Ten Mężczyzna
Tom 3
Jego Namiętność
JODI ELLEN MALPAS s e r i a T e n M ę ż c z y z n a
Tom 1 T e n M ę ż c z y z n a
Tom 2 J e g o K ł a ms t w a
Tom 3 J e g o N a mi ę t n o ś ć
Tom 4 J e g o P o c a ł u n ki
Tom 5 J e g o W y z n a n i a
Tom 6 J e g o P r a w d a
Przekład MAGDALENA UFLAND
 Rozdział 1
Z trudem zbieram siły, żeby pójść dziś do pracy. To już piąty
dzień, odkąd nie widziałam Jessego Warda. Piąty dzień cierpienia,
pustki i płaczu Za każdym razem, gdy zamykam oczy, widzę go. Z
pewnego siebie, przystojnego mężczyzny, który mnie całkowicie
zauroczył, zmienia się w napastliwego i pijanego drania, który mnie
zniszczył. Bez niego czuję się pusta i wybrakowana. Sprawił, że go
pragnę, a teraz go nie ma.
W ciemności widzę jego twarz, a w ciszy słyszę jego głos. Nie
mogę od tego uciec. Nie zwracam uwagi na otaczający mnie świat.
Każdy dz
więk jest niczym odległy szum, a każdy obraz przypomina
rozmytą plamę. Znalazłam się w piekle. Pusta. Niepełna. Jestem w
bolesnej agonii. Ostatniej niedzieli zostawiłam go pijanego,
krzyczącego i potykającego się w penthousie. Od dnia kiedy wyszłam
od niego, nie odzywał się do mnie. Nie dzwoni, nie pisze, nie wysyła
kwiatów... nic.
Sam nadal regularnie pojawia się u Kate, ale wie, że lepiej nie
rozmawiać ze mną o Jessem. Trzyma się z daleka i nie wypytuje.
Niełatwo ze mną teraz przebywać. Jak mężczyzna, którego znam
zaledwie od kilku tygodni, doprowadził mnie do takiego stanu?
Jednak podczas tych kilku tygodni poznałam go, dowiedziałam się, że
jest nie tylko namiętny, porywczy i dominujący, lecz także łagodny,
czuły i troskliwy. Bardzo tęsknię za tym Jessem. Jednak pijany, płytki
mężczyzna, którego zobaczyłam w penthousie, to nie Jesse, w którym
się zakochałam. Wolę dominującego Jessego od pijaka.
Najwidoczniej jego powrót do alkoholu był moją winą. Mówił mi
w pijackim bełkocie, że jeśli go zostawię, z
le to się skończy.
Ostrzegał mnie. Po prostu nie wyjaśnił, jak z
le to się skończy.
Powinnam była drążyć temat, ale mnie całkowicie zauroczył. Nie
mogłam się na niczym skupić, byłam zaślepiona pożądaniem i
namiętnością. Nigdy bym nie przypuszczała się, że okaże się
seksownym Lordem z Rezydencji. I z pewnością nie pomyślałabym,
że okaże się alkoholikiem. Dosłownie miałam oczy szeroko
zamknięte.
Na szczęście udało mi się uniknąć niewygodnych pytań Patricka o
projekcie dla pana Warda, kiedy za sprawą War da na konto
bankowe Rococo Union wpłynęło sto tysięcy funtów. Byłam mu
niezmiernie wdzięczna. Dzięki tak dużej zaliczce mogłam bez trudu
zbyć Patricka  wystarczyło powiedzieć, że pan Ward jest za granicą
w delegacji i dlatego prace nad projektem zostały wstrzymane. Wiem,
że w końcu będę musiała się z tym zmierzyć, ale teraz nie czuję się na
siłach i nie jestem pewna, kiedy będę. Może nigdy.
Biedna Kate starała się wyciągnąć mnie z mrocznej otchłani, w
której się znalazłam. Wyciągnęła mnie na lekcje jogi, drinki w pubie i
dekorowanie ciast. Ale czuję się szczęśliwsza, leżąc w łóżku i zawsze
w porze lunchu Kate mnie właśnie tam znajduje. Nie jem, bo samo
przełknięcie jedzenia przez ściśnięte gardło jest bolesne.
Jedyną rzeczą, na którą czekam, to poranny spacer. Nie mogę spać,
więc wstanie o piątej rano jest stosunkowo łatwe.
Powietrze jest świeże i ożywcze. Idę do miejsca w Green Park,
gdzie opadłam z sił, kiedy Jesse wyciągnął mnie na jeden z
męczących maratonów po ulicach Londynu. Siedzę nieruchomo i
spoglądam na pokrytą rosą trawą, aż czuję, że moje plecy są
zdrętwiałe i wilgotne. Jestem gotowa, aby wolnym krokiem wrócić i
przygotować się na kolejny dzień bez Jessego. Jak długo zdołam tak
wytrzymać?
Mój brat, Dan, jutro wraca do Londynu z odwiedzin u rodziców w
Kornwalii. Powinnam być zadowolona, że się spotkamy. W końcu
nie widzieliśmy się od sześciu miesięcy. Ale skąd wezmę energię,
żeby udawać, że wszystko jest w porządku?
Dzwoniący telefon na moim biurku przywraca mnie do
rzeczywistości. To Ruth Quinn. Warczę z niezadowolenia w duchu.
Ruth jest nową klientką i od samego początku widać, że współpraca
będzie trudna. Zadzwoniła we wtorek i domagała się spotkania tego
samego dnia. Wyjaśniłam, że jestem zajęta i zaproponowałam, że
ktoś inny może się z nią spotkać, jednak nalegała na mnie.
Ostatecznie ustaliłyśmy datę spotkania, które odbędzie się dziś. Od
tego dnia codziennie do mnie dzwoni, żeby mi o tym przypomnieć.
 Dzień dobry, pani Quinn  mówię zmęczonym głosem.
 Avo, jak się masz?
Zawsze o to pyta, co jest miłe. Jednak nie mówię jej prawdy.
 Dobrze, a pani?
 Doskonałe  szczebiocze.  Chciałam jedynie potwierdzić nasze
spotkanie.
 Czwarta trzydzieści, pani Quinn  mówię trzeci dzień z rzędu to
samo. Chyba zacznę to liczyć.
 Doskonale, nie mogę się doczekać.
Odkładam telefon i spokojnie wydycham powietrze.
O czym myślałam, umawiając się z nowym, trudnym klientem na
koniec tygodnia?
Victoria wpada do biura. Jej długie blond loki kołyszą się nad
ramionami. Wygląda inaczej. Jest pomarańczowa!
 Co ci się stało?  pytam zaniepokojona. Wiem, że dzisiaj nie
wszystko dokładnie widzę, ale jej kolor skóry nie pozostawia złudzeń.
Wznosi oczy i z torebki Mulberry wyciąga lusterko, żeby spojrzeć
na swoją twarz.
 Nic nie mów!  ostrzega mnie.  Chciałam brąz.  Wyciera
twarz chusteczką.  Głupia baba użyła złej butelki. Wyglądam jak
serowy chrupek!  Zdenerwowana Victoria nie przerywa pocierać
twarzy.
 Kup sobie peeling do ciała i twarzy  doradzam, odwracając się
do komputera.
 Nie wierzę! Dlaczego musiało mnie to spotkać?  rozpacza. 
Drew zabiera mnie wieczorem na randkę. Ucieknie na kilometr, jak
mnie zobaczy!
 Gdzie idziecie?  pytam.
 Do Langana. Wezmą mnie za jakąś tanią celebrytkę. Nie mogę
się tak pokazać!
Dla Victorii to kompletna katastrofa. Z Drew spotyka się dopiero
od tygodnia. Kolejny związek, o którym muszę słuchać. Brakuje
jeszcze, żeby pojawił się Tom i oznajmił, że bierze ślub. Samolubnie
nie cieszę się niczyim szczęściem.
Sally, nasz chłopiec na posyłki, wybiega z kuchni. Gdy dostrzega
Victorię, nagle się zatrzymuje.
 Wow, Victoria, wszystko w porządku?  pyta. Uśmiecham się,
gdy Sally rzuca w moim kierunku zaniepokojone spojrzenie. No cóż,
mała główka Sal nie ogarnia zabiegów upiększających.
 Doskonale!  warknęła Victoria.
Sally skrywa się za szafkami z materiałami biurowymi, unikając
wściekłej Victorii i nieszczęśliwej mnie.
 Gdzie Tom?  pytam w nadziei, że odwrócę myśli Victorii od
katastrofy z samoopalaczem.
Zatrzaskuje lusterko i odwraca się do mnie. Gdybym miała więcej
energii, roześmiałabym się. Victoria wygląda okropnie.
 Jest u pani Baines. Koszmar najwyraz
niej trwa  wzdycha,
odrzucając blond loki.
Zostawiam Victorię i jej lśniącą twarz, i dalej bezmyślnie wpatruję
się w ekran komputera. Nie mogę się doczekać wieczoru, kiedy
wsunę się do łóżka i nie będę musiała nikogo widzieć i z nikim
rozmawiać.
Punktualnie przyjeżdżam do olśniewającego domu przy
Lansdowne Crescent. Drzwi otwiera pani Quinn. Jestem zaskoczona,
ponieważ jej głos ani trochę nie pasuje do wyglądu.
Sądziłam, że jest starą panną, typem nauczycielki gry na
fortepianie, ale nie mogłam się bardziej mylić. Jest niezwykle
atrakcyjną kobietą. Ma długie blond włosy, duże niebieskie oczy i
gładką, jasną cerę. Założyła na siebie ładną czarną sukienkę i wysokie
koturny.
Uśmiecha się.
 Ava, prawda? Proszę, wejdz
.  Prowadzi mnie do olbrzymiej
kuchni.
 Pani Quinn, moje portfolio  podaję teczkę, którą chętnie ode
mnie bierze. Ma naprawdę ciepły uśmiech. Może z
le ją odebrałam.
 Mów mi Ruth. Wiele słyszałam o twojej pracy, Avo  mówi,
przeglądając moją teczkę.  Zwłaszcza o Lusso.
 Naprawdę?  odpowiadam zaskoczonym tonem, choć nie jestem.
Patrick był zachwycony reklamą, jaką dało nam Lusso. Wolałabym
zapomnieć o wszystkim związanym z tym miejscem, jednak raczej
nie ma na to szans.
 Tak, oczywiście! Wszyscy o tym mówią. Dokonałaś cudów.
Napijesz się czegoś?
 Poproszę kawę.
Uśmiecha się i zaczyna przygotowywać napój.
 Usiądz
, Avo.
Siadam i wyciągam notatnik.
 W czym mogę ci pomóc, Ruth?
Zaczyna się śmiać i wskazuje łyżeczką na całe pomieszczenie.
 Chyba to oczywiste. Tu jest okropnie  wykrzykuje i wraca do
parzenia kawy.
Ma rację, ale nie mam zamiaru krzyczeć z przerażenia na widok
brązowo-żółtych kolorów i ścian pokrytych sztuczną cegłą.
 Oczywiście  mówi dalej  szukam pomysłów, żeby zmienić tę
potworność. Myślałam o wyburzeniu ściany i zrobieniu dużego,
rodzinnego salonu. Chodz
, pokażę ci.  Podaje mi kawę i wskazuje,
żebym poszła za nią do drugiego pokoju. Wystrój jest tak samo
ponury jak w kuchni.
Ruth wygląda dosyć młodo, na jakieś trzydzieści kilka lat, więc
domyślam się, że wprowadziła się tu stosunkowo niedawno. Dom nie
był malowany od dobrych czterdziestu lat.
Po godzinie rozmowy jestem pewna, że wiem, co Ruth chce
osiągnąć. Ma dobrą wizję.
 Przygotuję kilka projektów, uwzględniając twoje pomysły i
budżet i przekażę ci wraz z moim cennikiem  mówię, wychodząc. 
Czy powinnam uwzględnić coś konkretnego?
 Nie. Chciałabym, żeby w kuchni znalazło się podstawowe
wyposażenie.  Uprzejmie ściskam rękę, którą mi podaje.  No wiesz,
lodówka na wina  zaczyna się śmiać.
 Oczywiście  uśmiecham się lekko. Wspomnienie alkoholu
mrozi mi krew w żyłach.  Będziemy w kontakcie, pani Quinn.
 Mów mi Ruth  kręci głową.  Nie mogę się doczekać.
Wlokę się do domu Kate w nadziei, że jej nie zastanę. Mam ochotę
schować się w swoim pokoju, zanim Kate wniesie misję Popraw
nastrój Avie.
 Ava!
Zatrzymuję się i widzę Sama. Opuszcza szybę w samochodzie i
wolno podjeżdża w moim kierunku.
 Cześć, Samuel  mówię z wymuszonym uśmiechem, nie
zatrzymując się.
 Avo, proszę, też masz zamiar mnie olewać? Bo się będę musiał
wyprowadzić.
Parkuje swoje porsche i wysiada. Stoimy razem na chodniku przed
domem Kate. Jak zawsze wygląda luzacko: ma luz
ne szorty, koszulkę
z Rolling Stonesami i brązowe włosy w nieładzie.
 Przepraszam, od kiedy mieszkasz tu na stałe?!  pytam, unosząc
brew. Sam ma duże, eleganckie mieszkanie w Hyde Parku, ale
ponieważ Kate ma pracownię na parterze, nalega, żeby Sam zostawał
u niej.
 Nie, nie mieszkam, ale Kate powiedziała, że o szóstej będziesz w
domu. Miałem nadzieję, że cię spotkam.
Wygląda na zdenerwowanego, co zaczyna mnie niepokoić.
 Coś się stało?  pytam.
Uśmiecha się lekko, ale nie na tyle, żeby pokazać dołeczki.
 Niezupełnie, ale powinnaś pójść ze mną  odpowiada cicho.
 Dokąd?
Dlaczego jest taki nerwowy? Sam tak się nie zachowuje.
Zazwyczaj jest beztroski i pewny siebie.
 Do Jessego.
Sam musi widzieć przerażenie na mojej twarzy, ponieważ
podchodząc do mnie, patrzy prosząco. Na sam dz
więk imienia
ogarnia mnie panika. Dlaczego Sam chce, żebym pojechała do
Jessego? Po ostatnim spotkaniu trzeba będzie mnie tam zawlec siłą.
Nie ma mowy. Nie wrócę tam... nigdy.
 Sam, to nie jest dobry pomysł  Cofam się, kręcąc głową. Czuję,
jak moje ciało ogarniają dreszcze.
Sam wzdycha i trze butami o chodnik.
 Avo, zaczynam się martwić. Nie odbiera telefonów i do nikogo
się nie odzywa. Nie wiem, co robić. Wiem, że nie chcesz o nim
rozmawiać, ale minęło już pięć dni. Byłem w Lusso, niestety konsjerż
nie chce mnie wpuścić, ale ciebie na pewno wpuści. Kate mówiła, że
go znasz. Wystarczy, jak ze mną pojedziesz. Chcę tylko sprawdzić,
czy nic mu nie jest.
 Nie, Sam. Przykro mi, nie mogę  odpowiadam z trudem.
 Avo, boję się, że mógł zrobić co naprawdę głupiego. Proszę.
Czuję ścisk w gardle, a Sam zaczyna iść w moim kierunku z
otwartymi ramionami. Nieświadomie się cofam.
 Sam, proszę nie mów tak. Nie mogę. Nie będzie chciał mnie
widzieć i ja też go nie chcę spotkać.
Chwyta moje dłonie, żeby mnie zatrzymać. Przyciąga do siebie i
mocno przytula.
 Avo, w normalnych okolicznościach nie prosiłbym cię o to, ale
muszę tam pojechać i sprawdzić, czy nic mu nie jest.
Opuszczam ze zrezygnowaniem ramiona i kiedy myślę, że już
wypłakałam wszystkie łzy, ronię kilka kropli.
 Nie mogę się z nim spotkać, Sam.
 Hej.  Zwalnia uścisk i patrzy na mnie.  Po prostu pomóż mi
przejść konsjerża. To wszystko.  Ociera moje łzy i uśmiecha się
błagalnie.
 Nie wejdę do środka  mówię, czując ścisk żołądka na samą
myśl o spotkaniu. Ale co, jeśli zrobił coś głupiego?
 Avo, pomóż mi tylko dostać się do jego penthouseu.
Kiwam głową i ocieram spływające łzy.
 Dziękuję.  Kieruje mnie do swojego porsche.  Wsiadaj, na
miejscu spotkamy się z Drew i Johnem.
Otwiera drzwi od strony pasażera i pomaga mi wsiąść. Zajmuję
miejsce i pozwalam się Samowi zawieść do Lusso do St. Katherine
Docks... miejsca, do którego przysięgłam sobie nigdy nie wracać.
Rozdział 2
Gdy na horyzoncie pojawia się Lusso, zaczynam z trudem
oddychać. Ogarnia mnie trudna do zwalczenia chęć, żeby otworzyć
drzwi i wyskoczyć z jadącego samochodu. Sam spogląda na mnie z
niepokojem, jakby wyczuł moje myśli.
Kiedy parkujemy przy bramie, Sam pomaga mi wysiąść. Chwyta
moją rękę zdecydowanym uściskiem i prowadzi ku wejściu, gdzie
czeka Drew.
Jak zwykle jest elegancki: założył garnitur, dobre buty i
pieczołowicie wystylizował włosy, jednak dziś czuję się skrępowana
w jego obecności. Jestem zaskoczona, kiedy Sam puszcza mnie i
kieruje w stronę Drew, który mocno mnie chwyta. To mój pierwszy i
jedyny kontakt, jaki dotychczas miałam z tym mężczyzną.
 Avo, dziękuję, że przyszłaś.
Milczę, ponieważ nie wiem, co odpowiedzieć. Widzę, że szczerze
martwią się o Jessego, co wzbudza we mnie poczucie winy i jeszcze
większy niepokój. Drew puszcza mnie i się uśmiecha, aby dodać mi
otuchy. Niestety uśmiech nie działa.
Sam wskazuje na jezdnię.
 Nasz Wielkolud przyjechał.
Odwracamy się i naszym oczom ukazuje się czarny rangę rover,
który z piskiem opon zatrzymuje się obok samochodu Sama. John
wysiada z samochodu, zdejmuje okulary przeciwsłoneczne i wita nas
skinięciem głowy. Typowy John.
Boże, wygląda na naprawdę wkurzonego. Zawsze ukrywa oczy za
okularami, nawet w nocy, więc nie mam pojęcia, dlaczego je teraz
zdejmuje, zwłaszcza że świeci słońce. Może chce, żeby wszyscy
widzieli, jaki jest zdenerwowany. Jeśli tak, udało mu się. Wzbudza
przerażenie.
Biorę głęboki wdech i wstukuję kod. Po chwili otwieram bramkę
dla chłopaków. Chciałabym nie iść dalej, jednak Drew, jak zawsze
dżentelmen, wskazuje gestem, żebym szła dalej, więc zbieram siły i
zaczynam w milczeniu iść przez parking. Dostrzegam samochód
Jessego i widzę, że szyba jest nadal rozbita. Gdy wchodzimy do
Lusso, czuję niepokój. Ciszę przerywają jedynie nasze kroki. Żołądek
podchodzi mi do gardła, a oddech robi się nierówny. Tyle się tu
wydarzyło.
Lusso było moim pierwszym poważnym projektem. Pierwszy seks
z Jessem, podobnie jak ostatni, miał miejsce właśnie tutaj. Wszystko
zaczęło i skończyło się w tym miejscu.
Clive spogląda na nas zza dużej, zaokrąglonej recepcji z marmuru.
Wygląda na niezwykle znużonego.
 Clive  mówię, wysilając się na uśmiech.
Patrzy na mnie, potem na podejrzaną trójkę, która mi towarzyszy i
ponownie na mnie.
 Cześć, Avo. Co u ciebie?
 Dobrze  kłamię.  A u ciebie?
 Doskonale.  Jest zmęczony po niewątpliwie pełnych emocji
spotkaniach z trójką mężczyzn, a sądząc po tym, jak chłodno mnie
przywitał, nie byli dla niego mili.
 Clive, byłabym wdzięczna, gdybyś nas wpuścił do penthouseu
Jessego. Chcemy sprawdzić, czy nic mu się nie stało.  Silę się na
zdecydowanie w głosie, którego nie czuję. Moje serce bije w
szaleńczym tempie.
 Avo, powiedziałem twoim znajomych, że mogę stracić pracę,
jeśli to zrobię.  Spogląda ostrożnie na mężczyzn.
 Wiem, Clive, ale oni się martwią  odpowiadam beznamiętnie. 
Chcą tylko sprawdzić, czy wszystko jest w porządku, a potem wyjdą
 tłumaczę z uprzejmością, której z pewnością zabrakłoby Drew,
Samowi i Johnowi.
 Avo, dobijałem się do drzwi pana Warda i nie otwierał.
Sprawdziliśmy część nagrań z monitoringu, poza tym nie widziałem
go na swojej zmianie. Powiedziałam twoim znajomym, że nie mamy
dostępu do wszystkich nagrań z pięciu ostatnich dni. Jeśli was
wpuszczę, mogę stracić pracę.
Nagła zmiana w zachowaniu Clive a zaskakuje mnie. Gdyby tylko
był tak profesjonalny i uparty, kiedy przyszłam zobaczyć się z Jessem
w niedzielę, może nigdy nie doszłoby do kłótni. Ale wtedy byłabym
zupełnie nieświadoma jego małego problemu. Czuję, że Sam
podchodzi do mnie.
 Do cholery, wpuść nas!  krzyczy przez moje ramię.
Wzdrygam się odrobinę, ale nie mogę go winić. Sama jestem
dosyć sfrustrowana. Po prostu chcę mieć to za sobą. Czuję, jakby
ściany zbliżały się, otaczając mnie z każdej strony, widzę także
Jessego, który niesie mnie na rękach przez marmurową podłogę.
Obecność w Lusso wyostrza obrazy w mojej głowie.
Obracam się i widzę, że John kładzie rękę na ramieniu Sama. W
ten sposób każe mu się uspokoić.
 Clive, nie chciałabym uciekać się do szantażu  mówię ze
ściśniętym gardłem, odwracając się do niego. Nie chcę tego robić, ale
atmosfera się zagęszcza. Clive patrzy na mnie zdziwiony. Widzę, że
zastanawia się, czym mogłabym go zaszantażować.  Nie
chciałabym, aby ktokolwiek dowiedział się o gościach pana Gomeza
ani o upodobaniu pana Hollanda do tajskich dziewczyn.  Obserwuję
grymas, który pojawił się na twarzy Clive a. Wie, że przegrał.
 Avo, ostro grasz.
 Nie zostawiłeś mi wyboru.
Kręci głową i wskazuje nam drogę do windy, mrucząc pod nosem
przekleństwa.
 Wspaniale!  radośnie mówi Sam, kiedy idziemy do windy. Nie
wiem, w jaki sposób udaje mi się iść za nimi.
 Jesse mógł zmienić kod  mówię w kierunku ich pleców.
Sam odwraca się z zaniepokojonym spojrzeniem.
 Jeśli to zrobił, nie dostaniemy się do penthouseu.  Wzruszam
ramionami.
Uświadamiam sobie, że stoję przed wejściem do windy. Biorę
głęboki wdech i wstukuję kod dewelopera. Gdy drzwi się otwierają,
mężczyz
ni wchodzą do środka, a ja stoję na zewnątrz, patrząc na
Sama. Uśmiecha się i przekrzywia odrobinę głowę, aby zachęcić mnie
do wejścia, co po chwili robię.
Wsiadam do windy i ponownie wstukuję kod. Sam i Drew stoją po
jednej stronie, a John po drugiej. Jedziemy w krępującej ciszy, a gdy
winda się otwiera, ukazują się podwójne drzwi do penthause u
Jessego. Sam wysiada jako pierwszy i pewnym krokiem podchodzi do
drzwi. Początkowo lekko naciska klamkę, a po chwili uderza w drzwi
niczym szaleniec.
 Jesse! Otwórz te cholerne drzwi!
Drew i John podchodzą do Sama i go odciągają, a po chwili John
próbuje otworzyć drzwi, lecz te ani drgną. Nie potrafię przestać
myśleć, że jestem ostatnią osobą, która wyszła z penthouse u.
Pamiętam, że z całej siły trzasnęłam drzwiami.
 Sam, chłopie, jego może nawet nie być w środku  uspokaja
Drew.
 Więc gdzie u diabła się podział?!  wrzeszczy Sam.
 Jest w środku  mruczy John.  I trochę za długo topi smutki.
Musi się zająć interesami.
Nadal stoję w windzie. Zamykające się drzwi wyrywają mnie z
zamyślenia. Odruchowo podnoszę rękę i przytrzymuję je. Po chwili
wchodzę do holu penthouse u. Wiem, że powiedziałam, że jedynie
pomogę im się tu dostać. Wiem, że powinnam wrócić do Kate. Jednak
widok zdenerwowanego Sama jeszcze bardziej mnie niepokoi, a
słowa Johna powodują ciarki na plecach.
Topi smutki w wódce?
Czy, jeśli zostanę, będę musiała znów stawić czoło pijanemu,
szalejącemu Jessemu?
Drew cicho puka do drzwi. Śmiechu warte. Jeśli szaleńcze walenie
Sama nie pomogło, wątpię, czy łagodne stukanie Drew pomoże.
Odchodzi od drzwi i ciągnie Sama w moją stronę.
 Avo, próbowałaś się do niego dzwonić?  pyta Drew.
 Nie!  wyrzucam z siebie. Dlaczego miałabym to robić? Jestem
pewna, że nie chciałby ze mną rozmawiać.
 Możesz spróbować?  mówi prosząco Sam.
Kręcę głową.
 Nie odbierze, Sam.
 Avo, możesz tylko spróbować?  naciska Drew.
Niechętnie wyjmuję telefon z torebki i wybieram numer Jessego,
podczas gdy Sam i Drew spoglądają na mnie nerwowo. Nie mam
zielonego pojęcia, co powiem, jeśli odbierze. Drew nasłuchuje pod
drzwiami.
 Nie słyszę telefonu.
Spogląda na mnie, oczekując, że zacznę mówić, lecz po chwili
zostaję przełączona do poczty głosowej. Czuję ukłucie w sercu. Nie
chce ze mną rozmawiać. Odrzucenie mojego telefonu wzmaga ból.
Idę do windy, lecz niespodziewanie w holu rozbrzmiewa niemal
ogłuszający łomot.
Sam, Drew i ja odwracamy wzrok na podwójne drzwi prowadzące
do penthouse u Jessego. Po drugiej stronie widzimy Johna, który stoi
obok uszkodzonej framugi. Przywołuje nas gestem, więc Sam i Drew
natychmiast ruszają w kierunku penthouse u. Powoli idę za nimi,
wspominając ostatnią wizytę.
Zawróć! Wsiadaj do windy! TERAZ!
Jednak tego nie robię. Stoję w drzwiach i z tego co widzę,
wszystko jest na swoim miejscu. Robię krok do przodu. Słyszę, że
chłopaki biegają po mieszkaniu w poszukiwaniu Jessego. Zbliżam się
do schodów, a moim oczom ukazuje się stojąca na nocnej szafce
butelka wódki. Po chwili zauważam, że drzwi tarasowe są otwarte na
oścież. Ostrożnie podchodzę do nich. Nadal słyszę biegających
chłopaków, którzy otwierają i zamykają drzwi oraz wołają Jessego.
Mnie jednak przyciągają drzwi prowadzące na taras. Nie wiem,
dlaczego tak się dzieje. Czuję ten sam magnetyzm, który przyciągnął
mnie do Jessego, zawsze kiedy jestem w jego pobliżu. Tylko że tym
razem nie będzie to mój Jesse. Czy naprawdę chcę zobaczyć go w tak
okropnym stanie, kiedy jest mściwy i pełen nienawiści? Nie,
oczywiście, że nie, lecz nie potrafię się oprzeć.
Kiedy podchodzę do drzwi, przygotowuję się na widok pijaka
rozłożonego na jednym z leżaków z butelką wódki w ręce. Lecz
zamiast tego wita mnie nagie, nieprzytomne ciało leżące na ziemi.
Żołądek podchodzi mi do gardła, a serce bije szybciej.
 Tutaj!  krzyczę, biegnąc w kierunku nieruchomego ciała.
Puszczam torebkę i kucam przy Jessem. Chwytam jego potężne
ramiona, starając obrócić go na drugą stronę. Nie wiem, skąd biorę
siły, ale udaje mi się przesunąć go tak, że jego głowa leży na moich
kolanach. Zaczynam desperacko gładzić go po zaroście. Zauważam,
że jedną rękę ma nadal opuchniętą, posiniaczoną i pokrytą zaschniętą
krwią.  Jesse, obudz
się. Proszę, obudz
się  błagam. Widok
nieprzytomnego mężczyzny, którego kocham, sprawia, że zaczynam
histeryzować. A
zy spływają mi po twarzy.  Jesse, proszę. 
Desperacko głaszczę go po twarzy, torsie i włosach. Wygląda na
wycieńczonego i jest wychudzony. Jego szczękę pokrywa tygodniowy
zarost.
 Skurwysyn  rzuca John, kiedy znajduje mnie z Jessem na
kolanach.
 Nie wiem, czy oddycha  łkam, spoglądając na stojącego nade
mną mężczyznę.
 Pomogę ci  mówi John, klękając i chwytając ramię Jessego.
Podnoszę wzrok i widzę Sama, który zatrzymuję się w drzwiach.
 Co do...
Nie mogę opanować napływających do oczu łez. Wszystko dzieje
się w zwolnionym tempie. Sam podchodzi do nas i kuca obok mnie.
Delikatnie klepie mnie po ramieniu.
 Zadzwonię po karetkę  mówi zdecydowanie Drew, kiedy
wchodzi na taras i dostrzega nas przy nieruchomym Jessem.
 Czekaj  odpowiada ostro John, pochylając się nad Jessem.
Rozsuwa jego wysuszone usta i bada każdy kawałek napuchniętego
ciała.  Głupi skurwysyn. Zapił się i jest w śpiączce.
Spoglądam na Sama i Drew, lecz nie mogę zrozumieć ich reakcji
na komentarz Johna. Skąd wie, że to śpiączka? Przecież Jesse może
być półmartwy, a przynajmniej tak wygląda.
 Powinniśmy zadzwonić po karetkę  nalegam.
John patrzy na mnie ze współczuciem. Po raz pierwszy widzę na
jego twarzy coś innego niż beznamiętne spojrzenie, więc gdy
spogląda na mnie, jakbym była odrobinę naiwna, czuję dziwnie
pocieszenie.
 Avo, widziałem go kilka razy w takim stanie. Musimy go
położyć do łóżka i się nim zaopiekować. Nie potrzebuje lekarza. W
każdym razie nie takiego.  John kręci głową.
Ach, tak? Kilka razy? Ile? John sprawia wrażenie, że doskonale
wie, co robi. Nie przeraża go stan leżącego na moich kolanach
Jessego, choć sama czuję się jak wrak człowieka. Sam i Drew też są
spokojni. Czy widzieli go wcześniej w takim stanie?
John podnosi się. Nigdy nie słyszałam, żeby tyle mówił. Potężny,
cichy mężczyzna okazuje się potężnym przyjacielem. Chociaż nadal
nie chciałabym go zobaczyć wkurzonego.
 Co zrobił sobie w rękę?  pyta Sam, gdy okrywa zakrwawione,
posiniaczone ciało Jessego. Dłoń nie wygląda za dobrze i będzie
trzeba się nią zająć.
 Rozbił szybę w samochodzie  mówię, pociągając nosem. 
Kiedy kłóciliśmy się u Kate  dodaję, niemal zawstydzona.
 Zanieść go do łóżka?  pyta nieśmiało Drew.
 Na kanapę  odpowiada John, który wrócił do typowych dla
niego zwięzłych odpowiedzi.
Obserwuję, jak Sam wstaje i wyciąga spod leżaka pustą butelkę po
wódce. Patrzy na nią z odrazą i energicznie rzuca w donicę z
kwiatami. Głośny dz
więk, który roznosi się echem, sprawia, że nie
tylko ja, ale także Sam wzdrygamy się.
 Jesse?  Potrząsam nim delikatnie.  Jesse, proszę, otwórz oczy.
Sam, Drew i John stają dookoła nas. Jesse unosi rękę nad głową.
Chwytam ją i opuszczam, lecz jak tylko zwalniam uchwyt, ponownie
unosi ją przed moją twarz, mrucząc coś nieskładnie i poruszając
nogami.
 Szuka cię, dziewczyno  mówi cicho John.
Zaskoczona zerkam na Johna, który kiwa głową. Szuka mnie?!
Ponownie chwytam rękę Jessego i kieruję ją w stronę swojej twarzy.
Dłoń przykładam do policzka. Natychmiast się uspokaja. Dotyk jego
chłodnej skóry uspokaja również mnie. Zatem trzymam ją przy
policzku, aby czuł moją obecność. Jestem przerażona, że pięć dni
mógł spędzić na tarasie... nagi i nieprzytomny. Za dnia jest ciepło, ale
nocą temperatura znacznie spada. Dlaczego go zostawiłam?! Po-
winnam była zostać i uspokoić go, a nie odchodzić.
 Pójdę na górę i przyniosę pościel  oznajmia Drew, wracając do
penthouse u.
 Przenosimy go?  pyta John, wskazując leżącego na podłodze
Jessego. Niechętnie puszczam rękę Jessego i pozwalam, aby John i
Sam podeszli do niego z dwóch stron i podnieśli. Kiedy głowa
Jessego nie jest już oparta na moich kolanach, wstaję i toruję im
drogę. Podbiegam do skórzanej kanapy i zrzucam z niej stos
poduszek, aby przygotować wygodne posłanie. Gdy Drew schodzi z
góry, trzyma w ręce koce, a Sam i John cierpliwie czekają,
podtrzymując nagie ciało Jessego. Biorę od Drew aksamitną narzutę,
kładę ją na zimnej skórze i odsuwam się, aby John i Sam mogli
położyć Jessego na kanapie. Po chwili kładę pod głowę poduszki, a
nagie ciało okrywam kolejną narzutą.
Kucam przy Jessem i gładzę go po nieogolonej twarzy, żałując
obrotu spraw. A
zy ponownie zaczynają napływać mi do oczu.
Mogłam to powstrzymać. Gdybym nie wybiegła stąd, nie
doprowadziłby się do takiego stanu. Powinnam była zostać, uspokoić
go i otrzez
wić. Nienawidzę siebie.
 Avo, wszystko w porządku?  słyszę cichy głos Drew.
Powstrzymuję płacz i wycieram je zewnętrzną stroną dłoni.
 Nic mi nie jest, przepraszam.
 Nie przepraszaj  odpowiada Sam.
Pochylam się nad Jessem i na kilka sekund przyciskam usta do
jego czoła. Gdy po chwili się podnoszę, wysuwa rękę spod koca i
mnie chwyta.
 Avo?  mówi chrapliwym głosem. Otwiera lekko oczy i rozgląda
się po pomieszczeniu. Kiedy wreszcie spogląda na mnie i patrzy
zielonymi oczami, nic nie mogę wyczytać z jego wzroku.
 Hej.  Kładę dłoń na jego ramię. Zaczyna unosić głowę znad
poduszki, lecz zanim zdołałam zareagować, poddał się.
 Przepraszam  szepcze, unosząc dłoń w poszukiwaniu mojej
twarzy.  Przepraszam, przepraszam, przepraszam, przepraszam,
przepraszam...
 Przestań  mówię drżącym głosem, pomagając mu znalez
ć moją
twarz.  Proszę, po prostu nic nie mów.  Przyciskam usta do jego
ręki i całuję ją, a kiedy spoglądam na twarz, ma zamknięte oczy.
Znów jest nieobecny.
Kładę jego dłoń pod koc i upewniam się, że jest dokładnie okryty.
Po chwili wstaję i obracam się do Sama, Drew i Johna, którzy w
milczeniu obserwują, jak zajmuję się Jessem. Zupełnie zapomniałam,
że nie jestem sama, lecz nie czuję się zażenowana.
 Zrobię kawę  proponuje Sam, przerywając milczenie i idzie do
kuchni. John i Drew podążają za nim.
Ponownie spoglądam na Jessego. Instynkt podpowiada mi, żebym
wsunęła się pod koc, zaczęła go głaskać i uspokajać. Mogłabym to
zrobić, ale na początku muszę pogadać z chłopakami. Idę do kuchni,
gdzie Sam i Drew podnoszą stołki barowe, a John dz
wiga z podłogi
zamrażarkę. Jak wychodziłam w niedzielę, nie było tu tak brudno.
Jesse najwyraz
niej wpadł w szał.
 Muszę spadać  mówi ze smutkiem Drew, stawiając ostatni
stołek.  Umówiłem się z Victorią.  Sprawia wrażenie nieco
skrępowanego.
 Idz
, śmiało  zachęca go Sam, rozglądając się za kubkami. 
Zadzwonię póz
niej.
 Ostatnia szafka po prawej, górna półka  pomagam Samowi,
który spogląda na mnie ze zdziwieniem, gdy Drew wychodzi.
Wzruszam ramionami.
Sam stawia trzy kubki czarnej kawy na blacie, przy którym
usiadłam z Johnem.
 Nie będziemy ryzykować z mlekiem, o ile ma jakieś. Czarna
może być?  pyta Sam. Kiwam głową i chwytam kubek. John idzie za
moim przykładem, choć słodzi aż cztery łyżeczki. Wiem, że nie ma
mleka, ale nie ma sensu o tym rozmawiać.
 Więc  zaczyna Sam  znalez
liśmy go i co teraz z nim robimy? 
żartuje.
Odczuwam ulgę, że beztroski Sam wrócił. Gdy się martwił,
czułam, że mój strach wzrasta, ale jak się okazało, Sam miał powody
do niepokoju.
Wewnętrznie wzdrygam się na myśl o samotnym i cierpiącym
przez pięć dni Jessem. Gdybym nie przyszła, jak długo by leżał na
tarasie? Z pewnością zadzwoniliby na policję.
 Rezydencja na razie działa bez problemów  odzywa się John. 
Nie musimy się o to bać. Za tydzień kac minie i wszystko wróci do
normalności.
 Może powinien pójść na odwyk?  pytam.  Albo terapię.
Sama nie wiem. Nie mam pojęcia, jak to działa.
John kręci głową i zakłada okulary. Zaczynam się zastanawiać nad
jego relacją z Jessem. Sądziłam, że jest zwykłym pracownikiem, ale
zdaje się, że jako jedyny jest zorientowany, co się dzieje.
 Żadnego odwyku  stwierdza pewnie John.  Avo, alkohol nie
zawładnął jego życiem. Pije, żeby poprawić sobie nastrój... żeby
wypełnić pustkę. Kiedy zacznie, nie może się powstrzymać. 
Uśmiecha się lekko.  Pomogłaś mu, dziewczyno.
 Co takiego zrobiłam?  Nie wiem dlaczego, ale czuję się
zraniona stwierdzeniem Johna. Co prawda powiedział, że pomogłam,
ale nie mogę pozbyć się wrażenia, że insynuuje, że pomogłam także
doprowadzić Jessego do takiego stanu.
Sam kładzie swoją dłoń na mojej.
 Dzięki tobie skupił się na czymś innym.
 Ale potem go zostawiłam  mówię cicho. Potwierdzam to, o
czym obaj myślą.
 Avo, to nie twoja wina  zapewnia mnie Sam.  Nie mogłaś
wiedzieć.
 Nigdy mi nie powiedział  szepczę.  Gdyby to zrobił, sprawy
potoczyłyby się inaczej.
Szczerze, nie jestem pewna, jak miałyby potoczyć się sprawy,
gdyby Jesse mi powiedział, ale wiem, że nie chciałabym go nigdy
zobaczyć w takim stanie jak w zeszłą niedzielę. Co się stanie, jak
teraz go zostawię? Mam mętlik w głowie. Kładę łokcie na blacie i
podpieram głowę rękami. Co do diabła mam zrobić?
 Avo?  Potężny głos Johna wyrywa mnie z zamyślenia.  To
dobry facet.
 Co sprawia, że pije? Na ile jest to poważny problem?  pytam.
Wiem, że w głębi duszy jest dobrym mężczyzną, lecz gdybym
wiedziała więcej, mogłabym go lepiej zrozumieć.
 Któż to wie?  zastanawia się John, a po chwili spogląda na
mnie.  Nie myśl, że tak było codziennie. Doprowadził się do takiego
stanu, ponieważ był nieszczęśliwy, a nie dlatego, że jest alkoholikiem.
 I nie pił, odkąd ja się pojawiłam?  Nie wierzę, w to.
John zaczyna się śmiać.
 Nie, nie pił, chociaż gdy cię poznał, jego inne, mroczne cechy
wyszły na jaw.
Marszczę czoło, ale wiem dokładnie, o czym mówi John. Sam też
to wie, sądząc po znaczącym wyrazie twarzy. Słyszałam, że Jesse jest
zazwyczaj wyluzowany, choć nieczęsto go takiego widziałam. Przez
większość czasu zachowywał się, jakby był ogarnięty manią
kontrolowania innych. Pewnego razu nawet się przyznał, że jest taki
tylko w mojej obecności... co za szczęściara ze mnie.
 Zostanę, ale jeśli dojdzie do siebie i nie będzie chciał mnie
widzieć, zadzwonię po jednego z was  ostrzegam.
Sam wzdycha.
 Tak nie będzie, Avo.
John kiwa głową.
 Muszę wracać do Rezydencji, żeby zająć się interesami tego
skurwysyna.  Wstaje ze stołka.  Avo, przyda ci się mój numer.
Gdzie masz telefon?
Rozglądam się dookoła i zdaję sobie sprawę, że zostawiłam go na
tarasie, więc zrywam się z miejsca, zostawiając Sama i Johna.
Wracając do kuchni, dostrzegam, że Jesse nadal jest zamroczony.
Jak długo jeszcze będzie w takim stanie i kiedy powinnam się zacząć
naprawdę niepokoić? Nie mam pojęcia, co robić.
Stoję w milczeniu, obserwując Jessego. Jego powieki lekko drgają,
a klatka piersiowa unosi się i opada w stabilnym tempie. Mimo że jest
nieprzytomny, sprawia wrażenie niespokojnego.
Podchodzę bliżej i naciągam koc do jego brody. Nie mogę się
powstrzymać. Nigdy wcześniej się nim nie opiekowałam, ale robię to
instynktownie.
Klękam i przyciskam usta do jego chłodnego policzka. Upajam się
odrobiną pocieszenia, które daje mi kontakt z Jessem. Po chwili
wstaję i idę do kuchni. Okazuje się, że John wyszedł.
 Proszę.  Sam podaje mi kawałek papieru.  Numer Johna.
 Dlaczego tak mu się spieszyło?  pytam. Mógł na mnie
poczekać.
 John nigdy nie zostaje dłużej niż to konieczne. Posłuchaj,
rozmawiałem z Kate. Podrzuci ci trochę ubrań.
 Aha, okej.  Moje biedne ubrania będą zastanawiać się, gdzie ich
miejsce. Kilka razy wędrowały z penthouseu i do niego.
 Dziękuję, Avo  mówi szczerze Sam.
 Nie dziękuj mi  protestuję. Czuję się niezręcznie, zwłaszcza że
to wszystko to częściowo moja wina.
Sam kręci się nerwowo.
 Wiem, tylko że... no wiesz, po ostatniej niedzieli...
 Sam, nic nie mów.
 Kiedy pije, nie zna umiaru  lekko się śmieje Sam.  To dumny
mężczyzna. Będzie zażenowany, że widzieliśmy go w takim stanie.
Domyślam się, że tak będzie. Jesse, którego znam, jest silny,
pewny siebie, dominujący i mogłabym tak bez końca wymieniać. Na
słabość i bezradność nie ma miejsca na długiej liście cech Jessego.
Mam ochotę powiedzieć Samowi, że Rezydencja i jej działalność
zostały osłabione przez problem z alkoholem, ale to nieprawda. Nie
do końca. Jestem tu i ponownie spoglądam na Jessego. Mam mętlik w
głowie. Jesse posiada seksklub i korzysta z niego. Sam to potwierdził,
mimo że doskonale o tym wiedziałam, kiedy zostałam
skonfrontowana z mężem jednej ze zdobyczy Jessego.
Wiedziałam w głębi serca, że sypia z różnymi kobietami, że jest
playboyem poszukującym przyjemności, lecz nie zastanawiałam się
nad szczegółami.
Kolejna godzina upływa nam na zbieraniu pustych butelek i
sprzątaniu penthouse u. W lodówce znajduję wódkę, którą wylewam
do zlewu, obiecując sobie, że nigdy więcej jej nie wypiję.
Clive dzwoni i informuje mnie, że w holu czeka na mnie młoda
kobieta, Kate. Mówię mu, co znalez
liśmy w apartamencie i po chwili
oboje schodzimy z workiem pełnym śmieci i pustych butelek. Notuję
w pamięci, żeby potem zająć się zniszczonymi drzwiami.
Kiedy wchodzimy do holu, Kate, uważnie obserwowana przez
Clive a, czeka na nas.
 Cześć  mówi ostrożnie, kiedy nas zauważa z workami na
śmieci.  Co z Jessem?
Gdy kładę worek na podłodze, rozlega się głośny brzdęk. Zerkam
wymownie na Clivea, żeby wiedziała, jak jestem na niego wkurzona.
Gdyby wcześniej wpuścił Sama, Drew lub Johna do penthouse u,
znalez
liby Jessego pijanego, a nie kompletnie otumanionego.
Przynajmniej Clive ma dość przyzwoitości, żeby wyglądać na
skruszonego.
 Śpi  odpowiada Sam, kiedy zauważa, że jestem zbyt zajęta
wzbudzaniem winy w konsjerżu.
Kiedy odwracam się do Kate, widzę, że Sam obejmuje ją
ramieniem i przytula. Kate żartobliwie odrzuca jego rękę.
 Proszę  mówi, podając mi torbę podróżną.  Wrzuciłam
wszystkiego po trochu.
 Dzięki  odpowiadam, biorąc torbę.
 Czyli zostajesz tu?  pyta.
 Tak.  Wzruszam ramionami. Sam spogląda na mnie pełen
wdzięczności, przez co czuję się niezręcznie.
 Na jak długo zostajesz?  pyta Kate.
Dobre pytanie. Ile czasu to zajmie? Może Jesse obudzi się dzisiaj
w nocy albo jutro, a może pojutrze. Mam pracę, no i muszę znalez
ć
mieszkanie. Spoglądam na Sama w nadziei, że pomoże mi z
odpowiedzią, ale on tylko wzrusza ramionami, więc w odpowiedzi na
pytanie Kate także wzruszam ramionami.
Nagle przypominam sobie, że zostawiłam Jessego samego i
zaczynam panikować. Co, jeśli się obudzi i nikogo przy nim nie
będzie?
 Muszę wracać  mówię, spoglądając w kierunku wind.
 Pewnie, idz
.  Kate pospiesza mnie ruchem ręki i podnosi z
podłogi worek ze śmieciami.  Zajmę się tym.
Kiedy się żegnamy, obiecuję, że zadzwonię rano. Idąc w kierunku
windy, mówię Clive owi, żeby zajął się szybą w samochodzie Jessego
i drzwiami do apartamentu.
Clive oczywiście od razu bierze się do działania.
Wracam do penthouseu, wchodzę do salonu i widzę, że Jesse nadal
śpi. Co powinnam teraz zrobić? Nadal mam na sobie szarofioletową
sukienkę i obcasy, więc idę na górę, do ostatniego pokoju. Przebieram
się w podarte dżinsy i czarną koszulkę. Mogłabym wziąć prysznic, ale
nie chcę zostawiać Jessego samego zbyt długo. Muszę czekać.
Po zejściu na dół robię sobie czarną kawę. Gdy ją piję,
stwierdzam, że dobrze byłoby dowiedzieć się czegoś o alkoholizmie.
Jesse musi mieć gdzieś komputer. Po krótkim poszukiwaniach w
gabinecie znajduję laptop. Odpalam go i odczuwam wielką ulgę, gdy
nie prosi o hasło. Schodzę z laptopem na dół i siadam na wielkim
fotelu naprzeciwko Jessego, żeby mieć na niego oko. Po wpisaniu w
Google słowa  alkoholicy wyskakuje siedemnaście milionów
wyników. Na górze strony widzę  Anonimowi alkoholicy .
Dochodzę do wniosku, że od tego można by zacząć. John co prawda
powiedział, że Jesse nie jest alkoholikiem, ale nie jestem co do tego
przekonana.
Po kilku godzinach surfowania po Internecie czuję się, jakby mój
mózg parował. Ilość informacji mnie przygniata: skutki trwałe,
problemy psychiatryczne, objawy odstawienia. Czytam artykuł o
traumach z dzieciństwa, które prowadzą do alkoholizmu, przez co
zaczynam się zastanawiać, czy Jesse nie przeżył czegoś strasznego,
kiedy był dzieckiem. Natychmiast widzę przed oczami bliznę, którą
ma na brzuchu. Alkoholizm może mieć także uwarunkowania
genetyczne, więc może jedno z rodziców jest alkoholikiem. Czuję
natłok informacji i nie wiem, co z nimi zrobić.
Przypominają mi się wydarzenia z zeszłej niedzieli i to, co
powiedział. Cholera, Avo, podpuszczałaś mnie. Potrzebowałem cię, a
ty mnie zostawiłaś.
Potem go zostawiłam... ponownie. Ze złością zamykam laptop i
odkładam go na stół. Mimo że jest dopiero dziesiąta, jestem
wykończona. Nie chcę spać na górze, na wypadek gdyby się obudził,
więc biorę kilka poduszek i kładę je na podłodze obok Jessego.
Głaszczę włoski na jego umięśnionych ramionach, co mnie uspokaja.
Po chwili czuję, że moje powieki opadają i odpływam.
Rozdział 3
Kocham cię.
Przez sen czuję jego dłoń trzymającą moją głowę, palce bawiące
się moimi włosami... czuję się spokojnie... czuję, że jestem na
właściwym miejscu. Unoszę powieki i spoglądam w zmętniałą wersję
zielonych oczu, które tak dobrze znam.
Skaczę na równe nogi i uderzam kostką o ławę.
 Cholera!  przeklinam.
 Nie wyrażaj się!  zwraca mi uwagę zachrypniętym głosem.
Chwytam się za kostkę i dopiero po chwili w pełni się budzę i
przypominam sobie, gdzie jestem.
Opuszczam stopę na podłogę i spoglądam w kierunku sofy, gdzie
leży Jesse. Wygląda okropnie, ale przynajmniej jest przytomny.
 Obudziłeś się!  wołam.
Krzywi się, przykładając zdrową rękę do głowy.
O cholera! Musi mieć okropnego kaca, a ja drę się jak opętana.
Cofam się kilka kroków, natrafiając na krzesło, na którym siadam.
Nie mam pojęcia, co powiedzieć.
Nie zapytam, jak się czuje, bo to oczywiste. Nie mam też zamiaru
robić mu wykładu o bezpieczeństwie i lekceważeniu zdrowia.
Chcę zapytać, czy pamięta naszą kłótnię.
Chcę zapytać, dlaczego nie powiedział mi, że jest właścicielem
seksklubu i że ma problemy z alkoholem.
Chcę zapytać, czy zastanawia się, co tu robię i czy chce, żebym
sobie poszła. Chcę powiedzieć, że go kocham.
Lecz nie robię tego. Pytam jedynie:
 Jak się czujesz?  I niemal natychmiast tego żałuję.
Wzdycha i ogląda zranioną rękę.
 Szkoda słów  odpowiada ostro.
Pewnie jego organizm potrzebuje płynów, więc wstaję i idę w
kierunku kuchni.
 Gdzie idziesz?  pyta odrobinę przestraszony i natychmiast unosi
się na kanapie.
 Pomyślałam, że chcesz się napić wody  uspokajam go, lecz
moje serce zaczyna szybciej bić. Wiele razy widziałam ten wyraz
twarzy: dominujący i zaborczy Jesse, który pojawia się zawsze, gdy
mnie przyciśnie swoim ciałem. Lecz teraz nie liczę na wiele. Nie ma
siły, żeby przycisnąć mnie do czegokolwiek i zdominować.
Jestem zawiedzona.
Słysząc moją odpowiedz
, uspokaja się. Idę do kuchni i spoglądam
na zegarek na piekarniku. Ósma. Spałam osiem godzin. Tak długo nie
spałam, od... ostatniego spotkania z Jessem. Wyjmuję z lodówki
butelkę i nalewam wodę do szklanki. Gdy wracam, Jesse siedzi na
kanapie z głową w rękach. Pochodzę do niego i podaję wodę, a nasze
spojrzenia się spotykają. Chwyta szklankę zdrową ręką, jednocześnie
dotykając moich palców. Natychmiast puszczam szklankę i rozlewam
część wody. Nie wiem, dlaczego tak zareagowałam, ale wyraz jego
twarzy sprawia, że czuję się bezduszna. Ręce Jessego zaczynają się
trząść. Zastanawiam się, czy to nie objawy odstawienia alkoholu.
Jestem pewna, że czytałam o tym.
Patrzy mi w oczy, a następnie na swoją rękę i kręci głową.
Niezręczna sytuacja. Nigdy tak między nami nie było. Żadne z nas nie
wie, co powiedzieć.
 Kiedy ostatnio piłeś?  pytam. Wiem, że to nie najlepsze pytanie,
ale muszę coś powiedzieć.
Bierze łyk wody i opada na kanapę. Zauważam, że jego mięśnie
brzuszne są bardziej widoczne, ponieważ schudł.
 Nie wiem. Jaki dziś dzień?
 Sobota.
 Sobota?!  upewnia się, wyraz
nie zaskoczony.  Cholera.
Domyślam się, że musiał stracić poczucie czasu, ale nie mógł
spędzić w apartamencie pięciu bitych dni, jedynie pijąc. Przecież by
umarł.
Po chwili ponownie zapada milczenie. Siedzę na krześle
naprzeciwko Jessego i bawię się palcami, zastanawiając, co
powiedzieć. Nienawidzę tego. Zazwyczaj nie zastanawiałabym się i
rzuciłabym się na niego z otwartymi ramionami. Zanurzyłabym się
całkowicie w jego dotyku, ale teraz jest tak delikatny, co jest
niedorzeczne, biorąc pod uwagę jego posturę. Mój twardy łobuz jest
w rozsypce. Dobija mnie to. To nie mężczyzna, w którym się
zakochałam. Czy to naprawdę Jesse?
Siedzi i w zamyśleniu bawi się szklanką. Ten znajomy widok
uspokaja mnie, lecz nie mogę znieść milczenia.
 Jesse, czy mogę ci jakoś pomóc?
Wzdycha.
 Możesz zrobić wiele rzeczy, Avo, ale nie mogę cię o nie prosić. 
Nie patrzy na mnie.
 Chcesz wziąć prysznic?  pytam ostrożnie.
Gdy pochyla się do przodu, na jego twarzy pojawia się grymas
bólu.
 Pewnie.
Patrzę, jak z trudem wstaje i czuję się jak głupia krowa, nie
pomagając mu, ale nie wiem, czyby tego chciał. Atmosfera jest
naprawdę niezręczna. Kiedy Jesse wstaje, koce opadają na ziemię,
więc ma okazję spojrzeć na swoje nagie ciało.
 Cholera  przeklina, sięgając po jeden z koców. Owija się nim
dookoła pasa i spogląda na mnie.  Przepraszam  mówi, wzruszając
ramionami.
Przepraszam?! Przecież widziałam go nago. I to nieraz. Jak to
mówi, był w każdym i na każdym zakamarku mojego ciała.
Wzdycham i idę razem z nim po schodach do głównej sypialni.
Idziemy wolno wśród krępującej ciszy, ale w końcu docieramy na
miejsce.
 Może lepiej wziąć kąpiel?  proponuję, kiedy wchodzimy do
przyległej do pokoju łazienki. Jesse sprawia wrażenie wycieńczonego
spacerem po schodach, więc stanie pod prysznicem nie wydaje się
dobrym pomysłem. Gorąca kąpiel powinna mu dobrze zrobić.
 Chyba masz rację.  Znów wzrusza ramionami.
Odkręcam olbrzymi kran i sprawdzam, czy temperatura jest
odpowiednia. Ze wszystkich sił staram się nie myśleć o rozmowie o
kąpieli i fakcie, że Jesse z własnej woli wybrał wannę. Odwracam
głowę i mój wzrok pada na umywalkę. To właśnie na niej po raz
pierwszy uprawialiśmy seks. To w tej łazience braliśmy wspólne
prysznice, kąpaliśmy się razem i spędziliśmy wiele namiętnych chwil.
I to właśnie tutaj po raz ostatni go widziałam. Przestań! Staram się
wyrzuć z głowy te myśli i zająć się szukaniem mydła, natomiast Jesse
stoi w milczeniu oparty o ścianę. Wanna napełnia się tak wolno, że
żałuję, że nie wepchnęłam go po prostu pod prysznic.
 Gotowe  mówię, kiedy jest pełna. Staram się brzmieć
naturalnie.
 Dziwnie się zachowujesz  mówi łagodnie, kiedy idę w kierunku
drzwi. Natychmiast się zatrzymuję, ale nie odwracam się. Jego słowa
ranią mnie.
 Czuję, jakbyśmy byli nieznajomymi  odpowiadam cicho. Z
trudem przełykam ślinę i próbuję powstrzymać dreszcze, które zaraz
mnie ogarną.
Ponownie zapada milczenie. Nie wiem, co robić. Sądziłam, że ból
nie może być gorszy. Myślałam, że znalazłam się na najniższym
poziomie piekła. Lecz się myliłam. Widok Jessego w tym stanie
przeraża mnie. Muszę wyjść i przezwyciężyć swoje uczucia. Czuję,
jakbym się cofnęła, ale tak naprawdę po rozstaniu z Jessem nie było
mowy o żadnym postępie.
 Avo, proszę cię, spójrz na mnie.
Gdy słyszę jego słowa, które tym razem brzmią jak błaganie, a nie
nakaz, serce podchodzi mi do gardła. Nawet jego głos brzmi inaczej.
Nie ma w sobie znajomej głębi i seksownej siły. Teraz jest słaby i
złamany. Jesse jest słaby i złamany, co oznacza, że ja także tak się
czuję.
Powoli odwracam się do mężczyzny, który jest dla mnie niczym
nieznajomy. Przygryza dolną wargę i spogląda na mnie pustymi,
zielonymi oczami.
 Nie mogę tego zrobić.  Odwracam się i wychodzę. Moje serce
wali jak młot, lecz jednocześnie bije wolniej. Niedługo się zatrzyma.
 Avo!
Słyszę, że idzie za mną, ale nie odwracam się. Nie jest w pełni sił,
więc przynajmniej po raz pierwszy uda mi się przed nim uciec. O
czym myślałam, przychodząc tu? Wspomnienia zeszłej niedzieli
przytłaczają mnie. Gdy schodzę na dół, obraz zaczyna mi się
rozmazywać przed oczami, a nogi drętwieć. Udało mi się zejść ze
schodów, ale gdy czuję znajomy uścisk dłoni dookoła nadgarstka,
ogarnia mnie panika i odpycham Jessego od siebie.
 Nie!  krzyczę, rozpaczliwie usiłując uwolnić się z uścisku. 
Nie dotykaj mnie!
 Avo, nie rób tego  prosi, chwytając mnie za drugi nadgarstek. 
Przestań.
Osuwam się na podłogę. Czuję się bezsilna i krucha. Jestem
załamana, ale Jesse może zadać ostateczny cios, który mnie
doszczętnie zniszczy.
 Proszę, nie  łkam.  Proszę, nie utrudniaj tego.
Siada na podłodze obok mnie, przysuwa mnie na swoje kolano i
przytula.
A
kam w jego tors. Nie mogę powstrzymać łez.
 Przepraszam  szepcze i wsuwa głowę między moje włosy. 
Tak mi przykro. Wiem, że na to nie zasługuję, ale daj mi szansę. 
Ściska mnie mocniej.  Potrzebuję jeszcze jednej szansy.
 Nie wiem, co robić  odpowiadam szczerze. Mam ochotę uciec
od niego, ale jednocześnie chcę zostać i pozwolić mu, żeby wszystko
naprawił. Jednak jeśli zostanę, czy zadam mu śmiertelny cios? A jeśli
odejdę, czy to nie okaże się śmiertelnym ciosem... dla nas obojga?
Znam jedynie silnego, zdecydowanego i asertywnego Jessego.
Jessego, który rozmyśla, kiedy się z nim nie zgadzam, sponiewiera
mnie, kiedy grożę, że go zostawię i pieprzy mnie, dopóki nie opadam
z sił. Mężczyzna obok mnie w niczym nie przypomina Jessego.
 Nie uciekaj znowu ode mnie  błaga, mocno mnie ściskając.
Zauważam, że drżenie rąk osłabło. Odsuwam się, ocierając dłonią
załzawioną twarz. Wpatruję się w jego brzuch, w dużą i znacznie
bardziej widoczną bliznę. Nie potrafię spojrzeć mu w oczy. Nie
rozpoznaję ich. Nie są ciemne ze złości, iskrzące przyjemnością,
dziko zmrużone ani przepełnione namiętnością. Są niczym puste
otchłanie, które nie niosą ze sobą żadnego pocieszenia. Mimo to
wiem, że jeśli wyjdę z penthouse u, będzie to definitywny koniec.
Moją jedyną nadzieją jest zostać, znalez
ć odpowiedzi, których
szukam, i modlić się, żeby mnie nie zniszczyły. Jesse ma moc, aby
mnie zniszczyć. Jego zimna dłoń wsuwa się pod mój podbródek i
unosi moją twarz.
 Naprawię wszystko. Avo, przypomnę ci to, co było dobre.
Wpatruję się w jego oczy i wśród zieleni dostrzegam determinację.
Determinacja to dobry znak, ale czy wymaże ból i szaleństwo,
które pojawiły się przed nią?
 Czy możesz przypomnieć to w tradycyjny sposób?  Nie żartuję,
chociaż Jesse nieśmiało się uśmiecha.
 To cel mojej misji. Zrobię wszystko.
Słowa, podobne do tych, które powiedział podczas otwarcia Lusso,
brzmią bardziej zdecydowanie. Dotrzymał obietnicy i udowodnił, że
go pragnę. Drobna iskra nadziei rozświetla moje zbolałe serce.
Zanurzam twarz z powrotem w jego torsie i wtulam się w niego.
Słyszę, jak cicho wydycha powietrze, gdy mnie przytula, jakby jego
życie zależało ode mnie.
I pewnie zależy. Moje także.
 Woda w wannie zrobi się zimna  szepczę w jego nagi tors,
kiedy nadal siedzimy wtuleni w siebie na podłodze.
 Dobrze mi tu  odpowiada powoli. W jego tonie wyczuwam
znajomy ton.
 Musisz też coś zjeść  mówię i jednocześnie dziwnie się czuję,
wydając mu komendy.  No i rękę trzeba obejrzeć. Boli?
 Jak diabli.
Nie dziwi mnie to; dłoń wygląda okropnie.
 Chodz
.  Wysuwam się z silnego uścisku. Jesse niechętnie mnie
puszcza. Gdy stoję, podaję mu rękę. Patrzy na mnie z delikatnym
uśmiechem i po chwili chwyta moją dłoń i wstaje.
W milczeniu idziemy z powrotem do sypialni z łazienką.
 Wskakuj  mówię cicho, wskazując na wannę.
 Czy ty mi rozkazujesz?  pyta, unosząc brew.
 Na to wygląda.  Wskazuję ponownie na wannę.
Jesse przygryza wargę, jakby nie miał zamiaru wziąć kąpieli.
 Dołączysz do mnie?  pyta cicho.
Nieoczekiwanie czuje się skrępowana.
 Nie mogę.  Kręcę głową i cofam się o krok. Pragnę tego, lecz
wiem, że jak tylko poddam się jego czułości i dotykowi, zapomnę, że
chcę uporządkować myśli i poznać odpowiedzi na dręczące mnie
pytania.
 Avo, prosisz mnie, żebym cię nie dotykał. To wbrew moim
instynktom.
 Jesse, proszę. Potrzebuję czasu.
 Avo, to nienaturalne, żeby cię nie dotykać.
Ma rację, ale nie mogę sobie pozwolić, żeby mnie powstrzymał.
Muszę trzez
wo myśleć, a jak tylko poczuję na sobie jego ręce, nie
będę w stanie się skupić.
Nic nie odpowiadam. Jedynie zerkam ponownie na wannę, a
potem patrzę wymownie na Jessego. Kręci głową, ale zdejmuje z
siebie koc i ostrożnie zanurza się w wodzie. Biorę kubek z umywalki
i kucam przy wannie, żeby umyć mu włosy.
 Bez ciebie w środku to nie to samo  mówi, odchylając głowę z
zamkniętymi oczami.
Ignoruję jego narzekanie i zaczynam myć włosy, namydlać
seksowne ciało, jednocześnie walcząc z nieuniknionymi iskrami
pożądania, które ogarniają mnie pod wpływem dotyku. Celowo
dokładnie i wolno myję jego bliznę na brzuchu. Mam nadzieję, że to
go skłoni do wyjaśnień. Niestety mylę się. Ma zamknięte nie tylko
oczy, ale i usta. Mam przeczucie, że czeka mnie ciężka przeprawa.
Jesse nigdy nie udziela dobrowolnie informacji. Unika moich pytań,
ostrzegając mnie przed konsekwencjami lub rozpraszając uwagę. Nie
mogę pozwolić, aby to się powtórzyło. Będę musiała wykazać się
silną wolą. Lecz unikanie go nie jest naturalne. Przebiegam dłonią po
jego zarośniętej twarzy.
 Musisz się ogolić.
Otwiera oczy, obejmuje brodę zdrową ręką i gładzi się po zaroście.
 Nie podobam ci się?
 Zawsze mi się podobasz.
Chyba że jesteś pijany!
Przelotny grymas na jego twarzy niemal przekonuje mnie, że
przeczytał moje myśli.
 Nigdy więcej nie wypiję chociażby kropli  zapewnia, patrząc
mi prosto w oczy, kiedy składa tę obietnicę.
 Jesteś zdecydowany  odpowiadam cicho.
 Jestem.  Siada w wannie i odwraca twarz w moim kierunku.
Unosi pokiereszowaną dłoń, żeby objąć moją twarz, lecz ból
uświadamia mu, że tego nie zrobi.  Mówię serio, nigdy więcej.
Obiecuję ci. Avo, nie jestem alkoholikiem. Przyznaję, ponosi mnie,
kiedy wypiję i ciężko mi przestać, ale mogę bez tego żyć. Było mi
ciężko, kiedy mnie zostawiłaś. Musiałem ukoić ból.
Czuję ścisk w klatce piersiowej. Z jednej strony ulżyło mi, ale z
drugiej mam trochę wątpliwości. Każdego trochę ponosi po alkoholu,
prawda? Patrzę niewidzącym wzrokiem, starając się sklecić
odpowiedz
. Przez ostatnie dni w mojej głowie pojawiały się miliony
słów, lecz teraz nie potrafię przypomnieć sobie żadnego z nich.
 Dlaczego nie powiedziałeś mi o tym wcześniej? To miałeś na
myśli, kiedy mówiłeś, że moje odejście spowoduje jeszcze więcej
szkód?
Pochyla głowę.
 O takich rzeczach nie mówi się łatwo.
 Wiem.
Znów spogląda na mnie.
 Chciałem ci powiedzieć. Byłem zaskoczony, kiedy
oświadczyłaś, że mam fajny hotel.  Uśmiecha się lekko, a ja czuję
się naiwnie.  Potem wszystko potoczyło się szybko. Nie wiedziałem,
jak ci powiedzieć. Nie chciałem, żebyś znowu uciekła. Ciągle
uciekasz ode mnie.
 Nie uciekałam daleko, prawda?
 Miałem zamiar ci powiedzieć. Nie tak miałaś się dowiedzieć o
klubie. Avo, nie byłem gotowy.
To było oczywiste. Zawsze kiedy byłam w domniemanym hotelu,
kierowano mnie do biura Jessego. Jestem pewna, że pracownicy
zostali poinformowani, żeby ze mną nie rozmawiać, a kiedy byłam z
Jessem, nikt nam nie przeszkadzał. Ma rację, że wszystko potoczyło
się szybko, ale to nie miało nic wspólnego ze mną. Boże, tyle rzeczy
trzeba wyjaśnić. Tyle pytań. Ten mały, paskudny cwaniak, któremu
Jesse przywalił, miał kilka interesujących rzeczy do powiedzenia.
Czy Jesse miał romans z jego żoną?
Wzdycham.
 Wychodz
, skóra od wody ci się marszczy.
Przygotowuję ręcznik. Zanim wstanie, pomagając sobie zdrową
ręką, również wzdycha. Wychodzi z wanny i wyciera ciało
ręcznikiem, jednocześnie nie spuszczając ze mnie wzroku. Kiedy
dotykam jego szyi, unosi kąciki ust w uśmiechu.
 Kilka tygodni temu leczyłem twojego kaca.
 Założę się, że głowa boli cię znacznie mocniej niż mnie bolała 
komentuję krótko jego wspomnienia i zawiązuję ręcznik wokół pasa.
 Jeść a potem do szpitala.
 Do szpitala?  mówi zaskoczony.  Nie potrzebuję szpitala.
 Twoja ręka  wyjaśniam. Pewnie myśli, że chcę go umieścić w
psychiatryku. Zaczyna rozumieć, o czym mówię, bo unosi rękę i się
jej przygląda. Mimo że nie ma śladu krwi, nadal wygląda
przerażająco.
 Nic mi nie jest.
 Nie sądzę.
 Avo, nie muszę iść do szpitala.
 W takim razie nie idz
.
Odwracam się i wchodzę do sypialni. Idzie za mną, siada na skraju
łóżka i obserwuje, jak znikam w olbrzymiej garderobie. Przeglądam
jego ubrania i mój wybór pada na szare spodnie od dresu i białą
koszulkę; ciuchy muszą być wygodne. Z szafki wyciągam bokserki i
wracam do pokoju. Jesse leży na łóżku. Wejście po schodach i kąpiel
zupełnie go wykończyły. Nie wyobrażam sobie, jakiego musi mieć
potężnego kaca.
 Masz, ubierz się.
Kiedy kładę ubrania na łóżku, Jesse unosi głowę, aby sprawdzić,
co wybrałam. Po chwili jedynie ciężko oddycha. Ponieważ nie
wygląda, jakby miał zamiar się ubrać, biorę bokserki i klękam przed
nim. Nie pierwszy raz to robię. Gdy dotykam jego kostki, unosi się na
łóżku i spogląda na mnie z błyskiem w oczach. Typowy Jesse.
W milczeniu podnosi stopy i wstaje, dzięki czemu mogę
podciągnąć bokserki, lecz gdy jestem w połowie drogi, jego ręcznik
spada i z bliska mogę zobaczyć, jak jest podniecony. Natychmiast
puszczam bieliznę i odskakuję jak oparzona.
Jednak nie jest w tak złej formie, myślę, usiłując nie zwracać
uwagi na naprężony penis w zasięgu wzroku. Spoglądam przelotnie
na Jessego i po raz pierwszy widzę, że jego oczy błyszczą pełną
mocą. Lecz nie tego teraz potrzebuję, chociaż moje ciało ma zupełnie
inne zdanie na ten temat. Zwalczam ochotę, żeby rzucić go na łóżko i
ujez
dzić. Nie mam zamiaru rozpraszać żadnego z nas seksem.
Najpierw musimy wyjaśnić wiele rzeczy.
Schyla się i naciąga bokserki.
 Pójdę do szpitala  mówi.  Jeśli chcesz, zrobię to.
Jestem zła.
 Zgoda na zbadanie ręki nie sprawi, że padnę u twych stóp z
wdzięczności  odpowiadam ostro.
Mruży oczy w reakcji na mój oschły ton.
 Udam, że nie słyszałem.
 Musisz coś zjeść  rzucam, zostawiając go samego w pokoju,
żeby się ubrał w spodnie i koszulkę.
Rozdział 4
Po prysznicu i przebraniu się idę na dół, gdzie na kanapie śpi
Jesse. Obserwuję, jak delikatnie unosi się i opada jego klatka
piersiowa. Jestem zadowolona, mimo że ewidentnie Jesse jest
wycieńczony. Dzwonek telefonu przywołuje mnie do rzeczywistości.
Szybko lokalizuję komórkę i odbieram bez spoglądania na ekran.
 Słucham.
 Ava?
 Dan!  Przez całe to zamieszanie zapomniałam, że miałam się z
nim dziś spotkać. Jak dobrze usłyszeć jego głos.  Gdzie jesteś?
 W Euston.
 Co słychać u mamy i taty?
 Martwią się  mówi beznamiętnie.
 Niepotrzebnie.
 No cóż, jednak się martwią. Ja też. Gdzie jesteś?
Cholera!
 U Kate  kłamię. Przecież nie zadzwoni do niej ani nie pojedzie,
żeby sprawdzić, czy mówię prawdę. W każdym razie mama wie, że
powinnam być u Kate i jestem pewna, że mu o tym powiedziała. Na
wspomnienie imienia Kate zalega cisza.
 Rozumiem  mówi oschle.  Nadal?
Ach, ta obojętność w głosie. Nie widzieli się od lat, ale
najwyraz
niej czas nie zagoił ran.
 To przejściowe, Dan. Właśnie szukam mieszkania.
 Rozmawiałaś z tym kretynem? Twoim byłym?  Złośliwość w
jego głosie jest niemal namacalna.
 Nie, ale słyszałam, że kontaktował się z rodzicami. Miło z jego
strony.
 Pieprzony kutas. Musimy o tym pogadać. Mama powiedziała mi
o jej rozmowie z Mattem. Wiem, że koleś jest podstępny, ale mama
się martwi.
 Dzwoniłam  bronię się.
 Taa?! Wiem, że nie powiedziałaś jej wszystkiego. A jak tam z
twoim nowym facetem?
Natychmiast nieruchomieję. Dobre pytanie.
 Dan, o niektórych rzeczach nie mówi się rodzicom.
 Tak, ale możesz o nich powiedzieć bratu.
 Czyżby?  wyrzucam z siebie. Szczerze w to wątpię. Starszy brat
pewnie dołączyłby do ojca i razem leżeliby na oddziale dla
zawałowców. Dlatego właśnie nie pojechałam do Newquay:
czekałoby mnie przesłuchanie i nagabywanie. W końcu będę musiała
im stawić czoło, ale nie teraz. Nigdy nie cieszyłam się tak bardzo, że
mieszkam z dala od rodziców.
 Oczywiście, że możesz. Kiedy się widzimy?  pyta
radośniejszym głosem.
Ciekawe, czy chce się ze mną zobaczyć, czy wycisnąć ze mnie
informacje.
 Jutro?
 Miałem nadzieję na dzisiaj  odpowiada zawiedziony. Ja też
jestem. Naprawdę mam ochotę się z nim spotkać, ale z pewnych
powodów wolałabym tego uniknąć.
 Przykro mi. Rozglądam się za czymś do wynajęcia, a potem
muszę ogarnąć pracę.  Ponownie kłamię. Nie wiem, czy dałabym
radę w tak krótkim czasie zebrać siły, aby udawać, że wszystko jest
OK. Może jutro zdołam przegnać depresję i niepewność. Wątpię w to,
ale przynajmniej mam czas, żeby spróbować.
 Super, spędzimy razem cały dzień.  Potwierdza moje obawy.
Cały dzień unikania odpowiedzi na jego pytania?
 Okej, zadzwoń rano  odpowiadam, mając nadzieję, że
wieczorem umówi się z kolegami i jutrzejszy kac opóz
ni jego telefon.
Potrzebuję czasu.
 Pewnie. Do jutra, mała.
Rozłącza się.
Zaczynam zastanawiać się, jak się z tego wywinąć, ale po godzinie
bezcelowego kręcenia się po mieszkaniu, niczego nie wymyśliłam.
Nie mogę stale go unikać.
Podchodzę do dzwoniącego domofonu.
 Avo, fachowiec przyszedł naprawić drzwi. Aha, szyba w
samochodzie pana Warda została wymieniona.
 Dziękuję, Clive.  Rozłączam się i idę w kierunku drzwi.
 Chyba tabun nosorożców musiał staranować te drzwi  mówi
starszy mężczyzna, drapiąc się w głowę.
 Coś w tym stylu  odpowiadam zwięz
le.
 Mogę je zabezpieczyć, ale trzeba będzie je wymienić. Zajmę się
zamówieniem i dam znać, kiedy przyjdą  informuje, kładąc skrzynkę
z narzędziami na podłodze.
 Dzięki.  Zostawiam go wśród kawałków drewna, które
pozostały po drzwiach i wracam do Jessego.
 Co się dzieje?  pyta półśpiący, podejrzliwie zerkając w stronę
drzwi.
 John musiał powalczyć z drzwiami, kiedy nie otwierałeś 
informuję go oschle.
Ze zdziwienia unosi brew, ale po chwili wygląda na
zmartwionego.
 Powinienem do niego zadzwonić.
 Jak się czujesz?  pytam, oceniając, że po godzinnej drzemce
wygląda lepiej.
 Lepiej, a ty?
 Dobrze. Czas, żeby pojechać do szpitala. Wezmę tylko torebkę,
 Gdy go mijam, chwyta mnie za ramię.
 Avo.  Zatrzymuję się i czekam, co się stanie. Czekam na
jakiekolwiek słowa, które poprawią sytuację między nami, lecz nic
nie dostaję poza silnym uściskiem. Patrzę na niego i widzę, że w
milczeniu mnie obserwuje. Robię wydech i uwalniam się, ale
przypominam sobie, że nie wzięłam samochodu. Jak zawiozę Jessego
do szpitala?
 Cholera  klnę po cichu.
 Nie wyrażaj się, Avo. Co się stało?
 Zostawiłam samochód u Kate.
 Wez
miemy mój.
 Nie dasz rady prowadzić jedną ręką.  Przeraża mnie sposób, i to
delikatnie mówiąc, w jaki jez
dzi samochodem. Nie mam zamiaru na
przejażdżkę, gdy będzie kierował tylko jedną ręką.
 Wiem, ale ty możesz prowadzić.
Gdy rzuca w moim kierunku kluczyki, czuję, jak ogarnia mnie
lekka panika. Powierza mi samochód wart ponad sto sześćdziesiąt
tysięcy euro?!
 Avo, jedziesz jak starsza pani. Wciśnij gaz  mruczy Jesse.
Rzucam mu złowieszcze spojrzenie, które ignoruje. Pedał gazu jest
niezwykle delikatny, a ja czuję się niezwykle mała za kierownicą.
Jestem przerażona, że go zarysuję.
 Zamknij się  odpowiadam, zanim przyśpieszam. Pędzimy drogą
i jak na kogoś wpadnę, to będzie jego wina.
 Lepiej.  Spogląda na mnie z uśmiechem.  A
atwiej jechać jako
pasażer, kiedy wiesz, jak zastosować dostępną moc.
Chcę się uśmiechnąć, lecz nie robię tego. Mogłabym to samo
powiedzieć o nim.
Po trzech godzinach w szpitalu i prześwietleniu rentgenowskim
lekarz potwierdza, że ręka Jessego nie jest złamana, ale mięśnie
uległy uszkodzeniu.
 Oszczędzał pan rękę?  pyta pielęgniarka.  Minęło pięć dni od
urazu, więc opuchnięcie powinno już zejść.
Jesse patrzy na mnie z wyrzutem, gdy pielęgniarka owi ja rękę
bandażem.
 Nie  odpowiada cicho.
 A powinien pan  udziela reprymendy.  Poza tym ręka powinna
być podniesiona.
Unoszę brew, a Jesse patrzy zdziwiony, kiedy pielęgniarka wkłada
jego rękę w temblak i dopiero potem odsyła nas do domu. Kiedy
zbliżamy się do wyjścia ze szpitala, Jesse natychmiast zdejmuje
temblak i wrzuca go do śmietnika.
 Co robisz?  pytam zaskoczona, obserwując, jak wychodzi przez
szpitalne drzwi.
 Nie mam zamiaru tego nosić.
 A właśnie, że będziesz!  krzyczę, wyjmując temblak ze
śmietnika. Jestem zszokowana, że w ogóle nie szanuje swojego ciała.
Najpierw potraktował organy wewnętrzne litrami wódki, a teraz nie
chce przestrzegać zaleceń, żeby ręka się zagoiła. Idę za nim, ale Jesse
zatrzymuje się dopiero przy samochodzie. Mimo że trzymam
kluczyki, nie mam zamiaru otworzyć zamka. Spoglądamy na siebie
nad dachem DBS-u.
 Otworzysz samochód?  pyta.
 Jak założysz to z powrotem  odpowiadam, pokazując temblak.
 Powiedziałem ci, że nie będę go nosił.
 Dlaczego?  pytam. Uparty Jesse powrócił, jednak nie cieszę się
z tego.
 Nie potrzebuję go.
 Potrzebujesz.
 Nie, nie potrzebuję  przedrzez
nia mnie.
 Jesse, zakładaj ten cholerny temblak!  krzyczę przez samochód.
 Do cholery, nie wyrażaj się!
 Pieprz się  syczę z rozdrażnieniem.
Jest na mnie naprawdę wkurzony. Musimy dziwnie wyglądać,
klnąc na środku szpitalnego parkingu nad dachem astona martina.
Jesse czasami zachowuje się jak jaskiniowiec.
 Licz się ze słowami!  krzyczy, lecz po chwili się krzywi.
Jednak kac nadal mu doskwiera. Podnosi chorą rękę i przyciska do
głowy  Cholera!
Wybucham śmiechem, kiedy patrzę, jak kręci się w kółko,
potrząsa ręką i przeklina bolącą głowę. Może to go czegoś nauczy.
 Avo, otwórz ten cholerny samochód!  krzyczy. Musi być
naprawdę wściekły. Zaciskam wargi, aby pohamować śmiech.
 Jak ręka?  pytam, chichocząc. Po chwili nie mogę się
powstrzymać i wybucham głośnym śmiechem. Jak dobrze się
pośmiać. Kiedy przestaję, patrzy na mnie gniewnie znad samochodu.
 Otwieraj  nakazuje.
 Temblak  odpowiadam zdecydowanie, rzucając nim nad
dachem.
Chwyta materiał i ciska nim o asfalt, a po chwili wpatruje się we
mnie wściekle.
 Otwieraj!
 Jesse Wardzie, czasami zachowujesz się jak małe dziecko. Nie
otworzę samochodu, dopóki nie założysz temblaka.
Widzę, jak mruży oczy i unosi kąciki ust w lekkim uśmiechu.
 Trzy  mówi głośno i wyraz
nie.
Zaciskam zęby.
 Chyba sobie żartujesz z tym odliczaniem!  krzyczę z
niedowierzaniem.
 Dwa  mówi spokojnie, kiedy ja jestem zaskoczona. Opiera
łokieć o dach.  Jeden.
 Wypchaj się!  kpię, nie ruszając się z miejsca. Chcę jedynie,
żeby dla własnego dobra założył ten pieprzony temblak. Dla mnie nie
ma to znaczenia, ale chodzi o zasadę.
 Zero  mówi powoli i zaczyna iść w moim kierunku.
Instynktownie się cofam. Jesse zatrzymuje się i unosi brwi.  Co
robisz?  pyta, idąc w drugą stronę.
Znam ten wyraz twarzy; wyraz twarzy mówiący, nie wywiniesz
się. Wiem, że nie będzie się zastanawiał nad powaleniem mnie na
ziemię i męczeniem, dopóki nie zrobię tego, czego chce.
 Nic  odpowiadam, upewniając się, że jestem po przeciwnej
stronie samochodu niż on. Możemy tak spędzić cały dzień.
 Chodz
tu  powoli mówi niskim, lekko zachrypniętym głosem,
który uwielbiam. To kolejna rzecz, która świadczy, że Jesse powoli
wraca do formy. Ale teraz nie mogę pozwolić, żeby odwrócił moją
uwagę.
 Nie.  Kręcę głową.
Zanim zdołałam przewidzieć jego kolejny ruch, rzuca się do biegu,
a ja momentalnie ruszam w drugą stronę. Ludzie patrzą na mnie, jak
biegnę między samochodami niczym szalona. Wreszcie zatrzymuję
się przy dużym samochodzie i zerkam zza niego, żeby sprawdzić,
gdzie jest Jesse. Czuję ścisk w sercu. Jesse jest skulony wpół i
obejmuje kolana rękami.
Cholera!
Co u diabła wyrabiam?! Zachęcam go do głupiego zachowania,
kiedy powinien wracać do zdrowia. Biegnę w kierunku Jessego i
widzę, że kilkoro przechodniów również podchodzi do niego.
 Jesse!  krzyczę.
 Coś mu dolega?  pyta mnie mężczyzna, kiedy dobiegłam do
Jessego.
 Nie... co!  Nieoczekiwanie Jesse podnosi mnie i przerzuca przez
ramię.  Nie zadzieraj ze mną Avo  mówi z zadowoleniem. 
Powinnaś dobrze wiedzieć, że ja zawsze wygrywam.
Unosi moją spódnicę i kładzie rękę na wewnętrznej części uda.
Pewnym krokiem niesie mnie do samochodu. Uśmiecham się słodko
do ludzi, którzy nas mijają, i nie mam zamiaru dalej walczyć z
Jessem. Po prostu jestem zadowolona, że ma siłę, żeby mnie unieść.
 Świecę majtkami  skarżę się, poprawiając sukienkę, żeby
zakryć pośladki.
 Nie, nie świecisz.
Upuszcza mnie powoli, aż moja twarz znajduje się na równi z jego.
Moje stopy nadal wiszą w powietrzu, a ciało opiera się o jego
muskularny tors. Oczy Jessego zyskały intensywniejszy błysk i
szukają moich. Zamierza mnie pocałować. Muszę go powstrzymać.
Zaczynam wić się w jego ramionach.
 Musimy pojechać do sklepu  mówię, skupiając wzrok na torsie i
jednocześnie starając się uwolnić z uścisku. Wzdycha i stawia mnie
na ziemię.
 Jak mam naprawić to, co zepsułem, jeśli nie dajesz mi szansy?
Poprawiam sukienkę i spoglądam na niego.
 Jesse, to twój problem. Chcesz naprawić to, co zepsułeś,
dotykiem zamiast rozmowy i wyjaśnień. Nie mam zamiaru ponownie
do tego dopuścić.
Otwieram drzwi i nie zwracając uwagi na przygryzającego wargę
Jessego, wsiadam do samochodu.
Gdy zajeżdżamy pod supermarket, zaczynam szukać miejsca do
zaparkowania. Dzisiaj dowiedziałam się nowej rzeczy o Jessem: jest
beznadziejnym pasażerem. Zmuszał mnie do wyprzedzania,
zajeżdżania drogi pieszym i skakania między pasami, żeby zyskać
kilka kilometrów. Facet nie ma za grosz cierpliwości, jeśli chodzi o
jazdę samochodem. A w zasadzie nie ma za grosz cierpliwości i
kropka.
 Tam masz miejsce.  Macha ręką przed moimi oczami.
 To miejsca dla rodzica z dzieckiem  mówię, odsuwając jego
rękę.
 No i?
 No i jakoś nie widzę żadnego dziecka w twoim pięknym
samochodzie, prawda?
Spogląda na mój brzuch i natychmiast zaczynam czuć się
wyjątkowo niekomfortowo.
 Znalazłaś swoje tabletki?  pyta, nie spuszczając wzroku z
mojego brzucha.
 Nie  odpowiadam, skręcając w wolne miejsce parkingowe.
Chciałabym go winić za to, że przez niego zrobiłam się chaotyczna,
ale prawdą mówiąc, nigdy nie byłam zorganizowana. Musiałam udać
się na kolejną wizytę do doktor Monroe po tabletki antykoncepcyjne,
które zgubiłam. Zrobiłam także testy, żeby upewnić się, czy nie za-
raziłam się żadną chorobą weneryczną od ciągłego seksu bez
zabezpieczeń. Podejrzenia o aktywne życie seksualne Jessego nie
pozostawiły mi wyboru.
 Nie przegapiłaś żadnej?  pyta, zaciskając usta. Czyżby martwił
się, że mogę być w ciąży?
 W zeszłą niedzielę dostałam okres  odpowiadam. Niczym
omen, chcę dodać, lecz nie robię tego. Wyłączam silnik. Jesse milczy,
gdy wychodzę z samochodu i czekam na niego.
 Dalej nie dało się zaparkować?  mruczy z niezadowoleniem,
dołączając do mnie.
 Przynajmniej zaparkowałam zgodnie z przepisami.  Idę w
kierunku wiaty z wózkami i wsuwam monetę do jednego z nich. 
Byłeś kiedyś w supermarkecie?  pytam, kiedy idziemy w kierunku
zadaszonego wejścia. Jesse i supermarket... hm, to nie jest naturalne
połączenie.
 Cathy się tym zajmuje. Zazwyczaj jadam w Rezydencji. 
Wzrusza ramionami.
Na wspomnienie superluksusowego seksklubu Jessego tracę
ochotę na jakąkolwiek rozmowę. Czuję na sobie jego wzrok, ale
ignoruję go i wpatruję się przed siebie.
Gdy wracamy do Lusso, jest szósta. Okazuje się, że drzwi są
naprawione. Jesse, wykończony kilkugodzinnym pobytem w mieście,
idzie się położyć na kanapie. Ja natomiast, po rozpakowaniu
zakupów, stoję w kuchni i zastanawiam się, co robić. Jest sobotni
wieczór i najchętniej zrelaksowałabym się przy kieliszku wina.
Jednak w mieszkaniu nie ma wina, a ja nie mogę się zrelaksować,
więc zamiast tego dzwonię do Kate.
 Co porabiasz?  pytam, siadając na stołku barowym z kawą... nie
z winem, ale z kawą.
 Właśnie wychodzimy  mówi radośnie.
 Dokąd idziecie?  Nie mogę nic poradzić, że zazdroszczę jej.
 Sam zabiera mnie do Rezydencji.
 Do Rezydencji?!  wyrzucam z siebie. Zazdrość od razu znika.
Chce mnie zdenerwować?
 Tak, nie zrozum mnie ile. Poprosiłam go o to. Jestem ciekawa.
Jasna cholera! Wyluzowanie Kate nie zna granic. Ja, jak tylko
dowiedziałam się, czym naprawdę jest to miejsce, natychmiast
wyszłam, a ona chce tam iść? Cholera.
 I Sam nie ma nic przeciwko?  Silę się na spokojny ton, ale
wiem, że nic nie ukryje mojego zaskoczenia. Nie wierzę, że się na to
zgodził.
 Pewnie. Powiedział mi, o co chodzi, a ja chcę to zobaczyć. 
Brzmi niezwykle rzeczowo, kiedy ja nie mogę spokojnie myśleć o
tym miejscu. Ciekawe, jak to jest, być tak tolerancyjną? I co
dokładnie dzieje się w Rezydencji?  Co u Jessego?  pyta,
wyrywając mnie z zamyślenia. W jej głosie wyczuwam nerwowość.
 Nic mu nie jest. Ma lekko uszkodzone mięśnie ręki i twierdzi, że
nie jest alkoholikiem.
 To dobrze.  Jej szczerość jest pocieszająca. Ulżyło mi, że nie
rzuca niecenzuralnymi słowami i nie każe mi się stąd wynieść.
 Słuchaj  wracam do rozmowy z Kate  normalnie życzyłabym
ci dobrej zabawy, ale powiem raczej... nie uprzedzaj się.
 Avo, jestem wolna od uprzedzeń. Nie mogę się doczekać.
Pogadamy jutro.
 Cześć.  Rozłączam się i wracam myślami do Rezydencji, kiedy
sądziłam, że to zwykły hotel. Nie mogę uwierzyć we własną
naiwność. Jak mogłam nie zwracać uwagi na tak oczywiste sygnały?
Nie powinnam się teraz tak zamęczać, w końcu moją uwagę odwrócił
wysoki przystojniak o hipnotyzujących, zielonych oczach i blond
włosach. Był idealny. Nadal jest, chociaż ubyło mu kilka
kilogramów, R przybyło problemów.
Idę na górę, żeby przebrać się w bawełniane szorty i koszulkę.
Kiedy schodzę, Jesse nadal śpi na kanapie. Przez chwilę próbuję
uruchomić telewizor, ale nie mogę włączyć tego cholernego
ustrojstwa, więc siadam na fotelu i obserwują śpiącego Jessego. Jego
chora ręka leży na miarowo unoszącej się i opadającej klatce
piersiowej. Moje myśli zaczynają wędrować ku czekoladowym
eklerom, kaliom i Angel. Nawet nie wiem, kiedy zasypiam.
Rozdział 5
Kocham cię.
Budzę się pośród ciemności i przecieram oczy, siadając na fotelu.
Po kilku chwilach przypominam sobie, gdzie jestem, a kiedy
zaczynam rozróżniać kształty, zauważam siedzącego przy mnie
przystojniaka.
 Cześć  mówi łagodnie, odsuwając włosy z mojej twarzy.
 Która godzina?  pytam śpiącym głosem.
Pochyla się i całuje mnie w czoło.
 Chwilę po północy.
Północ? Mogłabym pospać dłużej, ale przenikliwy dz
więk telefonu
budzi mnie na dobre.
 Co do cholery?  mruczy niezadowolony Jesse.
Obserwuję, jak bierze telefon z ławy i spogląda na ekran.
Kto może dzwonić o tej porze?
 John  mówi spokojnie.  Dlaczego?  Spogląda na mnie.  Nie,
okej... tak... daj mi pół godziny.
Rozłącza się.
 Co się dzieje?  pytam w pełni rozbudzona.
Jesse zakłada conversy i idzie pewnym krokiem do wyjścia. Nie
wygląda na zadowolonego.
 Problem w Rezydencji. Niedługo wrócę.
I po chwili już go nie ma. Zostawia mnie samą w środku nocy.
Siadam na fotelu i zastanawiam się, co się stało w Rezydencji, że
musi się tym natychmiast zająć. O nie, Kate tam jest. Biegnę do
kuchni po telefon i dzwonię do niej, ale nie odbiera. Próbuję jeszcze
kilka razy i z każdym nieodebranym połączeniem coraz bardziej się
martwię. Powinnam zadzwonić do Jessego, ale wyglądał na niez
le
wkurzonego. Chodzę po kuchni, potem robię sobie kawę i siadam
przy blacie, ciągle dzwoniąc do Kate. Gdybym miała pod ręką swój
samochód, pojechałabym do Rezydencji. A może nie zrobiłabym
tego? A
atwo mówić w sytuacji, kiedy wiem, że nie mogę tego zrobić.
Po godzinie chodzenia po mieszkaniu i prób dodzwonienia się do
Kate, poddaję się i idę spać. Wsuwam się do miękkiego łóżka w
pokoju gościnnym i zasypiam.
 Kocham cię.
Gdy otwieram oczy, widzę, że Jesse stoi nade mną. Znajduję się
pomiędzy snem a jawą i jeszcze nie jestem w stanie mówić. Która jest
godzina i jak długo go nie było? Jednak nie jest mi dane zadać tych
pytań. Jesse bierze mnie na ręce i przenosi do swojego pokoju.
 Śpij tutaj  szepcze, kładąc mnie na łóżku. Czuję, że kładzie się
za mną i przytula do moich pleców. Gdybym nie była tak
zadowolona, zaczęłabym zadawać pytania, ale jestem, więc nie
pytam. Gdy kładę głowę na poduszce i czuję przy sobie ciepło
Jessego, natychmiast odpływam.
 Dzień dobry.  Otwieram oczy i zdaję sobie sprawę, że leżę
przyciśnięta do materaca wśród intensywnego zapachu świeżej wody
i mięty. Rozbudzony umysł stara się desperacko przekonać mnie,
żebym próbowała się uwolnić, natomiast ciało ignoruje wszelkie
sensowne polecenia. Jesse klęczy przede mną.  Muszę to zrobić 
szepcze, chwytając moje ręce i unosząc mnie do pozycji siedzącej.
Chwyta rąbek mojej bluzki i zdejmuje ją przez głowę. Pochyla się i
całuje moje piersi, a po chwili delikatnie bawi się językiem na mojej
szyi. Moje ciało się napina. Czuję szybsze bicie serca.  Koronka 
mówi, wolno zdejmując mój stanik. Wewnątrz mnie trwa batalia
pomiędzy ciałem, które pragnie Jessego, a umysłem, który chce z nim
porozmawiać. Chcę oczyścić atmosferę, zanim zanurzę się w świecie
rozkoszy.
 Jesse, musimy porozmawiać  mówię cicho, gdy całuje moją
szyję i kieruje się w stronę ucha. Moje ciało drży i błaga mnie, żeby
się zamknęła i poddała się pieszczotom.
 Potrzebuję cię  szepcze, całując mnie w usta.
 Jesse, proszę  mówię, ciężko oddychając.
 Kochanie, porozmawiamy po mojemu.  Chwyta mnie za kark i
przysuwa bliżej.  Pokażę ci.
Moje ciało wygrywa batalię. Poddaję się Jessemu, jakbym była
jego niewolnicą. Obejmuje mnie w pasie i delikatnie kładzie na łóżku.
Jego mokry język, bawiący się moimi wargami, rozpala mnie. Jesse
decyduje się na łagodność, jakby wiedział, że to najlepszy sposób,
żeby mnie teraz posiąść.
Jego powolny, rytmiczny oddech mówi mi, że ma pełną kontrolę,
kiedy kładzie się na przedramieniu i zdrową ręką pieści moje biodro,
a po chwili pierś. Jego dotyk powoduje, że przez moje ciało
przelewają się fale podniecenia. Oddycham niespokojnie. Jesse
zaczyna pieścić mój sutek, dopasowując dotyk do delikatnego ruchu
naszych języków. Jestem wtulona w jego ramiona i czuję, jak pod
wpływem łagodnego dotyku, namiętnych ust i umięśnionego ciała
powracają do mnie zapomniane emocje. Mój strach jest w pełni
uzasadniony; ponownie zatraciłam się w Jessem.
Protestuję, gdy odsuwa ode mnie usta. Po chwili ściąga ze mnie
szorty wraz z bielizną i siada na piętrach.
 Potrzebowałaś przypomnienia.
 Wybrałeś dość nietypową metodę.
 Taki właśnie jestem, Avo.  Odrzuca na bok szorty i majtki i
przyciąga mnie do siebie, całując namiętnie.  Czas się ponownie
zaprzyjaz
nić.
Nie jestem w stanie dłużej walczyć. Zaciskam palce na jego
bokserkach, całuję go i jednocześnie ściągam z niego bieliznę. Słyszę,
jak głośno jęczy, kładąc mnie na łóżko. Muszę puścić jego bokserki,
ale zsuwam je do końca nogi. Umięśnione, szczupłe ciało Jessego
góruje nade mną. Mój mężczyzna całuje mnie i wsuwa się głębiej we
mnie. Bawię się jego włosami i rozkoszuję dotykiem kilkudniowego
zarostu na twarzy. Jest za długi, żeby był ostry, przypomina raczej
miękki pędzel muskający moją skórę. Jesse po chwili zanurza twarz w
moich włosach i jednocześnie chwyta mnie między udami. Powoli
przesuwa dłoń w kierunku brzucha, pomiędzy piersiami, zatrzymując
się przy szyi.
 Stęskniłem się za tobą, kochanie  szepcze mi do ucha.  Tak
bardzo się za tobą stęskniłem.
 Też się za tobą stęskniłam.  Trzymam jego głowę przy sobie.
Czuję się chroniona jego siłą i bezpieczna, lecz jestem świadoma, że
jest słaby i to ja się nim opiekuję. Jestem też przytłoczona...
kompletnie przytłoczona intensywnością uczuć, które żywię dla tego
przeżywającego trudny okres mężczyzny.
Przysuwa się między moje uda i po chwili czuję wilgotny, śliski
penis. W umyśle pojawia się mętlik różnorodnych myśli, ale Jesse
opiera się na łokciach i wpatruje się we mnie, jakby nic poza mną nie
istniało na świecie. Nasze oczy mówią więcej niż słowa. Unoszę ręce
i obejmuję jego przystojną twarz.
 Dziękuję, że do mnie wróciłaś  mówi łagodnie. Gdy wpatruję
się w cudowne, zielone oczy, emocje ogarniają moje ciało. Kciukiem
gładzę jego wilgotne wargi i wsuwam go do jego ust. Po chwili
powoli wysuwam palec i o dolną wargę opieram jedynie opuszek
palca. Delikatnie mnie całuje w kciuk i się uśmiecha. Wpatrując się
we mnie, unosi biodra, a ja dopasowuję do niego miednicę.
Niespiesznie i w skupieniu wchodzi we mnie. Ogarnia mnie czysta
przyjemność. Zamykam oczy i obejmuję jego plecy, gdy wypełnia
mnie całą. Jesse zaczyna szybciej oddychać. To oznaka, że chce
utrzymać kontrolę.
 Spójrz na mnie  nakazuje, ciężko oddychając. Z trudem
otwieram oczy i lekko dyszę, gdy czuję go w sobie.  Kocham cię 
szepcze zachrypniętym głosem.
Wchłaniam jego słowa, które desperacko potrzebowałam usłyszeć
od dłuższego czasu. Czy wie o tym? Czy dlatego to mówi? Sądzi, że
to wystarczy?
 Nie, Jesse.  Zamykam oczy i odsuwam ręce od jego głowy.
 Avo, spójrz na mnie  nakazuje szorstko. Spoglądam na niego
załzawionymi oczami i widzę przed sobą beznamiętne spojrzenie. 
Cały czas mówię ci, co do ciebie czuję.
 Nie, nie mówisz. Zabrałeś mi telefon i próbujesz mnie
kontrolować.
Porusza biodrami, powodując, że oboje czujemy podniecenie.
 Avo, nigdy wcześniej niczego takiego nie czułem.  Wycofuje
się ze mnie i po chwili wchodzi głębiej. Staram się pozbierać myśli,
ale nie panuję nad okrzykiem rozkoszy.  Przez całe życie byłem
otoczony nagimi kobietami, które się nie szanują.
Kładzie swoje dłonie na moich, unieruchamiając moje nadgarstki.
Pchnięcie.
 Jesse!
 Nie jesteś jak one, Avo.
Pchnięcie.
 O Boże.  Wycofuje się i ponownie napiera do przodu.  Jezu! 
Na chwilę pozostaje w bezruchu.  Jesteś moja i tylko moja. Tylko ja
mogę na ciebie patrzeć, dotykać cię i rozkoszować się tobą. Jesteś
moja. Rozumiesz mnie?  Wycofuje się i niespiesznie wchodzi
głębiej.
 A ty? Jesteś tylko mój?  pytam, poprawiając biodra, żeby
zwiększyć przyjemność z penetracji.
 Tylko twój. Powiedz, że mnie kochasz.
 Co?  krzyczę, kiedy mnie ostro bierze.
 Słyszałaś  mówi łagodnie.  Nie każ mi tego wyciągać z ciebie
siłą, kochanie.
Jestem zaskoczona. Rozkoszuję się przyjemnością, jaką mi
sprawia, a on każe mi teraz wyznawać miłość?! Oczywiście, że go
kocham, ale dlaczego miałabym to powiedzieć pod przymusem? Jesse
zawsze próbuje postawić na swoim i trzymać mnie z daleka od
informacji, nie pozwala pić alkoholu oraz nalega, żebym nosiła
delikatne koronki zamiast ostrej skóry. Ale co z seksem?
 Avo, odpowiedz.  Napiera na mnie zdecydowanie. Pot spływa z
jego czoła.  Nie ukrywaj tego przede mną.
Jego słowa są niczym błyskawica. Ukrywać?! Chciał wydobyć ze
mnie wyznanie miłosne już wcześniej... ostatniej niedzieli w łazience.
Wziął mnie ostro i żądał, żebym to powiedziała. Sądziłam, że chciał
jedynie upewnić się, że go nie zostawię. Myliłam się. Skąd to
wiedział? Jesse wykonuje kolejny ruchu biodrami, na co moje
wewnętrzne mięśnie zaczynają się naprężać. Ogarniają mnie
przyjemne dreszcze, a nogi sztywnieją.
 Skąd wiedziałeś?  krzyczę, odchylając głowę z rozkoszy.
 Cholera, Avo, spójrz na mnie.  Porusza się gwałtownie. 
Kocham cię  krzyczy, podkreślając swoje wyznanie powolnym
wycofaniem i szybkim, namiętnym atakiem swoich bioder. Otwieram
szeroko oczy, słysząc jego krzyk.
 Też cię kocham!  wykrzykuję słowa, które dosłownie
wyszarpał ze mnie.
Jesse przestaje się poruszać, ale oboje oddychamy w szaleńczym
tempie. Chwyta moją dłoń i wpatruje się we mnie.
 Cholernie cię kocham. Nie sądziłem, że kiedyś będę się tak czuł.
 Jego słowa poruszają mnie do głębi, a intensywność seksu
powoduje szybsze bicie serca. Gdy spogląda na mnie, łzy napływają
mu do oczu. Lekko się uśmiecha i powoli wychodzi ze mnie.  A
teraz możemy się kochać  mówi cicho, całując mnie niespiesznie i
namiętnie. Gdy mnie puszcza, natychmiast chwytam jego spocone
plecy.
Całkowicie zmienia taktykę. Powolne i spokojne ruchy
doprowadzają mnie na skraj rozkoszy. Z całej siły ściskam jego
mokre plecy. Seks z Jessem zawsze był niezwykły, lecz dzisiejsze
przeżycia są bez porównania. Kocha mnie. Usiłuję panować na
swoimi emocjami, kiedy cofa się i przyciska swoją twarz do mojej.
Jego oczy są przepełnione czułością. Czuję, że jestem w rozsypce.
Namiętny seks przyprawia mnie o dreszcze rozkoszy. Moje ciało z
każdym ruchem zaciska się wokół jego penisa. Pot między jego
brwiami i głęboka zmarszczka na czole mówią mi, że podobnie jak ja
dochodzi. Unoszę biodra i krzyczę, gdy napełnia mnie do granic.
Rytmiczne tempo jego ruchów sprawia, że mam ochotę zamknąć
oczy, ale nie mogę ich oderwać od niego.
 Razem  mówi. Na twarzy czuję jego gorący oddech.
 Tak  odpowiadam, czując, że zaraz dojdzie.
 Chryste, Avo.  Ciężko oddycha, a jego ciało sztywnieje, lecz
nie spuszcza ze mnie wzroku. Wyginam plecy, gdy rozkosz zalewa
mnie huraganem nieokiełznanych uczuć. Krzyczę i drżę, nie mogąc
zapanować nad przyjemnością. Zamykam oczy, żeby pozbyć się łez,
które napłynęły. Czuję, że orgazm zaczyna powoli tracić na intensyw-
ności.  Oczy  rozkazuje cicho. Jestem posłuszna i unoszę powieki.
Słyszę, że ciężko oddycha. Z całej siły zaciskam mięśnie wokół jego
penisa, żeby doszedł. Widzę, że walczy ze swoimi instynktami, żeby z
całej siły wejść we mnie, ale udaje mu się zachować kontrolę. Po
chwili niemal słyszę, jak wlewa się we mnie. Wchodzi głęboko i
zostaje. Moje mięśnie dopasowują się do jego naprężonego penisa i
zaciskają się wokół niego.
 Kocham cię  mówię cicho, kiedy spogląda na mnie z góry.
Proszę. Powiedziałam to. Wyłożyłam karty na stół, więc można
powiedzieć, że nie wyszarpał tego wyznania seksem.
 Wiem, kochanie.  Przyciska swoje usta do moich.
 Skąd wiedziałeś?  pytam. Wiem, że nigdy mu tego nie
powiedziałam. Tysiące razy wykrzykiwałam te słowa w głowie, lecz
nigdy nie powiedziałam ich na głos.
 Powiedziałaś mi, kiedy byłaś pijana  mówi z uśmiechem.  Po
tym, jak pokazałem ci, jak tańczyć.
Szukam w pamięci wydarzeń z nocy, kiedy się niemiłosiernie
upiłam i uległam jego namowom. Pamiętam, że przyznałam się do
tego przed sobą, ale z pewnością nie przypominam sobie, żebym to
powiedziała Jessemu. Choć szczerze mówiąc, nie pamiętam za wiele
po tym, jak wyprowadził mnie z baru. Byłam wtedy w kiepskim
stanie, co też jest jego winą.
 Nie pamiętam  przyznaję się z zażenowaniem.
 Wiem, że nie pamiętasz.  Porusza biodrami.  To było cholernie
frustrujące.
Wszystko zaczyna do mnie wracać. Naprawdę starał się seksem
wyszarpać ze mnie wyznanie miłosne. Z lekkim uśmiechem
obserwuje mnie, jak składam wszystko w całość.
 Wiedziałeś od początku?
Wyznania pijaka.
Zamęczałam się tym długimi dniami, a on od początku wiedział.
Dlaczego nic nie powiedział? Dlaczego zwyczajnie nie porozmawiał
za mną? Tyle rzeczy mogło wyglądać inaczej.
Uśmiech na jego twarzy znika i pojawia się stoickie spojrzenie.
 Byłaś pijana. Chciałem to usłyszeć, kiedy jesteś trzez
wa.
Kobiety ciągle się upijają i wyznają mi dozgonną miłość.
 Czyżby?  pytam.
Niemal wybucha śmiechem.
 Owszem.  Spuszcza wzrok.  Nie byłem pewien, czy nadal
mnie kochasz, po tym jak...  Przygryza dolną wargę. % Po moim
małym występie.
Zaczynam się śmiać w głębi ducha. Małym występie?! Cholera, to
jak wyglądałby duży? Kobiety wyznają mu miłość? Jakie kobiety i
ile? Na mojej twarzy pojawia się niezadowolenie. Nie podoba mi się,
jak bardzo drażnią mnie inne kobiety, które go miały lub kochały.
Muszę się natychmiast pozbyć takich myśli. Nic dobrego nie
wyniknie z takiej wiedzy.
 Kocham cię  powtarzam zdecydowanie, jakbym mówiła to
przed kobietami, które go miały lub kochały. Czuję, że jego ciało się
rozluz
nia i powoli zaczyna się poruszać we mnie. Obejmuję go całą
sobą. Czuję, jakby spadł ze mnie olbrzymi ciężar, ale po chwili
uświadamiam sobie, że nie mam pojęcia, ile lat ma mężczyzna,
którego kocham.
 Jesse, ile masz lat?
Podnosi głowę i widzę, że trybiki w jego umyśle zaczynają się
poruszać. Wiem, że zastanawia się, czy powinien mi powiedzieć, ile
ma lat i przestać odwracać moją uwagę od tego tematu.
 Nie pamiętam.
Aha, może uda mi się rozegrać to na swoją korzyść
 Skończyliśmy na trzydziestu trzech  podpowiadam.
Uśmiecha się znacząco.
 Powinniśmy zacząć od początku.
 Nie!  Przysuwam jego twarz do dołu i pocieram szorstki
policzek swoim nosem.  Stanęło na trzydziestu trzech.
 Kochanie, kłamczuszka z ciebie.  Wybucha śmiechem i trąca
mnie nosem.  Podoba mi się ta gra. Powinniśmy zacząć od początku.
Mam osiemnaście lat.
 Osiemnaście!
 Avo, nie pogrywaj ze mną.
 Dlaczego po prostu nie powiesz, ile masz lat?  pytam
rozdrażniona. To naprawdę nie ma dla mnie znaczenia. Maksymalnie
ma czterdziestkę.
 Trzydzieści jeden.
Teatralnie opadam na łóżko. Wiem, że pamięta.
 Ile masz lat?
 Przecież powiedziałem: trzydzieści jeden.
Mrużę oczy z niezadowolenia i widzę, że unosi jeden kącik ust w
uśmiechu.
 To tylko liczba  nalegam.  W każdym razie jeżeli będziesz
chciał czegokolwiek kiedykolwiek się ode mnie dowiedzieć,
obiecuję, że ci nie powiem.
Uśmiech natychmiast znika z jego twarzy.
 Wiem wszystko, co potrzebuję wiedzieć o tobie. Wiem, co
czujesz i nic, co powiesz nie zmieni moich uczuć względem ciebie.
Chciałbym, żebyś czuła tak samo.
No nie, to poniżej pasa! Oczywiście, że jego wiek nie wpłynie na
moje uczucia, ale jestem zwyczajnie ciekawa. To wszystko.
 Powiedziałeś kiedyś, że jak się dowiem, to mogę od ciebie uciec
na kilometr  przypominam mu.  Nigdzie się nie wybieram.
Wybucha śmiechem.
 Oczywiście, że nie. Avo, dowiedziałaś się najgorszego o mnie i
nie uciekłaś. To znaczy uciekłaś, ale wróciłaś.
Całuje mnie w czoło.
 Naprawdę sądzisz, że mam problem ze swoim wiekiem?
 To dlaczego mi nie powiesz?  pytam zniecierpliwiona.
 Bo lubię tę grę.  Znów muska mnie nosem. Wzdycham i
obejmuję jego ciepłe, pokryte potem ramiona, jednocześnie zaciskając
uda wokół jego bioder.
 Ja nie lubię  mówię z niezadowoleniem, zanurzając twarz w
jego szyi. Oddycham z zadowoleniem i głaszczę jego plecy. Przez
dłuższą chwilę leżymy w milczeniu, lecz gdy jego ciało zaczyna
drżeć, przypominam sobie o naszych problemach.  Wszystko w
porządku?  pytam nerwowo.
Mocno mnie ściska.
 Nic mi nie jest. Która godzina?
Dobre pytanie. Która godzina. Mam nadzieję, że nie przegapiłam
telefonu Dana. Wiercę się pod Jessem, który pieści moją szyję.
 Sprawdzę godzinę.
 Nie, tak mi dobrze  narzeka.  Na pewno nie jest póz
no.
 Wrócę za sekundę.
Mruczy coś z niezadowoleniem, ale unosi się, żeby mnie wypuścić
i kładzie się na plecy. Wyskakuję z łóżka i idę szukać telefonu.
Okazało się, że jest już dziewiąta i że Dan jeszcze nie dzwonił. Co za
ulga, chociaż widzę, że mam dwanaście nieodebranych połączeń od
Jessego.
Gdy wracam do pokoju, Jesse bezwstydnie leży nago na łóżku.
Spoglądam na siebie i zauważam, że też nie mam nic na sobie.
 Dwanaście nieodebranych połączeń?!  pytam zdezorientowana i
pokazuję mu telefon.
 Nie mogłem cię znalez
ć.  Spogląda na mnie z dezaprobatą. 
Myślałem, że mnie zostawiłaś. W dziesięć minut miałem ze sto
ataków serca, Avo. Dlaczego spałaś w sypialni gościnnej?  pyta
oskarżycielko.
 Nie wiedziałam, na czym stoję  mówię szczerze.
 Co to znaczy?  Jest urażony.
 Jesse, ostatnim razem, kiedy cię widziałam, byłeś dla mnie jak
nieznajomy. Powiedziałeś, że cię podpuszczam i że wyrządziłam ci
ogromną krzywdę. Wybacz, że jestem ostrożna.
Urażony wyraz twarzy natychmiast znika; zastępuje go żal za to,
co zaszło tamtej nocy.
 Przepraszam, nie chciałem, żeby tak wyszło.
 Wiem  wzdycham.
 Chodz
tu.  Wskazuje na łóżko, do którego podchodzę. Leżymy
bokiem, wpatrując się w siebie.
 Nigdy więcej nie zobaczysz tamtego mężczyzny.
Mam nadzieję, ale wątpię.
 Będziesz pił?  pytam nerwowo. Nigdy nie będzie dobrej chwili
na to pytanie.
 Nie.  Palcem kreśli kółka na moim udzie.
Drżę.
 Nigdy?
Zatrzymuje się w połowie kółka.
 Nigdy, Avo. Chcę tylko ciebie i żebyś ty chciała mnie. Nic
więcej.
Marszczę czoło.
 Sprawiłeś, że cię pragnęłam, a potem mnie zniszczyłeś  mówię
cicho. Nie chcę wzbudzać w nim poczucia winy, ale taka jest prawda.
Przysuwa się bliżej, tak że nasze nosy się niemal dotykają. Na twarzy
czuję ciepły, miętowy oddech.
 Nigdy cię nie zranię.
 Mówiłeś to wcześniej.
 Avo, myśl, że możesz cierpieć, emocjonalnie lub fizycznie, jest
dla mnie nie do wytrzymania. Nie do opisania. Szaleję na samą myśl
o tym. To, co ci zrobiłem, sprawia, że najchętniej wbiłbym sobie nóż
w serce.
 Chyba trochę przesadzasz?  komentuję.
 To prawda.  Patrzy na mnie gniewnie.  Czuję podobną
intensywność, jak pomyślę, że inny facet mógłby cię pożądać.  Kręci
głową, jakby chciał wyrzucić z umysłu ten obraz.
 Nie możesz wszystkiego kontrolować  mówię, marszcząc brwi.
 Jeśli chodzi o ciebie, zrobię wszystko co w mojej mocy. Już ci
powiedziałem, że długo na ciebie czekałem. Przy tobie czuję się jak w
raju. Nic mi ciebie nie zabierze. Nic.  Przyciska usta do moich, aby
przypieczętować to oświadczenie.  Dopóki mam ciebie, mam cel w
życiu. Dlatego nie będę pił i dlatego zrobię wszystko, żeby zapewnić
ci bezpieczeństwo. Rozumiesz?
Właściwie nie jestem pewna, czy rozumiem, ale kiwam głową.
Jego zdecydowanie jest godne pochwały, ale aż niedorzecznie
ambitne. Co według niego może mi się stać? Przecież nie będzie ze
mną przez cały czas. Szalony.
Unoszę rękę i kciukiem muskam jego bliznę.
 Skąd ją masz?  Próbuję szczęścia. Wiem, że mi nie odpowie i
wiem, że to delikatny temat, ale chcę wyciągnąć z niego tyle, ile się
da. Znam już jego mroczną stronę, więc co gorszego mogę się
dowiedzieć? Spogląda na moją rękę na bliz
nie i wzdycha.
 Jesteś dziś bardzo ciekawska?
 Tak  potwierdzam.  Jestem.
 Powiedziałem ci, że nie lubię o tym mówić.
 Nic mi nie mówisz  oskarżam go. Jesse wznosi wzrok i ciężko
wzdycha. O nie, nie wywinie się tym razem. Siadam na jego biodrach
i odsuwam silne ramiona.  Dlaczego nie chcesz opowiedzieć mi o
bliz
nie?
 Ponieważ, Avo, to należy do przeszłości i niech tam zostanie.
Nie chcę, żeby cokolwiek wpływało na moją przyszłość.
 Nie wpłynie. Nieważne, co mi powiesz, nadal będę cię kochała.
Jak może tego nie rozumieć? Marszczę czoło, kiedy on uśmiecha
się pewnie.
 Wiem  mówi z przesadną pewnością. Dzisiaj jest zbyt pewny
siebie.  Powiedziałaś mi już to, kiedy byłaś pijana  dodaje.
Hm, wiele rzeczy powiedziałam po kieliszku.
 Więc czemu mi nie powiesz?
Kładzie ręce w miejscu, gdzie łączą się moje uda.
 Jeśli to nie zmieni twoich uczuć do mnie, jaki jest sens
zaśmiecania twojej pięknej główki?  Unosi brew.
 Nic ci nie powiem, jak mnie o cokolwiek zapytasz  mówię
nadąsana.
 Już to mówiłaś.  Podnosi się i całuje mnie. Instynktownie
obejmuję go, ale po chwili zaczynam myśleć o czymś innym.
 Wiesz, dlaczego brama była otwarta? I drzwi wejściowe?  Silę
się na opanowany ton.
 O czym mówisz?  Odsuwa mnie zaskoczony.
 Kiedy w niedzielę przyszłam do Rezydencji, brama była otwarta,
a drzwi uchylone.
Wiem, że to jej sprawka.
 Ach, tak. Najwyraz
niej brama się zepsuła. Sarah się tym już
zajęła.  Ponownie mnie całuje.
 Wygodne wytłumaczenie. Drzwi też się zepsuły?  pytam z
sarkazmem. Nie wierzę w tak marne wytłumaczenie. Wiem, co się
stało. Ta zdzira przechwyciła moją wiadomość i upajała się myślą o
niespodziewanej wizycie i odkryciu prawdy o klubie.
 Kochanie, sarkazm nie pasuje do ciebie  Spogląda na mnie z
dezaprobatą, lecz nie przejmuję się tym. Ta kobieta to podstępna
zdzira. Czuję się zdeterminowana, choć odrobinę współczuję
Jessemu. Naprawdę myśli, że Sarah jest jego przyjaciółką? Powinnam
go oświecić?  Na co masz dziś ochotę?  pyta.
O cholera! Muszę się spotkać z Danem, a nie mogę przyjść z
Jessem. Jakby to wyglądało? Jak miałabym ich sobie przedstawić?
Spotkanie starszego brata z zaborczym chłopakiem to pewna
katastrofa. Jak to rozegrać?
 Muszę ci...  Telefon Jessego zaczyna dzwonić, przerywając
moje oświadczenie.
 Cholera  przeklina, unosząc mnie z kolana i kładąc na łóżku.
Wstaje i obiera telefon, a po chwili wychodzi z sypialni.  John? 
mówi zniecierpliwiony.
Leżę na łóżku i zastanawiam się, jak powiedzieć Jessemu, że
muszę pójść na spotkanie z Danem. Na pewno mnie zrozumie.
 Muszę lecieć do Rezydencji  mówi zdecydowanie, gdy wraca
do pokoju i idzie do łazienki.
Znowu? Nadal nie wiem, dlaczego pojechał tam wczoraj. Poza tym
przypominam sobie, że Kate nadal do mnie nie oddzwoniła.
 Coś się stało?  pytam. Jesse wygląda na wkurzonego.
 Zaraz wszystko załatwię. Szykuj się.
Co?! O nie. Nie mam zamiaru wracać do tego miejsca! Jeszcze nie
doszłam do siebie. Gdy wchodzę do łazienki, żeby wyjaśnić sprawy,
zastaję Jessego pod prysznicem. Uśmiecha się znacząco i zachęca,
żebym dołączyła do niego, więc chwytam gąbkę i żel pod prysznic i
wchodzę do kabiny. Jesse bierze ode mnie gąbkę i zaczyna mnie
namydlać. Stoję w milczeniu, zastanawiając się, jak zacząć rozmowę.
Z pewnością nie będzie zły, jak nie będę chciała pojechać.
 Jesse?
Całuje mnie w ramię.
 Ava?
 Nie chcę tam jechać  wyrzucam z siebie, a po chwili ganię się,
że nie byłam bardziej taktowna.
Jesse na chwilę zatrzymuję się, a po chwili dalej mnie myje.
 Mogę spytać dlaczego?
Jest tak gruboskórny, żeby zadać to pytanie?!
 Daj mi trochę czasu, żebym się przyzwyczaiła  mówię z
niepokojem, jednocześnie błagając w myślach, żeby mnie zrozumiał i
zachował rozsądek.
Wzdycha. Obejmuje mnie i odwraca przodem do siebie.
 Rozumiem.  Całuje mnie w czoło.  Ale nie masz zamiaru
unikać klubu do końca życia? Nadal czekam na projekty sypialni.
Jestem zaskoczona jego rozsądnym podejściem. Zero pytań,
złości, jedynie zgoda. Czy wychodzimy na prostą? To dobry znak, a
co do przyszłości... No cóż, ma rację, nie mogę do końca życia unikać
klubu.
 Nie, nie będę. W każdym razie zajmę się pracą, jak będę miała
ostateczne projekty.
 Dobrze.
 Co się dzieje w Rezydencji?
Puszcza mnie i zaczyna myć moje włosy swoim szamponem dla
mężczyzn.
 Wczoraj zjawiła się policja  mówi beznamiętnie.
 Dlaczego?  pytam zdenerwowana.
 Jakiś idiota sobie pogrywa. Dzisiaj rano policja zadzwoniła do
Johna i poinformowała, że chcą porozmawiać z kilkoma osobami. Nie
wywinę się z tego.  Przesuwa mnie pod prysznic i zaczyna spłukiwać
szampon z włosów.  Przykro mi.
 Nic się nie stało  zapewniam go. Nie mówię oczywiście,
dlaczego jest mi to na rękę. Mogę spokojnie spotkać się z Danem. 
Kate była wczoraj w klubie.  Niepokój w moim głosie jest
oczywisty.
 Wiem.  Unosi brew.  Zdziwiłem się.
 Nic jej się nie stało?
 Nic a nic.  Całuje mnie w nos i klepie w pośladek. 
Wychodzimy.
Kiedy jestem już sucha, a Jesse ubrał mnie w koronkową bieliznę,
zanim wyszedł, nie tracę czasu. Natychmiast chwytam telefon i
dzwonię do Dana. Umawiamy się w Almundo s, małej kawiarni w
Covent Garden. Ubieram się w ekspresowym tempie, dzwonię do
Clive a, żeby zamówił mi taksówkę i układam włosy. Nie mogę się
doczekać!
Rozdział 6
Rozglądam się po kawiarni i wśród tłumów jedzących póz
ne
śniadanie dostrzegam w rogu czytającego gazetę Dana. Doskonale
wygląda: jest opalony i pełen energii. Biegnę przez kawiarnię i
rzucam się na niego.
 Hej!  śmieje się.  Stęskniłaś się za mną, mała?  Kiedy mnie
obejmuje, czuję, że się rozpadam. Jestem szczęśliwa, że go widzę, ale
stres i emocje nagromadzone w ciągu zeszłych tygodni dają o sobie
znów znać.
Dan chwyta moją dłoń.
 Natychmiast pozbądz
się tych łez  uśmiecha się.  To najlepsza
rzecz, jaka mogła ci się przytrafić. Dobrze, że się od niego uwolniłaś.
Ach tak, mój brat myśli, że to przez Matta jestem w takim stanie.
Trzymać go nadal w nieświadomości? A może wytłumaczyć
wszystko... czego nie mogę zrobić. Dan zostałby w Londynie na
długo.
 Wiem.  Ocieram oczy.  Ostatnie tygodnie były trudne. Nic mi
nie jest. Naprawdę.
 Zapomnij o nim i zacznij żyć.  Delikatnie dotyka moje ramię. 
A co z kolesiem, o którym marudził Matt?
 Nazywa się Jesse. To nic takiego, tylko kolega.  Wzruszam
ramionami.
 Tylko kolega?  Patrzy podejrzliwie, gdy poprawiam kosmyk
włosów.
 Tak, tylko kolega.  Muszę zmienić temat.  Co u rodziców?
Patrzy na mnie uważnie.
 Mówią, że wpadną do Londynu i sprawdzę co u ciebie. Mama
wspominała, że jakiś nieznajomy ostatnio odebrał twój telefon.
Podejrzewam, że to twój kolega?
Moje próby zmiany tematu spełzły na niczym.
 No dobra, możemy wreszcie pogadać o czymś innym?
Dan podnosi ręce w geście obrony.
 Okej, mówię tylko, żebyś była ostrożna.
Ciężko wzdycham, zastanawiając się, co moi rodzice pomyśleliby
o Jessem. Z pewnością nic dobrego. Zamawiamy jedzenie i
rozmawiamy o pracy Dana, Australii i perspektywach na przyszłość.
Jego znajomy rozkręca szkoły surfowania i chce, żeby Dan wszedł z
nim w spółkę. Cieszę się, ale jestem trochę zawiedziona. Nieprędko
wróci do domu.
 Co u Kate?  pyta z udawaną obojętnością. Nie powinnam
mówić mu o Samie. Nie sądzę, żeby chciał to usłyszeć. Nagle
przypominam sobie, że nie wzięłam dziś tabletki i zaczynam
przetrząsać torbę.
 Kate jak Kate  odpowiadam od niechcenia. Znajduję blister,
wyjmuję tabletkę i popijam ją wodą. Znad szklanki widzę, że Dan
zatopił się w myślach. Muszę go natychmiast przywołać do
rzeczywistości.  A co u ciebie? Jakieś kobiety?  pytam z uniesioną
brwią, zamieniając wodę na kawę.
 Nie  mówi ze znaczącym uśmiechem.  W każdym razie nic
poważnego.
Mam zamiar powiedzieć mu, co sądzę o skakaniu z kwiatka na
kwiatek, ale mój telefon zaczyna tańczyć na stole. W kawiarni
rozbrzmiewa Sweet Disposition Temper Trap. Jesse nic się nie
zmienił w kwestii telefonów. Jest dopiero pierwsza. Sądziłam, że
będzie dłużej zajęły, ale może nadal jest w Rezydencji i tylko mnie
sprawdza.
 Hej, uwielbiam ten kawałek!  wykrzykuje Dan.  Niech
dzwoni.  Gdy zaczyna śpiewać, wybucham śmiechem.
 Muszę odebrać.  Wstaję z telefonem i zostawiam
niepocieszonego Dana samego przy stole. Wiem, że będzie
podejrzliwy, że nie chcę rozmawiać w jego obecności, więc powiem
mu, że to Kate. Wychodzę z telefonem na słońce.  Cześć  mówię
radośnie.
 Gdzie u diabła jesteś?  wrzeszczy przez telefon.
Odsuwam telefon od uszu, żeby nie ogłuchnąć.
 Uspokój się, jestem z bratem.
 Uspokój się?!  krzyczy.  Przychodzę do domu, a ty uciekłaś!
 Cholera  szepczę do siebie, ale najwidoczniej za głośno.
 Nie wyrażaj się, do cholery!
Spoglądam w niebo z rozpaczy.
 Nie uciekłam, ale poszłam spotkać się z bratem. Przyjechał z
Australii  wyjaśniam spokojnie.  Miałam się z nim spotkać
wczoraj, ale coś mnie zatrzymało.  Sarkastyczna odpowiedz

przychodzi naturalnie.
 Przepraszam za niedogodności  syczy przez telefon.
 Słucham?!  Jestem zszokowana jego wrogością.
 Jak długo ci to zajmie?  Jego ton nie zmienił się ani odrobinę;
nadal brzmi jak Świnia.
 Obiecałam mu, że spędzimy razem cały dzień.
 Dzień!  wykrzykuje.  Dlaczego mi nic nie powiedziałaś?
Bo wiedziałam, że będziesz chciał pokrzyżować moje plany!
 Przerwał nam telefon do ciebie i miałeś na głowie problemy z
Rezydencją  wyrzucam z siebie. Nic nie odpowiada, jednak słyszę,
że ciężko oddycha.
 Gdzie jesteś?  pyta odrobinę łagodniejszym tonem.
 W kawiarni.
 Gdzie?
Nie ma mowy, że mu powiem. Przyjedzie i będę musiała
tłumaczyć Danowi, kim jest i skąd się wziął.
 Nieważne gdzie. Niedługo wrócę do ciebie.
Nic nie odpowiada. Czekam i po chwili słyszę, jak wzdycha.
 Wróć do mnie, Avo.  To zdecydowanie brzmi jak nakaz.
 Wrócę.
Między nami zapada milczenie. Natychmiast przypomina mi się,
że drobna część Jessego doprowadza mnie do szału. Czy naprawdę
chciałam, żeby to wróciło?
 Ava?
 Słucham.
 Kocham cię  mówi łagodnie, choć jest spięty. Wiem, że chce
wpaść tu i pewnie zaciągnąć mnie z powrotem do Lusso, ale nie zrobi
tego, jeśli nie wie, gdzie jestem.
 Wiem, Jesse.  Rozłączam się i powoli wydycham powietrze.
Zaczynam żałować, że wiem o problemie alkoholowym Jessego...
martwię się, że przeze mnie znów zajrzy do kieliszka. Zawsze
uważałam, że w wiedzy siła, ale obecnie wolę powiedzenie: czasami
lepiej jest nie wiedzieć. Wtedy mogłabym się rozłączyć i myśleć, że
jest opętany chęcią kontroli i życzyć mu, żeby się w niej pławił. Lecz
teraz martwię się, że mogłam mu podsunąć butelkę pod nos.
 Wszystko w porządku?
Obracam się i widzę, że Dan idzie w moim kierunku z moją torbą
zarzuconą przez ramię. Uśmiecham się lekko do niego.
 Tak.
 Uregulowałem rachunek. Proszę.  Podaje mi torbę.
 Dzięki.
 Naprawdę nic się nie stało?  Pyta z niepokojem.
Tak, do cholery, coś się stało. Powoli tracę cierpliwość.
 Tak, wszystko w porządku  mówię z udawaną radością.  Co
robimy?
 Tussauds?  pyta z wielkim uśmiechem.
 Oczywiście, chodz
my.  Również się uśmiecham.
Podaje mi ramię i idziemy. Straciłam rachubę, ile razy
wędrowaliśmy po muzeum Madame Tussauds. To nasza tradycja.
Mamy zdjęcia z wszystkimi woskowymi figurami. Zwiedziliśmy
każdy zakątek, weszliśmy do zakazanych stref i zrobiliśmy wszystko,
żeby mieć aktualne zdjęcia. Trochę to dziecinne, ale tak już mamy.
Spędziliśmy fantastyczny dzień. Od śmiania się bolą mnie
policzki. Jak się okazało, jedynymi nowymi figurami u Madame
Tussauds jest rodzina królewska. Zrobiłam sobie zdjęcie z Williamem
i Kate, a Dan fotkę, jak ściska cycki królowej. Zjedliśmy obiad i
wypiliśmy trochę wina w naszej ulubionej chińskiej knajpie w
Chinatown.
Gdy się żegnamy przy metrze, ściskam Dana mocno.
 Kiedy znowu przyjedziesz?
 Na dłużej nieprędko. Jutro jadę do Manchesteru spotkać się z
kumplami z uniwerku, ale w następną niedzielę będę znów w
Londynie, więc zanim wyjadę, spotkamy się, okej?
Wypuszczam go z uścisku.
 Okej, zadzwoń, jak tylko przyjedziesz do Londynu.
 Zadzwonię. Trzymaj się, mała.  Całuje mnie w policzek. 
Jakbyś mnie potrzebowała, będę pod komórką.
 Dobra  uśmiecham się.
Odchodzi, a ja żałuję, że nie może zostać tu na zawsze. Nigdy
wcześniej tak bardzo go nie potrzebowałam.
Kiedy wchodzę do Lussso, Clive rozmawia przez telefon. W
drodze do windy mijam jego stanowisko. Nie mam ochoty na
pogaduszki.
 Dziękuję, do widzenia. Avo!  krzyczy w moim kierunku.
Zatrzymuję się i wznoszę oczy, zanim odwracam się w jego kierunku.
 Słucham?
Odkłada telefon na miejsce i idzie pospiesznie do mnie.
 Była tu kobieta. Próbowałem dodzwonić się do pana Warda, ale
nie odpowiadał. Przykro mi, ale nie mogłem jej wpuścić.
 Kobieta?  Przykuł moją uwagę.
 Tak, kobieta w średnim wieku. A
adna blondynka z falowanymi
włosami. Mówiła, że to pilne, ale znasz zasady.
O tak, znam zasady i po raz pierwszy cieszę się, że się do nich
zastosował.
Blondynka, falowane włosy? Nie, to na pewno nie Sarah.
 W jakim wieku?
Wzrusza ramionami.
 Po czterdziestce.
Nie lubię Sarah, ale z pewnością nie wygląda na czterdziestkę.
 Clive, o której przyszła?
Spogląda na zegarek.
 Pół godzinki temu.
 Przedstawiła się?
Clive marszczy czoło.
 Nie. Spotkałem ją przy bramie. Chciała od razu iść do
penthaouseu, ale kiedy nie chciałam jej wpuścić i powiedziałem, że
muszę zadzwonić do pana Warda, nie chciała podać żadnych
szczegółów.
 Nie przejmuj się Clive. Dzięki.  Wsiadam do windy i wbijam
kod. Tajemnicza kobieta, która sądziła, że może niezapowiedziana
wejść do penthouse u? Wychodzę z windy i widzę otwarte drzwi. Czy
ten mężczyzna nie dba choć trochę o bezpieczeństwo? Zamykam
drzwi za sobą i natychmiast robię się czujna. Słyszę muzykę. Nie jest
tak głośna, jak ostatnio, ale piosenka działa na mnie.
Angel.
Zaczynam biegać po mieszkaniu, zostawiając włączoną muzykę.
Znalezienie Jessego jest ważniejsze niż wyłączenie piosenki, która
przypomina mi o okropnym dniu, kiedy znalazłam go pijanego. Idę
sprawdzić taras, ale nie ma go tam. Nic. Zaczyna mnie ogarniać
panika, ale wtedy dochodzi do mnie dz
więk prysznica i biegnę do
łazienki. Zatrzymuję się na widok siedzącego na podłodze Jessego.
Mokre szorty przyklejają się mu do ud. Nagie plecy oparł o zimne
kafelki, kolana przysunął do siebie i położył na nie ramiona. Na jego
pochyloną głowę spada strumień wody.
Unosi głowę i patrzy na mnie. Uśmiecha się, lecz nie potrafi ukryć
widocznej w oczach boleści. Jak długo tak siedzi? Powoli wydycham
powietrze. Uczucie ulgi łączy się ze złością. Po chwili wchodzę pod
prysznic w ubraniu i siadam przy nim.
Kładzie głowę przy mojej szyi.
 Kocham cię.
 Wiem. Ile okrążeń przebiegłeś?
 Trzy.
 To za dużo  ganię go. To ponad trzydzieści kilometrów i nie ma
nic wspólnego z joggingiem wokół parku, żeby się odstresować. Jego
organizm nie jest jeszcze wystarczająco silny.
 Dostałem szału, kiedy się okazało, że cię tu nie ma.
 Domyślam się  mówię z odrobiną sarkazmu. Unosi ręce na
moje biodra i lekko szczypie mnie w kość biodrową. Drżę.
 Powinnaś była mi powiedzieć  mówi surowo.
 Zawsze wracam  zapewniam go.  Ale nie mogę być do ciebie
przyczepiona.
A on nie może biegać maratonu za każdym razem, kiedy jesteśmy
osobno.
Wtula się mocniej w zagłębienie mojej szyi.
 Powinnaś tu być  mówi niezadowolony.  Piłaś.
Natychmiast zaczynam czuć się skrępowana.
 Jadłeś?  pytam, nie wiedząc, co innego powiedzieć. Pewnie
spalił milion kalorii, biegając niczym Forrest Gump.
 Nie jestem głodny.
 Musisz jeść, Jesse  wzdycham.  Przygotuję coś.
Wzmacnia uścisk.
 Zaraz. Dobrze mi tu.
Pozwalam mu zostać. Mokra sukienka przykleja się do mojego
ciała, ale siadam na kolanie Jessego i pozwalam, żeby mnie przytulał.
Nie może tak się zachowywać za każdym razem, kiedy nie będziemy
razem. Jestem zawiedziona, że jednak nie rozpoczęliśmy nowego
rozdziału w naszym związku.
 Nienawidzę tej piosenki  mówię cicho, gdy przez dłuższy czas
siedzimy wtuleni w siebie.
 Uwielbiam ją. Przypomina mi ciebie.
 Przypomina mi mężczyznę, który mi się nie podoba.
 Przykro mi.  Przygryza moją szyję i muska językiem szczękę. 
Tyłka nie czuję  mruczy.
 Wygodnie mi  przedrzez
niam go. Obejmuje moje biodra, na co
podskakuję.  Przestań!  krzyczę.  Muszę cię nakarmić.
 Zgadza się. Chcę, żeby moja Ava była naga i leżała na naszym
łóżku, żebym mógł ją podgryz
ć.
Wstaje ze mną na rękach. Biorąc pod uwagę jego zranioną rękę i
zmęczone ciało, robi to niemal bez wysiłku.
Moja Ava? Okej. Nasze łóżko? Jeszcze nie.
 Jestem za, ale najpierw muszę nakarmić swojego mężczyznę.
Teraz jedzenie, seks póz
niej.
 Seks teraz, jedzenie póz
niej  drażni się ze mną, wychodząc z
prysznica i kładąc mnie na umywalce.
 Gdzie podział się twój bandaż?
Bierze ręcznik z półki i zdrową ręką zaczyna wycierać moje
włosy.
 Przeszkadzał mi.  Zarzuca ręcznik na moje plecy i chwytając za
jego rogi, przyciąga mnie do siebie i całuje w usta.
Dostrzegam mały grymas bólu na jego twarzy.
 Proszę, pozwól się nakarmić.
Odsuwa się, wydymając usta.
 No dobrze, najpierw jedzenie, potem seks  uśmiecha się
znacząco. Pociera swój nos o mój, a następnie całuje mnie w czoło.
 Chodz
tu, potrzebujesz suchych ciuchów.  Chce mnie zdjąć z
umywalki, ale odsuwam jego rękę.  Hej!  reaguje
niezadowoleniem.
 Twoja ręka. Nigdy jej nie wyleczysz, jeśli będziesz mnie
przenosił.
Zeskakuję z umywalki, zsuwam baletki i ściągam przez głowę
sukienkę. Po chwili przerzuca mnie przez ramię i wynosi z łazienki.
 Lubię cię przenosić  oświadcza, kładąc mnie na środku łóżka. 
Gdzie masz swoje rzeczy?
 W pokoju gościnnym.
Głośnym westchnięciem demonstruje swoje niezadowolenie. Po
chwili wychodzi z pokoju i wraca z moimi ciuchami, trzymając je w
zdrowej ręce, pod ramieniem i w ustach. Rzuca wszystko na łóżko.
 Proszę.
Z torby wyciągam czyste majtki i czarną bluzę. Jednak Jesse
szybko wyrywa wygodne, bawełniane figi z mojej ręki. Marszczę się,
kiedy on przeszukuje torbę w poszukiwaniu koronkowej bielizny.
 Zawsze w koronce.  Kiwa głową z uznaniem, podając majtki.
Bez wahania zakładam koronkowe figi, a na nie bluzę. Obserwuję,
jak Jesse ściąga mokre bokserki i wkłada niebieską bieliznę. Nie
mogę oderwać wzroku od jego napiętych mięśni, gdy naciąga
bokserki. Siedzę na łóżku i podziwiam go. Po chwili znów mnie
bierze na ręce i zanosi do kuchni.
Najpierw z lekkim niepokojem wyłączam muzykę, a po chwili
stoję przed lodówką, przeglądając zawartość półek.
 Na co masz ochotę?
 Bez różnicy. Zjem, co przygotujesz.
Zachodzi mnie od tyłu, całuje w szyję i sięga po słoik masła
orzechowego.
 Odłóż to!  Usiłuję przechwycić słoik, ale unika mnie i
pospiesznie idzie w kierunku stołka barowego. Odkręca słoik i
zanurza palec, aby nabrać dużą porcję. Uśmiecha się do mnie z
wyższością, kiedy wsuwa palec do ust, a gdy wysuwa go, układa
wargi w kształt litery O.
 Dzieciak z ciebie  mówię, wyjmując filety z kurczaka.
 Jestem dzieciakiem, bo lubię masło orzechowe?
 Nie. Jesteś dzieciakiem przez to, jak jesz masło orzechowe. Nikt,
kto skończył dziesięć łat, nie powinien wkładać palców do słoika.
Mimo że nie chcesz przyznać się do swojego wieku, zakładam, że
skończyłeś dziesięć lat.
Rzucam w jego kierunku zdegustowane spojrzenie. Po chwili
biorę folię i owijam nią filety i szynkę parmeńską, które następnie
wkładam do żaroodpornego naczynia.
 Nie krytykuj, jeśli nie próbowałaś. Proszę,  Podsuwa mi pod
oczy palec pokryty masłem orzechowym. Odsuwam jego rękę.
Nienawidzę masła orzechowego.
 Poddaję się  mówię, wkładając kurczaka do piekarnika. Jesse
wzrusza ramionami i oblizuje palec.
Wyjmuję z lodówki groszek i ziemniaki i wkładam je do parowani.
Wciskam odpowiednie guziki, a potem uruchamiam urządzenie.
Gdy podnoszę się, widzę na twarzy Jessego uśmieszek.
 Dobrze się bawisz?
Na chwilę zatrzymuje palec w powietrzu i spogląda na mnie.
 Mogę to jeść, dopóki mnie nie zemdli.  Znów wkłada palec do
słoika.
 Jeszcze cię nie mdli?
 Nie, jeszcze nie.
 Może przestaniesz to jeść i zostawisz trochę miejsca na
zbilansowany posiłek, który ci przygotowuję?  W przeciwieństwie
do Jessego udaje mi się zachować poważną minę. Natomiast Jesse
uśmiecha się znacząco i powoli zakręca słoik.
 Kochanie, dlaczego mi dokuczasz?
 Nie dokuczam  poprawiam go. Nigdy nie chciałam być
marudną jędzą.  Zadaję ci pytanie.
Spogląda na mnie ostrożnie. Jego oczy aż tańczą. Moje ciało
ogarniają dreszcze. Znam ten wzrok.
 Podoba mi się twoja bluza  mówi cicho, przebiegając wzrokiem
po moich nagich nogach. Bluza jest za duża i zakrywa mi pośladki.
Daleko jej do seksownego ciucha.  Podobasz mi się w czerni.
 Naprawdę?
 Tak  przyznaje cicho. Znów próbuje odwrócić moją uwagę.
 Jutro poniedziałek  mówię konkretnie. Nie wiem, dlaczego
wybrałam taki ton.
 I?  Zakłada ręce na piersi.
Stukam palcami o blat.
 I nic. Po prostu zastanawiałam się, czy coś zaplanowałeś.  Na
jego zarośniętej twarzy pojawia się panika.
 A ty co zaplanowałaś?
 Pracuję  odpowiadam. Dostrzegam, że zaczyna przygryzać
dolną wargę i uruchomił trybiki w umyśle.
 Nawet o tym nie myśl. Mam ważne spotkania  ostrzegam,
zanim powie to, o czym wiem, że myśli.
 Tylko jeden dzień?  mówi z żartobliwie nadąsaną miną, lecz
wiem, że nie żartuje.
Przygotowuję się, że zacznie odliczać lub mnie zerżnie.
 Nie, masz wiele spraw do załatwienia w Rezydencji 
odpowiadam stanowczo. Musi zająć się interesami, w końcu przez
tydzień był nieprzytomny. Nie może oczekiwać, że John będzie
zajmował się jego sprawami zawsze.
 Masz rację  mówi z niechęcią.
W duchu się cieszę. Żadnego odliczania? Żadnego zerżnięcia?
Naprawdę robimy postępy.
 Aha, Clive mówił, że jakaś kobieta chciała się z tobą widzieć.
 Tak?!  Wygląda na zdziwionego.
 Powiedział, że chciała dostać się do pentuhouseu. Nie
przedstawiała się. Clive dzwonił do ciebie, ale nie odbierałeś.
Blondynka w średnim wieku. Falowane włosy.  Obserwuję jego
reakcję, lecz jedynie marszczy brwi.
 Porozmawiam z nim. Mój zbilansowany posiłek jest gotowy?
To wszystko?! Porozmawia z Clivem?!
 Co to za kobieta?  pytam, sprawdzając potrawę w paro warze.
 Nie mam pojęcia.  Wstaje i wyciąga sztućce z szuflady.
 Naprawdę się nie domyślasz?  pytam nieprzekonana, wyjmując
kurczaka z piekarnika i przekładając go na patelnię, aby
przyrumienić.
 Avo, naprawdę nie mam pojęcia, ale zapewniam cię, że
porozmawiam z Clivem i zobaczę, czy uda mi się ustalić, kim jest. A
teraz nakarm swojego mężczyznę.  Siada, trzymając w rękach nóż i
widelec. Przygotowuję się do podania pierwszego dania, które
kiedykolwiek dla niego przygotowałam. Nienawidzę gotować.
Jesse rzuca się na jedzenie.
 Pyszne  mówi z pełnymi ustami.  Jak minął ci dzień z bratem?
 Dobrze  odpowiadam, siadając obok niego.
 Tylko dobrze? Jedzenie jest naprawdę pyszne.
Dobrze widzieć, że je coś innego niż masło orzechowe.
Teraz wygląda na zupełnie innego człowieka. Czy naprawdę mam
na niego tak duży wpływ, że raz jest pewny siebie, a po chwili się
załamuje?
 Spędziliśmy cudowny dzień. Byliśmy u Madame Tussauds i
poszliśmy na obiad do naszej ulubionej chińskiej knajpy.
 Madame Tussauds?!
 To nasza tradycja.  Wzruszam ramionami.
 Dobrze mieć jakieś tradycje.  Brzmi szczerze.  Już zjadłaś? 
Spogląda na mój talerz, powodując rumieńce na mojej twarzy.  Jesz
za dwoje?  pyta, spoglądając na mnie. Niemal krztuszę się
ziemniakiem.
 Nie  odpowiadam zdenerwowana.  Przestań się martwić 
mówię pod nosem, wracając do obiadu.
Jesse nadal je, szczękając widelcem i nożem. Myślałam, że się
nabija, ale jedzenie jest naprawdę dobre.
Po skończonym posiłku wkładam naczynia do zmywarki, a moje
myśli płyną własnym torem. Myśl o tym, że zignorował tajemniczą
kobietę, zżera mnie. Coś ukrywa i to mnie irytuje. Odwracam się,
żeby go wypytać, ale wpadam na umięśnioną, nagą klatkę piersiową.
 Och!
Spogląda na mnie z góry i ciężko oddycha. Mój wzrok wędruje w
kierunku penisa widocznego przez bokserki.
 Zdejmuj bluzę  nakazuje zachrypniętym głosem.
Spoglądam w jego zielone oczy i wiem, że nie jest w nastroju na
droczenie się. Chwytam brzeg bluzy i powoli przeciągam ją przez
głowę, a następnie rzucam na podłogę.
Z zachwytem ogląda moje ciało, nagie piersi i zatrzymuje się na
złączeniu ud.
 Jesteś niesamowicie piękna i moja.  Chwyta górę moich majtek
i powoli je ściąga, schodząc do klęku.
Daje mi znak, żebym podniosła stopę, a po chwili robi to z drugą
nogą. Nasze spojrzenia się spotykają.
 Myślę, że pozwolę, żebyś doszła pierwsza  mówi namiętnie
zachrypniętym głosem.  Mam zamiar doprowadzić cię do szaleństwa
i rozerwać na pół.
Głęboko oddycham, słysząc tę rozkoszną obietnicę. Jesse
przebiega dłońmi po moich nogach, od kostek po uda, a po chwili
czuję na sobie jego stęsknione usta. Nie mogę powstrzymać
okrzyków rozkoszy, kiedy sprawnie i dokładnie pracuje językiem.
Chwytam go za włosy i instynktownie poruszam biodrami, aby
ułatwić drogę jego ustom. Odchylam głowę do tyłu.
 O cholera  jęczę, gdy dudnienie w mojej cipce przyśpiesza do
stałej wibracji.
 Nie wyrażaj się  szepcze przy moim ciele, co jedynie przybliża
mnie do osiągnięcia pełnej ekstazy. Czuję, że jego jedna ręka
przesuwa się wzdłuż wewnętrznej strony uda. Gdy wsuwa palec we
mnie, desperacko krzyczę. Puszczam jego głowę, żeby oparł ją o blat.
Jesse nadal bawi się palcem, a każdy jego ruch powoduje, że moje
ciało drży i łakomie czeka na kolejny dotyk.
 Powiedz mi kiedy, Avo.  Zamiast jednego palca, wkłada we
mnie dwa. To i dotyk jego ust na mojej łechtaczce doprowadza mnie
na skraj rozkoszy.
 Już!  krzyczę, wypychając biodra w kierunku jego ust. Jestem
wycieńczona dzięki jego wargom i opadam na blat. Przez moje ciało
przelewają się fale przyjemności, a serce bije szaleńczym tempem.
Jesse panuje nad swoim rytmem i pozwala mi na długi, pełny
satysfakcji wydech.  Jesteś zbyt dobry.  Patrzę mu w oczy.
Spogląda na mnie, ale nie odsuwa ust od mojego ciała. Delikatnie
pieści mnie i niespiesznie wsuwa i wysuwa ze mnie swoje palce.
 Wiem  mówi z satysfakcją.  Szczęściara z ciebie.
Kręcę głową w odpowiedzi na jego pewność siebie. Jesse powoli
podnosi się, liżąc moje ciało. Kiedy dochodzi do sutków, przygryza je
delikatnie, a po chwili wkłada rękę pod pośladki i podnosi mnie, tak
że nasze oczy znajdują się na tej samej wysokości.
 Jesteś gotowa na ostrą przejażdżkę, kochanie?
 Pokaż, co potrafisz  prowokuję go, zarzucając ręce na jego
barki.
Z całą siłą przywiera do mnie ustami i całuje mnie namiętnie. W
takich momentach zapominam o chwilach jego słabości... chwilach,
gdy go pocieszam, przytulam i uspokajam. Lecz to nie jest taka
chwila. Teraz jest brutalnie seksowny i dominujący. Uwielbiam to i
naprawdę się za tym stęskniłam. Jesse nie odrywa ode mnie ust, kiedy
wynosi mnie z kuchni i idzie w kierunku siłowni. Kopniakiem otwiera
drzwi i stawia mnie na podłodze. Schyla się, nie przerywając
pocałunku.
Delikatnie przygryza moją dolną wargę i zaczyna iść do przodu, a
ja razem z nim, z tym że do tyłu. Po kilku krokach zatrzymuje się i
całuje moje ucho. Jego gorący oddech rozpala we mnie wszystkie
zmysły. W myślach błagam, żeby go poczuć w sobie.
 Masz ochotę poćwiczyć?  szepcze.
 Co masz na myśli?  trącam nosem jego policzek.
Jego bliska obecność powoduje przyśpieszone bicie serca.
Jesse odsuwa się, a nagły brak ciepłego ciała sprawia, że jest mi
zimno i mam ochotę przyciągnąć go do siebie. Patrzy na mnie
wzrokiem przepełnionym namiętnością, a po chwili chwyta bokserki i
ściąga je powoli. Moim oczom ukazuje się jego nabrzmiały penis.
Biorę gwałtowny wdech. Nie wiem, dlaczego tak się dzieje, w końcu
widziałam go wiele razy, ale ten widok nadal na mnie działa.
Podnoszę oczy, mijam bliznę i kieruję się do idealnie umięśnionej
klatki piersiowej. Mogłabym nieustannie patrzeć na doskonałe ciało
stojącego przede mną mężczyzny. Jest dziełem sztuki; wyrzez
biony
do perfekcji.
Głową wskazuje miejsce za mną, więc powoli się obracam, jednak
poza urządzeniem do wiosłowania i workiem treningowym, nic nie
widzę. Znów się odwracam i patrzę pytająco na Jessego.
Ma beznamiętny wyraz twarzy i jedynie powoli kiwa głową,
wskazując, że to, o czym myśli, jest za mną. Olśniewa mnie. W końcu
powiedział, że rozerwie mnie na pół. Drogi Boże!
 Och  szepczę.
Zaczyna powoli iść w moim kierunku, a jego pomysł sprawia, że
natychmiast zaczynam drżeć. Bierze moją rękę i prowadzi w kierunku
urządzenia do wiosłowania, a następnie siada nagi na siedzeniu. Jego
penis jest już gotowy, a perspektywa scenariusza wymyślonego przez
Jessego powoduje, że ze zniecierpliwieniem czekam na kolejny ruch.
Przysuwa mnie tak, że stoję naprzeciw niego. Zranioną ręką
przekłada moją nogę nad prowadnicą, więc stoję w rozkroku.
Spoglądam z góry na Jessego i z biciem serca czekam na kolejne
polecenie. Unosi ręce i obejmuje moje piersi potężnymi dłońmi. Po
chwili delikatnie i powoli je masuje, aż robią się nabrzmiałe z
rozkoszy. Drobny grymas na twarzy Jessego nie uchodzi mojej
uwadze, ale nie rezygnuje, a ja nie mam zamiaru go powstrzymywać.
 Hm...  Odchylam głowę i otwieram usta, oddychając szybko.
 Avo, cholera* jesteś niesamowita  mówi cicho. Spoglądam na
dół, żeby zobaczyć jego oczy.  Kocham cię  szepcze, przesuwając
dłoń w kierunku moich bioder. Ogarniają mnie dreszcze rozkoszy,
które powodują u niego lekki uśmiech.  Uwielbiam, jak reagujesz na
mój dotyk.
Niespiesznie rysuje na mojej wrażliwej skórze kółka palcem
wskazującym. Z trudem utrzymuję stabilne nogi.
 Uwielbiam, jak robisz się mokra dla mnie.  Wsuwa we mnie
palec, na co reaguję krzykiem.  Uwielbiam twój zapach.  Wkłada
palec do ust i powoli, patrząc na mnie, wysuwa go. Po chwili chwyta
moją dłoń i kieruje mnie w dół ku czekającemu naprężonemu
penisowi. Krzyczę, gdy nabija mnie na siebie i wchodzi głęboko.
Opiera swoje czoło o moje.  Uwielbiam być w tobie.  Obejmuje
mnie w pasie.  Zaciśnij nogi wokół mnie.
Zakładam nogi dookoła jego bioder i krzyżuję kostki. Po chwili
przysuwam się bliżej Jessego. Uspokaja oddech, kiedy kładę ręce na
jego ramionach.
 Bardzo. Cię. Kocham  oświadcza zdecydowanie i zaczyna
powoli przesuwać się na siedzeniu. Nagłe zatrzymanie na końcu
prowadnicy powoduje, że wydaję z siebie jęk. Jesse zamyka oczy.
Tak, teraz zaczynam widzieć zalety tej pozycji. Penetracja jest
głęboka i wystarczy kilka przesunięć na urządzeniu do wiosłowania,
żebym doznała ekstazy. Kiedy otwiera oczy, pochylam usta do jego
warg. Jesse przysuwa się do mnie. Kocham jego wargi. Uwielbiam,
co potrafi z nimi zrobić. Uwielbiam słowa i ton, które wychodzą z
jego ust. Uwielbiam sposób, w jaki przygryza dolną wargę, gdy
zastanawia się nad czymś ważnym.
 Kocham cię  szepcze.
Odsuwa się i moim oczom ukazuje się zadowolona twarz.
 Nawet nie wiesz, jak jestem szczęśliwy.  Powoli przesuwa nas
wzdłuż prowadnicy.  Potrzebujesz mnie?
Przygotowuję się na zbliżający się wstrząs, a gdy nadchodzi, oboje
jęczymy z rozkoszy.
 Potrzebuję cię.
 To też mnie uszczęśliwia. Jeszcze raz?  pyta, przesuwając się
na prowadnicy.
 Tak, proszę.  Gdy docieramy do końca, mrowienie w moim
brzuchu przeradza się w powolną wędrówkę ku orgazmowi.
Przesuwamy się z powrotem, tym razem odrobinę szybciej.
 Och!
 Wiem  szepcze.  Więcej?
 Tak!  Desperacko zanurzam język w jego ustach. Przesuwa nas
wolno, ale tym razem nie pozwala na uderzenie siedzeniem na końcu
prowadnicy. Zamiast tego odsuwa nas nogą i sprawia, że wracamy.
Uderzamy z dużą siłą. Gdy nasze ciała się zderzają, muszę odsunąć
swoje usta i zanurzam twarz w jego ramieniu.
 O cholera!  Napina mięśnie i powtarza ten sam cudowny ruch.
Przesunięcie i uderzenie!
Atmosfera jest niezwykle namiętna. Nigdy nie czułam go tak
głęboko. Przyciskam usta do jego ramienia, powstrzymując chęć
wbicia się w niego zębami. Chwytam się jego głowy, żeby zachować
równowagę, kiedy przesuwa nas po prowadnicy. Czuję, jak porusza
się wewnątrz mnie, Znów przesuwamy się do tyłu, a kiedy uderzamy
siedzeniem, zanurzam zęby w jego ramię i krzyczę z czystej, nadzwy-
czajnej przyjemności.
 Cholera, Avo!  Całuję ślad po ugryzieniu, kiedy znów jesteśmy
w ruchu.  Wracaj z tymi zębami.  Robię to, co mi mówi i wgryzam
się w jego ramię.  Cholera, zaraz dojdę!  krzyczy, przesuwając nas
wzdłuż prowadnicy.  Gotowa?
 Tak.  Przyciskam usta do jego ramienia i delikatnie zaciskam
zęby, przygotowując się na natarcie. Jesse przestał kontrolować swoje
ruchy. Bez przerwy przesuwamy się po prowadnicy i uderzamy
siedzeniem w jej koniec. Wbijam zęby i paznokcie w jego ciało.
Intensywność doznań powoduje, że wykrzykuję jego imię. Zaczynam
się czuć, jakby ktoś odpalał we mnie fajerwerki, a jeżdżenie
prowadziło mnie wprost do eksplozji. Pulsujący wewnątrz mnie penis
sprawia, że szybko dostaję orgazmu. Przy silnym uderzeniu oboje
głośno krzyczymy. Jeszcze raz zanurzam zęby w Jessego, powodując
u niego potężny dreszcz rozkoszy.
O mój Boże!
W pełni poddaję się orgazmowi. Jestem ledwie świadoma, że
delikatnie kołyszę się do przodu i tyłu. Moje ciało rozbrzmiewa
rozkoszą. Odsuwam twarz od ramienia Jessego i całuję go w miejscu
ugryzienia.
 Jesteś dziką kobietą.  Przekręca głowę, aby zobaczyć ślad
moich zębów i po chwili wraca wzrokiem do mnie. Przejmuje
kontrolę nad moimi ustami, całując mnie namiętnie. Obejmuję go z
całych sił i zatracam się w nim całkowicie. Mogłabym na zawsze
zostać w ramionach Jessego.  Zamierzam zabrać cię do łóżka i spać
całą noc zatopiony w tobie.
Powoli mnie unosi.
 Pocałuj mnie teraz  nakazuje, gdy wychodzi z siłowni ze mną
owiniętą nogami wokół jego pasa. Pieszczę rękami jego włosy i
delikatnie je ciągnę, zanim przyciskam usta do jego warg.  Dzikuska
 powtarza przy moich ustach.
Uśmiecham się z zadowoleniem i otwieram oczy, kiedy
wchodzimy na schody. Widzę, że wpatruje się we mnie, gdy nasze
języki tańczą swobodnie pomiędzy ustami. Nie spuszczam z niego
wzroku przez całą drogę do sypialni, gdzie opuszcza mnie na łóżko i
kładzie się na mnie. Czuję, że znów twardnieje w moim ciele. Jesse
nigdy nie ma dość. Wsuwa swoją rękę pod moje plecy i przesuwa
mnie, aż moja głowa znajduje się na poduszce. Nasze usta i ciała
pozostają splecione przez cały ten czas.
 Zostań ze mną  mówi, odsuwając się i odgarniając włosy z
mojej twarzy. Uważnie mi się przygląda, a jego oczy płoną
zadowoleniem, że ma mnie w ramionach.
 Jestem.
 Zamieszkaj ze mną.  Opuszcza głowę i ociera się o mój nos.
Czy on zna słowo stopniowo? Bardzo mu spieszno, a przecież nie
przedyskutowaliśmy jeszcze żadnej ważnej sprawy, takiej jak
Rezydencja, praca i jego zaborczość.
 Chcę, żebyś tu była, kiedy kładę się spać.  Oblizuje moją dolną
wargę.  I chcę cię tu, kiedy się budzę. Pragnę jedynie rozpoczynać i
kończyć dzień z tobą.
Jestem świadoma, że jeśli nie udzielę mu odpowiedzi, której chce,
czekają mnie fochy albo zerżnięcie. Nie chcę psuć tej chwili.
Potrzebuję jej.
 Nie sądzisz, że to odrobinę za wcześnie?  pytam.
Unosi głowę. Mimo że nie jest nadąsany, zmierza w tym kierunku.
 Ty oczywiście tak uważasz?
 Minęły dopiero dwa dni.  Próbuję przedstawić rzeczowe
argumenty, na które marszczy czoło.
 Dwa dni od czego?  Unosi tors, odsuwa się odrobinę ode mnie i
kładzie ramiona na materacu, bo obu stronach mojej głowy. Gdy
schyla głowę, czuję ścisk w gardle.  Chcę, żeby tak było każdego
ranka i każdej nocy.  Uśmiecha się z zadowoleniem, doskonale
wiedząc, jak na mnie działa. Przygotowuje się do zerżnięcia mnie.  I
może trochę pomiędzy.  Powoli odsuwa się i powoli wchodzi we
mnie. Zaciskam oczy. Nie łudzę się, że chodzi mu tylko o seks. Może
jeśli się zgodzę, dostanę łagodnego Jessego, ale nie jestem
przekonana, czy powinnam z nim zamieszkać.
 Chcesz jedynie mojego ciała.  Udaję zszokowaną.
Przez chwilę wstrzymuje oddech i powoli wchodzi we mnie.
 Nie chcesz tego?
Odchylam głowę i jęczę.
 Panie Ward, gra pan nie fair.
Niespiesznie się wysuwa.
 Zgódz
się!  krzyczy, napierając na mnie. Moim ciałem wstrząsa
dreszcz, przez co muszę chwycić wezgłowie łóżka.  Avo, czy muszę
cię zerżnąć, żebyś nabrała rozumu?
Znów się zaczyna. Chce mi wmówić coś, co nie ma sensu.
Wprowadzić się do niego? Zdecydowanie za szybko na to. Moje
mięśnie zaciskają się, a bulgocząca krew mknie żyłami. Nienawidzę,
kiedy to robi. Pozbawia mnie całego rozsądku.
 Nie!  krzyczę, gdy ponownie na mnie naciera. Wyciąga do
przodu chorą rękę i wsuwa ją pod moją głowę, abym ją uniosła i
spojrzała na niego. Nie wiem, czy grymas na jego twarzy
spowodowała złość, czy boląca ręka.
 Powiedz to  nakazuje i po chwili znowu naciera. Nie
zamierzam się poddać. Na przeprowadzkę jest zdecydowanie za
wcześnie. Nie zatrzyma się; zaszedł za daleko.
 Nie  oświadczam zdecydowanie.
Warczy i napiera z całej siły. Przywieram do niego wewnętrznymi
mięśniami, kiedy przesuwa mnie w górę łóżka.
 Do cholery, Avo, powiedz to!  wrzeszczy. Kropla potu spływa
po jego skroni.
 Nie!
 Avo!  Jego krzyk roznosi się po pokoju. Po chwili całuje mnie
namiętnie. Wiję się pod jego silnym ciałem i zachłannymi ustami,
kiedy ogarnia mnie orgazm.  Podoba ci się?  pyta, ciężko
oddychając przy moich ustach.
 Tak!
 Chcesz tak codziennie?
 Tak!
Szarpie mocniej moje włosy i bardziej zdecydowanie napiera
biodrami.
 Powiedz to.  Czuję, jak wewnątrz mnie rozchodzi się rozkosz.
Tracę zdrowy rozsądek, gdy Jesse przejmuje kontrolę nad moim
ciałem, duszą i umysłem.
 Tak! Tak! Tak! Do cholery. Tak!  krzyczę.
 Cholera, nie wyrażaj się!  Jego potężny głos roznosi się po
pomieszczeniu, gdy jego też ogarnia orgazm. Puszcza moje włosy i
po chwili uderza pięścią w materac. To musiało boleć! Wsuwa się we
mnie tak głęboko, jak tylko może i odchyla głowę do tyłu. Jęczy z
rozkoszy. Czuję w sobie jego spermę. Przekładam ręce z wezgłowia
na jego tors. Po chwili Jesse opuszcza głowę i wpatruje się we mnie.
Zaczyna powoli poruszać biodrami. Oboje się odprężamy.
 Nie było tak trudno, prawda?  mówi zachrypniętym głosem.
Gładzę jego umięśnioną klatkę piersiową,
 Nie myślałam jasno; byłam upojona  odpowiadam, a po chwili
besztam się w myślach za kiepski dobór słów.
Nie może brać serio mojej zgody. Ale po chwili uświadamiam
sobie, że to Jesse, mój nieprawdopodobnie zaborczy facet. Może.
Uśmiecha się cudownie i delikatnie mnie całuje. Po chwili przesuwa
nas oboje, tak że leżę na jego torsie. Palcami gładzi mój kręgosłup i
głaszcze włosy. Z radością wtulam się w niego.
 Nie mogę być z tobą w każdej chwili  mówię, chociaż to
niezwykle kusząca perspektywa. Dlaczego miałabym nie chcieć
spędzać tak każdego dnia i nocy?
Jesse powoli wydycha powietrze.
 Wiem, że nie możesz, ale chciałbym, żeby było inaczej.
 Mam pracę... życie.
 Chcę być twoim życiem.
 Jesteś  odpowiadam cicho. Czasami potrafi być tak bezbronny i
delikatny, a ja nie wiem, jak postępować. W niczym nie przypomina
dominującego brutala, który mnie zerżnął. Czy to ma w ogóle jakiś
sens? A może to tylko czyste szaleństwo.
Rozdział 7
Jest mi przeraz
liwie zimno. Kiedy otwieram oczy i siadam na
łóżku, krzywię się na widok jasnego światła. Gdzie jest Jesse?
Odsuwam włosy z twarzy, wyskakuję z łóżka i idę pospiesznie do
łazienki. Nie ma go tam. Ogarnięta paniką, zbiegam ze schodów i
zatrzymuję się w wejściu do kuchni.
 Dzień dobry.  Odkłada kawę, wstaje od blatu i podchodzi do
mnie, jak gdyby nic. Mam wrażenie, że spoglądam na innego
mężczyznę. Czy ostatnie kilka dni było snem?
Jesse ma na sobie ciemnoszary garnitur, świeżo wyprasowaną
białą koszulę i jasnoróżowy krawat. Jest ogolony i uczesany, a jego
zielone oczy błyszczą radością. Wygląda olśniewająco.
 Ykhm... dzień dobry  dukam.
Podchodzi do mnie i obejmuje w pasie. Po chwili unosi mnie do
swoich ust.
 Dobrze spałaś?  Muska ustami moje wargi.
 Hm  potwierdzam. Jestem zaskoczona. Byłam pewna, że dzisiaj
rano czeka mnie walka z panem Wyzwanie.
 Widzisz, właśnie dlatego chcę mieć cię tu rano, w południe i w
nocy  mówi marzycielskim tonem.
 Dlaczego?  Żeby robił to każdego ranka? Hm, może
przeprowadzka nie byłaby takim głupim pomysłem. Opuszcza mnie
na ziemię i odsuwa się. Spogląda na mnie od stóp do głów, pocierając
brodę z zadowoleniem i unosząc brew. Jasna cholera! Jestem naga! 
Cholera!  Odwracam się i szybko wracam na schody, ale nie udaje
mi się zajść daleko. A
apie mnie w połowie drogi, obejmuje w pasie i
podnosi.
 Nie wyrażaj się!  Zanosi mnie z powrotem do kuchni i sadza na
blacie.
 Och!  krzyczę, kiedy nagie pośladki stykają się z zimnym
marmurem.
Jesse śmieje się i rozsuwa moje uda.
 Chcę, żebyś każdego poranka schodziła na śniadanie tak jak
dzisiaj.  Wędruje palcem od mojego kolana po szczyt ud. Jestem w
pełni rozbudzona.
 Jesteś pewny, że będę tu każdego ranka  mówię najspokojniej,
jak mogę, w sytuacji gdy boski mężczyzna muska mnie palcem po
włosach łonowych. Nie może brać serio rzeczy, na które zgodziłam
się w trakcie orgazmu.
Jesse powstrzymuje uśmiech.
 Jestem pewien, ponieważ powiedziałaś tak. Chociaż czekaj, jak
to szło...  Spogląda w sufit w zamyśleniu, a po chwili wraca
wzrokiem do mnie  Ach, tak, już pamiętam. Powiedziałaś: tak, tak,
tak, do cholery, tak!
Bezczelnie unosi kąciki ust i wsuwa palec we mnie.
 Miałam chwilę słabości.  Nie mogę ukryć pożądania w swoim
głosie. Ma mnie.
Kiedy pieści kciukiem moją łechtaczkę, czuję, że mięśnie nóg
zaczynają się napinać. Przesuwam się na blacie, żeby ułatwić mu
dostęp. Jestem cholernie łatwa.
 Czy muszę ci przypominać, dlaczego to była dobra decyzja? 
pyta, a po chwili chwyta moje usta, dodaje drugi palec i zanurza je we
mnie, doprowadzając do rozkoszy.
Nie, nie musi przypominać, jednak skorzystam z jego propozycji.
Chwytam jego marynarkę, zaciskam pięści i przywieram do jego ust.
Czuję, że się uśmiecha. Po chwili odsuwa swoje wargi i kładzie mnie
na blacie. Ogarnia mnie zimno marmuru, lecz nie dbam o to. Pragnę
ponownie poczuć Jessego.
Wpatrując się we mnie błyszczącymi oczami, pospiesznie rozpina
pasek i spodnie. Gdy ściąga bokserki, widzę, jak jest podniecony.
Sprawnymi ruchami ściska moje uda i przyciąga mnie do czekającego
penisa.
 Oto kolejny powód  mruczy, wycofując się i po chwili
napierając do przodu.
 O Boże, Jesse!  Odchylam głowę na blat i wyginam plecy.
Słodki Jezu, jak on się porusza. Mordercze tempo sprawia, że
chwytam rękami blat, aby nie zjechać z marmuru. Jesse głośno i
ciężko oddycha, a z każdym ruchem donośnie jęczy.
 O cholera, jesteś doskonała, kochanie!  Ponownie napiera na
mnie z całej siły. Z moich ust wyrywa się okrzyk ekstazy. Nie wiem,
co ze sobą zrobić. Jesse bez opamiętania porusza się we mnie, aż
zaczyna mi się kręcić w głowie. Kładzie ręce na moich piersiach i
mocno je masuje, nie przestając napierać.  Już sobie przypomniałaś?
 mruczy, lecz nie jestem w stanie odpowiedzieć. Brak mi słów. Z
każdym potężnym ruchem jestem coraz bliżej. Biorę głęboki oddech i
wreszcie dochodzę.  Avo, odpowiedz na pytanie  nakazuje. 
Teraz!
 Tak!
 Zamieszkasz ze mną?  Zwiększa ucisk na piersiach, a jego
biodra nie przestają napierać.
 O Boże! O Boże! Jesse!
 Odpowiedz na cholerne pytanie!  Jego nieustające ruchy
przyprawiają mnie o dzikie drżenie ciała i zawrót głowy.
 Tak!  Krzyczę, gdy udaje mi się złapać oddech. Ogarnia mnie
cudowne uczucie spełnienia, które rozbrzmiewa w całym ciele.
 O tak!  Opada na mnie, przyciskając moje ciało do blatu.
Przenoszę ramiona nad głowę i pozwalam swoim mięśniom, aby
naturalnie zacisnęły się wokół niego, gdy oboje leżymy spoceni i
zdyszani na blacie. Jestem wycieńczona. Mogłabym wrócić do łóżka,
ale muszę iść do pracy, choć z przyjemnością przyznałabym się
Jessemu, że nie chcę. Wolałabym, żeby zaniósł mnie na górę i kochał
się ze mną cały dzień, a nawet dłużej.  Boże, jak ja cię cholernie
mocno kocham  mówi, spoglądając na mnie.
 Wiem. Ogoliłeś się.  Ciężko oddycham. Naprawdę mogłabym
wrócić do łóżka. Czuję się, jakbym przebiegła długi dystans.
 Chcesz, żebym zapuścił zarost?
Unoszę rękę i głaszczę go po gładkiej twarzy.
 Nie, podoba mi się, że widzę cię całego.
Jesse całuje moją dłoń, składa pocałunek na moim brzuchu, a na
koniec wychodzi ze mnie i wkłada spodnie. Kiedy zapina pasek,
spogląda na mnie. Po chwili ociera swoje wilgotne, namiętne usta
dłonią.
 Muszę lecieć, zanim znowu cię wezmę.  Chwyta mnie za dłonie
i podnosi z blatu, po czym całuje długo i namiętnie,  Teraz.
Zastanawiam się, na czym stoję. Chcę więcej, lecz Jesse zdaje się
zadowolony, że spędzi dzień beze mnie. To dobra oznaka. Nie chcę
go rozpraszać, więc zbieram swój nagi tyłek, wiedząc, że na mnie
patrzy. Zatrzymuję się w przejściu i odwracam do niego. Widzę, że
stoi z rękoma w kieszeniach, a jego oczy błyszczą radością. Uważnie
mnie obserwuje.
 Miłego dnia!  uśmiecham się. Sięgam palcem między nogi, a
potem wkładam go do ust. Prawdziwa kusicielka ze mnie.
 Nie pogrywaj ze mną, Avo  ostrzega. Uśmiecham się i idę na
górę. Czuję się jak zdzira! Lecz nie przejmuję się tym. Jestem
pozytywnie zaskoczona, że dziś jest zadowolony. Przygotowywałam
się na walkę, żeby wyjść z penthouse u bez Jessego. Robimy postęp.
Jest poniedziałek, a ja mam dużo pracy. Czuję się pełna energii i
muszę włożyć coś, co podkreśli mój nastrój. Dzięki Bogu Kate
zapakowała trochę ubrań do pracy oraz... czarną ołówkową sukienkę
bez ramiączek. Biorę prysznic i staram się dojść do ładu z włosami,
zanim wsunę się w sukienkę. Po drodze chwytam czerwone szpilki i...
nagle zatrzymuję się przy drzwiach. Cholera! Nie mam samochodu, a
kilka dokumentów, których potrzebuję, jest w środku. Pospiesznie
wychodzę z penthouse u i zbiegam ze schodów. Clive przyjmuje
właśnie dostawę przy wejściu. Wybiegam na słońce, wkładając
okulary przeciwsłoneczne.
 Clive, zamów mi taksówkę!
 Avo, jak się miewasz?  pyta z promiennym uśmiechem.  Twój
transport już jest.
 Mój transport?!
Wskazuje na czarnego rangę rovera, o maskę którego opiera się
John: rozmawia przez telefon i jak zwykle ma na sobie okulary
przeciwsłoneczne i czarny garnitur. Kiwa w moim kierunku na
powitanie. Idę do niego, ale nagle coś sobie przypominam i odwracam
się do Clive a.
 Czy Jesse wczoraj rozmawiał z tobą o tamtej kobiecie?
 Nie, Avo.  Clive wraca na swoje stanowisko.
Hm, tak myślałam. Podchodząc do Johna, słyszę końcówkę
rozmowy.
 Już jest. Dobra, Jesse, zaraz przyjadę.  Jego potężny głos
sprawia, że brzmi, jakby był w kiepskim nastroju. Rozłącza się i kiwa
w kierunku samochodu, co oznacza, że mam wsiąść do środka.
Obchodzę samochód dookoła i zajmuję miejsce pasażera. Gdybym się
tak nie spieszyła, pewnie bym ponarzekała.
 Dlaczego przyjechałeś?  pytam.
 Jesse chciał, żebym zawiózł cię do pracy  odpowiada
beznamiętnie.
 Muszę pojechać po swój samochód. Dasz radę? Jest u Kate, w
Notting Hill.
Kiwa głową, opuszcza szybę i wystawia łokieć. Wygląda jak
wredny sukinsyn.
 Naprawiliście bramę?  pytam. Gdy powoli odwraca twarz w
moim kierunku, zauważam na jego czole delikatne zmarszczki, co
wskazuje na to, że się zastanawia. Wpatruję się w niego, lecz nadal
nie odpowiada.  Bramę w Rezydencji  dodaję.  Była zepsuta
ostatniej niedzieli.
Kiwa głową i wpatruje się w drogę.
 Zajęliśmy się tym, dziewczyno.
Z pewnością. Ciągła konieczność drążenia tego tematu zaczyna
mnie irytować, ale doskonale wiem, że John nie jest gadułą. Jedziemy
w milczeniu, nie licząc nucenia Johna. Wreszcie wysadza mnie pod
mieszkaniem Kate.
 Dzięki, John  wołam, wyskakując z samochodu.
 Nie ma sprawy  mówi i odjeżdża.
Jest ósma. Mam czas, więc postanawiam wpaść do Kate. Kiedy
wchodzę do środka, widzę, że w gigantycznej misce ubija cukier z
masłem.
 Cześć.  Zanurzam palec w misce, a Kate przegania mnie łyżką.
 Wynocha! Mam mnóstwo rzeczy do zrobienia. Wczoraj do
niczego się nie zabrałam.
Jest naprawdę sfrustrowana i w niczym nie przypomina zazwyczaj
spokojnej i opanowanej Kate.
 Ach tak?  uśmiecham się znacząco.
 Dobrze się bawiłam!  odpowiada, odmierzając mąkę. Decyduję
nie drążyć tego tematu.  Co u twojego brata?  pyta.
 W porządku.  Nie mam zamiaru wchodzić w szczegóły.
 Jesse?  pyta, schylając się. Gdy reguluje wagę, jest tak
skupiona, że wystawia język.
 Tak.  Siadam na jednym z foteli. Kate wyprostowuje się i
patrzy na mnie pytająco. Nie mam czasu na wdawanie się we
wszystkie szczegóły, na temat których chciałabym poznać jej opinię.
 Ava?
 Chce, żebym się do niego wprowadziła  wzdycham. 
Zgodziłam się tylko dlatego, że mnie porządnie zerżnął, bo wcześniej
powiedziałam nie. Dzisiaj rano to powtórzył.
 Wow!  Kate wpatruje się we mnie.
Wybucham śmiechem.
 Wiem.
 Czy to nie za szybko?
Jej pytanie mnie zaskakuje, ale jestem szczęśliwa, że mamy taki
sam pogląd na tę sprawę.
 Chyba tak. Chce mnie mieć za dnia, w nocy i trochę pomiędzy. I
tak już mnie kontroluje i rozkazuje.
 Powiedziałaś mu o tym?  Wsypuje mąkę do miski i zaczyna
mieszać.
 Nie. Słuchaj, co się stało w sobotę w Rezydencji i dlaczego nie
odbierałaś moich telefonów?
Spogląda na mnie podejrzliwie.
 Nic!  broni się.  Zapomniałam oddzwonić.
 Chodziło mi o policję  wyjaśniam, unosząc brew.
 Aha.  Zabiera się do mieszania ciasta z podejrzaną energią. 
Nie wiem. Jesse przyszedł i chwilę po tym policja wyszła.
 Hej, laska!  Radosny głos Sama dochodzi od drzwi, w
kierunku których w tej samej chwili się odwracamy. Na sobie ma
jedynie malutki fartuszek kuchenny. Kiedy przechodzi obok mnie,
mimowolnie patrzę na jego umięśniony, nagi tyłek. Kaszlę, uciekając
wzrokiem tam, gdzie nie ma Sama.
 Cześć.  Macham do niego, czując na twarzy rumieńce.
Desperacko wpatruję się w Kate i w milczeniu proszę, żeby zrobiła
coś z radosnym Samem.
 Samuel, ubierz się.  Kate gani go z lekkim uśmiechem.
 Przyszedłem ci pomóc  mruczy.
 Przez ciebie mam zaległości  marudzi Kate, klepiąc go po
pośladkach łyżką pokrytą ciastem.
 Mam nadzieję, że teraz nie będziesz jej używała!  Śmieję się, a
Kate wzrusza ramionami i zaczyna z zadowoleniem oblizywać łyżkę.
Sam odwraca się do mnie twarzą z wielkim uśmiechem. Najwyraz
niej
podoba mu się moje zażenowanie. Po chwili nachyla się lekko,
wypinając pośladki w stronę twarzy Kate.
 Teraz musisz wylizać to wszystko.
Jak oparzona podskakuję z fotela.
 Lepiej już pójdę  rzucam piskliwym głosem. Nie mam ochoty
być świadkiem nieuchronnie zbliżającego się czyszczenia nagich
pośladków Sama.
 Do zobaczenia!  mówi ze śmiechem Kate, kiedy wychodzę. Nie
mam odwagi się odwrócić. Krótka odpowiedz
Kate na moje pytanie o
Rezydencję przyprawia mnie o zawrót głowy. Nie chcę myśleć o tym,
o czym myślę.
Gdy przychodzę do biura, na moim biurku leży olbrzymi bukiet
kalli. Wzdycham głęboko. Jak udało mu się tak szybko przesłać
kwiaty? Znajduję bilecik.
Jesteś dziką Birciarą.
Doprowadzasz mnie do szaleństwa.
Kocham cię,
I
Ja doprowadzam go do szaleństwa? Ten mężczyzna chyba coś
sobie uroił. Piszę do niego krótki SMS.
 Wiem, że kochasz. Kwiaty są piękne. Dzięki za przejażdżkę& do
pracy. A
Siadam przy biurku i zabieram się do maili i listy rzeczy do
zrobienia, jednak szybko przestaję myśleć o pracy, kiedy
przypominam sobie, że nie wzięłam tabletki antykoncepcyjnej.
Podnoszę torbę z podłogi i przeszukuję ją. Po kilku minutach cała
zawartość leży chaotycznie na biurku.
 Cholera, cholera, cholera! Proszę, tylko nie znowu.
 Dzień dobry, kwiatuszku.  Patrick pewnym krokiem wchodzi
do biura.
 Dzień dobry.  Nie odrywam się od bezowocnych poszukiwań.
Zasługuję na medal za beztroskę.
 A
adne kwiaty.  Nie umknął mi pytający ton.
 Tak, od brata  mówię szybko.
 Jak miło  uśmiecha się, idąc do swojego biura.
Telefon zaczyna tańczyć na biurku, informując mnie o nowej
wiadomości.
 Jesteś piękna i wiem, że o tym wiesz, kokietko! Tęsknię.
Rozpływam się ze szczęścia. Też za nim tęsknię, ale boję się, że
będę musiała po raz trzeci udać się do doktor Monroe. To
niedorzeczne. Trzymając komórkę w ręce, stwierdzam, że równie
dobrze mogę wykonać telefon, którego nie chcę. Matt odbiera po
drugim sygnale.
 Ava?  Sprawia wrażenie zadowolonego.
 Mogę odebrać swoje rzeczy?  Przechodzę do sedna. Gdybym
ich nie potrzebowała, w ogóle bym do niego nie zadzwoniła.
Rozmowa z Mattem męczy mnie fizycznie. Jak to się możliwe, że
byliśmy razem cztery lata.
 Oczywiście.
 Mogę wpaść we wtorek po pracy? Trochę po szóstej?
 Pewnie, nie mogę się doczekać  odpowiada radośnie.
Mam ochotę syknąć przez telefon: Dlaczego zadzwoniłeś do
moich rodziców, ty zasrańcu?  ale wiem, że pewnie oczekuje jakieś
gwałtownej reakcji z mojej strony i nie zamierzam mu jej dać.
 Super, do zobaczenia.  Dlaczego to powiedziałam? Zabrzmiało,
jakbym nie mogła się doczekać.
 Dobra, do zobaczenia  mówi niemal z radością.
Wzdrygam się i rozłączam. Najchętniej wysłałabym Kate po swoje
rzeczy, ale wiem, że wtedy skończyłoby się łzami, a nawet policyjną
interwencją. Sama załatwię sprawy w dziesięć minut. Powstrzymam
się przez ten czas, aby mu przyłożyć.
 Avo, chcesz kawy?
Podnoszę wzrok i widzę Sally, która bawi się swoją kitką. Jest
jakaś inna.
 Poproszę. Jak ci minął weekend, Sal?  Porusza się nerwowo i
oblewa rumieńcem. Po chwili zauważam, że zamiast golfu włożyła
bluzkę z głębokim dekoltem. Wow! Sal ma niezłe cycki! Kto by
pomyślał?
 Dobrze, dzięki.  Pędzi do kuchni, a ja uśmiecham się do siebie.
Nasza nudna Sal mogła zaliczyć w weekend jakiegoś faceta.
Odkładam telefon i zaczynam przeglądać dokumenty, żeby
przygotować się na środowe spotkanie z panem Van Der Hausem. O
dziesiątej trzydzieści biorę swoje rzeczy i wychodzę na spotkania.
 Sal, powiedz Patrickowi, że wychodzę i wrócę około czwartej
trzydzieści.
 Nie ma sprawy  mówi z entuzjazmem znad faktur.
Tak, zdecydowanie chodzi o faceta. Czy mężczyz
ni rzeczywiście
mają na nas, kobiety, taki duży wpływ? W drzwiach mijam Victorię i
Toma.
 Kochanie, jak minął weekend?  pyta śpiewnie Tom.
 Doskonale  odpowiadam, przyjmując jego pocałunek w
powietrzu.  Muszę lecieć. Wrócę około czwartej trzydzieści.
 Przepraszam  burczy Victoria, przepychając się obok mnie.
 Co się jej stało?  pytam Toma.
Tom wznosi oczy.
 Doprawdy nie wiem. Dzwoniła w sobotę, mówiąc, że się
zakochała, a dzisiaj rano spotykam ją całą nabzdyczoną.
 Drew?
Tom wzrusza ramionami.
 Nie chce o tym mówić, a to niedobry znak. Zobaczę, czy coś z
niej wyciągnę. Pogadamy póz
niej.
W drodze do metra wchodzę do apteki, żeby uzupełnić
uszczuplone zapasy. Idę w kierunku witamin, przypominając sobie
informacje, które wyczytałam w internetowym artykule o
alkoholikach. Kiedy mam wrażenie, że przeczytałam milion etykiet,
postanawiam porozmawiać z farmaceutą. Po krótkiej rozmowie
poleca mi kilka specyfików, ale namawia na wizytę u lekarza, jeśli się
martwię. Czy się martwię? Jesse uważa, że nie jest alkoholikiem i z
pewnością nie będzie zadowolony, kiedy zobaczy witaminy. W każ-
dym razie i tak je kupuję. Na pewno nie zaszkodzą. Kiedy idę
Kensington High, słyszę Billa Withersa śpiewającego Ain t No
Sunshine w mojej torebce. Uśmiecham się. Teraz z nim
porozmawiam i nie będę musiała się martwić, że wpadnie w panikę,
jak nie odbiorę telefonu podczas spotkania z klientami. Muszę
zapewnić mu równowagę, a jeśli oznacza to krótką rozmowę
telefoniczną, niech tak będzie.
 Cześć  mówię na powitanie.
 Boże, jak się za tobą stęskniłem.  Brzmi niezwykle smutno, a
przecież minęły dopiero cztery godziny, odkąd wziął mnie na
kuchennym blacie.
 Gdzie jesteś?  pytam.
 W Rezydencji. Wszystko jest pod kontrolą. Nie potrzebują mnie
tu, a czy ty mnie potrzebujesz?
Nie widzę go, ale wiem, że wydyma usta.
 Jak zawsze.  Wiem, że właśnie to chce usłyszeć.
 Teraz?  pyta z nadzieją.
 Jesse, jestem w pracy.  Staram się nie brzmieć na zmęczoną, ale
czeka mnie niezwykle pracowity dzień.
 Wiem  mruczy smutno.  Co robisz? Dokładnie w tej chwili?
 Idę na spotkanie z klientem. Właśnie jestem na miejscu, więc
musimy kończyć.  Może on nie musi pracować, ale ja mam
obowiązki.
 Aha, okej.  Przepełniony smutkiem głos wzbudza we mnie
poczucie winy. Zatrzymuję się i spoglądam w górę.
 Zostanę dziś na noc  mówię w nadziei, że tym go udobrucham.
 No myślę, przecież tam mieszkasz!
Wznoszę oczy.
 Do zobaczenia póz
niej.
 O której?  naciska.
 Trochę po szóstej.
 Kocham cię  szepcze.
 Wiem.  Rozłączam się i idę po schodach do drzwi nowego
domu państwa Kent.
 A
adne kwiaty.
Podnoszę głowę i widzę stojącą przy moim biurku Victorię. Jest
mniej pomarańczowa, ale równie nieszczęśliwa jak rano.
 Wszystko w porządku?  pytam, zastanawiając się, czy Tomowi
udało się wyciągnąć z niej jakieś informacje.
 Nie za bardzo.
 Chcesz coś dodać?  sugeruję.
Wzrusza ramionami.
 Nie za bardzo.
Staram się nie wyglądać na znudzoną, ale to cholernie trudne. Nie
mam siły na wyciąganie z niej informacji. Wstaję i idę do kuchni po
ciastka. Potrzebuję cukru. W kuchni zastaję Sally.
 Cześć  mówi z zadowoleniem. Teraz jestem przygotowana,
żeby przycisnąć Sally i dowiedzieć się czegoś więcej. Umieram z
ciekawości, co spowodowało wielki uśmiech na jej twarzy i zachęciło
do włożenia bluzki z dekoltem.
 Jak minął weekend, Sal?  pytam od niechcenia, sięgając po
ciastko. Zauważam, że znowu się czerwieni. Z pewnością coś się
wydarzyło. Jeśli powie, że nauczyła się ściegu krzyżykowego i umyła
okna, powieszę się.
 No wiesz... umówiłam się na drinka.  Stara się brzmieć
swobodnie, ale polega na całej linii.
Wiedziałam!
 Super. Z kim?  udaję obojętność. Niełatwe zadanie. Pragnę
dowiedzieć się, co kryje nasza nudna jak flaki z olejem, skromnie
ubrana Sal. Może jest dominą.
 Miałam randkę  odpowiada, nieudolnie siląc się na swobodny
ton.
 Naprawdę!  wyrywa mi się. Nie tak miało to zabrzmieć. Nie
chciałam wyjść na zaskoczoną, ale nic nie poradzę, że jestem.
 Tak. Poznałam go przez Internet.
Internetowe randkowanie. Dotychczas słyszałam jedynie
niepochlebne opinie. Na zdjęciach profilowych wyglądają jak modele
bielizny, a jak się pojawią, przypominają raczej seryjnych
morderców. Jednak Sal wydaje się szczęśliwa.
 Dobrze poszło?
 Tak!  krzyczy. Niemal zakrztusiłam się ciastkiem. Nigdy
wcześniej nie widziałam jej tak podekscytowanej.  Jest idealny.
Jutro znowu się spotykamy.
 Super, Sal, naprawdę się cieszę.
 Ja też  odpowiada śpiewnie.  Skończyłam pracę. Pomóc ci w
czymś, zanim wyjdę?
 Nie, idz
. Do jutra.
Wychodzi roztańczonym krokiem z kuchni, a ja opieram się o blat
i jem kolejne czekoladowe ciastka.
Kiedy podjeżdżam do Lusso, brama natychmiast się otwiera. Nie
widzę samochodu Jessego. Wchodzę do holu obwieszona kwiatami i
torbami, i widzę, że Clive wciska przyciski na swoim wyszukanym
systemie monitorującym.
 Cześć, Clive.
Podnosi głowę i się uśmiecha.
 Avo, jak się masz?
A jak mam się czuć! Miałam niezwykle męczący dzień, chcę
wziąć prysznic, wskoczyć w dres i napić się wina. Niestety nie mogę
zrobić żadnej z tych rzeczy! Poza tym jestem wkurzona, że Jesse robi
wielką aferę, że nie mieszkam z nim, podczas gdy nawet go tu nie ma.
 Zmęczona  mówię pod nosem, idąc w kierunku olbrzymiej
kanapy. Najchętniej bym na niej zasnęła.
 Proszę, pan Ward zostawił to dla ciebie.
Podnoszę wzrok i widzę, że Clive trzyma w ręce różowy klucz.
Jesse zostawił dla mnie klucz? Czyli wiedział, że go nie będzie i
nawet do mnie nie zadzwonił. Podchodzę do Clive a i biorę klucz.
 Kiedy wyszedł?
Clive nie przestaje bawić się przyciskami i obserwować
monitorów.
 Wpadł około piątej i zostawił klucz.
 Mówił, kiedy wróci?
Mam tu siedzieć i czekać?
 Ani słowa, Avo.  Clive nawet na mnie nie spojrzy.
 Pytał cię o tamtą kobietę?
 Nie, Avo.  Brzmi na znudzonego.
Nie pytał, bo doskonale wie, kim jest. I mi powie. Zostawiam
Clive a z jego sprzętem i idę do penthouseu. Otwieram drzwi
różowym kluczem i kieruję się do kuchni. Podchodzę do lodówki, a
kiedy otwieram ją, moich oczom ukazują się rzędy butelkowanej
wody. Trzaskam drzwiami, chociaż to nie wina lodówki, że nie ma w
niej wina. Siadam na barowym stołku i rozglądam się po olbrzymiej
kuchni, którą zaprojektowałam. Uwielbiam ją i nigdy bym nie
przypuszczała, że będę miała okazję tu zamieszkać. Chociaż teraz nie
jestem pewna co do tego.
Kocham Jessego, ale obawiam się, że mieszkanie z nim wzmocni
jego zapędy do kontroli. A może zmieni się na lepsze? Będzie
rozsądniejszy? Mój żołądek cicho burczy, przypominając, że
powinnam wreszcie coś zjeść. Poza ciastkami nic nie jadłam. Nic
dziwnego, że czuję się wycieńczona. Gdy chcę ruszyć ze stołka swoje
zmęczone cztery litery, słyszę dz
więk otwieranych drzwi, a po chwili
w kuchni ukazuje się Jesse. Wygląda na równie zmęczonego jak ja.
Nic nie mówi, jedynie stoi i wpatruje się we mnie. Zauważam, że jego
ręce lekko drżą, a na czole pojawia się odrobina potu. Od razu
przechodzi mi ochota na kieliszek wina.
 Dobrze się czujesz?
Powoli podchodzi do mnie i stawia mnie na ziemię. Unosi rąbek
sukienki i podnosi ją do pasa, a następnie chwyta mnie pod
pośladkami i unosi, tak że obejmuję nogami jego pas. Zanurza twarz
w moich włosach i wychodzi z kuchni. Czuję bicie jego serca, kiedy
niesie mnie po schodach. Chcę zapytać go, co się dzieje. Mam wiele
pytań, lecz wydaje się tak przygnębiony. Kładzie mnie na łóżku i
przytula się do mnie. Bliskość jego ciała uspokaja mnie.
Obejmuję go ramionami i rozkoszuję się zapachem świeżej wody.
Wzdycham z zadowoleniem. Może i przyczynił się do mojego stresu i
zmęczenia, ale dzięki niemu znikają tak szybko, jak się pojawiają.
 Powiedz mi, ile masz lat  przerywam uspokajającą ciszę, po
tym, jak moje serce przestaje bić jak oszalałe i wraca do normalnego
rytmu.
 Trzydzieści dwa  odpowiada.
 Powiedz prawdę.
 Jakie to ma znaczenie?  pyta zmęczony.
Nie ma żadnego, ale chcę wiedzieć. Może jemu podoba mu się ta
gra, ale mnie nie. Jego wiek nie wpłynie na moje uczucia, ale
uważam, że powinnam to wiedzieć. To obowiązkowa informacja,
podobnie jak jego ulubiony kolor, jedzenie, piosenka... o których nie
mam pojęcia. Tak niewiele o nim wiem. Momentalnie poprawiam się
w myślach: czarny, masło orzechowe i Angel
 Nie ma żadnego znaczenia, ale chciałabym, żebyś mi
powiedział.
Trąca nosem moją szyję.
 Wystarczy, że wiesz, że cię kocham. Nic więcej nie
potrzebujesz.
Wzdycham i zaczynam myśleć, jak wprowadzić do naszego
związku trochę prawdy. Musi istnieć coś, co wyciągnie z niego tę
błahą informację. Wiem, że nieustanne pytanie nie przyniesie
satysfakcjonujących odpowiedzi.
 Jak minął ci dzień?  pyta, bawiąc się moimi włosami.
 Pracowicie, ale bardzo konstruktywnie.  Jestem zadowolona z
wyników swojej pracy, biorąc pod uwagę, że sądziłam, że zaleje mnie
dziś telefonami i SMS-ami.  Musisz przestać wysyłać mi kwiaty do
biura.
Unosi głowę i patrzy na mnie z niezadowoleniem.
 Nie. Wez
ze mną kąpiel.
Wznoszę oczy z powodu jego uporu, ale w tej chwili kąpiel z
Jessem brzmi idealnie.
 Z przyjemnością.
Gdy podnosi się, muszę puścić jego szyję, ale wynagradza mi to
pocałunkiem w usta.
 Zostań tutaj. Zajmę się kąpielą.  Zeskakuje z łóżka i po drodze
do łazienki ściąga marynarkę. Słyszę płynącą wodę i z zadowoleniem
kładę się na bok. Dzięki Jessemu czuję się szczęśliwa i spokojna i
właśnie w takich chwilach wiem, dlaczego z nim jestem. Jest czuły i
kochający. Może wspólne mieszkanie nie byłoby takie złe? Ale po
chwili przypominam sobie, że teraz czuję się, jakbym była w
siódmym niebie, ale kiedy nie zgodzę się z jakimkolwiek z jego
nakazów, atmosfera zmieni się diametralnie. Burza nieuchronnie
nadejdzie i może nawet wywoła ją temat przeprowadzki.
Gdy Jesse wraca do sypialni, leżę na plecach, podziwiając jego
seksowne ruchy, kiedy poluz
nia krawat i odrzuca go na pobliski
szezlong, a następnie zaczyna rozpinać guziki koszuli. Ma bose stopy,
spodnie podkreślają jego doskonałe, szczupłe uda, a rozpięta koszula
ukazuje umięśniony tors. Mogłabym wgryz
ć się w niego zębami i
pewnie podobałoby mu się to.
 Podoba ci się to, co widzisz?
Unoszę wzrok i spoglądam w zielone oczy, które uważnie mnie
obserwują. Ten widok sprawia, że robię się mokra.
 Zawsze  odpowiadam zachrypniętym głosem.
 Zawsze  potwierdza.  Chodz
do mnie.
Schodzę z łóżka i zsuwam buty.
 Zdejmij sukienkę  łagodnie nakazuje. Podchodzę do niego, nie
spuszczając wzroku z hipnotyzujących oczu. Moje serce obija się o
żebra. Lekko otwieram usta, obserwując, jak Jesse niespiesznie
przebiega językiem po mojej dolnej wardze.  Odwróć się.
Wykonuję polecenie i staję plecami do niego. Czuję, że kładzie
dłonie na moich ramionach i mimo że dotyka mnie przez materiał
sukienki, cała drżę. Jesse pochyla się i przyciska usta do mojego ucha.
 Naprawdę podoba mi się twoja sukienka.  Jego dłonie
przesuwają się na mój kark. Chwyta włosy i przekłada je za ramię, a
potem powoli rozpina sukienkę. Napinam mięśnie szyi, starając się
przejąć kontrolę nad obezwładniającymi dreszczami, które powstają
pod wypływem Jessego. Lecz poddaję się, kiedy kładzie wargi na
moich plecach i wędruje językiem ku szyi. Włosy stają mi dęba, a
plecy wyginają w odpowiedzi na długi, namiętny dotyk.
 Uwielbiam twoje plecy.  Jego usta wibrują na mojej skórze,
przyprawiając mnie o kolejne dreszcze. Po chwili przesuwa usta do
mojego ucha.  Masz niesamowicie gładką skórę.
Opieram głowę o jego ramię i zwracam twarzą ku jego szyi.
Przesuwa usta do moich, jednocześnie wsuwając rękę pod sukienkę.
Po chwili ściąga ją ze mnie.
 Koronki?  pyta.
Gdy kiwam głową, jego oczy rozbłyskają pożądaniem. Całuje
mnie delikatnie, jakbym była ze szkła. Nasze języki swobodnie tańczą
ze sobą. Opieram się plecami o Jessego, rozkoszując się delikatnym
dotykiem. Jego ręce znajdują moje sutki. Szczypie je przez
koronkowy stanik, przez co natychmiast robią się twarde.
 Czujesz, jak na mnie działasz?  mówi zachrypniętym głosem i
przysuwa biodra do moich pleców. Teraz wyraz
nie to czuję. Po chwili
niewinnie całuje mnie w usta.  Umrę, kochając cię, Avo.
Wiem, co czuje. Nie wyobrażam sobie przyszłości bez niego.
Jestem podekscytowana i pełna obaw. Przyszłość to wielka
niewiadoma. On jest nadal niewiadomą. Pragnę więcej niż tylko jego
ciała, uwagi... zaborczości. Zrywa ze mnie stanik, odsłaniając piersi,
które pieści dłońmi.
 Ty i ja  szepcze mi do ucha, przesuwając jedną dłoń na dół,
wprost ku złączeniu moich ud. Nogi uginają się pode mną, kiedy
dotyka mnie przez bieliznę. Czuję wszechogarniający ogień
namiętności i zaczynam przeć biodrami o jego rękę, żeby zwiększyć
tarcie.
 Podniecam cię, Avo?
 Wiesz, że tak  dyszę i jęczę, kiedy napiera biodrami.
 Obejmij mnie za szyję  mówi cicho. Zarzucam ręce na jego
szyję.  Jesteś dla mnie mokra?
 Tak.
Wsuwa kciuki po obu stronach moich majtek.
 Tylko dla mnie  szepcze, bawiąc się językiem przy moim uchu.
 Tylko dla ciebie  zgadzam się cicho. Nie pragnę niczego poza
nim. Czuję mocne szarpnięcie i rozdarcie. Spoglądam w dół i widzę,
że moje majtki zwisają z jego palca. Pozwala im spaść na podłogę, a
drugą rękę kładzie na moim biodrze. Lekko drżę, na co się śmieje.
Zaciska palce dookoła mojego uda, a drugą rękę unosi w powietrzu
przede mną.
 Co mam z nią zrobić, Avo?  Napręża przede mną zdrową rękę.
 Pokaż mi.
Moje bijące w szaleńczym tempie serce nie pomaga zapanować
nad oddechem. Chcę poczuć na sobie jego dotyk. Zdejmuję rękę z
jego szyi i chwytam jego dłoń. Powoli kieruję ją na dół i kładę na
wewnętrznej części uda. Zaczynam przyciskać dłoń Jessego do mojej
wilgotnej cipki. Ciężko oddycham; biodra zaczynają się poruszać do
tyłu, ocierając się o Jessego. Z moich ust wyrywa się jęk, a głowa
opada do tyłu. Pragnę, żeby mnie pocałował. Odwracam twarz do
niego i jakby czytał w moich myślach, całuje mnie. Zaciskam lekko
zęby na jego dolnej wardze i ciągnę ją odrobinę. Jesse nie odrywa ode
mnie oczu, gdy powoli i rytmicznie pieszczę się jego ręką.
 Nie dochodz
 mówi ostro. Natychmiast odsuwam jego rękę i
unoszę ją do jego ust. Jesse wpatruje się we mnie i przebiega
językiem po swoich palcach. O Boże, desperacko go pragnę, ale nie
mogę się mu sprzeciwić... nie w takim momencie. Gładzi moje włosy
i obraca twarzą do siebie.
 Obiecasz, że mnie nigdy nie opuścisz?
Spoglądam w jego niespokojne oczy. Nie mogę przyzwyczaić się
do niepewności Jessego. Nie lubię jej, ale przynajmniej pyta, a nie
nakazuje.
 Nigdy cię nie opuszczę.
 Obiecaj.
 Obiecuję.  Chwytam jego nadgarstki i odpinam spinki od
koszuli, a potem ściągam ją z niego. Z rękami przy ciele i opuszczoną
głową obserwuje, jak rozpinam mu spodnie. Moje dłonie suną
dookoła jego bioder i pod bokserki, aby zsunąć spodnie i bieliznę z
umięśnionych pośladków i ud. Moim oczom ukazuje się naprężony,
pulsujący penis. Jego widok wraz z cudownie zbudowanym
podbrzuszem rozbudzą we mnie pożądanie. Przesuwam rękami po
torsie Jessego, zachwycając się jego pięknem.
 Nie mogę dłużej czekać. Muszę poczuć cię w sobie.
Pozbywa się spodni i podnosi mnie. Nogi owijam wokół jego pasa
i drżę, kiedy czuję na sobie dotyk penisa. Jesse niesie mnie do ściany i
przyciska do zimnej farby, choć mnie oblewa fala gorąca, gdy
odrobinę wchodzi we mnie.
Ciężko oddycha i opiera głową o moją szyję, jakby przygotowywał
się na natarcie. Nie mogę się doczekać. Przesuwam biodra i nabijam
się na niego.
 Cholera, Avo!  jęczy i zastyga we mnie. Chcę poruszyć
biodrami, żeby wzbudzić ruch, ale czuję, że się powstrzymuje, więc
czekam i bawię się jego włosami. Jesse przygotowuje się, a jego serce
wali tak mocno, że niemal je słyszę.  Czekasz na mnie?  Podnosi
głowę i patrzy na mnie.
 Tak.  Splatam ręce dookoła jego szyi i zaciskam uda. Jesse
mruczy z zadowoleniem, i zdejmuje ręce z moich pleców, żeby
położyć je na ścianie po obu stronach mojego ciała. Po chwili wolno
wysuwa się i robiąc szybki wydech, zanurza się we mnie. Jęczę z
przyjemności. Namiętne natarcie powoduje, że zaciskam ręce na jego
plecach. Opierając swoje czoło o moje, zaczyna rytmicznie poruszać
biodrami. Wzdycham przy każdym ruchu. Cholera, jak mi dobrze.
Moje ręce zaczynają zjeżdżać z jego spoconej skóry. Nasze oddechy
łączą się w małej przestrzeni dzielącej nasze usta.
 Pocałuj mnie  mówi. Przysuwam wargi do jego ust i bawię się
jego językiem. Czuję zbierający się w gardle okrzyk, gdy wycofuje
się i naciera na mnie, przyciskając mocniej do ściany. Zaciskam uda,
żeby unieść się wyżej i opaść na niego.  Jezu, kobieto! Co ty ze mną
wyrabiasz?  Nieustannie naciera na mnie, przyciskając do ściany i
całując.  Czekałem na to cały dzień.  Ponownie napiera.  To był
najdłuższy dzień w moim życiu.
 Hm, dobrze mi z tobą.
 Cholera, Avo, nie wiesz, jak na mnie działasz.  Kolejny ruch do
przodu.
 Jesse!  krzyczę desperacko. Spokojne, łagodne ruchy zmieniają
się w bardziej agresywne.
 Avo, cokolwiek będę robił, od dzisiaj będziesz mi towarzyszyła.
Natarcie!
Jasna cholera. Wbijam paznokcie w jego ciało.
 Cholera, Avo!  Krople jego potu kapią na mnie.  Zaraz
dojdziesz.
 Mocniej!
Nie mogę się dłużej powstrzymać. Naciera z dziką siłą, której się
poddaję. Nagromadzone pokłady rozkoszy ogarniają moje ciało,
zanurzam paznokcie w ciele Jessego i przygryzam jego dolną wargę.
Opuszczam czoło na jego wilgotną słoną skórę, gdzie szyja
przechodzi w ramię. Nie mogę opanować drżenia ciała.
 Avo!  krzyczy, gdy wysuwa się, a po chwili ponownie naciera,
odnajdując własny orgazm. Fale drżenia raz po raz przepływają
przeze mnie.
Spocony osuwa się na podłogę i kładzie na plecy. Ciężko oddycha.
Siadam na nim okrakiem i kładę dłonie na gładkim torsie. Zaczynam
lekko poruszać się na jego biodrach. Jesse przekłada ręce nad swoją
głową i obserwuje mnie. Oboje jesteśmy mokrzy, wycieńczeni i w
pełni usatysfakcjonowani. Czuję, że jestem we właściwym miejscu.
 O czym myślisz?  pyta, patrząc na mnie.
 O tym, jak bardzo cię kocham  odpowiadam zgodnie z prawdą.
Unosi kąciki ust, a na jego twarzy pojawia się czyste zadowolenie.
 Czy nadal kwalifikuję się na twojego boga?
 Zawsze. Czy nadal jestem twoją kusicielką?  uśmiecham się i
pieszczę dłońmi jego klatkę piersiową.
 Kochanie, jak najbardziej. Boże, uwielbiam twój uśmiech.
Jego oczy lśnią szelmowsko. Nachylam się i przygryzam jego
sutki.
 Masz ochotę na kąpiel?
Zrywa się, niemal uderzając mnie głową.
 Cholera, woda cały czas leci.  Podskakuje ze mną na rękach i
nadal we mnie zanurzony. Syczy z bólu, kiedy chwyta mnie mocno
chorą ręką.
 Postaw mnie!  Usiłuję wydostać się z jego ramion, ale Jesse
wzmacnia uścisk.
 Nigdy.  Zanosi nas do łazienki, gdzie okazuje się, że potężna
wanna nie jest nawet w trzech czwartych napełniona. Sięga do kurka i
go zakręca.
 Woda mogłaby lecieć przez tydzień i nie napełniłaby wanny 
mówię, kiedy wchodzi do środka i zanurza nas w ciepłej wodzie.
 Wiem. Projektant tego włoskiego badziewia najwyraz
niej ma za
nic mój ślad ekologiczny.
 Mówi ten, co ma dwanaście motorów  drwię, a po chwili
wzdycham z zadowoleniem i zanurzam się w cudownie relaksującej
wodzie. Nadal siedzę okrakiem na jego kolanie i nadal mam w sobie
na wpół uniesiony penis.  Mogłabym patrzyć na ciebie cały dzień. 
Przebiegam opuszkiem palca każdy kawałek jego umięśnionego,
delikatnie opalonego torsu. Jesse w milczeniu obserwuje moje
delikatne ruchy na swoim ciele. Przesuwam palcem w kierunku jego
szyi, brody i warg, które otwiera. Gdy pochylam się do pocałunku,
oczy Jessego błyszczą.
 Uwielbiam twoje usta.  Całuję go wzdłuż warg, aż wracam do
miejsca, gdzie zaczęłam.  Uwielbiam twoje ciało.  Moje ręce
przesuwają się po jego ramionach, a język wsuwa się do ust. 
Uwielbiam też twój szalony umysł.  Wysuwam jego język z ust i
delikatnie się nim bawię. Wędruję rękami z powrotem na górę, aż
moje dłonie dochodzą do szyi, a ciało wygina się do niego.
 Doprowadzasz mnie do szaleństwa, Avo.  Jęczy.  Tylko ty.
Czuję, jak jego potężne dłonie przesuwają się wzdłuż mojego
ciała. Gdy obejmuje nimi moją głowę, nasze języki wracają do
przerwanej zabawy, a ciała delikatnie ocierają się o siebie. Wiem, że
doprowadzam go do szaleństwa, ale on mnie też. Odsuwam się i
spoglądam na mojego szalonego mężczyznę.
 Jesteś szalony.
 Trochę  uśmiecha się. Unosi mnie znad swojego kolana i
usadza między swoimi udami.  Umyję cię.  Chwyta gąbkę i
zaczyna wyciskać na mnie gorącą wodę, opierając policzek o bok
mojej głowy.  Muszę cię o coś zapytać  mówi cicho. Bez trudu
wyczuwam lęk w jego głosie i napinam ciało.
 Słucham?
 Chodzi o Rezydencję.
Przestał polewać mnie ciepłą wodą, przez co niemal słyszę te
pieprzone trybiki w jego przystojnej głowie. Nie podoba mi się
kierunek, w jakim zmierza dzisiejsza rozmowa w wannie. Chcę
wyjść i wziąć prysznic.
 Przyjęcie z okazji rocznicy.  Niepokój w jego tonie jest
wyczuwalny i do cholery, taki powinienem być.
 Co z nim?  Nie mam zamiaru się przygotowywać do niej,
ponieważ nigdy w życiu, za żadne skarby świata tam nie pójdę.
Nigdy. Nie ma mowy. Czy Kate nadal chce tam pójść? Bez
wątpienia, myślę z niepokojem.
 Chcę, żebyś przyszła.
 Nie możesz mnie o to prosić.
 Masz zamiar do końca życia unikać mojego miejsca pracy? 
pyta sarkastycznie. Ani trochę nie podoba mi się jego ton.
 Może.
 Avo, nie bądz
głupia.  Zaczyna polewać mnie wodą i składa
pocałunek na skroni.  Zastanowisz się chociaż?
Zmęczona wzdycham.
 Nie obiecuję, a jeśli choć pomyślisz, żeby mnie do tego zmusić,
odchodzę  grożę dramatycznym tonem, lecz chcę, żeby wiedział, jak
bardzo nie chcę go zostawiać. Muska nosem moje ucho i obejmuje
mnie nogami.
 Pragnę kobiety, która przyprawia mnie o bicie serca.
O Boże! To szantaż emocjonalny. Do cholery z tobą, Jesse
Wardzie, którego wieku nadal nie znam. Pozwalam mu mnie umyć,
jednocześnie zastanawiając się, jak wykorzystać obecną sytuację na
swoją korzyść. Może mogłabym dowiedzieć się, ile ma lat w zamian
za przyjście na przyjęcie do Rezydencji. Muszę o tym poważnie
pomyśleć i zastanowić się, czy chcę poznać jego wiek, tak bardzo jak
nie chcę iść na przyjęcie. Trudny orzech do zgryzienia.
 Rozmawiałeś z Clive em?  Wiem, że tego nie zrobił, ale jestem
przebiegła.
 O czym?
 O tajemniczej kobiecie.
 Nie, nie miałem czasu. Obiecuję, że z nim porozmawiam, po
prostu nie jestem tak ciekawski jak ty. A teraz: jesteś głodna?
Językiem robi kółka dookoła mojego ucha. Mógłby mnie tym
uśpić. Przynajmniej nie skłamał, że rozmawiał z Clive em.
 Nie pójdę spać, dopóki nie powiesz mi, kim jest ta kobieta.
 Jak mogę ci powiedzieć, skoro nie wiem?
 Wiesz.
 Do jasnej cholery, nie wiem!  Wzdrygam się, słysząc ostry ton,
a po chwili czuję ramiona, które obejmują mnie.  Przepraszam,
kochanie.
 Okej  mówię cicho, ale wcale nie jest dobrze. Rano
porozmawiam z Clive em.
 Moja ukochana jest wycieńczona  szepcze.  Na wynos? 
przygryza moje ucho, gładząc podeszwy swoich stóp o moje łydki.
 Masz lodówkę pełną jedzenia. To marnotrawstwo.
 W takim razie coś ugotujesz?
Nie, nie ugotuję, ale zauważam, że Jesse nie zgłasza się na
ochotnika. Po chwili ponownie przyznaje, że gotowanie jest jedną z
niewielu rzeczy, w których nie jest doskonały. Arogancki dupek
mówi serio.
 Na wynos  zgadzam się.
 Pójdę coś zamówić, a ty umyj włosy.  Wychodzi z wanny i
zostawia mnie samą. Odprowadzam jego nagą sylwetkę wzrokiem. Po
chwili wraca z szamponem i odżywką. Jestem dozgonnie wdzięczna.
Moje biedne włosy ostatnio dużo przeszły.
Uśmiecha się promiennie i pochyla się, aby pocałować mnie w
czoło.
 Włóż koronki.
Rozdział 8
Rozciągam się na łóżku i od razu wiem, że Jessego nie ma obok
mnie. Unoszę się na łokciach i dostrzegam, że siedzi z pochyloną
głową na szezlongu.
O nie!
Kładę się cicho i zamykam oczy. Może mam szczęście i nie
zauważył, że się obudziłam. Po kilku cichych chwilach czuję, że
łóżko porusza się, ale nie otwieram oczu, prosząc w myślach, żeby
mnie zostawił w spokoju. Ponieważ minęło sporo czasu, odkąd udaję,
że śpię i Jesse mnie nie dotknął, ostrożnie podnoszę powieki... i widzę
wpatrujące się we mnie zielone oczy. Głośno się przeciągam,
obserwując lekki uśmiech na jego twarzy. Przewracam się na brzuch i
zakrywam głowę poduszką. Po chwili słyszę, jak Jesse się śmieje,
ściągając ze mnie poduszkę i obracając na plecy.
 Dzień dobry  mówi radośnie. Nie podoba mi się jego
zadowolony ton.
 Proszę, zostaw mnie  błagam, siląc się na powagę.
 Wstajemy.  Chwyta moją rękę i podnosi mnie do pozycji
siedzącej. Grymaszę, bo nie podoba mi się jego pomysł na
rozpoczęcie dnia. A gdy podaje mi świeżo wyprany strój do biegania,
który mi kupił, jestem bliska płaczu.
 Chcę się kochać  narzekam.  Proszę.
Usadza mnie na brzegu łóżka, przynosi koronkowe majtki i dotyka
mojej kostki, abym podniosła nogę.
 Dobrze ci to zrobi.
Unoszę nogę.
 To istna tortura  mruczę. To jemu dobrze robi to głupie
bieganie każdego dnia.
 Lubię, jak jesteś ze mną.
Nadal nie podoba mi się ten plan, ale milczę, gdy ubiera mnie i
prowadzi do wyjścia z Lusso. Na zewnątrz wita nas poranne słońce,
świergot ptaków i odgłosy samochodów dostawczych. Zaczynam się
rozciągać, mimo że Jesse nic nie powiedział. Uśmiecha się jedynie i
obserwuje mnie. Sam też się rozgrzewa. Mam ochotę marudzić, ale
widok Jessego w czarnych szortach, obcisłej, białej bluzce, z
rozmierzwionymi włosami i porannym zarostem jest doskonały.
 Gotowy?  szczebioczę, idąc w kierunku wyjściowej bramy.
Wbijam kod i biegnę w kierunku Tamizy. Już się czuję lepiej.
 Pomyśl tylko  mówi marzycielskim tonem, gdy dołącza do
mnie i zaczynamy biec w równym rytmie.  Możemy to robić
każdego ranka.
Odkaszlnęłam. Ponad dwadzieścia jeden kilometrów każdego
ranka? Nie sądzę, szalony draniu. Biegniemy w stałym tempie, co
przypomina mi zalety joggingu o tej porze dnia. Dookoła jest
spokojnie i relaksująco.
Mijamy Green Park i kierujemy się do Piccadilly. To tu ostatnim
razem straciłam siły. Spoglądam na miejsce, gdzie siadałam każdego
ranka, zrywając trawę i przemaczając spodnie rosą. Widzę się tam:
byłam nijaką, niepełną kobietą.
 Hej.
Zatroskany głos Jessego wyrywa mnie z zamyślenia.
 Nic mi nie jest  mówię, kręcąc głową i uśmiechając się do
niego. Wyrzucam smutne myśli i zaczynam sobie kibicować. Zrobię
to! Czuję, że Jesse trąca mnie łokciem. Spoglądam na niego i widzę
zadowolenie z mojego osiągnięcia. Ale po chwili obliczam, że mamy
za sobą dwie trzecie dystansu, a na myśl o ostatnich siedmiu
kilometrach uderzam w przysłowiową ścianę biegacza. Moje płuca
zdają się pozbawione wszelkiego powietrza, a ciało zaczyna płonąć.
Nie zrobię tego. Walczę na kolejnych metrach, a po chwili
wbiegam do parku... i padam na mokrą trawę. Nabieram cennego
powietrza w obolałe płuca, dysząc niczym pies w upale. Mimo że
obraz mi się rozmazuje, dostrzegam, jak Jesse podchodzi i staje nade
mną.
 Poszło mi lepiej niż ostatnio  wyrzucam z siebie pomiędzy
długimi, świszczącymi oddechami.
Uśmiecha się.
 Oczywiście, kochanie.  Klęka obok mnie i podnosi moją nogę.
Zaczyna ją powoli, lecz zdecydowanie masować. Jęczę obolała,
natomiast on się śmieje.
 Jestem z ciebie dumny. Za kilka dni będziesz biegała jak
zawodowiec.
Co?! Moje oczy pulsują pod zamkniętymi powiekami. Jeśli
mogłabym, zakaszlałabym z obrzydzenia, ale nie mogę, więc leżę na
trawie, gdy magiczne ręce masują moje płonące mięśnie.
Zdecydowanie zbyt szybko przestaje i podnosi mnie do pozycji
siedzącej. Zaczyna machać dwudziestką przed nosem i mówi:
 Przygotowałem się. Kawa?  Kiwa w stronę pobliskiego
Starbucksa. Mogłabym go pocałować. Z wdzięczności za
przewidywalność rzucam się z ramionami na niego. Dzięki masażowi
odzyskałam siły, a teraz dostanę starbucksa. Opłaciło się biegać.
Wybucha śmiechem i wstaje ze mną u szyi.  Chodz
.  Zdejmuje
mnie z siebie i chwyta za rękę. Wchodzimy do Starbucksa, gdzie ze
względu na wczesną porę zostajemy ekspresowo obsłużeni.
 Chcesz coś do jedzenia?  pyta Jesse
 Nie  odpowiadam szybko, odwracając wzrok od pyszności na
wystawie. Uśmiecha się. Przyciąga mnie do siebie i całuje w czoło, a
następnie powraca do zauroczonej sprzedawczyni.
 Poproszę cappuccino z dodatkową porcją kawy, bez czekolady,
czarną kawę i dwie jagodowe babeczki.  Uśmiecha się promiennie
do młodej dziewczyny, która nerwowo chichocze.  Zajmij miejsce 
mówi do mnie.
Siadam na skórzanej kanapie przy oknie. Idealny początek dnia,
chociaż zamiast biegania wolałabym poranny seks. Po chwili
zaczynam myśleć o prośbie Jessego, żebym przyszła na przyjęcie w
Rezydencji. Jestem ciekawa, jakie to będzie przyjęcie. W myślach
pojawiają mi się obrazy półnagich ludzi, kłębiących się w półmroku
w rytm erotycznej muzyki, a do tego haki, dz
wigi... bicze.
Cholera!
To będzie jakiś olbrzymi seks grupowy z perwersyjnymi
zabawkami! Dobry Boże! Nie tylko nie chcę tam pójść, ale nie
podoba mi się, że Jesse tam będzie. Czuję ukłucia zazdrości, gdy
wyobrażam sobie kobiety śliniące się na jego widok i usiłujące
uwieść go obietnicą szalonego seksu. Bez wątpienia jest dobry w te
gierki, w końcu na mnie też używał swoich sztuczek. Jestem
załamana i po raz kolejny przypominam sobie, że Jesse ma duże
doświadczenie... z seksem... zabawkami i... Przestań!
Widziałam spojrzenia na twarzach tych kobiet, kiedy byłam w
Rezydencji. Czułam się jak intruz i domyślam się, jak mnie
przywitają, jeśli pójdę na to przyjęcie. Z pewnością powitanie nie
będzie cieplejsze niż wcześniej. W rezultacie wkręcę się do ich seksu
grupowego. Przerażająca perspektywa.
 Marzysz?
Przenoszę wzrok z bujnej zieleni parku do bujnej zieleni oczu
mojego seksownego Lorda z Rezydencji. Czuję się przygnębiona,
odrobinę nie na miejscu i rozgoryczona. Przepełniają mnie uraza i
zazdrość. Silę się na uśmiech, gdy Jesse spogląda na mnie
podejrzliwie, stawiając kawy i babeczki na stole. Zaczynam skubać
słodką przekąskę i mieszać kawę.
 Nie przyjdę na przyjęcie  mówię w kierunku cappuccino. 
Kocham cię, ale nie mogę tego zrobić  dodaję, żeby złagodzić cios.
Mój Lord nie przyjmuje dobrze odmowy. Wiem, że na mnie patrzy,
ale nie mogę zebrać sił, żeby udawać, że wszystko jest w porządku.
Bo nie jest. Po kilku chwilach spędzonych w milczeniu podnoszę
wzrok, żeby zobaczyć, jakie uczucia rysują się na obliczu Jessego.
Nie jest wściekły ani niezadowolony, lecz przygryza dolną wargę.
 Avo, przyjęcie będzie zupełnie inne, niż sądzisz  mówi cicho.
 Co masz na myśli?
Bierze łyk kawy i odstawia ją na stolik. Po chwili przysuwa
krzesło i kładzie łokcie na swoich kolanach.
 Czy kiedykolwiek odniosłaś wrażenie, że Rezydencja to
obskurny seksklub?
 Nie  przyznaję.
 Avo, na przyjęciu nie będzie nagich osób, które będą ci się
narzucały. Nikt nie będzie kazał ci iść na górę do wspólnego pokoju.
W Rezydencji obowiązują zasady.
 Zasady?
Uśmiecha się.
 Goście mogą się rozbierać jedynie we wspólnym pokoju i
prywatnych apartamentach. Na parterze, w spa i obiektach
sportowych obowiązują podobne zasady jak w każdym
ekskluzywnym kurorcie. Nie prowadzę burdelu, Avo. Moi goście
płacą dużo pieniędzy, aby skorzystać ze wszystkich dogodności
oferowanych przez Rezydencję, a nie tylko za przywilej realizowania
seksualnych fantazji z osobami o podobnych upodobaniach.
 Jakie masz seksualne fantazje?  pytam cicho. Wiem, że się
czerwienię i jestem za to zła na siebie. Czy naprawdę muszę go
właśnie o to pytać? Co u diabła jest ze mną nie tak?
Jesse uśmiecha się szelmowsko i wkłada kawałek babeczki do ust.
Celowo przeżuwa ją powoli i patrzy, jak wiję się pod jego namiętnym
spojrzeniem.
 Ty.
 Tylko ja?
 Tylko ty, Avo.  Mówi tak seksownie i zdecydowanie, że nie
mogę powstrzymać uśmiechu, który unosi moje kąciki ust. Jego
seksualny magnetyzm jest silniejszy niż zwykle.
 Dobrze.  Biorę pierwszy, prawdziwy kęs babeczki. Jestem
zadowolona z jego reakcji. Tylko ja. Podoba mi się ta odpowiedz
. Czy
powinnam przejmować się wydarzeniami w Rezydencji, jeśli Jesse
nie bierze w nich udziału? Nie łudzę się, że wcześniej też tak było, ale
zastanawiam się, do jakiego stopnia korzystał z usług Rezydencji.
Czy muszę to wiedzieć? Przez chwilę wpatrujemy się w siebie. Jesse
przebiega placem wskazującym po swojej dolnej wardze, a ja
rozkoszuję się tym seksownym widokiem.
 Przyjdziesz?  pyta, zamiast nakazywać. Jak na siebie dziś jest
bardzo rozsądny.  Proszę  dodaje, wydymając wargi.
Ach, jak mogłabym odmówić temu mężczyz
nie.
 Tylko dlatego, że cię kocham.
Uśmiecha się uwodzicielsko, przez co rozpływam się na kanapie.
 Powiedz to jeszcze raz.
 Co? Że przyjdę?
 Och, oczywiście, że przyjdziesz. Nie, powiedz jeszcze raz, że
mnie kochasz.
 Kocham cię.  Wzruszam ramionami.
Uśmiecha się promiennie.
 Wiem, że mnie kochasz. Po prostu uwielbiam tego słuchać. 
Powoli podnosi swoje idealne ciało i podaje mi rękę. Chwytam ją,
opierając się o jego tors.  Gdybyś nie przestała biec, bylibyśmy teraz
w domu, a ja zanurzyłbym się w tobie.
Całuje mnie namiętnie w usta i zarzuca przez ramię. Gdy
wychodzimy, dostrzegam marzycielskie spojrzenie na twarzy młodej
dziewczyny, która nas obsługiwała. Widzę, że nie może oderwać oczu
od niosącego mnie adonisa. Uśmiecham się do siebie. Mam to, o
czym marzy każda kobieta. Nikt mi go nie odbierze. Jeśli muszę pójść
na to głupie przyjęcie i zwalczyć grupę lwic, czekającą na zanurzenie
pazurów w nim, zrobię to. Stratuję je. Jesse wrzuca mnie do taksówki
i poddaje słodkim torturom podczas jazdy. Widzę naprężony penis
spod szortów Jessego i wiercę się, aby zapanować nad pulsowaniem
między udami.
 Dzień dobry, Clive  mówi szybko Jesse, mknąc przez hol.
Dobrze, że mam na sobie adidasy, bo niemal biegniemy. A
aduje mnie
do windy, wbija kod na klawiaturze i przyciska do lustra, namiętnie
całując.  Na przyszłość będę musiał cię pieprzyć przed bieganiem 
mruczy. Jego pierwotny ton doprowadza mnie do szaleństwa.
Chwytam włosy Jessego i przysuwam jego usta bliżej swoich warg.
Nasze języki plączą się niespokojnie. W tej chwili nie ma mowy o
spokojnym, porannym seksie. To będzie niezapomniana chwila, a
jeśli winda się szybko nie otworzy, spędzimy ją tutaj.
Gdy drzwi się rozsuwają, Jesse wprowadza mnie do holu
penthouseu. Idę tyłem, nie odsuwając od niego ust, w których
nieustannie wiją się nasze języki. Nie wiem, jak to robi, ale otwiera
drzwi, nie odrywając się ode mnie. Zanim drzwi się zamkną, zdziera
ze mnie strój do biegania. Chce mnie wziąć szybko? Nie ma sprawy.
Zsuwam buty i zaczynam zdejmować jego koszulkę, a Jesse ściąga
moje szorty. Przez kilka sekund, kiedy walczę z jego koszulką, nasze
usta są osobno, ale gdy wreszcie uporałam się z bluzką, namiętnie
mnie atakuje wargami i kieruje mnie w stronę ściany przy drzwiach
wejściowych. Obraca mnie dookoła.
 Na kolana. Połóż ręce na ścianie  pogania mnie, więc
niezwłocznie wykonuję jego rozkaz. W tym czasie Jesse zdejmuje
buty i szorty.
Klękam i opieram dłonie o zimną farbę. Ciężko oddycham, nie
mogąc się doczekać tego, co nastąpi. Zdecydowanie chwyta moje
biodra. Mimo że zadrżałam pod jego naporem, nie poluz
nia uścisku.
Odsuwa odrobinę moje uda, rozsuwa nogi i ustawia się za mną.
 Nie dochodz
, dopóki nie powiem. Rozumiesz?
Kiwam głową i zaciskam oczy, przygotowując się na potężny atak,
który przyjmie moje ciało. Powinnam już wiedzieć, że w takich
chwilach żadne psychiczne nastawianie się nie jest w stanie
przygotować mnie na niego. Czuję, jak powoli toruje sobie wejście, a
po chwili naciera z dzikim krzykiem. Nie daje mi chwili, abym się do
niego dopasowała. Natychmiast wchodzi we mnie i zaczyna
bezwzględnie poruszać się do przodu i tyłu. Zachowuje się niczym
opętany.
Jasna cholera!
Otwieram oczy i poprawiam ułożenie rąk na ścianie, desperacko
próbując zachować równowagę, gdy Jessse napiera na mnie dziko.
 Jezu, Jesse!  krzyczę, gdy czuję, jak cudownie atakuje moje
ciało.
 Wiedziałaś, że będzie ostro  rzuca zachrypniętym głosem, nie
zatrzymując się.  Nie waż mi się do cholery dojść.
Staram się i koncentruję myśli na wszystkim, tylko nie
intensywnym i szybko wzrastającym napięciu w moim kroczu, lecz
jego nieustanne i barbarzyńskie ruchy nie pomagają mi w tym. Przy
takim tempie nie będę w stanie długo się powstrzymać.
 Cholera!  krzyczy jak oszalały.  Doprowadzasz. Mnie. Do.
Szaleństwa!  Podkreśla każde ze słów ostrym ruchem. Spociłam się
bardziej niż podczas biegu. Jesse przesuwa swoje ręce z moich bioder
ku ramionom, a ja odchylam głowę pod wpływem ciepłego,
zdecydowanego uścisku. Szaleję z rozkoszy. Czuję, że napręża ciało.
Uff, przekroczyliśmy punkt, z którego nie ma odwrotu, ale żeby
osiągnąć pełną ekstazę, czekam na jego zgodę. Ciekawe, co by zrobił,
gdybym się go nie posłuchała i poddała się orgazmowi?
Jesse nie przerywa nacierać i przy rozdzierającym krzyku wchodzi
we mnie z taką siłą, że w moich oczach pojawiają się łzy.
Nieruchomieje i opiera się o moje plecy, przyciskając mnie do ściany.
Jego lekkie ruchy biodrami doprowadzają mnie do szaleństwa.
Podnosi rękę i chwyta moją kitkę, aby odciągnąć moją głowę i
położyć ją na swoim ramieniu. Chorą rękę przesuwa ku wewnętrznej
części mojego uda. Ciągnie mnie za włosy, tak że odwracam twarz do
niego i widzę ciemnozielone oczy.
 Dochodz
 nakazuje, delikatnie wsuwając we mnie palec i
muskając językiem moje usta. Jego słowa i dotyk działają niczym
spust, uwalniając nagromadzone napięcie, które eksploduje i ogarnia
moje ciało. Naprężam się i krzyczę, a po chwili rozluz
niam mięśnie i
pozwalam się masować Jessemu.
 Jesteś bogiem  szepczę, przenosząc ręce ze ściany na jego
szyję. Na ustach czuję jego uśmiech.
 Jesteś szczęściarą.
 Jestem aroganckim bogiem.
Wysuwa się ze mnie i odwraca w swoich ramionach. W pełni
poddaję się Jessemu i zarzucam ręce dookoła jego szyi.
 Twój arogancki bóg cholernie cię kocha.  Zasypuje mnie
pocałunkami.  Twój arogancki bóg chce spędzić resztę życia,
zalewając cię swoją miłością i ciałem.
Wstaje razem ze mną. Jestem szczęśliwa, więc ignoruję słaby głos,
który przypomina mi, że miłość i ciało Jessego idą w parze z zaborczą
kontrolą.
 Która godzina?  pytam, ocierając się o jego poranny zarost.
 Nie wiem.  Nie przestaje okazywać czułości, kiedy idzie tyłem
w kierunku kuchni, dzięki czemu mogę spojrzeć na zegar. Idzie,
niosąc mnie i zasypując pocałunkami.
 Cholera!  mówię, gdy dochodzi do mnie, która jest godzina.
 Hej! Nie wyrażaj się!
Uwalniam się z jego uścisku i pędzę w kierunku schodów.
 Jest za piętnaście ósma!  krzyczę, wbiegając po dwa schodki
naraz.
Co się stało z czasem? Mój arogancki bóg zdecydowania za
bardzo mnie rozprasza. Spóz
nię się. Wskakuję pod prysznic i
naprędce pozbywam się potu i spermy. Gdy w szaleńczym tempie
płuczę włosy, czuję, jak ręce Jessego przesuwają się po moim
mokrym brzuchu. Ocieram oczy i widzę, że stoi nade mną z
namiętnym, szelmowskim uśmiechem, który roztacza się na
przystojnej twarzy.
 Nie  ostrzegam. Nie mam zamiaru dać się ponownie wkręcić.
Wydyma usta i przesuwa ręce wzdłuż moich ramion.  Spóz
nię się 
tłumaczę nieprzekonująco, usiłując zwalczyć narastające pożądanie,
gdy mnie całuje.
 Chcę się umówić na spotkanie  mówi, liżąc moją dolną wargę i
przysuwając podbrzusze do mojego ciała.
 Żeby mnie zerżnąć? Nie musisz się zapowiadać  żartuję,
starając się odsunąć od niego. Mruczy i przyciąga mnie z powrotem.
 Nie wyrażaj się! Powiedziałem ci, że nie muszę się umawiać,
żeby cię zarżnąć. Robię to, kiedy i gdzie mi się podoba.  Znów
przysuwa swoje podbrzusze do mnie i wiem, że muszę uciec, zanim
nade mną zapanuje.
 Muszę lecieć.  Wymykam się z jego uścisku i pospiesznie
zostawiam go pod prysznicem nadąsanego niczym małego chłopca.
Dopiero co mnie miał, chociaż też mogłabym się skusić na powtórkę.
Myję zęby i idę do sypialni, gdzie siadam przed olbrzymim
lustrem z kosmetyczką i suszarką. Zaczynam od szybkiego suszenia,
potem spinam włosy i przechodzę do makijażu. Jesse wychodzi z
łazienki bez ubrań i wstydu. Patrzę gniewnie na nagie plecy i
odwracam wzrok, żeby skończyć makijaż. Znów mnie rozprasza.
Pochylam się do lustra, żeby pomalować rzęsy, a gdy się prostuję,
zauważam, że Jesse stoi obok, opierając się o lustro. Unoszę wzrok i
moim oczom ukazuje się jego naprężona męskość.
Absolutnie zachwycona nie mogę oderwać od niego wzroku. Po
chwili spoglądam w górę i widzę, że patrzy w lustro i nakłada wosk
na włosy, Doskonale wie, jak na mnie działa. Biorę głęboki wdech i
wracam do makijażu, ale wtedy delikatnie ociera się nogą o moje
nagie ramię. Ogarnia mnie fala przyjemności. Gdy spoglądam na
Jessego, widzę drżące usta, które próbują udawać, że o niej nie ma
pojęcia. Świnia! Spogląda na moje odbicie w lustrze oczami
przepełnionymi obietnicą, a po chwili nachyla się i siada za mną.
Przesuwa się do przodu, aby być bliżej moich pleców. Obejmuje mnie
w pasie i kładzie brodę na moim ramieniu. Wytrzymuję jego
spojrzenie w lustrze.
 Jesteś piękna  mówi cicho.
 Ty też  odpowiadam, napinając lekko mięśnie, gdy czuję, że
napiera na mnie. Posyła mi uśmiech, doskonale zdając sobie sprawę,
jak na mnie działa.
 Nie idz
do pracy.
Wiedziałam, że to powie.
 Proszę, nie zaczynaj.
Wydyma wargi.
 Nie chcesz położyć się do łóżka i pozwolić, żebym się tobą zajął
przez cały dzień?
Nie mogłabym wymyślić niczego lepszego, ale doskonale wiem,
że jeśli ustąpię, podetnę gałąz
, na której siedzę. Nie może mnie mieć
cały czas dla siebie, chociaż wiem, że dla niego nie ma w tym nic
dziwnego.
 Muszę iść do pracy  mówię, zamykając oczy, kiedy przyciska
usta do mojego ucha.
 Muszę cię mieć.  Językiem maluje kółka na moim uchu. O
Boże, muszę uciekać. I to teraz!
 Jesse, proszę.  Wiję się, żeby uwolnić się z jego objęć.
W lustrze widzę jego niezadowolone odbicie.
 Odmawiasz mi?
 Nie, przesuwam cię na inny termin  Tłumaczę, wijąc się
mocniej i obracając się w jego ramionach. Odpycham go, a gdy leży
na plecach, opadam na jego tors. Przyciskam usta do jego warg. Jesse
unosi ręce nad głowę, mrucząc z zadowolenia.  Muszę popracować.
 Popracuj nade mną. Będę wdzięcznym klientem.
Odsuwam się i uśmiecham.
 Uważasz, że zamiast wypruwać sobie flaki, żeby zadowolić
klientów szkicami, planami i harmonogramami, powinnam wskoczyć
im do łóżka?
Jego oczy ciemnieją.
 Avo, nie mów takich rzeczy.
 Żartowałam  śmieję się.
Obraca mnie i przyciska swoim ciałem.
 Czy widzisz, żebym się śmiał? Nie mów rzeczy, które
doprowadzają mnie do szału.
 Przepraszam  rzucam szybko. Muszę popracować nad jego
brakiem akceptacji niewinnych żartów, które sugerują seks z innymi
mężczyznami.
Kręci głową, podnosi się i wychodzi. Wykorzystuję okazję i
kończę makijaż. Naprawdę go zasmuciłam. W mojej głowie pojawia
się znikąd obraz Jessego z inną kobietą, na co tym razem ja kręcę
głową. Jakby podświadomość pokazywała mi moc moich słów.
Odwracam ze wstrętem twarz i wrzucam eyeliner do kosmetyczki.
Czuję, że moje ciało bulgocze zaborczością. Po nasmarowaniu ciała
masłem kakaowym, wkładam koronkową bieliznę i krótką, czerwoną
sukienkę.
 Podoba mi się twoja sukienka.
Obracam się, a moim oczom ukazuje się zniewalający przystojniak
w granatowym garniturze. Wzdycham na jego widok. Jest zbyt
idealny i nieogolony. Niemal mdleję na miejscu. Mam wrażenie, że
po złym humorze nie ma śladu.
 Podoba mi się twój garnitur  odpowiadam. Uśmiecha się i
wygładza szary krawat, a następnie opuszcza kołnierzyk białej
koszuli. Gdybym lubiła skoki w boki i dowiedziałabym się o
Rezydencji i jej boskim właścicielu, z pewnością skorzystałabym z
okazji.
Rzucam torbę na łóżko, wyciągam telefon, przesuwam
błyszczykiem po ustach i chwytam buty, a wszystko to pod czujnym
okiem Jessego. Po raz kolejny szukam tabletek, ale doskonale wiem,
że na próżno.
 Zgubiłaś coś?  Chlapie się delikatnie wodą po goleniu.
 Moje tabletki  mruczę z głową w środku dużej, skórzanej torby.
Sprawdzam, czy przypadkiem nie ma żadnych dziur.
 Znowu?
Spoglądam na niego i uśmiecham się przepraszająco. Czuję się jak
idiotka i nie cieszy mnie myśl o ponownej wizycie u doktor Monroe.
Muszę dziś załatwić sprawę, zanim przegapię kolejną tabletkę.
 Do zobaczenia póz
niej.  Całuje mnie lekko w policzek i
zostawia w poszukiwaniu dziur w torbie. Może powinnam po prostu
palnąć sobie w łeb i zaoszczędzić tych żenujących sytuacji.
Nieruchomieję i marszczę brwi, wyciągając pospieszny wniosek...
Nie, nie zrobiłby tego. Dlaczego miałby to zrobić.
Rozdział 9
Gdy wchodzę do holu, widzę, że Clive poleruje marmurowy blat
rękawem marynarki.
 Dzień dobry, Clive.
 Dzień dobry, Avo  odpowiada radośnie, na co posyłam mu
promienny uśmiech.
 Clive, podejrzewam, że nie możesz mi pokazać nagrań z
niedzieli?
 Oczywiście, że nie!  odpowiada oburzony. Nagle zaczyna
sprawiać wrażenie zapracowanego i nerwowo pisze na klawiaturze.
Obserwuję go podejrzliwie, ale on nawet na mnie nie spojrzy.
 Czy Jesse rozmawiał z tobą?
 Nie.  Kręci głową, nie podnosząc wzroku.
 Oczywiście  wzdycham. Odwracam się i wychodzę z holu. Lord
jest cwany, a ja podejrzliwa.
 Ava!  słyszę głos Clive a.  Dzwonili z działu konserwacji.
Zamówili drzwi, ale jadą z Włoch, więc trochę to potrwa.  Podchodzi
do mnie.
 Powinieneś zadzwonić do Jessego i dać mu znać.  Idę w
kierunku wyjścia, a Clive mnie nie odstępuje.
 Zadzwoniłem i pan Ward powiedział, że mam konsultować się z
tobą we wszystkich kwestiach związanych z penthouse em.
Zatrzymuję się.
 Słucham?!  Jestem zdezorientowana.
Clive spogląda nerwowo.
 Pan Ward powiedział, że mieszkasz tutaj i wszystko, co dotyczy
penthouse u, należy konsultować z tobą, zwłaszcza że go
zaprojektowałaś.
 Ach, tak?!  mówię przez zaciśnięte zęby. Czuję się jedynie
odrobinę winna za swój groz
ny ton.  Clive, zrób coś dla mnie.
Zadzwoń do pana Warda i powiedz mu, że tu nie mieszkam.
Clive patrzy na mnie, jakbym co najmniej powiedziała, że ma
dwie głowy.
 Oczywiście, Avo. Ja... zrobię to... Teraz.
 Dobrze  mówię ostro i wychodzę z budynku. Cała się gotuję.
Podstępem każe mi powiedzieć, że się do niego wprowadzam, a
potem oczekuje, że stanę się jego służącą? Tym razem żaden seks
mnie nie przekona. Zatrzymuję się i przetrząsam zawartość torby w
poszukiwaniu okularów przeciwsłonecznych i kluczyków. Jestem
wściekła, gdy okulary wyślizgują mi się z rąk. Nieoczekiwanie
rozbrzmiewa Angel Massive Attack.  O nie!  krzyczę. Jestem coraz
bardziej wkurzona. Jesse doskonałe wie, jak nienawidzę tej piosenki.
Chwytam telefon i odbieram połączenie.  Przestań mieszać mi w
telefonie!
 Nie! Piosenka przypomina mi o tobie!  krzyczy.  Co do
cholery znaczy, że nie mieszkasz w Lusso?
 Nie jestem twoją pieprzoną służącą!  odpowiadam krzykiem.
 Do cholery, nie wyrażaj się!
 Pieprz się!
 Licz się ze słowami!
Co za tupet! Jeśli sądzi, że będę udawała posłuszną panią domu,
zdziwi się i to bardzo. Gdy podnoszę wzrok, zauważam Johna
opartego o swojego rangę rovera. Jak zawsze ma na sobie okulary
przeciwsłoneczne, ale widzę, że unosi brwi. Bawi go ta sytuacja.
 Co John tu robi?!  krzyczę.
 Uspokój się wreszcie.
 Odpowiadaj!
 Zapomniałeś, z kim rozmawiasz!
 Z tobą! Słyszysz mnie? Co John tu robi?
 Zawiezie cię do pracy.
 Nie potrzebuję szofera, Jesse  mówię trochę spokojniejszym
głosem. Jak mogę się tak zachowywać: krzyczę i przeklinam niczym
pijany kinol przed najnowszym i najbardziej prestiżowym
kompleksem mieszkalnym w Londynie. John uśmiecha się szeroko. A
to nowość. Nigdy wcześniej nie widziałam, aby okazał tyle emocji.
 Był w okolicy, więc pomyślałem, że tak będzie łatwiej, niż byś
miała próbować sama zaparkować.
Jesse również jest spokojniejszy.
 Na przyszłość mów mi o rzeczach, które mnie dotyczą  rzucam
do telefonu i się rozłączam.
Kontrolująca Świnia!
Kiedy podchodzę do Johna, mój telefon ponownie rozbrzmiewa.
Muszę zmienić dzwonek. Pokazuję mojemu dzisiejszemu kierowcy
ekran telefonu, na co się ponownie uśmiecha.
 Tak, kochanie?  odważnie żartuję, choć jestem świadoma, że
kopię pod sobą dołek. Na szczęście Jesse jest daleko i nie muszę się
martwić, że się do mnie dobierze.
 Nie bądz
sarkastyczna, Avo. Nie pasuje to do ciebie.
Wsiadam do rangę rovera i zapinam pas.
 Z pewnością ucieszy cię fakt, że jadę do pracy z Johnem. 
Spoglądam na Johna, który kiwa głową.  Chcesz mieć pewność? 
Podtykam telefon pod nos Johna.  John odezwij się.
 Wszystko gra, Jesse.  Gdy uśmiecha się, zauważam, że ma
złoty ząb.
Przykładam telefon do swojego ucha.
 Zadowolony?
 Bardzo!  warczy.  Słyszałaś kiedyś o karnym zerżnięciu?
Na jego słowa ogarniają mnie dreszcze. Spoglądam na Johna,
który nadal się uśmiecha.
 Nie. Pokażesz mi?
 Jak będziesz miała szczęście. Do zobaczenia w domu. 
Rozłącza się.
Wkładam telefon do torby, czując między nogami narastające
oczekiwanie. Spoglądam na mężczyznę obok mnie.
 Naprawdę byłeś w okolicy?
John przestaje nucić w charakterystyczny dla siebie sposób.
 Jak myślisz?
Czyli mam rację.
 Ile lat ma Jesse?  pytam od niechcenia. Nie wiem, dlaczego
zdecydowałam się na taki ton. To niedorzeczne, że nie znam tak
podstawowej informacji.
 Trzydzieści dwa  odpowiada z kamienną twarzą John.
Trzydzieści dwa? To samo wczoraj powiedział Jesse.
Spoglądam na Johna, który ponownie nuci.
 Nie ma trzydziestu dwóch lat, prawda?
Uśmiecha się, pokazując złoty ząb.
 Mówił, że zapytasz.
Kręcę głową, uznając porażkę na tym polu, ale skoro John jest w
gadatliwym nastroju, spróbuję czegoś innego.
 Zawsze jest taki zaborczy?
 Tylko z tobą. W rzeczywistości jest dość wyluzowany.
 Oczywiście to ja wyciągam na światło dzienne najgorszą część
jego osobowości  narzekam.
 Dziewczyno, nie przejmuj się tak bardzo.
 Chciałbyś zamieszkać z nim i jego skłonnością do kontroli? 
pytam rozdrażniona.
 Czyli wprowadziłaś się?  Unosi brwi znad okularów. Mam
nadzieję, że John nie wyciągnął tego samego wniosku co Sarah: że
jestem z Jessem dla pieniędzy. Czuję nagłą potrzebę wytłumaczenia
się.
 Poprosił mnie i niemal zmusił, żebym się zgodziła, ale nie jestem
przekonana. Trochę na to za wcześnie. Właśnie o to się kłóciliśmy.
Jesse nie lubi odmowy.  Wskazuję na telefon.
Kąciki ust Johna się unoszą, kiedy zaczyna w zamyśleniu kiwać
głową.
 Zdecydowanie wie, jak z tobą postępować.
Prycham i w zamyśleniu kręcę głową. Nie da się ukryć, że wie, jak
ze mną postępować. Przeraża mnie to.
 Jak długo go znasz?  postanawiam dalej podpytać Johna. W
końcu nie wiem, kiedy znów będzie rozmowny.
 Za długo.  Wybucha szczerym śmiechem. Gdy odchyla szyję,
ukazuje kilka podbródków.
 Założę się, że widziałeś co nieco w Rezydencji.  Teraz już
wiem, co to za miejsce, a więc rola Johna staje się bardziej
zrozumiała.
 Taką mam pracę  odpowiada swobodnie, co przypomina mi o
ostatnim zajściu.
 Dlaczego policja zjawiła się w Rezydencji?
John spogląda na mnie groz
nie, przez co moja pewność siebie
trochę maleje.
 Jacyś idioci pogrywają. Nie musisz się martwić, dziewczyno. 
Patrzy w skupieniu na drogę, a ja siedzę nieruchomo. Informacje.
Potrzebuję cholernych informacji. Kiedy wysiadam pod biurem, John
żegna mnie skinieniem.
 Dzień dobry, Avo!  mówi radośnie Sally.
Ma na sobie taką samą bluzkę co wczoraj, ale w innym kolorze.
Na dzisiaj wybrała czerwień.
 Cześć, Sal. Co u ciebie?
 Dzięki, wszystko dobrze, a nawet doskonale. Chcesz kawę?
 Poproszę.
 Robi się?  uśmiecha się promiennie i pędzi do kuchni.
Zauważam, że ma pomalowane paznokcie i to nie bezbarwnym
lakierem, ale intensywnie czerwonym! To z pewnością
przygotowanie do randki. Podoba mi się radosna Sally. Mam
nadzieję, że się nie zawiedzie.
Włączam komputer, sporządzam kalkulacje i przygotowuję dla
Sally zlecenia na wystawienie faktury. Moja skrzynka pocztowa jest
pełna nowych e-maili, w większości spamu, przez który się
przebijam. O dziesiątej trzydzieści słyszę otwieranie drzwi i kiedy
podnoszę głowę, moim oczom ukazuje się dziewczyna z Lusso z
wachlarzem z kalli. Wiedziałam, że Jesse mnie nie posłucha.
Dziewczyna wznosi oczy, a ja przepraszająco wzruszam ramionami.
Po przekazaniu kwiatów i podpisów, otwieram bilecik:
Czekasz na karne zerżnięcie?
Twój bóg.
Uśmiecham się i wysyłam mu SMS.
 Tak czekam i tak jesteś. Twoja A
Jestem w siódmym niebie. Po porannych przejściach postanawiam
wyjść na chwilę na lunch i zadzwonić do Kate.
 No, witam!  mówi śpiewnie.
 Cześć, wszystko w porządku?
 Spoko, maleńka! Jak mój ulubiony kolega traktuje moją
przyjaciółkę?  śmieje się.
 W porządku  odpowiadam oschle. Uwielbia go tylko dlatego, że
kupił jej Margo Juniorkę.
 Słuchaj jadę do Brighton, żeby podrzucić ciasto Margo Juniorką.
Zjemy lunch w czwartek? Jutro jestem dosyć zajęta. Muszę nadrobić
zaległości.
 Ktoś tu jest rozkojarzony?
 Wybawiony!  odpowiada.  Chcesz zjeść lunch czy nie?
 Dobra!  Jej nadwrażliwość jest podejrzana.  Czwartek, o
pierwszej w Baroąue.
 Super!  Rozłącza się.
A niech mnie, chyba trafiłam w czuły punkt. Wybawiona?! Dobre
sobie. Za bardzo unika tego tematu. Słyszę otwieranie drzwi i gdy
spoglądam w ich kierunku, widzę Toma.
 Tom, musimy pogadać o twoim stroju!
Spogląda na swoją szmaragdową koszulę i jaskrawo różowy
krawat. Komentarz o gryzących się kolorach jest w świecie Toma
uważane za wysoce obraz
liwy.
 Cudowny, prawda?  pyta, głaszcząc krawat.
Nie, ani trochę. To przestępstwo. Gdybym szukała projektanta
wnętrz i Tom zjawiłby się w takim stroju, zatrzasnęłabym mu drzwi
przed twarzą.
 Gdzie jest Victoria?  pytam.
 Ma spotkanie w Kensington.  Rzuca swoją męską torbę na
biurko i zdejmuje okulary, żeby wyczyścić je połą koszuli.
 Wiesz, co się stało.
 Nie!  Opada na krzesło.  Cały dzień się zamartwia i dąsa. 
Pochyla się do mnie i uważnie rozgląda po biurze.  Słuchaj,
widziałaś Sal?
Też to zauważył. Trudno nie zauważyć.
 Miała randkę  głośno szepczę.
 Nie gadaj!  Wstrzymuje oddech.
Teatralnym gestem zakłada okulary, co ma sugerować, że musi
zobaczyć moją twarz. To niedorzeczne. Okulary to tylko element
stroju, ponieważ Tom chce wyglądać profesjonalnie.
 Tak! A dzisiaj czeka ją kolejne spotkanie.  Kiwam głową.
Oczy niemal wychodzą mu na wierzch.
 Wyobrażasz sobie, jaki musi być z niego nudziarz?  Wzdrygam
się. Nieoczekiwanie ogarnia mnie poczucie winy, że mu o tym
powiedziałam.
 Nie bądz
chamem, Tom  rzucam pogardliwie.
Sally przechodzi przez biuro, ucinając nasze plotki. Tom unosi
brwi i szczerzy się, odprowadzając ją wzrokiem do ksero. Gdybym
siedziała bliżej, kopnęłabym go. Odwraca się do mnie i zauważa
moje pełne dezaprobaty spojrzenie.
 No co?  pyta się, unosząc ręce. Kręcę głową i wracam do
komputera, lecz spokój nie trwa długo.
 Słuchaj  mówi zza swojego biurka Tom.  Wiem od Victorii,
że przeprowadziłaś się do pana Warda.
Zaskoczona unoszę wzrok znad komputera i widzę, że Tom jak
gdyby nic przegląda katalog. Skąd o tym wie? Ależ oczywiście...
Drew.
 Nie wprowadziłam się do niego i chcę, żebyś siedział cicho,
Tom.  Kontynuuję kasowanie spamu.
 Co za ironia, mieszkasz w wartym dziesięć milionów funtów
penthousie, który sama zaprojektowałaś  rozmyśla, przeglądając
katalog.
 Zamknij się, Tom.  Wpatruję się w niego, gdy unosi wzrok
znad katalogu, którego nawet nie czyta. Tym razem docierają do
niego moje słowa. Zamyka się i zajmuje swoją pracą. Nie wiem, co
na to powie Patrick. Randkowanie z klientem nie wygląda dobrze,
więc niczego bardziej nie potrzebuję niż paplającego Toma.
Gdy wybija piąta, w zamyśleniu stukam długopisem o biurko i
wpadam na cholernie interesujący pomysł. Długopis podskakuje z
biurka. Pospiesznie sprzątam zalegające na nim dokumenty, chwytam
torbę i kwiaty, i idę w kierunku drzwi.
 Skończyłam na dziś. Do jutra  wołam, wybiegając z pracy.
Mam pół godziny. Zdążę. Idę pospiesznie do metra, żeby dotrzeć w
zamierzone miejsce.
Po spontanicznych zakupach, wybiegam z metra w kierunku
Lusso. Muszę wziąć prysznic i przygotować się, zanim Jesse wróci do
domu. Nie wdaję się w żadne rozmowy z Clive em i zdyszana
wsiadam do windy. Moje biedne ciało wiele dzisiaj przeszło.
Wpadam do sypialni i rzucam na komodę kwiaty i torbę. Wyjmuję
zakupy i wrzucam je do drewnianej skrzyni. Następnie szybko
wskakuję pod prysznic, ochoczo przygotowując się na wieczór.
Uważam, żeby nie zmoczyć włosów, kiedy gorączkowo się myję, a
następnie uważnie golę. Wychodząc spod prysznica, chwytam ręcznik
i wpadam na znany, dobrze zbudowany i nagi tors.
 Och!  z gardła wyrywa mi się krótki okrzyk.
 Zaskoczyłem cię?  mówi niskim, groz
nym głosem. Gdy
niespiesznie podnoszę wzrok, widzę ciemnozielone oczy i śmiertelnie
poważne spojrzenie. Dominujący Jesse powrócił i zepsuł moje plany.
 Trochę  przyznaję.
 Tak myślałem. Mamy do wyjaśnienia małą sprawę i zrobimy to
teraz.
Stoję nieruchomo, ściskając ręcznik, a nade mną góruje szczupła
sylwetka Jessego. To i jego ciężki oddech mówią mi, że protesty na
nic się nie zdadzą... lecz nie potrafię się pohamować.
 Co, jeśli się nie zgodzę?
 Nie zrobisz tego.  Pewny siebie ton Jessego sprawia, że krew w
moich żyłach zaczyna szybciej płynąć. Gdy wsuwa się we mnie,
cichy jęk wyrywa mi się z ust. W jego oczach płonie mroczna
obietnica, a ja zaciskam mięśnie i czekam, żeby się poruszył.  Avo,
podarujmy sobie gierki. Oboje wiemy, że nigdy mi nie odmówisz. 
Opuszkiem palca wędruje po moim mokrym ramieniu, barku i szyi,
aż dochodzi do ucha. Zamykam oczy. Znów zapanował nade mną. 
Avo, wierzysz w przeznaczenie?  mówi aksamitnym głosem, lecz
wiem, że nie żartuje.
Otwieram oczy i marszczę czoło.
 Nie  odpowiadam szczerze.
 Ja wierzę.  Obejmuje mnie, a pod jego namiętnym dotykiem
drżę.  Wierzę, że powinnaś być ze mną, więc poinformowanie
konsjerża, że tu nie mieszkasz, po prostu mnie... cholernie...
zdenerwowało  powoli wypowiada ostatnie słowa.
Podnosi rękę i palcami chwyta mój sutek. Zaczyna go rolować, a
potem ciągnąć. Zamykam oczy, gdy ogarniają mnie fale
przyjemności. Jesse powoli wsuwa we mnie dwa palce.
 O Boże  jęczę, odchylając głowę. Mój ręcznik spada na ziemię.
Wykorzystuje bliskość mojej szyi. Pochyla się, przyciska usta do
mojego gardła i zaczyna lizać skórę, aż do podbródka. Jednocześnie
nie przestaje poruszać palcami wewnątrz mnie. Przygotowuje mnie
na siebie.
 Zamierzam cię zerżnąć tak, że będziesz krzyczała.  Jego
zachrypnięty głos sieje spustoszenie. Pragnę go i wiem, że się go
doczekam.
Unosi moją głowę, żebym widziała jego oczy. Kontroluje sytuację,
lecz jednocześnie ogarnia go namiętność. Nie wiem, co o tym sądzić.
Jedyne, o czym jestem teraz w stanie myśleć, to dziki ogień szalejący
w moim ciele, który kieruje się wprost pomiędzy moje uda.
 Uklęknij na końcu łóżka. Patrz na wezgłowie  rozkazuje, co
bezzwłocznie robię: idę do łóżka, klękam i opieram pośladki o pięty.
Co zaplanował?
Czuję jego tors na swoich pośladkach. Po chwili chwyta moje
dłonie i przesuwa je w moich stronę piersi. Gdy zaczyna delikatnie
pieścić sutki, przesuwam piersi do przodu, aby poczuć silniejszy
dotyk, lecz Jesse odsuwa moją rękę, na co protestuję krótkim jękiem.
Przesuwa usta do mojego ucha.
 Ufasz mi?  pyta.
 Powierzyłabym ci swoje życie  potwierdzam nieco
zdezorientowana.
Słyszę, jak mruczy z zadowoleniem.
 Avo, czy kiedykolwiek byłaś zakuta w kajdanki?
Co? Zanim orientuję się, co się dzieje, wykręca moje ręce do tyłu i
zatrzaskuje kajdanki na nadgarstkach. Skąd do cholery ten pomysł?
Szarpię nadgarstkami i słyszę szczęk metalu.
 Nie ruszaj rękami, Avo  gani mnie, układając skute ręce na
moich pośladkach.
O cholera!
Nigdy w życiu nie przeklinałam tyle w myślach. Jestem cholernie
zaskoczona, ponieważ Jesse nigdy wcześniej nie używał zabawek
podczas seksu. Chcę i jednocześnie nie chcę, żeby przestał, ale nie
jestem w stanie wydusić z siebie słowa. Nie ruszam się i ze
wszystkich sił staram rozluz
nić ramiona, zastanawiając się
jednocześnie, czy wcześniej to robił. Zaczynam się śmiać w duchu.
Oczywiście, że robił, głupia kobieto. Dlaczego nie spodziewałam się
tego?
Jesse pochyla się nade mną.
 Dobra dziewczynka.  Wyciąga spinki z moich włosów i
przebiega rękami między długimi falami, rozrzucając je na moich
nagich plecach. Drżę i bezskutecznie staram się uspokoić nierówny
oddech. Moje serce bije jak oszalałe i nic go nie spowolni.
To dla mnie nowa sytuacja. Nigdy, nawet przez krótką chwilę, nie
myślałam, że mogłabym być związana, bezbronna i na łasce
mężczyzny. Chociaż... nawet bez kajdanek jestem na łasce Jessego.
Powoli przesuwa opuszek palca wzdłuż mojego kręgosłupa, aż do
pośladków. Po chwili czuję, jak jego ręka obejmuje moje podbrzusze,
a druga naciska na pośladki.
 A teraz na dół  mówi, delikatnie kładąc mnie na materacu. Leżę
twarzą na skraju materacu, a za mną stoi Jesse. Jestem w pełni
obnażona i bezbronna.  Zdajesz sobie sprawę, jak cholernie
niesamowicie wyglądasz?  Jego głos jest pełen aprobaty, więc
wierzę mu na słowo, choć czuję się nieswojo.  Nie zamierzam
zerżnąć ci tyłka  Składa pocałunek na kręgosłupie, a po chwili czuję,
jak jego naprężony penis ociera się o moje stęsknione, wilgotne ciało.
Ogarnia mnie fala ulgi. Nie sądzę, żebym zniosła to i kajdanki. Jesse
wsuwa się do mojej dziurki, zdecydowanie poruszając biodrami.
 Nie ruszaj się  mówi przez zaciśnięte zęby, na co staram się
zachować pozycję. Czuję, jak we mnie wchodzi i instynktownie
zaciskam mięśnie wokół niego.  Chcesz tego?  Jego głos jest niski i
mroczny. Nie rozpoznaję go, ale desperacko pragnę pełnej penetracji.
 Tak  wyrzucam z siebie. O Boże, pomóż mi.
Gdy wysuwa w połowie zanurzony penis, jęczę w proteście.
Pragnę go całego. Cofam ciało i po chwili czuję na tyłku mocne
uderzenie.
 Cholera!  krzyczę. Szczypanie rozchodzi się po całych
pośladkach. Mocniej chwytam łóżko. Wchodzi we mnie, ale
ponownie tylko do połowy.
 Nie wyrażaj się!  mówi, wypluwając ślinę.  Nie ruszaj się!
Zatrzymuję oddech, kiedy uderzenie miesza się z cudownym, choć
niepełnym wejściem.
 Jesse!  błagam.
 Wiem.  Gładzi dłonią mój policzek i ponownie się wysuwa.
Zaciskam oczy, pozwalając ciału posłuchać umysłu i się rozluz
nić.
 Nie dam rady  szepczę w stronę materaca, szarpiąc kajdankami.
To za dużo i nieoczekiwane. A może nie? Znam go, wiem, że może
być dziki podczas seksu i uwielbiam to, ale potrafi być także
romantyczny, łagodny i czuły. Czy weszliśmy na następny poziom?
 Uda ci się, Avo. Pamiętaj, z kim jesteś.  Napiera na mnie z
potężną siłą. Tracę oddech i zaczynam krzyczeć. Po chwili chrypnę
od wrzasków. Jesse powoli wysuwa się ze mnie.  Avo, co mówiłem?
 pyta, ponownie wsuwając się we mnie. Brak mi powietrza w
płucach, a przez jego głębokie natarcia, nie mogę się skupić. Nie
jestem w stanie logicznie myśleć, nie mówiąc o mówieniu. Jesse
powtarza niesamowity ruch.  Odpowiedz!  wrzeszczy i po raz ko-
lejny klepie mnie po pośladku.
 Krzyczeć! Powiedziałeś, że będę krzyczeć!  czuję ścisk w
gardle, wypowiadając te słowa, ponieważ ponownie napiera na mnie.
 Krzyczysz?
 Tak!
Mruczy z zadowoleniem i napiera na mnie raz po raz,
doprowadzając do nieziemskiej rozkoszy.
 Dobrze ci, kochanie?  O Boże, jak dobrze! Mocne klapsy i
poruszający się wewnątrz mnie penis pokazują mi całkowicie nowy
poziom przyjemności.  Gdzie mieszkasz, Avo?  krzyczy w trakcie
kolejnej, szaleńczej szarży.
Mam ochotę płakać. Płakać z zaskoczenia, płakać z bólu, płakać z
rozkoszy... płakać ze wszechogarniającej przyjemności. Mój mózg
przestał działać, a ciało zastanawia się, co u diabła się dzieje. Nie
potrafię jasno myśleć. To dzikie, intensywne i cholernie niezwykłe
doświadczenie, ale napływają do mnie również nieproszone myśli. Z
iloma kobietami tak się kochał? Ile kobiet miało przyjemność poznać
karne zerżnięcie? Niedobrze mi.
 Avo, gdzie do cholery mieszkasz?  Podkreśla każde słowo.
Ogarnia mnie otępienie spowodowane absolutną, intensywną i
nieprawdopodobną rozkoszą.  Nie każ mi pytać jeszcze raz!
 Tutaj!  krzyczę.  Mieszkam tutaj!
 Do cholery, masz rację.  Gładzi mój policzek dłonią, a po
chwili ściska moje biodra i przyciąga do siebie, żeby ponownie wejść.
Iskry zaczynają syczeć w mojej cipce, a ogarniające mnie podniecenie
sprawia, że eksploduję głośno. Krzyczę z rozkosznej rozpaczy.
Dzisiaj jest naprawdę ostro. Jutro nie będę w stanie chodzić. Czy to
część planu, żeby zatrzymać mnie w domu? Jeśli tak, to z pewnością
zadziała.
Po raz kolejny czuję na tyłku jego dłoń. Mocny klaps powoduje
najpotężniejszy i najbardziej rozdzierający orgazm, jakiego
kiedykolwiek doświadczyłam. Krzyczę... niezwykle głośno. Po
pokoju roznosi się echo, a ja mam obolałe gardło od pełnego
zadowolenia i emocji krzyku.
 Cholera!  wrzeszczy Jesse. Czuję, że jest naprężony i
rytmicznie porusza biodrami. Oboje jęczymy z przyjemności. Cała się
trzęsę. Są to niekontrolowane, intensywne dreszcze. Gdy Jeese
uwalnia jeden z moich nadgarstków, przenoszę rękę nad głowę, a mój
mężczyzna opada na mnie. Nie wychodzi ze mnie i nie ustaje w
ruchach, dając mi przyjemność. Jestem zaskoczona sobą i moim
odkryciem. Jestem nieprzyzwoitą, perwersyjną kokietką! Obezwład-
niające połączenie przyjemności i bólu wyczerpało mnie i mimo
początkowym zastrzeżeń, jestem szczęśliwa, że tego doświadczyłam.
To udowodniło poza wszelkie wątpliwości, że nigdy nie mogłabym
mu odmówić.
Jesse kładzie swoje ramiona na moich i zasypuje moją szyję
delikatnymi pocałunkami, jęcząc i leniwie pracując biodrami.
 Jesteśmy pogodzeni?  szepcze do mojego ucha, podgryzając je.
Jego delikatny, aksamitny głos w niczym nie przypomina brutalnego,
seksownego Lorda, z którym przed chwilą miałam do czynienia.
 Skąd ten pomysł?  pytam, nie mogąc się otrząsnąć. Poznałam
wiele jego seksualnych umiejętności, ale ta poraziła mnie kompletnie.
 Powiedz, że się pogodziliśmy.  Zębami ciągnie płatek mojego
ucha.
 Pogodziliśmy się  wzdycham.  Powiedz, skąd taki pomysł.
Podnosi rękę i uwalnia mój drugi nadgarstek z kajdanków. Ich
brak powoduje ulgę. Jesse puszcza mnie z uścisku i obraca na drugą
stronę, trzymając nadgarstki po obu stronach mojej głowy. Patrzę na
niego, czekając na odpowiedz
, lecz nie wiem, czy się doczekam.
Powinnam milczeć? Wreszcie Jesse się odzywa.
 Lubię słyszeć twój krzyk  uśmiecha się.  I lubię wiedzieć, że
tylko ja doprowadzam cię do niego.
Misja zakończona.
 Gardło mnie boli.  Robię kapryśną minkę, na co Jesse całuje
mnie w usta.
 Jesteś głodna?
 Nie.  Nie jestem głodna i nie mam zamiaru wstawać z łóżka.
Nawet nie ma ósmej.
 Przyniosę wodę i potem możemy się poprzytulać. Umowa stoi?
 pyta, muskając mnie nosem.
 Stoi.
Delikatnie mnie całuje i wychodzi, a ja wsuwam się do łóżka.
Kładę się na brzuchu i rozkoszuję zapachem, który pozostawił na
prześcieradle. Jestem wycieńczona, a tyłek nadal mnie boli. Gdybym
nie była tak zaspokojona, wkurzyłabym się, że przejął kontrolę. Nie
wie, że pokrzyżował moje plany na wieczór, jednak jestem zbyt
zmęczona, żeby wdrożyć w życie moje zerżnięcie prawdy.
Przewracam się na plecy i wpatruję w sufit. Walczę z niechcianymi
myślami, które szaleją w mojej głowie. Ile kobiet? Twierdziłam, że
nie chcę tego wiedzieć, ale niedorzeczna ciekawość bierze górę.
Gdybym nie była wykończona, mogłabym nad tym się zastanowić,
ale jestem, więc zamykam oczy i cicho dziękuję Jessemu za
pozbawienie mnie wszelkiej energii.
 Kochanie, czy zerżnąłem cię do nieprzytomności?  A
óżko się
porusza i czuję, jak ciepłe ciało przytula się do mnie. Odwracam się
do niego.  Truskawkę?  Ociera zimny owoc o moją dolną wargę.
Otwieram usta.  Dobre?
 Pyszne  mówię, gryząc wyborną, dojrzałą truskawkę. Mam na
nie wielką ochotę. Zaczyna przygryzać wargę i rozglądać się po
pokoju. O czym myśli?
 Kiedy powiedziałaś, że tu nie mieszkasz, nie mówiłaś serio,
prawda?
Przestaję gryz
ć owoc i spoglądam na zaniepokojoną twarz Jessego.
Na jego czole powoli pojawia się zmarszczka.
 Chcesz, żebym z tobą zamieszkała, ale mi nie powiesz, ile masz
lat?  Unoszę brwi. Musi dostrzec niedorzeczność swojego
zachowania. Jest jeszcze wiele innych kwestii, które usiłuję
bezskutecznie ignorować, więc na razie skupiam się na tym małym
szczególe.
 A co to za różnica, ile mam lat?  pyta, wkładając truskawkę w
usta.
Kręcę głową, patrząc, jak przeżuwa owoc.
 No dobra.  Z trudem przełykam ślinę.  Co mam powiedzieć
rodzicom, kiedy spytają mnie, czym się zajmujesz?
Trybiki w głowie Jessego zaczynają działać. Wzrusza ramionami i
wsuwa kolejną truskawkę w moje usta.
 Powiedz im, że mam hotel.
Jem truskawkę, ale nie przestaję mówić. Nie poddam się tak łatwo.
 Co, jeśli będą chcieli zobaczyć hotel?  mówię, gryząc owoc.
 Mogą go zobaczyć  uśmiecha się.  Sama myślałaś, że to hotel.
Spoglądam na niego z niezadowoloną miną.
 Twoi pracownicy nie odstępowali mnie na krok. Poza tym
zamknąłeś mnie w swoim biurze, żeby nikt nie mógł ze mną
porozmawiać. To samo zrobisz z moimi rodzicami?
 Oprowadzę ich, jak będzie mały ruch  odpowiada szybko. Czy
wcześniej to przemyślał? Nie wierzę, że rozmawiam z nim o
potencjalnym spotkaniu z rodzicami.
 Co, jeśli będą chcieli przenocować w hotelu?  Nie ustaję w
pytaniach.  Mieszkają w Newquay, więc na pewno zatrzymają się w
hotelu.
Jesse zaczyna się śmiać.
 Mam ich przenocować we wspólnym pokoju?
Dz
gam go w brzuch, co jedynie wzmaga jego rozbawienie.
 Cieszę się, że cię to bawi.  Sięgam po truskawkę, którą zjadam.
Przestaje się śmiać i spogląda na mnie poważnie.
 Avo, wygląda na to, że szukasz wymówki, aby się wykręcić. 
Przesuwa palcem po mojej dolnej wardze.  Jeśli twoi rodzice
zapytają, ile mam lat, podam im taki wiek, jaki będziesz chciała. Jeśli
przyjadą do Londynu, zatrzymają się tutaj. Mam wiele pokojów
gościnnych, wszystkie z łazienkami. Przestać z tym wałczyć. Coś
jeszcze?  Wyczekująco unosi brew.
 Czy masz zamiar grozić moim rodzicom?
 Jeśli mi się narażą  odpowiada poważnie.
Natychmiast słabnę. Muszę uniknąć spotkania z rodzicami,
najdłużej jak się da, a może nawet nigdy do niego nie dopuścić.
 Dlaczego policja była w Rezydencji?  bombarduję go kolejnym
pytaniem.
Wznosi oczy.
 Powiedziałem ci, że jakiś idiota pogrywa w głupie gierki.
 Jakie głupie gierki?
 Avo, nie musisz się tym przejmować. Koniec tematu.  Podaje
mi kolejną truskawkę, którą niechętnie przyjmuję. Stara się
powstrzymać mnie od zadawania niewygodnych pytań, wpychając
jedzenie do ust.
 A jak wygląda sprawa z tajemniczą kobietą?
 Nadal jest tajemnicą  odpowiada szybko i krótko.
 Czyli rozmawiałeś z Clivem?
 Nie, Avo, nie miałem czasu.  Jest zirytowany. Rozmawiał z
Clive em i kazał mu siedzieć cicho. Muszę to sprytnie rozegrać.
Patrzę na niego pochmurnie, ale Jesse nie przestaje mówić.  Kiedy
mogę zabrać cię na zakupy?
Co?
Musiał zauważyć moją zaniepokojoną minę, ponieważ łagodzi
spojrzenie.
 Jestem ci winien sukienkę, a ponieważ zbliża się przyjęcie w
Rezydencji, pomyślałem, że moglibyśmy upiec dwie pieczenie na
jednym ruszcie.
 Mam wiele sukienek  mruczę. Zakupy z Jessem znajdują się na
samej górze listy rzeczy, których chcę uniknąć. Wyjdę ze sklepu
okutana niczym Eskimos.
 Masz zamiar przeciwstawiać się dzisiaj każdej mojej propozycji?
 Mruży zielone oczy, na co odpowiadam grymasem niezadowolenia.
Lecz dziś jestem zbyt zmęczona na kłótnie. Wtulam się w Jessego.
Może i jest aroganckim dupkiem, ale kocham go bezgranicznie i nic
nie mogę na to poradzić.
Rozdział 10
Budzę się wtulona w Jessego. Słońce jeszcze nie wzeszło, co
oznacza, że jest bardzo wcześnie, a ponieważ Jesse nadal śpi,
zdecydowanie musi być przed piątą. Natychmiast się rozbudzam i
zaczynam ostrożnie wysuwać się z jego objęć. Nie jest to łatwe,
ponieważ Jesse podczas snu trzyma mnie równie mocno jak za dnia.
Ostrożnie odsuwam się od niego, zatrzymując się za każdym
razem, gdy poruszy się lub westchnie przez sen. Przesuwam się na
skraj łóżka, a gdy wreszcie jestem wolna, głęboko oddycham i
rozluz
niam mięśnie. Spoglądam na mojego przystojnego mężczyznę z
dwudniowym zarostem. Najchętniej wskoczyłam z powrotem do
łóżka, lecz opieram się pokusie. Mój plan wymaga, żeby był w łóżku
sam. Bezszelestnie idę po torbę i szukam w niej telefonu. Jest już
piąta. Cholera! No dobrze, muszę się pospieszyć, bo inaczej Jesse się
obudzi i będzie mi kazał biegać kilometry po Londynie. Poruszam się
ostrożnie niczym nagi włamywacz. Z drewnianej skrzyni wyciągam
moje skarby. Zaciskam zęby, gdy papierowa torebka szeleści, a Jesse
przewraca się na bok.
Pozostaję nieruchoma niczym posąg, dopóki nie jestem pewna, że
śpi, a następnie podchodzę do łóżka, stąpając cicho po dywanie.
Delikatnie chwytam jego nadgarstek i podnoszę do drewnianego
wezgłowia. Nie jest to łatwe, ponieważ ręka Jessego jest ciężka. Na
szczęście udaje mi się i zakładam kajdanki na nadgarstek, a następnie
zamykam je wokół drewnianych kolumn wezgłowia łóżka. Odchodzę
na krok i z zadowoleniem podziwiam rezultat swojej pracy. Nawet
jeśli Jesse się obudzi, nigdzie się stąd nie ruszy. Biorę drugi zestaw
kajdanek i idę na drugą stronę łóżka. Muszę uklęknąć, żeby dosięgnąć
jego ręki, ale już się tak nie martwię, że go zbudzę. Przynajmniej
jedna ręka jest unieruchomiona, chociaż wolałabym, żeby nie mógł
mnie dotknąć żadną z nich.
Ostrożnie podnoszę dłoń i zakładam Jessemu drugie kajdanki
dookoła nadgarstka pokiereszowanej ręki. Wygląda lepiej, ale wiem,
że nagły ruch może być bolesny.
Jestem z siebie dumna. Poszło łatwej, niż sądziłam, a Jesse nadal
śpi jak zabity. Tańczę z radości, gdy podchodzę z powrotem do torby
i kończę przygotowania. Następnie wkładam olśniewającą czarną
bieliznę, którą kupiłam podczas wczorajszych spontanicznych
zakupów.
Jestem przekonana, że się niez
le wkurzy. Wracam do mojego
nagiego, unieruchomionego boga i siadam na niego okrakiem. Wierci
się, a ja uśmiecham się, kiedy czuję, że zaczyna twardnieć. Siedzę
cierpliwie i czekam. Po chwili jego piękne rzęsy zaczynają trzepotać,
a powieki drgać. Otwiera oczy i od razu spogląda na mnie. Czuję, że
ma poranną erekcję.
 Cześć, kochanie  mówi zachrypniętym głosem, mrużąc oczy.
Przebiegam wzrokiem po jego torsie i napiętych mięśniach.
 Cześć  uśmiecham się radośnie i uważnie go obserwuję. Jesse
po chwili się rozbudza i zaczyna poruszać rękami, szczękając
metalem o drewniane wezgłowie. Nagłe szarpnięcie nadgarstkami
powoduje zdziwienie w jego oczach. Wstrzymuję oddech, obserwując
jego śpiącą twarz. Jesse marszczy się gniewnie i spogląda nad swoją
głowę. Jeszcze raz szarpie rękami.
 Co do cholery?  pyta zachrypniętym głosem i pa trzy na mnie.
W szeroko otwartych oczach widoczne jest zaskoczenie.  Avo,
dlaczego do cholery jestem przykuty do łóżka?
Zwalczam uśmiech, który pojawił się na mojej twarzy.
 Przedstawiam ci nowy rodzaj zerżnięcia w naszym związku 
odpowiadam rzeczowo.
 Nie wyrażaj się!  Szarpie nadgarstkami i spogląda na uwięzione
ręce. Gdy wraca wzrokiem do mnie, widzę, że go wreszcie oświeciło.
 To nie są moje kajdanki  mówi nieufnie.
 Zgadza się i z pewnością zauważyłeś dwie pary kajdanek.  Nie
wierzę, z jakim spokojem to mówię. Oberwie mi się za to.  Jak
mówiłam, wymyśliłam nowy rodzaj zerżnięcia i wiesz co?  pytam z
podekscytowaniem w głosie.
Tym razem nie patrzy pogardliwie, lecz nerwowo unosi brew.
 Co?
Och, mogłabym się do niego przytulić.
 Wymyśliłam je z myślą o tobie  mówię kusząco i widzę, że
Jesse zaczyna szybciej oddychać i napinać mięśnie.  Kocham cię.
 Cholerne pieprzenie  warczy.
Kładę ręce na jego torsie i pochylam się przy jego twarzy.
Obserwuje mnie uważnie, a w jego oczach lśni oczekiwanie.
 Ile masz lat?  szepczę, muskając swoimi wargami o jego.
Unosi głowę i stara się zbliżyć, lecz odsuwam się. Z nie-
zadowoleniem kładzie głowę na łóżku.
 Trzydzieści trzy  mówi, ciężko oddychając. Gdy ponownie się
pochylam, jęczy z desperacji. Przyciskam usta do jego szyi i całując
go, wędruję do ucha.
 Powiedz prawdę  szepcę, a następnie przygryzam lekko jego
ucho, na co Jesse wydyma policzki.
 Cholera! Nie powiem ci, ile mam lat.
Siadam na jego klatce piersiowej i kręcę głową.
 Dlaczego?
Jego usta przypominają teraz prostą, zirytowaną linię.
 Zdejmij kajdanki. Chcę cię dotknąć.
Ach, tak!
 Nie  odpowiadam. Pochylam się i dotykam go. Pieszczoty
działają również na mnie, lecz muszę zachować kontrolę.
 Cholera!  Szarpie rękami i nogami, przez co lecę do przodu. 
Zdejmij te pieprzone kajdanki!
Odzyskuję równowagę.
 Nie!
 Na miłość boską!  wrzeszczy.  Nie pogrywaj ze mną!
O tak, jest wściekły.
 Nie sądzę, żebyś w tej sytuacji mógł mówić mi, co mam robić 
przypominam spokojnie. Przestaje się ruszać, lecz ciężko oddycha. 
Przestań zachowywać się nieracjonalnie i odpowiedz na moje pytanie.
Mruży oczy.
 Nie!
Co za uparty osioł.
 Dobrze  odpowiadam spokojnie. Nachylam się i obejmuję
dłońmi jego twarz. Spogląda na mnie w oczekiwaniu na kolejny ruch.
Przysuwam do niego wargi i jęczę, gdy rozsuwa usta. Jego język
natychmiast wyskakuje w poszukiwaniu mojego. Lecz gdy odsuwam
się, sfrustrowany Jesse warczy ze złości. Przesuwam się na jego
kolano i powoli zaczynam lizać jego penis.
 Cholera  rozpaczliwie jęczy.  Ava!
Uśmiecham się, siadając na piętach pomiędzy jego kolanami i po
chwili pokazuję mu swoją broń masowego rażenia. Unosi głowę, a
jego oczy niemal wyskakują z oczodołów, gdy uświadamia sobie, co
trzymam w ręce.
 O, nie! Avo, przysięgam na Boga!  Opada na łóżko.  Nie
możesz mi tego zrobić. Jasna cholera!
Uśmiecham się i włączam ozdobiony diamentami wibrator, który
tak bardzo nie spodobał się Jessemu podczas zakupów w Camden.
Zaczyna jęczeć i wiercić się. To go dobije.
 Wow!  komentuję, włączając wibrator na pełną moc.  To
naprawdę potężne urządzenie  mówię z rozmarzeniem.
Jesse zamyka oczy i zaciska szczękę.
 Avo, zdejmuj te pieprzone kajdanki!  mówi przez zęby.
Nie mogłam liczyć na lepszą reakcję. Wyciągnę z niego, ile ma lat,
choćbym miała go więzić cały ranek. W zasadzie mam nadzieję, że
wytrzyma trochę, bo zaczyna mi się podobać ta zabawa. Kiedy
wyłączam wibrator i odkładam go na łóżko, Jesse powoli otwiera
oczy. Czekam, aż spojrzy na mnie.
 Powiesz mi, ile masz lat?  pytam zupełnie spokojna.
 Nie.
 Dlaczego jesteś upartym osłem?
 Chyba upartym bogiem?  pyta z uśmieszkiem.
Za chwilę nie będzie tak zadowolony. Podnoszę się na kolana i nie
spuszczając z niego wzroku, wsuwam kciuki za swoje koronkowe
majtki.
 Dzisiaj jesteś osłem.  Gdy powoli zsuwam bieliznę z uda do
kolan, w oczach Jessego rozbłyska pożądanie. Widzę, że jego penis
nabrzmiewa.
 Nie chciałbyś mi pomóc?  Mój głos jest aksamitny i
uwodzicielski. Po chwili niespiesznie liżę palce i wsuwam je
pomiędzy uda. Wydyma usta, obserwując, jak moja ręka znika
pomiędzy udami.
 Avo, zdejmij kajdanki, żebym mógł cię zerżnąć, aż zobaczysz
gwiazdy.  Mówi spokojnie, lecz wiem, że to pozory. Zaczynam
bawić się łechtaczką. Co prawda to nie to samo co Jesse, ale i tak jest
przyjemnie.
 Mów.
 Nie.  Kładzie głowę na łóżku.  Zdejmij kajdanki.
Krechę głową na jego upór i kładę ręce na jego biodrach.
Gwiazdy? To on je zobaczy. Przyciskam usta do jego podbrzusza,
zaraz obok blizny, i powoli go liżę. Po chwili przesuwam się wzdłuż
ciała Jessego, zrzucając po drodze majtki. Spoglądam na niego z góry,
lecz nie chce otworzyć oczu, więc całuję go w kącik ust. Zadziałało.
Instynktownie obraca głowę i otwiera usta, chwytając moje wargi.
Przyciskam swoje ciało do jego pachwiny; jestem wilgotna, więc bez
trudu przesuwam się do góry i w dół.
 Jezu! Avo, proszę.
 Powiedz.  Przygryzam jego dolną wargę i ciągnę ją, ale kiedy
delikatnie kręci głową, puszczam go.  No dobrze, zróbmy to po
twojemu.  Podnoszę się i siadam pomiędzy jego udami, po czym
sięgam po moją broń masowego rażenia.
 Odłóż to.  Jego głos jest pełen przestrogi, lecz go ignoruję. Bez
słowa włączam wibrator.  Avo, przysięgam na Boga!  Znów jest
wściekły. Wpatruję się w Jessego i powoli przesuwam wibrator do
złączenia ud.  Nie!  zrozpaczony szarpie głową. Nie mogę
uwierzyć, że sam skazuje się na takie męki. W każdej chwili może to
przerwać. Cholera, jak na mnie spojrzał. Szybko zmieniam położenia
wibratora: wyciągam go i powoli przesuwam po naprężonym penisie.
Jesee natychmiast zaczyna się szarpać, aż łóżko drży.
 Cholera, Avo! Cholera, cholera, cholera!  krzyczy, lecz nadal
nie otwiera oczu. Co prawda nie mogę go zmusić, żeby na mnie
spojrzał, lecz na pewno mnie usłyszy. Z powrotem przesuwam
wibrator do siebie i dotykam nim łechtaczki.
Jasna cholera!
Głęboko oddycham. Zaczynają mi drżeć kolana, gdy potężna moc
rozchodzi się po moim wnętrzu.
 Oooooooooo Boooooooże!  jęczę i po chwili zwiększam
nacisk. Cudowne uczucie.
Jesse otwiera oczy. Ciężko oddycha, a czoło ma zlane potem. Na
jego twarzy rysuje się czysta męczarnia. Niemal czuję się winna.
 Avo, cała przyjemność, której doświadczasz, pochodzi ode
mnie.
 Nie dzisiaj  mówię, zamykając oczy z przyjemności.
 Avo!  warczy, szczękając kajdankami o wezgłowie.  Cholera!
Avo, przesadzasz!
Nie otwieram oczu.
 Hm  nucę, drżąc lekko, gdy wibracje ogarniają moją
łechtaczkę.
 Mam trzydzieści siedem lat! Na miłość boską, mam trzydzieści
siedem lat!
Z niedowierzaniem otwieram oczy, a szczęka niemal mi opada na
łóżko. Mimowolnie puszczam wibrator. Powiedział mi?! Cholera, to
zadziałało! Mam ochotę tańczyć na łóżku i wychwalać niebiosa.
Dlaczego wcześniej o tym nie pomyślałam? Nie zamierzam łudzić
się, że uda mi się jeszcze raz ten numer. Pewnie Jesse do końca życia
będzie spał z jednym okiem otwartym, więc może powinnam
wykorzystać jego słabość i wyciągnąć z niego więcej informacji? Na
przykład skąd ma bliznę, ile miał kobiet i co u diabła policja robiła w
Rezydencji. Ach, i kim jest tajemnicza kobieta i Sarah...
Jesse wpatruje się we mnie i nagle radość zwycięstwa zmienia się
w panikę.
 Zdejmij... te... pieprzone., kajdanki.  Akcentuje każde słowo,
sycząc powoli.
O cholera. Dokładnie planując zerżnięcie o prawdę, nie
pomyślałam ani przez sekundę o jego konsekwencjach. Jesse kipi ze
złości, a ja muszę go uwolnić. Co ze mną zrobi? W myślach
rozważam możliwe scenariusze, ale nie zabiera mi to wiele czasu,
ponieważ są tylko dwie opcje: uwolnić go i poddać się karze lub na
zawsze zostawić go przykutego do łóżka. Uważnie obserwuję jego
pociemniałe, wściekłe oczy. Co mam zrobić? Kładę dłonie na jego
potężnych udach i powolutku przesuwam ciało, aż moja twarz znaj-
duje się nad jego. Muszę złagodzić atmosferę. Gładzę jego włosy i
całuję go w usta.
 Nadal cię kocham  szepczę, całując go namiętnie. Może
potrzebuje tych słów? Jedenaście lat to żadna różnica. Nie ma dla
mnie żadnego znaczenia, a Jesse nadal jest moim seksownym bogiem.
 Dobrze, a teraz zdejmij kajdanki.
Całuję jego szyję i muskam ją nosem.
 Jesteś na mnie zły?
 Cholernie zły, Avo!
Siadam i spoglądam na niego. Naprawdę jest cholernie zły, a mnie
ogarnia niepokój. Posyłam mu najbardziej promienny uśmiech, na
jaki mnie stać.
 Nie możesz być cholernie zakochany?
 To też. Zdejmuj kajdanki.  Patrzy na mnie niecierpliwie.
Zmieniam pozycję, aby rozluz
nić mięśnie i po chwili czuję, jak
jego penis próbuje wsunąć się we mnie.
 Cholera, Avo! Zdejmuj te pieprzone kajdanki!  zachowuje się
niczym opętany, a ja już wiem, że... nie zdejmę kajdanków. Schodzę
z łóżka i stając obok, patrzę na szalejącego Jessego.
 Co zrobisz?  pytam nerwowo.
 Zdejmuj je.  Wygląda, jakby miał mordercze zamiary.
 Dopiero jak mi powiesz, co zrobisz.
Ciężko oddycha.
 Zamierzam zerżnąć cię, dopóki nie zaczniesz mnie prosić,
żebym przestał, a potem przebiegniesz dystans pół maratonu...
ponad dwadzieścia kilometrów.  Unosi głowę i rzuca mi złowieszcze
spojrzenie.  I nie ma mowy o przerwie na masaż mięśni czy kawę!
Co?! Na zerżnięcie mogę się zgodzić, ale nie mam zamiaru
nigdzie biegać, no chyba że do pracy. Wystarczy że wczoraj
przebiegłam około piętnastu kilometrów. W ten sposób Jesse chce
odzyskać kontrolę: zmusić mnie, żebym zrobiła coś, czego naprawdę
nie chcę. A ja zdecydowanie nie mam ochoty przebiec ponad
dwudziestu kilometrów.
 Nie chcę biegać  oznajmiam spokojnie.  Nie zmusisz mnie.
Unosi brwi.
 Avo, musisz przypomnieć sobie, kto rządzi w tym związku.
Cofam się z odrazą, a po chwili spoglądam na unieruchomione
nadgarstki Jessego.
 Słucham?! Kto rządzi?  spoglądam na niego. Mój sarkazm
jedynie doprowadza Jessego do większej furii, choć wydawało mi się
to niemożliwe.
 Avo, ostrzegam cię!
 Nie wierzę, że jesteś aż tak przewrażliwiony na tym punkcie. Jak
ty mnie zakułeś w kajdanki, to było w porządku!
 Mówię ci, że przez cały czas miałem władzę!
To niedorzeczne!
 Masz świra na punkcie kontroli!  krzyczę w jego stronę.  Idę
wzięć prysznic.  Wychodzę, tupiąc.
 Mam świra na punkcie kontroli, tylko kiedy jestem z tobą! 
krzyczy za mną.  Avo!
Zatrzaskuję drzwi do łazienki i zdejmuję stanik. Co za arogancki,
ogarnięty chęcią kontroli dupek! Moja radość z sukcesu została
skutecznie zepsuta. Wskakuję pod prysznic. Słyszę, jak raz co raz
wykrzykuje moje imię.
Gdybym nie była tak wkurzona, roześmiałabym się. Jesse
naprawdę nie znosi, kiedy nie może mnie dotknąć i zdecydowanie nie
lubi rezygnować z kontroli.
Biorę prysznic i niespiesznie szczotkuję zęby. Jest dosyć wcześnie.
Mam dużo czasu. Kiedy wracam do sypialni, Jesse nieco się uspokoił,
lecz nadal widzę w jego oczach ślady złości.
 Kochanie, proszę, chodz
i uwolnij mnie.
Nagła zmiana nastroju wzbudza we mnie podejrzenia. Znam jego
numery i nie mam zamiaru się na nie nabrać. Jak tylko go uwolnię,
rzuci się na mnie niczym lew, a potem każe włożyć strój sportowy i
zaciągnie na ulice Londynu. Nie zaprzeczam, że miło by było poczuć
go na sobie, ale nie mam zamiaru torturować się bieganiem. Niestety
jedno idzie w parze z drugim.
Siadam przed olbrzymim lustrem i zaczynam suszyć włosy, od
czasu do czasu spoglądając w kierunku Jessego. Wiem, że mnie
obserwuje, lecz za każdym razem, gdy go na tym przyłapię, odwraca
głowę niczym obrażony chłopiec.
Nakładam makijaż i smaruję się masłem kakaowym. Kiedy
wkładam kremową, koronkową bieliznę, którą Jesse mi kupił, słyszę,
jak jęczy. Z zadowoleniem uśmiecham się do siebie, zwłaszcza że nie
wiem, jak długo będę miała nad nim kontrolę. Wkładam białą bluzkę,
czarne rurki i czarne szpilki. Jestem gotowa. Przechodząc obok
zakutego w kajdanki Jessego, pochylam się i składam długi pocałunek
na jego ustach. Nie wiem, dlaczego to robię. Moja odwaga jest godna
pochwały.
Jesse wzdycha i podnosi kolana, tak że podeszwy jego stóp
dotykają powierzchni łóżka. Pochylam się i obejmuję dłonią jego
naprężony penis.
Jego ciałem wstrząsa dreszcz.
 Avo, cholernie cię kocham, ale jeśli nie zdejmiesz ze mnie
kajdanków, uduszę cię gołymi rękami.  W jego głosie słyszę
przyjemność zmieszaną z bólem. Uśmiecham się i całuję go
delikatnie w usta, a po chwili przesuwam wargami po umięśnionym
torsie i penisie. Na jego koniuszku robię kółko językiem i wkładam
go głęboko do ust.  Avo, proszę!  jęczy.
Po chwili podchodzę do komody i wyjmuję z niej klucz do
kajdanków. Gdy znów podchodzę do Jessego, z ulgą oddycha. Nie
wiem dlaczego, ale nie uwalniam go całkowicie. Jedynie zdejmuję
kajdanki z poranionej ręki, która opada na łóżko. Mam wyrzuty
sumienia, gdy ostrożnie napina dłoń i próbuje ją rozruszać.
Podchodzę do komody i kładę na niej klucz.
 Co robisz?  pyta z niezadowoleniem.
 Masz telefon?
 Dlaczego pytasz?
Widzę, że jest zdezorientowany.
 Będzie ci potrzebny. Gdzie jest?
 W marynarce. Avo, po prostu daj mi klucz.  Ponownie traci
cierpliwość.
Rozglądam się po pokoju i dostrzegam leżącą na podłodze
marynarkę, którą najpewniej rzucił wczoraj, zanim naszedł mnie w
łazience. W wewnętrznej kieszeni znajduję telefon i kładę go na
stoliku nocnym, niewiele poza zasięgiem ręki. Nie chcę, żeby
zadzwonił po pomoc, jak będę w Lusso. Chwytam torbę i szybkim
krokiem wychodzę z sypialni, zostawiając nabuzowanego Jessego.
Niez
le mi się za to oberwie, ale przynajmniej ma wolną jedną rękę.
Mimo że jest pokiereszowana, powinien zdołać się uwolnić... jeżeli
nie będzie jej nadwyrężał.
Rozdział 11
Witaj, kwiatuszku.  Kiedy siadam przy swoim komputerze,
Patrick podchodzi do mnie.  Jakaś dziś rześka. I jak wcześnie
przyszłaś.  Siada na moim biurku i prycha z niezadowoleniem, gdy
biurko jak zawsze skrzypi w proteście.  Co mi ciekawego powiesz?
 Nie za wiele.  Włączam komputer.  W południe mam
spotkanie z panem Van Der Hausem w sprawie projektów.
 To dobrze. A ci panem Wardem? Odzywał się?
Czuję, że zalewa mnie fala gorąca.
 Yy, nie. Nie jestem pewna, kiedy wraca z delegacji 
odpowiadam, modląc się, żeby Patrick nie drążył tematu.
 To już prawie dwa tygodnie, prawda? Zastanawiam się, co go tak
długo zatrzymało  stwierdza. Podejrzewam, że mój szef marszczy
czoło, ale nie jestem w stanie spojrzeć na niego, żeby to potwierdzić.
Kaszlę.
 Naprawdę nie mam pojęcia.
Patrick wstaje z mojego biurka, które przeciągle skrzypi.
 A tak przy okazji nasza Sally z
le się czuje. Dziś nie będzie jej w
pracy  mówi, wracając do swojego biura.
Sally jest chora? To do niej niepodobne. Ach! Wczoraj miała
drugą randkę. Albo wszystko poszło tak dobrze, że wzięła wolne,
żeby spędzić dzień w łóżku z panem Tajemniczym, albo tak z
le, że
chce rozpaczać przez cały dzień z chusteczką w ręku. Zawstydzona
podejrzewam to drugie. Biedna Sal. Głęboko oddycham i odchylam
się na krześle, ale po chwili niemal na nim podskakuję, kiedy z mojej
torby rozbrzmiewa Angel. O mój Boże. Najwyraz
niej Jesse się
uwolnił. Nie mam zamiaru odbierać. Po chwili telefon cichnie, lecz
natychmiast zaczyna ponownie dzwonić. Tym razem słyszę normalny
dzwonek. Wyjmuję komórkę z torby i odbieram telefon od pani
Quinn.
 Dzień dobry, pani Quinn  radośnie ją witam,
 Cześć, Avo. Proszę, mówi do mnie Ruth. Chciałam tylko
sprawdzić, jak idzie praca.
 Przygotowałam cennik swoich usług i opracowałam kilka
szkiców, które ci wyślę.
 Cudownie.  Jest niezmiernie entuzjastyczna.  Nie mogę się
doczekać, kiedy je zobaczę. Jaki będzie następny etap pracy?
 Jeśli zaakceptujesz mój cennik i szkice, wtedy zaczniemy
pracować nad dokładniejszymi projektami.
 Doskonale, nie mogę się doczekać!
Uśmiecham się. Jej radość jest oczywista.
 W takim razie dzisiaj prześlę ci cennik i szkice. Cześć, Ruth.
 Dzięki, Avo.  Rozłączam się i natychmiast zabieram się do
skanowania szkiców. Uwielbiam pracę z ludz
mi, którzy, podobnie jak
ja, z pasją podchodzą do swoich domów.
Wybija dziesiąta; od trzech godzin jestem w pracy i zdołałam je
spędzić bardzo efektywnie. Obracam się na krześle i wstaję, żeby
zrobić sobie kawę. Niemal dostaję zawału, gdy wpadam na mojego
aroganckiego boga, który spogląda na mnie z uniesionymi,
przebiegłymi brwiami. Na przystojnej twarzy gości typowy
szelmowski uśmiech. Natychmiast robę się czujna. Jesse wygląda
bosko w szarym garniturze i błękitnej, lekko rozpiętej koszuli. Ma
dwudniowy zarost. Moje oczy są zachwycone, lecz umysł dręczony
niepewnością.
 Cudownie cię widzieć, Avo  mówi bez zająknięcia i podaje mi
rękę. Unoszący się rękaw koszuli odkrywa złotego rolexa.
Cholera! Nieruchomieję, kiedy moim oczom ukazują się czerwone
ślady na nadgarstku. Założył zegarek, żeby je ukryć. Zdaję sobie
sprawę, że to jego chora ręka. Spoglądam na niego zaskoczona, a
Jesse kiwa głową, potwierdzając moje domysły. W myślach
zaczynam robić sobie wyrzuty. Zraniłam go i czuję się okropnie. Nic
dziwnego, że był tak wściekły. Kładę dłoń na jego ręce, ale jej nie
ściskam. Nie chcę go więcej krzywdzić.
 Przykro mi  szepczę pełna wyrzutów sumienia. Przez moją
niedorzeczną ciekawość zraniłam go. Dostanie mi się za to.
 Wiem  odpowiada chłodno.
 Ach! Pan Ward  słyszę radosny głos Patricka. Kiedy podchodzi
do mojego biurka, puszczam rękę Jessego.  Jak dobrze pana widzieć.
Właśnie pytałem Avę, czy miała od pana jakieś wiadomości.
 Panie Peterson, co u pana słychać?  Jesse posyła mu swój
promienny, zwykle kierowany do kobiet, uśmiech,
 Bardzo dobrze, a jak panu minął wyjazd?  pyta Patrick.
Jesse przez chwilę spogląda na mnie, a potem wraca do Patricka.
 Zabezpieczyłem swoje aktywa  odpowiada spokojnie. 
Otrzymał pan zaliczkę, którą wpłaciłem?
Twarz Patricka natychmiast się rozjaśnia.
 Tak, oczywiście. Dziękuję.  Patrick nie informuje pana Warda,
że kwota jest zdecydowanie za wysoka, jak na początkową wpłatę z
góry.
 Cieszę się. Jak mówiłem wcześniej, chciałbym ruszyć z pracami.
Przez mój nieoczekiwany wyjazd mamy trochę zaległości.
 Oczywiście, jestem pewien, że Ava rozwiąże ten problem. 
Patrick czule kładzie rękę na moim ramieniu, co nie umyka uwadze
Jessego.
 Z pewnością tak będzie  mówi cicho, wpatrując się w rękę
Patricka.
Patrick ma sześćdziesiąt lat, siwe włosy i wiele zbędnych
kilogramów. Z pewnością Jesse nie czuje się zagrożony moim
misiowatym szefem?
Spogląda znów na Patricka.
 Chciałem zaprosić Avę na śniadanie, żebyśmy mogli omówić
kilka szczegółów. Oczywiście jeśli nie ma pan nic przeciwko.
Ostatnie zdanie z pewnością nie było pytaniem. Jak zawsze chce
postawić na swoim.
 Ależ proszę bardzo  radośnie odpowiada Patrick. Zauważam, że
nie pyta mnie o zdanie.
 Przepraszam, ale mam umówiony lunch  odzywam się cicho.
Wskazuję na nowy kalendarz, w którym nie ma śladu po wielkich,
czarnych kreskach, które Jesse narysował na każdej stronie
poprzedniego kalendarza. Chcę opóz
nić konfrontację z nim tak długo,
jak to możliwe. Nie czuję się komfortowo, gdy patrzy na mnie
przebiegle, ale po chwili zauważa nowy kalendarz i zaciska zęby.
Tak, mam nowy!
 To dopiero po południu  zauważa Jesse, na co się wzdrygam. 
Nie zatrzymam cię tak długo  dodaje zachrypniętym głosem pełnym
słodkich obietnic przyprawionych szczyptą groz
by.
 No i problem rozwiązany!  cieszy się Patrick, wracając do
swojego biura.  Było miło pana zobaczyć, panie Ward.
Siedzę, niespokojnie przygryzając paznokieć i próbuję wymyślić,
jak się z tego wywinąć. Nic nie przychodzi mi na myśl, zresztą nawet
jakbym miała jakiś ważny powód, nie mogę przekładać rozmowy z
Jessem w nieskończoność. Spoglądam na mężczyznę, którego
niezmiernie kocham i dosłownie się trzęsę.
 Gotowa?  pyta Jesse, wsuwając ręce do kieszeni. Biorę telefon
z biurka i wrzucam go do torby wraz z teczką z dokumentami. Po
spotkaniu z Jessem będę musiała od razu pojechać do Royal Park i
spotkać się z Mikaelem. Jesse otwiera przede mną drzwi, lecz zanim
zdołam wyjść, wpada przez nie Tom. Jest zaskoczony, kiedy
uświadamia sobie, kto trzyma drzwi.
 Pan Ward!  wyrzuca z siebie. To niedorzeczne, że zwraca się
do niego tak oficjalnie, w końcu razem pili i tańczyli.
 Tom  mówi rzeczowo Jesse i kiwa głową na powitanie.
 Właśnie wychodzę na spotkanie biznesowe z panem Wardem. 
Przychylam odrobinę głowę i rzucam znaczące spojrzenie. Słyszę, że
Jesse lekko się śmieje.
 Ach, rozumiem. Spotkanie biznesowe?  chichocze Tom.
Mogłabym go kopnąć w piszczel. Kiedy mruga do mnie teatralnie,
postanawiam, że przy najbliższej okazji kopnę go w piszczel.
Wychodząc na ulicę, czuję ulgę, że zostawiam biuro i plotki, ale
denerwuję się, że jestem na łasce Jessego. Nie łudzę się, że obecność
w miejscu publicznym powstrzyma go przed przyciśnięciem mnie do
najbliższej ściany.
Idziemy obok siebie, aż dochodzimy do Piccadilly. Nie wiem,
dokąd zmierzamy, ale trzymam się obok niego. Jesse nie chwyta
mojej ręki i nic nie mówi. Z każdą sekundą jestem coraz bardziej
przerażona. Spoglądam na niego, lecz nie patrzy na mnie, choć wiem,
że wie, że na niego patrzę.
 Przepraszam, która godzina?  dojrzała bizneswoman pyta
Jessego.
Wyjmuje rękę z kieszeni i spogląda na zegarek. Wzdrygam się na
widok otarć na jego nadgarstku. Nie dość, że jego ręka jest nadal
posiniaczona od uderzeń w samochód, to ja jeszcze dołożyłam swoje.
 Dziesiąta piętnaście.  Jesse posyła jej uśmiech zarezerwowany
tylko dla płci pięknej, a kobieta niemal rozpływa się na chodniku.
Czuję, że ogarnia mnie zazdrość i zaborczość. Kobieta, w
przeciwieństwie do mnie, młodej latawicy, jest w podobnym wieku co
Jesse. Jestem pewna, że ma telefon, na którym mogłaby sprawdzić
godzinę. Poza tym dlaczego nie spytała łysego, spoconego
biznesmana z nadwagą, który stoi obok? Wznoszę oczy i czekam, aż
Jesse przejmie inicjatywę i zaprowadzi mnie do miejsca, gdzie mamy
zjeść. Po kilku minutach czarowania kobiety rusza, a ja za nim.
Obracam się i widzę, że kobieta spogląda przez ramię. Jak może być
tak zdesperowana i bezwstydna? Ale po chwili śmieję się do siebie. W
przypadku Jessego jestem równie zdesperowana i absolutnie
bezwstydna.
Przechodzimy przez ulicę i kierujemy się do Ritza. Jestem
zaskoczona, kiedy drzwi otwierają się przed nami. Jesse wskazuje
gestem, żebym weszła. Jemy śniadanie w Ritzu? W milczeniu
przechodzimy przez restaurację i siadamy otoczeni niemal
królewskim przepychem.
 Poprosimy dwa razy jajka po benedyktyńsku na razowym
pieczywie, cappuccino z podwójną porcją kawy, bez czekolady oraz
czarną kawę. Dziękuję.  Jesse oddaje menu kelnerowi.
 Oczywiście, proszę pana.  Chwyta elegancką serwetkę z
materiału i rozkłada ją na moich kolanach. To samo powtarza przy
Jessem, a następnie odchodzi od stołu. Rozglądam się po restauracji
pełnej bogaczy. Nie czuję się tu swobodnie.
 Jak ci minął dzień?  pyta od niechcenia bez jakichkolwiek
emocji, co zwiększa mój niepokój. Pytanie każe mi się kupić na
mrocznym mężczyz
nie, który siedzi naprzeciwko mnie. Zdejmuje
serwetkę z kolan i kładzie ją na blacie luksusowego stołu. Patrzy na
mnie beznamiętnie. Co u diabła powinnam odpowiedzieć? Nie ma
jeszcze dziesiątej trzydzieści, a tyle zdążyło się wydarzyć.
Dowiedziałam się, ile ma lat, użyłam wibratora, przykułam go do
łóżka i zostawiłam samego, a teraz jem drugie śniadanie w Ritzu. To
zdecydowanie nie jest typowy dzień.
 Nie jestem pewna  odpowiadam szczerze, ponieważ mam
przeczucie, że czeka mnie dziś jeszcze kilka niezapomnianych chwil.
Spuszcza wzrok, dzięki czemu mogę obserwować jego piękne rzęsy.
 Opowiedzieć ci o moim dniu?
 Jeśli chcesz  szepczę. Mój głos jest pełen nerwowości. Nie
jestem pewna, czy nie zrobi sceny w najbardziej eleganckim hotelu w
Londynie w obecności eleganckich mieszkańców Londynu. Opiera
się o krzesło i spogląda na mnie intensywnie lśniącymi zielonymi
oczami.
 Poranne bieganie pokrzyżowała mała kusicielka, która przykuła
mnie do łóżka i torturowała, aby wyciągnąć ze mnie informacje.
Potem zostawiła mnie samego, kiedy desperacko jej pragnąłem. 
Zaczyna bawić się widelcem, a ja wiję się pod jego wzrokiem. Bierze
głęboki wdech.  W końcu udało mi się złapać telefon, który
zostawiła poza... zasięgiem... ręki.  Przyciska kciuk do palca
wskazującego.  A następnie czekałem na swojego pracownika, żeby
przyszedł i mnie uwolnił. Przebiegłem dwadzieścia dwa kilometry w
rekordowym czasie, żeby pozbyć się nagromadzonych frustracji,
które spowodowała, a teraz patrzę na jej piękną twarz i mam ochotę
zerżnąć ją na tym przepięknie przystrojonym stole.
Wstrzymuję oddech, słysząc jego bezczelne słowa, które nie
pasują do Ritza. O Boże, co John musi o mnie myśleć? Mam nadzieję,
że się nie śmiał. Zdaje się, że bawią go reakcje Jessego na moje
zachowanie.
Kelner przynosi nasze kawy, na co dziękujemy skinięciem głowy.
Gdy odchodzi, chwytam swoją elegancką, i pewnie solidną, srebrną
łyżeczkę i powoli mieszam kawę.
 Miałeś poranek pełen wrażeń.  Spoglądam na niego nerwowo i
widzę, że stara się powstrzymać uśmiech. Chce się śmiać, lecz
jednocześnie chce być zły na mnie, dzięki czemu czuję się znacznie
lepiej. Wreszcie Jesse wzdycha.
 Avo, nie rób tego nigdy więcej.
 Byłeś wściekły.  Powoli wypuszczam powietrze, kręcąc się na
żółtym krześle.
 Wściekły to delikatnie powiedziane.  Unosi rękę i zaczyna
masować skronie, jakby próbował pozbyć się wspomnień.
 Dlaczego?
Na chwilę przestaje masować głowę.
 Ponieważ nie mogłem cię dotknąć.  Mówi, jakbym była głupia.
Musiał zauważyć moje zdezorientowane spojrzenie, ponieważ
odsuwa pałce od czoła i kładzie łokcie na stole.  Na samą myśl, że
nie mogę cię dotknąć, ogarnia mnie panika.
 Przecież byłam w pokoju!  wyrzucam z siebie odrobinę za
głośno. Szybko rozglądam się dookoła, żeby upewnić się, że nie
zwróciłam na siebie uwagi eleganckich gości.
Patrzy na mnie gniewnie.
 Nie było cię w pokoju, jak wyszłaś!
Pochylam się nad stołem.
 Wyszłam, bo mi groziłeś.
Zdecydowanie nie jest to rozmowa odpowiednia do luksusowego
Ritza.
 Bo doprowadziłaś mnie do szału.  Rozszerza oczy.  Kiedy
kupiłaś kajdanki?  pyta oskarżycielsko, z hukiem kładąc dłonie na
blat, czym zwraca uwagę innych gości.
Opieram się o krzesło i czekam, aż powrócą do swoich rozmów.
 Wczoraj po pracy. Ale pokrzyżowałeś mi plany swoim karnym
zerżnięciem  mówię smutno.
 Nie wyrażaj się. Ja pokrzyżowałem ci plany?  pyta z
niedowierzaniem.  Avo, posłuchaj uważnie, mój plan w żadnym
punkcie nie uwzględniał, że zostanę uwięziony i zdany na twoją
łaskę, więc to ty pokrzyżowałaś moje plany.
Oboje przestajemy rozmawiać o naszych planach, karnym
zerżnięciu i kajdankach, kiedy kelner podchodzi z jedzeniem.
Najpierw stawia talerz przede mną, a potem przed Jessem. Układa
talerze w taki sposób, abyśmy mogli podziwiać sposób podania, który
przypomina dzieło sztuki, zanim je zaatakujemy widelcem i nożem.
Uśmiecham się w podziękowaniu.
 Czy coś jeszcze podać?  kelner pyta Jessego.
 Nie, dziękuję.
Kelner odchodzi od stołu, więc możemy kontynuować naszą
niestosowną rozmowę. Zanurzam nóż w swoim daniu. Wygląda zbyt
dobrze, żeby je zjeść.
 Powinieneś wiedzieć, że twoja kusicielka jest zadowolona z
siebie  mówię w zamyśleniu, wkładając do ust przepyszny kawałek
razowego tostu, na którym leży wędzony łosoś w sosie holenderskim.
 Wierzę na słowo.  Unosi brwi.  Czy kusicielka wie, jak bardzo
ją kocham?
Rozpływam się z radości. Jestem w Ritzu, jem najbardziej
niesamowite jedzenie i spoglądam na porażająco przystojnego
mężczyznę. Znów czuję się, jakbym była w siódmym niebie.
 Myślę, że wie.
Jesse znów spogląda na swoje danie.
 Lepiej, żeby nie tylko myślała.
 Kusicielka wie.
 Dobrze.
 W każdym razie w czym problem?  pytam.  Trzydzieści
siedem nic nie znaczy.
Spogląda na mnie niemal skrępowany.
 Nie wiem. Masz trochę po dwudziestce, a ja prawie czterdziestkę
na karku.
 I co z tego?  przyglądam mu się uważnie. Chyba naprawdę ma
kompleks wieku.  Tobie bardziej przeszkadza to niż mnie.
 Może.  Posyła mi uśmiech. Widzę, że ulżyło mu, kiedy
usłyszał, że nie przejmuję się jego wiekiem. Mój arogancki playboy
odczuwa brak pewności siebie, lecz kocham go za to jeszcze bardziej.
Jemy w relaksującej ciszy, a kelner w regularnych odstępach
sprawdza, czy jesteśmy zadowoleni. Kiedy skończyliśmy posiłek,
szybko odnosi nasze talerze, a Jesse prosi o rachunek.
 Kiedy idziemy kupić ci sukienkę?  pyta, a po chwili bierze łyk
kawy.
Nie potrafię powstrzymać długiego, rozdrażnionego oddechu.
Zapomniałam o tym, a wiem, że jeśli nie zgodzę się z jego planami,
skończy się miła atmosfera.
Wzruszam ramionami.
 Piątkowy lunch?  proponuję.
Marszczy czoło.
 Wciśniesz mnie w swój grafik, prawda?
 Znajdę coś.  Kończę najpyszniejszą kawę, jaką kiedykolwiek
piłam.
 Zapisz mnie w kalendarzu na piątek po południu... całe
popołudnie.
 Co?  Marszczę czoło.
Z kieszeni wyjmuje plik banknotów i wkłada pięć dwudziestek do
skórzanej książeczki, którą zostawił kelner. Sto funtów za śniadanie!
Przecież za to mogę kupić sukienkę!
 Zapisz spotkanie z panem Wardem na piątkowe popołudnie.
Powiedzmy trochę po pierwszej.  Jego zielone oczy tańczą z
zadowoleniem.  Pójdziemy na zakupy, a potem będziemy mieć czas,
żeby spokojnie przygotować się na przyjęcie.
 Nie mogę zarezerwować całego popołudnia na jedno spotkanie!
 wyrzucam z siebie z niedowierzaniem. Pan Niedorzeczny właśnie
wrócił.
 Możesz i to zrobisz. Płacę mu wystarczająco dużo.  Wstaje i
podchodzi do mnie.  Musisz powiedzieć Patrickowi, że mieszkasz
ze mną. Nie mam ochoty na dalsze wykręty.
Chwytam rękę, którą mi podaje, wstaję i pozwalam się
wyprowadzić z restauracji. Nie, nie będzie używał wykrętów, po
prostu zacznie mu grozić.
 To tylko utrudni sprawy  próbuję dowodzić.  Jesse, Patrick nie
będzie zadowolony. I nie chcę, żeby myślał, że obijam się podczas
spotkań biznesowych, zamiast pracować.
 A co mnie do cholery obchodzi, co on pomyśli. Jeśli mu się nie
spodoba, przejdziesz na emeryturę.
Emeryturę?! Kocham swoją pracę i kocham Patricka.
 Będziesz się we wszystko wtrącał, prawda?  mówię nieufnie.
Mój mężczyzna jest jak nosorożec.
Gdy parkingowy podaje mu kluczyki, Jesse daje mu pięćdziesiąt
funtów. Pięćdziesiąt?! Jedynie za zaparkowanie i podstawienie
samochodu?! Bez wątpienia auto jest piękne, ale i tak napiwek robi
wrażenie.
Spogląda na mnie, przesuwa swoją dłoń po moim policzku i muska
mój nos swoim.
 Jesteśmy pogodzeni?  Miętowy zapach zniewala mnie.
 Tak  przyznaję, lecz sądząc po ostatnich minutach rozmowy,
nie łudzę się, że rozejm będzie trwał długo.  Dziękuję za śniadanie.
Uśmiecha się.
 Zawsze do usług. Dokąd teraz jedziesz?
 Royal Park.
 W pobliżu Lancaster Gate? Zawiozę cię.  Przyciska swoje usta
do moich i lekko przysuwa biodra. Wstrzymuję oddech. Nie może
wejść we mnie przed Ritzem! Słyszę, że się śmieje z mojego
zaskoczenia. Po chwili wskazuje samochód, do którego wsiadam, gdy
parkingowy otwiera przede mną drzwi. Jesse siada za kierownicą,
ściska moje kolano i włącza się do porannego mchu z typową dla
siebie zawrotną szybkością.
 Co mam powiedzieć Patrickowi?  Odwracam głowę i
spoglądam na Jessego. Jest niewiarygodnie przystojny.
 O czym? O nas?  Rzuca mi krótkie spojrzenie, ale nie widzę,
żeby marszczył czoło.
 Nie, o naszym spotkaniu biznesowym. O czym rozmawialiśmy?
Wzrusza ramionami.
 Powiedz mu, że uzgodniliśmy wynagrodzenie i że chcę, żebyś w
piątek przyjechała do Rezydencji, aby sfinalizować projekty.
 Dla ciebie wszystko jest niezwykle proste  wzdycham. Opieram
się o siedzenie i spoglądam na parki widoczne zza okna samochodu.
Jesse kładzie rękę na moim kolanie i je ściska.
 Kochanie, dla ciebie wszystko jest skomplikowane.
Jesse zatrzymuje się z piskiem opon przed Royal Park i macha na
przystojnego parkingowego, który podchodzi do nas, żeby
zaparkować samochód.
 Do zobaczenia w domu.  Kładzie swoją dłoń na moim karku i
przysuwa mnie do siebie. Pozwalam mu na niespieszne pożegnanie,
nie zwracając uwagi na stojącego nieopodal parkingowego, który z
rozmarzeniem wpatruje się w DBS.
 Trochę po szóstej  potwierdzam, kiedy całuje mnie w kącik ust.
Uśmiecha się.
 Trochę.
Wiem, że nie jest to właściwa chwila na poruszenie tego tematu,
lecz nie dałoby mi to spokoju przez cały dzień. Z pewnością nie
mówił serio.
 Nie mogę przejść na emeryturę w wieku dwudziestu sześciu lat.
Opiera się o siedzenie. Pieprzone trybiki w jego umyśle zaczynają
pracować. Niepokoi mnie to. Jednak mówił serio.
 Mówiłem, że nie lubię się tobą dzielić.
 To głupota  wyrzucam z siebie, co sądząc po gniewnej minie,
najwyraz
niej nie spodobało się Jessemu.
 Nie nazywaj mnie głupim, Avo.
 Nie nazwałam cię głupim. Powiedziałam, że twoje ambitne
zamiary są głupie  cicho argumentuję.  Nigdy cię nie zostawię.
Przesuwam ręką po jego karku. Czy potrzebuje tego zapewnienia?
Przygryza wargę, wpatrując się w kierownicę DBS.
 To nie przeszkodzi innym próbować cię zdobyć. Nie pozwolę,
żeby do tego doszło.  Spogląda na mnie udręczonymi oczami. Czuję
się, jakby ktoś wymierzył mi cios prosto w brzuch.
 Jacy inni?
Kręci głową.
 Nikt konkretny. Wiem, że nie zasługuję na ciebie, Avo, ale w
jakiś cudowny sposób, mam cię. Będę cię bronić z całej siły...
wyeliminuję wszelkie zagrożenie.  Przesuwa ręce na kierownicy i
widzę, że od silnego ścisku ma białe kłykcie.  Dobrze, musimy
skończyć o tym rozmawiać, bo czuję narastającą złość.
Patrzę na mojego przystojnego, neurotycznego mężczyznę i marzę,
żebym umiała dać mu gwarancję, której potrzebuje. Zaczynam
rozumieć, że moje słowa nigdy nie zadziałają. Odpinam pasy i
przeciskam się przez samochód, żeby usiąść na Jessem okrakiem. Do
diabła z parkingowym. Przysuwam twarz Jessego do swojej i
przyciskam usta do jego warg. Jęczy i wsuwa dłonie pod moje
pośladki, aby przysunąć mnie do siebie. Chciałabym wrócić do Lusso,
ale nie mogę spławić Mikaela. Nasze języki powoli się pieszczą.
Pragnę mojego mężczyzny i wiem, że on czuje dokładnie to samo.
Odsuwam się i widzę, że ma zaciśnięte oczy. Znam ten widok... chce
mi coś powiedzieć.
 Co się stało?
Natychmiast otwiera oczy.
 Nic.  Poprawia mi kosmyk włosów.  Wszystko w porządku.
Nieruchomieję na jego kolanie. Wcześniej też tak mówił i nic
wtedy nie było dobrze.
 Chcesz mi coś powiedzieć.
 Masz rację.  Pochyla głowę, a ja czuję, jak mnie skręca w
żołądku. Po chwili unosi wzrok i patrzy mi w oczy.  Kocham cię do
szaleństwa, kochanie.
Odrobinę się uspokajam.
 Nie to chciałeś mi powiedzieć.
Kiedy posyła mi uśmiech przeznaczony tylko dla kobiet,
rozpływam się.
 Właśnie to. I będę ci to powtarzać, dopóki nie będziesz miała
dość. To dla mnie nowość.  Wzrusza ramionami.  Lubię ci to
mówić.
 Nigdy nie znudzi mi się słuchanie tych słów i nikomu innemu
tego nie mów. Nie interesuje mnie, jak bardzo lubisz to mówić.
Uśmiecha się z chłopięcym urokiem.
 Jesteś zazdrosna?
Prycham.
 Panie Ward, nie rozmawiajmy o zazdrości, kiedy przed chwilą
przysiągł pan wyeliminować wszelkie zagrożenie.
 Dobrze, nie rozmawiajmy już.  Przyciąga mnie i porusza
biodrami, wywołując dzikie pulsowanie między moimi nogami. 
Zamiast rozmów wynajmijmy pokój  szepcze, po raz kolejny
poruszając swoimi cholernie cudownymi biodrami.
Gorączkowo schodzę z jego kolan. Chcę uciec od jego dotyku,
zanim rozerwę jego marynarkę.
 Spóz
nię się na spotkania.  Chwytam torbę i całuję go
przelotnie.  Kiedy wrócę do domu, czekaj na mnie w łóżku.
Uśmiecha się z zadowoleniem.
 Panno O Shea, stawia pani wymagania?
 Panie Ward, odmówi mi pan?
 Nigdy. Mam nadzieję, że pamiętasz, kto ma władzę, prawda?
Próbuje mnie dotknąć, ale szybko odsuwam jego rękę i wyskakuję
z samochodu, zanim zapomnę o całym świecie.
 Ty, ale cię potrzebuję, więc czy mógłbyś czekać na mnie nago?
 pytam, zaglądając do samochodu.
 Potrzebujesz mnie?  pyta z triumfującym wyrazem twarzy.
 Zawsze. Do zobaczenia u ciebie.  Zamykam drzwi i gdy
oddałam się, słyszę, jak krzyczy:  u nas . Wiem, że wpatruje się we
mnie, a kiedy odwracam się, widzę parkingowego uśmiechającego się
od ucha do ucha. Czerwienię się cała i pospiesznie wchodzę po
schodach do hotelu.
Idę w kierunku małej sali, w której spotkałam się z Mikaelem
ostatnim razem. Mikael już na mnie czeka. Wpatruje się w rozłożone
na stole wstępne projekty. Dziś ubrał się swobodniej: nie ma
marynarki i poluz
nił krawat, choć blond włosy są jak zawsze idealnie
ułożone.
Kiedy wchodzę, podnosi wzrok.
 Avo, jak dobrze cię znów widzieć  mówi aksamitnym głosem z
lekkim akcentem.
 Ciebie też. Doszły do ciebie szkice?  Kiwam głową w kierunku
stołu i kładę torbę na jednej z zielonych, skórzanych kanap.
 Tak, ale problem w tym, że wszystkie mi się podobają.  Podaje
mi rękę, która ściskam na powitanie.
 Cieszę się.  Posyłam mu promienny uśmiech.
Wskazuje, żebym podeszła do stołu.
 Chociaż skłaniam się ku temu.  Wskazuje kremowo-biały
projekt, który jest także moim ulubionym.
 Też bym go wybrała. Sądzę, że najlepiej oddaje twoje zamysły
 Masz rację  zgadza się, uśmiechając się do mnie ciepło. 
Usiądz
, Avo. Chcesz coś do picia?
Siadam na kanapie.
 Poproszę wodę.
Daje znak kelnerowi i po chwili dosiada się do mnie.
 Przepraszam za opóz
nienie naszego spotkania. Rozwiązanie
niektórych spraw zajęło mi trochę więcej czasu, niż sądziłem.
Mówi o rozwodzie. Nie wyobrażam sobie, żeby można go szybko
przeprowadzić, kiedy jest się tak bogatym jak Mikael. Jego żona
pewnie chce go oskubać co do grosza. Jednak nic nie komentuję.
Podejrzewam, że Ingrid nie powinna była ujawniać mi tych
informacji i nie chcę, żeby ją zwolnił.
 Żaden problem  uśmiecham się i spoglądam w kierunku
projektów.  Więc kierujemy się ku temu?  Kładę rękę na kremowo-
białym szkicu.
Mikael pochyla się nad stołem.
 Podoba mi się jego prostota i ciepło. Jesteś sprytna. Można by
pomyśleć, że rezultat będzie mdły i chłodny, ale wcale tak nie jest.
 Dziękuję. To zasługa zastosowanych materiałów i odcieni.
Uśmiecha się, a w niebieskich oczach pojawia się błysk.
 Tak, masz rację.
Spędzamy kilka godzin na rozmowie o harmonogramach, kosztach
i czasie. Współpraca z Mikaelem jest bardzo przyjemna, co przyjęłam
z wielką ulgą. Po odrzuceniu jego zaproszenia na obiad bałam się, że
spotkanie przebiegnie w niezręcznej atmosferze, lecz zniósł moją
odmowę po męsku i nie wraca do tematu.
 Wszystkie materiały będą ekologiczne, prawda?  Przebiega
palcem po rysunku łóżka z baldachimem, które naszkicowałam.
 Oczywiście.  Wskazuję na wiele innych mebli.  Rozumiem, że
zarząd lasów w Skandynawii to poważna sprawa.
 Tak  zaczyna się śmiać.  Musimy zrobić coś dla środowiska
Po Lusso mamy nieco złą prasę.
Przed oczami pojawia mi się dwanaście motorów i zżerający
benzynę DBS.
 To prawda  Zgadzam się.
W trakcie dalszej rozmowy wychodzę do toalety. Jestem
zadowolona z przebiegu spotkania i z chęcią wrócę do biura, żeby
zacząć pracę nad ostatecznymi projektami.
Stoję przed lustrem, poprawiam włosy i szczypię policzki. Po
chwili wychodzę z toalety i przechodzę przez hotelowe lobby w
kierunku małej sali. Kiedy wchodzę do niej, mój pozytywny nastrój
natychmiast znika. Co do cholery robi tu Jesse?!
Rozdział 12
Jesse stoi obok Mikaela i z poważną miną ogląda moje projekty. O
nie, tym razem przesadził. Przeszkodzi mi w spotkaniu biznesowym.
Będzie chciał zastraszyć Mikaelea, a nawet nie wie, że ten zaprosił
mnie wcześniej na obiad.
Nie wiem, co robić. Przyglądam się, jak rozmawiają rzeczowym
tonem i próbuję wymyślić, jak z tego wybrnąć. Jak zawsze, gdy Jesse
zachowuje się krnąbrnie, mam ochotę krzyczeć na niego, ale
obecność Mikaela wyklucza kłótnię. Jesse, jakby wyczuł mnie,
odwraca się w moim kierunku. Posyłam mu spojrzenie mówiące:
przesadzasz, i powoli podchodzę do mężczyzn.
 Mikael  mówię, stając między nimi przy stole. Czuję, że Jesse
napina mięśnie, słysząc, że zwracam się do klienta po imieniu. A
niech idzie i rzuci się w przepaść! Zachowuje się skandalicznie i
jeszcze chce, żebym się do niego wprowadziła?! Może o tym
zapomnieć i nawet jak mnie zerżnie, nie zmienię zdania.
Mikael uśmiecha się do mnie. Nie umyka mi fakt, że podnosi ze
zdziwienia brew.
 Avo, pozwól, że was sobie przedstawię. To jest Jesse Ward.
Kupił penthouse w Lusso. Pokazywałem mu twoje projekty i jest nimi
zachwycony podobnie jak ja.
 Cieszy mnie to  odpowiadam, nie patrząc na Jessego.
Odwracam się do niego plecami, aby spojrzeć w twarz klientowi. 
Czy możemy umówić się na następne spotkanie?  Czuję chłód
emanujący od Jessego.
 Tak, oczywiście  odpowiada Mikael.  Pasuje ci w piątek po
południu? Moglibyśmy się spotkać w Life i zastanowić nad ilością
produktów. Może zaprosiłbym cię od razu na lunch?  Unosi
znacząco brwi i choć wiem, że nie powinnam zachęcać go do takiego
zachowania, nie mogę się powstrzymać.
 Oczywiście, w piątek mam czas, a lunch brzmi doskonale 
uśmiecham się, ale po chwili czuję na szyi ciepły, miętowy oddech
Jessego. Stoi cholernie blisko, jak na osobę, która rzekomo mnie nie
zna.
 Przepraszam, że przerywam  wtrąca się Jesse. O Boże, chce
zastraszyć Mikaela. Chwyta mnie za ramiona, co zaskakuje Mikaela.
Powoli mnie odwraca do siebie, aż moja zdziwiona twarz znajduje się
tuż przy nim.  Kochanie, czyżbyś zapomniała, że zabieram cię na
zakupy?
Jasna cholera!
Nie ma za grosz szacunku i wstydu. Mikael poskarży się
Patrickowi, a Patrick dowie się w ten sposób o Jessem i mnie zwolni!
Nie mam nawet siły, żeby posłać mu niezadowolone spojrzenie, gdy
patrzy ma mnie błyszczącymi oczami.
 Nie wiedziałem, że się znacie  mówi wyraz
nie zaskoczony
Mikael. Dopiero co nas przedstawiono i żadne z nas nie powiedziało
mu, że się znamy. A znamy się całkiem dobrze. Jesse posyła
Mikaelowi zabójczy uśmiech.
 Byłem w okolicy i wiedziałem, że miłość mojego życia jest w
hotelu.  Wzrusza ramionami.  Pomyślałem, że wpadnę i się nią
nacieszę, zwłaszcza że nie zobaczę jej przez najbliższe cztery
godziny.  Pochyla się i muska wargami moje ucho.  Stęskniłem się
 szepcze.
Odwraca mnie twarzą do Mikaela i przysuwa do swojego torsu.
Następnie obejmuje i całuje w skroń. To takie nieprofesjonalne! Mam
ochotę zapaść się pod ziemię. Spoglądam na Mikaela, który uważnie
obserwuje Jessego.
 Kiedy wspominałeś, że przyjechałeś spotkać się ze swoją
dziewczyną, nie wiedziałem, że mówisz o Avie  odpowiada chłodno
Mikael.
 Czyż nie jest piękna?  Ponownie przyciska usta do mojej skroni
i wdycha zapach moich włosów.  I jest cała moja  dodaje cicho, ale
wystarczająco głośno, żeby Mikael usłyszał.
Z każdą sekundą zalewa mnie kolejna fala gorąca. Nie jestem w
stanie spojrzeć na Mikaela. Czy Jesse chce go wyeliminować?
Przecież to klient, a nie zagrożenie. Na szczęście Jesse nie wie o
wszystkim. Boże dopomóż, żeby nie dowiedział się o zaproszeniu na
obiad. Przelotnie spoglądam na Mikaela i widzę, że uważnie mnie
obserwuje. Czuję się bardzo niekomfortowo.
 Gdyby Ava była moją dziewczyną, bez wątpienia zrobiłbym to
samo.  Gdy posyła mi uśmiech, czerwienię się jeszcze bardziej. 
Może powinniśmy się spotkać w poniedziałek?
Odzyskuję głos.
 Oczywiście, poniedziałek jest idealny.  Usiłuję uwolnić się, ale
Jesse mocno mnie trzyma i wiem, że nawet cała brytyjska armia
miałaby problemy, żeby wyrwać mnie z jego ramion. Mikael podaje
mi rękę na pożegnanie.
 Jak tylko sprawdzę swój grafik, zadzwonię do ciebie, żeby
ustalić godzinę spotkania.  Zgadzam się z jego propozycję. Kończę
ważne spotkanie biznesowe z bardzo ważnym klientem w objęciach
mojego neurotycznego, zaborczego mężczyzny.
 Nie mogę się doczekać  mówię z entuzjazmem, za co dostaję
kuksańca w plecy. Chce mnie doprowadzić do wściekłości?
Mikael, wychodząc, spogląda na nas przez ramię. Dostrzegam jego
zamyślony wzrok i nie mogę przestać myśleć, że Jesse właśnie rzucił
mu wyzwanie. Mam wrażenie, że zaraz zemdleję ze złości.
 Nie wierzę, że to zrobiłeś  mówię cicho, patrząc niewidzącym
wzrokiem.  Właśnie zastraszyłeś mojego najważniejszego klienta.
Obracam się w jego ramionach i widzę, że się pochylił, dzięki
czemu nasze twarze są na tej samej wysokości.
 Kto jest twoim najważniejszym klientem?  pyta, marszcząc
czoło.
Wznoszę oczy.
 Jesteś moim kochankiem, który jest także moim klientem.
 Jestem znacznie więcej niż tylko kochankiem!
Spoglądam na przerażoną twarz Jessego i przeklinam siebie za
chęć wypicia dużego kieliszka wina w hotelowym barze. Nie,
właściwie wypiłabym butelkę.
Wydycham powietrze. Jestem zdesperowana.
 Muszę wracać do pracy.  Odwracam się, lecz czuję na
nadgarstku jego dłoń. Jego dotyk jak zawsze na mnie działa.
Jesse obchodzi mnie dookoła, tak że stoi przede mną, ściskając
mój nadgarstek.
 Celowo go zachęcałaś  rzuca oskarżycielsko.
Oczywiście! Podobnie jak ty celowo wpadłeś do Rogal Park, żeby
zepsuć mi spotkanie! Spoglądam na niego przez załzawione oczy.
 Dlaczego?  pytam. To proste pytanie.
 Bo cię kocham  odpowiada cicho.
 To nie powód.  Mój ton sugeruje, że jestem przygnębiona, co
jest prawdą.
W zaskoczeniu podnosi głowę i poraża mnie zbulwersowanym
spojrzeniem.
 To jest powód. Poza tym Mikael to znany kobieciarz.
No dobra, teraz wymyśla wymówki, żeby uzasadnić swoje
niedorzeczne zachowanie. Jeśli mnie kocha, powinien wspierać moją
pracę, a nie ją sabotować.
 Nie możesz psuć każdego spotkania z klientami płci męskiej 
mówię zmęczona, nie wierząc, że zdołam go przekonać.
 Nie będę. Chodzi tylko o niego. I każdego mężczyznę, który
może stanowić zagrożenie.
Mam ochotę odrzucić głowę do tyłu i krzyczeć w niebiosa. Jesse
traktuje każdego mężczyznę jak zagrożenie.
 Muszę iść.  Staram się odzyskać kontrolę nad ciałem, ale Jesse
nie chce mnie wypuścić.
 Zawiozę cię  oświadcza, niechętnie puszczając mój nadgarstek.
 Wez
swoje rzeczy.  Obchodzi stół i zaczyna składać moje
projekty.  Są bardzo dobre.
Nie potrafię dzielić jego entuzjazmu. Czuję się zniechęcona i
zmęczona. Widzę, jak moja wymarzona kariera wymyka mi się z rąk,
a co najgorsze obawiam się, że mogę wepchnąć Jessego w szpony
alkoholu, jeśli nie poddam się niedorzecznym wymaganiom. Jakim
cudem w tak krótkim czasie przeszłam od pełni szczęścia do
obezwładniającego przygnębienia?
Jesse na moją prośbę zatrzymuje się na rogu Berkeley Square,
dzięki czemu Patrick nie zauważy, że wysiadam z samochodu pana
Warda niemal cztery godziny po wyjściu na spotkanie z nim. Muszę
pomyśleć, jak powiedzieć Patrickowi o Jessem i modlę się, żeby
Mikael mnie nie uprzedził. Muszę do tego podejść z ostrożnością.
Całuję Jessego w policzek. Obserwuje, jak wysiadam z samochodu i
przygryza dolną wargę. Żadne z nas nic nie mówi.
 Długo cię nie było, kwiatuszku  mówi Patrick, kiedy siadam
przy swoim biurku.
 Musiałam omówić wiele kwestii z Mikaelem, ale współpraca
wygląda obiecująco  tłumaczę. Zdaje się, że Patrick uwierzył w nie,
bo się natychmiast uśmiecha.
 Jest zadowolony?
 Bardzo  potwierdzam, na co Patrick uśmiecha się szerzej.
 Cudownie!  wykrzykuje z zadowoleniem, wracając do biura.
Gdy sprawdzam pocztę na komputerze, słyszę otwierające się
drzwi. Podnoszę wzrok i moim oczom ukazuje się potężny bukiet
kalli. Nie wierzę, przecież pięć minut temu wysiadłam z jego
samochodu. Kwiaty lądują na moim biurku, a dziewczyna, która je
przyniosła, oddycha z ulgą.
 Nie rozumiem, dlaczego nie kupi pani od razu całego sklepu.
Proszę tutaj podpisać.  Podsuwa mi pod nos dokument, na którym
bazgrzę swoje nazwisko.
 Dzięki.  Oddaję dokument i zauważam dołączony do kwiatów
bilecik.
Przepraszam...
/
Opadam na oparcie krzesła. Jesse przeprasza, ponieważ wie, że
mnie zasmucił, ale nie jest mu w ogóle przykro, że zniszczył mnie i
Mikaelowi dzień. Może powinnam przenocować dziś u Kate.
Mogłabym mieć trochę czasu dla siebie, wypić butelkę wina i
spokojnie pomyśleć.
Gdy drzwi do biura ponownie się otwierają, widzę uśmiechającą
się do mnie Ruth Quinn. Co ją tu sprowadza? Przecież rozmawiałam z
nią rano. Jej blond włosy lśnią i falują, gdy podchodzi do mojego
biurka, entuzjastycznie machając ręką.
 Avo!  mówi śpiewnie.
 Ruth.  Marszczę czoło, lecz zdaje się, że nie widzi mojego
zdziwienia.
 Byłam w pobliżu i postanowiłam wpaść.  Jak zawsze zadbana
siada przed moim biurkiem.
 Ach, tak?  mówię, czekając, co powie dalej.
 Tak  uśmiecha się, ale nie wchodzi w szczegóły. Spoglądam na
zegarek. Nie ma jeszcze trzeciej. Mam jeszcze trzy godziny, żeby
przesłać jej projekty e-mailem.
 Chcesz coś dodać do specyfikacji?  pytam.
 Nie. Nic. Jestem pewna, że twoje projekty będą idealne.  Nie
wiem, co odpowiedzieć. Wpadła po nic? Bez powodu?  Wszystko w
porządku, Avo?  Jej uśmiech odrobinę przygasa.
Wracam do rzeczywistości.
 Tak, w porządku.  Zmuszam się do zadowolonej miny. Nie jest
w porządku, ale nie chcę rozwodzić się nad tym.  Przygotowałam
wszystko, Ruth. Do wieczora dostaniesz projekty.  Wiem, że rano
mówiłam to przez telefon, ale co więcej mogę dodać? Zaproponować
jej kawę?
 Cudownie.  Gładzi włosy i zarzuca je za ramiona.  Masz jakieś
ciekawe plany na weekend?
Teraz jestem już naprawdę wkurzona. Co się tak uczepiła?
 Nie jestem pewna.
 Powinnyśmy wyskoczyć na drinka!
W myślach warczę. Ruth chce się zaprzyjaz
nić. Nigdy nie mieszać
interesów z przyjemnościami. Moja nowa zasada stosuje się również
do kobiet. Co mam powiedzieć?
 Pewnie.  Odpowiedz
sama wyrywa mi się z ust. Jestem
zaskoczona, bo nie mam ochotę na wyjście z Ruth.
 Na pewno wszystko w porządku?
 Tak, oczywiście  próbuję się uśmiechnąć.
 Problemy z facetem?  Unosi jasną, dokładnie wyregulowaną
brew.
 Nie.  Kręcę głową.
 Avo, potrafię poznać kobietę w kłopotach.  Zaczyna się śmiać.
 Znam to z autopsji.
 Szczerze Ruth, nie chodzi o faceta.  O takich rzeczach mogę
pogadać z Kate, a nie z klientką. Z Kate i... butelką wina.
Uśmiecha się do mnie znacząco i wstaje.
 Nie warto się nimi przejmować.
Odwzajemniam uśmiech, lecz jedynie dlatego, że cieszę się, że
wychodzi.
 Niedługo prześlę ci projekty.
 Nie mogę się doczekać! Niedługo porozmawiamy... o drinkach.
 Wychodzi z biura, zostawiając mnie i moje kłopoty.
Po pracy nie idę do Kate. Magnetyczna siła seksownego Lorda z
Rezydencji przyciąga mnie do St. Katherine Docks. Obiecałam, że go
nie zostawię. Poza tym muszę poznać odpowiedzi na wiele pytań, jak
na przykład kim jest tajemnicza kobieta.
 Dobry wieczór, Avo.
 Witaj, Clive. Czy mogę porozmawiać z ochroną?
 W tej chwili nie ma tu nikogo.  Spogląda na komputer, co jest
jego sposobem, żeby mnie spławić.
 Oczywiście  wzdycham, idąc do windy. Kiedy drzwi się
rozsuwają, otwieram penthouse różowym kluczem i idę prosto do
kuchni, zrzucając po drodze buty. Zaczynam szukać wina, którego nie
ma. Zamiast niego zauważam wazon, do którego wkładam kwiaty.
Pamiętam o poprzednim bukiecie, który pospiesznie rzuciłam na
komodę na rzecz zerżnięcia o prawdę, więc zmęczona idę do sypialni,
żeby je stamtąd wziąć.
O... Boże.
Mój nowy, ozdobiony diamentami wibrator leży na podłodze
roztrzaskany na drobne kawałki, a w ścianie naprzeciwko łóżka
znajduje się dziura. Sypialnia jest w rozsypce, więc Jesse musiał użyć
siły, aby się uwolnić. Zaczynam myśleć, że zostawienie go
przykutego było dobrą decyzją.
Spoglądam na łóżko i widzę kajdanki zwisające z wezgłowia. W
głowie natychmiast pojawiają się obrazy wściekłego Jessego. Ten
mężczyzna ma swoje problemy... duże, nieuzasadnione, cholerne
problemy... z kontrolowaniem... mnie.
Klękam i zbieram roztrzaskane kawałki, które wrzucam do kosza,
a następnie odkręcam wodę do wanny. Biorę bukiet kalli, które
wołają o wodę, i wracam na dół.
Gdy jestem w połowie schodów, słyszę ciche zamknięcie drzwi
wejściowych. Zatrzymuję się, a moim oczom ukazuje się Jesse.
Zatrzymuje się i spogląda na mnie. Na jego przystojnej twarzy nie
widzę emocji, a zazwyczaj żywe oczy są nieco zmatowiałe. Ściąga
marynarkę i powoli, nie spuszczając ze mnie wzroku, rozpina
koszulę. Rzuca ją na podłogę, obok marynarki, a po chwili ściąga
buty, skarpetki, spodnie i bokserki.
Kiedy zdejmuje rolexa i rzuca go na stertę ubrań, moją uwagę
przykuwają czerwone otarcia na nadgarstkach. Nigdy więcej nie
przykuję go kajdankami.
 Nie dotkniesz mnie, dopóki nie powiesz mi, kim jest ta
tajemnicza kobieta.  Może to wymagać ode mnie wiele energii i
zdecydowania, zwłaszcza jeśli zacznie swoje odliczanie, ale nie
zmienię zdania.
 Nie wiem.  Jego twarz jest całkowicie beznamiętna.
 Więc nie prosiłeś Clive a, żeby nie pokazywał mi nagrań z
monitoringu?
Niemal się uśmiecha.
 Moja piękna dziewczyna jest bezwzględna.
 Mój bóg jest mało konkretny.
 Avo, gdybym cię teraz nie potrzebował, mógłbym się z tobą
droczyć.
 Ale mnie potrzebujesz, więc odpowiedz na pytanie.
 Spałem z nią.
Nie okazuję zaskoczenia. Tyle zdołałam się domyślisz.
 Więc dlaczego tu przyszła?
 Ponieważ słyszała, że nie dawałem znaku życia.
 Ach, czyli przyszła, ponieważ się martwiła.
Wzrusza ramionami.
 Tak. Właśnie dlatego. A teraz chodz
tu do mnie.
 Dlaczego nie powiedziałeś mi wcześniej?
Wzrusza ramionami.
 Ponieważ nie miało to znaczenia, dopóki nie zaczęłaś robić
afery.
Powoli zaczyna wchodzić po schodach. Jest kompletnie nagi i
niewiarygodnie przystojny. Chwyta mnie, na co upuszczam kwiaty i
obejmuję go.
 To ty zrobiłeś z tego aferę, unikając moich pytań.
Nie odpowiada. Najchętniej obdarłabym go ze skóry za
zniszczenie mojego dnia. Mam ochotę tupać i krzyczeć, lecz nie mogę
zebrać sił... a może chęci. Częściowo odpowiedział na pytanie, a teraz
chcę jedynie poczuć go na sobie. Mój umysł nie jest w stanie się
skupić, a ciało pragnie Jessego.
Stawia mnie na podłogę i powoli zaczyna rozbierać. W milczeniu
obserwuję, jak jego ręce radzą sobie z moimi ubraniami. Myślałam,
że po dzisiejszym poranku czeka mnie karne zerżnięcie, lecz okazuje
się, że zamiast tego dostaję łagodnego, czułego Jessego. Nie mam nic
przeciwko. Potrzebuję teraz delikatności. Kiedy oboje jesteśmy
nadzy, kładzie mnie na gruby, kremowy dywan. Zanurza swoją twarz
w mojej szyi i wdycha mój zapach. Robię to samo i rozkoszuję się
miętową świeżością Jessego. Obejmuję mocno jego plecy i
przyciągam go do siebie, likwidując wolną przestrzeń między nami.
Leżymy na podłodze w sypialni, wtulając się w siebie. Wpatruję
się w sufit, głaszczę włosy Jessego i wsłuchuję się w uspokajające
bicie jego serca.
 Stęskniłem się  szepcze.
Ogarnia mnie dreszcz, gdy czuję, jak jego gorący język rysuje
kółka na delikatnej skórze poniżej ucha. Nie widzieliśmy się niecałe
pięć godzin. Mogłabym powiedzieć, że zwariował, ale też się za nim
stęskniłam.
 Dziękuję za kwiaty.
 Nie ma za co.  Całuje mnie, odgarnia włosy z mojej twarzy i
spogląda na mnie z góry.  Chciałbym wyjechać z tobą na bezludną
wyspę i mieć cię tylko dla siebie.
Składa pocałunek na moich ustach i przewraca nas tak, że siedzę
okrakiem na jego biodrach. Czuję jego podniecenie, które sprawia, że
pragnę go desperacko.
Moje sutki twardnieją pod czujnym okiem Jessego. Wywołuje to
szeroki, obezwładniający uśmiech na jego twarzy. Uśmiech
zarezerwowany tylko dla kobiet. Chciałabym, żeby był
zarezerwowany tylko dla mnie. Ogarnia mnie nieuzasadniona
zaborczość.
 Cholernie cię kocham  szepcze Jesse,
 Wiem,  Dłońmi rysuję kółka na jego torsie i ściskam jego sutek.
 Też cię kocham.
 Mimo dzisiejszych wydarzeń?
 Chciałeś powiedzieć: mimo że dzisiaj mnie prześladowałeś?
Żartobliwie wydyma usta i wsuwa ramiona pod swoją głowę.
Ślinię się na widok jego napiętych mięśni.
 Martwiłem się o ciebie.  Z niedowierzaniem unoszę brew. 
Naprawdę  stara się mnie przekonać.
Wcale się o mnie nie martwił. Miał po prostu niedorzeczny i
nieuzasadniony atak zazdrości.
 Przesadziłeś i byłeś zaborczy. Mój prowokujący mężczyzna musi
się rozluz
nić.
Prycha.
 Nie prowokuję.
 Prowokujesz i wypierasz się.
Marszczy brwi.
 Czego się wypieram?
 Faktu, że jesteś prowokujący i niedorzeczny. Twoje dzisiejsze
zachowanie przeszło wszelkie granice.
Muszę wiedzieć, że nie będzie przeszkadzał mi w spotkaniach
biznesowych z mężczyznami. Powiedział, że chodzi mu tylko o
Mikaela, ale potem dodał, że podobnie zachowa się w przypadku, gdy
jakikolwiek mężczyzna będzie stanowił zagrożenie. Mamy zupełnie
inne definicje zagrożenia. Wiem, że będzie zastraszał każdego
mężczyznę, z którym przyjdzie mi pracować. Jednak nie mówię na
głos o swoich obawach.
Jesse spogląda na mnie z lekkim niezadowoleniem.
 Mikael próbowałby cię zdobyć, a wtedy musiałbym się nim na
serio zająć.
Śmieję się cicho. Nie musi wiedzieć, że Mikael już próbował.
Zachowam tę informację dla siebie.
 Myślę, że jasno przedstawiłeś swój punkt widzenia. To było
krępujące.
 To było konieczne  szepcze. Wznoszę oczy z irytacji.
 Powinieneś więcej biegać. O Boże, wanna!  skaczę na równe
nogi i biegnę do łazienki.
 Nie. Bardziej niż biegania potrzebuję ciebie!  krzyczy za mną.
 Nie znudziłam ci się?  Przekręcam kurek, myśląc o tym, że
będąc z Jessem, nigdy nie miałam spokojnego dnia. Zawsze zaznacza
swoją obecność, kiedy pracuję. Czy naprawdę chciałabym mieć
spokój? Lubię dostawać od niego kwiaty i wiadomości. Problemem
jest jednak jego zaborczość. Jeśli zabronię mu kontaktować się ze
mną, kiedy jestem w pracy, może go kusić, żeby sięgnąć po kieliszek,
aby przetrwać dzień. Czy mogę zaryzykować? Głowa znów zaczyna
mnie boleć. Wracam do sypialni i widzę, że Jesse leży na podłodze.
Jest doskonały. Podchodzę i siadam okrakiem na jego biodrach.
 Nie masz dość?  pyta.
 Nie. Potrzebuję cię każdej sekundy, tak jak ty potrzebujesz mnie.
Nieustanny kontakt.
Unosi rękę i szczypie mój sutek, na co moje ciało drży. Gdy ociera
się o mnie naprężonym penisem, uśmiecha się szelmowsko.
 Co byś zrobił, jeśli nie mógłbyś mieć mnie cały dzień?  pytam.
Może w przyszłości faktycznie będzie musiał wyjechać w delegację.
A może mnie gdzieś wyślą?
Jego uśmiech natychmiast znika. Zastępuje go gniewne spojrzenie.
 Masz zamiar powstrzymać mnie przed tym?
 Nie, ale w pewnych sytuacjach nie będziesz miał do mnie
natychmiastowego dostępu. Mogę być nieosiągalna.  Ogarnia go
chwilowa panika, a dolna warga znika między zębami.  Chwycisz
wtedy za wódkę?  Uff, powiedziałam to. Jesse śmieje się, a ja
marszczę czoło.
 Obiecałem ci, że nigdy więcej nie wypiję ani kropli. Mówiłem
serio  zapewnia. Siada i kładzie ręce na moich biodrach. Drżę, na co
się uśmiecha.  Kąpiel. Chcę poczuć twoją mokrą, śliską skórę.
 Twoja pewność siebie jest godna podziwu  mruczę
sarkastycznie, wstając i podając rękę Jessemu.
Spogląda na mnie zmrużonymi oczami i chwyta moją dłoń.
Ciągnie mnie do przodu i przewraca na plecy. Kładzie się na mnie,
przysuwa usta do moich warg i całuje namiętnie.
 Ależ nie ma żadnego problemu, bo mam ciebie. Kochanie,
zdejmij majteczki.
A
atwo mówić. To ja żyję z neurotycznym szaleńcem.
Odsuwa głowę, spogląda na mnie i ponownie przygryza dolną
wargę.
 Lunch?
 Umówiłam się już z Kate.
Wydyma wargi.
 Mogę przyjść?
 Nie  oświadczam zdecydowanie. Potrzebuję spędzić trochę
czasu z Kate i pogadać z nią o Jessem.
 Uważam, że zachowujesz się niedorzecznie.
Odrzucam głowę ze śmiechu, ale Jesse niemal natychmiast chwyta
mnie za kość biodrową i zaczyna łaskotać.
 Przestań!  piszczę.
 Nie!
 Proszę!  W moich oczach pojawiają się łzy, kiedy próbuję
zwalczyć jego uścisk. Nie mogę wytrzymać.
 Lunch  mówi spokojnie, nie przestając łaskotać.
 W żadnym wypadku!  krzyczę przez śmiech. To
niesprawiedliwe. Nie poddam się. W żadnym wypadku!
 Może gdy cię zerżnę, nabierzesz rozumu.  Gdy mnie puszcza,
usiłuję uspokoić nierówny oddech.
 Jesse, nie mogę spędzać z tobą każdej sekundy.  Staram się
przemówić mu do rozsądku.
 Chyba że zrezygnujesz z pracy  mówi śmiertelnie poważnie.
Zniesmaczona aż rozszerzam oczy. Nigdy! Kocham swoją pracę.
 I kto teraz zachowuje się niectorz... ooo!  Tracę wątek, kiedy
Jesse zanurza się we mnie. O Boże, chce, żebym nabrała rozumu, ale
do czego ma zamiar mnie przekonać? Do lunchu czy emerytury? Nie
traci czasu. Rozsuwam nogi, a Jesse kładzie moje nadgarstki po obu
stronach mojej głowy i przyciska je do podłogi.
 Lunch?  pyta i zdecydowanie naciera na mnie. Mój umysł
przypomina papkę, ale jeszcze zdołał zarejestrować, że Jessemu
chodzi o lunch. Ulżyło mi. Z lunchu sam na sam z koleżanką będzie
łatwiej zrezygnować niż z pracy, chociaż nie zamierzam tanio
sprzedać skóry. Pan Wyzwanie rzuca mi wyzwanie.
 Nie!  krzyczę wyzywająco.
Mruczy niezadowolony i napiera na mnie. Jest twardy i
zdecydowany, niczym dzikie zwierzę.
 Cudownie reagujesz na mnie.
Oczywiście, że tak! Wystarczy jeden dotyk, żeby doprowadził
mnie do szaleństwa.
 Jesse, proszę.
Wchodzi we mnie zdecydowanie.
 Kochanie, pozwól mi przyjść na lunch.  Kręcę głową,
wstrzymując oddech.  Dobrze ci?
 Tak  krzyczę i wypuszczam powietrze. Czuję, że zbliża się
orgazm. Jesse zwiększa uścisk dookoła moich nadgarstków.
 Zgódz
się  szorstko nalega.
Wiem, że on też zaraz eksploduje. A jeśli się nie zgodzę? Jeśli go
przetrzymam?
 Nie!
Nie poddaję się. Nie może za każdym razem, kiedy się z nim nie
zgadzam, pieprzyć mnie i przekonywać do zmiany zdania.
Jesse nie ustaje; moje uda naprężają się, a umysł przestaje
logicznie myśleć.
 Avo, daj mi to, czego chcę.
 Jesse!
 Dojdziesz.
 Tak!  krzyczę. Za chwilę wyrzucę z siebie nagromadzony przez
cały dzień stres.
 Cholera, kochanie, nawet nie wiesz, jak na mnie działasz. 
Ponownie naciera na mnie z całą siłą. Przestaję myśleć. Kiedy moje
ciało jest na skraju eksplozji, Jesse nieruchomieje, a w konsekwencji
powstrzymuje orgazm.
 Co robisz?  krzyczę całkowicie zaskoczona. Unoszę biodra, aby
poczuć tarcie, którego potrzebuję, aby eksplodować. Jednak Jesse
odsuwa biodra i niemal w całości wychodzi ze mnie.  Ty sukinsynie!
 wyrzucam z siebie.
 Nie wyrażaj się! Zgódz
się, Avo!  dyszy, ale panuje nad
słowami. Jak to robi? Wiem, że jest blisko orgazmu.
 Nie  odpowiadam.
Kręci głową i zamyka oczy. Niespiesznie porusza biodrami i
wsuwa się we mnie.
 Ooo  jęczę.  Szybciej.
 Zgódz
się, Avo.  Ponawia kuszący ruch.  Powiesz tak i
dostaniesz to, czego chcesz.
 To nie fair  narzekam.
 Chcesz, żebym przestał?
 Nie!  krzyczę sfrustrowana. To najgorsza możliwa tortura.
Mocniej ściska moje nadgarstki.
 Jeszcze raz cię zapytam, kochanie. Lunch?  pyta, przesuwając
biodra do przodu. Natychmiast tracę wszelką determinację, aby mu
się oprzeć.
 Zerżnij mnie  krzyczę, kiedy spogląda na mnie z rozbawioną
twarzą.
 Nie wyrażaj się  uśmiecha się.  Czy to oznacza zgodę?
 Tak!  krzyczę.
 Dobra dziewczynka  chwali mnie i napiera z całą siłą. Ponownie
czuję, że jestem na skraju eksplozji. Całe moje ciało sztywnieje, gdy
skwierczący żar zaczyna płynąć w moim krwiobiegu, a skóra
rozgrzewa się od ocierania się o dywan w szaleńczym rytmie.
 Jesse!  Moje ciało miota się w różnych kierunkach, gdy fale
przyjemności przelewają się przez mój system nerwowy i eksplodują
między nogami. Krzyczę.
Porusza się szybciej i oddycha głośniej. Krzyczy namiętnie,
dochodząc. Moje mięśnie zaciskają się pożądliwie wokół
naprężonego penisa. Wycieńczone ciało poddaje się bezlitosnym
natarciom.
Przepocony Jesse opada na mnie i zaczyna delikatnie poruszać
biodrami.
 Moja rola już się skończyła  dyszy mi do ucha. Leżę pod jego
naprężonym, ciepłym ciałem, starając się odzyskać oddech i zmysły.
Zastanawiam się, czy zawsze tak będzie. Jesse dostaje to, czego chce,
więc pewnie tak. Muszę się nauczyć dawać sobie z tym radę i
odmawiać mu. Śmieję się, że to będzie bezcelowa nauka. Nie chcę
mu odmawiać.
Gdy unosi się na rękach, zauważam, że się krzywi z bólu.
 Twoja ręka!  krzyczę.
Unosi dłoń, na której widzę lekkie siniaki, choć opuchlizna już
zeszła.
 Nic mi nie jest. Sarah przez całe popołudnie przykładała do niej
lód.
 Sarah!  odruchowo wyrzucam z siebie, nie myśląc o tonie,
którego użyłam. Brzmię oskarżycielko. Jesse marszczy czoło, a ja
wypominam sobie, że okazałam tak duże zaskoczenie.
 Po prostu starała się pomóc  mówi spokojne, lecz to jedynie
wzmaga moje obawy. Nie pasuje mi, że inna kobieta się nim
opiekuje. Zaczyna mnie ogarniać zazdrość. Nieoczekiwanie czuję się
niezwykle niekomfortowo z własną zaborczością. Dobry Boże,
zachowuję się jak Jesse. Jestem cholerną hipokrytką, a to, w jaki
sposób na mnie patrzy, starając ocenić mój nastrój, wcale nie pomaga.
Jest niezwykle atrakcyjnym mężczyzną, który cholernym uśmiechem
podbija serca kobiet. Wiercę się pod nim, żeby się uwolnić. Z
niechęcią puszcza mnie. Idę wprost do łazienki i zanurzam się w
gorącej wodzie. Nie czuję się dobrze ze swoimi uczuciami. Nigdy w
życiu nie byłam zazdrosna, a teraz będę codziennie walczyła z
kobietami. To praca na pełny etat. Może będę musiała przejść na
emeryturę.
 Czy ktoś przestraszył się zielonookiego potwora?
Podnoszę wzrok i widzę, że stoi nagi w drzwiach łazienki.
 Nie  mruczę pod nosem. Nie jestem w stanie ukryć zazdrości.
Wchodzi do wanny i staje za mną. Siada tak, że znajduję się
między jego nogami. Obejmuje rękami moje barki i przyciąga mnie
do siebie.
 Avo, jesteś jedyną kobietą, która się dla mnie liczy  szepcze mi
do ucha.  I jestem cały dla ciebie.  Podnosi naturalną gąbkę z
brzegu wanny, wkłada do wody, aby nasiąkła i zaczyna ją przesuwać
po moich piersiach.
 Musisz powiedzieć mi więcej o sobie.
Czuję, jak podnosi klatkę piersiową, gdy oddycha.
 Co chcesz wiedzieć?
 Czy Rezydencja to tylko biznes, czy mieszasz interesy z
przyjemnością?
Gąbka zatrzymuje się pomiędzy moimi piersiami, ale po kilku
sekundach ponownie zaczyna delikatnie gładzić moją skórę.
 Nic innego nie robię w pracy, same przyjemności  mówi oschle.
 Może dołączysz do nas?
 Odpowiedz  naciskam.
Wzdycha tak głęboko, że niemal odwracam się, żeby spojrzeć na
niego. Chcę, żeby wiedział, że nie podoba mi się jego reakcja na moje
pytania.
 Zdarzało mi się zabawić.
Zabawić?! Nie jestem pewna, czy podoba mi się wydz
więk słowa
zabawić w kontekście tego pytania.
 Nadal się zabawiasz?
 Nie!
 Kiedy ostatni raz się zabawiałeś?
Ponownie przestaje pocierać mnie gąbką. Niech tylko nie mówi, że
musi o tym pomyśleć.
 Na długo zanim cię poznałem.  Wznawia ruchy gąbką.
 Jak długo zanim mnie poznałeś?  Muszę z tym ostatecznie
skończyć.
Nie mam ochoty poznać tej części jego osobowości. Lecz nie
mogę powstrzymać się od zadawania głupich pytań.
 Avo, jakie to ma znaczenie?
 Duże  szybko odpowiadam. Nie, właściwie nie ma to żadnego
znaczenia, lecz jego zwięzłe odpowiedzi wzbudzają moją ciekawość.
 Nie robiłem tego stale.  Ze wszystkich sił stara się uniknąć
mojego pytania.
 To nie jest odpowiedz
na moje pytanie.
 Czy cokolwiek, co powiem, zmieni to, co do mnie czujesz?
Jego pytanie rozsierdzą mnie. Co takiego mógł robić?
 Nie  odpowiadam, choć w tej chwili nie jestem tego pewna.
Jesse najwyraz
niej uważa, że to coś zmieni.
 Czyli możemy skończyć z tym tematem? To i wiele innych
spraw należy do przeszłości i niech tam zostanie.  Mówi
zdecydowanie, a ja czuję się urażona.  Liczysz się tylko ty. Koniec.
 Całuje mnie w czoło.  Kiedy przywieziesz resztę swoich rzeczy do
mnie?
Jestem wkurzona. Zauważam, że tak zwane pieprzenie mnie,
żebym nabrała rozumu, ma sens jedynie dla niego.
 Muszę odebrać resztę rzeczy od Matta.
Naprawdę powiedziałam to na głos?
 Do cholery, nie pojedziesz do niego!  krzyczy mi do ucha. Kulę
się, słysząc jego potężny głos.  Wyślę Johna. Powiedziałem ci, że
nigdy więcej nie spotkasz się z nim.
Nie drążę dalej tego tematu. Nie jestem głupia, żeby o tym
dyskutować. Już się umówiłam na odbiór rzeczy, a Jesse nigdy się o
tym nie dowie. To znaczy dowie się, kiedy przyjadę ze swoimi
rzeczami, ale wtedy będzie już za póz
no. Teraz myślę o czymś
innym.
 Powiedz mi, gdzie byłeś, jak nie dawałeś znaku życia?
Czuję, że spina się.
 Nie  natychmiast odpowiada.
No dobra, teraz mnie zaczyna ogarniać wściekłość. Odwracam się
i patrzę prosto w jego oczy.
 Ostatnim razem, kiedy nie chciałeś udzielić mi informacji,
zostawiłam cię.
Lekko rozszerza oczy, ale po chwili mruży. Wie, że wygrałam.
 Zamknąłem się w biurze.
 Na cztery dni?  pytam z powątpiewaniem.
 Tak, na cztery dni, Avo.  Unika mojego wzroku.
 Spójrz na mnie  ostro nakazuję.
Zaskoczony moją komendą natychmiast patrzy na mnie.
 Słucham?  Niemal wybucha śmiechem. Nie podoba mi się jego
protekcjonalny ton.
 Co robiłeś w biurze?
 Piłem. To właśnie robiłem. Próbowałem utopić swoje myśli o
tobie w wódce. Zadowolona?
Próbuje mnie przesunąć, ale zapieram się z całych sił. Walczę z
nim, przyciskając go do wanny. Poddaje się. Wiem, że mógłby z
łatwością mnie pokonać, więc tak naprawdę nie chce uciec.
Przesuwam się tak, aby nasze nosy się dotknęły.
 Przepraszam  szepcze.  Naprawdę przepraszam, kochanie.
 Proszę, nie mów tak.  Przysuwam się do niego i przykładam
palce do jego ust. Chcę, żeby wiedział, że nie dbam o tamto. Czuję się
odpowiedzialna... winna.
 Kiedy zobaczyłem siniaki na twoich ramionach, zrozumiałem, że
przesadziłem, Avo. I to zdecydowanie.
 Cii  uciszam go, całując jego całą twarz.  Już nic nie mów.
Obejmuje moje pośladki i unosi mnie, żeby zanurzyć swoją twarz
między moimi piersiami.
 To się nie powtórzy. Prędzej się zabiję, niż cię znowu zranię.
Nie musi używać tak mocnych słów. Doskonale wiem, co czuje. Ja
też żałuję tego, co się stało. Nigdy nie powinnam go w taki sposób
zostawiać. Powinnam była zostać, wrzucić go pod zimny prysznic i
otrzez
wić.
 Jesse, wystarczająco już powiedziałam.
 Kocham cię.
 Wiem. Ja też cię przepraszam.
Puszcza mnie, a ja zsuwam się, aż nasze twarze są na tej samej
wysokości.
 Za co mnie przepraszasz?
Wzruszam ramionami.
 Nie powinnam była cię zostawiać.
 Avo, nie obwiniam cię, że odeszłaś ode mnie. Zasługiwałem na
to. Dzięki temu jestem bardziej zdeterminowany, żeby nie pić.
Świadomość, że mogę cię stracić, sprawia, że jestem niezwykle
zmotywowany. Zaufaj mi.
 Nigdy więcej nie odejdę od ciebie. Nigdy  zapewniam.
Uśmiecha się lekko.
 Mam nadzieję. Inaczej nie wyobrażam sobie życia.
Również się uśmiecham i wtulam w jego tors, zatapiając się w
jego cieple.
Gdy otwieram oczy, jeszcze jest ciemno. Niezupełnie zdaję sobie
sprawę, że łóżko się kołysze, a ja jestem mokra. Dopiero po kilku
sekundach uświadamiam sobie, co się dzieje. Natychmiast rzucam się
w kierunku lampki i ją zapalam. Światło oślepia mnie, więc mrużę
oczy, żeby cokolwiek zobaczyć. Dostrzegam, że Jesse siedzi z
podkurczonymi do podbródka kolanami i się kołysze. Cholera, jest
zlany potem, a jego z
renice przypominają olbrzymie, czarne spodki.
Jest przerażony.
 Jesse?  mówię cicho, żeby go nie przestraszyć. Nie odpowiada,
jedynie kołysze się, lecz po chwili zaczyna cicho szeptać.
 Potrzebuję cię  mówi.
 Jesse?  Delikatnie kładę rękę na jego ramieniu i nim potrząsam.
Wygląda na przestraszonego.  Jesse?
 Potrzebuję cię, potrzebuję cię, potrzebuję cię  powtarza niczym
mantrę. Mam ochotę się rozpłakać.
 Jesse, proszę  błagam go.  Przestań, jestem przy tobie.  Nie
mogę znieść widoku Jessego w takim stanie. Trzęsie się, a pot z niego
spływa. Jeszcze nigdy nie widziałam, żeby tak mocno marszczył
czoło. Staram się usiąść w zasięgu jego wzroku, ale nie dostrzega
mnie. Jedynie kołysze się i szepcze, patrząc na mnie nie widzącym
wzrokiem. Śpi. Prostuję jego nogi i siadam na jego udach. Przytulam
go z całej siły. Nie wiem, czy robi to świadomie, ale obejmuje mnie i
wtula twarz w moją szyję. Gdy tak siedzimy, szepczę mu do ucha w
nadziei, że mnie rozpozna i wróci do rzeczywistości.
 Avo?  wreszcie mówi zachrypniętym głosem. Obudził się.
 Jestem przy tobie.  Odsuwam się i obejmuję jego twarz dłońmi.
Wpatruje się w mnie, poszukując czegoś. Nie jestem pewna czego.
 Przepraszam.
 Za co przepraszasz?  Jego zachowanie coraz bardziej mnie
niepokoi.
 Za wszystko.
Opada na łóżko, ciągnąc mnie za sobą, więc leżę na jego mokrym
torsie. Nie przeszkadza mi to. Wsłuchuję się w wracające do
zwykłego tempa bicie jego serca,
 Jesse?  mówię nerwowo, ale nie odpowiada. Kiedy unoszę
głowę i spoglądam na niego, widzę, że spokojnie śpi. Co się przed
chwilą stało?
Leżę na nim przez kilka godzin. Nie mogę przestać myśleć o tym,
za co miałby mnie przepraszać. Może nadinterpretuję tę sytuację?
Za wiele rzeczy mógł mnie przepraszać. Za kłamstwa, zwodzenie,
picie, neurotyczne zachowanie, zaborczość, zepsucie spotkania z
Mikaelem. Zasypiam, zastanawiając się nad kolejnymi powodami
przeprosin.
Rozdział 13
Kocham cię.
Na ustach czuję znajome wargi, a gdy podnoszę powieki, witają
mnie olśniewające zielone oczy.
 Obudz
się, piękna dziewczyno.
Przekładam ręce nad głową i się rozciągam. Jak mi dobrze.
Spoglądam na Jessego i dostrzegam, że ma na sobie ubranie. Mój
śpiący umysł uświadamia sobie, że ubrany Jesse to brak zagrożenia,
że będzie mi kazał biegać po Londynie.
 Która godzina?  pytam zachrypniętym głosem.
 Nie przejmuj się, dopiero szósta trzydzieści. Mam kilka
porannych spotkań z dostawcami. Chciałem cię po prostu zobaczyć,
zanim pojadę do Rezydencji.
Pochyla się i mnie całuje. Czuję na sobie jego miętowy zapach.
Spotkania z dostawcami? O jakich dostawach mówi? Moje powieki
same opadają. Jest zdecydowanie za wcześnie.
 Nie muszę mieć otwartych oczu, żebyś mnie widział  marudzę,
obejmując jego plecy i przysuwając go do siebie. Cudownie pachnie.
 Wstawaj i zjedz ze mną śniadanie.  Gdy podnosi mnie z łóżka,
moje nagie ciało obejmuje go.  Pognieciesz mi ubranie  mówi
beztrosko, wynosząc mnie z sypialni.
 W takim razie postaw mnie na ziemię  odgryzam się, ale wiem,
że tego nie zrobi.
 Nigdy.
Uśmiecham się z zadowoleniem, gdy wdycham jego cudowny
zapach.
 Nie potrzebuję przypominającego zerżnięcia. Możesz przyjść na
lunch.
 Nie wyrażaj się  śmieje się.  Przepraszam, naprawdę
musiałem cię zobaczyć, zanim wyjdę.
Sztywnieję, słysząc jego słowa, a właściwie jedno: przepraszam.
Cholera! Zapomniałam o nocnym załamaniu Jessego. Delikatnie
kładzie mnie na blat.
 Obudziłeś się w nocy.
 Naprawdę?  Marszczy brwi. Nie wiem, czy się martwić, czy
odetchnąć z ulgą.
 Nie pamiętasz?
 Nie  odpowiada, wzruszając ramionami.  Na co masz ochotę?
 podchodzi do lodówki.  Jajka, bułkę, owoce?
 Mówiłeś, że mnie potrzebujesz.  Informuję go w nadziei, że
wytłumaczy swoje zachowanie. Niestety nadaremnie.
 I co z tego? Mówię to także, gdy nie śpię.  Nawet nie odwraca
się od lodówki.
 Przepraszałeś mnie.  Wsuwam ręce pod uda. Tym razem Jesse
się odwraca.
 To też mówię, jak nie śpię.
Ma rację, ale jego stan mnie zaniepokoił.
 Avo, pewnie miałem koszmar  uśmiecha się.  Nie pamiętam. 
Odwraca się do lodówki.
 Martwiłam się. Wyglądałeś jak obłąkany  mówię nieśmiało. To
nie było normalne zachowanie. Jesse mocno trzaska drzwiami, na co
zaczynam żałować, że poruszyłam tę kwestię. Nie boję się go, ale
jego reakcje mnie niepokoją. Nie chcę zaczynać dnia od kłótni. W
końcu nie było to nic poważnego, jedynie mówienie przez sen. Idzie
w moim kierunku, przygryzając dolną wargę. Gdy staje przede mną,
wyciąga moje dłonie spod ud i gładzi je opuszkiem kciuków.
 Nie martw się tym, co mówię w śnie. Powiedziałem, że cię nie
kocham?  pyta cicho.
Czuję, że marszczę czoło.
 Nie.
Jego zielone oczy zaczynają błyszczeć, a jeden z kącików ust się
unosi.
 Tylko to się liczy.
Całuje mnie w czoło. Odsuwam się od jego ust. Znów to robi.
Unika pytań.
 To nie było normalne. I zaczyna mnie wkurzać twój ton  mówię
niezadowolona.  Albo odpowiadasz, albo wychodzę.  Zamyka
wpółotwarte usta, ale nadal milczy. Zaskoczyłam go.  I jak będzie? 
naciskam.
 Mówiłaś, że nigdy mnie nie opuścisz  odpowiada cicho.
 No dobrze, ujmę to inaczej. Nie zostawię cię, jeśli zaczniesz
odpowiadać na moje pytania. Lepiej?
Przygryza dolną wargę i wpatruje się we mnie, lecz wytrzymuję
jego wzrok.
 To nic ważnego.
Zaczynam śmiać się, nie dowierzając słowom, które słyszę. Gdy
chcę zejść z blatu, Jesse mnie blokuje.
 Śniło mi się, że mnie zostawiłaś  wyrzuca z siebie niemal
spanikowany.
Przestaję próbować uwolnić się z uścisku Jessego.
 Co?
 Śniło mi się, że się obudziłem i ciebie nie było.
 Jak to nie było?
 Cholera, nie wiem.  Puszcza mnie i przeczesuje włosy ręką. 
Nie mogłem cię znalez
ć.
 Śniło ci się, że cię zostawiłam?
Marszczy czoło.
 Nie wiedziałem, gdzie poszłaś. Po prostu cię nie było.
 Aha.  Nie wiem, co powiedzieć. Jesse nie chce na mnie
spojrzeć. Wpadł w taki stan tylko dlatego, że myślał, że go
zostawiłam?
 To był okropny sen.  Nadal nie patrzy na mnie, przez co czuję
się winna. Jesse panicznie się boi.
 Nie zostawię cię  staram się go uspokoić  ale musimy
rozmawiać. Teraz wszystkie informacje muszę z ciebie wyciągać siłą.
To męczące.
 Przepraszam.
Przysuwam go pomiędzy swoje uda. To jedna z tych chwil, kiedy
to ja jestem silna. Im bardziej poznaję Jessego, tym częściej się
zdarzają.
 Miałeś wcześniej koszmary?
 Nie.  Pozwala się przytulić.
 Ponieważ piłeś.
 Nie, Avo. Nie jestem alkoholikiem.
 Nie powiedziałam, że jesteś.  Trzymam go mocno. Z jednej
strony mu współczuję, ale z drugiej cieszę się, że się otworzył.
 A teraz czy mogę przygotować ci zbilansowane śniadanie? 
Uwalnia się z mojego uścisku, najwyraz
niej zadowolony, że odzyskał
siły.
 Tak, poproszę.
 Na co masz ochotę?
 Na tost.
 Tost? Daleko mu do zbilansowanego śniadania  mruczy pod
nosem, wkładając chleb do tostera.
Zsuwam się z blatu i siadam na stołku. Podziwiam, jak krząta się
po kuchni. Dziś jest niezwykle przystojny. Nie ogolił się, a ja
uwielbiam jednodniowy zarost. Ma na sobie ciemnoszare spodnie od
garnituru i czarną koszulę. Zastanawiam się nad zmianą zdania w
kwestii lunchu, żeby zmusić go do przypominającego zerżnięcia.
Obserwuję, jak kładzie na blacie obok mnie masło, noże i talerze. Po
chwili bierze słoik masła orzechowego i siada obok mnie, cmokając z
zadowoleniem.
 Jak wygląda dziś twój plan dnia?  Niemal krztuszę się tostem. 
Co w tym dziwnego, że chcę wiedzieć, co będziesz dziś robiła?  pyta
lekko oburzony.
Przełykam tost.
 Nic.  Przeżuwam kolejny kawałek.  Jeśli sądziłabym, że jesteś
szczerze zainteresowany, a nie że planujesz pokrzyżować mi plany.
 Jestem szczerze zainteresowany.  Sprawia wrażenie zranionego,
lecz nie nabieram się na to.
 Spotykamy się o pierwszej w Baroque. Muszę zadzwonić do
Kate i powiedzieć jej, że wkręciłeś się na nasz babski lunch.
 Nie będzie miała nic przeciwko. Uwielbia mnie.
 Tylko dlatego, że kupiłeś jej Margo Juniorkę.
 Nie, ponieważ sama mi to powiedziała.
 Kiedy?
 W Rezydencji.
Moja szczęka opada na marmurowy blat. Wiem, że w sobotę oboje
byli w Rezydencji.
 Co robiła w Rezydencji?  Staram się brzmieć naturalnie, ale
jedno spojrzenie na twarz Jessego mówi mi, że poległam.
 Nie twój interes  uśmiecha się. Nagle zrywa się ze stołka i
wrzuca pusty słoik po maśle orzechowym do kosza.  Muszę spływać.
 Spływać?!
 Zmywać się... spadać... wyjść.  Mruga do mnie, na co
natychmiast się rozpływam. Jest dziś w doskonałym nastroju:
szelmowski i wesoły. Uwielbiam go. Ostatnio radosny Jesse pojawia
się coraz częściej.
 Tak sobie pomyślałam, że może wspólny lunch nie jest dobrym
pomysłem. Nie chcę, żeby Kate myślała, że jesteśmy ze sobą
zrośnięci.
Odwracam się do niego i z udawaną obojętnością wracam do
tostu. Nie jest to łatwe zadania, ponieważ czuję za sobą najeżonego
Jessego.
Chwyta mnie, obraca na stoliku i przyciska swoim cudownym
ciałem do ściany. Nie zdążyłam nawet wypuścić tostu z ręki. W jego
oczach widzę niepewność i czuję się prawie winna... prawie. Wiem,
co nadchodzi. Walczę ze sobą, żeby ukryć uśmiech, który czai się w
kącikach ust. Jesse pochyla się i porusza się biodrami tak, że czuję
jego podniecone ciało. Jęczę z zadowolenia.
 Nie mówiłaś serio  odpowiada Jesse, przesuwając ręką po
moim brzuchu w kierunku złączenia ud.
 Mówiłam  odpowiadam, a gdy kciuk Jessego przesuwa się po
mojej wrażliwej skórze, wstrząsa mną dreszcz.
O Boże, nigdy nie będę miała go dość.
 Ktoś będzie musiał się zadowolić krótką chwilą  mówi, nie
przestając pobudzać mnie ręką. Wzdycham, rozkoszując się jego
cudownym dotykiem.  Nie pogrywaj ze mną, Avo.  Odsuwa rękę i
cofa się.
Co?!
Chcę go przyciągnąć i włożyć w siebie jego rękę. Patrzę na niego
pytająco, lecz się jedynie uśmiecha z zadowoleniem.
 Już jestem spóz
niony, bo chciałem się upewnić, że zjadłaś
śniadanie. Gdybym wiedział, że masz zamiar ze mną pogrywać,
najpierw bym cię zerżnął, a potem nakarmił.  Podchodzi i przygryza
dolną wargę.  Trzynasta  szepcze mi do ucha, przysuwając do mnie
swoje cudowne biodra. Po chwili przygryza mój tost i odsuwa się ode
mnie.  Kocham cię.
 Nie kochasz  wyrzucam z siebie.  Gdybyś mnie kochał, nie
zostawiłbyś mnie, gdy jestem tak blisko orgazmu.
 Hej!  krzyczy. Wygląda na wkurzonego.  Nigdy więcej nie
kwestionuj, że cię kocham. Doprowadza mnie to do szaleństwa.
Silę się na przepraszające spojrzenie, ale ponieważ jestem
niezaspokojona, nie mogę do niczego przekonać umysłu. Najchętniej
przyciągnęłabym go do siebie, żeby się mną zajął. Widzę, że jest
podniecony. Nie może tak ode mnie odejść.
 Miłego dnia.  Spogląda na mnie łagodnie i pochyła się, aby
złożyć pocałunek na moim policzku.  Będę za tobą tęsknił, kochanie.
Wiem, że będzie. Do lunchu dzieli nas jedynie sześć godzin.
Przeżyje.
Kiedy jestem gotowa do wyjścia, zjeżdżam windą na dół.
Przechodząc przez hol, stukam obcasami i szukam okularów
przeciwsłonecznych w torbie.
 Dzień dobry, Avo  mówi Clive.
 Dzień dobry.  Wsuwam na nos okulary i wychodzę na słońce.
Moim oczom ukazuje się opierający się o rangę rovera John. Nie
wierzę, znowu!
John unosi okulary i wzrusza potężnymi ramionami.
 John, potrafię zawiez
ć się do pracy  mówię zmęczonym tonem.
Potrzebuję dziś samochodu, żeby po pracy odebrać rzeczy od Matta.
 Nie sądzę, dziewczyno.  Co ma na myśli?  Twój samochód
jest myty.  Wzrusza ramionami i siada za kierownicą. Obracani się i
widzę, że zastęp mężczyzn myje mój samochód.
Na miłość boską. Wyciągam klucze z torby, ale widzę, że brakuje
kluczyka do samochodu. Póz
niej wytłumaczę panu Kontrolującemu,
że przeglądanie kobiecej torebki  i telefonu  jest niedopuszczalne.
Potrzebuję samochodu, żeby po pracy odebrać swoje rzeczy od Matta.
Muszę pogadać z Kate. Siadam obok Johna, który jak zwykle ma na
sobie czarny garnitur i czarną koszulę. Ile czarnych garniturów może
mieć jeden facet?!
 Uważasz, że Jesse jest nierozsądny i zaborczy?  pytam od
niechcenia, opuszczając lusterko, żeby pomalować usta
błyszczykiem.
 Tak, dziewczyno  odpowiada.  Ale jak mówiłem wcześniej,
jest taki tylko z tobą. Wcześniej na nikim mu nie zależało.
Opieram się o siedzenie i słucham, jak John zaczyna nucić.
Niemożliwe, że wcześniej na nikim mu nie zależało. Ma trzydzieści
siedem lat.
 Ile ma lat?  pytam z uśmiechem, na co John także się uśmiecha.
 Trzydzieści siedem. Ale przecież wiesz, prawda, dziewczyno? 
Czuję się jak kompletna idiotka i natychmiast oblewam się
rumieńcem. Zapomniałam, że ktoś musiał uwolnić Jessego z
kajdanków. Założę się, że był to John. Zaczynam się śmiać w
myślach, kiedy wyobrażę sobie minę Johna na widok mojego nagiego
boga, przykutego do łóżka, wibratora z diamentami, czarnej bielizny i
wspomnianego już boga rzucającego o ścianę wibratorem. Jestem tak
zażenowana, że zapadam się w siedzeniu pasażera.
Resztę podróży spędzamy w milczeniu, nie licząc nucenia Johna.
Wysiadam przy Berkeley Square i pędzę do biura, żeby jak
najszybciej wyrwać się z krępującej sytuacji. Szybko macham na
pożegnanie i zastanawiam się, jak u diabła zdołam spojrzeć Johnowi
w oczy.
Pochodząc do biurka, widzę Sally. Stoi załamana przy szafie na
dokumenty. Powrócił poliestrowy golf, a po czerwonym lakierze do
paznokci nie ma śladu. Niestety miałam rację. Faceci to świnie,
jednak postanawiam nie mówić o tym na głos.
 Cześć, Sally.  Unosi głowę i lekko się uśmiecha po czym wraca
do dokumentów. Naprawdę jej współczuję.  Gdzie się wszyscy
podziali?
Wzrusza ramionami. Widzę, że jest bardzo z
le, więc postanawiam
się zamknąć i zająć pracą.
Punktualnie o pierwszej wchodzę do baru. Kate siedzi już przy
naszym stoliku. Gdy siadam, moim oczom ukazuje się duży kieliszek
wina.
 Cholera! Kate, pozbądz
się tego.  Przesuwam go w jej stronę.
Rzuca mi mordercze spojrzenie.
 Pomyślałam, że ci się przyda.
Ma rację, ale niedługo przyjdzie Jesse. Jakby to wyglądało,
gdybym piła wino? Byłabym okrutna i wyjątkowo bezmyślna.
Chwytam kieliszek Kate, ale ona również się na niego rzuca.
 Kate, Jesse zaraz przyjdzie.
 Hej, zostaw wino!  mówi zdecydowanie.  To nie mój chłopak.
Nie chce odpuścić. Wpatruję się w nią, kiedy puszczam jej
kieliszek. Podnosi go i nie spuszczając ze mnie wzroku, bierze duży
łyk.
 Głupia krowa!  wyrzucam z siebie, a Kate jedynie uśmiecha się
znad szkła. Chwytam swój kieliszek i wypijam haustem całą
zawartość. O Boże, jakie dobre. Nie piłam od prawie dwóch tygodni,
co jest moim rekordem. Zadowolona głęboko oddycham.
 Brakowało ci tego  Kate potwierdza oczywisty fakt.
 Tak. Kolejnego pewnie też  mruczę niezadowolona. Mam
wyrzuty sumienia, że uległam pokusie. Spoglądam przez ramię,
zanim pobiegnę do baru, żeby uzupełnić pusty kieliszek. Czuję się jak
dziecko, które coś zbroiło.  Aha, nie mów Jessemu, że go
uwielbiasz. Przewraca mu się od tego w głowie  narzekam, wracając
do stolika.  Podrzucisz mnie do Matta po pracy? Chcę odebrać swoje
rzeczy.
 Pewnie, tylko nie każ mi rozmawiać z nim  odpowiada z
przekąsem.  Odebrać się spod biura?
 O szóstej. Pasuje ci?
 Pewnie. Rozmawiałaś z nim?
 Tak, czeka na mnie, ale Jesse nie wie, że jadę do Matta i niech
tak zostanie  ostrzegam Kate. Unosi brwi, lecz nic nie mówi.  Na
pewno groziłby Mattowi.  Wzruszam ramionami. Chyba wino
uderzyło mi do głowy, bo zaczyna mi się kręcić w głowie.  Co u
Sama?
 Niedługo przyjdzie.
 Tak?!
 Tak.  Jej zwięzła i szybka odpowiedz
nie pozostawia miejsca
na pytania.  Wspomniał, że Jesse wpadnie, więc pomyślałam, że też
może przyjść.
Nie wiem, co odpowiedzieć, zmieniam temat.
 Słuchaj, wiesz, co zaszło między Victorią i Drew?  pytam
zżerana ciekawością. Kate musi coś wiedzieć.
 Nie uwierzysz!  Jej oczy natychmiast się rozszerzają.
 Mów!  pochylam się chętna wysłuchać najnowszych plotek.
 Drew zaprosił ją do Rezydencji. Panna sztywniara nie była
zadowolona.
Kate jest zachwycona, ale mnie nieoczekiwanie napełnia niepokój.
Jeśli Victoria wie o Rezydencji, czy zdaje sobie sprawę, kto jest jej
właścicielem? Czy Drew mówi jej wszystko? O Boże, mam nadzieję,
że nie. Jeśli się domyśliła prawdy, bez wątpienia powie o wszystkim
Tomowi. Victoria i Tom paplający o mnie w biurze to ostatnia rzecz,
jakiej potrzebuję.
 Co chcesz zjeść?  pyta Kate, wyrywając mnie z zamyślenia.
 Kanapkę z pieczywa razowego z bekonem, sałatą i pomidorem.
 A Jesse?
Marszczę czoło. Nie mam zielonego pojęcia. Nawet nie wiem,
jakie są jego ulubione dania.
 Zapytaj, czy mają masło orzechowe.
 Masło orzechowe?  Na jej twarzy pojawia się grymas
niezadowolenia.  O proszę, przyszedł.  Kate wskazuje kieliszkiem
w stronę drzwi, a ja się odwracam i z uwielbieniem patrzę na mojego
mężczyznę. Kate reaguje podobnie na Sama. Za naszymi facetami
dostrzegam Drew.
Jesse całuje mnie w policzek, a następnie przysuwa krzesło stojące
przy stoliku obok. Siada obok mnie i kładzie dłoń na moim kolanie.
Ciepło jego ręki promieniuje po całej nodze i uderza wprost pomiędzy
uda. Nie pomaga mi, gdy zaczyna mnie gładzić i ściskać.
 Zabrałeś moje kluczyki.  Mrużę oskarżycielsko oczy.
 Co u was?  pyta, ignorując mnie. Z uśmiechem przesuwa
kciukiem po wnętrzu mojego uda. Doskonale wie, jak na mnie działa.
Staram się odsunąć nogę, lecz bezskutecznie.
 U mnie okej  odpowiada zadowolona Kate.  Właśnie idę
złożyć zamówienie. Co chcecie?  pyta i wstaje.
Po kolei informujemy ją o swoim wyborze, po czym Kate idzie do
baru, zostawiając mnie z facetami.
Jesse pochyla się nade mną.
 Piłaś.
 To przypadek  odpowiadam nerwowo.
 Avo, możesz pić w moje] obecności.
Odwraca się w kierunku mężczyzn. Naprawdę nie ma nic
przeciwko? Obserwuję Jessego, jak w pełni zrelaksowany rozmawia z
Samem i Drew o sportach. To właśnie jest towarzyski Jesse. Śmieje
się z błyszczącymi oczami i trzyma rękę na mojej nodze. Z
zadowoleniem uśmiecham się do siebie. Po chwili Jesse spogląda na
mnie i mruga. Najchętniej wskoczyłabym na niego i zjadła żywcem.
Po chwili Kate przychodzi do stolika i siada na swoim miejscu.
 Co u Victorii?  pyta, spoglądając na Drew. Wszyscy patrzą się
na niego. Boże, ale z Kate plotkara.
 Nie pytaj.  Bierze łyk piwa. Zauważam, że nikt poza mną nie
przejmuje się obecnością alkoholu. Może mam złe podejście?  Jest
urocza, ale na miłość boską, musi trochę wyluzować.
Wzdrygam się. Komentarz Drew jest dość ostry, zwłaszcza że to
on zaprosił ją do Rezydencji. Nie może winić Victorii za sceptyczne
podejście
 Dlaczego ją tam zaprosiłeś?  bez namysłu wyrzucam z siebie.
Przecież to oczywiste, dlaczego ją zaprosił. Jesse spogląda na mnie, a
moją twarz zalewa rumieniec.
Drew wzrusza ramionami.
 Jestem, kim jestem. Lubię, co lubię.
 Amen  przytakuje Sam, unosząc butelkę.
Kate stuka kieliszkiem o butelkę Sama i oboje się uśmiechają.
Rozszerzam oczy ze zdziwienia; Kate musiała niez
le się zabawić w
Rezydencji!
O cholera! Ciekawe, czy Jesse o tym wie?
 W każdym razie  kontynuuje Drew  muszę korzystać z życia.
Trzydzieste piąte urodziny to równia pochyła ku obwisłemu tyłkowi i
męskim cyckom. Potem pomyślę o kobiecie, która pokocha moją
osobowość.
Czuję, że Jesse sztywnieje. Ma trzydzieści siedem lat, ale
zdecydowanie brak mu obwisłego tyłka i męskich cycków. Zakładam
jedną nogę na drugą, zachęcając go do silniejszego uścisku. Kątem
oka widzę, że ma zaciśnięte wargi.
 Czyli mam jeszcze dziewięć lat. Chyba zacznę nadrabiać
stracony czas  mówi Kate. Ze zdziwieniem otwieram oczy i usta.
Siedzę przy stoliku w normalnym barze w normalnym mieście z
normalnymi ludz
mi, którzy rozmawiają o Rezydencji jak o
zwyczajnym miejscu spotkań. Nie, to nie są normalni ludzie. Jak
mogą być? Ci trzej faceci wiedzą, jak się zabawić, a teraz Kate
przeszła na ciemną stronę. Muszę się napić.  Z nami, kobietami, czas
obchodzi się gorzej  Kate ciągnie temat i unosi kieliszek z winem w
kierunku mężczyzn. Dostrzegam, że Sam mruga do niej. Nie jestem
pewna, czy to dobry znak, choć Kate nalega, że Rezydencja to tylko
zabawa.
 Tak właśnie było w twoim przypadku, Jesse?  pytam oschle,
biorąc łyk wody. Przesuwa rękę wzdłuż mojego uda, na co zaciskam
nogi.
 Nie.  Odwraca się do mnie.  Uważasz, że mojemu ciału coś
brakuje?
Znacząco unosi brew.
Co za głupie pytanie zadałam.
 Wiesz, że nie.
Uśmiecha się od ucha do ucha.
 Czyli nadal jestem twoim bogiem?
Czerwienię się i jednocześnie spoglądam z niezadowoleniem.
 Jesteś aroganckim bogiem  mruczę pod nosem.
Pochyła się, obejmuje dłońmi moją szyję i całuje niezwykle
namiętnie. Mimo że jesteśmy w miejscu publicznym, poddaję się mu
całkowicie. Jak zwykle przestaję o wszystkim myśleć i skupiam się
jedynie na Jessem. Obezwładnił mnie całkowicie... Kiedy wreszcie
mnie puszcza, spoglądam na resztę i czuję się zażenowana jawnym
okazaniem uczuć przez Jessego. Gdy wykonują gesty wymiotowania i
wydają ckliwe odgłosy, Jesse mnie przytula.
 Dajcie już spokój  gani nas Kate.  Tu się je.
Sam obejmuje ją i całuje w policzek.
 Zazdrościsz?
Odsuwa jego rękę, gdy kelner przychodzi z jedzeniem. Wszyscy,
również Jesse, rzucamy się do jedzenia, które przerywamy rozmową i
śmiechem. Nie uchodzi mojej uwadze, że Sam i Drew często
spoglądają z zadowoleniem w stronę mnie i Jessego.
 Muszę wracać do pracy  mówię ze smutkiem. To był całkiem
normalny lunch, biorąc pod uwagę, że siedziałam przy stoliku z
właścicielem luksusowego seksklubu i dwojgiem jego pracowników.
 Idę z tobą.  Zjada do końca kanapkę i wstaje.
 To tylko dwie minuty pieszo  mówię zmęczona, lecz
powstrzymuję się od dalszych komentarzy, gdy spogląda na mnie.
Obchodzę stolik i całuję każdego na pożegnanie, a Kate oddaję
pieniądze za lunch.
Odsuwa moją dłoń.
 Jesse już zapłacił.  Tak?! Spoglądam na Jessego, ale jest zbyt
zajęty żegnaniem się z chłopakami i nie zauważa mnie, Podchodzi do
mnie i razem idziemy do wyjścia.  Hej!  woła za mną Kate. 
Sobota... babski wieczór... drinki...?
Zatrzymuję się i rzucam jej ostrzegawcze spojrzenie. Zdaje się, że
Kate nawet nie zauważyła mojej reakcji. Oczywiście, że nie. Jest zbyt
zajęta czekaniem na minę Jessego. Widzę, że Sam i Drew również
bardzo uważnie się wpatrują, czekając, co zrobi ich kolega. Czuję, że
Jesse napina lekko ciało.
 Może w przyszłym tygodniu  mówię z największą możliwą
pewnością siebie.
 Możesz iść  dodaje cicho Jesse.
Mogę iść?! Co ma na myśli, mówiąc, że mogę iść?!
 Nie, jutro mamy przyjęcie w Rezydencji. Będę wykończona. 
Nie zmieniam zdania. Chciałabym pójść, ale wiem, że mój cholerny
anioł stróż zabroni mi pić alkoholu. Nie upijam się za każdym razem,
ale ostatni raz był z jego winy. Muszę wygadać się Kate. Obie
musimy się wygadać, sądząc po obrocie spraw.
 Hej, przecież powiedział, że nie ma nic przeciwko  narzeka
Kate.
 Porozmawiamy póz
niej  odpowiadam z przekąsem w nadziei,
że przeczyta między wierszami i zamknie jadaczkę.
 Ach tak, oczywiście.  Mruga do mnie.  Do usłyszenia.
Mam ochotę rzucić w nią torebką, ale Jesse lekko mnie chwyta,
więc posyłam jej jedynie mordercze spojrzenie i pozwalam Jessemu
się wyprowadzić. Wychodzimy na Piccadilly wprost w tłum. Czuję
między nami lekkie napięcie. Puszcza moją dłoń i obejmuje
ramieniem, przysuwając do siebie.
Kiedy skręcamy w Berkeley Street, zatrzymuję się i spoglądam na
Jessego.
 Jeśli pójdę z Kate, nie będę mogła pić, prawda?
 Nie  mówi beznamiętnie. Wznoszę oczy i idę dalej.  Możesz
wypić drinka na przyjęciu.  Dogania mnie i ponownie kładzie swoją
rękę ma moim barku.
Oczywiście, że mogę wypić na przyjęciu, ponieważ będzie miał na
mnie oko. Problem w tym, że nie czuję się swobodnie, pijąc w jego
obecności.
 Naślesz na mnie ochroniarza? Żeby mnie szpiegował?  mówię z
wyrzutem.
 Nie każę nikomu cię szpiegować, Avo. Proszę jedynie swoich
pracowników, żeby się tobą opiekowali.
 I żeby zadzwonili do ciebie, jeśli nie będę przestrzegała zasad? 
żartuję, na co dz
ga mnie w biodro.
 Nie, ale możesz zadzwonić do mnie, jak będziesz czołgała się
przy barze  mówi oschle  z uniesioną sukienką.
Spoglądam i widzę jego oskarżycielski wzrok. No dobra, byłam na
podłodze, ale nie pełzałam ani nie byłam spita. W każdym razie nie
wtedy. To Kate leżała na podłodze i mnie pociągnęła. A co do
sukienki, no cóż, wytłumaczenie jest banalne. Pewien stojący obok
mnie neurotyk rozszarpał ją na kawałki. Mogłabym pójść z Kate,
wypić kilka kieliszków wina, włożyć coś przyzwoitego i nie czołgać
się po podłodze. Wtedy żaden ochroniarz nie musiałby dzwonić do
Jessego. Może zostałabym na noc u Kate, żebym go nie drażniła.
Śmieję się w duchu z ambitnego planu. Przecież nigdy nie pozwoli mi
przenocować u Kate. Pozwalam, żeby mnie przytulił.
 Teraz mnie puść  mówię, kiedy zbliżamy się do mojej pracy.
Patrick może nas zobaczyć, a nie wspominałam o jakimkolwiek
biznesowym lunchu z panem Wardem. Sytuacja jest delikatna
 Nie  odpowiada kategorycznie.
 Co będziesz dziś robił?  Jestem szczerze zainteresowana. Niech
powie, że musi zająć się interesami, żebym spokojnie mogła pojechać
do Matta po swoje rzeczy. Zachowanie informacji to nie to samo co
kłamstwo.
 Myślał o tobie.  Wydyma usta.
Nie takiej odpowiedzi oczekiwałam.
 Od razu po pracy wracam do ciebie  mówię. Natychmiast
uświadamiam sobie, że skłamałam. Ze wszystkich sił powstrzymuję
się od dotknięcia swoich włosów.
 Do nas!  poprawia mnie.  O której?
 Trochę po szóstej.  Plus minus godzinę, dodaję w myślach.
 Lubisz to słówko, prawda? Trochę...  Mruży oczy i uważnie się
mi przygląda.
 Trochę  odpowiadam i przysuwam się, aby go pocałować.
Chwyta mnie i teatralnie przechyla, żeby pocałować na środku
Berkeley Square. Mijają nas zniecierpliwieni ludzie, lecz się nimi nie
przejmuję.
 Boże, cholernie cię kocham.
Uśmiecham się.
 Wiem.
Stawia mnie do pionowej pozycji, a po chwili zanurza swoją twarz
w mojej szyi i przygryza ucho.
 Mógłbym spędzić z tobą cały dzień. Chodz
, zabiorę cię do domu.
Mam ochotę zrobić sobie wolne i poddać się Jessemu, lecz
dzwoniący telefon wyrywa mnie z zamyślenia. Przetrząsam torbę,
pozwalając Jessemu zostać przy mojej szyi. Kiedy chwytam telefon,
unoszę go nad głową Jessego, żeby zobaczyć, kto dzwoni. Mruczę
niezadowolona. Czy Mikael naprawdę musi teraz dzwonić?!
 Kto to?
 Klient.  Wsuwam telefon do torby. Oddzwonię do niego. 
Spotkamy się u ciebie.  Idę w kierunku biura, ale Jesse chwyta mnie
za nadgarstek.
 Cholera, Avo. U nas! Kto dzwonił?  Nagła zmiana nastroju
zaskakuje mnie.
 Mikael  mówię przez zęby.  Tylko klient.  Wyrywam rękę z
uścisku i idę do pracy. Telefon znów zaczyna dzwonić. Odbieram,
gdy wchodzę do biura.  Mikael  mówię na powitanie.
 Avo, dzwonię, żeby potwierdzić nasze poniedziałkowe
spotkanie.  Jego aksamitny głos jest naprawdę seksowny.  Pasuje ci
południe?
Siadam na krześle i okręcam się w kierunku biurka. Z
przerażeniem widzę stojącego nade mną Jessego. Przypomina
wściekłe zwierzę i ciężko oddycha. Tom i Victoria spoglądają na nas
zza swoich biurek. Nawet nie próbują ukryć zainteresowania.
Spoglądam przez ramię i widzę, że Patrick jest w biurze. Na szczęście
jest całkowicie pochłonięty pracą przy komputerze.
 Avo?
 Mikael, przepraszam,  Spoglądam pytająco na Jessego, lecz
mnie ignoruje. Nadal odstawia swoją szopkę, nie zwracając uwagę na
miejsce, w którym się znajdujemy ani obserwujących nas ludzi. 
Tak, oczywiście  bezskutecznie silę się na rzeczowy i stanowczy
ton.
 Avo, wszystko w porządku?
 Tak, oczywiście.
 To dobrze. Widzę, że złamałaś swoją zasadę?
Moje serce zaczyna szybciej bić.
 Słucham?!  pytam przez ściśnięte gardło.
 Jesse Ward. Jest klientem, prawda?  Nie wiem, co
odpowiedzieć. Nie, nie był klientem, nie wtedy gdy pracowałam nad
Lusso, ale nie jestem na tyle głupia, żeby się tłumaczyć. Mikael z
pewnością wie, że mam pracować dla Jessego. Czas przyszły. Jeszcze
nie byłam w Rezydencji, a Jesse nie naciska.  Jak długo się
spotykacie?
Gorączkowo szukam właściwej odpowiedzi.
 Yy, około miesiąca  jąkam przez telefon. Dlaczego mnie o to
pyta?
 Hm, to ciekawe.  Ogarnia mnie zimny dreszcz. Dlaczego miało
to być interesujące? Wpatruję się w zielone oczy mężczyzny, którego
bezgranicznie kocham, i słucham mężczyzny, który chce mi coś
powiedzieć... coś negatywnego na temat Jessego. Chociaż w tej chwili
i tak nie myślę o nim pozytywnie.
 Dlaczego?  pytam. Mój głos jest przepełniony obawą i
doskonale oddaje moje uczucia. Cóż takiego wie Mikael?
 Porozmawiamy o tym, kiedy się spotkamy.
 Okej.  Rozłączam się. Wiem, że nie było to uprzejme, ale nie
miałam pojęcia, co zrobić. Jesse stoi przy moim biurku i wygląda,
jakby chciał oderwać mi głowę. Ale za co? Cholera, w ciągu pięciu
minut przeszliśmy od czułości na chodniku do jawnej wrogości.
Wpatrujemy się w siebie, aż wreszcie ustępuję i spoglądam w
kierunku Toma i Victorii, którzy z zainteresowaniem przyglądają się
swoistemu przedstawieniu. Po chwili wracam wzrokiem do Jessego,
ale nie chcę wykonać pierwszego kroku w obawie, że wywołam
awanturę, a Patrick przyjdzie sprawdzić, co się dzieje. Z drugiej
strony doskonale wiem, że nie mogę cały dzień wpatrywać się w
Jessego.
 Jestem w pracy  mówię cicho, nie wierząc, że uda mi się
zażegnać konflikt. Jesse wygląda, jakby miał zaraz wybuchnąć.
 Nie spotkasz się z nim więcej  cedzi przez zęby.
 Dlaczego?  Nie silę się na wyjaśnienia, że Mikael to mój klient.
Jesse doskonale zdaje sobie z tego sprawę, a sądząc po minie na jego
twarzy, nie interesuje go to.
 Po prostu się z nim nie spotkasz. To nie prośba, Avo. Nie
sprzeciwisz się temu.  Zaczyna w zamyśleniu przygryzać dolną
wargę. Cały trzęście się ze złości. Nie mogę rozmawiać o tym w
biurze, nie mogę także wycofać się z kontraktu z Life.
 Zobaczymy się w Lusso  mówię cicho.
 Bez wątpienia.  Odwraca się i wychodzi.
Opadam na krzesło i wolno wypuszczam powietrze.
 Boże, jaki z niego przystojniak  świergocze Tom.  Byłaś
ostatnio w Rezydencji?
Victoria zaczyna chichotać po raz pierwszy od dwóch dni. No to
już wiem, że wszystko wie. Czuję zbierającą się wściekłość, ale na
szczęście dla Toma i Victorii Patrick ratuje ich przed moim atakiem.
 Kwiatuszku  mówi, siadając na biurku, które jak zwykle
skrzypi w proteście.  Mikael Van Der Haus kontaktował się ze mną i
nalega, żebyś pojechała do Szwecji.
O cholera.
Kiedy zostaliśmy nagrodzeni za projekt w Lusso, wspólnik
Mikaela chciał oryginalne włoskie materiały, więc pojechałam do
Włoch na rekonesans. Mikael mówił, że zależy mu na ekologicznych
materiałach w Life, ale wyjazd do Szwecji nie przeszedł mi przez
myśl.
Podróż w związku z projektem Mikaela pewnie wpędzi Jessego do
grobu.
 Czy to naprawdę konieczne?  pytam. Proszę, powiedz, że nie!
Proszę!
 Oczywiście, Mikael nalega na to. Sprawdzę loty.  Gdy wstaje,
biurko ponownie skrzypi. Jestem w opałach. Nie ma możliwości, że
uda mi się pojechać do Szwecji bez problemów ze strony Jessego.
Dokąd mnie to doprowadzi? Do utraty pracy. Oblewam się zimnym
potem.
 Kawy, Avo?  Sally wychodzi zza szafki. Nadal wygląda na
nieszczęśliwą, a ja desperacko pragnę wina.
 Nie, dziękuję, Sally.
Podnoszę wzrok i widzę, że Tom i Victoria zajmują się swoją
pracą. Bardzo dobrze. Mogę spędzić resztę popołudnia w spokoju,
zastanawiając się nad swoimi problemami. Żałuję, że muszę po pracy
jechać odebrać swoje rzeczy. Nie mam najmniejszej ochoty spotkać
się z Mattem.
Rozdział 14
O szóstej zaczynam sprzątać na biurku. Ponieważ wszyscy już
wyszli, do mnie należy zamknięcie biura. Gdy Kate przyjeżdża po
mnie, wskakuję do jej Margo Juniorki.
 Co jest między tobą a Samem?  pytam, zapinając pas. Jestem
dziś rozdrażniona i z niechęcią przyznaję, że nowy van Kate jest
niezwykle wygodny.
 Też miło cię widzieć.  Włącza się do ruchu.
 Daj spokój. Gadaj. Co jest między tobą a Samem?
Wzrusza ramionami.
 Nic.
Wznoszę oczy, wzdychając teatralnie.
 Nic. Oczywiście.
 Co wkładasz na imprezę?  pyta, unikając dalszych odpowiedzi.
Jestem zła. Poza tym może wcale nie pójdę na przyjęcie.
 Nie wiem, Jesse ma zabrać mnie na zakupy.
 Ach, tak?!  mówi rozmarzonym tonem.  Wykorzystaj gest
bogacza.
 Nie spieszy mi się. Od ostatniej niedzieli nie byłam w
Rezydencji. Poza tym będzie mój naburmuszony tyran  narzekam.
Opieram się wygodnie o siedzenie pasażera i rozmyślam o innych
rzeczach, które wolałabym robić jutro wieczorem oraz o wściekłym
Jessem. Nie poprawia mi to nastroju. To ja powinnam być wściekła.
Poza tym jest mi winien wyjaśnienie, bo rozmowa z Mikaelem mnie
zaniepokoiła.  Wreszcie dowiedziałam się, ile ma lat.
Uśmiecha się i spogląda na mnie.
 Ile i jak się dowiedziałaś?
 Trzydzieści siedem. Przykułam go kajdankami do łóżka i
wyciągnęłam tę informację siłą.
Kate wybucha śmiechem, a po chwili dołączam się do niej.
Zatrzymujemy się pod moim starym mieszkaniem. Na widok
białego bmw Matta ściska mnie w sercu, choć wiedziałam, że go
zobaczę, bo musi mnie wpuścić do środka.
 Pójść z tobą?  pyta Kate.
Zastanawiam się przez chwilę, ale postanawiam, że najlepiej
będzie, jak zaczeka w Margo Juniorce. Kate potrafi niez
le pyskować,
a ja chcę jedynie wejść, zabrać swoje rzeczy i wyjść.
 Nie, poradzę sobie sama.  Otwieram drzwi vana i wysiadam. Z
każdą chwilą czuję się coraz gorzej.
Idę po schodach i naciskam dzwonek do naszego mieszkania.
Rozglądam się po budynku i nieoczekiwanie ogarnia mnie smutek, że
już tu nie mieszkam.
 Cześć  z domofonu rozlega się radosny głos Matta.
 Cześć  odpowiadam, siląc się na obojętny ton. Nie chcę
wchodzić z nim w towarzyską pogawędkę. Nadał jestem wkurzona za
to, że zadzwonił do moich rodziców.
 Już cię wpuszczam.
Kiedy słyszę mechanizm otwierający drzwi, spoglądam na Kate i
macham do niej. Pokazuje mi podniesiony kciuk i wskazuje na swoją
komórkę. Kiwam głową, żeby wiedziała, że ją zrozumiałam.
Wchodzę do budynku i idę po schodach. Głęboko oddycham i w
myślach przygotowuję się na rozmowę. Nie wolno mi wspominać
telefonu do rodziców i muszę pamiętać, żeby nie wdawać się zbytnio
w rozmowę. Kiedy dochodzę na miejsce, widzę lekko uchylone
drzwi. Biorę się w garść i wchodzę do środka. Nie zamykam drzwi;
nie zamierzam zostawać długo. Sprawdzam kuchnię i salon, ale
nigdzie nie ma śladu Matta, więc kieruję się do sypialni, gdzie czekają
na mnie worki i pudła z rzeczami. Ponieważ nie wiem, gdzie się
podziewa Matt, chwytam kilka worków, ale gdy się obracam, w
drzwiach pojawia się mój były z kieliszkiem czerwonego wina w
ręku. Ma na sobie beżowy garnitur. Nigdy mi się nie podobał, choć
nie powiedziałam mu o tym. Jak zwykle ma przedziałek z boku i
gładko przyczesane ciemne włosy.
 Cześć  mówi z szerokim uśmiechem.
 Hej, szukałam cię  tłumaczę się, podnosząc worki.  Kate na
mnie czeka. Zaniosę rzeczy do samochodu.  Nie ukrywa wrogości
na wspomnienie imienia Kate, lecz ignoruję jego reakcję i idę do
drzwi. Muszę się zatrzymać, ponieważ nie ma zamiaru zejść mi z
drogi.  Przepraszam.  Moja uprzejmość dobija mnie. Matt
uśmiecha się w moim kierunku i pije łyk wina. Po chwili przesuwa
się odrobinę, dzięki czemu mogę prześlizgnąć się obok, żeby zanieść
rzeczy do samochodu. Na mój widok Kate wyskakuje z samochodu.
 Szybko ci poszło  mówi, biorąc ode mnie worki.
 Spakował wszystko  odpowiadam, wskazując worki.
Kate uśmiecha się znacząco.
 Miło z jego strony.
Wracam do mieszkania po kolejne worki, zastanawiając się po
drodze, że z pomocą Kate poszłoby znacznie szybciej, ale jej
obecność zaogniłaby sytuację. Ponieważ Matt nie zaoferował
pomocy, chodzę w tę i we w tę, samodzielnie przenosząc swój
dobytek.
 Ile jeszcze?  pyta Kate, wrzucając do vana worki numer
dziewięć i dziesięć.
 Jeszcze jedno pudło  odpowiadam i wracam do mieszkania.
Mam nadzieję, że wszystko spakował, bo nie mam zamiaru tu wracać.
Biorę ostatnie pudło i pospiesznie idę do wyjścia, ale Matt znowu
blokuje drzwi.
 Avo, możemy porozmawiać?  pyta z nadzieją.
Wzdrygam się.
 O czym?
 O nas.  Wskazuję ręką na siebie i mnie.
 Matt, nie zmienię zdania  mówię zdecydowanie, lecz zanim się
orientuję w jego zamiarach, usiłuje wsunąć mi do gardła swój język.
Puszczam pudło i z całej siły go odpycham.
 Co u diabła robisz?!  wrzeszczę.
Odrobinę dyszy, a po chwili spogląda na mnie gniewnie.
 Przypominam ci, dlaczego było nam dobrze.
Wybucham śmiechem. Przypomina?! O czym?! Jakim był idiotą?
Proszę! Daleko mu do Jessego.
 Nadal się z kimś widujesz?  pyta.
 Nie twoja sprawa.
 Nie, ale twoi rodzice byli bardzo zainteresowani.
Biorę głęboki wdech, żeby się uspokoić i nie rzucić się na niego.
Nie mam zamiaru reagować na jego słowa.
 Zejdz
mi z drogi, Matt.  Jestem dumna, że zdołałam zachować
spokojny ton.
 Głupia krowa.
Otwieram oczy ze zdziwienia. Wiedziałam, że potrafi być wredny,
ale czy to naprawdę konieczne? Czuję, jak zalewa mnie wściekłość.
 Tak, nadal się z kimś spotykam i wiesz co, Matt? Nigdy nie
miałam lepszego faceta.
Wybucha przebiegłym śmiechem, za co powinnam go
spoliczkować.
 Jest alkoholikiem, Avo, Wiesz o tym? Pewnie za każdym razem,
kiedy cię pieprzy, jest pijany jak bela.
Robi mi się słabo na widok głupkowatego uśmiechu Matta. Sądzi,
że jestem zaskoczona informacją o alkoholu, lecz to nieprawda.
Jestem zaskoczona, ponieważ wie coś o osobie, z którą się spotykam.
Skąd?
Mam ochotę zmyć ten pewny siebie uśmiech jednym, szybkim
uderzeniem w twarz.
 No cóż, nawet pijany jest lepszy w łóżku niż ty.
 Jesteś żałosna  odpowiada ze złością.
 Nie, Matt, tylko nadrabiam cztery lata beznadziejnego seksu z
tobą.
Na jego twarzy rysuje się lekkie zdziwienie. Pochylam się, żeby
podnieść z podłogi pudło, a gdy się podnoszę, słyszę ciężkie kroki
pędzące po schodach.
O cholera!
 Avo!  wrzeszczy.
Wszelkie nadzieje, że spokojnie wyjdę od Matta, zostały właśnie
rozwiane. Skąd wie, gdzie jestem? Zabiję Kate, jeśli mnie
podkablowała, Jesse wpada przez drzwi. Nigdy wcześniej nie widzia-
łam go tak wściekłego. W jego oczach lśni szaleństwo, a ja naprawdę
się boję. Nie o siebie, lecz o Matta. Jesse wygląda na zdolnego do
morderstwa. Patrzy wprost na mnie, a jego intensywne, wściekłe
spojrzenie przeraża mnie.
 Co do cholery tu robisz?  Dosłownie drżę i w myślach
zastanawiam się, skąd wie, że tu jestem. Lecz nie mam odwagi
spytać, więc jedynie stoję bez słowa.  Odpowiadaj!  krzyczy.
Wzdrygam się. To oczywiste, co tu robię. Nie potrzebuje mojego
potwierdzenia, przecież musiał widzieć worki w samochodzie Kate.
Matt mądrze się odsuwa i nie odzywa. Raz już poznał co to złość
Jessego.
 Do cholery mówiłem ci! Nie dzwoń do niego i nie przychodz
tu.
Powiedziałem, że John zajmie się wszystkim!  Wymachuje rękami
niczym opętany.  Wyjdz
stąd i wsiadaj do pieprzonego samochodu!
Słyszę, jak z ust Matta wyrywa się chichot i natychmiast rzucam
wzrokiem w jego kierunku. Gdy spogląda na mnie, dostrzegam w
jego oczach błysk chorej satysfakcji. Doprowadza mnie do rozpaczy.
Nie mam zamiaru pozwolić, żeby Jesse krzyczał na mnie w obecności
mojego byłego. Chwytam pudło i wybiegam z mieszkania, dziękując,
że Jesse nie przyszedł chwilę wcześniej.
 Całowaliśmy się.  Słyszę zadowolony głos Matta i uderzającego
go pięścią Jessego. Czy Matt nie wie, kiedy się do cholery zamknąć?
Gdy wychodzę na ulicę, słyszę dudniące kroki Jessego, a moim
oczom ukazują się Kate... Sam i John.
Wielkolud, jak zwykle ukryty za okularami przeciwsłonecznymi,
opiera się o rangę rovera. Wygląda groz
nie, mimo że jego twarz jest
pozbawiona emocji. Kate chodzi obok vana, a Sam stoi na uboczu
nieco zatroskany. Czy naprawdę wszyscy muszą tu być? Gdy idę w
kierunku Kate, rzucam jej spojrzenie, nic nie mów, więc jedynie
bierze ode mnie pudło.
 Cholera, Avo  szepcze, wrzucając je na tył vana.
 Mówiłaś Samowi, że tu będę?  pytam szorstko.
 Nie!  odpowiada z piskiem. Wierzę jej. Nie zrobiłaby mi tego.
 John!  krzyczy Jesse, stojąc w drzwiach budynku.  Włóż jej
rzeczy do rovera.  Potrząsa zdrowiejącą ręką.
Zaczynam się niepokoić. Cholerny idiota, dlaczego nie użył lewej
ręki? Poza tym jak mógł tak o mnie powiedzieć. Jej?!
 Zostaw je, John  krzyczę, na co Wielkolud się zatrzymuje. 
Nie wracam z nim. Kate, jedziemy.  Idę w kierunku vana, a kiedy
dochodzę do drzwi, widzę, że Sam trzyma rękę na ramieniu Kate.
Moja przyjaciółka najpierw spogląda na swojego chłopaka, który
kręci lekko głową, a po chwili patrzy na mnie. Widzę, że nie wie, co
ma zrobić.
 John, bierz jej rzeczy.  Jesse zbiega ze schodów.
 Zostaw je!  krzyczę.
Widzę, że zdezorientowany John wydycha powietrze i spogląda na
Jessego. Postanawia, że mój gniew jest niczym w porównaniu ze
złością jego przyjaciela i zaczyna przenosić moje rzeczy do rangę
rovera. A nich je sobie wez
mie! Nie oznacza to, że z nim pojadę.
Zdenerwowana wsiadam do vana Kate.
Niemal natychmiast drzwi się otwierają.
 Wysiadaj!  Jego głos aż drży ze złości. Nic mnie to nie
obchodzi. Chwytam klamkę, żeby zatrzasnąć drzwi, ale Jesse blokuje
je swoim ciałem,
 Jesse, odpieprz się!
 Nie wyrażaj się!
 Spieprzaj!  krzyczę. Boli mnie gardło, a struny głosowe proszą
o chwilę odpoczynku. Nigdy tyle nie krzyczałam. Cała się trzęsę z
wściekłości. Jak śmie? Jak śmie, tak się zachowywać, po tym co
razem przeszliśmy?!
 Do cholery, licz się ze słowami!  Pochyla się i mnie chwyta.
Chcę się wyrwać z jego uścisku, ale nie mam siły. Wyciąga mnie z
Margo Juniorki i stawia tyłem do siebie, mimo że nie ustaję w walce.
Obejmuje mnie w pasie i unosi z ziemi. Krzyczę i kopię niczym
trzyletnie dziecko, a Jesse niesie mnie do swojego samochodu.
 Puszczaj mnie!
 Zamknij się  mówi przez zęby, co tylko zachęca mnie do
dalszej walki. Jestem zawstydzona i sponiewierana w centrum
Notting Hill na oczach mojej najlepszej przyjaciółki, jej chłopaka i
Johna. Mam ochotę krzyczeć z całej siły. Walczę, aby wyrwać się z
uścisku Jessego.
 Przestań robić sceny, Avo.
Unoszę wzrok i widzę dookoła licznych gapiów, którzy z
ciekawością obserwują dramatyczne wydarzenia, które rozgrywają się
w ich obecności. Poddaję się, ale głównie ze względu na olbrzymie
zmęczenie. Pozwalam, żeby załadował mnie do swojego samochodu,
ale odsuwam jego ręce, gdy próbuje zapiąć mój pas bezpieczeństwa.
Chwyta mnie za podbródek i unosi moją twarz.
 Lepiej, żebyś siedziała spokojnie.  Jego zielone oczy są
przepełnione furią, kiedy patrzę na niego wyzywająco. Siedzę na
czarnym, skórzanym siedzeniu, starając się uspokoić oddech, i
obserwuję, jak Jesse podchodzi do Johna, Kate i Sama. Rozmawiają,
ale nie mam pojęcia o czym. Jesse pochyla głową, a Kate kładzie rękę
na jego ramieniu. Pieprzona zdrajczyni! Dlaczego jemu współczują i
go wspierają, jeśli to ja zostałam uprowadzona przez wściekłego
maniaka!
John kręci głową i dotyka szczęki Jessego, ale Jesse natychmiast
się odsuwa. Z ust Johna wyczytuję słowa: uspokój się. Jesse
odchodzi, unosząc ręce i szarpiąc zmierzwione włosy.
John kręci głową i tym razem wiem, że powiedział skurwysyn.
Dobrze! To znak, że się ze mną zgadza. Okropny charakter, chyba
mówi John. Gorzej być nie może. Jesse całkowicie stracił panowanie
nad sobą.
Spoglądam przez okno pasażera, kiedy Jesse wsiada do
samochodu, zapala silnik i rusza z piskiem opon. Zazwyczaj jez
dzi
niebezpiecznie, więc dziś nie zapowiada się miła przejażdżka.
 Skąd wiedziałeś, że tu będę?  Wpatruję się w krajobraz za
oknem.
Słyszę, że syczy z bólu, gdy skręca, a kątem oka dostrzegam, jak
potrząsa ręką.
 Nieważne.
 Ważne.  Odwracam się i spoglądam na jego gniewny profil.
Nadal jest przystojny.  Wszystko było okej, dopóki się nie zjawiłeś.
Odwraca się. Patrzę na niego z tak samo intensywną dzikością,
jaką widzę w jego oczach.
 Jestem na ciebie cholernie wściekły. Pocałowałaś go?
 Nie!  krzyczę.  Próbował, ale go odepchnęłam. Wychodziłam,
gdy przyszedłeś.
Od ciągłego marszczenia się zaczynają mnie boleć mięśnie czoła.
Podskakuję, gdy Jesse uderza pięścią w kierownicę.
 Nigdy więcej nie mów mi, że jestem zaborczy i impulsywny,
słyszysz?
 Jesteś opętany zaborczością!
 Avo, w ciągu dwóch dni dwóch facetów chciało dobrać się do
twoich majtek. Bóg wie, co się działo, gdy nie było mnie przy tobie.
 Nie bądz
głupi  warczę.  Wyobrażasz sobie nie wiadomo co. 
Jestem świadoma, że ma odrobinę racji.  Skąd wiesz o Mikaelu?
 Co?  pyta z zaskoczeniem.
 Słyszałeś.  Przygryza dolną wargę, co oznacza, że myśli nad
odpowiedzią.
 Kupiłem penthouse, Avo. Chyba domyślasz się, skąd go znam?
 Zainteresował go fakt, że spotykamy się od około miesiąca.
Dlaczego?
Kręci głową.
 Dlaczego u diabła rozmawiasz z nim o nas?
 Po prostu zadał pytanie, a ja na nie odpowiedziałam! Dlaczego
uważa, że to interesujące, Jesse?  Czuję, że tracę panowanie nad
sobą. Odwracam wzrok i staram się uspokoić oddech.
 Facet cię pragnie, uwierz mi.
 Dlaczego?  krzyczę, wpatrując się w niego, ale Jesse nie chce
na mnie spojrzeć. Jedynie uderza pięścią w kierownicę.
 Chce mi cię odebrać!
 Ale dlaczego?
 Do cholery, po prostu chce!
Opadam na siedzenie zaskoczona i niezadowolona z niejasnej
odpowiedzi. Ta rozmowa nigdzie nas nie doprowadzi. Jesse musi się
uspokoić. Ja też. Poznam odpowiedzi na swoje pytania, kiedy nie
będzie wyglądał, jakby miał ochotę przywalić w szybę.
Jesse zatrzymuje samochód przed Lusso. Wysiadam, zanim
wyłączy silnik. Kiedy wchodzę do holu, widzę, że John wjeżdża na
parking. Idę wprost do windy, ignorując Clive a.
Spodziewam się, że Jesse zatrzyma drzwi windy, żeby mógł wejść,
lecz nie robi tego. Najwyraz
niej również doszedł do wniosku, że
oboje musimy się uspokoić. Wysiadam z windy i wyciągam klucz z
bocznej kieszeni torebki. Trzaskam drzwiami i wściekle rzucam
torebkę na podłogę.
 Pieprzony idiota!  mówię do siebie.
 Dobry wieczór  odzywa się cichy głos.
Podnoszę wzrok i widzę siwą kobietę w średnim wieku.
Pewnie widok obcej kobiety w penthousie Jessego powinien mnie
zaniepokoić, lecz jestem zbyt wściekła.
 Kim do diabła jesteś?  pytam ostro. Kobieta lekko się kuli w
sobie, a po chwili dostrzegam, że w rękach trzyma nabłyszczacz do
mebli i ścierkę do kurzu.
 Cathy  odpowiada,  Pracuję dla Jessego.
 Co?!  pytam niecierpliwie, ale po kilku minutach wściekłość
odrobinę ustępuje i pozwala zrozumieć, co się dzieje.
O cholera!
Gdy drzwi otwierają się za mną, odwracam się i widzę Jessego.
Spogląda na mnie, a potem na kobietę i staje pomiędzy nami.
 Cathy, powinnaś już iść. Porozmawiamy jutro  mówi spokojnie,
lecz w jego głosie wyczuwam złość,
 Oczywiście.  Kładzie nabłyszczacz i ścierkę na stoliku, a
następnie ściąga fartuch i szybko, lecz starannie, go składa.  Obiad
włożyłam do piekarnika. Za trzydzieści minut będzie gotowy. 
Podnosi z podłogi torebkę i wkłada do niej swoje rzeczy. Dzięki
Bogu, wychodząc, uśmiecha się do mnie. Nie zasłużyłam na to. Jesse
całuje ją w policzek na pożegnanie i kładzie rękę na plecach.
Obserwuję, jak wychodzi z penthouseu oraz widzę, że John i Clive
przynoszą moje rzeczy z windy. Strata czasu, bo nie zamierzam tu
zostać. Wchodzę do kuchni i mocnym szarpnięciem otwieram
lodówkę z nadzieją, że w jakiś magiczny sposób znajdę w niej wino.
Jestem boleśnie zawiedzona. Trzaskam drzwiami i zdecydowanym
krokiem idę na górę. Nie mogę nawet na chwilę spojrzeć na niego.
Wchodząc do sypialni, po raz kolejny trzaskam drzwiami. Stoję
pośrodku pokoju i zaczynam się zastanawiać co dalej. Czy powinnam
po prostu wyjść i dać nam czas na uspokojenie? Wydarzenia
potoczyły się zbyt szybko, a atmosfera jest wyjątkowo nieprzyjemna.
Wzdycham zmęczona i chowam głowę w rękach. Czuję zbierające
się łzy i ścisk w gardle. Jestem zadurzona w mężczyz
nie, który ma
niezwykle wybuchowy charakter i jest zaborczy. Chociaż z drugiej
strony jest najbardziej czułym, kochanym i opiekuńczym mężczyzną
na świecie. Jeśli John ma rację i Jesse jest taki tylko ze mną, czy
powinniśmy być
razem? Do czterdziestki umrze na zawał serca i to będzie moja wina.
Chwile, gdy Jesse jest w dobrym nastroju, są cudowne, natomiast w
złym nastroju jest nie do wytrzymania.
Sądziłam, że wiem już o nim dużo, ale najwyraz
niej się myliłam.
Nie wygląda na to, że dowiem się tego szybko, chyba że spytam
Mikaela...
Drzwi się otwierają i do sypialni wpada Jesse. Wygląda, jakby
prąd go poraził. Trzęsie się cały, a na szyi pulsuje mu tętnica. W ręku
coś trzyma.
 Co to do cholery jest?  Wygląda, jakby w każdej chwili mógł
wybuchnąć. Marszczę czoło, a po chwili zdaję sobie sprawę, że w
ręku trzyma informacje o locie. Patrick musiał je wsunąć do mojej
torebki. O Boże, teraz się zacznie. Zaraz, zaraz...
 Grzebałeś w mojej torebce!  Jestem zszokowana. Nie wiem,
dlaczego przez cały czas narusza moją pieprzoną prywatność. Nie
wygląda na zaskoczonego ani skruszonego. Jedynie wymachuje
kartką przed moją twarzą i nierówno oddycha.
Odpycham go i pędzę na dół po torbę. Słyszę, że biegnie za mną, a
jego oddech jest niemal tak głośny jak kroki. Chwytam torbę z
podłogi i zanoszę ją do kuchni.
 Co do diabła robisz?!  krzyczy.  Tam nic nie ma.  Podsuwa
mi kartkę papieru pod nos, gdy kładę torbę na blacie i zaczynam ją
przetrząsać. Nie mam pojęcia, czego szukam.  Nie pojedziesz do
żadnej cholernej Szwecji czy Danii. Nigdzie!  W jego głosie
wyczuwam złość zmieszaną ze strachem. Spoglądam na niego i
zdecydowanie dostrzegam trochę strachu.
 Nie grzeb w mojej torbie.  Mówię przez zaciśnięte zęby i
spoglądam na niego oskarżycielko. Odsuwa się odrobinę i z
wściekłością kładzie kartkę na blacie.
 Dlaczego? Co jeszcze ukrywasz przede mną?
 Nic!
 Coś ci powiem, moja droga.  Podchodzi bliżej i stoimy twarzą
w twarz.  Prędzej umrę, niż pozwolę ci wyjechać z kraju z tym
pieprzonym kobieciarzem.  Na jego twarzy pojawia się czysty
strach.
 Nie pojedzie ze mną!  krzyczę, zrzucając torbę na ziemię dla
lepszego efektu. Nie wiem, czy tak będzie, ale podejrzewam, że
pewnie pojedzie. Ma plan i motyw.
 Pojedzie. Zaufaj mi, pojedzie za tobą. Nie ustaje w pogoni za
kobietami.
Zaczynam się śmiać.
 Tak jak ty?
 To coś innego!  warczy. Zamyka oczy i unosi palce do skroni,
żeby rozmasować zbierające się w ciele napięcie.
 Jesteś niemożliwy  wyrzucam z siebie.
 Po co bierzesz witaminy?  mówi gniewnie.  Jesteś w ciąży,
prawda?
Wyjmuję witaminy z torby i rzucam nimi w niego. Jego z
renice
się rozszerzają, gdy robi unik, a witaminy uderzają o ścianę i spadają
na kuchenną podłogę. Muszę się uspokoić. Tracę kontrolę.
 Kupiłam witaminy dla ciebie! krzyczę. Jesse patrzy na mnie z
niedowierzaniem.
 Dlaczego?  Spogląda na leżące na podłodze opakowanie.
 Twój organizm wiele przeszedł. Już zapomniałeś?
 Nie potrzebuję tabletek  warczy.  Mówiłem ci.  Podchodzi do
mnie, chwyta za ramiona i przyciąga do siebie.  Nie jestem
pieprzonym alkoholikiem. Jeśli teraz się napiję, to dlatego, że
naprawdę mnie wkurzasz!  krzyczy w moją twarz.
 Więc to moja wina  oświadczam. To nie pytanie, bo przed
chwilą wykrzyczał mi to w twarz.
Puszcza mnie i odsuwa się.
 Nie, nie twoja.  Wściekły przeczesuje włosy ręką.  Co jeszcze
ukrywasz przede mną? Wyjazdy z bogatym Duńczykiem.  Spogląda
na mnie.  Miłe spotkania z byłym facetem?
 Miłe?!  wyrzucam z zaskoczeniem. Jesse uważa, że spotkanie z
Mattem było przyjemne?!  Ty pieprzony idioto!
 Licz się ze słowami!
 Spadaj!  krzyczę. Jest w zupełnie innym świecie! Jeśli znałby
mnie tak dobrze, jak twierdzi, nie rzucałby tak głupich insynuacji.
 Nie mogę być teraz w pobliżu ciebie  wrzeszczy. Zaciska zęby i
napina szczękę.  Cholernie cię kocham, Avo, ale nie mogę patrzeć na
ciebie. Wszystko się spieprzyło!
Wychodzi z kuchni. Słyszę trzaśnięcie drzwiami, a po chwili
potężny huk. Wybiegam z penthouse u, lecz nigdzie nie widzę
Jessego. Po chwili zauważam, że lustrzane drzwi do windy są
roztrzaskane na drobne kawałki. Mimo złości natychmiast myślę o
jego chorej ręce, a potem płaczę. Wyję z rozpaczy. Czuję się bezsilna.
Mam wrażenie, jakby mnie testował. Jakby sprawdzał, czy mam
wystarczająco siły, żeby wyrwać go z tego chaosu. Poza tym walczę z
nieustannie dręczącą mnie myślą, że to ja doprowadziłam go do tego
stanu. Nie mogę tak myśleć, to niezdrowe. Wracając do salonu,
zauważam, że przy schodach stoją poustawiane w rządku moje
rzeczy. Co mam z nimi zrobić? Czy w ogóle tu zostanę? Nie wiem, co
zrobić, więc idę na leżak i zaczynam płakać. Zanoszę się płaczem,
starając znalez
ć odpowiedz
, co robić. Wpatruję się w dal i ogarnia
mnie uczucie porzucenia. Wracają do mnie uczucia, których nie
chciałam ponownie poczuć: pustka, zagubienie i przygnębienie, które
były obecne, kiedy Jessego nie było przy mnie. Jak to się stało, że
potrzebuję go tak bardzo? Zostawił mnie, przez co doskonale wiem,
jak musiał się czuć, kiedy zrobiłam mu to samo. Czuję się, jakby ktoś
pozbawił mnie istotnej części mnie samej.
Idę na górę i biorę prysznic. Stoję pod wodą, bezmyślnie
namydlając ciało. Gdziekolwiek się odwrócę, widzę nas: ja i Jesse na
umywalce, przy ścianie, pod prysznicem. Jesteśmy wszędzie. Ogarnia
mnie nagła chęć ucieczki od tych wspomnień. Szybko suszę włosy i
rzucam się na łóżko. Nie jestem pewna, jak długo wpatruję się w
sufit. Minuty, może godziny... Schnące łzy, przez które moja skóra
jest napięta, powinny odpowiedzieć na to pytanie.
Bezskutecznie staram się nie myśleć o chwilach, kiedy nie
byliśmy razem, i Jesse pił alkohol. Czy teraz też to zrobi? Na samą
myśl moje serce zaczyna szybciej bić, a żołądek podchodzi do gardła.
Możliwość, że Jesse może pić alkohol, powoduje, że pędzę do kuchni
po telefon. Gdy wchodzę do pomieszczenia, w powietrzu unosi się
przyjemny zapach jedzenia, O Boże! Biegnę do piekarnika i
wyłączam go. Po chwili chwytam telefon i wybieram numer Johna.
Już po pierwszym sygnale słyszę jego niski głos.
 Avo, jest tutaj.
 W Rezydencji?  Czuję ulgę, ale jednocześnie zastanawiam się,
co tam robi.
 Tak.  W jego głosie słyszę żal, na co biorę się w garść.
 Powinnam przyjechać?  Nie wiem, dlaczego pytam o to, jeśli
idę po schodach, żeby się ubrać.
 Pewnie tak, dziewczyno. Poszedł prosto do biura.
Rozłączam się, wrzucam na siebie pierwsze lepsze ubrania i idę do
drzwi. Kluczyki do samochodu! Jesse nie oddał mi kluczyków.
Zaczynam szukać drugiego kompletu, który na szczęście znajduję.
Przebiegam przez hol Lusso, stukając obcasami. Zauważam, że
Clive siedzi na swoim stanowisku, ale mijam go szybko bez słowa.
Dziś nie mam dla niego czasu. Biedaczek będzie się zastanawiał,
czym mnie uraził.
 Avo!  słyszę, jak krzyczy za mną. Gdyby nie coś niepokojącego
w jego głosie, nie zatrzymałabym się. Może tajemnicza kobieta
wróciła?
 Co się dzieje, Clive?
Przerażony biegnie w moim kierunku.
 Nie możesz stąd wyjść!
O czym on mówi?
 Pan Ward  dyszy  powiedział, że nie możesz opuszczać Lusso.
Nalegał na to.
 Clive, nie mam na to czasu.  Idę dalej, ale chwyta moje ramię.
 Proszę, Avo. Muszę do niego zadzwonić.
Nie wierzę w to, co słyszę. Jesse każe konsjerżowi zachowywać
się niczym strażnik więzienny?!
 Clive, to nie należy do twoich obowiązków  zauważam. 
Proszę, puść mnie.
 Powiedziałem to samo, ale pan Ward nalegał.
 Ile, Clive?
 Nie wiem, o czym mówisz  odpowiada szybko i poprawia
czapkę drugą ręką. Jego zdenerwowanie potwierdza moje domysły.
Wyrywam rękę z uścisku Clive a i podchodzę do jego stanowiska
pracy.
 Gdzie masz numery telefonu pana Warda?  pytam, spoglądając
na monitory. Na blacie dostrzegam także komórkę Clive a.
Clive podchodzi do mnie ze skonsternowaną miną.
 Wszystko jest podłączone do telefonu przez system. Dlaczego
pytasz?
 Masz telefon do pana Warda w swojej komórce?  pytam.
 Nie, Avo. Wszystko jest w systemie. Dbamy o prywatność
mieszkańców.
 Dobrze.  Wyrywam kable łączące system telefoniczny z
komputerem i rzucam je na podłogę, na którą opadła szczęka
zaskoczonego Clive a.
Gdy słyszę zszokowane mamrotanie mężczyzny, ogarnia mnie
lekkie poczucie winy. Szykuje się kolejny rachunek za naprawę. Gdy
wsiadam do swojego samochodu, natychmiast zauważam, na desce
rozdzielczej mały przycisk. Na szczęście wiem, do czego służy.
Naciskam go i brama od Lusso zaczyna się otwierać.
Przez całą drogę do Rezydencji modlę się, żebym nie zastała
Jessego z kieliszkiem w ręku. To będzie moja pierwsza wizyta w tym
miejscu, odkąd dowiedziałam się prawdy o nim. Lecz chęć
zobaczenia Jessego jest silniejsza niż niechęć, którą żywię do
Rezydencji... ciąg dalszy nastąpi...
5 czerwca 2014 Ten Mężczyzna
Tom 4
Jego Pocałunki
Podziękowania
Przejażdżka z Tym Mężczyzną nabiera rozpędu. Raz po raz
pojawiają się nowe pętle i zakręty. Mam nadzieję, że nigdy się nie
zatrzymam.
Jak zawsze jestem niezmiernie wdzięczna każdemu, kto dołączył
do mnie w tej podróży.
Nadal jestem w cudownym niebie Jessego.
Jodi