Glazura na drewnie
Jak poprawnie układać płytki ceramiczne na płycie drewnopochodnej
Współczesne domy wznoszone w oparciu o technologie kanadyjskie to często konstrukcje z
materiałów drewnopochodnych. Rozwiązanie to wynika głównie z czynnika ekonomicznego.
Płyty drewnopochodne są stosunkowo tanim, łatwym w obróbce i mało czasochłonnym
materiałem. Problemy pojawiają się dopiero na etapie wykończenia wnętrz.
Pytania dotyczące układania glazury na drewnie lub płytach drewnopochodnych nasi
Czytelnicy zgłaszają bardzo często. Dochodzi także problem znalezienia rozwiązań dla
domów wzniesionych kilkadziesią lat temu, często opartych na konstrukcji drewnianej. Jak
przy tego typu konstrukcji zagwarantować wysoki standard wykończenia dostosowany do
potrzeb użytkownika, nie wchodząc jednocześnie w konflikt z zasadami sztuki budowlanej?
Przy obecnym rozwoju przemysłu chemii budowlanej glazurę można położyć praktycznie
na każde podłoże. Jednak na etapie prowadzenia prac wykończeniowych drewno okazuje się
zaskakująco wymagającym podłożem. Dlatego planując roboty wykończeniowe, w przypadku
podłoży drewnianych i drewnopochodnych (desek, sklejek, płyt wiórowych i pilśniowych)
należy wziąć pod uwagę własności tych materiałów. Są one szczególnie wrażliwe na
wilgotność, co powoduje zmiany wymiarów liniowych. Dłuższe działanie wilgoci może
spowodować trwałe zniszczenie materiału. Z tego też powodu nie należy stosować
materiałów drewnianych i drewnopochodnych w pomieszczeniach zimnych i wilgotnych,
graniczących bezpośrednio z gruntem lub narażonych na stałe działanie wody.
Podstawowym elementem przy układaniu glazury na tego typu materiałach jest
odpowiednie przygotowanie podłoża. Stabilność podłoża jest podstawowym warunkiem,
który należy spełnić w tym przypadku. Powierzchnia podłoża nie powinna się uginać.
Czasami na podłoże (np. podłogę) działają duże obciążenia mechaniczne, dlatego też powinna
ona odznaczać się dużą twardością i równą powierzchnią. Podłoże należy więc dokładnie
usztywnić przez dokręcenie śrubami luz
nych elementów (takich jak deski i płyty),
wzmocnienie konstrukcji w miejscach największego ugięcia oraz podklinowanie).
Po wykonaniu prac stabilizujących należy usunąć ewentualne zanieczyszczenia, luz
ne
elementy takie jak gwoz
dzie, wióry czy kawałki desek. Konieczne jest również odkurzenie
całej powierzchni, a w przypadku podłoży starych przeszlifowanie w celu usunięcia starych
warstw ochronnych, takich jak lakier, wosk itp.
Dopiero po zastabilizowaniu i oczyszczeniu możemy przystąpić do prac przygotowujących
podłoże do przyklejenia płytek ceramicznych. Najpierw powinniśmy zagruntować
powierzchnię podłoża emulsją gruntującą (np. Atlas Uni Grunt) celem ograniczenia
chłonności. Ważne jest także uszczelnienie masą akrylową szczelin między deskami i
ewentualne wykonanie na podłodze warstwy wyrównującej. W zależności od warunków
lokalnych podkład wyrównujący wykonujemy jako związany z podłożem lub na warstwie
oddzielającej. Optymalnym materiałem na podkład wyrównujący jest samopoziomujący,
renowacyjny podkład podłogowy (w przypadku Atlasu  Terplan R). Podkład ten jest
zbrojony włóknami, ma zwiększoną elastyczność i szczególnie polecany jest do tzw. trudnych
podłoży. Warstwę wyrównującą można też dodatkowo dozbroić siatką z włókna szklanego.
Kolejnym elementem prac jest wykonanie izolacji z zastosowaniem folii w płynie. Z izolacji
można zrezygnować jedynie w przypadku kiedy pomieszczenie nie ma charakteru mokrego, a
płytki stanowią jedynie element dekoracyjny. Dopiero po wykonaniu warstwy izolacyjnej
można przystąpić do układania glazury.
W przypadku podłóg do naklejenia płytek stosujemy klej charakteryzujący się zwiększoną
elastycznością. Spoinowanie realizujemy, stosując zaprawę do fugowania w dobranym przez
nas kolorze. Aby zwiększyć elastyczność fugi, możemy do niej dodać emulsję elastyczną w
proporcjach zgodnych z zaleceniami producenta. W trakcie fugowania w narożach
pomieszczenia albo innych miejscach szczególnie narażonych na choćby minimalne
przemieszczenia można zastosować również tzw. spoinę elastyczną, wykonaną z silikonu.
Układanie płytek na powierzchni ściany drewnianej lub drewnopochodnej należy zacząć,
podobnie jak w przypadku podłóg, od przygotowania podłoża. Tutaj również podłoże
powinno być suche, stabilne, dobrze oczyszczone i pokryte izolacją. Jednak w tym wypadku
do ułożenia płytek możemy użyć kleju dyspersyjnego w paście (np. Atlas Bis), specjalnie
przeznaczonego do tego typu podłoży. Klej ten charakteryzuje się dużą elastycznością
warstwy sklejenia oraz bardzo dobrą przyczepnością do podłoża. Klej nie wymaga
specjalnego przygotowania, należy jedynie przemieszać go po otwarciu w celu wyrównania
konsystencji. Spoinowanie płytek, podobnie jak w przypadku podłogi, realizujemy stosując
fugę z dodatkiem emulsji elastycznej.
Bardzo ważne jest podzielenie powierzchni pokrytej glazurą przez zastosowanie dylatacji
między poszczególnymi płaszczyznami. Ewentualne naprężenia pojawiające się wówczas na
poszczególnych płaszczyznach nie będą przenoszone na pozostałe elementy konstrukcyjne.
Szczeliny dylatacyjne należy wypełnić silikonem, który oprócz funkcji oddzielającej pełni
wówczas rolę elementu tłumiącego hałas.
Przystępując do prac glazurniczych na podłożach drewnianych lub drewnopochodnych należy
zwrócić uwagę:
" na sprawdzenie nośności podłoża i możliwość zastosowania na nim glazury,
" dobór odpowiedniego typu materiału i technologii,
" właściwe przygotowanie podłoża przez zapewnienie sztywności, stabilności i redukcję
chłonności,
" wykonanie pewnej izolacji podłoża,
" oddzielenie poszczególnych glazurowanych powierzchni, tak aby ewentualnie powstające
naprężenia nie przenosiły się na pozostałe elementy konstrukcyjne.
Grzegorz Kotyłło