Miłość niejedno ma imię.

Miłość w życiu ludzkim ma podstawowe znaczenie dla prawidłowego rozwoju
jednostki i społeczeństwa, ponieważ jednostka, która nie kocha, ani nie jest
kochana, czuje się pusta, bezwartościowa... Wspaniała polska poetka Maria
Pawlikowska-Jasnorzewska, "specjalistka" od spraw sercowych, pisała, że tak jak
człowiek nie może żyć bez powietrza, tak też nie może on żyć bez miłości. Ale
czym jest miłość ? Dla jednych jest to uczucie, którym pragną się dzielić z
drugą osobą, chcą dzielić z nią swoje radości, obawy...
"Miłość to działanie, a nie bierne doznawanie.
...) kochać to przede wszystkim dawać, a nie brać."
(E. Fromm)
"Miłość to coś bardzo
małego i prostego - ty żyjesz
we mnie, a ja w tobie"
(J. Vanier)
Dla innych natomiast miłość jest to uczucie, którego nie są w stanie opisać.
Gdy kochają, są przekonani o możliwości przeżycia czegoś wielkiego i
niewyobra-żalnego, niepowtarzalnego. Dzięki temu uczuciu są w stanie przenosić
góry. Ponieważ prawie każdy człowiek inaczej przeżywa miłość, nie będę się
starał opisywać uczuć, które targają człowiekiem zakochanym, gdyż wielu poetów
w ciągu stuleci podejmowało się tego zadania i nawet im nie udało się oddać
pełni miłości. Bo jak pisał Zbigniew Jarzyna w "Rozważaniach o poezji":
"Miłość, erotyzm, kobieta, poezja jest w swej naturze
wszechogarniające i nie do wyczerpania. Można ten temat
tylko przybliżyć i zasygnalizować jego wagę."
Erotyki, liryki, listy miłosne znane są w twórczości poetyckiej od wieków.
Jednak treść opiewanych w nich uczuć różni się od siebie w poszczególnych
epokach. W okresie późnego średniowiecza temat miłości podjęła poezja
trubadurów rowansalskich, tworząc i

formułując doktrynę miłości dwornej. Miłość ta była pojmowana jako służba
wybranej kobiecie, a kodeksem jej był feudalny system wasalsko-senioralny.
Kobieta, którą wybrał średniowieczny rycerz na swego władcę w miłości, musiała
być niezwykłą, niedostępną, oddaloną od zakochanego geograficznie, a nawet
społecznie. Model miłości dwornej stworzył specjalny jej ceremoniał. Liczyły
się w nim słowo, gest, nawet nastrój. Zakochani poddawali się rozlicznym próbom
mającym sprawdzić trwałość ich uczucia. Epoka renesansu, wielbiąc nadal
kobietę, uczyniła jednak swój model miłości bardziej ziemskim i zmysłowym.
Twórcy dają temu wyraz opiewając nie tylko wartości ducha, ale także wdzięk i
piękno ciała. W wieku XVIII miłość ma niewiele wspólnego z autentycznym
przeżyciem, staje się ona grą. Kobieta natomiast staje się przede wszystkim
"obiektem zmysłów". Ten właśnie wiek stworzył postacie Casanovy i Lawelace,
bohaterów romansów, wytrawnych uwodzicieli. Jeżeli jeszcze w wieku XIII
panowało przekonanie, że kobieta "kocha bardziej głową niźli sercem", to już
francuski poeta XVI-wieczny Ronsard prezentuje pogląd o sprzeczności między
miłością a rozumem Jakże odmiennie przedstawia się miłość w "Sonecie do Laury"
Adama Mickiewicza:
"O luba! Niech twe oczy przyznać się nie boją,
Jeśli cię mym spojrzeniem, jeśli głosem wzbrudzę
Nie dbam, że los i ludzie przeciwko nam stoją
Że uciekać i kochać bez nadziei muszę.
Niech ślub ziemski innego darzy ręką twoją,
Tylko wyznaj, że Bóg mi poślubił twą duszę."
Okres romantyzmu uczynił miłość tragiczną i wzniosłą. Postawił kobietę na
piedestale ideałów. Stała się ona niemal mitycznym podmiotem uwielbienia.
Miłość romantyczna, tragiczna, wzniosła i niepospolita była często
niespełnieniem i cierpieniem. Widzimy to szczególnie na przykładzie bohatera
"Dziadów". Gustaw przeżywa tragiczną, nieszczęśliwą miłość, buntuje się
przeciwko światu i niesprawiedliwym stosunkom społecznym, szydzi z tych, którzy
w zdobyciu bogactwa upatrują szczęścia.
"Kobieto! puchu marny! ty wietrzna istoto!

Postaci twojej zazdroszczą anieli,
A duszę gorszą masz, gorszą niżeli!...
Przebóg! tak ciebie oślepiło złoto!"
W tym monologu uczucia rozpaczy, miłości i uwielbienia, żalu i gniewu, ironii i
czułości, oburzenia i tkliwości wypierają się nawzajem. Uczucie Gustawa
prowadzi go do obłędu, a ten z kolei do samobójstwa. Prawdziwie romantyczna
miłość miała w sobie wiele uroku i piękna, ale była nienaturalna i sprzeczna z
prawdziwymi potrzebami uczuciowymi człowieka. Nie dążyła do duchowego i
fizycznego zjednoczenia kochających się ludzi, ale kultywowała egoistyczną,
uczuciową egzaltację, w której bardziej od podmiotu miłości kochało się własne
do niego uczucie. Była to więc miłość zapatrzona i zakochana sama w sobie, dla
której miłosne deklaracje kierowane pod adresem ukochanej osoby stanowiły
głównie możliwość rozwoju i osiągnięcie własnej pełni uczuciowej. Natomiast
jeden z najwybitniejszych przedstawicieli klasycyzmu w poezji Młodej Polski
Leopold Staff stworzył model człowieka dobrego i pogodnego, który ze
zrozumieniem i spokojem przyjmuje zarówno szczęście, jak i zsyłane przez los
cierpienia. Mamy tego przykład w wierszu "Przedśpiew":
"Znam gorycz i zawody, wiem, co ból i troska,
Złuda miłości, zwątpień mrok, tęsknota rozbicia.
A jednak śpiewać będę wam pochwałę życia."
Wielka jest więc siła oddziaływania wzorów "historycznych" i "klasycznych"
kochanków na nasz współczesny stosunek do miłości, na jej pojmowanie i
odczuwanie. Zawdzięczamy im pewne modele i wzorce uczuciowe, które wiele znaczą
w dzisiejszym podejściu do spraw miłości. Na przykład symbolem i mitem w
miłości jest legenda o Tristanie i Izoldzie. To silne, głębokie i tragiczne
uczucie dwojga kochanków zrosło się w naszej wyobraźni z głębokim przeżyciem, z
wiernością - wbrew wszelkim przeciwnościom, z cierpieniem. Z imionami Romea i
Julii wiąże się żywiołowość uczuć, egzaltacja, patos miłości, idee solidarności
w uczuciu "aż po grób". Poeci współcześni nawiązują do tych mitów i korzystają
z dorobku innych epok, tak jak np.: Julian Tuwim w

wierszu "Rusałeczko moja wiślana" nawiązuje do wątków renesansowych. Jeszcze
inny model miłości, postawy człowieka współczesnego, poszukującego miłości
romantycznej dostrzegł Fryderyk Engels. Wyraził on kilka istotnych składników
tej nowej miłości: jej obopólny, wzajemny charakter, taki stopień intensywności
i trwałości, przy którym wzajemne nieposiadanie się i rozłąka wydaje się obu
stronom największym nieszczęściem, wreszcie podniesienie miłości do rangi
nowego kryterium moralnego, według którego ważne jest tylko to, czy dany
związek wyrósł z wzajemnej miłości czy nie. Okazuje się więc, że także w poezji
i prozie różnych epok historycznych czy też w dokumentach, listach itp.-
znajdujemy różne pojmowanie miłości, jej przyczyn, sensu i treści. Można by
wykazać cechy wspólne okresom i równocześnie cechy wspólne wszystkim czasom -
ponadcza-sowe. W pewnym stopniu wspólne mogą być motywy i przyczyny miłości,
różnić się natomiast będą ideały miłości i kochanka wypracowane przez ludzi
różnych czasów. Miłość nadal pozostaje tym uczuciem, którego wszyscy poszukuje
my, bez którego nikt nie może się obejść. Człowiek zawsze będzie dążył do
miłości idealnej, dojrzałej i głębokiej, w której naturalnie harmonizować będą
walory serca i umysłu. Jednakże bardzo trudno jest człowiekowi zakochanemu
rozdzielić swoje marzenia i iluzje od prawdziwych i rzeczywistych wartości
uczuć. Dlatego też w miłości nie wolno kierować się samym umysłem, czy też
pozwalać aby libido kierowało naszymi poczynaniami, ponieważ miłości nie można
zaplanować, a samo dążenie do zespolenia cielesnego nie może Dlatego też w
miłości nie wolno kierować się samym umysłem, czy też pozwalać aby libido
kierowało naszymi poczynaniami, ponieważ miłości nie można zaplanować, a samo
dążenie do zespolenia cielesnego nie może stanowić istoty miłości, może być
jedynie jej elementem. Nie należy również uciekać przed miłością, ponieważ gdy
ona nadchodzi, jest jak huragan, który nawet najtwardsze drzewo wyrwie z
korzeniami, tak że żaden człowiek się jej nie oprze:
"Próżno uciec, próżno się przed miłością schronić,
Bo jako lotny nie ma pieszego dogonić ?"
(J. Kochanowski - "O miłości")