ROZPOZNANIE OGÓLNOWOJSKOWE

(zwiadowca, drużyna, załoga)

PODRĘCZNIK

Podręcznik wykonał zespół autorski pod kierownictwem ppłk dr Zbigniewa WRÓBLEWSKIEGO

(redakcja naukowa, wstęp, rozdział 1 i 3).

Skład zespołu:

- płk Waldemar FIGIEL

rozdział - 2;

- kpt. Jerzy MIELCAREK

rozdział - 4;

- ppłk dr Stanisław WRONA

rozdział - 5;

- mjr Ryszard SZYMAŃSKI

rozdział - 6 i 8;

- ppłk Jerzy LICKI

rozdział - 7.

SPIS TREŚCI

Strona

1.
1.1.

WSTĘP
INFORMACJA I JEJ OBIEG A DOWODZENIE.
Przyczyny pozyskiwania informacji.

4
5
5

2

1.2.
1.3.
2.
2.1.
2.2.
2.3.
2.4.
2.5.
2.6
2.7
2.8.
3.

3.1.
3.1.1.
3.1.2.
3.2.
3.2.1.
3.2.2.
3.2.3.
3.2.4.
3.2.5.
3.2.6.
3.2.7.
4.

4.1.
4.2.
4.3.

4.4.
5.
5.1.
5.1.1.
5.1.2.
5.1.3.
5.1.4.
5.1.5.
5.2.
5.3.
5.3.1.
5.3.2.
5.3.3.
5.3.4.
5.3.5.
5.4.
5.5.
6.
6.1.
6.1.1.
6.1.2.
6.2.
6.2.1.
6.2.2.

System informacyjny i jego relacje.
Obieg informacji rozpoznawczych.
TECHNICZNE ŚRODKI ROZPOZNANIA OGÓLNOWOJSKOWEGO.
Lornetki.
Peryskopy.
Noktowizory.
Urządzenia termowizyjne.
Technika laserowa.
Stacje radiolokacyjne.
Wozy rozpoznawcze.
Śmigłowce rozpoznawcze.
PRZYGOTOWANIE ZWIADOWCY (TRANSPORTERA) DO DZIAŁAŃ
ROZPOZNAWCZYCH W ASPEKCIE ZALECEŃ MASKOWANIA
TAKTYCZNEGO.
Maskowanie naturalne.
Wykorzystanie naturalnych właściwości terenu w celach maskowniczych.
Wykorzystanie pory doby, pory roku i warunków atmosferycznych.
Maskowanie techniczne.
Stosowanie sztucznych masek.
Malowanie maskujące.
Maskowanie dymami.
Maskowanie roślinnością.
Maskowanie świetlne.
Maskowanie dźwiękowe.
Maskowanie przeciwtermalne
PRZEMIESZCZANIE ELEMENTÓW ROZPOZNAWCZYCH
(PODODDZIAŁÓW) W UGRUPOWANIE PRZECIWNIKA.
Przerzut elementów rozpoznawczych (pododdziałów) drogą powietrzną.
Przerzut drogą lądową.
Pozostawienie elementów rozpoznawczych (pododdziałów) w terenie czasowo
opuszczonym.
Przerzut elementów rozpoznawczych drogą wodną.
OBSERWACJA (PODSŁUCH).
Prowadzenie obserwacji.
Poszukiwanie.
Wykrywanie.
Śledzenie.
Identyfikacja.
Określenie położenia obiektu (celu).
Obserwator.
Posterunek obserwacyjny.
Skład osobowy.
Organizacja pracy.
Wyposażenie posterunku.
Wybór miejsca na posterunek obserwacyjny.
Urządzenie posterunku.
Prowadzenie obserwacji w ruchu.
Podsłuch.
PATROLOWANIE JAKO FORMA MAŁEJ TAKTYKI.
Pojęcia ogólne.
Rodzaje patroli i ich przeznaczenie.
Skład, uzbrojenie i wyposażenie patroli.
Przygotowanie patrolowania.
Planowanie patrolowania.
Organizowanie patrolowania.

7
9

15
15
18
20
24
24
25
26
31
32

36
36
41
43
44
49
51
53
54
55
57
61

62
65
69

70
72
75
76
78
80
80
81
89
92
92
93
94
96
99

105
112
116
116
116
118
122
123
124

3

6.2.3.
6.3.
6.3.1.
6.3.2.
6.3.3.
6.4.
6.4.1.
6.4.2.
6.4.3.
7.
7.1.
7.2.
7.3.
7.4.
8.
8.1.
8.2.
8.3.
8.3.1.
8.3.2.
8.3.3.
8.3.4.
8.4.
8.4.1.
8.4.2.
8.4.3.
8.4.4.
8.5.

Doprowadzenie do gotowości składu

patrolu do wykonania zadania.

Ogólne zasady patrolowania.
Wyjście patroli z ugrupowania własnych wojsk.
Technika patrolowania.
Powrót patrolu w ugrupowanie wojsk własnych.
Działanie patroli rozpoznawczych, bojowych i ubezpieczających.
Technika działania patroli rozpoznawczych.
Technika działania patroli bojowych.
Technika patrolowania w ubezpieczeniu wojsk.
WYPAD.
Istota, cel i zadania wypadu.
Skład, organizacja i sposoby działania grupy wypadowej.
Przykłady prowadzenia wypadów w okresie II wojny światowej.
Sposoby obezwładniania i doprowadzania jeńca.
ZASADZKA.
Pojęcie ogólne i klasyfikacja zasadzek.
Miejsce zasadzki, jej struktura i ugrupowanie.
Przygotowanie zasadzki.
Planowanie zasadzki.
Organizowanie zasadzki
Doprowadzenie pododdziału do gotowości do zasadzki.
Przysposobienie rejonu zasadzki.
Technika działania elementów ugrupowania zasadzki.
Grupa ogniowa (wspierająca).
Grupa uderzeniowa i chwytająca.
Zespół (zespoły) ubezpieczający.
Inne elementy ugrupowania zasadzki.
Zasadzki artyleryjska-przeciwpancerna, przeciwlotnicza, inżynieryjna.
ZAŁĄCZNIKI.
LITERATURA.

126
127
127
129
136
138
138
142
149
152
152
156
163
169
174
174
176
180
181
182
183
184
184
186
186
187
188
189
191
194

WSTĘP

Wyniki prowadzonego rozpoznania ogólnowojskowego stanowią istotne źródło

„wartościowych” informacji

1

o przeciwniku,skutkach działań oraz warunkach terenowych

i meteorologicznych.

1

Z pragmatycznego punktu widzenia wartość informacji kształtują dwie podstawowe cechy:przydatność/użyteczność

i jakość.

4

Pełność

1

informacji

Aktualność

informacji

Wiarygodność

informacji

Jakość

informacji

WARTOŚĆ

INFORMACJI

Użyteczność

informacji

Rys.1. Czynniki wpływające na wartość informacji.

Informacje powinny umożliwić dowódcy podjęcie optymalnej decyzji, jak również uniemożliwić
zrealizowanie celów założonych przez stronę przeciwną. Zdobywanie informacji w ramach
prowadzonego rozpoznania ogólnowojskowego wykonywane jest przez etatowe i nieetatowe
elementy,organizowane głównie z pododdziałów rozpoznawczych,piechoty i czołgów.
Wyposażenie ich w zróżnicowany sprzęt umożliwia wykorzystanie pełnej gamy spsobów prowadzenia
rozpoznania w zależności od warunków i potrzeb pola walki oraz decyzji dowódcy. Jest to istotne
zwłaszcza w strefie „szczegółowego zainteresowania”,gdzie sytuacja wymuszać będzie konieczność
prowadzenia tzw. rozpoznania pasywnego

2

(cichego,skrytego) - bezpośrednio na obiekt przeciwnika,a

więc w konsekwencji bardzo wiarygodnego.

Ma to szczególne znaczenie w obecnej dobie kiedy to maskowanie i tworzenie obiektów pozornych
stało się działaniem organizacyjnym porównywalnym z rzeczywistym planowaniem działań bojowych.
Wpływ informacji na proces dowodzenia oraz różnorodność sposobów ich zdobywania, powoduje
powstanie określonych kryteriów w stosunku do elementów rozpoznawczych dostarczających
informacji.
Są one różne,jednakże dwa z nich powinny byc przyjęte jako standard.Należą do nich: profesjonalizm
oraz niezawodność działania na polu walki. Oba są bezpośrednią pochodną bieżącego szkolenia w
jednostkach wojskowych i specjalistycznych ośrodkach szkolenia.
Dotyczy to zarówno pojedyńczego zwiadowcy jak i określonego zespołu organizacyjnego
(drużyny,plutonu itp.).

W niniejszym podręczniku opisano zasady przygotowania i prowadzenia działań

rozpoznawczych przez pojedyńczego zwiadowcę i drużynę (załogę rozpoznania ogólnowojskowego).
Zaprezentowano także także w ograniczonym zakresie (Rozdział 6 i 8) zasady „małej taktyki” opartej

1

Pełność informacji obejmuje również określenie położenia obiektów.

2

Zwanego również rozpoznaniem bezpośrednim.

5

o regulaminy Sił Zbrojnych Stanów Zjednoczonych

1

- stosowanej szeroko w trakcie

działań pododdziałów w ramach tzw. misji pokojowych ONZ oraz wspólnych ćwiczeń sił
członkowskich Paktu NATO.
Całość poruszanych w podręczniku problemów czyni go ważnym materiałem dydaktycznym,
niezbędnym w procesie szkolenia wojsk.

INFORMACJA I JEJ OBIEG A DOWODZENIE

1.1.PRZYCZYNY POZYSKIWANIA INFORMACJI.

„Rozpoznanie jest to zespół przedsięwzięć organizacyjnych i działań realizowanych przez

dowódców, sztaby i wojska w celu zdobywania informacji o stronie przeciwnej i terenie,
niezbędnych do przygotowania i pomyślnego prowadzenia walki.
Obejmuje ono:

- pozyskiwanie informacji,
- ich gromadzenie (ewidencjonowanie),
- przetwarzanie,
- opracowywanie,
- dystrybucję i udostępnianie użytkownikom”.

Przedstawiona definicja ma charakter ogólny i nie określa różnic w przygotowaniu

i prowadzeniu rozpoznania na poszczególnych szczeblach dowodzenia. Różnice te jednak występują,
ponieważ inne są potrzeby informacyjne dowódcy drużyny (załogi), a inne np.: dowódcy dywizji.
Chcąc przybliżyć ten problem, należałoby odpowiedzieć na następujące pytania:
- czy informacje faktycznie potrzebne są dowódcy do podejmowania decyzji?

1

FH - 100 - 5 Operations. Washington 1986.

6

- jeżeli tak, to w jakim stopniu na nie wpływają?

Wg Forrestera

1

to właśnie posiadanie „jakiejś” informacji jest przyczynkiem podejmowania decyzji

przeradzającej się później w działanie.

Tak więc przytoczone twierdzenie odpowiada na zadane wcześniej pytanie oraz wyjaśnia

problem tak zwanych potrzeb informacyjnych.

Rys.1
Wpływ
informacji na

podejmowanie decyzji /wg Forrestera/

Możemy zatem powiedzieć, że tylko wtedy, gdy posiadamy określonej wartości informacje

2

,

jesteśmy w stanie wypracować - jako dowódca - optymalną decyzję i przystąpić (wydając rozkazy i
zarządzenia) przy pomocy podległych sobie żołnierzy do jej wykonania.

Również i później konieczne będą informacje zwrotne (np. z pola walki) - po to, aby kolejnymi
decyzjami można było reagować na nieprzewidziane sytuacje.

Twierdzenie Forrestera wyjaśnia i inne aspekty tego problemu. Precyzuje przyczyny i potrzeby

prowadzenia rozpoznania w ogóle, jak również wskazuje głównego odbiorcę zdobytych informacji.
W konsekwencji przyjętego toku myślenia nasuwają się kolejne pytania np.: czy istnieją ponadto jakieś
zależności i relacje w trakcie obiegu informacji?
Udzielenie odpowiedzi na nie ułatwi ponownie teoria informacji oraz analiza funkcjonowania
elementów najprostszego modelu „systemu informacyjnego”

3

.

2. SYSTEM INFORMACYJNY I JEGO RELACJE.

Rys. 2 Model systemu informacyjnego

Bazując na prezentowanym modelu możemy zaobserwować, że w początkowym etapie obiegu
informacji (podczas jej zdobywania przez obserwatora / szperacza):

-„źródłem informacji” będą obiekty przeciwnika i ich działanie, warunki terenowe,
meteorologiczne itp.;
-„kanałem przesyłania” będzie wzrok, słuch, węch, dotyk, smak (tzw. zmysły człowieka);
-„odbiorcą” będzie obserwator / szperacz ( a faktycznie jego umysł).

Na kolejnym etapie (i dalszych):

1

„... kierowanie jest procesem przemiany informacji w działanie”. J.W. Forrester: Managerial Decision Marking.

Cambrige-New York 1962, The M.I.T. Press and John Wiley and Sous Inc., s. 147.

2

Z pragmatycznego punktu widzenia wartość informacji kształtują dwie podstawowe cechy: przydatność i jakość, którą

determinują kolejne trzy cechy: pełność, aktualność i wiarygodność.

3

P.Sienkiewicz: Poszukiwanie Golema. Warszawa 1988, Krajowa Agencja Wydawnicza, s. 59.

INFORMACJA

DECYZJA

DZIAŁANIE

ŹRÓDŁO

INFORMACJI

ODBIORCA INFORMACJI

(CENTRALA)

kanał przesyłania

7

- „źródłem informacji” będzie obserwator / szperacz (dowódca elementu rozpoznawczego,

itp.)

czyli siły i środki zdobywające informacje;
- „kanałem przesyłania” będą techniczne środki łączności, sygnalizacji, itp.,;
- „odbiorcą” będzie dowódca drużyny/załogi - przełożony wykorzystujący informacje.

Pomijając specyfikę początkowego etapu obiegu informacji, gdzie „źródłem” są przede wszystkim:
przeciwnik, teren, warunki meteorologiczne, w pozostałych etapach rozróżnić można dwa typy źródeł:

- tzw. „pierwotne źródła informacji”, którym nie podlegają żadne hierarchiczne niżej
usytuowane źródła (należą do nich głównie elementy rozpoznawcze);
- tzw. „bezpośrednie źródła informacji” (wtórne), z których bezpośrednio otrzymuje się
potrzebne informacje - częściowo lub całkowicie przetworzone (należą do nich między
innymi sztabowe komórki rozpoznawcze).
Z powyższej analizy wynika jednoznacznie, że oba wymienioe „źródła” odgrywają istotną rolę

w rozpatrywanym procesie obiegu informacji ponieważ:

- „pierwotne źródła” są pierwszym ogniwem tego obiegu, zapewniającym napływ niezbędnych

informacji;
- „bezpośrednie źródła” przyjmują informacje z „pierwotnych”, dokonując ich ewidencji,

analizy,

selekcji i opracowania, aby po uogólnieniu przekazać je zainteresowanym (dowódcom).

Można więc mówić o ich wpływie na całość procesu, ponieważ oprócz wymienionych w

trakcie analizy relacji, dostarczają informacji w znacznym stopniu subiektywnych - zdeterminowanych
między innymi takimi czynnikami, jak: wyszkolenie obsady etatowej „źródła”, stan psychofizyczny
personelu, odporność na stresy i zmęczenie, wyposażenie w sprzęt specjalistyczny, itp.
Podbnej analizy jak ze „źródłem informacji” dokonać można z kolejnymi elementami „systemu
informacyjnego”: kanałem przesyłania i odbiorcą.

Generalnie jednak całość systemu informacyjnego charakteryzują następujące włąściwości:
- „odbiorca” (dowódca) może wykorzystać informacje tylko wtedy, gdy je posiada. To znaczy, że
ważne jest zarówno ich magazynowanie na szkicu, mapie roboczej, w banku danych (także kompute-
rowym), jak ich zbieranie (zdobywanie) przez „źródła” i dostarczanie „kanałami przesyłania” do
„odbiorcy”;
- ilość informacji u „odbiorcy” zależy od intensywności ich przyjmowania (czyli nadawania przez
„źródła”), jak również od możliwości (sposobów) ich gromadzenia. W przypadku, gdy „odbiorca”
nie
magazynuje napływających informacji, to nie posiada ich zbioru i może korzystać tylko z informacji
bieżących;
- informacje dotyczące tego samego problemu (lub obiektu), dostarczane z różnych źródeł
jednocześnie
(lub w krótkich odstępach czasu), umożliwiają weryfikacje ich treści przez potwierdzenie lub zaprze-
czenie

1

, co często jest ważniejsze, niż uzyskanie dodatkowej, nowej informacji

2

;

- istnieje możliwość zakłócania treści przekazywanych informacji na „kanale przesyłania”, jak również
w miejscu ich nadawania i odbioru.

1.3. OBIEG INFORMACJI ROZPOZNAWCZYCH.

Przytoczone rozważania teoretyczne ułatwiają nam poznanie relacji zachodzących w systemie

informacyjnym oraz wyjaśniają znaczenie informacji w procesie podejmowania decyzji.
Możemy wrócić zatem do treści tematycznych i zająć się pozyskiwaniem informacji na potrzeby
decyzyjne dowódcy. Dla dowódcy drużyny / załogi informacje zdobywa wyznaczony ze składu
podległej drużyny / załogi - obserwator (doraźnie według potrzeb - szperacz / szperacze, podsłuch).

1

Tzw. ocenianie wiarygodności informacji.

2

R.Grabau : Sechs Dimensionen des Krieges. Teil II : Informationen steuren Operationen.

Soldat und Technik 1986 nr 6 s. 330.

8

Stawiając mu zadanie, dowódca osobiście nadzoruje jego wykonanie, stając się w ten sposób
koordynatorem, kolejnym obserwatorem

1

, a zarazem odbiorcą zdobytych informacji.

Pozyskana przez obserwatora (szperacza / podsłuch) informacja wykorzystywana jest w pierwszej
kolejności przez niego samego. Również on - jako pierwszy - wstępnie ocenia jej wartość (por. str. 5)
oraz dokonuje selekcji i porównania

2

z informacjami już posiadanymi. Przekazanie informacji do

dowódcy drużyny / załogi odbywa się natomiast po wstępnej analizie, z zachowaniem wszystkich
obowiązujących wymagań

3

stawianych przed całym rozpoznaniem wojskowym.

Treść informacji powinna być krótka i zwięzła, oparta na faktach, bez osobistych wniosków i
kalkulacji.

Sposób jej przekazania natomiast zależeć będzie głównie od ustaleń dowódcy, sytuacji

faktycznej pola walki, miejsca wykonania zadania, wyposażenia drużyny / załogi

4

itp.

Przekazywanie informacji może nastąpić przez techniczne środki łączności (radiostacje małej mocy,
radiotelefon, telefon polowy), głosem, umówionym sygnałem itp.
Działanie obserwatora (szperacza / podsłuchu) w tym wypadku ukierunkowane będzie na zdobywanie
informacji potrzebnych dowódcy drużyny / załogi

5

z pasa lub sektora obserwacji, wyznaczonego na

kierunku zainteresowania lub zagrożenia.

Przekazywanie wartościowych informacji dalej, na wyższe szczeble dowodzenia hierarchii

wojskowej (od dowódcy drużyny / załogi do dowódcy plutonu itd.), powoduje uruchomienie tzw.
„obiegu informacji”

6

, który zaspokaja potrzeby informacyjne innych użytkowników.

Powstawać on będzie zwłaszcza w sytuacjach, gdy drużyna / załoga działa jako tzw. ogólnowojskowy
element rozpoznawczy

7

. Wtedy to dowódca drużyny / załogi zobowiązany jest przeprowadzić

rozpoznanie głównie na korzyść przełożonego, zgodnie z postawionym wcześniej zadaniem. Zwiększa
w podległej drużynie / załodze ilość działających obserwatorów / szperaczy (to znaczy zwiększa ilość
napływających do siebie informacji), a zdobyte tak informacje, po wstępnej analizie, przekazuje
przełożonemu

8

. Czas przekazania informacji, jak również jej treść odnotowuje w „Dzienniku

obserwacji” nanosząc ponadto wykryty obiekt na „Szkic obserwacji”

9

.

Przyjęcie informacji przez dowódcę plutonu (kompanii / batalionu) wymusza na nim wykonanie
podobnych operacji. Nieznaczna różnica w działaniu polega głównie na przenoszeniu informacji
bezpośrednio na mapę. Zasadnicze zmiany występują dopiero od szczebla oddziału, gdzie w tzw.
sztabowych komórkach rozpoznawczych działania dotyczące informacji przebiegają według
określonego algorytmu.

1

Ocenia w ten sposób wiarygodność informacji.

2

Jest to początkowy etap tzw. przetwarzania informacji.

3

Należą do nich: skrytość, operatywność, terminowość, aktywność, celowość, wiarygodność i składność.

4

Wyposażenie obserwatora / szperacza np.: w kamerę telewizyjną lub przenośny terminal komputera umożliwia przeka-

zywanie dowódcy tak zwanych informacji jednoznacznych (w postaci obrazu na ekranie monitora pracującego
w zakresie VHF), nie wymagających przetwarzania.

5

Dotyczące głównie przeciwnika, terenu i skutków rażenia.

6

Zachodzące w nim relacje i procesy omawiane były już wcześniej w ramach teoretycznych rozważań opartych

na modelu „systemu informacyjnego”.

7

Przykładowo: PO, WP, RPO.

8

Prowadzenie wstępnej analizy informacji przez dowódcę drużyny/załogi charakteryzuje głównie obowiązek

osobistego dokonania weryfikacji treści informacji z rzeczywistością.

9

Realizuje w ten sposób tzw. gromadzenie informacji.

9

EWIDENCJA

Przyjmowanie

informacji

Rozkodowanie

Rejestracja

Systematyzacja

Ewidencja

i statystyka

Wrysowanie na

mapę

Siły i środki
rozpoznania

Wojska

przeciwnika

10

Wychowanie

Szkolenie

Uzupełnienie

Uzbrojenie

i wyposażenie

Zabezpieczenie

logistyczne

11

ANALIZA

Przetwarzanie

informacji

Analiza

Ocena

informacji

Aktualności

Wiarygodność

Kompletność

Przydatność

Selekcja

Porównanie

Zestawienie

Opracowanie

Formułowanie

wniosków

Kalkulacje

Uogólnienie

INFORMOWANIE

Cykliczne

Bieżące

Rys. 3 Algorytm pracy sztabowej komórki rozpoznawczej po otrzymaniu informacji.

Zapewnia on realizację kilku ważnych zadań

1

rozpoznawczych (tzw. „działalności informacyjnej)

takich jak:

1. Ewidencja - objęcie organów rozpoznawczych

2

i wojsk potencjalnego przeciwnika,

ewidencją i statystyką w dziedzinie wychowania, szkolenia, uzupełnienia, uzbrojenia,
wyposażenia i zabezpieczenia logistycznego.
Dostarczanie na potrzeby informowania cyklicznego tych informacji, które są niezbędne
do sporządzania meldunków, komunikatów rozpoznawczych itp.

2. Analiza - ocenianie informacji pod względem kompletności, wiarygodności, aktualności
i przydatności dla zainteresowanych, przestudiowanie, selekcja i porównanie ich z

informacja-

mi już dostępnymi - w celu ustalenia istniejących zależności oraz opracowanie i uogólnienie
na potrzeby informowania.

3. Informowanie (cykliczne i bieżące):

a) cykliczne - przedstawianie meldunków rozpoznawczych komórkom nadrzędnym,
sporządzanie periodycznych komunikatów rozpoznawczych podległym strukturom,
a także cykliczne ocenianie przeciwnika, prognozowanie jego działania itp.,

realizowa-

ne w ramach informowania dowództwa;

b) bieżące - przedstawianie informacji rozpoznawczych nie objętych informowaniem
cyklicznym, które charakteryzować się powinny dużą komunikatywnością, zwięzłoś-
cią (osiąganą głównie przez wyeliminowanie z nich zbędnych wiadomości),

logicznym

układem, prostą formą i dostosowaniem do potrzeb procesu dowodzenia.

Sposób wykonania tych zadań może być także różny

3

i zależeć będzie w znacznym stopniu od

automatyzacji pracy sztabowej komórki rozpoznawczej

4

.

1

Do podstawowych zadań realizowanych prze sztabowe komórki rozpoznawcze należeć będą: ewidencja, analiza,

informowanie, przewidywanie (programowanie - planowanie), organizowanie, pobudzanie, kontrolowanie.

2

Organy rozpoznawcze to wszystkie siły i środki rozpoznania na danym szczeblu dowodzenia wraz ze sztabowymi

komórkami rozpoznawczymi.

3

W.Więckowski : Dowodzenie z komputerem. Warszawa 1984, Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, s. 138.

4

Stopień automatyzacji wyraża się za pomocą stosunku ilości zadań zautomatyzowanych, to jest realizowanych przez

urządzenia techniczne, do całkowitej ilości zadań informacyjno-decyzyjnych, realizowanych przez sztabową komórkę

rozpoznawczą.

12

13