Dlatego też, jeśli dusza straci nadzieję wzbudzenia w najbliższych myśli
o modlitwie, szuka gorączkowo nawet wśród obcych, kogoś, kto by jej
tego nie odmówił. I gdy znajdzie jakże umie być wdzięczna za pomoc!
Jakże stara się natchnieniami umocnić go w tej intencji! Trwa też przy nim
do ostatniej chwili, nie wracając już wcale między swoich, którzy ją zawiedli,
zasmucili i ukazali w całej pełni egoizm ziemskich uczuć.

Ten co siÄ™ modli za duszami w czyśćcu cierpiÄ…cymi, skoro tylko stanie przed trybunaÅ‚em Jezusa Chrystusa dla zdania rachunku ze swego życia, dusze owe już staraniem jego uwolnione z czyśćca rzucÄ… siÄ™ do stóp Zbawiciela i powiedzÄ…: "Panie, zlituj siÄ™ nad tÄ… duszÄ…, ona nas wyrwaÅ‚a z pÅ‚omieni, ona za nas uczy­niÅ‚a zadość Twej sprawiedliwoÅ›ci. Zapomnij jej przewinieÅ„, jak ona bÅ‚agaÅ‚a, żebyÅ› zapomniaÅ‚ przewinieÅ„ naszych".
Ach! Jakże to potężne są pobudki do rozbudzenia w nas współczucia dla tych dusz cierpiących. Tymczasem, jakże prędko zapominamy o tych duszach. Można powiedzieć, że pamięć o umarłych przemija razem z dźwiękiem dzwonów. Cierpcie biedne dusze, płaczcie w tym ogniu zapalonym sprawiedliwością Bożą, daremne wasze wołania, nikt was nie usłyszy, nikt wam nie ulży. Oto, jak się wywdzięczamy bracia drodzy za miłość, za dobroć, jaką nam okazywali najbliżsi, najserdeczniejsi za życia.
Ach! nie bądźmy
błagam was na wszystko
z liczby tych niewdziÄ™cznych, tych przewrotnych; ponieważ pracujÄ…c nad ich wybawieniem, pracujemy nad naszym wÅ‚asnym zba­wieniem.

Moglibyśmy te dusze pocieszyć, uwolnić z czyśćca i do nieba zaprowadzić?
Odpo­wiedź na to Å‚atwa, już dawno przez KoÅ›ciół wskazana. 1° Przez modlitwy i jaÅ‚mużny. 2° Przez odpusty. 3° Przez ofiarÄ™ Mszy Å›wiÄ™tej.