Elleen,  Dwadzieścia lat wcześniej : http://forum.mirriel.net/viewtopic.php?
f=2&t=17431&start=0
Tak oto nastał dzień zagłady  nie mogłam już dłużej dusić w sobie wszystkich moich
guilty pleasures kanonu HP. Nie mam nic na swoje usprawiedliwienie  ostrzegam,
może być dziwnie. Nigdy chyba nie miałam większej frajdy z wymyślania fabuły fanfika,
więc możemy się umówić, że ja to sobie będę pisać, Wy mi będziecie wybaczać... I tak
sobie będziemy kooperować, aż wyrzucę z siebie wszystkie te niedorzeczności ;). (To
wszystko to oczywiście wina Samanthy L., będącej drugą połową mojego mózgu oraz
moją betą od paradoksów czasowych jako ktoś, kto oglądał Doktora Who i WIE).
"Dwadzieścia lat wcześniej"
 Zdecydowałem  powiedział Harry podczas jednego ze wspólnych obiadów w Norze
 że w przyszłym tygodniu się przeprowadzę.
Ginny podniosła głowę tak szybko, że aż się zakrztusiła zupą i musiała skorzystać
zpomocy Hermiony, by móc ponownie złapać oddech. Załzawione oczy przeniosła
zpowrotem na Harry'ego i zamrugała szybko.
 Ależ Harry, kochaneczku!  zaprotestowała pani Weasley.  Przecież nie musisz się
wyprowadzać! Jesteś najmilszym gościem, jakiego moglibyśmy sobie wyobrazić. Może
ci niewygodnie w starym pokoju Billa? Może chciałbyś się przenieść na pierwsze piętro
albo...
 Dziękuję, pani Weasley  przerwał jej Harry, który sprawiał wrażenie dość
zażenowanego całą sytuacją. A na pewno, jak zauważyła Ginny nie bez rozczarowania,
całkowicie pewnego swojej decyzji.  Wydaje mi się, że to już właściwy czas, bym
zamieszkał sam. No i z Londynu będę miał bliżej do pracy.
 Z Londynu?  zainteresowała się Ginny. Minę miała na pozór obojętną, ale od środka
zżerało ją poczucie niepowodzenia. Ostatnio bardzo się zbliżyli, możliwe, że w końcu do
czegoś by między nimi doszło, nawet Harry nie mógł przecież opierać się dłużej temu
napięciu... Tymczasem on postanowił  ze wszystkich rzeczy na świecie 
wyprowadzić się z Nory! Niedorzeczność.
Harry potoczył nieśmiałym spojrzeniem po wszystkich zebranych.
 Odnalazłem mieszkanie Syriusza. Prosił mnie kiedyś, bym się zastanowił, czy nie
chcę z nim tam zamieszkać. Dawno temu, jeszcze w trzeciej klasie...
 GRIMMAULD PLACE?  zagrzmiała pani Weasley i zatrzęsła się z oburzenia. 
Myślałam, że chcesz sprzedać ten przeklęty dom! Nie sądzę, by mądrze było...
 Pani Weasley  przerwał jej spokojnie Harry.  Nie mówię o Grimmauld Place. Mówię
o starym mieszkaniu Syriusza, tym, do którego się przeprowadził po skończeniu
Hogwartu. Znalazłem je. Jestem jedynym spadkobiercą Syriusza, sprawdzałem w
ministerstwie. Jest moje.
 Ron!  zawołała pani Weasley, szukając wsparcia u swojego najmłodszego syna.
Ron, który od początku rozmowy niewzruszenie przeżuwał gulasz, wzruszył tylko
ramionami.
 Rozmawiałem już z Harrym. Jeśli chce się przeprowadzić, nie możemy mu tego
zabronić.
"Nie?"  zapytał rozczarowany głos w głowie Ginny. Ona sama uśmiechnęła się za to
promiennie do Harry'ego i rzuciła:
 Popieram Rona. Sama bym się chętnie wyprowadziła, gdybym tylko miała dokąd.
 Moja panno...
 Oj mamo! Wszyscy kochamy Norę, ale każdy chciałby kiedyś zacząć życie na własny
rachunek. Prawda, Harry?  Kiwnął głową i uśmiechnął się do niej blado. 
Skończyliśmy już wszyscy szkołę i...
 Masz dopiero dziewiętnaście lat!
 My z Hermioną zaczniemy szukać jakiegoś mieszkania, kiedy tylko skończę kurs 
dodał Ron z pełnymi ustami, za co Ginny była mu wdzięczna, bo teraz litania mamy
skupiła się na nim i Hermionie, zahaczając po drodze o złe wychowanie, brak kultury i
wszystkie inne wady, jakie tylko mogła wymyślić w nadziei na odwiedzenie syna od
rychłego wyprowadzenia się z domu. Ale Ginny wiedziała, że Ron już dawno
zdecydował. Podobnie jak Harry.
 To gdzie dokładnie masz to mieszkanie?  zapytała, pochylając się lekko w jego
stronę, aby wyjść z pola rażenia wściekłości mamy. Nie było to zresztą wcale mądre
posunięcie, bo teraz musiała spoglądać na jego zatroskaną twarz z naprawdę
niewielkiej odległości.
 Niedaleko świętego Munga, do ministerstwa będzie parę przecznic. Zupełnie
nienanoszalne, chronione mnóstwem zaklęć. Bez szans na fotoreporterów pod oknami
 dodał i popatrzył w kierunku okna, a kiedy Ginny podążyła za jego spojrzeniem,
dostrzegła chudego człowieka kulącego się niezgrabnie za krzakiem dzikiej róży 
wjego ręku błyszczał aparat fotograficzny.
 Ciężkie życie bohatera  roześmiała się Ginny i poklepała Harry'ego po ramieniu.
Kolejne złe posunięcie. Za bardzo tęskniła za jego dotykiem, by móc sobie beztrosko
pozwalać na takie przypadkowe gesty. Szybko cofnęła dłoń i zajęła się swoimi zimnymi
już ziemniakami. On wydawał się nawet nie zwrócić uwagi na jej zmieszanie.
 Nawet sobie nie wyobrażasz  westchnął.  Nie wiem tylko, kiedy mi się uda zrobić
porządek. Od czasu Syriusza nikt tam nie mieszkał i czuję, że ogarnięcie tego
niesamowitego bałaganu, który po sobie pozostawił, zajmie mi wieki.
 Och!  zaszczebiotała Ginny tak radosnym głosem, że przez chwilę zastanawiała się
nawet, czy na pewno należał do niej.  Chętnie ci pomogę!
 Nieee  zaczął Harry, ale w jego głosie dosłyszała wahanie. Wykorzystała to więc
szybko i pokręciła głową.
 I tak nie mam co robić, siedzę tu w domu z mamą, której ostatnio naprawdę zaczyna
ciążyć perspektywa puszczenia nas wszystkich w świat. Sam zresztą wiesz. Proszę!
 W sprawie eliminacji nadal nic?  zmartwił się Harry.
 Mają mi dać odpowiedz
w przyszły piątek. Słyszałam zresztą, że ścigająca Harpii jest
w piątym miesiącu ciąży i niedługo będą szukać kogoś na zastępstwo, może
powinnam...
 Tak! Tak, koniecznie się zgłoś. Prędzej czy póz
niej dostaniesz się do jakiejś drużyny,
jesteś za dobra, by długo szukać pracy.
 Dzięki, Harry. Ty i George jesteście jedynymi osobami, które nie każą mi się zająć
"czymś bardziej pożytecznym"  tu wyjątkowo udanie sparodiowała głos mamy 
zamiast lataniem. Jeśli przez coś bardziej pożytecznego rozumieją nurzanie się
wstosach papierów i noszenie kawy wyżej postawionym pracownikom ministerstwa,
to... och! Nie miałam na myśli ciebie. Jestem pewna, że po szkoleniu zaczną wam
przydzielać bardziej odpowiedzialne zadania.
 Nie szkodzi  uśmiechnął się Harry w odpowiedzi.  I tak nie zamieniłbym tej pracy
na inną. I ty też nie powinnaś rezygnować ze swoich marzeń.
"Na pewno nie zrezygnuję"  pomyślała Ginny, pozwalając swojemu kolanu na ułamek
sekundy oprzeć się o kolano Harry'ego. Natychmiast zrobiła też niewinną minę,
zsatysfakcją obserwując nieznaczny rumieniec na twarzy chłopaka.
 No więc kiedy chcesz się zająć tym mieszkaniem?  zapytała.
 Sobota?
 Jesteśmy umówieni.
Przez resztę tygodnia Ginny zdążyła wymyślić co najmniej kilkadziesiąt scenariuszy
dotyczących tego, jak potoczy się ich sobotnie spotkanie  w końcu sam na sam, bez
obawy, że za chwilę wpadnie do kuchni Molly i zacznie rozstawiać wszystkich po
kątach, bez towarzystwa ghula na strychu i obściskujących się we wszystkich pokojach
Rona iHermiony. Tylko ona i Harry. Nie wzięła w swoich entuzjastycznych planach pod
uwagę tylko dwóch rzeczy.
Pierwszą było zdecydowane niedocenienie rozmiarów nieporządku. Nici z romantycznej
atmosfery, odgruzowywanie tego zajmie im wieki.
Drugą z niesprzyjających okoliczności okazała się obecność Neville'a.
 Cześć Ginny  powitał ją Harry wesoło. Miał na sobie absolutnie ohydną flanelową
koszulę w kratę, która była co najmniej cztery rozmiary za duża. Ginny wzdrygnęła się
lekko na myśl o planie, z jakim tam przyszła, po czym przeskoczyła stos starych
pergaminów i usiadła obok Neville'a na jedynym nielepiącym się meblu w całym
pomieszczeniu  starym, hebanowym biurku.
 No, chłopaki. To od czego zaczynamy?
 Zaczęlibyśmy od wymiecenia stąd tych wszystkich pajęczyn i kurzu  zaczął
niepewnie Harry  ale obaj jesteśmy beznadziejni w zaklęciach gospodarskich.
Ginny się uśmiechnęła. To akurat miała opanowane do perfekcji.
 Najpierw wynieście stąd te zapleśniałe dywany. Do niczego się już nie przydadzą, a
tylko cuchnÄ…. Jest tu jakieÅ› mniejsze pomieszczenie? Gabinet, magazyn?...
 Pokój Syriusza. Drugie drzwi po prawej obok łazienki  odrzekł Harry.
 Zacznę tam  powiedziała i westchnęła, a Harry popatrzył na nią z taką
wdzięcznością, że od razu poczuła więcej zapału do pracy.
Mieszkanie było niezbyt duże, ale znajdowało się w nim wszystko to, czego młody
mężczyzna mógł potrzebować, kiedy zaczynał prowadzić życie na własny rachunek.
Urządzone typowo po męsku, oszczędnie, tylko tyle mebli, by pomieścić dobytek
dwudziestolatka. Teraz w całym pomieszczeniu panował niewyobrażalny bałagan; po
rozmieszczeniu niektórych zalegających tam latami książek, części garderoby i różnych
szpargałów Ginny mogła poznać, że Syriusz nie należał do osób dbających przesadnie
oporządek. Nie żeby oczywiście nie zauważyła tego już dużo wcześniej, kiedy mieszkała
na Grimmauld Place. Obszerny salon połączony z kuchnią sprawiał wrażenie
przyjaznego miejsca, ale prowadzący od niego wąski korytarz z rzędem czarnych drzwi
przywodził na myśl posiadłość rodową Blacków, więc Ginny przyspieszyła kroku i weszła
do sypialni Syriusza.
Natychmiast  mimo zalegającego tam od kilkunastu lat brudu, pleśni i zapachu
stęchlizny  poczuła, że mogłaby w niej zamieszkać. Ściany pokrywały plakaty różnych
drużyn quidditcha poprzylepiane jeden na drugim, tu i ówdzie znalazło się miejsce dla
mugolskich fotografii motorów albo naprawdę gorących dziewczyn z rozkładówek.
Pośrodku, pod oknem, stało dość duże łóżko, a obok niego tylko dwie niewielkie
komody i regał. Z niewyjaśnionych przyczyn czuła się tam tak swojsko, jakby... już
kiedyś widziała to miejsce.
Potrząsnęła głową i złapała się pod boki.
 Od czego by tu zacząć...
Wbrew oczekiwaniom nawet niewielka sypialnia Syriusza okazała się niezwykle odporna
na wszystkie zaklęcia sprzątające i dopiero w niedzielę popołudniu Ginny zaczęła
widzieć jakieś drobiny materii w tej ziejącej czarnej dziurze. Harry i Neville mieli tego
dnia dyżur, a do pomocy w mieszkaniu zgłosili się Ron i Hermiona, którzy początkowo
podeszli do sprawy z należytą powagą, ale sądząc pod ssąco-mlaszczących odgłosach
dochodzących z okolic łazienki, musieli się już swoją misją znudzić i zająć rzeczami
daleko bardziej interesującymi. Ginny nie była pewna, czy powinna się cieszyć ich
szczęściem, czy zwymiotować na myśl o warunkach, które tej dwójce najwyraz
niej nie
odbierały ochoty na igraszki. Pochyliła się i wyjęła spod łóżka Syriusza kilka
przedmiotów.
Zdjęcie w srebrnej ramce przedstawiające młodego Blacka razem z bardzo do niego
podobnym młodszym chłopcem ("To musi być Regulus"  pomyślała) postawiła na
komodzie i przez chwilę wpatrywała się w nie z zainteresowaniem. Widziała w albumie
Harry'ego kilka zdjęć młodego Syriusza, wiedziała, że był kiedyś bardzo przystojny, ale
to zdjęcie jako pierwsze oddawało coś, co póz
niej trudno było już w nim dostrzec 
wyraz
nÄ… rysÄ™ arystokratycznej nonszalancji.
Kilka listów od Jamesa Pottera, których taktownie nie otwierała, a jedynie odłożyła na
bok, by przy najbliższej okazji przekazać Harry'emu. Pismo, którym jego ojciec
adresował koperty, było znacznie bardziej staranne od pisma Harry'ego, ale i w pewien
sposób wywołujące na twarzy uśmiech  duże brzuszki przy literach, długie, zawijane
ogonki, zamaszyste przecinki... Ginny miała irracjonalne wrażenie, że mogłaby się z
nim zaprzyjaz
nić.
W końcu złapała niewielki kieszonkowy zegarek i przysunęła go sobie pod nos, by móc
mu się lepiej przyjrzeć. Kształt miał okrągły, wygląd raczej niepozorny, a jedyną
wzbudzającą zainteresowanie cechą było ciche tykanie na granicy słyszalności, choć
wskazówki się nie poruszały. Ginny postanowiła odłożyć znalezisko aż do powrotu
Harry'ego.
Chociaż...
Może powinna spróbować go nakręcić?
 Hermiono!  krzyknęła w głąb ciemnego korytarza. Mlaskanie ustało.  Hermiono!
Znalazłam coś ciekawego!
Chwila ciszy i nerwowe szuranie, a po chwili:
 Zaraz u ciebie będę!
Ginny pokręciła głową na ten całkowity upadek moralności, wspominając jednocześnie
upojne chwile z Harrym nad jeziorem kilka lat temu. Wiele by dała, by móc być z nim
teraz tak szczęśliwa, jak Hermiona była z Ronem.
Przyłożyła zegarek do ucha. Tykanie nie dawało jej spokoju. Tik tak tik tak tik
tak...
Może wskazówki się zepsuły?
Potrząsnęła nim lekko. Tik tak tik tak tik tak... Pewnie wystarczy go nakręcić.
Odblokowała maleńkie pokrętło i chwilę się zawahała  może faktycznie powinna
zaczekać na Hermionę?  a potem delikatnie przekręciła je w prawo.
Poczuła mocne szarpnięcie, a potem ssanie, jakby wciągał ją potężny wir. Chciała
poruszyć ręką, ale nie panowała nad swoim ciałem. Wirowała coraz szybciej i szybciej,
zawroty głowy stały się nie do zniesienia, zrobiło jej się niedobrze, a potem wir zaczął
się oddalać, szum wokół niej cichł, a ona sama robiła się cięższa, aż w końcu straciła
świadomość.
Głowa pulsowała jej bólem nie do zniesienia. Otworzyła oczy, ale pokój zlał się
wwielobarwną plamę, a łupanie w czaszce przybrało na sile, więc ponownie je
zamknęła.
"Co, u licha?..."  pomyślała i przyłożyła dłonie do twarzy. Wszystko było w porządku,
każdy element na swoim miejscu, żadnych drastycznych zmian. Spróbowała zamrugać.
Ból zelżał nieco, ale wzrok nie zdążył się jeszcze dostosować  plama powoli
formowała się w znajome kształty. A
óżko Syriusza, regał, komody, stos ciuchów na
podłodze... Podniosła się szybko na łokciach i rozejrzała niepewnie dookoła. Ile musiała
tam leżeć? Dlaczego nie pamięta, by dokończyła sprzątanie pokoju?
"O nie! Straciłam pamięć!"  pomyślała z przerażeniem.
Ulga spowodowana wcześniej uświadomieniem sobie, że nie aktywowała jednak
międzynarodowego świstoklika do Australii, została szybko zastąpiona przez poczucie
niepewności. Gdzie jest Hermiona? Harry? Ron? KTOKOLWIEK? Czemu pozwolili jej tutaj
leżeć, a sami...
Jej rozważania zostały gwałtownie przerwane przez wtargnięcie do sypialni półnagiego
mężczyzny z różdżką wycelowaną prosto w jej pierś. To było zbyt absurdalne, by mogła
się poruszyć.
 Kim jesteś?  zapytał nieznajomy, a Ginny pomyślała, że to dość zabawne, bo
właśnie zamierzała mu zadać identyczne pytanie. W końcu miała większe prawo tu
przebywać niż ten... ten...
 SYRIUSZ?!
Dyskretnie przesunęła rękę w okolice podołka, gdzie trzymała zazwyczaj różdżkę, ale
nie wyczuła znajomego kształtu. Mężczyzna zaczął groz
nie dyszeć. To nie był Syriusz,
którego zapamiętała z Grimmauld Place. Ten stojący przed nią mógł mieć najwyżej
dwadzieścia lat, był też jakby bardziej energiczny i zdecydowanie lepiej wyglądający.
Ukryła twarz w dłoniach i westchnęła.
 To się nie może dziać naprawdę  powiedziała, bardziej do siebie niż do niego. On
zaś wciąż stał przed nią z uniesioną różdżką i miną wyrażającą zarówno uprzejme
zainteresowanie, jak i kończącą się powoli cierpliwość.
 Dowiem się, kim jesteś i, co ważniejsze, jak się przedostałaś przez zaklęcia
ochronne? Kto cię przysłał? Masz minutę i lepiej, żebyś brzmiała wiarygodnie.
Ginny prychnęła. Za kogo on się uważał? Na wszelki wypadek uszczypnęła się jeszcze
wprzedramię, mając cichą nadzieję, że to tylko sen, ale magicznie ożywiony Syriusz nie
zniknął. Ba, stał się może jeszcze bardziej nawet realny, kiedy odepchnął się od ściany
izbliżył o kilka kroków, tak że jego różdżka celowała w nią z naprawdę bardzo, bardzo
bliska.
 Nazywam się Ginny Weasley  powiedziała w końcu. Drgnął, kiedy usłyszał
nazwisko.
 Weasley. To interesujące, bo, o ile mi wiadomo, w rodzinie Weasleyów od kilku
pokoleń nie urodziła się ani jedna dziewczynka.
 Cóż, urodziłam się ja  odpowiedziała chłodno Ginny.  Jestem córką Artura i Molly
Weasley.
Syriusz roześmiał się tak głośno, że zadrżały poustawiane na komodzie modele
motocykli.
 Pamiętasz, kiedy wspominałem, że powinnaś brzmieć wiarygodnie?  Machnął
różdżką, a cienkie sznurki oplotły jej ciało, zanim zdążyła sięgnąć za pazuchę. Nie była
zresztą pewna, czy znalazłaby tam to, czego potrzebowała. Wciąż nie rozumiała, co się
wydarzyło.  Nie spodobało mi się twoje wyjaśnienie. A jeśli zaczniesz opowiadać
kolejne bajki, które mi się nie spodobają...  Skinął od niechcenia nadgarstkiem,
ależący pod oknem słoik wybuchł, pryskając w Ginny kawałkami szkła.  Mów.
Niepewność zaczęła ustępować miejsca wściekłości. To, w jaki sposób potraktował ją
Syriusz, nie dało się wytłumaczyć żadnymi środkami ostrożności. Przecież nawet nie
sięgnęła po różdżkę!
 Posłuchaj mnie. A kiedy mówię "posłuchaj mnie", mam na myśli "posłuchaj mnie
uważnie, bo nie będę powtarzać". Nie wiem, co się stało. Nie wiem, jak tu trafiłam. Na
dodatek zaczynam się niepokoić, że odkręcanie tego może nie należeć do prostych
ibezbolesnych. W jednej chwili robiłam porządek pod łóżkiem Harry'ego, a w drugiej...
znalazłam się tutaj. Wydaje mi się, że... jeśli zaczniesz się śmiać, przysięgam, że cię
przy najbliższej okazji przeklnę, a jestem prawdziwą mistrzynią Upiorogacka, nie
poznasz po tym swojej twarzy... Wydaje mi się, że przeniosłam się w czasie.
Nastała kilkusekundowa cisza, podczas której Syriusz wydawał się intensywnie nad
czymś myśleć. W końcu, kiedy Ginny zaczynała się już niecierpliwić, zmarszczył brwi
izapytał:
 Upiorogacka? Co to takiego?
Ginny otworzyła usta w wyrazie niedowierzania.
 Czy naprawdę ze wszystkich tych informacji uznałeś Upiorogacka za najciekawszą?!
 Wybacz, dziewczyno. Laska z przyszłości trafiająca prosto do mojego łóżka brzmi
odrobinÄ™ mniej wiarygodnie.
 Znam przyszłego ciebie.
Syriusz wyszczerzył zęby.
 I pewnie jesteś w przyszłości moją dziewczyną. Nie, nie, czekaj... Żoną!
 Jesteś niepoważny. Mama miała co do ciebie rację. Nie, nie jestem twoją dziewczyną,
żoną, kochanką, siostrą, córką ani matką.
Szarpnęła rękami, ale sznurki oplatały ją ciasno. Zaczęła żałować, że dała się omamić
temu okropnemu tykaniu!
Tykanie...
 Zegarek!  krzyknęła i zaczęła się rozglądać dookoła.  To wszystko przez ten
przeklęty zegarek!
 Przeniosłaś się w czasie za pomocą zegarka?
 TAK!
Na twarzy Syriusza po raz pierwszy od początku tego niecodziennego spotkania pojawił
siÄ™ rumieniec.
 Ale nie takiego... okrągłego...
 ... którego wskazówki się nie poruszały...
 ... a mimo wszystko...
 ... nieznośnie tykającego? Tak.
Chłopak podrapał się po głowie i rzucił Ginny niemal przepraszające spojrzenie.
 Znalazłem go dziś rano. Potrzebowałem zegarka, a ten wydawał się całkiem
gustowny. Mogłem go... nakręcić. Dla próby.  Oczy Ginny zaczęły ciskać błyskawice. 
Ale nie działał.
 Cóż. Działał. Tylko nie był zegarkiem. Czy możesz mnie rozwiązać?
 Nie sÄ…dzÄ™.
 CO MAM CI JESZCZE POWIEDZIEĆ, ŻEBYŚ MI UWIERZYA
?
 Może cokolwiek interesującego, bo na razie wciąż najbardziej podobał mi się
Upiorogacek. Co to?
Ginny westchnęła, a potem wytłumaczyła Syriuszowi działanie zaklęcia. Ku jej
zaskoczeniu, natychmiast uwolnił ją z więzów. Pokonała chęć odpłacenia mu pięknym
za nadobne, usiadła i zaczęła rozcierać sobie nadgarstki.
 Wymyśliliśmy z Jimem tę klątwę. Upiorogacek to idealna nazwa, żałuję, że sami na to
nie wpadliśmy. Dzięki.
 Nie ma za co.
 A więc kim jesteś?
 Już ci mówiłam. Ginny Weasley, córka Artura i...
 Nie urodziłaś się jeszcze.
 Celne spostrzeżenie.
 A
ał. Szkoda. Zacząłem się przyzwyczajać do myśli, że jesteś moją żoną  zakpił
Syriusz, a Ginny przewróciła oczami.
Spuściła nogi z łóżka i dopiero teraz zauważyła, że sypialnię Syriusza w obecnym jej
stanie różnił od stanu z przyszłości jedynie brak pokładów kurzu i pleśni. Chłopak
podążył za jej spojrzeniem, ale nie miał nawet wystarczająco przyzwoitości, by się
zawstydzić. "A powinien"  pomyślała Ginny, czując, że nie będzie mogła dłużej
ignorować jego nagiego torsu. Jakby wyławiając tę myśl z setek innych, Syriusz
zanurkował pod łóżko i wyciągnął stamtąd koszulę, którą po szybkim obwąchaniu
zarzucił na ramiona.
 Który mamy rok?  zapytał i ponownie skupił wzrok na Ginny.
 Wy? Nie mam pojęcia. My dwutysięczny.
 Sądząc po twoim czułym powitaniu... znamy się, tak?
"Znaliśmy".
 Tak  odpowiedziała zdawkowo. Miała nadzieję, że Syriusz nie zacznie wypytywać
oszczegóły.
 SkÄ…d?
 Z Zakonu.
 A więc Voldemort...
 Nie żyje.
 Kiedy?
 Dwa lata temu.
Wciągnął szybko powietrze, jakby nie dowierzając, że wojna mogła trwać tak długo.
 Jak?...
 Słuchaj, nie jestem pewna, czy mogę ci to mówić. Hermiona wspominała...
 Kto?
 Moja przyjaciółka. Nieistotne. Słuchaj, myślisz, że mogłabym się zobaczyć
zDumbledore'em?
Na tę myśl jej żołądek zawiązał się w ciasny supeł. Żywy Dumbledore w pełni swoich
magicznych mocy. Czy będzie musiała mu powiedzieć, jak umarł? A może sam to z niej
wyczyta? A jeśli zmieni bieg historii, czy... czy będzie mogła wrócić? Zaschło jej
wgardle, kiedy pomyślała, że mogłaby już nigdy nie zobaczyć Harry'ego. Wydawało jej
się, że poprzedni wieczór zdarzył się lata temu.
Syriusz nagle jakby skulił się w sobie.
 Dumbledore jest pewnie... bardzo zajęty  powiedział bez przekonania.  A poza
tym...
 Nie powiem mu, że to ty zacząłeś zabawę zegarkiem  przerwała mu Ginny
zirytacją.  Po prostu pozwól mi się z nim zobaczyć. Chcę wrócić do domu.
Przez chwilę patrzyli sobie w oczy, a potem Syriusz sięgnął do kieszeni i wyciągnął z
niej małe lusterko. Pochylił się i  ku zaskoczeniu Ginny  szepnął do niego:
 Sytuacja krytyczna. Moje mieszkanie. Teraz.
 Co?...  zaczęła Ginny, ale jej towarzysz pokręcił głową.
 Poczekaj  powiedział.
Nie wiedziała, na co czekali. Czy Syriusz wezwał Dumbledore'a? Usiedli obok siebie na
łóżku, a Ginny próbowała nie skupiać się zanadto na absurdzie tej sytuacji. Oto
siedziała w sypialni Syriusza z jego dwudziestoletnią wersją  bardziej żywą i realną niż
kiedykolwiek mógłby się stać jego poazkabanowy odpowiednik. Atrakcyjny,
inteligentny, zabawny... I wszystko to miało się niedługo skończyć, a Ginny  wedle
wszelkiego prawdopodobieństwa  nie mogła nic zrobić, by temu zapobiec. Zacisnęła
zęby iodwróciła twarz w drugą stronę, by Syriusz nie mógł dostrzec jej miny.
Nagły łomot w drzwi sprawił, że podskoczyła.
Syriusz jedynie wdzięcznie zsunął się z łóżka, jakby niczego innego nie oczekiwał,
iwybiegł przez korytarz do salonu. Rozległ się dz
więk odsuwanych rygli, a potem:
 Lepiej, żebyś umierał, bo przerwałeś mi w połowie meczu.
Ginny trochę wbrew sobie zachichotała.
 To jest gorsze od umierania. W moim pokoju jest dziewczyna, która...
 Masz panienkę w pokoju i wzywasz mnie na pomoc?! Stary, odbiło ci?
 ... która twierdzi, że przybyła tu z przyszłości.
Ginny wstrzymała oddech. Spodziewała się salw śmiechu  już po powitaniu
zorientowała się, kto był tym wyczekiwanym przez Syriusza gościem (jak mogła się nie
domyślić wcześniej?), teraz całe jej ciało z niewiadomych przyczyn zesztywniało
iprzestało reagować na polecenia  usłyszała tylko szuranie, jakieś szepty, a w końcu
zza framugi wychyliła się, jakże znajoma, czarna czupryna.
James był niezwykle podobny do Harry'ego, a jednocześnie różnił się od niego każdym
najdrobniejszym szczegółem. Ginny nie miała czasu na zastanawianie się, jak to wogóle
możliwe, bo teraz już cały Potter, nie tylko jego głowa, zmaterializował się przed nią ze
skrzyżowanymi ramionami i rozbawioną miną.
 A więc to ty jesteś tajemniczą nieznajomą z przyszłości.
 Nie taką tajemniczą  odezwała się Ginny, bo już nie mogła wytrzymać napięcia.
Iwtamtej chwili miała w nosie, jaką ilość informacji wszechświat uzna za nazbyt dużą.
 Jestem przyjaciółką twojego syna.
Syriusz zagwizdał, gotów się roześmiać razem z Jamesem  wyglądał, jakby tylko
czekał na znak. Ale James nie sprawiał wrażenia osoby przesadnie rozbawionej, był
raczej zaciekawiony i trochÄ™... przestraszony?
 Mam syna?  zapytał cicho.
 Harry. Jest wspaniały.
Obaj z Syriuszem wydawali się dość mocno wstrząśnięci tą informacją. James
przekrzywił w końcu głowę, jakby się nad czymś zastanawiał, a potem nieoczekiwanie
spojrzał Ginny w oczy i uśmiechnął się łobuzersko. Kogoś jej przypominał, kogoś, kto
nie był Harrym...
A potem mrugnął i Ginny już wiedziała. Fred. Potrząsnęła głową, próbując odsunąć od
siebie tę niezbyt szczęśliwą myśl.
 Słuchaj, eee... James  powiedziała, czując się odrobinę nierealnie. Nigdy nie
próbowała sobie nawet wyobrazić ojca Harry'ego inaczej niż idei spoczywającej pod
kamienną płytą w Dolinie Godryka. Teraz stał przed nią żywy, realny, namacalny.  Czy
możesz być odrobinę bardziej pomocny od swojego przyjaciela? Potrzebuję się spotkać
z Dumbledore'em.
Wzruszył ramionami i wymienił z Syriuszem znaczące spojrzenia. Z boku wyglądało to
tak, jakby czytali sobie w myślach, bo Black jedynie skinął głową, obrócił się na pięcie
iwyszedł z pokoju. Ginny i James zostali sami.
Jego oczy były zupełnie inne niż oczy Harry'ego  jasnobrązowe, roześmiane,
błyszczące... trochę jak oczy psa, który czeka na rzucenie mu piłki, merdając ogonem.
W niczym nie przypominały skupionych, zmęczonych oczu jego syna, w kącikach
których trudno było dostrzec choćby jedną zmarszczkę świadczącą o tym, że w życiu
Harry'ego zdarzały się również radosne chwile. Oczy Jamesa były ich całkowitym
przeciwieństwem  Ginny nie mogła oderwać od nich wzroku.
 Nie zmyślasz? Naprawdę znasz mojego syna?
 Nikogo poza moimi braćmi nie znałam nigdy lepiej.
 Więc wy?...  James wykonał dziwny ruch szyją i znowu do niej mrugnął.
 Nie. KiedyÅ›... Ale teraz nie.
 Powiedz mi coÅ› o nim. Jaki jest?
 Bardzo dzielny  odrzekła Ginny czule. Na samo wspomnienie o Harrym poczuła
rozpływające się po jej ciele ciepło. Tak bardzo chciałaby wrócić. Nie mogła powiedzieć
zbyt wiele, ale doskonale wiedziała, co powinno zadowolić Jima.  Na swoim
pierwszym roku został wybrany najmłodszym szukającym stulecia.
Miała rację  Potter wypiął pierś tak dumnie, że przez chwilę obawiała się, że pęknie.
 A ja?
Spuściła wzrok na jego dłonie. Nie miała pojęcia, jaki mógłby być dorosły James Potter,
nigdy go przecież nie poznała.
 Wiesz  mruknęła. Z niewiadomych przyczyn znacznie trudniej było jej skłamać
wtym przypadku niż wcześniej w rozmowie z Syriuszem.  Ty... nic się nie zmieniłeś.
 Naprawdę?  zapytał, siadając obok niej na łóżku, za co była mu wdzięczna, bo
poczuła się zdecydowanie swobodniej, nie musząc ciągle unikać tego przeszywającego
spojrzenia. Roześmiał się, a potem, ku przerażeniu Ginny, dodał:  Nie żyję, prawda?
Kiwnęła głową.
 Wybacz.
 Kiedy?
 Nie mogę ci powiedzieć.
 To prawda, nie powinnaś. A... matka? Nie powiedziałaś, kto jest jego matką.
 Wiesz, chyba w ogóle nie powinnam otwierać ust. Jeśli jeszcze nie wiesz, to znaczy,
że mogłabym sporo namieszać, zdradzając ci jej tożsamość. Spotykasz się z kimś?
 Nie. Tak. Nie.  Podniosła głowę, by na niego spojrzeć. Jego mina wyrażała
zrezygnowanie.  Nie wiem. Kocham... wydaje mi się, że kocham... Ale nie wiem, którą
z nich.
 To jest ich więcej niż jedna?  zapytała Ginny ze zgorszeniem, zapominając, że nie
powinna się angażować emocjonalnie w ten świat. Harry pół życia karmił się mitem
nierozłączności swoich rodziców, a teraz James mówił jej, że kochał kogoś oprócz Lily
Evans?
 Ooo tak  rozległ się głos od progu, oznajmiający powrót Syriusza.
Ginny odwróciła głowę. Black nie był sam  towarzyszył mu Albus Dumbledore. Oczy
dyrektora ledwie zauważalnie błysnęły, kiedy ich spojrzenia się spotkały.
 Dzień dobry Ginny Weasley  powiedział wesoło i skłonił się, jakby witał dawno
niewidzianą znajomą.  Syriusz wspominał, że masz mi do opowiedzenia bardzo
ciekawÄ… historiÄ™.
Co się będziemy czarować  informacja zwrotna w postaci komentarzy jest nie tylko
miła, ale i niezwykle motywująca :). Dziękuję bardzo serdecznie wszystkim i zapraszam
na kontynuacjÄ™.
Albus Dumbledore rzucił jedno spojrzenie chłopcom, a oni natychmiast opuścili pokój,
zostawiajÄ…c Ginny sam na sam z dyrektorem.
 A więc przeniosłaś się tutaj w czasie z roku...
 Dwutysięcznego  odpowiedziała Ginny.
 Oczywiście, oczywiście  mruknął i zacmokał ze zrozumieniem.  I w ciągu
zaledwie...  spojrzał na zegarek  dwudziestu minut zdążyłaś poważnie zachwiać
naszą rzeczywistością.
 Ja... Zachwiać? Przecież nie powiedziałam...
 Niczego znaczącego? Dla ciebie może nie  odrzekł uprzejmie Dumbledore. Przez
cały czas na jego ustach błąkał się delikatny uśmiech, jakby Ginny dostarczyła mu
swoim pojawieniem się rozrywki, za którą tęsknił.  Powiedziałaś Syriuszowi, kiedy
skończyła się wojna. Nie sądzę, by miało mu to w czymkolwiek przeszkodzić, rzecz
jasna, ale osobę słabszą psychicznie mogłoby zaniepokoić, może załamać, może
doprowadzić do... Ale o czym to ja?... Ach tak. Panno Weasley. Ginny. Nawiasem
mówiąc, bardzo ładne imię. To od Ginewry, nie mylę się?  Ginny skinęła tylko głową,
zbyt onieśmielona, by przerwać monolog Dumbledore'a.  Chyba je podsunę Arturowi i
Molly, kiedy przyjdzie na ciebie pora.
 A więc...  upewniła się Ginny, bo z oczu dyrektora trudno było cokolwiek wyczytać.
 Wierzy mi pan, tak?
 Ależ oczywiście, że ci wierzę, moja droga. Obawiam się jednak, że nie potrafię
rozwiązać twojego problemu.
Ginny zamrugała. Słowa Dumbledore'a nie od razu pokonały drogę z jej uszu do
odpowiedniego obszaru mózgu, ale całe ciało natychmiast zesztywniało. "Nie potrafię
rozwiązać twojego problemu". Czy on naprawdę właśnie to powiedział?
 To znaczy, że... nie będę mogła wrócić do domu?  zapytała z przerażeniem.
W ustach poczuła nagłą suchość, a przed oczami pojawiły jej się kolorowe plamy. Harry.
Rodzice. Ron. George. Hermiona. Nigdy ich już nie zobaczy?
  Och, tego nie powiedziałem  ucieszył się dyrektor.  Stwierdziłem jedynie, że w
tej chwili nie jestem w stanie ci pomóc. Obawiam się, że będziesz musiała z nami
zostać na jakiś czas.
 Jakiś czas  powtórzyła Ginny. Dumbledore wciąż uśmiechał się dobrotliwie, co
powoli zaczynało wyprowadzać dziewczynę z równowagi. Ona prawdopodobnie nigdy
już nie zobaczy swojej rodziny, przyjaciół, Harry'ego, a on spogląda na nią, jakby była
ciekawym okazem tykwobulwy!  Jakiś czas. Może do jutra, może na miesiąc, może na
rok, czy tak?
 Dokładnie tak.
 I... nic pan nie może zrobić?!  zawołała niemal rozpaczliwie. Przecież to
Dumbledore, Dumbledore znajduje wyjście z każdej sytuacji! Musi jej pomóc wrócić,
musi zrobić cokolwiek, przecież nie mogła utknąć tam na zawsze! Przeklęty Syriusz
i jego zegarek! Przeklęta ochota, by go nakręcić! Przeklęty Harry, który nie potrafił się
zdecydować!
 Widzisz, Ginny... Mogę ci mówić po imieniu?  Kiwnęła sztywno głową. Miała w
nosie, jak się będzie do niej zwracał, byle ją z tego wyciągnął. Był jej ostatnią deską
ratunku. Był Dumbledore'em.  Nie istnieje taka magia, taka kontrolowana magia,
która przenosi ludzi w czasie o dziesiątki lat. Parę godzin, kilka dni... Do tego służą nam
zmieniacze czasu. Ale żeby przetransportować kogoś wiele lat wstecz, potrzeba
skomplikowanych zaklęć i ogromnej precyzji. Jeśli będziemy pewni, że potrafimy cię
zwrócić odpowiedniej płaszczyz
nie czasowej, niezwłocznie wyślemy cię z powrotem.
Tymczasem sugeruję, byś nie opuszczała tego mieszkania i nie próbowała zdradzać
jego bywalcom szczegółów dotyczących ich przyszłości. Teleportuję się stąd
natychmiast do ministerstwa, Augustus Rookwood jest specjalistą od podróży w czasie,
on...
 NIE!  wyrwało się Ginny, zanim zdążyła pomyśleć. Ale przecież musiała temu
zapobiec, musiała się przyznać do tej wiedzy. Nie mogła pozwolić, by Rookwood wszedł
w posiadanie tak cennej dla Voldemorta informacji.  Augustus Rookwood jest
śmierciożercą.
To zdanie zrobiło na Albusie Dumbledorze olbrzymie wrażenie. W końcu  co Ginny
powitała z ulgą  przestał się uśmiechać, pochylił za to głowę i spoglądał na swoją
rozmówczynię poważnie sponad okularów-połówek. Uznał najwyraz
niej, że mówiła
prawdę, bo w końcu skłonił się lekko i splótł palce na podołku.
 To bardzo poważne oskarżenie, ale wierzę, że masz powód, by je wysuwać.
 Owszem  odpowiedziała Ginny chłodno.  Jestem tego najzupełniej pewna.
Rookwood jest sługą Lorda Voldemorta. Który mamy rok?
 Dwudziesty szósty marca tysiąc dziewięćset siedemdziesiątego dziewiątego.
 A więc za niecałe trzy lata zostanie skazany na dożywocie w Azkabanie.
 Augustus Rookwood był dotychczas naszym głównym konsultantem z Departamentu
Tajemnic  powiedział Dumbledore bardzo cicho, jakby do siebie.  To bardzo cenna
wiadomość, Ginny. Myślę, że powinniśmy zmodyfikować trochę plany.
 Zmodyfikować plany  powtórzyła Ginny.
Zaczynało jej powoli szumieć w głowie od nadmiaru informacji. Voldemort zginął, wojna
się skończyła, wszyscy mieli szansę po latach strachu zacząć w końcu prowadzić
normalne życia. Tymczasem w tym świecie wojna dopiero się zaczynała, ba, zaczynała
się pierwsza wojna, a jeśli Ginny się nie uda w miarę szybko tego świata opuścić, być
może wymaże z historii całą swoją powojenną rzeczywistość, swoje szczęśliwe życie,
być może będzie musiała przeżyć wojnę jeszcze raz. Jęknęła w duchu, ale wyraz jej
twarzy pozostał niezmieniony, kiedy przeniosła wzrok z powrotem na dyrektora, a ten
zmrużył oczy i ponownie się uśmiechnął.
 To ogromna odpowiedzialność i wielki sprawdzian dla twojej siły ducha, Ginny
Weasley. Czy jesteś gotowa na podjęcie się bardzo ryzykownej misji?
 Tak  odpowiedziała bez zastanowienia.
Cokolwiek mogło sprawić, że wróciłaby do domu, który wciąż byłaby w stanie nazywać
domem  była zdeterminowana, by to zrobić.
Inaczej nie nazywa siÄ™ Ginny Weasley.
 Dobrze  powiedział Dumbledore poważnie, ale z błyskiem w oku.  Bardzo dobrze.
Co wyznałaś już Jamesowi i Syriuszowi?
Opowiedziała o wszystkim, co się wydarzyło od początku jej podróży aż do tamtej
chwili. Dyrektor słuchał jej uważnie i bez choćby mrugnięcia okiem, choć powieka mu
wyraz
nie zadrżała, kiedy przyznała się, że nie okłamała Jamesa w sprawie jego śmierci.
 To bardzo ważne, Ginny, byś się nauczyła panować nad świadomością własnej
rzeczywistości. Każdy najdrobniejszy nawet szczegół może zaważyć na losach całej
czarodziejskiej społeczności. Krótka wymiana zdań z drugim człowiekiem może zmienić
decyzje, które kiedyś okażą się istotne. Wierzę, że to rozumiesz.
 Oczywiście. Ale dlaczego... dlaczego pan mi to mówi? Przecież miałam zostać tutaj
i czekać, aż będę mogła wrócić.
Dumbledore zacmokał w bardzo niepokojący sposób. Ginny odruchowo przygryzła
policzki, czekajÄ…c na cios.
 Twoja wzmianka o... politycznych sympatiach Augustusa każe mi przypuszczać, że
świat, z którego pochodzisz, nie jest czystą kartką, na której ktoś zrobił właśnie kleksa.
Podróże w czasie to jedna z najsłabiej poznanych dziedzin magii. Nie mogę być niczego
pewny, zwłaszcza biorąc pod uwagę niezwykłość twojego przybycia tutaj. Zalecałbym
ci jednakże szczególną ostrożność podczas podejmowania jakichkolwiek decyzji.
Wydaje się, że historia mogła zostać zapisana już na wspomnianej kartce z kleksem, a
próba wywabienia go mogłaby się skończyć równie z
le jak tworzenie nowych plam.
Z całej tej wyszukanej metafory Ginny wyłuskała dla siebie jedną informację, która
stawiała na głowie całe jej życie.
 Tym kleksem... jestem ja, prawda?
Dumbledore kiwnął głową.
 To znaczy, że jeśli nie zachowam równowagi w tym świecie, mój... mój może przestać
istnieć?
 Obawiam się, że twoje rozumowanie jest słuszne. Jesteś teraz panią swojego czasu.
"O nie!"  krzyknął jej mózg bardzo słabo, jakby chciał się bronić, ale jednocześnie
zdawał sobie sprawę, że każda próba ucieczki będzie bezcelowa. Usta Ginny wydawały
się w ogóle nie współpracować z resztą ciała, bo kiedy odezwała się, by podsumować tę
rozmowę, głos wydobywający się z jej gardła brzmiał bardzo pewnie, sucho i rzeczowo.
 Jeśli jest cokolwiek, cokolwiek, co sprawi, że będę mogła wrócić, zrobię to bez
wahania.
Ostatecznie  to było jedyne wyjście.
Po wysłuchaniu litanii rad i wskazówek Dumbledore'a Ginny w końcu mogła opuścić
sypialnię i przejść do salonu, gdzie zastała Jamesa i Syriusza siedzących naprzeciwko
siebie okrakiem na oparciu kanapy i dyskutujących o czymś przyciszonymi głosami.
Odchrząknęła głośno, ale zupełnie się tym nie przejęli  Syriusz dokończył
niewzruszenie rozpoczętą myśl, a dopiero potem zwrócił ku niej twarz.
 Podobno masz tu zamieszkać  powiedział z rozbawieniem.  Myśleliśmy właśnie
nad twoim nowym imieniem. Co powiesz na HiacyntÄ™ Abigail McDonald?
 Imię prawie równie urocze jak Walburga  odcięła się Ginny, a James wybuchnął
śmiechem. Black skrzywił się niemiłosiernie, jakby zmusiła go właśnie do przełknięcia
syropu z czyrakobulwy.
 Znasz moją mamuśkę?
 Miałam tę wątpliwą przyjemność. Myślałam o czymś zwyczajnym... Hermiona
Thomas?
 Mówiłaś, że Hermiona to jakaś twoja przyjaciółka. Nie chcemy, żeby...
 Tak, to moja przyjaciółka, ale ma inne nazwisko i pochodzi z mugolskiej rodziny. Nikt
się nigdy nie zorientuje, że Hermiona Thomas z przeszłości miała cokolwiek wspólnego
z Hermioną Granger, która o świecie czarodziejskim dowie się dopiero za jedenaście lat
z hakiem.
 No nie wiem  mruknął Syriusz, wciąż wyglądając na nieprzekonanego.  Dziwne
jakieś to imię. Nie znam żadnej Hermiony...
W głowie Ginny rozległo się natrętne bzyczenie, niczym ostrzeżenie o jakimś
przeoczonym szczególe. Zamknęła oczy i pozwoliła swoim myślom wędrować
w poszukiwaniu brakujÄ…cego elementu...
 Masz bardzo ciekawe imię, Hermiono  mówi Syriusz, wyciągając swoje długie nogi
na dywanie salonu domu przy Grimmauld Place 12. Zrobili sobie przerwÄ™ od pracy,
teraz on, Ginny, Ron i Hermiona siedzą pod ścianą i obserwują, jak Molly wrzeszczy na
bliz
niaków za nakarmienie Stworka krwotoczkami.
 Moi rodzice są wielkimi fanami mitologii greckiej  odpowiada Hermiona i uśmiecha
się szeroko. Długo jeszcze wymienia słynne postacie z mugolskiej kultury noszące to
imię, ale Ginny jest zbyt zmęczona, by się temu przysłuchiwać. Ron też wygląda, jakby
przysypiał. Zastanawia się, czy grzecznie będzie położyć głowę na jego ramieniu
i odpłynąć na chwilę w trakcie monologu przyjaciółki, ale wtedy dostrzega spojrzenie
Syriusza. Black patrzy na Ginny uważnie, a jego mina wyraża rozczarowanie.
"Święty Syriusz Black"  myśli dziewczyna ze złością, przecierając zmęczone oczy
i zmuszając się, do skupienia uwagi na wywodach Hermiony. "Założę się, że ciebie też
to nie interesuje. Mam w nosie twoje karcÄ…ce grymasy".
 Znałem kiedyś jedną Hermionę  mówi w końcu Syriusz, kiedy Hermiona przerywa
na chwilę, by zaczerpnąć powietrza. Ron wzdycha z ulgą.  Była do ciebie bardzo
podobna.
 Naprawdę?  jąka Hermiona i rumieni się okropnie. Nie widzi, że kiedy Syriusz
wypowiada ostatnie zdanie, jego wzrok wciąż skupiony jest na Ginny.
 Hermiona Thomas, tak się nazywam. Jestem Brytyjką, która spędziła dzieciństwo we
Francji. Skończyłam Beauxbattons i jestem...
To ostatnie nie mogło jej przejść przez gardło. Wyręczył ją Syriusz.
 Moją nową dziewczyną  oznajmił i wyszczerzył zęby w bardzo niepokojącym
uśmiechu.  A więc od czego zaczniemy nasz związek?
 Od posprzątania twojego mieszkania. Jak można żyć w takim chlewie?
Ginny czuła, że salon stanie się jej ulubionym pomieszczeniem. Było w nim wszystko to,
co zapamiętała z mieszkania Harry'ego, ale też wiele dziwacznych przedmiotów, które
musiały zostać zarekwirowane, kiedy ministerstwo przeszukiwało lokal po ucieczce
Syriusza z Azkabanu. Wykrywacze wrogów, kilka magicznych zwierciadeł, których
właściwości Ginny była niezmiernie ciekawa, zakurzone księgi z kruszącymi się
kartami... A pod ścianą motocykl wielkości dziecięcego rowerka  zapewne
potraktowany zaklęciem zmniejszającym. Ginny dobrze znała ten model.
Syriusz przerzucił prawą nogę przez oparcie i osunął się na poduszki z wyrazem
lekceważenia wymalowanym na twarzy.
 Czuj się jak u siebie w domu  powiedział i machnął ręką w nieokreślonym kierunku,
jakby liczył na to, że Ginny lada moment rzuci się na kolana i zacznie szorować
podłogę.
Nie skomentowała tego, a jedynie posłała w jego kierunku ironiczny uśmiech.
 To nie ja będę sprzątać  odrzekła chłodno i zwróciła się do Jamesa, który słuchał tej
wymiany zdań ze szczerze ubawioną miną.  To gdzie masz ten mecz?
 U siebie. Dom moich rodziców jest chroniony tak wieloma zaklęciami, że od jakiegoś
czasu nasz ogród służy wszystkim znajomym za centrum sportu. Grasz?
 A mogę?!  podekscytowała się Ginny. Jeśli pobyt w tamtym świecie nie oznaczał
zrezygnowania z quidditcha, może nie będzie aż tak z
le?
 Jaka pozycja?
 Ścigająca, choć jako szukająca też daję radę.
James złapał ją za rękę i przyciągnął do siebie.
 Dobra, bracie, poradzisz sobie sam ze sprzÄ…taniem? Porywam twojÄ… laskÄ™ na mecz.
 Nie nazywaj mnie tak  prychnęła Ginny, obserwując zbolałą minę Syriusza. 
W każdym razie nie kiedy jesteśmy we troje i nie musimy udawać, że jestem Hermioną
Thomas.
Odwróciła się, by wraz z Jamesem opuścić mieszkanie, gdy zatrzymał ich głos Blacka.
 Hej, dziewczyno, myślisz, że możemy powiedzieć Remusowi i...
 NIE!  warknęła ostrzegawczo, a kiedy Syriusz dostrzegł ogień w jej oczach,
zamknął usta i nie powiedział nic więcej. Remus nie powinien wiedzieć, to prawda, ale
tym, co przeraziło ją o wiele bardziej, była perspektywa poinformowania o sytuacji
Petera Pettigrew. Ta informacja byłaby o wiele cenniejsza niż miejsce kryjówki Potterów,
o to mogłaby się założyć.  Dumbledore powiedział, że już wasza trójka to zbyt wielu
wtajemniczonych. Musicie przysiąc, że nie powiecie nikomu, nawet Remusowi
i Peterowi.
Bardzo się starała, by jej mina nie wyrażała obrzydzenia, kiedy wymawiała ostatnie
imię. Cokolwiek się stanie, nie może im powiedzieć. Spojrzała Jamesowi w oczy i ta
perspektywa zabolała ją bardziej niż jakakolwiek inna rzecz od początku podróży.
Chłopcy pokiwali głowami, Syriusz wyraz
nie niepocieszony.
Ginny nie mogła przestać myśleć o tym dziwnym wspomnieniu sprzed kilku minut. Czy
naprawdę była w tym świecie już wcześniej i wpłynęła na kształt swojej własnej
rzeczywistości? Jeśli tak  dlaczego nikt jej tego nigdy nie powiedział, by nie błądziła
po omacku i wiedziała, kiedy nie będzie już potrzebna. Czy domyśli się sama w miarę
rozwoju wydarzeń? Te i inne pytania dręczyły ją, kiedy teleportowała się z Jamesem na
skraj jakiegoś parku i ramię w ramię zmierzali w kierunku dużego, pięknego domu
z ogrodem, który musiał być jego domem rodzinnym. Okolica była niezwykle
malownicza, prawie jak obrazek z mugolskiego kalendarza. Ginny wcale się nie dziwiła,
dlaczego Syriusz zdecydował się na jakiś czas zamieszkać u rodziców Jamesa przed
ukończeniem szkoły.
Rodzice Jamesa. Zatrzymała się w pół kroku.
 Czy... czy będą tam twoi rodzice?  zapytała ze strachem. Poznać ojca Harry'ego to
jedno, poznać jego dziadków...
 Tato umarł w zeszłym roku.
 Przykro mi.
 Dzięki. Mama pewnie będzie, o ile nie jest właśnie u pani Longbottom. Ale my nie
zamierzamy siedzieć w domu, zagramy w ogrodzie, jest jeszcze dość ciepło i jasno.
Myślę, że sporą frajdę sprawi ci poznanie dwóch osób.  Popatrzyła na niego
z zainteresowaniem.  SÄ… tutaj twoi ee... wujkowie.
 Moi wujkowie?  zapytała Ginny z umiarkowanym zainteresowaniem. Nie
przypominała sobie, by bracia taty wyrażali zainteresowanie quidditchem. Tak
naprawdę to nie przypominała sobie, by bracia taty wyrażali zainteresowanie
czymkolwiek, co nie było jedzeniem, spaniem i świętym spokojem.
 Gideon i Fabian Prewett  powiedział powoli James, obserwując minę Ginny, jakby
trochę w obawie, że powiedział coś niestosownego.
Wszystkie jej kończyny stały się nagle niezwykle ciężkie, tak że kroczyła przez trawnik,
czując się jak niezgrabny troll. Mimo to uśmiechnęła się do Jima szeroko.
 Nikt w naszej rodzinie nigdy nie nazwałby ich wujkami  powiedziała ze śmiechem.
 Te same geny co Fred i George, wiesz, moi bracia, ten sam poziom nicponiowatości.
Musiała go usatysfakcjonować ta odpowiedz
, bo rzucił jej jeszcze tylko jedno niepewne
spojrzenie i wyprzedził ją o kilka kroków, by otworzyć drzwi domu.
Poruszał się zupełnie inaczej niż Harry  było w nim coś beztroskiego i ulotnego, coś,
czego Harry nie miał szans nigdy w sobie odnalez
ć. Nie na tym poziomie doświadczeń.
Zaczęła się zastanawiać, jaki byłby Harry, gdyby wojna nie pozbawiła go ojca, gdyby
miał szansę zostać przez Jamesa wychowanym i ukształtowanym. Słyszała o Potterze
seniorze wiele skrajnych opinii w swoim życiu  z jednej strony posągowy ideał, urwis,
ale bystry, gotów oddać życie za przyjaciół, kochający do szaleństwa swoją żonę,
z drugiej pozer, arogancki palant i lekkoduszny idiota. Prawdziwy James Potter nie był
żadnym z nich, za co Ginny była mu niewymownie wdzięczna.
 No w końcu!  zawołała jakaś postać, kiedy tylko James i Ginny przekroczyli próg
kuchni. Siedem osób siedziało dookoła stołu, racząc się herbatą i ciastkami  w dwóch
z nich Ginny rozpoznała Gideona i Fabiana, bo choć włosy mieli nieco ciemniejsze,
wpadające niemal w brąz, to łobuzerski błysk w oku trudno było zignorować. "Oni też
nie żyją"  pomyślała ze smutkiem, przypominając sobie srebrny zegarek, jedyny
element nierozniesiony w pył podczas ataku śmierciożerców, a fala nienawiści większa
niż jakiekolwiek inne uczucie w jej życiu prawie pozbawiła ją tchu.
 Wybaczcie, Syriusz znalazł się w sytuacji zagrożenia życia, gdyż inaczej nie
korzystałby przecież z naszego tajnego sposobu komunikowania się przeznaczonego
właśnie na sytuacje zagrożenia życia. Innymi słowy dostał robotę, a właśnie zabawiał
swoją uroczą przyjaciółkę rozmową  wyjaśnił wszystkim i mrugnął, dając do
zrozumienia, że mówiąc "rozmowa", wcale nie ma na myśli rozmawiania. Ginny nie
mogła się powstrzymać i przewróciła oczami.  Pomyślał, że francuska gwiazda
quidditcha może nam się dzisiaj przysłużyć.
 Pensez-vous jouer au Quidditch?  odezwała się jakaś dziewczyna siedząca między
bliz
niakami.  Comme qui?
Ginny wymieniła z Jamesem szybkie spojrzenia. Nie znała francuskiego i miała nadzieję,
że nikt nie będzie od niej tej znajomości wymagał.
 Mieszkałam we Francji, ale pochodzę stąd, więc możemy rozmawiać po angielsku 
powiedziała.  Nazywam się Hermiona Thomas.
 To Fabian Prewett  rzucił natychmiast James i zaczął wskazywać kolejno osoby
siedzące przy stole, a one uśmiechały się do Ginny na powitanie albo kiwały głowami.
 Alicja Serkins. Gideon Prewett. Larry Albright. Marissa Huntington. Stewart Lincoln.
I Dorotea Potter, moja mama.
Ginny dopiero teraz zauważyła, że siedząca w cieniu kobieta, którą wzięła wcześniej za
jasnowłosą nastolatkę, była tak naprawdę zupełnie siwą starszą panią o pięknej, ale
poznaczonej czasem twarzy.
 Dzień dobry  powiedziała pani Potter i uśmiechnęła się lekko.  Wyglądasz na dość
stanowczą osóbkę, moja droga. Cieszę się, że Syriusz przestał się w końcu uganiać za
eterycznymi mimozami, przyda mu siÄ™ odrobina kobiecej dominacji.
Ginny posłała mamie Jamesa ciepły uśmiech i odwróciła się, żeby spojrzeć jeszcze raz
na tę dziewczynę, która odezwała się do niej po francusku. Nie było w niej nic
szczególnego, ot, niewysoka, dość pulchna blondynka o rumianej twarzy i
roześmianych oczach. Jak przedstawił ją James? Alicja Serkins. Serkins. Serkins.
Serkins. Nic jej to nazwisko nie mówiło. Może Alicja też zginęła na wojnie? Westchnęła i
oderwała od dziewczyny wzrok, bo James właśnie rzucił w jej stronę miotłę. Nie mogła
jednak przestać o tym myśleć. Skądś znała tę twarz. Coś jej przypominała.
Mecz trwał prawie trzy godziny, podczas których Ginny mogła się w końcu odprężyć 
poczuć się wolna, szczęśliwa i spełniona. Od kiedy po raz pierwszy ukradła miotłę ze
schowka za Norą wiedziała, że nic nie będzie jej w życiu sprawiało większej
przyjemności niż pęd wiatru we włosach, kiedy wzbija się coraz wyżej w powietrze,
wirowanie dookoła własnej osi dziesiątki stóp nad ziemią, uczucie niepewności, kiedy
w ostatniej chwili podrywa miotłę kilka cali nad boiskiem. Zapach mokrej trawy i szelest
targanych wiatrem szat  tym była i z tym kojarzył jej się Harry.
Zgrabnie wylądowała tuż przy ogrodzeniu i przez chwilę obserwowała jeszcze Jamesa,
który zataczał nad ziemią coraz szersze kręgi, jakby próbując oddalić w czasie chwilę,
kiedy będzie musiał zsiąść z miotły i ponownie zamknąć ją w schowku. Pozostali gracze
już się pożegnali i powoli opuszczali ogród, ale Ginny wiele frajdy sprawiało
obserwowanie powietrznych akrobacji Jamesa i porównywanie go do jego syna.
Obaj mieli olbrzymi talent. Ginny nie była jednak pewna, czy Harry sprawdziłby się na
innej pozycji niż szukający  zawsze skryty, zawsze wycofany, chory na myśl, że
mógłby się komuś zwierzyć ze swoich problemów... Dobrze, że znalazł takich przyjaciół
jak Ron i Hermiona, którzy siłą wyrywali z niego te sekretne plany i tajemnicze
odkrycia, by nie musiał ratować świata w pojedynkę. Czasem irytowało ją to
bezustanne stwarzanie dystansu  jakby zupełnie nie pamiętał, że bez ich pomocy,
bez pomocy wszystkich innych zaangażowanych w Zakon i Gwardię ludzi, zginąłby już
przy pierwszej próbie.
James był innym rodzajem bohatera  może muszkieterem, może rycerzem Okrągłego
Stołu. To, w jaki sposób rozmawiał z ludz
mi, czym się z nimi dzielił; jego relacja
z Syriuszem, a pewnie też z Remusem i Glizdogonem... To wszystko sprawiało, że
trudno było w nim dostrzec choćby cień tego zamkniętego w sobie człowieka, którym
został póz
niej jego syn. Trochę się tego wstydziła, ale musiała przyznać sama przed
sobą, że ta wersja chłopięcej odwagi była dużo bliższa jej sercu niż wyobcowanie
Harry'ego.
 Zamarzniesz tam!  krzyknął James, lądując kilka stóp od niej i śmiejąc się z jej
zamyślonej miny.  Czemu nie latasz?
 Chciałam cię poobserwować. Jesteś niezły. Harry odziedziczył twój talent.
 Żartujesz?! Jeśli już jesteśmy przy talencie, to popatrz na siebie! Te zwisy, te rzuty...
Kto cię tego nauczył?
Ginny wzruszyła ramionami.
 Trochę moi bracia, trochę sama się uczyłam, trochę podpatrywałam moich
ulubionych graczy. Lubię latać. Nigdzie się nie czuję bardziej wolna niż tam w
powietrzu.  Wskazała brodą bliżej nieokreślony punkt na niebie.
 Czuję, że się zaprzyjaz
nimy, Ginny Weasley  uśmiechnął się James, po czym objął
jÄ… przyjacielskim gestem i razem ruszyli przez mokrÄ… trawÄ™ w kierunku domu.
 A więc to jest jedna z nich  powiedziała po chwili Ginny, nie mogąc już dłużej
wytrzymać.  Alicja jest jedną z tych kobiet, o których mówiłeś.
 Pytasz czy informujesz?
 A jaka to różnica?
 Jeśli informujesz, to pewnie rozpoznałaś w niej matkę mojego syna. Jeśli pytasz, to
nie rozpoznałaś w niej nikogo znaczącego.
 Wiesz doskonale, że nie mogę ci nic powiedzieć. Pytam, bo nie mogę znieść tego, jak
oboje unikacie swoich spojrzeń. Jeśli ją kochasz, to dlaczego jej tego nie powiesz?
"Proszę, cokolwiek czujesz, nie rób tego, nie rób tego, nie rób tego..."
 Nie wiem, czy ją kocham. Nie wiem, czy ona kocha mnie. Czy możemy o tym nie
rozmawiać? Czuję się dziwnie, omawiając swoje życie uczuciowe z przyjaciółką mojego
syna, która przybyła tu z przyszłości, więc i tak potrafi w nim czytać jak w otwartej
księdze.
"Nawet nie masz pojęcia, jak bardzo nie potrafię, James".
 Okej. Słuchaj, możemy coś zjeść, zanim wrócę do mieszkania Syriusza? Umieram
z głodu, a szczerze wątpię, że znajdę tam coś, co będzie na tyle czyste, bym chciała to
zbliżyć do ust.
James wyszczerzył się do niej radośnie.
 Jasne! Mama zrobiÅ‚a pyszne purée, bÄ™dziesz bÅ‚agać o dokÅ‚adkÄ™.
Kiedy wróciła do mieszkania, zastała Syriusza dokładnie tak, jak go zostawiła 
siedzącego na kanapie z nogami wyciągniętymi na stole w samym środku apokalipsy.
James wyczytał awanturę w jej spojrzeniu i szybko się teleportował z powrotem do
domu, natomiast Syriusz zmierzył ją nieprzeniknionym spojrzeniem i mruknął:
 Czy księżniczka życzy sobie spać w sypialni, czy niegodna kanapa będzie
wystarczajÄ…ca?
Uśmiechnęła się do niego słodko i warknęła:
 Księżniczka może spać choćby i na podłodze, byle ta podłoga nie była oblepiona
dwudziestoletnim kurzem. Czego w "zaczniemy od posprzÄ…tania twojego mieszkania i
to nie ja będę sprzątać" nie zrozumiałeś?
 Czego w "to moje mieszkanie" TY nie rozumiesz?  zapytał wściekle i podniósł się
z kanapy.  Zjawiasz się tutaj z przyszłości, informujesz, że wiesz, co się z nami stanie,
ze wszystkimi naszymi przyjaciółmi, ze wszystkimi naszymi rodzinami i wrogami. Wiesz,
kto zginie, a kto przeżyje, wiesz, kiedy to się stanie. Ale oprócz tego dodajesz, że wojna
skończy się za dwadzieścia lat, że nie mamy szansy, żeby to przyśpieszyć, że nic nam
nie możesz powiedzieć, a my nie możemy na tobie niczego wymóc. Wiesz, kim jesteś?!
Jesteś zbędnym elementem tej układanki! I jeszcze próbujesz mi rozkazywać w moim
WA
ASNYM MIESZKANIU!
Ginny aż sapnęła z oburzenia. Jak śmiał?...
 A tobie się wydaje, że pojawiłam się tutaj dla własnego widzimisię! Ot, postanowiłam
pewnego dnia opuścić mój wolny od wojny i nudny świat, w którym wszyscy są
szczęśliwi i w końcu pozbierani, w którym zaczynamy nowe życia... By pojawić się tutaj,
dwadzieścia lat wcześniej, gdzie od moich decyzji zależy przyszłość całego
czarodziejskiego świata, gdzie jeden błąd może sprawić, że mojego świata nie będzie,
że nie będę miała do czego wracać. Ty egoistyczny dupku!
Pchnął ją na ścianę i sięgnął po różdżkę, ale Ginny była zwinniejsza  stali naprzeciwko
siebie, dysząc ciężko, jej różdżka celowała prosto w jego klatkę piersiową, która
opadała i unosiła się bardzo szybko. Napięcie między nimi można było kroić nożem.
Patrzyli sobie prosto w oczy, nie spuszczali z siebie wzroku jak dwa dzikie zwierzęta,
każde gotowe, by ukąsić, kiedy tylko drugie pozwoli sobie na moment nieuwagi. To
szalone spojrzenie Syriusza przypomniało jej...
Schodzi na chwilę do kuchni. Dom pogrążony jest w mroku, śpią nawet portrety
przodków Syriusza, a głowy skrzatów przybite do ścian  paradoksalnie  sprawiają
o wiele mniej przerażające wrażenie. Ich karykaturalne obrysy ust w świetle sączącym
się spod ciężkich zasłon wydają się uśpionymi uśmiechami. Ginny zsuwa kapcie ze stóp
i boso pokonuje resztę schodów, ale kiedy przekracza próg kuchni, musi zatkać sobie
usta dłonią, żeby nie krzyknąć. Na podłodze siedzi Syriusz  Ginny przyklęka i patrzy
mu ze strachem w oczy, które w otaczającym ich półmroku są prawie czarne, czarne
jak oczy Toma... Mruga, żeby odpędzić od siebie tę myśl.
 Syriuszu, co?...
Chwyta ją za ramiona i potrząsa mocno, jego niewidzący wzrok wędruje gdzieś ponad
nią, a Ginny nie wie, czego szuka. To szaleństwo przeraża ją i przyciąga jednocześnie.
Czuje, że łączy ją z Syriuszem jakaś straszliwa tajemnica, mroczny sekret z pogranicza
snu i jawy. Palce mężczyzny zaciskają się na jej ramionach  boli, Ginny ma ochotę
krzyczeć...
 Tak bardzo chciałem cię wtedy zabić. Tak bardzo chciałem...  Ponownie zwraca ku
niej wzrok, jego oczy nagle stają się na powrót szare. Szaleństwo topnieje.  Idz
spać,
Ginny Weasley  mówi.
Ginny jest pewna, że zagrała jedynie rolę widma z jego upiornej przeszłości.
Teraz zrozumiała, że tym widmem była ona sama.
Odepchnęła Syriusza od siebie i schowała różdżkę do kieszeni.
 Idz
spać  powiedziała.  Ja ogarnę trochę salon, bo nie zasnę w takim bałaganie.
Wahał się tylko kilka sekund.
 Pomogę ci. Już dawno zamierzałem tu posprzątać, ale prawie nie bywam w tym
mieszkaniu.
Połączeni na chwilę wyraz
nie niezrozumiałą dla Syriusza niemą zgodą stanęli do siebie
plecami i jednocześnie mruknęli:
 Chłoszczyść.
Ginny przygryzła wargę. Czym dla Syriusza z jej przeszłości musiało być spotkanie jej
na Grimmauld Place 12 i ciągłe milczenie o wszystkim, co się wydarzyło? Była jedną
z nielicznych osób z jego otoczenia, która doświadczyła ich czasów, poznała jego
i Jamesa  choćby tylko przelotnie... Ale tego nie pamiętała, nie była świadoma
wspólnej przeszłości, a żyjący w zamknięciu Syriusz powoli umierał na jej oczach. Aż
w końcu umarł naprawdę.
Chrząknęła i pochyliła się, by ręcznie zetrzeć ostatnią plamę na dywanie. Wiedziała, że
tego również pod żadnym pozorem nie mogła mu powiedzieć.
Przede wszystkim - musicie mi wybaczyć. To nie moja wina, że kolejny odcinek pojawia
się dopiero teraz! Uwielbiam pisać ten tekst, niestety osoba pełniąca funkcję mojej
bety (patrzę na Ciebie) w końcu przełamała moją barierę oporu i nakłoniła mnie do
obejrzenia serialu "Przyjaciele". Kto oglądał, ten wie, ile czasu potrzeba na pochłonięcie
tych dziesięciu sezonów ;). Trudno łączyć tę przyjemność z pracą, uczelnią i jeszcze do
tego pisaniem, dlatego z czegoś musiałam zrezygnować i - wierzcie mi lub nie - pisanie
wygrało z uczelnią zaledwie o włos! Ale oto jestem z nowym rozdziałem (i nie jest to
nawet primaaprilisowy żart). Miłego czytania!
Obudził ją monotonny odgłos deszczu uderzającego o szyby w salonie. Przez chwilę
leżała, gapiąc się w sufit i próbując wpaść na powód swojego beznadziejnego
samopoczucia  a potem sobie przypomniała. Podróż w czasie. Mieszkanie Syriusza.
Podniosła się na łokciach i rozejrzała. W kuchni nie było już ani śladu po wczorajszych
porządkach. Zlew pełen był brudnych naczyń, a blaty i podłoga uwalane resztkami
jedzenia. "Jak skomplikowane może być zrobienie sobie kanapki?"  pomyślała
z irytacją i zwlekła się z łóżka z zamiarem ofukania Syriusza, ale jego sypialnia była
pusta. Westchnęła i podeszła do okna, żeby rozsunąć zasłony i wpuścić do środka tę
odrobinę światła, której nie udało się chmurom zasłonić. Spojrzała na zegarek 
dochodziła dziewiąta. Deszcz zelżał nieco, ulicą śpiesznie przemykali mugole
w płaszczach przeciwdeszczowych, a po drugiej stronie placyku, przy którym
znajdowało się mieszkanie... Tak, to był Syriusz. Stał tam odwrócony do niej plecami,
z daleka wydawał się jakby mniejszy, przykurczony. Na ramiona zarzucił płaszcz, ale
niczym nie osłonił głowy  stał nieruchomo i wydawał się wpatrzony w jeden punkt
gdzieÅ› daleko na horyzoncie.
Ginny pokręciła głową, złapała parasolkę i zbiegła na dół, czując się trochę winna jego
nastrojowi. Trochę jej zresztą przypominał poazkabanową wersję siebie  ponurego
dzieciaka uwięzionego w ciele dorosłego mężczyzny. Zatrzymała się, zamknęła na
chwilę oczy, wciągnęła w płuca powietrze przesiąknięte zapachem deszczu, a potem
otworzyła parasolkę i ruszyła w kierunku Syriusza.
 Skoro już ci powiedziałam, że się spotkaliśmy, mógłbyś chociaż spróbować nie
umrzeć przez najbliższych kilka lat  powiedziała karcąco.
Syriusz powoli odwrócił ku niej twarz i wtedy zdała sobie sprawę, że... to nie był
Syriusz.
 Znamy się?  zapytał Regulus cicho, na pozór spokojnie, ale jego ręka natychmiast
powędrowała do kieszeni. Ginny na wszelki wypadek rozstawiła szerzej nogi i niby od
niechcenia pogładziła się po prawej ręce, gdzie w rękawie spoczywała jej własna
różdżka.
 Przepraszam, pomyliłam cię z Syriuszem  wyjaśniła. Regulus nie spuszczał z niej
wzroku. Jego twarz miała o wiele mniej szlachetne rysy niż twarz jego brata, była trochę
bez wyrazu, płaska, beznamiętna, zwyczajna.
 Gdzie on jest?  zapytał młodszy Black szybko, a szare oczy poruszyły się
niespokojnie. Ginny mogłaby przysiąc, że jego głos lekko zadrżał ze z
le skrywanej
niecierpliwości. Powróciła pamięcią do drzewa genealogicznego na ścianie domu przy
Grimmauld Place  Regulus jako ten bardziej godny potomek Walburgi i Oriona
Blacków nie został z niego przecież wymazany. Codziennie na wakacjach przed swoim
czwartym rokiem mogła obserwować Syriusza wpatrującego się chmurnie w kropkę
podpisanÄ… imieniem jego brata. Regulus Arcturus Black... Regulus Arcturus Black 1961
 1979... 1979! Zamrugała szybko i instynktownie odsunęła się o krok. Stał przed nią
śmierciożerca, który albo już poznał, albo był bardzo bliski poznania tajemnicy
horkruksów.
 Dopóki się nie odwróciłeś, myślałam, że jest tutaj  odpowiedziała z wahaniem. 
Spałam, kiedy wychodził.
Usta chłopca wykrzywiły się w trudnym do rozszyfrowania grymasie  mógł to być
zarówno niezdarny uśmiech, jak i mina wyrażająca zdegustowanie.
 Ach, więc to ty jesteś jego nową dziewczyną. Francja, ha?
 Widzę, że plotka podróżuje w tym świecie równie szybko  mruknęła Ginny bez
zastanowienia. Regulus uniósł brwi.
 W tym świecie?
 W Wielkiej Brytanii  poprawiła się szybko.
 Najwidoczniej. W każdym razie... mam swoje z
ródła. Muszę się z nim zobaczyć. To
pilne.
 Powiedziałam ci już, że wyszedł, nie racząc mnie o tym poinformować.
Była zła na Syriusza. Mógł jej chociaż zostawić kartkę.
 Nie mam za wiele czasu  burknął Regulus nieprzyjemnie i rozejrzał się dookoła. 
Muszę... muszę iść. Muszę coś zrobić.
Ukraść medalion i zginąć.
Zrobiło jej się żal Regulusa, a potem zrobiło jej się żal siebie samej, bo znała przyszłość
tego niewysokiego, przemoczonego, sprawiającego dość żałosne wrażenie Ślizgona i
nie była to przyszłość ani szczęśliwa, ani długa. Całe szczęście on również musiał sobie
z tego zdawać sprawę, co uczyniło łatwiejszym opanowanie się i niewykrzyczenie mu
w twarz jak wielką głupotę robi. Ostatecznie medalion pojawił się w przyszłości
Harry'ego, a ona musiała uważać, by nic nie zmienić, by nie zburzyć swojego świata,
by...
 Nie rób tego  powiedziała.
"I to by było na tyle, jeśli chodzi o niemieszanie"  pomyślała z goryczą, bo Regulus
zmrużył oczy i napiął wszystkie mięśnie jak dzikie zwierzę gotowe do ucieczki. Nie
mogła jednak znieść myśli, że za kilka...  godzin? dni?  stojący przed nią człowiek
zginie, i to zginie w imiÄ™ zemsty za skrzywdzenie jego skrzata domowego. Prawdziwa
Hermiona na pewno nie pozwoliłaby mu odejść. Harry nie pozwoliłby mu odejść.
 Nie rób czego?  zapytał młody Black z irytacją.  Nie próbuj dawać mi rad,
francuska paniusiu, nie masz pojęcia...
 Nie idz
do jaskini.
Twarz Regulusa straciła jakiekolwiek resztki koloru. On sam wyglądał, jakby był rozdarty
między przeklęciem Ginny a natychmiastowym deportowaniem się z placu. Najchętniej
pewnie zrobiłby obie rzeczy, ale zbyt był niepewny refleksu swojej przeciwniczki, wzrok
miał utkwiony w niewielkiej wypukłości na jej rękawie.
 Skąd?...  zaczął pełnym nienawiści głosem.  Kto?... Czy Syriusz?...
 Syriusz nie wie. Nikt nie wie. Ja... mam dar jasnowidzenia  skłamała Ginny bez
mrugnięcia okiem.
 Jasnowidzenie!  prychnął Regulus wściekle.  Wróżysz z fusów? Z dłoni? Z dna
oka?
Ginny stała nieporuszona. Regulus tak bardzo przypominał jej Harry'ego, tak bardzo
chciała go ocalić...
 Poznałam przyszłość i ciebie w niej nie ma.
Nie ugiął się pod brzemieniem tej wiadomości  wręcz przeciwnie. Jego oczy błysnęły
lekko, jakby Ginny przekazała mu dobrą nowinę.
 To znaczy, że się nie zawaham  ucieszył się irracjonalnie.  Bałem się, że stchórzę
 dodał bardziej do siebie niż do niej, cicho i niepewnie.
 Regulusie  powiedziała Ginny ostro i zmusiła go, żeby na nią popatrzył.  Zginiesz.
Nie ma nic bohaterskiego w udawaniu się na pewną śmierć  warknęła i poczuła falę
zawodu zalewającą ją zupełnie niespodziewanie po wielu miesiącach tamowania
goryczy. Zawsze chciała powiedzieć Harry'emu, co myślała o jego hierarchii wartości,
wielokrotnie wyobrażała sobie, jak wyrzuci w końcu z siebie obraz jego martwego ciała
niesionego przez Hagrida. Co by się z nimi wszystkimi stało, gdyby nie miał w sobie
cząstki duszy Voldemorta? Czemu przysłużyłaby się ta bezsensowna śmierć?
Ale Regulus wcale jej nie słuchał. Wydawał się patrzyć przez nią, zupełnie jakby była
tylko mokrą szybą. W duchu widział już na pewno tę radość płynącą z oszukania
największego czarnoksiężnika na świecie. Mogłaby go powstrzymać chyba tylko
oplatając jego ciało grubymi sznurami i trzymając go w tajemnicy przed wszystkimi
w piwnicy. Regulus wyciągnął w jej kierunku lekko trzęsącą się rękę i zapytał drżącym
szeptem:
 Jeśli... jeśli naprawdę poznałaś przyszłość... Czy on?... On, Czarny Pan... Czy on?...
 Tak.
 I ja... pomogÄ™?
Nie potrafiła go okłamać.
 Tak.
Uśmiechnął się.
 Wiesz, jesteś pierwszą dziewczyną Syriusza, którą byłbym w stanie polubić.
 I ostatnią  skomentowała Ginny krótko. Wciąż nie mogła uwierzyć, że Regulus
naprawdę chciał to zrobić. A może... a może wcale nie chciał, dopóki jej nie spotkał?
Zamrugała, zszokowana tą możliwością, ale nie zdążyła poddać tej myśli choćby
krótkiej analizie, bo Regulus nagle padł u jej stóp jakby rażony piorunem.
Wyszarpnęła z rękawa różdżkę i skuliła się, by nie podzielić jego losu, ale kiedy
odwróciła głowę, dostrzegła biegnącego w ich kierunku Syriusza.
 ZWARIOWAA
AŚ?!  wrzasnął, a jego oczy były oczami szaleńca. Celował różdżką
w swojego brata bez choćby cienia rozpoznania, ale jego wzrok przeskakiwał z niego na
Ginny i z powrotem, jakby Syriusz nie był pewien, przed kim powinien się bronić. 
Zostawiam cię na pięć minut, a ty wychodzisz z mieszkania i ucinasz sobie pogawędki
ze śmierciożercami?! Mówiłem Jimowi, że będą z tobą same kłopoty!
 Jeśli na co dzień jest równie troskliwy, to zupełnie się nie dziwię, dlaczego z nim
jesteś  odezwał się z przekąsem Regulus, próbując się wyczołgać z olbrzymiej kałuży,
do której wpadł po straceniu równowagi. Ginny spojrzała na Syriusza z wściekłością, jej
wzrok ciskał gromy.
 Rozwiąż go  rozkazała.
Syriusz się nie poruszył.
 Co Dumbledore mówił ci o kontaktach ze śmierciożercami? Było takie słowo, hmm,
jestem prawie pewien, że go użył. O tak, to chyba to... UNIKAĆ. UNIKAĆ, ty głupia,
nieodpowiedzialna dziewczyno!
 Znalazłaś prawdziwy skarb  wtrącił się Regulus. Syriusz zaczął głośno sapać.
 Zamknij się  powiedział jadowitym tonem.  Zamknij się, albo pożałujesz, że się
kiedykolwiek urodziłeś. Co tu robisz? Szpiegujesz mnie? Jestem na czarnej liście
Voldemorta?  Regulus przygryzł wargę.  Nie mów, że boisz się jego głupiego
imienia. Voldemort. Voldemort. VOLDEMORT.
 DOSYĆ!  krzyknęła Ginny, kiedy ból na twarzy Regulusa był już tak widoczny, że
prawie czuła go w swojej głowie. Jednym ruchem różdżki unieruchomiła Syriusza
i pochyliła się, by pomóc Regulusowi uwolnić się z więzów.  To twój brat, do cholery!
Gdybyś wiedział, co...  zaczęła, ale jedno spojrzenie na twarz Regulusa wystarczyło,
by ugryzła się w język.  Mógłbyś z nim porozmawiać jak z człowiekiem, przyszedł tu
bez złych zamiarów!
Syriusz nie mógł wprawdzie nic powiedzieć, bo zamroziła mu wszystkie mięśnie, ale
groz
ny błysk w jego oczach sugerował, że Ginny pożałuje swojego czynu. Najchętniej
zaśmiałaby mu się w twarz.
 Dzięki, dziewczyno  powiedział Regulus, kiedy stanął już o własnych siłach i
osuszył płaszcz różdżką.  A ty...  zwrócił się do Syriusza.  Ty powinieneś wiedzieć,
że Czarny Pan... że on jest... Nieważne, zapomnij. Przyniosłem ci coś.
Wyciągnął zza pazuchy szare zawiniątko i podał je Ginny.
 Przekażę mu, kiedy do siebie dojdzie.
Chłopiec pochylił się tak, że Syriusz nie mógł go usłyszeć.
 Nie mów mu, w porządku?
"I tak bym nie mogła".
 Masz moje słowo.
 Dzięki.
 Reg...
Pokręcił tylko głową i deportował się z trzaskiem, pozostawiając Ginny z uczuciem
niewytłumaczalnej straty. Była tak zła na Syriusza i rozczarowana jego zachowaniem,
że opuściła mu na podołek pakunek od brata, cofnęła zaklęcie i obróciła się na pięcie,
rzucajÄ…c tylko przez ramiÄ™:
 Mam nadzieję, że jesteś zadowolony z jakości waszego pożegnania, bo to był ostatni
raz w tym życiu, kiedy spotkałeś swojego brata.
Zostawiła Syriusza, pakunek i porwaną przez wiatr parasolkę i wróciła do mieszkania,
ale na samą myśl o wracającym tam lada chwila chłopaku rozbolała ją głowa, więc
nabazgrała tylko na skrawku papieru: "Będę u Jima" i wbiegła na poddasze, by się
stamtąd teleportować. W innej sytuacji nigdy, przenigdy nie powiedziałaby Syriuszowi
o losie Regulusa, to zupełnie jakby to ją ktoś poinformował podczas bitwy
o Hogwart: "Wiesz, Ginny, ten raz, kiedy oddaliłaś Freda gestem, bo chciałaś odszukać
wzrokiem Harry'ego, był waszym ostatnim, za chwilę Fred zginie"  ale z Syriuszem
było inaczej. On z rozmysłem skrzywdził Regulusa, choć ten nie miał nawet zamiaru
użyć przeciwko któremukolwiek z nich różdżki. Nie zrozumiał  ani teraz, ani póz
niej
w swojej dorosłości  że Regulus nigdy nie był złym człowiekiem.
Dom Potterów znajdował się dobrych kilkadziesiąt mil na północny zachód od Londynu,
gdzieś pomiędzy wioskami okalającymi St Albans. W promieniu kilkuset stóp nie sposób
było się natknąć na człowieka niezmierzającego właśnie do posiadłości, zwłaszcza jeśli
mowa o mugolach. Swego czasu Charlus Potter, zaniepokojony wzmagajÄ…cym siÄ™
w świecie czarodziejskim poczuciem zagrożenia, rozszerzył naturalne bariery ochronne,
by zapewnić swojej żonie i synowi bezpieczeństwo. James opowiadał Ginny nie bez
dumy, jak w dzieciństwie cały wolny czas spędzał na beztroskim wymykaniu się poza
granice barier, znajdując ich słabe punkty i łamiąc czary ojca. "Krew z krwi" 
pomyślała wtedy Ginny z rozbawieniem  było dla niej oczywistym to, czego James
zdawał się nie dostrzegać: Charlus Potter z pewnością nie pozostawił w barierze luk ani
przez roztargnienie, ani z powodu magicznej niekompetencji. Wychowywał w ten
sposób swojego syna na prawdziwego Huncwota.
Kiedy dotarła w końcu do drzwi wejściowych, zdziwił ją nieco panujący wewnątrz domu
gwar  zupełnie jakby w środku odbywało się właśnie huczne przyjęcie. Zapukała
głośno, a kiedy nie doczekała się żadnej reakcji, przekręciła gałkę i wsunęła się cicho
do środka.
Salon pełen był ludzi  głównie nastolatków, z pewnością licznych znajomych Jamesa
 wszyscy kołysali się lekko do płynącej jakby z sufitu muzyki albo rozmawiali
donośnie, a przez wszystkie te dz
więki od czasu do czasu przebijał się czyjś radosny
śmiech. Ginny poczuła się, jakby trafiła do zupełnie innego świata  nieogarniętego
wojną i poczuciem niepewności.
 Gin!  krzyknął James z drugiego końca przedpokoju, a kiedy się odwróciła, ujrzała
jego potarganą czuprynę przyozdobioną wymyślną, szpiczastą tiarą.
 Ciszej!  syknęła, podchodząc bliżej.  Dla wszystkich tutaj obecnych jestem
Hermioną, pamiętasz?
James wyszczerzył zęby w uśmiechu, w którym nie znać było poczucia winy.
 Nikt nas stąd nie usłyszy. Są zbyt pochłonięci zażywaniem beztroski, która, jak wiesz,
rzadko siÄ™ nam przydarza. Gdzie A
apa?
Ginny przygryzła wargę. Miała nadzieję zastać Jima samotnie spędzającego to
deszczowe przedpołudnie  jak miała mu teraz wyjaśnić tę sprawę z Regulusem?
 W mieszkaniu.
 Pokłóciliście się? ZNOWU?
 Nie do końca.  James popatrzył na nią z ukosa.  Właściwie to tak. Widziałam się
z Regulusem.
 Aahaa  powiedział powoli Potter i zmarszczył czoło.  Zgaduję, że Syriusz nie był
szczęśliwy.
 Wściekł się. Spętał go, wrzeszczał na mnie... Zachowywał się trochę jak oszalały.
 Czego chciał Młody?
W tonie Jamesa Ginny nie wyczuła zdegustowania ani dezaprobaty, raczej rezygnację.
 Nie wiem. Nie mieli okazji porozmawiać, jeśli wiesz, co mam na myśli. Z tego co ja
zrozumiałam... przyszedł się pożegnać.
 Masz na myśli?...
 Tak.
"Gdzie jest Jim?"  dało się słyszeć dziewczęcy głos z salonu. Ginny uznała, że musiał
należeć do Alicji Serkins. James pociągnął ją za kotarę oddzielającą przedpokój od
komórki na miotły i po raz pierwszy tego dnia popatrzył na nią z całkowitą powagą.
 Syriusz wie?
 Regulus nic mu nie powiedział. Ja tak.  y
le interpretując minę Jima, dodała: 
Byłam na niego zła! Ja, w przeciwieństwie do niego, wiem, co się stanie z Regulusem!
To dobry chłopiec, któremu zabrakło odwagi jego brata.
Ale James wcale nie zamierzał jej strofować, wręcz przeciwnie.
 Niestety nie jesteśmy w stanie wybić A
apie z głowy tej obsesji na punkcie Regulusa.
Zazwyczaj udaje, że zupełnie go nie interesują poczynania Młodego, ale gdyby mógł...
Gdyby mógł, pewnie zabijałby go i wskrzeszał w nieskończoność, niepewny, czy tak
bardzo go kocha, czy może tak szalenie nienawidzi. To, że w ogóle ze sobą nie
rozmawiajÄ…, pogarsza jeszcze sprawÄ™, bo Syriusz zdecydowanie woli otwarte konflikty.
Wrzaski, pojedynki, potem ewentualnie pełne pasji godzenie się, o ile nazwisko
delikwenta nie brzmi Snape... W przypadku Regulusa to jest zawsze wojna
psychologiczna. Żadne środki nie działają, Syriusz jest zupełnie niereformowalny.
A więc było dokładnie tak, jak Ginny podejrzewała. Uczucie Syriusza do brata było
bardzo silne, a skoro on sam nie wiedział, czy bardziej chciałby go ochronić, czy
własnoręcznie zamordować... To tłumaczyło, dlaczego w dorosłym życiu wolał wyrażać
się o nim z pogardą  nie musiał już dłużej próbować zdecydować, kim był dla niego
Regulus.
 To... smutne  powiedziała Ginny. James wzruszył ramionami.
 Co siÄ™ z nim stanie?
 Zginie, kradnąc Voldemortowi to, co jest jednym z... gwarantów jego
niezniszczalności.
 I co siÄ™ stanie z tym... czymÅ›?
 Zniknie na wiele lat. Ale potem ktoÅ› to znajdzie i zniszczy.
 A nie mogłabyś powiedzieć, co?...
 Nie.
 Warto było spróbować.
Uśmiechnął się do niej i poprawił tiarę, która podczas rozmowy zdążyła mu zjechać na
ramiÄ™.
 Co to za okazja?  zapytała Ginny.
 Moje urodziny.
 Och. Naprawdę? A ja wpadłam tutaj z opowieściami o Regulusie, na dodatek
z pustymi rękoma  zmartwiła się.
 W przeciwnym razie na pewno zaoferowałabyś mi jeden z tych niezliczonych
skarbów, wraz z którymi przeniosłaś się w czasie. Nie wiem, czy bardziej chciałbym ten
porywający człowieka dziesiątki lat wstecz zegarek, czy może twoją prawą skarpetkę 
zaśmiał się Jim.
Ginny zrobiła przepraszającą minę.
 Niestety zegarek skonfiskował Dumbledore, więc w tej chwili mogę ci zaoferować
jedynie skarpetkÄ™.
 Może potem. Wystarczą mi życzenia stu lat życia  tu mrugnął do niej znacząco 
oraz...  i stuknął palcem wskazującym w swój policzek.
Uśmiechnęła się w duchu  czyż nie poprosił właśnie o podobny prezent, jaki ona
zdecydowała się dać Harry'emu w jego siedemnaste urodziny? Z Harrym było rzecz
jasna inaczej, pocałunek nie był ani odrobinę przyjacielski, choć czasy zdawały się
równie niepewne. Nie wiedziała wówczas, czy kiedy pozwoli mu odejść, będzie im dane
się jeszcze w tamtym świecie spotkać. Wspomnienie drugiej wojny było już blade,
a twarz Harry'ego niewyraz
na  trudno jej było oddzielić ją od tak podobnej twarzy
jego ojca, która promieniała teraz dziwną mieszanką beztroski i powagi. Wspięła się na
palce i pocałowała go lekko w nadstawiony policzek.
 Wszystkiego najlepszego, Jim.
 A sto lat?  droczył się.
"Co powiesz na dwadzieścia jeden?"
 Sto lat!
 No! Teraz zdecydowanie lepiej! Chodz
, poznasz parę osób.
I pociągnął ją w stronę salonu. Rozpoznała Gideona i Fabiana, wyższe i szczuplejsze
pierwowzory Freda i George'a, stojÄ…cÄ… obok nich AlicjÄ™ Serkins, Larry'ego i MarissÄ™
z wczorajszego meczu quidditcha, a nieco dalej... "Tak, to musi być Peter Pettigrew" 
pomyślała i wzdrygnęła się z obrzydzeniem. Ledwie się powstrzymała przed rzuceniem
w niego jakimś zaklęciem. Wiedziała, wiedziała, że nic nie może zrobić, ale dopiero
teraz w pełni zrozumiała Syriusza i wszystkie uczucia, które musiały nim targać
w Azkabanie i potem tego dnia, w którym prawie udało mu się złapać i zabić
Glizdogona. James oddalił się w kierunku grupki nieznanych Ginny osób, a ona pochyliła
się nad stołem, udając, że nie może się zdecydować, co chce sobie nałożyć na talerz,
ale tak naprawdę nie spuszczała wzroku z grubego, roześmianego chłopca o szczurzej
twarzy. Nie sprawiał w ogóle wrażenia osoby, która za nieco ponad dwa lata uklęknie
przed Voldemortem i wyzna drżącym głosem: "To już się stało, mój Panie... P-
potterowie uczynili mnie ich Strażnikiem Tajemnicy". Potrząsnęła głową i wzięła dwa
głębokie oddechy. "Przestań analizować!"  rozkazała sobie.  "To się musi wydarzyć".
Peter musiał dostrzec jej spojrzenie, gdyż po chwili wahania podszedł do stołu i posłał
Ginny niepewny uśmiech.
 Cześć  bąknął i zarumienił się.
 Hej  odpowiedziała Ginny, nawet nie siląc się na uprzejmość. Odwróciła się i zrobiła
parę kroków w stronę Alicji i braci Prewett, ale Pettigrew dogonił ją i pisnął
z zachwytem:
 JesteÅ› znajomÄ… Jima?
 Można tak powiedzieć. Chodzę z Syriuszem.
 Och.
Kiedy ponownie na niego spojrzała, dostrzegła na jego twarzy cień zawodu i ledwie się
powstrzymała przed pogardliwym prychnięciem. Chyba nie liczył, że zechce z nim
flirtować! Nie poświęcając mu już więcej uwagi, złapała swój talerz i odeszła, byle dalej
od niego i jego oślizgłego spojrzenia. Zrugała się za to w myślach, ale nic nie mogła
poradzić  wystarczająco wiele energii kosztowało ją udawanie przed Jamesem, że
Peter był do końca jednym z jego najwierniejszych przyjaciół. Gdyby zasiała w nim
ziarno podejrzenia  w nim albo, co gorsza, w porywczym Syriuszu  nie uczyniłby
Glizdogona swoim Strażnikiem Tajemnicy, nie zostałby zdradzony, być może by nie
umarł... Jej serce zatrzepotało dziko, jakby uznało, że pomysł ten godny jest
rozważenia, ale wtedy odezwał się cichy głos w jej głowie:
"Harry".
A tego głosu nie mogła zignorować niezależnie od tego, co dyktowało jej serce. Czy
Harry wybaczy jej, kiedy się dowie, że miała szansę uratować jego rodziców, ale nie
podjęła ryzyka?
 Nie jesteś Francuzką  usłyszała za plecami dość jadowity szept, a kiedy odwróciła
się szybko, by sprawdzić, do kogo należał, przed oczami ujrzała jedynie czyjś gustownie
wyeksponowany biust. Cofnęła się o krok, by móc objąć wzrokiem również twarz
kobiety. Wyglądała znajomo. Grube, brązowe włosy splecione w warkocz, ciemne,
zmrużone oczy, arystokratyczne rysy i ten pełen pobłażania uśmiech... Andromeda.
 Masz racjÄ™, nie jestem FrancuzkÄ…. Moi rodzice pochodzÄ… z Wielkiej Brytanii, ale...
 Nie zrozumiałaś mnie  przerwała jej Andromeda cicho.  Nigdy nie widziałaś nawet
Beauxbattons. Nie grasz w żadnej ze znanych mi francuskich drużyn quidditcha,
a uwierz mi... znam chyba wszystkie ligi. Sprawdziłam cię. Nikt nie słyszał nigdy
o żadnej Hermionie Thomas. Gdybym cię przepytała, idę o zakład, nie potrafiłabyś
sklecić nawet zdania po francusku.
 Co tu robisz?  zapytała Ginny dla zyskania kilku sekund. Jej umysł pracował
gorączkowo. Co jeśli Andromeda zdemaskuje ją za chwilę przed wszystkimi? Dlaczego
w ogóle się nią zainteresowała? Czy wystarczy jej potwierdzenie Jamesa, że nie ma
powodu do paniki? Wytężała umysł boleśnie, by przypomnieć sobie, czy kobieta nigdy,
przenigdy w swojej przeszłości nie miała żadnych związków z ludz
mi Voldemorta.
 Jestem przyjaciółką rodziny, bliską kuzynką twojego, hmm... chłopaka. Bardziej
interesujÄ…ce jest jednak: co TY tu robisz? Kim naprawdÄ™ jesteÅ›?
Ginny wzruszyła ramionami. Rozejrzała się szybko dookoła, ale, jak na złość, Jamesa nie
było nigdzie w pobliżu.
 No cóż... Jak już ustaliłaś, na pewno nie Hermioną Thomas.
 A więc jak się nazywasz?
 Nie mogę ci tego powiedzieć.
 Chcesz, żebym cię ujawniła?
 Nie rób tego, póki nie porozmawiasz z Jamesem i Syriuszem. Albo z Dumbledore'em.
Oni wszystko wiedzą. Masz rację, nie jestem Hermioną Thomas, nie mówię po
francusku i nie byłam nigdy w Beauxbattons. Nie jestem też dziewczyną Syriusza 
dodała chłodno.
 Dumbledore... wie?  zapytała Andromeda już nieco mniej jadowicie.  A więc nie
jesteÅ› szpiegiem?
Ginny  mimo kołaczącego głośno serca  zaśmiała się serdecznie.
 Uwierz mi, jestem ostatnią osobą, która mogłaby być szpiegiem Voldemorta.
Na dz
więk tego imienia kobieta wzdrygnęła się ze strachem, ale popatrzyła na Ginny
łagodniej, tak że przestała wyglądać jak surowa nauczycielka, a zaczęła być po prostu
dwudziestoparoletniÄ… wersjÄ… babci Teddy'ego.
 Mogę porozmawiać z Jamesem?  zapytała.
 Szczerze mówiąc... nawet powinnaś. Ale musisz wiedzieć, że on nie może ci niczego
powiedzieć. Z pewnością jednak przekona cię, że nie jestem, nigdy nie byłam i nigdy
nie zamierzam być czyimkolwiek szpiegiem. Z prawdziwych informacji o mnie:
naprawdę gram w quidditcha  uśmiechnęła się Ginny i z głęboką satysfakcją
obserwowała, jak Andromeda kluczy pomiędzy ludz
mi w poszukiwaniu solenizanta.
Oto odnalazła swoją kroplę miodu w otaczającym ją morzu goryczy  spotkała
Andromedę Tonks, jedyną z dotychczas poznanych w tym świecie osób, którą będzie
mogła zapytać: "Dlaczego? Dlaczego mi nie powiedziałaś?! Dlaczego mnie nie
uprzedziłaś?". A wtedy, och nie, wtedy Andromeda zada jej podobne pytanie, ale na to
Ginny nie będzie potrafiła znalez
ć satysfakcjonującej odpowiedzi. Zdała sobie nagle
sprawę, że jednak dużo łatwiej będzie jej sobie radzić po powrocie z cierpieniem
Syriusza, który umarł, niż z tragedią Andromedy, której to Ginny przyszła po Bitwie
o Hogwart powiedzieć o śmierci Tonks. Usłyszane z właściwych ust, choć
o dziewiętnaście lat za póz
no. Gdyby wówczas wiedziała, na pewno nie pozwoliłaby
Dorze iść za Remusem.
Ginny miała serdecznie dość całego tego świata  tego, jak psuła nastroje innym,
a także tego, że nie mogła nic na to poradzić, psując tym samym nastrój sobie. Od rana
chodziła za nią myśl, by zignorować wszystkie zakazy i nakazy i spróbować uratować te
życia, które były według niej warte uratowania  począwszy od Regulusa. Ale czy
ktokolwiek był jej w stanie zagwarantować, że to rozwiązanie nie będzie jedynie
doraz
ne? Że porządek w świecie jest zachowany tylko wtedy, kiedy pozwala mu się
toczyć jego własnym, z góry ustalonym torem; że nie pogrąży ostatecznie wszystkich
tych, których próbowała uratować, z sobą i Harrym na czele? Osunęła się na najbliższe
krzesło i schowała twarz w dłoniach. "Niech ktoś mnie w końcu zwróci mojej
rzeczywistości, zanim oszaleję"  pomyślała z rezygnacją.
 Ciężki dzień?  zapytała Alicja, przysiadając się do niej.
 Nie wyobrażasz sobie.
 Co się stało?
"Pozwoliłam Regulusowi umrzeć, pogłębiłam znieczulicę Syriusza, zaczęłam rozważać,
czy cenniejsza jest nienaruszalność kolei losu, czy może życie Jima...".
 Pokłóciłam się z Syriuszem.
Alicja uśmiechnęła się blado.
 Nie przejmuj się. Wprawdzie łatwo go wyprowadzić z równowagi, ale równie łatwo
udobruchać. Ja jestem zbyt niecierpliwa, by znosić takie humory, ale zapewniam cię, że
niemal cała żeńska połowa Hogwartu życzy ci teraz powolnej i bolesnej śmierci za
ośmielenie się na zdobycie jego serca.
 Dzięki, Alicjo, to bardzo pocieszające  roześmiała się Ginny.  Świetnie wczoraj
grałaś.
 Ty też. Pewnie wszyscy ci to mówią, w końcu grasz zawodowo, ale naprawdę,
naprawdę masz talent. Gdybyśmy cię mieli w drużynie za czasów szkolnych, ach, co by
to były za mecze!
 Daj spokój. Ty i Jim wystarczacie za siedmiu zawodników.
 Ja za jednego, on za sześciu  mruknęła Alicja i popatrzyła przed siebie, bo
w drzwiach do salonu pojawił się w końcu James, rozmawiający przyciszonym głosem
z Andromedą. Od czasu do czasu zerkali w ich stronę, Andromeda kiwała tylko głową,
a James coś jej intensywnie tłumaczył. Ginny właśnie zamierzała zapytać Alicję, czym
się zajmuje na co dzień, kiedy dostrzegła coś niesamowitego  spojrzenie jej
niebieskich oczu, kiedy wpatrywała się w Jamesa, było tak znajome i kojące, że Ginny
poczuła się, jakby wróciła na chwilę do swojej rzeczywistości i siedziała na bujanym
krześle w bibliotece domu... Neville'a.
Żołądek zawiązał jej się w ciasny supeł.
Alicja Serkins była Alicją Longbottom. Szalona matka Neville'a, którą spotkała kiedyś
w Mungu, siedziała właśnie obok niej i była absolutnie, bezgranicznie i do
nieprzytomności zakochana  być może z wzajemnością  w Jamesie Potterze.
Ta kropla przepełniła czarę  Ginny poczuła kłębiące się w jej umyśle pourywane wątki
i niedokończone historie, wszystkie elementy układanki rozsypały się nagle jak karty
w grze Eksplodujący Dureń, zrobiło jej się ciemno przed oczami. Nie wiedziała, w jaki
sposób powinna to wszystko naprawić. A może zostawić wydarzenia własnemu biegowi,
zamknąć się w mieszkaniu Syriusza i czekać na jakiś pomysł Dumbledore'a? Musiał
przecież wpaść na cokolwiek, cokolwiek, byle nie tkwiła dłużej w tym świecie pełnym
idealnego Jamesa Pottera i zakochanej w nim matki Neville'a, pełnym Regulusa
i opętanego obsesjami Syriusza, pełnym ludzi, których Ginny nie chciała już spotykać,
żywych czy martwych za jej czasów. Chciała się obudzić następnego dnia w sypialni
Syriusza w roku dwutysięcznym. Przeżyła opętanie przez Voldemorta i śmierć Freda,
przeżyła wojnę, terror w Hogwarcie, odejście Harry'ego... Ale dopiero teraz zaznała
w pełni tego, czego Harry doświadczał przez całe swoje życie: odpowiedzialności za
losy świata. Zacisnęła pięści i wstała. Skoro miała zacząć naprawiać ten świat czy też
nie pozwolić mu się rozpaść  nie była do końca pewna, jakie stało przed nią zadanie
 zamierzała zacząć w tej konkretnej chwili, w bardzo konkretnym miejscu. W umyśle
Syriusza.
 Musimy pogadać  rzuciła tylko, kiedy wpadła do mieszkania i zastała go
siedzącego na kanapie i odbijającego gumową piłkę od ściany. Zaświtała jej nawet
myśl, że mógł nie ruszyć się z miejsca przez wszystkie te godziny, które spędziła
w domu Potterów.
 Jeśli o Regulusie, to możesz sobie darować  odpowiedział chłodno.
 Nie, nie o Regulusie, choć należy ci się taki wykład, że pożałowałbyś wszystkich tych
myśli, w których posyłałeś w jego kierunku Avadę Kedavrę. Tak, tak, rozmawiałam
z Jimem  dodała od niechcenia, kiedy popatrzył na nią ostro.  Ale zasłużyłeś na tę
niewiedzę, więc nie będę cię już nigdy dręczyć twoim bratem. Chcę pogadać o Jimie
i powiem to wprost. Alicja nie jest matkÄ… Harry'ego.
Nie poruszył się, ale jego oczy błysnęły  tak jak przypuszczała, musiała go ta
informacja ucieszyć. Nie mogła się nadziwić, jak kruchy był ten z pozoru pewny siebie,
zbuntowany i nonszalancki łamacz kobiecych serc. Uciekł z domu, postawił wszystko na
jedną kartę, przyłączył się do Zakonu, a jednak wciąż gdzieś w środku bał się, że miłość
Jamesa do Alicji mogłaby się stać ważniejsza niż przyjaz
ń, która łączyła tych dwóch
(Ginny  choć znała Jima zaledwie dwa dni  była przekonana, że nic takiego nie
mogłoby mieć miejsca, bo James, gdyby zaistniała taka potrzeba, umarłby za Syriusza
wielokrotnie).
 Gdyby nasz drogi Jim był typem wskakującym z byle kim do łóżka po pijaku,
mógłbym mieć jeszcze wątpliwości, ale skoro tak nie jest, pozostaje tylko jedno wyjście
 burknął Syriusz z pewną dozą niezadowolenia, choć już nie strachu.  Księżniczka
Evans.
Ginny kiwnęła głową.
 Mamy czas mniej więcej do Halloween. Jest szansa?
 Na wrzucenie tych dwoje do łóżka ze skutkiem... brzemiennym?
 W wersji minimalistycznej. Ślub, miłość i tego typu dodatki mile widziane.
 A co z Serkins?
Ginny wzruszyła ramionami. Musiała się jeszcze upewnić, choć z rozmowy z Jamesem
tuż po meczu wynikało, że sam nie jest do końca pewien, na której z dziewczyn zależy
mu bardziej. Tylko dlaczego Lily nie pojawiła się na jego przyjęciu urodzinowym?
 Przy odrobinie szczęścia wyjdzie za kogoś innego, urodzi mu dziecko i będą żyli
długo i... szczęśliwie.
Ostatnim słowem prawie się zakrztusiła.
 Możesz mi o tym mówić?  zainteresował się Syriusz.
 NIE. Nie mogę ci o tym mówić, bo inaczej cały świat, który znamy przyszły ty
i przeszła ja legnie w gruzach. Przy czym jeśli Harry się nie urodzi, ten świat i tak legnie
w gruzach, więc chyba nic złego się nie stanie, jeśli mi pomożesz.
 A co JA będę z tego miał?
Ginny zaśmiała się gorzko.
 Co? Ale przecież ty doskonale wiesz, co będziesz z tego miał. Jamesa. Alicja nie
będzie zagrożeniem dla waszej przyjaz
ni, czy nie o tym marzysz?
Wyprostował się groz
nie i zacisnął pięści.
 Jak śmiesz sugerować, że traktuję Jima jak... jak własność?!
 Jak śmiesz traktować go jak własność, hm?  zapytała Ginny chłodno.  Możesz
udawać przed innymi, Syriuszu. Ba, przyznam, że całkiem niez
le ci to wychodzi.
Zwłaszcza starszemu tobie. Ale mnie nie oszukasz ani w kwestii Jamesa, ani w kwestii
Regulusa. Darzysz ludzi chorymi uczuciami, a chociaż w przypadku Jima jest to przyjaz
Å„
niemal wzorcowa, to twoja nienawiść do Regulusa...
Doskoczył do niej w ułamku sekundy  nie zdążyła wyjąć różdżki, więc musiała się
bronić gołymi rękoma. Próbowała go przewrócić, a w konsekwencji sama straciła
równowagę, ciągnąc go za sobą na ziemię. Uderzenie podziałało na niego jak zimny
prysznic. Natychmiast przestał ją szarpać, teraz tylko przygniatał ją do ziemi całym
swoim ciałem i oddychał ciężko w jej ucho.
 Nigdy. Więcej. Nie zaczynaj. Tematu. Regulusa  wychrypiał.
 Jesteś szalony  odpowiedziała na to Ginny.
 A ty nawiedzona.
Popatrzyła mu w oczy, prawie spodziewając się, że znów ujrzy w nich zgnębionego
więz
nia jego własnego domu rodzinnego niemal dwadzieścia lat póz
niej, ale ujrzała
tylko troskę i ciekawość. Widziane z tej odległości, oczy te wydawały się niemal czarne.
Odchrząknęła znacząco, bo jego oddech na jej twarzy zaczął wprawiać ją
w zakłopotanie, a Syriusz natychmiast pojął sugestię i sturlał się z niej na podłogę.
 Zdecydowanie zbyt często się kłócimy  powiedziała po chwili Ginny.
 To ty na mnie tak działasz. Nigdy wcześniej nie miałem ochoty kogoś jednocześnie
zabić i napić się z nim wódki.
Ginny się zaśmiała.
 Gdybyś powiedział wcześniej, że chcesz się ze mną napić wódki, zaoszczędzilibyśmy
sobie wielu nieprzyjemności.
Syriusz podniósł się z ziemi i wyciągnął do Ginny rękę.
 Aktualnie mam tylko kremowe, ale możemy od tego zacząć. Nie zaobserwowałaś
u siebie przypadkiem zjawiska rozplątywania się języka pod wpływem alkoholu?...
Przewróciła oczami i ujęła jego dłoń.
 Zaczynam rozumieć uczucie, o którym wspominałeś...