ETYCZNY WYMIAR

PRZYGOTOWANIA DO ROLI

ZAWODOWEJ ASYSTENTA

RODZINY. ASYSTENT

RODZINY WŚRÓD INNYCH

ZAWODÓW POMOCOWYCH.

Granda Sylwia

Pedagogika rok III

Semestr VI

W ramach pomocy

społecznej niezwykle

ważne są wartości, jakimi

powinni się kierować

pracownicy takich

instytucji. Dlatego

powstają zawodowe

kodeksy etyczne.

Pracownika socjalnego w Polsce

obowiązują standardy etyczne

określone

w Kodeksie Etycznym Pracowników

Socjalnych.

Do podstawowych zasad etyki

zawodu pracownika socjalnego

należą m.in.:



Akceptacja faktu, że każdy jest niepowtarzalną
wartością, ma prawo do samoistnienia;



Równouprawnienie do korzystania z usług
socjalnych bez względu na rasę, narodowość,
płeć, wiek, poglądy polityczne czy status
społeczny;



Zapobieganie dyskryminującym praktykom;



Niezależność w decyzjach ale i
odpowiedzialność pracownika socjalnego za
stosowane formy pomocy;



Obiektywność zawodowego osądu.

Zawód Asystenta Rodziny nie
posiada oficjalnych spisanych
zasad etycznych, bazuje na
powyższym.

Izabela Krasiejko wraz z
Asystentami Rodziny
proponuje następujący
Kodeks Etyczny:

1. Szacunek do drugiej osoby
(punktualność, słuchanie,
otwartość, czas, kultura osobista).
2. Traktowanie klienta jak partnera i
eksperta od własnego życia.
3. Wysłuchanie zdania osoby na
daną sprawę.

4. Dotrzymywanie słowa.
5. Dawanie dobrego przykładu
własną postawą.
6. Pomoc w rozwiązywaniu
problemów nie tylko swoimi
pomysłami, ale przede wszystkim
podopiecznego.

7. Praca z rodziną a nie kontrola
(spotykanie się z rodziną, by z nią
pobyć, porozmawiać, wspólnie coś
opracować, razem gdzieś wyjść coś
załatwić itp.).
8. Umawianie się na spotkania.
9. Opieranie pracy o mocne strony
klienta i wyjątki od problemu a nie
o stereotypy.

10. Wyłuskiwanie zasobów osoby
wspieranej i dostrzeganie nawet
najmniejszej zmiany na lepsze w
celu pokazania jej i innym służbom
społecznym, że je ma, że potrafi.
11. Nieprzekazywanie dalej żadnej
informacji udzielonej przez rodzinę
bez poinformowania jej o tym.

12. Gdy coś nie udaje, pytanie co
się stało, że się nie udało i
przesuwanie na następny okres
czasu (robimy wspólnie czy jak
ustalimy).
13. Gdy zdarzyło się coś trudnego
(zgłoszenie kuratora lub pracownika
OPS) rozmawianie o tym co się
stało i co trzeba zrobić, aby w
przyszłości sytuacja się nie
powtórzyła - tworzenie swoistej
instrukcji/planu na „czarną
godzinę”.
14. Nieosądzanie.

Bibliografia



http://asystentrodziny.info/phpbb/vi
ewtopic.php?f=3&t=975



D. Piekut – Brodzka, Aspekty
etyczne pracy socjalnej i pomocy
społecznej, [w:] Praca i
Zabezpieczenia Społeczne, 1993.