Dzwonnik z Notre Dame
Unikacie wielki  życie przecudowne,
Skąd, kiedy, dlaczego  na Ziemię przybyłeś,
Tego dogłębnie nikt nie wie,
- I nigdy się nie dowie,
Ani jakim cudem,
- Jeszcze przed tym byłeś,
Ale czy to ważne, czy to ma znaczenie,
Jakie były i będą twego losu cienie,
Bo to nie powinno nas zbytnio ciekawić,
Ponieważ prawdziwą prawdą nie przyjdzie nam się dławić.
Ale za tobą cieszyć się winniśmy,
I cieszyć się możemy,
Że dzięki twemu cudowi jesteśmy, żyjemy,
Że oglądamy, tworzymy,
I, że ku - jakiemuś czemuś - logicznie myślimy,
Ale nikt się przed tobą,
Nie kłoni  jak władcy, jak panu...
Lecz widzą w tobie garbusa,
- Dzwonnika - z Notre Damu,
- Rudego kalekę, którego bić trzeba,
- Którego bić można&
I rzucać weń kośćmi  po pieczeni z rożna.
s.1
Ale gdy odchodzisz,
Bo już nie masz siły&
Ten ktoś krzyczy:   Nie!!!
Nie odchodz
jeszcze, jeszcze& dzwoń&
Dzwoń, dzwonniku miły!... 
I. Iwańska
Warszawa 2915 -5-23
s.2