Indyjska Armia Narodowa

Indyjska Armia Narodowa, INA (Azad Hind Fauj,

ang.

Indian National Army) – hinduski

ochotniczy związek operacyjny sojuszniczy wobec cesarskiej

Japonii

podczas

II wojny

światowej

Geneza

W środowisku hinduskich

nacjonalistów

wchodzących w skład

Indyjskiej Ligi

Niepodległościowej

istniały plany powołania formacji zbrojnej do walki z Brytyjczykami.

Pochodziły one jeszcze z okresu

I wojny światowej

. Koncepcję taką silnie popierały także

japońskie władze cywilne i wojskowe. Wprawdzie pierwotnie nie zamierzano realnie
dokonywać uderzenia na

Indie

, ale istnienie na zachodnich granicach imperium japońskiego

sojuszniczego państwa było bardzo pożądane. Wiązało się to także z programem
Japończyków utworzenia tzw.

Wielkiej Wschodnioazjatyckiej Strefy Wspólnego Dobrobytu

.

Po zaatakowaniu przez Japonię

USA

i brytyjskich kolonii azjatyckich nabrały one realnych

kształtów. W wyniku japońskich podbojów na

Półwyspie Indochińskim

ukoronowanych

zajęciem

Singapuru

15 lutego

1942

r. do niewoli dostało się ok. 45 tys. żołnierzy hinduskiego

pochodzenia. Większość z nich zadeklarowało wspólną walkę przeciwko Brytyjczykom.
Drugą grupę

kolaborantów

stanowili Hindusi, którzy już przed wojną współpracowali z

Japończykami. Obie te grupy utworzyły – ze wsparciem japońskiej administracji wojskowej –

Indyjską Ligę Niepodległościową

z siedzibą w Singapurze. Na jej czele stanął hinduski

nacjonalista

Rash Behari Bose

, przebywający w

Tokio

.

Pierwsza INA

Na pocz. marca 1942 r. Liga zaproponowała Japończykom sformowanie własnej formacji
zbrojnej. Po uzyskaniu oficjalnej zgody w czerwcu na konferencji w

Bangkoku

ogłoszono

rozpoczęcie tworzenia Indyjskiej Armii Narodowej. Jej dowódcą został kpt.

Mohan Singh

Deb

. Wstąpiło do niej ok. 20 tys. b. żołnierzy hinduskich. Jednakże taki nagły wzrost liczebny

formacji zaniepokoił Japończyków. W grudniu została ona ostatecznie rozwiązana, a kpt. M.
Singha aresztowano i zesłano do

Pulau Ubin

.

Druga INA

Pomiędzy grudniem 1942 r. i lutym

1943

r. Rash Behari Bose próbował bez skutku

reaktywować INA. W tym czasie tysiące żołnierzy hinduskich powróciło do obozów
jenieckich. Trwał też impas w działalności Indyjskiej Ligi Niepodległościowej. W tej sytuacji
Japończycy wymusili przekazanie przywództwa nad Ligą w ręce

Subhasa Czandra Bosego

, b.

członka władz

Indyjskiego Kongresu Narodowego

. Postanowił on wówczas zmienić

dotychczasowego sojusznika, stając się z kolaboranta niemieckiego kolaborantem japońskim.
Na pokładzie U-boota dotarł w lutym na

Sumatrę

, a stamtąd wraz z admirałem

Isoroku

Yamamoto

udał się do Japonii. 11 maja przybył do Tokio, gdzie wystąpił w kilku audycjach

radiowych skierowanych do Hindusów, aby przystąpili do walki o niepodległość Indii. 4 lipca
oficjalnie stanął na czele Indyjskiej Ligi Niepodległościowej i Indyjskiej Armii Narodowej, a
w październiku zdecydował się na ogłoszenie powstania Tymczasowego Rządu Wolnych Indii
(Arzi Hukumat-e-Azad Hind), obejmując stanowiska premiera, ministra wojny i Naczelnego
Wodza. Nowy gabinet emigracyjny – oficjalnie uznany przez 9 państw (Japonię,

Birmę

,

1

Chorwację

,

Niemcy

,

Filipiny

,

Nankingowskie Chiny

,

Mandżukuo

,

Włochy

i

Syjam

)

natychmiast wypowiedział wojnę

Wielkiej Brytanii

i

Stanom Zjednoczonym

. Wpływy S. Cz.

Bosego były bardzo duże – nie tylko na formowane siły zbrojne i rząd, ale także wśród
Hindusów cywilów, rozrzuconych po całej Azji Południowo-Wschodniej, którzy w znacznej
liczbie zasili INA. Powstała szkoła akademia oficerska INA i Azad Szkoła dla cywilów.
Zawołaniami żołnierzy INA były Jai Hind (Zwycięstwo dla Indii) i Daj mi krew, a ja dam ci
wolność. Japońskimi oficerami łącznikowymi przy jej dowództwie byli Hideo Iwakuro i gen.
mjr. Isoda. Stosunki Hindusów z Japończykami nie były zbyt komfortowe. Dla wielu
pobratymców formalne zwierzchnictwo japońskie nad INA i Ligą było trudne do
zaakceptowania, dlatego S. Cz. Bose starał się wywalczyć dla siebie i podległych instytucji
jak najwięcej niezależności. Natomiast Japończycy chcieli od niego przede wszystkim
maksymalnie dużego zaangażowania militarnego do walki z Brytyjczykami. Zresztą
początkowo naczelne dowództwo japońskie zamierzało uczynić z INA formację pomocniczą,
gdyż uważali, że żołnierze hinduscy są zbyt zdemoralizowani i za słabo wyszkoleni. Jednakże
S. Cz. Bose zdecydowanie się temu sprzeciwił, ale wydzielił do przyszłej kampanii indyjskiej
tylko jedną dywizję złożoną z najlepszych żołnierzy. Dowództwo INA zostało przeniesione
do birmańskiego

Rangunu

. Ciekawostką jest fakt, że w skład INA wchodził także oddział

kobiecy pod nazwą "Rani of Jhansi Regiment". Był on nazwany na cześć

Rani Lakshimbai

,

królowej Hindi, która w

1857

r. stała na czele rebelii antybrytyjskiej.

Udział w działaniach wojennych

W lutym 1944 r. INA rozpoczęła działania wojenne przeciw Brytyjczykom na terenie Birmy
w składzie japońskiej 15 Armii. Jej hasłem przewodnim było Chalo Delhi, czyli Marsz na
Delhi. Pod jurysdykcję Tymczasowego Rządu Wolnych Indii, którego tymczasową siedzibą
został Rangun, Japończycy oddali należące do Indii wysepki w

Zatoce Bengalskiej

–

Andamany

i

Nikobary

, zajęte właśnie przez wojska japońskie. W marcu hinduskie oddziały

wzięły udział w kampanii w północnych Indiach – trzy japońskie dywizje piechoty i 1
Dywizja Piechoty INA licząca ok. 7 – 8 tys. ludzi (składała się z trzech batalionów: "Gandhi",
"Azad" i "Nehru"). Atak cesarskiej armii był dla Brytyjczyków całkowitym zaskoczeniem i
umożliwił głębokie wbicie się w terytoria indyjskie. 18 kwietnia samobójczy oddział pod
dowództwem płk.

Shaukata Malika

przerwał brytyjskie linie obronne i zdobył miejscowość

Moirang

. Zajęte ziemie oddano pod zarząd Tymczasowego Rządu Wolnych Indii, który

ogłosił tymczasową stolicą Indii miasto

Imphal

w nadgranicznym okręgu

Manipur

i zachęcał

do dalszego marszu na

Delhi

. Gubernatorem "ziem odzyskanych" został gen. mjr. A. C.

Chatterjee, minister finansów w Tymczasowym Rządzie. Jednocześnie

Ochotniczy Legion

Hinduski

walczący w

Europie

u boku wojsk niemieckich uznano za część INA. Wojska

hinduskie w Indiach dalej nacierały, dochodząc do drogi kohimskiej oraz zajmując pozycje w
rejonie miejscowości

Kohima

i

Silchar

. W głąb terytorium Indii została wysłana Brygada

"Azad" pod dowództwem płk.

Gulazara Singha

, która dezorganizowała zaplecze wojsk

brytyjskich. Działania wojenne toczyły się jednak ze zmiennym szczęściem. Przegrupowanie
wojsk brytyjskich i ich ostateczny kontratak przy całkowitym panowaniu w powietrzu
spowodowały ostatecznie odwrót Japończyków i Hindusów pod koniec 1944 r. do Birmy.
INA straciła 50% stanu, ze 220 tys. żołnierzy japońskich powróciło zaledwie ok. 130 tys.
Wyczerpane długotrwałymi walkami i zdziesiątkowane tropikalnymi chorobami oddziały
dotarły do Rangunu. INA w liczbie ok. 40 tys. ludzi wzięła jeszcze w styczniu

1945

r. udział

w następnej kampanii – obronie Birmy, wystawiając tam łącznie dwie dywizje – w rejonie

Mandalay

. Ostatecznie na wiosnę Rangun został zajęty przez Brytyjczyków.

2

Medale INA

W INA i Ochotniczym Legionie Hinduskim obowiązywały następujące medale:

•

Wielka Gwiazda "Sher-e-Hind" (Tygrys Indii)

•

Gwiazda 1 klasy "Sardar-e-Jang"

•

Gwiazda 2 klasy "Vir-e-Hind"

•

order "Shahid-e-Bharat"

Epilog

Po zakończeniu wojny rząd brytyjskich Indii wytoczył procesy niektórym schwytanym
oficerom i żołnierzom INA pod zarzutem zdrady stanu. W Czerwonym Forcie w Delhi miał
miejsce proces 3 wysokich oficerów INA – gen.

Shaha Nawaza Khana

, płk.

Prema Sehgala

i

płk.

Gurbuxa Singha Dhillona

. Ich obrońcą był m.in.

Jawaharlal Nehru

. Obrona starała się

doprowadzić do traktowania oficerów INA jako jeńców wojennych sił zbrojnych podległych
legalnemu Tymczasowemu Rządowi Wolnych Indii. Indyjski Kongres Narodowy i

Liga

Muzułmańska

wykorzystywały propagandowo proces do prowadzenia agitacji

niepodległościowej. Ostatecznie dowódcy INA zostali skazani na karę dożywotniej deportacji,
co nie zostało jednak zrealizowane z powodu masowych protestów publicznych. Większość b.
żołnierzy INA została wypuszczona na wolność. Ich status był niejednoznaczny: z jednej
strony nie dostali oni pozwolenia na wstąpienie do armii, z drugiej strony jednak uzyskali
państwowe pensje.

Współczesna pamięć o INA

W

Singapurze

znajduje się obecnie pomnik upamiętniający "nieznanego żołnierza" INA.

Został on postawiony na miejscu innego pomnika zbudowanego jeszcze podczas okupacji
japońskiej 8 lipca 1945 r. podczas oficjalnej uroczystości z udziałem S. Cz. Bosego i
dygnitarzy japońskich. Po wyzwoleniu miasta przez Brytyjczyków głównodowodzący wojsk
lord

Louis Mountbatten

nakazał zniszczenie pomnika w celu usunięcia wszystkich śladów

przypominających o indyjskich kolaborantach. Obecnym pomnikiem opiekuje się hinduska
diaspora zamieszkująca Singapur.

Źródło: "

http://pl.wikipedia.org/wiki/Indyjska_Armia_Narodowa

"

3