Wieża oblężnicza
Do szturmowania murów obronnych używano od najdawniejszej starożytności drabin; w
II tysiącleciu p.n.e. drabiny oblężnicze zaopatrywano niekiedy w koła.
Rozwinięciem takiej drabiny była wieża oblężnicza wynaleziona w VIII wieku p.n.e.
przez Asyryjczyków. Była to konstrukcja na pełnych kołach, mająca z przodu i z boków
osłony z grubych desek, zazwyczaj pokrytych zmoczonymi, niegarbowanymi skórami dla
ochrony przed ogniem. Ze szczytu wieży oblężniczej łucznicy starali się oczyścić mur z
obrońców, aby umożliwić wdarcie się nań żołnierzom po drabinie znajdującej się
wewnątrz takiej wieży. Często wieże oblężnicze wyposażano również w taran.
Szczytowy rozkwit wież oblężniczych przypada na epokę hellenistyczną. Największych
znanych wież oblężniczych użył Demetrios Poliorketes. Podczas oblężenia Rodos (305 rok
p.n.e.) skonstruował on wieżę oblężniczą o dziewięciu kondygnacjach (wysokość ponad
30 metrów!), na których zainstalował katapulty oraz zbiorniki przeciwpożarowe.
Wewnątrz wieży znajdowały się dwa układy drabin, dla ruchu w górę i w dół. Całość
ważąca około 180 ton poruszała się na ośmiu pełnych samonastawnych kołach, pchana
przez 3400 najsilniejszych żołnierzy Demetriosa.
Wiadomo też, że oblegając Teby zbudował on wieżę oblężniczą tak ciężką, iż
przesunięcie jej o kilkaset metrów trwało dwa miesiące.
Wież oblężniczych używano również w średniowieczu. Wyszły z użycia w wyniku
pojawienia się dział, choć czasami stosowano je jeszcze w XVII wieku (np. hulajgrody
kozackie - patrz "Trylogia" H. Sienkiewicza).