Streszczenie
1 Księgi Samuela

1. Elkana miał dwie żony: Annę i Peninnę. Anna była niepołodna, lecz Elkan bardziej ją kochał. Peninna dokuczała Annie z powodu jej niepłodności. Gdy byli w mieście Szilo, Anna modliła się do Pana o to, by urodziła syna, a wtedy odda go na służbę Bogu. Był tam kapłan Heli, który sądził, że Anna jest pijana, lecz ona rzekła, że jest nieszczęśliwa. Pan wejrzał na Anne i gdy Elkana zbliżył się do niej, po upływie odpowiedniego czasu urodziła syna. Gdy syn dorósł, zaprowadziła go do Szilo i zostawiła u Helego, któremu się przypomniała. Zaniosła też 3-letniego cielca.
2. Anna modliła się i chwaliła Pana za to, co jej uczynił. Natomiast synowie Helego nie zważali na Pana, ani na prawa kapłańskie wobec ludu. Wówczas do Helego przybył mąż Boży i powiedział, że niejeden z jego domu zostanie zabity za grzechy jego synów.
3. Pan zawołał trzykrotnie Samuela w nocy, ale ten myślał, że to Heli go woła, lecz Heli wyjaśnił mu, że to Pan mówi do niego. Samuel zaczął słuchać, a Pan powiedział, że ukarze dom Helgo na wieki za grzech, jakiego się dopuszczają jego synowie. Ukarze go także za to, że Heli wiedząc o tym grzechu, nie karci swoich synów. Rano Heli zapytał Samuela, co mu powiedział Pan. Samuel opowiedział mu wszystko. Heli odparł, żeby Pan czynił, co uznaje za dobre.
4. Filistyni rozpoczęli walkę z Izraelitami. W tej walce Izraelici ponieśli klęskę, a poległo ich około 4000. Sprowadzono zatem Akrę Przymierza. Na ten widok Filistyni przestraszyli, ale stoczyli kolejną walkę, w której również odnieśli zwycięstwo. W drugiej walce zginęło 30 000 Izraelitów i została zabrana im Arka Przymierza. Pewien człowiek uciekł do Szilo i opowiedział o tym Helemu, który miał wówczas 98 lat i był już ociemniały. Gdy Heli to usłyszał, spadł z krzesła, złamał kark i umarł. Żona Pinchasa urodziła syna i nazwała go Ikabod.
5. Filistyni przenieśli Arkę z Eden-Haezer do Aszdodu, do świątyni Dagona. Następnego dnia spostrzegli, że Dagon leżał przed Arką twarzą do ziemi. Pan ukarał mieszkańców Aszdodu guzami. Filistyni przenieśli zatem Arkę do Gat, a Pan podniósł na nich rękę. Potem chciano przenieść ją do Ekronu, lecz mieszkańcy tego miasta bali się ją przyjąć, ze względu na nieszczęścia, jakie spotykały miasta, w których przebywała Arka.
6. Przez siedem miesięcy Arka była w ziemi filistyńskiej. Potem umieszczono Arkę na wozie, zaprzęgnięto dwie krowy mleczne. Zabrano także, jako dar pokutny, podobizny myszy i guzów, które niszczyły kraj, a były one wykonane ze złota. Zawieziono to wszysko do Bet-Szemesz. Izraelici dokonali całopalenia i złożyli w tym dniu ofiary Panu. Synowie Jechoniasza przyszli zobaczyć Arkę, a Pan zabił 70 spośród nich. Wysłano posłów Kiriat-Jearim z zawiadomieniem, by odebrać Arkę Pańską.
7. Mieszkańcy Kiriat-Jearim z zabrali Arkę do domu Abinadaba na wzgórzu, a Eleazara, poświęcili, aby strzegł Arki.

Samuel i Saul

Minęło 20 lat od przybycia Arki do Kiriat-Jearim. Wtedy Samuel modlił się do Pana za lud Izraelski. Filistyni napadli na Izraelitów, lecz ponieśli klęskę. Samuel ustawił kamień, między Mispa a Jeszana na znak, że Pan ich wspierał. Odzyskali oni swoje ziemie i Ręka Pańska zawisła nad Filistynami po wszystkie dni życia Samuela. Samuel sprawował sądy nad Izraelem i mieszkał w Rama.
8. Samuel ustanowił swoich synów sędziami nad Izraelem: Joela i Abiasza, jednak oni szukali własnych korzyści. Dlatego lud zapragnął króla na d sobą.Samuel poradził się Pana, a Ten powiedział, że król wyniesie się nad swój lud i zabierze im wszystko. Samuel powtórzył to ludowi, lecz lud nie chciał go słuchać i nadal pragnął króla.
9. Był pewien człowiek imieniem Kisz i miał syna Saula. Gdy zaginęły jego oślice, wysłał swego syna, aby je odszukał. Gdy ich nie znalazł, postanowił udać się do Samuela po radę. Saul spotkał Samuela idącego na wyżynę, aby złożyć ofiarę. Było tam 30 zaproszonych, a wśród nich Saul. Gdy wracali do miasta Samuel zaczął rozmawiać z Saulem.
10. Samuel namaścił Saula na króla, tak jak mu kazał Pan. Gdy Saul przybył do Gibea, spotkał się z gromadą proroków. Opanował go wtedy duch Boży i zaczął prorokować wśród nich. Tymczasem Samuel zwołał lud do Mispa. Przemówił do ludu, że wzgardzili Panem i zapragnęli króla. Potem zaczęto głosować, a los padł na Saula.
11. Ammonici oblegali Jabesz w Gileadzie. Saul zebrał 300 tysięcy wojowników z Izraela i 30 tysięcy z Judy i pokonał Ammonitów. Potem Izraelici wyruszyli do Gilgal i obwolali Saula królem.
12. Samuel przemówił do ludu, że zapomnieli o swoim Panu, a wybrali króla. Pan zesłał tego dnia deszcz i grzmoty, a wszyscy prosili Samuela, by się modlił do Pana. Samuel rzekł, by nie bali się i służyli Panu całym sercem, bo gdy będą przewrotni zginą wraz z królem.
13. Saul zebrał wokół siebie 3 tysiące wojska i podbił Filistynów. Potem Filistyni zebrali do walki 3 tysiące rydwanów, 6 tysięcy konnicy i wiele piechoty. Izraelici zobaczywszy to, pochowali się w jaskiniach. Saul był w Gilgal i odchodził do niego cały strwożony naród. Saul czekał na Samuela 7 dni, a ten nie przychodził, więc złożył ofiarę całopalną Panu. Gdy Samuel przyszedł, Saul nie pochwalił jego postępowania. Z Saulem było 600 ludzi. Ponieważ w ziemi izraelskiej nie było kowala, Hebrajczycy nie mieli mieczów.
14. Jonatan, syn Saula odszedł potajemnie od ojca i napadł na Filistynów zabijając 20 ich ludzi. Zobaczywszy, że Filistyni uciekają, wszyscy Izraelczycy dołączyli się do Saula i Jonatana. Saul zabronił jeść, dopóki nie pomszczą wrogów. Jonatan tego nie słyszał i zjadł w lesie miód. Gdy lud pobił Filistynów, rzucił się na owce i jadł je z krwią. Saul zbudował po raz pierwszy ołtarz Panu i pytał się Boga, czy ma uderzyć na Filistynów. Bóg nie odpowiadał. Saul rzucił losy i okazało się, że Jonatan zgrzeszył jedząc miód. Saul chciał zabić syna, lecz lud sprzeciwiał się, gdyż Jonatan z Bożą pomocą odniósł zwycięstwo.
15. Samuel w imieniu Pana kazał Saulowi wyruszyć przeciw Amalekitom i zabić wszystkich wraz z dobytkiem. Saul uczynił tak, lecz zostawił sobie dorodniejsze sztuki bydła. Oszczędził także króla Agaga. Samuel, gdy to zobaczył, odebrał władzę królewską Saulowi, a króla Agaga kazał stracić. Saul nie był już królem, bo nie wypełnił woli Pana i nie zabił wszystkich zwierząt, gdyż część chciał zostawić na ofiarę. Samuel powiedział Saulowi, że lepsze jest posłuszeństwo niż ofiara.

Saul i Dawid

16. Pan kazał udać się Samuelowi do Jessego do Betlejem, by namaścić nowego króla. Jesse pokazał Samuelowi synów swoich, lecz żadnego z siedmiu Pan nie wybrał. Samuel kazał przyprowadzić najmłodszego, który pasł owce. Pan powiedział, że ten ma być królem. Zatem Samuel namaścił Dawida na króla, a sam powrócił do Rama. Duch Pański opuścił Saula, a opętał go zły duch. Słudzy jego zaproponowali, że przyprowadzą człowieka, który gra na cytrze i gdy zły duch będzie go dręczył ów człowiek będzie grał, aby Saulowi było lepiej. Przyprowadzili do niego Dawida, syna Jessego, który grał mu na cytrze.
17. Filistyni zgromadzili się do walki z Izraelitami. Goliat wyszedł spośród Filistynów i chciał walczyć z Izraelczykiem, a wszyscy się go bali. Król wyznaczył nagrodę dla tego, kto pokona Goliata. Zwycięzcę obsypie bogactwem, da córkę swą za żonę, a rodzinę jego uczyni wolną do danin. Przybył tam Dawid, a gdy o wszystkim usłyszał, pragnął zmierzyć się z Goliatem. Dawid wziął do torby kamienie, poszedł walczyć i jednym rzutem z procy zabił Goliata.
18. Jonatan, syn Saula polubił Dawida. Od tego dnia Saul zabrał Dawida do swego domu. Saul ustanowił Dawida dowódcą wojska, ale gdy zobaczył, że Dawidowi się powodzi, zaczął mu zazdrościć. Odsunął więc Saul Dawida od siebie i ustanowił go dowódcą 1000 żołnierzy. Saul bał się Dawida, a cały lud miłował Dawida. Saul chciał dać Dawidowi za żonę najstarszą córkę Merab, ale tuż przed ślubem oddano ją za żonę Adrielowi z Mecholi. Natomiast Mikal, córka Saula pokochała Dawida. Saul dał mu ją za żonę, jako przynętę, myśląc, że Filistyni zabiją w końcu Dawida. Saul kazał też Dawidowi dostarczyć, za swoją córkę, 100 filistyńskich napletków. Dawid wyruszył, zabił 200 Filistynów i dostarczył napletki Saulowi. Dawid odnosił coraz większe zwycięstwa nad Filistynami, a Saul coraz bardziej się go obawiał.
19. Saul postanowił zabić Dawida, lecz Jonatan ostrzegł go i Dawid ukrył się. Jonatan zaczął namawiać ojca swego, by oszczędził Dawida. Przysiągł więc Saul, że nie zabije go i Dawid powrócił. Jednak, gdy znów wybuchła wojna, a Dawid odniósł zwycięstwo nad Filistynami, zły duch ponownie opanował Saula. Saul usiłował wówczas przybić Dawida dzidą do ściany, lecz Dawid uniknął ciosu. Następnie Saul wysłał posłańców do domu Dawida, aby go zabili. Milkal, żona Dawida, ostrzegła swego męża i spuściła go przez okno, a w łożu, na jego miejscu, położyła posążek. Gdy przyszli posłańcy i zobaczyli posążek, donieśli o tym Saulowi. Saul pytał Milkal, czemu go oszukała. Ona odpowiedziała mu, że Dawid groził jej, że ją zabije, jeśli go nie puści. Dawid zaś przybył do Samuela w Rama i zdał mu relację. Następnie Dawid i Samuel udali się do Najot. Dowiedział się o tym Saul i wysłał posłańców, aby schwytali Dawida. Posłańcy przyszli do Najot, ale przyłączyli się do Dawida i Samuela i razem z nimi zaczęli prorokować. Saul ponownie wysłał posłańców, lecz sytuacja się powtórzyła. Wyruszył zatem sam Saul, lecz i on zdjął szaty i prorokował.
20. Dawid uciekł z Rama i zawarł z Jonatanem przymierze, że będzie mu donosił o zamiarach swego ojca względem Dawida. Dawid nie przyszedł na ucztę z Saulem. Saul na drugi dzień zapytał Jonatana, gdzie jest Dawid. Ten odpowiedział swojemu ojcu, że pojechał do Betlejem złożyć ofiarę doroczną, razem ze swoją rodziną. Saul rozgniewał się, a był to znak, że chce zabić Dawida. Jonatan chciał bronić Dawida, lecz Saul chwycił dzidę i chciał go przebić. Potem Jonatan udał się na pole, wystrzelił strzałę i rzekł do chłopca, aby ją przyniósł. Powiedział mu także, że strzała leży dalej niż on szuka. Był to znak dla Dawida, że ma uchodzić.
21. Dawid uciekł do Nob, do kapłana Achimeleka. Poprosił go o chleb mówiąc, że idzie z misją do króla. Kapłan z braku chleba dał Dawidowi i jego towarzyszom chleby pokładne. Dawid poprosił także o miecz, a kapłan dał mu miecz Goliata. Potem Dawid udał się do Akisza, króla Gat. Król wspomniał na jego zwycięstwo nad Filistynami. Na te słowa Dawid zląkł się i udawał szalonego.
22. Potem Dawid uciekł stamtąd i schronił się do jaskini Adullam. Zgromadziła się przy nim cała rodzina i inni uciśnieni. Stamtąd Dawid udał się do Mispe, do króla Moabu. Sprowadził tam też swoich rodziców. Potem za poradą proroka Gada udał się do lasu Cheret. Tymczasem Saul dowiedział się od Doega Edomity, przełożonego sług Saula, że Achimelek zaopatrzył Dawida. Saul kazał przyprowadzić do siebie kapłanów, a następnie ich zabił. Uszedł cało tylko Abiatar, syn Achimeleka, który doniósł o tym Dawidowi. Abiatar został przy Dawidzie.
23. Dawid został zawiadomiony o tym, że Filistyni oblegają Keilę. Poradził się zatem Pana, wyruszył tam i zadał klęskę Filistynom. Saul dowiedział się o tym i chciał wyruszyć do Keili, żeby zabić Dawida. Dawid został ostrzeżony i zbiegł na pustynię Zif w Chorsza. Mieszkańcy Zif donieśli o tym Saulowi i Saul udał się do Chorsza. Dawid uciekł wtedy na pustynię Maon, a Saul rozpoczął za nim pościg. Gdy Filistyni wdarli się do kraju, Saul był zmuszony zawrócić.
24. Dawid ukrył się w miejscach niedostępnych Engaddi. Gdy Saul wrócił z wyprawy na Filistynów, zabrał 3 tysiące wojska i udał się w poszukiwaniu Dawida. Po drodze Saul wszedł do jaskini, aby okryć sobie nogi (?okryć sobie nogi? - wschodni eufemizm oznaczający spełnienie potrzeb fizjologicznych). W tej samej jaskini przebywał Dawid ze swoimi ludźmi. Ludzie Dawida mówili, żeby zabić Saula. Dawid zbliżył się do Saula i odciął mu jego płaszcz, lecz później odstąpił od zamiaru zabicia, gdyż Saul był pomazańcem Bożym. Gdy Saul wyszedł z jaskini, Dawid wyszedł za nim, upadł na twarz i mówił, że nie szuka zguby swego króla Saula. Gdyby chciał go zabić uczyniłby to już w jaskini i pokazał mu na dowód kawałek jego płaszcza. Saul słysząc to głośno zapłakał i pojednał się z Dawidem. Dawid złożył przysięgę, że nie wytraci imienia Saula i nie wyniszczy jego potomstwa. Saul powiedział, że Dawid będzie królem. Potem Saul powrócił do domu, a Dawid udał się ze swymi ludźmi w miejsca niedostępne.
25. Tymczasem zmarł Samuel i Izraelici pochowali go w Rama. Dawid udał się na pustynię Paran. W Maon żył okrutny i występny Nabal ze swoją mądrą i piękną żoną Abigail. Dawid wyprawił 10 młodzieńców do Nabala, który strzygł swoje owce, a miał ich 3000 i 1000 kóz. Jednak Nabal przepędził młodzieńców. Dawid dowiedziawszy się o tym, zabrał ze sobą 400 ludzi i wyruszył na Nabala. Abigail wyszła naprzeciw Dawida, aby go przebłagać. Wzięła ze sobą 200 chlebów, 2 bukłaki wina, 5 przyrządzonych owiec, 5 sea (15 litrów) prażonych ziaren, sto gron rodzynków i 200 ciastek figowych. Dawid dał się przebłagać i zawrócił. Potem Dawid posłał po Abigail, żeby pojąć ją za żonę. Wziął jeszcze Achinoam z Jizreel i obie pojął za żony. Natomiast Saul oddał Mikal, swoją córkę, a żonę Dawida, Palatiemu, synowi Lajisza.
26. Zifejczycy donieśli Saulowi w Gibea, że Dawid ukrywa się na wzgórzu Chakila. Saul wyruszył więc na pustynię Zif z 3000 tysiącami wojska. Gdy Saul i jego wojsko spali, Dawid zakradł się z Abiszajem do obozu, zabrał dzidę i manierkę Saula i udał się na bezpieczną odległość. Potem zawołał Abnera, dowódcę wojska i zapytał, czemu nie strzeże króla. Dawid zapytał także Saula, czemu go ściga. Saul odrzekł, że zgrzeszył i zawrócił do siebie, a Dawid udał się w swoją stronę.
27. Dawid jednak obawiał się Saula i udał się z rodziną do Akisza syna Maoka, króla Gat. Gdy Saul dowiedział się o tym, przestał ścigać Dawida. Dawid poprosił Akisza, aby dał mu, jakieś miejsce do osiedlenia się. Akisz dał mu Siklag. Dawid podbijał tam: Geszurytów, Girzytów i Amalekitów. W ten sposób Dawid osiedlił się w ziemi filistyńskiej i zabijał wszystkich mieszkańców, aby go nie wydali i żeby nie mówili, że ich łupił.
28. Filistyni zgromadzili wojsko i chcieli uderzyć na Izraelczyków. Akisz rzekł do Dawida, żeby z nim wyruszył. Saul wystraszył się wojsk filistyńskich i pytał Pana, co ma uczynić, lecz Pan nie odpowiadał. Poszedł więc do wróżki i polecił wywołać ducha. Pojawił się zmarły Samuel, przepowiedział mu, że Pan odda Izraelitów w ręce Filistynów. Na te słowa Saul przeraził się i odszedł.
29. Książęta filistyńscy obawiali się, że Dawid może ze swym wojskiem połączyć się z Izraelitami i nie chcieli, by z nimi szedł. Powrócił więc Dawid z powrotem.
30. Gdy Dawid powrócił do Siklag, zobaczył, że miasto jest spalone, a ich kobiety i dzieci zostały uprowadzone przez Amalekitów. Dawid wyruszył z 600 ludźmi. 200 ludzi, którzy byli zmęczeni zostali przy potoku Besor, a 400 urządziło pościg. W polu spotkali głodnego Egipcjanina, niewolnika Amalekitów. Nakarmili go, a on wskazał gdzie są Amalekici. Dawid pobił i złupił Amalekitów, a swoje kobiety odzyskał. Gdy ludzie Dawida powrócili do siebie, część z nich nie chciała się podzielić łupem, lecz Dawid nakazał podzielić wszystko sprawiedliwie.
31. Filistyni zaś pokonali Saula z jego ludźmi. Gdy Saul zobaczył, że przegrywa, przebił się mieczem. Filistyni obcięli Saulowi głowę, a jego ciało powiesili na murze Bet-Szean. Gdy usłyszeli o tym Izraelici, pouciekali, a mieszkańcy Jabesz z Gileadu zdjęli ciało Saula i pościli przez 7 dni.

Streszczenie
2 Księgi Samuela

1. Po śmierci Saula przybył do Dawida do Siklag człowiek z otoczenia Saula, syn osadnika amalekickiego, który zdał relację z bitwy. Mówił, że zabił Saula mieczem na jego własną prośbę, gdy wojska nieprzyjaciół wygrywały. Dawid kazał go zabić, bo podniósł rękę na pomazańca Bożego. Dawid ułożył pieśń żałobną i wszystkim kazał się jej uczyć.
2. Dawid pytał się Pana, dokąd ma iść. Pan odpowiedział: do Hebronu. Dawid zabrał swoją rodzinę i udał się tam, a po przybyciu został namaszczony na króla Judy. Abner obwołał królem Izraela - Iszabaala, syna Saula, który rządził 2 lata. Dawid rządził 7 lat i 6 miesięcy. Słudzy Iszabaala i słudzy Dawida stoczyli ze sobą walkę. Na początku wystawiono po 200 mężów z każdej ze stron. Zabili się oni nawzajem, a było to w Gibeonie. Później rozpoczęła się walka, w której zwyciężyli słudzy Dawida. Po stronie Dawida byli trzej synowie Serui: Joab, Abiszaj i Asahel. Asahel biegł za Abnerem, a ten go zabił. Bracia jego Joab i Abiszaj gonili Abnera, lecz ten dotarł do Beniaminitów i prosił ludzi Dawida o pokój. Ze strony Dawida było zabitych 19 oraz Asahel, a ludzi Abnera 360 Beniaminitów. Joab i jego towarzysze dotarli do Hebronu, a ludzie Abnera do Machanaim.
3. Dawidowi urodziło się w Hebronie 6 synów. Wojna między domem Saula, a domem Dawida trwała. Dawid stawał się mocniejszy. Iszbaal syn Saula miał pretensje do Abnera, że zbliżył się do nałożnicy jego ojca Rispy. Natomiast Abner wyruszył do Dawida, oznajmiając, że zgromadzi wokół niego cały lud Izraela. Gdy Joab powrócił z wyprawy i dowiedział się o wizycie Abnera, kazał bez wiedzy Dawida zawrócić go z drogi. Gdy Abner przybył do Hebronu, Joab zabił go mszcząc się za śmierć swego brata Asachela. Dawid dowiedziawszy się o tym przeklął Joaba i jego ludzi. Ułożył też pieśń żałobną.
4. Iszbaal miał dwóch dowódców wojska: Baana i Rekaba. Weszli oni po południu do domu Iszbaala i zabili go podczas snu. Głowę jego odcięli i zawieźli Dawidowi, jako głowę wroga. Dawid zaś był innego zdania. Odciął im ręce i nogi i powiesił w okolicy stawu w Hebronie, a głowę Iszabaala złożył w grobie Abnera.
5. Starszyzna Izraela przybyła do Dawida do Hebronu, aby namaścić Dawida na króla. Miał on wówczas 30 lat, a rządził przez 40 lat. 7 lat i 6 miesięcy rządził Judą w Hebronie, a 33 lata całym Izraelem w Jerozolimie. Po namaszczeniu na króla, Dawid wyruszył do Jerozolimy walczyć z Jebusytami. Zdobył Jerozolimę, którą nazwał Miastem Dawidowym. Z Jerozolimy wziął sobie żony i nałożnice. Urodziło mu się tam 11 synów. Gdy Filistyni wyruszyli na Dawida, on zapytał Pana, czy odda ich w jego ręce. Pan potwierdził i Dawid rozbił wojska filistyńskie pod Baal Perasim. Filistyni ponownie rozciągnęli się na dolinie Refaim, a Dawid pytał Pana, co robić. Bóg odpowiedział mu, że ma ich zajść od tyłu. Gdy Dawid uczynił tak, jak mu Pan powiedział, wygrał.
6. Dawid zebrał 30 tysięcy ludzi i udał się do Baali, by sprowadzić Arkę Bożą. Uzza syn Abinadaba podtrzymał Arkę, a Pan ukarał go za to śmiercią. Dawid przeląkł się i bał się wziąć Arki do siebie. Umieścił ją zatem w domu Obed-Edoma z Gat, lecz Pan błogosławił rodzinie Obem-Edoma. Dawid zabrał więc Arkę Bożą do Miasta Dawidowego. Dawid tańczył w obecności Pana ubrany w lniany efod. Rozpiął tam Namiot, w którym umieścił Arkę i złożył ofiary Panu. Gdy powrócił do domu, jego żona Mikal, wzgardziła nim, gdyż tańczył obnażony przed niewolnicami. Mikal, córka Saula, była bezdzietna do końca życia.
7. Gdy król Dawid zamieszkał w swoim domu, rzekł do proroka Natana, że chce zbudować dom dla Arki Przymierza. Pan powiedział Natanowi, że nie Dawid, lecz jego potomek zbuduje dom dla Pana. Dawid usiadł przed Panem i wielbił go.
8. Potem Dawid podbił Filistynów, Moabitów i Hadadezera, syna Rechoba, króla Soby i zabrał 1700 konnicy i 20 tysięcy piechoty. Poprzecinał ścięgna skokowe wszystkich koni zaprzęgowych, a 100 zaprzęgów zostawił. Gdy Aramejczycy przyszli na pomoc Hadadezarowi, Dawid podbił 22 tysiące Aramejczyków. Gdy dowiedział się o tym Tou, król Chamat, posłał swego syna Hadorama, aby powinszował Dawidowi, gdyż Hadadezer był w wojnie z Tou. W drodze powrotnej Dawid podbił 18 tysięcy Edomitów. Dawid panował nad całym Izraelem wykonując sąd i sprawiedliwość.
9. Dawid przywołał do siebie ostatniego z rodu Saula, Meribbaala, syna Jonatana, syna Saula. Był on chromy na obie nogi. Przywołał także do siebie Sibę, sługę z domu Saula. Dawid przekazał to, co należało do Saula Meribbaalowi, który od tej pory jadł u Dawida. Siba miał 15 synów, Meribbaal natomiast miał syna Mikę.
10. Gdy zmarł król Ammonitów, jego syn Chanun został królem. Dawid chciał okazać życzliwość Chanunowi, gdyż jego ojciec Nachasz, okazywał życzliwość Dawidowi. Gdy Dawid wysłał swoje sługi do Amonitów, ci obawiali się, że to mogą być szpiedzy i ogolili sługom Dawida pół brody i obcięli ich szaty do połowy. Dawid na wieść o tym polecił zostać im w Jerychu, póki nie odrosną im brody. Gdy Ammonici spostrzegli się, że Dawid ich znienawidził, posłali posłów, by najęli Aramejczyków. Zgromadziło się 33 tysiące Aramejczyków, którzy ustawili się w polu. Ammonici zaś stali u bram miasta. Gdy Joab, dowódca wojsk Izraelskich, zorientował się, że walka zagraża mu zarówno z tyłu jak i z przodu, wziął do pomocy swego brata Abiszaja. Joab udał się przeciw Aramejczykom, których wodzem był Hadadezer, a Abiszaj wyruszył przeciw Ammonitowm. Hadadezer widząc, że Aramejczycy zaczynają przegrywać posłał po posiłki. Na to Dawid wyprawił jeszcze Izraelitów, który udali się stoczyć walkę z nowymi siłami Aramejczyków pod Chelam. Dawid zabił im 700 zaprzęgowych koni i 40 tysięcy jeźdźców, a także ich wodza Szobaka. Sprzymierzeńcy Aramejczyków zawarli pokój z Izraelitami, a sami Aramejczycy bali się iść na pomoc Ammonitom.
11. Dawid wyprawił Joaba i swoje sługi, by spustoszyli ziemię Ammonitów, sam zaś został w Jerozolimie. Pewnego dnia Dawid zobaczył ze swojego tarasu piękną kobietę, która się kąpała. Była to Batszeba, córka Eliama, żona Uriasza Hetyty. Przywołał więc Uriasza do siebie i rozmawiał z nim o powodzeniu Joaba na wojnie. Potem odesłał go do domu, lecz ten został przed bramą pałacu. Dawid zapytał się, czemu nie idzie do domu. Uriasz odrzekł, że nie może iść do domu, żeby jeść i pić, skoro Joab przebywa w namiotach na polu. Wysłał zatem Dawid Uriasza do Joaba wraz z listem, by Joab postawił Uriasza w najbardziej niebezpiecznym miejscu, tak, aby go zabito i tak też się stało. Batszeba opłakiwała swego męża, a była już wtedy brzemienna. Podstęp Dawida nie podobał się Panu.
12. Pan posłał do Dawida proroka Natana, który opowiedział mu przypowieść o bogaczu i biedaku. Bogacz miał mnóstwo owiec i bydła, biedak zaś miał małą owieczkę, którą karmił. Do bogacza przyszedł gość, ale bogaczowi szkoda było mu dawać ze swoich owiec. Zabrał więc jedyną owieczkę biednemu i dał dla swojego gościa. Gdy Dawid to usłyszał oburzył się i mówił, że ten człowiek jest winien śmierci. Natan rzekł do Dawida, że to on jest tym człowiekiem, bo zabił Uriasza mieczem Ammonity. Dlatego miecz nie oddali się od domu Dawida, a jego syn, który się narodzi umrze. Tak też się stało. Gdy Batszeba urodziła syna, zachorował i po 7 dniach zmarł. Dawid podczas choroby syna pościł, a gdy syn zmarł przestał pościć. Potem Pan obdarzył Dawida i Batszebę synem o imieniu Salomon. Za pośrednictwem Natana, Dawid nazwał go Jedidiasz. Joab zaś walczył w ammonickim Rabba i prosił Dawida, by zebrał wojsko i zdobył miasto, gdyż Joab nie chciał zostać zdobywcą. Dawid zdobył Rabba i z głowy Milkoma zdjął koronę. Zabrał miastu łupy, a ludność uprowadził i przeznaczył do obsługi pił, kilofów i do wyrobu cegieł.
13. Absalom, syn Dawida miał piękną siostrę Tamar. Brat Absaloma, Amnon zakochał się w niej i dręczył się z tego powodu, że nie może jej nic uczynić. Jonadab przyjaciel Amnona doradził mu, by położy się do łóżka, udał chorego i poprosił, by przyszła do niego Tamar i przyrządziła mu jedzenie. Tak też Amnon uczynił, a gdy Tamar była u niego zgwałcił ją mimo jej protestów. Potem zapałał do niej nienawiścią i wypędził z domu. Absalom przyjął do swojego domu swoją siostrę Tamar i tam pozostała. Gdy Dawid się o tym dowiedział wpadł w wielki gniew, lecz nie uczynił Amnowi nic złego, bo go miłował. Absalom nie odzywał się do Amnona, gdyż go znienawidził. Po dwóch latach Absalom urządził strzyżenie owiec i zaprosił króla, lecz król Dawid nie chciał sprawiać mu kłopotu i został w domu. Zaprosił więc Absalom swoich braci wraz z Amnonem. I zabił Absalom Amnona, jako zemstę za Tamar. Doniesiono Dawidowi, że Absalom zabił wszystkich braci, lecz Jonadab powiedział, że tylko Amnona. Absalom uciekł do Talmaja, syna Ammichuda, króla Geszur i był tam trzy lata. Z czasem Dawid przestał nastawać na Absaloma.
14. Gdy Joab zobaczył, że serce króla zwróciło się do Absaloma, posłał do Dawida pewną kobietę z Tekoa. Kazał jej tak mówić przed królem Dawidem: Miałam dwóch synów, którzy się pokłócili i jeden zabił drugiego. Cała rodzina chce zabić mego syna bratobójcę, lecz ja zostanę bez dziedzica, bo jestem wdową. Król odpowiedział jej, że ją osłoni od niebezpieczeństw i niech każdego w tej sprawie kieruje do niego samego. Potem kobieta mówiła dalej: Królu, mówiąc tak wydajesz wyrok sam na siebie, bo nie pozwalasz na powrót swego wygnańca Absaloma. Dawid zapytał się jej czy to Joab ją przysłał, a ona potwierdziła. Król zwrócił się do Joaba, aby przyprowadził Absaloma do Jerozolimy, lecz niech nie pokazuje się królowi. Tak też się stało. Gdy Absalom był już dwa lata w Jerozolimie i nie oglądał króla, posłał po Joaba, aby Absalom wysłał go do króla. Absalom nie przychodził. Joab wysłał powtórnie, lecz Absalom także nie przyszedł. Zatem Absalom kazał spalić Joabowi pole jęczmienia. Wówczas przybył Joab i wysłał Absaloma do króla i Absalom pojednał się z królem Dawidem.
15. Absalom zjednywał sobie serca izraelitów. Pewnego dnia udał się do Hebronu, a jego otoczenie powiększało się. Miał tam zostać obwołany królem. Gdy król Dawid dowiedział się o tym, uszedł z miasta. Powiedział także Sadokowi, by ze swoim synem Achimaasem i Jonatanem synem Abiatara powrócili do miasta i w stosownym czasie powiadomili króla na pustyni o tym, co się dzieje w mieście. Do Dawida dotarła wiadomość, że Achitofer jest wraz ze spiskowcami przy Absalomie. Gdy Dawid był na szczycie Góry Oliwnej wyszedł naprzeciw niego Chuszaj Arkakijczyk. Król Dawid polecił mu, by poszedł do miasta i był sługą Absaloma i donosił poprzez kapłanów wieści dla niego. Chuszaj przybył do Jerozolimy wraz z przybyciem Absaloma do miasta.
16. Do Dawida przyszedł Siba, sługa Meribbaala z objuczonymi osłami i oddał mu pokłon. Dawid przybył do Bachurim, był tam Szimei syn Gery, który obrzucał kamieniami Dawida i przeklinał go, lecz Dawid zostawił go w spokoju. Gdy Absalom wkroczył do Jerozolimy Chuszaj Arkakijczyk, przyjaciel Dawida zaczął wołać do Absaloma: "Niech żyje król". Absalom pytał się Achitofeka, co ma robić. On odpowiedział, że ma wejść do nałożnic swego ojca, które pozostały pilnować domu. Rozpięto Absalomowi namiot na tarasie, a on wszedł do nałożnic. Rada Achitofela była jak słowo Boże.
17. Achitofel dał radę Absalomowi, żeby wziął 12 tysięcy ludzi i napadł na Dawida, póki jest zmęczony. Natomiast Chuszaj Arkakijczyk odradził Absalomowi, mówiąc, że Dawid jest przebiegły i nie nocuje razem z ludźmi. Dawid jest potężny i mocny, a teraz jest rozgoryczony jak niedźwiedzica, której zabrano młode. Absalom posłuchał Chuszaja. Chuszaj poradził mu, aby zebrał całe wojsko i napadł na Dawida tam, gdzie go zastanie. Potem Chuszaj posłał kapłanów: Sadoka i Abiatara z tą wiadomością do Dawida, lecz ujrzał ich pewien chłopak i doniósł o tym Absalomowi. Kapłani ci przybyli do pewnego człowieka w Bachurim, schowali się do studni i słudzy Absaloma nie znaleźli ich. Achitofel widząc, że jego rada nie została wysłuchana, powiesił się. Dawid zaś przybył do Manachaim gdzie dostarczono mu jedzenie, a Absalom przeprawił się ze wszystkimi Izraelitami przez Jordan. Dowódcą wojsk Absaloma został Amasa na miejsce Joaba. Absalom rozbił obóz w krainie Gilead.
18. Dawid podzielił swoje wojsko na trzy części. Wodzem pierwszej został Joab, drugiej Abiszaj, a trzeciej Ittaj z Gat. Wyruszyli oni naprzeciw Izraelitom, lecz Dawid kazał łagodnie obejść się z Absalomem. Wojsko izraelskie zostało podbite. Natomiast Absalom przejeżdżając przez las zaczepił głową o dąb i zawisł. Pewien człowiek doniósł o tym Joabowi. Joab nie zważając na słowa Dawida, zabił Absaloma. Achimaas syn Sadoka chciał powiadomić Dawida o dobrej nowinie, lecz Joab wysłał pewnego Kuszytę. Ponieważ Achimaas nalegał, Joab wysłał również Achimaasa. Achimaas wyprzedził Kuszytę i dotarł pierwszy do króla Dawida. Obaj przynieśli wiadomość o zwycięstwie.
19. Gdy Dawid dowiedział się o śmierci swojego syna Absaloma bardzo się zasmucił i płakał. Joab miał pretensje, że król płacze nad porażką wrogów, a nie raduje się ze zwycięstwa swoich ludzi. Powiedział, że jeśli nie przemówi do ludu, wszyscy opuszczą króla. Zatem król zasiadł w bramie, a Izraelici postanowili przywrócić króla Dawida. Potem król zapytał się Judy, dlaczego zwlekają z przywróceniem króla. Wyszli więc ludzie z Judy, a był z nimi Szimei syn Gery i przepraszał króla za przekleństwa. Dawid wybaczył mu i udał się do Gilgal. Do króla przyłączył Kimham. Izraelici pytali, dlaczego Judejczycy przeprawili się z królem przez Jordan. Judejczycy stwierdzili, że król jest im bliższy.
20. Amasa został wodzem zamiast Joaba. Pewien niegodziwiec Szeba, syn Bikriego, Beniaminita, zwołał ludzi do siebie i Izraelici odstąpili od Dawida. Juda została przy królu. Dawid powiedział Amasowi, żeby w ciągu trzech dni zwołał ludzi z Judy. Choć Amasa wyruszył, przedłużał swój pobyt, więc ludzie Joaba wyruszyli ścigać Szebę. Po drodze Joab spotkał Amasę i zabił go. Gdy Joab przybył do Abel-Bet-Maaka chciał zniszczyć mury miasta, lecz wyszła pewna mądra kobieta i zapytała Joaba dlaczego chce zniszczyć miasto. Joab rzekł, że chce tylko Szebę. Owa kobieta przyniosła głowę Szeby i Joab odstąpił od miasta. Po przybyciu do Jerozolimy Dawid mianował Joaba dowódcą całego wojska Izraela.
21. Nastąpił głód, który trwał trzy lata. Dawid pytał Pana, a Pan powiedział, że krew spocznie na Saulu, bo wymordował Gibeonitów. Dawid wezwał zatem Gibeonitów i zapytał co ma uczynić, by ich ułagodzić. Gibeonici zarządali siedmiu mężczyzn, potomków Saula, aby ich powiesić. Dawid wydał siedmiu mężczyzn, których tamci powiesili. Rispa nie dozwalała, aby ptaki rozszarpały ich ciała. Potem Dawid zabrał kości Saula, Jonatana i siedmiu mężczyzn i pogrzebał ich w krainie Beniamina w Sela, w grobie jego ojca Kisza. Po tym Bóg okazał się łaskawy. Później doszło do czterech wojen z kolei. W każdej z nich został zabity jeden człowiek od Rafy z ręki Dawida i jego sług.
22. Pieśń dziękczynna Dawida (psalm 18). Mówi o tym, że wzywał Pana i On pokonał jego wrogów. Dawid chwali Pana, gdyż okazał Dawidowi swoją łaskę.
23. Ostatnie słowa Dawida: "Kto sprawiedliwie rządzi człowiekiem, kto rządzi w Bożej bojaźni, jest jak światło poranka, kiedy wschodzi słońce". Autor wymienia w tym rozdziale imiona sławnych żołnierzy Dawida.
24. Pan kazał policzyć Izrael i Judę. Dawid nakazał Joabowi policzyć ludzi. Liczba ich to: Izrael 800 tysięcy wojowników, Juda 500 tysięcy ludzi. Dawid zgrzeszył przeciw Panu licząc lud. Prorok Gad rzekł w imieniu Pana, by wybrał karę: siedem lat głodu, albo 3 miesięczna ucieczka przed wrogiem, lub 3 dniowa zaraza. Dawid wybrał zarazę i zginęło 70 tysięcy ludzi. Potem Pan kazał zbudować ołtarz na klepisku Arauny Jebusyty. Dawid kupił klepisko i woły za 150 syklów srebra, mimo, że Arauna chciał oddać to królowi za darmo. Pan okazał miłosierdzie i plaga ustała.




Streszczenie
Księgi Jozuego 1-12

1. Po śmierci Mojżesza Pan rzekł do Jozuego syna Nuna, pomocnika Mojżesza, aby przeprawił się przez Jordan. Miał on zająć tę ziemię jako obiecaną Mojżeszowi: od pustyni i od Libanu, aż do Wielkiej Rzeki Eufrat, cała ziemia Hetytów, aż do Wielkiego Morza w stronę zachodu. Pan powiedział, że nikt się nie ostoi przed Jozue, gdyż jak Pan był z Mojżeszem, tak i będzie teraz z nim. Jozue nakazał ludowi przygotować żywność, gdyż po 3 dniach mieli się przeprawić przez Jordan. Następnie przemówił do Rubenitów i Gadytów i do połowy pokolenia Manassesa, aby wszyscy mężczyźni zdolni do boju, wyruszyli uzbrojeni na czele swoich braci.
2. Jozue wysłał potajemnie z Szittim dwóch wywiadowców do Jerycha. Zatrzymali się oni w domu nierządnicy imieniem Rachab. Zaraz doniesiono o tym królowi Jerycha, a ten posłał po nich, lecz Rachab ukryła ich na dachu pod łodygą lnu. Oznajmiła też wysłannikom króla, że byli u niej jacyś ludzie, ale przed zmierzchem opuścili bramy Jerycha. Kobieta wyjawiła zwiadowcom izraelskim, że jej naród boi się Żydów, gdyż słyszano, że Pan jest z nimi. Poprosiła ich także, aby za okazaną życzliwość oszczędzili ją, jej rodzinę i to co do nich należy. Zwiadowcy umówili się zatem, że gdy Izraelici będą wchodzić do ich kraju, Rachab ma zgromadzić w swoim domu całą swoją rodzinę. Natomiast u okna swojego domu ma wywiesić powróz z purpurowych nici. Następnie kobieta poleciła im ukryć się w górach przez 3 dni, aby nie spotkali się ze ścigającymi ich. Po przybyciu w góry, zwiadowcy zostali tam przez 3 dni, a następnie udali się w swoją drogę, przeprawiając się przez Jordan. Po powrocie do Jozuego, zdali mu całą relację. Powiedzieli także, że Pan odda cały ten kraj w ręce Izraelitów, gdyż już wszyscy mieszkańcy struchleli przed nimi.
3. Jozue wyruszył z Izraelitami z Szittim nad Jordan i tam przenocował. Po trzech dniach przez obóz przeszli zwierzchnicy i oznajmili ludowi, że gdy ujrzą Arkę Przymierza, którą będą nieśli kapłani-Lewici, mają wyruszyć za nimi w odstępie 2000 łokci. Jozue kazał też, aby lud się oczyścił, a kapłanom powiedział, by wzięli Arkę i wyszli przed Izraelitów. Następnie lud poszedł za Arką, a gdy doszli do brzegu Jordanu i stopy tych, co nieśli Arkę zanurzyły się w wodzie, Jordan przestał płynąć. Wówczas wszyscy Izraelici przeszli przez rzekę suchą nogą.
4. Kiedy Izraelici przeprawili się przez Jordan, Pan kazał Jozuemu wybrać dwunastu mężów z każdego pokolenia po jednym i wziąć z dna Jordanu 12 kamieni. Kamienie zaś kazał ułożyć w miejscu spoczynku, na pamiątkę przejścia przez Jordan. Natomiast Jozue, na dnie, w miejscu gdzie stali kapłani niosący Arkę położył 12 kamieni. Gdy wszystko zostało zakończone, kapłani niosący Arkę wyszli z Jordanu, a wody wypełniły koryto rzeki. Synowie Rubena, synowie Gada i połowa pokolenia Manassesa, przeszli uzbrojeni na czoło ludu, jak im kazał Mojżesz. Około 40 tysięcy wojowników stanęło do walki na stepach Jerycha. Od tej chwili lud bał się Jozuego tak, jak bał się Mojżesza. Dziesiątego dnia, pierwszego miesiąca ud wyszedł z Jordanu i rozłożył się obozem w Gilgal na wschód od Jerycha i zostawili tam 12 kamieni.
5. Gdy królowie amoryccy mieszkający za Jordanem i królowie kananejscy mieszkający wzdłuż morza usłyszeli, że Pan przeprawił Izraelitów przez Jordan osuszając go, przerazili się. Bóg kazał Jozuemu obrzezać wszystkich mężczyzn zdolnych do noszenia broni. Jozue dokonał obrzezania w Gilgal. Wszyscy obrzezani, którzy wyszli z Egiptu wymarli w drodze na pustyni, gdyż szli 40 lat. Natomiast ich synowie, nie byli obrzezani na pustyni. Szli oni przez pustynię 40 lat, gdyż Pan przysiągł im, że nie ujrzą ziemi, którą obiecał ich przodkom, ponieważ nie słuchali głosu Pana. Po obrzezaniu w Gilgal, Bóg zrzucił hańbę egipską z Izraelitów. 14 dnia miesiąca Izraelici obchodzili Pachę w Gilgal. Następnego dnia Paschy jedli z plonu tej krainy chleby przaśne i ziarna prażone. Manna ustała następnego dnia, gdy zaczęli jeść plon tej ziemi. Nie mieli już manny, lecz żywili się tego roku z plonów ziemi Kanaan. Gdy Jozue przebywał blisko Jerycha, zobaczył przed sobą mężczyznę z mieczem w ręku. Zapytał się go, po czyjej jest stronie. Ten powiedział, że jest wodzem zastępów Pańskich. Jozue padł na twarz i zapytał co rozkazuje? Wtedy rzedł, by Jozue zdjął obuwie, gdyż miejsce na którym stoi jest święte. Jozue tak uczynił.
6. Jerycho było zamknięte przed Izraelitami. Pan powiedział Jozuemu, aby wszyscy uzbrojeni mężowie codziennie jeden raz okrążali Jerycho. Na czele przed Arką siedmiu kapłanów ma nieść trąby z rogów baranich i na nich grać. Siódmego dnia mają okrążyć miasto siedem razy i wznieść okrzyk wojenny, a wówczas mury Jerycha rozpadną się. Miasto będzie obłożone klątwą i wszyscy mieszkańcy oraz ich bydło zostaną zabici, tylko nierządnica Rachab zostanie ocalona. Całe zaś srebro, złoto oraz sprzęty z brązu i żelaza będą poświęcone Panu i zostaną przekazane do skarbca Pańskiego. Izraelici uczynili tak, jak Pan powiedział, miasto zaś spalili. Bóg powiedział także, że ten, kto chciałby odbudować Jerycho, będzie przeklęty, za cenę życia swego pierworodnego syna. Nie wolno brać żadnego dobra, gdyż wszystko jest obłożone klątwą, która mogłaby przejść na obóz izraelski.
7. Izraelici dopuścili się jednak przestępstwa na rzeczach obłożonych klątwą. Akan, syn Karmiego, syna Zabdiego, syna Zeracha z pokolenia Judy, przywłaszczył sobie: piękny płaszcz z Szinearu, 200 syklów srebra, i złoty pręt o wadze 50 sykli. Jozue wysłał mężów z Jerycha do Aj, aby wybadać okolicę. Zwiadowcy opowiedzieli Jozuemu, że przeciwników jest niewielu i wystarczy 2 lub 3 tysiące ludzi, by zdobyć Aj. Wyruszyło około 3000 ludzi, lecz nie dali rady i mieszkańcy Aj zabili około 36 Izraelitów. Potem ścigali ich aż do Szebarim. Jozue i starsi padli na twarz i posypali głowy popiołem. Pan powiedział Jozuemu, że ktoś dopuścił się kradzieży rzeczy objętych klątwą, dlatego cały lud Izraelski dotknęła klątwa i wrogowie będą ich zabijać. Bóg nakazał, aby Izraelici wystąpili kolejno pokoleniami, a Pan losem wskaże człowieka. Jego samego i rodzinę należy spalić ze wszystkim co do nich należy. Tak uczyniono, a los padł na Akana. Zabrano więc Akana w dolinę Akar i ukamienowano go, a jego rodzinę spalono.
8. Pan oznajmił Jozuemu, że może atakować Aj, bo daje to miasto w ręce Izraelitów, pozwala także wziąć im łupy z tego miasta. Używając podstępu, Jozue wysłał nocą 30.000 wojowników od zachodniej strony miasta. Następnego dnia, cały lud rozłożył się w dolinie przed miastem Aj, od strony północnej. Gdy mieszkańcy Aj ujrzeli ich, zaatakowali, jak poprzednim razem i gonili w kierunku pustyni. Izraelici udając pokonanych, uciekali przed nimi. Miasto zostało opuszczone, gdyż wszyscy puścili się w pogoni za Izraelitami. Wówczas wojownicy, którzy byli od strony zachodniej, weszli do miasta i podpalili je. Gdy Jozue ujrzał, że są ścigani, podniósł oszczep. Izraelici widząc, że miasto już płonie, odwrócili się i podążyli w kierunku mieszkańców Aj. Natomiast wojownicy izraelscy, którzy podpalili miasto, również uderzyli w kierunku mieszkańców Aj. W ten sposób okrążyli ich i pokonali. Izraelici zabili wszystkich mieszkańców Aj, a było ich 12 tysięcy. Gdy zabito już wszystkich, Jozue opuścił oszczep. Króla Aj schwytano żywego, powieszono na drzewie do wieczora, a potem rzucono go u bram i wzniesiono na nim stos kamieni. Wtedy Jozue zbudował ołtarz dla Pana, jak nakazał Mojżesz. Sporządził także odpis Prawa Mojżesza na kamieniach. Cały lud Izraela zgromadził się po obu stronach Arki, jak nakazał Mojżesz, a Jozue odczytał wszystkie słowa Prawa. Druga wersja podstępu - od zachodniej strony było 5 tysięcy wojowników.
9. Gdy o tym wszystkim dowiedzieli się królowie mieszkający za Jordanem: Chetyci, Amoryci, Kananejczycy, Peryzzyci, Chiwwici i Jebusyci, sprzymierzyli się ze sobą przeciw Izraelitom. Natomiast mieszkańcy Gibeonu postanowili użyć podstępu. Włożyli na siebie stare odzienie i przybywszy do Gilgal, mówili Jozuemu, że przybyli z bardzo daleka, a gdy wyruszali, ich ubrania były nowe. Mieszkańcy Gibeonu zaproponowali zawarcie przymierza. Izraelici zgodzili się, ale nie zapytali wyroczni Pana. Po trzech dniach dowiedziano się, że są ludem sąsiadującym. Izraelici nie natarli na nich, ponieważ książęta społeczności, przysięgli im na Pana, Boga Izraela. Książęta oświadczyli społeczności, że skoro złożyli przysięgę na Boga Izraela, muszą darować im życie. W przeciwnym razie spadnie na Izraelitów gniew Boży z powodu przysięgi. Wtedy Jozue wezwał mieszkańców Gibeonu i powiedział im, że będą przeklęci, dlaczego, że oszukali Izraelitów, mówiąc, że mieszkają daleko. Staną się także niewolnikami, będą rąbać drewno i nosić wodę dla domu Pana Boga.
10. Gdy Adonisek, król Jerozolimy usłyszał, co Jozue uczynił, posłał do: Hohama, króla Hebronu, Priama, króla Jarmutu, Jaffi, króla Lakisz, Debira, króla Eglonu. 5 królów połączyło się i uderzyło na Gibeon, gdyż mieszkańcy tego miasta zawarli przymierze z Izraelitami. Mieszkańcy Gibeonu poprosili o pomoc Jozuego, który był w Gilgal. Jozue wyruszył tam i po całonocnym marszu uderzył na wrogów, zadając im klęskę pod Gibeonem. Ścigał ich w stronę wzgórza Bet-Choron i bił aż do Azeki i Makkedy. Na zboczu pod Bet-Choron, Pan zrzucał na wrogów Izraelitów kamienie z nieba, aż wyginęli. Natomiast owych 5 królów uciekło do jaskini obok Mekkedy. Jozue rozkazał wtłoczyć kamienie w otwór jaskini i kazał strzec. W ten sposób Izraelici wyniszczyli wszystkich wrogów, a tylko nieliczni skryli się w miastach warownych. Później Jozue kazał wyprowadzić wszystkich królów i powiesić ich na 5 drzewach. O zachodzie zdjęto ich, wrzucono do jaskini, a wejście zasypano kamieniami. Tego samego dnia Jozue zdobył Makkedę, mieszkańców zabił, a z królem postąpił tak, jak z królem w Jerychu. Potem zdobył Libnę. Następnego dnia podbił Lakisz. Horam, król Gezer przybył z pomocą do Libny, lecz i jemu Jozue zadał klęskę. Wojska Izraelskie zdobyły jeszcze: Eglon, Hebron i Debir. Z mieszkańcami i królami tych miast, postąpili tak, jak w Jerychu. Tak oto Jozue podbił cały kraj: Negeb i Szafelę od Kadesz do Barnea i od Goszen do Gibeonu. Zdobył ziemię i ich królów w jednej wyprawie, bo Pan, Bóg Izraela walczył z nim.

Podbój północnej Palestyny.

11. Jabin, król Chasoru, usłyszawszy o zwycięstwach Izraelitów, powiadomił o tym Jobaba, króla Madonu, króla Szimronu, króla Akszafu i królów zamieszkałych na północy, w górach i na równinie, na południu od Kinneret, w Szefeli i na wyżynach Doru na zachodzie, Kananejczyków na wschodzie i na zachodzie, Amorytów, Chetytów, Peryzzytów, Jebustyów na górze i Chiwwitów u stóp Hormonu w krainie Mispa. Wszyscy ci królowie ustawili się ze swoimi wojskami nad wodami Merom, aby walczyć z Izraelem. Izraelici rozbili ich i ścigali aż do Sydonu Wielkiego i do Misrefot-Maim i do doliny Mispa na wschodzie, a nikt nie ocalał. Następnie Jozue zdobył Chasor i spalił go. Wszystkie miasta na wzgórzach z wyjątkiem Chasoru nie zostały spalone, ale ludzie zostali zabici, a łupy podzielone. Jozue opanował cały kraj: cały Negeb, całą krainę Goszen, Szefelę, Arabę. Od góry Chalak, wznoszącej się ku Seirowi, aż do Baal-Gad w dolinie Libanu, u stóp góry Hermon. Jozue zwyciężył także Anakitów z gór Hebronu, z Debiru, z Anab. Anakici nie pozostali już w kraju Izraelitów z wyjątkiem Gazy, Gat i Aszdodu. Żadne miasto nie zawarło pokoju z Izraelitami oprócz Chiwwitów z Gibeonu.
12. Królowie zwyciężeni na wschód od Jordanu: Sichon, król Amorycki, Og, król Baszanu. Królów zwyciężonych na wschód od Jordanu było 31.