Nora Roberts

Catherine

PROLOG

Bar Harbor, Maine, 12 czerwca 1912

Zobaczyłam go, gdy stal na urwisku nad Zatoką Francuza. Był wysoki, ciemny i

młody. Skulony, jakby się przed kimś bronił, w jednym ręku niczym szablę trzymał
pędzel, a w drugim paletę – tarczę. Zdawało mi się, że nie maluje, lecz walczy z płótnem.
Oddany zupełnie swej pracy, gwałtownymi ruchami atakował sztalugi, jakby od tego
zależało jego życie.

Może tak zresztą było.
Wydawało mi się to dziwne, a nawet zabawne. Zawsze wyobrażałam sobie artystów

jako ludzi o wrażliwych duszach, którzy kontemplują i przenikają nieodgadnione w swej
nieskończoności tajemnice istnienia, a ich pracę uważałam za chwalebne posłannictwo,
mające zwykłym zjadaczom chleba ukazać i objaśnić to, co zazwyczaj jest dla nich
niewidoczne i niepojęte.

Dlatego widok malarza, który traktował płótno jak nienawistnego wroga, a nie jak

świętą kartę, służącą temu, by umieścić na niej ślad nadzmysłowych wizji, przeczył
moim najgłębszym przekonaniom o zadaniach sztuki... zarazem jednak, przyznać muszę,
porywał niezwykłą ekspresją.

Zaintrygowana, z małym Ethanem uwieszonym u mojej ręki szłam w jego stronę,

lecz nim jeszcze odwrócił się i spojrzał na mnie, byłam pewna, że nie ujrzę łagodnej
twarzy.

Pomyślałam, że sam wyglądał jak dzieło artysty... Jakby jakiś rzeźbiarz

niecierpliwymi i skąpo dozowanymi ciosami dłuta wyrzeźbił go z dębowego pnia, lekko
tylko zaznaczając wysokie czoło, ciemne, głęboko osadzone oczy, długi, prosty nos i
pełne usta. Nawet jego włosy przypominały hebanowe wióry.

Jak on na mnie patrzył! Jeszcze teraz na to wspomnienie czuję gorąco na twarzy,

dłonie mi wilgotnieją, a duszę mą ogarnia trudne do nazwania pomieszanie. Wilgotny
wiatr targał jego włosy i szarpał luźną koszulą, poplamioną farbami, a za plecami miał
dzikie skały i bezkresne niebo. Na jego twarzy malowały się duma i gniew, jakby był
panem tego skrawka lądu albo nawet całej wyspy... lub też, o zgrozo, całego
Wszechświata!... gdy zaś ja, nędzny intruz, ośmielam się zakłócać jego posępną, twórczą
samotność.

Stał nieruchomo przez chwilę, która zdała mi się całą wiecznością. Jego spojrzenie

było tak intensywne i gwałtowne, że z największym tylko trudem zdołałam zapanować
nad swoimi myślami, które nieomal popadły już w zgubny chaos, szczęśliwie jednak
Ethan zaczął coś mówić i ciągnąć mnie za rękę. Wtedy gniewny błysk w oczach artysty
zniknął, a jego spojrzenie zmiękło. Uśmiechnął się, a w moim sercu zawitał lęk
pomieszany z niepojętą błogością.

Wyjąkałam coś niepewnie, przepraszając za tak brutalne wtargnięcie w krainę jego

twórczej samotności, i wzięłam Ethana na ręce, zanim ciekawski malec zdążył pobiec w
stronę urwiska.

On jednak powiedział:
– Zaczekaj.
Wziął do ręki ołówek i zaczął szybko coś szkicować. Stałam skamieniała, drżąc na

całym ciele. Ethan też znieruchomiał i tylko uśmiechnął się w dziwnym uniesieniu,
równie zahipnotyzowany jak ja. Czułam słońce na piecach, wiatr na twarzy, zapach wody
i dzikich róż.

– Rozpuść włosy – rzekł niespodziewanie. Odłożył ołówek i zbliżył się do mnie. –

Wszystkie zachody słońca, które kiedyś uwieczniałem na płótnie, nie były tak porażająco
malownicze, jak ten dziki i zarazem delikatny płomień, bijący od ciebie.

Wyciągnął rękę i dotknął rudej główki Ethana.
– Pani i braciszek macie taki sam kolor włosów.
– Syn – sprostowałam, nie mając pojęcia, dlaczego naraz zabrakło mi tchu. – To

mój syn. Jestem żoną Fergusa Calhouna.

– Aha, mieszka pani w Towers – skinął głową, nie spuszczając wzroku z mojej

twarzy. Po chwili obrócił głowę i spojrzał ponad moim ramieniem na wieżyczki i
mansardy letniej rezydencji stojącej na urwisku. – Podziwiałem pani dom.

Zanim zdążyłam coś odpowiedzieć, Ethan ze Śmiechem wyciągnął do niego ręce, a

mężczyzna porwał go w ramiona i wysoko podniósł Patrzyłam bez słowa, jak stał tyłem
do wiatru, trzymając mojego synka.

– Ładny chłopiec.
– I bardzo energiczny. Zabrałam go na spacer, aby jego opiekunka mogła trochę

odpocząć. Ethan bardziej ją absorbuje niż dwoje moich pozostałych dzieci razem
wziętych.

– Ma pani jeszcze inne dzieci?
– Tak, starszą o rok dziewczynkę oraz maluszka. Wczoraj przyjechaliśmy tu na

wakacje. Czy pan mieszka na wyspie?

– Na razie. Pani Calhoun, czy nie zechciałaby mi pani pozować?
Zaczerwieniłam się. Ta propozycja sprawiła mi wielką przyjemność, wiedziałam

jednak, że dla kobiety z moją pozycją byłoby to wielce niewłaściwe, a poza tym znałam
wybuchowy temperament Fergusa, musiałam więc odmówić. Mam nadzieję, że udało mi
się zrobić to uprzejmie, a on nie nalegał i ze wstydem wyznaję, że byłam z tego powodu
odrobinę rozczarowana. Gdy oddawał mi Ethana, znów spojrzał na mnie z niezwykłą
intensywnością. Jego oczy były ciemnoszare i zdawały się widzieć więcej, niż dane to
było zwykłym śmiertelnikom. Miałam wrażenie, jakby przejrzał mnie na wylot i
zrozumiał wszystkie me myśli i uczucia, jak jeszcze nikt przed nim. Pożegnaliśmy się i
wróciłam do Towers, do mego domu i obowiązków.

Nie odwracałam się, ale byłam zupełnie pewna, że patrzył za mną, dopóki nie

zniknęłam za skałami. Długo nie mogłam uspokoić mojego serca...

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Bar Harbor 1991
Trenton St. James III był w kiepskim nastroju. Należał do tego typu mężczyzn,

którzy uważają, że gdy tylko zastukają do jakichś drzwi, te powinny się natychmiast
otworzyć, a gdy wykręcą dowolny numer, zawsze ktoś powinien odebrać telefon. Tym
razem jednak rzeczywistość spłatała mu złośliwego figla, bowiem jego auto zepsuło się
na wąskiej dwupasmówce piętnaście kilometrów przed celem podróży. Na szczęście
udało mu się dodzwonić do pomocy drogowej, lecz mimo to gdy wjeżdżał do Bar Harbor
w kabinie samochodu pogotowia technicznego, nie był w najlepszym nastroju. Ostry rock
wylewał się z głośników, a kierowca śpiewał razem z wokalistą, w przerwach pożerając
olbrzymią kanapkę z szynką.

– Mów do mnie po prostu Hank – powiedział i pociągnął solidny łyk oranżady. –

CC. naprawi wóz w try miga, bo to najlepszy mechanik w całym Maine, każdy ci to
powie.

Trent musiał mu uwierzyć na słowo. Kierowca podrzucił go do centrum miasteczka,

wręczył wizytówkę warsztatu oraz powiedział, jak tam dojechać, i ciężarówka zniknęła
za rogiem.

Trent zastanowił się przez chwilę, a potem lekko się uśmiechnął. No cóż, stara

prawda głosiła, że z każdej sytuacji można wyciągnąć jakiś pożytek. Zaprowadził ledwie
pyrkający samochód pod wydrukowany na wizytówce adres, po czym kilkoma
telefonami do biura w Bostonie wprawił w popłoch całe stado sekretarek, asystentów i
młodszych wiceprezesów. Ta niewinna rozrywka sprawiła, że od razu poczuł się lepiej.

Lunch zjadł na tarasie małej restauracji, jednak od znakomitej sałatki z homara

dużo bardziej absorbowała go sterta wyciągniętych z walizki papierów. Co chwilę
spoglądał na zegarek i jak zwykle wypił za dużo kawy. W końcu westchnął ze
zniecierpliwieniem, wyprostował się na krześle i zapatrzył na ulicę.

Dwie kelnerki, które przycupnęły w kącie sali, rozmawiały o nim przez dłuższą

chwilę. Był początek kwietnia i sezon miał się zacząć dopiero za kilka tygodni, więc w
restauracji prawie nie było klientów. Dziewczyny zgodnie stwierdziły, że ich gość to
typowy przystojniak, od czubka jasnej głowy do wypastowanych włoskich butów.
Uznały, że na pewno zajmuje się biznesem, i to dużym, miał bowiem skórzaną teczkę,
szykowny szary garnitur i krawat, a także złote spinki przy mankietach koszuli.

Ciągnęły temat, zawijając sztućce w serwetki dla następnej zmiany. Ponieważ

obiekt ich zainteresowania ledwie dobiegał trzydziestki, doszły do wniosku, że jest za
młody jak na poważnego biznesmena. Po kolei podchodziły do jego stolika, by dolać
kawy i przyjrzeć mu się lepiej. Miał ładne, regularne rysy twarzy i mógłby uchodzić za
lalusia, gdyby nie przenikliwy, niecierpliwy i posępny wzrok. Kelnerki zaczęły się
zastanawiać, czy czeka tu na jakąś kobietę, która wystawiła go do wiatru, odrzuciły
jednak ten pomysł, zgodnie uznawszy, że nawet najgłupsza dziewczyna nie jest aż tak
durna, by zdecydować się na podobny krok.

Zupełnie nie zwracał na nie uwagi, jako że zwykle nie dostrzegał tych, którzy

wykonywali płatne usługi. Nie wynikało to ze snobizmu czy arogancji, ale z tego, że
Trent przez całe życie obsługiwany był przez całe zastępy sprawnych i dyskretnych
służących, dzięki czemu jego życie stawało się o wiele prostsze. Płacił im wszystkim
dobrze, a jeśli nie okazywał tego, że docenia ich wysiłki, ani nie nawiązywał osobistych
więzi, to tylko dlatego, że nigdy mu to nie przyszło do głowy.

Dziewczyny były nieco rozczarowane, ale suty napiwek znacznie poprawił im

humory.

Zatrzasnął walizkę i przygotował się na krótki spacer do warsztatu. Myślał o

kontrakcie, który miał podpisać pod koniec tygodnia. Działał w branży hotelarskiej i
zajmował się luksusowymi hotelami w modnych miejscowościach wypoczynkowych.
Poprzedniego lata jego ojciec, który spędzał urlop, pływając jachtem po Zatoce Francuza
w towarzystwie czwartej żony, wypatrzył tu pewną posiadłość. Instynkt Trentona St.
Jamesa II, choć często zawodny w stosunku do kobiet, był jednak nieomylny w
interesach.

Jego uwagę przyciągnął wielki kamienny dom stojący na urwisku nad zatoką.

Trenton St. James II natychmiast rozpoczął negocjacje w sprawie kupna posiadłości, lecz
właściciele stawiali opór, który trudno było zrozumieć, zważywszy, jakim obciążeniem
dla prywatnych osób musiała być ta rezydencja. Jednak ojciec Trenta jak zwykle potrafił
przeprowadzić swoją wolę i interes był już prawie ubity, choć z powodu zawikłanego
rozwodu seniora rodu jego dokończenie spadło na młodszego St. Jamesa.

Nawiasem mówiąc, żona numer cztery nosiła ten dumny tytuł przez osiemnaście

miesięcy, czyli o całe dwa miesiące dłużej niż jej poprzedniczka, natomiast Trent z
fatalistycznym spokojem oczekiwał, że już wkrótce na horyzoncie pojawi się następna
kandydatka na jego macochę. Trudno się temu zresztą dziwić, ponieważ Trenton St.
James II równie nałogowo kolekcjonował żony, jak i0nteresujące nieruchomości.

Trent zamierzał kupić dom wcześniej, zanim ojciec zakończy formalności związane

z rozwodem i teraz właśnie przyjechał tu, by obejrzeć budynek.

Powoli szedł przez miasto w stronę warsztatu. Ponieważ sezon jeszcze się nie

zaczął, wiele sklepów było zamkniętych, jednak Trent wprawnym okiem dostrzegł
potencjalne możliwości tego miejsca. Wiedział, że w sezonie ulice Bar Harbor zatłoczone
są zamożnymi turystami, którzy, jak wiadomo, potrzebowali hoteli. Miał w teczce
wszystkie statystyki i był zdania, że jeśli nie popełni się poważniejszego błędu, Towers
zacznie przynosić niezłe zyski jeszcze przed upływem pierwszych piętnastu miesięcy.
Musiał tylko ostatecznie przekonać cztery sentymentalne kobiety i ich ciotkę, by
zechciały wziąć pieniądze i wynieść się stąd choćby na koniec świata.

Skręcając w uliczkę prowadzącą do warsztatu, po raz kolejny spojrzał na zegarek.

Dał mechanikowi dwie godziny na naprawienie wozu i uważał, że powinno to w
zupełności wystarczyć. Mógł przylecieć z Bostonu firmowym samolotem, co byłoby
dużo praktyczniejsze, ale wybrał się samochodem, potrzebował bowiem kilku godzin
samotności.

Interesy wprawdzie kwitły, ale życie osobiste Trenta legło w gruzach. Kto by

pomyślał, że Marla nagle postawi mu ultimatum: ślub albo rozstanie? Nadal nie potrafił

otrząsnąć się ze zdumienia. Przecież od samego początku trwania ich związku wiedziała,
że małżeństwo nie wchodzi w grę! Trent nie miał ochoty wsiadać do diabelskiego młyna,
na którym jego ojciec z masochistycznym upodobaniem jeździł przez całe życie.

Owszem, bardzo lubił Marlę. Była piękna, dobrze wychowana, inteligentna i

odnosiła sukcesy jako projektanta mody. Sama zawsze wyglądała jak z okładki żurnala,
co Trent w pełni doceniał. Podziwiał również jej praktyczny i trzeźwy stosunek do życia,
tym bardziej więc nie rozumiał, co w nią nagle wstąpiło. Wcześniej twierdziła, że nie
chce małżeństwa, dzieci ani obietnic o dozgonnej miłości, które spełniają się tylko w
bajkach, gdy nagle dokonała radykalnej wolty w poglądach. Trent odebrał to niemal jak
zdradę i wprost nie posiadał się z oburzenia, a ponieważ nie mógł jej dać tego, czego
żądała, więc doszło do zerwania.

Nastąpiło to zaledwie przed dwoma tygodniami, w sztywnej i chłodnej atmosferze,

jakby żegnali się ludzie, których nigdy nic nie łączyło. Marla zdążyła się już zaręczyć z
profesjonalnym graczem w golfa, co dla Trenta było wprawdzie bolesne, lecz z drugiej
strony ostatecznie potwierdziło jego opinię o kobietach jako istotach absolutnie
niegodnych zaufania, jak również o małżeństwie, które po prostu było samobójstwem
rozłożonym na lata.

Bogu dzięki, Marla go nie kochała. Po prostu pragnęła „stabilizacji i większej

odpowiedzialności za przyszłość”, jak to ujęła, zaś Trenton skomentował chłodno, że
małżeństwo, co potwierdzają liczne przykłady, nie gwarantuje ani jednego, ani drugiego.

Ponieważ jednak nie lubił zbyt długo roztrząsać porażek, szybko wyrzucił Marlę z

myśli i postanowił zrobić sobie urlop od kobiet.

Zatrzymał się przed białym murowanym budynkiem, na którego dziedzińcu stało

kilka samochodów. Szyld nad wejściem reklamował całodobową pomoc techniczną i
kompletne naprawy wszelkich typów samochodów, a także bezpłatne wyceny. Ze środka
dobiegał ostry rock. Trenton ciężko westchnął i przestąpił próg.

Spod jego BMW wystawała para nóg w brudnych buciorach, które postukiwały w

rytm muzyki. Trent zmarszczył czoło i rozejrzał się. Wokół czuć było zapach smaru i
glicynii. Co za niedorzeczna kombinacja, pomyślał. W warsztacie panował bałagan.

Wszędzie poniewierały się narzędzia i części zamienne. Coś, co ledwie

przypominało zderzak samochodowy, sąsiadowało z brudnym, zapuszczonym ekspresem
do kawy. Na ścianie wisiała tabliczka z napisem: „Nawet od ciebie nie przyjmujemy
czeków” oraz kilka cenników. Trent przypuszczał, że ceny są tu umiarkowane, ale nie
miał żadnej skali porównawczej, jako że tego typu sprawy zawsze załatwiali za niego
jego pracownicy. Przy ścianie stały dwa automaty, jeden z napojami, drugi ze
słodyczami. Obok był słoik z monetami. Klienci mogli wrzucać do niego drobne albo
odbierać sobie resztę, zależnie od uznania. Ciekawy pomysł, uznał Trent.

– Przepraszam – odezwał się, ale buty wystające spod samochodu nie przestawały

się poruszać w rytm rocka. – Przepraszam – powtórzył głośniej. Muzyka i buciory
przyśpieszyły tempo, więc Trent lekko kopnął w lewą podeszwę przygłuchego
mechanika.

– Co tam? – zapytał niewyraźny głos spod samochodu.

Chciałem zapytać o mój samochód.
– Kolejka! – usłyszał, a potem do jego uszu dobiegł brzęk narzędzi i stłumione

przekleństwo.

Uniósł brwi w sposób, który zwykle sprawiał, że jego podwładni zaczynali drżeć

jak liście osiki.

– Zdaje się, że jestem pierwszy w kolejce!
– Musi pan zaczekać, aż skończę z miską olejową tego idioty. Niech mnie Bóg

broni od bogatych kretynów, którzy kupują takie cacuszka, a nie wiedzą nawet, czym się
różni chłodnica od felgi. Proszę chwilę poczekać albo pogadać z Hankiem. Powinien
gdzieś tu być.

Trent przez chwilę rozważał sens dwóch określeń, czyli „idioty" i „bogatego

kretyna," a potem zapytał:

– Gdzie jest właściciel?
– Chwilowo zajęty. Hank! – zawołał mechanik. – A niech to. Hank! Gdzie on się,

do diabła, podziewa?

– Nie mam pojęcia – mruknął Trent, podszedł do radia i wyłączył muzykę. – Czy to

byłoby zbyt wiele, gdybym cię poprosił, żebyś stamtąd wyszedł i powiedział mi, w jakim
stanie jest mój samochód?

– Zaraz – mruknęła CC. Leżąc płasko pod samochodem, widziała tylko włoskie

buty klienta, co natychmiast wzbudziło w niej niechęć. – W tej chwili naprawdę nie mam
czasu. Skoro tak się panu śpieszy, może pan mi pomóc albo pojechać do McDermita w
Northeast Harbor.

– Jak mam tam pojechać, skoro leżysz pod moim samochodem? – zdenerwował się

Trent.

– To pański? – zdziwiła się CC. No tak, pomyślała, bostoński akcent idealnie

pasował do tych snobistycznych butów. – Kiedy robił pan ostatni przegląd? Kiedy
zmieniane były filtry i olej?

– Ja nie...
– Przecież widzę, że nie – odrzekła z zimną satysfakcją, która bardzo nie spodobała

się Trentowi. – Niech mnie pan dobrze posłucha, bo nie od każdego pan to usłyszy.
Kiedy kupuje się samochód, to się bierze odpowiedzialność za jego stan. Większość ludzi
przez cały rok nie zarabia tyle, ile kosztował ten wózek i gdybyś pan traktował go
przyzwoicie, jeszcze pańskie wnuki mogłyby nim jeździć. Samochody to nie są
jednorazowe chusteczki, choć niektórzy tak je traktują, bo są albo zbyt głupi, albo za
leniwi, by zadbać o podstawowe sprawy. Ten olej trzeba było wymienić już pół roku
temu.

Trent niecierpliwie zabębnił palcami o bok eleganckiej aktówki.
– Młodzieńcze, płacę ci za to, abyś się zajął moim samochodem, a nie za to, żebyś

wygłaszał mi kazania o moich obowiązkach. – Odruchowo zerknął na zegarek. – A teraz
chciałbym się dowiedzieć, kiedy samochód będzie wreszcie gotowy, bo mam kilka

ważnych spotkań.

– Kazanie było za darmo – mruknęła CC i wysunęła się spod samochodu. – I nie

jestem młodzieńcem.

To w każdym razie było oczywiste. Wprawdzie twarz mechanika była czarna od

smaru, a ciemne włosy krótko obcięte, lecz kształty wypełniające roboczy kombinezon
mówiły same za siebie. Trent rzadko zapominał języka w gębie, ale teraz jednak
zaniemówił. Stał więc i patrzył na CC, która podniosła się z posadzki i powoli podeszła
do niego.

Pod warstwą smaru widać było jasną cerę, kontrastującą z czarnymi włosami, a

spod kosmyków potarganej grzywki spoglądały przymrużone zielone oczy. Pełne usta
bez śladu szminki były wydęte w sposób, który w innych okolicznościach wydawałby mu
się bardzo podniecający. Dziewczyna była wysoka i zbudowana jak bogini. Trent
uświadomił sobie, że to ona pachniała smarem i glicynią.

– Ma pan jakiś problem? – zapytała zaczepnie, gdy wzrok Trenta przesunął się po

jej całej postaci.

Choć przywykła już do tego, wcale jej się to nie podobało.
Trent dopiero teraz uświadomił sobie, że niski, gardłowy głos, który wcześniej

dobiegał spod samochodu, należał do kobiety.

– To pani jest mechanikiem? – wykrztusił.
– Nie, dekoratorem wnętrz – odrzekła ironicznie.
Jeszcze raz krytycznie rozejrzał się po otoczeniu i nie mógł się powstrzymać od

uwagi:

– Ma pani bardzo interesującą pracę.
CC. sapnęła gniewnie i rzuciła klucz na ławkę.
– Trzeba było wymienić filtry oleju i powietrza oraz popracować nad chłodnicą.

Muszę jeszcze wszystko przesmarować i przepłukać chłodnicę.

– Będzie jeździł?
– Będzie, będzie – rzekła CC. Wyciągnęła z kieszeni szmatę i wytarła ręce. Ten

facet wyglądał na takiego, który bardziej dba o swoje krawaty niż o samochód.
Wzruszyła ramionami i znów wepchnęła szmatę do kieszeni. To w końcu nie była jej
sprawa. – Przejdźmy do biura, tam porozmawiamy.

Poprowadziła go do zagraconego, przeszklonego pomieszczenia. Było tu biurko, na

którym panował nieopisany bałagan, grube katalogi części samochodowych, wielki
pojemnik z gumą do żucia w kulkach i dwa obrotowe krzesła. CC. usiadła i w wielkiej
stercie papierów natychmiast odnalazła właściwy rachunek.

– Gotówka czy karta?
– Karta – rzeki Trent, mechanicznie wyciągając portfel z kieszeni. Zawsze sądził,

że nie jest uprzedzony do kobiet. Pedantycznie pilnował, by w jego firmie miały one
takie same możliwości awansu i płace jak mężczyźni, a przy zatrudnianiu nowych

pracowników nigdy nie kierował się płcią kandydatów. Interesowało go tylko to, by
podwładni byli kompetentni, lojalni, odpowiedzialni i pracowici. Im dłużej jednak patrzył
na dziewczynę, która siedziała naprzeciw niego i wypisywała rachunek, tym bardziej
uważał, że w żadnym wypadku nie powinna być ona mechanikiem samochodowym.

– Od jak dawna pani tu pracuje? – zapytał bez zastanowienia i natychmiast żachnął

się w duchu. Osobiste pytania nie były w jego stylu.

– Odkąd skończyłam dwanaście lat, z pewnymi przerwami – powiedziała

uprzejmie, prześlizgując się wzrokiem po jego twarzy. – Nie musi się pan martwić, znam
się na swojej robocie. Daję gwarancję na wszystkie naprawy wykonywane w moim
warsztacie.

– To pani warsztat?
– Mój.
Wykopała spod sterty papierów kalkulator i zaczęła naciskać klawisze długimi i

brudnymi, lecz eleganckimi w kształcie paznokciami. Ten mężczyzna ją onieśmielał. To
przez jego buty, pomyślała, albo przez krawat, jako że w wiśniowych krawatach było coś
aroganckiego.

Obróciła fakturę w jego stronę i zaczęła objaśniać ją punkt po punkcie, on jednak

wcale nie słuchał, co też nie było do niego podobne. Zawsze czytał dokładnie wszystkie
papiery, jakie trafiały na jego biurko, teraz jednak nie potrafił oderwać zafascynowanego
wzroku od twarzy młodej kobiety.

– Ma pan jakieś pytania? – zapytała, podnosząc głowę.
– To pani jest CC?
– We własnej osobie – odrzekła, odchrząkując.
Jej zmieszanie było zupełnie niedorzeczne. Ten facet miał przecież

najzwyczajniejsze w świecie spojrzenie, nieco zbyt intensywne, ale naprawdę nie było w
nim nic szczególnego. Nie miała pojęcia, dlaczego czym prędzej odwracała oczy za
każdym razem, gdy tylko napotykała jego wzrok. On jednak przez cały czas na nią
patrzył. Czuła to, wcale jej się nie wydawało.

– Ma pani smar na policzku – powiedział z łagodnym uśmiechem.
Zmiana w jego zachowaniu była zdumiewająca. Irytujący, zachowujący pogardliwy

dystans snob w mgnieniu oka przemienił się w ciepłego i przystępnego faceta.
Niecierpliwość znikła z jego wzroku, a usta przybrały łagodniejszy wyraz. CC musiała
się uśmiechnąć.

– Tu wszystko jest w smarze. Jest pan z Bostonu, prawda? – zapytała, chcąc mu

wynagrodzić poprzednie niegrzeczności.

– Tak. Skąd pani wie?
Wzruszyła ramionami, lekko krzywiąc wargi w uśmiechu.
– Tablice rejestracyjne z Massachussetts oraz pański akcent. Nic trudnego. Wiele

osób prowadzi tu interesy z bostończykami. Przyjechał pan wypocząć? Dobry wybór.

– Niestety, nie. – Trent już nie pamiętał, kiedy ostatni raz był na urlopie. Dwa lata

temu? Trzy?

CC. przebiegła wzrokiem listę robót na następny dzień.
– Jeśli jutro jeszcze pan tu będzie, to możemy się umówić na wymianę oleju.
– Będę o tym pamiętał. Mieszka pani na wyspie?
– Od urodzenia. – Krzesło zaskrzypiało, gdy uniosła nogi i usiadła po turecku. – Był

pan już kiedyś w Bar Harbor?

– Jako mały chłopiec kilka razy przyjechałem tu z mamą na weekend. Może poleci

mi pani jakieś restauracje albo ciekawe miejsca? Na pewno będę miał trochę wolnego
czasu.

– Powinien pan koniecznie zobaczyć park. – Wyciągnęła czystą kartkę papieru i

zaczęła coś pisać. – Tu są najlepsze owoce morza, a o tej porze roku nie ma jeszcze
kolejek ani tłumów.

Podała mu kartkę. Złożył ją i wsunął do kieszeni na piersiach.
– Dziękuję. Jeśli jest pani wolna dziś wieczorem, to proponuję, abyśmy wspólnie

sprawdzili tę restaurację. Będziemy mogli spokojnie porozmawiać o mojej chłodnicy.

CC. z rumieńcem na twarzy wyciągnęła rękę po wizytówkę. Już miała przyjąć

zaproszenie, gdy jej wzrok padł na wydrukowane nazwisko.

– Trenton St. James III – przeczytała na głos.
– Po prostu Trent – uśmiechnął się swobodnie. No tak, pomyślała CC, wszystko

doskonale pasuje. Drogi samochód, drogi garnitur, snobistyczne maniery. Powinna była
od razu na to wpaść.

Otrząsnęła się z odrazą i szybko wsunęła wizytówkę do notesu.
– Proszę tutaj podpisać.
Trent wyjął cienki złoty długopis i podpisał rachunek. CC. zdjęła jego kluczyki z

wieszaka na ścianie i rzuciła w jego kierunku. Gdyby nie wykazał się refleksem i nie
zdążył ich w ostatniej chwili złapać, trafiłyby go w twarz. Catherine stała naprzeciwko
niego w wojowniczej pozie, z rękami opartymi na biodrach i z twarzą pociemniałą z
gniewu.

– Wystarczyło powiedzieć: nie – rzekł ze zdziwieniem.
– Mężczyźni tacy jak pan nie rozumieją słowa „nie"! – warknęła. – Gdybym

wiedziała, kim pan jest, to wywierciłabym dziurę w pańskim tłumiku!

Trent powoli wsunął kluczyki do kieszeni. Zacisnął usta i jego spojrzenie stało się

lodowate.

– Czy mogłaby mi to pani wyjaśnić?
Podeszła bliżej i stanęła tuż przed nim.
– Jestem Catherine Colleen Calhoun i chcę, żeby pan trzymał ręce z dala od mojego

domu.

Przez chwilę nic nie mówił. A więc to była Catherine Calhoun, jedna z czterech

sióstr, do których należał To wers, a zarazem ta, która najmocniej sprzeciwiała się
sprzedaży. No cóż, i tak musiał z nimi wszystkimi porozmawiać, więc równie dobrze
mógł zacząć teraz.

– Bardzo mi miło, pani Calhoun.
– Mnie nie – warknęła, ze złością odrywając rachunek z bloczka. – Niech pan

wsiada do swojego wielkiego samochodu i jak najszybciej wraca do Bostonu.

Nie spuszczając z niej wzroku, Trent złożył fakturę i wsunął do kieszeni.
– O ile wiem, nie jest pani jedyną osobą, która decyduje o sprzedaży domu.
– Nie pozwolę zamienić go w ohydny, błyszczący hotel dla znudzonych aktorek–

debiutantek i podrabianej włoskiej arystokracji.

Trent powściągnął uśmiech.
– Mieszkała pani w którymś z naszych hoteli?
– Nie muszę, bo i tak wiem, jak wyglądają. Marmurowe hole, szklane windy,

dwudziestometrowe kandelabry i do tego wszędzie fontanny.

– Ma pani coś przeciwko fontannom?
– Nie pozwolę zainstalować marmurowej sikawki w moim salonie. Może przekaże

pan pieniądze na rzecz wdów i sierot, a nas zostawi w spokoju?

– Niestety, w tym tygodniu nie zajmuję się dobroczynnością. Pani Calhoun,

przyjechałem tutaj na prośbę pani rodziny. Niezależnie od tego, jaki jest pani stosunek do
sprzedaży rezydencji, ma ona jeszcze trzy współwłaścicielki. Nie wyjadę stąd, dopóki z
nimi nie porozmawiam.

– Może pan sobie gadać do końca świata, ale... jakiej rodziny?
– W tej sprawie napisała do mnie pani Cordelia Calhoun McPike.
CC. odrobinę zmieniła się na twarzy, lecz nie zamierzała się wycofywać.
– Nie wierzę – rzuciła twardo.
Trenton bez słowa postawił teczkę na stercie papierów zaścielających biurko i

otworzył zamek, a potem wyciągnął ze schludnego pliku dokumentów list napisany na
grubym papierze w kolorze kości słoniowej. CC, poczuła dławienie w gardle. Wyrwała
mu kartkę z ręki i przeczytała:

„Szanowny Panie St. James,
Rodzina Calhounów zdecydowała się rozważyć pańską propozycję dotyczącą

kupna To wers. Ponieważ sytuacja jest skomplikowana, sądzę, że byłoby najlepiej,
gdybyśmy mogli omówić ją osobiście.

Jako przedstawicielka rodziny chciałabym zaprosić pana na kilka dni do Towers.

Uważam, że jeśli przyjmie pan zaproszenie, korzyści będą obustronne. Jestem pewna, że
zgodzi się pan ze mną, iż bliższe zaznajomienie się z posiadłością, która pana interesuje,
jest wskazane.

Jeśli wyrazi pan zgodę, proszę o kontakt.
Szczerze oddana,
Cordelia Calhoun McPike".
CC. przeczytała list dwukrotnie, zgrzytając zębami, i już chciała gniewnie zmiąć go

w kulę, lecz Trenton w porę wyrwał kartkę z jej ręki i schował razem z innymi
dokumentami.

– Mam wrażenie, że nic pani o tym nie wiedziała?
– Oczywiście, że nie! Ta stara intrygantka... Och, ciociu Coco, chyba będę musiała

cię zamordować!

Rozumiem, że pani McPike i ciocia Coco to jedna i ta sama osoba?
– Bywają dni, gdy nie jestem tego całkiem pewna – westchnęła CC – To zresztą nie

ma znaczenia, bo i tak będę musiała zamordować je obie.

– Jeśli pani nie ma nic przeciwko temu, wolał bym nie być świadkiem tej rodzinnej

tragedii.

CC. wepchnęła ręce do kieszeni kombinezonu i spojrzała na niego ponuro.
– Skoro upiera się pan, by zatrzymać się w Towers, na pewno nie uda się panu tego

uniknąć.

Trenton skinął głową.
– No cóż, zaryzykuję.

ROZDZIAŁ DRUGI

Ciocia Coco zajęta była układaniem róż w dwu ostatnich wazonach z saskiej

porcelany, których jeszcze nie sprzedano. Aby raźniej jej się pracowało, nuciła pod
nosem aktualny przebój rockowy, od czasu do czasu urozmaicając go głośniejszym bum–
bum–bum albo ta–di–da. Podobnie jak wszystkie kobiety w rodzinie Calhounów, była
wysoka i zgrabna. W ciągu ostatnich dziesięciu lat schudła tylko trochę i nadal uważała
swoją figurę za królewską.

Na tę okazję ubrała się starannie. Niedawno ufarbowała na czerwono krótkie,

puszyste włosy i była niezmiernie zadowolona z efektu. Według Coco próżność nie była
wadą ani skazą na charakterze, lecz świętym obowiązkiem kobiety. Jej twarz,
zdecydowanie młodsza od metryki dzięki liftingowi przeprowadzonemu sześć lat
wcześniej, była starannie umalowana. W uszach Coco miała najlepsze kolczyki z pereł,
stanowiące komplet ze sznurem pereł zdobiących szyję. Spojrzała przelotnie w lustro
wiszące w holu i uznała, że czarny kostium wygląda elegancko i nadaje jej postaci nutkę
dramatyzmu.

Czarne skórzane klapki stukały radośnie o orzechową podłogę. Dzięki wysokim

obcasom Coco osiągała prawie metr osiemdziesiąt wzrostu.

W imponujący, wręcz monarszy sposób zlustrowała pokoje, sprawdzając każdy

szczegół. Dziewczynki mogą się trochę zdenerwować tym, że nie zostały uprzedzone o
zaproszeniu gościa, jednak Coco zamierzała wytłumaczyć się roztargnieniem, co zawsze
robiła w kłopotliwych sytuacjach.

Cordelia Calhoun McPike była młodszą siostrą Judsona Calhouna, który ożenił się

z Delią Brady i spłodził z nią cztery córki. Judson i Delia, którą Coco kochała jak
rodzoną siostrę, zginęli przed piętnastu laty, gdy ich samolot rozbił się nad Atlantykiem.
Od tamtego czasu Coco zastępowała dziewczynkom ojca i matkę. Sama była wdową od
dwudziestu lat, niezwykłą kobietą o przewrotnym umyśle i sercu miękkim jak owocowa
galaretka. Pragnęła dla dziewczynek wszystkiego, co najlepsze, i z determinacją
walczyła, by to dostały, nie bacząc przy tym, czy taka akurat była ich wola.
Zainteresowanie Trentona St. Jamesa posiadłością Towers było tą właśnie okazją, na jaką
Coco długo czekała. Nie miałaby nic przeciwko temu, by bostoński milioner kupił tę
wielką ruinę, ponieważ i tak z całą pewnością nie udałoby im się zbyt długo utrzymać
Towers. Podatki, remonty i ogrzewanie sumowały się w bajońskie kwoty. Trenton mógł
kupić dom albo nie, w gruncie rzeczy jednak nie o to chodziło. Coco miała jeszcze inny
plan.

Była pewna, że gdy już się tu pojawi, zakocha się na zabój w którejś z dziewcząt,

nie wiedziała tylko, w której. Próbowała wróżyć z kryształowej kuli, ale w szkle nie
pojawiło się żadne imię, była jednak tego pewna od chwili, gdy nadszedł pierwszy list.
Mocą przeznaczenia ten chłopak po prostu musiał sprawić, by jedna z jej panienek miała
słodkie życie, pełne miłości i luksusu. Coco nie zamierzała pozwolić, by którakolwiek z
dziewcząt dostała tylko jedną z tych dwóch rzeczy.

Westchnęła, poprawiając świeczkę w świeczniku Laliąue. Ona sama mogła im

zapewnić wyłącznie miłość. Gdyby Judson i Delia żyli, wszystko wyglądałoby inaczej,
bo dzięki przenikliwości Judsona i energii Delii prędzej czy później wydobyliby się z
finansowych tarapatów.

Niestety, po ich śmierci kłopoty stawały się coraz większe. Coco z żalem po trochu

wyprzedawała rodowe pamiątki, by zachować nad głową przeciekający dach Towers.

A teraz Trenton St. James miał to wszystko zmienić.
Może zakocha się w Suzannie? – pomyślała, otrzepując poduszki na kanapie w

salonie. W tym biedactwie, której bezwartościowy łajdak złamał serce. Coco zacisnęła
usta. I pomyśleć, że udało mu się nabrać je wszystkie. Nawet ją! Zrujnował życie jej
bratanicy, a potem rozwiódł się z nią, by poślubić jakąś biuściastą seksbombkę.

Coco ciężko westchnęła, zatrzymując wzrok na popękanym suficie. Trzeba będzie

najpierw sprawdzić, czy Trenton będzie nadawał się na ojca dwojga dzieci Suzanny. A
jeśli nie...

To może Lilah, ulubienica Coco? Ta dziewczyna bardzo potrzebowała kogoś, kto

doceniłby jej żywy umysł i ekscentryczny sposób bycia oraz zapewnił stabilizację i
opiekę, a jednocześnie nie tłumił jej mistycznych inklinacji, bo na to Coco nigdy by nie
pozwoliła.

Była jeszcze Amanda. Coco przesunęła firanki, by zasłoniły mysią dziurę.

Rozsądna, praktyczna Amanda. To dopiero byłaby para! Dwoje biznesmenów, którzy

prześcigaliby się w robieniu świetnych interesów. Oczywiście St. James musiałby
również docenić, szanować i hołubić łagodniejszą stronę charakteru Amandy, która, choć
może sama o tym nie wiedziała, miała w sobie mnóstwo ukrytego ciepła i delikatności.

Z westchnieniem satysfakcji Coco przeszła do sąsiedniego, mniejszego saloniku, a

potem do biblioteki i gabinetu. Tam przyjrzała się ścianie i odrobinę przesunęła obrazek,
by zasłonił zacieki na jedwabnej tapecie.

Pozostawała jeszcze CC. No tak, CC! To dziecko odziedziczyło cały upór

Calhounów. Do czego to podobne, żeby młoda, piękna dziewczyna marnowała życie,
dłubiąc w silnikach i gaźnikach! Wciąż wytytłana smarem i w brudnym kombinezonie.
Boże drogi, ktoś taki jak Trenton St. James na pewno nie zainteresuje się kobietą, która
spędza większą część życia pod samochodami. A poza tym CC była najmłodszą z sióstr i
liczyła zaledwie dwadzieścia trzy lata, Coco miała więc jeszcze sporo czasu, by znaleźć
jej odpowiedniego męża.

Scena była przygotowana. Akt pierwszy mógł się rozpocząć.

Drzwi wejściowe trzasnęły i Coco skrzywiła się. Wiedziała, że od wibracji

przekrzywią się obrazki na ścianach. Szybko przeszła przez labirynt pokoi do wejścia.

– Ciociu!
Coco zaniepokoiła się nie na żarty, rozpoznając dźwięczący furią głos CC, i

natychmiast ubrała twarz w uśmiech pełen współczucia. Co takiego mogło się stać?

– Już idę, skarbie. Nie spodziewałam się, że tak wcześnie wrócisz. To taka miła

niespo... – Urwała na widok bratanicy, która stała w holu w podartych dżinsach i
bawełnianej koszulce. Na jej twarzy i dłoniach, w tej chwili zwiniętych w pięści i
opartych na biodrach, wciąż widać było ślady smaru. Za nią stał mężczyzna, w którym
Coco natychmiast rozpoznała swego przyszłego ciotecznego zięcia.

– Ależ to pan St. James! Jakże mi miło – zawołała, wyciągając rękę. – Cieszę się, że

w końcu mogę pana poznać osobiście. Czy miał pan udaną podróż?

– W każdym razie... interesującą.
– To jeszcze lepiej – uśmiechnęła się Coco, przytrzymując jego dłoń. Podobał jej

się równy ton jego głosu i uważne spojrzenie. – Proszę wejść. Ponieważ początek
zwiastuje przyszłość, więc najlepiej byłoby, gdyby od razu poczuł się pan tu jak u siebie
w domu. Pójdę po herbatę.

– Ciociu Coco... – odezwała się cicho CC.
– Tak, skarbie, wolisz napić się czegoś innego?
– Chcę usłyszeć wyjaśnienie, i to natychmiast.
Serce ciotki zaczęło bić nieco szybciej, ale uśmiech, jakim obdarzyła siostrzenicę,

był zupełnie szczery i wyrażał zaciekawienie.

– Jakie wyjaśnienie? Co mam ci wyjaśnić?
– Chcę wiedzieć, co on tutaj, do cholery, robi!

– Catherine, doprawdy! – syknęła ciotka. – Twoje maniery to jedna z moich

nielicznych porażek. Proszę, panie St. James... czy też mogę pana nazywać Trenton? Na
pewno jest pan trochę zmęczony po podróży. Mówił pan chyba, że przyjechał pan tu
samochodem? Może wejdziemy dalej i usiądziemy w salonie? – Pociągnęła go w głąb
domu. – Wspaniała pogoda na jazdę, prawda?

CC. jednak szybko zagrodziła im drogę.
– Zaraz, zaraz! Nie przejdzie ci to tak gładko.
Chcę wiedzieć, po co go tu zaprosiłaś.
Coco odpowiedziała długim, bolesnym westchnieniem.
– Interesy są znacznie przyjemniejsze i przynoszą więcej korzyści, gdy

przeprowadza sieje osobiście i w swobodnej atmosferze. Czy zgodzisz się ze mną,
Trenton?

– Tak – odpowiedział, tłumiąc uśmiech. – Nie sposób temu zaprzeczyć.
No widzisz! – rozpromieniła się Coco. CC szeroko rozłożyła ramiona.
– Nic z tego. Nie zgodziłyśmy się na sprzedaż domu.
– Oczywiście, że nie – rzekła cierpliwie Coco. – Dlatego właśnie Trenton tu

przyjechał, żeby omówić wszelkie opcje. CC, myślę, że powinnaś się umyć przed
herbatą. Cała jesteś brudna od smaru.

Dziewczyna potarła twarz ręką.
– Dlaczego ja nic nie wiedziałam o tym, że on tu przyjeżdża?
Na twarzy Coco odbiło się szczere zdziwienie.
– Jak to? Przecież ci powiedziałam. Mówiłam wam wszystkim. Moja droga, nie

zapraszałabym gości bez uzgodnienia.

CC. nie ustępowała, a twarz miała coraz bardziej zaciętą.
– Nie mówiłaś mi – powtórzyła twardo.
– Ależ, Catherine... – Coco wydęła wargi w sposób wyćwiczony przed lustrem. –

Czy aby jesteś tego absolutnie pewna? Przysięgłabym, że uprzedziłam was o wszystkim,
gdy dostałam list od pana St. Jamesa!

– Nie – rzekła krótko CC.
Ciotka uniosła dłonie do policzków.
– Och, to okropne! Muszę cię przeprosić. Co za straszne zamieszanie! CC, wybacz

mi, proszę, to moja wina. W końcu ten dom należy do ciebie i do twoich sióstr, a ja tylko
korzystam z waszej gościnności i dobrego serca. Nigdy świadomie nie od ważyłabym się
samowolnie zapraszać tu kogokolwiek bez powiadomienia was.

W tonie głosu Catherine zabrzmiało wreszcie poczucie winy.
– Ciociu, to jest twój dom tak samo jak nasz i dobrze o tym wiesz. Nie musisz pytać

nas o pozwolenie, gdy chcesz tu kogoś ugościć, tylko myślę, że powinnyśmy...

– Nie, nie, to niewybaczalne – rzekła Coco, mrugając oczami, które po chwili

zaczęły niepokojąco błyszczeć. – Naprawdę nie wiem, co powiedzieć. Czuję się
okropnie. Widzisz, chciałam tylko pomóc, ale...

Catherine wyciągnęła rękę i dotknęła dłoni ciotki.
– Nie ma się czym martwić. Po prostu w pierwszej chwili nie wiedziałam, co mam

o tym myśleć. Posłuchaj, może ja zrobię herbatę, a ty tu posiedzisz... z nim.

– Jak to miło z twojej strony, skarbie.
CC wymruczała pod nosem coś niezrozumiałego i zniknęła w holu.
– Gratuluję – wymruczał Trent, spoglądając na Coco z rozbawieniem. – Znakomicie

to pani rozegrała.

Coco rozpromieniła się i wsunęła dłoń pod jego ramię.
– Dziękuję. Może rzeczywiście wejdziemy i porozmawiamy? – Zaprowadziła go do

fotela przed kominkiem w salonie. To było najbezpieczniejsze miejsce, jako że sprężyny
w kanapie rozsypały się już dawno. – Muszę przeprosić za zachowanie CC. Dziewczyna
ma porywczy charakter, ale złote serce.

Trent pochylił głowę.
– Muszę pani uwierzyć na słowo.
– W każdym razie najważniejsze, że jest pan tutaj – rzekła Coco i bardzo z siebie

zadowolona usiadła naprzeciw niego. – Wiedziałam, że uzna pan dom i jego historię za
ekscytujące.

Trent tylko się uśmiechnął, bowiem na razie zafascynowany był mieszkankami tego

domu.

– To mój dziadek – oświadczyła Coco, wskazując na portret mężczyzny o kwaśnym

wyrazie twarzy i mocno zaciśniętych ustach. Obraz wisiał nad ozdobnym, zrobionym z
drewna wiśniowego gzymsem kominka. – Zbudował ten dom w 1904 roku.

Trent spojrzał w pełne niechęci oczy pod ściągniętymi brwiami.
– Wygląda... imponująco – stwierdził uprzejmie.
Coco zaśmiała się serdecznie.
– Owszem, to prawda. I wyjątkowo bezwzględnie. Podobno zresztą taki był. Ja

sama pamiętam Fergusa Calhouna jako starszego człowieka, który kłócił się z cieniami.
Wreszcie w 1945 uznano go za niebezpiecznego dla otoczenia szaleńca, ponieważ strzelił
do kamerdynera za to, że ten podał mu niedobre porto. Zupełnie zwariował. Oczywiście
mówię o dziadku, a nie o kamerdynerze.

– Rozumiem – rzekł Trent ostrożnie.
– Przeżył jeszcze dwanaście lat w zakładzie dla obłąkanych. Zmarł już dobrze po

osiemdziesiątce. Calhounowie albo żyją długo, albo umierają w bardzo młodym wieku.
Wiesz, znałam twojego ojca – dodała, krzyżując długie, mocne nogi.

– Mojego ojca? – zdziwił się Trent.

– Tak, choć niezbyt blisko. W młodości czasem spotykaliśmy się na przyjęciach.

Pamiętam, że kiedyś tańczyłam z nim kotyliona w Newport. Był olśniewająco przystojny
i czarujący. Wywarł na mnie wielkie wrażenie ™ uśmiechnęła się. – Jesteś do niego
bardzo podobny.

– Na pewno żałował, że wypuścił panią z rąk.
Na ten komplement w oczach Coco zabłysło czysto kobiece zadowolenie.
– Masz rację – zaśmiała się. – Jak on się miewa?
– Nieźle. Myślę, że gdyby wiedział, z kim ma do czynienia, to nie przekazałby tej

sprawy mnie.

Coco uniosła brwi. Z nabożną czcią czytała wszystkie plotki o bogatych ludziach i

dobrze wiedziała, że starszy pan St. James właśnie jest w trakcie trudnego rozwodu.

– Ostatnie jego małżeństwo chyba nie trwało długo?
Nie była to żadna tajemnica, jednak Trenton poczuł się niezręcznie.
– Nie. Czy mam przekazać mu pozdrowienia od pani?
Coco uświadomiła sobie, że dotknęła drażliwego punktu, i szybko zmieniła temat.
– Oczywiście. A jak spotkałeś dzisiaj CC?
Bo takie było przeznaczenie, pomyślał Trent, i omal nie powiedział tego na głos.
– Musiałem skorzystać z usług jej warsztatu, czy też raczej mój samochód tego

potrzebował. Nie od razu skojarzyłem „CC. Autonaprawy" z Catherine Calhoun.

Coco tylko machnęła ręką.
– Trudno cię za to winić. Mam nadzieję, że CC za bardzo na ciebie nie nakrzyczała.
– W każdym razie jeszcze żyję – uśmiechnął się Trent. – Widzę jednak, że pani

siostrzenica nie chce sprzedawać tego domu.

– Zgadza się! – wykrzyknęła CC, wprowadzając do salonu wózek z herbatą.

Prowadziła go jak bolid rajdowy i po przebyciu sporego kawałka podłogi ostro
zahamowała między dwoma krzesłami. – I nie wystarczą ulizane bostońskie maniery,
abym zmieniła zdanie.

– Catherine, niegrzeczność jest grzechem, którego w żaden sposób nie da się

usprawiedliwić.

– Wszystko w porządku – wtrącił szybko Trent. – Zdążyłem się już do tego

przyzwyczaić. Czy pozostałe pani siostrzenice również są tak... pełne temperamentu?

– Mów mi Coco. Wszystkie moje dziewczynki są pięknymi kobietami – rzekła

dobra ciocia, rzucając CC. ostrzegawcze spojrzenie znad dzbanka z herbatą. – Czy nie
musisz wracać do pracy, kochanie?

– To może poczekać.
– Przyniosłaś jednak tylko dwie filiżanki.
– Ja niczego nie chcę – wyjaśniła Catherine. Przysiadła na poręczy kanapy i

skrzyżowała ramiona na piersiach.

– Śmietanka czy cytryna, Trenton?
– Poproszę o cytrynę.
CC. przyglądała im się, machając nogą w wielkim buciorze. Trent i ciotka

prowadzili towarzyską, uprzejmą rozmowę o niczym. To byl mężczyzna, którego już od
pieluch uczono, jak należy odpowiednio siedzieć na kanapie i elegancko konwersować o
bzdurach. Na pewno grał w sąuasha, polo, może w golfa. I miał ręce delikatne jak
dziecko. A pod tym nieskazitelnym garniturem na pewno miał miękkie, rozlazłe cielsko.
Mężczyźni tacy jak on nie pracowali, nie pocili się, niczego nie czuli. Przez cały dzień
siedział za biurkiem, kupując i sprzedając, i na pewno ani razu nie pomyślał o ludziach,
których marzenia i nadzieje obracały się w ruinę z powodu jego decyzji.

Nie miała jednak zamiaru pozwolić, by zniszczył również i jej życie. Jeśli kupi ten

dom, pokryje kochane przez nią spękane tynki płytą kartonową i warstwą śliskiej farby.
Nie wolno dopuścić do tego, by zmienił pełną przeciągów salę balową w nocny klub. Ten
zarozumiały bubek nie dotknie ani jednej spróchniałej deski w podłodze.

Sytuacja jest dość niezwykła, ocenił Trent. Rozmawiał z Coco, a tymczasem

Królowa Amazonek, jak zaczął w myślach nazywać CC, siedziała na steranej kanapie,
machając nogą w wielkim bucie i rzucając mu mordercze spojrzenia. W innej sytuacji
Trent przeprosiłby uprzejmie za najście, wrócił do Bostonu i przekazał całą sprawę
któremuś ze swych agentów, od dawna jednak nie natrafił na żadne poważniejsze
wyzwanie. Może właśnie to było mu teraz najbardziej potrzebne, by zatrzeć niemiłe
wspomnienia związane z Marlą i wrócić do pełnej formy.

Dom był naprawdę zdumiewający, a do tego rzeczywiście się rozsypywał. Z

zewnątrz wyglądał jak połączenie angielskiej rezydencji ziemiańskiej z zamkiem Draculi.
W niebo strzelały wieżyczki i mansardki z szarego kamienia, a gargulce –jeden z
odłamaną głową – uśmiechały się złośliwie, czepiając się kamiennych balustrad.
Wszystko to było nałożone na prosty dwupiętrowy dom z granitu ze schludnymi
werandami i tarasami. Przy murze od strony oceanu zbudowano pergolę, która skojarzyła
się Trentowi z rzymskimi łaźniami. Trawniki były wielopoziomowe, ułożone tarasowata i
porozdzielane granitowymi murkami.

Dom powinien być brzydki, wręcz okropny, a jednak tak nie było, posiadał bowiem

przedziwny czar. Szyby w oknach lśniły jak tafla jeziora w letnim słońcu, kwiaty na
wiosennych rabatach kiwały głowami, a po granitowych murkach piął się bluszcz. Nawet
pragmatycznemu mężczyźnie nietrudno było wyobrazić sobie herbatki i ogrodowe
przyjęcia, jakie musiały się tu kiedyś odbywać, dźwięki harfy i skrzypiec oraz
przechadzające się po trawnikach kobiety w malowniczych kapeluszach i
organdynowych sukniach.

Był jeszcze widok. Nawet krótki spacer z samochodu do frontowych drzwi

wystarczył, by Trentowi zaparło dech w piersiach. Zrozumiał, co jego ojciec zobaczył w
tej rezydencji i dlaczego był gotów zainwestować w remont setki tysięcy dolarów.

– Może jeszcze herbaty, Trent? – zapytała Coco.
– Nie, dziękuję –uśmiechnął się do niej szczerze.

– Zastanawiałem się, czy mógłbym obejrzeć dom. To, co ujrzałem do tej pory, jest

naprawdę fascynujące.

CC. ironicznie prychnęła, jednak Coco zignorowała to.
– Oczywiście, z przyjemnością cię oprowadzę – rzekła, wstając z miejsca. Za

plecami Trenta ponownie rzuciła swej siostrzenicy ostrzegawcze spojrzenie. – CC, czy
nie powinnaś już wrócić do warsztatu?

– Nie. – Dziewczyna również wstała i raptem zmieniła taktykę. – Ciociu Coco,

może ja oprowadzę pana St. Jamesa po domu. Dzieci powinny niedługo wrócić.

Ciocia spojrzała na zegar na kominku, który już od paru miesięcy wskazywał

dziesiątą trzydzieści pięć.

– Och, rzeczywiście...
– Nie martw się o nic – ciągnęła CC, podchodząc do drzwi i stanowczym gestem

nakazując Trentowi iść za sobą. Poprowadziła go przez hol na nadwątlone zębem czasu
schody.

– Zaczniemy od góry, dobrze? – zapytała i nie czekając na odpowiedź, szła coraz

wyżej, pewna, że nim dojdą do drugiego piętra, Trenton będzie zadyszany.

Zawiodła się jednak.
Weszli na kolisty podest, z którego prowadziły drzwi do najwyższej wieży. CC.

położyła rękę na klamce i z całej siły pchnęła ciężkie dębowe drzwi. Z głośnym zgrzytem
otworzyły się dopiero po drugiej próbie.

– Nawiedzona Wieża – rzekła z godnością i weszła do pomieszczenia pełnego

kurzu i pogłosów. Okrągły pokój był pusty, na podłodze stało tylko kilka starych i na
szczęście w tej chwili pustych pułapek na myszy.

– Nawiedzona? –podchwycił natychmiast zaciekawiony Trenton.
– To była kryjówka mojej prababci – wyjaśniła CC, podchodząc do łukowego okna.

– Podobno siadywała tutaj na parapecie, patrzyła na morze i tęskniła do swojego
kochanka.

– Wspaniały widok – wymruczał Trent. Wieża wznosiła się tuż nad urwiskiem. Od

patrzenia w dół na nadpływające i odpływające fale szybko zaczynało się kręcić w
głowie. Bardzo dramatyczny.

–

Och, ten dom jest pełen tragedii. Prababcia nie potrafiła dłużej żyć w

kłamstwie i rzuciła się w dół właśnie z tego okna – opowiadała CC. z promiennym
uśmiechem. – W spokojne noce można czasem usłyszeć, jak chodzi po podłodze i
opłakuje swoją utraconą miłość.

– To byłoby świetne do folderu reklamowego.
CC. wbiła ręce w kieszenie.
– Nie sądzę, żeby historie o duchach sprzyjały interesom.
– Wprost przeciwnie – uśmiechnął się Trent. – Pójdziemy dalej?

CC zacisnęła usta i podeszła do drzwi. Mocno pociągnęła za klamkę, a potem

spróbowała wsunąć palec w szparę. Gdy dłoń Trenta przykryła jej rękę, wzdrygnęła się
jak porażona prądem.

– Poradzę sobie – warknęła, on jednak stanął za jej plecami i wyciągnął do klamki

drugą rękę. Jego ramiona otaczały ją z obu stron i CC. poczuła się nad wyraz nieswojo.

– To robota dla dwóch osób – zauważył i pociągnął. Drzwi uchyliły się. CC.

odruchowo cofnęła się o krok i oparła się o niego całym ciałem.

Przez chwilę stali nieruchomo, jak zakochani podziwiający zachód słońca. Trent

poczuł zapach jej włosów. Zaraz jednak dziewczyna odskoczyła od niego jak spłoszony
królik.

– Te drzwi są wypaczone –powiedziała, starając się kontrolować brzmienie głosu. –

Wszystko w tym domu jest wypaczone, połamane albo w rozsypce. Nie mam pojęcia,
dlaczego chcesz go kupić.

Twarz miała bardzo bladą i przez to jej oczy wydawały się jeszcze większe. Trent

zauważył w nich paniczne zdenerwowanie.

– Drzwi można naprawić albo wymienić – rzekł, przypatrując się jej uważnie. – Co

się z tobą dzieje?

– Nic – odpowiedziała, odsuwając się o krok. Miała wrażenie, że gdyby Trent znów

jej dotknął, eksplodowałaby. –Nic – powtórzyła. – Jeśli chcesz zobaczyć coś jeszcze, to
musimy pójść na dół.

Powoli wypuściła oddech i znów poprowadziła go po schodach. Czuła się jak

podłączona do prądu. To był dodatkowy powód, by jak najszybciej pozbyć się tego faceta
z domu.

Oprowadziła go po najwyższym piętrze, przez skrzydło dla służby i pokoje

przeznaczone do przechowywania różnych rzeczy. Nie pominęła żadnej okazji, by
wskazać popękany tynk, zagrzybione ściany, szkody wyrządzone przez gryzonie. Dłużej
zatrzymywała się w miejscach, gdzie powietrze było chłodne, wilgotne i czuć je było
pleśnią. W połowie trasy z zadowoleniem stwierdziła, że kurz pokrył drogi garnitur
Trenta, a jego eleganckie bury wyraźnie zmatowiały.

Trent zatrzymał się w drzwiach pokoju, który służył jako magazyn starych mebli i

potłuczonych naczyń.

– Czy ktoś to kiedyś przeglądał?
– Och, wciąż mamy zamiar zabrać się do tego –

mruknęła CC, obserwując

wielkiego pająka uciekającego w mroczny kąt. – Wiele z tych pokoi nie było otwieranych
od pięćdziesięciu lat, czyli od czasu, gdy mój pradziadek zwariował.

– Fergus, tak?
– Tak. My używamy tylko parteru i pierwszego piętra. Naprawiamy to, co

konieczne. – CC. przesunęła palcem po pęknięciu w ścianie. – Skoro nie musimy na to
patrzeć, to nie musimy się też o to martwić. Na razie jeszcze dach nie zawalił się nam na
głowę.

Trenton zatrzymał wzrok na jej twarzy.
– Czy myślałaś kiedyś, żeby rzucić swoje silniki i zająć się nieruchomościami?
CC. tylko się uśmiechnęła.
– Chodźmy – powiedziała. Szczególnie zależało jej na tym, by mu pokazać pokój,

w którym powybijane okna zasłonięte były folią.

Trent ostrożnie przeszedł po kilku nieheblowanych deskach, które zasłaniały dużą

dziurę w podłodze. Jego uwagę przyciągnęły wysokie, zakończone łukiem drzwi. Zanim
CC. zdążyła go powstrzymać, sięgnął do klamki.

– Dokąd te drzwi prowadzą?
– Och, nie ma tam nic ciekawego – mruknęła i zaklęła w duchu, gdy mimo

wszystko je otworzył. Do korytarza wdarło się świeże powietrze. Trent wyszedł na wąski
kamienny taras i spojrzał na granitowe schodki w kształcie półksiężyca.

– Te schody nie są zbyt mocne – rzekła CC ostrzegawczo, lecz on ze zdziwieniem

spojrzał na nią przez ramię.

– Na pewno są mocniejsze niż podłoga w środku.
CC. poszła za nim z rezygnacją.
– Fantastyczne – wymruczał, zatrzymując się na szerokiej galeryjce między dwiema

wieżyczkami. Naprawdę fantastyczne.

Właśnie dlatego CC. nie chciała, by to zobaczył, i odwróciła się plecami do niego i

wbiła ręce w kieszenie, a on wychylił się przez kamienny parapet. Przed nim lśniły
niebieskie wody zatoki, po której ślizgały się żaglówki. Dolina, zamglona i tajemnicza,
wyglądała jak z bajki. Nad zatoką krążyła mewa, widoczna jedynie w postaci niewielkiej
białej plamki.

– Niewiarygodne – mruczał Trent, idąc wzdłuż galeryjki. Wszedł po schodkach na

kolejny poziom. Stąd widać już było nie tylko zatokę, ale również ni warty ocean,
nieposkromiony, wietrzny, wspaniały Atlantyk. Z dołu słychać było łoskot fal
rozbijających się o skały.

Na galeryjkę wychodziło wiele drzwi, ale w tej chwili nie interesowały go wnętrza

pokoi. Ktoś, zapewne jedna z sióstr, ustawił tu stoliki, krzesła i rośliny w dużych
donicach. Trent znów spojrzał w dół na dach pergoli i rozciągające się za nim urwisko.

– Niezwykły widok – stwierdził, zwracając się do CC – Czy można na to

zobojętnieć?

– Nie, ale można stać się zaborczym – wzruszyła ramionami.
– To zrozumiałe. Dziwię się, że w ogóle przebywacie w środku domu.
Nie wyjmując rąk z kieszeni, CC zbliżyła się do niego.
– Nie chodzi tylko o widok. Nasza rodzina mieszkała tu od pokoleń. Ten dom

przetrwał czas, wiatry i pożary. – Spojrzała w dół i twarz jej złagodniała. – O, dzieci już
są.

Przez trawnik przed domem biegły dwie małe figurki. Wiatr niósł odgłos ich

śmiechu.

– Alex i Jenny – wyjaśniła CC. – Dzieci mojej siostry Suzanny. One też znalazły tu

dom. To wiele znaczy.

– A co ich matka myśli o sprzedaży?
CC. odwróciła wzrok.
– Na pewno sam będziesz miał okazję zapytać ją o to. Lecz jeśli będziesz próbował

na nią naciskać – dodała groźnie – to będziesz miał ze mną do czynienia. Nie pozwolę,
żeby znów ktoś nią manipulował.

– Nie mam zamiaru nikim manipulować.
CC. zaśmiała się gorzko.
– Mężczyźni tacy jak ty robią kariery wyłącznie dzięki temu, że są gładcy jak

aksamit, słodcy i lepcy jak miód, sprytni jak lisy, drapieżni jak wilcy i nienasyceni jak
hieny. Jeśli wydaje ci się, że trafiłeś na cztery bezradne kobiety, to przemyśl wszystko
jeszcze raz. Calhounowie potrafią o siebie zadbać.

– Nie wątpię w to, szczególnie jeśli twoje siostry są równie nieznośne i złośliwe jak

ty.

CC przymrużyła oczy i zacisnęła dłonie w pięści. Gotowa była ruszyć do ataku z

całym impetem, lecz za jej plecami odezwał się jakiś cichy głos.

Zza drzwi wyłoniła się kobieta. Była równie wysoka jak CC, ale szczuplejszej

budowy. Miała w sobie coś kruchego, co natychmiast rozbudziło w Trencie opiekuńcze
instynkty. Jasnoblond włosy opadały jej w falach na ramiona, a oczy, niebieskie jak letnie
niebo, początkowo wydawały się spokojne. Dopiero po chwili można było zauważyć w
nich głęboki smutek.

Pomimo różnicy w kolorze włosów i oczu kobieta lwia podobna do CC Kształt

twarzy oraz osadzenie oczu przekonały Trenta, że ma przed sobą jedną z sióstr Catherine.

– To jest Suzanna – powiedziała CC. i szybko wsunęła się pomiędzy nich, jakby

chciała chronić siostrę przed Trentem. Usta Suzanny zadrgały w lekkim uśmiechu, który
wyrażał jednocześnie rozbawienie i zniecierpliwienie.

– Ciocia Coco prosiła, żebym was znalazła powiedziała, uspokajająco kładąc rękę

na ramieniu CC – Ten pan to zapewne Trenton St. James.

– Tak – potwierdził, ujmując wyciągniętą w jego stronę rękę. Ku jego zdziwieniu

dłoń Suzanny była twarda i pokryta odciskami.

– Suzanna Calhoun Dumont. Zamierza pan zostać u nas przez kilka dni?
– Tak. Ciotka pani była tak miła i zaproponowała mi gościnę.
– Raczej tak bystra – stwierdziła Suzanna z lekką ironią. – Przypuszczam, że CC

pokazała już panu część naszego domu.

– To była fascynująca wycieczka.

– Z przyjemnością oprowadzę pana dalej. CC, cioci Coco przydałaby się pomoc w

kuchni.

– Już wszystko mu pokazałam – zaprotestowała Catherina – a ty wyglądasz na

zmęczoną.

– Nie, wydaje ci się, będę jednak zmęczona, jeśli ciocia Coco każe mi szukać po

całym domu porcelanowego półmiska na indyka.

– No dobrze – mruknęła CC. i rzuciła ostatnie spojrzenie na twarz Trenta. – Jeszcze

nie skończyliśmy rozmowy.

– Oczywiście – zgodził się z uśmiechem i gdy drzwi zatrzasnęły się za CC, zwrócił

się do drugiej kobiety: – Pani siostra ma... niezwykle dynamiczny charakter.

– Jest bardzo wojownicza – zaśmiała się Suzanna. – Wszystkie takie jesteśmy, gdy

zmuszą nas do tego okoliczności. To klątwa rodu Calhounów. – Rozejrzała się dokoła,
usłyszała bowiem dziecięcy śmiech. – Widzi pan, to nie jest łatwa decyzja. Nie chodzi
tylko o pieniądze.

– Zdążyłem już to zauważyć. No cóż, proszę jednak zrozumieć, to są wasze emocje

i sentymenty, a mnie obchodzą tylko interesy.

Suzanna dobrze wiedziała, że dla niektórych mężczyzn biznes zawsze stał w życiu

na pierwszym miejscu.

– Dojdziemy i do tego – stwierdziła, otwierając drzwi, za którymi wcześniej

zniknęła CC. – Może miałby pan ochotę zobaczyć swój pokój?

ROZDZIAŁ TRZECI

– Więc jaki on jest? – zapytała Lilah Calhoun, krzyżując nogi w kostkach. Leżała

na kanapie z jednią ręką opartą na poręczy, a drugą podłożoną pod głowę. Na jej
przedramieniu dźwięczało pół tuzina cienkich bransoletek. – Skarbie, mówiłam ci, że
takie skrzywienie twarzy powoduje tylko zmarszczki i złe wibracje – dodała, patrząc na
CC

– Jeśli nie chcesz, żebym się krzywiła, to nie pytaj mnie o niego.
– Dobrze, zapytam Suzanne – zgodziła się Lilah, przenosząc spojrzenie zielonych

jak woda morska oczu na drugą z sióstr. – Mów.

– Atrakcyjny, dobrze wychowany i inteligentny. Zupełnie jak cocker spaniel –

westchnęła Lilah. – A ja miałam nadzieję, że to będzie buldog. Jak długo mamy go tu
trzymać?

– Ciocia Coco niechętnie mówi o szczegółach rzekła Suzanna, patrząc na siostry z

rozbawieniem. To znaczy nie chce nic mówić.

– Może Mandy uda się coś z niej wyciągnąć mruknęła Lilah. Poruszyła palcami

bosych stóp i przymknęła oczy. Należała do kobiet, które uważają, że jeśli ktoś wyciąga
się na kanapie i natychmiast nie usypia, to jest chory. – Suze, czy dzieci przechodziły
tędy dzisiaj?

– Nie więcej niż piętnaście razy. A dlaczego pytasz?
– Bo chyba leżę na wozie strażackim.
– Myślę, że powinnyśmy się pozbyć Trenta –rzekła CC. Wstała, podeszła do

kominka i zaczęła układać drewno.

– Suze mówiła, że już próbowałaś zepchnąć go z galerii.
– Niezupełnie – uściśliła Suzanna – bowiem nadeszłam w samą porę, by ta idea nie

zdążyła ostatecznie wykrystalizować się w głowie CC. – Podniosła się nieco i podała
siostrze zapałki. – Zgadzam się, że jego pobyt tutaj stwarza dziwną sytuację, bo przecież
jeszcze nie podjęłyśmy żadnej decyzji, ale właściwie nie ma się nad czym zastanawiać.
Możemy tylko dać mu szansę, żeby powiedział swoje, i już.

– Wieczna negocjatorka – mruknęła Lilah sennie, nie zauważając, że Suzanna

skrzywiła się boleśnie. – Na razie najważniejsze jest to, że obejrzał już dom. Moim
zdaniem pod byle pretekstem niedługo zniknie stąd i wróci do Bostonu.

– Im szyciej, tym lepiej – stwierdziła CC, wpatrując się w pierwsze płomienie

ogarniające szczapy drewna.

– Zbyła mnie niczym – oświadczyła Amanda, wchodząc do salonu, jak zwykle

pośpiesznym krokiem. Przesunęła dłonią po jasnobrązowych, sięgających brody włosach
i przysiadła na poręczy fotela. Nic nie chce mówić, ale czuję, że coś knuje i nie chodzi jej
tylko o sprzedaż Towers.

– Ciocia Coco zawsze spiskuje – zauważyła Suzanna i nalała Amandzie szklankę

wody mineralnej. – Jest szczęśliwa tylko wtedy, gdy snuje jakieś intrygi.

To prawda. Dzięki – rzekła Amanda, biorąc od niej szklankę. Naprawdę niepokoję

się jednak tylko wtedy, gdy Coco nie chce z nami rozmawiać. Wyciągnęła porcelanę
Limoges – dodała, patrząc na siostry z zamyśleniem.

Lilah uniosła się na łokciu.
– Limoges? Ostatni raz używałyśmy tego na przyjęciu zaręczynowym Suze! –

zawołała i poniewczasie ugryzła się w język. – Przepraszam.

Suzanna tylko machnęła ręką.
– Nie mów głupstw. W ciągu ostatnich lat nie prowadziłyśmy zbyt ożywionego

życia towarzyskiego. Na pewno już się za tym stęskniła. Wydaje mi się, że gość w domu
po prostu sprawia jej radość.

– To nie gość – wtrąciła CC – To pijawka.
– O, pan St. James! – zawołała naraz Suzanna, podnosząc się z miejsca.
– Proszę mi mówić po imieniu – powiedział I rent z uśmiechem. Już od dłuższej

chwili stał w progu i, nie zauważony, przyglądał się czterem kobietom. A było na co
popatrzeć. Każdy mężczyzna byłby zachwycony tym obrazem. Wszystkie siostry były
wysokie, szczupłe i długonogie.

Suzanna stała przy oknie. Ostatnie promienie wiosennego słońca rozświetlały jej

włosy, tworząc aureolę wokół twarzy. Gdyby nie smutek w jej oczach, wyglądałaby na
zrelaksowaną.

Natomiast ta druga, leżąca na kanapie, z pewnością była zupełnie rozluźniona.

Prawie spała. Ubrana była w długą spódnicę w kwiaty, która sięgała jej niemal do kostek.
Spojrzała na niego spod przymrużonych powiek, odgarniając z czoła masę rudych loków.

Jeszcze jedna siedziała na poręczy fotela, przyczajona, jakby tylko czekała na

sygnał do działania. Schludna profesjonalistka, stwierdził Trent na pierwszy rzut oka. Jej
wzrok nie był smutny ani rozmarzony, lecz chłodny i taksujący.

Pozostawała jeszcze CC. Siedziała przy kominku z brodą opartą na rękach,

zamyślona jak współczesny Kopciuszek, lecz na widok Trenta natychmiast się podniosła
i stanęła sztywno wyprostowana. To nie była kobieta, która czekałaby cierpliwie, aż
książę nałoży pantofelek na jej stopę. Raczej należałoby się spodziewać kopniaka w
łydkę lub czegoś jeszcze boleśniejszego.

– Dobry wieczór paniom – ukłonił się Trent, nie zdając sobie sprawy z tego, że nie

spuszcza wzroku z Catherine.

– To pan Trenton St. James – odezwała się szybko Suzanna. – A to moje siostry,

Amanda i Lilah. Może przygotuję panu drinka?

Naraz za plecami Trenta rozległy się wrzaski i głośny tupot. Alex i Jenny wpadli do

salonu jak dwie trąby powietrzne, a Trenton akurat znalazł się na linii ognia. Miał
wrażenie, że trafiły w niego dwa pociski rakietowe, a w następnej chwili upadł całym
ciężarem na leżącą na kanapie Lilah.

– Miło mi cię poznać – roześmiała się dziewczyna.
– Bardzo przepraszam – jęknęła Suzanna, patrząc na niego ze współczuciem. –Nic

ci się nie stało?

– Nic – odpowiedział Trent, podnosząc się z kanapy.
– To moje dzieci, Rozpacz i Katastrofa – wyjaśniła Suzanna, mocno je

przytrzymując. – Natychmiast przeproście!

– Przepraszamy – odezwali się Jenny i Alex jednogłośnie, choć bez specjalnej

skruchy. Alex, trochę wyższy od siostry, spod szopy ciemnych włosów podejrzliwie łypał
na Trenta.

– Nie widzieliśmy pana.
– Nie widzieliśmy – zawtórowała mu Jenny z rozbrajającym uśmiechem.
Suzanna zdecydowała się odłożyć kazanie na później i bez słowa poprowadziła

dzieci do drzwi.

– Idźcie zapytać ciocię Coco, czy kolacja już gotowa. Tylko nie biegnijcie! – dodała

stanowczo, choć bez cienia nadziei w głosie.

W tej samej chwili rozległ się głośny, dudniący dźwięk.
– Och, Boże! – krzyknęła Amanda. – Znowu wyciągnęła ten gong!
– To znaczy, że kolacja jest gotowa – ucieszyła się Lilah. Jedzenie było jedyną

rzeczą, jaka była w stanie ożywić jej ruchy. Podniosła się, wsunęła rękę pod ramię Trenta
i zwróciła się do niego z promiennym uśmiechem: – Pozwól, że cię po prowadzę.
Powiedz mi, co myślisz o projekcjach astralnych?

– Hm... – mruknął Trenton. Ponad swoim ramieniem dostrzegł szeroki uśmiech na

twarzy CC.

Ciocia Coco przeszła samą siebie. Porcelana lśniła, lśniły również srebra, resztki

prezentu ślubnego Bianki i Fergusa Calhounów. Pieczeń jagnięca lśniła pod fantazyjnym
światłem z kandelabru Waterforda. Zanim którakolwiek z siostrzenic zdążyła
skomentować tę wystawność, ciocia Coco rozpoczęła towarzyską pogawędkę.

– Mam nadzieję, że podoba ci się twój pokój – zwróciła się do Trentona.
– Dziękuję, jest bardzo ładny – odrzekł gość uprzejmie, choć pokój gościnny był

wielki jak stodoła, pełen przeciągów i miał w suficie dziurę wielką jak pięść. Łóżko
jednak było szerokie i miękkie niczym puch. A poza tym ten widok... Z okna mam widok
na wyspy.

– Wyspy Jeża – wtrąciła Lilah, przysuwając mu srebrny koszyk z bułeczkami.
Coco patrzyła na swe siostrzenice wzrokiem wygłodniałego sępa, wypatrując iskry

przelatującej między jedną z nich a Trentonem. Lilah wyraźnie z nim flirtowała, ale to
nic nie znaczyło, bowiem ona flirtowała ze wszystkimi mężczyznami, a na Trentona nie
zwracała większej uwagi niż na chłopca, który w sklepie spożywczym pakował zakupy
do toreb .Nie, tutaj nie było żadnej nadziei. Jedno pudło, pomyślała Coco filozoficznie.
Pozostały jeszcze trzy strzały.

– Trenton, czy wiesz, że Amanda również pracuje w branży hotelowej? Wszystkie

jesteśmy z niej bardzo dumne. To prawdziwa kobieta interesu.

– Jestem asystentką menedżera w Bay Watch wyjaśniła Amanda z chłodnym

uśmiechem, jaki zwykle zarezerwowany był dla turystów szturmujących hotelową
recepcję. – To hotel w wiosce, znacznie mniejszy od tych z pańskiej sieci, ale w sezonie
zawsze mamy komplety. Słyszałam, że buduje pan podziemne centrum handlowe w
hotelu St. James w Atlancie.

Przez chwilę rozmawiali o biznesie. Coco zmarszczyła czoło nad kieliszkiem wina.

Nie było tu żadnej iskry, nawet najsłabszej. Gdy Trent podał Amandzie galaretkę
miętową i ich dłonie otarły się o siebie, żadne z nich nie wstrzymało oddechu ani nie
rzuciło dziwnego spojrzenia. Amanda natychmiast odwróciła się do Jenny i wytarła
rozlane mleko.

– Ta brukselka jest obrzydliwa – poskarżył się Alex znad swojego talerza. Trent

uśmiechnął się do chłopca szeroko.

– Aha! – pomyślała Coco z satysfakcją. A więc ma słabość do dzieci.
– Nie musisz jej jeść – powiedziała Suzanna do syna, który rozgrzebywał widelcem

ziemniaki, by się upewnić, że nie kryje się pod nimi nic zielonego.

– Ja sama zawsze uważałam, że brukselka wygląda jak skurczone ludzkie główki.
– Bo tak wygląda! – ucieszył się Alex. Jego matka dobrze wiedziała, w jaki sposób

najlepiej go podejść. Wsunął zieloną kulkę do ust i uśmiechnął się szeroko. – Jestem
kanibalem, uga bugga!

– Kochany chłopiec – powiedziała Coco słabym głosem. – Suzanna jest cudowną

matką. Ma dar do dzieci, podobnie jak do roślin. Cały nasz ogród to jej dzieło.

– Uga bugga! – zawołał znowu Alex, wrzucając do ust kolejną brukselkę.
– Masz, mały ludożerco. – CC. nałożyła mu trochę ze swojego talerza. – Nowa

dostawa misjonarzy.

– Ja też chcę! – upomniała się Jenny i rozpromieniła się, gdy Trent przysunął jej

salaterkę.

Coco przyłożyła rękę do piersi. Kto by pomyślał? Mała Catherine, najmłodsza ze

wszystkich. Coco nie mogła się mylić. CC. nie brała udziału w rozmowie, ciotka
zauważyła jednak spojrzenia, jakimi obrzucał ją Trent. To nie była iskra, to był cały
pożar. Catherine wykrzywiała do niego twarz, ale w tych grymasach kryła się głęboka
emocja. Trent z kolei rzucał jej ironiczne uśmiechy, miały one jednak bardzo osobiste
zabarwienie. Wręcz, można by rzec, emanowały intymnością.

Alex pożerał główki misjonarzy, Lilah i Amanda dyskutowały o możliwości

istnienia życia na innych planetach, Coco zaś wsłuchiwała się w myśli Trenta i Catherine.

Arogancki ważniak i bufon.
Niegrzeczna, źle wychowana smarkula. Muchy w nosie, i tyle.
Co on właściwie sobie myśli, za kogo siebie uważa, siedzi tu przy stole, jakby ten

dom już należał do niego.

Szkoda, że charakter ma gorszy niż wygląd, ale utrzeć takiej nosa, to dopiero

byłoby coś!

Coco obdarzyła ich oboje ciepłym uśmiechem. W jej głowie już rozbrzmiewał

marsz weselny. Jak admirał obmyślający strategię bitwy, zaczekała do deseru i dopiero
przy kawie rozpoczęła kolejną ofensywę.

– CC, może pokażesz Trentonowi ogród? Catherine ze zdziwieniem podniosła

głowę. W pierwszej chwili nie zrozumiała, zajęta kłótnią z Aleksem o ostatni kawałek
ciasta.

– Ogród – powtórzyła ciotka. – Nie ma to jak odrobina świeżego powietrza po

posiłku, a kwiaty tak pięknie wyglądają w świetle księżyca.

– Niech Suze go zaprowadzi, jak on się boi, że może zabłądzić.
Suzanna właśnie brała na ręce śpiącą Jenny, lecz słysząc słowa siostry, lekko się

skrzywiła.

– Przepraszam cię, ale muszę położyć dzieci spać.
– Nie rozumiem, dlaczego zawsze na mnie to spada! – obruszyła się wściekle CC. i

natychmiast dosięgło ją mordercze spojrzenie ciotki. –No dobrze mruknęła niechętnie i
wstała. – Chodź – prawie warknęła do Trenta i zamaszyście wyszła z jadalni, nie
oglądając się za siebie.

– Coco, kolacja była znakomita. Dziękuję.
– Cała przyjemność po mojej stronie – rozpromieniła się ciotka. Oczami wyobraźni

widziała już sekretne pocałunki, słyszała czułe szepty... Między CC i Trentem toczyła się
wojna, która mogła zakończyć się tylko w jeden sposób. – Mam na dzieję, że spodoba ci
się ogród.

Trent wyszedł przez drzwi prowadzące na taras. CC. już na niego czekała,

niecierpliwie stukając czubkiem buta w kamienną posadzkę. Czas już, pomyślał, żeby
ktoś nauczył tę nieznośną dziewuchę dobrych manier.

– Ja cię tylko zaprowadzę, ale dalej będziesz musiał radzić sobie sam, bo zupełnie

nie znam się na kwiatach – oświadczyła na wstępie.

– Ani na zwykłej uprzejmości – uzupełnił z satysfakcją.
CC. z godnością uniosła głowę.
– Posłuchaj, brachu! Tylko mi tu...
– Nie, to ty posłuchaj! – Chwycił ją za ramię. – Chodźmy gdzieś dalej, Tu mogą

usłyszeć nas dzieci, a myślę, że jeszcze nie dorosły do takich rozmów.

Był silniejszy, niż przypuszczała. Pociągnął ją za sobą, ignorując stłumione

przekleństwa. Zeszli z tarasu i ruszyli przed siebie jedną z krętych ścieżek, które wiły się
wzdłuż murów, gdzie rosły żonkile i hiacynty. CC, zupełnie wyprowadzona z
równowagi, w pewnym momencie celnie kopnęła swego prześladowcę w kostkę, ten
jednak nie dał jej posmakować satysfakcji, bowiem w zarodku stłumił okrzyk bólu.

Trent zatrzymał się przy pergoli obok krzewu glicynii, który miał rozkwitnąć za

miesiąc. CC sama nie wiedziała, czy szum w jej uszach pochodził od fal oceanu, czy też
huczało jej w głowie ze złości.

– Nie próbuj robić tego więcej! – syknęła i roztarła miejsca, gdzie jego palce na

pewno pozostawiły siniaki. – Możesz w Bostonie rozstawiać po kątach swoich
lokajczyków, ale nie tutaj, jasne? Nie mnie i nie moją rodzinę, zrozumiałeś, ty bubku od
Armaniego?!

Trent przez chwilę milczał, hamując złość.
– Gdybyś mnie znała trochę lepiej i gdybyś wiedziała, czym się zajmuję, nie

oskarżałabyś mnie o rozstawianie ludzi po kątach, a tak naprawdę o ich poniżanie i
wyzyskiwanie.

– Dobrze wiem, czym się zajmujesz, hieno.
– Wysysaniem krwi z wdów i sierot? CC, czas już dorosnąć.
– Jestem dorosła, palancie, bo pracuję od dwunaste go roku życia i wiem, ile potu

trzeba wylać, by zarobić na uczciwe życie – powiedziała z gniewem. –– I takie książątko
jak ty nie będzie mnie pouczać. Możesz sam sobie obejrzeć ogród. Ja wracam do domu.

Trent bez słowa stanął przed nią, blokując jej drogę. W świetle księżyca jej oczy

lśniły jak diamentowe sztylety. Próbowała go odepchnąć, on jednak mocno przytrzymał
jej przeguby. Podczas tej krótkiej próby sil zauważył, jak jasna jest jej skóra, i że to
przecież nie miało żadnego znaczenia.

– Jeszcze nie skończyliśmy rozmowy – rzekł ostro, nie próbując dłużej ukrywać

irytacji. – Musisz się nauczyć, że jeśli celowo traktujesz kogoś niegrzecznie i obrażasz
go, to potem trzeba za to zapłacić.

– Chcesz przeprosin? – syknęła jadowicie. – Dobrze. Przykro mi, że nie mam ci do

powiedzenia nic, co nie byłoby niegrzeczne ani obraźliwe.

Ku zdziwieniu CC, Trent się uśmiechnął.
– Niezła jesteś, Catherine. W żaden sposób nie potrafię zrozumieć, dlaczego wciąż

staram się rozmawiać z tobą rozsądnie.

– Rozsądnie? – powtórzyła z drwiną w glosie.
– Nazywasz to rozsądną rozmową? Przyciągnąłeś mnie tutaj przemocą, jak

neandertalczyk...

– Jeśli uważasz, że mam maniery naszego sympatycznego kuzyna, to widocznie

nigdy nie spotkałaś się z prawdziwą przemocą.

Nawet w blasku księżyca było widać, że CC. zaczerwieniła się.
– Moje życie i doświadczenia to nie twoja sprawa.
– I Bogu dzięki.
Zacisnęła dłonie w pięści.
– Czy możesz mnie wreszcie puścić? Bo tak cię kopnę, że tym razem naprawdę

zawyjesz.

– O ile obiecasz, że stąd nie uciekniesz – odrzekł Trenton. Wiedział, że natychmiast

pobiegłby za nią, a ten obraz wydawał mu się jednocześnie żenujący i wyjątkowo
niesmaczny.

– Nie uciekam od nikogo.
– Mówisz jak prawdziwa Amazonka – mruknął i puścił jej przeguby. W tej samej

chwili zaciśnięta pięść o milimetr minęła jego nos. Gdyby odruchowo nie uchylił się, cios
trafiłby bezbłędnie.

– Powinienem był to przewidzieć – westchnął. – Tylko w ten sposób potrafisz

rozmawiać?

– Nie mam ci nic do powiedzenia – rzekła CC. Trochę było jej wstyd za własne

zachowanie, lecz przede wszystkim była wściekła, że nie trafiła.

– Jeśli chcesz rozmawiać, idź do cioci Coco, bo ona jako jedyna z radością zawsze

cię wysłucha, to po pierwsze. A po drugie, mam do ciebie prośbę, byś jak najprędzej
wracał do Bostonu i swoją złość wyładowywał na kochankach, a nie na mnie.

– To mogę zrobić w każdej chwili – mruknął, potrząsając głową. Usiedli na

kamiennej ławce. Dookoła nich kołysały się pąki azalii i geranium. Ten zakątek powinien
napawać spokojem, ale Trent, siedząc obok CC, wdychając aromat wiosny zmieszany z
zapachem morza i słuchając pokrzykiwania ptaków, pomyślał, że jeszcze podczas
żadnych negocjacji nie czuł takiego napięcia i wrogości.

– Zastanawiam się, skąd się bierze twoja opinia o mnie.
– Przyjechałeś tutaj...
– Bo zostałem zaproszony.
– Nie przeze mnie! – Odrzuciła głowę do tyłu. Przyjechałeś wielkim samochodem i

w wytwornym garniturze po to, żeby nam odebrać dach nad głową,

– Przyjechałem tu, aby obejrzeć posiadłość. Nikt, a już na pewno nie ja, nie może

was zmusić do sprzedaży.

A jednak to nie była prawda, pomyślała CC ze smutkiem. Istnieli ludzie, którzy

potrafili zmusić je do tego kroku. Poborcy podatkowi, bankierzy, którzy liczyli odsetki
od kredytu, elektrownia... Cala jej frustracja i wszystkie lęki skupiły się na siedzącym
obok mężczyźnie.

– Znam takich jak ty – warknęła. – Od urodzenia śpią na pieniądzach i czują się

lepsi od zwykłych ludzi. Mnożenie forsy to jedyny cel w twoim nędznym życiu, a to,
kogo zadepczesz po drodze, nie ma żadnego znaczenia, bo płacz pokrzywdzonych nic
sięga aż tak wysoko, byś go usłyszał. Bawisz się więc całkiem dobrze, choć parkiet, po
którym tańczysz, składa się z ludzkiego bólu. Trafiasz na pierwsze strony gazet, może
kiedyś zajmiesz się polityką i za zasługi dla kraju zostaniesz senatorem. Wydajesz
wielkie przyjęcia, masz letnie rezydencje i kochanki o imieniu Fawn.

Trenton rozsądnie powstrzymał się od wybuchu śmiechu.
– Nigdy w życiu nie znałem kobiety o imieniu Fawn – sprostował tylko.
– Jakie to ma znaczenie? – prychnęła CC. Podniosła się i zaczęła nerwowo

przechadzać po ścieżce. – Kiki, Vanessa, Ava, przecież to wszystko jedno. Kupujesz je
za pieniądze, a one zrobią dla ciebie wszystko, bo jesteś bogaty. Minii, Loulou, Cara,
pasujecie do siebie jak ulał, z jednego brudnego miotu.

– Skoro tak mówisz. – Musiał przyznać, że wyglądała imponująco. Otoczona

blaskiem księżyca, przypominała biały płomień. Miał ochotę wstać z ławki i zbliżyć się
do niej, pohamował się jednak. Przede wszystkim musiał myśleć o zawarciu umowy, a
CC. była największą przeszkodą. Należało więc zachować cierpliwość i znaleźć na tę
diablicę jakiś haczyk.

– A skąd tak dobrze znasz takich jak ja? – zaciekawił się.
– Bo moja siostra, na swoje nieszczęście, wyszła za podobnego typka.
– Mówisz o Baxterze Dumoncie?
– Znasz go? – zapytała CC i potrząsnęła głową. – Głupie pytanie, na pewno się

przyjaźnicie i grywacie w golfa w każdą środę.

– Nie, nasza znajomość jest bardzo luźna, ale wiem, kim jest on i jego rodzina.

Wiem również, że twoja siostra rozwiodła się z nim już ponad rok temu.

– Zmienił jej życie w piekło, odarł z szacunku do samej siebie, a potem zostawił ją i

dzieci dla jakiejś głupiej laleczki. A ponieważ jest ważnym prawnikiem z ważnej
rodziny, to nie zostawił jej nic oprócz marnych alimentów, z którymi w dodatku spóźnia
się co miesiąc.

– Przykro mi z powodu tego, co spotkało twoją siostrę – rzekł z rezygnacją Trenton,

podnosząc się z ławki. – Małżeństwo często bywa najmniej przyjemnym ze wszystkich
kontraktów, ale to, jak zachował się Baxter Dumont, nie oznacza jeszcze, że bostończycy
z bogatych rodzin są niemoralni.

– Według mnie niczym się nie różnicie. Egoizm jest waszą cnotą, bezwzględność

chwalebnym orężem, a spryt i oszustwo dowodem mądrości.

– Gdybyś poznała lepiej nasz świat, na pewno w głębi ducha zmieniłabyś zdanie,

ale i tak nie przyznałabyś się do tego, bo jesteś zbyt uparta i uprzedzona.

– Mówisz tak, bo wystarczyło mi inteligencji, by przejrzeć cię na wylot.
– Nic o mnie nie wiesz. Przecież znienawidziłaś mnie, zanim jeszcze dowiedziałaś

się, kim jestem. Nazwałaś mnie idiotą i kretynem, nie widząc mnie na oczy.

– Nieprawda, zobaczyłam twoje buty, które bardzo mi się nie spodobały.
Trenton zaniemówił.
– Co takiego? – zapytał osłupiały.
– Słyszałeś. – CC. założyła ręce na piersiach, uświadamiając sobie, że ta kłótnia

zaczyna jej sprawiać przyjemność. – Nie spodobały mi się twoje buty i tak jest nadal.

– No tak, to wszystko wyjaśnia.
– Twój krawat też mi się nie podoba, ani ten złoty długopis. – Postukała palcem w

kieszonkę na jego piersi.

Trenton zatrzymał wzrok na jej dżinsach z dziurami na kolanach, bawełnianej

koszulce i zniszczonym obuwiu.

– Twój strój z pewnością pochodzi od najlepszych projektantów.
– To ty jesteś tu nie na miejscu, natomiast ja jestem u siebie. Zrozumiałeś wreszcie?

Jesteś intruzem. Nie wszędzie padają plackiem przed Wielkim Trentonem St. Jamesem...
Którymś Tam z Kolei. No i nie wszyscy.

Zbliżył się do niej o krok, a CC. uśmiechnęła się złośliwie.
– Zapamiętaj sobie, że nikt nigdy nie padał przede mną plackiem, chyba że nie miał

za grosz godności osobistej i robił tak z własnej woli. Ale wracając do tematu,
przypuszczam, że ubierasz się jak mężczyzna, bo nie wiesz, jak powinna zachowywać się
kobieta.

To była oczywista nieprawda, więc CC wpadła w jeszcze większą złość.
– To, że potrafię sama się obronić, zamiast padać ci do stóp, nie oznacza jeszcze, że

nie jestem kobietą!

– Tak chcesz to nazywać? – zapytał Trent, otaczając palcami jej przegub. – To jest

twoja samoobrona?

– Tak. Ja... – Urwała, gdy pociągnął ją bliżej do siebie. Ich ciała zderzyły się. Trent

patrzył w jej oczy i widział, jak złość zmienia się w zmieszanie.

– Co ty właściwie robisz? – zapytała niepewnie. Sprawdzam swoją teorię – odrzekł,

zatrzymuje spojrzenie na jej ustach. Były pełne i kusząco rozchylone. Dlaczego
wcześniej nie zwrócił na to uwagi? – Nie próbuj żadnych sztuczek. Te słowa miały
brzmieć stanowczo, ale głos jej zadrżał.

– Boisz się? – zapytał Trenton, patrząc na nią przenikliwie.
CC zesztywniała.
– Czego mam się bać? Tego, że jesteś ode mnie silniejszy, więc możesz sobie

poużywać? Choć prawdę mówiąc, wolałabym, żeby pocałował mnie skunks.

Próbowała się odsunąć, lecz nagle znalazła się w jego ramionach, z twarzą tuż przy

jego twarzy.

– Ty nigdy nie wiesz, kiedy przestać, Catherine. Ta wada jeszcze niejeden raz

wpędzi cię w kłopoty, tak jak teraz – wymruczał Trent. Nie miał zamiaru jej całować,
dopóki nie rzuciła mu w twarz obelgi.

CC nie spodziewała się, że jego usta będą tak gorące i nieustępliwe. Oczekiwała

bezbarwnego, wymęczonego pocałunku, który łatwo byłoby odepchnąć i wymazać z
pamięci. Myliła się jednak i była to bardzo niebezpieczna pomyłka. Od tego pocałunku
całe jej ciało stopniało jak wosk. Potrząsnęła głową, aby otrzeźwieć, próbowała
odepchnąć tego drania z Bostonu, uzyskała jednak tylko tyle, że przywarli ustami jeszcze
mocniej, a jej ręce oplotły jego szyję.

Trent zamierzał dać jej nauczkę, lecz w trakcie jej wymierzania całkiem zapomniał,

jaką i z jakiego powodu. Sam jednak pobrał wielce interesującą lekcję, podczas której
dowiedział się, że kobiety mogą być jednocześnie agresywne i delikatne, twarde jak skała
i miękkie jak puch, doprowadzające do szału i fascynujące. W każdym razie ta
dziewczyna te wszystkie na pozór wykluczające się cechy posiadała aż w nadmiarze.
Trenton zrozumiał, że w jego życiu pojawiło się coś, czego absolutnie nie chciał i nie
oczekiwał.

Zdawało mu się, że jej skóra ma smak gwiezdnego pyłu. Podniósł głowę i

potrząsnął nią, aby otrzeźwieć. W mroku widział szeroko otwarte, zdziwione oczy CC.

– Bardzo cię przepraszam – powiedział, zdumiony własnym zachowaniem. – To

było niewybaczalne z mojej strony.

Puścił ją tak raptownie, że potknęła się. Nie była w stanie wypowiedzieć ani słowa,

a skłębione emocje dławiły ją w gardle. Wykonała tylko dłonią pewien gest, po którym
Trenton poczuł się jak najmarniejsza z form życia.

– Catherine... wierz mi, nie mam zwyczaju... – wyjąkał, uświadamiając sobie, jak

bardzo pragnie pocałować ją jeszcze raz. Gdy tak stała przed nim, wyglądała na bezradną
i zagubioną. I była piękna.

– Bardzo cię przepraszam – powtórzył. – To się już więcej nie wydarzy.
– Chciałabym, żebyś zostawił mnie teraz samą – powiedziała cichym, spokojnym

tonem. Jeszcze nigdy w życiu nie czuła się tak poruszona i zdruzgotana. Trenton
otworzył jakieś tajemne drzwi w jej duszy, a potem z trzaskiem znów je zamknął.

– Dobrze – odrzekł i powstrzymał się, by nie dotknąć jej włosów. Odwrócił się i

poszedł ścieżką W stronę domu. Gdy się obejrzał, ujrzał CC, jak nieruchomo stała,
zapatrzona w mrok.

Ma na imię Christian. Bez końca spacerowałam po urwisku wiedziona nadzieją, że

uda mi się zamienić z nim choć kilka słów. Wciąż powtarzam sobie, że zmusza mnie do
tego fascynacja sztuką, a nie obcym mężczyzną, i oby tak właśnie było.

Jestem kobietą zamężną i matką trojga dzieci. Fergus nie jest wprawdzie

romantycznym mężem, o jakim śniłam, będąc młodą dziewczyną, lecz zapewnia rodzinie
dobrobyt i są chwile, gdy bywa miły. Czasami wprawdzie w głębi duszy żałuję, że
posłuchałam rodziców i zawarłam tak ze wszech miar rozsądne małżeństwo, lecz są to
tylko bezsensowne i naiwne rojenia, bo klamka, za moją zgodą, zapadła cztery lata temu.

Byłoby nielojalnością wobec Fergusa porównywać go z mężczyzną, którego prawie

nie znam, ale tutaj, w prywatnym dzienniku, mogę sobie na to pozwolić. Fergus mówi
tylko o pieniądzach, o następnym interesie i kolejnych tysiącach dolarów, natomiast
Christian mówi o snach, obrazach i poezji.

A moje serce bardzo się stęskniło za odrobiną tego, co do końca nie jest i nie może

być nazwane.

Gdy rozmawiamy ze sobą, unikamy wszelkiej intymności i nie padło między nami

ani jedno słowo, które można by uznać za niewłaściwe. To jednak tylko pozór, bowiem
sposób, w jaki Christian na mnie patrzy, uśmiecha się do mnie i mówi, przekracza
wszelkie dozwolone obyczajem i religią granice. Podobnie ja, gdy spoglądam na niego w
upalne popołudnia podczas poobiedniej drzemki dzieci, nie zachowuję się jak lojalna
żona. A moje serce? Ono nie zna żadnych okowów i gdy tylko ujrzę Christiana, ba, nawet
wtedy, gdy jedynie o nim pomyślę, natychmiast zaczyna bić w niespokojnym rytmie, co
nigdy przecież nie powinno mieć miejsca.

Dzisiaj siedziałam na skalach i obserwowałam, jak Christian wyczarowywał na

płótnie szare i różowe skały na tle błękitnej wody. Po zatoce ślizgała się łódka, wolna i
samotna, a ja natychmiast wyobraziłam sobie nas dwoje najej pokładzie, z twarzami
uniesionymi do słońca. Zapytałam go, jak ma na imię.

– Christian – odpowiedział. – Christian Bradford. A ty jesteś Bianca.
Wypowiedział moje imię w cudowny, dotąd mi nie znany sposób, i wtedy, nie

podnosząc wzroku, zapytałam go, dlaczego żona nigdy mu nie towarzyszy podczas
malowania.

– Nie mam żony – odrzekł. – Sztuka jest moją jedyną miłością.
Moje serce ścisnęło się boleśnie. Zrozumiałam, że gdyby moje życie potoczyło się

inaczej, mogłabym pokochać Christiana... nie, po prostu musiałabym go pokochać.

Wyczuwając to, obydwoje pilnowaliśmy, by rozmowa dotyczyła tylko błahych

tematów, gdy jednak podniosłam się, bo musiałam już wracać, on zerwał mały, żółty
kwiatek i wsunął go w moje włosy. Na krótką chwilę jego palce otarły się o mój policzek i
spojrzał mi prosto w oczy. Potem odsunął się, życząc mi dobrego dnia.

Teraz siedzę przy świetle lampy i piszę. Z sąsiedniego pokoju dobiega mnie głos

Fergusa, który wydaje polecenia pokojowemu. Nie przyjdzie do mnie dzisiaj w nocy, z
czego bardzo się cieszę. Dałam mu troje dzieci, dwóch synów i córkę, zapewniłam
dziedzica rodu i tym samym wypełniłam swój obowiązek. Mój mąż teraz rzadko odczuwa
potrzebę, by odwiedzić mnie w sypialni. Podobnie jak dzieci, mam być ładnie ubrana i
przestrzegać dobrych manier, żeby mógł mnie od czasu do czasu pokazać swoim
gościom.

No cóż, nie są to zbyt wielkie wymagania i łatwo im sprostać. Mam dobre życie, z

którego powinnam byc zadowolona... i byłam aż do dnia, gdy po raz pierwszy wybrałam
się na spacer po urwisku.

Stało się więc tak, że dzisiaj, samotnie zasypiając w swoim łóżku, będę marzyła o

mężczyźnie, który nie jest moim mężem.

ROZDZIAŁ CZWARTY

Gdy nie można zasnąć, najlepiej jest wstać, powiedziała sobie CC. Siedziała przy

stole w kuchni, piła drugą filiżankę kawy i patrzyła na wschód słońca.

Po prostu miała za dużo na głowie. Rachunki, rozklekotany oldsmobile, którym

powinna zająć się w pierwszej kolejności, znowu rachunki, zbliżająca się wizyta u
dentysty, i jeszcze raz rachunki. Trenton St. James był na samym końcu listy jej
zmartwień, gdzieś między dziurą w zębie a zepsutym układem wydechowym. Ten typek
nie mógł być przyczyną jej bezsenności, a już ów zupełnie niedorzeczny incydent z
pocałunkiem niewart był nawet splunięcia.

A jednak przez całą noc myślała tylko o tym, tak jakby do tej pory nikt nigdy jej nie

całował. Śmieszne! Przecież całował ją choćby Denny Dinsmore, a stało się to po
szkolnej zabawie walentynkowej. Byli wtedy w ósmej klasie podstawówki.

Naturalnie nie można było porównywać niezręcznych pieszczot Denny'ego z

wyrafinowaną maestrią Trenta, co tylko dowodziło, że bostończyk znaczną część
swojego życia spędzał przyklejony do kobiecych ust, pomyślała CC. z niesmakiem.

Swoją drogą było to z jego strony wyjątkowo podle, szczególnie że zdarzyło się w

środku kłótni, gdy Catherine zdążyła już nabrać odpowiedniego tempa i cała ta awantura
zaczynała sprawiać jej dużą przyjemność. Niestety mężczyźni tacy jak Trent nie byli
zdolni do uczciwej walki, opartej na szermierce słownej i zdrowej wściekłości, bowiem
od dziecka uczono ich, jak zdominować każdą sytuację przy użyciu wszelkich, choćby
najbardziej podstępnych i niemoralnych środków.

A w dodatku te środki były skuteczne. CC. zacisnęła palcem po ustach. A niech go

wszyscy diabli! –pomyślała, chyba mnie zaczarował... Przez jedną krótką chwilę czuła
się przy nim naprawdę niezwykle, jakby w jej wnętrzu zapaliło się cudowne światło,
niczym wskazująca zagubionym wędrowcom drogę lampa, postawiona w oknie w
ciemną burzową noc.

A potem Trent zgasił tę lampę jednym niedbałym kliknięciem i CC. znów

pogrążyła się w mroku. Gdyby nie miała tylu innych powodów, znienawidziłaby go

właśnie za to.

– Hej, mała! – zawołała Lilah, wtykając głowę przez drzwi. Ubrana była w

służbowy mundur w kolorze khaki, a włosy miała splecione w schludny warkocz. –
Wcześnie dziś wstałaś.

– Ja? – obruszyła się CC. – Czy ty jesteś moją siostrą, czy tylko ją udajesz?
– Sama osądź.
– Wychodzi na to, że tylko podajesz się za Lilah. Moja prawdziwa siostra nigdy nie

wstaje przed ósmą. W ten sposób ma równo dwadzieścia minut do wyjścia z domu i
spóźnia się do pracy tylko o pięć minut.

– Boże, jak łatwo mnie rozszyfrować. To przez mój horoskop – jęknęła Lilan. –

Powiedział mi, że powinnam dzisiaj wstać wcześnie i podziwiać wschód słońca.

– I jak ci się podobał?
– Całkiem niezły – westchnęła Lilah, wrzucając do ust ciastko. – A ty jaką bajkę mi

opowiesz?

– Nie mogłam spać.
– Czy miało to coś wspólnego z naszym drogim gościem?
CC. zmarszczyła nos.
– Nieee, tacy faceci zupełnie na mnie nie działają.
– Tacy faceci urodzili się po to, aby działać na kobiety, i Bogu dzięki. A więc... –

zastanowiła się Lilah, kładąc nogi na pustym krześle. – Więc o co chodzi?

– O nic.
– Nie udawaj, masz wypisane na twarzy, że coś się stało.
– Po prostu nie podoba mi się, że ten ktoś wciąż tutaj jest, i tyle – mruknęła CC,

wstawiając filiżankę do zlewu. – Czuję się tak, jakby wyrzucano nas z naszego domu.
Wiem, że brałyśmy pod uwagę sprzedaż, ale to nie było nic konkretnego, tylko luźny
pomysł. Lilah, co my zrobimy?

Jej siostra zachmurzyła się. Sprzedaż rezydencji była jedną z nielicznych rzeczy,

które również i ją martwiły, jako że jej czułymi punktami były dom i rodzina.

– Sama nie wiem. Chyba mogłybyśmy sprzedać jeszcze jakieś kryształy i srebra.
– Ciocia Coco nie przeżyłaby sprzedaży sreber.
– Wiem, ale są tylko dwa wyjścia. Albo będzie my wyprzedawać wszystko po

kawałku, albo też zrobimy to za jednym zamachem. Przykro mi to mówić, ale musimy
dobrze się nad tym wszystkim zastanowić, odkładając na bok sentymenty.

– Lilah, dlaczego właśnie hotel?
Jej siostra tylko wzruszyła ramionami.
– Mnie to tak naprawdę nie przeszkadza. Ten stary wariat Fergus zbudował dom po

to, aby przyjmować miliony gości i właściwie Towers został zaprojektowany jako hotel.

– Zauważyła wyraz twarzy CC. i westchnęła. – Wiesz, że ja też kocham to miejsce.

– Wiem.
– Dajmy temu przystojniakowi jeszcze parę dni, a potem zwołamy naradę rodzinną

– zaproponowała Lilah. – Razem na pewno uda nam się podjąć jakąś sensowną decyzję.

– Mam nadzieję, że się nie mylisz.
– Skarbie, ja zawsze mam rację i to jest mój krzyż, który niosę przez całe życie. A

teraz może w końcu mi powiesz, z jakiego powodu nie spałaś przez całą noc?

– Właśnie ci powiedziałam.
Lilah przechyliła głowę na bok i uważnie przyjrzała się siostrze, a potem pomachała

widelcem tuż przed jej twarzą.

– Nieprawda. Nie zapominaj, że Lilah wszystko widzi i wszystko wie, a czego

akurat jeszcze nie wie, tego szybko się dowiaduje. Mów.

– Ciocia Coco kazała mi zabrać go do ogrodu.
– Wiem – Uśmiechnęła się Lilah. – Wieczna manipulantka. Księżyc, kwiaty, szum

fal oceanu. I co z tego wynikło?

– Pokłóciliśmy się. Lilah skinęła głową.
– To dobry początek. O dom?
CC. zajęła się obskubywaniem uschniętych liści z filodendrona.
– O dom... i o inne rzeczy.
– Na przykład jakie?
– Imiona jego kochanek – wymamrotała CC. – Ważne rodziny z Bostonu. Jego

buty.

– Było to zatem wielce eklektyczna kłótnia – ucieszyła się Lilah. – Lubię takie. A

potem?

CC. wbiła ręce w kieszenie.
– Pocałował mnie.
– Intryga się zagęszcza – stwierdziła Lilah z przejęciem, bowiem podobnie jak

Coco ubóstwiała plotki. Pochyliła się nad stołem, opierając brodę na rękach. – I jak było?
Od razu zauważyłam, że on ma ładne usta.

– Więc sama go pocałuj! – warknęła CC.
Lilah potrząsnęła głową z żalem.
– Nieważne usta, bo niestety jako całość nie jest w moim typie. Ty jednak już to

zrobiłaś, więc mów, dobry był?

– Mhm – mruknęła niechętnie.
– Ile byś mu dala w skali od jednego do dziesięciu?

CC. wbrew sobie wybuchnęła śmiechem. Wiesz, w tamtej chwili nie miałam głowy

do liczb.

Lilah przesunęła językiem po wargach.
– Coraz lepiej. A więc pocałował cię i było całkiem nieźle. Co dalej?
CC. spochmurniała i głęboko westchnęła.
– A potem przeprosił.
Liłah zaniemówiła. Przez chwilę patrzyła na siostrę z niedowierzaniem, a potem

powoli odłożyła widelec na stół.

– Co takiego?!
– Bardzo uprzejmie przeprosił mnie za swoje niestosowne zachowanie i solennie

obiecał, że to się więcej nie powtórzy. Zupełny kretyn! – mówiła CC. z pasją, zgniatając
w dłoni suche liście. – Jaki mężczyzna sądzi, że kobieta pragnie przeprosin po pocałunku,
który zupełnie ją rozmiękczył i rozbroił?

Lilah tylko potrząsnęła głową.
– Ciekawy przypadek. Moim zdaniem są tu trzy możliwości: albo naprawdę jest

kretynem, albo zbyt dobrze go wychowano, albo nie był w stanie myśleć rozsądnie.

– Moim zdaniem jest kretynem.
– Hm, muszę się nad tym zastanowić – mruknęła Lilah, postukując czerwonymi

paznokciami o stół. – Chyba powinnam opracować jego horoskop.

– Bez względu na to, w jakim znaku jest jego Księżyc, ja uważam go za kretyna –

oświadczyła twardo CC i pocałowała siostrę w policzek. – Dzięki, muszę już lecieć.

– CC! – zawołała za nią Lilah. – On ma ładne oczy, szczególnie gdy się uśmiecha.

Na twarzy Trenta tego popołudnia nie było jednak ani śladu uśmiechu. W końcu

udało mu się wyrwać z Towers. Coco najpierw uparła się pokazać mu piwnice i zrobiła to
bardzo gruntownie, cal po calu, a potem wyciągnęła opasłe albumy z rodzinnymi
fotografiami. Musiał obejrzeć wszystkie, co trwało bite dwie godziny. Oglądanie zdjęć
CC. z dzieciństwa było bardzo zabawne, szczególnie podobała mu się w kucykach i bez
przednich zębów. W drugiej jednak godzinie tych rozrywek w jego umyśle odezwał się
ostrzegawczy dzwonek. Coco sprytnie zaczęła go wypytywać o poglądy na temat
małżeństwa, dzieci i stosunków męsko–damskich. Dopiero wtedy uświadomił sobie, że
za tymi przymglonymi oczami krył się naprawdę przenikliwy umysł.

Coco nie chodziło o sprzedaż domu, lecz o wystawienie jednej z siostrzenic na

aukcję, i najwyraźniej CC była pierwsza w kolejności, a od niego oczekiwano, że
zaoferuje najwyższą stawkę. No cóż, kobiety z rodziny Calhounów będą musiały przeżyć
gorzkie rozczarowanie, pomyślał Trent, i gdzie indziej ulokować swoje matrymonialne
nadzieje.

Obiecał sobie, że St. Jamesowie i tak dostaną ten dom. Bez żadnych zobowiązań, a

szczególnie bez małżeńskich łańcuchów. Już on do tego doprowadzi. Rozzłoszczony nie

na żarty, szedł stromą, krętą ścieżką. Gdy przyłapał się na tym, że mówi sam do siebie,
uznał, że powinien udać się na długą, samotną przejażdżkę. Wybrał Park Narodowy
Acadia, gdzie pracowała Lilah. Dziel i rządź, pomyślał. Ta stara zasada była wciąż
aktualna. Trzeba dopaść każdą z siostrzyczek osobno, najlepiej poza Towers.

Odniósł wrażenie, że z Lilah można porozmawiać rozsądnie. Tak naprawdę było to

możliwe ze wszystkimi współwłaścicielkami rezydencji, oczywiście oprócz CC Amanda
wydawała się rzeczową pragmatyczką, a Suzanna też mocno stała nogami na ziemi. Więc
dlaczego nie potrafił dotrzeć do najmłodszej z sióstr?

Ruszył w stronę wioski, wyminął firmę Suzanny zajmującą się architekturą zieleni

oraz hotel Bay Watch, gdzie pracowała Amanda, i zatrzymał samochód przed warsztatem
CC Gdy już się tam znalazł, powiedział sobie, że najlepiej będzie zacząć właśnie od tego
miejsca, czyli od najboleśniejszego ciernia.

Obok samochodu pomocy drogowej Trent zauważył Hanka.
– Ooo! –uśmiechnął się chłopak, dotykając daszka szarej czapki. – Szefowa jest w

środku. Właśnie dostaliśmy nową robotę.

– Gratuluję.
– No, przyda się trochę ruchu, bo ostatnio nic się nie działo, ale w sezonie to się

zmieni – perorował Hank, najwyraźniej chętny do pogawędki. Trent przyjrzał mu się
uważnie, a tak naprawdę po raz pierwszy zwrócił na niego uwagę. Chłopak był młody,
mógł mieć około dwudziestu lat. Miał miłą, okrągłą twarz, akcent ze Wschodniego
Wybrzeża i szopę słomianych włosów, sterczących na wszystkie strony.

Od jak dawna pracujesz dla CC?

– Od kiedy kupiła ten warsztat od starego Pete'a. To już będzie trzy lata, no tak,

dokładnie trzy. Zatrudniła mnie, ale pod warunkiem, ze skończę średnią szkolę. Pod tym
względem ta dziewczyna jest trochę dziwna.

– Naprawdę tak myślisz?
– Jak już sobie coś wymyśli, to nie ma siły, żeby zmieniła zdanie. Niech pan uważa,

dzisiaj jest trochę nie w sosie.

– Czy to u niej coś niezwykłego?
Hank zaśmiał się i podkręcił głośniej radio.
– Nie można powiedzieć, że pies, który szczeka, nie gryzie – rzekł – bo parę razy

widziałem, jak gryzła. Do zobaczenia – rzucił, wsiadając do kabiny samochodu
holowniczego.

Gdy Trent wszedł do budynku, zobaczył tylko połowę CC, bo druga połowa skryta

była pod odsuwanym dachem nowego kabrioletu. Radio znów grało rocka, ale tym razem
CC nie postukiwała butem o podłogę, tylko kręciła w rytm muzyki biodrami.

– Przepraszam – odezwał się Trent, po czym przypomniał sobie, że już raz przez to

przechodził. Podszedł bliżej i poklepał ją po pośladku.

– Co do cholery! – krzyknęła CC i odwróciła nieco głowę. Natychmiast ujrzała

krawat, tym razem jednak nie wiśniowy, ale granatowy, lecz nie było najmniejszych

wątpliwości, do kogo należał. – Takich manier uczą w Bostonie? Czego chcesz? –
zapytała ostro.

– Wspominałaś coś o smarowaniu.
– Och – mruknęła i zajęła się dokręcaniem śrubek. – Zostaw samochód na

zewnątrz i połóż kluczyki na ławce, zajmę się nim później. Na szóstą będzie gotowy.

– Czy zawsze w ten sposób załatwiasz interesy?
– Tak.
– Jeśli nie masz nic przeciwko temu, wolałbym zatrzymać kluczyki do czasu, gdy

będziesz bardziej skoncentrowana.

– Jak wolisz.
Dwie minuty minęły w zupełnym milczeniu, przerywanym tylko radiową prognozą

pogody. Na wieczór zapowiadano burze.

– Posłuchaj, skoro i tak tu stoisz, to może zajmiesz się czymś pożytecznym? –

zapytała w końcu CC. – Wejdź do środka i zapal silnik.

– Silnik?
– To takie coś, dzięki czemu samochód jedzie. Przekręć kluczyk, wciśnij gaz, chyba

wiesz, jak to się robi? Poradzisz sobie? – zapytała drwiąco, spoglądając na niego spod
opadającej na czoło grzywki.

– Powinienem – mruknął. Wsunął się na fotel kierowcy i przekręcił kluczyk. Silnik

zamruczał równym, ładnym tonem, w każdym razie jemu tak się wydawało, bo CC była
innego zdania. Wzięła do ręki latarkę i zaczęła regulować coś pod maską.

– Dobrze pracuje – zauważył Trent.
– Nie, coś jest nie tak.
– Jak ty cokolwiek słyszysz przy tym wrzasku z radia?
– A jak można tego nie słyszeć? No, teraz lepiej – mruknęła.
Trent stanął za nią i z ciekawością pochylił się nad jej ramieniem.
– Co ty właściwie robisz?
– Wykonuję swoją pracę – odparła sucho. – Cofnij się, dobrze?
– Po prostu jestem ciekaw – obruszył się Trent i bez zastanowienia położył rękę na

jej plecach, pochylając się niżej. CC. podskoczyła jak oparzona. Poczuła ukłucie bólu i
zaklęła jak stary, pijany bosman.

– Pokaż! – zawołał Trent, ujmując jej rękę.
– To nic takiego. Odejdź stąd, do diabła! Gdybyś nade mną tak nie sterczał, to ręka

by mi się nie obsunęła.

– Przestań się wyrywać i pozwól mi zobaczyć –zniecierpliwił się. Przytrzymał

mocno jej przegub i spojrzał na otarte kostki palców. Na widok krwi ogarnęło go
poczucie winy. – Trzeba to jakoś opatrzyć.

– To tylko zadrapanie – zirytowała się CC. – Muszę najpierw skończyć tę robotę.
– Nie zachowuj się jak dziecko – upomniał ją Trent łagodnie. – Gdzie masz

apteczkę?

– Jest w łazience, ale poradzę sobie sama.
Nie puszczając jej przegubu, Trent wyłączył silnik.
– A gdzie jest łazienka?
CC. wskazała głową korytarzyk, który oddzielał warsztat od biura.
– Po prostu zostaw mi kluczyki i idź stąd.
– Powiedziałaś, że skaleczyłaś się przeze mnie, więc czuję się winny i chcę to

naprawić – odpowiedział i pociągnął ją za sobą.

– Weszło ci to w nałóg? Czy mógłbyś wreszcie przestać mnie szarpać?! –

zniecierpliwiła się.

– To przestań się wyrywać – rzucił sucho. Otworzył drzwi do łazienki wielkości

szafy i ignorując protesty, przytrzymał rękę Catherine pod strumieniem zimnej wody, a
potem umył ją mydłem.

– To skaleczenie nie jest głębokie – rzekł z ulgą.
– Mówiłam ci, że to tylko zadrapanie.
– Infekcja może o tym nie wiedzieć.
– Tak, panie doktorze – mruknęła dziewczyna Ironicznie.
Trent miał już gotową ciętą ripostę, ale ugryzł się w język, gdy podniósł na nią

wzrok. Wyglądała tak ładnie ze smarem na nosie i ustami wydętymi jak u pięciolatki.

– Przepraszam – powiedział wbrew sobie. Catherine zmieszała się nieco.
– To nie była twoja wina. – Otworzyła szafkę obok umywalki i wyjęła z niej

apteczkę. – Naprawdę poradzę sobie sama.

– Lubię kończyć to, co zacząłem – powiedział Trenton. Wyjął apteczkę z jej rąk i

znalazł środek dezynfekujący. – Uważaj, będzie piekło.

– Wiem o tym – syknęła Catherine. Obydwoje jednocześnie pochylili się, by

podmuchać na rankę, i zderzyli się głowami.

– Nie nadajemy się do pracy w zespole – zaśmiała się CC, rozcierając czoło zdrową

ręką.

– Na to wygląda – zgodził się Trent i podniósł jej dłoń do ust. To miał być test. Nie

spuszczał wzroku z jej twarzy i spostrzegł błysk zmieszania, jaki pojawił się w jej
oczach, a dłoń dziewczyny stała się dziwnie bezwładna. Otworzyła usta, lecz nie
powiedziała ani słowa.

– Gdy się pocałuje, to przestaje boleć – zauważył Trent i znów przyłożył skaleczoną

rękę do ust.

– Chyba... byłoby lepiej, gdybyś... – zająknęła się CC. Ta łazienka była

zdecydowanie za mała dla dwóch osób, a na dodatek, na mocy jakiegoś nieznanego
prawa natury, z każdą chwilą stawała się coraz mniejsza, – Dzięki – wykrztusiła w
końcu.

– Teraz już wszystko jest w porządku.
– Trzeba to zabandażować.
– Och, nie.
– Przecież zaraz zabrudzisz dłonie – powiedział Trent cierpliwie. Znalazł w

apteczce rolkę gazy i zaczął owijać rękę CC, świetnie się przy tym bawiąc.

Obrócili się jednocześnie i nagle stanęli twarzami do siebie. Trent poruszył się i CC

musiała się oprzeć plecami o ścianę.

– Boli?
Potrząsnęła głową.
– CC. – odezwał się Trent, przyklejając koniec bandaża plastrem – czy mogę ci

teraz zadać osobiste pytanie?

Poruszyła się niespokojnie.
– Ja...
– Na czym właściwie polega smarowanie?
Zauważyła w jego oczach rozbawienie i sama również musiała się uśmiechnąć.
– To kosztuje czterdzieści siedem pięćdziesiąt.
– Och – mruknął z udawanym rozczarowaniem – a przepłuczesz mi chłodnicę?
– Jasne.
– To znaczy, że już mi wybaczyłaś wczorajszy wieczór CC.? – uniosła brwi.
– Tego nie powiedziałam. Chciałbym, żebyś przemyślała to jeszcze raz rzekł Trent,

wciąż trzymając jej rękę w swoich dłoniach. – Bo widzisz, jeśli i tak mam zostać za to
przeklęty na wieki, to po cóż miałbym opierać się pokusie, by znowu zgrzeszyć?

CC. mocniej przycisnęła się do ściany.
– Wygląda na to, że wcale ci nie jest przykro z powodu tego, co zrobiłeś.
Trent przez chwilę przyglądał się jej twarzy.
– A więc zostałem zdemaskowany – westchnął W końcu.
Naraz w warsztacie rozległ się dzwonek telefonu.
– Muszę odebrać! – krzyknęła CC i szybko wybiegła z łazienki.
Trent poszedł za nią powoli, zdziwiony własnym zachowaniem. W każdym razie

nie miał już żadnych Wątpliwości, że CC w takim samym stopniu była oflarą intrygi
ciotki, jak on sam. Kobieta, która zamierzałaby zawlec go do ołtarza, zachowywałaby się
zupełnie inaczej. Próbowałaby go uwodzić i prowokować, a już na pewno nie stałaby
przyklejona do siany łazienki z takim wyrazem twarzy, jakby znajdowała się przed

plutonem egzekucyjnym.

CC. odruchowo podniosła słuchawkę. W umyśle miała zupełną pustkę. W

milczeniu słuchała głosu pił drugiej stronie, aż wreszcie po dziesięciu sekundach dotarł
do niej sens słów.

– Słucham? A tak, tak, tu mówi CC. Przepraszam. Ach, to ty, Finney? – Wypuściła

długo wstrzymywany oddech i po chwili znów się odezwała:

– Czyżbyś zostawił zapalone światła? Jesteś pewien? No dobrze, dobrze, a więc to

może być zapłon. – Z roztargnieniem przesunęła ręką po włosach i oparła się biodrem o
krawędź biurka.

– Tak, co powiedziałeś? Czy mógłbyś to powtórzyć? Aha. Może zajrzę do ciebie,

gdy będę wracać do domu. Około wpół do siódmej. – Przez chwilę słuchała i na jej
ustach pojawił się lekki uśmiech.

– Jasne, zawsze mam ochotę na homara, możesz być tego pewien. Do zobaczenia.
– Mechanik, który wykonuje naprawy w domu klienta – skomentował Trent.
– Przysługi dla znajomych – sprostowała. – Poza tym nie jest to żadne poświęcenie,

gdy na horyzoncie pojawia się homar Alberta Finneya.

Trent stłumił nieoczekiwany przypływ irytacji.
– Jak tam twoja ręka? – zapytał. CC. poruszyła palcami.
– W porządku. Może powiesisz kluczyki na tablicy?
Gdy to zrobił, zapytał:
– Czy zdajesz sobie sprawę, że jeszcze ani razu nie zwróciłaś się do mnie po

imieniu?

– Oczywiście, że to zrobiłam!
– Nie. Używałaś różnych słów, ale nigdy nie użyłaś mojego imienia. Zresztą –

machnął ręką –

i tak chciałem z tobą porozmawiać.

– Jeśli ta rozmowa ma dotyczyć sprzedaży domu, to nie jest to odpowiedni czas ani

miejsce.

– Wiem, ale chodzi o coś innego.
– Och! – Podniosła zaciekawiony wzrok. – W takim razie nie mam pojęcia, o czym

chcesz rozmawiać. Czy to nie może poczekać, aż przyjdziesz Odebrać samochód?

– Nie zajmę ci dużo czasu. Uważam, że powinienem cię ostrzec, bo zdaje się, że nic

nie wiesz o planach swojej ciotki.

– Cioci Coco? A co ona znowu wymyśliła?
– Marzy się jej biały welon i suknia ślubna.
CC. podejrzliwie spojrzała na Trenta.
– Małżeństwo? Ależ to absurd. Ciocia Coco nie zamierza wychodzić za mąż,

przecież ona z nikim się nie spotyka.

– To nie ona ma być panną młodą – westchnął Trent – tylko ty.
Śmiech CC odbił się głośnym echem od ścian garażu.
– Ja? Ja mam wyjść za mąż? A to dobre!
– Tak, a ja mam się z tobą ożenić.
Dziewczyna już się nie śmiała, tylko ciężko usiadła na biurku.
– Co właściwie chcesz powiedzieć? – zapytała chłodno.
– Że twoja ciotka, z sobie tylko znanych powodów, zaprosiła mnie tu, abym

obejrzał nie tylko dom, lecz również jej cztery bardzo atrakcyjne siostrzenice.

CC pobladła jak ściana. Trent widział, że dopiero teraz ogarnęła ją prawdziwa

złość.

– To, co mówisz, obraża moją ciotkę! – krzyknęła wściekle.
– Nic na to nie poradzę, ale takie są fakty.
– Wynoś się stąd! – zawołała, popychając go do drzwi. – Zabieraj swoje kluczyki,

swój samochód i wynoś się razem z tymi idiotycznymi oskarżeniami! Kretyn i świnia!

– Zaraz, poczekaj chwilę. Najpierw posłuchaj, co chcę ci powiedzieć –

zniecierpliwił się Trent, przytrzymując ją za ramiona. – Posłuchaj mnie przez minutę, a
gdy skończę i nadal będziesz przekonana, że mam wodogłowie i racice oraz że gadam
bzdury, to pójdę sobie.

– Wiem, że kłamiesz! Jesteś podstępnym, cwanym arogantem. Boże, dlaczego ja

nie noszę przy sobie broni! Jedna kulka, i miałabym wreszcie spokój z tym draniem. Jeśli
choć przez chwilę przypuszczałeś, że robię jakieś plany związane z tobą, to...

– Nie ty – poprawił ją lekko urażony Trent – tylko twoja ciotka, która chce dla

ciebie jak najlepiej. „CC, może pokażesz Trentowi ogród? Kwiaty wyglądają tak pięknie
w blasku księżyca".

– Po prostu chciała być uprzejma.
– Akurat. Wiesz, jak spędziłem dzisiejsze przedpołudnie?
– Nie jestem ciekawa.
– Oglądałem albumy ze zdjęciami – oznajmił i zauważył, że gniew CC. zmienił się

w niepokój.

– Dziesiątki albumów. Byłaś naprawdę uroczym dzieckiem, Catherine.
– O Boże!
– I podobno bardzo bystrym, w każdym razie tak twierdzi twoja kochająca ciocia.

W trzeciej klasie dostałaś odznakę z pszczółką za znajomość ortografii.

CC. ze stłumionym jękiem pochyliła twarz nad biurkiem.
– I nie masz ani jednej plomby.
– Nie, to już... – wymamrotała dziewczyna.

– Och, było tego dużo więcej. Najwyższe wyróżnienia w szkole mechanicznej. Za

pieniądze odziedziczone po rodzicach kupiłaś ten warsztat od swojego pracodawcy.
Jesteś bardzo rozsądną kobietą, która twardo stoi na ziemi, a przy tym pochodzisz I
bardzo dobrej rodziny i otrzymałaś staranne wychowanie. Oczywiście ze swoją
inteligencją, pochodzeniem i urodą byłabyś znakomitą żoną, gdybyś tylko trafiła na
odpowiedniego mężczyznę.

Twarz CC. nie była już blada, lecz czerwona jak pomidor.
– To, że ciocia Coco jest ze mnie dumna, nie znaczy jeszcze, że masz zacząć szukać

pierścionka zaręczynowego!

– Gdy już wyliczyła wszystkie twoje zalety i pokazała zdjęcia... niektóre zresztą

bardzo ładne, szczególnie to z balu na zakończenie średniej szkoły... Coś wspaniałego...

– Rany boskie – szepnęła CC, przymykając oczy.
– Coco zaczęła mnie wypytywać o poglądy na małżeństwo i dzieci oraz

podkreślała, niczego już nie owijając w bawełnę, że człowiek z moją pozycją potrzebuje
stałego związku z odpowiednią kobietą. Na przykład taką jak ty.

– Dobrze, dobrze, już wystarczy – sapnęła CC, otwierając oczy. – Ciocia Coco

zawsze uważa, że wie, co jest dla nas najlepsze. – Dziewczyna przez chwilę miała mord
w oczach, potem jednak nieco rozpogodziła się. – A jeśli czasami przesadza, to tylko
dlatego, że kocha nas i czuje się za nas odpowiedzialna. My wszystkie też ją bardzo
kochamy, Nie wiń jej, bo nie miała złych intencji, tylko zabrakło jej wyczucia, niemniej
jest mi przykro, że naraziła cię na to wszystko.

– Nie opowiadam ci tego po to, aby wprawić cię w zażenowanie – wyjaśnił

Trenton, który nagle poczuł się nieswojo. – Tylko pomyślałem sobie, że powinnaś o tym
wiedzieć, zanim, hm, sytuacja wymknie się nam spod kontroli.

– Wymknie się spod kontroli? – powtórzyła CC.
– Zanim dojdzie do jakiegoś nieporozumienia – wyjaśnił Trent z trudem. Ta

rozmowa była trudniejsza niż wszystkie negocjacje, jakie kiedykolwiek prowadził, a poza
tym zawsze gładko wyjaśniał kobietom, czego od nich oczekuje. Tu jednak było zupełnie
inaczej i szło mu jak po grudzie. – To znaczy, po wczorajszym wieczorze... zdaję sobie
sprawę, że do pewnego stopnia żyłaś pod kloszem...

CC. nerwowo zabębniła palcami o kolano. Trenton postanowił spróbować jeszcze

raz.

– Wierzę w szczerość – powiedział – zarówno w interesach, jak i w prywatnych

związkach. Wczoraj, pod wpływem nastroju... no cóż, na chwilę straciliśmy kontrolę nad
sytuacją, nie chciałbym jednak, aby twój brak doświadczenia oraz fantazje twojej ciotki
doprowadziły do poważnego nieporozumienia, które w konsekwencji...

– Zaraz, zaczekaj! – przerwała mu CC – Muszę się upewnić, czy dobrze cię

zrozumiałam. Obawiasz się, że ponieważ wczoraj mnie pocałowałeś, a Coco dzisiaj rano
wspominała o małżeństwie i pokazała ci moje zdjęcia z dzieciństwa, to ja mogę narobić
sobie nadziei, że zostanę następną panią St. James. Tak?

Zmieszany Trenton przesunął ręką po włosach.

– Mniej więcej tak. Sądziłem, że będzie lepiej, na pewno uczciwiej, jeśli od razu

wyłożę ci moje oglądy na tę sprawę, abyś nie...

–... robiła sobie żadnych złudzeń?
– Nie mów za mnie! – zirytował się Trenton. Najgorsze było to, że CC. miała rację.

Właśnie to chciał jej powiedzieć. – Po prostu próbuję być z tobą szczery, żebyś mnie źle
nie zrozumiała, gdy ci opowiem, jak bardzo mnie do ciebie ciągnie. CC lekko uniosła
brwi.

– Jak sądzę, to miał być komplement.
– Nie, ja tylko chcę uporządkować fakty.
– Pozwól, że ci je wyliczę – rzekła CC zimno. Po pierwsze, to nie ja cię pociągam,

tylko obraz wzorowej pani Trentonowej St. James III, której wszyscy będą ci zazdrościć,
a którą i tak będziesz musiał sobie zafundować, by przedłużyć zacną dynastię. Po drugie,
fantazje mojej ciotki, jak je nazywasz, wynikają wyłącznie z dobrego serca, a to jest coś,
czego ty na pewno nie jesteś w stanie zrozumieć. Po trzecie, na pewno nie miałabym
ochoty z własnej woli spędzić z tobą nawet pięciu minut, nie mówiąc już o reszcie życia,
która to perspektywa napawa mnie wręcz obrzydzeniem. Po czwarte, może w końcu
wydrzesz nam nasz dom, ale na pewno me ze mną w środku. Nawet gdybyś czołgał się
przede mną na kolanach, trzymając w zębach brylant wielki jak pięść, zrobiłbyś z siebie
tylko błazna, którym zresztą i tak jesteś, a ja roześmiałabym ci się w twarz. Oto są fakty.
Jestem pewna, że sam trafisz do wyjścia.

Odwróciła się i poszła do korytarzyka. Trent skrzywił się, gdy drzwi mocno

trzasnęły.

– No cóż – mruknął, przyciskając palce do powiek – wygląda na to, że dużo sobie

wyjaśniliśmy.

ROZDZIAŁ PIĄTY

Był po prostu nie do zniesienia, uznała CC. Nie dawało się tego ująć lepiej. Z tą

myślą dotrwała do wieczora.

Gdy dotarła do domu, było już późno. Wszystkie światła były wygaszone i tylko z

jednego pokoju dobiegały ciche, tęskne dźwięki muzyki. CC. poszła w tę stronę.

Oczywiście to Suzanna siedziała przy starym szpinecie. Jedynie ona z całej rodziny

wykazywała talent i zamiłowanie do muzyki. Wszystkie siostry w dzieciństwie były w
tym kierunku edukowane, ale Amanada była zbyt niecierpliwa, Lilah zbyt leniwa, a CC...
Spojrzała na swoje ręce. Jej palce wyglądały dużo lepiej, gdy były pokryte smarem, niż
gdy spoczywały na klawiszach fortepianu.

Mimo to kochała muzykę, bowiem działała na nią kojąco.
Suzanna, pogrążona we własnych myślach, głęboko westchnęła, gdy ucichła

ostatnia nuta.

– To było piękne – powiedziała CC. Podeszła do .siostry i pocałowała ją we włosy.
– Palce mi zesztywniały.
– Grasz cudownie.
Suzanna pogładziła ją po dłoni i dopiero teraz zauważyła bandaż.
– Co ci się stało?
– Trochę się podrapałam.
– Czy dobrze to wyczyściłaś? Kiedy po raz ostatni szczepiłaś się przeciwko

tężcowi?

– Wolnego, mamusiu. Ranka jest czysta jak łza, a szczepiłam się pół roku temu –

powiedziała CC, siadając na ławce. – Gdzie są wszyscy?

– Dzieci śpią, a przynajmniej taką mam nadzieję. Trzymaj kciuki, Lilah wyszła z

kimś na kolację, a Mandy dogląda jakiegoś interesu. Ciocia Coco kilka godzin temu
poszła wziąć kąpiel w pianie i położyć sobie plasterki ogórka na powieki.

– A on?
– Chyba w łóżku, przecież już prawie północ.
– Naprawdę? – uśmiechnęła się CC – To znaczy, że czekałaś na mnie?
Suzanna roześmiała się.
– Owszem. Naprawiłaś ciężarówkę pana Finneya?
CC ziewnęła szeroko.
– Znowu zostawił włączone światła. Chyba robi to specjalnie, bo wtedy przychodzę

i ładuję mu akumulator. Był homar i domowe wino.

– Gdyby nie miał tyle lat co nasz dziadek, to pomyślałabym, że się w tobie

podkochuje.

– Bo tak jest, ja w nim zresztą też. Czy ominęło mnie coś ciekawego?
– Ciocia Coco chce zorganizować seans spirytystyczny,
– Tylko nie to! – zawołała CC – Mam już tego dosć!
Suzanna przesunęła palcami po klawiszach, improwizując jakąś melodię.
– Jutro wieczorem, zaraz po kolacji. Upiera się, te prababcia Bianca chce nam coś

powiedzieć. Trentowi zresztą też.

– A co on ma z tym wspólnego?
– Jeśli zdecydujemy się sprzedać dom, to stanie się nowym dziedzicem.
– Straszne... Czy właśnie tak zrobimy, Suze?
– Możliwe, że nie będziemy miały innego wyjścia. CC w zamyśleniu bawiła się

frędzlami od abażuru lampy.

– Mój warsztat prosperuje całkiem nieźle, mogłabym więc wziąć kredyt hipoteczny.

– Nie.
– Ale...
– Nie – powtórzyła Suzanna stanowczo. – Nie będziesz ryzykować przyszłości dla

przeszłości.

– To moja przyszłość i mogę z nią zrobić, co zechcę.
– Jednak przeszłość należy do nas wszystkich rzekła Suzanna i w jej oczach pojawił

się błysk, który CC. dobrze znała. – Wiem, ile ten dom dla Webie znaczy, ile znaczy dla
nas wszystkich. Powrót tutaj po... po tym, jak nie ułożyło mi się z Baxterem, pozwolił mi
wrócić do równowagi. Za każdym razem, gdy widzę Aleksa albo Jenny zjeżdżających po
poręczy schodów, przypominam sobie, jak sama to robiłam. Widzę mamę przy pianinie,
pamiętam, jak tato opowiadał nam różne historie przy kominku.

– Więc dlaczego w ogóle myślisz o sprzedaży?
– Bo nauczyłam się stawiać czoło faktom, nawet tym najbardziej nieprzyjemnym –

odrzekła Suzanna i pogładziła młodszą siostrę po policzku. Dzieliła je różnica zaledwie
pięciu lat, ale czasami Suzanna miała wrażenie, że jest ich pięćdziesiąt. – Bywa tak ze
dzieje się coś, czego nie jesteśmy w stanie kontrolować, a wtedy trzeba chwytać to, co w
życiu jest naprawdę ważne, i iść dalej.

– Przecież dom jest ważny.
– Jak długo jeszcze, twoim zdaniem, będziemy go w stanie utrzymać?
– Możemy posprzedawać litografie, porcelanę parę innych rzeczy.
– To tylko przeciągnie sprawę. Skoro nadszedł czas na sprzedaż Towers, to myślę,

że powinnyśmy to zrobić z godnością.

– Rozumiem z tego, że ty już podjęłaś decyzję?
– Nie – westchnęła Suzanna. – Za każdym razem, kiedy wydaje mi się, że już

zdecydowałam zmieniam zdanie. Przed kolacją poszłam z dziećmi na spacer po urwisku.
– Suzanna spojrzała w okno rozmarzonym wzrokiem. – Gdy stałam na skałach i
patrzyłam na zatokę, nagle poczułam coś bardzo dziwnego. Miałam wrażenie, że serce
mi pęknie Nie wiem, co w naszej sytuacji należy zrobić, nie mam pojęcia, jakie jest
najlepsze wyjście, ale wiem jedno że w nieskończoność nie możemy tak trwać w
zawieszeniu. A to prowadzi tylko do jednego rozwiązania.

– Bardzo bolesnego.
– Wiem.
CC. usiadła obok siostry i położyła głowę na jej umileniu.
– Może zdarzy się jakiś cud – szepnęła.
Trent patrzył na nie z ciemnego holu. Żałował, że usłyszał tę rozmowę, bo wolałby,

aby sprawa sprzedamy Towers nie poruszała go tak bardzo. Powinien zachować chłodny
dystans, chodziło przecież tylko o interes, było jednak inaczej i nic na to nie potrafił
poradzić. Po cichu poszedł na górę.

– Dzieci – westchnęła Coco, zbierając resztki cierpliwości – może byście poczytały

sobie jakąś książkę?

– Chcę się bawić w wojnę! krzyknął Alex, wymachując w powietrzu nie istniejącą

szablą. – Do ostatniej kropli krwi!

– I to dziecko ma dopiero sześć lat, pomyślała Coco. Co z niego wyrośnie? Nowy

Rambo?

– A może kredki? zapytała z nadzieją w glosie, przeklinając wszystkie deszczowe

soboty, począwszy od stworzenia świata. – Może narysujecie piękne obrazki, a potem
powiesimy je na lodówce i urządzimy galerię?

– Kredki są dla małych dzieci – stwierdziła Jenny, pięcioletnia cyniczka, i by dać

upust swym krwiożerczym instynktom, wypaliła z laserowej broni. – Du du du du du! Już
po tobie, Alex! Jesteś totalnie zdyzynterowany.

– Zdezyntergowany, ty głupia, i wcale nie! Włączyłem pole siłowe!
– Uch – sapnęła jego siostra z zabawnym rozczarowaniem.
Przez chwilę spoglądali na siebie z głęboką niechęcią, do jakiej jest zdolne tylko

rodzeństwo zamknięte w domu na cały dzień, i nagle przeszli do walki wręcz. Coco z
rezygnacją utkwiła wzrok w suficie.

– Za chwilę komuś stanie się krzywda – zaczęła starą jak świat przemowę. –

Pamiętasz, Alex, co było w zeszłym tygodniu, gdy Jenny rozkrwawila ci nos?

W chłopcu zagrała męska ambicja.
– Nie rozkrwawiła! – oburzył się, przyciskając siostrę do dywanu.
– Właśnie że tak, właśnie że tak! – piszczała Jenny, zarzucając nogi na jego plecy.
– Przepraszam – odezwał się Trent z progu pokoju. – Zdaje się, że w czymś

przeszkadzam.

– Absolutnie nie – ucieszyła się Coco. – To tylko niewinne dziecięce igraszki.

Przywitajcie pana St. Jamesa.

– Bry – mruknął Alex, zaciskając ramiona na szyi siostry.
Na widok uśmiechu Trenta Coco poczuła przypływ natchnienia.
– Trenton, czy mógłbyś mi wyświadczyć drobną przysługę?
– Oczywiście.
– Wiesz, że wszystkie dziewczęta dzisiaj pracują, a ja mam kilka ważnych spraw do

załatwienia. Czy mógłbyś przez małą chwilkę popilnować dzieci? Nie sprawią ci żadnego
kłopotu – dodała szybko. – Jenny, nie gryź brata, Calhounowie zawsze walczą uczciwie.
– Chyba że akurat nie mają na to ochoty, dodała w myślach. – Wrócę, nim zdążysz się
obejrzeć – dorzuciła i przemknęła obok niego, nie czekając na odpowiedź.

– Coco, nie jestem pewien, czy...
– Och, i nie zapomnij o seansie dziś wieczorem! wykrzyknęła przez ramię i szybko

zbiegła po schodach.

Trenton został wrzucony na głęboką wodę. Jenny i Alex przestali walczyć i

wpatrzyli się w niego ponuro. Niezależnie od tego, jak bardzo napięte były stosunki
między nimi, zawsze bez wahania jednoczyli się w obliczu obcej siły.

– Nie lubimy opiekunek – powiedział Alex z jawną pogróżką w głosie.
Trent zakołysał się na piętach.
– A ja nie lubię być opiekunką.
Alex otoczył siostrę ramieniem i podbił stawkę:
– Ale my nie lubimy bardziej!
Trent skinął głową.
– W porządku – powiedział. Skoro potrafił sobie poradzić z

pięćdziesięcioosobowym personelem, to istniała jakaś szansa, że uda mu się wyjść cało z
konfrontacji z dwójką dzieci.

– Gdy poprzedniego lata byliśmy w Bostonie, to mieliśmy opiekunkę – wyjaśniła

słodko Jenny. – I zmieniliśmy jej życie, oraz życie wszystkich, w prawdziwe piekło. –
Zachichotała sadystycznie.

Trent zakaszlał, by ukryć rozbawienie.
– Naprawdę?
– Nasz tato tak powiedział – uzupełnił Alex.
– I był bardzo zadowolony, gdy wreszcie miał nas z głowy. Powiedział to nam na

pożegnanie.

To już nie było zabawne. Trent powściągnął gniew i tylko skinął głową. Obraz

Baxtera Dumonta rysował się coraz wyraźniej.

– Kiedyś zamknąłem moją opiekunkę w szafie i wyszedłem z domu przez okno –

oświadczył Trent.

Alex i Jenny wymienili pełne zainteresowania spojrzenia.
– Całkiem niezłe – uznał Alex.
– Krzyczała przez dwie godziny – improwizował dalej.
– A my włożyliśmy węża do łóżka naszej opiekunce i ona wybiegła z domu w

koszuli nocnej! – oświadczyła Jenny z dumą.

– To też niezłe – stwierdził Trent z aprobatą, zastanawiając się, co dalej. – Macie

może jakieś lalki?

– Lalki są okropne – stwierdziła Jenny, lojalna wobec brata.
– Poucinać im głowy! – wrzasnął Alex, łaskocząc siostrę. – Jestem złym piratem, a

wy jesteście moimi więźniami!

– Nie, ja byłam więźniem ostatnim razem! – oburzyła się Jenny. – Teraz moja kolej

na pirata!

– Ale ja to pierwszy powiedziałem! – Jenny mocno go popchnęła.
– Oszukujesz, oszukujesz, oszukujesz!
– Dzidzia, dzidzia, dzidzia, może zmienić pieluszkę? – przekrzykiwał ją chłopiec.
– Przestańcie na chwilę! – zawołał Trent stanowczo. Ten nowy, męski ton sprawił,

że dzieci zatrzymały się i wpatrzyły w niego ze zdziwieniem.

– To ja jestem piratem – oświadczył – a wy, jeśli chcecie przeżyć przynajmniej do

następnego ranka, musicie uciec przez okno po desce. Bo inaczej obedrę was ze skóry i
powieszę na najwyższym maszcie!

Zabawa okazała się naprawdę przednia. Dzieci piszczały z uciechy, bo nie chciały

być zamordowane przez okrutnego pirata Trenta, który ścigał je z zapałem, czołgając się
po podłodze i strzelając z pistoletu na wodę. Znajomi i podwładni pana prezesa byliby
zdumieni takim widokiem, on jednak pamiętał deszczowe dni z własnego dzieciństwa i w
sumie bawił się całkiem nieźle.

Po piratach przyszła kolej na udawanie kosmonautów, a potem Indian. Przy końcu

szczególnie krwawej bitwy wszyscy troje padli na podłogę. Alex, z gumowym
tomahawkiem w ręku, tak długo udawał nieżywego, że aż w końcu zasnął.

– Wygrałam – oświadczyła Jenny i przytuliła się do boku Trenta. Pióropusz opadał

jej na czoło. Po chwili również i ona usnęła.

Tak właśnie znalazła ich CC. Deszcz łagodnie sttukał w szyby okienne, w łazience

na dole miarowo dźwięczały krople wody spadające do wiadra z przeciekającego sufitu,
oraz słychać było trzy miarowe oddechy.

Alex leżał na brzuchu, wciąż zaciskając w palcach broń. Podłoga usłana była

samochodzikami, figurkami poległych żołnierzy i plastikowymi dinozaurami. CC.
ostrożnie przestąpiła próg, uważając, by na coś nie nastąpić.

Nie potrafiła nazwać uczuć, jakie ją ogarnęły na widok Trenta śpiącego na podłodze

razem z jej siostrzeńcami. Gdyby nie zobaczyła tego na własne oczy, nigdy by w to nie
uwierzyła. Był bez krawata i butów, włosy miał potargane, a jego koszula była mokra.
Ten obraz w dziwny sposób poruszył jej serce. Może dzieci uderzyły go czymś w głowę i
stracił przytomność, pomyślała, i pochyliła się nad nim.

Trent otworzy! oczy, patrzył przez chwilę na jej twarz, a potem wydał jakiś dziwny

dźwięk.

– Co ty tu robisz? – zapytała szeptem CC.
– Sam dobrze nie wiem. – Uniósł się na łokciu i rozejrzał. Jenny spała wpasowana

w zgięcie jego ramienia, a Alex leżał płasko na podłodze po drugiej stronie. – Wygląda
jednak na to, że jako jedyny przeżyłem.

– Gdzie jest ciocia Coco?
– Załatwia jakieś sprawunki, a ja miałem przypilnować dzieci.
CC. uniosła brwi.
– Aha, widzę właśnie.

– Stoczyliśmy wielką bitwę, było wiele ofiar. To naprawdę nie przelewki.
Usta dziewczyny zadrgały. Podeszła do łóżka Aleksa i zdjęła z niego koc.
– I kto zwyciężył?
– Jenny uważa, że ona, chociaż Alex na pewno będzie innego zdania. Po cichu ci

jednak powiem, póki one jeszcze śpią, że to ja jestem triumfatorem.

– Niewątpliwie.
– Co z nimi zrobimy?
– Nic, niech sobie śpią.
Trent odpowiedział na jej uśmiech.
– Chodzi mi o to, czy trzeba je przenieść na łóżka.
– Nie. – CC wprawnie rozłożyła koc i przykryła dzieci. – Nic im nie będzie, jeśli

zostaną tutaj. To milo z twojej strony, że zaopiekowałeś się nimi.

– Prawdę mówiąc, nie miałem innego wyjścia, bo zostałem w to w zręczny sposób

wmanipulowany.

– Mimo wszystko to bardzo miłe. – Trenton zrównał się z nią w drzwiach.
– Przydałaby mi się filiżanka kawy – oświadczył. Wahanie CC. nie trwało długo.
– Dobrze, zrobię kawę, bo solidnie na nią zapracowałeś. Dlaczego masz mokrą

koszulę?

– Och – mruknął Trent, przesuwając ręką po tkaninie. – Zostałem trafiony z broni

laserowej pod postacią pistoletu na wodę. A tobie jak minął dzień?

– Z pewnością nie przeżyłam tylu przygód co ty. Zreperowałam tylko jeden silnik.
Gdy nastawiała ekspres i rozpalała ogień w kominku w kuchni, Trent zauważył, że

w jej włosach lśnią kropelki deszczu. Nie był mężczyzną o lirycznym usposobieniu, ale
pomyślał, że te kropelki na tle jej czarnej czupryny przypominają lśniące diamenty.
Zawsze wolał kobiety z długimi, miękko opadającymi na ramiona włosami, musiał
jednak przyznać, że krótka fryzura była bardzo odpowiednia dla C.C Podkreślała jej
smukłą szyję i jasną skórę.

– Na co tak patrzysz? – zapytała C.C
Trent otrząsnął się z zamyślenia.
– Nic takiego. Przepraszam, zamyśliłem się. Jest coś bardzo kojącego w ogniu

płonącym na kominku.

– Hm – mruknęła dziewczyna. Trent wyglądał jakoś dziwnie. Może dlatego, że był

bez krawata'? – Chcesz mleka do kawy?

– Dziękuję, piję czarną.
Jego ramię otarło się o nią, gdy podchodziła do ekspresu, i tym razem to on

pośpiesznie się odsunął.

– Czy ciocia Coco powiedziała, dokąd idzie?
– Nie, ale to nieważne. Dobrze się bawiłem z Aleksem i Jenny.
CC. podała mu kubek, uważnie przypatrując się jego twarzy.
– Mam wrażenie, że mówisz szczerze.
– Tak. Nie miałem zbyt wielu kontaktów z dziećmi i może dlatego nie mam ich

jeszcze dość. Tych dwoje to wyjątkowo dobrana para.

– Suzanna jest świetną matką – uśmiechnęła się CC, opierając się wygodnie o

szafkę. – Wprawiała się kiedyś na mnie. A jak się sprawuje twój samochód? W
porządku?

– Dawno nie jeździł tak dobrze – przyznał Trent i wzniósł toast kubkiem kawy. –

Muszę przyznać, że wcześniej nie zauważałem, iż coś było nie tak, i dopiero teraz
zobaczyłem różnicę. Zupełnie nie znam się na silnikach.

– Nic nie szkodzi, bo ja nic nie wiem o fuzjach przedsiębiorstw.
– Szkoda, że nie było cię w warsztacie, gdy odbierałem samochód. Hank

powiedział, że wyszłaś na kolację. Przypuszczam, że dobrze się bawiłaś, bo późno
wróciłaś do domu.

– Zawsze dobrze się bawię w towarzystwie Finneya – rzekła CC, sięgając do puszki

z ciastkami i podając mu jedno. Przyjął je, próbując zignorować bolesne ukłucie
zazdrości.

– To stary przyjaciel?
– Na pewno można tak powiedzieć. – CC szykowała się do przemowy, którą przez

cały dzień układała sobie w głowie. – Chciałabym wyjaśnić kilka spraw, o których
wspomniałeś wczoraj.

– To nie jest konieczne, mam już obraz sytuacji.
– Mogłam ci to wszystko wyjaśnić w łagodniejszej formie.
Trent przechylił głowę na bok, przyglądając się jej uważnie.
– Naprawdę myślisz, że mogłoby ci się to udać?
– W każdym razie wolę tak myśleć. Byłam zażenowana, a gdy tak się dzieje,

zawsze wpadam w złość i mówię różne rzeczy, których potem żałuję. No cóż, cała ta
sytuacja jest bardzo trudna.

Trent przypomniał sobie jej rozmowę z Suzanną, którą przypadkiem usłyszał.
– Chyba zaczynam to rozumieć – powiedział ostrożnie.
CC westchnęła.
– No cóż, w każdym razie nie potrafię myśleć życzliwie o tym, że chcesz kupić

Towers i że prawdopodobnie będziemy musiały ci na to pozwolić, bo być może zmuszą
nas do tego pewne okoliczności. Jak będzie, jeszcze nie wiadomo, dopiero czas to
pokaże. Natomiast manewry cioci Coco to zupełnie inna sprawa. Gdy już złość mi
przeszła, zrozumiałam, że czułeś się równie skrępowany jak ja, tylko że w

przeciwieństwie do mnie starałeś się być uprzejmy.

– To taki mój zły zwyczaj.
– Gdybyś tylko nie wspomniał o tym pocałunku...
– Zdaję sobie sprawę, że popełniłem błąd w ocenie sytuacji, ale wcześniej już cię za

to przeprosiłem i dlatego myślałem, że możemy porozmawiać o tym rozsądnie.

– Nie chciałam przeprosin – mruknęła CC. – Ani wtedy, ani teraz.
– Rozumiem.
– Nie, nic nie rozumiesz, i wybacz, bo mówię to teraz bez złości, ale zachowałeś

się... niezbyt mądrze. Przeprosiny były zupełnie nie na miejscu. Może jestem
niedoświadczona jak na twoje standardy i może nie jestem tak wyrafinowana jak kobiety,
z którymi zwykle masz do czynienia, ale nie jestem aż tak głupia, by snuć życiowe plany
na podstawie jednego pocałunku. Chciałabym po prostu, żebyśmy obydwoje zapomnieli
o tamtym i o naszej wczorajszej rozmowie. Jeśli będziemy musieli załatwiać ze sobą
interesy, to lepiej, abyśmy potrafili zdobyć się na wzajemną uprzejmość.

– Podobasz mi się taka, jak w tej chwili.
– To znaczy jaka?
– Gdy mnie nie atakujesz, tylko mówisz jak dama, która wyjaśnia problem.
CC. uśmiechnęła się radośnie.
– To korzystaj z okazji, lecz nie przyzwyczajaj się za bardzo. Wszyscy

Calhounowie mają okropne charaktery i w każdej chwili potrafią zmienić się w
dzikusów.

– Już mnie przed tym ostrzegano. Więc zawieramy rozejm?
– Chyba tak. Chcesz jeszcze jedno ciastko? Trent powoli wyciągnął rękę i

przesunął czubkami palców po jej głowie.

– Co ty robisz? – zdziwiła się CC, otwierając szeroko oczy.
– Masz mokre włosy. Pachną polnymi kwiatami.
– Trent...
– Tak? – uśmiechnął się.
– Nie powinieneś tak się zachowywać.
– Wiem – przyznał, ale jego palce powędrowały do jej szyi. – Nie potrafię przestać

o tobie myśleć, gdy jestem przy tobie, tracę kontrolę nad własnymi rękami. Sam nie
wiem, dlaczego tak się dzieje.

CC oblizała usta czubkiem języka.
– Bo działam ci na nerwy.
– Och, to na pewno, ale nie tylko w taki sposób, jak myślisz. To nie jest takie

proste. Chociaż byłoby lepiej, gdyby takie właśnie było. – Ujął ją dłonią pod brodę. –
Dlaczego za każdym razem, gdy cię widzę, natychmiast pragnę cię dotknąć?

– Nie wiem – odrzekła – wolałabym jednak, żebyś tego nie robił.
– Czego mianowicie?
– Dotykał mnie.
– Dlaczego?
– Bo robię się wtedy nerwowa, a to źle wróży naszemu kruchemu rozejmowi.
Oczy Trenta pociemniały.
– Nigdy nie starasz się sprowokować mnie umyśl nie, prawda?
– Nawet nie wiedziałabym, jak się do tego zabrać odparowała.
Trent leciutko musnął ustami jej twarz.
– Glicynia – mruknął, przyciągając ją bliżej. Kiedyś uważał tę roślinę za zupełnie

pospolitą. – Ma dziki i słodki smak.

Catherine znów poczuła, że jej ciało staje się miękkie jak wosk. Trent całował ją o

wiele delikatniej niż pierwszego wieczoru. Dziewczyna poczuła dziwną tęsknotę za
światłem, które wskazałoby jej właściwą drogę.

– Catherine – szepnął, obejmując jej twarz dłońmi – ty też mnie pocałuj.
Chciała odmownie potrząsnąć głową, odwrócić się i odejść, lecz tylko mocniej

wtuliła się w jego ramiona i uniosła głowę.

W kominku trzaskał ogień, a deszcz stukał o szyby. Ramiona Trenta były tak

mocne i dawały cudowne poczucie bezpieczeństwa. Wiedziała, że zapamięta każdy
najdrobniejszy szczegół tej chwili i że wielokrotnie będzie odtwarzać ją w myślach.

W końcu Trent odsunął łagodnie CC. Był bardziej poruszony, niż chciał przyznać

przed samym sobą.

– Tym razem nie będę cię przepraszał – oświadczył niepewnym głosem.
– Nie, nie rób tego. Nigdy. – Znów pochylił się nad nią.
– Pragnę cię, Catherine. Chcę się z tobą kochać.
– Tak – powiedziała CC. z uniesieniem. – Tak!
– Kiedy? – zapytał, zanurzając twarz w jej włosach. – I gdzie?
– Nie wiem, nie potrafię w tej chwili myśleć.
– To nie myśl – szepnął, przesuwając usta po jej twarzy, czole, włosach. – To nie

jest odpowiednia chwila, by męczyć głowę.

– Pragnę, aby wszystko wyglądało cudownie. Abyśmy osiągnęli doskonałość.
– Tak będzie – obiecał, a ona uwierzyła w jego słowa, jak i w tajemny, niezwykły

blask bijący z oczu Trenta.

– Nie mogę uwierzyć, że to właśnie ty – powiedziała ze śmiechem, który wyrażał

szczęście, i zarzuciła mu ramiona na szyję. – Przez całe życie czekałam na to, żeby z
kimś być. A teraz okazało się, że to właśnie na ciebie czekałam! – Dłoń Trenta

zatrzymała się.

Przez całe życie? Rozmarzona CC przytuliła się do niego mocniej.
– Myślałam, że będę się bała tego pierwszego razu, ale to nieprawda, bo wcale się

nie boję.

– Pierwszego razu? – powtórzył Trent z osłupieniem. A więc ta cudowna

dziewczyna była dziewicą! Jak mógł okazać się aż tak głupi? Wiedział, że CC. jest
niedoświadczona, ale nie przyszło mu do głowy, że aż do tego stopnia! I pomyśleć, że
niewiele brakowało, by uwiódł ją w jej własnej kuchni.

– CC – odezwał się cicho, ale w tej samej chwili w progu rozległ się głos Aleksa.
– Pić mi się chce! – Trent i CC gwałtownie odskoczyli od siebie, jak dzieci

przyłapane na robieniu czegoś niedozwolonego. Alex przyjrzał się im z niesmakiem.

– Po co właściwie robicie takie rzeczy? To okropne. – Spojrzał na Trenta jak

mężczyzna na mężczyznę. – Nie mam pojęcia, po co całuje się dziewczyny.

– To taki stary zwyczaj wyjaśnił Trent. – Weź sobie coś do picia, a potem zostaw

nas samych. Muszę porozmawiać z twoją ciotką w cztery oczy.

– Znowu jakieś głupoty.
– Jakie głupoty? – zaciekawiła się Amanda, wpadając do kuchni.
– Nic takiego – mruknęła CC. i sięgnęła po dzbanek do kawy.
– Boże, ależ miałam dzień! –jęknęła jej siostra.
W chwilę później pojawiła się Suzanna, a zaraz za nią Lilah. Kuchnia wypełniła się

kobiecymi głosami i zapachami. Trent wiedział, że odpowiednia chwila na rozmowę
minęła.

Gdy CC. przesłała mu uśmiech, poczuł, że kręci mu się w głowie.

ROZDZIAŁ SZÓSTY

To był pierwszy seans spirytystyczny w życiu Trenta, a miał przy tym szczerą

nadzieję, że również ostatni. Nie było jednak sposobu, by się uprzejmie wykręcić od
uczestnictwa w tym dziwacznym spektaklu. Gdy powiedział nieśmiało, że nie chciałby
przeszkadzać w rodzinnym wieczorze, Coco tylko roześmiała się i poklepała go po
policzku.

– Ależ mój drogi, nawet by nam nie przyszło do głowy, żeby cię wykluczyć. Kto

wie, może to właśnie dzięki tobie kapryśne i niespokojne duchy zgodzą się przemówić.

Ta perspektywa wcale nie poprawiła mu humoru.
Wieczorem, gdy dzieci znalazły się już w łóżkach, reszta rodziny, oraz

naburmuszony Trent, zebrała się przy stole w jadalni. Scenografia była już gotowa. Na
bufecie płonęło dwanaście świec osadzonych w rozmaitych świecznikach, od
miśnieńskiej porcelany i Baccarata po tandetę z taniego sklepu. Dodatkowe trzy białe

świece stały na środku stołu.

Nawet pogoda dostosowała się do atmosfery wieczoru. Deszcz przeszedł w mokry,

lepki śnieg, a wiatr coraz bardziej przybierał na sile. W pewnej chwili rozległ się grzmot i
mrok za oknem rozświetliła błyskawica.

Ciemna, burzowa noc, pomyślał fatalistycznie Trent, zajmując miejsce przy stole.

Na szczęście Coco nie nałożyła turbanu ani szala z frędzlami. Jak zawsze, była
nienagannie schludna. Na szyi miała wisiorek z kryształem ametystu.

– Dobrze, dzieci powiedziała, gdy wszyscy byli już na swoich miejscach. – Teraz

weźcie się za ręce i utwórzcie krąg.

CC. wsunęła dłoń w dłoń Trenta i w tej samej chwili wiatr z całą siłą uderzył w

szyby. Drugą jego rękę ujęła Coco. Stojąca naprzeciwko Amanda uśmiechnęła się do
niego z rozbawieniem i wyraźnym współczuciem.

– Nie martw się, Trent – powiedziała. – Duchy Calhounów zawsze dobrze się

zachowują w towarzystwie.

– Konieczne jest skupienie – wyjaśniła Lilah, stojąca pomiędzy dwiema siostrami. –

Trzeba oczyścić umysł, szczególnie z cynicznych myśli. Podwzględem astrologicznym
jest to znakomity wieczór na seans.

CC. szybko uścisnęła rękę Trenta.
– Wszyscy musimy oczyścić myśli i otworzyć serca – podjęła Coco kojącym,

monotonnym głosem. – Od pewnego czasu czuję, że moja babcia, nieszczęśliwa Bianca,
chce mi coś powiedzieć. W ostatnich latach swego młodego życia spędzała wakacje w
tym właśnie domu. Tutaj zaznała najwięcej radości i najwięcej cierpienia. Tu poznała
mężczyznę, którego pokochała, a potem straciła.

Przymknęła oczy i wzięła głęboki oddech.
– Babciu, jesteśmy tutaj i czekamy na ciebie. Wiemy, że twoja dusza cierpi.
– Czy duchy mają duszę? – zapytała Amanda, zaskarbiając sobie pełne oburzenia

spojrzenie ciotki. – To przecież rozsądne pytanie – obruszyła się.

– Zachowuj się – mruknęła Suzanna. – Mów dalej, ciociu.
Siedzieli w milczeniu, tylko Coco mruczała coś pod nosem. Trent nie potrafił

oczyścić umysłu. W jego myślach przewijały się wspomnienia chwili, gdy trzymał CC. w
ramionach. Czuł się winny. CC. była inna niż Marla oraz pozostałe kobiety, z którymi
chłodno romansował w ciągu ostatnich lat. Była niewinna, otwarta i pomimo ostrego
języka i silnego charakteru również rozbrajająco wrażliwa. On zaś wykorzystał to w
niewybaczalny sposób.

Powtarzał sobie, że to nie była wyłącznie jego wina. W końcu CC była dojrzałą,

piękną kobietą, a on tylko człowiekiem. To, że pragnął jej fizycznie, zdawało się zupełnie
naturalne.

Zerknął na nią przez ramię, a gdy się do niego uśmiechnęła, w ostatniej chwili

powstrzymał chęć, by podnieść jej dłoń do ust i pocałować.

Udało jej się poruszyć te sfery jego duszy, które dotąd pozostawały w uśpieniu, co

bardzo go zaniepokoiło. Czy się do niego uśmiechała, czy też złościła, chciał od niej
dużo więcej niż od jakiejkolwiek innej kobiety. To było niedorzeczne, dzieliła ich
przecież przepaść, należeli do różnych światów.

A jednak gdy C.C. była obok niego, czuł z nią niezwykłą jedność. Wyobrażał sobie,

jak siedzą razem na ganku w lecie i patrzą na dzieci bawiące się na trawniku. Za ich
plecami kojąco szumi morze, a po drewnianym treliażu pną się dzikie róże i pędy
glicynii.

Na chwilę zamarł, a potem szybko się otrząsnął. Ten obraz był porażająco

konkretny i wyraźny. To ta atmosfera, migotanie świec, wiatr i błyskawice pobudziły
moją wyobraźnię, pomyślał.

Nie był typem mężczyzny, który siaduje na ganku z kobietą po to, by patrzeć na

dzieci. Odpowiadał za firmę, co pochłaniało go bez reszty. Myśl o związku z
awanturniczą kobietą–mechanikiem była po prostu absurdalna.

Nagle wydało mu się, że zimne powietrze uderzyło go w twarz i chłód przeniknął

na wylot jego ciało. Płomienie wszystkich świec dramatycznie pochyliły się na lewo. To
tylko przeciąg, pomyślał, w tym domu to normalne. Poczuł, że CC. również zadrżała, i
spojrzał na nią z ukosa. Oczy miała szeroko otwarte i pociemniałe. Mocno zaciskała
palce na jego dłoni.

– Ona tu jest! zawołała Coco podekscytowanym głosem. – Jestem tego pewna!
Z podniecenia omal nie rozerwała kręgu. Wprawdzie wierzyła w duchy, lecz

jeszcze nigdy tak wyraźnie nie czuła ich obecności. Rozpromieniona, spojrzała na Lilah,
ta jednak miała przymknięte oczy, a na jej ustach błąkał się lekki uśmiech.

– Chyba otworzyło się jakieś okno – powiedziała Amanda i podniosła się z miejsca,

ale Coco powstrzymała ją ostrym syknięciem.

– Nic podobnego. Siedźcie wszyscy spokojnie. Nic czujecie, że ona tu jest?
C.C. czuła to i nie wiedziała, czy ma się bać, czy też uznać, że zwariowała. W

powietrzu było coś dziwnego. Była pewna, że Trent również odbiera jakieś tajemnicze
fluidy. Miała wrażenie, że ktoś delikatnie położył rękę na ich połączonych dłoniach.
chłód zniknął, a w jego miejsce pojawiło się kojące ciepło. Wrażenie było tak realne, że
C.C. spojrzała za siebie przez ramię, niemal pewna, że ktoś za nią stanął, ale zobaczyła
tylko płomienie w kominku i cienie na ścianie.

– Ona jest bardzo zagubiona.
Dopiero po chwili C.C. rozpoznała własny głos i zaniemówiła ze zdziwienia.

Wszystkie oczy zatrzymały się na niej. Nawet Lilah leniwie rozchyliła powieki.

– Widzisz ją? – zapytała szeptem Coco, ściskając jej palce.
– Nie, oczywiście, że nie. Tylko że... – Nie potrafiła tego wyjaśnić. – Jest w niej

taki wielki smutek – wymruczała, nie zdając sobie sprawy, że do jej oczu napłynęły łzy. –
Nie czujecie tego?

Trent nie był w stanie wykrztusić ani słowa, bowiem również czuł rozpacz i

niezmierzoną tęsknotę. To tylko wyobraźnia, powtarzał sobie, siła sugestii.

– Nie przerywajcie – mówiła Coco, gorączkowo usiłując sobie przypomnieć

właściwą procedurę postępowania. W końcu coś się zdarzyło, a ona nie miała pojęcia, co
robić dalej. Za oknami rozbłyski kolejna błyskawica. – Może ona zechce przemówić
przez ciebie?

– Powiedz nam, co widzisz. – Liłah uśmiechnęła się z drugiego końca stołu.
– Naszyjnik – powiedziała CC. nieobecnym głosem. – Dwa rzędy szmaragdów

otoczone brylantami. Pięknie się iskrzą. – Od blasku bolały ją oczy. – Ona ma ten
naszyjnik na sobie, ale nie widzę jej twarzy. Och, jest taka nieszczęśliwa.

– Naszyjnik Calhounów! – westchnęła Coco z przejęciem. – A więc to prawda!
Naraz w powietrzu rozległo się jakby westchnienie. Świece zamigotały, a po chwili

znów paliły się równo. W kominku trzasnęła płonąca kłoda.

– Dziwne – odezwała się Amanda, gdy Coco puściła jej dłoń. – Dołożę do ognia.
– Dobrze się czujesz? – zapytała Suzanna, przypatrując się CC. z mieszaniną troski

i ciekawości.

Catherine odchrząknęła i z ukosa zerknęła na Trenta.
– Pewnie to ta burza tak na mnie podziałała.
Coco podniosła rękę do piersi i poklepała się po sercu.
– Chyba wszystkim nam przydałaby się szklaneczka brandy.
Wstała, bardziej wstrząśnięta, niż chciała przyznać, i podeszła do szafki.
– Ciociu Coco – zapytała CC. – co to za naszyjnik Calhounów?
– Szmaragdy – odrzekła ciotka, rozdając szklaneczki. – Rodzinna legenda, którą w

części już znacie. Bianca zakochała się w innym mężczyźnie, zginęła tragicznie. Chyba
już czas, żebym opowiedziała wam całą resztę.

– Zachowywałaś ją w sekrecie? Ciociu Coco, zdumiewasz mnie! – zawołała

Amanda ze śmiechem i zmarszczyła brwi.

– Chciałam poczekać na odpowiednią chwilę, która właśnie nadeszła. – Coco znów

usiadła i zaczęła obracać szklankę w dłoniach. – Podobno Bianca zakochała się w
artyście, jednym z wielu mularzy, którzy w tamtych latach przyjeżdżali na wyspę.
Spotykała się z nim, gdy Fergusa nie było w domu, a zdarzało się to często. Ich
małżeństwo tak naprawdę było kontraktem. Bianca była znacznie młodsza od męża i
podobno również niezwykle piękna. Ponieważ jednak Fergus po jej śmierci zniszczył
wszystkie portrety, nie możemy się o tym przekonać.

– Dlaczego tak zrobił? – zdziwiła się Suzanna. Coco wzruszyła ramionami.
– Może z rozpaczy.
– Raczej z wściekłości – stwierdziła Lilah. Coco upiła łyk brandy.
– W każdym razie – podjęła – zniszczył wszystko, co po niej pozostało, i

szmaragdy również zniknęły. To był prezent dla Bianki po urodzeniu pierwszego syna,

Ethana. Mojego ojca – wyjaśniła w kierunku Trenta. – W chwili śmierci matki był
jeszcze dzieckiem i nie pamiętał niczego dokładnie, ale jego niania, która była bardzo
lojalna wobec Bianki, opowiadała mu o niej. Bianca nie ceniła tego naszyjnika, ale nosiła
go często.

– Jako swego rodzaju karę – znów wtrąciła Lilah, uśmiechając się do ciotki – a

także jako talizman. Och, wiedziałam o tym naszyjniku od lat. Widziałam go, tak jak CC.
dziś wieczorem. Są jeszcze kolczyki do kompletu, piękne szmaragdowe łezki.

– Wymyśliłaś to – stwierdziła Amanda podejrzliwie, ale Lilah tylko wzruszyła

ramionami i spojrzała na CC.

– Ty też tak uważasz?
– Nie – rzekła CC. niechętnie i przeniosła wzrok na ciotkę. – Co to wszystko ma

znaczyć?

– Sama nie wiem, ale wydaje się, że ten naszyjnik wciąż jest ważny dla Bianki. Po

jej śmierci nikt go już nie widział. Niektórzy wierzyli, że Fergus wrzucił go do oceanu.

Lilah prychnęła pogardliwie.
– Nigdy w życiu. Ten facet nie wrzuciłby do morza nawet dziesięciu centów.
– Hm... – zawahała się Coco. Nie chciała źle mówić o przodku, musiała jednak

przyznać siostrzenicy rację. – Rzeczywiście, to do niego niepodobne. Dziadek liczył
każdy grosz.

– Przy nim Silas Marner wydaje się filantropem – dodała Amanda. – Więc co się

stało z tym naszyjnikiem?

– To, moja droga, pozostaje wielką zagadką. Niania ojca mówiła mu, że Bianca

chciała opuścić Fergusa i spakowała kuferek, który piastunka nazwała skrzynką ze
skarbami. Bianca schowała tam wszystko, co było dla niej cenne.

– Nie opuściła jednak Fergusa, tylko umarła – mruknęła CC
– Tak. Legenda głosi, że ten kuferek, razem ze wszystkimi skarbami, jest gdzieś

tutaj, w domu.

– W naszym domu? – zdumiała się Suzanna. – Czy naprawdę myślisz, że tu gdzieś

schowany jest skarb? Że leżał tak przez osiemdziesiąt lat i nikt go nie znalazł?

– Dom jest bardzo duży – zauważyła Coco. – I zresztą mogła go na przykład

zakopać w ogrodzie.

– O ile w ogóle istniał – zauważyła sceptycznie Amanda.
Lilah skinęła głową w stronę CC.
– Istniał. I moim zdaniem Bianca uznała, że czas już, by się odnalazł.
Wszyscy zaczęli mówić jednocześnie. Argumenty i sugestie krzyżowały się nad

stołem. W końcu Trent podniósł rękę.

– Drogie panie –powiedział i poczekał, aż zgiełk ucichnie. – Wiem, że to rodzinna

sprawa, ale skoro już zostałem zaproszony do uczestnictwa w tym... eksperymencie, to

czuję się zobowiązany uspokoić nieco atmosferę. Legendy najczęściej są grubo
przesadzone. Jeśli taki naszyjnik rzeczywiście kiedyś istniał, to czy nie jest najbardziej
prawdopodobne, że Fergus sprzedał go po śmierci żony?

– Nie mógł go sprzedać, bo go nie znalazł – zauważyła Lilah.
– Czy wy naprawdę wierzycie, że wasz pradziadek zakopywał skarby w ogrodzie

albo chował je za luźnym kamieniem w kominku? – zapytał Trent Z niedowierzaniem,
ale jeden rzut oka na twarze kobiet siedzących wokół stołu przekonał go, że one
rzeczywiście były o tym przekonane. Potrząsnął głową ze zdumieniem. – To są bajki,
dobre dla Aleksa i Jenny, a nie dla dorosłych ludzi! Przecież nawet nie wiecie na pewno,
czy ten naszyjnik rzeczywiście istniał.

– Ależ ja go widziałam – obruszyła się CC, zdając sobie sprawę, jak głupio to

brzmi.

– Raczej wyobraziłaś go sobie – poprawił ją Trent. – Zastanów się. Pół godziny

temu sześć rozsądnych, dorosłych osób siedziało tu przy stole, trzymając się za ręce i
wywołując duchy. Można to uznać za niewinną zabawę salonową, ale żeby naprawdę
wierzyć w przesłania z tamtego świata... – Potrząsnął głową.

– Cynizm rozsądnego mężczyzny ma w sobie pewną siłę – stwierdziła Lilah,

podchodząc do szafki pod ścianą. Otworzyła jedną z szuflad, wyjęła z niej ołówek oraz
blok papieru, a potem przyklęknęła obok krzesła CC i zaczęła rysować. – Oczywiście
szanuję twoje zdanie, ale faktem jest, że naszyjnik istniał, i jestem pewna, że nadal
istnieje.

– Skąd to przekonanie? Z powodu bajek, które niania opowiadała dzieciom?
– Nie, z powodu Bianki – uśmiechnęła się Lilah i podsunęła rysunek CC – Czy

właśnie to widziałaś? Spójrz.

Lilah zawsze była dobrą rysowniczką. CC wpatrzyła się w szkic przedstawiający

naszyjnik. Na misternym, filigranowym ornamencie spoczywały dwa rzędy
kwadratowych szmaragdów, a między nimi lśniły drobne brylanciki. Z dolnego rzędu na
środku zwieszał się duży klejnot w kształcie łzy.

CC. przesunęła palcem po rysunku.
– Tak – stwierdziła. – Tak, to jest to.
Trent również popatrzył na szkic. Jeśli taki klejnot rzeczywiście istniał, a rysunek

Lilah był w naturalnej skali, to naszyjnik byłby wart majątek.

– Och – westchnęła Coco, gdy rysunek dotarł do niej. – Och, mój Boże.
– Zdaje się, że Trent ma trochę racji – stwierdziła Amanda, podając szkic Suzannie.

– Nie możemy rozebrać na kawałki całego domu, nawet gdybyśmy chciały. Podstawowa
sprawa to upewnić się, że naszyjnik naprawdę istniał. – Zignorowała niecierpliwe
westchnienie Lilah i mówiła dalej: – Nawet osiemdziesiąt lat temu taki klejnot kosztował
niewiarygodną sumę i po transakcji musiał pozostać jakiś ślad. Jeśli słynna intuicja Lilah
tym razem ją zawiodła i naszyjnik został sprzedany, to również powinno być to gdzieś
odnotowane.

– Tak więc spędzimy całą niedzielę, grzebiąc w starych papierach – powiedziała

Lilah żałośnie.

CC nawet nie usiłowała zasnąć, tylko owinęła się we flanelowy szlafrok i wyszła na

korytarz. Z sypialni Amandy dochodziły wieczorne wiadomości, a Lilah grała na gitarze.
CC bez najmniejszego wahania zastukała do Trenta.

Po chwili otworzył jej drzwi. Był trochę zaspany i w rozpiętej koszuli.
– CC? – zdziwił się.
– Muszę z tobą porozmawiać. Mogę wejść? – zapytała, zerkając na łóżko.
Który mężczyzna mógłby w takiej chwili zachować olimpijski spokój? Catherine

wyglądała jak nieświadoma swej mocy bogini miłości i nawet jej stary, flanelowy
szlafrok wprost tchnął erotycznym powabem.

– Może zaczekasz z tym do rana? – zapytał Trent niepewnie. Nie zamierzał wiązać

się na stałe z Catherine, a z uwagi na jej niewinność i wyjątkowy charakter nie chciał
również przeżywać krótkiej miłosnej przygody. Gdy jednak wpuści ją do pokoju,
wszystko na pewno wymknie się spod kontroli.

– Musimy porozmawiać teraz.
– No dobrze – powiedział z ciężkim sercem. Może i lepiej nie odkładać tej

rozmowy, bowiem im szybciej sytuacja zostanie wyjaśniona, tym lepiej. Wpuścił CC. do
środka i zamknął drzwi. – Może usiądziesz?

– Nie, za bardzo mnie nosi. – Skrzyżowała ramiona na piersiach i podeszła do okna.

– Cieszę się, że ten śnieg w końcu przestał padać, bo Suzanna już martwiła się o kwiaty.
Wiosna na tej wyspie jest zupełnie nieprzewidywalna. – Przesunęła ręką po włosach i
spojrzała na niego. – Gadam, byle gadać, przejdźmy więc do rzeczy. Trent, powiedz mi,
ale tak zupełnie szczerze, co myślisz o tym, co wydarzyło się dzisiaj wieczorem?

– Dziś wieczorem? – powtórzył ostrożnie.
CC. potarła twarz rękami.
– Chodzi mi o seans. Czuję się jak idiotka, mówiąc o tym, ale tam naprawdę coś się

stało. Jestem racjonalistką i twardo stąpam po ziemi, nie zajmuję się parapsychologią ani
spirytyzmem, zostawiam to Lili. Zawsze wierzyłam w to, co mogłam zobaczyć lub objąć
rozumem, ale teraz będę musiała albo zwątpić w moje zdrowe zmysły, albo zmienić
światopogląd. Trent, odpowiedz, czy ty też coś czułeś?

– Nie wiem, o czym mówisz. Na pewno były chwile, kiedy było mi po prostu

głupio.

– Proszą cię – powiedziała i mocno potrząsnęła ją za ręce. – Bądź ze mną

absolutnie szczery, to naprawdę bardzo ważne.

– Dobrze, CC – odrzekł z rezygnacją ale najpierw ty mi powiedz, co czułaś.
– Najpierw zrobiło mi się bardzo zimno, a potem wydawało mi się... nie, byłam

pewna, że „ktoś" czy „coś" stoi za nami. Nie bałam się, byłam tylko zdziwiona.
Trzymaliśmy się za ręce, a potem...

Chciała, żeby właśnie on to powiedział, co też zrobił, choć z widoczną niechęcią.
– Wydawało mi się, że ktoś położył rękę na naszych dłoniach.
CC przymknęła oczy.
– Tak, właśnie tak.
– Zwyczajna halucynacja, podziałała na nas atmosfera... – mruknął Trent, lecz

Catherine przerwała mu gwałtownie.

– Przestań! Żadnych racjonalnych wytłumaczeń. – Przycisnęła jego dłoń do

policzka. – Nie mam bujnej wyobraźni, ale wiem, że to coś znaczyło i to coś bardzo
ważnego. Jestem tego pewna.

– Naszyjnik?
– To również, lecz w tej chwili mówię o czymś innym. Sprawę naszyjnika

wcześniej czy później i tak wyjaśnimy, ale ten dotyk był... jak błogosławieństwo!

– CC...
– Kocham cię. – Z pociemniałymi oczami do tknęła jego policzka. – Kocham cię i

jeszcze nigdy w życiu nie byłam tak bardzo przekonana o słuszności tego, co robię.

Trent był zaszokowany. Wiedział, że powinien cofnąć się o krok i powiedzieć CC.,

iż dała się ponieść atmosferze chwili, bowiem miłość, o ile w ogóle zdarza się na tym
świecie, nie rodzi się ciągu kilku dni. To zwyczajna pomyłka, nagły poryw emocji,
wywołany dziwnymi zdarzeniami ostatnich godzin.

A jednocześnie pragnął przytulić ją do siebie i trwać tak przez całą wieczność.
– Catherine...
Zbliżyła się o krok i weszła prosto w jego ramiona, które tylko na to czekały. Trent

utracił kontrolę nad własnym ciałem. Ciepło emanujące z CC. wsączało się w niego jak
narkotyk.

– Chyba wiedziałam o tym już wtedy, gdy mnie pocałowałeś pierwszy raz –

powiedziała, przytulając policzek do jego policzka. – Nie chciałam tego, lecz jeszcze
nigdy w życiu tak się nie czułam. Nie przypuszczałam, że coś takiego mi się przydarzy,
aż nagle pojawiłeś się w moim życiu. Pocałuj mnie jeszcze raz, Trent. Pocałuj mnie teraz.

Jak mógł odmówić, skoro sam tego pragnął? Gdy dotknął jej ust, CC. zupełnie

stopniała w jego ramionach i poddała mu się bez reszty. Wsunęła ręce pod jego koszulę,
czerpiąc radość z drżenia jego ciała.

Za oknami słychać było szum wiatru. Trent nie mógł się nasycić Catherine. Od

zapachu glicynii kręciło mu się w głowie. Rozsunął poły jej szlafroka

I przekonał się, że nie miała nic pod spodem. CC odrzuciła głowę do tyłu.
Szczęście, nadzieja, miłość. Rozpoznał te uczucia I poraził go lęk. Odsunął się od

dziewczyny, a szlafrok osunął się z jej ramion.

– Czy chcesz, żebym u ciebie dzisiaj została?
– Tak... nie – wykrztusił i z wielkim trudem odsunął ją na odległość ramienia. –

Catherine... – Tak bardzo pragnął, by razem spędzili tę noc... nie tylko tę, i nie tylko
dlatego, że CC. miała piękne ciało. Lecz właśnie dlatego musiał to wszystko wyjaśnić. –
Ja nie... nie zachowywałem się wobec ciebie uczciwie. To wszystko zbyt szybko
wymknęło się spod kontroli powiedział cicho. – Boże, jesteś taka piękna! Nie dodał
szybko, widząc, że CC z uśmiechem wyciąga do niego ramiona. – Musimy porozmawiać.

– Myślałam, że już to zrobiliśmy – zdziwiła się.
Trent wiedział, że jeśli ta dziewczyna dłużej będzie na niego tak patrzeć, to

zapomni o rozsądku i uczciwości.

– Musisz mnie uważnie wysłuchać – rzekł powoli. – Gdybym wiedział, jak bardzo

jesteś... niedoświadczona, to byłbym ostrożniejszy. A teraz muszę naprawić to, co już się
zdarzyło.

– Nie rozumiem – zdziwiła się Catherine.
– No właśnie, w tym cały problem – westchnął Trent, przechodząc na drugą stronę

pokoju. – Mówiłem ci, że bardzo mi się podobasz, i to jest prawda, nie gdybym wiedział
o twoim braku doświadczenia, nigdy bym tego nie wykorzystywał.

CC. naraz poczuła chłód i mocno owinęła się szlafrokiem.
– Przeszkadza ci to, że jeszcze nigdy nie byłam z mężczyzną?
– „Przeszkadza" to nie jest właściwe słowo – obruszył się Trent z widocznym

zdenerwowaniem. – Nie wiem, jak to powiedzieć, ale widzisz, są pewne zasady.

Zauważył, że ona nadal go nie rozumie.
– Catherine – podjął z desperacją – kobieta taka jak ty oczekuje, a przede

wszystkim zasługuje na dużo więcej, niż ja ci mogę dać.

Powoli spuściła wzrok i mocniej zacisnęła pasek szlafroka.
– To znaczy na co?
– Zaangażowanie, stały związek, potem wspólną przyszłość.
– Małżeństwo.
– Tak.
Kostki jej palców zbielały.
– Ty chyba sądzisz, że właśnie próbuję zrealizować plan cioci Coco.
– Nie – zaprzeczył Trent stanowczo. – Nie, w żadnym wypadku tak nie myślę.
– No cóż – powiedziała Catherine powoli – to już coś.
– Wiem, że twoje uczucia są prawdziwe i nawet jeśli nieco przesadzone, to na

pewno szczere, a stało się tak z mojej winy. Gdyby wszystko nie działo się tak szybko,
już na samym początku wyjaśniłbym ci, że nie mam zamiaru się żenić. Nigdy. Nie
wierzę, by dwoje ludzie przez długie lata mogło ze sobą żyć w szczęściu i wierności.

– Dlaczego?
– Dlaczego? – powtórzył. – Bo to się po prostu nie udaje. Mój ojciec w kółko to się

żeni, to rozwodzi, zupełnie jakby rozgrywał mecz tenisowy. Gdy moja matka ostatnio
odezwała się do mnie, była zamężna po raz trzeci. Nie ma sensu przysięgać, gdy się wie,
że nie dotrzyma się słowa. To wyjątkowo niepraktyczne.

– Niepraktyczne – powtórzyła, powoli kiwając głową. – Nie chcesz się we mnie

zakochać, bo to wyjątkowo niepraktyczne.

– Problem polega na tym, że już i tak czuję do ciebie zbyt wiele.
– Zbyt wiele? Nie, Trent, zbyt mało. No cóż, cieszę się, że sobie to wyjaśniliśmy –

powiedziała, przełykając łzy, i podeszła do drzwi. – Dobranoc.

W jednej chwili znalazł się przy Catherine i położył dłoń na jej ramieniu.
– CC. ...
– Nie przepraszaj – powiedziała, z trudem się opanowując. – To naprawdę nie jest

konieczne. Doskonale mi wszystko wyjaśniłeś.

– Cholera, dlaczego nie zaczniesz na mnie krzyczeć? Powinnaś mnie zwymyślać,

bo na to zasługuję! – zawołał Trent bezsilnie. Znacznie łatwiej byłoby mu znieść
awanturę niż wyraz bolesnego osamotnienia w jej oczach.

– Krzyczeć na ciebie? – powtórzyła ze zdziwieniem. – Za to, że byłeś ze mną

szczery, że chcesz zachować się uczciwie? Za to mam cię zwymyślać? Jak mogłabym to
zrobić, skoro jest mi po prostu przykro za ciebie?

Trent cofnął rękę, natomiast CC. dumnie podniosła wyżej głowę.
– Odtrącasz coś... nie, nie odtrącasz. Uprzejmie oddajesz mi coś, czego już nigdy

więcej nie dostaniesz. Trent, to, co odrzuciłeś, mogłoby się stać najlepszą częścią
twojego życia.

Wyszła, a on z rozpaczą pomyślał, że CC. miała całkowitą rację.

Dziś wieczorem było przyjęcie. Myślałam, że poczuję się lepiej, gdy dom wypełni

się ludźmi i kwiatami. Wiem, że Fergus był zadowolony, bo dokładnie wszystkiego
dopilnowałam. Zastanawiałam się, czy zauważył, jak bardzo byłam ostatnio nieobecna
myślami, jak często wychodziłam na spacer po urwisku i jak wiele czasu spędzałam w
wieży na marzeniach. Przypuszczam jednak, że niczego nie spostrzegł.

Przyszli Greenbaumowie, McAllisterowie i Prentisowie oraz wielu jeszcze innych

gości, których Fergus uznał za stosowne zaprosić. Sala balowa pełna była gardenii i
czerwonych róż. Fergus wynajął orkiestrę z Nowego Jorku, a muzyka była piękna i żywa.
Sarah McAlłister musiała wypić za dużo szampana, gdyż jeszcze na długo przed kolacją
jej śmiech zaczął mnie irytować.

Moja nowa złota sukienka chyba wyglądała bardzo dobrze, gdyż usłyszałam wiele

komplementów, ale gdy tańczyłam z Irą Greenbaumem, nie spuszczał oczu z moich
szmaragdów. Otaczały mi szyję niby obroża.

Jakże jestem niesprawiedliwa! Są piękne i należą do mnie tylko dlatego, że

Ethanjest moim synem. W trakcie przyjęcia wymknęłam się do pokoju

126

itkcinnego, by sprawdzić, czy z dziećmi wszystko w porządku, chociaż wiem, jak

dobrze niania o nie dłut. Ethan obudził się i zapytał sennym głosem, czy I'/ yniosłam mu
trochę ciasta. Gdy śpi, wygląda jak Uniolek, podobnie jak pozostałe maieństwa. Moja
miłość do nich jest tak wielka i głęboka, że czasami uistanawiam się, dlaczego nie
potrafię przenieść jej choćby w części na mężczyznę, który jest ich ojcem.

Możliwe, że wina leży we mnie. Na pewno tak jest. Pocałowałam dzieci na

dobranoc, wyszłam z ich pokoju i naraz ogarnęła mnie nieprzeparta ochota, by zamiast
wracać do sali balowej, pobiec na urwisko. Zapragnęłam stanąć na skałach, poczuć
Wiatr we włosach, usłyszeć szum oceanu.

A gdybym odważyła się wyjść, czy on pojawiłby się obok mnie? Czy stalibyśmy

razem w mroku, starając się dosięgnąć czegoś, czego nie wolno było mm pragnąć?

Nie poszłam na urwisko. Moją powinnością było pozostać przy mężu, i dlatego do

niego wróciłam. Gdy I nim tańczyłam, moje serce było tak zimne jak klejnoty na szyi,
podziękowałam jednak uśmiechem, gdy skomplementował moje starania, bo przyjęcie
wypadło naprawdę okazale i przebiegało bez żadnych zakłóceń. Jego ręka na moich
plecach nie wyrażała żadnych uczuć oprócz zaborczości. Poruszaliśmy się w rytm
muzyki, a spojrzenie Fergusa przez cały czas błądziło dokoła. Przyglądał się gościom,
sprawdzając, czy wywarł na nich odpowiednie wrażenie.

Dobrze wiem, jak wielkie znaczenie ma dla niego status i opinia innych, lecz jakże

niewiele znaczą one teraz dla mnie!

Miałam ochotę krzyczeć: ,,Fergus, na miłość boską, spójrz na mnie! Spójrz na mnie

i przejrzyj wreszcie na oczy! Spraw, żebym mogła cię kochać, gdyż lęk i szacunek nie
wystarczą ani tobie, ani mnie. Spraw, abym cię pokochała, abym już nigdy nic musiała
kierować swych kroków w stronę tego urwiska!"

Oczywiście nie powiedziałam mu tego wszystkiego. Gdy Fergus rzucił

niecierpliwie, że powinnam zatańczyć z Cecilem Barkleyem, zgodziłam się.

Teraz muzyka przestała już grać i zgaszono lampy. Myślę o tym, kiedy znów

zobaczę Christiana… oraz zastanawiam się, co się ze mną stanie.

ROZDZIAŁ SIÓDMY

CC. siedziała ze skrzyżowanymi nogami pośrodku morza papierów. Zgodnie z

rodzinnym podziałem pracy, miała przejrzeć wszystkie notatki i świstki, które kiedyś
zostały wepchnięte do trzech dużych kartonowych pudeł, opatrzonych wiele mówiącym
napisem: „Różne".

Amanda siedziała obok, przy stoliku do kart. Pod logami miała również kilka pudeł

wypełnionych po brzegi papierzyskami. Z włosami spiętymi do tyłu I w okularach, które
ciągle zjeżdżały jej z nosa, uważnie przeglądała każdy skrawek papieru, zanim odłożyła

go na jedną z kilku stert.

– Trzeba to było zrobić już sto lat temu – mruknęła.
– Chciałaś chyba powiedzieć, że należało to spalić już przed wiekiem –

zripostowała CC.

Amanda po raz tysięczny poprawiła okulary.
– Nie, skąd, tu są naprawdę fascynujące rzeczy. Z całą pewnością te szpargały

zasługują na przechowanie. Upychanie wszystkiego w kartonowe pudła to brak szacunku
dla historii rodziny.

– Czy przepis na dżem agrestowy również się do niej zalicza?
– Dla cioci Coco tak. Skataloguje to w dziale: „Kuchnia," pod nagłówkiem:

„Przepisy".

CC. odgarnęła ręką kurz z kolejnego pliku dokumentów.
– A rachunek za sześć par białych dziecięcych rękawiczek i niebieską jedwabną

parasolkę?

– Dział: „Odzież,” kolejny numer według dat. Ooo, tu mam coś ciekawego. Ocena

postępów cioci Coco w czwartej klasie podstawówki, napisana przez jej nauczyciela.
Cytuję: „Cordelia jest niezmiernie towarzyskim dzieckiem. Często jednak rozmyśla o
niebieskich migdałach i ma kłopoty z ukończeniem tego, co zaczęła".

– A to mi nowina – pokręciła głową CC, z trudem rozprostowując plecy. Między

listewkami żaluzji do pokoju wpadały smugi słonecznego światła. CC. westchnęła i
oparła łokcie na kolanach.

– Do diabła, a gdzie jest Lilah? – zirytowała się Amanda, jak zawsze niecierpliwa. –

Suze dostała dyspensę, bo poszła z dziećmi do teatrzyku lalkowego, ale Lilah powinna tu
być!

– Pewnie niedługo się pojawi – mruknęła CC
– Jasne, gdy już skończymy robotę. – Amanda pochyliła się nad następnym pudłem

i dwa razy kichnęła. – Nigdy w życiu nie widziałam czegoś tak paskudnego.

CC tylko wzruszyła ramionami.
– Tak to już jest. Wszystko staje się brudne, gdy zbyt długo leży nie używane.
– Nie o to mi chodzi. Mam tu limeryk napisany przez naszego ciotecznego dziadka

Seana. „Duży biust pewnej damy z Bangkoku doprowadzał tubylców do amoku. Gdy..."
Zresztą mniejsza o to. Założę nową teczkę z pornografią. – Gdy CC. nie odezwała u ani
słowem, Amanda podniosła na nią wzrok. Dobrze się czujesz?

– Hm? – wymamrotała Catherine, wpatrując się W smugę światła. – Tak, bardzo

dobrze.

– Wyglądasz, jakbyś źle spała.
CC. wzruszyła ramionami i znów pochyliła się mul pudłem.
– Ten seans trochę wytrącił mnie z równowagi.

– Nic dziwnego – odrzekła Amanda, wydymając usta. – Nigdy nie miałam

przekonania do takich rzeczy. Co innego z Wieżą Bianki, wszyscy wyczuwają tam
niesamowitą aurę, ale dotąd byłam pewna, że dzieje się tak dlatego, ponieważ wiadomo,
te ona rzuciła się z tamtego okna. Jednak ten wczorajszy wieczór... – Na wspomnienie
seansu przeszył ją dreszcz. – Wiem, że naprawdę coś widziałaś i czułaś.

– Jestem pewna, że naszyjnik rzeczywiście istnieje – stwierdziła CC.
– Mogę się zgodzić, że istniał kiedyś, zwłaszcza gdy znajdziemy rachunek.
– Ten klejnot istniał i nadal istnieje. Myślę, że gdyby został sprzedany lub gdyby

Fergus wrzucił go do morza, to nie zobaczyłabym go wczoraj. Może zabrzmi to tak,
jakbym zwariowała, lecz jestem przekonana, że Bianca chce, abyśmy go znalazły.

– Owszem, zwariowałaś – westchnęła Amanda, odchylając się do tylu na

skrzypiącym krześle.

– A jeszcze bardziej niedorzeczne jest to, że ja też tak myślę. Mam tylko nadzieję,

że nikt w hotelu nic dowie się, jak spędzam wolny dzień. Mieliby niezły ubaw, gdyby
zobaczyli, że grzebię w starych papierach i szukam zaginionego skarbu na polecenie
prababci, która umarła prawie sto lat temu. Och!

– Znalazłaś?! – zapytała CC. z nadzieją.
– Nie, mam coś innego. Stary kalendarz z 1912 roku. Atrament trochę wyblakł, ale

charakter pisma jest bardzo ładny i zdecydowanie kobiecy. To chyba zapiski Bianki.
Popatrz: „Rozesłać zaproszenia". A tu jest lista gości. Ho, ho, całkiem niezła imprezka,
tyle ludzi! Byli też Prentisowie. – Amanda z przejęciem zdjęła okulary. – To na pewno ci
z Prentise Hall, tej rezydencji, która spłonęła w 1947 roku.

– „Pomówić z ogrodnikiem o różach" – przeczytała CC. nad ramieniem siostry. –

„Ostatnia przymiarka złotej sukni". „Spotkanie z Christianem o 3 po południu". – CC
podniosła wzrok na siostrę. – Christian? Może to ten artysta?

– Możemy tylko zgadywać. – Amanda znów nałożyła okulary. – O, zobacz tutaj!

wykrzyknęła, wskazując palcem linijkę. – „Oddać szmaragdy do jubilera, żeby wzmocnił
zapięcie". To może być właśnie ten naszyjnik!

– Na pewno ten.
– Nie znalazłyśmy jeszcze rachunku.
CC. powiodła znużonym wzrokiem po papierach zaścielających podłogę.
– Myślisz, że mamy na to jakieś szanse?
– Rosną wraz z każdym opróżnionym pudełkiem – zauważyła trzeźwo Amanda.
CC usiadła na podłodze.
– Mandy, mamy już niewiele czasu.
– Przecież zaczęłyśmy robotę zaledwie kilka godzin temu – zdziwiła się jej siostra.
– Nie o to mi chodzi. Znalezienie rachunku niczego nie rozwiązuje, bo trzeba

jeszcze odszukać naszyjnik. To może zabrać całe lata, a my mamy nóz na gardle. W
końcu będziemy musiały sprzedać dom, prawda?

– Porozmawiamy o tym jutro wieczorem. Zrobi my naradę rodzinną – powiedziała

Amanda ze smutkiem, gładząc siostrę po włosach. – Kochanie, może pójdziesz trochę się
zdrzemnąć? Nie wyglądasz najlepiej.

CC wstała i podeszła do okna.
– Nie, muszę się czymś zająć, bo inaczej kogoś uduszę.
– Na przykład Trenta?
– Niezły pomysł. – CC z ciężkim westchnieniem wbiła ręce w kieszenie spodni. –

Ale tak naprawdę on nie zawinił temu całemu zamieszaniu.

– Czy nadal mówimy o domu?
– Już sama nie wiem – powiedziała CC. Żałośnie i znów usiadła na podłodze. – No

cóż, raz na zawsze się przekonałam, że wszyscy mężczyźni to głupi, bezużyteczni
egoiści, których święta ziemia nie wiadomo po co dźwiga na swoim grzbiecie.

Amanda najpierw lekko się uśmiechnęła, a potem powiedziała:
– Po prostu jesteś w nim zakochana. CC. uśmiechnęła się ponuro.
– Brawo, siostrzyczko. I od razu odpowiem na następne pytanie: nie, on mnie nie

kocha. Nie jest zainteresowany ani paną, ani planami na przyszłość, ani założeniem
rodziny. Oczywiście jest mu bardzo przykro, że zapomniał mi o tym wspomnieć, nim
zdążyłam się w nim zadurzyć. Obłudny skunks!

– Tak mi przykro, CC. – powiedziała Amanda, zdejmując okulary. Przeszła przez

pokój i usiadła obok siostry na podłodze. – Wiem, że to bardzo bolesne, ale przecież
znasz go zaledwie kilka dni. Zauroczenie...

– To nie jest zauroczenie – stwierdziła CC. spokojnie, składając przepis na dżem

agrestowy. Zrobiła papierowy samolot i bezmyślnie puściła go przez pokój. –
Przekonałam się, że uczucia nie mają nic wspólnego z czasem. Aby się zakochać,
potrzebujesz roku albo minuty. Zdarza się to wtedy, gdy ma się zdarzyć, i już.

Amanda otoczyła ją ramieniem.
– Nie znam się na takich rzeczach, bo szczęśliwie nigdy nie miałam podobnych

zmartwień, ale jedno wiem. Jeśli on wyrządzi ci krzywdę, to gorzko pożałuje, że
kiedykolwiek usłyszał nazwisko Calhoun.

CC. zaśmiała się.
– To bardzo kuszący pomysł, ale tak się dziwnie składa, że to ja sama robię sobie

krzywdę. No dobrze, wracajmy do pracy. – Wzruszyła ramionami.

Znów pochyliły się nad papierami, lecz po chwili na progu pokoju stanął Trent.

Spojrzał na CC. i napotkał mroźną Arktykę, a wzrok Amandy cieplejszy był co najwyżej
o pół stopnia.

– Pomyślałem, że może przydałaby się wam pomoc – oznajmił.
Amanda zerknęła na CC i zauważyła, że jej siostra postanowiła ignorować Trenta.

Uznała, że to całkiem niezła metoda.

– To miło z twojej strony – zwróciła się do niego za lodowatym uśmiechem – ale to

sprawa rodzinna.

– Niech pomoże – odezwała się CC, nie podnosząc wzroku znad pudła. –

Przypuszczam, że jest świetny w przekładaniu papierów.

Amanda wzruszyła ramionami i wskazała Trentowi składane krzesło.
– Możesz usiąść tutaj. Segregujemy wszystko według treści i dat.
Skinął głową i usiadł naprzeciwko niej. Pracowali w milczeniu. W pokoju słychać

było tylko szelest papieru i postukiwanie czubka buta Amandy o podłogę.

– Mam rachunek za naprawę – powiedział Trent, nie dziewczyny zignorowały go. –

Za naprawę zapięcia od naszyjnika – uściślił.

– Pokaż! – Amanda zerwała się i wyrwała mu rachunek z ręki. –Nie jest napisane,

jaki to naszyjnik.

CC podeszła bliżej i spojrzała na skrawek papieru.
– Jednak daty się zgadzają. O, zobacz, 16 lipca 1912.
– Znalazłyście coś wcześniej? – zdziwił się Trent. Amanda odczekała chwilę, a gdy

stało się jasne, że CC nie ma zamiaru odpowiedzieć, podniosła na niego wzrok.

– Kalendarz Bianki z notatką, że zamierza oddać szamaragdy do jubilera, by

wzmocnił zapięcie.

– To może być właśnie to, czego szukacie – rzekł Trent, patrząc na CC, ale to

znowu Amanda musiała mu odpowiedzieć.

– Mamy tylko dowód, że naszyjnik istniał w 1912 roku, nie wiemy jednak, gdzie

jest teraz. – Odłożyła rachunek na bok. – Może coś jeszcze znajdziemy.

CC w milczeniu wróciła do swoich papierów. W kilka minut później z dołu

rozległo się wołanie Lilah:

– Mandy! Telefon!
– Powiedz, że później oddzwonię! – krzyknęła Amanda.
– To z hotelu, jakaś ważna sprawa.
– A niech to – mruknęła i odłożyła okulary. – Zaraz wrócę,
Trent odczekał, aż jej kroki ucichły na schodach, i zwrócił się do CC:
– Ona chce cię ochronić przede mną.
– Od zawsze sobie pomagamy – mruknęła CC, odkładając na stos kolejny papier.
– Zauważyłem to. Catherine...
Podniosła na niego chłodne, czujne spojrzenie.
– Tak?
– Chciałem się upewnić, czy wszystko w porządku.
– Zależy, jak to rozumieć. Właściwie o co dokładnie pytasz?

Na policzku miała smugę kurzu. Trent miał ochotę powiedzieć jej o tym, bo ona

wtedy być może by się roześmiała i otarła policzek...

– Po wczorajszym wieczorze... wiem, że wyszłaś ode mnie bardzo przygnębiona.
– Tak, byłam przygnębiona – przyznała, obracając w rękach kolejny skrawek

papieru. – No cóż, znów zrobiłam ci niezłą scenę.

– Nie, wcale nie.
– Niestety tak – skrzywiła się. – To chyba ja powinnam ciebie przeprosić. Ten seans

spirytystyczny za bardzo na mnie podziałał i zrobiłam z siebie idiotkę, przychodząc do
twojego pokoju.

– Nie, wcale nie – odpowiedział Trent. Był zdezorientowany, bowiem CC

wyglądała na zupełnie spokojną i opanowaną. – Powiedziałaś, że mnie kochasz.

– Wiem, co powiedziałam – rzekła z tym samym chłodnym uśmiechem. – Mam do

ciebie prośbę. Najpierw mi uwierz, że działałam pod wpływem chwili, a potem zapomnij
o tym przykrym incydencie. Co ja zamierzam uczynić jak najprędzej.

To zupełnie rozsądne, pomyślał Trent. Dlaczego więc czul się taki zagubiony?
– To znaczy, że teraz już tak nie myślisz?
– Trent, znamy się zaledwie od kilku dni.
– Jednak gdy wychodziłaś ode mnie, wyglądało na to, że jesteś naprawdę załamana.
– A czy teraz też tak wyglądam? – zapytała, unosząc brwi.
– Nie – odrzekł powoli. – Teraz nie.
– W takim razie zapomnijmy o wszystkim. Tak będzie najlepiej dla nas obojga.
– Oczywiście – potwierdził Trent. Choć tego przecież chciał, jednak poczuł dziwną

pustkę. – Życzę ci jak najlepiej, CC

– To dobrze – powiedziała, wpatrując się w następny papier. – Skoro idziesz na dół,

to poproś Lilah, żeby przyniosła tu kawę.

Gdy Trenton wyszedł, CC. zakryła twarz dłońmi. Wydawało jej się, że w nocy

wypłakała już wszystkie łzy, lecz się myliła.

Trent wrócił do swojego pokoju. Obok łóżka stała teczka z papierami, nad którymi

zamierzał popracować. Przysunął krzesło do odrapanego biurka i pochylił się nad
pierwszą partią dokumentów.

W dziesięć minut później przyłapał się na tym, że patrzy w okno, a papiery leżą

przed nim nietknięte. Potrząsnął głową, wziął do ręki długopis i usiłował się skupić.
Udało mu się przeczytać pierwsze słowo, a potem nawet cały akapit. Gdy przeczytał go
po raz trzeci, a mimo to nadal nic nie rozumiał, z niechęcią rzucił długopis i wstał.

To było zupełnie bez sensu. Zawsze dobrze mu się pracowało w pokojach

hotelowych, dlaczego więc teraz nie potrafił się skupić? Pokój miał wszystko co
potrzeba: ściany, sufit, biurko, a nawet kominek, w którym Trent mógłby rozpalić ogień,

bo przydałoby się trochę ciepła po trzydziestu minutach spędzonych w towarzystwie CC.

W każdym razie nie było żadnej przyczyny, z powodu której nie mógłby

pracować... poza jedną: wciąż widział CC, jak boso i w szarym flanelowym szlafroku
przychodzi wieczorem do jego pokoju. Nieustannie rozpamiętywał wyraz jej oczu, gdy
stała tak blisko niego i cudownie się uśmiechała.

Zmarszczył brwi i roztarł skronie. Nie przywykł do bólów głowy. Próbował

przekonać siebie, że po prostu dręczy go poczucie winy. Zranił Catherme tak, jak jeszcze
nigdy nie zranił żadnej kobiety, i wiedział, że będzie musiał żyć z tą świadomością.

Może powinien pójść na górę i porozmawiać z nią leszcze raz. Położył rękę na

klamce, lecz w ostatniej chwili zrezygnował z tego pomysłu. Jedynie pogorszyłby
sytuację. Nie wolno mu było powiększać cierpienia dziewczyny tylko po to, by złagodzić
własne poczucie winy.

CC. radziła sobie ze swoimi uczuciami znacznie lepiej niż on. Była silna i dumna.

Pomyślał o jej opanowaniu i chłodzie, i zaklął.

Znów zaczął chodzić po pokoju. Powinien skupić się na domu, a nie na jego

mieszkankach. Kilka dni, które tu spędził, pozwoliło mu wczuć się w atmosferę
posiadłości. Niektóre spostrzeżenia mogły mu się przydać później. Powinien je
zanotować, gdyby tylko potrafił choć na chwilę się skupić. Ledwie wziął do ręki
długopis, a jego umysł znów pogrążył się w chaosie.

Nagle ogarnęła go dziwna klaustrofobia i panicznie zapragnął znaleźć się na

otwartej przestrzeni. Pochwycił kurtkę i zrobił coś, czego nie robił już od wielu miesięcy
– poszedł na spacer.

Odruchowo skierował kroki w stronę urwiska. Przeszedł przez trawnik, wyminął

rozsypujący się kamienny murek i skręcił w stronę morza. Powietrze było ostre i
pachniało solą, a szare chmury pokryły niebo. Wiatr szarpał nieśmiałe kwiatki, które jako
pierwsze odważyły się wyrosnąć wśród skał.

Trent szedł szybko, ze spuszczoną głową i z rękami w kieszeniach. Miewał od

czasu do czasu depresje i zawsze zwalczał je za pomocą ruchu. Obejrzał się i zobaczył
szczyty wież. A przed nim był ocean.

Widok zapierał dech w piersiach. Biało–różowe urwisko stromo schodziło w dół i

zapadało się w wodę, gdzie skały były ciemniejsze, niemal czarne. Po falach ślizgały się
czapy jaśniejszej piany. Powietrze wokół pachniało nadchodzącym deszczem.

Ten pejzaż, mimo że tak ponury, sprawiał jednak olśniewające wrażenie.
Trent pożałował, że nie ma z nim CC. Na pewno roześmiałaby się i wystawiła

twarz do wiatru. Gdyby tu była, nie czułby się tak przerażająco samotnie.

Naraz wydało mu się, że ktoś go obserwuje. Wrażenie było zupełnie absurdalne,

bowiem w zasięgu wzroku nie było żywej duszy, a jednak niezwykle intensywne. Po
prostu był pewien, że ktoś uważnie mu się przygląda, a rozedrgana nadzieja
podpowiadała Trentowi, że zaraz poczuje zapach glicynii...

A potem nagle zastygł w miejscu, bowiem usłyszał czyjś szloch. Dźwięk był cichy i

żałosny, ledwo słyszalny na tle szumu wiatru. Na przemian przypływał i odpływał,

niczym fale oceanu. Trenton wytężył słuch, choć zdrowy rozsądek podpowiadał mu, że
to tylko złudzenie. Nie, stwierdził po chwili, to nie był żaden omam. Powoli i ostrożnie
zaczął schodzić po urwisku, przez cały czas nasłuchując.

– Kto tam? – zawołał, lecz nie usłyszał żadnej odpowiedzi. Biegnąc w kierunku, z

którego, jak mu się wydawało, dobiegał dźwięk, w pośpiechu strącił kilka kamieni, co na
chwilę go otrzeźwiło. Przyjrzał sie swoim dłoniom: były spocone. Serce dudniło mu
głośno. Zatrzymał się i wziął kilka głębokich oddechów.

Miał już zamiar wrócić na górę, gdy znów usłyszał ów szloch. Nie, raczej

skomlenie. Teraz stało się już bardzo wyraźne i dobiegało z dołu. Trent przykucnął i
zajrzał za skałę. Widok był naprawdę żałosny. Czarny szczeniak, a raczej kupka kości
okrytych sierścią.

Trent roześmiał się z ulgą. A więc jednak nie zwariował. Przestraszony szczeniak

próbował się cofnąć, lecz nie miał dokąd. Utkwił wzrok w twarzy Trenta, drżąc na całym
ciele.

– Zdaje się, że miałeś nieciekawą przygodę? – odezwał się Trent łagodnie,

wyciągając rękę.

Szczeniak zwinął się w kłębek i znów zaskomlał.
– Wszystko w porządku, stary, rozluźnij się. Nie zrobię ci nic złego.
Czubkami palców delikatnie pogładził psiaka po łebku, a szczeniak niepewnie

polizał jego dłoń.

– Ty chyba też czujesz się samotny – westchnął Trent – tak samo jak ja. Może

wrócimy razem do domu?

Podniósł psa, wsunął go pod kurtkę na piersiach i zaczął się wspinać po urwisku. W

połowie drogi obejrzał się nagle, porażony pewną myślą. Znalazł szczeniaka ponad
pięćdziesiąt metrów od miejsca, gdzie wcześniej stał i patrzył na ocean. Z tej odległości,
poprzez wiatr i łoskot fal, nie mógł usłyszeć skomlenia. Co w takim razie usłyszał?
Poczuł, że ręce mu wilgotnieją.

– Co to było, do diabła? – mruknął do siebie i mocniej przycisnął psa do piersi.
Dopiero gdy wszedł na trawnik, przyszło mu do głowy, że będzie się musiał jakoś

wytłumaczyć mieszkankom domu. Nie mógł przecież tak po prostu wejść do salonu i
położyć psiaka na dywanie, a żadne wyjaśnienie nie wydawało mu się odpowiednie.
Najrozsądniej byłoby zapakować szczeniaka do samochodu i zawieźć do wioski, gdzie na
pewno było jakieś schronisko albo przynajmniej weterynarz. Nie potrafił jednak
wyobrazić sobie, że miałby oddać tego zwierzaczka w obce ręce. Przecież szczeniak
zaufał mu i cały czas siedział spokojnie pod kurtką, ufnie przytulony do jego piersi.

Gdy tak stał pośrodku trawnika, nie wiedząc, co robić, w drzwiach domu pojawiła

się CC.

– Hej – powiedział Trent, starając się nadać głosowi naturalne brzmienie.

– Cześć – mruknęła. – Zabrakło mleka. Potrzebujesz czegoś z wioski?
Puszkę psiego jedzenia, pomyślał, ale nie odważył się powiedzieć tego głośno.
– Nie, dziękuję, ja... hmm... – wykrztusił i poczuł, że szczeniak zaczyna się coraz

niespokojniej wiercić.

– Znalazłyście coś? – zapytał szybko.
– Mnóstwo rzeczy, ale nadal nie wiemy, gdzie szukać naszyjnika – powiedziała CC.

powoli, zatrzymując wzrok na poruszającej się kurtce Trenta. – Wszystko w porządku?

– Tak – odpowiedział, składając ramiona na piersiach. – Byłem na spacerze.
– Aha. Jeśli jesteś głodny, to ciocia Coco właśnie przygotowuje lunch.
– Och... dziękuję.
CC odwróciła się, by ruszyć w swoją stronę, gdy naraz usłyszała cienki pisk.
– Słucham? – spytała ze zdziwieniem.
– Nic nie mówiłem – odparł Trent, tłumiąc śmiech. Pies wiercił się i łaskotał go w

żebra.

– Nic ci nie jest?
– Nic, nic.
W tym momencie jednak nad suwakiem kurtki pojawił się czarny nos psiaka.
– Co ty tam masz? – zaciekawiła się CC i zapominając, że miała trzymać się jak

najdalej od Trenta, podeszła bliżej i pociągnęła suwak w dół. – Och, Trent, to jest
szczeniak!

– Znalazłem go na skałach powiedział pośpiesznie. – Nie byłem pewien, co

powinienem...

Ona jednak już trzymała pieska na rękach i przemawiała do niego czule.
– Och, ty małe biedactwo. Zgubiłeś się? Tak? No, możesz się już nie martwić, teraz

wszystko będzie dobrze – mówiła śpiewnie, przytulając futrzaną kulkę do twarzy. Psiak
zamachał ogonem z takim impetem, że omal nie wypadł jej z rąk.

– Prawda, że ładny? – uśmiechnął się Trent radośnie i również pogłaskał

szczeniaka. – Zdaje się, że już od dłuższego czasu był zdany na własne siły.

– Jest jeszcze malutki. Gdzie go znalazłeś?
– Na dole przy urwisku. Byłem na spacerze. I myślałem o tobie, dodał w duchu.

Zanim zdążył się powstrzymać, wyciągnął rękę i dotknął jej włosów. – Nie mogłem go
tam zostawić.

– Oczywiście, że nie – odpowiedziała, podnosząc wzrok. Ich oczy spotkały się.
– Catherine...
Pies znowu zaczął piszczeć, a CC. cofnęła się.
– Zaniosę go do domu. Jest zmarznięty i głodny. Trent wbił ręce w kieszenie.

– To może ja pojadę po mleko?
– Dobrze – uśmiechnęła się z wysiłkiem i wbiegła na schody.
Zanim Trent wrócił, szczeniak zdobył już honorowe miejsce przy kominku oraz

względy czterech pięknych kobiet.

– Poczekajcie tylko, aż wróci Suze i dzieci –powiedziała Amanda ostrzegawczo. –

Zupełnie oszaleją. Ciociu Coco, ten pies z pewnością zasługuje na twój pasztet z
wątróbek.

– To arystokrata wśród psów – przyznała Lilah, leżąc płasko na brzuchu przed

szczeniakiem i dotykając nosem jego nosa. – Prawda, przystojniaczku?

– Chyba powinien dostać coś mniej przyprawionego – powiedziała Coco, również

pełzająca po podłodze. – Przy dobrej opiece szybko odzyska swą właściwą urodę.

Pies, zdumiony tą niespodziewanie szczęśliwą odmianą losu, biegał w kółko po

dywanie. Gdy zauważył Trenta, potoczył się w jego stronę, ale po drodze potknął się o
własne łapy i upadł. Kobiety podniosły się i zarzuciły Trenta pytaniami.

– Zaraz wszystko opowiem! – zawołał. Postawił na stole torbę z zakupami, a potem

przykucnął i podrapał lekko szczeniaka po brzuszku. – Nie mam pojęcia, skąd się tam
wziął, ale znalazłem go na urwisku. Chował się przede mną. Tak było, prawda, mały?

– Chyba powinniśmy popytać w wiosce, czy nikomu nie zginął – rzekła Coco, ale

siostrzenice natychmiast głośno zaprotestowały. Coco podniosła rękę. – Tak byłoby
właściwie, lecz decyzja należy do Trenta, bo to on go znalazł.

– Zróbcie, co uważacie za najlepsze – odpowiedział i wyjął mleko z torby. – Trzeba

go teraz nakarmić.

Amanda już stała obok ze spodkiem, spierając się I Lila o to, jaka ilość mleka

będzie właściwa.

– Co jeszcze kupiłeś? – zapytała CC. z ciekawością, obmacując torbę.
Trent wzruszył ramionami.
– Kilka rzeczy. Pomyślałem sobie, że przyda mu się obroża.
Wyciągnął z torby jaskrawoczerwony pasek nabijany srebrnymi ćwiekami. CC. Nie

potrafiła powstrzymać uśmiechu.

– Bardzo modny wzór.
Trent puścił tę uwagę mimo uszu.
– No i smycz oraz jedzenie dla psa – mówił, wykładając na stół kolejne sprawunki.
– Mhm. – CC zabrała mu torbę i sama zaczęła przeglądać zawartość. – Psie

smakołyki, skórzane kości...

– Będzie mu potrzebne coś do gryzienia – wtrącił Trent.
– Jasne, że tak. Piłeczka i piszcząca myszka – roześmiała się Catherine i ścisnęła

zabawkę w ręku. Pies obejrzał się z ciekawością.

– Powinien mieć coś do zabawy – mruknął Trent.
Wolał nie wspominać o tym, że szukał również posłania i poduszki dla psa, ale

niczego takiego nic udało mu się znaleźć.

– Nie wiedziałam, że masz takie miękkie serce. Spojrzał na radośnie

podskakującego szczeniaka.

– Ja też nie – przyznał.
– Jak on się będzie nazywał? – zapytała Lilah.
– Ty go znalazłeś, więc nadaj mu imię.
– Tylko zrób to szybko – ostrzegła Amanda. – Bo jak nie, to Lilah nazwie go

Griswold albo jakoś podobnie.

– Fred – rzucił Trent pod wpływem impulsu. – On mi wygląda na Freda.
Ceremonia nadania imienia nie zrobiła na psie żadnego wrażenia. Zamoczył ucho w

spodku z mlekiem i zasnął.

– No to załatwione – stwierdziła Amanda. Obdarzyła szczeniaka jeszcze jednym

przyjaznym klepnięciem i podniosła się z podłogi. – Chodź, Lilah, teraz twoja kolej
pogrzebać w papierach.

– Pomogę wam – poderwała się Coco. CC. została sama z Trentem.
– Ja też już pójdę – powiedziała, ale Trent położył rękę na jej ramieniu.
– Zaczekaj.
– Na co?
– Po prostu... zaczekaj.
– A więc czekam – odrzekła spokojnie.
– Jak... jak tam twoja ręka?
– Goi się.
– To dobrze – wyjąkał Trent. Czul się jak idiota. – To dobrze – powtórzył

bezmyślnie.

– Jeśli to już wszystko...
– Nie. Chciałem ci powiedzieć... Gdy jechałem do wioski, zauważyłem, że coś

stuka w silniku. CC. wydęła usta.

– Jakiego rodzaju jest to stukanie?
Wyimaginowanego, pomyślał Trent i wzruszył ramionami.
– Po prostu puk–puk, stuk–stuk. Miałem nadzieję, że będziesz mogła sprawdzić, co

to takiego.

– Dobrze, przyprowadź jutro samochód.
– Jutro?

– Wszystkie narzędzia mam w warsztacie. Chcesz mi powiedzieć coś jeszcze?
– Kiedy byłem nad morzem, żałowałem, że nie ma ciebie obok mnie.
CC. odwróciła wzrok i przez chwilę milczała.
– Pragniemy w życiu różnych rzeczy – powiedziała w końcu. – I niech tak zostanie.

Odwróciła się i poszła do drzwi. – Postaraj się przyprowadzić samochód wcześnie rano –
dodała z progu, nie patrząc na niego. – Później będę zajęta. Muszę wymienić układ
wydechowy.

ROZDZIAŁ ÓSMY

CC. włączyła palnik, nałożyła ochronne okulary i zabrała się do odcinania

zardzewiałej rury wydechowej od plymoutha, rocznik 62.

Dzień nie należał do udanych. Nie mogła wyrzucić z myśli planowanej na wieczór

narady rodzinnej. Chociaż poprzedniego dnia wszystkie pudla ze starymi papierami
zostały przejrzane, nie udało sic znaleźć żadnego więcej dokumentu dotyczącego
naszyjnika. Amanda stała się bardzo małomówna, co świadczyło o tym, że sprawy nie
wyglądają najlepiej.

A do tego doszła kolejna bezsenna noc. CC, usłyszała skomlenie Freda i poszła

sprawdzić, co się dzieje ze szczeniakiem, ale Trent już się nim zajął, bo przez drzwi
dobiegały jego cicho, uspokajające słowa. CC przez dłuższą chwilę stała bez mchu w
korytarzu, wsłuchując się w ten głos.

Rankiem niepotrzebnie spojrzała w lustro i zauważyła, że ma podkrążone oczy. To

jeszcze mogła znieść. Wygląd zewnętrzny nigdy nie byl dla niej najważniejszy.
Najgorsze były jednak rachunki, które przyszły w porannej poczcie.

Interes szedł nie najgorzej, zdarzały się jednak kryzysy. Nie wszyscy klienci płacili

na czas i Cathrine często brakowało gotówki. Pół roku, myślała tnąc zardzewiały metal.
Potrzebowała jeszcze tylko pół roku, żeby wyjść na prostą, było to jednak zbyt długo, by
zdążyła zapobiec sprzedaży domu. Jej życie zmieniało się bardzo szybko, i to wcale nie
na lepsze.

Trent patrzył na nią z progu warsztatu. Na podnośniku znajdował się jakiś stary

rupieć, a CC stała pod nim z palnikiem acetylenowym w ręku. Po chwili rozległ się brzęk
i rura wydechowa upadla na posadzkę. CC. miała na sobie roboczy kombinezon,
rękawice ochronne i hełm. Muzyka, bez której najwyraźniej nie potrafiła pracować,
dobiegała z radia stojącego na ławce.

Mężczyzna, który rozważał, jak wspaniale byłoby się kochać na betonowej

podłodze z kobietą ubraną w strój spawacza, musiał być kompletnym wariatem.

CC w końcu go zauważyła. Ostrożnie zgasiła palnik i przesunęła okulary na czubek

głowy.

– Z twoim samochodem jest wszystko w porządku. Kluczyki są w biurze. Nic nie

płacisz – powiedziała zwięźle i znów zasłoniła twarz okularami.

– CC?
– Co?
– Zjesz ze mną kolację? Zdjęła hełm i w jej wzroku pojawiła się czujność.
– Nie rozumiem, przecież od kilku dni jadamy razem kolacje – odpowiedziała i

znów weszła pod samochód. Trent poszedł za nią.

– Nie o tym mówię. Chciałbym cię gdzieś za prosić.
– Dlaczego?
– A dlaczego nie?
CC. uniosła brwi.
– To bardzo miło z twojej strony, ale dziś wieczorem jestem zajęta. Mamy naradę

rodzinną.

– To może jutro? – nie ustępował Trent. Czy masz coś przeciwko temu?
– Mam. Nie pójdę z tobą na kolację.
– Dlaczego?
CC. westchnęła głęboko.
– Bo nie chcę.
– Nadal jesteś na mnie zla.
Twarz Catherine przybrała wygląd maski.
– Wszystko już sobie wyjaśniliśmy, więc nie musisz mnie nigdzie zapraszać.
– To tylko kolacja – powtórzył Trent, nie mając zamiaru się poddać. – Jeden

zwykły posiłek. Przyjacielskie pożegnanie przed moim powrotem do Bostonu.

– Wracasz już? – zdziwiła się CC, a kolana ugięły się pod nią. Odwróciła się i

zaczęła grzebać w skrzynce z narzędziami.

– Tak. W połowie tygodnia mam kilka ważnych spotkań. Muszę być w biurze w

środę po południu.

Tak po prostu, pomyślała, biorąc do ręki klucz do rur. Mam umówione spotkania,

więc żegnaj. Przepraszam, że złamałem ci serce.

– Skoro tak, to przyjemnej podróży – oznajmiła miło.
Trent szybko położył rękę na jej ramieniu.
– CC, chciałbym spędzić trochę czasu w twoim towarzystwie. Będę się czuł o wiele

lepiej, jeśli rozstaniemy się w przyjaźni.

– Chcesz się poczuć lepiej? – mruknęła. – No dobrze, dlaczego by nie? Możemy

jutro gdzieś wyskoczyć. Należy ci się pożegnanie.

– Jestem ci bardzo wdzięczny. Naprawdę – powiedział, dotykając jej policzka.

Pochylił się w jej stronę, ale CC. z trzaskiem opuściła okulary na twarz.

– Odsuń się, bo włączam palnik – uprzedziła słodko. – Chyba że chcesz się

poparzyć.

Rodzinne narady Calhounów z reguły były głośne i składały się ze sprzeczek, łez i

śmiechu, tym razem jednak w pokoju panowała niezwykła cisza. Amanda, jako osoba
najlepiej obeznana z prawem i finansami, siedziała u szczytu stołu. Suzanna położyła już
dzieci do łóżek. Tym razem było to nieco łatwiejsze niż zwykle, gdyż Alex i Jenny
wyładowali całą energię podczas zabawy z psem. Trent dyskretnie wymówił się od
uczestniczenia w zebraniu i zniknął z jadalni zaraz po kolacji.

To bez znaczenia, pomyślała CC, i tak wkrótce pozna wynik narady. Obawiała się

zresztą, że jest on z góry przesądzony.

– Chyba wszystkie wiemy, po co tu jesteśmy – oświadczyła Amanda. – Trent w

środę wraca do Bostonu i byłoby najlepiej, gdybyśmy mogły do tego czasu ustalić, jaka
jest nasza decyzja w sprawie domu.

– Ja myślę, że powinnyśmy się skupić na szukaniu naszyjnika – oznajmiła Lilah,

nerwowo obracając w palcach wisiorek z obsydianu, który miała na szyi.

Suzanna położyła dłoń na jej ramieniu.
– Nadal będziemy przeglądać dokumenty, ale moim zdaniem trzeba stanąć twarzą

w twarz z faktami. Odnalezienie naszyjnika na pewno zajmie nam mnóstwo czasu, a nie
możemy sobie pozwolić na zbyt długie odwlekanie decyzji.

– Mamy trzydzieści dni – wtrąciła Amanda. Wszystkie oczy zwróciły się na nią. –

W zeszłym tygodniu dostałam wiadomość od prawnika.

– Stridley skontaktował się z tobą i nic nam o tym nie powiedziałaś? – oburzyła się

Coco.

Amanda położyła rękę na teczce z dokumentami.
– Nie chciałam was martwić. Miałam nadzieję, że uda mi się przedłużyć termin, ale

nic z tego nie wyszło. Po trochu regulowałyśmy zaległe podatki, nie mamy jednak
pieniędzy na bieżące, trzeba też opłacić ubezpieczenie. Na razie jeszcze na to mamy, tak
jak i na raty kredytu hipotecznego, jednak rachunki za ogrzewanie były w tym roku
wyższe niż zazwyczaj, a nowy piec i naprawa dachu pochłonęły dużą część oszczędności.

CC. podniosła rękę.
– Jak zła jest sytuacja?
– Gorzej być nie może – stwierdziła krótko Amanda, pocierając skronie. – Możemy

sprzedać jeszcze kilka drobiazgów i utrzymać się na powierzchni przez krótki czas, lecz
za kilka miesięcy nadejdzie kolejny termin płatności podatków i znów znajdziemy się w
tym samym punkcie.

– Mogę sprzedać moje perły – wtrąciła Coco, ale Lilah przerwała jej.
– Nie, w żadnym wypadku. Już dawno ustaliłyśmy, że niektórych rzeczy nie

będziemy się pozbywać. Jeśli mamy stanąć twarzą w twarz z fak–lami, to zróbmy to jak
najszybciej – zakończyła ponuro.

– Cała kanalizacja jest do wymiany – powiedziała Amanda przez zaciśnięte gardło.

– Instalacja elektryczna też. Jeśli nie zmienimy przewodów, to niedługo możemy tu mieć
pożar. Rachunki za prawnika Suzanny...

– To mój problem – przerwała jej siostra.
– To nasz problem – stwierdziła stanowczo Amanda, a pozostałe kobiety pokiwały

głowami.

– Jesteśmy rodziną – mówiła dalej. – Sześć czy siedem lat temu wydawało się, że

wszystko będzie dobrze, ale... od tego czasu wzrosły podatki, a także składki za
ubezpieczenie, koszty remontów, po prostu wszystko. Nie jesteśmy biedne, ale dom zżera
wszystko do ostatniego centa. Gdybym sądziła, że uda nam się przetrwać jeszcze rok czy
dwa, to głosowałabym za tym, żeby sprzedać porcelanę lub kilka antyków, byłoby to
jednak tylko zatykanie dziury palcem.

– Co właściwie chcesz powiedzieć, Mandy? – zapytała CC.
Amanda zacisnęła usta.
– Chcę powiedzieć, że sprzedaż domu to jedyna sensowna możliwość, jaką mamy.

Pieniądze, jakie proponuje nam St. James, pozwoliłyby nam spłacić długi, zachować
większość przedmiotów, które są dla nas cenne, i kupić inny dom. Jeśli teraz nie
sprzedamy Towers, to tak czy inaczej w ciągu kilku najbliższych miesięcy stracimy go. –
Po jej policzku spłynęła łza. – Przykro mi, ale nie widzę żadnego innego wyjścia.

Suzanna wzięła ją za rękę.
– To nie twoja wina. Wszystkie wiedziałyśmy, że prędzej czy później do tego

dojdzie.

Amanda potrząsnęła głową.
– Wszystkie nasze rezerwy finansowe przepadły podczas kryzysu na giełdzie i od

tamtego czasu nic udało nam się stanąć na nogi. To ja decydowałam o inwestycjach...

– Wszystkie decyzje podejmowałyśmy razem – oburzyła się Lilah, kładąc swoją

rękę na dłoniach sióstr – zresztą za radą bardzo wysoko cenionego pośrednika. Gdyby nie
było kryzysu na giełdzie, gdybym wygrała na loterii, gdyby Bax nie okazał się takim
chciwym łajdakiem, może wszystko teraz wyglądałoby inaczej. Lecz jest, jak jest.

Coco dołożyła swoją dłoń.
– Nadal będziemy razem i tylko to się liczy.
– Tylko to się liczy – powtórzyła CC, dokładając swoją rękę. I rzeczywiście tak jest,

pomyślała.

– Więc co teraz robimy?
Amanda opanowała emocje i usiadła prosto.
– Powinnyśmy zaprosić tu Trenta i upewnić się, czy jego oferta nadal jest aktualna.
– Pójdę po niego – zaoferowała się CC. Odsunęła krzesło i wyszła z jadalni,

niczego nie widząc. Nie mogła w to uwierzyć. Szła przez szereg pokoi, przez korytarz, w
górę po schodach z wyślizganą balustradą, i nie mogła uwierzyć, że wkrótce to wszystko
będzie należało do kogoś innego, że nie będzie mogła wyjść ze swego pokoju na

kamienny taras i popatrzeć na ocean ani wspiąć się po schodkach do wieży Bianki, że nie
zobaczy już Lilah skulonej przy oknie i rozmarzonym wzrokiem patrzącej przez
zmatowiałe szkło na urwisko. Suzanna nie będzie zajmować się ogrodem, dzieci nie będą
biegać po trawniku, Amanda nie będzie w pośpiechu wbiegać po schodach, ciocia Coco
nie będzie pochylać się nad kuchenką...

Życie, jakie znała dotychczas, w ciągu kilku chwil miało przestać istnieć. CC. czuła

się zupełnie odrętwiała.

Trent przykucnął przy kominku i patrzył na Freda, który pochrapywał na

jaskrawoczerwonej poduszce w wiklinowym koszyku. Wiedział, że będzie mu brakowało
szczeniaka, ale nawet gdyby miał czas i chęci, by się nim zajmować w Bostonie, nie miał
serca odbierać go dzieciom Suzanny, a także wszystkim kobietom z tego domu.

Po południu obserwował CC, która na podwórku bawiła się z psem piłeczką.

Przyjemnie było słyszeć jej śmiech, patrzeć, jak tarza się po trawie z Fredem i dziećmi.
Nieoczekiwanie przypomniała mu się wizja, która pojawiła się w jego umyśle podczas
seansu spirytystycznego. Siedzieli obydwoje z CC na zalanej słońcem werandzie i
patrzyli na dzieci, które bawiły się w ogrodzie.

To było głupie, ale serce mu się ścisnęło, gdy stojąc w drzwiach, patrzył, jak

Catherine rzuca piłeczkę psu. Po chwili jednak zauważyła go i cala jej radość
wyparowała, a w oczach pojawił się chłód. Trent wiele by dał, żeby jeszcze raz zobaczyć,
jak te oczy rozświetlają się dla niego. Pragnął nawet wybuchu złości Catherine.
Najgorsza ze wszystkiego była ta jej chłodna, bezosobowa uprzejmość.

Ktoś zastukał do drzwi, a Fred zaskamlał przez sen. Trent poszedł otworzyć. Za

progiem stała CC. Na jej widok poczuł jednocześnie radość i niepokój. Przyszła do
niego... Tym razem nie mógł jej odtrącić.

Gdy jednak spojrzał jej w oczy, zauważył w nich coś dziwnego.
– Coś się stało? – zapytał niespokojnie i podniósł dłoń do jej policzka, ale CC.

odsunęła się sztywno.

– Chciałybyśmy, żebyś zszedł na dół, oczywiście, jeżeli nie masz nic przeciwko

temu.

– Catherine...
Ona jednak schodziła już po schodach.
Tak jak przypuszczał, znalazł je w jadalni. Siedziały wokół stołu ze ściągniętymi,

zamkniętymi twarzami. Trent zrozumiał, że ma przed sobą jedną wspólną wolę.

– Usiądź, proszę. – Coco wskazała mu krzesło. – Mam nadzieję, że w niczym ci nie

przeszkodziłyśmy?

– Nie, absolutnie. – Spojrzał na CC, ona jednak wpatrywała się nieruchomo w

ścianę nad jego głową. – Czy to będzie następny seans?

– Tym razem nie – odrzekła Lilah i skinęła głową w stronę Amandy. – Mandy?
– Dobrze. – Chwilę zbierała się w sobie i poczuła ulgę, gdy pod stołem Suzanna

ujęła jej dłoń. – Trent, rozmawiałyśmy o twojej ofercie kupna domu i postanowiłyśmy ją
przyjąć.

Spojrzał na nią zdziwiony.
– Jak to, przyjąć?
– Tak. – Amanda przycisnęła drugą rękę do brzucha. – To znaczy, jeśli twoja oferta

jest nadal aktualna.

– Tak, oczywiście, że jest aktualna. – Przebiegł wzrokiem wszystkie twarze,

zatrzymując się dłużej na CC. –Jesteście pewne, że taka właśnie jest wasza decyzja?

– Przecież tego właśnie chciałeś – odrzekła CC ostro. – Po to tu przyjechałeś.
– No, tak – odrzekł niepewnie. – Moja firma będzie zachwycona, mogąc kupić tę

posiadłość... chcę się jednak upewnić, czy wszystkie się na to zgodziłyście. Ze tego
właśnie chcecie. Każda z was.

– Wszystkie się na to zgodziłyśmy – odrzekła CC, wciąż patrząc w ścianę.
– Szczegółami zajmą się prawnicy – podjęła Amanda. – Zanim jednak przekażemy

im tę sprawę, chciałabym omówić warunki umowy.

– Oczywiście – potwierdził Trent i powtórzył oferowaną sumę. Do oczu CC

napłynęły łzy. – Możemy się zgodzić na pewną elastyczność w terminach – mówił. –
Zdaję sobie sprawę, że zechcecie przed... hm... przeprowadzką dokonać tu
inwentaryzacji.

To tylko biznes, powtarzał sobie. Same tego chciały. Nie było żadnego powodu, by

miał się czuć jak barbarzyńca.

– Myślę, że będziemy wolały wyprowadzić się stąd jak najszybciej – powiedziała

Suzanna. – To znaczy natychmiast, gdy tylko znajdziemy inny dom.

– Jeśli mogę w czymkolwiek pomóc...
– Zrobiłeś już dosyć! – przerwała mu zimno CC.
– Damy sobie radę.
– Chciałabym dodać do umowy pewien warunek – odezwała się Lilah. – Kupujesz

tylko dom i ziemię.

– Naturalnie. Meble, pamiątki, rzeczy osobiste, to wszystko w dalszym ciągu należy

do was.

– Włącznie z naszyjnikiem – uzupełniła Lilah, pochylając głowę. – Niezależnie od

tego, czy zostanie znaleziony przez nas, czy już po naszej wyprowadzce, pozostaje on
własnością rodziny Calhounów. Chcę to mieć na piśmie. Jeśli na przykład znajdzie się
przy remoncie, będzie nam zwrócony.

– Dobrze. – To zastrzeżenie doprowadzi prawników do szału, pomyślał Trent, lecz

to ich problem.

– Dopilnuję, żeby ten punkt znalazł się w umowie, obiecuję.
– Wieża Bianki – powiedziała Lilah powoli.

– Uważaj na to miejsce, radziłabym ci niczego tam nie zmieniać.
– Może napijemy się wina? – zapytała Coco, podnosząc się nerwowo z miejsca.
CC. również wstała. Najchętniej uciekłaby z pokoju.
– Przepraszam, ale jeśli wszystko już zostało omówione, to ja chyba pójdę do

siebie. Jestem zmęczona.

Trent powiódł za nią wzrokiem, lecz Suzanna powiedziała:
– Teraz nie będzie chciała z tobą rozmawiać. Ja do niej pójdę.
CC. wyszła na taras i przechyliła się przez kamienny parapet, pozwalając, by zimny

wiatr osuszył jej łzy. Powinna teraz nadejść burza, pomyślała. Pragnęła wielkiej burzy,
rozgniewanej i gwałtownej jak ona sama w tej chwili. Uderzyła pięściami w mur,
przeklinając dzień, gdy po raz pierwszy spotkała Trenta. Nie chciał wziąć jej miłości, ale
odebrał jej dom. Oczywiście, gdyby przyjął jej miłość i sam pokochał CC, nie mógłby
zabrać Towers.

Suzanna stanęła obok niej i objęła ją ramieniem.
– Skarbie, jest zimno. Może lepiej wejdziesz do środka?
– To nie jest w porządku.
– Masz rację – westchnęła siostra. – To nie jest w porządku.
– On w ogóle nie ma pojęcia, co to oznacza. Nie rozumie tego. Nawet nie chciałby

zrozumieć.

– Może tak jest, bo tylko my potrafimy to pojąć?
Lecz to nie jest jego wina, CC Nie możemy oskarżać go o to, że nie udało nam się

utrzymać naszego domu. Suzanna odwróciła wzrok od ukochanego ogrodu i spojrzała na
urwisko. – Ja już raz stąd wyjeżdżałam. Mam wrażenie, jakby to było w innym życiu,
chociaż to tylko siedem lat. Już prawie osiem – westchnęła. – Wydawało mi się wtedy, że
to najszczęśliwszy dzień mojego życia. Zostawiałam wyspę, żeby rozpocząć nowe życic
w Bostonie.

– Nie musisz o tym mówić, przecież dobrze wiem, jakie to dla ciebie bolesne.
– Teraz już nie tak bardzo jak kiedyś. Byłam zakochana. Panna młoda, której

świetlana przyszłość ścieliła się pod stopy. Gdy jednak się odwróciłam i spojrzałam na
Towers, zapłakałam jak dziecko. Myślałam, że tym razem będzie mi łatwiej – mówiła
Suzanna, powstrzymując łzy – ale nie jest. Dlaczego ten dom tak mocno nas przyciąga?

CC. splotła palce z palcami Suzanny.
– Wiem, że znajdziemy inny dach, pod którym może nawet będziemy szczęśliwe,

ale to tak boli. Masz rację, to nie jest wina Trenta. Ale...

– Na kogoś trzeba zwalić – uśmiechnęła się Suzanna.
– On mnie zranił. Okropnie się czuję, mówiąc to, ale bardzo mnie zranił.

Chciałabym móc powiedzieć, że zmusił mnie do tego, bym się w nim zakochała, albo że
na to pozwolił, ale zrobiłam to zupełnie sama, bez jego udziału.

– A on? – zapytała Suzanna.
– Nie jest zainteresowany.
– Widząc, jak na ciebie patrzy, powiedziałabym, że jest wręcz przeciwnie.
– Tak, owszem – skrzywiła się CC. – ale to nie ma nic wspólnego z uczuciami.

Bardzo uprzejmie poinformował mnie, że nie chce wykorzystywać mojego, jak to
nazwał, braku doświadczenia.

– Och! – westchnęła Suzanna, wpatrując się w urwisko. Wiedziała, że nic tak nie

boli jak odrzucenie. – Pewnie nie będzie to dla ciebie wielką pociechą, ale gdyby nie
okazał się rozsądny, mogłabyś cierpieć znacznie bardziej.

– Owszem, okazał się rozsądny – wycedziła CC. przaez zęby. – Jako rozsądny i

kulturalny mężczyzna chce, żebyśmy rozstali się w przyjaźni. Nawet zaprosił mnie jutro
na kolację, by się upewnić, że przeżyję odtrącenie, a on może wracać do Bostonu bez
poczucia winy.

– I co zamierzasz zrobić?
– Pójdę na tę kolację. Potrafię być równie cywilizowana jak on. – CC uniosła wyżej

głowę i spojrzała na siostrę. – Mam zamiar sprawić, żeby pożałował, że kiedykolwiek
spotkał Catherine Calhoun. Czy masz jeszcze tę czerwoną sukienkę? Tę z wielkim
dekoltem?

Suzanna uśmiechnęła się szeroko.
– Jasne, że mam!
– W takim razie chodźmy ją obejrzeć.
No, no, pomyślała CC, jak wielkiej zmiany potrafi dokonać zwykła kiecka. Wydęła

usta i stanęła przed popękanym lustrem w rogu sypialni. Sukienka była na nią o numer za
mała, dzięki czemu tym lepiej uwidaczniała jej kształty. CC. przesunęła rękami po
biodrach.

Czerwony jedwab opinał ściśle jej ciało od głęboko wyciętego dekoltu do połowy

ud. Suzanna bezlitośnie skróciła dół. Długie rękawy kończyły się zębem zachodzącym na
wierzch dłoni. W uszach CC. miała błyszczące złowieszczo kolczyki z rogu nosorożca,
pożyczone od cioci Coco.

Opłaciło się poświęcić pół godziny na makijaż. Dzięki szmince Amandy usta

Catherine były równie czerwone jak sukienka. Na powiekach miała miedziane i
szmaragdowe cienie, których dostarczyła Lilah. Włosy, kruczoczarne i lśniące, były
zaczesane do tyłu na skroniach.

Trenton nie miał pojęcia, jaka czeka go niespodzianka.
– Suzanna mówiła, że potrzebujesz butów! – zawołała Lilah z progu. Weszła do

sypialni i stanęła jak wryta. – Chyba trafiłam do równoległego wszechświata –
wymamrotała.

CC. z promiennym uśmiechem obróciła się na pięcie.
– Jak ci się podobam?

– Myślę, że Trentowi trzeba będzie podać tlen. Mała, wyglądasz wyjątkowo

niebezpiecznie.

CC. wzięła od niej wysokie, czarne szpilki i wsunęła je na nogi.
– A teraz zobaczymy, ile kroków uda mi się w tym przejść, zanim się przewrócę.
– Musisz poćwiczyć. Idę zawołać Mandy.
W chwilę później wszystkie trzy siostry obserwowały niepewny chód Catherine.
– Idziesz na kolację – westchnęła w końcu Amanda, krzywiąc się boleśnie przy

każdym kroku CC – więc przez większą część wieczoru będziesz siedzieć.

– Zaczynam już łapać, o co w tym chodzi – mruknęła CC – Po prostu nie jestem

przyzwyczajona. Jak ty możesz w tym pracować przez cały dzień?

– Mam wrodzony talent.
– Musisz chodzić wolniej – podsunęła Lilah i bardziej rozważnie. Jakby nigdzie ci

się nie spieszyło.

– Ona ma rację – zgodziła się Amanda. – Posłuchaj rady osoby, która nigdy się nie

spieszy. – Lilah spojrzała na nią z ukosa.

– W tym wypadku powoli znaczy bardziej seksownie. Widzisz?
Idąc za radą siostry, CC zaczęła się poruszać z leniwym wdziękiem. Amanda

uniosła ręce w geście rezygnacji.

– Poddaję się. Miałaś rację. Co nałożysz na wierzch? – zapytała CC.
– Nie myślałam jeszcze o tym.
– Możesz wziąć mój czarny płaszcz. Zmarzniesz w nim na kość, ale będziesz

wyglądać olśniewająco. Jeszcze perfumy. Cioci Coco zostało od Bożego Narodzenia
trochę tych francuskich...

Suzanna potrząsnęła głową.
– Nie, nasza malutka powinna pachnieć tak jak zawsze. To podkreśli kontrast.
Nieświadomy tych przygotowań Trent siedział w salonie w towarzystwie Coco. Był

już spakowany i żałował, że nie potrafił wymyślić żadnego rozsądnego powodu, by
przedłużyć pobyt przynajmniej o kilka dni.

– Było nam bardzo milo cię gościć – powiedziała Coco w odpowiedzi na jego

podziękowanie za gościnę. – Na pewno wkrótce znów się zobaczymy.

Kryształowa kula nie mogła kłamać i nieodmiennie łączyła Trenta z jedną z jej

siostrzenic. Coco nic zamierzała się tak łatwo poddawać.

– Mam nadzieję, że tak się stanie. Muszę ci wyrazić mój podziw, Coco, za

wychowanie czterech tak pięknych kobiet.

– Czasami myślę, że wychowywałyśmy się nawzajem – uśmiechnęła się zacna

ciotka, rozglądając się po salonie. – Będzie mi brakowało tego domu. Szczerze mówiąc,
nie przypuszczałam, że aż tak wiele dla mnie znaczy, aż do... aż do tej pory. Nie

wychowałam się tutaj tak jak dziewczęta. Moja rodzina dużo podróżowała i ojciec rzadko
tutaj przyjeżdżał, pewnie dlatego, że jego matka tu zginęła. Potem wyszłam za mąż i
zamieszkałam w Filadelfii. Tam też owdowiałam. A potem, po śmierci Judsona i Delii,
przyjechałam tutaj, żeby zająć się wychowaniem dziewczynek. – Uśmiechnęła się ze
smutkiem. – Wybacz mi, że wpadam w sentymentalny nastrój.

– Nie ma za co przepraszać – rzekł Trenton. – Moja rodzina nie była zżyta i ja sam

nigdy nie miałem domu takiego jak ten, ale teraz zaczynam rozumieć, jak wiele to może
znaczyć.

– Powinieneś założyć własne gniazdo – powiedziała Coco, w swoim mniemaniu

chytrze. – Znajdź jakąś miłą dziewczynę, ożeń się, stwórz sobie dom. Nawet nie potrafię
sobie wyobrazić, jak bardzo samotnie musi się czuć ktoś, kto wraca do pustych ścian.

Trenton wolał nie rozwodzić się nad tym tematem. Pochylił się i rzucił Fredowi

piłeczkę. Przez chwilę z Coco przyglądali się psu, który skoczył za piłką, potknął się,
rozpłaszczył na podłodze i po chwili znowu się podniósł, piłka tymczasem zdążyła
zniknąć gdzieś w kącie.

– Musisz jeszcze trochę potrenować – mruknął Trent. Przyklęknął na podłodze

obok szczeniaka i podrapał go po brzuszku. Naraz w polu jego widzenia znalazła się para
czarnych, bardzo wysokich szpilek. Powoli powiódł wzrokiem w górę i ujrzał niebywale
zgrabne nogi. Poczuł, że powietrze gęstnieje mu w płucach. Usiadł wyprostowany.
Dokładnie na wysokości jego oczu znalazła się plama jaskrawej czerwieni opinająca
ponętne do szaleństwa kobiece kształty.

– Zgubiłeś coś? – zapytała CC. ze wzrokiem utkwionym w jego twarzy.
Usta miała lekko skrzywione, czerwone i wilgotne. Trent przesunął językiem po

wargach i podniósł się na miękkich nogach.

– CC.?
– Przecież idziemy na kolację, tak?
– Idziemy... tak. Wyglądasz wspaniale.
– Podoba ci się? – zapytała, obracając się na pięcie i pokazując mu plecy z

dekoltem sięgającym poniżej pasa. – Czerwony to taki wesoły kolor – dodała ze słodkim
uśmiechem.

– Dobrze ci w nim. Jeszcze nigdy nie widziałem cię w sukience.
– Są niepraktyczne, gdy trzeba zmienić pompę olejową. Jesteś już gotów?
– Gotów do czego?
CC. bawiła się coraz lepiej.
– Do wyjścia na kolację.
– A, tak. Tak, jestem gotów.
CC. pochyliła głowę w sposób, jakiego nauczyła ją Suzanna, i podała mu swój

płaszcz. Trent pomagał wkładać okrycia setkom kobiet, ale jeszcze nigdy nie robił tego
równie niezręcznie jak teraz.

– Nie czekaj na nas, ciociu Coco,
– Dobrze, kochanie.
Gdy drzwi za nimi się zamknęły, cztery kobiety jednocześnie uniosły dłonie z

wystawionym kciukiem.

ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY

– Cieszę się, że namówiłeś mnie na wyjście dziś wieczorem powiedziała CC. i

sięgnęła do klamki, zanim sobie przypomniała, że to Trent powinien otworzyć jej drzwi.

– Nie byłem pewien, czy zechcesz ze mną wyjść – przyznał, kładąc rękę na jej

dłoni.

– Myślałeś, że nie zrobię tego z powodu domu? Co się stało, to się stało.

Wolałabym, żebyśmy dzisiaj o tym nie rozmawiali – odrzekła CC. Ostrożnie uwolniła
rękę i wsunęła się do samochodu.

– Dobrze – zgodził się Trent. Zamknął drzwi i zasunął dach. – Jedziemy do

restauracji, którą poleciła mi Amanda – oznajmił, nie zapalając silnika. Przez chwilę
siedział z ręką na kluczyku i patrzył na dziewczynę.

– Czy coś się stało? – zdziwiła się.
– Nie – odpowiedział i spróbował jeszcze raz:
– Pomyślałem, że może spodoba ci się restauracja nad brzegiem morza.
– Bardzo dobrze – odpowiedziała krótko.
Radio w samochodzie Trenta nastawione było na stację nadającą klasyczną

muzykę. Nie tego CC. słuchała na co dzień, ale ten wieczór nie był zwykłym wieczorem.
Usiadła wygodnie i próbowała cieszyć się jazdą.

– Czy to stukanie znów się pojawiło?
– Jakie stukanie?
– Owo „puk–puk, stuk–stuk” ponoć domagające się naprawy.
– Ach – uśmiechnął się Trent. – Nie, chyba tyłko mi się wydawało. Powiedz mi,

dlaczego zostałaś mechanikiem samochodowym? – zaciekawił się.

CC. poprawiła się w fotelu i skrzyżowała nogi. Trent mocniej zacisnął palce na

kierownicy.

– Bo znam się na tym. Gdy miałam sześć lat, rozebrałam silnik od kosiarki do

trawników, by się przekonać, jak to działa, no i połknęłam haczyk. A ty dlaczego zająłeś
się hotelami?

– Bo tego ode mnie oczekiwano – odrzekł Trent bez namysłu i sam poczuł się

zdziwiony tą odpowiedzią. –I również dlatego nauczyłem się robić to dobrze.

– Lubisz to zajęcie?

Trenton zastanawiał się, czy ktoś już kiedyś zadał mu to pytanie oraz czy on sam

kiedykolwiek zastanawiał się nad tym. Pewnie nie.

– Tak, chyba tak – rzekł bez przekonania.
CC uniosła brwi.
– Chyba? Myślałam, że zawsze jesteś wszystkiego pewien.
– Widocznie tak nie jest – mruknął po chwili, podczas której omal nie zjechał z

drogi.

Restauracja znajdowała się tuż nad brzegiem oceanu. Trent sądził, że przez drogę

już przywykł do nowego wcielenia CC, lecz gdy wysunęła się I samochodu, znów
poczuł, że z trudem utrzymuje się na nogach.

– Na pewno dobrze się czujesz? – zaniepokoiła się, patrząc na niego.
– Sam nie wiem – odrzekł. – Pozwól, że sprawdzę.
Kobieta, która wyglądała tak seksownie jak ona, nie zamierzała chyba stawiać

oporu. Położył dłoń na jej karku i pochylił się nad jej twarzą, ona jednak odsunęła się
szybko.

– Pamiętaj, to nie jest randka, tylko przyjacielskie spotkanie.
– Chciałbym zmienić zasady – oświadczył. CC. tylko się uśmiechnęła.
– Za późno, kochanie, a ja jestem głodna.
– Nie tylko ty – westchnął i wprowadził ją do środka.
Nie wiedział, jak powinien się zachowywać. Wypróbowane chwyty, które zawsze

stosował wobec kobiet, teraz wydawały mu się wprost niesmaczne. Scenografia była
doskonała. Siedzieli przy małym stoliku obok okna, z którego rozciągał się widok na
morze. Słońce właśnie zachodziło, pokrywając zatokę całą paletą złocistych odcieni.
Trenton zamówił wino, natomiast CC. zaczęła przeglądać kartę dań, jednocześnie pod
stołem niedostrzegalnie zsuwając szpilki z nóg.

– Jeszcze nigdy tu nie byłam – powiedziała. – Miłe miejsce.
– Nie mogę zagwarantować, że jedzenie będzie tu równie dobre jak u cioci Coco.
Nikt nie gotuje tak jak ona. Będzie jej bardzo żal, że wyjeżdżasz, bo lubi gotować

dla mężczyzn.

– A tobie?
– Co: mnie?
– Czy tobie również jest przykro, że wyjeżdżam?
CC. opuściła wzrok na kartę, choć nie była w stanie przeczytać ani jednego słowa.
– Na razie jeszcze tu jesteś, więc skąd mogę wiedzieć? Na pewno masz wiele spraw

do nadrobienia w Bostonie.

– To prawda, ale pomyślałem, że gdy już wszystko załatwię, to zrobię sobie urlop, a

Bar Harbor to chyba dobre miejsce do wypoczynku.

CC. odwróciła wzrok.
– Wielu ludzi tak uważa – mruknęła i odetchnęła z ulgą, gdy kelner przyniósł wino.
– Gdybyś mogła pojechać w dowolne miejsce na świecie, co byś wybrała?
– To trudne pytanie, bo ja właściwie nigdzie jeszcze nie byłam – odpowiedziała i

spróbowała wina. – Wyjechałabym tam, gdzie nad wodą mogłabym oglądać zachody
słońca, i gdzie jest ciepło. – Wzruszyła ramionami. – A pewnie powinnam powiedzieć, że
pragnęłabym zwiedzić Paryż albo Londyn i napawać się starą europejską kulturą.

Trenton położył rękę na jej dłoni.
– Nie. Catherine...
– Czy mogę już przyjąć zamówienie?
CC. podniosła wzrok na kelnera.
– Tak – powiedziała i wybrała z karty coś na chybił trafił, a gdy kelner odszedł,

zapytała:

– Widziałeś kiedyś wieloryba?
– Nie – zdziwił się Trent.
Będziesz musiał tu przyjeżdżać od czasu do czasu, gdy... podczas przebudowy

Towers. Powinieneś kiedyś popłynąć na kutrze służącym do obserwacji wielorybów.
Ostatnim razem, gdy zrobiłam sobie taką wycieczkę, mogłam im się dobrze przyjrzeć, są
naprawdę niezwykle. Trzeba się ciepło ubrać, bo nawet w środku lata na pełnym
Atlantyku jest zimno. Pogoda bywa różna, ale warto zaryzykować. Może nawet sam
zaczniesz organizować takie wyprawy. Wiesz, weekendowy pakiet, wycieczka na pełny
ocean włączona w cenę. Wiele hoteli...

Trent powstrzymał ją, otaczając dłonią jej przegub. Poczuł nierówno bijący puls.

Tym razem to nie namiętność, pomyślał, lecz złamane serce.

– Catherine, żadne dokumenty nie zostały jeszcze podpisane – powiedział cicho. –

Jest jeszcze czas, by poszukać innych rozwiązań.

– Nie ma żadnych innych rozwiązań – odrzekła i patrząc na jego twarz,

uświadomiła sobie, że los Towers nie jest mu obojętny. W jego oczach widać było
współczucie i troskę. Poczuła się z tego powodu jeszcze gorzej. – Albo sprzedamy dom
teraz, tobie, albo później komuś innemu, bo musimy zapłacić podatki. Wychodzi na to
samo, a teraz przynajmniej możemy to załatwić z odrobiną godności.

– Może mógłbym jakoś pomóc. Pożyczka... Catherine natychmiast wycofała się w

głąb siebie.

– Nie możemy wziąć od ciebie pieniędzy.
– Gdy kupię dom, i tak weźmiecie ode mnie pieniądze.
– To co innego, umowa kupna–sprzedaży, czyli zwykły interes. Trent – powiedziała

stanowczo – doceniam twoją propozycję, tym bardziej że wiem, iż kupno To wers to
jedyny powód, dla którego tu przyjechałeś.

Owszem, tak było, lecz wszystko uległo zmianie.
– CC, gdy was poznałem, zacząłem czuć się tak, jakbym wysysał soki z sierot i

wdów.

Uśmiechnęła się z wysiłkiem.
– Moja rodzina składa się z pięciu silnych, samo dzielnych kobiet. Nie winimy cię...

no, może ja cię winię, odrobinę, ale wiem, że to niesprawiedliwe.

– Moje uczucia do ciebie sprawiają, że trudno mi o chłodny punkt widzenia.
– A jakie są twoje uczucia do mnie?
Westchnęła lekko i poczekała, aż kelner zapalił świecę na stoliku.
– Skoro zabierasz dom, to możesz równie dobrze wziąć już wszystko. Jestem w

tobie zakochana, ale z czasem to minie. Czy jeszcze coś chciałbyś wiedzieć? – zapytała,
unosząc widelec.

Gdy znów wziął ją za rękę, tym razem nie próbowała jej uwalniać, lecz czekała.
– Nigdy nie chciałem cię zranić – powiedział ostrożnie. Dotyk jej palców sprawiał

mu niezwykłą radość. – Tylko że nie mogę ani tobie, ani komukolwiek obiecać wiecznej
miłości i wierności.

– To smutne – oświadczyła, potrząsając głową. – Widzisz, ja tracę tylko dom i na

pewno znajdę sobie inny, ale ty tracisz całą resztę swojego życia, choć masz je tylko
jedno. – Zmusiła usta do uśmiechu i cofnęła rękę. – Chyba że podzielasz wierzenia Lili o
nieustannym powrocie naszych dusz. Dobre to wino – dodała. – Jak się nazywa?

– Pouilly Fum.
– Będę musiała to zapamiętać.
Zaczęła jeść swoje danie, zupełnie nie czując smaku, i wciąż mówiła o nieistotnych

sprawach. Gdy wreszcie dobrnęli do kawy, czuła się tak zmęczona, jakby przerzuciła
wagon węgla. Wolałaby rozebrać silnik na części bez śrubokręta, niż przeżyć jeszcze
jeden taki wieczór.

Miała ochotę zrobić mu karczemną awanturę, zwymyślać za to, że poruszył w niej

wszystkie emocje, a potem najspokojniej w świecie wycofał się. Nie mogła jednak
zrezygnować z zimnej pociechy niesionej przez dumę. To było jedyne, co jej pozostało.

– Opowiedz mi o swoim domu w Bostonie poprosiła.
Trenton nie był w stanie oderwać od niej oczu. Kolczyki rzucały snopy iskier, a

płomienie świec odbijały się w jej oczach. Była porywająco piękna, on jednak przez cały
wieczór nie mógł pozbyć się wrażenia, że zamknęła na cztery spusty najlepszą część
siebie i że nigdy już nie zobaczy jej całej.

– O moim domu? – powtórzył, nie rozumiejąc.
– Tak, o tym miejscu, gdzie mieszkasz,
– To tylko... ściany i dach. – Wzruszył ramionami. Nagle uświadomił sobie, że ten

budynek nic dla niego nie znaczył, po prostu był znakomitą inwestycją i to wszystko. –

Mam stamtąd bardzo blisko do biura.

– To wygodne. Od jak dawna tam mieszkasz?
– Jakieś pięć lat. Kupiłem dom od ojca, gdy rozwodził się z trzecią żoną i dzielili

majątek. Zdecydowali się wtedy zlikwidować niektóre nieruchomości.

– Rozumiem – powiedziała powoli CC. – Czy twoja matka też mieszka w Bostonie?
– Nie, wciąż podróżuje. Nie lubi zbyt długo pozostawać w tym samym miejscu.
– Zupełnie jak cioteczna babcia Colleen – uśmiechnęła się CC. znad filiżanki.

Ciotka mojego ojca, czyli najstarsza córka Bianki.

– Bianca – powtórzył Trent i znów przypomniał sobie chwilę, gdy poczuł ciepły

dotyk na złączonych dłoniach jego i CC

– Mieszka na statkach pasażerskich i co jakiś czas dostajemy od niej pocztówki a to

z Aruby, a to z Madagaskaru. Ma ponad osiemdziesiąt lat, obsesję na punkcie samotnego
życia i charakter jak skacowany rekin. Przez cały czas drżymy, żeby przypadkiem nie
przyszło jej do głowy wpaść do nas w odwiedziny.

– Nie wiedziałem, że macie jeszcze innych krewnych oprócz Coco – zdziwił się

Trent, ściągając brwi. – Może ona wie coś o naszyjniku?

– Ciocia Colleen? – CC. zastanowiła się i po chwili wydęła usta. – Wątpię, była

jeszcze dzieckiem, gdy Bianca zmarła, a potem większość czasu spędzała w różnych
szkołach z internatem. – Zdjęła kolczyki i rozmasowała płatki uszu. Na ten widok Trent
znów poczuł, że krew zaczyna szybciej krążyć w jego żyłach. – Nawet gdyby udało nam
się ją znaleźć, co jest mało prawdopodobne, to gdyby usłyszała o tej całej historii,
natychmiast by tu przyjechała i rozebrała dom na kawałki, cegła po cegle. Nie żywi
żadnych uczuć do Towers, za to nad życie kocha pieniądze.

– To zupełnie nie pasuje do twojej rodziny – zdziwił się Trent.
– Och, mamy w kolekcji sporo różnych okazów – ożywiła się CC i oparła łokcie na

stole. – Na przykład cioteczny dziadek Sean, czyli najmłodszy syn Bianki. Został
postrzelony, gdy wychodził przez okno z sypialni swojej zamężnej kochanki. Zresztą,
jednej z wielu. Wyzdrowiał, a potem popłynął do Indii Zachodnich i nigdy więcej o nim
nie słyszano. To było w latach trzydziestych. Z kolei Ethan, mój dziadek, przegrał
większą część rodzinnego majątku w karty i na wyścigach. Miał słabość do hazardu i to
go zabiło. Założył się, że przepłynie żaglówką z Bar Harbor do Newport i z powrotem w
sześć dni. Dopłynął do Newport i wracał do domu ze sporym zapasem czasu, ale trafił na
silny wiatr i zatonął. A tym samym również przegrał zakład.

– Całkiem niezła para poszukiwaczy przygód – zauważył Trent.
– Byli Calhounami – stwierdziła CC takim tonem, jakby to wyjaśniało wszystko.
– Przykro mi, że w rodzinie St. Jamesów nie wydarzyło się nic, co mogłoby się

równać z twoimi opowieściami.

– Zawsze się zastanawiałam, czy Bianca zrezygnowałaby ze skoku z wieży, gdyby

wiedziała, jak poplątane stanie się życie jej dzieci. – CC zapatrzyła się w grę świateł na
ciemnej wodzie. – Musiała bardzo kochać swojego artystę.

– Albo niestety była bardzo nieszczęśliwa w małżeństwie.
– No właśnie. Chyba powinniśmy już wracać –poderwała się nagle CC, ale zastygła

w pół ruchu i pochyliła się, szukając czegoś pod stołem.

– Co się stało? – zdziwił się Trent.
– Zgubiłam buty – wyznała,
Trent również zajrzał pod stół i jego wzrok zatrzymał się na długiej, zgrabnej

nodze. Po chwili z wysiłkiem opuścił spojrzenie na podłogę.

– Są – stwierdził. – Pomogę ci.
Wsunął szpilki, na jej stopy i przypomniał sobie, jak kiedyś pomyślał, że CC

zupełnie nie nadaje się do roli Kopciuszka.

– Czy już ci mówiłem, że masz niewiarygodnie piękne nogi?
– Nie – mruknęła CC, starając się opanować podniecenie. – Miło, że to zauważyłeś.
– Trudno to przeoczyć. To jedyne nogi na świecie, które dobrze wyglądają w

kombinezonie roboczym.

CC pochyliła się nad stołem.
– Przypomniałeś mi o czymś – powiedziała.
– O czym? – zapytał Trent, obsesyjnie marząc o tym, by ją pocałować. Jej twarz

była tak blisko, wystarczyłoby przysunąć się o kilka centymetrów...

– Twoje amortyzatory wytrzymają jeszcze najwyżej kilka tysięcy kilometrów.

Zajmij się nimi, kiedy wrócisz do domu – zakończyła i wstała, zadowolona z siebie.

W samochodzie pogratulowała sobie w duchu. W sumie był to bardzo udany

wieczór. Może Trent nie cierpiał tak jak ona, ale mogłaby przysiąc, że kilka razy poczuł
się bardzo niewyraźnie. I zapewne nie uda mu się zapomnieć jej szybko i bez wysiłku.
Ostatnie wrażenie, jakie po sobie pozostawiła, to obraz bardzo atrakcyjnej kobiety w
seksownej czerwonej sukience, a nie utytłanego smarami mechanika w roboczym
kombinezonie.

A ponadto udowodniła sobie coś jeszcze. Że nie tylko potrafi kochać, lecz również

potrafi wyrzec się miłości.

Zbliżali się do Towers. Na tle nieba zarysowały się dwie wieże. Trent zwolnił

samochód.

– W wieży Bianki pali się światło – zauważył.
– To Lilah – wyjaśniła CC – Często tam siedzi. Nie rozbierzesz tej wieży, prawda?
– Nie – rzekł Trent, delikatnie kładąc rękę na jej dłoni. – Obiecuję, że nikt jej nie

ruszy.

Gdy minęli zakręt, dom zniknął z horyzontu, ale po chwili znów się wyłonił w całej

okazałości. Na tle szarych kamiennych ścian tu i ówdzie widać było oświetlone szyby, a
jakiś cień zamajaczył w oknie na wieży, a potem zniknął.

Lilah zawołała:
– Już wrócili!
Cztery kobiety dopadły do okna.
– Nie powinnyśmy ich szpiegować – wymamrotała Suzanna, ale dla lepszego

widoku odsunęła nieco zasłonę.

– Przecież nie szpiegujemy – zirytowała się Amanda, wytężając wzrok – tylko

kontrolujemy sytuację. Widzicie coś?

– Nadal siedzą w samochodzie – powiedziała Coco. – Skąd możemy wiedzieć, co

tam robią?

– Użyjcie wyobraźni – podpowiedziała Lilah dobrotliwie. – Jeśli ten facet właśnie

w tej chwili jej nie błaga, aby pojechała z nim do Bostonu, to jest zupełnym kretynem.

Zaalarmowana Suzanna podniosła na nią wzrok.
– Do Bostonu? Chyba nie myślisz, że CC. zgodziłaby się stąd wyjechać?
– Pojechałaby z nim nawet na Ukrainę, gdyby tylko starczyło mu rozumu, żeby ją o

to poprosić – stwierdziła Amanda spokojnie. – Uwaga, wysiadają!

– Może gdybyśmy odrobinę uchyliły okno, to udałoby się usłyszeć...
– Ciociu, co ty wygadujesz! – obruszyła się Lilah. Coco zaczerwieniła się.
– No tak, masz rację – stwierdziła pokornie.

– Oczywiście, że mam rację. Gdybyśmy próbowały teraz otworzyć okno, to

usłyszeliby skrzypienie – uśmiechnęła się Lilah i przyłożyła twarz do szyby. – Możemy
tylko czytać z ust.

– To był bardzo miły wieczór – powiedziała CC, wychodząc z samochodu. – Już od

dawna nigdzie nie byłam.

– A kolacja u Finneya?
CC. spojrzała na niego ze zdumieniem, a potem roześmiała się.
– Och, Finney, jasne. Masz dobrą pamięć.
– Niektóre rzeczy jakoś w nią zapadają. Czy on nigdy nie zabiera cię do restauracji?
CC wyobraziła sobie, jak stary Albert Finney eskortuje ją do eleganckiego lokalu, i

omal znów nie wybuchnęła głośnym śmiechem.

– Nie, zawsze chodzę do niego.
Trent ze wściekłością wbił ręce w kieszenie spodni.
– Powinien był cię gdzieś zaprosić.
– Wspomnę mu o tym – odrzekła lekko i zwróciła się w stronę schodów.
– Catherine, nie idź jeszcze – poprosił Trent, biorąc ją za ręce. Cztery pary oczu za

szybą zastygły w skupieniu.

– Jest już późno.
– Nie wiem, czy jeszcze cię zobaczę przed moim wyjazdem.
– W takim razie pożegnajmy się teraz – odrzekła bez wahania.
– Chcę cię jeszcze zobaczyć.
– Warsztat jest otwarty od wpół do ósmej. Możesz wstąpić po drodze.
– Dobrze wiesz, że nie to mam na myśli! – obruszył się Trent, przesuwając ręce na

jej ramiona.

– A co? – zapytała spokojnie.
– Przyjedź do Bostonu wyrzucił z siebie bez zastanowienia.
– W jakim celu?
– Mógłbym... pokazać ci miasto – odrzekł Trent bezradnie. – Mówiłaś, że nigdy

tam nie byłaś. Moglibyśmy spędzić trochę czasu razem.

CC drżała, ale jej głos był spokojny.
– Czy prosisz o to, żebym przyjechała do Bostonu i przeżyła z tobą romans?
– Nie. Tak. Och, Boże! Zaczekaj chwilę. – Trent odsunął się o kilka kroków,

próbując odzyskać równowagę ducha i umysłu.

Lilah uśmiechnęła się szeroko.
– On też jest w niej zakochany, tylko za głupi, żeby się do tego przyznać.
Coco rozpaczliwie pomachała ręką.
– Cicho! Prawie udaje mi się usłyszeć, co oni mówią!
Stała z uchem przytkniętym do denka szklanki, opartej drugą stroną o szybę.
Na dole Trent spróbował jeszcze raz.
– Gdy jestem z tobą, nic nie dzieje się zgodnie z przewidywaniami. Wiem, że nie

powinienem cię o to prosić, i wcześniej wcale nie miałem takiego zamiaru. Chciałem
pożegnać się uprzejmie i dać ci spokój.

– A teraz?
– A teraz pragnę się z tobą kochać bardziej iż kiedykolwiek.
– Chcesz się ze mną kochać – powtórzyła CC. spokojnym tonem – ale mnie nie

kochasz.

– Nic nie wiem o miłości. Zależy mi na tobie. – Podszedł bliżej i dotknął jej twarzy.

– Może to by wystarczyło?

CC. przyglądała mu się uważnie.
– Może by wystarczyło. Na dzień, na tydzień albo na miesiąc... ale widzisz, Trent,

ty miałeś całkowitą rację. Oczekuję czegoś więcej i wiem, że zasługuję na to. – Teraz ona
położyła dłonie na jego ramionach. – Oferowałam ci siebie raz i to się więcej nie
powtórzy. Ani to.

Przycisnęła usta do jego ust, wkładając w ten pocałunek wszystkie emocje. Trent

zachłannie otoczył ją ramionami. W myślach czuł zamęt.

– Catherine – wy dyszał, przyciskając usta do jej szyji. – Przez cały czas chciałbym

cię mieć jeszcze bliżej... ale nie mogę.

– Owszem, mógłbyś – szepnęła, odsuwając się powoli, – I to właśnie jest

najbardziej bolesne.

Odwróciła się i pobiegła po schodach.
– Catherine!
Zatrzymała się przy drzwiach i powoli spojrzała w jego stronę. Trenton już ruszał z

miejsca, by do niej podejść, jednak powstrzymał go blask łez w jej oczach.

– Do widzenia, Trent. Mam nadzieję, że dziś w nocy nie będziesz mógł zasnąć.
Usłyszał trzask zamykanych drzwi i był pewien, że CC się nie pomyliła.

Nie mogę dłużej tak żyć. Nie mogę już udawać, że jestem lojalna wobec mojego

męża. Moje życie, przez dwadzieścia cztery lata tak uporządkowane i spokojne, tego lata
zmieniło się w kłamstwo. Kłamstwo, które będę musiała odkupić.

W miarę jak zbliża się jesień i zaczynamy planować powrót do Nowego Jorku,

dziękuję Bogu, że wkrótce zostawię wyspę Mount Desert za sobą. Jakże niebezpiecznie
zbliżyłam się tego lata do złamania małżeńskiej przysięgi!

Za tydzień on również wyjedzie i może nigdy już go nie zobaczę. Tak musi być. W

głębi serca jednak wiem, że oddałabym duszę za jedną godzinę spędzoną w jego
ramionach i wciąż obsesyjnie sobie to wyobrażam. Z Christianem poznałabym wreszcie
miłość, radość i namiętność. Z nim nie byłby to tylko zimny i milczący, a teraz jakże mi
wstrętny, obowiązek małżeński.

Modlę się, by Bóg wybaczył mi cudzołóstwo, które popełniam w sercu.
Siedzę teraz w wieży. Pod sobą mam skały, które maluje Christian. Tam chodzę, by

się z nim spotkać, wymykając się z domu jak pensjonarka. To poniżające, a jednak tylko
to pozwala mi przetrwać. Nawet teraz, gdy patrzę w dół, widzę tam jego. Stoi twarzą do
morza i czeka na mnie.

Nigdy nie dotknęliśmy się, ani razu. Przekonałam się jednak, jak wiele namiętności

można zawrzeć w milczeniu i w długich, bolesnych spojrzeniach.

Nie pójdę do niego dzisiaj. Pozostanę tutaj i będę na niego patrzeć. A gdy poczuję

się wystarczająco silna, zejdę tylko po to, by się z nim pożegnać.

Przez całą długą zimę będę się zastanawiać, czy zobaczę go tu następnego łata.

ROZDZIAŁ DZIESIĄTY

– Tu są dokumenty, o które pan prosił.

Trent nie zwrócił uwagi na wejście sekretarki, stał bowiem zamyślony przy oknie.

Nabrał takiego zwyczaju trzy tygodnie temu, gdy wrócił do Bostonu. Przez wielką szybę
widział zatłoczone centrum miasta. Wieżowce z metalu i szkła lśniły drapieżnie obok
eleganckich budynków z brązowego kamienia, ulicami płynęła rzeka samochodów, a
wzdłuż prawdziwej rzeki w kolorowych strojach truchtali miłośnicy joggingu.

– Proszę pana?
Dopiero teraz Trent odwrócił głowę.
– Tak?
– Przyniosłam dokumenty, o które pan prosił.
– Dziękuję, Angelo – powiedział Trent i starym zwyczajem spojrzał na zegarek.

Przyszło mu do głowy, że gdy był na wyspie, zdarzało mu się zapominać o czasie, co
tutaj, w Bostonie, było nie do pomyślenia.

– Jest już po piątej – zauważył. – Powinnaś iść do domu, do rodziny.
Angela zawahała się. Pracowała u Trentona od sześciu łat i dopiero w ostatnich

tygodniach jej szef zaczął zwracać się do niej po imieniu i pytać o najbliższych, a
poprzedniego dnia pochwalił jej sukienkę. Ta zmiana zdumiewała cały personel, zaś
Angela, jako dobra sekretarka, czuła się w obowiązku wyśledzić jej przyczyny.

– Czy mogę pana o coś zapytać?
– Proszę bardzo. Zechcesz usiąść?
– Nie, dziękuję. Mam nadzieję, że nie uzna pan tego za niewłaściwe, ale chciałam

zapytać, czy dobrze się pan czuje.

Na twarzy Trenta pojawił się cień uśmiechu.
– Czyżbym źle wyglądał?
– Nie, ależ skąd, może tylko wydaje się pan odrobinę zmęczony. Odkąd jednak pan

wrócił z Bar Harbor, jest pan jakby roztargniony i... jakiś inny.

– Owszem, jestem roztargniony, a także inny, a odpowiadając na twoje pierwsze

pytanie, nie, nie czuję się dobrze.

– Jeśli mogę coś dla pana zrobić...
Trent przysiadł na biurku i przyjrzał się swojej sekretarce. Zatrudni! ją, bo była

kompetentna i szybka w działaniu. Przypomniał sobie teraz, że omal nie odrzucił jej
kandydatury, bo miała dwoje małych dzieci. Nie był pewien, czy poradzi sobie ze
wszystkimi obowiązkami, ale zaryzykował i decyzja okazała się słuszna.

– Angelo, od jak dawna jesteś mężatką? – zapytał teraz.
Na twarzy sekretarki odbiło się zdumienie.
– Od dziesięciu lat.
– Czy twoje małżeństwo jest udane?
– Tak, Joe i ja jesteśmy szczęśliwi – odparła. Joe, pomyślał Trent, i dopiero teraz

uświadomił sobie, że nigdy nie zapytał Angeli, jak ma na imię jej mąż.

– Dlaczego?
– Co dlaczego, proszę pana?
– Dlaczego jesteście szczęśliwi?
– Bo... po prostu się kochamy.
Trent skinął głową, zachęcając ją, by mówiła dalej.
– I to wystarczy?
– Z pewnością pomaga w trudnych chwilach – uśmiechnęła się Angela. – Zdarzały

się nam kryzysy, ale zawsze popychamy siebie nawzajem do przodu.

– Mówisz o małżeństwie jak o drużynie. Czy macie ze sobą wiele wspólnego?
– Tego bym nie powiedziała. Joe lubi futbol, a ja go nie cierpię, on uwielbia jazz, a

ja zupełnie nie rozumiem takiej muzyki. –Angela zauważyła, że po raz pierwszy w życiu
rozmawia ze swym szefem zupełnie swobodnie. – Czasami myślę, że powinnam sobie
kupić zatyczki do uszu i nosić je przez cały weekend, ale gdy próbuję sobie wyobrazić
życie bez męża, bardzo nie podoba mi się to, co widzę. – Angela postanowiła
zaryzykować i dodała: – Panie St. James, jeśli czuje się pan przygnębiony z powodu
ślubu Marli Montblanc, to chciałabym powiedzieć, że lepiej będzie panu bez niej.

– To Marla wyszła za mąż?
Angela ze zdumieniem potrząsnęła głową.
– Tak, proszę pana, w zeszłym tygodniu. Wyszła za jakiegoś golfistę. Pisano o tym

w gazetach.

– Musiałem to przeoczyć – mruknął Trent.
– Wiem, że widywał się pan z nią od dłuższego czasu.
– Tak, to prawda – odrzekł Trent obojętnie.
– Nie jest pan... przygnębiony?
– Małżeństwem Marli? Nie. – Prawdę mówiąc, już od kilku tygodni ani razu o niej

nie pomyślał... a dokładnie od chwili, gdy wszedł do pewnego warsztatu i zobaczył
wystającą spod samochodu parę zniszczonych buciorów.

A więc chodzi o inną kobietę, pomyślała Angela. A skoro miała ona tak zbawienny

wpływ na szefa, to sekretarka szczerze życzyła jej wszystkiego najlepszego.

– Proszę pana, jeśli ktoś... lub coś innego – po prawiła się ostrożnie – zaprząta pana

umysł, to bardzo możliwe, że próbuje pan nadmiernie analizować sytuację.

Na twarzy Trenta pojawił się uśmiech.
– Angelo, czy ja za bardzo wszystko analizuję?
– Jest pan niezwykle dokładny i metodyczny, i ma pan wielką umiejętność

analizowania szczegółów. To bardzo dobra cecha w biznesie, ale w sprawach osobistych
logika czasami zawodzi.

– Ja też doszedłem do tego wniosku – westchnął Trenton i wstał. – Bardzo ci

dziękuję, że zechciałaś mi poświęcić swój czas.

– Cała przyjemność po mojej stronie – uśmiechnęła się kobieta. – Czy mogę coś

jeszcze dla pana zrobić?

– Nie, dziękuję – odrzekł Trenton i znów zwrócił Kię do okna. – Dobranoc, Angelo.
– Dobranoc – odrzekła sekretarka i z szerokim uśmiechem zamknęła za sobą drzwi.
Trenton przez dłuższą chwilę stał nieruchomo. Nie zauważył w gazetach informacji

o ślubie Marli, ponieważ jego uwagę przyciągały inne nagłówki: „Osobliwość
architektoniczna Bar Harbor ma się stać najnowszym hotelem sieci St. James,"
przypomniał sobie. „Czy w plotkach o zaginionym skarbie jest ziarno prawdy?".

Właściwie nie było wiadomo, skąd pochodził przeciek, chociaż Trentona specjalnie

on nie zdziwił. Tak jak się spodziewał, prawnicy krzywili się na klauzulę zaproponowaną
przez Lilah i wieści o szmaragdach krążyły po biurze. Było oczywiste, że prędzej czy
później trafią również do gazet.

Pisma żyły spekulacjami na temat skarbu Calhounów przez mniej więcej tydzień.

Przypomniano postać Fergusa Calhouna, a także samobójstwo jego żony. Jakiś
przedsiębiorczy reporter dotarł nawet do Colleen Calhoun, która właśnie odbywała rejs
po Morzu Jońskim. Wielka dama skomentowała całą sprawę jednym słowem, które
gazety cytowały wytłuszczonym drukiem:

– Bzdury.
Trent był ciekaw, czy CC. czytała te artykuły. Oczywiście, że tak, bo pewnie i za

nią uganiali się reporterzy. Ciekawe, jak to znosiła. Czy czuła się nieszczęśliwa i
przygnębiona, gdy dziennikarze zmuszali ją do odpowiadania na wścibskie pytania?
Trent lekko się uśmiechnął. Zmusić do czegoś Catherine? CC. byłaby w stanie
własnoręcznie; wyrzucić z warsztatu tuzin reporterów i gotów by I się założyć, że
poradziła sobie z nimi znakomicie.

Boże, jak strasznie za nią tęsknił! Każdego ranka po przebudzeniu zastanawiał się,

co on tu właściwie robi, a wieczorami kładł się do łóżka tylko po to, by przez wiele
godzin przewracać się z boku na bok. Myśli o CC. nie pozwalały mu zasnąć, a gdy
wreszcie mu się to udawało, Catherine nawiedzała go w snach.

Trzy tygodnie minęły od jego powrotu z Bar Harbor. Powinien już się

przyzwyczaić, a tymczasem każdy dzień był gorszy od poprzedniego.

Na jego biurku leżała przejrzana i poprawiona umowa sprzedaży domu Calhounów.

Powinien ją podpisać już parę dni temu, ale jakoś nie mógł się na to zdobyć. Nie potrafił
się skupić nawet na tyle, by dokładnie ją przeczytać, bo jego wzrok bezustannie
zatrzymywał się na trzech słowach: Catherine Colleen Calhoun. Wpatrywał się w nie bez
końca.

Przetarł zmęczone oczy i znów podszedł do biurka. Jak zawsze, panował na nim

idealny porządek, tak jak we wszystkich jego interesach... i w całym jego życiu.

Musiał jednak przyznać, że wiele się zmieniło. Przede wszystkim on sam stał się

inny, choć może nie do końca. Jeszcze raz wziął do ręki umowę i postukał w nią

długopisem. Przed kilkoma dniami przyszedł mu do głowy pewien pomysł, a teraz usiadł
i zaczął się nad nim zastanawiać.

To byłoby niezwykłe posunięcie, pomyślał, może nawet nieco ekscentryczne, ale...

Na jego twarzy pojawił się uśmiech. Jeśli dobrze rozegra swoje karty, wszystko powinno
się udać. A wtedy będzie to najważniejszy kontrakt jego życia.

Podniósł słuchawkę telefonu, wykręcił numer, powiedział kilka słów i w ten sposób

poruszył pierwsze tryby machiny.

Hank skończył polerowanie zderzaka mustanga z 1969 roku, a potem cofnął się o

krok, podziwiając efekt swej pracy.

– Wygląda nieźle! – zawołał do CC. Spojrzała przez ramię, ale była właśnie zajęta

wymianą klocków hamulcowych.

– To będzie prawdziwe cacko. Cieszę się, że udało nam się dostać tę robotę.
– Chcesz, żebym zajął się deską rozdzielczą? – Catherine zaklęła i otarła policzek z

płynu hamulcowego.

– Nie, przecież mówiłeś mi trzy razy, że masz dzisiaj ważną randkę. Idź się

przebrać.

– Dziękuję! – zawołał uradowany chłopak i zajął się sprzątaniem narzędzi. –

Znalazłaś już nowy dom?

– Nie – mruknęła CC, pochylając niżej głowę. – Jutro jedziemy całą rodziną na

poszukiwania.

– Bez Calhounów Towers nie będzie już tym samym. Ciekawe jednak, co z tym

naszyjnikiem. Gazety wciąż o nim piszą.

– Kiedyś przestaną.
– Gdybyście go znalazły, to miałybyście kłopot z głowy. Podobno wart jest miliony.

Cala rodzina mogłaby się przenieść na Florydę.

CC. wbrew sobie musiała się roześmiać.
– Niestety, jeszcze go nie znalazłyśmy, wiec Floryda musi poczekać, w

przeciwieństwie do tych hamulców.

– To ja już pójdę. Czy mam zamknąć biuro?
– Nie zawracaj sobie tym głowy i baw się dobrze.
Chłopak wyszedł, pogwizdując, a CC. rozmasowała sobie kark. Nie lubiła teraz

zostawać sama i nawet gadanina Hanka o szmaragdach była lepsza od ciszy. W każdym
razie pozwalała oderwać myśli od innych spraw.

Umowa sprzedaży domu miała nadejść lada dzień. CC zastanawiała się, czy

Trenton przyjedzie, by sfinalizować kontrakt. Na pewno nie, tylko przyśle
przedstawiciela. No cóż, tak chyba będzie najlepiej.

Zresztą miała zbyt dużo spraw na głowie, by martwić się jeszcze i o to. Szukanie

nowego domu, przeglądanie stert papierów, w których mogły się znajdować jakieś

wiadomości o naszyjniku, oraz klasyczny mustang, nad którym teraz pracowała, by
powrócił do dawnej świetności. Naprawdę brakowało jej czasu, by złapać oddech, tym
bardziej więc nie było sensu zastanawiać się, czy przy podpisywaniu kontraktu zobaczy
Trenta.

Gdyby tylko myśli o nim nie były takie bolesne...
Z czasem będzie lepiej, powiedziała sobie, wracając do pracy nad hamulcami.

Znajdą nowy dom, przeprowadzą się, gadanie o naszyjniku ucichnie i wszystko wróci do
normy. Jeśli nawet ból całkiem nie zniknie, to w każdym razie ona w końcu nauczy się z
nim żyć.

Miała przecież siostry i wspólnie mogły poradzić sobie ze wszystkim.
Gdy skończyła, ramiona miała całkiem zesztywniałe. Roztarła je i wychodząc spod

samochodu, nagle uświadomiła sobie, że radio przestało grać. Rozejrzała się dokoła i
zobaczyła Trenta stojącego obok skrzynki z narzędziami. Klucz, który CC. trzymała w
ręku, z głośnym brzękiem upadł na posadzkę.

– Co ty tutaj robisz?
– Czekam, aż skończysz pracę. Co u ciebie słychać?
– Jestem zajęta. – Przepełniona cierpieniem, odwróciła się i przycisnęła guzik na

ścianie. Podnośnik zazgrzytał i samochód powoli obniżył się. – Przypuszczam, że
przyjechałeś w sprawie domu.

– Tak, można powiedzieć, że o to również chodzi. Między innymi.
– Spodziewałyśmy się, że skontaktuje się z nami twój prawnik.
– Wiem. Gdy samochód znalazł się na poziomie podłogi, CC. wytarła ręce w

szmatę.

– Amanda zajmuje się szczegółami sprzedaży. Jeśli chcesz o tym porozmawiać, to

znajdziesz ją w Bay Watch.

– To, o czym chcę porozmawiać, dotyczy ciebie, a raczej nas.
CC podniosła głowę i widząc, że Trent zbliża się do niej, szybko cofnęła się o krok.
– Ja naprawdę nie mam ci już nic więcej do powiedzenia.
– Dobrze, w takim razie będę mówił ja, i to teraz.
Poruszał się szybko, ale CC. dobrze wiedziała, że gdyby naprawdę chciała, to

zdążyłaby się odsunąć. Widocznie jednak nie chciała.

Tak dobrze było znaleźć się znów w jego ramionach, poczuć jego usta i jego

dłonie... Duma gdzieś uleciała, pozostało tylko tęskne, bolesne pragnienie.

– Marzyłem o tym przez trzy i pół tygodnia – wymruczał Trenton z ustami przy jej

twarzy.

CC. mocno zacisnęła powieki.
– Idź stąd!

– Catherine...
– Powiedziałam, idź sobie! – powtórzyła i wyrwała się z jego ramion. – Nienawidzę

cię za to, że tu przyjechałeś i znów wyszłam na głupią.

– Nie jesteś ani nigdy nie byłaś głupia – powiedział łagodnie Trent i lekko dotknął

jej ramienia. Catherine z furią pochwyciła młotek i obróciła się na pięcie.

– Jeśli jeszcze raz mnie dotkniesz, rozwalę ci łeb!
Trent spojrzał prosto w jej płonące oczy i lekko się uśmiechnął.
– Bogu dzięki, to naprawdę ty! – zawołał i ostrożnie podniósł rękę. – Proszę,

posłuchaj mnie przez chwilę. Najpierw interesy.

– Ja już skończyłam rozmowę z tobą.
– Lecz nastąpiła zmiana planów. – Trent wyciągnął kilka drobnych monet. – Czy

mogę ci kupić coś do picia? – uśmiechnął się.

– Nie. Powiedz, co masz do powiedzenia, i wynoś się stąd.
Wzruszył ramionami i podszedł do automatu. Dopiero teraz CC. zauważyła jego

buty, wysokie do kostek, z wytłaczanej skóry.

– A cóż to takiego? – zapytała ze zdziwieniem.
Trent uśmiechnął się do niej znad puszki z oranżadą.
– To? Moje nowe buty. Jak ci się podobają? – Gdy nic nie odpowiedziała, pociągnął

solidny łyk. – Wiem, że nie pasują do mojego dawnego stylu, ale niektóre rzeczy czasem
się zmieniają. Wiele już się zresztą zmieniło. Czy mogłabyś odłożyć ten młotek?

– Co takiego? – zdziwiła się CC– Aha. Dobrze. – Położyła niedoszłe narzędzie

zbrodni na ławce.

– Mówiłeś, że plany się zmieniły. Czy to znaczy, że nie chcesz już kupować

naszego domu?

– Tak i nie. Może porozmawiamy o tym w twoim biurze?
– Do cholery, Trent, powiedz mi, o co ci właściwie chodzi.
– No dobrze. Propozycja jest taka: my weźmiemy jedno skrzydło, myślę, że

zachodnie, tak, żeby wykluczyć wieżę Bianki, i przebudujemy je. Chciałbym zachować
jak najwięcej z oryginalnych materiałów, a tam, gdzie okaże się to niemożliwe, zrobić
rekonstrukcję na podstawie oryginalnych planów. Nie chcę zmieniać atmosfery domu.
Wszystko ma pozostać w stylu przełomu stuleci. To będzie stanowiło o atrakcyjności
tego miejsca.

– Jak to? – zapytała Catherine, nie nadążając za jego tokiem myślenia.
– Bez trudu można tam urządzić dziesięć apartamentów, nie burząc pierwotnej

architektury. Jeśli pamięć mnie nie zawodzi, sala bilardowa powinna znakomicie
nadawać się na jadalnię, a w zachodniej wieży po przebudowie można będzie urządzić
mniejszą salę na prywatne przyjęcia.

– Dziesięć apartamentów?

– Tak, w zachodnim skrzydle – potwierdził Trent. – Z naciskiem na estetykę i

intymny charakter wnętrz. Trzeba będzie na przykład wyremontować wszystkie kominki.
Myślę, że z taką ofertą będziemy mieli klientów przez cały rok, nie tylko podczas sezonu.

– A co chcesz zrobić z resztą Towers?
– To będzie zależało od ciebie i twojej rodziny.
– Trent odstawił puszkę i podszedł do niej. – Z tego co widzę, bez trudu mieścicie

się na pierwszych dwóch kondygnacjach wschodniego skrzydła. Tam i tak jest mnóstwo
miejsca.

CC. poczuła zamęt w umyśle i przycisnęła palce do skroni.
– Czy to znaczy, że mamy to od ciebie wynajmować?
– Niezupełnie o to mi chodziło, myślałem raczej o partnerstwie. – Ujął jej rękę i

przyjrzał się jej.

– Twoje skaleczenia już się zagoiły.
– O jakim partnerstwie?
– Korporacja St. James wykłada pieniądze na remonty, reklamę i tak dalej. Gdy już

„ustronie” bo to słowo bardziej mi tu pasuje niż „hotel," będzie działało, podzielimy
zyski pół na pół.

– Nie rozumiem.
– CC, to naprawdę jest bardzo proste. – Podniósł jej dłoń do ust i po kolei całował

palce. – Zawrzemy kompromis. My będziemy mieli hotel, a wy dom, i nikt na tym nie
traci.

Catherine ujrzała iskierkę nadziei, ale jeszcze bala się w nią uwierzyć.
– Nie rozumiem, na jakich zasadach to ma działać. Dlaczego ktokolwiek miałby

płacić, żeby mieszkać w cudzym domu?

– W najbardziej charakterystycznej i nietypowej budowli w okolicy – poprawił ją. –

W domu z legendą, z duchem i tajemnicą. Ludzie będą skorzy sporo zapłacić, żeby móc
się tu zatrzymać. A gdy spróbują potraw Coco...

– Cioci Coco?
– Już zaproponowałem jej posadę szefa kuchni, a ona jest zachwycona. Potrzebny

będzie jeszcze menedżer, ale myślę, że Amanda wypełni tę lukę, prawda? – zapytał z
uśmiechem.

– Dlaczego to robisz?
– Jestem biznesmenem, a to jest bardzo dobry interes. Zacząłem już badania

rynku... w każdym razie taką wersję usłyszała moja rada nadzorcza. Sądzę, że ty sama
najlepiej wiesz, co o tym myśleć.

– Nic już nie wiem – stwierdziła. Cofnęła rękę i podeszła do otwartych drzwi

warsztatu. – Wiem tylko, że przyjechałeś tu z jakimś szalonym planem i chcesz...

– Bardzo solidnym planem – poprawił. – Nie jestem wariatem i nie podejmuję

decyzji pod wpływem impulsu. W każdym razie nigdy dotąd tak nie było. – Znów
podszedł do niej i ujął ją za ramiona. – Chcę, żebyś mogła zatrzymać swój dom, CC.

Mocno zacisnęła usta i przymknęła oczy.
– A więc robisz to dla mnie.
– Dla ciebie, dla twoich sióstr, dla Coco, a nawet dla Bianki – tłumaczył, obracając

dziewczynę twarzą do siebie. – Również i dla siebie. Chciałaś, bym nie mógł spać w
nocy, i tak było.

Dziewczyna zdobyła się na słaby uśmiech.
– Poczucie winy potrafi zdziałać cuda.
– Poczucie winy nie ma tu nic do rzeczy, bo chodzi o miłość. Nie odsuwaj się! –

zawołał, gdy próbowała wyszarpnąć się z jego uścisku. – Warsztat jest już dzisiaj
nieczynny. Teraz jesteśmy tu tylko we dwoje i jest to czysto osobista sprawa.

Catherine wojowniczo zwinęła dłonie w pięści. – Nie rozumiesz, że dla mnie to

wszystko od początku było czysto osobiste? Przybyłeś tu i zmieniłeś cale moje życie, a
potem spokojnie sobie wyjechałeś! A teraz znów przyjeżdżasz i mówisz mi, że zmieniłeś
plany!

– Nie tylko dla ciebie wszystko się zmieniło. Odkąd cię poznałem, świat, i ja w

nim, stał się inny. –Zaczęła ogarniać go panika, bo CC. nie chciała mu dać jeszcze jednej
szansy. – Nie prosiłem o to ani nie marzyłem o tym, po prostu stało się.

– Dobitnie wytłumaczyłeś mi, czego nie chcesz! – zawołała Catherine. – Nie masz

prawa znów zaczynać wszystkiego od nowa!

Trenton mocno potrząsnął ją za ramiona.
– Do diabła z prawem! Chcę ci powiedzieć że cię kocham, robię to pierwszy raz w

życiu i że pozwolę byś swoim zwyczajem zamieniła chwili w awanturę!

– Mogę ją zmienić, w co zechcę! – oburzyła się z wściekłością, – Nie pozwolę, byś

mnie znowu ranił! Nie mam zamiaru... – Naraz urwała i spojrzała na niego szeroko
otwartymi oczami. – Trent ty naprawdę powiedziałeś, że mnie kochasz?

– Wreszcie mnie wysłuchaj! Przez trzy i pól tygodnia czułem się pusty i

nieszczęśliwy Wyjechałem stąd, bo wydawało mi się, że jestem w stanie to zrobić. Bo
sądziłem, że tak będzie uczciwie i że tak będzie dla nas najlepiej. Logicznie rzecz biorąc,
miałem rację, bo zupełnie nie jesteśmy do siebie podobni. Nie chciałem ryzykować
twojego i mojego życia, bo z pewnością lepiej by ci było z kimś innym, na przykład z
Finneyem.

CC. zaśmiała się krótko.
– Finney? A to dobre! Wiesz co? – Postukała go palcem w pierś. – Zabieraj swoje

wykresy z procentowymi wyliczeniami szans do Bostonu i wyrysuj sobie kolorowy
grafik, a mnie zostaw w spokoju, mam jeszcze dzisiaj coś do zrobienia.

– CC, ja jeszcze nie skończyłem – rzekł Trent i widząc, że dziewczyna szykuje się

do groźnej riposty, zrobił to, co najlepsze, a mianowicie zaczął ją całować, aż wreszcie
ucichła. Po chwili bez tchu oparła głowę o jego pierś.

– To nie ma nic wspólnego z logiką ani z procentami. – Odchylił się do tyłu, by

lepiej widzieć jej twarz. – Catherine, za każdym razem, gdy powtarzałem sobie, że nie
wierzę w małżeństwo ani w miłość do grobowej deski, przypominałem sobie, jak się
czułem, będąc z tobą.

– A jak się wtedy czułeś?
– Pełen życia i szczęśliwy. I jestem pewien, że jeśli nie uda mi się ciebie odzyskać,

to już nigdy więcej nie zaznam tego uczucia. Kiedyś powiedziałaś mi, że to, co nas łączy,
może stać się najlepszą częścią naszego życia, i miałaś rację. Nie wiem, czy nam się uda,
ale muszę spróbować, bo nie potrafię żyć bez ciebie.

Catherine zrozumiała, że on też się boi, chybi jeszcze bardziej niż ona.
– Trent, mogę ci dać gwarancję na tłumik, ale nie na uczucie.
– Wystarczy, jeśli powiesz, że nadal mnie kochasz i że zgadzasz się dać mi drugą

szansę.

– Nadal cię kocham, lecz nie mogę ci dać drugiej szansy.
– Catherine...
– Bo jeszcze nie wykorzystałeś pierwszej, ty durny facecie! – zaśmiała się i

dotknęła jego ust. – Może więc zrobimy to razem?

Gdy Trent znów ją do siebie przyciągnął, spojrzała na niego i wybuchnęla głośnym

śmiechem.

– Teraz już załatwiłeś się na amen. Cały jesteś w smarze!
– Będę się musiał do tego przyzwyczaić – mruknął Trent, patrząc jej w oczy.

Wszystkie jej uczucia były tam wypisane. – Kocham cię, Catherine. Bardzo cię kocham.

Przytuliła policzek do jego dłoni.
– A ja będę musiała przyzwyczaić się do tych słów. Może mi się to uda, jeśli

powtórzysz je kilkaset razy.

Powtórzył je wielokrotnie, całując jej twarz i usta.
– To chyba jednak działa – wymruczała Catherine. – Może powinniśmy zaniknąć te

drzwi?

– Niech będą otwarte. W końcu nazywam się St. James i to zobowiązuje, by

zachowywać we wszystkim właściwą kolejność, chociaż i tak zdaje się, że sytuacja
wymyka mi się z rąk.

– A jaka jest ta właściwa kolejność? – zapytała Catherine z zaciekawieniem,

wsuwając palec między guziki jego koszuli.

Trenton szybko przytrzymał jej rękę.
– Zaczekaj. Myślałem o tym przez całą drogę z Bostonu i rozważałem całą masę

różnych wariantów. Chciałem jeszcze raz zaprosić cię na kolację, wiesz, dobre wino,
świece. Albo zrobić to na wieczornym spacerze w ogrodzie.

Rozejrzał się po garażu. Glicynia i olej silnikowy, pomyślał. Doskonałe

zestawienie.

– Wydaje mi się jednak, że właściwy czas i miejsce jest teraz i tutaj – podjął.

Sięgnął do kieszeni, wyjął z niej małe pudełeczko, otworzył je i podał Catherine. –
Powiedziałaś kiedyś, że gdybym podarował ci brylant, to roześmiałabyś mi się prosto w
twarz, dlatego pomyślałem, że może szmaragd będzie szczęśliwszy.

W gardle Catherine zebrały się łzy. Bez słowa wpatrywała się w ciemnozielony

kamień w prostej, złotej oprawie. Jego lśnienie pełne było nadziei i obietnic na
przyszłość.

– Jeśli to mają być oświadczyny, to nie potrzebowałeś żadnych dodatkowych

talizmanów. – Podniosła na niego wilgotne oczy. – Odpowiedź zawsze brzmiała: tak.

Trenton włożył pierścionek na jej palec.
– Jedźmy do domu.

–

Tak – zgodziła się, wsuwając dłoń w jego dłoń. – Jedźmy do domu.

Nora Roberts

Amanda

PROLOG

Bar Harbor, 8 czerwca 1913
Po południu wybrałam się na urwisko. Dzień, pierwszy dzień po naszym powrocie

do Towers, był słoneczny i ciepły, a łoskot fał rozbijających się o skały brzmiał tak samo
jak przed dziesięcioma długimi miesiącami. Na błękitnozielonej wodzie kołysała się
łódka rybacka, obok niej przemknęła żaglówka. Na pozór wszystko było tak jak wtedy, a
jednak zaszła zmiana, od której niebo spochmurniało, a moją duszę okryła ciemna mgła.

Nie było go tam.
Nie powinnam marzyć, że znów go spotkam w tym samym miejscu, gdzie

widywałam go w zeszłym roku, że znów zobaczę, jak maluje, ociera pędzel o płótno,
jakby się fechtował Nie powinnam wyobrażać sobie, jak się odwraca od sztalug i patrzy
na mnie swoimi przenikliwymi, zielonymi oczami. Mój Boże, nie powinnam wyczekiwać
jego uśmiechu, jego pierwszych słów!

A jednak wyczekiwałam i marzyłam o tym.
Z dudniącym sercem wyszłam z domu i pobiegłam przez trawnik, przez ogród, w

dół po zboczu.

Urwisko wyglądało tak samo jak przed rokiem. Wysokie, dumne skały wbijały się

w czyste letnie niebo. Morze było prawie nieruchome i odbijało błękit nieba tak, że
czułam się jakby zamknięta we wnętrzu błękitnej kuli. Spod moich stóp staczały się
kamienie i wpadały w syczące, rozbijające się o podnóże urwiska fale. Za mną wznosiły
się wieże letniego domu, domu mojego męża, aroganckie... i jakże piękne.

Jakie to dziwne, że kochałam dom, w którym czułam się tak nieszczęśliwa!
Musiałam sobie przypominać, że nazywam się Bianca Calhoun i jestem żoną

Fergusa Calhouna, szczęśliwą matką Colleen, Ethana i Seana, szanowaną kobietą,
obowiązkową żoną i oddaną matką. Moje małżeństwo nie jest przepełnione uczuciem, ale
to nie zmienia sensu przysiąg, które składałam. W moim życiu nie ma miejsca na
romantyczne fantazje i grzeszne marzenia.

Mimo wszystko stałam i czekałam, lecz on się nie pojawił. Christian, kochanek

mojego serca, nie przyszedł. Może już nie ma go na wyspie. Może spakował pędzle i
płótna, zostawił swój domek i pojechał malować jakieś inne morze, jakieś inne niebo,
inne chmury...

Dobrze wiedziałam, że tak byłoby najlepiej. Odkąd spotkałam go zeszłego lata,

nie upłynęła godzina, w której bym o nim nie pomyślała... mam jednak męża, którego
szanuję, i troje dzieci, które kocham bardziej niż własne życie. To im muszę pozostać
Wierna, a nie wspomnieniom czegoś, co nigdy nie istniało. I nigdy nie mogłoby zaistnieć.

Słońce zachodzi. Siedzę tu i piszę, przy oknie mojej wieży. Wkrótce będę musiała

zejść na dół I pomóc niani ułożyć dzieci do snu. Mały Sean lak bardzo urósł, że zaczyna
już stawać na nóżki. Niedługo będzie biegał tak szybko jak Ethan. Colleen, czteroletnia
dama, chce mieć nową różową sukienkę.

To o nich muszę myśleć, o moich dzieciach, moich skarbach, a nie o Christianie.

Dzisiejsza noc będzie spokojna, jak niestety rzadko kiedy zdarza się na wyspie

Mount Desert. Fergus wspominał już o wielkim przyjęciu z tańcami, jakie chce wydać w
przyszłym tygodniu. Muszę...

On tam jest! Na dole, pod urwiskiem. Z tej odległości, w zmierzchającym świetle,

przypomina cień, ale wiem, że to on. Wstałam, przyłożyłam dłoń do szyby i wiedziałam
na pewno, że patrzy w górę i gorączkowo szuka mnie wzrokiem. Choć to zupełnie
niemożliwe, mogłabym przysiąc, że słyszę, jak woła mnie po imieniu.

Bianca.

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Był jak potężna, umięśniona ściana, odziana w dżinsy. Gdy na niego wpadła,

poczuła, że całe powietrze uciekło jej z płuc, a paczki wysunęły się z rąk. Spieszyła się,
więc nawet nie spojrzała na niego, tylko od razu pochyliła się, by pozbierać rozsypane
rzeczy. Mógłby trochę uważać, jak chodzi!

Miała ochotę rzucić mu ostrą uwagę, ale gdy jej wzrok zatrzymał się na zdartych

podeszwach jego butów, natychmiast ugryzła się w język. Przyklękła obok butiku, z
którego właśnie wyszła, i sięgnęła po rozrzucone paczki.

– Pozwól, że ci pomogę, skarbie.
Powolna, przeciągła intonacja z południowego zachodu natychmiast ją

zdenerwowała. Miała jeszcze milion rzeczy do załatwienia i w jej planach nie było
punktu, który przewidywałby, że będzie siedzieć z jakimś turystą na chodniku.

– Nie trzeba, mam już wszystko – mruknęła z niechęcią, pochylając głowę tak, że

sięgające podbródka włosy zasłoniły jej twarz. Wszystko ją dzisiaj wyprowadzało z
równowagi.

– To za wiele pakunków jak na jedną osobę.
– Dziękuję, poradzę sobie – powtórzyła, wyciągając rękę po jeszcze jedną paczkę.

Jej niczym nie zrażony pomocnik uczynił to samo. Przez chwilę każde z nich ciągnęło
pakunek w swoją stronę, aż w końcu zawartość rozsypała się po chodniku.

– Ooo, jakie to ładne! – rzekł z uznaniem mężczyzna, podnosząc z ziemi skrawek

czerwonego Jedwabiu, który udawał nocną koszulę.

Amanda wyrwała mu szmatkę z ręki i wepchnęła do jednej z toreb. Odgarnęła

włosy z twarzy i dopiero teraz przyjrzała się intruzowi. Do tej pory widziała jedynie
kowbojskie buty i błękitne dżinsy. Było go jednak znacznie więcej. Miał potężne ramiona
i wielkie dłonie... a także usta, pomyślała złośliwie. W tej chwili te usta śmiały się do niej
szeroko i szczerze. W innych okolicznościach ten uśmiech mógłby jej się wydać
atrakcyjny, ale teraz postanowiła odczuwać tylko niechęć.

Co prawda twarz też nie była zla. Wystające kości policzkowe, zielone oczy i

mocna opalenizna, a także rudawe włosy, wijące się uroczo nad kołnierzykiem koszuli...
No cóż, wszystko byłoby w porządku, gdyby ten mężczyzna nie stanął jej na drodze.

– Śpieszę się – poinformowała go.
– Zauważyłem. Wyglądała pani, jakby pędziła do pożaru.
– Gdyby w porę się pan odsunął – zaczęła, ale po chwili zrezygnowała ze

sprzeczki. Nie miała na to czasu. – Mniejsza o to – mruknęła i podniosła się, tym razem
mocno ściskając paczki w rękach. – Przepraszam.

– Chwileczkę – rzeki mężczyzna, również szybko wstając.
Czekała, aż się podniesie, niecierpliwie postukując butem o chodnik. Była wysoka

i przywykła patrzeć mężczyznom prosto w oczy, ale tym razem musiała zadrzeć głowę
do góry.

– Co takiego? – zapytała niecierpliwie.
– Mogę panią podwieźć do tego pożaru.
– To nie jest konieczne – odrzekła, obrzucając go i lodowatym spojrzeniem.
Mężczyzna przytrzymał wysuwającą się jej z ręki paczkę.
– Zdaje się, że przydałaby się pani niewielka pomoc.
– Dziękuję bardzo, ale sama potrafię dotrzeć tam, gdzie chcę.
Ani przez chwilę w to nie wątpił.
– W takim razie może pani mogłaby pomóc mnie – uśmiechnął się. Podobały mu

się jej włosy, które ciągle opadały na twarz, ona zaś odsuwała je dmuchnięciem. –
Przyjechałem tu dopiero dzisiaj rano – powiedział, zatrzymując wzrok na jej twarzy. –
Może mogłaby mi pani podsunąć jakiś pomysł... nie bardzo wiem, co ze sobą zrobić.

Owszem, miała na podorędziu kilka świetnych rozwiązań, bowiem pasjami

organizowała czas samotnym facetom.

– Może pan pójść do izby handlowej – mruknęła i zamierzała odejść, ale poczuła

jego rękę na swoim ramieniu. – Posłuchaj, kowboju, nie wiem, jakie zwyczaje panują w
Tucson...

– W Oklahoma City – poprawił ją.
– Wszystko jedno. W każdym razie tutaj policja niechętnie patrzy na typków,

którzy zaczepiają kobiety na ulicy.

– Naprawdę?
– Naprawdę.
– W takim razie muszę uważać, co robię, bo planuję zatrzymać się tu na jakiś

czas.

– Przyślę panu ulotkę z informacjami. A teraz przepraszam.
– Jeszcze jedna sprawa – rzekł, unosząc wysoko czarne majtki haftowane w

czerwone róże. – Zdaje się, że pani o czymś zapomniała.

Wyrwała mu majtki z ręki i wetknęła do kieszeni.

– Miło mi było panią poznać – zawołał za nią i roześmiał się donośnie, gdy

jeszcze bardziej przyśpieszyła kroku.

W dwadzieścia minut później Amanda zgarnęła paczki z tylnego siedzenia

samochodu i podtrzymując je podbródkiem, zamknęła drzwi nogą. Za dużo miała na
głowie. Za jej plecami wznosił się dom, czyli szare kamienne wieże, fantazyjne
mansardki i zapadające się tarasy. Dom i rodzina – te dwie rzeczy Amanda kochała
najbardziej na świecie.

Wbiegła na schodki, omijając spróchniałą deskę, i z trudem uwolniła jedną rękę,

by otworzyć drzwi.

– Ciociu Coco! – zawołała, wchodząc do holu. Czarny szczeniak zbiegł z góry na

jej powitanie, ale na trzecim schodku od dołu potknął się, potoczył i upadł,
rozpłaszczywszy się na orzechowej podłodze.

– Tym razem prawie ci się udało, Fred! – ucieszyła się Amanda.
Zadowolony pies tańczył wokół jej nóg.
– Już idę – rozległ się głos ciotki i Cordelia Calhoun McPike pojawiła się w holu.

Swoim zwyczajem przystanęła na moment przed lustrem, by sprawdzić, czy dobrze jej w
nowym kolorze włosów Tym razem był to odcień o nazwie Księżycowy Blond. Pod
poplamionym białym fartuchem ciocia miała płócienne spodnie w kolorze brzoskwini. –
Byłam w kuchni – wyjaśniła. – Dziś wieczorem będziemy testować mój nowy przepis na
cannelloni (Cannelloni (wł.) – makaron w postaci grubych rurek, wypełnionych różnego
rodzaju farszem).

– Czy CC. jest w domu?
– Och, nie. Jest w warsztacie. Naprawia jakieś ramiona. Nie mam pojęcia, gdzie w

samochodzie są ramiona.

– To świetnie – ucieszyła się Amanda. Chodź na górę, pokażę ci, co kupiłam.
– Wygląda na to, że wyczyściłaś kilka sklepów. Pomogę ci – powiedziała Coco.

Pochwyciła dwie torby i poszła na górę za siostrzenicą.

– Świetnie się bawiłam na tych zakupach.
– Przecież nie cierpisz chodzić na zakupy – zdziwiła się Coco.
– Owszem, dla siebie, ale to było co innego. Mimo wszystko zabrało mi to więcej

czasu, niż sądziłam, i już się bałam, że nie zdążę tego schować, zanim CC. wróci do
domu. – Weszła do swojego pokoju i rzuciła wszystkie paczki na wielkie łóżko z
baldachimem. – A potem jakiś idiota wpadł na mnie i wytrącił mi wszystkie torby z rąk. I
jeszcze, wyobraź sobie, do tego był na tyle bezczelny, że próbował mnie podrywać!

– Naprawdę? – ożywiła się Coco, wiecznie spragniona romansów. – A czy był

przystojny?

– Jeśli komuś się podoba typ Dzikiego Billa Hickoka. W każdym razie z miejsca

go odstawiłam – mruknęła Amanda, wykazując całkowity brak zainteresowania, i
pochyliła się nad torbami. Fred dwukrotnie bez powodzenia próbował wskoczyć na
łóżko, aż wreszcie zrezygnował i przysiadł na dywaniku.

– Znalazłam piękne ozdoby dla panny młodej mówiła Amanda, wyjmując z torby

srebrne dzwonki, papierowe łabędzie i baloniki. – Bardzo mi się podoba ta parasolka.
Może nie jest w stylu CC, ale pomyślałam, że powiesimy ją nad... – Podniosła wzrok na
ciotkę i westchnęła ciężko. – Ciociu Coco, bardzo cię proszę, tylko nie zaczynaj znowu
płakać!

Coco pociągnęła nosem i wyjęła z kieszeni fartucha haftowaną chusteczkę.
– Nic na to nie poradzę, w końcu CC jest najmłodsza w rodzinie. Najmłodsza z

moich czterech małych dziewczynek.

– Żadnej z nas już nie można nazwać małą – obruszyła się Amanda.
– Dla mnie nadal jesteście dziećmi, tak samo jak wtedy, gdy zginęli wasi rodzice

–powiedziała Coco, umiejętnie ocierając oczy tak, by nie rozmazać tuszu do rzęs. – Za
każdym razem, gdy pomyślę o tym ślubie, łzy same napływają mi do oczu. Wiesz, jak
bardzo lubię Trentona, i wiem, że oni do siebie doskonale pasują, ale to wszystko stało
się tak szybko...

– Nie musisz mi tego mówić – uśmiechnęła się Amanda. – Ledwie udało mi się

wszystko zorganizować. Jak można przygotować wesele w trzy tygodnie? Nie mam
pojęcia, do czego im się tak śpieszy. Lepiej by zrobili, gdyby wyjechali do Las Vegas i
tam wzięli ślub.

– Co ty opowiadasz! – oburzyła się Coco. – Nigdy bym im tego nie wybaczyła! A

jeśli ty sama miałabyś ochotę zrobić coś takiego, gdy już nadejdzie twój czas, to radzę ci
jeszcze raz dobrze się zastanowić!

– Mój czas nie nadejdzie tak szybko, o ile w ogóle nadejdzie – wzruszyła

ramionami Amanda. – Mężczyźni znajdują się na samym dole mojej listy priorytetów.

– Ach, te twoje listy – zniecierpliwiła się Coco. – Coś ci powiem, Amando.

Miłość jest jedyną rzeczą, której nie można z góry zaplanować. Twoja siostra z
pewnością nie planowała, że się zakocha, i sama popatrz, co się dzieje. Musi wciskać
przymiarki ślubnej sukni między naprawę chłodnicy i paska klinowego. Twój czas może
nadejść szybciej, niż myślisz. Dopiero dzisiaj rano patrzyłam w fusy od herbaty...

– Och, ciociu Coco – jęknęła Amanda. – Tylko nie fusy od herbaty!
Ciotka wyprostowała się z godnością.
– Zauważyłam tam kilka niezmiernie ciekawych rzeczy. Sądziłabym, że po

naszym ostatnim seansie powinnaś okazywać mniej sceptycyzmu.

– Może rzeczywiście zdarzyło się wtedy coś dziwnego, ale...
– Ale co?
Amanda wzruszyła ramionami.
– No dobrze, coś się wtedy rzeczywiście stało. CC. miała wizję szmaragdowego

naszyjnika prababci Bianki, a wszyscy, którzy przy tym byli, czuli coś... obecność kogoś,
lub czegoś, w wieży Bianki.

– Aha!

– Ale to jeszcze nie znaczy, że mam zacząć wpatrywać się w kryształowe kule.
– Mandy, ty zawsze jesteś zbyt dosłowna. Nie mam pojęcia, po kim to

odziedziczyłaś... może po mojej ciotce Colleen? Fred, nie gryź tej irlandzkiej koronki –
powiedziała Coco, widząc, że pies zabiera się do przeżuwania frędzli narzuty na łóżku
Amandy. – Wracając jednak do fusów od herbaty. Dziś rano zobaczyłam w nich
mężczyznę.

Amanda wstała i schowała ozdoby w szafie.
– Rozumiem. Widziałaś mężczyznę w swojej filiżance z herbatą.
– Wiesz przecież, że to niezupełnie tak. Otóż widziałam mężczyznę i odniosłam

silne wrażenie, że on jest gdzieś bardzo blisko.

– Może to hydraulik. Czekamy na niego już od dawna.
– Nie, to nie był hydraulik. Ten mężczyzna jest w pobliżu, ale on nie pochodzi z

wyspy. – Coco patrzyła przed siebie rozproszonym spojrzeniem. – Pochodzi z dość
daleka i odegra dużą rolę w naszym życiu. Jestem absolutnie pewna, że stanie się kimś
bardzo ważnym dla jednej z was.

– Lilah może go sobie wziąć – stwierdziła Aman da natychmiast. – A właściwie,

to gdzie ona teraz jest?

– Była umówiona z kimś po pracy. Jakiś Rod czy Tod, a może Dominik.
– Jak zwykle – prychnęła Amanda, starannie wieszając kurtkę w szafie. –

Miałyśmy przeglądać razem papiery. Wiedziała, że liczę na jej pomoc. Musimy znaleźć
jakąś wskazówkę, gdzie są ukryte szmaragdy.

– Znajdziemy je, skarbie – powiedziała Coco, przeglądając zawartość kolejnych

paczek. – Gdy nadejdzie właściwy czas. Bianca chce, żebyśmy je znalazły. Wierzę, że
wkrótce naprowadzi nas na następny ślad.

Amanda tylko wzruszyła ramionami.
– Bianca mogła ukryć te szmaragdy wszędzie. Potrzebujemy czegoś więcej niż

ślepa wiara i mistyczne wizje.

Szmaragdy Calhounów podobno były warte majątek, ale Amandy nie obchodziły

pieniądze. Gdy Trent, narzeczony jej siostry, podpisał umowę kupna Towers, stara
legenda przedostała się do wiadomości publicznej i od tego czasu uporządkowane życie
Amandy legło w gruzach, bo wraz z reporterami w codzienność rodziny Calhounów
wkroczył chaos.

Legenda była wdzięcznym tematem dla prasy. Na początku drugiej dekady

dwudziestego wieku, gdy Bar Harbor stało się modną miejscowością wypoczynkową,
Fergus Calhoun zbudował Towers jako letni dom dla swej rodziny. W tej rezydencji,
położonej na urwisku nad Zatoką Francuza, spędzał wraz ze swą żoną Bianca i trojgiem
dzieci wakacje urozmaicane licznymi przyjęciami dla znajomych I wspólników w
interesach.

Tutaj Bianca poznała młodego artystę i z wzajemnością zakochała się w nim. Od

tej chwili żyła rozdarta między porywami serca a poczuciem obowiązku. Jej małżeństwo,

zaaranżowane przez rodziców, od początku było zimne. Idąc za głosem serca, chciała
porzucić męża i spakowała kuferek ze skarbami, gdzie między innymi włożyła
szmaragdowy naszyjnik, który dostała od Fergusa po urodzeniu ich drugiego dziecka, a
pierwszego syna. Dalsze losy naszyjnika były tajemnicą. Legenda mówiła, że Bianca,
ogarnięta poczuciem winy i rozpaczy, rzuciła się w dół z okna wieży.

Teraz, po osiemdziesięciu latach, zainteresowanie naszyjnikiem zostało

rozbudzone na nowo. Siostry Calhoun przetrząsały nagromadzone przez dziesiątki lat
papiery, szukając w nich jakiejś wskazówki, a reporterzy i poszukiwacze skarbów stali
się stałym elementem w ich codziennym życiu.

Amanda była zdania, że zarówno skarb, jak i legenda są prywatną własnością

rodziny, i dlatego zależało jej na jak najszybszym odnalezieniu naszyjnika. Była pewna,
że gdy już zagadka zostanie rozwiązana, zainteresowanie prasy ich rodziną szybko
zblednie.

– Kiedy wraca Trent? – zapytała ciotki.
– Niedługo – westchnęła Coco – gdy tylko pozałatwia wszystkie swoje sprawy w

Bostonie. Nie wytrzyma długo bez CC. Zaraz po rozpoczęciu remontu zachodniego
skrzydła domu pojadą w podróż poślubną. Miodowy miesiąc... – szepnęła Coco ze łzami
w oczach.

– Ciociu, nie zaczynaj odnowa, tylko pomyśl, ile zabawy będziesz miała z

przyjęciem weselnym. To dla ciebie świetny trening. Za rok o tej porze będziesz już
szefem kuchni w Towers, najbardziej domowym ze wszystkich hoteli St. Jamesów.

– A widzisz! – powiedziała Coco z dumą, klepiąc się po piersi.
Ktoś zastukał do drzwi i Fred zareagował głośnym wyciem.
– Zostań tutaj, ciociu, ja otworzę! – zawołała Amanda i poszła na dół. Fred

podbiegł do niej i zaczął plątać się pod nogami, aż w pewnej chwili rozpłaszczył się na
podłodze. Amanda roześmiała się i wzięła go na ręce. Z psem przytulonym do policzka
uchyliła drzwi.

– To pan!
Na dźwięk oburzenia w jej głosie Fred zaczął skamleć, a mężczyzna stojący za

progiem uśmiechnął się szeroko.

– Ten świat jest bardzo mały – rzekł przeciągle, z tym samym powolnym

akcentem, który słyszała już tego dnia, klęcząc na chodniku. – Coraz bardziej mi się to
podoba.

– Szedł pan za mną!
– Nie, proszę pani, choć to chyba nie byłby najgorszy pomysł. Nazywam się

O'Riley. Sloan O’Riley.

– Nic mnie nie obchodzi, jak pan się nazywa. Niech pan stad idzie – rzekła

Amanda i chciała trzasnąć mu drzwi przed nosem, on jednak wsunął dłoń w szczelinę.

– Natomiast to nie byłoby, jak sądzę, najlepszym pomysłem. Przyjechałem z

daleka, żeby obejrzeć ten dom.

Amanda złowieszczo przymrużyła ciemnoniebieskie oczy.
– Naprawdę? Coś panu powiem. To jest prywatny dom i nic mnie nie obchodzi,

co pan czytał w gazetach ani jak bardzo zależy panu na odnalezieniu szmaragdów. To nie
jest Wyspa Skarbów i mam już dość ludzi, którym wydaje się, że mogą tu po prostu
zapukać albo nocą zakraść się do ogrodu z łopatą w garści.

Sloan cierpliwie przeczekał tę tyradę. Amanda wyglądała naprawdę prześlicznie.

Była wysoka i dość szczupła, ale tam, gdzie trzeba, ciało miała ładnie zaokrąglone.
Wyglądała tak, jakby potrafda ciężko pracować przez cały dzień, a potem świetnie się
bawić do rana. Wprost emanowała energią. Jej podbródek świadczy o uporze, pomyślał z
aprobatą... a do tego ma duże niebieskie oczy i ładne usta.

– Czy to już wszystko? – zapytał łagodnie, gdy przerwała tyradę, by zaczerpnąć

oddechu.

– Nie, i jeśli natychmiast się pan stąd nie wyniesie, to wypuszczę na pana psy!
Fred jak na hasło wyskoczył z jej ramion i ze zjeżoną sierścią wyszczerzył zęby.
– Wygląda bardzo groźnie – skomentował Sloan i wyciągnął do szczeniaka rękę,

a zdrajca Fred powąchał ją i zaczął radośnie machać ogonem. W rewanżu Sloan podrapał
go za uchem. – No tak, rzeczywiście, ma tu pani niezwykle niebezpieczne zwierzę.

Amanda oparła ręce na biodrach.
– Dość tego, bo pójdę po broń!
– Kto to jest, Amando? – zawołała Coco, schodząc na dół. Na widok Sloana

natychmiast odezwa ta się w niej wrodzona próżność i poplamiony fartuch gdzieś
zniknął.

– Dzień dobry – uśmiechnęła się słodko, wyciągając rękę. – Jestem Cordelia

McPike.

– Bardzo mi miło, proszę pani – skłonił się uprzejmie Sloan, podnosząc jej dłoń

do ust. –Mówiłem właśnie siostrze pani...

Coco zaśmiała się z zachwytem.
– Och, Amanda nie jest moją siostrą, tylko siostrzenicą! Trzecią córką mojego

nieżyjącego brata. To prawda, był znacznie ode mnie starszy...

– W takim razie najmocniej przepraszam za pomyłkę.
– Ciociu Coco, ten debil najpierw przewrócił mnie przed butikiem, a potem

przyszedł za mną do domu! Próbuje po prostu wkręcić się do środka, bo jak ci wszyscy
imbecyle, szuka naszyjnika!

– Ależ Mandy, chyba zbyt pochopnie wyciągasz wnioski!
– Trudno temu zaprzeczyć – powiedział Sloan powoli, kiwając głową. – Pani

siostrzenica i ja rzeczywiście zderzyliśmy się na ulicy, bo nie zdążyłem w porę odsunąć
się na bok. I prawdą jest również to, że próbuję dostać się do tego domu.

– Rozumiem – westchnęła Coco, rozdarta między nadzieją a wątpliwościami –

Bardzo mi przykro, ale raczej nie możemy pana zaprosić do środka. Widzi pan, jesteśmy

bardzo zajęte przed ślubem... – Sloan szybko przeniósł wzrok na Amandę.

– Wychodzi pani za mąż?
– Moja siostra – wyjaśniła niechętnie. – Ale to nie pana sprawa. Czy mógłby pan

już zostawić nas same?

– Nie chciałbym w niczym przeszkadzać, więc już sobie pójdę. Byłbym tylko

wdzięczny, gdyby powiedziały panie Trentowi, że O'Riley już przyjechał.

– O'Riley? – powtórzyła Coco z osłupieniem.
– Boże drogi, to pan O’Riley? Ależ proszę wejść! Ogromnie pana przepraszam!
– Ciociu Coco...
– Amando, to jest pan O’Riley!
– Wiem, ale dlaczego wpuszczasz go do domu?
– Przecież to jest ten pan O’Riley! – powtórzyła Coco z naciskiem. – Ten, do

którego Trenton dzwonił dzisiaj rano! Nie pamiętasz... no oczywiście, nie możesz
pamiętać, bo zapomniałam ci o tym powiedzieć. – Coco w zmieszaniu przyłożyła dłonie
do policzków. – To okropne, że tak długo trzymamy pana w drzwiach!

– Proszę się tym nie przejmować – rzekł Sloan. – Rozumiem, dlaczego tak się

stało.

Amanda wciąż trzymała rękę na klamce, gotowa w każdej chwili wypchnąć

intruza za drzwi, gdyby zaszła taka potrzeba.

– Kim jest pan O’Riley i dlaczego Trent do niego dzwonił?
– Pan O'Riley jest architektem – wyjaśniła Coco, promieniejąc.
Amanda przymrużyła oczy i obrzuciła nieznajomego taksującym spojrzeniem, od

czubków kowbojskich butów aż po potargane włosy.

– To jest architekt? – powtórzyła z wyraźnym powątpiewaniem.
– Nasz architekt. Pan O'Riley będzie nadzorował remont domu. Będziemy razem

pracować. Pan O’Riley...

– Sloan wtrącił.
– Sloan – powtórzyła Coco, trzepocząc rzęsami. – Będziemy razem pracować

przez dość długi czas.

– To fantastycznie – oświadczyła Amanda lodowatym tonem i zatrzasnęła drzwi.
Sloan zahaczył kciuki o szlufki spodni i uśmiechnął się do niej szeroko.
– Ja też tak uważam.

ROZDZIAŁ DRUGI

Coco w końcu oprzytomniała.

– Zachowujemy się okropnie. Trzymamy cię w korytarzu. Proszę, wejdź dalej i

usiądź. Napijesz się czegoś? Kawy, herbaty?

– Piwa prosto z butelki – wymamrotała speszona i wściekła Amanda.
Trafiony – uśmiechnął się do niej Sloan. Coco wprowadziła gościa do saloniku,

żałując, że nie ma już czasu, by odświeżyć kwiaty w wazonie i wy trzepać poduszki.

– Piwo? Mam w lodówce piwo, bo używam go do przyrządzania krewetek na

ostro. Amando, zajmij się gościem, dobrze?

– Oczywiście, dlaczego by nie? – mruknęła i tłumiąc niechęć, wskazała Sloanowi

fotel, a sama usiadła naprzeciwko niego. – Chyba powinnam cię przeprosić.

Sloan wyciągnął rękę i pogłaskał Freda.
– A za co?
– Gdybym wiedziała, po co tu przyjechałeś, nie zachowywałabym się tak

nieuprzejmie.

– Aha – rzekł Sloan z namysłem, patrząc na nią uważnie.
Po dziesięciu sekundach milczenia Amanda dodała:
– Jednak moja pomyłka była zupełnie zrozumiała.
– Skoro tak twierdzisz... A co to właściwie za szmaragdy, których rzekomo

miałem poszukiwać?

– Szmaragdy Calhounów – wzruszyła ramionami dziewczyna, jakby to było

oczywiste, ale gdy Sloan tylko pytająco uniósł brwi, dodała tytułem wyjaśnienia: –
Szmaragdowy naszyjnik mojej prababci. Pisali o tym w gazetach.

– Ostatnio nie czytałem gazet, bo byłem w Budapeszcie – odrzekł Sloan i

wyciągnął z kieszeni długie, cienkie cygaro. – Czy mogę?

– Proszę bardzo – zgodziła się Amanda i przyniosła mu popielniczkę. Sloan z

przyjemnością obserwował jej energiczne ruchy. – Jestem zdziwiona, że Trent nic ci o
tym nie wspominał.

Sloan bez pośpiechu zapalił cygaro i wypuścił z ust wielki kłąb dymu. Jego

uważny wzrok wędrował po pokoju, nie pomijając żadnego szczegółu. Zauważył
wiekową zapadniętą sofę, lśniące kryształy Baccarata, stare, eleganckie stiuki i łuszczącą
się farbę.

– Trent przysłał mi telegram. Napisał o swoich planach i prosił, żebym zajął się

renowacją tej rezydencji.

– I zgodziłeś się na to, chociaż wcześniej nie widziałeś domu na oczy?
– Zdawało mi się, że to najlepsze, co mogę zrobić rzekł Sloan, zastanawiając się,

czy kiedykolwiek uda mu się wywołać uśmiech na twarzy tej kobiety.

Poza tym Trent nie prosiłby mnie o to, gdyby nie był pewien, że dom mi się

spodoba.

Amanda nerwowo postukiwała stopą o podłogę.

– To znaczy, że dobrze znasz Trenta?
– Sporo lat. Byliśmy razem na Harvardzie. Dziewczyna znieruchomiała.
– Na Harvardzie? – powtórzyła powoli. – Kończyłeś Harvard?
Kto inny może poczułby się urażony, ale Sloan po prostu świetnie się bawił.
– No jasne, psze pani – mruknął, przesadnie przeciągając słowa. Zauważył, że się

zarumieniła.

– Nie chciałam... tylko że nie sprawiasz wrażenia...
– Faceta z Ivy League (Ivy League (ang.) – grupa prestiżowych uczelni

amerykańskich, takich jak Yale, Harvard etc...) – dokończył, zaciągając się cygarem. –
Pozory potrafią mylić. Popatrz na przykład na ten dom.

– Na dom? – zdziwiła się.
– Na pierwszy rzut oka, gdy patrzysz na niego z zewnątrz, trudno powiedzieć, co

to miało być: warownia, zamek czy koszmar architekta, ale jeśli przyjrzysz się uważniej,
to zaczynasz widzieć, że ten budynek miał być wyłącznie tym, czym jest, i niczym
więcej. Jest arogancki, silny, może nawet uparty, ale zbudowany z fantazją i nie bez
pewnego wdzięku. Niektórzy sądzą, że domy odzwierciedlają charaktery swoich
mieszkańców – dodał z uśmiechem.

Do salonu weszła Coco, popychając przed sobą wózek. Sloan podniósł się

grzecznie.

– Och, usiądź, proszę – pomachała ręką. – Tak rzadko gościmy w domu

mężczyzn, prawda, Mandy?

– Czuję się zaszczycony.
– Mam nadzieję, że piwo będzie ci smakowało – rzekła Coco, zdejmując z tacy

szklankę z pilznerem.

– Na pewno jest doskonałe.
– Proszę, poczęstuj się kanapkami. Mandy, dla nas przyniosłam wino. –

Zachwycona towarzystwem Coco obdarzyła gościa promiennym uśmiechem. – Czy
Amanda opowiedziała ci już historii, tego domu?

– Właśnie dochodziliśmy do tego tematu. Trent pisał, że dom należy do waszej

rodziny od początku wieku.

– Och, tak. Razem z dziećmi Suzanny, czyli najstarszej z moich siostrzenic, w

Towers mieszkało pięć pokoleń Calhounów. Fergus – Coco wskazała wiszący nad
kominkiem portret mężczyzny o kwaśnym wyrazie twarzy – czyli mój dziadek, zbudował
Towers w 1904 roku jako letni dom. On i jego żona, Bianca, mieli troje dzieci. Bianca
później rzuciła się z okna wieży. – Na wspomnienie nieszczęśliwej miłości babki Coco
jak zawsze westchnęła. – Po jej śmierci dziadek już nigdy nie doszedł do siebie. Później
pomieszało mu się w głowie i musieliśmy go umieścić w pewnym bardzo miłym
zakładzie.

– Ciociu Coco, jestem pewna, że pana O’Rileya nie interesują rodzinne historie –

wtrąciła Amanda.

Sloan strzepnął popiół z cygara.
– „Interesują” to za mało powiedziane. Jestem zafascynowany. Proszę nie

przerywać, pani McPike.

– Och, nazywaj mnie Coco, tak jak wszyscy uśmiechnęła się ciotka, przygładzając

włosy. Po Fergusie dom przeszedł na mojego ojca, Ethana. Był drugim dzieckiem
Fergusa i Bianki, ale pierwszym synem. Dziadek miał fioła na punkcie rodu Calhounów.
Starsza siostra Ethana, Colleen, była z tego bardzo niezadowolona i do dziś dnia prawie
nie utrzymuje z nami kontaktów.

– Za co jesteśmy jej bardzo wdzięczni – wtrąciła Amanda.
– No cóż, nie da się zaprzeczyć, bo Colleen ma dość trudny charakter. Pozostał

jeszcze wujek Sean, młodszy brat mojego ojca. Miał trochę kłopotów z kobietami i
jeszcze przed moim urodzeniem popłynął do Indii Zachodnich. Gdy mój ojciec zginął,
dom odziedziczył mój starszy brat Judson. On i jego żona zdecydowali się zamieszkać tu
na stale, bo bardzo pokochali to miejsce. – Coco obrzuciła wzrokiem spękane ściany i
wyblakłe kotary. – Judson planował wielki remont domu, ale zanim do tego doszło,
obydwoje z Delią tragicznie zginęli. Wtedy ja tu przyjechałam, żeby zająć się Amandą i
jej trzema siostrami. Poczęstuj się jeszcze kanapką.

– Dziękuję. Czy mogę zapytać, dlaczego zdecydowałyście się przekształcić część

domu w hotel?

– To był pomysł Trenta, i wszystkie jesteśmy mu za to bardzo wdzięczne, prawda,

Amando?

– Tak, ciociu – odparła dziewczyna z rezygnacją. Na Coco nie było sposobu.
– Szczerze mówiąc – uśmiechnęła się ciotka, unosząc do ust kieliszek z winem –

zrobiłyśmy to z powodu pewnych kłopotów finansowych. Sloan, czy wierzysz w
przeznaczenie?

Wyciągnął ku niej mocne dłonie.
– Moi przodkowie byli Irlandczykami i Czirokezami, więc nie mam innego

wyboru.

– W takim razie powinieneś to zrozumieć. Los zrządził, że ojciec Trenta, żeglując

po Zatoce Francuza, zobaczył Towers i natychmiast postanowił kupie ten dom. Gdy
otrzymałyśmy ofertę od korporacji St. James, która chciała przekształcić naszą rodową
siedzibę w hotel, nie wiedziałyśmy, co zrobić. W końcu to był nasz dom, jedyny, jaki
dziewczynki znały w całym swoim życiu, ale koszty utrzymania...

– Rozumiem – wtrącił Sloan.
– Wszystko jednak wyszło wprost wspaniale – ciągnęła Coco. – To było

niezmiernie romantyczne. Niewiele brakowało, abyśmy musiały zdecydować się na
sprzedaż, ale wówczas Trent zakochał się w CC. Oczywiście zdawał sobie sprawę, jak
wiele znaczy dla niej Towers, i przyszedł mu do głowy wspaniały pomysł, żeby zamienić
w hotel tylko zachodnie skrzydło. W ten sposób zatrzymamy dom, a jednocześnie

uzyskamy pieniądze na jego utrzymanie.

– Każdy dostaje to, na czym mu zależy – zgodził się Sloan.
Coco pochyliła się do przodu.
– No właśnie. Jestem pewna, że mając takie dziedzictwo, wierzysz również w

duchy.

– Ciociu Coco... szepnęła z rozpaczą Amanda.
– Mandy, wiem, że ty od początku do końca jesteś racjonalistką, co zresztą

ogromnie mnie zadziwia. – Coco uśmiechnęła się do Sloana. – Tyle celtyckiej krwi i ani
odrobiny mistycyzmu w duszy. Zupełnie nie mogę tego zrozumieć.

– Zostawiam to tobie i Lili – odrzekła słodko Amanda.
– Lilah to moja druga siostrzenica – wyjaśniła Coco. – Jest bardzo uduchowiona...

no cóż, rozmawialiśmy o zjawiskach nadnaturalnych. Co sądzisz na ten temat?

Sloan odstawił szklankę.
– Dom taki jak ten nie może się obejść bez jakiegoś ducha.
Coco klasnęła w ręce.
– No właśnie! Od pierwszej chwili, gdy tu wszedłeś, wiedziałam, że jesteś

pokrewną duszą! Widzisz, Bianca wciąż tu jest. Podczas ostatniego seansu jej obecność
czułam niezwykle wyraźnie ciągnęła, ignorując wymowne westchnienia Amandy. – CC.
też to czuła, a zazwyczaj jest niemal równie racjonalna jak Amanda. Bianca chce,
żebyśmy znalazły naszyjnik.

– Szmaragdy Calhounów? – zapytał Sloan.
– Tak. Szukałyśmy jakichś wskazówek co do miejsca ich ukrycia, ale przez

osiemdziesiąt lat zebrała się tu nieprawdopodobna ilość śmieci, a w dodatku reporterzy
ciągle zawracają nam głowę.

– To mało powiedziane – skrzywiła się Amanda.
– Może naszyjnik znajdzie się podczas remontu – podsunął Sloan.
– Mamy taką nadzieję – rzekła Coco z namysłem, dotykając ust starannie

pomalowanym paznokciem. – Wydaje mi się, że potrzebny jest następny seans, a ty na
pewno jesteś bardzo dobrym medium.

Amanda zakrztusiła się winem.
– Ciociu Coco, pan O’Riley przyjechał tutaj do pracy, a nie po to, żeby bawić się

z duchami!

– Lubię łączyć pracę z przyjemnościami – uśmiechnął się Sloan, wznosząc

szklankę w toaście. – Zawsze staram się to robić.

Coco przyszła do głowy nowa myśl.
– Nie pochodzisz z tej wyspy?
– Nie, jestem z Oklahomy.

– Naprawdę? zdziwiła się ciotka. – To bardzo daleko stąd. Jako architekt

odpowiedzialny za renowację domu będziesz dla nas wszystkich bardzo ważną personą.

– Taką mam nadzieję – odrzekł Sloan, nieco zdziwiony wymownymi

spojrzeniami, jakie Coco rzucała na swą siostrzenicę.

– Tak, fusy, tylko fusy z herbaty – wymruczała, wstając. – Przepraszam, ale

muszę dopilnować kolacji. Zjesz z nami, prawda?

Sloan zamierzał szybko obejrzeć dom, a potem wrócić do hotelu i przespać

przynajmniej dziesięć godzin, teraz jednak, patrząc na wściekłość malująca się na twarzy
Amandy, zmienił zdanie. Wieczór w jej piorunującym towarzystwie na pewno okaże się
najlepszym lekarstwem na zmianę stref czasowych.

– Z wielką przyjemnością – uśmiechnął się.
– To wspaniale. Mandy, może tymczasem pokażesz Sloanowi zachodnie

skrzydło?

– Fusy od herbaty? – zapytał Sloan, gdy Coco wyszła z salonu.
– Radzę ci, zostaw to, a będziesz zdrowszy – westchnęła Amanda z rezygnacją,

wskazując na drzwi. – Idziemy?

– To dobry pomysł zgodził się Sloan. Z holu poszli na górę krętymi schodami.
– Jak wolisz, żeby cię nazywać, Amanda czy Mandy?
Dziewczyna wzruszyła ramionami.
– Reaguję na obie formy.
– Mają zupełnie inne brzmienie. Amanda jest chłodna i opanowana, natomiast

Mandy... dużo cieplejsza, bardziej przyjazna...

Zatrzymała się na szczycie schodów i stanęła twarzą do niego.
– A jak brzmi imię Sloan?
Pozostał o stopień niżej, więc ich spojrzenia spotkały się, niebezpiecznie blisko,

na tym samym poziomie. Instynkt podpowiedział mu, że tak będzie lepiej.

– Ty mi powiedz.
– Kojarzy się z poszukiwaczami złota? – uśmiechnęła się niewinnie. – Niewielu

kowbojów dociera tak daleko na wschód.

Była już w połowie korytarza, gdy pochwycił ją za ramię.
– Czy zawsze tak się śpieszysz?
– Nie lubię marnować czasu.
– Będę o tym pamiętał – obiecał, nie cofając ręki. Niesamowite miejsce,

pomyślał, idąc w górę po schodach w kształcie półksiężyca. Sufity pokryte kasetonami,
rzeźbione kamienne balustrady, gruba boazeria z mahoniu. Zatrzymał się przy łukowym
oknie i dotknął grubego, chropowatego szkła. Musiało być oryginalne, podobnie jak
orzechowa podłoga i fantazyjne stiuki.

Owszem, ściany były tak spękane, że w niektóre szczeliny można było wsunąć

palec, a w suficie gdzieniegdzie widniały dziury wielkości pięści i widać było grzyb na
tynkach. Doprowadzenie tego domu do stanu pierwotnej świetności było nie lada
wyzwaniem i mogłoby dostarczyć mnóstwo radości.

– Tej części nie używaliśmy od lat – wyjaśniła Amanda, otwierając rzeźbione

dębowe drzwi i odgarniając pajęczyny z framugi. – Nie sposób jej ogrzać w zimie.

Sloan przestąpił przez próg, a deski podłogi zaskrzypiały ostrzegawczo. Widać

było na nich głębokie rysy pozostałe po przesuwaniu ciężkich mebli. Część wąskich
drzwi prowadzących na taras pokryto zwykłą sklejką, natomiast drewniany cokół
biegnący dokoła ścian był mocno wygryziony przez myszy. Sloan podniósł głowę i
zauważył na ścianie wyblakły fresk przedstawiający cherubiny.

– To był pokój gościnny – wyjaśniła Amanda.
– Fergus umieszczał tu ludzi, na których chciał wywrzeć wrażenie. Podobno

mieszkali tu jacyś Rockefelerowie. Ten pokój ma osobną łazienkę i garderobę – dodała,
uchylając zdewastowane drzwi.

Sloan podszedł do kominka z czarnego marmuru, ściana przy kominku pokryta

była jedwabną tapetą, poczerniałą od dymu. Serce mu się ścisnęło, gdy zauważył
odłamany narożnik kominka.

– Zasługujecie na to, żeby was powystrzelać – mruknął, z trudem tłumiąc złość.
– Przepraszam bardzo?
– Trzeba by was powystrzelać za to, że dopuściłyście do takiego stanu! –

powtórzył Sloan z pasją. – Takiego kominka nie da się odtworzyć!

Amanda poczerwieniała i z poczuciem winy popatrzyła na uszkodzony włoski

marmur.

– No cóż, ja tego nie zrobiłam.
– Popatrz tylko na te ściany. Takie stiuki to arcydzieło, tak samo jak obraz

Rembrandta. O Rembrandta chyba byście zadbały?

– Oczywiście, że tak, ale...
– Bogu dzięki, że przynajmniej wystarczyło wam rozsądku, żeby nie malować

tych stiuków – mruknął i zajrzał do łazienki. Po chwili do uszu Amandy doleciał stek
przekleństw. – Na litość boską, przecież to ręcznie robione kafelki! Popatrz na te
obtłuczenia. Ostatni raz konserwowano je chyba jeszcze przed pierwszą wojną światową!

– Nie rozumiem, co to...
– Jasne, że nie rozumiesz. – Spojrzał na nią. – Nie masz pojęcia, co tu się

znajduje. Ten dom to pomnik rękodzieła z początków dwudziestego wieku, a wy
pozwalacie, żeby się tak po prostu rozsypywał. To są oryginalne przewody do gazu!

– Doskonale o tym wiem – odrzekła Amanda ostro. – Dla ciebie to może jest

pomnik, ale dla mnie to dom. Robiłyśmy wszystko, co było w naszej mocy, by zachować
dach nad głową. Jeśli tynki popękały, to dlatego, że ważniejszy był piec centralnego
ogrzewania, i nie zawracałyśmy sobie głowy kafelkami w nie używanej łazience, bo

najpierw trzeba było uszczelnić rury w tej, z której korzystamy. Zostałeś tu zatrudniony
po to, żeby przeprowadzić remont, a nie żeby filozofować!

– Dostajesz jedno i drugie za tę samą cenę – powiedział i wyciągnął do niej rękę,

lecz ona cofnęła się tak gwałtownie, że wpadła na ścianę.

– Czego chcesz?
– Spokojnie, skarbie. Masz pajęczyny we włosach. Naprawdę.
– Sama mogę je zdjąć – prychnęła, on jednak już był przy niej. Poczuła dotyk

jego palców na włosach i mimowolnie napięła wszystkie mięśnie. – I nie mów do mnie
„skarbie” – powiedziała bardzo wojowniczo.

– Masz szybki zapłon. Kiedyś miałem młodego mustanga, który zachowywał się

tak jak ty.

Gwałtownie odrzuciła głowę do tyłu.
– Nie jestem koniem! – zawołała z oburzeniem.
– Oczywiście, proszę pani – uśmiechnął się Sloan, raptownie zmieniając nastrój. –

Może pokażesz mi resztę skarbów, jakie tu chowacie? Amanda ostrożnie odsunęła się o
metr dalej.

– A właściwie po co? I tak nie masz ze sobą notesu.
– Niektóre rzeczy pozostają w pamięci. Lubię najpierw zobaczyć zarys całości,

zanim zacznę się martwić o szczegóły.

– To może narysuję ci plan?
– Zawsze jesteś taka złośliwa? zapytał Sloan z szerokim uśmiechem.
Pochyliła głowę.
– Nie – powiedziała cicho. Oczywiście miał rację. Gdyby zawsze zachowywała

się tak jak teraz, to nie zostałaby asystentką menedżera w jednym z najlepszych hoteli w
okolicy. – No cóż, masz specyficzny talent, bo wyciągasz ze mnie akurat to, co
najgorsze.

– Biorę, jak leci – zaśmiał się, ujmując ją za ramię. – Chodźmy dalej.
Przeprowadziła go przez całe skrzydło, starając się trzymać jak najdalej od tego

faceta, on jednak wciąż wchodził jej w drogę, blokował drzwi, zapędzał ją do kątów, i
dlatego co chwila stawała z nim twarzą w twarz. Sloan poruszał się powoli i bardzo
ergonomicznie, bez żadnych zbędnych gestów, toteż nie była w stanie przewidzieć, w
którym kierunku zwróci się za chwilę. Wyglądało to jak zabawa w kotka i myszkę.

Byli w zachodniej wieży, gdy wpadła na niego po raz piąty, i znów odskoczyła

jak oparzona.

– Przestań wreszcie to robić! – warknęła.
– Co?
– Wchodzić mi w drogę – wyjaśniła zirytowana, odsuwając nogą kartonowe

pudło.

– A mnie się wydaje, że wciąż pędzisz przed siebie i nie zwracasz uwagi na to,

gdzie akurat jesteś. Stąd te kolizje.

– Kolejny odcinek domowej filozofii – prychnęła i podeszła do okna

wychodzącego na ogród.

Niechętnie dopuściła do siebie myśl, że Sloan w irytujący sposób poruszał

najgłębsze struny jej duszy. Być może spowodowały to jego idiotyczne gabaryty, czyli
szerokie ramiona i wielkie dłonie, a także absurdalny wzrost. No cóż, Amanda przywykła
do tego, że nie musi zadzierać głowy, gdy rozmawia z mężczyznami.

A może chodziło o jego akcent, owo powolne przeciąganie słów, oraz lekko

zaczepny ton, kryjący się nawet w najbardziej niewinnych uwagach. Może też o to, że
wciąż ścigał ją nieco rozbawionym spojrzeniem. Właściwie wszystko jedno, pomyślała
Amanda. Cokolwiek to było, musi się jakoś na to uodpornić.

– To już ostatni przystanek – poinformowała go.
– Trent chce przekształcić tę wieżę w salę restauracyjną, mniejszą i bardziej

intymną niż ta na parterze. Powinno się tu zmieścić pięć dwuosobowych stolików, każdy
z widokiem na ogród albo na zatokę.

Stanęła przy oknie. Popołudniowe słońce rozświetliło jej głowę, otaczając ją

złocistą aureolą. Podniosła rękę i charakterystycznym gestem odgarnęła włosy z twarzy.
Dokoła niej tańczyły złociste drobinki kurzu.

Sloan stanął jak wryty i zapatrzył się na ten obraz.
– Czy coś się stało? – zaniepokoiła się.
– Nie – mruknął, podchodząc o krok bliżej. – Przyjemnie na ciebie popatrzeć,

Amando.

Znów się cofnęła. W jego oczach nie widziała już błysku rozbawienia ani złości,

jaka pojawiła się tam wcześniej, lecz coś nieskończenie bardziej niebezpiecznego.

– Jeśli masz jeszcze jakieś pytania dotyczące wieży albo pozostałej części

skrzydła...

– To był komplement. Może nie taki gładki, do jakich przywykłaś, ale jednak

komplement.

– Dziękuję – odrzekła nerwowo, szukając pełnego godności sposobu ucieczki. –

Chyba możemy...

– Urwała, gwałtownie łapiąc powietrze, gdy Sloan ramieniem przyciągnął ją do

siebie. – Co ty właściwie wyprawiasz?!

– Nie mam zamiaru pozwolić, żebyś zrobiła to samo co twoja prababcia –

powiedział, wskazując głową na okno za jej plecami. – Jeśli cofniesz się jeszcze o krok,
to wybijesz szybę i wypadniesz.

– Nigdzie się nie cofam – odrzekła z oburzeniem, ale serce zaczęło jej bić

mocniej. – Puść mnie!

– Bardzo przyjemnie się ciebie trzyma – uśmiechnął się i pochylił twarz nad jej

głową, by powąchać włosy. – Mimo że jesteś taka kolczasta. Mogłabyś mi przynajmniej
podziękować za to, że uratowałem ci życie.

Amanda drapieżnie zmrużyła oczy i powiedziała złowieszczym tonem:
– Jeśli natychmiast mnie nie wypuścisz, to za chwilę ktoś będzie musiał ratować

twoje.

Sloan zaśmiał się i wyciągnął drugą rękę, chcąc podnieść dziewczynę, i w

sekundę potem z głośnym tąpnięciem wylądował na siedzeniu o dwa metry od niej.
Amanda pochyliła głowę z niewinnym uśmiechem.

– Na tym skończymy wycieczkę. A teraz muszę cię przeprosić.
Obróciła się do wyjścia, ale Sloan w porę wyciągnął rękę i pochwycił ją za

kostkę. Amanda nawet nie zdążyła krzyknąć, tylko klapnęła na podłodze obok niego.

– Och, ty... ty bałwanie! – wysapała, odrzucając włosy z twarzy.
– Co dobre dla gąsiora, dobre i dla gęsi – uśmiechnął się, palcem unosząc jej

podbródek. – To kolejny odcinek mojej domowej filozofii. Jesteś szybka, ale zapominasz
o tym, że nie wolno spuszczać celu z oczu.

– Gdybym była mężczyzną...
– Wtedy nie byłoby to nawet w połowie tak zabawne.
Śmiejąc się, szybko ją pocałował, a potem odsunął się i spojrzał uważnie na swoją

ofiarę.

– No cóż – powiedział miękkim głosem – wydajemi się, że warto spróbować tego

jeszcze raz.

Amanda szczerze zamierzała go odepchnąć i nawet podniosła rękę, by szybkim i

dobrze wymierzonym ciosem zademonstrować swoją wolę, gdy na metalowych schodach
prowadzących do wieży zastukały czyjeś kroki.

Sloan podniósł głowę i ujrzał w drzwiach wysoką, zgrabną kobietę, ubraną w

dziurawe na kolanach dżinsy i białą koszulkę. Ciemne włosy miała krótkie i proste, a w
oczach, na które opadała grzywka z luźnych kosmyków, błyszczało wyraźne
rozbawienie.

– Cześć – uśmiechnęła się, zauważając rumieniec na twarzy Amandy. Jej chłodna,

opanowana i rzeczowa siostra siedziała na podłodze obok obcego i bardzo przystojnego
mężczyzny! To było ostatnie miejsce, w jakim można by spodziewać się tej damy. – Co
tu się dzieje?

Sloan podniósł się i pociągnął Amandę za rękę. Wyrwała ją z lekceważącym

prychnięciem i otrzepała spodnie z kurzu..

– To moja siostra, CC. – wyjaśniła niechętnie.
– A ty na pewno jesteś Sloan – domyśliła się CC i wyciągnęła dłoń. – Trent

mówił mi o tobie. Myślałam, że przesadza w opisie, ale widzę, że jednak fantazja go nie
poniosła – dodała niewinnie, zerkając z ukosa na siostrę.

Sloan przez chwilę przytrzymał jej rękę. CC Calhoun była dokładnym

przeciwieństwem kobiety, jaką mógłby sobie wyobrazić w roli wybranki Trentona, a
ponieważ młodszy St. James był jego przyjacielem od lat, ten wybór zachwycił Sloana.

– Teraz już rozumiem, dlaczego Trenton tak szybko dał się wziąć na sznurek –

oznajmił z wyraźnym podziwem w głosie.

– Nie przejmuj się, w ustach Sloana takie słowa oznaczają komplement –

wyjaśniła Amanda.

CC ze śmiechem objęła ją ramieniem.
– Sama się domyśliłam. Miło mi cię poznać, Sloan, naprawdę. Gdy kilka tygodni

temu pojechałam z Trentem do Bostonu, wszyscy, których mi przedstawiano, byli tacy...

– Sztywni? – uśmiechnął się.
– No cóż... – CC niezręcznie wzruszyła ramionami. – Niektórym z nich chyba

niełatwo było pogodzić się z faktem, że Trent zamierza wziąć za żonę kobietę, która jest
mechanikiem samochodowym i więcej wie o silnikach niż o operze.

– Moim zdaniem Trent robi świetny interes.
– Zobaczymy – wymamrotała CC Wolała nie rozwodzić się nad tym tematem. –

Ciocia Coco mówiła, że zostaniesz na kolacji. Mam nadzieję, że zechcesz na czas pobytu
na wyspie zamieszkać w jednym z naszych pokoi gościnnych.

Sloan nie widział twarzy Amandy, ale mógłby przysiąc, że ugryzła się w język, by

nie powiedzieć czegoś niegrzecznego. Pomysł, by zamieszkać z nią pod jednym dachem i
w ten sposób jeszcze bardziej wytrącić ją z równowagi, wydał mu się niezmiernie
kuszący.

– Dziękuję, ale zameldowałem się już w hotelu. Skłonił się grzecznie. – Poza tym

i tak będę się wam ciągle plątał pod nogami.

– Skoro uważasz, że tak będzie ci wygodniej, twoja wola zrezygnowała CC. – W

każdym razie zawsze będziesz mile widziany w Towers.

– Zejdę na dół i sprawdzę, czy ciocia Coco nie potrzebuje pomocy – powiedziała

Amanda i chłodno skinęła głową Sloanowi. – CC. zaprowadzi cię do jadalni.

– Dziękuję za wycieczkę, skarbie. – Mrugnął do niej i mógłby przysiąc, że

usłyszał stłumione i mało parlamentarne warknięcie.

– Masz fajną siostrę – zwrócił się do CC, gdy kroki Amandy ucichły na schodach.
– A, tak. – CC uśmiechnęła się ciepło, choć z lekkim ostrzeżeniem. – Trent mówił

mi, że lubisz kobiety.

– Nadal jest na mnie wściekły o to, że sprzątnąłem mu miłego blondaska sprzed

nosa, gdy obydwaj byliśmy jeszcze młodzi i głupi. Jesteś pewna, że już się na niego
zdecydowałaś?

Musiała się roześmiać.
– Teraz rozumiem, dlaczego kazał mi pozamykać wszystkie siostry.
– Jeśli pozostałe są podobne do Mandy, to wydaje mi się, że potrafią same o

siebie zadbać.

– Och, tak. Wszystkie kobiety z rodziny Calhounów to twarde sztuki –

przytaknęła CC, stając na szczycie schodów. – Chyba muszę cię ostrzec, że ciocia Coco
zobaczyła cię dzisiaj rano w fusach od herbaty.

– W fusach... aaa, rozumiem! CC. z rozbawieniem wzruszyła ramionami.
– To takie jej hobby. W każdym razie przygotuj się na to, że może zacząć

intrygować, szczególnie jeśli uzna, że los chce cię połączyć z jedną z moich sióstr.
Traktuje to bardzo serio. Ona chce dobrze, ale...

– O’Rileyowie też potrafią o siebie zadbać.
CC. obrzuciła go przeciągłym spojrzeniem. Owszem, nie wyglądał na takiego,

który potrzebowałby ochrony.

– W porządku. – Poklepała go po ramieniu. – Radź sobie sam.
Sloan poszedł za nią po schodach.
– CC, powiedz mi, czy przy Amandzie są jacyś mężczyźni, których musiałbym

siłą usunąć z drogi?

Zatrzymała się i znów przyjrzała mu się uważnie.
– Nie – powiedziała po chwili. – Amanda zrobiła to już własnoręcznie.
– To dobrze – ucieszył się. Zeszli na drugie piętro. W korytarzu powitał ich

przenikliwy pisk, przeplatany szaleńczym szczekaniem psa.

– To dzieci mojej siostry, Suzanny – wyjaśniła CC, uprzedzając pytanie Sloana. –

Alex i Jenny. Takie zwyczajne, ciche i spokojne dzieciaki.

– To słychać – powiedział Sloan i w tej samej chwili po schodach przemknęła

jasnowłosa petarda. Sloan złapał ją wpół, wykazując się świetnym refleksem, i ujrzał na
wprost swej twarzy wydęte usta i wielkie, błękitne oczy.

– Jesteś wielki – powiedziała Jenny.
– Niee, to ty jesteś mała.
W wieku pięciu lat Jenny zaczęła już odkrywać potęgę kobiecych sztuczek.
– Czy możesz mnie wziąć na barana? – zapytała z promiennym uśmiechem.
– A masz dwadzieścia pięć centów? – Zachichotała i potrząsnęła głową.
– W porządku, w takim razie pierwsza jazda będzie za darmo oznajmił Sloan i

posadził sobie dziewczynkę na ramionach.

Na dole schodów ujrzeli Amandę trzymającą w żelaznym uścisku ciemnowłosego

chłopca.

– Gdzie Suzanna? – zapytała CC.
– W kuchni, a mnie przypadło pilnowanie tych dwojga – odrzekła Amanda,

spoglądając na Jenny spod przymrużonych powiek. – Ale ta mała świnka Piggy mi
uciekła.

– Kwi, kwi – zakwiczała Jenny, bezpieczna na ramionach Sloana.
– Kto to? – zaciekawił się Alex.
– Sloan O’Riley przedstawił się, wyciągając rękę do chłopca jak mężczyzna do

mężczyzny. Chłopiec przyjrzał się jej podejrzliwie, ale w końcu odwzajemnił uścisk.

– Śmiesznie mówisz. Jesteś z Teksasu?
– Z Oklahomy.
Po chwili zastanowienia Alex skinął głową.
– Może być. Zastrzeliłeś kiedyś kogoś na śmierć?
– Ostatnio nie.
W tym momencie CC. uznała, że czas wkroczyć do akcji.
– Wystarczy już – oznajmiła stanowczo i zdjęła Jenny z ramion Sloana. – Idziemy

się umyć przed kolacją.

– Fajne dzieciaki – stwierdził Sloan, gdy został sam na sam z Amandą.
Przesłała mu szczery uśmiech, bowiem widok Sloana z Jenny na ramionach nieco

ją rozmiękczył.

– Przez większą część dnia są w szkole, więc nie będą ci przeszkadzać w pracy.
– I tak by nie przeszkadzały. Mam w domu siostrzeńca, niezły pistolet.
– Ci dwoje to karabiny maszynowe – powiedziała Amanda z uczuciem. – Dobrze

im zrobi obecność mężczyzny.

– A mąż twojej siostry? Uśmiech Amandy zgasł.
– Są rozwiedzeni. Może go znasz, to Baxter Dumont.
Przez twarz Sloana przemknął cień.
– Słyszałem o nim.
– No cóż, to już przeszłość. Kolacja gotowa. Może pokażę ci, gdzie jest łazienka?
– Dziękuję – odrzekł Sloan z roztargnieniem, idąc za nią. Przyszło mu do głowy,

że niektóre rzeczy w życiu lubią się powtarzać.

ROZDZIAŁ TRZECI

Amanda wskoczyła do chłodnej wody w basenie, spodziewając się szoku.

Wynurzyła się, czując na całym ciele rozkoszny dreszcz, i zaczęła swoje zwykłe
pięćdziesiąt długości. Rankiem najlepsza jest energiczna rozgrzewka, bowiem rozpuszcza
zgromadzone w ciele stare napięcia, szykując miejsce na nowe, które niewątpliwie
powstaną jeszcze tego samego dnia.

Praca asystentki menedżera w hotelu Bay Watch sprawiała Amandzie satysfakcję,

zwłaszcza że przed nadejściem gości miała prawo korzystać z hotelowego basenu. Był

koniec maja, czyli początek sezonu, i goście już zaczynali się zjeżdżać. Oczywiście to
było jeszcze nic w porównaniu ze środkiem lata, ale większość pokoi była już zajęta i
Amanda miała pełne ręce roboty. Tym bardziej więc ceniła sobie tę poranną godzinę.
Korzystała z basenu zawsze, gdy pogoda na to pozwalała.

Za rok o tej porze będzie już zarządzać hotelem Towers Retreat, należącym do

sieci St. James. Cel, do jakiego dążyła, odkąd jako szesnastolatka podjęła pierwszą pracę
jako recepcjonistka, zbliżył się do niej na wyciągnięcie ręki. Od czasu do czasu Amandę
dręczyła myśl, że ma otrzymać to stanowisko tylko dlatego, że jest siostrą CC, tym
bardziej więc zamierzała udowodnić, że w pełni na nie zasługuje.

Miała prowadzić ekskluzywny hoteł w jednej z najlepszych sieci w kraju. I to nie

pierwszy z brzegu hotel, ale Towers, należące do jej dziedzictwa, do jej rodziny, a także
do jej osobistej historii życia.

Dziesięć luksusowych apartamentów, jakie Trent chciał zbudować w rozsypującej

się wieży, miało się znaleźć pod jej pieczą. O ile jej przyszły szwagier się nie mylił,
nazwisko St. James w połączeniu z legendą Towers powinny zapewnić komplet gości
przez cały rok. Amanda zamierzała włożyć w tę pracę całe serce. Każdy gość, który
przyjedzie do Towers, będzie musiał zapamiętać doskonałą obsługę, kojący spokój i
niezwykle sprawną organizację hotelu.

Wreszcie zdobędzie samodzielne stanowisko. Nigdy więcej pracy dla

wymagającego, wciąż czepiającego się szefa, nigdy więcej frustracji, gdy jej zasługi szły
na konto kogoś innego. Zarówno osiągnięcia, jak i porażki będą należały wyłącznie do
niej.

Trzeba tylko poczekać na koniec remontu.
Ta myśl sprawiła, że Amanda znów przypomniała sobie Sloana O’Rileya. Miała

nadzieję, że Trent dobrze wie, co robi, zatrudniając go, nadal jednak nie mogła wyjść ze
zdumienia. Jak to możliwe, by gładki, kulturalny Trent St. James III przyjaźnił się z kimś
takim jak Sloan? Przecież ten facet naprawdę rzucił ją na ziemię! Co prawda ona rzuciła
go pierwsza, ale to nie miało znaczenia, bowiem była damą, a on tylko mężczyzną.

Znów odepchnęła się od krawędzi basenu i popłynęła dalej, w równym tempie

rozcinając wodę wprawnymi uderzeniami rąk i nóg. Ani przez chwile nie żałowała, że
zaatakowała go pierwsza. Był zbył pewny siebie i zajmował zbyt wiele miejsca. A poza
tym miał aż tyle tupetu, by ją pocałować.

Nigdy nie podobali się jej faceci, którzy mieli twarde dłonie pokryte odciskami i

chodzili w zakurzonych butach. Jej ideałem był mężczyzna wyrafinowany, o gładkim
obejściu, kulturalny, emanujący dyskretną atmosferą sukcesu. Gdyby kiedykolwiek miała
się z kimś związać, kandydat musiałby przedstawiać sobą wszystkie te zalety. Kowboje o
południowym akcencie odpadali w przedbiegach.

Owszem, przyznawała, że Sloan bardzo dobrze umiał porozumiewać się z

dziećmi, ale ta jedna cecha stanowczo nie wystarczała, by zrekompensować wszelkie
inne wady jego osobowości.

Przypomniała sobie kolację. Sloan czarował ciocię Coco, zabawiał CC.

opowieściami o szkolnych czasach Trenta, cierpliwie odpowiadał na niezliczone pytania

Aleksa i Jenny dotyczące koni, Indian i sześciostrzałowych karabinków. Z drugiej strony
jednak nieco zbyt uważnie przyglądał się Suzannie. Amanda uznała go wtedy za
zwykłego kobieciarza. Gdyby Lilah była na kolacji, prawdopodobnie próbowałby
flirtować również i z nią, Lili jednak umiała zadbać o siebie, gdy w grę wchodzili
mężczyźni. Suzanna była inna, wrażliwa i delikatna. Były mąż boleśnie ją skrzywdził i
Amanda postanowiła dopilnować, by nikt, nawet zaczepny O'Riley, nie próbował
dokonać tego po raz drugi.

Znów dotarła do brzegu basenu. Trzymając się poręczy, na chwilę zanurzyła

głowę w wodzie, a gdy znów ją wynurzyła, ujrzała przed sobą dziwnie znajomą sylwetkę.

– Dzień dobry – uśmiechnął się do niej Sloan. Słońce oświetlało go z tyłu,

podkreślając rudawy odcień potarganych włosów. – Niezłą masz figurę, Całhoun.

Amanda zamrugała oczami, strząsając z powiek kropelki wody.
– A skąd ty się tu wziąłeś?
Sloan obejrzał się przez ramię i zatrzymał wzrok na białej bryle hotelu.
– Tutaj? Można chyba powiedzieć, że to w tej chwili jest mój dom. Pokój numer

320.

Amanda oparła łokcie na krawędzi basenu.
– Jesteś gościem w Bay Watch? No, tak... Sloan przykucnął obok niej. Miała

kremowy odcień skóry, tak jak wszystkie siostry Calhoun, a teraz, bez kosmetyków, jej
skóra wyglądała szczególnie delikatnie.

– Miły sposób na rozpoczęcie dnia.
– Dotychczas tak było – prychnęła.
– Skoro już o tym mówimy, to co ty tu robisz?
– Pracuję.
Sytuacja staje się coraz ciekawsza, pomyślał Sloan.
– Nie nabierasz mnie?
– Nie nabieram – odrzekła sucho. – Jestem asystentką menedżera.
– No, no. – Sloan zanurzył czubek palca w basenie. – Sprawdzasz, czy

temperatura wody jest odpowiednia dla gości? To się nazywa poświęcenie.

– Basen jest otwarty dopiero od dziesiątej.
– Nie martw się – uśmiechnął się Sloan, wsuwając kciuki do kieszeni dżinsów. –

Nie mam zamiaru skakać do wody. – Tak naprawdę wybierał się na spacer, po drodze
dostrzegł jednak Amandę. – To znaczy, że jeśli będę miał jakieś pytania dotyczące tego
miejsca, powinienem się zwrócić do ciebie.

– Zgadza się – stwierdziła, wspinając się na drabinkę. Jednoczęściowy szafirowy

kostium przylegał do niej jak druga skóra. – Czy jesteś zadowolony z pokoju?

– Hm? – mruknął Sloan, wpatrując się w jej zgrabne nogi.

– Z pokoju – powtórzyła, sięgając po ręcznik.
– Podoba ci się?
– Tak, podoba mi się. Bardzo – przytaknął, wiodąc wzrokiem w górę, ku jej

twarzy. – Widok wart jest ceny.

Amanda zarzuciła ręcznik na ramiona.
– Widok na zatokę jest za darmo, podobnie jak kontynentalne śniadanie, które

teraz właśnie jest podawane w jadalni. Radzę ci skorzystać.

– Dwa rogaliki i filiżanka kawy to zdecydowanie za mało, żeby zaspokoić głód

rzekł Sloan stanowczo i pociągnął za końce jej ręcznika. – Może pójdziemy razem na
prawdziwe śniadanie?

– Przykro mi, ale dyrekcja krzywo patrzy na pracowników, którzy spoufalają się z

gośćmi.

– W tym wypadku na pewno zrobiliby wyjątek. Jesteśmy przecież... starymi

przyjaciółmi.

– Nie jesteśmy nawet nowymi przyjaciółmi – prychnęła.
Na jego twarz znów wypłynął ten irytujący, uparty, wszystkowiedzący uśmieszek.
– Możemy to ustalić podczas śniadania – zaproponował.
– Przykro mi, ale nie jestem zainteresowana – powiedziała Amanda i odwróciła

się, on jednak mocniej pociągnął za końce jej ręcznika.

– Tam, skąd pochodzę, ludzie są na ogół znacznie życzliwsi.
– A tam, skąd ja pochodzę, ludzie są o wiele lepiej wychowani. Jeśli będziesz

miał jakieś problemy z obsługą podczas swojego pobytu w Bay Watch, w każdej chwili
możesz się do mnie zwrócić. Jeśli masz jakieś pytania dotyczące Towers, chętnie na nie
odpowiem. Poza tym nie mamy innych tematów do rozmowy.

Spojrzał na nią z zaciekawieniem, podziwiając, jak świetnie panowała nad

głosem, mimo że w jej oczach pojawiały się rozzłoszczone błyski. Ta kobieta umiała
kontrolować swoje emocje, no i miała charakter.

– O której zaczynasz pracę?
Głośno wypuściła oddech. Jak widać, do tego faceta nic nie docierało.
– O dziewiątej, więc bardzo cię przepraszam, ale muszę iść się ubrać.
Sloan spojrzał na słońce.
– No, to masz jeszcze jakąś godzinę – stwierdził. – Jesteś taka szybka, że na

pewno pozbierasz się w piętnaście minut.

Amanda przymknęła oczy, modląc się w duchu o cierpliwość.
– Sloan, wygląda na to, że specjalnie próbujesz mnie rozzłościć.
– Chyba nie muszę. To u ciebie stan naturalny – odrzekł, owijając końce jej

ręcznika wokół dłoni. W rezultacie Amanda musiała zbliżyć się do niego o krok.

Potrząsnęła głową z irytacją.

– Widzisz? – uśmiechnął się bezczelnie.
– O co ci chodzi, O’Riley? – zapytała podniesionym głosem. – Przecież

powiedziałam wyraźnie, że nie interesują mnie twoje propozycje!

– Pokażę ci, jak to jest, Calhoun. – Jeszcze bardziej ściągnął końce ręcznika.

Rozbawienie w jego oczach błyskawicznie zmieniło się w coś zupełnie innego; stały się
mroczne, groźne i podniecające.

– Jesteś jak wielki łyk zimnej wody – wymruczał. – Za każdym razem, gdy znajdę

się obok ciebie, chce mi się pić. Ten mały łyk wczoraj wcale mi nie wystarczył.

Mocno pociągnął za końce ręcznika, aż Amanda oparła się o niego, i pochylił się

nad jej twarzą. Poczuł, że zadrżała, ale w jej oczach nie dostrzegł łęku. Mimo wszystko
czekał na zwykłe: nie. Gdyby usłyszał to słowo, musiałby uszanować jej wolę, pomimo
dręczącego pragnienia.

Amanda jednak nie powiedziała nic, tylko patrzyła na niego szeroko otwartymi

oczami. Powoli potarł ustami jej usta.

Zwinęła dłonie w pięści, ale nie odepchnęła go. Cały impet jej oporu skierował się

do wewnątrz. W krzyżowym ogniu walki między pragnieniem a rozsądkiem jej umysł
zupełnie się wyłączył.

Powolność i rozleniwiony sposób bycia Sloana zniknęły jak ręką odjął. Jego usta

były gorące, natarczywe, podobnie jak ręce. Amanda ze zdziwieniem spojrzała na własne
palce wczepione w jego koszulę. Ogarnęła ją dziwna desperacja, burza emocji, która nie
pozostawiała ani odrobiny miejsca na rozsądek i logikę.

Po chwili Sloan odsunął ją nieco od siebie i wziął głęboki oddech.
– Amando – powiedział nieswoim głosem, patrząc na jej rozchylone, obrzmiałe

usta i przymglone oczy. – Chodź do mojego pokoju.

Niepewnie przyłożyła palce do jego ust, a potem do własnych skroni.
– Do twojego... pokoju?
Na dźwięk niskich wibracji w jej głosie Sloan poczuł, że kolana uginają się pod

nim. Jeszcze nigdy w życiu nie musiał błagać o nic kobiety. Przypuszczał, że właśnie
nadeszła pora na ten pierwszy raz.

– Chodź ze mną – powtórzył, obejmując ją ramieniem. Ręcznik już dawno upadł

na beton. – Musimy to skończyć w odosobnieniu.

– Skończyć?
Jęknął i łapczywie pocałował końce jej palców.
– Kobieto, coś mi się wydaje, że spóźnisz się dzisiaj do pracy.
Amanda potrząsnęła głową, usiłując zebrać myśli. Do jego pokoju? Skończyć? W

co ona się właściwie wpakowała? Ostro wyszarpnęła rękę, powstrzymując drżenie ciała.

– Nigdzie nie idę.

Sloan z trudem utrzymywał równowagę.
– Trochę już za późno na takie gry – mruknął, kładąc dłoń na jej karku. – Pragnę

cię i teraz już mnie nie przekonasz, że ty mnie nie pragniesz.

– Nie gram w żadne gry – odrzekła spokojnie, zastanawiając się, czy Sloan jest w

stanie usłyszeć dudnienie jej serca. Musiała sobie przypomnieć, że przecież jest rozsądną,
zrównoważoną osobą. Nie należała do kobiet, które pędem wpadają do pokoi
hotelowych, by pójść do łóżka z dopiero co poznanym mężczyzną. A do tego było jej
okropnie zimno. – Chcę, żebyś mnie zostawił w spokoju.

– Nic z tego – odrzekł, powstrzymując własne palce, które już–już miały się

boleśnie wbić w jej ramię. – Mam zwyczaj kończyć to, co zacząłem.

– Możesz uznać tę sprawę za zakończoną. Właściwie to w ogóle nie powinna się

zacząć.

– Dlaczego?
Pochyliła się i podniosła ręcznik.
– Znam takich jak ty, O’Riley.
Sloan czerpał już z ostatnich rezerw spokoju i opanowania.
– To znaczy jakich?
– Podróżujesz od miasta do miasta i w każdym szukasz kobiety, która

pozwoliłaby ci przyjemnie spędzić kilka wolnych godzin. Ale ja się do tego nie nadaję!

– Wydaje ci się, że mnie rozgryzłaś, tak? – Nie dotknął jej, ale wyraz jego oczu

sprawił, że zaczęła się mieć na baczności. – Między nami nic jeszcze nie jest skończone.
Możesz to uznać za ostrzeżenie, Calhoun. Będę cię miał.

– Będziesz mnie miał? – powtórzyła z furią. – Ty arogancki, zadufany w sobie

sukinsynu!

– Możesz zachować te komplementy na później – przerwał jej. – Przyjdzie taka

chwila, Amando, gdy będziemy tylko ja i ty. I obiecuję ci, że nie będę się wtedy śpieszył
– uśmiechnął się i przesunął palcem po jej szyi. – Doprowadzę cię do szaleństwa.

– Już ci się to udało – prychnęła i uderzyła go po ręce.
Skinął jej przyjaźnie głową.
– Dzięki. Chyba pójdę poszukać tego śniadania. Życzę ci dobrego dnia.
Będzie dobry, pomyślała, patrząc za nim. Będzie dobry, jeżeli Sloan zniknie z

horyzontu. Najlepiej na zawsze.

Jakby mało było tego, że musiała dłużej zostać w pracy, to jeszcze przyszło

jej wysłuchiwać kolejnego kazania Stenersona na temat efektywności działania.
Stenerson, menedżer hotelu Bay Watch, zarządzał całym personelem wedle swych
kaprysów, a jego ulubioną formą działania było zlecanie pracy innym. W ten
sposób, gdy coś poszło nie tak, zawsze mógł na kogoś zwalić winę, a gdy wszystko się
udawało, zasługi szły na jego konto.

Amanda stała w przestronnym, pomalowanym na pastelowe kolory biurze i

bezmyślnie patrzyła na łysinę na czubku głowy przełożonego.

– Pokojówki spóźniają się dwadzieścia minut. Podczas wyrywkowej kontroli

na trzecim piętrze znalazłem to celofanowe opakowanie pod łóżkiem w pokoju 302 –
cedził Stenerson, triumfalnie wymachując kawałkiem przezroczystej folii niby
zdobytą w bitwie nieprzyjacielską chorągwią. – Oczekuję, że będzie pani lepiej
doglądać sprzątania, panno Calhoun.

– Tak, proszę pana. Osobiście porozmawiam z pokojówkami.
– Proszę o tym pamiętać. Dalej. Szybkość dostarczania zamówień do pokoju

spadla o osiem procent. Jeśli dalej będziemy schodzić w dól w tym tempie, to u szczytu
sezonu spadek osiągnie dwanaście procent.

W przeciwieństwie do Stenersona Amanda bywała w kuchni w porze śniadania i

lunchu.

– Może gdybyśmy zatrudnili jeszcze dwóch kelnerów...
– Rozwiązaniem nie jest zatrudnianie nowych pracowników, lecz zwiększenie

wydajności pracy tych, których już mamy! – przerwał jej Stenerson, postukując palcami
w notatnik. – Oczekuję, że do końca przyszłego tygodnia szybkość obsługi wzrośnie do
maksimum.

– Tak, proszę pana.
– Oczekuję również, że gdy zajdzie taka potrzeba, pani także zakąszę rękawy i

wzmocni najsłabsze odcinki – dodał Stenerson, splatając miękkie, białe dłonie i
odchylając się na oparcie krzesła. Amanda dobrze wiedziała, co usłyszy za chwilę. Znała
już ten tekst na pamięć.

– Dwadzieścia pięć lat temu ja sam nosiłem tace do pokoi klientów w tym właśnie

hotelu. Moją obecną pozycję zawdzięczam wyłącznie determinacji i pozytywnemu
nastawieniu. Jeśli chce pani odnieść sukces, może nawet przejąć ten gabinet, gdy ja
przejdę na emeryturę, to musi pani myśleć wyłącznie o hotelu. Wydajność pracy
personelu jest dokładnym odzwierciedleniem pani wydajności.

– Tak, proszę pana. Amanda miała wielką ochotę powiedzieć mu, że za rok będzie

miała własny personel, własne biuro i że Stenerson będzie mógł jej pomachać na
pożegnanie białą chusteczką, ale ugryzła się w język. Na razie jeszcze potrzebowała tej
pracy i cotygodniowych czeków. – Zaraz pójdę porozmawiać z personelem kuchennym.

– Dobrze, dobrze. Chcę, żeby została pani dzisiaj dłużej, bo nie będzie nikogo

innego z kierownictwa.

Jak zwykle, pomyślała Amanda, ale wymruczała zgodę.
– Aha, proszę jeszcze sprawdzić rezerwacje na sierpień i przygotować mi

porównanie rezerwacji weekendowych do tygodniowych. Proszę także porozmawiać z
obsługą basenu na temat brakujących ręczników. W tym miesiącu zginęło nam już pięć.

– Tak, proszę pana. – Co jeszcze? – zastanawiała się Amanda. Proszę wypastować

buty i umyć swój samochód?

– To już wszystko.
Otworzyła drzwi i wyszła, starając się nie okazać kłębiących się w niej uczuć, ale

tak naprawdę miała ochotę bić głową w ścianę. Zanim zdążyła znaleźć jakieś
odosobnione miejsce i odreagować rozmowę z szefem, zawołano ją do recepcji.

Sloan usiadł w holu tylko po to, by na nią popatrzeć. Zdziwiło go, że Amanda

jeszcze pracuje. On sam zdążył odrobić pełną dniówkę w Towers. Podniszczona teczka,
stojąca obok jego fotela, pełna była notatek, pomiarów i szkiców. Czas był na piwo i
niedosmażony stek.

Ona jednak wciąż stała za blatem recepcji, uspokajając gości, wydając instrukcje

recepcjonistkom, podpisując papiery, opanowana i świeża jak wiosenny poranek.
Patrzenie na nią to czysta przyjemność, uznał Sloan. Sprawiała wrażenie, jakby
wypełnianie obowiązków nie wymagało od niej żadnego wysiłku, zauważył jednak
między jej brwiami pionową zmarszczkę – może świadczyła ona o frustracji, może o
irytacji, a może o zwykłym uporze. Miał ochotę podejść do niej i wygładzić tę
zmarszczkę. Przywołał gestem chłopca hotelowego.

– Tak, proszę pana?
– Czy jest tu gdzieś w pobliżu kwiaciarnia?
– Tak, zaraz za rogiem ulicy.
Nie spuszczając oczu z Amandy, Sloan wyciągnął portfel i podał chłopakowi

dwudziestodolarówkę.

– Czy mógłbyś tam skoczyć i przynieść mi czerwoną różę? Taką na długiej

łodydze, niezbyt rozwiniętą. I możesz zatrzymać resztę.

– Tak, proszę pana. Bardzo panu dziękuję. Gdy chłopak zniknął, Sloan zamówił w

barze piwo i zapalił cygaro, a potem wyciągnął nogi przed siebie, rozsiadając się
wygodnie. Amanda rozmawiała przez telefon. W jednej ręce trzymała słuchawkę, a drugą
nieświadomie zsunęła z ucha kolczyk i obracała go w palcach. Po chwili odłożyła
słuchawkę, nałożyła kolczyk i przyłożyła dłoń do brzucha, myśląc o tym, że gdy pójdzie
do kuchni, by porozmawiać z personelem, wreszcie będzie miała okazję szybko coś
zjeść. Zerknęła na zegarek i uświadomiła sobie, że tego wieczoru na pewno nie będzie
miała już czasu na przeglądanie rodzinnych papierów. Jeśli praca w nadgodzinach miała
jakieś zalety, to chyba tylko jedną: Amanda mogła być pewna, że gdy późnym
wieczorem wróci do domu, Sloana już tam nie będzie.

– Przepraszam bardzo.
Podniosła głowę i zobaczyła przed sobą schludnego, atrakcyjnego mężczyznę w

garniturze koloru kości słoniowej. Ciemne włosy miał zaczesane do tyłu nad wysokim
czołem, a jasnoniebieskie oczy uśmiechały się do niej uprzejmie. Lekki brytyjski akcent
wyraźnie dodawał mu uroku.

– W czym mogę panu pomóc? – zapytała.
– Chciałbym porozmawiać z menedżerem.
– Przykro mi, ale pana Stenersona nie ma w tej chwili. Jeśli ma pan jakiś problem,

z przyjemnością się nim zajmę.

– Nie ma żadnego problemu, panno... – mężczyzna szybko zerknął na plakietkę z

nazwiskiem, którą Amanda miała przypiętą do piersi – ...panno Całhoun. Zamierzam się
tu zatrzymać na kilka tygodni. Mam zarezerwowany apartament.

– Pan Livingston? – spytała Amanda, wprawnie stukając w klawiaturę komputera.

– Oczywiście, oczekiwaliśmy pana. Czy zatrzymywał się pan w naszym hotelu już
wcześniej?

– Żałuję, ale niestety nie – odrzekł mężczyzna z uśmiechem.
– Jestem pewna, że uzna pan apartament za wygodny – mówiła Amanda,

jednocześnie podsuwając mu druczek do wypełnienia. –Jeśli w jakikolwiek sposób
moglibyśmy uprzyjemnić panu pobyt, bez wahania proszę się do nas zwracać.

– Jestem pewien, że mój pobyt w tym hotelu upłynie bardzo przyjemnie – rzekł

mężczyzna, obrzucając ją przeciągłym spojrzeniem. – Niestety, powinien być również
produktywny. Chciałem zapytać, czy można wypożyczyć do pokoju faks?

– Zapewniamy naszym gościom dostęp do faksu.
– Lecz ja chcę mieć własny. Przed przyjazdem tutaj nie udało mi się doprowadzić

do końca wszystkich spraw, i nie ma sensu, żebym zbiegał do recepcji za każdym razem,
gdy będę potrzebował wysłać lub odebrać jakiś dokument. Naturalnie gotów jestem
zapłacić za tę usługę. Jeśli wypożyczenie nie będzie możliwe, to może mógłbym kupić
faks.

– Zobaczę, co da się zrobić.
– Będę pani bardzo wdzięczny – uśmiechnął się gość, podając jej kartę

kredytową. – I jeszcze jedno. Będę używał saloniku w apartamencie jako mojego
gabinetu, dlatego prosiłbym, aby pokojówka nie ruszała moich papierów.

– Oczywiście.
– Aha, jeśli mogę zapytać, czy dobrze zna pani tę wyspę?
– Mieszkam tu od urodzenia – uśmiechnęła się Amanda, podając mu klucz.
– To znakomicie! – ucieszył się, przytrzymując jej dłoń. – W takim razie na

pewno zwrócę się do pani, jeśli będę potrzebował jakichś informacji. Bardzo mi pani
pomogła, panno Calhoun. – Znów zerknął na plakietkę z jej nazwiskiem. – Dziękuję
bardzo, Amando.

– Nie ma za co – uśmiechnęła się, czując, że jej serce bije w lekko

przyśpieszonym tempie. Podniosła rękę, przywołując bagażowego. – Życzę miłego
pobytu, panie Livingston.

Gdy mężczyzna odszedł, dziewczyna siedząca w recepcji obok Amandy

westchnęła z podziwem.

– Kto to był?
– William Livingston – odrzekła Amanda, biorąc się w garść.
– Fantastyczny facet. Gdyby patrzył na mnie tak jak na ciebie, to chyba

stopniałabym na miejscu.

– Karen, topnienie na widok gości nie należy do twoich obowiązków.
– Nie – powiedziała Karen z rozmarzeniem, wyciągając rękę w stronę

dzwoniącego telefonu – ale z pewnością stanowi część mojej kobiecej natury. Recepcja,
mówi Karen. W czym mogę pomóc?

William Livingston, powtórzyła Amanda w myślach, patrząc na jego kartę

meldunkową. Nowy Jork, Nowy Jork. No cóż, skoro mógł sobie pozwolić na
kilkutygodniowy pobyt w apartamencie, to znaczy, że oprócz uroku osobistego, urody i
dobrego gustu, jeśli chodzi o ubranie, miał jeszcze pieniądze. Gdyby szukała dla siebie
mężczyzny, ten byłby odpowiednim kandydatem.

Przypomniała sobie jednak, że ma szukać faksu, a nie mężczyzny, i otworzyła

książkę telefoniczną.

– Hej, Calhoun.
Podniosła głowę, przytrzymując palcem stronę z nagłówkiem „Urządzenia

biurowe”. O ladę recepcji opierał się Sloan w sztruksowej koszuli z rękawami
podwiniętymi do łokci.

– Jestem zajęta – mruknęła sucho.
– Pracujesz po godzinach?
– Zgadłeś.
– Ładnie ci w tym kostiumie. – Wyciągnął rękę i przesunął kciukiem po

czerwonym wyłogu żakietu. – Wyglądasz schludnie i kompetentnie.

Pod jego dotykiem w Amandzie rozszalała się nagła i gwałtowna burza

elektryczna. Zirytowana, szybko odsunęła jego rękę.

– Czy coś jest nie w porządku z twoim pokojem?
– Przeciwnie, jest ładny jak z obrazka.
– A z obsługą?
– Wszystko przebiega gładko i bez zakłóceń.
– W takim razie wybacz, ale nie mam teraz czasu.
– Och, zauważyłem. Obserwuję cię od pół godziny.
Na czole Amandy pojawiła się zmarszczka. Gapiłeś się na mnie?
– Dzięki temu piwo bardziej mi smakowało.
– To musi być mile, mieć tyle wolnego czasu. A teraz...
– Nie ilość czasu jest ważna, tylko sposób jego spędzania. Ponieważ byłaś...

zajęta rano, to może teraz zjemy razem kolację?

Amanda doskonale wiedziała, że siedzące obok niej dziewczyny gorliwie

nadstawiają uszu, toteż pochyliła się nad ladą i szepnęła:

– Kiedy wreszcie do ciebie dotrze, że nie interesują mnie twoje propozycje?
– Nigdy – uśmiechnął się szeroko i mrugnął do Karen. – Mówiłaś, że nie lubisz

tracić czasu, więc pomyślałem, że moglibyśmy zjeść razem kolację i skończyć to, co
zaczęliśmy rano.

– Jestem zajęta i nie mam ochoty...
– Akurat tego ci nie brakuje, Amando.
Mruknęła coś wściekle, zbyt dobrze wiedząc, że Sloan ma rację.
– Nie chcę iść z tobą na kolację. Czy wyrażam się wystarczająco jasno?
– Jaśniej nie można. – Przesunął palcem po jej nosie i dodał: – Gdybyś zgłodniała,

to ja będę na górze. Pokój trzysta dwadzieścia, pamiętasz? – Wyjął zza pleców różę i
położył przed nią. – I proszę cię, nie pracuj zbyt ciężko.

– Niezły wynik, dwóch w ciągu jednego wieczoru – wymruczała Karen, patrząc

za oddalającym się Sloanem. – Ten na pewno wie, po co się nosi spodnie, prawda?

Amanda zaklęła w duchu.
– Jest źle wychowany, irytujący i nieznośny.
– Dobrze, to ja chętnie go sobie wezmę, a ty możesz się skoncentrować na Panu

Przystojniaku z Nowego Jorku – uśmiechnęła się Karen.

Dlaczego Amanda poczuła nagle, że brakuje jej tchu?
– Zamierzam się skoncentrować na pracy – powiedziała suchym tonem. – I tobie

też radzę to zrobić. Stenerson wykopał topór wojenny i ostatnią rzeczą, jakiej teraz
potrzebuję, jest jakiś głupi kowboj przeszkadzający mi w wypełnianiu obowiązków.

– Wielka szkoda, że nie ma ochoty trochę mi poprzeszkadzać – westchnęła znów

Karen i pochyliła się nad komputerem.

Amanda obiecała sobie, że nie będzie myśleć o Sloanie. Odsunęła różę na bok, ale

po chwili znów wzięła ją do ręki, w końcu kwiat nic tu nie zawinił. Zasługiwał na to, by
go włożyć do wody i cieszyć się jego pięknem. Powąchała różę i uśmiechnęła się
mimowolnie. To było miłe z jego strony. Właściwie należało mu podziękować.

Stojący przed nią telefon zadzwonił. Amanda podniosła słuchawkę i nieobecnym

tonem powiedziała:

– Recepcja, mówi Amanda. W czym mogę pomóc?
– Chciałem tylko usłyszeć, jak to mówisz – powiedział Sloan. – Dobranoc,

Calhoun.

Z trzaskiem odłożyła słuchawkę, ale gdy wzięła różę do ręki i poszła poszukać

jakiegoś wazonu, musiała się roześmiać. Sloan potrafił być rozbrajający.

Pobiegłam do niego. Miałam wrażenie, że to nie ja, lecz jakaś inna kobieta pędzi

pośród zmierzchu przez trawnik, po zboczu, po skałach. W tej chwili nie istniało dla mnie
dobro ani zło, a jedynym obowiązkiem był obowiązek wobec własnego serca, bo to ono

kierowało moimi krokami.

Stał tyłem do mnie i patrzył na ocean. Gdy zobaczyłam go po raz pierwszy,

również spoglądał na wodę, ale wtedy zmagał się z pędzlem i płótnem, teraz zaś stał
nieruchomo.

Odwrócił się na dźwięk mojego głosu, a radość na jego twarzy była odbiciem

mojego szczęścia. Ze śmiechem biegliśmy do siebie, i po chwili jego ramiona objęły mnie
mocno. Marzyłam o tej chwili od dawna. Jego usta, słodkie i natarczywe, doskonale
pasowały do moich ust.

Nie sposób zatrzymać czasu. Wiem o tym teraz, gdy siedzę i piszę te słowa... ale w

tamtym momencie czas się zatrzymał. Istniał tylko szum wiatru i morza oraz radość
płynąca z uścisku jego ramion. Miałam wrażenie, że przez całe życie czekałam na tę
jedną chwiię. Nawet gdyby było mi dane przeżyć jeszcze sto lat, wiem, że nigdy nie
zapomniałabym tego, co zdarzyło się dzisiaj.

W końcu odsunął się, pochwycił moje dłonie i podniósł je do ust. Oczy miał

ciemne, w kolorze gęstego dymu.

– Byłem już spakowany – powiedział. – Miałem popłynąć do Anglii. Przebywanie

tutaj bez ciebie było piekłem. Myśl o tym, że wrócisz, a ja nie będę mógł cię nawet
dotknąć, doprowadzała mnie do szaleństwa. Bianco, tak bardzo tęskniłem do ciebie
każdego dnia i każdej nocy.

Moje dłonie wędrowały po jego twarzy, tak jak to sobie wymarzyłam.
– Myślałam, że już nigdy cię nie zobaczę. Próbowałam modlić się o to, by cię już

nigdy więcej nie spotkać. – Na chwilę ogarnęło mnie poczucie wstydu. – Och, co ty sobie
o mnie pomyślisz. Jestem żoną innego człowieka, matką jego dzieci.

– Nie tutaj – odrzekł szorstkim tonem. – Tutaj należysz tylko do mnie. Tu właśnie

zobaczyłem cię przed rokiem po raz pierwszy. Nie myśl teraz o nim.

Znów mnie pocałował i wszystko inne przestało istnieć.
– Bianco, czekałem na ciebie przez całą długą zimę, przez całą wiosnę. Gdy

próbowałem malować, prześladował mnie twój obraz. Widziałem, jak tu stoisz. Wiatr
rozwiewał twoje włosy, a słońce prześwietlało je miedzią i złotem. Próbowałem o tobie
zapomnieć – mówił, opierając dłonie na moich ramionach. – Próbowałem sobie
powtarzać, że popełniam wielki błąd, że robię coś, czego nie powinienem robić, że
powinienem stąd wyjechać, jeśli nawet nie ze względu na siebie samego, to na ciebie.
Myślałem o tobie, wyobrażałem sobie, jak tańczysz z nim na balu, wychodzisz do teatru,
sypiasz z nim w jednym łóżku. – Mocniej zacisnął palce na moich ramionach. –
Powtarzałem sobie: ona jest jego żoną. Nie masz prawa jej pragnąć. Nie masz prawa
pragnąć, żeby do ciebie przyszła, by do ciebie należała.

Podniosłam pałce do jego ust. Jego cierpienie było moim.
– Przyszłam do ciebie –powiedziałam. – Należę do ciebie.
Odwrócił się ode mnie. Wyraźnie widziałam jego wewnętrzną walkę.
– Nie mogę ci nic zaoferować – powiedział powoli.

– Możesz. Twoją miłość. Nie pragnę niczego więcej.
– Ona już należy do ciebie. Należała do ciebie od pierwszej chwili, gdy na ciebie

spojrzałem. – Dotknął mojego policzka. W jego pięknych oczach błyszczał żal i tęsknota.
– Bianco, nie ma dla nas żadnej przyszłości. Nie mogę prosić, byś zrezygnowała dla mnie
ze wszystkiego, co posiadasz, i nie zrobię tego.

– Christianie...
– Nie. Mogę błądzić, ale tego nie zrobię. Wiem, że dałabyś mi wszystko, o co bym

poprosił i o co nie mam prawa prosić, a potem znienawidziłabyś mnie za to.

– Nie – odpowiedziałam, czując napływające do oczu łzy, które szybko wysychały

na chłodnym wietrze. – Nigdy nie mogłabym cię znienawidzić.

– Lecz ja znienawidziłbym siebie – rzekł i znów przycisnął moje palce do ust. –

Proszę cię jednak o to lato, o tych kilka godzin, gdy będziesz mogła tu przyjść i będziemy
udawać, że zima nigdy nie nadejdzie. – Pocałował mnie ze smutnym uśmiechem. –
Przychodź tu do mnie, Bianco. Przyjdź, gdy będzie świeciło słońce. Pozwól, bym cię
namalował. To mi wystarczy.

Jutro, a także każdego dnia aż do końca lata, pójdę na urwisko.

ROZDZIAŁ CZWARTY

– Cześć.
Sloan podniósł głowę znad notatek i zobaczył przed sobą szczupłą postać w

kwiecistej spódnicy. Długie, rude włosy luźno opadały na ramiona i plecy dziewczyny.
Spojrzenie zielonych oczu mówiło, że ich właścicielka ma mnóstwo czasu i zamierza
dobrze go wykorzystać.

– Cześć – odpowiedział Sloan, ujmując wyciągniętą do niego dłoń. Pachniała

polnymi kwiatami.

– Jestem Lilah – przedstawiła się dziewczyna. – Jakoś nie zdarzyło nam się

spotkać w ciągu ostatnich dni.

– Naprawdę bardzo tego żałuję – odrzekł Sloan zupełnie szczerze. Każdy

mężczyzna na świecie by żałował, pomyślał.

Dziewczyna ze śmiechem uścisnęła jego dłoń. Zawsze przykładała dużą wagę do

pierwszego wrażenia i teraz uznała, że lubi tego faceta.

– Ja też. Co robiłeś przez ten czas?
– Obejrzałem sobie dom i jego mieszkańców. A ty?
– Zastanawiałam się, czy jestem zakochana.
– No i?
– Niestety, nie – odrzekła z błyskiem żalu w oczach. – Więc jakie masz plany co

do tego pomieszczenia?

– Będzie to elegancka jadalnia w stylu przełomu wieków. – Sloan znów opadł na

zabytkowy fotel i wskazał na papiery zaścielające stół w bibliotece. – Usuniemy część tej
ściany, otworzymy przestrzeń na sąsiedni gabinet, wstawimy przesuwane szklane drzwi i
będziemy mieć tu piękną salę.

– Tak po prostu?
– Tak po prostu, gdy już uda się rozwiązać problemy związane ze strukturą

budynku. Zrobiłem kilka wstępnych szkiców, które chciałem pokazać twojej rodzinie i
Trentowi.

Lilah delikatnie przesunęła palcem po zakurzonym oparciu krzesła.
– Dziwne. Nie mogę uwierzyć, że ten dom znów będzie żywy i pełen ludzi.

Kiedyś odbywały się tu wielkie przyjęcia, bardzo szykowne i eleganckie. Wyobrażam
sobie mojego pradziadka, jak stoi tu przy stole bilardowym i sączy szkocką, omawiając
interesy. – Znów spojrzała na Sloana. – Czy myślisz o takich rzeczy eh, gdy sporządzasz
szkice i obliczasz obciążenia?

Szczerze mówiąc, tak. Tu na podłodze jest wypalony ślad. – Wskazał ołówkiem.

Wyobraziłem sobie, że jakiś grubas w wieczorowym ubraniu upuścił cygaro,
rozprawiając o wojnie w Europie. Kilku innych stało przy oknie w samych koszulach, ze
szklaneczkami brandy, i dyskutowało o giełdzie. Lilah roześmiała się.

– A kobiety były wtedy w salonie.
– Słuchały pianisty i plotkowały o najnowszych modelach sukien z Paryża.
– Albo o możliwości uzyskania prawa głosu – dodała Lilah, przechylając głowę

na bok.

– No właśnie.
– Towers potrzebowało kogoś właśnie takiego jak ty – stwierdziła Lilah. – Czy

mogę obejrzeć twoje rysunki?

– Wyznaję zasadę, że nigdy nie należy odmawiać pięknej kobiecie.
– To mądra i przenikliwa zasada – zauważyła dziewczyna, pochylając się nad

jego ramieniem.

– Och, przecież to Cesarski Pokój!
– Co takiego?
– Tak nazywam najlepszą sypialnię gościnną. To pewnie przez te harfy i

cherubiny na suficie. – Odsunęła włosy na ramiona i pochyliła się jeszcze niżej. –
Świetne!

Garderoba miała zostać przekształcona w przytulny salonik z barem alkoholowym

ukrytym za oryginalną boazerią. Łazienka pozostawała prawie nie zmieniona, Sloan
dodał do niej tylko wannę z hydromasażem w miejscu, gdzie teraz znajdowała się szafa
na zbędne rzeczy.

– Przełom stuleci – mruknęła Lilah. – Prawie nic nie zmieniłeś z pierwotnego

wystroju.

– Trent mówił mi, że chce zachować atmosferę, a jednocześnie sprawić, by

wnętrza były luksusowe i wygodne. Pozostawimy większość oryginalnych materiałów,
wymienimy tylko to, co konieczne.

– Tym razem to się uda – szepnęła Lilah, kładąc rękę na jego ramieniu. – Mój

ojciec chciał tego dokonać. Przez cały czas rozmawiali z mamą o renowacji domu.
Żałuję, że teraz nie będą mogli tego zobaczyć.

Sloan, głęboko poruszony, nakrył jej rękę swoją dłonią, splatając palce z jej

palcami. Tak zobaczyła ich Amanda, która właśnie stanęła w progu. W pierwszej chwili
przeżyła szok na widok swej siostry z policzkiem tuż przy policzku Sloana, a potem
poczuła ostre ukłucie zazdrości. Atmosfera bez wątpienia była bardzo intymna.

Przecież od początku wiedziała, że Sloan jest kobieciarzem.
– Przepraszam – powiedziała lodowato, wchodząc do biblioteki. – Szukałam cię,

Lilah.

– No, to mnie właśnie znalazłaś – odpowiedziała jej siostra i szybko zamrugała

powiekami, starając się opanować, ale nie odsunęła się od Sloana. –Przyszłam tu, żeby
poznać naszego gościa.

– Widzę, że już to zrobiłaś – rzekła Amanda, siląc się na swobodny ton. – Teraz

twoja kolej, abyś zajęła się papierami.

Lilah zmarszczyła nos i uśmiechnęła się do Sloana.
– I po to właśnie wzięłam wolny dzień. Calhounowie zmienili się w detektywów

szukających wskazówek, gdzie zostały ukryte legendarne szmaragdy.

– Słyszałem o tym.
– Może podczas remontu wypadną z którejś ściany, lśniące i tak samo piękne jak

tego dnia, gdy Fergus podarował je Biance – westchnęła Lilah, prostując się. – No cóż,
skoro obowiązek mnie wzywa, to chyba pójdę się przebrać. Mandy, obejrzyj sobie szkice
Sloana. Są fantastyczne.

– Nie wątpię.
Ton Amandy był bardzo wymowny. Lilah uniosła brwi, myśląc: aha, więc to tak.

A ponieważ drażnienie się z młodszą siostrą zawsze sprawiało jej wielką przyjemność,
pochyliła się i pocałowała Sloana w policzek.

– Witaj w Towers.
Sloan nie miał najmniejszych wątpliwości co do jej intencji. Uświadomił sobie, że

za tymi przymglonymi oczami kryje się przenikliwy i nieco intrygancki umysł.

– Dziękuję. Z dnia na dzień czuję się tu bardziej jak w domu – odrzekł z szerokim

uśmiechem.

– Do zobaczenia w przechowalni za piętnaście minut – rzuciła Lilah do siostry i

wyszła.

Amanda stała bez ruchu pośrodku pokoju, z rękami wbitymi w kieszenie

wyciągniętego szarego dresu.

– Czy to twój nowy mundur? – zaciekawił się Sloan.
– Zaczynam dzisiaj pracę dopiero o drugiej po południu.
– To miło – rzekł Sloan, krzyżując nogi w kostkach. – Bardzo mi się podoba

twoja siostra.

– Zdążyłam to zauważyć.
Znów się uśmiechnął z wyraźną satysfakcją.
– Czym ona się zajmuje?
– Masz na myśli jej zawód? Jest botanikiem w Parku Narodowym Acadia.
– Aha, polne kwiaty i te rzeczy. To do niej bardzo pasuje.
Amanda wzruszyła ramionami z pozorną obojętnością i podeszła do drzwi tarasu.
– Sądziłam, że będziesz zajęty pomiarami albo czymś podobnym – rzekła, patrząc

na niego spod przymrużonych powiek. – To znaczy, pomiarami pomieszczeń.

Tym razem Sloan roześmiał się głośno.
– Ładnie wyglądasz, kiedy jesteś zazdrosna, Calhoun.
– Nie mam pojęcia, o czym mówisz – prychnęła ze złością.
– Ależ wiesz doskonale. Rozluźnij się. Przecież to ciebie obrałem sobie za cel.
Amanda wcale nie była pewna, czy to miał być komplement.
– Czy naprawdę wyglądam jak cel? – zdziwiła się niewinnie.
– Powiedziałbym, że bardziej przypominasz główną wygraną – rzekł Sloan,

wyciągając do niej rękę w geście pojednania. – Może porozmawiamy o interesach, zanim
rozzłościsz się na dobre?

– Wcale się nie złoszczę – skłamała. – I nie rozumiem, o jakich interesach chcesz

rozmawiać.

– Trent mówił, że dopóki on nie wróci, powinienem uzgadniać wszystkie

szczegóły z tobą, bo to ty zajmujesz się finansami rodziny, a poza tym znasz się na
hotelach.

Wyjaśnienie było logiczne, toteż Amanda trochę się uspokoiła.
– A co cię interesuje?
Ile potrzeba czasu, żeby rozbić ten gruby mur, którym się otoczyłaś? – pomyślał

Sloan, głośno jednak powiedział:

– Może zechcesz spojrzeć na to, co zrobiłem do tej pory? Chciałbym wkrótce

usiąść przy desce kreślarskiej.

– Dobrze, ale mam niewiele czasu – zastrzegła się Amanda, choć umierała z

ciekawości, by zobaczyć rysunki.

– Mam tu plany dwóch apartamentów – wyjaśnił, gdy podeszła do stołu. – A tu

jest wieża i prawie cała jadalnia.

Amanda pochyliła się nad stołem, przymrużając oczy. Nie miała przy sobie

okularów, ale szkice z miejsca zrobiły na niej duże wrażenie. Widać było, że Sloan jest
świetnym architektem, a przy tym znakomicie wyczuwa klimat i posiada zmysł
praktyczny. Zaprojektowane pomieszczenia były efektowne i nie przysparzały żadnych
problemów w obsłudze.

– Bardzo szybko pracujesz – powiedziała, nieco zdziwiona.
– Gdy trzeba – wzruszył ramionami, z przyjemnością obserwując gestykulację

Amandy. W przeciwieństwie do powolnych, zmysłowych ruchów Lili, ruchy młodszej
siostry były szybkie i automatyczne. Pachniała mydłem i świeżością.

– Co to takiego?
– Co? – zapytał z roztargnieniem.
– To – pokazała palcem.
– To stara klatka schodowa dla służby. Usuniemy tę ścianę, żeby otworzyć

wyjście na schody. – Przesunął jej palec po papierze i poczuł miłą gładkość skóry. – W
ten sposób uzyskamy dwupoziomowy apartament. Na dole będzie salonik i łazienka, a na
górze dwie sypialnie i druga łazienka. Pomieszczenia będą od siebie oddzielone, a
jednocześnie zostanie zachowana ciągłość przestrzeni.

– Dobry pomysł – powiedziała Amanda i spróbowała odsunąć rękę, ale Sloan w

porę wplótł palce między jej palce. – Przypuszczam, że teraz opracujesz kosztorys.

– Dzwoniłem już do kilku miejsc. Dziewczyna spojrzała na niego zadziwiająco

spokojnym wzrokiem.

– Widzę, że dobrze wiesz, co robisz.
– Owszem – przyznał, wpatrując się intensywnie w jej twarz. Gdyby tylko

przysunęła się odrobinę bliżej...

Przypomniała sobie ich pocałunki z poprzedniego dnia i poczuła wzrastające

podniecenie. Sloan patrzył na nią uważnie, czekając na najmniejszy sygnał z jej strony.
Amanda usłyszała głębokie westchnienie i uświadomiła sobie, że to ona westchnęła.
Niewiele brakowało, by poddała się magnetycznej sile Sloana, gdy nagle przypomniała
sobie, co zobaczyła, kiedy weszła do pokoju.

Zaledwie przed kilkoma minutami widziała tego faceta niemal dokładnie w tej

samej pozie z Lilą. Okazałaby się bezdennie głupia, gdyby pozwoliła, by manipulował
nią mężczyzna, który nie traktował poważnie kobiecych uczuć. A Amanda Kelly
Calhoun nigdy nie uważała się za głupią.

Odsunęła się, raptownie wyrywając rękę spod jego dłoni.
– Czyżbym coś przeoczył? – zdziwił się Sloan, siląc się na nonszalancki ton.
– Nie wiem, o czym mówisz.
– Akurat. Dopiero co miałaś szczery zamiar mnie pocałować, Mandy. Widziałem

to w twoich oczach. A teraz znowu dostrzegam tam tylko lód.

– Masz przerośnięte ego – prychnęła – ale to chyba typowe dla mężczyzn. Jeśli

masz ochotę na flirty, to zajmij się raczej Lila.

Sloan dobrze umiał trzymać swój temperament na wodzy, lecz ta dziewczyna

wytrwale i systematycznie niszczyła jego samokontrolę.

– Czy chcesz mi powiedzieć, że Lilah jest dostępna dla każdego mężczyzny, który

o to poprosi?

Emocje Amandy rozpaliły się tak błyskawicznie, że Sloan mógł tylko patrzeć na

nią z milczącym podziwem.

– Nic nie wiesz o mojej siostrze, O’Riley. Uważaj na to, co mówisz, jeśli nie

chcesz znów znaleźć się na podłodze!

– Pytałem o to, co ty powiedziałaś – sprostował.
– Ja mogę mówić, co chcę, ale ty nie. Lilah ma wielkie, szczere serce. Jeśli

zranisz ją w jakikolwiek sposób, to ja cię...

– Chwileczkę. – Sloan uspokajająco podniósł dłoń. – Możesz sobie na mnie

poużywać, Calhoun, ale wolałbym, żeby przyczyną było coś, co rzeczywiście zrobiłem
albo przynajmniej zamierzałem zrobić. Po pierwsze, nie jestem takim niewyżytym
samcem, za jakiego, jak widzę, mnie uważasz. A po drugie, nie interesują mnie flirty z
Lilą.

Amanda uniosła głowę odrobinę wyżej.
– A co ci się w niej nie podoba? – Sloan westchnął z rezygnacją.
– Wszystko mi się podoba. Powiedz mi, czy odziedziczyłaś słabość umysłu po

swoim pradziadku, czy też po prostu jesteś tak niewiarygodnie uparta?

– Wybierz sobie ten wariant, który bardziej ci odpowiada – mruknęła Amanda.

Czuła jednocześnie złość i zażenowanie. Podeszła do okna i wyjrzała na zewnątrz. Cóż w
końcu mógł ją obchodzić temperament Sloana? Jej problem polegał na tym, że
przesadnie ostro zareagowała na widok jego i Lili, i niepotrzebnie rozpętała burzę w
szklance wody. Trzeba było trochę powściągnąć emocje, bo jeśli każde ich zetknięcie
będzie się kończyć awanturą, to ucierpią na tym interesy rodziny. Ta myśl nieco ją
otrzeźwiła. Dała sobie jeszcze chwilę na uspokojenie i znów stanęła twarzą do niego.

Odbiegliśmy od tematu. Wróćmy do interesów i postarajmy się z nich więcej nie

zbaczać.

– Dobrze ci to wychodzi – zauważył.
– Co takiego?
– Zbieranie się w garść. To nie może być łatwe, jeśli ja wytrącam cię z

równowagi przynajmniej w połowie tak bardzo, jak ty mnie – uśmiechnął się Sloan. – W
porządku, wróćmy do rozmowy na profesjonalnym poziomie. Naprawdę podziwiam tę
stronę twojego charakteru.

Nie była pewna, czy powinna zrobić mu kolejną awanturę, czy się roześmiać, czy

też po prostu poddać się na dobre. Potrząsnęła głową i spróbowała jeszcze raz.

– Podoba mi się to, co zrobiłeś.

– Dzięki.
– Rozmawiałam z Trentem o budżecie tego projektu. Możliwe, że zaczniemy

szukać wykonawców, gdy on i CC. będą jeszcze w podróży poślubnej i w takim wypadku
ja będę odpowiedzialna za wybór ofert. W części domu przeznaczonej na hotel masz
całkowicie wolną rękę, natomiast jeśli chodzi o tę, w której mieszkamy, interesują nas
tylko niezbędne naprawy.

– Dlaczego? Cały ten dom zasługuje na przyzwoitą renowację.
– Hotel to interes, w którym Calhounowie i St. Jamesowie mają być partnerami.

My wnosimy do spółki posiadłość, a Trenton fundusze. Wszystkie jesteśmy zgodne co do
tego, że nie chcemy nadużywać jego hojności ani też wykorzystywać faktu, że żeni się z
CC.

Sloan zastanawiał się przez chwilę.
– Trent chyba miał inny pomysł. I nigdy nie słyszałem o tym, by pozwolił się

komuś wykorzystać.

– Wiem – uśmiechnęła się Amanda. – Wszystkie doceniamy jego chęć pomocy,

ale w tej sprawie nie ustąpimy. Nasza część domu to nasz problem. Zgadzamy się na
niezbędne wymiany instalacji elektrycznej, kanalizacji i inne, i zapłacimy za nie z
naszych udziałów w przedsięwzięciu. Jeśli hotel będzie dobrze prosperował, to
przeprowadzimy pozostałą część remontu w ciągu najbliższych lat.

Sloan zrozumiał, że stawką jest tu duma i poczucie własnej godności, toteż skinął

głową.

– Dobrze, ustal to wszystko z Trentem, a ja skoncentruję się na zachodnim

skrzydle.

– Świetnie. Jeśli będziesz miał trochę czasu, to możesz rzucić okiem na pozostałą

część domu. Chciałybyśmy mieć jakąś orientację co do przypuszczalnych kosztów
remontu naszego skrzydła.

Sloan miał ochotę powiedzieć, że jest architektem, a nie wykonawcą, lecz tylko

wzruszył ramionami. Właściwie dlaczego nie, pomyślał.

– Dobrze, przygotuję kosztorys – zgodził się.
– Będę ci bardzo wdzięczna. Przekaż go mnie, nikomu innemu.
– To ty jesteś tu szefem.
Amanda uniosła brwi. Nigdy wcześniej nie przyszło jej to do głowy.
– Widzę, że się rozumiemy – stwierdziła krótko. – Jest jeszcze jedna sprawa.
Sloan splótł ręce za głową i czekał w milczeniu.
– Gdy zajmowałam się przygotowaniami do ślubu, zauważyłam, że masz być

drużbą Trenta. Zostawiłam ci listę u cioci Coco.

– Jaką listę?
– Rzeczy, za które będziesz odpowiedzialny. Są tam także wszystkie niezbędne

informacje – nazwisko i numer telefonu fotografa, kontakt do muzyków, barmana... aha,
dołożyłam jeszcze adresy trzech miejsc, gdzie możesz wypożyczyć frak. Myślę, że jak
najszybciej powinieneś pójść na przymiarkę.

– Już się tym zająłem – odpowiedział. Skuteczność Amandy zrobiła na nim duże

wrażenie. – Niezła jesteś, Calhoun – dodał, potrząsając głową.

– Owszem. No dobrze, wracaj teraz do pracy. Będę w magazynie na trzecim

piętrze mniej więcej do pierwszej, później możesz mnie znaleźć w hotelu.

– Och, wiem, gdzie mogę cię znaleźć. Pomyślnych łowów.
Gdy odeszła, wyobraził ją sobie siedzącą wśród zakurzonych pudeł z papierami i

uśmiechnął się lekko. Próbowała dokonać niemożliwego: za pomocą katalogów i
kartotek odnaleźć fragment legendy z przeszłości.

Tego ranka jednak Amanda nie znalazła żadnej legendy. Gdy dotarła do hotelu,

miała za sobą już pięć godzin ciężkiej pracy. Kilka tygodni temu, gdy zaczynały
przeglądać papiery, Amanda obiecała sobie, że nie spocznie, dopóki nie odnajdzie
naszyjnika. Jak na razie, odnalazły tylko rachunek za jego kupno oraz kalendarz Bianki,
w którym znajdowała się notatka potwierdzająca jego istnienie. Zdaniem Amandy były to
wystarczające dowody na to, że naszyjnik nadal istnieje i musi się znajdować gdzieś w
domu.

Bardzo często myślała o tym klejnocie. Zastanawiała się, ile znaczył on dla Bianki

i dlaczego prababcia zdecydowała się go ukryć. O ile rzeczywiście to zrobiła. Istniała
bowiem jeszcze druga wersja wydarzeń, według której Fergus w przypływie złości
wrzucił naszyjnik do morza. Wszystkie rodzinne przekazy podkreślały jednak niezwykłe
skąpstwo Fergusa, toteż trudno było uwierzyć, by z własnej woli pozbył się klejnotu
wartego ćwierć miliona dolarów.

Osoba Bianki również pozostawała zagadką. Wrodzony pragmatyzm Amandy

sprawiał, że w żaden sposób nie potrafiła zrozumieć kobiety, która zaryzykowała
wszystko dla miłości i w końcu okupiła ją życiem. Nie potrafiła sobie wyobrazić tak
silnych uczuć. Była pewna, że mogą one istnieć jedynie na kartkach romansowych
książek, a nie w prawdziwym życiu.

Zastanawiała się, jak czuje się ktoś kochany tak mocno, ktoś, czyje życie

nierozerwalnie związane jest z życiem innej osoby, i nieodmiennie dochodziła do
wniosku, że musi to być bardzo niewygodne i po prostu głupie. W głębi duszy była
zadowolona, że tak silne namiętności nie mieściły się w jej charakterze. Cokolwiek złego
się działo, jej serce nigdy nie zostało złamane.

– Amanda?
Podniosła głowę znad grafiku sierpniowych rezerwacji.
– Zaraz – mruknęła, kończąc obliczenia. – Co takiego, Karen? Och!
Zsunęła okulary na czubek nosa i zatrzymała wzrok na wielkim bukiecie róż,

który dziewczyna trzymała w objęciach.

– Skąd to masz? Wygrałaś konkurs piękności?

– Nie są moje – uśmiechnęła się melancholijnie Karen, skrywając twarz w

kwiatach. – Właśnie je przyniesiono. Dla ciebie.

– Dla mnie?
– O ile nadal nazywasz się Amanda Calhoun –wzruszyła ramionami Karen. –Jak

chcesz, to mogę się z tobą zamienić. Trzy tuziny róż są tego naprawdę warte.

Trzy tuziny? – zdumiała się Amanda.
– Policzyłam! –zaśmiała się jej koleżanka i położyła kwiaty na ladzie. Trzy tuziny

plus jedna – wskazała na różę od Sloana stojącą w wazonie.

Sloan, pomyślała Amanda, i poczuła dziwne ciepło w sercu. Jak miała sobie

poradzić z tym mężczyzną, który wciąż ją czymś zaskakiwał? Skąd wiedział o jej
sekretnym i namiętnym upodobaniu do czerwonych róż? Nawet jeszcze nie podziękowała
mu za tę pierwszą.

– Nie przeczytasz karteczki? – zdziwiła się Karen. – Jeśli wrócę za biurko, nie

wiedząc, kto je przysłał, to będę rozkojarzona i moja praca na tym ucierpi. Ten idiota
Albert Stenerson wyrzuci mnie z pracy, i to wszystko będzie twoja wina.

– Wiem, od kogo są – powiedziała Amanda, nie zdając sobie sprawy, że w jej

oczach pojawił się ciepły blask. – To bardzo miło z jego strony, że... och. – Ze
zdumieniem wpatrzyła się w nazwisko na karteczce. To nie Sloan, pomyślała z
rozczarowaniem.

– Mam cię błagać? –jęknęła Karen. Amanda bez słowa podała jej bilecik.
– Z najgłębszymi wyrazami uznania. William Livingston – przeczytała

dziewczyna. – No, no. Czym zasłużyłaś sobie na taką wdzięczność?

– Załatwiłam mu faks.
– Załatwiłaś mu faks – powtórzyła Karen powoli, kiwając głową. – A ja w zeszłą

niedzielę przygotowałam wielką pieczeń i dostałam za to tylko butelkę taniego wina.

Amanda w zamyśleniu postukiwała bilecikiem o blat biurka.
– No cóż, powinnam mu podziękować.
– Też mi się tak wydaje. Chyba że wolisz przekazać mi ten obowiązek –

rozpromieniła się Karen. – Bardzo chętnie zrobię to w twoim imieniu.

– Dziękuję, ale sama się tym zajmę. Amanda wzięła do ręki słuchawkę telefonu i

zerknęła na Karen z ukosa.

– Psujesz całą zabawę – zaśmiała się dziewczyna, ale wyszła i zamknęła za sobą

drzwi.

Amanda wykręciła numer pokoju Livingstona.
– Mówi Amanda Calhoun.
– Ach, to pani – ucieszył się głos po drugiej stronie. – Czym mogę pani służyć?
– Chciałam podziękować za kwiaty. Są piękne. Bardzo mi miło, że pan o tym

pomyślał.

– To tylko drobny wyraz wdzięczności za szybką i skuteczną pomoc.
– To moja praca. Proszę dać mi znać, jeśli będę mogła coś jeszcze dla pana

zrobić.

– Prawdę mówiąc, jest coś, o co chciałbym panią poprosić.
– Oczywiście – powiedziała Amanda, odruchowo biorąc do ręki długopis.
– Chciałbym, żeby zjadła pani ze mną kolację.
– Słucham?
– Chciałbym zaprosić panią na kolację. Nie lubię jadać sam.
– Przykro mi, panie Livingston, ale pracownicy hotelu mają zakaz utrzymywania

pozasłużbowych kontaktów z gośćmi. Ale to bardzo uprzejmie z pana strony.

– Uprzejmość nie ma tu nic do rzeczy. A czy rozważyłaby pani moją propozycję,

gdyby się okazało, że zasady obowiązujące w hotelu można... nagiąć?

Amanda pomyślała, że i tak nie ma na to najmniejszej szansy. Nie ze

Stenersonem.

– Z największą przyjemnością – odrzekła taktownie. – Niestety, dopóki jest pan

gościem w Bay Watch...

– Tak, tak. Wkrótce do pani oddzwonię.
Amanda wzruszyła ramionami, odłożyła słuchawkę i wróciła do pracy. W

dziesięć minut później Stenerson stanął w drzwiach biura.

– Panno Calhoun, pan Liyingston chciałby zjeść kolację w pani towarzystwie –

rzeki, zaciskając usta jeszcze bardziej niż zazwyczaj. – Może pani iść. Naturalnie
spodziewam się, że pani zachowanie nie przyniesie ujmy naszemu hotelowi.

– Ale...
– Tylko proszę nie zmieniać tego w stałą praktykę.
– Ja... Drzwi jednak już się zamknęły. Amanda jeszcze nie zdążyła ochłonąć z

wrażenia, gdy na biurku zadzwonił telefon.

– Amanda Calhoun.
– Zobaczymy się o ósmej wieczorem? Wzięła głęboki oddech i wyprostowała się

na krześle. Już miała zamiar odmówić, gdy zdała sobie sprawę, że gładzi pojedynczą różę
od Sloana. Szybko cofnęła rękę.

– Przykro mi, ale dzisiaj pracuję do dziesiątej.
– W takim razie jutro. Dokąd mam przyjechać?
– Dobrze, jutro – zgodziła się pod wpływem nagiego impulsu. – Podam panu

wskazówki.

ROZDZIAŁ PIĄTY

Na drugim końcu korytarza rozległo się głośne szczekanie psa, krzyki dzieci i

śmiechy dorosłych. Mogło to oznaczać tylko jedno: powrót Trenta. Sloan odłożył notes i
wyszedł na korytarz.

Trent, z Jenny uczepioną u nóg, stał pośrodku holu, a Fred i Alex w radosnych

podskokach obiegali ich dokoła. Coco, Suzanna i Lilah jednocześnie zasypywały go
pytaniami. Promieniejąca CC. stała przytulona do boku narzeczonego. Z góry dobiegł
głośny okrzyk. Sloan podniósł głowę i zobaczył Amandę zbiegającą po schodach. Na
twarzy miała szeroki, szczery uśmiech, jakiego jeszcze u niej nie widział. Przepchnęła się
między siostrami i obdarzyła przyszłego szwagra mocnym uściskiem.

– Gdybyś dzisiaj nie wrócił, to wysłałabym po ciebie pluton najemników –

oświadczyła. – Cztery dni do ślubu, a ty nadal siedzisz w Bostonie!

– Wiedziałem, że ty sobie ze wszystkim świetnie poradzisz.
– Ona ma całe kilometry list – zdradziła Coco. – To przerażająca dziewczyna!
– No widzisz? – ucieszył się Trent.
– Co mi przywiozłeś? Co mi przywiozłeś? – dopytywała się Jenny.
Suzanna ze śmiechem wzięła córkę na ręce, ale gdy dostrzegła w holu Sloana, jej

twarz spochmurniała. Próbowała sobie tłumaczyć, że to tylko jej wyobraźnia, nie mogła
jednak oprzeć się wrażeniu, że w oczach Sloana na jej widok za każdym razem pojawia
się głęboka niechęć. Nie miała pojęcia, jakie mogą być jej źródła. Przecież do niedawna
w ogóle nie znała tego mężczyzny.

Sloan jeszcze przez dłuższą chwilę patrzył na tę wysoką, szczupłą kobietę o

jasnych włosach związanych w koński ogon, klasycznej urodzie i smutnych oczach, a
potem przeniósł wzrok na Trenta i na jego twarzy znów pojawił się uśmiech.

– Przykro mi, że muszę ci przeszkodzić, gdy masz wokół siebie tyle pięknych

kobiet, ale nie mamy wiele czasu – oświadczył.

Trent z radością uścisnął jego dłoń. Spośród licznych znajomych, kolegów i

wspólników w interesach tylko tego jednego mężczyznę uważał za prawdziwego
przyjaciela.

– Zabrałeś się już do roboty?
– Coś tam zacząłem.
– Wyglądasz, jakbyś wrócił z wakacji w tropikach, a nie z Budapesztu. Dobrze cię

widzieć.

– Nawzajem – zaśmiał się Sloan i mrugnął porozumiewawczo do CC. – Cieszę

się, że w końcu gust ci się poprawił.

– Lubię go – oświadczyła CC.
– Kobiety przeważnie go lubią – zauważył Trent. – Co tam słychać w twojej

rodzinie?

Sloan znów zerknął z ukosa na Suzanne.

– Wszystko w porządku. – Suzanna szybko wzięła syna za rękę.
– Na pewno macie sobie wiele do powiedzenia. Przejdziemy się przed kolacją.
Ciocia Coco zapędziła wszystkich do saloniku. Amanda została z tyłu i położyła

dłoń na ramieniu Sloana.

– Zaczekaj chwilę – poprosiła.
– Przez cały czas czekam, Calhoun – uśmiechnął się szeroko.
Tym razem jednak nie połknęła przynęty.
– Chciałabym wiedzieć, dlaczego tak patrzysz na Suzanne.
Humor zniknął z jego oczu.
– To znaczy jak?
– Jakbyś jej nie znosił.
Zirytowało go, że jego prywatne, starannie skrywane uczucia są tak dobrze

widoczne.

– Zdaje się, że ponosi cię wyobraźnia – odrzekł krótko.
Amanda tylko potrząsnęła głową.
– To nie jest moja wyobraźnia. Co masz takiego przeciwko Suzannie? To

najlepsza i najbardziej uprzejma osoba, jaką znam.

Sloan z trudem powstrzymał się od pogardliwego prychnięcia, ale udało mu się

zachować kamienną twarz.

– Przecież nie powiedziałem, że mam coś przeciwko niej. To ty tak twierdzisz.
– Nie musisz tego mówić, bo to jest aż nadto widoczne. Nie chcesz mi

powiedzieć, o co chodzi, ale...

– Może to dlatego, że wolałbym porozmawiać o nas podsunął, opierając ręce o

balustradę i zamykając w ten sposób Amandę niczym w klatce.

– Nie ma żadnych „nas”.
– Ależ co ty mówisz. Jesteś „ty” i jestem „ja,” co wsumie daje „my”. Przecież to

podstawy gramatyki.

– Jeśli próbujesz zmienić temat...
– Znowu masz tę zmarszczkę między brwiami – zauważył i potarł ją kciukiem. –

Dlaczego do mnie nigdy się nie uśmiechasz tak jak do Trenta?

– Bo Trenta lubię.
– Dziwne, bo większość ludzi mnie uważa za sympatycznego faceta.
– Nie jestem większością, tylko sobą.
– To może przysuniesz się bliżej?
Musiała się roześmiać. Gdyby istniały konkursy wytrwałości, Sloan byłby

pewnym kandydatem na zwycięzcę.

– Dziękuję, ale ta odległość w zupełności mi odpowiada – stwierdziła. – I nie

wiem, czy słowo „sympatyczny” jest tu najwłaściwsze. Ja bym raczej powiedziała:
uparty, zaczepny, denerwujący.

Sloan pokiwał głową z satysfakcją.
– Podoba mi się „uparty”. Mężczyzna do niczego nie dojdzie, jeśli będzie się

cofał za każdym razem, gdy uderzy głową w mur. Zawsze można przecież przeskoczyć
górą, wykopać tunel pod spodem albo po prostu rozwalić całą konstrukcję.

Amanda położyła dłoń na jego piersi, by zachować resztkę kurczącego się

niespostrzeżenie dystansu między nimi.

– Albo można walić głową w mur, aż dostanie się wstrząsu mózgu.
To ryzyko jest wkalkulowane w rachunek i warto je podjąć, jeśli za tym murem

stoi kobieta, która patrzy na mężczyznę tak jak ty na mnie.

– A jak ja na ciebie patrzę?
– Gdy zapominasz, że jesteś chłodną profesjonalistką, patrzysz na mnie tymi

niebieskimi oczami miękko i z odrobiną lęku. I jeszcze z zaciekawieniem. Mam wtedy
ochotę porwać cię na ręce i zanieść w jakieś spokojne miejsce, gdzie mógłbym zaspokoić
twoją ciekawość.

Amanda zrozumiała, że w tej chwili jedynym wyjściem z sytuacji jest ucieczka.
– No cóż, to było bardzo zabawne, ale teraz muszę się przebrać – oświadczyła.
– Idziesz do pracy?
”Nie – rzuciła przez ramię, zbiegając w dół po schodach. – Mam randkę.
– Randkę? – powtórzył Sloan, ale jej już nie było.
Od dwudziestu minut chodził w jedną i w drugą stronę po holu, ale powtarzał

sobie, że wcale na nią nie czeka. Nie miał zamiaru patrzeć, jak ona wychodzi z jakimś
innym mężczyzną. Miał mnóstwo do zrobienia. Musiał pójść na kolację, na którą
zaprosiła go Coco, omówić plany remontu z Trentem, posiedzieć nad rysunkami. Nie
zamierzał marnować całego wieczoru, opłakując fakt, że pewna uparta kobieta wolała
towarzystwo innego mężczyzny. W końcu była wolna i mogła wychodzić, gdzie chciała,
kiedy chciała i z kim chciała. Podobnie jak on.

Obrócił się na pięcie i wbiegł na górę, przeskakując po dwa stopnie.
– Calhoun? – zawołał, bębniąc do drzwi jej sypialni. – Calhoun, otwórz, muszę z

tobą porozmawiać!

Był już na drugim końcu korytarza, gdy wreszcie otworzyła drzwi.
– Co się dzieje? – zapytała.
Stanął jak wryty i patrzył na nią. Zrobiła coś z włosami. Były teraz seksownie

pogniecione. Twarz też wyglądała inaczej. Zapewne był to makijaż. Kobiety są dobre w
tych sztuczkach. Miała na sobie jasnoniebieską sukienkę, szeroką u dołu, u góry na

dwóch cienkich ramiączkach. W jej uszach lśniły niebieskie kamienie.

Z wściekłością zdał sobie sprawę, że nie wyglądała już na chłodną, kompetentną

profesjonalistkę. Bardziej przypominała smakowite ciastko na fantazyjnej tacy. Sloan nie
miał zamiaru pozwolić, by jakiś inny mężczyzna uszczknął choć odrobinę tego
przysmaku.

Ruszył w jej stronę i zauważył, że ona nerwowo postukuje butem o podłogę. Z

trudem pohamował się, by nie wepchnąć jej do sypialni i nie zamknąć się tam razem z
nią. W tej chwili nikt nie nazwałby go sympatycznym facetem. Bardziej przypominał
ziejącego ogniem smoka z bajek.

– Co to za randka? – zapytał groźnie.
Amanda powoli pochyliła głowę. W obliczu rozjuszonego byka nie należało

machać czerwoną płachtą. To zbyt ryzykowne.

– Zwyczajna – stwierdziła spokojnie.
– Tak się ubierasz na zwyczajne randki?! – Spojrzała na swoją sukienkę i

wygładziła fałdy.

– A co ci się nie podoba w moim stroju? – Sloan bez słowa pochwycił ją za ramię

i obrócił dokoła. Dobrze mu się wydawało. Na plecach miała tylko te dwa cieniutkie
paseczki materiału. I nic poza tym, aż do pasa.

– A gdzie jest reszta?
– Jaka reszta?
– Reszta tej sukienki.
Amanda uważnie przyjrzała się jego twarzy.
– Sloan, wydaje mi się, że coś z tobą niedobrze.
– Jestem zupełnie zdrowy na umyśle, W każdym razie na tyle, na ile może być

zdrowy mężczyzna po spędzeniu dziesięciu minut w twoim towarzystwie. Odwołaj to.

– Co mam odwołać?
– Tę randkę! – zniecierpliwił się, popychając ją w stronę sypialni. – Wejdź do

pokoju, zadzwoń do niego i powiedz, że nie możesz się z nim spotkać. Nigdy.

– Ty naprawdę zwariowałeś. – Zapomniała o bykach i czerwonych płachtach i

poszła na całość. – Chodzę tam, gdzie chcę i z kim chcę! Jeśli sądzisz, że odwołam
spotkanie z atrakcyjnym, czarującym i inteligentnym mężczyzną tylko dlatego, że tak mi
każe zrobić jakiś arogancki małpolud, to zastanów się jeszcze raz!

– Albo odwołasz, albo skręcę ci kark! – ostrzegł.
Amanda przymrużyła oczy, aż zostały z nich tylko wąskie szparki.
– Nie groź mi, dobrze ci radzę. Jestem umówiona z zupełnym przeciwieństwem

ciebie. Z dżentelmenem. A teraz zejdź mi z drogi.

– Dobrze, zejdę ci z drogi – zgodził się – ale najpierw dam ci trochę materiału do

przemyśleń.

Przycisnął ją do ściany, tak by nie mogła się wymknąć, i mocno pocałował.

Poczuła w tym pocałunku złość, ale również pragnienie, któremu się poddała. Sloan w tej
chwili zupełnie nie dbał o to, czy zachowuje się rozsądnie, czy nie. Epitety, jakimi można
było określić jego działanie, zupełnie go nie obchodziły.

Gdy podniósł głowę, Amanda bezwładnie oparła się o ścianę i łapała oddech jak

ryba wyciągnięta z wody.

Myśl o tym, że inny mężczyzna mógłby jej dotykać, przerażała Sloana, a

ponieważ wolał złość od lęku, znów mocno pochwycił ją za ramiona.

– Pomyśl o tym powiedział złowieszczo. – Dobrze się nad tym zastanów!
– Udowodniłeś to, co chciałeś udowodnić – odrzekła niepewnie, wściekła na

siebie z powodu reakcji własnego ciała. – Czego jeszcze chcesz? Żebym głośno
powiedziała, że cię pragnę? Owszem, tak jest.

Łzy w jej oczach dokonały tego, czego nie dokonała złość: rozbroiły Sloana. W

jego głosie zadźwięczał żal.

– Amando...
Zacisnęła powieki. Wiedziała, że jeśli on teraz zacznie dla odmiany obchodzić się

z nią łagodnie, zupełnie się rozsypie.

– Zwyciężyłeś, Sloan. A teraz byłabym ci wdzięczna, gdybyś mnie puścił.
Bez słowa odsunął się na bok.
– Nie zamierzam cię przepraszać – ostrzegł. Niebezpieczne błyski w oczach

podkreślały jego determinację,

– W porządku. Mnie jest przykro za nas obydwoje.
– Amando! – zawołała Lilah ze schodów, spoglądając na nich z ciekawością. –

Twój mężczyzna już tu jest!

Wbiegła do sypialni po płaszcz i torebkę, pragnąc jak najszybciej oddalić się od

Sloana. Omijając go wzrokiem, popędziła na dół. Lilah spojrzała za nią, a potem
podeszła do Sloana i położyła rękę na jego ramieniu.

– Widzę, stary, że chyba przydałby ci się dobry przyjaciel.
Sloan nie potrafił nazwać emocji, jakie kłębiły się w nim w tej chwili.
– Może po prostu zejdę tam i wyrzucę go przez okno – mruknął.
– Mógłbyś to zrobić – zgodziła się Lilah – ale Amanda zawsze bierze stronę

poszkodowanego.

Sloan zaklął i znów zaczął chodzić po korytarzu.
– Co to właściwie za jeden?
– Pierwszy raz go widzę. Nazywa się William Livingston.
– I?
Lilah lekko wzruszyła ramionami.

– Wysoki, przystojny, ciemnowłosy. Delikatny, czarujący brytyjski akcent,

włoskie buty, znakomite maniery. I tak dalej. Patyna bogactwa i dobrego urodzenia,
widoczna, lecz nie ostentacyjna.

Sloan zamachnął się pięścią i zatrzymał ją w ostatniej chwili, zanim uderzyła w

ścianę.

– Z opisu to zwykły laluś.
– Bo tak jest – zgodziła się Lilah, ale w jej wzroku odbiło się zmartwienie.
– Co takiego? – zapytał Sloan, zatrzymując spojrzenie na jej twarzy.
– Złe wibracje. Ma paskudną aurę.
– Och, Lilah, daj spokój. – Lekko się uśmiechnęła.
– Nie lekceważ tego, Sloan. Pamiętaj, że jestem po twojej stronie. Uważam, że

moja zbyt zasadnicza siostra potrzebuje kogoś właśnie takiego jak ty. – Swobodnie
położyła mu rękę na ramieniu. – Odpręż się. Pan Livingston nie ma żadnych szans. Nie
jest w jej typie, chociaż jej się wydaje coś innego. Szybko jednak zrozumie swój błąd.
Więc możemy spokojnie pójść na kolację. Nic lepiej nie poprawi ci nastroju niż pstrąg
cioci Coco.

Amanda wpatrywała się w kartę, choć zupełnie nie miała apetytu. Restauracja, do

której przyprowadził ją William, była mała i leżała tuż nad zatoką. Wieczór był ciepły,
toteż siedzieli na tarasie przy zapalonych świecach, ciesząc się morską bryzą i zapachem
kwiatów.

Amanda pozostawiła Williamowi wybór wina i próbowała przekonać siebie, że

spędza uroczy wieczór.

– Podoba ci się Bar Harbor? – zapytała. – Bardzo. Mam nadzieję, że będę mógł

trochę pożeglować, na razie jednak wystarcza mi to, co znajduję na lądzie.

– Byłeś już w parku?
– Jeszcze nie. – Spojrzał na przyniesione przez kelnera wino i lekko skinął głową.
– Musisz tam pójść. Widok z góry Cadillac jest niezapomniany.
Tak słyszałem – odparł i spróbował wina, a potem zaczekał, aż kelner napełni

kieliszek Amandy. – Może znajdziesz kiedyś trochę czasu i posłużysz mi za
przewodnika.

– Chyba nie...
– Zasady obowiązujące pracowników hotelu zostały już nagięte – zaśmiał się.
– Bardzo jestem ciekawa, jak tego dokonałeś.
– Bardzo prosto. Dałem panu Stenersonowi wybór: albo zrobi dla ciebie wyjątek,

albo przeniosę się do innego hotelu.

– Rozumiem – odrzekła. – To dość drastyczna metoda postępowania. W końcu

chodziło tylko o jedną kolację.

– O tę kolację warto było powalczyć, bo chciałem poznać cię lepiej. Mam

nadzieję, że nie masz nic przeciwko temu.

Jaka kobieta miałaby coś przeciwko temu? – pomyślała Amanda.
Szybko się rozluźniła w jego towarzystwie. Bawiły ją opowiadane przez niego

historyjki, pochlebiały jej jego względy. W przeciwieństwie do wielu mężczyzn
odnoszących zawodowe sukcesy, nie mówił wyłącznie o interesach. Był pośrednikiem w
handlu antykami, podróżował po całym świecie i opowiadał jej o Paryżu, Londynie,
Rzymie i Rio.

Gdy od czasu do czasu myśli Amandy bezwiednie kierowały się ku Sloanowi,

natychmiast ze zdwojoną determinacją znów skupiała uwagę na swym towarzyszu.

– Ta różana komoda w holu twojego domu – zauważył William w pewnym

momencie – jest wyjątkowo piękna.

– Dziękuję. To chyba okres regencji.
– Masz rację – uśmiechnął się. – Gdybym znalazł coś takiego na aukcji,

uważałbym się za wielkiego szczęściarza.

– Mój pradziadek sprowadził ją z Anglii, gdy budował dom.
Usta Williama wykrzywiły się w uśmiechu.
– Ach, dom. Bardzo imponujący. Podświadomie spodziewałem się zobaczyć na

trawniku tańczące syreny.

– Albo nietoperze wylatujące z okien wieży – zaśmiała się Amanda.
Livingston uścisnął jej dłoń.
– Albo Rapunzelę z rozpuszczonymi włosami.
– Kochamy ten dom – powiedziała Amanda. – Może podczas następnej wizyty na

wyspie zatrzymasz się w Ustroniu?

– Ustronie? – powtórzył Livingston z namysłem, postukując palcami w stół. –

Gdzieś już słyszałem tę nazwę.

– To nazwa planowanego hotelu sieci St. James.
– Ach, tak – rozjaśnił się. – Oczywiście. Czytałem o tym przed kilkoma

tygodniami. Nie chcesz chyba powiedzieć, że twój rodzinny dom to właśnie Towers?

– Owszem, tak jest. Mamy nadzieję, że hotel będzie otwarty już za rok.
– To fascynujące. Była chyba jakaś legenda z nim związana? Coś o duchach i

zaginionej biżuterii? Tak?

– Szmaragdy Calhounów. Własność mojej prababci.
Livingston z uśmiechem przechylił głowę na bok.
– A więc to prawda, że istniały? Myślałem, że to tylko taki chwyt reklamowy.

Zatrzymaj się w nawiedzonym domu i poszukaj zaginionego skarbu... coś w tym rodzaju.

– Nie, to nie reklama, i prawdę mówiąc, jesteśmy bardzo niezadowolone, że ta

historia przedostała się do prasy. Naszyjnik jest prawdziwy, w każdym razie kiedyś

istniał naprawdę. Nie mamy pojęcia, gdzie został ukryły. Na razie wciąż zawracają nam
głowę reporterzy albo rozmaici poszukiwacze skarbów, których musimy przeganiać z
terenu posiadłości.

– Przykro mi. To musi być dla was wielka niedogodność.
– Mamy nadzieję, że szmaragdy wkrótce się znajdą i cały ten szum ucichnie.

Niedługo zacznie się remont. Może naszyjnik leży na przykład pod spróchniałą deską w
podłodze.

– Albo za tajemnymi drzwiami – uśmiechnął się William, a Amanda roześmiała

się głośno.

– Nic nie wiem o istnieniu tajemnych drzwi.
– To znaczy, że twój przodek nie miał wyczucia stylu. W takim domu musi być

przynajmniej jedno sekretne przejście. – Znów położył dłoń na jej dłoni. – Może
mógłbym ci pomóc w poszukiwaniach... w każdym razie dałoby mi to pretekst, by znów
się z tobą zobaczyć.

– Przykro mi, ale przez najbliższych kilka dni nie będę miała czasu. Moja siostra

wychodzi za mąż. Ślub ma się odbyć w sobotę.

– Jest jeszcze niedziela – uśmiechnął się Livingston. – Bardzo bym chciał

ponownie cię zobaczyć, Amando.

Nie był jednak natarczywy i cofnął swoją rękę z jej dłoni. W drodze do domu

rozmawiali na neutralne tematy. Amanda oddychała z ulgą. To był mężczyzna, który
wiedział, jak okazać kobiecie należny szacunek i względy. Nie przewracał jej na ziemię,
nie śmiał się jej w twarz i nie stawiał niedorzecznych żądań.

Dlaczego więc poczuła ukłucie rozczarowania, gdy przed domem nigdzie nie było

widać samochodu Sloana?

Strząsnęła jednak z siebie ten nastrój i poczekała, aż William otworzy przed nią

drzwi samochodu.

– Dziękuję ci za wieczór – powiedziała. – Był bardzo udany.
– To ja dziękuję. – Położył dłonie na jej ramionach i pocałował ją delikatnie. Był

to ciepły, miękki, wprawny pocałunek, ale, ku rozczarowaniu Amandy, zupełnie jej nie
poruszył.

– Czy naprawdę każesz mi czekać do niedzieli na następne spotkanie z tobą?
Amanda jeszcze przez chwilę wsłuchiwała się we własne reakcje. Nic.
– Williamie, ja...
– Może lunch– przerwał jej z czarującym uśmiechem. – Niezobowiązujący lunch

w hotelu. Opowiesz mi więcej o domu.

– Dobrze, może uda mi się to jakoś zorganizować – skinęła głową i odsunęła się,

zanim zdążył znów ją pocałować. – Jeszcze raz dziękuję.

– Cała przyjemność po mojej stronie, Amando – odrzekł i zaczekał, aż ona

wejdzie do domu.

Gdy drzwi zamknęły się za dziewczyną, uśmiech na twarzy Livingstona zmienił

się nieco. Jego twarz stwardniała i pojawił się na niej dziwny chłód.

– Wierz mi, że cała przyjemność będzie po mojej stronie – mruknął do siebie i

wrócił do samochodu. Zamierzał odjechać na pewną odległość od Towers, a potem
wrócić po cichu i pod osłoną nocy zbadać, jakie są możliwości wejścia do domu.

Jeśli Amanda Calhoun okaże się jego furtką do Towers, to świetnie. Romans z

piękną kobietą byłby wówczas korzyścią uboczną. Jeśli natomiast tak się nie stanie, to
trzeba było mieć w zanadrzu jeden, a może nawet kilka zapasowych planów.

Tak czy inaczej, nie zamierzał wyjeżdżać z wyspy Mount Desert bez szmaragdów

Calhounów.

– Dobrze się bawiłaś? – zapytała Suzanna, wychodząc Amandzie na powitanie.
Ta tylko potrząsnęła głową, bardziej rozbawiona niż zdziwiona.
– Suze, znów na mnie czekałaś.
– Wcale nie. – Suzanna wskazała na trzymany w ręku kubek. – Zeszłam na dół,

żeby sobie zrobić herbaty.

Amanda zaśmiała się i położyła dłoń na ramieniu siostry.
– Dlaczego my, Calhounowie, przy całym swoim irlandzkim dziedzictwie,

zupełnie nie potrafimy kłamać?

– Nie mam pojęcia – poddała się Suzanna. – Może powinniśmy więcej ćwiczyć.
– Kochanie, wyglądasz na zmęczoną.
– Mhm. – Suzanna była wyczerpana, ale nie chciała tego okazać. – Wiosna.

Wszyscy chcą mieć ogrody urządzone na przedwczoraj. Nie narzekam, bo wygląda na to,
że firma w końcu zacznie przynosić prawdziwy dochód.

– Nadal uważam, że powinnaś zatrudnić jeszcze kogoś. Masz na głowie o wiele

za dużo.

– I kto teraz bawi się w mamuśkę? Muszę przetrzymać jeszcze jeden sezon. Na

razie mogę sobie pozwolić na zatrudnienie tylko jednej osoby. Poza tym lubię być zajęta
– wzruszyła ramionami Suzanna. – Mandy, czy mogę z tobą chwilę porozmawiać, zanim
pójdziesz spać? – dodała z wahaniem, zatrzymując się przed drzwiami sypialni siostry.

– Oczywiście. Wejdź. Czy coś się stało?
– Nie. W każdym razie nic konkretnego. Czy mogę cię zapytać, co myślisz o

Sloanie?

– Co o nim myślę? – powtórzyła Amanda, zdejmując buty i odstawiając je do

szafy.

– Chodzi mi o twoje wrażenie. Wydaje się bardzo miłym człowiekiem. Dzieci za

nim przepadają, a to dla mnie najpewniejszy barometr.

– Dobrze sobie z nimi radzi – przyznała Amanda, zdejmując kolczyki.
– Wiem – westchnęła Suzanna. – Ciocia Coco jest już gotowa go adoptować.

Lilah zachowuje się, jakby znała go od urodzenia. CC. też go bardzo lubi, i nie tylko
dlatego, że jest przyjacielem Trentona. Amanda wydęła usta.

– Ten typ zawsze doskonale radzi sobie z kobietami.
Suzanna tylko potrząsnęła głową, myśląc o czymś innym.
– Nie, nie chodzi tu o sprawy męsko–damskie. Sloan sprawia wrażenie

swobodnego, życzliwie nastawionego do świata mężczyzny.

– Ale? – podsunęła jej siostra.
– To może być tylko moja wyobraźnia, lecz za każdym razem, gdy on na mnie

patrzy, czuję emanującą od niego wrogość. Wiem, że mówię jak Lilah – wzruszyła
ramionami.

Amanda poszukała jej spojrzenia.
– Nie, ja też to wyczułam. Nawet go o to kiedyś zapytałam.
– I co ci powiedział? Nie oczekuję, że każdy będzie mnie lubić, ale gdy czuję tak

wyraźną niechęć, to chciałabym w każdym razie znać jej przyczyny.

– Wyparł się wszystkiego. Nie wiem, co ci powiedzieć, Suzanno, ale nie sądzę, by

należał do ludzi, którzy bez żadnego powodu uprzedzają się do innych. – Bezradnie
rozłożyła ręce. – Może obydwie jesteśmy przewrażliwione.

– Może westchnęła Suzanna. – Mamy za dużo na głowie przed ślubem CC, i

jeszcze ten remont. No cóż, nie spędza mi to snu z powiek. – Pochyliła się i pocałowała
Amandę w policzek. – Dobranoc. – Dobranoc – odrzekła jej siostra i położyła się do
łóżka.

ROZDZIAŁ SZÓSTY

Była punktualna. Jeśli można było liczyć na cokolwiek ze strony Amandy

Calhoun, to na pewno na to, że pojawi się o czasie, pomyślał Sloan. Poruszała się szybko,
jak zwykle, więc musiał przyśpieszyć kroku, by zrównać się z nią przy furtce
prowadzącej na basen. Gdy sięgnęła do haczyka, położył rękę na jej dłoni.

Tak jak się spodziewał, szarpnęła się gwałtownie.
– Nie masz nic lepszego do roboty?
– Chcę z tobą porozmawiać.
– To mój wolny czas. Moja wolna godzina. Nie muszę teraz z tobą rozmawiać.
Sloan wziął głęboki oddech.
– W porządku, możesz tylko słuchać.
– Nie będę ani mówić, ani słuchać. Nie możesz powiedzieć absolutnie nic, co

mogłoby mnie zainteresować.

Zrzuciła szlafrok i wskoczyła do basenu. Sloan patrzył za nią z namysłem. Była

wściekła. No, dobrze. Nie miał wyboru.

Amanda młóciła wodę ramionami, przeklinając Sloana. Przez całą noc wciąż na

nowo przypominała sobie wczorajszą scenę w korytarzu. Była wściekła na siebie,
wściekła na Sloana i przysięgła sobie, że już więcej nie pozwoli, by jej dotknął. Jej życie
układało się tak, jak tego pragnęła, i nie zamierzała pozwolić, by Sloan O’Riley stanął jej
na drodze.

Wpadła na niego jak torpeda i prychając, stanęła na dnie basenu. Woda sięgała jej

do piersi.

– Co ty tu robisz?
– Pomyślałem, że prędzej zechcesz mnie wysłuchać w ten sposób, niż gdybym

stał na brzegu i krzyczał do ciebie.

Przymrużyła oczy, powstrzymując mimowolny śmiech.
– Basen dostępny jest dla gości dopiero od dziesiątej.
– A tak, wspominałaś o tym. Nie mówiłaś tylko, że ta woda jest taka zimna.
Usta Amandy skrzywiły się w uśmiechu.
– Wiem. Dlatego gdy tu jestem, wolę się poruszać. Znów rzuciła się do wody, ale

gdy po chwili odwróciła głowę, przekonała się, że Sloan płynie obok niej. Był tylko w
granatowych spodenkach. Ciało miał pięknie opalone, mocne i muskularne. Amanda
przezornie odwróciła wzrok, nim zdążyła zobaczyć zbyt wiele. Woda w basenie
rzeczywiście była chłodna, ona jednak miała wrażenie, że znalazła się w saunie.

W równym tempie przemierzali kolejne długości basenu, odbijali się od ściany i

ruszali w przeciwnym kierunku. Żadne z nich nie było w stanie wyprzedzić drugiego.
Amanda przestała już liczyć nawroty. W końcu, gdy płuca i mięśnie zaczęły jej
odmawiać posłuszeństwa, przytrzymała się uchwytu i ze śmiechem wynurzyła głowę nad
wodę.

– Jak na kowboja z Oklahomy, pływasz całkiem nieźle – przyznała.
– Ty też, jak na kobietę.
– Lubię się ścigać – przyznała.
– To był wyścig? Myślałem, że to tylko spokojna, leniwa rozrywka.
Chlapnęła mu wodą w oczy i powiedziała:
– Muszę już iść.
– Czy wreszcie zechcesz ze mną porozmawiać? – Uśmiech zniknął z jej twarzy.
– Dajmy spokój – mruknęła i przerzuciła nogi przez krawędź basenu.
Sloan położył dłoń na jej udzie.
– Mandy...
– Nie chcę znów zaczynać kłótni. Udało nam się zachować rozejm przez pięć

minut, więc nie psujmy tego.

– Ale ja chcę cię przeprosić.
Amanda spojrzała na niego z niedowierzaniem.
– Co takiego?
– Chcę cię przeprosić – powtórzył. Wczoraj niepotrzebnie się uniosłem i bardzo

mi przykro z tego powodu.

– Och – mruknęła, rozcierając krople wody na skórze.
– Teraz powinnaś powiedzieć: w porządku, Sloan, przyjmuję twoje przeprosiny.
Podniosła wzrok i uśmiechnęła się promiennie. Naraz poczuła się tak dobrze, że

cały jej gniew gdzieś zniknął.

– Chyba rzeczywiście przyjmuję. Zachowałeś się jak dureń.
– Wielkie dzięki – skrzywił się.
– Bo tak było. Krzyczałeś i rozstawiałeś mnie po kątach. Próbowałeś wydawać mi

rozkazy. Prawie ziałeś ogniem.

– Chcesz wiedzieć, dlaczego?
Próbowała się podnieść, ale on ją przytrzymał.
– To ty zaczęłaś ten temat – zauważył. – Nie mogłem znieść myśli, że umówiłaś

się z innym mężczyzną. Spójrz na mnie. – Ujął ją dłonią pod brodę i zmusił, by spojrzała
mu prosto w twarz. – Poruszyłaś we mnie coś bardzo ważnego i nie potrafię się z tego
otrząsnąć. Zresztą wcale nie chcę.

– Myślę, że...
– Myślenie nie ma tu nic do rzeczy. Wiem po prostu, co czuję, gdy na ciebie

patrzę.

Amanda szybko traciła grunt pod nogami, ale przelotne uczucie paniki przegrało z

falą euforii.

– Muszę się zastanowić – mruknęła. – Taka już jestem.
– Dobrze, to podrzucę ci jeszcze jeden temat do rozmyślań. Zaczynam być w

tobie zakochany.

Panika wróciła, tym razem znacznie potężniejsza. Amanda patrzyła na niego bez

słowa.

– Chyba nie mówisz tego poważnie – wykrztusiła po chwili.
– Jak najbardziej. A ty też to wiesz, bo inaczej nie patrzyłabyś na mnie wzrokiem

królika złapanego w sidła.

– Ja nie...
– Nie pytam cię, jak się czujesz – przerwał jej.
– Przedstawiam ci tylko obraz sytuacji z mojej strony, żebyś zaczęła się do niego

przyzwyczajać.

Nie sądziła, by kiedykolwiek mogła do tego przywyknąć, tak samo jak do osoby

Sloana. A już na pewno nie potrafiłaby się przyzwyczaić do tej uczuciowej karuzeli, jaką
przy nim przeżywała. Czy to właśnie jest miłość? – pomyślała w panice.

– Ja nie... nie jestem pewna, jak... – Urwała i głośno wypuściła wstrzymywany

oddech. – Czy zrobiłeś to specjalnie, po to, żebym zupełnie straciła rozum?

Na szczęście udało jej się uśmiechnąć przy tych słowach.
– Właśnie – potwierdził Sloan. – Pocałuj mnie, Calhoun.
Poruszyła się, wysuwając z jego uścisku.
– Nic z tego. Całowanie ciebie wymazuje z mojej głowy resztki inteligentnych

myśli.

Tym razem to on się uśmiechnął.
– Skarbie, to jest najmilsza rzecz, jaką dotychczas od ciebie usłyszałem.
Podniósł się leniwie. Amanda szybko pochwyciła ręcznik i zamachnęła się na

niego.

– Trzymaj się ode mnie z daleka. Mówię poważnie. Albo dasz mi czas, żebym

mogła sobie to wszystko poukładać, albo wyceluję i trafię. A zapewniam cię, że będę
mierzyć poniżej pasa. – W jej oczach błysnęło rozbawienie pomieszane z prowokacją. –
W tej chwili nie jesteś zbyt dobrze chroniony.

Sloan przesunął językiem po wargach.
– Fakt. To może wybierzemy się na przejażdżkę, gdy skończysz pracę?
Amanda pomyślała, że milo byłoby pojechać z nim na wzgórza, jednak niestety

obowiązki były na pierwszym miejscu.

– Nie mogę, bo dzisiaj jest wieczór panieński CC. To ma być dla niej

niespodzianka. Przecież zanotowałam to na twojej liście – zmarszczyła brwi.

– Wyleciało mi z głowy. No to jutro.
– Jutro mam ostatnie spotkanie z fotografem, a potem muszę pomóc Suzannie

przy kwiatach. Pojutrze też nie dodała szybko. – Pojutrze przyjedzie większość gości, a
poza tym ma się odbyć generalna próba przyjęcia.

Sloan skinął głową.
– W takim razie po ślubie.
– Po ślubie będę musiała... – Uśmiechnęła się, zdając sobie sprawę, że zaczyna się

świetnie bawić. – Dam ci znać – zawołała i uciekła do furtki z ręcznikiem w dłoniach.

– Hej, nie mam ręcznika! – zawołał za nią Sloan.
– Wiem – zaśmiała się i zniknęła.
Późnym popołudniem Sloan stał na tarasie, szkicując otoczenie Towers.

Zamierzał dobudować jeszcze jedną klatkę schodową, nie naruszając przy tym ogólnego
kształtu budynku. Przerwał pracę, gdy obok niego pojawiła się Suzanna z dwoma

wiklinowymi koszami pełnymi wiosennych kwiatów.

– Przepraszam – uśmiechnęła się z wahaniem.
– Nie wiedziałam, że pana tu zastanę. Przygotowuję wieczór panieński.
– Już za chwilę stąd znikam.
– Nie ma takiej potrzeby – potrząsnęła głową. Postawiła koszyk na posadzce i

weszła do domu.

Przez kilka następnych minut krążyła w jedną i w drugą stronę, przynosząc

krzesła i papierowe dekoracje. Atmosfera wypełniona była pełnym napięcia milczeniem.
W końcu Suzanna odstawiła na bok tekturowego łabędzia i spojrzała na Sloana.

– Panie O'Riley, chciałam się zapytać, czy my już kiedyś się spotkaliśmy?
– Nie – odrzekł Sloan, nie przerywając pracy nad szkicem.
– Zastanawiałam się nad tym, bo zachowuje się pan tak, jakby mnie pan znał i

miał o mnie jak najgorsze zdanie.

Sloan zatrzymał chłodne spojrzenie na jej twarzy,
– Nie znam pani, pani Dumont.
– W takim razie dlaczego... – urwała. Nie znosiła otwartych konfrontacji. Zawsze

wtedy zaczynał ją boleć żołądek. Czuła jednak na sobie jego pełne niechęci, lodowate
spojrzenie, i powiedziała z determinacją:

– Nie, nie będę uciekać. Panie O’Riley, przebywa pan pod moim dachem, a ja nie

chcę już nigdy więcej czuć się niechcianym intruzem we własnym domu. Proszę mi
powiedzieć, o co panu chodzi.

Sloan rzucił szkicownik na pobliski stolik.
– Czy moje nazwisko nie wydaje się pani znajome? O’Riley? Nie słyszała go pani

nigdy wcześniej?

– Nie, a kiedy powinnam je słyszeć? – Sloan zacisnął usta.
– Może lepiej sobie pani przypomni, jeśli dołożę imię. Megan. Megan O’Riley. A

teraz?

– Nie. – Suzanna z frustracją przesunęła ręką po włosach. – Może mi pan to w

końcu wyjaśni?

– Sądzę, że komuś takiemu jak pani nietrudno było o niej zapomnieć. Była dla

pani nikim, niczym więcej niż chwilową komplikacją.

– Kto?
– Megan. Moja siostra Megan. – Suzanna z oszołomieniem potrząsnęła głową.
– Nie znam pańskiej siostry.
Fakt, że to nazwisko nic jej nie mówiło, jeszcze bardziej go rozwścieczył.

Podszedł do niej, ignorując błysk przestrachu w jej oczach.

– To prawda, nigdy nie spotkała jej pani osobiście. Po co miałaby pani to robić?

Udało się pani bez problemu usunąć ją na bok. Ale pani też nic na tym nie wygrała.
Baxter Dumont zawsze był łajdakiem, ale ona go kochała.

– Pana siostra? – zdziwiła się Suzanna, rozcierając skronie. – Pańska siostra i

Bax?

– Zaczyna pani kojarzyć? – Suzanna odwróciła się i chciała odejść, ale Sloan

mocno pochwycił ją za ramię.

– Czy zrobiła to pani z miłości, czy dla pieniędzy? – zapytał z wściekłością. – Tak

czy inaczej, mogła się pani zdobyć na trochę współczucia! Do diabła, ona miała
siedemnaście lat i była w ciąży! Czy nie mogła pani pozwolić przynajmniej na to, żeby
ten sukinsyn zobaczył swojego syna?

Twarz Suzanny pobielała jak papier, a jej ramię w uścisku Sloana stało się

zupełnie bezwładne.

– Syn – szepnęła.
– Była zaledwie dzieckiem, przerażonym dzieckiem, które uwierzyło we

wszystkie kłamstwa tego drania! Chciałem go zabić, ale to by tylko pogorszyło sytuację
Meg. Ale pani, pani nie chciała dać jej nawet okruchów ze swojego stołu! Żyła pani
swoim życiem, jakby moja siostra i jej syn w ogóle nie istnieli! A gdy Megan zadzwoniła
i błagała panią, żeby pozwoliła mu pani widywać chłopca chociaż raz czy dwa razy do
roku, nazwała ją pani dziwką i zagroziła odebraniem praw do opieki nad dzieckiem, jeśli
jeszcze kiedykolwiek będzie się próbowała skontaktować z pani drogim mężem!

Suzanna nie mogła złapać tchu. Nie czuła się tak okropnie od czasu ostatniej

awantury z Baxterem. Bezsilnie odsunęła rękę Sloana.

– Proszę. Proszę, muszę usiąść.
On jednak nie zareagował, wpatrując się w jej twarz. Po chwili, gdy jego własny

gniew nieco opadł, zaczęło do niego docierać, że to, co widzi w oczach Suzanny, to nie
poczucie winy, pogarda czy złość, lecz zwykły szok.

– Mój Boże – powiedział cicho. – Pani nic nie wiedziała!
Była w stanie tylko potrząsnąć głową. Gdy Sloan nieco zwolnił uścisk,

natychmiast zniknęła w głębi domu.

Sloan przez chwilę stał nieruchomo, przyciskając palce do powiek. Niechęć, jaką

wcześniej czuł do Suzanny, nieoczekiwanie zwróciła się przeciwko niemu samemu.
Poszedł za nią i w progu zderzył się z wściekłą Amandą.

– Coś ty jej zrobił! – wykrzyknęła, popychając go obiema rękami. – Coś ty jej

powiedział, że tak strasznie płacze?

Bolesny supeł w jego żołądku zacisnął się jeszcze mocniej.
– Gdzie ona poszła?
– Nie zbliżysz się do niej więcej! Gdy pomyślę, że już zaczynałam wierzyć...

Niech cię diabli, O’Riley!

– Nie możesz mi powiedzieć nic gorszego od tego, co już sam o sobie myślę.

Gdzie ona jest?

– Idź do diabła! – wrzasnęła i zatrzasnęła mu drzwi przed nosem.
Sloan przez chwilę zastanawiał się, czy nie wyważyć ich kopniakiem, a potem

zaklął i poszedł w kierunku kamiennych schodków po drugiej stronie domu. Znalazł
Suzanne na balkonie drugiego piętra. Stała tam i patrzyła na urwisko. Zrobił krok w jej
stronę, gdy wściekła Amanda znów wypadła zza drzwi.

– Trzymaj się od niej z daleka! – wykrzyknęła, opiekuńczo otaczając siostrę

ramieniem. – Wynoś się stąd! Wracaj do Oklahomy!

– To nie jest twoja sprawa – powiedział Sloan. Amanda rzuciła się w jego stronę,

ale Suzanna przytrzymała ją w porę.

– Wszystko w porządku. Mandy, muszę z nim porozmawiać. Sam na sam.
– Ale...
– Proszę cię. To ważne. Idź i dokończ dekorowania tarasu, dobrze?
Amanda cofnęła się niechętnie.
– Skoro tego właśnie chcesz. A ty uważaj! – dodała, groźnie patrząc na Sloana.
Zostali sami. Sloan przez chwilę szukał właściwych słów.
– Pani Dumont. Suzanno...
– Jak on ma na imię? – zapytała.
– Kto?
– Chłopiec. Jak ma na imię?
– Ja nie...
– Jak ma na imię?! – wykrzyknęła Suzanna z desperacją i oderwała się od ściany.

W jej oczach zabłysły gniewne łzy. – Przecież to przyrodni brat moich dzieci! Chcę
wiedzieć, jak ma na imię.

– Kevin. Kevin O’Riley.
– Ile ma lat?
– Siedem.
Suzanna odwróciła się w stronę oceanu i przymknęła oczy. Siedem lat temu była

pełną nadziei i zaślepioną miłością panną młodą.

– I Baxter o tym wiedział? Wiedział, że ona urodziła jego dziecko?
– Tak, wiedział. Megan na początku nie chciała nikomu powiedzieć, kto jest

ojcem, lecz po tym telefonie, gdy rozmawiała z tobą... ale nie rozmawiała z tobą, tak?

– Nie – potwierdziła Suzanna, nie odrywając wzroku od morza. – Może z matką

Baxtera.

– Chciałbym cię przeprosić.

– To nie jest konieczne. Gdyby chodziło o którąś z moich sióstr, zachowałabym

się znacznie gorzej. – Złożyła ramiona na piersiach i dodała: – Proszę, mów dalej.

Jest twardsza, niż na to wygląda, pomyślał Sloan, ale to nie ulżyło jego sumieniu.
– Po tym telefonie Megan zupełnie się załamała i wtedy właśnie wszystko mi

opowiedziała. Poznała Dumonta, gdy pojechała do Nowego Jorku z wizytą do przyjaciół.
On załatwiał tam jakieś interesy. Pokazywał jej miasto. Nigdy jeszcze nie była w Nowym
Jorku i poczuła się... oszołomiona. Była jeszcze dzieckiem.

– Siedemnastoletnim – mruknęła Suzanna.
– I w dodatku naiwnym. No cóż, potem musiała szybko dorosnąć – rzekł Sloan z

goryczą. – Opowiadał jej wszystkie stare jak świat bajki o małżeństwie, o tym, że
przyjedzie do Oklahomy, żeby poznać jej rodzinę, ale gdy wróciła do domu, ani razu nie
próbował się z nią skontaktować. Udało jej się dodzwonić do niego raz czy dwa razy.
Przepraszał i obiecywał jej jeszcze więcej. A potem okazało się, że jest w ciąży.

Sloan urwał, starając się odsunąć od siebie wspomnienie własnej wściekłości, gdy

się dowiedział, że jego ukochana młodsza siostra będzie miała dziecko.

– Gdy mu o tym powiedziała, nagle zmienił taktykę. Mówił jej okropne rzeczy.

Bardzo szybko musiała dorosnąć. Zbyt szybko.

Suzanna rozumiała to jak nikt inny.
– Musiało jej być strasznie ciężko – powiedziała z serdecznym współczuciem.
Dała sobie radę, bo w rodzinie bardzo się wspieramy. Ale o tym sama coś wiesz.
– Tak.
– Na szczęście pieniądze nie były problemem, więc zarówno ona, jak i dziecko

otrzymali wszelką opiekę, jakiej potrzebowali. Suzanno, jej nigdy nie chodziło o jego
pieniądze.

– Rozumiem to.
Sloan powoli skinął głową.
– A gdy Kevin się urodził... Meg zachowała się wspaniale. Tylko ze względu na

niego próbowała się jeszcze raz skontaktować z Dumontem i w końcu postanowiła
porozmawiać z jego żoną. Chciała tylko tego, by jej syn miał kontakt z ojcem.

– Rozumiem – powtórzyła Suzanna po raz kolejny i wreszcie spojrzała na niego. –

Sloan, gdybym miała jakikolwiek wpływ na Baxtera, to bym go użyła – rozłożyła
bezradnie ręce. – Lecz nie mam, nawet gdy chodzi o dzieci, do których ojcostwa się
przyznaje.

– Myślę, że Kevinowi jest lepiej tak, jak jest teraz. Suzanno... – zawahał się

Sloan, przeciągając ręką po włosach –jak to się stało, że kobieta taka jak ty związała się z
kimś takim jak Dumont?

Uśmiechnęła się blado.
– Kiedyś też byłam młodą, naiwną dziewczyną, która wierzyła w szczęśliwe

zakończenia.

Sloan miał ochotę wziąć ją za rękę, ale nie był pewien, czy Suzanna jej nie

odtrąci.

– Mówiłaś, że nie chcesz przeprosin, ale mimo wszystko czułbym się o wiele

lepiej, gdybyś je przyjęła.

To ona wyciągnęła do niego dłoń.
– Łatwo się wybacza, gdy chodzi o rodzinę, bo w pewien skomplikowany sposób

chyba jesteśmy rodziną. – Przycisnęła drugą dłoń do ich złączonych rąk, obiecując sobie,
że później znajdzie chwilę, by przeżyć ten ból w samotności i wyrzucić go z siebie. –
Chcę cię o coś prosić. Chciałabym, aby moje dzieci wiedziały o Kevinie i o ile twoja
siostra zgodzi się na to, żeby mogły się z nim spotkać.

– To by dla niej bardzo wiele znaczyło – odrzekł Sloan.
– Jenny i Alex byliby zachwyceni. – Suzanna spojrzała na zegarek. – Co mi

przypomina, że pewnie już wrócili ze szkoły i doprowadzają do szaleństwa ciocię Coco.
Muszę iść.

Sloan spojrzał na schodki wiodące na taras i pomyślał o Amandzie.
– Ja też. Mam coś jeszcze do naprawienia.
– Powodzenia – rzekła Suzanna, unosząc brwi. Sloan podejrzewał, że te życzenia

bardzo mu się przydadzą. Gdy wszedł na taras, był już tego zupełnie pewien. Amanda
przyczepiała do ścian serpentyny, a Lilah przywiązywała baloniki do oparć krzeseł. Długi
stół był już przykryty białym obrusem. Na dźwięk kroków Sloana na tarasie Amanda
odwróciła się i rzuciła mu zabójcze spojrzenie. Lilah nie potrzebowała dodatkowych
sygnałów.

– Pójdę zobaczyć, czy ciocia Coco upiekła już czekoladowe ciasto – oznajmiła i

ruszyła do drzwi. Zatrzymała się obok Sloana i spojrzała na niego chłodno.

– Nie chciałabym się przekonać, że niewłaściwie cię oceniłam.
Gdy drzwi zamknęły się za Lila, Amanda natychmiast poderwała się do walki.
– Jesteś bezczelny albo zwyczajnie głupi, skoro masz odwagę pokazać się tu po

tym, co zrobiłeś!

– Nie masz o niczym pojęcia. Suzanna i ja już sobie wszystko wyjaśniliśmy.
– Naprawdę tak uważasz? – oburzyła się Amanda, uderzając o stół paczką

srebrno–różowych talerzy. – Gdy pomyślę, że jeszcze kilka godzin temu prawie udało ci
się mnie przekonać, że jesteś człowiekiem, o jakim mogłabym myśleć poważnie... a
potem wracam do domu, a tu moja siostra ucieka od ciebie zupełnie zdruzgotana! Chcę
wiedzieć, co jej zrobiłeś!

– Przekazałem jej niewłaściwą informację i bardzo mi z tego powodu przykro.
– To nie wystarczy.
Sloan był jeszcze zbyt podekscytowany, by zdobyć się na rozsądek.
– Na razie to ci musi wystarczyć. Jeśli chcesz wiedzieć więcej, to zapytaj

Suzanny.

Pytam ciebie.
– A ja ci mówię, że to, co się zdarzyło, to sprawa między Suzanna a mną. Nie ma

nic wspólnego z tobą.

– I tu się właśnie mylisz – oświadczyła Amanda, stając tuż przed nim. – Gdy

zaczynasz zjedna osobą z rodziny Calhounów, to zaczynasz z pozostałymi jej członkami.
Chyba będę musiała znosić twoje towarzystwo aż do ślubu, ponieważ jesteś drużbą, ale
gdy będzie już po wszystkim, to zrobię, co w mojej mocy, by cię odesłać tam, skąd
przyjechałeś.

Sloan z trudem się kontrolował. Pochwycił ją za wyłogi żakietu.
– Już ci mówiłem, że zawsze kończę to, co zacząłem.
– Już skończyłeś, O’Riley. Nie jesteś potrzebny ani Towers, ani mnie.
Miał zamiar udowodnić jej, że się myli, ale w tej chwili na tarasie pojawił się

Trent. Jedno spojrzenie na przyjaciela i przyszłą szwagierkę wystarczyło, by zorientował
się w sytuacji i szybko odchrząknął.

– Zdaje się, że będę musiał popracować nad moim wyczuciem czasu.
– Twoje wyczucie czasu jest doskonałe – oświadczyła Amanda. – Dziś wieczorem

nie ma tu miejsca dla mężczyzn. Może zabierzesz stąd tego durnia, którego przedstawiłeś
nam jako swojego przyjaciela, i pójdziecie razem poszukać jakichś męskich rozrywek.

Odsunęła Trenta i weszła do domu. Przyszły pan młody wypuścił oddech.
– No, no. Zdaje się, że gdy proponowałem ci tę pracę, zapomniałem wspomnieć o

temperamencie Calhounów.

– Zgadza się, zapomniałeś – skrzywił się Sloan. – Czy jest tu w pobliżu jakiś

ciemny, hałaśliwy bar?

– Pewnie uda nam się coś znaleźć.
– Dobra. Idziemy się upić.
Znaleźli bar i butelkę. Sloan usiadł za przegródką w kącie sali i zajął się whiskey.

Przy pierwszych dwóch drinkach opowiedział Trentowi swoją rozmowę z Suzanną.

– Baxter Dumont jest ojcem Kevina? – zdumiał się Trenton. – Nigdy mi o tym nie

mówiłeś.

– Dałem Meg słowo, że nikomu nie powiem. Nawet rodzina tego nie wie.
Trent przez chwilę milczał, powoli popijając wodę sodową.
– Trudno zrozumieć, jak taki drań i egoista może być ojcem trojga tak

fantastycznych dzieciaków.

– Owszem, to zagadka – zgodził się Sloan, sygnalizując kelnerowi potrzebę

następnej kolejki.

– Wyładowałem się na niczemu niewinnej Suzannie – dodał i zaklął. – Nigdy nie

zapomnę, jak ona wyglądała, gdy wysłuchała wszystkiego, co miałem jej do
powiedzenia.

– Przeżyje to. Z tego, co mówiła mi CC, przeżyła już gorsze rzeczy.
– Może masz rację, ale nie lubię dawać kobietom w twarz. Już wtedy, gdy

Amanda na mnie naskoczyła, poczułem się jak ostatni śmieć.

– Te kobiety trzymają się razem. Sloan skrzywił się i znów się napił.
– Dlaczego nie wyjaśniłeś jej, o co chodziło? – zdziwił się Trent.
Sloan wzruszył ramionami i znów się napił. On też miał swoją dumę.
– To nie była jej sprawa.
– Ale mnie opowiedziałeś wszystko.
– To co innego.
– W porządku. Chcesz trochę precli?
– Nie.
Przez chwilę siedzieli ze szklankami w rękach, dwaj skrajnie odmienni

mężczyźni, jeden w zniszczonych dżinsach, drugi w spodniach od garnituru; jeden
wygodnie rozparty na ławce, drugi swobodny, lecz czujny. Obydwaj wywodzili się z
bogatych rodzin. Pieniądze Trenta pochodziły z handlu nieruchomościami, Sloana z ropy
naftowej, ale ich życie rodzinne i dzieciństwo bardzo się od siebie różniły. Trent po raz
pierwszy poznał siłę więzów krwi w rodzinie Calhounów, Sloan znał ją od zawsze. Nie
mieli ze sobą prawie nic wspólnego, a jednak podczas pierwszego semestru w college'u
zaprzyjaźnili się i przyjaźń ta przetrwała już ponad dziesięć lat.

Sloan użalał się nad sobą i dlatego powolne upijanie się sprawiało mu

przyjemność. Trent rozpoznawał te symptomy i dlatego pozostawał zupełnie trzeźwy.

– Od kiedy zacząłeś nosić adidasy? – zapytał Sloan nad kolejnym drinkiem.
Trent spojrzał na swoje stopy i uśmiechnął się. Te buty były symbolem zmian w

jego życiu, jakie zaszły za sprawą pewnej pełnej temperamentu brunetki.

– To nie adidasy, tylko buty do biegania. – Sloan przymrużył oczy.
– A co to za różnica? I dlaczego nie masz na sobie krawata?
– Bo jestem zakochany. – Sloan zaklął i wyprostował się.
– Widzisz, co to wyrabia z człowiekiem? Można zupełnie zgłupieć.
– Przecież ty nie znosisz krawatów.
– Zgadza się. Ta baba od pierwszej chwili doprowadza mnie do szału.
– CC?
– Nie, skąd. Przecież mówię o Amandzie.
– Aha – mruknął Trent i poprawił się na krześle.
– No, wiesz, ciebie zawsze jakaś kobieta doprowadza do szalu. Nigdy nie

widziałem nikogo, kto miałby więcej ciepłych uczuć do słabszej płci.

– Słabszej, akurat! Najpierw na mnie wpadła, potem mnie przewróciła, aż

usiadłem na tyłku. Ledwie się odezwę, a już na mnie wrzeszczy, wyzywa od durniów...
zresztą, sam słyszałeś. – Zamówił kolejnego drinka i rozżalony pochylił się nad stołem. –
Znasz mnie ponad dziesięć lat. Czy nie sądzisz, że jestem pogodnym, spokojnym i
sympatycznym facetem?

Trent wyszczerzył zęby w uśmiechu.
– Jasne, że tak. Za wyjątkiem chwil, kiedy akurat taki nie jesteś.
Sloan uderzył otwartą dłonią w blat stołu.
– No, sam widzisz. – Pokiwał głową i zapalił cygaro. – Więc o co jej właściwie

chodzi?

– Ty mi to powiedz.
– Powiem ci – odrzekł Sloan, wymachując cygarem przed twarzą Trenta. –Ma

temperament z piekła rodem i do tego jest uparta jak muł. Można to zauważyć od razu,
pod warunkiem, że oderwie się oczy od jej nóg. – Podniósł do ust kolejną szklankę i
skrzywił się. – Bo nogi ma rzeczywiście pierwsza klasa.

– Zauważyłem, to u nich rodzinne – stwierdził Trent i też się skrzywił, gdy

zobaczył, jak Sloan duszkiem wychyla zawartość szklanki. – Chyba będę cię musiał nieść
do domu.

– To więcej niż pewne – odrzekł jego przyjaciel. Odchylił się na oparcie ławki,

pozwalając, by whiskey zakręciła mu w głowie. – Po co ty się właściwie żenisz, Trent?
Obydwaj lepiej byśmy zrobili, gdybyśmy stąd zniknęli.

– Bo ją kocham.
Sloan westchnął głęboko i wypuścił wielki kłąb dymu.
– Właśnie tak one się do ciebie dobierają. Omotają cię tak, że nie jesteś w stanie

logicznie myśleć. Kiedyś byłem przekonany, że Bóg stworzył kobiety dla własnej
przyjemności, ale teraz już jestem mądrzejszy. Są tu tylko po to, żeby mężczyznom nie
było za dobrze. – Spojrzał na przyjaciela spod przymrużonych powiek. – Widziałeś, jak
jej spódnica się kołysze, gdy idzie, a szczególnie kiedy gdzieś się śpieszy? A śpieszy się
prawie zawsze.

Trent zaśmiał się, unosząc w toaście szklankę z wodą mineralną.
– I jak jej włosy się poruszają, gdy rozzłości się i krzyczy? A z oczu lecą pioruny.

Wtedy łapiesz ją wpół, żeby się wreszcie zamknęła... i Boże drogi... – Znów pociągnął
solidny łyk, ale tym razem nic to nie pomogło. – Zdarzyło ci się kiedyś wpaść na druty
kolczaste pod prądem?

– Niestety, nie.
– To parzy – wymamrotał Sloan. – Parzy jak ogień. Traci się przytomność mniej

więcej na minutę. A gdy otwierasz oczy, jesteś odrętwiały i cały się trzęsiesz.

Trent ostrożnie odstawił swoją szklankę i przyjrzał się przyjacielowi.
– Sloan, czy to wszystko prowadzi tam, gdzie mnie się wydaje, że prowadzi, czy

ty po prostu się upiłeś?

– Jeszcze za mało wypiłem – rzekł i niecierpliwie odsunął szklankę. – Odkąd

zobaczyłem ją po raz pierwszy, nie przespałem porządnie ani jednej nocy. I czuję się tak,
jakby nigdy nie było w moim życiu żadnej innej kobiety. I jakby już więcej nie miało być
żadnej innej. – Oparł łokcie na stole i potarł twarz dłońmi. – Trent, jestem w niej
zakochany jak wariat, i gdybym teraz dostał ją w ręce, tobym ją udusił.

Trent wyszczerzył zęby.
– Kobiety o nazwisku Calhoun mają taki talent. Witaj w klubie.

Przez cały dzień padało, więc nie mogłam zejść na urwisko na spotkanie z

Christianem. Przez większą część przedpołudnia grałam z dziećmi w różne gry,
obawiając się, by nie zaczęły za bardzo marudzić z powodu zamknięcia w domu.
Oczywiście były niezadowolone, ale niania zajęła ich uwagę ciastkami. Nawet chłopcy
wzięli udział w herbatce, jaką urządziliśmy na porcelanowej zastawie dla lalek Colleen.
Dla mnie był to jeden z tych spokojnych, niespiesznych dni, jakie matki zawsze pamiętają
– właśnie wtedy zapamiętują śmiech dzieci, ich zabawne pytania, sposób, w jaki kładą
głowę na poduszce, gdy nadchodzi czas poobiedniej drzemki.

Pamięć o tym dniu jest dla mnie najcenniejsza ze wszystkich wspomnień. Już

niedługo moje dzieci podrosną. Colleen mówi już o balach i sukienkach.

Zastanawiam się, jak wyglądałoby moje życie, gdyby to Christian mógł wejść do

saloniku. Na pewno nie skinąłby nam obojętnie głową i nie zająłby się natychmiast
karafką z brandy. I nie zapomniałby zapytać, jak się mają dzieci.

A ja byłabym szczęśliwa, pozbawiona goryczy w sercu, wolna od poczucia winy.

Nie musiałabym szukać spokoju i samotności w wieży, nie musiałabym siedzieć tu sama i
patrzeć na szary deszcz ani opisywać swych marzeń w tym zeszycie.

Przeżywałabym je na jawie.
Lecz to tylko fantazje, tak jak bajki, które opowiadam dzieciom przed snem. Bajki,

które zawsze dobrze się kończą i w których przystojny książę poślubia piękną dziewczynę.
No cóż, moje życie nie jest bajką, ale może kiedyś ktoś otworzy te stronice i przeczyta
moje słowa. Mam nadzieję, że będzie to ktoś o dobrym, szczerym sercu, kto nie potępi
mnie za nielojalność wobec męża, którego nigdy nie kochałam, lecz połączy się ze mną w
radości z tych kilku krótkich godzin spędzanych w towarzystwie mężczyzny, którego będę
kochać także po śmierci.

ROZDZIAŁ SIÓDMY

Miliony krasnoludków machało kilofami w głowie Sloana. Aby je uciszyć,

spróbował się przekręcić na bok, ale natychmiast uświadomił sobie, że był to poważny
błąd, bowiem ten ruch stał się dla czekającej z boku orkiestry wojskowej sygnałem, że
należy wzmocnić brzmienie sekcji rytmicznej. Sloan naciągnął poduszkę na twarz.

Nic to nie dało, bo hałas wciąż narastał. W końcu Sloan zrozumiał, że ktoś wali

do drzwi. Wygramolił się z łóżka, zadowolony, że nikt nie słyszy jego jęków, i po
pewnych wysiłkach udało mu się otworzyć.

Amanda rzuciła mu tylko jedno spojrzenie. To wystarczyło, by zauważyć

przekrwione oczy, nie ogolony zarost i skrzywione usta. Miał na sobie tylko rozpięte
dżinsy, w których zasnął.

– Zdaje się, że świetnie się bawiłeś wczoraj wieczorem – rzekła dyplomatycznie.
Sama wyglądała jak spod igły i była świeża jak wiosenny poranek. Sloan odkrył,

że jest to wystarczający powód do popełnienia morderstwa.

– Jeśli przyszłaś tutaj, żeby mi zepsuć dzień, to trochę się spóźniłaś – mruknął i

chciał zamknąć jej drzwi przed nosem, ona jednak była szybsza.

– Muszę ci coś powiedzieć.
– Już wszystko mi powiedziałaś – odburknął i natychmiast pożałował, że odwrócił

się tak gwałtownie, bo dudnienie w skroniach nasiliło się. Sloan jednak zdecydowany był
zachować resztki godności. Poprzysiągł sobie, że nie zacznie się czołgać, tylko będzie
szedł w wyprostowanej pozycji.

Wyglądał tak żałośnie, że Amanda postanowiła mu pomóc.
– Wydaje mi się, że czujesz się dosyć kiepsko.
– Kiepsko? – powtórzył, jakby nie rozumiał tego słowa. Musiał przymrużyć oczy,

bo zaczął się bać, że wypadną z oczodołów i rozbiją się o podłogę. – Skąd, czuję się
świetnie. Kwitnąco.

– Potrzebny ci zimny prysznic, kilka tabletek aspiryny i porządne śniadanie.
Sloan jęknął coś niewyraźnie.
– Calhoun, wkraczasz na niebezpieczne tereny. Szła za nim, zdecydowana

wypełnić swą misję.

– Nie będę ci długo zawracać głowy, tylko chciałabym porozmawiać o... –

Urwała, gdy Sloan zatrzasnął jej przed nosem drzwi łazienki. Wzięła głęboki oddech i
oparła dłonie na biodrach.

On zaś zdjął dżinsy i wszedł pod prysznic. Jedną ręką opierał się o ścianę, drugą

odkręcił do oporu kurek z zimną wodą. Pojedyncze, soczyste przekleństwo odbiło się od
ścian, ale Sloan wyszedł spod strumienia zimnej wody już znacznie pewniejszym
krokiem. Przez chwilę zmagał się z zakrętką na butelce aspiryny, a potem połknął od razu
trzy.

Kac nie zniknął, ale w każdym razie Sloanowi na tyle wróciła przytomność

umysłu, by znów mógł cieszyć się swym człowieczeństwem. Owinął się w pasie
ręcznikiem i wrócił do saloniku.

Sądził, że Amanda odebrała jego przekaz, ale wciąż tu była. Podtrzymując

czubkiem palca okulary na nosie, pochylała się nad jego deską do rysowania. Zauważył,
że posprzątała: usunęła popielniczki, poustawiała filiżanki na tacy i zebrała porozrzucane
ubrania.

– Co ty robisz? – zapytał ostro.
Podniosła głowę i uśmiechnęła się z wyraźną determinacją.
– Och, już jesteś. Patrzę na twoje rysunki.
– Nie o to mi chodzi. Po co po mnie sprzątasz? To nie należy do twoich

obowiązków.

– Nie rozumiem, jak możesz pracować w takich warunkach – odparowała.
– A może właśnie lubię pracować w takich warunkach? Gdybym nie lubił, to sam

bym tu posprzątał.

– W porządku – rozzłościła się i rzuciła naręcze ubrań na środek pokoju, – Teraz

lepiej?

Sloan odsunął z twarzy koszulkę, która zatrzymała się na jego głowie.
– Czy wiesz, Calhoun, co jest bardziej niebezpieczne niż skacowany mężczyzna?
– Nie wiem.
– Nic – rzekł złowróżbnym tonem, zbliżając się do niej.
Ktoś zastukał do drzwi.
– To twoje śniadanie – rzekła Amanda sucho. – Kazałam im się pośpieszyć.
Pokonany Sloan opadł na kanapę i ukrył twarz w rękach.
– Nie chcę żadnego cholernego śniadania.
– Zjedz i przestań się nad sobą rozczulać. – Postawiła przed nim tacę. – Grzanka z

ciemnego chleba, czarna kawa i sok pomidorowy przyprawiony na ostro. To ci pomoże
poczuć się lepiej. Spróbuj.

Bez słowa sięgnął po kawę. Amanda wsunęła okulary do kieszeni.
– Trent wspomniał, że sporo wczoraj wypiłeś. Spojrzał na nią z niechęcią,

podnosząc do ust szklankę z sokiem pomidorowym.

– Więc musiałaś na własne oczy obejrzeć mojego kaca.
– Niezupełnie – wzruszyła ramionami, bawiąc się guzikiem żakietu. –

Pomyślałam, że skoro znalazłeś się w tym stanie z mojej winy, to...

– Moment. Jeśli się upiłem, to dlatego, że to moja, a nie twoja ręka sięgnęła po

butelkę.

– Tak, ale...
– Nie chcę twojego współczucia, Calhoun, ani twojej obsługi.
Duma i złość toczyły walkę w duszy Amandy. Duma zwyciężyła.
– Świetnie. Przyszłam tu tylko po to, żeby przeprosić.
– Za co?
– Za to, co powiedziałam wczoraj i za cale moje zachowanie. Podeszła do okna i

odsunęła rolety, ignorując bolesne syknięcie Sloana. – Choć nadal myślę, że jestem w
pełni usprawiedliwiona. W końcu wiedziałam tylko tyle, że bardzo zraniłeś Suzanne. Gdy
powiedziała mi o twojej siostrze i Baxterze, zrozumiałam, co musiałeś czuć. Do diabła,
Sloan, sam mogłeś mi to wyjaśnić.

– Może mogłem. A może ty mogłaś okazać mi odrobinę zaufania.
Amanda westchnęła i zaczęła obracać w palcach okulary.
– To nie była kwestia zaufania, tylko odruchu warunkowego. Nie wiesz, przez co

przeszła Suzanna, jak boleśnie została zraniona. Jednak ze względu na własną siostrę
możesz chyba zrozumieć, dlaczego tak zareagowałam, gdy zobaczyłam, że znów płacze.
– Amanda podniosła na niego zwilgotniałe oczy. – A to, że nie jesteś mi obojętny,
jeszcze pogarszało sytuację.

Łzy były jedyną rzeczą, wobec której Sloan czuł się zupełnie bezbronny. Wstał i

ujął dłonie Amandy w swoje.

– Ja też wczoraj popełniłem parę błędów – uśmiechnął się. – Przypuszczam, że

przeprosiny przychodzą ci równie trudno jak mnie.

– Owszem. Czuję się, jakbym musiała przełknąć bryłę węgla.
– W takim razie może uznamy, że rachunki zostały wyrównane?
Pochylił się, aby ją pocałować, ona jednak cofnęła się.
– Muszę przez chwilę rozsądnie pomyśleć. – Sloan szybko pochwycił ją za rękę.
– A ja muszę pójść z tobą do łóżka. – Serce gwałtownie skoczyło jej do gardła.
– Ja, och, jestem teraz w pracy. Moja przerwa już minęła, a Stenerson...
– Może do niego zadzwonię? – zaproponował z uśmiechem, całując jej palce. Kac

zmalał do tępego bólu z tyłu głowy. – Powiem mu, że jego asystentka jest mi na parę
godzin koniecznie potrzebna.

– Myślę, że...
– Znów zaczynasz – mruknął, zbliżając usta do jej twarzy.
– Kiedy naprawdę muszę... Muszę wracać do biura. A poza tym najpierw chcę

być pewna. – Zebrała całą siłę woli i odsunęła się od niego. – Muszę wiedzieć, co robię.

Sloan nerwowo zacisnął dłonie.
– Coś ci powiem, Calhoun. Dobrze się nad tym zastanów, przemyśl sobie

wszystko. Tak jak się umawialiśmy wcześniej, daję ci na to czas do dnia ślubu Trenta i
CC. A po ślubie, jeśli do mnie nie przyjdziesz, to lepiej nie pokazuj mi się na oczy.

Między jej brwiami pojawiła się zmarszczka.
– To brzmi jak ultimatum.
– Nie, to jest fakt. Na twoim miejscu skorzystałbym z tych drzwi, dopóki jeszcze

masz taką możliwość.

Zbierając całą godność, z przylepionym do twarzy nonszalanckim uśmiechem

pomaszerowała do drzwi.

– Miłego śniadania – rzuciła na odchodnym i mściwie trzasnęła drzwiami.

– Nie sądziłam, że będę taka zdenerwowana powiedziała CC, patrząc na ślubną

sukienkę.

– Może lepiej byłoby, gdybym ubrała się w normalne ciuchy.
– Nie gadaj bzdur i przestań się kręcić – mruknęła Amanda, która właśnie

nakładała róż na policzki siostry. – Powinnaś być zdenerwowana.

– Dlaczego? – wzruszyła ramionami CC. Kocham Trenta i chcę za niego wyjść,

więc dlaczego właściwie się denerwuję?

– Może powinnam zawołać ciocię Coco i poprosić, żeby wygłosiła ci krótki

wykład o kwiatkach i pszczółkach? – uśmiechnęła się Amanda.

– Bardzo zabawne – prychnęła Catherine, ale również musiała się uśmiechnąć. –

Kiedy Suzanna tu przyjdzie?

Mówiłam ci przecież, jak tylko ubierze dzieci. Jenny jest zachwycona, że będzie

niosła kwiaty, ale Alex buntuje się przeciwko poduszce z obrączkami. Wolałby
maszerować z karabinem maszynowym w ręku. A Lilah, uprzedzam pytanie, jest na dole
i sprawdza, czy wszystko przygotowano jak należy. Chociaż nie mogę pojąć, dlaczego
obdarzyłyśmy ją takim zaufaniem.

– Poradzi sobie. W ważnych sprawach jest odpowiedzialna – rzekła CC

uspokajająco. – A to jest ważny dzień.

– Wiem. Najważniejszy dzień twojego życia. – Amanda przyłożyła policzek do

policzka siostry. – Powinnam chyba powiedzieć coś bardzo głębokiego, ale po prostu
życzę ci szczęścia.

– Dziękuję, na pewno będę szczęśliwa. Poza tym przecież tak naprawdę nigdzie

nie wyjeżdżam, bo większość czasu będziemy spędzać tutaj.

W chwilę później w pokoju pojawiła się Suzanna, prowadząc ze sobą dzieci. Na

widok CC. w ślubnej sukni w jej oczach zabłysły łzy.

– Wyglądasz wspaniale.
– Naprawdę? –upewniała się niespokojnie CC, poprawiając koronkę przy szyi.

Sukienka z białego jedwabiu miała prosty krój, ozdobiona była tylko odrobiną koronki
przy szyi i na dole spódnicy.

– Może trzeba było wybrać jakiś mniej uroczysty strój?
– Nie, ta suknia jest doskonała. – Suzanna potrząsnęła głową i pochyliła się nad

synem. – Alex, bardzo cię proszę, stój przez chwilę spokojnie.

Chłopiec wykrzywił twarz w grymas wyćwiczony przed lustrem.
– Nienawidzę muszek.
– Wiem, ale jeśli będziesz się tak wiercił, to w końcu wepchnę ci ją do ust –

westchnęła Suzanna i wyprostowała się. – Mam coś dla ciebie – zwróciła się do CC,
podając jej niewielkie pudełeczko. W środku znajdował się pojedynczy szafir w kształcie
łzy zawieszony na złotym łańcuszku.

– Naszyjnik mamy – szepnęła CC.
– Ciocia Coco dała mi go, gdy... w dzień mojego ślubu – wyjaśniła Suzanna,

zapinając łańcuszek na szyi siostry. – Chcę, żebyś ty też go miała na sobie w tym dniu.

CC zacisnęła palce na kamieniu.
– Już się nie denerwuję – stwierdziła nagle ze zdziwieniem.
– Pójdę na dół i sprawdzę, czy wszystko gotowe – poderwała się Amanda. –

Przyślę tu Lilę.

Zbiegła po schodach i zatrzymała się na moment przed dużym lustrem w holu.
– Świetnie wyglądasz – usłyszała nagle za swoimi plecami. Obejrzała się i

zobaczyła elegancko ubranego Sloana.

– Dziękuję – odrzekła i przez chwilę stali obok siebie w niezręcznym milczeniu,

mężczyzna we fraku i kobieta w jedwabnej sukience w kolorze brzoskwini. – Gdzie jest
Trent?

– Potrzebował chwili czasu dla siebie. Ojciec udzielił mu kilku dobrych rad. –

Sloan uśmiechnął się powoli. – Przypuszczam, że po tylu ślubach wypracował sobie
interesującą filozofię życia. – Zauważył wyraz twarzy Amandy i roześmiał się głośno. –
Nie martw się, podsunąłem mu kieliszek szampana oraz Coco. Zdaje się, że są
przyjaciółmi z dawnych lat.

– Coco chyba poznała go kiedyś, dawno temu – powiedziała Amanda. –

Fantastycznie wyglądasz. Nie spodziewałam się, że będzie ci dobrze we fraku. – Gdy
Sloan roześmiał się z pewnym przymusem, dodała szybko: – To znaczy, nie sądziłam, że
tak dobrze będzie na tobie leżał. To znaczy...

– Ładnie wyglądasz, kiedy jesteś zmieszana. W końcu zamilkła i tylko

uśmiechnęła się do niego.

– Muszę już iść. Za kilka minut zaczynamy. Trzeba się zająć gośćmi.
– Prawie wszyscy są już w ogrodzie.
– Fotograf.
– Wszystko ustalone,
– Szampan.
– Chłodzi się. Czyżby śluby wprawiały cię w zdenerwowanie, Calhoun?
– Ten akurat tak.
– Zachowasz jeden taniec dla mnie?
– Oczywiście.
Dotknął białego kwiatu w jej włosach.

– A później?
– Ja...
– CC. jest gotowa! – zawołał Alex ze szczytu schodów. – Zacznijmy już, żeby

wreszcie mieć to z głowy!

Sloan roześmiał się i ucałował palce Amandy.
– Nie martw się, dopilnuję, żeby pan młody znalazł się na swoim miejscu.
– Dobrze, i... A niech to! – prychnęła i podniosła słuchawkę dzwoniącego

telefonu. – Halo? Och, William. Naprawdę nie mogę teraz rozmawiać. Za chwilę zaczyna
się ślub... Jutro? Nie, oczywiście. Hm... tak, może być. Najlepiej późnym popołudniem.
O trzeciej? W takim razie do zobaczenia.

Odłożyła słuchawkę i napotkała chłodne spojrzenie Sloana.
– Lubisz ryzyko, Calhoun.
– To nie było to, o czym myślisz. Jakie ryzyko?
– Pomówimy o tym później. Teraz trzeba już iść.
– Masz rację – odrzekła i rozeszli się w dwóch przeciwnych kierunkach.
W chwilę później trzy siostry Calhoun po kolei przemierzały ogrodową ścieżkę.

Pierwsza szła Suzanna, potem Lilah, następnie Amanda, a za nią rozpromieniona Jenny i
rozpaczliwie skrępowany Alex. Zajęli swoje miejsca. Amanda z trudem powstrzymywała
się, by nie szukać Sloana wzrokiem. Zapomniała jednak o wszystkim, gdy zobaczyła
nadchodzącą CC. z welonem upiętym na włosach. Obok niej szła zapłakana Coco.

Ślub został zawarty w altanie oplecionej rozkwitającą właśnie glicynią. Amanda

patrzyła przez łzy, jak jej nowy szwagier wsuwa na palec CC wysadzaną szmaragdami
obrączkę. Spojrzenie, jakie wymienili nowożeńcy, odzwierciedlało ich uczucia lepiej niż
wszelkie przysięgi. CC. podniosła głowę i Trent po raz pierwszy pocałował swoją żonę.

– Czy to już wreszcie koniec? – dopytywał się Alex.
– Nie – odpowiedziała Amanda, nieświadomie przenosząc wzrok na Sloana. – To

dopiero początek.

– Piękny ślub – stwierdził ojciec Trenta. Amanda, przed chwilą wycałowana

przez niego w oba policzki, skinęła głową.

– Trent mówił, że to pani była odpowiedzialna za organizację.
– Umiem sobie radzić ze szczegółami – powiedziała i podała mu talerz z bufetu.
– Słyszałem o tym – uśmiechnął się starszy pan St. James. Byl szczupły, mocno

opalony i bardzo ekspansywny. – Słyszałem także, że wszystkie siostry Calhoun są
piękne. Teraz mogę to potwierdzić osobiście.

Elegancki flirciarz, pomyślała Amanda, napełniając jego talerz zakąskami z

bufetu.

– Bardzo nam milo powitać pana w rodzinie – powiedziała głośno.
– To wszystko ułożyło się bardzo dziwnie – potrząsnął głową pan St. James. –

Rok temu zauważyłem ten dom z pokładu łodzi i poczułem, że muszę go mieć. A teraz
część tego domu powiększy moją korporację, zaś cały – moją rodzinę. – Zwrócił
spojrzenie na CC. i Trenta, tańczących na tarasie.

– On jest z nią szczęśliwy – powiedział cicho. – Mnie nigdy nie udało się dokonać

tej sztuki. – Wzruszył ramionami i zapytał: – Zechce pani zatańczyć?

– Z wielką przyjemnością.
Nie zdążyli jednak zrobić nawet trzech kroków, gdy obok nich pojawił się Sloan,

prowadzący w tańcu Coco. Pierwszy drużba zarządził zmianę partnerów.

– Mogłeś przynajmniej zapytać – wymruczała Amanda, gdy zamknął ją w

ramionach.

– Przecież pytałem wcześniej, a Coco, flirtując z nim, przynajmniej zapewni mu

trochę rozrywki i nie będzie go traktować jak dalekiego kuzyna.

– Bo jest teraz dalekim kuzynem – zauważyła Amanda, dostrzegła jednak ponad

ramieniem Sloa–na roześmianą twarz starszego St. Jamesa. – Chyba masz rację. Nieźle
sobie radzą.

– Świetnie wszystko zorganizowałaś – zauważył Sloan. – Dobra robota.
– Dziękuję, ale mam nadzieję, że nieprędko będę musiała urządzać kolejny ślub.
– A czy ty sama nie chciałabyś wyjść za mąż? – zapytał znienacka.
Amanda zmyliła krok i potknęła się.
– Nie... to znaczy tak, ale właściwie nie.
– To bardzo precyzyjna odpowiedź.
– Chciałam powiedzieć, że nie zamierzam wychodzić za mąż jeszcze przez jakiś

czas. Organizowanie hotelu w Towers zajmie mi kilka lat. Zawsze chciałam zarządzać
hotelem pierwszej klasy, tworzyć jego podstawy, a nie tylko wprowadzać w życie
pomysły innych ludzi. Teraz, gdy Trent daje mi taką szansę, nie mogę sobie pozwolić na
rozpraszanie uwagi.

– Ciekawy punkt widzenia. Ja zawsze obawiałem się raczej tego, że grzęznę w

jednym miejscu, przykuty do jednej osoby. Bałem się, że potem może się okazać, iż
popełniłem błąd.

– Tak, to też jest powód – uśmiechnęła się Amanda. – Nigdy cię o to nie pytałam,

ale przypuszczam, że sporo podróżujesz.

– Tu i tam. Deskę do rysowania łatwo jest zabrać ze sobą. Ty też może

polubiłabyś podróże. Mogłabyś sprawdzić poziom hoteli konkurencji. Może pójdziemy w
jakieś ustronne miejsce i porozmawiamy o tym szerzej?

– Przykro mi, ale muszę tu zostać. A jeśli chcesz być pomocny, to przynieś z

kuchni jeszcze kilka butelek szampana. Ja pójdę na górę po serpentyny. Są w moim
pokoju.

– Po co ci serpentyny?
– Trzeba udekorować samochód państwa młodych. To tradycja.
Razem ruszyli w stronę domu.
– Może pójdę z tobą po te serpentyny? – zaproponował po drodze Sloan.
– Nie. Trzeba to zrobić, zanim oni wrócą z podróży poślubnej – roześmiała się i

pobiegła na górę. Była w połowie długości korytarza na pierwszym piętrze, gdy usłyszała
nad głową skrzypienie deski. Zatrzymała się i nasłuchiwała. To były kroki. Może któryś z
gości zawędrował na górę, pomyślała i zawróciła w stronę schodów.

Na podeście drugiego piętra zobaczyła Freda, który spał zwinięty w kłębek.
– Niezły z ciebie pies obronny – mruknęła i przykucnęła obok zwierzęcia.

Potrząsnęła nim, pies jednak tylko zachrapał głośniej.

– Fred? – zaniepokoiła się Amanda i znów nim potrząsnęła, tym razem mocniej.

Zwierzę nie zareagowało. Wzięła go na ręce. Ciało szczeniaka było zupełnie bezwładne.

Naraz ktoś popchnął ją od tyłu. Uderzyła głową w ścianę, ale nie straciła

przytomności i zaraz podniosła się na kolana, wciąż trzymając Freda na rękach. Ktoś
zbiegał w dół po schodach. Amanda zerwała się na nogi i pobiegła za nim.

Na pierwszym piętrze zatrzymała się, nasłuchując. Usłyszała głośne przekleństwo

na dole i tam skierowała kroki. Potknęła się na ostatnim stopniu. Sloan, który wyrósł jak
spod ziemi, podtrzymał ją za ramię.

– Gdzie się tak śpieszysz? – uśmiechnął się, przygładzając jej włosy.– Co się

stało, potknęłaś się o psa? – dodał na widok Freda, którego trzymała pod pachą.

– Widziałeś go? – wysapała.
– Kogo?
– Ktoś był na górze. Zakradł się na drugie piętro. Zrobił coś Fredowi.
– Zaczekaj. – Sloan łagodnie poprowadził ją do schodów i posadził na stopniu. –

Pokaż tego psa.

Wyjął Freda z jej rąk i uniósł mu powiekę, a potem zaklął. Gdy znów spojrzał na

Amandę, jego oczy miały ponury wyraz, jakiego jeszcze nigdy w nich nie widziała.

– Ktoś dał mu środki nasenne.
– Po co? – zdumiała się.
– Zapewne po to, żeby nie szczekał. Powiedz mi, co się stało.
– Usłyszałam, że ktoś chodzi po korytarzu drugiego piętra, i poszłam na górę

zobaczyć, kto to taki. Na schodach znalazłam Freda. Pochyliłam się nad nim i wtedy ktoś
mnie popchnął na ścianę.

– Nic ci się nie stało? – zawołał Sloan z lękiem.
– Nie, choć przez chwilę nie wiedziałam, co się dzieje. Gdyby nie to, tobym go

dopadła.

Sloan przymrużył oczy i odchylił się do tyłu na piętach.
– A nie przyszło ci do głowy, żeby zawołać pomoc?
– Nie – przyznała.
– Idiotka.
– Posłuchaj, O’Riley, nie pozwolę, żeby ktoś łaził po moim domu i truł mi psa.

Takie rzeczy nikomu nie ujdą na sucho. Gdyby nie to, że mnie zaskoczył, tobym go
złapała.

– A potem co byś zrobiła? – wybuchnął Sloan. – Rany boskie, Amando, czy nie

zdajesz sobie sprawy, że on mógł wyrządzić ci krzywdę?

Prawdę mówiąc, nie przyszło jej to do głowy. Lecz to niczego nie zmieniało.
– Umiem o siebie zadbać. Ktokolwiek włamał się do domu, odpowie za to. W

każdym razie myślę, że go przestraszyłam. Uciekał tak szybko, że pewnie już jest we wsi
i myślę, że tu nie wróci. Co jednak będzie z Fredem?

– Ja się nim zajmę – stwierdził krótko Sloan i wziął psa z jej rąk. – Musi swoje

odespać. No i trzeba zadzwonić po policję.

– Ale dopiero po weselu! – oburzyła się Amanda. – Nie mam zamiaru psuć

uroczystości CC. i Trentowi tylko dlatego, że jakiś bałwan wybrał się na poszukiwanie
skarbów. Pójdę na drugie piętro i sprawdzę, czy niczego nie brakuje, a potem wrócę do
ogrodu i dopilnuję, żeby przyjęcie dobiegło końca bez żadnych zgrzytów. Dopiero potem
mogę zadzwonić na policję.

– Jak zwykle zdążyłaś już sobie wszystko ładnie zaplanować – mruknął Sloan z

ironią – ale w życiu nie zawsze jest to możliwe!

– Sam się przekonasz.
– Nie, to ty się przekonasz! Nie chcesz pozwolić, by takie drobiazgi jak włamanie

z próbą kradzieży i czynną napaścią fizyczną pokrzyżowały twoje krótkoterminowe
plany. Tak samo, jak nie zgadzasz się, by ktokolwiek pokrzyżował ci plany
długoterminowe.

– Nie rozumiem, o co się tak złościsz.
– Jasne, że nie rozumiesz – rzekł Sloan napiętym głosem. – Usłyszałaś w domu

kroki jakiegoś włamywacza, zostałaś uderzona w głowę i nawet ci nie przyszło na myśl,
by mnie zawołać. Nigdy nie pomyślisz o tym, by poprosić kogoś o pomoc, nawet jeśli ten
ktoś jest w tobie zakochany.

– Robiłam to, co musiałam zrobić – odrzekła Amanda z wysiłkiem.
– Tak – zgodził się Sloan, powoli kiwając głową. – Teraz też zrobisz to, co musisz

zrobić. A ja nie będę ci wchodził w drogę.

ROZDZIAŁ ÓSMY

Obiecał sobie, że nie będzie jej wchodził w drogę. Ta kobieta dość mu już

namieszała w głowie.

Stał na balkonie swojego apartamentu, próbując się cieszyć upajającym majowym

wieczorem. Wyszedł z przyjęcia w Towers najwcześniej, jak tylko mógł. Uważał, że
wypełnił wszystkie swoje obowiązki. Nie tylko Amanda była do tego zdolna. Przy
pomocy Suzanny i jej dzieci Sloan udekorował samochód nowożeńców. Z przyklejonym
do twarzy uśmiechem obsypał ich ryżem i nawet pożyczył Coco swoją chusteczkę, gdy
już gruntownie przemoczyła wszystkie, jakie miała. Potem jeszcze wraz ze zmartwioną
Lilah poczekał, aż Fred się obudził.

W końcu nadeszła odpowiednia chwila, by zniknąć z przyjęcia, i Sloan

natychmiast z niej skorzystał. Amanda go nie potrzebowała, on zaś dopiero teraz zdał
sobie sprawę, jak bardzo go to rani. Chciał być jej niezbędny, chciał nosić ją na rękach,
ona zaś zajęta była ściganiem złodziei albo umawianiem się z mężczyzną o imieniu
William. Doszedł do wniosku, że więcej nie będzie robił z siebie durnia. Każde z nich
miało swoją pracę, swoje życie i nadszedł już czas, by poustawiać wszystko we
właściwej perspektywie. Tylko kompletny wariat mógł się uwikłać w uczucie do kobiety,
która nie uznawała żadnych kompromisów. Każdy rozsądny mężczyzna zacząłby się
raczej rozglądać za jakąś miłą, spokojną dziewczyną, która zapewniłaby mu chwilę
wytchnienia po całym dniu ciężkiej pracy i nie czepiałaby się każdego słowa.

Postanowił wyrzucić Amandę Calhoun z myśli i od razu poczuł się szczęśliwszy.
– Sloan.
Odwrócił się i zobaczył ją w drzwiach łączących balkon z sypialnią. Zdążyła się

już przebrać. Teraz miała na sobie prostą bawełnianą bluzkę i spodnie.

– Pukałam – zaczęła się tłumaczyć, ale po chwili tylko wzruszyła ramionami i

weszła na balkon. – Bałam się, że nie zechcesz mnie wpuścić, więc wzięłam zapasowy
klucz.

– Czy to nie jest niezgodne z zasadami obowiązującymi w tym hotelu?
– Owszem. Przepraszam, ale w domu nie mogłam z tobą porozmawiać. Chyba

nawet nie miałam na to jeszcze ochoty. A potem, gdy policja już pojechała i wszystko
zaczęło wracać do normy, nie mogłam sobie znaleźć miejsca.

Sloan stał niewzruszony i słuchał, nie przerywając jej ani jednym słowem. Nadal

miał na sobie białą koszulę, rozpiętą i wyciągniętą z wieczorowych spodni. Był boso.
Przez cały czas nie spuszczał z niej uważnego spojrzenia.

– Chyba nie lubię zostawiać za sobą nie dokończonych spraw wzruszyła

bezradnie ramionami.

– W porządku – mruknął. Zapalił cygaro i oparł się o barierkę tarasu. – W takim

razie dokończ teraz.

– To nie jest takie proste. Przedtem byłam zdenerwowana i zła, bo ktoś zakradł się

do mojego domu. Wiem, że się o mnie martwiłeś, a ja niepotrzebnie na ciebie
nakrzyczałam. Gdy się uspokoiłam, zrozumiałam, że po prostu miałeś żal o to, iż nie
poprosiłam cię o pomoc.

– Jakoś to przeżyję.
– To nie tak... – Urwała i przeszła na drugą stronę balkonu. – Widzisz, ja

przywykłam do tego, że zwykle muszę radzić sobie ze wszystkim sama. To j a zawsze
potrafiłam znaleźć rozsądne wyjście z każdej sytuacji. Gdy jest coś do zrobienia, po
prostu to robię. To nieprawda, że nigdy nie potrzebuję pomocy, tylko że... najczęściej to
mnie ktoś prosi o pomoc, więc...

– Sposób, w jaki radzisz sobie z różnymi sytuacjami, to jedna z rzeczy, jakie

najbardziej w tobie podziwiam, Amando – powiedział Sloan, patrząc na nią. – Może mi
powiesz, co zamierzasz zrobić ze mną?

– Nie mam pojęcia – odrzekła drżącym głosem. – I wcale mi się to nie podoba.

Zwykle wiem, jak powinnam postąpić, jeśli tylko mam trochę czasu, żeby się nad tym
zastanowić, ale w tym przypadku nic nie potrafię wymyślić.

– Może to dlatego, że dwa i dwa nie zawsze daje cztery.
– Choć powinno! Mnie takie rachunki zawsze się zgadzały. Wiem tylko, że przy

tobie czuję się... tak, jak jeszcze nigdy się nie czułam. I to mnie przeraża. Wiem, że dla
ciebie to jest łatwe, ale dla mnie nie.

– Łatwe dla mnie? – powtórzył. – Naprawdę tak myślisz? – Gwałtownie rzucił

cygaro na taras i rozgniótł je. – Odkąd zobaczyłem cię po raz pierwszy, żyję jak w
gorączce. Jakbym postradał zmysły, po prostu oszalał. Wierz mi, Amando, dla
mężczyzny nie jest to łatwa sytuacja.

Amanda z trudem wydobywała z siebie głos.
– Nikt nigdy nie pragnął mnie tak jak ty. To mnie przeraża – szepnęła. – I ja też

nigdy nikogo nie pragnęłam równie mocno. To przeraża mnie jeszcze bardziej.

Sloan wyciągnął rękę i pochwycił ją za przegub.
– Nie spodziewaj się, że pozwolę ci mówić takie rzeczy, a potem spokojnie stąd

odejść.

– Nie proszę o to – potrząsnęła głową.
– W takim razie powiedz wyraźnie, czego chcesz.
– A niech cię, Sloan, nie chcę, żebyś zachowywał się rozsądnie. Nie chcę już

myśleć, zastanawiać się, planować każdy krok. Chcę, żebyś już teraz, w tej chwili
sprawił, że przestanę myśleć.

Zarzuciła mu ramiona na szyję i przycisnęła usta do jego ust. Czuła jednocześnie

lęk i euforię. Obawiała się, że robi krok w przepaść, a jednocześnie wiedziała, że czyni to
z szeroko otwartymi oczami.

– Sloan...
– Nic nie mów. Ani słowa. Tylko wejdźmy do środka.
Pociągnął ją z balkonu do sypialni, zostawiając drzwi otwarte na zapachy nocy i

szum oceanu.

Leżał z ustami przyciśniętymi do jej szyi. Amanda oddychała równo i głęboko.

Zastanawiał się, czy usnęła, ale gdy odsunął się nieco, jej ramiona znów go przyciągnęły.

– Nie – szepnęła. – Nie chcę, żeby to się już skończyło.
Sloan obrócił się na plecy i pociągnął ją na siebie.
– Tak dobrze?
– Tak – uśmiechnęła się, pocierając policzkiem o jego policzek. – Chyba nigdy w

życiu nie było mi tak dobrze.

Sloan objął jej twarz dłońmi i przyjrzał się jej uważnie.
– Nic nie widzę. Za ciemno tu – mruknął i pstryknął wyłącznikiem nocnej lampki.
Amanda zakryła oczy dłonią. Po co to zrobiłeś?
– Bo chcę cię widzieć, gdy będę się z tobą kochał.
– Znowu? – roześmiała się szczerze. – Chyba żartujesz.
– Nie, proszę pani. Nie zamierzam kończyć przed świtem.
Leniwie przytuliła się do niego całym ciałem.
– Nie mogę tu zostać przez całą noc. Chcesz się założyć?
– Naprawdę nie mogę. Bardzo tego żałuję, ale rano mam całą masę rzeczy do

zrobienia. Och... – Westchnęła, gdy jego dłonie znów zaczęły wędrować po jej ciele. –
Masz takie wspaniałe ręce. Wspaniałe – zamruczała, całą sobą zatracając się w długim
pocałunku.

– Zostań.
Amanda znów zadrżała.
– Może zostanę jeszcze trochę.
Powoli odzyskiwała świadomość. Wyciągnęła rękę i niechętnie otworzyła oczy.

Jasne światło słońca zalewało sypialnię. Była sama w łóżku. Przeczesała potargane włosy
palcami i usiadła.

Dopiął swego, pomyślała z uśmiechem. Jednak została tu przez całą noc, a on

sycił się nią aż do świtu. Musiała przyznać, że była to najwspanialsza noc w jej życiu.

Tylko gdzie się podziewał Sloan?
Drzwi otworzyły się i stanął w progu, popychając przed sobą wózek ze

śniadaniem. Dzień dobry.

– Dzień dobry – uśmiechnęła się. Czuła się nieco skrępowana, bo siedziała na

łóżku nago, on zaś był kompletnie ubrany.

– Zamówiłem nam śniadanie – oznajmił i wyczuwając jej rozterkę, rzucił jej

hotelowy szlafrok.

– Z najlepszymi życzeniami od hotelu Bay Watch – zaśmiał się. – Może zjemy na

balkonie?

– Dobry pomysł. Poczekaj na mnie chwilę! – Gdy wyszła na balkon, zobaczyła

stół nakryty lazurowym obrusem i pojedynczą różę w szklanym wazonie. Poczuła się
głęboko wzruszona.

– Pomyślałeś o wszystkim.
– Tylko o tobie – uśmiechnął się. – Do tej pory nigdy nie udało mi się zaprosić cię

na posiłek, więc możemy to potraktować jak pierwszą randkę.

Amanda niepewnie mięła serwetkę w palcach.
Uświadomiła sobie, że Sloan ma rację. Nigdy jeszcze nie jechali razem

samochodem, nie jedli wspólnie pizzy, nie spacerowali po parku, nie byli w kinie ani w
teatrze, a nawet nie rozmawiali przez telefon... To było idiotyczne. I przerażające.

– Sloan, zdaję sobie sprawę, że w tym momencie może to zabrzmieć głupio, ale...

nie mam zwyczaju spędzać nocy z mężczyznami w pokojach hotelowych. Nigdy jeszcze
nie byłam tak blisko z kimś, kogo bym znała tak krótko jak ciebie.

– Nie musisz mi tego mówić – odrzekł poważnie, kładąc rękę na jej dłoni. – Dla

nas obydwojga wszystko zdarzyło się bardzo szybko. Może to dlatego, że łączy nas coś
szczególnego. Jestem w tobie zakochany, Amando. Nie, nie odsuwaj się. Zwykle mam
wiele cierpliwości, ale przy tobie bardzo trudno było mi się na nią zdobyć. Postaram się
dać ci tyle czasu, ile będziesz potrzebowała.

– A co by się stało, gdybym ci powiedziała, że ja też jestem w tobie zakochana?
W oczach Sloana pojawił się dziwny błysk.
– Na niektóre pytania nie da się odpowiedzieć z góry. Musisz zaryzykować i

sprawdzić.

– Nigdy nie miałam skłonności do hazardu – powiedziała, przygryzając wargę. –

Gdybym nie była w tobie zakochana, to możesz być pewien, że wczoraj wieczorem nie
przyszłabym tutaj.

Sloan podniósł jej dłoń do ust.
– Wiem – powiedział z uśmiechem. Amanda roześmiała się z ulgą.
– Wiedziałeś o tym, ale zmusiłeś mnie, bym ci to powiedziała!
– To prawda – przyznał i jego spojrzenie nagle spoważniało. – Musiałem usłyszeć

te słowa od ciebie. Amando, nie tylko kobiety potrzebują słów.

– Kocham cię, ale nadal trochę się tego boję – przyznała. – Wolałabym, żebyśmy

się za bardzo z niczym nie śpieszyli.

– Dobrze. Możemy zacząć od tego, że umówimy się na pierwszą randkę.
Amanda posmarowała grzankę masłem i przełamała ją na pół.
– Wiesz, że nigdy jeszcze nie byłam na żadnym z tych balkonów?
– Nigdy nie zakradałaś się do pustego pokoju i nie udawałaś, że jesteś gościem

hotelowym? – roześmiał się. – Nie, to nie w twoim stylu. Nawet by ci to nie przyszło do
głowy. Więc jak się teraz czujesz?

– No cóż, łóżko jest wygodne, szlafrok nie uwiera, a widok zapiera dech... ale w

Towers będzie jeszcze lepiej. Prywatne sauny, romantyczne kominki, darmowy szampan
do każdej rezerwacji... muszę przekonać Trenta do tego pomysłu... posiłki przyrządzone
przez Coco, światowej sławy szefa kuchni, i do tego wnętrza z epoki, a na dodatek duch
prababki Bianki i ukryty skarb – wyliczała z brodą opartą na rękach. – Chyba że
wcześniej uda nam się znaleźć naszyjnik.

– Czy naprawdę wierzysz, że te szmaragdy w ogóle jeszcze istnieją?
– Tak, ale nie z tych samych powodów, co ciocia Coco czy Lilah. Nie trzeba tu

żadnej mistyki, bo wystarczy zwykła logika. Szmaragdy naprawdę istniały. Gdyby
zostały sprzedane, to już byśmy o tym wiedziały. A to oznacza, że nadal gdzieś tam są.
Klejnoty warte ćwierć miliona dolarów nie przepadają ot, tak sobie.

Sloan ze zdumieniem uniósł brwi.
– Naprawdę są aż tak cenne?
– Teraz na pewno są warte więcej, nie licząc nawet wartości artystycznej.
Dla Sloana w tej chwili wszystko zaczęło wyglądać zupełnie inaczej.
– To znaczy, że pięć kobiet i dwoje dzieci mieszka bez żadnej ochrony w domu

wyładowanym antykami, gdzie w dodatku znajdują się klejnoty warte fortunę. I nie ma
żadnego systemu zabezpieczeń.

Amanda zmarszczyła brwi.
– Ściśle rzecz biorąc, dom nie jest wyładowany antykami, bo wiele rzeczy

musiałyśmy sprzedać. I nigdy nie było żadnych kłopotów. Nie jesteśmy bezradnymi
istotami.

– Wiem, wiem, kobiety z rodziny Calhounów potrafią same o siebie zadbać, i tak

dalej, i tak dalej. Zaczynam myśleć, że te kobiety są nie tylko uparte, ale również głupie.

– Zaraz, zaczekaj chwilę...
– Nie, to ty zaczekaj! – zawołał Sloan, mierząc widelcem w jej pierś. – Pierwszą

rzeczą, jaką zrobimy, będzie założenie alarmu.

Po wczorajszych wypadkach Amanda doszła do tego samego wniosku, ale to

jeszcze wcale nie oznaczało, że Sloan będzie jej wydawał rozkazy.

– Nie pozwalam ci rządzić moim życiem – powiedziała z irytacją.
– Więc z powodu uporu chcesz zignorować oczywiste zagrożenie? Tylko dlatego,

że ja pierwszy powiedziałem o alarmie? Chcesz zaryzykować, że ktoś włamie się do
domu i zrani któreś z dzieci?

– Nie mów mi, co mam myśleć. Już od dwóch tygodni poszukuję odpowiedniego

systemu alarmowego.

– To dlaczego od razu tego nie powiedziałaś?
– Bo ty byłeś za bardzo zajęty wydawaniem rozkazów. – Usłyszała dźwięk rożka

na jednej z przepływających żaglówek i zapytała: – Która jest właściwie godzina?

– Około pierwszej.

Oczy Amandy stały się wielkie jak spodki.
– Pierwsza? – powtórzyła. – Po południu? Niemożliwe, przecież dopiero co

wstaliśmy!

– To zupełnie możliwe, kiedy usypiasz dopiero o świcie.
– Mam mnóstwo rzeczy do zrobienia! – zawołała, zrywając się od stołu. – Trzeba

posprzątać po przyjęciu. Ojciec Trenta miał przyjść na śniadanie dwie godziny temu, a na
trzecią umówiłam się z Williamem!

– Powoli – mruknął Sloan, również się podnosząc. – W dalszym ciągu zamierzasz

się z nim spotkać?

– Z panem St. Jamesem? Na pewno już wyjechał. Nie mogę uwierzyć, że

okazałam taki brak dobrych manier!

– Z Williamem – sprostował Sloan. – Z tym atrakcyjnym, inteligentnym

mężczyzną, z którym kilka dni temu byłaś na jakiejś cholernej kolacji.

– Oczywiście, że zamierzam się z nim spotkać!
– Nie – powiedział Sloan, przyciągając ją do siebie. – Nie zrobisz tego.
W oczach Amandy zapaliło się niebezpieczne światełko.
– Dopiero co ci powiedziałam, że nie będziesz rządził moim życiem!
– Nic mnie nie obchodzi, co mi mówiłaś. W żadnym wypadku nie pozwolę na to,

żebyś przemknęła prosto z mojego łóżka na spotkanie z innym mężczyzną.

Amanda westchnęła i uwolniła rękę.
– Po pierwsze, zapamiętaj sobie, że nie masz prawa na coś mi pozwalać albo nie

pozwalać. Po drugie, to nie jest randka. William Livingston jest pośrednikiem w handlu
antykami i obiecałam mu, że pokażę mu Towers. On nie będzie tracił czasu podczas
wakacji, a ja dostanę darmową wycenę. A teraz mnie puść.

Wyminęła go i poszła pod prysznic. Ledwie jednak zasunęła zasłonkę, ktoś

szarpnął ją z drugiej strony.

– Sloan, daj spokój! – zawołała, odgarniając mokre włosy z oczu.
– On zajmuje się antykami?
– Przecież ci powiedziałam – odparła zniecierpliwiona i sięgnęła po mydło.
– I chce przyjrzeć się meblom?
– Tak.
Sloan zatknął kciuki za pasek spodni.
– Pójdę z tobą.
– Proszę bardzo – wzruszyła ramionami, mydląc sobie ramiona. – Skoro masz

ochotę zachowywać się jak zaborczy i wściekle zazdrosny macho...

– W porządku.

Zauważyła, że Sloan ściąga koszulę.
– Co ty robisz?
Z uśmiechem odrzucił ją na bok.
– Możesz zgadywać do trzech razy, ale taka inteligentna i wszystkowiedząca

kobieta jak ty powinna trafić od razu.

Amanda stłumiła śmiech, widząc, że Sloan rozpina suwak spodni.
– Nie mam teraz czasu na zabawy w wodzie.
– Możemy szybko połączyć przyjemne z pożytecznym. Co ty na to?
– Może – zaśmiała się i rzuciła w niego mydłem ale pod jednym warunkiem:

najpierw umyjesz mi plecy.

Przed wyjściem z samochodu Livingston sprawdził miniaturowy magnetofon i

takąż kamerę ukrytą w kieszeni. Bardzo lubił techniczne wynalazki i uważał, że te
zaawansowane technologicznie urządzenia dodają splendoru jego pracy. Od chwili gdy
natrafił w prasie na wzmiankę o szmaragdach Calhounów, stały się one jego obsesją,
znacznie większą niż wszystkie inne klejnoty, jakie ukradł w swej długiej karierze.
Interpol uważał go za jednego z najinteligentniejszych złodziei w historii kryminalistyki.
On sam również był tego zdania.

Szmaragdy stanowiły wyzwanie, któremu nie potrafił się oprzeć. Nie leżały w

sejfie ani w muzealnej gablocie, nie zdobiły szyi żadnej bogatej damy, tylko znajdowały
się gdzieś w tym dziwnym, starym domu, prowokując śmiałka, który potrafiłby je
odnaleźć. Livingston miał nadzieję, że to on okaże się tym szczęśliwcem, któremu się
powiedzie ta sztuka.

Choć zasadniczo nie był przeciwny stosowaniu przemocy przy pracy, starał się jej

nie nadużywać. Naprawdę żałował, że musiał ją zastosować wobec Amandy, ale przecież
nie mógł zaryzykować, że zostanie rozpoznany.

To zresztą była jego wina, bo niecierpliwość podszepnęła mu, że ślub będzie

znakomitą okazją, by przeszukać dom. Dzisiaj jednak miał obejrzeć te same pokoje już
jako gość.

Pochodził z południowej części Chicago, ale garnitur za dwa tysiące dolarów w

połączeniu ze śladem brytyjskiego akcentu i nienagannymi manierami zapewniały mu
wstęp na najbardziej ekskluzywne salony.

Zastukał do drzwi i czekał. Najpierw rozległo się głośne szczekanie psa. Twarz

Livingstona stwardniała. Nie cierpiał psów, a ten szczeniak za drzwiami omal go nie
ugryzł, zanim udało mu się nafaszerować go fenobarbitalem.

Gdy Coco otworzyła drzwi, na twarzy Living–stona gościł już czarujący uśmiech.
– Pan Livingston! Jak miło znów pana widzieć! – zawołała Coco, wyciągając do

niego rękę. W ostatniej chwili jednak cofnęła ją i pochwyciła obrożę Freda, który już
przymierzał się do skoku na łydkę gościa. – Fred, natychmiast przestań. Jak ty się
zachowujesz? – upomniała go Coco i znów zwróciła się do gościa: – To naprawdę bardzo
łagodny szczeniak i zazwyczaj się tak nie zachowuje, ale wczoraj przydarzył mu się

przykry wypadek i jeszcze nie doszedł do siebie. – Wzięła psa na ręce i zawołała Lilę. –
Wejdźmy do salonu, dobrze?

– Mam nadzieję, że w niczym nie przeszkadzam, pani McPike, ale nie mogłem się

oprzeć propozycji Amandy, która zaoferowała mi wycieczkę po tym fascynującym domu.

– Pańskie towarzystwo jest dla nas radością. Amandy jeszcze nie ma, chociaż nie

rozumiem, co ją zatrzymało tak długo. Zawsze jest bardzo punktualna.

– Ja dobrze wiem, co ją zatrzymało – zaśmiała się Lilah, schodząc na dół.

Przyjrzała się gościowi i natychmiast spoważniała. – Dzień dobry panu, panie Livingston.

– Dzień dobry, panno Calhoun – odrzekł. Nie podobał mu się wzrok tej

dziewczyny. Miał wrażenie, że ona widzi go na wylot.

Coco znów zajęła się uspokajaniem Freda, który wyrywał się jej z rąk i nie

przestawał warczeć na gościa.

– Fred, co się z tobą dzieje? Jest dzisiaj bardzo zdenerwowany – wyjaśniła i

oddała psa Lili. Może zabierzesz go do kuchni i dasz mu jakichś ziół?

Lilah skinęła głową.
– Zajmę się nim – obiecała i wyszła razem ze szczeniakiem.
Coco odetchnęła z ulgą.
– Może napije się pan odrobinę sherry? A ja tymczasem pokażę panu bardzo

ładną komodę. Mam wrażenie, że to Karol II.

– Z przyjemnością – skłonił się uprzejmie Livingston, zauważając przy okazji, że

Coco ma na szyi sznur przepięknych pereł, uzupełnionych przez kolczyki tej samej klasy.

Gdy Amanda i towarzyszący jej uparcie Sloan dotarli do domu w dwadzieścia

minut później, ciocia Coco stała przed osiemnastowiecznym kredensem i opowiadała
Livingstonowi historię rodziny.

– Williamie, bardzo cię przepraszam za spóźnienie – powiedziała Amanda.
– Nic nie szkodzi. – Jedno spojrzenie na Sloana wystarczyło, by Livingston

doszedł do wniosku, że to jednak nie Amanda stanie się jego furtką do Towers. – Twoja
ciocia jest czarującą gospodynią.

– Ciocia Coco wie o tych meblach więcej niż my wszystkie razem wzięte –

poinformowała go Amanda. – A to jest Sloan O’Riley, architekt, który nadzoruje
renowację wnętrz.

Uścisk dłoni mężczyzn był krótki. Sloan z miejsca poczuł niechęć do tego

handlarza antyków, który nosił trzyczęściowy garnitur i sączył sherry.

– Renowacja tego domu to nie lada wyzwanie
– zauważył uprzejmie Livingston.
– Och, jakoś sobie radzę – mruknął Sloan. Właśnie opowiadałam Williamowi, jak

żmudne jest przeglądanie tych wszystkich starych papierów. W gazetach wygląda to o
wiele atrakcyjniej

– promieniała ciocia Coco. – Ale postanowiłam urządzić jeszcze jeden seans.

Jutro, podczas pierwszego wieczoru nowiu.

Amanda z trudem się powstrzymała, by nie jęknąć głośno.
– Ciociu Coco, jestem pewna, że Williama to zupełnie nie interesuje.
– Przeciwnie – ożywił się Livingston. W jego umyśle zaczynał się już formować

plan działania.

– Z przyjemnością wziąłbym udział w tym seansie, ale niestety, jutro wieczorem

mam nie cierpiące zwłoki sprawy do załatwienia.

– W takim razie może przy następnej okazji. Jeśli zechciałby pan teraz wejść na

górę...

Zanim Coco zdążyła skończyć zdanie, przez drzwi tarasu do salonu wpadł Alex, a

tuż za nim Jenny i roześmiana Suzanna. Wszyscy troje mieli ubrania i ręce pobrudzone
ziemią. Alex zatrzymał się przed Livingstonem i obcesowo zapytał:

– Kto to?
– Alex, zachowuj się przyzwoicie – upomniała go Suzanna i odciągnęła na bok,

zanim chłopiec zdążył przejechać brudnymi rękami po nieskazitelnym garniturze gościa,
– Bardzo przepraszam – usprawiedliwiała się. – Byliśmy w ogrodzie i popełniłam ten
błąd, że wspomniałam coś o lodach.

William wygiął usta w imitacji uśmiechu. Nie cierpiał dzieci jeszcze bardziej niż

psów.

– Proszę nie przepraszać. Dzieci są... wyjątkowo urocze,
– Nie, wcale nie – odrzekła Suzanna pogodnie, – ale nie mamy wyjścia, musimy

jakoś sobie z nimi radzić.

Pociągnęła Aleksa do kuchni. Chłopak obejrzał się i jeszcze raz zerknął na

Williama.

– On ma złe oczy – powiedział do matki.
Suzanna pogładziła go po głowie.
– Nie mów głupstw. Był po prostu zdenerwowany, bo o mało co na niego nie

wpadłeś.

Alex jednak spojrzał na Jenny, a ta poważnie pokiwała głową.
– Ma oczy jak wąż z Rikki–Tikki–Tavi.

ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY

– No widzisz, nie było tak źle – powiedziała Amanda, szybko całując Sloana w

policzek.

On jednak nie dał się tak łatwo spacyfikować.

– Siedział tu całe pięć godzin. Nie rozumiem, dlaczego Coco zaprosiła go na

kolację.

– Bo jest czarujący i jest kawalerem – zaśmiała się, zarzucając mu ramiona na

szyję. –Nie zapominaj o fusach z herbaty.

– Myślałem, że zobaczyła w tych fusach mnie – zdziwił się Sloan, skubiąc ustami

ucho Amandy.

– Może. Au! – Podskoczyła nagle. – Zachowujesz się jak dzikus!
– Czasami indiańska krew moich przodków bierze we mnie górę.
Przyjrzała się jego twarzy. W świetle zachodzącego słońca jego skóra miała

prawie miedziany odcień, a zielone oczy wydawały się zupełnie czarne. Owszem,
dostrzegała w tej twarzy obie strony jego dziedzictwa, zarówno indiańską, jak i celtycką.

– Właściwie nic o tobie nie wiem – stwierdziła.
– Tylko tyle, że jesteś architektem z Oklahomy i studiowałeś na Harvardzie.
– Wiesz jeszcze, że lubię piwo i długonogie kobiety.
– I to już wszystko.
Sloan zerknął na jej twarz i spostrzegł, jak bardzo Amandzie zależy, by

opowiedział jej o swoim życiu.

– No dobrze, Calhoun, a co chciałabyś wiedzieć?
– Nie mam zamiaru urządzać ci przesłuchania, ale ty wiesz o mnie prawie

wszystko. Znasz moją rodzinę, pochodzenie, marzenia.

Sloan powoli zapalił cygaro.
– Mój prapradziadek – zaczął – opuścił Irlandię dla Nowego Świata i został

traperem. To był prawdziwy człowiek gór. Ożenił się z Indianką z plemienia Czirokezów
i spłodził z nią trzech synów. Pewnego dnia wyruszył na polowanie i nigdy już nie
wrócił, natomiast synowie założyli faktorię i radzili sobie całkiem nieźle, Jeden z nich
zamówił narzeczoną pocztą i dostał miłą irlandzką dziewczynę. Mieli gromadkę dzieci,
wśród których był mój dziadek. On z kolei kupował działki, gdy były tanie, a potem
sprzedawał je, gdy cena poszła w górę. Zgodnie z rodzinną tradycją on również ożenił się
z Irlandką, rudą złośnicą, która doprowadzała go do szału. Musiał jednak bardzo ją
kochać, bo pierwszy szyb naftowy nazwał jej imieniem.

– Prawdziwy szyb naftowy? – zdumiała się Amanda, która do tej pory słuchała

jego historii wyraźnie oczarowana.

– Nazwał go Maggie – wyjaśnił Sloan z szerokim uśmiechem. – I tak mu się to

spodobało, że pozostałym szybom również ponadawał imiona.

– Pozostałym – powtórzyła Amanda dziwnie słabym głosem.
– Mój ojciec przejął firmę w latach sześćdziesiątych, ale dziadek nadal wtrącał we

wszystko swoje trzy grosze. Wciąż ma mi za złe, że nie pracuję w rodzinnym
przedsiębiorstwie, ale ja chciałem budować i uznałem, że Sun Industries poradzi sobie
beze mnie.

Amanda omal się nie zadławiła.
– Sun Industries? – powtórzyła z niedowierzaniem. Była to nazwa jednej z

największych korporacji w kraju. – Ty... Nie miałam pojęcia, że jesteś bogaty.

– W każdym razie moja rodzina jest. Masz z tym jakiś problem?
– Nie. Tylko nie chciałabym, żebyś myślał, że...
– Że chodziło ci o pieniądze mojej rodziny? – dokończył za nią i wybuchnął

głośnym śmiechem. – Kochanie, przecież wiem, że chodziło ci wyłącznie o moje ciało!

– Tak, proszę pana – powtarzała Amanda co pewien czas, nucąc w myślach jakąś

melodię. Stenerson wygłaszał kolejne kazanie. Do końca zmiany Amandy pozostało
jeszcze tylko dziesięć minut. Nawet perspektywa seansu spirytystycznego nie była w
stanie zepsuć jej nastroju. Już niedługo będzie ze Sloanem. Może nawet zdążą pójść na
spacer przed kolacją.

– Panno Calhoun, wydaje mi się, że pani myśli nie są skupione na pracy.
Upomnienie przywołało Amandę do porządku.
– Mówił pan o skardze państwa Wicken.
Nachmurzony jak chmura gradowa Stenerson postukał długopisem w notatnik.
– Bardzo mnie zmartwiło to, że jeden z naszych kelnerów wylał całą tacę napojów

na kolana pani Wicken.

– Tak, proszę pana. Kazałam oddać jej spodnie do czyszczenia, a ponadto

otrzymali zaproszenie na kolację na koszt firmy. To ich usatysfakcjonowało.

– Ponadto, oczywiście, zwolniła pani tego kelnera?
– Nie, proszę pana.
Brwi Stenersona powędrowały do góry.
– Czy mogę zapytać, dlaczego nie zrobiła pani tego, choć specjalnie o to

prosiłem?

– Bo Tim pracuje u nas od trzech lat, a poza tym trudno go winić, gdyż syn

państwa Wicken podstawił mu nogę. Widziało to kilku innych kelnerów, a także gości.

– Mimo wszystko wydałem pani polecenie, a pani go nie wypełniła.
– To prawda, proszę pana, jednak po dokładnym zbadaniu okoliczności sprawy

uznałam za stosowne postąpić inaczej.

– Panno Calhoun, czy mam pani przypomnieć, kto zarządza tym hotelem?
– Nie, proszę pana, ale wydaje mi się, że po tylu latach pracy zasłużyłam na to, by

brał pan również i mój osąd pod uwagę. – Wzięła głęboki oddech i zaryzykowała. – Jeśli
nie zechce pan tego zrobić, to chyba będzie najlepiej, gdy złożę rezygnację.

Stenerson zamrugał powiekami i wielce zaskoczony, odchrząknął.

– Nie sądzi pani, że to zbyt pochopna decyzja?
– Nie, proszę pana. Skoro nie uważa mnie pan za osobę kompetentną do

podejmowania niektórych decyzji, to cały system zarządzania tym hotelem staje pod
znakiem zapytania.

– Nie kwestionuję pani kompetencji, lecz widzę jedynie pewien brak

doświadczenia. Jednak – dodał Stenerson – jestem pewien, że zrobiła pani to, co w tym
przypadku uznała pani za najwłaściwsze.

– Tak, proszę pana.
Amanda wyszła z biura szefa z mocno zaciśniętymi szczękami. Zmusiła się, by je

rozluźnić, gdy w holu spotkała Williama.

– Chciałem ci jeszcze raz podziękować za oprowadzenie mnie po domu i

znakomitą kolację.

– Cała przyjemność po naszej stronie.
– Mam jednak wrażenie, że gdybym znów zaprosił cię na kolację, tobyś mi

odmówiła, i tym razem powodem nie byłyby zasady obowiązujące w hotelu.

– Williamie, ja...
– Nie, nie. – Poklepał ją po dłoni. – Rozumiem. Jestem rozczarowany, ale

rozumiem. Przypuszczam, że pan O’Riley będzie obecny na dzisiejszym seansie?

– Czy tego chce, czy nie! – zaśmiała się Amanda.
– Naprawdę bardzo mi przykro, że mnie to ominie. Mówiłaś chyba, że zaczynacie

o ósmej?

– Nie, punktualnie o dziewiątej. Ciocia Coco posadzi nas wokół stołu w jadalni,

każe wziąć się za ręce i wysyłać fale alfa czy też jakieś inne...

– Mam nadzieję, że powiadomisz mnie, jeśli otrzymacie jakiś przekaz z... tamtej

strony.

– W porządku. Dobranoc.
– Dobranoc – odrzekł i spojrzał na zegarek. Miał wystarczająco dużo czasu, by się

przygotować.

– Tak myślałam, że cię tu znajdę – powiedziała Amanda, wchodząc do dużego,

okrągłego pomieszczenia, które rodzina nazywała wieżą Bianki. Lilah siedziała na
parapecie zwinięta w kłębek i patrzyła na skały.

Siostra wyrwała ją z zamyślenia.
– Mhm. Jesteśmy tu tylko we dwoje, ja i groźny Fred, i razem nastrajamy się na

wieczorny seans.

– Daj spokój – machnęła ręką Amanda i usiadła na parapecie obok Lilah.
– A co się stało z tym tak radosnym i pełnym zadowolenia uśmiechem, który

miałaś na twarzy dzisiaj rano? Pokłóciłaś się ze Sloanem?

– Nie.
– W takim razie to Stenerson – domyśliła się Lilah. Amanda zaklęła krótko,

potwierdzając jej przypuszczenia. – Trafiłam za drugim razem – rozpromieniła się. – W
imię czego ty z nim właściwie wytrzymujesz, Mandy?

– Bo pracuję u niego.
– No to rzuć tę pracę.
– Łatwo ci mówić – rzekła Amanda niecierpliwie. – Nie wszyscy mogą dryfować

z dnia na dzień jak leśne elfy. Przepraszam – dodała po chwili z głośnym westchnieniem.

Lilah tylko wzruszyła ramionami.
– Wydaje mi się, że gryzie cię coś jeszcze oprócz Stenersona.
– To on zaczął. Powiedział, że nie koncentruję się na pracy, i miał rację.
– Więc myślałaś o czymś innym. Wielkie mi rzeczy.
– Owszem, wielkie. Lubię moją pracę i jestem w niej dobra, ale ostatnio nie

przykładałam się do niej zbytnio. O naszyjniku też prawie zapomniałam. Tak dzieje się,
odkąd...

– Odkąd przyjechał tutaj ten wielki karabin z Zachodu.
– To nie jest zabawne.
– Oczywiście, że jest. – Lilah wzruszyła ramionami i z westchnieniem oparła

głowę na kolanach. – Jesteś nieco mniej skoncentrowana, gubisz jakąś listę albo o pięć
minut spóźniasz się na spotkanie. I co z tego?

– Powiem ci, co z tego. Zmieniam się przy nim i nie mam pojęcia, co z tym

zrobić. Mam różne zobowiązania i za wiele spraw jestem odpowiedzialna, Mam też
swoje cele. Muszę myśleć o tym, co będzie jutro i za pięć lat. A jeśli to tylko przejściowe
zauroczenie? Za kilka tygodni Sloan skończy pracę w naszym domu i wróci do
Oklahomy, a moje życie zamieni się w ruinę.

– A gdyby cię poprosił, żebyś z nim pojechała?
– To jeszcze gorzej. – Amanda wstała i zaczęła chodzić w kółko po wieży. – Co ja

mam zrobić? Rzucić wszystko, na co tak długo pracowałam, pogrzebać wszystkie moje
nadzieje, tylko dlatego, że ten kowboj zawoła: „Mała, wskakuj na siodło, odjeżdżamy!”.

– A mogłabyś to zrobić?
Amanda przymknęła oczy.
– Obawiam się, że tak.
To dlaczego z nim o tym nie porozmawiasz?
– Nie mogę – westchnęła i znów usiadła. – Nie rozmawialiśmy jeszcze o

przyszłości. Chyba żadne z nas nie chce o niej myśleć. Dopiero dzisiaj przyszło mi do
głowy, że jeszcze miesiąc temu w ogóle go nie znałam. To prawdziwe szaleństwo tak

uzależniać plany życiowe od kogoś, kogo ledwie się poznało!

– A ty zawsze byłaś bardzo rozsądna – przypomniała jej Lilah.
– No, tak.
– No, to teraz rozluźnij się – zachęciła ją siostra. – Gdy nadejdzie właściwa

chwila, na pewno postąpisz właściwie.

– Mam nadzieję, że się nie mylisz – mruknęła Amanda. – Oczywiście, masz rację.

Zawsze tak ze mną jest... Idę popracować do magazynu.

– Widzę, że już wróciłaś na właściwy tor – powiedziała Lilah i zawołała na psa. –

Chodź, Fred, zobaczymy, czy uda nam się znów wykoleić naszą kochaną, mądrą i ze
wszech miar rozsądną Mandy. Warto spróbować.

Sloan wszedł do magazynu uzbrojony w butelkę szampana, wiklinowy koszyk i

siostrzaną radę Lili, która brzmiała, jak następuje: „Nie pozwól jej wrócić do równowagi.
Jeśli dopuścisz, by powrócił jej rozum i zdolność do logicznego myślenia, przegracie
oboje i pozostanie wam tylko smutek i samotny płacz”.

Sloan nie był do końca pewien, co stało się przyczyną wizyty Lili, ale doceniał jej

intencje i podobał mu się wyznaczony kurs działania. Tak jak podobała mu się Amanda,
gdy zgarbiona siedziała nad biurkiem, w okularach na nosie i włosami spiętymi z tyłu. Za
nią stały schludnie opisane kartoteki, po bokach dziesiątki zakurzonych pudeł
kartonowych, a przed nią kilka stosików papierów.

– Hej, Calhoun, gotowa jesteś, żeby zrobić sobie przerwę?
– Co? – Podniosła głowę. – O, cześć! Nie słyszałam, jak wchodziłeś!
– Gdzie jesteś?
– W roku 1929. Zdaje się, że mój niezwykły pradziadek zarobił trochę pieniędzy

na przemycie alkoholu z Kanady w czasach prohibicji.

– Stary dobry Fergus.
– Stary chciwy Fergus – poprawiła go Amanda. – Biznesmen w każdym calu.

Skoro tak pedantycznie spisywał wszystkie swoje nielegalne interesy, to na pewno
odnotowałby gdzieś sprzedaż cennych szmaragdów.

– Myślałem, że Bianca je ukryła.
– Tak mówi legenda – powiedziała Amanda, przecierając zmęczone oczy. – Ja

wolę opierać się na faktach. Przyszło mi do głowy, że mógł je umieścić w skrytce
bankowej, o której nikomu nie powiedział, ale na to też nie ma żadnych dowodów.

– A jeśli szukacie nie tam, gdzie trzeba? – zapytał Sloan. Postawił butelkę na

podłodze i pochylił się nad Amandą, masując jej kark. – Może należałoby się skupić na
Biance? W końcu to był jej naszyjnik.

– Mamy o niej bardzo niewiele informacji, bo Fergus zniszczył jej portrety, listy,

dosłownie wszystko, co miało z nią związek. Do tej pory znalazłyśmy tylko jeden jej
kalendarz.

– Musiał być naprawdę wściekły.

– Myślę, że rozpaczał po jej utracie.
– Nie – pokręcił głową Sloan. – Gdyby rozpaczał, toby wszystko zatrzymał. – Pod

palcami czuł twarde węzły. – Co się dzieje, Amando? Taka jesteś spięta.

– Po prostu za długo tu siedziałam.
– W takim razie przyszedłem w samą porę. – Wskazał na szampana.
– Po co to?
– Prawie wszyscy ludzie lubią ten trunek. Nie wiem jak ty, ale ja dzisiaj

odpracowałem solidną dniówkę i pomyślałem, że zrobimy sobie przerwę pierwsza klasa.

Amanda nie potrzebowała szampana, bo Sloan wystarczająco działał na jej umysł.

Przypomniała sobie, że właśnie tego zamierzała unikać.

– To sympatyczny pomysł, ale pójdę chyba sprawdzić, czy cioci Coco nie

przydałaby się pomoc przed kolacją.

– Lilah jej pomaga.
– Lilah? – zdziwiła się Amanda. – Chyba żartujesz!
– Nie – rzekł Sloan, wyjmując z koszyka dwa kieliszki do szampana. – Suzanna

odrabia lekcje z dziećmi, a ty i ja zjemy razem kolację.

– Sloan, nie jestem ubrana odpowiednio do wyjścia. Chyba...
– Kiedy mnie się bardzo podobają te twoje dresy.
– Rozlał szampana do kieliszków i podał jej jeden.
– I nigdzie nie wychodzimy.
– Przecież powiedziałeś...
– Powiedziałem, że zjemy kolację we dwoje, i tak będzie. Tutaj.
– Tutaj? W tym magazynie?
– A dlaczego nie? Mam tu trochę pasztetu cioci Coco, jest też zimny kurczak,

szparagi i świeże truskawki. Myślałem o tym przez cały dzień.

No cóż, Sloan wiedział, co zrobić, by Amanda natychmiast zmieniła się w

zakochaną panienkę.

– Musimy porozmawiać – wyjąkała niepewnie.
– Jasne, ale może najpierw umościmy się tu wygodnie?
– Gdzie?
Wyjął z koszyka koc i rozłożył na podłodze.
– Chodź tu.
– Naprawdę byłoby lepiej, gdybyśmy...
On jednak już pociągnął ją do siebie. Wyjął kieliszek z jej ręki, odstawił na bok i

pochylił się nad jej twarzą.

– Teraz już jest znacznie lepiej – mruknął.
– Dzieci są w domu – słabo zaprotestowała Amanda, wsuwając dłonie pod jego

koszulę. – Ktoś może tu wejść.

– Zaniknąłem drzwi na klucz. A teraz uważaj, Calhoun, bo chcę cię nauczyć

sztuki relaksu.

Była tak odprężona, że nie chciało jej się nawet poruszyć. Z trudem uchyliła

powieki, gdy Sloan położył jej na języku kawałek pasztetu.

– Dobre – powiedział jak do dziecka, a potem umieścił następny kawałek na jej

ramieniu i zlizał go powoli.

W następnej kolejności podciągnął ją do góry i delikatnie napoił szampanem,

przytykając kieliszek do jej ust.

– Mieliśmy to wypić na początku, ale jakoś wyleciało mi z głowy.
Ten szampan miał naprawdę grzeszny smak. Następny kawałek pasztetu dostała

na połówce krakersa.

Karmili się nawzajem. Sloan rozlał resztę szampana do kieliszków.
– Spóźnimy się na seans – przypomniała sobie naraz Amanda.
– Coco zmieniła zdanie. Wibracje nie są dzisiaj odpowiednie. Mówiła coś o

interferencji mrocznego bytu.

– To bardzo w stylu mojej rozsądnej cioci – westchnęła Amanda.
– Chce poczekać na ostatni wieczór nowiu, więc możemy tu zostać całą noc.
Amanda zaczynała już wierzyć, że przy nim wszystko staje się możliwe.
– To byłby mój pierwszy w życiu całonocny piknik – zaśmiała się.
– Po ślubie będziemy to robić częściej. – Amanda wyprostowała się tak

gwałtownie, że oblała się szampanem.

– Spokojnie, Calhoun, nie marnuj szampana! To już końcówka – upomniał ją

Sloan.

– Co to znaczy, po ślubie? – prychnęła.
– No wiesz, mąż, żona, i te rzeczy.
Z wystudiowanym spokojem odstawiła kieliszek na bok. Mogła się tego

spodziewać. Siodłaj konie, Calhoun, jedziemy!

– Skąd ci przyszło do głowy, że weźmiemy ślub? Sloanowi nie podobała się

pionowa zmarszczka pomiędzy jej brwiami.

– Kocham cię, ty mnie też kochasz. Amando, to ty tu jesteś specjalistką od logiki.

Z mojego punktu widzenia następnym logicznym krokiem jest małżeństwo.

– Dla ciebie może to być tylko mały krok, ale dla mnie jest to wielki, ogromny

skok! Nie możesz zakładać z góry, że się na to zgodzę!

– A dlaczego?
– Bo nie. Po pierwsze, nie planuję małżeństwa w ciągu najbliższych lat. Muszę

myśleć o swojej karierze.

– A co ma jedno do drugiego?
– Wszystko. Zniszczyłeś już moją umiejętność koncentracji, zmieniłeś moją

hierarchię wartości. Tylko na mnie popatrz. Siedzę nago na podłodze magazynu i kłócę
się z facetem, którego dopiero co poznałam. Na Boga, przecież to nie jestem ja!

Sloan obrzucił całą jej sylwetkę powolnym spojrzeniem.
– Więc kto to jest?
– Nie wiem. – Sięgnęła po dres i zaczęła się szybko ubierać. – Sama już nie wiem,

kim jestem, i to wszystko przez ciebie. Odkąd wpadłeś na mnie na tym chodniku, nie
mogę w niczym znaleźć sensu.

– To ty na mnie wpadłaś.
– Mniejsza o to. Śnię na jawie, gdy powinnam pracować. Kocham się z tobą, gdy

powinnam stawiać się na umówione spotkania. Uczestniczę w rozbieranych piknikach,
gdy powinnam przeglądać papiery. To się musi skończyć!

Sloan bezradnie poskrobał się po głowie.
– Chyba wypiłaś za dużo tego szampana. Posłuchaj, Calhoun, może usiądziesz

spokojnie i porozmawiamy?

– Nie będę siedzieć spokojnie, bo zaraz znów mnie dotkniesz i diabli wezmą moją

zdolność myślenia. Nie będziesz planował mojego życia, nie pytając mnie nawet o
zdanie. Zamierzam odzyskać nad nim kontrolę.

Sloan stanął nad nią, nagi i wściekły.
– Jesteś zła, bo chcę się z tobą ożenić.
– A ty jesteś zwyczajnie głupi! – syknęła Amanda przez zaciśnięte zęby. Podeszła

do drzwi i po chwili udało jej się otworzyć zamek. – Możesz się wypchać tymi
niewiarygodnie romantycznymi oświadczynami.

Popołudnie było upalne i wilgotne, jakby stworzone do rozkoszowania się

wszelkimi przyjemnościami. Christian zaskoczył mnie, przynosząc wino i zimną szynkę.
Siedzieliśmy w trawie pod urwiskiem i patrzyliśmy na łódki ślizgające się po
powierzchni zatoki. Światło słońca miało dziwny, złocisty odcień... ale tak jest zawsze,
gdy jestem z moim ukochanym.

Rozmawialiśmy o wszystkim i o niczym. Christian szkicował mnie. Od początku

lata namalował już dwa moje portrety. Tutaj mogę napisać, że wyglądam na nich
pięknie. Jaka kobieta nie wygląda cudownie, gdy jest zakochana? A to przecież jego oczy
na mnie patrzyły, jego dłonie rysowały moją twarz, jego uczucia kierowały pędzlem.

Gdybym wcześniej nie zdawała sobie sprawy, jak głębokie i prawdziwe jest jego

uczucie do mnie, zrozumiałabym to po obejrzeniu tych obrazów.

Czy ktoś kupi od niego mój portret? Myśl o tym smuci mnie, a jednocześnie

napawa dumą. Przynajmniej tak mogę oznajmić światu moje uczucia. Może na jakiejś
ścianie zawiśnie portret kobiety o twarzy przepełnionej miłością do artysty, który ją
malował.

Napisałam już, że rozmawialiśmy o wszystkim i o niczym. Nigdy nie wspominamy

o upływie czasu, o tym, jak szybko mijają letnie dni. Tak niewiele tygodni jeszcze
pozostało do chwili, gdy będę musiała opuścić wyspę i Christiana.

Dziś wieczorem byłam z Fergusem na tańcach. Był w bardzo dobrym nastroju,

chociaż dużo mówiono o wojnie. Powiedział, że bystrzy ludzie wiedzą, iż zawsze w końcu
nadejdzie jakaś wojna, na której można zarobić pieniądze. Byłam zdumiona, słysząc od
niego te słowa, ale on zupełnie nie zwrócił uwagi na moje uczucia.

– Ty masz myśleć o tym, jak wydać te pieniądze, a zarabianie należy do mnie –

powiedział.

To mnie zirytowało. Nie wyszłam za niego dla pieniędzy ani też nie dla nich wciąż

przy nim pozostaję. Jedno i drugie uczyniłam, wiedziona poczuciem obowiązku. A
przecież bez chwili refleksji mieszkam pod jego dachem, jem jego pożywienie, przyjmuję
od niego prezenty.

Mam wyrzuty sumienia, że czułam większą wdzięczność dla Christiana za jeden

piknik, niż dla Fergusa za wystawne obiady.

Miałam na sobie szmaragdy, gdyż wiem, że nakładając je, zawsze sprawiam mu

przyjemność. Leżą teraz obok mnie, przypominając mi zarówno o smutku, jak i o radości.

Gdyby nie moje dzieci... ale o tym nawet nie wolno mi myśleć. Mogę popełnić

wszystkie grzechy, nigdy jednak nie opuszczę dzieci. Ani ja, ani Christian nie mamy
prawa zignorować ich potrzeb. Wiem, że będą mi pociechą w czekających mnie latach
samotności. Nie powinnam żałować, że Christian i ja nigdy nie poczniemy dziecka.

A jednak żałuję.
Dziś postaram się zasnąć jak najszybciej, bo gdy się obudzę, będzie ranek, a

potem złociste popołudnie, które znów spędzę z Christianem.

ROZDZIAŁ DZIESIĄTY

Od trzaśnięcia drzwiami powstrzymała Amandę tylko myśl, że Suzanna na pewno

już położyła dzieci spać. Kopnęła je jednak i poszła korytarzem, mamrocząc pod nosem
przekleństwa. Nie była pewna, czy jest bardziej zła na Sloana za to, że z góry założył, iż
ona się zgodzi za niego wyjść, czy też na siebie za to, że czuła wielką pokusę, by mu się
nie opierać. Nie miała małżeństwa w planach, lecz przywykła radzić sobie z
nieoczekiwanymi sytuacjami. Nie zamierzała jednak wskakiwać do tej łódki na pierwsze
skinienie Sloana.

Zatrzymała się przed drzwiami swojej sypialni, zastanawiając się, czy powinna

wrócić do magazynu i ze śmiechem rzucić się Sloanowi w ramiona. Nie, pomyślała

jednak. Nie ma sensu tak mu wszystkiego ułatwiać. Jeśli rzeczywiście ją kocha, to będzie
musiał jeszcze trochę się postarać.

Nacisnęła klamkę, weszła do sypialni i naraz czyjeś ramię zacisnęło się na jej

szyi. Odepchnęła je odruchowo i zaczerpnęła oddechu, zamierzając wołać o pomoc, ale
w tej samej chwili poczuła na swojej skroni dotyk zimnego metalu.

– Nie rób tego – odezwał się ledwie słyszalny szept tuż obok jej ucha. – Bądź

cicho i nie ruszaj się, to nic ci się nie stanie.

Posłusznie opuściła ręce. Jej umysł pracował na najwyższych obrotach. Dzieci

spały na tym samym piętrze, a ich bezpieczeństwo było najważniejsze.

– Teraz lepiej – stwierdził ten sam głos. – Jeśli będziesz krzyczeć, to komuś stanie

się krzywda. W pierwszej kolejności tobie, a myślę, że tego byś nie chciała. – Potrząsnęła
głową. – Dobrze.

W głębi korytarza rozległ się głos Sloana.
– Calhoun, jeszcze z tobą nie skończyłem!
– Nie odzywaj się – powtórzył głos. – Bo będę musiał go zabić.
Amanda zamknęła oczy i w duchu zaczęła odmawiać modlitwę.
Sloan pchnął drzwi do jej sypialni, ale panowały tu nieprzeniknione ciemności.

Amanda wiedziała, że pistolet jest teraz wymierzony w jego kierunku. Nie odważyła się
nawet odetchnąć. Odnosiła wrażenie, że w żołądku ma bryłę lodu.

W końcu Sloan odwrócił się i odszedł. Zastanawiała się, czy jeszcze go kiedyś

zobaczy.

– Teraz możemy porozmawiać – stwierdził jej prześladowca, wciąż trzymając

pistolet przy jej głowie. – O szmaragdach.

– Nie wiem, gdzie są.
– To prawda. Na początku nie mogłem w to uwierzyć, ale teraz jestem pewien.

Zrobimy to inaczej. Musimy poruszać się szybko. Najpierw magazyn. Zabiorę papiery,
których jeszcze nie zdążyłyście przejrzeć. Potem pójdziemy po perły cioci Coco i po
kilka innych drobiazgów.

– Nie uda ci się wydostać z domu.
– Pozwól, że ja się będę o to martwił. Idziemy do magazynu. Jeśli spróbujesz

czegoś głupiego, to z żalem będę musiał cię zastrzelić.

Wiedziała, że niczego nie spróbuje, dopóki dzieci są tak blisko, ale magazyn był

już zupełnie innym terytorium. Szła korytarzem, a napastnik tuż za nią.

Sloan zostawił w magazynie zapalone światło. Na podłodze leżały pozostałości

pikniku. Czuć było lekki zapach szampana i truskawek.

– Miła imprezka – mruknął Livingston, zamykając za sobą drzwi. – Co prawda

dla mnie byłoby lepiej, gdybyście jednak zdecydowali się urządzić seans.

Puścił Amandę, ale nadal trzymał ją na muszce. Wpatrywała się w niego z

przerażeniem i niedowierzaniem. A więc to jest człowiek, którego znała jako Williama
Livingstona! Cały był ubrany na czarno, na dłoniach miał chirurgiczne rękawiczki.
Pistolet, który trzymał w ręku, był niewielki, nie wątpiła jednak w jego śmiercionośną
moc.

– Niczego nie żałujesz, Amando? – zapytał odrobinę kpiącym tonem. – Miałem

nadzieję, że przy okazji poszukiwań uda nam się trochę zabawić, ale... nie traćmy czasu.

Wyciągnął z plecaka dużą torbę i rzucił jej.
– Nie masz już brytyjskiego akcentu – zauważyła.
– Nie jest mi teraz potrzebny. Pośpiesz się. – Szybko wpychała papiery do torby.

To jest historia mojej rodziny, pomyślała z wściekłością.

– Ta papiery na nic ci się nie przydadzą – mruknęła.
– Sama nie wierzysz w to, co mówisz. Gdyby tak było, nie traciłabyś czasu na ich

przeglądanie. Bardzo potrzebuję tego naszyjnika. Wiesz, niektóre klejnoty mają dziwną
moc.

Naraz w pomieszczeniu zapanował dziwny, przenikliwy chłód. Wyraz twarzy

Livingstona zmienił się.

– Przeciągi – wymamrotał niepewnie. – W tym domu wszędzie są przeciągi.
Amanda jednak nie na darmo nosiła nazwisko Calhoun.
– To Bianca – oświadczyła spokojnie i naraz poczuła się bezpieczna. – Odrobiłeś

lekcje, więc wiesz, że ona nadal tu jest. Myślę, że ona nie chce oddać ci papierów ani
naszyjnika.

– Duchy? – zaśmiał się ironicznie, ale głos nieco mu drżał. – Nie wierzę w duchy.
– To dlaczego się boisz?
– Nie boję się, tylko trochę mi się śpieszy. Zabieraj torbę. Nie będziemy już

zawracać sobie głowy perłami Coco. Wyjdź na taras.

Amanda zastanawiała się, czy nie rzucić torby i nie zacząć uciekać, nie chciała

jednak zostawić Livingstonowi papierów. Zamiast tego zaczęła się szarpać z haczykiem
w drzwiach.

– Zacięło się – mruknęła.
Livingston stanął za jej plecami i otworzył haczyk. Gdy drzwi się uchyliły,

Amanda uderzyła w niego całym ciałem, podstawiając mu nogę, i rzuciła się do ucieczki.
Biegła w stronę zachodniego skrzydła, żeby odciągnąć go jak najdalej od reszty rodziny.
Gdy dotarła do kamiennych schodków, głośno zawołała Sloana. Ciężka torba obijała jej
się o nogi. Za plecami, coraz bliżej, słyszała kroki prześladowcy. Naraz rozległ się
wystrzał. Kula odłupała kawałek granitu z balustrady.

Amanda nie zatrzymywała się, choć brakowało jej powietrza. Noc była bardzo

duszna, nabrzmiała nadchodzącym deszczem. Poczucie bezpieczeństwa, jakie ogarnęło ją
w magazynie, zniknęło, zastąpione przez nagłą pewność, że nie poradzi sobie sama.

Wtedy zobaczyła Sloana, który biegł w jej stronę od zachodniego skrzydła domu.

Poczuła ulgę, ale natychmiast rozległ się następny wystrzał.

W domu zapalały się światła. Amanda uświadomiła sobie, że Sloan nie ma żadnej

broni, a mimo to biegł prosto na uzbrojonego Livingstona.

Bez wahania zatrzymała się i rzuciła w rabusia torbę z papierami. Z wnętrza domu

dobiegł płacz Jenny i wściekłe ujadanie Freda. Amanda podbiegła do Sloana, lecz ten
niecierpliwie odsunął ją na bok.

– Wracaj do domu! – wykrzyknął.
– On ma broń!
– Powiedziałem, wracaj do domu!
Strząsnął z siebie jej rękę i jednym susem przeskoczył przez balustradę. Z sercem

w gardle Amanda podbiegła do krawędzi tarasu i zobaczyła, jak Sloan bezpiecznie
wylądował o jeden poziom niżej. Z domu na taras wybiegła wzburzona Lilah.

– Co tu się dzieje? – zawołała.
– Dzwoń po policję! To napad! – wykrzyknęła Amanda i pobiegła w dół po

schodkach.

Bez wahania zanurzyła się w mrok ogrodu, wołając Sloana po imieniu. Naraz

rozległ się kolejny wystrzał. Jak szalona pędziła w tamtą stronę. Usłyszała stłumione
przekleństwo, a potem pisk opon na asfalcie.

Wybiegła na podjazd, potknęła się i upadła. Żwir poranił jej dłonie. Zapadła cisza.

Przez krótką, przerażającą chwilę Amanda słyszała tylko szum morza i wiatru oraz
głośne dudnienie własnego serca.

Na drżących nogach zeszła ze zbocza, tak zaślepiona lękiem, że zauważyła Sloana

dopiero wtedy, gdy stanął tuż obok niej.

– Och, Boże... – szepnęła, dotykając jego twarzy.
– Myślałam, że cię zabił!
Sloan był wściekły jak nigdy dotąd.
– Nie można powiedzieć, żeby nie próbował. Nic ci się nie stało?
– Nic.
– Krew – przeraził się nagle Sloan. – Masz krew na rękach.
– Upadłam. Było ciemno i nic nie widziałam. Położyła głowę na jego ramieniu i

objęła go mocno, powstrzymując łzy.

– Ty zupełnie zwariowałeś! Po co za nim biegłeś? Przecież mówiłam ci, że ma

broń!

– O mało cię nie zastrzelił! – odparował Sloan. – Przecież mówiłem, że masz

wracać do domu!

– Nie będziesz mi rozkazywał!
– A więc obydwoje żyjecie! – krzyknęła z radością Lilah, podchodząc do nich z

latarką w ręku.

– Słyszałam waszą kłótnię już na drugim końcu podjazdu. – Światło latarki

natrafiło na rozrzucone na ścieżce papiery. – Co to takiego? – zainteresowała się Lilah.

– Rozsypały mu się – zawołała Amanda i natychmiast zaczęła zbierać świstki.
– To pewnie wtedy, gdy Fred ugryzł go w nogę – zauważył Sloan.
– Fred go ugryzł? – zdziwiły się obie kobiety jednogłośnie.
– I to zdaje się, że całkiem mocno – rzekł Sloan z satysfakcją. – Dogonilibyśmy

go, gdyby nie miał pod ręką samochodu.

– A on by was zastrzelił – zripostowała natychmiast Amanda.
Lilah zataczała latarką kręgi, szukając pogubionych dokumentów.
– Kto to właściwie był? – zapytała spokojnie z zaciekawieniem.
– Livingston – prychnął Sloan i dołożył stek przekleństw. – Szczegóły opowie ci

siostra. Dzwoniłaś na policję?

– Tak. Zaraz tu będą.
Amanda podała Lili stertę dokumentów i pochyliła się, by pozbierać resztę. Po

chwili wszyscy troje ruszyli w stronę domu.

W drzwiach czekała na nich Suzanna uzbrojona w pogrzebacz.
– Czy wszystko już w porządku? Nikomu nic się nie stało? – zapytała z troską.
– W porządku – westchnęła Amanda. – A jak się czują dzieci?
– Są w salonie z ciocią Coco. Och, co ci się stało z rękami?
– To tylko zadrapania.
– Przyniosę coś do dezynfekcji – powiedziała Suzanna.
– A także trochę brandy! – zawołała za nią Lilah.
– Wszystkim nam dobrze zrobi.
W dwadzieścia minut później cała rodzina zebrała się w salonie. Policjanci

wysłuchali relacji o wydarzeniach wieczoru i odjechali, mieszkańcy Towers jednak byli
zbyt poruszeni, by od razu wrócić do łóżek.

– I pomyśleć, że gościliśmy tego drania na kolacji! – zżymała się Coco. –

Upiekłam nawet suflet czekoladowy! A on przez cały czas chciał nas okraść!

– Policja go zastrzeli – oświadczył Alex z niewzruszoną pewnością w głosie. –

Bang, prosto między oczy!

Suzanna pocałowała syna w czoło.
– Myślę, że mieliście już dość wrażeń na dzisiaj. Czas do łóżka – powiedziała

stanowczo i wyprowadziła dzieci z pokoju.

– Ukradł większość papierów – westchnęła Amanda. – Mam tylko nadzieję, że

Fred odgryzł mu duży kawał nogi.

– Dobry pies – mruknęła Lilah, drapiąc Freda za uchem. – Te papiery na nic mu

się nie przydadzą. To nie on ma znaleźć szmaragdy, tylko my.

– Ja bym nie ryzykował – rzekł Sloan ponuro.
– Jutro zajmę się zamontowaniem systemu alarmowego.
Zadzwonił telefon. Amanda podniosła słuchawkę.
– To policja – szepnęła i przez chwilę słuchała w milczeniu. – Rozumiem. Tak.

Tak, dziękuję za wiadomość.

Odłożyła słuchawkę i westchnęła z niesmakiem.
– Chyba udało mu się uciec. Nie wrócił do hotelu po swoje rzeczy.
– Czy policja uważa, że on jeszcze się tu pokaże? – zapytała Coco z niepokojem.
– Nie, ale będą obserwować dom, dopóki nie uzyskają pewności, że nie ma go już

na wyspie.

– Przypuszczam, że jest już w połowie drogi do Nowego Jorku – powiedziała

Lilah. – A jeśli nawet wróci, to zastanie nas lepiej przygotowanych.

– Tak – westchnęła Amanda. – Na dzisiaj to już chyba wszystko.
– Nie – powiedział Sloan, podchodząc do niej. Wziął ją za rękę i pociągnął do

drzwi. – Zostało jeszcze coś do załatwienia. Wybaczcie, musimy was opuścić – rzucił z
progu do reszty rodziny.

– Puść mnie – szarpnęła się Amanda, gdy wyszli na korytarz.
Uwolnił jej rękę, ale natychmiast złapał dziewczynę wpół i przerzucił sobie przez

ramię.

– Z tobą zawsze trzeba się uciekać do ostatecznych rozwiązań – mruknął.
– Nie życzę sobie, żeby mnie traktowano jak worek kartofli! –zawołała z

oburzeniem, wierzgając nogami.

Sloan kopniakiem otworzył drzwi jej sypialni i rzucił ją na łóżko.
– Siedź tu i nie ruszaj się. Musimy sobie wreszcie wszystko porządnie wyjaśnić.
Amanda zakryła twarz rękami i niespodziewanie wybuchnęła płaczem. Nie była

w stanie powstrzymać łez. Musiała wyrzucić z siebie emocje ostatnich kilku godzin.

Sloan zaklął i usiadł obok niej.
– Mandy, nie płacz – rzekł cicho, otaczając ją ramieniem.
Potrząsnęła głową i dalej szlochała.
– Proszę cię, przestań. Przepraszam cię, kochanie. Wiem, że przeszłaś dzisiaj

horror. Powinienem teraz zostawić cię w spokoju. Posłuchaj, jeśli chcesz, to możesz mnie
uderzyć.

Pociągnęła nosem, wzięła szeroki zamach i wierzchem dłoni uderzyła go w twarz.

Z kącika jego ust popłynęła krew. Sloan podniósł rękę do tego miejsca.

– Zapomniałem, że ty bierzesz wszystko tak dosłownie – mruknął, patrząc na nią.

– Skończyłaś już płakać?

– Chyba tak. Krew ci leci z wargi – zauważyła ze zdziwieniem.
Wyjęła z kieszeni chusteczkę i wytarła sobie oczy. Sloan jeszcze przez chwilę

patrzył na nią jak oniemiały, a potem wybuchnął głośnym śmiechem.

– Boże drogi, ale z ciebie numer!
– To miło z twojej strony, że traktujesz to wszystko jak żart – obruszyła się

Amanda. – Włamanie do domu, strzały... Masz szczęście, że nie znalazłam cię w
ogrodzie z dziurą w głowie!

Zauważył, że do jej oczu znów napływają łzy, więc szybko ujął jej dłonie.
– Mandy, to dlatego płaczesz? Zdenerwowałaś się, bo pobiegłem za tym draniem?
Skinęła głową w milczeniu.
– Czy myślisz, że mógłbym stać bezczynnie i patrzeć, jak on do ciebie strzela?

Żałuję tylko jednego: że nie udało mi się go dogonić.

– Jesteś zwyczajnie głupi! – uniosła się znów Amanda.
– Już drugi raz dzisiaj twierdzisz, że jestem głupi. Chciałbym teraz powrócić do

tego pierwszego razu.

Amanda opuściła głowę.
– Nie mówmy o tym.
– Owszem, pomówimy o tym. Dlaczego tak się na mnie rzuciłaś z pazurami, gdy

zaproponowałem ci małżeństwo?

– Zaproponowałeś? Raczej: zadysponowałeś!
– Powiedziałem tylko, że...
– Z góry założyłeś, że za ciebie wyjdę! – przerwała mu Amanda. – Byłeś tego

zupełnie pewien! Tylko dlatego, że cię kocham i że poszłam z tobą do łóżka, uznałeś, że
masz prawo dysponować całym moim życiem! Mówiłam ci już wcześniej, że to ja sama
o nim decyduję!

– Mam już dość twojego planowania i twoich decyzji, Calhoun – stwierdził Sloan

stanowczo. – Ja też mam swoje plany i swoje potrzeby, a tak się składa, że wszystkie
uwzględniają ciebie. Do diabła, kocham cię! Jesteś jedyną kobietą, z jaką chciałbym
dzielić życie, mieć dom i dzieci! Nie mam tylko pojęcia, dlaczego Bóg pokarał mnie
takim upartym jak muł egzemplarzem, ale tak to już widocznie musi być.

– Więc dlaczego po prostu mnie nie poprosiłeś? – Sloan wyraźnie nie zrozumiał

Amandy.

– O co miałem cię prosić?
– Żebym za ciebie wyszła – zirytowała się. – Rany boskie, Sloan! Przecież nie

domagam się, żebyś padł na kolana i recytował mi poezję. Nie oczekuję, że zmienisz się
nagle w Byrona albo Shelleya. Chociaż może odrobina nastrojowej muzyki, na przykład

koncert na skrzypce i fortepian, by nie zaszkodziła... – dodała po namyśle. – I świece.

– Koncert na skrzypce i fortepian?
– Mniejsza o to – westchnęła.
Zaraz poderwał się Sloan.
– Zaczekaj chwilę. Chcesz powiedzieć, że wpadłaś we wściekłość, bo nie

oświadczyłem ci się we właściwy sposób?

– W ogóle mi się nie oświadczyłeś! – wybuchnęła Amanda. – Ale właściwie po

co miałbyś to robić? Przecież i tak z góry znasz odpowiedź!

– Poczekaj – powtórzył Sloan jeszcze raz i wybiegł z pokoju.
Po chwili wrócił z małym magnetofonem i paczką zapałek w ręku.
– Co teraz? – zdziwiła się Amanda.
– Zamknij się na chwilę, Calhoun, dobrze?
Postawił magnetofon na komodzie, zapalił zapałkę i obszedł pokój dokoła,

przytykając płomień do wszystkich po kolei znajdujących się tam świec. Na koniec
wyłączył światło.

– Co ty wyprawiasz?
– Przygotowuję scenografię do oświadczyn – odrzekł krótko.
Amanda wyskoczyła z łóżka.
– Urządzasz sobie ze mnie kpiny!
– Nie – westchnął Sloan. – Do cholery, kobieto, czy będziesz się kłócić ze mną

przez całą noc, czy też pozwolisz, żebym w końcu zrobił wszystko jak trzeba?

Amanda znieruchomiała i na jej twarzy wreszcie pojawił się uśmiech. Dopiero

teraz uświadomiła sobie, że Sloan robi to wszystko dla niej.

– A co to? – zapytała, wskazując na magnetofon.
– Pożyczyłem od Lili – westchnął i nacisnął guzik. Z taśmy popłynęła piękna

muzyka – koncert na skrzypce i fortepian. Amanda poczuła, że serce topnieje jej jak
wosk.

– To jest piękne – szepnęła z uczuciem.
– Tak jak ty. Powinienem ci to częściej powtarzać. Podszedł do niej i wyciągnął

rękę. Ujęła ją bez wahania.

– Teraz wreszcie możemy zacząć.
– Kocham cię, Amando. Kocham w tobie wszystko. Twoje listy rzeczy do

zrobienia, buty równo poustawiane w szafie, pływanie w lodowatej wodzie... Kocham tę
niesłychanie namiętną kobietę, jaką jesteś w łóżku, i kocham tę twardą sztukę, która sama
wie, czego chce i co ma myśleć.

– Ja też cię kocham – powiedziała Amanda, patrząc mu w oczy. – Naprawdę

zmieniłeś moje życie.

Sloan uśmiechnął się i pocałował jej przegub.
– Skoro tak, to czy wyjdziesz za mnie?
Ze śmiechem zarzuciła mu ramiona na szyję.
– Już myślałam, że nigdy mnie o to nie poprosisz!

****************************************************************

A oto fragment nie przetłumaczony i nie zamieszczony w książce:
(Sloan i Amanda stoją na balkonie w jego pokoju hotelowym)
He led her from the balcony to the bedroom, leaving the door open to let in the sunset and
the scent of water and flowers. He touched her hair first, watching his own fingers tangle
and stroke. Then softly, a whispering touch, his lips on hers. No, he didn't want words
from her, because he wasn't certain he could ever find the right ones to tell her what was
in his heart. But he could show her.
Unsteady, she braced her hands on his chest. She didn't want to be weak now, but strong.
Yet as those lips roamed over her face, she trembled.
Very slowly, barely touching her, he unbuttoned her blouse and slid it from her
shoulders. Beneath was a white cotton chemise that made him smile. He should have
known that beneath her practical clothes his Amanda would have more practicality.
Watching her, he unhooked her slacks so that they slipped to the floor. When she reached
out, he took her hands.
"No, just let me touch you. Let me see what it does to you."
Helpless, she closed her eyes as his fingers skimmed, lightly tracing the curve of her
breasts. As if she were fashioned of the most delicate glass, he swept those fingertips
over her. Elegantly erotic, the fragile caress had the blood rushing under skin, heating it,
sensitizing it until she thought she might die from sheer pleasure.
Her head fell back, a shuddering moan escaped as he continued those lazy explorations
with patient, gentle hands. He saw the dark delight flicker over her face, felt it shivering
through her body. As excitement rioted through him, he circled his thumbs in a
whispering touch over the nipples that
strained against the cotton. Then his tongue replaced his hands and she gripped frantically
at his shoulders for balance.
"Please...I can't..."
Now she was falling fast and hard, but he was there to catch her. When her knees gave
way, he lifted her, cradling her in his arms, covering her mouth with his before laying her
on the bed.
"Nobody," she murmured against his lips. "Nobody's ever made love to me like this."
"I'm just getting started."

He was true to his word. With a leisurely pace he took her places she had never been, had
her lingering there before gently urging her on. With each touch he opened doors always
firmly locked, then left them wide so that light and wind tunneled through. Each time she
arched against him, shuddering, he soothed her until she floated down again.
Her taste was enough. Honey here, whiskey there, then as delicate as spun sugar. He
filled himself with it, nibbling her skin. Down her arms, her throat, those long, lovely
legs. Whenever he was tempted to hurry, to take his own release, he found himself greedy
for one more taste.
He skimmed his hands up her ribs, pushing her shirt up, then over her head. At last, at
long last, he sampled the smooth skin of her breast. Her hands were in his hair, pressing
him closer as colors seemed to shatter behind her eyes.
Slow burn. Is that what he'd said? she wondered frantically as his clever mouth inched
lower, still lower. She understood now, now when her body was on fire from the inside,
heating degree by degree. The sparks were shooting through her, little pinpoints of
unspeakable pleasure as ancient as the first stars that winked to life in the sky beyond the
window.
He was tugging the last barrier aside, and she could do nothing but writhe under his
hands, the breath sobbing in her lungs.
When he flicked his tongue over her, she arched against him, her hands grabbing at the
bedspread in taut fists. Sensations hammered her, too fast, too sharp. She struggled to
separate them, but they were one wild maze without beginning or end.
Did she know she was calling out his name over and over? he wondered. Did she know
that her body was moving in that slow, sinuous rhythm, as if he were already inside her?
He slid up her gradually, savoring each instant, absorbing each ache, each need, each
longing. Her eyes fluttered open, dark and dazed.
She could only see his face, so close to hers—his eyes so intense.
Gracefully her arms lifted to brush his shirt aside, to touch as thoroughly as she had been
touched. She rose to him, to press her lips to his chest, to glide them up to his throat The
light grew dimmer, softer. The breeze quieted. In an easy dance she moved over him,
undressing him, needing to show him what he had done to her heart as well as her body.
Her lips curved against his flesh as she felt him tremble as she had trembled. The glory
flowed through her like water, clear and bright, so that when her arms came around him,
when her mouth opened willingly beneath his, she let it pour into the kiss.
With a murmuring sigh, he slid into her. Her breath caught, then released gently. They
moved together, the pace deliberately slow, deliciously easy. The sweetness brought tears
to her eyes that he kissed away.
Gradually sweetness became heat, and heat a fresh burning. As passion misted her vision,
she felt his fingers link with hers, holding tight as she rode to the top of the crest. His
name tumbled from her lips as he swept to the peak with her.

He lay with his lips pressed against her throat, still haunted by the taste of her.

Beneath him she was quiet, her breathing deep and steady. He wondered if she slept, and
started to ease his weight aside. But her arms slid up and around him again.