Bez miłoa
ci
Bez mi oa
ci
Bez mi oa
ci
Bez mi oa
ci
Bez miłoa
ci
Bez mi oa
ci
Bez mi oa
ci
Bez mi oa
ci
- Syen Lee
Możesz po prostu kochać błękit morza
Lub te lśniące gwiazdy
Albo ciepło słońca
Możesz kochać świat
Nigdy, nawet raz, nie zastanawiałem się nad tym jak żyć, ani czym jest miłość; dla
takich jak oni żyjących pomiędzy wyobraz
nią a rzeczywistością. Życie jest jedynie
teraz
niejszością oraz klątwą, w której muszą kroczyć obraną ścieżką; odwrotnie do
ludzi, te morskie stworzenia nie istnieją, nawet jeśli tam są.
Nie mają krwi. Nie odczuwają bólu, ponieważ nie wiedzą czym jest miłość. Nie
kochają i nie odchodzą. Nie rozumieją istoty życia, nawet jeśli prawdopodobnie je
posiadają.
Ale pewnego dnia, jeden z tych zapomnianych zaczął wszystko widzieć.
Wzrok przebił się przez świat, który nie jest tylko wodami roztaczającymi się pod
ogromnym, błękitnym niebem. Spojrzała w górę, ze swojego miejsca na dnie oceanu
i odkryła, że sklepienie morza nie jest niebem. Popłynęła, aż do linii oddzielającej
dwa światy, za którą zobaczyła sierp księżyca widniejący na ciemnym atłasie nocy.
Odkrywając, że świat jest czymś więcej niż tylko sklepieniem morza, zaczęła
wszystko odczuwać. A gdy zaczęła czuć, zaczęła również zadawać pytania o
przenikających przez nią uczuciach i istocie egzystencji. Pytała o śmierć, choć nikt
przed nią, nawet jeden, nie opuścił tego świata.
Nadszedł również inny dzień, w którym ujrzała coś co spowodowało, że zadawała
jeszcze więcej pytań niż kiedykolwiek. Zobaczyła kształt podobny do niej, a jednak
inny; poruszał się, ci którzy wyglądali jak ona a jednocześnie byli różni postępowali
na przód, nie znajdowali się w wodzie, ale poruszali się tak jakby w niej przebywali.
Kształty te śmiały się śmiechem, który jednak rozpoznawała, trzymały się w
objęciach za którym tęskniła, do których należała.
Nie zważając na to czym są, spytała samą siebie:
- Jaka jest przyczyna tego śmiechu? Skąd bierze się ten uśmiech? Co jest powodem
uścisków? Czym jest to wszystko?
Próbowała znalez
ć odpowiedzi, ale czas mijał a ona nadal nie wiedziała nic o tym co
ujrzała. Była rozdarta bez żadnej konkretnej przyczyny, jakby została uwięziona
pomiędzy tymi myślami; pomiędzy tymi uśmiechami, objęciami i śmiechami.
Pragnęła przynajmniej zrozumieć, ale wszystko wydawało się rozpadać.
Desperacja, desperacja zaczęła wszystko zmieniać.
Ból przestał być jej obcy. Teraz czuła go choć niezrozumiała jak i dlaczego. I była
jedyną, która czuła ten ból, podczas gdy inni z jej gatunku, ci którzy nigdy nie ujrzeli
świata jaki ona znała rozciągający się ponad sklepieniem wód, nie czuli nic. Była
samotna i wiedziała o tym.
Gdy pozwoliła wszystkiemu odejść, uwolniła się również od bólu  roniąc łzy. Przez
długi czas po prostu płakała, znowu i znowu.
Aż pewnego dnia, kształt taki jak te które już wcześniej widziała, spytał o przyczynę
jej łez. Póz
niej, zaczął wyjaśniać:
- Tych co widziałaś, są nazywani ludz
mi. A przyczyna, za którą kryły się ich
zachowania jest zwana miłością. Miłość jest czymś co przychodzi po tym jak
zrozumiesz prawdziwe znaczenia bólu i ran. Miłość jest czymś co ujawnia się gdy
żyjesz. Miłość jest czymś co istnieje pomiędzy nieokreślonym.
- I to miłość czyni mnie taką, jaką teraz jestem? Ponieważ my nie czujemy bólu, ale
ja tak. Ponieważ możemy wieść szczęśliwe życie, nawet bez jego istoty samej w
sobie. I to ta miłość mnie taką zrobiła?
Ale nigdy nie uda ci się mieć wszystkiego
Pomimo tego jak bardzo będziesz za tym tęsknił, możesz mieć błękit nieba
Ale nie te lśniące gwiazdy
Nie ciepło słońca
A szczególnie nie świat.
Ten zwany człowiekiem zaczął opowiadać o miłości i życiu jakie wiedli. Powiedział jej
o wszystkim co istnieje w jego świecie. Mówił do niej przez długi czas; ale gdy zaczął
już nikt nie mógł cofnąć tych pięknych historii, które opowiedział.
Nadchodzi jednak czas kiedy jesteśmy zobowiązani powiedzieć do widzenia po
słodkim spotkaniu. I dla tych którzy rozumieją, że miłość jest nieokreślona w swej
istocie, pożegnanie nigdy nie jest czymś łatwym do powiedzenia. Dla tych którzy
oddają całego siebie i dla tych którzy się dopiero uczą, dla obu przypada ten sam
ból. Tak jak gdyby coś przekroić na pół i każda z tych części będzie nadal zbyt duża
dla obojga z nich.
- Nie możesz mnie zostawić  powiedział do niej człowiek.
Pogrążyła się w milczeniu, jakby starała się wszystko wyjaśnić za pomocą oczu które
głęboko wpatrywały się w jego oczy; ale on nie rozumiał.
- Znalazłem cię  kontynuował.  Opowiedziałem ci te wszystkie historie. Oddałem
swoje życie. Nawet słyszałem twój płacz& Usłyszałem cię z twojego zimnego
podwodnego świata tam w dole. Więc dlaczego musisz mnie opuścić?
Nadal, w odpowiedzi usłyszał jedynie jej milczenie.
Tak jak miłość
Możesz kochać, ale nie możesz jej mieć
Ponieważ miłość sama w sobie nie jest czymś co można posiadać, nie przeze mnie
Ani ciebie
Ponieważ miłość nie jest czymś czym możesz obłaskawić kogokolwiek.
Nic na tym świecie nie jest w istocie nieśmiertelne. Nawet wieczność sama w sobie
ma swój kres czasu, po którym to traci przyczynę do nazywania jej wiecznością. Tak
samo historia nie może trwać wiecznie i nie mieć końca.
- Powiedz mi, dlaczego musisz mnie opuścić?
Nadal tak samo cicha jak głębiny, jak spokojne może zaraz po sztormie.
- Dlaczego  spytał rozpaczliwie.  Powiedz mi!
- Pamiętasz gdy się skaleczyłeś? Była tam czerwona woda, która jak mówiłeś
nazywa się krwią. Pamiętasz, prawda?  w końcu się odezwała. Po czym ujęła ostry
kamień i nacięła nim swą skórę mówiąc:  Nie rozumiesz? Sprawiłeś, że mam krew
tak samo jak ty. Nie powinno tak być!
- Mówiłeś mi o życiu ludzi, prawa? Starałam się zrozumieć czym nazywasz życie i&
i& prawdą jest teraz to, że zrozumiałam iż każde życie musisz pewnego dnia
zgasnąć!  Zaczęła krzyczeć.  Potem zaczęłam odczuwać ból, wiesz o tym,
prawda? Mówisz, że to normalne, że są to rzeczy które mają miejsce gdy żyjesz.
Powiedziałeś również, że ból jest czymś co pozwala zrozumieć czym jest miłość.
- Więc dlaczego?  ten człowiek, nigdy nie był zaspokojony jej wyjaśnieniami.  Nie
możesz tak teraz po prostu żyć&
- Wiem, że nie mogę  odpowiedziała.  Dlatego chcę się z tobą pożegnać. Muszę to
zrobić ponieważ nie mogę wybrać pomiędzy moim istnieniem a twoją miłością.
Nadejdzie czas, kiedy zniknę pośród otchłani wód, pomiędzy miłością i tymi
historiami, gdy czas ten nadejdzie, będzie to oznaczało, że umarłam. Ale&
przynajmniej rozumiem czym jest miłość o której mi mówiłeś, więc będę żyła tak
długo jak ty długo będziesz o niej pamiętał&
Ale wtedy& zanim jeszcze nawet skończyła mówić; jej ciało zaczęło zmieniać się w
morską pianę na powierzchni morza.
Otrzymała swoją karę.
Kochała i dlatego musiała wybrać pomiędzy życiem, które mogłaby dalej wieść
wyzbywając się miłości a zmienieniem się w pianę morską wraz z nieokreśloną w
swej istocie miłością.
Ale miłość istnieje by podtrzymywać życie
By nie znikło gdy ty stracisz miłość.
Translated by Kettrine