13243
Paolo Coelho
Pewien mę\
czyzna
Pewien mę\
czyzna imieniem Mogo uwa\
ał święta Bo\
ego Narodzenia za bezsensowną
uroczystość. Według niego wieczór wigilijny był najsmutniejszym wieczorem w
roku, bo
podczas niego ludzie uświadamiali sobie, jak bardzo są samotni lub tez silnie
odczuwali silnie
brak bliskich, którzy odeszli w mijającym roku. Mogo był dobrym człowiekiem.
Miał
rodzinę, starał się pomagać bliz
nim i uczciwie podchodził do interesów. Jednak
trudno mu
było pogodzić się z tym, \
e ludzie są a\
tak naiwni, by wierzyć, i\
Bóg zstąpił
na ziemię tylko
po to, aby ich pocieszyć. Jako \
e był mę\
czyzną z zasadami, nie obawiał się
głosić wszem i
wobec, \
e Święta Bo\
ego Narodzenia nie dość, \
e są zdecydowanie bardziej smutne,
ani\
eli
radosne, to jeszcze maja upamiętniać zdarzenie całkiem nierzeczywiste 
ucieleśnienie Boga
w postaci człowieka.
Jak zawsze w wigilie Bo\
ego Narodzenia \
ona i dzieci Mogo szykowali się do
kościoła na pasterkę. On sam postanowił zostać w domu, więc po\
egnał rodzinę
tymi słowy:
- Byłbym hipokrytą, gdybym wam towarzyszył, dlatego poczekam w domu na wasz
powrót.
Po ich wyjściu Mogo zasiadł w swoim ulubionym fotelu, napalił w kominku i zabrał
się
do czytania gazet. Jednak powtarzający się hałas, dochodzący od strony okna,
oderwał go od
lektury.
Mę\
czyzna, myśląc, \
e to jakiś \
artowniś bawi się śnie\
ynkami, chwycił za
kurtkę i
wyszedł przed dom z zamiarem przepędzenia intruza. Zaledwie otworzył drzwi,
ujrzał
zziębniętą na śniegu gromadę ptaków, które z powodu burzy zmyliły kierunek lotu,
a
dostrzegłszy ciepły dom, próbowały dostać się do środka. Niestety, uderzając
bezskutecznie
w szyby, nadwerę\
yły skrzydła i wszystko wskazywało na to, \
e dopiero po
dłu\
szym
odpoczynku będą mogły polecieć dalej.  Nie wolno mi zostawić tutaj tych
stworzeń .
Pomyślał Mogo.  Ale jak im pomóc?
Podszedł do drzwi gara\
u, otworzył je i zapalił światło. Ale ptaki ani się
ruszyły.
 Boją się .
Wrócił do domu, wziął chleb i z okruszków rozsypał dró\
kę prowadzącą do
ciepłego
gara\
u. Ale i ten pomysł się nie powiódł.
Rozpostarł więc ramiona i zachęcającymi pokrzykiwaniami i lekkimi
poszturchiwaniami starał się nagonić ptaki. Stały się jeszcze bardziej nerwowe,
zaczęły się
Strona 1
13243
szamotać i zdezorientowane dreptać tam i z powrotem po śniegu, tracąc resztki
sił.
Mogo nie wiedział ju\
co ma robić.
- Pewnie uwa\
acie mnie za przera\
ającą kreaturę!  zawołał głośno. 
Czy\
byście nie
rozumiały, \
e mo\
na mi zaufać?
W końcu, całkiem zrozpaczony krzyknął:
- Gdybym teraz choć na kilka chwil mógł stać się ptakiem, pojęłybyście, \
e
naprawdę
pragnę was ocalić!
Wtedy rozległ się dz
więk dzwony obwieszczający północ. Jeden z ptaków przemienił
się
w anioła i zapytał mę\
czyznę:
- Teraz pojmujesz, dlaczego Bóg musiał stać się człowiekiem?
Mogo ze łzami w oczach ukląkł na śniegu i odrzekł:
- Wybacz mi aniele. Teraz rozumiem, \
e ufamy tylko tym, którzy są do nas
podobni i
którzy prze\
ywają to wszystko, co i my.
Paulo Coelho
Strona 2