Andrzej Pilipiuk

PARK JURAJSKI

Znany re

ż

yser rozło

ż

ył bezradnie r

ę

ce.

- Panie Skorli

ń

ski. Niech si

ę

pan postawi w mojej sytuacji. Rozumiem,

ż

e chce

pan film z dinozaurami. Akceptuj

ę

pomysł scenariusza, ale musi pan poj

ąć

,

ż

e

umie

ś

ci

ć

w filmie dinozaury mo

ż

na tylko na dwa sposoby. Albo wynaj

ąć

ameryka

ń

ców od efektów specjalnych, którzy je zmontuj

ą

na komputerze, albo

zbudowa

ć

atrapy naturalnej wielko

ś

ci, poruszane za pomoc

ą

silników i hydrauliki. Na

to wszystko potrzeba wielkich pieni

ę

dzy.

Stali na wzgórzu. W dolinie poni

ż

ej husaria

ś

cigała pierzchaj

ą

ce watahy

Mongołów, a mo

ż

e Kozaków. Jakub W

ę

drowycz siedział na składanym

krzesełku z napisem „Re

ż

yser" i chłon

ą

ł widowisko. Kr

ę

cenie filmu podobało mu si

ę

.

Kilka razy zdarzyło mu si

ę

by

ć

w kinie, ale przy filmowaniu jeszcze nigdy.

- Moje

ś

rodki, cho

ć

powa

ż

ne, nie s

ą

niesko

ń

czone - powiedział biznesmen. - Z

pewno

ś

ci

ą

budowa atrap dinozaurów pochłonie z milion dolarów...

- Raczej koło pi

ę

ciu. Min

ę

ły czasym gdy Godzill

ę

grał facet ubrany w gumowy

kombinezon, przewracaj

ą

cy tekturowe bloki mieszkalne. Obecnie kino stało si

ę

widowiskiem... Kosztownym widowiskiem.

Jakub zaci

ą

gn

ą

ł si

ę

wonnym skr

ę

tem z własnego tytoniu. Szary papier

pakowy w

ę

glił si

ę

pomału, wzbogacaj

ą

c aromat. Na dole co

ś

pokrzykiwali. Husaria

wróciła na miejsce. Uj

ę

cie b

ę

d

ą

powtarza

ć

. Po raz szósty tego dnia. Egzorcysta

ziewn

ą

ł. Mimowolnie zwrócił ucho w stron

ę

rozmawiaj

ą

cych.

- Cholera - powiedział Skorli

ń

ski. - Du

ż

o bym dał za niewielki rezerwat, z

którego mo

ż

na by wyłapywa

ć

dinozaury do filmów.

Brwi Jakuba uniosły si

ę

lekko do góry a na twarz wypełzł mu dziwny, oble

ś

ny,

kłusowniczy u

ś

miech. Rezerwat...

Znał to słowo.
- Spielberg te

ż

pewnie sporo by dał - u

ś

miechn

ą

ł si

ę

re

ż

yser. - Na razie wyba-

czy pan, ale musz

ę

troch

ę

popracowa

ć

.

Biznesmen skin

ą

ł dłoni

ą

na Jakuba. Staruszek podniósł si

ę

z krzesełka i ruszył

w

ś

lad za nim.

- Jakie

ś

problemy? - zagadn

ą

ł, sadowi

ą

c si

ę

na tylnym siedzeniu opla.

- Ech. Chc

ę

nakr

ę

ci

ć

film z dinozaurami, a tu fachowcy od efektów specjalnych

za du

ż

o chc

ą

ze mnie zedrze

ć

.

- A co to takiego te dinozaury? - zainteresował si

ę

Jakub.

- Wielkie gady z zamierzchłej przeszło

ś

ci - cierpliwie wyja

ś

nił Skorli

ń

ski. -

Dawno temu wymarły.

- Jak du

ż

e były? - zaciekawił si

ę

egzorcysta.

- Takie mniejsze wielko

ś

ci kota. Ale te najwi

ę

ksze przekraczały wzrostem

słonia. Pasa

ż

er pokiwał w zadumie głow

ą

.

- To ja chyba widziałem - mrukn

ą

ł.

- Gdzie? - u

ś

miechn

ą

ł si

ę

re

ż

yser.

- A u syna na video. „Park jurasicki". Przyleciał taki i ze

ż

arł faceta w

wygódce... I ile chc

ą

ci od grafiki komputerowej? - zaciekawił si

ę

.

- Kilka milionów dolarów.
Egzorcysta wyj

ą

ł z kieszeni odrapany kalkulator z p

ę

kni

ę

tym wy

ś

wietlaczem i

przez chwil

ę

co

ś

przeliczał.

- Zrobi si

ę

- powiedział. - Za dziesi

ęć

tysi

ę

cy.

- Sk

ą

d we

ź

miesz tak tanich grafików komputerowych? - zdumiał si

ę

biznesmen. Jakub u

ś

miechn

ą

ł si

ę

lekko.

- Po co nam rysunkowe dinozaury? Albo kukłowe?
- Masz lepszy pomysł?
-

Ż

ywe s

ą

najlepsze.

-

Ż

ywe wymarły przed stu pi

ęć

dziesi

ę

ciu milionami lat. A mo

ż

e si

ę

myl

ę

?

- Chodzi ci o gada wielko

ś

ci ci

ęż

arówki z długimi z

ę

bami? - zdenerwował si

ę

.

-Tak.
- To b

ę

dziesz ich miał do wyp

ę

ku. Po dziesi

ęć

tysi

ę

cy dolarów za sztuk

ę

.

- Nie wierz

ę

ci - powiedział biznesmen. - Najpierw chc

ę

zobaczy

ć

towar.

- Mi nie wierzysz?
- Zapłac

ę

, jak zobacz

ę

.

- No to stówa z góry. Za tydzie

ń

spotkamy si

ę

w piwiarni koło pawilonu.

Biznesmen u

ś

miechn

ą

ł si

ę

i wr

ę

czył Jakubowi zielony banknot z dwoma zerami.

- Trzymam ci

ę

za słowo.

W zamierzchłej przeszło

ś

ci w Wojsławicach co

ś

budowano. Po budowla

ń

cach

pozostał zdezelowany barakowóz. Dłu

ż

szy czas stał na rynku, koło przekształconego

w hurtowni

ę

Ratusza. Pó

ź

niej

ś

ci

ą

gn

ą

ł go na swoje podwórko miejscowy kombinator.

Obił starannie wn

ę

trze płyt

ą

gipsowo - kartonow

ą

, wstawił bar z nieheblowanych

desek i podw

ę

dzon

ą

w parku ławk

ę

.

Ż

arówk

ę

pod sufitem ustroił w girlandy z krepiny,

a sam stan

ą

ł za barem i zacz

ą

ł obsługiwa

ć

wielbicieli niedrogich, a wysoko-

oktanowych trunków.

Paweł Skorli

ń

ski, biznesmen, wszedł po trzech nadgniłych schodkach i

pochyliwszy głow

ę

, bo drzwi były niskie, wkroczył do wn

ę

trza spełuny. W progu

potkn

ą

ł si

ę

o jakiego

ś

typa, le

żą

cego malowniczo na podłodze. Typ otworzył oko i

popatrzył na niego złowrogo, cho

ć

niezbyt przytomnie.

- Jeszcze raz to samo - wybełkotał i zasn

ą

ł.

Jakub siedział przy stoliku i siłował si

ę

na r

ę

k

ę

z barmanem. Na stoliku po obu

stronach le

ż

ały denka butelek przekształcone w tulipany. R

ę

ka barmana wolno, ale

nieubłaganie zbli

ż

ała si

ę

do ostrych szklanych drzazg.

-

Lito

ś

ci - j

ę

kn

ą

ł.

- Cztery kufle perły - Jakub bezlito

ś

nie wyznaczył cen

ę

.

Barman kiwni

ę

ciem głowy wyraził zgod

ę

. Egzorcysta pu

ś

cił go i dłoni

ą

wskazał

biznesmenowi kawałek wolnej ławki. Dosiadł si

ę

do niego i po chwili stukali si

ę

wygranym piwem.

- No i gdzie masz tego dinozaura? - zagadn

ą

ł Paweł.

- No przecie

ż

nie trzymam go w krzakach na zapleczu. Wkrótce powinien tu

by

ć

łowiec - wyja

ś

nił Jakub.

- Łowca dinozaurów?!
Wypili jeszcze po jednym. Zapadał zmrok, gdy przed knajp

ę

podjechał

wreszcie zdezelowany, trzydziestoletni mercedes na ukrai

ń

skich numerach.

Drzwiczki trzasn

ę

ły i odpadły, po czym ze

ś

rodka wygramolił si

ę

niewysoki typek w

okularach przeciwsłonecznych, ubrany w zało

ż

one na gołe ciało skórzane spodnie i

tak

ąż

kurtk

ę

. Typek, jak przystało na ukrai

ń

skiego biznesmena, obwieszony był

złotem. Z

ę

by oczywi

ś

cie te

ż

miał złote. Wtarabanił si

ę

do wn

ę

trza. Jakub na jego

widok wstał z namaszczeniem.

- Josif Kleszczak - przedstawił si

ę

przybysz Skorli

ń

skiemu, po czym zwrócił si

ę

do Jakuba. - Czego

ś

mnie kumplu wezwał, ha?

- Ty znasz co to dinozaury? - zapytał egzorcysta.
Go

ść

kiwn

ą

ł głow

ą

. Biznesmen zauwa

ż

ył,

ż

e brakuje mu jednego ucha.

- Takie du

ż

e jaszczurki - powiedział. - No, jak autobus. A co? Jest jaki

ś

interes?

- Ten tu mój przyjaciel, biznesmen, chciałby kupi

ć

kilka takich. Ukrainiec nie

okazał zdumienia.

- Ile sztuk?
- Ze dwadzie

ś

cia - pospiesznie powiedział Jakub. - Potrzeba nam do filmu...

Tylko

ż

eby były jak w encyklopedii. Identyczne.

Kleszczak ze smutkiem pokr

ę

cił głow

ą

. ,

- Ci

ęż

ka sprawa - powiedział.

Wyj

ą

ł z kieszeni plik kolorowych fotografii.

- Nada si

ę

? - podsun

ą

ł je Skorli

ń

skiemu.

Na pierwszym zdj

ę

ciu obrzydliwy, pokryty jakimi

ś

glutami potwór czochrał si

ę

o brzoz

ę

. Był znacznie wi

ę

kszy ni

ż

autobus. Skór

ę

pokrywały mu kolorowe plamy.

- Co to jest? - zdumiał si

ę

biznesmen.

- Dinozaur. No, prawie dinozaur - wyja

ś

nił ochoczo przybysz. - Nie wida

ć

? S

ą

jeszcze dwa z tego gatunku. Albo takie - podsun

ą

ł nast

ę

pn

ą

fotk

ę

.

Wida

ć

było na niej olbrzymiego

ż

ółwia na pi

ę

ciu nogach. Pancerz porastało

mu co

ś

w rodzaju pierza.

- Co to jest u diabła? - zdziwił si

ę

biznesmen.

- Czarnobylskie mutasy - wyja

ś

nił Jakub. - A co, nie nadaj

ą

si

ę

?

- Wygl

ą

daj

ą

pokracznie - westchn

ą

ł Skorli

ń

ski.

- Pokracznie? - zdenerwował si

ę

przybysz, wyci

ą

gaj

ą

c z kieszeni granat.

- Spokój Kleszczak! - warkn

ą

ł Jakub rozkazuj

ą

co. - Nie trzymaj

ą

kształtu. Nie-

wymiarowe.

- To ja z bratem latamy pół roku po strefie,

ż

eby je sfotografowa

ć

, a wy nie

chcecie?

- Masz - W

ę

drowycz wcisn

ą

ł mu zielony banknot. - Na film do aparatu. Nie

zrozum nas

ź

le, ale potrzebujemy paskudztw identycznych, jak te, które kiedy

ś

ż

yły.

No i oczywi

ś

cie,

ż

eby, jak nasraj

ą

, nie trzeba było odchodów pakowa

ć

do ołowianych

pojemników i zakopywa

ć

na gł

ę

boko

ś

ci kilometra.

- Przecie

ż

na filmie nie wida

ć

,

ż

e one promienne - mrukn

ą

ł Kleszczak. - Ano

trudno. Nie chcecie, to id

ę

.

Jakub wr

ę

czył mu flaszk

ę

truskawkowej pryty „na drog

ę

" i przemytnik zmył si

ę

.

- Dobra - mrukn

ą

ł egzorcysta. - Załatwimy to inaczej.

Skorli

ń

ski odetchn

ą

ł z ulg

ą

. Ukrai

ń

ski „kolega po fachu" wyra

ź

nie nie przypadł

mu do gustu.

- Jak zamierzasz si

ę

za to zabra

ć

? - zapytał. - Poruszane hydraulicznie, czy

mechanicznie?

- Zaufaj mi - twarz W

ę

drowycza rozci

ą

gn

ę

ła si

ę

w szerokim, szczerym,

słowia

ń

skim u

ś

miechu.

U

ś

miech Jakuba nie wzbudzał w biznesmenie szczególnego zaufania.

- Gdzie jeste

ś

my? - zapytał Skorli

ń

ski.

Nie miał dot

ą

d poj

ę

cia,

ż

e pod jego hurtowni

ą

znajduj

ą

si

ę

takie kazamaty.

- Spokojnie, jeszcze kawałek - mrukn

ą

ł Jakub..

W

ś

wietle latarek wida

ć

było,

ż

e niektóre cegły, tworz

ą

ce sklepienie niskiego i

wilgotnego lochu, ledwo si

ę

trzymaj

ą

.

- To przej

ś

cie z ratusza do ko

ś

cioła - powiedział wreszcie niech

ę

tnie. - Dawno

tu nie byłem - o

ś

wietlił odnog

ę

korytarza, w której le

ż

ało kilka szkieletów.

- Co to za jedni? - wyszczekał z

ę

bami Skorłi

ń

ski.

- Nic si

ę

nie bój, oni nie

ż

yj

ą

.

- Wła

ś

nie dlatego si

ę

boj

ę

- mrukn

ą

ł. - Nie wstan

ą

?

- Przykołkowani - egzorcysta o

ś

wietlił szkielety.

Ko

ś

cista dło

ń

jednego z nich zaciskała si

ę

na solidnym osikowym kołku,

wbitym pomi

ę

dzy

ż

ebra.

- Ten chyba próbował wyrwa

ć

- j

ę

kn

ą

ł biznesmen.

- Spoko. Dorosły człowiek, a boi si

ę

jak jaka

ś

baba - ofukn

ą

ł go Jakub. Ruszyli

naprzód i niebawem drog

ę

zagrodził im ceglany mur.

- Narz

ę

dzia - polecił egzorcysta.

Biznesmen podał mu łom. Jakub zr

ę

cznie wyskrobał cz

ęść

zaprawy i po chwili

zacz

ą

ł podawa

ć

mu cegły.

Paweł odkładał je na ziemi

ę

. Z otworu wion

ę

ło suchym, ciepłym powietrzem.

Po chwili weszli do

ś

rodka. W

ś

wietle latarek ukazała si

ę

ponura, półkoli

ś

cie skle-

piona krypta. Wypełniały j

ą

pot

ęż

ne, kamienne sarkofagi. Jakub starł kurz z pier-

wszego z brzegu. Zabłysn

ą

ł wykuty w kamieniu i obło

ż

ony listkami złota herb

Trzywdar.

- Jan, Mikołaj, Franciszek, Alojzy, Aureli, Leopold, Tytus - odliczał sarkofagi. -

Znaczy ten.

- Wydaje mi si

ę

,

ż

e nasze działania s

ą

nieco niezgodne z prawem - zauwa

ż

ył

Skorłi

ń

ski.

- A kupowanie czarnobylskich mutasów od ukrai

ń

skiego przemytnika niby było

zgodne z prawem? - zdenerwował si

ę

egzorcysta.

- Przecie

ż

nie kupiłem.

- No wła

ś

nie.

Rozpi

ą

ł kufajk

ę

i zdj

ą

ł z głowy papach

ę

.

- Czemu tu jest ciepło?
- Bo kotłownia pracuje za

ś

cian

ą

. Trzeba przecie

ż

ogrzewa

ć

ko

ś

ciół. Czapk

ą

omiótł sarkofag z kurzu. Na wieku pojawiła si

ę

wyryta posta

ć

rycerza.

- Z jakiego to okresu? - zdziwił si

ę

Paweł.

- Zmarło mu si

ę

, na szcz

ęś

cie dla okolicy, w pocz

ą

tkach ubiegłego wieku, ale

to nie ma znaczenia. Zawsze miał szmergla na punkcie staro

ż

ytno

ś

ci swojego rodu.

Ano zobaczymy...

Pod wieko sarkofagu wbił samochodowy lewarek i powoli, z wyczuciem

zakr

ę

cił korbk

ą

. Z upiornym zgrzytem wieko zacz

ę

ło si

ę

unosi

ć

. Po chwili egzorcysta

przesun

ą

ł je z wysiłkiem na bok. W sarkofagu le

ż

ała trumna z czarnego d

ę

bu.

Mosi

ęż

ne okucia pozieleniały lekko, a drewno pokryło si

ę

szarym nalotem. Jakub z

cholewki buta wyj

ą

ł bagnet od kałasznikowa i ostrym czubkiem zacz

ą

ł wykr

ę

ca

ć

zardzewiałe

ś

ruby.

- Szczerze mówi

ą

c, nie widz

ę

zwi

ą

zku pomi

ę

dzy moim filmem z dinozaurami,

a nasz

ą

tu działalno

ś

ci

ą

- zauwa

ż

ył Skorli

ń

ski.

- Gotowe - W

ę

drowycz wykr

ę

cił ostatni

ą

ś

rubk

ę

. - Pomó

ż

.

We dwóch podnie

ś

li wieko trumny i wyj

ę

li je z sarkofagu. Egzorcysta po

ś

wiecił

ciekawie do wn

ę

trza skrzyni. Hrabia Tytus le

ż

ał na spłowiałym atłasie ubrany w

pi

ę

kn

ą

zbroj

ę

rycersk

ą

i czerwony niegdy

ś

płaszcz. Spod zardzewiałej przyłbicy

błyszczały

ż

ółte z

ę

by.

- Co dalej? - zapytał Skorli

ń

ski.

- Trzymaj - Jakub rozpi

ą

ł sparciałe nieco, skórzane paski i podał

biznesmenowi przedni

ą

cz

ęść

pancerza. Po chwili wyci

ą

gn

ą

ł spod nieboszczyka

drug

ą

cz

ęść

.

- To chyba odrobin

ę

nieetyczne - zauwa

ż

ył Paweł, patrz

ą

c jak Jakub wytrz

ą

sa

z hełmu czaszk

ę

hrabiego. - Bezczeszczenie grobów...

- Pó

ź

niej oddamy - mrukn

ą

ł jego towarzysz, wydłubuj

ą

c z r

ę

kawic ko

ś

ci

palców. Popatrzył krytycznie na blaszane buty z ostrogami i machn

ą

ł r

ę

k

ą

.

- Pakuj to do wora i spływamy.
Biznesmen posłusznie zacz

ą

ł wrzuca

ć

rynsztunek do parcianego worka, a

egzorcysta wstawił na miejsce wierzch od trumny i zasun

ą

ł płyt

ę

sarkofagu.

- Po co nam to wszystko? - Paweł a

ż

ugi

ą

ł si

ę

pod ci

ęż

arem worka.

- Potrzebne - uci

ą

ł. Wyszli przez korytarz.

Nieopodal starego miasta w Lublinie stał, bielej

ą

c w sło

ń

cu, niedu

ż

y, ładny

pałacyk. No dobra. Nie bielał w sło

ń

cu, bo o czwartej rano było jeszcze zupełnie

ciemno. Dwa cienie bezszelestnie prze

ś

lizgn

ę

ły si

ę

przez krzaki.

- Gdzie jeste

ś

my? - zapytał Skorli

ń

ski.

- To pałacyk wojewody Adama Tarły - wyja

ś

nił egzorcysta szeptem.

- Cholera, to na prowincji wojewodowie tak dobrze zarabiaj

ą

? - zdziwił si

ę

Skorli

ń

ski. - Ta buda musiała kosztowa

ć

...

- Uch, ty durny! Tarł

ę

zabił brat Stanisława Augusta Poniatowskiego przed

przeszło dwustu laty. Teraz w pałacu jest dom kultury. Z podeszwy buta wyj

ą

ł

ż

ydowski włos.

- Podsad

ź

mnie.

- Dlaczego mamy si

ę

włamywa

ć

do domu kultury? - zaniepokoił si

ę

biznesmen. - To zupełnie...

- Chciałe

ś

mie

ć

dinozaury, to nie m

ę

drkuj, tylko mnie podsad

ź

.

- S

ą

w

ś

rodku?

Po chwili Jakub wgryzł si

ę

w krat

ę

. Nie min

ą

ł kwadrans, a wypiłował w niej

dziur

ę

na tyle du

żą

,

ż

e mógł przez ni

ą

przele

źć

. Okno na szcz

ęś

cie było uchylone.

Obaj włamywacze wyl

ą

dowali wewn

ą

trz na solidnej, kamiennej posadzce.

- Nie ma alarmu? - zapytał Paweł.
- A po co? Tu nie ma nic cennego. No, mo

ż

e gdzie

ś

tam jest biblioteka i

magnetowid. Zaraz, i chyba projektor filmowy. Tam pewnie jest alarm. Ale tu nie ma
nic ciekawego.

- To po co si

ę

włamali

ś

my? - Skorli

ń

ski w wyra

ź

nie nie nad

ąż

ał.

- Zaraz zobaczysz.
Jakub sforsował wytrychem drzwi i weszli do niewielkiej sali, ozdobionej

postaciami rycerzy, wymalowanymi na

ś

cianach.

- Tu ma treningi Bractwo Miecza i Kuszy - o

ś

wiadczył z dum

ą

Jakub.

Duma brała si

ę

st

ą

d,

ż

e potwierdziły si

ę

jego informacje.

- Aha. Udaj

ą

rycerzy. Ale nadal nie rozumiem po co tu si

ę

włamali

ś

my?

Egzorcysta otworzył wytrychem spor

ą

skrzyni

ę

. Wyj

ą

ł z niej podłu

ż

ny kształt,

zawini

ę

ty w na-woskowane płótno. Odwin

ą

ł je ostro

ż

nie. W

ś

wietle latarki zabłysła

klinga wykonana z resoru od Stara. Miecz miał co najmniej półtora metra długo

ś

ci.

Jakub zr

ę

cznie wywin

ą

ł nim kilka młynków w powietrzu.

- Chy - powiedział. - Niezły. Tylko trzeba naostrzy

ć

.

- Po co ci to

ż

elastwo?

- Nie mnie, tylko tobie. Przyda si

ę

do... tego filmu.

- Do filmu mog

ę

zamówi

ć

w warsztatach. Zrobi

ą

na zamówienie. Nie musimy

kra

ść

rekwizytów...

- To czego

ś

wcze

ś

niej nie powiedział? Ano trudno. I tak nie ma czasu czeka

ć

,

a

ż

zrobi

ą

.

- Zostawi

ę

mo

ż

e troch

ę

pieni

ę

dzy - biznesmen wyj

ą

ł portfel.

- Nie trza. I tak za kilka dni oddamy.
W domu Jakuba cuchn

ę

ło. Biznesmen polerował zbroj

ę

nas

ą

czonymi w nafcie

szmatkami. Semen siedział pod oknem i wycinał ze starej, obitej skór

ą

walizki nowe

paski do poł

ą

czenia wszystkich cz

ęś

ci rynsztunku.

- S

ą

dzisz,

ż

e mu si

ę

uda? - zagadn

ą

ł.

- Uda, uda - Jakub uruchomił szlifierk

ę

i ostrzył pot

ęż

ny miecz. - Hy, jak brzy-

tew b

ę

dzie.

- Ale po co to wszystko? - zdenerwował si

ę

Skorli

ń

ski.

- Dla dobra sprawy, b

ę

dziesz musiał jaki

ś

czas r

ż

n

ąć

rycerza - powiedział

Jakub.

- Nikogo nie b

ę

d

ę

zarzynał!

- R

ż

n

ąć

czyli udawa

ć

- wyja

ś

nił mu Semen, przewlekaj

ą

c rzemie

ń

przez dziur-

k

ę

w pancerzu. - Mógłby

ś

si

ę

nauczy

ć

mówi

ć

po naszemu.

- Mam wło

ż

y

ć

na siebie zbroj

ę

zdart

ą

z nieboszczyka?! Nigdy w

ż

yciu.

-

Ty

zobacz jaki si

ę

nagle wybredny zrobi! - zdenerwował si

ę

egzorcysta. - Co

ci za ró

ż

nica sk

ą

d wzi

ę

ta? A ty my

ś

lisz,

ż

e po co marnowałem pi

ęć

litrów samogonu?

Ż

eby j

ą

odkazi

ć

! Ciesz si

ę

,

ż

e to twój rozmiar.

- Ale po co to wszystko? - j

ę

kn

ą

ł biznesmen.

-

Ż

eby

ś

miał swoje dinozaury do filmu! - wrzasn

ą

ł Jakub, tym razem naprawd

ę

zły.

Znowu noc... Tym razem dwu włamywaczy otaczała miła dla oka zabudowa

Chełma.

- Co my tu robimy? - j

ę

kn

ą

ł Skorli

ń

ski.

- Nie m

ę

drkuj, tylko pomó

ż

- warkn

ą

ł Jakub, mocuj

ą

c si

ę

z zardzewiałym wła-

zem do kanału.

Po chwili wahania Paweł naparł na łom. Klapa uniosła si

ę

ze szcz

ę

kni

ę

ciem. Z

otworu powiało dziwnym fetorem.

- Na dół - polecił egzorcysta.
Zle

ź

li po zardzewiałych klamrach. Jakub rozwin

ą

ł plan kanalizacji i wyj

ą

ł

kompas.

- Naprzód - zakomenderował. - Zakr

ę

camy w trzeci chodnik po lewej.

- Ja ju

ż

nie chc

ę

dinozaurów - wymamrotał Skorli

ń

ski. - Nakr

ę

c

ę

film o czym

ś

innym.

- Jeszcze mi potem b

ę

dziesz dzi

ę

kował - W

ę

drowycz popchn

ą

ł go. Ruszyli

betonow

ą

rur

ą

. Spod nóg w pewnej chwili wyskoczył im szczur. Jakub nie

ś

cigał go.

Wreszcie zatrzymali si

ę

w miejscu, oznaczonym na planie krzy

ż

ykiem.

- Gdzie jeste

ś

my? - zaciekawił si

ę

biznesmen.

- Pod muzeum. - o

ś

wietlił szyb prowadz

ą

cy do góry. - Wychodzi na ich

podwórze.

- Tego ju

ż

za wiele! Obrabiamy trupy, kradniemy dzieciom zabawki, a teraz

pewnie włamiemy si

ę

do muzeum?

- Jak zgadłe

ś

? No wła

ź

.

Po chwili znale

ź

li si

ę

na dziedzi

ń

cu.

- Je

ś

li mnie pami

ęć

nie myli, pilnuje tego interesu jeden wartownik - mrukn

ą

ł

egzorcysta. - Trzeba go b

ę

dzie wyeliminowa

ć

. Z nogawki spodni wyj

ą

ł kij bejsbolowy.

- Chcesz go zabi

ć

?

- No co ty. Po co? Chi

ń

sk

ą

narkoz

ę

mu dam i tyle.

- Sk

ą

d masz taki ładny kij?

- Le

ż

ał na podwórku, pomy

ś

lałem,

ż

e niepotrzebnie si

ę

marnuje.

- Tak po prostu le

ż

ał?

- Ni. Obok le

ż

ał dres.

- Dres?

- Adidasa. W dresie był człowiek.
- A co on robił na twoim podwórzu?
- Nie wiem. Zapomniałem zapyta

ć

, zanim wystrzeliłem. - zeznał m

ę

tnie. - W

ka

ż

dym razie teraz si

ę

przyda.

Ciecia znale

ź

li w stró

ż

ówce. Drzemał a obok niego stały dwie opró

ż

nione

butelki po prycie.

- Sam si

ę

wyeliminował - Jakub zabrał mu p

ę

czek kluczy. - Rozs

ą

dny pacjent.

No to do dzieła.

- Wyj

ą

tkowo nieetyczne - mrukn

ą

ł biznesmen i ruszył za nim.

Po chwili sforsowali drzwi magazynu. Na solidnych, drewnianych regałach

stały dziesi

ą

tki kartonowych pudełek. Jakub mijał je oboj

ę

tnie. Zatrzymał si

ę

dopiero

na ko

ń

cu pomieszczenia, gdzie stały, wstawione w stela

ż

, obrazy. Z pomi

ę

dzy nich

wyj

ą

ł niewielk

ą

płyt

ę

z br

ą

zu. Jej

ś

rodkow

ą

cz

ęść

pokryto srebrem i wypolerowano.

- Mamy to - na obliczu egzorcysty zapłon

ą

ł u

ś

miech.

- Lustro secesyjne, udaj

ą

ce magiczne zwierciadło mistrza Twardowskiego -

Paweł odczytał przywieszk

ę

z opisem katalogowym.

- Ponie

ś

- Jakub obarczył go płyt

ą

, a sam zabrał si

ę

za zamykanie zamków.

Po chwili podrzucili klucze cieciowi i przez kanał opu

ś

cili go

ś

cinne progi muzeum.

- Ale po co to wszystko? - j

ę

kn

ą

ł biznesmen przygi

ę

ty do ziemi ci

ęż

arem płyty.

- Przecie

ż

chcesz mie

ć

dinozaury?

Ziemianka, w której Jakub zainstalował swoj

ą

bimbrowni

ę

wygl

ą

dała nieco

dziwnie. Dziwno

ść

owa polegała na tym,

ż

e na jednej ze

ś

cian zawieszono ci

ęż

k

ą

płyt

ę

z br

ą

zu. Cz

ęść

pokryt

ą

srebrem wypolerowali starannie radzieckim proszkiem

diamentowym, aby l

ś

niła jak lustro. Egzorcysta zapalił dwana

ś

cie

ś

wiec.

Skorli

ń

ski ubrany w zbroj

ę

wygl

ą

dał odrobin

ę

cudacznie. Pod przyłbic

ę

, która

bez przerwy spadała mu na oczy, wsadził star

ą

dwudziestozłotówk

ę

z Nowotkiem.

Dyskretny zapach nafty i

ś

wie

ż

o wypastowanej skóry niósł si

ę

wokoło. Piero

ń

sko

ci

ęż

ki miecz zarzucił na rami

ę

. Jakub W

ę

drowycz, ubrany w garnitur z jakiego

ś

syntetycznego tworzywa rodem z lat pi

ęć

dziesi

ą

tych, tak

ż

e wygl

ą

dał nieco dziwnie.

- Uhr hakau seczech - wymamrotał. - Ommne idi soten... Rozmyte sylwetki na

blasze... Odbicia płomyków

ś

wiec stawały si

ę

coraz bledsze, a

ż

zapadła ciemno

ść

.

Nagle biznesmen poczuł si

ę

nieco l

ż

ejszy. Jakub zapalił zapałk

ę

.

- Dobra - powiedział. - Udało si

ę

. Gdzie

ś

tu powinny by

ć

drzwi.

- Jakie drzwi? - zdziwił si

ę

Skorli

ń

ski. - Przecie

ż

weszli

ś

my włazem przez

sufit? Jakub zapalił kolejn

ą

zapałk

ę

i w słabym

ś

wietle ukazały si

ę

zbudowane z gła-

zów

ś

ciany.

- Gdzie my u diabła jeste

ś

my? - zdziwił si

ę

biznesmen.

- W

ś

wiecie równoległym. Tak twierdzi Semen, a on jest uczonym

człowiekiem, studiował jeszcze za cara na uniwersytecie. Gdzie

ś

tu s

ą

drzwi. O s

ą

!

Otworzył ci

ęż

kie, drewniane odrzwia. Wyszli na niewielki taras zbudowanego z

głazów zaniku. Wokoło ci

ą

gn

ę

ły si

ę

fantastycznie poszarpane, skalne turnie.

Powietrze było czyste i chłodne.

- O

ż

e

ż

k... - j

ę

kn

ą

ł zakuty w zbroj

ę

. - To...

- Idziemy - Jakub uj

ą

ł go pod rami

ę

.

Przeszli przez długi korytarz i znale

ź

li si

ę

przed kolejnymi pot

ęż

nymi wrotami.

Jakub zastukał w nie kołatk

ą

z br

ą

zu.

Otworzyli im dwaj ubrani w kolczugi stra

ż

nicy. Ukłonili si

ę

na widok obcego

rycerza. Skorli

ń

ski, dyskretnie kopni

ę

ty przez towarzysza, tak

ż

e si

ę

ukłonił.

- Prowad

ź

cie nas do króla - za

żą

dał egzorcysta.

- Macie zaproszenie na audiencj

ę

? - zapytał jeden z wartowników.

- Po co te formalno

ś

ci? Powiedzcie królowi,

ż

e Jakub W

ę

drowycz ze Starego

Majdanu przywiózł wódk

ę

.

Jeden z wartowników znikn

ą

ł za zakr

ę

tem korytarza, a po chwili wrócił i wyko-

nał zach

ę

caj

ą

cy gest.

- Król oczekuje, szlachetni panowie - ukłonił si

ę

w pas. Jakub u

ś

miechn

ą

ł si

ę

.

- Stary nałogowiec. Sied

ź

cicho, dopóki nie zapytaj

ą

- rozkazał biznesmenowi.

-

Ż

eby

ś

czego nie paln

ą

ł.

- To jest

ś

wiat alternatywny, gdzie meteoryt nie uderzył? - zapytał Paweł.

- Jaki znowu meteoryt? - Jakub łatwo si

ę

irytował, gdy czego

ś

nie rozumiał.

- No ten, od którego wygin

ę

ły dinozaury. Znaczy tu jeszcze nie wygin

ę

ły?

- Pó

ź

niej pogadamy!

Poprzedzani przez drugiego z wartowników weszli do sali tronowej. Król

siedział na tronie wykładanym złot

ą

blach

ą

i ko

ś

ci

ą

słoniow

ą

. Na głowie miał złot

ą

koron

ę

, w r

ę

ce dzier

ż

ył stalowe berło, a w drugiej złote jabłko. Ubrany był w kolorow

ą

szat

ę

z połyskliwego jedwabiu, a na nogach miał gumofilce.

Widocznie Jakub bywa tu od czasu do czasu - przemkn

ę

ło przez głow

ę

Skorli

ń

skiemu.

Słu

ż

ba zaraz przyniosła dwa krzesła dla czcigodnych go

ś

ci.

- Witaj kumplu - powiedział król odkładaj

ą

c berło. - Z czym przybywasz? Jakub

wyj

ą

ł z torby litrow

ą

flaszk

ę

ukrai

ń

skiej paprykówki.

- No przecie

ż

nie przyjd

ę

do króla w odwiedziny z pustymi r

ę

kami. Król skin

ą

ł

na dwork

ę

i po chwili przed tronem stan

ą

ł stolik ze szklankami i miska kiszonych

ogórków.

- Zdrowie waszej wysoko

ś

ci - powiedział Jakub, wznosz

ą

c pierwszy toast.

- Zdrowie wielkiego czarnoksi

ęż

nika Jakuba - król wzniósł drugi toast.

- Niech

ż

yje fizyka fałd czterowymiarowej zakrzywionej przestrzeni

nieeuklidesowej - przepił Skorli

ń

ski.

- O czym mówisz, czcigodny rycerzu? - zdziwił si

ę

władca.

- Pije za czary, które nas tu sprowadziły - wyja

ś

nił Jakub. - A wi

ę

c jest taki

problem. W naszym

ś

wiecie smoki zostały niemal całkowicie wyt

ę

pione, a tradycja

nakazuje,

ż

eby ka

ż

dy pasowany na rycerza czym pr

ę

dzej stoczył walk

ę

z tak

ą

besti

ą

.

Ten tu mój czcigodny towarzysz, sir Paweł, ju

ż

od dziesi

ę

ciu lat przeczesuje lasy

góry i bagna naszego

ś

wiata w poszukiwaniu bestii. I cały czas bezskutecznie,

- Smoków ci u nas dostatek - u

ś

miechn

ą

ł si

ę

król, dolewaj

ą

c do szklanek. - Z

rado

ś

ci

ą

odst

ą

pimy jednego z nich, aby

ś

, drogi go

ś

ciu, mógł wypełni

ć

wasz

ą

tradycj

ę

...

- Dzi

ę

kuj

ę

- powiedział wzruszony Skorli

ń

ski, któremu po czwartej szklance

zacz

ę

ło wydawa

ć

si

ę

,

ż

e faktycznie jest rycerzem.

- Problem jest bardziej zło

ż

ony - wtr

ą

cił si

ę

Jakub. - Mój przyjaciel nie jest

jedynym, którego n

ę

ka ten problem.

- Potrzeba wam wi

ę

cej smoków - zafrasował si

ę

król. - To mo

ż

e zagrozi

ć

ich

populacji w naszym ekosystemie...

- Planowali

ś

my schwyta

ć

kilka małych i przenie

ść

je do nas - sprecyzował

żą

-

dania Jakub. - Tam mogłyby si

ę

rozmno

ż

y

ć

i za kilka lat, gdy odtworzymy nasze

stada potworów, tradycja znowu b

ę

dzie mogła rozkwitn

ąć

.

- Zamierzenia wasze s

ą

bardzo szlachetne - powiedział król. - Jednak sami

musicie zrozumie

ć

,

ż

e smoki s

ą

zwierzyn

ą

niezwykł

ą

i ka

ż

dy walcz

ą

cy z nimi musi

wnie

ść

do skarbca królewskiego stosown

ą

opłat

ę

...

Jakub u

ś

miechem dał do zrozumienia,

ż

e docenia dbało

ść

o finanse władcy.

- Nie dysponujemy miejscow

ą

walut

ą

- powiedział. - Ale s

ą

dz

ę

ż

e si

ę

dogadamy. Z torby wyj

ą

ł nieco sfatygowany dres i par

ę

adidasów. Król w zadumie

zbadał faktur

ę

ubioru. Fakt,

ż

e tkanina rozci

ą

ga si

ę

i kurczy wzbudził jego

zainteresowanie.

- Dziurawy troch

ę

- zauwa

ż

ył.

- Nale

ż

ał do bardzo m

ęż

nego wojownika - wyja

ś

nił egzorcysta. - Stoczyłem z

nim dług

ą

i wyczerpuj

ą

c

ą

walk

ę

.

Król w zadumie przeło

ż

ył palec przez jedn

ą

z licznych dziur po kulach na

plecach dresu.

- Zaszedłe

ś

go od tyłu? - zdziwił si

ę

.

- Ni, gdy został

ś

miertelnie raniony na plecach zacz

ę

ły wyrasta

ć

mu kolce - ze-

łgał błyskawicznie egzorcysta. - Do tego doło

ż

ymy jeszcze magiczny ogie

ń

- pstryk-

n

ą

ł zapalniczk

ą

.

Król u

ś

miechn

ą

ł si

ę

i dolał wódki do szklanek.

- My

ś

l

ę

,

ż

e dojdziemy do porozumienia - powiedział. - Ile małych smoków b

ę

-

dzie wam potrzeba?

- Dwana

ś

cie. Zazwyczaj jest tuzin w miocie?

Król powa

ż

nie kiwn

ą

ł głow

ą

, potwierdzaj

ą

c wiadomo

ś

ci Jakuba.

- No to umowa stoi - egzorcysta wyci

ą

gn

ą

ł dło

ń

. U

ś

cisn

ę

li si

ę

.

Nast

ę

pnego dnia

ś

witem na go

ś

ci

ń

cu prowadz

ą

cym ku górom pojawiło si

ę

dwu je

ź

d

ź

ców na koniach. Pierwszy je

ź

dziec ubrany był w błyszcz

ą

ca zbroj

ę

, a przez

plecy przerzucony miał długi i paskudnie ostry miecz, wykuty z resoru od Stara. Obok
na koniu jechał staruszek w samych slipkach. (Garnitur z syntetyku przegrał
poprzedniego wieczora, graj

ą

c z królem w karty). Na szcz

ęś

cie było ciepło. Przy

siodle dyndała mu torba „z wyposa

ż

eniem". Za je

ź

d

ź

cami snuł si

ę

w krystalicznie

czystym powietrzu smród nafty i przetrawionego alkoholu.

- Nadal nie wiem, czy to był najlepszy pomysł - powiedział Skorli

ń

ski w

zadumie, lustruj

ą

c wzrokiem pos

ę

pne szczyty.'

- B

ę

dziesz miał dwana

ś

cie dinozaurów praktycznie za darmo - powiedział

Jakub. - Je

ś

li wolisz wywala

ć

w błoto miliony dolców to prosz

ę

bardzo, mo

ż

emy

zawróci

ć

.

- To nie to, ale nie pomy

ś

lałe

ś

czasem,

ż

e małe dinozaurzaki mog

ą

mie

ć

mamusi

ę

?

- E, to nie s

ą

stadne zwierz

ę

ta. Zreszt

ą

b

ę

dziemy si

ę

martwili jak dojedziemy.

O ile dojedziemy... - mrukn

ą

ł widz

ą

c trzech uzbrojonych w maczugi oprychów.

Tarasowali dalsz

ą

drog

ę

.

- I co dalej? - j

ę

kn

ą

ł biznesmen.

- Jak to co? Poucinaj im głowy mieczem.
- Jestem pacyfist

ą

!

- No to nas zaraz spacyfikuj

ą

- westchn

ą

ł Jakub. - E wy tam, zejd

ź

cie nam z

drogi, jeste

ś

my pot

ęż

nymi czarownikami - krzykn

ą

ł. Oprychy roze

ś

mieli si

ę

ponuro.

- Daj pistolet - powiedział do Skorli

ń

skiego.

- Zostawiłem w marynarce - poklepał si

ę

po pancerzu.

Zabrzmiało to bardzo ponuro, a nawet troch

ę

pogrzebowo. Egzorcysta

westchn

ą

ł i z torby wyci

ą

gn

ą

ł rakietnic

ę

.

- Zejd

ź

cie nam z drogi, bo rzuc

ę

w was kul

ą

ognia - zagroził.

- Czary to tylko zabobon. Czarownicy s

ą

hochsztaplerami, podtrzymuj

ą

w nas

strach przed siłami lewej strony mocy,

ż

eby

ś

my si

ę

ich bali i płacili podatki -

o

ś

wiadczył z godno

ś

ci

ą

najwy

ż

szy z bandytów, zapewne b

ę

d

ą

cy przywódc

ą

.

- Atei

ś

ci - mrukn

ą

ł Jakub.

- Co to jest lewa strona mocy? - zdziwił si

ę

Paweł.

- Taki lokalny zabobon.
Jakub wystrzelił rac

ę

, a potem razem ze Skorli

ń

skim obserwowali jak trzej

napastnicy wspinaj

ą

si

ę

bez

ż

adnych zabezpiecze

ń

po prawie pionowej skale.

Wygl

ą

dało na to,

ż

e bardzo im si

ę

spieszy.

- Miejscowi czarownicy powinni nam przynajmniej podzi

ę

kowa

ć

- powiedział

egzorcysta. - Wła

ś

nie trzej agnostycy ponownie uwierzyli w czary.

- Agnostycy to nie...
- W drog

ę

- Jakub pop

ę

dził swojego wierzchowca.

Przed wieczorem dotarli do niewielkiej karczmy na przeł

ę

czy. Jakub za

długopis kupił sobie skórzany kaftan i samodziałowe portki. Za nast

ę

pny długopis

zjedli sut

ą

wieczerz

ę

.

-

Ś

wiat nie jest taki zły - powiedział Skorli

ń

ski,

ś

ci

ą

gaj

ą

c z siebie zbroj

ę

.

Pokoik był niewielki, gustownie urz

ą

dzony. Dwie prycze zbite z desek, kulawy

stolik, okno przeszklone gomułkami,

ś

wieca w lichtarzu... Jakub przyssał si

ę

do

dzbana z miodem.

- Nie odkryli tu jeszcze destylacji - wyja

ś

nił. - A królisko lubi, oj lubi wypi

ć

.

- Naucz ich - zaproponował Skorli

ń

ski. - Niezł

ą

kas

ę

zarobisz.

- E, po co r

ę

ce brudzi

ć

. Jeszcze si

ę

zalkoholizuj

ą

jak ludzie z Wojsławic.

- Słuchaj, czego

ś

tu nie rozumiem - powiedział Paweł - Jak nie

ś

li

ś

my t

ę

zbroj

ę

korytarzem to była piero

ń

sko ci

ęż

ka, a teraz jest znacznie l

ż

ejsza. Ja te

ż

czuj

ę

si

ę

l

ż

ejszy. Od czego tak?

- Semen twierdził,

ż

e tu jest mniejsza planeta i grawitacja słabsza. A powietrze

dla odmiany g

ęś

ciejsze...

- Byłe

ś

tu z Semenem?

- A owszem. Par

ę

razy łaziłem po tej krainie. Wakacje sobie zrobili

ś

my. Tu

tanio-cha. Trzeba tylko zabra

ć

długopisów, breloczki z hologramem,

ś

wiec

ą

cych

papierków i gotowi za to złotem płaci

ć

. A pisemka

z

gołymi kobitkami... a

ż

im oczy

wypadaj

ą

. Tylko potem te m

ę

ty z Muzeum zaiwanili mi lustro i kicha. Na razie pora

spa

ć

...

- Słuchaj, jeszcze jedno pytanie. Dlaczego tu wszyscy mówi

ą

po polsku?

- Przecie

ż

jakby mówili inaczej to by

ś

my si

ę

z nimi nie dogadali! - ofukn

ą

ł go

Jakub.

Ponure wycie niosło si

ę

po

ś

ród gór. Drzwi pokoju otworzyły si

ę

z rozmachem.

Jakub i Skorli

ń

ski obudzili si

ę

od razu. Obok nich przebiegł karczmarz i zatrzasn

ą

ł

okiennice.

- Co. si

ę

stało? - zaniepokoił si

ę

biznesmen.

- Id

ą

- powiedział karczmarz i pobiegł zatrzaskiwa

ć

pozostałe okiennice.

- Co idzie? - zapytał bezradnie Jakuba.
- Elati - wyja

ś

nił W

ę

drowycz.

Skorli

ń

ski poskrobał si

ę

po głowie, a potem zało

ż

ył na wszelki wypadek zbroj

ę

.

- Co to s

ą

elati?

- Trudno jednoznacznie okre

ś

li

ć

- mrukn

ą

ł egzorcysta. - Chyba ogniwo

po

ś

rednie mi

ę

dzy ghulami i zombie.

- Zombie!
Wyszedł do głównej sali, a Skorli

ń

ski bezwiednie pod

ąż

ył za nim.

Przestraszeni go

ś

cie siedzieli zbici w kupk

ę

. Z zewn

ą

trz słycha

ć

było ponury,

przypominaj

ą

cy chichot hien, rechot.

- Du

ż

o ich? - zapytał Jakub.

- Ze dwadzie

ś

cia sztuk - powiedział ponuro karczmarz. - Ale mo

ż

e wi

ę

cej.

Na widok zakutego w zbroj

ę

Skorli

ń

skiego jego twarz rozja

ś

niła si

ę

w

u

ś

miechu.

- Pan jest rycerzem. Chwała bogini Nefet!
- Co z tego,

ż

e jestem rycerzem? - zdziwił si

ę

biznesmen. Ludzie popatrzyli na

niego z nadziej

ą

i oczekiwaniem.

- Id

ź

i wyszlachtuj to tałałajstwo - wyja

ś

nił mu W

ę

drowycz. -

Ś

miało, zbroi nie

przegryz

ą

.

Skorli

ń

ski popatrzył na ludzi i w ich oczach wyczytał wyrok.

- Pójd

ę

i zobacz

ę

, co da si

ę

zrobi

ć

- powiedział.

Kto

ś

usłu

ż

nie podniósł belk

ę

, zabezpieczaj

ą

c

ą

drzwi. Paweł ostro

ż

nie wyszedł

przed karczm

ę

. W ciemno

ś

ci niewiele było wida

ć

. A potem pomi

ę

dzy drzewami za-

paliła si

ę

jedna para czerwonych oczu, a po chwili nast

ę

pna i jeszcze jedna. Zanim

doliczył do dwudziestu było ich zdecydowanie zbyt wiele. Ruszył wzdłu

ż

ś

ciany i po-

sługuj

ą

c si

ę

w

ę

chem odnalazł wychodek. Popatrzył z niepokojem na liche drzwi.

Mo

ż

e do

ż

yje do rana, je

ś

li si

ę

zabarykaduje w

ś

rodku...

Upiorny chichot ponownie rozdarł ciemno

ść

. Nieoczekiwanie obok pojawił si

ę

Jakub W

ę

drowycz.

- Jak ci idzie? - zapytał. - Zaszlachtowałe

ś

ju

ż

jakiego

ś

?

- Jeszcze nie - wyszczekał z

ę

bami rycerz. - Mo

ż

e same sobie pójd

ą

?

- Ech, dupa wołowa z ciebie, a nie biznesmen - warkn

ą

ł. - Zatkaj uszy! Z torby

wyj

ą

ł granat F1 i, wyrwawszy zawleczk

ę

, cisn

ą

ł w stron

ę

najwi

ę

kszego skupiska

czerwonych

ś

lepi. Granat eksplodował, odłamki zagwizdały we wszystkie strony.

- Tu powietrze jest g

ęś

ciejsze, wi

ę

c wybuch ma mocniejsze skutki - wyja

ś

nił.

-Chod

ź

, dobijemy rannych.

Egzorcysta o

ś

wietlał latark

ą

wij

ą

ce si

ę

w konwulsjach istoty, a rycerz dzielnie

przebijał je mieczem. Z karczmy wylegli uzbrojeni w pochodnie i tasaki go

ś

cie.

- Zwyci

ę

stwo - krzykn

ą

ł karczmarz. - Trzy razy hura na cze

ść

bohaterów!

Skorli

ń

ski ciekawie przyjrzał si

ę

jednej z zaszlachtowanych przez siebie postaci. A

potem zemdlał.

W

ą

ska

ś

cie

ż

ka pi

ę

ła si

ę

w gór

ę

. Skorli

ń

ski j

ę

czał z cicha. Po festynie z okazji

zwyci

ę

stwa bardzo bolała go głowa. Jakub jechał w

ś

lad za nim i poci

ą

gał z g

ą

siorka

złocistego klina. Nad górami kr

ąż

yły jakie

ś

cienie. Zapewne ptaki, a mo

ż

e

pterodaktyle. Nieoczekiwanie przebyli przeł

ą

cz i ich oczom ukazał si

ę

kamienny

most, rozpi

ę

ty nad potokiem.

- Kurde - stwierdził Jakub, opuszczaj

ą

c dzban. Na mo

ś

cie stał obcy rycerz w

czarnej zbroi.

- Co to jest? - j

ę

kn

ą

ł biznesmen.

- Psychopata z mieczem - wyja

ś

nił egzorcysta. - Czasami si

ę

tu trafiaj

ą

. Przy-

puszczam,

ż

e aby jecha

ć

dalej trzeba go b

ę

dzie pokona

ć

- westchn

ą

ł.

- Mam z nim walczy

ć

?

- Jasne. Przecie

ż

to ty nosisz zbroj

ę

.

- Mo

ż

emy si

ę

zamieni

ć

!

- Dinozaurów si

ę

zachciało. Wyskakuj z tych blach, tylko z

ż

yciem.

Czekaj

ą

c a

ż

Skorli

ń

ski si

ę

rozbierze, zacz

ą

ł co

ś

majstrowa

ć

przy mieczu.

Okr

ę

cił r

ę

koje

ść

plastrem opatrunkowym i w zadumie popatrzył na swoje dzieło. A

potem, u

ś

miechni

ę

ty, ubrał si

ę

w zbroj

ę

i wsiadł na konia. Uj

ą

ł miecz w dło

ń

.

Tajemniczy rycerz na mo

ś

cie dobył swojego. Jakub wydał z siebie ponury okrzyk

bojowy, zło

ż

ony z ró

ż

nych wojsławickich powiedzonek i ruszył galopem na spotkanie

wroga. Paweł obserwował z niepokojem szar

żę

. Ku jego zdumieniu, ledwie

egzorcysta dotkn

ą

ł mieczem broni tamtego, wróg padł jak podci

ę

ty i, zwaliwszy si

ę

z

konia, zastygł w bezruchu.

Podjechał ostro

ż

nie do miejsca potyczki. Jakub wła

ś

nie obszukiwał kieszenie

powalonego.

- Jak ty

ś

to zrobił? - zdziwił si

ę

biznesmen.

- Ot jak - egzorcysta pokazał pora

ż

acz elektryczny, podczepiony zr

ę

cznie do

klingi swojego miecza. - Jak mu wpakowałem trzy tysi

ą

ce wolt od razu si

ę

uspokoił.

- Ty to masz głow

ę

- powiedział biznesmen z podziwem. - Nie b

ę

dzie nas

gonił?

- Nie b

ę

dzie - uspokoił go Jakub.

Z torby wyj

ą

ł dwie tubki kleju poxipol i, wymieszawszy, nakapał we wszystkie

zawiasy zbroi czarnego rycerza.

- Zanim si

ę

z tego wypłacze upłynie troch

ę

czasu - u

ś

miechn

ą

ł si

ę

zło

ś

liwie.

- A je

ś

li si

ę

nie wypłacze?

- S

ę

py b

ę

d

ą

miały konserw

ę

.

Ruszyli dalej pod gór

ę

.

Nocowali w korycie wyschni

ę

tego strumienia.

- Chyba ju

ż

jeste

ś

my niedaleko? - zauwa

ż

ył biznesmen.

- Dlaczego tak s

ą

dzisz?

- Rozgl

ą

dasz si

ę

po okolicy, jakby

ś

czego

ś

szukał. Jakub kiwn

ą

ł powa

ż

nie

głow

ą

.

- B

ę

dziemy potrzebowali przyn

ę

ty - powiedział. - Najlepsza byłaby dziewica,

ale uwa

ż

am,

ż

e to byłoby troch

ę

nieetyczne, ostatecznie kobieta te

ż

chce

ż

y

ć

... Mam

nadziej

ę

,

ż

e niebawem natrafimy na pasterzy. Kupimy od nich jedn

ą

owc

ę

.

- Pasterze pewnie s

ą

niepi

ś

mienni. Oddadz

ą

owc

ę

za długopis?

- Mam miejscow

ą

walut

ę

- egzorcysta pokazał p

ę

kat

ą

sakiewk

ę

. - Zabrałem

temu czarnemu

ś

wirowi.

- Je

ś

li b

ę

dziemy t

ę

dy wracali, to mo

ż

e b

ę

dzie chciał j

ą

odzyska

ć

.

- I tak b

ę

dzie chciał, wi

ę

c nie ma to wi

ę

kszego znaczenia. Skorli

ń

ski,

zasypiaj

ą

c, widział jak Jakub przelicza dziwne, trójk

ą

tne złote monety pokryte

hieroglifami.

- Dinozaurów mi si

ę

zachciało - mrukn

ą

ł. Od zapachu nafty bolała go głowa.

***

Pasterzy spotkali nast

ę

pnego dnia rankiem.

- Potrzebuj

ę

jednej owcy - wyja

ś

nił Jakub. - Dobrze zapłac

ę

. Przywódca

pasterzy u

ś

miechn

ą

ł si

ę

po słowia

ń

sku.

- Ceny owiec poszły w gor

ę

. Mamy spore straty w tym roku - powiedział. - To

b

ę

dzie du

ż

o kosztowało... Jakub rzucił mu sakiewk

ę

. Pasterz rozsupłał j

ą

i przeliczył

zawarto

ść

.

- De owiec potrzeba? - zapytał rzeczowo. - Dziewi

ęć

wypasionych czy tuzin

nieco chudszych?

- Jedn

ą

- wyja

ś

nił egzorcysta. - A za reszt

ę

mamony informacj

ę

.

- Jak

ą

informacj

ę

?

- Straty tegoroczne s

ą

spowodowane działalno

ś

ci

ą

du

ż

ych, zielonych,

lataj

ą

cych paskud?

- Tak.
- Gdzie najch

ę

tniej

ż

eruj

ą

?

- Widzieli

ś

my jedn

ą

samic

ę

. Chyba ma młode, bo atakowała niemal

codziennie. Jakub skin

ą

ł powa

ż

nie głow

ą

i wydobył z torby sztabówk

ę

drukowan

ą

na

pergaminie. Pasterz bez wahania wskazał odpowiednie miejsce.

Owca beczała rozpaczliwie, gdy W

ę

drowycz pakował jej co

ś

do gardła.

Wreszcie zostawił j

ą

uwi

ą

zan

ą

na

ś

rodku ł

ą

czki, a sam cofn

ą

ł si

ę

do ukrytego pod

drzewami Skorli

ń

skiego.

- Musimy sobie wyja

ś

ni

ć

jedn

ą

rzecz - odezwał si

ę

ponuro biznesmen. - A

ż

do

tej pory mówiłe

ś

o dinozaurach. Teraz wyje

ż

d

ż

asz ze smokami. To na co w ko

ń

cu

polujemy?

- To s

ą

na dobr

ą

spraw

ę

dinozaury - powiedział Jakub. - Tylko,

ż

e lataj

ą

ce...

Amputujesz skrzydła i b

ę

d

ą

jak u Spielberga.

- Niech ci

ę

cholera. Ju

ż

lepsze byłyby te czarnobylskie mutanty. Przynajmniej

nie musieliby

ś

my si

ę

taki kawał fatygowa

ć

.

- To trzeba było z Kleszczakiem gada

ć

- zezło

ś

cił si

ę

Jakub. - Nawet przez

granic

ę

by ci je przerzucił. A tak, mnie nara

ż

asz...

- Dobrze, ju

ż

dobrze - mrukn

ą

ł pojednawczo. - A nie trzeba było tej owcy na-

dzia

ć

smoł

ą

i siark

ą

?

- Ach ty. Za du

ż

o bajek si

ę

w

ż

yciu naczytałe

ś

.

- To mo

ż

e granat wsadzi

ć

? Po co ci ta owca?

Zanim Jakub zd

ąż

ył odpowiedzie

ć

, z nieba run

ą

ł wielki, oble

ś

ny, zielony smok

i porwawszy nieszcz

ę

sne, zwierz

ę

wzniósł si

ę

w niebo.

- Łał - westchn

ą

ł Skorli

ń

ski. – Mo

ż

na by kr

ę

ci

ć

nie tylko Park Jurajski III, ale

nawet przygody szewczyka Dratewki.

- To ju

ż

twój problem, co nakr

ę

cisz. W drog

ę

. Wyj

ą

ł z kieszeni niewielki

przyrz

ą

d.

- Dok

ą

d? - zdziwił si

ę

biznesmen. - Sk

ą

d wiesz, gdzie poleciał?

- Poleciała. To samica. I to chyba kotna. A gdzie poleciała - u

ś

miechn

ą

ł si

ę

pokazuj

ą

c urz

ą

dzenie. - Wsadziłem w owc

ę

pluskw

ę

, tak

ą

, jak gliniarze pakuj

ą

pode-

jrzanym autom. Teraz doprowadzi nas prosto do gniazda.

Prowadzeni słabn

ą

cymi sygnałami pluskwy przedzierali si

ę

trzy dni przez

w

ą

wozy i przepa

ś

cie. Wreszcie zatrzymali si

ę

na kraw

ę

dzi bardzo gł

ę

bokiego

urwiska. Jakub zajrzał do

ś

rodka.

- Gniazdo - powiedział ucieszony. - No to teraz si

ę

obłowimy. Skorli

ń

ski

popatrzył do dziury.

- S

ą

- mrukn

ą

ł - Dziesi

ęć

małych. Wida

ć

słaby miot.

- Spoko. Oskara masz ju

ż

w kieszeni. Trzeba b

ę

dzie tylko troch

ę

popa

ść

sterydami i obciacha

ć

w diabły te niepotrzebne skrzydła. Rozwin

ą

ł zwój liny i spu

ś

cił

do

ś

rodka.

- Dziwne - westchn

ą

ł biznesmen. - Czuj

ę

,

ż

e o czym

ś

zapomniałem.

- Nie wybierałe

ś

nigdy smocz

ą

t z gniazda, st

ą

d ta trema - wyja

ś

nił egzorcysta.

- Zostaw tu t

ę

zbroj

ę

, tylko b

ę

dzie zawadzała.

Spu

ś

cili si

ę

na dół. Młode smoki były wielko

ś

ci mniej wi

ę

cej jamników. Bez

protestów dały si

ę

złapa

ć

i wpakowa

ć

do worka.

- To by było na tyle - powiedział Jakub. - Wsi

ą

kamy. Nieoczekiwanie co

ś

zasłoniło sło

ń

ce.

- Wiem ju

ż

, o czym zapomniałem - powiedział biznesmen. - Te smoki maj

ą

mamusi

ę

.

Z pochwy na plecach wydobył miecz i stan

ą

ł w postawie bojowej. Jakub popat-

rzył na niego z uznaniem, a potem złapał worek i zacz

ą

ł wspina

ć

si

ę

do góry.

Smoczyca nadleciała lotem nurkuj

ą

cym. Biznesmen uskoczył w bok i drasn

ą

ł j

ą

mieczem w podbródek. Potwór, machaj

ą

c ci

ęż

ko skrzydłami, zakr

ę

cił i ponownie

ruszył w jego stron

ę

. Nieoczekiwanie łeb bestii stan

ą

ł w płomieniach.

- Na gór

ę

- krzykn

ą

ł Jakub z wierzchołka urwiska.

Paweł pospieszył w jego

ś

lady. Smoczyca spadła na dno doliny. Płon

ę

ła jak

pochodnia.

- Kurcze, jak ja to zrobiłem? - zdziwił si

ę

.

- Rozcharatałe

ś

jej przypadkowo zbiornik z glejem - wyja

ś

nił egzorcysta

ochoczo.

- Z czym?
- Glej. To taki naturalny napalm. Do

ść

g

ę

sty, zawiera wiele koloidów, zapala

si

ę

w kontakcie z powietrzem. Miała pełne wole i na twój widok zacz

ę

ła go

przetacza

ć

do kanałów jadowych. Gdy trafiłe

ś

, zacz

ą

ł wycieka

ć

na zewn

ą

trz i zapalił

si

ę

.

- Ekstra - westchn

ą

ł biznesmen. - To co, do domu? Egzorcysta energicznie

kiwn

ą

ł głow

ą

i podniósł worek.

EPILOG

Łomot do drzwi wyrwał Jakuba W

ę

drowycza ze snu. Otworzył leniwie oko, ale

zaraz je zamkn

ą

ł. Jaki

ś

sukinsyn w mundurze akurat zapalił

ś

wiatło.

- Oto podpisany przez prokuratora nakaz

ś

cisłej rewizji - darł si

ę

Birski. - Zaraz

wy

ś

wietlimy wszystkie twoje grzeszki.

- Kurde, nie wolno po nocy - j

ę

kn

ą

ł egzorcysta. - O co jestem oskar

ż

ony?

- Szefie, znalazłem co

ś

dziwnego - wrzeszczał kto

ś

z sadu. Birski poprowadził

Jakuba w tamt

ą

stron

ę

. W gł

ę

bokim dole le

ż

ało dziesi

ęć

małych, zdechłych smoków.

Ci

ąż

enie w naszym

ś

wiecie okazało si

ę

dla nich zbyt silne.

- Kłu-so-wni-ctwo! - hukn

ą

ł Birski. - Ty zgniły recydywisto! Pi

ęć

lat jak obszył.

- Co to jest? - zagadn

ą

ł Jakub, wskazuj

ą

c padlin

ę

.

- Smoki... - posterunkowy stracił nieco pewno

ść

siebie.

-

Ś

wietnie. Prosz

ę

to wci

ą

gn

ąć

do protokołu. Prowadz

ą

cy rewizj

ę

znajduje si

ę

w stanie naprania jakimi

ś

prochami.

- Ja te

ż

to widz

ę

- zauwa

ż

ył policjant. Jakub popatrzył na niego zimno.

- Takich zwierz

ą

t nie ma. A jak zwierz

ą

t nie ma, to znaczy,

ż

e nie mo

ż

na na

nie kłusowa

ć

. Lepiej zastanówcie si

ę

, jak to b

ę

dzie wygl

ą

dało w raporcie. Zdechłe

smoki znale

ź

li

ś

cie - parskn

ą

ł. - Kto w to uwierzy?

R

ę

ka Birskiego opadła. W tym momencie z wn

ę

trza domu wyszedł aspirant

Rowicki.

- Szefie, znale

ź

li

ś

my lustro ukradzione z muzeum i zbroj

ę

hrabiego Tytusa. Na

twarz Birskiego wypłyn

ą

ł szeroki, szczery, słowia

ń

ski u

ś

miech. Jeszcze szerszy i

bardziej słowia

ń

ski ni

ż

jakubowy.

- Rowicki, masz awans.
- Ku chwale ojczyzny. A za co?
- Udowodniłe

ś

wła

ś

nie w sposób nie budz

ą

cy zastrze

ż

e

ń

,

ż

e ten cały

W

ę

drowycz to zwyczajna hiena cmentarna! Jakub j

ę

kn

ą

ł.

- No, co powiesz? - zagadn

ą

ł Birski. - Sk

ą

d masz t

ę

zbroj

ę

?

- Wrogowie podrzucili - mrukn

ą

ł.

W barakowozie biznesmen Paweł Skorli

ń

ski pił truskawkow

ą

pryt

ę

z

ukrai

ń

skim biznesmenem Josifem Kleszczakiem.

- Mutasy czarnobylskie b

ę

d

ą

prosto na plan filmowy. Celnicy ju

ż

przekupieni.

Znale

ź

li

ś

my chyba dokładnie takie, o jakie chodzi.

Biznesmen popatrzył na fotografi

ę

przedstawiaj

ą

c

ą

młodego stegozaura,

czochraj

ą

cego si

ę

o wrak UAZa.

- Po prostu znakomite - powiedział. Truskawkowa pryta zaczynała mu

smakowa

ć

.