Wywiad z Kiko Argüello
KAI: Był Pan gościem 347. Zebrania Plenarnego Konferencji Episkopatu Polski, podczas którego
przedstawiał Pan polskim Biskupom główne założenia Drogi Neokatechumenalnej. Jakie są Pana
odczucia po tym spotkaniu?
Kiko Argüello: Mam wspaniaÅ‚e wrażenia ze spotkania z Episkopatem Polski. ZaprosiÅ‚ mnie jego
Przewodniczący, Arcybiskup Michalik, którego dobrze znam ze współpracy w Papieskiej Radzie ds.
Świeckich, gdzie jestem konsultorem. Biskupi słuchali mnie bardzo uważnie. Jestem bardzo
zadowolony, ponieważ myślę, że Polska stanowi wielką szansę dla przyszłej nowej ewangelizacji
całej Europy, a zwłaszcza krajów postkomunistycznych.
KAI: Także w Polsce dostrzegamy zjawisko sekularyzacji. Jakie są jej przyczyny w Europie?
KA: To jest bardzo szerokie pytanie. Trzeba by było wspomnieć o dwóch wojnach światowych,
które doprowadziły do głębokiego nihilizmu, o wpływie masonerii, o ruchach społecznych i
ideologiach takich jak socjalizm, czy komunizm. Duże znaczenie miały też przemiany
demograficzne i migracje wewnętrzne ze wsi do miast. To ostatnie zjawisko doprowadziło do
upadku pewnego typu religijności naturalnej. Wcześniej człowiek miał głębszy związek z przyrodą.
Natomiast obecnie, w wielkich miastach, wszystko w jego życiu ma odniesienie do sfery
ekonomicznej.
Trzeba także podkreślić, że znaczenie tych procesów nie jest tylko i wyłącznie negatywne.
Spowodowały one to, że Kościół stał się bardziej tym, czym być powinien.
Odpowiedzią na postępujący proces sekularyzacji był Sobór Watykański II i jego konstytucja o
Kościele  Lumen Gentium , natchniona przez Ducha Świętego. Niegdyś Kościół istniał w świecie,
gdzie wiara wydawała się czymś naturalnym. Teraz, w sytuacji sekularyzacji, jawi się on jako
światłość świata, światło które powinno przenikać całą rzeczywistość. Jest konieczne, żeby Kościół
był światłem, sakramentem zbawienia, jak mówi Sobór. Stanie się tak, gdy chrześcijanie będą
spełniać polecenie Chrystusa:  Miłujcie się tak, jak Ja was umiłowałem . Chrystus dla naszego
zbawienia umiłował nas w wymiarze Krzyża. Aby być zdolnymi do kochania nieprzyjaciół, tak jak
On to uczynił, nasza wiara musi wzrastać, musi dojrzewać (stawać się dorosłą). Dlatego jest
konieczna inicjacja chrześcijańska.
My jako Droga Neokatechumenalna staramy się pomagać konkretnie osobom we wzrastaniu wiary.
Ofiarujemy im metodę, którą zaproponował Jan Paweł II w przemówieniu podczas VI Sympozjum
Rady Konferencji Episkopatów Europy, 11 paz
dziernika 1985 r., nr. 18: primissimo modello
apostolico (najbardziej pierwotny model apostolski). Polega on na inicjacji chrześcijańskiej,
katechumenacie, poprzez małą wspólnotę. Wspólnota staje się jakby łonem, jakby zwierciadłem
pozwalającym człowiekowi odkryć kim jest i wzrastać w wierze.
KAI: Czy jest to odpowiedz
Drogi Neokatechumenalnej na wyzwania nowej ewangelizacji?
KA: W cytowanym przeze mnie przemówieniu do Biskupów europejskich Jan Paweł II podkreślił,
że wobec różnych przejawów sekularyzacji Duch Święty już odpowiedział i że to właśnie Duch
Święty jest tym, który ratuje Kościół. Dlatego Papież wskazał nam przykład Wieczernika.
Aby odnalez
ć znaki Ducha Świętego trzeba będzie czasami porzucić skostniałe schematy, aby iść
tam gdzie są widoczne owoce życia według Ducha Świętego (por. nr 18). Tam, gdzie rodziny są
odbudowywane, gdzie rodzą się nowe powołania do prezbiteratu i do życia konsekrowanego.
Musimy na nowo powracać do owego najbardziej pierwotnego modelu apostolskiego, który nie
wychodzi od wielkich świątyń, lecz od żywej wspólnoty chrześcijańskiej, która daje znaki miłości i
jedności:  Miłujcie się tak, jak Ja was umiłowałem ,  Bądz
cie doskonale zjednoczeni, aby świat
uwierzył... . To właśnie taka miłość jest świadectwem dla niewierzących, ateistów. Tylko przez taką
miłość mogą oni rozpoznać Chrystusa.
KAI: Droga Neokatechumenalna jest jedną z najbardziej dynamicznych rzeczywistości w Kościele.
Skąd ta siła oddziaływania? Co Neokatechumenat daje ludziom, czego nie znajdują np. w swojej
wspólnocie parafialnej?
KA: My zasadniczo działamy w parafiach. Nie zakładamy w ludziach wiary, która musi przenikać
całe życie. Wobec siły oddziaływania mediów, czy wpływów środowisk laickich, wielu katolików
nie kieruje się w swym życiu wiarą. Nie zostali umocnieni, nie za bardzo wiedzą, co znaczy być
chrześcijaninem i jak działać w głębokiej jedności z wiarą. My proponujemy oparcie życia
parafialnego o małe wspólnoty i otwarcie parafii na nie.
KAI: W jednym z ostatnich wywiadów wspomina Pan o zainteresowaniu Drogą ze strony Kościoła
prawosławnego. Czy jest szansa, żeby formacja neokatechumenalna stała się dobrem wspólnym
naszych Kościołów?
KA: Jesteśmy w Moskwie już od pewnego czasu. Zasadniczo staramy się pomagać tamtejszym
katolikom. Nie chcemy być oskarżani o jakikolwiek prozelityzm. Jednocześnie jesteśmy również w
kontakcie z Kościołem prawosławnym. Rozmawialiśmy ze śp. patriarchą Aleksym, ówczesnym
metropolitą Cyrylem, czy biskupem Hilarionem. Mówiliśmy jasno, że nie chcemy nikogo
nawracać, ale że odczuwamy problemy tego społeczeństwa zniszczonego komunizmem  brak
wiary, szerzący się alkoholizm, samotność itp. Podkreślaliśmy, że chcemy pomagać naszym
braciom i że możemy ofiarować naszą metodę wtajemniczenia chrześcijańskiego również
Kościołowi prawosławnemu.
Rozpoczęliśmy Drogę także w wielu parafiach greckokatolickich, gdzie celebruje się liturgię
wschodnią, tak jak w prawosławiu. Dzięki temu proboszczowie prawosławni dostrzegli możliwość,
a także potrzebę otwarcia się na Drogę Neokatechumenalną.
Prawosławni hierarchowie ze swojej strony też bardzo zainteresowali się naszą propozycją.
Odwiedzili nas. Obecnie jesteśmy w kontakcie z patriarchą Cyrylem, stojącym na czele
Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego.
KAI: W minionym roku Ojciec Święty ostatecznie zatwierdził Statut Drogi Neokatechumenalnej.
Co to wydarzenie zmieniło w waszym życiu?
KA: Jest to wydarzenie o ogromnym znaczeniu. Dla nas stanowi ono potwierdzenie, że nasz
charyzmat jest darem Bożym dla wsparcia Kościoła. Obecnie możemy powiedzieć, że jesteśmy w
stanie pomagać poszczególnym diecezjom i aktywnie włączyć się w nową ewangelizację, o której
mówił Jan Paweł II.
KAI: Jakie są słabości Drogi Neokatechumenalnej? Czy widzi Pan potrzebę jakichś zmian?
KA: Oczywiście wszystko, z czym mamy do czynienia, naznaczone jest grzechem i naszą słabością.
Zawsze potrzebujemy nawrócenia, doskonalszego posłuszeństwa. Z drugiej strony dostrzegamy, że
wielu braci jest ogromnie wdzięcznych za to, że katechiści poświęcają im swoje życie. Nikt im nie
płaci, bezinteresownie przemierzają dziesiątki tysięcy kilometrów, aby przepowiadać Jezusa
Chrystusa. Czują też ogromną wdzięczność dla rodzin w misji i katechistów wędrownych.
KAI: Jak widzi Pan Kościół jutra  w Europie i na świecie? Co powinien on robić, by stawać się
coraz bardziej płodnym i coraz lepiej odpowiadać na wyzwania XXI wieku?
KA: Kościół musi być przede wszystkim wierny Chrystusowi i Duchowi Świętemu. Pamiętajmy, że
Kościół to zarówno instytucja jak i charyzmat: Piotr i Paweł. Kiedy Kościół nie akceptuje
charyzmatów  cierpi lud Boży i przestaje być wierny Bogu. Sługa Boży Jan Paweł II posłał na
misje ponad 700 rodzin, które teraz są w różnych miejscach świata, w niemal wszystkich zakątkach
globu, nawet w Chinach. Poprzez nas Duch mówi coś Kościołowi, ale cuda, które widzimy nie są
naszym dziełem.
Proboszczom nie zawsze łatwo jest zaakceptować ludzi świeckich. Konieczna jest pokora zarówno
ze strony księży jak i przedstawicieli nowych rzeczywistości eklezjalnych. Tym, co istotne, jest
nasza wierność Jezusowi Chrystusowi, bo to On miłuje Kościół i w Nim jest zbawienie.
Rozmawiali: Maria Czerska, o. Stanisław Tasiemski OP