Jeśli wierzyć przepowiedniom na rok 2012, dzieci te mają poprowadzić nasz świat ku nowym "lepszym" zasadom. Prawda? Może bujda?

Jak to się zaczęło?

Sławetny kalendarz Majów, obliczenia Egipcjan
można wierzyć lub nie, ale świat nasz ma się skończyć w roku 2012. Wiele osób podchodzi do tego z dystansem, inni jednak, śmiertelnie przerażeni ową wizją, zaczytują się w przeróżnych poradnikach pt. "Jak przeżyć zagładę świata". Zastanawia mnie paradoks - mówiąc o całkowitej zagładzie, przeżycie jest niemożliwe z złożenia, więc po co owe podręczniki?
Egipcjanie, św. Jan, Nostradamus, Ojciec Pio - można wymieniać i wymieniać. Co mają ze sobą wspólnego? Stworzyli Apokalipsy. Jedne się ze sobą w jakiś sposób łączą, drugie są całkowicie odmienne.
Ale tak naprawdę, kto w nie wierzył?

Właśnie, wierzył.


Narodziny "światła"


Zaczęli przychodzić na świat w późnych latach 70, pionierzy nawet w 50 (!), kres ich narodzin określa się na rok 2000. Kim są? Dzieci Nowej Ery, Dzieci Światła, Dzieci Indygo. Nazwa ta wzięła się od niesamowitego koloru aury, niebieskiej poświaty wokół ciała, mającej mówić o ich wyjątkowości i uduchowieniu. Są to stare dusze w młodych ciałach, gotowe burzyć stare zasady, a w życie wprowadzać nowe. Ludzie wyjątkowo wrażliwi, empatyczni, delikatni, uzdolnieni, obdarzeni zdolnościami paranormalnymi.

Jak je poznać?

Mają niezwykłe, dorosłe oczy, zazwyczaj w kolorze niebieskim. Często przypisuje im się ADHD lub ADD, lecz niesłusznie. Dzieci, pod wpływem leków, mogą zatracić swój zapał do zmieniania świata, chęć niesienia pomocy innym.To nie choroba?

Nie, Dzieci Indygo pracę, którą rozpoczynają, zawsze kończą. Dzieci z ADHD lub ADD rozpoczęte zadanie porzucają.
Przeciwności jeszcze bardziej nakręcają je do działania. Twierdzi się, że nieszczęścia lubią je odwiedzać, pomimo miłości do świata i niewinności.

Cel, siła i niezrozumienie.

Indygo nie mają lekko w swym życiu. Od najmłodszych lat mogą być samotne, niezrozumiane przez rówieśników, duszone przez rodziców. Są inne. Inteligentniejsze, spokojniejsze, niesamowicie opanowane. Kochają i chcą być kochane. Uwielbiają towarzystwo starszych od siebie ludzi, choć czasem można mieć wrażenie, że ten mały brzdąc jest starszy od biesiadników. Żywe Indygo, zawsze zasypuje ogromem pytań rodziców i wszystkich wokół. Ale ta spokojna natura, to tylko przykrywka do tego, co ukrywa się w nich samych.

Niemożliwością jest okłamanie takiego dziecka. Zbyt szybko orientuje się w kłamstwach i intrygach, żeby było to możliwe. Niszczy takie plany w zarodku.
Nie znosi niesprawiedliwości, więc będzie stawiał opór wszędzie tam, gdzie spotka się z owym zjawiskiem, nieważne - dom, szkoła, czy podwórko. Prawdziwy buntownik, który nienawidzi jakichkolwiek obowiązków. Zawsze stawia na swoim i nijak jest przekonać go do zmiany zdania. On wie lepiej i koniec. Dopiero wysunięcie przekonywujących argumentów jest w stanie zmusić do cofnięcia swoich słów, co robi zwykle z wielką niechęcią. Nie lubi przepraszać. Jest dumny, zawsze dąży do wyznaczonych sobie celów, szczególnie jako nastolatek. Wrażliwość, którą ma, często zamyka i dusi wszelkie inne uczucia. Nie jest to dla niego łatwe, bo z reguły łatwo zmiękczyć jego serce, oraz wymóc to, czego się pragnie. Lubi pomagać, ale tylko z własnej woli, bo gdy jest do tego zmuszany, jego irytacja nie zna granic. Potrafi być arogancki, obojętny, czasami wręcz agresywny poprzez wybuchy złości.

Ale to wszystko wiąże się z celem, jaki niesie egzystencja.
Dzieci Indygo mają obalać stereotypy, stare reformy i zasady. Ich celem jest (według wierzeń) przygotowanie świata do wejścia w nowe milenium. Resztą mają zająć się Kryształowe Dzieci.

Twierdzi się, że już teraz wiele dzieci przejawia niezwykłe zdolności paranormalne - telekineza, telepatia, widzenie zmarłych itp. Jednak, jeżeli urodziło się aż tyle uzdolnionych dzieci (95% w jednym roczniku!) to dlaczego tak mało o nich słychać, o ich zdolnościach? Faktem jest to, że moc Dzieci Światła nie jest obca. Ale... wierzy się także, że setki innych wybrańców, jeszcze nie obudziło swojej wewnętrznej siły. Jedne są ich w pełni świadome, inne mają przebłyski drobnych zdolności, a jeszcze inne nic o nich nie wiedzą. Podobno, gdy przyjdzie czas, stare dusze obudzą swą świadomość, a my będziemy w pełni świadomi swych poprzednich wcieleń i mocy.

Czy JA mogę być Indygo?

Oto pewne wzorce:
* Przychodzą na świat z poczuciem królewskiej godności (i często zachowują się zgodnie z nią).

* Mają poczucie "zasługiwania, aby tutaj być" i są zaskoczone, kiedy inni go nie podzielają.

* Poczucie własnej wartości nie jest dla nich istotną kwestią. Często mówią rodzicom, "kim są".

* Mają problemy z uznaniem bezwarunkowej władzy (nieudzielającej wyjaśnień i niedającej możliwości wyboru).

* Po prostu nie robią pewnych rzeczy; na przykład, czekanie w kolejce jest dla nich trudne.

* Frustrują je systemy oparte na rytuałach i niewymagające twórczego myślenia.

* Często dostrzegają lepsze sposoby robienia czegoś, zarówno w domu, jak i w szkole, co sprawia, że wydają się być "pogromcami systemów" (przeciwnymi każdemu systemowi).

* Wydają się być nastawione antyspołecznie, o ile nie przebywają w towarzystwie podobnych do siebie. Jeśli w ich otoczeniu nie ma osób o poziomie świadomości podobnym do ich poziomu, często zwracają się do swojego wnętrza, czując się, jakby nie rozumiał ich żaden człowiek. Szkoła często jest dla nich niezwykle trudnym doświadczeniem społecznym.

* Nie reagują na dyscyplinę opartą na wywoływaniu poczucia winy ("Poczekaj, niech tylko twój ojciec wróci do domu").

* Nie wstydzą się mówić o tym, czego potrzebują. Nie popadajmy w skrajność. To, że rodzą się wyjątkowe dzieci, może być wynikiem rozwoju ludzkości i coraz większym jej uduchowieniem.
Tak, więc - nie wierzmy wszystkiemu. To, co może nam się wydawać proroctwem, jest jedynie zbiegiem okoliczności. Ale...

Podobno każdy z nas spełnia swoje przeznaczenie.

Wzorce zaczerpnięte z książki Doreen Virtue - "Dzieci Indygo".