Chwała i majestat Boga przenikają cały wszechświat, podobnie jak unoszący się w powietrzu zapach kwiatu albo ciepło ognia. Bóg obecny jest we wszechświecie jak masło w mleku, albo jak nić łącząca w całość perły naszyjnika. Uświadomienie sobie tej prawdy oraz rozpoznanie w Bogu źródła wszelkiego istnienia i dobra jest przeznaczeniem i celem ludzkiego życia. Wszystkie pisma święte, stanowiące wspólne dziedzictwo całej ludzkości, chociaż pochodzą z różnych miejsc i napisane zostały w różnych językach, niosą to samo przesłanie. Różne religie to tylko różne ścieżki prowadzące człowieka do jego przeznaczenia i celu.

Przykazania czy też zasady moralne dotyczące mowy, czynów i uczuć oświetlają te ścieżki, aby człowiek nie gubił drogi. Indie wydały na świat wielu mędrców, którzy posiedli duchową wiedzę i udostępnili ją innym. Niestety, obecnie jesteśmy świadkami degradacji ideałów; dzisiejsi Hindusi upadli tak nisko, że wyśmiewają się z osiągnięć owych mędrców. Zatem czas najwyższy na ponowne zwrócenie się w kierunku prawdy, na odkrycie jedności w plątaninie wielości, bowiem to jedność jest prawdą, a nie wielość. Mędrcy wyposażyli człowieka w zasady postępowania, ćwiczenia i duchowe praktyki, które ułatwiają zrozumienie, że celem jego duchowej podróży jest Bóg. Post i nocne czuwanie zalecane na okoliczność Śiwaratri stanowią przykłady praktyk odwracających uwagę od przedmiotów doczesnego świata i kierujących ją ku Bogu.

Mędrcy zalecili człowiekowi, bez względu na wyznanie czy kulturę z jakiej się wywodzi, "składanie pięciu ofiar". Nie chodzi tu o żadne skomplikowane rytuały ofiarne odprawiane przy akompaniamencie mantr w nadziei na osiągnięcie szczęśliwości po śmierci albo zdobycie dóbr doczesnych, ale o proste czynności, które może wykonywać każdy, nawet bez wnikania w ich głębsze znaczenie. Nie wymagają one żadnych specjalnych umiejętności ani uprawnień, a jednak dzięki nim człowiek wznosi się coraz wyżej w procesie duchowego wzrostu. Są to następujące ofiary, a raczej obowiązki każdego człowieka: 1. wobec Boga, 2. wobec mędrców, 3. wobec rodziców, 4. wobec gości (innych ludzi), 5. wobec innych istot.

W Indiach przyjął się pewien piękny zwyczaj, zgodnie z którym domy mieszkalne projektuje się tak, żeby jeden niewielki pokój służył jako miejsce modlitwy. W każdym hinduskim domu znajdziecie oddzielny pokój lub miejsce z ołtarzykiem, gdzie wspólnie lub osobno modlą się wszyscy członkowie rodziny. Zwykle umieszcza się tam obraz lub posąg Boga. W ciszy takiego specjalnego miejsca członkowie rodziny wielbią Boga, medytują, bądź powtarzają Jego imię, radując się boską słodyczą. Na tym polega ofiara dla Boga, która w efekcie oczyszcza cały dom, a ludzkie umysły wypełnia myślami o Nim, dzięki czemu każda czynność ulega nasyceniu boską świadomością.

Ofiara dla mędrców polega na studiowaniu i wprowadzaniu w czyn treści świętych pism, które stanowią skarbnicę duchowej wiedzy zdobytej przez mędrców i świętych drogą surowych wyrzeczeń. Wedy są najstarszymi spośród wszystkich świętych ksiąg, najbardziej zwięzłymi, a zarazem wyrażającymi najgłębsze treści filozoficzne. Są to teksty praktyczne i uniwersalne. Dalej mamy Ramajanę, Mahabharatę, Bhagawatę i szereg innych opowieści o odwiecznej walce dobra ze złem i o wszechobecnej łasce Boga, która sprawia, że dobro zwycięża. Takie lektury oczyszczają i pocieszają, uwznioślają i uszlachetniają charaktery, ukazują majestat Boga, dodają odwagi i nauczają pokory. Niestety, człowiek ignoruje te źródła ożywczej energii, a zamiast nich czyta lektury ordynarne, wulgarne, niskie, opisujące karygodne zachowania obłąkanych nieszczęśników, przy czym nie uświadamia sobie, że takie książki szkodzą jego psychice i wstrzymują jego duchowy rozwój. Lektury tego rodzaju niepostrzeżenie wciągają go w niewolę seksu i bagno zwierzęcych instynktów. Nie wystarczy, jeśli będziecie przekonani o swym człowieczeństwie, musicie jeszcze dowieść swoimi czynami, myślami i słowami, że różnicie się od zwierząt. Musicie osiągnąć poziom prawdziwego człowieczeństwa, czyli porzucić wszelkie zwierzęce cechy, nauczyć się nieprzywiązania i rozróżniania, aby panować nad swymi zmysłami, tendencjami i emocjami. Właśnie tego nauczają wartościowe lektury, w których powinniście szukać inspiracji i wskazówek.

Trzecia ofiara, do jakiej zobowiązany jest każdy człowiek, to ofiara dla rodziców. Wedy mówią: matru dewo bhawa, pitru dewo bhawa - traktuj matkę jak Boga, traktuj ojca jak Boga. Chociaż to przykazanie powtarza się wam do znudzenia, nie widać, żebyście darzyli czcią swoich rodziców. Kto nie szanuje rodziców, skazuje się na niechybną zgubę. Rodzice nie szczędzą trudu dla swych dzieci, rezygnują z wielu dóbr, żeby je wykształcić. Tymczasem dzieci są niewdzięczne - urągają im i dokuczają, zadają ból, wyśmiewając ich zwyczaje i przekonania, lekceważą ich rady. Skoro nie potraficie uszanować tych, którzy są niejako stwórcami waszego ciała i umysłu, czy można oczekiwać, że będziecie czcić stwórcę wszechświata - Boga, który jest źródłem wszelkiego życia? Szanujcie rodziców, żeby wasze dzieci nauczyły się szanować was.

W puranach znajdziecie pewną historię na ten temat. Boscy rodzice, Śiwa i Parwati, postanowili poddać próbie swych dwóch synów - Ganapatiego i Subrahmanję. Mieli oni obiec wokół cały świat; nagroda czekała na tego, który pierwszy wykona to zadanie. Subrahmanja bardzo szybko biegł przez doliny i góry, natomiast Ganapati powoli i spokojnie okrążył rodziców, gdyż dla niego to oni stanowili cały świat. Nagrodę zdobył Ganapati i dlatego do dziś uważany jest za boga duchowej wiedzy, który usuwa wszelkie przeszkody ze ścieżki wiodącej ku poznaniu. Morał tej historii jest taki, że rodzicom należy się szacunek i posłuszeństwo. Na tym polega ofiara dla rodziców. Rodzice symbolizują tu zdolność do wyrzeczeń, tradycję, odwieczną kulturę i nieprzemijające wartości. Jednym z imion Śiwy jest Samba-Śiwa, czyli sa-amba-śiwa. Amba oznacza matkę, śiwa - ojca, natomiast sa to satja - prawda, a także wszechobecność, wszechwiedza i samorealizacja.

Ofiara dla gościa symbolizuje obowiązek wobec tych, którzy zwracają się do was o posiłek i schronienie. Dajcie im to, czego potrzebują, niech wasze zachowanie wobec nich będzie wyrazem czci, jaką darzycie Boga. Traktujcie ich tak, jak gdyby przysyłał ich do was Bóg, albo nawet jak samego Boga. To jest święte zalecenie Wed. Dzielcie się z tymi, którzy są w potrzebie. Zaspokójcie ich głód, zanim sami się nasycicie.

Ostatnia z pięciu obowiązkowych ofiar dotyczy zwierząt. Postępujcie tak, żeby służące wam zwierzęta, na przykład krowy, kozy, konie, a także te, które hodujecie dla przyjemności, jak koty, psy i inne, czuły się szczęśliwe. Niech nigdy nie będą głodne albo przepracowane. Pamiętajcie, że jeśli jakiekolwiek zwierzę uzależnione od waszej miłości i opieki będzie cierpieć z powodu waszego niedbalstwa, wy również będziecie cierpieć.

Miłość i szacunek - oto istota wszelkich ofiar. Niech wasze myśli, słowa i czyny zawsze wyrażają miłość i szacunek, a wówczas na pewno zaznacie prawdziwego spokoju i radości.