Prezentacja o

wirusie HIV

Wykonawca:

Dawid Wielicki

kl. I c

Gimnazjum w Ryczywole

Co to jest wirus HIV ?

Wirus zespołu nabytego braku odporności.

Ludzki wirus niedoboru odporności, HIV (ang.
human immunodeficiency virus) - wirus z
rodzaju lentiwirusów, z rodziny retrowirusów.
Atakuje głównie limfocyty T - pomocnicze
(limfocyty Th). Winiony mają budowę kulistą i
otoczone są otoczką lipidową, zawierającą
liczne białka (glikoproteiny: gp120 u HIV-1 i HIV-
2 oraz gp41 u HIV-1 i gp36 u HIV-2). Pod
osłonką znajduje się płaszcz białkowy, czyli
kapsyd, kryjący materiał genetyczny wirusa
(RNA) i enzymy: odwrotną transkryptazę,
integrazę. Wywołuje AIDS. Dotychczas poznano
2

typy

wirusa:

* HIV-1
* HIV-2

Co to jest wirus

- HIV1 ?

- HIV 2 ?

Jest dyskutowane, kto jako pierwszy wyizolował wirus
HIV. Uznaje się, że był to zespół Luca Montagniera
(1983) pracujący w Instytucie Pasteura. W 1984 roku
wirus został wyizolowany przez zespół Roberta Gallo w
USA. Wyizolowane wirusy były identyczne i w końcu
zostały nazwane HIV. W 1986 roku we Francji
wyizolowano drugi typ wirusa (HIV-2), u pacjenta
chorego na AIDS i leczącego się w Europie. HIV-2 jest
bardziej podobny do wirusów SIV (z ang. simian
immunodeficiency virus) zachodnioafrykańskiej małpy
mangaby szarej Cercocebus atys niż do HIV-1.

Za odkrycie (wyizolowanie) w 1983 roku wirusa HIV Luc
Montagnier

wspólnie

z

Françoise

Barré-Sinoussi

otrzymali w 2008 Nagrodę Nobla w dziedzinie fizjologii i
medycyny.

Co to jest wirus

- HIV1 ?

- HIV 2 ?- cz.2

HIV należy obecnie do najlepiej poznanych
wirusów, ale charakteryzuje się dużą
zmiennością, która może się objawiać
nawet u jednego pacjenta (w różnych
okresach rozwoju choroby). HIV wykazuje
tropizm

w

stosunku

do

komórek

posiadających

na

swojej

powierzchni

antygeny CD4 czyli do limfocytów T
pomocniczych, makrofagów i komórek
mikrogleju. Przy zakażeniu drogą płciową
infekcji ulegają najpierw makrofagi. Przy
zakażeniu poprzez krew infekcji ulegają
jako pierwsze limfocyty T, co skutkuje
ostrzejszym

przebiegiem

choroby.

Może być przenoszony drogą płciową (przez stosunek
z zakażoną osobą), lub poprzez transfuzję zakażonej
krwi, używanie igieł zanieczyszczonych krwią
zakażonych osób (narkomani) oraz łożysko lub krew
w trakcie porodu (zakażenie okołoporodowe), a także
z mlekiem matki. Okres inkubacji wynosi od 0,5 do 3
lub nawet więcej lat. Swoiste przeciwciała pojawiają
się już po 3-8 tygodniach, niekiedy dużo później. Są
one wykorzystywane do diagnozowania AIDS i
nosicielstwa HIV. Podejrzenie zachorowania na AIDS
stawia się na podstawie m.in. następujących
objawów, zwanych chorobami wskaźnikowymi dla

AIDS:

Co to jest wirus

- HIV1 ?

- HIV 2 ?- cz.3

* zapalenie płuc,

* pleśniaki w układzie
pokarmowym,
* nowotwory,
* mięsak Kaposiego.

Schemat budowy wirusa

HIV:

a) glikoproteina
120,
b) glikoproteina
41,
c) lipidowa
osłonka
zewnętrzna,
d) białkowa
osłonka rdzenia,
e) proteaza,
f) kapsyd,
g) RNA,
h) odwrotna
transkryptaza,
i) integraza,

Wirus HIV

Wirus HIV cz.2

Immunologicznego- atakuje układ
immunologiczny,

który

chroni

organizm

przed

infekcjami.

Celem

wirusowego

ataku

jest

określony

typ

białych

krwinek

zwanych komórkami CD4+. HIV
opanowuje

komórkę,

umieszcza

własne

geny

w

jej

DNA

i

wykorzystuje

ją

do

produkcji

dalszych wirusowych cząsteczek. Te
z kolei zarażają inne komórki.
Z czasem, komórki CD4+, w których
zagnieździł się wirus.

Wirus HIV cz.3

Zdolność organizmu do zwalczania chorób słabnie
w miarę ubywania komórek CD4+. Kiedy liczba
tych komórek osiąga punkt krytyczny, lekarze
stwierdzają u pacjenta AIDS zespół nabytego
upośledzenia odporności.

HIV to szczególny rodzaj wirusa tak zwany
retrowirus. Choć retrowirusy są mniej
skomplikowane od zwykłych wirusów, na ogół
trudniej je zwalczyć.

Ich geny wnikają do DNA zaatakowanych komórek
i w konsekwencji wszystkie nowe komórki
wyprodukowane przez tę zarażoną również
zawierają geny wirusa.

Wirus HIVcz.4

Proces powielania genów retrowirusa w
zaatakowanej komórce jest obciążony
dużym stopniem błędu. W połączeniu z
wysokim tempem replikacji oznacza to, że
w miarę rozprzestrzeniania się mutacja
HIV odbywa się również w szybkim tempie.

Co więcej, otoczka cząsteczki wirusa HIV
jest

zbudowana

z

takiego

samego

materiału jak niektóre komórki ludzkiego
organizmu. System immunologiczny ma
zatem

trudności

z

odróżnianiem

cząsteczek wirusa od zdrowych komórek.

Wirus HIV cz.5

Wirus

przyczepia

się:

Białko otoczkowe cząsteczki
wirusa

wiąże

się

z

receptorami

białka

CD4

zaatakowanej komórki
Powielanie genów: Wirus
HIV kopiuje swój materiał
genetyczny
Replikacja:

Wirus

umieszcza powielone geny w
DNA

zakażonej

komórki.

Podczas podziału komórka
wytwarza składniki HIV
Uwolnienie:

Składniki

wirusa zgromadzone przy
ściance komórki tworzą się,
który się odrywa, stając się
nową cząsteczką HIV.

WIRUS HIV - TUŻ ZA DRZWIAMI

Dotychczas uważany za jedną z najbardziej
abstrakcyjnych chorób współczesnej cywilizacji,
nazywany chorobą "trzeciego świata" - ZESPÓŁ
NABYTEGO UPOŚLEDZENIA ODPORNOŚCI - AIDS -
od kilku lat na nowo przeżywa swój drugi
renesans. Żarty się skończyły. Jak donosi Krajowe
Centrum ds. AIDS - w Polsce żyje ponad 10000
ludzi z rozpoznanym i traktowanym nie
pełnoobjawowym AIDS, dotychczas zmarło ponad
800 chorych. Ocenia się, że liczba nieświadomie
zakażonych sięgać może nawet 45000! W samym
tylko czerwcu tego roku (2009) rozpoznano
obecność HIV u ponad 50 osób - to w przybliżeniu
dwoje nowych chorych w ciągu każdego dnia.

Jak wirus HIV przedostaje się do

organizmu?

Na bardzo wiele sposobów -
najpowszechniejsze z nich to:
STOSUNEK PŁCIOWY BEZ
ZAPEZPIECZENIA,
WIELOKROTNE UŻYWANIE IGIEŁ,
STRZYKAWEK, ŻYLETEK
ZAKAŻENIE DROGĄ "MATKA -
DZIECKO" (z matki na płód, aczkolwiek nie
w każdym przypadku)
TRANSFUZJA KRWI, DIALIZA, PRZESZCZEP
(ryzyko jest już minimalne ze względu na
powszechne badania dawców, ale wciąż
dotyczy osób, które mogły mieć ww. przed
rokiem 1990).

Jak się uchronić przed zakażeniem wirusem HIV?

UNIKANIE

SYTUACJI

WYMIENIONYCH

WYŻEJ

W

PRZYPADKU

CZĘSTYCH

KONTAKTÓW

SEKSUALNYCH,

STOSOWANIE PREZERWATYWY -
ZMNIEJSZA RYZYKO ZAKAŻENIA
DO

1

-

2%!

UNIKANIE NIEKONTROLOWANEGO
KONTAKTU Z KRWIĄ INNEJ OSOBY
(np. zawieranie "braterstwo krwi",
wspólne praktyki masochistyczne, itp.)

Problemem w zapobieganiu

AIDS…

…jest znajomość profilaktyki i
edukacja

społeczeństwa

-

problemem,

jak

się

okazuje,

ponieważ jak donoszą media, PiS i
LPR

chcą

zabronić

reklam

prezerwatyw w telewizji, zaś 5 mln
zł przeznaczonych na kampanię
przeciwko AIDS (co wystarcza na
wydrukowanie kilkunastu tysięcy
ulotek,

opłacenie

kilkuset

billboardów i utrzymanie strony
Krajowego Centrum ds. AIDS)
zredukować

do

3

mln

zł.

Problem to wielki strach,

uprzedzenie, niechęć

Problemem są też uprzedzenia, strach i
niechęć do prezerwatyw. Z jednej strony
religia i Kościół zakazujący ich stosowania
(nie zakazujący osobom zakażonym), z
drugiej niechęć przypadkowych partnerów
do jej używania (tłumacząc to słynnym
powiedzeniem „to jak jeść cukierek przez
papierek”), społeczne konwenanse, jak np.
dziewczęta

obawiające

się

krzywego

spojrzenia swoich partnerów z powodu
prezerwatywy lub zwyczajnej utraty szansy
na dobry seks no i wreszcie zupełny brak
asertywności

ze

strony

nachalnych

partnerów/uwodzicielskich partnerek i ich
żądanie „żadnej prezerwatywy – nie znoszę
jej”. A średnio sprawę ujmując, brak
prezerwatywy

to

35%

wszystkich

przypadków zakażeń HIV (2. miejsce po
narkotykach).

Narkotyki

Narkotyki z kolei to już inna historia i już
abstrahując od przypadków, kiedy chory
psychicznie narkoman (rzecz jasna chory
psychicznie z powodu uzależnienia), biega po
dworcu

i

dźga

igłami

przypadkowych

podróżnych, po tym jak stwierdzono u niego
AIDS – wystarczy igła ze strzykawką –
JEDNORAZOWA!, do kupienia w każdej aptece
– w zależności od rozmiaru za mniej niż 1,- by
mieć pewność, że HIV tą drogą się nie
przedostanie (no i oczywiście wacik ze
spirytusem salicylowym!). Najbezpieczniejsze
(oczywiście jest to metafora, bo narkotyki to
prosta droga do śmierci) jest zażywanie
narkotyków drogą inną od iniekcyjnej. Zupełne
panaceum

to

odwyk.

Skutki zakażenia wirusem

HIV

Zakażenie wirusem HIV jest niewyleczalne. Od
momentu zakażenia wirus atakuje nasz układ
odpornościowy - jego ofiarą padają limfocyty T4
(odpowiadają za wytwarzanie przeciwciał - białek
przeznaczonych

do

unieszkodliwiania

czynnika

chorobotwórczego). Na drodze skomplikowanych
reakcji enzymatycznych wirus HIV namnaża się
wewnątrz limfocytu, prowadzi do jego zniszczenia, po
czym atakuje kolejne zdrowe komórki. W ten sposób
trwa bardzo długi okres bezobjawowy, mogący w
skrajnych przypadkach sięgać nawet do 15 lat (pod
warunkiem, że chory pozostaje pod stałą opieką
lekarza i regularnie zażywa leki). Pod koniec tego
okresu rozpoczyna się pełnoobjawowe AIDS -
organizm nie jest w stanie przeciwstawić się
jakiemukolwiek czynnikowi chorobotwórczemu -
limfocyty T4, które atakuje, a których poziom osiąga
drastyczne minimum nie są w stanie wyprodukować
przeciwciał mogących unieszkodliwić te czynniki.

Skutki zakażenia wirusem

HIV cz.2

W krótkim czasie u chorego pojawiają się
nowotwory (najczęstsze z nich to mięsak
Kaposiego - nowotwór występujący w
tkankach mięśniowych kończyn dolnych,
rak szyjki macicy, chłoniaki - nowotwory
węzłów chłonnych i naczyń limfatycznych),
biegunki,

wysoka

gorączka

i

inne.

Zdecydowana terapia w tym okresie daje
szanse na przeżywalność do 2 lat.
Jest

to

najbardziej

optymistyczny

scenariusz - w rzeczywistości wirus HIV
mutuje i uodparnia się na leki, nowotworom
towarzyszą rozległe przerzuty na inne
narządy, a wyniszczenie organizmu jest po
prostu niewyobrażalne.

Skutki zakażenia wirusem

cz.3

W krótkim czasie u chorego pojawiają się
nowotwory (najczęstsze z nich to mięsak
Kaposiego

-

nowotwór

występujący

w

tkankach mięśniowych kończyn dolnych, rak
szyjki macicy, chłoniaki - nowotwory węzłów
chłonnych i naczyń limfatycznych), biegunki,
wysoka gorączka i inne. Zdecydowana terapia
w tym okresie daje szanse na przeżywalność
do

2

lat.

Jest to najbardziej optymistyczny scenariusz -
w rzeczywistości wirus HIV mutuje i uodparnia
się na leki, nowotworom towarzyszą rozległe
przerzuty na inne narządy, a wyniszczenie
organizmu jest po prostu niewyobrażalne.

Zgony związane z narkotykami

Zgon związany z narkotykami to pojęcie
złożone. W niektórych sprawozdaniach
odnosi się ono jedynie do zgonów, których
bezpośrednią przyczyną było działanie
substancji psychoaktywnych, natomiast w
innych przypadkach obejmuje ono również
zgony, w których zażywanie narkotyków
odgrywało pośrednią lub przypadkową rolę
(wypadki drogowe, przemoc, choroby
zakaźne). Na podstawie niedawnej analizy
rodzajów

szkód

spowodowanych

zażywaniem

nielegalnych

narkotyków

Wielkiej Brytanii oszacowano, że zgony
związane z narkotykami stanowią główną
szkodę wynikającą z ich zażywania .

Zgony związane z

narkotykami cz.2

W niniejszym rozdziale i w protokole EMCDDA
termin „zgony związane z narkotykami” odnosi
się do zgonów bezpośrednio spowodowanych
zażyciem jednego lub większej liczby narkotyków
i zazwyczaj następujących niedługo po zażyciu
jednej lub kilku substancji. Inne terminy
stosowane do opisu tego typu zgonów obejmują
„przedawkowanie”,

„zatrucia”,

„zgony

spowodowane przez narkotyki” lub „nagłe zgony
związane z narkotykami” .
W latach 1990–2003 w krajach UE co roku
odnotowywano od 6500 do ponad 9000
przypadków zgonów, a więc łącznie ponad
113 000 zgonów tym okresie. Z uwagi na
prawdopodobieństwo

zaniżania

danych

pochodzących z wielu krajów liczby te należy
traktować jako oszacowane wartości minimalne.

Zgony związane z

narkotykami cz.3

W poszczególnych krajach wskaźniki
śmiertelności w grupie zgonów związanych
z narkotykami są bardzo zróżnicowane i
wahają się od 0,2 do ponad 50
przypadków śmiertelnych na milion
mieszkańców (średnia wartość wynosi 13).
W większości krajów wskaźnik ten waha
się od 7 do 30 zgonów na milion
mieszkańców, przy czym powyżej 25
zgonów odnotowano w Danii, Estonii,
Luksemburgu, Finlandii, Wielkiej Brytanii i
Norwegii. W grupie mężczyzn w wieku 15–
39 lat wskaźniki śmiertelności są z reguły
trzy razy wyższe (średnio wynoszą 40
zgonów na milion), przy czym w siedmiu
krajach przekraczają 80 zgonów na milion.

Zgony związane z

narkotykami cz.4

W latach 2003–2004 wśród Europejczyków
w wieku 15–39 lat zgony związane z
narkotykami stanowiły 3% wszystkich
zgonów, a ponad 7% w Danii, Grecji,
Luksemburgu, na Malcie, w Austrii, Wielkiej
Brytanii i Norwegii. Liczby te należy
traktować jako oszacowanie minimalne,
uwzględniając przy tym, że pomimo
poprawy sytuacji nadal występują znaczne
różnice

w

jakości

sprawozdań

opracowanych w poszczególnych krajach i
we wszelkich bezpośrednich porównaniach
należy zachowywać ostrożność.

Zgony związane z opiatami

Opiaty występują w większości odnotowywanych w
UE przypadków „nagłych zgonów związanych z
narkotykami” spowodowanych przez substancje
nielegalne, choć w wielu przypadkach podczas
badania toksykologicznego wykrywane są także inne
substancje, a zwłaszcza alkohol, benzodiazepiny i, w
niektórych państwach, kokaina. W Europie większość
przypadków zgonów związanych z opiatami dotyczy
heroiny, ale pewną rolę odgrywają również inne
opiaty (patrz poniżej) .
W Europie przedawkowanie opiatów to jeden z
głównych powodów zgonów wśród osób młodych,
szczególnie w grupie mężczyzn zamieszkałych na
obszarach miejskich. Obecnie w całej UE główną
przyczyną zgonu w grupie osób zażywających opiaty
jest przedawkowanie, szczególnie w krajach o niskim
wskaźniku zakażeń wirusem HIV w grupie osób
zażywających narkotyk dożylnie.

Zgony związane z opiatami

cz.2

W grupie osób zażywających narkotyki,
które przekraczają maksymalne dawki,
większość stanowią mężczyźni .Stanowią
oni 65–100% przypadków przedawkowania,
a w większości krajów odsetek ten waha się
od 75% do 90%, przy czym najwyższy
odsetek kobiet odnotowano w Czechach,
Polsce i Finlandii, a najniższy w Grecji, we
Włoszech i na Cyprze. Dane te należy
interpretować w kontekście różnic we
wskaźniku

zażywania

opiatów

i

przyjmowania

narkotyków

dożylnie,

obserwowanych między mężczyznami i
kobietami.

Objawy wirusa HIV

 · U około połowy osób
zakażonych

wirusem

HIV

występują

widoczne

objawy

chorobowe w czasie pojawienia
się przeciwciał we krwi. Zespół
ten nazywa się zakażeniem
pierwotnym.
· Do zakażenia pierwotnego
dochodzi zazwyczaj 2–4 tygodnie
po zakażeniu, ale okres ten może
też trwać 6 dni lub 6 miesięcy.
Objawy utrzymują się najczęściej
przez 1–2 tygodnie.
· Najczęstszymi objawami są:
gorączka, bóle głowy, wysypka,
bóle gardła, powiększenie węzłów
chłonnych, nudności, wymioty i
biegunka.

Objawy wirusa HIV cz.2

Pojawiają się najczęściej, gdy
wirus wnika do wrażliwych
komórek organizmu. Należy
jednak pamiętać, że inne
wirusy mogą także wywołać
podobne objawy.
· Czasami pojawiają się
owrzodzenia w jamie ustnej, w
przełyku

lub

w

okolicy

narządów płciowych.
·

Podczas

zakażenia

pierwotnego chorzy mogą być
podatni na inne zakażenia,
takie jak pleśniawki oraz,
rzadko,

szczególna

postać

zapalenia

płuc

wywołana

przez Pneumocystis carinii.
· Po tym okresie oporność na
zakażenia powraca zazwyczaj
do normy na kilka lat, a
następnie stan chorego się
pogarsza.

Źródło informacji

Wszystkie informacje zdobyłem z

Internetu.