Your browser does not support script 

Obchodzimy dziś imieniny: 

   

Szczęść  Boże!   

 

JEDNOŚĆ KATOLICKA I WIELOŚĆ WSPÓLNOT W  PARAFII  

 

(KAZANIE BISKUPA KALISKIEGO W DZIEŃ JEDNOŚCI  WSPÓLNOT ODNOWY W 

DUCHU ŚWIĘTYM, WYGŁOSZONE W KOŚCIELE P.W. ŚW. ANTONIEGO  

W OSTROWIE WLKP., 08.11.2003 R.)

 

  

            Dzień  Jedności Wspólnot Odnowy w Duchu Świętym, przeżywany w naszej Diecezji,
znajduje jakby swoje odniesienie i wyraz we fragmencie Listu św. Pawła do Rzymian, który
słyszeliśmy w pierwszym czytaniu: „Pozdrówcie Pryscyllę i Akwilę, moich współpracowników w
Chrystusie Jezusie, którzy dla ratowania mego życia nadstawili swe głowy i którym nie tylko ja
okazuję  wdzięczność,  lecz także wszystkie Kościoły wywodzące się z pogan. Pozdrówcie też
Kościół, który gromadzi się w ich domu. Pozdrówcie mego ukochanego Epaneta, który pierwszy
w Azji przyjął wiarę  w Chrystusa. Pozdrówcie Marię,  która wiele się  natrudziła dla waszego
dobra. Pozdrówcie... pozdrówcie... pozdrówcie.. powtarza wielokrotnie Apostoł.  „Pozdrówcie
jedni drugich świętym pocałunkiem” (por. Rz 16, 3­16)  

             Św. Pawe ł   odzywa się   do Ko ściołów istniejących w ró żnych miejscach i do
poszczególnych wiernych w tych Kościołach. W jego pozdrowieniu widać wielość różnorodnych
osób, grup, miejsc. To jeden i ten sam Kościół Chrystusa. Św. Paweł o nim  myśli, w nim
przemawia i obejmuje wielu, widząc ich jako jedność.  

I

Czym więc jest jedność Kościoła? To bardzo ważne pytanie. Gdybyśmy chcieli spojrzeć

na jedność Kościoła w jego dziejach, zauważylibyśmy pewien proces jej rozpoznawania. Trzeba
powiedzieć, że proces ten nie jest jeszcze zakończony. Dlatego nie potrafimy dziś powiedzieć, jak
miałaby wyglądać jedność Kościoła po zjednoczeniu się chrześcijan. 

            W historii pojawiały si ę   tendencje, by jednoś ć   Kościoła sprowadzić   do pewnej
jednolitości. Na przykład Krzyżowcy zamierzali zaprowadzić jedną liturgię –  liturgię łacińską w
Ziemi Świętej. Ile bólu powstało z tego powodu! 

            Powoli dokonywało się rozpoznawanie, czym jest jedność Kościoła? Dziś mówimy, że
jest to jedność  katolicka. Upraszczając, możemy powiedzieć,  że jedność  katolicka istnieje w
wielości różnorodnej i z niej się składa. 

            Wierzymy, że Kościół Jezusa Chrystusa jest jeden. Ten jeden i jedyny Kościół istnieje nie
inaczej, jak w wielu różnych Kościołach partykularnych, rozrzuconych po całym globie. Można
więc widzieć  Kościół Chrystusa, jako wielość  Kościołów partykularnych, które scalają się w
jeden Kościół.  A zatem mamy do czynienia z podwójnym widzeniem Kościoła. Jedno ukazuje
Kościół jeden, jedyny, powszechny na całym globie. Drugie natomiast ukazuje Kościół jako
wielość Kościołów partykularnych, które stanowią jeden Kościół. Kościół jako jedność i Kościół
jako wspólnota Kościołów. Oto bogactwo jedności katolickiej. Wielość różnorodna jest więc
prawomocna i stanowi tworzywo jedności Kościoła. 

II

            Przenieśmy teraz spojrzenie teologiczne o Kościele na parafię. Parafia jest Kościołem. W
niej jest bowiem obecny jeden i jedyny Kościół założony przez Jezusa Chrystusa, o ile parafia
trwa w jedności z całym Kościołem, to znaczy, o ile trwa w jedności ze swoją diecezją i przez nią
trwa w jedności z wszystkimi diecezjami na świecie. 

III

            Dziś  są   próby, aby zostawić  parafię  na rzecz małych wspólnot. Obecność  w parafii
małych wspólnot jest bardzo ważna i pożyteczna, o ile trwają one w jedności z całym Kościołem.
A dzieje się  to jedynie wówczas, kiedy małe wspólnoty poprzez jedność  z parafią  trwają  w
jedności z diecezją, i przez nią trwają w jedności ze wszystkimi diecezjami na świecie. Taka jest
struktura Kościoła.  

Tam, gdzie małe wspólnoty powstają   w oderwaniu od parafii, często ludzie do nich

należący zamykają   się   w swojej grupie. Z up ływem czasu taka grupa staje się   niekiedy
niebezpieczną.  Chce decydować  o tym, co ma być  w Ko ściele. I właściwie nie zdając sobie
sprawy, prześlizguje się przez coś, co nazywa się sektą. Może to być grupa nawet gorliwych ludzi,
ale zamknięta w sobie, uwa żająca,  że jedynie ona wyra ża prawdziwy Kościół,   staje się
zagrożeniem dla jedności Kościoła. 

W parafii powinny być   różne grupy, wspólnoty, zespoły, organizacje. Parafia jest

wspólnotą we wspólnotach i ze wspólnot. Wraca tu model katolickiej jedności Kościoła; jedności
w wielości różnorodnej i z wielości różnorakiej. Tak więc ka żda wspólnota ma prawo do
istnienia, rozwoju i działalności w parafii. Ma prawo do realizowania tego, co jest jej właściwe.
Ale żadna nie może uważać, że pozostałe wspólnoty są czymś gorszym. 

To Duch Święty powołuje wspólnoty do istnienia. Wszystkie są Jego dziełem. I te, które

nazywają się Wspólnotami w Duchu Świętym, jak i te, które się tak nie nazywają. Wszystkie są z
Ducha Świętego i w Duchu Świętym. Wyrażają one bogactwo życia Kościoła. Każdy według
swoich charyzmatów i potrzeb może w nich znaleźć swoje miejsce w życiu parafii. 

Wspólnoty istniejące w parafii z jednej strony maj ą   prawo do swej to żsamości,

odrębności oraz inności, a z drugiej strony powinny być otwarte na wszystkich i podziwiać w nich
działanie Ducha Świętego.  

Drodzy Bracia i Siostry! 

Niech dzień,  który nazwano Dniem Jedności Wspólnot Odnowy w Duchu  Świętym

pomoże nam poznać głębiej jedność Kościoła Chrystusowego. Niech zauroczy nas jedność, która
równocześnie przedstawia wielość różnorodną.  

Kiedy wrócicie do swoich parafii, jeszcze bardziej ukochajcie tę  wspólnotę,  w której

postawił was Duch Święty. Radujcie się nią, i równocześnie, jakby nowymi oczyma, spoglądajcie
na wszystkich, którzy żyją w waszej parafii i którzy znajdują się w innych grupach.  

Odkryjcie na nowo, że tym, który prowadzi wspólnotę Kościoła parafialnego, a przez to

także wszystkie wspólnoty partykularne istniejące w parafii, jest proboszcz. W parafii mogą być
wielu księża, ale jeden tylko jest proboszczem. On jest odpowiedzialny za całą parafię. Inni księża
są mu przydzieleni do pomocy.  

Kościół Jezusa Chrystusa jest wspólnotą hierarchiczną. Każdy proboszcz jest postawiony

ostatecznie przez Ducha Świętego. Patrzcie więc z mi łością   na waszego proboszcza i na
wszystkich księży. 

Radujcie się, bądźcie otwarci na innych, zanieście pozdrowienia dla wszystkich w waszej

parafii. 

 

 

 

Your browser does not support script 

Obchodzimy dziś imieniny: 

   

Szczęść  Boże!   

 

JEDNOŚĆ KATOLICKA I WIELOŚĆ WSPÓLNOT W  PARAFII  

 

(KAZANIE BISKUPA KALISKIEGO W DZIEŃ JEDNOŚCI  WSPÓLNOT ODNOWY W 

DUCHU ŚWIĘTYM, WYGŁOSZONE W KOŚCIELE P.W. ŚW. ANTONIEGO  

W OSTROWIE WLKP., 08.11.2003 R.)

 

  

            Dzień  Jedności Wspólnot Odnowy w Duchu Świętym, przeżywany w naszej Diecezji,
znajduje jakby swoje odniesienie i wyraz we fragmencie Listu św. Pawła do Rzymian, który
słyszeliśmy w pierwszym czytaniu: „Pozdrówcie Pryscyllę i Akwilę, moich współpracowników w
Chrystusie Jezusie, którzy dla ratowania mego życia nadstawili swe głowy i którym nie tylko ja
okazuję  wdzięczność,  lecz także wszystkie Kościoły wywodzące się z pogan. Pozdrówcie też
Kościół, który gromadzi się w ich domu. Pozdrówcie mego ukochanego Epaneta, który pierwszy
w Azji przyjął wiarę  w Chrystusa. Pozdrówcie Marię,  która wiele się  natrudziła dla waszego
dobra. Pozdrówcie... pozdrówcie... pozdrówcie.. powtarza wielokrotnie Apostoł.  „Pozdrówcie
jedni drugich świętym pocałunkiem” (por. Rz 16, 3­16)  

             Św. Pawe ł   odzywa się   do Ko ściołów istniejących w ró żnych miejscach i do
poszczególnych wiernych w tych Kościołach. W jego pozdrowieniu widać wielość różnorodnych
osób, grup, miejsc. To jeden i ten sam Kościół Chrystusa. Św. Paweł o nim  myśli, w nim
przemawia i obejmuje wielu, widząc ich jako jedność.  

I

Czym więc jest jedność Kościoła? To bardzo ważne pytanie. Gdybyśmy chcieli spojrzeć

na jedność Kościoła w jego dziejach, zauważylibyśmy pewien proces jej rozpoznawania. Trzeba
powiedzieć, że proces ten nie jest jeszcze zakończony. Dlatego nie potrafimy dziś powiedzieć, jak
miałaby wyglądać jedność Kościoła po zjednoczeniu się chrześcijan. 

            W historii pojawiały si ę   tendencje, by jednoś ć   Kościoła sprowadzić   do pewnej
jednolitości. Na przykład Krzyżowcy zamierzali zaprowadzić jedną liturgię –  liturgię łacińską w
Ziemi Świętej. Ile bólu powstało z tego powodu! 

            Powoli dokonywało się rozpoznawanie, czym jest jedność Kościoła? Dziś mówimy, że
jest to jedność  katolicka. Upraszczając, możemy powiedzieć,  że jedność  katolicka istnieje w
wielości różnorodnej i z niej się składa. 

            Wierzymy, że Kościół Jezusa Chrystusa jest jeden. Ten jeden i jedyny Kościół istnieje nie
inaczej, jak w wielu różnych Kościołach partykularnych, rozrzuconych po całym globie. Można
więc widzieć  Kościół Chrystusa, jako wielość  Kościołów partykularnych, które scalają się w
jeden Kościół.  A zatem mamy do czynienia z podwójnym widzeniem Kościoła. Jedno ukazuje
Kościół jeden, jedyny, powszechny na całym globie. Drugie natomiast ukazuje Kościół jako
wielość Kościołów partykularnych, które stanowią jeden Kościół. Kościół jako jedność i Kościół
jako wspólnota Kościołów. Oto bogactwo jedności katolickiej. Wielość różnorodna jest więc
prawomocna i stanowi tworzywo jedności Kościoła. 

II

            Przenieśmy teraz spojrzenie teologiczne o Kościele na parafię. Parafia jest Kościołem. W
niej jest bowiem obecny jeden i jedyny Kościół założony przez Jezusa Chrystusa, o ile parafia
trwa w jedności z całym Kościołem, to znaczy, o ile trwa w jedności ze swoją diecezją i przez nią
trwa w jedności z wszystkimi diecezjami na świecie. 

III

            Dziś  są   próby, aby zostawić  parafię  na rzecz małych wspólnot. Obecność  w parafii
małych wspólnot jest bardzo ważna i pożyteczna, o ile trwają one w jedności z całym Kościołem.
A dzieje się  to jedynie wówczas, kiedy małe wspólnoty poprzez jedność  z parafią  trwają  w
jedności z diecezją, i przez nią trwają w jedności ze wszystkimi diecezjami na świecie. Taka jest
struktura Kościoła.  

Tam, gdzie małe wspólnoty powstają   w oderwaniu od parafii, często ludzie do nich

należący zamykają   się   w swojej grupie. Z up ływem czasu taka grupa staje się   niekiedy
niebezpieczną.  Chce decydować  o tym, co ma być  w Ko ściele. I właściwie nie zdając sobie
sprawy, prześlizguje się przez coś, co nazywa się sektą. Może to być grupa nawet gorliwych ludzi,
ale zamknięta w sobie, uwa żająca,  że jedynie ona wyra ża prawdziwy Kościół,   staje się
zagrożeniem dla jedności Kościoła. 

W parafii powinny być   różne grupy, wspólnoty, zespoły, organizacje. Parafia jest

wspólnotą we wspólnotach i ze wspólnot. Wraca tu model katolickiej jedności Kościoła; jedności
w wielości różnorodnej i z wielości różnorakiej. Tak więc ka żda wspólnota ma prawo do
istnienia, rozwoju i działalności w parafii. Ma prawo do realizowania tego, co jest jej właściwe.
Ale żadna nie może uważać, że pozostałe wspólnoty są czymś gorszym. 

To Duch Święty powołuje wspólnoty do istnienia. Wszystkie są Jego dziełem. I te, które

nazywają się Wspólnotami w Duchu Świętym, jak i te, które się tak nie nazywają. Wszystkie są z
Ducha Świętego i w Duchu Świętym. Wyrażają one bogactwo życia Kościoła. Każdy według
swoich charyzmatów i potrzeb może w nich znaleźć swoje miejsce w życiu parafii. 

Wspólnoty istniejące w parafii z jednej strony maj ą   prawo do swej to żsamości,

odrębności oraz inności, a z drugiej strony powinny być otwarte na wszystkich i podziwiać w nich
działanie Ducha Świętego.  

Drodzy Bracia i Siostry! 

Niech dzień,  który nazwano Dniem Jedności Wspólnot Odnowy w Duchu  Świętym

pomoże nam poznać głębiej jedność Kościoła Chrystusowego. Niech zauroczy nas jedność, która
równocześnie przedstawia wielość różnorodną.  

Kiedy wrócicie do swoich parafii, jeszcze bardziej ukochajcie tę  wspólnotę,  w której

postawił was Duch Święty. Radujcie się nią, i równocześnie, jakby nowymi oczyma, spoglądajcie
na wszystkich, którzy żyją w waszej parafii i którzy znajdują się w innych grupach.  

Odkryjcie na nowo, że tym, który prowadzi wspólnotę Kościoła parafialnego, a przez to

także wszystkie wspólnoty partykularne istniejące w parafii, jest proboszcz. W parafii mogą być
wielu księża, ale jeden tylko jest proboszczem. On jest odpowiedzialny za całą parafię. Inni księża
są mu przydzieleni do pomocy.  

Kościół Jezusa Chrystusa jest wspólnotą hierarchiczną. Każdy proboszcz jest postawiony

ostatecznie przez Ducha Świętego. Patrzcie więc z mi łością   na waszego proboszcza i na
wszystkich księży. 

Radujcie się, bądźcie otwarci na innych, zanieście pozdrowienia dla wszystkich w waszej

parafii.