II-7 Bohaterowie dramatów romantycznych. Przeobrażenia duchowe Gustawa -
Konrada, Kordiana, hrabiego Henryka
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------


Kim byli bohaterowie dramatów romantycznych? Na przykładzie kilku utworów
największych wieszczów polskich tego okresu możemy stwierdzić, że były to
jednostki wybitne, działające w samotności. W odróżnieniu jednak od swych
pierwowzorów pochodzących z literatury zachodnio-europejskiej inne były ich
motywy postępowania. Cechą wspólną dla bohaterów: "Dziadów" części IV i III,
"Kordiana", oraz "Nie Boskiej komedii" było przeobrażenie wewnętrzne.
Następowało ono w wyniku niepowodzeń w życiu osobistym, powodując zawsze to
samo - podjęcie walki w imię dobra ogółu lub chociażby jego części. Jest też
jeszcze jedna cecha wspólna dla tych trzech utworów. Wszystkie one powstały
mianowicie w okresie, gdy Polska faktycznie nie istniała na mapach Europy.
Dodatkowo, nie był to moment utraty niepodległości, ale tuż po upadku powstania
listopadowego. Stąd też wypływają różnice pomiędzy bohaterami poszczególnych
dramatów.
Jako pierwsze powstały "Dziady". Część IV, napisana w roku 1824, przedstawia
dzieje Pustelnika Gustawa. Bohater ten jest typową postacią utworów omawianego
okresu. Jego dzieje przedstawione są w formie trzech godzin: miłości, rozpaczy,
przestrogi.
W pierwszej godzinie spowiedzi Gustaw jest przedstawiany jako postać
nieprzeciętna. Wskazuje na to jego wielka miłość do wybranki serca. Jest on tak
zakochany, że przyrównuje miłość do niezniszczalnego łańcucha, którego nic nie
jest w stanie rozerwać.
Na skutek tej miłości ucieka on w świat marzeń i buntuje się przeciwko zastanej
rzeczywistości. Z drugiej godziny spowiedzi Gustawa dowiadujemy się o
sprzeczności uczuć miotających duszą młodego kochanka - od uwielbienia
ukochanej istoty, aż do jej potępienia i zwątpienia w jej uczucia. Silne
przeżycia wewnętrzne doprowadzają Gustawa do samobójstwa na oczach zdumionego
księdza. Ta scena jest jakby uwieńczeniem rozprawy z klasykami. Ksiądz będący
uosobieniem klasyka nie jest w stanie pojąć tego, że można się przebić
sztyletem, nie czyniąc sobie żadnej rany. A sztyletem tym może być na przykład
miłość. W godzinie trzeciej Gustaw przekazuje ludziom przestrogę, by pamiętali,
że ziemia nie jest ani rajem, ani piekłem, tylko właśnie ziemią i dlatego
należy do ziemskich wydarzeń przykładać odpowiednią miarę; przestrzega ich
również - na skutek własnych przeżyć - przed wiarą w wielkie uczucia.
"Dziadów" część III (tzw. drezdeńska), napisana po klęsce powstania
listopadowego, łączy się z częścią IV poprzez osobę bohatera. Przemiana
samotnika Gustawa w Konrada walczącego o wolność jest znamienną cechą bohatera
dramatu romantycznego. Utwór ten można odczytywać jako wyraz przełomu w
świadomości Mickiewicza, do którego doszło pod wpływem wydarzeń politycznych w
kraju. Gdy okazało się, że romantyczny bohater nie może pozostawać obojętny na
sprawy ważne dla swej ojczyzny, autor tego dramatu określił nowe miejsce dla
swego bohatera.


Otóż bohater ten miał nadal pozostać jednostką wybitną i nieprzeciętną, ale
jego nieszczęśliwa miłość miała go uczynić bojownikiem o wolność narodową.
Utwór ten rozpoczyna się prologiem, w którym dokonuje się przemiana bohatera: z
Gustawa - owładniętego tragicznym i niespełnionym uczuciem miłości, w Konrada -
odnajdującego cel swojego życia w działalności na rzecz narodu. Bohater
pozostaje nadal jednostką wybitną, zdającą sobie sprawę z misji dziejowej
przypadłej mu w udziale, z własnej potęgi.
Konrad będąc bardzo pewnym siebie i swej mocy żąda od Boga stworzenia rządu
dusz, który zapewniłby Polakom wieczne szczęście i uwolnił ich od trosk. Jest
on też gotów poświęcić się dla dobra rodaków. Pojawia się więc tu idea
prometeizmu. Kulminacyjnym momentem "Dziadów" drezdeńskich jest potwierdzenie
przeobrażenia duchowego głównego bohatera, wyrażone przez niego samego w
inwokacji. Choć Gustaw-Konrad to postać bardzo wybitna, nie jest wszak
pozbawiona wad. Jego pycha popycha go do wyzwania Boga do walki, a nawet do
bluźnierstwa.
W odpowiedzi na mickiewiczowskiego bohatera romantycznego powstał dramat
"Kordian", który został pomyślany przez Juliusza Słowackiego jako trylogia,
nigdy jednak nie dokończona. Utwór ten, podobnie jak "Dziadów" część III,
powstał po upadku powstania listopadowego - w 1833r. Również jego tłem jest
mało znane wydarzenie z okresu sprzed powstania - spisek na życie cara Mikołaja
I - oceniany z pozycji człowieka, który żyje po upadku tego powstania.
Akt I opowiada o pewnym - piętnastoletnim - chłopcu trawionym przez chorobę
wieku w którym żyje - nudę, apatię, oraz brak poczucia sensu i celu istnienia.
Tytułowy bohater jest jednak człowiekiem bardzo wrażliwym, ale jednocześnie nie
uświadamia sobie istoty swego życia. Podobnie jak Gustaw, Kordian popełnia
samobójstwo, nieco inne są jednak przyczyny tego kroku. Bohatera z utworu
Juliusza Słowackiego sprowokowała nie nieszczęśliwa miłość, ale czczość
istnienia. W akcie drugim zatytułowanym "Wędrowiec" poznajemy dzieje Kordiana w
życiu już prawie dorosłym - podczas podróży po Europie. Pobyt w James Park-u w
Londynie przekonuje go o tym, że ludzie potrafią być mili i uprzejmi, lecz
tylko wtedy, gdy się to im opłaca. Jednak jeszcze bardziej zostaje on
doświadczony podczas pobytu w Dover, gdzie zakochuje się w młodej i pięknej
Włoszce - Wioletcie. Wkrótce przekonuje się on o tym, że kobieta ta zakochała
się nie tyle w nim, ile w jego bogactwie, a więc w tym, co mógł jej ofiarować w
formie namacalnej. Kolejnym etapem w życiu młodego romantyka jest spotkanie z
papieżem. Doprowadza to do zapoczątkowania procesu przeobrażania się tego
bohatera, z jednostki zajętej własnymi sprawami, w głębokiego patriotę.
Ostateczna przemiana następuje podczas monologu wygłoszonego na górze
Mont-Blanc. Choć przeobrażenie wewnętrzne nie spowodowało zatracenia poczucia
własnej wyjątkowości, w przeciwieństwie do bohatera "Dziadów", nie doprowadziło
do przyjęcia przez Kordiana postawy uległej wobec losu. Wynika to z odmiennego
poglądu autora na sprawę miejsca Polski i Polaków wśród innych narodów.
Słowacki ustami swego bohatera zaproponował - w miejsce mesjanizmu - a więc
przyjęcia postawy biernej - utrzymanie walki w imię wolności narodowej.
Przywołana została postać Winkelrieda, który dla dobra innych przyjął ciosy
dzid wrogów na własną pierś.


W ostatnim - trzecim akcie zatytułowanym "Spisek koronacyjny" Kordian podobnie
jak Konrad chce otrzymać rząd dusz, jednak nie z rąk Boga, ale od samych ludzi.
Jednak również on ponosi klęskę, gdyż nie udaje mu się przekonać
współspiskowców do udziału w planowanym zabójstwie cara. Wówczas odzywa się w
nim poczucie dumy własnej oraz pogardy dla innych. Pomimo wielkiej odwagi oraz
nie szanowania własnego życia, podchorążemu nie udaje się osiągnąć
zaplanowanego celu - pada na progu sypialni cara Mikołaja. Pokonany zostaje
przez siły Strachu i Imaginacji, które podsuwają mu krwawy obraz obrzydliwego w
sensie etycznym i niehonorowego czynu, jakim jest skrytobójcze zabicie
człowieka. Poświęcając życie w obronie ojczyzny i narodu bohater dramatu
romantycznego wieńczy swój los.
Nieco innym bohaterem popowstaniowym jest hrabia Henryk - główna postać
napisanej przez Zygmunta Krasińskiego "Nie-Boskiej komedii". Podobnie jak wyżej
omawiane postacie jest to zakochany młody człowiek, jednak w przeciwieństwie do
nich nie jest nieszczęśliwy. Jest on tuż po ślubie, co nie jest zgodne z
postawą godną bohatera romantycznego dramatu, którego motywem działania jest
brak szczęścia w miłości. Wkrótce jednak Mąż-hrabia Henryk ulega oczarowaniu
wywołanemu przez wspomnienie kochanki swojej młodości. Powoduje to jego
unieszczęśliwienie i sprawia, że również on ma czysto romantyczną potrzebę
działania. Zarówno Gustaw-Konrad, jak i Kordian byli poetami, co wynikało z
przeświadczenia romantyków o przywódczej roli poetów. Krasiński rolę poety
przyznał Orciowi - synowi hrabiego. Wynikało to z przeświadczenia wieszcza, że
poeta nie może kierować narodem, ponieważ w równym stopniu jest to człowiek
doskonały i nieprzeciętny, jak słaby i niezdolny do udźwignięcia takiego
ciężaru. Dlatego też Orcio nie widzi rzeczy widocznych dla zwykłych ludzi,
natomiast ma możliwość obserwacji zjawisk niesamowitych, pozaziemskich, o czym
świadczy między innymi rozmowa z nieżyjącą już matką. Ponieważ w
przeciwieństwie do A. Mickiewicza i J. Słowackiego Zygmunt Krasiński wywodził
się z arystokracji, w "Nie-Boskiej komedii" nie mamy ukazanej walki narodowo
wyzwoleńczej, jest tam natomiast obraz rewolucji społecznej, której - pod
wpływem wydarzeń Rewolucji Francuskiej - obawiały się najbogatsze warstwy
społeczeństwa. Hrabiemu Henrykowi autor tego dramatu przyznał rolę przywódcy
obrońców starego porządku. Jest więc hrabia nietypowym bohaterem - nie walczy
przecież o sprawę narodową, a jedynie o utrzymanie przywilejów możnowładczych.
W przeciwieństwie do uprzednio omawianych bohaterów dramatów romantycznych
hrabia Henryk jest przywódcą warstw broniących się przed rewolucją. Typowym
wydarzeniem w dziejach bohaterów dramatów tego okresu była ich wewnętrzna
przemiana. Dla hrabiego Henryka momentem przełomowym staje się przyrzeczenie
obrony okopów Świętej Trójcy. Tym, co go odróżnia od Konrada i Kordiana jest
fakt, że staje on na czele niewielkiej garstki hrabiów i baronów. Tak samo
jednak jak oni hrabia Henryk przyrzeka walczyć o dobro sprawy, którą uznał za
słuszną, aż do śmierci. Żąda jednak tego samego od ludzi, którymi ma dowodzić.
Typowym faktem dramatu romantycznego jest również to, że dane przyrzeczenie
jest przez bohatera dotrzymane. Nie inaczej rzecz się ma z hrabią Henrykiem.


Po wyczerpaniu się wszelkich zasobów amunicji, po wdarciu się rewolucjonistów
na mury Świętej Trójcy, oraz po śmierci swego syna Mąż skacze w przepaść.
Jak więc wynika z wyżej przytoczonych argumentów w życiu bohatera dramatu
romantycznego można wyróżnić następujące etapy: najczęściej nieszczęśliwą
miłość, przeistoczenie się z kochanka-samotnika w przywódcę narodu, klęskę w
tej nowej roli zakończoną śmiercią, czasem samobójczą.