VALERIE PARV

PS Kocham Cię

Tytuł oryginału: P.S. I Love You

Scan-Dalous

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Szanowny Panie Branden!
Nazywam się Suzanne Kimber i od razu wyznaję, że jestem

Pana gorącą wielbicielką. Wiem, że otrzymuje Pan tysiące
listów, zapewniam jednak, że ten list będzie jedyny w swoim
rodzaju, wiec proszę, by go Pan przeczytał do końca.

Mam czternaście lat i uczę się gry na klarnecie. W naszej

szkole muzycznej obowiązuje specjalny program, zgodnie
z którym każdy uczeń musi znaleźć sobie artystycznego opie­
kuna wśród wybitnych kompozytorów lub wirtuozów naszych
czasów. Postanowiłam zwrócić się z prośbą do Pana, arcymi-

strza klarnetu, by został Pan moim mistrzem i opiekunem.

Zaczęłam uczyć się gry na klarnecie już w szkole podsta­

wowej. Oczywiście, nie żywię złudzeń, że uda mi się powtórzyć

Pański sukces i nagrać pierwszy samodzielny album w wieku
czternastu lat, zamierzam jednak pójść w Pana ślady i zająć
się profesjonalnie grą na klarnecie, a potem, być może, pro-
dukcją płyt. Marzę, by tak jak Pan pewnego dnia mieć własne
studio nagrań. Nie chcę zajmować Panu zbyt wiele czasu.

Wyjaśnię tylko, że Pańska pomoc przejawiałaby się przede

wszystkim w udzielaniu mi korespondencyjnie wskazówek
i komentarza do taśm z moimi nagraniami. Czy wyświadczy
mi Pan ten zaszczyt i zechce zostać moim opiekunem? Tak
bardzo proszę!

Z wyrazami szacunku -Suzanne (Suzie) Kimber

PS Szczególnie lubią „Koncert Andrettiego ". Słuchając go,

dostają gęsiej skórki.

Reid Branden, wyraźnie zbulwersowany, wpatrywał się

w zadrukowaną maszynowym pismem kartkę. Papier zadrżał
lekko w jego smukłej dłoni o długich, delikatnych palcach,
gdy ponownie przebiegł wzrokiem ostatnią linijkę dopisaną
w widocznym pośpiechu dziewczęcym, niewyrobionym pis­
mem. Gdzie i kiedy to dziecko mogło usłyszeć „Koncert An­
drettiego"?

- Jeszcze jedna zakochana wariatka? Och, czyżbym nie

dość starannie przejrzała pocztę?

- To nie żadna wariatka. -Posłał swej asystentce, Toni

Rigg, lodowaty uśmiech. - Doskonale selekcjonujesz kore­
spondencję, Toniu, i dobrze o tym wiesz. To prośba od jakiejś

uczennicy, bym został jej muzycznym opiekunem. - Skrzywił
się i westchnął z irytacją. — Och, kiedy wreszcie nastolatki
przestaną mnie traktować jak gwiazdora estrady?

- Dopiero wtedy, gdy przestaniesz wyglądać jak jeden

z nich - odrzekła Tonia z uśmiechem na twarzy.

Niecierpliwym ruchem przeczesał palcami jasnobrązo-

wą, bujną czuprynę, która - z czego zapewne nie zdawał,
sobie sprawy - w niemałym stopniu przydawała mu popu­
larności.

- Czy ja naprawdę wyglądam jak gwiazdor? Przecież

już nie występuję przed publicznością! Cóż może być pocią-

gającego w trzydziestoletnim dyrektorze zespołu i kierowni­
ku muzycznym! - Przesunął dłonią po swym twardym jak
skała brzuchu. - Do licha, chyba nawet zaczął rosnąć mi
brzuszek!

- Nie kokietuj! - roześmiała się, - Widocznie muszę ci

przypomnieć, że nie tylko wyglądasz jak holywoodzki amant,
lecz również jesteś niezrównanym muzykiem i wirtuozem
fonograficznego biznesu. Czy znasz kogoś innego, komu uda­
łoby się wprowadzić Mozarta do pierwszej dziesiątki muzy­
cznych przebojów?

- Może zatem nadszedł czas, bym przestał grać i skoncen­

trował się wyłącznie na biznesie?

Wzruszyła ramionami.
- Jeśli jeszcze bardziej skoncentrujesz się na biznesie, bę­

dziemy musieli znów się przeprowadzić. Tym razem na jakąś
odludną wyspę, gdzie nie trzeba płacić podatków.

- A propos przeprowadzek... - Z pewną ulgą przyjął

zmianę tematu. - Czy już doszłaś do siebie po przeprowadzce
z Los Angeles do północnego Sydney?

- Trochę mi brakuje podniecającej atmosfery i zgiełku

tamtego miasta -przyznała. - Ale Australia też ma swoje
uroki. Chociażby ten wspaniały apartament wśród chmur,
który dla mnie przygotowałeś! A jak postępują twoje poszu­
kiwania jakiegoś lokum?

-. Powoli. Mam już naprawdę dość mieszkania w wynaję­

tych apartamentach. Rozglądam się za solidnym domem...

Uniosła starannie wypielęgnowane brwi.

- Chcesz zamieszkać tutaj na stałe?
- Taki mam zamiar. Teraz, gdy amerykańska filia firmy

wspaniale się rozwija, mogę wreszcie skupić się na rynku
australijskim. Właściwie od dawna o tym marzyłem.

- Och, wiem. W głębi serca czułeś się zawsze prawdzi­

wym Australijczykiem. - Wyciągnęła rękę po list, który nadal
trzymał w palcach. - Mam się tym zająć? Wysłać typową
odpowiedź i zdjęcie z autografem?

- Nie! - Słowo to zabrzmiało ostrzej, niż zamierzał, więc

uśmiechnął się lekko, żeby pokryć zmieszanie. - Zajmę się
tym sam. - Za wszelką cenę musi się dowiedzieć, gdzie to
dziecko usłyszało „Koncert Andrettiego"!

Tonia sprawiała wrażenie na wpół zdziwionej, na wpół

zirytowanej.

- W takim razie może również sam zajmiesz się tym?

- Gestem wskazała piętrzący się na biurku stos listów. - Masz
tu między innymi dwie propozycje małżeńskie. Kto wie, może
któraś cię zainteresuje? - dodała z drwiną w głosie.

- Wielkie dzięki - powiedział miękko. - Naprawdę wspa­

niale się spisujesz, Toniu: Nie będę się Wtrącać. Ale ten list
mnie zaintrygował... Muszę coś sprawdzić, nim podejmę de­
cyzję:

Uśmiechnęła się z życzliwą pobłażliwością.

- Ty tu rządzisz, szefie. Daj mi znać; jeśli zechcesz pody­

ktować odpowiedź.

- Jesteś bezcennym skarbem! Czy już ci to mówiłem?
- Nie tak często, jak bym chciała.
- W przyszłości się poprawię. Doprawdy przeraża mnie

myśl, że pewnego dnia mnie porzucisz, ponieważ zechcesz
wyjść za mąż.

- Jaki ty jesteś staroświecki! - Obdarzyła go spojrzeniem

pełnym politowania. - Kobiety już nie porzucają pracy tylko
z tego powodu. A poza tym... wcale nie zamierzam wycho-
dzić za mąż.

- Doprawdy?
Twarz Toni oblała się lekkim rumieńcem.
- Och, oczywiście, że mam taki zamiar...- zająknęła się.

- Ale chyba znasz powiedzenie, że potrzeba pary do tanga?

- Znam - uciął krótko. Nie mogła wyrazie się jaśniej,

nawet jeśli powiedziałaby to wprost, co zresztą uczyniła kie-

dyś późnym wieczorem, gdy wypili razem butelkę wina...
Cóż, usiłował odwzajemnić jej uczucia... ale nie potrafił.
Poczuwał się nawet do winy za jej samotność. Teraz jednak

pod wpływem emocji, które wzbudził ten list, dodał z oży­
wieniem, całkiem ignorując jej słowa: - Powinnaś na dzisiaj

skończyć. Z pewnością masz mnóstwo roboty w domu.

- Nieoceniona rada.-Zabrała koszyk z korespondencją

i wyszła, starannie zamykając za sobą drzwi,

Reid Branden wiedział nadto dobrze, że z rady tej nie

skorzysta. Tonią miała zwyczaj poświęcać się dla niego ni­
czym najbardziej oddana żona. Wielka szkoda, ale zupełnie
nie widział jej w tej roli.

Przeniósł wzrok na list, który nadal kurczowo ściskał

w dłoni. Rozluźnił nieco palce,i kartka z wolna opadłą na blat
biurka. Patrzył na nią z zakłopotaniem, owładnięty nagłą falą
dręczących wspomnień...

„Koncert Andrettiego" kojarzył mu się nieodmiennie z Penny

Sullivan. Penny Sullivan - tylko o nią mogło tu chodzić.

Choć niechętnie się do tego przyznawał, przez ostatnie pięć

lat myślał o niej często - nazbyt często... Odnosił nawet wra­
żenie, że wspomnienie jej naturalnego wdzięku i urody nigdy
w nim nie wygasło.

Czy nadal nosiła włosy długie aż do ramion? Pamiętał, że

opadały jej na twarz niczym'miękka kurtyna i falowały zalot­
nie przy najlżejszym poruszeniu. A jaki miały cudny kolor!
Określał go mianem świetlistego brązu...

Pamiętał, że uważała się za zbyt pulchną - ale przecież

połączenie wąziutkiej talii i pełnych bioder do dziś nasuwało
mu różne myśli, nie mające wiele wspólnego z biznesem...

I pamiętał jej oczy. Były równie fascynujące - szeroko

otwarte, o barwie ciepłego bursztynu, i zawsze lśniły, jakby

prześwietlane słońcem albo napełnione łzami... W każdym
razie tak wyglądały podczas ich ostatniego spotkania.

To było zaledwie kilka dni po powrocie do Sydney z Can-

berry, gdzie odniósł ogromny sukces, grając na koncercie
charytatywnym. Ogromny sukces, jeśli chodziło o koncert,
ponieważ z Penny to była całkiem odmienna historia...

- Zachowujesz się jak dziecko! - oświadczył jej wówczas

z wyrzutem. - Każdy może popełnić błąd, ale trzeba umieć
się do niego przyznać. Ty natomiast zachowujesz się jak gdy­
by nigdy nic!

Uniosła dłonie w odwiecznym geście obrony.
- I właśnie na tym polega problem... - westchnęła ciężko.

- Uważasz zatem, że jestem winna, czy tak?

- Chyba nie zaprzeczysz, że siedziałaś za kierownicą, gdy

samochód uderzył w ścianę! Przecież sama chciałaś wyjść
wcześniej i osobiście wręczyłem ci kluczyki, pod warunkiem

jednak, że skorzystasz z usług kierowcy. Ale, oczywiście, tego

nie zrobiłaś i usiadłaś za kierownicą, mimo że byłaś pijana!

- Przecież to był koktajl z okazji koncertu, więc, oczywi­

ście, że piłam - powtórzyła tonem człowieka, który opowiada

tę samą historię do znudzenia. - Kojarzę, że dałeś mi kluczyki,
ale całkiem nie pamiętam, jak wsiadałam do samochodu.
Mam zupełną pustkę w głowie od momentu, gdy powiedzia­
łeś, że spotkamy się w hotelu, aż do chwili, kiedy pochylałeś
się nade mną na miejscu wypadku.

- Miałaś szczęście, że niemal natychmiast zdecydowałem

się za tobą pojechać. Jeśli byliby ranni i trzeba by było we­
zwać policję...

- Wtedy oskarżono by mnie o prowadzenie pod wpływem

alkoholu, a zatem muszę ci gorąco podziękować za ocalenie
mej skóry - powiedziała z irytacją.

Nie mogła przestać myśleć, że chodziło przede wszystkim

o ocalenie reputacji Reida. Gdy lekarz badał ją i Tonię, Tonia,
choć wpółprzytomna, powtarzała w kółkp, że opinia publicz­
na w żadnym razie nie może dowiedzieć się o wypadku, po­
nieważ zagrażałoby to karierze Reida. Jeszeze wielokrotnie

powtarzała charakterystycznym dla siebie wyniosłym tonem,
że obie, poprzez swój związek z Reidem, również są osobami
publicznymi i powinny zważać na opinię.

Oczywiście lekarz zachował pełną dyskrecję i nikt o ni­

czym się nie dowiedział. Po guzie na głowie Penny wkrótce
nie było śladu, choć musiała przy tym doznać lekkiego
wstrząsu mózgu, ponieważ całkiem zatarły się w jej pamięci
wydarzenia mające miejsce pomiędzy opuszczeniem przyję­
cia a odzyskaniem przytomności tuż po zderzeniu. To, że obie
z Tonią wyszły z wypadku obronną ręką było istnym cudem,
ponieważ uderzenie było tak silne, że samochód praktycznie
nadawał się do kasacji. Reid oczywiście nie martwił się o sa­
mochód. W każdej chwili mógł zastąpić go innym. Ale Tonia
i Penny były nie do zastąpienia...

Pobłażliwa wyrozumiałość Reida wyprowadzała Penny

z równowagi.

- Nie mogę znieść myśli, że podejrzewasz mnie o coś

takiego! - powiedziała z głuchym żalem. - I jest mi szczegól­
nie przykro, ponieważ dobrze znam twoją opinię o ludziach,
którzy piją, a potem niefrasobliwie wsiadają do samochodu.

- Nie powinnaś się dziwić, skoro właśnie ktoś taki zabił

moich rodziców.

- No i widzisz? Ton głosu, sposób, w jaki patrzysz, gdy

pogrążasz się we wspomnieniach z dzieciństwa, budzą we
mnie lęk... Przeraża mnie myśl, że pewnego dnia będziesz na
mnie patrzył z takim wyrzutem,

- To nie ma nic wspólnego z nami - zapewnił ją żarliwie.
Mimo wszystko była bliska łez. Skrzywiła twarz, jakby za

chwilę miała się rozpłakać. Opanowała się dopiero, gdy przy­

bliżył się do niej.

- Proszę, nie. Nie chcę twojego... twojego przebaczenia -

wykrztusiła z takim trudem, jakby wypowiadała słowa śmiertel­
nej obrazy. - Chcę jedynie, byś pozwolił mi mieć wątpliwości.

W końcu stracił cierpliwość.
- Jakie wątpliwości? -. rzekł podniesionym tonem. - Na

litość boską, przecież to ty siedziałaś za kierownicą!

W jej oczach nadal błyszczały łzy, gdy uniosła głowę.
- A więc to ja musiałam prowadzić, prawda? Żadna inna

możliwość nie wchodzi w grę?

- Żadna inna możliwość,nie ma sensu.
Uważał, że jej upór był wynikiem doznanego szoku. Jakie

zresztą było inne wytłumaczenie? Przecież własnymi rękami
wyciągnął ją zza kierownicy. I znów krew mu się ścięła w ży­
łach na myśl, że mogło to być jej martwe ciało. Z powodu
nieostrożności, do której nie chciała się przyznać, tej nocy
mógł stracić je obie - ją i Tonie.

Ostatecznie i tak stracił Penny. Wkrótce po wypadku po­

rzuciła pracę maszynistki w agencji reklamowej, gdzie się
poznali, i wyjechała do Anglii. Było oczywiste, że uciekła
przed nim, toteż nie usiłował jej odnaleźć.

To nie miałoby sensu, ponieważ wszystko między nimi

było skończone. Jedynym wspomnieniem po tych romanty­
cznych miesiącach pozostał utwór muzyczny skomponowany
pewnej gorącej nocy- „Koncert Andrettiego", nazwany tak,
dość niefrasobliwie, na cześć ich ulubionej włoskiej restaura­
cji. Zadedykował go Penny. Pierwsze - i jedyne wykonanie
- nagrał na kasetę z myślą, że dopracuje go jeszcze, nim

przedstawi publiczności. Tego wieczoru, kiedy zdarzył się
wypadek, dał kasetę Penny, aby ją przesłuchała. Lecz potem
o niej zapomniał, mając ważniejsze sprawy na głowie.

Nigdy nie poznał jej opinii o koncercie - nawet nie wie­

dział, czy w ogóle przesłuchała kasetę. Nie wiedział - i nic
go to nie obchodziło. To był jedyny utwór, którego nigdy
w życiu nie chciał ponownie zagrać.

I z pewnością nie zrobił profesjonalnego nagrania. A za­

tem, w jaki sposób owa... Suzanne Kimber mogła go kiedy­
kolwiek usłyszeć? Zaczął szybko rachować w myślach. Pen­
ny ma teraz dwadzieścia sześć lat... Jest przecież za młoda,
by mieć czternastoletnią córkę. Do licha, dał się ponieść wy­
obraźni i na chwilę nawet uległ fałszywej emocji, która towa­
rzyszyła tej myśli. To wszystko nie miało sensu! A zatem, kim
była Suzanne Kimber?

Papier firmowy szkoły, na którym napisano list, nie pod­

suwał żadnego rozwiązania. Nazwisko Kimber nic mu nie
mówiło. A jednak... Jednak to nieznajome dziecko natknęło
się gdzieś na utwór muzyczny przeznaczony tylko dla jednej
kobiety na świecie... Czuł, że nie zazna spokoju, póki nie
wyjaśni tej tajemnicy.

Pod wpływem nagłego impulsu nacisnął guzik interkomu.

-

Słucham, szefie? - odezwała się Tonia, która zwykle

urzędowała za ścianą.

- A więc jeszcze jesteś? - spytał tonem lekkiej nagany.

- Jeszcze tylko dwie minuty - roześmiała się. - Jest za

dwie dwunasta i przypominam ci, że dałeś mi wolne popołud­
nie. Czyżbym miała je właśnie stracić?

- Sprytna czarownica! Toniu, jesteś bezcenna i masz szan­

sę raź jeszcze to udowodnić. Czy w liście przysłanym przez

tę uczennicę była zwrotna koperta?

Usłyszał szelest papierów, a potem rzeczową odpowiedź

Toni:

- Tak. Odłożyłam ją na bok, ponieważ sądziłam, że będzie

odpowiedź.

Poczuł nagły ucisk w piersiach, ale dzięki długoletnim

ćwiczeniom muzycznym w każdej sytuacji potrafił panować
nad swoim oddechem.

- Przypuszczam, że podała na niej adres szkoły...?
- Właśnie nie. Zapewne przez roztargnienie napisała swój

domowy adres. Kangaluma nad Neutral Bay. Całkiem niezłe
miejsce zamieszkania.

Owszem, jeśli to był ten dom, który takdobrze pamiętał...

A więc znalazł związek- choć nadal nie wiedział, co to wszy­
stko oznaczało. Nieoczekiwanie zalała go fala wspomnień.

Dopiero nieco zdziwiony głos Toni wyrwał go z zamyślenia.

- Czy przynieść ci tę kopertę?
- Nie, dziękuję, Toniu.
To oczywiste, że miała zamiar napisać adres szkoły, my­

ślał, wyłączając interkom. Musiała się pomylić, i dziękował
Bogu za tę pomyłkę.

Nie pozostawało mu nic innego, jak pójść tym tropem

i sprawdzić, dokąd go zaprowadzi.

ROZDZIAŁ DRUGI

- Już trzeci raz od powrotu ze szkoły sprawdzasz skrzynkę

na listy - zauważyła Penny, kryjąc uśmiech. - Spodziewasz
się wygranej na loterii?

Jasne policzki Suzanne przybrały różowy odcień.
- Powinnam już dostać odpowiedź od Reida Brandena

- odparła nieśmiało. - Minęły całe dwa tygodnie.

- Dwa tygodnie to niezbyt długo, jeśli w grę wchodzi tak

sławny muzyk - pocieszyła ją Penny, nie odwracając wzroku
od ekranu komputera. Pisała właśnie listy do klientów firmy
ubezpieczeniowej, dla której wykonywała prace zlecone.
Raptem palce zastygły jej na klawiaturze. Och, nie! To nie-
możliwe, żeby...

Spojrzała na swą siostrzenicę z nagłym przestrachem:

- Czyżbyś nie napisała tego listu na szkolnym papierze?

- spytała z naciskiem. - Odpowiedź przyjdzie do szkoły, pra­
wda? - Jej głos wyrażał nadzieję.

- Owszem, włożyłam list do koperty ze szkolnym nadru­

kiem, ale... - Suzie zrobiła zakłopotaną minę.

- Ale co? - Penny miała tak bardzo ściśnięte gardło, że

ledwie mogła mówić.

To oczywiste, że nie chciała mieć z tym listem nic wspól­

nego, ale przecież nie mogła odmówić Suzie pomocy. Napi­
sała jej więc list na brudno. Dziewczynka nie miała zielonego
pojęcia, ile wysiłku kosztowało ją przełamanie wewnętrznych

oporów. Nawet teraz, po pięciu latach, gdy myślała o Reidzie
Brandenie, czuła w sercu krwawiącą ranę.

List oczywiście podpisała Suzie, ale mimo wszystko drę­

czyła ją świadomość, że Reid bierze do ręki kartkę papieru
i czyta słowa napisane przez nią samą...

- Co z tobą, Suzie? - odezwała się ponownie głosem

ochrypłym z emocji.

- Nasz wychowawca zachęca nas, byśmy w takich sytu­

acjach wykazywali inicjatywę, więc to zrobiłam - odrzekła
Suzie pewniejszym tonem. — Ręcznie dopisałam PS i załączy­

łam kopertę zwrotną z moim obecnym adresem. Pomyślałam,
że szybciej doczekam się odpowiedzi...

- Suzie, to nieprawda, nie mogłaś tego zrobić! -jęknęła.
- Przecież będę tu mieszkać jeszcze cały miesiąc, zanim

rodzice nie wrócą z zagranicy - usprawiedliwiła się dziew­
czynka. - Nie mogłam podać swojego stałego adresu...

- Ale teraz on wie, gdzie mieszkasz i... — I gdzie ja mie­

szkam, dopowiedziała w duchu.

- Przecież to nie jest żaden dziwak ani nikt podobny - ob­

ruszyła się Suzie, całkiem nie pojmując zdenerwowania Pen-
ny. - To sławny człowiek i cieszy się powszechnym szacun­
kiem. Mogłam bez obaw podać mu ten adres... - Wyraz
napięcia na twarzy Penny powstrzymał ją od dalszych słów.

- Co napisałaś w postscriptum?
- Napisałam, że słuchanie jego nagrań sprawia mi ogro­

mną przyjemność — odrzekła niepewnie. - Właściwie nie
wiem, dlaczego zrobiłam taki dopisek. Być może... być może
chciałam dodać coś od siebie, ponieważ cały list właściwie ty
napisałaś... Och, sądzisz, że wszystko tym popsułam?

- Oczywiście, że niczego nie popsułaś - pocieszyła ją

Penny ze współczuciem. - Psycholodzy twierdzą nawet, że

PS szczególnie przykuwa uwagę adresata. Rzec można, in­
stynkt cię nie zawiódł.

- Naprawdę? Och, w takim razie wszystko w porządku.

Wiem, że powinnam cię o to spytać i cieszę się, że nie jesteś
na mnie zła. - Załzawione oczy Suzie nagle pojaśniały.

- Nie jestem na ciebie zła - przyznała pojednawczo Pen­

ny, choć w duchu ciężko westchnęła.

Cóż, to dziecko nie miało pojęcia o jej minionym związku -

z Reidem Brandenem. Suzie miała wówczas zaledwie dzie­
więć lat i mieszkała z rodzicami w dalekiej Adelajdzie.

Penny po dziś dzień nie mogła uwierzyć ani zrozumieć, jak

to się stało, że Branden zainteresował się skromną dwudzie­
stojednoletnią dziewczyną... To graniczyło z cudem, ponie­
waż dla niej ucieleśniał on wymarzony ideał.

Jedyną przeszkodą była wówczas jego piękna osobista asy­

stentka, Tonia Rigg. Penny doskonale pamiętała jej cierpką
uwagę, gdy po raz pienyszy zjawiła się w biurze Reida, żeby
skonsultować treść reklamy, nad którą pracowała.

- I po co tu przyszłaś? - powitała ją Tonia lodowatym

tonem. - Czyżby na praktykę?

Penny z wypiekami na twarzy, jąkając się, wyjaśniła cel

swego przybycia. Nieznajoma wyniosła kobieta wprawiła ją
wówczas w zakłopotanie. Poczuła się nagle głupiutką, nie-
opierzoną smarkulą. Zdała sobie nagle sprawę, do czego do­
tychczas nie przywiązywała wagi, że jej ubranie pochodzi
z domu towarowego, Tonia zaś nosi kreacje sławnych kraw­
ców. Dowiedziała się później w agencji, że asystentka Reida

pochodzi z bardzo bogatej rodziny i właściwie pracuje dla
kaprysu. Dla Penny rychło stało się oczywiste, dlaczego Tonia

lubiła pracować u boku Reida.

Czy Tonia zrealizowała już swój plan i poślubiła szefa?

Nie było o tym wzmianki w prasie, ale Reid mógł przecież
użyć swoich wpływów i utrzymać tajemnicę...

Na myśl o tym, że Reid poślubił Tonie, Penny ścisnęło się

serce. I nawet nie zdała sobie sprawy, że wydała cichy okrzyk

protestu.

- Nic ci nie jest?.- Suzie uspokajająco położyła jej dłoń

na ramieniu.

- Wszystko w porządku. - Z wysiłkiem uśmiechnęła się.

- Zbyt długo ślęczę nad klawiaturą, chyba złapał mnie skurcz.

- W takim razie przewietrz się, rozprostuj kości, pooddy­

chaj świeżym powietrzem. Sama stale mi to powtarzasz.

Penny mimowolnie się uśmiechnęła.

- Mówisz takim samym tonem jak twoja mama. .- Jo,

starsza o osiem lat siostra Penny, miała nieznośny zwyczaj

ciągłego pouczania jej.

- Czy to dobrze, czy źle? - spytała, marszcząc brwi.
Zmierzwiła jedwabiste jasne włosy swej siostrzenicy.
- Ani źle, ani dobrze. To po prostu stwierdzenie faktu,

jakby powiedziała mama. Masz jednak rację, przyda mi się

łyk świeżego powietrza. Te listy mogą poczekać. Jeśli chcesz,
możesz skorzystać z komputera przy odrabianiu lekcji.

Na dźwięk ostatnich słów Suzie skrzywiła się.
- Och, zamierzałam wyjść z tobą... -jęknęła.

Penny stanowczym gestem wskazała jej wolne krzesło.

- Najpierw lekcje, młoda damo - powiedziała ostrym to­

nem, czując ogromną potrzebę pozostania przez chwilę sam
na sam ze swoimi myślami.

Gdy wychodziła z domu, słyszała za sobą uspokajający

dźwięk - delikatny stukot klawiszy.

Stromą ścieżkę, która schodziła ku przystani, znów nale­

żałoby wypielić, pomyślała z poczuciem winy. W ogrodzie

było jak zwykle bardzo dużo do zrobienia, ale ostatnio praca
zawodowa i opieka nad Suzie pochłaniały ją bez reszty.

Jakże to musiało być cudownie w ubiegłym stuleciu, gdy

rozległymi włościami zajmowała się rzesza ogrodników.
Z biegiem czasu teren wokół domu zmniejszył się, ale staran­
ne utrzymanie ogrodu nadal wymagało dużo pracy,

Zapewne Jo miała rację, namawiając ją do sprzedaży po­

siadłości. Za uzyskane pieniądze mogłaby kupić skromne,
mieszkanie i zabezpieczyć się na przyszłość. Siostra, która

dobrze wyszła za mąż, wspaniałomyślnie chciała zrzec się
swojej części spadku po rodzicach.

Odrzuciła jednak tę hojną propozycję. Ojciec przed śmier­

cią przekazał dom obu córkom z zastrzeżeniem, że Penny
będzie mogła mieszkać w nim tak długo, jak zechce. Wów­
czas decyzja ojca wydała jej się rozsądna, teraz jednak doszła
do wniosku, że nadeszła pora siostrę spłacić. Oszczędzanie
pieniędzy nastręczało jednak wiele trudności, ponieważ rów­
nocześnie musiała utrzymywać dom.

Opuszczenie Kangalumy wchodziłoby w grę jedynie

w wyjątkowym przypadku - jeśliby się szaleńczo zakochała

i zechciała wyjść za mąż. Jak na razie była to daleka perspe­
ktywa. Po zerwaniu z Reidem wszystkie związki z mężczy­
znami - a było ich zaledwie kilka - okazały się powierzchow­

ne. Obawiała się zaangażowania, nie chciała po raz drugi
narażać swego serca na ból.

Już sama miłość okazała się bolesnym uczuciem, a co do­

piero miłość nieszczęśliwa i zakończona rozstaniem. Posta­
nowiła zatem zająć się własną pracą i utrzymaniem domu
rodzinnego. A jeśli czasem doskwierała jej samotność, wów­
czas powtarzała sobie, że spokój serca wart był tej ceny.

Jo nie podzielała tak wielkiego przywiązania do domu.

Opuściła rodzinne pielesze zaraz po ślubie z Andrew Kimbe-
rem, Penny zaś spędziła poza domem jedynie dwa lata życia.
Pracowała wówczas w Londynie, gdy wiadomość o chorobie
ojca sprowadziła ją z powrotem do Kangalumy, która była
rodzinnym gniazdem wszystkich pokoleń Sullivanów niemal
od zarania dziejów, czyli od czasów pierwszego osadnictwa.
Penny z całego serca pragnęła ten dom utrzymać.

Należałoby przeprowadzić gruntowny remont, pomyślała

ze smutkiem, omiatając wzrokiem niszczejące mury. Ale na
to nie było jej stać. Ojciec wydawał pieniądze równie szybko,

jak je zarabiał, i w rezultacie na utrzymanie Kangalumy po­

zostawił bardzo skromną sumę.

Z miejsca, w którym teraz stała, dom prezentował się bar­

dzo romantycznie. Fasada porośnięta była bluszczem i kolo­

rowym powojem, kominy miały kształt wieżyczek, a staro­
świecki dach w stylu elżbietańskim pokrywała czerwona da­
chówka, teraz już nieco spłowiała, przybierająca odcień ła­
godnej patyny.

Od strony przystani wchodziło się do domu przez okazałą

werandę, a stamtąd do wnętrza przez szeroki hol wyłożony
dębową boazerią. Kręta klatka schodowa zakończona minia­
turową wieżą prowadziła na piętro, gdzie znajdował się istny
labirynt małych pokoi, pełniących rolę sypialni.

Na parterze mieściła się przestronna jadalnia o gotyckich

oknach, dzielonych kamiennymi słupkami, i o łukowatym
sklepieniu. W tym wnętrzu Penny najbardziej lubiła ogromny
pałacowy kominek, nad którym całą niemal ścianę pokrywały
pozostałości oryginalnego fresku, przedstawiającego przybi­
cie do wybrzeży Sydney jednego z okrętów Pierwszej Floty

- „Syriusza". Było to dzieło wybitnego artysty, nadwornego
malarza królowej, który, jak głosiła tradycja, namalował ów

fresk z wdzięczności za gościnność okazaną mu przez jedne­
go z przodków Penny.

Niegdyś Reidowi fresk ten ogromnie się spodobał, przypo­

mniała sobie Penny ze wzruszeniem. Stał wówczas blisko
niej, dokładnie w tym samym miejscu, i rozprawiał z ożywie­
niem o renowacji budynku. On nigdy, by się nie zgodził na
sprzedaż Kangalumy...

Czyż jego opinia ma teraz jakiekolwiek znaczenie? - po­

myślała z żalem i odwróciła głowę w stronę morza, oddając
rozpuszczone włosy na pastwę wiatru. Och, z pewnością mar­
twi się niepotrzebnie! Reid nie skojarzy jej z listem Suzię. Od
czasu, gdy się rozstali, osiągnął tak wybitną pozycję w świecie
muzycznym, że prawdopodobnie nie pamięta nawet jej na­
zwiska, nie mówiąc już o adresie...

Dlaczego nie potrafię zdobyć się na taką samą obojętność?

- pytała siebie z rozpaczą. Pięć lat powinno wystarczyć na
ugaszenie wspomnień. I pewnie tak by się stało, gdyby nie­
ustannie nie napotykała zdjęć Reida w codziennej prasie...

Dlaczego oszukiwała samą siebie? Przecież nie była to

prawda. Jego wizerunek wyrył się mocno w pamięci.

Od pamiętnego wieczoru, gdy zaprosił ją na kolację, żeby

-jak naiwnie przypuszczała - porozmawiać o sprawach służ­
bowych, zapłonęli do siebie gorącą namiętnością. Reid odsu­
nął wówczas notes i pióro, które położyła przed sobą - i po­
przez stół chwycił jej ręce.

- Myślałam, że będziemy rozmawiać o programie koncer­

t u . . . - zająknęła się niepewnie.

- Chcesz właśnie o tym rozmawiać? - Jego oczy żarzyły

się jak rozpalone węgle.

- Nie...-Niemal straciła oddech.
- To dobrze. W takim razie porozmawiamy o ważniej-

szych sprawach... Na przykład o tym, jak niezwykły kolor
mają twoje oczy, gdy się uśmiechasz, i o tym, ze twoje włosy
układają się tak zalotnie na czole... - Aby podkreślić gestem
słowa, nawinął niesforne pasemko jej włosów na palec.

Od tamtej pory stale się spotykali. Zapraszał ją na koncerty

swych przyjaciół i szeptem, w ciemności ściskając ją ża rękę,
opowiadał o muzyce. Ciągle poszerzał jej muzyczne horyzonty.

Nie była to jedyna dziedziną w której uzupełniał jej edukację,

pomyślała, rumieniąc się na wspomnienie wspólnie spędzonych
nocy. Był czułym, wrażliwym i podniecającym kochankiem.
W jego ramionach czuła się jak bezcenny klejnot.

Nie mogła sobie darować, że wówczas, pięć lat temu,

wyszła wraz z Tonia nieco wcześniej z przyjęcia po koncercie
w Canberze. Reid musiał jeszcze udzielić kilku wywiadów,
a Tonia bardzo się niecierpliwiła i chciała jak najszybciej po­
wrócić do hotelu. Wypiła już kilka drinków i stawała się coraz
bardziej nieznośna. Penny, choć z przyjemnością poczekałaby

na Reida, postanowiła jej towarzyszyć. Och, gdybyż mogła tę
decyzję podjąć po raz wtóry!

Niejasno pamiętała kogoś z hotelowej obsługi, jak przy­

prowadził samochód Reida, ale wszystko, co nastąpiło póź­
niej, niknęło w złowieszczej mgle. Padał deszcz, jezdnia była
śliska jak szkło; odbijały się na niej światła ulicznych latarni
i drogowych znaków... W pamięci Penny zapanował chaos.
Słyszała jeszcze jak przez sen piski przerażenia i huk uderza­

jącego w coś samochodu. Potem nastała cisza.

Wróciła do przytomności, gdy Reid wynosił ją ze zmiaż­

dżonego auta i umieszczał w innym, które, jak dowiedziała
się później, pożyczył od przyjaciela. Wraz z Tonia zostały
błyskawicznie przewiezione do hotelu i poddane lekarskim
oględzinom. Okazało się, że prócz siniaków i zadrapań oraz

podejrzenia lekkiego wstrząsu mózgu u Penny - nie odniosły
poważniejszych obrażeń.

To wszystko, co utrwaliło się jej w pamięci. Nie pamiętała

jednak najważniejszego... Niejasno przypominała sobie spór

z Tonią, która z nich powinna prowadzić... Czy Reid miał
rację? Czy naprawdę uparła się, żeby prowadzić samochód,
mimo że na przyjęciu wypiła kilka drinków?

Tonia zaświadczyła o takim właśnie przebiegu wypadków.

Penny wprawdzie nie przypominała sobie momentu, kiedy
zasiadła za kierownicą, ale teraz niczego już nie była pewna...

Gdy o tym rozmawiali, w głosie Ręida dosłyszała nutę

nagany i głębokiego potępienia. Postanowiła zatem się wyco­
fać. Pojęła w lot, że go poważnie rozczarowała, i doskonale
zdawała sobie sprawę, iż przy najbliższej okazji - być może

przy pierwszej kłótni - wykorzysta ten argument przeciw niej.

Podobnie przecież było w małżeństwie jej rodziców. Gdy

ojciec nawiązał romans z koleżanką ze szkoły, gdzie wykładał

przedmioty artystyczne, matka przeżyła szok. Jednak po pew­

nym czasie mu wybaczyła, tym samym ratując swoje małżeń­

stwo. Ale przez resztę życia, przy każdej kłótni, wypominała
mu to potknięcie. Matka zmarła na zapalenie płuc, gdy Penny
miała zaledwie trzynaście ląt. Obydwie z siostrą, mimo mło­
dego wieku doskonalę zdawały sobie sprawę z romansu ojca,

ponieważ matka przez subtelne aluzje i drobne złośliwości
niezmiennie wracała do tego tematu.

Pamiętała cierpienie ojca, gdy bez ustanku wypominano

mu jeden jedyny życiowy błąd, i zdawała sobie sprawę, że
sama czegoś podobnego by nie zniosła. Właśnie z tego powo­
du zerwała znajomość z Reidem.

Pogrążona w myślach, zbliżyła się do ogrodowej altanki.

To ojciec był inicjatorem jej zbudowania... Altanka, na wpół

ukryta pod peleryną pnących róż, była teraz w opłakanym
stanie. Obok wejścia leżała przewrócona na bok wiktoriańska
misa na kwiaty. Z każdego jej pęknięcia wyrastały kwitnące
sukulenty, tytoń i geranium, które wysiały się same z dobrze
niegdyś Utrzymanych klombów. Westchnęła ciężko. Tyle tu
było do zrobienia. Ona jednak przy swych nieregularnych
dochodach mogła jedynie walczyć o utrzymanie domu. Po­
siadłość była workiem bez dna....

Ale w tej chwili naprawdę absorbowała ją jedna myśl - co

będzie, jeśli Reid odpowie na list Suzie? I z bijącym sercem
zastanawiała się, czy dostatecznie panuje nad sobą, by znieść
ponowne ż nim spotkanie.

Łudziła się nadzieją, że Reid przyśle po prostu list z uprzej­

mą, zdawkową odmową. Był zbyt sławnym i zajętym czło­
wiekiem, by zajmować się uczennicą. Kierował przecież pre­
stiżowym studiem nagrań, które specjalizowało się w popu­
laryzowaniu muzyki poważnej. Przypomniała sobie z nagłym
bólem w sercu, że to zawsze było jego marzeniem. Oczyma
wyobraźni widziała jego smukłe palce przebiegające po kla­

wiszach klarnetu... Poczuła rosnącą irytację. Och, dlaczego
wybór Suzie nie padł na kogoś innego!

- Cześć, Penny.

Przestraszona odwróciła się, a widząc jego władczą postać

stojącą na progu altany, wprost zamarła z przerażenia.

- Nie... - wykrzyknęła i nagle urwała. To niemożliwe!

On nie mógł tu być.

- Nie? - Ironicznie uniósł brew. - Od razu odmawiasz?

Zanim o cokolwiek cię poprosiłem?

Usłyszała w jego głosie rozbawienie i poczuła lekką złość.

- „Nie" jest odpowiedzią na wszystko, o co masz zamiar

mnie poprosić - powiedziała drżącym głosem. Czuła, że ręce

i nogi ma zimne jak lód, i mimowolnie skrzyżowała ramiona
w geście obrony. - Dość często posługiwaliśmy się tym sło­

wem podczas naszego ostatniego spotkania, czyż nie?

- Wydaje mi się, że to ty go nadużywałaś - poprawił ją.
- I jak widzisz, nic się pod tym względem nie zmieniło.
Nagle odżyły w Penny wspomnienia tego ostatniego wie­

czoru, kiedy Reid przyszedł po nią, by zabrać ją na koncert
do Opery. Czekała na niego tutaj - w altanie. Wyglądał po­
dobnie jak dziś- przystojny, muskularnie zbudowany, a z ca­
łej jego postawy biła zdumiewająca pewność siebie. I podo­
bnie jak dziś- wstrzymała oddech na jego widok. A potem...
Potem złożył na jej stęsknionych ustach, namiętny pocałunek.
Zdało jej się, że jeszcze teraz czuje ciepło jego dłoni na swych
gołych ramionach.

Była tak rozgorączkowana, że odważyła się figlarnie spy­

tać, czy ich nieobecność na koncercie zostanie zauważona, a
w jego oczach rozbłysły swawolne iskierki... Była tym spo­

jrzeniem uszczęśliwiona, dodało jej pewności siebie. Wsparta

na jego silnym ramieniu poczuła się jak królowa.

Ale po chwili słodki obraz rozpłynął się we mgle pamięci,

na jego miejscu zaś pojawił się inny. Znów była wrażliwą,
niedoświadczoną dziewczyną, którą Reid wyciąga ze zmiaż­
dżonego samochodu. Gdy spojrzała mu wówczas w oczy, do­
strzegła w nich wyraz potępienia. I choć później po stokroć
zapewniał, że jej wybaczył, za każdym razem, gdy na niego
patrzyła, doznawała obezwładniającego poczucia winy. Wy­
baczył, ale nie zapomniał, myślała.

Obserwując teraz grę uczuć na twarzy Reida, zdała sobie

sprawę, że nadal pamięta. Czy pamięta również, jak cofnął się
z nie skrywanym wstrętem od jej przesyconego alkoholem
oddechu? Czy myślał o tym teraz, gdy na nią patrzył?

Odwróciła się ostentacyjnie i poprzez plątaninę zieleni

skierowała wzrok ku przystani. Zmusiła się do swobodniej­
szego oddechu. Och,gdybyż tylko obecność Reida nie napeł­
niała ją stale poczuciem winy!

Od tamtej pory była bardzo przykładnym kierowcą. Ocie­

rając się o śmierć, doznała szoku. Przede wszystkim jednak
nie chciała, by kiedykolwiek spojrzano na nią z takim samym
potępieniem, jakie wówczas ujrzała w oczach Reida.

- Skoro nic się nie zmieniło, dlaczego tutaj przyjechałeś?

-udało jej się wykrztusić przez zaciśnięte gardło.

- Przecież mnie zaprosiłaś.
Niepewnie błądziła wzrokiem po wnętrzu altany, jakby

szukając drogi ucieczki.

- Ja cię zaprosiłam? Mijasz się z prawdą.
- Czyżbyś zaprzeczała, że do mnie napisałaś w sprawie

opieki nad jakąś uczennicą?

- Moja siostrzenica, Suzanne Kimber, napisała do ciebie.
- To na jedno wychodzi. - Wytrzymał jej zaskoczone

spojrzenie. - Nieważne, kto podpisał się pod listem. Wiem,
że jesteś jego autorką.

- Niech Ci będzie. - Narastał w niej gniew..- Napisałam

go dla Suzie. Ale skąd o tym wiesz?

- Zapominasz, że kiedyś dla mnie pracowałaś. Poznaję

twój oryginalny styl - dodał z błyskiem złośliwości
w oczach. - A poza tym, któż inny mógłby zetknąć się
z „Koncertem Andrettiego"!

- Ależ ja...- Gwałtownie wciągnęła powietrze, a potem

mimowolnie przyłożyła dłoń do otwartych ust.

- Suzie dopisała PS. Wyznała mi, że słuchając Andrettie­

go, dostaje gęsiej skórki. Doskonale wiesz, że tylko jedna
osoba mogła jej udostępnić tę kasetę.

- Słyszała ją tylko raz - wyznała zdenerwowana. - Za­

skoczyła mnie, gdy siedziałam zasłuchana i spytała, co to za

utwór. Myślałam jednak, że o nim zapomniała.

- Jak widać, nie. Co więcej, ten utwór zrobił na niej wię­

ksze wrażenie niż na kobiecie, dla której został skomponowa­
ny - dodał oskarżycielskim tonem.

Oczywiście to nie była prawda. Ileż razy słuchała,tej pięk­

nej muzyki, mającej w sobie cudowną moc pocieszania, Słod­
ka, upajająca melodia, nagrana bezpretensjonalnie, po prostu
tak, jak skomponował ją twórca. Muzyka, która poruszała do
głębi, bardziej niż symfonie wielkich,mistrzów. Penny wie­
działa, że była to jej muzyka.

Suzie usłyszała ją w pierwszą bolesną rocznicę śmierci

ojca Penny. Zazwyczaj Penny upewniała się, że jest całkiem
sama, gdy puszczała tę taśmę. Tym razem jednak zaniedbała
zwykłej ostrożności. Nawet nie zauważyła obecności Suzie
w pokoju, aż do chwili gdy ta głęboko westchnęła przy ostat-.
nich taktach.

Nim Penny zdążyła zareagować, Suzie podbiegła do mag­

netofonu, wyjęła kasetę i, przeczytała tytuł własnoręcznie na­
pisany przez Reida. Oczywiście nie mogła rozpoznać,chara­
kteru pisma.

- Mogłabym się założyć, że to Reid Branden - powiedzia­

ła z ożywieniem. - Ale nie poznaję tego kawałka. Co to jest?

- Masz rację. To „Koncert Andrettiego" Reida Brandena.

Jeden z moich klientów rozmyśla nad wykorzystaniem tej
melodii dla potrzeb nowej reklamy telewizyjnej - skłamała
w nadziei, że rozwieje tym wszelkie podejrzenia.

- Wiesz, to zapiera dech - oświadczyła Suzie i dodała

z entuzjazmem: - Czy to oznacza, że zamierzasz współpraco­
wać z Brandenem?

- Wątpię. Reid Branden chybaby nie pozwolił na wyko­

rzystanie swej muzyki w telewizyjnej reklamówce.

Suzie zrobiła wówczas zawiedzioną minę, ale ku jej ogro­

mnej uldze przyzwoliła na zmianę tematu.

Penny nigdy nie prżyszłoby do głowy, że jej siostrzenica

wspomni o tym utworze w liście do Brandena; A jednak tak
właśnie się stało. Ten utwór był jakby wizytówką Penny. Nic
dziwnego, że Reid natychmiast wszystkiego się domyślił...

I teraz stał przed nią.

- Jestem pewna, że nie przyjechałeś tu po to, by grzebać

w wygaszonych popiołach - powiedziała z sercem ściśnię­
tym jak w żelaznych kleszczach.

Och, żeby tylko nie odgadł, że podjęła się instynktownej

obrony. Za wszelką cenę musiała wznieść wokół siebie wy­
soki mur obojętności, ponieważ widok tego mężczyzny wzbu-
dził w niej tęsknoty ukryte tak głęboko, że sama się o nie już

nie podejrzewała. Całkiem zapomniała, że Reid Branden roz­
taczał wokół siebie tajemniczy, zmysłowy urok, któremu za­
wsze ulegała.

- Czasami znajduje się iskierkę nawet w wygaszonym po­

piele - zauważył w zamyśleniu. - Wówczas wystarczy dmu-

chnąć, by znów rozniecić ogień.

Zrobił stanowczy krok w jej stronę; zaskrzypiała stara,

drewniana podłoga. Penny oparła się o ażurową ściankę alta­
ny, zafascynowana widokiem szlachetnych, surowych rysów
twarzy Reida, która była coraz bliżej i bliżej.

Wystarczyło to jedno spojrzenie i rozpoznała wszystkie,

niegdyś tak bliskie sercu szczegóły -falujące włosy, wysokie,
inteligentne czoło przecięte śmiałą linią czarnych jak węgiel
brwi... Ale przede wszystkim oczy - niezapomniane oczy,
które płonęły, jarzyły się, gdy na nią patrzył, i które posiadały

jakąś magiczną moc zmieniania koloru - z orzechowego na

zielononiebieski,

Całkiem wstrzymała oddech, ponieważ te oczy były teraz

tuż tuż. Przecież nie chciała, by jej dotknął, a jednak...

Nagle okręcił się na pięcie. Usłyszała ciche przekleństwo

i serce jej zamarło z wrażenia. Nie mogła się przecież tak
bardzo pomylić, to nie mogło być złudzenie... Wyraźnie do­
strzegła w jego twarzy obrzydzenie! Obrzydzenie!

Poczuła, jak wezbraną falą ogarnia ją gniew. Bezsilny

gniew. Och, dlaczego się w porę nie wycofała? Dlaczego mu
nie wyjaśniła, że po uczuciu sprzed lat nie pozostał już nawet
popiół! Zamiast tego biernie czekała na rozwój wydarzeń...
Czyżby naprawdę pragnęła jego dotyku? Musiał to zauwa­

żyć... Byłby ślepy, gdyby tego nie zauważył! Ale nagle przy­
pomniał sobie tamtą noc. Przypomniał sobie, do czego jest
zdolna. Wybaczył, ale nie zapomniał... Jego oczy, nim zdołał

je odwrócić, wyrażały nagą, brutalną prawdę. Prawdę, której

na imię było: pogarda!

- Dlaczego tego nie powiesz? - wybuchła. - Dlaczego po

prostu nie spytasz, czy nadal prowadzę po pijanemu? Tę myśl
masz wypisaną na czole!

Gdy odwrócił głowę, twarz jego przypominała maskę.
- Skoro tak uważasz, nie ma znaczenia, co ci odpowiem.
Myśli tłukły jej się po głowie w szalonej gonitwie. W sercu

czuła zamęt uczuć. Wszystko działo się tak szybko... Ą prze­
cież miała dziwne wrażenie, że od pojawienia się Reida Bran-
dena minęła cała epoka.

To tylko dlatego, że przypomniał jej o nocy, którą ze wszy­

stkich sił pragnęła wyrzucić z pamięci. Wyłącznie dlatego,
Z pewnością nic już nie czuła do tego mężczyzny. W każdym
razie nie dopuszczała do siebie innej myśli.

- Lepiej będzie, jeśli wyjedziesz - oznajmiła z godnością.
- Nadal uważasz, że ucieczka jest najskuteczniejszym le­

karstwem na rozwiązanie twoich problemów, Penny?

- Ucieczka?
- Czyżbyś już raz nie uciekła, gdy sprawy między nami

zaczęły się gmatwać? - Przeszył ją ostrym spojrzeniem. -
A teraz, może mi powiesz, że nie myślisz o ucieczce?

Buntowniczo uniosła podbródek. Być może zasłużyła so­

bie na jego krytykę tamtej fatalnej nocy, ale z pewnością nie
mogła pozwolić, by ją oskarżał o tchórzostwo. Odejście od
tego mężczyzny było największym aktem odwagi w jej życiu.

- Nic o mnie nie wiesz - powiedziała z pasją. - Jeśli

chciałabym uciec od swoich problemów, to przede wszystkim
sprzedałabym dom, zamiast trzymać się go zębami i pazura­

mi! I nie wróciłabym tu, żeby przez dwa lata opiekować się
umierającym ojcem! I nie rozmawiałabym teraz z tobą...

Słoneczny promyk pojawił śię w jego zielononiebieskich

oczach.

- Nie wiedziałem, że tyle przeszłaś... Być może twój brak

odwagi dotyczy jedynie mojej osoby.

Stała na wprost niego wyczerpana bardziej niż po długim

biegu. Ta konfrontacja kosztowała ją zbyt wiele.

- Przykro mi, że straciłeś tyle czasu - zdobyła się na obo­

jętny ton. - Powiem Suzie, że to nie był dobry pomysł...

- Być może dla ciebie, ale nie dla mnie. - W jego oczach

rozgorzały gniewne błyski. - Nie sprawię zawodu twojej sio­
strzenicy, choćby twoja duma miała na tym ucierpieć. A za­
tem pójdziesz ze mną do domu na własnych nogach, czy też
mam cię tam zanieść?

ROZDZIAŁ TRZECI

Sama myśl, że Reid może ją zanieść do domu w swych

silnych jak stal ramionach, wystarczyła, by Penny dostała
skrzydeł. Już raz zrealizował podobną groźbę. Wówczas to

była zabawa i zakończyła się śmiechem i pocałunkami, ale
teraz, gdy miała łzy pod powieką, czułaby się takim gestem
poniżona.

Pospiesznie poszła przodem, wyciągając krok, jakby ucie­

kała przed jego oddechem, nieznacznie poruszającym jej wło­
sami i przyprawiającym ją o dreszcz podniecenia.

Dlaczego przyjechał? Czego właściwie od niej oczekiwał?

Instynktownie czuła, że powodem tej wizyty była nie tylko
Suzie. Czyżby szukał zemsty za jej ucieczkę? Ale przecież

nawet nie próbował jej odnaleźć... Nigdy też nie podważył
wersji Toni o całym wydarzeniu. Właściwie można by powie­
dzieć, że ich namiętny związek rozbił się o ten sam mur co
samochód.

Gdy weszli do domu, Suzie nadal ślęczała przy komputerze.

- Masz gościa, Suzie - odezwała się Penny.
- Jeśli to Amanda, powiedz jej, żeby poczekała... - burk­

nęła, nawet nie odwracając głowy.

W oczach Reida pojawiły się figlarne błyski.

- Ale ja nie mam na imię Amanda - powiedział wesoło.

Słysząc męski głos, Suzie uniosła głowę i na jej twarzy

pojawił się nagle wyraz radosnego zaskoczenia.

- Wielkie nieba, to ty, Reid? - wybuchła z dziewczęcą

spontanicznością. - To znaczy pan, panie Branden - popra­
wiła się, przeczesując palcami włosy w odwiecznym kobie­
cym geście zakłopotania. Na jej policzki wypłynął jaskrawy
rumieniec.

- Możesz mi mówić Reid - zapewnił ją bardzo poważnym

tonem. - A ty z pewnością jesteś ową Suzanne Kimber, która
napisała do mnie tak wylewny list.

- Nazywaj mnie Suzie. - Nieśmiało zerknęła na Penny.

- Nie napisałam go sama.... - wyznała. - Moja ciotka, Penny,

zawodowo zajmuje się prowadzeniem korespondencji, więc

poprosiłam ją o pomoc... Mam nadzieję, że nie popełniłam
żadnego oszustwa.

- Ależ skąd! Uzyskanie pomocy przy pisaniu tak ważnego

listu dobrze świadczy o twojej inicjatywie.

- Dzięki. - Nagle poderwała się z krzesła..- Powinnam

chyba zaproponować, byś usiadł. Może napijesz się kawy?
Penny upiekła dziś marchewkowe ciasto. Daję słowo, palce
lizać!

Reid podprowadził podnieconą nastolatkę do fotela, usa­

dowił ją wygodnie, a sam usiadł naprzeciw niej.

- Może twoja ciotka zrobi nam kawę, a tymczasem opo­

wiesz mi o swych muzycznych pasjach, zgoda?

Penny poczuła się dziwnie rozgoryczona sposobem, w jaki

ją odprawił, choć zdawała sobie sprawę, że uczynił tak wyłą­

cznie po to, aby w spokojnej rozmowie Suzie mogła się nieco
odprężyć. Przygotowując kawę, czuła wewnętrzny niepokój;
z jakąż łatwością potrafił zapanować nad sytuacją! - zżymała
się w duchu, przywołując w pamięci wspomnienie z pier­
wszego z nim spotkania. Podobnie jak Suzie uległa jego cza­
rowi i pozwoliła sobą kierować.:.

Przez uchylone drzwi obserwowała, jak jej siostrzenica

pochyla się ku Reidowi, każdym gestem i słowem zapewnia­

jąc go o swej adoracji. Czyżby ona, Penny, w podobnie egzal­

towany sposób starała się wówczas przyciągnąć jego uwagę?

Szczerze musiała przyznać, że w istocie tak było...

Gdy wnosiła tacę do salonu, niemal zderzyła się z Suzie.
- Reid chce, bym coś dla niego zagrała! - wykrzyknęła

bez tchu i zniknęła w czeluściach korytarza.

Chwilę później wróciła ze swym ukochanym klarnetem. Pen­

ny spostrzegła, że Reid przyglądał jej się z aprobatą, gdy uważnie
składała klarnet i przygotowywała się do gry. Nastąpiła chwila
ciszy; Suzie uspokoiła oddech, a potem zaczęła grać „Fantazję
B-dur", którą przygotowała na swój ostatni egzamin.

Melodia była wyjątkowo piękna, a Suzie grała utwór z du­

żym talentem. Nawet Penny to zauważyła. Była teraz zado­
wolona, że pomogła siostrzenicy napisać list. Niewątpliwie
zasługiwała ona na pomoc muzyka tej miary co Reid. Penny
zrozumiała, że musi poskromić swe uczucia, uzbroić się
w cierpliwość, ukryć cierpienie. Talent Suzie wart był takiego

poświęcenia.

Gdy młoda wirtuozka skończyła grę, Reid odczekał kilka

chwil w skupieniu, a potem złożył dłonie do oklasków.

- Brawo, Suzie! Grasz z takim samym zaangażowaniem

jak ja, gdy byłem w twoim wieku.

Dziewczynka spłonęła rumieńcem.

- Och, nie mogę się porównywać z takim mistrzem jak ty

- zaprzeczyła nieśmiało.

- I wcale nie powinnaś. Musisz dążyć do wyrobienia sobie

własnego stylu. Powinnaś grać tak oryginalnie, by publicz­
ność rozpoznawała cię z zamkniętymi oczami. - A potem
udzielił jej kilku fachowych wskazówek: - Zwróć uwagę na

stały przepływ powietrza, gdy grasz pełną nutę... - Wyjął jej
instrument z ręki, by to zademonstrować.

Suzie wypróbowała następnie kilka dźwięków; zagrała je

w zauważalny sposób lepiej. W ciągu zaledwie kilku minut
dokonała pod jego czujnym okiem widocznych postępów,
pomyślała Penny z radością pomieszaną z niepokojem.

- Skoncentrujemy się na tym dłużej przy następnym spot­

kaniu - stwierdził po krótkim namyśle.

- Ależ wcale nie musicie się spotykać - zaprotestowała

nieoczekiwanie Penny. - Chodzi o to, że... Nikt nie oczekuje,
że poświęcisz jej tyle swego cennego czasu. Wystarczy, jeśli
od czasu do czasu przesłuchasz taśmy z jej nagraniami i opa­

trzysz je komentarzem.

Na chwilę zatrzymał jej wzrok siłą swego spokojnego, lecz

twardego spojrzenia.

- Zapomniałaś, Penny, że niczego w życiu nie robię poło­

wicznie. Jeśli zdecyduję się pomagać Suzie, nie będę robił
tego na odległość.

Ależ to niemożliwe!.- krzyczało serce Penny. Czyżby nie,

widział, że ona nie zniesie następnej jego wizyty?

- Kochanie, zamierzałaś chyba umyć dziś włosy, prawda?

- powiedziała z naciskiem. Nie mogła przecież kontynuować
tej rozmowy w obecności siostrzenicy.

Suzie spojrzała na ciotkę z niemym wyrzutem, ale posłu­

sznie rozłożyła klarnet i zapakowała go do futerału.

- Czy dobrze zrozumiałam, że zamierzasz nas jeszcze od­

wiedzić? - zwróciła się niepewnie do Reida.

- Oczywiście - przytaknął, posyłając Penny wymowne

spojrzenie. - Nigdy nie rzucam słów na wiatr.

- Och, to najwspanialszy dzień w moim życiu! Dzięku­

ję... Reid.

Choć Penny nie podzielała entuzjazmu swej siostrzenicy,

z mimowolnym zadowoleniem słuchała, jak Suzie, tanecz­
nym krokiem przemierzając korytarz, gwizdała pod nosem
skoczną melodię.

- Ona ma prawdziwy talent - zauważył Reid, gdy wresz­

cie zostali sami.

- Jest także młoda i nieodporna. Mam nadzieję, że bę­

dziesz o tym pamiętał.

- Masz na myśli siebie czy Suzie? - spytał cicho, a gdy

dłuższy czas nie odpowiadała, dodał z troską w głosie: - Dla­
czego ona z tobą mieszka? Kłopoty rodzinne?

- Nie. Moja siostra, Jo, podróżuje wraz z mężem po po­

łudniowo-wschodniej Azji, a nie chcieli, by Suzie traciła
szkołę, więc... Tu jest bardzo dużo miejsca.

- Zazwyczaj mieszkasz tu sama?
- Zazwyczaj. Prócz tych okresów, kiedy mieszkają tu moi

kochankowie - odparowała.

Nie chciała, by użalał się nad jej samotnością. Nie mogła

dopuścić, by doszedł do wniosku, że bez niego jej życie było
puste.

Spojrzał na komputer stojący na ciężkim dębowym biurku.

- Pracujesz teraz w domu? - zdziwił się lekko.
- Tak. Odkąd wróciłam z Londynu, by zaopiekować się

chorym ojcem. Ojciec zmarł dwa lata temu, ale nadal wolę
pracować u siebie. - Nie miała zamiaru opowiadać mu o kło­
potach ze znalezieniem stałej pracy. Gdy tylko zorientowała
się, że o każdą pracę w reklamie ubiega się przynajmniej pięć­
dziesiąt osób, postanowiła założyć własny interes. Praca
w domu jednocześnie umożliwiała opiekę nad chorym ojcem.
Stopniowo przyzwyczaiła się do takiego trybu życia i nawet
nie była pewna, czy chciałaby go teraz zmieniać.

Reid odchylił się na krześle, wyraźnie rozluźniony.
- Nie przyjechałem tu tylko po to, by poznać Suzie

- oznajmił po krótkim namyśle.

Zwilżyła językiem suche wargi; napięcie w niej rosło, czu­

ła, że za chwilę wybuchnie.

- Jakie mogłeś mieć inne powody? - spytała z drżeniem

w głosie.

- Chylę czoło przed twoją domyślnością.
- Nie żartuj ze mną, Reid. Rubryki towarzyskie pełne są

plotek o twoich romansach. Nie sądzę, by brakowało ci dam­

skiego towarzystwa.

Zmrużył oczy i uśmiechnął się lekko.

- Nie powinnaś wierzyć we wszystko, co piszą w gazetach.

Ale nie twojego... towarzystwa pragnąłem... - Nastała chwila
ciszy. - Przyjechałem, by zaproponować ci pracę - dokończył.

Ulga walczyła w niej z rozczarowaniem. Właściwie po­

winna być zadowolona z takiego obrotu sprawy, a jednak czu­
ła dziwny, nieuzasadniony zawód.

- Mam już pracę - odrzekła z pozornym spokojem.
- To, co chcę ci zaproponować, nie powinno kolidować

z twoimi pozostałymi zobowiązaniami. List, który napisałaś
w imieniu Suzie, nasunął mi pewien pomysł. Jak się domy­
ślasz, jestem stale zasypywany najrozmaitszą koresponden­
cją... Chciałbym, byś mi ją poprowadziła.

- Czy Tonia Rigg już ci w tym nie pomaga? - powiedziała

szybciej, niż zdążyła ugryźć się w język. Cóż za brak taktu!

- Tonia jako moja asystentka i tak ma pełne ręce robo­

ty. W Stanach wynająłem agencję, która przejmuje moją po­
cztę, tutaj jednak chciałbym podejść do sprawy bardziej oso­
biście.

- Rozumiem, chcesz, żebym wykonywała za Tonie całą

czarną robotę? - Och, chętnie zapadłaby się pod ziemię ze
wstydu, że to powiedziała.

Musiał dosłyszeć w jej głosie ledwie uchwytny cień za­

zdrości, ponieważ spojrzał na nią badawczo.

- Nigdy się nie lubiłyście, prawda? - zapytał.
Nie było w tym nic dziwnego, skoro rywalizowały o tego

samego mężczyznę...

- Teraz to już nie ma znaczenia - powiedziała cicho i do­

dała pewniejszym tonem: - Od kiedy wyjechałeś na pod­
bój Ameryki, bezrobocie znacznie wzrosło. Możesz prze­
bierać wśród chętnych do pracy. Dlaczego wybrałeś właśnie
mnie?

- Czyżbyś zapomniała, jak wspaniałe nam się współpra­

cowało? Rozumieliśmy się tak doskonałe, że czasami nie po­
trafiłem rozpoznać, który list napisałem sam, a który jest two­

jego autorstwa.

W takim razie, jak to się stało, że całkiem przestali się

rozumieć, gdy nastąpił wypadek? - pomyślała z żalem. Zu­
pełnie nie zrozumiał, jak ważne dla niej było prawo do posia­
dania wątpliwości...

- To się nie uda - powiedziała. - Jestem zadowolona ze

swej pracy w domu i...

Machnął lekceważąco ręką.
- Niczego nie musisz zmieniać w swoim trybie życia.

- Będziesz mi przysyłał listy? - zdziwiła się.
- Będę ci je dostarczał osobiście - odparł z uśmiechem.
Nad czym się zastanawiała? Jak w ogóle mogła rozważać

tak szaloną propozycję! Czyż nie znalazła się w wystarczająco
kłopotliwym położeniu, gdy zaoferował się pomagać Suzie?
A teraz na domiar złego zastanawiała się nad podjęciem z nim
współpracy! Nonsens!

- To nie jest dobry pomysł - powiedziała twardo.
- Ponieważ dzieli nas przeszłość, czyż nie? Czyżby napra­

wdę pozostało coś, co nas dzieli?

- Och, zachowujesz się arogancko! - Udawała zirytowa­

ną, a serce coraz mocniej tłukło jej się w piersiach. - Nie
widzieliśmy się prawie pięć lat. W tym czasie mogłam wyjść
za mąż i mieć gromadkę dzieci!

Popatrzył na nią z pewnym rozbawieniem.
- A zrobiłaś choć jedną z tych rzeczy?
Była teraz na siebie zła, że wybrała taki sposób obrony.

Ale przed czym właściwie się broniła?

- Oczywiście, że nie! - burknęła, niezadowolona, że dała

się podejść. - Byłam zbyt zajęta... Musiałam powtórnie za­
istnieć na rynku reklamy w Sydney.

- Czyż można nie mieć czasu na miłość? - Uniósł brew

i popatrzył z ironią. - Powiedziałbym, że tracisz coś, do cze­
go, o ile sobie przypominam, miałaś ogromny talent.

Poczuła, że twarz jej oblewa krwawy rumieniec. Zaczęła

nerwowo mieszać cukier w filiżance kawy. Przed poznaniem
Reida nie miała pojęcia o posiadaniu takiego talentu... To on
go odkrył. Jego pieszczoty i mistrzowski dotyk rozbudziły
w niej namiętność, która ją samą zaszokowała.

- Nie bądź taki pewny siebie - odparowała z nagłą we­

rwą. - Po prostu moje nazwisko nie znajdowało się w nagłów­
kach gazet tak jak twoje!

- A więc są w twoim życiu inni mężczyźni - skonstatował

z posępną miną. - A może jest tylko jeden mężczyzna?

Mimo wszystko poczuła ukłucie w sercu, gdyż tym samym

potwierdził gazetowe plotki. Łatwość, z jaką przyjął jej kłam­

stwo, potwierdzała, że sam musiał być związany z wieloma
kobietami. Ale czegóż mogła się spodziewać? Był przecież

bogaty, sławny, przystojny... Och, nie spodziewała się jedne­
go - że to odkrycie tak bardzo ją zaboli!

- To nie twoja sprawa! - odcięła się z pozornym chłodem,

choć nerwy miała napięte jak postronki. Czy w takim stanie
w ogóle mogłaby ż nim współpracować?

- Masz rację - zgodził się bez dalszych komentarzy.
- Myślę, że lepiej będzie, jak już pójdziesz - powiedziała,

czując gorzki smak w ustach. - A jeśli zechcesz pomagać
Suzie, wystarczy, byś zastosował się do programu, który pro­
ponuje szkoła. To nie powinno zabrać ci dużo czasu.

- Niestety, zmuszasz mnie, bym jej propozycję odrzucił.
- Na litość boską, dlaczego? - Posłała mu zdziwione spo­

jrzenie. - Czy dlatego, że nie chcę dla ciebie pracować? A mo­

że dlatego, że pięć lat temu cię rozczarowałam i znalazłeś
okazję do zemsty?

Rysy twarzy mu stwardniały.
- Zemsta nie ma z tym nic wspólnego - wycedził przez

zaciśnięte zęby. Po chwili dodał swobodniejszym tonem: -
Nim tu przyjechałem, sprawdziłem, na czym polega ów szkol­
ny program współpracy mistrza z uczniem i doszedłem do
wniosku, że szkole zależy przede wszystkim na zdobyciu

prestiżu poprzez nawiązanie kontaktów ze sławnymi muzy­
kami. Nie ma tam mowy o prawdziwym, głębokim zaanga­
żowaniu się tych ludzi w pracę z uczniem.

- Och, szkoła nie może oczekiwać głębokiego zaan­

gażowania od ludzi zajętych własną karierą zawodową.
Dla uczniów mają oni pełnić rolę wzorców godnych naśla­
dowania. Nikt się nie spodziewa, że program ten dokona
cudów.

- Wierzę wyłącznie w cuda, na które trzeba ciężko zapra­

cować. Jestem gotów do poświęcenia czasu i zrobienia wysił-

ku... ale nie uczynię mniej. To oznacza wszystko albo nic,
Penny. Co wybierasz?

- Powinieneś porozmawiać o tym z rodzicami Suzie - od­

parła wymijająco, nerwowo ściskając dłonie. - Wrócą
w przyszłym miesiącu. Tak czy inaczej każda decyzja wyma­
gać będzie ich zgody.

Popatrzył na nią przenikliwie i po chwili rzekł;

- Tak właśnie zamierzałem postąpić. Tymczasem jednak mo­

gę dokonać w jej muzycznym rozwoju prawdziwej rewolucji.
Byłby to stracony czas, którego już się nie odzyska, Penny.

- To szantaż - przerwała mu, czując że ogarnia ją strach.

- Mam dla ciebie pracować, w przeciwnym bowiem razie nie
pomożesz Suzie, czy tak?

W ciemnych oczach Reida pojawiło się zniecierpliwienie.

- Tłumacz to sobie jak chcesz. Moim zdaniem propozycja

jest uczciwa.

Może miał rację... Chyba to ona zatraciła poczucie propo­

rcji, pozwoliła, by serce rządziło głową. Właściwie dlaczego
miałaby odtrącać tak intratną propozycję? Nie miała przecież
za dużo pieniędzy... Poza tym, podczas wizyt Reida byłaby
przynajmniej czymś zajęta.

- Dobrze - wyszeptała. - Spróbuję, ale jeśli to się nie uda...
- To musi się udać - odrzekł z nutką triumfu w głosie.

- Moje plany zazwyczaj się udają.

Penny nadal czuła w głowie zamęt, dłonie miała wilgotne,

a serce trzepotało jej jak oszalałe. Jeśli zacznie pracować dla
niego, będzie musiała opanować nerwy. I zrobi to dla dobra

Suzie! Na litość boską, to tylko miesiąc! Potem wróci Jo
i sama ustali warunki współpracy z Reidem. Ona zaś będzie

wreszcie mogła wycofać się ze swych zobowiązań, jeśli tego
zapragnie...

- Kiedy mam zacząć dla ciebie pracować? - spytała, du­

sząc w sobie gniew.

- Za kilka dni. Jesteśmy w trakcie rozkręcania firmy. Do

końca tygodnia Tonia sobie poradzi. -I nieoczekiwanie zmie­
nił temat: - Miałem wrażenie, że gdy cię spotkałem, wybie­
rałaś się na spacer. Może pospacerujemy razem? Pokażesz mi,
co się zmieniło w Kangalumie.

Wytarła spocone dłonie o dżinsy.
- Wydawało mi się, że jesteś zajętym człowiekiem, skoro

pracujesz nad rozruchem firmy w Sydney.

Spojrzał na nią zagadkowo i od razu pożałowała swych

słów. Musiał się zorientować, że dokładnie śledziła w prasie

przebieg jego kariery.

- Być może wiesz, że mam bliźniaczą firmę w Los Ange­

les - podjął -jak również studia nagrań w wielu innych miej­
scach. Ale intensywna praca tylko wówczas sprawia przyje­

mność, jeśli od czasu do czasu można od niej uciec. Na
przykład teraz mam na to ochotę.

W milczeniu wyszli do ogrodu. Tym razem Penny spojrza­

ła na dom takimi oczami, jakimi z pewnością Reid musiał go
widzieć; odpadające dachówki, zapchane, cieknące rynny, po­
pękane tynki, instalacje wymagające natychmiastowej wy­
miany... Dom był naprawdę w pożałowania godnym stanie.

Mogła być dumna jedynie z podłogi w holu, którą własno­

ręcznie za pomocą szlifierki i roztworu soli z trudem wyczy­
ściła. Teraz kolorowe płytki lśniły w słońcu przedzierającym
się przez witrażowe szyby we frontowych drzwiach.

Była pewna, że badawcze oczy Reida nie pominęły żadne­

go szczegółu.

- Nadal jest tu wiele do zrobienia - wysiliła się na swo­

bodny ton.

- Widać, że twój ojciec zaniedbał wiele rzeczy, gdy za­

chorował. - To nie było pytanie. Po prostu stwierdził fakt.

Dotarli do samego końca dawnego podjazdu dla powozów,

który teraz porastał trawą. Tuż za nim znajdował się owalny
klomb pełen róż, oleandrów oraz kwitnących na czerwono
krzewów pigwy*. Rośliny zdawały się błagać o ratunek przed
naporem panoszącego się wokół zielska.

Reid nie okazywał zainteresowania stanem ogrodu. Omiótł

wzrokiem sylwetkę domu na tle malowniczej, ruchliwej
Neutral Bay. Dom stał na wzniesieniu, z którego roztaczał
się widok na całą zatokę - widok, który wart był i milion
dolarów, jeśli posiadłość poddano by remontowi i mo­
dernizacji.

Penny patrzyła na Reida i starała się przeniknąć jego myśli.

Była zażenowana, że widzi dom w ruinie, a jego właścicielkę
w stanie pozostawiającym wiele do życzenia. Całkiem nagle
dotarło do niej, że prezentuje się tak samo żałośnie jak jej dom
i ogród; włosy już dawno wymagały fachowej ręki, nie miała
śladu makijażu, a jej ubrania, wytarte i niemodne, zupełnie
nie nadawały się do wyjścia.

Co się stało z modną, zadbaną maszynistką, którą poznał

pięć lat temu? Penny czuła na sobie ciężar tych trudnych lat.
Choroba ojca, która pochłonęła ogromne pieniądze, długi

i ustawiczne kłopoty finansowe, walka o przetrwanie - wszy­
stko to nadwerężyło jej siły. Jakże inne byłoby jej życie,
gdyby pozostała z Reidem... Podróżowałaby z nim pó śmie­
cie, a Kangaluma przywrócona do dawnej świetności stałaby
się jedną z ich rezydencji...

Westchnęła ciężko. Nie było sensu zastanawiać się nad

czymś, do czego z ważnych powodów nie doszło. Postanowi­
ła natychmiast wziąć się w garść.

- Czy zobaczyłeś już wszystko, co chciałeś zobaczyć?

- spytała z lekką irytacją.

- Och, tak.
Obrzucił ją niedbałym wzrokiem, a ona poczuła, że drży.

Nie! Musiała zacisnąć szczęki, by głośno nie zaprotestować
przed natłokiem intymnych wspomnień, które rozbudzał
w niej każdy jego gest, każde najbardziej niewinne spo­

jrzenie...

- Wiatr od morza jest chłodny- powiedziała. - Chciała­

bym już wrócić do domu. Skoro dotarłeś tu, bez trudności,
myślę, że nie muszę cię odprowadzać.

Skłonił się z gracją, jakby przystając na tę delikatną, lecz

stanowczą odprawę.

- Uczynię to natychmiast, gdy tylko załatwimy ostatnią

sprawę.

- Cóż jeszcze pozostało nam do załatwienia? - zdziwiła się.
- Chodzi o dom. Chciałbym tu zamieszkać.

Poczuła, jak przechodzą ją ciarki.

- Kangaluma nie jest na sprzedaż -oświadczyła bez na­

mysłu. - Za żadną cenę.

- Rozumiem cię doskonale. Interesuje mnie jednak wyna­

jęcie dpmu. Chciałbym mieć tutaj bazę, nim znajdę coś stałego

w okolicy.

- Dom nie jest dla ciebie odpowiedni - usiłowała go znie­

chęcić. - Sam widzisz, w jakim jest stanie...

Machnął lekceważąco ręką.

- Och, tym się można zająć... Mogę ulokować tu trochę

pieniędzy dla własnego komfortu, oczywiście.

Jakże to prosto brzmiało w jego ustach! I zapewne było

dlań proste. Skoro miał tyle pieniędzy... Poczuła dziwne
ukłucie w sercu, musiała jednak odmówić.

- Wiesz, że nie mogę. Nie zamierzam mieszkać gdzie

indziej.

- Ale przecież nie musisz się wyprowadzać!
Aż wstrzymała oddech ze zdumienia.
- Nie sugerujesz chyba, że zamieszkamy tu razem? - wy­

krztusiła.

- Dlaczego nie? Już kiedyś mieszkaliśmy we wspólnych

apartamentach hotelowych i, o ile sobie przypominam, nawet
korzystaliśmy ze wspólnych sypialni.

Ton jego głosu i nieznaczny uśmiech przyczajony w kącikach

ust sprawił, że miała ochotę rzucić się na niego z pięściami.

Opanowała sięjednak w porę i zdobyła na sensowną odpowiedź:

- Zapominasz, że mieliśmy wówczas do siebie zaufanie,

którego nie da się kupić za żadne pieniądze.

- Jesteś pewna, że niczego już nie można naprawie?

Pytanie zawisło, w głębokiej ciszy. Jeśli wierzył, że była

zdolna narażać ludzkie życie, wsiadając pijana za kierownicę,
istniała tylko jedna odpowiedź.

- Tak- rzekła twardo. - Nigdy już się z tobą nie zwiążę..

Zmusiłeś mnie, bym dla ciebie pracowała, ale nie potrafisz
mnie zmusić, bym dzieliła z tobą mój dom.

- Gościnne skrzydło jest chwilowo wolne... Gotów je-

stem sowicie zapłacić za wynajem...

Wymienił tak zawrotną sumę, że Penny z wrażenia oparła

się o pobliskie drzewo.

- To szalona suma...—jęknęła.
- Jeśli to będzie konieczne, podwoję ją.

Perspektywa odrestaurowania Kangalumy i przekształce­

nia jej w ekskluzywny pensjonat przybliżyła się... Penny pra­
gnęła tego od lat. Teraz realizacja jej marzeń była w zasięgu
reki.

- Dlaczego akurat Kangaluma? - Popatrzyła na Reida. - Za

takie pieniądze mógłbyś kupić każdą posiadłość w Sydney.

- Tu mi się szczególnie podoba - wyznał całkiem otwar­

cie. - Przemawia do mnie urok tego miejsca: patyna starości,

jakby unoszący się zapach dawnych czasów, piękno i trwa­

łość... Mam szczerze dość blichtru nowoczesnych hoteli...
Kangaluma jawi mi się jako prawdziwy dom.

Tymi słowami kruszył jej wewnętrzne opory. Pomyślała,

że tak musiał się czuć człowiek kuszony przez diabła.

- Zapominasz, że to jest mój dom - oponowała resztkami

sił. - Jak możemy tu zamieszkać razem?

- Będziesz pilnowała prac renowacyjnych, ponieważ sam

mam zbyt dużo zajęć. Poza tym, nie posiadam twej wiedzy
o historii posiadłości... - zacisnął wargi: - Mieszkając
w skrzydle gościnnym, wierzę, że uda mi się nie naruszyć
twej... hmm... prywatności, jeśli to właśnie masz na myśli.

Na jej twarzy pojawiły się wypieki. A więc domyślił się,

że wyobrażała sobie ich razem... Serce ścisnęło jej się z bólu.
Och, czemu nie wyciągnęła wniosków z lekcji, którą dostała
w przeszłości? Jeżeli sama myśl o zamieszkaniu z Reidem
pod jednym dachem tak bardzo podniecała jej wyobraźnię, co
będzie, jeśli stanie się to rzeczywistością?

Nic - ponieważ ona na to nie pozwoli! Łączyć ich będzie

tylko praca i dobro Suzie. Cóż z tego, że zamieszka pod jej
dachem? Jest zbyt zajęty, aby spędzać tu wiele czasu, a kiedy
znajdzie już odpowiedni dom dla siebie, wyprowadzi się, ona
zaś uzyska niezbędne środki na kapitalny remont domu. By­
łaby naprawdę szalona, gdyby nie skorzystała z tak wspaniałej
oferty, jedynie dlatego, że kiedyś łączyło ją z tym mężczyzną
uczucie... Uczucie, które dawno wygasło...

- Zgadzam się na tę propozycję - ustąpiła z bijącym ser-

cem. Odważnie wysunęła podbródek gotowa do ostatecznej
rozgrywki. - Ale pod jednym warunkiem...

- Słucham cię - rzekł wielkodusznie.
- Nie życzę sobie, aby wprowadziła się tu Tonia Rigg.

A przede wszystkim nie chcę, aby... - zwilżyła wargi - aby
tu spała...

„Z tobą", równie dobrze mogła powiedzieć, ponieważ sens

jej słów był aż nadto jasny. Cóż, po prostu nie lubiła Toni,

i choć tolerowała jej obecność w pracy jak swego rodzaju
dopust Boży, całkiem nie mogła znieść myśli o niej i Reidzie
razem w Kangalumie.

Przecież nie jestem o nią zazdrosna, myślała gorączkowo,

próbując się usprawiedliwić. Zazdrość oznaczałaby, że nadal
interesuję się Reidem, a przecież to nie była prawda... A więc
o co chodziło?

- To byłoby... - zająknęła się. - To byłby zły przykład

dla Suzie - dodała z naciskiem w nadziei, że wytłumaczenie
wypadnie przekonująco.

Przyglądał jej się z rozbawieniem. Czytał w niej jak

w otwartej książce! Och, miała ochotę go udusić.

- Tonia ma swoje własne mieszkanie w północnym Syd­

ney-zapewnił ją. - Czy to wystarczy?

- Myślę, że tak... - Czuła, że ogarnia ją strach. Strach

i przerażenie. Do licha, na co się zgodziła? Otworzyła usta,
aby zaprzeczyć, wycofać się, póki nie było za późno.

- W takim razie wszystko załatwione - uciął krótko, nim

zdążyła otworzyć usta. - Przyjadę jutro rano dokonać bardziej
szczegółowych ustaleń.

ROZDZIAŁ CZWARTY

Na Ben Boyd Road, którą Reid przebijał się z powrotem

do północnego Sydney, panował ogromny ruch.

Spędził w Kangalumie więcej czasu, niż zamierzał, i teraz

czekała go praca do późnych godzin nocnych. Lepsze to niż
powrót do pustego apartamentu nad biurem, pomyślał.

Przyzwyczajony do jazdy po prawej stronie drogi, musiał

stale uważać, by uniknąć błędów w prowadzeniu samochodu,
ale nie przeszkodziło mu to intensywnie myśleć o starym
domu. Zamieszkanie w nim byłoby bardzo dogodne.

Właściwie jedyną przeszkodę stanowiła jego piękna wła­

ścicielka. Widok Penny Sullivan wywołał przypływ nieocze­

kiwanych emocji. To dziwne, sądził przecież, że wszystko
skończone... I było skończone, powtórzył w myślach.

A jednak... jednak gdy zobaczył ją w tej romantycznej

chatce nazywanej altaną, poczuł w sercu gwałtowne ukłucie.
Na tle porośniętej kwiatami ażurowej ściany wyglądała jak
obrazek. A gdy spostrzegł, że jej włosy nadal miękko i luźno
opadają wokół twarzy, podkreślając czyste, klasyczne piękno

jej rysów - cóż, ogarnęło go dziwne, przemożne zadowole­

nie... Była drobniejsza, niż pamiętał, i miał ochotę - ochotę,
nad którą z ledwością zapanował - żeby objąć jej talię.

Spojrzał na swe odbicie w lusterku i zmarszczył brwi. Nie

powinien zapominać, dlaczego się rozstali.

Nic dziwnego, że Penny nie mogła zrozumieć jego obsesji

na punkcie wypadku. Nie była z nim pamiętnego dnia, gdy
w wiadomościach wieczornych zobaczył wrak samochodu

swoich rodziców. Przyglądał się oniemiałym wzrokiem, jak

wynoszono ich nakryte prześcieradłami ciała... A potem po­
kazano pijanego mężczyznę, który płakał, i rękami zakrywał
twarz. Ale jego żal nie mógł pomóc ofiarom.

W ten oto sposób dorastającemu chłopcu zawalił się świat;

wszystkie plany i radosne marzenia rozpadły się na kawałki.
W tej jednej chwili dotarła do Reida, że ojciec nigdy już nie
pojedzie z nim na tournee, a matka nie usiądzie w pierwszym
rzędzie, gdy będzie debiutował w Carnegie Hall. Cała miłość,
ogromne wsparcie, z których czerpał siły przez piętnaście lat,
legły w gruzach z winy nieodpowiedzialnego, pijanego czło­
wieka, który nie był nawet w stanie pojąć rozmiarów tragedii,

jaką spowodował.

Tej straty nic ani nikt nie mógł Reidowi wynagrodzić.

I nikomu niebył w stanie wybaczyć podobnego błędu. Nie­
nawidził ludzi, którzy pili, a potem siadali za kierownicą. Nie
spodziewał się tego po Penny...

W dodatku zachowała się tak, jakby to on był winny. Do

licha, przecież ofiarował jej przebaczenie i zapomnienie!
W porządku - może tylko przebaczenie. Trudno mu było za­

pomnieć.

Och, gdybyż tylko potrafiła stawić czoło samej sobie, przy­

znać się do błędu - a nie zjakimś irytującym uporem szukać
wokół winowajcy... Być może wówczas ich związek miałby
szanse na przetrwanie?

Nie pamiętała momentu, w którym zasiadła za kierownicą,

i wobec tego spodziewała się

t

że uwierzy w jej niewinność!

Prawdopodobnie była bardziej pijana; niż sądziła.

A więc uciekła. Uciekła do Anglii. A on? On nie miał

powodów uciekać. Dobrze się stało, że spotkali się ponownie.
Dopiero teraz, gdy zobaczył Kangalumę, zrozumiał, że takie­
go właśnie domu szukał. Oszukał Penny. Nie zamierzał ku­
pować niczego w pobliżu. Pragnął wyłącznie jej posiadłości
- i zamierzał ją zdobyć.

Zdawał sobie sprawę, że to oznaczało, przynajmniej na

początku, mieszkanie razem z Penny. Biorąc pod uwagę swe
dzisiejsze reakcje, musiał być ostrożny; nie powinien zapo­
minać, że związek z Penny należał do przeszłości, i nie było

sensu tej niezbyt udanej przeszłości wskrzeszać.

Tak czy owak, odbudowa domu jawiła mu się jak wyzwa­

nie - i z przyjemnością temu wyzwaniu chciał stawić czoło.
Znał pewnego inżyniera, który specjalizował się w rekonstru­
kcji historycznych budowli. Jeśli zaoferuje mu sowite wyna­
grodzenie, ten człowiek gotów przenieść dlań góry...

Nie namyślając się dłużej, sięgnął po słuchawkę telefonu.

Kiedy Reid nadmienił, że dla własnej wygody zamierza

dokonać w domu kilku zmian, Penny przypuszczała, że cho­
dzi mu o pomalowanie ścian i wyłożenie podłóg nową wy­
kładziną. Nie przyszło jej do głowy, że zamierza odrestauro­
wać Kangalumę.

Właściwie dała się wyprowadzić w pole. Powinna się cze­

goś domyślić, gdy Reid przyjechał z panią architekt, i tak
zręcznie manewrował, że w końcu pozbył się Penny i sam
oprowadził tę kobietę po posiadłości. Dwa tygodnie później
pojawił się inżynier, uzbrojony w techniczne plany, które, nie
pytając nikogo o zdanie, rozłożył na stole w jadalni.

Penny, chcąc nie chcąc, musiała przenieść swe miejsce

pracy do pokoju położonego na tyłach domu. Hałas, kurz,
mdlące zapachy farb roznosiły się po całym domu. Z dnia na

dzień stawała się coraz bardziej rozdrażniona. Co Reid Bran-
den sobie myślał - czyj to był dom?

Odpowiedź była aż nadto oczywista. Penny z niepokojem

zerknęła na marynarkę Reida niedbale rzuconą na krzesło,
które widziała przez otwarte drzwi. Stos jego książek i papie­
rów leżał obok jej książek na stoliku do kawy, jego zaś ulu­
biona kawa - Mocca Kenya, przypomniała sobie z westchnie­
niem - wyparła z kuchni jej kawę rozpuszczalną.

Musiała jednak przyznać, ze denerwowały ją nie tylko

fizyczne oznaki jego obecności w Kangalumie. Nigdy nie

przypuszczała, że mieszkanie z nim pod jednym dachem
przyniesie jej tyle zgryzot. Czy był w pobliżu, czy też prze­
bywał poza domem - stale prześladował jej myśli, przywoły­
wał wspomnienia...

Piknik w Centeunial Park, a potem konna przejażdżka.

Reid na, wspaniałym gniadym rumaku niczym rycerz bez
zbroi... Reid trzymający ją za rękę, gdy siedzieli razem na
dywanie i słuchali Joan Sutherland, jak śpiewa partię z „Łucji
z Lammermooru". Reid za sterami jachtu na wodach zatoki...
Jego włosy potargane wiatrem i oczy promieniujące ra­
dością...

Przestań, szepnęła do siebie błagalnie. Takie rozmyślania

wiodły donikąd. Popatrzyła na swoje ręce. Drżały.

Próbowała właśnie zabrać się do przeglądania ogromnego

stosu korespondencji - plonu zaledwie trzech dni - gdy jeden
z robotników wsadził głowę przez drzwi.

- Może tu być trochę głośno, proszę pani - powiedział

z uprzejmym uśmiechem. - Robimy właśnie gościnną łazien­

kę za przepierzeniem. Pomyślałem, że lepiej będzie, jak panią
uprzedzę.

Dosyć tego! Zirytowana wyłączyła komputer i wstała.

- I tak miałam zamiar wyjść - powiedziała, siląc się na

uprzejmy ton.

Skinął głową z wyraźną aprobatą.

- To najlepsze, co może pani zrobić.
Była to pierwsza wizyta Penny w ogromnym biurowcu

z betonu i szkła, w którym mieściły się biura Reida. Choć
wiedziała, że mu się powiodło, rozmiary i przepych wieżowca
zrobiły na niej wrażenie. Nazwisko Reida i logo jego firmy
widać było z daleka.

- To miejsce zarezerwowane dla pana Brandena - powie­

dział wyniośle strażnik, kiedy zatrzymała swój samochód na
podziemnym parkingu.

Rozejrzała się wokół niepewnie; miejsca starczyłoby dla

trzech samochodów. W mgnieniu oka rozpoznała mercedesa
Reida.

- Wszystko w porządku. Mieszkamy razem. - Posłała

oniemiałemu strażnikowi słodki uśmiech, po czym niepo­
strzeżenie zniknęła w jednej z wind.

Kilka chwil później drzwi windy otwarły się bezszelestnie

na wprost recepcji. Widok marmurów, połyskliwego chromu
i miękkich wykładzin onieśmielił Penny do tego stopnia, że
przez ulotny moment zastanawiała się, co też porabia w tym
luksusowym wnętrzu.

Kiedy wreszcie dotarła do przestronnego gabinetu Toni

Rigg, przemknęło jej przez głowę, że wiele straciła, tak długo
stroniąc od pracy biurowej.

Na widok Penny Tonia uśmiechnęła się wymuszenie.
- Minęło sporo czasu, Penny... Sullivan, czyż nie?
- Witaj, Toniu. - Penny z wysiłkiem odwzajemniła

uśmiech. Tonia z pewnością nie mogła jej zapomnieć. Niepo­
trzebnie udawała, że nie pamięta jej nazwiska. - Wyglądasz

jak zwykle oszałamiająco - dodała ze sztuczną wesołością.

- Czyżbyś uległa amerykańskiej modzie i poddała się operacji

plastycznej?

- Mówisz na podstawie własnych doświadczeń? - W ko­

cich oczach Toni zapłonęły złe błyski. - W mojej rodzinie
kobiety takimi sprawami się nie przejmują.

Sama prosiłam się o guza, pomyślała Penny. Obecność

Toni w zadziwiający sposób wyzwala we mnie najgorsze in­
stynkty...

- Czy zastałam Reida? - spytała łagodnym tonem, osten­

tacyjnie ustępując z pola walki. - Muszę się z nim zobaczyć
w sprawie remontu, który przeprowadza w moim domu.

- Ach, prawda, zapomniałam, że chwilowo mieszka w go­

ścinnym skrzydle. - Ostatnie słowa wymówiła z naciskiem.

- I sądzisz, że on również śpi w gościnnym skrzydle?

- powiedziała szybciej, niż zdążyła pomyśleć. - W mojej sy­
pialni stoi wygodne podwójne łóżko.

Tonia pobladła i na chwilę zaniemówiła.
- Twój dom stanowi dla Reida nową zabawkę - rzekła

wolno, odzyskując rezon. - Uwielbia stwarzać coś z niczego.
Szkoda, że nie widziałaś, jakie cudo wyczarował na południu
Stanów z pewnego zrujnowanego domu, pamiętającego chy­
ba czasy wojny secesyjnej. Oczywiście, gdy dom będzie go­
tów, zajmiemy się czymś innym.

Tonia celowo użyła liczby mnogiej, żeby ją zdenerwować.

I prawie jej się to udało. Penny, choć zachowała kamienną
twarz, zaczęła się gorączkowo zastanawiać, czy tamten dom
na południu Stanów nie był przypadkiem własnością jakiejś
uroczej Amerykanki...

- Czy mogłabyś zawiadomić swego szefa o mojej wizy­

cie? - odezwała się z pozornym spokojem.

Na wargach Toni pojawił się lodowaty uśmiech.
- Reid ma obecnie ważną naradę i nie można mu prze­

szkadzać. Musisz trochę poczekać. - A po chwili dodała z na­
ciskiem: -Może napijesz się kawy albo... czegoś mocniej­
szego?

Penny odebrała to jako aluzję do swych rzekomych skłon­

ności do alkoholu. Popatrzyła na Tonie zimnym wzrokiem.

- Niczego nie potrzebuję - rzekła z naciskiem.
- Może poczytasz prasę? - Tonia pochyliła się nad stoli­

kiem zarzuconym kolorowymi magazynami. - Co my tu ma­
my? Och, „Vogue", to nie dla ciebie, z pewnością cię nie
zainteresuje... - Ostentacyjnie odłożyła na bok magazyn
o modzie i szukała dalej.

Penny dotknięta kolejną aluzją, tym razem dotyczącą jej

stroju, spojrzała na siebie krytycznie. Cóż, długa czarna spód­
nica i luźno tkany kremowy sweter pamiętały lepsze dni. Ale
przecież nie przyszła oszołomić Reida swym modnym stro­

jem. Popatrzyła na wspaniały wełniany kostium i łososiową

bluzkę Toni i mimowolnie westchnęła. Może nie postąpiła
słusznie? Być może zostałaby potraktowana poważniej, gdy­
by ubrała się bardziej wytwornie?

Do licha! Od dawna ubierała się na luzie, trochę w stylu

cyganerii. Czyżby teraz z powodu Reida wszystko miało ulec
zmianie? Zacisnęła wargi i nie patrząc na Tonie, sięgnęła po
magazyn literacki! Ubranie nie świadczy o człowieku, pomy­
ślała.

Tonia zakręciła się niespokojnie na krześle. Najwyraźniej

korciło ją, by wznowić rozmowę.

- Bardzo sprytnie postąpiłaś - westchnęła - wysyłając do

Reida list w imieniu swej siostrzenicy... Udało ci się wzbu­
dzić jego zainteresowanie.

- To Suzie napisała do niego. - W oczach Penny pojawiły

się gniewne iskierki. - Jest bardzo utalentowana i Reid może

jej pomóc.

- A nie lękasz się o jej reputację? - spytała Tonia z wyra­

zem powątpiewania na twarzy.

- Nie rozumiem - zdziwiła się Penny.
- Reid nie cieszy się kryształową opinią, jeśli chodzi o ko­

biety. Ten związek może zaszkodzić szkole, do której uczęsz­
cza twoja siostrzenica - zawyrokowała Tonia.

- Trudno to nazwać związkiem... Suzie skorzysta z do­

świadczenia zawodowego Reida, i nic poza tym.

Tonia parsknęła nieprzyjemnym śmiechem.

- Tylko mi później nie mów, że cię nie ostrzegałam - po­

wiedziała głosem pełnym drwiny.

Nie było w stylu Toni martwić się o czyjąś reputację. O co

jej może chodzić? - dziwiła się w duchu Penny. Nie miała
jednak czasu na roztrząsanie problemu, ponieważ drzwi do

gabinetu Reida otworzyły się niespodziewanie i pojawiła się
w nich grupa mężczyzn, a na końcu on sam.

Na widok Penny uniósł brwi.
- Czemu zawdzięczam twoją wizytę?
- Muszę z tobą porozmawiać... w cztery oczy. - Zerknęła

niechętnie na Tonie.

- W takim razie zapraszam cię na lunch. - Stanowczym

gestem położył dłoń na jej ramieniu i poprowadził w stronę
windy. - Czy nadal lubisz włoską kuchnię?

- Owszem, ale... -usiłowała protestować.
- Mam na stałe zarezerwowany stolik w „Piccolo'' przy

Milson Point - uciął, nim zdążyła dokończyć.

Restauracja mieściła się w niepozornej kamienicy schowa­

nej za nowoczesnym, wysokim biurowcem, ale widok na port,

który rozciągał się z jej ogromnych okien, godzien był malar­
skiego pędzla. Dzisiaj okna te pozostawały otwarte, wpusz­
czając do środka łagodny wiatr od morza i ciepłe promienie
wiosennego słońca.

Stolik Reida mieścił się w rogu przy oknie; Penny czuła

na twarzy łagodną morską bryzę, gdy zamawiała wodęPerrier,
krewetki i rybę z grilla.

Reid wybrał wino i oddał kartę kelnerowi.
- Zjem to samo - powiedział, a potem pochylił się ku

Pehny. -A teraz powiedz mi, jaka to ważna sprawa nie mogła
poczekać do wieczora?

Czuła się skrępowana intymną atmosferą, jaka nieoczeki­

wanie zapanowała przy stoliku. Nie tak wyobrażała sobie to
spotkanie.

- Chodzi o remont... Prace posunęły się trochę za dale­

ko... - plątała się bezradnie. - Musisz je natychmiast prze­
rwać.

Nastąpiła dłuższa przerwa, podczas której spróbował po­

dane właśnie wino, skinął aprobująco głową i pozwolił kel­
nerowi napełnić kieliszki.

- Jeśli martwisz się o koszty - rzekł wolno, gdy kelner

zniknął z pola widzenia - to wiedz, że ponoszę je dla własne­
go komfortu.

- Myślałam, że chodzi ci o niewielki, powierzchowny re­

mont. Tymczasem armia stolarzy kładzie cedrową boazerię
w holu, a następna ekipa montuje nową łazienkę! - stwierdzi­
ła z oburzeniem.

- Nie podoba ci się takie wykończenie? - spytał, udając,

że nie pojmuje w czym rzecz.

Przyniesiono krewetki i Reid zaczął je jeść z dużym ape­

tytem. Porcja Penny leżała nienaruszona.

- Muszę ci wyjaśnić - podjęła po namyśle - że ojciec

pozostawił dom mnie i mojej siostrze, Jo, z zastrzeżeniem, że
każda z nas może w nim mieszkać, tak długo jak zechce...
Widzisz, chciałabym zatrzymać dom i spłacić Jo... A jeśli
doprowadzisz go do tak wysokiego standardu, nigdy nie będę
mogła sobie na to pozwolić. Będzie miał zbyt wysoką cenę...
- dokończyła.

Zrzuciwszy wreszcie ten ciężar z serca zabrała się ze sma­

kiem za krewetki. Zmartwienia zawsze pobudzały jej apetyt.

Reid w zamyśleniu bawił się kieliszkiem,

- Dlaczego wcześniej nie powiedziałaś mi o tych swoich

planach?

- Nie przypuszczałam, że pokusisz się o kapitalny remont

- oświadczyła. .

Przez chwilę zastanawiał się, patrząc przez okno nieobe­

cnym wzrokiem, a potem rzekł krótko:

- Rozwiązanie jest bardzo proste.
- Odwołasz prace?
- Nie. Wstrzymam je na pewien czas. Najpierw zlecę profe­

sjonalnej firmie dokonanie waloryzacji budynku w jego obe­
cnym stanie. Połowa wyceny będzie częścią Jo. Wartość nastę­

pnych prac renowacyjnych stanowić będzie moją część...

Na twarzy Penny pojawiły się rumieńce gniewu.
- To oznacza jedynie, że będę miała was dwoje do spła­

cenia. I to ma być rozwiązanie?

- Jeśli jest dobra wola obu stron, zawsze znajduje się

rozwiązanie - rzekł sentencjonalnie.

Ale przecież było to rozwiązanie korzystne wyłącznie dla

niego!-buntowała się w duchu.

- Nie spróbowałaś nawet wina - zauważył jakby od nie­

chcenia, gdy przyniesiono drugie danie.

- Obecnie rzadko piję - ucięła.

Samochód zostawiła w północnej dzielnicy Sydney, a mu­

siała jeszcze dojechać do domu. Wbrew temu, co sądził, nie
siadała za kierownicą po wypiciu alkoholu.

Przez dłuższą chwilę jedli w milczeniu; dziwnym zbiegiem

okoliczności jednocześnie wyciągnęli rękę po sól i wówczas
Reid nerwowo cofnął dłoń. Cofnął dłoń, jakby się bał, jakby
nie chciał jej dotknąć! Penny poczuła ucisk w żołądku. Czyż­
by przypadkowe dotknięcie jej ręki wzbudzało w nim aż takie
obrzydzenie? Dlaczego zatem postanowił mieszkać z nią ra­
zem w Kangalumie? Może wcale by go nie obeszło, gdyby
się stamtąd wyprowadziła?

Pełna niespokojnych myśli w milczeniu piła kawę, raz po

raz zerkając na Reida, rejestrując każdy jego gest, każde po­
ruszenie. Przesuwały jej się przed oczami sceny z przeszło­
ści... Jakże inaczej wyglądały wówczas ich wspólne posiłki!

Wreszcie Reid dopił kawę. Zauważyła,że regulując rachu­

nek, zostawił napiwek, którego wysokość z pewnością prze­
szła najśmielsze oczekiwania kelnera. Z goryczą uświadomiła
sobie, że pod względem sytuacji materialnej dzieli ją od niego
przepaść.

- Czy musisz odebrać dziś Suzie ze szkoły? - spytał.
Zaprzeczyła ruchem głowy.
- Suzie woli wracać autobusem z przyjaciółmi. Dzisiaj

rozzłościła się, gdy nalegałam, że ją odwiozę.

- W takim razie możemy jechać prosto do domu?

My? Nie planowała wspólnej jazdy dokądkolwiek. Wspól­

ny lunch wystarczająco nadszarpnął jej siły.

- Zostawiłam samochód zaparkowany w budynku twoje­

go biura - powiedziała stanowczym tonem.

- Daj mi kluczyki, ktoś ci go później odprowadzi. Rozu-

miem, że chcesz mieć zrobioną wycenę domu jak najszybciej,

prawda?

- Owszem, ale...
- Chodźmy już! - stanowczo przeciął jej wątpliwości.
Raz jeszcze uległa presji jego silnej osobowości. Zawsze

niezmordowanie dążył do celu i potrafił porywać za sobą
innych. Uświadomiła sobie z jaskrawą wyrazistością, że nadal
dysponował czarodziejską mocą, jakimś rodzajem magnety­
zmu, któremu nie zdolna była się przeciwstawić. Co dziwniej­
sze, nawet nie miała ochoty się opierać! Jego argumentacja
miała niezwykłą siłę; potrafił wymuszać zgodę na wszystko,
nie posługując się ani szantażem, ani gwałtem. Jak to się
działo, że zazwyczaj mówiła „tak", zanim zdążyła pomyśleć?
W dodatku wydawało jej się to później całkiem naturalne...

Patrząc na niego kątem oka, zdała sobie sprawę, że znów

postawił na swoim. Wpadła przecież do jego biura zdeter­
minowana, za wszelką cenę chcąc zmusić go do przerwania
prac remontowych, teraz zaś siedziała obok niego w samo­
chodzie i w najlepszej komitywie, jakby związani cichym

porozumieniem, podążali do domu... Do jej domu!

Z niepokojem przyglądała się dłoniom Reida - delikatnym

dłoniom muzyka spoczywającym na kierownicy. Za każdym
razem, gdy zatrzymywali się na światłach, wystukiwał palca­
mi melodię, która zapewne dźwięczała mu w głowie.

Z wysiłkiem przełknęła ślinę; pamiętała jeszcze ciepły do­

tyk tych rąk na swoim ciele, pamiętała, jak wygrywał nimi
rozkoszną, miłosną melodię. Poczuła dreszcz przebiegający
po kręgosłupie. Jeśli muzyka była pokarmem miłości...

Nie! - pomyślała. Wypadli z rytmu, zapomnieli nut, nie

potrafią już zagrać razem tego rodzaju muzyki. Na zawsze
zapamięta wyraz twarzy Reida, gdy przypadkowo musnął jej

dłoń w restauracji. Malował się na niej szok, obrzydzenie...
Mogą razem pracować, utrzymywać poprawne stosunki kole­
żeńskie, wiedziała jednak; że Reid w głębi duszy zawsze bę­
dzie nią pogardzać.

Patrzyła martwym wzrokiem na drogę. Dlaczego jej myśli

zawsze błądziły wokół tych samych spraw? Przyłożyła wilgotną
dłoń do rozpalonego czoła. Dlaczego nie potrafiła dokładnie
odtworzyć wydarzeń sprzed pięciu lat? Wszystkie dowody
świadczyły przeciwko niej... Jeśli nie mogła zaakceptować swej
winy, powinna oczyścić się z zarzutu. Ona jednak potrafiła jedy­
nie zaprzeczać... W każdym razie Reid tak uważał. I to właśnie
było głównym powodem sporu między nimi.

- Boli cię głowa?
- Nie... - opuściła rękę. - Po prostu rozmyślałam...
Na szczęście nie drążył tematu, ponieważ dojechali już do

Kangalumy.

Reid wyjaśnił kierownikowi robót, że musi zawiesić roz­

poczęte prace, aż zostanie sporządzona dokładna wycena nie­
ruchomości.

- To tylko niewielka zwłoka - wyjaśniał. Po chwili, gdy

robotnicy zaczęli pakować sprzęt i zbierać się do odjazdu,
nieoczekiwanie zwrócił się do Penny: - Przypuszczam, że

Suzie niedługo wróci ze szkoły. Chciałbym trochę z nią po­

pracować.

Spojrzała mu badawczo w oczy, i nagle zdała sobie spra­

wę, że po raz pierwszy są w domu całkiem sami. Robotnicy
odjechali, a Suzie wróci dopiero za pewien czas... Z niewia­
domej przyczyny ogarnęła ją panika! A przecież nie bała się
Reida! Nie, to było coś więcej - była to jakaś dręcząca świa­
domość jego obecności, która sprawiała, że całe jej ciało,

każdy mięsień i nerw drżały od szalonego napięcia.

Bezwiednie zrobiła krok do tyłu.

- Napijesz się kawy? - spytała nienaturalnie cichym i lek­

ko drżącym głosem.

Popatrzył na nią spokojnie, drwiąco.

- Nie, dziękuję.
To stawało się nie do zniesienia. Czy zdoła zachować dys­

tans, czy uda jej się nadal grać rolę wzorowej pani domu?
Przecież nikim innym dla niego już być nie mogła.

Nerwowo zdmuchnęła kurz z piętrzących się na biurku

książek.

- Czym ci więc mogę służyć? - spytała.
- Och, miałbym ochotę na kilka rzeczy, ale nie sądzę, byś

mi je dała po dobroci - zażartował. - Czy nie mam racji,
Penny?

Wojowniczo uniosła głowę, ostatkiem sił opanowując zde­

nerwowanie.

- Jeśli chodzi ci o seks, to z całą pewnością masz rację.

Wolałabym umrzeć! - rzuciła mu prosto w twarz.

Rozciągnął usta w drwiącym uśmiechu.

- Nie zawsze byłaś nastawiona wobec mnie tak niechętnie

- rzekł przeciągłym tonem, i nie zważając, że gotowała się
z furii, dodał: - Nie powiedziałaś mi jeszcze, czy w twoim
życiu jest ktoś wyjątkowy, ktoś...

- To nie twoja sprawa! - przerwała mu gwałtownie.
Popatrzył na niąz rozbawieniem; czuła, że czyta w niej jak

w otwartej książce i droczy się z nią teraz jak kot z myszą.

- Oczywiście, domyśliłem się prawdy, Penny - powie­

dział jakby od niechcenia. - Żaden mężczyzna przecież by nie
pozwolił, żeby inny zajął jego terytorium. Skoro więc zgodzi­
łaś się, bym tu zamieszkał, wnoszę, że...

- Do licha z tobą, Reid! - zawołała ze złością. - Właści-

wie, dlaczego tak nalegałeś, żeby tu zamieszkać?- Wskazała
wymownym gestem na panujący wokół bałagan. - Z pewno­
ścią nie mogłeś liczyć na ciepłą, domową atmosferę! W tej
chwili więcej ciepła mógłbyś znaleźć we własnym biurze.

Zastanawiam się więc, dlaczego to robisz?

- Znasz powiedzenie o łące sąsiada... - Popatrzył na nią

wyzywająco. - Zawsze wydaje się nam bardziej zielona.

Potrząsnęła głowa, ale nie potrafiła oderwać od niego oczu;

miała wrażenie, że jakaś dziwna siła przykuwa jej wzrok do

jego twarzy.

- Masz bujną wyobraźnię - wymamrotała. Chciała od­

wrócić się i uciec, byle tylko nie kontynuować rozmowy, któ­
ra stawała się coraz bardziej dwuznaczna.

Podszedł kilka kroków i stanął na wprost niej.

- Nic podobnego - zaprzeczył. - Lata występów nauczy­

ły mnie wyczuwać i rozumieć nastroje publiczności. Zawsze
wiem, co myślą... - Przysunął się jeSzcze bliżej. - I zawsze
wiem, czego ode mnie chcą.

- Tym razem się mylisz... - Miała tak ściśnięte gardło, że

ledwie mogła mówić. Puls walił jej jak oszalały, z wysiłkiem

przełykała ślinę. - Doceniam twoją pomoc przy remoncie
domu, ale nie oznacza to, że chcę czegoś więcej od ciebie...

Niespodziewanie powiódł palcem po jej policzku. Zadrża­

ła, a serce niemal jej bić przestało na wspomnienie podobnych
chwil z przeszłości, które kończyły się zwykle gwałtownym
wybuchem namiętności.

- Jesteś pewna?-wyszeptał czule.

Odgarnął z szyi jej włosy i pocałował ją w kark. Cały po­

kój zawirował jej przed oczami; oddychała coraz szybciej.
Czyżby naprawdę zapomniała, jaką nieodpartą siłę miały jego
pocałunki? Jakże łatwo byłoby teraz poddać się gwałtownemu

wzruszeniu, pozwolić, by zaniósł ją do sypialni i zaspokoić
pragnienia, które tak długo pozostawały uśpione... Była sza­
lona, uważając, że zdołała pogrzebać je na zawsze. Wystar­
czyło delikatne muśnięcie jego palców, by je ponownie obu­
dzić.

Zdawała sobie sprawę, że powinna coś zrobić - cokolwiek,

by zakończyć tę żenującą scenę, ale jej ciało buntowało się
przeciw logicznym nakazom rozumu. Gdy Reid pochylił gło­
wę i delikatnie dotknął wargami kącika jej ust, jęknęła żałoś­
nie, na wpół protestując, na wpół poddając się gwałtownej fali
namiętności.

- A widzisz - wyszeptał prosto w jej twarz, a wibracja

jego głosu przeniknęła ją do głębi. - Nadal potrafię odgadnąć,

co myśli moja publiczność.

Nagle ją puścił i odsunął się o krok. Na jego wargach

pojawił się drwiący uśmieszek. Penny zagotowała się ze zło­
ści. Czuła się ośmieszona, upokorzona.

- Ty łajdaku! - krzyknęła,

v

nie mogąc się opanować. - Po­

pełniłam błąd, że pozwoliłam ci się tu wprowadzić! Powin­
nam była wiedzieć, że wykorzystasz sytuację!

Stał spokojnie, jakby obojętny na jej gniew.

- Ale ty przecież wiedziałaś, Penny - powiedział z irytu­

jącą pewnością. - Wiedziałaś, tylko nie chcesz się do tego

przed sobą przyznać.

ROZDZIAŁ PIĄTY

Penny buntowała się w duchu, rozzłoszczona jego przeni­

kliwością oraz własnym brakiem konsekwencji. Nigdy nie

planowała ani też nie miała nadziei, że kiedykolwiek znów
się pocałują. Właściwie nie chciała mieć z nim nic wspólnego.
Dlaczego więc odwzajemniła pocałunek? Ja myśl ją irytowa­
ła. Wiedziała przecież, że powinna go odepchnąć, gdy tylko
poczuła dotyk jego zmysłowych ust.

Och, dlaczego tego nie uczyniła? Nie powinna dopuścić,

by ją upokarzał.. .Spojrzała mu w oczy znienacka. Błyszczały
w nich złośliwe iskierki, a kąciki ust unosiły się z wyraźną

satysfakcją. .

- Nie rozumiem, dlaczego narzucanie, się kobiecie uwa­

żasz za tak zabawne! - wybuchła.

- Wprost przeciwnie. Nigdy nie byłem i nie jestem zwo­

lennikiem przemocy. Nie można nazwać nadużywaniem siły
pogłaskanie kogoś po policzku. O tak... - Zademonstrował
to po raz wtóry, a ją znów od stóp do głów przeszły ciarki.

Gwałtownie odskoczyła do tyłu.

- Jak śmiesz! Jak możesz nawet przypuszczać, że nadal

cię kocham?

- Cóż, wszyscy popełniamy błędy - rzekł gładko. - Tylko

niektórzy z nas nie potrafią się do nich przyznać.

Nie mogła się pomylić, sens tych słów był aż nadto wy­

mowny. To ona nie chciała się przyznać, że spowodowała

wypadek... A gdyby wówczas skapitulowała, gdyby wyznała
winę i poprosiła o wybaczenie? Czy tym samym zasłużyłaby
na miłość?

- Nie... -wypowiedziały prawie bezgłośnie jej usta.
Ani za cenę rozkoszy, ani miłości nie mogła przyznać się

do błędu, którego być może wcale nie popełniła. O wydarze­
niach tamtej straszliwej nocy powinna koniecznie dowiedzieć
się czegoś więcej.

- Znowu „nie"? - Uniósł w górę brwi w odwiecznym ge-:

ście zdziwienia. - Ostatnio to twoje ulubione słowo, Penny.

- W stosunku do ciebie to najlepsza obrona - odparowała.

Oczy pociemniały mu gwałtownie, miały teraz kolor głę­

bokiej morskiej zielem,

- Nawet najmocniejszą linię obrony można przełamać.
- I po cóż miałbyś to robić?—spytała zaczepnie.
- Sam zadaję sobie to pytanie od, chwili, gdy ponownie

cię ujrzałem.

A zatem intrygowała go, stanowiła dlań wyzwanie. W jego

głosie dosłyszała nutę dziwnej determinacji i poczuła się nie­
pewnie.

- Czego ty właściwie ode mnie chcesz? - spytała.

- Przecież to oczywiste - przeciął jej wątpliwości. - Chcę

Kangalumy.

- Mojego domu?
- Mówiłaś, że tylko połowa domu należy do ciebie.

Chciałbym wykupić udziały twoje itwojej siostry i osiedlić
siętu na stałe.

Oczy rozszerzyły jej się ze zdumienia. Przez chwilę stała

zaszokowana, nie mogąc wydobyć głosu.

- A więc... wszystkie prace, które tu rozpocząłeś... - wy­

jąkała. - Wszystko to ukartowałeś, prawda?

- Chyba nie sądzisz, że zainwestowałbym tyle pieniędzy

w wyna ęty dom? - odpowiedział rzeczowym tonem.

A więc to był plan, przewrotny plan odebrania jej domu!
- Nie możesz, nie pozwolę ci na to! - zawołała głosem

drżącym z emocji.

- Za późno. Jeśli wycofam się z inwestycji, nie pozostanie

ci nic innego, jak wystawić dom na sprzedaż, a bądź pewna,
że dam najwięcej. Możesz zresztą po dobroci sprzedać mi
Kangalumę według dokonanej wyceny, wówczas będziesz
mogła stawiać warunki...

Wybuchła nagle histerycznym śmiechem.

- Musisz mnie bardzo nienawidzić - zawyrokowała.
- Nie masz racji, Penny - zaprzeczył ze stoickim spoko­

jem. - To jedynie rzeczowa propozycja; dzięki której masz

być może ostatnią okazję ubić dobry interes. Odnoszę wraże­
nie, że wyświadczam ci przysługę.

- Jak na to wpadłeś? - zakpiła.
-

Posiadłość jest zbyt duża, by samotna kobieta poradziła

sobie z jej utrzymaniem. Zamiast prowadzić aktywne życie

towarzyskie, do którego jesteś stworzona, spędzasz czas na
pieleniu grządek.

- Widzę, że uważasz się również za eksperta od mojego

życia prywatnego - odcięła się. - Dziękuję ci za troskę, ale
wolałabym, byś pozostawił w spokoju mnie i moje chwasty.

- Wyrządziłbym ci wówczas ogromną krzywdę, Penny

- oświadczył. - Przychodzi mi do głowy jeszcze jedno roz­
wiązanie...

- Umieram z ciekawości, by je usłyszeć-drwiła.

- Moglibyśmy mieszkać razem w Kangalumie - rzekł

otwarcie, a gdy nie mógł doczekać się odpowiedzi, ponaglił:
- I co ty na to?

Stała jak zahipnotyzowana. Całkiem ją zaskoczył.

- I uważasz, że miałbyś pod ręką zabawkę? - powiedziała

w końcu z wyrzutem.

- Czy właśnie taki układ proponujesz? - W jego zielon­

kawych oczach zabłysły diabelskie iskierki.

- Proponuję, żebyś poszedł do diabła! - powiedziała, sta­

rannie dobierając słowa.

Wydawał się spokojny, choć ona dygotała ze zdenerwowania.
- Jeśli mam być szczery, wolałbym pierwszą ewentual­

ność - powiedział.

Nie zdążyła odpowiedzieć, ponieważ trzaśniecie fronto­

wych drzwi zwiastowało nadejście Suzie.

- Tu jesteśmy! - zawołała Penny ze sztuczną wesołością,

rzucając Reidowi ostrzegawcze spojrzenie.

Popatrzył na nią chłodno, z wyrzutem. Poczuła lekkie za­

żenowanie. Reid zachowywał się w stosunku do Suzie bardzo
poprawnie. Nie powinna go podejrzewać, że wciągnie nasto­
latkę w swe prywatne sprawy. Gdy dziewczynka weszła do
pokoju, stał z rękami w kieszeniach przy dużym, balkono­
wym oknie i w zamyśleniu obserwował zatokę.

- Witaj, Suzie - Penny z uśmiechem zwróciła się do sio­

strzenicy. - Jak poszło w szkole?

- W porządku. - Oczy jej pojaśniały, gdy zobaczyła Rei-

da. - Cześć, Reid. Wcześnie dziś wróciłeś. Chciałeś sprawdzić
postęp prac budowlanych?

- Zjedliśmy dziś lunch z twoją ciotką. Postanowiłem więc

wrócić z nią do Kangalumy i poświęcić ci trochę czasu. Oczy­
wiście, jeśli masz ochotę.

- Wspaniale! -uradowała się Suzie. - Przyniosę klarnet.
- Spotkamy się w altanie, zgoda? - wtrąciła Penny. - Tu

jest za duży bałagan.

Poza tym przebywanie z Reidem w tym samym pokoju po

tym, co się pomiędzy nimi stało, było zbyt krępujące. Pomy­
ślała, że na zewnątrz łatwiej uporządkuje myśli. Musi się teraz
dobrze zastanowić. Przecież nie odda mu Kangalumy.

W napiętej, dręczącej ciszy szli ramię w ramię w stronę

altany. Niemal fizycznie wyczuwała obok siebie jego władczą
obecność. Emanowała z niego siła równie pierwotna i nieuja-
rzmiona jak morski wicher, który burzy falę. Czyż mogła
przeciwstawiać się takiej sile i mieć nadzieję na zwycięstwo?

- Nie musimy ze sobą walczyć, Penny - powiedział, jak­

by czytając jej myśli - Pamiętaj, że istnieje alternatywa.

- Znasz już moją odpowiedź - ucięła szorstko.
- To nie była przemyślana odpowiedź.
- Nawet gdybym miała rozmyślać przez resztę życia, do-

szłabym do takiego samego wniosku - odparła z niezłomną

pewnością siebie.

- Pożyjemy, zobaczymy - rzekł filozoficznie.
Na szczęście nie mieli czasu na dalszą rozmowę, ponieważ

szybkim krokiem nadciągała Suzie. Po chwili wszyscy troje
usiedli w cieniu altany.

Penny przyniosła ze sobą teczkę z papierami. Miała na­

dzieję, że przy akompaniamencie Suzie odpisze na kilka li­
stów Reida. Jednak skupienie uwagi na pracy okazało się
niemożliwe. Niecałe dwa metry dalej siedział Reid, i choć
teraz interesował się wyłącznie grą Suzie, Penny była boleśnie
świadoma jego obecności. Raz jeden przypadkiem skrzyżo­

wali spojrzenia. Musiał wiedzieć, że mu się przygląda... Do
diabła z nim!

Dźwięki klarnetu również ją rozpraszały. Reid zresztą co

chwila przerywał Suzie.

- Giampieriego należy zacząć bardzo spokojnie - po-

uczał. - Wyobraź sobie, że łagodne fale oceanu miękko ude­
rzają o brzeg, a potem gwałtownie urastają do ogromnych
rozmiarów i z łoskotem rozbijają się o skały.

Tak jak pocałunki Reida, pomyślała Penny, i wydało jej

się, że znów czuje łagodny, pieszczotliwy dotyk jego warg,
wyzwalający w niej lawinę gwałtownych wzruszeń. Odniosła
wrażenie, że muzyka akompaniuje jej myślom.

Nie mogła usiedzieć dłużej na miejscu.

- Przyniosę coś zimnego do picia. - Odrzuciła propozycję

pomocy ze strony Suzie. - Lemoniada jest już gotowa. ZA
chwilę wracam.

Donośne dźwięki klarnetu dobiegały ją z tyłu, gdy szła

ścieżką w stronę domu. Była tak zamyślona, że niemal zde­
rzyła się z nadchodźącym z naprzeciwka mężczyzną. Ubrany
był w dżinsy i kurtkę, a z jego ramienia zwisała duża, skórza­
na torba.

- Poinformowano mnie, że zastanę tu Reida Brandem

-powiedział, jakby zaskoczony jej widokiem.

- Och, jest pan rzeczoznawcą, czyż nie? - I nie czekając

na odpowiedź, dodała uprzejmie: - Pan Branden jest teraz
w altanie na końcu tej alejki. Proszę podążać za muzyką!

Spojrzał na nią dziwnie, jakby nie dowierzał własnym

uszom. .

- Dziękuję, już pędzę - i niemal pobiegł we wskazanym

kierunku.

Dziwny facet, pomyślała, wchodząc do domu. Co prawda

nie zdążyła mu się uważnie przyjrzeć i niewiele by o nim
mogła powiedzieć. Reid to prawdziwy czarodziej, skóro tak
szybko udało mu Się sprowadzić fachowca od wyceny.

Postawiła dodatkową szklankę na tacy, dorzuciła trochę

domowych ciasteczek i wyszła, by dołączyć do pozostałych.

Na ścieżce została niemal przewrócona przez domniema­

nego rzeczoznawcę, który pędził na oślep z przeciwnej strony.
Torbę miał otwartą i Penny kątem oka zauważyła wystający

z niej długi czarny przedmiot.

- Dziękuję pani - mężczyzna uśmiechnął się złośliwie.

- Bardzo mi pani pomogła.

Pomogła? Nagle ogarnęły ją wątpliwości. Gdy weszła do

altanki i ujrzała rozwścieczoną twarz Reida, doznała nagle
olśnienia. Czyżby...

- Dlaczego wpuściłaś tu tę szumowinę? - pienił się Reid.

- To fotoreporter z magazynu „Inside"!

- Och, nie! - zakryła dłonią usta, gdy uświadomiła sobie

wszystkie możliwe konsekwencje.

- Ten szmatławy brukowiec celuje w sensacyjnych histo­

ryjkach z życia sław, a jeśli nie mają niczego w zanadrzu,
wymyślają własne historie!

- Nie wiedziałam...— wykrztusiła, zawstydzona własną

naiwnością. Jakże mogła wpuścić kogoś takiego na teren po­
siadłości i jeszcze wskazać drogę do Reida... I do Suzie?
- Czy... czy udało mu się zrobić zdjęcia?-spytała z przera­
żeniem.

- Niestety, tak. Zrobił kilka, nim zdołałem go wyrzucić.

Oni zwykle pstrykają, a potem w nogi. Do licha, jak mogłaś

nie zauważyć aparatu, który targał ze sobą!

- Zauważyłam dopiero, gdy wychodził. Schował go do

torby. - Popatrzyła na Reida swymi jasnymi, niemal przezro­
czystymi oczami. - Zrobił wspólne zdjęcie tobie i Suzie?

- Reid właśnie demonstrował mi poprawny układ palców,

gdy znienacka wyskoczył ten facet - objaśniła podekscytowa­
na Suzie, nie zdając sobie jeszcze sprawy z powagi sytuacji.

- No i zrobił nam zdjęcie... Czy one ukażą się w prasie?

- Obawiam się, że tak. - Ton głosu Reida świadczył, że

obawia się najgorszego.

Penny przypomniała sobie, że Reida w środowisku muzy­

cznym nazywano kiedyś playboyem. Łatwo można było sobie
wyobrazić uciechę gawiedzi, gdy połączą jego nazwisko
z mentorskim programem prywatnej szkoły. I właśnie przed
tym przestrzegała ją Tonia...

Tonia!

Serce zamarło jej w piersiach. Czyżby za tym wszystkim

stała Tonia? Któż inny mógłby poinformować prasę o zaan­

gażowaniu się Reida w szkolny program pomocy uzdolnio­
nym dzieciom? Nie miała jednak przeciwko niej żadnego
dowodu. Nie powinna rzucać oskarżeń na wiatr.

- I co teraz zrobimy? - spytała zduszonym głosem.
- Zaatakujemy! Atak jest najlepszą formą obrony, czyż

nie? — Wykrzywił ponuro usta.

- Ale jak? Nie uda ci się przecież powstrzymać tej gazety

przed wydrukowaniem tego, co zechcą.

- I nie będę ich powstrzymywał. Dostarczę im natomiast

historię znacznie bardziej wybuchową.

- Co masz na myśli?
- Ogłoszę nasze zaręczyny!

Poczuła się tak, jakby dostała nagle cios w żołądek.
- Co takiego?!

- Zaręczycie się? To wspaniale! - Suzie podskakiwała

z radości.

- Suzie, bądź tak dobra i zanieś tacę do domu. Muszę

porozmawiać z Reidem na osobności.

Suzie z ociąganiem spakowała klarnet, zabrała tacę i ode­

szła. Gdy tylko jej sylwetka zniknęła za zakrętem, Penny

zwróciła się do Reida z ledwie powstrzymywaną furią:

- Jak mogłeś! Chyba oszalałeś! Nie wyjdę za ciebie i ni­

gdy się z tobą nie zaręczę. Nie pojmujesz, że cię nienawidzę?

- W przeciwnym razie obrzucą błotem nie tylko mnie, ale

również Suzie i szkołę, skompromitują ideę programu men­
torskiego. Wolisz, aby tak właśnie się stało?

- Oczywiście, że nie. - To, co stanie się z nią, wyraźnie

go nie obchodziło... Ale czyż mogła pozwolić, by Suzie cier­
piała za niewinność? Co będzie, jeśli w wyniku prasowej
nagonki siostrzenica załamie się, a program jej szkoły zosta­
nie wyśmiany? - Czy jesteś pewien, że nie ma innego wyj­
ścia? - spytała.

- Jeśli zostanę w końcu szacownym, żonatym mężczyzną,

to przypuszczam, że skandal nas ominie. Oczywiście, jeśli
potrafimy dobrze zagrać swe role.

Jaki miała wybór? Po krótkim namyśle uległa.
- Zgoda. Zrobię to ze względu na Suzie. Wiem, ile znaczy

dla niej muzyka i ten program.

- Skoro mnie nienawidzisz, nie oczekuję innych moty­

wów twej decyzji - powiedział z krzywym uśmiechem. A po
chwili dodał rzeczowym, spokojnym tonem: - Musimy dzia­
łać szybko. „Inside" wychodzi w piątek. Dziś mamy wtorek...
Jutro rano zwołam konferencję prasową i zawiadomię o na­
szych zaręczynach. Informacja znajdzie się w wieczornych
wiadomościach, a w czwartek rano na łamach całej prasy.
W piątek „Inside" będzie miał się z pyszna, jak ostatni koń na

wyścigach.

W głowie miała zamęt myśli. Jakże on mógł o tej sprawie

mówić w sposób tak chłodny i bezosobowy! Dla niej publi­
czne zaręczyny z Reidem stanowić będą ciężką próbę... Nie­
gdyś byłoby to wielkie, radosne wydarzenie, ale teraz... Teraz
nie była właściwie pewna swych uczuć. Przede wszystkim się

bała, ale gdzieś głęboko w sercu czuła dziwne podniecenie
- podniecenie, którego nie sposób było logicznie wyjaśnić.

Nie powinna przecież ekscytować się pomysłem publicz­

nego ogłoszenia zaręczyn! - zżymała się w duchu i natych­
miast postanowiła, że zakończy całą sprawę, gdy tylko groźba
skandalu minie. Tak czy owak, nie mogła poskromić chęci
stawienia czoła nieoczekiwanemu wyzwaniu. Tak musi czuć
się człowiek dotknięty nagłym szaleństwem, pomyślała z re­
zygnacją.

Następnego ranka przy śniadaniu z ponurą miną rozmyśla­

ła o konferencji prasowej, którą zwołał Reid.

- Lepiej się poczujesz, jeśli cokolwiek zjesz - poradził jej

życzliwie. - Przyjmij radę od człowieka, który nauczył się już
walczyć z tremą.

- Czy nie mógłbyś pójść na tę konferencję beze mnie?

- spytała.

- Cóż warte jest wesele bez udziału panny młodej! - za­

żartował złośliwie.

Rzuciła mu przerażone spojrzenie.

- Kto to mówi o pannie młodej i weselu?
- Wesele następuje zazwyczaj po zaręczynach, czyż nie?

- ironicznie wykrzywił kąciki ust.

- Nie tym razem.
- W takim razie nie musisz się o nic martwić. - Ze spo­

kojem podniósł się z krzesła.

Konferencja prasowa za chwilę miała się rozpocząć. Penny

nerwowym ruchem wygładziła koronkowe obrzeżenie bluzki,
którą miała na sobie. Cały jej strój był w odcieniu dojrzałe­
go melona, który, jak zapewniła ją ekspedientka,, doskona­
le podkreślał jej karnację. Z irytacją przypomniała sobie

propozycję Reida, że zapłaci za jej nową kreację. Oczywiście,
odmówiła. Musiała mu zresztą przypomnieć, że nie były to

ich prawdziwe zaręczyny i nie mogła pozwolić sobie na taką

poufałość.

W sali konferencyjnej oczekiwał ich tłum dziennikarzy.

Były tam przynajmniej trzy ekipy telewizyjne, a stół, przy
którym mieli zasiąść, pokrywał gąszcz mikrofonów. Teraz
Penny odczuła zadowolenie, że sprawiła sobie nowe ubranie.

Świadomość dobrego wyglądu podniosła ją na duchu.

Gdy weszli, przywitał ich pomruk zainteresowania. Wszy­

scy utkwili wzrok w Reidzie, który mocno obejmował Penny
w talii i prowadził do stołu. Ramię władczo ją obejmujące
dodawało jej odwagi. Nie mogła jednak wyzbyć się wrażenia,
że prowadzona jest na egzekucję... Ale czyż nie była to pra­
wda? Doskonale wiedziała, że po złożeniu stosownych
oświadczeń całe jej prywatne życie legnie w gruzach. Taka
była cena ratowania Suzie i honoru szkoły.

Gdy już zasiedli za stołem, Reid nieoczekiwanie uścisnął

jej dłoń, dodając odwagi, a potem pochylił się do mikrofonu

i w sposób elegancki i swobodny powitał dziennikarzy. Jakże
mu zazdrościła pewności siebie i opanowania, którego musiał
nauczyć się z racji swej zawodowej kariery.

- Wróciłem do Australii, by uregulować dwie ważne sprawy

- powiedział głosem ciepłym, wzbudzającym zaufanie. - Po
pierwsze, pragnąłem zorganizować w Sydney główne biuro mo­

jej korporacji, i jak widzicie, udało mi się tego dokonać. Po

drugie... - urwał na moment, dla wywołania dramatycznego
efektu - pragnąłem poprosić o rękę Penny Sullivan. Właśnie
wczoraj uczyniła mi ten zaszczyt i wyraziła zgodę.

Jak należało się spodziewać, oświadczenie Reida wywołało

wrzawę, potem zaś nastąpiła eksplozja pytań. Naturalnym

tonem, z wdziękiem odpowiedział na wszystkie, nawet te naj­
bardziej krępujące.

- Dlaczego czekał pan tak długo, by wrócić i oświadczyć

się? - padło kolejne trudne pytanie.

- Najpiękniejsze rzeczy w życiu zawsze warte są oczeki­

wania - odparł bez zmrużenia okiem, i uśmiechnął się kąci­
kiem ust do Penny. - Byłem zaprzątnięty najpierw budową
swego muzycznego imperium, Penny zaś rozwijała się zawo­
dowo... I dopiero teraz, gdy wróciłem, obydwoje zdaliśmy
sobie sprawę, że nie mamy ochoty czekać ani chwili dłużej.

Nieprawdaż, kochanie?

Pełne miłości spojrzenie, którym ją obdarzył i ostatnie pie­

szczotliwe słowo sprawiły, że spłonęła rumieńcem. Reporte­

rzy nie omieszkali uwiecznić na zdjęciach uroczego zażeno­
wania narzeczonej.

- Nie chcieliśmy dłużej czekać - oznajmiła, starannie do­

bierając słowa: -Gdy znów ujrzałam Reida, odniosłam wra­
żenie, jakby czas stanął w miejscu...

- Jak to się stało, że znów jesteście razem? - dopytywał

się wścibski dziennikarz.

- Dostałem list od pewnej uroczej, młodej damy, która

wkrótce zostanie moją siostrzenicą - Reid wybawił Penny
z opresji. - Suzanne Kimber jest utalentowaną klarnecistką.
Poprosiła, bym został jej muzycznym opiekunem, nie zdając
sobie sprawy, że z jej ciotką wiążą mnie najściślejsze więzy...
więzy miłości.

Jakże gładko potrafił kłamać! Penny z ogromnym wysił­

kiem pokonując wewnętrzne opory, zdołała się uśmiechnąć
i lekko skinąć głową.

-Czekamy na pocałunek, Reid! - zawołał nagle jeden

z kamerzystów.

Reid uśmiechnął się radośnie. Zbyt radośnie, pomyślała

Penny. To był uśmiech niemal szyderczy.

Chwilę później nie była zdolna myśleć, gdy objął ją ramie­

niem i przyciągnął do siebie. Poczuła znów na ustach jego
twarde, zachłanne wargi i tysiące namiętnych pragnień oszo­
łomiło jej wyobraźnię. Serce biło jak oszalałe, a całe ciało
ogarnęła fala rozkosznej słabości. Zdając sobie sprawę, że
wokół błyskają flesze, usiłowała spiorunowąć Reida groźnym
spojrzeniem, ale nagle straciła, zdolność widzenia.

Przed oczami zamigotały jej gwiazdy, zaczęła nerwowo

mrugać powiekami, chcąc przywrócić obrazowi ostrość,
i właśnie w tym momencie uświadomiła; sobie, że Reid dzię­
kuje, dziennikarzom za przybycie.

Penny znów poczuła się upokorzoną. Reid potrafił przy­

jmować wszystko z kamiennym spokojem, ona zaś za każdym

razem, gdy ją dotknął, robiła z siebie idiotkę. A to był dopiero
początek. Ta nieznośna sytuacja zapewne będzie trwała jesz­
cze jakiś czas.

Wszystko poszło zgodnie z planem, pomyślał Reid, prze­

biegając wzrokiem nagłówki w gazetach. Zdjęcie jego, i Suzie
ukazało się co prawda w magazynie „Inside", ale w powodzi
artykułów dotyczących jego zaręczyn z Penny przeszło nie­
mal niezauważenie. Reid doskonale zdawał sobie sprawę, że
bez ogłoszenia zaręczyn sprawa przedstawiałaby się całkiem
inaczej...

Z trudnością przychodziło mu myśleć o sobie jako o zarę­

czonym mężczyźnie, zwłaszcza że Penny w niczym nie przy­
pominała oddanej narzeczonej. Oczywiście, na pokaz potra­
fiła udawać, ale jeśli ktoś przyjrzałby jej się uważniej, dostrze­
głby na dnie jej oczu płonącą nienawiść. To było trochę dziw-

ne, ponieważ w jego ramionach stawała się taka miękka, kru­
cha i bezbronna. Trudno było zrozumieć kobiecą duszę.

Przyznać musiał, że on również nie był nieczuły. Wywie­

rała na nim o wiele większe wrażenie niż jakakolwiek inna
kobieta, mimo że nadal żywił wobec niej pewną urazę...
Właściwie dlaczego się z nią nie ożenił?

Palce zastygły mu na klawiszach klarnetu. Jak większość

muzyków każdego poranka ćwiczył swe umiejętności. Czy
słońce, czy deszcz, upał czy zawierucha - grał co dzień i to
z zapałem, który wzbudzał podziw nawet kolegów po fachu.
Dziś jednak uporczywe myśli o Penny wybijały go z artysty­
cznego transu.

Mieszkając razem z nią i jej siostrzenicą, posmakował

zwykłego rodzinnego życia. Każdego poranka witały go te
same twarze, i każdego wieczora opowiadał, jak spędził
dzień. Taki tryb życia miał swoje przyjemne strony...

Właśnie tak sobie wyobrażał przyszłość z Penny, aż do

chwili, gdy na zawsze stracił do niej zaufanie. Na zawsze?
A może nie było jeszcze za późno, żeby ponownie spróbo­
wać? Całowanie Penny rozbudziło w nim wiele przyjemnych
wspomnień... Tak, pod względem fizycznym byli doskonale
dobrani. Ale czy to wystarczy do zbudowania wspólnego
życia?

Pamiętał jej niezrozumiały upór w sprawie wypadku. Nie

chciała przyznać się do winy i to właśnie stanowiło między
nimi prawdziwą kość niezgody. Gwoli sprawiedliwości prze­

jrzał wówczas raz jeszcze wszystkie dane, które przedłożył

towarzystwu ubezpieczeniowemu, ale nie znalazł niczego, co
mogłoby sugerować jej niewinność. Co więcej, on sam musiał
zatuszować fakt, że piła. I zamiast być mu za to wdzięczna,

wyglądała na śmiertelnie obrażoną.

Do licha, takie rozumowanie prowadziło donikąd. Nie

chciała się zmieniać, więc niepotrzebnie tracił czas na rozmy­
ślania.. .

Podniósł klarnet do ust i zaczął grać sonatę Brahmsa w to­

nacji F-molL Ten trudny utwór wymagał szczególnej koncen­
tracji. Pogrążony w muzyce zaczął powoli odzyskiwać we­
wnętrzną równowagę.

ROZDZIAŁ SZÓSTY

Penny po raz kolejny przeglądając się w lustrze, doszła do

wniosku, że zaręczyny niestety poczyniły spustoszenie na jej
koncie bankowym. Reid lubił spotykać się z nią w biurze
i zabierać na lunch do modnych restauracji. Musiała więc
zadbać o swą garderobę. Rzeczy, które nosiła po domu, były
całkiem nieodpowiednie do pokazywania się w nich u boku
Reida w wytwornych lokalach Sydney.

Dżersejowy żakiet i spodnie w kolorze kawy, które miała

dziś na sobie, kupiła niedawno, podobnie jak wiele innych
rzeczy, które wypełniały teraz jej szafę. Przyglądając się sobie
w lustrze musiała przyznać, że wygląda o wiele lepiej. Pod­
cięte końce włosów oraz kilka kosmyków wijących się na
czole łagodziły kontur twarzy i dodawały jej uroku.

Skrzywiła się nieznacznie do własnych myśli; zaręczyny

z Reidem wytrąciły ją z równowagi. Te wszystkie artykuły
w prasie... Czasami miała wrażenie, że potraktowano ją jak
kolejną udaną inwestycję Reida Brandena.

Jednak te zaręczyny miały również pewne dobre strony.

Kilka dni temu Suzie powiedziała jej, że wygląda odlotowo.
„Narzeczeństwo ci służy" - ten komentarz jeszcze długo
brzmiał w uszach Penny. Zresztą obiektywnie musiała przy­
znać, że wyglądała na dużo młodszą i bardziej ożywioną,

podobnie jak śpiąca królewna, w chwili gdy książę obudził ją
pocałunkiem.

Czyżby to wszystko było zasługą Reida? Rzeczywiście

wniósł do jej domu powiew świeżego powietrza... Często się
sprzeczali, potrafił doprowadzać ją do pasji, ale miał tyle
osobistego uroku, że zwykle kapitulowała. Był z nią każdego
ranka i każdego wieczoru jak wieczna pokusa, i czasami za­
stanawiała się, jak.długo zdoła wytrzyniać napiętą sytuację,
która wytworzyła się między nimi.

Przypomniała sobie ż zażenowaniem, jak pewnego dnia

wyjął jej zręki słoik, którego nie potrafiła otworzyć, odkręcił
z dziecinną łatwością wieczko i uśmiechając się złośliwie,
wręczył jej z powrotem.

- Dałabym sobie doskonale radę bez ciebie... - To były

próżne słowa i zdawała sobie sprawę, że nie zawierały całej
prawdy. Gdy ją dotykał przelotnie i patrzył przy tym przeni­
kliwie w jej twarz, traciła poczucie rzeczywistości, stawała
się jakby inną osobą- beżbronnąjak lalka z gałganków. - Da­
wałam sobie doskonale radę, nim się tu wprowadziłeś - po­
wtórzyła mało przekonującym tonem.

- Rozumiem, że dzięki swoim kochankom - drwił bezli­

tośnie.

- Oni przynajmniej nie wprowadzili takiego rozgardiaszu,

że nie mogę nawet znaleźć otwieracza do słojów! - odcięła
sięostro.

- I z pewnością nie uczynili twojego życia w połowie tak

podniecającym jak dziś.

Cała sytuacja najwyraźniej zdawała się go bawić. Jakież to

było nieznośnie irytujące! Czyżby nie dostrzegał napięcia,
w którym teraz żyła? W tym wszystkim najbardziej bolesna
była świadomość, że kiedyś tak wiele ich łączyło.

Pora zapomnieć o przeszłości, powtórzyła sobie po raz nie

wiadomo który. Starając się zapanować nad chaosem myśli,

energicznie chwyciła torebkę i kluczyki do samochodu. Mu­
siała się szybko opanować, jeśli nie chciała obnażyć przed
Reidem swej zbolałej duszy.

Strażnik na parkingu pozdrowił ją jak dobrą znajomą. Ja­

dąc windą, pomyślała, że to zadziwiające, ile może zdziałać
pierścionek zaręczynowy.

Pierścionek był kolejnym źródłem jej niepokoju. Duży,

okrągły brylant wydawał się stanowczo zbyt cenny jak na
zwykły rekwizyt. Reid życzył sobie, by nosiła go przy każdym
wyjściu, ona zaś uparcie powtarzała, że zwróci go, gdy tylko
cała farsa dobiegnie końca.

Gdy Penny pojawiła się w biurze Reida, zastała tam Tonie

Rigg. Od czasu ogłoszenia zaręczyn asystentka Reida wyraź­
niej unikała spotkania z Penny. Życie prywatne szefa widać
nie było jej obojętne.

- Reid jest teraz na zebraniu - powiedziała obojętnym

tonem, wymowny wzrok kierując na drzwi, które wiodły do

jego sanktuarium.

- Wiem - Penny skinęła głową. - Mówił mi, że zebra­

nie być może opóźni nasz lunch. Obiecał, że to nie potrwa
długo.

- Och, to cały nasz Reid. U niego nic nie trwa długo

- powiedziała Tonia z zagadkowym uśmiechem.

Pięć lat temu wyniosłe zachowanie Toni z pewnością zbi­

łoby Penny z pantałyku. Teraz jednak odznaczała się większą
pewnością siebie.

- Domyślam się, że nie pochwalasz naszych małżeńskich

planów - rzekła otwarcie.

- Szczerze mówiąc, nie pochwalam tego całego kamufla­

żu - odparła z niezmąconym spokojem Tonia.. - Wasze plany
trudno nazwać poważnymi.

- Tak? Dlaczego tak sądzisz? - Penny czuła, że zaczyna

brakować jej powietrza.

Oczy Toni wyglądały jak zielonkawe jeziora skute lodem,

gdy po chwili napiętej ciszy przemówiła:

- Sądzę tak dlatego, że Reid nadal sypia ze mną.

Penny poczuła ostre ukłucie bólu w sercu. Ból był tak

dojmujący, że zaczęła się zastanawiać nad swoją reakcją..
Przecież niczego sobie z Reidem nie obiecywali. Dlaczego
więc wyznanie Toni tak ją nieprzyjemnie oszołomiło?

Spojrzała asystentce w twarz, zrazu niepewna, i nagle do­

znała olśnienia.

- Doprawdy? - zadrwiła. - Nigdy nie sądziłam, że grze­

szysz tak bujną wyobraźnią, Toniu.

- I nie omyliłaś się w swych sądach. - Twarz Toni ppzba-

wiona była jakiegokolwiek wyrazu. Wyglądała jak porcelano­
wa lalka, i tylko pobladłe kostki u rąk, którymi nerwowo
przytrzymywała się biurka, świadczyły o stanie jej nerwów.
- Zawsze trzymam fantazję na wodzy. Nie muszę cię chyba
przekonywać, że okrągłe znamię na jego biodrze nie jest wy­
tworem mojej wyobraźni, nieprawdaż?

Penny zachwiała się, jakby rażona piorunem. Żałowała

teraz, że w ogóle zaczęła tę rozmowę.

- Nie twierdzę, że nigdy z nim nie spałaś - rzekła z wy­

siłkiem. - Przez wiele lat się nie widywaliśmy. Nie mam
złudzeń, że spędził je w klasztorze...

- Nie rozumiesz mnie, Penny - Tonia przerwała jej bezli­

tośnie. - Reid nigdy się z tobą nie ożeni, ponieważ ma zamiar
poślubić mnie!

Penny czuła, że jej cierpliwość się wyczerpuje.

- W takim razie już dawno by ci się oświadczył! - wybu­

chła. - Marnujesz życie, czekając na cud, który nigdy się nie

wydarzy. - Pochyliła się nad jej biurkiem i dodała konfiden­
cjonalnym szeptem: - Obydwie dobrze wiemy, kto przysłał
tego lichego fotografa do mojego domu! Sądziłaś, że plotki
wypłoszą stamtąd Reida. A przecież powinnaś wiedzieć, że

jego nikt do niczego nie potrafi zmusić. I nikomu nie włoży

na palec pierścionka, jeśli sam tego. nie zechce. Widzisz?
- Wyciągnęła rękę. - Pierścionek siedzi na moim palcu i po­
zostanie tam tak długo, jak długo Reid będzie sobie tego
życzył.

Tonia wyglądała na lekko oszołomioną.
- A więc domyśliłaś się... - powiedziała z nieznacznym

uśmiechem. - Byłam przekonana, że to dobry plan. Szkoda,
że się nie udało...

Penny wcale nie czuła satysfakcji. Była po prostu bardzo

wyczerpana i za wszelką cenę pragnęła zakończyć kłótnię.

- Teraz więc, skoro już tyle się wyjaśniło, może złożymy

broń? - podjęła pojednawczym tonem. - Zakończmy tę śmie­
szną walkę.

Nerwowym ruchem Tonia porządkowała papiery na biurku.
- Śmieszną? Wątpię, czy Reid się ucieszy, jeśli jeszcze

dziś po południu znajdzie na biurku moją rezygnację. Zwła­
szcza że zamierzam mu wyjaśnić, że to ty jesteś za nią odpo­
wiedzialna.

- Przecież wcale nie musisz rezygnować z pracy... - ode­

zwała się Penny lekko oszołomiona.

- Owszem, muszę. - Tonia zacisnęła usta. - Właściwie

jest to doskonałe rozwiązanie. Chciałabym zobaczyć, jak bę­

dziesz tłumaczyć się przed Reidem - roześmiała się ponuro.
-I żebyś nie miała złudzeń, on bez wątpienia skontaktuje się
ze mną. Zbyt wiele nas łączy, przede wszystkim zaś jestem
mu teraz bardzo potrzebna.

Tonia wstała i nie patrząc już więcej na pobladłą twarz

rywalki, opuściła pokój.

Penny była bardzo zaskoczona reakcją Reida.

- Czy to ty ją sprowokowałaś? - spytał rozwścieczony.

W obronnym geście skrzyżowała ramiona. Ciekawe, czy

byłby równie zdenerwowany, gdyby to ona opuściła biuro
zamiast Toni...

- A co miałam robić? - rzuciła ostrym tonem. - Miałam

się głupio uśmiechać, gdy powiedziała mi, że nadal z nią
sypiasz?

Prześliznął się po niej rozbawionym wzrokiem.
- I co bardziej cię zdenerwowało; zachowanie. Toni, czy

też fakt, że ze mną sypia?

Z trudnością przełknęła, ślinę. Żałowała, że nie zostawiła

otwartych drzwi, gdy weszła do jego gabinetu po zakończeniu

konferencji. Gabinet był ogromny, z wielkich szklanych okien
rozciągał się wspaniały widok na port, ale przebywając tu

sama z Reidem, czuła się jak w pułapce.

- Obydwoje wiemy, że nasze zaręczyny są fikcją - pod­

jęła z wysiłkiem. - Tak naprawdę nic nie oznaczają i oczywi­

ście nie musimy się przed sobą tłumaczyć ze swego życia
prywatnego.

Oparł się niedbale o róg biurka i skrzyżował ramiona.

- Niemniej jednak zaspokoję twoją nieuzasadnioną cieka­

wość - uśmiechnął się pod nosem. - Otóż nie spałem z Tonią,

od czasu gdy ci się oświadczyłem. Być może się zdziwisz, ale
mam swój kodeks honorowy.

Poczuła irracjonalną ulgę, a w serce jej wstąpiła dziwna otu­

cha. Musiała się opanować, zdusić w sobie te zdradzieckie myśli.

Nie powinny ją przecież obchodzić jego intymne sprawy!

- Czy mam to wyznanie potraktować jak komplement?

- spytała gniewnie. - Jeśli chcesz wiedzieć, ja również z ni­
kim nie jestem związana. Jesteśmy zatem kwita.

Przez chwilę patrzył na nią spod zmrużonych powiek, po­

tem zsunął się z biurka, pochylił ku niej i położył ręce na jej
ramionach.

- Dobrze, że zdobyłaś się na odrobinę szczerości - powie­

dział. - Mam wrażenie, że jesteś zła, ponieważ trochę cię
zaniedbuję...

Ciepło płynące z jego rąk przenikało przez żakiet i łagod­

nie ogrzewało jej ciało.

- Chyba oszalałeś! - powiedziała ze zniecierpliwieniem.

- Sugerujesz, że jestem złakniona seksu?

Wolno przesunął palcem po jej mocno zaciśniętych ustach.
- Nie złakniona, ale pozbawiona - wyszeptał. - Zwłasz­

cza jeśli przywołamy wspomnienia razem spędzonych nocy...

Broniła się przed tymi wspomnieniami, broniła z całych

sił, ale bliskość Reida, zapach jego wody po goleniu i ta
specyficzna zmysłowa atmosfera pewności i siły, jaką rozta­
czał, obezwładniały ją. Bezwiednie, jakby wbrew włas­

nej woli, przymknęła oczy i lekko przechyliła się w jego kie­
runku.

Poczuła pieszczotliwy dotyk jego ust na czubku głowy.

Wstrzymała oddech. Czar jednak prysł, ponieważ nagle,
z nieoczekiwaną gwałtownością, odsunął ją od siebie. Dozna­
ła zawodu, jak dziecko, któremu odebrano podarunek.

Spojrzała Reidowi w oczy i dostrzegła w nich iskierki szcze­

rego rozbawienia. Powinna go nie lubić... Dlaczego więc serce
biło jej tak mocno, jakby za chwilę miało wyskoczyć z piersi?

- Mylisz się - oświadczyła z nagłą stanowczością. - Prę­

dzej umrę, niż pójdę z tobą do łóżka.

- Och, cóż za determinacja - zakpił z wyraźną dezapro-

bata. - I pomyśleć, że przed chwilą gotowa byłaś paść mi
w ramiona. Chyba nigdy nie zrozumiem kobiet. Gotów był­

bym się założyć, że w wyobraźni często wracałaś do tamtych

chwil i wyobrażałaś sobie, jakby to było, gdyby znów...

- To nieprawda! - skłamała bez zastanowienia. Bała się

tylko, że wyraz oczu ją zdradzi. Reid potrafił czytać w niej

jak w otwartej książce. Ileż to nocy przeleżała bezsennie,

tęskniąc za jego mocnymi ramionami, za uczuciem, które
bezpowrotnie utraciła. :

- Mógłbym cię zmusić, byś cofnęła te słowa - powiedział

z błyskiem wyzwania w oczach. - Nie zrobię tego jednak.
Wolę, byś cofnęła je z własne woli.

- Będziesz musiał długo Czekać - odparła, nie kryjąc złości.
- Zobaczymy. - Uniósł kącik ust w tajemniczym uśmiechu.

- Może lunch poprawi ci humor i będziesz bardziej uległa.

Rzuciła mu mordercze spojrzenie, ale gdy ścisnął ją za

łokieć i poprowadził do drzwi, nie stawiała oporu.

Lunch jedli w napiętej atmosferze, której nie poprawiały

ukradkowe, zainteresowane spojrzenia pozostałych gości.
Penny nie mogła się przyzwyczaić, że Reid był teraz niezwy­
kle popularną osobą i ustawicznym ośrodkiem zainteresowa­
nia obcych ludzi.

- Nie zwracaj na nieh uwagi - poradził z życzliwą troską.

- Wkrótce znudzi im się podpatrywanie nas.

- Czy nie przeszkadza ci, że na każdym kroku śledzą cię

oczy innych ludzi? - spytała, tracąc nagle apetyt na sałatkę.

- Nic a nic. - Niedbale wzruszył ramionami. - Aplauz

tych ludzi pomógł mi przecież dotrzeć do miejsca, w którym
teraz się znajduję. .

Ten odkrywczy punkt widzenia zadziwił ją, nie kontynuo­

wała jednak tematu.

- Naprawdę przykro mi bardzo z powodu dzisiejszego in-

cydentu z Tonia - powiedziała. - Wcale nie chciałam, żeby
zrezygnowała z pracy.

- Obydwoje dobrze wiemy, dokąd prowadzi droga wybru-

kowana dobrymi chęciami - westchnął lekko. - Nie ukrywam

jednak, że odejście Toni w tej chwili jest mi wyjątkowo nie

na rękę...

Nim zdążył dokończyć, przemknęła Penny przez myśl róż­

norodność możliwych powodów. Zgromiła się w duchu zą
wybujałą wyobraźnię.

- Moje studio nagrań - ciągnął Reid -jest głównym spon­

sorem dorocznej australijskiej nagrody muzycznej. Całą kam­

panią zajmowała się Tonia.

- Chyba nie cierpisz na brak pracowników?—podkreśliła

nieco złośliwym tonem,

Spojrzał na nią badawczo. Musiał być świadom jej myśli.

- Nie ma problemu z pracą biurową, nie zapominaj jed­

nak, że Tonia miała reprezentacyjne obowiązki... - Bawił się
przez chwilę kieliszkiem, a potem znów spojrzał jej ostro
w oczy. - Mam pomysł — oznajmił stanowczo. - Skoro stałaś
się powodem tego całego zamieszania, powinnaś zająć jej

miejsce, przynajmniej do czasu rozdania nagród.

Penny czuła zamęt w głowie. O co mu chodziło? - zasta­

nawiała się gorączkowo. I po chwili doznała olśnienia. Zdała
sobie sprawę, czego Reid po niej oczekiwał. Miałaby uczest­

niczyć w samej ceremonii rozdania nagród. To było przecież
niemożliwe!

- Nie mogłabym - zaprzeczyła żywo. Nie miała ochoty

na tak uroczysty, galowy występ u boku Reida.

- Owszem możesz - powiedział ze śmiertelnym spoko­

jem. - Tonia, jak wiesz, często wyręczała mnie w obowiąz-

kach reprezentacyjnych;.. Widziałaś, jak media zareagowały
na wiadomość o naszych zaręczynach? Wyobrażasz sobie ich
reakcję, jeśli pokażę się na ceremonii wręczenia nagród z obcą
kobietą u boku?

- Czy nie możesz.. - usiłowała się bronić. - Czy nie

możesz zatrudnić kogoś do pracy w biurze i... i sam stawić
się na ceremonii?

Pochylił się ku niej; na jego ponurej twarzy pojawiły się

oznaki lekkiego rozbawienia. Dla osób postronnych musieli
wyglądać jak para prawiąca sobie czułości. Ale słowa, które

popłynęły z ust Reida były zadziwiająco ostre:

- Biuro nie stanowi problemu. Moi pracownicy poradzą

sobie ze sprawami reprezentacyjnymi. Chodzi jednak o Suzie.
Potrzebujemy dla niej opiekunki.

- Co Suzie ma z tym wszystkim wspólnego? - spytała

z narastającym niepokojem.

- Ceremonię wręczenia nagród uświetnią występy mło­

dych, utalentowanych gwiazd - wyjaśnił. - Suzie zasługuje
na to, by znaleźć się wśród nich.

Myśli tłukły jej się w głowie w szalonej gonitwie. Siostrze­

nica zagra dla śmietanki muzycznej, jej występ pokażą w te­
lewizji...

- Wplątałeś w to Suzie, aby uzyskać moją współpracę,

prawda?-spytała podejrzliwie.

- Ona ma wybitny talent - wyprowadził ją z błędu. - Za­

sługuje na to, by jej pomóc.

Penny ciężko westchnęła; czuła się wyprowadzona w pole.

- W porządku - powiedziała pojednawczo. - Odegram

swą rolę dla jej dobra. Ale gdy tylko wróci Jo, Suzie wyjedzie
do domu i moja rola na tym się skończy. Nie możesz prosić
mnie o nic więcej.

Rzucił jej śmiałe spojrzenie.

- Mogę prosić cię o wiele więcej, droga Penny. Nie za-

mierzam jednak prosić cię o ani trochę więcej, niż możesz mi
ofiarować... .

Poczuła dreszcz przebiegający po kręgosłupie i nerwowo

przełknęła ślinę. Grał jej na nerwach, grał z taką samą zręcz­
nością jak na swoim ukochanym klarnecie.

- Przestań się ze mną droczyć - syknęła. - Zerwę z tobą

współpracę, jeśli nie zaczniesz traktować mnie z szacunkiem!

Wyciągnął rękę poprzez stół i palcami objął jej dłoń - de­

likatnie, a jednocześnie w jakiś sposób zaborczo.

- Ależ darzę cię szacunkiem - szepnął. - I będę darzył nie

mniejszym również rano.

- Och! - Próbowała wyrwać mu dłoń, ale uścisk miał jak

ze stali.

Kolistym ruchem delikatnie wodził kciukiem po wrażliwej

skórze jej nadgarstka; Czuła, jak z tego miejsca rozchodzi się
wzdłuż ramienia fala upiornego gorąca i jej twarz oblała się

rumieńcem.

- - Jeśli chcesz sprawdzić, kto z nas jest silniejszy, gwaran­

tuję ci, że przegrasz. - Uśmiechnął się chłodno, - Wmawiasz

sobie, że mnie nienawidzisz, a naprawdę zastanawiasz się, jak
byś się czuła, gdybym zamiast twego nadgarstka dotykał in­

nych części ciała...

- Jesteś niemożliwy! - Przerwała mu gwałtownie, świado­

ma, że był bardzo bliski prawdy. - Dlaczego to robisz? O co
ci chodzi?

- Przecież to oczywiste. Zaręczyny rozbudziły w nas

obojgu uczucia, o które już się nie podejrzewaliśmy. A ty nie
chcesz się do nich przyznać, ponieważ mogłoby to oznaczać;
że uciekając przede mną, popełniłaś błąd.

Oczy Penny nagle zasnuła mgła. Zaczęła nerwowo mrugać

powiekami, by powstrzymać napór łez. Nie mogła się rozpła­
kać, nie mogła przyznać się do winy.,...

- Związek dwojga ludzi nie może opierać się tylko na

wzajemnym pożądaniu - powiedziała niepewnie.

- Wcale nie miałem na myśli wyłącznie związku fizycz­

nego - stwierdził rzeczowym tonem, jakby rozmawiali o in­
teresach. - Miałem nadzieję, że nasze fikcyjne zaręczyny za­
mienią się w prawdziwe.

Szumiało jej w głowie, a w ustach czuła dziwną suchość.

Czyżby była bliska zemdlenia? Opanowała się resztkami sił
i przemówiła:

- Przecież tak naprawdę nie chcesz się ze mną ożenić?

- To cię tak dziwi? Pięć lat temu byliśmy tego bliscy.
Zbyt dobrze pamiętała, dlaczego do ślubu nie doszło. Ni­

gdy nie zapomni obrzydzenia, które dostrzegła na jego twarzy,
gdy wyciągnął ją z rozbitego samochodu. Po tym wydarzeniu
wszystko się odmieniło...

Właściwie dlaczego nie chciała się przyznać do winy? Dla­

czego nie chciała potwierdzić, że wypiła za dużo na przyjęciu,
a potem wbrew naleganiom Toni usiadła za kierownicą i po­

jechała?

W głębi serca nie wierzyła w taki przebieg wypadków.....

Ale w żaden sposób nie potrafiła udowodnić swej niewinno­
ści, Nie miała na to świadka. Co więcej, sama nie mogła
przypomnieć sobie niczego, co wydarzyło się pomiędzy wy­

jściem z przyjęcia, a odzyskaniem przytomności w ramio­

nach Reida. Czuła, instynktownie czuła, że za zasłoną niepa­
mięci kryła się jakaś tajemnica... Och, gdybyż mogła wydo­
być choć okruch prawdy ze swego zmąconego umysłu! Całe
lata usiłowań spełzły jednak na niczym.

- Powiedz mi - podjęła ostrożnie, gasząc w sercu najsła­

bsze przebłyski nadziei - czy nadal uważasz, że to ja spowo­
dowałam pięć lat temu wypadek?

Jego milczenie było aż nadto wymowne.

- Nic się nie zmieniło, prawdą? - dodała z ponurą miną.
Twarz Reida przybrała kamienny wyraz.
- To nie jest odpowiednie miejsce ani czas, byśmy o tym

dyskutowali - powiedział.

- W takim razie, kiedy o tym będziemy rozmawiać?

Czy wówczas, kiedy dojdzie między nami do sprzeczki?
Wówczas będziesz dysponował przeciw mnie dogodnym ar­
gumentem?

- Jesteś śmieszna! - Choć mówił cicho, głos jego wibro­

wał gniewem. - Wyobrażasz sobie sytuacje, które nigdy nie
będą mieć miejsca.

Obraz przed jej oczami rozmywał się w coraz gęściejszej

mgle. Przetarła oczy dłonią i spojrzała mu w twarz.

- Doprawdy? Mój ojciec miał w życiu tylko jeden romans

i matka szlachetnie mu wybaczyła. Ale przez wszystkie na­
stępne lata nie pozwoliła mu o tym zapomnieć. Rozumiesz?

Nie chcę takiego samego małżeństwa!

- Rozumiem. - Skinął na kelnera i uregulował rachunek.

Potem energicznie odsunął jej krzesło; - W takim razie
chodźmy!

- Dokąd mamy pójść?
- Tam, gdzie będziemy mogli spokojnie porozmawiać.

Chciałbym ci coś zademonstrować.

- Przerażasz mnie - szepnęła, gdy już włączali się do ru­

chu. - O co tutaj chodzi?

Rzucił jej posępne, zagadkowe spojrzenie.

- Najwyższy czas, byś zrozumiała, dlaczego mam tak ob-

sesyjnie wrogi stosunek do pijanych kierowców. Nie wiem,
może to niewiele zmieni... W każdym jednak razie lepiej się

poznamy.

Dłuższą chwilę jechali w milczeniu. Gdy dotarli do budynku,

w którym mieściły się jego biura, wsiedli do windy i Reid na­
cisnął guzik ostatniego piętra. Mieścił się tam apartament prze­
znaczony dla gości albo - jak ją poinformował - dla niego sa­
mego, jeśli pracował do późna w nocy, co często mu się zdarzało.

- W tej chwili to jest mój dom - powiedział, gestem za­

praszając ją do środka.

Wnętrze w niczym nie przypominało prawdziwego domu.

Urządzenie było zimne, nieprzytulne, z przewagą chromu
i czarnej, błyszczącej skóry. Tylko widok z okien salonu za­
pierał dech.

Reid bez słowa wcisnął kilka guzików i ścienna boazeria

rozsunęła się, odsłaniając ogromny ekran telewizyjny i ze­

staw wideo.

- Usiądź, proszę - niemal rozkazał.
- Powiedz mi, o co tu chodzi? - poprosiła ze ściśniętym

sercem.

Dłuższą chwilę przeglądał kasety, aż wreszcie znalazł tę,

której szukał. Uruchomił odtwarzacz.

Nim zdążyła się zorientować, podszedł do niej, objął ją

mocno ramieniem i niemal siłą posadził na skórzanej kanapie.

- Ty brutalu, puść mnie! - usiłowała protestować, z tru­

dem oddychając w jego mocnym uścisku.

Ramię Reida obejmowało ją niczym stalowa obręcz, czuła

mięśnie jego ud tuż przy swoim ciele i nagle... nieoczekiwa­
nie zalała ją zdradziecka fala podniecenia.

Nieporuszony jej protestami, a potem niemym zmiesza­

niem, utkwił wzrok w ogromnym ekranie telewizyjnym.

- A,teraz popatrz i postaraj się zrozumieć moje uczucia

- powiedział gorzkim tonem i nacisnął przycisk pilota.

Był to fragment starej kroniki filmowej przedstawiający

relację z wypadku samochodowego. Najpierw pokazano z od­
dali dwa kompletnie zmiażdżone i poskręcane samochody.
Potem kamera przybliżyła twarze policjantów i strażaków,
którzy przecinali blachę, żeby wydobyć z wraków ciała ofiar.

- Ten fragment został zmontowany dla wiadomości tele­

wizyjnych - poinformował Reid głosem zimniejszym niż lód.

Penny wzdrygnęła się lekko. To, co widziała, było wstrząsa­

jące. Kilka sekwencji później pokazano policjanta przesłuchują­

cego pijanego kierowcę. Mężczyzna był w szoku, płakał. To
musiał być człowiek, który spowodował wypadek, pomyślała.

Gdy Reid wyłączył wideo, Penny nagle zdała sobie sprawę,

że twarz ma mokrą od łez.

- W tym wypadku zginęli moi rodzice - powiedział cicho.

- Wiele lat później, gdy nagrywałem coś dla telewizji, natknąłem

się na tę taśmę w archiwum. Zatrzymałem ją na pamiątkę. Niech
będzie ostrzeżeniem dla wszystkich nierozważnych ludzi.

Zwróciła ku niemu zalaną łzami twarz.

- Jeśli chodzi ci o ludzi takich jak ja, dlaczego nie powiesz

tego wprost? - wybuchła. - Przypominam ci tego pijaka, czyż
nie? Dlatego mi go pokazałeś? Ale ze mną to nie było tak.
Och, nie wiem dlaczego, ale jestem całkowicie przekonana,
że, zaszła tu jakaś okrutna pomyłka! Czasami śni mi się ten
wypadek i, we śnie wszystko przebiega inaczej, ale tuż po
obudzeniu niczego nie pamiętam. Wiem tylko, że było ina­
czej. Rozumiesz?

Twarz mu pociemniała z gniewu. Nigdy w życiu nie wi­

działa go w stanie tak silnego wzburzenia. Dłonie miał zaciś­
nięte w pięści i głęboko ukryte w kieszeniach spodni.

- Na wszystkie świętości, Penny! - wykrzyknął z pasją.

- Czyżbyś nadal bujała w świecie fantazji? Ciągle chcesz się
upierać jak dziecko, że to nie była twoja wina? Właśnie ten
twój piekielny upór stoi pomiędzy nami! Zastanów się jednak,

jeśli to nie ty prowadziłaś wówczas samochód, to kim był

kierowca? Tonia leżała nieprzytomna na fotelu pasażera...
Nikogo więcej z wami nie było. Kto więc prowadził?

Od dawna, od samego początku, podejrzewała Tonie. Nie

miała jednak żadnych dowodów.

- Sprawdziłeś, że była nieprzytomna? - zainteresowała

się.

Popatrzył na nią z niesmakiem.

- Miała zamknięte oczy, nie poruszała się, nie reagowała

na bodźce. To chyba wystarczy?

- W takim razie może jechałyśmy z kierowcą, który

uciekł z miejsca wypadku.... - plątała się bezradnie.

- A może kierowca nie uciekł z miejsca wypadku, tylko

pozwolił, by uciekła mu pamięć, co? - zadrwił.

Chciała się poderwać z miejsca, ale przytrzymał ją siłą.

- Zrywam te zaręczyny! - krzyknęła. Łzy żalu i bezsilnej

złości płynęły jej po policzkach. Usiłowała zsunąć z palca
pierścionek, ale nie chciał przejść przez kostkę. - Nienawidzę
cię, słyszysz, nienawidzę!

Westchnęła głęboko, gdy mocno, stanowczo zacisnął palce

wokół jej ręki. Wolno, nieubłaganie przysunął ją bliżej do
siebie. Po chwili czuła przy swoim ciele twarde mięśnie jego
ramion. Serce waliło jej jak młotem. Nie miała już siły się
wyrywać. Poczuła falę nagłego ciepła, od której osłabła.

- Już lepiej, prawda? - powiedział cicho i czule, gdy prze­

stała walczyć. - Powinnaś się wreszcie nauczyć, że uciekając,
niczego nie rozwiążesz.

ROZDZIAŁ SIÓDMY

Drżała z podniecenia, gdy wolno unosił jej rękę do ust.

Potem ujął jej twarz w obie dłonie i przyciągnął do siebie.
Nerwowo zwilżyła usta, zdążyła jeszcze spostrzec mocny za­
rys jego policzka, a potem wszystkie rozsądne myśli uleciały

jej z głowy, ponieważ poczuła gorące dotknięcie jego warg

na swoich.

Powinna go nienawidzić - powinna nienawidzić własnej

słabości i uległości, ale pod dotknięciem jego warg cała drżała
niespokojnie, jakby porażona szaleństwem szczęścia. W gło­
wie jej się kręciło, miała wrażenie, że za chwilę osunie się
w jego ramionach, przywarła więc doń mocniej, otaczając
rękami jego szyję.

Przez krótką chwilę trwała w radosnym uniesieniu, prawie

nie oddychając, gdy on zachłannie całował jej usta. Przebierał
leniwie palcami w jej włosach i ta delikatna pieszczota na
nowo rozbudzała jej zmysły. Otworzyła usta, żeby zaprotesto­
wać, ale on tylko pogłębił pocałunek i zamiast protestu wy­
dała z siebie cichy jęk rozkoszy.

Gdzie się podziała jej duma, szacunek do samej siebie?

Zastanawiała się gorączkowo, czy w ogóle ma jeszcze jakiś
wybór. W geście desperackiej obrony uderzyła go pięściami
w ramiona.

- P u ś ć mnie! -wykrztusiła.
Zdjął ręce z jej ramion, ale nie cofnął się ani o krok.

- Nie jesteś uczciwa wobec samej siebie, Penny - powie­

dział, krzywiąc się cynicznie.

- Mylisz się - odparowała. - Postąpiłam nieuczciwie, po­

zwalając ci się całować, ponieważ wiem, co o mnie myślisz.

- Ach, więc wiesz, co o tobie myślę! - roześmiał się nie­

przyjemnie. - Zapewniam cię, że gdybyś naprawdę wiedziała,
zarumieniłabyś się od stóp do głów.

Spuściła rzęsy, aby pokryć zmieszanie.

- Powinnam już pójść do domu - wyjąkała cicho.
- Przecież jesteś w domu!
Nim zdołała zdać sobie sprawę, co zamierzał zrobić, pod­

szedł do frontowych drzwi i przekręcił klucz w zamku. Usły­
szała cichy trzask. Wracając do pokoju, schował klucz do
kieszeni spodni.

Ą więc zamknął ją w środku! Zamiast buntować się i obu­

rzać, poczuła przyjemny dreszcz podniecenia... Zdumiona
własną reakcją, zdradziecką mową swojego ciała, spojrzała
niepewnie na niego. Spotkała się już z opinią, że Reid Bran-
den jednym spojrzeniem potrafi uwieść kobietę. Rzeczywiście
miał wiele uroku, ale ona przecież o tym wiedziała, powinna
być ostrożna i mieć się stale na baczności.

- Otwórz drzwi i wypuść mnie stąd - powiedziała tonem

dalekim od przekonania. - Co sobie ludzie pomyślą?

- Pomyślą, że jesteśmy szczęśliwą parą i po prostu nie

możemy doczekać się nocy poślubnej.

Czyżby chodziło mu o reklamę? - pomyślała.

- Może powinnam zajrzeć pod łóżko i sprawdzić, czy nie

ukrywa się tam jakiś reporter? - zapytała gniewnie. Czyżby

naprawdę czuła rozczarowanie?

- Cynizm jest tu nie na miejscu. - Skrzywił się z dezapro­

batą. - Ta noc należy do nas, wyłącznie do nas, Penny.

- Nie ma „nas"!.- zaprotestowała z ożywieniem, - A poza

tym, muszę już wracać. Czeka na mnie Suzie...

- Suzie nocuje dziś u przyjaciółki - wpadł jej w słowo.

- Sama mi o tym powiedziała.

- Nie jestem przygotowana, by zostać na noc... - upierała

się i była to szczera prawda.

Nieoczekiwanie przybliżył się i porwał ją w ramiona.
- Penny - szepnął namiętnie - chciałbym, aby ta noc dała

nam szansę pojednania. Zapomnij teraz o całym świecie.

- Nigdy ci tego nie wybaczę - zaklinała się jeszcze, gdy,

niósł ją do sypialni. - Nigdy ci nie wybaczę...

Położył ją na ogromnym łóżku; miękka, futrzana narzuta

drażniła jej skórę. Próbowała skupić myśli - na próżno. Syl­
wetka Reida rysowała się niewyraźnie na ciemnym tle.

Pochylił się, by rozpiąć jej żakiet. Rozum jej podpowiadał,

że powinna uciec z tego zaczarowanego świata, ale mając
Reida tak blisko, doznając delikatnej pieszczoty jego rąk i ust,
czując znajomy męski zapach piżma - pogrążała się w hipno­
tycznym śnie.

Już dawno nikt nie trzymałjej w objęciach, nie pieścił i tak

desperacko nie pragnął. Czy było niewybaczalnym błędem,
że zapragnęła wykorzystać sytuację? Czas jakby zatrzymał
się. Reid powiedział, że stanął tylko dla nich... Czy potrafi
spojrzeć na to wydarzenie, jakby działo się poza czasem, beż
Związku z resztą jej życia? Czy będzie mogła wrócić potem
do rzeczywistości? Do rzeczywistości bez Reida...?

Nie! - krzyczało jej serce. Mógł ją zauroczyć, mógł uwieść

wbrew jej woli, ale nie mógł domagać się jej wewnętrznej
aprobaty.

- Puść mnie - nalegała. - To zaszło za daleko...
Pogładził ją czule po policzku.

- Kochana Penny, zrobiliśmy dopiero pierwsze kroki.
- Nienawidzę cię za to! - Rzuciła mu spojrzenie pełne

wyrzutu.

- To tylko słowa... Twoje ciało mówi mi co innego...
Cóż za kobietę z niej robił! Namiętną, rozpustną nawet,

która wbrew zdrowemu rozsądkowi poddaje się dyktatowi
zmysłów... Powinna zamienić się w kamień, nie reagować na

jego pieszczoty... Tymczasem, gdy ją ledwie dotknął, całkiem

traciła głowę. Odwróciła twarz, by uniknąć jego bacznego
spojrzenia, ale chwycił jej podbródek i zmusił, by patrzyła mu
prosto w oczy.

- To cudownie, że tak reagujesz. Na Boga, to cudownie!

Pomyślała, że byłoby to naprawdę cudowne, gdyby się

kochali. Ale czy ich wiązało uczucie?

Okropnie się bała, że zna odpowiedź. Czyżby - przynaj­

mniej z jej strony ?- to była rzeczywiście miłość? Być może
wbrew swoim zaklęciom nigdy nie.przestała go kochać?

Dziwne, ale wolałaby wierzyć, że kieruje nią tylko pożą­

danie. W przypadku Reida z pewnością tak było. Wystarczała
mu sama przyjemność fizyczna. Ale czy również jej powinna
wystarczyć? Tracąc kontrolę nad rozwojem wypadków, pra­
wdopodobnie popełniła największy życiowy błąd.

Tracąc kontrolę? Omal nie roześmiała się w głos. Przecież

prawie go zachęciła! Do licha, powinna mieć pretensje wyłą­
cznie do siebie.

Nie pozostało jej teraz nic innego, tylko zdobyć się na

odrobinę nonszalancji.

- Więc tak się czuje niewolnica w haremie? - spytała.

Uniósł się na jednym łokciu.

- Trudno to nazwać haremem, skoro jesteś tu jedyną ko­

bietą- powiedział żartobliwym tonem. - A jeśli chodzi o nie-

wolę, jak to nazywasz, powinnaś być wdzięczna, że nie po­
zwoliłem ci uciec. Zastanów się tylko, ile byś straciła.

Zażenowana chciała ukryć twarz. Spontaniczna namięt­

ność, z jaką go przyjęła, zdumiała ją samą. Wolałaby, żeby jej
o tym nie przypominał.

- Nie musiałeś mnie jednak zamykać na klucz - odezwała

się stłumionym głosem.

Kolistym ruchem pogładził jej rozpalone ciało. Przeszył ją

znowu rozkoszny dreszcz i bezwiednie wydała z siebie ciche
westchnienie.

- Jesteś całkowicie przekonana, że cię zamknąłem?

Usiadła na łóżku, obejmując ramionami zgięte kolana.

- Przecież widziałam, że zamykałeś drzwi...
- Widziałaś jedynie, że wkładałem klucz do kieszeni. Nie

poszłaś sprawdzić zamka.

- Ty łotrze! Jeślibym wiedziała... Och, nie powinnam ci

nigdy zaufać,,.,

- Czy zrobiłem ci krzywdę? - pochylił się ku niej czule.

-

Nie, ale...

;

- Rozczarowałem cię?
Och, wielkie nieba, przecież nie mogła skłamać!
- Nie - potwierdziła niechętnie.
Podłożył palec pod jej brodę i uniósł twarz ku górze.
- A zatem jesteś zła, ponieważ zmusiłem cię do dokonania

pewnego odkrycia, do którego nie chcesz się przyznać. Alę

dlaczego, Penny? Dlaczego? Co cię tak bardzo przeraża
w szczerym uczuciu, że przed nim nieustannie uciekasz?

Nerwowo skubała palcami futrzaną narzutę.
- Jeśli już musisz wiedzieć, wiąże się to z małżeństwem

moich rodziców. To nie był udany związek... Z pozoru sama
słodycz, ale pod powierzchnią wrzący kocioł bólu, wrogości

i wzajemnej urazy. To wszystko wypływało na wierzch, gdy
się kłócili...

- Ale jednak pozostali razem?
- Dla dobra dzieci. Byłam przecież ja i Jo... Czasami

myślę, że byłoby o wiele lepiej, gdyby się spokojnie rozstali,
zamiast trzymać nas jak na rozżarzonych węglach. Nigdy nie
wiedziałyśmy, co im przyjdzie do głowy następnego poranka.

Reid otoczył ją czule ramieniem. Był to bardzo kojący,

pocieszający gest.

- Doskonale wiem, co czujesz - powiedział. - Widzisz,

po śmierci rodziców czułem się bardzo samotny. Moja babcia
ze wszystkich sił starała się wypełnić pustkę, która wytworzy­
ła się wokół mnie, ale to nie było to samo... Na szczęście była

jeszcze muzyka. Muzyka pozwoliła mi przetrwać ciężkie

chwile.

- Jo była moją jedyną przyjaciółką - opowiadała dalej.

-Niestety, opuściła dom; gdy miałam zaledwie dwanaście lat.
Podjęła pracę w agencji handlu nieruchomościami, a potem
poślubiła jej właściciela. Naprawdę bardzo mi jej brakowało,
szczególnie gdy Andrew, zaraz po urodzinach Suzie, przeniósł
swą agencję do Adelajdy.

- A jednak mimo lęków płynących z dzieciństwa, Jo pod­

jęła ryzyko i wyszła za mąż - podkreślił Reid,

- Ona zawsze była ode mnie silniejsza. I jest o osiem lat

starsza. Być może lepiej radziła sobie z poczuciem niepewności.

Wolnymi, uspokajającymi ruchami zaczął masować jej

plecy. Penny była mu wdzięczna, że nie usiłował zbagatelizo­
wać jej obaw dotyczących małżeństwa za pomocą banalnych,
utartych słów. Dotyk jego był o wiele bardziej krzepiący.
Czuła, że powoli opuszcza ją napięcie, które zawsze ją para­
liżowało, gdy myślała o małżeństwie swoich rodziców.

Dźwięk dzwonka wyrwał ją z półsnu. Reid zerknął na

zegarek.

- To chyba nasza kolacja. Zamówiłem jedzenie do poko­

ju... - Zawiązał jedwabny szlafrok i poszedł otworzyć drzwi.

Penny leżała jeszcze chwilę, pogrążona w myślach. Czy

naprawdę unikała życiowych wyzwań? Uciekła przecież do
Londynu zaraz po wypadku, żeby uniknąć słów krytyki ze
strony Reida... Potem była o krok od zrobienia urzędniczej
kariery, gdy choroba ojca przywołała ją z powrotem do Au­
stralii. Czy to również była ucieczka, pretekst, by wyplątać
się z zawodowych zobowiązań?

Niech diabli porwą Reida za to, że rozbudził w niej tyle

wątpliwości. Nie każdy obdarzony był tak niewzruszoną pew­
nością siebie jak on. Nie każdy przecież miał tak wielki talent,

którym hipnotyzował publiczność; i dzięki któremu odnosił
sukcesy w biznesie. Nie każdy był chodzącą doskonałością!

Stanęła w drzwiach salonu rozżalona i zła. Ale jej humor

poprawił się nieco na widok wózka restauracyjnego nakrytego
na dwie osoby. Stała na nim samotna czerwoną róża w kry­

ształowym wazonie i para srebrnych świeczników.

- Wybacz, że nie ubiorę się do kolacji - odezwała się

z lekką nonszalancją. Była na bosaka, owinięta tylko ręczni­
kiem kąpielowym.

W jego oczach pojawiły się iskierki rozbawienia. Podszedł

i podał jej ramię z wyszukaną galanterią.

- W porównaniu z tym, co widziałem przed chwilą, wy­

glądasz na bardzo wystrojoną - powiedział z chłodną ironią.

- Bądź łaskaw mi o tym nie przypominać. Cała ta sprawa

wydaje mi się niesmaczna..

- W takim razie masz specyficzny gust - skwitował

z uśmiechem, podając jej kieliszek szampana.

Powinna zrezygnować z kolacji, odmówić wypicia z nim

szampana, ale gdy uchylił pokrywkę i zobaczyła soczyste
ostrygi przybrane tartym jajkiem i kawiorem, ślinka napłynę­
ła jej do ust. Przecież odmowa zjedzenia kolacji nie zmieni
niczego, co się już wydarzyło, przekonywała siebie.

- Ostrygi a la caryca, moje ulubione - powiedział i uniósł

pełną łyżkę do jej ust.

Chcąc nie chcąc, musiała spróbować i przyznać, że ostrygi

były rzeczywiście znakomite. Karmiona łyżką, czuła się słaba
i bezbronna jak dziecko. W końcu zniecierpliwiła się i zaczę­
ła sama jeść.

- Co byś powiedział, gdybym krzyknęła do kelnera, żeby

zawołał policję? - spytała, pałaszując mięsistą ostrygę.

- Powiedziałbym, że jesteś aktorką i ćwiczysz kwestię

przed jutrzejszym występem- roześmiał się, szczerze uba­
wiony. Nagle spojrzał na nią zagadkowym wzrokiem. - Ale
nie krzyknęłaś, prawda?

Właściwie dlaczego tego nie zrobiła? Och, czemu nie

sprawdziła, czy drzwi były rzeczywiście zamknięte? Nie była
całkiem pewna, czy chce znać odpowiedź...

Po ostrygach przyszła kolej na znakomitego homara w sma­

kowitym sosie, z kruchą sałatą i chrupiącymi bułeczkami, a po­
tem był jeszcze deser - wiśnie w syropie z bitą śmietaną.

Gdy przyszedł czas na kawę, ogarnęło ją uczucie błogiej

sytości i zadowolenia.

- Romans i smaczna kuchnia, oto najskuteczniejsze lekar­

stwo na zły humor - powiedział Reid, przyglądając jej się

z wyraźną satysfakcją.

- Nie jest to jednak lekarstwo na brak szacunku i zaufania

- odrzekła. - Nigdy ci nie wybaczę sposobu, w jaki mnie tu

zwabiłeś. Gdybym miała jakąkolwiek szansę, uciekłabym!

Roześmiał się drwiącym, gardłowym śmiechem.

- Kłamiesz jak z nut, moja śliczna. Miałaś wszelkie szan­

se, by stąd wyjść. I nie przypominam sobie, bym kiedykol­

wiek tego wieczoru musiał stosować przymus - dodał i roze­
śmiał się cicho.

Wiedziała, że Reid mówi prawdę, ale to tylko pogłębiało

jej frustrację.

- Dajże już spokój! Dobrze wiesz, że nie zachowałeś się

jak dżentelmen, ponieważ wykorzystałeś swoje... swoje wię­

ksze doświadczenie, żeby mną manipulować.

Cynicznie uniósł jedną brew.

- Wygląda na to, że jesteś bardzo podatna na manipulację.
- Och, nienawidzę... nienawidzę każdej minuty, którą tu­

taj spędziłam! - wybuchła.

- Doprawdy?
Nim zdążyła się zorientować, odsunął stolik i podniósł ją

z krzesła jak piórko. Serwetka, którą trzymała na kolanach
spadła na podłogę - i gdyby w ostatniej chwili nie przytrzy­
mała ręcznika, również osunąłby się na ziemię.

- Co ty wyprawiasz! - oburzyła się.
- Znów uciekam się do manipulacji - poinformował ją

ze śmiechem. - To najlepszy sposób, byśmy zbliżyli stano­
wiska.

Daremnie się broniła, bijąc go po ramionach i kopiąc.

- To jedyna metoda, jaką znasz, prawda? - krzyczała, ale

opór jej powoli słabł. Czuła, jak wezbraną falą ogarnia ją

pożądanie. Natrętnie stawał jej przed oczami obraz Reida
dotykającego ją z wielką czułością i oddaniem... - Puść mnie
- wykrztusiła z najwyższym wysiłkiem.

- Z największą ochotą- powiedział. Dotarli już do sypial­

ni i teraz Reid delikatnie układał ją na rozesłanym łóżku.

- Czy jest jeszcze coś, co mógłbym dla ciebie zrobić, Penny?
- z a p y t a ł .

Tak, pokochaj mnie! - krzyczało jej serce. I patrz na mnie

tak jak kiedyś, z ciepłem i czułością....

Gdy otworzyła oczy, spostrzegła ze zdziwieniem, że włąś-

nie w ten sposób na nią patrzył. Czyżby była to grą jej wy­
obraźni? Chciała wierzyć, że w zimnym świetle poranka jego
oczy jarzyć się będą taką samą czułością...

Nie zastanawiając się dłużej, zarzuciła mu ręce na szyję

i przyciągnęła go do siebie. Przez ulotną chwilę, gdy kołysał

ją w swych mocnych ramionach, łudziła się nadzieją, że jest
jeszcze przed nimi jakaś szansa.

- To chyba jedyne miejsce, gdzie napra wdę się rozumiemy

- wyszeptał, odrywając na chwilę usta od jej warg.

- Nie sądzę, byś dbał o wzajemne zrozumienie - odparła.

Spojrzał ną nią zaniepokojonym, przenikliwym wzrokiem.

- Dbam o to o wiele bardziej, niż myślisz - obruszył się.

- I w gruncie rzeczy nie wierzę, że mnie tak bardzo nienawi­
dzisz. Rozumiem, że przypominam ci o pewnych wydarze­
niach, które wolałabyś wymazać z pamięci, ale to jeszcze nie
powód, byś widziała we mnie potwora.

Traciła powoli jasność myśli, ponieważ pieszczoty Reida

stawały się coraz bardziej natarczywe. Ostatkiem woli zmusiła
się do koncentracji.,

- A więc to wszystko moja wina -jęknęła.z żalem.
- Wcale tego nie powiedziałem.
Gwałtownie potrząsnęła głową.
- Ale przecież tak myślisz! - rzekła z wyrzutem.
- Penny, przecież to ty ode mnie uciekłaś. Wolałaś ukryć

sie w Londynie, niż spojrzeć mi w twarz.

Mogłeś za mną pojechać! -myślała z bólem w sercu. Prze-

cież mógł ją odnaleźć, ale tego nie zrobił... Doszła do wnio­
sku, że go bardzo rozczarowała i dlatego na dobre skończył
z nią znajomość.

- Och, puść mnie - błagała. - Pozwól mi odejść!
Co on z nią wyprawiał! Była szalona, że mu na to pozwa­

lała. .. To prawda, że pasowali do siebie pod względem fizy­
cznym, ale była przekonana, że wypadek sprzed lat wkrótce
rzuci cień na ich szczęście... Szczęście? Czy naprawdę mogli
być jeszcze szczęśliwi? Nie, życie jej rodziców udowodniło,

że to nie było możliwe.

- Teraz czy rano? - spytał jedwabistym tonem.
Nagle ogarnęły ją tysiące wątpliwości. Wystarczy jedno,

słowo... jedno słowo, a on ją uwolni. Dlaczego nic nie mówi?
Dlaczego nie wypowie tego słowa? Wspomnienia dawnych

dni, dawnych nocy były tak wyraźne... Czuła się oślepiona
ich nadzwyczajną jasnością i pod wpływem rozbudzonych

pragnień wyszeptała:

- Rano, proszę...
Wyciągnął się leniwie obok niej.
- A widzisz? W tych sprawach rozumiemy się najlepiej.
- Ale przecież to niczego nie zmienia - powiedziała nie-

pewnie.

- Oczywiście, że nie. - Ucałował raz jeszcze jej powieki,

a potem nakrył ich oboje miękką kołdrą i odsunął się niezna­
cznie na swoją stronę łóżka, pozostawiając tylko rękę czule
przyciśniętą do jej piersi.

Zamierzał usnąć? Powinna poczuć ulgę, lecz zamiast tego

czuła dojmującą frustrację. Dlaczego właśnie teraz postanowił
być jej posłuszny?

ROZDZIAŁ ÓSMY

Padało, wielkie krople deszczu rozbijały się na szybie

z głuchym dźwiękiem. Zamglone uliczne latarnie rzucały
wstążki drgającego światła, w którym cały krajobraz nabierał
nierzeczywistego wyglądu. Zaludniały ten świat tajemnicze,
ciemne postacią, a serce Penny biło w tym samym szalonym
rytmie, co miotające się tam i z powrotem wycieraczki.

Nagle z ciemności za szybą wyłoniły się wielkie rozdzia­

wione usta o złowieszczo błyskających zębach. Nie, to nie
były usta... Przypominały raczej przedni pas ogromnej cięża­
rówki. Z gardła Penny wydostał się przeraźliwy krzyk, ponie­
waż ciężarówka minęła ją o włos. Jakby w proteście rozległy
się wokół, dźwięki klaksonów, które zagłuszyły upiorny pisk
hamulców. Samochód ślizgał się po mokrej jezdni i, mimo że

kurczowo trzymała się fotela, a pasy uwierały ją w piersi,
rzucało nią jak korkiem po oceanie. Po chwili nie miała już
dokąd uciekać. Zobaczyła przed sobą ceglany mur, który rósł

i rósł... W ostatniej chwili, gdy była tuż tuż, mur przemienił
się w potężną dłoń policjanta regulującego ruchem... W jed­

nej sekundzie dłoń z metalicznym zgrzytem zamknęła się wo­
kół niej i cały świat przewrócił się do góry nogami.

- Nie! - Obudził ją własny rozpaczliwy krzyk.

Oszołomiona rozejrzała się po obcym wnętrzu. Gdzie się

znajdowała? Powoli wracała pamięć. Spędziła tę noc w aparta­
mencie Reida. Posłanie obok niej było puste i gdyby nie zgnie-

ciona, ciepła jeszcze poduszka, mogłaby sądzić, że wszystko
było snem. Z żywym rumieńcem na policzkach przypomniała
sobie, że tej nocy kochali się jeszcze kilkakrotnie.

Była wdzięczna losowi, że oszczędził jej teraz widoku

Reida. Rozmawiał przez telefon. Słyszała jego głos dobiega­

jący z drugiego pokoju. Ze strzępów słów domyśliła się, że

była to rozmowa o interesach.

Twarz miała nadal wilgotną od potu i trzęsła się jak w fe­

brze z powodu przerażających wrażeń, których doznała we

śnie. Podkurczyła nogi i nakryła się szczelniej futrzaną na­

rzutą, ale w żaden sposób nie mogła rozgrzać zziębniętego
ciała.

Dlaczego akurat tej nocy przyśnił jej się wypadek? - za­

stanawiała się i doszła do wniosku, że lawinę wspomnień

wywołał film pokazany jej poprzedniego wieczoru. Gdy przyr
pomniała sobie wyraz twarzy Reida podczas projekcji, serce

skurczyło jej się z bólu. Zrozumiała teraz, dlaczego w stosun­

ku do niej odczuwał tak silny wstręt... Okazywało się, że
tylko w jednej dziedzinie mogła go zadowolić... Zażenowana
miała ochotę schować głowę pod kołdrę.

Usiłowała przypomnieć sobie szczegóły snu. We śnie prze­

bieg wydarzeń nabierał dziwnej jasności. Nagły skręt, żeby
uniknąć zderzenia z ciężarówką, potem uderzenie w ceglany
mur... Wypadki przesuwały jej się przed oczami jak żywe.
I tylko jeden problem niezmiennie ją nurtował - we śnie ni-
gdy nie siedziała za kierownicą!

Na jawie nie była wcale pewna, czy ciężarówka naprawdę

istniała. Być może był to rodzaj samoobrony, chęć wyjaśnie­
nia okoliczności wypadku. Uderzenie w głowę spowodowało
zanik pamięci - we śnie widziała jedynie oderwane obrazy,
a gdy budziła się, nawet one rozmywały się we mgle.

Westchnęła ciężko. Żeby tak Reid wrócił do sypialni, objął

ją silnym ramieniem i zapewnił, że wszystko w porządku!

Jakże tęskniła teraz do pieszczoty jego rąk. Ale kochanie się
z nią nie było jednoznaczne z miłością.. .On jej nie kochał,
i robienie sobie jakichkolwiek nadziei było taką samą fantazją

jak sen, w którym zawsze obserwowała wypadek z miejsca

dla pasażera.

Reid ciągle rozmawiał przez telefon, przemierzając długi­

mi krokami pokój i żywo gestykulując do niewidocznego roz­
mówcy. Penny wślizgnęła się niepostrzeżenie do sąsiadującej
z sypialnią łazienki i wzięła prysznic. Gdy włożyła dżersejo-
wy kostium i spojrzała w lustro, skonstatowała, że wygląda
w nim całkiem świeżo. Świadoma była jednak plotek, które
wywoła jej widok w takim samym stroju, w jakim przyjecha­
ła tu wczoraj. Niech sobie ludzie gadają! Odkryła ze zdziwie­
niem, że właściwie niewiele ją to obchodzi.

Czyżby i to było zasługą Reida? Wycisnął piętno na jej

osobowości, podobnie jak na całym jej życiu. I pomyśleć, że
zaledwie tydzień temu wydawał się postacią z zamierzchłej
przeszłości! A teraz nie mogła nie zauważyć zachodzących
w niej żmiari, zarówno wewnętrznych, jak zewnętrznych.

Gdy pojawiła się w pokoju, Reid właśnie skończył rozmo­

wę. Przez dłuższą chwilę przyglądał jej się wzrokiem pełnym
aprobaty. Stała zażenowana; gorączkowo poszukując słów
stosownych do sytuacji. Cóż jednak mogła powiedzieć
mężczyźnie, z którym spędziła taką namiętną noc? Spojrzenie
mu w oczy było dla niej ogromnym wysiłkiem. Ale on widać
nie miał żadnych oporów.

- Wyglądasz dziś uroczo, Penny - odezwał się swobodnie.

-Chodź, zjemy razem śniadanie.

Stolik, nakryty dla dwóch osób, zastawiony był śniadanio-

wymi przysmakami: świeżymi owocami i chrupiącym pieczy­
wem, na którego widok ślinka napływała do ust.

- Wcale nie czuję się „uroczo" - powiedziała tonem lek­

kiej wymówki. - Kostium mam pognieciony, a włosy w kom­
pletnym nieładzie. Wyglądam jak czupiradło!

- Wyglądasz jak kobieta, która spędziła prawdziwie na­

miętną noc. Twoje opuchnięte usta świadczą, że były zachłan­
nie całowane, a oczy błyszczą tak, że mam ogromną ochotę
odłożyć wszystkie sprawy na później i pozostać z tobą za
zamkniętymi drzwiami.

- Czy mam cieszyć się z faktu, że zostałam wykorzystaną

jak zabawka? - odrzekła z urażoną miną.

Zmrużył oczy, ale spod opuszczonych rzęs widać było

przeszywające błyski jego źrenic.

- Kto tu mówi o wykorzystaniu? Nie wziąłem więcej, niż

sam dałem.

Usiadła naprzeciw niego, ale nie ośmieliła się spojrzeć mu

w twarz.

- Nie wypada mi zaprzeczyć, prawda? - rzekła nieśmiało.

Czy on w ogóle miał pojęcie, ile ją kosztowało to wyznanie?

- No, w końcu zdobyłaś się na odrobinę szczerości - skwi­

tował. - Robimy postępy.

Uniosła dumnie głowę i rzuciła mu wrogie spojrzenie.

- Mylisz się - powiedziała zniecierpliwiona. - Nie będzie

dalszych postępów. Sprawa zakończy się tu i teraz. - Gestem
odmówiła kawy, którą jej podsunął. - Dziękuję. Marzę jedy­
nie o tym, byś pozwolił mi wrócić do domu.

Odstawił filiżankę i rzucił pogniecioną serwetkę na stół.

,,

- Odwiozę cię do Kangalumy - powiedział.

- Nie musisz się trudzić, mój samochód stoi na dole.
- Ach, więc znowu to samo. - Zaklął pod nosem. - Wi-J

dzę, że łatwiej ci uciec, niż przyznać, że ostatniej, nocy zaszło

pomiędzy nami coś niezwykłego.

- Przyznaję, kochaliśmy się-rzekła bezbarwnym głosem.
- Ależ, nie! Kochaliśmy się wspaniałą, namiętną miłością.

I w tym tkwi różnica! - dodał z ożywieniem.,

-

Różnica polega tylko na doborze słów - odrzekła z upo­

rem. - Przeżycie natury fizycznej nie oznacza jeszcze miłości.

- A,więc nie jesteś zadowolona? - Pytanie zabrzmiało

cynicznie, drwiąco.

- Przyznałam już, że tak! - zawołała z rozpaczą. - Cóż

więcej chcesz usłyszeć? Mam oświadczyć, że jesteś najle­
pszym kochankiem na świecję? Dobrze wiesz, że w przeci­
wieństwie do ciebie.nie potrafię tego ocenić... -zająknęła się,
ale było już za późno. Nie powinna mu niczego sugerować.

- Przepraszam, nie powinnam tego powiedzieć,

- Nie powinnaś - powiedział ostro, z naciskiem.

A jednak nie zaprzeczył! Była więc jedną z wielu kobiet,

z którymi spędzał podobne; namiętne noce. Przypomniała so­
bie nagle, jak Tonia z niezachwianą pewnością siebie twier­
dziła, że Reid się z nią skontaktuje. Nie miała prawa być
zazdrosna, a jednak... jednak bardzo ją to obchodziło. Och,

jej uczucia były bardzo, bardzo pogmatwane!

- Przecież cię przeprosiłam - powtórzyła.
- I to wszystko?

Czegóż więcej od niej chciał?
- Czy przeprosiny nie wystarczą? - spytała gorączkowo

pod wpływem natłoku myśli.

Czyżby nie spostrzegł jej zdenerwowania? Miniona noc

sprawiła jej dużo radości, ale równocześnie jakiś głos wewnę­

trzny kazał jej się bronić przed związkiem pustym, pozbawio­
nym głębszych uczuć.

Reid zwinnym jak pantera krokiem przeszedł wokół stolika.

- Jeśli chodzi o ciebie, to nie wystarczą. - Powiódł dłonią

po wrażliwym miejscu na jej karku.

Rumieniec oblał jej policzki, a serce jakby znów obudziło

się do życia.

- Przestań - ledwie zdołała z siebie wykrztusić.
- Nie mów tak. Dopiero zacząłem...
Odgarnął jej włosy na bok, pochylił głowę i obsypywał jej

kark delikatnymi pocałunkami. Poczuła falę nagłego ciepła,
od której osłabła. Gdy odchylił jej głowę do tyłu i przywarł
do ust, oczy jej zalśniły szczęściem.

Bezwiednie podniosła ręce do góry i objęła jego twarz.

Oddając mu pocałunek, westchnęła z rozkoszą, ponieważ na­
gle opuściły ją wszelkie wątpliwości i opory. Poddała się sil­
nym ramionom Reida i jego twardym wargom jak nieuchron­
nemu przeznaczeniu, jak sile wyższej, która rozwiązywała za

nią jej problemy.

Po chwili postawił ją na nogi; oszołomiona zdała sobie

sprawę, że powoli zmierzają w stronę sypialni.

- Dlaczego to robisz? - spytała, nagle odzyskując rozsą­

dek i odsuwając się od niego.

Zmarszczył brwi, lekko zniecierpliwiony.
- Naprawdę nie znasz odpowiedzi? Pragnę cię jak żadnej

kobiety na świecie, a twoje reakcje świadczą, że podzielasz
moje pragnienia.

- Och, mylisz się! - zaprzeczyła odruchowo, a kłamstwo

przepełniło jej serce gorzką rozpaczą. - Nawet mnie nie lu­
bisz, a jeśli chodzi o moje uczucia do ciebie...

- Nienawidzisz mnie? - powiedział z lekkim rozbawie­

niem i zaśmiał się cicho.

- Przecież to oczywiste.

- Oczywiste jest tylko to, że nienawidzisz, gdy doprowa­

dzam cię do takiegostanu jak dziś... Ale dawniej było inaczej.

Nie mogliśmy wytrzymać bez siebie ani chwili,, ponieważ
razem potrafiliśmy wspiąć się na szczyty rozkoszy.

Zatkała dłonią uszy.
- Teraz wszystko się zmieniło. Przede wszystkim ja się

zmieniłam.

Nie chciała tego słuchać, nie chciała, by przypominał

jej, co utraciła. Przez ostatnie pięć lat przechodziła istne

katusze, napotykając wszędzie jego zdjęcia, i jednocześ­
nie zdając sobie sprawę, że dla niej był dawno stracony.
I właśnie dlatego postanowiła wyjechać za granicę. W do­
datku Tonia zadzwoniła do niej z informacją, że Reid po­
stanowił rozwiązać umowę z agencją reklamową, w której

pracowała. Nie wierzyła słowom Toni, aż do chwili gdy po­
twierdziła je prasa. Zrozumiała wówczas, że wszystko straco­
ne. Wyjechała więc do Londynu, nawet nie szukając z nim

kontaktu.

Reid błądził ręką po jej ciele, przyprawiając jąo rozkoszne

dreszcze.

- Nie wszystko się zmieniło, Penny - mówił łagodnym,

przekonywającym tonem. - Nie utraciłaś zdolności całkowi­
tego wyprowadzania mnie z równowagi.

Na krótką chwilę w jej sercu zapłonął wątły promyk na­

dziei. Przypomniała sobie jednak szybko, że słowa Reida
odnoszą się wyłącznie do reakcji fizycznych.

- Proszę, przestań - powtórzyła. - W tych okoliczno­

ściach nie możemy być już zaręczeni.

W jego oczach pojawił się niebezpieczny błysk.

- Określ swoje warunki. Być może zechcę je spełnić.
A gdyby mu wyznała, że najbardziej pragnie jego bezwa-

runkowej miłości? Wyobrażała sobie ten drwiący uśmiech,
którym zapewne skwitowałby te nierozsądne pragnienia.

- Chciałam powiedzieć - poprawiła się - że już dłużej

pod żądnym warunkiem nie mogę udawać. Komedia skończo-
na, Reid. Media straciły zainteresowanie tematem szkoły, Su-
zie i ciebie. Możemy powrócić do rzeczywistości.

- Nie doceniasz zajadłości dziennikarzy- odrzekł po na­

myśle. - Podejrzanie krótkie zaręczyny rozbudzą ich docie­
kliwość.

- Jak długo mamy jeszcze udawać? -
- Traktujesz to jak test na wytrzymałość, Penny?-zakpił,

- Ostatniej nocy z pewnością o tym nie myślałaś.

- Czy musisz mi stale o tym przypominać? - odwróciła

zapłonioną twarz.

- A ty musisz, stale ze mną walczyć?

Tak, pomyślała. To był przecież jedyny sposób zachowania

pomiędzy nimi pewnego dystansu. Musiała stale walczyć,
żeby choć trochę oddalić moment nieuchronnej kapitulacji.
Przez krótką, szaloną chwilę pozazdrościła Toni, żę tyle lat
pracowała u boku Reida, była jego prawą ręką i... kochanką.
Nawet teraz, w ferworze słownej potyczki, ledwie mogła po­
hamować ochotę zaprowadzenia go do sypialni...

- Zawieź mnie dodomu, proszę - szepnęła niemal błagalnie.

Co się ze mną dzieje? - myślał ze złością Reid, włączając

się do ruchu na Military Road. Ostatecznie Penny zgodziła
się, by odwiózł ją do domu, pod warunkiem wszakże, że dziś

jeszcze odprowadzi jej, samochód do, Kangalumy.

Nie wszystko poszło po jego myśli. Zatrzymał Penny na

noc poza domem, ale przecież nie miał zamiaru zachowywać
się wobec niej jak szejk. Pomysł z zamknięciem drzwi zrodził

się całkiem niespodziewanie. Właściwie, co też mu przyszło
do głowy?

Nie miał również zamiaru pokazywać jej tego filmu, aż do

chwili gdy stracił cierpliwość. Gdyby tak obsesyjnie nie ob­
stawała przy swojej wersji wydarzeń, nie narażałby jej na tę
ciężką próbę. I siebie także, jeśli miał być szczery.

Oglądanie filmu było dlań torturą trudną do zniesienia.

Zastanawiał się nawet, dlaczego w ogóle zatrzymał tę kasetę.
Czyżby jako groźne memento? Gdy oglądał film po raz pier­
wszy jako kilkunastoletni chłopiec, kipiał tak wielką wście­
kłością, że mógłby zabić... Na szczęście znalazł ujście dla
rozładowania młodzieńczego buntu na koncertach; potem
w studiu nagrań. W końcu zamiast zabijać - podbił świat bi­
znesu. Teraz gotów był podjąć nowe wyzwanie.

Posiadanie własnego domu miało zwieńczyć sukces. Kanga-

luma, pomyślał z radością w sercu. Niczego bardziej nie pragnął.

Zerknął na Penny, która siedziała obok skulona na fotelu

i zapatrzona w szpaler drzew oddzielający drogę od oceanu.
Wyglądała tak krucho i bezbronnie... Ostatniej nocy dała się
poznać z całkiem innej strony, pomyślał. Czuł jeszcze zadra­

pania na plecach, będące widomym dowodem burzliwej na­
miętności, którą razem przeżyli.

Ciekawe, co też by powiedziała, gdyby je nagle zademon­

strował jej? Pewnie zrobiłaby się purpurowa ze wstydu.
Z pewnością nie miała pojęcia o ranach, które zadała. I to nie
tylko na ciele, pomyślał z goryczą.

Zlecił dokonanie wyceny Kangalumy, z myślą że Penny

później sprzeda mu dom. Z początku pomysł wydawał się
całkiem logiczny. Przekonywał nawet samego siebie, że dzia­
ła dla jej dobra... Właściwie, kiedy zaczął ponownie rozważać
ten problem?

- Spodziewałaś się gościa? - spytał, widząc srebrnoszare-

go mercedesa zaparkowanego przed domem.

- To chyba samochód Jo! - zawołała ze zdziwieniem.

- Przecież zamierzali spędzić w Azji jeszcze kilka tygodni...

- Może miała dość podróżowania i postanowiła wrócić

wcześniej? - zasugerował.

- Możliwe - rzekła bez głębszego przekonania. - Mam

tylko nadzieję, że nie czeka od dawna... - Na myśl o tym, że
Jo dowie się, z kim spędziła noc, przeszły ją ciarki. Znów
poczuła się małą dziewczynką, która musi tłumaczyć się przed
starszą siostrą.

- Czy ona ma klucz?
- Nie zapominaj, że połowa domu do niej należy. Lepiej

już wejdę do środka i dowiem się, co się stało.

Położył jej dłoń na ramieniu, jakby chciał ją pokrzepić.

- Być może nic -opowiedział.
- Nie znasz mojej siostry - odparła z powątpiewaniem.

- Tylko trzęsienie ziemi może ją zmusić do zmiany planów.

- Porozmawiam przez chwilę z ekipą budowlaną - rzekł

taktownie i otworzył jej drzwi. - Będziesz mogła pobyć z sio­
strą sam na sarn.

- D z i ę k i - obdarzyła go uśmiechem pełnym zrozumienia.

- Może masz rację? Pewnie nic się nie stało.

Jednak widząc zmarszczoną twarz siostry, szybko zmieniła

zdanie. Gdy Penny pojawiła się w drzwiach kuchni; Jo właś­
nie przygotowywała kawę.

- Gdzie byłaś? Okropnie się denerwowałam.
Penny z trudem powstrzymała uwagę, że ma już dwadzie­

ścia sześć lat i nie musi się przed nikim usprawiedliwiać. Od

czasu śmierci matki Jo opiekowała się siostrą i nawet teraz
trudno jej było wypaść z roli.

- Nie było mnie tu ostatniej nocy - wyjaśniła Penny nie­

chętnie.

- Przez całą noc? Och, Pen, mam nadzieję, że jesteś

ostrożna!

- O której przyjechałaś? - Penny pospiesznie zmieniła

temat.

- Około siódmej rano. Na szczęście miałam klucz. - Po­

dała Penny filiżankę z parującą kawą.

- Czy coś się stało? - spytała Penny. - To niepodobne do

ciebie, byś bez ważnego powodu zmieniła plany. - Roześmia­
ła się nerwowo. - Gdy byłyśmy małe, tata zawsze mówił, że
według twojego rozkładu zajęć można regulować zegarek.

Jo uśmiechnęła się kwaśno i sięgnęła po torebkę. Wyjęła

stamtąd wycinek z gazety i podała go siostrze.

- Przyjechałam z tego powodu - powiedziała z wyrzutem.
- Och! -jęknęła Penny. To był artykuł z magazynu „In­

side" ze zdjęciem Reida i Suzie, którym usiłowano wywołać
skandal. Nigdy jej w głowie nie postało, że „Inside" może

dotrzeć aż do Azji!

- Wiem, do czego jest zdolny ten szmatławiec, ale w ni­

czym nie umniejsza to szoku, jakiego doznałam, gdy zoba­
czyłam Suzie wplątaną w podobną historię! - ciągnęła Jo hi­
sterycznym tonem. - Co tu się dzieje, Pen?

- Och, to wszystko bzdury - zapewniła ją siostra. - Reid

wyszedł naprzeciw programowi szkoły i został opiekunem
artystycznym Suzie. To wszystko.

- Ręczę za prawdziwość słów Penny - rozległ się z tyłu

dźwięczny baryton, i Reid zamaszystym krokiem wszedł do
kuchni.

Przybycie Reida musiało wytrącić Jo z równowagi, ponie­

waż umilkła nagle jak spłoszony ptak.

- Zapewne jesteś siostrą Penny, Joanną? Nazywam się

Reid Branden. - Podał jej rękę.

- Branden... - powtórzyła Jo jak echo.
Penny nigdy przedtem nie widziała starszej siostry w sta­

nie tak kompletnego zdumienia. Poczuła nieoczekiwany, ni­
czym nie uzasadniony dreszcz dumy. Przez jedno krótkie
uderzenie serca żałowała, że nie jest naprawdę zaręczona
z Reidem Brandenem. Jego osoba wywierała silne wrażenie
na kobietach. Jak widać, nie wyłączając jej siostry.

W nienagannie skrojonym garniturze wyglądał jak ucieleś­

nienie sukcesu i życiowego doświadczenia. Od pierwszego

wejrzenia wzbudzał zaufanie, i Jo z pewnością zdążyła już
pożałować swej nieuzasadnionej podejrzliwości.

Reid spojrzał ukradkiem na Penny i... puścił do niej oko.

Czyżby jej się zdawało? Musiała chyba śnić!

- Gratuluję wybitnie utalentowanej córki - zwrócił się do

Jo. - penny opowiadała mi, że osobiście zachęcałaś Suzie do
włączenia się w szkolny program współpracy ze znanymi mu­
zykami.

Jo dławiło w gardle.
- A więc... a więc to ty jesteś jej muzycznym opiekunem?

- wykrztusiła. - Nie zwierzała mi się, do kogo zamierza napisać.

- Pewnie sądziła, że jej odmówię i nie chciała cię martwić.

Ale napisała wspaniały, uroczy list, który mnie zafrapował.
A kiedy ustaliłem, kim jest jej ciotka... - zrobił artystyczną
pauzę i spojrzał ciepłym wzrokiem na Penny.

- Czy to oznacza, że Penny... - Jo wyglądała, jakby za

chwilę miała zemdleć. - Że wy dwoje...

- Właśnie tak! - Reid przeciął jej wątpliwości. - Być mo­

że wiesz, że poznaliśmy się z Penny, nim wyjechałem do
Ameryki.

- Owszem, ale nie zdawałam sobie sprawy, że do siebie

wróciliście. Po tylu latach...

- Spotkaliśmy się, by porozmawiać o talencie Suzię, i tak

to się zaczęło. To zdjęcie zostało zrobione w dniu, w którym
podjęliśmy decyzję o ogłoszeniu naszych zaręczyn. Jeśli re­
porter „Inside" poczekałby jeszcze kilka sekund, zobaczyłby
Penny niosącą tacę z szampanem... Dla Suzie, oczywiście,
wodę - dodał z lekkim uśmiechem.

- Oczywiście - przytaknęła Jo machinalnie-. - Doprawdy

nie wiem, co powiedzieć... Jestem bardzo szczęśliwa z wa­
szego powodu. Wiesz przecież, Penny, jak dobrze ci życzę...

- Wiem - potwierdziła Penny bez chwili wahania.
Czasami Jo zbyt przejmowała się rolą starszej siostry i sta­

wała się nieznośna, ale w głębi duszy nieustannie pragnęła dla
Penny największego szczęścia. Poprzedni jej związek z Rei-
dem aprobowała z głębi serca, a po zerwaniu okazała wiele

delikatności, unikając na ten temat jakichkolwiek rozmów
i aluzji, za co Penny była jej niezmiernie wdzięczna.

Teraz Jo była w widoczny sposób dumna ze swojej młod­

szej siostry, a Reid całkowicie ją oczarował. Penny nie potra­
fiła obronić się przed uczuciem satysfakcji z tego powodu,
mimo że we własnych oczach zasługiwała na miano oszustki.
Gdy cała ta mistyfikacja się skończy, będzie miała wiele do

wyjaśniania, teraz jednak korzystała z niezasłużonej aprobaty

i - o dziwo - było jej z tym dobrze.

Jo pozbierała się już po doznanym wstrząsie i wskazując

na prasowy wycinek, oświadczyła z dostojnym spokojem:

- Przykro mi, że zareagowałam tak ostro. Ale zrozumiesz

moją reakcję, Penny, kiedy sama zostaniesz matką. Chciałam
chronić Suzie.

- Nie zagrażało jej żadne niebezpieczeństwo - zapewnił

Reid. - To wszystko tylko wymysły dziennikarzy brukowej
prasy. Wierzę, że udało nam się rozwiać twoje obawy.

- Oczywiście, Reid. I dziękuję ci za pomoc. - Pochyliła się

do przodu i dodała: - Prawdę mówiąc, chciałam i tak już wracać
do domu. Dla mnie w Azji jest zbyt tłoczno i głośno... Andrew
uwielbia tę atmosferę i postanowił jeszcze tam zostać.

Reid objął ramieniem Penny; poddała mu się bez sprzeci­

wów, musiała przecież udawać spokojną i zadowoloną.

- Doskonale to rozumiemy, nieprawdaż, Penny? Wróciłaś,

Joanno, we właściwym czasie, by pomóc Penny w przygoto­
waniach do ślubu.

Jo uśmiechnęła się z aprobatą, podczas gdy Penny zaczy­

nała się w środku burzyć. Jak śmiał wciągać jej siostrę w pla­
ny, które nigdy nie miały być zrealizowane!

- Zbyt wcześnie o tym mówić - wycedziła. - Jo dopiero

przyjechała...

- Obawiam się, że masz rację, Penny. - Jo lekko skinęła

głową. - Muszę pojechać teraz do domu, żeby ochłonąć po
podróży. Potem jednak z przyjemnością dam się oprowadzić
po domu. Widzę, że wraca do życia... - uśmiechnęła się
przyjaźnie do siostry - podobnie jak ty, Penny.

- Renowacja to mój pomysł - wtrącił szybko Reid, wi­

dząc, że Penny nie potrafi ukryć zażenowania takim obrotem
rozmowy. - Chciałem wynająć dom, więc modernizacja wy­
dawała się konieczna.

- A nowy, wspaniały wygląd Penny, czy to również twoje

dzieło? - Jo nie dała się tak łatwo odwieść od tematu.

Reid czulę ujął dłoń Penny i powiedział;
- Mam taką nadzieję.
Jo wyglądała na ukontentowaną.

- Muszę już uciekać. Zabiorę Suizie ze szkoły, a jutro przy-

jedziemy tu razem po jej rzeczy. Och, nie mogę się już docze­

kać, by ją zobaczyć!

Ledwie zamknęły się drzwi za jej siostrą, Penny zwróciła

się do Reida z wyrzutem:

- Jak mogłeś!
- A cóż takiego zrobiłem? - zdziwił się z olimpijskim

spokojem.

- Jak mogłeś mówić o ślubie, do którego nigdy nie dojdzie!
- Mogłaś mnie sprostować, moją droga - zauważył z iry­

tującą pewnością siebie.

Dlaczego tego nie uczyniła?
- Jeślibym zaprzeczyła - tłumaczyła się niepewnie - Jo

mogłaby mieć wątpliwości, czy mówimy prawdę w sprawie

Suzie.

- Właśnie. - Skinął głową. - A teraz, jeśli już zakończyłaś

wymówki, chodź, chcę ci coś pokazać.

Poprowadził ją przez hol, który po odświeżeniu drewnia­

nej, rzeźbionej boazerii wyglądał niezwykle wytwornie. Reid
szeroko otworzył masywne drzwi do jadalni i oczom Penny
ukazał się opromieniony słonecznym blaskiem pokój.

- Och, Boże! - wyrwało jej się z piersi.
W oczach Reida pojawił się błysk triumfu. Pokój został

kompletnie odrestaurowany. Ciemnozielone ściany okalał
nieco jaśniejszy fryz przedstawiający kiście winogron. Podo­
bny motyw występował w elementach stolarki, w dekoracji
stylowego kominka i żyrandola.

Uwagę Penny przykuł zabytkowy fresk. Nie widziała go

czas dłuższy, ponieważ w jadalni pracowali robotnicy i nie
mogła tu wchodzić. Fresk, oczyszczony i odreastaurowany,
odzyskał niegdysiejszy blask. Wizerunek Syriusza pokonują­
cego fale w podmuchach potężnego wiatru był jak żywy.

- Jak tego dokonałeś? - spytała zaskoczona.

- Wynająłem konserwatorów, którzy pracowali tu dzień

i noc pod osłoną innych prac renowacyjnych. - W głosie jego
dźwięczała nie ukrywana satysfakcja.

Penny poczuła w ustach smak goryczy. A więc przymie­

rzał się do pozostania tu na stałe! - myślała gorączkowo.
Chciał ją pozbawić Kangalumy!

- Ukartowałeś to wszystko, czyż nie? - kipiała z furii.

- Chcesz przywłaszczyć sobie mój dom... To dlatego zmusi­
łeś mnie, bym spędziła noc w twoim apartamencie!

- Nie bądź śmieszna, Penny.
-Doprawdy? W takim razie przyrzeknij, że odjedziesz

z Kangalumy, gdy cała ta farsa się skończy.

Przez chwilę obserwował ją czujnym, wyczekującym spo­

jrzeniem.

- Nigdy, nie ukrywałem, że pragnę albo tego domu, albo

jego pięknej właścicielki - odezwał się wreszcie z lekkim

zniecierpliwieniem.

Chciała gwałtownie zaprotestować, ale słowa więzły

jej w gardle. Potrząsnęła tylko bezradnie głową,, a w oczach
jej błysnęły łzy. Po chwili opanowała się, wyprostowała ra-

miona.

- Żadne z nas nie jest na sprzedaż i dobrze o tym wiesz

- oświadczyła. - Suzie, jak się domyślasz, wraca już do domu,

nie ma więc powodu przedłużać naszych zaręczyn. Uważam,
że możemy je zakończyć teraz. Postaram się znaleźć sposób,
żeby zapłacić ci za renowację - dodała z godnością.

Podszedł do niej i objął ją ramieniem. Ostatkiem sił zmu­

siła się do zachowania spokoju i kamiennego wyrazu twarzy.

- Tylko jedną formę zapłaty zaakceptuję - powiedział

czułym tonem. - Będzie nią twoja dalsza współpraca.

A więc postawił ją przed wyborem - utratą domu lub sza­

cunku do samej siebie.

- Nie możesz tego ode mnie żądać - powiedziała.
- Ja o to proszę... - Dotykał kciukiem pulsu na jej szyi i

z satysfakcją Wyczuwał jego szalone bicie. - Na zewnątrz
taka wojownicza, a w środku tak bardzo namiętna... Stano­
wisz przedziwną mieszankę, moja mała czarodziejko.

- Pod żadnym względem nie jestem twoja. Do licha, puść

mnie!

- Puszczę cię, jak to określasz, dopiero po tym, jak wy­

stąpisz w charakterze mojej narzeczonej na ceremonii wrę­
czania nagród. Dokładnie tydzień później przepiszę na ciebie
swój udział w Kangalumie, zgoda?

Dwa tygodnie. Zapewne uda jej się wytrzymać jeszcze dwa

tygodnie. Być może miał rację, wspominając o niebezpie­
czeństwie, jakie wiązało się ze zbyt pośpiesznym zerwaniem.

Poza tym jest jeszcze Suzie, która tak bardzo cieszy się z mo­
żliwości publicznego występu...

- W porządku, zgoda - ustąpiła.
- Mądra decyzja.

Wydawało jej się, że wieki minęły, gdy wreszcie oderwał

od niej ręce. Chwiejnym krokiem udała się do kuchni, tocząc
ze sobą wewnętrzną walkę. Zgodziła się na jego warunki,
wiedząc jednocześnie, że powinna z nim walczyć do ostatnie­
go tchu. Ta walka stawała się coraz trudniejsza. Określił jej
ustępliwość mianem mądrej decyzji, ale ona czuła wewnętrz­
nie, że popełniła największy życiowy błąd.

ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY

Ceremonia wręczenia nagród muzycznych zbliżała się

szybko, a Penny z każdym dniem czuła się coraz bardziej
zdenerwowana. Pojawienie się tam u boku Reida, gdy oczy
wszystkich zebranych będą na nich zwrócone, napawało ją
zrozumiałym przerażeniem.

- Nie mam odpowiedniego stroju - powiedziała, ucieka­

jąc się do starej kobiecej wymówki.

Uśmiechnął się ze zrozumieniem.
- Czy to jedyny powód twoich obiekcji? - spytał.
- Tak... - odrzekła bez przekonania.
Prawdziwym powodem była przecież osoba Reida. Zdążył

już ją poinformować, że przyjęcie z tej okazji przeciągnie się

zapewne do białego rana i w związku z tym zamówił dla nich
apartament w hotelu. Nie miała cienia wątpliwości, że nie
zarezerwował dwóch oddzielnych pokojów. Starała się bez­
skutecznie przekonać samą siebie, że ją to niewiele obchodzi.

Reid nakreślił kilka słów na wizytówce, którą jej podał.
- Aloys to mój przyjaciel ze Stanów - wyjaśnił. - Z pew­

nością wybawi cię z kłopotu.

Oczy Penny rozszerzyły się ze zdumienia. Aloys Gada,

jeden z najsłynniejszych amerykańskich kreatorów mody,

przebywał teraz w Sydney w związku z imprezą dobroczyn­
ną. Jak donosiła prasa, przywiózł ze sobą niedużą, ekskluzyw­
ną kolekcję.

- N i e stać mnie na takie kreacje - oświadczyła Penny,

patrząc podejrzliwie na Reida.

Uśmiechnął się lekko i wyjął z portfela amerykańską kartę

kredytową.

- Potraktuj to jako inwestycję z mojej strony - powie­

dział, wręczając jej kartę.

W pierwszej chwili wpadła we wściekłość.
- Podobną inwestycję jak tę, którą robisz w Kangalumie?

- rzuciła z pasją. - Czy masz zamiar kupić mnie razem z mo­
im domem?.

- Trudno powiedzieć,, by z twoim domem mi się to udało

- zripostował, zaciskając usta.

To prawda, pomyślała. Za dwa tygodnie przepisze na nią

swoje udziały w posiadłości i cała sprawa dobiegnie szczęśli­
wego końca. Szczęśliwego? Takie zakończenie sporu satysfa­
kcjonowało ją mniej, niż się spodziewała.

Wzięła zaoferowaną jej kartę kredytową.
- Skoro lubisz wyrzucać pieniądze, nie będę się z tobą

spierać - skwitowała tonem wyższości. - Poza tym przynaj­
mniej tego, wieczoru nie będziesz musiał się mnie wstydzić.

Oczy Reida zwęziły się ze złości. Kurczowo zaciśnięte

dłonie schował w kieszeniach spodni.

- Dlaczego uważasz, że miałbym się ciebie wstydzić? -

zapytał gniewnie.

Przecież nie mógł być z niej dumny! Miała wrażenie, że

wcale go nie obchodziła.

- Och, tak tylko mi się powiedziało - rzuciła obojętnie.
- W takim razie postaraj się nie pleść trzy po trzy. - Głos

Reida zabrzmiał nadspodziewanie groźnie.

- W przeciwnym bowiem razie, co zrobisz? Dasz mi

w skórę? - obruszyła się.

- Nie boisz się podsuwać mi tak niebezpiecznych pomy­

słów?-Jego oczy rzucały ostrzegawcze błyski.

- Sam jesteś wystarczająco pomysłowy...
- Pragnę ci przypomnieć, że kilka dni temu moja pomy­

słowość bardzo ci odpowiadała - rzucił jakby od niechcenia.

Jakiś intrygujący błysk w jego oczach i lekkie skrzywienie

ust sprawiło, że wstrzymała oddech. Wspominała wydarzenia
tamtej nocy, do których z pewnością teraz nawiązywał, czę­
ściej niż sama chciała się do tego przyznać. I mimo najszczer­
szych chęci nie potrafiła sobie wmówić, że była wówczas

jedynie biernym uczestnikiem wydarzeń. Ta świadomość ją

przerażała.

- Z pewnością tak by nie było, gdybym wiedziała, że

realizujesz plan Wyciągnięcia mnie na noc z Kangalumy - od­

parta z wyrzutem. - W tym czasie wprowadzałeś w czyn tak
zwane inwestycje, które w konsekwencji miały pozbawić
mnie domu!

- Twoja interpretacja wydarzeń zasadniczo różni się od

mojej...

- ...która, oczywiście, jest jedyną słuszną interpretacją

- dopowiedziała zajadle.

- Posłuchaj, Penny, co do jednej sprawy z pewnością się

nie mylę - rzekł spokojnie. - Jeśli tamta sytuacja by się po­

wtórzyła, zareagowałabyś tak samo jak poprzednio.

Nie była w stanie zaprzeczyć. Może dlatego, że nie potra­

fiła kłamać komuś prosto w oczy?

- Wychodzę po zakupy - powiedziała z całą godnością,

na jaką było ją stać, przecinając tym samym wszelką dalszą
dyskusję.

Gdy zamykała za sobą drzwi, nadal słyszała jego drwiący

śmiech. Drogo za to zapłaci, pomyślała mściwie.

Aloys Gada wynajmował luksusowy apartament w hotelu

z widokiem na ocean. Nazwisko Reida podziałało jak magi­
czne zaklęcie i jeszcze tego poranka Penny umówiła się na
wizytę.

Dwie godziny później opuściła mistrza oszołomiona, ale

triumfująca. Wprost nie mogła uwierzyć, że właśnie wydała
kilka tysięcy dolarów na jedną czarną suknię. Za to jaką! Ta
kreacja wprost zapierała dech - od przylegającej do ciała
góry, która opinała jej smukłą talię jak ciasny futerał, aż po
wirujący wokół kostek dół wykończony jedwabną koronką.
Penny czuła się trochę skrępowana jedynie głębokim dekol­
tem w szpic, wykończonym brylancikami, które schodziły aż
do pasa niczym błyszcząca, mieniąca się wstęga.

- Czy nie uważa pan, że jest trochę zbyt śmiała? - spytała

niepewnie sławnego projektanta.

- Niczego nie odsłania, jedynie prowokuje - rzekł poważ­

nie. - Zaufaj mi. Reid Branden, jak również wszyscy goście
na sali, nie będą mogli oderwać, od ciebie wzroku.

Ta perspektywa wcale nie dodawała animuszu. To było jak

igranie z ogniem... Do licha z Reidem! Dlaczego tak bardzo
liczyła się z opinią tego mężczyzny! W 'sukni czuła się świet­
nie, dodawała jej pewności siebie, a właśnie tego potrzebo-
wała, by bez żenady spojrzeć w twarz tłumnie zgromadzonym
widzom. Jeśli Reid będzie miał kłopoty z samokontrolą, to
przecież nie będzie jej wina.

Wątpliwości ogarnęły ją znów, gdy Reid zapukał do drzwi

i zakomunikował, że czas jechać. Skończyła właśnie czesać

włosy - zawiązała je w węzeł na karku, pozostawiając wokół
twarzy kilka luźnych, wijących się kosmyków. To dodawało
kokieterii i łagodziło surowość fryzury. Przyjrzała się sobie
krytycznie. Cóż, brakowało jedynie biżuterii. Posiadała tylko

sztuczną, która zupełnie nie pasowała do prawdziwych bry­
lantów upiększających suknię, postanowiła więc nic nie za­

kładać.

- Mam nadzieję, że jesteś zadowolony ze swej inwestycji

- powiedziała do Reida, nerwowo oblizując usta świeżo po­
malowane karminową szminką.

Mierzył ją od stóp do głów z wyraźnym zadowoleniem.

Potem powiódł delikatnie palcem po mieniącym się obrzeże­
niu koronki.

- Jestem więcej niż zadowolony - powiedział namiętnym

głosem, który przyprawił ją o dreszcz. - Być może zapomnę
nawet o nagrodach...

- Nie... nie możemy... - zaprotestowała, dobrze rozu­

miejąc aluzję. - Przecież sam mówiłeś, że jesteś głównym
sponsorem imprezy...

- I to właśnie daje mi możliwość wyboru, czy będę ucze­

stniczyć w ceremonii, czy nie - zauważył z uśmiechem.

Teraz żałowała, że wybrała właśnie tę suknię. Wyglądała

w niej wyzywająco. Jakże mogła być tak nieroztropna!

- Mam pomysł - przypomniał sobie. - Poczekaj chwilę.

Zaintrygowana wykonała polecenie. Co miał zamiar zrobić?

Wrócił tak szybko, że nie zdążyła zastanowić się nad tym głębiej.

Podał jej aksamitne pudełko.
- Załóż je-poprosił.
Gdy drżącymi palcami otworzyła pudełko, jej oczom uka­

zała się para kunsztownie oprawionych w złoto brylantowych
kolczyków w kształcie łez. Serce zabiło jej gwałtownie.

- Ależ, nie mogę tego przyjąć... Są zbyt kosztowne.
- Nawet jeśli to prezent od kochającego narzeczonego?

W uszach Penny te słowa zabrzmiały jak drwina.

- Nie, nie założę ich.

- Suknia i kolczyki stanowią komplet - odrzekł. - Albo

je założysz, albo... Albo nie założysz nic. Wybieraj!

- W takim razie pójdę na bankiet tylko w samej bieliźnie!

- oświadczyła buńczucznie.

Popatrzył na nią tak, jakby domyślał się, jak skąpo była

odziana pod spodem.

- To rzeczywiście, wspaniały pomysł. Obawiam się jed­

nak, że w tym stroju nie doszłabyś dalej jak do drzwi.

Te prowokujące słowa rozbudziły jej zmysły. Palce drżały

jej jak w febrze; usiłując wyjąć kolczyk, upuściła go.

Podniósł go i wziął do ręki drugi.

- Pozwól, proszę...
Gdy wpinał kolczyk w jej ucho, a potem, gdy odsuwając

rękę, musnął jakby niechcący jej policzek, ogarnęła ją prze­
można chęć odwrócenia głowy i dotknięcia wargami jego
dłoni... Ten niespodziewany kaprys był tak silny, że opano­
wując się, miała w oczach łzy.

- Czyżbyś była rozczarowana, że wychodzimy? - spytał

prowokacyjnie:

- Oczywiście, że nie... - Uwaga Reida przywróciła ją do

rzeczywistości. -Im szybciej przez to przebrniemy, tym lepiej
dla nas.

Podał jej torebkę - cudo z mięciutkiej, koźlej skóry, do­

skonale dobrane do sukni.

- Zgadzam się z tobą w zupełności, jednak z całkiem in­

nych powodów.

Jakie miał powody? Mogła tylko zgadywać.
Największe sławy świata muzyki i filmu wysiadały z po­

łyskliwych limuzyn i po czerwonym dywanie wchodziły do
hotelu. Policja chroniła dostojnych gości przed szalejącym na
zewnątrz tłumem wielbicieli.

Penny szła obok Reida, jego mocne jak granit ramię doda­

wało jej odwagi. Cieszyła się w duchu, że Jo zdążyła już
wprowadzić córkę za kulisy, żałowała zaś, że sama jakimś
cudem nie może stąd uciec. Reid wyjaśnił, że Suzie potrzebuje

jej wsparcia. Nie powiedział jednak, że także on sam jej

potrzebuje, zauważyła z goryczą.

- Doskonale dajesz sobie radę- szepnął jej do ucha.
Uśmiechnęła się w stronę kamer jak zawodowa aktorka.
- Oto sam wielki Reid Branden w towarzystwie narzeczo­

nej ! - zewsząd dochodziły głosy.

Mimo woli rozpierała ją duma, gdy spoglądała w górę na

przystojną twarz Reida. Dlaczego przedtem nie zauważyła, że
gdy się uśmiechał, na jego policzku robił się mały dołeczek?
Ani eleganckiego zarysu ciemnych brwi, które podkreślały
głęboko osadzone oczy o fascynującym wyrazie?

Dręczyła ją i podniecała zarazem świadomość, że nad ra­

nem pójdą razem do wynajętego apartamentu hotelowego.

Była tak zajęta myślami, że ledwie spostrzegła, jak prze­

kroczyli próg foyer i znaleźli się w sali bankietowej.

Zdawało się, że wszyscy naraz chcą rozmawiać z Reidem.

Penny znała tu niewiele osób: kilka sławnych postaci ze świata
reklamy, Aloysa Gada, który uśmiechał się teraz do niej sze­
rokim, aprobującym uśmiechem oraz mniej przychylnie uspo­
sobioną Tonie Rigg.

- Miło mi cię widzieć, Toniu - odezwała się Penny, gdy

się mijały.-Jak się miewasz?

Tonia upiła łyk szampana.

- Jak widzisz, doskonale. Jestem tu z Jimem Carringto-

nem z wytwórni Carrington Records. Mam nadzieję, że zo­

stanę jego osobistą asystentką. - Roześmiała się dźwięcznie.

Penny poczuła ulgę, gdy Reid podprowadził ją do innego

towarzystwa. Tonia wyglądała na podminowaną i zachowy­
wała się dziwnie gorączkowo. Szampan, jak widać, nie zdołał
ukoić jej nerwów.

Ceremonię rozdania nagród, transmitowaną bezpośrednio

przez telewizję, uświetniały występy młodych talentów. Pen­

ny poczuła dreszcz dumy, gdy Suzie w białej, długiej sukni,
w której wyglądała jak prawdziwy anioł, stanęła w światłach
rampy.

Nim zaczęła grać, poszukała wzrokiem Penny, która dys­

kretnie uniosła rękę do góry z zaciśniętym kciukiem. Suzie
podbudowana tym gestem odważnie uniosła głowę i rozpo­
częła grę. To był piękny, wzruszający utwór Mozarta, który
w wykonaniu młodej klarnecistki zahipnotyzował słuchaczy.
Reid miał rację, Suzie zasługiwała na tę szansę, może nawet
bardziej niż inni.

Miała zarumienioną twarz, gdy po ogłuszającym aplauzie

opuszczała instrument. Potem z wdziękiem ukłoniła się pub­
liczności i zniknęła za kulisami.

Penny usiłowała wstać, ale poczuła rękę Reida na ramieniu.

- Zostań - nakazał.
- Przyszłam tu dla Suzie - powiedziała łamiącym się ze

wzruszenia głosem. - Powinnam pójść i jej pogratulować.

- Będzie na to czas później, po kolacji - powiedział sta­

nowczo. - Szkoda, żebyś straciła resztę programu.

Cóż więcej ją obchodziło? - zastanawiała się gorączkowo.

Zaczynała ją boleć głowa. Dlaczego nalegał, żeby została,

skoro odegrała już swoją rolę, pozostając na sali aż do wystę­

pu Suzie?

Reida dwukrotnie wywoływano na podium - raz, aby wrę­

czył nagrodę, drugi zaś, by jemu wręczyć wyróżnienie za
wkład w rozwój przemysłu fonograficznego.

Czy to właśnie miała zobaczyć? Gdy zbliżał się do podium,

wstała wraz z resztą widowni i klaskała jak w transie. Co się
z nią działo? Serce jej pęczniało z dumy, choć za wszelką cenę
usiłowała zdusić te uczucia. W złotawym blasku reflektorów
Reid wyglądał olśniewająco pięknie; niezwykle szerokie ra­
miona podkreślał nienagannie skrojony smoking, a konstra-
stująca z nim połyskliwa biała koszula rozświetlała oliwkową

twarz. Gdy zbliżył się do mikrofonu, wszyscy na sali umilkli,
Penny zaś aż wstrzymała oddech.

Przemówił krótko i prosto, podziękował swym kolegom za

uhonorowanie go nagrodą. Gdy już miał powrócić na miejsce,
przewodniczący jury nieoczekiwanie podszedł do niego i sze­
pnął mu coś na ucho. Reid potrząsnął głową raz i drugi, ale
nagle piękna młoda kobieta wkroczyła na scenę, niosąc klar­
net Reida. Zapewne wcześniej wszystko zostało uzgodnione.

Oklaski doszły zenitu, widownia bowiem zorientowała się,

że Reid Branden będzie dla niej grał.

Przez chwilę składał i sprawdzał instrument, potem zaś raz

jeszcze podszedł do mikrofonu. Nim przemówił, wzrokiem

poszukał Penny.

- Chciałbym zadedykować ten utwór pięknej damie, która

zgodziła się zostać moją żoną. A zatem dla wszystkich pań­
stwa, a specjalnie dla Penelope... „Koncert Andrettiego".

Gdy zaczął grać, a przeszywające dźwięki wzmagały się

coraz bardziej, niczym uderzające o brzeg fale oceanu, Penny
odniosła wrażenie, że zapada noc. Melodia stawała się groźna
i ponura, a w jej tle szumiał ocean.

W sercu czuła ból graniczący z rozkoszą. Muzyka ta prze­

mawiała do najskrytszych zakamarków jej duszy. Pod przy­
mkniętymi powiekami gromadziły się łzy. Łzy prawdziwego
wzruszenia. Dlaczego spośród tylu utworów wybrał właśnie

„Koncert Andrettiego"..- muzykę napisaną dla ukochanej ko-
biety podczas trwania miłosnego związku? Dzisiaj ten zwią­
zek przecież nie istniał... Przejmujące tony budziły wspo­
mnienia, pobrzmiewały w nich echa dawnej namiętności -
namiętności, po której nic nie zostało prócz bólu.

Gdy wreszcie umilkły oklaski i Reid triumfalnie powrócił

do stolika, zastał Penny w fatalnym nastroju. Od wewnętrz­
nego napięcia, wzruszenia i zakłopotania rozbolała ją głowa.
Reid uniósł jej dłoń do ust. Oczy jej zaszły łzami, ponieważ
uświadomiła sobie, że robi to wyłącznie ze względu na pub­
liczność.

- Nigdy nie słyszałam równie pięknej muzyki - wyznała

szczerze, ogarnięta tęsknotami, których nawet nie odważyła
się nazwać.

- Chciałem zagrać to specjalnie dla ciebie - powiedział

łagodnie. - Domyślasz się dlaczego, prawda?

- Zagrałeś to z nostalgią... Tak jakbyś zbyt długo przeby­

wał z dala od kraju - powiedziała wzruszona.

Popatrzył na nią badawczo.

- O wiele za długo - stwierdził krótko.

Gdy ceremonia rozdania nagród dobiegła końca i wyłączo­

no oślepiające światła telewizyjnych kamer, atmosfera przy
stolikach stała się bardziej swobodna. Do stolika Penny i Rei-
da przysiadły się Suzie i Jo. Twarz Suzie promieniała szczę­

ściem, ponieważ zewsząd zbierała gratulacje. Penny z dumą
w sercu przeczuwała, że do gratulacji i sławy jej siostrzenica
będzie musiała się przyzwyczaić.

Gdy Jo i Suzie wcześniej opuszczały bankiet, Penny roz­

paczliwie pragnęła wyjść razem z nimi. Ból wprost rozsadzał

jej czaszkę. Marzyła, by zaszyć się w samotności choć na

kilka chwil.

Okazja nadarzyła się, gdy Reida odwołano do innego sto­

lika. Przepraszając, Penny oddaliła się do toalety. Spryskiwała

zimną wodą skronie, gdy dobiegł ją z tyłu znajomy głos.

- Czyżbyś za dużo wypiła, Penny? Mam nadzieję, że dziś

wieczór nie usiądziesz za kierownicą.

- Nie, Toniu, zostajemy tu z Reidem na noc - powiedziała

i z satysfakcją spostrzegła, że Tonia natychmiast straciła do­

bry humor.

- Myślisz, że wygrałaś, prawda? - Napastliwy ton świad­

czył, że to ona wypiła za dużo szampana.

- To nie są zawody, Toniu. - Z wysiłkiem zdobyła się na

opanowanie.

- Doprawdy? - szydziła Tonia. - Mnie się natomiast wy­

daje, że zachowujesz się jak zwycięzca, który zgarnia łup.
Mam na myśli te brylantowe świecidełka, które nosisz.

Penny całkiem bezwiednie sięgnęła ręką do ucha i dotknę­

ła kolczyka.

- Reid nalegał, bym je założyła...-wyjaśniła.
- I zapewne powiedział, że kupił je specjalnie dla ciebie?
- Co to ma za znaczenie? - obruszyła się Penny.
- To miał być prezent urodzinowy dla mnie! - wypaliła

Tonia. - Jeśli nie wierzysz, sama go o to spytaj!

Ta wiadomość poraziła Penny, opanowała się jednak w porę.
- To już chyba nie ma żadnego znaczenia, skoro ja je

noszę, prawda? - powiedziała z całą godnością, na jaką było

ją stać i dumnym krokiem wyszła, pozostawiając Tonię

w kompletnym osłupieniu.

Wmawiała sobie, że to zupełnie nieważne dla kogo Reid

kupił kolczyki, ponieważ traktowała je jako rekwizyt wypo­
życzony na jeden wieczór. Zaręczyny przecież nie były pra­
wdziwe, nie miała więc zamiaru zatrzymywać prezentu. Dla-

czego więc uwaga Toni napełniła jej serce taką goryczą?

- zastanawiała się z dziwacznym uporera

- Wyglądasz blado - zauważył Reid, gdy wróciła do sto­

lika. - Chciałabyś już wyjść?

- Jesteś tu honorowym gościem - zawahała się. - Nie mogę

wymagać, byśmy wyszli tylko dlatego, że rozbolała mnie głowa.

Wstał i energicznie odsunął krzesło.
- To wyjaśnia sprawę. Idziemy na górę.
Trwało jednak całe wieki, nim wreszcie opuścili salę, po­

nieważ po drodze Reid zbierał gratulacje od swych znajomych
i wielbicieli. Kiedy dotarli do apartamentu, Penny była prawie
nieprzytomna z bólu.

Zapalił światło i poprowadził ją do wytwornej sypialni.

Rozciągał się stąd wspaniały widok na rozświetlone miasto.
Gdy automatycznie sięgnęła po nocną koszulę, wyjął ją jej
ż ręki i sam zaczął rozpinać suwak sukni.

- Ledwie trzymasz się na nogach - powiedział. - Pozwól,

że to zrobię....

Przez mgłę bólu czuła delikatny dotyk jego palców. Potem

przyodział ją w jedwabną koszulę, wziął na ręce i ostrożnie
ułożył na ogromnym łóżku.

Na chwilę została sama; gdy wrócił, trzymał w dłoni

szklankę z musującym płynem,

- Aspiryna - wyjaśnił, przytykając szklankę do jej warg.
Kiedy posłusznie wypiła, pochylił jej głowę w dół i zaczął

łagodnymi ruchami masować kark i ramiona. Napięcie mięśni
ustępowało pod delikatnym dotykiem jego dłoni. Czuła niemal
rozkosz i zastanawiała się, czy nie śni. Po chwili jednak ten
błogostan zmąciła myśl o Toni i jej złośliwym komentarzu.

- Jak twoja głowa? - spytał czule. - Trochę lepiej?
- O wiele lepiej-wymamrotała sennie.

Aż trudno było uwierzyć, lecz oślepiający ból minął bez

śladu. Zamiast niego czuła, jak po całym ciele rozchodzi się

krzepiące ciepło i pomyślała z podziwem, że Reid swymi dłoń­
mi muzyka mógłby skruszyć kamień. Ileż kobiecych ciał roz-
grzewał tymi zmysłowymi palcami? - przemknęła jej przez gło­
wę dokuczliwa myśl. Gdy nagle oderwał ręce od jej karku,
doznała szoku, jakby została nieoczekiwanie zdradzona.

Przewróciła się na plecy i rozejrzała po pokoju. Reid znik­

nął. Czyżby śniła kolorowy sen?

Wrócił po chwili, niosąc dwie szklanki.

- Brandy pomoże ci zasnąć - powiedział.
Upiła pierwszy łyk alkoholu, Czując w gardle palący ogień.

A może paliło ją bardziej spojrzenie, którym ją obdarzył? Tak
czy owak, żywy płomień rozchodził się po jej cielei dosięgał

już okolic serca. Pomyślała w przelocie, że była to prawdopo­

dobnie ostatnia noc, którą spędzą razem... Ich niepisana umowa
dobiegała końca... Bała się, że ogień za chwilę strawi jej serce.

Gdy wyjmował szklankę z jej uległych rąk, ledwie zdolna

była oddychać. Słyszała dźwięczenie kryształu, kiedy odstawił
puste szklanki, i przyspieszony oddech, który w cichym pokoju
brzmiał jak groźny pomruk. A potem twarz Reida rozpłynęła się
w gęstej mgle, gdy bez słowa przycisnął ją do siebie. Kochała
tego mężczyznę. Przyjęła tę prawdę że żdziwiemerh. Nadal go
kochała... Czyżby miłość do niego nigdy w niej nie wygasła?
W ramionach Reida znajdowała odpowiedź na wszystkie drę­
czące ją wątpliwości. Ale najgorsze, że myśl o życiu bez niego
napawała ją teraz rozpaczą... Zaoferował jej małżeństwo, i przez
chwilę zastanawiała się, czy nie przyjąć tej propozycji, byle
tylko zatrzymać go przy sobie.

Bez miłości to się nie może udać, myślała gorączkowo.

Czyżby przykład jej rodziców nie wystarczył? Błąd popełnio-

ny w przeszłości w każdej chwili mógł zniszczyć ich zwią­
zek. .. Nie, stanowczo nie mogła podjąć takiego ryzyka. Na
chwilę powróciła do rzeczywistości, przypomniała sobie, że

jest późny wieczór, że leży w czułych ramionach Reida - być

może po raz ostatni. Otworzyła oczy i napawała się widokiem

jego pięknie wyrzeźbionej głowy i Szlachetnych rysów twa­

rzy, która była teraz tak blisko niej. Nieświadomie rozwarła
wargi, jakby w niemej prośbie o pocałunek, a gdy spełnił jej
żądanie, nie mogła powstrzymać naporu łez.

- Nadal boli cię głowa? - Przesunął palcem po śladach łez

na jej policzku.

- Nie, to nie z tego powodu... - Siłą odwróciła od niego

wzrok i zmusiła się do zadania pytania, które ją nurtowało:

- Powiedz mi, kiedy Tonia obchodziła urodziny?

Zdziwiony zmarszczył brwi.
- Chyba jakieś kilka dni temu - odrzekł. - Dlaczego o to

pytasz?

A więc kolczyki mogły być przeznaczone dla Toni... Znów

próbowała wmówić sobie, że nic ją to nie obchodzi. Jednak
bez powodzenia.

- Usłyszałam przy kolacji pewien komentarz - skłamała

zręcznie. - To nie ma znaczenia... - Poruszyła się nieznacz­
nie. - Podobał mi się twój dzisiejszy występ - zmieniła szyb­
ko temat.

Zaczął ją obsypywać gorącymi pocałunkami, jakby cał­

kiem inaczej zrozumiał jej słowa.

- Występ na bis będzie jeszcze wspanialszy - obiecał.

I tak było.

- Czy musisz wracać dzisiaj do pracy? - spytała następne­

go dnia rano, gdy jechali do Kangalumy.

Czas, który im jeszcze pozostał, mijał bezlitośnie szybko,

zachłannie więc pragnęła wykorzystać każdą minutę. Och,
dlaczego była tak szalona, żeby dokładnie wyznaczać moment
rozstania!

- Muszę - powiedział niemal z żalem. - Dziś rano mam

kilka ważnych spotkań. Ale sądzę, że uporam się z tym do
lunchu i zjemy go razem na plaży, zgoda?

Nawet gdyby zaproponował, że usiądą i będą patrzeć, jak

rośnie trawa, zgodziłaby się z entuzjazmem, byłe tylko prze­
dłużyć razem spędzone chwile.

- To będzie nasz pożegnalny lunch - oznajmiła grobo­

wym tonem.

- Dlaczego? - Rzucił jej zaniepokojone spojrzenie.
- Za tydzień wszystko już będzie poza nami - z wielkim

trudem zdobyła się na swobodny ton. - Czy już masz pomysł,

jak ogłosić nasze rozstanie?

- Rzeczywiście pragniesz, by tak się stało?
W jego głosie była nuta, która poruszyła ją do głębi. Nie,

wcale tego nie pragnę! - chciała krzyknąć, zamiast tego jed­
nak powiedziała:

- Myślałam, że tego właśnie chcesz... Taką zawarliśmy

umowę.

- Masz rację - zgodził się bez dalszych komentarzy.

Powiedz mi, że zmieniłeś zdanie! - krzyczało jej serce.

Powiedz, że nasza umowa okazała się kolosalnym błędem!
Reid jednak milczał jak zaklęty. Nie odezwał się już ani sło­
wem, aż do powrotu do domu.

Na stoliku w holu leżał list; podniosła go z obojętną miną.

Na kopercie widniał nadruk znanej firmy prawniczej.

- Jakieś kłopoty? - spytał Reid, widząc, że Penny gwał­

townie wciąga powietrze.

Podniosła na niego oczy błyszczące od łez.
- To list od adwokata Andrew, męża Jo. Jo poinformowała

go o naszych zaręczynach. Adwokat donosi mi, że zgodnie
z warunkami testamentu ojca, przestaje istnieć „żywotna po­
trzeba", bym tutaj mieszkała... Twierdzi, że zgodnie z pra­
wem powinnam sprzedać dom i zwrócić Jo jej część spadku...
Czy to możliwe, żeby mnie zmusili, Reid?

Wyjął list z jej dłoni i szybko przebiegł go wzrokiem.

- Testament twego ojca, jak widać, nie był precyzyjny...

Zawsze go można podważyć. Zdolny, konsekwentny prawnik
podejmie się tej sprawy.

- Och, Reid! Nie mam pieniędzy, by spłacić Jo... I nie

chcę procesować się z moją rodziną. Muszę zaraz skontakto­
wać się z siostrą i powiedzieć jej, że wcale nie jesteśmy zarę­
czeni! — Chwyciła go za ramję. - Reid, muszę powiedzieć jej
prawdę!

Zaprzeczył ruchem głowy.
- Nic z tego, Penny. Prawda jest taka, że chcę cię poślubić.

ROZDZIAŁ DZIESIĄTY

Osłupiała z przerażenia. Jak mógł być tak samolubny! Jak­

że mógł dopuścić, by straciła dom!

- Jeśli ty tego nie zrobisz, sama powiadomię Jo - powie­

działa z rozpaczą w głosie. — Nie sądzę, żeby naprawdę po­
trzebowali tych pieniędzy.

Chciała odejść, ale gwałtownie chwycił ją za nadgarstek

i przytrzymał.

- Obawiam się, że potrzebują. Zmuszasz mnie, bym otwo­

rzył ci oczy na poczynania twego szwagra. Doszły mnie nie­
dawno wiadomości, że Andrew dokonał pochopnych inwes­
tycji i teraz stoi na krawędzi bankructwa... Jak widzisz, prze­
dłużył swoje wakacje. Być może w ogóle nie zamierza po­
wracać...

Stała przez chwilę jak skamieniała, potem zaś bezwładnie

opadła na krzesło i ukryła twarz w dłoniach. Jakże zazdrościła
Jo szczęścia... A teraz...

- Zawsze uważałam, że Jo ma wszystko: wspaniałego mę­

ża, udane dziecko... - mówiła. - Nawet nie przyszło mi do
głowy, że...

- Nikt sobie tego nie wyobrażał, a szczególnie twoja sio­

stra. W tych okolicznościach łatwiej ci przyjdzie zrozumieć

postępowanie Andrew, prawda?

Owszem, potrafiła zrozumieć..; ale wcale nie było to ła­

twiejsze do zniesienia. Cóż, musiała stwierdzić, że Reid wy-

świadczył im wielką przysługę, inwestując w dom. Dom zy­
skiwał na wartości. Penny zamierzała podzielić dochód ze
sprzedaży na równe części, skoro jej siostra znalazła się w tak

trudnym położeniu.

- Pojadę się z nią zobaczyć - postanowiła.
- Pojechać z tobą?
Desperacko tego pragnęła, zmusiła się jednak, by zaprze­

czyć ruchem głowy. Gdyby teraz doświadczyła jego pociesza­

jącej obecności, o ileż bardziej cierpiałaby przy rozstaniu!

- Powiedziałeś, że masz ważne spotkanie... To jest nasza

sprawa rodzinna, między mną i Jo.

- Oczywiście - nie nalegał. - Skoro jesteś pewna, że tego

właśnie chcesz.

Spojrzała nań pytająco-, ale twarz jego przypominała gra-

nitową maskę. Miała ochotę krzyknąć mu prosto w twarz, że
wcale tego nie chce, pragnęła paść mu w ramiona i usłyszeć,
że jest kochana... Och, jakże chciała, by ją zapewnił, że świat
się jeszcze nie kończy, że wszystko wróci do normalności...

Zamiast tego jednak uśmiechnęła się blado.
- Jestem tego pewna - zapewniła go drżącymi wargami.
Ku jej ogromnemu zaskoczeniu położył jej ręce na ramio­

nach, przyciągnął do siebie i zaczął pokrywać jej włosy za­
chłannymi pocałunkami. Potem odsunął ją raptownie od sie­
bie i popatrzył jej w oczy zagadkowym wzrokiem.

- Do zobaczenia na lunchu - powiedział z pewną nonsza­

lancją i odszedł.

Jo miała spłoszony wyraz twarzy, gdy nieoczekiwanie zo­

baczyła Penny na progu swego domu.

- Domyślam się, że dostałaś list od adwokata Andrew?

- powiedziała bez ogródek.

Penny weszła do środka i ze zdziwieniem spostrzegła, że

wokół panuje straszliwy bałagan, całkiem niepodobny do sty­
lu życia jej siostry. Na kanapie leżało otwarte pudełko chu­
steczek do nosa, a na podłodze poniewierało się kilka zuży­
tych. Łzy również nie pasowały do zawsze trzeźwej i opano­
wanej Jo.

- Być może domyślasz się, że Andrew nie ma zamiaru

wracać... - Jo patrzyła w przestrzeń i mówiła jakby do siebie.

- Ma kłopoty w interesach i popadł w straszliwe długi... Do­
myślałam się tego, ale odrzucałam od siebie tę myśl. I dopiero
gdy nie chciał wracać do domu, nawet po przeczytaniu tego
artykułu o Suzie, zrozumiałam, że żyje w nieprawdopodob­
nym napięciu... - Łzy ciekły jej po policzkach, kurczowo
zaciskała dłonie. - Och, Penny, co ja teraz pocznę? Tak bardzo
go kocham, ale on nie chce, nie oczekuje ode mnie pomocy.
Nawet gdy powiedziałam mu o twoich zaręczynach z Rei-
dem, nie wyglądało, by wstąpiła w niego jakakolwiek nadzie­

ja. Sprawia wrażenie, jakby cały świat przesta! go w ogóle

obchodzić...

- Dom po renowacji osiągnie wysoką cenę - powiedziała '

Penny, czując, że każde słowo sprawia jej niesamowity ból.

- Twoja część na pewno pozwoli wam zacząć wszystko od
nowa.

Jo posłała siostrze spojrzenie dozgonnej wdzięczności.
- To bardzo szlachetnie z twojej strony, Penny, wiem jed­

nak, że mój mąż zmusza cię do sprzedaży domu, który tak
bardzo kochasz.

- On mnie do niczego nie zmusza. - Penny mocno zacis­

nęła zęby. - Chcę wam pomóc.

I nagle rzuciły się sobie w ramiona.

- Nie mogę uwierzyć, że to prawda - szlochała Jo. -My-

siałam, że mamy z Andrew wszystko, o czym można zama­

rzyć, a okazuje się...

- Powiedziałaś już o tym Suzie? -. zaniepokoiła się Penny.
- Zbieram się na odwagę. Ona jeszcze nie wie, że Andrew

być może w ogóle nie wróci.

- Nie wierzę! Nie wierzę wam! To wszystko kłamstwo...

Penny odwróciła głowę, słysząc z tyłu drżący głos swej

siostrzenicy. Twarz; Suzie miała barwę popiołu.

- To wszystko twoja wina! - napadła na matkę. - To przez

ciebie ojciec wyjechał! Moja rodzina się rozpada, a ty nawet
nie zamierzasz mnie o tym poinformować...

- To nieprawda - powiedziała Jo zdławionym szeptem.

-Kocham cię...

- Tak samo twierdzisz, że kochasz mego ojca, a już po­

stawiłaś na nim krzyżyk - odrzekła Suzie z goryczą. - Jak

mam uwierzyć w twoją miłość? - Odwróciła się na pięcie
i wypadła z domu jak burza.

- Biegnij za nią! - ponagliła Penny siostrę, sama zaś

usiadła w salonie i sięgnęła po chusteczkę. Co za dramat!

Po kilku minutach Jo wróciła ogromnie rozstrojona.
- Nigdzie nie mogę jej znaleźć, Pen! - zawołała od progu.

- Gdzie mogła pójść?

Rozległ się dzwonek telefonu; Jo ze zbielałą twarzą pod­

niosła słuchawkę. Nie była to jednak Suzie.

- To Andrew! Dzwoni z lotniska... Och, Penny, on wrócił

do domu! - Głos Jo drżał z emocji, oczy błyszczały radością.

- Muszę natychmiast odnaleźć Suzie i powiedzieć jej, że

wszystko się zmieniło.

- Tak się cieszę, Jo. - Penny miała również łzy w oczach.

- Nie martw się, znajdziemy Suzie. Zatelefonuj do wszy­
stkich znajomych... - urwała, przyszedł jej bowiem do głowy

lepszy pomysł. - Ona mogła zwrócić się do Reida, zachowy­
wał się zawsze wobec niej bardzo przyjacielsko...

- Zadzwonisz do niego?
- Pojadę do niego do biura. Jeśli zastanę tam Suzie, na­

tychmiast ją przywiozę.

Gdy Penny wkrótce dotarła do biura Reida, jego nowa

asystentka poinformowała ją, że pan Branden przebywa
w swym mieszkaniu na górze i że ma teraz gościa. Penny od
razu poczuła ulgę. A więc słusznie przypuszczała, że Suzie
zwróci się do Reida! Szybkim krokiem pomaszerowała do

prywatnej windy.

Ale to nie Suzie otworzyła j ej drzwi. Tonia w czarnej mini­

spódniczce i kokieteryjnej, koronkowej bluzce wyglądała
równie olśniewająco jak zawsze. Na widok zdenerwowanej

Penny uniosła swe starannie wypielęgnowane brwi.

- Och, czyżbyś była aż tak zdziwiona? Ostrzegałam cię

przecież, że tu wrócę - wycedziła.

A więc to z nią Reid miał spotkanie! Penny czuła, jak

wezbraną falą zalewa ją rozpacz. Czyżby to było możliwe, że
tak szybko otrząsnął się po spędzonej z nią nocy i od razu
skontaktował z Tonią? A zatem ona, Penny, była niczym in­
nym jak przelotnym, chwilowym kaprysem... Och, odszedł
od niej człowiek, którego kochała i jednocześnie traciła Kan-
galumę... Te myśli były nie do zniesienia.

- Muszę zobaczyć się z Reidem - opanowała się z najwy­

ższym trudem i wytrzymała jadowite spojrzenie Toni.

- Reid jest w sypialni - Tonia celowo przeciągała słowa.

- Wątpię, by teraz ciebie oczekiwał.

- Mimo to muszę natychmiast się z nim zobaczyć - od­

parła Penny z determinacją człowieka, który nie ma już nic

do stracenia. Najważniejsza była teraz Suzie, powtarzała sobie
w duchu. - Wpuścisz mnie dobrowolnie, czy mam użyć siły?

-dodała z pasją.

Tonia niechętnie ustąpiła, po czym odwróciła się i sięgnęła

po wiszącą na oparciu krzesła torebkę. Na krześle leżały te­

czki z dokumentami.

- Kto przyszedł, Toniu?

Dźwięk znajomego głosu, a potem widok Reida sprawił,

że serce Penny stanęło w miejscu. Reid miał na sobie beżowe,
lniane spodnie, w których dziś rano wyjechał z domu, ale był
bez koszuli, a przez ramię przewieszony miał ręcznik.

- Do licha, nie mogę tego sprać - wymamrotał, a potem

nagle znieruchomiał na widok Penny. Przez chwilę w jego
oczach pojawił się jakiś przelotny błysk.

- Cześć, Penny - rzekł. - Wcześnie dziś przyjechałaś.
Próbowała uspokoić przyspieszone bicie serca, którym za­

reagowała na jego widok. Spodnie opierały się mu nisko na
wąskich biodrach, a włosy na piersi układały .się w kształt
litery V i ginęły poniżej luźno zapiętego, skórzanego paska.

Szybko oderwała od niego wzrok. .

- Przyjechąłarn, by cię spytać, czy nie kontaktowała się

z tobą Suzie? - powiedziała wprost.

Jego twarz przybrała dziwny, czujny wyraz.

- Co się stało?
- Podsłuchała naszą rozmowę z Jo... O Andrew... On

wraca, jest w drodze, z lotniska do domu, ale Suzie już tego
nie usłyszała. Wybiegła z domu bardzo wzburzona.

- Do mnie nie dzwoniła, Tonia przyszła zaledwie kilka

minut temu... Nie widziałaś jej, prawda, Toniu?

- Nie, nie widziałam jej - rzekła Tonią.
- Znalazłaś już dokumenty, których potrzebowałaś? Wie-

działem, że po nie wrócisz, więc przyniosłem je na górę, żeby
się nie zapodziały. Czy to już wszystko, Toniu?

Była to wyraźna odprawa. Penny poczuła wielką ulgę

A więc przynajmniej w tej sprawie błędnie oceniła sytuację.

- Wszystko znalazłam, dziękuję - rzekła Tonia nieco ura­

żonym tonem. - Już uciekam. - Zakręciła się na pięcie. - Mo-
że spróbujesz wywabić tę plamę sokiem cytrynowym? - rzu­
ciła, będąc już na progu.

- O co chodzi z tym wywabiaczem plam? - spytała Pen­

ny, gdy za Tonią zamknęły się drzwi.

- Pobrudziłem sobie koszulę tuszem z drukarki - wyjaś­

nił. - Przebierałem się właśnie, gdy pojawiła się Tonia w po­
szukiwaniu teczek ze swymi osobistymi dokumentami... Ale
mniejsza z tym! Penny, musimy odnaleźć Suzie! Czy Jo
dzwoniła już do jej przyjaciół?

- Tak,dopiero później pomyślałam o tobie...

- Mam pomysł. - Strzelił palcami. - Szkoła!

Penny zagryzała wargę.

- Ale przecież dziś jest wolny dzień, nie ma lekcji, więc

po co miałaby iść do szkoły?

- Nie zapominaj, że Suzie kocha muzykę. I zapewne

w niej poszuka ukojenia. Jestem niemal pewien, że odnajdzie­
my ją w szkolnym studiu!

- Obyś miał rację - jęknęła. - Jo szaleje z niepokoju...

Szybko skierował się do sypialni.

- Idę się ubrać. Zadzwoń do Jo i poinformuj ją, że jedzie­

my do szkoły.

ROZDZIAŁ JEDENASTY

Reid wyłonił się z sypialni ubrany w granatowy dres i bia­

łą koszulę polo. W tym stroju wyglądał jak niezwykle przy­
stojny atleta.

- Jedziemy - powiedział. - Zawiadomię tylko swoją asy­

stentkę, na wypadek gdyby Suzie jednak zadzwoniła.

Jechali wzdłuż Falcon Street i Military Road w pełnej na­

pięcia ciszy. Wreszcie dotarli do ruchliwej ulicy, przy której
mieściła się szkoła Suzie. Gdy wysiedli i w milczeniu po­
dążali w stronę głównego wejścia, Reid automatycznie wziął
Penny pod rękę. Miała wrażenie, że dotknął jej rozpalonym
żelazem i na skórze pod cienką bluzką wypalił jej znamię...

- To ona! - Triumfalny okrzyk Reida wyrwał ją z zadumy.
Wytężyła wzrok i spostrzegła Suzie zbliżającą się z na­

przeciwka do szkolnego budynku. Nawet z pewnej odległości
widać było, że na jej młodej twarzy maluje się przygnębienie.

- Suzie! - zawołała Penny, przyspieszając kroku.
Dziewczynka uniosła głowę i obrzuciła ciotkę niechętnym

spojrzeniem.

- Idź sobie! - krzyknęła. - Nie chcę z wami rozmawiać.
- Chcemy ci pomóc... - odezwała się Penny łagodnie.
- Chcesz dostarczyć pieniędzy, żeby rozbić moją rodzinę!

- przerwała jej Suzie. - Czy to ma być pomoc?

Penny stanęła przerażona. Jakże opacznie zrozumiano jej

intencje!

- Ależ, Suzie... - usiłowała zaprzeczyć.
- Twój ojciec jest właśnie w drodze do domu - wtrącił

Reid. - Chciałby, żebyś go przywitała.

- Próbujesz mnie tylko pocieszyć - powiedziała głuchym

głosem i skierowała się w stronę przejścia dla pieszych na
wprost szkoły. - Zostawcie mnie w spokoju - dodała, i nie
patrząc na jezdnię, zeszła z krawężnika.

W tej samej chwili zza zakrętu wyłoniła się ogromna cię­

żarówka. Penny stała jak zahipnotyzowana, nie zdając sobie
sprawy, że scena, która działa się na jej oczach - działa się
naprawdę.

- Suzie, uważaj!-krzyknęła jak we śnie.

Powrócił koszmarny sen o wypadku, w którym kiedyś

uczestniczyła... Ale teraz był dzień, kierowca trąbił, rozpacz­
liwie hamował.

Nagle Reid rzucił się do przodu. Nigdy by nie uwierzyła,

że można tak szybko biec! Pędem dobiegł do Suzie i mocnym
ruchem ramienia ściągnął ją z jezdni. Dziewczynka zachwiała
się i upadła na chodnik. Ułamek sekundy później potężna
ciężarówka przetoczyła się przez pasy z ogłuszającym pi­
skiem hamulców.

- Reid! - Penny nie poznawała swojego głosu, biegnąc

w kierunku Reida, którego uderzenie ciężarówki popchnęło
prosto na pobliskie drzewo.

Niepewnie podniósł się z ziemi, ale zamiast uśmiechu,

skrzywił usta w grymasie bólu.

- Nie bądź taka wystraszona - odezwał się nieswoim gło­

sem. - Nic mi nie jest... To tylko lekki wstrząs.

- Jesteś pewien? - zaniepokoiła się Suzie, która zdążyła

już wstać i pozbierać swoje rzeczy. - Nie zniosłabym myśli,

że coś ci się stało z mojego powodu. Tak mi przykro...

Lewa ręka Reida zwisała bezwładnie wzdłuż ciała, prawą

zaś usiłował pogładzić ją po głowie.

- Daj spokój, Suzie. Spójrz, właśnie przyjechała twoja

matka i... jeszcze ktoś, na kogo z pewnością czekasz.

Penny odwróciła głowę i na widok Jo i Andrew, trżymają-

cych się za ręce, łzy szczęścia i wzruszenia napłynęły jej do
oczu. Suzie z piskiem radości rzuciła się im w objęcia. Po
chwili dołączył do nich kierowca ciężarówki. Zatrzymał się
tuż za przejściem i wielce zdenerwowany sprawdzał, czy ni­
komu nic się nie stało.

Po kilku minutach Suzie z rodzicami wróciła do domu.

Dopiero wtedy Reid, nie mogąc już dłużej udawać, oparł się
chwiejnie o drzewo.

- Nie chciałem wystraszyć Suzie - odezwał się cicho - ale

ta piekielna ciężarówka uderzyła mnie w ramię.: Bardzo mnie
boli... Mam nadzieję, ze to nie jest złamanie.

- Musisz natychmiast pojechać do lekarza - powiedziała

Penny kategorycznym tonem.

Szeroko otworzył oczy w udawanym zdziwieniu.

- Tylko mi nie mów, że naprawdę obchodzi cię moje zdro­

wie - rzekł lekko rozbawiony.

- Oczywiście, że mnie obchodzi - powiedziała szczerze,

a po chwili dodała, zmuszając się do pewnej beztroski: - Mar­
twiłabym się każdym, kto zostałby ranny. Takie już mam
dobre serce.

- Tylko tyle?
- A czego się spodziewałeś?
Nagle zrobił na niej wrażenie człowieka śmiertelnie zmę­

czonego.

- Jedźmy już stąd - powiedział zniecierpliwiony. - Bę­

dziesz musiała prowadzić, sam nie dam rady.

Odmówił wsparcia na jej ramieniu i chwiejnie pomaszero­

wał do samochodu. Co będzie, jeśli uraz jest poważniejszy,
niż przypuszczał? - zastanawiała się trwożnie Penny. Jeśli nie
mógłby grać... Zadrżała z przestrachu. Czym byłby świat bez
muzyki Reida!

Podał jej kluczyki. Gdy otworzyła drzwi, pomogła mu

wsiąść, a potem sama zajęła miejsce za kierownicą. I nagle
znieruchomiała.

- Do licha! - zaklęła pod nosem. - Nie mogę prowadzić

twojego samochodu!

- Dlaczego? O co chodzi, Penny?
Popatrzyła na niego szeroko otwartymi oczami z uczuciem

pewnego zażenowania.

- Widzisz, nie mogę prowadzić samochodu z ręczną

skrzynią biegów... Mam prawo jazdy tylko na automatyczną!

- Co takiego?

Spojrzała na niego bezradnie.

- Nie mogę prowadzić twojego samochodu, bo ma ręczną

skrzynię biegów - powtórzyła. - Przykro mi, ale musimy

wezwać taksówkę. - Ze złością uderzyła ręką w kierownicę.

Ku jej ogromnemu zdumieniu podniósł jej rękę do ust

i ucałował.

- Kochana Penny... Nigdy w życiu nic bardziej mnie nie

uradowało.

Cieszył się, że nie mogła poprowadzić samochodu? Pomy­

ślała, że zaczyna bredzić w szoku pourazowym. Ale oczy

Reida były krystalicznie jasne, głos dźwięczny, gdy demon­

strował jej, jak skorzystać z telefonu w samochodzie.

Kiedy przyjechała taksówka, uparł się, żeby pojechać do

Kangalumy. Przez całą drogę panowała między nimi dziwnie
napięta atmosfera.

- Powinniśmy najpierw pojechać do szpitala - upierała się

Penny.

- Szpital zaczeka. Mam ważniejsze sprawy do załatwienia

- odparł kategorycznie. Jednak bladość jego twarzy świadczy-
ła, że ciężko walczył z bólem.

Gdy znaleźli się w domu, przyjął szklaneczkę whisky i jed­

nym łykiem wypił ją do dna.

- Powiedz mi, Reid - zaczęła Penny - dlaczego uparłeś

się, żeby tutaj przyjechać?

- Och, nadal nic nie rozumiesz! - zniecierpliwił się i dodał

spokojniejszym tonem: - Przez cały czas boisz się, że w przy­
szłości wykorzystam ten nieszczęsny wypadek samochodowy

przeciwko tobie, prawda? Znasz mój stosunek do pijanych kie­
rowców i obawiałaś się, że wcześniej czy później wypomnę ci
tę nieostrożność... - Zamyślił się na chwilę i rzekł z naciskiem:
- Widzisz, Penny, to nigdy nie będzie mieć miejsca.

- Oczywiście, że nie - przyznała, świadoma, że dla nich

nie ma już przyszłości.

- Nie ma nic, co mogłoby zakłócić nasze szczęście... ani

teraz, ani w przyszłości- powiedział, jakby ignorując jej
stwierdzenie. - Otóż, teraz wiem, że nie mogłaś tamtej nocy
prowadzić!

- O czym ty mówisz? - wykrztusiła zdezorientowana.

Skrzywił twarz z bólu, gdy niechcący poruszył zranionym

ramieniem.

- Samochód, którym wówczas jechałyście, miał ręczną

skrzynię biegów - wyjaśnił podnieconym głosem. - Czy teraz
rozumiesz?

Czuła silny ucisk w klatce piersiowej, który niemal unie­

możliwiał jej oddychanie.

- Och, Reid, czy to znaczy.....

\

- Tonia często korzystała z morich samochodów, które

miały ręczną skrzynię biegów. Z tego wynika, że wtedy też
prowadziła, a potem po wypadku, gdy leżałaś nieprzytomna,
musiała cię przesunąć na siedzenie kierowcy.

Penny kurczowo przyciskała palce do pulsujących skroni.

- Tak, o Boże, wszystko sobie przypominam... - Nagle

ze zdumieniem odkryła, że wróciła jej pamięć tamtego wie­
czoru. Wszystko przypomniała sobie, jakby to było wczoraj!

- Nie chciałam prowadzić i Tonia powiedziała, że pójdzie po
kierowcę. Czekałam na siedzeniu pasażera, gdy ona nieocze­
kiwanie zasiadła za kierownicą i włączyła silnik! Nie mogłam

jej powstrzymać, nie mogłam wysiąść... Zapewniła mnie, że

wszystko będzie w porządku.

- Dobrze już, dobrze... - przerwał jej Reid, ocierając spo­

cone czoło. - Wszystkich nas wywiodła w pole! Podświado­
mie znałaś prawdę, Penny, i dlatego miałaś tak silne wewnę­

trzne przekonanie, że nie prowadziłaś samochodu... Ale dla­

czego ona to zrobiła?

Penny doskonale znała odpowiedź. Tonia kochała Reida.

A wiedząc, co on myśli o pijanych kierowcach; nie mogła
ryzykować, że straci jego szacunek. Zrobiła więc wszystko,
żeby gniew Reida skupił się na Penny...

- Czy mi kiedykolwiek wybaczysz, że nie chciałem ci

uwierzyć? - spytał Reid z niepokojem.

- Kto to powiedział, że w miłości nie trzeba przepraszać?

- odpowiedziała pytaniem.

- W takim razie już nigdy za nic cię nie przeproszę, jak

długo będziemy żyli - powiedział z uśmiechem.

Gdy pojęła sens jego słów, nagle opuściła ją odwaga. Co

się stanie, jeśli okaże się, że źle go zrozumiała? Musiała
szybko przeciąć wszelkie wątpliwości.

- Nie będę oczekiwać od ciebie żadnych przeprosin, po­

nieważ cię kocham - powiedziała jednym tchem, jakby
w obawie, że ze strachu nie zdoła dokończyć.

Objął ją prawym ramieniem i przycisnął do siebie, a potem

złożył na jej rozchylonych ustach długi, namiętny pocałunek.

- Myślałem, że już nigdy tego od ciebie nie usłyszę - wy­

szeptał prosto w jej drżące wargi.

- I ja tak myślałam... Tamtej nocy po wypadku wyraz

twojej twarzy świadczył dobitnie, że nie chcesz mnie więcej,
widzieć...

- To nie do ciebie miałem pretensję, miałem ją do siebie

za to, że pozwoliłem wam samym wracać do hotelu. Powta­
rzałem sobie, że gdybym był z wami, uchroniłbym nas wszy­
stkich od tego okropnego przeżycia. Czułem do siebie obrzy­
dzenie, i chciałem ci o tym jak najprędzej powiedzieć, ale
wyjechałaś z kraju.

- Kiedy doszedłeś do wniosku, że mnie kochasz? - spy­

tała nieśmiało.

Przesunął palcem po jej pełnych ustach.

- Od chwili gdy po raz pierwszy zobaczyłem cię w Kan-

galumie, wmawiałem sobie, że pragnęjedynie twojego domu.
Ale naprawdę kochałem jego piękną właścicielkę. Podjęcie
prać renowacyjnych w całej posiadłości było najlepszym spo­
sobem zbliżenia się do ciebie. - Uśmiechnął się łagodnie. -

I udało się, prawda?

- Za każdym razem, gdy ośmielałam się myśleć o wspól­

nej przyszłości, czułam, że przeszłość niebawem ożyje i nas
rozdzieli, tak jak to było w przypadku moich rodziców...

- Nigdy nic nas nie rozdzieli - oświadczył z mocą, a serce

Penny podskoczyło z radości. - Byłem tego świadom już wte­
dy, gdy kupowałem ci kolczyki.

- A więc kupiłeś je dla mnie?- Och, Tonia powiedziała mi,

że kupiłeś je dla niej na urodziny - wyznała, zawstydzona
teraz własną podejrzliwością.

- Tonia powinna odpowiedzieć nam na kilka pytań - rzekł

cierpko. - Moi prawnicy zajmą się tym...

Miękko położyła dłoń na jego ramieniu.

- Proszę, zostaw to w spokoju. Wystarczy mi, że ty znasz

prawdę.

Uniósł jej dłoń do ust i po kolei ucałował każdy palec.

- Potrafisz wybaczać szybciej niż ja... Zrobię wszystko

co zechcesz, aby uczynić cię szczęśliwą.

- Byłabym szczęśliwa - powiedziała z narastającym nie­

pokojem w głosie - gdybyś natychmiast pojechał do lekarza.

Reid z pewnością bardzo cierpiał, nie było jednak sposobu,

żeby się teraz do,tego przyznał. Wędrował wargami po jej
twarzy i szyi, przyprawiając ją o rozkoszne dreszcze.

- Czy tylko w ten sposób mogę uczynić cię szczęśliwą?

-szepnął z wielką czułością.

- Nie tylko... - zaprzeczyła drżącym głosem. - Ale bę­

dziemy mieć na to j eszcze dużo czasu...

- Jesteś twardą kobietą, Penny Sullivan - westchnął

z udawaną przesadą. Złożył na jej wargach długi, zachłanny
pocałunek, który na nowo pobudził jej zmysły. - Uczynię
wszystko, co w mej mocy, aby nie trwało to zbyt długo. Ale

jest jeszcze jedna sprawa - dodał, powstrzymując jej rękę,

która sięgała po telefon. - Chcę ci coś ofiarować.

- Niczego więcej nie potrzebuję.- wyszeptała.

Przecież ofiarował jej swą miłość, obdarzał ją najwspanial­

szym skarbem na świecie.

- A co z Kangalumą?
- Nie ma znaczenia... Mój dom będzie wszędzie tam,

gdzie ty będziesz ze mną - powiedziała z niezmąconą pew­
nością siebie.

Cóż znaczyłaby dla niej teraz Kangaluma, jeśli nie mogła­

by jej dzielić z Reidem?

Ale Reid właśnie o tym pomyślał.
- Dziś rano dzwoniłem do prawnika Andrew i złożyłem

mu ofertę wykupienia udziału Jo. Dostaną natychmiast pie­
niądze do dyspozycji, a Kangaluma i tak zostanie w rodzi­
nie... W naszej rodzinie - dodał znacząco.

Penny oczyma duszy zobaczyła swój rodzinny dom pełen

rozbieganych, wesołych dzieci i małych łóżeczek stojących
w pokoikach na górze.

- W tym domu jest wiele pokojów - powiedziała z zapar­

tym tchem.

- I mam nadzieję, że uda nam się zapełnić je naszymi

dziećmi...

- Możemy spróbować - zgodziła się z uśmiechem.

Przyciągnął ją znów do siebie, a ona czuła ogień płynący

z jego dotyku. Och, jakże go teraz pragnęła!

- Lepiej pojedźmy do lekarza, nim całkiem o tym zapo­

mnę - westchnął.

- Musimy pamiętać o podziękowaniu Suzie — dodała - za

to, że znów jesteśmy razem. Wyobraź sobie, że nigdy nie
dowiedzielibyśmy się prawdy o wypadku i nigdy byśmy się
nie odnaleźli, gdyby nie napisała tego listu.

- Na szczęście to uczyniła - powiedział ochryple. - Po

prostu oniemiałem, przeczytawszy w PS o „Koncercie An-
drettiego". A teraz dodam swoje własne PS, które znaczy:

Penny Sullivan, kocham cię.

- Już niedługo przestanę być PS - przypomniała mu

z uśmiechem. - Po ślubie będę PB.

- Och, nie bądź taka drobiazgowa, gdy staram się wyrażać

poetycko -zgromił ją żartem,

Pragnął objąć ją teraz ramionami tak mocno, by doznała

zawrotu głowy. Jednak jednym ramieniem nie władał zbyt
dobrze... Do licha, akurat teraz musiał zostać poturbowany!
Ale przecież na jego miejscu mogła być Suzie, pomyślał
z trwogą. Widok Suzie, która wstała i pobiegła do rodziców,
wart był tego cierpienia...

I ta dziewczyna przytulona do niego... którą obejrnował

jednym ramieniem... warto było na nią czekać choćby całe

życie.

- Kocham cię, Penny Sullivan - powiedział.
Pocałowała go z całą dotychczas tłumioną namiętnością.
- Nie masz pojęcia, jak cudownie jest usłyszeć od ciebie

te słowa.

- A więc powtórzę je znów: kocham cię, kocham, ko­

cham... Niech diabli wezmą to ramię!

Najdroższy Reidzie!

Jest już bardzo późno. W szpitalu panuje kompletna cisza,

a twój nowo narodzony synek śpi spokojnie obok mnie.

Jakże sią cieszą, że mogłeś uczestniczyć w przyjściu Fran­

cisa na świat! Załuję jednak bardzo, że sama nie bądą mogła
być z tobą na ceremonii rozdania Oscarów. Nigdy nawet nie
marzyłam, że nasza melodia - „Koncert Andrettiego " - sta­
nie sią kanwą muzyki filmowej i że dostaniesz za nią tak

prestiżową nagrodą... Zawsze uważałam, że to wyjątkowy

utwór i chątnie podzielą sią nim teraz z całym światem.

Jestem zadowolona, że postanowiłeś nazwać naszego naj­

młodszego synka: Francis, po swoim ojcu. Suzie, która odwie­
dziła nas zaraź po twoim wyjeździe, przysięga, że jego uste-

czka mają doskonały kształt dla przyszłego klarnecisty i cieszy
sią bardzo, że wkrótce zostanie jego matką chrzestną.

Bardzo za tobą tęsknię. Nawet jeśli przylecisz prosto z Los

Angeles, i tak minie kolejny dzień bez ciebie... Ledwie sią
mogą doczekać: Tęsknię do was wszystkich: do Emmy i Jessie,

a także do naszych „ nieznośnych " bliźniąt - Brada i Josha,
i do malutkiej Gillian. Do całej naszej rodzinki. Jak widzisz,

zgodnie z naszym życzeniem, zapełniliśmy już wszystkie poko­

je w Kangalumie. Ty zaś wypełniłeś pustką w moim sercu.

Wracaj szczęśliwie do domu, najdroższy. Kocham cię.

Twoja żona od pięciu cudownych lat

Penny