www.radiomaryja.pl/artykuly.php?id=99136 2009-04-05
"Lekcje tolerancji", czyli co tam słychać w polskiej szkole
Leszek Żebrowski
Wraz z upadkiem komunizmu skończyła się nachalna propaganda "jedynie słusznej" ideologii. Dziś mało kto
pamięta, że istniały specjalne placówki "naukowe" i inne, które zajmowały się krzewieniem
marksizmu-leninizmu oraz "walki klas", często pod ukrytą postacią, aby jad nienawiści sączyć do serc
Polaków bardziej skutecznie. Zajmowały się tym "akademie" (na przykład Akademia Nauk Społecznych przy
KC PZPR czy Wojskowa Akademia Polityczna), instytuty (na przykład Instytut Podstawowych Problemów
Marksizmu Leninizmu) i szereg innych placówek. Skala prowadzonej indoktrynacji była ogromna.
Czasy się zmieniły, Polska odwróciła sojusze, miał być szybki powrót do normalności i Europy. Okazało się,
że nie dla wszystkich te pojęcia znaczą to samo. Nadal mamy indoktrynację i krzewienie ideologii, tym razem
pod nowymi, "europejskimi" nazwami. Wśród nich poczesne miejsce zajmuje tolerancja. Tak jak przedtem
mieliśmy szczególną ochronę praw mniejszości (komunistycznej), która sprawowała nad społeczeństwem
dyktaturę, tak obecnie widać wyraz
nie ciągoty, aby to mniejszość (dowolnie rozumiana: kulturowa,
obyczajowa itd.) wyraz
nie panowała nad większością, narzucając jej swoje pojęcia i cele.
Filipa (Fiszela) Białowicza lekcje polskiej historii
W sensie dosłownym tolerancja oznacza cierpliwe znoszenie tego, czego nie akceptujemy, co nawet może
nam sprawiać przykrość. To pojęcie zostało jednak znacznie rozciągnięte i dziś posługują się nim wszyscy ci,
którzy chcą narzucić innym swe przekonania, nie stroniąc od werbalnej i moralnej przemocy.
Przypatrzmy się, jak to działa na poziomie edukacyjnym. Na pierwszy rzut oka cel jest szczytny - chodzi
przecież o "zwalczanie uprzedzeń", czemu mają służyć "warsztaty o tolerancji".
W ubiegłym roku ukazała się książka Philipa Bialowitza "Bunt w Sobiborze. Opowieść o przetrwaniu w
Polsce okupowanej przez Niemców" (Wydawnictwo Nasza Księgarnia, Warszawa 2008). Jej autorem (a
właściwie autorem opowieści) jest jeden z ocalonych uczestników buntu więz
niów w Sobiborze w 1943 roku.
Cel wydaje się więc jak najbardziej szczytny, a los osoby, która przeżyła holokaust - interesujący. Jeśli
oczywiście opowieść jest choćby z grubsza wiarygodna. I tu zaczyna się problem, ponieważ książkę ktoś
wprawdzie jako tako opracował, zamieszczając przypisy (kilka nawet lekko korygujących), ale pominięte
www.radiomaryja.pl Strona 1/9
zostało wszystko to, co zasługuje na bardzo krytyczne uwagi. Co więcej, w powyższej pracy są informacje i
opisy, które już na pierwszy rzut oka nie mają nic wspólnego z prawdą. Na stronie
http://www.buntwsobiborze.pl/ zamieszczone są jednak konkretne scenariusze "lekcji historii" dla uczniów
szkół ponadgimnazjalnych, które w oparciu o powyższą książkę mają nam pokazać "losy ludności żydowskiej
w czasie II wojny i w okresie powojennym". Mamy więc generalizowanie na przykładzie indywidualnych
losów jednego człowieka. Jeśli były one typowe, to można to zrozumieć. Ale jeśli nie?
Zajmijmy się zatem opowieściami Filipa (Fiszela) Białowicza z Izbicy na Lubelszczyz
nie. Czego można się o
nim dowiedzieć na podstawie książki?
Straszne lata przedwojenne
Przede wszystkim nie bardzo wiadomo, kiedy autor się urodził, a jest to, jak się póz
niej okaże, bardzo istotne.
Pierwsza wiadomość, jaka się na ten temat pojawia, to wspomnienie ze szkoły z lat międzywojennych:
"miałem trzynaście lat" (s. 25). Nawet jeśli przyjąć, że dotyczy to 1939 r., to datą urodzenia autora powinien
być rok 1926. Ale z innych z
ródeł wiemy, że urodził się w roku 1927 lub w 1929. W chwili wybuchu wojny
mógł mieć więc 12, a może nawet ledwie 10 lat... Szkoła w Izbicy, do której uczęszczał, stosowała jakoby
segregację religijną: "Dzieci katolickie i żydowskie uczyły się tych samych przedmiotów, ale w różnych
salach lekcyjnych" (s. 25). I tu powinna nastąpić zdecydowana interwencja osoby opracowującej książkę
"naukowo", ponieważ w przedwojennych szkołach polskich nic takiego nie miało miejsca!
Izbica liczyła, według Białowicza, "około pięciu tysięcy mieszkańców", ale "tylko kilkuset mieszkańców było
Polakami" (s. 26-27). Z przypisu na końcu książki wynika, że "przed wojną Żydzi stanowili 90 procent
populacji Izbicy, liczącej ok. 5 tysięcy mieszkańców" (s. 237). Polacy, jak widać, byli tam w znikomej
mniejszości. Ale, jak twierdzi dalej autor, "ja i pozostali polscy Żydzi nie mieliśmy takich samych praw jak
Polacy. Moi rodzice płacili o wiele większe podatki niż ich polscy sąsiedzi" (s. 27). Jest to prawdą o tyle, że
jego rodzina była po prostu bogata, a polscy sąsiedzi należeli do biedoty. Skądinąd wiemy, że obrotni
przedsiębiorcy żydowscy byli w stanie "załatwić" sobie bardzo niskie stawki podatkowe, stosując po prostu
przekupstwo. Piszą o tym inni autorzy żydowscy, wspominając tamte czasy: "Mój ojciec czerpał znaczne
zyski z prowadzenia sklepów przyzakładowych - ceny dla robotników były wysokie, ale nie musieli się
fatygować po zakupy do miasta. Tak więc zarabiał on dosłownie na wszystkim. Płacił także bardzo małe
podatki. Warunkiem były odpowiednie dojścia do właściwych polskich urzędników, którzy - odpowiednio
przekupieni - opiekowali się 'dobrodziejem'" (Jack Sutin, Rochelle Sutin "Jack and Rochelle: A Holocaust
Story of Love and Resistance", Saint Paul, Minnesota: Glaywolf Press, 1995, s. 7).
Także ciągłe akty przemocy dzieci polskich wobec ich żydowskich rówieśników w Izbicy (mające miejsce na
ogół po lekcjach religii!) wydają się mało wiarygodne wobec takich proporcji narodowościowych. Mamy
www.radiomaryja.pl Strona 2/9
zresztą inne świadectwa z przedwojennej Izbicy, które całkowicie przeczą opowieściom Białowicza: "Z
sąsiadami-katolikami żyliśmy w zgodzie. Co prawda od czasu do czasu na budynku poczty pojawiały się
hasła: 'Żydzi do Palestyny' czy 'Nie kupujcie u Żydów', ale nikt nie traktował tego poważnie. Dzieci w
szkołach trzymały się razem. Nie było widocznych antagonizmów pomiędzy dziećmi z rodzin żydowskich i
katolickich. Chociaż miasto było w 95 procentach zamieszkane przez Żydów, to tylko połowę uczniów w
szkole stanowiły dzieci żydowskie. Drugą połowę stanowiły dzieci katolickie z okolicznych wiosek" (T.T.
Blatt "Z popiołów Sobiboru", Włodawa 2002). Połowa dzieci żydowskich chodziła do prywatnych szkół
wyznaniowych (tam polskich dzieci nie było). W szkołach publicznych proporcje były więc wyrównane, ale
to dzieci polskie czuły się w Izbicy obco, pochodziły bowiem z okolicy, nie były miejscowe.
W opowieści Białowicza nie ma miejsca na opis tego, co działo się po wkroczeniu Sowietów po 17 września
1939 r. i udziale miejscowych Żydów w sowieckiej milicji. To zresztą stała tendencja "czyszczenia pamięci"
ze wszystkiego, co dziś jest niewygodne. Mamy jednak do czynienia z fałszowaniem historii. Jest praktycznie
tylko jedno zdanie o sytuacji po ustąpieniu Sowietów (te tereny zostały oddane, na zasadzie porozumienia,
Niemcom): "Niektórzy Polacy mścili się na Żydach, ponieważ wielu z nich pomagało Rosjanom w okresie,
kiedy okupowali miasto" (s. 53). Tyle i tylko tyle - żadnych szczegółów.
Po ucieczce z Sobiboru
W 1943 r. Białowicz był więz
niem obozu w Sobiborze. 14 paz
dziernika 1943 r. wybuchł tam bunt i około 300
Żydów uciekło, wśród nich autor. Opis tego, co działo się z nim póz
niej, to - jeśli wszystko przyjąć za prawdę
- po prostu horror. Ale nie wszystko z tego okresu jego dziejów wydaje się prawdziwe. Dlaczego?
"Po trzech godzinach marszu spotkaliśmy grupę dziesięciu polskich partyzantów, w tym dwie kobiety.
Oddział był dobrze uzbrojony, mieli broń i amunicję. Zorientowaliśmy się, że jesteśmy w bardzo delikatnej
sytuacji. Mogli nam pomóc przetrwać, ale też mogli nas zabić za to, że jesteśmy Żydami lub z powodu
posiadanych przez nas pieniędzy i innych wartościowych rzeczy" (s. 211). Tu również istotna była rola
wydawnictwa i osoby odpowiedzialnej za opracowanie wspomnień. Czy polska partyzantka kierowała się
ideologią nazistowską, o czym świadczą kategoryczne stwierdzenia autora, że "mogli nas zabić za to, że
jesteśmy Żydami"? Aż prosi się o ustalenie, jakie polskie oddziały partyzanckie działały w tej okolicy w
paz
dzierniku 1943 r., dobrze uzbrojone i mające w swych składach kobiety (co było przecież niezwykłą
rzadkością).
To jednak nie koniec bardzo ponurych rozważań Białowicza: "Porozmawiali ze sobą i zaproponowali, abyśmy
się do nich przyłączyli. Kto jednak wie, czego naprawdę chcieli? Może potrzebowali trochę więcej czasu, by
zdecydować, jak bez użycia broni nas obrabować i zabić, tak aby nie zwracać niczyjej uwagi" (s. 211). Tak się
jednak nie stało, "polscy naziści" mieli widocznie jeszcze jakieś skrupuły. Zamiast tego "nauczyli nas
www.radiomaryja.pl Strona 3/9
strzelania i zakładania min. Wkrótce sami staliśmy się żołnierzami. Nasze pierwsze zadania polegały na
zakładaniu min przy szlakach kolejowych" (s. 212). Widocznie to takie proste jak na hollywoodzkich filmach
- wystarczyło założyć "minę" i niemieckie pociągi co chwila wylatywały w powietrze. Aż dziw, że przy takim
natężeniu kolejowej dywersji jakikolwiek niemiecki transport docierał na front wschodni...
Polacy jednak nie byliby sobą, aby - mimo wysługiwania się Białowiczem i grupką jego towarzyszy oraz ich
niewątpliwej przydatności w oddziale - nie wrócili do początkowych pomysłów zamordowania "swoich"
Żydów: "Kilka tygodni minęło bez większych problemów. [...] W nocy wysłali nas na tory kolejowe, żebyśmy
założyli miny. [...] Kiedy szliśmy w stronę torów, zaczęli do nas strzelać. Uciekliśmy, ratując życie" (s.
212-213). Zatrzymajmy się nad tym fragmentem opowieści. Białowicz miał wówczas 16, może nawet tylko
14 lat (co jest bardziej prawdopodobne). Dostał (tak jak jego koledzy) broń i amunicję, niezwykle łatwo
opanował sztukę wysadzania pociągów (ciekawe, po co Polacy szkolili w Wielkiej Brytanii cichociemnych i
zrzucali ich do kraju w celu dokonywania dywersji, skoro w okupowanej Polsce nie brakowało takich
zdolnych Białowiczów?). Przez kilka tygodni był pełnoprawnym, a nawet szczególnie wyróżnianym
partyzantem. I nagle Polacy z tego oddziału zechcieli jednak pozbawić ich życia, ale w sposób praktycznie
niewykonalny - po ich udaniu się na kolejną akcję, strzelając do nich z daleka... Bardzo to wszystko
skomplikowane, jak cała opowieść. Kto chce, niech wierzy.
Póz
niejsze losy Białowicza to ukrywanie się u różnych polskich gospodarzy. Autor nie zaniedbuje żadnej
okazji, aby wszędzie dodać jakieś akcenty propolskie: "sąsiedzi lub Niemcy mogli ich wszystkich zabić" (s.
216). Przecież nikt nie zakwestionuje, że mogli, prawda? A chcieć, to móc. I ciekawa jest kolejność: sąsiedzi
(czyli Polacy) lub Niemcy. "Szybko odkryliśmy, że starsi synowie pana Mazurka [u którego ukrywał się
Białowicz - przyp. L.Ż.], Józef i Stanisław, należą do lokalnego oddziału Armii Krajowej. Nabraliśmy obaw,
czy nas nie zdradzą. Słyszeliśmy, że mimo posiadania wspólnego wroga - Niemców - niektórzy Żydzi zostali
zabici przez członków AK, czy to z powodu antysemityzmu, czy w wyniku podejrzeń o sympatie
prosowieckie" (s. 217). Uznał jednak dobrodusznie, że "synowie nie będą narażać rodziców, co miałoby
miejsce, gdyby wydali nas Niemcom lub sąsiadom" (s. 217). Po prostu urocze rozważania, prawda? Tylko
ewentualna krzywda ich rodziców powstrzymała tak krwiożercze instynkty synów.
Prześladowany funkcjonariusz UB
Jeśli ktoś myśli, że po wejściu Armii Czerwonej wszystko się uspokoiło, jest w wielkim błędzie. Białowicz
wraz z innymi ocalonymi Żydami udał się do Zamościa. Tam "szybko się dowiedzieliśmy, że około
dwudziestu pięciu Żydów mieszka razem w budynku byłej szkoły, zwanym Domem Pereca [...]. Pewnej nocy
do pomieszczenia, w którym się znajdowaliśmy, ktoś, rozbijając szybę, wrzucił jakiś przedmiot. Słysząc brzęk
tłuczonego szkła, spojrzałem i zobaczyłem, że po podłodze, jakieś siedem metrów ode mnie, coś się toczy.
www.radiomaryja.pl Strona 4/9
Wszyscy krzyknęliśmy: 'Granat' i jak najszybciej wypadliśmy z domu na podwórko. Szczęśliwie granat nie
wybuchł, inaczej wszyscy zostalibyśmy zabici lub ranni" (s. 225-226).
Opowieść przerażająca, jeśli taki fakt miał w rzeczywistości miejsce. Co do wiarygodności tej opowieści
można mieć jednak duże wątpliwości, ponieważ Białowicz zapomniał o jednym niezwykle istotnym
szczególe, który on uznał widocznie za niezbyt istotny i całkowicie go pominął. Cóż to za fakt? Otóż był on
wówczas funkcjonariuszem... Powiatowego Urzędu Bezpieczeństwa Publicznego w Zamościu. Czy to
doprawdy nic nie zmienia?
Przytoczmy jeszcze dwie opowieści autora z okresu powojennego. Pierwsza to jego wizyta w rodzinnej
Izbicy: "Kiedy zbliżyłem się do wzgórza dróżką wiodącą do otwartej bramy, zauważyłem, że w moją stronę
biegnie jeden z dawnych szkolnych kolegów. W prawej ręce trzymał rewolwer. Był katolikiem, którego nie
znałem zbyt dobrze. Teraz wyglądał jak oszalały. Zacząłem jak najszybciej biec w kierunku posterunku
policji, znajdującego się pół kilometra dalej. Spodziewałem się, że teraz będzie to siedziba rosyjskich władz
wojskowych. Chłopak rzucił się w pościg, ale ja byłem od niego szybszy". Znowu opowieść jak z Hollywood.
Napastnik był kolegą ze szkoły, dał się rozpoznać, gonił autora z bronią w ręku. Ale jej nie użył... W tamtym
czasie za samo posiadanie broni groziła kara śmierci i była wykonywana! Nie wiemy, co się stało z
napastnikiem, i dlaczego tak się na Białowicza uwziął. Może ten przyjechał w mundurze UB?
Opowieść druga dotyczy akcji polskiego podziemia, którą autor przeżył tylko cudem: "Do Lublina
pojechaliśmy autobusem. Tuż przed przyjazdem na miejsce nasz autobus został zatrzymany przez jakiś
nieregularny polski oddział. Autobusy jadące przed nami także zatrzymano. Wychylając się przez okno,
zobaczyłem, że z pojazdów są wyprowadzani ludzie, którzy wyglądali na Żydów. Zastrzelono ich. Nie
wiadomo dlaczego, nikt nie podszedł do naszego pojazdu i po około dziesięciominutowym oczekiwaniu
pozwolono nam jechać dalej" (s. 233).
I na koniec coś specjalnego - po wyjez
dzie z Polski Białowicz przez jakiś czas przebywał na terenie
okupowanych Niemiec: "Warunki panujące w tych obozach nie były idealne - niektóre ulokowano w
miejscach byłych nazistowskich obozów Dachau i Bergen-Belsen - ale przynajmniej nie zdarzały się tam
antysemickie akty przemocy, powtarzające się w Polsce i innych miejscach" (s. 239). Lepiej było w dawnym
obozie koncentracyjnym niż w Polsce? Taka Polska nie miała zatem prawa przetrwać, oddanie jej w pacht w
celu reedukacji Stalinowi i sowieckim komunistom było więc i tak niezwykle humanitarnym rozwiązaniem.
Co polski uczeń wiedzieć powinien?
Na podstawie opowieści Białowicza polscy uczniowie muszą odpowiedzieć na różne pytania, co ma dać im
"wiedzę" o okresie okupacji. Oto przykłady.
"Cele sformułowane w języku ucznia:
www.radiomaryja.pl Strona 5/9
1) Na przykładzie losów Philipa 'Fiszela' Bialowitza dowiem się, jakie postawy wobec Żydów prezentowali
sprawcy i świadkowie Zagłady. 2) Na podstawie relacji poznam, jak wyglądało życie codzienne Żyda na
terenie okupowanej Polski. 3) Będę potrafiła/potrafił wyjaśnić przyczyny emigracji Żydów w czasie wojny i
po wojnie".
Życie po Sobiborze
- Jak zmieniła się sytuacja bohatera po ucieczce z obozu? - Jak, w stosunku do okresu przed pobytem w
obozie, wyglądały stosunki z nie-Żydami? - Kim były spotkane przez ocalałych z obozu osoby?".
Takie (i podobne) programy, nazywające się "krzewieniem tolerancji", przerabia się obecnie w polskich
szkołach. Co ma być celem takich lekcji? Tu każdy Czytelnik, szczególnie rodzic dzieci w wieku szkolnym,
powinien sam sobie odpowiedzieć. Trudno przecież nazwać to lekcją historii, jeśli nie ma żadnej krytycznej
konfrontacji takich opowieści z powszechnie znanymi faktami. Ale kto ma to konfrontować i pilnować, aby
uczono przede wszystkim prawdy, aby ideologia - choć inaczej nazwana niż onegdaj - nie dominowała
szkolnych programów? Wpływ rodziców na szkołę jest obecnie tak naprawdę minimalny. Tam, gdzie są
protesty, rodzice są piętnowani. Można o tym poczytać choćby w "Gazecie Wyborczej" (z 11 grudnia 2008 r.).
Artykuł "Krzewią tolerancję wśród gimnazjalistów" pokazuje, jak działa jeden z takich programów:
"- Do naszego gimnazjum uczęszczają dzieci różnych narodowości, wyznań, o różnym kolorze skóry czy z
małżeństw mieszanych narodowo. Inność budzi zaciekawienie - tłumaczy Małgorzata Brzózka,
wychowawczyni dwóch klas biorących udział w warsztatach z gimnazjum nr 47 przy ul. Grenady 16 na Woli.
Żeby młodzież z gimnazjum mogła uczęszczać na zajęcia, potrzebna była zgoda rodziców. - W moich klasach
zgodzili się wszyscy, ale wiem, że w innej 10 rodziców zgody nie wydało. Nie wszyscy są otwarci, dlatego
takie programy są potrzebne - mówi Małgorzata Brzózka.
[...] Na zajęciach młodzież odgrywa scenki, podczas których musi zareagować na różne objawy nietolerancji
lub wcielić się w osobę szkalowaną lub piętnowaną. - Dzięki temu młodzież może przełożyć wiedzę szkolną
na praktyczną. Czasami widownia podpowiada, jak rozwiązać sytuację - opisuje Anna Ciszewska, jedna z
edukatorek. Efekty pracy na zajęciach plastycznych i fotograficznych zostaną zaprezentowane na wystawie".
Wybijanie nietolerancji z uczniowskich głów
Od wojny i okupacji minęło kilkadziesiąt lat. Świadków tych wydarzeń już prawie nie ma w polskich domach.
Rodzice - zabiegani i zajęci coraz bardziej tylko sobą - zostawiają edukację swych dzieci szkole.
Uzupełnieniem są telewizja, internet i gry komputerowe. Nawet jeśli któryś z uczniów zdołałby się przebić
przez gmatwaninę opowieści Białowicza i skonfrontować je krytycznie z dostępnymi z
ródłami, nie ma szans
www.radiomaryja.pl Strona 6/9
w bezpośrednim starciu z nauczycielem oraz "edukatorem/edukatorką". To edukator realizuje przecież
program szkolny i stawia określone wymagania uczniom, wynikające z narzuconych odgórnie programów. I to
on stawia oceny. Po co więc ryzykować? Po co się narażać? Tym bardziej że zbyt dociekliwy uczeń, który
zacznie stawiać trudne pytania, nie uzyska znikąd pomocy. Pozostaje więc sam, bezradny i pozbawiony
łatwego dostępu do wartościowych, ale innych z
ródeł na ten temat. Nie pomoże mu dom, w którym coraz
mniej jest książek, nie dotrze do bezpośrednich świadków historii, którzy mogliby mu coś więcej powiedzieć.
Nie ma w Polsce społeczeństwa obywatelskiego, różnorodnego i mogącego wyciągnąć pomocną dłoń,
udostępniającego alternatywne podręczniki i z
ródła historyczne, wolne od obciążeń, wykazanych powyżej.
A szkoła cały czas robi swoje: "Już dzieci w szkole uczą się nietolerancji. Póz
niej stereotypy te tylko się
utrwalają. Aby je zwalczać, trzeba rozpocząć pracę wychowawczą wśród najmłodszych" - poucza w "GW" (z
5 marca br.) Władysław Bartoszewski (zwany tam "profesorem"). Mówił to podczas promocji materiałów
edukacyjnych, które przygotowano "przy współpracy Biura Instytucji Demokratycznych i Praw Człowieka
OBWE oraz Dom Anny Frank w Amsterdamie. [...]
Pakiety wydano w kilku wersjach językowych, a przygotowali je eksperci z siedmiu krajów. Pierwszy z
zeszytów poświęcony jest historii antysemityzmu w Europie, drugi ciągłym zmaganiom z antysemityzmem,
trzeci dotyczy problemu uprzedzeń i stereotypów".
Czy ten trzeci dotyczy czegoś innego niż antysemityzm? Pewnie też nie. A czy to są jedyne przypadki
uprzedzeń i stereotypów, z którymi spotyka się (lub spotka się) młody Polak we współczesnym świecie?
Opowieści Białowicza co najwyżej nauczą go nienawiści do własnego kraju i własnych przodków. Co zrobi,
jak trafi na inne tego typu opowieści wynikające z... uprzedzeń i stereotypów dotyczących polskiego
społeczeństwa? Nic, bo będzie już do tego odpowiednio przygotowany w szkole. A jaka jest siła szkolnej
(anty)edukacji, możemy zaobserwować na przykładzie żywotności seriali "Stawka większa niż życie" czy
"Czterech pancernych i psa". Dla wielu ówczesnych uczniów (z lat 60. XX w.) był to podstawowy, a może i
jedyny kontakt z polską historią i taki wśród nich pokutuje do dziś.
Nie tylko Białowicz...
Opowieści Białowicza, tak usilnie promowane w szkolnych programach "edukacyjnych", to nie jedyne tego
typu historie przesiąknięte fałszywymi stereotypami i uprzedzeniami, pozbawione szerszego kontekstu,
niekonfrontowane z innymi, dostępnymi z
ródłami, o znacznie większej wiarygodności. Tym, którym
opowieści Białowicza nie wystarczą, polecam na przykład książkę dr. Tobiasza Cytrona "Dzieje zbrojnego
powstania w Getcie Białostockim" (Tel Awiw, 1996). Ten autor promuje historię polsko-żydowską tamtych
lat w podobnym duchu:
"Oddział 'Białe Kożuchy' założony został przez grupę krzepkich, śmiałych i nie znających strachu chłopców z
www.radiomaryja.pl Strona 7/9
Białegostoku. [...] Trudno było zaliczyć ich do ludzi wyjątkowo moralnych i uczciwych, nie zawsze byli w
zgodzie z obowiązującym w przedwojennej Polsce kodeksie karnym. Nie przeszkadzało im to jednak być
dobrymi Żydami i jednym z ich haseł było: pomoc Żydom - zawsze i wszędzie. [...] prowadzili samodzielną,
niezależną politykę i nigdy nikogo się nie radzili. Prowadzili nawet tajne pertraktacje z miejscowym, raczej
niezbyt przychylnym Żydom oddziałem AK, od którego dostali broń. 'Białe Kożuchy' dowiedziały się jednak
przypadkiem, że ów oddział AK zamierza ich zlikwidować. [...] wystarczyło to, by po oddziale AK nie
pozostał nawet ślad. Żyda należy szanować - powiedzieli, bez dalszych komentarzy". Mamy tu niewątpliwy
opis zbrodni na ludziach, którzy przyszli im z pomocą, dając to, co wówczas było najcenniejsze, czyli broń.
Wystarczyło jednak bezpodstawne podejrzenie, aby darczyńców po prostu zamordować. I czym tu się
chwalić?
Nie mniej ciekawych rzeczy dowiadujemy się od Cytrona o powstaniu w getcie białostockim: "Dzięki pomocy
Niemców powstańcy w getcie i partyzanci dostawali broń, fałszywe dokumenty, kennkarty, a niejednokrotnie
również miejsce schronienia w czasie łapanki. Wspomniani Niemcy udzielali również moralnego wsparcia
partyzantom [żydowskim - przyp. L.Ż.] w lasach. Powstańcy i partyzanci popadali niejednokrotnie w trudne
sytuacje, z których wyjść mogli tylko dzięki pomocy owych Niemców" (s. 71). Skoro Niemcy dawali broń i
udzielali Żydom wszelkiego wsparcia, a we wrogim, czyli polskim otoczeniu popadali Żydzi w "trudne
sytuacje", to czas na wyciągnięcie wniosków. Powinny być one tym mocniejsze, im więcej z tej książki
zdołamy skorzystać. Na temat tego, co się działo w Polsce po wojnie, Cytron ma podobne wizje, jak
wspomniany wyżej Białowicz: "Setki Żydów - kobiety, mężczyz
ni i dzieci - zginęły już pod koniec wojny.
AK-owcy szaleli wszędzie, na drogach, w pociągach. Zatrzymywali jadące pociągi, wyprowadzali z nich
Żydów i strzelali do nich. Zdarzało się, że wdzierali się do żydowskich mieszkań i zabijali na miejscu
wszystkich mieszkańców" (s. 79).
Taką literaturą zachodni czytelnicy karmieni są od kilkudziesięciu lat, zatem osławione "polskie obozy
zagłady" to przy tym po prostu drobiazg. Teraz jednak ta literatura jest masowo wydawana w Polsce (co
potwierdza niedawna dyskusja nad dziejami grupy braci Bielskich w Puszczy Nalibockiej). Co więcej, na ogół
takie pozycje są dotowane przez polskie instytucje państwowe, wychodzą więc w znacznej części za nasze
pieniądze. Na książki bardziej poważne i rzetelne tych środków nie starcza, zresztą, po co robić zamęt i na ten
sam temat wydawać rozbieżne rzeczy? Wystarczy jednomyślność, bo przecież tylko ta służy krzewieniu
tolerancji...
Straszne dzieje po 1989 roku
W jakim kraju żyjemy po 1989 roku? Co się w nim zmieniło i czy były to zmiany korzystne? Na ten temat
Polacy toczą spór od dwóch dziesięcioleci. Niepotrzebnie, znalazłem bowiem ciekawą i bardzo oryginalną
www.radiomaryja.pl Strona 8/9
wykładnię tych zmian zamieszczoną w poważnej książce, wydanej przez poważną instytucję, w dodatku
dotowanej z budżetu państwa:
"Po zmianie ustroju w 1989 r. w Polsce popadłem ponownie w lęki i rozdwojenie jaz
ni. [...] Żyję jak niektórzy
Żydzi w czasie okupacji na aryjskich papierach. Boję się swego otoczenia. Nie ujawniam swego pochodzenia.
Przyczyną jest legalizacja partii skrajnie nacjonalistycznych, głoszących oficjalnie antysemityzm. Uznano za
bohaterów narodowych żydobójców spod znaku NSZ. Brak odpowiedniej reakcji ze strony władz
państwowych, mediów oraz światłej części ludzi nauki i kultury polskiej jak i władz kościelnych. [...]
Obecnie coraz częściej odczuwam lęk przed zwycięstwem prawicy nacjonalistycznej. [...]
W ogóle czuję się dziś tak, jak w punkcie wyjścia niniejszych wspomnień, kiedy to chłoptasie z Hitlerjugend,
SS i różnych Sonderkommando, zaczynali swoje dzieło wprowadzania w okupowanej Polsce nowego ładu w
Europie" (Izydor Landersdorfer "Na liście Schindlera", w: "Losy żydowskie. Świadectwo żywych", pod red.
Mariana Turskiego, Stowarzyszenie Żydów Kombatantów i Poszkodowanych w II Wojnie Światowej,
Warszawa 1999, s. 202).
A więc mamy teraz w Polsce to, co stało się we wrześniu 1939 r. - z tą tylko różnicą, że "chłoptasie z
Hitlerjugend, SS i różnych Sonderkommando" zastąpieni zostali członkami obecnie działających partii
politycznych. Po co więc nam jakaś powolna edukacja w zakresie krzewienia tolerancji? Czy będzie
skuteczna? Ironicznie można powiedzieć, że tu potrzebna jest zdecydowana, jednoznaczna międzynarodowa
akcja, polegająca na przymusowej i brutalnej denazyfikacji polskiego społeczeństwa, bo jak widać, 45-letnia
lekcja, dawana nam przez postępowych i tolerancyjnych komunistów sowieckich i ich agentury - jeszcze nie
przyniosła oczekiwanych wyników.
www.radiomaryja.pl Strona 9/9