Budzika ostry dźwięk
ożywia znowu zmysły me,
i tak zaczyna się
mój kołowrotek, zwykły dzień.
Najszybciej, jak potrafię, idę ulicą,
po drodze mijam sto samotnych drzew
i setki ludzi, których nie widzę,
i twoja twarz, którą pamiętać chcę.
Więc mówię stop, chcę przestać więc
i wreszcie się zatrzymać,
hej, pomóż mi!
Więc mówię stop, pamiętać chcę,
a ciągle zapominam,
zatrzymaj mnie!
Schody do samych drzwi,
w dłoni trzymam zimny klucz,
nie jestem sama, lecz
już nie słyszę twoich słów.
Najgłębiej, jak potrafię,
muszę oddychać,
bo w mojej głowie huczą tysiące spraw.
Już nawet nie pamiętam,
jak się nazywam,
a twoja twarz...
czy ja naprawdę ją znam?!
Więc mówię stop, chcę przestać więc
i wreszcie się zatrzymać,
hej, pomóż mi!
Więc mówię stop, pamiętać chcę,
a ciągle zapominam,
zatrzymaj mnie!
Więc mówię stop, chcę przestać więc
i wreszcie się zatrzymać,
hej, pomóż mi!
Więc mówię stop, pamiętać chcę,
a ciągle zapominam,
zatrzymaj mnie!
Więc mówię stop, chcę przestać więc
i wreszcie się zatrzymać,
hej, pomóż mi!
Więc mówię stop, pamiętać chcę,
a ciągle zapominam,
zatrzymaj mnie!
Więc mówię stop, chcę przestać więc
i wreszcie się zatrzymać,
hej, pomóż mi!
Więc mówię stop, pamiętać chcę,
a ciągle zapominam,
zatrzymaj mnie!
Więc mówię stop, chcę przestać więc
i wreszcie się zatrzymać,
hej, pomóż mi!
Więc mówię stop, pamiętać chcę,
a ciągle zapominam,
zatrzymaj mnie!
Więc mówię stop, chcę przestać więc
i wreszcie się zatrzymać,
hej, pomóż mi!
Więc mówię stop, pamiętać chcę,
a ciągle zapominam,
zatrzymaj mnie!
zatrzymaj mnie!