Maria Valtorta - Ewangelia, jaka została mi objawiona (Księga
III.46)



 
 









Ewangelia według
św. Mateusza
Ewangelia według
św. Marka
Ewangelia według
św. Łukasza
Ewangelia według
św. Jana













Maria Valtorta


Księga III - Drugi
rok życia publicznego




–
  POEMAT BOGA-CZŁOWIEKA    –






46.
«NIESZCZĘŚCIA SŁUŻĄ PRZEKONANIU
WAS O
WASZEJ NICOŚCI»
Napisane 30 stycznia 1944. A,
1667-1670
Następnie Jezus mówi:
«Nie wyjaśniam Ewangelii w takim
sensie, w jakim wszyscy ją
tłumaczą. Naświetlę ci to, co poprzedza ten fragment Ewangelii.
Dlaczego spałem? Czy może nie
wiedziałem, że nadejdzie nawałnica?
Owszem, wiedziałem o tym. Jedynie Ja o tym wiedziałem. Dlaczego
więc spałem?


Apostołowie byli ludźmi,
Mario, pobudzanymi dobrą wolą, lecz
jeszcze wciąż “ludźmi”. Człowiek zawsze uważa, że wszystko potrafi.
Kiedy zaś
rzeczywiście coś potrafi uczynić, pełen jest zarozumiałości i
przywiązania do swych
“umiejętności”. Piotr, Andrzej, Jakub i Jan byli dobrymi rybakami,
dlatego sądzili,
że nikt im nie dorównuje w kierowaniu łodziami. Byłem dla nich wielki
jako
“Rabbi”, lecz jako żeglarz nie znaczyłem nic, dlatego też sądzili, że
nie
potrafię im pomóc. Kiedy więc wsiadali do łodzi, aby przepłynąć Morze
Galilejskie,
prosili Mnie, abym usiadł, bo nie byłem [– według nich –] do niczego
innego zdolny. Także ich uczucie powodowało,
że nie chcieli przyczyniać się do Mojego fizycznego wysiłku. Jednak
przywiązanie do
swych “umiejętności” silniejsze było od uczucia.
Ja narzucam się tylko w wypadkach
wyjątkowych, Mario. Zazwyczaj
pozostawiam wam wolność i czekam. W tym dniu byłem zmęczony i proszono
Mnie, abym
odpoczął, to znaczy pozwolił im działać – im, tak wprawnym. Zasnąłem
więc. W
Mój sen wmieszało się też to stwierdzenie, że człowiek jest
“człowiekiem” i
chce sam działać, nie zdając sobie sprawy, że Bóg prosi tylko o
możliwość
udzielania mu pomocy. W tych “głuchych duchowo”, w tych “ślepych
duchowo”
widziałem wszystkich głuchych i zaślepionych duchowo, którzy przez całe
wieki
podążać będą ku własnej zgubie, bo “chcieli działać sami”, chociaż Ja
zawsze
pochylałem się nad ich potrzebami, czekając, że wezwą Mnie na pomoc.
Kiedy Piotr zawołał: “Ocal nas!”,
Moja gorycz opadła jak kamyk,
któremu pozwala się toczyć. Nie jestem “człowiekiem”, jestem
Bogiem-Człowiekiem.
Nie działam tak, jak wy działacie. Wy, widząc w kłopocie kogoś, kto
odrzucił waszą
radę lub pomoc – jeśli nie jesteście tak źli, aby się z tego cieszyć –
okazujecie pogardę lub obojętność, patrząc bez wzruszenia na jego
wołanie o pomoc.
Waszą postawą dajecie mu do zrozumienia: “Kiedy chciałem ci pomóc, nie
chciałeś
mnie. Teraz radź sobie sam.” Jednak Ja jestem Jezusem. Ja jestem
Zbawicielem. Zbawiam,
Mario. Ocalam, kiedy tylko się Mnie wzywa.
Biedni ludzie mogą jednak zarzucić:
“Dlaczego więc pozwalasz, by
powstawały burze dotykające jednostki lub społeczności?”
Gdybym Moją mocą zniszczył każdą
formę zła, doszlibyście do
uznania siebie samych za twórców Dobra – które w
rzeczywistości jest Moim darem – i
już więcej byście o Mnie nie pamiętali. Nigdy więcej. Potrzebujecie,
biedne dzieci,
boleści, aby uświadomić sobie, że macie Ojca. Jak syn marnotrawny
przypomniał sobie,
że miał ojca, kiedy był głodny.
Nieszczęścia służą przekonaniu was o
własnej nicości, o waszym
braku rozsądku, przyczynie tak wielu błędów; o waszej złośliwości,
przyczynie tak
wielu smutków i bólu; o waszych błędach, przyczynie kar, które sami
sobie zadajecie; [oraz przekonaniu was]
o Moim istnieniu, o Mojej mocy, o Mojej dobroci. To właśnie chce wam
powiedzieć
dzisiejsza Ewangelia: “wasza” Ewangelia tej godziny, biedne dzieci.
Wezwijcie Mnie. Jezus nie
śpi, bo zatrważa Go wasz brak miłości ku Niemu. Wezwijcie Mnie, a Ja
przybędę.»


Szkoda, że Ojciec dziś nie
przyszedł: ujrzałby moją twarz pełną szczęścia, a Ja
dowiedziałabym się, w co się ona zmienia. Paola mówi, że to zauważa,
choć ja nadal
pracuję i to nawet szybciej niż przedtem. Ona jednak nie potrafi
wyjaśnić mi
więcej... Gdybym umiała się kontrolować i czynić jak Mojżesz: zakryć
twarz
zasłoną...


 
 



Przekład: "Vox Domini"