Harry Harrison     
  Bill, Bohater Galaktyki

   
. 5 .    










   Teraz, kiedy Gorliwy Jasio okazał się
szpiegiem Chingersów, Billowi bardzo zaczęła doskwierać samotność. Zadek Brown,
który nigdy przecież do rozmownych nie należał, teraz zamilkł zupełnie, toteż
Bill nie miał się nawet przed kim wyżalić. Spośród żołnierzy mieszkających z nim
w kajucie Brown był jedynym, którego Bill znał jeszcze z obozu szkoleniowego.
Reszta trzymała się osobno, rozmawiając przyciszonymi głosami i rzucając na
niego podejrzliwe spojrzenia, jeśli akurat znajdował się gdzieś w pobliżu.
Jedyną rozrywkę tych ludzi stanowiło spawanie - każdą wolną chwilę spędzali
przyspawając coś do podłogi, by za jakiś czas to coś odpiłować i przyspawać
ponownie w innym miejscu. Wydawać by się mogło; że nie jest to zbyt pasjonujący
sposób spędzania czasu, oni jednak sprawiali wrażenie osób, które nie potrafią
sobie nawet wyobrazić nic przyjemniejszego. Bill, szczerze mówiąc, nie mógł się
jakoś do tego spawania przekonać, toteż próbował umilać sobie czas prowadząc
konwersacje z Gorliwym Jasiem. "
   - Zobacz tylko, w coś ty mnie wpakował! - narzekał Bill.

    Jasio uśmiechał się niewzruszenie, nieczuły na wszelkie
żale i wyrzuty.
   - Mógłbyś przynajmniej zamknąć sobie głowę, kiedy do ciebie
mówię - żachnął się Bill, zatrzaskując wieko czaszki pucybuta. Niewiele to
jednak zmieniło, Jasio bowiem wciąż się uśmiechał. Dla niego pastowanie już się
skończyło. Stał sobie w kącie, a że był sztywny, ciężki i przymagnetyzowany do
podłogi, żołnierze wieszali na nim brudne koszule i części spawarek. Stał tak
przez trzy wachty, zanim ktoś na górze podjął decyzje, co z nim począć. Potem
zjawił się oddział żandarmów z łomami, władowali go na wózek i wywieźli w
nieznanym kierunku.
   - Cześć! - pomachał mu Bill i wrócił do pastowania swoich
butów. Jasio był oczywiście szpiegiem, ale był także dobrym kolegą.
   Zadek ciągle się nie odzywał, a spawacze przecież nigdy z
nim nie rozmawiali, toteż większość wolnego czasu zajmowało Billowi unikanie
spotkania z wielebnym bezpiecznikowym Tembo. "Fanny Hill" - "wielka dama"
kosmicznej floty znajdowała się ciągle na orbicie parkingowej, gdzie kończono
montaż jej potężnych silników. Na pokładzie niewiele było do roboty, bowiem mimo
tego, co mówił Chandra, opanowanie wszystkich niuansów pracy bezpiecznikowego
zajęło im nieco mniej niż wymagany przepisami rok, a mianowicie dokładnie
piętnaście minut. Bill włóczył się po całym statku, zapuszczając się wszędzie
tam, gdzie pozwalały mu krążące patrole żandarmerii nawet zastanawiał się, czy
nie odwiedzić kapelana, któremu mógłby zwierzyć się z gnębiących go trosk.
Jednak gdyby źle utrafił z czasem, to mógłby się nadziać na oficera pralniczego,
a tego już by z pewnością nie wytrzymał. Łaził więc tak sobie i łaził, samotny
jak palec, aż zajrzał przez uchylone drzwi do jednej z kajut i zobaczył leżący
na łóżku but.
   Bill zamarł w bezruchu, zaszokowany, przerażony, spięty,
skonsternowany i walczył przez chwile z odmawiającymi mu nagle posłuszeństwa
zwieraczami.
   Znał ten but. Znał ten but, łącznie z numerem seryjnym i do
śmierci go nie zapomni. Każdy szczegół tego straszliwego buta wrył mu się w
pamięć z przerażającą dokładnością - począwszy od wężowatych sznurowadeł w
zrobionych podobno z ludzkiej skóry cholewkach, a skończywszy na wytłaczanych
podeszwach, pokrytych rdzawymi plamami ludzkiej krwi. Ten but należał do
Kostuchy Dranga.
   Z buta wystawała noga i Bill, jak sparaliżowany
bezpośrednią bliskością węża ptak poczuł, że pochyla się coraz bardziej i
bardziej, zaglądając do wnętrza kajuty, jego oczy wędrują w górę nogi, mijają
pas, koszulę, szyję, by wreszcie spocząć na twarzy, która od momentu, kiedy
znalazł się w wojsku, pojawiała się w każdym jego śnie, zamieniając go w
niewyobrażalny koszmar. Wargi na twarzy poruszyły się...
   - Czy to ty, Bill? Wejdź i siadaj.
   Bill wszedł i usiadł.
   - Weź sobie cukierka - powiedział uśmiechając się Kostucha.

   Palce Billa same sięgnęły do podsuniętego pudełka i po
chwili jego szczęki zaczęły po raz pierwszy od paru tygodni żuć kawałek stałego
pożywienia. Połykał wzbierającą mu w ustach ślinę, czując, jak jego zdumiony
żołądek drga konwulsyjnie, podczas gdy myśli gonią jedna drugą w szaleńczym
pędzie, usiłując rozszyfrować wyraz twarzy Kostuchy. Wygięte ku górze kąciki
ust, kurze stopki przy oczach... Nie, to było beznadziejne. Nie miał pojęcia, co
to mogło być.
   - Słyszałem, że Gorliwy Jasio okazał się szpiegiem
Chingersów - powiedział Kostucha zamykając pudełko ze słodyczami i chowając je
pod poduszkę. - Powinienem się był tego domyśleć. Czułem, że coś jest nie tak z
tym jego czyszczeniem wszystkich butów i w ogóle, ale myślałem, że to po prostu
świrus. A tu, okazuje się...
   - Kostucha - odezwał się chrapliwym głosem Bill - ja wiem,
że to niemożliwe, ale pan zachowuje się jak człowiek!
   Kostucha zachichotał, ale nie tym swoim
jeździmy-piłą-po-ludzkich-kościach chichotem, tylko prawie całkiem normalnie.

   Bill zająknął się z przejęcia.
   - Prze... przecież pan jest sadystą, zboczeńcem, bestią,
dzikusem, łobuzem, mordercą...
   - Dziękuje ci, Bill. Miło to słyszeć. Starałem się
wykonywać swój zawód jak najlepiej, bo jestem człowiekiem w wystarczającym
stopniu, by odczuwać potrzebę uznania. Z tym mordercą było trochę trudno, ale
cieszę się, że to wreszcie dotarło nawet do takiego baraniego łba, jak twój.

   - To... to pan nie jest...
   - Spokój! - szczeknął Kostucha i była w tym wystarczająca
dawka dawnego jadu i wściekłości, żeby temperatura ciała Billa spadła
natychmiast o sześć stopni. Po chwili Kostucha znowu się uśmiechnął. - Trudno
cię winić, synu, za twoje zachowanie - jesteś tylko przygłupim chłopakiem z
prowincjonalnej planety, zamiast do szkoły poszedłeś do wojska i w ogóle... Ale
ocknij się, człowieku! Wychowanie wojskowe jest zbyt poważną sprawą, żeby
pozwolić, by zajmowali się tym amatorzy. Gdybyś przeczytał parę rozdziałów ze
szkolnych podręczników, dopiero wtedy włosy stanęłyby ci dęba! W czasach
prehistorycznych sierżanci od musztry, czy jak ich tam wtedy nazywano, to byli
dopiero sadyści! Siły zbrojne pozwalały tym ludziom absolutnie pozbawionym
jakiejkolwiek wiedzy dosłownie niszczyć rękrutów. Pozwalały im uczyć żołnierzy
nienawidzieć służby zanim jeszcze nauczyli się jej bać, a wtedy diabli brali
dyscyplinę. A straty! Zawsze przez pomyłkę zachodzili kogoś na śmierć albo
utopili podczas przeprawy cały oddział, czy coś w tym rodzaju. Rozbeczałbyś się
tylko czytając o tych stratach.
   - Czy mogę wiedzieć, co pan studiował? - zapytał Bill
nieśmiało.
   - Dyscyplinę Wojskową, Łamanie Woli i Metodologię
Działania. Skończyłem co prawda tylko pobieżny, czteroletni kurs, ale dostałem
sigma cum, co jak na chłopaka z rodziny robotniczej nie było wcale źle. W wojsku
robiłem błyskawiczną karierę i dlatego właśnie nie rozumiem, dlaczego te
niewdzięczne dranie wpakowały mnie do tej cholernej puszki po konserwach!
   Uniósł oprawione w złote druciki okulary, by otrzeć
wzbierającą mu w oku łzę .
   - Spodziewał się pan wdzięczności? - zapytał cicho Bill.

   - Nie, no skąd, co za głupota. Dzięki za przypomnienie
realiów, Bill, będzie jeszcze z ciebie dobry żołnierz. Wszystko, czego w gruncie
rzeczy oczekuję, to możliwość plucia na wszelkie prawa, tak jak to robią Ci Na
Górze. Wiesz, o czym mówię; przekupstwa, fałszywe zamówienia, operacje
czarnorynkowe i tak dalej. Chodzi mi tylko o to, że tam, w obozie odwalałem
kawał naprawdę dobrej roboty i miałem naiwną, jak się okazuje, nadzieję, że
pozwolą mi to dalej robić. Teraz będę musiał zacząć załatwiać sobie
przeniesienie.
   Wstał z łóżka i schował pudełko z cukierkami i okulary do
zamykanej na klucz szafki.
   Bill, dosyć łatwo dający się wszelki szokującym wydarzeniom
wytrącić z równowagi, do której długo potem nie mógł powrócić, kiwnął głową, od
czasu do czasu waląc w nią wierzchem dłoni.
   - Pewnie bardzo panu pomógł ten zbieg okoliczności, że jest
pan tak szkaradnie zdeform... to znaczy, chciałem powiedzieć, że pan ma takie
ładne zęby...
   - Żaden zbieg okoliczności - odparł Kostucha, stukając
paznokciem w jeden ze swych wystających kłów. - Drogie jak diabli. Masz pojecie,
ile kosztuje specjalnie wyhodowany zestaw chirurgicznie wszczepianych
kłów-mutantów? Założę się, że nie! Przez trzy lata pracowałem w czasie letnich
wakacji, żeby na nie zarobić, ale mówię ci, warto było. Wygląd to wszystko.
Przestudiowałem prehistoryczne filmy, w których zarejestrowano ówczesnych
specjalistów od wdeptywania ludzi w błoto. Na swój niezgrabny sposób byli nawet
nieźli. Dobierano ich oczywiście według wyglądu i niskiego ilorazu inteligencji,
ale wiedzieli, na czym rzecz polega. Ogolone, pokryte bliznami głowy jak kule
bilardowe, potężne szczęki, odrażające zachowanie, popędliwość, co tylko chcesz.
Uznałem, że pewne poczynione na początku inwestycje mogą przynieść spore
korzyści. A było to poświęcenie, mogę cię zapewnić! Spotkałeś może jeszcze kogoś
z wszczepionymi kłami? Nie! A dlaczego? Jest masa powodów. Co prawda takie kły
znakomicie nadają się do gryzienia surowego mięsa, ale do czego poza tym?
Spróbuj na przykład pocałować dziewczynę... No, dobra. Znikaj, Bill, mam parę
rzeczy do zrobienia. Jeszcze się zobaczymy...
   Jego ostatnie słowa Bill ledwo dosłyszał, jako że
powodowany dobrze wyrobionym odruchem znalazł się na korytarzu w tej samej
chwili, w której polecono mu odejść. Kiedy spontaniczny strach minął, Bill
ruszył przed siebie długo trenowanym, zataczającym się krokiem, przypominającym
nieco chód kaczki, której ktoś przetrącił staw kolanowy. Według jego mniemania
po tym właśnie poznawało się starego kosmicznego wygę. Zaczynał się czuć trochę
jak doświadczony weteran i przez chwil wydawało mu się nawet, że więcej wie o
wojsku, niż ono o nim. Te patetyczne złudzenia rozpłynęły się bez śladu, kiedy
umieszczone w suficie głośniki czknęły nagle, po czym przemówiły chrapliwym,
nosowym głosem:
   - Słuchajcie wszyscy, są rozkazy od naszego Staruszka,
kapitana Zekiala, rozkazy, na które wszyscy z niecierpliwością czekaliście.
Idziemy do akcji, przyśpieszenie dziób-rufa, wszystko ma być porządnie
umocowane.
   W kajutach i korytarzach ogromnego statku rozległ się
głęboki, bolesny jęk.

następny