TWORZENIE PRZYPISÓW I BIBLIOGRAFII

ZASADY OGÓLNE

1.

W przypadku książek

a) przy wydaniach oryginalnych:

AUTOR

(inicjał(y) – może być spacja lub może nie być spacji między dwoma inicjałami +

nazwisko),

TYTUŁ KSIĄŻKI

,

MIEJSCE WYDANIA

+

DATA

(bez przecinka pomiędzy),

STRONA

(skrót s., nie str.), np.:

E. R. Curtius, Europäische Literatur und lateinisches Mittelalter, Bern 1948, s. 7–10.

b) przy tłumaczeniach:

AUTOR

(inicjał(y) + nazwisko),

TYTUŁ KSIĄŻKI

,

AUTOR PRZEKŁADU

,

MIEJSCE WYDANIA

+

DATA

(bez przecinka pomiędzy),

STRONA

(skrót s., nie str.), np.:

E. R. Curtius, Literatura europejska i łacińskie średniowiecze, przeł. A. Borowski, Kraków 2005,
s. 7–10.

Jeśli podają Państwo nazwy wydawnictw, należy umieszczać je pomiędzy miejscem
wydania i datą wydania, oddzielając poszczególne informacje przecinkami, np.:

E.R. Curtius, Literatura europejska i łacińskie średniowiecze, przeł. A. Borowski, Kraków,
Universitas, 2005, s. 7–10.

Ważne jest konsekwentne umieszczanie lub nieumieszczanie nazw wydawnictw w obrębie
całego tekstu.

2.

W przypadku artykułów – tu istnieje kilka możliwości, np. taka:

AUTOR

(inicjał(y) + nazwisko),

TYTUŁ ARTYKUŁU

,

TYTUŁ CZASOPISMA W CUDZYSŁOWIE

+

ROCZNIK

(bez przecinka pomiędzy):

ROK

,

NUMER CZASOPISMA

,

STRONA

(skrót s., nie str.),

np.:

E. Eisenstein, The Early Printer as a „Renaissance Man”, „Printing History” III: 1981, nr 1, s.
6–16.

3.

W przypadku prac zbiorowych

a) Gdy przywołujemy konkretny rozdział lub artykuł z książki zawierającej teksty jednego

tylko autora, obowiązuje zapis:

E. Kotarski, Dialogi Mikołaja Reja w perspektywie tradycji literackiej, [w:] idem, Dziedzictwo i
tradycja. Szkice o literaturze staropolskiej, Gdańsk 1990, s. 43.
lub
E. Kotarski, Dialogi Mikołaja Reja w perspektywie tradycji literackiej, [w:] tenże, Dziedzictwo i
tradycja. Szkice o literaturze staropolskiej, Gdańsk 1990, s. 43.

b) W przypadku publikacji zbiorowych różnych autorów obowiązuje zapis:

P. Buchwald-Pelcowa, Emblematyka w polskim baroku, [w:] Barok w polskiej kulturze, literaturze
i języku, red. M. Stępień i S. Urbańczyk, Warszawa–Kraków 1992, s. 20.

4.

Cytowanie z Internetu

a) W przypadku kopii cyfrowej dokumentu papierowego:

J. Balde, Poemata, t. 1, Köln 1660, k. 4. Fotokopia dostępna na stronie: http://www.uni-
mannheim.de/mateo/camena/AUTBIO/balde.html (data dostępu: 10 VI 2015).

b) W przypadku pozycji, którą opublikowano w Internecie (wyłącznie lub oprócz wersji

papierowej):

R. Mazurkiewicz, Rękopis „Bogurodzicy” znaleziony na Krzemionkach. Na stronie:
http://staropolska.pl/sredniowiecze/opracowania/Krzemionki.html (data dostępu: 10 VI
2015).

RODZAJE ODNIESIEŃ

1.

Jeśli cytujemy dokładnie fragment czyjegoś dzieła przypis ma kształt:

G. W. F. Hegel, Wykłady z estetyki, przeł. J. Grabowski, A. Landman, t. II, Warszawa,
PWN, 1966, s. 68.

2.

Jeśli w tekście odwołujemy się do myśli zawartej w czyimś dziele, jednak nie cytujemy jej
bezpośrednio, przypis ma kształt:

Zob. G. W. F. Hegel, Wykłady z estetyki, przeł. J. Grabowski, A. Landman, t. II,
Warszawa, PWN, 1966, s. 68.
lub
Por. G. W. F. Hegel, Wykłady z estetyki, przeł. J. Grabowski, A. Landman, t. II, Warszawa,
PWN, 1966, s. 68.

CYTOWANIA WIELOKROTNE

Jeśli przywoływane lub cytowane dzieło pojawia się w tekście więcej niż raz, stosujemy
następujące oznaczenia:

1.

Jeśli przywoływany autor reprezentowany jest w tekście tylko przez jedno dzieło, przy
pierwszym wystąpieniu podajemy pełny adres bibliograficzny (np. P. Buchwald-Pelcowa,
Dawne wydania dzieł Jana Kochanowskiego, Warszawa 1993.), a przy każdym kolejnym
piszemy (chyba że występuje przypadek z punktu 3):

P. Buchwald-Pelcowa, op. cit., s. 30. lub P. Buchwald-Pelcowa, dz. cyt., s. 30.

2.

Jeśli w tekście przywołujemy więcej niż jedno dzieło danego autora, przy pierwszym
wystąpieniu każdego dzieła podajemy pełny adres bibliograficzny, a przy każdym
kolejnym piszemy (chyba że występuje przypadek z punktu 3) np.:

P. Buchwald-Pelcowa, Emblematyka w polskim baroku, op. cit., s. 25.
lub
P. Buchwald-Pelcowa, Emblematyka w polskim baroku, dz. cyt., s. 25.

a) Jeśli w przypisie przywołujemy inne dzieło autora cytowanego w przypisie

poprzednim (bezpośrednio powyżej), stosujemy zapis:

1

P. Buchwald-Pelcowa, Dawne wydania dzieł Jana Kochanowskiego, Warszawa 1993.

2

Eadem, Emblematyka w polskim baroku, [w:] Barok w polskiej kulturze, literaturze i języku, red.

M. Stępień i S. Urbańczyk, Warszawa–Kraków 1992, s. 20.
lub

2

Taż, Emblematyka w polskim baroku, [w:] Barok w polskiej kulturze, literaturze i języku, red. M.

Stępień i S. Urbańczyk, Warszawa–Kraków 1992, s. 20.

b) Jeśli ten drugi tytuł występuje już kolejny raz, stosujemy zapis:

1

P. Buchwald-Pelcowa, Dawne wydania dzieł Jana Kochanowskiego, Warszawa 1993.

2

Eadem, Emblematyka w polskim baroku, op. cit., s. 20.

lub

2

Taż, Emblematyka w polskim baroku, dz. cyt., s. 20.

3.

Przy kolejnym wystąpieniu tego samego tytułu w dwóch kolejnych przypisach
stosujemy zapis skrócony, np.:

1

P. Buchwald-Pelcowa, Dawne wydania dzieł Jana Kochanowskiego, Warszawa 1993, s. 20.

2

Ibidem, s. 25. lub Tamże, s. 25.

Uwaga!
- Uwzględniamy zawsze płeć autora, używając odpowiednio form „idem” (tenże) dla mężczyzny i
„eadem” (taż) dla kobiety.
- Oznaczenia łacińskie lub polskie stosujemy w całym tekście konsekwentnie.
- W sytuacji, gdy w przypisach wielokrotnie przywołujemy kilka dzieł jednego autora, istnieje
możliwość skracania długich tytułów przy użyciu wielokropka, np.:

G. F. Pico, Examen vanitatis doctrinae gentium…, op. cit., s. 1042.

INNE UWAGI

1.

Stosujemy cudzysłów w postaci „....” (nie ‘....’ ani "...."). Jeśli zachodzi konieczność
zastosowania cudzysłowu w obrębie cudzysłowu (np. w cytatach), używamy znaku »....«,
np. „.....»....«”.

2.

Do skrótów w obrębie cytatów stosujemy znak (…) lub […].

3.

Cudzysłowu używamy do krótkich cytatów, zajmujących do ok. półtorej linijki tekstu.
Większe fragmenty przytaczamy jako tzw. cytaty blokowe tj. bez cudzysłowu,
zmniejszoną czcionką (10), z pojedynczą interlinią, odstępem przed i po cytacie oraz
wcięciami z obu stron (po ok. 0,5 cm.).

4.

Wszystkie przecinki (chyba że występują w obrębie tytułu) w przypisach piszemy prostą
czcionką (nie kursywą). Dotyczy to także przecinków okalających tytuł.

5.

Odnośnik przypisu występuje przed kropką, a po cudzysłowie, np. ....”

1

. Nie stosuje się tu

spacji.

6.

Między odnośnikiem przypisu (najczęściej liczbą arabską w górnej frakcji) a przypisem
znajdującym się pod tekstem występuje spacja, np.

1

G. F. Pico, Examen vanitatis doctrinae

gentium…, op. cit., s. 1042.

7.

Na końcu każdego adresu bibliograficznego znajduje się kropka.

8.

Uwaga! Opis w bibliografii tworzy się tak samo jak przypis do tekstu, dostosowując tylko
ostatni element opisu (numery stron). W przypadku artykułów oraz prac z publikacji
zbiorowych w bibliografii trzeba podać pełny zakres stron, na których znajduje się ta
pozycja w czasopiśmie lub tomie. W przypadku książek w bibliografii nie podajemy
zakresu (opis kończy się kropką po roku wydania). W przypisie w obu przypadkach
(artykuł i książka) podajemy tylko tę stronę (te strony), na którą powołujemy się w tekście.