Szklarska Poręba k10 str.-68
Do mego okienka zagląda mrok wcześnie.
Myśl plącze i budzi widziadła jak we śnie.
Po niebie leniwie płyną szare chmury.
I cielska swe ciężkie ciągną ponad góry.
Przed moim okienkiem stoi lasu ściana.
Ciemna i wysoka, szczytem ząbkowana.
U stóp jej, szumiący górski potok płynie.
A deszcz siąpi cicho i w tym szumie ginie
W krąg mnie szare cienie macki wyciągają.
Rosną, olbrzymieją i nade mną stają.
Chylą się do twarzy, niespokojnie drepcą.
I do uszu dziwne tajemnice szepcą
Przedziwne to głosy, przedziwna muzyka.
To głośno rozbrzmiewa, to cichnie, umyka.
To żali się rzewnie, to nagle wybucha.
To milknie, upada, jak gdyby bez ducha.
I znów się podnosi. Słyszę w cudnym dz
więku.
Skargę jakąś, nieśmiałą, pełną trwogi, lęku .
To znowu miłosną piosenkę zanuci.
I urwie ją nagle i ciągle mnie smuci.
Kto jesteś o pieśni, że wkraczasz w me progi.
Że gonisz mym śladem, że znasz moje drogi.
Że męczysz mnie co dzień, uparcie, o zmroku.
Że spokój zabierasz, że sen kradniesz oku.
Że serce rozagniasz, że bólem mnie poisz.
Żeś stale jest we mnie i obok mnie stoisz&
Ha, milczysz? Wiedziałem. Lęk Ciebie omota.
Kto jesteś  odpowiedz!  Ja jestem& tęsknota.