B/174: A.E.Powell - Ciało Mentalne









Wstecz / Spis
Treści / Dalej
ROZDZIAŁ XXIII: ŚMIERĆ CIAŁA MENTALNEGO
Życie w dewakanie, czyli w świecie niebiańskim, jak widzieliśmy, jest skończone,
a zatem musi przyjść jego kres. Staje się to wtedy, gdy ego przyswoiło sobie
treść wszystkich doświadczeń zebranych w ostatnim życiu fizycznym i astralnym.
Wszystkie zdolności umysłowe, które przejawiały się w ciele mentalnym, zostają
wycofane i skupione w wyższym ciele mentalnym, czyli przyczynowym. Wraz z nimi
jest też wycofana do ciała przyczynowego jednostka mentalna, która spełnia
podobną funkcję jak fizyczny i astralny atom permanentny i pozostaje w stanie
utajonym aż do czasu ponownej inkarnacji, gdy znów będzie powołana do działania.
Jednostka mentalna wraz z atomami permanentnymi: fizycznym i astralnym, zostaje
spowita w tkankę życia z materii sfery buddhi i złożona jako promienne jądro
w ciele przyczynowym. Jądro to jest wszystkim, co pozostaje ego z jego ciał
w niższych światach.
Samo ciało mentalne, ostatnia z szat przenikających prawdziwego człowieka,
czyli ego, zostaje porzucone jako mentalny trup, podobnie jak to się stało wcześniej
z ciałami: fizycznym i astralnym. Jego cząstki rozpadają się i powracają do
ogólnego zasobu materii sfery mentalnej.
Wprawdzie nie zajmujemy się w tym tomie życiem człowieka pomiędzy jedną a drugą
inkarnacją, poświęćmy jednak nieco uwagi tej części jego życia, którą spędza
w wyższej sferze mentalnej.
Każda istota ludzka po zakończeniu swego życia w sferach astralnej i niższej
mentalnej ma co najmniej krótki przebłysk świadomości ego w ciele przyczynowym.
Człowiek bardziej rozwinięty ma jako ego określony okres świadomości życia w
tej sferze.
W chwilowym przebłysku świadomości ego człowiek widzi ostatnie swe życie jako
całość oraz dostrzega sukcesy i upadki w pracy, jaką miał do wykonania.
Równocześnie widzi przed sobą zarys życia, jakie go teraz czeka, oraz postrzega,
jakiej lekcji ma się w nim nauczyć i jakiego postępu dokonać.
Bardzo powoli budzi się w ego świadomość wartości tego zarysu, gdy jednak go
zrozumie, zaczyna naturalnie z niego korzystać. Niekiedy osiąga poziom, na którym
zarys ten nie jest migawkowy, a wtedy może rozważyć sprawę dokładniej i poświęcić
nieco czasu na zaplanowanie czekającego go nowego życia ziemskiego.
Dalszy opis życia ego we własnej jego sferze wypada nam odłożyć do czwartego
tomu tej serii, który zajmie się specjalnie ciałem przyczynowym.