plik

ŚWIĘTY LEOPOLD MANDID

Święty Leopolda Mandid mierzył 137 cm wzrostu, a chciał całego Wschodu. Kiedyś
wypowiedział proroctwo: „w kościół i klasztor trafią bomby, ale nie w tę celkę. Tu
Bóg  udzielał  wiele  miłosierdzia  duszom,  więc  musi  zostad  jako  pomnik  Jego
dobroci”.  Wypełniło  się  to  proroctwo  w  czasie  bombardowania,  14  maja  1944
roku.  Chodzi  o  małą  celę  –  konfesjonał  w  klasztorze  kapucynów  w  Padwie,  przy
Placu św. Krzyża, która stała się atrakcją Padwy z powodu świętości ojca Leopolda
Madid’a.  Tutaj  właśnie  święty  kapucyn  słuchał  pokornie  historii  grzechu  przez
ponad  trzydzieści  lat.  Życie  świętego  spowiednika  zamknęło  się  w  niewielkiej
przestrzeni  celki.  Trudno  je  opowiedzied,  ponieważ  jest  bardzo  proste,  ukryte
przed mądrością świata.

Urodził się 12 maja 1866 roku w Herzegowinie, inaczej Castelnuovo w Dalmacji,
nad Zatoką Kotorską, jako dwunaste i ostatnie dziecko, ochrzczony 13 czerwca
imieniem Bogdan, w rodzinie Piotra Mandid’a, rybaka i kupca oraz Karoliny Zarevi,
małżeostwa zdeklarowanych katolików.

Wspomnienie mamy wynurzało się często

z jego serca: „Była wyjątkowo pobożna. Jej zawdzięczam to, kim jestem”.

Chłopiec myślący, skupiony, bardzo inteligentny, żyjący w triadzie: dom, kościół i
szkoła, ale o gorącym charakterze.

Gdy  miał  16  lat,  16  listopada  1882  roku,  wstąpił  do  seminarium  kapucynów  w
Udine.  Powołanie  kapucyoskie  Bogdana  narodziło  się  z  mocnego  niepokoju
apostolskiego.  Wyjeżdżał  od  swoich,  aby  wrócid  misjonarzem  między  „swój  lud”.
Zresztą  impuls  aktywności  apostolskiej  narodził  się  również  z  celebracji
franciszkaoskich  zainicjowanych  przez  papieża  Leona  XIII.  W  czasie  dwóch  lat
przeżytych  w  Udine  chciał  skorygowad,  w  milczeniu  i  samoopanowaniem,  swój
defekt  wymowy,  straszny  poślizg,  który  blokował  go  w  jego  pragnieniu
komunikacji ożywionej jego charakterem serdecznym i ekstrawertycznym.

Okazał się szybko wzorem we wszystkim. Rok próby przeżył w Bassano del Grapa
(Vicenza)  gdzie,  wraz  z  habitem  przyjął  imię  Leopolda  2  maja  1884  roku.  Potem
były  trzy  lata  filozofii  w  Padwie,  od  1885  do  1888.  18  czerwca  1878  –  jak  często
pisał  –  usłyszał  po  raz  pierwszy  głos  Boga  mówiący  o  powrocie  odstępców
wschodnich do jedności katolickiej. I to staje się kierunkiem podstawowym całego
jego życia, refren jego aspiracji, racja jego misji.

Na jesieo 1888 roku przenosi się do klasztoru Odkupiciela, blisko wyspy Giudecca
w Wenecji, na dwuletnią teologię, po której zostaje wyświęcony na kapłana 20
września 1890 roku, w kościele Zbawienia. Jego sen misyjny wydawał się bliski.

Natychmiast  prosi  przełożonych,  aby  go  posłali  jako  misjonarza  na  Wschód,  ale
odpowiedź była negatywna. Był za bardzo jąkający się i przełożeni nie uznali go za
zdatnego.  Również  następne  i  powtarzane  prośby  zostały  odrzucone.  W  koocu
odsunął  się  w  milczenie  posłuszeostwa,  w  misterium  modlitwy  o  jednośd,  w  cieo
konfesjonału.  Pole  misyjne,  szersze  niż  ziemie  Wschodu,  otwiera  się  tajemniczo
przed małym bratem.

Codzienna Msza święta, przeżywana jako zadanie ekumeniczne, pogłębiała światło
jego  powołania,  które  potem  wydobywało  się  przenikliwie  i  mądrze  w
konfesjonale. W ciągu siedmiu lat pobytu w Wenecji, porzucając na zawsze swoje
zmartwienie  ekumeniczne,  on  tak  mały  i  niezdarny  w  swoim  worku,  stał  się
punktem  odniesienia,  prawdziwym  mistrzem  ducha  obdarowanym  szczególnymi
charyzmatami duchowymi. Mała przerwa w małym hospicjum w Zara (Dubrownik)
przez trzy lata wydawała mu się przybliżeniem do jego ideału ekumenicznego.

Pomimo  braku  działalności  bezpośredniej,  musiałby  czud  się  wygodnie,  blisko
własnego ludu. ale potem zostaje powołany do Włoch, do Bassano, gdzie przeżyje
pięciolecie  w  całości  poświęcone  spowiadaniu,  modlitwie  i  studium  swoich
umiłowanych doktorów św. Tomasza i św. Augustyna.

W  1905  roku  na  rok  zostaje  posłany  do  klasztoru  Capodistiria,  jako  wikariusz,  co
wzbudza  w  nim  znowu  aspiracje  wschodnie.  Na  nowo  odwołany  do  Włoch,
przebywa trzy lata w Thiene (Vicenza) blisko sanktuarium Madonny z Olmo. Tutaj
pracował  nad  ożywieniem  grup  tercjarzy  franciszkaoskich.  Ale  przebywał  wiele
godzin na modlitwie nocnej, którą zintensyfikował po szyderstwie otrzymanym od
trzech  młodych  pracownic,  z  powodu  których  został  zwolniony  z  obowiązku
spowiadania.

Wydawało mu się, że wszystko się zawaliło: jego powołanie wschodnie, pragnienie
apostolatu  aktywnego,  służba  publicznie  pożyteczna.  Był  małym  bratem,
niezdatnym  do  niczego  z  wyjątkiem  spowiadania.  ale  również  tego  został
pozbawiony.  Unicestwienie  siebie  i  mistyczne  oddanie  się  w  modlitwie,  która  go
rozgoryczyła i jednocześnie podnosiła. Przeniesiony został do Padwy w 1909 roku.
Przełożeni  powierzyli  mu  kierowanie  studentami  i  nauczanie  patrologii.  Nowy
ogieo  apostolski  bierze  go  w  posiadanie  w  chęci  oddania  się  przepowiadaniu,
karmionym  z  jego  lektur  i  nauczania,  a  pozostawał  głęboko  wstrząśnięty,  kiedy
widział,  że  wielu  kapłanów  i  zakonników  popisywało  się  erudycją  świecką  w
przepowiadaniu.  a  chod  nie  miał  daru  słowa  z  powodu  wady  jąkania,  umiał  wlad
innym  miłośd  do  przepowiadania  opartego  na  Ewangelii.  Ten  czas  bogaty  w
studium  i  zajęcia  dydaktyczne  w  Padwie,  stanowi  dramatyczny  szczyt  jego

powołania misyjnego i ekumenicznego, zamienione na heroiczny z siebie, jako
całopalenie i ofiarę.

W miesiącu styczniu 1911 roku pisał do swojego kierownika duchowego, który mu
odpowiedział:  „Jest  pewnym,  że  ta  postawa  modlitwy  i  ofiary  przed  Ojcem
wszystkich  pomaga  bardzo  ludom  odłączonym”.  19  listopada  1912  ofiarował  się
jako żertwa za swoich studentów. Te akty heroiczne przedstawiają przełom w jego
życiu,  początek  nowego  wymiaru  duchowego.  W  tej  sytuacji  o.  Leopold  wybrał
stan  stałej  ofiary,  w  radykalnym  posłuszeostwie,  która  przyjmuje  tony  twardego
posłuszeostwa  ignacjaoskiego  i  mistyki  unicestwienia  wycierpianego  z  całym
bogactwem jego silnego człowieczeostwa dalmatyoskiego.

Miał  już  47  lat.  Było  trudnym  dla  niego  zastąpienie  swoich  snów  apostolsko-
misyjnych  cierpieniem  akceptowanym  w  upodobnieniu  do  Chrystusa  i  św.
Franciszka.  On,  pisze  biograf,  „zamieniał  kiedy  mógł  ofiarę  siebie  -  fizycznie,
egzystencjalnie  –  za  uczniów,  penitentów,  przyjaciół.  Życie  jego  stawało  się  po
ludzku  przegrane  w  całości:  przegrane,  ponieważ  porzucone  zostały  młodzieocze
ideały”. Jednak Bóg obdarzył go ciągle nowymi darami jakby w zamian za czynioną
ofiarę.

Gdy  zwolniony  został  z  kierowania  studentami  w  1914  roku,  jego  życie  przyszłe
byłoby  męczeostwem  spowiedzi,  krzyżowania  w  konfesjonale,  ale  jego  serce
zostało  zawsze  na  Wschodzie.  Z  tego  powodu  odrzucał  zawsze  obywatelstwo
włoskie,  nawet  wtedy,  gdy  podczas  pierwszej  wojny  światowej  był  zmuszony  do
wygnania  i  w  latach  1917-1918  musiał  pielgrzymowad  we  Włoszech  środkowych
od  klasztoru  do  klasztoru,  jako  obywatel  imperium  habsburskiego,  będącego  w
stanie  wojny  z  Włochami.  Kiedy  w  1923  roku  Istria  i  Quarnaro  zostały  dołączone
do Italii, o. Leopold został przeniesiony do Zara. Wielka radośd go ogarnęła. Może
to był dobry kierunek. Szybko przeniósł się do nowego miejsca, ale równie szybko,
16 listopada, na nowo został wezwany do Padwy.

Jego  nieprzewidziany  wyjazd  zaniepokoił  prawdziwe  tłumy  penitentów,  które
zwróciły się do biskupa elia Dalla Costa (1872-1961), dzisiaj sługi Bożego. Odorico z
Pordenone,  minister  prowincjalny,  był  zmuszony  przywoład  małego  brata.  Podjął
znów swoje ciche męczeostwo, ledwo złagodzone w 1924 z powodu kursu języka
chorwackiego  dla  młodych  braci  w  Wenecji.  Miał  nadzieję  przynajmniej,  że
przygotuje grupę misjonarzy na Wschód. Z tego powodu ozdabiał swoje nauczanie
wzmiankami  apostolskimi.  Miał  55  lat.  13  listopada  1927  roku  zredagował  na
kartce  swój  kolejny  ślub  w  intencji  powrotu  braci  odłączonych  na  wschodzie  do
jedności  katolickiej.  Wszyscy  przychodzili  do  jego  konfesjonału,  mali  i  wielcy,

uczeni i nieuczeni, zakonnicy, kapłani, klerycy i laicy. Zamknięty w swoim pokoiku
dwa metry na trzy, z okienkiem źle chronionym papierem w miejsce szyby i ot-
wartym na korytarzyk ciasny i duszny, o. Leopold sprawował aż do śmierci posługę
pojednania i miłosierdzia.

Jego  Wschodem  stawała  się  każda  z  dusz,  która  przyszła  prosid  o  jego  pomoc
duchową.  On  sam  13  stycznia  1941  roku  pisał:  „Jakakolwiek  dusza,  która  będzie
miała potrzebę mojej posługi, będzie dla mnie Wschodem”. Spowiadał od 10 do 12
godzin dziennie, nie dbając o zimno, ciepło, zmęczenie, choroby. „Bądź spokojny –
mawiał do swoich penitentów – złóż wszystko na moje barki, resztę ja załatwię” i
przyjmował na siebie ofiary, modlitwy, nocne czuwania, posty, dyscyplinę do krwi.
Szedł zawsze na spotkanie penitenta z radością, co więcej dziękował mu i chciałby
go  uścisnąd.  Jednego  razu  słuchał  spowiedzi  na  kolanach,  bo  penitent  przez
pomyłkę,  wchodząc  do  jego  celki,  usiadł  na  foteliku  dla  spowiednika.  Był
posądzany  o  laksyzm,  „pobłażliwośd”  i  cierpiał  wiele  przeciwności.  ale  wskazując
na  Ukrzyżowanego,  odpowiadał  z  nadzwyczajnym  doświadczeniem  miłosierdzia
Bożego:  „Jeśli  Ukrzyżowany  przyszedłby  mnie  upominad  z  powodu  pobłażliwości,
odpowiedziałbym: ten smutny przykład, Panie Błogosławiony, daliście mi Wy, chod
ja  jeszcze  nie  doszedłem  do  szaleostwa  umierania  za  dusze!”  ale  historia  jego
konfesjonału byłaby poematem królewskim, taocem radosnym charyzmatów i łask
i cudów, które zbyt długo by opowiadad.

Teraz ofiara była gotowa do ostatecznego poświęcenia. W koocu jesieni 1940 roku
jego  zdrowie  osłabło  i  coraz  bardziej  się  pogarszało.  Na  początku  kwietnia  1942
roku znalazł się w szpitalu. Nie wiedział, że miał raka przełyku. W klasztorze dalej
spowiadał,  chod  bał  się  śmierci  i  cierpienie  go  zjadało.  29  lipca  1942  roku
spowiadał  bez  przerwy  i  potem  spędził  całą  noc  na  modlitwie.  Następnego  dnia
rano  w  czasie  przygotowania  do  Mszy  świętej,  zemdlał.  Przeniesiony  do  łóżka,
otrzymał  sakrament  chorych  i  koocząc  powtarzad  ostatnie  słowa  Salve  Regina,
wyciągając  ręce  w  wzwyż,  szedł  jakby  na  spotkanie  Kogoś  i  przemieniony,  oddał
ducha.  Całe  miasto  Padwa  zgromadziło  się  wokół  zwłok,  a  jego  pogrzeb  był
triumfem. 34 lata później Paweł VI, 2 maja 1976 roku, ogłosił go błogosławionym,
a 16 października 1983 roku Jan Paweł II ogłosił go świętym.

W czasie beatyfikacji papież Paweł VI stwierdził, że do jego uświęcenia przyczy-

niła się nie tyle jego postawa ekumeniczna, owo pragnienie pojednania Wschodu,
ile  sprawowanie  sakramentu  pokuty.  „Inna  jednak  była  szczególna  cecha,
ukazująca  jego  bohaterstwo  i  charyzmatyczną  cnotę.  Któż  tego  nie  wie?  Była  to
posługa  sakramentu  pokuty.  Prowadził  następujący  tryb  życia:  po  odprawieniu

wczesnym rankiem Ofiary Mszy świętej zasiadał w małym pokoiku stanowiącym
konfesjonał i tam pozostawał przez cały dzieo do dyspozycji penitentów.

Taki tryb życia prowadził przez około czterdzieści lat bez najmniejszego

narzekania. Uważamy, że to jest podstawową cechą, która wysłużyła temu
pokornemu Kapucynowi obecnie dokonującą się beatyfikację. Uświęcił się przede
wszystkim przez sprawowanie sakramentu Pokuty”.

WYBÓR MYŚLI ŚWIĘTEGO LEOPOLDA MANDICIA

 Bóg udziela ci otwartości serca i zapału woli, ale nie żąda od ciebie rygorów i

umartwieo, jakie wymaga od innych swych sług.

 Kiedy Pan Bóg przykraca nam cugli, bezpośrednio lub pośrednio, czyni to

zawsze, jako Ojciec, z nieskooczoną dobrocią. Starajmy się zrozumied tę rękę
ojcowską, która z nieskooczoną miłością troszczy się o nas.

 W ciemności życia lampa wiary i pobożnośd maryjna, pozwalają nam byd

mocnymi nadzieją.

 Gdy w chrześcijaninie wypełniają się tajemnice Chrystusa cierpiącego, w

swoim czasie wypełniają się w nim także tajemnice Chrystusa
zmartwychwstałego.

 W chrześcijaninie może się wypełnid tajemnica krzyża, także jeśli nie cierpi

on prześladowao spowodowanych nienawiścią do wiary.

 Człowiek powinien działad i prosid o Boże błogosławieostwo dla tego

działania.

 Człowiek sprawiedliwy znajdzie w swej wierze wystarczające motywy do

życia w świętości.

 Idź do Komunii. Idź do Komunii z wiarą … To nie jest trucizna, to jest

lekarstwo, które może uzdrowid wszelki ból. To jest światło myśli, siła w
ułomności, pociecha i ukojenie we wszystkich przykrościach; jest zadatkiem
przyszłej chwały.

 Wierzący powinni bronid Ewangelii za pomocą działao społecznych, druku,

żywym słowem i jego rozpowszechnianiem.

 Serce Jezusa tak dobre dla ciebie, powinno byd zawsze w centrum twoich

uczud.

 Jako kapłan, sługa Boga, gdy mam stułę na ramionach, nie boję się nikogo.

Prawda – pierwsza i ponad wszystko.

 My wszyscy wierzący stanowimy jedno Ciało Kościoła. Mamy wspólny los,

wspólne istnienie, działamy także wspólnie.

 To nie człowiek udziela łaski, ale Bóg w swoim nieskooczonym miłosierdziu

raczy spełniad ludzkie pragnienia.

 Małżeostwo jest dla nas wierzących sakramentem, a więc rzeczą z istoty

świętą. Pomiędzy mężem i żoną jest Pan Bóg. Oto dlaczego uczucie jakie
jesteś winien swojej narzeczonej i przyszłej żonie, powinno byd święte i
wierne.

 Błogosławiona miłośd Maryi wyraża swe szczęście , błagając o nasze

zbawienie.

 Módlcie

się

każdego

dnia

Najświętszej

Panny,

która

wyprasza każde dobro.

 Najświętsza Panna jest obdarzona tak wielką troską o rodzaj ludzki, że stała

się ofiarą swego Syna z powodu miłości do nas.

 Od dzieciostwa poświęciłem się Maryi i znalazłem w Niej największą

podporę mojego powołania.

Fot. Ojciec Leopold

 W niebie, obok Syna jest Matka, która ciągle wstawia się za rodzajem

ludzkim.

 Mądrośd Boża nie zaczyna jakiegoś dzieła, a następnie zostawia go w

połowie, lecz realizuje je aż do kooca.

 Nabierzmy odwagi, aby cierpied przeciwności, bóle z szacunku dla Chrystusa

cierpliwego, i tak, z mocniej ugruntowaną nadzieją, z większą siłą uczud z

powodu bliskości tego, co ma nastąpid, celebrujemy chwałę Chrystusa
zmartwychwstałego.

 Nasze działania mają wartośd o tyle, o ile są czynione z miłości do Pana

Boga.

 Kto będzie się modlił stanie się sługą i narzędziem Bożej Opatrzności.
 Módl się także, aby Pan raczył dad czasy trochę spokojniejsze, łagodząc

liczne cierpienia tym, którym brakuje wszystkiego lub prawie wszystkiego.

 Maryja jest Matką. Jest Orędowniczką u Miłosierdzia, i jest także Jego

Matką. A więc chcę złożyd w Niej nadzieję.

 Nadzieja ma swój konieczny fundament w wierze. Nie ma nadziei ten, kto w

nic nie wierzy.

 Wszystkie ofiary są niczym wobec tego co Bóg przygotowuje nam w

wieczności.

 Dzięki Opatrzności Bożej otrzymałeś na przyszłośd gwarancję innych,

większych dóbr. Utwierdź się zatem w dobrej woli.

 Zaufaj mocno, że Opatrznośd Boża wyjdzie ci na przeciw, kiedy najmniej Jej

oczekujesz.

 Opuściłem wielu przyjaciół ze względu na posłuszeostwo Bogu, który chciał

mnie mied gdzie indziej.

 W Maryi mamy wzór najdoskonalszego posłuszeostwa wobec prawa

Bożego.

 Kto stara się na wszystkie sposoby unikad cierpieo i nieuniknionych prób

życiowych, nie ma ducha chrześcijaoskiego.

 Wierz mocno świętemu Józefowi, który jest bardzo dobry i bardzo potężny.

Módl się jak potrafisz.

 Moim obowiązkiem jest wysłuchiwanie głosu sumienia, który jest głosem

prawdy. Ten głos, który nigdy nie kłamie, ileż to spraw mi wyrzuca. I jakże
ten głos jest innym od głosów ludzkich, które w tych momentach zarzucają
mnie pochwałami.

 Powinniśmy przede wszystkim zaufad, że Chrystus Pan chce z całą

pewnością wypełnid swoją Bożą misję w nas i dla naszego dobra.

 Zaufaj miłości naszego Pana. On ofiaruje się każdego dnia za nas Bogu Ojcu

na ołtarzach. Módl się zatem do Serca Jezusa, do Jego Miłości
nieskooczonej. Powtarzam ci: wierz!.

 Poprzez wiarę w Chrystusa składamy uroczysty hołd Bogu i ten akt poddania

się władzy Boga, który do nas przemówił, obala dumę szatana, który
zgrzeszył pychą.

 Wierz, a znajdziesz wyczerpującą odpowiedź na wszystkie „dlaczego”, a

wszystkie próby będą do zniesienia, a ból obłóczy się w światło.

 Wierz, a życie będzie dobre, łagodne i chrześcijaoskie.
 Wierzący, gdy stara się mied serce szlachetne dla Boga i cierpied dla Jego

miłości, wypełni łatwiej swoją misję i podda się próbom, które staną się jego
udziałem.

 W wierze powinniśmy zjednoczyd się jeszcze bardziej z Jezusem i Jego

Ewangelią, w wierze, która działa przez miłośd. Wtedy łaska Chrystusa
będzie zawsze obfita w naszych sercach.

 Polecaj się zawsze Pannie Maryi. Staraj się, możliwie każdego dnia

przyjmowad Komunię świętą. W życiu Bóg będzie blisko ciebie.

 Ukryjmy wszystko, nawet to co może wydawad się darem Bożym, aby nie

czynid z tego towaru na sprzedaż. Tylko Bogu cześd i chwała! Winniśmy –
jeśli to tylko możliwe – przejśd po ziemi jak cieo, który nie pozostawia po
sobie śladu.

 Żadne poddawanie się, lecz zawsze naprzód, mając pewnośd, że Bóg zna

wszystkie wysiłki i nagradza każdy trud.

ŚWIĘTY LEOPOLD MANDID, JAKO SPOWIEDNIK HEROICZNY

To zadziwiające, że człowiek, którego papież Jan Paweł II nazwał heroicznym sługą
pojednania  i  pokuty,  wcale  nie  pałał  tak  ogromnym  pragnieniem  spowiadania.
Jego  marzeniem  był  wyjazd  na  misje  do  swojej  ojczyzny  –  Chorwacji,  by  móc
pracowad  na  rzecz  jedności  Kościoła  wśród  braci  odłączonych.  Nie  zrealizował
jednak  tego  pragnienia,  ponieważ  przełożeni  zdecydowali,  że  będzie
spowiednikiem  w  padewskim  klasztorze  Santa  Croce.  Poświęcił  się  więc  tej
posłudze  z  podziwu  godnym  oddaniem:  spowiadał  przez  33  lata,  10-12  godzin
dziennie, w małym pokoiku-konfesjonale, w ciszy i pokorze.

Święty  Leopold  Mandid,  to  spowiednik  heroiczny.  Bez  wątpienia  sakrament
pojednania stał się dla niego sposobem uświęcenia. Wskazuje na to chociażby data
jego  kanonizacji  –  16  października  1983  roku,  tuż  po  ogłoszeniu  Adhortacji
apostolskiej  „Reconciliatio  et  Poenitentia”  –  dokumentu  poświęconego  pokucie  i
pojednaniu. Św. Leopold został w niej przedstawiony jako wzór dla spowiedników,
obok  innych  znanych  apostołów  tego  sakramentu,  jak  św.  Jan  Maria  Vianney czy
św. Jan Nepomucen. Ale nie tylko szafarze sakramentu pojednania mogą się uczyd
od św. Leopolda Mandicia; ma on wiele do powiedzenia również penitentom.

Pierwsza  rzecz  godna  uwagi  to  jego  poczucie  grzechu.  Ojciec  Leopold,  godzinami
słuchając grzechów swoich penitentów, nie utracił tego zbawiennego przekonania,
że sam jest grzesznikiem. Wrażliwośd na grzech, zdolnośd jego rozpoznania w życiu
to  swoisty  „termometr”  naszej  więzi  z  Bogiem,  naszego  poczucia  Boga.  I  na
odwrót:  im  bliżej  jesteśmy  Boga,  tym  bardziej  czujemy  się  grzesznikami,  tym
łatwiej  rozpoznajemy  grzech  w  naszym  życiu,  tym  wrażliwsze  staje  się  nasze
sumienie.

paradoks

właściwy

chrześcijaostwu.

Tymczasem

ten

charakterystyczny  dla  chrześcijaostwa  związek  mocno  rozluźnił  się  w  dzisiejszym
świecie.  Papież  Jan  Paweł  II  we  wspomnianej  adhortacji  napisał:  Wraz  z  utratą
wrażliwości sumienia  następuje również zadmienie  poczucia Boga, a  kiedy zagubi
się  ów  decydujący  punkt  wewnętrznego  odniesienia,  zatraca  się  także  poczucie
grzechu. Dlatego właśnie mój poprzednik, Pius XII, używając zwrotu, który stał się
niemal przysłowiowym, oświadczył, że „grzechem tego wieku jest utrata poczucia
grzechu” (nr 18).

Poczucie grzechu i związane z nim poczucie Boga widad bardzo wyraźnie u naszego
Świętego.  Uwidacznia  się  ono  przede  wszystkim  w  częstym  przystępowaniu  do
sakramentu  pojednania.  Osoba  o  wrażliwym  sumieniu,  jasno  widząca  swoje
grzechy,  pragnie  często  stawad  przed  Bogiem  w  akcie  skruchy,  by  doświadczad
Jego  miłosierdzia.  Według  świadków  procesu  kanonizacyjnego  ojciec  Leopold
spowiadał  się  prawie  każdego  dnia!  Można  pomyśled,  że  wynikało  to  ze
skrupułów,  z  nadmiernych  wyrzutów  sumienia,  nie  zaś  z  jego  szczególnej
wrażliwości,  jednak  inne  fakty  z  jego  życia  przeczą  takiej  tezie.  Skrupulat  zwykle
pozostaje  chwiejny  w  decyzjach,  nie  jest  w  stanie  jasno  ocenid  grzechu.  Ojciec
Leopold natomiast miał w tym względzie bardzo wyraźne rozeznanie.

Rady udzielane przez niego podczas spowiedzi niejednokrotnie okazywały się
bardzo trafne.

Umiał też byd stanowczy w stosunku do penitentów, szczególnie

wobec tych, którzy grzeszyli przeciw szóstemu przykazaniu.

Nie przeszkadzało to

jednak,  aby  przed  jego  konfesjonałem  codziennie  gromadziła  się  wielka  rzesza
ludzi.  Pośród  jego  penitentów  byli  zarówno  ludzie  prości,  jak  i  profesorowie
uniwersytetów,  księża  oraz  biskupi.  Świadczy  to  o  delikatności  jego  sumienia  i
niebywałej  wrażliwości  na  grzech,  które  pomagały  mu  byd  wyrozumiałym  wobec
penitentów.

Świadomośd, że w sakramencie pojednania spotykają się ostatecznie trzy osoby:
penitent, spowiednik i Bóg – to kolejna lekcja, jakiej udzielał św. Leopold.

Jeden ze świadków w procesie kanonizacyjnym zeznał, że pewnego razu do ojca
Leopolda przyszedł mężczyzna, który na sumieniu miał ciężkie grzechy i bardzo się

wstydził  je  wyznad.  Kapucyn,  aby  dodad  mu  odwagi,  powiedział:  Jesteśmy  tutaj
jako dwaj grzesznicy. Bóg niech się zmiłuje nad nami!  Ton i przekonanie, z jakim
to  zrobił,  tak  mocno  dotknęły  penitenta,  że  bez  oporów  odbył  szczerą  spowiedź.
Lęk mówienia o swoich słabościach i upadkach ustał w momencie uświadomienia
sobie,  że  ten  drugi  człowiek,  przed  którym  miał  uczynid  wyznanie,  także  jest
grzesznikiem, a pomiędzy nimi dwoma stoi Bóg udzielający łaski przebaczenia.

Niemałe  znaczenie  w  dobrym  przeżywaniu  sakramentu  spowiedzi  ma  na  pewno
postawa kapłana. Spowiednik powinien uczynid wszystko, aby pomóc penitentowi
szczerze i z żalem wyznad grzechy. Wiemy z doświadczenia, że nie zawsze tak jest;
nie zawsze okazuje się on bratem, ojcem,  dobrym  pasterzem. Św. Leopold jest  w
tym względzie na pewno wyrazistym przykładem dla każdego spowiednika. Cechą,
która  według  zeznao  wielu  świadków  pociągała  ich  do  spowiadania  się  u  niego,
była  jego  pokora,  dobrod  i  wyrozumiałośd.  Jeden  z  nich  tak  wspominał  swoją
pierwszą  spowiedź  u  świętego  Kapucyna:  Przez  wiele  lat  nie  chodziłem  do
spowiedzi.  W  koocu  zdecydowałem  się  i  poszedłem  do  ojca  Leopolda.  Byłem
bardzo  zalękniony  i  zmieszany.  Skoro  tylko  wszedłem  do  jego  konfesjonału,  on
podniósł  się  ze  swojego  krzesła  i  zwrócił  się  w  moją  stronę  *ojciec  Leopold
spowiadał zazwyczaj w małym pokoiku, w którym było ustawione krzesło dla niego
i klęcznik dla penitenta+. Okazał przy tym wielkie zadowolenie, jakbym był jego od
dawna  oczekiwanym  przyjacielem.  Powiedział  do  mnie:  „Niech  pan  usiądzie,
proszę  usiąśd”.  W  zamieszaniu,  które  przeżywałem, usiadłem na  jego  krześle,  a
on  bez  słowa  uklęknął  na  ziemi  i  wysłuchał  mojej  spowiedzi.  Dopiero  wówczas
zorientowałem  się,  co  uczyniłem.  Zacząłem  go  przepraszad,  ale  on,  uśmiechając
się, powiedział: „Nie szkodzi, nie szkodzi. Proszę iśd w pokoju!”. Nie zrobił żadnej
aluzji do mojego zachowania, bo nie chciał mnie upokorzyd. Tą postawą ujął mnie
całkowicie.

Ta  pokora  i  dobrod  ojca  Leopolda  wyrażała  się  również  w  hojnym  udzielaniu
rozgrzeszenia.  Sam  niejednokrotnie  wspominał,  że  tylko  kilka  razy  odmówił  go  w
ciągu  całej  swojej  posługi  spowiedniczej.  Wydawad  by  się  mogło,  że  to  nic
nadzwyczajnego.  Tymczasem  na  tle  jego  epoki  taka  postawa  wyraźnie  odbiegała
od  normy.  W  jego  czasach  praktyka  odmawiania  rozgrzeszenia  była  o  wiele
bardziej rozpowszechniona niż ma to miejsce dzisiaj. W podręcznikach do teologii
moralnej  wręcz  zachęcano  spowiedników,  by  w  niektórych  przypadkach  nie
rozgrzeszad penitenta i w ten sposób  pobudzad go do gorliwości. Stąd też trudno
się dziwid, że ojca Leopolda wielokrotne oskarżano o laksyzm (czyli zbyt pochopne
udzielanie  absolucji).  Ale  ostatecznie  w  trakcie  procesu  kanonizacyjnego
wykazano,  że  ta  praktyka  świętego  Kapucyna  wynikała  raczej  z  jego  niezwykłej

zdolności wzbudzania u penitentów żalu za grzechy. A właśnie skrucha penitenta
stanowi podstawę do rozgrzeszenia.

APOSTOŁ SPOWIEDZI

Święty Leopold, którego wizerunek widzimy poniżej w posągu z brązu przy
konfesjonałach Medziugorskiego Sanktuarium, zdaje się, że jest tam, aby strzec
spowiedników i aby dawad im natchnienie w ich posłudze miłosierdzia.

Fot. Pomnik Ojca Leopolda

Ten kapucyn był żywym wcieleniem przypowieści o miłosiernym Ojcu oczekującym
„marnotrawnego syna”. Dlatego wezwanie do spowiedzi, w nim znajduje
wyjątkowy wzór posługi, w której Bóg Ojciec pragnie dad poznad grzesznym
dzieciom swoje Serce.

O sobie samym ojciec Leopold mówił: „Jestem naprawdę do niczego, jestem wręcz
Śmieszny” . I za takiego uważali go zakonnicy i ludzie. Nawet dzieci wyśmiewały go
na ulicy i wkładały mu kamienie do mniszego kaptura…

Mówiono że: „był niewykształconym spowiednikiem, nazbyt wyrozumiałym,
który rozgrzeszał wszystkich wbrew zdrowemu rozsądkowi”. Potem stopniowo
całe miasto zaczęło chodzid do tego konfesjonału, niektórzy wysłani przez ojca Pio,
który zwykł był mawiad: „Macie Świętego, to po co do mnie przychodzicie?!”

Na krótko przed Śmiercią w 1942 r., ojciec Leopold wypowiedział następujące
proroctwo:

„Miasto  będzie  wielokrotnie  bombardowane,  ten  klasztor  zostanie  poważnie
zniszczony,  ale  ta  cela  nie.  Tu  Pan  Bóg  okazał  duszom  wiele  miłosierdzia:  musi
pozostad  jako  pomnik  Jego  dobroci”.

W rzeczy samej, bombardowania w 1944 r.

zniszczyły klasztor, ale ta cela została nietknięta… Lecz cóż takiego działo się w tej
celi?  Jeśli  ten,  kto  tam  wchodził  okazywał  wahanie  czy  zmieszanie,  o.  Leopold
szybko  wstawał  i  wychodził  mu  naprzeciw  otwierając  szeroko  ramiona:  „Proszę,
niech pan usiądzie… Proszę się nie obawiad, proszę się nie krępowad… Widzi pan,
ja też, chod jestem zakonnikiem i kapłanem, jestem tak  nędzny. Gdyby mnie Pan
Bóg nie trzymał za cugle, byłbym gorszy od wielu innych…”.

Niemniej jednak ojciec Leopold nie skracał spowiedzi do kilku minut. Czasami
zatrzymywał bardzo długo i nie był łagodny, kiedy ktoś próbował usprawiedliwid
zło albo je bagatelizowad. A odznaczał się nieskooczoną słodyczą, gdy wyznawano
wszystko z pokorą. Niech wystarczy nam taki oto epizod.

 Pewnego dnia jakiś mężczyzna, który przyszedł do jego celi upierał się przy

obronie  swych  licznych  grzechów  za  pomocą  subtelnych  wywodów.  Ojciec
Leopold  wszystkiego  próbował,  ale  w  koocu,  wobec  wyrafinowanego
szyderstwa tego pana, podniósł się i krzyknął: „Proszę odejśd! Proszę odejśd!
Pan staje  po stronie przeklętych  przez Boga!” Mężczyzna omal  nie zemdlał
ze  strachu  i  rzucił  się  na  ziemię,  płacząc;  wówczas  o.  Leopold  podniósł  go,
objął i powiedział: „Widzisz, teraz znów jesteś moim bratem”.

Czasem spowiadał pomimo gorączki i rezygnował z posiłków widząc czekających w
kolejce penitentów. Nierzadko, po skooczonej spowiedzi, długo się modlił w nocy.
Wielu penitentom obiecywał: „Ja za ciebie będę pokutował, ja za ciebie będę się
modlił”.

Kiedyś powiedział: „Gdyby Ukrzyżowany zarzucał mi zbytnią pobłażliwośd,
odpowiedziałbym Mu: To zły przykład, Błogosławiony mój Panie. Ty mi go dałeś! Ja
jeszcze nie doszedłem do szaleostwa, żeby umrzed za dusze!”…

Apostoł  jedności  –  za  tym  powołaniem  kryje  się  jednak  pewien  sekret.  „Kiedy
miałem  22  lata  –  mówi  on  sam  –  usłyszałem  głos  Boga,  który  wzywał  mnie  do
modlitwy  i  rozważania,  w  intencji  powrotu  prawosławnych  do  jedności  z
katolikami”.  Złożył  Ślub.  Było  to  jego  „Święte  szaleostwo”  ,  jak  mówili  jego
współbracia;  rozmawiał  o  tym  ze  wszystkimi  i  miał  nadzieję,  że  uda  mu  się
zrealizowad to wezwanie, konkretnie, wracając do Chorwacji. Wydawało się, że to
się  spełniło,  kiedy  miasto  Rjeka  zostało  przyłączone  do  Włoch  a  jego  posłano  do

tego  klasztoru.  Ale  biskup  Padwy  zrobił  wszystko  i  udało  mu  się  uprosid
Prowincjała,  aby  sprowadzid  Ojca  do  swojego  miasta,  gdzie  wszyscy  domagali  się
jego powrotu.

Wydawało się, że wszystko stracone. Ale tak nie było. Jeden ze współbraci, który
dziwił się z powodu tej odmiany, zapytał go o przyczynę, a o. Leopold tak mu
odpowiedział:

„Dawno temu miałem okazję spotkad pewną Świętą osobę, która po

przyjęciu komunii Św. powiedziała mi: „Ojcze, Jezus kazał mi powiedzied ci, że
każda dusza, którą ojciec prowadzi tu przy spowiedzi jest jego Wschodem”.

I od tej

chwili tak właśnie postępował. Traktował każdego penitenta tak, jakby nawrócenie
do  jedności  jego  narodu  zależało  od  nawrócenia  grzesznika,  którego  miał  przed
sobą.  I  tak  również  we  Mszy  Świętej  którą  zawsze  ofiarowywał,  jeśli  mógł,  w  tej
intencji – odczuwał fizyczne cierpienie z powodu złamania jedności i, jednocząc się
z Chrystusem, płakał czasami tak bardzo, że obrus na ołtarzu stawał się mokry.

Bóg  dał  mu  łaskę  czynienia  cudów  jeszcze  zażycia;  ale  on  uważał,  że  to  nie  jego
zasługa.  „A  czy  to  moja  wina?  –mawiał  –jeśli  przychodzą  tu  z  tak  wielką  wiarą,  i
jeśli, dla ich wiary, Pan Bóg ich wysłuchuje?”

Potrafił  czytad  w  duszach.  Pewien  pan,  który  od  lat  nie  spowiadał  się,  został  tam
zaprowadzony  siłą  przez  przyjaciół  i  myślał  w  duchu:  „Stanę  w  kolejce,  a  potem,
jak już wszyscy sobie pójdą, ja też sobie pójdę zanim przyjdzie kolej na mnie” . Ale
ni z  tego  ni z owego  wyszedł z celi o. Leopold i idąc prosto do  niego,  powiedział:
„Proszę  przejśd  do  przodu,  proszę  pana.  Czekałem  na  pana,  tak,  czekałem  na
pana…”

 A potem, kiedy już byli w Środku: „Pan nie chciał przyjśd… ale proszę się nie

martwid…  ja  sam  panu  powiem  co  pan  zrobił…  Zrobił  pan  to,  prawda?  A
teraz żałuje  pan,  prawda? Zatem Bóg  wszystko  panu  wybacza. Dziękuję, że
pan  przyszedł  przynieśd  mi  tak  wiele  radości,  ale  będę  jeszcze  na  pana
czekał, wie pan… Proszę przyjśd i zostaniemy dobrymi przyjaciółmi…”.

Otóż to, miejmy nadzieję, że i dziś w osobie dobrego spowiednika będziemy mogli
spotkad się z naszym Ojcem niebieskim…

Ojciec Leopold wrócił do domu Ojca 30 lipca 1942 r., wypowiadając ostatnie słowa
„Salve Regina – Witaj Królowo”, do Tej, którą zawsze nazywał „Błogosławioną
Panią” …

W 41 roku po jego Śmierci – 16. 10. 1983 r. – Wielki Papież Jan Paweł II ogłosił go
Świętym Kościoła katolickiego.

„JEZU MARYJO KOCHAM WAS RATUJCIE DUSZE”