AKADEMIZM- jeden z najszerszych i najbardziej rozpowszechnionych nurtów w sztuce XIX w.
Jest to określenie stylu oficjalnego (promowanego przez akademię i urzędowy mecenat),
który pojawił się w malarstwie francuskim w XIX wieku a nasilił w latach 1845-1860. Terminu
tego używano nawiązując do obowiązujących od renesansu zasad wpajanych malarzom w
akademiach sztuk pięknych. Opiera się on na dokładnych studiach ciała ludzkiego(rysunki i
studium modela) i korygowania jego niedoskonałości na wzór grecko-rzymskiego kanonu
piękna, ustalonego na podstawie rzez
b antycznych.
CZAS POWSTANIA: między XVII a XIX w.
GA
ÓWNI PRZEDSTAWICIELE: Upadek akademizmu nastąpił pod koniec XIX wieku. Silna
krytyka tego nurtu kompletnie zniechęciła młodych artystów do podążania tą drogą
w sztuce. Jednakże w latach siedemdziesiątych XX wieku ponownie można było dostrzec
wpływy akademizmu, który powrócił w momencie popularności awangardy. Najbardziej
znanym polskim akademistą był Henryk Siemiradzki. Do przedstawicieli tego kierunków
zaliczyć można także:
" Alexandre Cabanela,
" Thomasa Couture,
" Williama-Adolphe a Bouguereau,
" Hansa Makarta,
ARTYSTYCZNEGO WYRAZU:
W kierunku tym zauważyć można specyficzną konwencję artystyczną, z jednoznaczną formą
i brakiem naturalnej ekspresji. Akademizm powstał w dobie rewolucji przemysłowej, kiedy artyści
tworzyli już nie dla władców, a mieszczan. Ich prace można było kupić na ulicznych targowiskach,
zaczęto także tworzyć artystyczne szkoły, by kształcić kolejne pokolenia malarzy i rzez
biarzy.
Podstawowym założeniem akademii było nauczenie, dzięki właściwym inspiracjom. W związku z tym
uczniowie bardzo często za zadanie mieli skopiowanie dzieła mistrza jak najlepiej potrafili.
Tematyka odniosła się do istotnych zdarzeń z mitologii i historii. Ponadto malowano również
pejzaże, portrety, sceny rodzajowe oraz martwą naturę. Każde z dzieł było tworzone na bazie
istniejących już zasad. W akademiach duży nacisk kładziono na perfekcyjność i dokładność
w tworzeniu sztuki. Jednak z upływem lat konserwatywne podejście do nauczania wyzwalało
niechęć młodych adeptów sztuki. Akademie zyskały status placówek uczących słabych
malarzy, blokując jednocześnie ich indywidualizm. Brak wolności tworzenia, sprawiał, że
artysta nie był w stanie stworzyć nic nowego, a jedynie kopiować innych lub powielać
opanowane schematy.
 Henryk Siemiradzki " Dirce chrześcijańska"
Henryk Siemiradzki "U żródła"
Alexandre Cabanel "Narodziny Wenus"
Thomas Couture " Rzymianie w czasie upadku"
William Bouguereau "Narodziny Wenus"
Hans Makart "Sen nocy letniej"