że trochę posprzątała i pokój

nie wyglądał już jak po włamaniu.

Pomyślała, że Justinowi bardzo do twarzy z dzieckiem na ręku. Szczególnie

teraz. Pachnie mlekiem i zasypką, ma senne oczy, jest w samych spodniach, boso.

Podobał się jej jak nigdy.

Natychmiast zdenerwowała się z powodu tych myśli.

– Zadzwonisz po ślusarza?

– Nie. Zostawiłem otwarte okno, więc z twojej sypialni przejdę do mojej.

Przepraszam, że cię zbudziłem. Mogę zostawić Pat i iść po klucze?

Laura zaprowadziła go do sypialni.

– Oczywiście. Nie masz za co przepraszać, bo i tak niedługo zadzwoni budzik.

Po szóstej przyjedzie mój brat, żeby sprawdzić, dlaczego moje auto miewa humory.

Justin ostrożnie ułożył niemowlę między dwoma poduszkami, wszedł na

parapet i stamtąd surowo popatrzył na Laurę.

– Masz idiotyczne godziny pracy.

– Wiem, ale jestem nowa, muszę się wykazać.

Justin burknął coś niezrozumiałego i zniknął.

Niemowlę było spocone, więc Laura zdjęła jeden sweterek i rozpięła drugi.

– Jak beze mnie przetrwacie cały dzień? – szepnęła. – Bardzo mi przykro, że

muszę cię opuścić, ale jeśli mam być szczera, Justin lepiej sobie radzi, bo jest

odważny, a ja boję się, że podczas ubierania złamię ci rączkę lub nóżkę.

Pat otworzyła oczy.

– Och, przepraszam, że cię obudziłam. – Laura podała jej palec do potrzymania.

– Chyba jednak zadzwonię do bratowych. One są doświadczone i wiedzą, jak

postępować z oseskiem.

– Bez ich doświadczenia też świetnie sobie radzimy. – Justin zeskoczył z

parapetu. – Wtajemniczanie wszystkich krewnych i znajomych tylko napyta nam

biedy. A jeśli dopisze nam szczęście, sprawa sama się rozwiąże.

– Masz trudności z używaniem drzwi? Zacięły się?

– Nie, ale tą drogą jest szybciej.

– Zapomniałam, że dla szalonego motocyklisty prędkość jest najważniejsza.

Justin usiadł na łóżku i zaczął robić komiczne miny.

– Co będzie, jeśli okaże się, że rodzice Pat chcą, żebyś wzięła ich dziecko na

wychowanie?

– To niemożliwe!

Na twarzy Justina malował się niepokój.

– Ale przypuśćmy. Co wtedy zrobisz?

– Coś takiego absolutnie nie wchodzi w grę. Nie mogę podjąć się opieki nad

cudzym dzieckiem.

– A chciałabyś mieć własne?

– Nie. Tak. To znaczy, nie planowałam. Ale jeśli spotkam odpowiedniego

mężczyznę, kto wie? Na pewno nie chciałabym zostać samotną matką podrzutka.

– Przewidujesz założenie rodziny?

– Tak. Wychowałam się w dobrej, zżytej rodzinie. Bracia okropnie mi

dokuczali, ale mimo to ich kocham. A ty?

– Z nikim nie mam kontaktu.

– Chcesz się ożenić, mieć dzieci?

Justin pochylił głowę.

– Nie przewiduję takiego scenariusza.

– Bo rodzinne obowiązki nie pasują do twojego stylu życia?

– Powiedzmy. – Wstał i wziął Pat na ręce. – Życzę owocnej pracy.

Laura zaczęła gorączkowo szukać pióra i kartki.

– Zaczekaj. O, proszę. Mój telefon służbowy. W razie czego daj mi znać.

Justin niedbale wsunął kartkę do kieszeni.

– Dobrze.

Naraz rozległ się dzwonek przy drzwiach.

– Dlaczego drzwi są otwarte? – zawołał męski głos. – Trzpiotko, nie wolno

zostawiać otwartych drzwi.

– O, do licha! – zaklęła Laura.

Spojrzała na Justina i dziecko. Gdzie ich schować? W szafie? Pod łóżkiem? Za

zasłoną?

– Zapomniałem o czapce niewidce – szepnął Justin.

Laura pogroziła mu pięścią.

– Nie lubię, kiedy to robisz.

– Co takiego? – spytał z niewinną miną.

– Czytasz w moich myślach i naśmiewasz się ze mnie.

– Patrzyłaś na mnie tak, jakbym był wstrętnym insektem.

O co chodzi? Nadopiekuńczy brat będzie bronić cnoty siostry? Mam włożyć

rękawice bokserskie?

W przedpokoju rozległy się kroki.

– Jeszcze śpisz?

Laura pobiegła do drzwi. Uświadomiła sobie, że uniknie złośliwych

komentarzy, gdy porozmawia z bratem w przedpokoju. Nie będzie krępujących

pytań, a potem odpowiednio ubarwionych opowieści o mężczyźnie z dzieckiem w

jej sypialni.

Steve nadopiekuńczy? Nie. Ale gorliwy swat. Trzeba zapobiec spotkaniu brata z

sąsiadem. W przeciwnym razie Justin niezwłocznie zostanie zaproszony na

niedzielny obiad. Nawet nie zdąży otworzyć ust, żeby powiedzieć Steve’owi, że

rodzinne obiady nie pasują do stylu życia motocyklisty.

Z rozpędu wpadła na brata.

– Stój! – Steve chwycił ją za rękę i przytrzymał. – Dlaczego jeszcze nie jesteś

ubrana? Umówiliśmy się przecież, że skoro świt naprawię ci auto.

Laura pomyślała ze złością, że niski wzrost ma kilka poważnych minusów. Po

pierwsze, wąskimi plecami niewiele daje się zasłonić, a po drugie, prawie każdy

może spojrzeć ponad głową niskiej osoby. Od razu zauważyła, że Steve szeroko

otwartymi oczami patrzy w stronę sypialni. Jego zdumienia nie wywołała

rozrzucona pościel i ogólny bałagan, lecz półnagi mężczyzna siedzący na łóżku.

Laura odsunęła się i zrezygnowana powiedziała:

– Witam, braciszku.

– Dzień dobry – odezwał się Justin. – Jestem Justin Bane, sąsiad zza ściany.

Steve zmrużył oczy i zmarszczył czoło.

– Dużo o panu słyszałem. Siostra opowiada o sąsiadach.

Tylko tego brakowało!

Laura zazgrzytała zębami. Wcale dużo nie mówiła, jedynie wspomniała o

Justinie, ponieważ bracia zachwycali się jego motorem.

Dlaczego Steve mówi takim tonem? Daje Justinowi do zrozumienia, że jego

siostra zachowuje się jak zakochana pensjonarka.

Steve zobaczył jej wściekłe spojrzenie i uśmiechnął się od ucha do ucha, a

nawet szerzej. No tak, już swata. Robi to z premedytacją.

– Jestem Steve – przedstawił się. – Ukochany brat pańskiej sąsiadki i jej czuły

opiekun. Zdolny naprawiacz samochodów oraz pralek.

Justin wstał i wtedy Steve zobaczył dziecko.

– Wzruszająca rodzinna scenka. – Bezceremonialnie szturchnął siostrę. – Nie

wiedziałem, że jesteś macochą. Od jak dawna trwa ta idylla?

– Nie jestem macochą. I nic nie trwa. Dziecko zostało...

– Zostałem sam z dzieckiem – pospiesznie wtrącił się Justin.

– Potrzebowałem pomocy i życzliwa sąsiadka mnie wsparła.

– On nie jest...

Usta Justina na jej ustach uniemożliwiły dokończenie zdania. Mocne

uszczypnięcie w rękę też pomogło.

– Dziękuję za pomoc, sąsiadko. Do widzenia. – Justin odsunął się od oniemiałej

Laury i wyciągnął rękę do Steve’a.

– Miło mi było pana poznać. – Przy drzwiach jeszcze się odwrócił. – Jest pan

terrorystą, który uwięził siostrę za pomocą pająków czy właścicielem motocykla

zniszczonego podczas jazdy nowicjuszki?

Steve głośno sapnął.

– To był moped, moja ukochana Suzy. Trzy zadraśnięcia i wgniecenie.

– Ja przez tydzień utykałam na obie nogi, a ten po tylu latach wciąż opłakuje

niewidoczne rysy na motorze.

Obaj mężczyźni wymienili porozumiewawcze spojrzenia, a Laura od razu

zrozumiała, że znalazła się na straconej pozycji.

– Bądź grzeczna. – Pocałowała Pat. – Do zobaczenia wieczorem.

– Chyba dożyjemy. – Justin ujął rączkę dziecka i pomachał na pożegnanie. –

Moja córeczka już umie robić pa, pa.

Wyszedł, czule przemawiając do „córeczki”. Steve objął siostrę i ucałował.

– Ubierz się i idziemy. Ja naprawię samochód, a ty opowiesz mi o nowym

adoratorze i jego dziecku.

Laura wypchnęła go z sypialni i zatrzasnęła drzwi.

– Możesz ukryć się w mysiej dziurze, ale to na nic – zawołał Steve. – Złożyłem

przysięgę, że będę donosił mamie o twoich romantycznych przygodach. Jestem

pewien, że bardzo zainteresuje się gotową wnuczką. Będzie miała okazję

powtórzyć uwagi o tym, że każde dziecko potrzebuje brata lub siostry.

Laura była zirytowana, więc ubrała się błyskawicznie.

Steve leżał na kanapie, bawił się pilotem i bezmyślnie przeskakiwał z kanału na

kanał. Laura stanęła przed telewizorem i skrzyżowała ręce na piersiach.

– Justin jest tylko i wyłącznie moim sąsiadem – oświadczyła. – Wiesz, że nie

lubię, gdy zawstydzasz mnie w obecności znajomych.

– Przepraszam. – Szeroki uśmiech wcale nie był przepraszający. –

Przyzwyczajenie jest drugą naturą. Na swoją obronę powiem tylko, że ten pan

wcale nie pocałował cię tak, jakby był zwykłym sąsiadem.

– Ale nim jest.

Laura odwróciła się i ruszyła do drzwi.

– A ta mała?

– Nie jest jego córką. – Odpowiedziała dopiero na półpiętrze, gdy była pewna,

że Justin nie zjawi się, by znowu zamknąć jej usta pocałunkiem.

Steve postawił torbę z narzędziami koło samochodu siostry.

– Więc czemu mówił, że to jego dziecko?

– Ze strachu, że polecisz z donosem na policję.

Steve gwałtownie wyprostował się i uderzył głową o maskę.

– Jasny gwint! Powtórz, co powiedziałaś. Czy on porwał niemowlę?

Laura opowiedziała całą historię ze szczegółami, umiejętnie podsycając

napięcie. Uważała, że brat musi zapracować na to, by usłyszeć całość. Dlatego

przerywała, gdy absurdalność wydarzeń wprawiała Stevea w osłupienie i zastygał

w bezruchu.

Steve uważnie oglądał silnik, od czasu do czasu gładząc się po głowie brudną

ręką i zostawiając na jasnych włosach ciemne smugi.

– Ośmielę się rzec, że rozumowanie Justina jest logiczne.

Nie macie innego wyjścia. Musicie czekać na rodziców.

Laura wzniosła oczy ku niebu.

– Trzymasz jego stronę, bo okazał ci współczucie z powodu podrapanego

motoru.

– Wcale nie. – Steve pochylił się nad silnikiem, więc jego słowa docierały do

Laury niewyraźnie. – Jeśli ktoś prosi, żebyście wzięli jego dziecko, to bierzcie. Nie

wypada pozbywać się niemowlęcia, jeżeli samemu można się nim zająć. –

Wyprostował się. – Wóz będzie ci służył, ale nie licz na to, że długo. Za tydzień

wezmę go do warsztatu i zrobię przegląd.

– Serdecznie dziękuję. Pocałowałabym cię, ale jesteś usmarowany.

Steve uśmiechnął się i czymś, co kiedyś było ręcznikiem, usiłował usunąć

przynajmniej część smarów z rąk. Nagle rzucił się do przodu z rękoma

wyciągniętymi ku twarzy siostry. Laura krzyknęła przeraźliwie, odskoczyła do tyłu

i byłaby się przewróciła, gdyby jej nie przytrzymał. , – Przepraszam – rzekł

odrobinę zawstydzony. – Tylko żartowałem. Nie chciałem dotknąć czysto umytej

twarzy ani nie chciałem, żebyś się przewróciła.

Laura westchnęła i z niesmakiem popatrzyła na brudną rękę. Ostrożnie

podciągnęła rękaw, by go nie ubrudzić. Nie miała ochoty zmieniać bluzki ani

później zastanawiać się, czym usunąć smar.

– Zapominasz, że jesteśmy dorośli. Nie musisz znęcać się nade mną, żeby mi

okazać braterską miłość.

– Bawiliście się w rodzinę od piątku do dziś?

– Mniej więcej – Widzę, że twój sąsiad bardzo ci się podoba.

– I co z tego? Napiszesz na murze, że go kocham? Jesteś okropny. Jak mama.

– Oboje pragniemy twojego szczęścia.

– Jestem szczęśliwa.

– Za dużo pracujesz.

Już to dziś słyszała!

– Chcę wyrobić sobie dobrą opinię, zdobyć pozycję i zabezpieczyć się

finansowo. Powinieneś rozumieć, dlaczego tak bardzo mi na tym zależy.

– Bo dawniej mieliśmy za mało pieniędzy?

--Tak.

– Ale chyba przyznasz, że mimo biedy rodzice byli szczęśliwi, stworzyli udaną

rodzinę, dobrze nas wychowali. I wiesz, że pieniądze nie dają szczęścia.

Puste słowa, pomyślała Laura z irytacją.

– Jeszcze raz dziękuję za pomoc. Do widzenia.

Po raz siódmy prawa ręka chwyciła słuchawkę, ale lewa znowu interweniowała

i słuchawka wróciła na miejsce.

Laura pocieszała się, że cisza oznacza brak problemów. Nie rozumiała,

dlaczego wciąż jej się wydaje, że jest potrzebna Pat i Justinowi.

Pracowała bez entuzjazmu, często spoglądała na zegarek i wzdychała. W

normalnym układzie o tej porze powinna już iść do domu. Co chwila słyszała kroki

zmierzające w stronę windy.

Zmusiła się, by przeczytać kolejny dokument do końca. Nowa sprawa, którą jej

zlecono, wywoływała w niej opór.

Laura wiedziała, że nie wolno wydawać wyroków, ale ta klientka nie cofała się

przed niczym, by uzyskać prawo do dziecka. Z jej strony była to zemsta na mężu,

który od trzech lat sprawował opiekę nad synem. Laura zżymała się, że będzie

reprezentować stronę, której nie wierzy, ale musiała wywiązać się z zadania.

Za dwie godziny pojedzie wreszcie do domu. Do Justina, Pat i nowych

obowiązków. Do kąpania, karmienia, prania, śpiewania kołysanek.

Przypomniała sobie, że miała zadzwonić do detektywa i skoczyła na równe

nogi. Przecież postanowili zrobić to dzisiaj. Musi natychmiast wracać do domu, bo

potem będzie za późno, do nikogo się nie dodzwoni.

Z ulgą i niepokojem zrobiła coś nie do pomyślenia – wyszła z pracy, gdy na

świecie było jeszcze jasno.

Justin miał nieszczególną minę, a niemowlę buzię skrzywioną do płaczu.

– Witajcie.

Laura wyciągnęła ręce do dziecka i zdumiona uświadomiła sobie, że bardzo za

nim tęskniła. I za Justinem. Zirytowała się, że zaczynają nią rządzić emocje. A

przecież nie warto przywiązywać się do namiastki rodziny, do sytuacji, która

potrwa zaledwie kilka dni.

– Wcześnie wróciłaś – bąknął Justin.

– Coś nie w porządku?

– Wszystko w porządku, ale mała jest markotna i marudna. Pewnie tęskniła za

tobą.

Jakby na potwierdzenie tych słów dziecko rozpromieniło się i powitało Laurę

pociągnięciem za włosy i potokiem niezrozumiałych dźwięków.

Laura przełknęła kluchę zawadzającą w gardle.

– Na pewno poprawi ci się humor, gdy usłyszysz, że mój brat przyznał ci rację.

– W jakiej kwestii?

– Zatrzymania dziecka.

– Mówiłaś mu? – Justin nachmurzył się jeszcze bardziej.

– Jak mogłaś? Wiedziałaś, że nie chcę.

– Mam zaufanie do rodzonego brata. – Laura popatrzyła z wyrzutem. – A poza

tym, jeśli nie robimy nic złego, nie musimy tego ukrywać.

– Bezpieczniej zachować tę sprawę w tajemnicy. Najpierw trzeba znaleźć

matkę.

– Widać, że brak ci bliskiej rodziny.

– To nie ma nic do rzeczy. Czemu wróciłaś wcześniej?

– Bo przypomniało mi się, że mieliśmy poszukać detektywa.

– Już znalazłem. Przyjdzie o szóstej.

– Dzwonił ktoś?

– Chodzi ci o rodziców Pat? Nie.

– Pójdę się umyć i zaraz wracam.

– A my się położymy. Ta pannica w ogóle nie chciała spać.

Chwileczkę. – Poszperał w kieszeni. – Dam ci klucz.

--Jaki?

– Do mieszkania.

– Do twojego? – spytała niemądrze.

Pierwszy raz dostała klucz do mieszkania mężczyzny. Dziwne uczucie.

– O co chodzi?

– Nie jestem przyzwyczajona do noszenia cudzych kluczy.

– A ja nie jestem przyzwyczajony do dawania moich. – Justin uśmiechnął się. –

Więc jesteśmy kwita.

– Dziękuję. Postaram się pospieszyć.

W domu pobieżnie przejrzała korespondencję. Same rachunki, nic ciekawego

O! A to co? Jakaś złożona kartka!

Rozdział 5

Wyjaśniła się tajemnica rodziców Pat!

Hokus-pokus. Wystarczyło wezwać detektywa, a zanim się zjawił, zagadka się

rozwiązała.

Laura usiadła przy stole, włożyła gumowe rękawiczki i rozłożyła kartkę

szczypcami do sałaty. Odciski palców nie były potrzebne, ale na wszelki wypadek

zachowała ostrożność, by ich nie zniszczyć.

List zawierał częściowe wyjaśnienie, a Justin będzie musiał wytłumaczyć,

dlaczego twierdził, że nie jest ojcem podrzutka.

Ojcem ślicznej dziewczynki imieniem Jenna.

Dlaczego tak stanowczo zaprzeczał?

Laura nie rozumiała, czemu odczuwała to jako zdradę. Skąd te pretensje?

Popatrzyła w okno. Hm, poczucie zdrady bierze się stąd, że ufała sąsiadowi,

wierzyła jego słowom. Sądziła, że nie należy do mężczyzn, którzy porzucają

dziewczyny w ciąży, wypierają się ojcostwa. Niestety, pomyliła się.

Jedynym plusem jest to, że ona sama nie ma już żadnych zobowiązań. Dziecko

jest z ojcem. Pozostaje tylko pokazać Justinowi list.

Laura ciężkim krokiem poszła do sąsiedniego mieszkania. W bawialni nikogo

nie zastała. Weszła bez pukania do sypialni. Uważała, że ma do tego prawo. W

końcu spędziła tu dwa dni i dwie noce. Jak potraktować kłamcę?

Winowajca spał spokojnie, z głową zwróconą ku dziecku, które z trzech stron

zabezpieczył zrolowanymi kocami, a wzdłuż łóżka ustawił krzesła.

– Justinie – szepnęła Laura.

Gdyby był sam, obudziłaby go głośnym krzykiem. Zasłużył na gwałtowną

pobudkę. Przez niego jakaś kobieta zaszła w ciążę, a on się tego wypiera. Ach, ci

mężczyźni! Dlaczego są tacy nieodpowiedzialni? I okrutni?

Justin nawet nie drgnął. Jak można tak mocno zasnąć w ciągu paru minut? Czy

to znaczy, że przez całą noc nie zmrużył oka?

Laura pomyślała, że jest bardzo podobny do Pat... do Jenny. A raczej ona do

niego. Duże oczy, gęste rzęsy...

Gdy zreflektowała się, że patrzy na niego za długo, westchnęła i zaczęła

oglądać sufit.

Nie pojmowała, co się z nią dzieje. Ogarniały ją podstępne uczucia. Była

obrażona, miała do Justina pretensje, a mimo to chętnie położyłaby się koło niego,

przytuliła...

– Skąd się to bierze? – szepnęła.

Zaraz obudzi wyrodnego ojca i powie, co o nim myśli.

– Śpiochu, pobudka!

Justin na moment otworzył oczy, rozejrzał się niezbyt przytomnie i schował

głowę pod poduszkę.

– Wstawaj – powiedziała Laura znacznie głośniej. Żałowała, że nie ma odwagi

– i siły – by zepchnąć go z łóżka.

– Musimy porozmawiać. Tajemnica wyjaśniona. Znalazłam ojca dziecka.

– Naprawdę? Jak to zrobiłaś?

Justin oparł się na łokciu i odgarnął włosy opadające na twarz, a Laurze z

wrażenia oczy zaszły mgłą. Znowu musiała oglądać sufit.

– Porozmawiamy w pokoju obok, żeby nie przeszkadzać Jennie.

– Jennie? – Justin zerknął na niemowlę, które spało z palcem w buzi. – To jej

imię? A już przywykłem do Pat.

Laura wyszła pierwsza. Justin zjawił się po chwili zaspany, ziewający.

– No, słucham. Gdzie ojciec dziecka? Zajmie się córką?

Chce wziąć ją do siebie?

– Nie jestem pewna – odparła Laura zimno. – Mam wrażenie, że jej nie chce.

Wypiera się.

– Wypiera się własnego dziecka? – Justin zaklął pod nosem.

– Zimny drań! Łajdak! – Zniżył głos. – Biedne maleństwo.

Jak on potrafi udawać, dziwiła się Laura.

– Justinie... Nic nie rozumiesz. Przyszedł list, z którego wynika, że miałam

rację. Pomimo twoich zaprzeczeń okazuje się, że ty jesteś ojcem.

Justin na chwilę zaniemówił.

– Ja... ? Ona... nie jest... moją córką – wyjąkał.

– Jest.

Laura nie rozumiała, dlaczego Justin nadal wypiera się dziecka. Jenna była do

niego podobna, zostawiono ją prawie w jego mieszkaniu, a z listu jasno wynikało,

że on jest ojcem. Dlaczego kłamie?

– Przyniesiono ją do mnie przez pomyłkę. Matka myślała, że weszła do twojego

mieszkania.

Justin wpadł w furię.

– Kobieto, przestań gadać od rzeczy! Mówię ci, że to nie moje dziecko. Zaszła

jakaś pomyłka. Gdyby Pat... Jenna była moją córką, na pewno nie uchylałbym się

od odpowiedzialności.

Laura podsunęła mu pod nos kartkę, którą wciąż trzymała szczypcami.

– Widzisz? Kartka jest do ciebie, przysłana pod dobry adres. Gdzie tu pomyłka?

Justin wyrwał jej kartkę razem ze szczypcami i oczy zrobiły mu się wielkie jak

spodki. Wodząc palcem, żeby lepiej rozumieć słowa, ponownie przeczytał tekst:

– „Justinie! Masz córeczkę Jennę, urodzoną trzeciego czerwca. Ja nie mogę się

nią opiekować, więc ty musisz. Powodzenia. Mam nadzieję, że twoja nowa

kochanka ma trochę instynktu macierzyńskiego. Linda”. – Gniewnie spojrzał na

Laurę. – Diabli nadali! Co to ma znaczyć?

– Sam wiesz najlepiej, więc mi powiedz.

– Co mam powiedzieć?

– Prawdę.

Justin rzucił kartkę na stół i zaczął nerwowo chodzić po pokoju.

– Dwie rzeczy są jasne. Po pierwsze, ta kobieta pomyliła mnie z kimś innym, a

po drugie myśli, że my ze sobą żyjemy.

Widocznie widziała cię, gdy weszłaś do mieszkania. Pewno czekała za oknem.

Uważała, że to mieszkanie ojca dziecka, a ty jesteś jego kochanką.

– Ja kochanką typa spod ciemnej gwiazdy?

Justin przytaknął.

– Nie jestem niczyją kochanką.

– Powiedz Lindzie...

– Kto to taki?

– Nie wiem, bo jej nie znam.

– Ale ona zna ciebie. Bardzo blisko i dobrze.

Justinowi pociemniały oczy.

– Mam wielką prośbę. Czy mogłabyś choć na krótko przyjąć, że mówię

prawdę?

Laura odsunęła się od niego, usiadła przy stole i potarła skronie.

– Dowodów pośrednich jest sporo, więc naprawdę trudno mi wierzyć twoim

słowom. Radzę ci sprawdzić w kalendarzyku randki sprzed roku. Jennie urodziła

się w czerwcu, więc... została poczęta we wrześniu. Przypominasz sobie coś z

września?

– Nic a nic. To nie moja córka.

– Przypuszczam, że zmieniasz dziewczyny jak rękawiczki i prędko zapominasz

o kochankach. Ale powinieneś pamiętać przynajmniej te, które zachodzą w ciążę.

Justin popatrzył na nią wzrokiem, który mógłby zabić.

– Dlaczego mnie atakujesz?

– Bo wypierasz się ojcostwa, chociaż jest coraz więcej dowodów. Nie lubię

mężczyzn, którzy uciekają od rodzicielskich obowiązków.

– Aha. – Justin znowu zaklął. – Nie chcesz mi wierzyć, to nie. Ale dlaczego? Co

takiego zrobiłem, że uważasz mnie za człowieka niegodnego zaufania?

– Słabo cię znam.

– Spędziliśmy razem dwa dni i dwie noce. Myślałem, że przy tej okazji

poznaliśmy się... lepiej. Zapewniam cię, że nie jestem ojcem podrzutka. To inny

mężczyzna.

– Który też ma na imię Justin i mieszka w tym domu, tak?

– Nie rozumiem, dlaczego dziecko znalazło się tutaj i dlaczego kartka jest

zaadresowana do mnie. – Wyglądał coraz groźniej. – Dziecko zostawiono u ciebie,

nie u mnie. Jesteś pewna, że nie miałaś kochanka o moim imieniu?

Laura zignorowała absurdalne pytanie.

– Zrobisz badania genetyczne, żeby to udowodnić?

– Tylko wtedy przestaniesz mnie podejrzewać, co?

Laura widziała, że Justin jest pewien swoich racji i czuje się urażony, że ona mu

nie wierzy. Czyżby był przekonany, że antykoncepcja nigdy nie zawodzi?

Otworzyła usta, ale w ostatnim momencie powstrzymała się przed zadaniem

niedyskretnego pytania. Nie jej sprawa, jak doszło do nieplanowanej ciąży.

– Wymieniono cię jako ojca. Test DNA da odpowiedź i będzie wiadomo, czego

się trzymać. Nieważne, w co ja wierzę lub nie.

– Dla mnie ważne.

– Dlaczego?

– Naprawdę musisz pytać?

Przecząco pokręciła głową. Nie, nie musiała. Przez te dwa dni zdarzyło się coś

wyjątkowego. Wprawdzie nie tego szukała w życiu, ale na krótko było to coś

szczególnego.

Justin jeszcze raz uważnie obejrzał kartkę informującą o jego ojcostwie.

Widocznie nieoczekiwanie olśniła go jakaś myśl, bo zagadkowo spojrzał na Laurę.

– Kartka jest zaadresowana do mnie. Zawsze otwierasz cudzą korespondencję?

Laura spiekła raka.

– Nigdy. Kartka była bez koperty, razem z tym, co do mnie przyszło. Zwykła,

złożona kartka, którą otworzyłam bez specjalnej ciekawości. Nie jestem wścibska.

– Powiedzmy. Odwdzięczę ci się i powiem, że wątpię w twoją

prawdomówność.

– Złośliwość aż się z ciebie wylewa. Poczekaj, przyniosę coś do wytarcia

podłogi.

Justin roześmiał się, czym ją kompletnie rozbroił. Potem jednak znowu się

zasępił. Wstał, przemierzył pokój kilka razy, usiadł na kanapie i popatrzył przez

okno.

– Najgorszy w tej historii jest fakt, że przytrafia się ona niewinnemu dziecku.

Laurę ogarnęły wątpliwości. Uwierzyć mu? Gdzie leży prawda? To fatalna

pomyłka czy bezczelne wypieranie się ojcostwa?

– Przynajmniej znamy imię delikwenta. Policji będzie łatwiej znaleźć rodziców

dziecka albo jakichś krewnych.

– Na policję jeszcze czas.

– Justinie!

– Myślisz, że to moja córka, prawda? Więc ja jako rzekomy ojciec

postanawiam, że zatrzymujemy ją i czekamy na wyniki poszukiwań.

– Przecież twierdzisz, że to nie twoje dziecko.

– Ale ty sądzisz inaczej, więc zatrzymam Jennę do czasu, aż dowiem się

prawdy i udowodnię swoją niewinność.

Laura uderzyła ręką w stół.

– Patrzcie państwo! Rzekomo tylko kobiety są nielogiczne!

Justin obojętnie wzruszył ramionami.

– Mam nadzieję, że detektyw znajdzie odciski na kartce i na oknie. Musimy

dojść do sedna. Matka Jenny będzie musiała zeznać, czy chciała mieć dziecko

akurat ze mną i dlatego zatrudniła kosmitów, żeby mnie porwali. Chętnie uwierzysz

w taką wersję, prawda? Laura wskazała list.

– Ze słów matki wynika, że nie zgłosi się po córkę. Zakłada, że Pat,

przepraszam Jenna jest ze swoim ojcem. Co wobec tego nam pozostaje? Albo

znaleźć krewnych dziecka, albo oddać je osobom do tego uprawnionym.

Justin zrobił taką minę, jaką już znała, ale nie doszło do ostrej wymiany zdań,

bo w tej samej chwili rozległ się dzwonek.

Detektyw był niezbyt młody, krępy i śniady. Justin opowiedział mu całą historię

i pokazał kartkę. Pan John Harris pobieżnie rzucił okiem na tekst, uniósł brwi i

spojrzał na Justina.

– Czyli to pańska córka?

– Według listu.

– Chce pan, żebym odnalazł matkę?

--Tak.

Detektyw wyjął notes i pióro.

– Proszę o imię, nazwisko, adres.

– Nie znam.

Brwi detektywa niemal uciekły z wysokiego czoła.

– Nie zna pan nawet jej imienia?

--Nie.

– Hm. Więc proszę o krótki opis wyglądu. Wzrost, waga, kolor włosów, oczu.

– Nie mam pojęcia, jak ta kobieta wygląda.

Ręka detektywa zawisła w powietrzu.

– Co takiego? Nie wie pan, jak wygląda matka pańskiego dziecka?

– Niestety.

– A w jakim jest wieku? Ma dwadzieścia lat, trzydzieści, czterdzieści?

– Ja nic o niej nie wiem. Jedyna informacja zawarta jest w tym liście.

Detektyw nie ukrywał niesmaku i przez resztę wizyty traktował Justina bardzo

chłodno. Dokładnie obejrzał rzeczy niemowlęcia oraz torbę, w której były. List

włożył do plastikowej torebki i schował do teczki. Na oknie w sypialni znalazł tyle

śladów, że Laura ze wstydu chętnie zapadłaby się pod ziemię. Nie trzeba być

detektywem, by zauważyć, że okno myto dawno temu. Dokładnie przed sześcioma

miesiącami.

– Kolega, który pracuje na posterunku, pomoże mi sprawdzić, czy mają

podobne ślady. Przyjdę do państwa jutro. – Detektyw zmierzył Justina krytycznym

wzrokiem. – Dobrze byłoby sprawdzić DNA albo przynajmniej grupę krwi. Żeby

ewentualnie udowodnić, że pan nie jest ojcem.

Obrażony Justin milczał. Nie sprostował przypuszczenia, że autorka listu wie,

co robi, wskazując go jako ojca swego dziecka. Nie pozwolił też Laurze, by

cokolwiek wyjaśniła. Było mu obojętne, co detektyw myśli, a chodziło jedynie o

to, żeby nie oddać Jenny.

Laura zamknęła drzwi za detektywem i odwróciła się do Justina czerwona z

gniewu.

– Starałam się być uprzejma, ale co on sobie myśli? – wybuchła. – Jakim

prawem jest napastliwy w stosunku do ciebie? Kim on jest? Strażnikiem

moralności? Nic nie wie o okolicznościach, a pochopnie wyciągnął wniosek, że

jesteś kobieciarzem, który sypia z kim popadnie i nie pamięta imion tych kobiet.

– On wyciągnął jakieś wnioski? – łagodnie zapytał Justin. – Nie denerwuj się.

Wiem, że wszystko na mnie wskazuje. Boli mnie twój brak zaufania, ale zdaję

sobie sprawę, że trudno uwierzyć w moje zapewnienia. Nie przejmuj się moimi

uczuciami. Naprawdę jest mi obojętne, co ten człowiek o mnie myśli.

Powiedział to takim tonem, że Laura zrozumiała podtekst. To jej opinia była

ważna.

– Przepraszam cię. – Spuściła wzrok. – Wierzę, że nie jesteś ojcem Jenny.

– Ale zastanawiasz się, czy się nie mylę, prawda?

Skinęła potakująco.

– W tym sęk. Przepraszam.

– Nie przejmuj się.

Powoli uniosła głowę i spojrzała na niego.

– Najlepiej nie przejmować się drobiazgami. Jedyne, co nam pozostaje, to

czekać, aż detektyw znajdzie Lindę. Tylko jak będą wyglądać następne dni? Co z

twoją pracą? Dzisiejsze spotkania odwołałeś, ale jutrzejszych chyba już nie

możesz?

– Mam nienormowany czas pracy i w zasadzie sam ustalam godziny. Znajdę

jakieś rozwiązanie. Przełożę spotkania, poproszę o zastępstwo albo wezmę Jennę

ze sobą.

Ona w ciągu dnia dużo śpi. – Westchnął. – Szkoda, że nie w nocy.

Laura przeszła do kuchni. Justin uśmiechnął się, widząc, że czuje się w jego

mieszkaniu swobodnie. Było mu miło, chociaż ostrzegawczy głos przypominał, że

to niebezpieczne.

Laura otworzyła lodówkę.

– Tym razem ja coś ugotuję, chociaż nie mam się czym popisywać. Gdzie

pracujesz? Powiedziałeś tylko, że jesteś logopedą.

– Prowadzę ośrodek dla dzieci z wadami wymowy. Przychodzą do nas po

pomoc, jakiej nie zapewnia im szkoła.

Wyraz niedowierzania na twarzy Laury rozbawił go.

– Według ciebie taka praca nie pasuje do szalonego motocyklisty, prawda?

– Już sama nie wiem. Może pasuje, może nie. Na pewno dzieci cię podziwiają.

Jak doszło do tego, że otworzyłeś taki ośrodek?

– Gdy miałem dwadzieścia lat, zaangażowano mnie do filmu... do kiepskiego

serialu. Na szczęście udało mi się zachować rozsądek i w odpowiedniej chwili

zrezygnować. Zarobiłem tyle, że starczyło na studia i na sfinansowanie ośrodka.

Jak dotąd, mamy niezłe osiągnięcia. Dla mnie to stała praca, dla dzieci stała

pomoc.

– Wydałeś wszystkie pieniądze na cele dobroczynne? Nie chciałeś kupić stu

motorów albo pałacu?

– No, trochę sobie zostawiłem. – Justin uśmiechnął się. – Nie potrafię jeździć

na stu motocyklach jednocześnie.

– Dlaczego wybrałeś taki zawód? Czy jako dziecko miałeś podobne problemy?

– Takie przypuszczenie samo się nasuwa, prawda?

Laura poczuła się dziwnie zakłopotana, przerwała krojenie cebuli i spod rzęs

zerknęła na Justina.

Wyglądała uroczo.

Pokusa była zbyt silna. Justin odebrał Laurze nóż i odwrócił ją ku sobie.

Zdumiała się, ale nie sprzeciwiła, a nawet z własnej inicjatywy objęła go za szyję.

Bardzo dobrze.

Justin uważał, że jest mu winna pocałunek, a takie długi lubił odbierać.

Pocałunek był delikatny jak pierwsza zimowa śnieżynka, ale ciepły. Laura

miała wrażenie, że właśnie na to czekała od dawna. Justin uśmiechnął się

uwodzicielsko i pocałował ją jeszcze raz. Tym razem mniej delikatnie, ale czulej.

Laura dziwiła się własnym odczuciom. Czuje się bezpieczna, całując sąsiada?

Przecież to ryzyko! Na co ona sobie pozwala?

Odsunęła się gwałtownie. Justin popatrzył na nią pytająco.

– Oboje jesteśmy zmęczeni – wykrztusiła schrypniętym głosem.

To niczego nie wyjaśniało. Tym bardziej że nadal obejmowała Justina. Justin

milczał.

– Nie doszłoby do tego, gdybyśmy nie byli zmęczeni i spięci – dodała.

– Masz rację. – Justin delikatnie oparł jej głowę na swojej piersi. – Gdy jestem

zmęczony, zwykle szukam jakiejś przepracowanej pani adwokat, bo tylko taki

pocałunek ma lecznicze działanie.

Laura czuła się dziwnie osłabiona. Nie miała siły unieść głowy.

– Pocałuj mnie, żeby się zagoiło – poprosił Justin. – Dzieci wiedzą, co najlepiej

pomaga.

– Mają wrodzony instynkt.

Wreszcie uniosła głowę.

– Lubię instynkty – szepnął Justin.

Czy jego twarz jest znowu bliżej? Laura zmrużyła oczy, by to ocenić. Odległość

dwudziestu centymetrów zmniejszyła się do dwóch. Dopiero teraz, z bliska,

zobaczyła, że w ciemnych oczach Justina połyskują złote płatki. To bardzo

niebezpieczne oczy, pomyślała. Jak jeziora, w których kobieta pragnie zanurzyć się

na długo, może na zawsze.

– Naprawdę?

Czyżby ona to powiedziała, a raczej wyszeptała? Niemożliwe!

– Instynkty prowadzą do ciekawych sytuacji.

– Na przykład można zostać ojcem.

– Owszem. – Justin objął ją mocniej. – Czemu upinasz włosy?

– Bo są stanowczo za długie. Powinnam je obciąć. Taka fryzura jest

niepraktyczna.

– Nie obcinaj. Chcę je zobaczyć rozpuszczone.

Nie wyciągnął jednak spinek, co w tych warunkach było bardzo rozsądne, ale

rozczarowało Laurę. Westchnęła i odsunęła się.

– Muszę coś zjeść i iść spać, bo inaczej jutro zasnę przy biurku. Poradzisz sobie

beze mnie?

– Taak – odparł Justin z ociąganiem. – Muszę.

Rozdział 6

W czwartek Laura wróciła z pracy o piątej i bardzo się zdziwiła, że Justina nie

ma w domu. Zaczynała się już poważnie niepokoić, gdy z przedpokoju dobiegł

jego głos.

Justin sapał jak zawodnik po biegu długodystansowym. Jenna siedziała w

pożyczonym wózku, wymachiwała rączkami i nieprzerwanie ćwiczyła jakieś nowe

dźwięki.

Justin spojrzał na zegarek.

– Czemu wróciłaś tak wcześnie? To niepokojące. Czy imperium Younga i

Warrena nie utonie w morzu papierów, gdy ciebie zabraknie przy sterze?

Laura pocałowała dziecko i posadziła je w rogu kanapy.

– Okazuje się, że beze mnie też potrafią omijać niebezpieczne rafy i podwodne

skały. Dziwne, prawda? Już dawno powinnam się zorientować, że świetnie sobie

beze mnie poradzą i wcale nie muszę tkwić przy kserokopiarce do północy.

– Przy ksero? Jesteś sekretarką?

– Skądże. Kopiowanie nie należy do moich obowiązków, ale jest mnóstwo

pracy, którą ktoś musi wykonać. I ja to robię.

– Coś mi się zdaje, że robisz więcej, niż trzeba.

– Możliwe. – Laura lekko wzruszyła ramionami. – Przypuszczam, że nikt nie

zauważył mojego wyjścia o normalnej porze.

To było wielkie odkrycie. Równie zdumiewające jak fakt, że bardzo chętnie

wraca do domu, chociaż nie czeka jej nic pasjonującego. Jedynie codzienne

obowiązki przy dziecku i stała walka z kulinarnymi pokusami Justina.

Wieczory spędzali we troje. Najpierw Laura miała nocny dyżur przy Jennie,

potem Justin, a trzeciego wieczoru byli tak zmęczeni, że zasnęli oboje. Laura z

rozrzewnieniem wspominała ranek, gdy obudziła się przytulona do niemowlęcia, a

obok niej, z drugiej strony dziecka, spał Justin. Rozmarzona obserwowała go przez

pół godziny.

Teraz miał poważną, nawet zasępioną minę.

– Pędziłem z pracy, bo dzwonił Harris, że do nas jedzie.

Ma ważne wieści.

– Znalazł matkę Jenny?

Justin skinął potakująco głową i w tym samym momencie rozległ się dzwonek.

– Ja otworzę – powiedziała Laura.

Pan Harris dumnie wkroczył do bawialni i byłby usiadł na Jennie, gdyby Justin

w ostatniej chwili nie wziął jej na ręce.

– Ha, ha, ha! – zarechotał detektyw. – Przepraszam, nie zauważyłem żywego

drobiazgu. Kiepsko z moją zdolnością obserwacji. Ale mam dla pana nazwisko.

Justin położył niemowlę na kocyku na podłodze, z dala od trasy ewentualnego

przemarszu spostrzegawczego detektywa.

– Bardzo mnie to cieszy.

– Nazwisko i adres. Znalazłem tę kobietę. – Detektyw dumnie wypiął pierś. –

Były trudności, ale jednak dotarłem do niej. Nazywa się Linda Hope Fielding.

Nazwisko pasuje, odciski palców się zgadzają. – Pogardliwie popatrzył na Justina.

– To jest matka pańskiego dziecka. Czy coś się panu przypomina? Wie pan, w

którym kościele dzwonią? Justin przecząco pokręcił głową.

– Dziwne. – Detektyw wyjął plik papierów. – Linda Fielding ma czterdzieści

dwa lata, czarne włosy, niebieskie oczy, waży sześćdziesiąt pięć kilo.

– Aha.

Pan Harris, którego najwidoczniej irytowała obojętność Justina, rzucił papiery

na stolik i wstał.

– Zna ją pan czy nie, to jest ta Linda, która dotykała pańskiego okna i listu.

Wszystkie zebrane przeze mnie informacje są tutaj.

Laura zaczęła przeglądać kartki, a Justin zajrzał jej przez ramię.

– Czy to stały adres? – zapytał. – Jest pan pewien, że ona tam mieszka?

Detektyw uśmiechnął się podejrzanie.

– Niech pana głowa nie boli o adres. Jest bardzo stały.

Przynajmniej przez jakieś piętnaście do dwudziestu lat.

– Och! – wyrwało się Laurze.

Pan Harris pokiwał głową.

– Tak, Linda Fielding przebywa w więzieniu. Od kilku lat była poszukiwana, aż

wreszcie w poniedziałek trafiła za kratki. Dlatego tak długo musiałem jej szukać.

Laura rzuciła papiery, podbiegła do dziecka i porwała je na ręce.

– Nie martw się, perełko – szepnęła. – Wszystko jakoś się ułoży.

– Czy dobrze słyszę, że ta kobieta jest poszukiwana od kilku lat? – Justin

podszedł do Laury i do dziecka. – Za co?

– Za kradzieże. Dowiedziałem się, że jest znana w światku włamywaczy, słynie

z okradania willi. Dostanie co najmniej piętnaście lat. – Detektyw prychnął

pogardliwie. – Popełniła duży błąd, gdy wybrała się z wizytą do gubernatora.

Odważne posunięcie, ale głupie, bo zostawiła ślady. Pewno nie pomyślała, że będą

szukać odcisków na bramie. No, to byłoby wszystko.

Harris wystawił rachunek na pokaźną sumę, po czym się pożegnał.

Justin odprowadził go do drzwi, a Laura usiadła na kanapie, mocno tuląc

dziecko.

– Biedactwo. Masz matkę, która spędzi w więzieniu cały okres twojego

dzieciństwa i dojrzewania. Jest gorzej, niż myśleliśmy.

– Czyżby?

– Gorzej, niż ja myślałam.

– Oczywiście. Myślałaś, że jakaś dziewczyna chce mnie ukarać za to, że nie

płacę na dziecko.

Laura drgnęła, jakby ją uderzył.

– Bardzo cię przepraszam. Biedne maleństwo. Ciekawe, dlaczego ta kobieta

myśli, że jesteś ojcem jej dziecka.

Justin usiadł i oboje pochylili się na niemowlęciem, jakby chcieli własnymi

ciałami osłonić je przed niewesołą przyszłością.

– Nie mam pojęcia. Dowiemy się, gdy się z nią zobaczymy. Oby prawdziwy

ojciec był zdolny do podjęcia obowiązków rodzicielskich.

– Matka widocznie sądzi, że jest, skoro podrzuciła mu córkę.

– Co teraz zrobimy?

– Musimy skontaktować się z Lindą Fielding i powiedzieć jej, że wprawdzie

dziecko jest w dobrych rękach, ale w niewłaściwych. Mam nadzieję, że dowiemy

się czegoś o ojcu małej i o bliższych krewnych.

– A co potem? Oddamy Jennę?

– Nie mamy wyboru, prawda? Zabierze ją rodzina albo trafi do sierocińca. –

Justin przejrzał kartki. – O, jest numer do więzienia. Jak myślisz, może warto od

razu dzwonić?

– Nie. Osobistych spraw lepiej nie załatwiać przez telefon.

Pojedziemy do tej Lindy Fielding.

Otrzymanie pozwolenia na widzenie zajęło trochę czasu i kosztowało nieco

wysiłku. Odwiedziny były możliwe jedynie w soboty. Wprawdzie wyjątkowo

można było obejść przepisy, lecz Justin bał się, że gdy poda prawdziwy powód,

natychmiast odbiorą mu dziecko. Nie chciał też korzystać ze znajomości Laury.

W końcu nadeszła sobota. Matka Laury, pani King, przyjechała, żeby

popilnować Jenny. Dziecko bez oporów zaakceptowało tymczasową babcię.

– Mamo, na pewno dasz sobie radę? – spytała Laura z wyraźnym niepokojem.

Starsza pani poczuła się obrażona.

– Moja droga, zapominasz, że wychowałam jedną córkę i dwóch synów, no i

mam czterech wnuków. Z takim doświadczeniem śmiało mogę popilnować jednego

maleństwa przez kilka godzin. No, idźże.

– Muszę się przebrać.

– Po co? – odezwał się Justin. – Moja sąsiadka ładnie wygląda, prawda?

Pani King obrzuciła córkę uważnym spojrzeniem.

– Hm...

Laura obejrzała spodnie i bluzkę ze śladami śniadania Jenny.

– Kpiny w żywe oczy. Wyglądam okropnie, nie wyjdę z domu taka brudna.

Przeszła do sypialni, a Justin podążył za nią.

– Co z tego, że tu i ówdzie są plamy? Widać, że zajmujesz się dzieckiem, a to

nie wstyd. Chodźmy, bo za pół godziny zaczną wpuszczać.

Laura jakby go nie słyszała.

– Byłam w więzieniu tylko służbowo – mruknęła do siebie.

– Jak ubrać się na prywatne widzenie z więźniarką? Włożyć służbowy kostium?

Justin oparł się o ścianę, skrzyżował ręce na piersiach i wlepił wzrok w sufit.

Laura uśmiechnęła się. Mieszkając przez wiele lat z trzema mężczyznami, często

widywała taką postawę.

– To naprawdę bez znaczenia – orzekł Justin. – Zmień tylko bluzkę.

– Łatwo ci mówić. Tobie wystarczy ubrać się na czarno i już dobrze wyglądasz.

Justin miał na sobie spłowiałe dżinsy i zwykłą koszulę.

– Czy okrężną drogą dajesz mi do zrozumienia, że ja też powinienem się

przebrać?

Laura nie odpowiedziała. W końcu wybrała spodnie i bluzkę, po czym

rozkazała:

– Porozmawiaj z moją mamą albo pobaw się z Jenną. Zaraz będę gotowa.

Idąc do samochodu, Laura często odwracała głowę, jakby spodziewała się, że

matka przywoła ją z powrotem. Tak się bała, że Jenna może płakać. Ale nic takiego

się nie zdarzyło.

Kiedy doszła na parking, stanęła zdumiona. Zamrugała powiekami. Dlaczego

kolor i marka auta są inne?

– To nie mój samochód.

Justin osłonił oczy i rozejrzał się.

– Rzeczywiście, twojego tu nie ma. Ten jest za czysty.

Gdzie zaparkowałaś?

– Tutaj.

– Jesteś pewna?

– Oczywiście. Doskonale pamiętam. – Głos jej się załamał.

– Zawsze tu parkuję, jeśli jest wolne. A wczoraj było. Pamiętam jak dziś.

Skradziono mój wóz!

– Może zostawiłaś kluczyki.

– Skądże! – Laura rozejrzała się. – Skradziono mi samochód! No nie...

Justin wyjął telefon, ale w tej samej chwili Laura coś sobie przypomniała.

Prędko złapała go za rękę.

– Chwileczkę.

Justin patrzył na nią wyczekująco.

– Nic mi nie ukradziono – wykrztusiła pąsowa ze wstydu.

– Całkiem zapomniałam, że Steve chciał zabrać mój wóz. Ma zapasowe

kluczyki. Obiecał w sobotę zrobić przegląd.

Justin dość długo milczał.

– Lubisz pochopnie wyciągać wnioski, prawda? – rzekł wreszcie. – Najpierw

dwa włamania do mieszkania, potem złodzieje kradną ci samochód...

– Dzwoń po taksówkę – burknęła Laura. – A dwa włamania były, bo najpierw

zakradł się kot, a potem niemowlę.

Justin objął ją i poprowadził w stronę domu.

– Pojedziemy moim motocyklem.

– O, nie! Za żadne skarby!

Laura odsunęła się. Bliskość Justina działała osłabiająco na ciało i umysł. Ale

Justin bezceremonialnie złapał ją za rękę i pociągnął za sobą.

– Przekonasz się, jaka to przyjemność.

– Wszystko rzecz gustu.

Zapierała się, szurając butami po chodniku. Justin wreszcie obejrzał się i

przystanął. Laura wyszarpnęła rękę i powiedziała, cedząc słowa:

– Nie pojadę motorem.

– Czemu? Przecież się spieszymy.

Laura gorączkowo szukała odpowiedniej wymówki. Wolała dusić się w

przepełnionej kolejce albo w autobusie bez klimatyzacji, niż usiąść na potworze

zwanym motocyklem.

– Nie mam kasku.

– To żadna przeszkoda. – Justin znowu schwycił ją za rękę i pociągnął. – Mam

kask dla pasażerów. Chętnie ci pożyczę.

Raczej kask dla pasażerek, pomyślała Laura. Oblepiony włosami przyjaciółek i

kochanek. Nie! Czegoś takiego nie włoży na głowę.

– Nie używam cudzych kasków. To niehigieniczne.

Justin zachowywał się tak, jakby jej nie słyszał.

– Człowieku, nie pędź tak. Dla ciebie to może normalny krok spacerowy, ale

dla mnie to istny maraton. Zadzwoń po taksówkę, bardzo proszę.

Justin zwolnił. W końcu stanął i wsparł się pod boki.

– Mówisz poważnie? Aż tak się boisz jednośladowego pojazdu?

– Wcale się nie boję, tylko nie mam ochoty na przejażdżkę motocyklem. Wolę

jechać taksówką. – Wyciągnęła rękę. – Daj mi telefon, sama zadzwonię.

Justin wyjął komórkę, ale nie podał jej Laurze.

– Najpierw obiecaj, że przemyślisz moją propozycję i innym razem zechcesz ze

mną pojechać. To naprawdę bardzo przyjemne.

– Daj telefon. Obiecuję, że przemyślę.

Skłamała, bo nie zamierzała narażać się na złamanie karku.

Laura bywała w więzieniu służbowo, ale prywatne widzenie z osobą osadzoną

to zupełnie co innego.

W sali widzeń strażnik wskazał im kobietę odpowiadającą opisowi podanemu

przez detektywa. Linda Fielding była opalona, ale przygnębiona. Pustym wzrokiem

patrzyła na wchodzących, również na Justina.

Laura przedstawiła się, a Linda obojętnie skinęła głową. Na jej twarzy

malowało się znudzenie.

Laura pochyliła się nad stołem i zdawkowo się uśmiechnęła.

– Zapewne interesuje panią, kim jesteśmy i dlaczego przyszliśmy.

Linda jedynie wzruszyła ramionami. Laura zerknęła na Justina, aby

zorientować się, czy on chce coś powiedzieć. Nie chciał.

– Przyszliśmy w sprawie pani córeczki.

– Mojej Jenny?

Linda wyraźnie się ożywiła, wyprostowała i popatrzyła na Laurę z ciekawością.

– Mieszkam przy ulicy Dębowej 23. Pani weszła przez okno do mojego

mieszkania i zostawiła u mnie dziecko.

Linda zmrużyła oczy.

– Teraz panią poznaję. To pani jest nową kochanką ojca Jenny?

– Nie.

Laura spojrzała na Justina, który wpatrywał się w Lindę bez mrugnięcia okiem.

– Pani Fielding...

– Mówmy sobie po imieniu. Jeśli będziesz wychowywać moją córkę, lepiej od

razu przejść na ty. – Linda zapaliła papierosa i wydmuchnęła duży kłąb dymu. –

Całe szczęście, że mam papierosy. Jedyny plus tego, że musiałam zostawić dziecko

u ciebie. Znowu mogę palić. Ten rok bez papierosów był cholernie ciężki.

– Muszę cię zmartwić... niestety, pomyliłaś się. Nie jestem... – Ugryzła się w

język. – Mieszkam sama. Ojciec Jenny mieszka gdzie indziej.

– Na pewno mieszka właśnie tam. Jest w książce telefonicznej. Jakaś kobieta

powiedziała mi, że Justin mieszka pod 3C.

– Jak nazywa się ojciec Jenny?

– Bane.

Laura spojrzała na Justina, który wciąż siedział nieruchomo, z nieodgadnionym

wyrazem twarzy.

– Pan Justin Bane mieszka pod 3B. Twierdzi, że nigdy o tobie nie słyszał, więc

nie może być ojcem twojego dziecka.

Linda poczerwieniała z gniewu.

– Kłamca. Dobrze wie, że jest, bo kontaktowałam się z nim po porodzie. Wie,

że ma córkę.

Laura przez chwilę patrzyła na nią zbita z tropu.

– Pan Justin Bane przyszedł razem ze mną. Czy nadal twierdzisz, że on jest

ojcem twojego dziecka?

– To nie żaden Justin Bane. – Linda zaciągnęła się papierosem, nie odrywając

oczu od Justina. – Ojciec Jenny jest dużo starszy od tego pana. Szkoda, że przez

jakieś dziesięć lat nie dostanę go w swoje łapy.

– Skoro to nie jest ojciec twojego dziecka, to znaczy, że zostawiłaś je w

niewłaściwym mieszkaniu.

Linda zgasiła niedopalonego papierosa. Była wyraźnie zaniepokojona.

– W książce telefonicznej znalazłam tylko jednego Justina Banea. Byłam

pewna, że to on. Gdzie jest Jenna? Zdrowa?

– Tak. Możesz być spokojna. Opiekujemy się nią najlepiej, jak umiemy.

– Jak mnie znaleźliście?

– Poprosiliśmy o pomoc detektywa. On zidentyfikował twoje odciski na oknie i

na kartce, którą przysłałaś.

Linda uśmiechnęła się kwaśno.

– No, tak. Odciski...

Laura wyjęła notes i pióro.

– Musimy znaleźć ojca Jenny. Co możesz nam powiedzieć o tamtym Justinie?

– Jest dużo starszy od tego Justina. Nie pytałam, ile ma lat.

– Gdzie pracuje? Czym się zajmuje?

– Tym i owym. – Linda wzruszyła ramionami. – Ma talent do zdobywania

pieniędzy, nic nie robiąc. – Wyjęła papierosa z popielniczki i spróbowała zapalić. –

Mam nadzieję, że to się zmieni, gdy weźmie dziecko.

W tym momencie rozległ się nieludzki krzyk. Na twarzy Justina pojawiły się

zdumienie i wściekłość.

– Co się stało?

Justin pochylił się i uderzył pięścią w stół.

– Nie do wiary! Nieprawdopodobne! Ale to jedyne wyjaśnienie. Czemu

wcześniej nie przyszło mi do głowy?

– Co? – jednocześnie spytały kobiety.

– Że to mój ojciec, którego nie widziałem od ćwierć wieku – wycedził Justin. –

Jenna jest córką mojego ojca, czyli... z tego wynika... moją siostrą.

Linda pierwszy raz lekko się uśmiechnęła.

– Moja mała Jenna ma dużego brata!

Justin siedział jak sparaliżowany. Laura odwróciła się do Lindy, dając mu czas,

by oswoił się z nieoczekiwanym obrotem sprawy.

– Zagadka rozwiązana. Ale dlaczego zostawiłaś dziecko w obcym mieszkaniu i

zgłosiłaś się na policję?

Linda zwiesiła głowę.

– Nie miałam innego wyjścia. Od lat wywijałam się przedstawicielom prawa, a

to nie życie dla dziecka. Liczyłam na Justina... oczywiście seniora. On też cudem

nie trafia za kratki, a nawet ostatnio nieźle mu się wiedzie. Nie mam żadnych

krewnych.

– Jak można powierzyć dziecko takiemu człowiekowi? – wtrącił się Justin. –

Jeśli choć trochę go znasz, wiesz, że jest nieodpowiedzialny. On nawet nie wie, że

istnieje coś takiego jak odpowiedzialność.

– Jest ojcem Jenny – powiedziała Linda z uporem. – Zaopiekuje się nią.

Justin zgarbił się i bezradnie zwiesił ręce.

– Tak samo, jak opiekował się Benem i mną.

– Może się . zmienił – ostrożnie podsunęła Laura. – Minęło tyle lat. Lindo, czy

naprawdę masz zaufanie do pana Banea, jeśli chodzi o córkę?

– Jest jej ojcem. Może kiepskim, ale zawsze to lepsze niż zupełny brak rodziny.

Lepsze niż matka, która nie może zaprowadzić dziecka do szkoły albo do lekarza,

bo jest w więzieniu. Nie miałam wyboru.

– Jenna będzie dorosła, gdy cię wypuszczą.

– Wiem. Ale może zdążę wyjść przed jej maturą.

Justin pochylił się w stronę Lindy, a jego oczy gniewnie płonęły.

– Mój ojciec nie nadaje się do tego, żeby zajmować się niemowlęciem. Był

nieodpowiedzialny, gdy ja byłem mały i wątpię, żeby zmienił się na lepsze. Mojego

brata i mnie zabrano z domu, bo strasznie nas zaniedbywał. Nie wolno dopuścić,

żeby podobny los spotkał Jennę. Ja na to nie pozwolę.

Ben umarł, bo miał beznadziejnego ojca. Nie chcesz chyba, żeby taki łajdak

zmarnował twoje dziecko?

Linda mocno zbladła.

– Sama nie wiem... Nie znam go dobrze, ale odszukałam i myślałam, że weźmie

Jennę. Sprawdziłam ten adres w książce telefonicznej, przeszłam się naokoło

bloku, widziałam, że sąsiedztwo jest ładne, za rogiem jest park.

– Przelotnie spojrzała na Laurę. – Ty też mi się spodobałaś.

Byłam pewna, że dziecku będzie dobrze. Jenna ma tylko ojca, żadnych

krewnych. Nikomu innemu nie mogłam jej zostawić. Gdybym wiedziała, że on jest

taki zły, tobym...

O Boże!

Justin miał wrażenie, że świat zatrząsł się w posadach. Nie mógł uwierzyć, że

ma siostrę. Znowu ma rodzeństwo! To niemowlę, które przez tydzień karmił, kąpał,

kołysał do snu, jest jego siostrą!

Nic dziwnego, że czuł więź z Jenną, silne pragnienie, by ją chronić, otoczyć

opieką, żeby nie spotkało jej nic złego. Widocznie podświadomie ją rozpoznał.

Na twarzy Lindy był wypisany lęk o los córki. Justina ogarnęło współczucie dla

matki swojej siostry, więc ujął jej rękę.

– Nie martw się. Jenna będzie bezpieczna. Jest moją siostrą i ja będę o nią dbał.

Linda patrzyła na niego z powątpiewaniem.

– Ona nie ma nikogo na świecie.

– Ma mnie – powiedział Justin. – Czy pozwolisz, żebym się nią zaopiekował,

wychował ją?

W oczach Lindy mignęła nadzieja.

– Nie wiem. Chciałabym porozmawiać z Laurą w cztery oczy.

Justin wstał i odszedł. Nie interesowało go, dlaczego Linda chce rozmawiać

jedynie z Laurą. Stanął pod ścianą i obserwował kobiety, które nachylone do siebie

rozmawiały z przejęciem.

Zastanawiał się, czy podjął słuszną decyzję. Będzie zmuszony zmienić nie tylko

poglądy, ale i tryb życia.

Wciąż powtarzał sobie, że po raz pierwszy od śmierci Bena nie jest sam na

świecie, bo ma siostrę. Zdumienie dorównywało ciężarowi odpowiedzialności.

Wreszcie kobiety go przywołały. Sądząc po wyrazie twarzy, Linda podjęła

decyzję.

– No i do jakiego wniosku doszłyście?

– Będziesz musiał oficjalnie zaadoptować moją córkę – odparła Linda. –

Zrobisz to?

– Zaraz adoptować? Nie wystarczy przyznanie mi prawa do opieki?

– Nie. To musi być adopcja, bo wtedy Jenna będzie bezpieczna do końca życia.

Nikt ci jej nie odbierze, nawet wasz ojciec. Niech to będzie oficjalnie załatwione.

Jenna zostanie twoją córką.

Justin zamyślił się. Był zaskoczony niesłychaną prośbą obcej kobiety.

– Masz do mnie zaufanie?

Linda zerknęła na Laurę.

– Tak. Po rozmowie z nią wiem, że można ci ufać. Ona mówi, że jesteś dobry

dla Jenny. Polegam na jej opinii.

– Obiecuję, że będę bardzo dbał o Jennę.

– Wierzę ci. Ale dlaczego chcesz to zrobić? Jesteś kawalerem. Po co ci dziecko?

– Jenna jest moją siostrą. Stanowimy rodzinę. Jeżeli nie może być z rodzicami,

to należy do mnie, a nie do obcych ludzi.

Linda zapaliła kolejnego papierosa.

– Z jej ojcem spędziłam kilka tygodni, ale nigdy o tobie nie wspomniał. Coś mi

się zdaje, że w waszej rodzinie więzy krwi niewiele znaczą.

– Ja jestem inny. Moja siostra dużo dla mnie znaczy. Ty przez wiele lat nie

będziesz w stanie nic dla niej zrobić, a ja mogę zapewnić jej dom.

– Dobrze. Przynieście mi odpowiednie papiery. Chcę to szybko załatwić i mieć

z głowy, żeby się nie martwić. Chcę, żeby Jenna była bezpieczna.

– Nie martw się – powiedziała Laura. – Jenna będzie miała dobre warunki.

Justin jest dla niej najlepszym opiekunem, jakiego można sobie życzyć. Będzie

wspaniałym bratem i ojcem.

W oczach Lindy zalśniły łzy.

– Wracajcie do mojego dziecka, a w poniedziałek zacznijcie załatwiać adopcję.

Jak najprędzej przynieście mi papiery do podpisania.

– Dobrze. Do widzenia. – Justin wyciągnął rękę do matki swojej siostry. –

Będziemy cię informować na bieżąco.

– Ucałujcie Jennę ode mnie.

– Na pewno to zrobimy. Do widzenia.

Rozdział 7

– To przechodzi ludzkie pojęcie – odezwała się Laura w taksówce. – Gdyby nie

ty, Jenna byłaby samiutka jak palec. Wyobraź sobie, że rodzice nie mogą się tobą

opiekować, a poza nimi nie masz nikogo.

– Nie mam aż tak bujnej wyobraźni – burknął Justin i zmarszczył brwi.

Laura zawstydziła się, że zapomniała o jego sytuacji.

– Biedna dziecina dostała mocno nieciekawy spadek – dodał Justin.

– Nie mów tak – Dlaczego? Połowa moich genów też jest po ojcu. Oboje

dziedziczymy cechy po tym samym nieodpowiedzialnym człowieku. Taki bagaż

utrudnia dziecku życie.

– Niekoniecznie, w dużym stopniu sami kształtujemy swój los – oświadczyła

Laura. – Naukowcy rzekomo znaleźli w genach powiązanie wszystkiego ze

wszystkim, ale ja mocno wierzę w wolną wolę. Na pewno nie jesteś podobny do

swojego ojca. Ani Jenna.

– Skąd wiesz? Ona nie ma jeszcze czterech miesięcy.

– Ale jest aniołkiem. – Głos Laury złagodniał. – Trochę jest podobna do ciebie.

Justin nieznacznie się uśmiechnął.

– Dziękuję. Uznam to za komplement. O czym rozmawiałaś z Lindą?

– O tobie. Linda chciała wiedzieć, jakim jesteś człowiekiem, jakie uczucia

budzą w tobie niemowlęta, jak opiekujesz się Jenną, czy denerwujesz się, gdy

płacze i nie chce spać.

Tego typu rzeczy.

– Dziwne, że wypytuje o mnie szczegółowo, a ojca właściwie nie zna, ale bez

wahania chciała powierzyć mu dziecko.

– Przypuszczam, że uczepiła się idei biologicznego ojcostwa. Jakby ono

stanowiło gwarancję, że mężczyzna odpowiednio zajmie się swoim potomkiem.

Linda po swojemu kocha córkę, poświęca się dla niej.

– Jenna ma prawo oczekiwać poświęcenia.

– I już korzysta z tego prawa – powiedział Laura z uśmiechem. – Uprzedziłam

mamę, że wyjeżdżamy na trzy godziny.

Zostało trochę czasu, więc wstąpmy do restauracji i spokojnie zastanówmy się

nad następnym krokiem.

– Wolałbym jak najszybciej wrócić do Jenny.

Justin pragnął teraz zobaczyć nie cudze dziecko, lecz siostrę. Chciał się cieszyć,

że ma rodzinę. Laura doskonale go rozumiała.

– Wobec tego jedziemy do domu. Dobrze byłoby uzyskać zgodę twojego ojca

na zaadoptowanie Jenny. Jak sądzisz, zgodzi się od razu?

– Nie wiem. Ostatni raz widziałem go, gdy miałem zaledwie pięć lat.

W domu Justin poszedł prosto do sypialni, a Laura została z matką w kuchni.

Dwukrotnie zreferowała jej całą historię ze szczegółami, wypiła trzy filiżanki kawy

i wysłuchała opowiadań o wnukach. Wreszcie uznała, że Justin już dość nacieszył

się siostrą i zajrzała do sypialni. Justin leżał wpatrzony w Jennę.

– No i jak? Zapoznaliście się już na nowo?

– Tak. Oswajam się z myślą, że mam siostrę. To niesamowite.

Był nadal zdumiony, ale przekonany, że zadanie, jakiego się podjął, nie

przerośnie go.

– Rzadko kto w twoim wieku ma taką malutką siostrę.

Boisz się konsekwencji swojej decyzji?

Justin spojrzał na Laurę zagadkowo i lekko wzruszył ramionami.

– Oczywiście. Nie wiem, czy dobrze ją wychowam.

– Rodzice też nie wiedzą, czy dobrze wychowają swoje dzieci.

– O Boże! – Justin zerwał się i podszedł do okna. – Potrzebuję więcej tlenu.

Jestem rodzicem! Mam być ojcem własnej siostry! Jak to będzie?

– Dobrze. Świetnie się spisujesz.

– To wcale nie to samo. Przecież do tej pory ty mi pomagałaś, a poza tym

opieka była tymczasowa. Ale czy poradzę sobie dalej?

– Poradzisz. Zajmujesz się Jenną od tygodnia i postępujesz jak doświadczony

ojciec.

Justin wychylił się przez okno i oddychał głęboko.

– Nic nie rozumiesz. Przypominam sobie Bena...

– Brata, który zmarł w dzieciństwie?

– Tak. Nie umiałem się nim opiekować. Miałem go pilnować, ale dostał

zapalenia płuc i umarł. Widocznie źle go ubierałem. Powinienem pójść do

sąsiadów, poprosić kogoś o radę, o pomoc. Uratowałbym go, gdybym... – Justin

przesunął dłonią po oczach. – Gdybym coś zrobił.

Laura współczuła mu całym sercem, ale nie rozumiała jego wyrzutów sumienia.

– Sam byłeś wtedy mały.

– Miałem pięć lat.

– Więc nie możesz obciążać się winą.

Justin odsunął się od okna.

– Logicznie biorąc, to nie była moja wina. Ale myśl o opiece nad dzieckiem... o

wychowywaniu... Pieluszki to drobiazg. Trzeba będzie opowiadać bajki, urządzać

przyjęcia urodzinowe, zapraszać koleżanki. A potem najtrudniejszy okres –

dojrzewanie. Jenna będzie śliczna, więc będę musiał odpędzać podkochujących się

w niej wyrostków. Na pierwszą randkę pozwolę jej iść dopiero po dwudziestych

piątych urodzinach. O, Boże! – Bezsilnie opadł na krzesło, jakby przygniótł go

jakiś ciężar. – Nie mogę się tego podjąć. A muszę. Nie mogę. Muszę.

– Grozi ci rozszczepienie jaźni, czy ogarnia cię zwykła panika?

Nieudolny żart wywołał nikły uśmiech na jego twarzy. Uśmiech, który prędko

zniknął. Justin zgarbił się i zwiesił głowę.

– Nie miałem nawet cienia wątpliwości. Wiedziałem, że ona nie jest moim

dzieckiem. Unikałem zobowiązań. Żadnych trwałych związków. Nie chciałem

sprowadzać na świat dzieci, którym nie mógłbym zapewnić wszystkiego, czego by

potrzebowały. – Chmurnie popatrzył na siostrę-córkę. – A teraz będę ojcem! Co za

ironia losu.

– Nie rozczulaj się nad sobą. Jeszcze nie wiadomo, czy będziesz mógł

zaadoptować Jennę. Potrzebna jest zgoda twojego ojca i sądu. Do ostatecznego

załatwienia sprawy wciąż bardzo daleko.

Justin rzucił Laurze gniewne spojrzenie.

– Jak mam to rozumieć? Nad czym się zastanawiać? Matka i ojciec nie

wywiążą się z rodzicielskich obowiązków, to pewne. Ja jestem bratem Jenny i jej

jedynym krewnym. Sprawa jest jasna, więc powinna być raz-dwa załatwiona.

– Musisz skontaktować się z ojcem. Wiesz, gdzie on mieszka?

– Nie.

– Dobrze, że znamy bystrego detektywa.

– Zadzwonię do niego. Wiesz, wydaje mi się to takie oczywiste, że jestem

bratem Jenny. Wprawdzie jej oczy są innego koloru, ale mają podobny kształt. Nie

zdziwię się, jeśli ściemnieją. – Justin pocałował siostrę w czoło. – Mała, masz

brata, który mógłby być twoim dziadkiem.

– Żeby już teraz być dziadkiem, musiałbyś wcześnie zostać ojcem – zauważyła

Laura.

– Podobno niedaleko pada jabłko od jabłoni. Mam trzydzieści jeden lat, a mój

ojciec czterdzieści siedem.

– Miał tylko szesnaście lat, gdy się urodziłeś?

--Tak.

– A ile lat miała twoja matka?

– Piętnaście. – Justin wziął siostrę na ręce i wstał. – Dzienny śpiochu, trzeba

wracać do domu. Mieszkamy za ścianą.

Zadzwonię do Harrisa i rozpoczniemy akcję adopcyjną.

– Na pewno tego chcesz? – spytała Laura. – Dobrze to przemyślałeś?

– Co takiego?

– Bycie ojcem to nie krótka wycieczka, ale długoletnia wyprawa. Popatrz na

nas – po tygodniu oboje jesteśmy zmęczeni. A dla jednej osoby obowiązki będą

podwójnie męczące.

Bierzesz na barki zobowiązanie na całe życie.

– Wiem i dlatego jestem przerażony. Ale nie widzę innego wyjścia. Moja siostra

ma tylko mnie. – W jego głosie dźwięczała nuta irytacji, w oczach pojawiły się

gniewne błyski.

– Nie zamierzam odwodzić cię od tego zamiaru. Chcę tylko zwrócić ci uwagę

na ewentualne problemy, żeby było mniej niespodzianek. Jak na przykład

wyobrażasz sobie pogodzenie pracy zawodowej z wychowywaniem dziecka?

– Na razie wcale sobie nie wyobrażam. – Justin znowu usiadł na łóżku. – Ale

jakoś to będzie. Samotne matki jakoś sobie radzą, więc dlaczego mnie nie miałoby

się udać? Plusem jest to, że pracuję o różnych godzinach. Jeśli nie znajdę

opiekunki, będę zabierał dziecko do pracy. Poradzę sobie.

Jego determinacja była wzruszająca.

– Jesteś pewien, że rodzony ojciec nie będzie poczuwał się do

odpowiedzialności?

– Bardzo wątpię, żeby wydoroślał. Nie będę się z nim patyczkował. Jeśli zechce

zabrać mi Jennę, pójdę na policję. Po tym, jaki los zgotował Benowi i mnie, nie

dostanie pozwolenia na wychowywanie córki.

– Gdzie on pracuje?

– Ile razy mam powtarzać, że nic nie wiem? Podejrzewam, że robi tylko tyle, by

przeżyć. Dawno temu dopisywało mu szczęście w hazardzie.

– Jest hazardzistą?

– Tak, przynajmniej tak było napisane w papierach. Wiem także, że ma

szczęśliwą rękę. Jeśli potrafi przestać w odpowiednim momencie, przepuszcza

wygraną na pijatykach. Jest też złodziejem, alkoholikiem, cwaniakiem

wyłudzającym pieniądze od naiwnych. Szczególnie od kobiet.

– Kto dał ci te dokumenty?

– Nikt. Byłem ciekaw, więc ukradłem papiery dotyczące mojej sprawy.

– Rozumiem motywy, ale... Co stało się z twoją matką?

– Urodziła mnie, mając piętnaście lat, a Bena cztery lata później. Umarła kilka

miesięcy po porodzie. Nie pamiętam jej.

– Co było potem?

– Wkrótce nas rozdzielono. Ben zniknął – teraz wiem, że umarł – a mnie

oddano do rodziny zastępczej. Jedno małżeństwo chciało mnie od razu adoptować,

ale ojciec się sprzeciwił.

– Pragnął, żebyś z nim został?

– Wątpię. Nie wiem, czemu tak postąpił, ale podejrzewam, że nie chciał, żebym

miał prawdziwą rodzinę. Przez niego byłem w kilku przejściowych domach opieki,

a w międzyczasie w sierocińcach. Ojca nie widywałem, ale nadal miał prawo do

mnie i robił trudności, aż ludzie, którzy chcieli mnie adoptować, rezygnowali.

– Kiedy zmarł twój brat?

– Gdy miał dziesięć miesięcy. Nie mam ani jednego zdjęcia. Pamiętam tylko

jego oczy. Były jak oczy Jenny. Gdy wyrzynały mu się ząbki, gryzł mnie w palce. –

Justin zaśmiał się ponuro. – Na pewno przy tej okazji złapał ode mnie sporo

zarazków.

– Dostał od ciebie dużo miłości. I to samo dasz Jennie.

– Miłość to nie wszystko.

– Ale podstawa wszystkiego.

W drzwiach stanęła pani King.

– Justinie, chciałabym zamienić z tobą kilka słów. Mogę cię prosić na chwilę?

Laura też chciała wejść, lecz matka mrugnęła znacząco i zamknęła jej drzwi

przed nosem.

Laura zastanawiała się, co to znaczy. Gdy wreszcie zostali sami, zasypała

Justina pytaniami, ale dowiedziała się jedynie, że matce chodziło o porady w

sprawie ogródka ziołowego.

– Przestań mydlić mi oczy. Po pierwsze, mama nie hoduje ziół. A po drugie, co

ty wiesz na ten temat?

Justin zrobił zdziwioną minę.

– Podobno twoja mama posadziła dużo różnych ziół.

– Tak? Hm, kto wie. Kupiłam jej dwa poradniki. Może się zmobilizowała...

– Twoja mama mówiła też, że ostatnio rzadko cię widuje.

Nie zauważyłaś skrzynek u mnie na oknach, prawda?

– Hodujesz zioła w skrzynkach?

– Tak. Bardzo miłe zajęcie. Ale twoja mama hoduje ich znacznie więcej w

ogrodzie.

– Trzeba będzie częściej odwiedzać rodzinny dom.

– Na przykład jutro. Twoja mama prosiła, żebyśmy wpadli.

– My? Czy wiesz, że te odwiedziny są ryzykowne?

Ostrzegam cię. Rodzice gotowi zarezerwować kościół na nasz ślub.

– Niech rezerwują. – Justin uśmiechnął się. – Przyda się na chrzciny Jenny.

Zapytam Lindę, czy mogę ochrzcić jej córkę a moją siostrę imionami Jennifer

Patricia.

– Więc jednak będzie Pat? Sprytne. Sądzisz, że Linda zajmie jakieś miejsce w

sercu córki?

– Nie wiem, co ona chce ani co jest dobre dla Jenny. Musimy brnąć przez te

zawiłości najlepiej, jak umiemy.

Laura zrozumiała, że tym razem „my” oznacza Justina . i Jennę, więc poczuła

się wykluczona. Zirytowana tłumaczyła sobie, że to logiczne, że Justin nie mówił o

niej. Pomoże mu trochę, a potem powoli się wycofa.

Ale jeszcze nie teraz. Na razie jest potrzebna i jemu, i dziecku.

Pan Harris wyszedł od nich, kręcąc głową.

– Przedtem szukaj matki, teraz ojca – mruczał do siebie.

– Ciekawe, czy potem każą mi szukać wiatru w polu.

Justin zamknął drzwi i odwrócił się do Laury.

– Nasz detektyw mógłby być wprawdzie milszy, ale najważniejsze, że prędko

załatwia sprawy.

Laura przewinęła niemowlę i ubrała je w sukienkę. Justin dotrzymał słowa.

Kupił małej różową sukienkę i różową kokardkę. Teraz, nawet gdyby Jenna miała

niebieską pieluszkę, nikt nie pomyślałby, że to chłopiec.

Laura usiłowała zawiązać kokardę na krótkich, czarnych loczkach.

– To nie są włosy do kokardek – powiedziała w końcu zrezygnowana.

Justin odebrał jej dziecko i tak długo manipulował, aż kokardka została

umocowana na główce. Choć do ideału wiele brakowało, ale teraz mała Jenna w

niczym nie przypominała już chłopca. A o to przecież chodziło.

Justin był bardzo zadowolony ze swego dzieła.

– No, moja panno, jesteś gotowa – oświadczył. – Teraz możesz złożyć wizytę

pani King.

– Złożyć wizytę pani King? – powtórzyła Laura jak papuga. – Mojej mamie?

– Zapomniałaś, że zaprosiła nas na podwieczorek w ogrodzie?

– Zrobiła to wtedy, gdy wyciągnęła cię z pokoju, a mnie zamknęła drzwi przed

nosem? – Laura skrzywiła się. – Z tego wynika, że zaprosiła was beze mnie.

– Nieprawda. Nie gadaj głupstw. Twoja mama chce pokazać mi...

– Hodowlę ziół – dokończyła Laura z ironią. – Wiem, słyszałam sto razy.

W tym momencie zadzwonił telefon.

– Dzień dobry. Tak, jest tutaj. – Justin podał Laurze słuchawkę. – Do ciebie.

Już kilka osób zadzwoniło do niej na numer Justina. Laura usłyszała głos brata.

– Cześć. Jestem w drodze do mamy. Zabrać was? Jadę twoim samochodem.

– Już go naprawiłeś?

– Oczywiście. Inaczej bym ci go nie oddawał. Chłopcy są bardzo ciekawi, jak

wygląda Jenna. Zostawię ich u mamy, a potem przyjadę po was.

– Dziękuję.

Laura długo zastanawiała się, jak uniknąć wizyty, ale nic nie wymyśliła. W

końcu pogodziła się z faktem, że spędzi popołudnie w rodzinnym gronie.

Ucałowała Steve’a i zastąpiła go przy kierownicy. Jenna siedziała w pożyczonym

foteliku między dwoma mężczyznami, którzy rozmawiali oczywiście o

motocyklach.

Laura wciąż powtarzała sobie w duchu, że wypada zapytać matkę o zioła.

Ledwo wjechała na podjazd, zza węgła wyszła pani domu i pomachała ręką.

– Nareszcie jesteście – zawołała.

Laura szła przodem, a mężczyźni za nią, nadal rozprawiając w niezrozumiałym

języku.

– Sto lat!

Laura przestraszyła się nagłego wrzasku i odskoczyła do tyłu. Byłaby się

przewróciła, gdyby Justin jej nie podtrzymał.

– Ciociu, niespodzianka!

Raczej spisek.

Pani King wtajemniczyła Justina w swoje plany, więc wiedział, o co chodzi.

Mimo to ze zdumieniem patrzył na przystrojone balonikami i konfetti drzewa,

którym o tej porze roku dodatkowe kolory były niepotrzebne.

Na werandzie leżały prezenty.

– Mamo... – jęknęła Laura. – Urodziny mam dopiero we wtorek.

– Pamiętam, kochanie, ale już dziś życzę ci wszystkiego najlepszego. – Uścisk

matki był tak mocny, że Laurze aż zabrakło tchu. – We wtorek będziesz za bardzo

zajęta. Ty nie masz czasu dla rodziny, ale my zawsze mamy czas dla ciebie.

Laura wolała nie dopytywać się, co ta zawoalowana uwaga znaczy. Ucałowała

czterech chłopców w wieku od dwóch do pięciu lat. Dawno nie widziała

bratanków, więc zdawało się jej, że bardzo urośli.

– Dzieci, to jest znajomy cioci, pan Justin Bane – powiedziała pani King. – A to

jego siostra.

Chłopcy otoczyli Justina i z zaciekawieniem patrzyli na niemowlę.

– Taka mała? – zdziwił się najstarszy.

– Ciociu, kiedy otworzysz prezenty? – zawołał młodszy. – Nie możemy się

doczekać.

Pociągnął Laurę na werandę.

Rozpakowywała prezenty przy wydatnej pomocy bratanków.

– Jest jeszcze jeden podarunek – powiedział Justin.

Z torby z pieluszkami wyciągnął duże pudło w czerwonym papierze,

przewiązane białą kokardą. Laura pocałowała ofiarodawcę w policzek i rozdarła

papier.

– Och, nie! – zawołała, gdy zobaczyła zawartość pudła. – Czemu to kupiłeś?

– Jenna pomagała mi wybrać. – Justin uśmiechnął się przewrotnie. – Ona jest

odpowiedzialna za kolor.

Laura wyjęła czerwony kask, bez oglądania rzuciła go na stół i jednym palcem

przesunęła jak najdalej od siebie.

– Jesteś okropny! Jak mogłeś?

Pani King nie kryła swojego zgorszenia.

– Lauro!

– Proszę się nie denerwować – uspokoił ją Justin. – Laura twierdziła, że nie

może jechać ze mną motorem, bo nie ma kasku. Postanowiłem usunąć przeszkodę,

ale spodziewałem się wykładu na temat charakteru mężczyzn i złośliwej

manipulacji, więc reakcja pani córki mnie nie boli.

– Ale mimo to... Lauro?

– Och, dziękuję – powiedziała Laura przesadnie uprzejmie. – Śliczny fason.

Jeszcze jeden eksponat do mojej kolekcji bezużytecznych osobliwości.

– Powodzenia, stary. Ona ma uraz na punkcie motocykli – rzekł Steve. – Jak

wiesz, niemal ukatrupiła moją Suzy i potem już nigdy nie chciała na nią wsiąść.

Moja siostra jest uparta jak dziesięć osłów, więc przewiduję trudności z

namówieniem jej na przejażdżkę.

– Nigdy jej nie namówisz – dorzucił Roy. – Posadź ją siłą na motorze i ruszaj,

nim zeskoczy.

Laura włożyła kask do pudła.

– Widzisz, jakich mam kochających braci? – Spojrzała na Justina spod oka. –

Obchodź się ze swoją siostrą lepiej niż oni ze mną.

– Obiecuję. Żadnych mopedów. Dla niej od razu ostatni krzyk mody.

Popołudnie minęło bardzo szybko. Kończyli właśnie jeść specjalność domu,

czyli placek z masą orzechową, gdy zadzwoniła komórka Justina. Justin przeprosił

i odszedł od stołu, a po minucie wrócił bardzo blady.

– Niestety, muszę się pożegnać. Dzwonił Harris.

– Znalazł twojego ojca?

– Tak. Ojciec mieszka w hotelu, a nie wiadomo, jak długo tam zostanie. Jadę

natychmiast. Wezmę ze sobą Jennę.

– Ty pozbieraj jej rzeczy, a ja swój nowy dobytek.

– Nie musisz ze mną jechać. To twoje urodziny.

– I tak już za długo tu siedzimy.

– Justin przypadł mi do gustu – szepnęła pani King przy pożegnaniu. – Jest

trochę małomówny, ale myślę, że to bardzo dobry człowiek. Wzruszający jest jego

stosunek do siostry.

Laura uśmiechnęła się. Małomówny? Justin rzeczywiście niewiele się odzywał,

bo chyba przytłoczyła go jej duża rodzina. Nic dziwnego. Ona też bywała

przytłoczona, ale przez ćwierć wieku zdążyła się przyzwyczaić.

– Mamusiu, nie obiecuj sobie zbyt wiele. Jest moim sąsiadem i dlatego

pomogłam mu opiekować się dzieckiem. To wszystko.

– Podoba ci się, prawda?

--Tak.

– Bardzo?

– Owszem.

Stanowczo za bardzo go polubiła.

Justin siedział nieruchomo przy kierownicy. Laura wiedziała, że jest mu ciężko.

Objęła go. Nie zareagował, ale nie odsunął się. Nie przywykł do serdeczności,

jednak teraz była mu bardzo potrzebna.

– Ile lat nie widziałeś ojca? – szepnęła Laura.

– Dwadzieścia pięć – odparł martwym głosem. – Prawie go nie pamiętam.

Wątpię, czy go poznam.

– Bardzo źle cię traktował?

– Nie. Po prostu ignorował. Zostawiał nas samych.

– To jest złe traktowanie. Zostawiał was również po śmierci matki?

– Tak. Nie mieliśmy krewnych, a ojciec... no, powiedzmy, że nie był wzorem

cnót. Pół roku po śmierci mamy zabrano nas z domu. – Justin wzruszył ramionami.

– Ten człowiek jest dla mnie nikim. Muszę być uprzejmy, chociaż gardzę nim.

Niech tylko pozwoli mi zaadoptować Jennę.

– Pamiętasz coś z dzieciństwa?

– Głównie Bena. Nigdy go nie zapomnę.

Laura tak bardzo chciała mu pomóc, ale nie wiedziała jak.

– Najpierw odwiozę was do domu. – Justin odwrócił się do niej i lekko

pocałował w szyję. – Lauro?

– Słucham?

– Jesteś piękna.

– Ty też. Już ci mówiłam, że masz hipnotyzujące oczy.

Justin skrzywił się z niesmakiem, więc wybuchła głośnym śmiechem.

– Zamierzałem wprawić cię w nastrój do pocałunku, a nie wyłudzać

komplementy.

– Chcesz, żebym z tobą pojechała?

– Co to ma wspólnego z całowaniem?

– Może dużo, może nic. Lepiej, żebyś był w towarzystwie prawnika. I

przyjaznej duszy. Mogę wystąpić w obu rolach.

Zabierzesz mnie?

– Dlaczego mam cię zabrać?

– Bo może w nagrodę dostaniesz całusa.

– Takiej propozycji nie odrzucę – rzekł, obejmując ją.

– Bardzo słusznie.

Mimo tych obietnic Laura odsunęła się. Justin nadal ją obejmował, ale patrzył

groźnie.

– Co ty? Nie dotrzymujesz słowa? Wracaj na poprzednie miejsce, bo mamy

niedokończoną sprawę.

– Najpierw wizyta, potem nagroda. – Przesłała mu całusa. – No, ruszaj.

Justin rzucił jej groźne spojrzenie.

– Dobrze, ale trzymam cię za słowo i odbiorę całusa. Nie wykręcisz się sianem.

Laura pomyślała, że to obiecująca perspektywa i że za taką nagrodę warto

odbyć zapewne przykrą rozmowę w hotelu.

Stanęli przed drzwiami ze złoconym numerem. Justin oddychał ciężko. Nie był

gotowy na spotkanie z ojcem.

Wyciągnął rękę, po czym cofnął ją i głośno westchnął. Nie patrzył na Laurę, ale

jej obecność dodawała mu otuchy.

Nie miał najmniejszej ochoty spotkać się z ojcem, a musiał to zrobić.

Laura wzięła go pod rękę. Spojrzał na nią i uśmiechnął się blado. Potem

popatrzył na śpiącą Jennę i dla niej zmusił się do działania.

Zapukał do drzwi.

Po chwili usłyszeli jakiś szmer.

– Kto tam?

Justin otworzył usta, ale nie wykrztusił ani słowa.

– Pan Bane? – powiedziała Laura. – Czy moglibyśmy z panem pomówić?

– O czym?

– Nazywam się Justin Bane. – Justin zdziwił się, że odzyskał głos. – Jestem...

pańskim synem. Musimy porozmawiać.

To pilne.

Po chwili ciszy drzwi się otworzyły.

Justin jednak poznał ojca. Jego wspomnienia były wprawdzie wyblakłe, a

stojący przed nim mężczyzna dużo starszy niż ten, którego zapamiętał, ale nie

ulegało wątpliwości, że to jego ojciec. Ukłonił się.

– Justin junior? Niech to wszyscy diabli. – Starszy pan spojrzał na dziecko. –

Moja wnuczka?

– Dzień dobry. My...

– Twoja żona?

– Nie. Pani Laura King jest prawnikiem.

– Prawnikiem? – Justin senior niechętnie zaprosił ich do pokoju. – Siadajcie.

Mój chłopcze, po co przyszedłeś? Sprawdzić, jaki spadek dostaniesz? – Ojciec

zaśmiał się z własnego dowcipu. – Jeszcze nie wybieram się w zaświaty, więc na

razie na nic nie licz.

– To drogi hotel. Widocznie nieźle ci się powodzi.

– Ostatnio rzeczywiście mi się wiedzie. Ale pieniądze są jak woda. Płyną.

Laura usiadła, ale Justin wolał stać. Skrzyżował ręce na piersiach i poważnie

patrzył na ojca.

– Przyjechałem w sprawie Jenny.

– Kto to taki?

– Twoja córka. – Justin wskazał niemowlę. – Ona.

Pan Bane zamrugał, przyjrzał się dziecku i skinął głową.

– Córka Lindy. Co cię łączy z tą kobietą? Zażądała pieniędzy za to, żeby

dziecko miało moje nazwisko. Wyobraź sobie, że musiałem wybulić tysiączek. Czy

mała nazywa się Bane?

– Tak. Linda jest w więzieniu.

– Powinęła się jej noga? A mówiłem, żeby się nie wygłupiała...

– Przyjechaliśmy omówić los dziecka. Linda zgodziła się oddać córkę do

adopcji. Potrzebna jest twoja zgoda. Tylko tyle. Będziesz miał kłopot z głowy.

– Nic z tego. To moje dziecko. Żadnej adopcji nie będzie.

Justin zacisnął pięści i wbił wzrok w stolik. Pamiętał inną adopcję, której ojciec

się sprzeciwił. Z trudem opanował gniew.

– Dlaczego? – wycedził.

– Bo jest moją córką.

– Chcesz ją wychowywać?

– Nie. To obowiązek matki. Ale chcę, żeby dzieciak miał moje nazwisko.

Więc tylko o to chodzi.

– Linda długo posiedzi w więzieniu. Ja zaadoptuję Jennę, więc będzie nosić

nasze nazwisko.

– Aha. To zmienia postać rzeczy. Takie rozwiązanie mi odpowiada. – Starszy

pan wzruszył ramionami i zapalił papierosa. – Chcesz wychowywać siostrę? Hm,

zawsze byłeś dziwny.

– Skąd wiesz? Przecież mnie nie znasz.

– Nie próbuj budzić mojego sumienia. Byłem wyrostkiem, gdy się urodziłeś, a

zaledwie dwudziestolatkiem, gdy urodził się Ben. Prędko straciłem żonę. Sam

byłem prawie dzieckiem. Jak można było oczekiwać, że zajmę się synami?

– Teraz jesteś dorosły.

– Tak. Postarzałem się. – Ojciec mrugnął porozumiewawczo. – Ale jeszcze

spłodziłem potomka.

– Dasz oficjalną zgodę na to, żebym zaadoptował Jennę?

– Dam, jeśli Linda tego chce. Skoro obiecujesz, że dziecko będzie nosić moje

nazwisko, nie sprzeciwiam się.

Justin miał ochotę zapytać, dlaczego nazwisko jest takie istotne, ale bał się, że

nie spodoba mu się argumentacja ojca. Na pewno będzie to jakiś idiotyczny pogląd

o nieśmiertelności poprzez potomstwo. Ojcu nie wystarczało samo przekazywanie

genów, musiał jeszcze przekazać nazwisko.

– W porządku. Lauro, idziemy.

– Już? Bez podziękowania?

Justin z trudem opanował złość.

– Dziękuję. Przyślemy ci papiery do podpisu.

– Synu, nie powiedziałeś mi nic o sobie. Jak zarabiasz na życie? Rozkręciłeś

jakiś interes?

– Jestem nauczycielem – odparł Justin oschle.

– Uniwersyteckim? Uczysz studentów?

– Nie, małe dzieci.

– Taka robota nie daje pieniędzy, co?

– Nie. Ale tobie się powodzi, więc mam nadzieję, że będziesz regularnie łożył

na utrzymanie córki.

Starszy pan szeroko otworzył drzwi.

– Nie licz na to. Skoro ją adoptujesz, wszystkie obowiązki spadają na ciebie.

Przed hotelem Justin odetchnął pełną piersią.

– Całe szczęście, że tak prędko się zgodził i mam już tę wizytę za sobą. Nie

uśmiecha mi się powtórka. Obyśmy przeprowadzili adopcję, zanim ojciec

zorientuje się, że jestem zamożny.

– O nic nie zapytał – wybuchła Laura. – Ani czy masz dom i rodzinę, ani czy

starczy ci na wychowanie dziecka. Czy los córki jest mu naprawdę obojętny?

– Mówiłem ci, jaki on jest. Dobrze, że przynajmniej matka kocha Jennę... po

swojemu. Nie może jej wychować, ale przynajmniej darzy uczuciem.

– Czy... A, nieważne.

– Co takiego?

– Chciałam zapytać, czy zabierzesz od czasu do czasu Jennę na widzenie, ale to

nie moja sprawa.

– O tym też trzeba będzie pomyśleć. Muszę się dowiedzieć, czego Linda

oczekuje i co będzie najlepsze dla dziecka.

– Słusznie.

Szli dalej w milczeniu.

– Co za argumentacja! – syknął Justin, kiedy już siedzieli w samochodzie. –

Ojciec nie pozwolił, żeby mnie adoptowano, bo chciał, żebym nosił jego nazwisko.

Słyszałaś tę cholerną bzdurę?

– Słyszałam.

Justin zacisnął palce na kierownicy.

– Teraz to bez znaczenia. Gdyby mnie zaadoptowano, na pewno nie spotkałbym

Jenny. I moja siostra nie miałaby nikogo na świecie. Czyli koniec końców

wszystko wyszło na dobre.

– Jutro zacznij działać. Porozmawiaj z ludźmi z opieki, weź adwokata – mogę

być ja, jeśli chcesz, ale lepszy byłby specjalista od adopcji. Postaraj się, żeby jak

najprędzej przyznano ci prawo do dziecka. Zanim twój ojciec zażąda pieniędzy za

podpis. Po doprowadzeniu sprawy do końca wszystko będzie prostsze.

– Na razie mi ulżyło, że jedno nieprzyjemne spotkanie mam za sobą.

W milczeniu jechali przez miasto. Wstąpili do restauracji na spóźnioną kolację,

ale podczas posiłku też mało mówili. Dla Laury było oczywiste, że Justin pragnie

w samotności uporać się z myślami.

Kiedy weszli już na trzecie piętro, Laura powiedziała:

– Wpadnę jutro po pracy. Powodzenia. Zadzwoń, jeśli będziesz miał kłopoty.

Chciała odejść, ale Justin schwycił ją za rękę.

– Chyba o czymś zapomniałaś.

Skądże. Pamiętała o obiecanym pocałunku. Myślała o nim podczas jazdy, ale

sądziła, że Justin zapomniał.

– Masz rację. – Podała mu torbę z pieluszkami. – Proszę.

Dobranoc.

– Nie o to chodzi.

Laura starała się przybrać minę niewiniątka, ale zdradził ją figlarny uśmiech.

– Ach to tak? Stroisz sobie żarty? Udajesz, że zapomniałaś o umowie? – Justin

bezradnie popatrzył na drzwi. Miał zajęte ręce, w jednej trzymał fotelik, a w

drugiej dłoń Laury.

– Zabrałaś klucz do mojego mieszkania?

– Tak.

– Więc bądź tak dobra i otwórz drzwi. Ja nie mogę.

– Boisz się, że ucieknę?

– Owszem.

Laura lewą ręką otworzyła drzwi, a Justin zamknął je nogą. Odstawił fotelik i

objął Laurę.

– Nareszcie. W korytarzu nie chciałem urządzać przedstawienia dla sąsiadów.

Laura uśmiechnęła się. Justin oddychał ciężko, a stał tak blisko, że czuła

falowanie jego klatki piersiowej. Spojrzeli sobie w oczy i Laurę zalała fala gorąca.

Ogień płonący w ciemnych oczach rozjaśnił jej uśmiech.

Wyszeptali swoje imiona. Nie wiadomo, kto wykonał decydujący ruch.

Nagle Jenna zaczęła popłakiwać.

Ich usta rozdzieliły się, ale ciała pozostały tuż obok siebie.

– Zostań – szepnął Justin.

Laura poczuła, że się zakochała.

To niedopuszczalne! To grozi utratą kontroli nad rozwojem wypadków!

– Muszę... już... iść – wykrztusiła, odpychając Justina. – Praca. Wcześnie

wstaję. Muszę iść spać.

Otworzyła drzwi.

– Tylko się nie przepracuj.

– Dobrze.

Ale czy w ogóle będzie w stanie pracować, gdy straciła głowę i serce?

Leżała już w łóżku, kiedy usłyszała szum wody za ścianą. Potem śpiew.

Pierwszy raz od dnia, gdy sąsiad dowiedział się, że w mieszkaniu obok słychać

jego występy. Justin improwizował na temat miłości.

Laura cieszyła się, że wrócił mu dobry humor.

Rozdział 8

W poniedziałek około południa otworzyły się drzwi i Justin wpadł jak burza do

biura Laury. Laura zerwała się na równe nogi. Zdumiona patrzyła na zaciśnięte

pięści i oczy miotające błyskawice. Wystraszyła się.

– Co się stało? Dlaczego jesteś sam? Gdzie Jenna?

Justin uderzył pięścią w ścianę tak mocno, że zadźwięczały szyby w oknach.

– Wzięli ją. Zabrali mi siostrę.

Laura podbiegła, schwyciła go za rękę i siłą odwróciła w swoją stronę.

– Kto? Co? Gdzie?

Justin milczał. Potrząsnęła nim i krzyknęła:

– Słyszysz, o co pytam? Mów! Co się stało?

– Poszedłem do biura opieki. Przeklęci urzędnicy! Zabrali mi Jennę, żeby dać ją

obcym ludziom.

Laura objęła go, ale wyrwał się i podszedł do okna. Trząsł się ze złości.

Skrzyżował ręce na piersiach, ale nadal miał zaciśnięte pięści i wyglądał groźnie.

Laura zastanawiała się, jak w takim nastroju rozmawiał z urzędniczką. Miała

nadzieję, że nie powiedział nic, co mogłoby zaszkodzić ich sprawie.

Jego sprawie, poprawiła się natychmiast.

Ujęła go za rękę i kazała mu usiąść. On jednak pozostał niewzruszony.

– Proponuję, żebyśmy porozmawiali spokojnie. Opowiedz mi wszystko po

kolei. Poszedłeś do nich sam czy z adwokatem?

– Sam.

– Mój błąd. Powinnam była iść z tobą. Ależ ja jestem bezmyślna!

– Nie sądziłem, że pomoc prawnika będzie mi tak prędko potrzebna. Trzymali

mnie przez dwie godziny, zasypali pytaniami, a potem odprawili z kwitkiem. –

Justin zaklął szpetnie i odwrócił się do okna. – Skończony bałwan ze mnie.

Dlaczego poszedłem sam? Życie niczego mnie nie nauczyło.

– Co ci powiedzieli? Jak uzasadnili fakt, że zabierają dziecko?

Justin kręcił głową, jakby wolał o tym nie mówić.

– Jeśli dokładnie zreferujesz mi przebieg tej rozmowy, może znajdę

rozwiązanie. Znam system od strony prawnej. Jesteś bratem Jenny, więc nie

pojmuję, dlaczego ją zabrano.

– Rozpoznali mnie – wykrztusił Justin, nerwowo bębniąc palcami w szybę.

– Nie rozumiem.

– Jako chłopiec nie byłem aniołem. Raczej diabłem, przekleństwem dla

opiekunów. Wyobraź sobie, że baba, która się mną zajmowała... i oczywiście miała

ze mną kłopoty, wciąż tam pracuje. Pamięta moje wybryki. Na przykład to, że

wysmarowałem masłem fotele w jej samochodzie.

– Uczucia urzędniczki w stosunku do ciebie nie powinny wpływać na sprawę

Jenny. Wyskoki wyrostka nie mają tu nic do rzeczy.

Justin lekceważąco machnął ręką.

– Powiedz to im, nie mnie. Przez tę jędzę odebrali mi siostrę.

– Gdzie jest teraz Jenna? Co z nią zrobią?

– Umieszczą ją w tymczasowej rodzinie zastępczej. Chcą dokładnie zbadać

sprawę, ale nie raczyli powiedzieć, jak długo to „badanie” potrwa.

– Powinnam była to przewidzieć – rzekła Laura półgłosem.

– I przygotować cię na taką ewentualność. Przepraszam.

Justin odwrócił się od okna.

– Przypuszczałaś, że tak będzie? Wiedziałaś, a mimo to radziłaś mi, żebym do

nich poszedł?

– Spokojnie, spokojnie. Nie było innego wyjścia. Gdybyś sam się nie zgłosił,

prędzej czy później oni przyszliby do ciebie i zabrali Jennę. A wtedy nie miałbyś

żadnej szansy, żeby dostać ją z powrotem. Musiałeś oficjalnie zgłosić, że

podrzucono ci dziecko. Przecież od początku wiedzieliśmy, że procedura nie będzie

łatwa. Mimo że jesteś bratem.

Justin przemierzał pokój wielkimi krokami.

– Bądź tak dobra i wyjaśnij, skąd te komplikacje. Jakie mam szanse? Co mogę

zrobić, żeby dostać Jennę z powrotem?

– Problem w tym, że ludziom samotnym niechętnie przyznaje się opiekę nad

dziećmi, szczególnie nad niemowlętami.

Jest dużo małżeństw pragnących adoptować dzieci, więc bez trudu znajdą nową

rodzinę dla Jenny.

– Ale to niemowlę ma rodzinę. – Justin uderzył pięścią w stół. – Jak można

oddać dziecko w obce ręce, gdy ma brata, który chce je wychować?

Laura położyła dłoń na jego zaciśniętej pięści.

– Nie krzycz na mnie. Przecież wiesz, że jestem po twojej stronie.

– Przepraszam.

– Pełna rodzina gwarantuje lepsze warunki rozwoju. Dlatego małżeństwa mają

pierwszeństwo w sprawach o adopcję.

A ty jesteś kawalerem. Ale nie poddawaj się, nie rezygnuj, bo jeszcze masz

szansę. Złożyłeś urzędowe podanie i wkrótce należy spodziewać się odpowiedzi. –

Zawahała się. – Mam nadzieję, że... Chyba nie... zrobiłeś awantury? Powiedziałeś,

co myślisz o systemie opieki społecznej?

Justin zaklął pod nosem.

– Oczywiście, że nie. Wiedziałem, że jeśli stracę panowanie nad sobą,

przepadnie szansa odzyskania Jenny. Byłem uprzejmy i uśmiechnięty. Nie mogą mi

nic zarzucić.

– Świetnie.

– A co będzie, jeśli dostanę odmowną odpowiedź? Można się odwoływać? Musi

być jakaś furtka.

– Zawsze jest. Uspokój się. Wiem, że ci trudno, ale złość tylko przeszkadza.

Justin usiadł na krześle i znużonym gestem przeciągnął dłonią po twarzy.

– Już się uspokajam.

– Zrobię wszystko, co się da, żeby ci pomóc. Nie trać nadziei.

Justin długo wpatrywał się w podłogę, aż wreszcie uniósł głowę i po jego

ustach przemknął cień uśmiechu.

– Co ja bym bez ciebie począł?

– Utrudniłbyś przebieg sprawy.

– Możliwe. Doceniam wszystko, co dotychczas dla mnie zrobiłaś. – Wyciągnął

rękę. – Chodź do mnie.

Laura pozwoliła się objąć.

– Po co?

– Muszę oderwać myśli od Jenny. Poza tym pewno nie wiesz, jak smakuje

pocałunek w pracy.

– To zależy – rzekła Laura z figlarnym błyskiem w oku.

Pozornie była spokojna, ale wewnętrznie drżała z podniecenia. – Pamiętam

jeden służbowy epizod.

– Opowiedz.

– W Nowy Rok, pod jemiołą, pocałował mnie pan Warren.

Ale przedtem biedak zgubił okulary, więc chyba pomylił mnie ze swoją

asystentką, kobietą w bardzo dojrzałym wieku.

– Nastąpiło trzęsienie ziemi?

– Raczej potop, bo zaskoczona cofnęłam się i wpadłam na wiaderko ze

stopionym lodem.

– Spróbujemy więc zatrzeć tamto wspomnienie.

Laura zarzuciła mu ręce na szyję.

– Ale co będzie, jeżeli szef przyłapie mnie na karesach w godzinach pracy?

– Powiesz mu, że zostałaś ubezwłasnowolniona.

Kilka sekund później Laura zapomniała, że jest w pracy, a za ścianą znajdują

się koledzy. W tym pocałunku była prośba, którą rozumiała, oraz pragnienie, które

mogła zaspokoić. Justin potrzebował jej, a ona jego. Pragnęli tego samego.

Przeszkodził im telefon.

Laura nerwowo poprawiła bluzkę, odchrząknęła i... przełączyła telefon, bo nie

czuła się na siłach rozmawiać z kimkolwiek.

– Wybraliśmy bardzo odpowiedni moment – szepnął Justin z łobuzerskim

uśmiechem.

– Nie można było lepiej.

– Idę do domu. – Justin wstał. – Możesz mi polecić jakiegoś adwokata

specjalizującego się w adopcjach?

– Tak. – Laura napisała na kartce kilka nazwisk i numery telefonów. – Proszę.

– Dziękuję.

Justin pocałował ją w policzek i ruszył w stronę drzwi.

– Zaczekaj! – zawołała. – Czy wiesz, jak wyglądasz? Nie możesz się tak

pokazać ludziom, bo gadania byłoby na rok.

Zapięła mu koszulę, poprawiła kołnierzyk, przygładziła włosy. Potem odsunęła

się i obrzuciła go krytycznym spojrzeniem.

– No, teraz wyglądasz przyzwoicie.

Justin pocałował ją w usta.

– Dziękuję. I zapraszam do siebie na kolację. Masz klucz, więc nie dzwoń,

tylko wchodź.

– Dobrze.

Patrzyła w ślad za nim i zastanawiała się, czy pozbawił ją wolnej woli.

Dzięki temu, że ktoś na nią czekał, powroty do domu były teraz przyjemniejsze,

a wchodzenie po schodach łatwiejsze. Laura pilnowała się, by nie marzyć, nie dać

się ponosić fantazji i nie ulegać romantycznym mrzonkom. Ale było to coraz

trudniejsze. Justin niepostrzeżenie zawładnął jej sercem.

Gdy weszła do mieszkania, był zajęty szukaniem w Internecie informacji o

procedurach adopcyjnych.

– Dzień dobry. Uspokoiłeś się trochę?

– Nie bardzo. Jestem niecierpliwy, martwię się. – Lekko wzruszył ramionami. –

Szukam przepisów, przykładów. Zadzwoniłem do ludzi, których telefony mi dałaś,

ale z nikim się nie umówiłem. Boję się wybrać nieodpowiedniego adwokata.

– Za bardzo się przejmujesz.

Laura udawała optymizm, którego naprawdę w niej nie było. Sprawa może

ciągnąć się miesiącami, a nawet łatami. Justin ściągnął brwi i zapatrzył się w sufit.

– Po głowie chodzi mi tylko jedno. Nie byłoby problemu, gdybym miał żonę,

prawda? Jako człowiek żonaty i brat Jenny, szybko bym ją odzyskał.

Laura przysiadła obok niego.

– Tak. Miałbyś w ręku mocne argumenty.

Justin ukrył twarz w dłoniach.

– Właśnie. I zrobię to.

– Niby co?

– Ożenię się. Jeśli to najlepszy sposób, by odzyskać Jennę.

– Ożenisz się? – powtórzyła Laura z niedowierzaniem.

--Tak.

– Mówisz poważnie?

– Jak najbardziej.

Nie wierzyła. Uważała, że żartuje albo bredzi. Przełknęła ślinę, chrząknęła.

Bała się, że zadrży jej głos.

– Wybrałeś już kandydatkę na żonę? – wykrztusiła.

Justin spojrzał na nią jakoś dziwnie.

– Wiem, że pokochałaś Jennę... Jeśli się pobierzemy...

Laura zamrugała gwałtownie.

– Co ty mówisz? – szepnęła.

– Wiem, proszę o bardzo dużo, ale to będzie tymczasowe małżeństwo. Do

czasu, aż będziemy pewni, że nikt nie zabierze mi siostry.

– Miałabym zostać twoją żoną? – spytała Laura piskliwym głosem. – Chcesz

się ze mną ożenić?

– Na kilka tygodni.

Dlaczego na tak krótko? Laura poczuła się zawiedziona.

– To będzie tylko formalność. Małżeństwo ze względów praktycznych.

– Oczywiście...

Względy praktyczne! Jasne, przecież ona jest osobą praktyczną i dotąd chętnie

pomagała Justinowi.

Więc dlaczego czuje się zawiedziona? Czyżby z powodu tych kilku

pocałunków?

– Nie liczę na to, że pomożesz mi wychowywać Jennę – ciągnął Justin. – Nawet

lepiej, żebyś się nią zbytnio nie zajmowała. Nie chcę, żeby tęskniła, kiedy

odejdziesz.

Nie zajmować się Jenną?

Laura wbiła paznokcie w dłoń, żeby nie krzyczeć.

– Dokąd mam odejść? – spytała zdumiewająco opanowanym głosem. –

Przecież mieszkam za ścianą.

– Chyba się przeprowadzę.

– Jak to? Kiedy?

– Nie denerwuj się. Dopiero wtedy, gdy doprowadzimy sprawę do końca. Nie

oczekuję, że przeniesiesz się razem z nami. I tak za dużo od ciebie żądam.

Wyprowadzą się. Tylko Jenna i on, powtórzyła Laura w duchu. Oczywiście!

Walczyła z ogarniającym ją rozczarowaniem. Justin nie myślał ani o sobie, ani

o niej, tylko o przyszłości dziecka. Dlatego nie uświadamiał sobie, jak brutalne są

jego słowa, jak bardzo ją ranią.

– To nie jest kwestia paru tygodni – rzekła martwym głosem. – Małżeństwo

może potrwać rok.

– Odmawiasz?

Laura wstała. Teraz ona przemierzała pokój wielkimi krokami. Nie chciała, by

Justin zauważył, że ma łzy w oczach. Starała się opanować drżenie głosu.

– Cóż, przyznaję, że nie są to oświadczyny, o jakich marzyłam.

– Wiem. Chciałabyś, żeby ukochany padł przed tobą na kolana, dał ci złoty

pierścionek i przysiągł, że nie opuści cię do śmierci.

– Co w tym dziwnego? To przecież typowe marzenia. Tak jesteśmy

wychowywane. Wzajemna miłość jest obowiązkowa, klęcząca pozycja może, ale

nie musi być, kosztowny pierścionek niekoniecznie, ale dozgonna wierność jest

absolutnie niezbędna.

– Rozumiem i wycofuję się. – Justin westchnął zrezygnowany. – Wykombinuję

coś innego. Zapomnij, co powiedziałem.

Laura popatrzyła na niego groźnie i nadludzkim wysiłkiem zdobyła się na

autoironię.

– Zapomnieć o pierwszych oświadczynach? Nigdy w życiu.

Osiągnęła zamierzony efekt. Justin najpierw zrobił zdziwioną minę, po czym

wybuchnął śmiechem.

Laura opanowała rozgoryczenie. Dziecko jest najważniejsze. Później będzie

dość czasu na leczenie ran.

– Omówmy to teoretycznie. Proponujesz, żebyśmy zamieszkali razem?

– To chyba konieczne podczas załatwiania formalności.

Zanim zapadnie ostateczna decyzja.

– Dobrze. Zrobię ten ryzykowny krok.

Justin wyglądał tak, jakby zamiast ulgi odczuł strach.

– Naprawdę?

Laura miała ochotę zaprzeczyć, żeby tylko z jego oczu zniknął wyraz paniki.

Ale to w końcu jego pomysł. Oboje muszą zapomnieć o swoich uczuciach ze

względu na małe dziecko, które pokochali.

– Tak, wyjdę za ciebie. Nie robię tego jednak dla ciebie, lecz wyłącznie dla

Jenny. Jeśli do jutra nie zmienisz zdania, pobierzemy się.

– Nie rozmyślę się. Dla Jenny zrobię absolutnie wszystko.

Laura czuła, że ogarnia ją przerażenie. Przecież nie będzie prawdziwą żoną. Ten

ślub to jedynie środek do osiągnięcia celu.

– Kiedy się pobierzemy?

– Jak najszybciej. W piątek.

– W ten?

– Tak. Za tydzień mają rozpatrywać sprawę Jenny, więc wolałbym być już

żonaty. Zgodzisz się na taki termin?

Laura bała się, że za moment zemdleje.

– Nie widzę przeszkód.

Czyżby?

Widziała niejedną przeszkodę.

Zajechała przed dom rodziców, ale długo nie wysiadała z auta. Starała się

odwlec nieuniknioną rozmowę. Wiedziała, że trudno będzie jej wyjaśnić rodzinie,

dlaczego zgodziła się na ślub.

Jak przyjmą wiadomość, że w piątek ich córka będzie miała męża i pasierbicę?

Wprawdzie polubili Justina i Jennę, lecz jak zareagują na wieść o tymczasowym

małżeństwie z rozsądku, zawartym w konkretnym celu?

A jej zranione uczucia i duma?

Cóż, spotkanie z rodzicami nie będzie ani łatwe, ani przyjemne.

Laura zrobiła kilka głębokich wdechów, powoli odpięła pas i wysiadła.

– Witaj, jubilatko! – zawołała uradowana pani King. – Bardzo się cieszę, że

dzisiaj przyjechałaś. – Objęła córkę i ucałowała. – Jeszcze raz życzę ci wszystkiego

najlepszego z okazji urodzin.

Rzeczywiście, przecież to dziś są jej urodziny. Zupełnie zapomniała.

– Trzeba gdzieś zapisać, że w ciągu tygodnia widzę cię już trzeci raz. Czy twój

szef wreszcie uznał, że jesteś więcej warta za życia niż po śmierci?

Laura uśmiechnęła się blado.

– Tatuś w domu?

– Nie. Pojechał po gwoździe. W garażu jest ich pełno, ale rzekomo są za stare

do nowego obrazu.

– Nawet lepiej, że jesteś sama.

Laura wiedziała, że ojciec nie zaakceptuje fikcyjnego ślubu. Bezpieczniej

najpierw wtajemniczyć matkę.

– Stało się coś złego? – zagadnęła starsza pani.

Laura nie odpowiedziała. Przeszła przez kuchnię i jadalnię do swojej dawnej

sypialni. Matka szła za nią coraz bardziej zaniepokojona.

– Dziecko, co ci jest?

– Nic. – Laura przysiadła na łóżku. – Nie stało się nic złego, ale muszę

powiedzieć ci...

– Co, dziecino?

– Proszę cię, wysłuchaj mnie do końca. I nie wyciągaj pochopnych wniosków.

– Dobrze. – Matka chwyciła się za serce. – To coś poważnego, prawda? Jesteś

w ciąży?

– Nie.

– Więc o co chodzi?

– Słuchaj cierpliwie. Chodzi o Justina... i o Jennę.

--Aha.

– Odebrali mu Jennę, a Justin chce uzyskać prawo do opieki nad siostrą. Będzie

miał większe szanse, jeśli się ożeni.

– Logiczne.

Pani King starała się dotrzymać obietnicy i nie wyciągać pochopnych

wniosków. Laura zaczerpnęła tchu.

– Mam zamiar mu pomóc.

--Jak?

– Wziąć z nim ślub.

– Brawo. – Pani King klasnęła w ręce. – Nareszcie wychodzisz za mąż!

Wspaniale! Wiedziałam, że tak będzie. Mówiłam ojcu, że Justin byłby

odpowiednim mężem dla ciebie.

Tak się cieszę. Już biorę kartkę i pióro i zaczynam planować.

Szkoda, że musicie wziąć ślub tak prędko. No trudno, ale wesele i tak będzie

huczne. Gdzie mój notes?

Laura pociągnęła matkę za rękę i zmusiła ją, by usiadła.

– Mamo, proszę cię, wysłuchaj mnie do końca. To nie będzie prawdziwe

małżeństwo. Tylko formalne, żeby Justinowi przyznano opiekę nad dzieckiem. Nie

bierzemy prawdziwego ślubu.

– Ale w urzędzie?

--Tak.

– I zamieszkacie razem?

– Tak.

– Kochasz go, prawda?

– Tak... nie.

– Rozumiem.

– Mamo, jesteś niemożliwa!

– Powiedziałaś mu?

– Oczywiście, że nie.

– A on?

– Nie jest we mnie zakochany, jeśli o to pytasz.

Matka machnęła ręką.

– Jestem innego zdania. Widziałam, jak na ciebie patrzy.

Kiedy ślub?

Laura odetchnęła z ulgą. Była dumna, że jak dotąd panuje nad uczuciami. Ale

nadal musi się bardzo pilnować.

– W piątek.

– Za prędko. – Pani King zasępiła się. – Przesuńcie chociaż na sobotę. Do

piątku jest za mało czasu.

– Po co nam czas? Jedziemy do ratusza tylko we dwoje.

– Nonsens. – Starsza pani zerwała się, jakby nagle ubyło jej lat. – Słyszę, że

ojciec wrócił. Chodź, powiemy mu.

Laura dotarła do mieszkania ostatkiem sił.

– O Boże! Ledwo żyję.

Skuliła się na kanapie i przykryła kocem. Justin patrzył na nią zaintrygowany.

– Jubilatka coś marnie wygląda. Myślę, że dobrze zrobią ci lody.

– Oj, tak. Z czekoladą.

– Zaraz dostaniesz.

Wrócił z olbrzymią porcją, na którą Laura spojrzała z mieszaniną łakomstwa i

niepokoju. Pomyślała, że zawsze podobnie patrzy na mężczyznę, który te lody

niesie. Jedno i drugie było równie niebezpieczne dla zdrowia ciała i duszy.

– Czy zdajesz sobie sprawę, że masz zgubny wpływ na moja talię?

W duchu dodała, że jego wpływ na jej serce jest jeszcze bardziej niebezpieczny.

– Usiłuję zmienić chudzinę w szczupłą kobietę. – Justin przyklęknął i zaczął ją

karmić jak dziecko. – Czemu straciłaś humor? Miałaś przykrości w pracy?

– Znacznie gorzej.

– Wyrzuć to z siebie, a zaraz ci ulży.

– Powiedziałam rodzicom o naszych planach.

– Ciężkie przeżycie?

– Bardzo.

– Zostanę zlinczowany?

– Nie. I w tym sęk. Rodzice są zachwyceni i nie słuchają żadnego rozsądnego

tłumaczenia. Wmówili sobie, że pobieramy się z miłości. – Udało się jej

powiedzieć to z zaplanowaną ironią.

– Nie powiedziałaś o Jennie i adopcji?

– Mówiłam, ale to nic nie dało. Poznałeś moją mamę i wiesz, jaka jest. Słyszy

tylko to, co chce usłyszeć, a wszystko inne puszcza mimo uszu. Cieszy się, że

wyda mnie za mąż i już zrobiła na półce miejsce na nasze ślubne zdjęcie.

O, z wrażenia zapomniałeś o lodach. Patrz, rozpuszczają się.

– Matka koniecznie chce, żebyś miała męża? Choćby mnie?

Laura szeroko otworzyła oczy.

– A czego ci brak?

– Moim skromnym zdaniem nie jestem materiałem na idealnego zięcia.

– Jeśli zdałeś u mamy pierwszy egzamin, zdasz wszystkie inne. Jest tobą

zachwycona. Częściowo z powodu Jenny.

Rozbraja ją widok mężczyzny z dzieckiem na ręku.

Ta słabość widocznie jest genetyczna.

Justin odstawił czarkę na stolik i usiadł wygodnie.

– Serdecznie ci współczuję. Chcesz, żebym odbył poważną rozmowę z twoimi

rodzicami?

Laura oczyma wyobraźni ujrzała tę scenę. Justin tłumaczy rodzicom, że nie

kocha ich córki, że ona mu tylko pomaga, a on jest jej za to bardzo wdzięczny.

Wtedy ojciec z wyrzutem spojrzy na matkę i zapyta, dlaczego twierdziła, że Laura

kocha przyszłego męża. I wszystko się wyda.

– Nie. – Westchnęła ciężko. – Szkoda fatygi.

Justin miał podkrążone oczy i po jednej nocy bez Jenny wyglądał gorzej niż po

bezsennych nocach spędzonych na kołysaniu niemowlaka. Boleśnie przeżywał

rozłąkę z siostrą. Laura pragnęła go pocieszyć. Delikatnie pogładziła szczeciniaste

policzki.

Miała ogromną ochotę poprosić, żeby ją pocałował. Niemal czuła jego ciepłe

usta na swoich, zimnych od lodów wargach.

– O czym myślisz? – szepnął.

Nie mogła się przyznać, że o pocałunkach i pieszczotach. Zakochała się i musi

się kontrolować, żeby Justin nie domyślił się prawdy.

Do tego nie wolno dopuścić. Przynajmniej nie teraz. Nie należy mnożyć

przeszkód. Najpierw muszą bez komplikacji wziąć ślub. Ale jak zabezpieczyć

serce? Zachowanie dystansu to jedyny ratunek. Nie chodzi przecież o uczucia

dwojga dorosłych ludzi, lecz o dobro niemowlęcia. Z wielu powodów emocjonalny

dystans wobec Justina stał się bardzo ważny.

Laura odwróciła wzrok i podała Justinowi pustą czarkę.

– Myślałam o lodach. Dostanę jeszcze?

Zdezorientowany Justin posłusznie poszedł po drugą porcję. Był pewien, że

Laura chciała go pocałować, więc nie rozumiał, dlaczego wysłała go po lody. Sapał

i kręcił głową. Żeni się z kobietą, której nie może nawet pocałować. Dziwne.

Przypomniał sobie, że robi to dla Jenny. Oboje poświęcają się dla dziecka.

Laura wcale nie jest zachwycona fikcyjnym ślubem. On też wolałby prawdziwy.

Gdy wrócił do pokoju, Laura niewidzącym wzrokiem wpatrywała się w

telewizor i udawała, że ogląda film przyrodniczy.

Justin pomyślał, że za kilka dni ta piękna kobieta zostanie jego żoną. Wtedy

będą mogli całować się i pieścić... Jeżeli zechcą.

Westchnął tak głośno, że wyrwał Laurę z zadumy.

– Co się stało?

– Myślę o naszym małżeństwie.

– Dziwaczne, prawda?

Miała takie kuszące usta. Patrzenie, jak je lody, było torturą. Przedtem oparł się

pokusie, teraz już nie mógł. Płomiennym pocałunkiem ogrzał jej zimne wargi.

Laura zastygła zdumiona, a potem oddała pocałunek. Justin zadrżał, gdy go

objęła.

Robiło się coraz cieplej.

Gorąco!

I nagle lodowate zimno!

Justin gwałtownie odsunął się i wstał.

– Przepraszam – zawołała speszona Laura. – Nie chciałam... nie patrzyłam. –

Złapała serwetkę, by wytrzeć rozlane lody. – Pozwól...

– Nie. – Wyrwał jej serwetkę. – Sam wytrę.

– Bardzo mi przykro – powiedziała Laura, z trudem ukrywając rozbawienie.

– Nie szkodzi. Wezmę prysznic.

Ale zimny tusz nie pomógł i Justin nadal był rozgorączkowany.

Podniecenie przyszło bardzo nie w porę. Przecież Laura pomaga mu, poświęca

się dla jego siostry, więc nie powinien komplikować jej życia jeszcze bardziej. To

prawda, coś między nimi iskrzy, ale Laura podkreśla, że zgodziła się na ślub dla

dobra Jenny. Justin powtarzał sobie, że musi o tym pamiętać, niezależnie od siły

swych uczuć i pomimo przerażającej świadomości, że gdyby Laura czuła to samo,

on gotów byłby zaryzykować coś, czego zawsze panicznie się bał.

Ale jego uczucia nie są ważne. Ma wobec Laury dług wdzięczności i spłaci go,

nie wprowadzając do ich związku komplikacji. Jeśli to tylko będzie możliwe.

Na razie niezbyt mu się udaje. A zaangażowanie uczuciowe nie ułatwi rozwodu.

Wręcz przeciwnie.

Justin oparł głowę o drzwi i zamknął oczy. Postanowił, że nie będzie całował

Laury nawet po ślubie.

Niby proste, ale bardzo trudne do zrealizowania.

Państwo Kingowie działali błyskawicznie i Laura nawet nie zauważyła, jak

wpadła w tryby rozpędzonej machiny. Do dnia ślubu zamierzała trzymać się z dala

od krewnych, ale w środę wieczorem znowu stała na progu rodzinnego domu. Tym

razem w towarzystwie mocno speszonego „narzeczonego”.

– Nie masz się czego bać. – Dla dodania otuchy wzięła go pod rękę. – Pamiętaj,

że rodzice są bardzo przejęci i nie przyjmują do wiadomości, że bierzemy ślub na

niby. Nie staraj się ich przekonać, że jest inaczej. Ja już próbowałam, ale nic nie

osiągnęłam. Uważają, że jesteśmy zakochani i Jenna jedynie trochę przyśpieszyła

bieg wydarzeń.

Justin przestąpił z nogi na nogę i obejrzał się, jakby rozważał możliwość

ucieczki.

– Niezbyt pocieszające – mruknął. – Gdy wystąpimy o rozwód, twój ojciec albo

brat ustrzeli mnie jak szaraka.

Laura nie chciała myśleć o rozwodzie i miała za złe Justinowi, że ciągle o tym

mówi. Rozstania bała się bardziej niż tego, że w piątek przysięgnie Justinowi

miłość i wierność po grób.

Pani King wybiegła z kuchni w obłoku apetycznych zapachów i wzięła oboje

pod rękę.

– Och, jak się cieszę, że was widzę. Piękna z was para.

Wszyscy jesteśmy przejęci.

– Jacy wszyscy?

Jak się okazało, w jadalni czekała reszta rodziny. Laura usłyszała głuche

westchnienie, jakie wyrwało się Justinowi, i poczuła, że mocniej zacisnął palce na

jej ręce.

Steve i Roy zmierzyli Justina mało przyjaznym wzrokiem.

– Małżeństwo z rozsądku? – wycedził Roy, groźnie patrząc na kandydata na

szwagra. – Co to ma znaczyć?

– Dziecko przyspiesza akcję – wyjaśniła pani King. – Nie pierwsze, które to ma

na sumieniu. – Odwróciła się do Justina. – Co z Jenną?

– Laura zapewnia, że przebywa u dobrych ludzi, i muszę w to wierzyć. Gdyby

nie pani córka, zostałbym kidnaperem.

Laura wiedziała, że Justin nie żartuje.

– Wykorzystałam znajomości i dowiedziałam się, komu oddano dziecko. To

naprawdę dobrzy ludzie. Nie ma powodu do zmartwienia, bo Jenna jest w bardziej

kompetentnych rękach niż nasze.

Pani King zasępiła się.

– Nikt nie jest bardziej odpowiedni od was, ale cieszę się, że wzięli ją dobrzy

ludzie. – Pociągnęła Laurę i Justina do pokoju. – Przez cały dzień tkwiłam przy

komputerze, bo szukałam najlepszego miejsca na wesele. Znalazłam dużo ofert i

kilka muszę wam pokazać. Nawet mimo krótkiego terminu możemy urządzić

wspaniałe przyjęcie.

Laura spojrzała na Justina przepraszająco, a na matkę krytycznie.

– Mamo, mówiłam ci, że nasz ślub nie jest prawdziwy. Pobieramy się dla dobra

Jenny.

– Więc również dla jej dobra spójrzcie na to. Chyba chcecie, żeby z zachwytem

oglądała ślubne zdjęcia mamusi.

– Nie będę jej mamą.

– Patrz na te suknie i welony. Piękne, prawda? Oczywiście mam swoją suknię

ślubną. Chcesz przymierzyć? Wielebny Mitchell ucieszył się, że wychodzisz za

mąż. Ślub w sobotę o drugiej, kwiaty zamówione, goście zaproszeni. Będzie tylko

najbliższa rodzina. – Pani King podała Justinowi plik kopert. – Proszę. Zaproszenia

dla twoich krewnych. Wystarczy wpisać imiona i nazwiska, ale będziesz musiał

zawiadamiać osobiście lub telefonicznie, bo pisemne zaproszenia nie dojdą na czas.

– Mamo! – Laura załamała ręce. – Własnym oczom nie wierzę...

– Wiem, że zdecydowałaś się na skromną uroczystość w ratuszu, bo jesteś

zapracowana. Ale ja mam dużo czasu.

Ty zajmuj się pracą, narzeczonym i dzieckiem, a ja zaplanuję przyjęcie weselne.

Kiedyś mi podziękujesz.

– Nie mogę...

– Jeśli obawiacie się utrudnień ze strony urzędników, to huczne wesele będzie

doskonałym argumentem. O miłości młodych ludzi najlepiej przekonuje ślub

kościelny.

– Ale...

– Lauro. – Justin objął ją. – Jeśli to prawda, że przekonamy urzędników, mniej

skromny ślub nam nie zaszkodzi, prawda?

– Mamusiu, przepraszam cię na chwilę, ale muszę coś powiedzieć...

narzeczonemu.

Zamknęła się z nim w łazience.

– Co wymyśliłaś?

– Naprawdę ci nie przeszkadza?

--Co?

– Wszystko. Nie pragniesz zachować prawa do prawdziwego ślubu, gdy

będziesz się żenił z ukochaną kobietą, z którą zechcesz spędzić resztę życia?

Justin przecząco pokręcił głową.

– Dla mnie to nieistotna kwestia, bo więcej się nie ożenię.

A jeśli ślub kościelny nam pomoże, to tym lepiej. Ale rozumiem twoje uczucia.

Pomówię z twoimi rodzicami i postaram się ich przekonać.

– Nie uda ci się.

– Warto spróbować.

Laura westchnęła. Jeśli jakiś urzędnik zakwestionuje ich małżeństwo... Ślub

kościelny na pewno pomoże sprawie. Tak będzie najlepiej. W tej sytuacji huczne

wesele jest już doprawdy drobnostką.

– Daj spokój. Jeśli tobie to nie przeszkadza, mnie też nie.

– Jesteś pewna?

Laura zaprzeczyła w duchu, a głośno powiedziała: – Tak.

Po kolacji poszła do sypialni rodziców przymierzyć suknię ślubną sprzed

trzydziestu pięciu lat. Przez sekundę czuła się jak królewna, ale potem się

rozpłakała.

– Kochanie, czemu płaczesz? Wyglądasz ślicznie, ale jeśli nie chcesz mojej

sukni, jeśli wolisz nową...

– Twoja... podoba mi się... naprawdę.

– Nie płacz, bo plamy będą nie do usunięcia.

Laura prędko zawiązała pod szyją ręcznik.

– A teraz mogę płakać?

– Do woli.

– Nawet nie zapytasz, czemu wylewam łzy?

– Nie muszę. Wiem.

– Wiesz? – Laura z wrażenia dostała czkawki. – Niemożliwe.

– A jednak. Jesteś zakochana i bierzesz ślub, ale nie wiesz, co czuje twój luby.

Musisz się z nim rozmówić.

– Mam go zapytać, czy mnie kocha?

– Tak. – Oczy pani King wesoło rozbłysły. – Oczywiście subtelnie,

dyplomatycznie.

– Aha. Może wbiec do płonącego budynku, żeby sprawdzić, czy będzie mnie

ratował?

– Byle nie w tej sukni.

Laura zaśmiała się mimo woli.

– Mamusiu, jesteś nieoceniona.

– Nie pozwolę ci brać ślubu w mojej sukni, jeśli nie jesteś pewna, że chcesz być

żoną Justina. Porozmawiaj z nim.

Laura postanowiła odbyć tę zasadniczą rozmowę nazajutrz po powrocie z pracy.

Najpierw przedyskutuje pewną kwestię ze swoim szefem, a potem poważnie

porozmawia z Justinem.

Skoro zdecydowała się na jeden krok, może zrobić następne. Jeśli ma być

matką Jenny – choćby tylko przez rok – solidnie wywiąże się z obowiązków.

Rozdział 9

– Możemy porozmawiać?

Justin oderwał od monitora zamglony wzrok, ale gdy zobaczył minę Laury,

oprzytomniał i wyłączył komputer.

– Coś cię dręczy?

Laura zamierzała zagaić subtelnie, a tymczasem wypaliła prosto z mostu:

– Jakie to będzie małżeństwo?

– O co ci chodzi?

– Po pierwsze, gdzie będziemy mieszkać? Tutaj? W dwóch mieszkaniach?

– Nie zastanawiałem się nad tym. Teraz myślę tylko, jak odzyskać Jennę.

Zamierzam kupić dom, ale już mówiłem, że cię rozumiem. Jeśli wolisz zostać tutaj,

poczekam z przeprowadzką do... rozwodu.

Jeszcze nie wzięli ślubu, a on już myśli o rozwodzie! Laura zirytowała się.

Dlaczego marzy o przyszłości z mężczyzną, który nie planuje przyszłości z nią?

Justin potrzebuje fikcyjnej żony na kilka miesięcy, a potem wyprowadzi się i tym

samym położy kres ich znajomości.

– Wycofujesz się?

– Nie. Obiecałam i dotrzymam słowa.

– Masz taką minę, jakbyś szła na ścięcie. Nie chcę, żebyś się poświęcała.

– Po prostu dostałam typowej przedślubnej nerwicy.

– Nie dziwię się.

– Następne pytanie: co z moją pracą?

– Nie rozumiem.

– Czy liczysz na to, że rzucę pracę, żeby opiekować się dzieckiem?

– Zwariowałaś? Wychodząc za mnie, żebym mógł odzyskać siostrę, robisz mi

łaskę. Nie oczekuję, że rzucisz pracę i zostaniesz niewolnicą.

– Musiałam się upewnić.

– Dlaczego praca jest dla ciebie taka istotna? Oczywiście, rozumiem ambicję,

ale dlaczego tak harujesz?

– Chcę mieć stałe dochody.

– Pieniądze są bardzo ważne?

– Tak. Zawsze mieliśmy ich za mało. Byłam najmłodsza i wszyscy chcieli dla

mnie jak najlepiej. Rodziców nie stać było na opłacenie moich studiów, więc bracia

mi pomagali. Wszyscy poświęcili coś na rzecz mojego wykształcenia.

Wiem, że nie odwdzięczę się im za lata wyrzeczeń, ale może spłacę choć część

długu.

– Naprawdę uważasz, że oczekują zwrotu tych pieniędzy?

– Nie. Ale chcę wyrobić sobie pozycję i pokazać rodzinie, że ich wysiłki nie

poszły na marne. Nie rozumiesz tego?

– Rozumiem.

– Rozmawiałam dzisiaj z szefem. – Zawahała się. Ogarnęły ją wątpliwości, czy

słusznie postąpiła. – Od przyszłego miesiąca będę pracować na pół etatu. Przez rok.

Justin długo milczał.

– Przepraszam, ale chyba się przesłyszałem – rzekł wreszcie. – Co zrobiłaś?

– Przechodzę na pół etatu. Już załatwiłam to z szefem. Będę wracać z pracy

około południa. Ty zostaniesz w domu rano, a ja po południu i dzięki temu Jenna

zawsze będzie miała opiekę.

– Nie musisz poświęcać kariery zawodowej.

– Nic nie poświęcam. Chcę być z Jenną, bo ją kocham i jestem jej potrzebna.

Przez rok mogę popracować na pół etatu.

Już podjęłam decyzję.

– Ale co będzie, gdy... – Justin spojrzał w okno. – Nie, nie mogę na to pozwolić.

Laura traciła resztki nadziei. Znowu ten rozwód. Justin wciąż o nim

przypomina.

– Podobno lepiej kochać i stracić, niż nigdy nie kochać – rzekła żartobliwym

tonem, choć dużo ją to kosztowało.

– Co to ma do rzeczy?

– Chodzi mi o Jennę. Nie martwisz się o jej uczucia, gdy ja... gdy mnie...

zabraknie?

– Oczywiście. To też.

– Obiecuję, że jej nie porzucę. Jeśli pozwolisz, będę zabierała ją na wakacje.

Jakoś to rozwiążemy.

– Jesteś pewna, że chcesz to zrobić?

--Tak.

Laura nie miała najmniejszej wątpliwości. Nie przypuszczała, że dziecko

zmieni jej poglądy na wiele spraw, ale zmieniło. Pokochała i Jennę, i Justina.

Pozostało ostatnie pytanie. Najtrudniejsze.

– Jeszcze jedna kwestia. Muszę wiedzieć, co myślisz... jak to widzisz... Czy

będziemy spać razem czy osobno?

Justin otworzył usta, ale wykrztusił jedynie nieartykułowane dźwięki. Dopiero

po chwili zaklął.

– Dawno się nie jąkałem.

Laura zawstydziła się. Oczywiście, on na pewno myślał, że będą spać osobno.

Dlaczego miałoby być inaczej Co innego ona..

– Pytasz, czy my... – Justin urwał zakłopotany. – Przepraszam, powtórz pytanie.

Nie jestem pewien, czy dobrze cię zrozumiałem.

Laura nie zamierzała powtarzać.

– To było kolejne głupie pytania. Perspektywa wesela źle wpływa na

funkcjonowanie mojej mózgownicy.

Justin przygryzł wargę i wzruszył ramionami.

– I dlatego masz dziwne pomysły co do moich oczekiwań wobec ciebie. Nie

liczyłem na to, że rzucisz pracę i nie zamierzałem dochodzić praw małżeńskich.

– Czemu? – wypaliła bez zastanowienia.

Ze wstydu najchętniej zapadłaby się pod ziemię.

– Co? – Justin patrzył na nią wielkimi oczami. – Myślisz, że my...

– Już nic nie myślę.

Chciała wyjść, lecz Justin schwycił ją za rękę i zatrzymał.

– Teraz cię nie puszczę.

Laura oparła głowę na jego piersi.

– Przepraszam. Jestem zdezorientowana. Nie wiem, dokąd to wszystko

prowadzi. Weselne plany mojej mamy mącą mi jasność myślenia. Sądziłam, że

nowożeńcy spędzają noc poślubną razem i że ja też... Ale widocznie... tracę głowę.

Marudziłaby dalej, gdyby nagle nie znalazła się na kanapie.

Justin całował ją gwałtownie i zachłannie.

Parę minut wcześniej Laura znajdowała się na dnie rozpaczy, a teraz pławiła się

w szczęściu. Czy nie przecenia wrażeń? Ale w pocałunkach Justina było tyle

obietnic i uczucia, że słowami lepiej by tego nie wyraził.

Wsunęła mu ręce pod koszulę.

– To jest coś, co ludzie robią po ślubie. W sypialni. Dlatego pytałam.

– Ślub nie ma tu nic do rzeczy. Będziemy udawać, że nie jesteśmy

małżeństwem.

– Będziemy udawać, że nie było wesela?

– Spróbujmy. Ślub z powodu Jenny psuje dobrosąsiedzkie kontakty. Przedtem

było znacznie lepiej.

Laurze zakręciło się w głowie.

– Jesteś najbardziej bałamutnym mężczyzną na świecie.

– Dziękuję za wątpliwy komplement.

Może Justin ma rację... Wezmą ślub, a potem będą udawać, że nie są

małżeństwem i po prostu będą opiekować się dzieckiem. A jeśli nastąpi cud i przy

okazji się zakochają? Cóż, ona już jest zakochana, a zachowanie Justina też

świadczy o pewnym zaangażowaniu. Można więc puścić wodze fantazji i marzyć.

Laura ucieszyła się, że nie skłamie przed ołtarzem. Naprawdę kocha przyszłego

męża. Ale czy i w nim zbudzi się uczucie do niej?

Rozdział 10

W piątek Laura pracowała tylko do południa. Na lunch Justin podał grzanki z

serem i z czymś zielonym, prawdopodobnie bardzo zdrowym.

– O jakie „przygotowania” chodzi? – spytała Laura między jednym kęsem a

drugim. – Mama jeszcze wszystkiego nie dopięła na ostatni guzik?

– Widocznie. Najlepiej będzie, jeśli sama zapytasz, co musimy zrobić.

W tym momencie rozległ się dzwonek. Justin zaczął nerwowo szukać telefonu i

odezwał się poirytowanym tonem. Laura była zdumiona, że sama jest spokojna,

chociaż od ślubu i wesela dzieli ją niecała doba.

Gdy Justin skończył rozmowę, powiedziała:

– Przemyślałam kwestię przeprowadzki i doszłam do wniosku, że chętnie

przeniosę się razem z wami.

Nie doczekała się spodziewanej reakcji.

– Justinie?

Stał z opuszczonymi rękoma.

– Nieszczęście? – zaniepokoiła się.

Nadal nie odpowiadał, jedynie patrzył na nią z kamienną twarzą. Laura poczuła,

że jej serce zamiera ze strachu. Schwyciła Justina za gors koszuli i mocno

potrząsnęła.

– O co chodzi? Czy to dotyczy Jenny? Co się jej stało?

– Przepraszam. – Justin zakrył twarz. – O nią bądź spokojna. A to

niespodzianka! – Głośno przełknął ślinę.

– Dzwoniła ta baba... ta urzędniczka z opieki. – Rozpogodził się. – Dostanę

Jennę z powrotem. Wprawdzie załatwianie formalności jeszcze trochę potrwa, ale

uznano, że skoro jestem bratem i mam zgodę rodziców, nie będzie trudności z

otrzymaniem prawa do opieki nad dzieckiem, a potem zezwolenia na adopcję.

Laura ucieszyła się.

– Fantastyczna wiadomość. Aż trudno uwierzyć. Kamień spadł mi z serca.

Justin uśmiechał się promiennie, jego przygaszone oczy znowu rozbłysły.

– Jutro rano ją przywiozą.

– Jutro? – powtórzyła Laura głucho.

Poczuła, że nogi się pod nią uginają. Chciała zapytać, czy Jenna będzie na

ślubie, ale uświadomiła sobie, że małżeństwo nie jest już konieczne.

Justin wydał głośny okrzyk, schwycił ją wpół i odtańczył szalony taniec. Na

zakończenie ucałował Laurę z dubeltówki.

– Jeszcze nie wierzę, że to prawda! Oddadzą mi Jennę!

Więc ślub nie jest przymusem!

– Tak. – Laura miała oczy pełne łez. – Jutro dostaniesz siostrę. Gratuluję.

Justin puścił ją i zmarszczył brwi.

– Ja dostanę? – powtórzył.

– Szybko to załatwili. Wiem, że dobrze ją wychowasz.

Justin odsunął się.

Laura pomyślała, że nie jest mu już potrzebna, a wobec tego nie musi zmieniać

trybu życia. Powinna się cieszyć. Nie tylko ze względu na Justina i Jennę, ale także

ze względu na siebie.

– Nie musimy brać ślubu – rzekł Justin, jakby upewniał się, że odzyskał

wolność.

– Tak.

Laura zamglonymi oczami popatrzyła naokoło.

– Czas przenieść się do własnego mieszkania. – Zdobyła się na nikły uśmiech.

Justin miał taki wyraz twarzy, jakby głowił się nad rozwiązaniem

skomplikowanego zadania matematycznego.

– No to już sobie pójdę – powiedziała głośniej. – Muszę zawiadomić mamę o

zmianie planów. Na razie wezmę tylko część rzeczy. Przeze mnie zrobił się tu

bałagan.

Justin ledwo zauważalnie skinął głową i nadal milczał. Laura zebrała swoje

rzeczy i weszła do łazienki po przybory toaletowe.

Zasępiony Justin obserwował jej krzątaninę.

Wreszcie stanęła przed nim objuczona torbami.

– Nie do wiary, ile tu przywlokłam.

Justin gniewnie zmarszczył czoło.

Laura powoli cofała się do drzwi. Naraz potknęła się o siatkę z prezentem dla

Justina. Schyliła się i podniosła ją.

– Zadzwonię do mamy i powiem, żeby odwołała ślub I przyjęcie. Trzeba będzie

wykonać mnóstwo telefonów.

– Poczekaj... – Justin wyciągnął rękę. – Czy naprawdę musimy wszystko

odwołać?

Serce Laury przestało bić.

– Co to znaczy?

Justin był wyraźnie speszony.

– Sam nie wiem... wszystko zaplanowane... Przywykłem do myśli... uważam...

może jednak weźmiemy ślub?

Laura rozpłakała się. Jego słowa sprawiły jej ból. Czy Justin obawia się, że nie

da sobie rady i prosi ją o pomoc? Czy może chce się zabezpieczyć przed

urzędnikami?

– Dlaczego? – spytała przez łzy. – Boisz się, że jednak pojawią się jakieś

przeszkody formalne?

– Nie.

– Bo Jenna potrzebuje matki?

– Nie. To ja potrzebuję ciebie.

Laurę ogarnął smutek.

– Teraz tak myślisz, bo oboje zaangażowaliśmy się w tę sprawę, ale ja już nie

jestem ci potrzebna. Prędko nauczysz się roli samotnego ojca. Na początku będzie

ci trochę trudno, ale przyzwyczaisz się. Potem spotkasz kobietę, którą pokochasz i

weźmiesz prawdziwy ślub...

Była dumna ze swego przemówienia i z tego, że powstrzymała łzy. Więc

dlaczego czuje się taka nieszczęśliwa? Przecież nic nie traci, jeszcze nie została

żoną Justina, a on nie odejdzie za chwilę w siną dal. Będą w kontakcie,

przynajmniej przez pewien czas.

Popatrzyła na siatkę z prezentem i zawahała się. Zabrać go do domu czy dać

Justinowi? Długo szukała odpowiedniego podarunku, ale ślubu nie będzie, więc

prezent jest chyba niestosowny. Odrzuciła jednak wątpliwości i podała Justinowi

siatkę.

– Proszę. Kupiłam coś dla ciebie.

Justin ani drgnął.

– Co to?

– Podarunek.

– Dla mnie? Z jakiej okazji?

Wzruszyła ramionami.

– To miał być prezent ślubny ode mnie. Możesz go przyjąć, chociaż wesela nie

będzie.

Justin nadal stał nieporuszony.

– Ręka mi drętwieje. Weź, proszę. To drobiazg, nic wielkiego.

Wreszcie Justin wyciągnął rękę. Obrócił paczuszkę na wszystkie strony,

ostrożnie odkleił taśmę i rozwinął papier. Na jego twarzy odmalowało się

niebotyczne zdumienie.

Dlaczego milczy?

Laura nie mogła znieść napięcia. Może się obraził? Może uważa, że to

dziecinada?

– Jak ci się podoba?

Czuła się coraz bardziej zażenowana. Justin popatrzył na nią dziwnym

wzrokiem.

– To mój pierwszy miś w życiu – szepnął, uśmiechając się ciepło. – Nigdy nie

miałem zabawek. Naprawdę kupiłaś go dla mnie?

– Gdy zobaczyłam go w sklepie, natychmiast pomyślałam o tobie. Ma groźną

minę, ale nadaje się do tulenia. Oczywiście możesz dać go Jennie.

Justin przyciągnął ją do siebie i ustami musnął jej skroń.

– Ona już ma misia. Ten jest mój. – Pocałował ją w czoło.

– Bardzo dziękuję.

– Bardzo proszę.

– Myślisz, że ja też nadaję się do pieszczot?

– Czasami – odparła z zalotnym uśmiechem.

Justin odłożył misia, objął Laurę i gorąco pocałował w usta.

– Jeszcze raz dziękuję. Mam nadzieję, że nie weźmiesz mi za złe tych

pocałunków, ale jeśli przestanę cię całować, rozpłaczę się jak dziecko. A tego nie

może zrobić stuprocentowy mężczyzna.

– Twoje pocałunki bardzo mi odpowiadają. Rozwijasz się.

Jeszcze krok i sprzedasz motocykl.

– Co to, to nie. Nie po to wyrzuciłem pieniądze na kask dla ciebie. Może ze

względu na Jennę będę zmuszony kupić samochód, ale motoru nie sprzedam, póki

nie pojedziesz ze mną przynajmniej na jedną wycieczkę.

Jego pocałunki podziałały jak szampan. Laurze kręciło się w głowie, czuła się

beztrosko. Wszystko wydawało się jej możliwe, nawet jazda motorem.

– Chyba dam się namówić – rzekła półgłosem. – Jeśli przysięgniesz, że

będziesz ostrożny.

– Zawsze jeżdżę ostrożnie. Ze mną będziesz bezpieczna.

– Wiem.

Pocałunki stały się bardziej namiętne i Laura pomyślała, że sytuacja wymyka

się spod kontroli. I bardzo dobrze. Przytuliła się mocniej do Justina.

Ale on odsunął się i roześmiał.

– Doskonale. Idziemy.

– Dokąd?

Zdezorientowana pozwoliła wyprowadzić się z mieszkania.

– Jedziemy na przejażdżkę. Musimy porozmawiać.

Nie zauważyła, że zabrał czerwony kask, który przed domem włożył jej na

głowę. Nim się zorientowała, co się dzieje, już siedziała na motorze. Ruszyli, nim

zdążyła wpaść w panikę.

– Stój, nie chcę... – zawołała piskliwie, ale warkot silnika zagłuszał wszystko.

Korzystając z tego, szepnęła: – Kocham cię.

Justin gwałtownie zwolnił.

– Co mówiłaś?

– Czy w tych kaskach są mikrofony? – spytała drżącym głosem.

– Oczywiście.

– Och. Nie wiedziałam.

– Tak przypuszczałem.

– Gdybym wiedziała, nic bym nie mówiła.

Niebawem Justin zahamował, zdjął kask i schwycił Laurę za rękę. Uśmiechał

się łobuzersko.

– Dokąd mnie ciągniesz?

– Zaraz zobaczysz.

Czemu ignoruje jej wyznanie? Czy ono nic dla niego nie znaczy? W jej sercu

ulga walczyła z rozczarowaniem. Dlaczego prowadzi ją do lasu?

Ciszę szmaragdowego półmroku zakłócało szuranie dwóch par butów wśród

liści. Ścieżka była mocno zarośnięta, więc słabo widoczna. Słońce ledwo

przeświecało przez liście, tworząc migotliwą iluminację.

W końcu doszli do miejsca, gdzie rosło mniej drzew i więcej słońca

przedostawało się przez konary. Liście mieniły się barwami jesieni, ale było bardzo

ciepło.

Justin usiadł i pociągnął Laurę. Jego głowa zasłoniła słońce.

– Powtórz to, co powiedziałaś w czasie jazdy.

--Nie.

– Proszę.

– Powiedziałam coś jeden raz, a ty wcale. Najlepiej, gdy takie wyznania idą

parami. Tylko wtedy zostaje zachowana równowaga w kosmosie. Justin udał

przerażenie.

– Słyszałem o tym i wiem, że nie wolno zakłócać kosmicznej harmonii. Ale

czemu teraz myślisz o wszechświecie?

– A o czym mam myśleć?

– O mnie. – Zaczął rozpinać jej bluzkę i spodnie. – Wyłącznie o mnie.

– Co ty wyprawiasz? Jeśli ktoś nadejdzie...

– Nikt nie ośmieli się przyjść do mojego zakątka.

Laura osłoniła oczy i spojrzała zaintrygowana.

– Halo? Zamierzałeś powiedzieć jedno ważne zdanie, prawda?

– To będzie dłuższa przemowa.

Laura zorientowała się, że Justin czyta napis na jej majtkach. Zawstydzona

przykryła się bluzką i zamknęła oczy.

– Znasz francuski?

– Znać, nie znam, ale co nieco rozumiem.

– Aha. I co tam napisano?

– Powiem ci, gdy lepiej się przyjrzę. – Pociągnął bluzkę.

– Puść. Muszę zobaczyć napis.

– Już widziałeś. No?

– Tłumaczenie jest bardzo trudne. Trzeba dokładnie przestudiować tekst, wziąć

pod uwagę niuanse językowe. To wielka sztuka. – Zmarszczył czoło i powoli

wodził palcem po literach.

Laura uderzyła go w rękę.

– To nie jest brajl.

– Masz rację. Przepraszam.

Nie odsunął ręki.

– Wiesz już?

– Jakiś zakaz.

Laura otworzyła oczy.

– Nie pożądaj sąsiadki?

– Chyba. – Justinowi rozbłysły oczy. – Ale za późno na taką radę.

– Nie żartuj, tylko porządnie tłumacz.

– Coś o straconej nadziei.

Laura oblała się szkarłatnym rumieńcem, a Justin wybuchnął śmiechem.

– Matka kupuje ci taką bieliznę?

– Nie. – Laura uderzyła go w ramię. – Gdyby ona podsuwała mi cytaty,

wybrałaby: „Idźcie i rozmnażajcie się”. Rodzice bardzo chcą mieć więcej wnucząt.

– Będą mieli Jennę.

– Jak to?

– Zgodziłaś się wyjść za mnie i trzymam cię za słowo. Czy twoi rodzice nie

zamierzają uznać Jenny za wnuczkę?

– Uznają. Hm, uznaliby – poprawiła się Laura. – Gdybyś oświadczył się

formalnie i gdybym cię przyjęła. Rodzice byliby zachwyceni, bo od dawna czekają

na wnuczkę.

– Moglibyśmy postarać się o bratanicę dla Jenny.

– Bratanicę?

– Wiem, że to dziwacznie brzmi.

– Wyobrażasz sobie ciężar odpowiedzialności? Zostać ciotką, mając roczek! Co

innego wujkiem. Wujek nigdy nie jest dorosły, chętnie się bawi, gra w piłkę. A

ciotka nie lubi głośnych zabaw, w prezencie daje rzeczy robione na drutach.

– Czy w przedszkolu uczą robótek? Jenna będzie musiała prędko się kształcić.

– Uprzedzasz mnie o czymś okrężną drogą? Jesteś w ciąży?

– Nie. Tylko zakochany.

– Nareszcie to wydusiłeś.

Laura przewróciła go i przygwoździła mu ręce do ziemi.

– Powtórz. Bo jak nie, to cię połaskoczę, a wiem, że się boisz.

– Nie zrobisz tego. Zdradziłem ci moje czułe miejsce w czułym momencie. Nie

wykorzystasz tej wiedzy.

– Wykorzystam.

– Kocham cię.

– Mówisz tak, bo boisz się łaskotek.

– Panicznie. Ale i tak cię kocham.

– Nareszcie wiem na pewno.

Justin popatrzył na nią bardzo poważnie.

– Wcześniej nie mogłem ci tego wyznać. Sądziłem, że myślisz tylko o Jennie i

zamierzasz wyjść za mnie ze względu na nią.

– Ja też uważałam, że ty myślisz wyłącznie o siostrze.

W dodatku chciałeś się wyprowadzić.

– Przepraszam. Nie miałem odwagi przyznać się przed sobą, że cię kocham. –

Justin pocałował ją namiętnie. – Teraz wszystko sobie wyjaśniliśmy i jest dobrze,

prawda?

– Tak.

– A jak ci się podobała jazda motorem?

– Nawet przyjemna. Mogę zrobić powtórkę. Tylko jeden raz, w drodze

powrotnej.

– A co powiesz o innej przyjemności?

– Jakiej?

– O czytaniu po francusku palcami.

– Najpierw powinniśmy dokończyć rozmowę.

Justin westchnął i cofnął rękę.

– Dobrze. Może nie przeżyję zwłoki, ale zgoda.

– Ciekawe, co powie mama.

– Z jej punktu widzenia nic się nie zmieniło. Jutro bierzemy ślub.

– Naprawdę?

– Jeszcze masz wątpliwości? – Justin pocałował ją w rękę.

– O, ukochana! Czy jutro zostaniesz moją żoną?

Trzecie oświadczyny w ciągu tygodnia!

– Zostanę.

– Pamiętaj, to nie takie proste. Będzie nas troje. Czy jesteś pewna, że chcesz od

razu zostać matką?

– Nie. Ty też nie jesteś gotów do roli ojca, prawda? Ale jakoś sobie poradzimy.

– Będziemy rodziną.

– Tak.

– Nigdy nie zaznałem rodzinnego ciepła.

– Teraz to się zmieni. Będziemy szczęśliwi.

– Od śmierci Bena nikogo nie kochałem, a teraz kocham dwie najpiękniejsze

istoty. Czy moje biedne serce pomieści tyle uczuć?

Laura pocałowała go w okolicy serca.

– Gdy zaboli, zawsze uleczę je pocałunkiem.