1. Współczynnik pełnotliwości kadłuba:
Stosunek rzeczywistej wyporności zanurzonej części kadłuba statku do wyporności
prostopadłościanu o wymiarach odpowiadających jego długości, szerokości i zanurzeniu,
współczynnik ten daje pojęcie o smukłości kształtu kadłuba, im jest on mniejszy, tym szybszy jest
statek.
S=V/(L*B*T)
V  objętość podwodnej części kadłuba
L  długość na linii wodnej
B  szerokość na linii wodnej
T  zanurzenie
Owręż - krzywa utworzona przez przecięcie kadłuba statku w środku jego długości lub w
najszerszym miejscu, płaszczyzną poprzeczną, prostopadłą do płaszczyzny symetrii statku.
Współczynnik pełnotliwości owręża  łącznie ze współczynnikiem pełnotliwości kadłuba w
syntetyczny sposób opisuje jakość kształtu, odbiegającego od typowego kadłuba okrętu.
Wodnica - krzywa powstała z przecięcia powierzchni kadłuba statku płaszczyzną poziomą,
równoległą do powierzchni spokojnej wody; w. ładunkowa (dla statków handlowych) lub w.
konstrukcyjna (dla okrętów wojennych)  linia wodna odpowiadająca zanurzeniu statku przy
pełnym załadowaniu; w. bezładunkowa - linia wodna odpowiadająca zanurzeniu statku bez
Å‚adunku.
2. Podstawowe wielkości opisujące kadłub :
·ð PD pion dziobowy - pionowa linia w pÅ‚aszczyz
nie symetrii statku, przechodzÄ…ca przez
punkt przecięcia letniej wodnicy ładunkowej z przednia krawędzią dziobnicy. Dla
statków z nietypowym kształtem położenie pionu dziobowego będzie odrębnie
rozpatrywane przez PRS.
·ð PR pion rufowy  linia pionowa w pÅ‚aszczyz
nie symetrii statku przechodzÄ…ca przez
punkt przecięcia letniej wodnicy ładunkowej z osią trzonu sterowego
·ð PP pÅ‚aszczyzna podstawowa  pÅ‚aszczyzna pozioma przechodzÄ…ca na owrężu przez
górną krawędz
stępki płaskiej lub punkt przecięcia wewnętrznej krawędzi poszycia
ze stępka belkową.
·ð owręże  pÅ‚aszczyzna prostopadÅ‚a do PP i PS leżąca w poÅ‚owie odlegÅ‚oÅ›ci miÄ™dzy
pionami PD i PR.
·ð Lc dÅ‚ugość caÅ‚kowita  odlegÅ‚ość mierzona od najbardziej wysuniÄ™tego staÅ‚ego punktu
konstrukcji w kierunku rufy do najbardziej wysuniętego punktu konstrukcji w
kierunku dziobu [m].
·ð Lpp dÅ‚ugość miÄ™dzy pionami  odlegÅ‚ość mierzona na wysokoÅ›ci letniej wodnicy
Å‚adunkowej od PD do PR [m].
·ð B szerokość statku  najwiÄ™ksza szerokość statku mierzona pomiÄ™dzy zewnÄ™trznymi
krawędziami wręgów [m].
·ð T zanurzenie  pionowa odlegÅ‚ość mierzona na owrężu od PP do letniej wodnicy
Å‚adunkowej [m].
·ð H wysokość boczna  pionowa odlegÅ‚ość mierzona przy burcie na owrężu od PP do
linii konstrukcyjnej najwyższego pokładu ciągłego [m].
·ð ´ współczynnik peÅ‚notliwoÅ›ci kadÅ‚uba  okreÅ›lany przy zanurzeniu T tj. do letniej
wodnicy Å‚adunkowej, w odniesieniu do wymiarów Lpp , B CB= V/LÅ"BÅ"T
·ð V objÄ™tość podwodnej części kadÅ‚uba
3. Wysokość metacentryczna - w teorii okrętu jest to odległość pozornego środka obrotu jednostki
pływającej w czasie przechyłu od środka ciężkości (na rysunku odcinek GM). Wysokość
metacentryczna jest podstawową wielkością określającą stateczność początkową statku.
4. Sterburta - prawa burta statku wodnego; nazwa pochodzi z czasów, gdy jako steru używano
wiosła zamocowanego na rufie po prawej burcie.
5. Bakburta  lewa strona statku.
6. Przechył - pochylenie statku na jedną z burt.
7. Przegłębienie - w żeglarstwie i żegludze określenie pochylenia statku w stronę dziobu lub rufy.
8. Obło  ta część kadłuba jednostki pływającej, liczona w przekroju poprzecznym, na obszarze
której płaskie dno płynnie przechodzi w ścianę burty
9. Podoblenia  stopniowy wznios dna kadłuba statku od stępki do obła. Kształt podoblenia ma
wpływ na własności nawigacyjne statku.
10. Tonaż rejestrowy:
- brutto - łączna pojemność wszystkich zamkniętych pomieszczeń statku wewnątrz
kadłuba i w nadbudówkach.
- netto - pojemność pomieszczeń statku przeznaczonych do przewozu ładunków i
pasażerów-tych pomieszczeń, które służą bezpośrednio celom zarobkowym
Statku.
11. Wolna burta - odległość od górnej krawędzi poszycia pokładu wolnej burty (najczęściej
Jest to właśnie tzw. pokład główny) do linii dopuszczalnego zanurzenia mierzona przy burcie.
12. Minimalna wolna burta - znak Plimsolla.
13. Dysk plimsolla - znak liniowy na burtach morskich statków; pokazuje największe zanurzenie, do
którego może być ładowany statek w zależności od pory roku i rejonu pływania. Znaczenie liter
przy znaku:
S  najwyższe dopuszczalne zanurzenie w wodzie słonej latem
W  zimÄ…,
WNA  zimą na północnym Atlantyku,
T  w okolicach zwrotnikowych,
F  w wodzie słodkiej,
TF  w wodzie słodkiej w okolicach zwrotnikowych.
14. Międzynarodowa konwencja o liniach ładunkowych - Określa zapas pływalności statku poprzez
określenie wielkości minimalnej wolnej burty i dopuszczalnych maksymalnych zanurzeń statku.
Wolna burta przez określenie minimalnego zapasu pływalności określa pośrednio niezatapialność
statku, zwłaszcza gdy statek nie podlega innym przepisom w zakresie niezatapialności.
Maksymalne zanurzenie w danych warunkach (dla tzw. letniej wodnicy Å‚adunkowej) statku przy
ktorym uzyska on maks. Nośność to właśnie zanurzenie projektowe.
15. Pojemność na ziarno  wyrażona w metrach sześciennych lub stopach sześciennych całkowita
pojemność pomieszczeń statku (ładowni) przeznaczonych do przewozu ładunku.
16. Pojemność na bele  poj. wyrażona w belach
17. Nośność  określona w tonach wagowych zdolność przewozowa statku, tj. maksymalny ciężar
towaru, który można załadować na statek, przy czym statek nie powinien zanurzyć się poniżej
dopuszczalnej linii zanurzenia, wskazanej na znaku wolnej burty; symbolem nośności jest skrót
DWT, tzw. tonaż martwej wagi.
18. A
adowność  łączna pojemność wszystkich ładowni; obciążenie statku ładunkiem, przy którym
zanurzenie nie przekracza przepisowej linii Å‚adunkowej.
19. Masa statku pustego  masa statku bez Å‚adunku.
20. Owręże - przekrój poprzeczny statku, mierzony w połowie jego długości
21. Metody Nomada 
22. Kształt kadłuba - konstrukcja przestrzenna statku nadająca mu kształt oraz zapewniająca
mu pływalność. Złożona jest z elementów konstrukcyjnych, jak np.: poszycie (dna, burt i
pokładu), wręgów, stępki, pokładników, tylnicy, dziobnicy, nadbudówki, itp. Kształt jak i
wytrzymałość kadłuba zależą od przeznaczenia jednostki i wymogów określonych przepisami
(np. towarzystw klasyfikacyjnych).
23. Pokład - trwałe, wodoszczelne pokrycie zamykające od góry kadłub statku. Może być stalowe,
drewniane lub wykonane z kompozytów. W nomenklaturze żeglarskiej nazywane jest dekiem lub
pokładówką.
24. Konstrukcja kadłuba -
Ze względu na konstrukcję, wyróżnia się:
·ð kadÅ‚ub pojedynczy: konstrukcja skÅ‚adajÄ…ca siÄ™ z usztywnieÅ„ wykonanych z ksztaÅ‚towników i
jednej warstwy poszycia
·ð kadÅ‚ub podwójny: konstrukcja wystÄ™pujÄ…ca na statkach stalowych, gdzie kadÅ‚ub przyjmuje
formę płaskich komór wodoszczelnych rozciągających się na niemalże całej długości statku
(pomiędzy grodziami zderzeniowymi na dziobie i rufie) lub w określonych rejonach statku.
W eksploatacji powszechne są jednostki z jedynie z podwójnym dnem. Czasami także, dla
poprawienia stateczności statku (w szczególności pasażerskiego), montuje się sponsony 
konstrukcję z dodatkowym poszyciem, zwiększającą szerokość jednostki.
25. A
adownia - część (zamknięta, rzadko otwarta) statku przeznaczona do przewozu ładunku. W
zależności od typu statku ma różną budowę. Różnice w budowie ładowni są spowodowne przede
wszystkim optymalizacją załadunku oraz przeciwdziałaniem przemieszczania się ładunku podczas
kołysania.
26. Pływalność - jest zdolnością do utrzymywania się na powierzchni wody w położeniu równowagi
(lub pod powierzchnią w przypadku okrętów podwodnych i statków półzanurzalnych).
Zachowanie pływalności, jest obok stateczności, główną składową niezatapialności statku.
27. Stateczność - zdolności jednostki pływającej do przeciwstawiania się siłom zewnętrznym
mogącym spowodować jego przewrócenie. Wyróżnia się stateczność wzdłużną i poprzeczną.
28. Sterowność - podatność na sygnały sterujące
29. Właściwości morskie  zachowanie się statku na wzburzonym morzu, obejmuje szereg zjawisk
oddziaływania fali na statek, tj. kołysań oraz pochodnych i towarzyszących im efektów.
30. Wyporność - podstawowy parametr określający wielkość okrętów, jest miarą siły wyporu,
określa masę wody wypartej przez zanurzoną część. Wyporność okrętu równa jest aktualnej
masie okrętu. decyduje o zdolności statku do utrzymywania sie na powierzchni wody, przekłada
się na ubezpieczeństwo zanurzeniowe statku.
31. Środek wyporu, środek ciężkości wody wypartej przez kadłub statku wodnego, czyli punkt, w
którym zaczepiona jest (skierowana do góry) siła wyporu. W prawidłowo wyważonym statku
środek wyporu leży w płaszczyz
nie symetrii i na jednej linii pionowej ze środkiem ciężkości.
32. Objętość podwodzia - jest to objętość zanurzonej części kadłuba statku, jest to najczęściej
objętość tzw. Teoretyczna liczona bez uwzględniania poszycia i części wystających, obliczana na
podstawie linii teoretycznych statku:
V=LÅ"BÅ"TÅ"CB
33. Dno podwójne - to najniżej położona przestrzeń w konstrukcji jednostki pływającej. Jego zadania
to: - ochrona wnętrza kadłuba statku czy okrętu przed zalewem wodą w przypadku rozerwania
dna kadłuba,
- zwiększenie wyporności jednostki,
- wzmocnienie konstrukcji kadłuba,
- balastowanie jednostki pływającej,
34. Odstęp wręgowy - odstęp między ramami wręgowymi. Odstęp ten może dotyczyć zarówno
odstępu usztywnień burt zwanych wręgami, jak również usztywnień innych elementów kadłuba.
Wzajemne relacje pomiędzy odstępem wręgowym, wymiarami i obciążeniem kadłuba oraz
wytrzymałością głównych usztywnień regulują przepisy towarzystw klasyfikacyjnych dotyczące
budowy statków
35. Grodzie - pionowa przegroda w postaci ściany, umieszczona wzdłużnie lub poprzecznie
wewnątrz kadłuba jednostki pływającej. Od strony konstrukcyjnej spełnia taką samą rolę jak
wręgi lub rama wręgowa, czyli usztywnia konstrukcję kadłuba, a ponieważ dodatkowo zamyka
określoną przestrzeń, to stanowi czynnik separujący, dzieląc wnętrze kadłuba na przedziały.
Grodzie uniemożliwiają przemieszczanie się ładunku, paliwa itp., jak również wody zęzowej oraz
wody zaburtowej, która mogła wedrzeć się na pokład, co znacząco wpływa na stateczność jednostki
w czasie przechyłów.
36. Skrajnik dziobowy - część kadłuba pomiędzy dziobową grodzią zderzeniową a dziobem. W
skrajniku dziobowym znajdują się z reguły zbiorniki balastu wodnego.
37. Skrajnik rufowy - część kadłuba obejmująca obszar za grodzią rufową. Niezależnie od układu
wiązań kadłuba w skrajniku rufowym stosowany jest zazwyczaj poprzeczny układ wiązań dna i
burt. Ze względu na małą szerokość dna, w skrajniku często nie montuje się dennego wzdłużnika
środkowego.
38. Międzypokład - pokład statku znajdujący się wewnątrz ładowni na drobnicowcu (jeden lub kilka).
Jeżeli jest ich kilka, oznacza się je numerami, licząc od góry. Jeżeli występują dwa międzypokłady,
zamiast numeracji jest górny i dolny międzypokład.
Międzypokłady mają z reguły mniejsze dopuszczalne obciążenie niż dno ładowni. Zastosowanie
międzypokładów pozwala na lepsze rozmieszczenie ładunków (nie trzeba układać ładunku w stosy o
wysokości na przykład 10 metrów, co zresztą w przypadku wielu towarów nie byłoby możliwe) oraz
ich separacjÄ™
39. Spirala Evansa