Bezdomni,
z niespełnioną pieszczotą,
wśród obojętnych ludzi,
biedniejsi o ławkę pod zielonym drzewem,
którą zabrał mróz,
płonącymi oczami mówimy sobie rzeczy
nieogamięte słowem...
Nurzam się w mowie Twych oczu jak trzmiel
kosmaty we wrzosie...
Czuję, jak płoną wargi i spragnione palce rąk
miłych szukają...
jak bezwolnieje ciało i nie broni oczom Twoim
rozbierać sukien, które dzielą...