MIDNIGHT SUN

Rozdział 23

Gdy tylko auto zatrzymało się przy
parkingu, otworzyłem drzwi i kilka sekund
później byłem pod wejściem do budynku.
Zauważyłem, że na drzwiach wejściowych na jednej z szyb ktoś przykleił od wewnątrz
jaskraworóżową kartkę. Odręcznie napisany komunikat informował, że na czas ferii
wiosennych szkoła tańca jest zamknięta. Natychmiast nacisnąłem klamkę. W Takim
pośpiechu, że nawet nie zauważyłem czy aby drzwi nie były zamknięte na klucz. Taka
błahostka nie byłaby mnie teraz w stanie zatrzymać. Drzwi ustąpiły pod moim naporem.
Wpadłem do środka, nabrałem głęboko powietrza w płuca i wyraźnie wyczułem dwa jakże mi
znane zapachy: aromatyczna woń Belli oraz ostra, nie dająca się zapomnieć, woń ściganego
przeze mnie Jamesa.
W hallu było ciemno i chłodno, cicho buczała klimatyzacja, wykładzina pachniała
szamponem do dywanów. Wzdłuż ścian stały wieże z wciśniętych jedno w drugie
plastikowych krzeseł. W sali po lewej paliło się światło, ale żaluzje w oknie, przez które
można było przyglądać się z hallu ćwiczącym, były szczelnie zaciągnięte.
Ponownie nabrałem powietrza i to co wyczułem sprawiło, że zamarłem ze zgrozy. Do
rozpoznanych wcześniej przeze mnie woni dołączyła się jeszcze jedna – najpiękniejsza ze
wszystkich jakie kiedykolwiek spotkałem. Tylko tysiąc razy silniejsza niż dotychczas.
Zapach… krwi… Belli… Była to woń kwiatowa – frezja… lawenda… pragnienie… żądza…
przerażenie i paniczny strach… Mój strach. Strach, że się spóźniłem. Wszystko stracone… Jej
śmierć – moja śmierć. Dlaczego tak trudno jest mi umrzeć?
I wtedy w mojej głowie skrystalizował się plan, dający się określić jednym słowem: Volturi!
Nagle z mojego piekła wyrwał mnie dźwięk tłuczonego szkła. Krzyk mojej ukochanej.
A więc jeszcze żyła! A ja tu tracę czas i rozpamiętuję naszą śmierć.
Natychmiast wyrwałem się z otępienia i zanim to sobie uświadomiłem już biegłem w
kierunku sali, z której dochodziły głosy. Nie, nie głosy tylko, wrzask. Rozdzierający serce
krzyk Belli.
Jej kat tylko syczał coś przez zęby prawie się już nie kontrolując. Zaczęło go ogarniać tak
wielkie podniecenie. Podniecenie łowcy, który dorwał w końcu swoją wyśnioną ofiarę. Ale w
jego głosie wyczułem także inne podniecenie. Podniecenie najgorsze z możliwych – amok
wampira żądnego najsłodszej na świecie krwi.
W końcu zdołałem się opanować. Trzeba zacząć myśleć racjonalnie. Tylko ja jestem w stanie
ją teraz uratować. Tym razem nie mogę pozwolić sobie nawet na najmniejszy błąd. Na
zrobienie ich zbyt wielu pozwoliłem już sobie.
Cicho podbiegłem do oszklonych drzwi sali do nauki tańca. Ściany wyłożone zostały
kilkunastoma lustrami. Wielkimi szklanymi taflami. Jednak trzy z nich były całkowicie
rozbite, a ich brylanty zaściełały nieregularnie parkiet pomieszczenia.
Wśród tych odłamków, w kącie sali leżała nieruchomo moja ukochana. Już się nie broniła.
Leżała bezwładnie jakby unosiła się na kryształowej tafli jeziora.
Jej piękne ciało było posiniaczone, a noga wygięta pod jakimś dziwnym kątem. Ubranie miała
potargane i pocięte diamentowymi krawędziami luster.
Leżała w powiększającej się z każdą sekundą kałuży czerwonej, najsłodszej jaką mógłbym
sobie tylko wyobrazić, krwi.
Do uświadomienia sobie tego wszystkiego potrzebowałem mniej niż ułamka sekundy.

Widziałem jak James pochyla się nad moją Bellą w obnażonymi kłami. Słyszałem krzyk jego
myśli. Jego pragnienie. Jego pomysły jak by się na mnie zemścić, za to że odmówiłem mu jej
na polanie. Wydawało mu się, że zmasakrowane i pobladłe ciało nie będzie dla mnie
wystarczającą karą. Chciał w bestialstwie posunąć się o krok na przód.
Stanęły mi przed oczami myśli Lonniego z Port Angeles. Tylko, że przy myślach wampira
zdawały się być tak niewinnymi, jakby chciał zaprosić Bellę na herbatkę. James planował
org…
Tego było za wiele. Nie potrafiłem się powstrzymać. Wściekłość i żal spowodowały, że nie
wytrzymałem i wydałem z siebie warknięcie, niski głęboki ryk wściekłości i rozpaczy.
Owładnęła mnie chęć czystej zemsty. Mordu.
To był błąd. Jak tylko nomad zorientował ze, że jakimś cudem udało mi się odnaleźć go przed
czasem, że nie zabawił się jeszcze z dziewczyną usłyszałem jego myśli – Chcesz ją mieć
tylko dla siebie? Musisz podzielić się jej krwią ze mną. Poczekaj na swoją kolej. Moja
przysługa dla ciebie – będziesz ją miał na wieczność. Nie pozwolę by ktoś mnie pozbawił
kolejnej ofiary.
Zanim się zorientowałem co chciał uczynić porwał omdlałą rękę dziewczyny, przytknął ją
sobie do ust. moich uszu dobiegł chrzęst przecinanej skóry i szmer płynącej krwi.
– Bello! Bello! Nie!!! – mój krzyk rozdarł powietrze. James podpisał na siebie wyrok śmierci.
Nawet gdyby to była ostatnie rzecz jakiej miałbym dokonać w moim nędznym istnieniu.
Błysnęły mi jeszcze przed oczami jego oczy, którymi wywrócił w nieopisanej rozkoszy.
– Nie! Och, Bello! Nie! – zawołałem jeszcze raz załamany.
Cały zmieniłem się w anioła zemsty. Już miałem się rzucić na wampira. Gdy usłyszałem za
sobą, że dogonili mnie w końcu Carlisle, Jasper a sekundę później Alice.
Carlisle widząc co się ze mną dzieje. Przyskoczył do mnie i z całych sił chwycił mnie za
ramie nie pozwalając zamordować Jamesa. Tak zamordować, bo w moim obecnym stanie to
nie byłaby obrona, czy ukaranie, to byłby najczystszy mord, jakiego przez moje nienaturalnie
długie życie jeszcze się w ten sposób nie dopuściłem. Tego co chciałem uczynić nie miał
jeszcze nikt na sumieniu. Poczułem jak jego kamienne palce ściskają się jeszcze mocniej nie
pozwalając się ruszyć z miejsca.
– Puść mnie natychmiast!!! Muszę go dorwać!!! Zapłaci mi…!!! – wydarłem się w myślach
na niego.
– Synu uspokój się! Już dość zadał ci bólu. Zostaw go nam. Nie obciążaj swojego sumienia
taką zbrodnią. I tak nie uniknie kary.
Nie chciałem go słuchać. Jednak podczas naszej błyskawicznej wymiany myśli moje
rodzeństwo nie próżnowało. Jasper i Alice w trzech susach dopadli upojonego Jamesa.
Dopiero jak go złapali zorientował się, że nie jesteśmy sami. Nie mogłem uwierzyć, że opary
krwi i żądzy aż tak potrafiły sparaliżować mózg nomady. Jednak w końcu wziął się w garść i
zaczął bronić. Wywiązała się walka. Kolejne tafle szkła zamieniły się w kryształowy deszcz.
W powietrzu fruwały kawałki łamanych mebli. Jasper zaorał nim podłogę w Sali. Pozostała
tylko szeroka bruzda z zerwanych z podłogi, sterczących na wszystkie strony desek.
Wtem Jasper unieruchomił chwytem od tyłu ciało wampira, a Alice zwinnym susem dopadła
go i z podskoku z całej siły chwyciła za głowę. Kark wykręcił się w nienaturalny sposób i
uszom wszystkich doleciał najobrzydliwszy dźwięk – dźwięk rozczłonkowywanego
kamiennego ciała. W powietrzu zaczęły latać śnieżnobiałe szczątki.
Nie miałem czasu im pomóc. Wciąż hipnotyzował mnie widok ciała Belli, jej bladej twarzy
otoczonej potarganymi, polepionymi krwią włosami. I ten zapach. Nigdy nie uda mi się go
wymazać z pamięci.
– Bello, proszę, tylko nie to! Proszę, Bello! Posłuchaj mnie! Bello, błagam! – mówiłem
klęcząc nad jej zmizerowanym ciałem. Nagle spostrzegłem że teraz ja klęczę w kałuży krwi.
Nie miałem pojęcia czy mnie słyszy. Czy pomoc nie nadeszła za późno.

– Carlisle! – krzyknąłem z rozpaczą. Potrzebowałem natychmiast jego pomocy. – Bello, nie!
Och, tylko nie to! Nie! Bello! –Zaniosłem się spazmatycznym szlochem. To nie ważne, że bez
łez. Łzy dusiły moje gardło tak samo jak szalejący w nim ogień aromatu ciepłej… gęstej…
wonnej… krwi. Jednak te łzy sprawiły, że ogień tak samo jak szybko się pojawił został
zduszony niczym małe ognisko na brzegu przez olbrzymie fale wzburzonego oceanu.
Jak tylko Carlisle stwierdził, że Jasper i Alice nie potrzebują już jego pomocy i zaczynają
zbierać deski z podłogi by za ich pomocą spalić to co pozostało po Jamesie, zmaterializował
się z powrotem przy mnie i przy Belli.
Zauważyłem, że chyba mnie jednak słyszy. Prawie niezauważalnie poruszyła się i zaraz
potem głośno jęknęła.
Moim sercem targnął szarpiący ból.
– Bello! – zawołałem nie mogąc opanować rosnącej rozpaczy.
Carlisle delikatnie odsunął mnie od jej ciała żeby móc się dokładnie przyjrzeć obrażeniom.
Dla tak wprawnego fachowca w dziedzinie ludzkiej anatomii wystarczył jeden rzut oka by
ocenić sytuację.
– Przeżyje – rzucił krótko w myślach.
Z moich oczu nie zniknął śmiertelny strach. Cóż innego mógłby mi powiedzieć, nawet jakby
to były jej ostatnie sekundy.
– Nie oszukasz mnie! Przecież ona właśnie kona. Kona przeze mnie. Umiera! – myślałem w
rozpatrzy.
Carlisle uważnie spojrzał w moja twarz i widocznie wyczytał z niej moje niedowierzanie bo
dodał, tym razem na głos, pewnym i opanowanym tonem – Straciła trochę krwi, ale rana na
głowie nie jest głęboka. Uważaj na nogę, jest złamana.
To morze, które mnie otaczało to było trochę?! Przyglądnąłem się jeszcze raz uważniej. Może
rzeczywiście nie potrafiłem ocenić sytuacji w sposób obiektywny.
Jednak powiedział, że noga jest złamana. Wydałem z siebie groźny ryk.
Jak dobrze, że szczątki Jamesa paliły się właśnie na stosie. W innym przypadku musiałby
umierać po stokroć.
Carlisle nie przestawał dokonywać oględzin ciała dziewczyny. Dotykał jej pokrwawionego
boku.
– Myślę, że poszło też parę żeber – spokojnym głos ciągnął swoją metodyczną wyliczankę.
Nagle usłyszałem kolejny stłumiony jęk Belli.
– Edward… – wyszeptała niewyraźnie moje imię, bardziej się go domyśliłem niż
zrozumiałem.
– Wyjdziesz z tego, Bello, słyszysz? Kocham cię.
– Edward…
Tym razem się już nie mogłem mylić. Jednak mimo wszystko moje imię jest w stanie przejść
jej jeszcze przez gardło. Mimo tego wszystkiego na co ją naraziłem. Tliła się we mnie
iskierka nadziei.
– Jestem, jestem przy tobie. – powiedziałem i przysunąłem się bliżej.
– Boli – jęknęła.
– Wiem, Bello, wiem.
Spojrzałem błagalnie na ojca – Czy nic się nie da z tym zrobić?
– Podaj mi torbę – poprosił Carlisle zwracając się do kogoś za moimi plecami – Spokojnie,
Alice,zaraz poczuje się lepiej.
– Alice? – wykrztusiła z trudem Bella.
– Tak, też tu jest – potwierdziłem. Przecież było niemożliwe powstrzymanie tej małej osóbki,
gdy w grę wchodziło życie jej przyszłej najlepszej przyjaciółki.
– To ona wiedziała, gdzie cię szukać. – wyjaśniłem.

– Ten ból w dłoni... – słowa jej o czymś mi przypominały tylko na razie nie wiedziałem
jeszcze o czym. Tylko ciało moje zdawało się pamiętać to co mózg starannie wyparł ze
świadomości. To było coś ważnego. Cholernie ważnego. Dłoń…
– Wiem, Bello. Zaraz minie, Carlisle już ci coś zaaplikował. – czego to nie mogłem sobie
przypomnieć? A może nie chciałem?
– Ręka mi się pali! – wrzasnęła, wreszcie w pełni odzyskując przytomność. Otworzyła oczy,
ale zalane były powoli krzepnącą krwią.
Co to miało znaczyć? „Ręka mi się pali?” Pali?… O Boże! Wszystko zrozumiałem. Już wiem
jakiej myśli tak usilnie wzbraniałem dostępu do mojego mózgu. Stanęła mi przed oczami
jeszcze raz ta upiorna scena: James klęczący nad Bellą i przyciskający sobie jej rękę do
wykrzywionych pożądaniem ust. Ust ukrywających rzędy białych, ostrych kłów ociekających
jadem.
Widok ten przywołał w pamięci moje cierpienie będące początkiem mojego nowego półżycia.
To nie był pojedynczy płomień to był szalejący pożar. Nie dający się niczym ugasić.
Cały zmartwiałem na tą myśl. A więc wizje Alice miały się jednak sprawdzić. Nie! Chociaż
raz mogła by się wreszcie pomylić.
– Bello? – powiedziałem przez ściśnięte przerażeniem gardło.
– Niech ktoś wyjmie moją rękę z ognia! – krzyczała. – Niech ktoś go ugasi!
– Carlisle, co z tą ręką? – spytałem nie mogąc przyznać się przed samym sobą, że znałem już
przerażającą prawdę. Wciąż miałem nadzieję, że jednak się mylę. Musiałem ją mieć aby nie
oszaleć.
– Jednak ją ugryzł. – Ojciec był zbulwersowany swoim odkryciem.
Mój świat się skończył. Osunąłem się na kolana. Z ust wyrwał mi się jęk. To był naprawdę
KONIEC. Jej życia i mojego. Bez niej nie chcę istnieć ani minuty dłużej niż to jest konieczne.
W głowie miałem już skrystalizowany plan. Plan który można było w skrócie określić
czterema słowami: „Włochy, Volterra, Volturi, Śmierć”.
Uśmiechnąłem się słabo do swoich myśli – już wkrótce będziemy znowu razem. Na zawsze
razem.
Z rozmyślań wyrwał mnie głos doktora – Ty musisz to zrobić.
O czym on do diabła mówił? Słyszał moje myśli? przecież sam nie
mogę się zabić. Wampiry nie są w stanie popełnić samobójstwa. Sam
powinien wiedzieć to najlepiej.
– Ocknij się! Edward! Ty musisz to zrobić! Wyssij jad z rany Belli.
Pośpiesz się może nie jest jeszcze za późno! – krzyknął na mnie w
myślach.
W końcu dotarł do mnie sens jego słów.
Co on sobie myślał, że co?, ze JA mam wyssać jad z ręki ukochanej.
Przecież byłem tak żałosny, że czując jej zapach paliło mnie gardło.
Nie wiem jak się do tej pory powstrzymywałem, gdy moje stopy
obmywała jej krew. Czyżby nie wiedział jak bardzo jest to jest
niewykonalne. Jak zacznę nie będę się mógł na pewno powstrzymać.
– Nie! – wykrzyknąłem.
– Alice – szepnęła Bella błagalnie jakby widząc, że jej odmawiam szukała pomocy u mojej
siostry. Czy naprawdę nie rozumie dlaczego musiałem zaprotestować. Byłem za słaby i sam
bym ją zabił.
– Jest szansa, że się uda – oświadczył z mocą Carlisle.
– Co takiego? – spytałem z niedowierzaniem. – Ufam ci – dodał w myślach – jesteś silniejszy
niż sam sądzisz. Ona jest twoja. Dasz radę ją ocalić. Gdybym to ja zrobił później byś żałował.
To musisz być ty.

– Zobacz, może będziesz umiał wyssać jad. Rana jest tylko odrobinkę zabrudzona. – dodał
tym razem na głos równocześnie opatrując jej poprzecinaną skórę na głowie. Starał się
powstrzymać krwawienie używając wiadomych tylko sobie sposobów. To musiało boleć, ale
wiedziałem, że ten ból jest niczym w porównaniu z piekłem w jaki znajdowała się teraz jej
ręka. Gdy to sobie uświadomiłem wiedziałem, że każda sekunda tego niepotrzebnego
cierpienia jest teraz z mojej winy. Musiałem szybciej podejmować decyzję. Nie mogłem
patrzeć na wijące się z bólu ciało leżące przede mną.
– I to starczy? – głos Alice był wyraźnie spięty. Wiedziałem, że widząc moje wahanie sama
chce spróbować ocalić Bellę. Nie ufałem jej tym razem. Sobie także nie ufałem, więc jak
mogłem uwierzyć, że będzie to potrafić.
– Nie wiem – przyznał Carlisle. – Ale musimy się pospieszyć.
– Carlisle, ja chyba... – odezwałem się z wahaniem. – Nie jestem pewien, czy będę w stanie to
zrobić. – głos mi się łamał od bólu.
– Decyzja należy do ciebie, Edwardzie. Nie mogę ci pomóc. Jeśli masz zamiar wyssać jad,
muszę najpierw powstrzymać krwawienie.
Wtem Bella wijąc się z cierpienia odruchowo się skuliła. Był to bardzo zły pomysł, gdyż
poruszyła złamaną nogą i jej drobnym ciałem wstrząsną kolejny dreszcz.
– Edward! – zawyła z zamkniętymi oczami. W jej głosie był niemy zarzut, że pozwalam jej
tak cierpieć teraz kiedy już wiem jak mógłbym ją uratować.
Z wysiłkiem otworzyła oczy i spojrzała na mnie. O dziwo nie było w nich wyrzutów ani
oskarżeń, tylko wszechpotężna ufność. Ufność we mnie, a ja cały czas jeszcze nie mogłem
podjąć decyzji. Musiała widzieć na mojej twarzy malujące się niezdecydowanie.
Niewybaczalne niezdecydowanie.
– Alice, rozejrzyj się za czymś, czym można by było usztywnić jej nogę. – Carlisle pochylał
się nad dziewczyną, majstrując coś przy jej głowie. – Edwardzie, musisz działać
błyskawicznie, inaczej będzie za późno. – ponaglił mnie. – Dasz radę! nie mogę ci w tym
pomóc muszę powstrzymywać krwawienie – dodał w myślach – nie widzisz, że umiera?
Umiera? Dopiero te słowa pomyślane tak dobitnie przez mojego ojca zdołały wzbudzić mnie
z letargu. Przypomniałem sobie co poczułem gdy myślałem, że już ją straciłem i ta ulga gdy
do mego serca zakołatała nadzieja, że nie wszystko jeszcze stracone. Dlaczego nie pomóc
losowi i nie spróbować zawalczyć z przeznaczeniem, i z potworem we mnie, o moją
ukochaną, o miłość mojego życia?
Bella wpatrywała się prosto w moje oczy. Tak byłem już pewny co powinienem zrobić. Co
zrobię. Zacisnąłem zęby z determinacji. Już się nie zawaham.
Chwyciłem pewnie jej rozpaloną rękę w moje lodowate palce i przycisnąłem ją do podłogi.
Pochyliłem się powoli nad nią, aby się upewnić, że nie stracę nad sobą kontroli, i przytknąłem
wargi do jej rany…
Otworzyły się przede mną bramy Niebieskie. Jej krew mimo, że wymieszana z wampirzym
jadem była oszołamiająca w smaku. Sto, nie tysiąc razy lepsza, niż sobie wyobrażałem.
Ogarnęło mnie niczym nie powstrzymane podniecenie. Kiedyś jej krew porównywałem do
mojej, specjalnie dla mnie, stworzonej odmiany heroiny. Cóż za niedomówienie! Tego nie
dało się opisać.
Czułem jej krew na moich wargach, zębach, języku, potem płynęła dalej w dół gardła, i o
dziwo wcale nie gasiła buzującego w nim ognia jak każda inna krew, której kosztowałem,
tylko wzmagała gorejące piekło. Płomienie domagały się jeszcze i jeszcze. Języki ognia paliły
już całe moje ciało i zachłannie wołały o coraz to więcej.
Jak przez lepką, czerwoną i aromatyczną mgłę poczułem, lub bardziej domyśliłem się ruchów
ciała pode mną i do mojej świadomości przedarły się myśli Carlisla
– Edward tracisz nad sobą kontrolę! Zapanuj nad sobą. Wiem, że dasz radę!. Nie mogę teraz
przestać uciskać jej rany. Synu wierzę w ciebie!

Zacząłem powoli zwracać uwagę na otaczającą mnie rzeczywistość. Alice przemawiała
łagodnie do Belli nie dając po sobie poznać, że wie co się ze mną dzieje. Usiłowała ją
uspokoić, gdyż dziewczyna wiła się z bólu i krzyczała.
Spostrzegłem, że Jasper starał się mimo wszystko utrzymywać jej złamaną nogę w bezruchu,
a Carlisle zwarł obie ręce wokół jej głowy w żelaznym uścisku.
Wyczułem, że rzucał się coraz słabiej, aż w końcu nieruchomieje. Zamarłem i ja. Czyżbym
wyssał za dużo z niej krwi. Czy ciało leżące w moich objęciach miał na wieczność pokryć
śnieg śmierci. A więc jednak to ja ją zabiłem. Byłem gorszy od Jamesa. Nie byłem w stanie
powstrzymać potwora mieszkającego we mnie. Nie! Nie mieszkającego we mnie! To JA
byłem tym potworem i moje pierwotne prymitywne pragnienie zabiło ją. Tylko taki egoista
jak ja mógł wyssać całe życie z osoby tak dobrej i ufnej jaką była Bella. Żałowałem, że ją
spotkałem… Volterra… Tylko tyle mi pozostało.
…

Wtem do moich uszu dobiegł najsłabszy i najcudowniejszy z możliwych dźwięk. Bella
cichuteńko wyszeptała – Edward…
Z dna piekieł znalazłem się w najwyższym niebie. Jednak żyła jeszcze. Nie zabiłem jej.
Chciała do mnie przemówić. Jest niesamowita, a ja żałosny. To nic i tak byłem w niebie.
– Jest tuż obok ciebie, Bello. – odezwała się za mnie Alice. Wiedziała co się teraz ze mną
działo.
– Zostań, zostań ze mną, proszę… – Mam zostać! – pomyślałem zszokowany. Po tym
wszystkim co jej wyrządziłem chciała bym został. To nie dzieje się naprawdę. Nie mogłem
być już bardziej szczęśliwy.
– Nie ruszę się ani na krok. – odpowiedziałem radośnie. Cieszyłem się ze swojego triumfu
nad moją niedawną żądzą.
Westchnęła uradowana powoli zasypiając.
– Jesteś pewien, że wszystko wyssałeś? – spytał mnie Carlisle.
– Nie wyczuwam już smaku jadu – oznajmiłem cicho. – Nic prócz morfiny. Nawet nie
zwróciłem uwagi kiedy zdążył ją zaaplikować. Byłem mu za to wdzięczny, gdyż skutecznie
łagodziła ból.
– Bello? – zwrócił się do niej Carlisle.
– Mmm? – wymamrotała tylko. Morfina zaczynała działać,
– Dłoń cię już nie pali?
– Nie. – Westchnęła. – Dziękuję, Edwardzie.
– Kocham cię – szepnąłem w odpowiedzi.
– Wiem, że mnie kochasz. – szepnęła, była taka zmęczona.
Nie mogłem się powstrzymać i z wszechogarniającej mnie irracjonalnej radości cicho
zaśmiałem się wdzięczy losowi za tak pomyślne zakończenie tej śmiertelnej przygody. Teraz
już nic nie będzie w stanie zmienić moich uczuć do tej kruchej ludzkiej dziewczyny, a i ona
po tym co przed chwilą pokazała darzyła mnie równie mocnym uczuciem. Nawet po tym
wszystkim co jej wyrządziłem.
Moja najukochańsza Izabella.
– Bello ? – Carlisle miał do niej jeszcze jedno pytanie. Niezadowolona zmarszczyła czoło.
Najwyraźniej chciała już zasnąć.
– Tak?
– Gdzie jest twoja matka?
– Na Florydzie. – Znów westchnęła. – Oszukał mnie, Edwardzie. Obejrzał nasze domowe
filmiki z kamery. – Była tak słaba, że oburzenie w jej głosie było ledwie słyszalne.
– Alice. – dodała jakby starając sobie coś przypomnieć. Spróbowała otworzyć oczy. – Alice,
jego nagranie. On ciebie znał, Alice. Wiedział, skąd się wzięłaś. – Nie była w stanie

przekazać więcej szczegółów. Spojrzałem szybko na siostrę. Miała wizję, z której już
wiedziała, że musi szukać w Sali małej srebrnej kamery wideo. Kamery, która rzuci snop
światła w jej mroczna przeszłość.
– Pachnie benzyną – dodała Bella zdziwiona, coraz mniej przytomna.
Pewnie, że benzyną. Jasper polał nią kamienne szczątki Jamesa by się szybciej paliły. Nie
mieliśmy dużo czasu, Za niedługo ktoś zawiadomi policję o włamaniu do szkoły baletowej.
– Czas ją przenieść – zakomunikował Carlisle.
– Nie – jęknęła. – Chcę spać.
– Śpij, kochanie, śpij – starałem się ją uspokoić. – Ja cię wyniosę.
Mówiąc to wziąłem ją najdelikatniej jak tylko potrafiłem w swoje ramiona. Twarz wtuliła w
moją pierś. Zadrżałem z rozkoszy, a jej ciało stało się bezwładne. Znowu zemdlała? Nie,
sądząc po uśmiech na jej bladych ustach musiała tylko zasnąć.
– Śpij, śpij – dodałem tylko.