Penny Jordan

Pragnienie miłości

Tłumaczenie:

Wanda

Jaworska

ROZDZIAŁ PIERWSZY

To

już niedaleko. Angelica właśnie minęła ostatnią wioskę z listy sporządzonej przez Toma.

Według opisu trasy ścieżka prowadząca do posiadłości znajdowała się zaledwie dwie mile przed

nią.

Była zadowolona, że podróż z Londynu ma już prawie za sobą. Plecy zesztywniały jej od siedzenia,

oczy piekły ze zmęczenia.

Zmęczenie… Uśmiechnęła się

do

siebie ironicznie. Gdyby jeszcze osiemnaście miesięcy temu,

nawet przed rokiem, ktoś powiedział, że ogarnie ją zmęczenie, wyczerpanie zarówno psychiczne, jak

i fizyczne, i że zdominuje całe życie, wyśmiałaby go.

Wtedy

jednak nie wiedziała tego, co wie dzisiaj: że to paraliżujące, wyniszczające,

wszechogarniające wycieńczenie, ta chęć, by zamknąć oczy, zwinąć się w kłębek i spać jak najdłużej,

to forma depresji, tak samo groźna jak inne, lepiej rozpoznane i opisane postaci tej choroby.

Dużo się nauczyła w ciągu ostatniego roku, może za dużo, a na domiar złego nauczyła się nie tego,

czego chciałaby się nauczyć. Powinna była pamiętać znane porzekadło o starych a głupich.

Oczywiście, trudno uważać się za starą, mając dwadzieścia osiem lat i będąc w szczytowej formie

fizycznej i intelektualnej, nawet jeśli czuła się tak, jakby miała o trzydzieści lat więcej.

Skrzywiła się z niesmakiem na myśl o seksie. W czasach rosnącego zagrożenia AIDS brak

doświadczenia w sprawach miłosnych nie był powodem do wstydu, ale wolała zachować dla siebie

fakt, że jest dziewicą. Uważała to za swoją piętę achillesową, zwłaszcza że w swoim środowisku

stanowiła obiekt podziwu i zazdrości.

Przejęła podupadający

biznes

ojca, wytwórnię kremu do twarzy i płynu do demakijażu,

dostarczanych na zamówienie pocztowe do bardzo ograniczonej liczby klientów, w sytuacji gdy nie

miała innego wyboru. Ledwie skończyła praktykę w biurze rachunkowym i zdała egzaminy, ojciec

dostał nagle ataku serca i zmarł, pozostawiając jej matkę zależną od dochodów firmy, której

podstawy finansowe były coraz bardziej niepewne.

Za

namową jednego z przyjaciół podjęła ryzyko i zmieniła całkowicie profil przedsiębiorstwa,

rezygnując z dotychczasowej produkcji i wprowadzając na rynek artykuły oparte wyłącznie na

składnikach naturalnych.

Nie

miała czasu na dokładne badania rynku. Nie miała czasu na nic poza podjęciem decyzji

i przystąpieniem do działania.

Sukces

tego przedsięwzięcia niekiedy i ją zaskakiwał. Musiała zainwestować w nową fabrykę

i zwiększyć zatrudnienie.

Choć

prowadzenie

przedsiębiorstwa wymagało ogromnego wysiłku, czuła się jak w swoim

żywiole. Lubiła swoją pracę. Zawsze była pełna zapału i nie traciła pewności siebie nawet wtedy,

kiedy inni wątpili. Po czasie i tak okazywało się, że racja była po jej stronie.

Matka

Angeliki mieszkała teraz wygodnie w eleganckim apartamencie w Brighton i przyszłość

miała zapewnioną. Ona sama zajmowała niewielki, wygodny dom, położony z dala od zgiełku

w jednej z londyńskich ekskluzywnych oaz spokoju. Każdy budynek w obiekcie powstałym

w dawnych stajniach miał własny garaż, a na wspólny dziedziniec obowiązywał zakaz wjazdu.

W czasie nielicznych ciepłych weekendów mieszkańcy jedli tam razem, co kojarzyło się raczej ze

zwyczajami francuskimi niż angielskimi, i raczyli się smakołykami z miejscowych

delikatesów.

Właśnie w czasie jednego z takich wspólnych śniadań poznała Giles’a. Jak jej powiedział,

wynajmował jeden z domów od przyjaciół, którzy wyjechali na pół roku do Stanów.

Później

dopiero

odkryła, że to nie była prawda. Dom należał do rodziców jego byłej dziewczyny,

a on się kiedyś mimowolnie wprowadził, po czym nie chciał go opuścić, twierdząc, że ma prawo do

domu ze względu na związek z ich córką. Giles miał dar przekonywania, ale często naginał prawdę

do własnych celów, a ona, w swej naiwności, dała się nabrać.

Nie

było pocieszeniem, że jej przyjaciele okazali się tak samo łatwowierni i podobnie jak ona

zdumieni, gdy prawda wyszła na jaw. Szczerze ją wspierali, ale cios zadany przez człowieka,

któremu wierzyła, zachwiał jej poczuciem wartości i zranił tak dotkliwie, że nie umiała otrząsnąć się

z bólu.

Mimo

wszystko uważała, że miała szczęście… duże szczęście. Tuż przed wyjazdem z Giles’em na

wakacje do Prowansji jej matka złamała rękę i Angelica wróciła niespodziewanie do Londynu.

Wtedy zobaczyła, że Giles był tak bezczelny i zuchwały, że spędził nie tylko wieczór, ale i noc z inną

kobietą, którą Angelica widziała wychodzącą od niego wczesnym rankiem. Gdyby nie przypadek,

zapewne nigdy nie odkryłaby prawdy albo odkryłaby, gdy już byłoby za późno.

Najgorsza

jednak była świadomość, że okazała się tak ufna i naiwna, że uwierzyła w jego miłość

i nigdy nie zadała sobie pytania, dlaczego taki czarujący i przystojny dwudziestosiedmioletni

mężczyzna miałby pragnąć takiej kobiety jak ona. Kobiety, która nigdy nie miała czasu, żeby bawić

się i cieszyć życiem, kobiety całkowicie oddanej pracy i traktującej swoje obowiązki poważnie do

tego stopnia, że stały się treścią jej życia.

Poczuła się

jak

idiotka. I wcale jej nie pocieszało, że nie była pierwszą kobietą oszukaną przez

Giles’a, który zrobił sobie z tego sposób na życie. Czuł się bezkarny, zdając sobie sprawę, że inne

jego ofiary, podobnie jak Angelica, będą milczały, nie chcąc przyznać się do naiwności.

Nie

poprawiało nastroju Angeliki także to, że pozwoliła mu na ustalanie zasad. Wierzyła mu, gdy

wyznawał, że ją kocha i chce spędzić z nią resztę życia. Wakacje w Prowansji miały być okresem

przedślubnej intymności. Przez cały miesiąc mieli się lepiej poznawać, zostać kochankami, tym

samym zobowiązując się do dzielenia wspólnej przyszłości.

Była

tak

zauroczona, że nie dostrzegała w nim żadnych wad.

Tom

powiedział jej delikatnie, że nie ma powodu, aby się obwiniała. Że w życiu każdego

człowieka zdarzają się momenty słabości i każdy z nas bywa podatny na wpływ innej osoby. Poza

tym los mógł się okazać mniej łaskawy i na czas nie uchronić jej przed większym nieszczęściem.

Jako

jej adwokat zwrócił uwagę, że gdyby wyszła za mąż za Giles’a, ucierpiałaby znacznie

bardziej, nie tylko w sferze emocjonalnej. Mogłaby bowiem stracić znaczną część swego majątku,

jeśli nie wszystko, co miała.

Świadomość, że

Giles

wyłącznie dla pieniędzy bezwzględnie ją wykorzystał, oszukując, że ją

kocha, była gorzką pigułką do przełknięcia. Chciał tylko firmy, którą odziedziczyła. Nie jej pożądał,

lecz pieniędzy.

Angelice

wydawało się, że do końca życia nie uwolni się od poczucia upokorzenia i przykrej

świadomości, że zrobiła z siebie idiotkę. Nastolatce można by wybaczyć, że straciła głowę dla

nieznajomego, ale kobieta w jej wieku nie powinna dać się zwieść. Jak mogła sądzić, że taki

mężczyzna zakochałby się w niej od pierwszego wejrzenia? Owszem, była dość atrakcyjna, ale nie

uchodziła za piękność.

Nawet

teraz nie rozumiała, dlaczego jej się to przydarzyło. Dlaczego była tak łatwowierna?

Zadrżała i przeniknął ją zimny dreszcz na myśl o tym, na jakie ryzyko naraziła nie tylko własną

przyszłość, ale również przyszłość matki i pracowników. I to dla paru nic nieznaczących uśmiechów

i jeszcze mniej znaczących pochlebstw.

Czy

była tak słaba i wrażliwa, tak bardzo spragniona uczuć, że nie zdołała się zorientować, o co

naprawdę chodzi Giles’owi; tak emocjonalnie niedojrzała, że uwierzyła mu, kiedy przysięgał, że ją

kocha? Kiedy mówił, że pragnie pojąć ją za żonę? Dlaczego nie zadała mu więcej pytań? Dlaczego

niczego nie podejrzewała?

Ponieważ

nigdy

nie wierzyła, że jakiś mężczyzna zapragnie jej wyłącznie ze względu na pieniądze,

że może wpaść w taką pułapkę.

To

właśnie bolało najdotkliwiej: wierzyła w szczerość uczuć Giles’a, gdy tymczasem on śmiał się

w duchu z jej naiwności. Wszystkie te kłamstwa, że chce, żeby stali się kochankami doskonałymi, że

pragnie zabrać ją gdzieś, gdzie mógłby mieć ją tylko dla siebie… Wierzyła w to, a on tymczasem

sypiał z inną kobietą.

W Nowym Jorku kobiety wynajmują prywatnych detektywów, żeby sprawdzali życiorysy ich

partnerów. Zawsze uważała to za cynizm i wyrachowanie, ale

już nie była taka pewna, czy miała

rację.

Czekało ją

teraz

najtrudniejsze zadanie, a mianowicie uporanie się ze świadomością, że się

ośmieszyła. Nie miała skrupułów wobec samej siebie, nie uciekała od prawdy, konfrontowała się

z własną słabością, z własną głupotą, uświadamiając sobie, że tak bardzo pragnęła być kochana, że

niemal wyzbyła się rozsądku, inteligencji i honoru.

Do

chwili pojawienia się w jej życiu Giles’a uważała się za osobę spełnioną i w miarę

szczęśliwą.

Małżeństwo,

dzieci

– to były skryte marzenia, które zepchnęła w najgłębsze zakamarki swego

umysłu. Przyglądała się związkom swoich przyjaciół i widziała, jak trudno w tych gorączkowych

czasach znaleźć chwilę na budowanie i pielęgnowanie więzi uczuciowych. Powiedziała więc sobie

prozaicznie, że być może kiedyś zdecyduje się na pozbawione namiętności małżeństwo z rozsądku

z jakimś uprzejmym nijakim mężczyzną, który będzie dzielił jej pragnienie posiadania dzieci

i stabilizacji. Nie uważała jednak, że ten czas już nadszedł. Była zadowolona ze swego życia,

a dzikie miłosne przygody niektórych przyjaciółek zupełnie jej nie interesowały. Obserwowała je

z lekkim rozbawieniem raczej niż z zazdrością, wmawiając sobie, że rozczarowanie związane

z silnym zaangażowaniem uczuciowym nie jest warte nakładu czasu i emocji.

Kiedy

jednak poznała Giles’a, cały jej świat stanął na głowie, a ona nie dość, że się nie broniła, to

jeszcze mu w tym pomogła.

Cóż,

teraz

ponosi tego konsekwencje.

„Wyczerpanie” –

tak

brzmiała zwięzła diagnoza choroby, która osłabiła ją do tego stopnia, że

w pewnym momencie nie była już w stanie funkcjonować tak jak dotychczas.

Jej

przyjaciele byli zszokowani. Wciąż słyszała o zespole przewlekłego zmęczenia. Nikt z nich

bowiem nie był na tyle nietaktowny, żeby zasugerować, że cierpi na skutek czegoś tak niemodnego

jak złamane serce, zwłaszcza że od rozstania z Giles’em minął już rok. Nowoczesne kobiety nie mają

łamiących się serc. Są na to zbyt rozważne, zbyt dojrzałe. Na trzeźwo oceniają zalety i wady każdego

związku, w który wstępują, nie mając czasu na wdawanie się w coś nieopłacalnego

i nierozwojowego. Gdyby tylko wzięła z nich przykład…

Ale

tak się nie stało. Teraz została nie tylko z poczuciem bólu, że oszukał ją ktoś, w czyje uczucia

wierzyła, nie tylko z cierpieniem z powodu własnego niepowodzenia i urażonej dumy, ale również

z przykrą świadomością, że nie jest taką kobietą, za jaką się uważała… Że nie jest dojrzałą, rozsądną

osobą, czym zawsze się szczyciła… Że w rzeczywistości, gdy w grę wchodzą silne emocje

i pragnienia, jest tak samo podatna na zranienie jak inne przedstawicielki płci pięknej.

To

dlatego za usilną namową lekarza wzięła urlop. Tom, jej adwokat i jeden z najbliższych

przyjaciół, zaproponował, żeby skorzystała z domu w Pembrokeshire, który niedawno odziedziczył

po zmarłym wuju.

– Jest

położony na uboczu, pięć mil od najbliższej wsi, ale okolica jest tam piękna. Nigdy

wcześniej nie widziałem tego domu – powiedział. – Zamierzałem go sprzedać, ale gdy tam

pojechałem… Cóż, postanowiłem go zatrzymać. Zostań tam, jak długo zechcesz.

Angelica

już miała zaprotestować, mówiąc, że nie jest inwalidką i że niczego nie potrzebuje, ale

wiedziała, że by skłamała. Rozpaczliwie potrzebowała jakiegoś miejsca, gdzie mogłaby się ukryć,

lizać rany i odzyskać spokój ducha.

Zostawiła firmę w pewnych rękach Paula Lyonsa, swego zastępcy, wiedząc, że może na nim

polegać.

Nie

kochała już Giles’a. Jakżeby mogła? Człowiek, o którym myślała, że jest w niej zakochany,

właściwie nigdy nie istniał, ale mimo to wstrzymywała oddech na widok każdego mężczyzny

z jasnymi, złocistymi włosami i niebieskimi oczami.

Nieraz

budziła się w nocy z twarzą mokrą od łez. Wydawało jej się, że nie jest w stanie mierzyć

się z otaczającym światem i że każdy, kto na nią patrzy, wie, jaka była niemądra.

Tom

miał rację. Sześć miesięcy z dala od Londynu, w samotności, to prawdopodobnie to, czego jej

potrzeba, żeby spojrzeć na sytuację z właściwej perspektywy i odzyskać dawną energię

i determinację.

W przeddzień wyjazdu zjedli razem lunch, po czym Tom pojechał z nią do domu, żeby upewnić się,

czy na pewno wie, jak trafić na miejsce. Angelica zdawała sobie jednak sprawę, że to tylko pretekst,

bo tak naprawdę Tom się martwił. Na samą tę myśl ogarnęło ją miłe ciepło. Byli przyjaciółmi od

niepamiętnych czasów. Matka uwielbiała Toma i często napomykała, że stanowiliby dobraną parę,

ale niezależnie od tego, jak bardzo byli sobie bliscy, oboje wiedzieli, że traktują się tylko jak

rodzeństwo i że jakakolwiek więź seksualna między nimi nie wchodzi w grę. Tom właśnie ostatnio

się zakochał, a Angelica

bardzo polubiła jego nową dziewczynę.

Po

drodze do Pembrokeshire zatrzymała się w Ludlow, żeby zwiedzić miasto i coś zjeść, ale

zabawiła tam dłużej, niż planowała, bo zanim wróciła do samochodu, już zapadł mrok. Wiejska

droga była nieoświetlona, ale na szczęście ruch zelżał, w przeciwnym razie irytowałaby, jak

przypuszczała, innych kierowców swoją niepewną, wolną jazdą w poszukiwaniu bocznej drogi do

domu przyjaciela.

Była

coraz

bardziej niespokojna, ale nie z powodu późnej pory i zmęczenia. Przez ostatnie parę mil

czuła się coraz gorzej. Bolał ją żołądek, męczyły mdłości i z całym przekonaniem sądziła, że to wina

posiłku, który zjadła w Ludlow.

W ciągu ostatnich dwunastu miesięcy po rozstaniu z Giles’em straciła na wadze sześć kilogramów.

Przyjaciele ostrzegali ją, że może stać się za szczupła i przy swoich prawie stu siedemdziesięciu

centymetrach wzrostu wyglądać na wychudzoną. Musiała przyznać im rację. Widziała nowe

zagłębienia u nasady szyi, wyczuwała pod palcami kości biodrowe, eleganckie spódnice stały się za

luźne w pasie.

Pod

szarymi oczami pojawiły się cienie, nadające jej twarzy udręczony wyraz. Miękkie, czarne

jedwabiste włosy zaczynały tracić połysk. Zdawała sobie sprawę, że stan psychiczny zaczyna

niekorzystnie wpływać na jej wygląd.

Przyrzekła sobie, że

urlop

spędzi na poprawianiu kondycji fizycznej. Będzie dużo chodzić,

racjonalnie się odżywiać, prowadzić prosty, zdrowy tryb życia zamiast nie dojadać i tkwić

w duchocie biura z centralnym ogrzewaniem.

Tom

ostrzegł ją, że w domu panują spartańskie warunki, ale było piękne lato i czuła ulgę na samą

myśl o samotności w miejscu, gdzie nikt nie będzie od niej oczekiwał podtrzymywania wizerunku

pewnej siebie, samowystarczalnej kobiety sukcesu.

W tym właśnie tkwi problem kobiet, pomyślała, że natura nie predestynowała ich do

samowystarczalności. Natura wyposażyła je w geny, za sprawą których pragną z kimś dzielić życie.

I ta sama natura oszukała ją – podobnie jak Giles – a ona pozwoliła wywieść się w pole.

Pogrążona w myślach za późno zauważyła skręt i musiała zawrócić. Nagle poczuła się przeraźliwie

słaba. Miała wrażenie, że głowę ma wypełnioną watą, a żołądek…

Jadąc ścieżką między

wysokimi

nasypami wysadzanymi żywopłotem, modliła się, żeby dotrzeć do

celu, zanim jej żołądek ostatecznie się zbuntuje.

Angelicę oblewał

zimny

pot, będący niewątpliwie jednym z objawów choroby, więc gdy w świetle

reflektorów ukazał się niski budynek z kamienia, odetchnęła z ulgą. Był dłuższy, niż się spodziewała,

i miała wrażenie, że prowadzi do niego dwoje oddzielnych drzwi. A może tylko tak jej się wydaje –

zastanowiła się. I co robi żywopłot w samym środku frontowego ogrodu?

Gdy

zatrzymała samochód, zorientowała się, że to nie pojedynczy dom, lecz bliźniak. Naraz

uprzytomniła sobie, że Tom nie ostrzegł jej, że dom nie jest całkowicie odosobniony… Znowu

chwyciły ją potężne skurcze żołądka.

Pchnęła gwałtownie

drzwi

samochodu, wychyliła się z siedzenia kierowcy i natychmiast

zwymiotowała.

Trzęsła się i ledwo trzymała na nogach. Zgięta wpół, skręcała się z bólu. Błagała Boga, żeby

zdołała dowlec się w domowe zacisze. Nie obawiała się, że ktoś mógłby ją zobaczyć. Z drugiego

bliźniaka nie dochodziły żadne dźwięki, a wszystkie okna były ciemne. Była sama, zupełnie sama…

Wyjęła z auta torbę i znalazła duży staroświecki klucz. Nie zadając sobie trudu zamknięcia

samochodu, otworzyła drewnianą bramę i pospieszyła w stronę wejścia. Na szczęście, ból chwilowo

zelżał.

Wysiłek

zapanowania

nad bólem sprawił jednak, że zakręciło jej się w głowie. Trzęsącą się ręką

usiłowała włożyć klucz do zamka. W tym samym momencie ogarnęła ją obezwładniająca słabość,

a nawrót skurczów sprawił, że ponownie oblała się zimnym potem. Mdłości stały się nie do

wytrzymania.

Upuściła

klucz

i przycisnęła ręce do brzucha. Krzyknęła i zemdlona osunęła się przed wejściem na

ziemię. Jak przez mgłę dotarł do niej odgłos silnika samochodowego, ale nie była w stanie zwrócić

na to jakiejkolwiek uwagi.

Właśnie przestała wymiotować.

Po

twarzy spływały jej łzy, a gardło piekło. Wciąż leżała skulona

na ziemi, walcząc z następnym atakiem spazmów, gdy nagle tuż za sobą usłyszała poirytowany męski

głos.

– Co tu się, u licha, dzieje

?

Kiedy

próbowała odwrócić głowę, zbyt wyczerpana i zbyt cierpiąca, by cokolwiek wyjaśnić,

mężczyzna najwyraźniej zorientował się, w jakim jest stanie, bo natychmiast ukląkł obok i odezwał

się już znacznie łagodniejszym tonem:

– Już dobrze. Nie, proszę się

nie

ruszać. Co się stało? Zatrucie? – spytał.

Ból wrócił

ze

zdwojoną siłą. Angelica ledwie przytaknęła, po czym ogarnęła ją ciemność. Jak

przez sen czuła, że ktoś ją podnosi, bierze na ręce, coś mówi i niesie gdzieś, gdzie już całkowicie

straciła przytomność.

ROZDZIAŁ DRUGI

Angelica

z wahaniem uniosła powieki. Skrzywiła się, gdy oślepiło ją światło, i natychmiast znowu

zamknęła oczy. Wysiłek odwrócenia głowy od źródła blasku był zbyt wyczerpujący.

Marnie

się czuła. Kręciło jej się w głowie, w środku czuła pustkę. Powoli jednak powracały do

niej obrazy z poprzedniego wieczoru. Najwyraźniejsze było wspomnienie bólu tak intensywnego, że

na samą tę myśl kurczył się jej żołądek.

Była

chora, bardziej

chora niż kiedykolwiek w życiu. Była tak chora i tak udręczona bólem, że

naprawdę myślała, że umrze, a nawet chwilami tego pragnęła.

Przypomniała sobie, że naprawdę

to

powiedziała i że jakiś nieznany głos przestrzegał ją przed

mówieniem takich głupot; że uspokajał i pocieszał; że obejmowały ją jakieś obce ręce.

Do

kogo należały ręce i ten głos? Do lekarza? Zmarszczyła czoło, odgadując, dlaczego powinna

odrzucić tę myśl. Jeśli więc nie lekarz, to kto?

Prawie

na pewno ktoś obcy, w dodatku, jak ze zdziwieniem stwierdziła, obcy, który nie

onieśmielał jej, lecz wręcz dawał poczucie bezpieczeństwa. Podświadomie wiedziała, że powinna

oddać się z wdzięcznością pod jego opiekę, pozwalając na wszelkie intymności w stosunku do

swego udręczonego bólem ciała. Normalnie byłoby to nie do przyjęcia, nawet gdyby znała

właściciela tych zręcznych chłodnych dłoni i tego łagodnego głosu, który zapewniał, że dokładnie

wie, co ona przechodzi, jak bardzo ją to przeraża i osłabia… Wspomniał też, że rozumie, jak bardzo

nie chciała mieć długu wdzięczności wobec niego czy kogokolwiek innego.

Umysł miała przyćmiony, w głowie mętlik. Im bardziej starała się jasno myśleć, tym bardziej była

zdezorientowana. Nie wiedziała nawet, gdzie jest…

Ależ… tak… wiedziała. Przyjechała odpocząć…

Jest

w Walii, w hrabstwie Pembroke.

Skrzywiła się

lekko. Tyle

tylko że to, co miało być czasem ożywczego odpoczynku i powrotu do

zdrowia, zaczęło się od silnego zatrucia. Jedyne, co pamiętała z wydarzeń ostatnich kilku dni,

ograniczało się do wspomnienia chorobowych męczarni.

Pamiętała,

jak

przyjechała do domu Toma i… chyba wciąż tutaj jest… Ale czy na pewno? Ta

sypialnia ze skośnym dachem i widokiem na odległe wzgórza; to staroświeckie, żelazne łóżko, tak

wysokie, że nie zdołałaby sięgnąć stopami podłogi…

Zmarszczyła brwi. Skąd

to

wie? Pamiętała jak przez mgłę, że rozpaczliwie chciało się jej

wymiotować, że próbowała zejść z wysokiego łóżka i poszukać łazienki, ale ktoś znowu jej

pomógł…

To

dziwne, pomyślała, przypominając sobie ten incydent, że teraz czuje się zakłopotana, gdy

tymczasem wtedy wcale nie była zażenowana. Podobnie jak on, kimkolwiek był, zachowywał się tak

powściągliwie, obojętnie i tak pewnie w zaistniałych okolicznościach oraz w stosunku do niej, że

pragnęła tylko jednego: całkowicie mu się poddać i pozwolić przejąć kontrolę nad wypadkami.

Zaszokowała ją świadomość, że znajdowała się z kimś obcym w sytuacji tak intymnej, w jakiej

nigdy nie była z Giles’em. Oczywiście, nie chodziło tu o intymność łączącą kochanków, lecz o rodzaj

bliskości, który czynił ją jeszcze bardziej bezbronną. A jednak jakoś nie czuła się zagrożona… do

tego nieznajomego czuła tylko wdzięczność. Pamiętała nawet, że próbowała mu dziękować, ale

zaprotestował. Ciekawe, gdzie jest teraz? Odszedł? Zostawił ją samą? – zastanowiła się.

Z jakiegoś powodu zadrżała z niepokoju na tę myśl. Odrzuciła pled i ciężkie lniane prześcieradło,

porzucając te czcze rozmyślania, spuściła nogi i stwierdziła, że pamięć jej nie zawodzi – łóżko

rzeczywiście jest za wysokie, by mogła sięgnąć podłogi, a na

sobie ma męską koszulę.

Koszula

była zapięta na guziki, jakby na znak dochowania zasad przyzwoitości. Zupełnie tak, jak

gdyby ktoś się spodziewał , że kiedy Angelica się obudzi, będzie pamiętała intymność sytuacji,

w jakiej się oboje znaleźli, i chciał pokazać, że respektuje jej prawo do zachowania prywatności,

niezależnie od tego, co musiał robić, by jej pomóc w chorobie.

Chciał, żeby miała pewność, że w jego staraniach nie było nic z podglądactwa czy lubieżności.

Rozumiał, że w pierwszej chwili będzie zszokowana, przypominając sobie, jak ją niósł, kąpał

i przebierał.

Nagle

zrobiło się jej gorąco, a twarz poczerwieniała. Wolałaby tego nie pamiętać. Była mu

oczywiście wdzięczna za pomoc, kimkolwiek jest, ale teraz znowu musi być sobą…

Zsunęła się z łóżka i stanęła, albo raczej spróbowała stanąć, rozszerzając oczy ze zdziwienia

i niedowierzania, że nogi odmawiają jej posłuszeństwa.

Osunęła się

na

podłogę, zdążywszy jeszcze chwycić brzeg łóżka.

W następnej chwili zauważyła, że drzwi otwierają się gwałtownie i do pokoju wchodzi lekko

utykający mężczyzna. Włosy miał zmierzwione i wilgotne, jakby przed chwilą osuszał je ręcznikiem,

a brodę pokrywał mu nieznaczny poranny zarost. Dżinsy, które miał na sobie, wydawały się trochę za

luźne w pasie i na

biodrach, jakby ostatnio stracił na wadze.

Kiedy

pochylił się nad nią, żeby pomóc jej wstać, Angelica poczuła zapach mydła, świeży i męski,

i domyśliła się, że musiał dopiero co wyjść z łazienki.

– Wszystko w porządku – powiedziała pewnym głosem. – Poradzę sobie. – Próbowała odsunąć się

od niego, gdy wziął ją na ręce i położył z powrotem

na łóżku.

Pod

wpływem jego wymownego spojrzenia poczuła się winna. Miała wobec niego tak ogromny

dług wdzięczności, że nie powinna go jeszcze powiększać.

To

nie fair, że zrządzeniem losu akurat teraz, kiedy postanowiła być całkowicie niezależna i wolna

od wszelkich zobowiązań uczuciowych, znalazła się w tak niekomfortowej dla siebie sytuacji.

Ale

przecież nie wszyscy mężczyźni są tacy jak Giles. Choćby Tom, jej wierny, wieloletni

przyjaciel od lat. Czy na przykład Paul, drugi zastępca w firmie. Obu im mogła bezwarunkowo ufać,

obaj wielokrotnie dowiedli swej przyjaźni i lojalności.

Była

jednak

zasadnicza różnica między tymi relacjami a nieszczęsnym związkiem z Giles’em. Oni

byli przyjaciółmi, on – potencjalnym kochankiem.

Niewykluczone, że

nie

powinna utrzymywać stosunków seksualnych z mężczyznami, że jest typem

kobiety wzbudzającym w sercu mężczyzn sympatię raczej niż pożądanie.

Nagle

uprzytomniła sobie, że nie podtrzymują jej już silne ręce i że posiadacz tych rąk pochyla się

teraz nad nią, przypatrując się jej ze zmarszczonym czołem.

Ma

miłe ręce, pomyślała. Zdecydowane i muskularne, skórę osmaganą wiatrem, ale nie opaloną,

jak gdyby pracował na dworze.

Po

raz pierwszy zainteresował ją… Jak to się stało, że szczęśliwie znalazł się obok niej akurat

w chwili, kiedy najbardziej tego potrzebowała? Co robi w tak odludnym miejscu? Gdzie powinien

teraz być zamiast tkwić tutaj i się nią zajmować?

– Nie

jest pani jeszcze na tyle silna, żeby wstać – powiedział zdecydowanie.

Miał miły głos, głęboki i lekko zachrypnięty, ale bez wyraźnego walijskiego akcentu.

– Czuję się znacznie lepiej – zaprotestowała Angelica. – Naprawdę powinnam wstać. I tak

zabrałam panu już za dużo czasu. – Zaczerwieniła się lekko. – Jest pan prawdziwym samarytaninem –

dodała niepewnie. – Gdyby nie zjawił się pan wtedy… – Zadrżała, nie chcąc rozpamiętywać, co

mogłoby się z nią stać. – Nie miałam pojęcia, że tu jest bliźniaczy dom. – Wyprostowała się powoli.

– Kiedy Tom opisywał mi to miejsce, nie wspomniał o tym. Myślałam, że będę

tutaj

sama.

Zauważyła, że mężczyzna uniósł

nieznacznie

brwi, i z jakiegoś powodu poczuła się zobowiązana,

żeby dodać jeszcze coś na swoją obronę.

– Nie żebym była niewdzięczna i nie

doceniała tego, co pan dla mnie zrobił, ale nie mogę dłużej

się panu naprzykrzać. Musi pan zapewne zająć się własnymi sprawami, ma pan swój dom i…

– To jest mój dom – powiedział obojętnym tonem. – Kiedy zastałem panią nieprzytomną na progu,

nie miałem pojęcia, kim pani jest i co pani tu robi. Wolałem więc wnieść panią do środka niż czekać,

aż dojdzie pani do siebie. Kiedy ściągnąłem lekarza z Aberystwyth, przez pierwsze dwadzieścia

cztery godziny nie było wiadomo, czy nie będzie trzeba umieścić pani w naszym

jedynym tutaj

szpitalu.

– Przez ten czas – ciągnął – udało nam się dowiedzieć, kim pani jest i skąd się tu wzięła. Uznałem

więc, że z mego punktu widzenia będzie wygodniej mieć panią u siebie niż doglądać pani

w sąsiednim domu.

Zrelacjonował

to

wszystko tak rzeczowym tonem, że Angelice nie pozostało nic innego, jak

uśmiechnąć się z zażenowaniem.

– Sprawiłam

panu

dużo kłopotu – przyznała. – Przepraszam.

– Nie ma za co. Choroba to nie zabawa. Wiem coś o tym, bo i mnie

to kiedyś spotkało. Czasami

każdy potrzebuje czyjejś pomocy – uspokoił ją.

Angelica

zastanowiła się przez chwilę. Co to znaczy, że i jego to spotkało? Teraz, gdy przyjrzała

mu się uważniej, zauważyła wymizerowaną twarz, wyraźnie rysujące się wysokie kości policzkowe,

zmarszczki po obu stronach ust, wskazujące na ból i cierpienie.

Pamiętała, że utykał, wchodząc

do

sypialni, i nagle zapragnęła się koniecznie czegoś o nim

dowiedzieć. W tym samym momencie dotarło do niej to, co powiedział o domu. A więc nie jest

w domu Toma, lecz u niego.

– Proszę posłuchać – zwróciła się do mężczyzny ponownie – okropnie się czuję przez to wszystko.

Przysporzyłam panu kłopotów, ale teraz jest już po wszystkim i mogłabym przenieść się obok. Już

wystarczająco długo zakłócałam pańską prywatność.

– Nigdzie

pani nie pójdzie, dopóki lekarz pani nie pozwoli – sprzeciwił się.

Angelica

popatrzyła na niego niepewnie. W jego zachowaniu nie wyczuwała żadnego zagrożenia,

żadnej agresji ani chęci dominacji, a jednak miała przeczucie, że gdyby próbowała mu się

przeciwstawić, wstać i wyjść, natychmiast znalazłaby się z powrotem w łóżku.

Przeraziło ją, że

tak

łatwo poddała się emanującej z niego sile, niemal ulżyło jej, że tak się stało

i że pozwoliła mu podjąć za siebie decyzję.

Zadrżała

jednak, przypomniawszy

sobie, jak lekarz w Londynie ostrzegał ją, że stres, w jakim się

znajduje, może się objawiać w różny sposób. Czyżby to był jeden z nich? Niechęć do pokierowania

własnym życiem, jak dotąd obce jej pragnienie, żeby leżeć tu, gdzie jest, i pozwolić temu obcemu

człowiekowi się nią zajmować i podejmować za nią decyzje?

Pomyślała

sobie

nagle, jak bardzo związek z Giles’em ją zmienił, jak bardzo osłabił jej wiarę

w siebie. Choć na szczęście uwolniła się od resztek miłości, którą, jak jej się kiedyś wydawało, do

niego czuła, pozostała z tym niezdecydowaniem, niemożnością polegania na własnej ocenie

i podejmowania samodzielnie decyzji, co całkowicie kłóciło się z przekonaniami kobiety, jaką

w swym mniemaniu kiedyś była.

– Coś

nie

tak? – zaniepokoił się jej wybawca.

Drgnęła. Potrząsnęła głową, trochę

podenerwowana

jego przenikliwością, zastanawiając się, co

mógł wyczytać z wyrazu twarzy Angeliki.

– Od

dawna ma pan ten dom? – spytała szybko, chcąc skierować rozmowę na tory mniej osobiste.

– To

nie jest mój dom – odparł krótko, wstając. – Wynajmuję go.

Teraz

jej kolej na zmarszczenie brwi. Jego odpowiedź była całkiem naturalna i na pewno nie

dawała powodu, by ostrzegawcze dzwony zabiły jej głośno w uszach. Angelica jednak prowadziła

własny interes i wystarczająco długo miała do czynienia z ludźmi, żeby nie rozpoznać, kiedy należy

mieć się na baczności.

Poza

tym ostatnio zdarzyło się w jej życiu tyle, że teraz była szczególnie ostrożna, kiedy wkraczała

na niepewny grunt. Ale co mogło być takiego w niewinnym pytaniu o dom, że otrzymała tak suchą

odpowiedź, jakby ostrzeżenie, że tego tematu nie należy kontynuować?

Uznała jednak, że

to

nie jej sprawa. Nie była zresztą szczególnie zainteresowana tym, czy jej

opiekun jest czy nie jest właścicielem domu, w którym się znajdowała. Chciała tylko podtrzymać

rozmowę.

A jednak… a jednak kiedy stał odwrócony do niej plecami, ze sztywnymi z napięcia ramionami,

poczuła zupełnie

nieoczekiwany

przypływ emocji, będących czymś więcej niż tylko zwykłą irytacją.

Skuliła się

na

łóżku, niezadowolona, że bliskość fizyczna wymuszona przez chorobę dała jej,

chociaż niesłuszne, prawo, by czuła się znieważona i zraniona, że ten obcy mężczyzna chce zachować

dystans.

Stojąc, przenosił ciężar ciała z jednej nogi na drugą, dłonią pocierał odruchowo jedno udo, jak

gdyby odczuwał w nim ból.

– Nawiasem mówiąc, skontaktowałem się z pani

przyjacielem Tomem – powiedział.

– Naprawdę? A więc pan go zna? – zdziwiła się Angelica. Ciekawe, czemu Tom nigdy o nim

nie

wspomniał.

– Nie

– odparł mężczyzna. – Nigdy się nie spotkaliśmy, ale na mapie, którą miała pani przy sobie,

był zapisany numer jego telefonu.

Angelica

przytaknęła. Jak to dobrze, że Tom zanotował jej swój nowy londyński numer na

wypadek, gdyby miała trudności z odczytaniem trasy. Przeprowadził się przed dwoma tygodniami

i jeszcze nie zdążyła go zapamiętać.

– Zadzwoniłem

do

niego, dopiero gdy lekarz potwierdził, że to salmonella. Chciał od razu

przyjechać, ale chyba miał inne zobowiązania.

– Tak – przyznała Angelica, uśmiechając się szczerze. – Miał spędzić tydzień z rodzicami swojej

nowej dziewczyny. Mieli się dopiero poznać, a ponieważ podejrzewał, że może ich trochę niepokoić

różnica wieku między nimi – Tom ma trzydzieści dwa lata, a Sarah

zaledwie dziewiętnaście – wiem,

że wolał nie odkładać tego spotkania. Ja zresztą też nie domagałabym się, żeby to zrobił. Proszę mi

wierzyć, że niezależnie od tego, jak bardzo jestem panu wdzięczna za wszystko, co pan dla mnie

uczynił, nie chciałabym nadal być dla pana ciężarem. Może jakaś prywatna pielęgniarka…?

Mężczyzna uniósł brwi.

– Może, ale niełatwo o nią w tej części świata, zwłaszcza tak szybko. Pani przyjaciel ostrzegł

mnie, że będą z panią kłopoty,

gdy

tylko minie najgorsze. Określił panią jako osobę bardzo

niezależną…

Bardzo

niezależna… – powtórzyła w myślach. Kiedyś rzeczywiście była i szczyciła się tym. Teraz

już nie jest tego taka pewna i jak wiedziała, Tom także nie. Ale jako dobry przyjaciel, nie zdradziłby

nikomu obcemu żadnej z jej słabości – i chwała mu za to.

– O której

ma

przyjść lekarz? – spytała spokojnie.

Dostatecznie

długo zakłócała już spokój temu mężczyźnie. Pewna bliskość, jaka się między nimi

wytworzyła, gdy Angelica leżała złamana chorobą, była czymś, co musiała zaakceptować. Teraz

jednak, stanąwszy twarzą w twarz z kimś, kto przedtem był po prostu niewyraźną, nieznaną jej

postacią, ledwie spokojnym, pełnym zrozumienia głosem i parą zręcznych rąk, które wydawały się

instynktownie wiedzieć, jak jej pomóc i ukoić ból, zaczęła czuć się nieswojo – zażenowana

i skrępowana jego obecnością.

Spojrzenie, jakim

ją obrzucił, zdawało się przenikać na wskroś i rozpoznawać jej uczucia. Miał

chłodne jasnoniebieskie oczy, które w przyćmionym świetle wydawały się prawie szare… groźne

oczy, jak stwierdziła z niepokojem, zdradzające przenikliwy umysł, o który go podejrzewała.

Zastanawiała się,

kim

jest z zawodu. W tej okolicy nie znajdowały się żadne zakłady przemysłowe.

Było to idealne miejsce na wakacyjny pobyt dla osób spragnionych samotności i spokoju, ale

niekoniecznie chcieliby tu mieszkać na stałe… I jaką pracę wykonywał, że mógł sobie pozwolić na

wzięcie wolnych dni, żeby zajmować się chorą, zupełnie obcą mu osobą?

Przyjrzała

mu

się ukradkiem. Miał na sobie znoszone dżinsy, zbyt luźne jak na jego szczupłą

sylwetkę. Jeśli nie pracuje, to jak może płacić za wynajęcie tego domu? Skąd ma pieniądze na

utrzymanie – jedzenie i ubranie?

– Słyszę samochód – powiedział. –

To

prawdopodobnie lekarz. Zejdę po niego.

Miał słuch

tak

samo wyostrzony jak spojrzenie, stwierdziła Angelica, gdy po chwili również

rozpoznała odgłos silnika samochodu.

Lekarz

był mężczyzną w średnim wieku, miał zmęczone oczy, mówił z delikatnym walijskim

akcentem. Kiedy przepraszała go, że sprawiła mu tyle kłopotu, tylko potrząsnął głową.

– Nie

ma nic gorszego niż ciężkie zatrucie pokarmowe – powiedział. – Miała pani szczęście, że

Daniel tu był, gdy straciła pani przytomność.

– Ogromne szczęście – zgodziła się Angelica i zadrżała lekko na wspomnienie pierwszych

objawów choroby. A więc mężczyzna ma na imię Daniel. Głupio, że go o to

sama nie zapytała.

– Pani przyjaciel podał nam nazwisko pani lekarza w Londynie. – Lekarz nie spuszczał z niej

bacznego spojrzenia. – Przyjechała tu pani, żeby trochę wypocząć, prawda?

– Mój lekarz twierdzi, że choruję na skutek stresu – wyjaśniła Angelica. – Kiedy więc Tom

zaproponował, żebym skorzystała z jego

domu…

– A więc stres? Cóż, potrzebuje pani pobyć w innym otoczeniu… i zażyć trochę

spokoju

–

stwierdził lekarz.

– Tak. – Angelica skinęła głową. – Myślę, że powinnam przenieść się już do domu Toma

i pozwolić panu…

to

znaczy Danielowi, zająć się własnymi sprawami.

Poczuła, że

gdy

to mówi, jej twarz lekko czerwienieje; może na skutek uważnego spojrzenia

doktora, a może i na skutek zakłopotania, że nawet nie wiedziała, jak nazywa się jej wybawca. –

Mam wyrzuty sumienia, że zabrałam mu tyle czasu – dodała z zakłopotaniem. – Pomyślałam, że może

byłaby jakaś pielęgniarka…

– Mało jest rzeczy, których Daniel nie wiedziałby na temat chorowania – usłyszała w odpowiedzi.

– A co do tego, że zajmowała mu pani czas, to ośmielam się powiedzieć, że gdyby nie chciał pani

pomóc, to od razu załatwiłby dla pani opiekę… Choć tutaj uważamy za oczywiste, że sąsiadom

pomaga się w razie

potrzeby.

Lekarz

skończył badanie i spakował torbę.

– Jeszcze

przez parę dni będzie pani bardzo słaba – ostrzegł.

– Ale

wstawać mogę – stwierdziła Angelica.

Zresztą, podjęła już decyzję, że

nie

będzie dłużej nadużywać gościnności swego gospodarza.

W dodatku teraz, gdy była już w pełni świadoma, czuła się bardzo niezręcznie z powodu swej

zależności od Daniela. To był jej zupełnie obcy stan.

Od

czasu niefortunnego związku z Giles’em bardzo usilnie pracowała nad tym, żeby odzyskać

niezależność i wiarę w siebie. Chciała funkcjonować samodzielnie, a nie być zdana na pomoc innych

ludzi. Nigdy, przenigdy nie pozwoli już sobie na przeżywanie takiego stresu jak po rozstaniu

z Giles’em.

– Owszem, może pani wstać – zgodził się lekarz, patrząc na nią w zamyśleniu. – Ale muszę panią

przestrzec, że powinna się pani oszczędzać. W każdej chwili może nastąpić nawrót choroby. Zatrucia

salmonellą nigdy nie należy lekceważyć, a jeśli jest tak silne jak w pani przypadku… – Zmarszczył

czoło i Angelica miała wrażenie, że chce dodać coś jeszcze, ale najwyraźniej rozmyślił się, bo po

chwili milczenia uśmiechnął się łagodnie. – To nie Londyn – powiedział. – Tutaj naszą

odpowiedzialność wobec małej społeczności, w której żyjemy, i wobec każdego z mieszkańców

traktujemy bardzo poważnie. Nie musi pani czuć się ani winna, ani dłużna Danielowi. Po prostu

proszę to traktować jako dobry uczynek, za który odpłaci pani kiedyś jakiejś innej osobie

w potrzebie.

Ponownie

się uśmiechnął, zamknął neseser i skierował się do drzwi.

Angelica

słyszała, że schodząc na dół, rozmawia z Danielem, i zastanawiała się nerwowo, czy nie

mówią o niej. Zganiła się w duchu za takie przewrażliwienie.

Jest

przecież dostatecznie dojrzała i rozsądna, żeby zdawać sobie sprawę, że nie wszyscy

mężczyźni są tacy jak Giles i że miała pecha, trafiając na niego. Była zwyczajnie zbyt naiwna, a ból,

jaki jej sprawił, nie jest dostateczną przyczyną, by obrazić się raz na zawsze na cały męski gatunek.

Skonstatowała, że nie może dłużej nikomu nie ufać i lękać się każdego mężczyzny.

Może i nie, ale ponowne zakochanie się byłoby szaleństwem, nieprawdaż? Zakochać się? – zadała

sobie ponownie to pytanie.

Westchnęła ciężko.

Kto

tu mówi o zakochaniu, na litość boską! Jakiż ewentualny związek mógłby

zachodzić między jej stosunkiem do Giles’a a zupełnie inną relacją z Danielem, do której została

zmuszona na skutek obiektywnych okoliczności?

Daniel. Powtórzyła

kilkakrotnie

w myślach to imię, dochodząc do wniosku, że do niego pasuje. Ma

w sobie jakąś moc, a nawet może budzić grozę, podobnie jak ten, który je nosi. Czy uznała go za

silnego i trochę onieśmielającego? – zapytała się w duchu. Za troszkę zbyt dominującego samca,

pewnego siebie w sposób, w jaki ona nigdy nie umiała być?

Czy

to wrodzona słabość jej płci sprawia, że czuje się wciąż przewrażliwiona i niepewna,

świadoma własnych niedostatków? Czy to na skutek głęboko zakorzenionego lęku przed życiem

obracającym się wyłącznie wokół pracy tak łatwo uległa manipulacjom Giles’a? Gdyby miała

silniejszy, bardziej męski charakter, stwierdziła, byłaby zbyt niezależna, zbyt pewna siebie i własnej

siły, by ulec zwodniczemu urokowi Giles’a.

Czy

już nigdy nie wyzbędzie się poczucia winy, nie zapomni, że była na tyle nierozsądna, że nie

zorientowała się wcześniej, jaki naprawdę jest Giles? Wciąż jeszcze ją irytowało, że ośmieszyła się

w oczach znajomych. Dojrzała kobieta, tak rozpaczliwie pragnąca miłości i bezpieczeństwa, że nie

dostrzegła prawdy.

Nigdy

więcej nie da się tak oszukać. Od tej chwili jej stosunki z mężczyznami będą pozbawione

wszelkiej emocjonalności i uczuć, będzie trzymała się na dystans chroniący jej wrażliwe serce.

Irytowało Angelicę, że

mimo

sukcesów zawodowych wciąż ma w sobie pustkę, wciąż czuje

tęsknotę, by spełnić się również jako kobieta.

Zadrżała,

wyobraziwszy

sobie, jak ten mężczyzna na dole śmiałby się z jej przewrażliwienia.

Nawet Tom, oddany przyjaciel, nie do końca rozumiał tę głęboko zakorzenioną potrzebę

odwzajemnionej miłości. Czasami sama tego nie pojmowała, pragnęła się uwolnić i żeby nigdy

więcej nie nękały jej podobne myśli.

Gdyby

mogła zdławić tę wewnętrzną potrzebę, wtedy przynajmniej miałaby pewność, że żaden

mężczyzna nigdy nie będzie bliski na tyle, żeby ją wykorzystać i nią manipulować.

Poruszyła się niespokojnie, wściekła, że

los

potraktował ją tak nielitościwie i że teraz bezradna

i bezbronna jest zdana na pomoc Daniela.

Dlaczego

to nie jakaś kobieta znalazła ją na progu domu? Dlaczego musiał to być akurat nieznajomy

mężczyzna, w dodatku atrakcyjny, który mimo nędznego ubrania i ogólnie zaniedbanego wyglądu

emanował pewnością siebie i siłą podkreślającą jej słabość? Mimo tego, co powiedział lekarz,

wiedziała, że im prędzej przeniesie się do domu Toma i znajdzie z dala od Daniela, tym lepiej.

To

właśnie powiedziała Danielowi pół godziny później, gdy wszedł do sypialni. Nie dodała

jednak, że choć doktor pozwolił jej wstać, to równocześnie kazał się oszczędzać.

– Naprawdę uważam, że zbyt długo korzystałam z pana gościnności – oświadczyła chłodnym

tonem, przybierając najbardziej oficjalną pozę i starając się

nie

zwracać uwagi na fakt, że ma na

sobie tylko jego koszulę. – Lekarz zgodził się ze mną, że mogę już sama sobie radzić.

Czy

aby ton jej głosu nie zdradzał, że pozwala sobie na drobne kłamstewko? Czy nie uniosła brody

trochę za wysoko, jakby chciała przeciwstawić się Danielowi, choć on nie zamierzał się z nią

sprzeczać, spoglądając tylko w zamyśleniu? Czy to nie lekkie rozczarowanie połączone z ulgą

zwiększyło jej chęć ucieczki w bezpieczne miejsce, jakim był dom Toma, gwarantujący odzyskanie

prywatności?

– Jeśli

jest

pani pewna, że sobie poradzi – powiedział po chwili Daniel.

– Tak. Tak, jestem pewna – stwierdziła stanowczo, po czym w obawie, że mogło to zabrzmieć tak,

jakby nie zdawała sobie sprawy, ile dla niej zrobił, dodała szybko: – Jestem panu oczywiście bardzo

wdzięczna za wszystko i jeśli mogłabym się jakoś zrewanżować…

Uśmiech, który

jej

posłał, był lekko ironiczny, jak gdyby zdawał sobie sprawę, że rozpaczliwie

chce od niego uciec.

– Nie

wiem nawet jeszcze, jak pan się nazywa – dodała nerwowo.

Czuła się

fatalnie. Teraz, kiedy

była już w pełni świadoma, mogła sobie wyobrazić, jak wygląda

z twarzą bez makijażu, włosami w nieładzie i męskiej koszuli zamiast własnego ubrania. Tymczasem

on obserwował ją, stojąc w pełnym rynsztunku – dżinsach i sportowej koszuli.

Przypominała

sobie

teraz te chwile, gdy wzywała pomocy, a on się zjawił, wziął na ręce

i uspokajał łagodnymi pewnymi ruchami, jakby instynktownie wiedział, jak postępować.

Żadna pielęgniarka

nie

opiekowałaby się nią tak sumiennie. Była mu niewymownie wdzięczna,

a równocześnie niewyobrażalnie zażenowana i skrępowana intymnością, jaka wytworzyła się między

nimi i mocno utkwiła jej w pamięci, choć była wtedy na wpół przytomna i nie pozostawało jej nic

innego, jak poddać się z wdzięcznością pielęgnacyjnym zabiegom.

Pamiętała,

kiedy

po jednym szczególnie wyczerpującym ataku wymiotów Daniel ściągnął z niej

ubranie i delikatnie obmył ją gąbką. Dobrze wiedział, że jest spragniona chłodu czystej wody, która

zmyłaby woń wymiocin.

Patrząc

na

niego teraz, zastanawiała się, jak to jest możliwe, że ten mężczyzna okazał się tak

troskliwy i tak czuły. Ogarnęły ją wyrzuty sumienia i złość.

Co

się z nią dzieje? On po prostu zrobił to, co uważał za konieczne. W tej części świata sąsiedzi

spieszą sobie z pomocą, tak powiedział lekarz. Nie ma żadnego powodu, żeby miała czuć się

świadoma obecności Daniela, tak bardzo, że miała wrażenie, że jej ciało w jakiś sposób zapamiętało

dotyk jego rąk… I to do tego stopnia, że teraz…

Przełknęła z trudem ślinę, powstrzymując bieg myśli.

– Nie

mogę tu dłużej zostać – wybuchnęła.

Zauważyła, że

Daniel

ściągnął brwi i zagryzł dolną wargę. Co, u licha, ją napadło? – zastanowił

się. Zachowuje się jak kretynka. Niczym kobieta przerażona nagle intymną sytuacją z mężczyzną,

w którym wyczuwa niebezpieczną seksualność. A przecież nic takiego ich nie łączy.

W sposobie, w jaki się nią opiekował, nie krył się żaden podtekst seksualny, a i teraz nic w jego

zachowaniu nie mogło wskazywać, że pociąga go jako kobieta. Nie, to tylko ona ma takie myśli,

stwierdziła z niesmakiem Angelica. I w końcu dlaczego miałaby być nim w jakikolwiek sposób

zainteresowana? Nie był przystojny tak jak Giles. Poza tym był kostyczny, grubo ciosany i ogólnie

zbyt

męski, żeby mieć jego zniewalający urok.

I nawet jeśli pozornie nie było w nim nic seksualnie interesującego, intuicja mówiła jej, że jest

typem mężczyzny, którego większość kobiet uznałaby za bardzo pociągającego fizycznie. Tacy

mężczyźni w ogóle

jej

nie odpowiadali. Zawsze ich unikała, uważając, że są zbyt onieśmielający.

Oni zresztą też jej unikali, najwyraźniej uważając, że nie należy do seksownych kobiet.

To

związek z Giles’em sprawił, że stała się przewrażliwiona i straciła poczucie własnej wartości.

To dlatego teraz tak bardzo męczyła ją bliskość Daniela. Gdy uczyniła krok do przodu, zaczęła się

trząść. Zauważył to i zmarszczył czoło.

– Nadal jest pani za słaba, żeby wstać – stwierdził oschle. – Proszę zostać na noc tutaj, a rano,

jeśli

poczuje

się pani na siłach, postaramy się przenieść panią do domu przyjaciela.

Powinna

była zaoponować, powiedzieć mu, że to do niej należy decyzja, że jest dorosła i nie

zamierza pozwolić, żeby ktokolwiek jej cokolwiek dyktował. Wciąż jednak drżała, świadoma faktu,

że rozpaczliwie pragnie, żeby się już oddalił.

– Przyszedłem spytać,

czy

nie zjadłaby pani trochę domowego bulionu – zapytał, zmieniając temat.

Domowy

bulion – powtórzyła w myślach i utkwiła w nim zdumione spojrzenie. Uśmiechnął się.

– Nie, nie ugotowałem go sam – wyjaśnił, jakby czytał w jej myślach. – Dała mi go żona farmera,

kiedy poszedłem po mleko i jajka. Słyszała, że

nie

czuje się pani dobrze.

– Farma…

jest

daleko stąd? – spytała Angelica.

– W zasadzie

nie, jakieś dwie mile. Każdego dnia tam chodzę.

Dwie

mile. Westchnęła. W Londynie nie przeszła nigdy więcej niż sto jardów czy coś koło tego.

Na samą myśl o przejściu dwóch mil w obecnym stanie odczuwała zadowolenie z posiadania

samochodu. I nagle, nie myśląc o tym, co robi, zerknęła odruchowo na chromą nogę Daniela.

– Ćwiczenie

dobrze jej robi – powiedział, podążając za jej wzrokiem. Zarumieniła się

zakłopotana.

– Przepraszam

– bąknęła. – Ja tylko…

– Zastanawiała się pani, jak udaje mi się przejść taki dystans – dokończył. – Na początku to nie

było łatwe, ale potem tak jak ze wszystkim: przyzwyczaiłem się. Chodzenie pomaga wzmocnić

uszkodzone mięśnie – w każdym

razie

tak mi powiedziano.

Czy

aby nie wychwyciła w jego słowach tonu rozgoryczenia? Zastanawiała się, dlaczego utyka.

Może został ranny w wypadku? Zadrżała na tę myśl, po czym szybko zganiła siebie za troskę. Co ją

w końcu obchodzi, jak to się stało?

– A więc? – zagadnął ponownie Daniel, gdy tymczasem ona zmagała się ze swymi krnąbrnymi

myślami. Spojrzała zdezorientowana. – Bulion – przypomniał jej. – Ma pani ochotę? Pani Davis dała

mi również chleb domowego wypieku. Mam w kuchni kuchenkę gazową i próbowałem

sam

piec, ale

muszę wyznać, że bez większego sukcesu.

Próbował

piec

chleb. Angelica omal nie krzyknęła ze zdziwienia.

– Tu, na wybrzeżu, bywają silne sztormy – wyjaśnił Daniel. – Czasem można zostać odciętym od

świata, nawet od farmy, na dobrych kilka dni. Samowystarczalność nie jest w tych warunkach pozą,

lecz koniecznością… a kiedy

wysiądzie prąd – co się zdarza – kuchenka gazowa jest jedynym

źródłem ciepła – dodał.

– Pani

przyjaciel powinien też sprawić sobie taką kuchnię, zwłaszcza gdyby zamierzał bywać tu

zimą – zauważył.

– Powiem mu – odrzekła Angelica. – I tak, prosiłabym o trochę bulionu.

– W takim

razie proponuję, żebyśmy zeszli na dół. Gdy stanie pani na własnych nogach,

przekonamy się, na ile doszła pani do siebie.

W chwili gdy postawiła stopy na podłodze, podszedł i podniósł ją,

zanim

zdążyła zaprotestować.

Koszula, którą miała

na

sobie, rozchyliła się, ukazując smukłe biodra, i choć wiedziała, że nosił ją

tak dziesiątki razy, teraz, będąc w pełni świadoma, zdawała sobie sprawę z intymności tej sytuacji…

z siły ramion i ciepła jego ciała. W pozycji, w której się ułożyła, opierała głowę na jego ramieniu,

jej piersi dotykały delikatnie torsu. Daniel jedną ręką podtrzymywał ją od dołu, drugą mocno trzymał

przy sobie, tak że nie miała innego wyjścia, jak tylko objąć go za szyję.

– Proszę… mogę iść

sama

– szepnęła, starając się protestować.

– Chciała pani powiedzieć, że myśli, że może – zauważył żartobliwie. – Jeszcze tego by

brakowało, żeby pani zemdlała i spadła

ze

schodów. Sprawdzimy, jak pani chodzi, kiedy znajdziemy

się na dole, dobrze?

On

jest naprawdę nie do wytrzymania, stwierdziła ze złością Angelica. Jak śmie jej mówić, co

może robić, a czego jej nie wolno. Jak śmie rozkazywać jej, choć sama jest absolutnie zdolna do

samodzielnego podejmowania decyzji? Gdyby nie to, że tyle mu zawdzięcza, powiedziałaby bez

ogródek, że nikt nie będzie jej niczego dyktował i że żadnemu mężczyźnie nie pozwoli dominować.

Już nie. Poznała niebezpieczeństwa wynikające ze zbytniej uległości i tę lekcję zapamięta na zawsze.

Schody

były bardzo wąskie i Angelica instynktownie wstrzymała oddech, gdy Daniel znosił ją na

dół.

– Niech

pani będzie spokojna – rzekł. – Nie upuszczę pani. Jeśli dotychczas tego nie zrobiłem, to

chyba nie musi się pani martwić, że stanie się to teraz.

Z jakichś powodów te słowa, które miały uspokoić, wywołały w jej umyśle obrazy takiej

poufałości, że odruchowo usiłowała odsunąć się od niego, wyginając ciało w łuk. Serce Daniela biło

nieco przyspieszonym rytmem, jakby w rzeczywistości ciążyła

mu

bardziej, niż to okazywał.

Może nosił ją w ten sposób wcześniej, ale wtedy nie była w stanie zarejestrować takich rzeczy jak

napięcie jego mięśni, ciepło oddechu, bliskość ciała i zapach pobudzający zmysły w sposób, jakiego

wcześniej nigdy nie doznała, nawet w obecności Giles’a. Jej ciało wyraźnie reagowało na obecność

Daniela i wcale nie była z tego zadowolona.

Co

się z nią dzieje? – zapytała się w myślach. Po rozstaniu z Giles’em przyrzekła sobie, że nigdy,

przenigdy nie pozwoli żadnemu mężczyźnie ani na emocjonalne zaangażowanie, ani na bliskość

cielesną. To zbyt ryzykowne – a konsekwencje mogły okazać się zbyt bolesne.

Związek z Giles’em uświadomił jej, jak niebezpiecznie jest kogoś pokochać. Była szczęśliwa, że

odkryła prawdę o nim, zanim sprawy zaszły za daleko. Została zraniona, ale na szczęście, nie

śmiertelnie i z perspektywy czasu stwierdzała, że bardziej ucierpiała jej duma niż serce.

Tak

czy inaczej, była to zbawienna lekcja, dzięki której zrozumiała zagrożenie płynące

z przyzwolenia, by kobiece tęsknoty przejęły kontrolę nad jej życiem.

– Jesteśmy – powiedział

Daniel, gdy

znaleźli się na dole. – Mówiłem, że jest pani bezpieczna.

Całkiem

bezpieczna. Po

jego słowach jej tętno przyspieszyło, a serce załomotało ostrzegawczo.

– Jeśli nie ma pani nic przeciwko temu, zjemy w kuchni

– zaproponował. – Właściwie to tam

mieszkam.

Pchnął nogą

drzwi

i wniósł ją do ciepłego, smakowicie pachnącego pomieszczenia, po czym

ostrożnie posadził w wygodnym fotelu obok kuchenki gazowej.

ROZDZIAŁ TRZECI

– Jak smakowała zupa?

– Doskonała – odparła szczerze Angelica.

Dosłownie wylizała talerz i czuła teraz mile wypełniony żołądek, choć podejrzewała, że upłynie

jeszcze trochę czasu, zanim będzie mogła strawić obfitszy posiłek.

Musiała przyznać, choć niechętnie, że choroba osłabiła ją bardziej, niż się tego spodziewała. Po

niecałej godzinie spędzonej w ciepłej kuchni, nawet nie ruszając się z wygodnego fotela, wciąż

jeszcze odczuwała tu i ówdzie dojmujący ból oraz znużenie. Ostrzegało ją to, że nie będzie łatwo

wyjść spod opiekuńczych skrzydeł Daniela i przenieść się do pustego domu, w którym będzie zdana

wyłącznie na siebie.

Sam fakt, że się nad tym zastanawiała, że czuła niechęć do wyprowadzki z tego domu i chętnie

zostałaby tutaj jeszcze trochę, świadczył aż nadto wymownie, że powinna dla własnego dobra czym

prędzej opuścić Daniela.

Po tych rozmyślaniach, gdy tylko skończyła zupę, wstała z trudem z krzesła i zanim Daniel zdołał ją

powstrzymać, zebrała talerze i zaniosła je do zlewu, żeby umyć.

– Proszę to zostawić – usłyszała kategoryczne polecenie. Zatrzymała się. – Ostatnie siedemdziesiąt

dwie godziny spędziła pani w łóżku – powiedział Daniel, gdy zwróciła na niego wzrok. – Upłynie

jeszcze wiele dni, zanim w pełni odzyska pani siły. Nie chcemy przecież, żeby nastąpił nawrót

choroby.

– Nie zamierzam do tego dopuścić – odrzekła cierpko. – Proszę mi wierzyć. Jestem panu

wdzięczna za wszystko, co pan dla mnie zrobił, ale teraz pragnę tylko jednego – stanąć na nogach

o własnych siłach i dać panu spokój.

– Niezależna, prawda? – Rzucił jej przenikliwe spojrzenie.

Angelica uniosła brodę.

– Tak, prawdę mówiąc, jestem niezależna.

– Kobieta sukcesu, która nie ma czasu na sentymenty i słabości.

Powiedział to tak gniewnym tonem, że nie odpowiedziała, tymczasem on kontynuował:

– Typ kobiety, która uważa, że nie liczy się nic prócz kariery i zaspokajania własnych ambicji.

Takie oskarżenie wzburzyło ją i sprowokowało do odpowiedzi.

– A jeśli nawet, to co? – rzuciła butnie. – Domyślam się, że panu odpowiadają kobiety bezradne

i bezbronne.

Posunęła się za daleko. Nie powinna była tego mówić. Gdy Daniel zwrócił ku niej twarz,

wydawała się wykuta w kamieniu.

– Przepraszam – zmitygowała się. – Był pan tak uprzejmy w stosunku do mnie.

– Bo była pani bezradna i bezbronna, jak to pani określiła. Cóż, dla pani informacji… – Przerwał

na chwilę, zaciskając usta. – Rekonwalescencja zawsze jest trudniejsza niż sama choroba. Niełatwo

nam zaakceptować ograniczenia własnego ciała, zwłaszcza gdy przyzwyczailiśmy się, że zawsze

jesteśmy zdrowi.

– To prawda – przyznała Angelica.

Miała ochotę przeprosić go za swoją napastliwość, wyjaśnić przyczynę, dla której tak rozpaczliwie

pragnie znów być samodzielna, a mianowicie, że boi się od niego uzależnić. Chciała opuścić jego

dom dla swego dobra, ale czuła się zbyt dumna i skrępowana, żeby rozmawiać o tym szczerze. Znał

już wszystkie tajemnice jej ciała, więc nie mogła, nie śmiała ujawnić mu również sekretów swego

umysłu.

– Pan też był kiedyś chory? – spytała niepewnie, chcąc zmienić temat. – Lekarz mi powiedział.

– Tak.

Nie dodał nic więcej i zajął się parzeniem kawy. Angelica zorientowała się, że cokolwiek mu się

przydarzyło, nie zamierza z nią na ten temat rozmawiać. Nie powinna czuć się z tego powodu

urażona, a tym bardziej odrzucona, a jednak tak się poczuła. Z trudem powstrzymywała się, żeby nie

powiedzieć, że nie chce żadnej kawy i że pragnie jak najszybciej znaleźć się ponownie na górze.

Jak dziecko, które płacze, by zwrócić na siebie uwagę, pomyślała ironicznie, ale dawno już

wyzbyła się nawyków dzieciństwa. Niebezpiecznie byłoby ulec głupiej potrzebie wsparcia. Nie

mogę pozwolić, aby ten mężczyzna stał się częścią mojego życia, powiedziała do siebie w myślach.

Udzielił jej po prostu sąsiedzkiej pomocy, to wszystko. Nie powinna dopuścić do tego, żeby ta

intymność, ta bliskość, która się między nimi wytworzyła, a przed którą tak się broniła, pogłębiła się.

Czyż poprzedni związek nie był dobrą lekcją?

Giles odszedł już prawie rok temu, a ona wciąż odczuwała konsekwencje jego okrucieństwa.

Właśnie dlatego tu się znalazła – żeby dać ciału i duszy wytchnienie od obciążeń, jakich im

przysporzyła. W czasie, gdy odkryła prawdziwe zamiary Giles’a, nie pozostawało jej nic innego, jak

stłumić szok i żyć dalej. Była zbyt zajęta ważnym kontraktem dla firmy, żeby pozwolić emocjom

wziąć górę. Ukrywała więc swoje prawdziwe samopoczucie i zmusiła się do życia tak, jak gdyby nic

się nie stało.

Choć już przebolała fakt, że Giles jej nie kochał, i była zadowolona, że poznała prawdę; choć nie

tliła się już w niej nawet iskierka pożądania, wciąż jeszcze zmagała się ze skutkami fizycznego

i psychicznego obciążenia, które nakładała na swój organizm.

„Stres”, tak to określił jej lekarz. Wiedziała, że to opóźniony skutek poznania prawdy o Giles’u.

Dzięki Bogu tylko ona wiedziała, jak chętnie wyzbyłaby się swojej niezależności i jak ochoczo

podzieliłaby się brzemieniem odpowiedzialności. Z jaką radością zajęłaby drugorzędne miejsce,

zadowalając się rolą żony i matki.

Ależ byłam głupia, przyznała w duchu. Mężczyźni nie zakochują się w takich kobietach jak ja.

Kobiety robiące karierę zawodową onieśmielają ich, a nawet budzą lęk. Nie wiedziała, czy tak jest

rzeczywiście, ale zaczynała w to wierzyć.

Kawa zaparzona przez Daniela pachniała kusząco. Wzięła kubek w obie dłonie i przez chwilę

delektowała się aromatem.

– Pomału – ostrzegł Daniel, widząc, jak łapczywie zaczyna pić. – Nie jest bezkofeinowa, a pani

żołądek jest jeszcze bardzo słaby.

– Ale kawa nie może mi zaszkodzić… – zapewniła go z uśmiechem.

Picie gorącej, mocnej kawy stało się jej nałogiem. Tom nieustannie jej dogadywał, że choć bez

żalu odmawia alkoholu, to mimo licznych prób nie udaje się jej wyzbyć tego jednego uzależnienia.

– Ach, czyli mam bratnią duszę – odpowiedział Daniel, również uśmiechając się.

Kiedy się śmiał, jego twarz całkowicie się zmieniała, zauważyła Angelica, wstrzymując oddech.

Serce zaczęło jej bić mocniej w reakcji na nagłe i nieoczekiwane ciepło promieniujące od Daniela.

– To karygodne, nieprawdaż? – powiedziała drżącym głosem. – Prawie wszyscy moi przyjaciele

przestawili się na kawę bezkofeinową, więc mam ogromne poczucie winy, że nie poszłam w ich

ślady. Próbowałam nie raz…

Trajkotała, starając się gorączkowo wypełnić ciszę, która nagle stała się niebezpiecznie intymna.

Ale dlaczego tak reagowała na jego uśmiech? Czy naprawdę tak surowo się ocenia i tak bardzo jest

przeczulona, że jeden uśmiech potrafi sprawić, że zapomina o swoim postanowieniu, by pozostać

samodzielną, niezależną kobietą? Czy naprawdę jest tak bardzo żądna bliskości drugiej osoby, że

gotowa jest ulec emocjom; że w zwykłym uśmiechu dopatruje się czegoś, co zdrowy rozsądek uważa

za mrzonkę?

Co się z nią dzieje? Ma dobre życie, spełnione i satysfakcjonujące, sprawdzonych przyjaciół jak

Tom. Dlaczego wciąż czuje w sobie tę dręczącą pustkę?

– Coś nie tak? – Głos Daniela wyrwał ją z zamyślenia.

Poruszyła się nerwowo. Chłodne niebieskie oczy obserwowały ją uważnie.

Odruchowo chciała zaprzeczyć, ale wiedząc, że Daniel rozpoznałby kłamstwo, zdecydowała się na

połowiczną prawdę.

– Właściwie nie. – Potrząsnęła głową. – Żałowałam tylko, że zdecydowałam się na ten posiłek

w drodze.

– Dlatego że się pani rozchorowała czy dlatego że choroba uzależniła panią ode mnie?

W pierwszej chwili zaniemówiła. Wiedziała intuicyjnie, że jest spostrzegawczy, ale nie do tego

stopnia, by tak szybko odgadywać jej myśli.

– Nikt nie lubi być zależny od obcej osoby – odparła wymijająco.

Skończyła kawę, a gdy Daniel nachylił się ku niej, żeby wziąć kubek, cofnęła się odruchowo. Jego

obecność była dla niej tak absorbująca, że trudno jej było się opanować.

– Dlatego że jestem obcy czy dlatego że jestem mężczyzną? – spytał bez ogródek.

Zaczerwieniła się aż po nasadę włosów. Była wściekła, że czuje się niezręcznie i reaguje jak

dziecko.

– Zrobił pan to, co powinien, a ja jestem… czuję się wielce zobowiązana – wykrztusiła.

– Bardzo proszę… ale wciąż się mnie pani boi, jakbym miał się zaraz na panią rzucić – zauważył.

– Czy to dlatego tak pani spieszno, żeby się przeprowadzić do domu obok, nawet jeśli oboje wiemy,

że nie jest pani jeszcze na tyle silna, by dać sobie sama radę?

– Nie – zaprzeczyła natychmiast, przerażona jego słowami.

Czyżby on naprawdę myślał, że jest tak niedojrzała, tak głupia, żeby podejrzewać, że jest on tego

typu mężczyzną? Była jak najdalsza od tego… Prawda wyglądała tak…

Prawda wyglądała tak, że bała się samej siebie – swoich reakcji, potrzeb i pragnień.

Daniel przez dłuższą chwilę nie spuszczał z niej wzroku.

– W porządku – powiedział wreszcie. – Skoro już to sobie wyjaśniliśmy, proszę więcej nie wracać

do tematu przenosin o jedne drzwi dalej, przynajmniej dopóty, dopóki nie odzyska pani całkowicie

zdrowia, zgoda? A tak przy okazji, przytomna czy nie, z mojej strony nic pani nie grozi. Tego rodzaju

zachowania nie są w moim stylu, niezależnie od tego, jak atrakcyjna i pociągająca jest kobieta.

Angelica wpatrywała się w niego, zdając sobie sprawę, że oblała się rumieńcem, co oczywiście

nie mogło zostać niezauważone.

Nie mogła uwierzyć, że określił ją jako atrakcyjną i pociągającą. Z pewnością przesadzał i chciał

jej po prostu schlebić. Niemożliwe, żeby naprawdę uważał ją za atrakcyjną! – upomniała się. Byłaby

idiotką, gdyby w to wierzyła. Czyżby niczego nie nauczyło jej doświadczenie z Giles’em? Czy nie

powtarzała sobie w nieskończoność, że od teraz będzie całkowicie niezależna i że nie pozwoli, by

uczucia ponownie zdominowały jej życie?

Skoro przez ostatnie dwanaście miesięcy sama myśl o związaniu się z kimś uczuciowo budziła

w niej lęk, to jak mogła się tak zmienić w ciągu jednej nocy? Czyżby stała się całkiem inną kobietą

niż ta, która przed trzema dniami straciła przytomność na progu tego domu?

Może na skutek bliskości między nimi, nawet jeśli ta bliskość wynikała tylko z konieczności, a nie

z pożądania, nie umiała traktować Daniela jak kogoś obcego? Czy to dlatego jej oddech stawał się

szybszy, a serce biło żywiej, ilekroć podchodził blisko niej? Czy to dlatego zachowywała się jak

niespełna rozumu, zgadzając się zostać w jego domu? Co, u licha, się z nią dzieje?

Wiedziała, że powinna natychmiast położyć kres tej niebezpiecznej bliskości, zanim pogrąży się

w niedorzecznych uczuciach jeszcze bardziej. Dlaczego więc tego nie robi? Dlaczego nie poruszy

nieba i ziemi, żeby chronić siebie przed niebezpieczeństwem, jakie on uosabia?

Jest głupia, oto dlaczego, odpowiedziała sobie z goryczą, kiedy Daniel wziął oba kubki i napełnił

je ponownie kawą.

W końcu upłynęły jeszcze trzy dni, zanim była silna na tyle, że Daniel zgodził się na jej przenosiny

do domu Toma.

W tym czasie dowiedział się o niej znacznie więcej niż ona o nim. Stwierdziła, że ma talent do

sondowania ludzi i że potrafi zachęcić do mówienia o sobie, nie sprawiając przy tym wrażenia

wścibskiego, wtrącającego się w nie swoje sprawy natręta. Odnosiła wrażenie, że jest nią szczerze

zainteresowany i polubił ich wspólne pogawędki.

Gdy jednak doszło do związku z Giles’em, zachowała powściągliwość i czujność, nie chcąc się

przyznać, jak bardzo była naiwna.

Tego dnia cały ranek padało. Po śniadaniu Daniel poszedł na farmę. Chciała mu towarzyszyć, ale

uznał, że taki spacer jest dla niej zbyt męczący.

Nie chcąc wywierać na niego presji w sytuacji, gdy być może wyjście po świeże mleko i warzywa

było pretekstem, żeby pobyć trochę samemu, nie zaproponowała, by pojechać samochodem.

Postanowiła, że wykorzysta ten czas na pakowanie i przygotowanie się do zmiany mieszkania.

Kiedy Daniel przyniósł jej rzeczy z samochodu, skonstatowała ze wstydem, że niechętnie rozstaje

się z jego koszulą; tak bardzo przyzwyczaiła się do poczucia intymności, które ta część garderoby

zaczęła symbolizować.

Przewrotna wyobraźnia Angeliki zdołała ją nawet przekonać, że tkanina jest przesycona zapachem

Daniela, więc miała wrażenie, że nieomal leży w jego ramionach.

Ta myśl tak ją przeraziła, że cały następny poranek unikała go. Nie była przyzwyczajona do tak

zmysłowego odczuwania obecności mężczyzny. Nawet gdy wydawało się jej, że jest zakochana

w Giles’u, ta „miłość” była bardziej emocjonalna niż zmysłowa. Bardziej więc odetchnęła z ulgą, niż

poczuła się dotknięta, gdy nie wykazywał zapału do kochania się z nią. Zaakceptowała bez zbędnych

pytań i oburzenia jego wyznanie, że chciałby, aby ich fizyczny związek był czymś szczególnym, czymś

bardzo cennym, co zapoczątkuje małżeństwo.

Dopiero później zorientowała się, że działał w sposób wyrachowany. Uważał bowiem, że

odwlekanie seksu doprowadzi ją do szału i nie będzie się bliżej zastanawiała nad motywami, które

skłaniają go do jak najszybszego ślubu. Nigdy do niego nie dotarło, że nie mając żadnego

doświadczenia w seksie, nie odczuwała skutków wstrzemięźliwości.

Teraz jednak, choć nadal nie miała doświadczenia, poczuła palącą, absurdalną, niemal dziewczęcą

potrzebę zachowywania się wbrew własnej naturze, a co najważniejsze, zdała sobie sprawę

z uciekającego czasu. Niebawem skończy trzydzieści lat, a jest tak zaabsorbowana pracą, że nie ma

czasu na doświadczanie czegokolwiek innego.

Ale dlaczego akurat ten mężczyzna? – pytała samą siebie. Czy za sprawą wymuszonej przez

sytuację intymności, gdy chwilowo była całkowicie oderwana od wszystkiego i wszystkich, co było

jej znane? Czy dlatego że znalazła się w okolicznościach, których by nigdy nawet sobie nie

wyobrażała? A może stało się tak, bo wiedziała, że pożądając Daniela, jest całkowicie bezpieczna;

że nie wda się w nic bardziej ryzykownego i pozostanie w bezpiecznej sferze marzeń? Zdawała sobie

bowiem sprawę, że go nie pociąga.

Usiłowała sobie wyobrazić, jak by się czuła, tkwiąc tu sama, zamknięta z mężczyzną, który byłby

nią zainteresowany seksualnie; z mężczyzną, który by jej pożądał. Oczywiście, byłaby przerażona…

Chyba że… chyba że tym mężczyzną byłby właśnie Daniel.

Nonsens! – zrugała się. Oczywiście, że nie chce, żeby jej pożądał. Po rozstaniu z Giles’em

powzięła nieodwołalną decyzję, że nigdy więcej z nikim nie zwiąże się uczuciowo, i mimo wszystko

zamierzała w tym postanowieniu wytrwać.

Dlaczego zatem pozwala sobie na te głupie marzenia o Danielu – mężczyźnie, którego zna niecały

tydzień i który choć poznał wiele szczegółów z jej życia, sam o sobie nie powiedział prawie nic?

Teraz wiedziała niewiele więcej niż wtedy, gdy odzyskała świadomość. Nazywa się Daniel

Forbes. Mieszka tu od pół roku. Gdzie mieszkał przedtem, nie miała pojęcia. Nie wiedziała też,

z czego żyje i czy w ogóle gdzieś pracuje. Gdy próbowała ostrożnie o to zagadnąć, albo ignorował

jej pytanie, albo zmieniał temat.

Zaczęła podejrzewać, że utyka na skutek jakiegoś wypadku, ale ujawnił jej tak niewiele faktów ze

swego życia, że było to tylko przypuszczenie. Mając wciąż żywo w pamięci swoją łatwowierność

w stosunku do Giles’a, powtarzała sobie, że tylko ktoś, kto ma coś do ukrycia, nie chce opowiedzieć

niczego o sobie, a że czuła rosnący pociąg fizyczny do Daniela, zaczęło kiełkować w niej straszne

podejrzenie.

Czyżby mieli się jej podobać wyłącznie mężczyźni stanowiący potencjalne zagrożenie?

A przecież bywały chwile, w których zapominała o swoich podejrzeniach. Gdy Daniel rozśmieszał

ją, opowiadając z ponurą miną o pierwszych próbach żeglowania i wędkowania; gdy grali razem

w scrabble i zaskakiwał ją swoją wiedzą, świadczącą niewątpliwie o wybitnej inteligencji.

Powtarzała sobie, że nie musi to jednak od razu oznaczać, że korzysta z tej inteligencji w sposób

konstruktywny. Opowiadał od niechcenia o wycieczkach z grupą lokalnych wędkarzy i o pracy na

farmie, gdzie pomagał przy zbiorach. Czynił to jednak w taki sposób, że odnosiła wrażenie, że choć

ma naturę na tyle elastyczną, by wszędzie czuć się jak w domu, to nigdzie nie zatrzymuje się na dłużej

i w gruncie rzeczy ma naturę wędrowca.

O swojej przeszłości powiedział tyle co nic. Z jakichś luźno rzucanych uwag dowiedziała się, że

ma trzydzieści pięć lat i że nigdy nie był żonaty. Nie miała jednak pojęcia, czy ma jakąkolwiek

rodzinę.

Ona ze swej strony, co skonstatowała z pewnym niezadowoleniem, opowiedziała mu o sobie tyle,

że mógłby już niemal napisać jej biografię. Tylko gdy dochodziło do Giles’a, zachowywała

milczenie, po części dlatego, by ukryć własną głupotę, po części zaś ze wstydu, że zbliżając się do

trzydziestki, jest tak niedoświadczona seksualnie jak nastolatka.

Kiedy opowiadała o Tomie, o roli, jaką odgrywa w jej życiu, o ich przyjaźni i wdzięczności, jaką

do niego czuje, zauważyła żywszy błysk w oczach Daniela.

– Ma pani szczęście – stwierdził spokojnie. – Niełatwo znaleźć szczerych i wiernych przyjaciół.

Później zastanawiała się, czy za tymi słowami nie kryła się utajona samotność. Nie wiedziała

jednak, czy tylko jej się wydawało, czy właściwie odczytała w nich nieśmiałą potrzebę bliskości.

A jeśli tak, to czy przyjaźń była tym, czego i ona od niego pragnęła?

Na pewno byłoby to bezpieczniejsze niż ta nieodparta, nagląca potrzeba, która wydawała się

nasilać z każdym wspólnie spędzonym dniem.

Angelica miała nadzieję, że przebywając blisko Daniela, w końcu odkryje jakieś jego słabości,

które sprawią, że ujrzy go w bardziej realistycznym świetle. Dotychczas jednak to się nie stało,

a nazajutrz zamierzała przenieść się do domu Toma. Powinna być zadowolona. W końcu przyjechała

tutaj po to, by odciąć się od świata i zaznać spokoju, co pozwoli jej odzyskać równowagę psychiczną

i naładować akumulatory. Firma zajmowała cały jej czas, wymagała pełnego zaangażowania i uwagi,

a była aż nadto świadoma, że ostatnio nie bardzo mogła temu sprostać i coraz częściej polegała na

swoich zastępcach.

Nie żeby Paul miał coś przeciwko temu. Był młody, ambitny i otwarty na nowe wyzwania. Tak jak

ona kiedyś… Może to z powodu Giles’a nie cieszyły ją już te same wyzwania, a odpowiedzialność

za przedsiębiorstwo stawała się stopniowo coraz bardziej uciążliwym ciężarem? Może to dlatego

zaczynała mieć wrażenie, że czas ucieka nieubłaganie, a przecież i ona ma prawo do własnego życia

i do spełnienia również w innych dziedzinach życia niż praca?

Pogoda zrobiła się wietrzna i deszczowa, ale przed wyjazdem na farmę Daniel poinformował ją, że

prognozy są optymistyczne.

– Jeśli jutro będzie ładnie, wybierzemy się na mały spacer… Zobaczysz, jak się będziesz potem

czuła – powiedział. – To zdumiewające, jak długo może trwać powrót do zdrowia po takiej

chorobie.

Miała ochotę zapytać, skąd o tym wie, ale się powstrzymała, wiedząc, że na to pytanie i tak by nie

odpowiedział.

Ich przyjacielska relacja, o ile można tak to nazwać, była zdecydowanie jednostronna, stwierdziła

sfrustrowana. Niekiedy czuła się jak dziecko pod bacznym okiem dorosłego, tak bezbronna wobec

Daniela jak wobec nikogo w dotychczasowym życiu. A jednak jutro, gdy przeniesie się do domu

Toma, nic nie będzie jej zmuszać do kontynuowania tej znajomości. Mogłaby, gdyby chciała,

podziękować mu za wszystko, co dla niej zrobił, i przestać się z nim widywać. Wiedziała jednak, że

tak nie postąpi, że posłucha swego nieroztropnego i nieostrożnego serca.

Daniela nie było dłużej, niż się spodziewała. Krążyła niespokojnie po kuchni, raz po raz

spoglądała w okno i zupełnie zapomniała o czekających ją przygotowaniach do przeprowadzki.

To niedorzeczne, stwierdziła. Usiadła i spróbowała skupić uwagę na książce, którą wyjęła na

chybił trafił z regału w małym salonie. Zastanawiała się, czy należą do Daniela. Prezentowały

szeroki wachlarz tematów, a były wśród nich również jej ulubione powieści. Poza tym znalazła

podręczniki techniczne i naukowe, a także biografie znanych postaci historycznych i polityków.

Książka, którą wzięła, jedna z ostatnich powieści jej ulubionego autora, nie zdołała przykuć jej

uwagi. Na ogół Daniel wracał z farmy po godzinie, najwyżej po półtorej. Teraz nie było go już ponad

dwie godziny. Może coś mu się stało? Przecież ma niesprawną nogę…

Jestem śmieszna, zganiła się w duchu. W dodatku była na siebie zła, że tak niepokoi się

o mężczyznę, który jest całkiem obcy.

Wszystko wskazywało na to, że w jakiś sposób stał się dla niej ważny i że z każdym dniem coraz

silniej się od niego uzależniała. Wprawiło ją to w taki popłoch, że z trudem powstrzymała impuls,

który kazał jej zamknąć książkę i wyjść na dwór, żeby go poszukać.

Co ją opętało? Przecież niedawno odbyła trudną lekcję samodzielności, najpierw po śmierci ojca,

potem wspierając matkę psychicznie i finansowo oraz kierując firmą, a ostatnio konfrontując się

z prawdą na temat Giles’a.

Dopiero ostatnio, po chorobie, dotarło do niej, jak ogromny ciężar odpowiedzialności wzięła na

swoje barki i jak bardzo chciałaby choć w części się go pozbyć.

Teraz jednak miała całkiem inne, znacznie poważniejsze zmartwienie.

Jak to się stało, że w tak krótkim czasie uzależniła się od Daniela? Czy nastąpiło to na skutek

choroby i chwilowej bezradności? A może na skutek czegoś znacznie głębszego i bardziej

niepokojącego?

Po następnej godzinie, gdy Daniel wciąż nie wracał, ledwie się powstrzymywała, by nie wyjść

z domu i nie udać się w stronę farmy.

Tłumaczyła sobie, że mogą być dziesiątki przyczyn jego spóźnienia i że jeśli zamierzał zniknąć bez

słowa wyjaśnienia, to też miał do tego prawo.

Gdy jednak usłyszała dźwięk otwieranych drzwi, łzy radości i gniewu napłynęły jej do oczu.

Zamrugała powiekami, aby je powstrzymać.

– Przepraszam, że to trwało tak długo – usłyszała – ale uświadomiłem sobie, że skoro to nasz

ostatni wspólny wieczór, należy go jakoś uczcić. Poszedłem do miasteczka po wino do befsztyków,

które przyrządziła pani Davis.

Uśmiechnął się i zdjął kurtkę. Natychmiast zwróciła uwagę na grę mięśni pod opaloną skórą. Tak

była pochłonięta własnymi emocjami, że nawet nie słuchała jego tłumaczenia.

– Coś się stało?- spytał, kładąc torbę na blat kuchenny i podchodząc do niej ze zmarszczonym

czołem.

W pierwszej chwili chciała skłamać i potrząsnęła głową, ale gdy chwycił ją za ramiona i lekko nią

potrząsnął, wyznała mu prawdę. Powiedziała, że denerwowała się jego nieobecnością i że się

o niego martwiła.

– Z powodu tego? – Dotknął niesprawnej nogi.

Zaczerwieniła się, uświadomiwszy sobie, że nie miała prawa być zaniepokojona. Co więcej,

spodziewała się, że on, podobnie jak większość mężczyzn, nie będzie zadowolony z tak emocjonalnej

reakcji. Tymczasem Daniel, zamiast okazać irytację, po prostu patrzył na nią przez dłuższą chwilę.

Angelica poczuła, jak napinają się jej mięśnie, a serce zaczyna bić niebezpiecznie szybko.

– Postąpiłem nierozsądnie – powiedział wreszcie. – Powinienem był się domyślić, że będzie się

pani denerwować. Ale od bardzo dawna już nikt się o mnie nie martwił.

Nastąpił szczególny moment. Zapadła pełna napięcia cisza. Angelica zorientowała się, że

wstrzymuje oddech, jakby na coś czekała. Ale na co? Dlaczego nagle uznała, że musi natychmiast

zacząć coś mówić?

– Nic się nie stało – rzuciła szybko. – Befsztyk, który będę zaraz jadła, zrekompensuje mi wszystkie

chwile niepokoju.

Odwróciła się od Daniela, wzięła mleko i jajka i podeszła do lodówki.

– Wstawię je do środka, dobrze? – spytała jak gdyby nigdy nic.

– Nie wszystko – odrzekł Daniel. – Połowa jest dla pani na jutro, ale może to pani równie dobrze

zostawić w mojej lodówce.

Wzmianka, że jutro będzie już w domu Toma, zdana tylko na siebie, przekonała ją, jak niemądrze

postąpiła, aż tak przyzwyczajając się do Daniela. Nie wiedziała tylko, dlaczego to zrobiła. Daniel na

pewno jej do tego nie zachęcał. Nie, powiedziała w myślach, sama sobie była winna i tylko ona

będzie z tego powodu cierpieć.

Nie chciała jednak cierpieć… Nie tym razem. Wyciągnęła nauczkę ze związku z Giles’em,

nieprawdaż? Nieprawdaż?

ROZDZIAŁ CZWARTY

Wkrótce Angelica miała się przekonać, że Daniel jest sprawnym kucharzem, ale nie popisuje się

swoimi talentami, tak jak to często robili mężowie jej koleżanek i co ją niezmiernie irytowało.

Równy podział ról w małżeństwie uważała za słuszną rzecz, zwłaszcza gdy oboje małżonkowie

pracowali zawodowo. Wciąż jednak się zastanawiała, czy niekiedy pomoc ze strony męża jest warta

niezliczonych pochwał i tego całego schlebiania męskiemu ego, które tak często miała okazję

obserwować.

Kiedy Daniel wyraził wątpliwość, czy powinna jeść befsztyk po niedawnym zatruciu, zapewniła go

zdecydowanie, że zazwyczaj ma bardzo sprawny układ trawienny.

Roześmiał się, słysząc tak gwałtowną reakcję, i po początkowym zdziwieniu – śmiech nie był

czymś, co zwykła dzielić z innymi osobami, nawet z najbliższymi przyjaciółmi – Angelica również

roześmiała się z własnej odpowiedzi.

– Niewątpliwie jest pani jedynaczką – zauważył Daniel, przygotowując posiłek.

– Tak, a skąd pan wie? – zainteresowała się.

– To proste, nie jest pani przyzwyczajona, żeby pani dokuczać. To cecha większości jedynaków.

Też taki byłem, dopóki nie poszedłem do szkoły. – Musiał zauważyć wyraz współczucia na jej

twarzy, bo dodał spokojnie:

– Nie było tak źle, a ojciec naprawdę nie miał wyboru. Moja matka zginęła w wypadku, kiedy

miałem osiem lat, więc mógł albo zatrudnić kogoś do opieki nade mną i tym samym odizolować mnie

od innych dzieci, albo posłać do szkoły. Zdecydował się na szkołę z internatem.

– Pomyślałem sobie, że do befsztyków dobra byłaby sałata – zmienił po chwili temat. – I udało mi

się nakłonić panią Davis, żeby rozstała się ze swymi cudownymi poziomkami. Będą na deser.

– To ja przyrządzę sałatę, zgoda? – zaproponowała Angelica.

– Hm… jeśli nie ma pani nic przeciwko temu…

Angelica była zaskoczona, że stanowią w kuchni tak zgraną parę. Nie przywykła do tego. Jej ojciec

miał staroświeckie poglądy. Uważał, że do mężczyzny należy utrzymanie rodziny, a powinnością żony

jest dbanie o dom i że te dwie dziedziny życia są od siebie ściśle odgraniczone.

W dzieciństwie zatem Angelica rzadko widywała ojca i dorastała, wiedząc bardzo niewiele na

temat płci męskiej, co przypuszczalnie było powodem, że dała się zwieść Giles’owi.

Kobieta bardziej świadoma, bardziej znająca się na rzeczy nie uległaby tak łatwo złudnemu

urokowi. Jeszcze i teraz diabli ją brali, że pozwoliła się okłamywać.

Poczuła smakowity zapach sosu, przyrządzanego przez Daniela, i ślinka napłynęła jej do ust. Po

chorobie miała zupełnie pusty żołądek. Jak bardzo była głodna, uświadomiła sobie, przyprawiając

sałatę.

– Mam nadzieję, że nie będzie pani miała nic przeciwko temu, żebyśmy zjedli w kuchni – rzekł

Daniel, gdy befsztyki były gotowe. – W domu nie ma oddzielnej jadalni, a że nieczęsto ktoś mnie

odwiedza…

– Tu będzie dobrze – zapewniła go. – Lubię to pomieszczenie.

Mówiła prawdę. Uważała, że jest coś ciepłego i przytulnego w tej kuchni ze sfatygowanymi

meblami i ciepłą kuchenką gazową. Czuła się tu jak w domu, bezpieczna i spokojna. To dziwne,

zważywszy na to, że nie wychowywała się w takim otoczeniu. Nie była też przyzwyczajona do takiej

bliskości, jakiej zaznawała z Danielem. Mimo to miło spędzała czas i z niechęcią myślała, że to ich

ostatni wspólny wieczór, który zakończy ten dziwny i nieoczekiwany epizod w jej życiu.

Jak zwykle, gdy opanowywały ją podstępne emocje, wpadła w panikę. Mimowolnie wprowadziła

się w stan napięcia i czujności, zmuszając do zanegowania własnych uczuć. Mówiła sobie, że będzie

zadowolona, gdy znajdzie się bezpiecznie w domu Toma. Zaczęła sobie nawet powtarzać, że

w istocie byłoby nieskończenie lepiej, gdyby nie istniały te drugie drzwi obok i gdyby nigdy nie

istniał sam Daniel.

– Befsztyk gotowy – oznajmił, wytrącając ją z zamyślenia.

Gdy siadała do stołu zauważyła, że lekko drży. Była to fizyczna reakcja na zamęt emocjonalny,

przypominająca jej, że choć czuje się w pełni zdrowa, zatrucie znacznie ją osłabiło. Daniel

wspomniał, że mogą upłynąć miesiące, zanim jej ciało w pełni się zregeneruje po tak poważnym

zatruciu. Odparła gniewnie, że jest silna jak byk i że już w pełni doszła do siebie. Teraz jednak, gdy

ponownie ogarnęło ją osłabienie, a na skórze pojawiły się kropelki potu, wywołane paniką z powodu

niepokojących emocji, stwierdziła, że jeszcze nie odzyskała formy całkowicie.

Zabrała się do jedzenia. Befsztyk smakował jej jak nigdy w życiu. Wino, które Daniel podał do

posiłku, było łagodne i aromatyczne. Kiedy jedli i rozmawiali, uzmysłowiła sobie, że opowiedziała

mu o sobie więcej niż komukolwiek innemu.

Kilkakrotnie powtarzała sobie, że powinna trzymać język na wodzy, uznając za sprawcę tej

niezwykłej szczerości wino i fakt, że rzadko piła alkohol.

– Wiem, że nie jest pani mężatką, ale czy ma pani…? – zaczął w pewnej chwili jakby od

niechcenia Daniel.

Natychmiast wzmogła czujność i przerwała mu w pół zdania.

– Ja nie wtrącam się w pana życie osobiste, a więc…

– Ja też się nie wtrącam – skorygował szybko Daniel. – Po prostu zastanawiałem się, czy jest

w pani życiu mężczyzna, który mógłby mieć zastrzeżenia, że uważam panią za kobietę bardzo

atrakcyjną.

Tak nieoczekiwane wyjaśnienie sprawiło, że zaniemówiła. Właśnie podnosiła do ust kieliszek,

więc szybko wypiła łyk wina, nieomal się krztusząc, gdy straciła kontrolę nad nerwami.

Zamrugała powiekami i utkwiła wzrok w twarzy Daniela, zastanawiając się, czy to wszystko dzieje

się naprawdę, czy może to tylko gra jej wyobraźni. Tymczasem on siedział spokojnie i w najlepsze

zajadał. Wyglądał tak samo jak przez cały ten czas, kiedy mieszkali razem: sympatycznie i trochę

powściągliwie. Zupełnie nie tak, jak mężczyzna, który właśnie powiedział to, co wydawało się jej,

że usłyszała.

– O co chodzi? – spytał nagle szorstkim tonem. – Czy fakt, że uważam panią za kobietę atrakcyjną

jest dla pani tak obraźliwy, że…

– Nie, nie, wcale – zaprzeczyła szybko.

– I nie ma w pani życiu nikogo szczególnego – kontynuował.

– Teraz nie – przyznała stanowczo, ganiąc się w duchu, gdy zobaczyła, jak marszczy brwi.

– Była pani mężatką? Jest pani rozwiedziona? – zgadywał.

Potrząsnęła głową, niezdolna do kłamstwa.

– Nie, nie… byłam zaręczona… prawie – wyjąkała. – Zaangażowałam się i myślałam, że on jest

tak samo zaangażowany.

Ku swemu przerażeniu stwierdziła, że ma ściśnięte gardło i przełyka łzy. Dlaczego? Skoro wie, że

rozstanie z Giles’em było najlepszą rzeczą, jaka ją mogła spotkać. Dlaczego ma płakać teraz, skoro

przedtem nie pozwalała sobie na łzy? Dlaczego ma płakać z powodu własnej głupoty, skoro to

wszystko ma już za sobą?

– Zostawił panią? – spytał Daniel.

– Niezupełnie. – Wyjaśniła pokrótce, co się stało, przerywając na chwilę, żeby wypić następny łyk

wina.

Dziwiła się swemu zachowaniu. Nawet najbliższym przyjaciołom nie zwierzała się tak

szczegółowo jak teraz Danielowi. Co w nim jest, że wzbudza takie zaufanie? Miała ochotę z nim

rozmawiać, czuła się przy nim bezpieczna i spokojna.

Obserwowała teraz, jak dolewa jej wina, i zaprotestowała nieśmiało.

– Naprawdę nie powinnam. Już uderzyło mi do głowy!

Mimo to podniosła kieliszek i przez chwilę obracała go w palcach, zanim upiła mały łyk.

– Wciąż go pani kocha? – spytał spokojnie Daniel.

– Nie, ale wciąż czuję się… sama nie wiem… ale wciąż czuję się jakoś nieswojo, że tak się

ośmieszyłam. Kobieta w moim wieku… Powinnam była się zorientować.

– W czym? Że on panią okłamuje? Że panią wykorzystuje? Wiek nie chroni przed zranieniem

i wrażliwością.

– Nie, może nie, ale powinnam była to sobie uświadomić, kiedy nie chciał…

Zagryzła wargę, wściekła na siebie za swoją gadatliwość. Jeszcze parę sekund, a wyznałaby

Danielowi, że Giles nigdy się z nią nie kochał. O tym upokorzeniu nie byłaby w stanie powiedzieć

nikomu, bo pozostawiło głęboką, wciąż niezaleczoną ranę. Teraz już wiedziała, że Giles nie tylko jej

nie kochał, ale nawet nie pożądał; że uważał ją za tak nieatrakcyjną jako kobietę, że w ogóle się nią

nie zainteresował seksualnie.

Nie miało przy tym znaczenia, że i ona nie była nim zainteresowana jako kochankiem. Przypisywała

to swemu wychowaniu, nadopiekuńczym rodzicom i ogólnej ignorancji w sprawach męsko-damskich,

na skutek czego uważała się za niedojrzałą i nieuświadomioną w sprawach seksualnych. Giles

przeciwnie, co stwierdziła, przyłapawszy go z inną, i teraz, choć nie żałowała rozstania z nim, wciąż

czuła się urażona, że została odrzucona.

– Kiedy czego nie chciał? – Daniel podchwycił rozpoczęte zdanie.

Jego kieliszek był w połowie napełniony, a butelka była prawie pusta, co znaczyło, że musiał

wypić dokładnie tyle samo, co ona, ale najwyraźniej wino nie podziałało na niego tak jak na nią.

– Kiedy czego nie chciał, Angelico? – zwrócił się do niej bardziej bezpośrednio, ponawiając

pytanie.

Zaschło jej w gardle. Miała ochotę skłamać i zbyć go czymś w rodzaju: „Och, kiedy nie chciał

mnie przedstawić swoim przyjaciołom, to wszystko”, ale wiedziała, że nie mogłaby tego uczynić

w sposób przekonujący.

Przesunęła czubkiem języka po wargach, chcąc je zwilżyć, i usiłowała na poczekaniu znaleźć jakąś

wiarygodną wymówkę. Jak mogła tak się zaplątać?

Co się ze mną dzieje? – zadawała sobie nieodmiennie to samo pytanie. Czy tak bardzo jest

spragniona męskiego uznania i uwagi, że chwila flirtu z jakimś mężczyzną i jego zdawkowy

komplement pod jej adresem wystarczą, by uraczyć go historią swego życia?

– Czego nie zrobił? – usłyszała ponowne pytanie Daniela i nagle cała jej duma ustąpiła silniejszej

potrzebie. Beztrosko ignorując ostrzegawczy głos wewnętrzny, powiedziała na przekór samej sobie:

– Kiedy nie chciał… nie chciał się ze mną kochać. Powinnam była wtedy się zorientować, ale jak

idiotka myślałam, że… – Potrząsnęła bezradnie głową. – No dalej, śmiej się, jeśli chcesz –

odruchowo też zwróciła się do niego per ty. – Ja bym się śmiała na twoim miejscu.

– Wierz mi, że ostatnią rzeczą, na jaką mam ochotę, jest śmiech – odparł Daniel ku jej zaskoczeniu.

Powiedział to tak poważnie, że zapomniała o swojej udręce i wpatrzyła się w niego, starając się

wybadać, co się kryje za spojrzeniem pociemniałych nagle oczu. Czy to, co powiedziała, wywołało

w nich błysk gniewu?

– Niestety, są osoby, które lubią ranić i sprawiać przykrość; które znajdują przyjemność

w zadawaniu bólu, co prawda nie śmiertelnego, ale jątrzącego, pozostawiającego truciznę działającą

przez całe życie ofiary. Musisz być bardzo silna psychicznie, jeśli zniosłaś tego rodzaju perfidię.

Czyżby Daniel naprawdę tak ją postrzegał? Jako kogoś silnego? Angelica pomyślała o tych

wszystkich nocach, kiedy nie mogła zmrużyć oka, dręczona wątpliwościami. Kiedy przeżywała

męczarnię, analizując własne postępowanie. Była samotna i zestresowana, aż w końcu przyjechała

tutaj.

– Siła nie jest cechą, której mężczyźni szukają w kobiecie – stwierdziła z goryczą.

– Przeciwnie – zapewnił Daniel. – Tyle że większość z nas nie chce się do tego przyznać. Słaba,

uległa kobieta może odpowiadać niedojrzałemu, chwiejnemu mężczyźnie, który potrzebuje tego

rodzaju uległości, ale i tak szybko się tym męczy. Kobieta o dużej sile psychicznej i bogatym wnętrzu

to coś całkiem innego.

Powiedział to tak spokojnie, że dopiero po paru sekundach uświadomiła sobie, z jakim

przekonaniem wymawiał te słowa. Oczy zaszły mu cieniem, jak gdyby nie patrzyły na nią.

Zastanawiała się, co sprawiło, że tak wygląda i że tak czuje. Właśnie miała o to zapytać, gdy on

zadał jej pytanie, tak bezpośrednie, że aż ją zamurowało.

– Miałaś już kiedyś kochanka, Angelico?

Była zbyt zdumiona, żeby skłamać. Otworzyła szeroko oczy, powtarzając w duchu to pytanie

i uświadamiając sobie jego intymność. Czuła, jak jej ciało i psychika reagują na nie, i po chwili

odpowiedziała bezwiednie, nie namyślając się długo.

– Nie. Nie miałam. Czy to tak bardzo widać?

– Nie – odparł Daniel. – Wcale tego nie widać. Gdybyś mi nie powiedziała o Giles’u, gdybym

pozostał przy swoim pierwszym wrażeniu, kiedy cię tu zobaczyłem, uznałbym cię za kobietę

wyrafinowaną i doświadczoną. Oczywiście, nie za kobietę, która wdaje się w przypadkowe

przygody – na to za wysoko się cenisz – ale niemniej za taką, która wie, co to namiętność

i pożądanie.

– Obawiam się, że prawda jest raczej rozczarowująca – stwierdziła Angelica, pochylając się nad

kieliszkiem, tak że włosy opadły jej do przodu, ukrywając twarz. Znowu czuła się głupio. Po co,

u licha, tyle mu powiedziała?

Niespodziewany dotyk jego palców, gdy odgarnął jej włosy z czoła, zmusił ją do spojrzenia mu

prosto w oczy. Płonęły gorącym blaskiem. Poczuła, jak ściska się jej żołądek i napina ciało.

– Kto powiedział, że jestem rozczarowany? – spytał łagodnie.

Angelica zrobiła tę uwagę instynktownie, w odruchu samoobrony. Nie oczekiwała, że Daniel tak

zareaguje i skieruje ich rozmowę na intymne tory, których wolałaby uniknąć.

Zdobyła się jednak na odwagę.

– I proszę, nie mów mi, że jesteś mężczyzną, który uważa dwudziestoośmioletnią dziewicę za

wyzwanie… czy za coś podniecającego, bo i tak nie uwierzę – dodała niebacznie.

– Dobrze, bo nie jestem – odparł natychmiast. – Ale uważam cię za podniecającą, Angelico.

Zabrakło jej tchu, głos uwiązł w gardle, a wzrok utkwiła w jego twarzy. Serce jej łomotało, gdy

analizując jego słowa, starała się jej w panice zaprzeczyć.

Nie może tak uważać. Ona nie jest podniecająca. Jest dwudziestoośmioletnią dziewicą, której

żaden mężczyzna nigdy za podniecającą nie uważał.

Spanikowana, zareagowała w najgorszy możliwy sposób, jak stwierdziła poniewczasie. Słowa,

które wypowiedziała, stały się dla Daniela niemal wyzwaniem, choć bynajmniej nie było to jej

intencją.

– Nie wierzę ci – oświadczyła.

– Dlaczego?

Usiłowała znaleźć wyjaśnienie, ale w głowie miała pustkę. Wreszcie wyjąkała:

– Cóż, mężczyźni nie uważają mnie za kobietę podniecającą.

– Bo tego nie mówią? – Teraz Daniel wydawał się rozbawiony. Angelicę nagle ogarnęła złość na

niego i na siebie. Wstała i odsunęła się od stołu, ale nagle musiała się o niego oprzeć, bo zakręciło

się jej w głowie.

– Nie jestem kompletną idiotką – obruszyła się. – Wiem, jak zachowują się mężczyźni, kiedy

odczuwają pożądanie. Och, może nie doświadczyłam tego osobiście, ale jestem dobrą obserwatorką

życia. Tacy ludzie jak ja zawsze są… nie mamy dużego wyboru. Widziałam, jak mężczyzna reaguje,

kiedy spotka kobietę atrakcyjną.

– Rzeczywiście.

Daniel też wstał i przez krótką chwilę myślała, że chce do niej podejść, wziąć ją w ramiona i…

Rozczarowała się, kiedy tego nie zrobił, a tylko przeszedł obok. Zagryzła wargi i poczuła złość.

Dlaczego jest taka przewrażliwiona? Naprawdę myślała, że mówił prawdę, że faktycznie jest

podniecająca? Zapomniała już o gorzkiej lekcji, którą dostała? On po prostu bawi się jej kosztem,

umila sobie w ten sposób ich ostatni wspólny wieczór, tłumaczyła sobie.

Tymczasem Daniel zajął się czymś przy zlewie. Słyszała, że zakręca kran, ale nie odwróciła się.

Nie chciała na niego patrzeć, bo bała się, że jeśli to zrobi, znowu odczuje ten niewygodny ucisk

w żołądku, świadczący o bezbronności wobec narastającego w niej podniecenia.

– Musisz spróbować poziomek pani Davis – usłyszała nagle głos za plecami. – Byłbym o nich

zapomniał. Mam nadzieję, że nie jesteś uczulona na poziomki.

Miała ochotę skłamać i powiedzieć, że jest – zareagować w sposób dziecinny i pobiec nadąsana

do swego pokoju, ale na szczęście zdołała stłumić ten impuls i zapewniła go zdawkowym tonem,

jakby rozmawiali o pogodzie, a nie na tematy intymne, że marzy o poznaniu smaku poziomek żony

farmera.

Wciąż jeszcze nie była w stanie na niego patrzeć, stała odwrócona plecami, ale przez cały czas

miała świadomość każdego, nawet najmniejszego ruchu jego ciała. I mimo że nasłuchiwała, udało mu

się odejść niepostrzeżenie od zlewu i stanąć tuż za nią, tak że nawet się nie zorientowała, dopóki nie

usłyszała:

– Oto twoje poziomki.

Zaskoczona jego bliskością odwróciła się tak gwałtownie, że natychmiast zakręciło się jej

w głowie i straciła orientację. Spróbowała się cofnąć, ale niechcący przysunęła się jeszcze bliżej.

Na szczęście, Daniel błędnie zinterpretował jej reakcję, bo chwycił ją za ramiona i przytrzymał

mocno.

– Angelico, nic ci nie jest? – zaniepokoił się. – Może źle się czujesz? – A kiedy nie odpowiedziała

natychmiast, wziął ją na ręce i zaniósł na fotel obok kuchenki. – Wiedziałem, że nie powinnaś jeść

tego cholernego befsztyka – wymamrotał pod nosem.

– To nie befsztyk – zaprotestowała od razu, gdy popatrzył jej w oczy, marszcząc brwi. – Naprawdę

czuję się dobrze.

– Tak dobrze, że wyglądałaś, jakbyś miała zaraz zemdleć – zauważył. – Jeśli nie befsztyk, to co?

Mogła skłamać i powinna to zrobić. Miała szczery zamiar znaleźć jakieś wytłumaczenie swego

stanu, na przykład nadmiar wina i słabą głowę, co zresztą o tyle nie było dalekie od prawdy, że

alkohol wpłynął na jej zachowanie, rozluźnił, przełamując ograniczenia, które normalnie sobie

narzucała, i uczynił niebezpiecznie nieostrożną. Ale to nie wino kazało jej zrobić ten zgubny

i zdradziecki krok, jakim było przesunięcie spojrzenia z oczu Daniela na jego usta i zatrzymanie na

nich wzroku, gdy tymczasem nieświadomie przeciągnęła czubkiem języka po wargach, chcąc usunąć

z nich nagłą suchość.

– Angelico…

Nagle pojęła, że mógł odebrać to jako zachętę. Kiedy pochylił głowę i zacisnął dłonie na jej

ramionach, zadrżała i usiłowała zaprotestować.

– Nie – jęknęła, ale oboje wiedzieli, że nie był to szczery protest.

Nie zniechęcała go ani nie wahała się, gdy dotknął ustami jej ust. Nagle opuścił ją cały lęk, oddała

się bez reszty powolnej słodkiej przyjemności.

Pocałunek był delikatny, czuły i ostrożny, jak gdyby Daniel rozmyślnie dawał jej możliwość

wycofania się, wyczuwając panikę i rozumiejąc, jak bardzo potrzebuje powściągliwej czułości, żeby

się uspokoić. Jak gdyby dawał czas na oswojenie się z intymnością i własną reakcją na jego

męskość.

Uwięził ją swoim ciałem na fotelu, ale nie było to groźne uwięzienie, podobnie jak pocałunek nie

był brutalny i wymuszony presją. Uchwyt jego rąk był na tyle lekki, że wiedziała, że wystarczy

najmniejszy protest, żeby ją uwolnił. Wiedziała również, że pozwalając na przedłużanie pocałunku,

zachęci go do dalszej intymności, która w następstwie może przynieść tylko ból. Dlaczego więc go

nie powstrzymała?

Odpowiedź znały zmysły. Zatracała się w przyjemności, jaką dawał, upajała zapachem, smakiem,

dotykiem jego ciała opierającego się o jej ciało, dotykiem skóry, gorącem, które od niego

promieniowało.

Jeśli wydawało jej się, że jest tak bardzo zakochana w Giles’u, to dlaczego nigdy w jego

obecności nie była tak bardzo świadoma, jak teraz jest świadoma męskości Daniela? Dlaczego nigdy

nie pragnęła go z taką samą zachłannością, jaką odczuwała teraz?

Zapragnęła bliskości w sposób, który ich oboje podniecał, a ją zaalarmował. Czuły pocałunek już

nie wystarczał. Chciała gryźć, pieścić językiem… Chciała…

Zadrżała i wydała zduszony okrzyk, uświadomiwszy sobie, jak szybko przeszła od lęku do

podniecenia. I nie było sensu udawać, że tak nie jest. W każdym razie nie przed sobą samą.

Dziwiło ją, że ona, która nigdy przedtem nie zaznała tego rodzaju intymności, tak szybko i łatwo

rozpoznała, co się dzieje.

Nie potrzebowała doświadczenia, żeby wiedzieć, że ściskający ból w piersiach jest spowodowany

pragnieniem dotyku rąk Daniela, a przyspieszony puls – kobiecą potrzebą pieszczoty i dotyku jego

męskości w najintymniejszym miejscu ciała.

Zszokowana, że podnieciła się tak szybko i tak intensywnie, była na tyle uczciwa, żeby przyznać

w duchu, że to nie sam fakt pocałunku odpowiadał za tę natychmiastową reakcję. To własne myśli

Angeliki, świadomość męskości Daniela i jego oddziaływania uczyniły jej ciało tak uległe. Za

bardzo uległe, przyznała w duchu, starając się zmusić do odrobiny samokontroli.

Pragnęła Daniela w sposób, który wydawał się jej zastrzeżony dla kobiet innej kategorii niż ona.

Pragnęła go żarliwie, tu i teraz, jak gdyby miała za sobą niejednego kochanka i była doskonale

świadoma własnych kobiecych potrzeb i pragnień.

Kiedy czasem wyobrażała sobie, że kocha się z Giles’em, zawsze czyniła to z niejaką

powściągliwością i obawą, odczuwając niemal ulgę, że do czasu małżeństwa nie musi wiązać się

z nim fizycznie. Teraz jednak nie miała żadnych obaw. Nie wahała się ani przez chwilę.

Daniel nadal ją całował, przesuwając usta wzdłuż brody, muskając ucho, sprawiając, że jęczała

z rozkoszy, pragnąc go tak bardzo, że przywarła blisko do jego piersi, starając się stłumić

westchnienie, które wydobywało się z jej gardła. Kiedy wrócił ustami do jej ust, szepnęła „proszę”

i zamiast zachować powściągliwość i biernie poddawać się pocałunkom, uległa przemożnej

potrzebie. Przygryzła gorączkowo jego dolną wargę, wbiła paznokcie w twarde mięśnie pleców,

przegrywając walkę z samą sobą i wyzbywając się resztek samokontroli.

Takie zachowanie było całkowicie niezgodne z jej naturą, kiedyś nawet sama myśl o tym

wywoływała w niej odruch niesmaku i niedowierzania, że mogłaby zachować się w taki sposób.

Daniel nie uważał tego za szokujące, reagował natychmiast, rozpoznając bezbłędnie emocje

i potrzeby. Wcisnął ją głęboko w fotel, mierzwił włosy, pieścił wargami, tak że całkiem

nieświadomie wydawała z siebie westchnienia rozkoszy, które kojarzyły mu się z mruczeniem kotki,

jak po chwili powiedział.

Z jakiegoś powodu to porównanie podnieciło ją do tego stopnia, że wygięła ciało w łuk, jak gdyby

chciała ocierać się o niego kusząco niczym rozkoszna kotka właśnie, domagająca się pieszczot.

Wyobrażając sobie akt miłosny, nigdy nie przypuszczała, że mogą mu towarzyszyć słowa,

obietnice, prośby, niewyraźne czasami, a jednak tak intensywnie podniecające, że słuchanie ich,

wychwytywanie namiętności i pożądania, jakie się w nich kryło, było niemal tak samo erotyczne, jak

dotyk rąk i ust Daniela.

I jeśli nigdy nie brała pod uwagę, że jakiś mężczyzna mógłby mówić do niej takie rzeczy, to tym

bardziej nie wyobrażała sobie, że sama mogłaby mówić coś podobnego, błagać tak rozpaczliwie,

szeptać gorące pochwały, pozwalać sobie na tyle, że gdy Daniel na chwilę przestał ją całować

i popatrzył poważnie, po czym rozpiął pierwszy guzik bluzki, nie przyszło jej do głowy, by go

powstrzymać. Nie odczuła wstydu ani skrępowania, tylko naglącą potrzebę pozbycia się ubrania.

Zaczęła poruszać się niespokojnie pod jego rękami. Zadrżała lekko i usłyszała, jak wstrzymuje

oddech i niezręcznie szarpie guzik, co przyprawiło ją o szybsze bicie serca. Nie ze strachu, lecz

z podniecenia i satysfakcji, że on pragnie jej tak bardzo jak ona jego.

Dlaczego nigdy nie dotarło do niej, że pofolgowanie własnemu pożądaniu może dać wspaniałe

poczucie wolności? Dlaczego nigdy sobie nie uświadomiła, jak euforyczna może być świadomość

własnej zmysłowości?

– Angelico… aniele… Tak, tak właśnie to czujesz. To zbyt cudowne, by mogło być prawdziwe. –

Upajała się szorstkimi komplementami padającymi z ust Daniela, kiedy obejmował dłońmi jej nagie

piersi, muskając sutki, twardniejące pod wpływem jego pieszczot.

– Dotknij mnie, Angelico, dotknij, proszę. Chcę czuć na sobie twoje ręce.

Gorączkowo podążyła za jego prośbami, niecierpliwie rozpinając guziki koszuli. Poczuła, że

zadrżał, gdy dotknęła palcami pierś.

Pocałowała jego szyję, po czym przesunęła wargi niżej, aż dotknęły sutka. Niezdolna oprzeć się

własnemu instynktowi, przykryła wargami ten niewielki fragment jego ciała i pieściła go delikatnie,

skubiąc zębami, a potem już coraz gwałtowniej. Ogień ogarnął całe jej ciało.

Zatopiona we własnej rozkoszy odczuła nagły wstrząs, gdy Daniel niespodziewanie chwycił ją

i odsunął od siebie.

– Zdajesz sobie sprawę z tego, co robisz? – spytał surowo ostrzegawczym tonem. – Doprowadzasz

mnie do granic samokontroli.

Niepewność i zmieszanie zasnuło jej oczy. Czyżby zrobiła coś nie tak? Obraziła go? Nagle

dotkliwie odczuła swój brak doświadczenia, fakt, że choć znajdowała przyjemność w pieszczeniu go,

on być może nie odczuwał żadnej.

Zakłopotana, pełna poczucia winy, odsunęła się od niego.

– Przepraszam – bąknęła – nie chciałam. To znaczy, nie powinnam…

Nie zdołała dokończyć zdania. Daniel wydał stłumiony okrzyk, mięśnie mu się napięły.

– Czego nie powinnaś? Sprawić, żebym czuł to, co czułem?

Zanim zdążyła zareagować, ujął w dłoń jej pierś i zaczął pieścić ustami sutek tak jak przedtem

robiła to ona, ale Angelica nie zdawała sobie z tego sprawy, całkowicie pochłonięta falą

ogarniającej ją rozkoszy. Powtarzała jego imię, wpijając palce w jego ramiona. Delikatny

początkowo nacisk jego ust stawał się coraz bardziej natarczywy. Drżała z emocji i podniecenia, gdy

tymczasem Daniel szeptał słowa mające wyrazić uczucia i rozkosz, jaką mu dawała.

Słuchała, ale mu nie wierzyła. Nie była w stanie uwierzyć, że jej niewprawne pieszczoty zdołały

go do tego stopnia podniecić. Wciąż jeszcze drżała, gdy pomału odjął usta od jej nabrzmiałej piersi,

i nie protestowała, gdy powędrował nimi w dół w stronę brzucha i łona.

– Pragnę cię, Angelico – wyznał schrypniętym głosem. – Niczego w tej chwili nie pragnę bardziej

niż zanieść cię do łóżka i kochać się z tobą, ale nie mogę…

Jej umysł zarejestrował te słowa, ale ciało cierpiało katusze z powodu ich okrucieństwa. Tak

bardzo ją podniecił, pozwolił wierzyć, oczekiwać, pragnąć po to, żeby teraz…

Wydała zduszony okrzyk boleści i spróbowała się od niego odsunąć, ale Daniel nie pozwolił na to.

– Nie. Zaczekaj – powiedział. – Nie rozumiesz? Nie mogę kochać się z tobą, ponieważ nie mogę

cię ochronić przed konsekwencjami takiego czynu. Nie mogę cię zabezpieczyć przed zajściem

w ciążę.

Kiedy dotarł do niej sens jego słów, pojęła, że powinna mu być wdzięczna, a nie żywić do niego

żal. Wiedziała, że któregoś dnia może tak i będzie, ale teraz… teraz czuła się upokorzona

i odrzucona. Wewnątrz czuła ból, jakby jątrzyła się w niej zaogniona rana. Miała świadomość, jak

trudno jej uzyskać kontrolę nad własnym ciałem, jak bardzo pragnie teraz dotyku Daniela i jego

dominacji nad sobą.

– Nie było moim zamiarem, żeby sprawy zaszły tak daleko – usłyszała poważny głos, ale te słowa

zamiast uspokoić, tylko wzmogły ból. Tylko siebie mogła winić za to, co się stało. To ona nadała

tempo i z całą premedytacją go zachęciła. Ona bezwstydnie pozwoliła, żeby jej ciało pokazało mu,

jak bardzo go pragnie.

Uświadomiwszy to sobie, poczuła się wręcz chora, pełna pogardy dla siebie. Nawet Giles nie

doprowadził jej do takiego stanu. Wtedy gardziła sobą z powodu swego szaleństwa, teraz natomiast

była to sprawa czysto fizyczna. Zatracenie się w rozpustnym pożądaniu mężczyzny, który

najwyraźniej jej nie chciał.

Zaczęła silnie drżeć na całym ciele, wydała jęk protestu, gdy Daniel zamiast ją puścić, żeby mogła

uciec w zacisze swego pokoju i zaszyć się w samotności, nadal trzymał ją w ramionach, tak że niemal

na nim leżała.

Jedną ręką gładził jej plecy, drugą wciąż obejmował, nie pozwalając się ruszyć. Szeptał czułe

słówka, kojąc i prosząc, by się uspokoiła i odprężyła.

Odprężenie to była ostatnia rzecz, której by chciała. A jednak stwierdziła po chwili, że pod

wpływem łagodnej pieszczoty jego dłoni i kojącego brzmienia głosu właśnie to robiła – odprężała

się. Stopniowo gniew i pożądanie zaczęły ją opuszczać, oddech zwolnił i stał się głębszy, powieki

opadły same i odpłynęła w sen.

Patrząc na jej pogrążoną we śnie twarz, Daniel zapragnął ukoić swoje zmysły. Czuł się winny, że

pozwolił, żeby sytuacja wymknęła się spod kontroli, ale nigdy nie przypuszczał, że Angelica będzie

go dotykać tak intymnie i zmysłowo. A kiedy już zaczęła… Cóż, kiedy zaczęła, rozkosz, jaką

odczuwał, gdy przesuwała ustami po jego skórze, była tak intensywna, że nie umiał się powstrzymać.

Ostrożnie wypuścił ją z objęć, ale jego ciało zareagowało gwałtowną potrzebą pozostania blisko.

Dobrze, że zasnęła, pomyślał, bo w przeciwnym razie… W przeciwnym razie uległby nieprzepartej

pokusie, żeby nie bacząc na konsekwencje, kochać się z nią.

Był rozważnym, trzeźwo myślącym mężczyzną. Rzadko działał pod wpływem impulsu, ale teraz

musiał przyznać, że istnieją potrzeby, nad którymi mózg nie ma większej kontroli, i jeśli nie chce,

żeby zawładnęły bez reszty jego życiem, nie pozostaje mu nic innego, jak zanieść Angelicę na górę

i pozostawić ją samą i bezpieczną w jej łóżku.

Przecież już jutro i tak przeniesie się do domu obok. Nie będzie już musiał utrzymywać między

nimi dystansu ani też pilnować się, żeby nie wykorzystać sytuacji. Wtedy będą mogli na nowo

stworzyć właściwą relację.

Uśmiechnął się do niej, pochylił głowę i delikatnie pocałował w usta. Wymamrotała przez sen jego

imię i wilgotnymi ustami przylgnęła do jego warg. Poczuł, że serce zaczyna mu łomotać, ciało się

napina, więc westchnął i odsunął się od niej.

ROZDZIAŁ PIĄTY

Angelica leżała na łóżku, usiłując wychwycić jakiś dźwięk z dołu świadczący, że ktoś tam jest.

Obudziła się przed niecałą godziną i natychmiast przypomniała sobie wszystkie wydarzenia

poprzedniego wieczoru. Już sam fakt, że była owinięta pledem i niekompletnie ubrana, mówił sam za

siebie. Uświadomiła sobie, jaką ulgę musiał odczuć Daniel, kiedy po prostu zasnęła, zanim sytuacja

wymknęła się spod kontroli.

Biedny facet, pomyślała, prawdopodobnie chciał jedynie wymienić z nią parę nic nieznaczących

pocałunków. Miało to być miłe zakończenie wieczoru, ostatniego wieczoru spędzonego razem, a ona

posunęła się za daleko, robiąc z siebie idiotkę, i teraz całe jej ciało płonęło ze wstydu i zażenowania.

Dzięki Bogu, że już podjęła decyzję o przeniesieniu się do domu Toma. Daniel musi być

zadowolony i niewątpliwie odetchnie z ulgą. Naprawdę niczym nie mogła wytłumaczyć swojego

zachowania poprzedniego wieczoru. Postąpiła jak kobieta do tego stopnia spragniona zbliżenia, że

nie wiedziała, co robi.

Poruszyła się zakłopotana. To, co się stało, musiało być reakcją na odrzucenie przez Giles’a,

a także konsekwencją atmosfery intymności, która między nią a Danielem wytworzyła się w czasie jej

choroby.

Oczywiście, wino też zrobiło swoje. Alkohol rozluźnia. Z pewnością jednak główną przyczyną

tego niedopuszczalnego zachowania było pożądanie. I nie chodziło wcale o to, że odczuwała wręcz

niewyobrażalny pociąg do Daniela, ale że mu uległa. Jeśli miałaby być uczciwa wobec samej siebie,

to czy naprawdę nie była świadoma jego męskości już wcześniej, a nie dopiero tego ostatniego

wieczoru?

Jej umysł buntował się przed zaakceptowaniem prawdy. Jaką właściwie jest kobietą? – pytała się

w duchu. Ona, która w przeszłości czuła się tak bezpieczna i daleka od seksualnego pożądania, że

uważała tę potrzebę za zupełnie sobie obcą. Czy miało to coś wspólnego z jej wiekiem, z faktem, że

zbliżała się do trzydziestki i nagle uświadomiła sobie, że nie spełniła swojej podstawowej funkcji

biologicznej? Ale chyba to nie pragnienie posiadania dziecka pchnęło ją w ramiona Daniela,

nieprawdaż?

To była wewnętrzna, intensywna fizyczna tęsknota, żeby stać się jego częścią. Chodziło o nią samą!

Być może spowodował to stres, któremu została poddana, a może opóźniona reakcja na utratę

Giles’a. Niewykluczone, że w jakiś sposób przeniosła na Daniela pożądanie fizyczne, które powinna

była odczuwać wcześniej, ale nigdy nie odczuwała.

Przycisnęła dłonie do skroni, pragnąc tylko jednego: żeby mogła zamknąć oczy i wymazać ostatnią

noc z pamięci ich obojga.

Słyszała go na dole i choć z niechęcią myślała o spotkaniu z nim twarzą w twarz, myśl, że może on

w każdej chwili przyjść do sypialni i że zobaczy ją leżącą pod pledem tam, gdzie ją położył,

wystarczyła, żeby wyskoczyła z łóżka i pobiegła pod prysznic.

Kiedy się ubrała, zwlekała, jak długo mogła, z zejściem na dół, opieszale pakując swoje rzeczy.

Zdawała sobie jednak sprawę, że nie może spędzić na górze całego dnia.

Wzięła głęboki oddech i otworzyła drzwi. Im wcześniej zejdzie i spotka się z Danielem, tym

szybciej będzie mogła uciec do swego nowego lokum.

Nawet jeśli on okaże się na tyle wyrozumiały, by nie napomknąć o poprzedniej nocy, jej

wspomnienie będzie im ciążyć, wprawiając w głębokie zakłopotanie, i każąc mu żałować, że

ulegając impulsowi pocałował ją.

Ona oczywiście na długo zapamięta, że dotykał jej tak zmysłowo, tak namiętnie i że wyznał, że jej

pragnie. Z mężczyznami jednak jest inaczej. Im wolno dać się ponieść żądzom swego ciała, a od

kobiet oczekuje się, żeby były bardziej powściągliwe. Tymczasem ona, zawsze taka rozważna,

pozwoliła sobie na całkowitą utratę samokontroli.

Jeśli spodziewała się, że Daniel nawet nie zająknie się na temat zeszłej nocy i zignoruje to, co się

wydarzyło; jeśli oczekiwała, że zachowa się tak, jakby najlepiej było w ogóle nie poruszać tego

tematu, to w chwili, gdy przekroczyła próg kuchni, zorientowała się, że jest w błędzie.

Musiał słyszeć, że schodzi po schodach, bo czekał na nią, przyglądając się badawczo, gdy

wchodziła do kuchni.

Podszedł, wciąż nie spuszczając z niej wzroku.

– Dobrze się czujesz? – spytał spokojnie.

Angelica usunęła się w bok, żeby jej nie dotknął, i udała, że myśli, iż to pytanie odnosi się do stanu

jej zdrowia po zatruciu.

– Tak, dobrze – odparła. – Już nic mi nie dolega. W przyszłości nie będę jadła niczego

w pośpiechu w pierwszej lepszej restauracji.

Kątem oka widziała, że Daniel zaciska usta, jakby był zirytowany. Ale jakiej odpowiedzi się

spodziewał? – zastanawiała się nerwowo, gdy puls niebezpiecznie jej przyspieszył.

Miała mu powiedzieć, że wciąż go pragnie, że jest zszokowana i przerażona siłą pożądania i że

czuje się upokorzona i zawstydzona z powodu swego zachowania? Że jej umysł jest pełen

wspomnień pieszczot, jakimi go obdarowywała? Że pamięta swoje wszystkie prośby?

Czy naprawdę sądził, że to od niej usłyszy? Czy nie widział, jak trudno jej było zachowywać się

normalnie, gdy jedyne, czego naprawdę chciała, to uciec i się ukryć do czasu, aż upora się ze

świadomością tego, co się wydarzyło?

A co się wydarzyło? – zapytała się w duchu. Wiedziała, że działał na nią w sposób, który kiedyś

przyprawiłby ją o szyderczy śmiech. Wiedziała, że na sam jego widok jej serce zaczynało walić jak

oszalałe, a oddech niebezpiecznie się skracał. Wiedziała, że ten dziwny, piekący ból, narastający

niczym szara chmura melancholii, oznaczał, że Daniel oddziałuje na nią nie tylko fizycznie i że

rozpamiętywanie tego grozi jej autodestrukcją.

– Nie chodziło mi o zatrucie i twój stan zdrowia – usłyszała za sobą głos. – Wiesz o tym. Mało

brakowało, a zostalibyśmy tej nocy kochankami. Kiedy kładłem cię do łóżka…

Tego już było za wiele, pomyślała. Mężczyzna, którego uważała za niezwykle wrażliwego jak na

swoją płeć, nagle tak okrutnie zlekceważył jej uczucia, że mogła jedynie wierzyć, iż sprawia mu

przyjemność upokarzanie jej.

Próbowała zignorować temat, udając, że nic się nie stało… On nie wychwycił aluzji lub nie chciał

zaakceptować faktu, że ona po prostu nie jest w stanie rozmawiać na ten temat i że nie może jej do

tego zmusić.

Zacisnąwszy wargi, podeszła do ekspresu do kawy, wzięła dzbanek i nalała sobie pełny kubek.

Ręka jej zadrżała, parę kropli płynu chlapnęło na nagie ramię i syknęła z bólu.

Daniel natychmiast podszedł, pociągnął ją w stronę kranu, chwycił jej rękę i puścił na nią zimną

wodę.

Oparzenie było nieznaczne, bardziej palił ją dotyk jego palców, gorąco bijące od jego ciała, gdy

stał tuż za nią. Wystarczyło, żeby się odchyliła w tył, a oparłaby się o niego i poczuła ciepło oddechu

na swojej szyi. Było to większe zagrożenie niż drobna ranka po kropli gorącej kawy.

– Zaraz to opatrzymy – powiedział Daniel. – Użyjemy specjalnego środka i przestanie piec.

Angelica miała ochotę zapytać, czy spray uśmierzy również ból jej serca, ale w porę się

powstrzymała.

To był Daniel, którego już dobrze znała; Daniel, który opiekował się nią z takim oddaniem, gdy

była chora, na którym mogła polegać i któremu zaczęła ufać do tego stopnia, że dopiero obudziwszy

się dziś rano, uświadomiła sobie, jak bardzo stała się od niego zależna.

Stwierdziła, że rozpaczliwie pragnie, żeby stanowił część jej życia i to nie tylko jako przyjaciel.

Jej serce aż zadrżało, gdy przyznała się w duchu, że go pożąda. Miała wrażenie, że całe ciało zaczyna

drżeć. Wtedy Daniel ścisnął mocniej jej rękę.

– Jesteś pewna, że dobrze się czujesz? – spytał gwałtownie. – Jesteś blada jak ściana.

Nie mogąc opanować irytacji, warknęła:

– Mógłbyś, z łaski swojej, przestać wspominać zeszłą noc? Pocałowałeś mnie, a ja zareagowałam

niewspółmiernie do okoliczności. Możemy na tym poprzestać? Nie jest to powód do szczególnej

dumy, a tym bardziej nie mam ochoty roztrząsać go przy śniadaniu, niezależnie od tego, jaką

przyjemność sprawiałaby ci myśl…

Urwała w pół zdania, gdyż uderzyło ją wymowne milczenie Daniela. Spojrzawszy na niego,

stwierdziła, że obserwuje ją nieprzeniknionym wzrokiem. Nie miała pojęcia, o czym może myśleć.

– Prawdę mówiąc, nie miałem na myśli minionej nocy – powiedział beznamiętnym głosem.

Przesunął wzrok z jej twarzy na ślad po oparzeniu. Natychmiast się zaczerwieniła, uświadomiwszy

sobie, że odniósł się do owego drobnego incydentu z kawą. Wypiła duży haust jeszcze gorącej kawy,

rozpaczliwie łaknąc ciepła i pobudzenia. Skrzywiła się, gdy zapiekło ją gardło.

– Posłuchaj, Angelico, skoro już jesteśmy przy temacie ostatniej nocy…

Wpadła w panikę. Nie była gotowa na to, co ma do powiedzenia i chyba nigdy nie będzie.

Nietrudno zgadnąć, co chce powiedzieć. Zamierza się upewnić, że nie żywi zwodniczej nadziei

z powodu pocałunku i nie odczytała jego intencji opacznie. Ale akurat w tym momencie nie była

przygotowana na wysłuchiwanie czegokolwiek.

– Chciałbym cię przeprosić – usłyszała spokojny głos. – Nie powinienem był…

Czego nie powinien? Dotykać jej? Ledwie stłumiła chęć roześmiania się, choć nie była

rozbawiona. Ogarnęła ją niemal histeria. Histeria? – zastanowiła się. W jej przypadku? Wykluczone!

Dobrze wiedziała, że jedyną mądrą rzeczą, świadczącą o dojrzałości, byłoby spokojne

wysłuchanie go do końca. Zaczęła jednak gwałtownie protestować, że nie musi nic mówić, i cofała

się, odchodząc od niego, tak że po paru sekundach dotknęła plecami blatu. Tymczasem Daniel

obserwował ją uważnie spod na wpół przymkniętych powiek.

– Posłuchaj… To, co zdarzyło się zeszłej nocy… nie ma żadnego znaczenia. Uważam, że nie

powinniśmy już o tym mówić. I tak dzisiaj się wyprowadzam – oświadczyła.

Nie panowała już nad sobą ani nad tym, co mówiła. Spanikowana i zbolała, wiedziała, że tylko

gdyby podszedł teraz do niej, wziął w ramiona i pocałował czule i namiętnie, tak jak to zrobił zeszłej

nocy; gdyby zapewnił, że jej reakcja była najbardziej ekscytującym doświadczeniem z kobietą, jakie

przeżył, i że pragnie jej tak samo jak ona jego… Uśmierzyłby przenikający ją na wskroś ból.

Nagle dotarła do Angeliki szokująca prawda. Chce, żeby Daniel się z nią kochał.

– Nie! – krzyknęła mimowolnie, na znak protestu. W głowie jej szumiało, serce kołatało, a z twarzy

odpłynęła cała krew. Usiłowała sprzeciwić się temu, co podpowiadały emocje. Było już jednak

z późno.

Pragnęła Daniela. Niczym pływak porwany przez groźny nurt szukała instynktownie czegoś, czego

mogłaby się uchwycić, jakiegoś logicznego wytłumaczenia, które pozwoliłoby jej oddalić od siebie

te nieprawdopodobne myśli.

To wszystko przez chorobę, powiedziała sobie i odetchnęła z ulgą. Tak, to wpływ choroby,

uzależnienia od Daniela w czasie, gdy leżała złamana niemocą. Im prędzej więc znajdzie się z dala

od niego i zacznie żyć na własną rękę, tym szybciej wróci do normalności.

Tak, to na pewno to, upewniła się w myślach. Z chwilą, gdy przestanie przebywać tak blisko niego,

sytuacja się unormuje. Nie ma powodu, by się martwić ani tym bardziej wpadać w panikę. Ten nagły

absurdalny przypływ strachu, jakiego właśnie doświadczyła… był w rzeczywistości urojony.

Wynikał z jej chwilowego przekonania, że chce, żeby Daniel się z nią kochał. Zachowywała się

gorzej niż dziecko.

– Angelico, nic ci nie jest? – Usłyszała znowu zaniepokojony głos Daniela.

Odwróciła się ku niemu.

– Nie, nic, wszystko w porządku – zapewniła, unikając jego wzroku.

Wiedziała oczywiście, że to niemożliwe, żeby była w nim zakochana. Takie rzeczy się nie zdarzają.

Przynajmniej nie takim osobom jak ona – osobom, które nauczyły się trzymać emocje na wodzy i nie

pozwalać im dominować nad rozsądkiem.

Mimo tej budującej konstatacji uznała, że nie wystawi swoich uczuć na próbę i jeszcze na niego nie

popatrzy.

Może za kilka dni, może za tydzień, gdy wróci do siebie i gdy Daniel nie będzie jej już tak bliski

jak żaden dotąd mężczyzna. Najpierw jednak musi przestać działać na jej zmysły i wzbudzać

podniecenie. Jej ciało płonęło ogniem na sam jego widok. Bardzo chciała, aby znowu stał się dla niej

po prostu mężczyzną zajmującym bliźniaczy dom, ot uczynnym sąsiadem, który był tak

wspaniałomyślny, że poświęcił jej swój czas i opiekował się nią w potrzebie.

Teraz jednak jeszcze na to za wcześnie. Zdecydowanie za wcześnie.

– Pójdę na górę spakować rzeczy – oznajmiła drżącym głosem, mimo że już dawno to zrobiła. – Im

prędzej znajdę się w domu obok i zejdę ci z drogi, tym prędzej oboje wrócimy do normalności.

Powiedziała to z wymuszoną beztroską, zdecydowana nie dać się ogarnąć rozpaczy, która

zawładnęłaby nią, gdyby była na tyle głupia, żeby na to pozwolić. Gdyby usłuchała cichutkiego

wewnętrznego głosu, szepczącego, że nie chce opuścić Daniela – że chce zostać z nim tutaj na

zawsze.

Gdy wybiegała z kuchni, obserwował ją z pozornym spokojem.

– Cóż, twoje życie może wróci do normalności, ale jestem cholernie pewny, że moje nie –

wymamrotał. – Odwróciłaś je o sto osiemdziesiąt stopni. I pomyśleć, że…

Skrzywił się, ostrzegając w duchu, że najgorsze, co mógłby teraz zrobić, to cokolwiek przyspieszać

lub ją ponaglać. Była przerażona tym, co zaszło między nimi ostatniej nocy, i było dla niego

oczywiste, że w tej chwili nie jest jeszcze gotowa na to, co chciałby jej zaproponować.

Przyjechał tutaj, bo potrzebował przestrzeni i czasu, żeby pobyć w samotności. Ostatnie, czego

pragnął, to wdać się w romans i zakochać się. Potrząsnął głową zdegustowany własnym szaleństwem

i spróbował pocieszyć się świadomością, że nie ma żadnego powodu, by przyspieszać bieg spraw –

w końcu będzie tu z nią do końca lata.

Mimo to z trudem powstrzymywał się, żeby nie pójść na górę i nie wziąć jej w ramiona.

W sypialni Angelica opadła na łóżko i zadrżała. Oczywiście, że nie chciała miłości Daniela. Sama

myśl o tym była groteskowa, więc dlaczego nie miała ochoty na śmiech? Dlaczego bliższa była łez

niż rozbawienia? Dlaczego męczyło ją to straszne przekonanie, że zeszłej nocy odetchnął z ulgą,

mając wymówkę, żeby się z nią nie kochać?

Do głowy przychodził jej tylko jeden powód, dla którego wcześniej jej nie powstrzymał – było mu

jej żal.

Wizja mężczyzny, jakiegokolwiek mężczyzny, ale szczególnie Daniela kochającego się z nią

z litości, była tak irytująca, tak smutna, że odczuwała ten ból wręcz fizycznie. Objęła się ramionami

i zaczęła kołysać, jak gdyby ten ruch miał w jakiś sposób ukoić jej złość i powstrzymać napływające

do oczu łzy.

Nigdy nie czuła się mniej komfortowo, bo ponownie straciła do siebie szacunek. Jej ciało wciąż

pamiętało dotyk Daniela, a serce… Jej serce niczego nie czuje, powtarzała sobie uparcie. I nie

pozwoli, żeby to się zmieniło.

– Angelico, wszystko w porządku? – Rozległ się z dołu głos Daniela.

– Tak, zaraz kończę – zawołała.

Była zdecydowana, że kiedy znajdzie się bezpiecznie w domu Toma, zrobi wszystko, co w jej

mocy, żeby nabrać dystansu. W ten sposób upewni się, że nie wzięła poważnie jego pocałunku i jest

w pełni świadoma, że nie miał żadnego znaczenia. Odtąd będzie w stosunku do niego chłodna

i obojętna, żeby niczego nie podejrzewał.

Ale czego ma nie podejrzewać? – zastanowiła się – że przez chwilę zapomnienia złamała swoje

zasady i zapragnęła czegoś, czego nie może mieć? Czego nigdy nie powinna była pragnąć?

Co się za nią dzieje? Jest nowoczesną, niezależną kobietą, właścicielką dobrze prosperującej

firmy. Ma grupkę wiernych przyjaciół, owdowiałą matkę, której pomaga, i prowadzi życie, jakiego

prawdopodobnie zazdrości jej niejedna zapracowana i umęczona młoda matka z gromadką dzieci

i mężem, który tak ciężko pracuje, że rzadko się widują.

Dlaczego w takim razie parę dni z Danielem uprzytomniło jej z całą mocą pustkę, brak tego, co

najważniejsze?

To wina mediów, powiedziała sobie ze złością. Podsuwają przedstawicielkom płci pięknej obrazy

niemożliwe do spełnienia. Kobieta ma mieć wszystko – karierę, sukcesy, miłość, dzieci, spełnienie.

Tyle celów, a wszystkie w zasięgu ręki. Nieosiągnięcie ich jest winą samej kobiety, skazą na jej

wizerunku…

Angelica upomniała się w duchu. W gruncie rzeczy uważała, że takie artykuły tylko podsycają

w kobietach frustracje i pozbawiają poczucia własnej wartości. Ona jest zbyt rozsądna i inteligentna,

żeby temu ulegać.

A jednak miała poczucie braku czegoś istotnego w swoim życiu i coraz silniej odczuwała potrzebę,

aby tę pustkę wypełnić. Teraz wiedziała, że to właśnie ta tęsknota wepchnęła ją w ramiona Giles’a.

Nie chciała się jeszcze do tego przyznać, ale teraz ponad wszystko pragnęła męża i rodziny.

ROZDZIAŁ SZÓSTY

– Myślę, że teraz to już wszystko, dziękuję.

Stali w kuchni Toma, która jednak nie była tak ciepła ani przytulna jak ta w domu Daniela.

Nie stała tutaj stara kuchenka gazowa, wygodny fotel i sosnowy stół. Pomieszczenie, choć tej samej

wielkości, co kuchnia Daniela, wydawało się mniejsze, zimniejsze i dziwnie puste. Dużą część

zajmował potężny kredens wypełniony zakurzoną zastawą, zupełnie brzydki, z nieodpowiednio

dobranymi drzwiczkami z imitacji drewna.

Mimo protestów Angeliki Daniel pomógł wnieść jej rzeczy do środka. Bardziej zmęczona, niż

chciała się do tego przyznać, czuła w kręgosłupie nieznośny ból i niecierpliwie czekała, aż wyjdzie.

Podejrzewała, że jeśli zostanie dłużej, ona skompromituje się, wybuchając płaczem. Jak do tej pory

wydawał się uodporniony na jej emocje. Krążył po kuchni, przyglądając się wszystkiemu krytycznie,

gdy tymczasem ona stała przy tylnych drzwiach, celowo trzymając je otwarte.

– Straszna tu wilgoć – stwierdził po chwili. – Dawny właściciel nie zainstalował centralnego

ogrzewania. Sprawdźmy lepiej sypialnię. Jeszcze tego by brakowało, żebyś nabawiła się zapalenia

płuc.

Sama myśl o pozostaniu z nim dłużej sam na sam, w dodatku w sypialni, wprawiła Angelicę w taki

popłoch, że natychmiast zaprotestowała.

– Nie jestem dzieckiem, Danielu, a co do zapalenia płuc, to naprawdę jest mało prawdopodobne,

żebym…

Patrzył na nią, po części zaskoczony, po części zaciekawiony, obserwując jej nienaturalnie

zaczerwienioną twarz i podejrzanie błyszczące oczy.

– Jesteś pewna, że dasz sobie tutaj radę? – spytał spokojnie. – Nic złego się nie stanie, jeśli

przyznasz się, że przeceniłaś własne siły. Zawsze możesz zostać u mnie jeszcze przez kilka dni.

– Nie, nie mogę – odpowiedziała zdecydowanie. Zmarszczka na czole Daniela pogłębiła się. – Już

za długo ci się naprzykrzałam i zakłócałam twój spokój.

– Przecież nie jesteś temu winna. Byłaś chora. – Wzruszył ramionami.

– To bardzo uprzejme z twojej strony, ale teraz mogę już zostać sama. Mieszkanie wymaga tylko

przewietrzenia.

– Hm… cóż, skoro tak mówisz. Zaniosę na górę twoje rzeczy, dobrze?

– Nie, nie trzeba, poradzę sobie.

Wciąż nie zamykała drzwi i poznała po spojrzeniu i napiętej twarzy, że wie, iż niepokoi się tym, że

za chwilę zostanie sama.

Po chwili potwierdziły to jego słowa.

– W porządku, Angelico, już idę, ale pamiętaj, że jeśli będę ci potrzebny w jakiejkolwiek

sprawie…

Nie wiedziała, czy to gra jej wyobraźni, ale miała wrażenie, że zatrzymał na sekundę wzrok na jej

ustach, czym natychmiast przywołał wspomnienie minionej nocy. Ogarnął ją strach, że wszystko może

się powtórzyć.

– Dziękuję. Jestem pewna, że nie będzie takiej potrzeby – powiedziała.

To było uczciwe postawienie sprawy. Za chwilę Daniel pójdzie do siebie, a ona znowu będzie

mogła spokojnie oddychać. Przechodząc obok, zatrzymał się i popatrzył na nią w taki sposób, że

poczuła się niezdolna do jakiegokolwiek ruchu.

Kiedy pochylił głowę, przeraziła się, odgadując, że zamierza ją pocałować.

Odruchowo cofnęła się o krok, w panice, że za chwilę poczuje jego usta na swoich wargach

i znowu straci nad sobą panowanie. Po ostatniej nocy jej wiara w zdolność samokontroli kompletnie

się rozwiała.

Wtedy Daniel podniósł rękę, a na jego twarzy malowało się coś, co mogło być bólem albo

gniewem. Próbowała się uchylić, ale uderzyła głową o drzwi. Skrzywiła się z bólu i poczuła łzy pod

powiekami. Szybko je zamknęła, tak że nie zobaczyła zaniepokojenia w jego oczach, gdy przyciągnął

ją do siebie i wsunął ręce we włosy, żeby sprawdzić, czy się nie zraniła.

– Ty mały głuptasie! – mruknął. – Myślałaś, że chcę ci coś zrobić?

– Nie.

Wypowiedziała to kłamstwo stłumionym głosem. Gdy bowiem Daniel sprawdzał, czy nie rozcięła

sobie skóry, przyciągnął jej głowę do swego ramienia, tak że nie była w stanie się poruszyć. Nie

mogła nawet oddychać, żeby nie czuć ciepłego męskiego zapachu jego ciała, na które jej zmysły

zareagowały jak na bardzo silny afrodyzjak.

Usiłowała oddychać głęboko, żeby uspokoić się i wtedy uświadomiła sobie, że postępuje

niewłaściwie, bo Daniel natychmiast stwierdził:

– Kłamczucha. Myślałaś, że mam zamiar cię pocałować, prawda?

Dlaczego miał upodobanie do zadawania jej pytań, których nie powinno się zadawać? Inny

mężczyzna, bardziej taktowny, a na pewno bardziej powściągliwy, również by się tego domyślił,

a nie zapytałby.

– Skądże – zaprzeczyła.

– A gdybym to zrobił?

Serce Angeliki zatrzepotało. Miała nieprzepartą chęć zwilżyć językiem wyschnięte wargi, ale

rozum podpowiadał jej, żeby się opanowała.

W co on ze mną gra? – zapytała się w myślach. Czy próbuje dowiedzieć się, jak bardzo jest na

niego czuła, żeby zdecydowanie dać do zrozumienia, że nie odwzajemnia jej pragnień? Był

wystarczająco uczciwy i zdecydowany, by to zrobić. Miała jednak nadzieję, że duma nie pozwoliłaby

jej tak sobą manipulować. Bardzo się bała, że gdyby ją pocałował, zachowałaby się tak samo

idiotycznie jak ostatniej nocy.

– Ale nie zrobiłeś – stwierdziła drżącym głosem. – A zresztą dlaczego miałbyś to zrobić? Nie łączą

nas tego rodzaju… stosunki.

Daniel wciąż trzymał ją przy sobie, ale udało się jej odsunąć nieco twarz od jego piersi i utkwić

wzrok w ścianie naprzeciwko.

– Cóż, będziesz miała siniec pod włosami, ale skóra jest nieuszkodzona – powiedział. – Nie sądzę,

żeby był sens powtarzać, ale jeśli stwierdzisz, że nie czujesz się tak dobrze, jak ci się wydaje, to

łóżko w moim domu na ciebie czeka. Obawiam się, że jesteś zbyt niezależna, żeby to przyznać, nawet

gdyby tak było.

Niezależna? Ona? Uśmiechnęła się do siebie smętnie. Gdyby tylko wiedział, że oddałaby niemal

wszystko, aby pochwycił ją w ramiona i zapewnił gorąco, że nie pozwoli jej odejść i że jej miejsce

jest przy nim.

Ta myśl omal nie doprowadziła jej do płaczu. Nie rozumiała, dlaczego jest tak przewrażliwiona,

a nawet szalona. Tak zachowują się tylko niedojrzałe panny w dziewiętnastowiecznych romansach.

Była zawsze szczerze przekonana, że mężczyźni i kobiety powinni współistnieć na równych

warunkach i że mężczyzna, uznając prawo kobiety do decydowania o własnym życiu i podejmowania

samodzielnych decyzji, powinien zdawać sobie sprawę, że „nie” nie znaczy „tak” i że żadna kobieta

nie chce być zmuszana do zaakceptowania czegoś, co jest dla niej niemożliwe do zaakceptowania.

A jednak powinien też wiedzieć, że niekiedy kobieta chciałaby, aby mężczyzna wziął ją w ramiona

i powiedział, że ją kocha i że jej pragnie, niezależnie od tego, jak bardzo wydaje mu się, że ona nie

chce usłyszeć tych słów. Ale oczywiście ten mężczyzna nie może kłamać. Nie może z zimną krwią

eksperymentować na emocjach tylko po to, by przekonać się, jaki ma wpływ na kobietę.

– Jeśli jesteś pewna, że sobie poradzisz – powiedział Daniel, odstępując od niej powoli, jakby

z niechęcią.

Zignorowała tę myśl.

– Oczywiście, że mogę… Nie jestem dzieckiem – odparła.

W chwili gdy wyszedł, natychmiast zapragnęła, żeby wrócił i żeby mogła mu powiedzieć, że

zmieniła zdanie, że nie chce mieszkać sama w domu Toma, jeśli może być pod jednym dachem z nim,

przebywać w jego towarzystwie i dzielić z nim sypialnię.

Zła na siebie zamknęła gwałtownie drzwi i rozejrzała się po swoim nowym lokum.

Zmarszczyła nos, poczuwszy zapach stęchlizny w kuchni, i bez entuzjazmu obrzuciła wzrokiem

ponure, zupełnie pozbawione wyrazu pomieszczenie. Lepiej zapozna się z pozostałą częścią domu.

Na ogół nieszczególnie przejmowała się otoczeniem, w którym żyła. Jej dom w Londynie, który

kupiła całkowicie umeblowany, był mały i praktyczny i nie miała do niego specjalnego sentymentu.

Zresztą i tak spędzała więcej czasu w firmie.

Przypuszczała, że gdyby miała jakieś wyobrażenie o idealnym domu, to byłby on wygodny i pełen

zakamarków, otoczony dużym ogrodem. Byłby to dom mogący pomieścić dużą rodzinę, która

napełniłaby go życiem.

– Przestań – ostrzegła siebie.

Dom Toma natomiast był przygnębiająco nieprzyjazny. W salonie leżał zniszczony dywan i stały

ciężkie staroświeckie meble, które zawsze wydawały się jej brzydkie. Był tam mały kominek,

niezdarnie zasłonięty dwoma elektrycznymi grzejnikami ustawionymi przed nim. W oknach wisiały

cienkie zasłony.

Na górze było podobnie. Dom sprawiał ponure wrażenie, stwierdziła Angelica, co o tyle jej nie

dziwiło, że Tom powiedział, iż jego wuj nie był człowiekiem ubogim, ale z jakichś powodów miał

obsesję na punkcie oszczędzania. Nie przypuszczała jednak, że odmawiał sobie wszelkiego komfortu.

Wybrała mniejszą z dwóch sypialni, po prostu dlatego że była położona dalej od ściany łączącej

oba domy. Bliźniak zbudowano z kamienia i miał tak solidne ściany, że nie przedostawał się przez

nie żaden dźwięk. Mimo to uznała, że lepiej się wyśpi ze świadomością, że Daniel nie jest oddalony

od niej zaledwie o trzydzieści centymetrów.

Natychmiast włączyła grzejnik, po czym zabrała się do wyjmowania z szafy pościeli. Wszystko

było przesiąknięte wilgocią i wonią stęchlizny. Żeby mogła pod tym spać, musiała zawieźć pościel

do najbliższej pralni, wyprać ją i przewietrzyć. Oznaczało to konieczność jazdy do Aberystwyth.

Ale może to i dobrze, pomyślała. Przynajmniej przez kilka godzin będzie przebywać daleko od

Daniela.

Właśnie schodziła z powrotem na dół, gdy usłyszała pukanie do drzwi. Wiedząc, że to może być

tylko Daniel, miała ochotę zachować się tchórzliwie, pozostając tam, gdzie stała, i ignorując go. Ale

on oczywiście wiedział, że jest w domu.

Gdy otworzyła, stał plecami do niej. Odwrócił się natychmiast, a wtedy serce zabiło jej mocniej.

– Jadę na farmę – oświadczył. – Pomyślałem sobie, że może chciałabyś pojechać ze mną.

Poznałbym cię z panią Davis.

Angelica zastanowiła się przez sekundę. Mogłaby skoczyć do Aberystwyth w czasie, gdy Daniel

będzie na farmie. To pozwoli jej uniknąć pytań, czy aby jest już w stanie prowadzić samochód. Poza

tym jeśli odmówi mu, potwierdzi swój zamiar, żeby nie wkraczać w jego życie.

– Nie, dziękuję – odrzekła, unikając jego wzroku.

– Angelico, wiem, jak ważna jest dla ciebie niezależność, ale…

– Jestem ci wdzięczna za wszystko, co dla mnie zrobiłeś, Danielu – przerwała mu obcesowo. – Ale

nic mi nie jest i nie chcę…

– Żebym wtrącał się w twoje życie – dokończył.

Usłyszała w jego głosie irytację i zagryzła dolną wargę. Wyszła na osobę niewdzięczną

i samolubną, ale jak niby miała się zachować? Wiedziała już, że Daniel jest mężczyzną o dużym

poczuciu odpowiedzialności i zrozumienia dla drugiego człowieka.

Czy jednak naprawdę nie zorientował się, jak niebezpiecznie zaangażowała się emocjonalnie,

w związku z czym musi ograniczyć ich wzajemne kontakty do minimum, nawet jeśli miałaby go tym

urazić?

Może zresztą myliła się, wyolbrzymiając rolę swojej namiętnej reakcji na jego osobę. Może

w środowisku Daniela taka namiętność była czymś zwyczajnym i pozbawionym większego znaczenia.

A jednak nie wydawało się jej, że tak jest. Daniel miał za sobą niewątpliwie doświadczenia

seksualne, ale nie wydawał się mężczyzną, który by lekko traktował stosunki z kobietami.

Co innego jednak mogła powiedzieć? Patrzyła na niego i nagle zobaczyła w jego oczach błysk

gniewu. Miał pełne prawo się zirytować. Choć tylko pozornie, zachowała się skrajnie gburowato.

Dla ich obopólnego dobra nie powinien jej w sobie rozkochiwać ani pozwolić się od siebie

uzależnić.

Serce jej zmartwiało, mięśnie się napięły w proteście przeciw takim myślom. Nie może tego

zrobić. Nie może!

– Myślę… myślę – zaczęła drżącym głosem – że będzie najlepiej, jeśli od tej chwili każde z nas

będzie żyło własnym życiem. Nie znaczy to, że jestem niewdzięczna, ale czasami, cóż, czasami tego

rodzaju intymność może sprzyjać powstaniu problemów, których żadne z nas by nie chciało.

Oczywiście, jeśli jest jakiś sposób, żebym mogła ci się zrewanżować za wszystko, co dla mnie

uczyniłeś…

Widziała, że zirytowała go tymi słowami, ale odniosła wrażenie, że oprócz gniewu dostrzegła

w jego oczach ból.

To tylko wyobraźnia, powiedziała sobie w dziesięć minut później, gdy obserwowała z góry, jak

szedł drogą w kierunku farmy. Sam, utykając lekko na niesprawną nogę. Pochylił głowę, jak gdyby

czuł się zraniony.

Nie bądź głupia, zganiła się w myślach Angelica. Widzisz to, co chcesz widzieć. Gdyby czuł

cokolwiek do ciebie, powiedziałby to zeszłej nocy. Serce zamarło jej na chwilę z przerażenia, gdy

uświadomiła sobie, jak szybko przeszła od niszczącego odkrycia, że pragnie znacznie więcej niż

zwykłego zatroskania, do stwierdzenia, że stał się dla niej kimś bardzo ważnym. Tak ważnym, że bez

niego…

Bez niego co? – przerwała sobie te rozmyślania. Potrząsnęła głową, wzięła torbę z rzeczami do

prania i kluczyki od samochodu.

Aberystwyth było miastem ruchliwszym, niż się spodziewała Angelica. Miała niejakie trudności ze

znalezieniem pralni samoobsługowej i szybko się przekonała, że nie odzyskała jeszcze w pełni sił.

Wracając do samochodu, tknięta irracjonalnym impulsem, zatrzymała się przy sklepie monopolowym,

wahając się, czyby nie kupić Danielowi butelki dobrego wina w dowód wdzięczności za wszystko,

co dla niej zrobił. Może nawet mogłaby mu przygotować posiłek. Byłby to tylko nic nieznaczący,

sąsiedzki gest.

Nawet najbardziej podejrzliwy człowiek nie doszukałby się w tym chęci wytworzenia między nimi

intymnej więzi. Oczywiście, ktoś inny mógłby powiedzieć, że odwzajemnienie jego gościnności to

najmniejsze, co może zrobić. Dlaczego więc się zastanawiała nie tyle nad tym, czy on aby nie

zrozumie opacznie jej intencji, ale czy na pewno jest uczciwa wobec samej siebie? Czyżby już

wycofywała się z podjętej rano decyzji, żeby traktować Daniela jak przygodnego znajomego, kogoś,

kto wkrótce zniknie z jej życia, a nie jak kogoś, wobec kogo pozwoliłaby sobie na zaangażowanie?

Koniec końców, po dłuższym wahaniu dostrzegła, że zaczyna już budzić zainteresowanie, i weszła

do sklepu kupić butelkę wina.

Wracając do auta, minęła sklep rybny z żywymi homarami na wystawie. Zadrżała lekko, choć

lubiła ich mięso, ale widok tych skorupiaków szarpiących się w niewoli jakoś odebrał jej chęć, by

mieć je na swoim talerzu.

Kupiła trochę mięsa z łososia, uświadamiając sobie niemal natychmiast, że popełniła błąd, bo

w domu Toma nie było lodówki. Oznaczało to, że musi poprosić Daniela o udostępnienie swojej.

Zaczerwieniła się ze złości. Pomyślała bowiem, że jeśli Daniel uzna, że ponownie chce się do

niego zbliżyć, sama będzie temu winna. To stara, powszechnie znana sztuczka. Kobiety proszą

mężczyznę, który wzbudza ich zainteresowanie, o pomoc w banalnych sprawach, jak choćby

przetkanie zlewu.

Angelica popatrzyła na łososia i zakląwszy pod nosem, wróciła do samochodu, żeby zostawić

torbę i pranie i poszukać sklepu ze sprzętem gospodarstwa domowego.

W końcu znalazła sklep, gdzie szczęśliwie była niewielka lodówkozamrażarka, która, jak miała

nadzieję, zmieści się w bagażniku jej samochodu.

Ostatecznie się zmieściła, choć właściciel sklepu, najwyraźniej nieprzyzwyczajony do

niecierpliwości mieszkańców dużych miast, nie mógł pojąć, dlaczego Angelica chce ją od razu

zabrać zamiast poczekać tydzień na jej dostarczenie. Nie zamierzała mu jednak niczego wyjaśniać.

Łosoś okazał się zatem najdroższą rybą, jaką kiedykolwiek kupiła, skonstatowała z irytacją,

i ruszyła w drogę powrotną. Na szczęście pod domem nie było samochodu Daniela.

Prawie piętnaście minut zajęło jej wciągnięcie lodówki do kuchni i wygospodarowanie na nią

miejsca, co ją niemal zupełnie wykończyło. Kroplą, która przelała czarę goryczy, było odkrycie, że

popełniła kardynalny błąd, zapominając kupić przewód. Jak mogła, ona, tak zawsze praktyczna, być

taka roztargniona?

Odpowiedź była prosta: myślała nie o tym, co robi, tylko dlaczego to robi. Czyli, krótko mówiąc,

myślała o Danielu. Bo choć wolałaby temu zaprzeczyć, całe działanie od początku do końca było

podporządkowane temu, co Daniel o tym pomyśli. Cóż, postąpiła głupio, ale teraz to już koniec,

postanowiła. Błąd dużo ją kosztował, przyznała ponuro, wpatrując się w błyszczącą, białą obudowę

bezużytecznej lodówki.

Teraz powinna znowu udać się do miasta po przewód, ale nie miała siły, by to zrobić, a to

znaczyło, że pozostaje jej jedynie ugotować łososia i zanieść porcję Danielowi, żeby zjadł ją

w samotności… To właśnie powinno było przyjść jej od razu do głowy – zamiast planów

ugoszczenia go.

Zmęczona i przygnębiona, wciąż jeszcze stała, wpatrując się w lodówkę, gdy nagle do kuchni

wszedł Daniel.

– Gdzie ty, u licha, byłaś? – spytał.

Odwróciła się gwałtownie na dźwięk jego głosu, otwierając szeroko oczy ze zdziwienia.

Zmarszczył brwi na widok lodówki.

– Jak to się tu dostało? – spytał.

– Na własnych dwóch nogach – odparła z sarkazmem. Jeszcze tego brakowało, żeby Daniel był

świadkiem jej głupoty, więc dla potwierdzenia, że jej pierwotna decyzja pozwoli utrzymać między

nimi dystans, dodała: – Na komodzie jest paczka dla ciebie. Kupiłam w Aberystwyth łososia. Drobny

dowód wdzięczności za twoją… twoją gościnność.

Daniel popatrzył na nią, jakby nie wierzył własnym uszom.

– Łosoś? – powtórzył.

– I… i butelka wina – dodała nieśmiało. – Tak więc…

– Kawałek łososia i butelka wina… Domyślam się, że mam rozkoszować się tymi… darami

w pojedynkę – zauważył.

Jego nieskrywany gniew zaczynał ją denerwować. Co, u diabła, mu takiego zrobiła? Może i była

trochę nieuprzejma i zbyt bezceremonialna, ale ostatnie, czego by chciała, to żeby uznał, iż nie

docenia tego, co dla niej zrobił.

– Cóż, chciałam ci to ugotować – usłyszała wypowiadane przez siebie słowa. – Tylko… –

przerwała i bezradnym gestem wskazała lodówkę. Znieruchomiała w napięciu, gdy Daniel podszedł

bliżej, żeby się przyjrzeć nowemu nabytkowi.

– Sama to tutaj wniosłaś, jak sądzę – spytał z widoczną łagodnością.

Stwierdziwszy z ulgą, że nie zauważył braku przewodu, skinęła głową.

– Ty głuptasie – usłyszała podenerwowany głos Daniela. – Ile razy mam ci przypominać, że masz

za sobą wyjątkowo osłabiającą chorobę? Jak myślisz, co by było, gdybyś zemdlała?

– Mogłabym uszkodzić lodówkę – zasugerowała.

– Myślałem raczej, że mogłabyś uszkodzić siebie – zaripostował Daniel.

– Cóż, nie zemdlałam, więc nie musisz się martwić, że znowu miałbyś mnie na głowie – odparła

zjadliwie, modląc się w duchu, żeby nie odgadł, jak bardzo chce wyczytać z jego widocznego

zaniepokojenia coś więcej, niż było jego intencją.

– A teraz, jeśli nie masz nic przeciwko temu, chciałabym podłączyć i uruchomić lodówkę –

powiedziała, chcąc pozbyć się go z kuchni, zanim słabość, jaką czuła w nogach, każe jej, niczym

bohaterce romansów z epoki wiktoriańskiej, osunąć się w jego ramiona.

– Dobrze, wobec tego podłączę przewód – zaoferował się Daniel. – Gdzie jest?

– Doskonale potrafię zrobić to sama – żachnęła się Angelica.

Daniel jednak już zmarszczył czoło, rozglądając się po kuchni, jakby czegoś szukał. Po sekundzie

zmarszczkę zastąpił rozbawiony wyraz twarzy. Odwrócił się do Angeliki, skrzyżowawszy ręce na

piersiach.

– Naprawdę? A więc bierz się do dzieła.

Bierz się do dzieła! – powtórzyła w myślach. Gdyby tylko mogła!

– Wszystko w swoim czasie – odpowiedziała. – A teraz, jeśli chciałbyś zostawić mnie samą…

– Nie masz przewodu, prawda? – spytał wprost.

Angelica wbiła w niego wzrok. Do diabła z nim! Powinna była się domyślić, że Daniel nie da się

zwieść. Choć z drugiej strony… mógł sądzić, że przewód został w samochodzie. Uniosła

wyzywająco brodę i wpatrywała się w niego nienawistnie, zastanawiając, czy zdoła zaprzeczyć.

– Zapomniałaś kupić, prawda? – zapytał z uśmiechem.

Jak śmie się do niej uśmiechać? Każdy może popełnić błąd, a i tak to wszystko jego wina. Gdyby

nie to, że chciała mu się zrewanżować za gościnę, nigdy by nie kupiła tej cholernej lodówki,

a w każdym razie nie pierwszego dnia pobytu w domu Toma.

– A jeśli nawet? – obruszyła się. – Jutro mogę pojechać do miasta i kupić. Kupiłam tę lodówkę

tylko z jednego powodu, żeby…

Urwała i zagryzła wargę, kierując bezwiednie wzrok na paczkę z łososiem.

Daniel obserwował ją spod na wpół przymkniętych powiek.

– Kupiłaś ją z tego powodu? – spytał, wskazując głową łososia. – Po kiego licha, skoro

wiedziałaś, że mam sprawną lodówkę?

– Nie chciałam ci niczego zawdzięczać – mruknęła.

– Zawdzięczać – powtórzył z niedowierzaniem.

Stężała, gdy rozwarł ramiona i zbliżył się do niej.

– Jeśli nie byłbym pewien, że jesteś jeszcze słaba i że ledwo trzymasz się na nogach,

potrząsnąłbym tobą tak, że aż by ci zęby zadzwoniły. Niezależność jest dobrą rzeczą, ale posuwasz

się za daleko. Mogłaś mnie spytać…

– Może bym i mogła, ale nie chciałam – przerwała mu groźnym tonem, gdy tymczasem emocje

walczyły w niej o lepsze z logiką i rozsądkiem, pragnąc ulec podstępnemu pożądaniu.

Zapadła na moment cisza, po czym Daniel odezwał się spokojnie.

– Rozumiem. A mogę spytać dlaczego czy mam zgadywać? Ta determinacja, żeby dać mi jasno do

zrozumienia, że nie chcesz już żadnej intymności między nami, ma może przypadkiem coś wspólnego

z ostatnią nocą?

Jest zły, wyraźnie zły, pomyślała. Poznała to po oczach i słyszała w głosie.

– W żadnym razie – skłamała z całym przekonaniem, na jakie mogła się zdobyć. Daniel patrzył

prosto w jej twarz, zmusiła się więc, by wytrzymać jego spojrzenie, po czym wzruszyła lekko

ramionami. – Dlaczego niby miałoby mieć? To był tylko pocałunek.

Zapadło krótkie, krępujące milczenie, podczas którego nie była już w stanie dłużej patrzeć mu

w oczy. Powinien czuć ulgę, że zachowuje się tak rozsądnie, a nie stać i wpatrywać się w nią

gniewnie, jak gdyby rzeczywiście miał ochotę chwycić ją za ramiona i mocno potrząsnąć.

– Tylko pocałunek, czyżby? – wycedził przez zaciśnięte zęby. – Cóż, o ile mnie pamięć nie myli,

stało się coś znacznie więcej niż pocałunek, ale że nie mam zwyczaju sprzeciwiać się damie, muszę

przyjąć twoją wersję wydarzeń.

Zanim zdążyła otworzyć usta, wyszedł, zatrzaskując z łoskotem drzwi, aż zadrżały szyby w oknach.

Patrzyła za nim z najwyższym zdumieniem. Nigdy jeszcze nie był tak bliski utraty równowagi. Nie

wiedziała już sama, co zrobiła, że doprowadziła go do takiej furii. Co niby miała powiedzieć? Że

ostatniej nocy w jego ramionach doświadczyła takiej emocjonalnej i zmysłowej ekstazy, że

wspomnienie tego pozostanie w niej do końca życia, niwecząc wszelką szansę na szczęście u boku

innego mężczyzny? Wykluczone!

Nie odrywała oczu od lodówki i stwierdziła, że zmienia się ona z czegoś solidnego w coś

niewyraźnego i rozmazanego. Zorientowała się, że płacze, płacze z powodu upartego, głupiego

faceta, który nie potrafi dostrzec, kiedy kobieta robi wszystko, co w jej mocy, żeby ustrzec go przed

skutkami własnego szaleństwa.

Nie zasługuje na jej względy, zawyrokowała. Na nic z jej strony nie zasługuje. Przyszedł tutaj,

krzyczał, tyranizował ją i doprowadził do łez. W dodatku wzgardził winem i łososiem, dodała

gniewnie, ujrzawszy swoje zakupy leżące nadal na kredensie. Cóż, nie będzie się tym przejmować.

Ich kłótnia była prawdopodobnie najlepszą rzeczą, jaka mogła im się zdarzyć – dla obopólnej

korzyści.

Dlaczego w takim razie czuje się tak, jakby nagle niebo na nią runęło? Dlaczego, na Boga?! –

zapytała się po cichu przez łzy.

ROZDZIAŁ SIÓDMY

Wróciwszy do domu, Daniel zaczął niespokojnie krążyć po kuchni, aż w końcu ból uszkodzonego

mięśnia zmusił go do zatrzymania się i rozmasowania chorej nogi.

Nie powinien był dopuścić, żeby sprawy wymknęły mu się spod kontroli. Nie powinien był

zachowywać się wobec Angeliki prowokująco. Znał jej przeszłość, wiedział, jak bardzo jest nieufna

w stosunku do mężczyzn.

Patrzył przez okno, wahając się między powrotem do niej i wyłożeniem kart na stół a lękiem, że

może jeszcze na to za wcześnie. Obawiał się, że jeśli to zrobi, ona odrzuci go bez namysłu i raz na

zawsze wykreśli ze swego życia.

Gdybyż nie musiał jechać jutro rano do Cardiff… Wizyta u lekarza została jednak umówiona przed

miesiącami, kiedy po raz pierwszy powiedziano mu, że jedynym sposobem, żeby dać ciału czas na

wyzdrowienie jest albo udanie się do specjalisty, który wyznaczy kogoś, kto powstrzyma go od

przepracowania, albo zaszycie się samemu gdzieś, gdzie nie będzie miał ku temu możliwości.

Wybrał drugi wariant i choć niechętnie to przyznawał, wymuszone uwolnienie od stresu dało

pożądany efekt. Teraz potrzebował tylko, żeby lekarz potwierdził to, co sam już wiedział,

a mianowicie że uszkodzony mięsień zaczynał zdrowieć, podobnie jak jego uparta podświadomość

wreszcie zaczynała wyzbywać się brzemienia goryczy i poczucia winy.

Przeszłość była czymś, nad czym nie miał kontroli. Powiedział to sobie już dawno temu, ale

dopiero w ciągu ostatnich paru tygodni wreszcie zaakceptował ten fakt i zaznał nieco spokoju.

Może gdyby porozmawiał z Angelicą, powiedział, że on również…

Ale nie. Nie mógł obciążać jej swoimi problemami, miała dość własnych.

Żałował, że musiał pozostawić ją samej sobie, i poprosił sąsiadów z farmy, żeby mieli baczenie na

ich domy w czasie jego nieobecności.

Oprócz wizyty u specjalisty miał w Cardiff jeszcze coś do załatwienia, a na wszystko potrzebował

co najmniej dwóch dni.

Dziwne, że to właśnie za sprawą Angeliki podjął wreszcie decyzję, którą odkładał przez te

wszystkie miesiące, rozdarty między własnymi potrzebami a przytłaczającym go brzemieniem

odpowiedzialności i winy. Teraz jednak klamka zapadła.

W głębi serca Daniel wiedział, że jego ojciec nigdy nie chciałby, żeby on zrezygnował ze swoich

potrzeb emocjonalnych, poświęcając życie na rozważania o czymś, na co nie miał wpływu. Tak,

podczas pobytu w Cardiff będzie bardzo zajęty, ale nie aż tak, żeby przez cały czas nie towarzyszyła

mu Angelica, choćby tylko w zakamarkach myśli.

Przez prawie godzinę po wyjściu Daniela Angelica nie mogła się na niczym skupić i tylko

stwarzała pozory, że czymś się zajmuje. Był bardzo zły, a jednak ani wtedy, ani teraz, gdy sobie to

przypominała, nie budził jej lęku. Czuła się raczej podniecona. W jakiś sposób udało mu się

wzniecić w niej niebezpieczną namiętność, która raczej nie była cechą jej osobowości.

Musiała przyznać z niezadowoleniem, że jakaś jej część czerpała przyjemność w sprzeciwianiu się

mu, jakby faktycznie chciała…

Co? – przerwała sama sobie, ale nie potrafiła powstrzymać własnych myśli. Pragnęła, aby wziął ją

w ramiona i całował z taką namiętnością, że obaliłaby wszystkie bariery powściągliwości

i zahamowań, że całkowicie pozbawiłaby ją zdolności podejmowania świadomych decyzji.

Skrzywiła się z niesmakiem. Zawsze trochę gardziła kobietami, które nie miały odwagi

podejmować samodzielnie decyzji i trwać przy nich, a jednak teraz uczciwie przyznała, że jeśli

Daniel zacząłby zachowywać się w sposób dominujący, co z całą pewnością nie powinno mieć

miejsca w żadnym związku dwojga nowoczesnych dorosłych ludzi, ona na pewno by się z tego

ucieszyła.

Zaczynała mieć obsesję na punkcie tego mężczyzny. Niemal nieustannie analizowała swój stosunek

do niego i stanowczo traciła na to zbyt wiele czasu. Może powinna potraktować to jako sygnał do

powrotu do Londynu. Dla dobra własnego zdrowia psychicznego i emocjonalnego, jeśli nie czegoś

więcej.

Tego wieczoru wcześnie położyła się do łóżka, przypominając sobie, że w końcu po to przyjechała

do Walii – żeby odpoczywać i relaksować się, a poza tym nie było sensu siedzieć samej cały

wieczór, skoro Daniel wyjechał.

Tęskniła za nim, czuła się samotna. Złapała się na tym, że mimowolnie kilka razy mówiła do niego,

po czym przeraziła się, że tak szybko i łatwo przyzwyczaiła się do jego obecności. Dopiero teraz,

zostawszy sama, przekonała się, jak stymulująco i pobudzająco działało na nią mieszkanie z nim pod

jednym dachem.

Wspólne mieszkanie. Gdy zaczął morzyć ją sen, broniła się przed zaśnięciem, nie chcąc zasypiać

z tą myślą. Przerażały ją te obrazy, bo wprowadzały chaos w jej umyśle, ale równocześnie wiedziała,

że nie jest w stanie zrobić nic, żeby te myśli powstrzymać.

Obudziło ją ciche stukanie w okno. Najpierw pomyślała, że to deszcz, ale po chwili stwierdziła, że

ten dźwięk jest zbyt intensywny i zbyt regularnie się powtarza. Jak się po chwili okazało… – ktoś

rzucał kamykami w jej okno.

Nie myśląc o ewentualnym niebezpieczeństwie, odrzuciła kołdrę i pobiegła do okna, by ze

zdumieniem zobaczyć Daniela stojącego na trawniku. Zapomniała o wcześniejszej sprzeczce

i pospieszyła na dół, żeby go wpuścić, wiedząc, że musiało stać się coś szczególnego, skoro budził ją

o tej porze.

Było jeszcze tak wcześnie, że na dworze panował chłód i z ust Daniela przy każdym oddechu

unosiła się para. Kiedy Angelica otworzyła drzwi, wtargnęło do kuchni zimne powietrze połączone

ze słonym zapachem morza.

Zadrżała i spytała z niepokojem:

– Co się stało?

Rzuciła okiem na zegarek. Było dopiero wpół do szóstej. Nic dziwnego, że czuła się tak, jakby

obudzono ją w środku nocy. Nic też dziwnego, że na dworze panowało przenikliwe zimno. Angelicę

ogarnęła panika, ścisnął się żołądek, serce załomotało. Co strasznego się stało Danielowi, skoro

przyszedł o tej porze? Czyżby zaraził się od niej i zachorował?

– Chodzi o mój samochód – powiedział. – Nie mogę go uruchomić.

Samochód? Wpatrywała się w niego z niedowierzaniem. Obudził ją o wpół do szóstej rano, żeby

powiedzieć, że zepsuł mu się samochód!?

– Twój samochód…

– Tak, nie mogę się tym teraz zająć. Muszę być o dziewiątej w Cardiff. Pomyślałem sobie…

Mogłabyś mi pożyczyć swój?

Przyszedł tu o tej porze, bo chce pożyczyć od niej auto?

– Nie będzie mnie przez dwa dni – dodał, najwyraźniej nie zwracając uwagi na jej milczenie. –

Nie prosiłbym cię, ale mam umówioną ważną wizytę u specjalisty, a nie mogę jej odwołać ani

zmienić terminu.

Angelica przestała słuchać jego wyjaśnień, w chwili gdy usłyszała słowo „specjalista”. Często

zastanawiała się nad przyczyną niesprawnej nogi Daniela, ale on nie kwapił się z wyjaśnieniem.

– U specjalisty? – spytała natychmiast, tym razem już się nie wahając. Przypomniała sobie, jak

tutejszy lekarz mówił jej, że Danielowi nie są obce nieprzyjemne konsekwencje choroby.

Na ogół nie znosił rozmów na temat wypadku, ale gdy chodziło o Angelicę, sprawa wyglądała

inaczej. A co ważniejsze, po raz pierwszy sama wykazała zainteresowanie. Dowiodła, że chce coś

o nim wiedzieć i że się o niego niepokoi.

– Tak – potwierdził, biorąc od niej dzbanek do parzenia kawy i napełniając go wodą. – Sześć

miesięcy temu powiedział mi, że jeśli nie zwolnię tempa i nie pozwolę mięśniom dojść do siebie,

noga pozostanie niesprawna. Przekonał mnie, żebym rozejrzał się za jakimś miejscem w okolicach

Cardiff, na tyle bliskim, żebym w razie czego był osiągalny, ale na tyle odległym, żebym mógł

odpocząć od codziennych obowiązków. Mój ojciec zawsze bardzo lubił tę część Walii, więc

przyjechałem tutaj, zobaczyłem ten dom, a że stał pusty, wynająłem go.

– Cardiff – powtórzyła Angelica. – To tam mieszkasz?

A więc nie pochodzi stąd – pomyślała. Nie mieszka tu na stałe.

– Można tak powiedzieć, choć przez pięć ostatnich lat, przez dłuższe czy krótsze okresy,

mieszkałem w Mediolanie, Nowym Jorku, Londynie i Paryżu. Mój ojciec był właścicielem małej,

bardzo specjalistycznej firmy produkującej nowoczesny sprzęt elektroniczny. Ja prowadziłem dział

sprzedaży. Pomysł był taki, że gdy ojciec w końcu przejdzie na emeryturę, ja zostanę dyrektorem,

a on konsultantem do spraw technicznych. Niestety, los chciał inaczej.

– Mój ojciec był pracoholikiem – mówił dalej. – Myślę, że po śmierci mojej matki całkowicie

oddał się pracy, żeby zażegnać jakoś ból po jej stracie. Nigdy nie umiał mówić o swoich uczuciach,

choć jako dziecko wiedziałem, że mnie kocha, i czułem się bezpiecznie dzięki tej miłości. Problem

w tym, że z chwilą gdy dorosłem, zacząłem dostrzegać pewne skazy w stylu życia ojca, a on ze swej

strony nie zawsze potrafił zrozumieć, dlaczego nie chciałem w stu pięćdziesięciu procentach

poświęcić się biznesowi, jak on to zrobił.

– Próbowałem mu wytłumaczyć, że chcę w życiu czegoś więcej niż tylko kierowania firmą. Nieraz

się o to spieraliśmy. On pracował nad nowym wynalazkiem, testował go w naszych laboratoriach –

opowiadał Daniel. – Lubił pracować nocą, kiedy już wszyscy wyszli… Nigdy się nie dowiemy, co

dokładnie się stało. Wiem tylko, że nagle zapragnąłem się z nim zobaczyć. Rano miałem lecieć do

Nowego Jorku. Wsiadłem więc do samochodu i pojechałem do fabryki. Już z daleka zobaczyłem

płomienie za oknami laboratorium. Ochroniarz od razu zadzwonił po straż. Nie miał pojęcia, że mój

ojciec jest w środku.

– Usiłowałem go wydobyć, ale buchające gorąco… dym… Musiałem stracić przytomność… –

Zawahał się przez sekundę. – Powiedziano mi potem, że zachowywałem się jak szaleniec, narażałem

życie ludzi, którzy mnie ratowali, oraz własne i że ojciec zginął najprawdopodobniej na skutek

uduszenia w ciągu kilku minut po wybuchu pożaru… że nie mogłem nic zrobić, by mu pomóc.

Rozerwałem sobie mięśnie nogi, próbując dostać się do środka przez jedno z okien.

– Nie ma znaczenia, że setki razy powtarzałem sobie, że nie jestem winien śmierci ojca – ciągnął

dalej. – Poczucie winy pozostało, ta uporczywa myśl, że mogłem coś zrobić… Że powinienem coś

zrobić! – w każdym razie jeszcze do niedawna. Teraz… teraz wydaje mi się, że wreszcie pogodziłem

się z faktem, że nie jestem wszechmocny.

Umilkł. W kuchni zapanowała cisza, przerywana tylko bulgotaniem wody w ekspresie.

Angelica chciała coś powiedzieć, ale nie była w stanie. W gardle czuła ogromną gulę. Wzruszyła

się. Współczuła Danielowi i rozumiała go.

Uświadomiła sobie, jak wiele rozumie z tego, co nie zostało dopowiedziane. Był jej znany ciężar

odpowiedzialności związany z przejęciem biznesu stworzonego przez ukochanego rodzica, ale

w przypadku Daniela ten ciężar musiał być nieporównywalnie większy niż jej. On czuł się winny, że

nie zapobiegł śmierci ojca, że nie było go przy nim wtedy, gdy najbardziej potrzebował pomocy.

Tak, rozumiała go i znała jego uczucia. Świadomość tego, co wycierpiał, sprawiała jednak, że

miała ochotę odsunąć się od niego, wyzwolić ze swej empatii, współczucia i miłości. Zadrżała,

poczuła chłód w stopach i dłoniach, uświadomiwszy sobie nagle, że ma na sobie jedynie nocną

koszulę.

Daniel natomiast był ubrany na podróż do miasta w czyste dżinsy i kraciastą koszulę z miękkiego

materiału. Włożył jeszcze na to ciemnozielony sweter chroniący przed porannym chłodem.

Oczy Angeliki zaszły łzami, kiedy nagle zobaczyła go oczami wyobraźni, nie takiego jakim był

teraz, ale jako bezradnie miotającą się postać, krztuszącą się trującym dymem, który ją otaczał,

desperacko próbującą dotrzeć do mężczyzny, któremu już nikt nie był w stanie pomóc. Znowu

zadrżała, ale tym razem nie z zimna. Daniel zauważył to i zmarszczył czoło.

Angelica milczała. Nie potrafił odgadnąć, co myśli ani co czuje. Wydawała się tak odległa, tak

nieobecna duchem, gdy on otworzył się przed nią. Jej milczenie odczuł nieomal jak odrzucenie.

Czego się spodziewał, czego chciał, na co liczył – że Angelica otworzy ramiona i obejmie go, tak

jak często o tym marzył, pragnąc, żeby ktoś utulił go niczym dziecko? Że będzie go trzymać

w ramionach, całować i mówić mu, że nigdy więcej nie będzie już sam, że ona zawsze pozostanie

przy nim, że będzie z nim dzielić życie?

Zachowuję się jak głupiec, pomyślał zdegustowany samym sobą. Już się ostrzegał, żeby niczego nie

przyspieszać, a teraz obarcza ją swoimi problemami i rozterkami, choć rozsądek podpowiada mu, że

tym sposobem prędzej zrazi ją do siebie, tak jak to się stało poprzedniej nocy.

Angelica usłyszała, że westchnął ciężko, i wróciła do rzeczywistości. A więc Daniel opowiedział

jej o ojcu i wyznał przyczynę swego cierpienia. Uznała jednak, że nie powinna nadawać temu zbyt

dużego znaczenia. Powiedział o tym prawdopodobnie dlatego, że wizyta u lekarza specjalisty

przypomniała mu bolesne wydarzenia, a poza tym próbował wytłumaczyć, dlaczego musi pożyczyć

samochód. Jeśli pozwoliłaby sobie uwierzyć, że mogła być inna przyczyna tego wyznania i była nią

jakaś deklaracja…

Odwróciła się od Daniela, podeszła do kredensu i wzięła kluczyki od samochodu.

– Obawiam się, że w baku jest niewiele benzyny – powiedziała, podając mu je. – Będziesz musiał

zatankować.

– Nie ma sprawy, w moim też była resztka. Oczywiście, zwrócę ci zużytą benzynę.

Był taki oficjalny i taki daleki. Czas zwierzeń się skończył, to jasne.

– Masz ochotę na kawę? – spytała. – Jest już zaparzona.

Daniel spojrzał na zegarek, drogi zegarek, jak sobie teraz uzmysłowiła, nie taki, na jaki mógłby

sobie pozwolić ktoś utrzymujący się z rybołówstwa czy prowadzenia niewielkiej farmy…

– Chętnie, jeśli nie sprawi ci to kłopotu – odpowiedział. – Wpadłem w taką panikę, kiedy silnik

nie zapalił, że nawet nie zrobiłem sobie nic do picia.

– Dużo czasu zabawisz w Cardiff? – spytała, nalewając kawę, jak gdyby rozmawiała ze zwykłym

znajomym. Ale w końcu są tylko przypadkowymi znajomymi, upomniała się w duchu.

– Nie bardzo. Zobaczę się z lekarzem i jeśli nie będę miał innych spraw do załatwienia, wrócę

późnym popołudniem. – Odstawił kubek. – Nie chciałbym na dłużej zostawiać cię tu samej bez

środka transportu. Postaram się wrócić jak najszybciej, ale gdybyś potrzebowała jakiejkolwiek

pomocy, pamiętaj o farmie. Wprawdzie trzeba tam kawałek dojść…

– Czuję się już dobrze, a na pewno byłabym w stanie w razie potrzeby przejść milę czy więcej –

zapewniła go Angelica.

Nie chciała słyszeć troski w jego głosie. Za bardzo ją to rozstrajało. Uświadamiała sobie wtedy ze

zdwojoną mocą własną samotność, naiwność i… uległość.

Ten ton troski nieoczekiwanie pobudził ją, tak że musiała odwrócić się od niego, żeby nie zauważył

zdradzieckiej reakcji jej ciała. Pod cienką tkaniną nocnej koszuli czuła twardniejące sutki i nagłe

ciepło w podbrzuszu.

Usłyszała za sobą odgłos kubka odstawianego na blat. Wiedziała, że Daniel wstał z krzesła i za

moment wyjdzie.

– Przepraszam, że niepokoiłem cię o tak wczesnej porze – powiedział, idąc w jej stronę. – Jestem

ci bardzo wdzięczny za pożyczenie auta. Obiecuję, że będę się z nim dobrze obchodził.

– Choć tyle mogę zrobić, żeby zrewanżować ci się za wszystko, co uczyniłeś dla mnie –

odpowiedziała zniżonym głosem, nie mając odwagi się odwrócić, wiedząc, że stoi tuż za nią.

Czego on chce? – zastanawiała się. Ma już przecież kluczyki. Nie może mu dać nic więcej, on

jednak wciąż na coś czeka. Zesztywniała, poczuwszy na ramionach jego ręce i ciepły oddech na szyi.

– Buziak na szczęście byłby mile widziany – powiedział.

Buziak na szczęście – powtórzyła w myślach. Może tego rodzaju słowa mówią mężczyźni

w podobnych sytuacjach, ale czy Daniel jest do nich podobny?

Oczywiście przy wielu okazjach wymieniała z Tomem braterskie pocałunki na szczęście.

Pocałunki, które nie miały żadnego podtekstu seksualnego, a jedynie były dowodem przyjacielskich

uczuć, jakie żywili do siebie.

Ale w ten sposób pocałować Daniela, mężczyznę, którego sama obecność powodowała, że traciła

nad sobą wszelką kontrolę? A gdyby teraz odwróciła się i go jednak pocałowała…

Poczuła, że drży, ale nic nie zrobiła, kiedy odwrócił ją powoli ku sobie i popatrzył w oczy

przenikliwie, jakby czegoś w nich szukał. Serce Angeliki zaczęło bić tak szaleńczo, że Daniel na

pewno zorientował się, co czuje, ale wsunął palce w jej włosy, dotknął delikatnie miejsca, w które

się uderzyła, i zaczął je głaskać łagodnymi ruchami.

Nie była w stanie poruszyć się ani zaprotestować. Skupiła całą swoją uwagę na jego ustach,

wiedząc, że za moment dotknie nimi jej warg. A kiedy to nastąpi… Przesunęła bezwiednie językiem

po swoich wargach, na co Daniel natychmiast zareagował głębokim westchnieniem.

– Życz mi szczęścia – wyszeptał, pocierając ustami jej usta.

Pod wpływem tej pieszczoty zapomniała o bożym świecie i myślała tylko o jednym – żeby znaleźć

się w ramionach Daniela. Pragnęła tego cudownego kontaktu dwojga ust, chciała czuć jego język

delikatnie przesuwający się po jej na wpół rozchylonych wargach, chciała czuć jego ciało, jego

męskość tak czułą na dotyk.

Pragnęła go. Pragnęła tak bardzo, że gdyby teraz porwał ją na ręce i zaniósł do łóżka…

Zadrżała lekko i Daniel gwałtownie opuścił jedno ramię. Zaczerwieniła się w niepewności, czy

aby nie odgadł, o czym myślała. Czy nie zorientował się, jaką namiętność budzi w niej jego bliskość.

Wydawało się to Angelice rzeczą skomplikowaną i groźną równocześnie.

Nie zamierzała użyć słowa „miłość”. Nie mogła pozwolić sobie na to, żeby wypowiedzieć je na

głos. W końcu nie tak dawno jeszcze kochała innego mężczyznę, zasadniczo różniącego się od

Daniela. Mężczyznę, który ją okłamał i zadrwił z niej.

Przeszedł ją dreszcz. Spróbowała więc odsunąć się od Daniela, ale on wciąż trzymał rękę w jej

włosach.

– Zmarzłaś – powiedział z nagłą troską w głosie. – Powinienem był zorientować się, że jest ci

zimno.

Zmarszczył brwi, zobaczywszy jej gołe stopy wystające spod brzegu nocnej koszuli.

– Powinnaś jeszcze być w łóżku, a nie stać tutaj na zimnie. To moja wina – dodał.

Wciąż nie spuszczał z niej wzroku i musiała walczyć ze sobą, żeby nie skrzyżować rąk na piersi

obronnym gestem, ukrywając w ten sposób przed jego wzrokiem stwardniałe sutki i modląc się

w duchu, żeby uznał to za efekt działania zimna.

Kiedy wypuścił ją z ramion, dotknął jedną ręką talii, mimowolnie ściągając tkaninę koszuli.

Znieruchomiała, widząc, jak skupia swoją uwagę na piersiach.

Nagle poczuła, że musi głęboko zaczerpnąć powietrza, ale nie śmiała. Gdyby teraz podniósł rękę

i jej dotknął, przesunął palcami po sutkach rysujących się wyraźnie pod koszulą, gdyby kontynuował

tę pieszczotę językiem…

Płomień ogarnął ciało Angeliki, poczuła gorąco, niemające nic wspólnego ze zmianą temperatury

na zewnątrz, lecz wypływające wyłącznie z myśli, pożądania i namiętności.

– Spóźnisz się – powiedziała schrypniętym głosem, z trudem oddalając się od niego.

Zacisnął palce na jej talii, jakby wahał się, czy pozwolić jej odejść, jakby myśli Angeliki odbijały

się echem w jego głowie. Po krótkiej chwili milczenia z niechęcią odpowiedział:

– Tak, tak, lepiej już pojadę.

Odwróciła się i zaczęła układać kubki, starając się zachowywać tak, jakby nie był jakimś

szczególnym mężczyzną, lecz kimś takim jak choćby Tom czy ktoś z rodziny.

Słyszała, jak Daniel idzie w stronę drzwi, bardzo wolno, ociągając się, jakby nie miał ochoty

wyjeżdżać. Korciło ją, żeby się odwrócić, podbiec do niego, objąć go i powiedzieć, żeby się nie bał.

Tę myśl jednak uznała za najgłupszą, jaka kiedykolwiek przyszła jej do głowy. Nawet jeśli lękał

się spotkania z lekarzem, raczej nie podziękowałby za przypominanie mu tego. Chciała zapytać, kiedy

wróci, żeby móc na niego czekać.

Serce Angeliki znowu mocniej zabiło. Było już za późno. Dopuściła do tego, żeby stał się dla niej

kimś stanowczo zbyt ważnym.

Przy samych drzwiach Daniel znowu się zatrzymał. Miał ochotę zawrócić, porwać Angelicę

w ramiona i powiedzieć, jak bardzo jej pragnie, jak bardzo jest mu potrzebna. Chciał błagać, żeby

pojechała z nim.

Tak słodko reagowała, kiedy ją całował, dopóki nie uprzytomniła sobie, jak bardzo jest

podniecony. Zaklął pod nosem. Co za sens miało mówienie sobie, że nie powinien niczego

przyspieszać ani jej ponaglać, skoro robił coś wręcz przeciwnego?

Otworzył drzwi i obejrzał się przez ramię.

– Dziękuję za samochód, Angelico – rzucił najbardziej obojętnie, jak potrafił.

– Nie ma za co – odpowiedziała zdawkowo.

Nie poszła za nim, żeby nie wyczytał z jej oczu tego, co rozpaczliwie starała się ukryć.

Kiedy zniknął za drzwiami, żałowała, że nie powiedziała mu, że będzie towarzyszyć mu myślami.

Jeszcze dłuższy czas po wyjściu Daniela siedziała w zimnej, pustej kuchni, zmuszając się do

przyznania niechcianej prawdy. Kochała Daniela i uśmiechała się, ilekroć przypominała sobie pustkę

emocji, które niegdyś czuła w stosunku do Giles’a, określając je tym samym słowem. Nie było

żadnego porównania. Uczucia, które rozgorzały w niej teraz, gdy poznała Daniela, nie miały nic

wspólnego z tym, co łączyło ją z Giles’em.

Czas bez Daniela dłużył się niemiłosiernie i szokowało ją to, że ona, która nie tylko w pełni

korzystała z samotnego spędzania czasu, ale wręcz się tym rozkoszowała, ciułając go jak skąpiec

złoto, niemal z miną winowajcy, teraz nagle poczuła ciężar samotności. Ogarnęła ją taka potrzeba

przebywania z drugą osobą, że czas zdawał się stanąć w miejscu.

Pogoda był wspaniała. Angelica skusiła się, żeby zejść na plażę, położyć się w ciepłym słońcu

i obserwować, jak jej blada skóra mieszczucha nabiera brzoskwiniowej barwy. Znalazła sobie małą

zatoczkę, gdzie nikt nie mógł jej zobaczyć, i szybko pozbyła się skrępowania, rezygnując

z tradycyjnego jednoczęściowego kostiumu kąpielowego, który w ostatniej chwili wrzuciła do

walizki.

Zaryzykowała nawet odwiedzenie farmy i zabawiła tam trochę, nie tyle dlatego że pragnęła

towarzystwa pani Davis, ale dlatego że żona farmera bardzo chętnie dała się wciągnąć w rozmowę

o Danielu, którego – jak się wkrótce okazało – podziwiała.

Angelicę zdumiało odkrycie, jakie znaczenie miał dla niej fakt, że pani Davis, w przeciwieństwie

do niej, nie miała pojęcia, co przywiodło go w ten zaciszny zakątek wybrzeża Pembrokeshire.

Zaufał jej i się zwierzył, bo potrzebował samochodu, uznała, wracając do domu. Byłoby głupotą

doszukiwać się w tym przyczyny bardziej osobistej i pozwalać głupiemu sercu wyobrażać sobie, że

opowiedział jej o tym, ponieważ…

Ponieważ co? Ponieważ ją kocha? Cóż, wiedziała już, że tak nie jest.

Stanęła nagle, mając w zasięgu wzroku bliźniacze domy. Daniel…

Tak bardzo za nim tęskni, pomyślała, tak bardzo jej go brak, że nie może już doczekać się jego

powrotu.

Nie było go zaledwie dwa dni. Dziś jest trzeci dzień jego nieobecności i dopiero pora lunchu.

Słońce świeci z bezchmurnego nieba. Postanowiła, że zrobi sobie parę kanapek, weźmie książkę

i pójdzie znowu na plażę. Jeśli będzie to tylko marny substytut obecności Daniela, cóż, przynajmniej

nikt prócz niej nie będzie o tym wiedział.

Pół godziny później szła wąską ścieżką prowadzącą ze szczytu klifu do małej odizolowanej

zatoczki otoczonej ostro zakończonymi sterczącymi skałami, które uniemożliwiały przejście w to

miejsce z sąsiedniej plaży komukolwiek, kto mógłby zakłócić jej prywatność.

Kiedy zjadła lunch, gorące promienie słońca padające na kostium kąpielowy ze sztucznego włókna

zaczęły stawać się nie do zniesienia, więc tak jak to zrobiła przedtem, ściągnęła kostium

i wyciągnęła się z błogością, choć i niejakim poczuciem winy, na ręczniku kąpielowym

przyniesionym z domu. Delektowała się gorącym słońcem rozgrzewającym jej nagie ciało.

Książka, którą usiłowała czytać, nie wzbudziła jej zainteresowania. Lunch w połączeniu z upałem

rozleniwił ją do tego stopnia, że ogarnęła ją przemożna senność. Obróciła się więc na brzuch

i zamknęła oczy.

Nie stanie się przecież nic złego, pomyślała, jeśli utnie sobie kilkuminutową drzemkę. W końcu jest

tu po to, żeby relaksować się, wypoczywać, a jeśli przy okazji pomoże jej to skrócić sobie jakoś czas

do powrotu Daniela… tym lepiej.

ROZDZIAŁ ÓSMY

Angelicę obudziła fala, a raczej uczucie lodowatego, mokrego zimna na kręgosłupie. Natychmiast

otrzeźwiała, otworzyła oczy i odwróciła się na plecy, z przerażeniem uświadamiając sobie, jak długo

spała i jak niebezpiecznie blisko uderzały fale o brzeg w czasie przypływu. Leżała niemal u stóp

klifu, który dawał małej zatoce maksimum cienia i nawet jeśli zauważyła wodorosty oblepiające klif

nad jej głową, w ogóle nie pomyślała, jak się tam znalazły. Nie miała zamiaru zasypiać na plaży ani

też spać do czasu przypływu.

Woda pokryła piasek i zalała ją, gdy przewaliła się nad nią większa fala. Zerwała się na nogi,

odruchowo sięgając po kostium i koszyk, ale nie było ani jednego ani drugiego. Niewątpliwie rzeczy

zostały porwane przez fale. Zaczęła się trząść, nie tyle z zimna co ze strachu. Nie groziło jej

prawdziwe niebezpieczeństwo. Musiała tylko wspiąć się na ścieżkę prowadzącą w górę klifu, aby

w ciągu kilku minut znaleźć się poza zasięgiem fal. Gdyby jednak nie obudziła się na czas, gdyby

spała choćby jeszcze przez piętnaście minut, miałaby odwrót odcięty przez mały kanał wodny,

tworzący się teraz między nią a ścieżką. Na razie było jeszcze płytko i mogła go przejść bez trudu,

ale za chwilę…

Szybko owinęła się ręcznikiem kąpielowym i zawiązując go nad biustem niczym sarong,

skierowała się ku ścieżce, starając się nie myśleć, w jakim stanie będą jej bose stopy po wędrówce

po ostrych kamieniach. Będzie miała szczęście, jeśli skończy się na paru zadrapaniach

i skaleczeniach, pomyślała, zatrzymując się, żeby poprawić ręcznik. Miała nadzieję, że nie będzie

żadnego świadka jej głupoty i nikt nie zobaczy wspinaczki ścieżką w tak przedziwnym stroju.

Zbliżała się już do szczytu skały, gdy nagle zorientowała się, że wcale nie jest sama.

Po tylu godzinach wyczekiwania na powrót Daniela dochodzący ze szczytu klifu jego głos wołający

jej imię powinien ją napełnić radością. Tymczasem jęknęła przerażona, że powróciwszy, zastał ją na

wpół ubraną, pokrytą piaskiem, z włosami w nieładzie, twarzą bez makijażu i kolanami podrapanymi

po wędrówce po skalistej ścieżce.

Przez chwilę zastanawiała się, czy nie udać, że go nie słyszy, i zostać tam, gdzie jest, poza

zasięgiem jego wzroku, pod małą półką skalną, ale kiedy ponownie ją zawołał, tym razem bardziej

naglącym głosem, natychmiast odpowiedziała.

– Co u…? – Popatrzył badawczo, schodząc ścieżką w dół, wyraźnie zaskoczony.

Trudno jej było zinterpretować wyraz jego twarzy. Chyba malowała się na niej złość. Niemal czuła

bijące gorąco i dziwiła się tylko, że nie dymiło mu z uszu, ale w Daniela oczach było coś więcej niż

gniew. Przypomniała sobie nagle, co opowiadał o ojcu, i poczuła się winna, że po powrocie

z Cardiff, gdzie na pewno odżyły przykre wspomnienia związane z jego śmiercią, musiał ją zastać

tutaj, w tej dość nietypowej sytuacji.

– Danielu… nie spodziewałam się ciebie dziś po południu – zaczęła.

Uśmiechnęła się radośnie, żeby go uspokoić, starając się nie wyobrażać sobie, jak żałośnie musi

wyglądać zawinięta w mokry ręcznik, z potarganymi mokrymi włosami, z twarzą czerwoną od słońca

i wspinaczki.

Ignorując jej zdawkowe słowa, chwycił ją za ramię. Skrzywiła się, gdy uścisnął spaloną słońcem

skórę.

Kiedy próbowała się wyswobodzić, luźny węzeł, który zawiązała na ręczniku, puścił i choć

zaczerwieniona ze wstydu usiłowała chwycić pospiesznie ręcznik, nie udało się jej to i stanęła przed

Danielem w całej okazałości swego opalonego ciała. Na skutek zażenowania złocisty kolor skóry

pociemniał i przybrał intensywniejszy odcień. Miała ochotę zapaść się pod ziemię.

– Co się stało z twoimi butami? – spytał Daniel, podnosząc z ziemi ręcznik.

Szybko mu go wyrwała i ponownie się owinęła.

– Porwał je przypływ, podobnie jak resztę moich rzeczy – powiedziała.

– Podobnie jak mógł porwać ciebie – zauważył. – Na litość boską, Angelico, czyś ty rozum

postradała?

– Skądże – zaprzeczyła, wychwytując w jego tonie naganę. – Byłam po prostu zmęczona, zasnęłam,

a kiedy się obudziłam…

– Zmęczona – powtórzył. – Dlaczego?

Angelica zaklęła pod nosem.

– Źle spałam – przyznała z ociąganiem. – Chyba nie jestem przyzwyczajona do takiej ciszy, jaka

tutaj panuje.

Nie zamierzała się przyznać, że bezsenność wynikała z tęsknoty za nim i że dziś w cieple promieni

słonecznych jej wyczerpane ciało wreszcie uległo zbawiennej potrzebie snu, którego tak bardzo

potrzebowało.

– Zdajesz sobie sprawę, co by się stało, gdybyś się nie obudziła? – spytał poważnie, wyraźnie

hamując zdenerwowanie. – Nie tylko twoje buty i ubranie zostałyby porwane przez fale – dodał, jak

gdyby była małym dzieckiem, któremu trzeba wszystko dokładnie wytłumaczyć. – Przypływy w tych

małych zatoczkach są bardzo groźne.

– Ale się obudziłam! – stwierdziła zdecydowanym tonem, jednak silne drżenie całego ciała

wyraźnie wskazywało, że słowa Daniela wywarły na niej odpowiednie wrażenie.

Stali w cieniu i choć robiła dobrą minę do złej gry, zdawała sobie sprawę, jak łatwo mogła się

utopić. Nie była dobrym pływakiem, w każdym razie nie pływała na tyle dobrze, by zmagać się

z dużymi falami i silnymi prądami. A teraz w dodatku była mokra i zziębnięta, co jeszcze wzmagało

drżenie.

Ostatnią rzeczą, jakiej teraz potrzebowała, to by pozostawił ją samą sobie. To, czego naprawdę

pragnęła, w sposób, który uważała dla siebie za upokarzający, to rzucić się w ramiona Daniela i dać

upust łzom, jak to się jej ostatni raz zdarzyło, gdy miała sześć lat i spadła z rowerka.

I nagle poczuła, że oczy ma pełne łez, które zaczynają spływać po policzkach, jak gdyby to

wspomnienie z dzieciństwa odblokowało ją i pozbawiło wszelkich hamulców. Jedna łza spadła na

rękę Daniela, kierując jego spojrzenie z podrapanych stóp na twarz. Widziała, że jego oczy

rozszerzają się, a źrenice stają coraz większe, jakby jej stan emocjonalny budził w nim jednakowe

emocje.

Znowu zadrżała, ale tym razem nie z zimna. Usłyszała, jak zaklął cicho, ściągając z siebie wełnianą

koszulę i rozwiązując ręcznik niecierpliwym ruchem. Zanim zdołała go powstrzymać, owinął ją

swoją koszulą z delikatnością i wprawą, które przypomniały jej, jaki był opiekuńczy, gdy leżała

ciężko chora po zatruciu. Z pewnością nie myślał wtedy o tym, że jest kobietą, tylko starał się

beznamiętnie zrobić wszystko, żeby zapewnić jej choć minimum komfortu.

A jednak, gdy tylko wziął ją na ręce, zaprotestowała nieśmiało.

– Nie, Daniel, mogę iść… twoja noga…

– Mojej nodze nic nie jest, czego nie można powiedzieć o twoich stopach – mruknął, nie zważając

na jej dalsze protesty ani argumenty, że jest dla niego za ciężka i że poradzi sobie sama.

Gdy dotarli na szczyt klifu, posadził ją na trawie i zaśmiał się kpiąco.

– A więc poradzisz sobie sama? Na to wygląda, czy tak? Spuszczam cię z oczu na dwa i pół dnia,

a tobie omal nie udało się utonąć, nie wspominając o tym, co zrobiłaś ze swoimi stopami. Ciesz się,

jeśli jutro rano będziesz mogła w ogóle chodzić! Są poocierane niemal do żywego. Po powrocie

będziesz musiała wymoczyć nogi w wodzie z solą. Bóg jeden wie, jakiej infekcji możesz się

nabawić, chodząc z takimi ranami.

– Kto wie, może jestem szczęściarą – mruknęła pod nosem. – Mogłam mieć nie tylko zatrucie

pokarmowe, ale i zatrucie krwi.

– Nie kuś losu – ostrzegł surowo Daniel. – Gdybym był tobą…

Angelica miała już dość tych pouczeń. Jedyne, czego chciała, to żeby Daniel znów wziął ją

w ramiona i…

Napomniała się ostro, że musi się pilnować, żeby jej myśli nie dryfowały w tym niebezpiecznym

kierunku, żeby jej wyobraźnia nie podsuwała wciąż nowych wspomnień, jak to było, kiedy ją

obejmował i całował.

– Ale szczęśliwie nie jesteś – parsknęła.

Na szczycie klifu było cieplej, stali w słońcu, osłonięci od wiatru małą kępą drzew. Daniel, który

już miał się odwrócić, ponownie zrobił zwrot w jej stronę i to tak gwałtowny, że aż dech jej zaparło.

– Ty mały głuptasie – wycedził przez zęby. – Naprawdę myślisz, że to żarty? Nie znasz tych

przypływów tak jak ja. Mogłaś utonąć, nawet nie wiedziałabyś kiedy.

Miał tak udręczony głos, że natychmiast się zawstydziła i poczuła wyrzuty sumienia. Daniel

najwyraźniej wciąż myślał o ojcu, o tym, jak zginął, a on nie był w stanie mu pomóc. Jej wysiłki

zbagatelizowania własnego niebezpieczeństwa musiały mu się wydawać wyjątkowo bezmyślne

i nieczułe.

Wyciągnęła rękę, chcąc go udobruchać, przeprosić, ale gdy dotknęła ciepłej od słońca nagiej skóry,

poczuła ucisk w gardle i oblała ją fala miłości i tęsknoty, tak gwałtowna i silna jak przypływ oceanu.

Zaczęła go przepraszać, jąkała się, głos odmawiał jej posłuszeństwa, wreszcie umilkła, gdy Daniel

wziął ją za ramię.

– Przestań, to nie ma znaczenia – powiedział. – Jesteś bezpieczna i to jest najważniejsze. Kiedy nie

zastałem cię w domu, udałem się na farmę. Powiedziano mi, że napomknęłaś, że lubisz spędzać czas

w tej zatoczce. Kiedy wracałem, zorientowałem się, że zaczyna się przypływ. Stanąłem więc na

klifie i popatrzyłem w dół, zobaczyłem, że plaża jest zalana wodą. Czy zdajesz sobie sprawę, jak to

na mnie podziałało? Co mi zrobiłaś? – spytał gwałtownym tonem i zanim zdążyła odpowiedzieć,

poczuła na ustach jego wargi.

Nie całował jej czule i delikatnie, lecz z takim zapamiętaniem, że nie pozostało jej nic innego, jak

odpowiedzieć mu z taką samą żarliwością i namiętnością.

Ale czyż nie o takich pocałunkach marzyła, czy nie takich pragnęła? Daniel wsunął ręce w jej

włosy, uniemożliwiając jakikolwiek ruch. Była uwięziona między jego rękami a ustami. Nawet gdyby

chciała, nie mogła uniknąć bliskości. Zresztą wcale tego nie chciała. Pragnęła zostać tu, gdzie była,

przywierając ciałem do jego ciała, z ustami złączonymi z jego ustami, głaszcząc pieszczotliwie silne

mięśnie pleców.

Słońce grzało jej ramiona przez koszulę Daniela, którą miała na sobie, ale to było nic

w porównaniu z gorącem, które czuła w sobie.

– Angelico.

Wyszeptał jej imię, by za moment znów całować. Rozluźnił nieco uchwyt dłoni. Skrzywiła się, nie

chcąc, żeby ją puścił – żeby skończyła się ta cudowna chwila czułości. Ignorując ostrzegawcze

sygnały wysyłane przez rozum, pieściła ustami jego wargi, wbijała paznokcie w barki, głucha na

wszystko z wyjątkiem muzyki pożądania rozbrzmiewającej w jej sercu.

Długie leniwe popołudnie w słońcu wyzwoliło ją z wszelkich zahamowań. Nagłe i nieoczekiwane

pojawienie się Daniela obudziło uśpione pragnienia, a jego gniew i niepokój były niczym iskra, która

padła na beczkę prochu.

Mimowolnie przywarła do niego, pokrywając pocałunkami jego twarz, aż jęknął i przyciągnął ją

do siebie tak mocno, że poczuła, jak bardzo jest podniecony.

– Pragniesz mnie – wyszeptała z przejęciem.

Głos zadrgał lekko, gdy wypowiadała te słowa, poczucie triumfu mieszało się z instynktownym

i prymitywnym lękiem. On będzie jej pierwszym kochankiem… Jedynym kochankiem. Czy naprawdę

jest już na to gotowa? Czy naprawdę tego właśnie chce?

Kochać się z nim tutaj w nagrzanej słońcem trawie, wśród krzyku mew, dobiegającego z daleka,

i spokojnego, kojącego szumu oceanu. Zespolić się z Danielem w jedność na łonie cudownej

przyrody otaczającej ich ze wszystkich stron. Oddać mu się nie w mroku pokoju, ale w ciepłym

jasnym świetle słońca. Jakżeby mogła tego nie pragnąć? Właśnie do tego jest stworzona.

Skubnęła lekko zębami płatek jego ucha, słuchając protestów i uśmiechając się tajemniczym

uśmiechem kobiety, kiedy powiedział z udaną powagą:

– Koniec z tym. I to już… jeśli nie ma…

Delikatnie i z jeszcze większą precyzją badała tajniki jego ucha koniuszkiem języka, puls

gwałtownie jej przyspieszył, gdy poczuła, jak mocno bije jego serce. Pragnął jej. Niezależnie od

tego, czy czuł do niej coś więcej czy nie, nie mogła się mylić. Pożądał żarliwie.

– Angelico. – Wymówił jej imię wolno, chrapliwie, jakby każdą sylabę trzeba było wyrywać mu

z gardła. – Nie możemy tego zrobić. Nie możemy ryzykować. Mogłabyś zajść w ciążę.

– Nie, w porządku. Jest bezpiecznie – skłamała, zastanawiając się, kiedy wypowiedziała te słowa

i co się nią dzieje… Czy to nie mężczyzna na ogół ponagla kobietę, żeby porzuciła rozsądek i oddała

się namiętności? Żeby uległa zmysłom? Tymczasem to ona kłamała w żywe oczy, pożądała go

i kochała tak bardzo, że była gotowa zapłacić każdą cenę za rozkosz tych chwil spędzonych wspólnie

w namiętnym uścisku. A jeśli miałaby zajść w ciążę…

Fakt, że ta myśl jej nie przeraziła, zaszokował ją bardziej niż wcześniejsze uświadomienie sobie,

że kocha Daniela. Tak, powiedziała sobie w duchu, pragnie mieć z nim dziecko. Lekkomyślnie, na

przekór rozsądkowi, nieodpowiedzialnie i wbrew wszystkiemu, w co wierzyła i czym żyła. Chciała

urodzić jego dziecko.

Byłby to szczególny podarunek od niego. Dziecko poczęte z miłości, którą będą dzielić. Ostrzegało

ją sumienie, ale nie chciała go słuchać. Zagłuszała je własnym głosem, kiedy szeptała Danielowi do

ucha:

– Kochaj się ze mną, bądź moim kochankiem. Pokaż mi wszystkie rozkosze, jakich nigdy nie

poznałam.

Usłyszała, jak tłumi westchnienie, i poczuła jego ciało przywierające do jej ciała, gdy natychmiast

zareagował na te słodkie prośby.

– Mam nadzieję, że wiesz, co robisz – powiedział tylko. – Bo w tym stanie, w jakim jestem, nie

będę mógł się kontrolować. Czy w ogóle masz pojęcie, co ze mną robisz? I jak bardzo cię pragnę?

– Nie – szepnęła i skubnęła zębami jego wargę, dziwiąc się, skąd nagle wzięła się w niej

umiejętność prowokowania i kokietowania. Obudziły się w niej instynkty, o których posiadanie nigdy

by siebie nie podejrzewała. – Ale mam nadzieję, że mi pokażesz – dodała wyzywająco.

Teraz już nie było odwrotu, a kiedy zatracili się w pocałunkach i poczuła, że Daniel rozpina guziki

koszuli, w którą przedtem ją ubrał, zrozumiała w lot, że tym razem w dotyku jego palców nie było nic

z obojętnej powściągliwości.

Wilgotny piasek wysechł, opadł z jej skóry, której słońce nadało ciepły brzoskwiniowy odcień. Po

raz pierwszy w życiu jakiś mężczyzna patrzył na jej nagie ciało z pożądaniem i od razu, bez jednego

słowa, zorientowała się, że to pod wpływem pożądania właśnie pociemniały mu oczy, a ręce zaczęły

drżeć, gdy wodził nimi po jej delikatnej skórze, gładząc krągłe piersi i dotykając sutków, lekko

pociemniałych pod wpływem słońca.

– Opalałaś się nago – zauważył.

Tym razem głos Daniela zabrzmiał obco, nienaturalnie, chropawo, jakby mówienie przychodziło

mu z trudem.

– Nie mogłam się oprzeć – przyznała. – Słońce tak rozkosznie grzało, a byłam całkiem sama.

– Tak jak ja nie mogę się oprzeć tobie – wyznał zduszonym głosem, gdyż pochylił głowę, żeby

wziąć w usta najpierw jeden, potem drugi sutek.

Czy to wpływ słońca, że stali się tak wrażliwi? – zastanawiała się, gdy przetaczała się przez nią

fala gorąca, a jej ciało wygięło się w łuk. Zamknęła oczy, by nie raził ich blask słońca, ale to tylko

zintensyfikowało doznania. Dotykała jego rąk, twarzy, ciała i czuła, jak drży przy każdej pieszczocie.

Wziął ją na ręce i ułożył ostrożnie na ciepłej miękkiej trawie, której silny zapach mieszał się

z aromatem dzikiego tymianku porastającego szczyt klifu. Ale najostrzejszy i najbardziej zmysłowy

był zapach Daniela, męski, piżmowy, i tak podniecający, że nie mogła uwierzyć, iż przeżyła tyle lat

i nigdy czegoś podobnego nie zaznała.

Dotykała go, za każdym razem nie mogąc się nadziwić, że nawet najdelikatniejsze muśnięcie tak go

podnieca. Otworzyła pomału oczy, żeby go obserwować i czerpać z tego przyjemność, gdy

tymczasem palcami głaskała delikatnie jego skórę.

Ku jej zadowoleniu Daniel nie próbował ukrywać przed nią swoich reakcji, pozwolił, żeby czytała

z rozszerzonych źrenic to, co już powiedziało jej jego ciało – że w tym szczególnym momencie

potrzebował jej tak bardzo jak ona jego. Ujął jej dłoń, kiedy przesuwała ją po jego płaskim brzuchu.

Znieruchomiała, patrząc niepewnie, jak podnosi ją do ust i delikatnie skubie palce, a potem szepcze

z ustami przy jej skórze.

– Chcę się z tobą kochać bardziej, niż chciałem czegokolwiek w całym moim życiu. Chcę cię

całować, smakować i pokazać ci wszystkie rozkosze, jakie istnieją! Ale jeśli nie przestaniesz mnie

pieścić, tak jak to robiłaś przed chwilą… – Zawahał się, skupiając wzrok na ich złączonych rękach,

po czym dodał schrypniętym głosem:

– Chcę cię wziąć powoli, spokojnie… A minęło już dużo czasu. Prawdę mówiąc…

Przerwał gwałtownie, nawet teraz wahając się, czy powiedzieć jej, że nigdy nie miał takiej kobiety

jak ona, że choć podziwiał, szanował i niewątpliwie lubił swoje kochanki, nigdy nie czuł do nich

tego, co czuje teraz do niej. Nigdy żadnej nie kochał, nie pragnął – nie pożądał tak jak teraz jej.

A jednak choć to ona zachęcała go, żeby się kochali, choć wszystko mówiło mu, że jest gotowa

zostać jego kochanką, wciąż był niepewny. Nie wiedział do końca, dlaczego go pragnie. Nie był

pewien, do jakiego stopnia jest skłonna zaangażować się w to, co ich połączyło.

Wiedział natomiast na pewno, że oczekuje całkowitego zaangażowania, że chce ją mieć w swoim

życiu na stałe, jako kochankę, żonę, matkę swoich dzieci… Ale coś go ostrzegało, żeby jej tego nie

mówić i nie spłoszyć intensywnością własnych uczuć.

Nie chciał jej przestraszyć. Chciał, żeby pierwszy raz był dla niej szczególnym przeżyciem, które

zapamięta na całe życie i będzie wspominać z przyjemnością i radością, niezależnie od tego, jak

zakończy się ich znajomość. Obawiał się jednak, żeby nie stracić panowania nad własnym ciałem

i nie zachować się jak żółtodziób.

Teraz, kiedy potrzebował całego swego doświadczenia i samokontroli, całej wiedzy na temat

seksu, stwierdził, że wszystko to go zawiedzie, gdyż najlżejszy dotyk Angeliki podniecał go do granic

wytrzymałości. Nawet rozmawiając z nią, miał świadomość, jak łatwo może utracić kontrolę… jak

chętnie zatraciłby się we wzajemnej rozkoszy.

Wziął głęboki oddech.

– …prawdę mówiąc – rzekł niepewnie – to może dobry pomysł, żebyś mnie nie dotykała.

W każdym razie nie teraz.

Co? Nie dotykać go? – zapytała się w duchu Angelica i poczuła się tak, jakby wymierzono jej

policzek, jakby zrobiła coś złego, coś obraźliwego, jakby wtargnęła siłą na czyjeś terytorium. Co

próbuje jej powiedzieć? Że nie lubi, jak go dotyka, że jej dotyk napawa go odrazą? Przemknęły jej

przez głowę cienie przeszłości, wspomnienie Giles’a i gnębiący ją kompleks niższości.

Cofnęła gwałtownie rękę i odwróciła się do Daniela plecami, usiłując usiąść, ale on przytrzymał ją

i potrząsnął nią lekko.

– Angelico… Angelico, to nie znaczy, że nie chcę, żebyś mnie dotykała, jeśli o to ci chodzi –

zapewnił ją.

– Naprawdę? – spytała beznamiętnie, nie patrząc mu w oczy. – Powiedziałeś…

– Powiedziałem, że to może być dobry pomysł, ale nie dlatego, że tego nie chcę – wyjaśnił.

– A więc dlaczego? – spytała wyzywająco, nie wierząc w szczerość jego słów.

Daniel westchnął cicho, wziął ją za rękę i położył na najintymniejszej części swego ciała, szokując

ją prostotą i bezpośredniością tego gestu.

– Bo kiedy to robisz, ja reaguję w ten oto sposób… I to tak silnie, że wątpię, bym mógł się

kontrolować na tyle, żeby kochać się z tobą tak, jak chciałbym, jak na to zasługujesz, bo przecież to

twój pierwszy raz. Chcę rozkoszować się tobą niespiesznie, delektując się każdą sekundą

i sprawiając, że na długo zapamiętasz te chwile. Chcę, żebyś doznała ekstazy, ale za każdym razem,

gdy dotykasz mego ciała, ono reaguje tak mocno, że obawiam się, iż nie zdołam zrobić żadnej z tych

rzeczy, które wymieniłem – zakończył z irytacją.

Angelica wpatrywała się w niego, zszokowana i uszczęśliwiona zarazem, chłonąc jego słowa

i rozpoznając w nich szczerość i prawdę.

Nie zastanawiając się wiele, objęła go i wyszeptała drżącym głosem:

– Danielu, proszę… tak bardzo cię pragnę.

Zauważyła, że jego ciało napięło się, a skórę przebiegł dreszczyk. Gdy poczuła na plecach jego

drżące dłonie, oblała ją fala gorąca znacznie intensywniejsza niż promienie słońca, które grzały na

plaży.

– Dotknij mnie jeszcze raz, a nie wytrzymam – ostrzegł raz jeszcze.

Muskał wargami jej szyję, przyprawiając Angelicę o taką rozkosz, że wygięła ciało w łuk

i wydawała stłumione jęki i westchnienia. Tymczasem on wędrował dłońmi ku piersiom, pieścił talię

i biodra, głaskał skórę na udach i zatrzymywał dłonie na zagłębieniach pod kolanami, aż oddech

uwiązł jej w gardle. Jej ciało zdawało się rozkwitać pod wpływem tego dotyku, otwierając się na

niego.

Gdy wreszcie dotknął wilgotnego, wrażliwego miejsca między udami, krzyknęła cicho, a potem

zadrżała z rozkoszy, uświadomiwszy sobie, jak bardzo była spragniona delikatnego rytmicznego

ruchu jego palców i jak szybko zapragnęła więcej, znacznie więcej niż te pieszczoty.

Później nie pamiętała już, co mówiła czy robiła, żeby zakomunikować te potrzeby Danielowi,

wiedziała tylko, że on instynktownie rozpoznawał je i odpowiadał na nie, tak że w momencie, gdy

pierwszy raz w nią wszedł, przyjęła go z okrzykiem radości, pozwalając, żeby ją prowadził

i dostosowywał jej reakcje do swoich. Ruchy jego ciała nabrały rytmu uderzeń jej serca i były

niczym echo uderzeń fal o brzeg plaży. Nagle poczuła się zespolona z naturą i kosmosem, jak gdyby

cały wszechświat zamknęli w uścisku swoich ciał.

Po chwili rytm ich ruchów zmienił się, stał się bardziej intensywny, namiętny, gorący. Słyszała, jak

Daniel wykrzykuje jej imię, widziała pulsujące mięśnie, czuła jego gorący uścisk i poddała się

całkowicie tej dominacji, ufając mu bez reszty. Kiedy czuła go głęboko w sobie, doznawała uczucia

jedności, nie tylko fizycznej, ale i emocjonalnej, a rozkosz doprowadziła ją nieomal do całkowitego

zatracenia.

Uświadomiła sobie nagle, że ta krótka chwila może na zawsze odmienić jej życie, że w ciągu tych

kilkunastu minut otrzymała od niego dar nowego życia. Dar, który jej ciało będzie hołubić

i pielęgnować. Kiedy jednak poczuła, jak ją opuszcza, ogarnął ją żal i poczucie samotności tak

przejmujące, że łzy napłynęły jej do oczu, a gardło się ścisnęło.

Daniel natychmiast otoczył ją ramionami.

– Przepraszam, przepraszam – szeptał gorączkowo – nie chciałem być tak niecierpliwy, tak

brutalny… jeśli sprawiłem ci ból…

Ból… Oczywiście, mógłby sprawić jej ból, ale nie w taki sposób, jakiego się obawiał. Próbowała

znaleźć odpowiednie słowa, żeby mu wyjaśnić, że nie tylko nie sprawił jej bólu, ale dał taką

przyjemność, że zapłakała łzami szczęścia. Była jak człowiek, który wzrusza się widokiem zachodu

słońca, wiedząc, że podobny już nigdy się nie powtórzy. Ona też wiedziała, że nigdy w życiu nie

przeżyje takiej chwili jak ta. Że nigdy nie spotka takiego mężczyzny jak Daniel.

Świadomość tego faktu tylko wzmogła potok łez. Daniel odgarnął włosy Angeliki z twarzy,

pogładził wilgotną skórę, szeptał czułe słowa pocieszenia, tulił do swego ciepłego muskularnego

ciała, a ona pragnęła, by trzymał ją tak przez resztę jej życia.

– Danielu – zaprotestowała, nagle uprzytamniając sobie ich nagość i fakt, że znajdują się bądź co

bądź w miejscu publicznym. On najwyraźniej opacznie zrozumiał jej intencje, bo zamiast wypuścić

z ramion, przytulił ją jeszcze mocniej.

– Ciiii… – uspokoił ją. – Wszystko jest w porządku… wszystko będzie dobrze… następnym

razem…

Następnym razem… A więc ma być następny raz! – pomyślała pijana szczęściem.

– Ale najpierw musimy przenieść cię do domu – dodał. – Nie możesz iść pieszo.

Chciała powiedzieć, że może, że poranione stopy nie mają żadnego znaczenia, bo ze szczęścia

stąpa dziesięć centymetrów ponad ziemią, ale on już owinął ją swoją koszulą, a potem szybko sam

się ubrał. Następnie podniósł ją, nie zważając na protesty, i zaniósł w stronę domu.

Tak wiele miała mu do powiedzenia, ale poczuła się nagle niewyobrażalnie zmęczona. Oczy

zamykały się same, choć robiła co mogła, żeby powieki nie opadały. Ziewnęła przeciągle, nie

walcząc już ze znużeniem i ze snem, choć myśli krążyły jeszcze wokół jednego.

Kochała się z Danielem! – powtarzała sobie w duchu. Zostali kochankami. Może nawet będzie

w ciąży, będzie nosić dziecko mężczyzny, którego kocha. Dziwiło ją, że jest taka spokojna,

pogodzona ze sobą i z resztą świata… że wcale się nie przejmuje myślą, że zaszła w ciążę, choć wie,

że byłaby samotną matką. Kochałaby dziecko z całego serca, choć w inny sposób, niż kocha Daniela.

Daniel. Pod wieloma względami miała wrażenie, że zna go całe życie… jakby od zawsze

stanowiła cząstkę jego samego. Po chwili pomyślała ze smutkiem, że kiedy się rozstaną, będzie tak,

jakby utraciła część siebie.

ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY

Daniel bardzo ostrożnie ułożył Angelicę, wyprostował się powoli i popatrzył na jej spokojną

twarz. Niezależnie od tego, jakie będą konsekwencje tego popołudnia, nie żałuje ani nie będzie

żałował, że się kochali. Delikatnie odgarnął włosy z jej policzka. Kiedy zaczęła płakać, myślał, że

sprawił jej ból, ale przyjrzawszy się, stwierdził, że oczy błyszczą jej z podniecenia i radości. Teraz

już wiedział, że dał jej rozkosz, i serce aż mu podskoczyło w piersi.

Cofnął rękę, Angelica poruszyła się niespokojnie, jak gdyby go szukała przez sen.

Przez cały czas pobytu w Cardiff myślał o niej i chciał jak najprędzej wrócić, a kiedy udało mu się

zakończyć ostatnie spotkanie wcześniej, niż zaplanował, natychmiast wyruszył w podróż powrotną.

Nie czekał do rana. Chciał najprędzej, jak to było możliwe, ją zobaczyć.

Kiedy nikogo nie zastał, poczuł się tak, jakby zimą wszedł do zimnego pokoju, z resztkami popiołu

na kominku. W pierwszej chwili podejrzewał, że Angelica udała się do pani Davis, ale kiedy

pojechał na farmę, okazało się, że tego dnia jej tam nie było. Rozczarowanie i niepokój zmieniły się

w lęk. Bał się, że może z jakiegoś powodu opuściła dom na dobre, nie wykluczał nawet, że wróciła

do Londynu.

Mówiła, że już nie kocha tamtego mężczyzny i wierzył, że tak jest naprawdę. Nie reagowałaby na

niego w taki sposób, jak to robiła, gdyby płomień uczuć jeszcze nie przygasł. Zastanawiał się jednak,

czy w głębi serca pogodziła się z faktem, że nie kocha już Giles’a?

Nie był tego wcale taki pewien. Dowiedziawszy się od pani Davis, że Angelica może być na plaży,

natychmiast pobiegł jej poszukać.

Widok małej zatoczki całkowicie zalanej wodą, jak to podczas przypływu, pozostanie w jego

pamięci do końca życia, podobnie jak przerażenie połączone z rozpaczą, że los się powtórzył, a on

ponownie, bezsilny, nie mógł zrobić nic, żeby zapobiec śmierci osoby, którą kochał. Potem jednak

jego oczom ukazała się Angelica, wspinająca się mozolnie na górę, owinięta w mokry ręcznik

kąpielowy, bosa, z włosami w nieładzie opadającymi na ramiona, przez co przypominała raczej

syrenę niż zwykłą śmiertelniczkę.

Wszystkie emocje, nad którymi panował od chwili, kiedy ją zobaczył po raz pierwszy na progu

swego domu, uwolniły się i rozszalały. Nie wiedział już, co było silniejsze – gniew czy uczucie ulgi.

Wiedział tylko, że ją kocha tak bardzo, że bez niej jego życie byłoby jedną wielką pustką, że jego

serce i dusza byłyby skazane na zatracenie, pozbawione jej miłości wyschłyby i umarły niczym

rośliny bez wody.

Zignorował więc wszelkie zasady, zapomniał o rozsądku i ostrożności i kochał się z nią. Nie tak

jak to sobie wyobrażał – w zaciszu luksusowej sypialni, na łożu pokrytym czystą, gładką pościelą,

lecz na wysuszonej słońcem ziemi wśród zapachów otaczającej ich przyrody. A kiedy jej dotknął, nie

zrobił tego z finezją, jak planował, lecz z namiętnością i pasją, które tak nim zawładnęły, jak gdyby

był równie niedoświadczony jak ona.

Nic w dotychczasowym życiu nie przygotowało go na tak silne doznania, których doświadczał,

trzymając ją w ramionach, pieszcząc skórę i obserwując, jak na niego reaguje.

Jutro będą musieli porozmawiać. Czas rozwagi i powściągliwości minął, został unicestwiony

burzą zmysłów. Spojrzał na łóżko. Korciło go, żeby także się położyć i obudzić rano u jej boku. Miał

jednak wiele spraw do przemyślenia, a wspólny poranek w łóżku z pewnością zakończyłby się

ponownym namiętnym zbliżeniem. To nie sprzyjało poważnej rozmowie dwojga dojrzałych osób.

Rozpaczliwie pragnął usłyszeć z jej ust, że kocha go tak bardzo, jak on ją pokochał, ale chciał, żeby

wyznała to z własnej woli, a nie odpowiadając na pytanie.

Westchnął lekko i podniósł się. Lekarz w Cardiff był bardzo zadowolony ze stanu jego mięśni.

Goiły się szybciej, niż się tego spodziewał. Z czasem, za jakieś pół roku, jeśli będzie przestrzegał

zaleceń, znikną już wszelkie dolegliwości, a już na pewno nie będzie widocznych śladów. Ostrzegł

jednak Daniela, żeby się nie przeciążał, nie przepracowywał, unikał stresu i wysiłku, podkreślając,

że nerwy mogą równie niekorzystnie wpływać na ciało człowieka.

Daniel nie potrzebował przestrogi. Był świadkiem, jak nadmierny wysiłek i praca ponad siły

skończyły się dla jego ojca tragicznie. Przez długi czas walczył z tym, z czego w głębi serca zdał

sobie sprawę, gdy odpowiedział na zainteresowanie kupnem firmy dużego, międzynarodowego

konsorcjum. Dla ojca nielojalnością była nawet sama myśl o sprzedaży, a jednak w nowoczesnym

świecie powoli brakowało miejsca dla małego biznesu, zwłaszcza dla tak wyspecjalizowanej firmy

technicznej jak ta, którą prowadzili.

W końcu był zmuszony wyzbyć się skrupułów, nie tylko dla własnego dobra, ale również dla dobra

swoich pracowników.

Ich byt będzie zabezpieczony i znacznie lepiej chroniony przez nowych właścicieli firmy.

Zamierzał jednak zachować pełną autonomię w prowadzeniu przedsiębiorstwa. Został prezesem

i dyrektorem generalnym. Wiedział, że podjął słuszną decyzję, a jednak bardzo chciał z kimś o tym

porozmawiać, zwierzyć się z poczucia winy i niepokoju. Pod wieloma względami brakowało mu

dawnej determinacji i wytrwałości w dążeniu do celu, dzięki którym jego ojcu udało się zbudować

firmę od podstaw i doprowadzić do rozkwitu.

Tłumaczył sobie, że to były inne czasy, że jego umiejętności różnią się od zdolności ojca, ale

poczucie winy nie ustępowało. Miał nadzieję, że Angelica go zrozumie. Z ich rozmów

wywnioskował, że tak będzie, i bardzo chciał wyżalić się jej, zrzucić z piersi przygniatający ciężar,

dzielić z nią zawiłości własnych wahań i rozterek. Wyobrażał sobie powrót do domu i rozpoczęcie

subtelnych zalotów, które nie wprawiłyby jej w panikę i nie skłoniły do ucieczki.

Co tymczasem zrobił, gdy tylko na nią spojrzał? – Skrzywił się z niesmakiem, odwrócił i idąc do

drzwi, rzucił jeszcze ostatnie niechętne spojrzenie na łóżko.

Jutro porozmawiają. Jutro…

Angelica obudziła się, jeszcze zanim zaczęło świtać. Na dworze było ciemno, a rzut oka na zegarek

potwierdził, że dochodziła dopiero trzecia.

Poruszyła się niespokojnie pod kocem, czując ziarenka piasku drażniące jej skórę i zastanawiając

się, skąd, u licha, wzięły się w jej łóżku, wtedy przypomniała sobie… wszystko.

Błyskawicznie usiadła, otoczyła się ramionami i nagle zorientowała się, że ma na sobie koszulę

Daniela.

Ściągnęła ją, miotana sprzecznymi uczuciami, tak intensywnymi, że zapragnęła tchórzliwie uciec,

uciec od siebie, ale przede wszystkim uciec od Daniela i od pytań, jakie z pewnością będzie

zadawał, a na które będzie bała się odpowiedzieć.

Na przykład dlaczego kobieta, która jak sama przyznała, nigdy jeszcze nie miała kochanka i nigdy

przedtem nie miała szczególnej ochoty na zbliżenie, nawet z mężczyzną, w którym podobno była

zakochana i którego zamierzała poślubić, nagle tak diametralnie się zmieniła. Nie tylko chciała się

kochać z Danielem, ale wręcz o to błagała, nie czekała na zmierzch i zacisze sypialni, ale zrobiła to

w pełnym słońcu. Pragnęła go tak bardzo, kochała się z nim tak namiętnie, że nawet nie myślała

o braku zabezpieczenia.

Dotknęła rękami brzucha. Powiedziała Danielowi, że jest pewna, że nie zajdzie w ciążę, ale

przecież skłamała. I pod tym względem nic się nie zmieniło. Wiedziała, że bardzo chciałaby mieć

z nim dziecko.

Nie może jednak zostać tak blisko niego. Nie teraz.

To byłoby zbyt niebezpieczne, zbyt kłopotliwe dla nich obojga. Daniel był bardzo inteligentny. Nie

minie dużo czasu, zanim odkryje prawdę, co też wcale nie będzie trudne. W końcu wyznała mu

miłość setki razy na różne sposoby. Może zresztą już się zorientował, co do niego czuje, pomyślała,

może kochał się z nią wyłącznie z litości, wiedząc, że nigdy nie będzie w stanie odwzajemnić tej

miłości. Może…

Jej samochód stał przed domem w świetle księżyca. Znalazła zapasowe kluczyki. Bez trudu

mogłaby spakować rzeczy i wyjechać, zanim Daniel się obudzi. Z całą pewnością byłaby to

najrozsądniejsza rzecz, jaką mogłaby zrobić, powiedziała do siebie na głos. W dodatku najlepsza dla

nich obojga.

Nieważne, jak bardzo jest w nim zakochana, nie ma zamiaru stać się dla niego ciężarem, zniszczyć

to, co dla niej było najcudowniejszym i najcenniejszym momentem w życiu. Nie chce obserwować,

jak się od siebie oddalają i zmieniają do siebie stosunek. Nie, najlepiej wyjechać stąd teraz,

zachowując przynajmniej cudowne, nienaruszone wspomnienia. W każdej chwili będzie mogła do

nich wrócić, zamknąć oczy i przenieść się do tej magicznej chwili, kiedy się kochali.

A poza tym nie ufała sobie. Obawiała się, że wkrótce przestanie jej wystarczać sama jego bliskość,

że zechce czegoś więcej… znacznie więcej. Że tak bardzo będzie chciała, żeby trzymał ją

w ramionach, że poświęci własną ambicję i dumę.

Zamknęła oczy i wyobraziła sobie, jak błaga o jego dotyk i miłość.

Potrząsnęła z przerażeniem głową. W ustach jej zaschło, serce waliło jak młotem. Tak bardzo

pragnęła tu zostać i żyć w nadziei, że to, co zaszło między nimi, znaczyło dla niego tak samo dużo, że

kocha ją tak samo jak ona jego… Wiedziała jednak, że to niemożliwe. Jeśli on żywiłby do niej

jakiekolwiek głębsze uczucie, na pewno by jej o tym powiedział. Niedojrzałością, a wręcz skrajną

głupotą, było śnić beznadziejne sny. Nie, powiedziała do siebie, lepiej wyjechać natychmiast, nawet

jeśli miałaby się stąd wykraść cichcem jak złodziej.

Zresztą, może i była złodziejem – może skradła mu najcenniejszy dar, jaki mężczyzna może

ofiarować kobiecie – dziecko. Zadrżała na tę myśl, żywiąc rozpaczliwą nadzieję, że tak może się

stać, a równocześnie pragnąc, żeby tak się nie stało.

Oczywiście, finansowo poradziłaby sobie z utrzymaniem, ale czy temu podoła? Czy ma dość siły?

A co, jeśli zechce wrócić do pracy i będzie musiała zostawić dziecko pod opieką kogoś obcego i ten

ktoś stanie się ważniejszy od niej? Czy miała prawo zaryzykować, wiedząc, że wychowywać się

będzie bez ojca, a jedynie z samotną matką?

Pospiesznie wrzuciła rzeczy do torby podróżnej. Palce jej drżały, ręce się trzęsły, a w głowie

miała zamęt. Kiedy Daniel się obudzi, jej już tu nie będzie. Nie okaże słabości, nie zostanie i nie

załamie się, wyznając mu prawdę.

Co by to zresztą dało? On i tak jej nie kocha, ale jest współczującym, troskliwym człowiekiem.

Z chwilą gdyby wyznała prawdę, jedno z nich i tak musiałoby odejść, a nie byłoby uczciwe, gdyby

zmusiła do tego Daniela… Nie, tak będzie lepiej, postanowiła.

Jednak gdy zniosła na dół torby i sprawdziła, czy niczego nie zostawiła, jakaś jej część modliła się

w duchu, żeby on się obudził, zobaczył ją i zatrzymał.

Dopiero kiedy znalazła się w samochodzie i ruszyła, dom pozostawiając za sobą, uświadomiła

sobie, że to nie nastąpi, że nawet jeśli usłyszał odgłos zapuszczanego silnika, pozwoli jej odjechać,

a może nawet będzie z tego zadowolony.

Opuściła podjazd, dojechała do skrzyżowania z główną szosą i zatrzymała się, żeby otrzeć łzy.

Wreszcie zaczęło świtać i był to najgorszy świt w jej życiu, mimo że niebo było czyste

i przejrzyste, zapowiadając kolejny gorący, słoneczny dzień.

Jej poranek wydawał się szary i ponury jak jej myśli, pełne żalu i smutku. Zaczynał się nowy

piękny dzień, ale nie dla niej… Przyszłość jawiła się Angelice jako jedna wielka pustka, od czasu do

czasu przerywana okresami niekontrolowanego bólu, gdy wróci pamięcią do słonecznego popołudnia

i do mężczyzny, z którym dzieliła je przez parę godzin. Mężczyzny, który nauczył ją prawdziwego

znaczenia słowa „spełnienie” i który kochał się z nią z czułością i namiętnością oraz ofiarował jej

najcenniejszy dar w postaci dziecka.

– Ależ kochanie, mówiłaś, że spędzisz całe lato w Walii… Twój lekarz…

– Wiem, mamo, ale zmieniłam zdanie. Jeśli nie możesz mnie przyjąć…

– Córeczko, oczywiście, że mogę. Wiesz przecież, jak się cieszę, kiedy u mnie jesteś.

Angelica pojechała do Brighton powodowana impulsem, intuicyjnie wiedząc, że im mniej czasu

będzie pozostawiona samej sobie, tym lepiej. W firmie spodziewano się jej dopiero za miesiąc. Tom

wyjechał na urlop z nową dziewczyną. Nic jej nie ciągnęło do Londynu, do pustego mieszkania

i suchego miejskiego lata.

W Brighton będzie przynajmniej miała towarzystwo. Poza tym zawsze miała wyrzuty sumienia, że

tak mało czasu spędza z matką. Teraz nadarzyła się okazja do nadrobienia zaległości.

– Wciąż jeszcze bardzo mizernie wyglądasz, kochanie – zauważyła matka. – Czy odżywiasz się jak

należy? Jesteś taka szczupła.

Stłumiwszy westchnienie, Angelica zapewniła matkę, że czuje się dobrze, choć musiała przyznać,

że biorąc poprawkę na różnicę wieku, matka sprawiała wrażenie szczęśliwszej i zdrowszej niż ona.

Rzeczywiście, dawno nie wyglądała tak dobrze, stwierdziła później tego dnia, gdy usiadły do

lunchu. Oczy jej błyszczały, głos przybrał melodyjną barwę, a sposób, w jaki się śmiała i poruszała,

sprawiał, że wydawała się znacznie młodsza niż kobieta po pięćdziesiątce. Angelica zauważyła też,

że zmieniła kolor włosów.

– Obawiam się, że po Londynie Brighton wyda ci się nudne – powiedziała matka, zachęcając

gestem dłoni, żeby więcej zjadła.

– Zapomniałaś, że przez kilka ostatnich dni mieszkałam w Pembroke – odparła.

– Tak, kochanie, wiem. Muszę powiedzieć, że nie jestem tak całkiem zaskoczona twoim

przyjazdem. Byliśmy tam kiedyś z twoim ojcem i wybrzeże wydawało mi się bardzo odludne. Muszę

przyznać, że martwiłam się, kiedy oznajmiłaś, że zamierzasz mieszkać sama w jakimś domu

oddalonym o mile od świata i ludzi. To znaczy, zastanawiałam się, co by było, gdyby coś ci się

przytrafiło, na przykład jakiś wypadek?

Angelica zaczęła drżeć. Odłożyła na talerz pełny widelec.

– Nie… nie byłam tam całkiem sama – wyjąkała. – Był tam mężczyzna, mieszkał drzwi w drzwi ze

mną, w bliźniaczym domu. Prawdę mówiąc – dodała najobojętniej, jak potrafiła, pochylając głowę

nad talerzem – miałam nieszczęście złapać salmonellę w drodze do Pembroke i przeszłam paskudne

zatrucie pokarmowe… Ten mężczyzna, Daniel, był cudowny, prawdziwy samarytanin. Opiekował się

mną.

Nie udawała już nawet, że je, bo miała nieprzepartą chęć porozmawiać o Danielu, jakby dzięki

temu mogła znaleźć się bliżej niego; jakby w ten sposób nawiązywała z nim niewidzialną więź, której

nic nie byłoby w stanie rozerwać.

– Daniel… to piękne imię – zauważyła uprzejmie matka, patrząc na nią oczami, które widziały

więcej, niż się wydawało Angelice. – Pobrzmiewa w nim siła. Opowiedz mi o tym Danielu –

poprosiła.

Angelice nie trzeba było dwa razy powtarzać. Zaczęła mówić, najpierw krótkimi urywanymi

zdaniami, potem długimi, niekiedy zagmatwanymi i dezorientującymi, nie zwracając uwagi, że matka

już dawno opróżniła swój talerz. Wyjaśniła dostatecznie wiele, by pani Barnes domyśliła się,

dlaczego córka niespodziewanie zjawiła się u niej w domu.

Była zawsze zamkniętym w sobie, opanowanym dzieckiem, trochę nieufnym, niezwierzającym się

ze swoich myśli i uczuć. Pani Barnes zawsze uważała, że ojciec jest jej bliższy i choć czuła żal z tego

powodu, zaakceptowała to. Teraz nagle zaczęła sobie uświadamiać, że być może się myliła… że to

niepewność i poczucie zagubienia czyniło jej córkę tak powściągliwą i serce ścisnęło się jej z bólu

na myśl o tym wszystkim, czego Angelica nie powiedziała.

Zakochała się w tym mężczyźnie, to jasne, w przeciwnym razie dlaczego miałaby taką przemożną

potrzebę mówienia o nim, dlaczego twarz by się jej rozjaśniała, ilekroć wypowiadała jego imię? Ale

co on czuł do niej? Instynkt macierzyński kazał pani Barnes strzec córkę, uchronić, a jednak miała

świadomość, że Angelica jest dorosła i że nie powinna ingerować w jej życie ani komentować tego,

co od niej usłyszała. Jedyne, co mogła zrobić, to wysłuchać i udzielić rady, jeśli o to poprosi.

Kiedy zamilkła, matka wyczuła, że Angelica trochę żałuje swoich zwierzeń i zastanawia się, czy

aby nie powiedziała za dużo, czy nie powinna uciec w taki sam sposób, jak najwyraźniej uciekła od

niego.

– Może zrobię kawę? – zaproponowała praktycznie. – A potem, jeśli będziesz miała ochotę,

mogłybyśmy wybrać się do miasta i pobuszować trochę w sklepach z antykami. Muszę znaleźć coś na

prezent urodzinowy dla przyjaciela. Wiem, że od wieków szuka ekranu kominkowego, a wydaje mi

się, że ostatnio widziałam coś odpowiedniego.

W rzeczywistości ostatnią rzeczą, na którą Angelica miała ochotę, były zakupy, ale zaakceptowała

propozycję, mówiąc sobie, że im prędzej zmusi się do uznania, iż jej czas z Danielem dobiegł końca

i należy już do przeszłości, tym lepiej.

Koniec końców, spędziła u matki ponad trzy tygodnie, poznając nie tylko jej przyjaciół, ale

również mężczyznę, który, jak podejrzewała, zostanie jej ojczymem. Polubiła go, podobał się jej

sposób, w jaki adorował panią Barnes, choć ich widok razem bywał niekiedy tak bolesny, że

żałowała, że nie jest sama.

Mówiła sobie, że przed nią całe życie i że może albo rozczulać się nad sobą, albo znaleźć sposób

egzystencji, który pozwoli jej pogodzić się z brakiem Daniela.

Spotkało ją jednak gorzkie rozczarowanie, gdy obudziła się pewnego dnia i stwierdziła, że nie była

w ciąży. Aż do tego momentu nie zdawała sobie sprawy, jak bardzo uchwyciła się tej słabej nadziei

na to, że to dziecko wszystko odmieni i da jej nowy cel w życiu.

A teraz nie tylko teraźniejszość, ale i przyszłość stała się otchłanią bólu, pustki i samotności. Tak

bardzo pragnęła być w ciąży.

Niezależnie od tego, jak starała się zracjonalizować sytuację, pozostała z przeświadczeniem, że nie

zasługiwała na dziecko z Danielem, choć tak bardzo o tym marzyła. Pragnęła spełnić tę najbardziej

podstawową i instynktowną ze wszystkich ról kobiecych, ale los jej odmówił i napiętnował ją jako

kobietę ze skazą, kobietę nie dość wartościową.

Po raz pierwszy w życiu zaczęła rozumieć udrękę kobiet, które nie mogą zajść w ciążę.

Macierzyństwo do tej pory było jakimś abstrakcyjnym stanem, dobrym dla innych ludzi, ale którego

ona tak naprawdę nigdy nie pragnęła.

Teraz jednak nagle wszystko się zmieniło. Chciała mieć dziecko, tęskniła za nim, uchwyciła się tej

myśli i znienawidziła jałową pustkę swego łona, które już psychicznie przygotowała na noszenie

dziecka Daniela.

Została pozbawiona nawet tego marzenia, ostatniej nadziei.

Ma wszystko i nie ma niczego, pomyślała smętnie, żegnając się z matką i wyruszając z powrotem

do Londynu.

Tom powinien już wrócić z Francji. Paul, jej zastępca, jest gotów przekazać prowadzenie firmy.

Zdziwiło ją, że tak mało jest tym zainteresowana. Praca, która dostarczała energii do życia i siły do

działania przez tak długi czas, nagle przestała cokolwiek znaczyć. Troszczyła się o pracowników, to

jasne, zależało jej na utrzymaniu dobrego imienia ojca i wysokich standardów współpracy, ale po raz

pierwszy musiała przyznać, że mając wolną wolę i możliwość wyboru, nigdy nie zdecydowałaby się

na kierowanie przedsiębiorstwem.

Robiła to z poczucia obowiązku, bo nie chciała zawieść ojca oraz dlatego że nie wyobrażała sobie

życia, które by nie angażowało i nie rozwijało intelektu. Teraz jednak doszła do wniosku, że byłaby

całkiem szczęśliwa, mogąc przekazać całkowity nadzór nad firmą Paulowi, a sama zadowolić się

rolą doradcy.

To był najlepszy dowód na to, jak mało jest zainteresowana tym, co się dzieje. Z wyjątkiem kilku

służbowych rozmów telefonicznych, nie czytała raportów ani nie uczyniła żadnych innych prób

sprawdzenia, jak firma działała w czasie jej nieobecności. To dotychczas nigdy się jej nie zdarzyło.

Pomyślała, że tak się przepracowywała przez długi czas, że wyczerpała całe zasoby energii, które

pozwalałyby na utrzymanie tego tempa, stwierdziła ze znużeniem, parkując samochód przed swoim

niewielkim domem i kierując się do wejścia.

Tom wyśmiał ją w pierwszej chwili, kiedy kupiła ten dom, ale potem okazało się, że to mądra

inwestycja, bo wartość nieruchomości wzrosła ponad dwukrotnie. Problem w tym, że to nie był

prawdziwy dom. Zadrżała, otwierając drzwi i wchodząc do małego hallu.

Nawet powietrze pachniało tu przesadną czystością, pustką, sterylnością. Nie mogłaby tutaj

wychowywać dziecka. Dziecko potrzebuje ogrodu, swobody, a nie pokoi zaprojektowanych przez

dekoratora, gdzie wszystko ma swoje ustalone, dokładnie przemyślane miejsce, a całość, pozbawiona

indywidualnego charakteru, przypomina wnętrze żywcem przeniesione z nowoczesnego magazynu

i nie ma nic wspólnego z prawdziwym domem – domem z duszą.

Jej mieszkanie było zimne i nieprzytulne, stwierdziła krytycznie, tak nieskazitelne i uporządkowane,

że wydawało się, iż nikt nie byłby w stanie w nim mieszkać.

Ale też tak naprawdę nikt nie mieszkał. W każdym razie nie w ścisłym znaczeniu tego słowa. Może

tutaj spała, ale rzadko zapraszała przyjaciół, preferując spotkania poza domem. Nigdy też nie

zapraszała nikogo na leniwe niedzielne lunche… żeby w sposób niezobowiązujący, swobodny

spędzić razem trochę czasu. Mały ogród koło domu nigdy nie został wykorzystany, a już na pewno nie

zjadła tam ani razu niedzielnego śniadania.

Zdegustowana własnymi myślami, włączyła automatyczną sekretarkę.

Tak jak się spodziewała, były na niej wiadomości od tych zaprzyjaźnionych osób, które nie

wiedziały, że wyjechała, a także wiadomość od Toma zawiadamiającego o swoim powrocie,

proszącego o kontakt. Na weekend wyjeżdżał z narzeczoną do Yorkshire i informował, że wraca

w poniedziałek rano oraz że pilnie musi z Angelicą pomówić.

Poniedziałek rano, powtórzyła w myślach. W poniedziałek ma być na konferencji, na którą została

zaproszona kilka miesięcy temu. Nie miała szczególnej ochoty na uczestnictwo, ale zobowiązała się

i nie może oczekiwać, że Paul zechce pojechać w jej zastępstwie.

Ostatnia wiadomość pochodziła od Paula potwierdzającego, że tak jak uzgodnili, wpadnie

wieczorem, żeby zreferować, co działo się w firmie w czasie jej nieobecności.

Taśma dobiegła końca i choć Angelica słuchała uważnie, nie znalazła wiadomości, na którą

rozpaczliwie czekała. Nie odezwał się głos Daniela.

A właściwie dlaczego miałby dzwonić? – upomniała się. Prawdopodobnie poczuł ulgę,

stwierdziwszy, że wyjechała, i zaoszczędził im obojgu kłopotliwego spotkania. Poza tym, czy nie

właśnie dlatego wyjechała? Wiedziała aż nadto dobrze, że nie będzie z nią w kontakcie. To jasne.

Odsłuchała jeszcze raz wszystkie wiadomości, nie wiedząc, dlaczego to robi. Było oczywiste, że

Daniel nie będzie starał się z nią skontaktować – tłumaczyła sobie. Bo niby po co miałby to robić?

Zanim opuściła Brighton, matka zabrała ją do supermarketu, zapewne domyślając się, że sama nie

zada sobie trudu kupienia czegoś do jedzenia. Gdyby nosiła w łonie dziecko Daniela, to uznałaby za

stosowne zdrowo się odżywiać, ale tak…

Dotarło do niej, że znowu zachowuje się niepoważnie jak dziecko odmawiające jedzenia

w nadziei, że dzięki temu zwróci na siebie uwagę rodziców, której tak bardzo potrzebuje.

Napomniała się surowo, że taki sposób postępowania jest jałowy i może jej jedynie zaszkodzić.

Nie miała jednak apetytu, choć zmusiła się do przygotowania prostej kolacji na krótko przed

przybyciem Paula.

Zjawił się punktualnie, ale na jej widok serdeczny uśmiech znikł mu z twarzy, ustępując miejsca

zatroskaniu.

– Zeszczuplałaś – zauważył, podążając za nią do małego saloniku. – Jesteś pewna, że nie wróciłaś

za szybko? Stres to bardzo szczwany lis.

– Tak, zwłaszcza jeśli nasili się na skutek zatrucia pokarmowego – przyznała szyderczo

i opowiedziała pokrótce, co się wydarzyło, ale tym razem nie wspominając o Danielu, po to tylko,

żeby udowodnić sobie, że potrafi zachowywać się jak osoba dorosła.

Paul wyraził współczucie, po czym poinformował, że w czasie jej nieobecności praca przebiegała

bez zakłóceń i nie było żadnych poważniejszych problemów. Z dokumentów, które jej przedłożył,

wynikało, że taktownie umniejszał swoją rolę, a dla niej było jasne, że kierował firmą zręcznie

i lojalnie i że gdyby była w ciąży, nie wahałaby się przekazać mu swojego stanowiska, samej

zadowalając się skromniejszą funkcją.

Popijając kawę, zastanawiała się, czy mimo wszystko nie rozważyć takiego rozwiązania. Paul

zasługiwał na awans i większą odpowiedzialność, a jeśli ona mu tego nie zaproponuje, może go

skusić inny pracodawca. Zapisała sobie w pamięci, żeby porozmawiać na ten temat z Tomem, a kiedy

Paul zapytał ją później, czy nie jest już spragniona powrotu do steru władzy, skrzywiła się lekko.

– Nie jestem pewna – odpowiedziała z namysłem, stwierdzając z zadowoleniem, że

zainteresowanie Paula nagle wzrosło, choć oczywiście był na tyle dyskretny, żeby nie okazywać

nadmiernej ciekawości. – W przyszłym tygodniu muszę być oczywiście na tej konferencji – dodała.

– Tak – kiwnął głową Paul. – Chętnie bym cię zastąpił, bo widzę, że jeszcze nie w pełni doszłaś do

siebie, ale w niedzielę wyjeżdżam na urlop, a podejrzewam, że Jean i dzieciaki by mnie wyklęły,

gdybym nagle zmienił plany.

– Nie miałabym im tego za złe – powiedziała Angelica.

Doświadczenia ostatnich tygodni unaoczniły jej, jak ważne są więzy rodzinne i jak uzasadnione

były narzekania wielu żon, że ich mężowie poświęcają więcej czasu obowiązkom służbowym niż

domowi i rodzinie. Ona na pewno nie będzie zachęcać żadnego ze swoich pracowników do

pracoholizmu.

– Och, byłbym zapomniał – zreflektował się Paul, wracając od drzwi. – Było do ciebie parę

prywatnych telefonów. Dzwonił jakiś mężczyzna, ale nie przedstawił się ani nie zostawił

wiadomości. Pytał, czy wiemy, jak mógłby się z tobą skontaktować. Wiedziałem, że jesteś u matki,

ale nasza wspólna asystentka uznała, że nie należy mu przekazywać tego rodzaju informacji.

Deanna prawdopodobnie myślała, że dzwoni Giles, uzmysłowiła sobie Angelica. Asystentka była

wtajemniczona w pewne szczegóły jej związku z Giles’em – jakżeby mogło być inaczej? – i Angelica

podejrzewała, że odmowa podania numeru telefonu matki była podyktowana troską o jej

bezpieczeństwo. Ale co będzie, jeśli to Daniel próbował się z nią skontaktować? Serce zabiło jej

mocniej, puls przyspieszył.

– A więc ten mężczyzna nie podał swego nazwiska? – upewniła się, z trudem wydobywając słowa.

Paul rzucił jej badawcze spojrzenie spod zmarszczonych brwi.

– O ile mi wiadomo, nie – odparł. – Deanna wspomniała tylko, że dzwonił kilka razy, bo akurat tak

się złożyło, że wszedłem do biura, kiedy go miała na linii.

To nie mógł być Daniel, wykluczone. A nawet jeśli, to dzwonił prawdopodobnie tylko w dobrej

wierze, żeby się dowiedzieć, jak się czuje. Z tego samego powodu, dla którego się nią opiekował,

a także się z nią kochał – po prostu z troski i ze współczucia. Na pewno nie z miłości… A to właśnie

miłość, bezgraniczna i wszechogarniająca była tym, czego pragnęło jej serce.

W tej sytuacji widziała tylko dwa wyjścia – wszystko albo nic. Cokolwiek pośredniego mogłoby ją

zniszczyć. Jej miłość była zbyt intensywna, zbyt silna, by Angelica mogła zadowolić się tylko

sympatią i przyjaźnią. Potrzebowała odwzajemnienia, jeśli miała się uchronić przed

samozniszczeniem.

Nie, to nie mógł być Daniel.

Weekend zapowiadał się nieciekawie i smutno. Oczywiście, Angelica musiała przygotować się do

konferencji, bowiem była sponsorowana przez rząd i poświęcona małym firmom, które odniosły

sukces.

Angelica nie miała ochoty iść, ale przyjęła zaproszenie z tego samego powodu, z którego objęła

kierowanie firmą – wiedziała, że tego oczekiwałby od niej ojciec.

Jedną ze spraw, które przedyskutowała z matką podczas pobytu w Brighton, były niejednoznaczne

uczucia co do pozostania na dyrektorskim stanowisku w firmie. Podkreśliła, że jeśli będzie

odgrywała mniej aktywną rolę, może to oznaczać mniejszy dochód dla nich obu, ale matka zaskoczyła

ją informacją, że po śmierci ojca bardzo dobrze sobie radziła finansowo, inwestując na giełdzie, i że

dochód z firmy został bezpiecznie ulokowany w funduszu oszczędnościowym jako zabezpieczenie dla

Angeliki.

– Nigdy nie czułam się szczęśliwa, będąc na twoim utrzymaniu, Angelico – powiedziała. – Nic nie

mówiłam, bo nie chciałam sprawić ci przykrości. Twój ojciec zawsze trzymał mnie pod kloszem.

– Był mężczyzną o tradycyjnych poglądach na małżeństwo, a ja nigdy nie chciałam mu powiedzieć,

że wolałabym związek bardziej partnerski… że chciałabym dzielić z nim również jego życie

zawodowe – mówiła dalej pani Barnes. – Ojciec uważał, że żonę należy chronić i otaczać opieką…

niemal rozpieszczać, ale po jego śmierci… cóż, uznałam, że czas wziąć sprawy w swoje ręce. –

Posłała córce uśmiech figlarny i smutny zarazem.

– Bardzo kochałam twego ojca, ale z biegiem lat zaczął poświęcać za dużo czasu pracy. Cóż,

stwierdziłam, że odpowiada mi moja niezależność, więc jeśli masz jakieś plany na przyszłość,

Angelico, nie bierz mnie pod uwagę. Wiesz, że jeszcze jakoś się trzymam – dodała z delikatnym

wyrzutem.

A zatem, jeśli zechce wycofać się z kierowania firmą i zająć jakieś skromniejsze stanowisko i jeśli

to będzie oznaczało mniejsze dochody, jej matka nie będzie się tym przejmować.

Zaledwie kilka tygodni wystarczyło, żeby Angelica sobie uświadomiła, co jest dla niej w życiu

naprawdę ważne. Kiedy sądziła, że jest zakochana w Giles’u, nigdy nawet do głowy jej nie przyszło,

żeby zrezygnować z kierowania przedsiębiorstwem. Wtedy jednak ani przez sekundę nie czuła tego

co teraz. Gdyby tylko Daniel ją pokochał, tak jak ona kocha jego, rzuciłaby z radością wszystko, żeby

być u jego boku.

On jednak jej nie kocha i nie pragnie. Dlaczego więc ona czuje potrzebę, tę naglącą chęć

całkowitej zmiany swego życia? Czy dlatego, że boi się, że jeśli tego nie zrobi, praca stanie się

jedynym, co trzyma ją przy życiu? Zadrżała na tę myśl, nie chcąc sobie nawet wyobrażać takiej

sytuacji.

Gdy tylko będzie już miała za sobą tę konferencję, spotka się z Tomem i przeanalizuje z nim swoje

plany, postanowiła.

ROZDZIAŁ DZIESIĄTY

Weekend ciągnął się w nieskończoność. Angelica straciła już wszelką nadzieję, że Daniel się z nią

skontaktuje, i na swój sposób była z tego nawet zadowolona, bo gdyby to zrobił…

Gdyby do niej zadzwonił, chęć zobaczenia go byłaby tak przemożna, tak nieprzeparta, że nie

oparłaby się pokusie wyjazdu do Pembroke, żeby się z nim spotkać. A gdyby do tego doszło, to

kwestią czasu byłoby tylko, by otworzyła przed nim serce, błagając, by obdarował ją choć odrobiną

zrozumienia i uczucia.

A to nie byłoby uczciwe. Jeśli próbowałaby przywiązać go do siebie, odwołując się do jego

poczucia winy i litości, nie byłaby w stanie zaznać spokoju i żyć własnym życiem, aż w końcu

nadszedłby dzień, w którym Daniel znienawidziłby te więzy, a poniekąd także i ją.

Nie, zdecydowanie lepiej jest tak jak jest. Znacznie, znacznie lepiej – upewniała się. Niech myśli

raczej, że jest niewdzięczna i niezrównoważona, ale, na litość boską, niech nigdy nie uważa jej za

osobę żałosną.

Konferencja odbywała się w eleganckim hotelu na wsi w pobliżu Bath. Angelica wyruszyła, żeby

zdążyć na rozmowę wprowadzającą przed lunchem, i po przyjeździe na miejsce stwierdziła, że jest

jedną z pierwszych osób, które się zjawiły.

Recepcjonistka wręczyła jej z uśmiechem elegancki folder zawierający szczegółowy plan

konferencji, po czym podała klucz do pokoju.

Hotel został wynajęty przez organizatorów konferencji na trzy dni, ale Angelica spostrzegła

z konsternacją, że do rozkładu zajęć wpisano również czas wolny. Hotel był położony w pięknym

otoczeniu; gdyby nie była tutaj sama… gdyby na przykład towarzyszył jej Daniel i przebywali tu na

wakacjach, to miejsce wydawałoby się idylliczne. Ale że jest inaczej…

Właśnie miała zanieść torbę do pokoju, gdy recepcjonistka nagle ją zawołała. Dziewczyna z uwagą

słuchała, co mówi do niej młody mężczyzna w ciemnym garniturze. Miał, jak zauważyła Angelica,

identyfikator z napisem „Zastępca dyrektora”.

– Proszę wybaczyć – zwróciła się do niej recepcjonistka. – Nastąpiło chyba jakieś

nieporozumienie z pokojami i dałam pani niewłaściwy klucz.

Angelice naprawdę było wszystko jedno, w którym pokoju będzie spała. Teraz nic już dla niej nie

miało znaczenia, więc oddała swój klucz i dostała w zamian inny. Uśmiechnęła się nieznacznie

i może trochę sztucznie.

Nawet to, że jak po chwili z zaskoczeniem stwierdziła, przydzielono jej prywatny apartament

z salonem, komfortowo umeblowany, z dużymi oknami, z których rozciągał się widok na park

i sztuczne jezioro, nic a nic jej nie ucieszyło.

Angelica odwróciła się od okna i przeszła do sypialni. Pokój był większy, niż się spodziewała,

pięknie urządzony drogimi meblami imitującymi antyki. Na środku stało szerokie łoże, przykryte

narzutą z takiej samej tkaniny jak obicia foteli w salonie.

Do sypialni przylegała równie elegancka łazienka, której centralny punkt stanowiła ogromna

staroświecka w kształcie wanna. Ściany pokrywały malowidła przedstawiające scenki rodzajowe na

tle włoskiego krajobrazu. Cały apartament był zapewne tak drogi, że Angelica nie mogła wprost

uwierzyć, że się w nim znajduje. Aż bała się pomyśleć, ile może kosztować spędzenie choćby jednej

nocy w takim luksusie.

Słyszała, że właściciel hotelu cieszy się doskonałą opinią i że miejsca na weekendowe wieczory

taneczne, które tu organizuje, są rezerwowane na miesiące naprzód.

Angelica przyjechała do Bath w eleganckim kostiumie typowym dla bizneswoman i sprawdziwszy,

że fryzura i makijaż są nienaganne, nie zwlekała z zejściem na dół, żeby dołączyć do pozostałych

uczestników.

Ta sama recepcjonistka, która dała jej klucz od pokoju, wskazała jej teraz salę konferencyjną.

Nie było tam ani jednej osoby, którą by znała. Mężczyźni gromadzili się w małych grupkach po

jednej stronie sali, gdy tymczasem kobiety po drugiej.

Angelica zastanawiała się, czy do nich nie dołączyć i czy cokolwiek zdoła wzbudzić jej

zainteresowanie, jak to niegdyś bywało przy podobnych okazjach. Wahała się, stojąc

niezdecydowana i wodząc obojętnym wzrokiem po uczestnikach konferencji, odmawiając nawet

kawy, którą częstowano. W pewnej chwili weszła następna grupka osób, najwyraźniej

przedstawicieli ministerstwa organizującego konferencję, i spotkanie oficjalnie się rozpoczęło.

Po pewnym czasie nastąpiła krótka przerwa na lunch, a potem popołudniowa dyskusja na temat

różnych metod efektywnego wejścia na rynki japońskie i najlepszych sposobów znajdowania

i weryfikowania tłumaczy z japońskiego.

Angelica słuchała niezbyt uważnie, zdając sobie sprawę, że jej miejsce na konferencji powinien

zajmować ktoś inny, kto uczestniczyłby w obradach z większym pożytkiem dla firmy.

Po popołudniowej herbacie dyskutowano w grupach, po czym nastąpiła przerwa przed oficjalnym

bankietem, na którym organizatorzy mieli podejmować kilku biznesmenów z Japonii.

Angelica bez entuzjazmu przebrała się w wieczorowy strój. Dopasowana, skromna czarna

sukienka, którą przywiozła na tę okazję, zwisała na niej luźno, co uświadomiło jej z całą surowością,

jak bardzo zeszczuplała. Gdy przyjrzała się sobie w lustrze, stwierdziła, że wygląda na zmęczoną,

wręcz ledwo żywą. Jeśli Daniel ją teraz zobaczył, odetchnąłby z ulgą, że się z nią w żaden sposób

nie związał. Doszła do wniosku, że na przyszłość musi pamiętać, żeby unikać czarnego koloru. Czerń

tylko podkreślała jej przygnębienie i zmęczenie. Wyglądała jak wdowa w głębokiej żałobie.

Bankiet odbywał się w restauracji hotelowej. Angelica nie była zdziwiona, że przypadło jej

miejsce usytuowane dość daleko od głównego stołu. Nie znała ani mężczyzn siedzących po obu

stronach, ani tych, którzy zajmowali miejsca naprzeciwko. Zastanawiało ją krzesło na wprost niej,

które wciąż było puste. Ktoś najwyraźniej się spóźnia, pomyślała.

Miejsca przy głównym stole zostały zajęte, goście z Japonii zostali przedstawieni i powitani

dyskretnym aplauzem. Wszyscy usiedli i Angelica robiła, co mogła, żeby udzielać sensownych

odpowiedzi na pytania swoich współtowarzyszy.

Bezwiednie mieszała łyżką zupę, od czasu do czasu nabierając kropelkę, na co korpulentny sąsiad

z prawej patrzył wyraźnie zdegustowany. I wtedy, akurat gdy kelnerzy zaczęli uprzątać naczynia

przed drugim daniem, nastąpiło lekkie ożywienie i ktoś zajął miejsce na wprost niej…

I to nie był byle kto. Zorientowała się, kiedy serce nagle podskoczyło jej w piersi, a cały świat

zawirował… Naprzeciw niej pojawił się Daniel.

Z trudem go poznała. W ciemnoszarym eleganckim garniturze i śnieżnobiałej koszuli wyglądał

zupełnie inaczej niż wtedy, gdy widzieli się w Pembroke. Ciemne kręcone włosy były starannie

przystrzyżone i ułożone, nadgarstki i ręce opalone, twarde i bardzo męskie w porównaniu

z pulchnymi, zwiotczałymi dłońmi mężczyzn siedzących po obu jej bokach.

Serce Angeliki biło niebezpiecznie szybko. Daniel jeszcze jej nie zauważył. Mówił coś do kobiety

po swojej lewej stronie, uśmiechając się i potrząsając głową. Najwyraźniej tłumaczył przyczynę

swego spóźnienia.

W gwarze ogólnej rozmowy Angelica wychwyciła poszczególne słowa, jak „w ostatniej chwili

uzgodnione” i „opóźnienie”.

Za moment Daniel odwróci głowę i ją zobaczy, a wtedy…

Pod pretekstem, że upuściła serwetkę, pochyliła głowę i gorączkowo zastanawiała się, co powinna

zrobić. Ostatnie, do czego byłaby zdolna, to spojrzeć mu teraz prosto w oczy i udawać że go nie zna.

To jasne, że tego nie mogłaby zrobić. A zatem co jej pozostaje? Uśmiechnąć się i powiedzieć

radośnie: „Co za zbieg okoliczności!”, jak gdyby rozstali się w najlepszej komitywie? Jak gdyby to

namiętne popołudnie nigdy się nie wydarzyło. Nie, to wykluczone. Nie byli przecież tylko

i wyłącznie znajomymi spotykającymi się od czasu do czasu przy różnych okazjach. Cóż, a jeśli nie,

to czym dla siebie byli? – zastanowiła się. Kochankami?

Trudno powiedzieć. Przyjaciółmi? Nie, też nie.

– Nic pani nie jest? Wygląda pani dość mizernie, zastanawiałem się, czy dobrze się pani czuje –

usłyszała głos obok siebie.

Te słowa podziałały na nią niczym balsam na duszę. Natychmiast się skarciła, że nie była przedtem

milsza dla swego korpulentnego sąsiada. Teraz dał jej doskonały pretekst do wyjścia. Potrząsnęła

głową, przycisnęła serwetkę do ust i obserwowała, jak lekko pobladł.

Widać było, że sama myśl, że mogłaby publicznie poczuć się źle, żenowała go i przerażała.

– Proszę wybaczyć – wykrztusiła. – Myślę…

– Tak. Na pani miejscu poszedłbym do pokoju. Wkrótce poczuje się pani lepiej.

Nie mając odwagi odwrócić się, żeby sprawdzić, czy Daniel ją poznał, wymknęła się na tyle

dyskretnie, na ile mogła, zatrzymując tylko na chwilę w hallu, żeby wyjaśnić recepcjonistce, innej niż

poprzednio, że dopiero co przeszła zatrucie pokarmowe i jeszcze nie odzyskała w pełni sił.

– Gdyby pani chciała wezwać lekarza – zaproponowała recepcjonistka, ale Angelica potrząsnęła

głową.

– Nie, dziękuję, nie trzeba. Myślę, że to tylko zapach jedzenia tak na mnie podziałał – skłamała ze

wstydem. – Nic mi nie będzie.

Po wejściu do apartamentu zamknęła drzwi na klucz i stanęła na środku pokoju.

Daniel tutaj! To ostatnie, czego mogłaby się spodziewać, i niewątpliwie on byłby równie

zszokowany jej widokiem. Prawdopodobnie nawet bardziej.

Teraz jednak, choć zdawała sobie sprawę, że najrozsądniejsze, co mogłaby zrobić, to spakować

torbę i natychmiast opuścić hotel, niczego bardziej nie pragnęła, jak dowiedzieć się, w którym on

mieszka pokoju, zobaczyć go, porozmawiać z nim… Po prostu pobyć z nim. Nie mogła jednak ulec

tego rodzaju pokusie. Nie mogła również opuścić konferencji, a w każdym razie nie bez wyjaśnienia.

Zatrucie pokarmowe! Przecież powiadomiła recepcjonistkę!

Pobiegła do pokoju. W czasie, gdy była w restauracji, ktoś rozpakował jej rzeczy. Chodziła dokoła

sypialni i gorączkowo wrzucała je z powrotem do torby. Zaabsorbowana, nie słyszała delikatnego

obrotu klucza w zamku zewnętrznych drzwi i nie zdawała sobie sprawy, że nie jest już w pokoju

sama, dopóki szósty zmysł nie kazał jej podnieść wzroku.

– Daniel. – Serce jej załomotało, przycisnęła dłoń do piersi. – Co? Jak mogłeś…?

Wpatrywała się w niego z niedowierzaniem. Upuściła na podłogę spódnicę, którą właśnie miała

włożyć do torby. Daniel stał w drzwiach do sypialni. Był taki jak zawsze, a równocześnie wydawał

się jakby inny. Wyglądał obco w ciemnym garniturze, który jednak nosił równie naturalnie jak

znoszone dżinsy. Miał jednak szczuplejszą twarz, oczy jakby ciemniejsze, a policzki zapadnięte.

– Powinienem był się domyślić, że to zrobisz, prawda? – zagadnął, ignorując jej pytania. –

Wygląda na to, że uciekanie stało się twoim nawykiem. Trudno to pochwalać… Przed czym uciekasz,

Angelico? Przede mną czy przed sobą?

Nie mogła oderwać oczu od ukochanego i pożądliwie wpatrywała się w niego, marząc o tym, żeby

podejść i go dotknąć, choćby po to, żeby upewnić się, że to naprawdę on, a nie tylko przywidzenie.

Jego gniewne słowa prawie nie docierały do jej świadomości.

Daniel tutaj. Daniel tu jest! – powtarzała w myślach.

– Dokąd się właściwie wybierasz?

Dokąd się wybiera? Zmarszczyła czoło i umknęła wzrokiem. Jego nieoczekiwana obecność

w apartamencie na chwilę uśpiła jej czujność. Nie może pozwolić, żeby Daniel odgadł prawdę.

– Nie czuję się najlepiej – skłamała. – Postanowiłam… postanowiłam wrócić do domu – wyjąkała.

– Ta konferencja nie była zresztą najlepszym pomysłem. Powinnam była odwołać swój udział

i wysłać Paula. Kiedyś przejmie po mnie…

– Zamierzasz przekazać komuś kierowanie firmą? – Teraz to Daniel zmarszczył czoło.

– Tak, tak – pokiwała głową.

– Dlaczego? – Rzucił to pytanie i nagle wyraz jego twarzy się zmienił, stał się nieprzyjemny

i surowy. Zadrżała.

– Skłamałaś, prawda? – pytał dalej. – Jesteś w ciąży. Nosisz moje dziecko. Cóż, tak się stało.

Wyjdziesz za mnie, Angelico, czy tego chcesz, czy nie. Dziecko potrzebuje ojca, a to znaczy, że za

mnie wyjdziesz, choć może ci się to nie podobać. Moje dziecko nie będzie się wychowywać, nie

znając ojca. Nic mnie nie obchodzi, że może teraz małżeństwo nie jest modne, a kobiety wolą być

samotnymi matkami.

Angelica opadła na łóżko, zbyt zszokowana, by ukrywać swoje uczucia.

– O co chodzi? Coś nie tak? – pytał niecierpliwie Daniel, zobaczywszy łzy płynące jej z oczu.

Potrząsnęła głową zbyt wstrząśnięta, by odpowiedzieć, a potem wydała zduszony okrzyk

zdziwienia, gdy poczuła na ramionach jego ręce. Daniel potrząsnął nią delikatnie.

– Kochanie, przepraszam, jeśli cię przestraszyłem, ale sama się zastanów… Nie możesz pozbawiać

naszego dziecka prawa do opieki obojga rodziców – przekonywał.

Angelica z trudem przełknęła ślinę.

– Danielu, ale nie będzie żadnego dziecka – wykrztusiła schrypniętym głosem.

Daniel natychmiast ją puścił, na jego twarzy pojawił się wyraz goryczy i bólu tak wielki, że omal

go nie wzięła w ramiona. Natychmiast jednak ucieszyła się, że tego nie zrobiła, gdy usłyszała

oskarżycielskie słowa:

– Zrobiłaś to. Zabiłaś nasze dziecko? – wykrzyknął.

Przez chwilę nie mogła uwierzyć własnym uszom. Wstała i przeszła obok niego, starając się

stłumić gniew.

– Mylisz się, Danielu – powiedziała. – Mylisz się bardziej, niż to sobie wyobrażasz. Gdybym była

w ciąży… – Nie dokończyła, by nie powiedzieć mu, ile by to dziecko dla niej znaczyło i ile on dla

niej znaczy. – Próbowałam ci tylko powiedzieć, że nigdy nie było żadnego dziecka – wyjaśniła

drżącym głosem.

– To dlaczego rezygnujesz z prowadzenia firmy? – zdziwił się. – Dlaczego teraz ode mnie

uciekłaś?

Miała ochotę skłamać, znaleźć jakąś banalną, ale wiarygodną wymówkę, tylko że słowa uwięzły

jej w gardle. Przeżyła taki szok, że nie była w stanie trzeźwo myśleć, nie mówiąc już o wymyślaniu

kłamstw.

– Uznałam, że tak będzie najlepiej – wykrztusiła w końcu. – Najlepiej dla nas obojga. Że ty nie

zechcesz mnie widzieć.

– Że ja cię nie zechcę widzieć? – powtórzył, otwierając szeroko oczy ze zdziwienia. – Na Boga,

kobieto… Uciekłaś ode mnie w środku nocy, po najpiękniejszym zbliżeniu, jakie kiedykolwiek

przeżyłem… Znikłaś bez śladu, jakbyś się zapadła pod ziemię! Twoja sekretarka nie chciała mi

powiedzieć, gdzie jesteś. Z Tomem nie mogłem się skontaktować, bo jest za granicą, w każdym razie

był. Dzięki Bogu, wrócił na czas, żeby mi powiedzieć, że wybierasz się na konferencję.

W przeciwnym razie wciąż bym cię szukał. Już myślałem, że będę musiał przypuścić szturm na to

wasze piekielne biuro.

– Powtarzam, uciekłaś ode mnie – ciągnął dalej – i wciąż uciekasz. I jeszcze masz czelność

oskarżać mnie, że nie chcę cię widzieć! Bądź ze mną szczera, Angelico – zażądał kategorycznie. –

Muszę to wiedzieć. Czy to popołudnie… czy ja cokolwiek dla ciebie znaczę? Choćby niewiele?

Nie czekając na odpowiedź, odwrócił się, tak że widziała tylko jego plecy, i zwiesił ramiona

zrezygnowany. Serce Angeliki ścisnęło się z bólu.

– Powiedziałem sobie, że nie będę cię ponaglał – dodał. – Że potrzebujesz czasu, żeby dojść do

siebie po rozstaniu z Giles’em. Nie chciałem, abyś mnie odrzuciła, zanim jeszcze miałabyś szansę

mnie poznać, zanim, taką miałem nadzieję, poczułabyś do mnie przynajmniej jedną dziesiątą tego, co

ja czuję do ciebie… Ale wkrótce swoim zachowaniem wszystko to zaprzepaściłem, prawda?

Spaprałem sprawę, dając ci poznać, jak bardzo i szczerze mi na tobie zależy, ile dla mnie znaczysz…

Jak rozpaczliwie cię kocham…

Angelica nie wierzyła, że to dzieje się naprawdę.

– Ty mnie kochasz? – przerwała mu drżącym głosem.

Daniel odwrócił się i popatrzył na nią.

– Nie, oczywiście, że nie – zaśmiał się ironicznie. – Zawsze kocham się tak, jak kochałem się

z tobą… Zawsze tracę samokontrolę tak jak wtedy, zawsze pragnę być z kimś tak bardzo, że

odwołuję wszystkie spotkania i uzgodnione terminy, żeby tylko móc do tej osoby wrócić… Zawsze

też zadręczam pytaniami sekretarki i dzwonię do obcych ludzi, wypytując o adres… No i zawsze

wybieram się na konferencje, w których mój udział jest całkowicie zbędny. Oczywiście, że cię

kocham, głuptasie!

Milczała.

– Ale to ja jestem głupi, czyż nie? – Wzruszył ramionami. – Nie mogę tak dalej żyć… Muszę

wiedzieć. Czy jest szansa, że mnie pokochasz? Wiem, że mnie pożądasz. – Popatrzył jej w twarz

i uśmiechnął się. – Nie, nie zaprzeczaj. I nie wstydź się tego. Nie ma nic wstydliwego w pożądaniu,

ale ja chcę czegoś więcej niż twego ciała, aniele… Ja chcę twojej miłości, całej miłości.

– Masz ją – szepnęła Angelica i z oczu popłynęły jej łzy, gdy zobaczyła, jak bardzo zmienił się

wyraz twarzy Daniela po tym wyznaniu.

– Naprawdę tak myślisz? Naprawdę? – pytał, biorąc ją w ramiona. – O mój Boże, jeśli kłamiesz…

– Nie kłamię. To dlatego wyjechałam. Wiedziałam, że cię kocham, i bałam się, że nie zdołam tego

przed tobą ukryć. Byłam przekonana, że ty mnie nie kochasz, że tylko litujesz się nade mną.

– Jak mogłaś tak myśleć po tym, w jaki sposób się kochaliśmy? Co przeżyliśmy? – zdziwił się.

Angelica zaczerwieniła się lekko.

– Nie mam porównania – przypomniała mu zażenowana. – Myślałam… Cóż, mówiłeś, że upłynęło

dużo czasu, odkąd się kochałeś ostatni raz – dodała, znów oblewając się rumieńcem, ale zaraz

uśmiechnęła się, gdy Daniel dotknął jej rozpalonej twarzy jednym palcem i pogładził policzek.

– Abstynencja nie ma nic wspólnego z moją reakcją, nic a nic – powiedział.

Usta Daniela znalazły się tuż obok jej ust. Wystarczyłby jeden ruch, żeby poczuła na nich znajome

ciepło. Przesunęła koniuszkiem języka wzdłuż jego warg.

– Chciałam mieć z tobą dziecko – szepnęła. – Mówiłam sobie, że jeśli nie mogę mieć ciebie, to

przynajmniej miałabym dziecko, czyli jakby cząstkę ciebie… Jak mogłeś myśleć, że byłabym zdolna

do usunięcia ciąży? Do pozbycia się tak cennego daru?

– A jak ty mogłaś myśleć, że cię nie kocham? – odpowiedział pytaniem. – Oboje byliśmy głupi.

Gdybyśmy od początku byli wobec siebie szczerzy… Gdybym ci wyznał, co czuję… – westchnął. –

Ale uważałem, że jeszcze na to za wcześnie. Gdy powiedziałaś mi o Giles’u, byłaś tak zdecydowana,

żeby nie pokochać żadnego innego mężczyzny, że wydawało mi się, iż upłyną miesiące, zanim zdołam

przełamać mur, który wzniosłaś wokół siebie.

– Tymczasem ja już byłam w tobie beznadziejnie zakochana.

– Bardzo umiejętnie to ukrywałaś – zauważył Daniel.

Pocałował ją namiętnie, wprawiając w drżenie jej ciało. Westchnęła cicho, ogarnięta pożądaniem.

– Nie mogę uwierzyć, że przyjechałeś na tę konferencję tylko po to, żeby się ze mną spotkać –

powiedziała Angelica po chwili.

– Cóż, lepiej uwierz – roześmiał się i znowu ją pocałował.

– Jestem zdziwiona, że znalazł się wolny pokój – zauważyła. – Wszystkie były już zarezerwowane.

– Uhm. Nie mieli dodatkowego pokoju, ale kiedy wyjaśniłem, że będę dzielił pokój z tobą,

i zarezerwowałem apartament…

– To ty wynająłeś ten apartament? – Angelica posłała mu pełne niedowierzania spojrzenie.

– Uhm – mruknął potakująco, pochylił się i zaczął skubać zębami jej szyję, wprowadzając zamęt

w jej myśli.

– A więc byłeś taki pewien moich uczuć? – zapytała z lekkim oburzeniem.

– Nie, byłem tak zdesperowany, że postanowiłem zrobić, co tylko możliwe, żeby wreszcie spotkać

cię w miejscu, z którego nie mogłabyś ode mnie uciec. Jeśli byłoby trzeba, spędziłbym noc na sofie.

Nadal mogę to zrobić w razie potrzeby – dodał, ujmując w dłonie jej twarz i patrząc prosto w oczy. –

Pragnę cię mieć przy sobie na zawsze, Angelico. Nie tylko na kilka krótkich nocy.

Zadrżała pod dotykiem jego rąk, bowiem wiedziała, że mówi prawdę.

– Szkoda, żeby takie wspaniałe łóżko się marnowało – zauważyła nieśmiało.

– Masz rację. Wiesz, że kiedy wyobrażałem sobie na początku naszej znajomości, jak będziemy się

kochać, to miałem nadzieję, że będzie to w takim pokoju jak ten… eleganckim i komfortowym,

z łożem jakby specjalnie przygotowanym dla kochanków. Chciałem, żebyśmy mieli dużo czasu,

żebyśmy kochali się niespiesznie i długo, tak żebyś przez całe życie pamiętała, ile dla mnie

znaczyłaś. Tymczasem…

– Żadne „tymczasem” – rzekła Angelica. – Tamto popołudnie było cudowne, spontaniczne

i naturalne, instynktowne i takie, jak miało być… Nawet jeśli myślałam, że mnie nie kochasz,

wiedziałam, że to, co nas łączy, jest czymś szczególnym, nawet jeśli tylko zmysłowym. I nie żałuję

ani jednej sekundy. Cóż, w każdym razie teraz nie. Żałowałam tylko, że nie zaszłam w ciążę.

– Hm, myślę, że po dzisiejszej nocy będzie lepiej, jeśli się pobierzemy, i to tak szybko, jak to

możliwe. Możemy podać jako argument konieczność wzajemnych zobowiązań naszych firm –

powiedział spokojnie, marszcząc brwi. – Nie musisz myśleć, że będę oczekiwał czy chciał, żebyś

zrezygnowała z kierowania firmą ojca, chyba że sama tego zechcesz. Sprzedałem swój pakiet

kontrolny w firmie. Wciąż mamy siedzibę w Cardiff, ale jestem gotowy zrezygnować ze stanowiska

dyrektora generalnego i rozglądam się za pracą w Londynie…

Angelica potrząsnęła głową.

– Nie. Doszłam do wniosku, że praca była dla mnie ważna tylko z poczucia obowiązku

i odpowiedzialności. Chcę spędzać czas z tobą, z naszymi dziećmi. Już postanowiłam, że spytam

Paula, czy nie zechciałby objąć mego stanowiska. Moim marzeniem jest dom na wsi, z kawałkiem

ziemi, może nawet blisko morza.

– Hm, a moim marzeniem jest teraz wzięcie cię do łóżka i kochanie się z tobą, po to żeby się

upewnić, że jesteś prawdziwa, że to nie sen na jawie ani gra mojej wyobraźni.

Po dłuższym czasie Angelica nagle przypomniała sobie o konferencji.

– Myślisz, że za nami tęsknią? – spytała sennie, wtulona w jego pierś.

– Nie tak jak ja tęskniłem za tobą w czasie ostatnich tygodni. Jeśli znowu ode mnie uciekniesz…

– Nie ucieknę – zapewniła go łagodnie i pocałowała delikatnie w usta.

Odwzajemnił pocałunek, a kiedy jej ciało poruszyło się gwałtownie pod wpływem zmysłowej

pieszczoty, podziękowała w duchu cudownej mocy losu, który zetknął ich ze sobą.

Tytuł oryginału: Second Time Loving
Pierwsze wydanie: Harlequin Mills & Boon Limited, 1990
Redaktor serii: Dominik Osuch
Opracowanie redakcyjne: Dominik Osuch
Korekta: Lilianna Mieszczańska

© 1990 by Penny Jordan
© for the Polish edition by Harlequin Polska sp. z o.o., Warszawa 2014

Wszystkie prawa zastrzeżone, łącznie z prawem reprodukcji części lub całości dzieła w jakiejkolwiek formie.

Wydanie niniejsze zostało opublikowane w porozumieniu z Harlequin Books S.A.

Wszystkie postacie w tej książce są fikcyjne.
Jakiekolwiek podobieństwo do osób rzeczywistych – żywych i umarłych – jest całkowicie przypadkowe.

Znak firmowy wydawnictwa Harlequin i znak serii Harlequin Gwiazdy Romansu są zastrzeżone.

Wyłącznym właścicielem nazwy i znaku firmowego wydawnictwa Harlequin jest Harlequin Enterprises Limited. Nazwa i znak firmowy
nie mogą być wykorzystane bez zgody właściciela.

Ilustracja na okładce wykorzystana za zgodą Harlequin Books S.A.
Wszystkie prawa zastrzeżone.

Harlequin Polska sp. z o.o.
02-516 Warszawa, ul. Starościńska 1B, lokal 24-25

www.harlequin.pl

ISBN 978-83-238-9532-9

Gwiazdy Romansu 109

Konwersja do formatu EPUB:
Legimi Sp. z o.o. |

www.legimi.com