Pewien mężczyzna imieniem Mogo uważał święta Bożego Narodzenia za bezsensowną
uroczystość. Według niego wieczór wigilijny był najsmutniejszym wieczorem w roku, bo
podczas niego ludzie uświadamiali sobie, jak bardzo są samotni lub tez silnie odczuwali silnie
brak bliskich, którzy odeszli w mijającym roku. Mogo był dobrym człowiekiem. Miał
rodzinę, starał się pomagać bliz
nim i uczciwie podchodził do interesów. Jednak trudno mu
było pogodzić się z tym, że ludzie są aż tak naiwni, by wierzyć, iż Bóg zstąpił na ziemię tylko
po to, aby ich pocieszyć. Jako że był mężczyzną z zasadami, nie obawiał się głosić wszem i
wobec, że Święta Bożego Narodzenia nie dość, że są zdecydowanie bardziej smutne, aniżeli
radosne, to jeszcze maja upamiętniać zdarzenie całkiem nierzeczywiste  ucieleśnienie Boga
w postaci człowieka.
Jak zawsze w wigilie Bożego Narodzenia żona i dzieci Mogo szykowali się do
kościoła na pasterkę. On sam postanowił zostać w domu, więc pożegnał rodzinę tymi słowy:
- Byłbym hipokrytą, gdybym wam towarzyszył, dlatego poczekam w domu na wasz
powrót.
Po ich wyjściu Mogo zasiadł w swoim ulubionym fotelu, napalił w kominku i zabrał się
do czytania gazet. Jednak powtarzający się hałas, dochodzący od strony okna, oderwał go od
lektury.
Mężczyzna, myśląc, że to jakiś żartowniś bawi się śnieżynkami, chwycił za kurtkę i
wyszedł przed dom z zamiarem przepędzenia intruza. Zaledwie otworzył drzwi, ujrzał
zziębniętą na śniegu gromadę ptaków, które z powodu burzy zmyliły kierunek lotu, a
dostrzegłszy ciepły dom, próbowały dostać się do środka. Niestety, uderzając bezskutecznie
w szyby, nadwerężyły skrzydła i wszystko wskazywało na to, że dopiero po dłuższym
odpoczynku będą mogły polecieć dalej.  Nie wolno mi zostawić tutaj tych stworzeń .
Pomyślał Mogo.  Ale jak im pomóc?
Podszedł do drzwi garażu, otworzył je i zapalił światło. Ale ptaki ani się ruszyły.
 Boją się .
Wrócił do domu, wziął chleb i z okruszków rozsypał dróżkę prowadzącą do ciepłego
garażu. Ale i ten pomysł się nie powiódł.
Rozpostarł więc ramiona i zachęcającymi pokrzykiwaniami i lekkimi
poszturchiwaniami starał się nagonić ptaki. Stały się jeszcze bardziej nerwowe, zaczęły się
szamotać i zdezorientowane dreptać tam i z powrotem po śniegu, tracąc resztki sił.
Mogo nie wiedział już co ma robić.
- Pewnie uważacie mnie za przerażającą kreaturę!  zawołał głośno.  Czyżbyście nie
rozumiały, że można mi zaufać?
W końcu, całkiem zrozpaczony krzyknął:
- Gdybym teraz choć na kilka chwil mógł stać się ptakiem, pojęłybyście, że naprawdę
pragnę was ocalić!
Wtedy rozległ się dz
więk dzwony obwieszczający północ. Jeden z ptaków przemienił się
w anioła i zapytał mężczyznę:
- Teraz pojmujesz, dlaczego Bóg musiał stać się człowiekiem?
Mogo ze łzami w oczach ukląkł na śniegu i odrzekł:
- Wybacz mi aniele. Teraz rozumiem, że ufamy tylko tym, którzy są do nas podobni i
którzy przeżywają to wszystko, co i my.
Paulo Coelho