Szyny kolejowe
Najdawniejszym przykładem torów kolejowych była starożytna droga koleinowa.
Drewniane tory kolejowe z belek, ułatwiające transport, stosowano w kopalniach rudy i
węgla w górach Siedmiogrodu w XVI wieku. Pierwszy ich opis podaje G. Agricola w 1556
roku, choć niewykluczone, że torów używano w Anglii już w XV wieku.
W 1716 roku w Anglii zaczęto pokrywać powierzchnie podłużnych belek torów cienkimi
płytkami z żelaza kutego (a póz
niej z tańszego żeliwa).
W 1738 roku w Whitehaven (Anglia) użyto szyn żelaznych ułożonych na drewnianych
belkach podłużnych. W 1776 roku wprowadzono szyny żeliwne w kształcie kątownika, a w
1789 roku szyny zbliżone kształtem do obecnie stosowanych, mające główkę i szyjkę.
Kształt szyny uzupełnił w 1831 roku R. L. Stevens dodając szeroką stopę.
W miarę rozwoju kolejnictwa, rósł ciężar i przekrój szyn. W związku z tym zaczęto
usuwać spod szyn podłużne belki drewniane i tor kolejowy przybrał swą nowoczesną
postać (żelazne szyny na drewnianych poprzecznych podkładach). Od końca XIX wieku
stosuje się coraz częściej podkłady żelbetowe.
Rozstaw szyn tzw. normalnego toru wynosi 1435 mm. i ma go około 70% światowej sieci
kolejowej. Wywodzi się on od rozstawu kół wózków z węglem, używanych na początku
XIX wieku w Anglii (4 stopy 8 1/2 cala). Niektóre państwa stosują szerszy rozstaw torów
(Rosja, Hiszpania, Irlandia), natomiast lokalne kolejki wąskotorowe jeżdżą po torach o
rozstawie nawet 600 mm.