Fronda - Archiwum - Nr 06 TABLE.main {} TR.row {} TD.cell {} DIV.block {} DIV.paragraph {} .font0 { font:7.5pt "Arial", sans-serif; } .font1 { font:8.0pt "Arial", sans-serif; } .font2 { font:9.5pt "Arial", sans-serif; } .font3 { font:10.5pt "Times New Roman", serif; } #divMenu {font-family:sans-serif; font-size:10pt} #divMenu a{color:black;} #divMenu a:visited{color:#333333;} #divMenu a:hover{color:red;} self.name = 'dol' /******************************************************************************** Submitted with modifications by Jack Routledge (http://fastway.to/compute) to DynamicDrive.com Copyright (C) 1999 Thomas Brattli @ www.bratta.com This script is made by and copyrighted to Thomas Brattli This may be used freely as long as this msg is intact! This script has been featured on http://www.dynamicdrive.com ******************************************************************************** Browsercheck:*/ ie=document.all?1:0 n=document.layers?1:0 ns6=document.getElementById&&!document.all?1:0 var ltop; var tim=0; //Object constructor function makeMenu(obj,nest){ nest=(!nest) ? '':'document.'+nest+'.' if (n) this.css=eval(nest+'document.'+obj) else if (ns6) this.css=document.getElementById(obj).style else if (ie) this.css=eval(obj+'.style') this.state=1 this.go=0 if (n) this.width=this.css.document.width else if (ns6) this.width=document.getElementById(obj).offsetWidth else if (ie) this.width=eval(obj+'.offsetWidth') // this.left=b_getleft this.obj = obj + "Object"; eval(this.obj + "=this") } //Get's the top position. function b_getleft(){ if (n||ns6){ gleft=parseInt(this.css.left)} else if (ie){ gleft=eval(this.css.pixelLeft)} return gleft; } /******************************************************************************** Checking if the page is scrolled, if it is move the menu after ********************************************************************************/ function checkScrolled(){ if(!oMenu.go) { oMenu.css.top=eval(scrolled)+parseInt(ltop) oMenu.css.left=eval(scrollex)+parseInt(llef) } if(n||ns6) setTimeout('checkScrolled()',30) } /******************************************************************************** Inits the page, makes the menu object, moves it to the right place, show it ********************************************************************************/ function menuInit(){ oMenu=new makeMenu('divMenu') if (n||ns6) { scrolled="window.pageYOffset" ltop=oMenu.css.top scrollex="window.pageXOffset" llef=oMenu.css.left } else if (ie) { scrolled="document.body.scrollTop" ltop=oMenu.css.pixelTop scrollex="document.body.scrollLeft" llef=oMenu.css.pixelLeft } var sz = document.body.clientWidth; if(!sz) sz = window.innerWidth-20; oMenu.css.width=sz oMenu.css.visibility='visible' ie?window.onscroll=checkScrolled:checkScrolled(); } //Initing menu on pageload window.onload=menuInit; indziej). Innym przykładem jest niewątpliwie użycie zapisu athbasz dla Babel u Jeremiasza (Jr. 25.26 i 51.41), jako Szeszakh (300+300+20 = 620). Należy tu dodać, że nie zawsze jest tak, że jakieś słowo w zapisie athbasz przynosi inne, jedno tylko słowo. Może to być wyrażenie, które podlega interpretacji. Rzecz w tym, że w zapisie athabasz można mieć do czynienia ze skrótami literowymi, szczególnie tam gdzie chodzi o litery z nadanymi im walorami samogłoskowymi (np. przy alef, ajin, waw), albo w ogóle niewymawianymi (np. końcowe hę). Jeremiaszowe Szeszakh np. było tłumaczone jako „całkowicie pogrążone", bo szaqa (300+100+1 = 401) znaczy: pogrążać się, zapadać się, podobnie jak szach (300+8 = 308) — pogrążać, zrzucać w dół. Zarazem jednak zapis Szeszakh objaśnić też jako „Jedynie Sześć" (bo: Szesz = 300+300 =600, to sześć, zaś akh = 1 + 20 = 21, znaczy: tylko jedynie z pewnością). Albo może to być Szasz-akh, czyli „Tylko Jest Szczęśliwe", i wobec tego będzie chodziło „tylko o cieszenie się światem liczby sześć", inaczej—tylko „tym światem". Wszystkie trzy przekłady athabasz dopełniają się i są komplementarne dla pojęcia Babel (zaiste—Wielkiej Nierządnicy!). Ponadto, pod wartością zewnętrzną jakiegoś słowa mogą się kryć nie tylko inne słowa, lecz pewna ilość całych wyrażeń, niekiedy o bardzo różnych i przeciwnych sobie znaczeniach. Wreszcie i to jest jeszcze jedna jedna dowolność o charakterze subiektywnym, przejścia między wartościami gematrycznymi różnych słów niekoniecznie muszą opierać się o prostą regułę, że: a = x, albo: a = x+y+z..., lecz też o nieco bardziej skomplikowane zasady, np. a = xy, albo a = x/y itd. (zawsze, przy danym poziomie dokładności). Właściwie, dla każdego słowa można, stosując różne reguły, dobrać przejście do wielu różnych słów. Należy jednak zdawać sobie sprawę z faktu, że związki gematrii numerycznej, to rodzaj jakby „otwartego języka", który sam przez się ani nie jest fałszywy ani prawdziwy, ale po prostu jest. Nie ma sensu powiedzenie, że język polski (albo jakieś jego słowo) jest fałszywy, czy prawdziwy, bo to są tylko werbalne oznakowania postrzeżeń rzeczy, wyobrażeń, myśli, uczuć albo doznań woli — i tyle! Stosując procedurę gematrii numerycznej interesuje nas po prostu zagadnienie, w jakie pole znaczeń obrośnie dane słowo ze względu na fakt, że literom alfabetu tradycja żydowska nadała odpowiednie wartości cyfrowe (być może, że system ten został przejęty od Fenicjan). Przy tej okazji trzeba podkreślić, że tak się dziwnie składa, że litery s-f(p)-r (60+80+200 = 340) zapisują takie słowa jak: sefer-księga, zwój, safar-liczyć, liczba, sipper-opowiadać, obliczać (por. niemieckie-erzahlen, francuskie-raconter, hiszpańskie-contar, albo azteckie-pohua, wszystkie o analogicznym sensie obliczania i opowiadania). Wartość zewnętrzną 340 ma też słowo szem (300+40 = 340), które znaczy: imię, nazwa, tytuł, kategoria, zaś szam, tak samo pisane - wartościować, szacować, oraz sam - ustalić, czynić, ustano- wić, kształtować. Albowiem szem, to imię istoty rzeczy, a także operacyjnie (magicznie) ją kształtujące. Podobnie jest z naam (50+1 +40=91), które znaczy: mówić, wypowiadać, obwieszczać, skąd tak samo zapisane n(e)um to: słowo, stwierdzenie, czy też obwieszczenie, wypowiedź, ale zawsze wypowiedź Boga, bezpośrednia, lub przez proroka. Tymczsem słowo mana (40+50+1 =91 !) znów znaczy: liczyć. Konkluzję tego drugiego zestawu stanowi, oczywiście, Amen (1+40+50=91), i taką samą wartość zewnętrzną ma mal(e)akh (40+30+1 +20=91), czyli anioł, posłaniec. Konsekwentnie (i pomijając wiele innych bardzo istotnych zbieżności), wewnętrzny Pantokrator wśród siedmiu „kościołów" Apokalipsy, właśnie w 7-mym, nazywa siebie „Amen, świadek wierny i prawdziwy, początek stworzenia Bożego" (Apk.3.14). Na razie powinno to nam wystarczyć, żeby zdać sobie sprawę na wstępie z tego, jak głęboko zakorzeniony jest w hebrajskim słownictwie związek między liczbą a słowem, oraz typowa dla starożytności koncepcja „imienia" (nazwy), które, co warto powtórzyć, poznawczo odnosi się do istoty rzeczy, a operacyjnie powinno ją magicznie tworzyć. W tym miejscu trudno oprzeć się pokusie i nie zacytować stwierdzenia, które pada z ust Sokratesa w platońskim „Kratylosie": „Prawdę mówi Kratylos twierdząc, że nazwy przysługują rzeczom w sposób naturalny i że nie każdy będzie twórcą nazw, lecz jedynie ten, kto zważa, by nazwa wszystkiego była zgodna z naturą, i potrafi oddać jej obraz za pomocą liter i sylab". Po tych wszystkich wprowadzających wyjaśnieniach, przystąpmy do szczegółowej analizy arki - tebah. Jak już wiemy z części l tego eseju, zapisują to słowo litery o imionach (Szemoth): taw - znak (granicy), beth - dom i hę - tchnienie. Arka - tebah zatem, to „Znak Granicy Domu Tchnienia". W pierwszym przybliżeniu wypada podkreślić, że arka odgranicza od wód Potopu, będąc jakby pływającym „domem", w którym znalazły schronienie wszelkie istoty żywe z ruach chajim, czyli Duchem (też: wiatrem, tchnieniem) Życia. Istoty te zostały zbawczo przeniesione znad granicy starego, zepsutego świata, na granicę świata nowego, a taw to znak i granicy i zbawienia, jak dowodziliśmy w części pierwszej oraz liczba 400 - symbol krańca fazowego dowolnego procesu, jego końca. Idąc za uprzednio cytowanym Ezechielem (9.4-6) można by powiedzieć, że w arce znalazły się stworzenia opieczętowane zbawczym taw, znakiem rozdroża (skrzyżowania dróg) i krzyża, którego forma nie uległa zmianie od egipskiego prototypu hieroglif icznego dla litery synaickiej, aż po pismo starohebrajskie (kanaaickie). Beth to: dom, rodzina i liczba 2. l oto w arce — domie znalazły się wszystkie istoty lądowe po parze dwupłciowej, tak jak rodzina Noego. Istotą domu jest zresztą zasadnicza dwoistość zewsząd ograniczonej ścianami malutkiej przestrzeni mieszkalnej i ogromnej przestrzeni na zewnątrz. Dom umożliwia utrzymanie odrębności zagospodarowanego wnętrza od środowiska zewnętrznego. Podobnie funkcjonuje łono macierzyńskie i nazywa się homojof onicznie bethen (2+9+50 = 61), a dziewica to Betulah (2+400+6=30+5 = 443), która jako matka Mesjasza, staje się Domem Bożym, czyli Beth—El (2+10+400+1+30 = 443). 346 FRONDA PRZEDWIOŚNIE 1996 FRONDA PRZEDWIOŚNIE 1996 347 « Poprzednie  [Spis treści]  Następne » _uacct = "UA-3447492-1"; urchinTracker();