Ćwiczenie 1
Temat:
Podstawy systemu
Linux. Instalacja i
konfiguracja.
Cel ćwiczenia:
Pierwszym celem ćwiczenia jest zapoznanie studenta ze środowiskiem
wirtualizacji systemów operacyjnych, omówienie konfiguracji maszyn
wirtualnych, zapoznanie ze specyfiką pracy z wykorzystaniem wirtualnych
systemów operacyjnych.
Głównym zagadnieniem omawianym w tym ćwiczeniu będzie instalacja
systemu operacyjnego Linux, a w szczególności konfiguracja systemu plików i
partycji dysku twardego komputera na potrzeby instalacji systemu,
konfiguracja pakietów instalacyjnych, ustawienie hasła administratora oraz
inne czynności konfiguracyjne prowadzące do pierwszego uruchomienia
systemu. Podczas ćwiczenia student zapozna się także z podstawowymi
poleceniami i strukturą plików systemu Linux.
Systemy operacyjne  Wstęp
System operacyjny to oprogramowanie komputera umożliwiające zarządzanie sprzętem
komputerowym oraz odpowiedzialne za planowanie i wykonanie zadań użytkownika lub
aplikacji użytkownika. System operacyjny zajmuje się w szczególności: przydzielaniem czasu
pracy procesora dla poszczególnych zadań, przydzielaniem pamięci RAM do poszczególnych
zadań oraz taką obsługą sprzętu, która zapewnia brak przerw w dostępie do poszczególnych
elementów systemu komputerowego. Schematyczny przepływ informacji pomiędzy
elementami systemu komputerowego przedstawia rysunek 1.
Użytkownik
Aplikacje
System operacyjny
Sprzęt
Rysunek 1 Przepływ informacji pomiędzy elementami systemu komputerowego
Rynek oprogramowania oferuje nam bogaty wybór systemów operacyjnych. Systemy różnią
się od siebie przede wszystkim przystosowaniem do konkretnej architektury procesorów,
ilością oferowanego oprogramowania dodatkowego wchodzącego w skład systemu (usługi,
serwery, aplikacje), a także licencjami (od darmowych po bardzo drogie systemy
dedykowane).
Dzisiejsze systemy operacyjne podzielić można na trzy główne rodziny: systemy Linux,
wywodzące się z powstałych już w latach sześćdziesiątych systemów Unix, systemy
Podstawy systemu Linux. Instalacja i konfiguracja.
2
Windows, tworzone przez firmę Microsoft, oraz systemy Mac OS dla komputerów firmy
Apple.
Maszyny wirtualne  Wstęp
Maszyna wirtualna to programowe odtworzenie rzeczywistego sprzętu
komputerowego. Programy (lub systemy) uruchamiane w środowisku wirtualnym zachowują
się tak, jakby uruchomione zostały na prawdziwym fizycznym komputerze. Środowisko
wirtualne kontroluje wszystkie odwołania programu (systemu) do fizycznych urządzeń
sprzętowych i jednocześnie symuluje zachowanie i odpowiedzi tych urządzeń.
Niewątpliwą zaletą używania maszyn wirtualnych do testowania systemów
operacyjnych i oprogramowania jest fakt, iż z wykorzystaniem maszyn wirtualnych można
uruchamiać i testować oprogramowanie stworzone dla różnych architektur procesora bez
konieczności posiadania fizycznego sprzętu. Pozwala to administratorom testować nowe
rozwiązania i przeprowadzać testowe wdrożenia bez narażania rzeczywistego środowiska
produkcyjnego (parku serwerowego) na kosztowne przestoje.
Jednym z najważniejszych atutów maszyn wirtualnych jest fakt, iż wyposażone są one
we wszystkie urządzenia peryferyjne i interfejsy analogiczne do rzeczywistych komputerów.
Wirtualne maszyny najczęściej korzystają z urządzeń fizycznego komputera (hosta) na
którym są zainstalowane. Można zatem podłączać maszynę wirtualną, za pomocą wirtualnej
karty sieciowej (która tak naprawdę korzysta z rzeczywistej karty sieciowej komputera hosta)
do rzeczywistej sieci komputerowej, dzięki czemu wirtualny serwer będzie miał dostęp do
sieci internetowej. Możliwość funkcjonowania wirtualnego serwera w sieci Internet jest
jednym z największych zalet tej technologii, ponieważ klienci łączący się do usług sieciowych
wirtualnego serwera w żaden sposób nie odczuwają, iż korzystają z usług wirtualnego
systemu. Wirtualizacja daje administratorom także inne mechanizmy testowania sprzętu i
oprogramowania np.: możliwość podłączania wirtualnych nośników danych, a w
szczególności wirtualnych dysków twardych, co pozwala na testowanie migracji systemu na
inne dyski, tworzenia kopii bezpieczeństwa, tworzenia macierzy dyskowych itp. Ustawienia
związane z ilością przydzielonej pamięci RAM pozwalają sprawdzić, czy system będzie
pracował stabilnie posiadając daną ilość pamięci. Inną ciekawą funkcjonalnością maszyn
Podstawy systemu Linux. Instalacja i konfiguracja.
3
wirtualnych jest możliwość zapisywania stanu maszyny (tzw. migawki systemu). Pracując na
rzeczywistym systemie operacyjnym często napotyka się sytuacje, które są w pewien sposób
nieodwracalne (usunięcie sterownika, zmiana konfiguracji interfejsu sieciowego, utrata pliku,
utrata klucza szyfrującego itp.) lub ich naprawa związana jest z długotrwałym nakładem
pracy administratora. Maszyny wirtualne dają możliwość zapisania stanu maszyny w danej
chwili, dzięki czemu, w przypadku, gdy administrator chce przetestować pewne rozwiązanie,
którego nie jest do końca pewny, ma możliwość (w przypadku utraty stabilności systemu)
powrotu w dowolnym momencie do zapisanego wcześniej stanu rzeczy.
Na rynku istnieje wielu producentów zajmujących się rozwojem i sprzedażą rozwiązań
z zakresu wirtualizacji. Często nie są to już tylko aplikacje klienckie pozwalająca na
zainstalowanie we własnym zakresie wirtualnego systemu. Coraz więcej uwagi przywiązuje
się do serwerów wirtualizacji, które udostępniają wiele kopii maszyny wirtualnej, dzięki
czemu do jednego wirtualnego systemu może zalogować się wielu użytkowników, a każdy z
nich pracuje na swojej kopii maszyny wirtualnej. Do najpopularniejszych programów
umożliwiających instalację wirtualnego systemu operacyjnego należą:
" Microsoft Virtual PC
" VMware Workstation
" Virtual Box
Natomiast do najpopularniejszych serwerów wirtualizacji należą:
" Windows Serwer 2008 R2 Hyper-V
" VMware Server
" Xen Server
Warto też zaznaczyć, iż wydajność wirtualnego systemu operacyjnego zależy przede
wszystkim od implementacji wirtualnego środowiska. Ten sam system operacyjny w wersji
wirtualnej w jednym środowisku wirtualnym może pracować dużo bardziej wydajnie niż w
innym programie do wirtualizacji.
Podstawy systemu Linux. Instalacja i konfiguracja.
4
Ćwiczenie 1. Maszyna wirtualna  Tworzenie i konfiguracja
Celem tego ćwiczenia jest stworzenie w środowisku wirtualizacji VirtualBox nowej maszyny
wirtualnej, konfiguracja środowiska oraz konfiguracja parametrów maszyny wirtualnej.
Ćwiczenie realizowane jest wg poniższych kroków:
1. Zapoznać się z Ustawieniami globalnymi środowiska VirtualBox
1.1. Domyślne ścieżki dla dysków twardych i maszyn wirtualnych (zmienić na dogodną
lub zapamiętać aktualną)
1.2. Konfiguracja klawisza gospodarza
1.3. Sieci  konfiguracja adaptera środowiska (ustawienia karty oraz DHCP)
2. Zapoznać się z mechanizmem działania Menadżera nośników wirtualnych
2.1. Obrazy CD/DVD: Dodać do menadżera obrazy instalacyjne systemów:
2.1.1. Fedora-12-i386-DVD.iso
2.1.2. Ubuntu-9.10-server-i386.iso
2.2. Dyski twarde: Utworzyć nowe wirtualne dyski:
2.2.1. Dynamicznie rozszerzany, wielkość 1,2 GB, nazwa: TestowyHDD_rozsz
2.2.2. O stałym rozmiarze, wielkość 500 MB, nazwa TestowyHDD_staly
2.3. Odnalez
ć utworzone wirtualne dyski na dysku komputera. Zanotować ile zajmują
miejsca na fizycznym dysku.
2.4. Usunąć dyski TestowyHDD_rozsz oraz TestowyHDD_staly
3. Uruchomić kreator tworzenia nowej maszyny wirtualnej
3.1. Nadać nowej maszynie wirtualnej nazwę: so_fed12_i01_nazwa_wlasna (gdzie człon
 nazwa własna to np. nazwisko osoby instalującej itp.)
3.2. Ustawić typ systemu operacyjnego na: Linux - Fedora
Podstawy systemu Linux. Instalacja i konfiguracja.
5
3.3. Ustawić wartość ilości pamięci wirtualnej RAM na 512 MB
3.4. Stworzyć nowy, dynamicznie rozszerzany wirtualny dysk startowy o sugerowanej
przez kreator wielkości i o sugerowanej nazwie.
3.5. Zapoznać się z podsumowaniem tworzenia maszyny wirtualnej
4. Zapoznać się z Ustawieniami utworzonej maszyny wirtualnej (aby włączyć ustawienia
maszyny wirtualnej należy z menu Maszyna wybrać Ustawienia, lub zastosować skrót
Ctrl+S, pamiętać należy, iż ustawienia maszyny wirtualnej mogą być edytowane tylko
jeżeli maszyna nie jest włączona)
4.1. Na zakładce Ogólne -> Opis wprowadzić opis utworzonej maszyny:
 Fedora 12 - Pierwsza instalacja testowa
4.2. Na zakładce System zmienić kolejność startowania tak, aby napęd CD/DVD-ROM
znajdował się w kolejności za Dyskiem twardym
4.3. Na zakładce Nośniki w drzewie nośników poprzez zaznaczenie symbolu napędu
CD/DVD-ROM (symbol płyty) w sekcji atrybutów wybrać wcześniej dodany w
menadżerze nośników wirtualnych obraz instalacyjny Fedora-12-i386-DVD.iso
4.4. Na zakładce Sieć ->  Karta 1 wybrać opcję podłączenia karty do Sieci wewnętrznej
4.5. Wybrać OK., aby zamknąć ustawienia Maszyny wirtualnej
Ćwiczenie 2. Instalacja systemu
W poprzednim ćwiczeniu przygotowana została maszyna wirtualna dla potrzeb instalacji
systemu Fedora Linux. Skonfigurowane zostały wirtualne dyski twarde, pamięć RAM, a także
podłączony został wirtualny nośnik instalacyjny DVD. W tym ćwiczeniu przeprowadzona
zostanie instalacja systemu oraz przeprowadzone zostanie pierwsze uruchomienie
zainstalowanego systemu. W celu realizacji ćwiczenia należy:
1. Uruchomić przygotowaną w poprzednim ćwiczeniu maszynę wirtualną
Podstawy systemu Linux. Instalacja i konfiguracja.
6
2. W pierwszym menu wyboru opcji instalacji wybrać należy polecenie instalacji systemu z
wykorzystaniem podstawowego sterownika karty graficznej (Install system with basic
video driver)  Rozpocznie się proces instalacji.
Pierwszym krokiem podczas instalacji systemu Fedora jest testowanie nośnika instalacyjnego
w celu uniknięcie sytuacji, gdy uszkodzony nośnik uniemożliwi dokończenie instalacji. W
przypadku, gdy instalacja przebiega w środowisku wirtualnym można pominąć testowanie
nośników.
3. Na ekranie testowania nośników wybrać opcję Pomiń (skip).
Programem przeprowadzającym proces instalacji jest charakterystyczny dla wielu dystrybucji
systemu Linux program Anaconda. Także w systemie Fedora Anaconda wpiera proces
instalacji systemu.
4. Przeprowadzić konfigurację procesu instalacji w programie Anaconda
4.1. Ustalić język instalacji i klawiaturę na polską.
4.2. Ponownie zainicjować dysk twardy (ponieważ system widzi wirtualny dysk jako
nowy, nigdy nie używany i niesformatowany dysk twardy)
4.3. Wprowadzić dowolną nazwę własną jako nazwę hosta dla nowej instalacji (nie
należy używać polskich znaków, spacji i znaków specjalnych)
4.4. Ustawić strefę czasową
4.5. Ustawić hasło root a (W systemach Linux użytkownik  root" to użytkownik o
najwyższych uprawnieniach  administrator)
4.6. Dokonać konfiguracji partycji dysku twardego dla nowej instalacji. (Instalator daje
możliwość całkowicie automatycznej konfiguracji dysku twardego na potrzeby
instalacji, poprzez wybranie polecenia  użycie całego dysku . Na potrzeby instalacji
testowej konfiguracja przeprowadzona zostanie ręcznie).
4.6.1. Zaznaczyć opcję Zobacz i zmodyfikuj układ partycji (Review and modify
partitioning layout) a następnie wybrać przejście do następnego kroku instalacji.
Podstawy systemu Linux. Instalacja i konfiguracja.
7
4.6.2. Usunąć wszystkie automatycznie sugerowane partycje, a następnie w
obszarze wolnym utworzyć nowe partycje:
4.6.2.1. Partycja pierwsza: W okienku tworzenia nowej partycji zaznaczyć: typ
systemu plików  swap, rozmiar stały  512 MB, wymusić, aby partycja była
partycją podstawową.
System Linux do działania potrzebuje tzw. partycji wymiany SWAP, która
wykorzystywana jest przez system do tymczasowego przechowywania danych w
sytuacji, gdy cała pamięć podręczna RAM jest już zagospodarowana.
4.6.2.2. Partycja druga: W okienku tworzenia nowej partycji zaznaczyć: punkt
montowania:  / , typ systemu plików  ext4, rozmiar  opcja  Wypełnij do
maksymalnej dozwolonej wielkości , wymusić, aby partycja była partycją
podstawową.
Posiadając dwie partycje sda1 (ext4,  / ) oraz sda2 (swap) można przejść
dalej w procesie instalacji. Instalator zapyta, czy ustawienia partycji mają
zostać wprowadzone oraz poprosi o ostateczne potwierdzenie przed
sformatowanie partycji.
4.7. Potwierdzić chęć zainstalowania programu startowego
4.8. Dokonać konfiguracji pakietów instalacyjnych
Ponieważ celem niniejszego ćwiczenia jest instalacja systemu w jak najmniej złożonej
formie podczas konfiguracji pakietów wyłączone zostaną aplikacje, które w ramach
tego laboratorium nie będą omawiane
4.8.1. Odznaczyć opcję  Biuro i praca biurowa , zaznaczyć opcję  Customize now
(co pozwoli na samodzielną szczegółową konfigurację pakietów które zostaną
zainstalowane), a następnie przejść dalej.
4.8.2. W zakładce Środowiska graficzne odznaczyć Środowisko graficzne Gnome, w
zakładce Podstawowy system odznaczyć należy: System X Window, a następnie
przejść dalej w procesie instalacji.
Podstawy systemu Linux. Instalacja i konfiguracja.
8
Po konfiguracji pakietów program Anaconda uruchomi proces instalacji,
sprawdzi zależności pakietów i rozpocznie instalacje wybranych pakietów przy
zachowaniu ustalonych parametrów instalacji. Czas instalacji systemu zależy od
ilości pakietów, ilości pamięci RAM przeznaczonej dla maszyny wirtualnej, a
także prędkości procesora i dysku twardego komputera hosta. Po zainstalowaniu
wszystkich pakietów program instalacyjny poprosi użytkownika o ponowne
uruchomienie komputera poprzez kliknięcie guzika  uruchom ponownie . Po
ponownym uruchomieniu komputera (maszyny wirtualnej) uruchomi się nowo
zainstalowany system (w przypadku, gdyby nie została zmieniona kolejność
uruchamiania nośników w ustawieniach maszyny wirtualnej, ponownie
uruchomiłaby się płyta instalacyjna). Podczas pierwszego uruchomienia system
uruchomi program konfiguracyjny. Na potrzeby tego ćwiczenia nie jest
konieczne wprowadzanie żadnych zmian za pomocą tego programu.
Ćwiczenie 3. Podstawowe komendy systemu Linux  praca z systemem
Po zainstalowaniu systemu można rozpocząć pracę. W tym celu należy uruchomić maszynę
wirtualną, a następnie zalogować się do systemu jako użytkownik root (w tej chwili tylko taki
użytkownik istnieje w systemie) używając hasła podanego podczas instalacji. Celem tego
ćwiczenia jest poznanie podstawowych poleceń systemu Linux, umożliwiających poruszanie
się po katalogach, tworzenie, kasowanie i wyszukiwanie plików.
Większość poleceń w systemie Linux posiada tzn.  flagi (zwane także przełącznikami,
parametrami, opcjami). Flagi poprzedzone są zazwyczaj jedny (-) lub dwoma (--) znakami
 minus . Flaga (parametr) może mieć znaczenie dla polecenia  sama w sobie lub tylko z
dodatkową wartością np.:
" polecenie  ls  wyświetla zawartość aktualnego katalogu. Użycie polecenie  ls z
flagą  -a powoduje wyświetlenie zawartości aktualnego katalogu wraz z plikami
ukrytymi (w systemie Linux nazwa plików ukrytych zaczyna się od symbolu kropki). W
tym wypadku znaczenie ma samo wystąpienie flagi:  ls -a". Inną flagą polecenia  ls
jest flaga  -l która pozwala na wyświetlenie zawartości folderu wraz z opisem praw
Podstawy systemu Linux. Instalacja i konfiguracja.
9
dostępu do pliku, ilością zajmowanego miejsca na dysku i właścicielem pliku. Zatem,
polecenie  ls może być wywołane z dwoma flagami:  ls -l -a  jednak w przypadku
flag, których samo wystąpienie jest znaczące możliwe jest łączenie ich w jedną flagę
np.:  ls -la jest tożsame z wyżej wymienionym poleceniem.
" polecenie  find wyszukuje plik/katalog. Składnia tego polecenia jest następująca:
find ścieżka -name szukana_nazwa
Jak widać w przypadku polecenia find pierwszym niezbędnym składnikiem polecenia
jest ścieżka do katalogu w którym chcemy rozpocząć przeszukiwanie. Flaga  -name
wskazuje że parametrem wyszukiwania jest nazwa pliku/katalogu, po fladze musi
wystąpić wyszukiwana wartość. Jest to przykład zastosowania flagi z wartością. Samo
polecenie  find jest dużo bardziej rozbudowane i pozwala na wyszukiwanie plików i
katalogów według wielu kryteriów np. użytkownika, który utworzył dany plik, daty
utworzenie itd.
Większość poleceń systemu Linux ma flagę pomocy, dzięki której można
poznać składnię polecenia. Pomoc dla danego polecenia wywoływana jest za pomocą
flagi  -h lub flagi  --help" (pomoc w niektórych poleceniach można wywołać za
pomocą obu tych flag, a w niektórych przypadkach tylko za pomocą jednej wybranej).
Dużo dokładniejszą dokumentację poleceń wywołuje się poprzez polecenie:
 man polecenie
Przedrostek  man wywołuje strony  manuala (przewodnika) dla danego polecenia.
Aby wyjść z przewodnika należy użyć klawisza  Q .
Czasami pomoc do polecenia (--help) jest tak obszerna, że aby ją obejrzeć z podziałem
na strony należy dodatkowo wywołać polecenie  |more które dzieli wydruk na
strony, np.:
 find --help | more
wywoła pomoc dla polecenia wyszukiwania podzieloną na strony, co znacznie ułatwia
czytanie dokumentacji.
Podstawy systemu Linux. Instalacja i konfiguracja.
10
1. Zalogować się do systemu
2. Wydać polecenie: hostname (co zwraca to polecenie ?)
3. Wydać polecenia:
3.1. ls  wyświetlające zawartość katalogu (sprawdzić także  ls -a",  ls -l" oraz  ls -la")
3.2. pwd  polecenie pokazujące ścieżkę w jakiej się aktualnie znajduje użytkownik
W głównym katalogu systemu Linux znajduje się szereg katalogów systemowych. Pliki
użytkownika root, znajdują się w katalogu  /root . Pliki innych użytkowników znajdują się w
katalogu  /home/nazwa_użytkownika . Inne najważniejsze katalogi systemowe to:
"  /bin - zawiera pliki binarne (wykonywalne) podstawowych narzędzi systemowych
"  /boot" - zawiera pliki uruchomiające system
"  /dev - zawiera pliki reprezentujące urządzenia fizyczne
"  /etc - zawiera pliki konfiguracyjne systemu i usług
"  /lib -zawiera biblioteki systemowe
"  /media oraz  /mnt  katalogi w których montowane są dyski, napędy CD/DVD,
urządzenia przenośne itp.
"  /proc - zawiera dane o uruchomionych procesach
"  /sbin - zawiera pliki wykonywalne poleceń, które mogą być uruchamiane
tylko przez administratora
"  /tmp - zawiera pliki tymczasowe
"  /usr - zawiera programy użytkowników
"  /var - zawiera logi i skrypty systemowe
4. Wiedząc, że polecenie  cd" zmienia katalog:
4.1. Zmienić aktualny katalog na  /etc (polecenie:  cd /etc )
4.2. Wydać polecenie  pwd w celu sprawdzenia, że udało się zmienić aktualny katalog.
Podstawy systemu Linux. Instalacja i konfiguracja.
11
4.3. Wydać polecenie:  cd -" (polecenie powrotu do ostatniego katalogu), a następnie
sprawdzić poleceniem  pwd jaki jest aktualnie zajmowany katalog.
Aby przemieszczać się wykorzystując ścieżki względne użyć należy składni z wykorzystaniem
znaku wielokropka oraz znaku slash, np:
"  cd ../  zmienia katalog na katalog o jeden poziom wyżej
"  cd ../../  zmienia katalog na katalog o dwa poziomy wyżej
"  cd ../../documents  zmienia katalog na katalog  documents który znajduje się o
dwa poziomy wyżej
"  cd dane/  zmienia katalog na katalog  dane który znajduje się w aktualnym
katalogu
Znając poniższe polecenia i ich znaczenie:
"  mkdir - tworzy nowy katalog
"  touch  sprawdza czy istnieje plik, jeśli nie to go tworzy
"  rm  kasuje pliki i katalogi (zapoznać się z flagami -f -R)
"  rmdir  kasuje katalogi
"  mv ścieżka NowaŚcieżka - przenosi katalogi/pliki (sprawdzić flagi)
"  cp plik1 plik2 - kopiuje  plik1 i zapisuje go pod nazwą  plik2 (sprawdzić flagę -R)
"  du plik/katalog - sprawdza ile miejsca na dysku zajmuje danych plik/katalog
(sprawdzić flagi -s -h)
"  df - sprawdza ilość wolnego miejsca na dyskach twardych (sprawdzić flagi -h)
"  ln -s /ścieżka nazwa_dowiązania  tworzy dowiązanie (skrót) do pliku lub katalogu
wskazanego przez ścieżkę o nazwie określonej jako nazwa_dowiązania
Podstawy systemu Linux. Instalacja i konfiguracja.
12
5. W katalogu /root stworzyć strukturę katalogów i plików zgodną z poniższym schematem:
(UWAGA! Wszystkie pliki, niezależnie od rozszerzenia należy stworzyć poleceniem touch)
" /root/
o dane/
dokumenty/
" podania/
o at092.txt
o at094.txt
" reklamacje/
o rek20321.doc
o rek20342.doc
" odwolania/
o aktualne.xls
regulaminy/
" aktualne
" archiwalne
grafiki/
" ft01.jpg
" ft05.jpg
konspekty/
6. Wykonać kopię katalogu  dane . Kopię zapisać jako  daneNowe"
7. Za pomocą polecenia  rm" skasować katalog  dane
8. Sprawdzić wolne miejsce na dysku twardym. Wydruk powinien być sformatowany w
jednostkach bardziej czytelnych dla użytkownika (GB, MB, K itd.).
9. Sprawdzić ile miejsca na dysku zajmuje utworzony w ćwiczeniu katalog daneNowe.
10. W katalogu reklamacje stworzyć dowiązanie symboliczne (skrót) do katalogu regulaminy
Podstawy systemu Linux. Instalacja i konfiguracja.
13
W wielu poleceniach możliwe jest zastosowanie symbolu uogólniającego * (gwiazdka).
Np. chcąc wyświetlić wszystkie pliki i katalogi w katalogu /etc rozpoczynające się od frazy
 net należy wydać polecenie  ls /etc/net* . Gdy chcemy np. skopiować wszystkie pliki z
jakiegoś katalogu, a nie cały katalog, gwiazdę umieszcza się po nazwie katalogu i
symbolu slash np.  cp /etc/sysconfi/* /ścieżka_docelowa/
11. Przenieść plik at092.txt do katalogu konspekty
12. Skopiować wszystkie pliki z katalogu grafiki do katalogu dokumenty
13. Przejść do katalogu /root i wydać polecenie:
tree -L 1 ./dane/
a następnie polecenie:
tree -L 4 ./dane/
Jaki jest efekt działania w/w poleceń ?
14. Wykorzystując polecenie find:
14.1. Wyszukać w katalogu /root/daneNowe wszystkie pliki z rozszerzeniem  .jpg
(należy użyć flagi -name oraz symbolu * )
14.2. Wyszukać w katalogu /var wszystkie pliki należące do użytkownika rpcuser
(użyć flagi -user)
15. Przetestować poniższe polecenia
" logout  wylogowuje użytkownika z bieżącej sesji (można także użyć skrótu
Ctrl+D)
" reboot - uruchamia komputer ponownie
" poweroff - zamyka system
Podstawy systemu Linux. Instalacja i konfiguracja.
14
Ćwiczenie 4. Instalacja systemu  dystrybucja Ubuntu
Postępując analogicznie jak w ćwiczeniu 1, 2 i 3 zainstalować system Linux Ubuntu.
Przetestować działania podstawowych komend.
Nie należy się zrażać, jeśli w innej dystrybucji niż już znana użytkownikowi nie działa któreś z
wymienionych poleceń lub gdy proces instalacji różni się nieznacznie w krokach i
ustawieniach. Wszystkie dystrybucje systemu Linux w większym lub mniejszym obszarze
różnią się od siebie, jednak zasada działania, systemu plików i ogólna specyfika pracy z
systemem Linux jest niezmienna. Warto pamiętać, iż większość odpowiedzi na nurtujące
pytania znalez
ć można w przewodnikach do poleceń (man) oraz wywołując polecenia z flagą
- - help.
Podstawy systemu Linux. Instalacja i konfiguracja.
15