Teraz rozpoczęło się końcowe odliczanie. Cały czas wszyscy oczekiwali tego
upragnionego dnia. Jednocześnie nie wierząc w to, że nastąpi on już za kilka dni.
Sam miałem wrażenie, że to był piękny sen i obudzę się na szkółce.
Dowódca zadecydował, że cała Jesień jedzie do domu na ostanie dni. Bał się
prawdopodobnie pijackich libacji i zniszczeń na kompanii.
Po przepustce wróciłem 27 stycznia, czyli dzień przed wyjściem do cywila.
Wieczorem zorganizowaliśmy wieczorek pożegnalny. Zakupiliśmy odpowiednią ilość
alkoholu i siedzieliśmy tak sącząc po trochu do póz
nych godzin nocnych. W dzień
ten przyszedł na kompanię nasz misiek. Miał trochę szczęścia bo załapał się na
pożegnanie. W imprezie brała udział tylko Jesień 95 i jeden misiek z Jesieni 96.
Opowiedzieliśmy mu jak się sprawy mają na kompanii i upiliśmy się do
nieprzytomności.
Rano wstaliśmy z wielkim trudem, ale wiedzieliśmy że jest to ostatnia pobudka.
Przed obiadem załatwiliśmy ostatnie sprawy, takie jak rozliczenie się z szefem
kompanii, rozliczenie się z magazynem mundurowym, wizyta pożegnalna u dowódcy
kompanii i kilka piwek w klubie garnizonowym.
Udaliśmy się na ostatni obiad i po nim pozostało tylko dopełnienie jednej
formalności. Wypowiedzenie kilku zdań na które czekało się tak długo:
"Za obiadek dziękujemy,
A następny w domu zjemy.
Koniec MONu, koniec fali,
Już nie będą nas jebali.
0 - 0 - 0 - CYWIL"
Po recytacji dał się słyszeć potężny huk. To my, ostatni raz przybiliśmy, tym razem
jednak tacami w stół.
Na stołówce obecny był oficer dyżurny. Obserwowałem tego człowieka podczas
recytacji. Jego twarz zmieniała kolory ze złości, piana wylewała mu się na pysk.
Wiedział biedak, że nic nie zrobi, a krew go zalewała kiedy widział naszą radość.
Słychać było rozmowę innych trepów obecnych na miejscu. Mówili, że jeszcze
jesteśmy żołnierzami i powinniśmy się jakoś zachowywać. Ale nas to nie ruszało.
Nawet gdyby na obiedzie był obecny sam gen. Rokossowski to wypowiedzieli byśmy
te kilka magicznych zdań i przybili byśmy tacami w stół.
Po południu czekaliśmy tylko na książeczki wojskowe i transport na dworzec.
Dopełniliśmy w tym czasie ostatniej tradycji. Zrobiliśmy kompletną demolkę na
salach żołnierskich, połączoną z wymalowaniem na ścianach pastą do butów,
kremem do rąk i czym tylko się dało napisów w stylu: "Jesień'95; 0 0 0 CYWIL" itp.
Pokoje po naszej interwencji wyglądały jak po bombardowaniu. Na koniec szef
sprawił nam miłą niespodziankę. Zapomniał biedak zamknąć okna do swojej
pakamery. Cóż nam pozostało, wrzuciliśmy biedakowi trochę mamony (kilkadziesiąt
monet małego kalibru) i ku uciesze wszystkich również świeży kał który kolega
właśnie wystękał do torebki (po nocy w dobrze ogrzanym pomieszczeniu musiała
tam być niezbyt przyjemna atmosfera).
Ok. godziny 17 przyjechał po nas autobus. Wyszliśmy przed kompanię.
Odpompowaliśmy miesiące spędzone w wojsku i z piosenką na ustach wsiedliśmy
do autobusu. Kierowca jeszcze przez ok. 15 minut nie ruszał ze względu na nasz
głośny śpiew. Dopiero jak odśpiewaliśmy swoje, on ruszył i po dojechaniu na miejsce
wysiedliśmy na dworcu.
W ten sposób zakończyła się moja "zabawa w wojsko".
W wojsku spędziłem dokładnie 448 dni. Od 7 listopada 1995 roku do 28
stycznia 1997 roku. Przeszedłem przez wszystkie szczeble hierarchii falowej.
Byłem trzy razy na urlopie i na kilkunastu przepustkach. Dzisiaj jestem zadowolony,
że mam to już za sobą i wiem że tamte dni już nigdy nie powrócą.
st.szer.rez. Paweł Mikołajczak