Przedstaw funkcjonowanie motywu fascynacji światem i życiem w poezji Juliana Tuwima, Bolesława Leśmiana i Leopolda Staffa











Środa, 26 Kwietnia Imieniny obchodzą: Marzena, Maria, Klaudiusz
 



















  Sciaga.pl > Prace
> XX
lecie >
Home | Reklama | Info
| Mail






Gdzie Cz@T ???




Gdzie jestSciaga.pl
?
















Przedstaw
funkcjonowanie motywu fascynacji światem i życiem w
poezji Juliana Tuwima, Bolesława Leśmiana i Leopolda
Staffa










kategoria:   J.polski
zakres:   XX lecie
dodano:   2000-02-16




Plan:
1.Wprowadzenia a)fascynacja dla ludzi światem i życiem to
-beztoskie życie -licznie imprezy -lekceważenie wielu
spraw b)prawdziwa fascynacja światem objawia się poprzez
-odnajdywanie szczęścia w czynnościach zwyczajnych
-dostrzeganie niezwykłości natury -cieszenie się z
niewielkich sukcesów 2.Wiersz Juliana Tuwima pod tytułem
„Szczęście” jako przykład zachwytu czymś pospolitym i zwyczajnym.
a)optymistyczna postawa podmiotu lirycznego b)aprobata dla
otaczającego nas świata 3. „Czucie niewinne” Leopolda Staffa.
a)zachwycanie się pięknem przyrody 4. Wiersz „Ruch” J.Tuwima
przykładem sztuki cieszenia się małym sukcesem. 5. „Chwila”
Leopolda Staffa a)całkowita akceptacja niezmiennych reguł życia
b)odkrywanie niezmienności piękna 6. Pochwała dla piękna w
utworze Bolesława Leśmiana pod tytułem „Wiśnia”. 7.Podsumowanie
a)najlepiej wyraża się zachwyt dla świata poprzez poezje
b)człowiek zachwycony pięknem świata to ten , który go kocha
Świat jest piękny, a życie jest wielkim
darem. Nie każdy z nas potrafi to dostrzec, również nie każdy z
nas potrafi się zachwycić jego urokiem i czarem. Ten dar posiedli
nieliczni tacy jak Julian Tuwim, Bolesław Leśmian czy Leopold Staff.
W ich poezji można zaobserwować motywy fascynacji światem. Wiele
osób powiedziałoby, że fascynacja światem i życiem powinna
przejawiać się nie poprzez poezję, ale poprzez czyny. Beztroskie
życie, nie przejmowanie się kłopotami, liczne imprezy i spotkania
towarzyskie to styl życia osoby, która naprawdę kocha życie. Tylko,
że nie każdy zdaje sobie sprawę, że prawdziwą sztuką jest wyrażanie
zachwytu dla świata takiego, jaki nas otacza, czyli czasami trochę
szarego i brudnego, odnajdywanie szczęścia w czynnościach bardzo
przyziemnych, zwyczajnych, cieszenie się z niewielkich sukcesów.
Człowieka żyjącego według tych zasad możemy nazwać zafascynowanym
światem i życiem. Taki człowiek ma cel w życiu, dla niego nie ma
rzeczy bezsensownych. Może są pewne sytuacje i rzeczy, których nie
rozumie, ale to nie wpływa na jego pozytywny stosunek do życia.
Aby udowodnić, że można postrzegać świat w sposób
niezwyczajny przytoczę kilka utworów wyżej wymienionych poetów.
Zacznę od wiersza Juliana Tuwima „Szczęście”, jak sam tytuł wskazuje
jest to utwór o szczęściu. Podmiot liryczny bardzo optymistycznie
patrzy na światu uwielbia go. Nie stara się go zmieniać czy
ulepszać. Potrafi docenić to, co ma. Sam mówi „Nieciekaw jestem
świata, Ogromnych, pięknych miast: Nie więcej one powiedzą,
Jak ten przydrożny chwast.” Powyższy fragment dowodzi tego,
że szczęście można osiągnąć nie tylko poprzez przebywanie w pięknych
i drogich miejscach. Szczęście można również osiągnąć dzięki rzeczom
i czynnościom pospolitym . Szczęście mierzy się zupełnie inną miarką
niż bogactwo. Jak mówi podmiot liryczny w kolejnej zwrotce
„Wystarczy mi byle kto”. Jednak po przeczytaniu kolejnych
zwrotek nasuwa się pytanie. Czy, aby na pewno podmiot liryczny czyje
się szczęśliwy, jak sugeruje tytuł? Czy przypadkiem nie czuje się
tak beznadziejnie, że jest mu wszystko jedno, z kim będzie
rozmawiał? Otóż nie! Ostatnia zwrotka potwierdza nasze pierwotne
przypuszczenia. Podmiot liryczny jest zadowolony z sytuacji, w
jakiej się znajduje. Docenia to, co otrzymał od Boga. Dlatego zwraca
się do Stwórcy w ten sposób „O Boże! O, szczęście moje!
Jakże dziękować Ci mam?” Poprzez tą apostrofę wyraża swój
zachwyt dla świata. Nawet tak szarego i mogłoby się wydawać mało
ciekawego. Drugim z poetów, którego cenił życie wysoko
jest Leopold Staff. Jest on twórcą przepięknego wiersza pod
tytułem „Czucie niewinne”. W tym utworze podmiot liryczny
przedstawia otaczający go świat jako raj. Zachwyca się pięknem
przyrody. Słucha brzękania pszczół, śpiewu ptaków. Nie liczy się dla
niego nic poza przyrodą i odgłosami, jakie ona wydaje. Podmiot
liryczny uważa, że „Najpiękniejszy bowiem jest, kiedy Piękna
nie czuje się zgoła I tylko jest się, po prostu Tak, jak
jest wszystko dookoła.” Czyli najlepszym sposobem na szczęśliwe
życie jest po prostu bycie, zachwycanie się pięknem przyrody. Tak
jak jest wszystko dookoła, tak samo powinniśmy być my, ale
należy zauważyć, że ten cały piękny świat jest bardzo wesoły, więc
jeśli mamy być tacy sami, jeśli mamy być cząstką tego świata
musimy tak samo się zachowywać. Według Tuwima życie
jest tak piękne, że wszystkim można się zachwycać, nawet takimi
przyziemnymi czynnościami jak poruszanie się. W wierszu „Ruch”
podmiot liryczny jest zafascynowany ruchem. Podmiot liryczny stara
się zrozumieć, dlaczego ludzie migrują. Jaki jest cel tego ciągłego
wchodzenia i wychodzenia? Z drugiej strony w ogóle nie przejmuję
się faktem, że nie jest w stanie poznać celu tych „wędrówek”. „ O,
jak śmiesznie! Bo nie wiem, dlaczego.” Tak mówi w ostatnim wersie.
Oznacza to, że podmiot liryczny akceptuje taki stan rzeczy. Zgadza
się z tym, że nie można wszystkiego poznać. Podmiot liryczny zdaje
sobie również sprawę z tego, że żyjemy w świecie gdzie nie
wszystko jest osiągalne i poznawalne. Jednakże nie ma to wpływu jego
nastrój. Jak powiedział Phil Bosmans „Sztuka życia – to cieszyć się
małym szczęściem”. Tak też zrobił podmiot liryczny. Cieszył się
z tego, co miał. Bardzo podobny nastrój ma wiesz
Leopolda Staffa pod tytułem „Chwila”. Każdy, kto przeczytał ten
wiersz zaobserwował, że podmiot liryczny akceptuje obecny porządek
świata. Mimo tego, że chwila tak szybko mija i jest ulotna podmiot
liryczny nie stara się jej zatrzymać. Nie próbuje na siłę zmieniać
świata, ponieważ wie, że istnieją pewne reguły niezmienne. Zdaje
sobie sprawę, że „Od tego chwila, by minęła”. Chwila mija, ale nadal
pozostaje piękno, coś, co zachwyca podmiot liryczny. Ten urok
uosabiają „kąpiące się gwiazdy i dziewczęta.”
Niewątpliwie opisy przyrody są najlepszym sposobem na
wyrażenie zachwytu dla świata. W balladzie pod tytułem „Wiśnia”
Bolesław Leśmiana możemy przeczytać przepiękną pochwałę dla wiśni.
Wydawałoby się, że jest to tylko zwyczajne drzewo, ale w oczach
narratora staję się kochanką, która pragnie „skosztować”. Takie
zwroty jak „ A ja ciebie będę czcił w twej krasie, Wiśnio,
wiśnio! Już ku zmierzchom ma się!” Utwierdzają nas w
przekonaniu, że jest ona niezwykle piękna i godna podziwu. Dla
narratora staje się bóstwem, muzą, obiektem westchnień, a ponieważ
jest ona jednym z elementów otaczającego nas świata, dlatego
cały świat od razu staje się taki sam. Tak samo jak tę wiśnię chcemy
go zasmakować, chcemy się nic cieszyć i go podziwiać.
Czy można lepiej wyrazić swój zachwyt dla świata jak nie
przez poezje? Wydaje mi się, że nie. Oczywiście zdaję sobie sprawę,
że nie każdy posiada zdolności literackie, ale czy każdy potrafi
docenić to, co dostał od Boga? Raczej nie. Tuwim, Staff czy
Leśmian poprzez swoją poezje stworzyli wzorzec człowieka, który
kocha i potrafi docenić piękno przyrody, cieszy się z błahostek, nie
próbuje zmieniać świata, akceptuje go takim, jakim jest. Po prostu
kocha świat, a miłość to takie uczucie, które sprawia, że
wszystko widać w kolorowych barwach.







Autor: Gosia

Ocena : 4 








oceń
prace:
1 2 3 4 5 6


Home | Reklama | Info
| Mail


Prace | Pomoc | Książki | Artykuły | News | Katalog | Forum
| Rozrywka






Wszelkie prawa zastrzeżone / All
rights reserved  Sciaga.pl
2000