FUNKCJE REALIZOWANE PRZEZ SYSTEM NIEWBUDOWANY
o System plików
Każdy system operacyjny tworzy i utrzymuje strukturalny system plików, w którym użytkownicy mogą tworzyć, kopiować, usuwać, przenosić pliki. W systemie wielodostępowym foldery mogą mieć swoich właścicieli, czyli użytkowników z odpowiednimi uprawnieniami dostępu.
Każdy plik ma właściciela mogącego określać uprawnienia dotyczące tego pliku.
o Interfejsy urządzeń
Po uruchomieniu system sprawdza stany wszystkich podłączonych magistral interfejsu, próbując skonfigurować wszystkie podłączone urządzenia. Często istnieje możliwość podłączania do systemu nowych urządzeń bez wyłączenia zasilania. Sterowniki urządzeń zawierają informacje opisujące działanie tych urządzeń, a system operacyjny powinien włączyć je do swojego środowi-ska. System operacyjny może także formować kolejki w urządzeniach, szczególnie w drukar-kach, dzięki możliwy jest wielokrotny dostęp do urządzenia w czasie, gdy jest ono zajęta.
o Wielodostępność
W systemie wielodostępnym może być równocześnie zalogowanych wielu użytkowników. W
związku z tym system operacyjny musi zawierać bazę danych z kontami użytkowników, w której są zapisane ich nazwy, katalogi macierzyste, hasła, urpawnienie itd.
o Wielozadaniowość
System operacyjny wielozadaniowy umożliwia równoczesną realizację jednego lub więcej za-dań. Osiąga się to przez przydzielenie poszczególnym zadaniom odcinków czasu procesora, tzw.
kwantów czasu. Na końcu każdego kwantu status zadania jest zapisywany w pamięci, po jest od-twarzany na początku następnego kwantu.
o Wieloprocesowość
System operacyjny musi zdecydować, czy może realizować procesy równocześnie na różnych procesorach, czy muszą one być realizowane sekwencyjnie (jeden w określonym czasie).
o Aplikacje wielowątkowe
Procesy są często dzielone na mniejsze zadania zwane wątkami, które zwiększają płynność reali-zaji procesów. Dzieki pracy wielowątkowej mniejsze procesy mogą być realizowane w sytu-acjach, w których większe procesy utknęłyby, czekając na zwolnienie zasobów lub wprowadzenie danych. W czasie gdy jedne wątki czekają na wprowadzenie danych lub dostęp do zasobów, inne mogą kontynuować działanie.
o Wielodostęp do urządzeń
Niektóre urządzenia pozwalają na dostęp wielu programów, a do innych w określonym czasie może mieć dostęp tylko jeden program. Pamięć i dyski pozwalają na wielodostęp, a modemy i drukarki nie. System operacyjny musi blokować urządzenie, aby w czasie używania ich przez jeden program inne programy nie miały do nich dostępu.
o Ładowanie sterowników
Sterownik urządzenia to rodzaj programu, który potrafi komunikować się z konkretnym urządzeniem. System operacyjny jest odpowiedzialny za załadowanie sterowników i powinien zapew-niać ich właściwe działanie. Powinien być w stanie odbierać z urządzeń komunikaty o błędach i podejmować stosowne działania. Przeważnie w czasie uruchamiania komputera system operacyjny sprawdza, jaki urządzenie są do niego podłączene i ładauje wszystkie potrzebne sterowniki urządzeń.
o Zarządzanie pamięcią
Obejmuje ono przydzielanie pamięci poszczególnym procesom oraz tworzenie pamięci wirtual-nej dla programów.
o Praca w sieci
Typowy system operacyjny powinien umożliwić pracę w sieci – połączenie z siecią zewnętrzną (Internetem) lub pracę w sieci lokalnej (albo domenie).
Podstawowe pojęcia systemu operacyjnego
1. Plik – zbiór informacji zapisanych na dyskietce, dysku lub innym nośniku danych. Zawartością pliku może być dokument, baza danych, arkusz kalkulacyjny, zdjęcie. Podczas zapisywania otrzymuje nazwę.
a. Rozszerzenia plików.
Rozszerzeniem pliku nazywane są trzy znaki, które podczas zapisywania dokumentu zostają do-
łączony do jego nazwy. Nazwę pliku oddziela od jego rozszerzenia kropka. Różne rozszerzenia plików pozwalają rozpoznawać ich typy i formaty. Na przykład rozszerzenie doc oznacza dokument utworzony w edytorze tekstowym Word. Pliki graficzne są z kolei zapisywane z rozszerze-niami bmp, tif, pcx, gif, itp., natomiast pliki wykonywalne – z rozszerzeniem exe.
Narzędzia \Opcje folderów…\zakładka Widok – odznaczyć pole „Ukrywaj rozszerzenia
znanych typów plików.
b. Atrybuty plików.
Każdy plik utworzony w systemie, zapisywany jest wraz z czterema różnymi atrybutami. Przykładowo niektórym plikom możemy przypisać atrybut „tylko do odczytu”. Pliki takie chronione będą przez system operacyjny przed modyfikowaniem, aktualizacją czy usunięciem.
c. Zbiór (plik) zajmuje odpowiednie do jego wielkości miejsce na dysku, posiada atrybut oraz datę i czas założenia lub ostatniej modyfikacji.
2. Katalog – metoda organizowania plików na dysku. Katalog może zawierać pliki lub inne podka-talogi. W Windows katalogi nazywane są folderami (katalog i folder to jest to samo). Wszystkie pliki w jednym folderze tworzą oddzielną, wydzielaną i łatwo dostępną grupę.
a. Folder główny.
Na każdym dysku jest przynajmniej jeden folder. Ten jeden folder – najważniejszy – nazywany jest folderem głównym. Wszystkie pozostałe foldery na dysku wyrastają z niego. Folder główny nie ma swojej ikony – praktyce odpowiada mu symbol samej stacji dysków.
b. Struktura drzewiasta.
Wszystkie foldery i pliki są zorganizowane w tzw. strukturę drzewiastą. Ta hierarchiczna struktura pozwala szybciej odnaleźć potrzebny program czy zbiór danych.
3. Ścieżka dostępu – ścieżki zawierają informacje na temat położenia plików i programów, po-cząwszy od litery dysku, poprzez nazwę katalogu głównego i jego podkatalogów, na nazwie foldera zawierającego dany zbiór kończąc. Przykładowa ścieżka:
C:\TEKSTY\LISTY\PRYWATNE
Kolejne nazwy są oddzielane od siebie znakiem „\” (backslash).
4. Symbole zastępcze – często zachodzi potrzeba wykonania zadania na jakiejś grupie plików, a nie tylko na jednym zbiorze. Wówczas do określenia takiej grupy używa się symboli zastępczych zwanych wieloznacznikami ( * , ?). Znaki te mogą być używane przy specyfikacji nazwy i rozszerzenia.
Gwiazdka (*) reprezentuje całe słowo lub grupę liter.
Pytajnik (?) zastępuje pojedynczy znak.
5. Ikona – mały obrazek, element GUI (Grafic User Interface).
6. Aplikacja – program komputerowy wykonujący konkretne działania.
1. Urządzenia zewnętrzne (peryferyjne) współpracują z systemem operacyjnym za pośrednictwem pomocniczych programów nazywanych sterownikami. Instalowanie w systemie nowego urzą-
dzenia jest rozdzielone na dwie fazy:
a. fizyczne połączenie urządzenia z komputerem,
b. zainstalowanie i skonfigurowanie sterowników.
2. Plug and play
Standard ten polega na tym, że system operacyjny potrafi rozpoznać rodzaj i typ połączonego z komputerem urządzenia i zainstalować odpowiednie sterowniki, a także skonfigurować je w takim zakresie, aby urządzenie nadawało się do użytku. Uzyskanie efektów tego rodzaju stało się możliwe dzięki standaryzacji urządzeń, standaryzacji oprogramowania oraz wyposażenia systemu operacyjnego w bardzo obszerny zbiór sterowników. Sterowniki te przechowywane są w
skompresowanym pliku Driver.cab, znajdującym się w folderze Windows\Driver Cache\i386.
Podczas instalowania urządzenia zgodnego ze standardem P&P, system Windows poszukuje od-powiedniego sterownika zaczynając od tego folderu. Jeśli właściwy sterownik zostanie znalezio-ny to procedura jego instalacji wykonywana jest automatycznie.
3. Podpis cyfrowy
Wersje sterowników napisane dla poprzednich wersji Windows w Windows XP są nieprzydatne.
Ze względu na fakt, że zainstalowanie właściwych sterowników jest warunkiem właściwego funkcjonowania komputera wraz z dołączonymi do niego urządzeniami, Microsoft wprowadził
procedurę weryfikacji sterowników przez przeprowadzanie testów zgodności z systemem Windows XP. Testy wykonywane są w laboratoriach korporacji i sterowniki, które pomyślnie przej-dą badania są oznaczanie podpisem cyfrowym, co z kolei sprawdzane jest podczas instalacji systemu.
4. Problemy ze sterownikami dla Windows XP mogą pojawić się gdy?
a. aktualizujemy starszą wersję systemu do wersji Windows XP. W takim przypadku należy sprawdzić czy urządzenia tworzące używany zestaw komputerowy znajdują się w doku-mencie o nazwie Catalog Windows XP. Katalog można znaleźć w witrynie pod adresem
http://www.microsoft.com/whdc/hcl/default.mspx
b. podczas instalowania nowo zakupionego urządzenia.
W przypadku gdy nie chcemy rozstać się z posiadanym urządzeniem lub kupujemy nie najnow-szy sprzęt, to przed podjęciem decyzji warto sprawdzić, czy producent udostępnia na stronach swojej witryny sterownik dla Windows XP. Niekiedy w Windows XP sprawdzają się sterowniki dla systemu Windows 2000, ale nie jest to regułą.
Menedżer urządzeń
1. Menedżer urządzeń (devmgmt.msc) to aplikacja systemowa, która ułatwia konfigurowanie funk-cji urządzeń, a także znajdowanie przyczyn wadliwego ich funkcjonowania. Kategorie informacji wyświetlanych w Menedżerze urządzeń mają postać drzewa, którego gałęziami są grupy urządzeń tego samego typu. Urządzenia mogą być posegregowane wg wzajemnych zależności i zasobów systemowych.
2. Ikonom urządzeń mogą towarzyszyć dodatkowe symbole: czerwony krzyżyk oznaczający, że urządzenie jest wyłączone oraz żółty wykrzyknik informujący, że z danym urządzeniem jest kłopot.
3. Odczytywanie informacji o urządzeniach:
a. parametry urządzenia są wyświetlane w oknie jego właściwości, które można przywołać dwukrotnym kliknięciem w jego nazwę. Parametry te są wyszczególnione na kilku kar-tach, których liczba zależy od stopnia komplikacji urządzenia. W najprostszych przypad-kach są dwie karty: Ogólne i Sterownik,
b. karta Ogólne zawiera podstawowe informacje o urządzeniu: nazwę, producenta, stan
urządzenia i ewentualnie dane o jego lokalizacji. Jeżeli urządzenie nie działa poprawnie,
na karcie Ogólne w obszarze Stan urządzenia jest wyświetlany kod błędu, którego zna-jomość pozwala dotrzeć do opisu prawdopodobnych przyczyn nieprawidłowości. Na kar-
cie tej znajduje się przycisk Rozwiązywanie problemów, który umożliwia skorzystanie z
pomocy systemowej.
c. karta Sterownik zawiera informacje dotyczące używanego sterownika: nazwę producenta, datę, numer wersji oraz informację o podpisie cyfrowym. Pomaga to ocenić, czy sterownik nie wymaga aktualizacji. Przycisk Szczegóły sterownika umożliwia wyświetlenie
okna z listą plików wchodzących w skład sterownika, ponieważ rzadko zdarza się, by sterownik był zapisany w jednym pliku.
Uruchomione zadania. Kontrola użycia zasobów.
1. Zarządzanie uruchomionymi zadaniami
Źle działające programy można zamknąć w oknie Menedżera zadań Windows. Można go uru-
chomić na kilka sposobów. Jeśli jakaś aplikacja przestanie działać można ją zamknąć używając kombinacji Ctrl Alt Del. Podobne postępowanie przyda się, gdy cały system odmówi współ-
pracy. Menedżer zadań jest mocnym narzędziem, które pozwala na wykonanie wielu operacji związanych z zarządzaniem aplikacjami uruchomionymi w Windows. Dodatkowo udostępnia
zbiór informacji opisujących bieżące wykorzystanie zasobów, obciążenie systemu operacyjnego i sieci. Okno Menedżera zadań zawiera cztery karty.
2. Karta Aplikacje
Służy do zarządzania uruchomionym oprogramowaniem. Najważniejsza sekcja tej karty poka-zuje stan funkcjonowania programów. Jeśli aplikacja działa poprawnie, kolumna Stan będzie zawierać wpis Uruchomiony. Gdy program zawiesi się pojawi się komunikat Nie odpowiada. Za pomocą Menedżera można także uruchamiać inne aplikacje, do czego służy przycisk Nowe zadanie. Z kolei kliknięcie prawym przyciskiem myszy uruchomionego zadania wyświetla menu podręczne. Ostatnia opcja tego menu – Przejdź do procesu, pozwala na identyfikację nazwy procesu, z którym związane jest zadanie.
3. Karta Procesy
Wyświetla szczegółowe informacje o uruchomionych procesach. W wyniku niestabilnej pracy systemu podaje dane pozwalające użytkownikowi na ustalenie, który z uruchomionych procesów najbardziej obciąża XP. Informacje przedstawione są w kolumnach opisujących poszczególne procesy. Proces można zakończyć wybierając opcję z menu podręcznego lub przycisk Zakończ proces.
Priorytety procesów
Na karcie Procesy można również ustawić priorytety poszczególnych procesów. Te z niższym priorytetem muszą ustępować miejsca zadaniom wykonywanym z wyższym priorytetem. Administrator systemu może przypisać procesowi jeden z sześciu predefiniowalnych priorytetów: niski, poniżej normalnego, normalny, powyżej normalnego, wysoko, i czasu rzeczywistego.
Za pomocą priorytetów przyznawanych programom regulowany jest czas dostępu do pro-
cesora. W praktyce priorytetów systemowych lepiej nie zmieniać, a szczególnie nie obniżać. Natomiast priorytety programów uruchamianych przez użytkownika można ustawiać swobodnie.
Jeżeli np. program realizujący dla nas istotne zadanie nie nadąża, to można przyspieszyć jego pracę podnosząc jego priorytet lub obniżyć priorytety innych programów. Z drugiej jednak stro-ny nie należy nadawać zbyt wysokich priorytetów programom użytkownika, gdyż może to do-prowadzić, że za mało czasu pozostanie dla procesów systemowych.
By zmienić priorytet programu należy w Menedżerze zadań Windows odsłonić kartę Pro-
cesy, kliknąć prawym przyciskiem i z menu podręcznego wybrać polecenie Ustaw priorytet. Ponadto, by wygodniej móc posługiwać się priorytetami można spowodować, aby informacja o nich była wyświetlana przez cały czas. W tym celu z menu Widok wybieramy Wybierz kolumny i w oknie Wybieranie kolumn zaznaczamy pole Priorytet podstawowy.
a. Pozwala na monitorowanie zużywanych przez Windows zasobów. Użytkownik otrzy-
muje informacje o takich urządzeniach systemu jak procesor i pamięć. Karta Wydajność udostępnia informacje statyczne, natomiast na karcie Procesy znajdziemy informacje, w jakim stopniu poszczególne programy angażują procesor i pamięć. Pierwsza sekcja
przedstawia wykres obrazujący procentowe wykorzystanie procesora oraz historię jego
obciążenia. Najprostszym sposobem odciążenia procesora jest zamknięcie innych pro-
gramów i skierowanie w ten sposób całej mocy procesora do realizowania zaplanowa-
nego zadania. Innym sposobem jest zmiana priorytetów, na podstawie których następuje
rozdział mocy obliczeniowej procesora.
b. Poniżej tego wykresu znajduje się sekcja dotycząca wykorzystania pamięci przez system.
W sytuacji gdy nastąpi spowolnienie działania jakiegoś programu najprostszym rozwią-
zaniem jest zamknięcie części uruchomionych aplikacji. Jeżeli nie wiemy, który z pro-
gramów najbardziej absorbuje pamięć można skorzystać z Menedżera zadań. Pierwszą
informacja jaką uzyskamy jest po uruchomieniu programu jest aktualne wykorzystanie
pamięci podawane na pasku stanu. Informacja ta podana jest w sekcji Pamięć zadeklaro-wana w postaci ułamka. W liczniku podana jest całkowita aktualna zajętość pamięci, obejmująca pamięć fizyczną (RAM) i wirtualną, w danej chwili zapisaną na dysku. Mia-nownika przedstawia całkowitą dostępną pamięć – fizyczną i wirtualną. Bardziej dokład-
nie informacje uzyskamy analizując dane liczbowe podane na karcie Wydajność.
9. Karta Sieć
Karta Sieć pozwala obserwować, jak bardzo obciążone są interfejsy sieciowe komputera. Wy-
świetla wykres przedstawiający w procentach aktualne wykorzystanie karty. Gdy system ma więcej niż jeden interfejs sieciowy, przedstawiane są dwa niezależne wykresy. Dolne okno in-formacyjne wyświetla dane statystyczne dotyczące ruchu sieciowego: nazwę karty, procentowe wykorzystanie, szybkość interfejsu, stan interfejsu itd.
10. Karta Użytkownicy
Karta Użytkownicy podaje informacje o bieżących klientach systemu. Oprócz nazwy użytkownika wyświetlana jest informacja o identyfikatorze i stanie konta, nazwie klienta i rodzaju sesji.
Karta Użytkownicy jest widoczna tylko wtedy, gdy w parametrach konfiguracyjnych systemu ustawimy możliwość szybkiego przełączania się między kontami – Panel sterowania | Konta użytkowników | Zmień opcję logowania i wylosowywania użytkowników | Używaj szybkiego prze-
łączania użytkowników.
Jeżeli w danym momencie z systemu korzysta więcej niż jeden użytkownik, będzie to wyświe-tlone na opisywanej karcie.
Programy samostartujące
1. System Windows pozwala uruchamiać programy działające w tle, które są dla użytkownika nie-widoczne. Niekiedy lepszym rozwiązaniem jest uruchamiania ich dopiero wtedy, gdy są rzeczywiście potrzebne. Najbardziej znanym sposobem uruchamiania programu wraz ze startem systemu jest umieszczenie skrótu do pliku wykonywalnego tego programu w grupie programów
Start\Wszystkie programy\Autostart. Jeżeli skrót zostanie umieszczony w folderze:
\Documents and Settings\All Users\Menu Start\Programy\Autostart,
to program będzie uruchamiany niezależnie od tego, który użytkownik uruchomił komputer.
Skrót ten może być także umieszczony w folderze:
\Documents and Settings\Nazwa_użytkownika\Menu Start\Programy\Autostart
i wówczas program będzie uruchamiany jedynie wtedy, gdy do systemu będzie logował się dany użytkownik.
2. Programy instalacyjne mogą wymuszać automatyczne uruchamianie programów przez dokony-wanie wpisów w Rejestrze systemu. Jednak system Windows XP wyposażony jest w program
Msconfig.exe. Aby go uruchomić wystarczy wpisać w oknie Uruchom polecenie msconfig i nacisnąć Enter. Okno programu zawiera kilka kart, z których ostatnia ma nazwę Uruchamianie. Na
karcie tej znajduje się wykaz programów uruchamianych automatycznie wraz z podaniem lokalizacji poleceń powodujących ich uruchamianie. Usunięcie zaznaczenia przy nazwie programu powoduje, że automatyczne uruchamianie zostanie dla tego programu wyłączone. Ponadto mamy do dyspozycji przyciski Wyłącz wszystkie i Włącz wszystkie. Dzięki temu można znaleźć program, który powoduje ewentualne zakłócenia w działaniu systemu. Jeżeli dojdziemy do wniosku, że automatyczne uruchamianie danego programu należy trwale wyłączyć, to najlepiej to zrobić z poziomu tego właśnie programu poszukując odpowiedniej opcji wśród jego narzędzi konfiguracyjnych. Jest to sposób najpewniejszy, gdyż ręczne usunięcie poleceń uruchamiających program nie zawsze daje rezultaty, gdyż niektóre programy po pierwszym uruchomieniu odnawiają tego rodzaju wpisy. Poza tym w niektórych programach są stosowane podwójne rozwiązania w postaci skrótu w grupie Autostart i wpisu w rejestrze.
3. Kończenie pracy programów
W Menedżerze zadań Windows, na karcie Aplikacje znajduje się przycisk Zakończ zadanie. Za-znaczenie na liście programu i kliknięcie na ten przycisk powoduje normalne zakończenie pracy programu, przebiegające w ten sam sposób, gdy zamykamy program jego własnym poleceniem w rodzaju Plik\Zamknij. Natomiast jeżeli w celu zamknięcia programu odsłaniamy kartę Procesy, zaznaczamy nazwę procesu i klikniemy w przycisk Zakończ proces, to program zostanie zamknięty natychmiast bez względu na stan otwartych za jego pomocą dokumentów.
Zabezpieczenia przed awarią
1. Przed wykonaniem kopii zapasowej należy określić, o jaką ochronę chodzi. W przypadku nie-wielkich modyfikacji wystarczająca będzie kopia fragmentu bazy systemowej, w innym razie na-leży wykonać kopię stanu systemu.
2. Punkty przywracania systemu
Punkt przywracania należy utworzyć zanim rejestr ulegnie destrukcji. Punkt przywracania tworzony jest za pomocą prostego kreatora. W tym celu z menu Akcesoria należy wybrać Narzędzia systemowe, a następnie Przywracanie systemu. W pierwszym oknie należy wskazać rodzaj zadania. Można przywrócić komputer do poprzedniego stanu lub utworzyć nowy punkt przywracania.
3. Kopia zapasowa i konsola odzyskiwania systemu
Jeśli po naniesionych zmianach bądź na skutek uszkodzenia rejestru system nie uruchomi się, wykonane punkty przywracania są mało przydatne. Rozwiązaniem może być wykonanie kopii
zapasowej stanu systemu lub kopii automatycznego odzyskiwania systemu. W czasie wykonywania kopii zapasowej stanu sytemu system realizuje dodatkowe czynności, m. in. sporządzenie kopii plików rejestru. W katalogu Windows znajduje się folder Repair w którym system umiesz-cza kopię rejestru.
Uwaga: Jeśli nigdy nie wykonasz kopii zapasowej, w katalogu będzie znajdować się archiwum rejestru z momentu instalacji Windows. Po sporządzeniu kopii stanu systemu lub automatycznego odzyskiwania systemu, zawartość folderu Repair jest uaktualniana.
Jeśli uszkodzenie systemu będzie na tyle poważne, że archiwum rejestru nie wystarcza do na-prawy systemu, to kopia stanu Windows pomoże wrócić do ustawień sprzed awarii.
4. Wykonanie kopii stanu systemu (backup)
W celu wykonania kopii stanu systemu należy uruchomić narzędzie Kopia zapasowa znajdują-
cego się w menu Narzędzia systemowe. W oknie powitalnym Kreatora kopii zapasowej lub przywracania klikamy Dalej. Wybieramy polecenie Wykonaj kopię zapasową plików i ustawień, a następnie Pozwól mi wybrać, co ma zawierać kopia zapasowa. W oknie Elementy do zapisanie w kopii zapasowej rozwiń obiekt Mój komputer i zaznacz System State. Po kliknięciu Dalej wskaż lokalizację i nazwę kopii i naciśnij Zakończ.
5. Typy kopii zapasowych:
a. Kopia normalna – proces wykonywania kopii zapasowych, w którym kopiowane są
wszystkie wybrane pliki. Poszczególne pliki są oznaczane jako pliki, dla których wyko-
nano kopie zapasowe (atrybut Archiwalny jest czyszczony).
b. Kopia przyrostowa – proces wykonywania kopii zapasowych, w którym kopiowane są wszystkie wybrane pliki, jednak poszczególne pliki nie są oznaczane jako pliki, dla któ-
rych wykonano kopie zapasowe (atrybut Archiwalny jest czyszczony).
c. Kopia różnicowa – proces wykonywania kopii zapasowych, w którym kopiowane są pliki utworzone lub zmienione od chwili wykonania ostatniej normalnej lub przyrostowej
kopii zapasowej. Po wykonaniu kopii zapasowej atrybut Archiwalny nie jest czyszczony.
6. Automatyczne przywracanie systemu
Program Kopia zapasowa jest wyposażony ponadto w funkcję polegającą na sporządzaniu do-kładnej kopii dysku systemowego. Dzięki temu w przypadku poważnej awarii można odtworzyć stan systemu. Oprócz kopii zapasowej dysku systemowego należy zapisać na dyskietce informacje dotyczące układu partycji i plików systemowych.
W celu przygotowania danych dla automatycznego przywracania systemu należy wykonać operacji:
a. Uruchomić program Kopia zapasowa.
b. Odsłonić kartę Zapraszamy i kliknąć przycisk Kreator automatycznego odzyskiwania systemu.
c. Kliknąć Dalej,
d. Ustalić miejsce zapisania kopii.
e. Kliknąć Dalej i Zakończ.
f. Po zapisaniu kopii zapasowej dysku systemowego program wyświetla informację o po-
trzebie włożenia do stacji czystej sformatowanej dyskietki.
Jeśli system odmówi posłuszeństwa należy uruchomić komputer za pomocą płyty instalacyj-nej Windows XP i naciśnięciem klawisza F2 uruchomić procedurę automatycznego odzyski-
wania systemu.
7. Konsola odzyskiwania
a. Jeśli Windows działa na tyle poprawnie, że pozwala na zalogowanie użytkownika, to do odtworzenia kopii stanu systemu można wykorzystać narzędzie Kopia zapasowa.
b. Jeśli próba startu kończy się niepowodzeniem, należy odtworzyć rejestr z Konsoli odzyskiwania.
Konsola odzyskiwania udostępnia wiersz poleceń lecz jej możliwości w porównaniu z in-
terpreterem poleceń Windows XP są ograniczone.
Do uruchomienia konsoli potrzebna jest płyta instalacyjna systemu Windows XP.
Po włożeniu płyty do napędu należy:
01. zrestartować komputer, uruchamiając go z płyty,
02. po ukazaniu się na ekranie planszy Witamy w programie instalacyjnym nacisnąć R
w celu uruchomienia Konsoli odzyskiwania,
03. wpisać hasło Administratora – w wyniku czego uzyskujemy dostęp do wiersza
poleceń, w którym można zacząć wpisywać polecania.
04. Teraz należy zastąpić uszkodzoną gałąź rejestru tą, która jest przechowywana w
katalogu Repair.
05. Przykład: jeśli została uszkodzona gałąź System, należy po kolei wpisać polece-
nia:
REN C:\WINDOWS\SYSTEM32\CONFIG\SYSTEM
C:\WINDOWS\SYSTEM32\CONFIG\SYSTEM.BAK
COPY C:\WINDOWS\REPAIR\SYSTEM C:\WINDOWS\SYSTEM32\CONFIG\
Pierwsze polecenie zmienia nazwę starej gałęzi System na System.bak, a drugie kopiuje
gałąź z folderu Repair do folderu C:\Windows\System32\Config. Następnie można wpisać EXIT
i system zostanie ponownie uruchomiony.
c. pracę konsoli kończy się wpisując polecenie Exit.